Πυρετώδεις προετοιμασίες για τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο

- Το ΝΑΤΟ ίσως να σχεδιάζει επίθεση τον Αύγουστο

- O πόλεμος μάλλον θα ξεκινήσει στα Βαλκάνια

Γράφει ο Krassimir Ivandjiiski, συντάκτης του περιοδικού “Strogo Sekretno”  
Απόδοση: "Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!"

Στις 8 και 9 Ιουλίου, η Βαρσοβία θα φιλοξενήσει την σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ, η οποία θα παρουσιαστεί τυπικά ως "σύνοδος του Βορειοατλαντικού Συμβουλίου". Θα είναι  η 25η (και επετειακή) σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ, αλλά συγχρόνως και μία επαλήθευση εκείνου για το οποίο είχαμε προειδοποιήσει εδώ και χρόνια, ότι δηλαδή η πρώτη γραμμή του Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου μετατοπίζεται προς την Ανατολική Ευρώπη, η οποία, σε περίπτωση ανοικτών συρράξεων, θα καταστραφεί εντελώς. Αυτός, προφανώς, είναι ο στόχος των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

Αυτή τη στιγμή, πεδία δράσης είναι η Πολωνία στον βορρά, και η Ρουμανία, η Βουλγαρία και η Τουρκία στο νότο. Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ έχουν κατακλύσει τη Βαλτική και τη Μαύρη Θάλασσα με νέες βάσεις και πλοία, ενώ παράλληλα έχουν ενισχύσει το μέτωπο στο έδαφος, στα κράτη της Βαλτικής, αλλά και στην Πολωνία, την Ουκρανία, την Ρουμανία,τη Βουλγαρία και την Τουρκία.

Το μέτωπο του πολέμου έχει ήδη αρχίσει να διακρίνεται στον χάρτη. Όλο που θα χρειαστεί είναι να πατηθεί το πλήκτρο που θα εκκινήσει τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δηλαδή το "Start".

Η πυρηνική κλιμάκωση, με συνεχείς μετακινήσεις εξοπλισμών από τις ΗΠΑ στην Ευρώπη, συνεχίζεται με τη μεταφορά του πιο προηγμένου αμερικανικού μαχητικού αεροσκάφους, F-22 Raptor, από τη βάση του Τίνταλ της Φλόριντα στη βάση του Λίνκενχολτ της Αγγλίας, από όπου θα πετάξει προς άλλες θέσεις, μεταφέροντας τα νέα αμερικανικά πυρηνικά Β 61-12.

Στις 12 Μαΐου, στη βάση του Ντεβέζελου της Ρουμανίας (40 χιλιόμετρα από τα σύνορα με τη Βουλγαρία) ενεργοποιήθηκαν τα πρώτα 24 αντιπυραυλικά SM-3, στα πλαίσια της κατασκευής της αμερικανικής αντιπυραυλικής ασπίδας στην Ευρώπη, σε αντιπαράταξη έναντι των στρατηγικών πυρηνικών δυνάμεων της Ρωσίας. Στις 13 Μαΐου, η κατασκευή του δεύτερου στοιχείου του συστήματος αυτού άρχισε στην πολωνική βάση του Ρετζίκοβο.

Και στις δύο αυτές θέσεις, αξιωματούχοι των ΗΠΑ, από κοινού με τον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ, ανακοίνωσαν ότι ο εγκαινιασμός του AEGIS εδάφους “αυξάνει τις δυνατότητες προστασίας των Ευρωπαίων συμμάχων εναντίον βαλλιστικών πυραύλων εκτός της ευρωατλαντικής ζώνης”. Όπως είναι γνωστό, εκτός αυτής της ζώνης, πυραύλους έχει μόνο η Ρωσία.

Οι δύο βάσεις πυραύλων εδάφους θα ενταχθούν στο όλο πρόγραμμα, μαζί με τα τέσσερα πλοία του AEGIS, επίσης οπλισμένα με πυραύλους SM-3, που διαθέτουν κάθετους εκτοξευτές και έχουν αποσταλεί από τη βάση των ΗΠΑ στην θέση Ρότα της Ισπανίας, σε άλλες θέσεις στη Μεσόγειο, τη Μαύρη Θάλασσα και τη Βαλτική, και συνδέονται με το σύστημα ραντάρ στην Τουρκία και το κέντρο ελέγχου στη Γερμανία.

Στις 18 Μαΐου, ο Βρετανός στρατηγός Αλεξάντερ Σέριφ, ο οποίος διετέλεσε Ανώτατος Συμμαχικός Διοικητής στην Ευρώπη από το 2011 έως το 2014, δήλωσε ότι “το ΝΑΤΟ θα πρέπει να προετοιμάζεται για πόλεμο εναντίον της Ρωσίας”.

Στις 20 Μαΐου, ο αναπληρωτής υπουργός Άμυνας Ρόμπερτ Γιορκ δήλωσε ότι η εξωτερική πολιτική της Ρωσίας κινείται “προς την κατεύθυνση της αντιπαράθεσης”.

Πριν από λίγες μέρες, η Ουκρανία και η Τουρκία συνυπέγραψαν πρόγραμμα στρατιωτικής συνεργασίας. Ταυτόχρονα, το ΝΑΤΟ ανέφερε, ότι θα εξακολουθήσει να υπερασπίζεται την Γεωργία, η οποία θα μπορούσε να φιλοξενήσει άλλη μια πυρηνική βάση στα σύνορα με την Ρωσία. Αυτή τη στιγμή, οι ΗΠΑ έχουν πάνω από 800 βάσεις σε όλο τον κόσμο.

Η απάντηση της Μόσχας ήταν αστραπιαία αυτή τη φορά, σε αντίθεση με άλλες φορές στο παρελθόν. Στις 12 Μαΐου, αναφερόμενος στα εγκαίνια της βάσης του Ντεβέζελου της Ρουμανίας, σε μια συνάντηση του ρωσικού στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος, ο Βλαντίμιρ Πούτιν δήλωσε:

“Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να παραπλανήσουν τη Ρωσία, με δηλώσεις σχετικά με την “αμυντική φύση” της αντιπυραυλικής άμυνας, η οποία ουσιαστικά υπάρχει για να εξυπηρετεί τη μεταφορά ενός μέρους του αμερικανικού πυρηνικού δυναμικού από τις ΗΠΑ στην περιφέρεια. (...) Η Ρωσία θα ανταποκριθεί όπως αρμόζει στις αναδυόμενες νέες απειλές για την ασφάλειά της”.

Αμέσως μετά την δήλωση αυτή του Πούτιν, οι Δυτικοί έπαθαν κρίση υστερίας, λόγω “της ανεπαρκούς αντίδρασης της Ρωσίας έναντι των εντελώς ακίνδυνων ενεργειών του συμφώνου”. Από την πλευρά του, το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών προέβη σε δήλωση,  σύμφωνα με την οποία “ο στρατιωτικός στόλος του ΝΑΤΟ στη Μαύρη Θάλασσα θα υπονομεύσει την περιφερειακή ασφάλεια και να αναγκάσει τη Ρωσία να αποκριθεί”.

Όπως γνωρίζουμε, η Ρωσία όντως έχει επαρκείς πόρους για να αποκριθεί. Αυτό το γεγονός αρκεί για να δείξει τον κυνισμό των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Μεταφέρουν το πυρηνικό και πυραυλικό δυναμικό τους προς την περιφέρεια – η οποία για εμάς τους Βαλκάνιους δεν είναι καθόλου περιφέρεια! – ενώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι από στρατιωτική άποψη, όλα αυτά τα συστήματα, πύραυλοι και άλλα σιδερικά, είναι μια μυθοπλασία ισχύος, που θα καταστραφεί σε δευτερόλεπτα. Γνωρίζουν επίσης ότι, σε περίπτωση επίθεσης των ΗΠΑ εναντίον της Ρωσίας, η πυραυλική άμυνα στη Ρουμανία, την Πολωνία (πιθανώς και τη Βουλγαρία) και την Τουρκία θα μετατραπεί σε πυρηνική τέφρα.

Με λίγα λόγια, οι χώρες αυτές θα βιώσουν τη ζωή που προορίζονται να βιώσουν οι χώρες εκείνες, τις οποίες θα στοχεύσουν οι πυρηνικοί και οι υπόλοιποι πύραυλοι της Ρωσίας. Αυτό που εισπράττουν από τις ΗΠΑ οι χώρες αυτές είναι καθαρή πρόκληση. Αλλά αυτός ακριβώς είναι ο στόχος.

Από τεχνική άποψη, τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Το πιο πιθανό είναι, ότι η Ρωσία δεν βαδίζει στα τυφλά, αλλά αντίθετα έχει ένα σχέδιο για τη χρήση των κατάλληλων πυραύλων που θα καταστρέψουν στόχους του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ  στην Πολωνία, τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία. Αυτό το ιδιαίτερο σχέδιο πτήσης, εάν υπάρξει ανάγκη, μπορεί να εισαχθεί στα συστήματα πληροφορικής των πυραύλων. Μιλάμε για δευτερόλεπτα. Τότε ο πύραυλος θα είναι έτοιμος να καταστρέψει τα ραντάρ, τα πλοία, τους άξονες, τις βάσεις ή ακόμη και μια ολόκληρη χώρα στο σύνολό της.

Κάθε στρατός έχει ένα νόμο: αν κάπου υπάρχει ένα κράτος που απειλεί την εθνική ασφάλεια της χώρας, ο στρατός επιλέγει στόχους: αεροδρόμια, αποθήκες πυρηνικών όπλων, συστήματα αντιπυραυλικής άμυνας, ενάλιους σταθμούς πυρηνικών υποβρυχίων, κ.α. Κάθε στρατός έχει υποχρέωση να το κάνει αυτό. Ο ρωσικός δεν αποτελεί εξαίρεση.

Ακόμη και οι πλέον ένθερμοι υποστηρικτές του ΝΑΤΟ έχουν συνειδητοποιήσει, ότι η αντιπυραυλική άμυνα των ΗΠΑ στην Πολωνία και τη Ρουμανία είναι μια κατάφωρη πρόκληση, με αντιρωσικό προσανατολισμό, και είναι εντελώς ευάλωτη έναντι της οποιαδήποτε ρωσικής “απάντησης”. Η Ρωσία το γνωρίζει αυτό. Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ το γνωρίζουν επίσης. Επομένως, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ προετοιμάζουν τις συγκεκριμένες χώρες να γίνουν αναλώσιμος στόχος σε μια πολεμική σύρραξη με τη Ρωσία.

Ταυτόχρονα, τα Δυτικά μέσα ενημέρωσης παπαγαλίζουν επίμονα την ιδέα ότι η Ρωσία είναι ένας επιτιθέμενος που απειλεί την παγκόσμια ειρήνη. Τον τελευταίο καιρό, ο Πούτιν προσωπικά έχει κατηγορηθεί για τα πάντα.

Στο πλαίσιο αυτό, τα Βαλκάνια μετατρέπονται και πάλι στην πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης. Η κατάσταση τώρα είναι ακόμα πιο τραγική, επειδή το αληθινό όνειρο της  γεωπολιτικής  των Αγγλοσαξόνων σιωνιστών έχει γίνει πραγματικότητα. Και αυτό το όνειρο δεν είναι άλλο από το να πολεμήσουν εναντίον της Ρωσίας, χρησιμοποιώντας ως προσάναμμα τις σλαβικές χώρες και την Ορθοδοξία. Το ενδεχόμενο αυτό είναι απίθανο να επαναληφθεί στο μέλλον.

Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο, εικάζω ότι ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος μάλλον θα ξεκινήσει στα Βαλκάνια. Αρκεί ένα πάτημα του πλήκτρου "Start", που θα ενεργοποιήσει την έναρξη της διαδικασίας.

Εικόνα 1: Η εμβέλεια των πυραυλικών συστημάτων SM-3 (γκρίζα γραμμή) και Tomahawk (μαύρη γραμμή).

Εικόνα 2: Βάσεις του ΝΑΤΟ που έχουν ενεργοποιηθεί στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη.

(Βίντεο - ΗΠΑ)

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Η Ρωσία μπορεί να μετατραπεί σε κυρίαρχη δύναμη του πλανήτη

Η επίσκεψη του προέδρου Πούτιν στην Ελλάδα έφερε για μια ακόμη φορά στο προσκήνιο τις προοπτικές στρατηγικής συνεργασίας μας με τη Ρωσία. Όμως κάθε σχετική προσπάθεια ή και απλή συζήτηση έστω εν Ελλάδι υπονομεύεται από την κυριαρχούσα στερεοτυπική αντίληψη ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν» και μια παρόμοια εξέλιξη είναι ουσιαστικά απαγορευμένη για τη χώρα μας.

Του δρ. Κωνσταντίνου Γρίβα

Σε προηγούμενα άρθρα στα «Επίκαιρα» έχουμε αναφερθεί επανειλημμένως στη δουλοπρέπεια και την έλλειψη ρεαλισμού αυτής της αντίληψης στις σημερινές συνθήκες και δεν έχει νόημα να επανέλθουμε. Με την άποψη αυτή, βέβαια, πάει «πακέτο» και η πίστη στο ότι ο κόσμος κυριαρχείται από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Και στη φαντασίωση του μονοπολικού κόσμου έχουμε επίσης αναφερθεί πολλάκις. Εδώ αρκεί να πούμε ότι η κυρίαρχη τάση σήμερα στις διεθνείς και στρατηγικές σπουδές ανά τον κόσμο (και στις ΗΠΑ) είναι ότι το παγκόσμιο σύστημα μετατρέπεται σε πολυπολικό, με τις Ηνωμένες Πολιτείες να αποτελούν απλώς έναν από τους πόλους ισχύος σε αυτό.

Ωστόσο, στο παρόν άρθρο θα πάμε ένα βήμα πιο πέρα και θα υποστηρίξουμε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ενδέχεται να μην είναι καν ο πιο σημαντικός πόλος του διαμορφούμενου πολυπολικού διεθνούς συστήματος. Αν πρόκειται μέσα στο σύστημα αυτό να υπάρξει μια κυρίαρχη χώρα, ένας «πρώτος μεταξύ ίσων», η χώρα αυτή θα είναι η Ρωσία.

«Πρώτη μεταξύ ίσων» ελέω αμερικανικής εσωστρέφειας

Συγκεκριμένα, μια σειρά από αλλαγές που έχουν συντελεστεί τα τελευταία χρόνια είναι πιθανό ότι τα επόμενα χρόνια θα φέρουν στον αφρό τη Ρωσία όχι απλώς ως μια από τις μεγάλες δυνάμεις ενός πολυπολικού κόσμου, αλλά ως την κορυφαία δύναμη, την «παραγοντική δύναμη» («factor power»), αυτή που θα επιδράσει περισσότερο στη διαμόρφωση του μελλοντικού διεθνούς συστήματος και θα ασκεί τη μεγαλύτερη επιρροή σε αυτό. Μιλάμε, βέβαια, για πιθανότητα και όχι για βεβαιότητα, η οποία βασίζεται όμως σε μια σειρά από ήδη υπάρχουσες και άμεσα πιθανές εξελίξεις και κατά συνέπεια δεν μπορεί παρά να εξεταστεί με σοβαρότητα.

Ο κατεξοχήν παράγοντας που ενδέχεται να επιτρέψει αυτή την εξέλιξη είναι η δραστική απομείωση της αμερικανικής επιρροής στη Δυτική Ευρασία, δηλαδή στον χώρο που αποκαλούμε Ευρώπη. Σε προηγούμενα άρθρα εξετάσαμε μια σειρά από παράγοντες που ήδη οδηγούν προς αυτή την κατεύθυνση, όπως είναι η ενεργειακή αυτονομία που προσφέρουν στις ΗΠΑ τα μεγάλα σχιστολιθικά κοιτάσματα υδρογονανθράκων που έχουν ανακαλυφθεί στο μητροπολιτικό έδαφός τους, η κακή οικονομική κατάσταση της χώρας, η μείωση της στρατιωτικής ισχύος, η στρατηγική προσήλωση προς την Κίνα και τον Ειρηνικό και η ενίσχυση των απομονωτιστικών τάσεων στο εσωτερικό της αμερικανικής κοινωνίας.

Στους παράγοντες αυτούς θα πρέπει να προσθέσουμε και τον πολιτικό και κοινωνικό διχασμό που τείνει να προκύψει στο εσωτερικό της αμερικανικής κοινωνίας και τη συνεπακόλουθη κρίση ταυτότητας που θα επιφέρει στην αμερικανική γεωστρατηγική ταυτότητα τα επόμενα χρόνια. Η πόλωση που έχει εμφανιστεί στην αμερικανική κοινωνία μεταξύ των οπαδών και των αντιπάλων του Ντόναλτ Τραμπ είναι πρωτοφανής, αν και αποτελεί απλώς την κορυφή του παγόβουνου μιας ευρύτερης διχαστικής πολιτικής, κοινωνικής και εθνοτικής πραγματικότητας που έχει προκύψει στις Ηνωμένες Πολιτείες, η περαιτέρω εξέταση της οποίας ξεφεύγει από τα περιορισμένα όρια αυτού του κειμένου.

Σε κάθε περίπτωση, είναι εξαιρετικά πιθανό, όποιος και να είναι ο επόμενος ένοικος του Λευκού Οίκου, η αμερικανική κοινωνία να χωριστεί σε δύο κομμάτια που θα αλληλοϋποβλέπονται με μεγάλη καχυποψία, αν όχι μίσος.

Αυτή η υπονόμευση της εσωτερικής συνοχής είναι δεδομένο ότι θα επηρεάσει και τη δυνατότητα των ΗΠΑ να ασκούν συγκροτημένη και μακρόπνοη εξωτερική πολιτική και θα δημιουργήσει συνεπακόλουθα κενό ισχύος στον πλανήτη. Και, ασφαλώς, αυτό το κενό ισχύος θα συνδυαστεί με μια παράλληλη κρίση ταυτότητας που υπάρχει στην «ενωμένη» Ευρώπη.

Οι φυγόκεντρες δυνάμεις στην ΕΕ είναι απλώς θέμα χρόνου να φέρουν στο προσκήνιο εθνοκεντρικές στρατηγικές από διάφορες χώρες, με προεξάρχουσα τη Γαλλία, οι οποίες είναι περίπου αναπόφευκτο ότι θα εξετάσουν διάφορες μορφές συνεργασίας με τη Ρωσία.

Φυσικά, θα προκύψει και αναγέννηση του φόβου και της καχυποψίας έναντι της Ρωσίας από πολλά ευρωπαϊκά κράτη, όπως ήδη συμβαίνει. Σε περίπτωση όμως που οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν σπεύσουν να καλύψουν αποφασιστικά τις «ανησυχούσες» ευρωπαϊκές χώρες ή αν δεν έχουν τη δυνατότητα να το πράξουν με πειστικό τρόπο, τότε πιθανότατα πολλές από αυτές να κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία και να σπεύσουν να αδρανοποιήσουν τη «ρωσική απειλή» δια της προσεγγίσεως με τη Μόσχα.

Στην απίθανη δε περίπτωση που η ΕΕ πράγματι προχωρήσει σε κάποιας μορφής ουσιαστική ενοποίηση τα επόμενα χρόνια, τότε η δυναμική ευρωρωσικής προσέγγισης ενισχύεται ακόμη περισσότερο. Μια ενιαία Δυτική Ευρώπη και η Ρωσία έχουν πολύ περισσότερες προοπτικές συνεργασίας παρά ανταγωνισμού και το πιο πιθανό είναι ότι θα προχωρούσαν σε μια σχέση παραγωγικής αλληλεξάρτησης, διαμορφώνοντας το πρόπλασμα ενός γεωπολιτικού σχηματισμού που, αν εξελισσόταν, θα αποτελούσε τον αναντίρρητο ηγεμόνα του πλανήτη.

Παρεμπιπτόντως, αυτή θα ήταν και η πιο σοφή κίνηση για την Ευρώπη, δεδομένου ότι αν δεν κινηθεί προς μια ευρωρωσική προσέγγιση, ουσιαστικά ωθεί τη Ρωσία προς την αγκαλιά της Κίνας. Έτσι, πάλι ενδέχεται να προκύψει ένας κυρίαρχος ευρασιατικός γεωπολιτικός σχηματισμός, μόνο που στη θέση της Δυτικής Ευρώπης θα βρίσκεται η Κίνα. Το αποτέλεσμα θα είναι η παγκόσμια ισχύς να μετατοπιστεί προς ανατολάς, η Ευρασία να «ασιατικοποιηθεί» και η Ευρώπη, ως γεωπολιτική και πιθανώς και ως γεωγραφική έννοια, να περάσει στην ιστορική λήθη.

«Κλουβί» ή σφαίρα επιρροής η ευρασιατική περιφέρεια;

Εν τέλει, όλα είναι θέμα συνδυασμού πολιτικής και γεωγραφίας, που σήμερα ευνοεί τη Ρωσία. Σε γενικές γραμμές, η Ρωσία είναι σε θέση να αξιοποιήσει την κεντρική της θέση στην Ευρασία και να επιδράσει αποφασιστικά στη γεωπολιτική πορεία των χωρών στην ευρασιατική περιφέρεια. Η Κίνα, για παράδειγμα, όσο ισχυρή και να γίνει στο μέλλον, όσο και να αναπτυχθούν η οικονομία, η τεχνολογία και η στρατιωτική της ισχύς, θα βρίσκεται σε μια απομονωμένη θέση στην ευρασιατική περιφέρεια και η μελλοντική γεωπολιτική της πορεία θα εξαρτηθεί σε σημαντικό βαθμό από τη σχέση που θα διαμορφώσει με τη Ρωσία.

Το ίδιο, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, ισχύει και για την Ινδία, το Ιράν, το Βιετνάμ, το Πακιστάν και για μια σειρά από άλλες αναδυόμενες μεγάλες και μεσαίες δυνάμεις της ευρασιατικής περιφέρειας. Επιπροσθέτως, η κεντρική θέση της Ρωσίας στην Ευρασία ωθεί όλες αυτές τις χώρες να διατηρούν στενές σχέσεις μαζί της ακριβώς για να μην την οδηγήσουν σε προνομιακές σχέσεις με κάποιον αντίπαλό τους, όπως η Κίνα έναντι της Ινδίας και το αντίστροφο.

Βέβαια, στο παρελθόν, η περιφέρεια της Ευρασίας, δηλαδή η Rimland, κατά τους Αγγλοσάξωνες γεωπολιτικούς θεωρητικούς, λειτουργούσε ως το «κρηπίδωμα ανάσχεσης» της Heartland, δηλαδή της Ρωσίας. Αυτό επιτυγχανόταν χάρη στην αμερικανική ισχύ. Σήμερα όμως όχι μόνο η ισχύς αυτή έχει μειωθεί, αλλά και οι Ηνωμένες Πολιτείες δείχνουν να αποτραβιούνται στον εαυτό τους, αντιμετωπίζοντας μια ευρύτερη κρίση ταυτότητας.

Έως ότου, λοιπόν, οι ΗΠΑ κάνουν restart και διεκδικήσουν εκ νέου μια κυρίαρχη θέση στο διεθνές σύστημα, δημιουργείται ένα κενό, το οποίο ευνοεί τη Ρωσία. Με άλλα λόγια, η Rimland δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τις ΗΠΑ και την αποφασιστική τους παρέμβαση στην Ευρασία. Έτσι, η περιφέρεια της Ευρασίας από κλουβί της ρωσικής άρκτου μετατρέπεται σε μια τεράστια εν δυνάμει σφαίρα επιρροής της Μόσχας.

Αξίζει δε να επισημανθεί ότι ακόμη κι αν οι ΗΠΑ συνέλθουν γρήγορα από την πολυδιάστατη κρίση που αντιμετωπίζουν και επιχειρήσουν να ελέγξουν τη Rimland, ενδέχεται να ανακαλύψουν ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει δραματικά σε σχέση με το παρελθόν. Κι αυτό γιατί η Κίνα έχει ανέλθει επικίνδυνα. Η ύπαρξη μιας ενιαίας Rimland που θα λειτουργούσε ως φράγμα έναντι της Ρωσίας προϋποθέτει μια Κίνα σχετικά αδύναμη και, ει δυνατόν, φιλική έναντι των ΗΠΑ.

Όπως ακριβώς συνέβη στο παρελθόν μετά την επίσκεψη Νίξον στον Μάο, όταν η Κίνα ουσιαστικά μετετράπη σε άτυπο πλην ουσιώδη σύμμαχο των Ηνωμένων Πολιτειών έναντι της Σοβιετικής Ένωσης. Όμως μια Κίνα που θα έχει εξελιχθεί σε υπερδύναμη εξ αντικειμένου θέτει εν αμφιβόλω όχι απλώς τη λειτουργικότητα, αλλά και την ίδια την έννοια της Rimland.

Για να το πούμε με απλά λόγια, μπορείς να αναπτύξεις έναν δακτύλιο ανάσχεσης γύρω από τη Ρωσία ή γύρω από την Κίνα, δεν μπορείς όμως να το κάνεις γύρω κι από τους δύο ταυτόχρονα. Άρα ακόμη και μια ταχέως ανακάμπτουσα Αμερική μάλλον θα οδηγηθεί σε μια λογική πολυπολικής τριγωνικής σχέσης, προσπαθώντας να ισορροπήσει μεταξύ Ρωσίας και Κίνας και αποτρέποντας αυτές τις δύο από το να διαμορφώσουν στενή και μακρόπνοη γεωστρατηγική συνεργασία. Και σε αυτή την περίπτωση όμως το κεντρικό κομμάτι του τριγώνου θα είναι η Ρωσία.

Με άλλα λόγια, η άνοδος της Κίνας αποτελεί έναν παράγοντα που τοποθετεί την Ρωσία στη θέση της «παραγοντικής δύναμης» του πλανήτη, δηλαδή της χώρας που θα έχει τις δυνατότητες να επιδράσει περισσότερο στη διαμόρφωση του μελλοντικού διεθνούς συστήματος.

Άρα, λοιπόν, οι σκέψεις για τη διαμόρφωση των όποιων σχέσεων και συνεργασίας της χώρας μας με τη Ρωσία στο μέλλον θα πρέπει να ξεκινούν από αυτό το σημείο αφετηρίας: ότι η Ρωσία ενδέχεται να εξελιχθεί στη σημαντικότερη χώρα του πλανήτη. Τόσο απλά.

Κατά συνέπεια, ακόμη κι αν η Ελλάδα επιμένει να παραμένει δεμένη στο αμερικανικό άρμα – υποθέτοντας, βέβαια, ότι και οι ΗΠΑ θέλουν κάτι τέτοιο… -, μια προνομιακή σχέση με τη Ρωσία ενδεχομένως θα έχει μεγάλη σπουδαιότητα και για τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις, δεδομένης της δυναμικής και πολύπλευρης φύσης ενός πολυπολικού διεθνούς συστήματος.

* Ο δρ. Κωνσταντίνος Γρίβας διδάσκει το μάθημα της Γεωπολιτικής στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και Γεωγραφία της Ασφάλειας και των Αφοπλισμών στο Τμήμα Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Πηγή Περιοδικό «Επίκαιρα», τεύχος 343, σελ. 13-15


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Σε κρεσέντο πανικού η κυβέρνηση

Του Γιάννη Σιδέρη

Οι δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών και των βουλευτών έρχονται στο στερέωμα του δημόσιου λόγου κατά ριπάς, ηχούν παράδοξες, ενίοτε γραφικές, άλλοτε επικίνδυνες για τα δημοκρατικά θέσφατα, και άλλοτε κενόλογες.

Χαρακτηριστικά, το πρωθυπουργικό επιτελείο διοχέτευσε προς τον Tύπο την ρήση του πρωθυπουργού ότι «Η Ελλάδα έχει brand name. Δυο λέξεις που είναι ταυτισμένες με την Ελλάδα είναι η ελευθερία και η Δημοκρατία».

Μια φράση που ηχεί χωρίς νόημα, και χωρίς να σηματοδοτεί κάτι ελπιδοφόρο. Τα έχουμε ακούσει αυτά παιδιόθεν, σε δεκάρικους πανηγυρικούς εθνικών εορτών από συμβατικούς δημο-διδασκάλους και άπνευστους πατριδοαμύντορες παλαιάς κοπής. Και τα λέει αυτά για την σημερινή Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος πραγμάτωσε όσα δεν τόλμησαν οι προηγούμενοι, καταγγελλόμενοι και ως γερμανοτσολιάδες. Παρέδωσε σε τρίτους το δικαίωμα εκποίησης της εθνικής περιουσίας για έναν αιώνα, ή όπως έγραψε στην Καθημερινή ο πρώην πρόεδρος του ΔΣΑ, Δημ. Παξινός, η χώρα μας έγινε «κρατική οντότητα με περιορισμένη ικανότητα για δικαιοπραξία»!

Η ιστορία γράφει και ο πρωθυπουργός το ξέρει

Προσπαθεί να ξεφύγει όχι από την ιστορία, αλλά από τα κυβερνητικά αδιέξοδα του παρόντος με άσφαιρα τροχιοδεικτικά περί αλλαγών του Συντάγματος, μήπως αλλάξει την δημόσια ατζέντα. (Αναφερόμαστε στο σύνταγμα και την επικείμενη πρόσκληση στο Μαξίμου των πολιτικών αρχηγών, που θα γίνει για το θεαθήναι. Δεν αναφερόμαστε βεβαίως στον εκλογικό νόμο. Σε αυτόν ο κ. Τσίπρας έχει την παράδοση με το μέρος του, καθώς τόσο το ΠΑΣΟΚ, ιδίως με το νόμο Κουτσόγιωργα, όσο και η ΝΔ με το νόμο Παυλόπουλου, τέντωσαν ως τα ακραία όριά της μια αντιθεσμική παράδοση που θέλει κάθε κυβερνών κόμμα να επιδίδεται σε κοπτοραπτική, με μεζούρα πάντα τα εκλογικά του συμφέροντα).

Παρεμπιπτόντως, σύμφωνα με πληροφορίες μας, η ηγεσία του κόμματος θεωρεί αρκετά ψηλό το μπόνους των 30 εδρών που εισηγείται ο κ. Κουρουμπλής. Και καθότι το μέλλον άδηλον, αφού τα προβλήματα από το Φθινόπωρο θα πολλαπλασιαστούν εκρηκτικά και θα επιφέρουν μεγαλύτερη εκλογική συρρίκνωση, ο προσανατολισμός είναι προς μικρότερο, των 30 εδρών, μπόνους.

Ο Κατρούγκαλος θυμήθηκε τον… Γκοτζαμάνη!

Ο υπουργός Εργασίας Γιώργος Κατρούγκαλος, μετά το γιουχάισμα που έφαγε στο Ηράκλειο της Κρήτης, στον Άγιο Νικόλαο έβγαλε από τον τάφο παλιά φαντάσματα της ιστορίας και εξομοίωσε τις συγκεντρώσεις εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ με τις συγκεντρώσεις των ακροδεξιών τη δεκαετία του 60. Όπως είπε «οι αντισυγκεντρώσεις καμιά σχέση δεν έχουν με την Αριστερά. Αυτοί που σκότωσαν τον Λαμπράκη δεν ήταν Αριστεροί»!

Ιστορία έχει διαβάσει, ουδείς αμφισβητεί την επιστημοσύνη του. Προφανώς όμως θα ενημερωνόταν επιλεκτικά τον καιρό που πρώτου μνημονίου για τις αντισυγκεντρώσεις των συριζαίων (πρόχειρα παραδείγματα οι αντισυγκετρώσεις σε Λοβέρδο, Πάγκαλο, Πεταλωτή).

Ο γνωστός πλέον βουλευτής Γιώργος Κυρίτσης, σε πρόσφατο άρθρο του, όντας (προς τιμή του σε αυτό) αναλλοίωτος από την εξουσία και το βουλευτιλίκι, έγραψε στην ιστοσελίδα της τάσης των «53» του ΣΥΡΙΖΑ, με ειρωνική διάθεση για την διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος: «τα προβλήματα της καθημερινότητας είναι τόσο μεγάλα που καμία θεσμική τομή, ιδίως στη σφαίρα της ‘‘υψηλής πολιτικής’’ δεν μπορεί να τα επηρεάσει ή έστω να τα διασκεδάσει. Πρωτοβουλίες όπως η συνταγματική αναθεώρηση είναι ‘‘άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε’’ ».

Ωστόσο συμπλήρωσε και μια ρήση που κάποιους προβλημάτισε. Αναφέρθηκε στις αριστερές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής που «συγκροτούν από τις λαϊκές τάξεις ένα ‘‘στρατό φτωχών’’ έτοιμο να υπερασπιστεί τις κατακτήσεις του».

Θα μπορούσε να ήταν μια φράση επικίνδυνη αν ήταν από κάποιο σημαίνον κυβερνητικό στέλεχος. Απλώς ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ έχει παραμείνει στη φαντασίωση ότι ο Τσάβες πριν, ο Μαδούρο τώρα, οδηγούν νικηφόρα τις μάζες των φτωχών, στον επικό αγώνα της απελευθέρωσής τους από τα δεσμά τους. Του διέφυγε βέβαια ότι αυτοί, οι είλωτες της ιστορίας, φτωχοποιήθηκαν έτι περεταίρω από την πολιτική των ανωτέρω ηγετών, αλλά αυτά προφανώς τα γράφουν τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ!

Τέλος γνωστή είναι και η ανώφελη αναταραχή που επέφερε η εξίσου ανώφελη ρήση Φίλη για την συνταγματική οριακότητα της συγκέντρωσης των «παραιτηθείτε». Αυτά ήταν μόνο η σοδειά του τριημέρου.

Τι δηλοί όλος αυτός ο ανορθολογισμός;

Ότι η κυβέρνηση βρίσκεται στο καναβάτσο, τα μεγάλα οράματα με το οποία ήρθε στην εξουσία κονιορτοποιήθηκαν, τα μεγάλα λόγια, οι στιβαρές δηλώσεις, ηχούν ειρωνικά και τους επιστρέφονται μέσω των social media ως μπούμερανγκ, κατά την γνωστή ρήση του Γεωργίου Παπανδρέου «εγίναμεν η χλεύη των ηττημένων».

Στην κυβέρνηση γνωρίζουν, από δικές τους ποιοτικές έρευνες, ότι το ευπρόσωπο δημοσκοπικό ποσοστό που διατηρούν είναι μονομερές, δεν αποπνέει ευρύτερη λαϊκή αποδοχή, αλλά την προσήλωση επαγγελματικών ομάδων στο δικό τους ατομικό συμφέρον: Να μη μεταβληθεί δηλαδή σε ασταθές, το σταθερό τοπίο που τους εξασφαλίζει η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (π.χ. εργαζόμενοι το Δημόσιο και συνταξιούχοι που επείσθησαν ότι με αντίσταση τους διαφύλαξε την κύρια σύνταξη). Σε αυτούς προστίθεται και το πενιχρό ποσοστό του παλιού 4% των αριστερών, πετσοκομμένο ωστόσο, καθώς ένας αριθμός τους όδευσε προς Λαφαζάνη, και ίσως και προς τη Ζωή.

Ο κ. Τσίπρας και οι περί αυτόν, μοιάζουν να συνειδητοποιούν αυτό που φέρεται να είπε κάποτε ο Αντρέας, σε συνομιλητή του, όταν αυτός του επισήμανε τις αστοχίες της δεύτερης τετραετίας ΠΑΣΟΚ. «Είμαστε λίγοι για το έργο που αναλάβαμε»! Βέβαια αφενός αυτός ήταν Αντρέας, ηγείτο και ελισσόταν, αφετέρου οι κρουνοί της ΕΟΚ, αλλά και των δανείων, έρρεαν άφθονοι. Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ διαψεύδει εαυτόν εν μέσω παρούσας και μελλοντικής μιζέριας. Και αυτό τους αποσταθεροποιεί σε σημείο πανικού. Το μέλλον δεν είναι σίγουρο…

Πηγή Liberal

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Οι καιροί απαιτούν Πατροκοσμάδες

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός
Δάσκαλος - Κιλκίς

«Εάν όμως ο λόγος και η υπόθεσις είναι περί Πίστεως και των παραδόσεων της Εκκλησίας μας, τότε και ο πλέον ειρηνικός και ήσυχος πρέπει να πολεμή υπέρ αυτών πλην όχι με ταραχήν της καρδίας, αλλά με ένα θυμόν ανδρείον και σταθερόν, κατ’ εκείνο το του Ιωήλ "εκεί ο πραΰς έστω μαχητής». (Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, «Αόρατος Πόλεμος»).

Τα χρόνια που έγραφε ο Άγιος Νικόδημος τα παραπάνω, το Γένος βρισκόταν εν αιχμαλωσία, στο σκοτάδι της Τουρκοκρατίας. Δεν υπήρχε πατρίδα, κράτος. Αν ζούσε σήμερα θα προσέθετε και «περί πατρίδος». Έχουμε όμως τον σύγχρονο Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη που μας κανοναρχεί "επόμενος τοις θείοις πατράσι": «Στα θέματα της Πίστεως και της Πατρίδος δεν χωράνε υποχωρήσεις πρέπει να είναι κανείς αμετακίνητος, σταθερός». (Λόγοι Ε’, «Πάθη και Αρετές», σελ. 277). Πιάνουμε τις μύτες μας τούτες τις ημέρες από τις αναθυμιάσεις που αναδίδει ο γνωστός οχετός, ο εσμός των άθεων προοδομανών.

Να καταργηθούν οι παρελάσεις, η προσευχή, τα θρησκευτικά, η ορθόδοξη αγωγή στα σχολεία. «Παρά φύσιν», χαρακτήρισε ο κυρ-Φίλης την διδασκαλία των αρχαίων στο γυμνάσιο.

(Όταν ονομάζεις «παρά φύσιν» την αρχαία ελληνική, πέραν των άλλων υπονοείς ότι και η γλώσσα του Ευαγγελίου, ο λόγος του Θεού είναι «παρά φύσιν», διότι αυτό γράφτηκε σ’ αυτήν την γλώσσα. Θα απαντηθεί αυτή η προσβολή «με θυμόν ανδρείον και σταθερόν» από την εκκλησιαστική ηγεσία ή θα περιοριστεί και πάλι σε ανώδυνους και κομψότατους ελέγχους του τύπου «κούρασε και κουράστηκε ο υπουργός»;).

Βεβαίως τίποτε «παρά φύσιν» δεν υπάρχει στην εξαίσια γλώσσα μας. Γλώσσες «παρά φύσιν» δεν υπάρχουν, άνθρωποι «παρά φύσιν» υπάρχουν και από αυτούς κινδυνεύουμε, όπως έχω ξαναγράψει. Όμως, διορθώνω, υπάρχουν στην εκπαίδευση όντως διεστραμμένα πράγματα, τα οποία παρεισέφρησαν στα σχολικά βιβλία τάχα και Γλώσσας.

Κείμενα που απευθύνονται σε παιδιά δημοτικού και γυμνασίου και περιέχουν όντως «παρά φύσιν», επικίνδυνα και καταστρεπτικά για την ηλικία τους μηνύματα. Δεν ακούσαμε τον κ. Λιάκο να τα καταγγέλει! Η πρωινή προσευχή, ας γνωρίζει ο απύθμενου θράσους εκκλησιομάχος, δεν είναι μία τυπική διαδικασία. Κάνοντας τα παιδιά το πρωί τον σταυρό τους, παρατεταγμένα κατά τμήματα, ομολογούν την πίστη τους στο Χριστό πρωτίστως και συνειδητοποιούν ότι ανήκουν σε μία ομόγλωσση, ομότροπη και ομόπιστη κοινότητα, σ’ ένα έθνος που απελευθερώθηκε ακριβώς γιά να μπορεί να διαλαλεί τις πολυτίμητες αξίες του. Πόσοι και πόσοι περίοικοι του σχολείου μας, ηλικιωμένοι, που μένουν στα σπίτια τους τα πρωινά, ακούν με συγκίνηση, από τα μεγάφωνα του σχολείου, την δροσερή παιδική φωνή, να απαγγέλει το «Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι...», ή το «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς».

Θυμίζω, λοιπόν, κάποια «παρά φύσιν» κείμενα, για τα οποία πρέπει να αντιδράσουν κυρίως οι γονείς των παιδιών. Να σημειώσω, ότι όλα αυτά τα τσιράκια της Νέας Τάξης εδώ και δεκαετίες έχουν αλώσει τις πανεπιστημιακές σχολές, κυρίως τα τμήματα εκπαίδευσης και συγγράφουν επιδοτούμενα τα σχολικά βιβλία. Πρώην θαμώνες του πασοκικού σταύλου, οσμίστηκαν την μετατόπιση των οπαδών του...κινήματος και κίνησαν για τον νέο πόλο εξουσίας.

Ζητωκραυγαστές πια του ΣΥΡΙΖΑ επιβραβεύτηκαν για τους ανθελληνικούς τους «αγώνες, «αιχμαλωτίζοντας» και το υπουργείο αντεθνικής παιδείας. Από εκεί ξερνούν ανενόχλητοι τις εθνοκτόνες ιδεοληψίες τους. «Το έθνος ημών υφίσταται πολιτικήν τινά ζύμωσιν, καθ’ ην τα ακαθαρτότερα στοιχεία ανέρχονται και επιπλέουσιν, εν είδει εξαφρίσματος (=αφρού), επί της επιφανείας» έγραφε το 1877 ο δηκτικός Εμ. Ροΐδης.

Επανερχόμαστε όμως στα «παρά φύσιν» των βιβλίων. Υπενθυμίζω:

«Ο καθηγητής της φιλολογίας έριχνε κάθε μέρα το μπαλάκι. Όλη η τάξη το έπιανε σαν ένα γαργαλιστικό μήνυμα. Το πετούσε ο ένας στον άλλον. Χαράς ευαγγέλια.

«Οσάκις...» άρχιζε τη φράση του ο φιλόλογος.

«Ναι. Ναι. Ο Σάκης! Ο Σάκης!» φώναζαν όλες μαζί οι μαθήτριες γελώντας.

Κι ο καθηγητής τρελαινόταν.

«Οσάκις...» επαναλάμβανε τονίζοντας τη λέξη σαν να έλεγε «σκάστε».

«Ο Σάκης! Ο Σάκης!» ακουγόταν πάλι από κάτω και το γέλιο έδινε και έπαιρνε.

Ο καθηγητής δεν μπορούσε να ξεχωρίσει ποιες από τις μαθήτριες ήταν οι δράστες. Η λέξη-μπαλάκι κυλούσε ακαριαία σε κλάσμα δευτερολέπτου μέσα από τα χείλια τους που ήταν κρυμμένα στο κάτω μέρος του σκυμμένου τους κεφαλιού. Νόμιζε πως απλώς επαναλάμβαναν τη λέξη. Πώς τις ερέθιζε αυτή η λέξη.Δεν ήταν όμως έτσι. Άλλο πράγμα το «Οσάκις» κι άλλος άνθρωπος «Ο Σάκης».

Ο Σάκης ήταν ηλεκτρολόγος με μαγαζί. Μεγαλύτερός τους, 25 ετών. Τα είχε φτιάξει με την Αλέκα. Μία από τις μαθήτριες της τάξης. Ψηλή κι αδύνατη, με κοντά ξανθά μαλλιά και μεγάλα καστανά μάτια, μακρύ λαιμό και μακριά χέρια και πόδια, κάπως ξερακιανή, αλλά ζόρικη. Στα 15-16, όπως όλες τους. Η πρώτη που έβγαινε ραντεβού μήνες τώρα. Ο Σάκης την περίμενε το μεσημέρι στην άλλη γωνία κι οι άλλες μαθήτριες έτρεχαν από πίσω της να τον δούνε. Τα σχόλια έδιναν κι έπαιρναν. Ήταν ο πρώτος έρωτας της τάξης.

Ο καθηγητής φώναξε την πρώτη μαθήτρια, τη Μαρία, στο γραφείο του και τη ρώτησε.

«Τι συμβαίνει με το «Οσάκις»; Γιατί αυτή η αντίδραση;»

«Δεν ξέρω, κύριε. Στο δικό μου θρανίο δεν ξέρουμε τίποτα. Το πήραν έτσι φαίνεται και το διασκεδάζουν» του απάντησε.

Ρώτησε κι άλλες μαθήτριες. Μερικές δεν κρατήθηκαν και γελούσαν. Ο καθηγητής προσπάθησε να βγάλει από το λεξιλόγιό του τη λέξη «Οσάκις».

Αυτή όμως αντιστεκόταν. Του έβγαινε αυθόρμητα, έστω και με κάποια καθυστέρηση. Τότε, όμως, γινόταν πανζουρλισμός. Σαν να την είχε στερηθεί η τάξη και ξεσπούσε «Ο Σάκης! Ο Σάκης!», φώναζαν ακόμα πιό δυνατά και γελούσαν με την καρδιά τους. Γιατί ήταν υπόθεση καρδιάς και όχι γραμματικής».
(Νεοελληνική Γλώσσα, Α’ Γυμνασίου, τετ. εργασιών, σελ. 16).

Άλλο χαρακτηριστικό μάθημα είναι το: «Το θέλγητρο της Ανδαλουσίας» (Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Α’ Γυμνασίου). Γράφει: «Η Ανδαλουσία είναι μία γυναίκα του λαού, κρουστή και μελαψή, με κόκκινα χείλια και φλογερό βλέμμα, που αγαπάει τη ζωή, το χορό και το τραγούδι, μία γυναίκα όλη χυμούς και ζωτικότητα... δίνει ερωτικές συνεντεύξεις μέσα στις εκκλησιές» (σελ.114). «Ανδαλουσία! Ανδαλουσία... Ανθισμένος τόπος... που ρυθμίζουν τους ηδονικούς χορούς των τσιγγάνων... θρησκευτικές λιτανείες που περιφέρουν γλυκερές Παναγίες ντυμένες σαν κούκλες και γεμάτες δαντέλες και μαργαριτάρια, ακολουθούμενες από μετανοούντες που κρύβουν το πρόσωπό τους μέσα σε κουκούλες μοναχών και που, όταν περνάν κάτω από τα παράθυρα της αγαπημένης τους γυναίκας, χτυπούν το κορμί τους με βίτσες...» (σελ. 115).

Στο ίδιο βιβλίο, σελ. 124, διαβάζουμε έναν «εξαιρετικό» ορισμό της πατρίδας μας: «...ήταν η Ελλάδα μία γυναίκα τόσο προκλητική σεξουαλικά που έπρεπε να την ερωτευτώ σωματικά κι απελπισμένα...», κάποιου Άγγλου συγγραφέα.

Μάθημα «Νεοελληνική Γλώσσα» (σελ. 148). Εδώ εμφιλοχώρησε ένα τραγούδι, το οποίο μπορεί να το ακούσει κάποιος τις μεταμεσονύκτιες ώρες σε κάποιο ξενυχτάδικο για χασομέρηδες, αλλά σε σχολική τάξη ουδείς σοβαρός παιδαγωγός θα το παρουσίαζε και μάλιστα σε βιβλίο. Κείμενο:

«Αμα ξυπνήσεις και έχει βγάλει ουρά/αν κοιταχτείς και έχεις βγάλει βυζιά.../Don’t worry be happy/Άμα η κόρη σου σε λέει μπαμπά ενώ ο γυιός σου/ σε φωνάζει μαμά.../Don’t worry be happy» και λοιπά και λοιπά.

Ερώτηση: Καθηγητής που θα διαβάσει τον στίχο «αν κοιταχτείς και έχεις.... δεν κινδυνεύει με οριστική απώλεια της σοβαρότητάς του; Από πότε η χυδαιότητα και η αισχρολογία ανήκουν στα γνωστικά πεδία του σχολείου;

Δρέπουμε τους καρπούς μιάς Παιδείας, μιάς αγωγής που προβάλλει, «διδάσκει» την διαφθορά, την λαγνεία. Ας τα σεκφτούν αυτά οι γονείς, ας τα διαβάσει αυτά κάποιος Εισαγγελέας.

Και ένα τελευταίο σκύβαλο. Στο Τετράδιο Εργασιών Γ’ Γυμνασίου, σελ. 73, σε κείμενο με τίτλο «Παρα πλανητικά», οι μαθητές μυούνται και στην αστρονομία, τα ζώδια και τα ωροσκόπια από τον «μέγα παιδαγωγό» Κώστα Λεφάκη, τον γνωστό τηλεαστρολόγο. Διαβάζω: «Ο Άρης θα εμπνεύσει πολύ κόσμο πάνω σε νέους σκοπούς. Οι σκοποί αυτοί ίσως να είναι ερωτικοί... Αυτόν τον μήνα οι συμπτώσεις θα ενισχύσουν τις ερωτικές σχέσεις...». Λεφάκη βρίσκεις σ’ αυτά τα βιβλία! Που είναι όμως τα μεγάλα πνευματικά αναστήματα του τόπου;

Το θέμα είναι τι κάνουμε; Ο άγιος Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης στο βιβλίο του «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο» (σελ.307), έλεγε: «Το έργο του δασκάλου είναι ιερό. Έχει μεγάλη ευθύνη και, αν προσέξη, μπορεί να πάρη μεγάλο μισθό από τον Θεό. Να φροντίζη να διδάσκη στα παιδιά τον φόβο του Θεού. Πρέπει να βρουν τρόπο οι εκπαιδευτικοί να περνάνε κάποια μηνύματα στα παιδιά για τον Θεό και για την Πατρίδα. Ας σπείρουν αυτοί τον σπόρο, και ας μην τον δουν να βλαστάνη. Τίποτε δεν πάει χαμένο, κάποια στιγμή θα πιάση τόπο».

Υπάρχει ελπίδα αλλά, πρώτον «θέλει μελτέμι γερό, γεννημένο στην Τήνο, που να ‘ρθει με την ευχή της Παναγίας να καθαρίσει τον τόπο απ’ όλων των λογιώ της Τουρκιάς και της γηραιάς Ευρώπης τα απομεινάρια». (Ελύτης).

Και δεύτερον «απ’ έξω μαυροφόρ’ απελπισιά και χειροπιαστό σκοτάδι»: Κρυφό Σχολειό. Ένα σε κάθε ενορία, στα οποία θα διδάσκουν δάσκαλοι με ψυχή και Χριστό. Η Εκκλησία πάντα στάθηκε ελληνοσώτειρα. Οι άμβωνες να σταματήσουν τις ιερές μουρμούρες. Η Πατρίδα χάνεται, το ποίμνιο ποδοπατείται. Οι καιροί απαιτούν Πατροκοσμάδες και επισκόπους Γερμανούς που σηκώνουν λάβαρα. Την Πατρίδα το ’21 δεν την ελευθέρωσε η Ευρώπη και οι...θεσμοί της. Την ανέστησε η μαγιά, τα πνευματικοπαίδια του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, των Δασκάλων του Γένους, των Νεομαρτύρων.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

H «νέα» Ευρώπη ξαναβρίσκει τον παλιό φασιστικό της εαυτό

Παιχνίδια με ΝΑΤΟϊκή «αλληλεγγύη»

Του Μάριου Ευρυβιάδη

Έχει προγραμματιστεί στις 8-9 Ιουλίου στη Βαρσοβία της Πολωνίας η εαρινή Σύνοδος του ΝΑΤΟ. Θα λάβει χώρα μέσα στο Εθνικό Στάδιο της χώρας χωρητικότητας 72 χιλ. θεατών. Η Σύνοδος του 2016 θα είναι η μεγαλύτερη στην ιστορία της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας. Θα συμμετάσχουν τα 28 μέλη του ΝΑΤΟ, τα 26 συνεταιρικά (partners), αλλά και οργανισμοί όπως τα Ηνωμένα Έθνη, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο κ.λπ.

Στο καταστατικό του, τη «Συνθήκη της Ουάσινγκτον του 1949», το ΝΑΤΟ αυτοπροσδιορίζεται ως Διεθνής Περιφερειακός Οργανισμός -αποφεύγοντας επιμελώς την προσδιοριστική φράση «στρατιωτική συμμαχία»- που δρα μέσα στο πλαίσιο της Χάρτας του ΟΗΕ. Το δε προοίμιο της Συνθήκης του 1949 ξεπερνά κατά πολύ το αντίστοιχο της Χάρτας του ΟΗΕ ως προς τη δέσμευση και αφοσίωση των μελών του για τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφαλείας.

Ως οικοδεσπότης, η Πολωνία, προσπαθεί να «επιβάλει» την ατζέντα της Συνόδου ζητώντας την εγκατάσταση ΝΑΤΟϊκής στρατιωτικής βάσης στο έδαφός της – μαζί με αμερικανικά στρατεύματα. Ζητά επίσης και την επίσημη κατάργηση της Συμφωνίας του 1997 μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας (NATO – Russia Founding Act) η οποία εγκαθιστά ένα πλαίσιο συνεργασίας μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Η συμφωνία αυτή αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο συνεργασίας των δύο μερών, αφού επιτρέπει στη Μόσχα να συμμετέχει σε συνεδριάσεις των επιτροπών του ΝΑΤΟ, χωρίς όμως, ως μη μέλος, να έχει δικαίωμα ψήφου. Η συμφωνία θεωρήθηκε ως κορυφαία στιγμή στις σχέσεις των δύο μερών, όταν συνομολογήθηκε, και ως το κορυφαίο μέτρο οικοδόμησης εμπιστοσύνης ανάμεσα στα μέλη του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας.

Στην προσπάθειά της να επιβάλει τη δική της ατζέντα, η Πολωνία έχει ήδη καταργήσει μονομερώς τη Συμφωνία του 1997. Κατά τη Βαρσοβία, η συμφωνία δεν δεσμεύει την Πολωνία. Η πράξη αυτή δεν είναι έγκυρη και για αυτό η Πολωνία θα επιχειρήσει την επίσημη κατάργησή της από τη ΝΑΤΟϊκή Σύνοδο.

Ο δεύτερος στην ιεραρχία του ΝΑΤΟ, ο Αμερικανός αξιωματούχος Alexander Vershow, μας προϊδέασε με μήνυμά του, στις 3 Ιουνίου, πως η επερχόμενη σύναξη «εξελίσσεται ως η πιο σημαντική ΝΑΤΟϊκή συνάντηση κορυφής, δεδομένης της τρέχουσας κατάστασης στο (διεθνές) περιβάλλον ασφάλειας».

Τι λέτε να εννοεί ο «ποιητής»; Θα αποδεχτούν οι ΝΑΤΟϊκοί σύνεδροι την πολωνική ατζέντα; Η Μόσχα έχει ήδη προειδοποιήσει πως η υιοθέτηση της ατζέντας της Πολωνίας θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου στην Ευρώπη, και όχι μόνο.

Η εκτίμησή μου είναι πως στη Σύνοδο θα πρυτανεύσει η φρόνηση. Και πως ευρωπαϊκά ΝΑΤΟϊκά κράτη, όπως κυρίως η Γερμανία, η Γαλλία και πιθανόν η Βρετανία, θα λειτουργήσουν «αναχωματικά», ώστε να περιοριστεί το αντιρωσικό μένος κρατών όπως της Πολωνίας, η οποία έχει ως συμμάχους της χώρες της «νέας Ευρώπης», δηλ. τις ΝΑΤΟϊκές χώρες της Βαλτικής, τη Βουλγαρία, την Ουγγαρία, τη Ρουμανία κ.λπ.

Όμως δεν θα στοιχημάτιζα πως θα πρυτανεύσει η σωφροσύνη στη Βαρσοβία στις 8-9 Ιουλίου. Διότι, όπως δυστυχώς διαπίστωσε ένας μεγάλος πολιτικός στοχαστής του περασμένου αιώνα, ο Γάλλος Raymond Aron, θα ήταν πολύ διαφορετική η ιστορία του 20ού αιώνα στην Ευρώπη εάν οι ηγέτες της λάμβαναν αποφάσεις με βάση τη λογική και όχι με βάση τα πάθη τους.

Δυστυχώς είναι τα πάθη -πολιτικά και μη- που φαίνεται πως καθοδηγούν ένα μεγάλο μέρος της αυτοπροσδιοριζόμενης ως «ευρωατλαντικής ελίτ», αναφορικά με τη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια και ειδικά στο μείζον ζήτημα για τη συνεργασία και ασφάλεια στην Ευρώπη – που είναι και το διακηρυγμένο ζητούμενο της ΝΑΤΟϊκής συμμαχίας.

Κάτι γνώριζαν περισσότερο από τους Πολωνούς, το 1997, εκείνα τα ΝΑΤΟϊκά κράτη που συνέβαλαν στη συνομολόγηση της Συμφωνίας του 1997 με τη Ρωσία. Γνώριζαν αυτό που έμαθαν από την Ιστορία ηγέτες-γίγαντες της Ευρώπης, όπως ήταν ο Πρωσο-γερμανός Μπίσμαρκ του 19ου αιώνα και ο Γάλλος Ντε Γκολ του 20ού: πως δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη στη Ευρώπη με τη συνεχή δαιμονοποίηση της Ρωσίας και του ρωσικού λαού (Σήμερα η γενέτειρα του Μπίσμαρκ, η Πρωσία, δεν υπάρχει στο χάρτη της Ευρώπης. Μέρος της είναι το Καλίνινγκραντ που αποτελεί ρωσική επικράτεια -εξοπλισμένη σαν αστακός- στην «καρδιά» της ΝΑΤΟϊκής Ευρώπης. Η Πρωσία εξαφανίστηκε από τον χάρτη ως συνέπεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, διότι οι επίγονοι τού Μπίσμαρκ αγνόησαν το περίφημο «σύστημα συμμαχιών» του και επιτέθηκαν εναντίον της Μόσχας).

Έναν ακριβώς μήνα πριν τη ΝΑΤΟϊκή Σύνοδο, άρχισαν στην Πολωνία τα μεγαλύτερα ΝΑΤΟϊκά γυμνάσια από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, διάρκειας δέκα ημερών (7-17 Ιουνίου). Σε αυτά συμμετέχουν 14.000 Αμερικανοί στρατιώτες. Συνολικά συμμετέχουν 31.000 στρατιώτες, 100 αεροπλάνα, 12 πολεμικά πλοία και περισσότερα από 3.000 τεθωρακισμένα και άλλα οχήματα. Συμμετέχουν συνολικά 24 μέλη του ΝΑΤΟ και πέντε «συνεταιρικά». Δεν συμμετέχουν, κατά πληροφορίες, παραδοσιακές ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις όπως η Γερμανία και η Γαλλία (ούτε και χώρες όπως η Ελλάδα) και αυτό ίσως να έχει τη σημασία του.

Ο κωδικός της άσκησης είναι «Ανακόντα 16». Είναι, διαβάζουμε, στην ιστοσελίδα του ΝΑΤΟ μια «αμυντική» άσκηση που δεν στρέφεται εναντίον… της Ρωσίας, αλλά εναντίον κρατών που είναι «παρίες» στο διεθνές σύστημα. Πριν μόλις έναν χρόνο μας έλεγαν πως ένα τέτοιο κράτος ήταν το Ιράν το οποίο απειλούσε, τάχατες, με βαλλιστικούς πυραύλους την Ευρώπη του ΝΑΤΟ και κράτη όπως την… Πολωνία. Και πως για τον λόγο αυτό έπρεπε να εγκατασταθούν αντιπυραυλικά συστήματα και ραντάρ σε κράτη της Ευρώπης – στη Βουλγαρία, στη Ρουμανία και στην… Πολωνία.

Όμως το Ιράν δεν είναι πλέον κράτος «παρίας», αφού τον τελευταίο χρόνο έχει συνάψει συμφωνία με τις μεγάλες δυνάμεις αναφορικά με τη διαχείριση του πυρηνικού του προγράμματος.

Η άσκηση «Ανακόντα 16» στοχεύει τη Μόσχα. Αυτή θέλει να καταπιεί το μεγάλο ερπετό. Ή, κατά την πιο ήπια ερμηνεία, να την «εκφοβίσει». Να της στείλει, δηλαδή, «κάποιο μήνυμα», όπως λένε στην κλισέ γλώσσα της διπλωματίας και στο λεξιλόγιο του καταναγκασμού και του εκβιασμού.

Και για τον λόγο αυτό έχουμε και «επιμέρους» ΝΑΤΟϊκά γυμνάσια στην ανατολική Τουρκία την περίοδο αυτή. Αλλά έχουμε και την ανάπτυξη, για πρώτη φορά εδώ και χρόνια, δύο αμερικανικών αεροπλανοφόρων στη Μεσόγειο: του Harry S. Truman και του Dwight D. Eisenhower. Ανεπίσημα οι Αμερικάνοι παραδέχονται πως η διπλή αυτή ανάπτυξη στέλνει πολύ συγκεκριμένο μήνυμα προς το Κρεμλίνο, πως δεν έχει το «ελεύθερο» στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ – στην ανατολική Μεσόγειο και στο μέτωπο της Συρίας.

Με ανοχή της "παλιάς" η «νέα» Ευρώπη ξαναβρίσκει τον παλιό φασιστικό της εαυτό

Η «διπλωματία των κανονιοφόρων» αποτελεί απαραίτητο εργαλείο της καταναγκαστικής διπλωματίας (coercive diplomacy). Με μπροστάρηδες τους Πολωνούς, η ευρωατλαντική συμμαχία πιστεύει πως μπορεί να πετύχει εκεί που απέτυχε ο ναζισμός του Χίτλερ, για να περιοριστώ σε μόνο ένα ιστορικό παράδειγμα.

Η μεγάλη τραγωδία στην Ευρώπη σήμερα είναι πως με την ανοχή, δυστυχώς, της «παλιάς» Ευρώπης, η «νέα» Ευρώπη ξαναβρίσκει τον παλιό φασιστικό της εαυτό. Και όπως στη διάρκεια του Μεσοπολέμου (1919-1939) και ειδικά τη δεκαετία του 1930, κράτη όπως η Πολωνία, κράτη της Βαλτικής, της Βαλκανικής και κράτη όπως η Ουκρανία -αυτή και αν είναι «κράτος παρίας»- έχουν συμπεριφορές σε μια σειρά από διεθνή ζητήματα όπως π.χ. το Μεταναστευτικό, αλλά και στις σχέσεις τους με τη Μόσχα, που δεν διαφέρουν ποσώς από τη συμπεριφορά των φασιστικών κρατών που μας οδήγησαν στις εκατόμβες και τις θηριωδίες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Για μια χώρα όπως είναι η Πολωνία η τραγωδία είναι διπλή. Η Πολωνία είναι μια χώρα που στην ιστορική της διαδρομή «εξαφανίστηκε» πολλές φορές από τον ευρωπαϊκό χάρτη. Ξεχνώντας σήμερα το αντισημιτικό/ρατσιστικό αλλά και φασιστικό της παρελθόν, η Πολωνία νομίζει πως μέσω τρίτων -όχι των δικών της δυνάμεων- θα αποκαταστήσει τις ιστορικές αδικίες που υπέστη λόγω των συγκρουσιακών της σχέσεων με άλλα ευρωπαϊκά κράτη – ένα μόνο εκ των οποίων είναι η Ρωσία.

Στη Βαρσοβία αυτοπαραμυθιάζονται και πιστεύουν πως το ΝΑΤΟ είναι όντως μια «παραδοσιακή» στρατιωτική συμμαχία που προσφέρει «αλληλεγγύη», παράγει ασφάλεια για τα μέλη της και πως έχει «ρήτρα πολέμου» στη βάση της αρχής «ένας για όλους και όλοι για έναν».

Τίποτα τέτοιο δεν ισχύει. Αυτό είναι ξεκάθαρο στη Συνθήκη της Ουάσινγκτον του 1949 αλλά και στις σχετικές συζητήσεις το 1949 στο αμερικανικό Κογκρέσο. Το γεγονός πως δεν υπάρχει στρατιωτική αρωγή και αλληλεγγύη στο ΝΑΤΟ, θα γίνει κατανοητό από τον τελευταίο Πολωνό που θα πολεμά, λόγω των πολιτικών του «παθών» και που -ματαίως- θα περιμένει ΝΑΤΟϊκή αλληλεγγύη από αυτούς που, εκ του ασφαλούς, τον ενθαρρύνουν σε πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς στον 21ο αιώνα στην καρδιά της Ευρώπης.

Πηγή PhileNews, ΜΙgnatiou

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Άρχισε η δεύτερη εισβολή λαθρομεταναστών στα νησιά του Αιγαίου;

Οι αυξημένες αφίξεις προσφύγων - μεταναστών 

στα νησιά ανησυχούν τις αρχές

Με 226 πρόσφυγες και μετανάστες να αποβιβάζονται στις ακτές των νησιών κύλησε το Σαββατοκύριακο στο βόρειο Αιγαίο. Συγκεκριμένα από το πρωί του περασμένου Σαββάτου και μέχρι σήμερα Δευτέρα 13 Ιουνίου, στη Λέσβο συνολικά αποβιβάσθηκαν 108 άτομα, στη Χίο 53 και στη Σάμο 65.

Το γεγονός, όπως χαρακτηριστικά είχε μεταδώσει χθες το ΑΠΕ-ΜΠΕ με αφορμή τρεις βάρκες με πρόσφυγες και μετανάστες που είχαν φτάσει στις ακτές της βόρειας Λέσβου και ανοικτά της Μυτιλήνης, έχει αναστατώσει τις αρχές.

Μάλιστα ανώτερο στέλεχος των ελληνικών διωκτικών αρχών επαναλαμβάνει, λαμβάνοντας πλέον υπόψη συνολικά τις κινήσεις στο βόρειο Αιγαίο, πως είναι «ανησυχητική η κινητικότητα του διημέρου, γιατί δείχνει πως η τουρκική πλευρά δείχνει πως σταμάτησε να ελέγχει διόδους μεταναστών προς τις ακτές».
Συμπλήρωσε δε πως φαίνεται ότι «μειώθηκαν και οι έλεγχοι από την τουρκική ακτοφυλακή στη θάλασσα».

Σήμερα το πρωί στη Λέσβο σε εφαρμογή της συμφωνίας ΕΕ- Τουρκίας βρισκόταν εγκλωβισμένοι 2.974 πρόσφυγες και μετανάστες. Στη Χίο 2.495. Και στη Σάμο 1.103. Συνολικά στα νησιά βρισκόταν 6.572 άτομα. Σ. Μπαλάσκας, ΑΠΕ-ΜΠΕ, Λέσβος

Σ. Μπαλάσκας, ΑΠΕ-ΜΠΕ, Λέσβος
Πηγή MIgnatiou

Διαβάστε επίσης: "Το νέο κύμα από την Τουρκία"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Αξιοπρέπεια και… φιλότιμο στην Ελλάδα των Μνημονίων!

Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος

«Η αναζήτηση της Αξιοπρέπειας» (The Quest for Dignity) ήταν ένα βιβλίο 84 σελίδων που συνέγραψα με τον καθηγητή Robert E. Stanfield όντας επίκουρος καθηγητής του Πανεπιστημίου Bryant, του Rhode Island το οποίο και το δημοσίευσε το 1970.

Το μικρού μεγέθους εκείνο βιβλίο αφορούσε στα αποτελέσματα μιας μεγάλης έρευνάς μας με κατοίκους της Πολιτείας, Λευκούς, Νέγρους, Ισπανόφωνους, Ιταλούς και άλλους που ζούσαν κάτω από τα όρια της φτώχειας, άνεργοι και εξαρτημένοι από Κρατικές κοινωνικές παροχές.

Ο τίτλος είχε προκύψει από συνέντευξή μου με έναν νεαρό Νέγρο που μου είπε ότι πέρα από την εργασία, το μεροκάματο και καλύτερες συνθήκες διαβίωσης εκείνο που είχε ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΗ αξία ήταν η…ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ!
Αυτήν έψαχνε!...

Ελλάδα, Ιούνιος του 2016…
Αγωνία για τη δανειακή δόση,
Δάκρυα για την Αγιά-Σοφιά και...
Τσάμικος «τσαμπουκάς»!...

Κάποτε στην Πατρίδα μας είχαμε μια έννοια πολύτιμη, αλλά τώρα πια δυσεύρετη στην Ελλάδα των ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ:
την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, δηλαδή την αίσθηση που είχε ο κάθε Έλληνας, Ελληνίδα και τα παιδιά μας ότι οι άλλοι μας σέβονται και ότι υποκειμενικά νιώθουμε πως έχουμε κάποια αξία!.. 

Στην πατρίδα μας, πέρα από τα θαλασσόβρεχτα ακρογιάλια, τον καταγάλανο ουρανό, τα ρομαντικά ηλιοβασιλέματα, υποτίθεται ότι «είχαμε» (αποφεύγω επιμελώς τον… ενεστώτα) και το μοναδικό στην υφήλιο χαρακτηριστικό γνώρισμα που το ονομάζουμε...φιλότιμο και δεν μεταφράζεται σε άλλη γλώσσα με…τίποτε!

Δυστυχώς από τον Απρίλιο του 2010 και μετά, με τον Δράκουλα που, πριν την Κυβέρνηση «Πρώτη φορά Αριστερά», άκουε στο όνομα «τρόικα» και τώρα στο όνομα «θεσμοί», ΔΕΝ μας έμεινε καθόλου όρεξη να συζητήσουμε τις έννοιες της αξιοπρέπειας και του φιλότιμου;

Γενιές ολάκερες γαλουχηθήκαμε με τούτη τη μοναδική στον κόσμο έννοια, την πλέον δυσνόητη σε κάθε άλλη γλώσσα που μιλιέται στον πλανήτη μας το... φιλότιμο!

Τώρα κάπου τα μπερδέψαμε με τους χρόνους και το συντακτικό, με τις σύγχρονες κοσμοθεωρίες ντόπιες ή από Εσπερία - και τώρα τελευταία και από Άπω Ανατολή προερχόμενες - και τα τρέχοντα συστήματα αξιών και, αναρωτιέται κανείς, εύλογα:
ΦΙΛΟΤΙΜΟ έχουμε; Είχαμε; Νομίζουμε, μήπως, ότι είχαμε;
ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ έχουμε; Είχαμε; Νομίζουμε, μήπως ότι είχαμε;

Βλέπετε φίλοι αναγνώστες, καλοί μου συμπατριώτες, ότι οι «αφιλότιμες» έννοιες δεν είναι μόνο δυσνόητες για τους ξένους, αρχίζουν να γίνονται «αγαθά σε… ανεπάρκεια» δυστυχώς και για εμάς τους ντόπιους...

Πέρασαν κιόλας 74 μήνες (έξι ολόκληρα χρόνια από τον Απρίλιο του 2010 και το διάγγελμα του κ Παπανδρέου από το Καστελόριζο) και κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω, ή βλέπω σε τηλεοπτικά πάνελ τους κομματικούς ηγέτες της πολιτικής μας ζωής να παρουσιάζουν τις αντικρουόμενες προσπάθειές τους να μας σώσουν από πτώχευση και πείνα, να μας βοηθήσουν να…χωνέψουμε όσα «μαζί φάγαμε» μου έρχονται στα μάτια ποτάμια δάκρυα...

Κάθε φορά που συνειδητοποιώ με ποια χρηματικά ποσά αμείβονται οι άνδρες και οι γυναίκες των Ενόπλων μας Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας και του Πυροσβεστικού Σώματος αναρωτιέμαι ΓΙΑΤΙ οι δημοσιογράφοι με τους παχυλούς, και μερικοί αστρονομικούς, μισθούς ΔΕΝ μας λένε τίποτε σχετικό;

Μας είπανε ποτέ ποιος ήταν ο μισθός του ήρωα Ηλιάκη ή το μηνιάτικο που παίρνουν η χήρα και τα ορφανά του για να το συγκρίνουμε με τις αμοιβές των Βουλευτών και τις «επαξίως κερδηθείσες» ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ τους την ώρα που έχουν και συνεχίζουν να πετσοκόβουν τις δικές μας;

Την ΕΘΝΙΚΗ και ατομική ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ των Ελλήνων και το ελληνοπρεπές, το μοναδικό ΦΙΛΟΤΙΜΟ, βρε παιδιά, αφήνετε και τα τσαλακώνουν, τα ξέσκισαν σαν μια σελίδα χαρτιού και τα ποδοπατούν καθημερινά στα κάθε λογής «Euro-Working-Groups» σαν σκουπίδια οι Δανειστές μας! 

Είμαι αθεράπευτα ρομαντικός και Dum spiro spero (Όσο αναπνέω ελπίζω...) 

Ότι κάποια μέρα θα ξυπνήσει και πάλι στις ψυχές των 300 της Βουλής, του Πολιτικού Συστήματος και των Οικονομικών «Παραγόντων» το ευλογημένο ελληνικό...ΦΙΛΟΤΙΜΟ και θα θυμηθούν την πατροπαράδοτη ελληνική ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ…

Εσείς τι λέτε, μάταια ΕΛΠΙΖΩ, συμπατριώτες μου;

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Ο δικτάτορας Ερντογάν και οι ευθύνες του τουρκικού λαού

Τι είναι αυτό που επιτρέπει στον Ερντογάν να έχει την υποστήριξη της πλειοψηφίας του τουρκικού λαού, παρά την καταπάτηση δικαιωμάτων και ελευθεριών;

Το ίδιο ερώτημα θα μπορούσε να υπάρξει και για τον πρώην πρωθυπουργό των Σκοπίων, Ν. Γκρούεφσκι, και άλλους «δημοκρατικούς» δικτάτορες. Τι είναι αυτό που επιτρέπει στον Ερντογάν να τυγχάνει της υποστήριξης της πλειοψηφίας του τουρκικού λαού (με 50% εξελέγη πρόεδρος).

Είναι προφανές, πως σε μια δημοκρατική -έστω και κατ’ επίφαση- χώρα, δεν μπορεί θεωρητικώς να υποστηριχθεί πως οι πολιτικοί παραπλανούν τον λαό, επειδή αν τούτο γίνει δεκτό, τότε θα υπάρχει επίσημη αναγνώριση ύπαρξης ατελούς πολιτεύματος, στο οποίο δεν εκλέγονται αξιοκρατικώς οι εκπρόσωποι του λαού, αλλά επιβάλλονται με την χρήση αθέμιτων μέσων.

Ποιος θα το ομολογήσει δημοσίως; Ούτε οι πολιτικοί βεβαίως, αλλά ούτε και κάποιος από τους ψηφοφόρους, όταν έκαστος εξ ημών θεωρούμε εαυτόν ευφυή και ικανόν («ας ήμουν εγώ και θα έβλεπες…») και όχι αφελή, ώστε να τον εμπαίζουν. Ως εκ τούτου, διαφωνώ πλήρως με το υποστηριζόμενο, πως «άλλο είναι η ηγεσία, άλλο είναι ο λαός». Όχι μόνον επειδή ευστόχως -πώς αλλιώς;- το διετύπωσε ο Πλάτων «κάθε λαός είναι άξιος της ηγεσίας του», αλλά και επειδή δεν μπορεί ο λαός να απολαμβάνει των επιτυχιών και να θεωρείται ανεύθυνος στις αποτυχίες.

Ο μαρξισμός, ως γνωστόν, υπό οιαδήποτε ερμηνεία του, δεν αναγνωρίζει την καταλυτική συμμετοχή της ηγεσίας στα δρώμενα, υποστηρίζοντας ότι «την ιστορία την γράφουν οι λαοί». Μάλιστα δε, σε προηγούμενες δεκαετίες, όταν ο Ριζοσπάστης έγραφε πως ο Μέγας Αλέξανδρος είναι «το μαύρο πρόβατο της ελληνικής ιστορίας, επειδή έκανε κατακτητικό πόλεμο», υπήρξαν αντιπαραθέσεις στον Τύπο της εποχής, για το ποιος πήγε στα έγκατα της Ασίας, ο Αλέξανδρος ή οι Μακεδόνες;

Δεν θα μείνω σ’ αυτό, αλλά οφείλω να απαντήσω στους λαϊκιστές πολιτικούς, ότι αν ο λαός μόνον γράφει ιστορία και όχι ομού λαός και ηγέτης, τότε θα πρέπει να υποστηρίξουν πως στο Μνημόνιο δεν μας οδήγησαν ανίκανοι και λαοπλάνοι πολιτικοί, αλλά «ο λαός», αφού εμείς «γράφουμε την ιστορία». Δεν μπορεί, ως λαός, να απολαμβάνουμε τους καρπούς της νίκης, παραμερίζοντας την ηγεσία, αλλά στις ήττες, δεν φταίμε εμείς, αλλά οι ηγέτες που μας παραπλάνησαν. Ή και τα δύο πρέπει να συμβούν, ή κανένα.

Υπ’ αυτό το πρίσμα θεωρώ αντιεπιστημονικό και λαοπλάνο τον ισχυρισμό, ότι η εχθρική στάση της Τουρκίας έναντί μας εκπορεύεται από την ηγεσία, ενώ οι λαοί μεταξύ τους αλληλοαγαπιούνται. Θα πρέπει να απαντήσουν, αν τους 353.000 Ποντίους και το ένα περίπου εκατομμύριο των άλλων κατατρεγμένων Ελλήνων, αν τους έσφαξαν ή τους κακοποίησαν οι λίγες δεκάδες ηγητόρων, ή οι χιλιάδες Τούρκοι «εκ του λαού». Οι ηγέτες βίαζαν τις Ελληνίδες στην Κύπρο;

Ως προς δε την ύπαρξη άρρηκτου δεσμού Ερντογάν και λαού, είναι προφανές ότι οφείλεται σε αμοιβαίο συμφέρον. Η συντριπτική πλειονότητα των Τούρκων αν δεν συμφωνεί, τουλάχιστον δεν αντιδρά στην καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στην στέρηση ελευθερίας της έκφρασης, του λόγου και της άποψης, στην φυλάκιση δημοσιογράφων, στο κλείσιμο εφημερίδων και στον αυταρχισμό της διοίκησης, που είναι μόνο μερικά από τα χαρακτηριστικά και ενέργειες του καθεστώτος Ερντογάν στην Τουρκία.

Η βροντερή ή σιωπηλή συγκατάβαση του τουρκικού λαού είναι αυτή που δίνει δύναμη στον Ερντογάν να συμπεριφέρεται ως σουλτάνος. Σε συνέντευξή του στο TVONE ο διεθνολόγος δρ. Ζήνων Τζιάρρας, θέτει το ερώτημα, για ποιο λόγο ο Τούρκος Πρόεδρος συνεχίζει να αποτελεί την επιλογή των πολιτών, απαντώντας ότι ένας από τους βασικούς λόγους είναι οικονομικός. Ο Ερντογάν κατάφερε να ανοικοδομήσει μια οικονομία, που είχε μόλις βγει από σοβαρή κρίση (2000-2001) εντάσσοντας τη χώρα στις 20 ισχυρότερες οικονομίες του κόσμου.

Έτσι είναι πράγματι, που σημαίνει πως αφού επιτεύχθηκε η διεύρυνση της μεσαίας τάξης, και υπήρξε και μια ραγδαία οικονομική ανάπτυξη υπό τη μορφή επενδύσεων, επιχειρηματικότητας και έργων υποδομής, ο κάθε Τούρκος, αδιαφορεί πλήρως για το αν σκοτώνονται διαδηλωτές, παιδιά και γυναίκες στις κουρδικές περιοχές, φιμώνεται ο Τύπος, και τόσα άλλα που συμβαίνουν. Και όσο έχει χρήματα στο πορτοφόλι του, θα δίνει την ψήφο του στον δικτάτορα Ερντογάν.

Βεβαίως, ο Ερντογάν, όπως είπε ο Ζήνων Τζιάρρας, έτυχε -και ακόμα τυγχάνει- της στήριξης ενός μεγάλου μέρους της τουρκικής κοινωνίας, που έχει συντηρητικές τάσεις. Πρόκειται, για το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που ήταν κατά κανόνα ιδεολογικο-πολιτικά καταπιεσμένο από τις ελίτ του στρατο-γραφειοκρατικού κατεστημένου, το οποίο εφάρμοσε, ή μάλλον επέβαλε, ένα ιδιότυπο κοινωνικο-πολιτικό πρόγραμμα εκκοσμίκευσης και εκμοντερνισμού στα αυταρχικά πρότυπα του Μουσταφά Κεμάλ.

Κοντά σ’ αυτά, αν προστεθεί και η αδυναμία της αντιπολίτευσης να συν-ενώσει τις δυνάμεις της -όπως συμβαίνει και στα Σκόπια- ο Ερντογάν θα «χειραγωγεί» το εκλογικό αποτέλεσμα υπέρ του, χρησιμοποιώντας και το «εθνικιστικό χαρτί» -προσελκύοντας δηλαδή εθνικιστικές (αλλά και αναποφάσιστες) ψήφους- κεφαλαιοποιώντας κοινωνικά αισθήματα φόβου, στρεφόμενος κατά μειονοτήτων, όπως είναι οι Κούρδοι ή δημιουργώντας κρίσεις στο εξωτερικό. Είχα αναφερθεί επ’ αυτού παλαιότερα, με τον όρο της πολιτικής κοινωνιολογίας «συσπείρωση γύρω από την σημαία», σε ανώμαλες καταστάσεις.

Επομένως, ο Ερντογάν θα χάσει την ισχύ του, μόλις φανούν τα αποτελέσματα της οικονομικής κατάρρευσης, που δεν φαίνεται να αργεί, είτε με μια αποτυχία του στα διάφορα μέτωπα που άνοιξε με ένοπλες συγκρούσεις. Τότε ο λαός μπορεί και να τον «κρεμάσει». Ως ότου όμως συμβεί αυτό, ο τουρκικός λαός είναι συνυπεύθυνος, επειδή στηρίζει ένα αιμοσταγές δικτατορικό καθεστώς, και κανείς λαϊκιστής δεν μπορεί να τον απαλλάξει των ευθυνών του. Άλλωστε, αυτό λέγει η μαρξιστική ιδεολογία, ότι «οι λαοί γράφουν την ιστορία».

Μακεδών
Πηγή Voria

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Τουρκάλα βουλευτής Γερμανίας: "Να απαγορευθεί η είσοδος του Ερντογάν στην Ευρώπη"!

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Δημοσιογράφος - Συγγραφέας - Τουρκολόγος

Ιδιαίτερα σκληρή προς τον πρόεδρο της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν, ήταν η τουρκικής καταγωγής βουλευτίνα του γερμανικού Φιλελεύθερου Αριστερού Κόμματος, Sevim Dağdelen, η οποία σχολιάζοντας τις κυρώσεις της Τουρκίας στους Τούρκους βουλευτάς του γερμανικού κοινοβουλίου επειδή ψήφησαν την αναγνώριση της αρμενικής γενοκτονίας, ζήτησε από την γερμανική κυβέρνηση να απαγορέψει την είσοδο Ερντογάν στην Γερμάνια και κατά προέκταση και στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Μάλιστα! (Αλήθεια θα τολμούσε κάτι τέτοιο να το ζητήσει κάποιος Έλληνας ευρωβουλευτής, καθώς οι τουρκικές προκλήσεις περισσεύουν;).

Συγκεκριμένα όπως αναφέρει ο τουρκικός τύπος που επικαλείται δημοσίευμα της γερμανικής Bild, η Sevim Dağdelen, Τουρκάλα βουλευτίνα του γερμανικού κοινοβουλίου ζήτησε από τον γερμανική κυβέρνηση να απαγορεύσει την είσοδο σε όσους από την Τουρκία εξέφρασαν απειλές για βουλευτές του γερμανικού κοινοβουλίου που ψήφισαν υπέρ της αναγνώρισης της αρμενικής γενοκτονίας, συμπεριλαμβανομένου και του Ταγίπ Ερντογάν.

Όπως δήλωσε χαρακτηριστικά η Sevim Dağdelen, όχι μόνο δεν πτοείται ή φοβάται από τις τουρκικές απειλές, αλλά θα περάσει και στην αντεπίθεση κατά του ίδιου του Τούρκου προέδρου, Ταγίπ Ερντογάν, καταγγέλλοντάς τον σαν στυγνό δικτάτορα που καταπιέζει τον ίδιο του τον λαό.

Μάλιστα όπως αναφέρει η Bild, οι τουρκικής καταγωγής βουλευτές της Γερμανίας θα καταφύγουν στο ευρωπαϊκόο δικαστήριο κατά του Ερντογάν μετά τις απειλές που έχουν εκτοξευτεί ακόμα και κατά της ζωής τους.

Φαίνεται πως ο Ερντογάν εδώ… βρήκε τον δάσκαλο του!

Πηγή ΝikosΧeiladakis

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Λίγη ποίηση στην σκλάβα ζωή μας...

Γράφει ο Κώστας Μαντατοφόρος

Κατά τύχη το blog ξαναβρήκε σ' ένα παλιό βιβλίο το πασίγνωστο ποίημα του Ι. Πολέμη  ''Το κρυφό Σχολειό''.
Ανεξάρτητα αν περιγράφει ή όχι μιά πραγματικότητα, οι τελευταίοι δύο στίχοι της πρώτης στροφής οδήγησαν σε πολλές σκέψεις. 
''...τρεμάμενο τα ονείρατα αναδεύει, 
και γύρω τα σκλαβόπουλα μαζεύει...''

Εκείνα  τα σκλαβόπουλα της τουρκοκρατίας, γεννημένα στην σκλαβιά, προσπαθούσαν να πάρουν μία ιδέα του τί είναι η ελευθερία μέσα από βιβλία, και από τα λόγια των (κι αυτών γεννημένων σκλάβων) δασκάλων τους.
Πάσχιζαν να αγαπήσουν και να λαχταρήσουν κάτι που ποτέ δεν γνώρισαν, μήπως και μιά μέρα ανακατεύοντας τα όνειρα ξεπεταχτεί από ΄κει η ελευθερία, σαν Φοίνικας, αναστημένος όχι μέσα από τις στάχτες του αλλά από το αίμα το δικό τους, το αίμα των σκλάβων.

Οι σημερινοί νέοι, όσοι γεννήθηκαν την τελευταία 35ετία, είναι κι αυτοί σκλάβοι. Σκλάβοι εκ γενετής. 
Σκλάβοι ενός τρόπου ζωής και μιάς νοοτροπίας αφύσικης.
Σκλάβοι της ηθικής (της ανηθικότητας) της αρπαχτής, της λαμογιάς, του εύκολου και ύποπτου πλουτισμού...
Σκλάβοι της υπερκατανάλωσης, του life-style, του δήθεν, της μπαρούφας, της ημιμάθειας που είναι απότοκος της απόλυτης εξειδίκευσης...
Σκλάβοι της κομματοκρατίας και της κομματοκρατορίας.

Έτσι γεννήθηκαν, αυτά έμαθαν, έτσι έζησαν: ''...πικρής σκλαβιάς χειροπιαστό σκοτάδι...''
Πώς να επιθυμήσουν έναν άλλον τρόπο ζωής, πιό απλό, πιό φυσικό, πιό ανθρώπινο, πιό κοντά στην ελληνική φύση και φιλοσοφία; 
Πώς να παλέψουν για κάτι που δεν ξέρουν πώς είναι;

Κι εδώ πέφτει το βάρος βαρύ σε όσους γνώρισαν την ελευθερία της απλής, της με ανθρώπινα μέτρα ζωής και καριέρας...
Του λογικού και με την δουλειά βγαλμένου πλούτου...
Της μετρημένης, αλλά όχι μίζερης καθημερινότητας...
Την ελευθερία τής πέρα από εξεζητημένες ειδικεύσεις, εγκυκλοπαιδικής και  κοινωνικής μόρφωσης...
Του ανοιχτού μυαλού, της ουμανιστικής σκέψης.

Σαν άλλο ''κρυφό σχολειό'' (ίσως υπερβολική η σύγκριση, αλλά πάντως ταιριαστή) μέσα από τον ακόμη ελεύθερο αέρα του διαδίκτυου (υπάρχουν ''αριστερές'' σκέψεις τρόπων ελέγχου του), όσοι τυχεροί γνωρίσαμε εκείνον τον άλλο τρόπο ζωής, ή όσοι μάθαμε και ενστερνιστήκαμε τον τρόπο της ελευθερίας, οφείλουμε να τον δείξουμε, να τον διδάξουμε στους γεννημένους σκλάβους ενός ανήθικου κι απάνθρωπου συστήματος.

Αν τον καταλάβουν κι αν τον λαχταρήσουν υπάρχει περίπτωση να ξεσηκωθούν για να τον κερδίσουν.
"...εκεί η ψυχή πικρότερο αγροικά
τον πόνο της σκλαβιάς της, εκεί βλέπει
τί έχασε, τί έχει, τί της πρέπει..." 

Πρώτα η αφύπνιση, μετά ο αγώνας.
Βήμα-βήμα και θάρθει από μόνος του. 
"...σαν της αυγής το φεγγοβόλο αστέρι 
της νύχτας το ξημέρωμα θα φέρει." 

 Ας προχωρήσουμε!...

Πηγή "Ουδέν Σχόλιον"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Τὸ Ἰσλὰμ πρὸ τῶν πυλῶν

Ἔγραφα στὸ προηγούμενο ἄρθρο μου ὅτι ἐπὶ 10ετίες ὅλη ἡ ἐξωτερικὴ καὶ ἀμυντική μας πολιτικὴ στηρίίζεται σ’ ἕνα σύστημα κακομελετημένων καὶ ἐσφαλμένων ἐκτιμήσεων. Ἔλεγε μὲ ἐμβρίθεια πιγκουΐνου ὁ Κων/νος Καραμανλῆς ὅτι ἡ ἔνταξίς μας στὴν ΕΟΚ ἀρχικά, καὶ μετὰ στὴν Ε.Ε., διασφαλίζει τὰ σύνορά μας πρὸς Ἀνατολάς. «Τύφλες καὶ μαῦρα φάσκελα», ποὺ λέγαμε στὴν Μάνη. Ἡ τουρκικὴ εἰσβολὴ εἶχε ἀρχίση πρὸ πολλοῦ, ἀλλ’ ὄχι μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἔγινε στὴν Κύπρο. Μᾶς εἶχε προειδοποιήση –καὶ μάλιστα ἐδῶ στὴν Ἀθήνα– ὁ πανέξυπνος Τοῦρκος πολιτικός Ὀζάλ: «Θὰ σᾶς κατακτήσουμε πληθυσμιακά». Ἤδη στὴν Θράκη ἔχει ἐπέλθει πληθυσμιακὴ ἀνατροπή. Τώρα αὐτὴ ἐπεκτείνεται στὰ νησιὰ τοῦ Ἀρχιπελάγους καὶ πρὸς τὴν Ἀθήνα.

Κι ἐνῶ οἱ καλλίτεροι Ἕλληνες φεύγουν γιὰ τὸ ἐξωτερικό, ἡ χώρα γεμίζει ἀπὸ ἀσιατικὸ καὶ ἀφρικανικὸ πληθυσμό. Ὁ πόλεμος, λὲν οἱ εἰδήμονες, καὶ ἡ φτώχεια εἶναι αὐτὰ ποὺ σπρώχνουν ὅλα αὐτὰ τὰ στίφη πρὸς ἐμᾶς. Κουραφέξαλα! Ἔχω γυρίσει ὅλη τήν Αἰθιοπία καὶ ἔχω γράψει μεγάλο βιβλίο γι’ αὐτὴν («Αἰθιοπία: Μιὰ Ἑλλάδα στὴν Ἀφρική»-Ἐκδ. Σιδέρης). Λίγες χῶρες γνώρισαν τόση φρίκη πολέμου, τόση ξηρασία, τόση φτώχεια, τόσο μέγεθος πείνας. Οὕτε καὶ στὸ Μπενάρες τῆς Ἰνδίας οὔτε στὸ παλαιὸ Δελχὶ συνήντησα τόσο μέγεθος δυστυχίας. Καὶ ἀπορῶ: Γιατί δέν ἔρχονται ἀπό τήν Αἰθιοπία τά καραβάνια τῆς ἀπελπισίας ἀλλά ἔρχονται ἀπό τό Ἀφγανιστάν, τό Πακιστάν, τήν Συρία, τὴν Τυνησία καί τό Μαρόκο; Βρῆκα στὴν Σκάλα τῆς Λακωνίας Μαροκινὸ ποὺ ἦταν ἀπὸ τὴν κοσμοξάκουστη Καζαμπλάνκα ποὺ βλέπει στὸν Ἀτλαντικό! Πολλὰ μπορεῖ κάποιος νὰ σκεφθῇ. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι τῆς Αἰθιοπίας εἶναι Χριστιανοὶ Κόπτες. Αὐτοὶ ποὺ φθάνουν ἐδῶ εἶναι Μουσουλμάνοι διαφόρων τάσεων, κυρίως Σουνίτες καὶ Σιΐτες. Ἡ δική τους προώθησις, ποὺ γίνεται μὲ ὕποπτες χρηματοδοτήσεις, σκοπεῖ στὴν ἰσλαμοποίηση τῆς Εὐρώπης. Μὲ πρῶτο πειραματόζωο τὴν Ἑλλάδα.

Κατανοῶ τὸν φόβο τῆς Βιέννης. Δύο φορὲς οἱ Ὀθωμανοί ἔφθασαν πρὸ τῶν πυλῶν της. Τὴν πρώτη φορὰ τὸ 1529, ὅταν ἕνα πλῆθος «ἀκιντζί» ὑπὸ τὸν Μιχάλογλου καὶ τὸν σουλτᾶνο Σουλεϊμὰν τὸν Μεγαλοπρεπῆ περιέσφιξαν τὴν πόλη ἀπὸ παντοῦ, ἀκόμη καὶ μὲ στολίσκο ἀπὸ τὸν Δούναβη. Ἀλλά ἀπέτυχαν. Γιὰ δεύτερη φορὰ ἐπεχείρησαν κατάληψη τὸ 1683 ὑπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ Καρᾶ-Μουσταφᾶ Κιοπρουλῆ. Ἡ πόλις ἐσώθη τὴν τελευταία στιγμὴ χάριν στὴν ἐπέμβαση τοῦ πολωνικοῦ ἱππικοῦ ποὺ νίκησε τοὺς Τούρκους λίγο ἔξω ἀπὸ τὴν Βιέννη, στὸν λόφο τοῦ Κάλλενμπεργκ. Στὸ λεγόμενο «Ὁπλοστάσιο τῶν Ἀστῶν» (Bürgerliches Zeughaus) μπορεῖ ὁ ἐπισκέπτης νὰ δῇ τὴν σπάθα τοῦ Τούρκου ἀγᾶ, ἀρχηγοῦ τῶν γενιτσάρων κατὰ τὴν πολιορκία τοῦ 1683, μιὰ μεγάλη κόκκινη Ὀθωμανικὴ σημαία, τὸ κρανίο τοῦ Καρᾶ-Μουσταφᾶ καὶ τὸ μεταξένιο σκοινὶ τῆς ἀγχόνης του μὲ δύο ῥητὰ τοῦ Κορανίου.

Ἀλλά, ἄν οἱ Μουσουλμάνοι κατακλύσουν τὴν Ἑλλάδα, ὅπως ἔγινε σταδιακὰ τὸν 14ο καὶ 15ο αἰῶνα, τίποτα δὲν θὰ μπορέση νὰ ἀνακόψῃ τὴν προέλασή τους. Ἤδη στὴν Βαλκανική ἔχουν δημιουργήσει ἰσχυρά προγεφυρώματα: Στὴν Ἀλβανία, στὴν Βοσνία, στὴν Ἐρζεγοβίνη ἀλλὰ καὶ στὰ Σκόπια καὶ στὴν Βουλγαρία. Πίσω ἀπὸ μεγάλα ἱδρύματα ἰσλαμικῶν σπουδῶν εὑρίσκονται ἡ Τουρκία καὶ ἡ Σαουδικὴ Ἀραβία. Τό ὅραμα τοῦ Νταβούτογλου γιὰ ἀνασύσταση τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας σὲ μερικὰ χρόνια θ’ ἀρχίση νὰ σαρκώνεται. Ὅλα τὰ ἑκατομμύρια Μουσουλμάνων, ποὺ χρόνο μὲ τὸν χρόνο θὰ αὐξάνονται σὰν τὴν ἄμμο τῆς θαλάσσης, θὰ τεθοῦν ὑπὸ τὴν προστασία τῆς νέας Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. Θὰ εἶναι οἱ προφυλακές της, ἡ Πέμπτη Φάλαγγα μέσα στὴν Εὐρώπη. Ἡ Εὐρώπη στὰ μέσα τοῦ 15ου αἰπωνος διέπραξε τὴν βλακεία νὰ μὴν στείλῃ βοήθεια στὴν κινδυνεύουσα Βασιλεύουσα. Ἔτσι ὁ Πορθητὴς τὴν κατέλαβε τὸ 1453. Ἄν ζοῦσε κάτι περισσότερο ἀπὸ 10 χρόνια, θὰ εἶχε καταλάβη τὴν Ἰταλία καὶ μετὰ ὁ δρόμος θὰ ἦταν ἀνοικτὸς γιὰ τὴν λοιπὴ Εὐρώπη. Αὐτό ἡ τωρινή Εὐρώπη δέν τό βλέπει;

Σαράντος Καργᾶκος

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Οι συνεργάτες των Ναζί Τσάμηδες και ο φτωχός ελλαδικός λόγος

Γράφει ο Θ. Μαλκίδης

Η πρόσφατη επαναφορά του "ζητήματος" των Τσάμηδων από τον εθνικισμό που διαπερνά τα πολιτικά κόμματα στην Αλβανία, προκαλεί για δύο λόγους: Πρώτον για το θράσος των συνεργατών των φασιστών που αιματοκύλισαν την Ελλάδα και δεύτερο για τον ελλαδικό φτωχό ακατέργαστο πολιτικό λόγο.

Μετά την κατάρρευση του καθεστώτος του Κόμματος Εργασίας της Αλβανίας, ο αλβανικός εθνικισμός έφερε στην επικαιρότητα το ζήτημα των συνεργατών των Ιταλών και των Γερμανών Ναζί Τσάμηδων. Το Μάρτιο του 1991 ιδρύθηκε ο «Πολιτικός-Πατριωτικός Σύλλογος «Τσαμουριά» (Camëria), με κύριο σκοπό την αναγνώριση και η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των Τσάμηδων. Οι Τσάμηδες έχουν ιδρύσει κόμματα το ένα συμμετέχει στη σημερινή κυβέρνηση- ενώ ο «Σύνδεσμος της Τσαμουριάς» δημιούργησε 100μελή "εξόριστη" βουλή, η οποία έγινε μέλος της «οργάνωσης υπο-αντιπροσωπευμένων λαών» του ΟΗΕ το 1995. Διατείνονται επίσης ότι έχουν δημιουργήσει τον απελευθερωτικό στρατό της Τσαμουριάς «με σκοπό την απελευθέρωση των εδαφών που τους ανήκουν»!

Το 1994 η αλβανική βουλή καθιέρωσε ομόφωνα την 27η Ιουνίου κάθε έτους ως «ημέρα Γενοκτονίας των Τσάμηδων»! Σε ότι αφορά το ζήτημα των περιουσιών, η αξία τους σύμφωνα με τους Αλβανούς φτάνει περίπου ένα δισεκατομμύριο δολάρια, ενώ με βάση το σύλλογο «Τσαμουριά» η συνολική αξία των περιουσιών στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν 340 εκατομμύρια δολάρια, η οποία με την σημερινή αξία υπολογίζεται στα 2,5 δις. δολάρια.

Είναι γεγονός ότι το "ζήτημα" των Τσάμηδων αποτελεί για την αλβανική πλευρά θέμα που ξεπερνά τις εσωτερικές του διαστάσεις και συνδέεται άμεσα με την αλβανική εξωτερική πολιτική (παραστάσεις στους Έλληνες προέδρους της Δημοκρατίας το 2000 και το 2005, κατά τη διάρκεια επίσημης επίσκεψής τους στην Αλβανία και βεβαίως σήμερα με τις δηλώσεις του πρωθυπουργού Ράμα και τις διαδηλώσεις κατά την επίσκεψη του Έλληνα Υπουργού Εξωτερικών).

Η στάση των κατά καιρούς αλβανικών κυβερνήσεων οι οποίες θέτουν το "ζήτημα" στην ελληνική πλευρά θεωρώντας ότι υφίστανται σε όλες τις διαστάσεις του, περιουσίες, αποζημίωση, απόδοση ιθαγένειας, επιστροφή των Τσάμηδων και των απογόνων τους στην Ελλάδα, δεν αποτελεί απλώς διαχείριση ενός θέματος για εσωτερικούς λόγους συνοχής, την ώρα μάλιστα που συζητείται το μέλλον των αλβανικών πληθυσμών στο Κοσσυφοπέδιο, στην πΓΔΜ, στη Σερβία, στο Μαυροβούνιο, στην Ελλάδα.

Από την άλλη η πρόκληση των Τσάμηδων και του αλβανικού εθνικισμού έφερε στην επιφάνεια για ακόμη μία φορά το φτωχό λόγο του ελλαδικού συστήματος. Πολιτικού, κομματικού, διανοητικού. Απέναντι στους Ναζί και τους απογόνους τους, το σύστημα ή σιωπά ή ψελλίζει. Θλίψη και απογοήτευση από την Ελλάδα της χρεοκοπίας και της παρακμής, που δεν τολμά να μιλήσει ούτε για το δίκαιο και την ιστορία, ούτε για τη δολοφονία των προγόνων μας από τους Ναζί και τους συνεργάτες τους που τώρα μας εγκαλούν...

Για περισσότερα στοιχεία βλ. Θ. Μαλκίδης Όψεις του αλβανικού εθνικού ζητήματος, Θ. Μαλκίδης Η ελληνική εθνική μειονότητα στην Αλβανία, (στην ελληνική, αγγλική, αλβανική γλώσσα) και Θ. Μαλκίδης, Οι ελληνοαλβανικές σχέσεις.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου