Οι Σουηδοί πολίτες σχηματίζουν πολιτοφυλακές κατά των "μεταναστών"

Η κοινωνική έκρηξη και η στροφή περί πολυπολιτισμικότητας της Ευρώπης είναι ένα γεγονός που είναι σχεδόν αδύνατο πλέον να αναστραφεί

Η μη εθνική Ευρώπη έπεσε θύμα των δικών της σχεδίων και γνωρίζει την βαρβαρότητα του Ισλάμ από εκείνους που ευεργέτησε

Η κατάσταση πάει να ξεφύγει στην Στοκχόλμη, όπου μετά μία εβδομάδα εξέγερσης των μεταναστών, στην πλειοψηφία τους μουσουλμάνων η σουηδική αστυνομία παραδέχθηκε δημοσίως την αδυναμία της να καταστείλει τα επεισόδια και εξέδωσε οδηγία δημιουργίας πολιτοφυλακής για την προστασία της σουηδικής πρωτεύουσας και τον εντοπισμό των δραστών των επιθέσεων.

Συγκεκριμένα ζητήθηκε από τους πολίτες να προχωρήσουν σε αυτοοργάνωση πολιτοφυλακών σε επίπεδο γειτονιάς και να ξεκινήσουν περιπολίες πολιτών προκειμένου να αποτραπεί επέκταση της εξέγερσης η οποία όχι απλώς δεν σταματά, αλλά επεκτείνεται και σε συνοικίες γειτονικές αυτών που κατοικούν οι μετανάστες και οι λαθρομετανάστες.

Εκατοντάδες αυτοκίνητα, σχολεία, αστυνομικά τμήματα κέντρα, ακόμα και ένα κέντρο τέχνης κατελήφθησαν από τους μουσουλμάνους και κάηκαν χωρίς να μπορεί κάποιος να αντιδράσει ουσιαστικά.

Παντελώς ανέτοιμη για το κύμα βίας η σουηδική αστυνομία έχει προχωρήσει σε μόλις 35 συλλήψεις ατόμων από τους οποίους άφησε ελεύθερους τους 19 γιατί ήταν κάτω από 16 ετών!

Αναζητώντας τους εγκεφάλους των επεισοδίων ζήτησε από τους εκτάκτως διορισμένους πολιτοφύλακες να καταγράφουν σε βίντεο και φωτογραφίες άτομα που προβαίνουν σε πράξεις βίας.

Αστυνομικές δυνάμεις έχουν μεταφερθεί και από άλλες πόλεις, αλλά η μάχη μεταξύ των μαλθακών Σουηδών αστυνομικών που έχουν μάθει να διαχειρίζονται υποθέσεις χαμηλής έντασης και των "έτοιμων για ολα" μουσουλμάνων ταραξιών είναι άνιση.

Σε όσες περιπτώσεις χρειάστηκε να αναμετρηθούν οι Σουηδοί ηττήθηκαν κατά κράτος λόγω έλλειψης κατάλληλου εξοπλισμού για οδομαχίες.

Πάντως η υπόθεση της αυτοοργάνωσης πολιτοφυλακής σε έκτακτες καταστάσεις πρέπει να απασχολήσει και τους Έλληνες αρμόδιους σε διαχείριση κρίσεων.

Οι μουσουλμάνοι των σουηδικών γκέτο είναι... "αγγελούδια" μπροστά στις μάζες των μουσουλμάνων από διάφορα έθνη που κατοικούν στο κέντρο της Αθήνας και προς τις δυτικές συνοικίες.

Εκτός του γεγονός ότι είναι πολυπληθέστεροι είναι και πολύ περισσότερο "σκληροί" από αυτούς.

Η δυνατότητα δημιουργίας πολιτοφυλακής και οι βασικές διαδικασίες αυτο-οργάνωσης και εκτέλεσης αποστολών προστασίας εντός του αστικού ιστού, αποτελεί πλέον κρίσιμη προτεραιότητα...

Πηγή

Ξυπνήστε... ο «Ευρωγεδδών» είναι προ των πυλών

Της Ζέζας Ζήκου

Υφεση, λιτότητα, χρέος, μνημόνιο, δόσεις, ανεργία είναι λέξεις που μονοπωλούν τις σκέψεις μου και τις συζητήσεις μου συνεχώς τα τελευταία χρόνια, ενώ άλλες όπως π.χ. η αναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου που μας υποσχέθηκε προεκλογικά ο Αντώνης Σαμαράς, ή ο «Ευρωγεδδών», δηλαδή η απειλή μιας οικονομικής κατάρρευσης της Ευρωζώνης, αποδεικνύονται αρκετά ενοχλητικές στην επιρροή τους. Από χθες προστέθηκε και η λέξη-τίτλος «The Sleepwalkers» του περιοδικού Economist που απεικονίζει τους Ευρωπαίους ηγέτες -μεταξύ τους και ο Σαμαράς- ως... υπνοβάτες μέσα σε μία οικονομική έρημο, βαδίζοντας με μαθηματική ακρίβεια προς τον γκρεμό.

Δυστυχώς, η ιδέα ότι το ευρώ είναι ένα πρόβλημα του παρελθόντος είναι μία επικίνδυνη μυθοπλασία, ενώ η ευρω-καταστροφή είναι προ των πυλών, προειδοποιεί ο Economist. Αντί να περιμένουν τις γερμανικές εκλογές, θα πρέπει να χαλαρώσουν τη λιτότητα και να ενισχύσουν την απασχόληση των νέων και των επενδύσεων στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις της περιφέρειας, αξιοποιώντας χρήματα από τον πυρήνα της Ευρωζώνης, επισημαίνει: «Εάν οι υπνοβάτες ενδιαφέρονται για το νόμισμα και τους λαούς τους, πρέπει να ξυπνήσουν», καταλήγει ο Economist. Ok.

Ομως για μας είναι μάλλον αργά. Η χώρα βαδίζει τυφλά, η σχεδόν ολοσχερώς κατεστραμμένη οικονομία ζει με τις δόσεις των δανειστών και η χρεοκοπία βαθαίνει, καθώς δύσκολα αναχαιτίζεται ο εκφυλισμός των υποσυστημάτων (υγεία, παιδεία, αυτοδιοίκηση κ.λπ.) που συγκροτούν το κράτος. Η ανεργία καταστρέφει ραγδαία το μέλλον των νέων, η φτώχεια των νοικοκυριών επιδεινώνεται, το κλείσιμο εκατοντάδων χιλιάδων μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων συνεχίζεται. Αλλά το τελευταίο διάστημα υπάρχει στη χώρα μια εισαγόμενη αισιοδοξία, η οποία αναπαράγεται από τους οπτιμιστές στην Ελλάδα.

Ομως, η ζοφερή πραγματικότητα δεν αιτιολογεί καμία αισιοδοξία. Το πολιτικό σύστημα απέτυχε στην αποφυγή της κρίσης. Αποτυγχάνει, όμως, και στη διαχείρισή της. Οι θεσμικές μεταρρυθμίσεις, η καταπολέμηση της διαφθοράς και διαπλοκής, η τιμωρία των επίορκων λειτουργών και πολιτικών, η ανάκτηση των κλοπιμαίων, η διακρίβωση των κατόχων ελβετικών λογαριασμών με «μαύρο» χρήμα της λίστας Λαγκάρντ, η τιμωρία και φορολόγησή τους, η προσέλκυση επενδύσεων, η μάχη κατά της γραφειοκρατίας, διαρκώς αποτυγχάνουν... Αντίθετα συνεχίζουν να φορολογούν ό,τι κινείται. Το Δημόσιο είναι σαν ζόμπι που έχει βγει στους δρόμους και ζητάει να ρουφήξει το αίμα των ζωντανών. Ενα μεγάλο μέρος της κοινωνίας αποστερείται βιαίως απ’ όλες τις ώς τώρα διαθέσιμες επιβιωτικές διεξόδους.

Οι πάντες γνωρίζουν πλέον ότι μόνο ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος μπορεί να συγκριθεί με τις συνέπειες της κρίσης στην ελληνική οικονομία και την κοινωνία. Η λιτότητα μείωσε την κατανάλωση, εκτόξευσε την ανεργία, βάθυνε την ύφεση και θρυμμάτισε την κοινωνική συναίνεση. Η μεγέθυνση της ύφεσης κατέστρεψε τον ιδιωτικό τομέα και σάπισε τις τράπεζες, οι οποίες, φορτωμένες με «κόκκινα» δάνεια και «κουρεμένα» κρατικά ομόλογα, σταμάτησαν τη χρηματοδότηση της οικονομίας. Οταν επικρατούν τέτοιες συνθήκες καμία οικονομία δεν σώζεται, ακόμη και αν πραγματοποιηθούν όλες οι διαρθρωτικές αλλαγές μέσα σε μία νύχτα.

Η κεϊνσιανή συμφωνία κατέρρευσε. Η διεθνής οικονομική πολιτική κατέληξε να έχει πολύ μικρή σχέση με τα οικονομικά. Εγινε μια άσκηση στην ερασιτεχνική ψυχολογία, όπου το ΔΝΤ και οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης επέβαλαν στις χώρες να πάρουν μέτρα που ήλπιζαν πως θα τα εκλάμβανε η αγορά ως ευνοϊκά. Ετσι ουδείς απορεί που μόλις ενέσκηψε η κρίση πετάχθηκαν από το παράθυρο όλα τα εγχειρίδια της οικονομίας. Η πολιτική απέτυχε να αντιμετωπίσει την καταστροφική διαδικασία ανάδρασης που προκαλεί την κατάρρευση της μιας οικονομίας μετά την άλλη. Το παράδοξο της ιστορίας είναι ότι εκείνοι που διαμορφώνουν την πολιτική, πίστευαν και πιστεύουν, ότι έπρεπε να παίξουν το παιχνίδι της εμπιστοσύνης γύρω από τον μονόδρομο της λιτότητας και αυτό είχε ως συνέπεια να ακολουθήσουν οικονομική πολιτική που επιδεινώνει τις υφέσεις αντί να τις μετριάζει. Το ερώτημα εάν ήταν αναγκαίο να παιχθεί αυτό το παιχνίδι έχει αποδειχθεί ύπουλο, με αποτέλεσμα να υποστεί καίριο πλήγμα όχι μόνο η κοινωνία αλλά και η ίδια η δημοκρατία.

Γιατί, άραγε, στην Ευρώπη της κρίσης που ζούμε, όλοι έχουν βαλθεί να επιβάλουν τις λάθος συνταγές; Η «εσωτερική υποτίμηση» και η «αντεργατική λαίλαπα» στην Ελλάδα, έχουν αποβεί μοιραίες. Τα εργασιακά μέτρα ανατρέπουν και εκθεμελιώνουν κάθε έννοια εργασιακού δικαιώματος. Αλλά και όλα τα κρυφά μέτρα που ούτε που ξέρουμε πότε ψηφίζονται, δημιουργούν μια βίαιη προσαρμογή της ελληνικής κοινωνίας σε ένα δύσκολο μέλλον. Πράγματι, η Ελλάδα είναι ένα απίστευτο χάλι, με τεράστια προβλήματα. Πράγματι, οι Ελληνες πολιτικοί έστησαν ένα τρελό πάρτι και έφαγαν δισεκατομμύρια, δίνοντας και ορισμένα ψίχουλα στους πολίτες. Πράγματι, όλοι οι πολίτες καλόμαθαν σε μια κοινωνία ευημερίας που βασίστηκε σε δανεικά λεφτά. Ολα αυτά ας τα αποδεχθούμε.

Ομως, ποτέ κανένας λαός δεν εξαναγκάστηκε σε μια τόσο τρομερή και σύντομη αλλαγή του τρόπου ζωής του, χωρίς όμως από την άλλη να αλλάζει η χώρα από τον εναγκαλισμό της διαπλοκής. Οι δημόσιες υπηρεσίες υπολειτουργούν, η διαφθορά βασιλεύει, η φοροδιαφυγή δεν ελέγχεται, οι σπατάλες συνεχίζονται, η γραφειοκρατία εμποδίζει οποιαδήποτε αναπτυξιακή προοπτική. Αυτός ο βιασμός της ελληνικής κοινωνίας τόσο άγρια και τόσο γρήγορα θα είναι μοιραίος. Οι κήνσορες του λαϊκού συμφέροντος θα είναι οι πρώτοι που θα σαρωθούν. Μαζί με τους ψεύτες και τους άρπαγες των ονείρων όλων μας για μια καλύτερη ζωή.

Στην πολιτική θολο-κουλτούρα επιβιώνουν οι υποκριτές

• Κάποιοι έχουν μάθει να αφουγκράζονται τον Έλληνα εκείνο που διαπαιδαγωγήθηκε χωρίς αξίες
• Όσο αισθάνονται ότι έχουν ακροατές, θα συνεχίζουν να παριστάνουν τους σωτήρες της χώρας

Γράφει ο Δημήτρης Παπαδοκωστόπουλος

Μετά το τέλος του Εμφυλίου, η πολιτική επιβίωση στην Ελλάδα αλλά και η επιβίωση γενικότερα, απαιτούσε την επίδειξη ισχυρού αντικομμουνιστικού πνεύματος.

Και όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις, μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά και δίπλα στους ιδεολόγους εμφανίζονται οι καιροσκόποι που προσαρμόζονται στις καταστάσεις και λένε πάντα αυτά που απαιτεί η εποχή.

Στη σημερινή εποχή η πολιτική επιβίωση απαιτεί αντιρατσισμό και δήθεν αντιλαϊκίστικο λόγο, που καταλήγει τελικά να είναι ο χειρότερος λαϊκισμός.

Οι προερχόμενοι από την Αριστερά πολιτικοί, μάστορες της μετάλλαξης και της αλλαγής θέσεων, προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την εποχή, να κερδίσουν από την χώρα που βρίσκεται στα όρια της χρεοκοπίας και βέβαια αδιαφορούν για την κοινωνία, την οποία υποτίθεται ότι προασπίζουν.

Πόσοι, για παράδειγμα, από τη σημερινή ΔΗΜΑΡ δεν θα ήταν στο καλάθι των αχρήστων αν δεν υπήρχε η «Χρυσή Αυγή»; Πάρα πολλοί και σίγουρα ένας θα ήταν ο Θεόδωρος Μαργαρίτης.

Ο προαναφερόμενος χωρίς αμφιβολία θα διάβαζε τότε μόνος του τις ανακοινώσεις που θα έβγαζε ο ίδιος, έπειτα από επισκέψεις του σε μουσουλμάνους για να του εξηγήσουν τον ρατσισμό στην Ελλάδα.

Τι μέλλον, για παράδειγμα, θα μπορούσε να έχει σε μία σοβαρή χώρα ένας πολιτικός σαν τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, που, όταν ζορίστηκε για το Μνημόνιο, είπε απλά για να «καθαρίσει» ότι δεν το διάβασε;

Όχι βέβαια ότι διάβαζε κάτι άλλο (καθώς αυτά δεν τα συνηθίζουν οι πολιτικοί), όπως δεν είπε επίσης ότι δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για το αν σωθεί η χώρα όπου μεγαλώνουν τα παιδιά του.

Αν νοιαζόταν, εξάλλου, κάτι θα είχε αφήσει πίσω του έπειτα από τόσα χρόνια εξουσίας, στη διάρκεια των οποίων αναλωνόταν σε τηλεοπτικές κενότητες που εκστόμιζε με βαρυσήμαντο τρόπο και πάντα στο όνομα της ανάγκης να αλλάξει η χώρα.

Και βέβαια είναι σφοδρός αντιλαϊκιστής ο κ. Χρυσοχοΐδης, ίδιας κοπής σαν τον Ανδρέα Λοβέρδο, αυτόν τον Νίκο Ξανθόπουλο της πολιτικής, που αν και έπαιξε όλους τους ρόλους, συνεχίζει να παραμένει στη σκηνή ελπίζοντας στην επιδοκιμασία των θεατών με την κοντή μνήμη.

Σαν τους προαναφερόμενους πολιτικούς υπάρχουν δεκάδες σε όλα τα κόμματα (μηδενός εξαιρουμένου) που σπάνε πλάκα ασχολούμενοι με την πολιτική, σε μία χώρα που έως πριν από λίγα χρόνια η συγκεκριμένη ασχολία ήταν και εξαιρετικά επικερδής, όπως απέδειξε η κατάληξή τα.

Οι αντιλαϊκιστές συμπλέκονται μ ε τους «λαϊκιστές» για το Μνημόνιο και βέβαια το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο. Δηλαδή τίποτα, καθώς όλοι ή σχεδόν όλοι οι αποτελούντες τον σημερινό πολιτικό κόσμο, έχουν ρίζες στον χθεσινό και όσοι δεν έχουν απευθείας καταγωγή δεν παραλείπουν να επιδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία την σφραγίδα της συγγένειας μαζί του αλλά και τις κακές έξεις που έχουν αντιγράψει από αυτόν.

Και ευτυχώς για όλους αυτούς, υπήρξε ο από μηχανής θεός του Μνημονίου, το οποίο συνέταξαν οι «μονόχνωτοι» Γερμανοί για να τιμωρήσουν συλλήβδην τους Έλληνες, καθώς πίστεψαν τον Πάγκαλο που είπε ότι στην Ελλάδα όλοι μαζί τα έφαγαν…

Βέβαια, οι πολιτικοί μας δεν λένε ότι το Μνημόνιο ήταν αποτέλεσμα της χρεοκοπίας που οι ίδιοι προκάλεσαν και βέβαια φροντίζει αποκλειστικά και μόνο να πάρουν οι δανειστές μας τα λεφτά τους.

Σε μία τέτοια πολιτική θολούρα οι υποκριτές επιβιώνουν, καθώς έχουν μάθει να αφουγκράζονται τον Έλληνα της μεταπολίτευσης, που διαπαιδαγωγήθηκε με την μικρότερη προσπάθεια, χωρίς αξίες και με διαρκές όραμα μία καλή κονόμα στο όνομα κάθε τιμήματος.

Έπειτα από τόσα χρόνια διορισμών στο Δημόσιο και αθρόων επιδοτήσεων για να θάβονται τα αγροτικά προϊόντα ή να καταστρέφεται γενικότερα η παραγωγή της χώρας, αυτός ο τύπος Έλληνα αποδεικνύεται η μεγαλύτερη τροχοπέδη.

Και εκεί ακριβώς ακουμπάνε πολιτικοί σαν τους παραπάνω, που όσο θα αισθάνονται ότι έχουν ακροατές θα συνεχίζουν να παριστάνουν τους σωτήρες της χώρας, την οποία θα βυθίζουν όλο και βαθύτερα στο τέλμα.

Πηγή Κυριακάτικη Δημοκρατία

Στο πλευρό του Άσαντ η Χεζμπολάχ, πανικόβλητοι οι ισλαμοφασίστες "αντάρτες"

O ηγέτης της Χεζμπολάχ Χασάν Νασράλα ορκίστηκε πλήρη και ολοκληρωτική εμπλοκή της οργάνωσης μέχρι τέλους, "για το καλύτερο ή το χειρότερο", σηματοδοτώντας την τελική φάση της συριακής σύγκρουσης, και τον αγώνα μέχρις εσχάτων για την συντριβή των ισλαμιστών.

Κατά την διάρκεια την ομιλίας του για την 13η επέτειο της αποχώρησης των ισραηλινών δυνάμεων από το Λίβανο, ο σιίτης ηγέτης, ορκίστηκε ότι η επέμβαση της Χεζμπολάχ στο συριακό ζήτημα θα επεκταθεί. Μια πολύ σημαντική δέσμευση, καθότι ήδη η μέχρι τώρα συμμετοχή της έχει στρέψει την πλάστιγγα υπέρ των δυνάμεων του Άσαντ.

"Θα το πω με δυο φράσεις, μπορώ να κατευθύνω χιλιάδες εθελοντές να πολεμήσουν για τον Μπασάρ Άσαντ" είπε ο Χασάν Νασράλα ισχυριζόμενος ότι λαμβάνει καθημερινά γράμματα από γονείς που τον ικετεύουν να στείλει τους γιούς τους να πολεμήσουν στην Συρία.

"Η Al Qaeda έχει εισχωρήσει στην Συρία, και το Ισραήλ ετοιμάζει νεες επιθέσεις" προειδοποίησε στον επετειακό του λόγο. Και συνέχισε τονίζοντας ότι εάν οι Σουνίτες ισλαμιστές πάρουν την εξουσία στην Συρία, θα αποτελέσουν απειλή για ολόκληρο το λιβανέζικο πληθυσμό.

Εάν ο Άσαντ πέσει, θα καταρρεύσει το "μέτωπο αντίστασης" ενάντια στο Ισραήλ, όπως και οι Παλαιστίνιοι στην Δυτική όχθη, και στη Λωρίδα της Γάζας."Η Χεζμπολάχ δεν θα το επιτρέψει".

Έκκληση από τους ισλαμοφασίστες προς τους μαχητές της Χεζμπολάχ να... αυτομολήσουν

Να αυτομολήσουν, την ώρα που ένοπλοι της οργάνωσης μάχονται στο πλευρό των κυβερνητικών δυνάμεων στην Συρία κατά των Σύρων ανταρτών και ο ηγέτης της οργάνωσης Χάσαν Νασράλα δεσμεύτηκε χθες για την νίκη, κάλεσε τους μαχητές της σιιτικής οργάνωσης του Λιβάνου, Χεζμπολάχ, ο Συνασπισμός της συριακής αντιπολίτευσης.

«Σήμερα η Χεζμπολάχ επαναλαμβάνει το σοβαρό σφάλμα (του Σύρου προέδρου Μπασάρ) αλ Άσαντ αναγκάζοντας τους άνδρες της να σκοτώνουν αθώους Σύρους, το οποίο θα οδηγήσει άνευ ουδεμίας αμφιβολίας τα έντιμα μέλη της Χεζμπολάχ να αυτομολήσουν και να πάνε με το μέρος αυτού που είναι δίκαιο», αναφέρει σε ανακοίνωσή της η κύρια οργάνωση της συριακής αντιπολίτευσης.

«Ο Συνασπισμός (της συριακής αντιπολίτευσης) επιθυμεί ειρήνη για τον λαό του Λιβάνου και απορρίπτει τα αιτήματα της Χεζμπολάχ που αποσκοπούν να μετατρέψουν την συριακή επανάσταση σε μια περιφερειακή σύγκρουση», προσθέτει η συριακή αντιπολίτευση.

Όμως σε χθεσινή ομιλία του ο Χάσαν Νασράλα δεσμεύτηκε για την νίκη των μαχητών της Χεζμπολάχ που πολεμούν στο πλευρό των συριακών κυβερνητικών στρατευμάτων στην Συρία και απέρριψε οποιαδήποτε πιθανότητα συμμαχίας με τους Σύρους αντάρτες.

«Η Χεζμπολάχ δεν μπορεί να είναι στο ίδιο μέτωπο με τις ΗΠΑ, το Ισραήλ» και τους εξτρεμιστές σουνίτες, δήλωσε.

Και αυτή η δήλωση έχει ιδιαίτερη βαρύτητα για τους ισλαμοφασίστες "αντάρτες", οι οποίοι καταρρέουν σε όλα τα μέτωπα και έχουν μετατραπεί σε "λαγούς" προσπαθώντας πλέον να επιβιώσουν από τον συριακό στρατό, από την Χεζμπολάχ, αλλά και από ένοπλες ομάδες απλών πολιτών που τους κατατροπώνουν.

Πολύ δύσκολα πλέον θα μπορέσει η Δύση να επιβάλλει την ανατροπή του Άσαντ. Η μόνη ελπίδα που μπορεί να υπάρχει για τους υποστηρικτές των ισλαμοφασιστών, είναι στην διεθνή συνδιάσκεψη που απαίτησε η Μόσχα. Αν εκεί δεν καταστεί δυνατή μία απόφαση κατά του Άσαντ, τότε όλοι θα πρέπει να αναμένουμε την τελική λύση, δηλαδή την εμπλοκή (ίσως και μέσω προβοκάτσιας) "μίας χώρας του ΝΑΤΟ", που δεν είναι άλλη από την Τουρκία. Και σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα ανοίξουν οι "ασκοί του Αιόλου για τον τούρκο πρωθυπουργό, αφού οι τούρκοι πολίτες είναι ενάντια στην στρατιωτική εμπλοκή της Τουρκίας στη Συρία.

Κωνσταντίνος

 

Λαβρόφ: Η ύστατη προσπάθεια για την ειρήνη στη Συρία

Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, στη συνέντευξή του μιλάει για την ύστατη προσπάθεια της διεθνούς κοινότητας για την ειρηνική διευθέτηση της συριακής κρίσης, στη διάσκεψη «Γενεύη –2», για τα θέματα ασφάλειας στην Αρκτική, και για τον Μπαράκ Ομπάμα.

ΕΡ: Θα καταλήξει η επικείμενη διεθνής διάσκεψη για τη Συρία σε διπλωματική «παγίδα» για τη Ρωσία; Σε περίπτωση αποτυχίας, οι Αμερικανοί θα πουν: «Η Ρωσία ήθελε ειρηνευτικές συνομιλίες ... Ορίστε, διεξήχθησαν και ποιό το αποτέλεσμα; Κανένα. Τώρα, ας προχωρήσουμε με τον δικό μας τρόπο». Δηλαδή, ας ξεκινήσει η εφαρμογή του στρατιωτικού σεναρίου.

ΑΠ: Η «συριακή παγίδα» μπορεί να γίνει πραγματικότητα, μόνο αν δράσουμε βιαστικά.

Καταρχήν, θα πρέπει να έχουμε τη συναίνεση των σημαντικότερων εμπλεκόμενων μερών. Η κυβέρνηση της Συρίας έχει δηλώσει ότι είναι έτοιμη και γενικά ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση εποικοδομητικά. Αν και παραμένει καχύποπτη ως προς το κατά πόσο θέλει η αντιπολίτευση να διαπραγματευθεί χωρίς προαπαιτούμενα και προϋποθέσεις, όπως προβλέπεται από το ανακοινωθέν της Γενεύης.

Στη διάσκεψη θα πρέπει να εκπροσωπείται το σύνολο της συριακής αντιπολίτευσης. Συμπεριλαμβανομένων και εκείνων των ομάδων που δρουν εκτός Συρίας. Εμείς, εργαζόμαστε πάνω σε αυτό (σ.σ. για τη συμμετοχή της αντιπολίτευσης στη διάσκεψη), στέλνοντας προς κάθε κατεύθυνση τα κατάλληλα μηνύματα. Σε κάποιες από αυτές τις ομάδες έχουμε περισσότερη επιρροή, σε άλλες, λιγότερη. Σε μερικές από αυτές, ασκείται πολύ μεγαλύτερη επιρροή από τη Δύση, σε άλλες πάλι, από τις χώρες του Κόλπου και την Τουρκία. Έτσι, θα πρέπει να υπάρξει ένας «καταμερισμός της εργασίας».

ΕΡ: Υπάρχουν όμως, και άλλα ενδιαφερόμενα μέρη, για παράδειγμα, το Ιράν, που χωρίς την παρουσία τους, η διάσκεψη για τη Συρία μάλλον θα αποτύχει.

ΑΠ: Φαίνεται ότι όλοι συμφωνούμε στη συμμετοχή όλων των πλευρών που ήταν παρόντες στη Γενεύη στις 30 Ιουνίου 2012. Ωστόσο, πριν από ένα χρόνο δεν ήταν στη Γενεύη ούτε το Ιράν, ούτε και η Σαουδική Αραβία.Τους Ιρανούς τους μπλόκαραν οι Αμερικανοί, η τότε κυβέρνηση του Μπαράκ Ομπάμα. Και οι Σαουδάραβες, δεν προσκλήθηκαν σε «αντιστάθμισμα» της απουσίας του Ιράν.

Από τότε είχαμε θεωρήσει αυτό το «παιδικό παιχνίδι ανταλλαγής» σαν μια όχι και τόσο σοβαρή προσέγγιση. Ας το ξεκαθαρίσουμε: Είτε θέλουμε μια λίστα συμμετεχόντων η οποία θα είναι πλήρως αντιπροσωπευτική από τη συριακή πλευρά, είτε θα θυσιάσουμε την επιτυχία της διάσκεψης υπέρ των προσωπικών φιλοδοξιών και δυσαρεσκειών.

Αντιπαραγωγικές οι λογικές των ΗΠΑ

ΕΡ: Είναι δυνατόν να αρθεί το αδιέξοδο στο συριακό πρόβλημα μέσα στις λίγες ημέρες που θα διαρκέσει η νέα διάσκεψη;

ΑΠ: Ορισμένοι από τους εταίρους μας, όπως αναφέρθηκε στο θέμα αυτό και ο Τζον Κέρι, πιστεύουν ότι αρκούν λίγες ημέρες, μέχρι μια εβδομάδα συνομιλιών. Πιστεύω, ότι μια τέτοια προσέγγιση είναι αναποτελεσματική και αντιπαραγωγική. Διασκέψεις που έφεραν την ειρήνη στην περιοχή, διήρκησαν μήνες, ακόμη και χρόνια. Δεν θέλω να συμβεί το ίδιο στην περίπτωση της Συρίας. Κοντολογίς, τα τεχνητά χρονικά περιθώρια που τίθενται, εμποδίζουν την επίτευξη της ειρήνευσης στη χώρα, και είναι εντελώς αντιπαραγωγικά.

ΕΡ: Πότε θα καταστεί σαφές, μέχρι που είναι έτοιμη να συμφωνήσει η συριακή αντιπολίτευση;

ΑΠ: Αυτή την εβδομάδα θα διεξαχθούν δύο συνδιασκέψεις: Η πρώτη στην Κωνσταντινούπολη, όπου η αντιπολίτευση θα συμμετάσχει κάτω από την «ομπρέλα» του Εθνικού Συνασπισμού των συριακών αντιπολιτευτικών και επαναστατικών δυνάμεων. Η δεύτερη -περίπου τις ίδιες ημέρες- θα πραγματοποιηθεί στη Μαδρίτη.Επίσης αυτή την εβδομάδα, στο μεσοδιάστημα των δύο συνδιασκέψεων, σχεδιάζεται να πραγματοποιηθεί η επόμενη προγραμματισμένη συνάντηση του «πυρήνα» της «Ομάδας φίλων της Συρίας», η οποία θα εξετάσει τη στάση που θα κρατήσει απέναντι στη ρωσο-αμερικανική πρωτοβουλία.

Πρέπει να περιμένουμε για ένα σήμα από την αντιπολίτευση, η οποία ήταν ανέκαθεν κατά της έναρξης των συνομιλιών ειρήνευσης χωρίς προϋποθέσεις. Εάν το σήμα είναι θετικό, τότε μπορούμε να διαμορφώσουμε τη λίστα των μετεχόντων στη διάσκεψη, την ημερήσια διάταξη και το πρόγραμμα, τους κανόνες του παιχνιδιού για τους ξένους παίκτες, κλπ. Και μόνο τότε, αφού όλα αυτά θα έχουν συμφωνηθεί, θα μπορούμε να ανακοινώσουμε την ακριβή ημερομηνία έναρξης της διάσκεψης.

ΕΡ: Πολλοί πιστεύουν ότι στην πραγματικότητα, οι ρωσο-αμερικανικές διαφορές στο συριακό επικεντρώνονται στην εξεύρεση μιας απάντησης στο βασικό ερώτημα: Τι πρέπει να γίνει πρώτα; Η παραίτηση του Σύρου προέδρου Μπασάρ Άσαντ, ή οι ειρηνευτικές συνομιλίες; Εσείς με τον Τζον Κέρι, στις τελευταίες τέσσερις συναντήσεις μπορέσατε να καταλήξετε σε μια κοινή απάντηση;

ΑΠ: Οι ΗΠΑ στο πλαίσιο της ρωσο-αμερικανικής πρωτοβουλίας, συμφώνησαν στις 7 Μαΐου, ότι δεν θα υπάρχουν προϋποθέσεις.

Επιστολές μεταξύ Πούτιν - Ομπάμα

ΕΡ: Σύντομα ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, αναμένεται να πάρει την απαντητική επιστολή από τον πρόεδρο της Ρωσίας, Βλαντίμιρ Πούτιν. Ποιά θα είναι η επόμενη κίνηση;

ΑΠ: Η διαδικασία της ανταλλαγής προσωπικών μηνυμάτων μεταξύ των δύο ηγετών, ακολουθεί συγκεκριμένα βήματα. Ο Μπαράκ Ομπάμα έστειλε επιστολή στον Βλαντίμιρ Πούτιν. Ο πρόεδρος της Ρωσίας, τη διάβασε προσεκτικά και θα απαντήσει καταθέτοντας τις απόψεις του σχετικά με τα βασικά ζητήματα των σχέσεων των δύο χωρών, συμπεριλαμβανομένων της αντιπυραυλικής άμυνας, της στρατηγικής σταθερότητας και όλων των παραγόντων που την επηρεάζουν. Στη συνέχεια, θα περιμένουμε την αντίδραση των ΗΠΑ στην απάντησή μας.

Κούρσα εξοπλισμών στην Αρκτική

ΕΡ: Την περασμένη εβδομάδα, στη σουηδική πόλη Κιρούνα, συμμετείχατε στη συνεδρίαση του Αρκτικού Συμβουλίου. Την ίδια στιγμή, οι Δυτικές χώρες έχουν επανειλημμένα επικρίνει τη Ρωσία για την υποτιθέμενη προσπάθεια της Μόσχας να ξεκινήσει μια νέα κούρσα εξοπλισμών, αυτή τη φορά στην Αρκτική. Ποιά είναι η απάντησή σας σε αυτές τις κατηγορίες;

ΑΠ: Οι χώρες που έχουν σύνορα, τα οποία εκτείνονται σε πολλές κατευθύνσεις, μεταξύ των άλλων και προς Βορρά, πρέπει να διαφυλάξουν την ασφάλειά τους σε οποιοδήποτε μέρος του εδάφους τους. Υπάρχει ένα αξίωμα που λέει: Σε όποιο περιβάλλον και να βρίσκεσαι, είσαι αναγκασμένος να σκεφτείς για την ασφάλεια της χώρας σου. Είναι αφελές να τεθεί το ζήτημα της Αρκτικής σε άλλη βάση πέραν της προαναφερθείσας, που ισχύει για όλες τις άλλες περιοχές του πλανήτη. Σε κάθε περίπτωση, η στρατηγική μας για την ανάπτυξη της Αρκτικής, προϋποθέτει τη διευρυμένη και συστηματική διεθνή συνεργασία.

Το πρωτότυπο άρθρο βρίσκεται στο rg.ru

Οι ΗΠΑ φοβούνται για ταραχές στην Αλβανία, μετά τις εκλογές του Ιουνίου

Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ στέλνει εκτάκτως την επόμενη εβδομάδα στα Τίρανα τον Jonathan Moore διευθυντή με αρμοδιότητα την Κεντρική και τη Νότια Ευρώπη,

Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έχουν επανειλημμένα εκφράσει την ανησυχία τους για την κατάσταση που επικρατεί στην Κεντρική Εκλογική Επιτροπή και τυχόν επιπτώσεις που θα προκύψουν κατά την εκλογική διαδικασία.

Οι αλλαγές που έγιναν στην Κεντρική Εκλογική Επιτροπή από την κυβέρνηση του Σαλί Μπερίσα έχουν αυξήσει τις ανησυχίες της Ουάσιγκτον, για πιθανή ένταση που θα προκύψει μεταξύ των δύο μεγάλων πολιτικών σχηματισμών, μια ένταση με απρόβλεπτες εξελίξεις.

Ήδη, εδώ και αρκετό καιρό ο Αμερικανός πρέσβης στα Τίρανα, Αλεξάντερ Άρβιζου, έχει επισημάνει το γεγονός και παρότρυνε την αλβανική κυβέρνηση να μην επεμβαίνει στο έργο της Κεντρικής Εκλογικής Επιτροπής.

Μια σχετική συζήτηση για το θέμα είχε προτείνει ο Αμερικανός πρέσβης με τη συμμετοχή όλων των πολιτικών κομμάτων της Αλβανίας.

Τελικά, όπως ανακοινώθηκε η συζήτηση για το ζήτημα αυτό, θα διεξαχθεί την ερχόμενη Δευτέρα μαζί με τρία πολυσυζητημένα νομοσχέδια για την ένταξη της Αλβανίας στην ΕΕ.

Ο Άρβιζου δήλωσε ότι όλα τα κόμματα της Αλβανίας θα επωφεληθούν από αυτή τη συζήτηση με την ανάπτυξη του διαλόγου.

Γ. Μοτσάκος

The Hellenic Information Team

Με τρεις δημοσκοπήσεις θα είχαν λυθεί όλα τα προβλήματα

Ο λαός θα συγύριζε την κατάσταση, οικονομικά, εθνικά και ποινικά, και θα άνοιγε τον δρόμο για το μέλλον, με τρία και μόνο δημοψηφίσματα. Αλλά…

Αν εξαιρέσουμε μερικούς ελάχιστους ανθρώπους, σαν το Γ. Κοντογιώργη ή τον Γ. Οικονόμου και λίγους άλλους, κανείς δεν βγήκε να πει την αλήθεια στον λαό και την κοινωνία. Οτι δηλαδή το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό. Αλλά είναι πρόβλημα που έχει να κάνει με το πολίτευμα.

Αντίθετα μας εμφανίστηκαν πολλοί που μας φλόμωσαν στις οικονομικές αναλύσεις, στις στατιστικές, στα νούμερα και στα ποσοστά. Ξεφτέρια γίναμε. Φτάνει.

Αλλά κανείς, πέραν αυτών των ελαχίστων, δεν μας εξήγησε πόσο απλό είναι αυτό που μας συμβαίνει.

Το πολίτευμά μας, ανεξάρτητα του πως αυτο-αποκαλείται, είναι ολιγαρχία. Και δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με δημοκρατία. [Δεν είναι τα περίφημα "δημοκρατικά δικαιώματα" το κριτήριο για το αν είναι δημοκρατία το πολίτευμα. Τέτοια δικαιώματα έχουμε δει να παραχωρούν ακόμα και μοναρχίες στους υπηκόους τους.]

Οσο τις αποφάσεις τις παίρνουν ΛΙΓΟΙ, δεν έχουμε πολλές ελπίδες να φτιάξουν τα πράγματα.

Οσο δεν υπάρχουν θεσμοί στο πολίτευμα ώστε ο λαός, η κοινωνία, το εκλογικό σώμα, να διαμορφώνει προτάσεις και να τις κάνει νόμους, για ένα έστω μέρος των σοβαρών ζητημάτων, δεν έχουμε πολλές ελπίδες.

Το ολιγαρχικό μας πολίτευμα δεν έχει τέτοιους θεσμούς. Κι όμως ούτε τα κόμματα, ούτε ο τύπος, λαλίστατοι όλοι για άλλα κι άλλα, δεν βγήκαν να πουν την αλήθεια στον λαό.

Εμείς, οι πολλοί, ο λαός, μόνοι μας είμαστε. Μόνοι μας. Ούτε κόμματα υπάρχουν για το συμφέρον μας (και μην ακούτε τις αριστερές ή σοσιαλιστικές ολιγαρχικές κομματικές ηγεσίες), ούτε θεσμός για μας, ούτε τύπος, ούτε κάτι άλλο. Ούτε καν η εκκλησία δεν θα βγει να μιλήσει και να πει την αλήθεια για το πρόβλημά μας, οτι είναι το πολίτευμα.

Ολοι αυτοί, είτε είναι ανοιχτά εναντίον μας, είτε απλώς μας παραπληροφορούν για την ΜΙΑ και μοναδική αιτία του προβλήματός μας: πως εμείς, ο λαός, η κοινωνία, το εκλογικό σώμα, δεν έχουμε την παραμικρή πολιτική εξουσία.

Ο λαός θα συγύριζε την κατάσταση, οικονομικά, εθνικά και ποινικά, και θα άνοιγε τον δρόμο για το μέλλον, με τρία και μόνο δημοψηφίσματα.

Μα του κρατούν μυστικό την δύναμή του. Δεν του φανερώνουν καν τι είναι πολίτευμα. Δεν του φανερώνουν τι θα μπορούσε να κάνει ασκώντας την εξουσία του και την θέλησή του, ο ίδιος αυτοπροσώπως.

Θα προτιμήσουν να τον στείλουν να βαράει προσοχές σε κανέναν φύρερ, παρά να του εξηγήσουν τι είναι δημοκρατία και τι ΔΕΝ είναι δημοκρατία, και πως θα μπορούσε να ασκήσει, με τόσα πια τεχνικά μέσα σήμερα, ο ίδιος ο λαός την εξουσία. Και τον έλεγχό της.

Είμαστε μόνοι μας λοιπόν. Μόνοι μας. Κι αν ποτέ τα καταφέρουμε, έστω και κάτι λίγο αν καταφέρουμε, μόνοι μας θα το κάνουμε. Με θεούς και δαίμονες όλους εναντίον μας. Οπως ακριβώς το περιέγραφε ο Ανώνυμος Ελληνας στην “Ελληνική Νομαρχία” το 1806, οτι μόνοι μας θα ελευθερωθούμε. Μόνοι μας έλεγε και ξανάλεγε. Μόνοι μας. Μην περιμένουμε βοήθεια από κανέναν.

Θραξ ο Αναρμόδιος

Σχόλιο ιστολογίου: Η κοινοβουλευτική ολιγαρχία και η πωλητική σκηνή της διαπλοκής και της διαφθοράς αποφασίζουν και διατάσσουν, εξυπηρετώντας τους γνωστούς - αγνώστους τραπεζίτες και "οικονομικούς παράγοντες" στέλοντας στον Καιάδα την χώρα και διατηρώντας εαυτούς σε μία εξουσία που έχει πέσει στα τέσσερα και προσφέρει γη και ύδωρ στους προσωπικούς της διασώστες, ενώ την ίδια στιγμή λογχίζει την Ελλάδα και εξαναγκάζει τους πολίτες σε μία βίαιη, παράλογη πτώχευση, καταπατώντας το Σύνταγμα της χώρας, καταπατώντας το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων της το Διεθνές Δίκαιο και την κοινή λογική. Αυτή η κοινοβουλευτική ολιγαρχία, δεν έχει καμία απολύτως διάθεση να επαναφέρει την χώρα υπό δημοκρατικό καθεστώς και φυσικά δεν επιθυμεί επ' ουδενί να παραδώσει μέρος των υπερεξουσιών της στον λαό, επειδή γνωρίζει πάρα πολύ καλά πως η τιμωρία όλων των εμπλεκόμενων θα είναι παραδειγματική και θα αποτελέσει κανόνα και παράδειγμα προς μίμηση στους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς και μη λαούς. Γνωρίζουν πάρα πολύ καλά οι ριψάσπιδες και ολίγιστοι - ευλίγιστοι υπηρέτες των τραπεζών, πως πρέπει να συνεχίσουν την εφαρμογή του συνεχούς σοκ της Ελληνικής κοινωνίας, προκειμένου να κερδίσουν χρόνο και να επιβάλλουν την μέγιστη δυνατή πίεση -έστω και δια της βίας ή "τυχαίων γεγονότων"- αφού είναι ο μονόδρομος που επέλεξαν για να σώσουν εαυτούς εις βάρος όλων των υπολοίπων. Δεν διαθέτουν την παραμικρή ψευδαίσθηση, δεν έχουν την παραμικρή άγνοια, για τα όσα έχουν υπογράψει, για τα όσα έχουν αποφασίσει, για τα όσα τραγικά πρόκειται να συμβούν από τη στιγμή που συναίνεσαν στην προσωπική τους υποταγή εις βάρος της ουσιαστικής ελευθερίας, της αυτοκυριαρχίας και της ανεξαρτησίας της χώρας. Πατώντας επί πτωμάτων, ανίκανοι να σχεδιάσουν και να υλοποιήσουν ένα εθνικό στρατηγικό σχέδιο που θα ικανοποιούσε πρωτίστως τα συμφέροντα και την ακεραιότητα της Ελλάδας, δέχθηκαν και υπέγραψαν όλα όσα τους εμφάνισαν οι εντολείς τους. Ευελπιστούν πως η ψυχολογία του σοκ θα επιδράσει καταλυτικά και θα μεταμορφώσει την κοινωνία σε μία κατάσταση συνήθειας και ανοχής των συμβαινόντων. Ευελπιστούν πως θα τύχουν της παρέμβασης των ανωτέρων τους σε περίπτωση που θα υπάρξει κάποια κοινωνική - λαϊκή έκρηξη. Ευελπιστούν πως θα μπορέσουν να ανταλλάξουν εγκαίρως τα πάντα και να επιβάλλουν την πλήρη φτωχοποίηση και υποδούλωση, μέσω της καταστροφής όλων των πιθανών εναλλακτικών οδών αντιμετώπισης μίας κρίσης που σχεδιάστηκε και επιβλήθηκε με την συναίνεση του μεγάλου αριθμού των πολιτικών της χώρας. Παρ΄ όλα αυτά, υπάρχει πάντα διέξοδος για όλους εκείνους που θα αποφασίσουν να τελειώσουν με τις πολιτικές μαριονέττες και να ξεκινήσουν την δύσκολη οδό της ολικής επαναφοράς. Επειδή, όμως, η κοινωνία δεν είναι ακόμη έτοιμη (λόγω του μεγάλου βαθμού διαφθοράς της από τους πολιτικούς -τύπου Πάγκαλου- που αλλοίωσαν την ηθική της υπόσταση και όχι μόνο), θα εξαναγκαστεί να βιώσει ένα ισχυρότατο σοκ για να αντιληφθεί πως είναι μόνη εναντίον των δολοφόνων της, τι πραγματικά συμβαίνει στην χώρα, να εκτιμήσει την πορεία καταστροφής που την οδηγούν οι "εργολάβοι δήμιοί της" και να προχωρήσει προς την πραγματική μοναδική λύση της, την επιβίωση της. Η σύγκρουση μεταξύ του λαού και των δημίων του είναι νομοτελειακά δεδομένη. Ο χρόνος, ο τόπος και ο τρόπος θα ορίσουν σημαντικό ποσοστό του τελικού αποτελέσματος και αυτό το αποτέλεσμα θα κρίνει την χώρα για τους επόμενους δύο -τουλάχιστον- αιώνες...

Kαταλύτης για το μελλοντικό πολιτικό σκηνικό οι επόμενοι 12 μήνες

Σε ένα χρόνο από τώρα είναι οι ευρωεκλογές οι οποίες συνήθως χαρακτηρίζονται από μια «χαλαρή» ψήφο. Ο πολίτης πάει να βγάλει τα απωθημένα του κατά των μεγάλων κυρίως κομμάτων, τους «μαυρίζει», τους στέλνει ένα μήνυμα και αντίθετα επιβραβεύει κάποια μικρά κόμματα και πολιτικούς που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν στην αφάνεια. Όχι γιατί κάποιοι από αυτούς δεν το αξίζουν, απλά γιατί δεν «παίζουν» εύκολα στα media, στο γενικότερο σύστημα.

Έτσι, έχουμε δει κόμματα να έχουν ευρωβουλευτές αλλά στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό να μην παίζουν σοβαρό πολιτικό ρόλο και το αντίθετο. Μεγάλα κόμματα να είναι στην εξουσία αλλά στις ευρωεκλογές να «τρώνε πολύ ξύλο» κατά το κοινώς λεγόμενον.

Πολλές φορές η δύναμη ενός πολιτικού σχηματισμού στις ευρωεκλογές μπορεί να είναι και το εισιτήριο για την κεντρική πολιτική σκηνή. Αν δηλαδή κάποιο κόμμα κερδίσει σημαντικό μέρος του εκλογικού σώματος στις ευρωεκλογές, έχει διαφορετική διαπραγματευτική ισχύ στα τεκταινόμενα στο εσωτερικό. Μπορεί να κάνει συμμαχίες και να διεκδικήσει έδρες στο εγχώριο κοινοβούλιο.

Για όλους αυτούς τους λόγους βλέπουμε τον τελευταίο καιρό ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις στο πολιτικό φάσμα της χώρας. Δεξιά, αριστερά και στο κέντρο «ξεφυτρώνουν» κόμματα που με το βλέμμα στις ευρωεκλογές, ελπίζουν να παίξουν ενεργό ρόλο στο, έτσι κι αλλιώς, κατακερματισμένο πολιτικό σκηνικό.

Από τη σάρκα του ΠΑΣΟΚ έχουν βγει διάφοροι σωτήρες. Ο Ανδρέας Λοβέρδος διεκδικεί μερίδιο από τον κεντρώο χώρο και με «επαναστατικές» ιδέες επιχειρεί να μας δώσει το νερό της λησμονιάς για να ξεχάσουμε ποιος ήταν και τι έκανε.

Το ίδιο και η Α. Διαμαντοπούλου που ετοιμάζεται και αυτή να κάνει κόμμα για τους «άξιους» και τους επιχειρηματίες. Τι πρωτότυπο. Και οι δύο τα πράσινα ιμάτια διαμοιράζουν.

Από εκείνο το χώρο γεννήθηκε και το κόμμα των Πέντε Αστέρων ή αλλιώς ο Μπέπε Γκρίλο της Ελλάδας, Θ. Κατσανέβας, πρώην γαμπρός του Ανδρέα Παπανδρέου.

Επίσης, μην εκπλαγεί κανείς και από τις κινήσεις του Παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ που έχει στείλει τα μηνύματά της στον Βενιζέλο.

Από δεξιά είδαμε πρόσφατα τον Ν. Νικολόπουλο και το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα να «παίζει» με την Εκκλησία και το χριστεπώνυμο πλήθος. Ο δε Καρατζαφέρης με το ΛΑΟΣ, μετά από μια περίοδο ημιδιάλυσης θέλει να ξαναμπεί στην ενεργό πολιτική δράση.

Στον ίδιο χώρο και η Νέα Μέρα του Χρ. Ζώη ενώ έντονες είναι οι διεργασίες και στους Ανεξάρτητους Έλληνες. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Στ. Μάνος αλλά και ο κ. Τζήμερος που διεκδικούν μερίδιο της εξουσίας.

Ακόμη και στην υποτιθέμενη συμπαγή Ακροδεξιά υπάρχουν τάσεις αποσυσπείρωσης και αυτονόμησης από τη Χρυσή Αυγή.

Όσο για το χώρο της Αριστεράς, εκτός από το ότι κάθε μια συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ είναι και εν δυνάμει κόμμα, είδαμε πρόσφατα το κόμμα της Δραχμής ή Σχέδιο Β από τον Αλ. Αλαβάνο ενώ στη ΔΗΜΑΡ γίνονται συζητήσεις για το πώς θα μπορούσαν να δημιουργήσουν την ελληνική «Ελιά» και να συγκεντρώσουν όλα τα «ορφανά» από κέντρο και αριστερά.

Όπως έχουμε αντιληφθεί, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή τη στιγμή τα κόμματα που θα μπορούσαν να θεωρηθούν μεγάλα, όχι όμως με την παλαιότερη έννοια. Δηλαδή με τα 40άρια που έδιναν την αίσθηση της πολιτικής κυριαρχίας. Κι αν στον ΣΥΡΙΖΑ σκοτώνονται ακόμη και για το πώς θα πούνε καλημέρα, στη Νέα Δημοκρατία ο Αντώνης Σαμαράς επιχειρεί μια ανασύνθεση του χώρου που εκπροσωπεί και σίγουρα θα υπάρχουν εκπλήξεις.

Όλοι, πάντως, περιμένουν με αγωνία τις ευρωεκλογές διότι μπορεί αυτές να παίξουν τον κρίσιμο καταλύτη για τα επόμενα χρόνια. Για παράδειγμα, μια κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ ή της ΔΗΜΑΡ θα θέσει σε δοκιμασία την τρικομματική κυβέρνηση. Ή ακόμη και μια σημαντική μείωση στα ποσοστά της ΝΔ ή του ΣΥΡΙΖΑ θα βάλει στο τραπέζι διαφορετικά θέματα για συζήτηση.

Για όλους τους παραπάνω λόγους οι επόμενοι 12 μήνες θα είναι εξαιρετικά κρίσιμοι για όλους. Και για τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς και για τους νεόκοπους της πολιτικής σκηνής. Όποιος κάνει τις πιο σωστές πολιτικές κινήσεις θα είναι και ο μεγάλος νικητής, όχι μόνο των ευρωεκλογών αλλά και των επόμενων ετών στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Πηγή

Το βαθύ κράτος της Αμερικής και η σημαία του Προφήτη

H Βοστώνη και το «λάθος» της CIA: Το αμερικανικό «βαθύ κράτος» πίσω από τον Ερντογάν και το AKP στην Τουρκία

Σε μια δήλωση προς τον Τύπο τον Απρίλιο, ο υποτιθέμενος πρώην πράκτορας της CIA Γράχαμ Φούλερ, αρνήθηκε μια σύνδεση μεταξύ της βομβιστικής επίθεση της Βοστώνης και της CIA. Σχετικές αναφορές τις περιέγραψε ως «παράλογες». Ωστόσο, αυτή η εξήγηση θα μπορούσε να καταγραφεί ως ένα από τα μεγάλα λάθη μιας μυστικής υπηρεσία στην ιστορία. Ο Φούλερ, λέγεται σε ένα δικτυακό τόπο, έχει στενούς δεσμούς με τη CIA, και φέρεται να συνδέεται με τον θείο του υπόπτου, προς το παρόν δεν έχει καταδικαστεί ακόμη, δολοφόνου της Βοστώνης.

Στον ρόλο της CIA στη διαμόρφωση μιας πολιτικής ξεσηκωμού ενός τζιχάντ των μουσουλμάνων στο Αφγανιστάν και σε άλλες χώρες, εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, ο Φούλερ φέρεται να είναι ο άνθρωπος κλειδί στο λεγόμενο «American Deep States Rogue» (αμερικανικό βαθύ κράτος), όπως ονομάζεται από την «πληροφοριοδότη» του FBI Σίμπελ Έντμοντς. Η Σίμπελ έχει εργαστεί πριν και μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 για το FBI, ως μεταφράστρια για την γλώσσα των Τούρκων, και τα Φαρσί του Αζερμπαϊτζάν. Εκείνη την εποχή, βρήκε ενοχοποιητικά e-mails και άλλα στοιχεία εγκληματικών δικτύων για τις συνδέσεις μεταξύ των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 με οργανωμένα δίκτυα των ναρκωτικών από την Τουρκία αλλά και στοιχεία για την εγγύτητα των τρομοκρατών εντός και εκτός της Αλ-Κάιντα με κορυφαίους εκπροσώπους του Πενταγώνου και της κυβέρνησης των ΗΠΑ.
Όπως αποδείχθηκε αργότερα, μεταξύ των ανθρώπων που κατέδειξε η Έντμοντς ως μεταφράστρια στο FBI, αναφέρονται μεταξύ άλλων ο νεοσυντηρητικός Ρίτσαρντ Πέρλ, αρχιτέκτονας του πολέμου στο Ιράκ και το 2001 ο πρόεδρος του Στρατιωτικού Συμβουλίου του Πρόεδρου των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους. Επιπλέον, ο Ντάγκλας Φέιθ, υφυπουργός Άμυνας υπό το προερδικό δίδυμο Μπους-Τσένι, καθώς επίσης και ένα νεοσυντηρητικός με το όνομα Γιουσούφ Ανβάρ Τουράνι, άνθρωπος κλειδί στις εξεργέσεις των Ουιγούρων κατά του Πεκίνου, οι οποίες σχεδιάστηκαν υπό το «Κέντρο για την Ελευθερία του Έθνους του Ανατολικού Τουρκεστάν» από την Ουάσιγκτον. Το «Ανατολικό Τουρκεστάν» είναι το όνομά τους για την κινεζική επαρχία Ξινγιάνκγ, όπου πριν από μερικά χρόνια έλαβαν χώρα οι μεγάλες ταραχές των Ουιγούρων. Ο Τουράνι αυτοκαλείται ως εξόριστος πρόεδρος του «Ανατολικού Τουρκεστάν», αν και δεν είναι ακόμη σαφές εάν και από ποιον είχε ποτέ εκλεγεί.

«American Deep State Rogues»
Στις εμπιστευτικές μεταφράσεις η Έντμοντς ανακάλυψε ότι ένα εγκληματικό δίκτυο είχε διεισδύσει μέχρι τα υψηλότερα επίπεδα της κυβέρνησης των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένου του Πενταγώνου και της CIA, και λειτουργούσε εκεί παράνομες επιχειρήσεις, μεταξύ άλλων και με όπλα - συμπεριλαμβανομένης της τεχνολογίας πυρηνικών όπλων - και με ναρκωτικά. Υπό το πρόσχημα των κρατικών μυστικών, αυτές οι εγκληματικές δραστηριότητες συγκαλήφθηκαν, λέει η Έντμοντς. Επανειλημμένες προσπάθειες να πείσει την ηγεσαία του FBI για μια εσωτερική συνωμοσία εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών, ήταν ανεπιτυχείς. Η συναρπαστική αυτή θέση, είναι μέρος της αυτοβιογραφίας της, υπό τον τίτλο «Classified Woman - The Sibel Edmonds Story».
Ο τότε Γενικός Εισαγγελέας Τζόν Ασκροφτ την πήγε μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο προκειμένου να την φιμώσει. Με αυτό τον τρόπο η Έντμοντς έγινε το θύμα μιας πρωτοφανούς απαγόρευσης ομιλίας από την κυβέρνηση Μπους σε σχέση με την συνενοχή ανώτερων Αμερικανών και Τούρκων κυβερνητικών αντιπροσώπων, πριν απολυθεί από το FBI το 2002 ως «πληροφοριοδότης». Η απαγόρευση που της επιβλήθηκες από την αμερικανική κυβέρνηση να μιλάει, μπόρεσε εν μέρει να παρακάμψει , όπως δημοσίευσε στην ιστοσελίδα της φωτογραφίες χωρίς σχολιασμό, οι οποίες έλαβαν ένα όνομα ή και σχόλιο από τρίτους. Στην φωτογραφία του Γκράχαμ Φούλερ που δημοσιεύτηκε από Έντμοντς, υπάρχει ένας από τους συνολικά 21 τίτλους «American Deep State Rogues».
Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Ντάνιελ Χοπσίκερ, ο θείος του φερόμενου δολοφόνου της Βοστώνης, Ρουσλάν Ζαρνάγιεβ, ίδρυσε στο Μέριλαντ το «Κογκρέσο των Διεθνών Οργανισμών της Τσετσενίας». Για την εγγραφή στο σωματείο, έδωσε ως διεύθυνση: 11114 Whisperwood Lane, Rockville, Maryland, η διεύθυνση του τότε πεθερού του. Ο πεθερός του ήταν Γκράχαμ Φούλερ, με του οποίου την κόρη ήταν παντρεμένος ο Ρουσλάν.

Η Φωλιά των Λύκων
Η Τσετσενία, μια αυτόνομη ρωσική επαρχία, μέσω της οποίας διέρχονται αγωγοί πετρελαίου από την Κασπία Θάλασσα, από το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης το 1991 εξελίσσεται στην παγκόσμια «παιδική χαρά» των ισλαμιστών τρομοκρατών τζιχάντ. Το 1995, όταν ο θείος του Ρουσλάν ίδρυσε το «Κογκρέσο των Διεθνών Οργανισμών της Τσετσενίας», η ισλαμιστική τρομοκρατία με τον πόλεμο τζιχάντ εναντίον της Μόσχας στην Τσετσενία ήταν σε πλήρη εξέλιξη. Ο Πούτιν και οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες έχουν επανειλημμένα ισχυριστεί ότι η τρομοκρατία στην Τσετσενία είχε μια συνεχιζόμενη υποστήριξη από το εξωτερικό.
Τώρα, δεδομένου ότι περισσότερες πληροφορίες έρχονται στο φως σχετικά με το ρόλο του Φούλερ, πολλά στοιχεία μπορεί να δείχνουν ότι οι τρομοκράτες στην Τσετσενία αποτελούν επίσης ένα «δαχτυλικό αποτύπωμα» του Γκράχαμ Φούλερ, ο «πρώην» ειδικός της CIA για το πολιτικό Ισλάμ. Το 1988 ο Φούλερ είχε παραιτηθεί από τη υψηλή θέση του στη CIA και βρήκε εργασία στη νεο-συντηρητική δεξαμενή σκέψης RAND Corporation, όπου εργάστηκε επίσημα πάνω σε θέματα στη Μέση Ανατολή, την Κεντρική Ασία, τη Νότια και τη Νοτιοανατολική Ασία, καθώς και τα εθνοτικά και θρησκευτικά προβλήματα αυτών των περιοχών.

Ελέω Σουλτάνου
Στην εποχή του στην RAND Corporation, ο Φούλερ διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο όπως χορηγήθηκε σε έναν Τούρκο άσυλο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Φετουλάχ Γκιουλέν, που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Τουρκία και να αναζητήσει άσυλο το 1999, έλαβε άδεια παραμονής στις ΗΠΑ, μετά την παρέμβαση δύο ανώτερων εν ενεργεία ή πρώην ανδρών της CIA. Ένας από αυτούς ήταν ο Γκράχαμ Φούλερ.
Το Foreign Policy Journal περιγράφει το ρόλο του και τον ρόλο της CIA στο κατηγορούντα Τούρκο πολιτικό πρόσφυγα Γκιουλέν ως εξής: «Παρά την έντονη αντίδραση από το FBI και το Υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας ο Φετουλάχ Γκιουλέν έλαβε την πράσινη κάρτα. Πρώην (επίσημοι και ανεπίσημοι) πράκτορες της CIA όπως ο Γκράχαμ Φούλερ και ο Μόρτον Αμπράμοβιτς ήταν μεταξύ των προσωπικοτήτων που επέμειναν στην χορηγία της πράσινης κάρτας».

Τζιχάντ στην Κεντρική Ασία
Από το νέο του, πολύ καλά φυλασσόμενο ακίνητο πολυτελείας στην ανατολική Πενσυλβάνια - η έδρα του Γκιουλέν, κατασκευάζονται μια σειρά φονταμενταλιστικών τζαμιών σαλαφιστών και ιεροδιδασκαλείων, όχι μόνο στην πατρίδα του, την Τουρκία, όπου ήταν ένας άνθρωπος με πυγμή πίσω από το καθεστώς AKP του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν - ο ίδιος ένα προϊόν των ιεροδιδασκαελίων του Γκιουλέν, αλλά και σε όλες τις ισλαμικές περιοχές της Κεντρικής Ασίας, οι οποίες στο στο χάος μετά το 1991 ανεξαρτοποιήθηκαν από την Σοβιετική Ένωση.
Σύμφωνα με την Έντομοντς, μια εμπειρογνώμονας για το θέμα αυτό, οι αμερικανικές εποχειρήσεις για τον εξισλαμισμό της Κεντρικής Ασίας, οι οποίες λειτούργησαν μέσω του Γκιουλέν, στα τέλη του 1997, αρχές του 1998, φέρνουν το όνομα του Γκράχαμ Φούλερ.

Αυτοκρατορία του φόβου
Σύμφωνα με μια έκθεση για το παγκόσμιο ισλαμιστικό κίνημα που συντάχθηκε από τον πρώην αρχηγό των μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας, Οσμάν Νουρί Γκουντές, η παγκόσμια δράση του Φετουλάχ Γκιουλέν από την Πενσυλβάνια, εξυπηρετούσε από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 ως βιτρίνα για τη CIA. Στη δεκαετία του 1990 το κίνημα του Γιουλέν φιλοξενούσε τουλάχιστον 130 πράκτορες της CIA μόνο στα σχολεία του στο Καζακστάν και το Ουζμπεκιστάν, στις ρωσικές περιοχές της Τσετσενία και το Νταγκεστάν, και οι δύο από το 1991 προπύργια φανατικών οπαδών τζιχάντ. Τα σχολεία της σέκτας Νούρκου έχουν απαγορευτεί από τον Πούτιν. Η σέχτα Νούρκου στη Ρωσία σχετίζεται με τις δραστηριότητες του Γκιουλέν. Το 2002-2004 περισσότεροι από 20 οπαδοί του Γκιουλέν εκδιώχθηκαν από τη Ρωσία. Το 1999, η κυβέρνηση στο Ουζμπεκιστάν κλείνει τα σχολεία του Γκιουλέν και καταδικάζει το εν λόγω σχήμα ως παράνομη θρησκευτική ομάδα και συμμετοχή σε εξτρεμιστική οργάνωση. Στο Τουρκμενιστάν, οι αρχές έθεσαν τα σχολεία Γκιουλέν υπό στενή παρακολούθηση και απαγόρευσαν από το πρόγραμμα σπουδών την ιστορία της θρησκείας.
Οι οπαδοί του Γκιουλέν στην Τουρκία, με δεσμούς με το ΑΚΡ, έχουν διεισδύσει στην αστυνομία, τις υπηρεσίες πληροφοριών και άλλους βασικούς φορείς της χώρας, έχουν εξωθήσει με συστηματικό τρόπο τους εθνικιστές στρατιωτικούς, τους συνδικαλιστές στρατιωτικούς και άλλα πρόσωπα του εμπορίου και της δημόσια πολιτικής ζωής, που αντιτίθενται στην καθιέρωση ενός ισλαμικού κράτους και την εφαρμογή του νόμου της Σαρία στην Τουρκία. Ο για πάνω από 90 χρόνια Κεμαλισμός στην Τουρκία είναι σήμερα πρακτικά νεκρός. Περισσότεροι από 100 Τούρκοι δημοσιογράφοι συνελήφθησαν για κριτικά άρθα σχετικά με τις ενέργειες των οργανώσεων του Γκιουλέν.

Άγγελος και δαίμονας
Δημόσια ο Γκιουλέν συμπεριφέρεται ως ένας ταπεινός, βαθιά πνευματικός ιμάμης της αγάπης και της αδελφοσύνης. Ωστόσο, η πρακτική είναι αρκετά διαφορετική. Ο ίδιος είπε κάποτε: «Πρέπει να εισxωρήσεις απαρατήρητα για τόσο πολύ καιρό στις αρτηρίες του συστήματος, μέχρι να φτάσεις σε όλα τα κέντρα εξουσίας, και οι συνθήκες είναι ώριμες». Ακούγεται λίγο σαν τον παλιό Λένιν ... Ορισμένα δίκτυα στην Ουάσινγκτον, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων από το περιβάλλον του Φούλερ, προφανώς δεν έχουν κανένα πρόβλημα με αυτό.

Ιμπεριαλιστική πολιορκία
Γιατί θα πρέπει η CIA και οι ΗΠΑ να προσεγγίσουν την Κεντρική Ασία; Ο σύμβουλος του Ομπάμα, Ζμπίγκινεβ Μπερσεζίνσκι, έγραψε στο πλέον διάσημο βιβλίο του με τίτλο «Η Μεγάλη Σκακιέρα - αμερικανική στρατηγική της κυριαρχίας» ότι το «γεωπολιτικό βραβείο της Αμερικής είναι η Ευρασία. ... Η συνεχιζόμενη παγκόσμια υπεροχή της Αμερικής εξαρτάται άμεσα από το πόσο χρόνο και πόσο αποτελεσματικά μπορεί να ανταγωνιστεί στην Ευρασία. Το κύριο ενδιαφέρον της Αμερικής ... πρέπει συνεπώς να συμβάλει στη διασφάλιση ότι καμία μεμονωμένη μεγάλη δύναμη δεν θα ελέγχει κέρδη αυτής της περιοχής και ότι η παγκόσμια κοινότητα θα έχει απρόσκοπτη χρηματοπιστωτική και οικονομική πρόσβαση σε αυτή».
Η Ουάσιγκτον έχει χρησιμοποιήσει την Τουρκία και τα φονταμενταλιστά δίκτυα του Γιουλέν για να δημιουργήσει χάος στις περιοχές εξόρυξης πετρελαίου και στις περιοχές της μετα-κομμουνιστικής Κεντρική Ασίαε με πλούσιους φυσικούς πόρους. Σε όλες αυτές τις κεκαλυμμένες επιχειρήσεις, τα ίχνη του Γκράχαμ Φούλερ είναι τα ίδια με εκείνα του Γκιουλέν. Το 2008 ο Φούλερ δημοσίευσε ένα βιβλίο με τίτλο: «Η νέα Τουρκική Δημοκρατία: Η Τουρκία ως ένα κεντρικό κράτος στον μουσουλμανικό κόσμο». Όπως περιράφει η Σίμπελ Έντμοντς, η Τουρκία χρησιμοποιήθηκε στη διαδικασία ως ένας μηχανισμός προώθησης με τη βοήθεια των «παραγόντων από το Πακιστάν, το Αφγανιστάν και την Σαουδική Αραβία, οι οποίοι με τη σειρά τους χρησιμοποίησαν τον Μπιν Λάντεν και τους Ταλιμπάν πριν από την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 ως υποκατάστατα τρομοκρατικών δυνάμεων».
Για τις επιχειρήσεις των ΗΠΑ στην Κεντρική Ασία, η Έντμοντς λέει: «Έτσι μια πάνω από μια δεκαετία μυστική επιχείρηση στην Κεντρική Ασία, τέθηκε σε ενέργεια από μια μικρή ομάδα στις ΗΠΑ, που ενήργησαν προς το συμφέρον της βιομηχανίας πετρελαίου και του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος. Χρησιμοποιήθηκαν Τούρκοι πράκτορες, εταίροι από την Σαουδική Αραβία και συμμάχοι στο Πακιστάν, οι οποίοι όλοι τους επιδιώκουν αυτό το στόχο στο όνομα του Ισλάμ».

Αμερικανική «βοήθεια»
Με τι ήταν ο Ρουσλάν Ζαρνάγιεβ, ο θείος του φερόμενου δολοφόνου στην Βοστώνη, απασχολημένος όπως ήταν παντρεμένος με την κόρη του Γκράχαμ Φούλερ; Εργάστηκε για εταιρείες με στενούς δεσμούς με την Halliburton, έχει συνάψει συμβάσεις πετρελαίου στον Καύκασο και ήταν στην πρώην Σοβιετική Δημοκρατία του Καζακστάν ως «σύμβουλος» για την Αμερικανική Υπηρεσία για τη Διεθνή Ανάπτυξη (USAID). Αυτή έπρεπε να σταματήσει τις δραστηριότητές της στη Ρωσία στα τέλη του 2012, η οποία σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των ρωσικών αρχών, μαζί με την CIA προσπάθησε να επιδράσει στις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα.
Πηγή

Ενεργειακή παρτίδα με περίπλοκους συσχετισμούς

Η επίσκεψη την ερχόμενη εβδομάδα του υπουργού Εξωτερικών Δημήτρη Αβραμόπουλου στο Τελ Αβίβ, αλλά ταυτόχρονα και στη Δυτική Όχθη, στη Ραμάλα, σε μια σημαντική κίνηση διπλωματικής εξισορρόπησης και ουσίας, είναι προπομπός της συνεδρίασης του Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας – Ισραήλ το οποίο θα πραγματοποιηθεί εντός του Ιουνίου. Η μετάβαση στο Ισραήλ του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά επικεφαλής διευρυμένου υπουργικού κλιμακίου για τη διακυβερνητική συνεδρίαση θα σφραγίσει την εκατέρωθεν βούληση για στρατηγικού επιπέδου συνεργασία. Θα ανοίξει όμως και ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο το οποίο από μόνο του δίνει στρατηγική διάσταση: Αυτό της ενέργειας.

Πέραν της ευρείας διμερούς ατζέντας που επιδιώκει η ελληνική κυβέρνηση σε οικονομία, τεχνολογία, εμπόριο, άμυνα, αγροτικά, το μείζον είναι το ενεργειακό ζήτημα. Ο ενεργειακός «άξονας» Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ επιχειρείται να ενσωματωθεί ως προέκταση του ευρωπαϊκού ενεργειακού σχεδιασμού, στον οποίο η Αθήνα προσπαθεί να εντάξει τα κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου στη δυνητική ελληνική ΑΟΖ.

Με δεδομένη την ενεργειακή «δίψα» της Ευρώπης, η οποία θα γίνεται όλο και μεγαλύτερη στα επόμενα χρόνια, και με τη νέα πολιτική της Ε.Ε. για την ενέργεια να βρίσκεται υπό διαμόρφωση, ο πρωθυπουργός βλέπει διπλωματικά περιθώρια για σύνδεση των ελληνικών επιδιώξεων με την ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική στον τομέα των υδρογονανθράκων.

Οι δηλώσεις Σαμαρά από τις Βρυξέλλες, στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε., συμπυκνώνουν όλο το σκεπτικό:

«Είναι προς το συνολικό συμφέρον όλης της Ευρώπης να προχωρήσει η εκμετάλλευση των εγχώριων πλουτοπαραγωγικών πηγών. Μάλιστα, έγινε τελικά δεκτή η πρότασή μου στο κείμενο των συμπερασμάτων, να υπάρχει, δηλαδή, ειδική αναφορά σε εγχώριες πηγές ενέργειας, χερσαίες και θαλάσσιες, ώστε να συμπεριλαμβάνει ξεκάθαρα και το θαλάσσιο ενεργειακό πλούτο των κρατών-μελών.

Περιλήφθηκε για πρώτη φορά ρητή αναφορά στην έρευνα και στην εκμετάλλευση των εγχώριων ενεργειακών πόρων της Ευρώπης, πράγμα που ενδιαφέρει ιδιαίτερα την Ελλάδα και την Κύπρο, καθώς -το είπα ξεκάθαρα- υπάρχουν πολύ ισχυρές ενδείξεις για ύπαρξη σοβαρών ενεργειακών κοιτασμάτων στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, όπως βρέθηκαν ήδη και αξιοποιούνται τέτοια κοιτάσματα στην κυπριακή υφαλοκρηπίδα».

Το θέμα της οριοθέτησης της ελληνικής ΑΟΖ βέβαια δεν πρόκειται να το λύσει η Ε.Ε. καθώς είναι απίθανο να υποχωρήσει η Τουρκία σε πιέσεις των Ευρωπαίων ακόμα και αν υποτεθεί ότι οι εταίροι «υιοθετούν» απολύτως την ελληνική ΑΟΖ ως ευρωπαϊκή. Το ενεργειακό και κατ’ επέκταση το συνολικό γεωπολιτικό στοίχημα είναι τεράστιο για να αποδεχθεί η Άγκυρα έτσι «απλά» αυτό που δεν αποδέχεται μέχρι τώρα, δηλαδή τις ελληνικές θέσεις (στην ουσία την εφαρμογή του Δικαίου της Θάλασσας). Όμως μια επίσημη πολιτική της Ε.Ε. που θα αναγνωρίζει ως ευρωπαϊκά τα κοιτάσματα των κρατών μελών (σε ό,τι αφορά την αξιοποίηση και όχι την ιδιοκτησία) ενισχύει την ελληνική διπλωματική θέση.

Η παρτίδα είναι πολύπλοκη. Το ευρωπαϊκό «χαρτί» στην ενέργεια είναι η μία παράμετρος. Η ενεργειακή συνεργασία με το Ισραήλ (με τις όποιες αμυντικές και διπλωματικές προεκτάσεις, καθώς και σε επίπεδο lobbying) είναι μια άλλη πτυχή η οποία σχετίζεται με το ευρωπαϊκό πεδίο καθώς μέρος των ισραηλινών και κυπριακών κοιτασμάτων θα καλύψουν ανάγκες της Ε.Ε. στο πλαίσιο του «νότιου διαδρόμου». Αυτό είναι συμβατό με την πάγια αμερικανική επιδίωξη για μείωση της ενεργειακής εξάρτησης της Ευρώπης από τη Ρωσία, οπότε αν στο αζέρικο φυσικό αέριο από την Κασπία, το οποίο προωθεί η Ουάσιγκτον, προστεθούν τα κοιτάσματα του Ισραήλ, της Κύπρου και «αύριο» της Ελλάδας διευρύνονται οι εναλλακτικές για τη μείωση της ενεργειακής επιρροής της Μόσχας στην Ε.Ε.

Οι ΗΠΑ όμως δεν επιθυμούν να δυσαρεστήσουν την Τουρκία την οποία χρειάζονται για τον σχεδιασμό τους στη Μέση Ανατολή, την Κεντρική Ασία και σε σχέση με την «ανάσχεση» της Ρωσίας, οπότε στήριξη της Ελλάδας στο θέμα της ΑΟΖ δεν πρέπει να αναμένεται, τουλάχιστον στην παρούσα φάση. Γι’ αυτό και ο Αντώνης Σαμαράς παίζει όσο πιο έντονα μπορεί το ευρωπαϊκό χαρτί το οποίο όμως δεν μπορεί να υποκαταστήσει την αμερικανική ισχύ. Οι Ρώσοι μπαίνουν στο παιχνίδι με τη ΔΕΠΑ, στους οποίους θα καταλήξει όπως όλα δείχνουν, παίρνοντας στρατηγική θέση και εν όψει μελλοντικών εξελίξεων στα ελληνικά κοιτάσματα. Εξ ου και το υψηλό τίμημα που προσφέρουν. Δεν αγοράζουν μόνο τη ΔΕΠΑ αλλά και την τοποθέτησή τους σε μια χώρα μελλοντικό παραγωγό υδρογονανθράκων.

Σημειωτέον ότι δεν προϋποθέτει καθορισμό ΑΟΖ η εκμετάλλευση όλων των πιθανολογούμενων κοιτασμάτων καθώς πολλά από αυτά μπορεί να βρίσκονται είτε εντός χωρικών υδάτων είτε σε ασφαλή απόσταση από τη μέση γραμμή η οποία, με οποιαδήποτε απόκλιση υπολογισμού, θα αποτελέσει όριο των ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και οποιουδήποτε γειτονικού κράτους. Γι’ αυτό και γίνονται οι έρευνες στο Ιόνιο και νότια της Κρήτης.

Η θέση της Ελλάδας στο παζλ των αγωγών

Σε ό,τι αφορά στους Ρώσους η κυβέρνηση προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες με τους Αμερικανούς, δίνοντας μεν τη ΔΕΠΑ στην Gazprom, αλλά παγώνοντας τη συμμετοχή της Ελλάδας στο ρωσικό αγωγό φυσικού αερίου South Stream.

Παράλληλα συμμετέχει μαζί με την Αλβανία και την Ιταλία στον αγωγό ΤΑΡ (Trans Adriatic Pipeline) ο οποίος ανταγωνίζεται με τον Nabucco West (η χάραξη του οποίου παρακάμπτει την Ελλάδα) για τη μεταφορά αζέρικου φυσικού αερίου στην Ευρώπη από το τεράστιο κοίτασμα Shah Deniz II στην Κασπία. Η απόφαση για την επιλογή αγωγού από την κοινοπραξία που διαχειρίζεται το κοίτασμα θα ληφθεί το επόμενο διάστημα. Αν επιλεγεί ο ΤΑΡ η Ελλάδα θα γίνει χώρα διέλευσης ενισχύοντας τη θέση της στην ενεργειακή σκακιέρα. Ο αγωγός που θα μεταφέρει το αέριο από το Shah Deniz II θα περνά ούτως ή άλλως από την Τουρκία ΤΑΝΑΡ (Trans Anatolia Pipeline) πριν διακλαδωθεί είτε σε ΤΑΡ είτε σε Nabucco West, οπότε η Άγκυρα είχε διασφαλισμένη τη θέση της σε αυτό το project όποιος αγωγός και να επιλεγεί.

Ο Αντώνης Σαμαράς συζήτησε το θέμα του ΤΑΡ με τον Αζέρο πρόεδρο Ιλχάμ Αλίγιεφ στη στάση που έκανε στο Μπακού κατά την επιστροφή του από την Κίνα τονίζοντας τη στήριξη της Ελλάδας στον αγωγό. Στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης έχει μπει και η ΔΕΣΦΑ για την οποία ενδιαφέρεται η αζέρικη κρατική SOCAR (όπως και η ρωσική SINTEZ).

Στο μεγάλο ελληνκό παζλ θα πρέπει να προστεθεί και η Κίνα η οποία επιδιώκει να καταστήσει την Ελλάδα πύλη των προϊόντων της στην Ευρώπη (μέσω Πειραιά) και στην Αφρική (μέσω Κρήτης), σχεδιασμός με σαφείς γεωπολιτικές προεκτάσεις.

Η διεύρυνση της κινεζικής επενδυτικής παρουσίας στην Ελλάδα, η επικείμενη είσοδος των Ρώσων στη ΔΕΠΑ και η «ιδιαίτερη» σχέση της Αθήνας με το Βερολίνο δεν έχουν περάσει βέβαια απαρατήρητα από την Ουάσιγκτον και εν μέρει εξηγούν την καθυστέρηση στον καθορισμό συνάντησης του πρωθυπουργού με τον Αμερικανό πρόεδρο.

Η παρτίδα που παίζει η Αθήνα είναι δύσκολη καθώς συμπίπτει με μια διαδικασία ισχυρών αναταράξεων και αναδιατάξεων στην περιοχή ενώ η Ελλάδα διανύει μια από τις πιο δύσκολες συγκυρίες των τελευταίων δεκαετιών. Το γεγονός ότι η χώρα μας αποτελεί σημείο συνάντησης και σύγκρουσης συμφερόντων όλων των μεγάλων παικτών θα μπορούσε να ανοίξει, αναλόγως των χειρισμών και της εξέλιξης, από παράθυρο ευκαιρίας μέχρι πόρτα στο χάος.

Λάμπρος Καλλαρύτης, στον “Τύπο της Κυριακής”