PKK: Οι δίαυλοι επικοινωνίας με την τουρκική κυβέρνηση έχουν κοπεί

Όλοι οι δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ της Τουρκίας και των ανταρτών του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK) έχουν πλέον κοπεί και δεν υπάρχει κανένας λόγος να τερματιστεί ο ένοπλος αγώνας, διαμηνύει ένα από τα ηγετικά στελέχη της οργάνωσης σε συνέντευξη που παραχώρησε στη γαλλική εφημερίδα Le Monde.

"Όλοι οι δίαυλοι επικοινωνίας με το τουρκικό κράτος είναι κλειστοί. Δεν έχουμε πλέον καμία επικοινωνία" και "έχουμε επιστρέψει σε εμπόλεμη κατάσταση" είπε ο Τζεμίλ Μπαγίκ μιλώντας από το προπύργιό τους στα όρη Καντίλ, στο βόρειο Ιρακινό Κουρδιστάν, κοντά στα σύνορα με το Ιράν.

"Το τουρκικό κράτος δεν ακολουθεί πλέον τη λογική της διαπραγμάτευσης ή της λύσης αλλά της εξόντωσης του κουρδικού κινήματος", συνέχισε ο Μπαγίκ εκτιμώντας ότι το PKK διεξάγει έναν "αγώνα ύπαρξης".

Τις τελευταίες ημέρες οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις έχουν εξαπολύσει μια ευρεία επιχείρηση εναντίον του PKK στη νοτιοανατολική Τουρκία. Σύμφωνα με πηγές των υπηρεσιών ασφαλείας, περισσότεροι από 100 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί στην επιχείρηση αυτή.

"Σκοπεύουμε να ανακοινώσουμε προσεχώς τη δημιουργία ενός επαναστατικού μετώπου αντίστασης σε συνεργασία με άλλες οργανώσεις του εσωτερικού της Τουρκίας αλλά και από το εξωτερικό, που θα αγωνιστούν μαζί μας ενάντια στο καθεστώς" του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, πρόσθεσε ο Μπαγίκ, χωρίς να δώσει διευκρινίσεις.

"Δεν υπάρχει κανένας λόγος να βάλουμε τέλος στον ένοπλο αγώνα, υπό την παρούσα κατάσταση. Αντιθέτως, τους επόμενους μήνες ο εμφύλιος πόλεμος στην Τουρκία θα ενταθεί", προειδοποίησε.

Πηγή ΑΠΕ-ΜΠΕ


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Της πόρνης επεθύμησε και... πήρε ως αντάλλαγμα απαστράπτοντα μπαλκόνια

Στώμεν καλώς έξωθεν του σπηλαίου, εν ω ανεκλήθη ο Αχώρητος. Εύχομαι σε όλους, αδέρφια, όχι καλά, αλλά διαφορετικά Χριστούγεννα. Με συναίσθηση και συντριβή. Περισσότερες σκέψεις και προβληματισμοί στο κείμενο που ακολουθεί. Καλό δρόμο και καλή φώτιση σε όλους μας...

Του Νεκτάριου Δαπέργολα

Βακχεύοντες ἀπηνῶς καὶ μαινόμενοι ἐν ἀκρασίᾳ ἔξωθεν τοῦ σπηλαίου, ἐν ᾧ ἀνεκλήθη ὁ Ἀχώρητος…

«Πόρνης ἐπεθύμει ὁ Θεός; Ναί, πόρνης· τῆς φύσεως τῆς ἡμετέρας λέγω…Ὑψηλὸς ἦν, καὶ αὕτη ταπεινή. Ἀκήρατος ἦν, ἀνώλεθρος ἡ οὐσία, ἄφθαρτος ἡ φύσις, ἀπερινόητος, ἀόρατος, ἀκατάληπτος, ἀεὶ ὤν, ὑπερβαίνων ἀγγέλους, ἀνώτερος τῶν ἄνω δυνάμεων, νικῶν λογισμόν, ὑπερβαίνων διάνοιαν, ὀφθῆναι μὴ δυνάμενος, πιστευθῆναι δὲ μόνον. Ἄγγελοι ἔβλεπον καὶ ἔτρεμον, τὰ Χερουβὶμ τὰς πτέρυγας ἐπέβαλλον, πάντα ἐν φόβῳ. Ἐπέβλεπεν ἐπὶ τὴν γῆν, καὶ ἐποίει αὐτὴν τρέμειν· ἠπείλει τῇ θαλάσσῃ, καὶ ἐξήραινεν αὐτήν... Πῶς εἴπω; Πῶς παραστήσω; Ἡ μεγαλωσύνη αὐτοῦ πέρας οὐκ ἔχει, ἡ σοφία αὐτοῦ ἀριθμὸν οὐκ ἔχει, τὰ κρίματα αὐτοῦ ἀνεξιχνίαστα, αἱ ὁδοὶ αὐτοῦ ἀνεξερεύνητοι…

Ἀλλ’ ὁ τοσοῦτος καὶ τηλικοῦτος ἐπεθύμησε πόρνης. Καὶ ἄνθρωπος μέν, ἐὰν ἐπιθυμήσῃ πόρνης καταδικάζεται, Θεός δὲ πόρνης ἐπιθυμεῖ; Καὶ πάνυ. Πάλιν ἄνθρωπος ἐπιθυμεῖ πόρνης, ἵνα γένηται πόρνος· Θεὸς δὲ ἐπιθυμεῖ πόρνης, ἵνα τὴν πόρνην παρθένον ἐργάσηται… Ὁ τοσοῦτος καὶ τηλικοῦτος ἐπεθύμησε πόρνης; Καὶ τί; Ἵνα γένηται νυμφίος. Τί ποιεῖ; Οὐ πέμπει πρὸς αὐτὴν οὐδένα τῶν δούλων, οὐ πέμπει ἀρχάγγελον, οὐ πέμπει τὰ Χερουβίμ, οὐ πέμπει τὰ Σεραφίμ· ἀλλ᾿ αὐτὸς παραγίνεται ὁ ἐρῶν.

Ἐπεθύμησε πόρνης. Καὶ ἐπειδὴ αὐτὴ οὐκ ἠδύνατο ἀναβῆναι ἄνω, αὐτὸς κατέβη κάτω. Πρὸς τὴν πόρνην ἔρχεται καὶ οὐκ αἰσχύνεται… Καὶ πῶς ἔρχεται; Οὐ γυμνῇ τῇ οὐσίᾳ, ἀλλὰ γίνεται, ὅπερ ἦν ἡ πόρνη, οὐ τῇ γνώμῃ, ἀλλὰ τῇ φύσει… ἵνα μὴ ἰδοῦσα αὐτὸν πτοηθῇ, ἵνα μὴ ἀποπηδήσῃ, ἵνα μὴ φύγῃ. Ἔρχεται πρὸς τὴν πόρνην καὶ γίνεται ἄνθρωπος… Εἰς μήτραν κυοφορεῖται καὶ μίγνυται ἀνθρώποις. Εὑρίσκει αὐτὴν ἐλκῶν γέμουσαν, ἐκτεθηριωμένην, ὑπὸ δαιμόνων πεφορτισμένην· καὶ προσέρχεται αὐτῇ… Κεῖται ἐν φάτνῃ ὁ τὴν οἰκουμένην βαστάζων, καὶ ἐσπαργάνωται ὁ πάντα περιέπων. Κεῖται ὁ ναός καὶ ἐνοικεῖ ὁ Θεός… Τοῦτο ἐρῶντος, τὸ μὴ ἀπαιτῆσαι εὐθύνας ἁμαρτημάτων, ἀλλὰ συγχωρῆσαι παρανομήματα πλημμελημάτων. Καὶ τί ποιεῖ; Λαμβάνει τὴν πόρνην, ἀρμόζεται αὐτήν. Καὶ τί αὐτῇ δίδωσι; Δακτύλιον. Τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον αὐτῇ δίδωσιν. Εἶτα φησίν· οὐκ εἰς παράδεισόν σε ἐφύτευσα; Λέγει, ναί. Καὶ πῶς ἐξέπεσες ἐκεῖθεν; Ἦλθεν ὁ διάβολος καὶ ἔλαβέ με ἀπὸ τοῦ παραδείσου. Ἐφυτεύθης ἐν τῷ παραδείσῳ καὶ ἔβαλέ σε ἔξω· ἰδοὺ φυτεύω σε ἐν ἐμαυτῷ, ἐγὼ σε βαστάζω… Οὐδὲ εἰς τὸν οὐρανόν σε ἀνάγω· ἀλλὰ μεῖζον ἐνταῦθα τοῦ οὐρανοῦ… Ἀλλὰ ἁμαρτωλός εἰμι καὶ ἀκάθαρτος. Μὴ σοι μελέτω, ἰατρός εἰμι. Οἶδα τὸ σκεῦος τὸ ἐμὸν, οἶδα πῶς διεστράφη... Ἀναπλάττω νυν αὐτὸ διὰ λουτροῦ παλιγγενεσίας…

Πρόσχες μετὰ ἀκριβείας· βλέπε τὶ ποιεῖ, ἵνα μάθῃς τοῦ νυμφίου τὸν ἔρωτα Ἦλθε λαβεῖν τὴν πόρνην, ὡς ἦν ἀκάθαρτος… Καὶ γὰρ ὡς γυναῖκα ἡρμόσατο, καὶ ὡς θυγατέρα φιλεῖ, καὶ ὡς δούλης προνοεῖ, καὶ ὡς παρθένον τηρεῖ, καὶ ὡς παράδεισον τειχίζει, καὶ ὡς μέλος περιέπει, καὶ ὡς κεφαλὴ προνοεῖ, καὶ ὡς νυμφίος ἁρμόζεται, καὶ ὡς ἱλαστήριον συγχωρεῖ, καὶ ὡς πρόβατον θύεται, καὶ ὡς νυμφίος διατηρεῖ ἐν κάλλει, καὶ ὡς ἀνὴρ προνοεῖ τῆς κηδεμονίας.

Θυγάτηρ ἦν τῶν δαιμόνων αὐτὴ πρῶτον, θυγάτηρ τῆς γῆς, ἀνάξια τῆς γῆς, καὶ νῦν γέγονε θυγάτηρ τοῦ βασιλέως. Τοῦτο δὲ ἠθέλησεν ὁ ἐρῶν αὐτῆς. Ὁ γὰρ ἐρῶν οὐκ ἐξετάζει τρόπον· ὁ ἔρως οὐ βλέπει ἀμορφίαν· διὰ τοῦτο δὲ καλεῖται ἔρως, ὅτι πολλάκις καὶ ἄμορφον φιλεῖ. Οὕτω καὶ ὁ Χριστὸς ἐποίησεν· ἄμορφον εἶδεν (οὐ γὰρ ἂν αὐτὴν εἴποιμι εὔμορφον), καὶ ἠράσθη, καὶ ποιεῖ αὐτὴν νέαν, μὴ ἔχουσαν σπίλον ἢ ῥυτίδα. Ὣ νυμφίου καλλωπίζοντος ἀμορφίαν νύμφης»!

Ἰωάννου Χρυσοστόμου, «Ὅτε τῆς ἐκκλησίας ἔξω εὑρεθεὶς Εὐτρόπιος ἀπεσπάσθη» (αποσπάσματα)

Χριστούγεννα. Και πώς άραγε - μετά από ένα τέτοιο εκπληκτικό μαργαριτάρι - να μιλήσει κανείς σήμερα για πράγματα χοϊκά; Σήμερα ένας χαροποιός λυγμός, λυτήριος της οδύνης, καταυγάζει πυρεμφορούμενος τα σύμπαντα. Γένους γαρ βροτείου δερχθείς ποτνιωμένου, βροτός εδείχθη ο Παντεπόπτης Λόγος. Σήμερον τα επίγεια επληρώθησαν χαράς μετά δέους και τα υποχθόνια τω τρόμω εδονήθησαν. Η νερτέρα χθών νυν επικράνθη και ενεπαίχθη. Γιατί πίστευε βέβαια πως είναι κραταιά και πανσθενής. Μα τώρα η εξουσία της αποδείχτηκε φενάκη.

Χριστούγεννα. Πώς να ασχοληθείς σήμερα με τα σκύβαλα του ανόητου καθημερινού μας μικρόκοσμου; Φαέθοντες δρόμοι σήμερον ανεφάνησαν άφνω εκ του σκότους. Ότι εν τη σκοτία το φως ετέχθη . και το φως αρρήτως φαίνον το σκότος μετήλλαξεν. Πυρ καινουργέον γαρ ην και τα πάντα καινά εποίησεν. Ποιος να φοβηθεί πια τη Νύχτα; Τα ερέβη είναι πλέον τηλαυγή. Φάος φαίνον φαεινώς εις τον αιώνα.

Χριστούγεννα. Σήμερον γίγνεται ο Ων. Πόρνης επεθύμησε - και αυτός παραγίνεται ο ερών. Δεν στέλνει αγγέλους, αλλά καταφτάνει αυτός ο ίδιος. Ο ίδιος ο ερωτευμένος. Καταφτάνει για μια πόρνη δύσμορφη, κατειλημμένη από τα δαιμόνια, γεμάτη μώλωπες και πληγές, σε κατάσταση ζωώδη. Και για χάρη της μίγνυται τη βροτησία μορφή, αυτός γεγώς αγχίβροτος, ίνα την πόρνην αγχίθεον αναδείξη. Τι άλλο να πει άραγε κανείς; Δεν είναι δηλαδή όλα τα υπόλοιπα παντελώς ασήμαντα και ανούσια;

Έδυσε όμως και πάλι ο λογισμός εν Άδη κατωτάτω. Μα και πού να βρει ανάπαυση άλλωστε; Όπου και να κοιτάξεις ολόγυρα, τα πάντα ανθυποσκύβαλα θλιβερά. Εξωστρέφεια και διασκόρπιση. Φώτα και ήχοι. Δώρα και ευχές. Γιατί ωστόσο να δίνουμε δώρα και ευχές μια τέτοια μέρα, αυτή τη δήθεν «Ημέρα της Αγάπης»; Εν ονόματι ποιας κρύας και άχρωμης αγάπης τελικά; Μήπως επειδή αναζητάμε απεγνωσμένα ένα αντίδοτο, ένα ξόρκι για τη μοναξιά μας; Αφού είμαστε πλέον μόνοι, πιο μόνοι από ποτέ. Άοικοι οικήτορες υπόγειας πόλης, που αλαλάζουν περιφερόμενοι στους βύθιους δρόμους της και ανακυκλώνουν τα αδιέξοδα της ύπαρξής τους εις τον αιώνα. Περιφέρουμε μηχανικά τις ζωές μας εις το διηνεκές, απρόσωποι και διασπασμένοι, ανέστιοι οδίτες σ’ έναν φαύλο κύκλο ατελεύτητο, αδρανείς ρέκτες που γλεντούν τον θρήνο του κατακερματισμού τους.

Και παραμένουμε βουβοί παρά τη φλυαρία, νηστικοί και διψασμένοι παρά τον κορεσμό. Οι ζωές μας αναλίσκονται απαύστως μες στην απόλυτη ζοφαλγία. Γιατί να μας αγγίξει δηλαδή αυτή ειδικά η Ημέρα; Τι να αισθανθούμε από αυτήν; Και γιατί να κλάψουμε, αναλογιζόμενοι τον έρωτα του Προ των Αιώνων για κείνη τη χθόνια, την πληγιασμένη κι αποκτηνωμένη πόρνη; Το μόνο που την κάνει πια να διαφέρει από τις άλλες μέρες, είναι οι φωταγωγημένοι δρόμοι και τα απαστράπτοντα μπαλκόνια. Μα τι να σκέφτονται άραγε όλα αυτά τα λαμπιόνια; Ποιαν ανάπαυση να προσφέρουν; Η κατήφεια εξακολουθεί πάντοτε να ορίζει τους λογισμούς μας. Και ο πόνος μας είναι πάντα εκεί. Αδυσώπητος και πανσθενουργός. Αγχιβαθώς αγάφθεγκτος.

Άδεια κι αυτά τα Χριστούγεννα λοιπόν. Εορτή ανέορτος. Άλογη δίχως τον Λόγο. Απάνθρωπη χωρίς τον Ενανθρωπήσαντα. Κενή χωρίς τον Κενωθέντα. Άλογη και κενή, για ένα λαό που εμμένει νευρωτικά στην αποστασία του, χαμένος μέσα στις αυταπάτες του και αρνούμενος πεισματικά να αποτινάξει το πηχτό σκοτάδι της έσχατης παρακμής του. Άλογη και κενή. Το Φάος ελήλυθεν, μα οι οφθαλμοί μας - μόνιμα σκοτισμένοι - τον Άδη πάντα ατενίζουνε ως ελευθερωτή. Τα όνειρά μας, βεβυσμένα εν σκότει και εν σκιά θανάτου, ένα γίνανε με την αχλύ της αποδυσπέτησης. Κι οι εσώτατοι πόθοι μας εν νεκροίς λογισθέντες και αυτοί . σαν τη μοναξιά του συνωστισμού μέσα στα μπαρ . σαν την πανσθενή κατήφεια στον πανικό των ξενυχτάδικων . σαν τις φωνές μας που καταπνίγηκαν μέσα στον ζόφο. Τι να σκέφτονται άραγε αυτά τα λαμπιόνια; Μα τίποτε βέβαια δεν σκέφτονται, ούτε έχουν κάτι να προσφέρουν. Σκύβαλα είναι άλλωστε. Και να γιατί, ακόμη και σήμερα, πάλι για σκύβαλα καταλήξαμε τελικά να μιλάμε. Πάλι για σκουπίδια…

Νεκρός υπήρξε τελικά κι αυτός ο Δεκέμβρης. Το φως του το άψυχο δεν κατόρθωσε να φωτίσει τα αισθητά, ούτε καμμιά απόκριση αντήχησε μέσα στην άμορφη πολυσχιδία των ήχων του. Σάπιες οι σάρκες του και πάλι θα ριχτούν - άξιον και δίκαιον - στην πυρά της λησμονιάς. Πέρασε κι έφυγε ατελέσφορος. Σαν να μην ήρθε καν. Εκείνος όμως ήρθε. Ήρθε για την πόρνη. Επειδή ηράσθη την πόρνη μανικώς. Κι ας το ήξερε βέβαια πως δύσκολο πολύ η πόρνη μέσα μας να ξαναγίνει παρθένα. Ίσως και να το ζήτησε, μα δεν μπόρεσε να προχωρήσει πέρα από τα λόγια. Ίσως και να ονείδισε τον εαυτό της, μα έμεινε στον ονειδισμό. Κι αν ακόμη νιώσαμε τελικά κάτι, η κατάνυξη ήταν μόνο για μια στιγμή. Γιατί ήρθε πάλι ο μανιασμένος εκείνος άνεμος και στέγνωσε το δάκρυ μας, έλκοντάς μας ξανά πίσω στις εκμανείς Σκιές. Η Νύχτα κατάπιε πάλι την ανάσα μας και σκόρπισε τα λόγια μας. Και αν κάτι φαεινότροπο πάσχισε δειλά να ξεπηδήσει από μέσα μας, εκείνη το τράβηξε κι αυτό κοντά της ανελέητα. Όπως το μέταλλο ο μαγνήτης…

Εφημερίδα "Αντιφωνητής", Χριστούγεννα 2015


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Πούτιν, αποκαλυπτικός για μία ακόμη φορά

Ο Βλαδίμηρος Πούτιν, στο ενημερωτικό πρόγραμμα του Βλαδίμηρου Σολοβιώφ «Παγκόσμια Τάξη», μίλησε για το πως βλέπει την υφιστάμενη διεθνή κατάσταση και την εξωτερική πολιτική της Ρωσίας.

Ανασύσταση της Σοβιετικής Ένωσης;

Κατά την άποψή του προέδρου της Ρωσίας, ένα από τα βασικά σημεία της μακροπρόθεσμης στρατηγικής των ΗΠΑ και των χωρών της Δυτικής Ευρώπης αποτελεί η εξάλειψη ακόμη και της υποθετικής δυνατότητας της αποκατάστασης της Σοβιετικής Ένωσης, κάτι το οποίο εξηγεί σε μεγάλο βαθμό και τις θέσεις των «δυτικών εταίρων» για την Ουκρανία.

«Όσον αφορά την Ουκρανία και τον μετασοβιετικό χώρο, γενικά είμαι πεπεισμένος, ότι η θέση των δυτικών εταίρων μας, Ευρωπαίων και Αμερικανών, δεν σχετίζεται με την υπεράσπιση των συμφερόντων της Ουκρανίας, αλλά συνδέεται με την προσπάθεια να παρεμποδίσουν την επανασύσταση της Σοβιετικής Ένωσης, και κανείς δεν μας πιστεύει, ότι δεν έχουμε στόχο να επανασυστήσουμε τη Σοβιετική Ένωση.

Ακόμη και αυτή η υποθετική δυνατότητα, όπως φαίνεται, δεν επιτρέπει στους εταίρους μας να έχουν ένα βαθύ και ήρεμο ύπνο». Ωστόσο η οικονομική συνεργασία της Ρωσίας με την Ουκρανία θα έκανε τις χώρες πιο ανταγωνιστικές: «θα επέτρεπε στην Ουκρανία και στη Ρωσία να καταλάβουν πιο αξιόλογη θέση στο σύγχρονο σύστημα του καταμερισμού της εργασίας, στην παγκόσμια αγορά. Αλλά το κύριο καθήκον της Δύσης είναι να μην επιτρέψει αυτήν την ένωση δυνάμεων».

Η Ευρώπη δεν αποφασίζει ανεξάρτητα

Όσον αφορά τις κυρώσεις, ο Πούτιν τόνισε ότι «δεν πρόκειται να κρατήσουμε θυμό λόγω των κυρώσεων. Εμείς περιμένουμε, τους περιμένουμε όλους» υπογράμμισε. Εξέφρασε, όμως, την άποψη ότι οι χώρες της Ευρώπης δεν έχουν επαρκή ανεξαρτησία στην επεξεργασία των τελικών αποφάσεων:

«Δεν περιμένουμε από τους εταίρους μας στην Ευρώπη, να απαρνηθούν τον ευρωατλαντικό τους προσανατολισμό. Αλλά θεωρώ ότι θα ήταν ορθότερο, οι εταίροι μας χωρίς να τον αρνηθούν αυτόν τον προσανατολισμό, να έπαιρναν μέρος έστω στην επεξεργασία των αποφάσεων. Και όχι απλώς κάθε φορά, όταν έρχονται οδηγίες από κάπου πέρα από τον ωκεανό, να κρύβονται πίσω από ένα προσωπείο».

Τόνισε ότι οι αποφάσεις των χωρών είναι απαραίτητο να καθορίζονται είτε από τα εσωτερικά τους συμφέροντα είτε από τα διεθνή συμφέροντα των κρατών «Αλλά μου φαίνεται ότι προς των συμφερόντων των ευρωπαϊκών χωρών -μπορεί να λαθεύω, ας με διορθώσουν αν δεν είναι έτσι- θα ήταν να ενώσουν τις προσπάθειές τους στην οικονομία, στην πολιτική, στην μάχη κατά της τρομοκρατίας, και στην μάχη για την επίλυση των οικολογικών προβλημάτων και ενάντια στο οργανωμένο έγκλημα, να ενώσουν τις προσπάθειές τους με τη Ρωσία» είπε ο Πούτιν.

Σιράκ και Σρέντερ είχαν δίκιο

Το πρόβλημα της Ευρώπης συνίσταται στο ότι δεν ακολουθεί ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική. «Γενικά –διαπιστώνει ο Πούτιν- ως αρχή είναι απολύτως φυσιολογικό όταν τμήμα της κυριαρχίας του στρατιωτικο-πολιτικού μπλοκ μεταφέρεται στα υπερεθνικά όργανα». Όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση μέρος της ευρωπαϊκής κυριαρχίας δεν μεταφέρεται τόσο στο ΝΑΤΟ, όσο στον ηγέτη της συμμαχίας, στις ΗΠΑ. Ως παράδειγμα έφερε την αποστολή αμερικανικών στρατευμάτων στο Ιράκ, υπενθυμίζοντας ότι τότε η Γερμανία και η Γαλλία εναντιώθηκαν σε αυτό και τους κατηγορούσαν ότι είχαν λάθος.

Αποδείχθηκε, όμως, ότι τότε ο Ζακ Σιράκ, ο οποίος είχε πολύ στενές σχέσεις εμπιστοσύνης με τους σουνίτες της Μέσης Ανατολής, από τότε είχε προβλέψει –ήταν μάλιστα άνθρωπος πολύ ευρυμαθής- που θα οδηγούσε όλο αυτό. Και να τώρα που οδήγησε η καταστροφή των κρατών αυτών, οδήγησε στο να ανθίζει η τρομοκρατία, να γίνονται τρομοκρατικά κτυπήματα στο Παρίσι, ο Σιράκ το σκεφτόταν αυτό ήδη από τότε και είχε δίκιο. Όπως άλλωστε και ο Γκέρχαρντ Σρέντερ».

Κατά τη γνώμη του, «οι νέοι πολιτικοί ‘‘νεόπλουτοι’’ έχασαν μου φαίνεται την αίσθηση της πραγματικότητας. Δεν κατάλαβαν ακόμη ότι στο εσωτερικό τους δικού τους κόσμου ξεκίνησαν διαδικασίες μη αναστρέψιμες. Εάν τώρα όλοι στέκονται σε στάση προσοχής, αυτό δεν σημαίνει ότι αυτό θα συμβαίνει αιώνια.

Διότι υπάρχουν κάποιες χώρες και λαοί, οι οποίοι μέσα τους ποτέ δεν θα συμφιλιωθούν με τον δευτερεύοντα ρόλο, με το ρόλο της κατεχόμενης χώρας ή του υποτελούς σε κάποιον άλλον. Αργά ή γρήγορα αυτό θα συμβεί και νομίζω ότι θα είναι πολύ σύντομα». «Προκειμένου να επιμηκύνουν την ηγεμονία τους, κάποιες χώρες προσπαθούν να επιβάλουν τη θέση τους με τη βία. Αυτό βεβαίως είναι κακό», πρόσθεσε.

Η ισορροπία δυνάμεων έχει αλλάξει από την επαύριον του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου

Τόνισε ότι αν και η υφιστάμενη τάξη γεννήθηκε ως αποτέλεσμα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου «η ισορροπία δυνάμεων έχει ολοφάνερα αλλάξει, και αναμφίβολα αυτό πρέπει να το λάβουμε υπ΄ όψιν». «Σ’ αυτήν την ίδια την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, δεν είναι δυνατόν όλες οι γενιές των Γερμανών να αισθάνονται ότι στερούνται τα δικαιώματά τους για το ότι διέπραξαν οι ναζιστές. Υπήρξαν Γερμανοί, οι οποίοι πολέμησαν τον ναζισμό, έπεσαν ως πρώτα θύματα στον πόλεμο με τον ναζισμό, και αυτοί ήσαν και χριστιανοί και κομουνιστές και το αντιφασιστικό κίνημα ήταν πολύ μεγάλο. Αυτό πρέπει επίσης να το σκεφτούμε. Και εγώ θεωρώ ότι έχω δικαίωμα να το πω.

Όχι μόνον ως πρόεδρος, ως επικεφαλής του ρωσικού κράτους, αλλά και ως μέλος μιας οικογένειας, στην οποία πολλοί σκοτώθηκαν και υπέφεραν. Κι από την πλευρά της μητέρας μου κι από την πλευρά του πατέρα μου σκοτώθηκαν περισσότεροι απ’ όσους έμειναν ζωντανοί έπειτα από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Και δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τον ρόλο της σύγχρονης Γερμανίας, η οποία μπορεί και πρέπει να παίξει ρόλο στη διεθνή σκηνή, στην παγκόσμια κατάσταση. Αυτά όλα πρέπει να τα έχουμε υπ’ όψη μας, να τα υπολογίζουμε και να αναπτύξουμε τις διεθνείς σχέσεις σε μια κατεύθυνση που να τους δίνει μεγαλύτερη σταθερότητα».

Ο Πούτιν έκανε κάλεσμα στη λήψη πιο ισορροπημένων αποφάσεων: «Μιλώ με πολλούς ηγέτες, και Ευρωπαίους και Αμερικανούς και όχι μόνον τον τελευταίο χρόνο. Και όταν άρχισαν οι διάφορες επιχειρήσεις στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στην Λιβύη, είχα πάντοτε μια θέση, η οποία συνίσταται στο ότι πρέπει να δρούμε προσεκτικά. Δεν πρέπει τα δικά μας σχήματα και οι αντιλήψεις για το καλό και το κακό, στη συγκεκριμένη περίπτωση για το καλό, για τη δημοκρατία, να τα μεταφέρουμε αυτόματα, απλώς μηχανικά, σε άλλες χώρες και λαούς, με άλλη κουλτούρα, με άλλη θρησκεία, με άλλες παραδόσεις».

Καθολική αποβιομηχάνιση της Ουκρανίας

Σχετικά με την ουκρανική ατζέντα ο Πούτιν εξέφρασε την άποψη ότι ήδη τώρα «οι εταίροι βλέπουν ότι επέτρεψαν ένα λάθος αλλά δεν θέλουν να το παραδεχθούν. Η Δύση εκμεταλλεύθηκε την κατάσταση, που δημιουργήθηκε στην Ουκρανία από τη στιγμή της ανακήρυξης της ανεξαρτησίας της –διαφθορά, κακές αποδόσεις του δικαστικού συστήματος και της τήρησης της δημόσιας τάξης, αλαζονική αυτονόμηση της γραφειοκρατίας. Και βέβαια να τα εκμεταλλευθείς όλα αυτά ήταν εύκολο.

Ωστόσο, δύσκολα κάποιος μπορεί να πει ότι τώρα η κατάσταση στην Ουκρανία έγινε καλύτερη. Η εξουσία παρέμεινε στα χέρια των ολιγαρχών. Την χώρα την έθεσαν υπό ξένο έλεγχο, επέβαλαν εκεί στις θέσεις-κλειδιά ανθρώπους από γειτονικές χώρες, ή πέρα από τον ωκεανό. Το επίπεδο της ζωής πέφτει καταστροφικά, το ΑΕΠ μειώθηκε κατ’ εντολήν. Λαμβάνει χώρα μια καθολική αποβιομηχάνιση της Ουκρανίας. Η Ουκρανία σε αντάλλαγμα μπορεί να πάρει μόνον το δικαίωμα εισόδου χωρίς βίζα στην Ευρώπη, αλλά και αυτό ακόμη είναι αμφίβολο. Και δεν μιλάμε για το δικαίωμα να βρουν εργασία, δεν είναι βίζα εργασίας.

Αλλά ακόμη και εάν είναι για εργαζόμενους, για ποιους εργαζόμενους; Νταντάδες, κηπουρούς, οικοδόμους. Άραγε αυτή είναι η μοίρα και το μέλλον αυτής της υπέροχης χώρας και αυτού του υπέροχου λαού. Στην Ουκρανία υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις να γίνει μια αναπτυγμένη βιομηχανική χώρα με υψηλό επίπεδο επιδόσεων στον τομέα της υψηλής τεχνολογίας: κατασκευή πυραύλων, διάστημα, κατασκευές αεροσκαφών, ναυπηγεία, μικροηλεκτρονική, ανάπτυξη των επιστημών, εκπαίδευση. Που είναι όλα αυτά σήμερα; Τα υποβαθμίζουν!

Ωστόσο να συντηρήσει οικονομικά την Ουκρανία κανείς δεν το θέλει. Θέλουν να μεταφέρουν το βάρος στη Ρωσία. Και τα δάνεια που δώσαμε δεν θέλουν να τα επιστρέψουν, αν και εμείς προτείναμε μια πολύ καλή, βολική, κατά τη γνώμη μου, επίλυση του χρέους», προσθέτοντας ότι «η ρωσική πλευρά πρότεινε να μοιραστεί η Μόσχα με τις δυτικές χώρες το ρίσκο, αλλά οι δυτικοί εταίροι το αρνήθηκαν. Αυτό σημαίνει ότι η Δύση δεν πιστεύει στην πιστοληπτική φερεγγυότητα της Ουκρανίας και στη σταθεροποίηση της οικονομίας της. Αυτό είναι ένα πολύ κακό σημάδι».

Σχετικά με την κατάσταση στην ανατολική Ουκρανία τόνισε ότι «Δεν είναι δική μας δουλειά να επιτεθούμε κάπου ή να επιμείνουμε, εμείς ξεκινούμε από το ότι δεν μπορούμε να δώσουμε ως λεία στους εθνικιστές αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι ζουν στην νοτιο-ανατολική Ουκρανία» και όπως ξεκαθάρισε λόγος γίνεται για όλο τον ρωσόφωνο πληθυσμό του Ντονμπάς ο οποίος προσανατολίζεται προς τη Ρωσία».

Για τον Ερντογάν: «τίποτε δεν διαρκεί αιωνίως!»

Σχολιάζοντας την κατάσταση στην Μέση Ανατολή ο Πούτιν δήλωσε πως «όσον αφορά την συριακή κρίση δουλεύουμε εύκολα και με τον πρόεδρο Άσαντ και με την αμερικανική πλευρά. Μίλησα γι’ αυτήν πρόσφατα με τον πρόεδρο Ομπάμα και με τους φίλους μας από τη Σαουδική Αραβία, και τις άλλες αραβικές χώρες». Γιατί είναι εύκολο; Εμείς δεν υποκρινόμαστε και θέση δεν αλλάζουμε.

Η Ρωσία διαμόρφωσε με σαφήνεια τη θέση της για τη διευθέτηση του συριακού προβλήματος. Εμείς ζητήσαμε αρχικώς απάντηση από όλους: έτσι ή όχι, σύμφωνοι ή όχι. Επί της αρχής, επί των βασικών παραμέτρων της διευθέτησης όλοι είπαν: ‘‘Ναι’’. Και τότε διαμορφώσαμε τη θέση μας με βάση αυτά τα στοιχεία, τα οποία θεωρούνται γενικά και αποδεκτά, και τώρα πρέπει να ‘‘πηδούμε’’ από την μια πλευρά στην άλλη».

Σε ότι αφορά στη Τουρκία ο Πούτιν για μια ακόμη φορά σημείωσε ότι θεωρεί τους Τούρκους φιλικό λαό. «Ήδη μίλησα στην ομιλία στην Ομοσπονδιακή Συνέλευση και θέλω να το επαναλάβω εδώ για ακόμη μια φορά. Θεωρούμε τον τουρκικό λαό φίλο και δεν θέλουμε να χαλάσουν οι σχέσεις ακριβώς με τον τουρκικό λαό. Βέβαια όσον αφορά την παρούσα ηγεσία της Τουρκίας τίποτε δεν διαρκεί αιωνίως» είπε ο Πούτιν.

Πηγή Σωτήριος Δημόπουλος


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Σε στρατηγικό ναρκοπέδιο

Γράφει ο Άνθος Λυκαύγης

Όσο πολιτικοοικονομικά κρίσιμη καταγράφεται η εσωτερική μας κατάσταση τόσο άκρως επικίνδυνη εξελίσσεται η διαμόρφωση των πραγμάτων στον γεωπολιτικό περίγυρο, ε όρους στρατηγικών ανατροπών. Και αν δεν μυωπάζουμε, θα αντιληφθούμε ότι οι εσωτερικές αποδομήσεις περιστέλλουν δυνατότητες διαχειρίσεως όσων με ραγδαίους ρυθμούς διαμορφώνονται στις όμορες περιοχές. Και τα οποία εν πολλοίς επενεργούν τόσο σε ό,τι αφορά την εθνική ασφάλεια όσο και σχετικά με καίρια εθνικά ζητήματα.

Μόνον επιπολαίως θα αντιπαρερχόταν κανείς κάποιες διαμορφώσεις, που τείνουν να διαφοροποιήσουν ισοζύγια στις ευπαθέστερες ζώνες στις οποίες εφαπτόμεθα. Και όπου η κατάσταση ρευστότητας δημιουργεί συνθήκες απόλυτης σχεδόν αβεβαιότητας. Οι εξελίξεις όμως δεν αστειεύονται. Και οι ανταγωνιζόμενοι «παίκτες» διέπονται από ρεαλιστική στυγνότητα και συνεπόμενη αδισακτότητα.

Πέραν όσων επισυμβαίνουν στο συριακό σφαγείο και όσων με βάναυση βιαιότητα τείνουν να διαμορφωθούν στην περιοχή από τη δράση του ισλαμικού φονταμενταλισμού, βρισκόμαστε μπροστά σε άλλες παράλληλες εξελίξεις, όπως:

1. Προαγωγή αποφασιστικών πρωτοβουλιών για επαναδόμηση της τουρκοϊσραηλινής στρατηγικής ζεύξης. Με κύριο μεσολαβητή τις ΗΠΑ και παρασκηνιακούς συντελεστές συγκεκριμένες ομάδες συμφερόντων «ένθεν και ένθεν». Κάτι που ευνοείται από τα διαμορφούμενα ισοζύγια στην περιοχή. Τα οποία και δημιουργούν συνθήκες ολικής επαναφοράς των σχέσεων λυκοφιλίας Άγκυρας – Τελ Αβίβ. Οι οποίες και επιλιπαίνονται, πέραν άλλων:
Α. Από την οξυνόμενη οσμή των υδρογονανθράκων που αναδύονται στην Ανατολική Μεσόγειο.
Β. Από την επιθυμία της Ουάσιγκτον να περισταλούν τυχόν απόπειρες της Μόσχας –να βάλει πόδι- σε αυτό το ενεργειακό Ελντοράντο.

2. Παραπέρα επανενίσχυση των τουρκοαμερικανικών σχέσεων, ως συνέπεια τα ρωσικής καθόδου και δραστικής στρατιωτικής εμπλοκής της Μόσχας στη μεσανατολική κρίση. Όπου για πρώτη φορά τίθεται υπό άμεση αμφισβήτηση σε αυτό το επίπεδο η αμερικανική επιρροή και γενικότερα ρόλος στην κρίσιμη αυτή ζώνη. Οπόταν και η Άγκυρα επανακτά υπέρτερη σημασία εκείνης που είχε (και ενέμετο) επί Σοβιετίας και Ψυχρού Πολέμου.

3. Δημιουργία συνθηκών ακόμη και επανατοποθέτησης των αιγαιωτικών ζητημάτων με την ενίσχυση και των δυνάμεων της Frontex και των όρων εντολής της, Οι οποίοι και ήδη προκαλούν εύλογες υπόνοιες και προφανείς φόβους στην Αθήνα. Καθώς για μεν την Άγκυρα δημιουργούν δυνάμει ευκαιρίες εμπλοκής και προαγωγής τετελεσμένων, για δε την Αθήνα κινδύνους περιπλοκών (και τελικά υποτροπών).

Υπό το φως αυτών των δεδομένων, η Αθήνα είναι υποχρεωμένη να ενεργήσει με αποτρεπτικές στρατηγικές. Που σχετίζονται οπωσδήποτε με αποφασιστική στάση. Και διαχείριση των εξελίξεων που ανακύπτουν, με τρόπο που να μην αφήνει αμφιβολίες προθέσεων και κενά ασφαλείας. Γιατί τυχόν είτε αδυναμία είτε αμέλεια είτε και αβλεψία, μπορεί να έχει συνέπειες μη αναστρέψιμες.

Πηγή εφημ. «Τα Νέα»


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Καλώς ήρθατε στην Ισλαμική Ελλάδα!

Και την ώρα που όλοι ασχολούνται με το σύμφωνο συμβίωσης των ομοφυλόφιλων (σαν να είναι αυτό το μεγαλύτερο πρόβλημα στην Ελλάδα), η Ισλαμοποίηση της Ελλάδας συνεχίζεται.

Οι αριθμοί είναι τρομακτικοί!

Δυστυχώς όμως, με Αριστερή κυβέρνηση, που κάνει δημοψηφίσματα για να κοροϊδεύει τον κόσμο, η Ελλάδα σύντομα θα ζήσει σκηνές Γαλλίας και Σουηδίας

(Αλήθεια, γιατί δεν κάνει ο Τσίπρας δημοψήφισμα για τη λαθρομετανάστευση; Να δούμε δηλαδή, οι Έλληνες τους θέλουν; Ή προτιμούν να κλείσουμε τα σύνορα; Αλλά, είπαμε, οι «δημοκρατικές» κυβερνήσεις κάνουν δημοψηφίσματα μόνο όταν ξέρουν ότι θα βγει αυτό που θέλουν. Όπως έκανε για το μνημόνιο, ασχέτως αν το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που περίμενε).

Η Σουηδία θεωρείται αυτή τη στιγμή η πρωτεύουσα των βιασμών! Και η Γαλλία, όπως ξέρετε είναι το κέντρο Ισλαμιστών στην Ευρώπη. Γαλλικές πόλεις, όπως η Marseille, έχουν πάνω από 35% του πληθυσμού τους Μουσουλμάνους, και είναι απαγορευτικές περιοχές για την αστυνομία, αφού επικρατεί η Σαρία.

Δεν το πιστεύετε; Ανοίξτε το google και κάντε έρευνα να δείτε τι γίνεται.

Σε αυτές τις χώρες, πριν από καμιά 20ρια χρόνια, κάποιοι «προοδευτικοί» πέρναγαν νόμους για προστασία των κακόμοιρων λαθρομεταναστών. Οι διαφωνούντες τότε χαρακτηριζόντουσαν φασίστες και νέο-ναζί.

Σας θυμίζει κάτι; Ότι γίνεται σήμερα στην Ελλάδα!

Έχουμε πει, στα θέματα αυτά, η Ελλάδα είναι η Σουηδία, απλά 20 χρόνια πίσω.

Κι επειδή στην Ελλάδα, οι Αριστεροί έχουν δύναμη, αφού τους υποστηρίζουν τα ΜΜΕ, και ό,ποιος διαφωνεί χαρακτηρίζεται φασίστας, η Αθήνα θα γίνει σύντομα η πρωτεύουσα των βιασμών.
Περιμένετε και θα δείτε!

Δε γίνεται σε ΟΛΕΣ τις χώρες όπου έχουν πάει Μουσουλμάνοι να συμβαίνει το ίδιο πράγμα, και η Ελλάδα να μείνει απ’ έξω. Παντού, σε όποια χώρα και να έχουν πάει γίνεται ακριβώς το ίδιο! Ό,που πάνε φέρνουν μαζί τους τον Μεσαίωνα! Και ό,που είναι κοντά στην πλειοψηφία, εφαρμόζουν τη Σαρία και τη γκετοποίηση.

Κάντε έρευνα. Το Internet είναι ελεύθερο.
Κάντε έρευνα και δείτε τι γίνεται στην Ευρώπη.
Ανοίξτε το google και γράψτε Islam in Europe, Islam in Sweden, Rape in Sweden.

Κλείνοντας να πω: Για να συνεχίσει να υπάρχει ένα έθνος, πρέπει να γεννιούνται 2,1 παιδιά ανά οικογένεια. Στην Ελλάδα, από Έλληνες, γεννιούνται 1,3 παιδιά.
Άρα, με απλά μαθηματικά… σε μερικά χρόνια από τώρα, το Ελληνικό έθνος θα πάψει να υπάρχει!

Να’ ναι όμως καλά οι Αριστεροί και οι λάθροι τους φίλοι… ή μάλλον οι νέο-Ellines!

Ορίστε τα στοιχεία για τη λαθρομετανάστευση από το 2006 έως το 2015:

Πηγή "Στρουθοκάμηλος"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Η Ευρώπη σε δύσβατους δρόμους

Του Τομά Πικετί

Να λοιπόν που η άκρα Δεξιά πέρασε σε λίγα χρόνια από το 15% στο 30% στη Γαλλία, φθάνοντας ακόμη και το 40% σε πολλές περιοχές της χώρας. Πολλά συνεισέφεραν σε αυτό: η άνοδος της ανεργίας και η ξενοφοβία, η τρομερή απογοήτευση από την κυβερνώσα Αριστερά, το αίσθημα ότι όλα δοκιμάστηκαν και ότι πρέπει να πειραματιστούμε με κάτι άλλο. Πληρώνουμε επίσης τις συνέπειες της καταστρεπτικής διαχείρισης της χρηματοοικονομικής κρίσης που μας ήρθε από τις Ηνωμένες Πολιτείες το 2008 και την οποία μετατρέψαμε με αποκλειστικά δική μας ευθύνη σε μια ευρωπαϊκή κρίση διαρκείας, εξαιτίας των ατελών θεσμών και των τελείως ακατάλληλων πολιτικών που εφαρμόσαμε.
Ενα ενιαίο νόμισμα με 19 διαφορετικά δημόσια χρέη, 19 επιτόκια δανεισμού επάνω στα οποία οι αγορές μπορούν ελεύθερα να κερδοσκοπούν, 19 διαφορετικούς συντελεστές φορολόγησης των επιχειρήσεων που ανταγωνίζονται οι μεν τους δε, δίχως κοινό όραμα κοινωνικό και εκπαιδευτικό, ένα τέτοιο νόμισμα δεν μπορεί να προχωρήσει. Και δεν θα προχωρήσει ποτέ.

Μόνο μια δημοκρατική και κοινωνική επανίδρυση της ζώνης του ευρώ στην υπηρεσία της ανάπτυξης και της απασχόλησης γύρω από έναν μικρό και σκληρό πυρήνα κρατών έτοιμων να ξεφύγουν από το πριν και να αποκτήσουν πολιτικούς θεσμούς λειτουργικούς, θα μπορούσε να καταστήσει δυνατή την αντιμετώπιση των τάσεων του εθνικιστικού μίσους που απειλούν σήμερα ολόκληρη την Ευρώπη.

Το περασμένο καλοκαίρι, μετά το ελληνικό φιάσκο, ο Φρανσουά Ολάντ άρχισε να ξανασκέφτεται την ιδέα ενός νέου Κοινοβουλίου για τη ζώνη του ευρώ. Η Γαλλία οφείλει να κάνει τώρα μια πρόταση συγκεκριμένη και ακριβή στους βασικούς εταίρους της, μια πρόταση που θα οδηγούσε σε μια συμφωνία, σε μια κοινή γραμμή. Αλλιώς την ευρωπαϊκή ατζέντα θα μονοπωλούν οι χώρες που επιλέγουν την εθνική αναδίπλωση (Βρετανία, Πολωνία).

Για αρχή, οι ευρωπαίοι ηγέτες - και κυρίως οι Γάλλοι και οι Γερμανοί - είναι σημαντικό να αναγνωρίσουν τα λάθη τους. Μπορούμε να συζητάμε εις το διηνεκές για όλες τις μεταρρυθμίσεις, μικρές και μεγάλες, που πρέπει να γίνουν στις διαφορετικές χώρες της ευρωζώνης: για την αγορά εργασίας, για το συνταξιοδοτικό, για το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές, ακόμη και για τα δρομολόγια των λεωφορείων. Κάποιες από αυτές τις μεταρρυθμίσεις είναι χρήσιμες, άλλες όχι τόσο. Αλλά, σε κάθε περίπτωση, δεν είναι αυτές που εξηγούν την ξαφνική πτώση του ΑΕΠ της ευρωζώνης την περίοδο 2011-2013, την ώρα που η ανάκαμψη ενισχυόταν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σήμερα δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η ανάκαμψη στην Ευρώπη είχε ανασταλεί από την προσπάθεια να μειωθούν πολύ γρήγορα τα ελλείμματα το 2011-2013, αυξάνοντας, συγκεκριμένα, τους φόρους σε δυσβάστακτα επίπεδα σε πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας.

Ελαφρύνετε τα χρέη

Είναι εξαιτίας της τυφλής εφαρμογής των δημοσιονομικών κανόνων που το ΑΕΠ της ευρωζώνης δεν έφθασε το 2015 στο επίπεδο που είχε το 2007. Οι αργοπορημένες παρεμβάσεις της ΕΚΤ και η νέα δημοσιονομική συνθήκη του 2012 (με τη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας που προικοδοτήθηκε με 700 δισ. ευρώ) κατάφεραν να σβήσουν εν τέλει τη φωτιά. Αλλά δεν έλυσαν σε βάθος το πρόβλημα. Η ανάκαμψη παραμένει χλωμή, η κρίση εμπιστοσύνης στην ευρωζώνη παραμένει.

Τι κάνουμε σήμερα; Πρέπει να οργανώσουμε μια συνδιάσκεψη των κρατών που μετέχουν στο ευρώ με θέμα το χρέος. Οπως ακριβώς είχε γίνει μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τότε που τόσο ευνοήθηκε η Γερμανία. Πρέπει να ελαφρύνουμε τα δημόσια χρέη στο σύνολό τους με βάση το πόσο αυξήθηκαν σε κάθε χώρα μετά το ξέσπασμα της κρίσης. Σε πρώτη φάση μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα κοινό Ταμείο στο οποίο θα τοποθετήσουμε όλα τα χρέη πάνω από το 60% του ΑΕΠ των κρατών-μελών, με ένα χρεοστάσιο σε ό,τι αφορά τις αποπληρωμές που θα ευνοεί κάθε χώρα που δεν έχει βρει ακόμη τον αναπτυξιακό βηματισμό της στα επίπεδα του 2007.

Ολες οι ιστορικές εμπειρίες που διαθέτουμε το υποδηλώνουν: άπαξ και ξεπεράσει το χρέος ένα συγκεκριμένο κατώφλι, η εξυπηρέτησή του δεν έχει κανένα νόημα, ακόμη κι αν αυτή συνεχίζεται επί δεκαετίες. Αξίζει περισσότερο μια καθαρή ελάφρυνση που ισοδυναμεί με επένδυση στην ανάπτυξη. Η επένδυση αυτή εν τέλει ευνοεί και τους πιστωτές.

Κοινός φόρος επιχειρήσεων

Η διαδικασία αυτή απαιτεί όμως την υιοθέτηση μιας δημοκρατικής διακυβέρνησης που θα επιτρέψει να αποτραπεί η αναπαραγωγή των οικονομικών καταστροφών του πρόσφατου παρελθόντος. Για να είμαστε ειλικρινείς, η εμπλοκή των φορολογουμένων και των εθνικών προϋπολογισμών στη λύση του προβλήματος προϋποθέτει την υιοθέτηση ενός ευρωκοινοβουλίου που θα απαρτίζεται από βουλευτές των εθνικών κοινοβουλίων κατά πληθυσμιακή αναλογία της κάθε χώρας.

Στο νομοθετικό αυτό Σώμα μπορούμε να εμπιστευθούμε την ψήφιση ενός κοινού φόρου που θα επιβάλλεται στις επιχειρήσεις. Διαφορετικά, οι φορολογικοί ελιγμοί και τα σκάνδαλα του τύπου LuxLeaks θα αναπαράγονται εσαεί. Εμβληματικό παράδειγμα αποτελεί το πρόγραμμα Erasmus. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα γελοιωδώς υποχρηματοδοτημένο - απορροφά 2 δισ. ευρώ ετησίως την ώρα που δαπανώνται 200 δισ. ευρώ κάθε χρόνο για να πληρωθούν τοκοχρεολύσια των εθνικών χρεών στη ζώνη του ευρώ. Η Ευρώπη θα έπρεπε να επενδύσει μαζικά στη νεωτερικότητα και στις νέες γενιές. Εχει όλα τα ατού για να προσφέρει το καλύτερο κοινωνικό μοντέλο στον κόσμο και αντί γι' αυτό επενδύει στις πληρωμές των τόκων. Ας σταματήσουμε επιτέλους να σπαταλάμε τις τύχες μας!

Στο μέλλον ο καθορισμός του επιπέδου του δημοσιονομικού ελλείμματος θα πρέπει επίσης να αποφασίζεται στο πλαίσιο των νέων θεσμών. Κάποιοι στη Γερμανία θα τρόμαζαν να βρεθούν μειοψηφία σε ένα τέτοιο κοινοβούλιο και θα ήθελαν να διατηρήσουν τη λογική των αυτόματων δημοσιονομικών κριτηρίων. Αλλά είναι η λογική των άκαμπτων κανόνων που μας οδήγησε στο χείλος του γκρεμού. Και είναι καιρός να απομακρυνθούμε από αυτή τη λογική.
Αν η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία (περίπου το 50% του πληθυσμού και του ΑΕΠ στην ευρωζώνη, έναντι κάτι περισσότερο από 25% που αντιπροσωπεύει η Γερμανία) προχωρήσουν σε μια συγκεκριμένη πρόταση, η επίτευξη μιας συμφωνίας θα ήταν δυνατή. Και αν η Γερμανία αρνηθεί πεισματικά να συνεργαστεί - κάτι ελάχιστα πιθανό -, τότε θα ήταν πολύ δύσκολο να αντικρούσει κανείς την αντιευρωπαϊκή ρητορική. Προτού φθάσουμε στο σχέδιο Β, εκείνο της άκρας Δεξιάς, ας επιχειρήσουμε να δώσουμε μια πραγματική ελπίδα επιτυχίας σε ένα πραγματικό σχέδιο Α.

Ο κ. Τομά Πικετί είναι γάλλος οικονομολόγος, καθηγητής στην École des hautes études en sciences sociales (EHESS) του Παρισιού, στο Paris School of Economics και στη London School of Economics (LSE), συγγραφέας του μπεστ σέλερ «Το κεφάλαιο τον 21ο αιώνα».
Πηγή "Το Βήμα"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου