“Ισλαμική δικτατορία η Τουρκία” λέει το αφεντικό της CIA επί Τραμπ!

Της Λιάνας Μυστακίδου

Η διπλωματία δεν ασκείται με εκβιασμούς, απειλές, επιθετικότητα και ανιστόρητες επιδιώξεις. Έχει δικούς της κανόνες και τρόπους συμπεριφοράς.  Ασκείται με σύνεση, με ελιγμούς, με ζικ-ζάκ αλλά ποτέ με ευθείες ρήξεις.

Οι έμπειροι διπλωμάτες γνωρίζουν καλά  πότε πρέπει να μιλούν και πότε να σιωπούν. Δυστυχώς πολλοί σημερινοί ηγέτες δεν  είναι ικανοί και καλοί διπλωμάτες. Εξαιτίας βέβαια της αλαζονείας τους δεν σέβονται και τις υποδείξεις των έμπειρων συνεργατών τους.  Ένας από αυτούς είναι και ο Ερντογάν που μιλά ακατάπαυστα όπου βρεθεί και όπου σταθεί.  Τις περισσότερες φορές λέει ασυναρτησίες και η μια δήλωση του ανατρέπει την άλλη.  Πρόσφατα κατηγόρησε την Δύση για έλλειψη ανεκτικότητας. Ενώ εκείνος αγκαλιάζει τους πρόσφυγες! Τολμά να μιλά για έλλειψη ανεκτικότητας αυτός που έφτιαξε “νεκροταφείο προδοτών”, για να ενταφιάζονται όσοι συμμετείχαν στο πραξικόπημα που έγινε εναντίον του….

Ακόμα και η αμερικανική διπλωματία μερικές φορές δεν κάνει σωστές εκτιμήσεις και οδηγείται σε σφάλματα. Για παράδειγμα οι περισσότεροι Αμερικανοί πίστευαν ότι η Ρωσία θα καταρρεύσει εξαιτίας του οικονομικού εμπάργκο που της επέβαλαν, την πτώση των τιμών πετρελαίου και των τεράστιων στρατιωτικών δαπανών στη Συρία. Όμως, διαψεύστηκαν. Η Μόσχα δεν γονάτισε, αλλά αντιθέτως  αύξησε την επιρροή της στην Μέση Ανατολή. Κατάφερε μάλιστα να χρησιμοποιήσει ακόμα και την ιρανική Βάση Hamedan  για την καταπολέμηση του ISIS.

Η Τεχεράνη άνοιξε για πρώτη φορά τα σύνορα  της , μετά την επικράτηση της ισλαμικής Επανάστασης το 1979, στους Ρώσους.  

Στη Συρία διεξάγεται ένας πόλεμος “δια αντιπροσώπων”.  Το Ιράν και η Σαουδική Αραβία αλληλοκατηγορούνται  για υποστήριξη και υπόθαλψη της τρομοκρατίας.  Η Άγκυρα κατηγορεί την Τεχεράνη για θρησκευτικό πόλεμο. Οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν ως χερσαίες δυνάμεις τους, τους Κούρδους του ΡΚΚ και PYD. Το παρακλάδι της Αλ Κάιντα στη Συρία, η τρομοκρατική οργάνωση Αλ Νουσρα μετονομάστηκε σε Fetih El Sam.

Μέσα σε όλη αυτή την ανακατωσούρα το Ισραήλ απέκτησε μόνιμη αντιπροσωπεία στο ΝΑΤΟ μετά  τα εγκαίνια του γραφείου του στο Στρατηγείο της Συμμαχίας στις  Βρυξέλλες.

Ο Ερντογάν υποστηρίζει την ανεξαρτησία των Κούρδων του Ιράκ και διατηρεί άριστες σχέσεις με τον Μπαρζανί. Από την άλλη αντιδρά στην αυτονομία των Κούρδων στη Συρία. Δεν αντιλαμβάνεται ότι με αυτή τη στάση της  οι Κούρδοι της Συρίας έγιναν μεγάλη δύναμη και πολεμούν για λογαριασμό των Αμερικανών. Φυσικά θα πάρουν κάποια ανταλλάγματα για αυτό.

Οι Κούρδοι της Τουρκίας, της Συρίας και του Ιράκ που αριθμούν περίπου 35 εκατ. κατάφερνα να αξιοποιήσουν την στρατιωτική τους δύναμη, εξασφάλισαν την υποστήριξη των Αμερικανών και εκμεταλλεύτηκαν τις εναλλασσόμενες ισορροπίες δυνάμεων στη Μέση Ανατολή.

Η Άγκυρα, απομονωμένη από τη Δύση, από τον αραβο-μουσουλμανικό κόσμο, με συμμάχους μόνο το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία παλεύει να εξασφαλίσει μια θέση έστω στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για τη Συρία.  Ασφαλώς δεν θα μπορέσει να παραμείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα εντός του συριακού εδάφους. Εάν θελήσει να μείνει θα θεωρηθεί κατοχική δύναμη. Φυσικά δεν έχει ούτε τη στρατιωτική, ούτε τη διπλωματική δύναμη να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που θα προκύψουν από μια τέτοια κατάσταση.

Ο κ. Ερντογάν τρέφει μάλλον φρούδες ελπίδες για την πολιτική που θα ασκήσει  ο  νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ. Σε συνέντευξη του στο αμερικανικό δίκτυο CBS δήλωσε απογοητευμένος από τον απερχόμενο Πρόεδρο επειδή δεν κατάφερε να του στείλει πίσω τον Γκιουλέν. Νομίζει ότι με τον διορισμό  του λομπίστα της Τουρκίας στην θέση του συμβούλου ασφαλείας, θα αλλάξει και η πολιτική της Ουάσιγκτον. Ξεχνά ότι στην Αμερική υπάρχουν θεσμοί που λειτουργούν ανεξάρτητα από τις επιθυμίες του εκάστοτε Προέδρου.

Ας διαβάσει και το twitter που έγραψε ο υποψήφιος αρχηγός της CIA , Mike Pompeo, αμέσως μετά το πραξικόπημα της 14^ης Ιουλίου.  “Το Ιράν είναι τόσο δημοκρατικό όσο και η κυβέρνηση του Προέδρου της Τουρκίας, Ερντογάν. Και οι δυο είναι απολυταρχικές, ισλαμικές δικτατορίες” .

Πηγή Militaire

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Σικέ και επικίνδυνο παιγνίδι με τα κατοχικά στρατεύματα στην Κύπρο

Παραμένουν για 18 μήνες!

Του Γιώργου Πετράκη

Επικίνδυνο παιγνίδι με το χρονοδιάγραμμα αποχώρησης των κατοχικών τουρκικών στρατευμάτων στήνεται στο Κυπριακό, προκειμένου η παραμονή τους στο νησί για απροσδιόριστο χρόνο να βαφτισθεί χρονοδιάγραμμα αποχώρησης.

Οι διατυπώσεις τόσο από την Αθήνα, αλλά κυρίως από την Λευκωσία κάνουν λόγο για πλήρη αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων, χωρίς όμως καμία πλευρά να αναφέρει ή να προσδιορίζει το χρονοδιάγραμμα ολοκλήρωσης της αποχώρησης.

Με δεδομένο ότι η Τουρκία δεν δέχεται την πλήρη αποχώρηση των στρατιωτών της με επιχείρημα την ασφάλεια των Τουρκοκυπρίων, και από αμερικανικής πλευράς έχουν διατυπωθεί προτάσεις με ένα ιδιαίτερα εκτεταμένο στον χρόνο πρόγραμμα αποχώρησης, που ουσιαστικά οδηγούν σε παραμονή των κατοχικών στρατευμάτων και μετά τη λύση.

Δεν είναι τυχαίο ότι από τουρκικής πλευράς έχουν υπάρξει ιδέες για αποχώρηση ενός αριθμού Τούρκων στρατιωτών και κατόπιν η πραγματοποίηση δημοψηφίσματος μετά από 10 έτη, για την παραμονή τους ή την αποχώρηση τους.

Όμως και οι ιδέες για αποχώρηση ενός σημαντικού τμήματος της κατοχικής δύναμης σε ένα χρονοδιάγραμμα μερικών μηνών και η αναγνώριση ενός διαστήματος έως και 5 ετών για την πλήρη απομάκρυνση τους είναι ιδέες που δεν μπορεί να θεωρηθούν ρεαλιστικές και κυρίως δύσκολα θα μπορούσαν να εγκριθούν στο δημοψήφισμα.

Δυστυχώς, και οι εκτιμήσεις Ελλήνων αξιωματικών είναι ότι απαιτούνται τουλάχιστον 18 μήνες για αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων.

Όμως είναι προφανές ότι ένα τόσο μεγάλο διάστημα, ακόμη και αυτό των 18 μηνών, θα αποτελεί οιονεί απειλή για την εφαρμογή της Λύσης, καθώς ο τουρκικός κατοχικός Στρατός θα μετατραπεί αυτομάτως σε εγγυητή της εφαρμογής της λύσης.

Είναι επίσης προφανές ότι θα αρκεί μια μικρή προβοκάτσια, για να εγερθούν από την Τουρκία ζητήματα παράτασης της παραμονής των τουρκικών στρατευμάτων για την δήθεν «ασφάλεια των τουρκοκυπρίων», όταν όμως όλα θα είναι πολύ αργά μια και η Κυπριακή Δημοκρατία θα έχει παραδώσει την σκυτάλη στα δυο συνιστούντα κρατίδια, χωρίς φυσικά να υπάρχει δρόμος για επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση…

Καθώς ο κ. Αναστασιαδης προσέρχεται την Κυριακή για έναν ακόμη γύρο συνομιλιών στο Μον Πελεράν και ενώ έχει διαμορφωθεί η κατάλληλη περιρρέουσα ατμόσφαιρα που προϊδεάζει για πρόοδο στο Εδαφικό και σε όλα τα άλλα θέματα που έχουν μείνει εκκρεμότητες, όλο το βάρος πλέον αρχίζει να συγκεντρώνεται στο θέμα των Εγγυήσεων και της Ασφάλειας όπου πρωτεύοντα λόγο έχει η Αθήνα.

Ο Νίκος Κοτζιάς εγκαίρως επέλεξε να αναδείξει το θέμα των Εγγυήσεων ως βασικό και αποκλειστικό στοιχείο της ελληνικής παρέμβασης στο Κυπριακό όπου η ελληνική θέση όπως την διατύπωσε και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας παρουσία του αμερικανού προέδρου Μπάρακ Ομπαμα μετά την ερώτηση του συναδέλφου Μιχάλη Ιγνατίου, αλλά και μετά την συνάντηση του με τον κ. Αναστασιάδη είναι καθαρή: Όχι στις Εγγυήσεις, όχι παραμονή τουρκικών στρατευμάτων στο νησί.

Όμως η ελληνική κυβέρνηση έθεσε ένα ακόμη ζήτημα. Για να συμμετάσχει στην Πολυμερή θα πρέπει να έχει προηγηθεί συμφωνία σε όλα τα άλλα ζητήματα, καθώς θέλει να αποφύγει επανάληψη του Μπούργκενστοκ, όπου την τελευταία στιγμή και με την πίεση του χρόνου και της παρουσίας όλων των μεγάλων δυνάμεων και της Τουρκίας, θα πρέπει η ελληνοκυπριακή πλευρά να διαπραγματευτεί για μείζονος σημασίας θέματα.

Εάν τελικά όμως επιτευχθεί μέχρι την Δεύτερα, στο Μοντ Πελεράν, πρόοδος στο Εδαφικό ή αν τουλάχιστον δοθούν διαβεβαιώσεις για αυτό, η Αθήνα θα πρέπει να συναινέσει στην σύγκληση Πολυμερούς, στην οποία όμως προσέρχεται με την κόκκινη γραμμή για κατάργηση των Εγγυήσεων και απόσυρση των κατοχικών στρατευμάτων.

Καθώς η Άγκυρα και οι τουρκοκύπριοι επιμένουν στη διατήρηση έστω και εκσυγχρονισμένου του καθεστώτος των Εγγυήσεων αλλά και σε χρονοδιάγραμμα μερικών ετών για την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων, η πίεση θα στραφεί εξ ολόκληρου στην Αθήνα, καθώς θα εμφανίζεται ότι με την στάση της απειλεί να τινάξει στον αέρα την πιο σημαντική προσπάθεια λύσης του κυπριακού και μάλιστα την ώρα που έχει υπάρξει συμφωνία μεταξύ των δυο κοινοτήτων!

Πηγή MIgnatiou

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Εύλογα ερωτήματα από την επικοινωνία Τσίπρα – Ερντογάν

Σοβαρά ερωτήματα προκύπτουν από την χθεσινοβραδινή «περίεργη» από πλευράς χρόνου και λοιπών συγκυριών τηλεφωνική συνομιλία μεταξύ του Έλληνα Πρωθυπουργού κ. Τσίπρα και του Τούρκου Προέδρου κ. Ερντογάν. Το πρωθυπουργικό Γραφείο μας πληροφόρησε πρωτίστως μέσω της κομματικής ΑΥΓΗΣ ότι τα θέματα που συζητήθηκαν ήταν το Κυπριακό και το Προσφυγικό.

Και εδώ λοιπόν όσο και καλοπροαίρετος και εάν είσαι αρχίζεις να ρωτάς.
Γιατί με τόση φούρια, βραδιάτικα ο κ. Τσίπρας επιδιώκει να συνομιλήσει με τον Ερντογάν ο οποίος μόλις είχε επιστρέψει στην Τουρκία από 3ημερο ταξίδι στο Πακιστάν και στο Ουζμπεκιστάν. Μήπως για κάποιον λόγο τον ...έψαχνε νωρίτερα και δεν τον έβρισκε;

Είναι δυνατόν αυτή η «φούρια» να μην συνδυαστεί με την επίσκεψη Ομπάμα αλλά και τα όσα συζητήθηκαν μεν τον Πρόεδρο της Κύπρου κ. Αναστασιάδη;

Γιατί προχωράει σε μία τέτοια επικοινωνία όταν η άνευρη ΕΕ αποφασίζει επιτέλους έστω και με αργά αντανακλαστικά να σκληρύνει την στάση της απέναντι στην θρασεία εκβιαστική ρητορική της Άγκυρας;

Αρκεί και μόνο ο φόβος για το άνοιγμα της "κάνουλας" του προσφυγικού από τον Ερντογάν για μία ακόμα φιλανδοποιημένη στάση από την υπερήφανη Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ;

Η Στρατηγική της «μη Στρατηγικής», οι τακτικισμοί και οι αυτοσχεδιασμοί Τσίπρα-Κοτζιά στα εθνικά μας θέματα και στο προσφυγικό μας έχουν ανησυχήσει και φοβόμαστε για τα χειρότερα που έρχονται.
Ελπίζουμε ότι ο κ. Τσίπρας δεν θα αναλάβει ... «ατζέντης» του Ερντογάν για να προωθήσει τις εκβιαστικές θέσεις του στην Ευρώπη σχετικά με κατάργηση βίζας και άλλων θεμάτων μεταξύ Τουρκίας και ΕΕ.

Κωνσταντίνος Λουκόπουλος
Πηγή Liberal

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Foreign Policy: Γιατί η πολιτική του Τραμπ στη Συρία θα είναι καταστροφική

Το πως η στρατηγική για τη Μέση Ανατολή του νεοεκλεγέντος αμερικανού προέδρου, Ντόναλντ Τραμπ, μπορεί να ενισχύσει τους τζιχαντιστές στη Συρία, εξηγεί σε άρθρο του στο αμερικανικό περιοδικό Foreign Policy, o Τσαρλς Λίστερ, συνεργάτης της αμερικανικής δεξαμενής σκέψης Middle East Institute. Την περασμένη εβδομάδα, ο Τραμπ εξήγησε για πρώτη φορά μετά τη νίκη του στις εκλογές, τη θέση του για τον πόλεμο στη Συρία, Στα σχόλιά του, υπογράμμισε την ανάγκη να εντατικοποιηθεί ο πόλεμος ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος αλλά και την σημασία που έχει η διακοπή της υποστήριξης προς όσους πολεμούν ενάντια στο καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ.

«Η θέση μου είναι ότι πολεμάς τη Συρία. Η Συρία πολεμάει το Ισλαμικό Κράτος. Και πρέπει να ξεφορτωθείς το Ισλαμικό Κράτος. Η Ρωσία πια είναι πλήρως ευθυγραμμισμένη με τη Συρία και τώρα έχεις το Ιράν, που καθίσταται πιο ισχυρό, να ευθυγραμμίζεται με τη Συρία. Εμείς υποστηρίζουμε τους αντάρτες έναντι της Συρίας και δεν έχουμε ιδέα ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι» είπε ο Τραμπ. Ωστόσο, όπως εξηγεί ο Λίστερ στο άρθρο του, το αποτέλεσμα της πολιτικής που προτείνει ο Τραμπ δεν θα είναι η καταστροφή του Ισλαμικού Κράτους αλλά η εξόντωση της μετριοπαθούς αντιπολίτευσης και συνεπώς η ενίσχυση του εξτρεμισμού.

«Ο Τραμπ φαίνεται ότι προτιμάει να αντιμετωπίσει τα συμπτώματα μίας κρίσης - δηλαδή την τρομοκρατία - ενισχύοντας τα αίτιά της: τη δικτατορία του Άσαντ και την άρνησή της να διαπραγματευτεί. Και ενώ η μετριοπαθής αντιπολίτευση της Συρίας δεν είναι τέλεια, η απόσυρση της αμερικανικής υποστήριξης και συνεπώς της βάσης της διεθνούς νομιμοποίησής της μόνο θα υπονόμευε τα συμφέροντα των ΗΠΑ στη Συρία» γράφει ο Λίστερ. Και προσθέτει: «Αλλά οι κίνδυνοι από την εξωτερική πολιτική του Τραμπ είναι πολύ μεγαλύτεροι από αυτό. Αν ο Τραμπ ακολουθήσει όσα λέει, ρισκάρει να επιδεινώσει έξι μεγάλες απειλές προς την αμερικανική αλλά και τη διεθνή ασφάλεια».

Αυτές οι απειλές είναι οι εξής:

1. Η ενίσχυση της αλ Κάιντα

Η αλ Κάιντα εκμεταλλευόμενη τον πόλεμο στη Συρία παρουσιάζεται ως συνεργάτης και υπερασπιστής του εθνικού κινήματος κατά του Άσαντ, μέσω των αντιπολιτευόμενων οργανώσεων. Όσο η αντιπολίτευση χάνει τη δύναμή της, τόσο θα ενισχύεται η αλ Κάιντα στην οποία οι πολίτες θα στρέφονται για προστασία.

2. Η ενθάρρυνση της μονομερούς δράσης των περιφερειακών δυνάμεων

Η Σαουδική Αραβία, η Τουρκία και το Κατάρ, υποστηρίζουν την ένοπλη αντιπολίτευση από την αρχή της σύγκρουσης, συχνά με την ενθάρρυνση των ΗΠΑ. Αν η αμερικανική υποστήριξη προς τους αντάρτες εκλείψει, η Συρία κινδυνεύει να βυθιστεί στο χάος των πρώτων ημερών της συριακής κρίσης αλλά με ενισχυμένη αυτή τη φορά τη θέση των τζιχαντιστών.

3. Ακόμη μία ευκαιρία για το Ισλαμικό Κράτος

Παρότι μία συμμαχία μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας θα περιόριζε τον εδαφικό έλεγχο του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, μία τέτοια συνεργασία θα ενίσχυε την προπαγάνδα της τρομοκρατικής οργάνωσης και θα οδηγούσε σε εκ νέου κάλεσμα του Ισλαμικού Κράτους για επιθέσεις ενάντια στη Δύση.

4. Ενίσχυση του Ιράν και της Χεζμπολάχ

Ως πολέμιος της πυρηνικής συμφωνίας με το Ιράν, προκαλεί εντύπωση που ο Τραμπ προτείνει πολιτικές που θα ενίσχυαν τον περιφερειακό ρόλο της Τεχεράνης. Από την αρχή της κρίσης στη Συρία, ο ρόλος του Ιράν στην προστασία του καθεστώτος Άσαντ είναι σημαντικός. Αν ο Τραμπ επιμείνει στην άποψή του για υποστήριξη και όχι αντικατάσταση της συριακής κυβέρνησης, θα ωφελήσει όχι μόνο τη θέση της Τεχεράνης αλλά και τη Χεζμπολάχ η οποία υποστηρίζεται από το Ιράν και τον Άσαντ.

5. Ενθάρρυνση του ρωσικού αναθεωρητισμού

Η πολιτική του Τραμπ θα ωφελούσε τον Άσαντ, τη Ρωσία, το Ιράν και τη Χεζμπολάχ και θα εξίσωνε τη συριακή αντιπολίτευση στο σύνολό της με τους τζιχαντιστές. Αυτό θα σήμαινε περισσότερα εγκλήματα πολέμου στη Συρία, θα καθιστούσε τις διαπραγματεύσεις αδύνατες και θα ενθάρρυνε την επιθετική στάση της Ρωσίας, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τα αμερικανικά συμφέροντα.

6. Επιδείνωση της προσφυγικής κρίσης

Ένας συνδυασμός όλων των παραπάνω σεναρίων, θα δημιουργούσε μία δυναμική που θα επιδείνωνε την προσφυγική κρίση της Συρίας, αφήνοντας περισσότερους από πέντε εκατομμύρια Σύριους μόνιμα εκτός των συνόρων της χώρας τους. Αν ο Άσαντ παραμείνει στην εξουσία, μεγάλο μέρος των προσφύγων δεν θα επιστρέψει ποτέ στη Συρία, προκαλώντας προβλήματα στην Ευρώπη και γιγαντώνοντας τα ακροδεξιά, λαϊκιστικά κινήματα κατά μήκος της Γηραιάς Ηπείρου.

Πηγή "Το Βήμα"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Ο τελευταίος αμερικανός κατάσκοπος του Στάλιν

Ένας άνθρωπος με αγαθά κίνητρα που κατέληξε να εργάζεται εναντίον της πατρίδας του στην υπηρεσία ενός εφιαλτικού καθεστώτος

«Το όνομά του είναι άγνωστο αλλά η ιστορία του είναι συναρπαστική. Και έγινε βιβλίο με τον τίτλο "Νόελ Φιλντ: Ο τελευταίος αμερικανός κατάσκοπος του Στάλιν" την πιο κατάλληλη στιγμή» γράφει η εφημερίδα «Guardian». Ακολουθούν αποσπάσματα από το ρεπορτάζ της βρετανικής εφημερίδας:

«Ποιος ήταν λοιπόν ο Νόελ Φιλντ; Ηταν ένας κουάκερος από τη Βοστώνη, που γεννήθηκε το 1904, ένα λαμπρό μυαλό που τελείωσε το Χάρβαρντ σε δύο χρόνια και εντάχθηκε στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Ήταν επίσης ένας αφοσιωμένος κομμουνιστής ο οποίος πέθανε στην εξορία στην Ουγγαρία, μακριά από την Ουάσιγκτον. Οπως το λέει και ο τίτλος του νέου βιβλίου της Κάτι Μάρτον, ήταν ένας "Αληθινός πιστός: Ο τελευταίος αμερικανός κατάσκοπος του Στάλιν".
Με λίγα λόγια, η ιστορία του είναι η εξής: Συγκλονισμένος από τη φρίκη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, διεθνιστής και ειρηνιστής, έγινε κομμουνιστής επί Μεγάλης Ύφεσης. Προσπαθώντας να διορθώσει την κατασταλτική βία στην οποία πίστευε ότι βυθιζόταν η χώρα του και να αποτρέψει άλλον έναν πόλεμο, ο Φιλντ άρχισε να δίνει απόρρητα έγγραφα στη Σοβιετική Ένωση.

Τον έκαναν πιόνι στις σταλινικές εκκαθαρίσεις

Στην Ισπανία κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου εργάστηκε για την Κοινωνία των Εθνών. Στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο δούλεψε για το Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών (OSS), τον προκάτοχο της CIA. Μετά τον πόλεμο πήγε στην Πράγα. Ήλπιζε να βρει νέο σκοπό στη ζωή του αλλά συνελήφθη, οδηγήθηκε στην Ουγγαρία, φυλακίστηκε και βασανίστηκε βάναυσα.


Ο Φιλντ έγινε πιόνι στις σταλινικές εκκαθαρίσεις. Το όνομά του χρησιμοποιήθηκε στις διαβόητες δίκες της Μόσχας για να ενοχοποιηθούν άλλοι, αν και ο ίδιος δεν δικάστηκε ποτέ. Μέλη της οικογένειάς του ταξίδεψαν πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα για να τον βρουν αλλά η πίστη του Φιλντ δεν αμφιταλαντεύτηκε ποτέ. Κηδεύτηκε στη Βουδαπέστη το 1970 με πλήρεις σοβιετικές τιμές.


Η Μάρτον ανακάλυψε έναν πραγματικά εξαιρετικό χαρακτήρα, έναν άνθρωπο του οποίου τα κίνητρα θα μπορούσαν πραγματικά να περιγραφούν ως αγαθά, ο οποίος κατέληξε να εργάζεται εναντίον της πατρίδας του, στην υπηρεσία ενός εφιαλτικού καθεστώτος. Ο Φιλντ υπέφερε βάναυσα για τις πολιτικές πεποιθήσεις του. Ενεπλάκη άμεσα στον θάνατο τουλάχιστον ενός ατόμου και το όνομά του χρησιμοποιήθηκε για να καταδικαστούν πολλοί άλλοι.

"Είναι ένα ανθρώπινο δράμα σε ένα πολιτικό πλαίσιο", λέει η Μάρτον, "αλλά για μένα αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι τι παρακινεί έναν τέτοιο άνθρωπο - εξαιρετικά μορφωμένο, μεγαλωμένο με κάθε προνόμιο, έτοιμο για μια ονειρική καριέρα - να αγκαλιάσει μία από τις πιο βίαιες και απολυταρχικές, καταστροφικές ιδεολογίες".

Η άλωση του νου των νεαρών ιδεαλιστών

Έμπειρη δημοσιογράφος και συγγραφέας, χήρα του διάσημου αμερικανού διπλωμάτη Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, προσωπική φίλη του Μπιλ και της Χίλαρι Κλίντον, η Μάρτον δεν μπορούσε να φανταστεί ότι η προσπάθειά της να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα θα δημοσιευόταν σε έναν τόσο κατάλληλο χρόνο. Το βιβλίο κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ εν μέσω μιας προεκλογικής προεδρικής εκστρατείας, όταν συζητούνταν, μεταξύ πολλών άλλων, ο θαυμασμός του Ντόναλντ Τραμπ για τον Βλαντίμιρ Πούτιν και το κατά πόσον ρώσοι χάκερς επηρεάζουν την αμερικανική πολιτική με διαρροές κλεμμένων emails στo Wikileaks.


Η Μόρτον έγραψε ένα δοκίμιο ως πρόλογο του βιβλίου με τίτλο "Η Άλωση του νου". "Συνδέω εκεί την άλωση των νέων, αποξενωμένων, χαμένων ιδεαλιστών του σήμερα από μια πραγματικά καταστροφική, τοξική αλλά εθιστική ιδεολογία, δηλαδή τον ισλαμιστικό φονταμενταλισμό, με το ισοδύναμό του της δεκαετίας του 1930, το οποίο ήταν από τη μια ο φασισμός και από την άλλη ο παγκόσμιος κομμουνισμός και ο σταλινισμός" λέει.


"Η Αμερική ήταν και τότε ένα έθνος βαθιά διχασμένο και η νεολαία της είχε παραιτηθεί από την πολιτική τού συστήματος. Έτσι, ήταν πολύ ευάλωτη σε έναν μεσσία που υποσχόταν να διορθώσει κάθε λάθος" προσθέτει.
Αν και φαίνεται απίστευτο, η κατασκοπεία του Φιλντ υπέρ του Στάλιν στην Ουάσιγκτον της δεκαετίας του 1930 πέρασε απαρατήρητη. Κάποιοι τον υποπτεύθηκαν στην Ευρώπη, αλλά η ιστορία για το πώς πήγε ανατολικά - συνελήφθη, φυλακίστηκε, βασανίστηκε και τελικά απελευθερώθηκε και πήρε σύνταξη υπό στενή παρακολούθηση από το καθεστώς - διαβάζεται σαν μυθιστόρημα» καταλήγει η εφημερίδα «Guardian».

Πηγή "Το Βήμα"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου