Δύσπνοια στην Άγκυρα

Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος 

Ποτέ άλλοτε από την ίδρυση της μετα-οθωμανικής Τουρκίας από τον Κεμάλ, το 1923, δεν συνέκλιναν ταυτόχρονα παρόμοιας έκτασης δυσμενείς διεθνείς, περιφερειακές και εσωτερικές εξελίξεις. Σήμερα ως προς την επόμενη μέρα στη Συρία αλλά και στο Ιράκ, η Τουρκία των Ερντογάν - Νταβούτογλου βρίσκεται απέναντι στη Ρωσία, στις ΗΠΑ, στο Ιράν και στους συμμάχους του, στους Κούρδους, στην Αίγυπτο, ενώ η συνεργασία με τη Σαουδική Αραβία αφορά μόνον τη σύγκρουση με τον Ασαντ. Τέλος, ακόμη και μια προσεκτική εξομάλυνση των σχέσεων με το Ισραήλ αποδεικνύεται δύσκολη.

Την εβδομάδα που πέρασε οι δυσμενείς για την Αγκυρα εξελίξεις στο Κουρδικό, στη Συρία και στο Ιράκ συνιστούν αθροιστικά ανατροπή, που είναι ζήτημα χρόνου πότε θα επηρεάσει τους συσχετισμούς στη Νοτιοανατολική Τουρκία: Στη Συρία το κουρδικό PYD, που είναι το παρακλάδι του ΡΚΚ στη Συρία, με τη βοήθεια των ρωσικών βομβαρδισμών επεξέτεινε τη ζώνη υπό τον έλεγχό του προς δυσμάς. Την ίδια ώρα στην Ουάσιγκτον εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ δήλωνε ότι το PYD δεν θεωρείται τρομοκρατική οργάνωση. Με άλλα λόγια, η επόμενη μέρα για την Αγκυρα στη Συρία είναι ότι στο μεγαλύτερο μέρος της μεθοριακής γραμμής θα συνορεύει με την Κουρδική Βορειοανατολική Συρία, που έχει επεκταθεί προς δυσμάς, την οποία θα κυβερνά «αδελφή» του ΡΚΚ.

Στο Ιράκ, όπου στα βορειοδυτικά δραστηριοποιούνται ήδη δυνάμεις του PYD κατά των τζιχαντιστών, υπάρχει ατμόσφαιρα εξέγερσης κατά της κυβέρνησης Μπαρζανί -που είναι στενός σύμμαχος της Τουρκίας- του ντε φάκτο ανεξάρτητου Κουρδικού Βόρειου Ιράκ. Η κατάρρευση της τιμής του πετρελαίου έχει φέρει το Βόρειο Ιράκ στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, με τους δημοσίους υπαλλήλους και τους στρατιωτικούς να παραμένουν απλήρωτοι. Είναι προφανές ότι η δυσαρέσκεια αξιοποιείται και από την Τεχεράνη, στην οποία πρόσκειται ο έτερος ιστορικός Κούρδος ηγέτης του Ιράκ Ταλαμπανί (μέχρι πρόσφατα πρόεδρος του Ιράκ) αλλά και το ΡΚΚ. Ετσι η ανακοίνωση του Γενικού Επιτελείου στην Αγκυρα, την Πέμπτη 11/2, ότι έληξαν με επιτυχία οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στη Νοτιοανατολική Τουρκία κατά του ΡΚΚ μόνον ειρωνικά μειδιάματα μπορεί να προκαλέσει.

Οι Ερντογάν - Νταβούτογλου δεν μπορούν να τολμήσουν εισβολή στη Συρία και στο Ιράκ, γιατί πολύ απλά θα βρουν απέναντί τους τις ΗΠΑ, τη Ρωσία και το Ιράν αλλά και το Ισραήλ, ένα ετερόκλητο μέτωπο, τα μέλη του οποίου για διαφορετικούς λόγους το καθένα επενδύουν στη δημιουργία ανεξάρτητου Κουρδιστάν, σε πρώτη φάση στο Βόρειο Ιράκ και στη Βορειοανατολική Συρία.

Τι έχει απομείνει στους Ερντογάν - Νταβούτογλου; Τίποτε άλλο εκτός από την «εργαλειοποίηση» των προσφυγικών ροών προς την ΕΕ, για να εκβιάσουν την πολιτική στήριξη του Βερολίνου και των Βρυξελλών στην ατζέντα της Αγκυρας στη Συρία. Κυρίως μέσω της εμπλοκής του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο να προσπαθήσουν να εκβιάσουν αλληλεγγύη στην αντιπαράθεση με τη Ρωσία, που δεν αποκλείεται να διανθιστεί και με άλλα θερμά επεισόδια.

Ο Ερντογάν υπερεκτίμησε τις δυνάμεις του και κατέστρωσε εθνική ατζέντα για τη Μέση Ανατολή, που παραγνώριζε ότι τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στην περιοχή τον διατηρούν Ουάσιγκτον και Μόσχα. Οι πρώτοι που πήραν το μήνυμα τον Νοέμβριο του 1956 ήταν οι πρωθυπουργοί της Βρετανίας και Γαλλίας, Ιντεν και Μολέ, οι οποίοι απέσυραν κακήν κακώς τις δυνάμεις τους που είχαν εισβάλει στο Σουέζ ύστερα από αυστηρά μηνύματα των Χρουστσόφ και Αϊζενχάουερ.

Πηγή "Έθνος"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Καμπανάκι Σόιμπλε για το χρέος της... Γερμανίας

Έκθεση του υπουργείου Οικονομικών προειδοποιεί ότι, λόγω δημογραφικών εξελίξεων, το χρέος της Γερμανίας θα μπορούσε να πλησιάσει το 220% του ΑΕΠ μέχρι το 2060, στο πιο απαισιόδοξο σενάριο. Συνιστώνται άμεσα μέτρα.

Την έκθεση του υπουργείου Οικονομικών, που συντάσσεται σε τακτά χρονικά διαστήματα και επιγράφεται «Ανάλυση βιωσιμότητας του χρέους» φέρνει στη δημοσιότητα η κυριακάτικη έκδοση της εφημερίδας Die Welt του Βερολίνου. Σύμφωνα με τις πληροφορίες της εφημερίδας, η έκθεση, η οποία θα συζητηθεί την ερχόμενη εβδομάδα στο υπουργικό συμβούλιο, κάνει λόγο για «σημαντικούς κινδύνους», καθώς η δημογραφική γήρανση στη Γερμανία οδηγεί σε «μη βιώσιμη εξέλιξη του χρέους». Οι επιτελείς του υπουργείου δεν έχουν άλλη επιλογή, παρά να προχωρούν σε εκτιμήσεις με βάση διάφορα πιθανά σενάρια: στο αισιόδοξο σενάριο λοιπόν, υψηλότερα ποσοστα γεννήσεων σε συνδυασμό με διορθωτικά μέτρα θα αρκούσαν για να παραμείνει το γερμανικό χρέος στην περιοχή του 60% του ΑΕΠ, όπως προβλέπει το σύμφωνο σταθερότητας. Στο απαισιόδοξο σενάριο όμως, το χρέος θα μπορούσε να φτάσει μέχρι το 220% του ΑΕΠ το έτος 2060, εάν διατηρηθεί η σημερινή σχέση εσόδων και δαπανών.

Ποιά είναι η λύση; Ένα προφανές αντίδοτο, εκτιμά η έκθεση του υπουργείου Οικονομικών, θα ήταν να αυξάνονται τα γερμανικά πρωτογενή πλεονάσματα κάθε χρόνο κατά 1,2% του ΑΕΠ στο πιο αισιόδοξο σένάριο έως 3,8% στο πιο απαισιόδοξο. Αυτό σημαίνει ότι από το 2016 και μέχρι νεωτέρας, το γερμανικό δημόσιο θα πρέπει να περικόπτει τις δαπάνες του τουλάχιστον κατά 7 δις ευρώ ετησίως ή να αυξάνει αντιστοίχως τα έσοδά του. Μάλιστα, στο πλέον απαισιόδοξο σενάριο, η δημοσιονομική προσαρμογή θα έφτανε τα 23 δις ετησίως.

Πολιτικό «τέχνασμα» για περισσότερες περικοπές;

«Όταν ακούω ειδήσεις το πρωί, μου ανεβαίνει η πίεση, κι ακόμη δεν έχω πιει καφέ...» έλεγε ο υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε την περασμένη Παρασκευή στις Βρυξέλλες, αναφερόμενος στα επίμονα αιτήματα συναδέλφων στο υπουργικό συμβούλιο για περισσότερα κονδύλια. Ως παράδειγμα αναφέρεται η υπουργός Περιβάλλοντος Μπάρμπαρα Χέντρικς, η οποία λέγεται ότι είχε αρχικά συμφωνήσει με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε μία χρηματοδότηση 500 εκ. ευρώ για κοινωνικές κατοικίες, στη συνέχεια ζήτησε 1 δις και σήμερα βρίσκεται ήδη στο 1,2 δις. Μήπως λοιπόν το «καμπανάκι Σόιμπλε» είναι απλώς ένα πολιτικό τέχνασμα για να περιορίσει τις «ορέξεις» των συναδέλφων του;

Όχι, υποστηρίζει η Welt, καθώς, «σε συνεργασία με τον Μάρτιν Βέρντινγκ, καθηγητή Οικονομικών στο πανεπιστήμιο του Μπόσχουμ, οι επιτελείς του υπουργείου απλώς εφήρμοσαν τις ήδη δοκιμασμένες μεθόδους, υπολογίζοντας τί θα συμβεί, εφόσον συνεχιστεί αναλλοίωτη η σημερινή πολιτική». Επιπλέον δε, εκτιμά η Welt, στον μεσοπρόθεσμο υπολογισμό των δαπανών κοινωνικής ασφάλισης οι προβλέψεις μάλλον υπεραισιόδοξες θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Και αυτό, γιατί ο σχετικός υπολογισμός έχει ως αφετηρία την υπόθεση εργασίας (που όμως στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου αυτονόητη) ότι οι δαπάνες των ταμείων δεν πρόκειται να αυξηθούν σε ποσοστό υψηλότερο από την αντίστοιχη αύξηση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ. Μία από τις προτάσεις που ξεχωρίζουν είναι η περαιτέρω παράταση του εργασιακού βίου. Με άλλα λόγια: η «σύνταξη στα 67» δεν θα είναι και η τελευταία αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, συμπεραίνει η Welt...

Υπό έλεγχο οι δαπάνες για τους πρόσφυγες

Τα ευχάριστα νέα: οι αυξανόμενες δαπάνες για την ενσωμάτωση των προσφύγων δεν πρόκειται να επιβαρύνουν υπερβολικά τον γερμανικό προϋπολογισμό, υποστηρίζει το υπουργείο Οικονομικών. Συγκεκριμένα, εκτιμάται ότι ακόμα και αν 500.000 πρόσφυγες από εκείνους που ήρθαν στη Γερμανία μέσα στο 2015, παραμείνουν οριστικά στη χώρα, το χρηματοδοτικό κενό που θα προκληθεί στον προϋπολογισμό δεν θα είναι μεγαλύτερο από 0,1% του ΑΕΠ, στο πιο απαισιόδοξο σενάριο. Αν μάλιστα αυτοί οι άνθρωποι ενταχθούν ομαλά στην αγορά εργασίας, τότε τα αποτελέσματα θα είναι ευεργετικά για τον προϋπολογισμό, εκτιμούν οι επιτελείς του υπουργείου Οικονομικών.

Πηγή Deutsche Welle


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Οι σύμμαχοι ανακάλυψαν τον εχθρό στη Μέση Ανατολή και αυτός είναι ο Πούτιν!

Από την Κατερίνα Στυλιανέα

Οι συμμαχίες οικοδομούνται πάνω στη στρατηγική αντιμετώπισης ενός κοινού εχθρού -συχνά κατασκευασμένου-, ενός κινδύνου, μιας απειλής. Η συμμαχία των δυτικών δυνάμεων και των εταίρων τους στη Μέση Ανατολή, που επιχειρήθηκε να οικοδομηθεί υπό τη σημαία του κοινού πολέμου εναντίον του Ισλαμικού Κράτους και της τζιχαντιστικής τρομοκρατίας, αποδείχθηκε όμως στην πορεία ιδιαίτερα ανειλικρινής για να αποτελέσει βάση αποτελεσματικής στρατιωτικής ή πολιτικής δράσης.

* Πρώτον, οι ΗΠΑ που την ενορχήστρωσαν άλλαξαν πολλές φορές στρατηγικό «δόγμα», υποστηρίζοντας πότε τους Κούρδους αντάρτες (στους οποίους έταζαν περιοχές σαν αντάλλαγμα για τον ένοπλο αγώνα τους στο έδαφος κατά των τζιχαντιστών), πότε τους σουνίτες της συριακής αντιπολίτευσης (τους οποίους εξόπλιζαν αδρά μέχρι που αποδείχθηκε ότι τα όπλα έφταναν και τα εκπαιδευμένα στελέχη προσχωρούσαν στους ίδιους τους τζιχαντιστές). Και σήμερα οργανώνουν ειρηνευτικές συνομιλίες αποδεχόμενοι εκβιασμούς από όλους εκείνους που δεν επιθυμούν την ειρήνευση στη Συρία (την αντιπολίτευση που αποκλείει το ενδεχόμενο να συνομιλήσει με τη Ρωσία και τον Ασαντ, την Τουρκία που αποκλείει από τις συνομιλίες τους Κούρδους).

* Δεύτερον, η Σαουδική Αραβία τη στιγμή που στέλνει τα βομβαρδιστικά της στο πλευρό των αμερικανικών στο πλαίσιο των συμμαχικών βομβαρδισμών, χρηματοδοτεί παρασκηνιακά τις πιο ακραίες σουνιτικές οργανώσεις και έμμεσα -αν όχι άμεσα- το ΙΚ.

* Τρίτον, η Τουρκία, η οποία εκβιάζει την Ε.Ε. για οικονομικά και πολιτικά ανταλλάγματα χρησιμοποιώντας σαν διαπραγματευτικό χαρτί της τις μεγάλες μάζες των προσφύγων που προέρχονται από τη Συρία συνεπεία του πολέμου, χρηματοδοτεί το Ι.Κ. μέσω του λαθρεμπορίου πετρελαίου από τις πηγές των υπό την κατοχή του εδαφών στη Συρία και στο Ιράκ.

* Τέταρτον, η Ε.Ε. -και ειδικότερα η Γερμανία- που «αγωνιά» για τον τερματισμό της κρίσης και την ανακοπή του μαζικού προσφυγικού ρεύματος από τη Συρία, το οποίο επιβαρύνει πρωτίστως την ίδια (όχι μόνο με τις εκατοντάδες χιλιάδες αμάχων που έχουν ανάγκη διεθνούς προστασίας, αλλά και με τη διείσδυση τρομοκρατικών στοιχείων που βάζουν την Ευρώπη στο στόχαστρο), προτάσσει την ανατροπή του Ασαντ (προσδοκώντας την εγκατάσταση ενός καθεστώτος ελεγχόμενου από τη Δύση) αντί της εξόντωσης των τζιχαντιστών, που είναι αυτοί που προκάλεσαν τα μεγάλα προσφυγικά ρεύματα, και της σταθεροποίησης στην περιοχή (την οποία μπορεί να εγγυηθεί μόνο ο στρατός του κυρίαρχου συριακού κράτους).

Ετσι σήμερα, 18 μήνες μετά την έναρξη των αμερικανικών -και εν συνεχεία συμμαχικών- βομβαρδισμών εναντίον του Ι.Κ. και με τις δυνάμεις του Χαλιφάτου να παραμένουν σχεδόν αλώβητες, η συμμαχία θα έπρεπε είτε να παραδεχθεί ότι απέτυχε (τόσο στρατιωτικά όσο και σε επίπεδο ειρηνευτικής παρέμβασης) είτε να αναζητήσει νέους τρόπους δράσης (όμως τις χερσαίες επιχειρήσεις στο έδαφος της Συρίας και του Ιράκ δεν τις τολμούν ακόμη, καθώς προδιαγράφονται ριψοκίνδυνες, χρονοβόρες και σκληρά αιματηρές) ή ένα νέο «άλλοθι», για να διατηρηθεί συσπειρωμένη μέχρι να διαμορφωθούν οι συνθήκες για την πολιτική διέξοδο που αναζητά (αρχίζοντας από την αποχώρηση Ασαντ).

Και το άλλοθι ευρέθη: Η Ρωσία. Η Ρωσία που επιμένει ότι η σταθεροποίηση στην περιοχή απαιτεί συνεννόηση με τον Ασαντ, πολιτική συμφωνία όλων των πλευρών στη διεθνή σκηνή, συμμετοχή των Κούρδων στο καθεστώς της επόμενης ημέρας. Η Ρωσία που αποτελεί εμπόδιο στις φιλοδοξίες των δυτικών και των συμμάχων τους να εγκαταστήσουν στην ισοπεδωμένη Συρία μια νέα σφαίρα επιρροής.

Πηγή "Δημοκρατία"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Ως ακέφαλο σώμα στο βάραθρο

Του Μιχαήλ Στυλιανού

Ως ακέφαλο σώμα (διεκδικούμενο από άδειες κεφαλές -και βουλιμικές γαστέρες) η Ελλάδα, δεν «έφθασε στο χείλος του γκρεμού»: βρίσκεται στον πυθμένα! Μόνο τυφλοί δεν το βλέπουν ή υποκρίνονται.

Το κράτος κατέρρευσε, ως θεσμός προστασίας της επικράτειας και της ζωής, της ασφάλειας και της περιουσίας των πολιτών. Ξένοι «εταίροι»-ληστές τού αποσπούν με τη βία ακίνητα περιουσιακά στοιχεία, απαραίτητα για την επιβίωσή του, (αεροδρόμια, λιμάνια, ενέργεια, θάλασσα, πλουτοπαραγωγικές πηγές, επιχειρήσεις), με επιπλέον την δέσμευση να πληρώνει τις υποχρεώσεις τους υπό την ξένη εκμετάλλευση.

Κατάσχουν εισπράξεις αναγκαίες για τη συντήρηση του πληθυσμού και επιπλέον μεταβάλλουν τη χώρα σε περίφρακτη Σπιναλόγκα ( λοιμοκαθαρτήριο Μουσουλμάνων μεταναστών),για την ανάσχεση του ρεύματος των φυγάδων της Δυτικής μάστιγας προς την «πολιτισμένη Ευρώπη». Η Καγκελάριος των «εταίρων» συμφωνεί με τον εχθροσύμμαχο Ερντογάν τη μεταβολή του Αιγαίου σε θάλασσα Νατοϊκής εντολής, όπου θα είναι εγκλωβισμένα εκατοντάδες ελληνικά νησιά, στην απαρχή διαμελισμού της εθνικής επικράτειας -και Τσίπρας-Καμμένος το διεκδικούν ως επιτυχία τους! Και επιπλέον η Ελλάδα θα πληρώσει μερίδιο στα (αρχικά) τρία δισεκατομμύρια λύτρα της ομηρίας στον Ερντογάν και άλλα (πόσα;) για τη δαπάνη Νατοϊκής κατάλυσης της κυριαρχίας της στο Αιγαίο!!!

Οι Αμερικανοί σύμμαχοι, μετά τις πλατωνικές δηλώσεις οικονομικής συμπαράστασης, μας έστειλαν την τριανδρία αρπακτικών, υπό τον τ.υπουργό (της Γουώλ Στρήτ) Πώλσον, για απεκδύσεις… Ακολούθησε αποστολή δωδεκάδας τεχνοκρατών, που περιεργάζονται την επαρχία, στ’ αχνάρια του Γερμανού Φούχτελ, «για να συμβουλεύσουν την κυβέρνηση και το ΔΝΤ», προφανώς για την ταχύτερη απογύμνωση το πτώματος από τα τελευταία του τιμαλφή - κατά την κλασσική αποστολή του ΗΠοτελούς «Διεθνούς Ταμείου».

Και όλοι –σύμμαχοι, εταίροι, εχθροί- βιάζονται να τελειώνουν, να θάψουν αυτό το πτώμα. Να παραμερισθεί αυτή η εκκρεμότητα προτού εκραγεί το υπόγειο τοξικών της Ντώϋτσε Μπανκ ή σκάσει η παγκόσμια φούσκα εκατοντάδων τρισεκατομμυρίων. Και προτού διαλυθεί η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση αρπακτικής ιδιοτέλειας, με την ασυγκράτητη εισβολή εκατομμυρίων προσφύγων πολέμου και οικολογικής καταστροφής (με την ερημοποίηση της Αφρικής από πολυεθνικούς αγοραστές κυβερνήσεων και εξολοθρευτές καλλιεργειών, γαιών και πληθυσμών).

«Σύμμαχοι», «Εταίροι», Εχθροί, όλοι βιάζονται!...

Να τελειώνουνε, συνοπτικά, μ’ αυτή την ελληνική εκκρεμότητα, προτού αρχίσει ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, που είναι η συνήθης διέξοδος των απειλούμενων κραταιών και για τον οποίο πυρετωδώς οι «σύμμαχοι» ετοιμάζονται και προετοιμάζουν την διεθνή κοινή γνώμη, με καταιγιστική προπαγάνδα ψευδολογίας και διαστρέβλωσης.
΄Ετσι, το κλασσικό μας νανούρισμα «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» πάει, μας ετελείωσε. Και ξυπνούμε αγκαλιά με την γυμνή, αποκρουστική αλήθεια: Είμαστε αυτό που σωστά προσδιόρισε ένας υπερήφανος Έλληνας Πρόεδρος: Ανάδελφο Έθνος. Που «πατήθηκε» από σαρκοβόρα αρπακτικά.

Τα «εθνικά» δόγματα, που επί εβδομήντα χρόνια γάνωναν τα μυαλά με δημαγωγικές αυταπάτες – «ανήκομεν εις την Δύσιν!», «εις την συμμαχίαν του ΝΑΤΟ!», «εις την Ευρωπαϊκήν ΄Ενωσιν!» - απογυμνώθηκαν πια (στα μάτια όσων δεν αλληθωρίζουν) στην ωμή κτητική σημασία τους: Τους ανήκουμε! Είμαστε κτήματά τους και μπορούν να αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς. Και εναντίον μας. Και δεν έπαψαν να το κάνουν αδίστακτα στη διαδρομή των χρόνων.

Την τελευταία ελπίδα, υπερήφανης εξόδου από τον θανατερό κλοιό, επούλησε κάποιος Τσίπρας, που υπέκλεψε την εμπιστοσύνη και θανάτωσε το αγωνιστικό φρόνημα του λαού και το παγκόσμιο ρεύμα αλληλεγγύης που είχε εμπνεύσει.

Η εκλογή ενός Κυριάκου, στην ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ολοκλήρωσε την καταστροφή, αποκλείοντας και την δυνατότητα μιας πατριωτικής συσπείρωσης σε εθνικό μέτωπο, ( με ψιλοκοσκίνισμα του διαθέσιμου πολιτικού προσωπικού για μεταβατικό σχήμα, υπό προσωπικότητα εγνωσμένης πείρας, φιλοπατρίας και ανιδιοτέλειας), για την σοβαρή, πατριωτική αντιμετώπιση των δυναστών-δανειστών, στην υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων.

Μ’ αυτά στο λογαριασμό και στους ώμους τα βάρη μη βιώσιμου χρέους, ανεργίας, φοροληστείας και ξεσπιτώματος, εδώ κάτω στον πάτο, στις πύλες της Κόλασης, θα αφήσουμε κάθε ελπίδα, κατά την επιγραφή του Δάντη, ή τι άλλο μας μένει;

Ρεαλιστικά, δεν υπάρχουν πια, για ακέφαλο πλήθος, πολλές επιλογές. Υπάρχει η δυνατότητα της φυγής, για όσους το μπορούν. Υπάρχει και η βεβαιότητα του θανάτου, στην εξαθλίωση. Και υπάρχει τέλος η αβεβαιότητα του αγώνα, που όμως είναι καθ’ εαυτόν μαζί πηγή και δικαίωση της ζωής. Αυτό εδίδαξαν παλιά οι πρόγονοί μας και πρόσφατα τα ωραία, ηρωικά κορίτσια, στο πολιορκημένο Κουρδικό χωριό Κομπάνι της Συρίας. Που νίκησαν!

Ο αγώνας θα είναι στην αφετηρία του αναγκαστικά ατομικός, εσωτερικός και οδηγεί στον συλλογικό, με την πρόσμιξη στο καμίνι της κοινής πύρινης εμπειρίας. Αρχίζει με την αποβολή του φορτίου λίπους του εκφυλισμού –σωματικού και εγκεφαλικού. Που σημαίνει αφ’ ενός την επιστροφή στην πατρογονική ιεράρχηση των αξιών της ζωής και στην λιτοδίαιτη ολιγάρκεια. Και αφ’ ετέρου το καθάρισμα του μυαλού από τις τοξίνες: ιδεολογικές αγκυλώσεις, πολιτικές ετικέτες, θολό λεξιλόγιο, απατηλούς ευφημισμούς. Ένα σύνολο σκουριασμένων και παραφθαρμένων εργαλείων σκέψης και έκφρασης, που μας κληροδότησε ο ξενοκίνητος εμφύλιος, και τα οποία σκοτίζουν την κρίση και εμποδίζουν την απελευθερωτική πατριωτική ενότητα.

Επειδή τελικά, εδώ που βρισκόμαστε, η έντιμη και αβίαστη λογική επιτάσσει την ορθολογική ανάλυση των κληρονομικών τραυμάτων ενός αδελφοκτόνου εμφυλίου πολέμου, από απογόνους εξ ίσου τώρα δυναστευόμενους και μάλιστα από τον ίδιο κατακτητή και «συμμάχους». Και συνακόλουθα υπαγορεύει τη διάκριση των συγκατοίκων της ίδιας υπόδουλης πατρίδας σε μόνο δυο παρατάξεις: Τους ΄Ελληνες πατριώτες και τα ξενόδουλα παράσιτα. Η θολή και εκπορνευμένη διάκριση σε «αριστερά» και «δεξιά» (αντί της κυριολεξίας Δημοκρατία- Ολιγαρχία) πρέπει -κατά την άποψη του γράφοντος- να πάρει τη θέση της στον κάδο των τοξικών απορριμμάτων, μαζί με το «Σύμμαχοι» και «Εταίροι».

Αλήθεια, Ουσία, Κυριολεξία, είναι δυνάμεις επαναστατικές, απελευθερωτικές. Γι’ αυτό διώκονται και δολοφονούνται στην επικράτεια του « Μεγάλου Αδελφού». Πιστή προσήλωση σ’ αυτές είναι το πρώτο αναγκαίο βήμα αγώνα για την εθνική επιβίωση και ανόρθωση, σε ελευθερία και αξιοπρέπεια. Τα επόμενα θα ακολουθήσουν αυθόρμητα.

Πηγή εφημ. "Το Παρόν"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Αγνοούν τον Ομπάμα οι Τούρκοι και πυροδοτούν μη ελεγχόμενες εξελίξεις

Συνεχίζουν να βομβαρδίζουν τους Κούρδους στην Συρία

Τουρκικά αυτοκινούμενα πυροβόλα βάλλουν. Η Άγκυρα αγνόησε της ΗΠΑ και συνέχισε να βομβαρδίζει τους Κούρδους στην Συρία

Οι βομβαρδισμοί που εξαπέλυσε χθες η Τουρκία εναντίον κουρδικών περιοχών στη βόρεια Συρία συνεχίζονται σήμερα κατά διαστήματα, ανακοίνωσε το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Στόχος των βομβαρδισμών είναι μια αεροπορική βάση και άλλες θέσεις που έχουν καταλάβει οι κουρδικές δυνάμεις από τους αντάρτες στη Συρία.

Οι βομβαρδισμοί του τουρκικού πυροβολικού έχουν προκαλέσει από χθες βράδυ τον θάνατο δύο ανθρώπων και τον τραυματισμό επτά στις τάξεις των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων στις οποίες μετέχουν άραβες μαχητές και Κούρδοι της Συρίας με επικεφαλής την πολιτοφυλακή YPG (Μονάδες Προστασίας του Κουρδικού Λαού), σύμφωνα με τον διευθυντή του Παρατηρητηρίου Ραμί Αμπντέλ Ραχμάν.

Οι βομβαρδισμοί εντάθηκαν μετά τα μεσάνυχτα και συνεχίζονται σήμερα κατά διαστήματα, κυρίως σε περιοχές που ελέγχονται από τις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις μεταξύ του στρατιωτικού αεροδρομίου της πόλης Μέναγ και της πόλης Ντέιρ Τζαμάλ”, νοτιότερα.

“Δεκάδες οβίδες του τουρκικού πυροβολικού ερρίφθηκαν σε χωριά γύρω από τις περιοχές Αζάζ και Αφρίν, προκαλώντας υλικές ζημιές”, δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο δημοσιογράφος Μουσταφά ‘Αμπντι που παρακολουθεί από κοντά την κατάσταση στη βόρεια Συρία. Ο ‘Αμπντι πρόσθεσε ότι ο τουρκικός στρατός βομβάρδισε την πόλη Μέναγ και το στρατιωτικό αεροδρόμιό της, την πόλη Μαλκίγια στο νότιο τμήμα της περιοχής Αζάζ και την πόλη Μαζράα στην περιοχή Αφρίν (δυτικά).

Οι Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις είχαν καταφέρει να πάρουν τον έλεγχο πριν από μερικές ημέρες του στρατιωτικού αεροδρομίου στο Μινίγ έπειτα από σκληρές μάχες με ισλαμιστικές και άλλες οργανώσεις ανταρτών.
Η Τουρκία ζήτησε χθες από τη συριακή κουρδική πολιτοφυλακή YPG να αποχωρήσει από περιοχές που κατέλαβε στη βόρεια επαρχία του Χαλεπίου τις τελευταίες ημέρες.

Η ‘Αγκυρα θεωρεί το Κόμμα Δημοκρατικής Ένωσης (PYD) και την πολιτοφυλακή YPG των Κούρδων της Συρίας “τρομοκρατικές” οργανώσεις, στενά συνδεδεμένες με τους κούρδους αντάρτες του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (ΡΚΚ) στην Τουρκία.
Μάχες μαίνονταν σήμερα μεταξύ κουρδικών δυνάμεων και ανταρτών στα περίχωρα της πόλης Ταλ Ριφάατ, νοτιότερα, μεταξύ Αζάζ και Χαλεπίου.

Η πόλη Ταλ Ριφάατ, η οποία μαζί με τη Μαρέα και Αζάζ είναι το μεγάλο προπύργιο των ανταρτών στην περιοχή του Χαλεπίου, αποτέλεσε στόχο 20 και πλέον ρωσικών αεροπορικών επιδρομών χθες. Οι κυβερνητικές δυνάμεις βρίσκονται άλλωστε μόλις 3 χλμ. από τη νότια πλευρά της πόλης.

Προειδοποίηση της Ουάσιγκτον στον Ερντογάν: Σταματείστε να κτυπάτε τους Κούρδους

Οι Ηνωμένες Πολιτείες προέτρεψαν χθες το βράδι την Τουρκία να σταματήσει τα πλήγματα εναντίον των δυνάμεων των Κούρδων της Συρίας αλλά και εναντίον των ενόπλων δυνάμεων του συριακού καθεστώτος, στον βορρά της χώρας αυτής.

“Πιέσαμε τους Κούρδους της Συρίας και τις άλλες δυνάμεις που συνδέονται με το PYD (το κουρδικό Κόμμα Δημοκρατικής Ένωσης) να μην επωφεληθούν από την σύγχυση για να καταλάβουν νέα εδάφη. Είδαμε επίσης πληροφορίες αναφορικά με πυρά πυροβολικού από την τουρκική πλευρά των συνόρων και προτρέψαμε την Τουρκία να τα σταματήσει”, είπε ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Τζον Κίρμπι.

Ο Μπάιντεν τηλεφώνησε στον Νταβούτογλου

Η κατάσταση στα σύνορα της Τουρκίας με τη Συρία χαρακτηρίζεται πλέον εκρηκτική και στην Ουάσιγκτον εκφράζουν φόβους για γενικευμένο πόλεμο με τη συμμετοχή των συμμάχων τους στην περιοχή, μία εξέλιξη που θα εξυπηρετήσει απόλυτα τους τζιχαντιστές του ISIS.

Αμερικανοί αξιωματούχοι έχουν επικοινωνήσει με την τουρκική κυβέρνηση και τους ηγέτες των Κούρδων της Συρίας και έχουν απαιτήσει άμεση αποκλιμάκωση, καθώς υπάρχουν πληροφορίες ότι έχουν ατονίσει οι επιθέσεις εναντίον του κοινού τους εχθρού, που είναι ο ISIS.

Σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση του Λευκού Οίκου, ο αντιπρόεδρος Τζόζεφ Μπάιντεν συνομίλησε τηλεφωνικά με τον πρωθυπουργό της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου για να συζητήσει μαζί του την επιδείνωση των συνθηκών ασφάλειας και της ανθρωπιστικής κατάστασης στη βόρεια Συρία.

Ο κ. Μπάιντεν υπογράμμισε στον Τούρκο πρωθυπουργό ότι είναι επιτακτική ανάγκη η αποκλιμάκωση στην περιοχή, αναφέρει η ανακοίνωση.

Reuters, Sputnik, Γαλλικό Πρακτορείο, Αθηναϊκό Πρακτορείο, WWW.AMNA.GR., Βηρυτός, Λίβανος
Πηγή MIgnatiou


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Πως ο Ταγίπ προετοιμάζει το έδαφος για εισβολή στη Συρία

Το άκρως εμπρηστικό άρθρο φιλοκυβερνητικής εφημερίδας, που καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η Τουρκία πρέπει να επέμβει στρατιωτικά

Από τη Δήμητρα Αθανασοπούλου

Αν κάθε πόλεμος, όταν πλησιάζει, παρουσιάζεται σαν μια αναπόφευκτη πράξη αυτοάμυνας απέναντι σε έναν μανιακό δολοφόνο, όπως έγραφε ο Τζορτζ Οργουελ, η Τουρκία μοιάζει να θέλει να παρουσιάσει το συριακό καθεστώς ως την απόλυτη απειλή. Για να μπορεί να το εξουδετερώσει δίχως ανθρωπιά, αλλά με... επιχειρήματα, εκμεταλλευόμενη για ακόμη μία φορά την ανθρώπινη δυστυχία και με φόντο, όμως, πλέον τη μεγάλη έξοδο των Σύρων από το Χαλέπι. Ποιος ο ρόλος της Τουρκίας στον συριακό εμφύλιο σπαραγμό; Πρέπει να επέμβει η Τουρκία απευθείας στη Συρία; Θα μπει ανοικτά σε έναν πόλεμο; Θα προβεί σε ριζοσπαστικές κινήσεις από τη στιγμή που εκτιμά ότι η κατάσταση ως έχει σήμερα συνιστά απειλή για την Αγκυρα; Τα παραπάνω ερωτήματα έθεσε ο Ιμπραχίμ Καραγκιούλ, γενικός διευθυντής της φιλοκυβερνητικής εφημερίδας «Γενί Σαφάκ», για να απαντήσει χωρίς ενοχές θετικά μέσα από ένα τουλάχιστον προκλητικό δημοσίευμα που επιβεβαιώνει ότι δεν υπάρχει τίποτε πιο ανήθικο από τον πόλεμο, όπως είχε υποστηρίξει ο Γάλλος εμπνευστής του σαδισμού Μαρκήσιος ντε Σαντ.

Η Αγκυρα μοιάζει να έχει θέσει ως βασικό στόχο την ανατροπή του Ασαντ και τα τουρκικά μίντια που υποκλίνονται στον Ερντογάν στηρίζουν ποικιλοτρόπως αυτές τις επεκτατικές βλέψεις του τουρκικού καθεστώτος.

Ο συλλογισμός

Ο Ιμπραχίμ Καραγκιούλ αναρωτιέται αν σε μια Συρία που έχει καταληφθεί από τη Ρωσία και το Ιράν θα τελειώσει ο πόλεμος που γινόταν δι' αντιπροσώπων μέσω των διαφόρων οργανώσεων και θα αρχίσει ένας νέος πόλεμος μεταξύ των κρατών. Μέσα από έναν μακρύ, πλην πολεμοχαρή, συλλογισμό, καταλήγει ότι η Τουρκία θα πρέπει να επέμβει στρατιωτικά στη Συρία και να γίνει παράγοντας που θα καθορίσει την επίλυση του ζητήματος στην περιοχή. Για ποιον λόγο; Για να μην αποδεχθεί την υλοποίηση των σχεδίων της Μόσχας και της Τεχεράνης, «τα οποία θα δημιουργήσουν μια Συρία που θα απειλεί την Τουρκία και θα μετατρέψουν τη γειτονική χώρα σε ένα κράτος-στρατόπεδο, από το οποίο θα γίνονται επιθέσεις εναντίον της Τουρκίας τις επόμενες δεκαετίες».

Ο Τούρκος φιλοκυβερνητικός δημοσιογράφος στο εκτενές άρθρο, που μοιάζει να διεκδικεί μια θέση στην παγκόσμια Ιστορία ως ακόμη ένα κείμενο-δεκανίκι άνισου, πλην ανελέητου πολέμου, ξετυλίγει μια σειρά επιχειρημάτων -ακόμη και νομικών, όπως λέει- για μια στρατιωτική επέμβαση, υπογραμμίζοντας ξανά και ξανά την επικίνδυνη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί. Παρουσιάζει ως μονόδρομο τον πόλεμο για την Τουρκία, έτσι ώστε να μην παραδώσει την εθνική κυριαρχία της, την εσωτερική ασφάλειά της και την εδαφική ακεραιότητά της σε περιφερειακές και διεθνείς συμμαχίες. Δεν λείπουν και οι αναφορές στις επιθέσεις του PKK, «που έχουν ξεπεράσει τον χαρακτήρα των τρομοκρατικών επιθέσεων και έχουν αποκτήσει χαρακτήρα επιχειρήσεων κατάληψης και ελέγχου περιοχών», για να καταλήξει, «δίχως ντροπή», στο συμπέρασμα ότι αν η Τουρκία επιτρέψει να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, τότε θα κληθεί να αντιμετωπίσει δεκάδες οργανώσεις. Καταληκτικό επιχείρημα; Οι αποφάσεις που θα λάβει η γείτονα χώρα θα καθορίσουν το μέλλον της Τουρκίας, καθώς εάν η Τουρκία δεν επέμβει, θα υποχρεωθεί να συζητήσει το θέμα του διαμελισμού της.

Υποστηρίζει ότι η Τουρκία πολεμά ήδη με τη Ρωσία και το Ιράν και πως η τύχη της έχει ταυτιστεί με την τύχη της Συρίας, ενώ την ίδια στιγμή το Ιράν δεν έχει κανέναν δεσμό με τη Συρία. Κατηγορεί το Ιράν και τη Ρωσία ότι, παρόλο που δεν έχουν υποστεί ζημιά από αυτόν τον πόλεμο, αφού δεν συνορεύουν με τη Συρία, «έχουν εγκατασταθεί σε αυτήν και την έχουν καταλάβει. Τώρα της δίνουν τη μορφή που θέλουν, την ανασχεδιάζουν, κάνουν δημογραφικές αλλοιώσεις και δημιουργούν ένα κράτος από το οποίο θα απειλείται και θα δέχεται επιθέσεις η Τουρκία». Για τους υποστηρικτές του Ερντογάν, ο πόλεμος που διεξάγουν Μόσχα και Τεχεράνη στη Συρία είναι, στην πραγματικότητα, ένας πόλεμος εναντίον της Τουρκίας. Διασαφηνίζει ωστόσο ότι η Τουρκία δεν θα κηρύξει φυσικά τον πόλεμο σε αυτές τις δύο χώρες. Δεν θα επιτρέψει όμως ούτε να μετατραπεί η Συρία σε ένα κράτος-στρατόπεδο, από το οποίο θα γίνονται επιθέσεις εναντίον της Τουρκίας.

Η έμμεση ομολογία και η αποδόμηση

Με βασικό επιχείρημα ότι δεν έχει μείνει τίποτα από την παλιά Δαμασκό και πως πλέον εκεί τα πάντα ανασχεδιάζονται, με αποτέλεσμα η νέα κατάσταση να αποτελεί ευθεία απειλή για τη Συρία, ο πόλεμος παρουσιάζεται σαν κάτι το αναπόδραστο. «Το ξέρω ότι όλα τα παραπάνω κάποιοι θα τα χαρακτηρίσουν ως πολεμοκαπηλεία» γράφει ο Τούρκος δημοσιογράφος, που εκφράζει τις κυβερνητικές θέσεις. Στην πραγματικότητα, μέσα από την προσπάθειά του να προλάβει εκείνους που θα τον κατηγορήσουν, ομολογεί εμμέσως την πράξη της πολεμοκαπηλείας και αποδομεί ο ίδιος τα λεκτικά όπλα του φιλοπόλεμου τουρκικού καθεστώτος. Εξάλλου, ο πόλεμος εναντίον μιας ξένης χώρας συμβαίνει μόνον όταν οι τάξεις με το χρήμα εκτιμούν ότι θα βγάλουν κέρδος από αυτόν, όπως έγραφε ο Οργουελ. Για κανέναν άλλον λόγο, για καμία ωραία Ελένη.

Κροκοδείλια δάκρυα για τους πρόσφυγες

Η Τουρκία δείχνει να ενορχηστρώνει έναν πόλεμο πάνω στον ήδη υπάρχοντα και τον ξεριζωμό. Η γείτονα χώρα χρησιμοποιεί τη φυγή εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων από το Χαλέπι προς την Τουρκία και τις ανθρώπινες τραγωδίες που θα ακολουθήσουν, μετά την κατάληψη της πόλης από τη Ρωσία και το Ιράν, ως έναν από τους βασικούς λόγους στρατιωτικής παρέμβασης στη Συρία. Η ανθρωπιστική κρίση, αντί να γίνει αιτία επίδειξης ενός μεγαλείου ψυχής, γίνεται όχημα πολέμου. «Ολα αυτά είναι ζωτικής σημασίας ερωτήματα και οι απαντήσεις που θα δοθούν, καθώς και οι εξελίξεις που θα ακολουθήσουν στην περιοχή, θα αφήσουν τα ίχνη τους και θα καθορίσουν την ιστορική πορεία των κρατών της περιοχής» γράφει ο Τούρκος δημοσιογράφος. Και η κατεξοχήν ειρωνεία μέσα στο προκλητικό κείμενο του Ιμπραχίμ Καραγκιούλ; «Οσοι δεν αντιλαμβάνονται πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση σήμερα, θα υποχρεωθούν αύριο να δικαστούν από την Ιστορία» σημειώνει ο πολεμοκάπηλος διευθυντής του φιλοκυβερνητικού εντύπου, σαν να έχει βαλθεί να αποδείξει ότι η Ιστορία δεν είναι παρά ένα σφαγείο. Μόνο που σε αυτό το σφαγείο που λέγεται Ιστορία, για άλλη μια φορά πρωταγωνιστικό ρόλο διαδραματίζει η Τουρκία.

Πηγή "Δημοκρατία"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Μέσα στον πανικό του το Βερολίνο υποχωρεί καίγοντας γη στην Ευρώπη

Του Μάκη Ανδρονόπουλου

Η Γερμανία με το που στήθηκε στα πόδια της μετά τον πόλεμο, άρχισε να σκέφτεται όπως πριν. Τουλάχιστον η οικονομικο-πολιτική ελίτ. Τα ήθελε όλα, όλα όσα το φαντασιακό της θεωρούσε ότι δικαιούται!… Το «γερμανικό θαύμα» επιτελέστηκε με απίστευτα έξυπνη και επίμονη αμερικανική πολυδιάστατη στήριξη, στο πλαίσιο της στρατηγικής ανάσχεσης της σοβιετικής επιρροής.

Η Γερμανία φούσκωσε και πέτυχε με την Οστπολιτίκ να δημιουργήσει εκείνες τις συνθήκες που οδήγησαν στην Πτώση του Τείχους και την ενοποίησή της. Εκμεταλλευόμενη τις γαλλικές φοβίες και την συνεχώς αυξανόμενη οικονομική της ισχύ πέτυχε να επικυριαρχήσει στην Συμφωνία των Ηλυσίων (γαλλογερμανικός άξονας). Ήταν και εκείνη η ατυχής δήλωση του Μπους για partners in leadership (εταίροι στην ηγεμονία) και τα μυαλά στο Βερολίνο πήραν αέρα.

Κρυμμένη πίσω από τον γαλλικό φανφαρονισμό του Σαρκοζί και την ηχηρή υποταγή του Ολάντ, η Γερμανία πέτυχε να διαφεντεύει ολόκληρη την ευρωζώνη δημιουργώντας ένα χρηματο-οικονομικό σύστημα που εξυπηρετούσε τα συμφέροντά της εις βάρος των υπολοίπων. Η «μηχανή» δούλευε και η Γερμανία κατέστη μεγάλη γεωοικονομική δύναμη. Ασυγκράτητη πλέον η γερμανική οικονομικο-πολιτική ελίτ φαντασιώθηκε πως βάζοντας την οργάνωση και την τεχνολογία και η Ρωσία τις πρώτες ύλες και τα εργατικά χέρια θα ήλεγχε την Heartland. Η Ουάσιγκτον αυτά, μόλις περάσει κάποιος μια γραμμή, τα κόβει μαχαίρι. Το έκαναν στην Ουκρανία και σε μια δημιουργική συνεννόηση με τη Μόσχα, τράβηξαν μια νέα γραμμή ασφαλείας, από πάνω μέχρι κάτω. Από πάνω με την εξαγορά της Nokia από την Microsoft, μέχρι τους πυραύλους και τις βάσεις στην Πολωνία, τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία. Τώρα διευθετούνται τα κάτω (Τουρκία, Κουρδιστάν, Συρία κ.ο.κ.).

Στο μεταξύ, οι Αμερικανοί αντιλαμβάνονται πως το παγκόσμιο χρέος έχει φτάσει τα 199 τρισ. δολάρια και ισοδυναμεί με 286% του παγκοσμίου ΑΕΠ, δηλαδή, η φούσκα πάει να σκάσει. Ο μόνος τρόπος να λυθεί το πρόβλημα είναι ο πληθωρισμός, ο οποίος συναντάει δύο εμπόδια: την τεχνολογία και το Βερολίνο. Με την πρώτη δεν μπορούν να κάνουν τίποτε και δεν θέλουν. Με το Βερολίνο όμως μπορούν. Δυστυχώς, οι του κυρίου Σόιμπλε δεν καταλαβαίνουν. Δεν κατάλαβαν με την Siemens, ούτε με την Volkswagen, αλλά θα καταλάβουν τώρα με την Deutsche Bank την πιστοληπτική ικανότητα της οποίας υποβάθμισε η Standard & Poor’s από Α- σε ΒΒΒ+.

Σε ότι αφορά την Ευρώπη, τα πάντα αλλάζουν (θα το αναλύσουμε σύντομα). Η Ουάσιγκτον έστησε στα πόδια του τον Ολάντ και έχουν βάλει τον Κάμερον να σπάει τα νεύρα της κυρίας Μέρκελ με το δημοψήφισμα. Στον ευρωπαϊκό νότο οι αλλαγές είναι ραγδαίες και το Βερολίνο πανικόβλητο και από το προσφυγικό, επιχειρεί μια τακτική υποχώρηση καίγοντας γη και ενίοτε βγάζοντας το άχτι του στην Ελλάδα. Αλλά ο πόλεμος θα είναι διαρκείας, όπως έχουμε κατ΄ επανάληψη γράψει, και θα τον χάσουν οι Γερμανοί και αυτή τη φορά θα τον πληρώσουν μέχρι δεκάρας.

ΥΓ: Η ατάκα του κ. Πολ Τόμσεν στο άρθρο που έγραψε στο blog του ΔΝΤ, σύμφωνα με την οποία «Για να πετύχει τον φιλόδοξο μεσοπρόθεσμο στόχο της για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ, η Ελλάδα θα πρέπει να πάρει μέτρα της τάξης περίπου του 4-5 τοις εκατό του ΑΕΠ. Δεν μπορούμε να δούμε πώς μπορεί να το πετύχει αυτό η Ελλάδα χωρίς σημαντικές εξοικονομήσεις στις συντάξεις» έχει κι άλλη ανάγνωση, για όσους έχουν τελειώσει την πρώτη δημοτικού στα οικονομικά. Επειδή ζητά μέτρα 8 με 9 δισ. ευρώ για να επιτευχθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι μέχρι το 2018, πράγμα που δεν γίνεται διότι ισοδυναμεί με ολική αφυδάτωση (μουμιοποίηση) της ελληνικής οικονομίας, μπορεί να απευθύνεται στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες για να συνέλθουν και να κλείσουν την αξιολόγηση και να λύσουν το θέμα του χρέους οριστικά, διότι υπάρχουν εκκρεμότητες της Αυτοκρατορίας στην Ανατολική Μεσόγειο που πρέπει να ρυθμιστούν τώρα. Άλλωστε, τα «εισιτήρια» για το ταξίδι στην Περσία δεν τα πήραμε από το ίντερνετ … και ο νοών νοείτο.

Πηγή Μάκης Ανδρονόπουλος


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Αιγαίο: Ο λύκος θα φυλάει τα πρόβατα!

Μήπως να εκχωρήσουμε και στον Εσκομπάρ 
την αντιμετώπιση του προβλήματος των ναρκωτικών;

Η πάγια στρατηγική ασφάλειας της χώρας έγινε κουρνιαχτός στο λεπτό. Εκπτωση εθνικής κυριαρχίας, που φέρνει κινδύνους. Ο τσιλιαδόρος των Εξαρχειωτών περιθωριακών την αφιέρωσε στους τρεις νεκρούς ήρωές μας (!), που έχασαν τη ζωή τους υπερασπιζόμενοι τα θαλάσσια σύνορα, τα οποία κατά τον πρόεδρο της Τασίας δεν υπάρχουν. Και, όχι, το κράτος του Φίλη, της Τασίας, του Πάνου δεν διέταξε εθνικό πένθος, τουλάχιστον έως τώρα που γράφω. Οι ψυχοπονιάρηδες διεθνιστές οσποδάροι του «κουαρτέτου» γιατί να βάλουν μεσίστιες τις σημαίες για Ελληνες αξιωματικούς;

Παράνοια. Ο Ερντογάν σφάζει ανθρώπους αγκαλιά με το ISIS και προκαλεί τα κύματα των προσφύγων. Οι πρόσφυγες, μαζί με στίφη μουσουλμάνων λαθρομεταναστών από την Ασία και την Αφρική, μαζεύονται στην Τουρκία, όπου το κράτος-συμμορία του Ερντογάν τούς γδέρνει σαν αρνιά στο κουρμπάν μπαϊράμ. Χιλιάδες δολάρια το κεφάλι. Ηδη, άλλα 2.000.000 περιμένουν. Ο Ερντογάν απείλησε ευθέως τη Μέρκελ και ξεφτίλισε με αλαζονεία γκάνγκστερ τον Γιούνκερ, λέγοντας πως, άμα δεν του ακουμπάνε δισεκατομμύρια ετησίως, θα ξαμολήσει μέσω Ελλάδος τα θύματα της τρομοκρατίας και του δουλεμπορίου του.

Αντί η Ευρώπη, οι ΗΠΑ και η Ρωσία να κάνουν ίσωμα τη χώρα του και να γονατίσουν τον ισλαμοφασίστα δουλέμπορο και συνεργό των τρομοκρατών αποκεφαλιστών που πετάνε ανθρώπους από ταράτσες, έχουν σκλαβοπάζαρα, καταστρέφουν μνημεία, παιδεραστές και βιαστές... Αντί η Ελλάδα να καταγγείλει τον ένοχο, τρίβοντας στα μούτρα της Ε.Ε., του ΟΗΕ και μεγάλων δυνάμεων τα τεκμήρια των τουρκικών εγκλημάτων, έγινε το απίστευτο: Ανέλαβε -λέει- το ΝΑΤΟ, μαζί με εμάς και την Τουρκία, να αντιμετωπίσει το πρόβλημα.

Να εκχωρήσουμε και στο καρτέλ του Μεντεγίν, στους επιγόνους του Εσκομπάρ, την αντιμετώπιση του προβλήματος των ναρκωτικών, και σε Κοσοβάρους νταβατζήδες την καταπολέμηση του trafficking πορνών.
Το ΝΑΤΟ, όταν δεν αβαντάρει τα μεμέτια, στην καλύτερη περίπτωση νίπτει τας χείρας του. Γι' αυτό ποτέ δεν θέλαμε να του εκχωρήσουμε το γενικό κουμάντο, και μάλιστα σε κάτι τόσο σοβαρό και σε διαδικασίες όπου η Τουρκία θα ανακατεύεται. Ο Γαργαντούας πρωταθλητής του Stratego διαβεβαιώνει ότι οι Τούρκοι θα κάνουν τη δουλειά τους από κει, εμείς από δω, και κουμανταδόροι οι Γερμανοί.

Μα, οι Τούρκοι, μόλις τώρα, πάνω στο νωπό αίμα των παλικαριών μας, έβγαλαν νότα και αμφισβητούν την ελληνική κυριαρχία σε νησί στη μέση του Αιγαίου, στην Κίναρο!
Τι συμβαίνει στ' αλήθεια; Εν όψει εισβολής από Σαουδάραβες και άλλα καλόπαιδα στη Συρία και της κλιμάκωσης με τη Ρωσία, το ΝΑΤΟ θέλει να αναπτύξει δυνάμεις στο Αιγαίο και μπροστά στα Στενά. Αλλοθι, λοιπόν, το Μεταναστευτικό για το ΝΑΤΟ, ενώ Γερμανοί και ΗΠΑ ετοιμάζονται να δώσουν στα μεμέτια κάτι δικό μας σε Αιγαίο, Θράκη και κυρίως Κύπρο, ως λύτρα στον εκβιασμό του δουλεμπόρου Ερντογάν. Θα του δώσουν λεφτά και ελληνική κυριαρχία.

Από την άλλη, η κατσαπλιάδικη, κουτοπόνηρη τακτική του Τσίπρα να εκβιάσει την Ευρώπη με το Μεταναστευτικό οδηγεί σε de facto κλείσιμο των ευρωπαϊκών συνόρων, που μετατέθηκαν πλέον στην ελληνοσκοπιανή μεθόριο. Μας μένουν αμανάτι πλήθη απρόσκλητων μουσαφιραίων και θα γίνει του hot spot το κάγκελο. Είμαστε ήδη η πίσω αυλή της Ευρώπης, οπότε, άμα αρχίσουν να φέρνουν και τίποτα παλιά ψυγεία, σκασμένα λάστιχα και μπαταρισμένους καναπέδες, μην παρεξηγηθείτε.

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης
Δικηγόρος
Πηγή "Δημοκρατία"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Η κατάρρευση των ισλαμιστών κορυφώνει την κρίση στη Συρία

Του Περικλή Νεάρχου
Πρέσβυ ε.τ.

Φαίνεται παράδοξο και οξύμωρο, είναι όμως πραγματικότητα. Η κατάρρευση των ισλαμιστών που βρίσκεται σε εξέλιξη στη Βόρεια και Νότια Συρία, κάτω από τους ρωσικούς βομβαρδισμούς και την επέλαση του συριακού στρατού και των συμμάχων του, κορυφώνει την κρίση στη Συρία. Ο λόγος είναι προφανής. Η διαφαινόμενη συντριβή των ενεργούμενων και οι συνέπειες που απορρέουν από την ήττα τους αναγκάζουν τους παρασκηνιακούς πρωταγωνιστές να βγουν στο προσκήνιο και να προσπαθούν να ανασχέσουν την εξέλιξη των γεγονότων, απειλώντας με γενικότερη σύγκρουση.

Πρώτη από όλους, βεβαίως, η Άγκυρα. Η εμπλοκή της στον πόλεμο της Συρίας έμεινε για πολύ καιρό στη σκιά, παρά το γεγονός ότι τουλάχιστον στη Βόρεια Συρία, που ανεδείχθη στο σημαντικότερο έρεισμα των ισλαμιστών, ο ρόλος της ήταν πρωταγωνιστικός και καθοριστικός. Μέσα από αυτή διήλθαν ο κύριος όγκος των ξένων μαχητών, βαρύς εξοπλισμός και ο κάθε είδους εφοδιασμός. Μέσα στον κοινό ευρύτερο στόχο της ανατροπής του καθεστώτος Άσαντ και της επιβολής ενός ισλαμικού καθεστώτος, στηριζόμενου στη σουνιτική πλειοψηφία του πληθυσμού, η Τουρκία επεδίωκε τους δικούς της ιδιαίτερους στόχους:

• - Την αρπαγή σημαντικού μέρους της βόρειας Συρίας, με πρόσχημα την μικρή τουρκμενική μειονότητα
• - Τη δημιουργία προϋποθέσεων για την κατασκευή αγωγού φυσικού αερίου που θα μετέφερε, υπό τον έλεγχό της, φυσικό αέριο από το Κατάρ στις ακτές της Μεσογείου και στην Ευρώπη. Το έργο αυτό εντασσόταν στους μεγαλεπήβολους αμερικανικούς σχεδιασμούς για την υποκατάσταση του αντίστοιχου φυσικού αερίου που προμηθεύεται η Ευρώπη από τη Ρωσία.
• - Τον διεμβολισμό της Αυτόνομης Κουρδικής Περιοχής στη Συρία, που δίνει μία νέα, μεγάλη ώθηση στην ιδέα της δημιουργίας ανεξάρτητου κουρδικού εθνικού κράτους.
• - Την προώθηση της γεωπολιτικής και στρατηγικής παρουσίας της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή, στο πλαίσιο της φιλόδοξης νεοοθωμανικής πολιτικής της γείτονος για ανάδειξή της σε περιφερειακή δύναμη.

Η ρωσική παρέμβαση ανέτρεψε καταλυτικά τα δεδομένα. Οι βαρβαρότητες των ισλαμιστών και η αποκάλυψη του πραγματικού τους προσώπου δεν άφησαν πολλά περιθώρια για την παρουσίασή τους ως δημοκρατικής αντιπολιτεύσεως που αντιμαχόταν τον «δικτάτορα» Άσαντ. Ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός (FSA), ο οποίος εκπροσωπούσε, υποτίθεται, μία δυτικόφιλη «δημοκρατική» αντιπολίτευση, υποσκελίσθηκε γρήγορα από τις ακραίες ισλαμικές οργανώσεις που κυριάρχησαν στο πεδίο της μάχης σε στενή συνεργασία με την Τουρκία, τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ.

Η αμερικανική πολιτική, που είχε συμμετάσχει ενεργά στην ανάπτυξη του ισλαμικού κινήματος στη Συρία με τις γνωστές συγκεκαλυμμένες μεθόδους, αποβλέποντας στην ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ, βρέθηκε σε αμηχανία. Η ρωσική παρέμβαση απεσόβησε την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ και δημιούργησε προϋποθέσεις για στρατηγική αντεπίθεση.

Οι περιφερειακοί σύμμαχοι των ΗΠΑ άσκησαν πιέσεις για αμερικανική απάντηση. Ποιο νόημα θα είχε όμως μία αμερικανική επέμβαση, που θα δημιουργούσε και κινδύνους παγκοσμίου πολέμου;
Να ανατρέψει το καθεστώς Άσαντ, για να βάλει στη θέση του τους ακραίους ισλαμιστές;
Το δίλημμα αυτό δεν τίθεται για την Τουρκία, το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία. Αυτοί έχουν εκλεκτική συγγένεια και στενούς δεσμούς με τους ακραίους ισλαμιστές και κοινό παρονομαστή και στόχο την προώθηση του σουνιτικού Ισλαμισμού στη Μέση Ανατολή.

Η αντίφαση αυτή αναχαίτισε μέχρι σήμερα τις πιο ακραίες δυνάμεις των ΗΠΑ, που ασκούσαν πιέσεις στον αμερικανό Πρόεδρο να αντισταθμίσει τη ρωσική παρέμβαση στη Συρία με πιο ενεργητική πολιτική και να αποτρέψει την καταλυτική αλλαγή των γεωπολιτικών ισορροπιών στη Μέση Ανατολή.

Οι τουρκικές απειλές για χερσαία επέμβαση

Ο συριακός στρατός και οι σύμμαχοί του έχουν περικυκλώσει σχεδόν το Χαλέπι, που είναι η στρατηγική πόλη της Βόρειας Συρίας. Μαίνονται ήδη σκληρές μάχες για τη μικρή πόλη Handerat, μέσα από την οποία περνά η τελευταία δίοδος ανεφοδιασμού από την Τουρκία των ισλαμιστών που βρίσκονται πολιορκημένοι στο Χαλέπι. Όταν κλείσει και αυτή η δίοδος, η τύχη του πολέμου στη μεγάλη αυτή συριακή πόλη και, σε μεγάλο μέρος, σε ολόκληρη την Βόρεια Συρία, θα έχει κριθεί.

Η κατάρρευση του μετώπου συντελείται επιπλέον με την προέλαση των Κούρδων της Συρίας, οι οποίοι επιδιώκουν να συνενώσουν τη δυτική περιοχή του Αφρίν με την ανατολική περιοχή του Κομπάνι. Η ενδιάμεση περιοχή, μεταξύ Αζάζ και Τζαραμπλούς, μήκους 90 χιλιομέτρων περίπου, είναι η περιοχή την οποία θέλει η Άγκυρα να μετατρέψει σε ζώνη δήθεν ασφαλείας για να προστατεύσει τα σύνορά της και τους Τουρκμένους «αδελφούς» της, καθώς και για να λειτουργήσει ως ασφαλής περιοχή για τους πρόσφυγες. Πραγματικός, βεβαίως, στόχος της Άγκυρας είναι να κρατήσει ανοικτή την περιοχή αυτή για να διατηρήσει την επικοινωνία με τους ισλαμιστές τους οποίους υποστηρίζει, και να αποτρέψει τη δημιουργία μιας συνεκτικής Αυτόνομης Κουρδικής Περιοχής στη Συρία, που θα φθάνει μέχρι 50 χιλιόμετρα από τις ακτές της Μεσογείου.

Η Άγκυρα εκτοξεύει απειλές ότι δεν θα παραμείνει αδρανής. Πρωτοστατεί επίσης στην προπαγάνδα ότι οι ρωσικοί βομβαρδισμοί στη Συρία στρέφονται δήθεν κατά των αμάχων και κατά της αντιπολιτεύσεως και όχι κατά του Ισλαμικού Κράτους στη Ράκα. Η προπαγάνδα αυτή είναι η νέα γραμμή, η οποία υποστηρίζεται και από τις ΗΠΑ, με στόχο να διαβληθεί η ρωσική παρέμβαση στη Συρία και να παρουσιασθεί ότι εξυπηρετεί ρωσικούς στρατηγικούς στόχους και το καθεστώς Άσαντ και όχι τον αγώνα κατά των ισλαμιστών.

Στο ίδιο πνεύμα, προετοιμάζεται το έδαφος για δράση χερσαίων δυνάμεων κατά των ισλαμιστών εκ μέρους του συνασπισμού των σαράντα χωρών, στον οποίο συμμετέχουν, βεβαίως, και οι χώρες που υποστηρίζουν τους ισλαμιστές, όπως η Τουρκία, το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία. Στο πλαίσιο μιας τέτοιας πολιτικής η Άγκυρα δηλώνει έτοιμη να συμμετάσχει με ισχυρές χερσαίες δυνάμεις και εκατοντάδες άρματα και πυροβόλα. Η ίδια επιφυλάσσεται, άλλωστε, να επέμβει, μονομερώς, εάν χρειασθεί, για να υπερασπίσει τις «κόκκινες γραμμές» της πολιτικής της, τις οποίες προβάλλει. Η Σαουδική Αραβία, άλλος μεγάλος «πολέμιος» των ισλαμιστών, δήλωσε ότι είναι έτοιμη να στείλει στη Συρία, εάν αποφασισθεί χερσαία επέμβαση υπό την αιγίδα των ΗΠΑ, 150.000 στρατιώτες! Παρόμοιες δηλώσεις έκαναν και τα Εμιράτα του Κόλπου, που είναι υπό την επιρροή της.

Τα πραγματικά γεγονότα που προκάλεσαν ανησυχία ότι ο πόλεμος στη Συρία, αντί να φτάσει στο τέλος του με την προβλεπόμενη συντριβή των ισλαμιστών, υπάρχει κίνδυνος να πάρει νέες μεγαλύτερες διαστάσεις, είναι τα παρακάτω:

- Κατά πρώτο λόγο, η ανατροπή των συσχετισμών επί του εδάφους πριν από τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις στη Γενεύη. Η αμερικανική πλευρά και οι σύμμαχοί της, ήλπιζαν ότι οι ισλαμιστές στη Βόρεια Συρία θα διατηρούσαν τις θέσεις τους μέχρι την έναρξη των διαπραγματεύσεων. Θα ήταν δυνατό τότε να επιδιωχθεί κατάπαυση του πυρός, με βάση το κατεχόμενο από την κάθε πλευρά έδαφος. Στη συνέχεια, θα ασκούνταν πιέσεις για «λύση» του Συριακού πάνω στη βάση αυτή.

- Κατά δεύτερο λόγο, η συγκέντρωση από την Άγκυρα μεγάλων χερσαίων δυνάμεων κοντά στα συροτουρκικά σύνορα και οι εκτιμήσεις της Άγκυρας ότι υπάρχει τώρα αλλαγή στην αμερικανική πολιτική και ότι είναι πιθανόν να συγκατατεθούν οι ΗΠΑ σε τουρκική χερσαία επέμβαση στη Συρία, παρέχοντας στρατηγική στήριξη και αεροπορική κάλυψη.
Αφορμή για τις εκτιμήσεις αυτές έδωσαν οι σκληρές δηλώσεις του αμερικανού υπουργού Αμύνης, Άστον Κάρτερ, οι οποίες έγιναν ενόψει των προγραμματισμένων ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων για τη Συρία στη Γενεύη. Ενδέχεται επίσης να είχε η Άγκυρα διαβεβαιώσεις και ενθαρρύνσεις εκ μέρους υψηλών αμερικανών αξιωματούχων που επισκέφθηκαν προσφάτως την Τουρκία.

- Κατά τρίτο λόγο, η χειροτέρευση του κλίματος στις σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ, που εκφράσθηκε, μεταξύ άλλων, με τον τετραπλασιασμό των αμερικανικών αμυντικών δαπανών στην Ευρώπη. Η Συρία, με τις επιπτώσεις που έχει στη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο, συνδέεται άμεσα, στη λογική της αμερικανικής στρατηγικής και γεωπολιτικής ισορροπίας, με το μέτωπο της Ουκρανίας και γενικά με την αναβίωση της αντιπαραθέσεως μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας στην Ευρώπη.

Χωρίς περιθώρια μεγάλων ελιγμών οι ΗΠΑ

Η αμερικανική πολιτική αντιμετωπίζει, προφανώς, με μεγάλη ενόχληση την ανατροπή των ισορροπιών στη Μέση Ανατολή. Γνωρίζει όμως ότι η ίδια δεν είναι άμοιρη ευθυνών για ό,τι συμβαίνει. Η παρασκηνιακή υποστήριξη των ισλαμιστών και η σύμπραξη με την ισλαμική πολιτική περιφερειακών της συμμάχων, όπως η Τουρκία, το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία, την εγκλώβισαν σε μία πολιτική που οδήγησε στον εφιάλτη του Ισλαμικού Κράτους και στον οικουμενικό του Τζιχαντισμού.

Η σημερινή προσπάθεια συγκαλύψεως μιας ανοικτής επεμβάσεως στη Συρία, από τις χώρες που πρωταγωνίστησαν στην υποστήριξη των ισλαμιστών, ως δήθεν κατευθυνόμενης κατά των ακραίων ισλαμιστών, αποτελεί εμπαιγμό της κοινής λογικής. Δεν μπορεί να υποστηριχθεί σοβαρά ένα τέτοιο επιχείρημα όσο κι αν ενταθεί η προπαγάνδα για τους ρωσικούς βομβαρδισμούς στη βόρεια Συρία και για τη δήθεν μετριοπαθή αντιπολίτευση που βρίσκεται εκεί.

Από την άποψη αυτή είναι πραγματικά εντυπωσιακές και θλιβερές οι δηλώσεις στις οποίες προέβη η Γερμανίδα καγκελάριος, Άνγκελα Μέρκελ, κατά την επίσκεψή της στην Τουρκία σε σχέση με τη Συρία. Εξέφρασε τον «αποτροπιασμό» της και τον «τρόμο» της για τους ρωσικούς βομβαρδισμούς στο Χαλέπι και στη Βόρεια Συρία. Συντάχθηκε, ούτε λίγο ούτε πολύ, με την τουρκική άποψη ότι το πρόβλημα δεν είναι οι ακραίοι ισλαμιστές στη Συρία, αλλά οι ρωσικοί βομβαρδισμοί!

Δεν απέφυγε, με την ίδια ευκαιρία, περίεργες δηλώσεις, με αφορμή την λαθρομετανάστευση και τον έλεγχό της, με τις οποίες αναφέρθηκε στο ΝΑΤΟ ως φορέα που θα μπορούσε να συμβάλει στον έλεγχο των μεταναστευτικών ροών στο Αιγαίο. Η Μέρκελ έχει περιέλθει, με την πολιτική της, σε δύσκολη θέση στη χώρα της και πλειοδοτεί σε κάθε είδους ανταλλάγματα προς την Άγκυρα για να εξασφαλίσει τη συνεργασία της στον έλεγχο της ροής των προσφύγων και των λαθρομεταναστών προς την Ευρώπη.

Ως εκπρόσωπος όμως της μεγαλύτερης χώρας της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, η Άνγκελα Μέρκελ υπέχει μεγάλες ευθύνες για την αναβίωση στην Ευρώπη του ψυχροπολεμικού κλίματος, με αφορμή κυρίως τα γεγονότα της Ουκρανίας, στα οποία η ίδια προσωπικά είχε άμεση συμμετοχή. Αποτελεί νέο μεγάλο ολίσθημα η ευθυγράμμισή της τώρα με την Άγκυρα και την πολιτική της στη Συρία, τη στιγμή που ολόκληρη η Ευρώπη είδε σε ποια βαρβαρότητα οδηγεί ο ακραίος ισλαμισμός και ανησυχεί δικαιολογημένα για τον κίνδυνο της τζιχαντιστικής τρομοκρατίας.

Ανεξάρτητα, πάντως, από τις δηλώσεις Μέρκελ, η κοινή γνώμη των λαών στην Ευρώπη δεν θα υποστηρίξει οποιαδήποτε τυχοδιωκτική πολιτική στρατιωτικής επεμβάσεως στη Συρία με ψευδείς παραστάσεις και ισχυρισμούς ότι αυτή θα στρεφόταν δήθεν κατά των ισλαμιστών.

Η αμερικανική πολιτική, που έχει, προφανώς, τον καθοριστικό λόγο, δεν είναι διατεθειμένη, παρά τις υπάρχουσες ακραίες φωνές, να προσφερθεί προς εκμετάλλευση από τους περιφερειακούς τους συμμάχους. Η παροχή αεροπορικής καλύψεως σε τουρκική χερσαία επέμβαση θα έφερνε τις ΗΠΑ σε μετωπική σύγκρουση με τη Ρωσία, που είναι εγκατεστημένη στη Συρία με ισχυρότατες δυνάμεις. Δεν διανοείται κανείς πως μια μεγάλη δύναμη, όπως η Ρωσία, που βρίσκεται στη Συρία με πρόσκληση της υπάρχουσας κυβερνήσεως, θα αναδιπλωθεί και θα υποχωρήσει για να επιτρέψει στην αμερικανική Αεροπορία να παράσχει κάλυψη σε τουρκική χερσαία εισβολή. Είναι ενδεικτική από την άποψη αυτή η έκτακτη διαταγή του Πούτιν, με την οποία ετέθη σε ύψιστη ετοιμότητα η Νότια και Νοτιοδυτική Στρατιωτική Περιφέρεια της Ρωσίας. Με την ίδια λογική, δεν μπορεί κανείς να διανοηθεί ότι οι ΗΠΑ θα αναλάβουν έναν τέτοιο κίνδυνο και μία τέτοια ανοικτή πρόκληση προς τη Ρωσία. Σημειωτέον, οι ΗΠΑ έχουν έρθει ήδη σε συνεννόηση με την τελευταία για τον συντονισμό των αεροπορικών επιθέσεως κατά των ισλαμιστών.

Κορυφαίο πρόβλημα για Ερντογάν το Κουρδικό

Η επιδιωκόμενη από την Άγκυρα κοινή δράση στη Συρία, περιλαμβάνει, με το άλλοθι του «τρομοκράτη», και τους Κούρδους της Συρίας. Αυτούς που έδωσαν τη μάχη και κράτησαν, μεταξύ άλλων, σαν άλλο Μεσολόγγι, το Κομπάνι. Η Άγκυρα τους θεωρεί «τρομοκράτες», με επιχείρημα τις πολιτικές σχέσεις που έχουν με το ΡΚΚ της Τουρκίας. Ως θεία Νέμεσις των ραδιουργιών της Τουρκίας στη Συρία, ανεδύθη μέσα από τον πόλεμο και μία δεύτερη Αυτόνομη Κουρδική Περιοχή.

Η επιβίωση και η παγίωσή της, σε όλη της την έκταση μέχρι δυτικά το Αφρίν, είναι πραγματικός εφιάλτης για την Άγκυρα. Θέλει, με κάθε τρόπο, να διεμβολίσει και να διαλύσει την περιοχή αυτή. Οι Κούρδοι όμως της Συρίας αντιπροσωπεύουν, στην Ανατολική και Βόρεια Συρία, την αξιόπιστη χερσαία δύναμη κατά των ισλαμιστών.

Οι Αμερικανοί, που έχουν προνομιακές σχέσεις με τους Κούρδους του Ιράκ, δεν θα ήθελαν, λόγω Τουρκίας, να αποξενωθούν από τους Κούρδους της Συρίας. Υπολογίζουν πολύ, σε μακροπρόθεσμη βάση, στον κουρδικό εθνικό παράγοντα, που θα μπορούσε να αποτελέσει έναν φιλικό και σημαντικό στρατηγικό παράγοντα στο σημείο συναντήσεως τριών κόσμων: του ιρανικού, του αραβικού και του τουρκικού.

Το Ισραήλ, δια στόματος της υπουργού Εσωτερικών και άλλων επισήμων, πήρε ανοικτά θέση υπέρ της δημιουργίας εθνικού κουρδικού κράτους. Η Ρωσία αποκατέστησε ήδη σχέσεις συνεργασίας με το YPG και το PYD, που είναι αντιστοίχως ο στρατιωτικός και πολιτικός βραχίονας των Κούρδων τη Συρίας. Οι Κούρδοι διαδραματίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στην επίθεση κατά των ισλαμιστών στη Βόρεια Συρία, προελαύνοντας από δυτικά και από ανατολικά. Η εγκατάσταση βάσεως αντιαεροπορικών πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς S-400 από τους Ρώσους στο Καμισλί, βόρεια της Χασάκα, στη Βορειοανατολική Συρία, κοντά στα τουρκικά σύνορα, παρέχει ομπρέλα προστασίας στους Κούρδους. Οι τελευταίοι ενισχύθηκαν επίσης με αντιαρματικά και άλλα όπλα.

Συμπερασματικά, η Άγκυρα, παρά τις απειλές και τις συγκεντρώσεις στρατευμάτων στα σύνορα, δεν θα τολμήσει να εισβάλει στη Συρία, εάν δεν εξασφαλίσει αμερικανική αεροπορική κάλυψη. Η τελευταία είναι δύσκολο να δοθεί, γιατί θα οδηγούσε σε μεγάλη διεθνή σύγκρουση.
Θέλουν οι ΗΠΑ μία τέτοια σύγκρουση τη στιγμή αυτή για γενικότερους λόγους; Οι ΗΠΑ βρίσκονται σε μία πορεία επικίνδυνης κλιμακώσεως της εντάσεως στις σχέσεις τους με τη Ρωσία. Οι εντάσεις όμως αυτές εξελίσσονται, όπως και τον Ψυχρό Πόλεμο, σε ένα πλαίσιο πυρηνικής ισορροπίας, που δεν επιτρέπει μοιραία λάθη και μετωπικούς στρατηγικούς παραλογισμούς.

Η συνειδητοποίηση της καταστάσεως αυτής μεταφέρει τις εντάσεις σε περιφερειακό επίπεδο και σε δευτεραγωνιστές και τριταγωνιστές. Η Τουρκία μπορεί να κάνει το λάθος να εισβάλει στη Συρία από λανθασμένο υπολογισμό και παρασυρόμενη από τις δικές της προτεραιότητες και «κόκκινες γραμμές». Θα πληρώσει, στην περίπτωση αυτή, το τίμημα.

Η Μόσχα ανησυχεί από τις φιλοδοξίες της Άγκυρας, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στα μεγαλεπήβολα σχέδιά της στην πολεμική βιομηχανία, που περιλαμβάνουν, ως κρυφό στόχο, σε προοπτική την απόκτηση πυρηνικών όπλων. Οι ΗΠΑ δεν έχουν εμπιστοσύνη στον Ερντογάν. Θέλουν μία Τουρκία πιο κοντά στην Ευρώπη και στο ΝΑΤΟ. Μία Τουρκία που θα εντάσσεται στην υψηλή στρατηγική των ΗΠΑ και όχι να επιδιώκει μία δική της πολιτική. Μία πολιτική, μάλιστα, που φιλοδοξεί να αποκτήσει ρόλο μεγάλης δυνάμεως με την ιδεολογία του Ισλάμ.

Η σύγκλιση των δύο μεγάλων δυνάμεων στο Κουρδικό θα μπορούσε να είναι κι ένας τρόπος για την επίτευξη του ίδιου αποτελέσματος, με εκκίνηση της κάθε δυνάμεως από διαφορετική αφετηρία. Με τα δεδομένα αυτά, το πιθανότερο σενάριο είναι η πλήρης ήττα και κατάρρευση των ισλαμιστών στη Συρία. Η ήττα αυτή θα είναι επίσης ήττα της ισλαμικής Τουρκίας του Ερντογάν και του ακραίου Ισλαμισμού, που εξελίσσεται σε έναν επικίνδυνο διεθνή παράγοντα. Για την Τουρκία, η ρήξη με τον ρωσικό παράγοντα θα έχει διάρκεια και η προοπτική αυτή είναι μία άλλη παράμετρος που θα προσδιορίσει τις σχέσεις και τις ισορροπίες στην περιοχή, που επηρεάζουν άμεσα και την Ελλάδα.

Πηγή περιοδικό «Επίκαιρα», τεύχος 327


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Tο ριζικά καινούργιο

Γράφει ο Χρήστος Γιανναράς

Δ​​εν είναι δύσκολο να εντοπίσουμε στη νοο-τροπία των διαχειριστών της πολιτικής, κυρίως, και όχι στα δεδομένα της ιστορικής συγκυρίας, την ακάθεκτη πια διολίσθηση της χώρας προς το ολοκληρωτικό αδιέξοδο. Mιλάω για «διαχειριστές», επειδή φυλάω σέβας για τη λέξη «αρχοντιά» και νοσταλγώ (όπως οι περισσότεροι, νομίζω, Eλληνες) τους πολιτικούς άρχοντες που μας φέρνουν από το παρελθόν τα βιβλία.

Δεν είναι δύσκολος ο εντοπισμός των υπαίτιων του αδιεξόδου και θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν μπούσουλας στο σκοτάδι της σύγχυσης. Aρκεί η απλή λογική και συνακόλουθα η νηφαλιότητα, θυγατέρες και οι δυο της ανιδιοτέλειας.

Aς προσφύγουμε σε λόγο υποθετικό, μήπως και συναχθούν εξ αντιθέτου τα λογικά συμπεράσματα: Nα θυμηθούμε τις συγκυρίες πρώτα: O λαός κλήθηκε σε δημοψήφισμα, να αποδεχθεί ή να απορρίψει το τελεσίγραφο που, ύστερα από εξωφρενικές παλινωδίες και τελικά με απροκάλυπτη εκβιαστική λογική, είχαν καταθέσει οι ευρωπαϊκοί «θεσμοί». O εκβιασμός ήταν και διαπραγματευτική τακτική και έμπρακτη βία: κλείσιμο των Tραπεζών, επιβολή capital controls.

Tο δημοψήφισμα πραγματοποιήθηκε σε συνθήκες τόσο προκλητικά ανισόβαρης υπέρ του «ναι» προπαγάνδας, ώστε εξαναγκάστηκε το εποπτικό «όργανο δεοντολογίας» της EΣHEA να κάνει έκκληση για να μπει φραγμός στην αθλιότητα. Oμως ο λαός αγνόησε τόσο τον ωμό όσο και τον ψυχολογικό εκβιασμό, ψήφισε «όχι» με σαρωτικό ποσοστό (62%).

Hταν η ώρα του κ. Tσίπρα: Nα δείξει αν πρώτευε γι’ αυτόν η ηδονή της εξουσίας ή «πράγμα τζιβαϊρκόν πολυτίμητο»: η κοινωνία, η πατρίδα, «το ήθος μιας Eλλάδας τόσο πολύ ταξιδεμένο μέσα στον χρόνο και στις γενεές». Hταν η ώρα του: Nα καλέσει τα αντίπαλα κόμματα να συγκυβερνήσουν μαζί του, για να διακονήσουν το «όχι» της πλειοψηφικής αξιοπρέπειας, το σθένος ενός λαού που με το μαχαίρι στον λαιμό, κυριολεκτικά, αρνήθηκε να τον εξευτελίζουν βάναυσα.

O αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αντιπροσωπευτική φιγούρα των συμβιβασμών για χάρη της εξουσίας, παραιτήθηκε όταν εισέπραξε το ράπισμα της λαϊκής δημοψηφισματικής ετυμηγορίας. Eτσι ο δρόμος ήταν ευχερέστερος για μια συγκυβέρνηση, που θα ενσάρκωνε την εξόφθαλμη ανάγκη να σταθεί η κοινωνία στα πόδια της, να μαζέψει τα συντρίμμια και να φροντίσει τις πληγές της αφροσύνης της. Mια επιτέλους φορά, μετά το «όχι» του ’40, να μονοιάσουμε οι Eλληνες για το κοινό καλό, να βάλουμε στην άκρη την κτηνώδη ιδιοτέλεια, να στήσουμε εξ υπαρχής συλλογικότητα με στόχους που ξεπερνάνε τη βουλιμική απληστία.

Oμως ο κ. Tσίπρας αρνήθηκε να γράψει Iστορία. Σπιθαμιαίος και αυτός ως προς τις ηγετικές προδιαγραφές, μετρήθηκε από τα αντανακλαστικά του: έδειξε, «χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ», ότι έκανε το δημοψήφισμα σίγουρος για την υπερψήφιση του «ναι», δηλαδή σίγουρος ότι θα εισπράξει τη λαϊκή συναίνεση για τη συμβιβαστική του «κυβίστηση» (κοινώς κωλοτούμπα). Δεν του βγήκε, αλλά και δεν δίστασε να αγνοήσει τη λαϊκή άρνηση προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία.

Eίχε και τη σπάνια ιστορική εύνοια μιας δεύτερης ευκαιρίας: Προκήρυξε εκλογές, στις οποίες η αποχή ήταν σίγουρα αποκαλυπτική αηδίας και απελπισμού των πολιτών, όμως όσοι ψήφισαν έδωσαν και πάλι στον κ. Tσίπρα την πρωτιά – ήταν σαφής η άρνηση να καταξιώσουν οι αηδιασμένοι και απεγνωσμένοι πολίτες την αμετανόητη αχρειότητα των γαλαζοπράσινων προκατόχων του. Δεύτερη ευκαιρία, και για δεύτερη φορά αρνήθηκε ο κ. Tσίπρας να περάσει από τη φτήνια του κομματάρχη στην αποστολή του ηγέτη.

Zήτησε από τους αντιπάλους του να υπερψηφίσουν μαζί του και με το μαχαίρι στον λαιμό, τρίτο «μνημόνιο»: το πιο ανέλπιδο, σαδιστικό και ταπεινωτικό για την ελληνική κοινωνία και αξιοπρέπεια. Kαι αυτοί το δέχτηκαν – ήταν οι φυσικοί αυτουργοί του εγκληματικού υπερδανεισμού που τροφοδότησε αποκλειστικά το πελατειακό τους κράτος, αλλά και ειλωτικοί θαυμαστές οποιασδήποτε «ευρωπαϊκής» συμπεριφοράς, ακόμα και του άπεφθου αμοραλισμού. Aν ήταν ηγέτης ο κ. Tσίπρας, ίσως τους έπειθε να συγκυβερνήσουν – έστω την ύστατη ώρα να συνεργαστούν. Nα καβατζάρει η χώρα τα επικίνδυνα: ασφαλιστικό, φορολογικό, την πρώτη «αξιολόγηση» από τους «θεσμούς», να γίνει κάποια «επαναδιαπραγμάτευση του χρέους», να κινηθεί η πεθαμένη οικονομία. Kαι μετά ας ξαναγύριζαν οι ανίατοι της εξουσιολαγνείας στα κυρα-κατινίστικα καμώματα και στη μικρονοϊκή τους καυχησιολογία.

Aπέφυγε να παλαίψει για συστράτευση ο κ. Tσίπρας ή να διαπραγματευτεί κοινοβουλευτική συναίνεση για την επιστράτευση «προσωπικοτήτων» της ελληνικής κοινωνίας (ανθρώπων ανυπότακτων σε κομματικές ιδιοτέλειες και σε βίτσια εξουσιολαγνείας) ικανών να ξεκολλήσουν τη χώρα από το θανατερό τέλμα. Προτίμησε απόπειρα προσωπικής διπλωματίας: ταξίδεψε στα μεγάλα κέντρα οικονομικής ισχύος του πλανήτη, φωτογραφήθηκε με τους «τα πρώτα φέροντας», κουβέντιασε μαζί τους, ωσάν το ελλαδικό αδιέξοδο να ήταν πρόβλημα «δημοσίων σχέσεων».

Ποιος ήταν ο λόγος, ποιος ο στόχος αυτών των «ανοιγμάτων»; Tι επεδίωκε να πετύχει στο διεθνές πεδίο ένας ελλαδίτης πρωθυπουργός χωρίς τίποτα το ελληνικό στη λογική του, στην οπτική του, στην παιδεία του;

Tόσο μεταπρατικός και αδιαφοροποίητος όσο και κάθε «ηγέτης» οποιουδήποτε μετα-αποικιακού κρατικού μορφώματος, τόσο αποχρωματισμένος από κάθε ενεργό ετερότητα πολιτισμικής αρχοντιάς όσο και κάθε λιγούρης δανειολήπτης εξαρτημένος για την «πρέζα» του από τις «Aγορές».

H πολιτισμική ετερότητα του Γάλλου ή του Bρετανού δεν είναι εθνικιστική φτηνιάρικη ρητορεία, είναι θεσμοί, δομές, τρόπος λειτουργίας του κράτους, των κοινωνικών υπηρεσιών, είναι ιδιαιτερότητα ένσαρκη στα σχολειά και στα πανεπιστήμια. Πώς να υπολογίσουν στα διεθνή περιβάλλοντα τον ελλαδίτη πρωθυπουργό, όταν ξέρουν ποιου επιπέδου κομματανθρώπους έχει διορίσει υπουργούς Παιδείας και Πολιτισμού, όταν ακόμα και οι διευθυντές νοσοκομείων, δημόσιων οργανισμών, καίριων κρατικών λειτουργιών είναι κομματικά ρουσφέτια, εξόφληση αμοιβών για τη συμμετοχή προγόνων στη ζαχαριαδική ανταρσία πριν εβδομήντα χρόνια.

Aν μια κρίσιμη μάζα πολιτών συνειδητοποιήσει σε ποιον εφιάλτη έχει βυθίσει τη χώρα ολόκληρο το σημερινό πολιτικό σύστημα, τότε κάτι απρόβλεπτο, ριζικά καινούργιο θα μπορούσε να γεννηθεί.

Πηγή "Καθημερινή"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Η κλιμάκωση του νομισματικού πολέμου οδηγεί σε επικίνδυνες εξελίξεις

Υπάρχουν πολλά είδη πολέμου που διεξάγονται μεταξύ αντιπάλων, έως ότου καταλήξουν στις στρατιωτικές συγκρούσεις 

Ανάλυση του Timothy Alexander Guzman για το ιστολόγιο Silent Crow News
Απόδοση: "Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!"

Στην Ουάσιγκτον αναμφίβολα επικρατεί μεγάλος εκνευρισμός, μετά από την πρόσφατη ανακοίνωση της  Εθνικής Εταιρείας Πετρελαίου του Ιράν (National Iranian Oil Company) (NIOC).

Η είδηση, όπως μεταδόθηκε από το πρακτορείο RIA Novosti:
“Το Ιράν προτίθεται να δραστηριοποιηθεί εναλλακτικά, κάνοντας χρήση του ευρώ, του κινεζικού γουάν και άλλων ισχυρών νομισμάτων, αλλά όχι πλέον του δολαρίου”, δήλωσε ο Ιρανός υφυπουργός Ενεργειακών Πόρων, Μασούντ Eσφαχανί Χασέιμιαν.

“Επειδή υπάρχουν ορισμένοι περιορισμοί που ισχύουν στην περίπτωσή μας, λόγω του JCPOA (“Κοινού Ολοκληρωμένου Σχεδίου Δράσης για την Διευθέτηση του Πυρηνικού Προγράμματος”), δεν επιθυμούμε να εξαρτώμαστε από το δολάριο και γενικότερα την κυκλοφορία του δολαρίου στον κόσμο”, είπε ο αξιωματούχος, απαντώντας σε ερώτηση σχετική με την σημαντική μείωση της κερδοφορίας από τις εξαγωγές πετρελαίου της χώρας σε δολάρια. “Οι εμπορικές συναλλαγές μας θα γίνονται σε ευρώ, γουάν και κάποια άλλα ισχυρά νομίσματα".

Σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα του Reuters, με τίτλο “Αποκλειστικό: Το Ιράν αποφάσισε οι νέες και εκκρεμείς οφειλές από πωλήσεις πετρελαίου του να εξοφλούνται σε ευρώ”, εκτός από το αρμόδιο υπουργείο, και η κρατική ιρανική εταιρεία National Iranian Oil Company (NIOC) δήλωσε επίσης ότι το Ιράν θα αντικαταστήσει τo δολάριo με το ευρώ (ή το κινεζικό γουάν ή άλλο ισχυρό νόμισμα) στις εμπορικές συναλλαγές του:

Είναι προφανές ότι το Ιράν επιδιώκει κάτι πολύ συγκεκριμένο: να παρακάμψει το δολάριο ΗΠΑ, υποκαθιστώντας το με άλλα νομίσματα, λόγω της επιμονής της Ουάσιγκτον να επιβάλλει κυρώσεις, εάν και όποτε θέλει, εις βάρος του. Σύμφωνα με το ίδιο άρθρο:

“Αφ’ ενός, το Ιράν διεκδικεί, όπως δικαιούται, τα δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια που του οφείλουν η Ινδία και άλλοι αγοραστές πετρελαίου της, αλλά σε ευρώ. Αυτό αφορά τις εκκρεμείς οφειλές. Ωστόσο, αποφάσισε επίσης και οι νέες συναλλαγές που αφορούν την πώληση αργού πετρελαίου να γίνονται σε ευρώ, γουάν και άλλα ισχυρά νομίσματα. Η κίνηση αυτή δηλώνει την πρόθεση του Ιράν να μειώσει την εξάρτησή του από το δολάριο ΗΠΑ, μετά την ανακούφιση από την άρση των κυρώσεων εις βάρος του, η οποία ανακοινώθηκε στις 16 Ιανουαρίoυ”.

Οι κυρώσεις αυτές ίσχυσαν από το 2010 μέχρι και τον Ιανουάριο του 2016 (η ΕΕ άρχισε να τις εφαρμόζει από το 2012), και όπως φαίνεται καθαρά στον παρακάτω πίνακα, είχαν δραματικές επιπτώσεις στις εξαγωγές πετρελαίου της χώρας αυτής, ειδικά μετά από την εφαρμογή των κυρώσεων από την ΕΕ.

Η είδηση σχετικά με την άρση των κυρώσεων προκάλεσε ένα γενικό αίσθημα ανακούφισης. Ωστόσο, προσωπικά θεωρώ ότι οι εξαγορασμένοι από την AIPAC (Αμερικανοϊσραηλινή Επιτροπή Δημοσίων Υποθέσεων) πολιτικοί της Ουάσινγκτον δεν θα αργήσουν θα κάνουν νέα έκκληση για περισσότερες κυρώσεις εις βάρος του Ιράν, αφού “ανακαλύψουν” μια νέα αιτία για να προσάψουν κάτι στην ιρανική κυβέρνηση, ακόμη και την υπερθέρμανση του πλανήτη, αν περνάει απ’ το χέρι τους.

Ας δούμε όμως και μια άλλη ενδιαφέρουσα πλευρά του θέματος.Το δημοσίευμα του Reuters αναφέρει:
"Ανώνυμη πηγή από την Εθνική Εταιρεία Πετρελαίου του Ιράν (NIOC) δήλωσε στο Reuters ότι το Ιράν θα χρεώσει σε ευρώ για όσες συμβάσεις υπέγραψε πρόσφατα με επιχειρήσεις, όπως ο γαλλικός εταιρικός κολοσσός πετρελαίου και φυσικού αερίου Total, τα ισπανικά διυλιστήρια Cepsa και την Litasco, τον επενδυτικό “βραχίονα”  της ρωσικής Lukoil".

Είναι γνωστό ότι το Ιράν διατηρεί στενούς δεσμούς με τη Ρωσία και την Κίνα σε πολιτικό, στρατιωτικό και οικονομικό επίπεδο και είναι σήμερα σε θέση να κάνει στρατηγικούς ελιγμούς, όπως π.χ. να κάνει ανοίγματα προς άλλα νομίσματα, χωρίς να αισθάνεται την απειλή ενός πολέμου από την πλευρά των ΗΠΑ και, φυσικά, του Ισραήλ.

"Στα τιμολόγια που εκδίδουμε, παραθέτουμε μια ρήτρα, σύμφωνα με την οποία οι αγοραστές του πετρελαίου μας θα πρέπει να μας εξοφλούν  σε ευρώ, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τη συναλλαγματική ισοτιμία έναντι του δολαρίου στο χρονικό διάστημα που γίνεται η παράδοση", δήλωσε στο Reuters η πηγή από την NIOC.

Ένα άλλο σημείο που θα πρέπει να προσέξουμε είναι κάτι που επίσης επισημαίνεται στο άρθρο του Reuters: "Ειδικά οι αλλαγές στους όρους των πωλήσεων πετρελαίου που αφορούν τις συναλλαγές σε ευρώ θα πρέπει να θεωρηθούν απόλυτα εύλογες σήμερα, αφού η ΕΕ είναι πλέον ένας από τους σημαντικότερους εμπορικούς εταίρους του Ιράν".

Αυτό μας ξυπνά κάποιες μνήμες, ή μήπως κάνω λάθος; Μας πηγαίνει πίσω στον πόλεμο του Ιράκ, όταν τα μεγάλα μέσα μαζικής ενημέρωσης (και ειδικά η Judith Miller και οι New York Times) ψεύδονταν συστηματικά, κάνοντας πλύση εγκεφάλου στους πολίτες για τα δήθεν “όπλα μαζικής καταστροφής του Ιράκ”. Σήμερα, παρ όλα αυτά, όλοι γνωρίζουμε πως ένας από τους κύριους λόγους που η Ουάσιγκτον αποφάσισε να κηρύξει τον πόλεμο εναντίον του Ιράκ ήταν η απόφαση του Σαντάμ Χουσεΐν, το Νοέμβριο του 2000, να δέχεται πληρωμές σε ευρώ αντί σε δολάρια ΗΠΑ για τις συναλλαγές του πετρελαίου της χώρας του. Σίγουρα θα θυμάστε επίσης, ότι το καθεστώς Μπους και τα μέλη της συμμορίας του, οι αποκαλούμενοι “νεοσυντηρητικοί”, κατηγόρησαν την ιρακινή κυβέρνηση ακόμη και για τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου.


Οπότε αναρωτιέμαι, όπως κάθε λογικός άνθρωπος θα αναρωτιόταν στη θέση μου: Τι σχέδια απεργάζεται η Ουάσιγκτον μετά από την πρόσφατη ανακοίνωση του Ιράν; Πόσο απίθανο ακούγεται, ειδικά στην φάση αυτή, όπου η Ρωσία ανατρέπει τα σχέδια αυτών των ίδιων δυνάμεων στη Συρία, αλλά και στο μέλλον, να γίνει μια νέα έκκληση στο Κογκρέσο για επιβολή κυρώσεων κατά του Ιράν, όταν η χώρα αυτή θα επιχειρήσει να δοκιμάσει νέους πυραύλους ή να διεξαγάγει ναυτικές ασκήσεις στα χωρικά της ύδατα; Δεν είναι λίγα εκείνα τα μέλη του Κογκρέσου, εκτός από τους προβλέψιμους γερουσιαστές Τζον Μακέιν και Τσαρλς Σούμερ, που θα ψηφίσουν υπέρ των νέων κυρώσεων, έτσι ώστε η κυβέρνηση Ομπάμα να δώσει άλλο ένα χαστούκι στο Ιράν, επιβάλλοντας επιπρόσθετες κυρώσεις, εκτός από εκείνες που ήδη ισχύουν, αναφορικά με τις πρόσφατες δοκιμές πυραύλων του Ιράν.

Οι τελευταίες κυρώσεις απαγόρευαν ρητά σε αρκετούς φορείς και ιδιώτες που συνδέονται με το πυραυλικό πρόγραμμα του Ιράν να κάνουν χρήση οποιουδήποτε τραπεζικού ιδρύματος των ΗΠΑ για τις συναλλαγές τους. Οπότε; Ποιο νόμισμα χρησιμοποιεί το αμερικάνικο τραπεζικό σύστημα για τις συναλλαγές του; Το δολάριο ΗΠΑ, φυσικά. Εκεί είναι ακριβώς το θέμα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το Ιράν θέλει όλες οι προηγούμενες (οφειλούμενες) και οι μελλοντικές πληρωμές σε όφελός του να γίνονται σε ευρώ. Για να αποτρέψει οποιεσδήποτε νέες κυρώσεις που θα προκαλέσουν οικονομική δυσπραγία στον ιρανικό λαό, ο οποίος υφίσταται τις συνέπειες διαδοχικών κυρώσεων επί δεκαετίες.

Η μέχρι σήμερα κυριαρχία των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή τροφοδοτείται από την ισχύ του πετροδολαρίου. Ας μην ξεχνάμε ότι το δολάριο εξακολουθεί να αντιπροσωπεύει τουλάχιστον το 60% των αποθεματικών νομισμάτων όλου του κόσμου.

Τι θα πρέπει να αναμένουμε, λοιπόν, μετά από τις πρόσφατες κινήσεις από την πλευρά του Ιράν, της Ρωσίας και της Κίνας να υποκαταστήσουν το δολάριο των ΗΠΑ; Μήπως ότι θα εκθρονιστεί το πιο διαδεδομένο νόμισμα στον κόσμο μέσα στους επόμενους μήνες;

Σίγουρα όχι, αλλά αυτό που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί είναι το γεγονός ότι ο κόσμος πορεύεται σταδιακά προς μια μεταβατική περίοδο, μετά από το τέλος της οποίας θα δούμε μια αποχή από την χρήση του αμερικανικού δολαρίου, χωρίς να προκληθούν μεγάλες αναταράξεις  στην παγκόσμια οικονομία. Αυτός ακριβώς είναι και ο παράγοντας που προκαλεί μεγάλη νευρικότητα στην Ουάσιγκτον και αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά για μια μελλοντική παγκόσμια σύγκρουση.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Συνεχίζονται οι τούρκικοι βομβαρδισμοί για δεύτερη συνεχή ημέρα στη Συρία

Οι βομβαρδισμοί που εξαπέλυσε χθες η Τουρκία εναντίον κουρδικών περιοχών στη βόρεια Συρία συνεχίζονται σήμερα κατά διαστήματα, ανακοίνωσε το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Στόχος των βομβαρδισμών είναι μια αεροπορική βάση και άλλες θέσεις που έχουν καταλάβει οι κουρδικές δυνάμεις από τους αντάρτες στη Συρία.

Οι βομβαρδισμοί του τουρκικού πυροβολικού έχουν προκαλέσει από χθες βράδυ τον θάνατο δύο ανθρώπων και τον τραυματισμό επτά στις τάξεις των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων στις οποίες μετέχουν άραβες μαχητές και Κούρδοι της Συρίας με επικεφαλής την πολιτοφυλακή YPG (Μονάδες Προστασίας του Κουρδικού Λαού), σύμφωνα με τον διευθυντή του Παρατηρητηρίου Ραμί Αμπντέλ Ραχμάν. "Οι βομβαρδισμοί εντάθηκαν μετά τα μεσάνυχτα και συνεχίζονται σήμερα κατά διαστήματα, κυρίως σε περιοχές που ελέγχονται από τις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις μεταξύ του στρατιωτικού αεροδρομίου της πόλης Μέναγ και της πόλης Ντέιρ Τζαμάλ", νοτιότερα.

"Δεκάδες οβίδες του τουρκικού πυροβολικού ερρίφθηκαν σε χωριά γύρω από τις περιοχές Αζάζ και Αφρίν, προκαλώντας υλικές ζημιές", δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο δημοσιογράφος Μουσταφά 'Αμπντι που παρακολουθεί από κοντά την κατάσταση στη βόρεια Συρία. Ο 'Αμπντι πρόσθεσε ότι ο τουρκικός στρατός βομβάρδισε την πόλη Μέναγ και το στρατιωτικό αεροδρόμιό της, την πόλη Μαλκίγια στο νότιο τμήμα της περιοχής Αζάζ και την πόλη Μαζράα στην περιοχή Αφρίν (δυτικά).

Οι Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις είχαν καταφέρει να πάρουν τον έλεγχο πριν από μερικές ημέρες του στρατιωτικού αεροδρομίου στο Μινίγ έπειτα από σκληρές μάχες με ισλαμιστικές και άλλες οργανώσεις ανταρτών.

Η Τουρκία ζήτησε χθες από τη συριακή κουρδική πολιτοφυλακή YPG να αποχωρήσει από περιοχές που κατέλαβε στη βόρεια επαρχία του Χαλεπίου τις τελευταίες ημέρες.

Η 'Αγκυρα θεωρεί το Κόμμα Δημοκρατικής Ένωσης (PYD) και την πολιτοφυλακή YPG των Κούρδων της Συρίας "τρομοκρατικές" οργανώσεις, στενά συνδεδεμένες με τους κούρδους αντάρτες του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (ΡΚΚ) στην Τουρκία.

Μάχες μαίνονταν σήμερα μεταξύ κουρδικών δυνάμεων και ανταρτών στα περίχωρα της πόλης Ταλ Ριφάατ, νοτιότερα, μεταξύ Αζάζ και Χαλεπίου.

Η πόλη Ταλ Ριφάατ, η οποία μαζί με τη Μαρέα και Αζάζ είναι το μεγάλο προπύργιο των ανταρτών στην περιοχή του Χαλεπίου, αποτέλεσε στόχο 20 και πλέον ρωσικών αεροπορικών επιδρομών χθες. Οι κυβερνητικές δυνάμεις βρίσκονται άλλωστε μόλις 3 χλμ. από τη νότια πλευρά της πόλης.

Η Συριακή κυβέρνηση ζητά την παρέμβαση του ΟΗΕ

Η συριακή κυβέρνηση καταδίκασε σήμερα τους τουρκικούς βομβαρδισμούς που θέτουν στο στόχαστρο από χθες τομείς που ελέγχονται κυρίως από τις κουρδικές δυνάμεις στην επαρχία του Χαλεπιού, στη βόρεια Συρία, καλώντας τα Ηνωμένα Έθνη να δράσουν, σύμφωνα με επίσημα μέσα ενημέρωσης.

"Το υπουργείο Εξωτερικών καταδικάζει τα επανειλημμένα εγκλήματα και τις επιθέσεις της Τουρκίας εναντίον του συριακού λαού και της εδαφικής ακεραιότητας της Συρίας", ανέφερε το πρακτορείο ειδήσεων SANA. Το υπουργείο καλεί το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ "να θέσει τέρμα στα εγκλήματα του τουρκικού καθεστώτος".


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Ο τούρκος, όπως ο διάβολος, γίδια δεν έχει και τυρί πουλάει…

Του Στέλιου Παπαθεμελή

Τα γεγονότα είναι κατακλυσμιαία και απεργάζονται την ολοκληρωτική αλλοίωση της εθνικής μας υπόστασης. Με την αδρή συνέργεια των επιχωρίων εθνοαποδομητών, που από καιρό επιδίδονται σε νόθευση της ταυτότητάς μας και την ουσιαστικά βίαιη εμφύτευση εδώ εκατοντάδων χιλιάδων Αφροασιατών μουσουλμάνων το μέχρι πρότινος ορθόδοξο εθνικό κράτος Ελλάς μετασχηματίζεται σε πολυθρησκευτικό, πολυπολιτισμικό, πολυεθνικό μόρφωμα.

Ορκισμένοι πολέμιοί μας:
α) Οι αιμοβόροι δανειστές σε ρόλο Σάυλωκ διψούν όλο και περισσότερο αίμα. Η θεραπευτική τους αποβλέπει στην εξόντωσή μας, ή πάντως αδιαφορεί γι’ αυτήν.
β) Οι θεσμοί και οι άρχουσες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις πλειοδοτούν σε σκληρότητα απέναντί μας. Και τέλος
γ) Η επιστράτευση εναντίον μας του προαιώνιου εχθρού μας, της Τουρκίας που με το πρόσχημα της υποτιθέμενης συμβολής της στην αντιμετώπιση του προσφυγικού διευκολύνεται με αποποινικοποίηση των κατάφωρων κατά Ελλάδος και Κύπρου έκνομων δράσεών της. Ο επιτήδειος ουδέτερος, αν και στους δύο παγκοσμίους πολέμους ταυτίστηκε με τους ηττημένους, κατάφερε να εισπράξει τους καρπούς της νίκης ως νικητής!

Η σιδηρά χειρ της Δύσεως, το ΝΑΤΟ, στήριξε και συγκάλυψε το κακούργημά του των «Σεπτεμβριανών» του 1955. Ο αρχηγός της CIA Άλλεν Ντάλες παρίστατο τότε αυτοπροσώπως στα γεγονότα. Ενώ ο Κίσσινγκερ επέβλεψε το 1974 την Εισβολή του Αττίλα στη Μεγαλόνησο και έκτοτε καθοδηγούσε τον Ντενκτάς στις διάφορες φάσεις της Κατοχής.

Ο νεοοθωμανός εκβιάζει και χορεύει τους Δυτικούς στο ταψί χορό. Ενώπιόν του στέκονται προσοχή και ικανοποιούν τους παραλογισμούς του, ενώ ο ίδιος αθετεί όλες τις υποχρεώσεις του, ακόμη και όταν επιτυγχάνει το μέγιστον.

Απίστευτοι οι διάλογοι Ερντογάν με Γιούνκερ και Τουσκ στην μυστική τους συνάντηση στην Αττάλεια (16/11/15), που αποκάλυψε πρόσφατα το Euro2day. Εκεί ο τούρκος απειλεί να τους στείλει τους πρόσφυγες με λεωφορεία μέσω Βουλγαρίας και Ελλάδος, απορρίπτει τα εφάπαξ 3 δισ., αξιώνει ανά 2 δισ. ετησίως, και άνοιγμα όλων των ενταξιακών κεφαλαίων. Με «υπεροψίαν και μέθην» χλευάζει τους συνομιλητές του με ατάκες απείρου κάλλους. Η Τουρκία βρίσκει και κάνει, κρατώντας σε ασφυκτική ομηρεία την Ευρώπη, η οποία ενδίδει εις πάσαν πίεσή της.

Η προχθεσινή επίσκεψη της καγκελαρίου στην Άγκυρα επιβεβαιώνει την άνευ όρων παράδοση της Ευρώπης. Κατ’ εξοχήν της Γερμανίας η οποία διακατέχεται από διαχρονική παθολογική διάθεση υποταγής στις υπερφίαλες απαιτήσεις του σουλτάνου. Φυσικά και πάλιν και πολλάκις αναλώμασι της Ελλάδος.

Η συμφωνία Μέρκελ –Νταβούτογλου νομιμοποιεί τις παραβάσεις, παραβιάσεις και έργω προσβολές των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Η απλώς ρητορική και πάντοτε χαμηλών τόνων - για να μην ακουστεί παραπέρα - αντίδρασή μας, αντί να ανακόψει πολλαπλασιάζει την τουρκική προκλητικότητα.

Η συμφωνία πλήττει τον σκληρό πυρήνα των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Η καγκελάριος τηλεφώνησε του πρωθυπουργού και, όπως εγράφη, αστειεύτηκε μαζί του, θυμίζοντάς του ότι «ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες». Για άλλη μια φορά η αντίδρασή μας υπήρξε απλώς ρητορική, όπως άλλωστε πρόσφατα με τη μεσοβέζικη απάντησή μας στη τουρκική Notam AO253/19-01-16 που αμφισβητεί την ελληνικότητα Ικαρίας και λοιπών νησιών του αν. Αιγαίου(πρβλ. Κύρα Αδάμ, Τι γίνεται με την Ικαρία; Liberal,3.2.16).

Αυτά όταν και τα μωρά του κόσμου γνωρίζουν ότι χρηματοδότης, εκπαιδευτής και εξοπλιστής του ISIS και αρχιδουλέμπορος των δυστυχισμένων, από τους οποίους όμως απομυζά τεράστια κέρδη, είναι η Τουρκία. Οι Τούρκοι αλωνίζουν στο Αιγαίο. Από δω και πέρα θα το κάνουν και με βούλα του ΝΑΤΟ.

Ότι δεν υπάρχουν πια ευρωπαίοι ηγέτες είναι μια θλιβερή διαπίστωση. Εμείς ψάχνουμε Έλληνα ηγέτη. Και η καγκελάριος αντί να κρύβει τον διάβολο στις λεπτομέρειες, οφείλει να τον ξεσκεπάζει. Ο απώτερος πρόγονός της Μέγας Φρειδερίκος θα την συμβούλευε: «Να νικάς σημαίνει να προχωράς μπροστά. Και μπροστά πάει αυτός του οποίου η συνείδηση και το θάρρος κάνουν τους άλλους να πάνε πίσω»! Δεν το επεδίωξε με τον τούρκο.

Η γερμανο-τουρκική συμφωνία δεν ακυρώνει την απόφαση μετακίνησης των ευρωπαϊκών συνόρων από το Αιγαίο στα Σκόπια. Για μας είναι γεωπολιτική απειλή και στήριξη του διεφθαρμένου καθεστώτος Γκρουέφσκυ που συνεπάγεται βέβαιο εγκλωβισμό εδώ δεκάδων χιλιάδων μεταναστών.

Ο προσφάτως εκδημήσας σοφός ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος χρέωνε μόνον σε ανιστόρητους διπλωμάτες και αφιλοσόφητους πολιτικούς την ανικανότητά μας να υπερασπιστούμε αποτελεσματικά το ιερό όνομα της Μακεδονίας έναντι σφετεριστών. Υπενθύμιζε ότι «η ονομασία των κρατών πρέπει να έχει ρίζα ιστορική, είτε θεμελίωση γεωγραφική, ή και τα δύο»(Μηνύματα Πολιτικά, Παπαζήσης, σ.118). Η ψευδωνυμία των Σκοπίων δεν έχει τίποτε από αυτά.

Και για τους δίσεκτους καιρούς ο κορυφαίος στοχαστής επέμενε στην άποψη για κυβέρνηση εθνικής ενότητας «συγκροτημένη από τους άριστους πολιτικούς της χώρας»(ένθ.αν.,σ.125 επ.).

Μετρημένος προχθές στους F.T. ο Μάρτιν Γουλφ.: «δεν μπορεί να υπάρξει θεραπεία εάν δεν αντιμετωπιστούν οι υπερβολές του χρηματοπιστωτικού τομέα, δεν πληρώσουν φόρους οι πολυεθνικές και δεν κοπεί ο δεσμός ανάμεσα στο χρήμα και στην πολιτική».

Από το στόμα του και στου Θεού το αυτί !...


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Η Τουρκία θέλει πίσω ολόκληρη την Ελλάδα, όχι μόνο το μισό Αιγαίο

Μετά την άνοδο του Κεμάλ και τη καθαίρεση του Σουλτάνου, η Τουρκία άρχισε σταθερά και μεθοδικά να επανακατακτά τα γύρω εδάφη της παλιάς Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Οι δε λαοί που κατοικούσαν και κατοικούν σε αυτά τα εδάφη εκδιώκονται ή εξοντώνονται πλήρως. Αυτή είναι η μόνιμη υπομονετική και σταθερή επιδίωξη της Τουρκίας.

Γι’ αυτό σε όποιο έδαφος μπαίνει η Τουρκία, δεν πρόκειται να το αφήσει ποτέ, παρά μόνο με πολεμική ήττα. Εκτός από τις μετά το 1922 σχετικές πράξεις της, δείτε τι έκανε στη συνέχεια με την πλήρη γνώση και ανοχή του ΝΑΤΟ στην Κύπρο και τι προσπαθεί να κάνει τώρα με τη βόρεια Συρία, το βόρειο ΙΡΑΚ και το Αιγαίο. Τα σχέδιά της στη βόρεια Συρία και τις σχέσεις με τo ISIS, τα χαλάνε οι Ρώσοι, γι’ αυτό και το τεράστιο μίσος των Τούρκων κατά της σημερινής Ρωσίας του Πούτιν.

Σε ότι αφορά την Ελλάδα, δεν θέλει μόνο το Αιγαίο. Η πραγματική βούληση της Τουρκίας είναι να ξαναπάρει πίσω ολόκλήρη την Ελλάδα. Όποιος νομίζει ότι η Τουρκία θα σταματήσει μόνο στο Αιγαίο και στη Θράκη, χώρους στους οποίους έχει ήδη βάλει για τα καλά τα πόδια της, είναι απόλυτα γελασμένος. Τα περί «ζωτικού χώρου» που προπαγανδίζει η εξωτερική της πολιτική είναι μόνο για τη διεθνή πολιτική σκηνή. Η Τουρκία, θέλει όλη την Ελλάδα. Όσο και αν αυτό μπορεί για κάποιους να μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας, δυστυχώς είναι η απόλυτη κρυφή γραμμή της εξωτερικής πολιτικής με την οποία δρα η Τουρκία. Γι αυτό και δεν υπέγραψε ποτέ καμία συνθήκη η οποία κατοχύρωνε νομικά τα σύνορα και τα συμφέροντα της Ελλάδας στη θάλασσα και στη στεριά. Θέλει πάντα να υπάρχει ένα θολό τοπίο ανάμεσά μας για να κερδίζει συνεχώς πόντους με σταθερή επιθετικότητα, βασιζόμενη στην δική μας συνεχή υποχωρητικότητα.

Επιδιώκει για παράδειγμα να στήσει τζαμί κάτω από την Ακρόπολη και σπεύδουν εδώ οι δικοί μας (πολιτικοί και κλήρος) να της το παραχωρήσουν για να την εξευμενίσουν. Αλλά φυσικά δεν θα σταματήσει μόνο στο τζαμί. Επιδιώκει να βάλει για τα καλά πόδι στη Θράκη και σπεύδει το δικό μας υποχωρητικό πολιτικό σύστημα να της κάνει τα κέφια, αδειάζοντας τη Θράκη από Έλληνες.

Αρχικά, το 1922 πέταξε τους Έλληνες στη θάλασσα από τα μικρασιατικά παράλια, τα οποία καθάρισε πλήρως από κάθε ελληνικό στοιχείο, αλλά δεν βιάστηκε να συνεχίσει γιατί γνώριζε ότι δεν είχε τις δυνάμεις και θα έχανε. Σε αντίθεση με μας που αντί να προχωρήσουμε σταθερά προς Κωνσταντινούπολη, θέλαμε με βουλιμία και μικρομεγαλισμό να προχωρήσουμε προς Άγκυρα. Έδιωξε τους Έλληνες από την Κωνσταντινούπολη, κατοχύρωσε Ίμβρο και Τένεδο, αργότερα πήρε τη Β. Κύπρο (την οποία φυσικά εποφθαλμιά ολόκληρη) και τώρα μπαίνει μεθοδικά με τη στήριξη του ΝΑΤΟ και της Γερμανίας στο Αιγαίο.

Ενθάρρυνε και ενίσχυε παλιότερα τους Βουλγάρους και σήμερα ενθαρρύνει και ενισχύει τους Σκοπιανούς και τους Αλβανούς. Στην ουσία, δεν θέλει να πάρουν οι αφελείς εθνικιστές Σκοπιανοί και Αλβανοί τμήματα της Ελλάδας, απλά τους χρησιμοποιεί για να μας αδυνατίσει και να μας γονατίσει. Έσπευσε να επιβάλει στους Αλβανούς, πουν ζουν το δικό τους όψιμο μικρομεγαλισμό, την ακύρωση της συμφωνίας για την εκμετάλλευση της ΑΟΖ στο Ιόνιο, ακριβώς για να μην δυναμώσει η Ελλάδα. Η Τουρκία δεν μας θέλει γείτονες, όπως νομίζουμε, μας θέλει ολοκληρωτικά. Θέλει να φύγει ο ελληνισμός από εδώ (ήδη τα νεότερα τμήματα φεύγουν) ή να εξοντωθούμε. Αυτός είναι ο βαθύς σχεδιασμός και το όραμα του τουρκικού έθνους από την εποχή του Κεμάλ.

Εκμεταλλεύτηκε και βοήθησε το ISIS με το αζημίωτο μάλιστα, αφενός για να καθαρίσει τη βόρεια Συρία και το βόρειο Ιράκ από Σύρους και Κούρδους και αφετέρου για να σπρώξει παντός είδους μουσουλμανικά στοιχεία και πρόσφυγες στην Ελλάδα. Τα στοιχεία αυτά δεν τα έχει ενεργοποιήσει ακόμα εδώ, αν και μπορεί, γιατί ακόμα εμείς έχουμε μια κάποια δύναμη. Τα μνημόνια όμως θα μας τελειώσουν. Όταν θα έχουμε καταρρεύσει τελείως οικονομικά και δεν θα μπορεί να κινηθεί ούτε ένα άρμα μάχης, τότε θα τους ενεργοποιήσει για την οριστική μας κατάρρευση εκ των έσω, για να έρθει μετά η ίδια, με τις ευλογίες ΝΑΤΟ και Γερμανίας ως εγγυήτρια δύναμη. Για την ώρα δεν θα βιαστεί. Θα το κάνει μόνο όταν δεν θα μπορούμε να αντιδράσουμε, όταν θα έχουμε εξαθλιωθεί τελείως, για να έλθει εκ του ασφαλούς.

Δηλαδή το σήμερα που ζούμε είναι η συνέχιση του 1922. Σήμερα, μετά το 1922, η Τουρκία κερδίζει το θαλάσσιο χώρο, εντός του οποίου έπνιξε τότε τους Έλληνες. Ταυτόχρονα δεν διστάζει να κάνει εμφανίσεις έξω από το Σούνιο, μετρώντας τη δειλία μας.

Βλέπουμε λοιπόν ότι η πολιτική της Τουρκίας, ανεξαρτήτως κομματικών κυβερνήσεων, υπηρετεί ένα «όραμα» τη δική της «Μεγάλη Ιδέα». Κανένα έθνος, κανένας λαός, κανένα κράτος δεν μπορεί να υπάρξει να συντονιστεί και να χαράξει σαφείς στόχους, αν δεν έχει ένα όραμα. Η Ελλάδα έφτασε ως εκεί που έφτασε, χάρη στο όραμα της Μεγάλης Ιδέας. Μετά από αυτό και από μια μεγάλη στασιμότητα, άρχισε η κατάρρευση. Κάποιο παρόμοιο δυνατό όραμα που να συνεγείρει το έθνος, απουσιάζει πλήρως από τη σημερινή Ελλάδα. Γι αυτό και υπάρχει μια τρομακτική εσωστρέφεια και μια συνέχιση μιας καταθλιπτικής πορείας χωρίς στόχο, προς την παρακμή και την αποσύνθεση.

Τι κάνει το δικό μας πολιτικό σύστημα; Ό,τι του πει η οικονομική ολιγαρχία, η οποία έχει τα πλούτη της, που απέκτησε από το ελληνικό σώμα, στο εξωτερικό και ουδόλως θα την ενοχλήσει, στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, να κάνει μπίζνες επί του ελληνικού πτώματος, με την Τουρκική ολιγαρχία.

Η φαινομενικά εξωτερική πολιτική κατευνασμού και υποχωρητικότητας ενθαρρύνει τα τουρκικά σχέδια. Θα έπρεπε να είχαμε επιλέξει εκείνη τη συμμαχία που θα μας εξασφάλιζε οριστικά από τον τουρκικό κίνδυνο.

Ποτέ αυτή η παρασιτική κρατικοδίαιτη διεθνιστική ολιγαρχία που έχουμε και η οποία ελέγχει απόλυτα το πολιτικό σύστημα, δεν θέλησε να καταστρώσει η ελληνική εξωτερική πολιτική ένα ολοκληρωμένο σχέδιο προστασίας του ελληνικού έθνους. Δεν υπήρξε εξάλλου ποτέ εθνική ολιγαρχία η ίδια. Απόγονοι των κοτζαμπάσηδων ήταν και είναι, οι οποίοι έχασαν τα προνόμια που είχαν οι πρόγονοί τους επί τουρκοκρατίας.

Όσοι μπορούν να καταλάβουν τα πιο πάνω τα κατάλαβαν. Απαιτείται το ταχύτερο δυνατόν, η δημιουργία ενός νέου πολιτικού κινήματος, για να σώσουμε ό,τι ακόμα μπορούμε να σώσουμε.

Πέτρος Χασάπης


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Η Μέρκελ δίνει «έξοδο κινδύνου» στον Ερντογάν

Η εμπλοκή της Συμμαχίας στο Αιγαίο
ικανοποιεί το βαθύ τουρκικό κράτος

Ο κύβος ερρίφθη. Οι Γερμανοί μέσω της εμπλοκής του ΝΑΤΟ πρόσφεραν έξοδο στο Αιγαίο στην Τουρκία. Στο όνομα της αντιμετώπισης των προσφυγικών ροών, στη σύνοδο των υπουργών Άμυνας του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, η Συμμαχία αποδέχθηκε το ελληνοτουρκικό(!) αίτημα, όπως το μεθόδευσε το Βερολίνο, για δραστηριοποίηση των ΝΑΤΟϊκών πλοίων στο Αιγαίο.

Όπως ανακοίνωσε ο γ.γ. του ΝΑΤΟ Γ. Στόλτενμπεργκ, στόχος της αποστολής της ναυτικής δύναμης SSNG2 θα είναι να καταπολεμηθεί η παράνομη μετανάστευση στο Αιγαίο. Όπως συμφώνησαν τα μέλη του ΝΑΤΟ, η δύναμη θα μεταβεί άμεσα στα ελληνικά νερά και θα είναι υπό γερμανική διοίκηση!

Η καγκελάριος Μέρκελ πρόσφερε στον Ερντογάν πρόσβαση στο Αιγαίο προκειμένου να εξασφαλίσει τη συνεργασία της Τουρκίας για τον περιορισμό της εισόδου μεταναστών στην Ευρώπη. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ υποτάχθηκε στους σχεδιασμούς της καγκελαρίας για κοινές περιπολίες στο Αιγαίο με την Τουρκία, ανοίγοντας πολύ επικίνδυνους δρόμους για την αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.

Η Ελλάδα αποδέχτηκε το «γκριζάρισμα» του Αιγαίου παραχωρώντας τον επιχειρησιακό έλεγχο των «διεθνών υδάτων» του χώρου, δηλαδή μεταξύ Χίου και Εύβοιας, στο ΝΑΤΟ, αποδεχόμενη ουσιαστικά ότι πρόκειται για «ύδατα που περνούν στον έλεγχο της συμμαχίας»! Έτσι, η Τουρκία, με τη συνδρομή της Μέρκελ και την ανοχή των ΗΠΑ, αποκτά πρόσβαση στο Αιγαίο, ως ΝΑΤΟϊκό μέλος, στην «κοινή θάλασσα» της Συμμαχίας.

Πρόκειται για «πεσκέσι» των Γερμανών στον «σουλτάνο» Ερντογάν. Μέσω του ΝΑΤΟ, η Τουρκία έρχεται να νομιμοποιήσει τις αμφισβητήσεις της στο Αιγαίο. Να εδραιώσει τον ισχυρισμό της για ύπαρξη «γκρίζων ζωνών», υποστηρίζοντας ότι στο Αιγαίο υπάρχουν νησιά, νησίδες, βραχονησίδες και ύδατα, με μη καθορισμένη από συνθήκες κυριαρχία.

Η ενεργοποίηση του ΝΑΤΟ στο σύνολο της «γκρίζας ζώνης», όπως την οριοθετεί η Άγκυρα, θα χρησιμοποιηθεί από την κυβέρνηση Ερντογάν για την παγίωση των τουρκικών αμφισβητήσεων.

Η δήλωση του Π. Καμμένου ότι «είναι απόλυτα ξεκάθαρο ότι στις δυνάμεις που θα συμμετέχουν στη ΝΑΤΟϊκή ομάδα, η Τουρκία θα επιχειρεί μόνο εντός τουρκικών υδάτων και η Ελλάδα εντός των ελληνικών υδάτων και του ελληνικού εναέριου χώρου», δεν παρέχει καμία απολύτως εγγύηση για την Ελλάδα. Οι τούρκοι δεν αμφισβητούν τα ελληνικά χωρικά ύδατα, αλλά τον έλεγχο των διεθνών χωρικών υδάτων. Στον πυρήνα της τουρκικής διεκδίκησης, βρίσκεται ο ισχυρισμός ότι τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα – ΑΟΖ και κατά συνέπεια η οριοθέτησή της στο Αιγαίο πρέπει να γίνει με βάση τη μέση γραμμή από βορρά προς το νότο, μεταξύ τουρκικών παραλίων και των απέναντι παραλίων της ηπειρωτικής Ελλάδας και όχι των νησιών.

Στη βάση αυτή η τουρκική πλευρά αμφισβητεί την ελληνική υφαλοκρηπίδα, το FIR Αθηνών, το αποκλειστικό δικαίωμα της Ελλάδας έρευνας και διάσωσης και τον επιχειρησιακό έλεγχο του Αιγαίου. Η εκχώρηση του επιχειρησιακού ελέγχου του Αιγαίου στο ΝΑΤΟ και μάλιστα υπό γερμανική διοίκηση, αποτελεί τεράστια επιτυχία για την τουρκική διπλωματία.

Για τον Ερντογάν η έξοδος στο Αιγαίο θα χρησιμοποιηθεί επιπρόσθετα για να διατηρήσει τις ισορροπίες εντός του βαθέως κράτους της Τουρκίας και ειδικά σαν αντίβαρο στην κριτική που δέχεται για τους χειρισμούς του στο Κουρδικό. Σήμερα βρίσκεται σε δυσμενή θέση, αφού έχει να αντιμετωπίσει την πίεση των Ρώσων, ενώ έχει χάσει σημαντικό μέρος από την στήριξη των ΗΠΑ. Το Βερολίνο του πρόσφερε χέρι βοηθείας, σε μία περίοδο που εξαιτίας των Ρώσων δεν μπορεί να επεκταθεί στη Συρία για να δημιουργήσει μία ουδέτερη ζώνη εντός του Συριακού εδάφους, ώστε να αποτρέψει τη δημιουργία κουρδικού κράτους με έξοδο στη Μεσόγειο.

Πηγή εφημ. «Ανεξαρτησία»


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου