Ο δόκτορας του χάους

Η (γερμανική) Ευρώπη δεν αποτελεί πλέον μία υπόσχεση για ένα καλύτερο μέλλον, αλλά μία τρομακτική απειλή – ενώ άνθρωποι, όπως ο Δρ. Σόιμπλε, την έφεραν στο χείλος του γκρεμού και στα όρια της ολοκληρωτικής κατάρρευσης / ηχητικό

.

Εκτός από τις αντιδράσεις των απλών Βρετανών Πολιτών απέναντι στις προσπάθειες των διεθνών οργανισμών των ελίτ, επί πλέον σε αυτές των πολιτικών υπηρετών τους, με στόχο να επηρεάσουν το δημοψήφισμα και να τους χειραγωγήσουν, καθώς επίσης εκτός από την επιθυμία τους να διαμαρτυρηθούν εναντίον της απαράδεκτης παντοδυναμίας των αγορών, ο τρίτος λόγος του BREXIT είναι πιθανότατα ο πλέον σημαντικός – επειδή σε αυτόν κυρίως οφείλεται το ότι, η μειοψηφία των επικριτών της ενωμένης Ευρώπης τείνει να μετατραπεί σε πλειοψηφία, την οποία εκμεταλλεύονται ως επί το πλείστον τα ακροδεξιά κόμματα, οδηγώντας στη διάλυση της.

Πρόκειται για τη λανθασμένη πολιτική της ΕΕ και της Ευρωζώνης, για την οποία ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό η γερμανική ελίτ – αφού αυτή κυριαρχεί πλέον, είτε άμεσα, είτε έμμεσα,  σε όλους τους ευρωπαϊκούς Θεσμούς. Με βάση την πολιτική αυτή, η Ευρώπη έχει μετατραπεί σταδιακά σε ένα ακραίο νεοφιλελεύθερο εγχείρημα (ανάλυση), στο οποίο η πλήρης ασυδοσία των αγορών, καθώς επίσης η ανταγωνιστικότητα μέχρι θανάτου, αποτελούν τα κεντρικά δόγματα – τα θεμέλια μίας σαθρής οικονομικής αντίληψης που έχει σχεδόν εξελιχθεί σε θρησκεία.

Ακόμη χειρότερα, στα περίπου έξι χρόνια που ακολούθησαν τη χρηματοπιστωτική κρίση, προστέθηκε από άκρη σε άκρη της ηπείρου μας η πολιτική λιτότητας – η οποία οδήγησε σε μία μόνιμη στασιμότητα κυρίως τις χώρες της Ευρωζώνης, προκαλώντας κοινωνικές καταστροφές τεραστίου μεγέθους στα κράτη της περιφέρειας. Μεγαλύτερο θύμα αυτής της πολιτικής είναι μακράν η Ελλάδα η οποία, εκτός από αποικία χρέους, έχει μετατραπεί ουσιαστικά σε μία αποτυχημένη χώρα – ενώ, όποιος πιστεύει ότι, είναι δυνατόν να επανέλθει σε πορεία ανάπτυξης, με δημόσιο χρέος της τάξης του 180% του ΑΕΠ της, καθώς επίσης με ληξιπρόθεσμο ιδιωτικό άνω των 200 δις €, χωρίς διαγραφή χρεών, είναι εντελώς εκτός τόπου και χρόνου.

Σε τελική ανάλυση, η ΕΕ έπαψε πια να είναι μία περιοχή ευημερίας, προόδου και μεγάλων ευκαιριών, όπως ήταν τη δεκαετία του 1980 και 1990 – έχοντας συνδεθεί με την απώλεια του βιοτικού επιπέδου των απλών ανθρώπων προς όφελος των ελίτ, με μεγάλα οικονομικά άγχη, με την καταδυνάστευση των νέων, καθώς επίσης με έναν συνεχώς αυξανόμενο ανταγωνισμό, από τον οποίο «ποδοπατείται» η πλειοψηφία των Ευρωπαίων.

Με απλά λόγια, η (γερμανική) ΕΕ δεν αποτελεί πλέον μία υπόσχεση για ένα καλύτερο μέλλον, αλλά μία τρομακτική απειλή – γεγονός για το οποίο είναι υπεύθυνες οι πολιτικές ελίτ. Υπεύθυνες επειδή αφενός μεν υπέκυψαν στις εντολές της καγκελαρίου και του αμετανόητου υπουργού της, όσον αφορά την πολιτική λιτότητας, χωρίς να διακρίνουν την παγίδα (το ότι δηλαδή η Γερμανία τρέφεται από την κρίση που προκαλεί η συγκεκριμένη πολιτική), αφετέρου δεν εμπόδισαν την εδραίωση της δικτατορίας των αγορών.

Συμπερασματικά λοιπόν, άνθρωποι όπως ο Δρ. Σόιμπλε έφεραν την ΕΕ στο χείλος του γκρεμού και στα όρια της κατάρρευσης – ενώ αυτή η εξέλιξη έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο χάσμα στην Ευρώπη, επειδή οι κρίσεις δεν επιλύονται πλέον με πνεύμα συνεργασίας και αλληλεγγύης, αλλά τοποθετούν το ένα μέλος εναντίον του άλλου. Οι βίαιες συγκρούσεις και οι εκβιασμοί πάντως δεν οδηγούν ποτέ σε λύσεις, αλλά εντείνουν τα προβλήματα – κάτι που ασφαλώς διαπιστώνεται από το ξεκίνημα της κρίσης, ενώ σήμερα από το χάος που επικρατεί στη Βρετανία και, κατ’ επέκταση, στις αγορές.

Περαιτέρω η Τρόικα, υπό την προστασία του Δρ. Σόιμπλε, έγινε το σύμβολο αυτής της μοιραίας πορείας προς την άβυσσο – μερικοί ελίτ γραφειοκράτες δηλαδή οι οποίοι, με την απέραντη, πομπώδη αλαζονεία που τους διακρίνει, νομίζουν πως μπορούν να μοιράζουν διαταγές σε εκλεγμένες κυβερνήσεις και σε ελεύθερους λαούς.

Σε κάθε περίπτωση τα «κακά πνεύματα», τα οποία προσκάλεσε αυτή η πολιτική, δεν έχει πια τη δυνατότητα να τα διώξει – ενώ το βρετανικό δημοψήφισμα άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου, αφού ο εμφύλιος πόλεμος δεν διεξάγεται πλέον στην Ευρωζώνη μεταξύ των Βορείων και των Νοτίων, αλλά μεταξύ ανατολικών και δυτικών, της περιφέρειας εναντίον του κέντρου και του ενός εναντίον του άλλου.

Αυτήν την ΕΕ, μεγάλη ευθύνη για το κατάντημα της οποίας έχει επί πλέον ο χειρότερος πρόεδρος που είχε ποτέ η Γαλλία, δεν μπορούν δυστυχώς να την υπερασπίσουν σήμερα ούτε οι φίλοι της – οπότε αποτελεί, ως η εικόνα του εχθρού, ένα ιδανικό πεδίο άνθισης του ακροδεξιού κυρίως λαϊκισμού. Με απλά λόγια, μέχρι πρόσφατα πολλές ακραίες παρατάξεις δίσταζαν να απαιτήσουν την έξοδο των χωρών τους από την ΕΕ ή/και την Ευρωζώνη – κάτι που όμως προβλέπουμε πως θα αλλάξει πάρα πολύ σύντομα, αφού οι συνθήκες είναι πια ώριμες, ιδίως μετά το βρετανικό δημοψήφισμα.

Θα βρεθούν λοιπόν πολλά κόμματα τα οποία, για να ανέλθουν στην εξουσία ή για να την διατηρήσουν, θα αυξήσουν εκθετικά τις αντιευρωπαϊκές τους τοποθετήσεις – απαιτώντας δημοψηφίσματα, δήθεν για να «αποφασίσει ο λαός» για τη μοίρα του! Όποιος όμως καλεί τους Πολίτες να αποφασίσουν προ τετελεσμένων γεγονότων, είναι ανεύθυνος – έχοντας μόνο ιδιοτελείς στόχους.

Ολοκληρώνοντας, εύλογα θεωρεί κανείς πως η ΕΕ βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή της ιστορίας της – ενώ, εάν ο Σόιμπλε και η παρέα του πιστεύουν πως μπορούν να συνεχίσουν την ίδια πολιτική, θα συντριβούν στα ερείπια αυτής της Ευρώπης, συμπαρασύροντας όλους εμάς στο χάος.

Ακολουθεί η σημερινή συζήτηση του κ. Σαχίνη με τον κ. Βιλιάρδο, για θέματα της επικαιρότητας:

Πηγή Analyst

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Και μετά το Brexit τι;

Του Μωυσή Λίτση

Πολιτικό σεισμό και φόβους για απαρχή του τέλους της ΕΕ με ντόμινο ανάλογων δημοψηφισμάτων και αποχωρήσεων, προκαλεί η απόφαση σοκ των Βρετανών να ψηφίσουν υπέρ της εξόδου της χώρας τους από το ευρωπαϊκό μπλοκ. Η ακροδεξιά ανεβάζει τους τόνους σε πανευρωπαϊκό επίπεδο ζητώντας να γίνουν ανάλογα δημοψηφίσματα και σε άλλες χώρες, την ώρα που εντείνεται η ανησυχία για το κατά πόσο το βρετανικό διαζύγιο με την ΕΕ θα είναι "βελούδινο".

Αντιμέτωπη με αναιμική ανάπτυξη, μαζική ανεργία, τρομοκρατία και ένα πρωτοφανές προσφυγικό-μεταναστευτικό ρεύμα, η Ευρώπη βρίσκεται πλέον μπροστά και σε μια υπαρξιακή κρίση, μπαίνοντας πλέον σε αχαρτογράφητα νερά αφού ο κίνδυνος να ξηλωθεί το ευρωπαϊκό πουλόβερ είναι περισσότερο ορατός από ποτέ.

Παραίτηση Κάμερον

Στο εσωτερικό της Βρετανίας οι πολιτικές εξελίξεις είναι ραγδαίες. Ο πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον ανακοίνωσε ότι θα παραιτηθεί το Νοέμβριο, ενώ ακόμη και ο φρέσκος και θεωρούμενος υπεραριστερός ηγέτης των Εργατικών Τζέρεμι Κόρμπιν βάλλεται από τα δεξιά, επειδή δεν στήριξε όσο έπρεπε την καμπάνια υπέρ της παραμονής στην ΕΕ.

Το βρετανικό δημοψήφισμα ανέδειξε μια βαθιά πολιτικά και κοινωνικά διχασμένη χώρα. Η πρωθυπουργός της Σκωτίας Νίκολα Στέρτζον ετοιμάζεται για δεύτερο δημοψήφισμα με στόχο την απόσχιση από το Ηνωμένο Βασίλειο και την ένταξη στην ΕΕ ως ανεξάρτητο κράτος, ενώ η Βόρειος Ιρλανδία ορέγεται δημοψήφισμα για την ενοποίηση με την υπόλοιπη Ιρλανδία, με διάχυτη την ανησυχία ότι το Brexit μπορεί να πυροδοτήσει ξανά επιστροφή στις μέρες της «Ματωμένης Κυριακής».

Το 51,9% των Βρετανών, 17,4 εκατομμύρια, ψήφισε στο ιστορικό δημοψήφισμα της Πέμπτης υπέρ της εξόδου από την ΕΕ έναντι 48,1%, 16,1 εκατομμύρια, υπέρ της παραμονής. Η συμμετοχή έφθασε στο 72% και ήταν η υψηλότερη από τις βουλευτικές εκλογές του 1992. Το 1975 που πάλι σε δημοψήφισμα οι Βρετανοί ψήφισαν υπέρ της παραμονής στην τότε ΕΟΚ, η συμμετοχή ανέρχονταν σε 64,6%.

Στην Αγγλία και την Ουαλία, η επιλογή υπέρ της αποχώρησης πλειοψήφησε συγκεντρώνοντας 53% και 52% αντίστοιχα, ενώ αντίθετα στη Σκωτία και την Βόρειο Ιρλανδία, η επιλογή της παραμονής πήρε 62% και 56%.

Επίσης στις πολύ νεαρές ηλικίες κάτω των 24 ετών, η επιλογή υπέρ της παραμονής συγκέντρωσε 75%. Οι μεγαλύτερης ηλικίας ψηφοφόροι-αυτοί που στα νιάτα τους είχαν εγκρίνει με μεγάλη πλειοψηφία την παραμονή της χώρας τους στην τότε ΕΟΚ-ψήφισαν πλειοψηφικά υπέρ του Brexit, με κριτήριο μάλλον την αποσύνθεση του άλλοτε ευρωπαϊκού κράτους πρόνοιας το οποίο έβλεπαν ως αντίβαρο στον θατσερισμό, παρά από νοσταλγική διάθεση σε μια παρελθούσα «Μεγάλη Βρετανία».

Ταξική Ψήφος

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα κοινωνικά χαρακτηριστικά της ψηφοφορίας. Στο Λονδίνο των «γκόλντεν μπόις» του Σίτυ, το «Παραμένουμε» πήρε 60% έναντι 40% του «Φεύγουμε».

Σε όλη τη βορειοανατολική Αγγλία, σε έντεκα περιφέρειες πλειοψήφησε η επιλογή υπέρ της εξόδου από την ΕΕ και μόνο σε μια, το Νιουκάστλ, πλειοψήφησε το «Μένουμε» και αυτό με οριακό προβάδισμα 1%. Η βορειοανατολική Αγγλία είναι η κατ’ εξοχήν βιομηχανική περιοχή, η οποία υποφέρει από χρόνια κρίση από τότε που η επικράτηση του θατσερισμού, μετέτρεψε ως κύριο μοχλό της οικονομίας τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες και το Σίτυ.

Σε μια χώρα με μακρά παράδοση στις ταξικές ανισότητες-αποτυπωμένες σε τόσα και τόσα λογοτεχνικά έργα και τα τελευταία χρόνια σε πλειάδα κινηματογραφικών ταινιών του νέου βρετανικού κινηματογράφου-το κοινωνικό χάσμα έχει διευρυνθεί μετά την δεκαετία του ’80.

Στη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης και την πέμπτη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου, ένας στους πέντε ζει κάτω από το επίσημο όριο φτώχειας, με τη Βρετανία να έχει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά παιδικής φτώχειας στον αναπτυγμένο κόσμο.

Μέχρι πρότινος η ΕΕ φάνταζε στα μάτια πολλών Βρετανών ανάχωμα στον θατσερισμό.Ένα από τα επιχειρήματα των εξ αριστερών υποστηρικτών του «Παραμένουμε» και των συνδικάτων, ήταν ότι με το Brexit θα περισταλούν ακόμη περισσότερο τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα. Η ίδια η Θάτσερ είχε αντιταχθεί στην ευρωπαϊκή κοινωνική χάρτα στις αρχές του ’90, θεωρώντας την παρέμβαση στα εσωτερικά της Βρετανίας και εμπόδιο στην πολιτική του απόλυτου lesser fair lesser passé, που είχε ήδη επικρατήσει από τις αρχές του ΄80 στη χώρα.

Μόνο που αν τότε η ΕΕ επιχειρούσε να εντάξει τη νεοφιλελεύθερη Βρετανία σε ένα πιο προστατευμένο σύστημα κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, σήμερα όλη η ΕΕ, είναι ή ίδια μια «Βρετανία», με τα εναπομείναντα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα να ξηλώνονται βιαίως, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας(βλέπε σημερινή εργασιακή ζούγκλα στην Ελλάδα, νόμο Hartz IV στη Γερμανία το 2005, σημερινή εργασιακή μεταρρύθμιση στη Γαλλία).

Η επόμενη ημέρα

Το βλέμμα στρέφεται τώρα στην επόμενη μέρα καθώς οι ευρωπαϊκοί θεσμοί καλούνται να διαχειριστούν το μέχρι πρότινος αδιανόητο: την αποχώρηση ενός κράτους μέλους. Μέχρι και πριν από μερικά χρόνια η ΕΕ επιδίωκε τη διεύρυνση με την εισδοχή νέων κρατών μελών.

Το 2004 δέκα νέα κράτη-μέλη, κυρίως από το πρώην ανατολικό μπλοκ, εισέρχονταν στο ευρωπαϊκό κλαμπ.
Σήμερα η ΕΕ μετρά «μείον έναν» και ο φόβος αποσύνθεσης βρίσκεται πλέον καθοδόν, όχι λόγω «Grexit» αλλά λόγω «Brexit», με ενδεχόμενη αποχώρηση χωρών με «μεγαλύτερο κύρος»: της Ολλανδίας, της Δανίας, της Ιταλίας, της Γαλλίας, με τους απανταχού ακροδεξιούς να έχουν δυστυχώς την πρωτοβουλία των κινήσεων…

Το Ευρωπαϊκό κατεστημένο δείχνει να επείγεται να ξεφορτωθεί όσο πιο γρήγορα γίνεται τη Βρετανία, ζητώντας από το Λονδίνο να κινήσει τις διαδικασίες του άρθρου 50 των Ευρωπαϊκών Συνθηκών, που προβλέπουν τα της αποχώρησης από την ΕΕ ενός κράτους μέλους.

Με δεδομένο ωστόσο την έλλειψη νομικού και πολιτικού προηγούμενου και τον σημαίνοντα ρόλο που παίζει η Βρετανία ως πολιτική, στρατιωτική και οικονομική υπερδύναμη, τα διαζύγιο θα πάρει χρόνια για να βγει…και θα περάσει σίγουρα από πολλές ακόμη φάσεις, ανάλογα και με τις εσωτερικές εξελίξεις στη χώρα και στο άμεσο μέλλον στη Γαλλία και τη Γερμανία.

Αν τα πράγματα εξελιχθούν «ομαλά», τότε οι ευρωσκεπτικιστές θα έχουν έναν παραπάνω λόγο να προβάλλουν εαυτόν, αφού η βρετανική έξοδος θα έχει αποδειχθεί χωρίς ιδιαίτερο πολιτικό και οικονομικό κόστος.

Αν υπάρξουν πάλι «επιπλοκές» και οι Βρυξέλλες επιχειρήσουν να «τιμωρήσουν» τη Βρετανία με οικονομική και πολιτική απομόνωση, τότε θα έχουν ρίξει νερό στον μύλο όλων αυτών που επικρίνουν το ευρωπαϊκό εγχείρημα.

Το Brexit δεν είναι παρά μία ακόμη εκδοχή της αποστροφής προς το κατεστημένο, με τις αντιφατικές και πολλές φορές επικίνδυνες τάσεις, που αυτή παίρνει στο σύγχρονο κόσμο. Από τη μια η πρόκληση Σάντερς στις ΗΠΑ, η αριστερή στροφή στην Ισπανία, η «προδομένη άνοιξη» του Ιανουαρίου του 2015 στην Ελλάδα. Και από την άλλη ο «Μουσολίνι-Τραμπ», ο Φάρατζ και ο Μπόρις Τζόνσον, το ακροδεξιό συνονθύλευμα που θεριεύει σε όλη την Ευρώπη, προβάλλοντας μάλιστα, όπως στην περίπτωση του Brexit, αντισυστημική ρητορική.

Ας ελπίσουμε πως ο «θάνατος του παλιού κόσμου», δεν θα γεννήσει την «εποχή των τεράτων», για να παραφράσουμε την ιστορική ρήση του μεγάλου διανοητή και επαναστάτη Αντόνιο Γκράμσι:
«Ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος κόσμος πασχίζει να γεννηθεί. Τώρα είναι η εποχή των τεράτων».

Πηγή "Οικονομία με άλλο μάτι"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Ο αρχιμουφτής της Βουλγαρίας καλεί σε ένωση των Βαλκανίων με την... Τουρκία!

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Δημοσιογράφος - Συγγραφέας - Τουρκολόγος

Με μια πρωτοφανή παρέμβαση του ο αρχιμουφτής της Βουλγαρίας βάζει φωτιά στα βαλκανικά πράγματα, καθώς ούτε λίγο ούτε πολύ καλεί όλους τους μουσουλμάνους τουρκόφωνους και μη των Βαλκανίων να ενωθούν με την μεγάλη Μητέρα Πατρίδα, όπως αποκαλεί την Τουρκία.

Σε μια μακροσκελή συνέντευξη που έδωσε στην τουρκική εφημερίδα Türkiye, ο αρχιμουφτής της Βουλγαρίας, Mustafa Aliş Haci, που συνδέεται στενά με τον ψευτομουφτή της Ξάνθης, Αχμέτ Μετέ, καλεί τους μουσουλμάνους των Βαλκανίων, Τούρκους, Πομάκους, Αθίγγανους,Τατάρους και σλαβόφωνους, να στραφούν και να ενωθούν με την Μητέρα Πάτριδα την Τουρκία, ενώ τονίζει χαρακτηριστικά πως, «όταν δυναμώνει η Τουρκία δυναμώνουμε και εμείς».

Αποδεχόμενος πρόσκληση οργάνωσης του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών (TİKA), να έρθει στην Άγκυρα, ο αρχιμουφτης της Βουλγαρίας επισκέφτηκε την τουρκική πρωτεύουσα και έδωσε αυτή τη συνέντευξη όπου ανέπτυξε τις άκρως φιλοτουρκικές θέσεις του όχι μόνο για την Βουλγαρία, αλλά για όλα τα Βαλκάνια.

Οι δηλώσεις αυτές αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί δεν πρέπει να λησμονούμαι τους δεσμούς που έχουν αναπτυχτεί τα τελευταία χρόνια των τουρκόφωνων μουσουλμάνων της Βουλγαρίας με την μειονότητα της Δυτικής Θράκης.

Όπως φαίνεται οι Τούρκοι οργανωμένα δημιουργούν άλλη μια εστία αποσταθεροποίησης στην τόσο ευαίσθητη αυτή περιοχή.

Πηγή ΝikosΧeiladakis


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Ο ελληνισμός στη μέγγενη της ιστορίας

Γράφει ο Σωτήρης Δημόπουλος

Είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακός ο τρόπος που οι άνθρωποι απωθούμε την πρόσληψη της δύσκολης πραγματικότητας. Αντιμετωπίζουμε ό,τι μας συμβαίνει αδρανώς με την μεθοδολογία της σκέψης που έχουμε συνηθίσαμε, ακόμη κι αν αυτή έχει συντελέσει στην επιδείνωση της κατάστασής μας. Στο άτομο η καθήλωση στην άρνηση καταλήγει σε νευρώσεις ή/και κατάθλιψη, ενώ σε συλλογικό επίπεδο οδηγεί σε ιδεοληπτικές εμμονές, που εκδηλώνονται σε ανάλογου χαρακτήρα πολιτικές συμπεριφορές ή/και σε παραίτηση από την συμμετοχή στα κοινά. Το αποτέλεσμα είναι, σε κάθε περίπτωση, καταστροφικό.

Η περιγραφή αυτή αποτυπώνει την εικόνα της ελληνικής κοινωνίας των τελευταίων χρόνων. Η οικονομική κρίση αποκάλυψε το δραματικό εύρος των δομικών παθογενειών των κρατικών λειτουργιών, τους αποσαθρωμένους κοινωνικούς αρμούς, το χαμηλό επίπεδο των ντόπιων ελίτ και τις οδυνηρές εξωτερικές εξαρτήσεις. Στοιχεία που μακροχρόνια δρούσαν υπονομευτικά στο εθνικό σώμα αλλά πριν την άρση του παραπετάσματος των ομαδικών ψευδαισθήσεων δεν γίνονταν αντιληπτά ή αποδεκτά από την συλλογική συνείδηση.

Παράλληλα, όμως, η σαρωτική δίνη των αρνητικών εξελίξεων ανέδειξε αυτούσια τη γεω-πολιτισμική θέση του ελληνισμού, σε όλο το ιστορικό της βάθος, το εύθραυστο παρόν της και την ερεβώδη προοπτική της. Διέλυσε τα σύννεφα της ουτοπίας που κάλυπταν τον ορίζοντα του κόσμου μας και διαπιστώσαμε ότι δεν μετακινηθήκαμε ποτέ από εκεί που ήμασταν εδώ και χίλια χρόνια, παρ’ ότι πολλές φορές το ποθήσαμε ή το λησμονήσαμε: στην οριογραμμή που χαράχθηκε ήδη κατά τους τελευταίους εναγώνιους αιώνες του Βυζαντίου. Εκεί που ο ελληνισμός, ως διακριτή πολιτισμική οντότητα, κονταροχτυπιέται για την επιβίωσή του, καθώς πιέζεται μέχρις εξαφανίσεως, ταυτοχρόνως με Ανατολή και Δύση. Τούρκοι και Φράγκοι, Ισλάμ και Καθολικισμός, διεκδίκησαν τον χώρο της ελληνικής Ορθοδοξίας, διαμοιράζοντας τα εδάφη και επιχειρώντας την βίαιη αλλαγή της ταυτότητάς των κατοίκων του. Ο Έλληνας άνθρωπος κατόρθωσε, με οδυνηρές φυσικές και πνευματικές απώλειες, να επιζήσει της φοβερής μέγγενης, λόγω των ισχυρών καταβολών του, οι οποίες συμπυκνώνονταν στη θρησκευτική του πίστη και στις σωτήριες λειτουργίες του κοινοτισμού.

Παρά την αποικιοκρατική σχέση με τη Δύση, κυρίως με τη Μεγάλη Βρετανία, ο ελληνισμός, με νικηφόρα αφετηρία το 1821, διεξήγαγε μια «διαρκή επανάσταση» ενός αιώνα, την «Μεγάλη Ιδέα», που αποτελούσε και την μοναδική οδό-διέξοδο από τις γεωπολιτικές συμπληγάδες. Η αποτυχία της ολοκλήρωσής της, που συνεπαγόταν τον περιορισμό του ελλαδικού κράτους στην βαλκανική χερσόνησο, προκάλεσε εσωτερίκευση των συγκρούσεων και διάσταση προσανατολισμών. Το πεδίο της αντιπαράθεσης περιορίστηκε, κατ’ ουσίαν, στην επιλογή πόλου εξάρτησης και με στόχο την επικράτηση επί του εσωτερικού αντιπάλου και όχι τον απεγκλωβισμό του ελληνισμού από την ιστορική λαβίδα. Οι κοινωνικο-ιδεολογικές συγκρούσεις διεξάγονταν δηλαδή σε ένα καθορισμένο πλαίσιο: την τριπλή, πια, πίεση από δύση, ανατολή και βορρά –ο τελευταίος θα έχει αναχθεί σε απειλή πολύ πριν τη δημιουργία της ΕΣΣΔ με την ανάδυση του πανσλαβισμού μετά την λήξη του Κριμαϊκού πολέμου. Ως εκ τούτου, ακόμη και η ηρωική στάση των Ελλήνων κατά τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο κατέληξε σε εσωτερική τραγωδία.

Η ύστερη αναλαμπή του ελληνισμού σημειώθηκε στην Κύπρο, στον αντιαποικιακό πόλεμο για την «Ένωση», η θετική έκβαση του οποίου θα μπορούσε να τον αναδείξει σε ηγεμονική θέση στην ανατολική Μεσόγειο. Αυτή η προοπτική, ωστόσο, στάθηκε και η κύρια αιτία που δεν επετράπη να ολοκληρωθεί επιτυχώς το εγχείρημα. Στην πραγματικότητα, κανείς, ούτε εχθρός ούτε «σύμμαχος», δεν θα ήταν ικανοποιημένος από μια τέτοια εξέλιξη.

Το κυπριακό σήμανε και τη λήξη της μικρής ανάπαυλας στην αντιπαράθεση με την Τουρκία. Η Ελλάδα προσκολλήθηκε στενότερα στο δυτικό στρατόπεδο, όχι πια εξαιτίας τής από βορρά απειλής ή της προσδοκίας για τον εκδημοκρατισμό των θεσμών της και την άνοδο του βιοτικού επιπέδου των πολιτών της, αλλά πρωτίστως λόγω του προερχομένου εξ ανατολών θανάσιμου κινδύνου– μια εξίσωση που σαφώς βόλευε τον ευρωατλαντισμό, καθώς η χώρα παρέμενε πάντα ο αβέβαιος κρίκος του δυτικού στρατοπέδου για λόγους βαθύτατα πολιτισμικούς.

Η διαδικασία ενσωμάτωσης της Ελλάδας στις δυτικές δομές κατά τρόπο εντελώς παρασιτικό, με τη χώρα να θεωρείται ως «ιδιάζουσα περίπτωση», παρά τις όποιες θετικές επιπτώσεις είχε ως συνέπεια και τη μετέπειτα γιγάντωση κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών «τερατογενέσεων».

Εν τω μεταξύ, η απόπειρα του Αντρέα Παπανδρέου να επικεντρωθεί στον ανατολικό κίνδυνο, παραμένοντας στο πλαίσιο του δυτικού κόσμου αλλά ερχόμενος σε συνεννόηση και με τον σλαβικό παράγοντα αποτέλεσε μια κίνηση ανατρεπτική, αλλά θνησιγενής. Πρώτον, διότι τα ανατολικά καθεστώτα ήταν ήδη υπό κατάρρευση, ενώ οι διάδοχες καταστάσεις ακολούθησαν άλλους προσανατολισμούς – σε όλα τα μετα-σοσιαλιστικά κράτη των Βαλκανίων θα επικρατήσουν ακραίες εθνικιστικές και αναθεωρητικές τάσεις και απέναντι στην Ελλάδα υπάρχουν ευρέως εμπεδωμένα εχθρικά αισθήματα. Δεύτερος και κυριότερος παράγοντας που καταδίκαζε την προσπάθεια αναχαίτισης της τουρκικής απειλής ήταν το ότι η διακυβέρνηση της δεκαετίας του 1980 υπονόμευσε την παραγωγική βάση της οικονομίας και τα ηθικά ερείσματα της κοινωνίας και εν τέλει μεγιστοποίησε την εξάρτηση της χώρας. Και ως γνωστόν, η αίσθηση της προϊούσας αδυναμίας οδηγεί νομοτελειακά σε υποχωρήσεις, παραχωρήσεις και παραιτήσεις.

Αυτήν την περίοδο θα συντελεστεί επίσης μια ραγδαία ανασύνθεση του αστικού κόσμου. Οι νέες ελίτ θα απαρτίζονται κυρίως από τα «νέα τζάκια» που στερούνται την αίσθηση της εθνικής συνέχειας και ευθύνης που χαρακτήριζε έναν σκληρό πυρήνα της κατεστημένης αστικής τάξης. Κανελλόπουλοι, Τσάτσοι, Σεφέρηδες θα ανήκουν πια στο μακρινό παρελθόν. Το χάσμα που θα προκληθεί θα καλυφθεί πρόχειρα και παροδικά με ένα νέο εθνικό «αφήγημα» από μια επιλεγμένη συρραφή της αριστερής κριτικής των προηγούμενων δεκαετιών. Ωστόσο, αυτή η μεταβατική φάση κράτησε όσον ήταν ακόμη αναγκαίο για την νομιμοποίηση των νέων ηγεμονικών στρωμάτων.

Πολύ σύντομα, με την απαρχή της παγκοσμιοποίησης, τα στρώματα αυτά επιχειρούν τη μεγάλη στροφή ή καλύτερα το μεγάλο άλμα στο κενό… Στην υπαρκτή διπλή εξωτερική πίεση απαντούν με τη σταδιακή και εθελοντική επίθεση στην ελληνική ταυτότητα. Το όραμα της αντικατάστασης της ελληνικής από μια νέα, ευρωπαϊκή, συνείδηση καθίσταται κυρίαρχο. Άλλωστε, ο κύριος όγκος των οικονομικών δραστηριοτήτων συνδέεται με τα ευρωπαϊκά κονδύλια και οι ελληνικές ελίτ –οικονομικές, πολιτικές και «πνευματικές»- επιθυμούν διακαώς να προβιβασθούν σε τοποτηρητές του ευρωπαϊκού κέντρου και συνακόλουθα μόνιμους διαχειριστές των χρηματικών εισροών. Το σχέδιο είναι δύσκολο στην εφαρμογή του, καθώς σε έναν λαό, ακόμη και αρκετά αλλοτριωμένο, χρειάζονται κάποιες γενιές για να αλλοιωθεί ολοκληρωτικά η συνείδησή του. Εντούτοις, για δυο σχεδόν δεκαετίες –με αποκορύφωμα βεβαίως την οκταετία Σημίτη- η προσπάθεια είχε επίζηλα επιτεύγματα. Η κοινωνική κινητικότητα, λόγω των μεταναστευτικών ροών, η επικράτηση των παγκοσμιοποιητικών προτύπων, η πρωτοφανής διεύρυνση του στρώματος των διανοουμένων, οι οποίοι ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές αποχρώσεις τους λειτούργησαν ως οργανικά μέλη της κυρίαρχης τάξης, δημιούργησαν ένα ευνοϊκό περιβάλλον για την εργαστηριακή μετάλλαξη.

Καθ’ όλην αυτήν την περίοδο αναδείχθηκε ένα βασικό δίπολο: «οπισθοδρομικός ελληνισμός» vs «προοδευτική Ευρώπη». Ο τρόπος ανάδειξης του αντιθετικού αυτού σχήματος εκ μέρους όσων διατύπωναν το αίτημα του εξευρωπαϊσμού δεν υποδήλωνε την αδήριτη ανάγκη εκσυγχρονισμού του ελληνισμού, μέσω της υπέρβασης των αδυναμιών του –αναπροσαρμογή του παραγωγικού μοντέλου, ενίσχυση της περιφέρειας, αναστροφή των καταθλιπτικών δημογραφικών δεικτών, ενίσχυση των μέσων αποτροπής των εξωτερικών επιβουλών. Αντιθέτως, ο πυρήνας αυτών των αντιλήψεων, που ενσαρκωνόταν σε πολιτικές αποφάσεις, εμπεριείχε την ριζική άρση της εθνικής ταυτότητας και την ένδυση της «ευρωπαϊκής» ως μοναδικό τρόπο επίτευξης του εκσυγχρονισμού και ενσωμάτωσης του ελληνισμού στον δυτικοευρωπαϊκό κόσμο.

Ταυτοχρόνως, όμως, συνέβη και κάτι που δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία του νεώτερου ελληνισμού. Σε αντίθεση με όσους Έλληνες του Βυζαντίου στα υστεροβυζαντινά έτη, αλλά και αργότερα, υποστήριζαν την Ένωση των Εκκλησιών ή ακόμη και την προσχώρηση στον καθολικισμό για να γλυτώσει ο ελληνισμός από την τουρκική υποδούλωση ή τον εξισλαμισμό, οι ελληνικές ελίτ επέλεξαν την παράδοση όχι μόνον στην δύση αλλά και στην Τουρκία. Η ωραιοποίηση του οθωμανικού παρελθόντος στα σχολικά βιβλία ή η υποστήριξη του σχεδίου Αννάν εντασσόταν σε μια προσπάθεια, ευρω-ατλαντικής εμπνεύσεως, απόλυτα εξωφρενικής, η οποία σηματοδοτούσε με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο την αρχή του τέλους.

Η μάλλον χωρίς σοβαρό σχεδιασμό προσπάθεια του Κώστα Καραμανλή να μιμηθεί τον Αντρέα Παπανδρέου βάζοντας το ρωσικό παράγοντα στην ελληνική εξίσωση θα καταρρεύσει όχι μόνον από τις εξωτερικές αντιδράσεις αλλά και την αποτυχημένη διακυβέρνηση στο εσωτερικό που επιτάχυνε την διαδικασία της χρεωκοπίας.

Εν γένει, πάντως, οι στρατηγικές επιλογές των κυρίαρχων στρωμάτων της χώρας παρεμπόδισαν μια ρεαλιστική ανάγνωση τόσο του διεθνούς περιβάλλοντος όσο και των εσωτερικών δεδομένων. Το αποτέλεσμα ήταν αρχικώς η ξαφνική κατάρρευση της οικονομίας αλλά και η αδυναμία προσαρμογής στην επιδεινούμενη κατάσταση σε Ευρώπη και ανατολική Μεσόγειο. Καμία σταθερά που πρόβαλλε για δύο δεκαετίες η κυρίαρχη σκέψη δεν θα υφίσταται πλέον. Όλα όσα υποστήριζε ήταν λάθος! Η αναπτυγμένη ελληνική οικονομία ήταν μια «φούσκα» παραγεμισμένη με δανεικά. Η αστική μας τάξη πουλούσε, κατά μεγάλο ποσοστό, «αέρα κοπανιστό». Το ευρωπαϊκό όραμα, από την άλλη, έχει διαρραγεί ανεπανόρθωτα. Πέρα από την οικονομική κρίση, σχίσματα βαθιά ανοίγουν συνεχώς. Η ψαλίδα βορρά-νότου διευρύνεται, η «νέα Ευρώπη» επιθυμεί περισσότερο την αμερικανική ηγεμονία, ενώ τα καθεστώτα της αναδίδουν «οσμή» μεσοπολέμου, πολιτικά κινήματα των άκρων αποκτούν τεράστια επιρροή, εκδηλώνονται αποσχιστικές κινήσεις, τα μεταναστευτικά ρεύματα υψώνουν φράχτες ανάμεσα στα κράτη και ο εξτρεμιστικός ισλαμισμός γεμίζει με φόβο τις καρδιές των Ευρωπαίων. Η Βρετανία φτάνει να ψηφίζει για την παραμονή της ή όχι στην Ε.Ε., που ίσως ανοίξει έναν κύκλο αρνητικών εξελίξεων. Ο ευρωπαϊκός χώρος μοιάζει κατακερματισμένος και ανίκανος να εκφραστεί ενιαία.

Αλλά και από την άλλη πλευρά του Αιγαίου, που είναι η Τουρκία που θα εξευρωπαϊζόταν και θα έκανε βήματα προσέγγισης με την Ελλάδα –αρκεί κι εμείς βέβαια να αποποιούμασταν τον εθνικισμό που μας κληρονόμησαν ο Κολοκοτρώνης και ο Κοσμάς ο Αιτωλός-; Αντ’ αυτής, σήμερα, τη βαριά σκιά του ρίχνει ένα νεο-οθωμανικό καθεστώς, με έναν ημίτρελο ηγέτη, που όμως χαίρει της εμπιστοσύνης της πλειοψηφίας της τουρκικής κοινωνίας. Η απειλή της ανατολής είναι ξανά σε πλήρη ανάπτυξη. Η Άγκυρα στοχεύει στην επέκταση της κυριαρχίας της σε όλη την Κύπρο αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα. Και δεν φείδεται μέσων για να το πετύχει: στο Αιγαίο, στη Θράκη, στην υποστήριξη των Σκοπίων και της Αλβανίας, στην χρησιμοποίηση των μουσουλμάνων μεταναστών.

Και η Ελλάδα; Μια χώρα αδύναμη, απαξιωμένη, επαίτης για την επιβίωσή της, «μαύρη τρύπα» των Βαλκανίων, στόχος επιβουλών ακόμη και από κράτη απειροελάχιστης ισχύος. Ιδού λοιπόν ποια ήταν η κατάληξη των υπερφίαλων και ανιστόρητων επιλογών των κυρίαρχων κύκλων της εξουσίας, ιδού η εκδίκηση της πραγματικότητας.

Εντούτοις, αυτό το ανεπανάληπτο φιάσκο φαίνεται να μην έχει γίνει μάθημα ούτε στις ελίτ, ούτε στις πολιτικές δυνάμεις, ούτε στην ελληνική κοινωνία. Είναι ακατανόητο στο δημόσιο λόγο, στις αντιπαραθέσεις για το μέλλον της χώρας, να μην έχουν ακόμη χωνευτεί κάπως τα συμπεράσματα της κρίσης.

Να συνεχίζουν, δηλαδή, να πιστεύουν εκατομμύρια συμπολίτες μας ότι κάτι μπορεί να συμβεί και να επιστρέψουμε στα παλαιότερα χρόνια ή τουλάχιστον ότι δεν θα υπάρξουν άλλες αρνητικές αλλαγές στη ζωή τους.

Να συνεχίζουν αυτοί που ήσαν διαπρύσιοι υπερασπιστές του απόλυτου εξευρωπαϊσμού του Έλληνα ως λύση στο πρόβλημα να πιστεύουν ότι και σήμερα αυτή είναι η οδός της σωτηρίας. Όταν δεν υπάρχει καν αυτή η Ευρώπη που αναγάγουν ως πρότυπο. Και βεβαίως, δεν μιλάμε εδώ για την ανάγκη συμμετοχής μας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, μιας και η έξοδός μας στις παρούσες συνθήκες θα ήταν η απόλυτη καταστροφή και ο ελληνισμός θα προσφερόταν στο πιάτο στον αδίστακτο Ερντογάν.

Να επιμένουν τόσοι διανοούμενοι και τόσοι πολιτικοί χώροι στην εφαρμογή αξονικών πολιτικών της παγκοσμιοποίησης –στο μεταναστευτικό, στην εκπαίδευση, στις σχέσεις με την εκκλησία- με σαφή στόχο την απο-εθνοποίηση της χώρας, όταν η διαδικασία αυτή θα σημάνει τη διάλυσή της και όταν παντού αλλού καταγράφεται η αντίστροφη τάση.

Να συνεχίζουν πολιτικοί χώροι, επιχειρηματίες, τοπικοί παράγοντες, να βλέπουν ότι με την Άγκυρα μπορούν να υπάρξουν πεδία συνεννόησης και σύγκλισης, με κάποιες δικές μας ίσως παραχωρήσεις στη Θράκη ή στο Αιγαίο.

Να υποστηρίζουν –ακόμη όχι με τη θέρμη για το σχέδιο Αννάν- ότι η κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία προφανώς βρίθει ελληνικών εθνικιστικών καταλοίπων, συνιστά μια ελπιδοφόρα προοπτική.

Συνεχίζουν, λοιπόν, πολιτικές δυνάμεις, πλείστοι όσοι διανοούμενοι και παράκεντρα εξουσίας να «παίζουν το ίδιο βιολί». Προσπαθούν να αναδείξουν ψευδο-αντιθέσεις τραβώντας τες κυριολεκτικά «από τα μαλλιά». Για παράδειγμα η εμμονή στον όρο «εθνολαϊκιστές» που αναφέρεται σε μια κυβέρνηση η οποία το μόνο «εθνικό» που έκανε ήταν οι χοροί του Καμμένου με τις φουστανέλες... Αλλά στην ουσία ο βίος και η πολιτεία των κυβερνήσεων Τσίπρα είναι εν πολλοίς η γραμμή που χαράχθηκε τη δεκαετία του 1990, και καθόλου συμπτωματικά πολλοί απ’ αυτούς που την εκτελούν σήμερα έκαναν το ίδιο και επί κυβερνήσεων Σημίτη.

Βέβαια είναι και κάποιοι έχουν αλλάξει σκεπτικό και εκδηλώνουν την αγωνία τους, διαισθανόμενοι το χάος που μας αγγίζει. Αντιλαμβάνονται ότι η Δύση δεν είναι διατεθειμένη ή και δεν μπορεί να μας σώζει αιωνίως, όπως πίστευαν μέχρι και πρόσφατα. Μπορεί ίσως να συνεχίζεται η χρηματοδότησή μας για να μην επέλθει η οικονομική μας κατάρρευση, οι όροι όμως των συμφωνιών είναι αβάστακτοι. Αυτό, όμως, που τους ανησυχεί περισσότερο είναι ότι η ευρωπαϊκή δύση δεν αποτελεί πλέον το σίγουρο καταφύγιο από τη τουρκική επιθετικότητα. Η προσπάθεια του Βερολίνου να δημιουργήσει στρατηγικό άξονα με την Άγκυρα με θύμα την ελληνική κυριαρχία, αλλά και η προοπτική της μετατροπής όλης της ελληνικής επικράτειας σε hot spot για μουσουλμανικούς πληθυσμούς, δεν απορρίπτονται με ευκολία ως συνωμοσιολογικές θεωρίες. Ο αμερικανικός παράγοντας, στον οποίο έχει εναποθέσει η πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου και των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων τις τελευταίες του ελπίδες για σωτηρία, έχει διαμηνύσει εγκαίρως ότι ο Τούρκος μπορεί να γίνει ανεξέλεγκτος.

Στο πρόσφατο παρελθόν, η ευμάρεια και η σχετική σταθερότητα του συστήματος έδινε άνεση στην λανθασμένη επιχειρηματολογία να επιπλέει για καιρό. Σήμερα, όμως, που η πυκνότητα του χρόνου αυξήθηκε κατακόρυφα το ψεύδος καταρρέει την επόμενη κιόλας στιγμή. Όσες θεωρίες κι αν κατασκευαστούν, η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα είναι μόνη της, με οξύτατα προβλήματα και εξωτερικές απειλές που θέτουν εν αμφιβόλω την ίδια την ύπαρξή της.

Έχοντας, βέβαια, κατά νου ότι τα έθνη διαθέτουν εφεδρείες που τους επιτρέπουν να ανορθωθούν ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες, πρέπει να διατηρούμε τις ελπίδες μας. Αλλά βασική προϋπόθεση για μια ριζική αναγεννητική αλλαγή κατεύθυνσης είναι πριν απ’ όλα να αποδεχθούμε την πραγματικότητα, την θέση μας στο ιστορικό γίγνεσθαι, και μόνον μέσω αυτού του πρίσματος να χαράξουμε την πορεία μας για το αύριο.

Πρέπει να πιστέψουμε ότι αξίζει να υπάρχουμε ως ελληνικό έθνος και όχι απλά ως μια κρατική οντότητα χωρίς εθνικό στίγμα. Όχι μόνον γιατί έτσι θα χαθεί ο ελληνισμός και ό,τι αυτός φέρει έως σήμερα, ενσυνείδητα ή ασυνείδητα, στον παγκόσμιο πολιτισμό, αλλά γιατί σύντομα θα χαθεί και η κρατική οντότητα. Και θα χαθεί όχι αφομοιωμένη από την ανύπαρκτη παγκοσμιοποιημένη κοινότητα, που φαντασιώνονται και προσμένουν οι πολυάριθμοι εν Ελλάδι οπαδοί του «παγκόσμιου χωριού», αλλά από το εσωτερικό χάος και τις αναθεωρητικές δυνάμεις που εργάζονται ήδη γι’ αυτό. Σε εμάς, και στο εμάς συμπεριλαμβάνεται ο κάθε Έλληνας, εναπόκειται αν θα επιτρέψουμε να γραφούν οι τίτλοι του ιστορικού τέλους.

Πηγή "Σωτήρης Δημόπουλος"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Τα μηνύματα στέλνονταν ήδη από το ελληνικό δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015

Του Ιωάννη Ν. Φιλιππάκη

Είναι πραγματικά τουλάχιστον διασκεδαστική η εικόνα των απορημένων «ευρωπαϊστών» στο άκουσμα του αποτελέσματος του βρετανικού δημοψηφίσματος.

Επανειλημμένως έχουμε τονίσει ότι η σημερινή γερμανική εκδοχή της Ευρώπης, την οποία βιώνουμε, δεν έχει καμιά σχέση με το μοντέλο που οραματίσθηκαν οι εμπνευστές της ενωμένης Ευρώπης. Μάταια προσπάθησαν διάφοροι ακαδημαϊκοί, συνήθως σιτιζόμενοι από τα περίφημα «ευρωπαϊκά κονδύλια», οι οποίοι παρήλαυναν σε τηλεοπτικές εκπομπές, να μας πείσουν για τον λαϊκισμό και την ακροδεξιά χροιά των ευρωσκεπτικιστών. Μάταια οι περίφημες «αγορές» (ξέρετε… κάποιοι χαρτογιακάδες που παίζουν με τις αποταμιεύσεις των ανά την υφήλιο ασφαλιστικών ταμείων ταλαίπωρων συνταξιούχων) πόνταραν στη νίκη του Bremain! Μάταια οι αξιωματούχοι του μεγαλύτερου κρατικοδίαιτου γραφειοκρατικού μηχανισμού στον κόσμο, του μαγικού «κέντρου» των Βρυξελλών, προσπάθησαν να στείλουν στο «πυρ το εξώτερον» όλους όσους αμφισβήτησαν και αμφισβητούν την ύπαρξή τους.

Για ακόμα μία φορά αποδείχθηκε η απόσταση που έχει δημιουργηθεί και ολοένα μεγαλώνει μεταξύ των «κέντρων εξουσίας» και των λαών, τους οποίους αυτά τα «κέντρα» θα έπρεπε να υπηρετούν. Δεν ξέρω αν η βασίλισσα της Αγγλίας όντως ζήτησε να της πουν «τρεις λόγους για το Bremain», αλλά φαίνεται ότι τα εδώ και αιώνες δοκιμασμένα εθνικά και κοινωνικά αντανακλαστικά του Μπάκιγχαμ έκαναν σκόνη πολιτικάντηδες, δημοσκόπους, ψευτογιάπηδες και άλλους ανάλογους ειδήμονες.

Θα πρέπει κάποια στιγμή να αντιληφθούν όλοι ότι τίποτα πια δεν θα μπορεί να επιβιώνει ή, έστω, να διαρκεί πολύ αν αγνοεί τις κοινωνίες. Οσα εκατομμύρια κι αν ξοδεύτηκαν, όσες απειλές και αν εκτοξεύτηκαν, όσοι αφορισμοί και αν ξεστομίστηκαν, τελικά ο κυρίαρχος λαός απέδειξε ότι θέλει να αποφασίζει αυτός για την τύχη του. Μπορεί ο Νάιτζελ Φάρατζ και ο Μπόρις Τζόνσον να λοιδορήθηκαν από τα «comme il faut» («καθωσπρέπει») ΜΜΕ, μπορεί οι αντίστοιχοι ηγέτες που ακολουθούν τα βήματά τους στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες να χλευάζονται και να απαξιώνονται, αλλά το μόνο που έκαναν και κάνουν όλοι αυτοί είναι να αφουγκράζονται τις πραγματικές επιθυμίες του κόσμου. Κάτι που κάνει, άλλωστε, πολύ επιτυχημένα μέχρι στιγμής και στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού ο κατά πάσα πιθανότητα νέος πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ. Το αν θα πράξουν ανάλογα με το τι αφουγκράζονται μένει, φυσικά, να αποδειχθεί.

Αν, όμως, η φίλτατη Ανατολικογερμανίδα Frau Μέρκελ, ο δύστροπος υπουργός της επί των Οικονομικών, οι πλουσιοπάροχα αμειβόμενοι υπάλληλοί τους, που φορούν τον μανδύα Ευρωπαίων αξιωματούχων, και κάποια κράτη-δορυφόροι, θαυμαστές της μεγάλης Γερμανίας, πιστεύουν ότι όλοι οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να μάθουν να ζουν και να πειθαρχούν σε ένα περιβάλλον που προσομοιάζει με την πρώην ΕΣΣΔ, είναι βαθιά γελασμένοι.

Γιατί ας μη διανοηθεί κανείς να μας πείσει ότι αυτό το κατασκεύασμα της Ε.Ε. υπηρετεί κανόνες φιλελεύθερης οικονομίας και υγιούς περιβάλλοντος ανταγωνισμού και διαφάνειας. Ας μη διανοηθεί κανείς να μας πείσει ότι τα μέλη της Ε.Ε. αντιμετωπίζουν ενωμένα τα προβλήματα που δημιουργούνται προς όφελος όλων. Το κουβάρι που ξηλώνει το πουλόβερ της ενωμένης Ευρώπης άρχισε να ξετυλίγεται. Θα χυθούν πολλά κροκοδείλια δάκρυα. Το επόμενο χρονικό διάστημα θα μας πείσει αν έγιναν αντιληπτά τα μηνύματα που άρχισαν να στέλνονται ήδη από το ελληνικό δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015 – κι ας τα αγνόησαν ακόμα και οι ίδιοι οι εμπνευστές του.

Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι θα συμβεί αυτό που πάντα συμβαίνει με τις απολυταρχικές νοοτροπίες: όταν νιώθουν ότι χάνουν την εξουσία, σκληραίνουν και γίνονται όλο και πιο αφόρητες. Ο χρόνος θα δείξει αν αυτό θα επιβεβαιωθεί και από τη σημερινή «ευρωπαϊκή» νομενκλατούρα. Ο χρόνος θα δείξει αν ο κύβος που ερρίφθη στις 23 Ιουνίου, και ο οποίος τάραξε την παγκόσμια κοινή γνώμη, θα είναι ένα μεμονωμένο γεγονός.

Για ένα, όμως, θα πρέπει να είμαστε βέβαιοι: τα έθνη είναι πάνω από κονδύλια, δημοσιονομικά ελλείμματα, ΕΣΠΑ, «κόφτες» και από ένα σωρό άλλους όρους που έχουν εφευρεθεί για να δικαιολογούν την ύπαρξη μη παραγωγικών διαδικασιών και δομών. Και, όπως και στο παρελθόν, μπορεί κράτη να ισοπεδώθηκαν, λαοί να πείνασαν και να απειλήθηκαν με εξόντωση, οικονομίες να μηδενίστηκαν, αλλά κανείς δεν επιβίωσε από αυτόν τον «χειμώνα» που προσπάθησε να επιβάλει και μετά να αντιμετωπίσει.

Στο τέλος του, όσο σκληρός κι αν είναι, πάντα έρχεται η άνοιξη.

Πηγή εφημερίδα "Δημοκρατία"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Το νέο τρυκ του καζινο-καπιταλισμού

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη 
 

Ο Ουμπέρτο Έκο, στο τελευταίο βιβλίο του «Φύλλο Μηδέν» (Εκδ. Ψυχογιός, 2015), η πλοκή του οποίου είναι ένα τέλειο εγχειρίδιο παραπληροφόρησης, σκιαγραφεί τον σκοτεινό κόσμο της δημοσιογραφίας και των πολιτικών παρασκηνίων της Ευρώπης (CIA, επιχείρηση Gladio, Στοά P2, κ.ά.).

Θέλοντας να περιγράψει την πραγματικότητα των χειραγωγούντων και χειραγωγούμενων δυτικών μίντια, εμφανίζει τον εκδότη μιας εφημερίδας να λέει: «Αρκεί να σπείρουμε την καχυποψία. Κάποιος θάναι μπλεγμένος σε ύποπτες υποθέσεις και, παρ’ όλο που δεν γνωρίζουμε ποιος είναι, μπορούμε να τον τρομοκρατήσουμε. Αυτό είναι αρκετό για τους σκοπούς μας. Τότε θα εισπράξουμε, ο ιδιοκτήτης μας μπορεί να εισπράξει, όταν έρθει ο κατάλληλος χρόνος».

Αυτό ακριβώς συμβαίνει με την ταυτόχρονη εμφάνιση σε όλα τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, την Κυριακή 3 Απριλίου, της ιστορίας σχετικά με τα Panama Papers. Η δικηγορική εταιρεία Μοσάκ-Φονσέκα είναι από τους κορυφαίους κατασκευαστές offshore δικτύων – «παράκτιων επενδύσεων» -, οι οποίες χρησιμοποιούνται νόμιμα για να κρύψουν την κυριότητα των περιουσιακών στοιχείων και να ξεπλύνουν βρώμικα χρήματα μαφιόζων, πολυεθνικών, μεγαλοφοροφυγάδων, διεφθαρμένων πολιτικών και μυστικών υπηρεσιών.

Πάνω από 200.000 επιχειρήσεις, ιδρύματα και καταπιστεύματα αναφέρονται στα στοιχεία που διέρρευσαν, στα οποία περιλαμβάνονται μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, συμβάσεις, τραπεζικά αρχεία, τίτλοι ιδιοκτησίας, αντίγραφα διαβατηρίων και άλλες ευαίσθητες πληροφορίες από το 1977 έως πρόσφατα, τον Δεκέμβριο του 2015.

Σήμερα, η Μοσάκ Φονσέκα θεωρείται μία από τις πέντε μεγαλύτερες επιχειρήσεις στον κόσμο που προσφέρει μαζικά πλήρη μυστικότητα μέσω offshore. Έχει πάνω από 500 εργαζόμενους και συνεργάτες σε περισσότερα από 40 υποκαταστήματα σε όλο τον κόσμο, μεταξύ των οποίων τρία στην Ελβετία και οκτώ στην Κίνα, ενώ το 2013 είχε καταχωρίσει λογαριασμούς άνω των 42 εκατομμυρίων δολλαρίων.

Η πόρτα της τράπεζας που βγαίνει ο Σιλβέστερ Σταλόνε, κρατώντας την τσάντα με τα λεφτά στην περίφημη ταινία Η ώρα των εκτελεστών (Assassins - 1995), ενώ από το απέναντι κτίριο τον σημαδεύει ο Αντόνιο Μπαντέρας, θα μπορούσε να είναι κάποιο υποκατάστημα συνεργαζόμενης με την Μοσάκ Φονσέκα στην Καραϊβική.

Τα αρχεία περιλαμβάνουν επίσης τουλάχιστον 33 άτομα και εταιρείες που βρίσκονται στην μαύρη λίστα της κυβέρνησης των ΗΠΑ, λόγω των αποδεικτικών στοιχείων εμπλοκής τους σε παρανομίες, όπως επιχειρηματική δραστηριότητα με τους Μεξικανούς νονούς των ναρκωτικών, με ισλαμικές οργανώσεις όπως η Χεζμπολλάχ ή με «έθνη-παρίες» για τις ΗΠΑ, όπως η Βόρεια Κορέα και το Ιράν.

Η μάστιγα των φορολογικών παραδείσων

Τα έγγραφα καθιστούν σαφές ότι οι μεγάλες τράπεζες βρίσκονται πίσω από την δημιουργία αυτών των εταιρειών, που δεν μπορούν να εντοπιστούν στις Βρετανικές Παρθένες Νήσους (Virgin Islands), τον Παναμά και άλλoυς offshore παραδείσους. Τα έγγραφα αναφέρουν σχεδόν 15.600 «χάρτινες» επιχειρήσεις που δημιούργησαν οι τράπεζες για τους πελάτες που θέλουν να κρατήσουν κρυφά τα οικονομικά τους. Χιλιάδες από αυτές δημιουργήθηκαν από διεθνείς κολοσσούς όπως η UBS και η HSBC.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι που δεν βλέπουμε μεγάλα ονόματα Δυτικών στα έγγραφα αυτού του εν εξελίξει σκανδάλου. Ο πρώτος και κύριος είναι ότι όσοι ανήκουν στην κατηγορία των πραγματικά υπερπλούσιων, όπως οι Ρότσιλντ, για παράδειγμα, δεν χρησιμοποιούν δικηγορικά γραφεία του εξωτερικού για τέτοιες υποθέσεις αφού έχουν τα δικά τους. Κρατούν το καθετί εντός του οίκου τους όπου το διαχειρίζονται καλοπληρωμένοι και έμπιστοι συνεργάτες τους. Το ίδιο ισχύει και για τις μυστικές υπηρεσίες, οι οποίες είναι από τους πιο συνήθεις χρήστες εταιρειών-«βιτρίνα» για τις επιχειρήσεις τους. Χρησιμοποιούν μόνο μετωπικά δικηγορικά γραφεία, που υπόκεινται σε απόλυτο έλεγχο για να αντιμετωπίζουν οποιαδήποτε παραβίαση στην ασφάλειά τους και αποτροπή κάθε διαρροής. Το πλήθος των επάλληλων στρωμάτων ώστε να κρύβουν τις επιχειρήσεις τους είναι σχεδόν πέραν κάθε φαντασίας για τον μέσο πολίτη.

Κρατικές δυνάμεις ιστορικά έχουν ανακατευτεί σε χρηματοπιστωτικές ίντριγκες με πάρα πολλούς τρόπους και αιτιολογίες, χρησιμοποιώντας συχνά έμπιστους ενδιάμεσους. Οι ίδιες οι μυστικές υπηρεσίες συνεργάζονται σε πολύ μεγάλο βαθμό με αυτές τις «υπεράκτιες» οντότητες.

Αυτός είναι ο κόσμος μέσα στον οποίο ζούμε, όπου θα πιαστούν αυτοί που εμπλέκονται στις μικρομεσαίες εταιρείες offshore, έτσι ώστε οι αρχές να μπορούν να δείξουν ότι «κάτι κάνουν» και οι δισεκατομμυριούχοι της ελίτ να κοιμούνται καλά την νύχτα, γνωρίζοντας ότι δεν χρειάζεται ν’ ανησυχούν για τίποτα.

Ποιοι μπορεί να βρίσκονται πραγματικά πίσω από τα Panama Papers και ποιος είναι ο πραγματικός τους στόχος;

Για να καταλάβουμε περί τίνος πρόκειται η ιστορία αυτή είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ποιοι την κυκλοφόρησαν, με ποιον συνδέονται και ποιος τους δίνει τα χρήματα.

Η ιστορία που αποδίδεται σε μια σκιώδη οργάνωση που αποκαλείται Διεθνής Σύμπραξη Ερευνητών Δημοσιογράφων (International Coalition of Investigative Journalists – ICIJ) έχει όλες τις σφραγίδες μιας επιχείρησης ενορχηστρωμένης από τις δυτικές μυστικές υπηρεσίες σε μια προσπάθεια να ανατρέψουν κυβερνήσεις που έχουν στοχοποιήσει.

Τα αρχεία αυτά άρχισαν να φτάνουν στα χέρια τους από «άγνωστες πηγές» εδώ και έναν χρόνο, μέχρι που αποφάσισαν η ICIJ μαζί με τον Οργανισμό OCCRP (Πρότζεκτ Πληροφόρησης για το Οργανωμένο Έγκλημα και την Διαφθορά) να δημοσιοποιήσουν επιλεγμένα ένα ελάχιστο μέρος τους.

Η εμφάνιση του Πούτιν ως άμεσου στόχου της ιστορίας αυτής, παρά το γεγονός ότι δεν αναφέρεται στα έγγραφα, από κοινού με την χρονική σύμπτωση της ιστορίας κάνουν κάθε λογικό παρατηρητή να υποθέσει ότι αυτή η πληροφορία δεν διέρρευσε προκειμένου να ενημερώσει το κοινό αλλά για να κλονίσει κάποιες επιλεγμένες κυβερνήσεις, δηλαδή πρόκειται για επιχείρηση προπαγάνδας, χρησιμοποιώντας πληροφορίες που μπορούν να τραβήξουν την προσοχή των πολλών.

Ορισμένα από τα στοιχεία μπορεί να είναι αληθινά, αλλά η νομική εταιρεία από την οποία κλάπηκαν ισχυρίζεται ότι μεγάλο μέρος της ιστορίας που κυκλοφορεί δεν είναι αληθινό. Αλλά αυτό δεν αλλάζει τίποτα επειδή η ίδια η ιστορία είναι πολύ σημαντική και αυτό είναι που βλέπουν όλοι οι πολίτες.

Αυτό το συμπέρασμα γίνεται αναπόφευκτο όταν διαπιστώνεται η πραγματική φύση του ICIJ. 
 

Από πού ξεκινάει το κουβάρι

Αμέσως μετά τις αποκαλύψεις για τα Panama Papers, η διεθνώς καταγγελτική οργάνωση Wikileaks δήλωσε στο Twitter ότι η Ουάσιγκτων βρίσκεται πίσω από τις πρόσφατες αποκαλύψεις για τις παράκτιες εταιρείες, λέγοντας ότι η επίθεση «παράχθηκε» για να πλήξει την Ρωσσία και τον πρόεδρο Πούτιν.

Η επίθεση στον Πούτιν χρηματοδοτήθηκε από τον Οργανισμό των ΗΠΑ για την Διεθνή Ανάπτυξη (USAID), γνωστό για τις σχέσεις του με τον Ουγγρο-Αμερικανό κερδοσκόπο Τζωρτζ Σόρος, τόνισε το Wikileaks, προσθέτοντας ότι η χρηματοδότηση μιας τέτοιας επιχείρησης από την κυβέρνηση των ΗΠΑ αποτελεί σοβαρό πλήγμα για το ίματζ της.

Ως γνωστόν, οι οργανώσεις που ανήκουν στον Σόρος έχουν ανακηρυχθεί ως «ανεπιθύμητες» στην Ρωσσία και οι εισαγγελικές αρχές της χώρας ερευνούν τις δραστηριότητες του Ιδρύματος για Ανοικτή Κοινωνία (Open Society), θεωρώντας τες ως απειλή για την ρωσσική συνταγματική τάξη.

Μια ακόμη εξήγηση για την «αμερικανική εκδοχή» των γεγονότων έδωσε στο RT ο Γερμανός συγγραφέας Ernst Wolff, λέγοντας ότι οι ΗΠΑ «θέλουν όλα αυτά τα χρήματα στα δικά τους χρηματοκιβώτια και όχι στα ξένα θησαυροφυλάκια» προκειμένου να αντιμετωπίσουν την καταιγίδα της μεγα-κρίσης της παγκόσμιας οικονομίας που ξέρουν ότι έρχεται.

Αλλά στον στόχο βρίσκονται επίσης και οι διευθυντές της FIFA, τους οποίους συνεχίζουν να δυσφημούν οι ΗΠΑ προκειμένου να κρατήσουν την Ρωσσία εκτός των αγώνων του επόμενου παγκόσμιου κυπέλλου ποδοσφαίρου.

Στους στόχους περιλαμβάνεται και ο Λιονέλ Μέσσι, ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές του κόσμου, ίσως επειδή αρνήθηκε αίτημα των θυγατέρων του προέδρου Ομπάμα να τον συναντήσουν όταν ο Ομπάμα επισκέφθηκε την Αργεντινή.

Και, μετά, υπάρχει ο Αμερικανοκινέζος ηθοποιός Τσάκι Τσαν, ο οποίος τιμωρείται χωρίς αμφιβολία επειδή υποστηρίζει το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας, και διάφοροι άλλοι που βρίσκονται στην μαύρη λίστα των Ηνωμένων Πολιτειών επειδή σχετίζονται με την Βόρειο Κορέα, το Ιράν, την Χεζμπολλάχ, την Συρία και άλλους κατασκευασμένους από την Αμερική εχθρούς.

Περιλαμβάνονται επίσης ο πρωθυπουργός της Ισλανδίας Σιγκμούντουρ Γκουνλάουγκσον, που τον εξανάγκασαν σε παραίτηση, αναμφίβολα επειδή έβαλε φυλακή τους τραπεζίτες, κατάσχεσε τις τράπεζές τους και έδωσε κάποια αποζημίωση στους πολίτες για τις απώλειές τους κατά την χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, ο Χόσνι Μουμπάρακ, ο οποίος κατηγόρησε τις Ηνωμένες Πολιτείες ότι προσπαθούσαν να τον ανατρέψουν, ο δολοφονημένος Καντάφι και ο Xi Jinping, πρόεδρος της Κίνας.

Ουσιαστικά, οι άνθρωποι αυτοί θεωρούνται συλλήβδην από την αμερικανική κυβέρνηση εχθροί ή επικριτές των Ηνωμένων Πολιτειών με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ή δεν είναι πλέον αξιόπιστοι εταίροι.

Ποιος κινεί τα νήματα

Μερικές πολύ σημαντικές αποκαλύψεις για το ποιοι κρύβονται πίσω από όλο αυτό το «εκρηκτικό» υλικό έγιναν από τον Jim W. Dean, διαχειριστή του ιστότοπου Veterans Today, ο οποίος κατάστρωσε έναν συνωμοσιολογικό οδηγό για τα Panama Papers, στον οποίον και ανατρέξαμε.

Μια από τις πιο δημοφιλείς αναρτήσεις για το θέμα προέρχεται από τον Craig Murray, έναν πρώην Βρετανό διπλωμάτη που έγινε ακτιβιστής, ο οποίος αποδοκίμασε τον τρόπο που χειρίστηκαν τα μίντια τα Panama Papers από την στιγμή που εμφανίστηκαν οι πρώτες ιστορίες για την διαρροή των εγγράφων.

Όπως ισχυρίζεται, το φιλτράρισμα αυτών των στοιχείων της Μοσάκ Φονσέκα από τα κατεστημένα μίντια απορρέει από μια σαφή ντιρεκτίβα δυτικών κυβερνήσεων.

«Δεν γίνεται καμμία μνεία χρήσης της Μοσάκ Φονσέκα από μεγάλες δυτικές πολυεθνικές ή από δυτικούς δισεκατομμυριούχους –τους βασικούς πελάτες».

Τι περιμένετε; Η διαρροή αυτή διευθύνεται από την αυτοαποκαλούμενη «ICIJ», που χρηματοδοτείται και συγκροτείται εξ ολοκλήρου από το Αμερικανικό Κέντρο για την Δημόσια Ακεραιότητα (Center For Public Integrity - CFPI).

Αυτό το στρώμα του κρεμμυδιού είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου, αλλά καθώς το ξεφλουδίζουμε μαθαίνουμε ότι δεν είναι απλώς προκατειλημμένoi, αλλά πληρώνονται από την αμερικανική κυβέρνηση. Βλέπετε, η ICIJ συνεργάζεται με το Πρόγραμμα Πληροφόρησης για το Οργανωμένο Έγκλημα και την Διαφθορά (Organized Crime and Coruption Reporting Project – OCCRP), που χρηματοδοτείται εν μέρει από την αμερικανική κυβέρνηση. Αυτό φαίνεται κάτω-κάτω στην ιστοσελίδα του OCCR. Το σημειώνει το Wikileaks, που πάντα ελέγχει όλα τα αναγραφόμενα στοιχεία:

Το κλειδί βρίσκεται στην λίστα των μελών της Συμβουλευτικής Επιτροπής, του Συμβουλίου των Διευθυντών και των χρηματοδοτών της μητρικής της οργάνωσης, CFPI. Η ICIJ δηλώνει στην ιστοσελίδα ότι είναι μη κερδοσκοπική οργάνωση. Αυτό μπορεί τεχνικά να είναι αλήθεια αλλά δεν προσθέτουν ότι λειτουργούν προς όφελος των ανθρώπων που τους χρηματοδοτούν και οι οποίοι ελέγχουν τις επιχειρήσεις τους.

Στους χρηματοδότες του CFPI περιλαμβάνονται το Democracy Fund, το Ίδρυμα Carnegie, το Ίδρυμα Ford, το Ίδρυμα MacArthur, τα Ιδρύματα για την Ανοικτή Κοινωνία - Open Society του Τζωρτζ Σόρος, το Rockefeller Brothers Fund, το Rockefeller Family Fund και πολλά άλλα του ίδιου καθεστωτικού ρόλου. Στους μεμονωμένους χορηγούς περιλαμβάνονται άτομα όπως ο Paul Volcker, πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ και πολλοί άλλοι από την ελίτ των ισχυρών αμερικανικών εταιρειών και του χρηματοπιστωτικού τομέα.

Στην Συμβουλευτική Επιτροπή του CFPI μετέχουν ο Geoffrey Cowan, που είχε διοριστεί Διευθυντής της Φωνής της Αμερικής από τον πρόεδρο Κλίντον το 1994 και ήταν κατά το 1994-96 υποδιευθυντής της Υπηρεσίας Πληροφοριών των Ηνωμένων Πολιτειών. Τώρα είναι πρόεδρος του Ιδρύματος Annenberg, το οποίο έχει φιλοξενήσει Αμερικανούς προέδρους στο θέρετρό του στην Καλιφόρνια, που αποκαλείται Δυτικό Καμπ Νταίηβιντ, μεταξύ των οποίων και τον Μπαράκ Ομπάμα.

Είναι επίσης μέλος του Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων (CFR), του καθεστωτικού αμερικανικού think-tank στα μέλη του οποίου περιλαμβάνονται πρώην επικεφαλής της CIA, αρκετοί Αμερικανοί υπουργοί Εξωτερικών και διαπλεκόμενες προσωπικοτητες των μίντια και το οποίο προωθεί την νεοφιλελεύθερη ατζέντα στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης και άλλες οικονομικές και εξωτερικές πολιτικές προς όφελος των πλουσίων και ισχυρών στις ΗΠΑ.

Η Συμβουλευτική Επιτροπή επίσης περιλαμβάνει την Κριστιάν Αμανπούρ (Christian Amanpour), από τους κεντρικούς προπαγανδιστές του πολέμου στο CNN, που λίγες ημέρες πριν εμφανίστηκε στην τηλεοπτική οθόνη μα παίρνει μια συνέντευξη-παρωδία από στέλεχος της ICIJ σχετικά με τα Panama Papers, ενώ παρίστανε ότι δεν είχε ιδέα για την όλη υπόθεση. Στην πραγματικότητα έπαιρνε συνέντευξη από ένα μέλος της δικής της οργάνωσης αλλά δεν το ανέφερε αυτό στους θεατές της εκπομπής της.

Είναι πλέον σαφές. Δεν πρόκειται για κάποια ανεξάρτητη, ερευνητική ομάδα αφοσιωμένη στην αναζήτηση της αλήθειας και στην δημοκρατία. Είναι μια ομάδα προπαγανδιστών οι οποίοι, υπό τον μανδύα της δημοσιογραφίας, ασκούν την τέχνη της υβριδικής-ασύμμετρης παραπλάνησης για λογαριασμό της αμερικανικής κυβέρνησης και των δυτικών μυστικών υπηρεσιών.

Το Ίδρυμα Σόρος βρίσκεται από πίσω

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό ...

Το Ίδρυμα Open Society του Σόρος, που βοηθά στην χρηματοδότηση της ICIJ, είναι η σοβαρότερη ένδειξη ότι η όλη υπόθεση υποκινείται. Όχι μόνο αυτό, γράφει ο ιστότοπος Before It’s News, αλλά ο Σόρος και οι φίλοι του βρίσκονται πίσω από την προσφυγική κρίση στην Ευρώπη, που αποτελεί μια τεράστια προσπάθεια για την αποσταθεροποίηση των εθνικών κρατών και την δημιουργία μιας νέας παγκόσμιας τάξης. Χρειάζεστε περισσότερες αποδείξεις; Η ιστοσελίδα που ονομάζεται Veterans Today ισχυρίζεται ότι η Νέα Παγκόσμια Τάξη είναι «σχεδόν βέβαιο ότι κρύβεται πίσω από τα Panama Papers», και ένα άλλο άρθρο στο Before It’s News τα αποδίδει όλα αυτά στον «Αγγλο-Αμερικανικό Άξονα» και την «Σιωνιστο-Αγγλο-Αμερικανική εγκληματική κλίκα», η οποία είναι «τόσο έξω φρενών που ο Πούτιν τους χάλασε την γενοκτονία που είχαν στήσει στην Συρία, ώστε θα κάνουν τα πάντα για να τον εκθέσουν».

Ο Breitbart πήγε ένα βήμα παραπέρα, αποκαλύπτοντας το σύνολο των χρηματοδοτών της ICIJ, συμπεριλαμβανομένου του Ιδρύματος Ford, που «έχει χρηματοδοτήσει τα πάντα, από την Sesame Street μέχρι την “προοδευτική” τηλεοπτική εκπομπή Democracy Now». Οι νεοφιλελεύθεροι είναι πίσω από όλα αυτά! Αυτό εξηγεί γιατί στο στόχαστρο βρέθηκαν και εθνικιστικές ευρωπαϊκές οργανώσεις, όπως επεσήμανε το Infowars.

Στην πραγματικότητα, πίσω από όλα αυτά, ή, έστω, πίσω από ορισμένα, είναι η Μοσσάντ, λέει το Veterans Today, «Τα Panama Papers είναι μια απάτη. Τα πραγματικά έγγραφα παραδόθηκαν σε μια οργάνωση που διευθύνεται από την Μοσσάντ, η οποία τώρα ρίχνει λάσπη σε ακόμη περισσότερους ανθρώπους και έχει την δυνατότητα πλέον να μετατρέψει τον ήδη άσχημο κόσμο που ζούμε σε ένα ακόμα πιο σκοτεινό και πιο δυσοίωνο τόπο».

«Η μεγαλύτερη ομάδα διαπλεκόμενων εταιρειών που έπρεπε να είχε εκτεθεί [από τα Panama Papers]», ισχυρίζεται το Veterans Today, «συνδέεται με τα σχεδόν 3 τρισεκατομμύρια δολλάρια που λείπουν από το αμερικανικό υπουργείο Άμυνας, χρήματα που “εξαφανίστηκαν” όταν τα αρχεία ερευνών χάθηκαν μυστηριωδώς στην πρόσκρουση του αεροσκάφους, στις 11/9/2001, στο Πεντάγωνο, ένα από τα πιο φυλασσόμενα κτίρια στη γη ... Τα Panama Papers θα μπορούσαν τελικά να αποκαλύψουν με σιγουριά ποιοι ήταν πραγματικά πίσω από την 11/9». 
 

Ναζί, CIA και Ναρκέμποροι


Θέλοντας να ερευνήσουμε περαιτέρω και βαθύτερα την υπόθεση αυτή, έπρεπε να μάθουμε περισσότερα για τους πραγματικούς σταρ αυτής της ιστορίας, το δίδυμο Μοσάκ-Φονσέκα. Πήγαμε, λοιπόν, στο ZeroHedge.com και στο Fusion.net, τα οποία έχουν συνθέσει μια συναρπαστική ιστορία γι’ αυτούς τους δύο συνεργάτες και τις ζωές τους.

Η Γερμανο-Παναμέζικη νομική εταιρεία Μοσάκ-Φονσέκα, και πάροχος υπηρεσιών σε επιχειρήσεις, ιδρύθηκε το 1977 από τον Γερμανό δικηγόρο Γιούργκεν Μοσάκ (Jürgen Mossack) και το 1986 συνεταιρίστηκε με τον Παναμέζο, εβραϊκής καταγωγής, συγγραφέα/δικηγόρο Ραμόν Φονσέκα (Ramon Fonseca). Αργότερα προστέθηκε ο Ελβετός δικηγόρος Κριστόφ Ζόλιγνγκερ.

Ο Μοσάκ γεννήθηκε στο Fürth της Βαυαρίας, στην Γερμανία, στις 20 Μαρτίου 1948. Σπούδασε στην Νομική Σχολή του πανεπιστημίου Santa-Maria La Antigua στον Παναμά.

Ο πατέρας του ήταν υπαξιωματικός στα Βάφεν-Ες Ες, την ένοπλη πτέρυγα προστασίας του ναζιστικού κόμματος, της οργάνωσης που ευθύνεται περισσότερο για τους σκοτωμούς και την γενοκτονία στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Σύμφωνα με τα αρχεία των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, ο πατέρας Έρχαρντ Μοσάκ έγινε πράκτορας της CIA μετά τον πόλεμο, όπως και πολλοί άλλοι ναζί – άλλωστε η CIA ιδρύθηκε από τους φιλοναζί Πρέσκοτ Μπους (Prescott Bush), παππού των σημερινών, και Άλλεν Ντάλλες (Allen Dulles). Το 1961, όταν ο Γιούργκεν Μοσάκ ήταν 13 χρονών, μετακόμισαν στον Παναμά όπου ο πατέρας του συνέχισε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην CIA, κατασκοπεύοντας τις σοβιετικές δραστηριότητες στην Κούβα του Φιντέλ Κάστρο.

Ο Μοσάκ πήρε το πτυχίο του στην Νομική από το Καθολικό Πανεπιστήμιο του Παναμά το 1973. Το 1975, ο Μοσάκ εργάστηκε σε δικηγορικό γραφείο στο Λονδίνο πριν γυρίσει στον Παναμά και ιδρύσει την εταιρεία το 1977. Το 2005, αποκαλύφθηκε ότι ο Γιούργκεν Μοσάκ διηύθυνε παρασκηνιακά μια εταιρεία του γνωστού ναρκονονού Ραφαέλ Κουϊντέρο, επικεφαλής του μεξικανικού καρτέλ ναρκωτικών της Γκουανταλαχάρα.

Δεν εκπλήσσει κάτι τέτοιο, γνωρίζοντας την εμπλοκή της CIA στο εμπόριο κοκαΐνης/εξαγωγής όπλων από την Νότια Αμερική.

Η εταιρεία έγινε τελικά η Mossack Fonseca το 1986, όταν συγχωνεύθηκε με την εταιρεία του Ραμόν Φονσέκα, Παναμέζου δικηγόρου, συγγραφέα και ισχυρού πολιτικού.

Ο Φονσέκα γεννήθηκε στις 14 Ιουλίου 1952, στον Παναμά, και σπούδασε Νομικά και Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο του Παναμά και στο London School of Economics. Καθολικός το θρήκευμα ο Ραμόν, σύμφωνα με τον Economist (The Panama Papers, A torrential leak, 9 Απριλίου 2016, www.economist.com), ως νεαρός άνδρας πίστευαν ότι θα παραμείνει πιστός στις Θείες επιταγές, τελικά, όμως έγινε ευαγγελιστής της βιομηχανίας των offshore.

Οι Φονσέκα, όμως, είναι πολύ παλιά ραβινική οικογένεια της Λατινικής Αμερικής με ρίζες στην Ολλανδία και, παλιότερα, την Πορτογαλία, από την εποχή του διωγμού των Εβραίων επί ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Ο Isaac Aboab da Fonseca (1605-1693) ήταν καβαλιστής, συγγραφέας και ραβίνος, ένας εκ των πρεσβύτερων της Πορτογαλο-Ισραηλιτικής κοινότητας στις Κάτω Χώρες, που το 1656 αναθεμάτισαν τον φιλόσοφο Μπαρούχ Σπινόζα, από τους μεγαλύτερους εκπροσώπους του Διαφωτισμού του 17^ου αιώνα, για τις θέσεις του ως προς την Φύση του Θεού.

Το 1642, ο Aboab de Fonseca διορίστηκε ραβίνος στην συναγωγή Kahal Zur Israel του Ρεσίφε, στην ολλανδική αποικία του Περναμπούκο, στην Βραζιλία, μια πόλη που είχε καταληφθεί από τους Ολλανδούς το 1624. Ήταν ο πρώτος ραβίνος σε αμερικανικό έδαφος. Η πρώην πρωτεύουσα της ολλανδικής Βραζιλίας του 17^ου αιώνα, το Ρεσίφε, ιδρύθηκε το 1537, κατά την διάρκεια του πρώτου πορτογαλικού αποικισμού της Βραζιλίας.

Οι περισσότεροι από τους Ευρωπαίους κατοίκους της πόλης του Ρεσίφε, μετά την ολλανδική κατάκτηση, ήταν Σεφαρδίτες Εβραίοι, με καταγωγή από την Πορτογαλία. Στην συνέχεια, βοήθησαν τους Ολλανδούς να ιδρύσουν αυτή την νέα αποικία στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Ορισμένα μέλη της κοινότητας αυτής έφυγαν ύστερα για την Βόρειο Αμερική και βρέθηκαν μεταξύ των ιδρυτών της Πόλης της Νέας Υόρκης (η πρώτη Αποικία του Νέου Άμστερνταμ, που είναι σήμερα το Μανχάτταν).

Panama Papers: Ένα όπλο της Ελίτ;

Αυτά τα στοιχεία που πρέπει να γνωρίζουμε το CNN, ο Guardian, το BBC, οι New York Times και όλα τα συστημικά διεθνή μέσα ενημέρωσης αρνούνται να μας τα δώσουν έτσι ώστε να μπορούμε να εκτιμήσουμε σωστά την ιστορία που μεταδίδουν. Ο ρόλος των μεγάλων δυτικών μίντια δεν είναι να πληροφορούν το κοινό αλλά, όπως έλεγε ο Ουμπέρτο Έκο, «να καθοδηγούν τον τρόπο σκέψης του λαού», να χειραγωγούν την κοινή γνώμη και δράση.

Στο κατασκοπευτικό μυθιστόρημα του Τζων Λε Καρρέ, Ο Ράφτης του Παναμά (όπως και στο αντίστοιχο φιλμ), ένας Βρετανός ράφτης, ο Χάρρυ Πέντελ εξυπηρετεί την ελίτ του Παναμά, μεταξύ των οποίων και ο Πρόεδρος, αλλά η άρνησή του να ξεκαθαρίσει το παρελθόν του τον μπλέκει σε περιπέτειες. Στον Παναμά, πιστεύει, η διακριτικότητα είναι ο μόνος τρόπος.

Για πάνω από τέσσερις δεκαετίες, η νομική εταιρεία Μοσάκ Φονσέκα –της οποίας ο μύθος μπορεί να αποδειχθεί ανώτερος της φαντασίας του Καρρέ- είχε υιοθετήσει μια παρόμοια στρατηγική διακριτικότητας και επιβίωσης, που τώρα κατέρρευσε.

Μην περιμένετε να εκτεθεί πραγματικά ο δυτικός καπιταλισμός. Τα μέχρι τώρα δημοσιοποιημένα Panama Papers δεν θίγουν τα ανώτατα κλιμάκια των Επικυρίαρχων. Τα βρώμικα μυστικά των δυτικών πολυεθνικών θα παραμείνουν απόρρητα. Να περιμένετε πλήγματα στην Κίνα, το Ιράν και την Συρία και σε καμμιά μικρούλα «εξισορροπιστική» δυτική χώρα όπως η Ισλανδία. Αυτό το «νέο παιχνίδι» έπεσε στα χέρια εκείνων που απειλούνταν και θα χρησιμοποιηθεί τώρα για τον εκβιασμό κάποιων και την προστασία κάποιων άλλων, ενώ τα έγγραφα είναι τόσο πολλά που κανείς δεν μπορεί να τα εξετάσει ή να τα επιβεβαιώσει.

Τα πραγματικά «πλυντήρια» μαύρου χρήματος και φοροδιαφυγής βρίσκονται στην καρδιά του συστήματος: Λονδίνο, Ελβετία, Λουξεμβούργο, Γερμανία!

Τέλος, να μην ξεχνάμε ότι, όπως το ίδιο το αμερικανικό πρακτορείο οικονομικών ειδήσεων Bloomberg ανέφερε νωρίτερα εφέτος, ο μεγαλύτερος και πιο «αγαπημένος» νέος φορολογικός παράδεισος του κόσμου, μέχρι τώρα, είναι ... οι ίδιες οι Ηνωμένες Πολιτείες.

Συνεπώς όποιος μιλά γενικά και αόριστα για την «πάταξη της διαφθοράς» δεν καταλαβαίνει ή αποκρύπτει ηθελημένα την πραγματική φύση του συστήματος της νεοφιλελεύθερης, καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, στο οποίο 150 γιγαντιαίες πολυεθνικές εταιρείες ελέγχουν σήμερα την παγκόσμια οικονομία.

Σύμφωνα με την «Έκθεση για τον Παγκόσμιο Πλούτο» της Credit Suisse για το 2015, η ανισότητα στον πλούτο έχει μεγαλώσει κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης και η αύξηση αυτή συνεχίζεται. Σχεδόν το μισό του πλούτου της υφηλίου (45,2%) ανήκει στο ...0,7% του παγκόσμιου πληθυσμού. Οι σχετικά εύποροι και η μεσαία τάξη (το 7,3% του πληθυσμού) κατέχουν το 40% του παγκόσμιου πλούτου και στο υπόλοιπο 92% των κατοίκων του πλανήτη μας αντιστοιχεί μόνο το 15,4%.

Στην Ελλάδα, το πλουσιότερο 1% των Ελλήνων κατείχε το 2010 το 54% του πλούτου, το οποίο ανήλθε το 2016 στο 65%, την ώρα που η κοινωνία εξαθλιώνεται με τα συνεχή μέτρα λιτότητας. (Global Wealth in 2015)

Καλωσήλθατε, με λίγα λόγια, στον παγκόσμιο καζινο-καπιταλισμό της ακραίας ανισότητας, της μαζικής φτωχοποίησης, όπως στην Ελλάδα, και της κατάργησης κάθε δημοκρατικού δικαιώματος. Ενός χωρίς προηγούμενο οργίου διαφθοράς πολιτικής και οικονομικής, μιας απίστευτης και ανικανοποίητης απληστίας που φέρνει το παγκόσμιο χάος.

Μέσα σ’ αυτόν τον διεθνή περίγυρο, η διαρροή των Panama Papers δείχνει ότι δεν έχει διαλυθεί μόνο το παγκόσμιο φορολογικό σύστημα και η διεθνής νομιμότητα, αλλά η ίδια η ιδέα της παγκόσμιας διακυβέρνησης.

* Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.107, Μάϊος 2016
Πηγή "Πύλη των Φίλων"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου