Η Ελλάδα την πενταετία της πλήρους κυκλοφορίας του ευρώ ως εσωτερικού νομίσματος και της ένταξης της οικονομίας στον ευρωπαϊκό έλεγχο έμοιαζε και ομολογείτο από τον κύκλο των ευρωπαϊστών του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. ως Ελ Ντοράντο του Νότου, με ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 4%, διπλάσιους του μέσου όρου της Ευρώπης. Μάλιστα, περιχαρείς «σπουδαίοι» άνθρωποι -και ειδικοί με ελληνικά διαβατήρια- δήλωναν ότι το μέλλον της χώρας είναι στον τριτογενή τομέα, αυτόν των υπηρεσιών. Ολα ήταν άυλοι τίτλοι και καπιταλισμός της «αρπαχτής». Μόχλευση η «μαγική» λέξη του τότε, αλλά όχι στον πλούτο, αλλά στον άκριτο δανεισμό με σκοπό τη σπατάλη και τη χλιδή.
Οι «βλαχομπαρόκ», άπλυτοι με μούσια, χαϊμαλιά, σαγιονάρες, «λαϊκοκοπέλες» ή αγόρια με «μπρουτάλ» τρόπους του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του '70 και '80 είχαν φορέσει «φράγκικα» ρούχα πλέον τη δεκαετία του '90, μιλούσαν και κάτι λίγα γερμανικά και γαλλικά, είχαν ταξιδέψει σε όλους τους μυθώδεις προορισμούς ανά τον κόσμο και έγιναν «νοικοκυραίοι», εκσυγχρονιστές, «γιάπις», Γουόλ Στριτ των υπερκοστολογήσεων και των ιδιωτικών λογαριασμών στην Ελβετία ή σε άγνωστα νησιά στους ωκεανούς του κόσμου, εκσυγχρονιστές και υπερόπτες του νέου πολιτισμού της «ανοχής» των δικαιωμάτων και της παγκοσμιοποίησης. Ούτε Μαρξ ούτε Σαρτρ ούτε Νίτσε. Μόνον Φουκουγιάμα, Χάρβαρντ, ψυχανάλυση και αντικαταθλιπτικά.
Σε μια τέτοια κατάσταση «άυλης υστερίας» και κοινωνικής ζωής αντιγραφής από τα περιοδικά life style, η Ελλάδα περιέπεσε «ξαφνικά» στη χρεοκοπία. Με μαζική κουλτούρα «σαπουνόπερας», μέσα μαζικής ενημέρωσης στον αστερισμό του «μεσημεριανάδικου», συνήθειες όπως της καθημερινότητας πλουσίων της Καλιφόρνιας, αταξική κοινωνία του μέσου όρου, της ελάσσονος προσπάθειας και του τέλους των «ιδεών» -διάβαζε ιδεολογιών-, τα όσα ακολούθησαν δεν θα μπορούσαν να είναι πολύ διαφορετικά.
Αν θελήσουμε να δούμε λίγο πιο πολιτικά τα γεγονότα, θα μείνουμε στα εξής κομβικά σημεία: Τα Μνημόνια ξεκινούν επί εποχής Γ. Παπανδρέου. Το αρχικό λάθος ήταν ότι για το χρέος των 107 δισ. ευρώ θα έπρεπε να υπήρχε χρεοκοπία εντός ευρώ και να μη δοθεί χρόνος να δημιουργηθεί ο μηχανισμός των Μνημονίων. Επίσης, αντί του ανεκδιήγητου υπουργού Οικονομικών κ. Παπακωσταντίνου, να αναλάμβανε τον οικονομικό κύκλο ένας σοβαρός κεντροδεξιός πολιτικός. Τα επόμενα τρία χρόνια η Ελλάδα θα κινείτο με «κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού», τύπου Γερμανίας, χωρίς εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας επιπλέον της ένταξης στη ζώνη του ευρώ.
Το 2011-2012, αντί της επιβληθείσας από το Βερολίνο, το Παρίσι και το ΔΝΤ κυβέρνησης του κ. Παπαδήμου (κεντρικού τραπεζίτη του κ. Σημίτη), εθνικές εκλογές και κυβέρνηση συνασπισμού με πρωθυπουργό από τη Ν.Δ. χωρίς τον «τοποτηρητή» Βενιζέλο, αλλά συμμέτοχο τον Γ. Παπανδρέου, με εναλλακτικό πρόγραμμα και «προσομοίωση» στη ζώνη δολαρίου αντί της συνέχισης των Μνημονίων, που ήδη είχαν αποτύχει από τον Ιούνιο του 2012 ως προς τους στόχους, τα εργαλεία και όχι μόνον τους πολλαπλασιαστές. Τελευταίες ευκαιρίες το καλοκαίρι του 2014 με κυβέρνηση «εθνικής συνοχής» και ενδεχομένως επικεφαλής τον Δ. Αβραμόπουλο και με κυβέρνηση Τσίπρα τον Ιανουάριο - Φεβρουάριο του 2015, χωρίς υπουργό Οικονομικών τον Γιάνη Βαρουφάκη του Σόρος, αλλά τον σημερινό υπουργό κ. Τσακαλώτο και αξιολόγηση από το πρώτο δεκαήμερο.
Τι γίνεται τώρα; Είναι εμφανές: Η «σαπουνόπερα» των Μνημονίων τελειώνει έως το 2018. Η έξοδος κινδύνου της Ελλάδας βλέπει προς την Αγγλία και την Ιταλία. Η Ευρώπη του ευρώ είναι μια «μόχλευση» ματαιοδοξίας, εθελοδουλίας και παραλογισμών πολύ ακριβή για μας... τους Ελληνες.
Μενέλαος Τασιόπουλος
Πηγή "Δημοκρατία"
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
