Ο υπερασπιστής του μερκελισμού

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο τελευταίος υποστηρικτής της πολιτικής της καγκελαρίου

Από τον Δημήτρη Παπαγεωργίου

Η Ανγκελα Μέρκελ είναι μια τελειωμένη ιστορία. Είναι τελειωμένη στην ίδια της της χώρα. Σε μια χώρα η οποία επωφελήθηκε σε μεγάλο βαθμό οικονομικά από την οικονομική κρίση που ξέσπασε πριν από κάποια χρόνια στην Ευρώπη και η οποία διαιωνίζεται στη χώρα μας. Τέλειωσε κυρίως λόγω του Μεταναστευτικού. Τέλειωσε διότι το όνομά της συνδέθηκε με το τεράστιο κύμα μετανάστευσης από το 2015 και μετά. Η διάδοχός της έχει ήδη επιλεχθεί και κανείς δεν ξέρει εάν θα προλάβει να ολοκληρώσει τη θητεία της ή θα αναγκαστεί σε παραίτηση, που θα είναι το αποτέλεσμα συνέχισης της τάσης καταγραφής απωλειών για το κόμμα της. Απώλειες που αποδίδονται κυρίως στην επέλαση του γερμανικού AfD, του κόμματος, δηλαδή, το οποίο πρεσβεύει το νέο κύμα της Δεξιάς που σαρώνει την Ευρώπη.

Και η οποία έρχεται σχεδόν ως απάντηση σε όλα αυτά τα οποία εκπροσώπησε κατά τη διάρκεια της πολιτικής καριέρας της ως καγκελάριος η κυρία Μέρκελ: την τάση για τον συγκεντρωτισμό των Βρυξελλών, την υπερφορολόγηση, τον εποικισμό της Ευρώπης από μάζες Ασιατών και Αφρικανών, την επιβολή της γερμανικής «άποψης» για τον οδικό χάρτη προς την ευρωπαϊκή ενοποίηση και όλα τα υπόλοιπα.


Επί μια δεκαετία σχεδόν ο μερκελισμός αποτέλεσε την επιλογή των πολιτικών ελίτ σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και, φυσικά, και στη χώρα μας. Το να αναφερθεί κανείς στις επιλογές των διαφόρων κυβερνήσεων των τελευταίων ετών στην Ελλάδα είναι αχρείαστο. Ο κόσμος γνωρίζει ότι οι αποφάσεις που έπαιρναν είχαν σχεδόν ως αποκλειστικό γνώμονα ποια ήταν η θέση των Γερμανών. Δεν το αρνούνταν καν, αντιθέτως κάποιοι το διαφήμιζαν και ως προτέρημα. Και μετά ήλθε ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος ίσως και να αποτελεί τον τελευταίο υπερασπιστή τού μερκελισμού σε ολόκληρη την Ευρώπη, αφού επέλεξε να συνδεθεί πολιτικά σχεδόν ολοκληρωτικά με τη συγκεκριμένη τάση. Πολλοί θεωρούν ως σημείο-κλειδί την υποστήριξη που προσέφερε στη Γερμανίδα πολιτικό στο ζήτημα της μεταναστευτικής κρίσης του 2015. Μπορεί να είναι κι έτσι, αν και αμφιβάλλω ότι είναι τόσο μονοσήμαντος ο τρόπος διαμόρφωσης μιας τέτοιας σχέσης.

Πολιτικά, πάντως, ο Αλέξης Τσίπρας συνέδεσε τη μοίρα του με το πρόσωπο της κυρίας Μέρκελ. Και όπως ακριβώς τόσο η κυρία Μέρκελ ως πρόσωπο όσο και οι ιδέες της βρίσκονται μπροστά στον γκρεμό, το ίδιο συμβαίνει και με αυτόν. Οχι, όμως, χωρίς κόστος. Γιατί οι πληγές στο σώμα τόσο της χώρας μας όσο και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών από την πολιτική κυριαρχία τους έστω και για μικρό (σε ιστορική οπτική, τουλάχιστον) χρονικό διάστημα είναι πολλές και μεγάλες. Και για να επουλωθούν, χρειάζονται σημαντικές αποφάσεις.

Δημοκρατία


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση