Top Social Icons

Menu Right

Left Sidebar
Left Sidebar
Featured News
Right Sidebar
Right Sidebar

Η κατηγορια που επιλεξατε...

4 Ιαν 2017


Οι ένοικοι του Mεγάρου Μαξίμου δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν ότι επιτίθενται και σε όσους τους βοήθησαν να έρθουν στην εξουσία; Ο πανικός είναι ο χειρότερος σύμβουλος

Γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

Η ανακάλυψη ή κατασκευή «εχθρών» αποτελεί μέρος της προπαγάνδας όλων των κυβερνήσεων, αλλά η σημερινή έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Εσχάτως φαίνεται ότι είναι τέτοιος ο πανικός που έχει καταλάβει το Μέγαρο Μαξίμου, ώστε οι ένοικοί του δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν ότι επιτίθενται πλέον σε άλλοτε φίλους τους, που τους βοήθησαν να έρθουν στην εξουσία.

Η υπόθεση με το δημοσίευμα του Guardian είναι εξόχως αποκαλυπτική. Το Μέγαρο Μαξίμου εξέδωσε ένα μεγαλοπρεπές «non paper» , για να το χαρακτηρίσει «κατευθυνόμενο» και «καταστροφολογικό»! Όχι ότι δεν υπάρχουν τέτοια δημοσιεύματα. Αλλά η συγκεκριμένη εφημερίδα είναι υπεράνω υποψίας σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά με τον Αλέξη Τσίπρα. Καμιά σχέση με «υπονόμευση» και τα παρόμοια. Αντίθετα, οι έπαινοι, οι εγκωμιαστικές συγκρίσεις, αλλά και η υπεράσπιση της σημερινής κυβέρνησης έναντι των κακών Ευρωπαίων (η εφημερίδα είναι βρετανική) περίσσευαν στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν (δύο παραδείγματα εδώ και εδώ).
Τι τους έπιασε τους προπαγανδιστές του Μαξίμου και τα έβαλαν με ένα έντυπο που σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να ενταχθεί στα «εχθρικά»;

Αλλά δεν είναι μόνο η εφημερίδα. Ο υπουργός Υγείας επιτέθηκε σε κάποια «ανυπόληπτη συνδικαλιστική γραφειοκρατία», εννοώντας τον πρόεδρο των εργαζομένων στα δημόσια νοσοκομεία (ΠΟΕΔΗΝ), στις καταγγελίες του οποίου στηρίχθηκε το δημοσίευμα.

Μπα, πότε κατάλαβαν οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ ότι ο συνδικαλιστές είναι «ανυπόληπτοι». Σήμερα που καταγγέλλουν τα δικά τους έργα και ημέρες. Διότι οι ίδιοι συνδικαλιστές έλεγαν τα ίδια και για τις προηγούμενες κυβερνήσεις και τότε οι του ΣΥΡΙΖΑ τα υιοθετούσαν απολύτως, για να αποδείξουν ότι «η υγεία καταρρέει». Τότε τους βόλευε μια χαρά η «ανυπόληπτη συνδικαλιστική γραφειοκρατία», αφού οι καταγγελίες της ήταν για την κυβέρνηση Σαμαρά (ένα παράδειγμα εδώ).

Και τώρα επί της ουσίας. Αν όλα στο σύστημα υγείας πάνε καλά, κανένα δημοσίευμα δεν μπορεί να τα χαλάσει. Αλλά δεν πάνε. Και το γνωρίζουν καλά όσοι επισκέφθηκαν πρόσφατα δημόσιο νοσοκομείο. Δεν μου αρέσουν οι υπερβολές, πολύ περισσότερο η καταστροφολογία. Ομως, φαίνεται ότι η κατάσταση είναι όντως πολύ κακή. «Είναι τόσο άσχημα τα πράγματα όσο περιγράφονται από τα μέσα ενημέρωσης;» ρώτησα πρόσφατα γιατρό μεγάλου νοσοκομείου. «Χωρίς καμιά υπερβολή είναι πολύ χειρότερα, στα όρια της κατάρρευσης», μου απάντησε. Δεν είναι συνδικαλιστής, ούτε τον ενδιέφερε να κάνει αντικυβερνητική προπαγάνδα.

Γι’ αυτό ας προσέξουν διπλά οι κυβερνητικοί προπαγανδιστές. Ο πανικός είναι κακός σύμβουλος. Ας μην φτύνουν εκεί που παλιότερα έγλειφαν. Και ας μην βλέπουν εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν. Δεν βρίσκεται ο… Αδωνις πίσω από τον Guardian, έλεος! Το διαρκές Πολλακίζειν οδηγεί στον εξευτελισμό.

Protagon


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 




Γράφει ο Κώστας Μαντατοφόρος

Το δολοφονικό 2017, αυτό για το οποίο λίγες μέρες πριν ευχόμασαν "καλή χρονιά", είναι εδώ.
Τρομακτικό και δυσοίωνο, απελπιστικό και θανατηφόρο.
Έφερε ήδη μαζί του αυξήσεις σε άμεσους και έμμεσους φόρους, αυξήσεις στις εισφορές των ασφαλιστικών ταμείων και ταυτόχρονη μείωση εισοδημάτων.

Μειώσεις κατά 300 εκατομμύρια τουλάχιστον στα μειωμένα έως καταστροφής κονδύλια της Υγείας (και της Παιδείας), και αύξηση των κρατικών υποχρεώσεων έναντι των τοκογλύφων, με τον "κόφτη" πιά ενεργοποιημένο από 1/1, αυτό το δωσιλογικό αίσχος που σύμπασα η αληταρία κυβέρνησης και αντιπολίτευσης (πλην τιμητικών εξαιρέσεων) ψήφισαν ενάμισυ χρόνο πριν και που από μόνο του, χωρίς τις υπόλοιπες μνημονιακές κακουργίες, θα ήταν ικανό να ενεργοποιήσει άλλους "κόφτες", τις λαιμητόμους.

Από 'δω κι εμπρός οι ήδη ρημαγμένες επιχειρήσεις και ελεύθεροι επαγγελματίες θα πληρώνουν για κάθε 10 ευρώ που βγάζουν τα 6 σε διάφορους φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, και με τα υπόλοιπα 4 θα πρέπει να πληρωθούν μισθοί, έξοδα λειτουργίας, προμήθειες υλικών ή εμπορευμάτων, καθώς και η επιβίωση των ίδιων των επιχειρηματιών και επαγγελματιών και των οικογένειών τους.

Αυτό δεν εμποδίζει βέβαια τον ψεύτη πρωθυπουργό να ακκίζεται περί "ανάπτυξης" και πάταξης της ανεργίας, να κατηγορεί όσους λένε την αλήθεια για λαϊκισμό και τρομοκρατία, να υπόσχεται βελτίωση της λειτουργίας του δημόσιου τομέα, με προσλήψεις που ΞΕΡΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΝΕΙ, αφού αυτό είναι μνημονιακή επιταγή που πλήρωσε σαν κύριος προς τους "εταίρους" -τοκογλύφους, αλλά κυριολεκτικά σαν ληστής κι απατεώνας, εν κρυπτώ και στο παρά πέντε εν μέσω γιορτών, να μην τον πάρει είδηση κανείς, με την υπογραφή  της παράτασης της ισχύος "Αναστολής διορισμών και προσλήψεων στον Δημόσιο Τομέα" έως την 31/12/2017.
Τόση ψευτιά! Τέτοια απατεωνιά!

Και η κοινωνία ψυχρή και ατάραχη σαν πτώμα στους καναπέδες, στις καφετέριες και στο ίντερνετ, παραιτημένη από αγώνες και διεκδικήσεις, να βρίζει όμως και να παραπονιέται για κάτι που φοβάται να διώξει παλεύοντας, ελπίζοντας ίσως σε τί; Σε μιά καλή αυτοκτονία; Ή σε κάποιο θαύμα;
Ή στην μετατροπή των εγκληματιών της Βουλής σε καλούς αγγέλους; 

Ο έλληνας πολίτης, αν και ήδη άξιος της μοίρας του, θα πρέπει ή να ξεσηκωθεί απ' τις αρχές αυτής της νέας θανατηφόρας χρονιάς, είτε ν' αυτοκτονήσει.

Το να ζήσει έτσι δεν θα του προσδώσει καμία ελπίδα, ούτε υπερηφάνεια, παρά εξευτελισμό έως θανάτου. 
'Η ΑΥΤΟΙ, 'Η ΕΜΕΙΣ.
Ιδού ο μονόδρομος!...

Πηγή «Ουδέν Σχόλιον»


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 




Είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακός ο τρόπος που οι άνθρωποι απωθούμε την πρόσληψη της δύσκολης πραγματικότητας. Αντιμετωπίζουμε ό,τι μας συμβαίνει αδρανώς με την μεθοδολογία της σκέψης που έχουμε συνηθίσαμε, ακόμη κι αν αυτή έχει συντελέσει στην επιδείνωση της κατάστασής μας. Στο άτομο η καθήλωση στην άρνηση καταλήγει σε νευρώσεις ή/και κατάθλιψη, ενώ σε συλλογικό επίπεδο οδηγεί σε ιδεοληπτικές εμμονές, που εκδηλώνονται σε ανάλογου χαρακτήρα πολιτικές συμπεριφορές ή/και σε παραίτηση από την συμμετοχή στα κοινά. Το αποτέλεσμα είναι, σε κάθε περίπτωση, καταστροφικό.

Του Σωτήρη Δημόπουλου

Η περιγραφή αυτή αποτυπώνει την εικόνα της ελληνικής κοινωνίας των τελευταίων χρόνων. Η οικονομική κρίση αποκάλυψε το δραματικό εύρος των δομικών παθογενειών των κρατικών λειτουργιών, τους αποσαθρωμένους κοινωνικούς αρμούς, το χαμηλό επίπεδο των ντόπιων ελίτ και τις οδυνηρές εξωτερικές εξαρτήσεις. Στοιχεία που μακροχρόνια δρούσαν υπονομευτικά στο εθνικό σώμα αλλά πριν την άρση του παραπετάσματος των ομαδικών ψευδαισθήσεων δεν γίνονταν αντιληπτά ή αποδεκτά από την συλλογική συνείδηση.

Παράλληλα, όμως, η σαρωτική δίνη των αρνητικών εξελίξεων ανέδειξε αυτούσια τη γεω-πολιτισμική θέση του ελληνισμού, σε όλο το ιστορικό της βάθος, το εύθραυστο παρόν της και την ερεβώδη προοπτική της. Διέλυσε τα σύννεφα της ουτοπίας που κάλυπταν τον ορίζοντα του κόσμου μας και διαπιστώσαμε ότι δεν μετακινηθήκαμε ποτέ από εκεί που ήμασταν εδώ και χίλια χρόνια, παρ’ ότι πολλές φορές το ποθήσαμε ή το λησμονήσαμε: στην οριογραμμή που χαράχθηκε ήδη κατά τους τελευταίους εναγώνιους αιώνες του Βυζαντίου.

Εκεί που ο ελληνισμός, ως διακριτή πολιτισμική οντότητα, κονταροχτυπιέται για την επιβίωσή του, καθώς πιέζεται μέχρις εξαφανίσεως, ταυτοχρόνως με Ανατολή και Δύση. Τούρκοι και Φράγκοι, Ισλάμ και Καθολικισμός, διεκδίκησαν τον χώρο της ελληνικής Ορθοδοξίας, διαμοιράζοντας τα εδάφη και επιχειρώντας την βίαιη αλλαγή της ταυτότητάς των κατοίκων του. Ο Έλληνας άνθρωπος κατόρθωσε, με οδυνηρές φυσικές και πνευματικές απώλειες, να επιζήσει της φοβερής μέγγενης, λόγω των ισχυρών καταβολών του, οι οποίες συμπυκνώνονταν στη θρησκευτική του πίστη και στις σωτήριες λειτουργίες του κοινοτισμού.

Παρά την αποικιοκρατική σχέση με τη Δύση, κυρίως με τη Μεγάλη Βρετανία, ο ελληνισμός, με νικηφόρα αφετηρία το 1821, διεξήγαγε μια «διαρκή επανάσταση» ενός αιώνα, την «Μεγάλη Ιδέα», που αποτελούσε και την μοναδική οδό-διέξοδο από τις γεωπολιτικές συμπληγάδες. Η αποτυχία της ολοκλήρωσής της, που συνεπαγόταν τον περιορισμό του ελλαδικού κράτους στην βαλκανική χερσόνησο, προκάλεσε εσωτερίκευση των συγκρούσεων και διάσταση προσανατολισμών.

Το πεδίο της αντιπαράθεσης περιορίστηκε, κατ’ ουσίαν, στην επιλογή πόλου εξάρτησης και με στόχο την επικράτηση επί του εσωτερικού αντιπάλου και όχι τον απεγκλωβισμό του ελληνισμού από την ιστορική λαβίδα. Οι κοινωνικο-ιδεολογικές συγκρούσεις διεξάγονταν δηλαδή σε ένα καθορισμένο πλαίσιο: την τριπλή, πια, πίεση από δύση, ανατολή και βορρά –ο τελευταίος θα έχει αναχθεί σε απειλή πολύ πριν τη δημιουργία της ΕΣΣΔ με την ανάδυση του πανσλαβισμού μετά την λήξη του Κριμαϊκού πολέμου. Ως εκ τούτου, ακόμη και η ηρωική στάση των Ελλήνων κατά τον B’ Παγκόσμιο Πόλεμο κατέληξε σε εσωτερική τραγωδία.

Η ύστερη αναλαμπή του ελληνισμού σημειώθηκε στην Κύπρο, στον αντιαποικιακό πόλεμο για την «Ένωση», η θετική έκβαση του οποίου θα μπορούσε να τον αναδείξει σε ηγεμονική θέση στην ανατολική Μεσόγειο. Αυτή η προοπτική, ωστόσο, στάθηκε και η κύρια αιτία που δεν επετράπη να ολοκληρωθεί επιτυχώς το εγχείρημα. Στην πραγματικότητα, κανείς, ούτε εχθρός ούτε «σύμμαχος», δεν θα ήταν ικανοποιημένος από μια τέτοια εξέλιξη.

Το Κυπριακό σήμανε και τη λήξη της μικρής ανάπαυλας στην αντιπαράθεση με την Τουρκία. Η Ελλάδα προσκολλήθηκε στενότερα στο δυτικό στρατόπεδο, όχι πια εξαιτίας της από βορρά απειλής ή της προσδοκίας για τον εκδημοκρατισμό των θεσμών της και την άνοδο του βιοτικού επιπέδου των πολιτών της, αλλά πρωτίστως λόγω του προερχομένου εξ ανατολών θανάσιμου κινδύνου– μια εξίσωση που σαφώς βόλευε τον ευρωατλαντισμό, καθώς η χώρα παρέμενε πάντα ο αβέβαιος κρίκος του δυτικού στρατοπέδου για λόγους βαθύτατα πολιτισμικούς.

Η διαδικασία ενσωμάτωσης της Ελλάδας στις δυτικές δομές κατά τρόπο εντελώς παρασιτικό, με τη χώρα να θεωρείται ως «ιδιάζουσα περίπτωση», παρά τις όποιες θετικές επιπτώσεις είχε ως συνέπεια και τη μετέπειτα γιγάντωση κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών «τερατογενέσεων».

Εν τω μεταξύ, η απόπειρα του Αντρέα Παπανδρέου να επικεντρωθεί στον ανατολικό κίνδυνο, παραμένοντας στο πλαίσιο του δυτικού κόσμου αλλά ερχόμενος σε συνεννόηση και με τον σλαβικό παράγοντα αποτέλεσε μια κίνηση ανατρεπτική, αλλά θνησιγενής.

Πρώτον, διότι τα ανατολικά καθεστώτα ήταν ήδη υπό κατάρρευση, ενώ οι διάδοχες καταστάσεις ακολούθησαν άλλους προσανατολισμούς – σε όλα τα μετα-σοσιαλιστικά κράτη των Βαλκανίων θα επικρατήσουν ακραίες εθνικιστικές και αναθεωρητικές τάσεις και απέναντι στην Ελλάδα υπάρχουν ευρέως εμπεδωμένα εχθρικά αισθήματα.

Δεύτερος και κυριότερος παράγοντας που καταδίκαζε την προσπάθεια αναχαίτισης της τουρκικής απειλής ήταν το ότι η διακυβέρνηση της δεκαετίας του 1980 υπονόμευσε την παραγωγική βάση της οικονομίας και τα ηθικά ερείσματα της κοινωνίας και εν τέλει μεγιστοποίησε την εξάρτηση της χώρας. Και ως γνωστόν, η αίσθηση της προϊούσας αδυναμίας οδηγεί νομοτελειακά σε υποχωρήσεις, παραχωρήσεις και παραιτήσεις.

Αυτήν την περίοδο θα συντελεστεί επίσης μια ραγδαία ανασύνθεση του αστικού κόσμου. Οι νέες ελίτ θα απαρτίζονται κυρίως από τα «νέα τζάκια» που στερούνται την αίσθηση της εθνικής συνέχειας και ευθύνης που χαρακτήριζε έναν σκληρό πυρήνα της κατεστημένης αστικής τάξης. Κανελλόπουλοι, Τσάτσοι, Σεφέρηδες θα ανήκουν πια στο μακρινό παρελθόν. Το χάσμα που θα προκληθεί θα καλυφθεί πρόχειρα και παροδικά με ένα νέο εθνικό «αφήγημα» από μια επιλεγμένη συρραφή της αριστερής κριτικής των προηγούμενων δεκαετιών. Ωστόσο, αυτή η μεταβατική φάση κράτησε όσον ήταν ακόμη αναγκαίο για την νομιμοποίηση των νέων ηγεμονικών στρωμάτων.

Πολύ σύντομα, με την απαρχή της παγκοσμιοποίησης, τα στρώματα αυτά επιχειρούν τη μεγάλη στροφή ή καλύτερα το μεγάλο άλμα στο κενό… Στην υπαρκτή διπλή εξωτερική πίεση απαντούν με τη σταδιακή και εθελοντική επίθεση στην ελληνική ταυτότητα. Το όραμα της αντικατάστασης της ελληνικής από μια νέα, ευρωπαϊκή, συνείδηση καθίσταται κυρίαρχο. Άλλωστε, ο κύριος όγκος των οικονομικών δραστηριοτήτων συνδέεται με τα ευρωπαϊκά κονδύλια και οι ελληνικές ελίτ –οικονομικές, πολιτικές και «πνευματικές»- επιθυμούν διακαώς να προβιβασθούν σε τοποτηρητές του ευρωπαϊκού κέντρου και συνακόλουθα μόνιμους διαχειριστές των χρηματικών εισροών.

Το σχέδιο είναι δύσκολο στην εφαρμογή του, καθώς σε έναν λαό, ακόμη και αρκετά αλλοτριωμένο, χρειάζονται κάποιες γενιές για να αλλοιωθεί ολοκληρωτικά η συνείδησή του. Εντούτοις, για δυο σχεδόν δεκαετίες –με αποκορύφωμα βεβαίως την οκταετία Σημίτη- η προσπάθεια είχε επίζηλα επιτεύγματα. Η κοινωνική κινητικότητα, λόγω των μεταναστευτικών ροών, η επικράτηση των παγκοσμιοποιητικών προτύπων, η πρωτοφανής διεύρυνση του στρώματος των διανοουμένων, οι οποίοι ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές αποχρώσεις τους λειτούργησαν ως οργανικά μέλη της κυρίαρχης τάξης, δημιούργησαν ένα ευνοϊκό περιβάλλον για την εργαστηριακή μετάλλαξη.


Καθ’ όλην αυτήν την περίοδο αναδείχθηκε ένα βασικό δίπολο: «οπισθοδρομικός ελληνισμός» vs. «προοδευτική Ευρώπη». Ο τρόπος ανάδειξης του αντιθετικού αυτού σχήματος εκ μέρους όσων διατύπωναν το αίτημα του εξευρωπαϊσμού δεν υποδήλωνε την αδήριτη ανάγκη εκσυγχρονισμού του ελληνισμού, μέσω της υπέρβασης των αδυναμιών του –αναπροσαρμογή του παραγωγικού μοντέλου, ενίσχυση της περιφέρειας, αναστροφή των καταθλιπτικών δημογραφικών δεικτών, ενίσχυση των μέσων αποτροπής των εξωτερικών επιβουλών.

Αντιθέτως, ο πυρήνας αυτών των αντιλήψεων, που ενσαρκωνόταν σε πολιτικές αποφάσεις, εμπεριείχε την ριζική άρση της εθνικής ταυτότητας και την ένδυση της «ευρωπαϊκής» ως μοναδικό τρόπο επίτευξης του εκσυγχρονισμού και ενσωμάτωσης του ελληνισμού στον δυτικοευρωπαϊκό κόσμο.

Ταυτοχρόνως, όμως, συνέβη και κάτι που δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία του νεώτερου ελληνισμού. Σε αντίθεση με όσους Έλληνες του Βυζαντίου στα υστεροβυζαντινά έτη, αλλά και αργότερα, υποστήριζαν την Ένωση των Εκκλησιών ή ακόμη και την προσχώρηση στον καθολικισμό για να γλυτώσει ο ελληνισμός από την τουρκική υποδούλωση ή τον εξισλαμισμό, οι ελληνικές ελίτ επέλεξαν την παράδοση όχι μόνον στην δύση αλλά και στην Τουρκία.

Η ωραιοποίηση του οθωμανικού παρελθόντος στα σχολικά βιβλία ή η υποστήριξη του σχεδίου Αννάν εντασσόταν σε μια προσπάθεια, ευρω-ατλαντικής εμπνεύσεως, απόλυτα εξωφρενικής, η οποία σηματοδοτούσε με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο την αρχή του τέλους.

Η μάλλον χωρίς σοβαρό σχεδιασμό προσπάθεια του Κώστα Καραμανλή να μιμηθεί τον Αντρέα Παπανδρέου βάζοντας το ρωσικό παράγοντα στην ελληνική εξίσωση θα καταρρεύσει όχι μόνον από τις εξωτερικές αντιδράσεις αλλά και την αποτυχημένη διακυβέρνηση στο εσωτερικό που επιτάχυνε την διαδικασία της χρεωκοπίας.

Εν γένει, πάντως, οι στρατηγικές επιλογές των κυρίαρχων στρωμάτων της χώρας παρεμπόδισαν μια ρεαλιστική ανάγνωση τόσο του διεθνούς περιβάλλοντος όσο και των εσωτερικών δεδομένων. Το αποτέλεσμα ήταν αρχικώς η ξαφνική κατάρρευση της οικονομίας αλλά και η αδυναμία προσαρμογής στην επιδεινούμενη κατάσταση σε Ευρώπη και ανατολική Μεσόγειο.

Καμία σταθερά που πρόβαλλε για δύο δεκαετίες η κυρίαρχη σκέψη δεν θα υφίσταται πλέον. Όλα όσα υποστήριζε ήταν λάθος! Η αναπτυγμένη ελληνική οικονομία ήταν μια «φούσκα» παραγεμισμένη με δανεικά. Η αστική μας τάξη πουλούσε, κατά μεγάλο ποσοστό, «αέρα κοπανιστό».

Το ευρωπαϊκό όραμα, από την άλλη, έχει διαρραγεί ανεπανόρθωτα. Πέρα από την οικονομική κρίση, σχίσματα βαθιά ανοίγουν συνεχώς. Η ψαλίδα βορρά-νότου διευρύνεται, η «νέα Ευρώπη» επιθυμεί περισσότερο την αμερικανική ηγεμονία, ενώ τα καθεστώτα της αναδίδουν «οσμή» μεσοπολέμου, πολιτικά κινήματα των άκρων αποκτούν τεράστια επιρροή, εκδηλώνονται αποσχιστικές κινήσεις, τα μεταναστευτικά ρεύματα υψώνουν φράχτες ανάμεσα στα κράτη και ο εξτρεμιστικός ισλαμισμός γεμίζει με φόβο τις καρδιές των Ευρωπαίων.

Η Βρετανία φτάνει να ψηφίζει για την παραμονή της ή όχι στην Ε.Ε. [σ.σ. και να επιλέγει το δεύτερο, το άρθρο γράφτηκε προ του δημοψηφίσματος για το Brexit], που ίσως ανοίξει έναν κύκλο αρνητικών εξελίξεων. Ο ευρωπαϊκός χώρος μοιάζει κατακερματισμένος και ανίκανος να εκφραστεί ενιαία.

Αλλά και από την άλλη πλευρά του Αιγαίου, που είναι η Τουρκία που θα εξευρωπαϊζόταν και θα έκανε βήματα προσέγγισης με την Ελλάδα –αρκεί κι εμείς βέβαια να αποποιούμασταν τον εθνικισμό που μας κληρονόμησαν ο Κολοκοτρώνης και ο Κοσμάς ο Αιτωλός-; Αντ’ αυτής, σήμερα, τη βαριά σκιά του ρίχνει ένα νεο-οθωμανικό καθεστώς, με έναν ημίτρελο ηγέτη, που όμως χαίρει της εμπιστοσύνης της πλειοψηφίας της τουρκικής κοινωνίας.

Η απειλή της ανατολής είναι ξανά σε πλήρη ανάπτυξη. Η Άγκυρα στοχεύει στην επέκταση της κυριαρχίας της σε όλη την Κύπρο αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα. Και δεν φείδεται μέσων για να το πετύχει: στο Αιγαίο, στη Θράκη, στην υποστήριξη των Σκοπίων και της Αλβανίας, στην χρησιμοποίηση των μουσουλμάνων μεταναστών.


Και η Ελλάδα; Μια χώρα αδύναμη, απαξιωμένη, επαίτης για την επιβίωσή της, «μαύρη τρύπα» των Βαλκανίων, στόχος επιβουλών ακόμη και από κράτη απειροελάχιστης ισχύος. Ιδού λοιπόν ποια ήταν η κατάληξη των υπερφίαλων και ανιστόρητων επιλογών των κυρίαρχων κύκλων της εξουσίας, ιδού η εκδίκηση της πραγματικότητας.

Εντούτοις, αυτό το ανεπανάληπτο φιάσκο φαίνεται να μην έχει γίνει μάθημα ούτε στις ελίτ, ούτε στις πολιτικές δυνάμεις, ούτε στην ελληνική κοινωνία. Είναι ακατανόητο στο δημόσιο λόγο, στις αντιπαραθέσεις για το μέλλον της χώρας, να μην έχουν ακόμη χωνευτεί κάπως τα συμπεράσματα της κρίσης. Να συνεχίζουν, δηλαδή, να πιστεύουν εκατομμύρια συμπολίτες μας ότι κάτι μπορεί να συμβεί και να επιστρέψουμε στα παλαιότερα χρόνια ή τουλάχιστον ότι δεν θα υπάρξουν άλλες αρνητικές αλλαγές στη ζωή τους.

Να συνεχίζουν αυτοί που ήσαν διαπρύσιοι υπερασπιστές του απόλυτου εξευρωπαϊσμού του Έλληνα ως λύση στο πρόβλημα να πιστεύουν ότι και σήμερα αυτή είναι η οδός της σωτηρίας. Όταν δεν υπάρχει καν αυτή η Ευρώπη που αναγάγουν ως πρότυπο. Και βεβαίως, δεν μιλάμε εδώ για την ανάγκη συμμετοχής μας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, μιας και η έξοδός μας στις παρούσες συνθήκες θα ήταν η απόλυτη καταστροφή και ο ελληνισμός θα προσφερόταν στο πιάτο στον αδίστακτο Ερντογάν.

Να επιμένουν τόσοι διανοούμενοι και τόσοι πολιτικοί χώροι στην εφαρμογή αξονικών πολιτικών της παγκοσμιοποίησης –στο μεταναστευτικό, στην εκπαίδευση, στις σχέσεις με την εκκλησία- με σαφή στόχο την απο-εθνοποίηση της χώρας, όταν η διαδικασία αυτή θα σημάνει τη διάλυσή της και όταν παντού αλλού καταγράφεται η αντίστροφη τάση.

Να συνεχίζουν πολιτικοί χώροι, επιχειρηματίες, τοπικοί παράγοντες, να βλέπουν ότι με την Άγκυρα μπορούν να υπάρξουν πεδία συνεννόησης και σύγκλισης, με κάποιες δικές μας ίσως παραχωρήσεις στη Θράκη ή στο Αιγαίο.

Να υποστηρίζουν –ακόμη όχι με τη θέρμη για το σχέδιο Αννάν- ότι η κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία προφανώς βρίθει ελληνικών εθνικιστικών καταλοίπων, συνιστά μια ελπιδοφόρα προοπτική.

Συνεχίζουν, λοιπόν, πολιτικές δυνάμεις, πλείστοι όσοι διανοούμενοι και παράκεντρα εξουσίας να «παίζουν το ίδιο βιολί». Προσπαθούν να αναδείξουν ψευδο-αντιθέσεις τραβώντας τες κυριολεκτικά «από τα μαλλιά». Για παράδειγμα η εμμονή στον όρο «εθνολαϊκιστές» που αναφέρεται σε μια κυβέρνηση η οποία το μόνο «εθνικό» που έκανε ήταν οι χοροί του Καμμένου με τις φουστανέλες… Αλλά στην ουσία ο βίος και η πολιτεία των κυβερνήσεων Τσίπρα είναι εν πολλοίς η γραμμή που χαράχθηκε τη δεκαετία του 1990, και καθόλου συμπτωματικά πολλοί απ’ αυτούς που την εκτελούν σήμερα έκαναν το ίδιο και επί κυβερνήσεων Σημίτη.

Βέβαια είναι και κάποιοι οι ποίοι έχουν αλλάξει σκεπτικό και εκδηλώνουν την αγωνία τους, διαισθανόμενοι το χάος που μας αγγίζει. Αντιλαμβάνονται ότι η Δύση δεν είναι διατεθειμένη ή και δεν μπορεί να μας σώζει αιωνίως, όπως πίστευαν μέχρι και πρόσφατα. Μπορεί ίσως να συνεχίζεται η χρηματοδότησή μας για να μην επέλθει η οικονομική μας κατάρρευση, οι όροι όμως των συμφωνιών είναι αβάστακτοι. Αυτό, όμως, που τους ανησυχεί περισσότερο είναι ότι η ευρωπαϊκή δύση δεν αποτελεί πλέον το σίγουρο καταφύγιο από τη τουρκική επιθετικότητα.

Η προσπάθεια του Βερολίνου να δημιουργήσει στρατηγικό άξονα με την Άγκυρα με θύμα την ελληνική κυριαρχία, αλλά και η προοπτική της μετατροπής όλης της ελληνικής επικράτειας σε hot spot για μουσουλμανικούς πληθυσμούς, δεν απορρίπτονται με ευκολία ως συνωμοσιολογικές θεωρίες. Ο αμερικανικός παράγοντας, στον οποίο έχει εναποθέσει η πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου και των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων τις τελευταίες του ελπίδες για σωτηρία, έχει διαμηνύσει εγκαίρως ότι ο Τούρκος μπορεί να γίνει ανεξέλεγκτος.

Στο πρόσφατο παρελθόν, η ευμάρεια και η σχετική σταθερότητα του συστήματος έδινε άνεση στην λανθασμένη επιχειρηματολογία να επιπλέει για καιρό. Σήμερα, όμως, που η πυκνότητα του χρόνου αυξήθηκε κατακόρυφα το ψεύδος καταρρέει την επόμενη κιόλας στιγμή. Όσες θεωρίες κι αν κατασκευαστούν, η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα είναι μόνη της, με οξύτατα προβλήματα και εξωτερικές απειλές που θέτουν εν αμφιβόλω την ίδια την ύπαρξή της.

Έχοντας, βέβαια, κατά νου ότι τα έθνη διαθέτουν εφεδρείες που τους επιτρέπουν να ανορθωθούν ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες, πρέπει να διατηρούμε τις ελπίδες μας. Αλλά βασική προϋπόθεση για μια ριζική αναγεννητική αλλαγή κατεύθυνσης είναι πριν απ’ όλα να αποδεχθούμε την πραγματικότητα, την θέση μας στο ιστορικό γίγνεσθαι, και μόνον μέσω αυτού του πρίσματος να χαράξουμε την πορεία μας για το αύριο.

Πρέπει να πιστέψουμε ότι αξίζει να υπάρχουμε ως ελληνικό έθνος και όχι απλά ως μια κρατική οντότητα χωρίς εθνικό στίγμα. Όχι μόνον γιατί έτσι θα χαθεί ο ελληνισμός και ό,τι αυτός φέρει έως σήμερα, ενσυνείδητα ή ασυνείδητα, στον παγκόσμιο πολιτισμό, αλλά γιατί σύντομα θα χαθεί και η κρατική οντότητα.

Και θα χαθεί όχι αφομοιωμένη από την ανύπαρκτη παγκοσμιοποιημένη κοινότητα, που φαντασιώνονται και προσμένουν οι πολυάριθμοι εν Ελλάδι οπαδοί του «παγκόσμιου χωριού», αλλά από το εσωτερικό χάος και τις αναθεωρητικές δυνάμεις που εργάζονται ήδη γι’ αυτό. Σε εμάς, και στο εμάς συμπεριλαμβάνεται ο κάθε Έλληνας, εναπόκειται αν θα επιτρέψουμε να γραφούν οι τίτλοι του ιστορικού τέλους.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 




«Πώς κατανέμουμε πόρους, βάρη και δαπάνες;» Αυτή η συζήτηση θα έπρεπε να προηγείται κάθε άλλης για τον Προϋπολογισμό, αλλά δεν γίνεται καν. Εδώ επιχειρείται μια περιήγηση στον παράδοξο κόσμο του Προϋπολογισμού του ελληνικού κράτους. Για να καταλάβουμε γιατί μας συμβαίνουν όλα...

Γράφει ο Γιώργος Στρατόπουλος

Ο Προϋπολογισμός περιγράφει δυο βασικές λειτουργίες του κράτους: από πού αντλεί έσοδα (πώς, ποιους και πόσο φορολογεί) και πώς τα κατανέμει, για να ικανοποιήσει τις ανάγκες της κοινωνίας και του κράτους.

Ο τρόπος που κατανέμονται τα διαθέσιμα κεφάλαια, πολλά ή λίγα, δείχνει πώς ιεραρχεί κάθε κυβέρνηση τις ανάγκες της κοινωνίας και του κράτους που διοικεί.

Ελλάδα και Πορτογαλία έχουν ίδιο μέγεθος πληθυσμού και οικονομίας. Εχουν και παρόμοιο μέγεθος προϋπολογισμού, ξοδεύουν περίπου τα ίδια. Ομως για κάθε τρία ευρώ που ξοδεύει η Ελλάδα για την Υγεία, η Πορτογαλία ξοδεύει τέσσερα, δηλαδή 33% περισσότερα!

Με αντικειμενικά κριτήρια, δεν είναι η Πορτογαλία που ξοδεύει πολλά αλλά η Ελλάδα που ξοδεύει λίγα για τη Δημόσια Υγεία. Είναι δύσκολο να πιστέψουμε πως αυτή η υστέρηση είναι προϊόν σχεδιασμού και ιεράρχησης προτεραιοτήτων εκ μέρους των ελληνικών κυβερνήσεων. Είναι, κυρίως, ένδειξη φτωχού κεντρικού σχεδιασμού και ανορθολογικής, ευκαιριακής κατανομής των πόρων.

Και είναι διαχρονικό το φαινόμενο στην Ελλάδα, συντάσσουμε και εκτελούμε προϋπολογισμούς αποσπασματικούς, πρόχειρους, χωρίς πυξίδα και σχέδιο. «Πώς κατανέμουμε πόρους, βάρη και δαπάνες;». Αυτή είναι η συζήτηση που θα έπρεπε να προηγείται κάθε άλλης συζήτησης για τον Προϋπολογισμό. Αλλά δεν γίνεται καν. Το άρθρο σε αυτή τη συζήτηση θέλει να συμβάλει. Αποτελεί μια περιήγηση στον παράδοξο κόσμο του Προϋπολογισμού του ελληνικού κράτους. Αναδεικνύει κάποιες από τις διαρκείς αδυναμίες στην κατανομή των πόρων.

Η ανάλυση βασίζεται στη σύγκριση μεταξύ του τρόπου που κατανέμει τους πόρους η Ελλάδα και οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης. Για να υπάρχει αντικειμενικό μέτρο, δεν συγκρίνονται τα απόλυτα ποσά που δαπανά κάθε χώρα αλλά τα ποσά που δαπανά ως ποσοστό του ΑΕΠ της. Πόσο μέρος, δηλαδή, του παραγόμενου πλούτου επιμερίζει κάθε χώρα στις βασικές ανάγκες κράτους και κοινωνίας.

Τα βάρη της Ελλάδας (Άμυνα – Χρέος)

Πολλοί πιστεύουν ότι η Αμυνα και η εξυπηρέτηση του χρέους (τόκοι) είναι τα μεγάλα βάρη του ελληνικού Προϋπολογισμού. Πράγματι, η Ελλάδα δαπανά τα περισσότερα μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών για την Αμυνα. Και για τόκους δαπανά πολλά, όχι όμως τα περισσότερα.

Λόγω γεωπολιτικής θέσης οι αμυντικές δαπάνες της Ελλάδας είναι διαχρονικά υψηλές, ανεξαρτήτως νομίσματος και κυβέρνησης.

Ωστόσο, η γεωπολιτική θέση και η νησιωτικότητα επιβαρύνουν τις αμυντικές δαπάνες, δημιουργούν όμως και έσοδα καθιστώντας την Ελλάδα διαμετακομιστικό κόμβο & ελκυστικό τουριστικό προορισμό.


Οι τόκοι είναι πρόσθετο βάρος για όλες τις χώρες του Νότου. Η Ελλάδα δεν είναι καν στη χειρότερη θέση. Ιταλία και Πορτογαλία επιβαρύνονται περισσότερο. Πριν την κρίση, μάλιστα, ξοδεύαμε ακόμη περισσότερα. Και πριν το Ευρώ, το ποσοστό ΑΕΠ που δαπανούσε η Ελλάδα για την εξυπηρέτηση του χρέους ήταν διπλάσιο του σημερινού.

Συνολικές Δαπάνες (πλην Άμυνας και Χρέους)

Αν τώρα αφαιρέσουμε όσα δαπανούμε για Άμυνα και τόκους, αυτό που μένει για όλες τις άλλες ανάγκες κράτους και πολιτών, οι Συνολικές Δαπάνες (πλην άμυνας και χρέους), είναι πολύ κοντά στο μέσο όρο της Ευρώπης. Συγκεκριμένα μόλις κατά 1% χαμηλότερο από τον κοινοτικό μ.ό. και 2% από τον μ.ό. της Ευρωζώνης.

Αυτό σημαίνει ότι δεν δικαιολογείται να λείπουν γάζες από τα νοσοκομεία. Κάτι κάνουμε πολύ στραβά στην κατανομή των δαπανών.

Δαπάνες Κοινωνικής Προστασίας – Ανεργία

Η Ελλάδα καταγράφει εδώ και χρόνια το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας στην Ευρώπη.

Κι ενώ η ανεργία είναι το μεγάλο, οξύ πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας, το ελληνικό κράτος δαπανά για τη στήριξη των ανέργων και της απασχόλησης τα λιγότερα στην Ευρωζώνη (εξαιρουμένων χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ).

Δαπανούμε τα μισά από το μ.ό. της ΕΕ, αν κι έχουμε τριπλάσιους ανέργους.

Το λιγότερο που θα περίμενε κανείς από τον ελληνικό Προϋπολογισμό είναι να αντιγράψει τον ισπανικό, που κατευθύνει σχεδόν τετραπλάσιους πόρους στη στήριξη των ανέργων.

Δαπάνες Κοινωνικής Προστασίας – Οικογένεια


Το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι πολύ σοβαρό και επείγον. Καταγράφουμε το 2ο χαμηλότερο  δείκτη γεννητικότητας (fertility rate, Eurostat) στην Ευρώπη. Το 2008 γεννήθηκαν 118.000 παιδιά στην Ελλάδα. Το 2014 μόλις 92.000!


 Η ανάσχεση της δημογραφικής κατάρρευσης είναι υψηλή προτεραιότητα. Απαιτεί εκτεταμένη προσχολική φροντίδα, φορολογικά κίνητρα για τη δημιουργία οικογένειας, αποτελεσματική υποστήριξη των εργαζόμενων γονέων.
Αντ΄αυτών, είμαστε προτελευταίοι στην Ευρωζώνη σε δαπάνες στήριξης της οικογένειας  και των παιδιών.
Η πιο γερασμένη κοινωνία της γηραιάς ηπείρου, χωρίς ένστικτο αυτοσυντήρησης.

Δαπάνες Κοινωνικής Προστασίας – Ακραία φτώχεια

Στην Ελλάδα καταγράφεται το υψηλότερο ποσοστό πληθυσμού που κινδυνεύει ή ζει ήδη σε συνθήκες ακραίας φτώχιας και κοινωνικού αποκλεισμού (Eurostat-2015).

Αλλά θεσπίσαμε το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα τελευταίοι και κατόπιν πιέσεων των δανειστών. Και 3 χρόνια μετά τη θέσπισή του, 1 χρόνο μετά την ένταξή του στο 3ο Μνημόνιο, ακόμη δεν υλοποιείται απρόσκοπτα και πανελλαδικά. Διότι η κυβέρνηση αναρωτιέται ποια δαπάνη θα περικόψει για να μεταφέρει πόρους στους πιο αδύναμους.

Ναι, 2 χρόνια τώρα, το αριστερό κόμμα που εκλέχτηκε κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει την ανθρωπιστική κρίση δεν μπορεί να ανακατανείμει τις κοινωνικές δαπάνες ώστε να διασφαλίσει πόρους για τους άπορους.

Συνολικές Δαπάνες Κοινωνικής Προστασίας


Η Ελλάδα δαπανά για κοινωνικές παροχές περίπου ίδιο ποσοστό ΑΕΠ με το μ.ό. της Ευρωζώνης. Απλώς εμείς παραβλέπουμε τους άπορους, επειδή έχουμε  προτεραιότητα τους συνταξιούχους!


Για συντάξεις ξοδεύουμε τα περισσότερα απ’ όλους στην Ευρώπη. Μόνο οι συντάξεις γήρατος απορροφούν το 15,3% του ΑΕΠ. 


Στις Λοιπές Κοινωνικές Δαπάνες, ό,τι απομένει δηλαδή για το κοινωνικό κράτος μετά την αφαίρεση της συνταξιοδοτικής δαπάνης, είμαστε τελευταίοι στην Ευρώπη.

Αν και συνειδητοποιήσαμε πλέον όλοι τις αδικίες, τις ανισότητες και την ανθρωπιστική κρίση των τελευταίων ετών, το ελληνικό κράτος εξακολουθεί να μοιράζει άνισα και ανορθολογικά τους πόρους του κοινωνικού κράτους.

Ο Προϋπολογισμός εξακολουθεί να υπηρετεί ανάγκες του πελατειακού συστήματος, κοινωνικών ομάδων με ισχυρή πολιτική επιρροή και το φόβο του πολιτικού κόστους.

Η υπόθεση του έκτακτου βοηθήματος προς τους συνταξιούχους είναι ενδεικτική. Όπως προκύπτει και από την απολογητική επιστολή Τσακαλώτου, η Κυβέρνηση πήρε από το κρατικό ταμείο χρήματα που είχε συμφωνηθεί να κατευθυνθούν στη χρηματοδότηση του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος. Τα πήρε δηλαδή από τους πιο φτωχούς, τους πιο αδύναμους και τα έδωσε σε άλλες κοινωνικές ομάδες που συγκριτικά είχαν λιγότερη ανάγκη αλλά μεγαλύτερη εκλογική δύναμη.

Υγεία – Εκπαίδευση – Πολιτισμός
Ουραγοί στη χρηματοδότηση

Σύμφωνα με τον Προϋπολογισμό, Υγεία, Παιδεία και Πολιτισμός είναι τομείς δευτερεύουσας σημασίας, χαμηλής προτεραιότητας.


Για την Υγεία δαπανούμε πολύ λιγότερα από το μ.ό. στην Ευρώπη.
Εφόσον οι Συνολικές Δαπάνες της Ελλάδας (πλην άμυνας & τόκων) αθροίζονται στο  43% του ΑΕΠ – 1% λιγότερο από τον μ.ό. της Ε.Ε. (44%) ή 2% λιγότερο από την Ευρωζώνη- τηρουμένων των αναλογιών, η Ελλάδα θα ‘πρεπε να δαπανά για την Υγεία περίπου 7,1% του ΑΕΠ. Αλλά δαπανά μόλις 4,7%.
Η μεγάλη αυτή απόκλιση δεν οφείλεται στην οικονομική κατάσταση της χώρας, αλλά στις προτεραιότητες του Προϋπολογισμού της. Επιλέξαμε να διοχετεύουμε τους πόρους αλλού!


Για την Εκπαίδευση, οι δαπάνες της Ελλάδας (4,4%) παρουσιάζουν μικρή (-0,4%) απόκλιση από τον κοινοτικό μ.ό. (4,8%). Στην επιμέρους κατηγορία της Β’βάθμιας εκπαίδευσης, όμως, η απόκλιση της χρηματοδότησης είναι τεράστια (-0,6%). Υπολειπόμαστε κατά το 1/3 του κοινοτικού μέσου όρου. Αυτό αντικατοπτρίζει, κυρίως, τη δραματική υστέρηση στη Β΄βάθμια τεχνική επαγγελματική εκπαίδευση.


Είναι άξιον απορίας! Ο τουρισμός χαρακτηρίζεται ως βαριά βιομηχανία της Ελλάδας, η πολιτιστική κληρονομιά είναι ένα από τα κύρια συγκριτικά πλεονεκτήματα του ελληνικού τουρισμού, αλλά ο Πολιτισμός είναι πεδίο χαμηλής προτεραιότητας για τον Προϋπολογισμό. Ξοδεύουμε τα λιγότερα στην Ευρωζώνη! 

Δημόσια Τάξη – Περιβάλλον
Πρωταθλητές στις δαπάνες


Για υπηρεσίες Αστυνόμευσης (υποκατηγορία της δαπάνης «Δημόσια Τάξη & Ασφάλεια»), δεν ξοδεύουμε απλώς τα περισσότερα στην Ευρώπη. Ξοδεύουμε κατά 50% περισσότερα από το μ.ό. της Ευρωζώνης! Χωρίς να υπάρχει κάποιος δομικός λόγος (όπως π.χ. στην Άμυνα) που να δικαιολογεί την απόκλιση.
Και για το περιβάλλον δαπανούμε τα περισσότερα στην Ευρωζώνη! Ο κοινοτικός  μ.ό. για περιβαλλοντικές δαπάνες είναι 0,8% του ΑΕΠ και η Ελλάδα ξοδεύει τα διπλά (1,6%)!

Αυτή η υπέρβαση δαπανών οφείλεται κυρίως α) στην υπερβολική επιβάρυνση για ενίσχυση των μονάδων ΑΠΕ και β) στην αυξημένη δαπάνη για τη Διαχείριση Απορριμμάτων. Ναι, η Ελλάδα ξοδεύει τα περισσότερα, περίπου διπλάσια από το μ.ό. της Ευρωζώνης για διαχείριση απορριμμάτων!

Κράτος σπάταλο και υπερτροφικό


Οι δαπάνες της Ελλάδας για «Γενικές Υπηρεσίες» είναι υπερτριπλάσιες του μ.ό. της Ευρώπης!
 
Στον λογαριασμό «Γενικές Υπηρεσίες» καταχωρούνται όλες οι δαπάνες που δεν συνδέονται με τις βασικές υποχρεώσεις του κράτους για κοινωνικές δαπάνες, Υγεία, Άμυνα, Δημόσια Τάξη, Εκπαίδευση κ.λπ.. Εδώ σωρεύονται οι υπερβολές ενός σπάταλου και υπερμεγέθους κράτους.


Τα τελευταία οκτώ χρόνια η Ελλάδα δαπανούσε για «Γενικές Υπηρεσίες» 2,7% του ΑΕΠ περισσότερο από τον μ.ό. της Ευρωζώνης. Ως μέτρο σύγκρισης, στο ίδιο διάστημα  δαπανούσε για «Αμυνα» 1,4% του ΑΕΠ περισσότερο από τον μ.ό. της Ευρωζώνης.
Το βάρος στον Προϋπολογισμό από τις δαπάνες για «Γενικές Υπηρεσίες» είναι περίπου διπλάσιο του βάρους των αμυντικών δαπανών! Αν κινούμασταν στο μ.ό. της Ευρώπης, θα εξοικονομούσαμε 4,5 δισ.€ ετησίως.

Πρωταθλητές στους έμμεσους φόρους


Στα χρόνια της κρίσης, οι συντελεστές ΦΠΑ αυξήθηκαν σταδιακά από 18 σε 24%. Εχουμε τώρα τους υψηλότερους συντελεστές ΦΠΑ στην Ευρωζώνη.


Πρώτοι στην Ευρωζώνη και στα έσοδα από έμμεσους φόρους, που αναλογικά επιβαρύνουν περισσότερο τους φτωχούς. 
Κι έτσι, όλα στη χώρα δουλεύουν εναντίον των ανέργων!

Υψηλοί εταιρικοί φόροι και υψηλές ασφαλιστικές εισφορές αποθαρρύνουν την επιχειρηματικότητα και δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο τους ανέργους να βρουν δουλειά. Οι οποίοι, ταυτόχρονα, ενώ  από την κοινωνική πρόνοια λαμβάνουν ελάχιστη ή καθόλου στήριξη, επιβαρύνονται δυσανάλογα από τους υψηλούς έμμεσους φόρους.

Εταιρικοί φόροι

Αν κι έχουμε το οξύτερο πρόβλημα ανεργίας, το μεγαλύτερο έλλειμμα επενδύσεων, καταδιώκουμε φορολογικά την επιχειρηματικότητα και διευκολύνουμε τη φυγή των επιχειρήσεων.


Η Ελλάδα ανήκει στην ομάδα των κρατών μελών με τους υψηλότερους φορολογικούς συντελεστές – πολύ υψηλότερους του μέσου όρου της ΕΕ. Κάποιες χώρες της ομάδας αυτής φορολογούν με χαμηλότερους συντελεστές τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις (Βέλγιο, Γαλλία, Πορτογαλία). Η Ελλάδα τις φορολογεί με τον ίδιο υψηλό συντελεστή από το πρώτο ευρώ.

Φορολογικός Ανταγωνισμός

Από την ομάδα των κρατών με υψηλούς φορολογικούς συντελεστές καμιά δεν γειτνιάζει με χώρα της ΕΕ που προσφέρει εξαιρετικά χαμηλότερους φορολογικούς συντελεστές. Μόνον η Ελλάδα. Η οποία στο φορολογικό ανταγωνισμό των γειτόνων της απαντά με άγνοια κινδύνου: ήταν η μόνη χώρα του ΟΟΣΑ που αύξησε τους συντελεστές φορολόγησης των επιχειρήσεων το 2015.

Το 2014, τα έσοδα της Βουλγαρίας από τη φορολόγηση των επιχειρήσεων με φορολογικό συντελεστή 10% ήταν περισσότερα από τα αντίστοιχα έσοδα της Ελλάδας με φορολογικό συντελεστή 26%! Ενα μέρος των εσόδων της Βουλγαρίας προήλθε από εταιρείες ελληνικών συμφερόντων.

Η περιπέτεια του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος αναδεικνύει τη ρίζα των προβλημάτων δόμησης του Προϋπολογισμού

Ενα αριστερό κόμμα, γεμάτο ευαισθησία για τους αδύναμους, δεν κατάφερνε να βρει πόρους για να στήσει ένα ελάχιστο δίχτυ προστασίας από την ακραία φτώχεια. Υπάρχει μια απλή εξήγηση γι’ αυτήν την αντίφαση. Διότι το 3ο μνημόνιο επέβαλε μεν το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα αλλά χωρίς προίκα. Η χρηματοδότησή του θα ήταν αποτέλεσμα ανακατανομής πόρων από άλλες κοινωνικές δαπάνες. 

Ομως το ελληνικό πολιτικό σύστημα –η Αριστερά του λαϊκισμού ακόμα περισσότερο– είναι εθισμένο στο σύστημα διακυβέρνησης του Αγιου Βασίλη: Να μοιράζει μόνο, χαριστικά και άκοπα. Η ανακατανομή πόρων με κριτήριο ανάγκες και προτεραιότητες και ο μακροπρόθεσμος σχεδιασμός δείχνουν να είναι πέραν των δυνατοτήτων και προδιαγραφών του συστήματος. Γι’ αυτό και επιβίωσαν την εποχή των μνημονίων οι στρεβλώσεις που δημιουργήθηκαν όταν το πουγκί του Αγιου Βασίλη ήταν φουσκωμένο με δανεικά.

Ομως μια κυβέρνηση που αδυνατεί να περιορίσει τις δαπάνες της για να στηρίξει τους πιο αδύναμους, είναι κυβέρνηση ανίκανη να επενδύσει στην ανάπτυξη, να σχεδιάσει το μέλλον. Διότι επένδυση στο μέλλον σημαίνει δέσμευση πόρων από την κατανάλωση του παρόντος για να δημιουργηθούν προϋποθέσεις ευημερίας στο μέλλον. 

Ευημερία και Ανάπτυξη σημαίνει περισσότερες θέσεις εργασίας, λιγότεροι άνεργοι, λιγότερη φτώχεια, περισσότερα έσοδα στα ασφαλιστικά ταμεία. Περισσότερος πλούτος για τους πολίτες και κέρδη για τις επιχειρήσεις, περισσότερα έσοδα από φόρους. Ολα τα δημοσιονομικά προβλήματα είναι ευκολότερα διαχειρίσιμα σε περιβάλλον ανάπτυξης. Πώς θα έρθει όμως; 

Πολλά μπορεί να κάνει μια κυβέρνηση για να ενθαρρύνει την ανάπτυξη. Στο επίπεδο του Προϋπολογισμού το βασικό αναπτυξιακό εργαλείο που διαθέτει είναι η φορολογική πολιτική και ειδικότερα η φορολόγηση των επιχειρήσεων. Ο Προϋπολογισμός του 2017 όμως αποδεικνύει ότι η Ελλάδα δεν ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη, ακριβώς όπως δεν ενδιαφέρεται για τους ανέργους της. Τουλάχιστον όχι τόσο, ώστε να διαμορφώσει κατάλληλα τη φορολογική πολιτική του κράτους.  

Η υπερφορολόγηση, η εχθρική προς το επιχειρείν φορολογική πολιτική και η άνιση κατανομή των κοινωνικών δαπανών, η αδυναμία του κοινωνικού κράτους να στηρίξει τους ανέργους και να προστατεύσει τους ευάλωτους, είναι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Είναι το πρόσωπο μιας κοινωνίας που βαθαίνει την ανισότητα και  συντηρεί την αδικία, που γυρίζει την πλάτη της στο μέλλον, χωρίς ένστικτο αυτοσυντήρησης.
Τα στοιχεία για τις δαπάνες και τη φορολογία των κρατών μελών της Ε.Ε  αντλήθηκαν από τη βάση δεδομένων της Eurostat εδώ και εδώ
Πηγή Protagon


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 




Βλαντίμιρ Πούτιν και Σι Τζινπίνγκ επιδιώκουν να ανατρέψουν την αμερικανική παγκόσμια πρωτοκαθεδρία

Τα πράγματα θα είναι δύσκολα για τα κράτη της Δύσης καθώς η απόρριψη της διεθνούς τάξης πραγμάτων βρίσκεται στο επίκεντρο των αναδυόμενων ισχυρών ιδεολογιών

Το 2017 έδειξε ήδη τα «δόντια» του, με την τρομοκρατική επίθεση του Ισλαμικού Κράτους στην Κωνσταντινούπολη. Το νέο έτος αναμένεται ίσως περισσότερο δύσκολο από το 2016 - μια σειρά από κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις στην Ευρώπη με ακροδεξιές, λαϊκιστικές δυνάμεις να απειλούν να βρεθούν ακόμη και στην εξουσία, η πρώτη χρονιά του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών, ο αναθεωρητισμός της Ρωσίας και η εύθραυστη κατάσταση στη Μέση Ανατολή συνιστούν ένα εκρηκτικό μείγμα διεθνών ζυμώσεων.

Επομένως, τι επιφυλάσσει πολιτικά το 2017 σε παγκόσμιο επίπεδο;

Τα γεγονότα του περασμένου χρόνου δείχνουν ότι τα πράγματα θα είναι δύσκολα για τα κράτη της Δύσης απαντά σε άρθρο του ο Μαρκ Ερμπαν, διπλωματικός συντάκτης στο βρετανικό BBC. «Ενώ στα τέλη του 2015 εξέταζα το πώς ο εθνικιστικός λαϊκισμός θα έκανε πιο δύσκολη τη ζωή των διπλωματών το 2016, τώρα υπάρχουν ενδείξεις ότι η ικανότητα της Δύσης να θέτει τους κανόνες του διεθνούς παιχνιδιού έχει αρχίσει να φθίνει» γράφει ο Ερμπαν. Μερικά από τα πλέον χαρακτηριστικά γεγονότα του 2016 ήταν:

➤ Η φημολογούμενη εμπλοκή της Ρωσίας στις αμερικανικές εκλογές.

➤ Η καταστολή των ανταρτών στο Ανατολικό Χαλέπι από τη Συρία και τους ξένους υποστηρικτές του καθεστώτος, κάνοντας χρήση απαγορευμένων όπλων εναντίον πολιτών.

➤ Η απόφαση της Κίνας να αγνοήσει το Διαρκές Διαιτητικό Δικαστήριο της Χάγης που δικαίωνε τις Φιλιππίνες στην προσφυγή τους σχετικά με τις διεκδικήσεις του Πεκίνου στη Νότια Κινεζική Θάλασσα.

➤ Η απόφαση κάποιων κρατών, περιλαμβανομένης της Ρωσίας και της Νότιας Αφρικής, να αποχωρήσουν από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο.

➤ Ο κίνδυνος για ορισμένες συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου, όπως η TPP, μετά την ανακοίνωση του νεοεκλεγέντος προέδρου Τραμπ ότι πρόκειται να τις εγκαταλείψει.

Επιπλέον τα γεγονότα στη Συρία υπογραμμίζουν την αδυναμία των πέντε μόνιμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ να συμφωνήσουν σε μια διαρκή λύση που θα βάλει τέλος στην κρίση. Στην πραγματικότητα όμως, σημειώνει ο βρετανός αρθρογράφος, από τη στιγμή της ίδρυσης του ΟΗΕ, το 1945, οι μεγάλοι παίκτες σπανίως αντιμετώπιζαν ενωμένοι τις σοβαρές διεθνείς κρίσεις.

«Πολλοί θα χαιρετίσουν την έκλειψη της αμερικανικής υπερδύναμης, την αίσθηση της παγκόσμιας κυριαρχίας που άκμασε για αρκετά χρόνια μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού και την εμφάνιση του πολυπολικού κόσμου. Σε πολλές αφρικανικές και ασιατικές χώρες υπάρχει μια αίσθηση χειραφέτησης καθώς μια γενιά μορφωμένη σε δυτικά πανεπιστήμια έχει ανοίξει τον δρόμο σε εκείνους που έχουν τη δική τους κοσμοθεωρία» γράφει ο Ερμπαν.

Η Ρωσία και η Κίνα αμφισβητούν την ικανότητα του ΟΗΕ να διευθετεί εδαφικά ζητήματα τα οποία τις αφορούν. Και αυτό γιατί αν οι παλαιοί κανόνες έχουν συνταχθεί από τις αποικιοκρατικές δυνάμεις ή τα ισχυρά δυτικά κράτη, τότε έχουν όλο και μικρότερη σημασία για πολλές χώρες στον κόσμο, που επί δεκαετίες είχαν υιοθετήσει ένα «ξένο» σύστημα αξιών.

Η απόρριψη της διεθνούς τάξης πραγμάτων βρίσκεται στο επίκεντρο των αναδυόμενων ισχυρών ιδεολογιών, όπως ο μετακομμουνισμός / κομφουκιανισμός της Κίνας, η αίσθηση του εθνικού πεπρωμένου της ορθόδοξης Ρωσίας, ή οι ισλαμικές ιδεολογίες που κινούν τις πολιτικές της Σαουδικής Αραβίας ή του Ιράν.

Οι μη κρατικοί δρώντες, όπως οι τρομοκρατικές οργανώσεις, επίσης συνιστούν μια μεγάλη πρόκληση για τη Δύση. Σύμφωνα με τον καθηγητή Πάτρικ Πόρτερ, του Πανεπιστημίου του Εξετερ, «κινούμαστε απροετοίμαστοι σε μια ιστορικά πιο "φυσιολογική" διπλωματία, στην οποία ταυτόχρονα ανταγωνιζόμαστε και συνεργαζόμαστε με άλλες μεγάλες δυνάμεις».

Ένα παράδειγμα αυτής της τάσης είναι η σχέση της Τουρκίας του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και της Ρωσίας του Βλαντίμιρ Πούτιν. Παράλληλα τα δυτικά κράτη βρίσκονται σε μειονεκτική θέση: ακολουθούν τους διεθνείς κανόνες, ενώ η Κίνα και η Ρωσία υποστηρίζουν ότι μπορούν να τους αγνοούν. Μια σειρά από εκλογικές αναμετρήσεις στην Ιταλία, στην Ολλανδία, στη Γαλλία και στη Γερμανία θα αποτελέσουν ένα μεγάλο τεστ για την Ευρωπαϊκή Ένωση και επακόλουθα για το ευρώ.

Σχετικά με το ΝΑΤΟ, ο Τραμπ είπε ότι η λειτουργία του θα εξαρτηθεί από την πρόθεση των ευρωπαίων συμμάχων να πληρώσουν περισσότερα για την ασφάλειά τους. «Σε αυτή την κατάσταση διαρκούς αλλαγής, θα υπάρξουν ευκαιρίες αλλά και κίνδυνοι. Αλλά το ερώτημα τώρα είναι: θα μπορέσουν οι δυτικές χώρες να τους αναγνωρίσουν και να πάρουν τη μοίρα στα χέρια τους ή θα βρεθούν στο έλεός τους;» καταλήγει το άρθρο του BBC.

Πηγή "Το Βήμα"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 




Η Αλβανία έχει εξελιχθεί σε κέντρο παραγωγής και διακίνησης κάνναβης. Η αστυνομία είναι αδύναμη να διαχειριστεί την κατάσταση και η μάχη για την πάταξη της διακίνησης ναρκωτικών μοιάζει χαμένη.

Το τοπίο στη μικρή πόλη Ρέσεν της βόρειας Αλβανίας θυμίζει παρακμή. Χωμάτινοι δρόμοι, εγκαταλελειμμένα εργοστάσια, φτωχά σπίτια. Καθώς δύει ο ήλιος και πέφτει το σκοτάδι δυο γυναίκες λύνουν τη σιωπή τους παρά το φόβο τους. Μέχρι πρότινος δούλευαν σε ένα παράνομο εργαστήριο καλλιέργειας ινδικής κάνναβης, πριν το διαλύσει η αλβανική αστυνομία. Ο χώρος που στεγαζόταν το εργαστήριο ήταν πρώην εκτροφείο πουλερικών. Στο μεταξύ εδώ έχουν καλλιεργηθεί, αποξηρανθεί και συσκευαστεί πάνω από 4 τόνοι κάνναβης.

Η Μίρα και η Ρίτα (δεν είναι τα πραγματικά τους ονόματα) ήταν άνεργες όταν βρήκαν εδώ δουλειά για 10 ευρώ τη μέρα. «Είτε το πιστεύετε είτε όχι δουλεύαμε εδώ για να εξασφαλίσουμε το ψωμί των παιδιών μας» λέει η Μίρα, 50 ετών. Είναι πολύ θυμωμένη με την αλβανική κυβέρνηση που αφήνει τον πληθυσμό να βυθίζεται στη φτώχεια. Είναι επίσης εξαγριωμένη με την αστυνομία που μένει άπραγη και τους βαρόνους των καρτέλ ναρκωτικών που κάνουν ό,τι θέλουν.

«Δεν ήξερα τίποτα»

Η Μίρα είπε στη DW ότι αρχικά δεν ήξερε ότι πρόκειται για κάνναβη. Και η Ρίτα αποκάλυψε ότι ο άνδρας της είναι στη φυλακή κι έτσι μεγαλώνει μόνη την πεντάχρονη κόρη της. «Δεν ήξερα απολύτως τίποτα μέχρι που είδα την αστυνομία» ανέφερε η Ρίτα. Μια ματιά στο επίμαχο παράπηγμα είναι αποκαλυπτική. Το νερό στάζει από το ταβάνι, δεν υπάρχει θέρμανση, παντού βλέπει κανείς βουνά σκουπιδιών.

Παρά τις εξαγγελίες η κυβέρνηση του Έντι Ράμα δεν έχει καταφέρει να μειώσει το ποσοστό φτώχειας στην Αλβανία. Η ανεργία είναι υψηλή, τα κοινωνικά επιδόματα χαμηλά. Μια οικογένεια ζει με 75 ευρώ το μήνα. Ίσως για αυτό πολλοί αγρότες αναγκάζονται να καλλιεργήσουν κάνναβη. «Χιλιάδες Αλβανοί δεν έχουν άλλη επιλογή επειδή δεν λαμβάνονται κοινωνικά και οικονομικά μέτρα για τη στήριξη της υπαίθρου», ανέφερε στη DW o επικεφαλής του αντιπολιτευόμενου Δημοκρατικού Κόμματος, Λουζλίμ Μπάσα. «Οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με το δίλημμα της ανεργίας ή της δουλειάς σε φυτείες κάνναβης. Πολλοί επιλέγουν το δεύτερο». Άλλωστε δεν είναι δύσκολο να βρει κανείς στην Αλβανία εργατικά χέρια για τις φυτείες κάνναβης. Ένα «πετυχημένο» καρτέλ κάνναβης, που δεν έχει εξαρθρωθεί δηλαδή από την αστυνομία, κερδίζει έως και 200 ευρώ ανά κιλό κάνναβης. Η κάνναβη καλλιεργείται σε άγριες, απροσπέλαστες περιοχές, ενώ πολλοί παραγωγοί έχουν καταφέρει να εξελίξουν ακόμη και ειδικά αρδευτικά συστήματα.

«Το έτος της κάνναβης»

Το 2016 ήταν το κατεξοχήν «έτος της κάνναβης». Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία πάνω από 2,5 εκατομμύρια δενδρύλλια κάνναβης καταστράφηκαν από τις αρχές, ενώ εντοπίστηκαν περίπου 5.204 χωράφια. Το νέο δεδομένο είναι ότι πλέον οι παράνομες φυτείες είναι διάσπαρτες σε όλη την αλβανική επικράτεια. Όπως επισημαίνει ο αλβανός πολιτικός αναλυτής Αλεξάντερ Τσίπα, όσο η αστυνομία διαλύει φυτείες και εργαστήρια τόσο τα αλβανικά καρτέλ ενδυναμώνονται, ψάχνοντας εναλλακτικές οδούς.

Η αλβανική αντιπολίτευση κατηγορεί ευθέως την κυβέρνηση ότι η εξάπλωση του οργανωμένου εγκλήματος στη χώρα οφείλεται εν μέρει και στην ανοχή μερίδας κυβερνητικών στελεχών. Από την άλλη πλευρά η αστυνομία εκτιμά ότι μόνο μεμονωμένα άτομα μέσα από τους κόλπους της ενδεχομένως να σχετίζονται με τον υπόκοσμο. «Το έργο της αστυνομίας είναι δύσκολο. Ναι, σε κάποιες περιπτώσεις υπήρξε εμπλοκή της αστυνομίας αλλά δεν είναι αυτή η γενική τάση. Από τους 9.000 αστυνομικούς του χώρου, μόλις 40 εντοπίστηκαν να έχουν βοηθήσει στην καλλιέργεια και διακίνηση ναρκωτικών το 2016» εκτιμά ο αστυνομικός διευθυντής Άλτιν Κάτο.

Γεγονός είναι πάντως ότι όσο περνά ο καιρός τα αλβανικά ΜΜΕ μεταδίδουν όλο και λιγότερες πληροφορίες. Από την άλλη, η περσινή «σοδειά» ήδη ακολουθεί παράνομες οδούς μέσω Ιταλίας ή Μαυροβουνίου. Η αλβανική αντιπολίτευση κρούει τον κώδωνα: Η Αλβανία τείνει να γίνει η Κολομβία της Ευρώπης.

Λιντίτα Αράπι, Αλβανία / Δήμητρα Κυρανούδη
Deutche Welle


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 




Μια συμφωνία που σηματοδοτεί επικίνδυνες εξελίξεις και πρέπει να προβληματίσει την Ελλάδα

Ο Πρόεδρος της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έρχεται σε συμφωνία με το Κίνημα των Γκρίζων Λύκων για την δημιουργία του νέου πολιτεύματος της γειτονικής χώρας.

Όπως μεταδίδει η «Καθημερινή», ο ηγέτης των Γκρίζων Λύκων και Πρόεδρος του Κόμματος Εθνικιστικής Δράσης (ΚΕΔ), Ντεβλέτ Μπαχτσελί ανακοινώνει την υποστήριξη του κόμματος του στην συνταγματική αναθεώρηση που προωθεί το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), με αντάλλαγμα την τήρηση «αποφασιστικής» γραμμής σε μια σειρά «εθνικών ζητημάτων».

Η συγκεκριμένη προϋπόθεση της συνεργασίας επιφυλάσσει μεγάλο αντίκτυπο για πολλά ζητήματα που αφορούν το μέλλον της περιοχής και φυσικά το Κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά.

Μάλιστα, πληροφορίες της «Καθημερινής» από την Άγκυρα αναφέρουν ότι οι Γκρίζοι Λύκοι έχουν αποσπάσει αξιοσημείωτες υποσχέσεις σε πληθώρα ζητημάτων, ενώ πηγή από το Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης συσχετίζει την σιωπηλή στάση της ηγεσίας του κινήματος στο Κυπριακό και στο Κουρδικό Ζήτημα με την συμφωνία Ερντογάν-Μπαχτσελί.

Μετά το τελικό πράσινο φως του ΚΕΔ, η κυβέρνηση του ΑΚΡ ετοιμάζεται να οδηγήσει την χώρα σε δημοψήφισμα για το νέο σύνταγμα, το αργότερο στα μέσα του 2017. Προτού συμβεί αυτό, το ΑΚΡ θα πρέπει να λάβει τυπικά την έγκριση του κοινοβουλίου, ωστόσο εντός του ΑΚΡ συνεχίζεται η σχετική συζήτηση, με πολλά στελέχη να εκφράζουν προβληματισμό ως προς τις νέες κινήσεις της κυβέρνησης.

Η πρόταση του ΑΚΡ για την συνταγματική αναθεώρηση προβλέπει την δημιουργία ενός προεδρικού συστήματος στην Τουρκία, στο οποίο ο Πρόεδρος θα έχει ενισχυμένες αρμοδιότητες και εξουσίες.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου