Γιατί θα ήταν λάθος οι ΗΠΑ να αγνοήσουν τη Ρωσία

Της Carla Anne Robbins

Η απόφαση του Λευκού Οίκου νωρίτερα αυτό το μήνα να ματαιώσει μια Σύνοδο Κορυφής στη Μόσχα με τον Βλαντίμιρ Πούτιν, αλλά όχι το ταξίδι του προέδρου Ομπάμα την επόμενη εβδομάδα στην Αγία Πετρούπολη για τη Σύνοδο της G20 που φιλοξενεί ο Ρώσος πρόεδρος απέσπασε τη στήριξη και των δύο κομμάτων, πράγμα πολύ σπάνιο στην αμερικανική πολιτική σκηνή. Στην Ουάσινγκτον, φαίνεται να επικρατεί η άποψη ότι ο Ρώσος πρόεδρος προσπαθεί να μείνει αμέτοχος και ο πρόεδρος δεν θα πρέπει να χάσει χρόνο προσπαθώντας να «μπαλώσει» την κατάσταση.

Μετά την απόφαση της Ρωσίας να χορηγήσει άσυλο στον πρώην εργαζόμενο της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ, Edward Snowden, ο Obama έχει τώρα κηρύξει «παύση» προκειμένου να επαναπροσδιοριστούν οι σχέσεις των δύο χωρών. Ο πρόεδρος είπε στους δημοσιογράφους πως ο Snowden «ήταν απλώς ακόμα μία» σε μια λίστα διαφωνιών των δύο χωρών, συμπεριλαμβανομένου του ζητήματος που η Μόσχα με τη συμπεριφορά της επιτρέπει σε Συρία και Ρωσία να έχουν ένα σκοτεινό ρεκόρ σε ό,τι αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα (και πάλι η γλώσσα που χρησιμοποίησε ήταν επιμελώς ήπια), προσθέτοντας ότι ήλπιζε πως με τον καιρό ο Πούτιν θα αναγνώριζε πως η συνεργασία είναι καλύτερη από έναν ανταγωνισμό με μηδενικό αποτέλεσμα.

Για την ώρα αυτή είναι μία μακρινή προοπτική. Η πιθανότητα μιας στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία υπό την ηγεσία των ΗΠΑ σε απάντηση της χρήσης χημικών κατά πολιτών από το καθεστώς στις 21 Αυγούστου έχει επιδεινώσει την ήδη ψυχρή σχέση ΗΠΑ-Ρωσίας. Απεσταλμένοι των δύο χωρών ήταν προγραμματισμένο να συναντηθούν στη Γενεύη την Τετάρτη για να συζητήσουν το ενδεχόμενο μιας ειρηνευτικής διάσκεψης για τη Συρία, αλλά το σχέδιο μπήκε στο συρτάρι. Το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών προειδοποιεί ότι μια παρέμβαση των ΗΠΑ στον πόλεμο της Συρίας θα είχε «καταστροφικές συνέπειες».

Ένα από τα καλά του τέλους του Ψυχρού Πολέμου είναι ότι έστω και αν οι σχέσεις με τη Μόσχα γίνουν ακόμα πιο τοξικές είναι απίθανο να οδηγήσουν σε ευθεία αντιπαράθεση. Αλλά είναι η Ρωσία αμέτοχη; Εάν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία για την απάντηση, σκεφτείτε δύο αριθμούς: 8.500 και 1. Ο πρώτος είναι ο αριθμός των πυρηνικών όπλων που εξακολουθεί να έχει ως απόθεμα η Ρωσία και ο δεύτερος είναι οι ψήφοι που χρειάζονται για να μείνει με δεμένα τα χέρια το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, όπου η Μόσχα έχει επανειλημμένα μπλοκάρει τις προσπάθειες για την τιμωρία του Bashar al-Assad της Συρίας.

Οι όποιες επιθέσεις από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους κατά της Συρίας είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα έχουν την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Ο Πούτιν είναι πεπεισμένος ότι ο προκάτοχός του και προστατευόμενός του Ντμίτρι Μεντβέντεφ δέχτηκε «επίθεση», όταν η Ρωσία απείχε επί ψηφίσματος 2011 που θα επέτρεπε τη χρήση βίας για την προστασία των πολιτών της Λιβύης και το ΝΑΤΟ χρησιμοποίησε αυτή την εντολή για την ανατροπή ενός άλλου εγκληματία, πρώην πελάτη της Μόσχας, του Μουαμάρ Καντάφι. Ο υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ υποστήριξε την Τρίτη ότι οι αντάρτες της Συρίας είναι πιθανότατα υπεύθυνοι για τις επιθέσεις με τα χημικά και ότι οποιαδήποτε κίνηση εναντίον της Συρίας χωρίς την έγκριση του συμβουλίου θα ήταν μια «πολύ σοβαρή παραβίαση του διεθνούς δικαίου».

Όσο ελκυστικό κι αν ακούγεται, το να αγνοήσει κανείς έτσι απλά το Κρεμλίνο δεν αποτελεί επιλογή. Χωρίς τον Πούτιν, δεν υπάρχει καμία πιθανότητα προόδου στο θέμα του ελέγχου των όπλων - ένα από τα κορυφαία στοιχεία της κληρονομιάς του Ομπάμα που αναμφίβολα θα κάνει τον κόσμο ένα ασφαλέστερο μέρος . Η Ρωσία έχει αρνηθεί να εξετάσει το ενδεχόμενο άλλης συμφωνίας, χωρίς πρόσθετη δεσμευτική συμφωνία που θα εγγυάται ότι ένα ευρωπαϊκό σύστημα αντιπυραυλικής άμυνας δεν θα αποτελέσει ποτέ απειλή για την πυρηνική αναχαίτιση της Ρωσίας. Ο Gary Samore, συντονιστής του Λευκού Οίκου για τα όπλα μαζικής καταστροφής κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του Ομπάμα, λέει ότι το πρόβλημα δεν είναι στρατηγικό, αλλά πολιτικό. «Κανένας Αμερικανός πρόεδρος δεν θα μπορέσει ποτέ να πείσει τη Γερουσία να επικυρώσει την επιβολή ορίων για την πυραυλική άμυνα. Στο σημερινό περιβάλλον, προσθέτει, όλα δείχνουν πως «ούτε οι Ρώσοι θα μας κάνουν τη χάρη να μιλήσουν» για αυτά τα θέματα.

Ακόμα κι έτσι, οι συναντήσεις σε επίπεδα υπουργών συνεχίζονται και ίσως υπάρχουν ακόμη περιθώρια συνεργασίας των δύο χωρών. Η συμμετοχή της Ρωσίας στη διερεύνηση του περιστατικού με την έκρηξη βόμβας στο Μαραθώνιο της Βοστώνης ήταν μια υπενθύμιση ότι οι δύο χώρες μοιράζονται την ίδια αδυναμία απέναντι στην τρομοκρατία. Η Ρωσία θέλει να αποφύγει μια καθοδηγούμενη από τις ΗΠΑ επίθεση στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν και ο Samore, ο οποίος είναι σήμερα επικεφαλής του Κέντρου Επιστήμης και Διεθνών Υποθέσεων Belfer του Χάρβαρντ, πιστεύει ότι αν η Ουάσιγκτον και η Μόσχα συνεργαστούν, «υπάρχει μια πιθανή ευκαιρία» για μια συμφωνία με τον νέο πρόεδρο του Ιράν, Hassan Rohani.

Ο Dmitri Trenin, διευθυντής του Carnegie Moscow Center, θεωρεί ότι δεν υπάρχει μεγάλη πιθανότητα οι σχέσεις να βελτιωθούν σύντομα. Λέει ότι ο Πούτιν «βλέπει τον Αμερικανό πρόεδρο ως κάποιον που δεν είναι αρκετά σκληρός για να εκπληρώσει τις υποσχέσεις του» και ότι ο Ομπάμα ακύρωσε τη συνάντησή τους, λόγω πολιτικών πιέσεων. Ο Trenin προβλέπει ότι οι σχέσεις θα επιδεινωθούν μάλιστα αν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους επιτεθούν στη Συρία και ότι «μία μεγαλύτερη απομόνωση από τις ΗΠΑ μάλλον θα κάνει τον Πούτιν πιο προκλητικό».

Ο Strobe Talbott, τέως αναπληρωτής υπουργός εσωτερικών της κυβέρνησης Κλίντον και νυν πρόεδρος του Brookings Institution, λέει ότι, παρά το «θράσος» του Πούτιν, η Ρωσία «θα είναι τρομαχτικά ευάλωτη στο μέλλον - κυρίως σε ό,τι αφορά τα οικονομικά και τη δημογραφία της». Προειδοποιεί ότι η αταβιστική και εθνικιστική ρητορική του Πούτιν θα αποξενώσει ακόμη περισσότερο τη Ρωσία από τους γείτονές της και θα καταστήσει τους ξένους επενδυτές ακόμη πιο επιφυλακτικούς.

Συνεχίζοντας να εκφοβίζει και να φυλακίζει τα καλύτερα και εξυπνότερα μυαλά της χώρας θα καταστήσει τη Ρωσία ακόμη λιγότερο ανταγωνιστική. Και συνεχίζοντας να συμπαρατάσσεται στο πλευρό παριών όπως ο Assad θα βλάψει περαιτέρω και δικαίως τη φήμη της Ρωσίας και, κανείς μπορεί να ελπίζει, την επιρροή της. Αμερικανοί αξιωματούχοι λένε ότι έχουν προειδοποιήσει κατ’ιδίαν τον Πούτιν για όλους αυτούς τους κινδύνους. Τώρα ήρθε η ώρα να μιλήσουν ανοιχτά. Αν και ο Πούτιν είναι απίθανο να ακούσει, οι Ρώσοι που ήταν πάρα πολύ πρόθυμοι να ανταλλάξουν τη δημοκρατία με μία υπόσχεση σταθερότητας, οικονομικής ανάπτυξης και η παγκόσμιας επιρροής (έστω και αν χρησιμοποιείται μόνο για να χαλάει το παιχνίδι) πρέπει να γνωρίζουν ότι θα τα βρουν δύσκολα με αυτή τη στάση. Η Ρωσία αρχίζει να ξεμένει τόσο από φίλους όσο και από χρόνο.

Πηγή

Παιχνίδια ισχύος με φόντο τη Συρία

Της Μαίρης Μπόση

Ο σχεδόν διετής «εμφύλιος» πόλεμος στη Συρία, αποτελεί ένα από τα ζητήματα της διεθνούς ενασχόλησης. Η διεθνής κοινή γνώμη παρακολουθεί μια ιδιότυπη «ανάγνωση» των γεγονότων με αποκορύφωμα την πρόσφατη πολύνεκρη επίθεση με χημικά όπλα. Αν και παραμένει άγνωστος ο δράστης της επίθεσης, οι εκατέρωθεν κατηγορίες μεταξύ του καθεστώτος και των ένοπλων μαχητών, συνοδεύονται με την επίσης διεθνή απόδοση ευθυνών ανάλογα με τις απόψεις για το «μέλλον» της περιοχής.

Υπόβαθρο
Η Συρία (γενικότερο όνομα μιας ευρύτερης περιοχής) υπήρξε αποικία των Βρετανών και των Γάλλων μετά το τέλος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Στη διάρκεια των πολέμων και των εξεγέρσεων κατά της αποικιοκρατίας και μετά από κάποια χρόνια εξελίξεων, η Συρία με τα σημερινά σύνορα της, αναδείχτηκε ως μια σημαντική δύναμη του αραβικού κόσμου. Το μπααθικό καθεστώς του πατέρα Άσαντ, ήταν ένα μίγμα στρατιωτικής και σοσιαλιστικής διακυβέρνησης, ευρέως αποδεκτό τις δεκαετίες του Ψυχρού Πολέμου.

Η Συρία στη διάρκεια της εξέλιξης της διατήρησε στενές σχέσεις με την τέως Σοβιετική Ένωση, όχι μόνο για την αγορά των οπλικών της συστημάτων, αλλά και σε ανταλλαγές στρατιωτικών συμβούλων, όπως και σε επίπεδο πολιτικών και οικονομικών ανταλλαγών,. Η σχέση των δύο κρατών τερματίστηκε με την πτώση της τέως ΕΣΣΔ, αλλά μια μικρή ναυτική βάση στην παραλιακή πόλη Ταρσούς, παρέμεινε ως το τελευταίο στρατηγικό έρεισμα των ρωσικών συμφερόντων στη Μεσόγειο.

Ο υιός Άσαντ που διαδέχτηκε το χαρισματικό πατέρα του, συντήρησε μια μορφή εξουσίας που ιστορικά έφτανε στο τέλος της στο μεταδιπολικό κόσμο, καθώς οι προθέσεις και τα μηνύματα του γεωπολιτικού αναθεωρητισμού έκαναν την εμφάνισή τους σχεδόν αμέσως μετά.

Σε επίπεδο περιφερειακών και διεθνών σχέσεων το συριακό καθεστώς, άνοιξε τις πόρτες του στους Παλαιστίνιους της διασποράς, ενώ τάχθηκε εξ αρχής κατά του κράτους του Ισραήλ. Η συνέχιση όμως του μπααθικού καθεστώτος από τον Άσαντ, η κρατική ιδιοκτησία του πλούτου της χώρας και η επιλεκτική εξωτερική πολιτική, κατέταξε την Συρία στα «κράτη-παρίες», ή «κράτη-τρομοκράτες» ή «κράτη-ταραξίες», από τις ΗΠΑ με οικονομικό εμπάργκο από τη δεκαετία του 1980.

Το τέλος του διπολικού συστήματος βρήκε τη Συρία αποδυναμωμένη. Όχι μόνο απομονωμένη από τις ΗΠΑ, σε συνέχεια της προηγούμενης πολιτικής της, αλλά και με μειωμένες πολιτικές, οικονομικές σχέσεις με την αποδυναμωμένη Ρωσία, ως συνέχειας της τ. ΕΣΣΔ.

Ομοιότητες με την Λιβύη
Οι εξεγέρσεις της «Αραβικής Άνοιξης» καθυστέρησαν την επιρροή τους στη Συρία, όμως η συριακή εκδοχή της εξέγερσης έχει στοιχεία που εν μέρει είδαμε στην Λιβύη. Δηλαδή, την είσοδο στη χώρα, (στην υπόθεση της Συρίας με την ανοχή της Τουρκίας και της Ιορδανίας, η κάθε μια για διαφορετικούς λόγους) πληθώρας μισθοφόρων (ιδιωτικών εταιρειών «ασφαλείας», ένοπλων φανατικών ισλαμιστών, μαχητών της οργάνωσης της αλ Κάϊντα και ποικίλων στοιχείων προερχομένων από το κοινό έγκλημα. Στο σύνολο τους χρηματοδοτούνται από τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, την Τουρκία, κυρίως σε επίπεδο παροχής επιμελητείας και οπωσδήποτε τις χώρες της Δύσης.

Ακόμη περισσότερο, ο Άσαντ προέρχεται από τη μειονότητα των αλεβιτών της χώρας, της οποίας το θρήσκευμα είναι κυρίως Σούνι, με σημαντικές ομάδες Σιιτών. Αν και η θρησκεία δεν αποτέλεσε ζήτημα ειδικής ενασχόλησης στο συγκεκριμένο κράτος, η νέα εποχή στον αραβικό κόσμο «προτείνει» την αναβάθμιση των θρησκευτικών τάσεων ως βάση για την αναδιανομή εδαφών.

Η θρησκεία ως έννοια και για την ταυτότητα των κρατών αυτών, εδράζεται σε βαθιές διαχωριστικές γραμμές, καθώς συχνά ταυτίζεται με την πολιτική και οικονομική διακυβέρνηση και τις δομές της. Οι Σαουδάραβες ηγέτες, όπως και οι πρίγκιπες του Κατάρ και των λοιπών εμιράτων της περιοχής, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, ταυτίζονται επιλεκτικά με τις απόψεις των ευρωπαϊκών κρατών, των ΗΠΑ και του Ισραήλ.

Παιχνίδια ισχύος
Η Ρωσία, φέρουσα τις μνήμες της τέως υπερδύναμης, θεωρεί ότι η επέμβαση στη Λιβύη ήταν ένας ατυχής εκ μέρους της χειρισμός και διαφωνεί στην επανάληψη μιας επέμβασης στη Συρία, που θα έχει αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός χάους και μιας αταξίας στην περιοχή δίχως τέλος, αλλά και την απώλεια του τελευταίου στρατηγικού ερείσματός της στη Μεσόγειο.

Επί της ουσίας, ο έλεγχος των φυσικών πόρων της λεκάνης Μεσογείου (Κύπρος-Ισραήλ-Αίγυπτος) από τις ΗΠΑ και κάποιες δυτικοευρωπαϊκές δυνάμεις, θα λειτουργήσει ενάντια στα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα της Ρωσίας.

Η Ε.Ε. μεσοπρόθεσμα θα βρεθεί να έχει μειωμένη εξάρτηση από το ρωσικό αέριο, πράγμα που αποτέλεσε και αποτελεί τη δεδηλωμένη άλλωστε, στρατηγική επιλογή των ΗΠΑ, της οποίας δείγματα, σε διπλωματικό τουλάχιστον επίπεδο, παρακολουθήσαμε και στην ελληνική «εκδοχή» του παιγνίου των αγωγών.

Η Κίνα, με τη σειρά της, δείχνει ενδιαφέρον για τις διεθνείς εξελίξεις, μέσα σε μια γενικότερη πορεία ανάδειξης της δικής της ισχύος στο διεθνές περιβάλλον. Ειδικότερα η Κίνα, η οποία ενδιαφέρεται διακαώς για την είσοδο της σε ενεργειακές πηγές προσανατολιζόμενη σε Μέση Ανατολή και Αφρική. Η μεταβoλή του status στην περιοχή υπέρ της Δύσης θα λειτουργήσει υπέρ της στρατηγικής της ανάσχεσης, πρωτίστως σε οικονομικό επίπεδο.

Παράλληλα το Ισραήλ νιώθει την απειλή του άξονα Ιράν-Συρίας και της θρησκευτικά «ετερόκλητης» συνεργασίας Χεζμπολλάχ – Χαμάς και είναι φανερό ότι η πίεση που ασκεί στην κυβέρνηση Ομπάμα, δεν δύναται να μην επιφέρει το ελάχιστο έστω αποτέλεσμα, παρά την ανησυχία του για την επιρροή των φονταμενταλιστών του Ισλάμ στην περιοχή.

Υπό μια έννοια, παρακολουθούμε ένα παιχνίδι ισχύος μεταξύ πολλών παραγόντων. Των «υπερδυνάμεων» ΗΠΑ-Ρωσίας, νυν περιφερειακών δυνάμεων Τουρκίας-Ισραήλ, και τέως αποικιοκρατικών δυνάμεων, στο πλαίσιο νέο-αποικιακών επιδιώξεων, βλ. Βρετανία–Γαλλία, σε μια προσπάθεια να επανέλθουν ή να παραμείνουν στο προσκήνιο, ενόψει των μεγάλων ανακατάξεων του 21ου αιώνα.

Εάν λάβουμε υπόψη, ότι είναι παράλογο ένας ηγέτης να χρησιμοποιεί χημικά όπλα κατά του δικού του πληθυσμού. Δηλαδή, από αυτούς τους οποίους επιθυμεί να τον στηρίξουν για τη διαιώνιση της πολιτικής του παρουσίας, τη στήριξη που όπως αποδεικνύεται έχει από τις ένοπλες δυνάμεις του, αλλά και από το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, τότε δημιουργούνται πολλά ερωτήματα για την αντιπολίτευση που εδρεύει στο εξωτερικό.

Οι ομάδες που μάχονται κατά των ενόπλων δυνάμεων της Συρίας, προέρχονται από μια πληθώρα ετερογενών και πολιτικά αντιπαρατιθέμενων τάσεων. Σύμφωνα άλλωστε με τα διεθνή δημοσιεύματα αναφέρονται ακόμη και συγκρούσεις μεταξύ τους, παρά τις προσπάθειες των δυτικών διπλωματών να τους συμφιλιώσουν (βλ. συναντήσεις στο Κατάρ). Θα μπορούσε να λεχθεί ότι πρόκειται για μια εξαιρετικά επισφαλή και πρόσκαιρη πολιτικοστρατιωτική ενότητα «τύπου Λιβύης», όπου ως γνωστόν, έφερε τη χώρα στο επίπεδο της πλήρους ανομίας και της διακυβέρνησής της από φυλές.

Η συνέχιση της παρουσίας, του αιρετικού για τα δυτικά δεδομένα Άσαντ, η άρνηση της Ρωσίας και της Κίνας να δεχτούν επέμβαση, έφερε τη χρήση του ακραίου όπλου (έχει ξαναχρησιμοποιηθεί από το Ιράκ κατά του Ιράν, στον μεταξύ τους πόλεμο -δεκαετία 80’- ως «δώρο» των ΗΠΑ στο Ιράκ), των χημικών επιθέσεων κατά αθώου πληθυσμού.

Αν και οι δράστες παραμένουν «άγνωστοι» ακόμη και δια στόματος αμερικανών επισήμων, εν τούτοις πρόκειται για μια εξαιρετική ευκαιρία για «περιορισμένη στρατιωτική επίθεση» συνεπικουρούμενη πάντα από τα φιλικά προσκείμενα και διεθνώς κυρίαρχα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αν μετά από κάποιο χρονικό διάστημα ευρεθούν οι πραγματικοί δράστες, θα θυμηθούν όλοι το «λάθος» κατόπιν εορτής (βλ. πόλεμος «Σοκ και δέος» κατά του Ιράκ).

* Η κυρία Μπόση είναι επίκουρη Καθηγήτρια Διεθνούς Ασφάλειας στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς και αυτό το διάστημα προετοιμάζει ένα βιβλίο για τη Συρία.

Πηγή

Η πόρτα του τρελοκομείου άνοιξε για τη Συρία (και όχι μόνο)

Γράφει ο Σπύρος Λίτσας

Στις αρχές του 20ού αιώνα ένας περιπλανώμενος Τούρκος παλαιστής έφτασε στο χωριό Καρντάχα, στην ορεινή αλαουίτικη βόρεια Συρία. Στάθηκε στη μέση της μικρής πλατείας του χωριού και κάλεσε όποιον ήθελε να παλέψει μαζί του, προσφέροντας ως χρηματικό έπαθλο μία χρυσή λίρα σε περίπτωση που κάποιος τον κέρδιζε. Κανένας δεν αποδεχόταν την πρόκληση του Τούρκου παλαιστή, ώσπου ένας χωρικός γνωστός για τη σωματική του ρώμη, ο Σουλεϊμάν, μπήκε στον αυτοσχέδιο κύκλο και με γρήγορες κινήσεις κέρδισε τον αντίπαλό του. Οι συγχωριανοί του τον ονόμασαν Γουαχίζ, που σήμαινε άγριο θηρίο. Ηταν ο προπάππος του Μπάσαρ αλ Ασαντ, σημερινού προέδρου της σπαραζόμενης από εμφύλιο Συρίας.

Ο συριακός εμφύλιος ξεκίνησε ως άλλο ένα υποκεφάλαιο της επονομαζόμενης Αραβικής Ανοιξης. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα όμως η ενδοκρατική αυτή έκρηξη μεταβλήθηκε σε θρησκευτικό πόλεμο μεταξύ σιιτών και σουνιτών.

Οποιος υποστηρίζει ότι η συριακή κρίση μπορεί να επιλυθεί εύκολα, ασφαλώς αγνοεί τις κομβικές παραμέτρους αυτής. Τρεις κίνδυνοι προκύπτουν από τον συριακό εμφύλιο. Ο πρώτος είναι η «κορεοποίηση» της Συρίας, με τη διχοτόμηση του κράτους σε σιιτική και σουνιτική ζώνη αντιστοίχως, που θα τροφοδοτεί διαρκώς αλυτρωτικές επιχειρήσεις εκατέρωθεν, ακυρώνοντας στην πράξη την ούτως ή άλλως επισφαλή ειρήνη στην περιοχή. Ο δεύτερος, το ΝΑΤΟ να εμπλακεί σε μια μακρά πολεμική διαδικασία φθοράς με ομάδες και πληθυσμούς πιστούς στον Ασαντ, κυρίως αλαουίτες, ενώ ο Ασαντ και οι στενοί συνεργάτες του θα βρίσκονται κάπου στο εξωτερικό, υποδαυλίζοντας διαρκώς τη ρήξη. Ο τρίτος και πιο πιθανός κίνδυνος είναι, μετά την κατάρρευση του καθεστώτος Ασαντ, η Δύση να κληθεί να αντιμετωπίσει ένα «σκληρό» αντάρτικο των σουνιτικών τζιχαντιστικών ομάδων που ήδη δραστηριοποιούνται στο εσωτερικό της Συρίας. Ενοπλες ομάδες, όπως η Al-Nursa ή η Dawlat al-ʾIslāmiyya fi al-'Iraq wa-l-Sham, με αποδεδειγμένες σχέσεις με την Al-Qaeda, δεν θα αποχωρήσουν από τη Συρία, ακόμα κι αν το καθεστώς Ασαντ καταρρεύσει, αφού στόχος τους είναι η διαιώνιση των όρων σύγκρουσης με τις δυτικές δυνάμεις.

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, πλέον ο κύβος έχει ριφθεί για περιορισμένη επέμβαση εναντίον της Συρίας, με «χειρουργικά χτυπήματα» και μη χερσαία εμπλοκή. Πολλά θα ειπωθούν γύρω από τις αφορμές για την εμπλοκή αυτή. Ο κύριος όμως λόγος είναι ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα το συριακό καθεστώς συνέδεσε τις τύχες του κράτους με το Ιράν, διεγείροντας τα θρησκευτικοπολιτικά αντανακλαστικά του πλέον ισχυρού παράγοντα στο εσωτερικό του αραβικού κόσμου, της Σαουδικής Αραβίας και των συμμάχων της στην Αραβική Χερσόνησο, αλλά και του δυτικού κόσμου, που δεν επιθυμεί την είσοδο του Ιράν στη λέσχη των πυρηνικών δυνάμεων ή τη δημιουργία ενός ιδιόμορφου συμμαχικού τόξου υπό το Ιράν, με τη συμμετοχή της Συρίας, τις σιιτικές δυνάμεις στο Ιράκ, τη Χεζμπολάχ στον Λίβανο και τη Χαμάς στη Δυτική Οχθη.

Οταν η μουσική ξεκινά, οφείλεις να χορέψεις, ακόμα κι αν πλέον η πόρτα του τρελοκομείου έχει ανοίξει διάπλατα. Η σοβαρή κρίση που διαπερνά τον αραβικό κόσμο αυξάνει τη στρατηγική σημασία της Ελλάδας κι αυτό είναι ένα στοιχείο που επιτέλους οφείλουμε να αξιοποιήσουμε υπέρ ημών. Ταυτοχρόνως όμως, μέσω του αναβαθμισμένου αυτού ρόλου, θα πρέπει να διεκδικήσουμε μια καλύτερη μοίρα στο επίπεδο της οικονομίας, τονίζοντας ότι η αναγκαία συνθήκη ώστε να αναδειχθεί η γεωστρατηγική μας υπεραξία περνά μέσα από τη βελτίωση των οικονομικο-κοινωνικών όρων της καθημερινής μας διαβίωσης. Κι ενώ αρκετοί σύμμαχοί μας αποδέχονται αυτό το ορθολογικό quid pro quo, υπάρχουν πολιτικές φωνές στο εσωτερικό της Ελλάδας που εμμένουν στο ότι το «Μνημόνιο είναι ευλογία» και ότι οφείλουμε να συνεχίσουμε να πρωταγωνιστούμε αγόγγυστα σε αυτό το αέναο σισύφειο μαρτύριο. Είναι αυτό το «σύνδρομο της Στοκχόλμης», η μετεξελισσόμενη εμμονή της «μικρής πλην τίμιας Ελλάδας» που κατατρώει τον τόπο αυτό από την εποχή της Βαυαροκρατίας έως και σήμερα και αποστερεί από την πατρίδα την ευκαιρία να διαδραματίσει αυξημένο ρόλο στην αρένα της ανατολικής Μεσογείου.

Σχόλιο ιστολογίου: Η Συρία άνοιξε την πόρτα του τρελοκομείου με τους ισλαμοφασίστες, αλλά τελικά βρέθηκαν πολλοί πρόθυμοι να ρίξουν ολόκληρο τον πλανήτη σε αυτό το τρελοκομείο και να ξεκινήσουν (είναι κοινή ομολογία διεθνών αναλυτών) έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο, ολέθριο όσο κανέναν άλλο πόλεμο του παρελθόντος. Και το κλειδί γι αυτό τον πόλεμο τον έχει ο σημερινός μουλάς πρόεδρος του Ιράν... Με μία του λέξη μόνο, με μία του ανακοίνωση για "πόλεμο κατά του Ισλάμ", ο πλανήτης θα βαφτεί ολόκληρος στο αίμα... Τελικά, ίσως με αυτόν τον τρόπο κατορθωθεί το όνειρο της ελίτ, δηλαδή, να μειωθεί ο πληθυσμός του πλανήτη σε απίστευτα μικρό αριθμό...

Χώρα χωρίς ντροπή, άξια της μοίρας της

Γράφει ο Γιώργος Μαλούχος

Πριν από χρόνια πολλοί αρέσκονταν να λένε ότι η λέξη φιλότιμο και αυτό που ακριβώς εκφράζει δεν υπάρχει σε άλλες γλώσσες πλην της ελληνικής, ότι ακόμα και η ακριβής μετάφρασή της συχνά απαιτούσε περιφραστική απόδοση. Ηταν ασφαλώς υπερβολές. Αλλά, από εκεί μέχρι την πλήρη εξαφάνιση όχι της λέξης αλλά της έννοιας όπως τη ζει σήμερα μια ολόκληρη χώρα, η απόσταση είναι τεράστια και, φυσικά, η υπερβολή πολύ μεγαλύτερη: γιατί πια, στην πολιτική τουλάχιστον έκφραση της χώρας, δεν φαίνεται να έχει απομείνει ίχνος από φιλότιμο…

Πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευθεί το γεγονός ότι ο κόσμος όλος ακούει χθες τη γερμανίδα καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ να λέει, για τις ανάγκες της επανεκλογής της φυσικά, ότι η Ελλάδα δεν θα έπρεπε ποτέ να έχει μπει στο ευρώ και ότι από αυτήν ξεκίνησαν όλα τα προβλήματα της ευρωζώνης; Πώς είναι δυνατόν οι ελληνικές ηγεσίες να ανέχονται κάτι τέτοιο, τόσο βαθειά προσβλητικό – όσο και απόλυτα ψευδές ως προς το σκέλος τουλάχιστον της γενίκευσης – για τη χώρα που υποτίθεται ότι υπηρετούν;

Με ποιο τρόπο αύριο ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς θα αντικρίσει την «ομόλογό» του γερμανίδα καγκελάριο έπειτα από αυτού του είδους την προσβολή για τη χώρα του, που, τέλος πάντων, ότι κι αν έχει κάνει, κι έχει κάνει πολλά η Ελλάδα εναντίον του εαυτού της, δεν έχει καταστρέψει και δύο φορές τον κόσμο… Το ίδιο ερώτημα ισχύει και για τον έτερο αρχηγό της κυβέρνησης, τον πρόεδρο του ΠαΣοΚ Ευάγγελο Βενιζέλο, που είναι και υπουργός των Εξωτερικών: πώς θα σταθεί απέναντι στον Βεστερβέλε; Πώς θα συναντηθεί ο θαυμαστής του υπουργού Σόιμπλε Γιάννης Στουρνάρας με εκείνον να «συζητήσει», πολλώ μάλλον να «διαπραγματευθεί» το οτιδήποτε; Ειδικά όταν ο νυν υπουργός Οικονομικών θα έπρεπε να νιώθει κάποια ιδιαίτερη ευαισθησία για εκείνη την περίοδο την οποία η ανώτατη γερμανική ηγεσία σήμερα αποκαλεί αιτία των δεινών της Ευρώπης;

Αλλά και τι κάνουν όλοι οι Ελληνες πρωθυπουργοί από το 2002 και έπειτα, με πρώτο τον Κώστα Σημίτη που σήμερα ουσιαστικά στοχοποιείται από το Βερολίνο για την ένταξη της Ελλάδας στο κοινό νόμισμα που επί των ημερών του έλαβε χώρα; Δεν νιώθει την ανάγκη να απαντήσει σε τίποτα ούτε ο ίδιος, ούτε οι διάδοχοί του, ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου και οι άλλοι, αλλά ούτε οι καθ ύλη αρμόδιοι υπουργοί Οικονομικών που υπηρέτησαν από τότε μέχρι σήμερα; Ουδείς τους είχε την ανάγκη να αντιδράσει σε αυτό το ιταμό παραλήρημα της γερμανικής ηγεσίας;

Προφανώς και όχι. Αλλιώς, θα το είχαν πράξει. Ποιος ξέρει το γιατί; Φοβούνται; Αδρανούν; Νιώθουν ίσως και κάποιο είδος ενοχής για όλα αυτά που συμβαίνουν; Μήπως στο βάθος αισθάνονται ότι η γερμανίδα καγκελάριος μπορεί και να έχει δίκιο και απλώς δεν θέλουν να ξύνουν πληγές, απλώς προτιμούν τη σιωπή; Κανείς δεν ξέρει.

Όπως και να χει όμως, θα μπορούσαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, αφού φυσικά κάνουν πρώτα την αυτοκριτική τους, να αντιδράσουν τουλάχιστον κατά το σκέλος το οποίο αφορά τον ακραίο και επίσημο εξευτελισμό της χώρας από τη Γερμανία, ασφαλώς δε ως προς τη γενίκευση ευθυνών ανύπαρκτων και κατασκευασμένων, την ώρα που η καταστροφή δεν έρχεται από την κρίση του ελληνικού χρέους, αλλά από τον τρόπο που η Γερμανία τη χρησιμοποιεί συστηματικά για να χτίσει τη γερμανική Ευρώπη εις βάρος τόσων λαών και χωρών της Ενωσης – κάτι που έχουν πια καταλάβει οι πάντες, γι αυτό και ο υπουργός Σόιμπλε απολογείται πλέον συστηματικά ότι δήθεν δεν το πράττει το Βερολίνο, την ώρα ακριβώς που το πράττει.

Αλλά, προφανώς, σε μία χώρα χωρίς ντροπή, όλα αυτά δεν έχουν δυστυχώς καμία αξία. Κι ίσως γι αυτό, τελικά, είμαστε άξιοι της μοίρας μας…

Σχόλιο ιστολογίου: Τα όσα ανέχεται η εθελόδουλη κυβερνητική αλήτ, φυσικά και προσβάλουν την χώρα, όμως την ευθύνη για τις προσβολές την φέρει η απόλυτη ανοχή, η οποία έχει ξεπεράσει τα όρια της δουλικότητας, της κυβέρνησης Σαμαρά. Ως εκ τούτου, είναι ευθύνη του ίδιου του Σαμαρά (και μάλιστα συνταγματικά κατοχυρωμένη) να υπερασπίζεται την χώρα από προσβολές (και όχι μόνο). Η σιωπή του αποδεικνύει πως είτε δεν θέλει είτε δεν μπορεί να υλοποιήσει την συνταγματική εντολή. Ο μόνος δρόμος για να προφυλάξει την ό,ποια αξιοπρέπεια (πολιτική και προσωπική) του απέμεινε, είναι η παραίτηση. Οτιδήποτε άλλο, ερμηνεύεται ως συνενοχή στις ύβρεις, τις απειλές και τις προσβολές που εκτοξεύονται από την κυρία Μέρκελ και τους ομοίους της, οι οποίοι βυσοδομούν στην Ελλάδα έχοντας εξασφαλίσει την απολύτως βολική σιωπή -και φυσικά συνεργασία- κάποιων πολιτικών λακέδων (τύπου Σαμαρά), που συναινούν σε οτιδήποτε προκειμένου να εξασφαλίσουν την παραμονή τους στην εξουσία... Η χώρα είναι άξια της μοίρας της από τη στιγμή που ανέχεται ανθυποκυβερνώντες να εκτελούν διαταγές και να εφαρμόζουν νόμους που παραβιάζουν το Σύνταγμα αλλά εξυπηρετούν ξένες δυνάμεις αλλά και τραπεζίτες.

Αίγυπτος: Τεράστιες αφίσες του Πούτιν με τον στρατηγό Σίσι

Τελικά οι ΗΠΑ κάνουν όλα όσα δεν πρέπει και κατορθώνουν να χάνουν γεωπολιτικά μέσα από την επιθετικότητα και την παρεμβατικότητά τους

Μια τεράστια αφίσα του Ρώσου Προέδρου Β. Πούτιν, με στολή του ρωσικού πολεμικού ναυτικού και με την επιγραφή στα αραβικά «bye – bye, Αμερική!!!» εμφανίστηκε στην πόλη της Αλεξάνδρειας , δίπλα από τις εικόνες του στρατηγού Αμπντέλ Φατάχ αλ – Σίσι, και του πρώην ηγέτη της Αιγύπτου του στρατηγού Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ.

Ταυτόσημα η ίδια αφίσα εμφανίσθηκε και στο αιγυπτιακό θέρετρο Hurghada. Υπάρχουν πορτρέτα των τριών ηγετών και επιγραφή γραμμένη στα ρωσικά που αναφέρει: «Καταπολέμηση της τρομοκρατίας – είναι απαραίτητο ότι οι άνθρωποι του στρατού πρέπει να ασχοληθούν εκτενώς με τη βία και την τρομοκρατία» προκαλώντας αίσθηση σε δυτικούς παρατηρητές.

Εν τω μεταξύ, ποιοι ακριβώς κρέμασαν αυτές τις αφίσες παραμένει άγνωστο.

Υπενθυμίζουμε ότι ο στρατηγός Abdel Fattah al – Σίσι είναι σήμερα ο επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων της Αιγύπτου, και στην πραγματικότητα διοικεί τη χώρα.

Σύμφωνα με διάφορες πηγές, ο στρατός της Αιγύπτου μετά την ανατροπή του Πρώην Προέδρου Mursi στην πραγματικότητα εναντιώθηκε έναντι των των ΗΠΑ και του Κατάρ. Αλλά από την άλλη πλευρά η Σαουδική Αραβία υποστήριξε τον αιγυπτιακό στρατό, καθώς βρίσκεται σε διαρκή αντιπαλότητα με το Κατάρ για διαφόρους λόγους. Μετά τη νίκη του αιγυπτιακού στρατού έγινε φανερό οι ΗΠΑ προσπάθησαν να την υποστηρίξουν ανεπιτυχώς, αλλά προφανώς ο στρατός της Αιγύπτου επέλεξε έναν άλλο «σύμμαχο» συνεχίζει το δημοσίευμα.

Σήμερα, τα αιγυπτιακά μέσα μαζικής ενημέρωσης αναφέρθηκαν σε «υποτιθέμενο κλείσιμο των στενών του Σουέζ» από τον στρατηγό Αλ – Σίσι για τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα και πολεμικά πλοία που θέλουν να επέμβουν στη Συρία, πράγμα όμως που δεν επιβεβαιώνεται από πουθενά.

Σχόλιο: Το γεγονός αυτό από μόνο του «μπορεί» να χαρακτηρισθεί και ως μεμονωμένο, αλλά είναι έτσι; Η αιγυπτιακή στρατιωτική ελίτ «γαλουχημένη» από τις παραγωγικές σχολές ακόμα στο όραμα και την «παρουσία» του στρατηγού Νάσερ ενός ανθρώπου που έως τις ημέρες μας θεωρείται στην Αίγυπτο ως ήρωας και μεγάλος μεταρρυθμιστής της χώρας των Φαραώ, ασχέτως πολιτικών και θρησκευτικών πεποιθήσεων « θέλει να αλλάξει ρότα».

Θεωρούν ότι οι ΗΠΑ υποστήριξε «θερμά» την πτώση του Μουμπάρακ και την άνοδο των «αδελφών μουσουλμάνων» του Προέδρου Μόρσι επιφέροντας παράλληλα το χάος και την διάλυση σε μία χώρα 80 εκατομμυρίων κατοίκων. Η προσπάθεια «ουδέτερης υποστήριξης» του στρατηγού Αλ Σίσι από τις ΗΠΑ δεν άλλαξε την άποψη της στρατιωτικής ελίτ ούτε κατ’ ελάχιστο διότι «διείδαν» την αποσάθρωση του πολιτικού συστήματος της χώρας εξεγείροντας ταυτόχρονα «εθνικιστικά αντανακλαστικά», εντάσσοντας παράλληλα την χώρα σε μία ιδιότυπη κατάσταση όμοια με αυτής της οθωμανικής περιόδου. Η Ρωσία διαβλέποντας την «ευκαιρία» γύρισε παρασκηνιακά σε παλιά λημέρια υποσχόμενη και αυτή « λαγούς με πετραχήλια». Μην ξεχνάμε τον Αμερικανό ΥΠΕΞ που έπαιρνε στο τηλέφωνο τον στρατηγό Αλ Σίσι και αυτός δεν εμφανίζονταν μετά την επέμβαση του αιγυπτιακού στρατού στις ταραχές.

Σύμφωνα με αρκετά δημοσιεύματα στον ρωσικό τύπο από στρατιωτικούς και πολιτικούς αναλυτές που αποτελούν την ημιεπίσημη «φωνή» της Ρωσίας, η ρωσική πολιτική ελίτ «περίμενε» αρκετά χρόνια να «πέσει» η Αίγυπτος σαν ένα « ώριμο μήλο» στην αγκαλιά της ρωσικής αρκούδας προβάλλοντας την αμερικανική «αδράνεια και συγκεκαλυμμένη εχθρότητα» όπως αναφέρουν σε αυτήν την χώρα. Μάλιστα όπως ανέφερε Ρώσος αναλυτής «θέλουν δεν θέλουν» θα γυρίσουν σε εμάς αναπολώντας παλιές δόξες. Το σίγουρο είναι ότι οι Ρώσοι έχουν "πολύ δουλειά" ειδικά τον τελευταίο μήνα στην Αίγυπτο «αποκαθιστώντας παλιές γέφυρες» με την ανώτατη στρατιωτική ηγεσία. Υπενθυμίζουμε ότι σήμερα σύμφωνα με το πρακτορείο Interfax έγινε γνωστό ότι η Ρωσία έως το τέλος του έτους θα εκτοξεύσει δορυφόρο (πιθανόν κατασκοπευτικό!!!) για λογαριασμό της Αιγύπτου.

«Η Αίγυπτος υπολογίζει στη βοήθεια της Ρωσίας σε αυτή την τόσο δύσκολη για τη χώρα περίοδο», δήλωσε πριν μερικές ημέρες ο επικεφαλής της Υπηρεσίας Τύπου της Πρεσβείας της Αιγύπτου στη Μόσχα Ιζεντίν Σαχίν.

Πάντως στον μόνο ξένο άρχοντα που άνοιξε τις πύλες της «οικειοθελώς» η Αίγυπτος ήταν ο μεγάλος Έλληνας στρατηλάτης Αλέξανδρος ή Ισκαντέρ κατά τους Αιγύπτιους που άφησε ανεξίτηλα το ίχνος του ειδικά στην πόλη της Αλεξάνδρειας, αφήνοντας παρακαταθήκη για τις μελλοντικές γενιές της σπουδαίας και ιστορικής αυτής χώρας.

Γ. Μοτσάκος

Ειδικός σε Θέματα Άμυνας και Ασφάλειας Πληροφοριών

Πηγή

Ιράν: «Εάν επιτεθείτε στη Συρία θα ρίξουμε βροχή από χιλιάδες πυραύλους στο Ισραήλ»!

Και ενώ όλα δείχνουν ότι τα επόμενα ένα με δύο 24ωρα θα είναι τα πλέον κρίσιμα για την εκδήλωση της αμερικανικής επίθεσης στη Συρία, το Ιράν επανήλθε σήμερα αναφορικά με τις απειλές του εναντίον των ΗΠΑ, αυτή τη φορά σε ακόμη πιο δραματικούς τόνους.

 
Έτσι μετά τις χθεσινές απειλές ότι θα βυθίσει τα αμερικανικά πλοία στη Μεσόγειο, σήμερα εφημερίδα η οποία αποτελεί όργανο της ανώτατης ιρανικής ηγεσίας και του Ιρανού ανώτατου ηγέτη Ayatollah Ali Khamenei σε πρωτοσέλιδο άρθρο της – ανοικτή επιστολή αναφέρει πως στην περίπτωση που οι ΗΠΑ επιτεθούν στη Συρία τότε το Ιράν θα απαντήσει με μαζικές εκτοξεύσεις βαλλιστικών πυραύλων.

«Η ημέρα που θα λυθούν όλοι οι λογαριασμοί είναι κοντά. Και τότε χιλιάδες πύραυλοι θα πέσουν στο Ισραήλ και στα κατεχόμενα». Αυτό αναφέρεται σε άρθρο που υπογράφει ο αρχισυντάκτης Hossein Shariatmadari της ιρανικής εφημερίδας.
Στο άρθρο του ο Shariatmadari προειδοποιεί πως η αντιπαράθεση της Δύσης με τη Συρία απλά θα παράσχει την ευκαιρία την οποία οι Ιρανοί αναμένουν εδώ και καιρό αυτή δηλαδή της εκδίκησης εναντίον των ΗΠΑ και του Ισραήλ.

Το κείμενο που υπογράφει ο Ιρανός δημοσιογράφος, και ο οποίος απηχεί τις απόψεις του ανώτατου Ιρανού ηγέτη Ayatollah Ali Khamenei αναφέρεται στην επίθεση εναντίον του Ιράκ στις 20 Μαρτίου του 2003 και στα όσα είχε πει ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ George W. Bush επτά ημέρες αργότερα ότι ο πόλεμος έχει τελειώσει.

 
«Ο πόλεμος όμως τελείωσε όταν έφυγαν και οι τελευταίοι Αμερικανοί από το Ιράκ αυτό ήταν το Δεκέμβριο του 2011 αφήνοντας πίσω τους 4.500 νεκρούς και κόστος τρισεκατομμυρίων δολαρίων», αναφέρεται στο όρθρο της ιρανικής εφημερίδας.


Ο Shariatmadari γράφει ακόμη λέγοντας πως οι ΗΠΑ αντί να διεξάγουν ένα κανονικό πόλεμο εναντίον της Συρίας διεξάγουν στην πραγματικότητα ένα πόλεμο δια αντιπροσώπων με τη βοήθεια της Τουρκίας, της Σαουδικής Αραβίας του Κατάρ, της Ιορδανίας και της Αιγύπτου.

Στο άρθρο αναφέρεται επίσης η δημιουργία ενός μετώπου αντίστασης το οποίο αποτελείται από τη Συρία, το Ιράν και την οργάνωση Hezbollah του Λιβάνου η οποία έχει και αυτή χιλιάδες πυραύλους στη διάθεσή της.


Μάλιστα και παρά τη συνεχιζόμενη χρηματοδότηση των ανταρτών από τις χώρες της Μέσης Ανατολής, το καθεστώς του Bashar Al Assad όχι απλά δεν έχει πέσει αλλά αντίθετα έχει ενδυναμωθεί δημιουργώντας ένα νέο κεφάλαιο αντίστασης με τη δημιουργία του σώματος υπεράσπισης της πατρίδας μιας δύναμης που ο αρθρογράφος παρομοιάζει με την παραστρατιωτική οργάνωση Basij του Ιράν.
 

«Εξαιτίας της αποτυχίας του πολέμου δια αντιπροσώπων οι ΗΠΑ και μερικές Αραβικές και Ευρωπαϊκές χώρες ετοιμάζονται να επιτεθούν στη Συρία βάσει ψευδών ισχυρισμών ότι ο Assad έχει χρησιμοποιήσει χημικά όπλα. Παρόλα αυτά οι ΗΠΑ μπορούν να ξεκινήσουν τον πόλεμο αλλά σίγουρα δεν θα είναι αυτές που θα τον τελειώσουν», αναφέρεται σε άλο σημείο της ανοικτής επιστολής.
 

Ο Ιρανός αρθογράφος χαρακτηρίζει το Ισραήλ ως την «Αχίλλειο πτέρνα» της Αμερικής και των Ευρωπαίων συμμάχων της για να συμπληρώσει:

«Χωρίς αμφιβολία με το ξεκίνημα των βομβαρδισμών στη Συρία χιλιάδες πύραυλοι θα πέσουν στο Ισραήλ και στα κατεχόμενα εδάφη καταστρέφοντας όλες τις κρίσιμες υποδομές της χώρας και είναι προφανές πως το αντιβαλλιστικό της σύστημα Iron Dome δεν πρόκειται να καταφέρει να αποτρέψει τους πύραυλους αυτούς να φτάσουν μέχρι και το Τελ Αβίβ».

Πάντως ο Shariatmadari και εντέχνως αποφεύγει να διευκρινίσει από πού θα προέλθουν οι χιλιάδες αυτοί πύραυλοι. Εάν δηλαδή θα εκτοξευθούν από το Ιράν ή από το Νότιο Λίβανο και τις θέσεις εκτόξευσης της Hezbollah ή και από τις δυο πλευρές.
Ο αρθρογράφος δεν αποφεύγει να προειδοποιήσει τη Σαουδική Αραβία, την Τουρκία και την Ιορδανία αλλά όσες άλλες υποστηρίζουν τα πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ ότι θα δεχθούν επιθέσεις από τη Συρία. 

Τέλος το άρθρο της ιρανικής εφημερίδας καταλήγει: 
«Οι μουσουλμάνοι σίγουρα θα υποδεχθούν ως καλά νέα την είδηση της επίθεσης στη Συρία καθώς έτσι θα έχουν την ευκαιρία για εκδίκηση και θα τους επιτρέψει να καταστρέψουν τους εχθρούς του Ισλάμ».
 

Πάντως το Ιράν είχε πάντα μια ιδιαίτερη σχέση με τις ποσότητες. Και το 480 π.χ. οι Πέρσες είχαν απειλήσει με χιλιάδες όχι πυραύλους αλλά βελη τους Σπαρτιάτες και Θεσπιείς και είχαν λάβει την απάντηση που τους άρμοζε.

 Πηγή

Άβολη και δηλητηριώδης αλήθεια για τις ΗΠΑ

Την Δευτέρα οι εμπειρογνώμονες του ΟΗΕ δεν μπόρεσαν να εισέλθουν στο μέρος της χημικής επίθεσης με αέρια στη Δαμασκό, γιατί δέχτηκαν ένοπλη επίθεση από ελεύθερους σκοπευτές. Και την επόμενη μέρα το Foreign Policy δημοσίευσε το υλικό: «Τα έγγραφα της CIA επιβεβαιώνουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες βοηθούσαν το Σαντάμ Χουσεΐν να δηλητηριάζει το Ιράν».

Υπάρχει άραγε σχέση μεταξύ των δυο γεγονότων;

Στις 17 Μαρτίου του 1988 κατά του κουρδικού χωριού Χαλάμπτζα στο βόρειο Ιράκ χρησιμοποιήθηκε δηλητηριώδης ουσία. «Μέσα σε μια ώρα πέθαναν περίπου 5 χιλ. Κούρδοι». Η ομάδα εμπειρογνωμόνων του ΟΗΕ, για παράξενο λόγο δεν μπόρεσε να προσδιορίσει ποιοί ακριβώς χρησιμοποίησαν τα αέρια στο χωριό, «το οποίο από τα μέσα Μαρτίου είχε καταληφθεί από τα ιρακινά στρατεύματα». Δηλώθηκε ότι «στις μάχες για τη Χαλάμπτζια αέρια χρησιμοποιήθηκαν και από τα δύο μέρη». Παρ όλα αυτά, «οι άνθρωποι πέθαναν από μια δηλητηριώδη ουσία στη βάση του κυανίου, που χρησιμοποιούσε το Ιράν». 

Όπως και στην περίπτωση με τη Δαμασκό, ήταν κάπως παράξενο να υποψιάζονται το Ιράν για χημική επίθεση εναντίον των συμμάχων, διότι τότε οι δυνάμεις της πολιτοφυλακής των Κούρδων ήταν με το μέρος του. Η αλήθεια εξακριβώθηκε αργότερα. Στις 17 Ιανουαρίου του 2010 το ιρακινό δικαστήριο έκρινε ένοχο για τη χημική επίθεση στο Χαλάμπτζα το Σαντάμ Χουσεΐν και τον καταδίκασε σε θάνατο με στραγγαλισμό.

Όπως γράφει το Foreign Policy, επίσημα πρόσωπα στις ΗΠΑ επέμεναν ότι η κυβέρνηση του Χουσεΐν ποτέ δεν είχε δηλώσει ότι σκοπεύει να χρησιμοποιήσει χημικό όπλο. Όμως ο απόστρατος συνταγματάρχης της Πολεμικής Αεροπορίας Ρικ Φρανκόνα –το 1988 ήταν στρατιωτικός ακόλουθος των ΗΠΑ στη Βαγδάτη– σε συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό δήλωσε: «Οι Ιρακινοί ποτέ δεν μας είχαν πει ότι σκοπεύουν να χρησιμοποιήσουν νευρο-παραλυτικό αέριο. Αυτό δεν τους σύμφερε. Ήδη τα ξέραμε όλα».

Ήξεραν και αργότερα. Σύμφωνα με τα στοιχεία της CIA, τα δυο τρίτα των χημικών όπλων, που χρησιμοποιήθηκαν από το Ιράκ στον πόλεμο, χρησιμοποιήθηκαν το τελευταίο ενάμισι έτος του πολέμου.

Πως συνέβηκε αυτό; Στα τέλη του 1987 η υπηρεσία κατασκοπίας σε απόρρητη έκθεση προειδοποίησε τον Πρόεδρο Ρήγκαν ότι η επόμενη στρατιωτική επίθεση του Ιράν θα είναι μεγαλύτερης κλίμακας από όλες τις προηγούμενες, ότι οι Πέρσες έχουν πιθανότητα να διασπάσουν την άμυνα του Ιράκ και να καταλάβουν τη Βασόρα και έτσι να κερδίσουν τον πόλεμο. 

Ο Ρήγκαν διάβασε την έκθεση και, σύμφωνα με το Φρανκόνα, έγραψε στο περιθώριο: «Η νίκη του Ιράν είναι απαράδεκτη». Και άρχισαν να μεταβιβάζουν στο Ιράκ λεπτομερή στοιχεία για τη διάταξη και τις κινήσεις των στρατευμάτων του αντιπάλου. Το δε Ιράκ, χρησιμοποιώντας φωτογραφίες, χάρτες και άλλα κατασκοπευτικά στοιχεία των ΗΠΑ, χρησιμοποίησε χημικά όπλα πριν από τις 4 βασικές επιθέσεις στις αρχές του 1988. Βόμβες και βλήματα με δηλητηριώδη ουσία χρησιμοποιήθηκαν κατά των ιρανικών στρατευμάτων και στη χερσόνησο Φάο, πράγμα που βοήθησε το Ιράκ να καταλάβει όλη τη χερσόνησο. Ο ιρανικός στρατός δεν μπόρεσε να καταλάβει τη Βασόρα. Σύμφωνα με το Φρανκόνα, η Ουάσιγκτον ήταν πολύ ικανοποιημένη από τα αποτελέσματα, διότι μετά τις χημικές επιθέσεις το Ιράν δεν μπορούσε να επιτεθεί.

Σχετικά με την αμερικανική βοήθεια προς το καθεστώς Σαντάμ Χουσεΐν στον πόλεμο με το Ιράν μέσω φωτογραφιών και διαφόρων στοιχείων είχε γράψει το 1994 ο Μπρους Τζέντλστον στο βιβλίο του With Friends Like These. Στο βιβλίο του Ντάιλιπ Χάιρο The Longest War (1991) περιγράφεται λεπτομερώς η χημικός πόλεμος του Ιράκ. Πρόσφατα στο National Defense University έγιναν προσιτές μεταφράσεις των απομνημονευμάτων Ιρακινών στρατηγών, οι οποίοι γράφουν πολλές λεπτομέρειες για τις χημικές επιθέσεις. Η προσφορά του περιοδικού Foreign Policy συνίσταται στο ότι, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες τώρα πλέον έχουν προστεθεί και έγγραφα. 

Σήμερα, που ακόμα δεν έχει αποδεχτεί ποιος ακριβώς έχει χρησιμοποιήσει δηλητηριώδεις ουσίες στη Δαμασκό, η παλιά ιστορία με το Ιράκ αποδεικνύει ότι είναι εύκολο να κατηγορηθεί κάποιος, όταν κάποιοι το θέλουν πολύ. Μετά είναι δύσκολο να αποδεχτεί ότι έκαναν λάθος αποκλειστικά από καλή πρόθεση. Πολύ περισσότερο σε περίοδο, κατά την οποία τα μυστικά δεν ζουν και πολύ.

Πηγή

Θεατές μιάς ακόμη μαζικής δολοφονίας...

Σε λίγες ώρες κάποιοι αθώοι συνανθρωποί μας θα πεθάνουν στη Συρία

Στις επόμενες μέρες ή ακόμα και ώρες κάποιοι αθώοι Σύριοι που αυτή τη στιγμή ζουν ανέμελα και κάνουν όνειρα για το μέλλον, όπως όλοι μας, δυστυχώς θα πέσουν νεκροί από τους πυραύλους της παγκοσμιοποίησης.

Αρκεί να σκεφτεί κάποιος πως η ζωή τους ουσιαστικά προγράφηκε από τη στιγμή που ο πρόεδρος Ομπάμα αποφάσισε τον βομβαρδισμό της Συρίας. Κατά τον ίδιο τρόπο πέθαναν αθώοι στη Σερβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ κ.λ.π.

Σε λίγες ώρες λοιπόν, όλοι μας θα παρακολουθήσουμε live μέσα από τις οθόνες μας, καθισμένοι βαθιά στους καναπέδες μας, κάποιους αθώους συνανθρώπους μας να κομματιάζονται. Η δικαιολογία: Παράπλευρες απώλειες, για το καλό της ανθρωπότητας βεβαίως βεβαίως.

Πέτρος Χασάπης

Η Αθήνα σε ρόλο ισότιμου συνομιλητή;

Tης Δώρας Αντωνίου

«Οι πανδημίες και οι πόλεμοι δεν έχουν διαβατήριο» επαναλαμβάνει τις τελευταίες ημέρες στους συνομιλητές του κορυφαίος υπουργός της κυβέρνησης, θέλοντας να καταδείξει πόσο εύθραυστες είναι οι ισορροπίες στην περίπτωση της Συρίας, πόσο μεγάλος είναι ο κίνδυνος διάχυσης της κρίσης και πόσο εύκολα μπορεί να επηρεασθεί η χώρα μας.

Η Ελλάδα, εκ της γεωγραφικής θέσεώς της, βρίσκεται, είτε το επιθυμεί είτε όχι, εκτεθειμένη στις εξελίξεις στη Συρία. Ως εκ τούτου, είναι εξαιρετικά δύσκολο να παραμείνει αμέτοχη και, τελικά, η στάση ουδέτερου παρατηρητή μπορεί να ακυρώσει την ευκαιρία να βρεθεί ξανά η Αθήνα σε ρόλο ισότιμου συνομιλητή με ισχυρές χώρες, έπειτα από μακρά περίοδο απαξίωσης και παραγκωνισμού. Η ευκαιρία να συνδιαμορφώσει την επόμενη ημέρα στην ευρύτερη περιοχή θα πρέπει να αποτελεί μέγιστη προτεραιότητα, καθώς δεν θα είναι κάποια μακρινή γεωγραφικά χώρα που θα βιώσει άμεσα ή μακροπρόθεσμα το περιβάλλον που θα διαδεχθεί τη σημερινή κατάσταση, αλλά η χώρα μας. Το πόσο εκτεθειμένη θετικά και αρνητικά στις εξελίξεις στην περιοχή είναι η Ελλάδα έχει καταγραφεί. Η χώρα μας δέχθηκε ενίσχυση της μεταναστευτικής πίεσης μετά την επονομαζόμενη Αραβική Ανοιξη, που, παρά τα προσδοκώμενα, δεν επέφερε ηρεμία στις χώρες της Βορείου Αφρικής.

Από την άλλη πλευρά, οι πρόσφατες ταραχές και συγκρούσεις στην Αίγυπτο άρκεσαν για αύξηση του αριθμού τουριστών στην Ελλάδα και παράταση της τουριστικής περιόδου σε μια εξαιρετικά δύσκολη οικονομικά συγκυρία.

Η Αθήνα και η ελληνική κυβέρνηση βρίσκονται στο επίκεντρο σειράς διεργασιών που θα καθορίσουν τις εξελίξεις. Δεν είναι τυχαίο το ενδιαφέρον των τελευταίων 24ώρων από ξένες κυβερνήσεις να συνομιλήσουν με την ελληνική πλευρά. Το γεωγραφικό πλεονέκτημα, όσον αφορά ενδεχόμενες στρατιωτικές επιχειρήσεις, είναι σαφές και ξεκάθαρο.

Η Τουρκία, που επιδίωξε τα προηγούμενα χρόνια να καταστεί κυρίαρχη στην περιοχή και προνομιακός συνομιλητής της Ουάσιγκτον και των μεγάλων ευρωπαϊκών πρωτευουσών, δεν κατάφερε να επιτύχει τους στόχους της και βλέπει τη μία μετά την άλλη τις πρωτοβουλίες της να ακυρώνονται από τις εξελίξεις. Την κρίσιμη ώρα για τη Συρία είναι σαφής η απροθυμία να αξιοποιηθεί η γεωγραφική εγγύτητα των τουρκικών στρατιωτικών εγκαταστάσεων και αναζητούνται εναλλακτικές.

Στην Αθήνα στρέφονται, προκειμένου να διαμηνύσουν τις θέσεις και τις προθέσεις τους έναντι των εξελίξεων στη Συρία, και αρκετές χώρες της ευρύτερης περιοχής, όπως οι χώρες του Κόλπου αλλά και το Ιράν, γεγονός που καταδεικνύει ότι η ελληνική πλευρά διατηρεί το ρόλο του αξιόπιστου συνομιλητή και έχει κάθε λόγο να συνεχίσει να τον διαδραματίζει.

Η υπόθεση της Συρίας είναι εξαιρετικά σύνθετη και απρόβλεπτη, λόγω της πληθώρας ετερόκλητων δυνάμεων που εμπλέκονται. Ετσι, οι εξελίξεις δεν μπορούν να προβλεφθούν με ασφάλεια και μπορεί να είναι πολύ διαφορετικές από τις αρχικές προθέσεις των εμπλεκομένων. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον ο ρόλος της χώρας που σέβεται εταίρους και συμμάχους και, ταυτόχρονα, υπηρετεί με συνέπεια παραδοσιακά καλές σχέσεις αποτελεί μεν δύσκολη άσκηση, προσδίδει, ωστόσο, μεγάλο ειδικό βάρος.

Όταν κάνεις το ίδιο λάθος τρίτη φορά, τί είσαι;

Την πρώτη φορά εισέβαλαν στο Αφγανιστάν για να το απελευθερώσουν από τους Σοβιετικούς που το είχαν καταλάβει. Για να το πετύχουν αυτό οι Αμερικάνοι συμμάχησαν με τους Ταλιμπάν. Από αυτούς δημιουργήθηκε αργότερα η Αλ Κάιντα. Όταν εγκατέλειψαν οι Αμερικάνοι το Αφγανιστάν, ξεκίνησε και συνεχίζεται μέχρι σήμερα ένας ιδιότυπος εμφύλιος πόλεμος, με πολιτικό, γεωγραφικό και θρησκευτικό περιεχόμενο. Στη συνέχεια εισέβαλαν στο Ιράκ, με το επιχείρημα ότι είχε όπλα μαζικής καταστροφής. Είναι αλήθεια ότι ο Σαντάμ είχε χρησιμοποιήσει χημικά όπλα κατά των Ιρανών στον πόλεμο Ιράν - Ιράκ. Τότε βοηθούσαν τον Σαντάμ οι Αμερικανοί, οι οποίοι του αποκάλυπταν τις θέσεις των Ιρανών και αυτός τους βομβάρδιζε με χημικά. Κατέλαβαν το Ιράκ, συνέλαβαν και εκτέλεσαν τον Σαντάμ, όπλα μαζικής καταστροφής όμως δεν βρήκαν ποτέ. Όταν έφυγαν οι Αμερικανοί, ξεκίνησε και εκεί ένας εμφύλιος πόλεμος με θρησκευτικό χαρακτήρα, μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών.

Τώρα ετοιμάζονται να χτυπήσουν τον Άσαντ της Συρίας τασσόμενοι στο πλευρό της αντιπολίτευσης, που μάχεται κατά του Άσαντ και των Σύρων που υποστηρίζουν την κυβέρνηση. Στο πλευρό των "επαναστατών" είναι γνωστό εδώ και μήνες ότι έχουν παρεισφρήσει η Αλ Κάιντα και διάφοροι άλλοι περίεργοι μαχητές από την Τσετσενία και από άλλα "rogue states". Σύμφωνα με τον ορισμό των Αμερικανών, έτσι χαρακτηρίζονται κράτη που απειλούν τη διεθνή ειρήνη. Ειδικότερα και σύμφωνα πάντα με τον ίδιο ορισμό, πρόκειται για κράτη με μη δημοκρατικά εκλεγμένες ηγεσίες, με καταπίεση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κ.λ.π. Σύμφωνα με αυτά τα κριτήρια, η Σαουδική Αραβία είναι ένα τέτοιο κράτος. Αλλά, ένα τα πετρέλαια και δύο η συμμαχία και στενή συνεργασία με τις ΗΠΑ, κάνουν τους Αμερικανούς να αντιμετωπίζουν τη Σαουδική Αραβία διαφορετικά.

Αυτός είναι ο λόγος που η Σαουδική Αραβία, όπως και το Ισραήλ, υποστηρίζει την επίθεση κατά της Συρίας. Το χτύπημα αυτό σημαίνει χτύπημα κατά της Χεζμπολάχ, που είναι επιθυμία και στόχος του Ισραήλ, αλλά εμμέσως σημαίνει και χτύπημα κατά του Ιράν, διακαής πόθος τόσο των Αμερικανών όσο και των Ισραηλινών.

Eίναι σαφές ότι οι Αμερικάνοι αδυνατούν να μάθουν από τα πολλά λάθη τους. Και αν ο Obama αποφασίσει το χτύπημα κατά της Συρίας, θα δούμε άλλη μια φορά εκατόμβες θυμάτων από τη "σωτήρια" επέμβαση των Αμερικανών. Θα είναι άγνωστη επίσης η "επόμενη μέρα" της Συρίας. Πολλοί φοβούνται ότι θα ξαναδούμε τις "επόμενες μέρες" στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Προς το παρόν ισχυρίζονται ότι δεν θέλουν να αντικατασταθεί ο Άσαντ. Θέλουν απλώς να του κάνουν ένα "μάθημα" γιατί λένε ότι έχουν αδιάσειστα στοιχεία πως τα χημικά τα χρησιμοποίησε αυτός.

Από swell

Πως η επίθεση των ΗΠΑ στη Συρία βοηθά την Αλ Κάιντα

Η πιο επιτυχημένη ομάδα ανταρτών στη Συρία είναι μια στρατιωτική ομάδα της τζιχάντ. Ο Barak Barfi γράφει για το πως αναδείχθηκε και τι θα σήμαινε μια επίθεση των ΗΠΑ για την Αλ Κάιντα.

Με τη διεθνή κοινότητα να μελετά τα αντίποινα εναντίον της Συρίας για τη χρήση χημικών όπλων, η αντιπολίτευση πετάει από τη χαρά της. Για περισσότερο από δύο χρόνια, προσπαθεί ανεπιτυχώς να παρασύρει τις παγκόσμιες δυνάμεις από τη θέση των θεατών στην αρένα. Ενώ όμως η Αμερική και οι σύμμαχοί της φαίνονται έτοιμοι να επιτεθούν, η συριακή αντιπολίτευση δεν θα ωφεληθεί. Επειδή στο καζάνι του χάους που βράζει η Συρία, οι τζιχαντιστές είναι αυτοί που ελέγχουν τις ισχυρότερες στρατιωτικές ομάδες.

Οι αγωνιστές της αλ- Κάιντα που σχετίζονται με το Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και τη Συρία (ISIS) απαγάγουν Δυτικούς και μαχητές από άλλες ομάδες, μένοντας ατιμώρητοι. Σκοτώνουν ηγέτες από τις επαναστατικές δυνάμεις υπό την ηγεσία του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (FSA), χωρίς τον παραμικρό φόβο τιμωρίας. Η ISIS ελέγχει βασικούς δρόμους, φράγματα και σιλό δημητριακών, με σημεία ελέγχου παντού. Στις βόρειες επαρχίες του Χαλεπίου, την Ιντλίμπ και την αλ-Ράκα, η οργάνωση είναι είτε η πιο ισχυρή, είτε η δεύτερη πιο ισχυρή στρατιωτική ομάδα.

Η επιτυχία της ISIS στη Συρία δεν είναι κάτι νέο. Σε κάθε σύγκρουση στην οποία συμμετέχουν τζιχαντιστές , σύντομα γίνεται η πιο κυρίαρχη δύναμη. Αρκετοί παράγοντες ευθύνονται για την υπεροχή τους στη Συρία . Η εμπειρία από άλλες συγκρούσεις , συμπεριλαμβανομένης της Τσετσενίας , του Ιράκ και του Μάλι, παρέχει μια θεσμική γνώση του αγώνα που οι ντόπιοι αγωνιστές στερούνται πολλές φορές. Είναι συχνά οι πιο θαρραλέοι πολεμιστές στο πεδίο της μάχης. Το πολεμικό πνεύμα τους προσελκύει το θαυμασμό των ντόπιων που ζητούν να ενταχθούν στην ελίτ τους. Σήμερα, οι αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών πιστεύουν ότι περισσότεροι από 6.000 ξένοι αγωνίζονται στη Συρία.

Σε αντίθεση με τους αυτόχθονες αντάρτες , των οποίων η αφοσίωση στην υπόθεση είναι τόσο άστατη όσο και το πρώτο ερωτικό «τσίμπημα» ενός εφήβου, οι τζιχαντιστές αγωνίζονται για ιδεολογικούς λόγους. Πιστεύουν ότι πραγματοποιούν μια ιερή πράξη συμμετέχοντας σε τζιχάντ , ή ιερό πόλεμο. Η ιδέα έχει επικριθεί και παρεξηγηθεί από πολλούς στη Δύση, ως ένας φανατικός θρησκευτικός πόλεμος. Ένας πολύ πιο λεπτός χαρακτηρισμός παρέχεται από τη δήλωση του Προφήτη Μωάμεθ, ότι πρέπει κανείς να πολεμήσει «ώστε ο λόγος του Αλλάχ να βασιλεύει πάνω απ’ όλα». Μια τέτοια προσπάθεια μπορεί να κυμαίνεται από το να έλθουν οι μουσουλμάνοι πιο κοντά στην πίστη τους ως το να αγωνίζονται για κοινωνική συνοχή.

Στη Συρία, η ISIS είναι ενεργή σε όλα τα μέτωπα. Παραδίδει μαθήματα 15 ημερών με θέμα Εισαγωγή στο Ισλάμ, στη βόρεια Συρία, σύμφωνα με ανθρώπους που λένε ότι έχουν παρακολουθήσει το εργαστήρι. Εκεί, πολλοί  Σύριοι που στερούνται σε μεγάλο βαθμό θρησκευτικής διδασκαλίας από την ηγεσία του κοσμικού κόμματος Μπάαθ μαθαίνουν τις βασικές αρχές της πίστης τους. Η ISIS έχει ακόμα και θερινές κατασκηνώσεις για τη νεολαία. Τα προγράμματα αυτά δείχνουν στους Σύριους την πιο ήπια πλευρά της ομάδας, που συχνά χάνεται από τα δυτικά ΜΜΕ που επικεντρώνονται σε πιο εμπόλεμες δραστηριότητές της.

Η ISIS παρέχει κοινωνικές υπηρεσίες, όπως διαμεσολάβηση σε συγκρούσεις. Επειδή οι ξένοι μαχητές δεν έχουν καμία σχέση με τη Συρία, μπορεί να παίξουν έναν ουδέτερο ρόλο. Με τον πόλεμο που κατέστρεψε το δικαστικό σύστημα , οι Σύριοι αναζητούν τα μέλη της ISIS για την επίλυση διαφορών. Σε μία περίπτωση, οι τζιχαντιστές φυλάκισαν  έναν μηχανικό για μια κακή εργασία επισκευής, σύμφωνα με έναν κρατούμενο που μοιράζονταν το κελί.

Οι τζιχαντιστές σε άλλες χώρες έχουν κάνει το ίδιο. Στην Υεμένη, η Αλ Κάιντα στην Αραβική Χερσόνησο έχει γεμίσει το κενό που δημιούργησε το εξαθλιωμένο σύστημα δικαιοσύνης. Αυτό δεν είναι ένα νέο φαινόμενο στις ισλαμικές χώρες. Ιστορικά, οι απόγονοι του Προφήτη Μωάμεθ έπαιζαν αυτό το ρόλο. Με την επίλυση των καθημερινών διλημμάτων, η ISIS έχει κερδίσει τις καρδιές και τα μυαλά των Σύριων.

Οι Σύριοι είναι εξίσου εντυπωσιασμένοι από την ολοκάθαρη εικόνα της ομάδας. Σε αντίθεση με άλλες στρατιωτικές ομάδες, το σύνθημα των οποίων είναι «πόλεμος τη μέρα, λεηλασία τη νύχτα», η ISIS είναι μια ειδική δύναμη μάχης. Οι δυνάμεις του FSA κλέβουν τα πάντα, από σιτάρι ως κλιματιστικά. Μονάδες στο Αλέπο, όπως η Ahrar Suriyya, η Asifa al – Shamal και η Ghuraba al – Sham , έχουν προκαλέσει την οργή ενός πληθυσμού που ολοένα και περισσότερο αντιμετωπίζουν την επανάσταση ως απλή κάλυψη για την αντικατάσταση ενός καταπιεστικού καθεστώτος με «φέουδα» που ελέγχουν ληστές- πολέμαρχοι.

Αν και ορισμένες μονάδες του FSA πρέπει να ανακατεύονται σε εγκληματικές δραστηριότητες για να επιβιώσουν και να πληρώνουν τους μαχητές τους , η ISIS δεν δίνει μετρητά. Μια σταθερή ροή χρηματοδοτών από πλούσια έθνη του Περσικού Κόλπου φτάνουν σε τουρκικές συνοριακές πόλεις όπως το Ρεϊχανλί. Περνούν μια εβδομάδα στη Συρία όπου επισκέπτονται μονάδες της ISIS, επιστρέφοντας στις χώρες τους για να υποβάλουν τις εκτιμήσεις τους και επανεμφανίζονται με βαλίτσες γεμάτες μετρητά. Μια τέτοια καλολαδωμένη μηχανή εξασφαλίζει ότι η ISIS μπορεί να επικεντρώσει όλες τις προσπάθειές της στην καταπολέμηση του συριακού καθεστώτος και όχι στο να εκλιπαρεί τα έθνη- προστάτες για χρηματοδότηση.

Καθώς η Ουάσινγκτον εξετάζει την επίθεση στη Συρία, δεν θα πρέπει να ξεγελαστεί και να πιστέψει ότι μια εναέρια επίθεση θα ανατρέψει τη μάχη υπέρ του FSA. Αντ’ αυτού , οι βόμβες που θα ρίξει η Αμερική θα είναι μάννα εξ’ ουρανού για την ISIS. Επειδή η Συρία γίνεται σιγά-σιγά ο παράδεισος της τζιχάντ που η Αλ Κάιντα αναζητούσε ιστορικά στην καρδιά του αραβικού κόσμου. Και τίποτα λιγότερο από μια εντατική εκστρατεία, που η Ουάσιγκτον δεν έχει τα κότσια να κάνει, δεν μπορεί να αποτρέψει αυτή την προφητεία από το να πραγματοποιηθεί.

DailyBeast

ΗΠΑ - «Αλ Κάιντα»: Εις Σάρκαν Μιαν!

Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος 

«Η CΙΑ - έγραφε τότε η αμερικανική εφημερίδα - επιστρέφει αθόρυβα στις παλιές μεθόδους εκτέλεσης των μυστικών υπονομευτικών επιχειρήσεων» και «υποστηρίζει κρυφά τις αντικυβερνητικές δυνάμεις στο Αφγανιστάν...».

Σήμερα όλοι πια το γνωρίζουν: Αυτού του τύπου τα δίκτυα τα εξέθρεψαν, τα εξόπλισαν, τα εκπαίδευσαν και τα χρησιμοποίησαν οι ΗΠΑ κατά της αφγανικής επανάστασης και της ΕΣΣΔ.

Ολοι ξέρουν, επίσης, ότι οι Ταλιμπάν είναι το δημιούργημα των αμερικανοτραφεισών μυστικών υπηρεσιών του Πακιστάν.

Είκοσι χρόνια αργότερα, το 2001, στο όνομα της «ελευθερίας» και της «δημοκρατίας», οι ΗΠΑ σε συνεργασία με τους Ευρωπαίους συμμάχους τους έπαιξαν το χαρτί της «αντιτρομοκρατίας». Είχε φτάσει πια η εποχή που τα αμερικανικά συμφέροντα έπρεπε να προωθηθούν με την εξαπόλυση της παγκόσμιας σταυροφορίας τους για τον «νέο αμερικανικό αιώνα», αρχής γενομένης από το Αφγανιστάν. Πρόσχημα, αυτή τη φορά, ήταν η... καταδίωξη των «Αλ Κάιντα», δηλαδή εκείνων των δικτύων που οι ίδιοι, οι Αμερικανοί, είχαν κατασκευάσει...

Εκτοτε ο πλανήτης βιώνει τη διαρκή τρομοκρατία της «αντιτρομοκρατίας», που ισοδυναμεί με κατοχές χωρών, με εισβολές, με βομβαρδισμούς, με εξολόθρευση λαών.

Να όμως που σήμερα, εν έτει 2013, μετά από τόση «σταυροφορία» εξαγωγής της αμερικανικής «ελευθερίας» και της «δημοκρατίας», οι ΗΠΑ, εκτός από πολέμιοι της «Αλ Κάιντα», επιστρέφουν, ταυτόχρονα, και ως συνοδοιπόροι (!) της... «Αλ Κάιντα» (!), εναντίον της οποίας έχουν εξαπολύσει - υποτίθεται - τον υπερδεκαετή πόλεμο μετά τους «Δίδυμους Πύργους».

Ιδού το γιατί:

Ουδείς αρνείται ότι πίσω από το μπουκέτο των ευφημισμών που χρησιμοποιεί ο ιμπεριαλισμός για να δράσει (από την επίκληση των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» μέχρι την «προληπτική» δράση κατά των «γενοκτονιών»), πίσω δηλαδή από το «λουλούδι» της φάρσας που μετά την εποχή των «χημικών του Σαντάμ» οι ΗΠΑ το επαναφέρουν αυτή τη φορά ενάντια στη Συρία, κρύβονται οι προετοιμασίες μιας επίθεσης που σχετίζεται με μια αξιοσημείωτη «λεπτομέρεια»:

Οτι μια τέτοια επέμβαση των Αμερικανών στη Συρία και ενάντια στο μέχρι χτες συμμαχικό τους (για να μην ξεχνιόμαστε) καθεστώς του Ασαντ, ισοδυναμεί - εκτός των άλλων - με την ενίσχυση εκείνων των δυνάμεων στο εσωτερικό των επονομαζόμενων «ανταρτών» που αυτοπροσδιορίζονται ως τμήματα της «Αλ Κάιντα»!

Με άλλα λόγια, ο ευρωατλαντικός ιμπεριαλισμός που «πολεμάει» στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ την «Αλ Κάιντα», είναι ο ίδιος που, με βάση τη δική του λογική, στηρίζει και ενισχύει την «Αλ Κάιντα» στη Συρία! Αντίφαση;

Οχι. Μόνο κάποιος που δεν εννοεί να δει ότι η μόνη λογική από την οποία διαπνέεται ο ιμπεριαλισμός είναι η λογική της γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής ισχύος, είναι η ικανοποίηση του μόνου του «ιδανικού» που δεν είναι άλλο από την κυριαρχία στους δρόμους της Ενέργειας, θα έβλεπε στα παραπάνω κάποια αντίφαση...

ΤΟ ΘΡΑΣΥΤΕΡΟ ΕΙΔΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ

Το έργο παίχτηκε για πρώτη φορά το 2003. Ηταν τότε που η κυβέρνηση Μπους, με υπουργό Εξωτερικών τον Πάουελ, προσερχόταν στην έδρα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και παρουσίαζε τα «αδιάσειστα στοιχεία» των ΗΠΑ για τα ανύπαρκτα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ Χουσεΐν. Το ψέμα και η υποκρισία ως ασφαλέστερο μέσο κατασκευής προσχημάτων για το μακελειό που ακολούθησε ήταν δεδομένα από την πρώτη στιγμή. Το ομολογούσαν οι ίδιοι. Από τότε. Κι αν όχι οι κυβερνώντες των ΗΠΑ, το ομολογούσαν οι εφημερίδες τους.

Οπως έγραψαν οι «Τάιμς» της Νέας Υόρκης το Μάρτη του 2002, στο Ιράκ από το 1992 μέχρι το 2000 είχαν πραγματοποιηθεί 2.400 (!) επιθεωρήσεις του ΟΗΕ, στις οποίες δε βρέθηκε ούτε ένα (!) απαγορευμένο όπλο. Η CIA - ομολογούσαν οι «Τάιμς» - δεν έχει καμία ένδειξη (πόσο μάλλον απόδειξη) ότι το Ιράκ συμμετείχε σε οποιαδήποτε τρομοκρατική δραστηριότητα εναντίον των ΗΠΑ.

Ομως, παρ' όλα αυτά, οι ΗΠΑ μιλούσαν και τότε για δήθεν «αδιάσειστα στοιχεία»...

Αλλωστε, και στον πόλεμο του Αφγανιστάν μιλούσαν για «στοιχεία» οι Αμερικανοί. Ηταν, δε, τόσο ...ατράνταχτα τα «στοιχεία» τους, που ακόμα και αυτός ο Κίσιγκερ παραιτήθηκε από την επιτροπή που συνέστησε ο Μπους για να διερευνηθεί τι - πραγματικά - είχε συμβεί στις 11 Σεπτέμβρη στις ΗΠΑ...

Σήμερα, φυσικά, δεν υπάρχουν πλέον αφελείς για να πιστεύουν ότι οι Αμερικανοί ενδιαφέρονται να σώσουν τον συριακό λαό από τον Ασαντ (που το καθεστώς του δεν υπολείπεται τίποτα σε βαρβαρότητα συγκρινόμενο με τα καθεστώτα των συμμαχικών των ΗΠΑ μοναρχιών της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ), όπως ακριβώς δεν είχαν καμία πρόθεση να σώσουν τους Ιρακινούς από τον - επί σειρά ετών - συνεργάτη τους Σαντάμ.

Σήμερα δεν υπάρχουν αφελείς να πιστεύουν ότι οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους έχουν ανάγκη από «στοιχεία», για να ορίσουν τους δρόμους του πετρελαίου πάνω στα χνάρια που θα αφήσουν οι εκατόμβες των εκτελεσμένων αμάχων.

Σήμερα δεν μπορεί να υπάρχουν αφελείς που δεν αντιλαμβάνονται αυτό που έγραφε ο Καμύ στο βιβλίο του «Ο επαναστατημένος άνθρωπος». Οτι, δηλαδή, το θρασύτερο είδος δολοφόνων είναι αυτοί που περιφέρονται σαν δικαστές και σαν κατήγοροι.

Ο συριακός κόμβος δεν θα κοπεί με τους Τόμαχωκ

Στη Συρία έχουν περιπλεχθεί πολλά αντικρουόμενα συμφέροντα των βασικών παγκόσμιων και περιφερειακών γεωπολιτικών παικτών. Η προσπάθεια επίλυσης του συριακού προβλήματος με τους πυραύλους Κρουζ Τόμαχωκ δεν θα βοηθήσει καθόλου τη Δύση να επιτύχει τους στόχους της.

Η Ουάσιγκτον με την υποστήριξη του Λονδίνου και του Παρισιού εξακολουθεί να δημιουργεί συνασπισμό των υποστηρικτών της ένοπλης επέμβασης. Μάλιστα, οι ΗΠΑ, όπως και οι σύμμαχοί τους στη Δύση και τη Μέση Ανατολή είναι πρόθυμοι, αν χρειαστεί, να παρακάμψουν το Συμβούλιο Ασφαλείας. Σύμφωνα με τον επικεφαλής της τουρκικής διπλωματίας, Αχμέτ Ντοβούτογλου, συζητούνται σήμερα διάφορες εναλλακτικές λύσεις. Απ. ότι φαίνεται, ο Τούρκος υπουργός εννοεί τη γνωστή συνάντηση στο Αμμάν, όπου από το βράδυ της Κυριακής οι εκπρόσωποι της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ, της Τουρκίας, της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ιταλία, των ΗΠΑ και του Καναδά προσπαθούν να αποφασίσουν για τα περαιτέρω τους βήματα.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι στην πραγματικότητα τα συμφέροντα των συμμετεχόντων του συνασπισμού κατά του Άσαντ διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό, παρόλο που ο συνασπισμός αυτός φαίνεται ενιαίος. Για παράδειγμα, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ομπάμα, βρίσκεται καταφανώς σε σύγχυση και δεν ξέρει τι να κάνει στη συνέχεια.

Μετά την ιστορία με τη Λιβύη οι Αμερικανοί καταλαβαίνουν ότι χωρίς την χερσαία επιχείρηση δεν θα φτάσουν ως την τελική επίθεση. Ο ΄Ασαντ, ωστόσο, είναι πιο δύσκολο καρύδι από το συνταγματάρχη Καντάφι. Ο Ομπάμα, που καταλαβαίνει αυτό πολύ καλά, θα χρονοτριβει έως ότου η αδράνειά του θα γίνει προκλητική για τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία, οι οποίες καταδεικνύουν πιο αδιάλλακτη θέση σε σύγκριση με τον Λευκό Οίκο. Να, τι είπε σχετικά ο Ρώσος εμπειρογνώμονας Βενιαμίν Ποπόφ:

- Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι η Δύση φοβάται την αναβίωση του ισλαμικού κόσμου. Πάρα πολλοί πόροι συγκεντρώνονται στην Εγγύς και τη Μέση Ανατολή. Δεν είναι μόνο το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, αλλά και οι τεράστιες οικονομικές δυνατότητες. Οι Αμερικανοί έχουν καταλάβει από καιρό ότι δεν τους συμφέρει η ηρεμία σ΄αυτή την περιοχή. Δεν θέλουν να έχουν ανταγωνιστή, που μπορεί να δημιουργήσει στο μέλλον πολλά προβλήματα.

Η τουρκική θέση κατά του Άσαντ εξηγείται πολύ εύκολα,- θεωρεί ο αναπληρωτής διευθυντής του Ινστιτούτου Ανατολικών Σπουδών Βλαντίμιρ Ισάεφ.

- Για την Τουρκία είναι τρομακτικό το παράδειγμα του Ιράκ (ή, με ακρίβεια του Κουρδιστάν). Φόβους στους Τούρκους προκάλεσε το γεγονός ότι η Δαμασκός παραχώρησε ευρύτερη αυτονομία στους Κούρδους.

Η θέση του Ιράν είναι ξεκάθαρη: η Τεχεράνη βλέπει την επίθεση εναντίον του Άσαντ από τα έξω ως πρόκληση εναντίον της, - είπε ο Βλαντίμιρ Ισάεφ.

- Το Ιράν είναι ένα από τα λίγα κράτη όπου επικρατεί ο σιϊσμός. Προσπαθεί να υποστηρίξει τους σιΐτες όπου είναι δυνατόν. Εκτός απ’ όλα τα άλλα υποστηρίζει και το κόμμα Χεζμπολάχ, που δρα στο Λίβανο και το κάνει αυτό μέσω της Συρίας.

Ενάντια στη βίαιη αλλαγή του καθεστώτος στη Συρία, εκτός από το Ιράν, τάσσονται όλες οι χώρες της BRICS - η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία και η Νότια Αφρική, καθώς επίσης και μια σειρά από χώρες της Λατινικής Αμερικής. Όπως είπε ο Ρώσος Υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ: «Αν κάποιος νομίζει ότι βομβαρδίζοντας τη συριακή στρατιωτική υποδομή και αφήνοντας το πεδίο της μάχης για να νικήσουν οι αντίπαλοι του καθεστώτος, θα λυθούν όλα τα προβλήματα, αυτό είναι μεγάλη ψευδαίσθηση. Ακόμη και αν κερδιθεί τέτοια νίκη, ο εμφύλιος πόλεμος θα συνεχιστεί. Μόνο αυτοί που εκπροσωπούσαν την πλευρά της κυβέρνησης, θα γίνουν αντιπολίτευση».

Πηγή