Handelsblatt: Ο Σόιμπλε είπε ότι ένα Grexit δεν θα ήταν κάτι κακό

Επανέφερε το θέμα του Grexit ο Σόιμπλε με δηλώσεις που έκανε σε πρόσφατο δείπνο που διοργανώθηκε προς τιμήν του και τις οποίες αποκάλυψε την Παρασκευή η εφημερίδα Handelblatt.

Σύμφωνα με την γερμανική εφημερίδα, κατά τη διάρκεια της ομιλίας που έκανε, ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ αναφέρθηκε στον πρώην υπουργό Οικονομικών της Ελλάδας, Ευάγγελο Βενιζέλο, για τον οποίο είπε ότι είχε συζητήσει μαζί του το ενδεχόμενο ενός Grexit.

Ακόμη, αποκάλυψε πως σε μια προσπάθεια να πείσει τους συνομιλητές του ότι η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη δεν θα ήταν κάτι κακό, αναφέρθηκε στην προσωπική του ζωή και συγκεκριμένα στην απόπειρα δολοφονίας του.

«Ένα Grexit θα ήταν ένα τρομερό βήμα και ο πληθυσμός θα υπέφερε. Παρ' όλα αυτά, τα πράγματα θα βελτιώνονταν την αμέσως επόμενη ημέρα. Το βίωσα αυτό στη δική μου περίπτωση. Κάποιος σε πυροβολεί, και βρίσκεσαι πεσμένος στο έδαφος. Αλλά την ίδια ώρα, η κατάστασή σου συνεχίζει να βελτιώνεται, και γίνεται καλύτερη μέρα με τη μέρα», φέρεται να δήλωσε ο Σόιμπλε.

Σε ότι αφορά το χρέος, ο Σόιμπλε ανέφερε, χαρακτηριστικά, ότι «το πρόβλημα με την Ελλάδα» συνέχισε ο Σόιμπλε είναι ότι ξοδεύει περισσότερα απ' όσα κερδίζει. «Γι' αυτό», πρόσθεσε, «πρέπει να μιλήσουμε στους Έλληνες για το πώς θα πρέπει να γίνουν πιο ανταγωνιστικοί διαφορετικά πρόκειται για "απύθμενο πηγάδι". Μπορείς να ρίξεις μέσα όσο κρασί θες, αλλά απλώς θα εξαφανιστεί. Αυτό δεν θα είχε νόημα».


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Ο Ερντογάν ονειρεύεται Βιέννη και Ιερουσαλήμ και η ΕΕ μιλά μαζί του

Στις 25 Απριλίου ο αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβέρνησης, Μεχμέτ Σισμέκ, δήλωνε πως η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ αποτελεί τον πλέον καίριο στρατηγικό της στόχο. Ο ίδιος σημείωσε πως η Τουρκία θα βελτιώσει τους θεσμούς της, θα ενισχύσει το κράτος δικαίου και θα προχωρήσει στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις.

Τα παραπάνω τονίζει ο Uzay Bulut στην ιστοσελίδα www.gatestoneinstitute.org. Σημειώνει τα εξής:

Ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν, ωστόσο, προέβη σε θερμές δηλώσεις όχι για την ΕΕ αλλά για την Οθωμανική αυτοκρατορία, ένα μόρφωμα που βαρύνεται με σφαγές, βιασμούς, σεξουαλική δουλεία των κατοίκων των χωρών που κατέκτησε.

Στις 30 Μαΐου 2015, κατά την 562η επέτειο της πτώσης της Κωνσταντινούπολης, ο Ερντογάν μίλησε ως σουλτάνος και όχι ως ηγέτης μιας χώρας μέλους του ΝΑΤΟ. Μίλησε για την «ύψωση της σημαίας του Ισλάμ» στην Ιερουσαλήμ και «την σφράγιση του τεμένους αλ Ακσά με την σφραγίδα του Ισλάμ».

Την εν λόγω ομιλία του παρακολούθησαν 2 εκ. Τούρκοι πανηγυρίζοντας. «Τι σημαίνει κατάκτηση;», ρώτησε το κοινό του ο Ερντογάν. «Η κατάκτηση είναι Hijrah, (η επέκταση δηλαδή του Ισλάμ μέσω της μετανάστευσης, κατά το πρότυπο του Μωάμεθ και της μετάβασης από τη Μέκκα στη Μεδίνα.)

»Η κατάκτηση είναι η Μέκκα. Η κατάκτηση είναι η καθαρότητα της Καάμπα, του οίκου του Αλλάχ στη Γη, από τα είδωλα. Η κατάκτηση είναι η Ιερουσαλήμ, εκεί που ο προφήτης Ομάρ σφράγισε με την σφραγίδα του Ισλάμ το τέμενος αλ Ακσά. Η κατάκτηση είναι Ανδαλουσία. Η κατάκτηση είναι η Σαμαρακάνδη, είναι η Μπουχάρα, είναι ο Σαλαδίνος, ο Αλπ Αρσλάν, είναι το άνοιγμα των θυρών της Ανατολίας μέχρι τη Βιέννη από τούτο το ευλογημένο έθνος. Κατάκτηση είναι οι Οθωμανοί Γαζήδες.

»Κατάκτηση είναι η προετοιμασία, είναι ο Μωάμεθ ο Πορθητής που κατέστρεψε το χιλιετές Βυζάντιο. Ο Μωάμεθ ο Πορθητής κατέκτησε την Ινσταμπούλ το 1453, αλλά κατάκτηση υπήρχε πριν και μετά από αυτόν. Συνεχίστηκε από τον σουλτάνο Σελίμ, τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή, τον Μουράτ Δ’ τον Αμπτούλ Χαμίτ Β’. Κατάκτηση είναι να έχεις το κουράγιο να αψηφάς όλο τον κόσμο.

»Κατάκτηση είναι το 1994 (όταν ο ίδιος έγινε δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης). Είναι να υπηρετείς τον θρύλο του Πορθητή. Η κατάκτηση θα κάνει την Τουρκία να σταθεί στα πόδια της ξανά», είπε ο Ερντογάν με το πλήθος να ουρλιάζει από κάτω φωνάζοντας «ιδού ο ηγέτης».

Στις 14 Απριλίου το Ευρωκοινοβούλιο κατηγόρησε το κυβερνών τουρκικό κόμμα ΑΚΡ ότι οδηγεί την Τουρκία σε διολίσθηση από τη Δημοκρατία και το κράτος δικαίου. Η Ολλανδή ευρωβουλευτής Κάτι Πίρι σε έκθεσή της ανέφερε ότι η Τουρκία καταπατά την ελευθερία της έκφρασης και την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης.

Η Άγκυρα απέρριψε την έκθεση όπως και ανάλογη σχετικά με την γενοκτονία των Αρμενίων. «Δεν υπάρχουν στιγμές της ιστορίας μας για τις οποίες να ντρεπόμαστε», δήλωσε ο υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Μποζκίρ. Στις 19 Απριλίου ο Ερντογάν δήλωνε πως η ΕΕ χρειάζεται την Τουρκία, πατώντας στο μεταναστευτικό πρόβλημα, απορρίπτοντας κάθε κατηγορία κατά της Τουρκίας.

Ο Ερντογάν δοξάζει τις οθωμανικές στρατιές που έφτασαν στις πύλες της Βιέννης και μιλά για τον «παλιό καλό καιρό» όταν οι οθωμανικές σημαίες κυμάτιζαν στην Ιερουσαλήμ και οι Οθωμανοί σουλτάνοι είχαν και τον τίτλο του χαλίφη.

Η τουρκική κοινή γνώμη συμμερίζεται τις απόψεις του για την ΕΕ. Βάσει δημοσκοπήσεων το 66% των Τούρκων απεχθάνεται την ΕΕ και το 73% είναι κατά του ΝΑΤΟ.

Το ερώτημα είναι λοιπόν αν η ΕΕ θα σταματήσει να παίζει και θα λειτουργήσει ως σοβαρό καθίδρυμα και θα αντιληφθεί την Τουρκία ως αυτό που είναι και όχι ως αυτό που η ηγετική ομάδα της Ένωσης επιθυμεί να τη βλέπει.

Πηγή MIgnatiou

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Δεν δίνει βίζα στην Άγκυρα η Ευρωπαϊκή Ένωση

Στον αέρα η συμφωνία Ευρώπης 

με την Τουρκία για το "προσφυγικό"

«Στον αέρα» βρίσκεται η συμφωνία Ευρωπαϊκής Ενωσης και Τουρκίας για το Προσφυγικό. Εξέλιξη που δημιουργεί σοβαρές ανησυχίες στην ελληνική κυβέρνηση, σε μια χρονική στιγμή κατά την οποία το πρόβλημα βρίσκεται σε ύφεση, καθώς οι μεταναστευτικές ροές από τα τουρκικά παράλια έχουν διακοπεί.

Η τουρκική πλευρά εμφανίζεται πολύ εκνευρισμένη με την Ευρώπη, την οποία κατηγορεί ότι αθετεί τις υποσχέσεις στο θέμα τη βίζας, την ώρα που οι Βρυξέλλες δεν υποχωρούν αν δεν δουν από την Αγκυρα να εκπληρώνει όλα τα προαπαιτούμενα.

Ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ προειδοποίησε χθες την Τουρκία ότι δεν θα υπάρξει κατάργηση της βίζας για τους Τούρκους πολίτες που ταξιδεύουν στην Ευρωπαϊκή Ενωση, εάν όλες οι προβλεπόμενες προϋποθέσεις -κυρίως η αλλαγή της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας καθώς και ζητήματα δημοκρατίας, ελεύθερης έκφρασης και ελευθεροτυπίας- δεν εκπληρωθούν.

«Επιμένουμε στη σημασία να εκπληρωθούν οι προβλεπόμενες προϋποθέσεις, αν όχι, η συμφωνία αυτή δεν θα δει το φως της ημέρας» δήλωσε κατηγορηματικά ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στη διάρκεια διάσκεψης που έγινε στο γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών. «Αν η στρατηγική του κ. Ερντογάν συνίσταται στο να εμποδίσει να ταξιδεύουν οι Τούρκοι ελεύθερα στην Ευρώπη, θα πρέπει να απαντήσει γι' αυτό στον τουρκικό λαό. Δεν είναι δικό μου πρόβλημα, θα είναι δικό του πρόβλημα» πρόσθεσε ο πρόεδρος της Κομισιόν. Εντονη ήταν η αντίδραση του Ταγίπ Ερντογάν που κατηγορεί την Ε.Ε. για «υποκρισία».

Σήμερα, ο επικεφαλής διαπραγματευτής της Τουρκίας στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις Βολκάν Μποζκίρ θα βρίσκεται στις Βρυξέλλες για συναντήσεις με την ύπατη εκπρόσωπο Φεντερίκα Μογκερίνι και τον επίτροπο για τη διεύρυνση Γιοχάνες Χαν, με την Αθήνα, για τους δικούς της λόγους, να ελπίζει σε εκτόνωση της έντασης ανάμεσα στις δύο πλευρές.

«Οχι σε νέα κέντρα» λέει η Αστυνομία!

Την αντίδρασή της στη δημιουργία τεσσάρων νέων κέντρων φιλοξενίας προσφύγων εκφράζει με επιστολή στους αρμόδιους φορείς η Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης, τονίζοντας ότι δεν μπορεί να στηρίξει τα νέα κέντρα, ούτε με το υπάρχον προσωπικό ούτε με κακοσυντηρημένα οχήματα.

«Τα κέντρα φιλοξενίας προσφύγων που λειτουργούν στα Διαβατά, στο λιμάνι, στο Ωραιόκαστρο και στα Λαγκαδίκια έχουν απομυζήσει το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεων. Ευλόγως, η ανακοίνωση για τη δημιουργία τεσσάρων νέων κέντρων φιλοξενίας ήχησε στα αυτιά όλων μας σαν κεραυνός εν αιθρία. Αν δεν γίνουν εκ μέρους της ηγεσίας μας οι κατάλληλες ενέργειες που θα διασφαλίσουν τα εχέγγυα για την ομαλή λειτουργία των χώρων αυτών, θα περάσουμε κρίσιμες στιγμές» αναφέρει η ανακοίνωση και προσθέτει: «Ζητούμε να μετατεθούν τουλάχιστον 200 συνάδελφοι για να καταφέρουν οι υπηρεσίες της πόλης να προσφέρουν ουσιαστική αστυνόμευση και όχι απλή διεκπεραίωση».

Πηγή "Δημοκρατία"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Όνειρο ζει μην τον ξυπνάτε...

Γράφει ο Κώστας Μαντατοφόρος

Ξέρεις τί είναι να σου βαράνε προσοχές ακόμα και στρατηγοί, λες κι είσαι κανας σοβαρός άνθρωπος;

Ξέρεις τί είναι να λές όποια μ@λακία σου κατέβει στο ακατοίκητο και οι ξεπουλημένοι δημοσιογράφοι να σου λεν  ''μάλιστα κύριε υπουργέ'';

Να είσαι ένας άχρηστος ανεπάγγελτος μπουχέσας και ξαφνικά να βρίσκεσαι συγκυβερνήτης, έστω και σε κυβέρνηση-τσίρκο;

Πώς το είπε αυτό το τελευταίο; "... διαπραγματευτήκαμε και πετύχαμε την έξοδο της Ελλάδος από την εποχή των μνημονίων και των δανειστών"!!!

Πανούλη εσύ Σουπερστάρ!
Ούτε ο διευθυντής του τσίρκου δεν τόλμησε να ξεστομίσει τέτοια παπαριά.

Ζήσε τον μύθο σου στην υπουργική καρέκλα.
Ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν.
Πώς αλλιώς να στο πούμε; Είμαστε μαζί σου.

Κανείς δεν θα σε ξυπνήσει απ' τον βαρύ σου λήθαργο με τα περίεργα όνειρα.
Θα ξυπνήσεις μόνος σου πέφτοντας, μα θά 'ναι αργά.
Και τότε όλοι θα γελάνε με τον γελοίο με τις πυτζάμες και τις παντούφλες, που θα τριγυρνάει και θα ονειρεύεται ακόμη υπουργικές καρέκλες και στολές παραλλαγής.

Δεν έχεις καταλάβει ακόμα πως ενώ είσαι η τρίχα μεσ' το γάλα των απατεώνων που κυβερνούν, σε ανέχονται ακόμη γιατί είσαι πιό δεδομένος κι απ' τα σκ@τά στην λεκάνη.
Τέτοια κατάντια για μιά υπουργική καρέκλα και ένα στρατιωτικό αμπέχωνο.
Κι αυτό, αυτοί, το έχουν πάρει είδηση και σε φουμάρουν.
"Άστονα", λένε, "να λέει αυτός τις μ@λακίες που αν τις λέγαμε εμείς θα είχαμε το πολιτικό κόστος. Αυτός έχει το ακαταλόγιστο".

Τέτοια όνειρα μεγαλεία ζεις.
Γιατί να σε ξυπνήσουμε;
Αντιθέτως. Πώς τό 'λεγε η διαφήμιση με το ''βρώμικο'' με τα λουκάνικα;
''Ομορφάντρα μουουου, θα σου βάλω και σώς να γλιστράει!''... 

Πηγή "Ουδέν Σχόλιον"



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Μήπως πέσαμε στην παγίδα της Γερμανίας στο "προσφυγικό";

Φαίνεται πως το τίμημα της παραμονής των προσφύγων στη χώρα μας, για να πετύχουμε θετική αξιολόγηση, είναι μεγάλο και μη διαχειρίσιμο

Υπήρχε υπόνοια, τείνει να καταστεί βεβαιότητα -παρά τις διαψεύσεις- ότι δεχθήκαμε την γερμανική θέση της παραμονής των προσφύγων στην χώρα μας, για να πετύχουμε θετική αξιολόγηση των μέτρων που υπογράψαμε με την Τρόικα (εξακολουθεί να είναι Τρόικα, με το ΔΝΤ, την Ε.Ε. και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα).

Φαίνεται όμως πως το τίμημα είναι μεγαλύτερο, και τώρα μάλλον το αντιλαμβάνονται οι αρμόδιοι (;) διαπιστώνοντες ότι δεν μπορούν να το διαχειριστούν. Μάλιστα δε, έχω λόγους να υποστηρίζω πως τα χειρότερα δεν είναι αυτά, ούτε όσα φοβόμαστε από τυχούσα ασυμφωνία με τους Τούρκους, αλλά όταν η διάλυση των κρατών προχωρήσει, είτε πρώτα προς την Αίγυπτο, είτε προς τα ΗΑΕ και την Σαουδική Αραβία, όπου δεκάδες εκατομμυρίων θα είναι οι πρόσφυγες. Και δεν είναι η Ιταλία κοντά, αλλά η Ελλάδα.

Ως προς την Τουρκίας, ο κατ’ εξοχήν γνώστης, αλλά και συνδιαμορφωτής της μεταναστευτικής πολιτικής της Ευρώπης, Philippe De Bruycker, ομολογεί το ενδεχόμενο αποκλεισμού της Ελλάδας από την Ευρώπη. Και ο λόγος του έχει βαρύτητα, επειδή είναι Ερευνητικός Συνεργάτης στο Παγκόσμιο Κέντρο Μετανάστευσης, Αναπληρωτής Διευθυντής του Κέντρου Μεταναστευτικής Πολιτικής (MPC) του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου (ΕΠΙ) στη Φλωρεντία και έχει διοριστεί στην έδρα Jean Monnet για τη Μετανάστευση και το Άσυλο Δικαίου και Πολιτικής της ΕΕ, το 2011. Δεν είναι δηλαδή, ούτε Μουζάλας, ούτε Χριστοδουλοπούλου.

Λέγει, ότι η Ε.Ε. θα αποκλείσει τους μετανάστες αν καταρρεύσει η συμφωνία με την Τουρκία, επειδή είναι η μόνη εναλλακτική λύση που υπάρχει. Αποκλεισμός δηλαδή των προσφύγων εκτός της Ε.Ε., όπερ σημαίνει ότι η Ελλάδα θα απομονωθεί πλήρως για να κρατηθεί ο Βαλκανικός δρόμος κλειστός για τους πρόσφυγες. «Τα κράτη μέλη είναι έτοιμα να απομονώσουν πλήρως την Ελλάδα από την υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ένωση, και αυτό θα μετατρέψει τη χώρα σε προσφυγικό καταυλισμό της ΕΕ», είπε.

Μας ενημέρωσε δε, πως δεν υπάρχει άλλο σχέδιο για την αντιμετώπιση νέων μεταναστευτικών ροών, πλην της απομόνωσης της Ελλάδας και της εγκατάστασης των προσφύγων στο έδαφός μας. Πληρώνουμε την εγκληματική συμπεριφορά της κυβέρνησης, με την αριστερίστρια υπουργό να προσκαλεί τους λαθρομετανάστες, και με το πονηρό «υφάκι» να λέει ότι «χάνονται, και δεν ξέρει πώς».

Για πόσο καιρό η Ευρώπη θα δεχόταν την κουτοπόνηρη τακτική μας να διευκολύνουμε την έξοδο των λαθρομεταναστών από την χώρα μας; Όταν «το κακό παράγινε», έκλεισαν τα σύνορα, και μας έμεινε η κουτοπονηριά και η δήθεν αριστερίστικη ευαισθησία, που στρέφεται όμως κατά των Ελλήνων.

Υπάρχει και κάτι άλλο, που επιμελώς η κυβέρνηση αποφεύγει να θίξει (το ίδιο και τα ΜΜΕ, γιατί άραγε;). Δεν εξηγήθηκε, γιατί ενώ στην αρχή ως πρόσφυγες εθεωρούντο -πλην των Σύρων και Ιρακινών- και οι Αφγανοί, στη συνέχεια αποκλείσθηκαν; Αυτό δεν έγινε επειδή οι ένοπλες συγκρούσεις στο Αφγανιστάν δεν έχουν την ίδια αγριότητα μ’ εκείνες των άλλων χωρών, αλλά επειδή διαπιστώθηκε πως μιλούσαν πολύ καλά την ελληνική γλώσσα!

Δεν επρόκειτο επομένως για πρόσφυγες, που μόλις εγκατέλειψαν την χώρα τους για να αποφύγουν τα δεινά του πολέμου, αλλά για λαθρομετανάστες που ζούσαν για καιρό στην Ελλάδα, ώστε να γνωρίσουν καλά την γλώσσα, εκμεταλλευόμενοι την ανυπαρξία κράτους. Το διαπίστωσαν πρώτα στα Σκόπια, μετά στην Κροατία, και μας τους έστειλαν πίσω, μη δεχόμενες πλέον Αφγανούς (ούτως ή άλλωστε, δεν δέχονταν άλλες εθνικότητες, αλλά τώρα ούτε και πρόσφυγες).

Καλά τα είπε ο Philippe De Bruycker, αλλά είπε μόνον τα μισά. Όσα αφορούν την μη τήρηση της συμφωνίας Ε.Ε.-Τουρκίας. Για το ενδεχόμενο της δημιουργίας νέων εστιών ενόπλων συγκρούσεων και άφιξη νέων δεκάδων εκατομμυρίων αυτή τη φορά προσφύγων, δεν κάνει λόγο. Προφανώς και τον έχει απασχολήσει ως υπόθεση εργασίας.
Πέσαμε στην παγίδα της αποδοχής της αξιολόγησης, δημιουργώντας ένα τεράστιο, άλυτο πρόβλημα, που θα καταστεί ακόμη χειρότερο τα επόμενα χρόνια. (Σκέφθηκε κανείς, ότι οι Αιγύπτιοι, μόνον στην Ελλάδα μέσω Κρήτης μπορούν να ταξιδέψουν; Δεν έχουν άλλη χώρα ασφαλή δίπλα τους).

Μακεδών
Πηγή Voria


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Δεν φταίει ο Νίκος Παππάς…

Δεν είναι η πρώτη φορά που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει προβλήματα με γερμανούς δημοσιογράφους. Πριν από τρία χρόνια ο Αλέξης Τσίπρας είχε διακόψει συνέντευξη του με τη FAZ, όπως τώρα ο Νίκος Παππάς. Ομως δεν φταίνε οι έλληνες πολιτικοί. Φταίνε οι έλληνες δημοσιογράφοι

Γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης

Τον Ιούλιο του 2013, ο Μίκαελ Μάρτενς, δημοσιογράφος της Frankfurter Allgemeine Zeitung, ήρθε στην Αθήνα για να πάρει συνέντευξη από τον αρχηγό της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αλέξη Τσίπρα. Παρούσα στη συνάντηση ήταν και η συνεργάτιδα του κ. Τσίπρα, η Δανάη Μπαντογιάννη.

Η συνέντευξη δεν πήγε καλά. Ο κ. Τσίπρας εκνευρίστηκε από τις ερωτήσεις του Γερμανού τις οποίες θεώρησε ανακριβείς ή κακόβουλες. Και όμως, οι ερωτήσεις είχαν βασιστεί είτε σε προηγούμενες δηλώσεις του κ. Τσίπρα, είτε σε δημοσιεύματα της «Αυγής». Ρωτήθηκε, για παράδειγμα, ο κ. Τσίπρας αν όντως πιστεύει ότι η Ανγκελα Μέρκελ θέλει να μετατρέψει την Ελλάδα σε αποικία ή ότι το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία υπέστειλαν την ελληνική σημαία υπέρ γερμανικών συμφερόντων. Ο κ. Τσίπρας ισχυρίστηκε ότι ουδέποτε έκανε αυτές τις δηλώσεις. Ο Γερμανός είχε στοιχεία, λέξεις σε εισαγωγικά και διευθύνσεις στο youtube. Ε, η συνομιλία τερματίστηκε άδοξα, όχι όμως και το ρεπορτάζ.

Σύμφωνα με όσα κατήγγειλε ο Γερμανός, δέχθηκε τηλεφώνημα από την συνεργάτιδα του κ. Τσίπρα η οποία, σε πιεστικό ύφος, ζήτησε να μάθει αν συνομίλησε με τον διευθυντή της «Καθημερινής» Αλέξη Παπαχελά ή με άλλους δημοσιογράφους της εφημερίδας. Προφανώς στον ΣΥΡΙΖΑ θεώρησαν ότι ο Μάρτενς είχε «προετοιμαστεί» καταλλήλως από τη «διαπλοκή». Κάποιος του άνοιξε την «Κερκόπορτα» που οδηγούσε σε ενοχλητικές λεπτομέρεις. Ο Μάρτενς είπε στην κυρία Μπαντογιάννη ότι δεν συνομίλησε με κανένα δημοσιογράφο της «Καθημερινής». Μάλλον δεν την έπεισε. Οπως έγραψε στην εφημερίδα του, η κυρία Μπαντογιάννη τηλεφώνησε σε δημοσιογράφους της «Καθημερινής», ρωτώντας αν γνωρίζουν κάτι για το θέμα. Στη συνέχεια έστειλε ένα e-mail στη διεύθυνση της FAZ, με παράπονα για το ύφος του δημοσιογράφου που έκανε ερωτήσεις βασισμένες σε φήμες. Η απάντηση του Μάρτενς ήταν καταιγιστική. Παρέθεσε αναλυτικά τα στοιχεία πάνω στα οποία στήριξε τις ερωτήσεις του. Αλλωστε η συζήτηση ήταν ηχογραφημένη.

To θέμα τελείωσε εκεί. Και οι δύο πλευρές διδάχθηκαν κάτι χρήσιμο. Ο Γερμανός έμαθε πως όσα λέμε στην Ελλάδα, δεν σημαίνει απαραιτήτως και ότι τα εννοούμε. Κοινώς δεν θα πάρεις στα σοβαρά το απόσπασμα μίας προεκλογικής ομιλίας. Εκεί ο ηγέτης έχει εκστασιαστεί και λέει και μια κουβέντα παραπάνω. Εμείς εδώ το ξέρουμε. Εξω τώρα το μαθαίνουν.

Στον ΣΥΡΙΖΑ έμαθαν ότι για τον σοβαρό ξένο Τύπο, οι δηλώσεις που κάνεις καταχωρούνται σε έναν φάκελο ο οποίος σε ακολουθεί για πάντα. Στην πραγματική δημοσιογραφία δεν υπάρχει το «οι δηλώσεις μου παρερμηνεύτηκαν» ή το «κοιτάξτε να δείτε, δεν είναι ακριβώς έτσι». Προφανώς ο Νίκος Παππάς δεν ήταν τότε στην Κουμουνδούρου. Για αυτό και, απέναντι στον Γερμανό, συμπεριφέρθηκε λες και έχει μπροστά του Ελληνα. Οφείλουμε να είμαστε επιεικείς απέναντί του. Aλλωστε υπάρχουν σημεία που ο Γερμανός γίνεται προκλητικός -το λέει και ο τίτλος της εκπομπής του. Ας πρόσεχε ο Παππάς, όφειλε να το αντιμετωπίσει. Ομως θα μπορούσε να συμβεί στον οποιοδήποτε. Και, εδώ που τα λέμε, η ευθύνη δεν είναι πρωτίστως των ελλήνων πολιτικών. Είναι των ελλήνων δημοσιογράφων.

Όπως όλα τα πράγματα, έτσι και η δημοσιογραφία, στη χώρα μας γίνεται με έναν ιδιαίτερο τρόπο, αρκετά ιδιόμορφο. Όχι πώς έχουμε κακούς δημοσιογράφους. Απλώς αποδεχόμαστε φαινόμενα που εκπορεύονται από τις «ειδικές» συνθήκες της αγοράς και τα ήθη της πιάτσας. Προσωπικές σχέσεις, ατζέντες, φοβίες και φιλοδοξίες διαπλέκονται πάνω σε ρόλους που δεν είναι πάντα ευδιάκριτοι. Δείτε πόσοι δημοσιογράφοι πολιτεύονται στην Ελλάδα και πόσοι σε άλλες χώρες της Δύσης. Εδώ δημοσιογραφία και πολιτική είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Δεν είναι σπάνιο δημοσιογράφοι να κάνουν πολιτική και πολιτικοί να κάνουν δημοσιογραφία.

Ούτε είναι πάντα εύκολο για τον δημοσιογράφο να μετατρέπει τις ερωτήσεις σε βέλη. Ενας «σκληρός» δημοσιογράφος συχνά απομονώνεται από το περιβάλλον το οποίο καλύπτει. Από ένα σημείο και μετά δεν θα έχει πηγές. Προς Θεού, δεν συμβαίνει με όλους. Όμως συμβαίνει. Ομοίως, η δημοσιογραφική πιάτσα είναι σπαρμένη με περιπτώσεις ανθρώπων που έχασαν τη δουλειά τους επειδή κάποιος πολιτικός τηλεφώνησε στο αφεντικό τους.

Το κυριότερο: δεν υπάρχει καλή πίστη, οι προθέσεις υπόκεινται πάντα σε έλεγχο. Ο δημοσιογράφος που υποβάλλει σκληρές ερωτήσεις είναι εξ ορισμού κατευθυνόμενος. Από ποιους; Από τον εργοδότη του, από συμφέροντα, από αντίπαλους πολιτικούς χώρους. Και η συνείδηση του; Μα, για την κυρίαρχη ελληνική αντίληψη, η δημοσιογραφική συνείδηση είναι ελαστική ή, τέλος πάντων, απαξιώνεται όταν τοποθετείται απέναντι από τις θέσεις μας. Κάπως έτσι, στην Ελλάδα της κρίσης παρακολουθήσαμε μέσα και δημοσιογράφους που ήταν ανοιχτά στρατευμένοι υπέρ του «αντιμνημονιακού μετώπου», να εγκαλούν συναδέλφους τους ως δωσίλογους και γερμανοτσολιάδες. Δούλευε ο άλλος σε κομματικό μέσο και ταυτοχρόνως διεκδικούσε την εκπροσώπηση της αδέσμευτης δημοσιογραφίας. Αλλά και από την αντίθετη πλευρά, βλέπεις εμβληματικά δημοσιογραφικά μέσα να αλλάζουν γραμμή από τη μία μέρα στην άλλη και ευλόγως απορείς τι απέγιναν οι θέσεις και οι ιδέες.

Δεν είμαστε μία κανονική χώρα για να κάνουμε και μία κανονική κουβέντα. Αδίκως, λοιπόν, πέφτει μομφή στον Νίκο τον Παππά. Συμπεριφέρθηκε με βάση τους κανόνες που ξέρει και τα ήθη του δημοσίου βίου. Στην πραγματικότητα το λάθος είναι του Γερμανού και όλων των ξένων μέσων και δημοσιογράφων. Αφού ξέρουν τι συμβαίνει εδώ, γιατί στο διάολο κάθονται και ασχολούνται;

Πηγή Protagon


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Πως πρέπει να μιλήσουμε με τη Ρωσία!

Tου Βασίλη Κοψαχείλη

Για να μην χαθούν και άλλες ευκαιρίες, Αθήνα και Μόσχα θα πρέπει να σκεφθούν σοβαρά τι λάθος κάνουν εδώ και δεκαετίες και καμία πρωτοβουλία συνεργασίας μεταξύ τους δεν πέρασε ποτέ σε φάση υλοποίησης.

Ενόψει της επίσκεψης του Ρώσου ηγέτη, Βλαντιμίρ Πούτιν, στην Ελλάδα στις 28 Μαΐου, ίσως μια ειλικρινής συζήτηση των δυο πλευρών πάνω στις πραγματικές τους δυνατότητες και τα περιθώρια που έχουν για να συνεργαστούν, να ήταν πολύ πιο χρήσιμη από οποιαδήποτε νέα φιλόδοξη εξαγγελία που στο τέλος θα μείνει πάλι στα χαρτιά!

Το μεγάλο λάθος της Ελλάδας και της Ρωσίας είναι ότι επικεντρώνονται σε στρατηγικής σημασίας συνεργασίες βασιζόμενοι σε κοινές επιθυμίες και όχι σε ρεαλιστικά δεδομένα. Στο γεωπολιτικό περιβάλλον τα πράγματα είναι πολύ συγκεκριμένα, οι διεθνοπολιτικές και νομικές δεσμεύσεις είναι συγκεκριμένες καθώς και οι πραγματικές χρηματοδοτικές δυνατότητες των δυο πλευρών είναι επίσης πολύ συγκεκριμένες.

Αφού οι δυο χώρες επιθυμούν πραγματικά να συνεργαστούν, θα πρέπει να χαμηλώσουν τις προσδοκίες τους από το μεγάλο φανταχτερό στρατηγικό και διακρατικό επίπεδο στο τακτικό επίπεδο των καθημερινών επιχειρηματικών, καταναλωτικών, εμπορικών, τεχνολογικών, αγροτικών, εκπαιδευτικών και άλλων δραστηριοτήτων. Θα πρέπει να δημιουργηθεί αρχικά μια ευρύτερη όσμωση ανθρώπων και συμφερόντων, πριν περάσει η συζήτηση σε στρατηγικού ενδιαφέροντος συνεργασίες. Παράλληλα και προϊόντος του χρόνου, μπορεί να αλλάξουν και οι διεθνείς συσχετισμοί, κάνοντας ευκολότερη τη συνεργασία στο στρατηγικό επίπεδο.

Πολλές φορές τακτικού επιπέδου επιχειρηματικές συνεργασίες διαφυλάσσονται, στα αρχικά τους στάδια, από τα φώτα της δημοσιότητας και τα αντίπαλα πυρά, ενώ ορισμένες εξελίσσονται ακόμη και σε στρατηγικής σημασίας συνεργασίες με ειδικό βάρος στη γεωστρατηγική εξίσωση των συνεργαζόμενων χωρών.

Θα ήταν καλό, λοιπόν, οι συζητήσεις να επικεντρωθούν στο τι μπορούν να κάνουν οι δυο χώρες σε τομείς χαμηλού προφίλ, τι επενδύσεις θα μπορούσε να κάνει η Ρωσία για παράδειγμα στον Ελληνικό αγροτικό τομέα με τη δημιουργία ενδεχομένως κοινής Ελληνο-Ρωσικής επιχείρησης ή κεφαλαίου, με σκοπό την από κοινού προώθηση συναφών προϊόντων στις παγκόσμιες αγορές, και πολλά άλλα. Άλλωστε το σημαντικό δεν είναι τι παράγεις, αλλά πόσο ελέγχεις τις παγκόσμιες αγορές και τα δίκτυα διανομής, τομείς που Ελλάδα και Ρωσία έχουν χαμηλή επίδοση σήμερα. Και πως τέτοιες συνεργασίες θα ήταν ανοικτές για τη συμμετοχή και άλλων περιφερειακών παικτών (μια καλή περίπτωση είναι το Ισραήλ), ώστε η όσμωση ανθρώπων και συμφερόντων να έχει ευρύτερη έκταση, ωφέλειες και χαρακτήρα.

Η επικέντρωση σε συζητήσεις καθαρά διακρατικού στρατηγικού χαρακτήρα, μεταξύ Ελλάδας και Ρωσίας, είναι πιθανότατα λάθος προσέγγιση. Αντίθετα υπάρχει πεδίο λαμπρό ώστε να αναπτυχθεί η συνεργασία σε επιχειρηματικό μη κρατικό επίπεδο, με επενδύσεις χαμηλού αρχικά προφίλ αλλά στρατηγικής σημασίας για το μέλλον. Ακολουθώντας αυτό το επίπεδο συνεργασίας, ωφελείται πολλαπλά η χώρα μας, χωρίς να παραβιάζονται οι πολιτικές και οι ισορροπίες με τους στενούς συμμάχους και εταίρους μας.

* Ο κ. Βασίλης Κοψαχείλης είναι διεθνολόγος, σύμβουλος εκτίμησης γεωπολιτικών κινδύνων.
Πηγή Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Η χαμένη ψυχή της Ευρώπης

Αυτή δεν είναι η Ευρώπη που οραματίστηκαν οι ιδρυτές της. Δεν είναι αυτή που οι αμέτρητες πρόσφυγες και μετανάστες είχαν φανταστεί ότι θα ήταν. Και σίγουρα δεν είναι ό,τι οι πολίτες της ΕΕ πίστευαν πως είναι η Ευρώπη

Γράφει η Μαρία - Χριστίνα Δουλάμη

Στην ελληνική μυθολογία, η Ευρώπη ήταν μια Φοινικική πριγκίπισσα την οποία είχε απαγάγει ο Δίας παίρνοντας τη μορφή ενός λευκού ταύρου. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η Ευρώπη απέχει πολύ από αυτήν την εικόνα μιας ευγενούς.

Όπως είπε και ο Πάπας Φραγκίσκος πρόσφατα όταν του απονεμήθηκε το Βραβείο Καρλομάγνου 2016 για την προώθηση της ειρήνης και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, η Ευρώπη μοιάζει περισσότερο σαν μια γιαγιά: «υπάρχει η αυξανόμενη εντύπωση ότι η Ευρώπη είναι κουρασμένη, γερασμένη, ότι δεν είναι πια γόνιμη και ζωτικής σημασίας, ότι τα μεγάλα ιδανικά που ενέπνευσαν την Ευρώπη φαίνεται να έχουν χάσει την απήχησή τους. Υπάρχει η εντύπωση ότι η Ευρώπη φθίνεται, ότι έχει χάσει την ικανότητά της να είναι καινοτόμα και δημιουργική, και ότι ασχολείται περισσότερο με τη διατήρηση και κυριαρχία χώρων από ό, τι με τη δημιουργία διαδικασιών ένταξης και αλλαγής. Υπάρχει η εντύπωση ότι η Ευρώπη τείνει να γίνει ολοένα και πιο «παγιωμένη», παρά ανοιχτή στην υιοθέτηση νέων κοινωνικών διεργασιών που θα ενθάρρυναν όλα τα άτομα και τις ομάδες να αναζητήσουν νέες και παραγωγικές λύσεις στα σημερινά προβλήματα.»

Όντως, 66 χρόνια αφότου ο Robert Schuman δήλωνε ότι η Ευρώπη θα πρέπει να οικοδομηθεί πάνω σε συγκεκριμένα επιτεύγματα που δημιουργούν μια ουσιαστική αλληλεγγύη, μιας και «η παγκόσμια ειρήνη δεν μπορεί να διατηρηθεί χωρίς δημιουργικές προσπάθειες ανάλογες με τους κινδύνους που την απειλούν», η Ευρωπαϊκή Ένωση φαίνεται να είναι πιο διαιρεμένη και αποπροσανατολισμένη από ποτέ.

Οι πολιτικοί ηγέτες είναι ανίκανοι να ηγηθούν πραγματικά, και εμφανίζονται σαστισμένοι σε έναν κόσμο που συνεχώς μεταβάλλεται και απαιτεί (αντί)δράση. Με χιλιάδες πρόσφυγες να διακινδυνεύουν τη ζωή τους, ελπίζοντας πως θα φτάσουν σε ένα μέρος που θα τους προσφέρει ένα μέλλον, η ΕΕ απέδειξε ότι είναι ανίκανη για μια ενιαία απάντηση στην χειρότερη κρίση που έχει βιώσει ποτέ. Οι ηγέτες της ΕΕ περιορίζονται στο να παροτρύνουν για αλληλεγγύη, ενώ τα κράτη μέλη μονομερώς δίνουν την δική τους απάντηση, η οποία στις περισσότερες περιπτώσεις σημαίνει κλείσιμο των συνόρων τους. Οι αξιωματούχοι της ΕΕ διαπληκτίζονται για το ποιος φταίει για την κακή διαχείριση της προσφυγικής κρίσης, ενώ την ίδια στιγμή φαίνονται να υποκύπτουν στις απαιτήσεις μιας τρίτης (υποψήφιας) χώρας σε μια διαδικασία «καρότου και μαστίγιου». Ακόμα και η Μονάδα Δικαστικής Συνεργασίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Eurojust), έχει εκδώσει έκθεση όπου αναφέρει ότι η Τουρκία δεν έχει ούτε την πολιτική βούληση ούτε την υποδομή για να ανακόψει τις μεταναστευτικές ροές προς την Ευρώπη. Ωστόσο, οι ηγέτες της ΕΕ συνεχίζουν να επιμένουν ότι η Τουρκία κρατά το κλειδί για τη διαχείριση των αριθμών των προσφύγων. Στην υπό όρους εφαρμογή του σχεδίου δράσης ΕΕ-Τουρκίας για το θέμα αυτό, η υποψήφια χώρα εξασφάλισε πρόσφατα τη χορήγηση της ελευθέρωσης των θεωρήσεων για τους 79 εκατομμύρια πολίτες της, χωρίς να έχει ολοκληρώσει το σύνολο των 72 προαπαιτούμενων δράσεων, και αγνοώντας απροκάλυπτα ένα κράτος μέλος (Κύπρος) με το οποίο έχει ανακοινώσει ότι δεν θα εφαρμόσει την συμφωνία επανεισδοχής προσφύγων. Πιο πρόσφατα, ακολουθώντας τις ραγδαίες εξελίξεις στην Τουρκία μετά την παραίτηση του πρωθυπουργού Νταβούτογλου, ο Πρόεδρος Ερντογάν διαμήνυσε στην ΕΕ ότι η χώρα του δεν θα αλλάξει τους αντιτρομοκρατικούς της νόμους σε αντάλλαγμα με την ελευθεροποίηση της βίζας, δηλώνοντας «ότι εμείς θα ακολουθήσουμε το δικό μας δρόμο, εσείς ακολουθήστε το δικό σας ».

Αλλά εξακολουθούμε να κλείνουμε τα μάτια: Η Ευρώπη χάνει επικίνδυνα την επιρροή της, σαν ένα μπαλόνι που στριφογυρίζει ξεφουσκώνοντας.

Υπάρχουν τόσα πολλά παραδείγματα για αυτό: οι πρόσφατες διαρροές από την Greenpeace Ολλανδίας για τις διαπραγματεύσεις της Διατλαντικής Εταιρικής Σχέσης Εμπορίου και Επενδύσεων (TTIP) – που διεξάγονται κεκλεισμένων των θυρών – και στις οποίες η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αντέδρασε αμήχανα, προσπαθώντας να πείσει τον κόσμο ότι δεν υπάρχει τίποτα το ανησυχητικό.

Το Eurogroup, το οποίο δεν είναι ένας κατεξοχήν θεσμός, αλλά έχει καταφέρει να γαντζωθεί και να υπαγορεύει τις ενέργειες και τη μοίρα των κρατών μελών που αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσχέρειες, χωρίς ωστόσο να αναγνωρίζει το δικό του μερίδιο ευθυνών σε αυτές.

Έχει γίνει μια Ευρώπη σκιασμένη στο φόβο. Των τρομοκρατικών επιθέσεων, των πολιτικών αναταραχών, της οικονομικής χρεοκοπίας, της πολιτιστικής στασιμότητας. Μια Ευρώπη όπου η αλληλεγγύη είναι απλά μια λέξη.

Ο Πάπας Φραγκίσκος σωστά αναρωτήθηκε: «Τι σου συνέβη, Ευρώπη του ανθρωπισμού, υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της δημοκρατίας και της ελευθερίας; Τι σου συνέβη, Ευρώπη, το σπίτι ποιητών, φιλοσόφων, καλλιτεχνών, μουσικών, ανθρώπων των γραμμάτων; Τι σου συνέβη, Ευρώπη, μητέρα των λαών και των εθνών, μητέρα των μεγάλων ανδρών και των γυναικών που υποστύλωσαν, ή και θυσίασαν τη ζωή τους για, την αξιοπρέπεια των αδελφών τους;»

Αυτή δεν είναι η Ευρώπη που οραματίστηκαν οι ιδρυτές της. Δεν είναι αυτή που οι αμέτρητες πρόσφυγες και μετανάστες είχαν φανταστεί ότι θα ήταν. Και σίγουρα δεν είναι ό,τι οι πολίτες της ΕΕ πίστευαν πως είναι η Ευρώπη.

Αν υπήρξε ποτέ η ανάγκη για μια εσωτερική αλλαγή, αυτή η ώρα είναι τώρα. Μα είναι η Ευρώπη αρκετά δυνατή ώστε να το συνειδητοποιήσει και να κάνει κάτι γι’ αυτό;

Πηγή Analyst


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Ποιο θα είναι το τέλος στο πείραμα του χάρτινου χρήματος;

Ένα σύστημα χάρτινου χρήματος εμπεριέχει τους σπόρους της δικής του καταστροφής. Ο πειρασμός για το μονοπωλιακό παραγωγό χρήματος, για αύξηση της προσφοράς χρήματος είναι σχεδόν ακαταμάχητος. Σε ένα τέτοιο σύστημα, με συνεχώς αυξανόμενη προσφορά χρήματος και, κατά συνέπεια, συνεχώς αυξανόμενες τιμές, δεν έχει και πολύ νόημα να αποταμιεύσουμε σε μετρητά για να αγοράσουμε περιουσιακά στοιχεία αργότερα.

Γράφει ο Philipp Bagus

Μια καλύτερη στρατηγική, δεδομένης αυτής της κατάστασης, είναι να πάμε σε χρέος για την αγορά περιουσιακών στοιχείων και να ξεπληρώσουμε τα χρέη αργότερα με ένα υποτιμημένο νόμισμα. Επιπλέον, είναι λογικό να αποκτήσουμε περιουσιακά στοιχεία που μπορεί αργότερα να ενεχυριάσουμε ως εγγυήσεις για τη λήψη περαιτέρω τραπεζικών δανείων. Ένα σύστημα χάρτινου χρήματος οδηγεί σε υπερβολικό χρέος.

Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους παίκτες που μπορούν να αναμένουν ότι θα διασωθούν με bail out με φρεσκοτυπωμένα χρήματα, όπως οι μεγάλες επιχειρήσεις, οι τράπεζες, και οι κυβερνήσεις.

Βρισκόμαστε σε μια κατάσταση που μοιάζει με αδιέξοδο για το σύστημα χάρτινου χρήματος. Μετά τον τελευταίο κύκλο, οι κυβερνήσεις διέσωσαν τις κακές επενδύσεις στον ιδιωτικό τομέα και αύξησαν τις δημόσιες δαπάνες του “κοινωνικού” κράτους. Ελλείμματα και χρέη έχουν εκτιναχθεί στα ύψη. Οι κεντρικές τράπεζες τύπωσαν χρήμα για να αγοράσουν δημόσιο χρέος (ή να αποδεχτούν ως εγγύηση των δανείων στο τραπεζικό σύστημα) σε πρωτοφανή ποσά. Τα επιτόκια μειώθηκαν κοντά στο μηδέν. Τα ελλείμματα παραμένουν μεγάλα. Καμία ουσιαστική πραγματική ανάπτυξη δεν διαφαίνεται.

Ταυτόχρονα, τα τραπεζικά συστήματα και άλλοι χρηματοπιστωτικοί παίκτες κάθονται σε μεγάλους σωρούς δημόσιου χρέους. Μια δημόσια χρεοκοπία θα προκαλέσει αμέσως την πτώχευση του τραπεζικού τομέα. Η αύξηση των επιτοκίων σε πιο ρεαλιστικά επίπεδα και ή πώληση των περιουσιακών στοιχείων που αγοράσθηκαν από τις κεντρικές τράπεζες, θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο τη φερεγγυότητα του τραπεζικού τομέα, τις υπερχρεωμένες επιχειρήσεις και τις κυβερνήσεις. Μοιάζει πως ακόμη και η επιβράδυνση της εκτύπωσης χρήματος (που σήμερα ονομάζεται ποσοτική χαλάρωση) θα μπορούσε να προκαλέσει ένα φαύλο κύκλο χρεοκοπιών. Η δραστική μείωση των δημόσιων δαπανών και των ελλειμμάτων δεν φαίνονται πολύ πιθανά σενάρια, δεδομένων των αντικινήτρων για τους πολιτικούς στις δημοκρατίες.

Έτσι, θα είναι εκτύπωση μια σταθερά δεδομένη πρακτική, με τα επιτόκια κοντά στο μηδέν, έως ότου οι άνθρωποι χάσουν την εμπιστοσύνη τους στο χάρτινο χρήμα ; Μπορεί να διατηρηθεί το σύστημα του χάρτινου χρήματος στη ζωή;

Υπάρχουν τουλάχιστον επτά πιθανότητες:

1. Inflate. Οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες μπορούν απλά να προχωρήσουν στον δρόμο του πληθωρισμού και να εκτυπώσουν όλα τα χρήματα που απαιτούνται για να διασωθεί το τραπεζικό σύστημα, οι κυβερνήσεις, και άλλοι υπερχρεωμένοι παράγοντες. Αυτό θα αυξήσει περαιτέρω τον ηθικό κίνδυνο. Αυτή η επιλογή οδηγεί τελικά σε υπερπληθωρισμό,. Οι οφειλέτες κερδίζουν, οι αποταμιευτές χάνουν. Ο πλούτος του χάρτινου χρήματος που οι άνθρωποι έχουν αποταμιεύσει κατά τη διάρκεια της ζωής τους δεν θα είναι σε θέση να εξασφαλίσει ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο, όπως είχαν οραματιστεί.

2. Default on Entitlements. Οι κυβερνήσεις μπορούν να βελτιώσουν την οικονομική τους θέση, απλά μην τηρώντας τις υποσχέσεις τους. Οι κυβερνήσεις μπορούν, για παράδειγμα, να μειώσουν δραστικά τις δημόσιες συντάξεις, την κοινωνική ασφάλιση και τα επιδόματα ανεργίας ώστε να εξαλείψουν τα ελλείμματα και να πληρώσουν τα συσσωρευμένα χρέη. Πολλά δικαιώματα, που οι άνθρωποι είχαν αρχικά υπολογίσει πως θα τους αποδοθούν, θα αποδειχθούν πλάνη.

3. Repudiate Debt. Οι κυβερνήσεις μπορούν επίσης να αποκηρύξουν τα χρέη τους. Αυτό οδηγεί σε απώλειες για τις τράπεζες και τις ασφαλιστικές εταιρείες που έχουν επενδύσει τις αποταμιεύσεις των πελατών τους σε κρατικά ομόλογα. Οι άνθρωποι βλέπουν την αξία των αμοιβαίων κεφαλαίων τους, τα επενδυτικά κεφάλαια και την ασφάλιση να βυθίζονται αποκαλύπτοντας έτσι τις ήδη υπαρκτές απώλειες. Η επιλογή αυτή της κυβέρνησης θα μπορούσε να οδηγήσει στην κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος. Ο φαύλος κύκλος πτώχευσης των υπερχρεωμένων θα είναι ένας οικονομικός Αρμαγεδών. Ως εκ τούτου, οι πολιτικοί μέχρι τώρα έχουν κάνει τα πάντα για να αποτρέψουν αυτήν την επιλογή.

4. Financial Repression. Ένας άλλος τρόπος για να βγούμε από την παγίδα του χρέους είναι η χρηματοοικονομική καταστολή. Η χρηματοοικονομική καταστολή είναι ένας τρόπος διοχέτευσης περισσότερων κονδυλίων προς την κυβέρνηση διευκολύνοντας έτσι τη δημόσια εκκαθάριση του χρέους. Η χρηματοοικονομική καταστολή μπορεί να προκύψει από νομοθεσία που καθιστά λιγότερο ελκυστικές τις υπόλοιπες επενδύσεις. Πιο άμεσα, μπορεί να υπάρξει ρύθμιση που ωθεί τους επενδυτές να αγοράσουν κρατικά ομόλογα. Μαζί με την πραγματική ανάπτυξη και τις περικοπές δαπανών, η χρηματοοικονομική καταστολή μπορεί να λειτουργήσει για να μειώσει ουσιαστικά τα φορτία του δημόσιου χρέους.

5. Pay Off Debt. Το πρόβλημα της υπερχρέωσης μπορεί επίσης να λυθεί μέσω φορολογικών μέτρων. Ο στόχος είναι η εξάλειψη των κυβερνητικών χρεών και η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών μέσω της φορολογίας. Με τη μείωση της υπερχρέωσης, η ανάγκη για την κεντρική τράπεζα να κρατήσει το επιτόκιο χαμηλά και να συνεχίσει την εκτύπωση χρήματος ανακουφίζεται. Το νόμισμα θα μπορούσε να τεθεί σε υγιέστερη βάση και πάλι. Προς το σκοπό αυτό, η κυβέρνηση απαλλοτριώνει πλούτο σε μαζική κλίμακα για να ξεπληρώσει τα χρέη της. Η κυβέρνηση αυξάνει απλώς τους υφιστάμενους συντελεστές φόρων ή μπορεί να επιβάλει άμεση δήμευση και απαλλοτρίωση πλούτου. Χρησιμοποιεί αυτές τις εισπράξεις για να πληρώσει τα χρέη της και να ανακεφαλαιοποιήσει τις τράπεζες.

Πράγματι, το ΔΝΤ πρότεινε πρόσφατα έναν εφάπαξ 10% φόρο επί της περιουσίας στην Ευρώπη, προκειμένου να μειωθούν τα υψηλά επίπεδα δημόσιου χρέους. Μεγάλες περικοπές των δαπανών θα μπορούσαν επίσης να χρησιμοποιηθούν για την αποπληρωμή των χρεών. Μετά το Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ΗΠΑ κατάφεραν να μειώσουν την αναλογία του χρέους προς το ΑΕΠ από το 130% το 1946 στο 80% το 1952. Ωστόσο, φαίνεται απίθανο ότι μια τέτοια μείωση μέσω περικοπών των δαπανών θα μπορούσε να συμβεί και πάλι. Αυτή τη φορά οι ΗΠΑ δεν στέκονται στο τέλος ενός κερδισμένου πολέμου. Οι κρατικές δαπάνες μειώθηκαν στο μισό από 118 δισεκατομμύρια δολάρια το 1945 σε 58 δισεκατομμύρια δολάρια το 1947, κυρίως μέσω περικοπών στις στρατιωτικές δαπάνες. Παρόμοιες περικοπές δαπανών σήμερα δεν φαίνεται πιθανό να συμβούν, χωρίς να προκύψει μεγάλη πολιτική αντίδραση καθώς θα χρεοκοπήσουν υπερχρεωμένοι παράγοντες που χρηματοδοτούνται από τις εξοπλιστικές δαπάνες των Αμερικανικών κυβερνήσεων.

6. Currency Reform. Υπάρχει η δυνατότητα μιας μεταρρύθμισης στο νόμισμα, συμπεριλαμβανομένης της (μερικής) αθέτησης για το δημόσιο χρέος. Η επιλογή αυτή είναι επίσης πολύ ελκυστική, αν κάποιος θέλει να εξαλείψει την υπερχρέωση, χωρίς να προκαλέσει ισχυρό πληθωρισμό τιμών. Είναι σαν να πατήσουν το κουμπί reset και να συνεχίσουν το καθεστώς του χάρτινου χρήματος. Μια τέτοια μεταρρύθμιση συνέβη στη Γερμανία μετά το Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο (μετά τον τελευταίο πόλεμο η χρηματοοικονομική καταστολή δεν ήταν επιλογή), όταν το παλιό χαρτονόμισμα, το Reichsmark, αντικαταστάθηκε απο το γερμανικό μάρκο. Σε αυτή την περίπτωση, οι αποταμιευτές οι οποίοι κατέχουν μεγάλες ποσότητες του παλιού νομίσματος θα χάσουν τις αποταμιεύσεις τους, αλλά τα φορτία του χρέους για πολλούς ανθρώπους θα μειωθούν.

7. Bail-in. Θα μπορούσε να υπάρξει ένα bail-in. Σε ένα bail-in, όπως συνέβη στην Κύπρο, οι καταθέτες μετατρέπονται σε μετόχους των τραπεζών. Τα τραπεζικά χρέη μειώνονται και αυξάνεται του μετοχικό κεφάλαιο. Η προσφορά χρήματος μειώνεται. Ένα bail-in ανακεφαλαιοποιεί το τραπεζικό σύστημα, και εξαλείφει τις επισφάλειες (bad depts.) ταυτόχρονα, τo ενεργητικό (μετοχικό κεφάλαιο) μπορεί να αυξηθεί, ώστε μια μερική αθέτηση των κρατικών ομολόγων δεν θα απειλήσει τη σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος. Οι αποταμιευτές θα υποστούν ζημίες. Για παράδειγμα, οι άνθρωποι που επένδυσαν σε ασφάλειες ζωής που με τη σειρά τους αγόρασαν τραπεζικές υποχρεώσεις ή κρατικά ομόλογα θα υποστούν απώλειες. Ως αποτέλεσμα, η υπερχρέωση της τράπεζες και της κυβέρνησης μειώνεται.

Οποιαδήποτε από τις επτά επιλογές, ή συνδυασμούς δύο ή περισσότερων επιλογών, μπορεί να βρίσκονται μπροστά μας σε εξέλιξη. Σε κάθε περίπτωση θα αποκαλυφθεί η ζημιά που θα υποστούμε και θα σταματήσει η ψευδαίσθηση περί ατομικού μας πλούτου. Βασικά, οι φορολογούμενοι, οι αποταμιευτές, οι χρήστες του νομίσματος τελούν υπό εκμετάλλευση ώστε να μειωθούν τα χρέη και να τεθεί το νόμισμα σε πιο σταθερή βάση. Ένας φόρος περιουσίας, μια νομισματική μεταρρύθμιση ή ένα bail-in δεν είναι πολύ δημοφιλείς επιλογές πολιτικής, γιατί κάνουν τις απώλειες άμεσα εμφανείς. Η πρώτη επιλογή του πληθωρισμού είναι πολύ πιο δημοφιλής με τις κυβερνήσεις να κρύβουν το κόστος της διάσωσης των υπερχρεωμένων παραγόντων.

Ωστόσο, υπάρχει ο κίνδυνος ότι ο πληθωρισμός σε κάποιο σημείο ξεφεύγει από τον έλεγχο. Και ο μονοπωλιακός παραγωγός χρήματος δεν θέλει να χάσει το προνόμιο αυτό λόγω μιας ενδεχόμενης νομισματικής κατάρρευσης. Πριν φτάσουν στο σημείο ενός ξέφρενου πληθωρισμού, οι κυβερνήσεις θα αναλογίζονται ολοένα και περισσότερο τις άλλες επιλογές που αναφέραμε.

* Ο Philipp Bagus είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Universidad Rey Juan Carlos. Είναι συνεργάτης μελετητής του Ludwig von Mises Institute
Πηγή MISES

Μετάφραση: Ευθύμης Μαραμής
Πηγή Liberal



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου