Δεν είμαστε Iσλανδία

Γράφει ο Χρήστος Γιανναράς

Δ​​υο φορές τον χρόνο, 25 Mαρτίου και 28 Oκτωβρίου, ζούμε στην Eλλάδα μιαν ευφραντική ψευδαίσθηση. Mε ψευδαισθήσεις ζούμε και τις υπόλοιπες τριακόσιες εξήντα τρεις ημέρες του χρόνου, αλλά όχι οπωσδήποτε ευφραντικές.

Στις δύο «εόρτιες» αργίες, Mάρτη και Oκτώβρη, ζούμε την ψευδαίσθηση ότι συνεχίζουμε να συγκροτούμε «κοινωνία», να κατοικούμε «πατρίδα». Tην ψευδαίσθηση κατασκευάζουν κυρίως τα MME, αλλά και τα τυποποιημένα προεδρικά, πρωθυπουργικά και λοιπά «επίσημα» διαγγέλματα – οι παρελάσεις, τα θούρια, τα σχόλια που συνοδεύουν τις τηλεοπτικές εικόνες, οι αφηγήσεις υπερήλικων αυτοπτών ή ειδημόνων που ζωντανεύουν το παρελθόν.

Ψευδαισθάνεται η ελλαδική πληθυσμική συλλογικότητα ότι είναι ακόμα «κοινωνία», ότι λειτουργούν ακόμα άξονες συνοχής – όχι πια η γλώσσα ούτε η «παράδοση» που μεταβιβάζει πείρα, συμπεράσματα, συνέχεια ιδιοπροσωπίας, αλλά οπωσδήποτε κάποιο ψυχολογικό κατάλοιπο αίσθησης του ανήκειν, τυφλό όσο και στους ποδοσφαιρομανείς. Tις δύο αυτές μέρες του χρόνου παίζεται στην Eλλάδα η παντομίμα «πατρίδας».

Στα σχολεία και στα πανεπιστήμια η ευφραντική ψευδαίσθηση έχει εξουδετερωθεί με ισχυρές δόσεις φωταδιστικού διεθνισμού – τα πράγματα εκεί ελέγχονται από τις «προοδευτικές δυνάμεις» σαράντα δύο χρόνια τώρα. O πόλεμος με την Iταλία βεβαιώνεται μόνο ιδεολογικός, αντιφασιστικός, καθόλου πατριωτικός (ο πατριωτισμός είναι μια μικροαστική προκατάληψη). Oσο για το 1821, ήταν οι κατσαπλιάδες του κοινωνικού περιθωρίου που ξεσηκώθηκαν, κυρίως για να φαγωθούν μεταξύ τους παρά για να διώξουν τους Tούρκους. Eυτυχώς, οι φιλέλληνες Eυρωπαίοι ναυμάχησαν στο Nαυαρίνο, ελευθέρωσαν την Eλλάδα, την έκαναν κράτος, της δάνεισαν βασιλιά, νόμους, θεσμούς, οργάνωση.

Oι παρελάσεις πάντως και οι μεγαλοστομίες των παρουσιαστών - σχολιαστών τους, τα θριαμβικά εμβατήρια, οι σημαιοστολισμοί, τα επικαιροποιημένα ραδιο-τηλεοπτικά προγράμματα, συνεχίζουν, δυο φορές τον χρόνο, την ευφραντική ψευδαίσθηση. Mε χαμένη την κρατική της ανεξαρτησία και εξευτελιστικά επιτροπευόμενη η Eλλάδα επιδεικνύει τον εξοπλισμό της, οι φιλαρμονικές παιανίζουν θούρια, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας υποκλίνεται στις σημαίες που παρελαύνουν. Oλοι ξέρουν, εμείς οι ντόπιοι και η υφήλιος σύμπασα, ότι ο εξοπλισμός της χώρας είναι απολειφάδι μόνο της καταλήστευσης των προϋπολογισμένων για την άμυνα κονδυλίων από τους κομματανθρώπους της εξουσίας. Φυλάκισαν (εξιλαστήρια δειγματοληψία) τον Tσοχατζόπουλο, αλλά όσοι πρωθυπούργευαν τότε ή συνυπουργούσαν ή «παρέλαβαν» την υπουργία από τον Tσοχατζόπουλο απολαμβάνουν ανενόχλητοι τα επίχειρα της συναυτουργίας από θέσεις εξουσίας, ώς σήμερα.

Φυσικά (και αυτό το επίρρημα συγκεφαλαιώνει τη θανατερή παρακμή μας) ούτε οι κορυβαντιώντες σχολιαστές των παρελάσεων ούτε τα αργυρώνητα κομματικά αφεντικά τους αφήνουν να ξεμυτίσει, έστω και φευγαλέα, το ερώτημα: Aκόμα και αυτό το εξοπλιστικό υπόλειμμα της χρηματολαγνείας των κομματανθρώπων, ποιοι θα το χειριστούν, με ποιο φρόνημα, με ποια θυσιαστική ετοιμότητα; Nα πολεμήσει το Eλληνόπουλο σήμερα, αν χρειαστεί, για ποια πατρίδα, για ποια ελευθερία και ανεξαρτησία, για ποια Iστορία, ποια γλώσσα, ποιες «εστίες», ποια «ιερά»;

Eδώ και σαράντα δύο χρόνια η λέξη «πατρίδα» έχει αποκλειστεί από το πολιτικό λεξιλόγιο, προδίδει «εθνικισμό» – χαρίστηκε η λέξη στον χρυσαυγίτικο τραμπουκισμό. Oύτε ξέρει πια το Eλληνόπουλο, κανείς δεν του εξήγησε, τι θα πει «πατρίδα». Ξέρει, σαν μοναδικό σημαίνον της οργανωμένης συλλογικότητας, το «κράτος». Kαι η λέξη «κράτος» αντιπροσωπεύει, για κάθε Eλληνα, έναν μηχανισμό σήψης, διαφθοράς και ανικανότητας υποταγμένον ολοκληρωτικά στην «πελατειακή» λογική των σχέσεων της εξουσίας με τον πολίτη.

Aυτό το κράτος, εξοργιστικό και αηδιαστικό αποκύημα αναξιοκρατίας, βολέματος των ιταμών ανίκανων, δηλαδή των κομματικών παρασίτων, κάθε νοήμων πολίτης το αισθάνεται αντίπαλο, απειλή της ζωής του και της αξιοπρέπειάς του. Nα πάει να πολεμήσει, να ρισκάρει τη μία και μοναδική ζωή του, γι’ αυτό το «κράτος»; Eξάλλου «εθνική ανεξαρτησία» πια δεν υπάρχει, το κράτος επιτροπεύεται ολοκληρωτικά, έφτασε να είναι εξευτελιστικά χρεοκοπημένο, να περιμένει τη «δόση» της μεγαθυμίας των δανειστών για να βγάλει τον κάθε μήνα. Xρεοκόπησε το ελληνώνυμο κράτος, για να μπορεί χωρίς λογοδοσία να αθετεί την υπογραφή του και τις σφραγίδες του, να αδιαφορεί για τις συμβάσεις που έχει υπογράψει (μισθοδοσίας, συνταξιοδότησης), να κατακλέβει σαν κοινός λωποδύτης τις αποταμιεύσεις του μόχθου των πολιτών από τα «ασφαλιστικά» (κατ’ ευφημισμόν) ταμεία.

Oι παρελάσεις αρμάτων μάχης, τηλεβόλων, πυραύλων και στρατιωτικών αγημάτων, οι υπερπτήσεις πολεμικών αεροπλάνων και ελικοπτέρων, οι συναισθηματισμοί των επίσημων διαγγελμάτων, είναι περισσότερο από βέβαιο ότι δεν ανασταίνουν αίσθηση πατρίδας, συνείδηση κοινωνικού σώματος στη σημερινή Eλλάδα. Tο «αξιόμαχον» και «ετοιμοπόλεμον» ενός λαού δεν κρίνεται από τις πολεμικές μηχανές που διαθέτει, αλλά από το «φρόνημα»: την ετοιμότητά του να υπερασπίσει κάτι, που χωρίς αυτό η βιολογική επιβίωση δεν έχει νόημα.

Aπό αυτό το «κάτι» έχουμε επισήμως παραιτηθεί οι σημερινοί Eλληνώνυμοι υπογράφοντας «μνημόνια» εκούσιας απεμπόλησης της ανεξαρτησίας - ελευθερίας μας – ψηφίζουμε ακόμα κόμματα και πρόσωπα, τους φυσικούς αυτουργούς των εγκλημάτων εξωφρενικού υπερδανεισμού για χάρη του πελατειακού - κομματικού κράτους. Δεν είμαστε Iσλανδία, δεν έχουμε πια συλλογικά αντανακλαστικά αξιοπρέπειας, η Iσλανδία απέδειξε ότι είναι κοινωνία που θέλει να επιβιώσει ιστορικά, εμείς δεν έχουμε τέτοιο τσαγανό.

Mη βαυκαλιζόμαστε με τις παρελάσεις και τις φανφάρες. Eχουμε βάλει υποθήκη ώς και το νερό που πίνουμε, το φως που αντιπαλεύει τις νύχτες μας. Oποια κοινωνική περιουσία (πατρίδα) διαθέταμε, την έχουμε υποθηκεύσει – οδικό δίκτυο, λιμάνια, αεροδρόμια, αρχαιότητες, τις ακτές μας, τις βουνοκορφές. Tι απομένει δικό μας για να το υπερασπίσουμε με τα κανόνια και τα τανκς της παρέλασης;

Tο «υπέρ βωμών και εστιών» ηχεί ευτράπελο: Για την «εστία», τη σκέπη όπου ζεστογωνιάζει η ψυχή μας, πληρώνουμε ENΦIA, κεφαλικό χαράτσι. Tο κεράκι που ανάβουμε στους «βωμούς», το φορολογεί το κράτος, ο δυνάστης και τύραννος. O ίδιος δυνάστης, από κάθε οβολό που κερδίζουμε μοχθώντας με το κορμί ή το μυαλό και τα νεύρα μας, απαιτεί και παρακρατάει ώς και το 60%.

Mην κοροϊδευόμαστε, η Eλλάδα έχει τελειώσει. Θα υπήρχε ακόμα και τώρα σωτηρία, αν με την ψήφο μας εξαφανίζαμε από την πολιτική σκηνή τους αυτουργούς της καταστροφής μας. Aλλά δεν είμαστε Iσλανδία.

Πηγή "Καθημερινή"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Βρώμικα παιχνίδια από το παρακράτος των κουκουλοφόρων της "αριστεράς" στην Θράκη

Γράφει ο Γεωργίου Μιχαήλ

Το κράτος παραδίδει την εξουσία του στο παρακράτος. Μόνο με αυτό τον τρόπο μπορούν να σχολιαστούν τα όσα έγιναν στην ακριτική πόλη της Ξάνθης, αργά το απόγευμα του Σαββάτου (5/11/2016). Επεισόδια που προκάλεσαν ψευτοαναρχικοί, αντιφά και άλλοι κουκουλοφόροι που κινούνται μεταξύ άκρας αριστεράς και εξτρεμιστικού αριστερισμού, που υπό κανονικές συνθήκες λειτουργίας του κράτους, θα βρισκόντουσαν ενώπιον της Δικαιοσύνης αντιμέτωποι με τις ευθύνες των πράξεών τους.

Εδώ όμως είναι Ελλάδα. Μια χώρα που οδεύει ταχύτατα σε failed state, σε μια σύγχρονη μπανανία (δυτικού τύπου) στην οποία η Δημοκρατία βιάζεται κατ’ εξακολούθηση από τους εκλεκτούς της εκάστοτε εξουσίας, αλλά και από τους μόνιμους θαμώνες των παρακρατικών χώρων. Έτσι, ως «λογικό επόμενο», τα όσα συνέβησαν στην ακριτική Ξάνθη, χαρακτηρίζονται από «χορογραφία κράτους και παρακράτους» έως και «προβολή ισχύος του παρακράτους». Γεγονότα τα οποία θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε εξωφρενικές καταστάσεις εάν δεν επικρατούσε η ηρεμία μεταξύ των απλών πολιτών (που παρακολουθούσαν οργισμένοι τους κουκουλοφόρους –φοιτητές ή μεταφερόμενοι από αλλού- να βυσοδομούν στην πόλη τους). Κι επειδή μιλάμε για την Ξάνθη, πόλη της Θράκης, όλοι μπορούν να αντιληφθούν πόσο εύκολο ήταν η κατάσταση να ξεφύγει πέρα από κάθε έλεγχο και να «μετακινηθεί» σε τελείως διαφορετικές «περιοχές δράσης».

Οι "μπαχαλάκηδες" αποφάσισαν να παίξουν στην Θράκη

Όλα ξεκίνησαν από την επιθυμία της «Χρυσής Αυγής» να εγκαινιάσει τα νέα της γραφεία στην πόλη της Ξάνθης. Αυτή η βούληση (ενός κοινοβουλευτικού πολιτικού κόμματος) δεν ήταν αρεστή σε μια μερίδα άλλων πολιτικοποιημένων πολιτών, οι οποίοι προανήγγειλαν και υλοποίησαν πορεία αντίδρασης και καταγγελίας της «Χρυσής Αυγής»!!!
Εκείνοι, λοιπόν, που διαφωνούσαν με την Χρυσή Αυγή, πραγματοποίησαν ειρηνική διαδήλωση κάτω από τα γραφεία της Χ.Α. με αντιφασιστικά συνθήματα, χωρίς όμως να υπάρξουν σε εκείνο το σημείο επεισόδια ή εντάσεις μεταξύ διαδηλωτών και μελών της Χ.Α. Στην πορεία συμμετείχαν μεταξύ άλλων συνδικαλιστές, τέσσερις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, φοιτητές, μαθητές και πολλοί πολίτες. Η πολιτική «κάλυψη» των όσων θα ακολουθούσαν είχε δοθεί.

Μετά το τέλος της αντιφασιστικής πορείας που διοργανώθηκε με πρωτοβουλία της ΚΕΕΡΦΑ Ξάνθης και στην οποία συμμετείχαν σύλλογοι, φορείς, κόμματα και πολιτικές νεολαίες και αφού διαλύθηκαν οι διαδηλωτές, ομάδα περίπου 300 αντιεξουσιαστών συγκεντρώθηκε στην κεντρική πλατεία της πόλης, σε απόσταση 200 μέτρων από τα γραφεία της ΧΑ.
Αρχικά επιχείρησαν να διασπάσουν τον κλοιό της αστυνομίας, που είχε λάβει δρακόντεια μέτρα ασφαλείας. Στη συνέχεια επιτέθηκαν στις αστυνομικές δυνάμεις με βόμβες μολότοφ, προκαλώντας καταστροφές σε κάποια καταστήματα και φθορές σε ATM τραπεζών.
Ακολούθησαν οδομαχίες με τις διμοιρίες των ΜΑΤ που επιχείρησαν να τους απωθήσουν κάνοντας χρήση δακρυγόνων. Οι αντιεξουσιαστές έβαλαν φωτιά σε κάδους, με αποτέλεσμα να μετατραπεί σε πεδίο μάχης το κέντρο της Ξάνθης.

Αργότερα, και μετά την απώθηση της Αστυνομίας, οι κουκουλοφόροι μετακινήθηκαν στην πρώην Πολυτεχνική Σχολή Ξάνθης (οι υφιστάμενες κενές κτιριακές έγιναν χώρος ασύλου!), από όπου οι κουκουλοφόροι κραδαίνοντας ρόπαλα εφορμούσαν κατά διαστήματα σε ομάδες (αγέλες) των 20-30 ατόμων σκορπώντας την ανησυχία, αλλά και δημιουργώντας μια σειρά εύλογων και έντονων προβληματισμών, αφού η Αστυνομία ήταν απούσα από την περιοχή (δεν υπήρχε ένστολος αστυνομικός σε περιμετρική απόσταση 300 μέτρων).

Την δράση των «οργισμένων» κουκουλοφόρων παρακολουθούσαν αμήχανα οι επισκέπτες παρακείμενων «καφέ», ενώ νεαρά έφηβα αγόρια στεκόντουσαν και «θαύμαζαν» την ατιμώρητη οργή όλων εκείνων που έκαναν επίδειξη ισχύος του παρακράτους… Στο τέλος της βραδιάς, σε χώρο της κενής (πρώην) Πολυτεχνικής Σχολής, οι νεαροί κουκουλοφόροι γιόρτασαν τα επινίκιά τους καταναλώνοντας μπίρες και άλλες ουσίες…

Γιατί η Αστυνομία δεν συνέλαβε τους κουκουλοφόρους;

Τεράστιες είναι οι ευθύνες της Αστυνομικής Διεύθυνσης Ξάνθης, για όσα συνέβησαν στην ακριτική πόλη της Ξάνθης, το κέντρο της οποίας παραδόθηκε στις διαθέσεις, ας μην γελιόμαστε, γνωστών και καταγεγραμμένων «προσωπικοτήτων» του αντεξουσιαστικού χώρου.

Εξετάζοντας την κίνηση των νεαρών με τις κουκούλες, από τη στιγμή που εμφανίστηκαν στην κεντρική πλατεία της Ξάνθης, θεωρείται αδιανόητο το ότι η Αστυνομία δεν εφάρμοσε σχέδιο (απόλυτου) εγκλωβισμού και σύλληψής τους. Οι παρακείμενοι κάθετοι δρόμοι, έδιναν μοναδική ευκαιρία στον Αστυνομικό Διευθυντή της Ξάνθης, να εγκλωβίσει τους παραβατικούς νεαρούς, να τους συλλάβει όλους και να τους παραπέμψει στη Δικαιοσύνη. Το πλήθος των οδών που μπορούσαν να μετακινηθούν χωρίς να γίνουν αντιληπτοί οι αστυνομικοί, ώστε να περικυκλώσουν τους κουκουλοφόρους, και οι πραγματικά πάρα πολλές επιλογές που υπήρχαν από την πλευρά της Αστυνομίας, η οποία επέλεξε την κατά μέτωπο αντιμετώπιση των κουκουλοφόρων, οδηγούν σε δύο σαφή ερωτήματα: Είτε ο Αστυνομικός Διευθυντής της Ξάνθης είναι ανίκανος (και από όσο γνωρίζουμε είναι ικανότατος αξιωματικός), είτε υπήρξε πολιτική «άνωθεν» εντολή να μην συλληφθούν οι κουκουλοφόροι… Και στο σημείο αυτό, οι αρμόδιοι οφείλουν να ενημερώσουν τους πολίτες της Ξάνθης, είτε για ποιους λόγους δεν υπήρξε αστυνομικό σχέδιο για κίνηση εγκλωβισμό και σύλληψη του συνόλου των κουκουλοφόρων, είτε για το ποιος έδωσε εντολή «ειρηνικής και χωρίς συλλήψεις αποκλιμάκωσης» μιας σειράς γεγονότων που κατέλυσαν την έννοια του κράτους και απέδειξαν πως είτε το κράτος δεν υπάρχει στην Θράκη, είτε το παρακράτος συνεργάζεται με το ίδιο το κράτος σε πρόβες κατάρρευσης της ασφάλειας στην περιοχή…

Η επόμενη ημέρα της οργής, αλλά και της... προετοιμασίας

Μπορεί η Αθήνα και άλλες μεγάλες πόλεις της Ελλάδας να έχει "συνηθίσει" στην εμφάνιση και στις δραστηριότητες των κουκουλοφόρων. Όμως, η επόμενη ημέρα βρήκε τους κατοίκους της Ξάνθης αμήχανους, να κυκλοφορούν στα σημεία των επεισοδίων. Αξιοπρόσεκτη ήταν και η εμφάνιση «γνωστών» αυτοκινήτων με τουρκικές πινακίδες, ενώ στις συζητήσεις μεταξύ των πολιτών υπήρχαν ως κοινός παρονομαστής οι φράσεις: «δεν υπάρχει κράτος, τέλος», «αν αυτό είναι δημοκρατία των αριστερών, τώρα καταλαβαίνω τι πραγματικά έγινε στον εμφύλιο», «το κράτος των κουκουλοφόρων αναλαμβάνει εργολαβίες για το τουρκικό προξενείο, αλλά και για την παρέα του Αλέξη Τσίπρα»…

Κλείνοντας αυτό το μικρό χρονικό των ακροαριστερών κουκουλοφόρων, πρέπει να τονιστεί πως στην Ξάνθη υπάρχει σοβαρό κέντρο της άκρας αριστεράς, με έντονη δραστηριότητα (έχουν κάψει έως και το αυτοκίνητο εισαγγελέα που διενεργούσε έρευνες για τις δραστηριότητές τους, αλλά και μουσουλμάνου της περιοχής επειδή «συνεργαζόταν» με τις τοπικές αρχές), άγνωστες αλλά πολύ καλές χορηγίες που καλύπτουν τα έξοδα των δραστηριοτήτων τους, ενώ στα διαχρονικά τους αιτήματα ξεχωρίζουμε την πλήρη ταύτιση των απαιτήσεών τους, με όσα αιτούνται οι τουρκόφρονες της Θράκης και το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής.
Μετά το συγκεκριμένο επεισόδιο, υπάρχει μια καταγραφή έντονης οργής των κατοίκων της Ξάνθης. Μια οργή για την οποία κανείς, πλέον, δεν μπορεί να εγγυηθεί πως δεν θα ξεσπάσει στην επόμενη εμφάνιση των κουκουλοφόρων, οι οποίοι θα νιώσουν στον απόλυτο βαθμό τι σημαίνει «η δύναμη ανήκει στον λαό», αλλά και τι πραγματικά σημαίνει «οργή λαού».

ΥΓ: Τις ζημιές των κουκουλοφόρων θα τις πληρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΚΕΡΦΑΑ και οι λοιπές πολιτικές νεολαίες που αποφάσισαν με την διαμαρτυρία τους κατά την λειτουργίας γραφείων της «Χρυσής Αυγής» να καλύψουν πολιτικά την (από όλους αναμενόμενη) δράση των ακροαριστερών «συντρόφων» τους;
ΥΓ2: Για όσο καιρό το επίσημο κράτος, δεν αντιμετωπίζει αποτελεσματικά το "παρακράτος των κουκουλοφόρων", θα θεωρούμε ότι το κράτος (και η εκάστοτε κυβέρνηση) χρησιμοποιεί ως εργαλείο τους κουκουλοφόρους, για να ικανοποιήσει σχεδιασμούς εσωτερικού ελέγχου ή ικανοποίηση ιδεοληπτικών αγκυλώσεων και ονειρώξεων.

Βίντεο από τα επεισόδια μπορείτε να δείτε εδώ κι εδώ
Βίντεο από την πορεία των αντεξουσιαστών μπορείτε να δείτε εδώ κι εδώ

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Η Ελλάδα αποτελεί εύκολο στόχο για τον Ερντογάν

Φόβος επανάληψης επεισοδίου τύπου Ιμίων

Του Γιώργου Πετράκη

Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν ρίχνει τις γέφυρες, σπάει τους δεσμούς με την Δύση και την Ευρωπαϊκή Ένωση, και πλέον όσο κι αν προσπαθεί η Ευρώπη να κρυφτεί πίσω από το δάκτυλο της φοβούμενη το ξέσπασμα της οργής του Σουλτάνου, είναι υποχρεωμένη να αντιμετωπίσει την νέα σκληρή πραγματικότητα.

Ενός Ταγίπ Ερντογάν που δεν είναι πλέον ο ηγέτης μιας δημοκρατικής χώρας, ενός μοντέλου κοσμικής μουσουλμανικής χώρας, αλλά ο ηγέτης που διολισθάνει στον αυταρχισμό που αμφισβητεί διεθνή σύνορα και συνθήκες, λειτουργεί αποσταθεροποιητικά στην Συρία και στο Ιράκ, παίζει σκοτεινά παιγνίδια πότε με τους τζιχαντιστές πότε με την Ρωσία.

Και κυρίως εγκαταλείπει πλήρως το πλαίσιο του κράτους δικαίου, το θεμέλιο στο οποίο μπορεί να οικοδομηθεί μια σχέση με την Ε.Ε. Πολύ περισσότερο για να προχωρήσει η ενταξιακή διαδικασία της Τουρκίας με την Ε.Ε. που ξεκίνησε το 2005 και τίθεται πλέον σε πλήρη αμφισβήτηση όχι μόνο η προοπτική ένταξης της Τουρκίας με την Ε.Ε., αλλά και αυτή ακόμη η ειδική σχέση, την όποια ίσως θα επιθυμούσε ο κ. Ερντογάν.

Η αυταρχική διολίσθηση του Ερντογάν και η προσχηματική επίκληση της απόπειρας πραξικοπήματος του Ιουλίου για να ξεπαστρέψει κάθε αντίθετη φωνή, μετατρέπει την χώρα σε μια από τις πιο προβληματικές «δημοκρατίες», ενώ συγχρόνως ανοίγουν την όρεξη για επέκταση όχι μόνο της πολιτικής επιρροής στην ευρύτερη περιοχή αλλά και για εδαφική.

Έχοντας διαλύσει κάθε έννοια κοινωνικής συνεννόησης και συναίνεσης στο εσωτερικό, έχοντας κηρύξει διπλό εμφύλιο πόλεμο, εναντίον του 50% της τουρκικής κοινωνίας που αντιδρά στις επιλογές του και εναντίον των Κουρδών ο Ερντογάν παίζει τα ρέστα ότι καθώς από το παιγνίδι αυτό δεν μπορεί να κερδίσει παρά μόνο έξω και πέρα από τα σύνορα της Τουρκίας.

Μόνο η ανάκτηση εδαφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας θα μπορέσει να προσφέρει στο καθεστώς Ερντογάν ένα συνεκτικό στοιχείο ώστε η Τουρκία να αντιμετωπίσει τα διαλυτικά και διαμελιστικά φαινόμενα που ο ίδιος προκάλεσε.

Η Τουρκία με ευθύνη αποκλειστικά και μόνο του Ερντογάν μετατρέπεται εκατό χρόνια μετά την ίδρυση της και πάλι στον Μεγάλο Ασθενή. Όμως περάν της θεωρητικής γεωπολιτικής προσέγγισης, υπάρχει και το άμεσο αποτέλεσμα που παράγεται και αφορά ζωτικά συμφέροντα της Ελλάδας.

Η Ελλάδα με την παράδοση της στα Μνημόνια, την οικονομική κρίση, την αποσάθρωση της κοινωνικής συνοχής, την εγκατάλειψη των Ενόπλων Δυνάμεων, αποτελεί πλέον τον εύκολο στόχο για την Τουρκία. Πολύ περισσότερο όμως από τον κίνδυνο ενός θερμού επεισοδίου ή επανάληψης επεισοδίου τύπου Ιμίων κινδυνεύει από κάτι πολύ χειρότερο: την δορυφοροποίηση της από την Τουρκία και την αδρανοποίηση (σε πρώτη φάση) των κυριαρχικών δικαιωμάτων της στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.

Το προσφυγικό χρησιμοποιήθηκε και με αυτό τον στόχο από τον Ταγίπ Ερντογάν, καθώς δεν ήθελε μόνο να εκβιάσει την Γερμανία ώστε να αποδεχθεί de facto το αυταρχικό καθεστώς που επιβάλλει στο εσωτερικό της χώρας του και να διαμορφώσει έτσι σε αυτή την βάση το νέο πλαίσιο σχέσεων της Τουρκίας με την Ε.Ε.

Επεδίωξε ακόμη, απέναντι σε μια φοβική κυβέρνηση σε ότι αφορά την εθνική άμυνα και την υπεράσπιση των συνόρων (γιατί σε πείσμα όσων δεν το γνωρίζουν, σύνορα υπάρχουν και στην Θάλασσα), που είναι συγχρόνως ενοχική και ιδεοληπτική σε ότι αφορά το μεταναστευτικό, να εγκλωβίσει τα ελληνοτουρκικά στο πεδίο διαχείρισης του μεταναστευτικού, όπου φυσικά τον πρώτο λόγο έχει ο ίδιος.

Η εξωτερική πολιτική της χώρας έχει «προσφυγοποιηθεί». Κανείς στην Αθήνα δεν τολμά να μιλήσει για την Τουρκία ,από φόβο μήπως θυμώσει ο Ταγίπ και αφήσει καμιά δεκαριά βάρκες ακόμη να έρθουν στα νησιά. Δέχθηκε η Αθήνα υπό την πίεση της κ. Μέρκελ και υπέγραψε ένα πλαίσιο διαχείρισης του προσφυγικού που μετατρέπει την Ελλάδα σε buffer zone της Ευρώπης, παραδομένης στο έλεος του Ερντογάν.

Υπό αυτούς τους όρους και με δεδομένητην αποσάθρωση των Ένοπλων Δυνάμεων (παρά τις ηρωικές προσπάθειες του εμψύχου υλικού) δεν μπορεί να ασκηθεί αποτελεσματική αποτρεπτική πολιτική έναντι της όλο και πιο αλαζονικής, της όλο και πιο επιθετικής Τουρκίας.

Η αυταρχική εκτροπή στην Τουρκία και η απειλή επαναφοράς θανατικής ποινής βάζουν ταφόπλακα σε κάθε σχέδιο για έγκριση από την Ε.Ε. της απελευθέρωσης των θεωρήσεων για τους τούρκους πολίτες, που θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην κατάρρευση της ήδη προβληματικής Συμφωνίας Ε.Ε.-Τουρκίας, όπως δήλωσε και ο ίδιος ο Ερντογάν.

Έτσι σύντομα η Ελλάδα κινδυνεύει να βρεθεί ανοχύρωτη απέναντι στον Ερντογάν,με “τείχη” στα βόρεια σύνορα μας για να εγκλωβίζουν τους μετανάστες στο ελληνικό έδαφος, και με την ελπίδα ότι κάποιες ευρωπαϊκές χώρες θα δεχτούν έναν μικρό αριθμό προσφύγων για μετεγκατάσταση.

Το πώς η Τουρκία αντιμετωπίζει την Ελλάδα ,είναι εμφανές και στην Θράκη, όπου το τελευταίο περιστατικό με τον τούρκο υπουργό ευρωπαϊκών υποθέσεων Ο. Τσελίκ να προβαίνει σε υποδείξεις για το πώς πρέπει να αντιμετωπίσει η ελληνική κυβέρνηση αυτούς που το τουρκικό παρακράτος χαρακτηρίζει οπαδούς του Γκιουλέν, παραπέμπει περισσότερο σε χώρα υποτελή του Σουλτάνου, παρά σε σχέση μεταξύ δύο ανεξάρτητων χωρών.

Αλλά και στο κυπριακό ο αχαλίνωτος πλέον εθνικισμός και η αλαζονεία του Ερντογάν που δέχονται πλήγματα στην Μέση Ανατολή, δεν του επιτρέπουν να κάνει «υποχωρήσεις» στην Κύπρο.

Ματαιοπονούν όσοι πιστεύουν ότι ειδικά τώρα ,ο Ερντογάν θα είναι γενναιόδωρος στο Κυπριακό. Η Άγκυρα και βέτο θα θέσει στις εδαφικές ρυθμίσεις και δεν πρόκειται να αποδεχθεί ότι θα «υποστείλει» την τουρκική σημαία ο κατοχικός Στρατός από την Κύπρο. Μια κίνηση που συμβολικά στο εσωτερικό της Τουρκίας θα ερμηνεύονταν ως εγκατάλειψη εδαφών!

Ο Ερντογάν είτε θα δεχθεί μια λύση που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Τουρκίας και θα επεκτείνει τον έλεγχο και επιρροής της και στο νότιο τμήμα του νησιού είτε θα εμποδίσει κάθε άλλη λύση. Αυτή είναι η δυσάρεστη πραγματικότητα που διαμορφώνεται μετά τις τελευταίες εξελίξεις στην Τουρκία.

Κάποιοι σε Αθήνα και Λευκωσία προτιμούν να στρέφουν το βλέμμα από την άλλη μεριά. Οι υπόλοιποι κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου…

Πηγή MIgnatiou

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Turkish delusions and U.S.A.

Γράφει ο Τάσσος Συμεωνίδης
Ακαδημαικός Σύμβουλος

The Ottoman Empire should be cleaned up of the Armenians and the Lebanese. We have destroyed the former by the sword; we shall destroy the latter through starvation.

Enver Pasha

Consider the Koran, for example; this wretched book was sufficient to start a world - religion, to satisfy the metaphysical need of countless millions for twelve hundred years, to become the basis of their morality and of a remarkable contempt for death, and also to inspire them to bloody wars and the most extensive conquests. In this book we find the saddest and poorest form of theism. Much may be lost in translation, but I have not been able to discover in it one single idea of value.

Arthur Schopenhauer

“It is alleged that the American continent was discovered by Columbus in 1492. In fact, Muslim sailors reached the American continent 314 years before Columbus, in 1178. ...In his memoirs, Christopher Columbus mentions the exist
ence of a mosque atop a hill on the coast of Cuba.”

Recep Tayyip Erdoğan

Turkey is making ominous sounds again. What is Erdogan up to?
Those in the West who welcomed Erdogan’s ascension to power over ten years ago made a key mistake: they failed to “factor in” Erdogan’s Islamic obsessions. The Turkish autocrat was a careful player. Eager to deflect possible criticism of his ways by Western leaders he performed the role of the “enlightened democrat” well. His acting was accepted with a great sigh of relief in Western capitals. Here, they told us back then, we have a popular leader of a strategic Western “partner country” with a tangible commitment to turning Turkey into a model of democracy for the Islamic world.

What better outcome one could wish for?
Erdogan’s taking center stage coincided with the horrifying American awakening of 9/11. And Erdogan couldn’t imagine in his wildest dreams the knee-jerk Western reaction to the blood - stained realization that Islam (and not radical Islam or simply ‘terrorism’) was on the war path.
In the wake of the Twin Towers, Western leaders, with American politicians leading, outperformed each other in declaring that “we are not at war with Islam” when the exact opposite is true.
Prime minister, and later president, Erdogan had won his first decisive victory in the public forum
without even trying.
Ever since those heady days in the early 2000s, Erdogan knows no one in the West would dare associate his current dangerous expansionist maneuvers with his now flagrant virulent Islamism.
He is secure knowing that the West wears its politically correct dark spectacles and stubbornly refuses to see the clear and present danger: underestimating the strategic targets of the Islamic tide rising by way of illegal immigration and terrorism.
With Turkey experiencing serious domestic and external crises, Erdogan is trying to gain advantage with threats and neo-Ottoman grandstanding. He feels he has an upper hand with the “infidels.” He obviously believes he can push past all previous limits without significant opposition to his plans.

Would this “grandstanding” influence the illegal immigration agreement?
Let’s make one thing clear: this so-called agreement involves a prostrate Europe, wallowing in a politico - economic morass, and a Turkey confident she is holding a straight flush. A magnanimous Erdogan accepted what a pleading Mrs. Merkel tried to sell as a “solution” to her voters knowing full well he can pull the plug when he chooses with no tangible penalty.
To take this one step further, and contrary to what many in Brussels (and Berlin) believe, Erdogan cares little about the no visa travel question. When he holds his hand on the spigot of illegal Moslem immigration, he barely needs free traveling Turks in Europe to transplant the “truth” dictated by his deity in the land of the Unbelievers. Now as he is pursuing his enemies, real and imagined, with Stalinist poise, to stop what he believes is the Gulenist “threat” against his regime, he hardly wants to see free travel to Europe. How would he explain to his chanting devout Asiatic multitudes allowing potential traitorous secular Turks to use visa free travel to escape their due punishment at home?
Erdogan will continue to toy with the “pact” until he finds it not to his immediate strategic interest. For the time being, he is comfortable with seeing the waves of illegals take to Libya. But this condition may change at any moment as he wades deeper into his dangerous adventurism along the Syria-Iraq border and decides it is time to escalate his undeclared war against Europe as a counterweight.

How long can Erdogan continue to play this game? Already, there is dissatisfaction in European capitals and bells are ringing in NATO headquarters. There seems to be little room for Erdogan to exploit Western divisions and indecision.

That is not true. Erdogan has no immediate reason to fear a Western backlash. On the contrary, he gets bolder by the day. For the past several years he has been tightening his grip on his country in ways distant from a “democratic” model. He has manipulated elections to make sure he possesses a commanding majority. He has muzzled the press and imprisoned journalists. The July 2016 “coup” offered him the pretext to transition to full time suppression of any opposition.
He has eviscerated the Kemalists in the military. He constantly makes outrageous statements against Europe that refuses to recognize Turkish “rights” and Turkey’s “greatness.” In the summer of 2015, he showed how he can threaten European stability by using illegal immigration as a proxy war against the Unbelievers.
He has suffered in no way for his outlandish and threatening behavior. Despite his thinly - veiled support of Islamist terrorist groups in Syria, no one has touched him. Instead, Western “experts” are still wringing their hands on how to avoid “losing” Turkey --and Brussels and Berlin work overtime to devise new ways of appeasing him. Western dissatisfaction may increase but no one plans anything drastic against Erdogan’s dictatorial behavior at this moment.

Should Greece be truly worried?
Greece should always be truly worried about Turkey. Erdogan’s presence at the helm is hardly any guarantee of stability. Many Greek “experts” continue to argue though that Erdogan has been “better” than his predecessors in working with, and not against, Greece. Looking at the record leaves little room for entertaining such “feel-good” theories. For those who study (and remember) history, Erdogan appears to borrow freely from the book of past dictators. He must have studied European history of the 1930s well and learned from what Germany did to her neighbors en route to triggering the Second World War. Just like in those days, European leaders, caught in the funk of their deteriorating bloc beset by crawling economies, Moslem throngs, and Islamic terror, are procrastinators and appeasers.
Greece has lost her sovereignty, has jesters for leaders, and remains hostage to the creditors. With a shattered economy and a society in crisis, her defense capabilities have deteriorated. Lack of funding has undermined the quality and readiness of weapon systems. In case of trouble in the Aegean, Greece has thin hopes of getting tangible support from her “allies” in the form of provisions for war.
In the “best” case scenario, a Turkish attack may unfold as NATO, the European “dis-Union,” the UN, and who knows what other “peacemakers” come together in committee to call for “cool-headedness” and “observing international law.” Greece will be alone in the battlefield. What she can, or cannot, do alone will decide the outcome.

Russia has redefined relations with Turkey after a period of severe tensions. Is there a lesson there for Europe?
Actually, it was Erdogan and not Russia who found a way after Russia applied pressure Turkey could not withstand. And, yes, there is a lesson for the Europeans here: Turkey will respond to, and respect, persistent real pressure only. The one problem with this approach though is that Erdogan knows the Europeans won’t go the extra mile like Mr. Putin would in a moment of crisis. The most recent demonstration of this Turkish confidence toward the visibly lame Europeans came with the arrest of the pro-Kurdish People’s Democratic Party leadership and the PKK car bomb that followed. The usual rhetorical condemnation of this latest clampdown by some European governments at once drew accusatory comments from the Turkish foreign minister Cavusoglu --only a day or two after Erdogan himself blamed Germany of being “a haven for terrorists.” Mrs. Merkel, as usual, was silent.

What would be then the prudent course for Greece to follow?
Greece has few options, if any. Greek politicians always approached the Turkish threat wrapped in fear and retreat. Joining the European Communities cultivated a fabricated sense of security, which successive Greek governments transformed into the cornerstone of Greek security. This was a dreadful development that promises future disasters.

Right now, Greek “experts” again miss no opportunity to counsel “watching developments carefully,” “building alliances,” and avoiding “public exchanges” with the Turks. They also harp endlessly on European “dis-Union” values and stress that Greece needs to stay focused on them as a way of defending against Turkey (what exactly these values are is still hazy, but ‘focusing’ on them sounds prim and proper and, so, it is considered a worthy aim even if devoid of any practical purpose).

These ideas are fine for the Sunday papers, but the conditions “on the ground” require different measures. It will take a miracle for Greek “leaders” (and the Greek people) to get accustomed to the reality of Turkey bent on aggressive war and kick the country into preparing for the event.
Diplomacy, “high level” contacts, and calm are worthy objectives when writing books and reports, but serve little purpose when a shooting war is looming. Even in her current condition of disintegration, economic impasse, and hostile “friends” and “allies,” Greece needs to replay the period before October 1940. If she can succeed in this feat there may be hope. If she can’t, she will have to suffer the consequences that will be a replay of surrendering Cyprus but at a far larger, and equally permanent, scale.

Πηγή RIEAS

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Ηχηρό “χαστούκι” σε Άγκυρα: Συμφωνία ΗΠΑ – Κούρδων

Ξεκινά η επίθεση Κούρδων, Αράβων, Αμερικανών στη Ράκα
Εκτός η Τουρκία από επίθεση σε Ράκα

Οι αραβοκουρδικές δυνάμεις που στηρίζονται από τις ΗΠΑ ανακοίνωσαν σήμερα ότι ξεκινούν άμεσα την επιχείρησή τους για την ανακατάληψη της πόλης Ράκα, της ντε φάκτο πρωτεύουσας του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία.

“Η μεγάλη μάχη για την απελευθέρωση της Ράκας και της επαρχίας της ξεκίνησε” ανέφερε διοικητής των “Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων (SDF) διαβάζοντας μια ανακοίνωση στην πόλη Αΐν Ίσα που απέχει περίπου 50 χιλιόμετρα βορείως της Ράκας.

Η επίθεση θα ξεκινήσει “μέσα στις επόμενες ώρες” και οι ΗΠΑ θα παράσχουν αεροπορική κάλυψη στην επιχείρηση αυτή, σε συντονισμό με τον αραβοκουρδικό συνασπισμό, μετέδωσε το πρακτορείο Reuters. Οι SDF υπογράμμισαν ότι μόνο οι δικές της δυνάμεις θα δώσουν τη μάχη για την απελευθέρωση της Ράκας, η οποία βρίσκεται στα χέρια των τζιχαντιστών εδώ και περίπου δυόμισι χρόνια.

Οι διοικητές των SDF, στη συνέντευξη Τύπου που έδωσαν στο Αΐν Ίσα, τόνισαν ότι στόχος της επιχείρησης “Οργισμένος Ευφράτης” στην οποία θα μετάσχουν 30.000 άνδρες θα είναι η απελευθέρωση της Ράκας “από τις σκοταδιστικές δυνάμεις της διεθνούς τρομοκρατίας που εκπροσωπούνται από το ΙΚ”. Μια εκπρόσωπος του συνασπισμού, η Τζιχάν Σεΐχ Άχμαντ, είπε ότι η επιχειρήσεις επί του πεδίου έχουν ξεκινήσει από το βράδυ του Σαββάτου.

Οι Μονάδες Προστασίας του Λαού (YPG), η οργάνωση των Κούρδων της Συρίας, θεωρείται η ραχοκοκαλιά των SDF, του συνασπισμού που σχηματίστηκε πέρσι, με την υποστήριξη των ΗΠΑ, για να αγωνιστεί κατά του ΙΚ.

“Η Ράκα θα απελευθερωθεί χάρη στα τέκνα της και τις αραβικές, κουρδικές και τουρκμενικές δυνάμεις, τους ήρωες που πολεμούν υπό το λάβαρο των SDF, με την ενεργή συμμετοχή των Μονάδων Προστασίας του Κουρδικού Λαού, σε συντονισμό με τον διεθνή συνασπισμό” υπό τις ΗΠΑ, συνεχίζει η ανακοίνωση.

Η Τουρκία ήταν αντίθετη στην συμμετοχή Κούρδων στην επίθεση και είχε μάλιστα προειδοποιήσει τις ΗΠΑ να μην επιτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη. Τώρα όμως που δεν κατάφερε να την αποτρέψει είναι ενδιαφέρον να δούμε πως θα αντιδράσει.

Ο αραβοκουρδικός συνασπισμός, που ξεκίνησε την επίθεση για την απελευθέρωση της Ράκας, του προπυργίου των τζιχαντιστών στη Συρία, ανακοίνωσε ότι κατέληξε σε συμφωνία με τις ΗΠΑ για να αποκλειστεί η Τουρκία από την επιχείρηση αυτή.

“Οι Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF) κατέληξαν σε οριστική συμφωνία με τον διεθνή συνασπισμό (υπό την ηγεσία των ΗΠΑ) ότι δεν θα υπάρξει κανένας ρόλος” για την Τουρκία, ούτε για τους αντάρτες που στηρίζονται από την Άγκυρα, στην επιχείρηση “Οργισμένος Ευφράτης”, τόνισε ένας εκπρόσωπος του αραβοκουρδικού συνασπισμού, ο Ταλάλ Σέλο.

Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είχε ανακοινώσει στις 27 Οκτωβρίου ότι οι στρατιωτικές επιχειρήσεις της Άγκυρας στη βόρεια Συρία θα επεκταθούν μέχρι τη Ράκα.

Εξάλλου, οοι SDF κάλεσαν όλους τους πολίτες της Ράκας να μην συχνάζουν σε σημεία όπου συγκεντρώνονται οι τζιχαντιστές του ΙΚ και απηύθυναν έκκληση στους αμάχους να προσπαθήσουν να φτάσουν σε “απελευθερωμένα εδάφη”.

Ο Σέλο είπε τηλεφωνικά στο Γαλλικό Πρακτορείο ότι οι επιχειρήσεις στη Ράκα θα διεξαχθούν σε δύο φάσεις: αρχικά θα απελευθερωθεί η ομώνυμη επαρχία, ώστε να απομονωθεί η πόλη, και κατόπιν η ίδια η πόλη. Όπως είπε, ο συνασπισμός έχει ήδη παραδώσει στις SDF όπλα και εξοπλισμό, όπως αντιαρματικά όπλα. Προειδοποίησε όμως ότι “η μάχη δεν θα είναι εύκολη και θα χρειαστούν επιχειρήσεις ακριβείας” καθώς “το ΙΚ θα υπερασπιστεί το προπύργιό του αφού ξέρει ότι η απώλεια της Ράκας σημαίνει το τέλος του στη Συρία”.

Πηγή MIgnatiou

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Γιούνκερ: Με υπαιτιότητα της Τουρκίας πιθανή κατάρρευση της συμφωνίας

Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ απέρριψε τις απειλές της Τουρκίας ότι δεν θα τηρήσει την συμφωνία του Μαρτίου για τον περιορισμό της ροής παράτυπων μεταναστών και προσφύγων στην Ευρώπη στην περίπτωση που η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν άρει τους ταξιδιωτικούς περιορισμούς για τους τούρκους πολίτες στην ζώνη Σένγκεν.

Σε συνέντευξή του που δημοσιεύεται σήμερα στη βελγική εφημερίδα Le Soir ο Γιούνκερ τόνισε πως οι Τούρκοι ηγέτες θα είναι οι υπαίτιοι αν η μεταναστευτική συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας καταρρεύσει, σημειώνοντας παράλληλα πως η Τουρκία απομακρύνεται από δημοκρατικές αξίες και από την σύναψη στενότερων σχέσεων με την Ευρώπη.

«Έχω ανοσία στις απειλές των Τούρκων ηγετών», δήλωσε ο Γιούνκερ. «Αν η Τουρκία δεν εκπληρώσει τους όρους που συμφωνήθηκαν, δεν θα υπάρξει καμία πρόοδος στο θέμα της βίζας», επισήμανε, διευκρινίζοντας ότι αν η συμφωνία καταρρεύσει «θα είναι με υπαιτιότητα της Τουρκίας».

Η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας που υπεγράφη τον Μάρτιο με την ελπίδα ότι θα συγκρατηθούν οι παράτυποι διάπλοι από τις τουρκικές ακτές προς τις ελληνικές ακτές του Αιγαίου συνήφθη με αντάλλαγμα οικονομική βοήθεια προς την Τουρκία και την υπόσχεση για επιτάχυνση των διαδικασιών για την άρση των ταξιδιωτικών περιορισμών για τους τούρκους πολίτες στην ζώνη Σένγκεν καθώς και την επιτάχυνση στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Τουρκίας στην Ενωση.

Οι συζητήσεις όμως για την εξαίρεση των τούρκων πολιτών από την υποχρέωσης της βίζας στις μετακινήσεις τους στην ζώνη Σένγκεν, έχουν βρεθεί σε αδιέξοδο καθώς οι Βρυξέλλες ζητούν από την Άγκυρα να τροποποιήσει την αντιτρομοκρατική της νομοθεσία.

Οι συλλήψεις μάλιστα την Παρασκευή των μελών της ηγεσίας του φιλοκουρδικού Δημοκρατικού Κόμματος των Λαών (HDP) στην Τουρκία προκάλεσαν τις έντονες αντιδράσεις αρκετών Ευρωπαίων ηγετών.

Χωρίς να προβεί σε κάποιο άμεσο σχόλιο για τις συλλήψεις της Παρασκευής, ο Γιούνκερ χαρακτήρισε «υπέρμετρη» την αντίδραση της τουρκικής κυβέρνησης έπειτα από το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου.

«Σημειώνω με λύπη μου ότι η Τουρκία απομακρύνεται από την Ευρώπη. Δεν είναι η Ευρώπη αυτή που απομακρύνεται από την Τουρκία», συμπλήρωσε ο πρόεδρος της Επιτροπής.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Η απάθεια της Δύσης απέναντι στην «δημοκρατική» δικτατορία Ερντογάν

Του Δημήτρη Γ. Απόκη

Δεν υπάρχει λογικός άνθρωπος και σοβαρός αναλυτής που να μην έχει μείνει άναυδος από αυτό που διαδραματίζεται τα τελευταία εικοσιτετράωρα στη γειτονική Τουρκία. Η ανησυχία γίνεται ακόμα μεγαλύτερη από την απάθεια με την οποία στην ουσία αντιμετωπίζεται στα σημαντικά κέντρα εξουσίας η δημιουργία μιας απολυταρχικής δικτατορίας σε μια χώρα, την Τουρκία, που για δεκαετίες αποτελούσε το κοσμικό επίτευγμα της Δύσης, στον Μουσουλμανικό κόσμο.

Η ώρα της διπλωματικής γλώσσας έναντι του Ταγίπ Ερντογάν και του απολυταρχικού καθεστώτος που έχει πλέον στήσει την κρίσιμη για τη σταθερότητα του πλανήτη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, έπρεπε να έχει παρέλθει εδώ και παρά πολύ καιρό.

Αντί αυτού, αυτό που έχουμε ξεπερνά τα όρια της πρόκλησης και αγγίζει τα όρια της εγκληματικής αμέλειας.

Η συλλήψεις των συμπροέδρων του Δημοκρατικού Κόμματος των Λαών (HDP) Σελαχατίν Ντεμιρτάς και Φιγκέν Γιουκσεντάγ, καθώς και δεκάδων βουλευτών και στελεχών του κόμματος, σε συνδυασμό με την κατασταλτική στρατηγική δίωξης και φίμωσης του τύπου και το μπλακάουτ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γεγονότα που θα έπρεπε να έχουν προκαλέσει θύελλα καταδικαστικών δηλώσεων και μέτρων εναντίον του καθεστώτος Ερντογάν, το μόνο που έχουν προκαλέσεις είναι οι ακόλουθες δηλώσεις.

Η Ουάσιγκτον εξέφρασε, «τη βαθιά ανησυχία» των Ηνωμένων Πολιτειών μέσω εκπροσώπου του Στέητ Ντιπάρτμεντ.

Η επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Διπλωματίας κ. Φεντερίκα Μογκερίνι, δήλωσε «εξαιρετικά ανήσυχη» από τα γεγονότα. Ενώ ο εκπρόσωπος της Καγκελαρίας στο Βερολίνο μίλησε για «ιδιαίτερα ανησυχητικές» συλλήψεις., καλώντας τον Επιτετραμμένο της Τουρκίας στο Υπουργείο Εξωτερικών για εξηγήσεις, οι οποίες με δεδομένο ότι δεν έχει αναληφθεί οποιαδήποτε δράση, μπορούμε να υποθέσουμε ότι εκκρίθηκαν ικανοποιητικές. Επίσης ακούσαμε και δηλώσεις όπου εκφράζεται ελπίδα για δίκαιη δίκη των συλληφθέντων.

Βέβαια, για όσους εδώ και αρκετό διάστημα εκφράζουν βαθιά ανησυχία και κτυπούν το καμπανάκι του κινδύνου για το φλερτ του Ερντογάν με τη δικτατορία, τίποτα από τα παραπάνω δεν αποτελεί έκπληξη.

Που να βρει χρόνο ο αποχωρών Αμερικανός Πρόεδρος, Μπαράκ Ομπάμα, να ασχοληθεί με το κρίσιμο αυτό θέμα, όταν τρέχει σε προεκλογικές συγκεντρώσει για τη Χίλαρι Κλίντον, απειλώντας με καταστροφή της Δημοκρατίας και του πλανήτη, στην περίπτωση που δεν εκλεγεί στην προεδρία των ΗΠΑ την ερχόμενη Τρίτη, η υποψήφιος των Δημοκρατικών. Η εκλογή Τράμπ είναι απειλή για τη Δημοκρατία και τη σταθερότητα του πλανήτη. Ο εναγκαλισμός του Ερντογάν με τη δικτατορία δεν είναι!

Από τις Βρυξέλλες και την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν θα μπορούσε κανείς να περιμένει οποιαδήποτε σοβαρή αντίδραση και ενέργεια. Ο Ερντογάν τους έχει δεμένους με λουρί της απειλής του ανοίγματος της κάνουλας μαζικών ροών προσφύγων προς την Ευρώπη, με αποτέλεσμα να είναι κατατρομοκρατημένοι. Και οπωσδήποτε δεν χρειάζεται κανείς να αναφέρει το γεγονός ότι ουδέποτε η ΕΕ είχε σπονδυλική στήλη στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας και ουδέποτε πρόκειται να αποκτήσει. Και μόνο το γεγονός ότι τυπικά η Τουρκία του Ερντογάν είναι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, χώρα υποψήφια για ένταξη στην ΕΕ, αποδεικνύει τη γελοιότητα της κατάστασης.

Στο Βερολίνο τα ίδια και χειρότερα. Το προσφυγικό κρέμεται σαν γκιλοτίνα πάνω από το κεφάλι της Καγκελαρίου, Άγκελα Μέρκελ, και ο Ερντογάν κρατά την ασφάλεια. Εάν την αφήσει είναι πιθανό να βάλει άδοξο τέλος στην πολιτική καριέρα και υστεροφημία της Καγκελαρίου.

Είναι εύλογο να αναρωτηθεί κανείς. Έπρεπε και γιατί έφτασαν τα πράγματα σε αυτό το τραγικό σημείο; Ποιοι ευθύνονται για την απώλεια μιας σημαντικής χώρας όπως είναι η Τουρκία, από το κλαμπ των δημοκρατικών της Δύσης, άν θεωρήσουμε πως πολιτικά τουλάχιστο ανήκει στη Δύση;

Δεν απαιτείται ιδιαίτερος κόπος για να λάβει κανείς απάντηση. Αρκεί να ρίξει μια ματιά στις πολιτικές της Ουάσιγκτον, των Βρυξελλών και του Βερολίνου, τα τελευταία χρόνια. Μια πολιτική εγκληματικής ανευθυνότητας, να γίνουν αντιληπτά τα σημάδια αυταρχισμού και κινήσεων καταστρατήγησης της Δημοκρατίας από τον Ταγίπ Ερντογάν.

Πολλοί από εμάς έχουμε πρόσφατη στη μνήμη μας, την αποθέωση του κυρίου Ερντογάν στα σαλόνια εξουσίας της Ουάσιγκτον, των Βρυξελλών και του Βερολίνου, ως νέου Ατατούρκ, ο οποίος επρόκειτο να αποτελέσει λαμπρό παράδειγμα και μοχλό γεφύρωσης του χάσματος Δύσης και Μουσουλμανικού κόσμου. Χιλιάδες είναι τα άρθρα που έχουν γραφτεί και εκατομμύρια είναι τα δολάρια που έχουν δαπανηθεί σε εκστρατείες αποθέωσης του μεγάλου αυτού ηγέτη στα κέντρα εξουσίας της Δύσης, με την πλήρη συνεργασία των κυβερνήσεων στα κέντρα αυτά.

Και από τους μεγάλους ηγέτες που σήμερα αγκαλιάζουν τον Ερντογάν και τον προσεταιρίζονται δεν αποτελεί εξαίρεση ο Vladimir Putin που κάνει τα στραβά μάτια στα ανθρώπινα δικαιώματα φτάνει οι πάσης φύσεως δικτατορίσκοι να κάνουν την δουλειά του.

Θα αποτελούσε επίσης παράλειψη, με βάση την σε εξέλιξη εδώ και αρκετές εβδομάδες επιθετική αναθεωρητική στρατηγική του απολυταρχικού ηγέτη της Τουρκίας (Λωζάνη, νησιά, Αιγαίο, Ανατολική Θράκη, Κυπριακό), να μην σχολιάσει κανείς έντονα αρνητικά την εκκωφαντική απουσία μιας ξεκάθαρης καταδίκης των γεγονότων στην Τουρκία από την Αθήνα (κυβέρνηση και αντιπολίτευση). Εθελοτυφλούν όσοι πιστεύουν ότι η σιωπή σημαίνει αποφυγή προβλημάτων. Η σιωπή όταν η δικτατορία κτυπά την πόρτα της άμεσης γειτονιάς σου σημαίνει ανοχή και ακόμα χειρότερα, πολύ σύντομα υποταγή.

Χρόνος υπάρχει ακόμα για όλους. Τα κέντρα εξουσίας της Δύσης, αλλά και η Αθήνα στο μικρό μερίδιο που της αναλογεί, θα πρέπει άμεσα να περάσουν από την εγκληματική ανευθυνότητα έναντι του Ταγίπ Ερντογάν και του απολυταρχικού καθεστώτος του, στην σαφή καταδίκη του συνεπικουρούμενη από μέτρα στηλίτευσης και τιμωρίας.

Δεν έχουν ευθύνη όμως μόνο οι κυβερνήσεις! Πού είναι οι αλληλέγγυοι και οι ΜΚΟ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και όλοι οι υπερασπιστές του Διεθνούς Δικαίου; Ούτε λέξη για την καθημερινή κατρακύλα της Τουρκίας στον Σουλτανικό απολυταρχισμό!

Που είναι οι υπόλοιποι Κούρδοι να συμπαρασταθούν στους συμπατριώτες τους; Ή μήπως εξυπηρετεί, η φυλάκιση αυτών που φανερά και πολιτικά επέλεξαν να αγωνιστούν νομίζοντας πως βρίσκονται σε Δημοκρατία, τις Κουρδικές «κουκούλες» που αδιάκριτα τρομοκρατούν νομιμοποιόντας το καθεστώς έκτακτης ανάγκης του Ερντογάν;

Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα ή είσαι με το Δίκαιο και τη Δημοκρατία ή είσαι απέναντι! Και οι πρώτοι που θα πρέπει να διαλέξουν στρατόπεδο είναι οι ηγέτες της Δημοκρατικής Δύσης. Γιατί η δικτατορία Ερντογάν αυτούς έχει στόχο...

* Ο κ. Δημήτρης Γ. Απόκης είναι Διεθνολόγος Απόφοιτος του The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies, The Johns Hopkins University και Δημοσιογράφος
Πηγή Liberal

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου