Χωρίς «αντιαεροπορική ασπίδα» η Ελλάδα

Γυμνή κινδυνεύει να βρεθεί η «αντιαεροπορική ομπρέλα» της Ελλάδας. Εξαιτίας των κυρώσεων που αποφάσισαν να επιβάλλουν οι Βρυξέλλες στη Ρωσία, είναι πολύ πιθανό να μείνει χωρίς τον απαραίτητο εξοπλισμό και τα ανταλλακτικά για τα ρωσικά αντιαεροπορικά συστήματα που διαθέτει.

 

Οι κυρώσεις που επέβαλλε η Ευρωπαϊκή Ένωση σε βάρος της κοινοπραξίας, Almaz-Antey, της στερεί τη δυνατότητα να διαθέσει τα οπλικά συστήματά της στις ευρωπαϊκές χώρες. Σήμερα, με συστήματα που παράγει η κοινοπραξία, είναι εξοπλισμένα δύο κράτη μέλη της ΕΕ, η Ελλάδα (και μέλος του ΝΑΤΟ) και η Κύπρος. Τα προηγούμενα χρόνια η Ελλάδα είχε αγοράσει ρωσικό εξοπλισμό αξίας άνω των πέντε δισεκατομμυρίων δολαρίων. 

Οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις διαθέτουν δυο πυροβολαρχίες S-300PMU-1, οι οποίες αρχικά προορίζονταν για την Κύπρο. Τελικώς, όμως, επειδή, εξαιτίας των τουρκικών και αμερικανικών αντιδράσεων δεν εγκαταστάθηκαν στη Μεγαλόνησο, αναπτύχθηκαν στην Ελλάδα. Πέρυσι μάλιστα, η χώρα μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα που διαθέτει αυτά τα οπλικά συστήματα, για πρώτη φορά πραγματοποίησε δοκιμές, οι οποίες ήταν άκρως πετυχημένες. Το σύστημα είναι ενταγμένο στο δίκτυο αντιαεροπορικής άμυνας της χώρας.

Εκτός αυτών, η Ελλάδα διαθέτει πάνω από τριάντα αυτοκινούμενα αντιαεροπορικά συστήματα TOR-M1, και αυτά παραγωγής της Almaz-Antey. Να σημειωθεί ότι τα ρωσικά αντιαεροπορικά συστήματα είναι απαραίτητα για την Ελλάδα ως αποτρεπτικός παράγοντας απέναντι σε ένα άλλο μέλος του ΝΑΤΟ, την Τουρκία. Οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις διαθέτουν επίσης 21 συστήματα OSA-AKM. Τα συγκεκριμένα αντιαεροπορικά σοβιετικής προέλευσης ανήκαν στο στρατό της Ανατολικής Γερμανίας, και, όταν διαλύθηκε η χώρα, παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα. Τον εκσυγχρονισμό των OSA είχαν αναλάβει οι ειδικοί της Almaz-Antey. Όπλα που έχει αναπτύξει η ρωσική εταιρία είναι ενταγμένα και στο οπλοστάσιο της Κύπρου, χώρας-μέλους της ΕΕ. Εκεί βρίσκονται εγκατεστημένα αντιαεροπορικά συστήματα τα οποία παραχώρησε η Ελλάδα στο νησί της Αφροδίτης, που ιστορικά, εθνολογικά και θρησκευτικά συνδέεται άμεσα με την Ελλάδα.

Πάγος στη συνεργασία Ρωσίας-Ελλάδας;

Το εμπάργκο της ΕΕ άγγιξε την Almaz-Antey. Κι’ αυτό με το «επιχείρημα» ότι ένα αντιαεροπορικό σύστημα που παράγει η εταιρεία, το BUK, εικάζεται πως ήταν εκείνο το οποίο κατέρριψε το μαλαισιανό Boeing 777. Πάντως, τα περιοριστικά μέτρα εις βάρος της, όπως υποστηρίζουν οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι, δεν αφορούν την υποστήριξη των ήδη παραδοθέντων συστημάτων. Όπως και να’ χει όμως, οι πωλήσεις νέων συστημάτων μάλλον θα καταστούν αδύνατες.

Η Ρωσία είχε προηγουμένως εκφράσει ενδιαφέρον για συνέχιση της στρατιωτικοτεχνικής συνεργασίας με την Ελλάδα. Τον περασμένο Δεκέμβριο είχε πραγματοποιήσει επίσκεψη στην Αθήνα ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, Σεργκέι Σοϊγκού, ο οποίος υπέγραψε με τον έλληνα ομόλογό του, Δημήτρη Αβραμόπουλο, μια νέα συμφωνία για την προμήθεια αμυντικού υλικού. Τότε, ο υφυπουργός Άμυνας, Ανατόλι Αντόνοφ, εξήγησε ότι με τη νέα συμφωνία εξαλείφονταν τα εμπόδια για την περεταίρω στρατιωτικοτεχνική συνεργασία των δύο χωρών.
Η στρατιωτικοτεχνική συνεργασία Ρωσίας-Ελλάδας ξεκίνησε το 1993. Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι εξαγωγές ρωσικών οπλικών συστημάτων προς τη χώρα ξεπέρασαν τα 5 δις. δολάρια. Ανάμεσα στα άλλα οπλικά συστήματα που βρίσκονται στο οπλοστάσιο των Ελλήνων, είναι και τα αερόστρωμνα αποβατικά σκάφη, Zubr. Ήταν η πρώτη πώληση τέτοιων σκαφών αμφίβιων επιχειρήσεων σε χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ.

«Ομιχλώδεις» προοπτικές

Ο επικεφαλής του Κέντρου ανάλυσης παγκόσμιου εμπορίου όπλων, Ίγκορ Κοροτσένκο, θεωρεί ότι η Ελλάδα ενδιαφέρεται για περαιτέρω στρατιωτικοτεχνική συνεργασία με τη Ρωσία. Ομως, αυτό δεν εξαρτάται μόνο από τις κυρώσεις, αλλά και από την φερεγγυότητα της Αθήνας –που μόλις πρόσφατα βρισκόταν στο χείλος της χρεωκοπίας- να εξοφλήσει τα χρέη της. Ο ίδιος, πάντως, υπογραμμίζει ότι για τη Ρωσία, η συνεργασία με την Ελλάδα, η οποία αποτελεί μέλος του ΝΑΤΟ, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ως ευκαιρία να αποδειχθεί το εφικτό της διασύνδεσης των όπλων της με τα πρότυπα του ΝΑΤΟ. Ύστερα πάντως από την επιβολή των κυρώσεων -προσθέτει- οι προοπτικές μελλοντικής συνεργασίας των δύο χωρών γίνονται ομιχλώδεις.
Να σημειωθεί ότι πριν τις ευρωπαϊκές, κυρώσεις σε βάρος της Almaz-Antey είχαν επιβάλλει οι ΗΠΑ. Τότε, άπαντες οι ειδικοί είχαν επισημάνει πως η Ουάσιγκτον, η οποία σημειωτέον δεν είναι πελάτης της ρωσικής εταιρίας- θα ασκήσει παντού, και κυρίως στους συμμάχους της, πιέσεις, προκειμένου να παραιτηθούν από τα ρωσικά οπλικά συστήματα.

Πηγή Gazeta.ru RBTH

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

"Κι ἐγὼ δεν ἀπολαμβάνω το να βλέπῳ κομμένα κεφάλια…"

Οὔτε μοῦ ἀρέσει.
Οὔτε καὶ θὰ μοῦ ἀρέση κάποιαν στιγμὴ στὸ μέλλον…
Αὐτὸ ὅμως δὲν μὲ κάνει νὰ μὴν ἀντιλαμβάνομαι πὼς τώρα πιὰ  ΠΡΕΠΕΙ νὰ τὰ βλέπῳ, πρὸ κειμένου νὰ ΓΝΩΡΙΖῼ τὸ τὶ συμβαίνει γύρω μου καὶ τὸ πῶς θὰ μὲ βρῆ τὸ ἄλφα ἤ τὸ βῆτα. Διότι θὰ μὲ βρῆ!!! Αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ συνειδητοποιήσῳ βαθύτατα!

Δὲν εἶναι λοιπὸν ΜΟΝΟΝ πρόβλημα τῶν Παλαιστινίων ἤ τῶν Συρίων ἤ τῶν Οὐκρανῶν, πρὸς ὥρας, τὸ αἷμα!!!
Εἶναι ΟΛΟΥ τοῦ πλανήτου πρόβλημα.
Εἶναι πολὺ τὸ αἷμα ποὺ χύνεται καθημερινῶς μὰ εἶναι ἀκόμη περισσότερο αὐτὸ ποὺ θὰ χυθῆ!!!
Ἡ Λιβύη δὲν τελείωσε… Μόλις ἄρχισε… Τὸ ἴδιο καὶ ἡ Βενεζουέλα… Καὶ τὸ Ἰράκ… Καὶ ἡ Βοσνία… Καὶ ἡ Σερβία… Καὶ ἡ Βουλγαρία…
Καὶ φυσικὰ ἡ Ἑλλάς… 
Διότι αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν σὲ κάθε γωνιὰ τοῦ πλανήτου θὰ μποροῦσαν νὰ μᾶς εἶναι παντελῶς ἀδιάφορα, ἀλλὰ δὲν μᾶς εἶναι, διότι τώρα πιὰ γνωρίζουμε πὼς ὁ κύκλος τοῦ αἵματος δὲν ἄνοιξε ἔτσι, τυχαίως, κάπου, κάπως… Καὶ οὔτε θὰ κλείση δίχως νὰ μᾶς ἀγγίξῃ. Μᾶς ἄγγίζε ἤδη.
Συρίους δεχόμεθα καθημερινῶς… Ὅσους δῆλα δὴ καταφέρνουν νὰ ἐπιβιώσουν τῆς γενοκτονίας…
Ἀφῆστε δὲ κι ὅλους αὐτοὺς ποὺ οὐδεὶς γνωρίζει καὶ τὴν προέλευσίν τους ἀλλὰ καὶ τὶς προθέσεις τους…
Καὶ εἶναι ἡ ἀρχή…

Τὰ κοράκια, ποὺ κινοῦν τὰ νήματα, κι ἀποφασίζουν γιὰ τὸν ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΘΑΝΑΤΟ, ἤ ποὺ ἐλέγχουν τὸ δικαίωμά μας στὴν ζωή, δὲν ἀγωνιοῦν γιὰ τὸ ποιὸς θὰ πεθάνη, πῶς, ποῦ, δικαίως, ἀδίκως…
ΚΟΥ ΚΟΥ…
ΑΠΟΠΛΗΘΥΣΜΟΣ λέγεται αὐτό!!! Πρόγραμμα εἶναι!!! ΠρόγραμμαΠΡΟαποφασισμένο ἐδῶ καὶ δεκαετίες.
Μᾶς ἔχουν ἐνημερώσει μὲ ΟΛΟΥΣ τοὺς δυνατοὺς τρόπους καὶ τώρα, μόλις τώρα, ξεκινήσαμε νὰ τὸ βλέπουμε νὰ λαμβάνῃ σᾶρκα κι ὁστά.
Ὁ ἀποπληθυσμός, γιὰ ὅσους δὲν γνωρίζουν, σημαίνει ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ μαζική, ΣΕ ΟΛΟΥΣ τοὺς λαοὺς τῆς Γῆς. Δίχως μέτρο, κριτήριον, αἴσθησιν δικαίου. Ὁ ἀποπληθυσμὸς ξεκίνησε καὶ δὲν θὰ σταματήση ἐὰν δὲν κλείσῃ τὸν κύκλο του…

Καὶ γνωρίζουμε πολὺ καλὰ πὼς ὅλες αὐτὲς οἱ εἰκόνες ποὺ βλέπουμε, μικρό, ἐλάχιστον δεῖγμα αὐτῶν ποὺ πράγματι συμβαίνουν στὸν πλανήτη, εἶναι τὰ προεόρτια αὐτῶν ποὺ θὰ συμβοῦν σὲ κάθε λαοό, ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΟΥ, μὴ ἐξαιρουμένων καὶ ἡμῶν!!!
Τὸ γνωρίζουμε, ἀλλὰ ἐπιμένουμε νὰ ἀποστρέφουμε τὸ βλέμμα μας…

Ναί… Οἱ αὐτοκτονίες στὴν πατρίδα μας ἔχουν κατὰ πολὺ ξεπεράσει τὰ …ἐπιτρεπτὰ ὅρια.
Ἔγραφε ἡ φίλη Ναταλία Στεφάνου (καὶ πολὺ σωστὰ ἔγραφε):

ΓΝΩΣΤΟΣ ΜΟΥ ΣΤΟ ΕΚΑΒ ΜΕ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕ.

3 ΚΛΗΣΕΙΣ ΑΝΑ ΒΑΡΔΙΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ.

ΤΡΕΙΣ ΚΛΗΣΕΙΣ ἀνᾲ βάρδια!!! ΤΡΕΙΣ!!!!!!!!
Σωστά…
Δίπλα μου μετροῦν πτώματα κι ἐγὼ κόπτομαι γιὰ τὴν Παλαιστίνη, τὴν Συρία, τὴν Οὐκρανία…
Ντροπή μου… ΝΤΡΟΠΗ ΜΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ λέμε!!!
Ἐάν ὅμως σᾶς πῷ πώς αὐτές οἰ εἰκόνες σέ λίγο θά φθάσουν κι ἐδῶ; Πῶς θά μέ ἀντιμετωπίζατε τότε; Ὡς παρανοϊκή;
Ἐν τάξει… ἄς ποῦμε πὼς εἶμαι παρανοϊκή…
Ἄρα; Νά ἀποστρέψῳ τό βλέμμα καί πάλι; Νά μήν χαλῷ τήν νιρβάνα μας;

Μὲ τὸ νὰ ἀναζητῷ λοιπὸν ἐγὼ τρόπους γιὰ νὰ πάῳ κι ἐφέτος στὴν Μύκονο, τό ἔλυσα τό πρόβλημα;
Ἤ φαντάζομαι πώς θά πάω …χορτάτη καί ἰκανοποιημένη, ὁπότε ἄς καῇ τὸ σῦμπαν ὁλόκληρον, ἐάν ἐγώ θά αἰσθάνομαι γεμάτη;
Μὰ τελικῶς ὄχι μόνον ἐθελοτυφλῶ, ἀλλὰ εἶναι σὰν νὰ βαδίζῳ ΜΟΝΗ μου πρὸς τὴν ἀγχόνη. 
Μὲ τὸ νὰ λέῳ πὼς «ἐν τάξει… στὴν Παλαιστίνη σφάζουν… ἀλλὰ κι ἐδῶ αὐτοκτονοῦν κατὰ ἐκατοντάδες…» ἁπλῶς ἀποστρέφω τὸ βλέμμα καὶ πάλι… Διότι ὅπως τελικῶς ἀδιαφορῶ γιὰ τὴν Παλαιστίνη, ἔτσι ἀκριβῶς ΑΔΙΑΦΟΡΩ, στὴν πράξιν, ΚΑΙ γιὰ τὶς ἐδῶ αὐτοκτονίες. Ἀκριβῶς τὸ ἴδιο εἶναι!!! Ἀκριβῶς.

Ὀφείλω νὰ ἀντιμετωπίσῳ τὸ κάθε κτῆνος, σὲ κάθε πλευρὰ τοῦ πλανήτου, ποὺ ἀρνεῖται νὰ σεβαστῇ καὶ νὰ ἐκτιμήσῃ τὸ δῶρο τῆς ζωῆς!!! Κι ὀφείλω νὰ τὸ κάνῳ καθημερινῶς!!!
Διότι ΕΓΩ πρέπει νὰ ἀγωνιστῷ γιὰ νὰ ξαναγίνουν τὰ πράγματα ΟΠΩΣ ΤΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ, ἐφ΄ ὅσον ἐτούτην τὴν στιγμὴ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ!!!

Διότι αὐτὸ ποὺ συμβαίνει στὴν Γάζα ἤ στὴν Συρία ἤ στὴν Οὐκρανία ΤΩΡΑ εἶναι αὐτὸ ποὺ συμβαίνει καὶ σὲ ἐμέναν, ἀλλὰ ἀκόμη δὲν τὸ ἔχω …συνειδητοποιήσει!!!

Ἐὰν ἐνδιαφέρομαι ΕΙΛΙΚΡΙΝΩΣ γιὰ τὸ πῶς θὰ ἐξαλειφθῆ ὁ ἀνθρώπινος πόνος, αὐτὸ θὰ πρέπη νὰ μὲ ἐνδιαφέρῃ ΚΑΘΟΛΙΚΩΣ κι ὄχι …σοβινιστικῶς. 
Ἀγαπῶ τὴν Πατρίδα μου. Πρῶτα αὐτὴ καὶ μετὰ ὅλα τὰ ἄλλα.
Μὰ ἀγαπῶ καὶ τὸν Ἄνθρωπο, σὲ κάθε γωνιὰ τοῦ πλανήτου. Ὅποιο χρῶμα κι ἐὰν ἔχη. Ὅποιαν θρησκεία… Ὅποιαν ἀντίληψιν. Τὸν θέλω εὐτυχισμένο, νὰ εὐημερῇ καὶ νὰ γλεντᾷ τὴν ζωή του, στὸν τόπο ποὺ γεννήθηκε καὶ ποὺ γεννήθηκαν τὰ παιδιά του, κι ὄχι ξενιτεμένο καὶ ἀνεμοδαρμένο, δοῦλο ἐπισήμως πλέον, στὰ χέρια τῶν διεθνῶν τοκογλύφων.
Ἐὰν κόβεται τὸ χέρι τοῦ Θανάση, ποὺ μένει δίπλα μου, δὲν μὲ πονᾶ περισσότερο ἀπὸ τὸ ἐὰν κόβεται τὸ κεφάλι τῆς Φατμέ, ποὺ διαβιοῦσε στὴν Παλαιστίνη. Ξένα χέρια… Ξένα κεφάλια…
Μὰ καὶ ὁ πόνος του Θανάση καὶ ὁ πόνος τῆς Φατμὲ εἶναι ΠΟΝΟΣ!!!! Κι ὀφείλω νὰ τὸν σεβαστῷ καὶ νὰ κατυτηριάσῳ τὸ ἄδικο, ποὺ τὸν δημιούργησε, ἀλλὰ καὶ νὰ τὸ ἀντιμετωπίσῳ καὶ νὰ τὸ νικήσῳ.
Καὶ φυσικά…
Ἐὰν σήμερα ὁ Θανάσης ἔχασε τὸ χέρι του, λόγῳ δουλοποιήσεώς του, ἀπὸ τὸ καθεστώς, μὲ ἀπασχολεῖ πολὺ περισσότερο, ἀπὸ τὸν μεγάλο καὶ φρικτὸ πόνο του, διότι αὐτὸ ποὺ ἔπαθε ὁ κάθε Θανάσης θὰ συμβῇ αὔριο ΣΕ ΟΛΗΝ τὴν κοινωνία μου. 
Εἶναι εὔκολο νὰ συλλυπηθῷ… καὶ νὰ ξεχάσῳ μετά…
Εἶναι δύσκολο νὰ σκεφθῷ, νὰ προβληματιστῷ, νὰ συδυάσῳ,  νὰ κατανοήσῳ, νὰ συνειδητοποιήσῳ καὶ τελικῶς ΝΑ ΔΡΑΣῼ ἐὰν περιοριστῷ ΜΟΝΟΝ στὴν εἰκόνα τοῦ πονεμένου Θανάση…
Διότι ὁ κάθε Θανάσης ποὺ πονᾶ σήμερα ἐδῶ, ἤ ἡ κάθε Φατμὲ τῆς Παλαιστίνηςεἶναι ἀκριβῶς τὰ ἴδια πρόσωπα, μὲ τὰ ἴδια προβλήματα καὶ τὸ ἴδιο ἄδικο τυραννᾶ τὶς ζωές τους. Τὸ ἴδιο ἀκριβῶς.
Πίσω ἀπὸ τὸν πόνο τοῦ Θανάση κι ἀπὸ τὸν πόνο τῆς Φατμὲ κρύβονται ἀκριβῶς τὰ ἴδια πρόσωπα, οἱ ἴδιες ἀποφάσεις, τὰ ἴδια κέντρα ἐλέγχου.
Οὔτε κἄν φροντίζουν νὰ ἀλλάξουν τὰ ὀνόματά τους ἤ τὰ προσωπεῖα τους… Τόσο κάφροι…

Ἐὰν λοιπὸν ἐγὼ κυττῷ ΜΟΝΟΝ τὸ ἐδῶ, χάνω τὸ ἐκεῖ, ποὺ πολὺ πιθανὸν νὰ μοῦ δίδῃ μίαν πληροφορία, πολὺ σημαντικὴ γιὰ τὴν δική μου ἐπιβίωσιν.
Τὸ πρόβλημα, στὴν ῥίζα του,  εἶμαι ἐγώ!!! Ὄχι ἡ κάθε σφαγή.
Στὴν σφαγὴ τῆς Παλαιστίνης, τῆς Συρίας, τῆς Οὐκρανίας ΑΔΥΝΑΤΩ νὰ ἀντιδράσῳ.
Στὴν δική μοιυ ὅμως σφαγὴ μπορῶ νὰ ἀντιδράσῳ… Μὰ δὲν θέλω… Δὲν τὸ πιστέψω… Δὲν θέλω νὰ τὸ πιστεύῳ….
Ὁ ἄλλος αὐτοκτονεῖ… Ὄχι ἐγώ. Ἡ ἄλλη βιάζεται, ὄχι ἐγώ… Ὁ ἄλλος κομματιάζεται, ὄχι ἐγώ…
Ἔτσι δέν εἶναι;
Δικός τους πόνος… Δική τους αὐτοκτονία… Δικός τους ἀποκεφαλισμός…
Ὅπως ἀκριβῶς ἦταν πόνος ΜΟΝΟΝ τῆς Μυρτοῦς, ὅταν σακατεύθηκε ἀπὸ τὸ κτῆνος στὴν Πᾶρο. Τὸ δικό μας …κόψιμο περιορίστηκε σὲ μερικὲς …ἀναρτησοῦλες ἐξοργισμένες.Νὰ μὴν χαλάσουμε καὶ τὶς διακοπές μας…
Σωστά;
Ἐγὼ καὶ σήμερα καλὰ εἶμαι… Εὐτυχῶς οὔτε ηὐτοκτόνησα ἀλλὰ οὔτε καὶ κινδυνεύω νὰ μὲ βιάσουν ἤ νὰ μὲ σφάξουν…

Δὲν μοῦ ἀρέσουν οἱ εἰκόνες μὲ τὰ κομμένα κεφάλια, μὲ τὰ αἵματα, μὲ τὰ κομματιασμένα παιδιά…
Δὲν μοῦ ἀρέσει ὁ τρόμος ποὺ σκιάζει τὸν πλανήτη ἐπισήμως τώρα πιά…
Δὲν μοῦ ἀρέσει ἡ βία… Δὲν μοῦ ἀρέσουν τὰ σχέδια τῆς Νέας Τάξεως. Δὲν μοῦ ἀρέσει ἡ καταστροφὴ τῶν ἐθνῶν… Δὲν μοῦ ἀρέσει ἡ δουλοποίησίς μας… Δὲν μοῦ ἀρέσει κάτι, ὁ,τιδήποτε, ἀπὸ αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν στὸν πλανήτη σήμερα…
Μὰ πρέπει νὰ ξέρῳ γιὰ νὰ μπορῷ νὰ ἀντιδράσῳ ὅταν θὰ χρειαστῆ…

Λυπᾶμαι ποὺ κατὰ καιροὺς ἐμφανίζω, ἄν καὶ δὲν μοῦ ἀρέσῃ, ἀκέφαλα μωρά…
Λυπᾶμαι πολύ…
Μὰ συμβαίνουν καὶ δὲν μπορῶ πλέον νὰ κρύβομαι πίσω ἀπὸ τὸ μικρό μου δακτυλάκι.

Φιλονόη

Υ.Γ.1. Εἶχα ἀποφασίσει, τὸν Δεκέμβριο τοῦ 2009, νὰ μὴν ἀναπαράγῳ φωτογραφίες ποὺ θὰ ἀπεικονίζουν τὸν ἀνθρώπινον πόνο. Τὸ κράτγησα γιὰ πολὺ καιρό. Τώρα πιὰ ὅμως ἄλλαξαν τὰ δεδομένα. Τώρα πιὰ ἡ Παλαιστίνη ἔφθασε ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα μας κι ἐμεῖς χαζολογᾶμε μὲ τὸν ΕΝΦΙΑ καὶ τὰ μνημόνια, μὴ κατανοῶντας πὼς τὰ σπίτια μας, ἄν καὶ μᾶς ἀνήκουν, δὲν εἶναι τὰ σημαντικότερα σὲ αὐτὴν τὴν ζωή. Τὸ σημαντικότερον εἶναι ἡ ἴδια ἡ ζωὴ καὶ οἱ ζωὲς τῶν παιδιῶν μας, ποὺ ἤδη κινδυνεύουν πολύ.

Υ.Γ. 2. Τὸ …«τέρας» πρέπει νὰ τὸ δοῦμε κατάματα. Νὰ ξέρουμε μὲ τὸ τὶ ἔχουμε νὰ κάνουμε. Ὅσο ἀποστρέφουμε τὰ βλέμματα, τόσο μεγαλώνει ἡ δύναμίς του.

Ἡ φωτογραφία εἰδικῶς ἀφιερωμένη σὲ αὐτοὺς ποὺ ἐνοχλοῦνται ἀπὸ τὰ κομματιασμένα μωρά…
Σᾶς παρουσιάζω μόνον ἕνα παπουτσάκι. Εἰδικὸ παπουτσάκι… Εἶναι ὅ,τι ἔμεινε ἀπὸ τὸ …παιδάκι!

Ἡ τελευταία φωτογραφία ἀπὸ ἐδῶ.

ΠΗΓΗ

«Βιομηχανία» με υποκλοπές

Παρακολουθούν τηλεφωνικούς αριθμούς ανυποψίαστων πολιτών, με αποτέλεσμα να διασύρεται διεθνώς η χώρα

Πως εμπλέκεται στην ιστορία και η ΕΥΠ

Επιτήδειοι κινούν τη διαδικασία παρακολούθησης συνδιαλέξεων με δικαστική εντολή

Το βρώμικο παρασκήνιο και οι εισαγγελικές παραγγελίες

Του Δ. Γιαννακόπουλου

«Φάμπρικα» παρακολουθήσεων επιχειρηματιών, κρατικών αξιωματούχων και παραγόντων του δημοσίου βίου είχε στηθεί μεταξύ εισαγγελικών γραφείων, Αρχών ασφαλείας και μυστικών υπηρεσιών. Με τη μέθοδο των «ανώνυμων καταγγελιών» οι αρμόδιοι εισαγγελικοί λειτουργοί εκδίδουν βουλεύματα παρακολούθησης –μικρής διάρκειας- τηλεφωνικών αριθμών που ανήκουν σε ανυποψίαστους πολίτες, με συνέπεια να διασύρεται διεθνώς η χώρα, να διαβάλλονται υπολείψεις και να νοθεύεται ο ανταγωνισμός. Πολλοί θιγόμενοι έχουν ήδη απευθυνθεί στο υπουργείο Δικαιοσύνης και στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες το θέμα έφτασε και στο πρωθυπουργικό γραφείο, ενώ υπάρχει και σωρεία ένδικων προσφυγών από τους δικηγόρους προς τους εισαγγελείς.

Σύμφωνα με τη δόλια πρακτική τους, οι καταγγέλοντες απευθύνονται σε Αστυνομικές Διευθύνσεις και εισαγγελικά γραφεία, υποσχόμενοι, υπό την προϋπόθεση της διατήρησης της ανωνυμίας τους, να προβούν σε αποκαλύψεις για σοβαρές υποθέσεις τρομοκρατίας, ανθρωποκτονιών, οργανωμένων εγκληματικών δραστηριοτήτων κ.α.

Παραθέτουν, δε, και λίστα πολλών τηλεφωνικών αριθμών, την οποία ο εισαγγελέας αδυνατεί, κατά βάση, να διασταυρώσει, αλλά εγκρίνει, εφόσον αποφασίσει να δώσει εντολή έρευνας, περιμένοντας από την απομαγνητοφώνηση των συνομιλιών να προσωποποιήσει τις κατηγορίες.

Ακολούθως, η λίστα διαβιβάζεται στην ΕΥΠ, όπου οι συνεργοί του κυκλώματος επιλέγουν τα τηλέφωνα που τους αφορούν και ξεκινούν πλέον «νόμιμες συνακροάσεις».

Αφού, λοιπόν, επιδοθούν σε παρακολουθήσεις, αναφέρουν στις απαντήσεις τους, δίπλα από τις κλήσεις που δέχτηκε ή έκανε ο «αρχικώς εμπλεκόμενος» την ένδειξη: «Συνομιλία άνευ ουσιαστικού περιεχομένου», χωρίς να την απομαγνητοφωνήσουν.

Σε πληθώρα, δε, περιπτώσεων αποκρύπτουν τις κλήσεις των τηλεφώνων, προφανώς για αν τις εμφάνιζαν θα αποδεικνυόταν οι μεθοδεύσει τους και θα ευρίσκοντο αυτομάτως στο εδώλιο του κατηγορουμένου.

Επίσης, ποντάρουν στο ότι ο εισαγγελέας δεν θα ταυτοποιήσει πόσοι από τους αριθμούς τηλεφώνων που συμπεριλαμβάνονταν στο βούλευμα που αποδείχτηκαν χρήσιμοι στην έρευνά του, ούτε φυσικά μπορεί να γνωρίζει πόσες κλήσεις και συνομιλίες αποσιωπήθηκαν από τους διενεργούντες συνακροάσεις.

Διάδρομοι

Το δεύτερο κόλπο αφορά την εισαγωγή τηλεφωνικών αριθμών ανεξαρτήτως των υπόπτων τέλεσης αξιόποινων πράξεων. Δηλαδή, η ΕΥΠ επικαλούμενη λόγους «διαβαθμισμένου ενδιαφέροντος», «υψίστης εθνικής σημασίας» και πολλά άλλα τέτοια βαρύγδουπα, ζητεί εισαγγελικό βούλευμα για παρακολούθηση εκατοντάδων τηλεφώνων, χωρίς να αναφέρεται ονομαστικά στους κατόχους τους, με το πρόσχημα ότι ορισμένα εξ αυτών είναι «σπασμένα» ή καρτοκινητά, δηλαδή ο ύποπτος το έχει προμηθευθεί από τρίτα πρόσωπα, κυρίως αλλοδαπούς. Παρότι η παροχή διευκρινήσεων για τους κατόχους περιλαμβάνεται στη δικαιοδοτική ικανότητα του εισαγγελικού λειτουργού, εν τούτοις συνήθως δεν ζητείται ταύτιση, λόγω της πληθώρας των αριθμών που περιλαμβάνονται σε κάθε αίτημα.

Να σημειωθεί ότι οι δύο εισαγγελείς της ΕΥΠ και της Αντιτρομοκρατικής, Χρ. Μπαρδάκης και Κων. Τζαβέλλας, γνωρίζοντας το βρώμικο παρασκήνιο των παρακολουθήσεων, απαιτούν στα αιτήματα έκδοσης εισαγγελικών παραγγελιών των υπηρεσιών τους να αναφέρονται οι κάτοχοι των αριθμών τηλεφώνων και ο βαθμός εμπλοκής τους στις υπό έρευνα υποθέσεις. Μάλιστα, ο κ. Τζαβέλλας με την ιδιότητα του Προέδρου της Ένωσης Εισαγγελέων Ελλάδας καλεί τους συναδέλφους του σε διαρκή επαγρύπνηση για ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα.

Σύμφωνα με πληροφορίες, οι επιτήδειοι εφευρίσκουν διαρκώς νέους «διαδρόμους», απευθυνόμενοι σε τακτικούς εισαγγελείς περιφερειακών δικαστηρίων και μονάδων δίωξης εγκλημάτων του κοινού Ποινικού Δικαίου, παρακάμπτοντας έτσι τους κ.κ. Μπαρδάκη και Τζαβέλλα.

Η «κολασμένη περίοδος», η κυρία της ΕΥΠ και οι διαρροές

Το φαινόμενο της νομιμοποίησης των παράνομων τηλεφωνικών υποκλοπών γιγαντώθηκε επί των ημερών των Κ. Μπίκα και Φ. Παπαγεωργίου στην ΕΥΠ, της πλέον «κολασμένης περιόδου», όπως τη χαρακτηρίζουν στελέχη της υπηρεσίας.

Πρωταγωνιστικό ρόλο φαίνεται να διαδραματίζει μία μεσήλικη πράκτορας, η οποία πρωτοφανώς έχει θητεύσει σε διοικητικά πόστα των διευθύνσεων κατασκοπείας και αντικατασκοπείας.

Για τους γνωρίζοντες τη λειτουργία των μυστικών υπηρεσιών, αποτελεί «άγραφο νόμο» η θητεία των στελεχών στην μία από τις δύο διευθύνσεις για λόγους προστασίας του απορρήτου και αποφυγής της «διπλής κατασκοπείας».

Το συγκεκριμένο στέλεχος της ΕΥΠ φαίνεται πως διατηρούσε επαφές με τον κ. Παπαγεωργίου από την εποχή της θητείας του στην Αντιτρομοκρατική. Μάλιστα, το 2006, ο τότε υποδιοικητής της ΕΥΠ, Σεραφείμ Τσιτσιμπής, λέγεται πως είχε διαμαρτυρηθεί έντονα για τις πολλές πληροφορίες που διέθετε η Αντιτρομοκρατική σε ζητήματα καθαρού ενδιαφέροντος των μυστικών υπηρεσιών.

«Δεν πρέπει να δίνουμε τα πάντα στην Αστυνομία. Οφείλουμε να περιοριστούμε στα οριζόμενα πλαίσια συνεργασίας μαζί τους», είχε αναφέρει στους συναδέλφους του στην ΕΥΠ, χωρίς να υποψιάζεται ότι οι διαρροές γίνονταν από αυτήν. Το κατάλαβε όμως όταν με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και τη διαδοχή του από τον κ. Παπαγεωργίου είδε την προαναφερθείσα πράκτορα να καταλαμβάνει τη μία μετά την άλλη καίριες θέσεις. Στους διαδρόμους του κτιρίου της Κατεχάκη αποκτά ισχύ η φήμη ότι η θητεία της στην Γ’ Διεύθυνση Αντικατασκοπείας – Τρομοκρατίας – Οργανωμένου Εγκλήματος, συνδέθηκε με προσωπικές παρακολουθήσεις «κλειστών» τηλεφώνων και άνοιγμα νέων κωδικών για ακροάσεις χιλιάδων τηλεφώνων.

Στα τέλη του καλοκαιριού του 2012, μετά την αποχώρηση του κ. Παπαγεωργίου από την ΕΥΠ, εξαφανίστηκε και ο σκληρός δίσκος του κεντρικού υπολογιστή της Γ’ Διεύθυνσης, ο οποίος περιείχε το σύνολο των υποκλαπεισών συνομιλιών…!

Πηγή εφημ. «Παραπολιτικά»

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Η Τουρκία τίμησε τον Οθωμανό κατακτητή της Θράκης, μέσα στη Θράκη!

Ας γνωρίσουμε καταρχήν τον Οθωμανό κατακτητή της βυζαντινής Θράκης:
Γαζή Αχμέτ Εβρενός
Από τη Βικιπαίδεια :

Ο Γαζή Αχμέτ Εβρενός (Gazi Evrenos Beg ή Hadji Gazi Evrenos), γνωστός και με τα ονόματα Ἐβρενέζ[1], Εβρενός, Ἀβρανέζης, Βρανέζης,Βρενέζ, Βρενέζης ή Βρενές[2]) (1288- 17 Νοεμβρίου 1417) ήταν Οθωμανός στρατηγός[1] απόγονος του γνωστού ελληνικής καταγωγής[3][4]οίκου των Evrenos Ogullari, ισλαμικού κλάδου των Ουρανών. Γεννήθηκε στο Παλαιόκαστρο (σημερινό Μπαλίκεσιρ, Balıkesir) [5] της Τουρκίας, και πέθανε στο Γενιτζέ-ι-Βαρντάρ (Yenice-i Vardar) [1] (σημερινά Γιαννιτσά).
Βιογραφία
Το πραγματικό του όνομα ήταν Εβρενόζ (εκ του «Ουρανός»), αλλά μεταξύ των ελληνικών πληθυσμών αναφέρονταν και ως Εβρενέζ ή με παρόμοια ονόματα [1]. Υπηρέτησε στον οθωμανικό στρατό από το 1359. Γνώρισε πολύχρονη σταδιοδρομία ως στρατηγός, κσι διακρίθηκε υπό την αρχηγία του πρίγκιπα Σουλεϊμάν Πασά (γιου του σουλτάνου Ορχάν), και των σουλτάνων Μουράτ Α΄, Βαγιαζήτ Α΄ και Σουλεϊμάν Τσελεμπή. Συμμετείχε σε πολλές σημαντικές μάχες των Οθωμανών. Κατέκτησε τη βυζαντινή Θράκη και Μακεδονία, και κατέκτησε την Κόρινθο το 1397. 
Οι Βυζαντινοί ιστορικοί χαρακτηρίζουν με αρνητικό τρόπο τον Εβρενό. Ο αυτοκράτορας Μανουήλ Β΄ αναφέρει σε γραπτό του έργο το 1409 ότι ο Εβρενός ήταν αιμοβόρος με «απαράμιλλη» έχθρα για τους Χριστιανούς. 

AΥΤΟΝ λοιπόν τον αιμοβόρο για τους χριστιανούς Οθωμανό στρατηγό τίμησε η Τουρκία ΜΕΣΑ στην ελληνική Θράκη! 
Πως;
Για δείτε κάποιες αναρτήσεις του Τούρκου προξένου Οσμάν Ιλχάν Σενέρ:


¨Ιφτάρ στο χωριό Ωραίο του ορεινού όγκου της Ξάνθης, χωριό του ενάρετου μουφτή Αχμέτ Μέτε¨.






¨Κάναμε τα εγκαίνια της βιβλιοθήκης  του Γκαζί Εβρενός Πασά στο Ωραίο, μου δόθηκε η τιμή να χαρίσω δύο βιβλία¨.





Η πινακίδα στην είσοδο της βιβλιοθήκης γράφει : Ωραίο (στα τούρκικα)  Γκαζί Εβρενός Πασά -2014.

Προσέξτε ότι την κορδέλα των εγκαινίων στις 25/7 την έκοψε μαζί με άλλους και ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Χουσείν Ζεϊμπέκ. Το σημαντικότερο όμως δεν είναι αυτό. Διότι ο Ζεϊμπέκ είναι απότοκος του περιβάλλοντος του αλλά και της ανεκτικότητας των ελληνικών κομμάτων. Τίποτε ασυνήθιστο δηλαδή.

Το σημαντικότερο είναι ότι η Τουρκία μέσα στην ελληνική Θράκη με την βοήθεια των εικονιζόμενων πρακτόρων της, προχωρά σε ακόμη μια πρόκληση. Είναι δυνατόν αυτοί οι οποίοι καθημερινά απειλούν με μύριους τρόπους την πατρίδα μας, να τιμούν εδώ μέσα τον Οθωμανό κατακτητή;

Θα μπορούσε μήπως η Ελλάδα να ανοίξει στην Κωνσταντινούπολη μια βιβλιοθήκη ¨Θεόδωρου Κολοκοτρώνη¨ ή ¨Νικηταρά του Τουρκοφάγου¨;

Υπάρχει κανείς ζωντανός Έλληνας αρμόδιος που να νοιάζεται με ΕΡΓΑ για  αυτόν τον τόπο ; Κάποιος τέλος πάντων που να μην νοιάζεται μόνο για το προσωπικό και κομματικό συμφέρον;

Πηγή "Τουρκικά Νέα"

Από την ανυπακοή γεννήθηκε η πρόοδος και η επανάσταση…!

Του Γιώργου Νούτσου

Είναι φορές που έχεις τόσα να πεις, που δεν ξέρεις από πού ν αρχίσεις! Είναι φορές πάλι, που η ανάγκη σου για έκφραση σκοντάφτει στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, που απόλυτα προσιδιάζει με μια κοινωνία αφασίας και παραίτησης, οπότε εύλογα ξεπηδούν αντιστάσεις για έναν δρόμο που θέλεις να ακολουθήσεις, που όμως, είτε δεν θα γίνει αντιληπτός, είτε σκοπίμως θα υποβαθμιστεί, είτε απλά θα αφεθεί να περάσει, έως αν να μην υπήρξε ποτέ…!

Όμως για όσους έχουμε το μικρόβιο της σκέψης και την ανησυχία της έκφρασής της, πάντα θα εμφιλοχωρεί υποσυνείδητα και η παράμετρος του «κοινού», που θα κληθεί να γίνει ο δέκτης τους ! Όχι προφανώς γιατί μας διακατέχει κάποιος ιδιόμορφος ναρκισσιστικός εγωκεντρισμός, αλλά περισσότερο επειδή, βαθειά μας επιθυμία αποτελεί, μέσα από την αέναη νοητική συνδιαλλαγή, η μόχλευση των κοινωνικών στερεοτύπων κι η παραγωγή χρήσιμων και απτών στην συνέχεια αποτελεσμάτων…!

Η θεωρητικολογία, χωρίς στόχευση είναι μια σάπια κι ατελέσφορη διαδικασία. Η έγερση όμως, από την επιβεβλημένη σκοπίμως, θανατερή ραστώνη, αποτελεί καίριο στόχο και διακύβευμα με ασύγκριτη δυναμική. Ενώ βιώνουμε στιγμές ακραίες και πρωτίστως πρωτόγνωρες, ταυτόχρονα αφηνόμαστε στην παράνοια του πουθενά! Του τίποτα! Του κανένα! 

Βιώνουμε, πάσχουμε, υποφέρουμε, άρα θεωρούμε πως «ζούμε», ενώ στην πραγματικότητα αποτελούμε σκύβαλα σιωπής, υποταγής, άκριτης αποδοχής, δουλικής υπόκλισης και μηδενιστικής κριτικής σκέψης, σε σημείο που να κινδυνεύουμε να περάσουμε στο άλλο επίπεδο, αυτό της απλής υλικής, χωρίς ψυχή, καρδιά και σκέψη, μουμιοποιημένης ύπαρξής μας!!!

Θεωρώ αδιανόητο, μετά από όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, η ελληνική κοινωνία να παρουσιάζει την εικόνα ενός αποκλειστικά σκελετικού ετοιμόρροπου οικοδομήματος ! Αυτό την καθιστά στόχο ευάλωτο των αλητήριων ολέθριων πολιτικών τους, καθόσον γνωρίζουν καλά, πως με το φόβο της κατάρρευσης, πολύ δύσκολα κανείς θα τολμούσε να σκιρτήσει και να κουνηθεί έστω κι ένα χιλιοστό!

Κι αυτό είναι που αισχρά εκμεταλλεύονται… 

Και σχεδιάζουν, και επιβάλλουν και βυσσοδομούν στο σκελετωμένο κορμί μας , επειδή νιώθουν σίγουροι, που δεν θα υπάρξει αντίδραση! 

Κι όσο εμείς με τη στάση μας καθημερινά τους το επιβεβαιώνουμε, τόσο θα γινόμαστε δέκτες των σιχαμερών καθημερινών ραπισμάτων τους, μέχρι νάρθει η στιγμή της οριστικής μας κατάρρευσης!

Θέλω στο άρθρο μου αυτό, να αποφύγω τα τετριμμένα - γνωστά σε όλους όμως - επιχειρήματα των αριθμών, για να σας αποδείξω την ευτέλεια της «ταπεινότητας» μας επί γης!!! Έχω την αίσθηση, πως πουθενά στον κόσμο, δεν θα γινόταν δεκτές, τόσο βάρβαρες, ανήκουστες, βίαιες , προσβλητικές και εξαθλιωτικές πολιτικές, όπως γίνεται στον τόπο μας…! 

Κάποιοι, στην προσπάθειά τους να ωραιοποιήσουν τα ανήκουστα, επιχειρούν να προσδώσουν στην συμπεριφορά μας, χαρακτηριστικά ανωτερότητας, μεγαλοσύνης, μεγαθυμίας, συστολής και κατανόησης κι εμείς από τη μεριά μας υποκρινόμαστε πως έτσι είναι, γιατί θέλουμε σκόπιμα να αποκρύψουμε όλα εκείνα που μας εξευτελίζουν και βάναυσα μας προσβάλλουν σαν άτομα, κοινωνία και Έθνος, κι έχουν να κάνουν με αστείρευτο ραγιαδισμό, προδοτικό μειοδοτισμό και έρπουσα συμπεριφορά…!

Όσο όμως έτσι θα συνεχίσουμε να λειτουργούμε, φως στον ορίζοντα των δικών μας ματιών δεν πρόκειται να υπάρξει. Όπως δεν θα υπάρξει και φως στον ορίζοντα των ματιών των παιδιών και των εγγονιών μας! Απλά, γιατί με τις δικές μας άθλιες συμπεριφορές πολύ ξεμακρύναμε τον ορίζοντα αυτό, σε πλάτη και μήκη, που ίσως ποτέ δεν θα καταφέρουμε να ξαναβρούμε!!!

Τώρα λοιπόν είναι ο καιρός ν αλλάξουμε ρότα στην πλεύση μας ! Τώρα είναι καιρός να ντύσουμε με σάρκα, με αίμα, με νεύρα κι αισθήσεις το γερασμένο κοκκαλιάρικο κουφάρι μας!

Τώρα είναι ώρα ν' αρχίσουμε να ψελλίζουμε λόγια αντίδρασης και αντίστασης σε ότι οδυνηρό και άδικο άλλοι αποφασίζουν για μας! Οι παρακαταθήκες που κάποιοι βάλθηκαν να τις εξαυλώσουν, ακριβώς για να μην έχουμε όταν το αποφασίσουμε σημείο αναφοράς, είναι εδώ! Σκονισμένες και παραπεταμένες ίσως, όμως είναι εδώ, και αναμένουν να τις τιμήσουμε με την επαναφορά μας σε αυτές!!! Αποδεικνύοντας έμπρακτα, πως ένας κόσμος χωρίς Ελλάδα, χωρίς γλώσσα, σύνορα, θρησκεία και σκέψη ελληνική, δεν μας αφορά! 

Κι αν κάποιοι επιμένουν με το στανιό σ αυτόν να μας εντάξουν, θα πρέπει εδώ, τώρα να συναποφασίσουμε, πως δεν θα τους το επιτρέψουμε… 

Είμαι βέβαιος πως μπορούμε να τα καταφέρουμε…

Αρκεί να το θελήσουμε πραγματικά…

Να σκεφτούμε Ελληνικά…

Να δράσουμε ακαριαία…

Να εκπλήξουμε δυσάρεστα όλους εκείνους που πόνταραν στον ανόητο ωχαδερισμό μας…

Να δικαιώσουμε τα λόγια του Oscar Wild, που συνήθιζε να λέει, πως…

«Η ανυπακοή, στα μάτια όποιου έχει διαβάσει ιστορία, είναι η προπατορική αρετή του ανθρώπου. Από την ανυπακοή γεννήθηκε η πρόοδος, από την ανυπακοή και η επανάσταση»…!!!

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Το ελληνικό έθνος δεν είναι πρόσφατη κατασκευή, κύριοι...

Τά στε­ρε­ό­τυ­πα καί οἱ ἰ­δε­ο­λη­ψί­ες τῆς «προ­ο­δευ­τι­κῆς» δι­α­νό­η­σης

«Θά ᾽ρθει πρῶ­τα ἕ­να ψευ­το­ρω­µ­έ­ϊ­κο˙
νά µήν τό πι­στέ­ψεις. Θά φύ­γει πί­σω».
Κο­σµ­ᾶς Αἰ­τω­λός

Μία ὀ­λι­γά­ρι­θµ­η ἀλ­λά παν­τα­χοῦ πα­ροῦ­σα ὁ­µ­ά­δα πα­νε­πι­στη­µ­ια­κῶν, δη­µ­ο­σι­ο­γρά­φων, δι­α­νο­ου­µ­έ­νων καί πο­λι­τευ­τῶν ἐ­πι­χει­ρεῖ τά τε­λευ­ταῖ­α χρό­νια µέ συ­στη­µ­α­τι­κό καί ἐ­πί­µ­ο­νο τρό­πο νά ἐ­πη­ρε­ά­σει τήν κοι­νή γνώ­µ­η καί ἰ­δι­α­ί­τε­ρα τήν νε­ο­λα­ί­α καί νά µ­ε­τα­βά­λει τήν ἱ­στο­ρι­κή συ­νε­ί­δη­ση καί το­ύς πο­λι­τι­κο­ύς προ­σα­να­το­λι­σµ­ο­ύς τοῦ ἑλ­λη­νι­κοῦ λα­οῦ. Προ­ω­θεῖ και­νο­φα­νεῖς ἀ­πό­ψεις γιά γε­γο­νό­τα µ­ε­ί­ζο­νος ση­µ­α­σί­ας, ὅ­πως ἡ Ἑλ­λη­νι­κή Ἐ­πα­νά­στα­ση, ἀλ­λά καί ὑ­πο­στη­ρί­ζει συγ­κε­κρι­µ­έ­νες θέ­σεις γιά τίς σύγ­χρο­νες ἑλ­λη­νο­τουρ­κι­κές σχέ­σεις, τό Κυ­πρια­κό, τήν ἐν­τα­ξια­κή πο­ρε­ί­α τῆς Τουρ­κί­ας πρός τήν Εὐ­ρω­πα­ϊ­κή ῞Ε­νω­ση, τήν ὑ­πο­τι­θέ­µ­ε­νη ὕ­παρ­ξη µ­ει­ο­νο­τή­των στό ἐ­σω­τε­ρι­κό τοῦ ἑλ­λη­νι­κοῦ κρά­τους, τήν ἀ­πό­δο­ση ρα­τσι­στι­κῶν καί σω­βι­νι­στι­κῶν χα­ρα­κτη­ρι­στι­κῶν στόν ἑλ­λη­νι­κό λαό, τήν σχέ­ση µ­ας µέ τήν Ὀρ­θο­δο­ξί­α καί πολ­λά ἄλ­λα. Ἡ ἀ­πή­χη­ση αὐ­τῶν τῶν ἀν­τι­λή­ψε­ων στήν ἑλ­λη­νι­κή κοι­νω­νί­α εἶ­ναι ἐ­λά­χι­στη, ἀ­φοῦ ὅ­λες οἱ ἔγ­κυ­ρες µ­ε­τρή­σεις τῆς κοι­νῆς γνώ­µ­ης δε­ί­χνουν µία συν­τρι­πτι­κή κυ­ρι­αρ­χί­α τοῦ πα­τρι­ω­τι­κοῦ αἰ­σθή­µ­α­τος καί τῶν πα­ρα­δο­σια­κῶν ἀ­ξι­ῶν σέ ὅ­λες τίς ἡ­λι­κί­ες καί τίς κοι­νω­νι­κές ὁ­µ­ά­δες. Πα­ρά ταῦ­τα, ἡ προ­σπά­θεια χον­δρο­ει­δοῦς ἀ­να­θε­ώ­ρη­σης τῆς ἑλ­λη­νι­κῆς ἱ­στο­ρί­ας, µ­α­ζί µέ τήν προ­ώ­θη­ση «ἐ­ναλ­λα­κτι­κῶν» ἀ­πό­ψε­ων στά ἐ­θνι­κά µ­ας θέ­µ­α­τα, ἔ­χουν προ­κα­λέ­σει κα­τά και­ρούς µ­ε­γά­λες ἀν­τι­δρά­σεις καί τήν ὀργή τῆς κοι­νῆς γνώ­µ­ης.

Κεν­τρι­κό στοι­χεῖ­ο αὐ­τῆς ὅ­λης τῆς πο­λι­τι­κῆς «φι­λο­σο­φί­ας» εἶ­ναι ἡ ἐ­πί­θε­ση στήν ἔν­νοι­α τῆς Πα­τρί­δας καί στό πα­τρι­ω­τι­κό συ­να­ί­σθη­µ­α. ῎Ε­χουν κα­τα­βλη­θεῖ ἀ­πό το­ύς κύ­κλους αὐ­το­ύς ἐ­πί­µ­ο­νες προ­σπά­θει­ες νά ταυ­τι­σθεῖ ὁ Πα­τρι­ω­τι­σµ­ός µέ τόν ἐ­θνι­κι­σµό, τόν σω­βι­νι­σµό, τόν ρα­τσι­σµό, τήν µ­ι­σαλ­λο­δο­ξί­α. Κάθε αὐ­το­νό­η­τη, ἀ­κό­µ­η καί ἡ µ­ε­τρι­ο­πα­θέ­στε­ρη, ἄ­πο­ψη γιά τήν ὑ­πε­ρά­σπι­ση τῆς ἐ­θνι­κῆς µ­ας κυ­ρι­αρ­χί­ας καί τήν ἀν­τι­µ­ε­τώ­πι­ση ξέ­νης ἐ­πι­βου­λῆς συ­κο­φαν­τεῖ­ται ὡς «ἐ­θνι­κι­στι­κή ὑ­στε­ρί­α» καί ἀν­τι­προ­τε­ί­νε­ται ὁ «δι­ά­λο­γος» γιά τά κυ­ρι­αρ­χι­κά µ­ας δι­και­ώ­µ­α­τα, ὁ κα­τευ­να­σµ­ός κ.λπ. Λο­γι­κή ἀ­πό­λη­ξη πα­ρό­µ­οι­ων ἀν­τι­λή­ψε­ων, βε­βα­ί­ως, εἶ­ναι ἡ δι­α­µ­όρ­φω­ση ἑ­νός κλί­µ­α­τος αὐ­το­ε­νο­χο­ποί­η­σης καί πα­θη­τι­κῆς ἀ­πο­δο­χῆς τῶν ἀ­µ­φι­σβη­τή­σε­ων τῆς ἐ­θνι­κῆς µ­ας ὑ­πό­στα­σης. Καί ἡ ἀ­πο­δυ­νά­µ­ω­ση τοῦ πνε­ύ­µ­α­τος ἀν­τί­στα­σης στίς ἀ­πει­λές πού πάν­το­τε ὑ­πῆρ­χαν καί πάν­το­τε θά ὑ­πάρ­χουν, στόν τα­ρα­γµ­έ­νο κό­σµ­ο πού πο­ρευ­ό­µ­α­στε ὡς ἔ­θνος ἐ­πί χι­λι­ά­δες χρό­νια.

῎Αλ­λο­θι καί ἀ­φο­ρµή τῆς ἐ­πί­θε­σης ὁ­ρι­σµ­έ­νων προ­σώ­πων καί ὁ­µ­ά­δων ἐ­ναν­τί­ον τοῦ πα­τρι­ω­τι­κοῦ αἰ­σθή­µ­α­τος, τῆς ἔν­νοι­ας τοῦ ῎Ε­θνους καί ὅ­λων τῶν ἐ­θνι­κῶν συ­µ­βό­λων, εἶ­ναι ἀ­σφα­λῶς ἡ κα­τά­χρη­σή τους ἀ­πό τήν δι­κτα­το­ρί­α τῶν συν­τα­γµ­α­ταρ­χῶν (1967-1974). Οἱ συν­τα­γµ­α­τάρ­χες κα­τα­σκε­ύ­α­σαν ἕ­να κά­πη­λο ἰ­δε­ο­λο­γι­κό προ­σω­πεῖ­ο χρη­σι­µ­ο­ποι­ών­τας τά ἱ­ε­ρά καί τά ὅ­σια τῆς ἑλ­λη­νι­κῆς κοι­νω­νί­ας, ὅ­πως τό Εἰ­κο­σι­έ­να, τό Σα­ράν­τα, τό τρί­πτυ­χο Πα­τρίς-Θρη­σκε­ί­α-Οἰ­κο­γέ­νεια κ.λπ.

῎Ε­τσι, µόλις κα­τέρ­ρευ­σε τό δι­κτα­το­ρι­κό κα­θε­στώς, τό 1974, ἡ κα­τά­χρη­ση αὐ­τή τῶν ἐ­θνι­κῶν συ­µ­βό­λων ἀ­πό τήν δι­κτα­το­ρί­α ἔ­δω­σε τό «δι­κα­ί­ω­µ­α» σέ κά­ποι­ους κύ­κλους νά ἐ­πι­τε­θοῦν ὄ­χι µόνον ἐ­ναν­τί­ον τοῦ στρα­το­κρα­τι­κοῦ αὐ­ταρ­χι­σµ­οῦ, ἀλ­λά καί τῶν συ­µ­βό­λων πού αὐ­τός κα­τα­χρά­στη­κε.

∆ι­ά­φο­ροι πα­νε­πι­στη­µ­ια­κοί, δη­µ­ο­σι­ο­γρα­φοῦν­τες ἱ­στο­ρι­κοί κ.λπ., [  ] ἀν­τέ­γρα­ψαν καί εἰ­σή­γα­γαν ἀ­τε­λῶς κά­ποι­ες ἄ­σχε­τες πρός τά ἑλ­λη­νι­κά δε­δο­µ­έ­να θε­ω­ρη­τι­κές κα­τα­σκευ­ές ἀ­πό τήν Εὐ­ρώ­πη καί τίς ΗΠΑ ἤ ξε­σή­κω­σαν κά­ποι­ες πο­λι­τι­κῶς ὀρ­θές ἰ­δέ­ες τῆς µόδας ἀ­πό πο­λι­τι­κά πε­ρι­ο­δι­κά τῆς Νέας Ὑόρκης ἤ τοῦ ῎Αµστερνταµ καί τίς ὕ­ψω­σαν ὡς λά­βα­ρο πα­νε­πι­στη­µ­ια­κῆς στα­δι­ο­δρο­µ­ί­ας καί ἐ­πι­στη­µ­ο­νι­κῆς ἀ­νέ­λι­ξης. Καί βρῆ­καν στόν κλει­στό τους χῶ­ρο εὐ­νο­ϊ­κή ἀν­τα­πό­κρι­ση, δι­ό­τι στήν πα­νε­πι­στη­µ­ια­κή µ­ας κοι­νό­τη­τα ἡ ἄ­κρι­τη εἰ­σα­γω­γή θε­ω­ρι­ῶν (ὅ­πως καί κα­τα­να­λω­τι­κῶν προ­ϊ­όν­των) ἀ­πό τό ἐ­ξω­τε­ρι­κό, πού ὑ­πο­κα­θι­στᾶ τήν κο­πι­α­στι­κή πα­ρα­γω­γή τους, ἔ­χει δυ­στυ­χῶς µ­α­κρά πα­ρά­δο­ση.

Μέ αὐ­τόν τόν τρό­πο, πα­ρα­δε­ί­γµ­α­τος χά­ριν, ἡ θε­ω­ρί­α τῆς ἐ­θνο­γέ­νε­σης τῶν κα­θη­γη­τῶν Γκέλνερ καί Χομπσμπάουμ, πού ἀ­φο­ρᾶ τά ἀ­νε­πτυ­γµ­έ­να βι­ο­µ­η­χα­νι­κά ἔ­θνη τῆς ∆ύ­σης, ἐ­φα­ρµ­ό­σθη­κε µέ ἀ­πί­στευ­τη ἐ­πι­στη­µ­ο­νι­κή ἐ­πι­πο­λαι­ό­τη­τα ἀ­πό κά­ποι­ους πα­νε­πι­στη­µ­ι­α­κο­ύς τῆς µή βι­ο­µ­η­χα­νι­κῶς ἀ­νε­πτυ­γµ­έ­νης χώ­ρας µ­ας. Σύσσωµη ἡ «προ­ο­δευ­τι­κή», ἀ­να­νε­ω­τι­κή, ἐκ­συγ­χρο­νι­στι­κή κ.λπ. ἐ­πι­στη­µ­ο­νι­κή κοι­νό­τη­τα υἱ­ο­θέ­τη­σε τήν ἐ­ξω­πρα­γµ­α­τι­κή γιά τά ἑλ­λη­νι­κά δε­δο­µ­έ­να αὐ­τήν θε­ω­ρί­α. Γιά νά δοῦ­µ­ε κα­λύ­τε­ρα πῶς λει­τουρ­γεῖ τό στε­ρε­ό­τυ­πο, ἀ­ξί­ζει τόν κό­πο νά στα­θοῦ­µ­ε λί­γο σ’ αὐ­τό τό ση­µ­εῖ­ο.

Τό συ­µ­πέ­ρα­σµ­α πού συ­νή­γα­γε ἡ «προ­ο­δευ­τι­κή» µ­ας δι­α­νό­η­ση ἀ­πό τήν ἐ­φα­ρµ­ο­γή αὐ­τῆς τῆς θε­ω­ρί­ας, πού θά ἐ­ξε­τά­σου­µ­ε ἀ­µ­έ­σως πα­ρα­κά­τω ἀ­να­λυ­τι­κά, ἦ­ταν ὅ­τι δέν ὑ­φί­στα­ται συ­νέ­χεια τοῦ ἑλ­λη­νι­κοῦ ἔ­θνους, ὅ­τι τό σύγ­χρο­νο ἑλ­λη­νι­κό ἔ­θνος εἶ­ναι µία κα­τα­σκευή τῆς «νε­ω­τε­ρι­κό­τη­τας», ὅ­τι ἡ ση­µ­ε­ρι­νή ἑλ­λη­νι­κή συ­νε­ί­δη­ση εἶ­ναι τε­χνη­τό καί βε­βι­α­σµ­έ­νο «ἰ­δε­ο­λό­γη­µ­α» κ.λπ. Φυ­σι­κά, δέν ἔ­κα­ναν τόν κό­πο, οἱ «προ­ο­δευ­τι­κοί» µ­ας δι­α­νο­ο­ύ­µ­ε­νοι, νά µ­ε­λε­τή­σουν τίς πη­γές, νά δι­α­πι­στώ­σουν πρω­το­γε­νῶς πῶς σκε­πτό­ταν καί πῶς αὐ­το­προσ­δι­ο­ρι­ζό­ταν ὁ ῞Ελ­λη­νας τῆς Τουρ­κο­κρα­τί­ας, για­τί ἔ­γι­νε ἡ µ­ε­γά­λη Ἐ­πα­νά­στα­ση τοῦ 1821, ποιά ἦ­ταν ἡ πο­λι­τι­στι­κή ἔκ­φρα­ση τοῦ ὑ­πό­δου­λου Ἑλ­λη­νι­σµ­οῦ –καί, ὁ­πωσ­δή­πο­τε, τό κυ­ρί­αρ­χο κα­τά τόν Σο­λω­µό, ἀλ­λά καί πολ­λο­ύς ἄλ­λους– κρι­τή­ριο τῆς γλώσ­σας: τί γλῶσ­σα ὁ­µ­ι­λοῦ­σε ὁ Ἑλ­λη­νι­σµ­ός στο­ύς αἰ­ῶ­νες τῆς µ­α­κρᾶς Ἱ­στο­ρί­ας του; Δι­α­κό­πη­κε πο­τέ ἡ ὁ­µ­ι­λί­α τῆς ἑλ­λη­νι­κῆς γλώσ­σας στο­ύς µ­α­κρο­ύς αἰ­ῶ­νες τοῦ Βυ­ζαν­τί­ου καί τῆς Τουρ­κο­κρα­τί­ας στίς ἑλ­λη­νι­κές χῶ­ρες; ποιά ἦ­ταν ἡ γλῶσ­σα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας; Ποιά ἦ­ταν ἡ γλῶσ­σα τῶν δι­α­νο­ου­µ­έ­νων; Ποιά ἦ­ταν ἡ γλῶσ­σα τῆς ἀλ­λη­λο­γρα­φί­ας µ­ε­τα­ξύ τῶν ὁ­πλαρ­χη­γῶν καί προ­ε­στῶν τῆς Τουρ­κο­κρα­τί­ας; Σέ ποιά γλῶσ­σα ἔ­γρα­ψαν τά κε­ί­µ­ε­νά τους οἱ Φα­να­ρι­ῶ­τες; Τί γλῶσ­σα µ­ι­λοῦ­σε το 1600 και το 1700 ὁ ἁ­πλός λα­ός; Σέ ποιά γλῶσ­σα τρα­γου­δοῦ­σε ὁ ἁ­πλός λα­ός τά δη­µ­ο­τι­κά τρα­γο­ύ­δια του; Τί προ­έ­λευ­ση ἔ­χουν τά ἤ­θη καί τά ἔ­θι­µ­α τοῦ λα­οῦ αὐ­τῆς τῆς χώ­ρας; Ποι­ά ἦ­ταν ἡ ἱ­στο­ρι­κή συ­νεί­δη­ση, τά κοι­νά ση­µ­εῖ­α ἀ­να­φο­ρᾶς, τό πλαί­σιο αὐ­το­προσ­δι­ο­ρι­σµ­οῦ αὐ­τοῦ τοῦ λα­οῦ;

Ἀλ­λά ἄς δοῦ­µ­ε ἄν τά συ­µ­πε­ρά­σµ­α­τα τῶν προ­ο­δευ­τι­κῶν µ­ας δι­α­νο­ου­µ­έ­νων συ­νά­δουν καί πρός το­ύς ἴ­διους το­ύς θε­ω­ρη­τι­κο­ύς το­ύς ὁ­πο­ί­ους ἐ­πι­κα­λοῦν­ται. Ὁ Έρνεστ Γκέλνερ εἶ­χε πολ­λο­ύς λό­γους νά ἀ­σχο­λη­θεῖ µέ τόν ἐ­θνι­κι­σµό: εἶ­χε γεν­νη­θεῖ τό 1925 στήν Πρά­γα, ἀ­να­πτύ­χθη­κε πνευ­µ­α­τι­κά ἀ­νά­µ­ε­σα στήν τσέ­χι­κη καί τήν γε­ρµ­α­νι­κή κουλ­το­ύ­ρα καί ὡς Ἑ­βραῖ­ος δι­ώ­χθη­κε ἀ­πό το­ύς να­ζί. Ἡ τραυ­µ­α­τι­κή του ἐ­µ­πει­ρί­α ἀ­πό τόν ἐ­θνι­κο­σο­σι­α­λι­σµό ἦ­ταν τό ψυ­χο­λο­γι­κό ὑ­πό­στρω­µ­α καί τό ἀρ­χι­κό κί­νη­τρο πού τόν ὤ­θη­σε νά ἀ­σχο­λη­θεῖ σέ πολ­λές µ­ε­λέ­τες του µέ τό ἐ­θνι­κι­στι­κό φαι­νό­µ­ε­νο. Ὁ ἄλ­λος ἐκ­φρα­στής τῆς θε­ω­ρί­ας τῆς ἐ­θνο­γέ­νε­σης, ὁ Έρικ Χομπσμπάουμ, ἐ­πί­σης Ἑ­βραῖ­ος δι­ω­κό­µ­ε­νος ἀ­πό το­ύς να­ζί, στρα­τευ­µ­έ­νος κο­µ­µ­ου­νι­στής, συ­νέ­βα­λε καί αὐ­τός στήν ἀ­νά­λυ­ση τοῦ ἐ­θνι­κι­στι­κοῦ φαι­νο­µ­έ­νου. Οἱ δύ­ο αὐ­τοί σπου­δαῖ­οι ἱ­στο­ρι­κοί ἀ­σχο­λή­θη­καν µέ ἕ­να πο­λύ συγ­κε­κρι­µ­έ­νο ἐ­ρώ­τη­µ­α: πῶς ἡ ἀρ­χι­κά πο­λυ­δι­α­σπα­σµ­έ­νη, φε­ου­δα­λι­κή Εὐ­ρώ­πη, κα­τέ­λη­ξε νά πα­ρα­γά­γει ἐ­θνι­κά κρά­τη καί ἐ­θνι­κι­στι­κές ἀν­τι­λή­ψεις πού ὁ­δή­γη­σαν στόν να­ζι­σµό.

Πρά­γµ­α­τι, οἱ δύ­ο αὐ­τοί ἱ­στο­ρι­κοί ἔ­χουν δί­κιο στά συ­µ­πε­ρά­σµ­α­τά τους γιά τήν δη­µ­ι­ουρ­γί­α τῶν σύγ­χρο­νων ἐ­θνῶν στόν χῶ­ρο τῆς ∆υ­τι­κῆς Εὐ­ρώ­πης. ῞Ο­ταν δι­α­λύ­θη­κε τό ∆υ­τι­κό Ρω­µ­α­ϊ­κό Κρά­τος, τό 476 µ.Χ., µία παν­σπε­ρµ­ί­α φυ­λῶν χω­ρίς πα­ρελ­θόν καί χω­ρίς ἱ­στο­ρι­κή καί ἐ­θνι­κή συ­νε­ί­δη­ση κα­τέ­κλυ­σε τόν χῶ­ρο τῆς ση­µ­ε­ρι­νῆς ∆υ­τι­κῆς καί Κεν­τρι­κῆς Εὐ­ρώ­πης. Βα­θµ­ια­ῖα, σχη­µ­α­τί­σθη­κε στά ἐ­ρε­ί­πια τοῦ ρω­µ­α­ϊ­κοῦ κρά­τους τό φε­ου­δα­λι­κό σύ­στη­µ­α, στά πλα­ί­σια τοῦ ὁ­πο­ί­ου το­πι­κοί φε­ου­δάρ­χες κυ­βερ­νοῦ­σαν µ­ι­κρά ἤ µ­ε­γά­λα φέ­ου­δα, σέ κα­θε­στώς πρω­τό­γο­νης ἀ­γρο­τι­κῆς οἰ­κο­νο­µ­ί­ας καί ἀ­νυ­παρ­ξί­ας ὀρ­γα­νω­µ­έ­νων κρα­τι­κῶν δο­µ­ῶν. Στα­δια­κά, κα­τά τήν Ἀ­να­γέν­νη­ση, ἐ­µ­φα­νί­σθη­καν οἱ πρῶ­τοι πυ­ρῆ­νες κρα­τῶν, πού ἔ­πα­σχαν ὅ­µ­ως ἀ­πό ἐ­θνο­λο­γι­κή καί πο­λι­τι­σµ­ι­κή ὁ­µ­οι­ο­γέ­νεια. Ἡ Ἀ­να­γέν­νη­ση, ὁ ∆ι­α­φω­τι­σµ­ός, ἡ Βι­ο­µ­η­χα­νι­κή Ἐ­πα­νά­στα­ση, ἡ ἰ­σχυ­ρο­πο­ί­η­ση τῆς Ἀ­στι­κῆς Τάξης, ἡ δη­µ­ι­ουρ­γί­α ὀρ­γα­νω­µ­έ­νων κρα­τι­κῶν µ­η­χα­νι­σµ­ῶν ὁ­δή­γη­σαν τε­λι­κῶς στήν δι­α­µ­όρ­φω­ση ἰ­σχυ­ρῶν κρα­τῶν.

Οἱ Γκέλνερ-Χομπσμπάουμ ἔ­χουν δί­κιο στό ἑ­ξῆς: ὅ­σο πιό ἀ­νο­µ­οι­ο­γε­νές ἐ­θνο­φυ­λε­τι­κά ἦ­ταν ἕ­να εὐ­ρω­πα­ϊ­κό κρά­τος, τό­σο πιό ἰ­σχυ­ρές ἦ­ταν οἱ προ­σπά­θει­ες ὁ­µ­ο­γε­νο­πο­ί­η­σής του. Τέτοιες προ­σπά­θει­ες ἦ­ταν δυ­να­τόν νά ὁ­δη­γή­σουν –καί στήν πε­ρί­πτω­ση τῆς Γε­ρµ­α­νί­ας ὁ­δή­γη­σαν– στήν ἐ­µ­φά­νι­ση τοῦ πα­ρα­λη­ρη­µ­α­τι­κοῦ σω­βι­νι­σµ­οῦ. Τοῦ ὁ­πο­ί­ου κύ­ρια θύ­µ­α­τα ὑ­πῆρ­ξαν ὡς ἀ­πο­δι­ο­πο­µ­παῖ­οι τρά­γοι οἱ Ἑ­βραῖ­οι, ἐκ τοῦ γε­γο­νό­τος ὅ­τι ἀ­πο­τε­λοῦ­σαν «πα­ρα­φω­νί­α» στο­ύς κόλ­πους ἑ­νός κρά­τους πού ἐ­πε­δί­ω­κε µέ µ­α­νί­α τήν πλή­ρη ὁ­µ­ο­γε­νο­πο­ί­η­σή του.

Τί σχέ­ση ἔ­χουν ὅ­λα αὐ­τά µέ τήν ἑλ­λη­νι­κή ἱ­στο­ρί­α καί πρα­γµ­α­τι­κό­τη­τα; Ἀ­πο­λύ­τως κα­­µ­ί­α. ῞Ο­ταν τό ∆υ­τι­κό Ρω­µ­α­ϊ­κό Κρά­τος δι­α­λύ­θη­κε τό 476, τό Ἀ­να­το­λι­κό Ρω­µ­α­ϊ­κό Κρά­τος ὄ­χι µόνον ἐ­πε­βί­ω­σε µέ ἐ­πι­τυ­χί­α, ἀλ­λά ἐ­ξε­λί­χθη­κε σέ παγ­κό­σµ­ια ὑ­περ­δύ­να­µ­η τοῦ Με­σα­ί­ω­να. Ἐ­νῷ ἡ Δυ­τι­κή Εὐ­ρώ­πη βί­ω­νε τό χι­λι­ό­χρο­νο δρᾶ­µ­α της, σέ κα­τά­στα­ση τρα­γι­κῆς ὑ­πα­νά­πτυ­ξης καί πνευ­µ­α­τι­κοῦ σκό­τους, τό Βυ­ζάν­τιο (Ρω­µ­α­νί­α γιά το­ύς συγ­χρό­νους του) βί­ω­νε µία ἐ­πο­χή ἀ­κµ­ῆς, ἦ­ταν ὀρ­γα­νω­µ­έ­νο κρά­τος µέ δη­µ­ό­σια δι­ο­ί­κη­ση, ἐκ­παι­δευ­τι­κό σύ­στη­µ­α, κοι­νω­νι­κή πρό­νοι­α, ἐ­ξα­γω­γι­κό ἐ­µ­πό­ριο καί, κυ­ρί­ως, παγ­κό­σµ­ια πο­λι­τι­στι­κή ἀ­κτι­νο­βο­λί­α. ῞Ο­ταν, ἀν­τι­θέ­τως, ἡ ∆ύ­ση εἰ­σῆλ­θε σέ ἐ­πο­χή στα­δια­κῆς ἀ­νά­πτυ­ξης, ὁ βυ­ζαν­τι­νός κό­σµ­ος ὅ­δευ­ε πρός τό τέ­λος του, κι ὅ­ταν ἡ ∆υ­τι­κή Εὐ­ρώ­πη συγ­κλο­νι­ζό­ταν ἀ­πό τήν Ἀ­να­γέν­νη­ση, τόν ∆ι­α­φω­τι­σµό καί τήν Βι­ο­µ­η­χα­νι­κή Ἐ­πα­νά­στα­ση, ὁ Ἑλ­λη­νι­σµ­ός βί­ω­νε τόν δι­κό του, τρα­γι­κό Με­σα­ί­ω­να τοῦ σκό­τους καί τῆς δου­λε­ί­ας.

Ἡ δι­α­δι­κα­σί­α τῆς ἐ­θνο­γέ­νε­σης, λοι­πόν, ὅ­πως τήν πε­ρι­γρά­φουν οἱ Γκέλνερ καί Χομπσμπάουμ, ἀ­φο­ρᾶ ἕ­ναν κό­σµ­ο πού πέ­ρα­σε ἀ­πό τίς φά­σεις τοῦ φε­ου­δα­λι­κοῦ Με­σαί­ω­να, τῆς Ἀ­να­γέν­νη­σης, τοῦ ∆ι­α­φω­τι­σµ­οῦ καί τῆς Βι­ο­µ­η­χα­νι­κῆς Ἐ­πα­νά­στα­σης, δι­α­δι­κα­σί­ες πού ἀ­που­σι­ά­ζουν παν­τε­λῶς ἀ­πό τήν ἑλ­λη­νι­κή ‘Ιστο­ρί­α λό­γῳ τῆς Τουρ­κο­κρα­τί­ας. Πῶς, λοι­πόν, ἐ­φα­ρµ­ό­ζε­ται µ­έ τό­ση ἐ­πι­πο­λαι­ό­τη­τα στήν ἑλ­λη­νι­κή ‘Ι­στο­ρί­α;

Ὁ Ἑλ­λη­νι­σµ­ός, µ­ε­τά τήν ἀ­πορ­ρό­φη­ση τοῦ ἑλ­λη­νι­στι­κοῦ κό­σµ­ου ἀ­πό το­ύς Ρω­µ­α­ί­ους, συ­νέ­χι­σε νά κυ­ρια­ρχεῖ πο­λι­τι­στι­κά στά πλα­ί­σια τῆς Ρω­µ­α­ϊ­κῆς Κο­σµ­ο­κρα­το­ρί­ας (ὁ µ­ε­γα­λύ­τε­ρος ἱ­στο­ρι­κός τοῦ Εἰ­κο­στοῦ Αἰ­ῶ­να, ὁ ‘Άρνολντ Τόινμπι θε­ω­ρεῖ τήν Ρώµη µία ἁ­πλῆ πα­ραλ­λα­γή καί ἔκ­φαν­ση τοῦ ἑλ­λη­νι­κοῦ κό­σµ­ου). Ὁ ἐκ­χρι­στι­α­νι­σµ­ός τοῦ ρω­µ­α­ϊ­κοῦ κρά­τους δη­µ­ι­ο­ύρ­γη­σε, µέσα ἀ­πό πολ­λές πε­ρι­πέ­τει­ες, µία νέ­α πο­λι­τι­στι­κή σύν­θε­ση, τόν ἑλ­λη­νορ­θό­δο­ξο βυ­ζαν­τι­νό κό­σµ­ο. Ἡ συ­νε­ί­δη­ση τοῦ ῞Ελ­λη­να ὀρ­θό­δο­ξου, ὑ­πη­κό­ου τοῦ ρω­µ­α­ϊ­κοῦ κρά­τους, ὁ­δή­γη­σε στήν ἔν­νοι­α τοῦ Ρω­µ­η­οῦ: εἶ­ναι ἕ­να νέ­ο στά­διο τῆς ἑλ­λη­νι­κῆς ἰ­δι­ο­προ­σω­πί­ας, πού ἀ­σφα­λῶς ὑ­πέ­στη δι­α­δο­χι­κές µ­ε­ταλ­λα­γές καί πέ­ρα­σε ἀ­πό πολ­λές φά­σεις στίς χι­λι­ε­τί­ες τῆς Ἱ­στο­ρί­ας του. Οἱ ἐν συ­νε­χε­ί­ᾳ φυ­λε­τι­κές ἀ­να­µ­ε­ί­ξεις τοῦ Ἑλ­λη­νι­σµ­οῦ (κυ­ρί­ως µέ Σλα­ύ­ους, Φράγ­κους καί Ἀλ­βα­νο­ύς) κα­τά τόν Με­σα­ί­ω­να, ὄ­χι µόνον δέν δι­έ­σπα­σαν τήν ἑλ­λη­νι­κή συ­νε­ί­δη­ση καί πο­λι­τι­στι­κή ἔκ­φρα­ση, ἀλ­λά τήν ἐν­δυ­νά­µ­ω­σαν µέ νέ­α δυ­να­µ­ι­κή.

Οἱ µ­ε­τα­να­στευ­τι­κές εἰσ­ρο­ές ὁ­δη­γοῦ­σαν σέ ἀ­φο­µ­ο­ί­ω­ση τῶν µ­ε­τα­να­στῶν («το­ύς Σλα­ύ­ους γραι­κώ­σας», γρά­φει γιά τόν πα­τέ­ρα του Βα­σί­λει­ο Α΄ ὁ Λέων ὁ Σο­φός στά Βα­σι­λι­κά του, ἐ­νῷ ὅ­λοι γνω­ρί­ζου­µ­ε τήν πρω­το­πο­ρια­κή δρά­ση τῶν Ἀρ­βα­νι­τῶν καί τῶν λα­τι­νο­γε­νῶν Βλά­χων στήν Ἑλ­λη­νι­κή Ἐ­πα­νά­στα­ση καί σέ ὅ­λους το­ύς ἐ­θνι­κο­ύς ἀ­γῶ­νες). Χρει­ά­ζε­ται ἰ­δι­α­ί­τε­ρη ἐ­µ­µ­ο­νή σέ µία βι­ο­λο­γι­κή φυ­λε­τι­κή ἀν­τί­λη­ψη τῆς Ἱ­στο­ρί­ας, γιά νά µήν ἀν­τι­λα­µ­βά­νε­ται κα­νε­ίς τήν ἀ­φο­µ­οι­ω­τι­κή λει­τουρ­γί­α τῶν πο­λι­τι­σµ­ῶν.

Οἱ βα­θύ­τε­ρες ρί­ζες τῆς σύγ­χρο­νης ἑλ­λη­νι­κῆς ἐ­θνι­κῆς συ­νε­ί­δη­σης φθά­νουν πί­σω ὥς  τήν  ὁ­µ­η­ρι­κή ἐ­πο­χή, καί δι­ή­νυ­σαν χι­λι­ε­τί­ες πρίν φθά­σου­µ­ε στήν Τουρ­κο­κρα­τί­α καί στήν Ἑλ­λη­νι­κή Ἐ­πα­νά­στα­ση. ῞Ο­ποι­ος δέν ἔ­χει µ­ε­λε­τή­σει σέ βά­θος τά ὁ­µ­η­ρι­κά ἔ­πη, τόν Ἐ­πι­τά­φιο τοῦ Πε­ρι­κλέ­ους, τίς δη­µ­η­γο­ρί­ες τοῦ Ἰ­σο­κρά­τους, ὅ­ποι­ος δέν ἔ­χει δι­α­βά­σει προ­σε­κτι­κά τήν Ἱ­στο­ρί­α τοῦ Με­γά­λου Ἀ­λε­ξάν­δρου καί τῶν ∆ι­α­δό­χων τοῦ Gustav Droysen, ὅ­ποι­ος δέν γνω­ρί­ζει τί γρά­φει ὁ Λέων ὁ Σο­φός στά Βα­σι­λι­κά του γιά τόν ἐ­ξελ­λη­νι­σµό τῶν Σλα­ύ­ων, κι ὅ­ποι­ος δέν ἐ­µ­βά­θυ­νε στοι­χει­ω­δῶς στήν ὑ­στε­ρο­βυ­ζαν­τι­νή πο­ί­η­ση ὅ­πως καί στό ἔρ­γο τῆς Ἑ­λέ­νης Γλύ­κα­τζη-Ἀρ­βε­λέρ γιά τήν Πο­λι­τι­κή Ἰ­δε­ο­λο­γί­α τῆς Βυ­ζαν­τι­νῆς Αὐ­το­κρα­το­ρί­ας, ἄν κά­ποι­ος δέν δι­ά­βα­σε µ­ε­τα­βυ­ζαν­τι­νή λο­γο­τε­χνί­α, ἀ­κρι­τι­κά ἔ­πη καί κλέ­φτι­κα τρα­γο­ύ­δια, ἀλ­λά καί Νε­ο­ελ­λη­νι­κό ∆ι­α­φω­τι­σµό, καί δέν µελέτησε ἐ­µ­βρι­θῶς τίς ἑλ­λη­νι­κές κοι­νό­τη­τες τῆς Τουρ­κο­κρα­τί­ας, σί­γου­ρα δέν µ­πο­ρεῖ νά συλ­λά­βει τήν πολυκύµαντη καί θυ­ελ­λώ­δη δι­α­δρο­µή τῆς ἑλ­λη­νι­κῆς ἐ­θνι­κῆς συ­νε­ί­δη­σης.

Ὁ σο­φός Γκέλνερ τό ξέ­ρει κα­λύ­τε­ρα ἀ­πό το­ύς ἐν Ἑλ­λά­δι ἀν­τι­γρα­φεῖς του: «Ἡ πρώ­τη ἐ­θνι­κι­στι­κή ἐ­ξέ­γερ­ση ἔ­λα­βε χώ­ρα λί­γα χρό­νια µ­ε­τά τό Συ­νέ­δριο τῆς Βι­έν­νης καί ἦ­ταν ἡ ἑλ­λη­νι­κή», γρά­φει στό ἔρ­γο του Ἐ­θνι­κι­σµ­ός: πο­λι­τι­σµ­ός, πί­στη καί ἐ­ξου­σί­α [σέ ἑλ­λη­νι­κή µ­ε­τά­φρα­ση ἀ­πό τίς ἐκ­δό­σεις Ἀ­λε­ξάν­δρεια, Ἀ­θή­να 2002, σ. 69-70]. Καί συ­νε­χί­ζει: «Θά ἦ­ταν ἄ­σκο­πο νά ἀρ­νη­θοῦ­µ­ε ὅ­τι ὁ­ρι­σµ­έ­να γνω­ρί­σµ­α­τά της συ­νι­στοῦν κά­ποι­ο πρό­βλη­µ­α γιά τήν θε­ω­ρί­α µ­ας, ἡ ὁ­πο­ί­α συν­δέ­ει τόν ἐ­θνι­κι­σµό µέ τόν βι­ο­µ­η­χα­νι­σµό. Τό Να­ύ­πλιο (πρώ­τη πρω­τε­ύ­ου­σα τῆς Ἀ­νε­ξάρ­τη­της Ἑλ­λά­δας) καί ἡ Ἀ­θή­να τοῦ πρώ­ι­µ­ου 19ου αἰ­ῶ­να πα­ρου­σί­α­ζαν ἐ­λά­χι­στη ὁ­µ­οι­ό­τη­τα µέ τό Μάντσεστερ τοῦ ῎Ενγκελς, ἐ­νῷ ὁ Μο­ριᾶς δέν ἔ­µ­οια­ζε µέ τά λαγ­κά­δια τοῦ Λάνκασαϊαρ… εἶ­ναι εὔ­λο­γη ἡ ὑ­πο­ψί­α ὅ­τι ἀρ­χι­κά τό ἑλ­λη­νι­κό ἐ­θνι­κό κί­νη­µ­α δέν ἀ­πο­σκο­ποῦ­σε σ’ ἕ­να ὁ­µ­οι­ο­γε­νές νε­ω­τε­ρι­κό ἐ­θνι­κό κρά­τος, ἀλ­λά µ­ᾶλ­λον… νά ἀν­τι­κα­τα­στή­σει τήν Ὀ­θω­µ­α­νι­κή Αὐ­το­κρα­το­ρί­α µ’ ἕ­να νέ­ο Βυ­ζάν­τιο». ∆ι­αυ­γέ­στα­τη ἀ­νά­λυ­ση. Καί δι­α­πι­στώ­νει ὁ ἐ­πι­στη­µ­ο­νι­κά ἔν­τι­µ­ος Γκέλνερ: «Σέ γε­νι­κές γρα­µ­µ­ές, ὄ­χι µόνο ὁ ἑλ­λη­νι­κός, ἀλ­λά ὅ­λοι οἱ βαλ­κα­νι­κοί ἐ­θνι­κι­σµ­οί φα­ί­νε­ται νά συ­νι­στοῦν µ­εῖ­ζον πρό­βλη­µ­α γι’ αὐ­τήν τήν θε­ω­ρί­α, ἄν λά­βου­µ­ε ὑ­π’ ὄ­ψιν τήν κα­θυ­στέ­ρη­ση τῶν Βαλ­κα­νί­ων σύ­µ­φω­να µέ τά κρι­τή­ρια τοῦ βι­ο­µ­η­χα­νι­σµ­οῦ καί τῆς νε­ω­τε­ρι­κό­τη­τας».

Οἱ δι­ά­φο­ροι κα­θη­γη­τές τῶν ἑλ­λη­νι­κῶν πα­νε­πι­στη­µ­ί­ων, πού βι­ά­στη­καν ἀ­πρό­σε­κτα νά ἐ­φα­ρµ­ό­σουν τήν θε­ω­ρί­α τῆς ἐ­θνο­γέ­νε­σης στήν ἑλ­λη­νι­κή πε­ρί­πτω­ση, ὑ­πο­βάλ­λον­τάς µ­ας τήν ἰ­δέ­α ὅ­τι τό ἑλ­λη­νι­κό ἔ­θνος εἶ­ναι µία τε­χνη­τή κα­τα­σκευή τῆς Νε­ω­τε­ρι­κό­τη­τας, ἀ­σφα­λῶς δέν πρό­σε­ξαν τί γρά­φει ὁ ἴ­διος ὁ Γκέλνερ στήν σε­λί­δα 144-45 τοῦ ἐν λό­γῳ βι­βλί­ου του (πού σύ­µ­φω­να µέ αὐ­τά πού ἔ­γρα­ψε στόν πρό­λο­γο ὁ γυι­ός –ἐ­πί­σης κα­θη­γη­τής– τοῦ συγ­γρα­φέ­α: «…εἶ­ναι ἡ τε­λευ­τα­ί­α του λέ­ξη στό θέ­µ­α τοῦ ἐ­θνι­κι­σµ­οῦ. Ἀν­τι­προ­σω­πε­ύ­ει ἐ­πί­σης τήν πιό ὥ­ρι­µ­η ἀ­νά­λυ­σή του…»). Γρά­φει λοι­πόν στό τέ­λος τοῦ βι­βλί­ου του ὁ Γκέλνερ: «Ἡ δι­κή µ­ου ἄ­πο­ψη εἶ­ναι ὅ­τι κά­ποι­α ἔ­θνη δι­α­θέ­τουν αὐ­θεν­τι­κο­ύς ἀρ­χα­ί­ους ὀ­µ­φα­λο­ύς, ἄλ­λα ἔ­χουν ὀ­µ­φα­λο­ύς πού ἐ­πι­νο­ή­θη­καν γιά χά­ρη τους ἀ­πό τήν ἴ­δια τήν ἐ­θνι­κι­στι­κή τους προ­πα­γάν­δα καί ἄλ­λα δέν ἔ­χουν κα­θό­λου ὀ­µ­φα­λό. Πι­στε­ύ­ω ἀ­κό­µ­η ὅ­τι ἡ µ­ε­σα­ί­α κα­τη­γο­ρί­α εἶ­ναι µέχρι στι­γµ­ῆς ἡ µ­ε­γα­λύ­τε­ρη, ἀλ­λά εἶ­µ­αι ἀ­νοι­χτός στίς δι­ορ­θώ­σεις πού θά ὑ­πο­δε­ί­κνυ­ε µία ἱ­στο­ρι­κή ἔ­ρευ­να. Σέ κά­θε πε­ρί­πτω­ση, νά πῶς πρέ­πει νά δι­α­τυ­πω­θεῖ τό ὅ­λο ζή­τη­µ­α».

Νά πῶς λει­τουρ­γεῖ ἡ πα­νε­πι­στη­µ­ια­κή κοι­νό­τη­τα στήν Ἑλ­λά­δα

Οἱ αὐ­τό­κλη­τοι εἰ­σα­γω­γεῖς πα­ρό­µ­οι­ων ξέ­νων θε­ω­ρι­ῶν, προ­σα­ρµ­ο­σµ­έ­νων κα­ταλ­λή­λως ὥ­στε νά ἐ­φα­ρµ­ο­σθοῦν στήν ἑλ­λη­νι­κή ‘Ι­στο­ρί­α κα­τά τό δο­κοῦν, προ­σπα­θοῦν νά ἐ­µ­φα­νί­σουν τήν ἄ­πο­ψη ὅ­τι τό Ἑλ­λη­νι­κό ῎Ε­θνος εἶ­ναι ἕ­να τε­χνη­τό κα­τα­σκε­ύ­α­σµ­α ἐ­θνι­κι­στῶν ἱ­στο­ρι­κῶν καί ἀ­κρο­δε­ξι­ῶν προ­πα­γαν­δι­στῶν. ῞Ο­τι στήν οὐ­σί­α οἱ κά­τοι­κοι αὐ­τῆς τῆς χώ­ρας, µία παν­σπε­ρµ­ί­α Ἀλ­βα­νῶν, Σλα­ύ­ων, Βλά­χων, Σα­ρα­κα­τσά­νων καί ἄλ­λων ἀ­προσ­δι­ο­ρί­στου προ­ε­λε­ύ­σε­ως µ­ε­το­ί­κων, ἀ­πο­φά­σι­σαν µία ὡ­ρα­ί­α πρω­ί­α νά ἐ­πα­να­στα­τή­σουν ἔ­τσι χω­ρίς λό­γο, µ­ᾶλ­λον λό­γῳ ἀ­ναρ­χι­κοῦ χα­ρα­κτῆ­ρος, δι­ά­θε­σης γιά πλι­ά­τσι­κο καί ἐξ αἰ­τί­ας ἐ­θνι­κι­στι­κῶν προ­κα­τα­λή­ψε­ων ἐ­ναν­τί­ον τῶν Το­ύρ­κων. Ἡ Ὀ­θω­µ­α­νι­κή Αὐ­το­κρα­το­ρί­α ἦ­ταν, φα­ί­νε­ται, ἕ­να πο­λυ­ε­θνι­κό πο­λυ­πο­λι­τι­σµ­ι­κό κρά­τος, ὅ­που δι­α­βι­οῦ­σαν ἁ­ρµ­ο­νι­κά δι­ά­φο­ρες ἐ­θνό­τη­τες χω­ρίς πολ­λά προ­βλή­µ­α­τα. Ἰ­δε­ο­λο­γι­κό ἐ­πί­χρι­σµ­α σ’ αὐ­τήν τήν ἐκ­δή­λω­ση ἀ­ναρ­χί­ας ἔ­δω­σε ὁ ἀ­πό­η­χος τῆς Γαλ­λι­κῆς Ἐ­πα­νά­στα­σης καί ἡ ἐ­πί­δρα­σή της σέ κά­ποι­ους δι­α­νο­ου­µ­έ­νους, πού ἀ­πο­φά­σι­σαν νά ἐ­πι­βά­λουν στα­νι­κά τήν δη­µ­ι­ουρ­γί­α ἐ­λε­ύ­θε­ρου κρά­τους στο­ύς εὐ­χα­ρι­στη­µ­έ­νους ρα­γι­ά­δες.

Μπο­ρεῖ αὐ­τά νά ἠ­χοῦν εἰ­ρω­νι­κά, ἀλ­λά δέν εἶ­ναι. Εἶ­ναι ἁ­πλῶς αὐ­τά πού πο­λύ σο­βα­ρά δη­µ­ο­σι­εύ­ουν οἱ «προ­ο­δευ­τι­κοί» µ­ας δι­α­νο­ού­µ­ε­νοι στόν ἑλ­λη­νι­κό Τύ­πο καί σέ ἑλ­λη­νι­κά «ἐ­πι­στη­µ­ο­νι­κά» κε­ί­µ­ε­να. ῎Ας δοῦ­µ­ε µ­ε­ρι­κά πα­ρα­δε­ί­γµ­α­τα.

Κυ­ρια­κή 24 Μαρ­τί­ου 2002
(Πα­ρα­µ­ο­νή τῆς ἐ­θνι­κῆς ἑ­ορ­τῆς.)

Ὁ κ. Πέτρος Πι­ζά­νιας, τα­κτι­κός κα­θη­γη­τής τῆς Ἑλ­λη­νι­κῆς Ἱ­στο­ρί­ας στό Ἰόνιο Πα­νε­πι­στή­µιο, δη­µ­ο­σι­ε­ύ­ει ἐ­κτε­νέ­στα­το ἄρ­θρο στήν ἐ­φη­µ­ε­ρί­δα Κα­θη­µ­ε­ρι­νή, µέ τί­τλο, «Ἀ­πό το­ύς Γα­ζῆ­δες ὥς τήν ὀ­θω­µ­α­νι­κή ὁ­λο­κλή­ρω­ση» (σ. 5). Ἀ­φοῦ χα­ρα­κτη­ρί­ζει «ἀ­τε­λέ­στα­τη κο­σµ­ο­κρα­το­ρί­α» (!) τόν ἑλ­λη­νι­στι­κό κό­σµ­ο πού δη­µ­ι­ο­ύρ­γη­σε ὁ Μέγας Ἀ­λέ­ξαν­δρος, ἔρ­χε­ται στόν 13ο αἰ­ῶ­να, ὅ­ταν ἐ­µ­φα­νί­σθη­καν οἱ «Γα­ζῆ­δες ἱπ­πό­τες τῆς ἡ­µ­ι­σε­λή­νου», ὅ­πως ἐ­πί λέ­ξει ἀ­πο­κα­λεῖ το­ύς πρώ­τους Το­ύρ­κους ἐ­πι­δρο­µ­εῖς. Προ­φα­νῶς ὁ κ. Πι­ζά­νιας χρη­σι­µ­ο­ποι­εῖ τόν ὅ­ρο «ἱπ­πό­τες» γιά νά ἀ­πο­δώ­σει ἱπ­πο­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά στο­ύς µ­ογ­γο­λι­κῆς προ­ε­λε­ύ­σε­ως Τουρ­κο­µ­ά­νους ἐ­πι­δρο­µ­εῖς. Πρέ­πει ἐ­δῶ νά ὑ­πεν­θυ­µ­ί­σου­µ­ε στόν κ. Πι­ζά­νια ὅ­τι ὁ ὅ­ρος «ἱπ­πό­της» ἔ­χει συγ­κε­κρι­µ­έ­να κοι­νω­νι­ο­λο­γι­κά καί ἱ­στο­ρι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά: ἱπ­πό­της (ἄς δι­α­βά­σει τό κλασ­σι­κό ἔρ­γο τοῦ Μ. Μπλοχ Ἡ Φε­ου­δα­λι­κή Κοι­νω­νί­α, ἔ­χει µ­ε­τα­φρα­στεῖ καί στά ἑλ­λη­νι­κά) εἶ­ναι ὁ ἀ­νή­κων στήν κλη­ρο­νο­µ­ι­κή φε­ου­δα­λι­κή ἀ­ρι­στο­κρα­τί­α τῶν Εὐ­ρω­πα­ί­ων γαι­ο­κτη­µ­ό­νων τοῦ Με­σα­ί­ω­να, συν­δέ­ε­ται µέ τήν µ­α­κρα­ί­ω­νη κα­το­χή γαι­ῶν καί τήν κυ­ρι­αρ­χί­α ἐ­πί τῶν αὐ­το­χθό­νων πλη­θυ­σµ­ῶν καί εἶ­ναι µία κοι­νω­νι­κή κα­τη­γο­ρί­α ἰ­δι­ό­τυ­πη, πού ἀ­να­πτύ­χθη­κε ἀ­πο­κλει­στι­κά ἐ­πί δυ­τι­κο­ευ­ρω­πα­ϊ­κοῦ ἐ­δά­φους το­ύς Μέσους Αἰ­ῶ­νες. Ἀ­να­λο­γί­ες, ἀλ­λά ὄ­χι τα­ύ­τι­ση, ὑ­πάρ­χει µέ το­ύς Ἰάπωνες Σα­µ­ου­ρά­ι, ἐ­πί­σης γαι­ο­κτή­µ­ο­νες µέ αὐ­το­νο­µ­ί­α ἔ­ναν­τι τῆς κεν­τρι­κῆς ἐ­ξου­σί­ας. Τί σχέ­ση ἔ­χουν ὅ­λ’ αὐ­τά µέ το­ύς νο­µ­ά­δες ἐ­κτρο­φεῖς ἀ­λό­γων καί αἰ­γο­προ­βά­των, κοι­µ­ώ­µ­ε­νους σέ σκη­νές καί τρώ­γον­τες ἀ­πο­ξη­ρα­µ­έ­νο κρέ­ας κα­µ­ή­λας πε­ρι­φε­ρό­µ­ε­νους Τουρ­κο­µ­ά­νους τοῦ 13ου αἰ­ῶ­να;

Ἀλ­λά ὑ­πάρ­χει καί συ­νέ­χεια: Οἱ ἐ­πι­δρο­µ­ές τῶν Γα­ζή­δων, γρά­φει ὁ κ. Πι­ζά­νιας, «δέν δι­έ­φε­ραν ὡς πρός τήν πρα­κτι­κή καί τό κί­νη­τρο πού χα­ρα­κτή­ρι­ζαν τίς ἐ­πι­δρο­µ­ές τῶν Βυ­ζαν­τι­νῶν καί τῶν ∆υ­τι­κῶν» (sic).

Ἐ­δῶ ἐ­ξο­µ­οι­ώ­νε­ται ἕ­να ἰ­σχυ­ρό, οἰ­κο­νο­µ­ι­κά ἀ­νε­πτυ­γµ­έ­νο καί πο­λι­τι­κά ὀρ­γα­νω­µ­έ­νο κρά­τος, µ­έ παγ­κό­σµ­ια πο­λι­τι­στι­κή ἀ­κτι­νο­βο­λί­α, ὅ­πως τό Βυ­ζάν­τιο, µέ πε­ρι­πλα­νώ­µ­ε­να βαρ­βα­ρι­κά φῦ­λα πού λή­στευ­αν τόν πλοῦ­το του. Ἀλ­λά ὁ κ. Πι­ζά­νιας ἔ­χει ἄλ­λη ἄ­πο­ψη γιά τό Βυ­ζάν­τιο. Ἀ­να­φέ­ρει λί­γο πά­ρα κά­τω «τό γνω­στό ἀ­πό το­ύς πρώ­τους αἰ­ῶ­νες τοῦ Βυ­ζαν­τί­ου πρό­τυ­πο τῆς κλει­στῆς οἰ­κο­νο­µ­ί­ας καί κοι­νω­νί­ας, καί τῆς ἀ­πό­λυ­της θε­ο­κρα­τι­κῆς ἐ­ξου­σί­ας». ῞Ο­σο γιά τήν «κλει­στή οἰ­κο­νο­µ­ί­α» τοῦ Βυ­ζαν­τί­ου, πα­ρα­πέ­µ­που­µ­ε τόν κ. Πι­ζά­νια στήν κλασ­σι­κή Ἱ­στο­ρί­α τῆς Βυ­ζαν­τι­νῆς Αὐ­το­κρα­το­ρί­ας τοῦ µ­αρ­ξι­στῆ Ρώσ­σου ἱ­στο­ρι­κοῦ Μ. Β. Λεβτσένκο [Ἱ­στο­ρί­α τῆς Βυ­ζαν­τι­νῆς Αὐ­το­κρα­το­ρί­ας, ἐκ­δό­σεις Ἀ­να­γνω­στί­δη, σ. 30-31 καί ἀλ­λοῦ], ὅ­που ἀ­να­φέ­ρε­ται στήν ἐ­λευ­θε­ρί­α τῶν συ­ναλ­λα­γῶν καί στήν κα­τά­κτη­ση νέ­ων ἀ­γο­ρῶν, κα­θώς καί στίς τε­ρά­στι­ες ἐ­ξα­γω­γές βυ­ζαν­τι­νῶν προ­ϊ­όν­των σ’ ὅ­λον τόν κό­σµ­ο. Τά ἴ­δια γρά­φουν καί ὅ­λες οἱ κλασ­σι­κές βυ­ζαν­τι­νές ἱ­στο­ρί­ες, ἡ δέ ἀ­εί­µ­νη­στη Ἀγ­γε­λι­κή Λα­ΐ­ου, κα­θη­γή­τρια τοῦ Χάρβαρντ, ἀ­κα­δη­µ­α­ϊ­κός καί πρώ­ην ὑ­πουρ­γός τῆς κυ­βερ­νή­σε­ως Ση­µ­ί­τη, πα­ρου­σι­ά­ζει, στά κλασ­σι­κά ἔρ­γα της γιά τήν βυ­ζαν­τι­νή οἰ­κο­νο­µ­ί­α, πού ἀ­σφα­λῶς ἔ­χει ὑ­π’ ὄ­ψιν του ὁ κ. Πι­ζά­νιας, τήν βυ­ζαν­τι­νή οἰ­κο­νο­µ­ί­α κα­θό­λου «κλει­στή», ἀλ­λά ἐ­ξω­στρε­φῆ καί ἀ­νοι­χτή. ῞Ο­σο γιά τήν «κλει­στή» βυ­ζαν­τι­νή κοι­νω­νί­α, κλει­στή εἶ­ναι µία κοι­νω­νί­α χω­ρίς κοι­νω­νι­κή κι­νη­τι­κό­τη­τα, π.χ. ἡ ἰν­δι­κή µέ τίς κά­στες της. Ἀ­πε­ναν­τί­ας στό Βυ­ζάν­τιο ὑ­πῆρ­χε πλή­ρης κι­νη­τι­κό­τη­τα, χω­ρι­κοί ὅ­πως ὁ Ἰ­ου­στί­νος ἤ ὁ Βα­σί­λει­ος Α΄ ὁ Μα­κε­δών ἔ­γι­ναν αὐ­το­κρά­το­ρες, ἀλ­λά καί οὔ­τε ἡ φυ­λε­τι­κή κα­τα­γω­γή ἔ­παι­ζε ρό­λο, δι­ό­τι αὐ­το­κρά­το­ρες ἔ­γι­ναν Ἀ­ρµ­έ­νιοι, Γε­ωρ­για­νοί, Σλα­ύ­οι κ.λπ.

Ὁ κ. Πι­ζά­νιας ἐ­πα­νῆλ­θε δρι­µ­ύ­τε­ρος τήν Κυ­ρια­κή 4 Ἀ­πρι­λί­ου 2004 καί πά­λι στήν φι­λό­ξε­νη Κα­θη­µ­ε­ρι­νή (σ. 5), µέ νέ­ο ἄρ­θρο, ὑ­πό τόν τί­τλο «Κα­τα­γω­γι­κοί µ­ῦ­θοι καί πο­λι­τι­κό σχέ­διο τοῦ ᾽21» καί τόν ἐκ­πλη­κτι­κό ὑ­πό­τι­τλο ἐ­πί λέ­ξει: «Ἡ Ἐ­πα­νά­στα­ση δέν εἶ­ναι ἀ­πο­τέ­λε­σµ­α τῆς ἀ­γα­νά­κτη­σης τοῦ λα­οῦ, ἀλ­λά ἡ ἐ­φα­ρµ­ο­γή τῆς ἀ­πό­φα­σης τῶν δι­α­νο­ο­ύ­µ­ε­νων δι­α­φω­τι­στῶν», ὅ­που γρά­φει τά ἑ­ξῆς: «Τό προ­ε­πα­να­στα­τι­κό ἔρ­γο τῶν Ἑλ­λή­νων δι­α­φω­τι­στῶν δι­α­νο­ο­ύ­µ­ε­νων εἶ­ναι ἡ ἐ­πι­νό­η­ση τῆς ἱ­στο­ρι­κῆς ταυ­τό­τη­τας τῶν Ἑλ­λή­νων, ἡ δι­ά­δο­σή της µέσῳ πε­ρι­ο­δι­κῶν, φυλ­λα­δί­ων καί βι­βλί­ων (ἐ­ρώ­τη­ση δι­κή µ­ου: πῶς σ’ ἕ­ναν λαό ἀ­ναλ­φά­βη­το, ποι­µ­έ­νων καί χω­ρι­κῶν, δι­α­δό­θη­κε ἡ «ἐ­πι­νο­η­µ­έ­νη ἐ­θνι­κή ταυ­τό­τη­τα» µέσῳ βι­βλί­ων; Οἱ κλέ­φτες, οἱ ἁ­ρµ­α­το­λοί καί οἱ ἀ­γω­νι­στές ἤ­ξε­ραν νά δι­α­βά­ζουν;) καί τέ­λος ἡ ἀ­νύ­ψω­σή της σέ πο­λι­τι­κή ἰ­δε­ο­λο­γί­α». Ἀλ­λά ἀ­κοῦ­στε καί τήν συ­νέ­χεια: «Στά σχο­λι­κά ἐγ­χει­ρί­δια, στίς ἐ­πε­τε­ί­ους ὅ­πως ἡ ση­µ­ε­ρι­νή, µ­ᾶς δι­δά­σκουν ὅ­τι ὁ λα­ός δέν ἄν­τε­χε πλέ­ον τή σκλα­βιά καί ἐ­ξε­γέρ­θη­κε. Ὁ λα­ϊ­κι­σµ­ός, δι­ά­χυ­τος στήν κοι­νω­νί­α µ­ας ἐ­πί δε­κα­ε­τί­ες, δέν ἀ­φή­νει ἥ­συ­χη οὔ­τε τήν ἱ­στο­ρί­α οὔ­τε πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο τόν λαό. Στήν πρα­γµ­α­τι­κό­τη­τα κα­µ­µ­ί­α ἀ­ξι­ο­ση­µ­ε­ί­ω­τη λα­ϊ­κή ἐ­ξέ­γερ­ση δέν ἔ­γι­νε στήν ἀρχή τῆς Ἐ­πα­νά­στα­σης µέ ἐ­ξα­ί­ρε­ση αὐ­τήν τοῦ Ἀν­τω­νί­ου Οἰ­κο­νό­µ­ου στήν ῞Υ­δρα καί ἴ­σως στή Σάµο. Ἡ ἀ­που­σί­α ση­µ­αν­τι­κῶν ἐ­ξε­γέρ­σε­ων ὀ­φε­ί­λε­ται ἐν πολ­λοῖς στό γε­γο­νός ὅ­τι τό ὀ­θω­µ­α­νι­κό αὐ­το­κρα­το­ρι­κό σύ­στη­µ­α εἶ­χε ἐ­µ­πε­δώ­σει µ­η­χα­νι­σµ­ο­ύς συ­να­ί­νε­σης µέ τίς το­πι­κές ἀ­γρο­τι­κές κοι­νω­νί­ες. Καί ἡ συ­να­ί­νε­ση αὐ­τή ἦ­ταν ἀρ­κε­τά λει­τουρ­γι­κή ἀ­κό­µ­η καί τίς πα­ρα­µ­ο­νές τοῦ ᾽21. Στίς λί­γες πε­ρι­πτώ­σεις πού ἡ συ­να­ί­νε­ση δέν λει­τουρ­γοῦ­σε, ὅ­πως στήν πε­ρί­πτω­ση τῶν Σου­λι­ω­τῶν, τό­τε καί µόνο τό αὐ­το­κρα­το­ρι­κό κρά­τος χρη­σι­µ­ο­ποι­οῦ­σε τή βί­α. Τό ᾽21 δέν εἶ­ναι ἀ­πο­τέ­λε­σµ­α τῆς ἀ­γα­νά­κτη­σης τοῦ λα­οῦ, ἀλ­λά ἡ ἐ­φα­ρµ­ο­γή ἑ­νός προ­α­πο­φα­σι­σµ­έ­νου σχε­δί­ου [  ] Προ­α­πο­φα­σι­σµ­έ­νου ἐν πολ­λοῖς ἀ­πό το­ύς δι­α­νο­ο­ύ­µ­ε­νους δι­α­φω­τι­στές πού συγ­κρό­τη­σαν καί ἀ­νέ­πτυ­ξαν τήν κα­τ’ ἐ­ξο­χήν ἐ­πα­να­στα­τι­κή ὀρ­γά­νω­ση τῶν Ἑλ­λή­νων, τή Φι­λι­κή Ἑ­ται­ρε­ί­α, ὑ­πό τήν ἐ­πιρ­ροή τοῦ γαλ­λι­κοῦ ἰ­­α­κω­βι­νι­σµ­οῦ» (sic!).

Ὁ κ. Πι­ζά­νιας, ὅ­πως φα­ί­νε­ται, εἶ­ναι φα­να­τι­κός ὀ­πα­δός τῆς ἱ­στο­ρι­κῆς θε­ω­ρί­ας τῆς συ­νω­µ­ο­σί­ας. Ὁ­λό­κλη­ρη Ἐ­πα­νά­στα­ση, πού ξε­σή­κω­σε ἕ­ναν ὁ­λό­κλη­ρο λαό καί µάλιστα σέ ὁ­λό­κλη­ρη τήν Βαλ­κα­νι­κή, µία Ἐ­πα­νά­στα­ση πού εἶ­χε θύ­µ­α­τα Πα­τρι­άρ­χες, προ­ε­στο­ύς, κα­πε­τα­να­ί­ους, κλέ­φτες καί ἁ­ρµ­α­το­λούς καί ἁ­πλο­ύς ἀ­γρό­τες, δέν ἔ­γι­νε µέ τήν πρό­θυ­µ­η καί ἀ­δι­άλ­λα­κτη βο­ύ­λη­ση τῶν ρα­γι­ά­δων νά ζή­σουν ἐ­λε­ύ­θε­ροι ἤ νά πε­θά­νουν, ἀλ­λά ἦ­ταν προ­α­πο­φα­σι­σµ­έ­νο προ­ϊ­όν µ­υ­στι­κῆς συ­νω­µ­ο­σί­ας. Ἐκ­πλη­κτι­κό!

Ἐξ ἄλ­λου ὁ κ. Πι­ζά­νιας, ἄν καί τα­κτι­κός κα­θη­γη­τής τῆς Ἑλ­λη­νι­κῆς Ἱ­στο­ρί­ας, δέν ἔ­χει φα­ί­νε­ται δι­α­βά­σει κα­λά τό κλασ­σι­κό ἔρ­γο τοῦ Σάθα Ἡ Τουρ­κο­κρα­του­µ­έ­νη Ἑλ­λάς, ἀλ­λά οὔ­τε το­ύς Πε­ρι­η­γη­τές τοῦ Κυ­ρι­ά­κου Σι­µ­ό­που­λου. Ἐ­κεῖ θά µάθαινε ὅ­τι πε­ρί­που κά­θε τρι­άν­τα χρό­νια (δη­λα­δή ἀ­νά µία γε­νιά) ξε­σποῦ­σαν ἐ­πα­να­στά­σεις, σέ ὅ­λη τήν δι­άρ­κεια τῆς Τουρ­κο­κρα­τί­ας, ἀ­πό τήν πρώ­τη Ἐ­πα­νά­στα­ση τοῦ Κρο­κό­δει­λου Κλα­δᾶ, ἀ­µ­έ­σως µ­ε­τά τήν ῞Α­λω­ση, µέχρι τά Ὀρ­λω­φι­κά τό 1770 καί τήν ἐ­πα­νά­στα­ση τοῦ Βλα­χά­βα στόν Ὄ­λυ­µ­πο τό 1806. Καί, τέ­λος πάν­των, ἄν θε­ω­ρεῖ τόν Σάθα καί τόν Σι­µ­ό­που­λο ἐ­θνι­κι­στές ἱ­στο­ρι­κο­ύς, ἄς δι­α­βά­σει καί τόν κα­θό­λου –µά κα­θό­λου– φι­λέλ­λη­να Φίνλεϊ, πού λέ­ει ἀ­κρι­βῶς τά ἴ­δια. Ἀλ­λά τό κε­ί­µ­ε­νο τοῦ κ. Πι­ζά­νια στήν Κα­θη­µ­ε­ρι­νή δέν ἔ­χει οὔ­τε µία –οὔ­τε µία!– βι­βλι­ο­γρα­φι­κή πα­ρα­πο­µ­πή. Οἱ «µ­η­χα­νι­σµ­οί συ­να­ί­νε­σης», ἐξ ἄλ­λου, πού εἶ­χε δι­α­µ­ορ­φώ­σει τό ὀ­θω­µ­α­νι­κό κρά­τος σύ­µ­φω­να µέ τόν κ. Πι­ζά­νια, ἦ­ταν οἱ ἀ­πο­κε­φα­λι­σµ­οί, τό παι­δο­µ­ά­ζω­µ­α, ἡ ἄ­γρια φο­ρο­λο­γί­α, οἱ γε­νι­κευ­µ­έ­νες σφα­γές καί ἄλ­λες δη­µ­ο­κρα­τι­κές καί φι­λει­ρη­νι­κές δι­α­δι­κα­σί­ες. Για­τί δέν ἀ­να­φέ­ρει ὁ κ. Πι­ζά­νιας τήν κά­θο­δο, στά 1715, στόν Μο­ριᾶ καί στήν Ρο­ύ­µ­ε­λη, τοῦ µ­ε­γά­λου βε­ζύ­ρη Ἁ­λῆ-Κι­ου­µ­ουρ­τζῆ, ἐ­πι­κε­φα­λῆς τε­ρα­στί­ου στρα­τε­ύ­µ­α­τος, πού ἰ­σο­πέ­δω­σε τήν νό­τια Ἑλ­λά­δα; Για­τί δέν ἀ­να­φέ­ρει τήν κα­τα­στρο­φή τοῦ Μο­ριᾶ τό 1770 ἀ­πό τόν Κα­ρά-Μου­στα­φᾶ καί το­ύς 100.000 Τουρ­καλ­βα­νο­ύς του; Γιά ποιά «συ­να­ί­νε­ση» µ­ι­λᾶ ὁ κ. Πι­ζά­νιας;

Καί γιά ποιά «ἀ­που­σί­α ση­µ­αν­τι­κῶν ἐ­ξε­γέρ­σε­ων» στήν ἀρχή τῆς Ἐ­πα­νά­στα­σης γρά­φει ὁ κ. Πι­ζά­νιας; Τί ἦ­ταν τό­τε τό Βαλ­τέ­τσι, τό Λάλα, ἡ Κα­λα­µ­ά­τα κ.λπ.;

Κι ὅ­σο γιά τήν «ἐ­πιρ­ροή τοῦ γαλ­λι­κοῦ ἰ­α­κω­βι­νι­σµ­οῦ», ὁ κ. Πι­ζά­νιας λί­γο µ­ᾶς τά µ­περ­δε­ύ­ει: ἡ Γαλ­λι­κή Ἐ­πα­νά­στα­ση ἔ­γι­νε τό 1789. Τότε ἐ­πιρ­ροή τί­νος πρά­γµ­α­τος ἦ­ταν ἡ γε­νι­κευ­µ­έ­νη ἐ­ξέ­γερ­ση τοῦ 1770 ἤ οἱ προ­η­γο­ύ­µ­ε­νες ἐ­πα­να­στά­σεις (σέ ὅ­λη τήν δι­άρ­κεια τῆς Τουρ­κο­κρα­τί­ας γί­νον­ταν, ὅ­πως εἴ­πα­µ­ε, ἐ­πα­να­στα­τι­κά κι­νή­µ­α­τα κα­τά µέσον ὅ­ρο κά­θε τρι­άν­τα χρό­νια); ’Ή ἦ­ταν «ἐ­πιρ­ροή τοῦ γαλ­λι­κοῦ ἰ­α­κω­βι­νι­σµ­οῦ» τό ἐ­πα­να­στα­τι­κό κί­νη­µ­α τοῦ Κρο­κό­δει­λου Κλα­δᾶ στήν Πε­λο­πόν­νη­σο τοῦ 1460, τρεῖς αἰ­ῶ­νες πρίν τόν ἰ­α­κω­βι­νι­σµό;

Ἀλ­λά τήν βα­θύ­τε­ρη φι­λο­σο­φί­α τοῦ κ. Πι­ζά­νια δι­α­κρί­νει κα­νε­ίς κα­λύ­τε­ρα ὅ­ταν, πα­ρά κά­τω, ἀ­πο­κα­λεῖ τό σύν­θη­µ­α «φω­τιά καί τσε­κο­ύ­ρι στο­ύς προ­σκυ­νη­µ­έ­νους» (πού ἐ­ξα­πέ­λυ­σε ὁ Κο­λο­κο­τρώ­νης τό 1825-6 ἐ­ναν­τί­ον ὅ­σων δή­λω­ναν ὑ­πο­τα­γή στόν Ἰµπραήµ πού κα­τέ­και­ε τήν Πε­λο­πόν­νη­σο) ὡς «κι­νή­σεις, πού θυ­µ­ί­ζουν πε­ρί­ο­δο ἐ­πα­να­στα­τι­κοῦ τρό­µ­ου». Εἶ­ναι ἐ­πί­σης ἀ­πο­λύ­τως χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ὅ­τι ὁ κ. Πι­ζά­νιας γρά­φει «ἐ­νάν­τια στο­ύς “προ­σκυ­νη­µ­έ­νους” ῞Ελ­λη­νες στόν Ἰµπραήµ», δη­λα­δή θέ­τει τήν λέ­ξη προ­σκυ­νη­µ­έ­νους σέ εἰ­σα­γω­γι­κά. Κα­τα­λά­βα­µ­ε, κ. Πι­ζά­νια…

Καί νά σκε­φθεῖ κα­νε­ίς ὅ­τι τό κε­ί­µ­ε­νό του ἐκ­φω­νή­θη­κε ὡς πα­νη­γυ­ρι­κός τῆς 25ης Μαρ­τί­ου στό Γε­ω­πο­νι­κό Πα­νε­πι­στή­µ­ιο…

∆έν τε­λει­ώ­σα­µ­ε µέ τόν κ. Πι­ζά­νια. Ἐ­πα­νῆλ­θε µέ συ­νέν­τευ­ξή του στήν ἄ­πει­ρα φι­λό­ξε­νη Κα­θη­µ­ε­ρι­νή στίς 29 Ἀ­πρι­λί­ου 2007 (σ. 7), ὅ­που δι­α­τυ­πώ­νει τήν ἄ­πο­ψη ὅ­τι ἡ Ἑλ­λη­νι­κή Ἐ­πα­νά­στα­ση δέν εἶ­ναι, ὅ­πως ξέ­ρα­µ­ε µέχρι σή­µ­ε­ρα, κι ὅ­πως οἱ ἴ­διοι οἱ πρω­τα­γω­νι­στές της τήν συ­νέ­λα­βαν, ἀ­πε­λευ­θε­ρω­τι­κός πό­λε­µ­ος ἤ ἀ­γώ­νας τῆς ἀ­νε­ξαρ­τη­σί­ας (προ­φα­νῶς οὔ­τε νά ἀ­πε­λευ­θε­ρω­θοῦ­µ­ε θέ­λα­µ­ε οὔ­τε τήν ἀ­νε­ξαρ­τη­σί­α µ­ας ἐ­πι­δι­ώ­κα­µ­ε), «καί ἀ­κό­µ­η χει­ρό­τε­ρα δέν εἶ­ναι “Πα­λιγ­γε­νε­σί­α” ἑ­νός δῆ­θεν προ­ϋ­πάρ­χον­τος ἔ­θνους, ὅ­πως ὑ­πο­στη­ρί­ζει ἡ ἐ­θνο­κεν­τρι­κή δο­ξα­σί­α».[   ]

Ἐ­γώ, ὅ­µ­ως, µέ αὐ­στη­ρά ἐ­πι­στη­µ­ο­νι­κά κρι­τή­ρια, θά χα­ρα­κτη­ρί­σω «δο­ξα­σί­α» τίς ἀ­πό­ψεις τοῦ κ. Πι­ζά­νια. ∆ι­ό­τι σ’ ὅ­λ’ αὐ­τά δέν εἶ­δα οὔ­τε µία συγ­κε­κρι­µ­έ­νη πα­ρα­πο­µ­πή σέ πη­γές τῆς ἐ­πο­χῆς, οὔ­τε ἕ­να πρα­γµ­α­το­λο­γι­κό ἐ­πι­χε­ί­ρη­µ­α. Ἐ­πι­στή­µ­η ὅ­µ­ως εἶ­ναι ἡ ἐ­ξα­γω­γή συ­µ­πε­ρα­σµ­ά­των µέ βά­ση ὑ­παρ­κτά στοι­χεῖ­α (ἄς δι­α­βά­σει ὁ κ. Πι­ζά­νιας τόν κώ­δι­κα τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μο­νῆς τῶν Ἁ­γί­ων Τεσ­σα­ρά­κον­τα Σπάρ­της (πού ἀ­να­κά­λυ­ψε ὁ δι­α­κε­κρι­µ­έ­νος βυ­ζαν­τι­νο­λό­γος Νι­κό­λα­ος Βέης), πού ἀ­νή­κει στόν 17ο αἰ­ῶ­να καί δε­ί­χνει τήν γλα­φυ­ρή, ὡ­ραι­ό­τα­τη ἑλ­λη­νι­κή γλῶσ­σα τῆς ἐ­πο­χῆς, πού κα­νέ­νας Κο­ρα­ῆς δέν κα­τα­σκε­ύ­α­σε καί πού µ­οι­ά­ζει τό­σο πο­λύ µέ τήν ση­µ­ε­ρι­νή δι­κή µ­ας!) καί ὄ­χι χα­ρα­κτη­ρι­σµ­οί, κρί­σεις, θε­ω­ρί­ες καί ἄ­φθο­νη φλυ­α­ρί­α.

Ὁ δη­µ­ο­σι­ο­γρά­φος κ. Πάσχος Μαν­δρα­βέ­λης, στίς 21 Φε­βρου­α­ρί­ου 2007, δη­µ­ο­σι­ε­ύ­ει στήν Κα­θη­µ­ε­ρι­νή ἄρ­θρο µέ τί­τλο «Τό δί­κιο τοῦ ἀρ­χι­ε­πι­σκό­που», ὅ­που συ­µ­πε­ρι­ε­λά­µ­βα­νε τήν φρά­ση «τά ψε­ύ­τι­κα λά­βα­ρα τῆς Ἁ­γί­ας Λα­ύ­ρας». Ἀ­νέ­τρε­ξα λοι­πόν στήν σχε­τι­κή βι­βλι­ο­γρα­φί­α, γιά νά δι­α­πι­στώ­σω τήν ἱ­στο­ρι­κή ἀ­λή­θεια, καί ἀ­να­κά­λυ­ψα ὅ­τι τό πε­ρι­στα­τι­κό τῆς Ἁ­γί­ας Λα­ύ­ρας ἐ­πι­βε­βαι­ώ­νουν πλή­ρως καί ἀ­να­λυ­τι­κά: α) ὁ ἔγ­κυ­ρος ἱ­στο­ρι­κός Οὐ­ίλ­λιαµ Μύλλερ, στό κλασ­σι­κό ἔρ­γο του Ἡ Τουρ­κί­α κα­ταρ­ρέ­ου­σα, Ἀ­θή­να, ἔκ­δο­ση τοῦ βι­βλι­ο­πω­λε­ί­ου τῆς Ἑ­στί­ας, 1914, σελ. 93, β) ὁ Σάµουελ Γκρίν­τλε­ϋ Χάου, στήν Ἱ­στο­ρι­κή σκι­α­γρα­φί­α τῆς Ἑλ­λη­νι­κῆς Ἐ­πα­νά­στα­σης, Νέα Ὑόρκη, 1928, ἀ­να­τύ­πω­ση ἑλλ. µ­ε­τά­φρ. 1997, σελ. 66. Ση­µ­ει­ω­τέ­ον ὅ­τι ὁ Χάου ἔ­ζη­σε στήν Ἑλ­λά­δα κα­τά τήν ἐ­πα­να­στα­τι­κή πε­ρί­ο­δο ἐ­πί πέν­τε ἔ­τη καί προ­σέ­φε­ρε ὑ­πη­ρε­σί­ες ὡς ἰα­τρός, γ) ὁ ἐγ­κυ­ρώ­τε­ρος ἱ­στο­ρι­κός καί σύγ­χρο­νος τῆς Ἐ­πα­νά­στα­σης Σπυ­ρί­δων Τρι­κο­ύ­πης, στήν κλασ­σι­κή Ἱ­στο­ρί­α τῆς Ἑλ­λη­νι­κῆς Ἐ­πα­να­στά­σε­ως, ἀ­να­τύ­πω­ση ἀ­πό τήν Νέα Ἑλ­λη­νι­κή Βι­βλι­ο­θή­κη, σ. 62. Τά πα­ρα­πά­νω ἐν­δει­κτι­κά, δι­ό­τι σχε­δόν ὅ­λες οἱ πη­γές ἀ­να­φέ­ρουν τήν Ἁ­γί­α Λα­ύ­ρα.

῎Ε­στει­λα ἐ­πι­στο­λή στήν Κα­θη­µ­ε­ρι­νή µέ τά προ­α­να­φερ­θέν­τα, ὅ­που ἐ­πε­σή­µ­αι­να ἐν κα­τα­κλεῖ­δι ὅ­τι ἀ­πό­ψεις καί κρί­σεις πού ἀ­φο­ροῦν τό­σο σο­βα­ρά ζη­τή­µ­α­τα πρέ­πει νά εἶ­ναι ἐ­παρ­κῶς τε­κµ­η­ρι­ω­µ­έ­νες καί ὄ­χι προ­ϊ­όν­τα ἰ­δε­ο­λο­γι­κῶν ἐ­πιρ­ρο­ῶν. Ἡ Κα­θη­µ­ε­ρι­νή δη­µ­ο­σί­ευ­σε τήν ἐ­πι­στο­λή µ­ου, ἀλ­λά φα­ί­νε­ται ὅ­τι ὁ κ. Μαν­δρα­βέλ­λης γνω­ρί­ζει κα­λύ­τε­ρα ἀ­πό τόν Σπυ­ρί­δω­να Τρι­κο­ύ­πη τά γε­γο­νό­τα καί µ­ᾶλ­λον θε­ω­ρεῖ τόν Μύλλερ καί τόν Χάου ἐκ­προ­σώ­πους τοῦ ἑλ­λη­νι­κοῦ ἐ­θνι­κι­σµ­οῦ. Γι’ αὐ­τό καί στίς 28 Μαρ­τί­ου, ἕ­ναν πε­ρί­που µ­ῆ­να µ­ε­τά, ἐ­πα­νῆλ­θε ἀ­πτό­η­τος ἀ­πό ἐ­πι­στη­µ­ο­νι­κά ἐ­πι­χει­ρή­µ­α­τα καί πη­γές σέ νέ­ο του ἄρ­θρο, µέ τόν τί­τλο «Οἱ “ἀ­γα­θοί” µ­ας µ­ῦ­θοι» (τό ἀ­γα­θοί σέ εἰ­σα­γω­γι­κά τοῦ ἰ­δί­ου), ξε­κι­νών­τας µέ τήν πρό­τα­ση: Ἡ κα­τάρ­ρευ­ση τῶν µύθων γιά τό «κρυ­φό σχο­λειό» καί τήν «εὐ­λο­γί­α τοῦ Πα­λαι­ῶν Πα­τρῶν Γε­ρµ­α­νοῦ στήν Ἁ­γί­α Λα­ύ­ρα» κ.λπ. κ.λπ.

Πε­ρί­µ­ε­να ἀ­πό τόν κ. Μαν­δρα­βέ­λη ἤ νά ἀ­να­θε­ω­ρή­σει ὅ­σα εἶ­χε προ­η­γου­µ­έ­νως ὑ­πο­στη­ρί­ξει, ὑ­πό τό βά­ρος τῶν πα­ρα­πο­µ­πῶν καί τῆς βι­βλι­ο­γρα­φί­ας πού τοῦ ἔ­στει­λα, ἤ νά ὑ­πο­στη­ρί­ξει µέ ἄλ­λες, ἀν­τί­θε­τες πα­ρα­πο­µ­πές καί ἄλ­λη βι­βλι­ο­γρα­φί­α, τήν ὀρ­θό­τη­τα τῶν ἀ­πό­ψε­ών του. Ἀλ­λά δέν ἔ­πρα­ξε οὔ­τε τό ἕ­να οὔ­τε τό ἄλ­λο. Αὐ­τό λοι­πόν ἀ­πο­δει­κνύ­ει σα­φέ­στα­τα ὅ­τι οἱ ἀ­πό­ψεις τοῦ κ. Μαν­δρα­βέ­λη δέν προ­κύ­πτουν ἀ­πό µ­ε­λέ­τη τῶν πρα­γµ­α­τι­κῶν πε­ρι­στα­τι­κῶν, ἀλ­λά ἀ­πο­τε­λοῦν προ­ϊ­όν ἰ­δε­ο­λο­γι­κῆς ἐ­µ­µ­ο­νῆς καί ὡς γνω­στόν οἱ ἰ­δε­ο­λο­γι­κές ἐ­µ­µ­ο­νές δέν κά­µ­πτον­ται οὔ­τε καί ἀ­πό τήν πιό ἐ­µ­πε­ρι­στα­τω­µ­έ­νη ἐ­πι­χει­ρη­µ­α­το­λο­γί­α καί ἀ­πο­δε­ί­ξεις, δι­ό­τι σχε­τί­ζον­ται πε­ρισ­σό­τε­ρο µέ τόν ψυ­χι­κό καί λι­γώ­τε­ρο µέ τόν πνευ­µ­α­τι­κό µ­ας κό­σµ­ο.

Γιά τό ζή­τη­µ­α τοῦ κρυ­φοῦ σχο­λει­οῦ, πού ἐ­πί­σης ὁ κ. Μαν­δρα­βέ­λης κα­ταγ­γέλλει ὡς µ­ῦ­θο, τήν ἀ­πάν­τη­ση ἔ­χει δώ­σει ὁ Φ.Ι. Κα­κρι­δῆς (ἐ­κτός ἄν ὁ κ. Μαν­δρα­βέ­λης ἀ­µ­φι­σβη­τεῖ καί τό ἐ­πι­στη­µ­ο­νι­κό κῦ­ρος τοῦ κ. Κα­κρι­δῆ ἤ ἄν τόν θε­ω­ρεῖ κι αὐ­τόν ἀ­κραῖ­ο ἐ­θνι­κι­στή). Σέ ἄρ­θρο του στό Βῆ­µ­α [22 Φε­βρου­α­ρί­ου 1998, Νέες Ἐ­πο­χές, σ. 11], ὁ Κα­κρι­δῆς ση­µ­ει­ώ­νει ὅ­τι, ναί µέν ὑ­πῆρ­χαν σχο­λές ἐ­πί Τουρ­κο­κρα­τί­ας, ἀλ­λά ἡ λει­τουρ­γί­α τους ἐ­λεγ­χό­ταν αὐ­στη­ρά ἀ­πό τήν τουρ­κι­κή ἐ­ξου­σί­α, ὥ­στε νά ἀ­πο­κλε­ί­ε­ται ἡ πα­τρι­ω­τι­κή ὀρ­θό­δο­ξη δι­δα­σκα­λί­α καί ἡ µ­α­χό­µ­ε­νη Ὀρ­θο­δο­ξί­α, γι’ αὐ­τό καί ὑ­πῆρ­χαν πα­ράλ­λη­λοι, ἄ­τυ­ποι καί δι­α­φε­ύ­γον­τες τοῦ τουρ­κι­κοῦ ἐ­λέγ­χου µ­η­χα­νι­σµ­οί δι­δα­σκα­λί­ας, πού στήν λα­ϊ­κή συ­νε­ί­δη­ση κα­τα­γρά­φη­καν ὡς «κρυ­φό σχο­λειό». Ἀλ­λά ἡ ἀ­να­δρο­µή στό πα­ρελ­θόν ἐ­πι­βε­βαι­ώ­νε­ται ἀ­πό τό πα­ρόν: στήν κα­τε­χό­µ­ε­νη Κύπρο, τίς δι­ώ­ξεις πού ὑ­πέ­στη καί ὑ­φί­στα­ται ἡ δα­σκά­λα ’Ελένη Φωκά τίς ἔ­χε­τε ἀ­κο­ύ­σει, φίλ­τα­τε κ. Μαν­δρα­βέ­λη µ­ου;

[ ] 2 Σε­πτε­µ­βρί­ου 2007: ὁ κ. ∆η­µ­ή­τρης Σω­τη­ρό­που­λος, δι­δά­σκων Ἱ­στο­ρί­α στό Ἰόνιο Πα­νε­πι­στή­µ­ιο, πα­ρου­σι­ά­ζει τό ἔρ­γο τοῦ (ἄ­γνω­στου σέ µένα) κ. Νίκου Ρο­τζώ­κου, µέ τί­τλο Ἐ­θνα­φύ­πνι­ση καί Ἐ­θνο­γέ­νε­ση (σ.τ.σ.: νά ᾽την πά­λι ἡ Ἐ­θνο­γέ­νε­ση), Ὀρ­λω­φι­κά καί ἑλ­λη­νι­κή ἱ­στο­ρι­ο­γρα­φί­α. Ὁ ἀ­πί­στευ­τος τί­τλος τῆς βι­βλι­ο­πα­ρου­σί­α­σης (πού κα­τα­λα­µ­βά­νει τό ἥ­µ­ι­συ τῆς σε­λί­δας 6 τῆς Κα­θη­µ­ε­ρι­νῆς, εἶ­ναι «Τά Ὀρ­λω­φι­κά δέν ἦ­ταν ἐ­θνι­κή ἐ­πα­νά­στα­ση». Χω­ρίς κἄν ἕ­να ἐ­ρω­τη­µ­α­τι­κό στό τέ­λος. ∆η­λα­δή, κα­τό­πιν τοῦ ἔρ­γου τοῦ κ. Ρο­τζώ­κου καί τῆς βι­βλι­ο­πα­ρου­σι­ά­σε­ώς του ἀ­πό τόν κ. Σω­τη­ρό­που­λο, τό θέ­µ­α ξε­κα­θά­ρι­σε καί θε­ω­ρεῖ­ται λῆ­ξαν! Τά Ὀρ­λω­φι­κά, πού ἐ­πί αἰ­ῶ­νες οἱ πη­γές ἀ­να­φέ­ρουν ὡς τήν τε­λευ­τα­ί­α µ­ε­γά­λη Ἐ­πα­νά­στα­ση τῶν ὑ­πό­δου­λων Ἑλ­λή­νων πρίν τό ᾽21, κα­τα­τάσ­σε­ται πλέ­ον ὁ­ρι­στι­κά στίς… µή ἐ­θνι­κές ἐ­πα­να­στά­σεις! (῎Α­ρα­γε τί ἐ­πα­νά­στα­ση ἦ­ταν; Τα­ξι­κή; ’Ή µήπως δέν ἦ­ταν ἐ­πα­νά­στα­ση;) Σύµφωνα µέ τόν κ. Σω­τη­ρό­που­λο, «ἡ γρα­φί­δα τοῦ ἱ­στο­ρι­κοῦ Νίκου Ρο­τζώ­κου ἔρ­χε­ται νά σκί­σει σάν γι­α­τα­γά­νι τίς βε­βαι­ό­τη­τές µ­ας σέ σχέ­ση µέ τίς ἐ­πα­να­στα­τι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις τῶν ὁ­µ­ο­δό­ξων τοῦ ὕ­στε­ρου 18ου αἰ­ῶ­να στά νό­τια τῆς Ὀ­θω­µ­α­νι­κῆς Αὐ­το­κρα­το­ρί­ας».

[  ] Μία δη­µ­ο­φι­λής σ’ αὐ­το­ύς το­ύς κύ­κλους ἀ­να­φο­ρά εἶ­ναι ἡ κα­ταγ­γε­λί­α τῆς «ἐ­θνο­κά­θαρ­σης» τῶν Το­ύρ­κων τῆς Τρί­πο­λης ἀ­πό το­ύς ῞Ελ­λη­νες κα­τά τήν Ἀ­πε­λευ­θέ­ρω­σή της τόν Σε­πτέ­µ­βριο τοῦ 1821. «Ὅ­ταν οἱ Ἕλ­λη­νες µ­πῆ­καν στήν Τρί­πο­λη, δέν ἔ­µ­ει­νε λι­θά­ρι ὄρ­θιο», ἐ­πι­ση­µ­αί­νει ὀρ­θά ὁ κύ­ριος Θά­νος Βε­ρέ­µ­ης, κα­θη­γη­τής Ἱ­στο­ρί­ας στό Πα­νε­πι­στή­µ­ιο Ἀ­θη­νῶν, σέ συ­νέν­τευ­ξή του στόν Τύ­πο τῆς Κυ­ρια­κῆς (1-4-2007). ῎Ο­χι µόνον δέν θά δι­α­ψε­ύ­σω, ἀλ­λά θά τε­κµ­η­ρι­ώ­σω καί θά ἐ­πι­βε­βαι­ώ­σω τό γε­γο­νός: «Τό ἄ­λο­γό µ­ου», γρά­φει ὁ νι­κη­τής τῶν Το­ύρ­κων καί ἀ­πε­λευ­θε­ρω­τής τῆς Ἑλ­λά­δος Θε­ό­δω­ρος Κο­λο­κο­τρώ­νης, «ἀ­πό τά τε­ί­χη ἕ­ως τά σα­ρά­για δέν ἐ­πά­τη­σε γῆ» [Κο­λο­κο­τρώ­νη Ἀ­πο­µ­νη­µ­ο­νε­ύ­µ­α­τα, ἐκδ. ∆ρα­κο­πο­ύ­λου, σελ. 93]. 32.000 Τοῦρ­κοι ἐ­σφά­γη­σαν ἀ­πό το­ύς ῞Ελ­λη­νες, συ­νε­χί­ζει ὁ Γέρος τοῦ Μο­ριᾶ, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἔ­βα­λε «Τε­λά­λη, νά πα­ύ­σῃ ὁ σφα­γµ­ός». Καί συ­νε­χί­ζει: «῞Ο­ταν ἐ­µ­βῆ­κα εἰς τήν Τρι­πο­λι­τσά, µ­οῦ ἔ­δει­ξαν τόν πλά­τα­νο εἰς τό πα­ζά­ρι ὁ­πού ἐ­κρέ­µ­α­γαν το­ύς ῞Ελ­λη­νες. Ἀ­να­στέ­να­ξα καί εἶ­πα: “῎Α­ϊν­τε, πό­σοι ἀ­πό τό σό­γι µ­ου καί ἀ­πό τό ἔ­θνος µ­ου ἐ­κρε­µ­ά­σθη­σαν ἐ­κεῖ”, καί δι­έ­τα­ξα καί τόν ἔ­κο­ψαν. Ἐ­πα­ρη­γο­ρή­θη­κα καί διά τόν σκο­τω­µό τῶν Το­ύρ­κων».

῎Ο­χι, κύ­ρι­οι ὄ­ψι­µ­οι «ἀν­θρω­πι­στές», οἱ ση­µ­ε­ρι­νοί ἐ­λε­ύ­θε­ροι ῞Ελ­λη­νες δέν αἰ­σθα­νό­µ­α­στε ἐ­νο­χές γιά τήν «ἀν­θρω­πι­στι­κή κα­τα­στρο­φή» τῆς Τρί­πο­λης, τόν µ­α­το­βαμ­µ­έ­νο Σε­πτέ­µ­βρη τοῦ 1821. ∆ε­δο­µ­έ­νου ὅ­τι δέν ὑ­φί­στα­το τό­τε –ὅ­πως καί δέν ὑ­φί­στα­ται οὔ­τε σή­µ­ε­ρα– δι­ε­θνής ὀρ­γα­νι­σµ­ός πού νά χα­ρί­ζει τήν ἐ­λευ­θε­ρί­α στο­ύς ὑ­πό­δου­λους λα­ο­ύς, κα­τό­πιν γρα­πτῆς αἰ­τή­σε­ως µ­ε­τά χαρ­το­σή­µ­ου. Οὔ­τε οἱ Τοῦρ­κοι θά ἔ­φευ­γαν µόνοι τους ἀ­πό τήν Ἑλ­λά­δα κα­τό­πιν δι­α­πρα­γµ­α­τε­ύ­σε­ων. Οἱ πρό­γο­νοί µ­ας, βε­βα­ί­ως, τό γνώ­ρι­ζαν αὐ­τό πο­λύ κα­λά, γι’ αὐ­τό καί τό κεν­τρι­κό σύν­θη­µ­α στήν Ἐ­πα­νά­στα­ση ἦ­ταν «Ἐ­λευ­θε­ρί­α ἤ Θάνατος».

Α­πό­σπα­σμα α­πό το βι­βλί­ο του Μελέτη Μελετόπουλου, To ζήτημα του πατριωτισμού, το ο­ποί­ο κυ­κλο­φό­ρη­σε πέ­ρυ­σι α­πό τις εκ­δό­σεις Πα­πα­ζή­ση, δημοσιεύτηκε στο Άρδην τ. 84.