Τα πέντε βασικά μέτρα για την καταπολέμηση της αδυναμίας πληρωμών και η λύση της χρεοκοπίας

Όταν μία χώρα υπερχρεωθεί, έχει στη διάθεση της πέντε βασικά μέτρα για να επιβιώσει. Το πρώτο είναι τα συναλλαγματικά της αποθέματα, καθώς επίσης όλα εκείνα τα περιουσιακά στοιχεία που έχει συγκεντρώσει σε καλές εποχές – όπως είναι οι αποταμιεύσεις για τα νοικοκυριά, οι οποίες τα βοηθούν έως ότου καλυτερεύσουν ξανά οι συνθήκες. Δυστυχώς όμως, οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν προετοιμάσθηκαν ποτέ για ένα τέτοιο ενδεχόμενο – οπότε όλα τα ταμεία της χώρας είναι άδεια.

Το δεύτερο είναι η δανειοδότηση της είτε από το εσωτερικό, με την έκδοση εθνικών ομολόγων, είτε από το εξωτερικό – έτσι ώστε να εξυπηρετήσει βραχυπρόθεσμα τις υποχρεώσεις της, για να εξασφαλίσει τον απαιτούμενο χρόνο για τη λήψη μέτρων που θα καλυτερεύσουν τα οικονομικά της. Εν τούτοις, οι κυβερνήσεις της Ελλάδας δεν είχαν ποτέ την απαιτούμενη αξιοπιστία – ενώ έκαψαν ανεύθυνα το χαρτί του εσωτερικού δανεισμού, του εξωτερικού επίσης, όταν κούρεψαν τα κρατικά ομόλογα με τη διαδικασία του PSI.

Το τρίτο είναι η άμεση λήψη μέτρων, όλων μαζί το πρώτο χρονικό διάστημα, όπως είναι η μείωση των δαπανών ή/και η αύξηση των φόρων – κάτι που επίσης δεν κατάφεραν οι κυβερνήσεις της Ελλάδας, καθυστερώντας λόγω της εξάρτησης τους από το πελατειακό κράτος. Έτσι πέρασαν ανεκμετάλλευτα τα τρία πρώτα χρόνια, εντός των οποίων είτε αντιμετωπίζεται με επιτυχία το πρόβλημα μίας χώρας, είτε δεν υπάρχει πλέον καμία προοπτική επίλυσης του. Σε όσους θεωρούν πως η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει καμία ευθύνη, υπενθυμίζουμε πως ο βασικός κορμός των στελεχών της, καθώς επίσης οι ψηφοφόροι της, προέρχονται από το κόμμα που οδήγησε την πατρίδα μας στο γκρεμό το 2010 – παρά το ότι η ηγεσία του είναι διαφορετική.

Το τέταρτο είναι η υιοθέτηση στρατηγικών, μέσω των οποίων αυξάνεται ο ρυθμός ανάπτυξης – έτσι ώστε να ακολουθήσουν ανοδική πορεία τα έσοδα του κράτους, χωρίς να αυξηθούν οι φόροι που συνήθως μειώνουν το ΑΕΠ, οπότε να εξυπηρετηθούν τα ληξιπρόθεσμα χρέη. Τα μέτρα αυτά δεν μπορούν να είναι οι διαρθρωτικές αλλαγές, επειδή απαιτείται πολύ χρόνος για να αποδώσουν – χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια πως δεν πρέπει να δρομολογούνται, αφού μία χώρα δεν οφείλει να έχει μόνο βραχυπρόθεσμους ή μεσοπρόθεσμους στόχους αλλά, επίσης, μακροπρόθεσμους.   

Εάν τώρα δεν συμβεί τίποτα από όλα αυτά, υπάρχει μία ακόμη επιλογή – η πέμπτη και τελευταία. Σύμφωνα με αυτήν, υποτιμάται σε μεγάλο βαθμό το νόμισμα της χώρας, με αποτέλεσμα να μειώνονται έμμεσα οι πραγματικές δαπάνες του δημοσίου (αφαιρουμένου του πληθωρισμού), όπως οι μισθοί και οι συντάξεις, καθώς επίσης να αυξάνονται οι εξαγωγές, οπότε τα έσοδα του κράτους.

Στην περίπτωση όμως που σε ένα κράτος δεν υιοθετηθεί, καθυστερήσει υπερβολικά ή δεν αποδώσει κανένα από τα παραπάνω μέτρα, πόσο μάλλον εάν εφαρμοσθούν λανθασμένα όπως στο παράδειγμα της Ελλάδας και των μνημονίων (ανάλυση), τότε η μοναδική λύση που του απομένει είναι η επίσημη δήλωση στάσης πληρωμών από την κυβέρνηση του, με στόχο τη διαγραφή μέρους του χρέους – αφού διαφορετικά η πολιτική λιτότητας που συνήθως απαιτούν οι δανειστές του στραγγαλίζει τις προοπτικές ανάπτυξης της οικονομίας του, ενώ οδηγεί στη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας του, σε εξευτελιστικές τιμές που δεν του επιτρέπουν πλέον καμία ελπίδα για το μέλλον.

Εάν τώρα η κυβέρνηση του αθεράπευτα υπερχρεωμένου κράτους παγιδευτεί σε μακροχρόνιες διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές του, κατά τη διάρκεια των οποίων όλοι προσποιούνται πως τα πάντα λειτουργούν σωστά, ελπίζοντας σε μία μαγική λύση, η οποία ασφαλώς δεν είναι πλέον η επομήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των χρεών, τότε επιδεινώνονται όχι μόνο οι μεσοπρόθεσμες προοπτικές του αλλά, επίσης, οι μακροπρόθεσμες – αφού χρεοκοπούν οι εναπομείναντες επιχειρήσεις και ο τραπεζικός του τομέας, ενώ δεν εισρέουν νέα κεφάλαια για τη διενέργεια επενδύσεων.

Στο σημείο αυτό βρίσκεται δυστυχώς σήμερα η Ελλάδα, επειδή η κυβέρνηση δεν έχει το θάρρος να κάνει αυτό που πρέπει – ενώ η αντιπολίτευση είτε διακατέχεται από ψευδαισθήσεις, είτε περιμένει απλά να πάρει την οδυνηρή πρωτοβουλία της χρεοκοπίας ο πρωθυπουργός, έτσι ώστε να καεί μία για πάντα.

Πηγή Analyst

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Φως ιλαρόν, λόγος ψευδής

Η καλλιέργεια αισιοδοξίας είναι θεμιτή πολιτική πρακτική, η παραπλάνηση όχι. Ούτε η κρίση τελειώνει ούτε οι καλύτερες μέρες είναι κοντά. Το αναστάσιμο φως ενέπνευσε (μόνο) την προπαγάνδα

Γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

Είναι αυτό που συχνά λέμε στις μεγάλες γιορτές ή σε στιγμές ηρεμίας και καλής διάθεσης: «Θέλω ν’ αγιάσω, αλλά δεν μ’ αφήνουν οι διαβόλοι»!

Αναρωτιέμαι κάθε φορά που ακούω τέτοια (σαν κι αυτά που μας είπαν και φέτος) γιατί οι εκτοξεύοντες τέτοιες βαρύγδουπες φράσεις δεν κάνουν λίγο κράτει. Πόθεν οι τόσο απόλυτες βεβαιότητές τους; Δεν έχουν βαρεθεί να διαψεύδονται κάθε τρεις και λίγο; Μήπως θα ήταν καλύτερα -και για τους ίδιους και για όλους μας- έστω μια φορά να αποφύγουν τα μεγάλα λόγια και τις υποσχέσεις; Λίγη αυτοσυγκράτηση, βρε αδερφέ, ποτέ δεν έβλαψε.

Για παράδειγμα, φαίνεται ότι το αναστάσιμο φως, στην παραλαβή του οποίου ήταν φέτος αυτοπροσώπως, δεν φώτισε επαρκώς την Ολγα της επικοινωνίας. Και έσπευσε την επομένη της Λαμπρής να εξαπολύσει τον προπαγανδιστικό μύδρο της κατά του τρισκατάρατου νεοφιλελευθερισμού (εδώ).

Τόσους συμβούλους έχει δίπλα της. Κανένας δεν της είπε ότι ο νεοφιλελευθερισμός δεν απειλεί από μόνος του, θεωρητικά, τις κατακτήσεις, αλλά κάποιοι που εφαρμόζουν τις επιταγές του; Δεν της είπαν ότι μετέχει σε μια κυβέρνηση που τις εφαρμόζει; Εκτός αν νομίζει ότι περνάει ακόμα το παιχνίδι «δεν θέλουμε, αλλά τι να κάνουμε». Ασε που μάλλον έχει μπερδέψει τις έννοιες. Κανένας φιλελευθερισμός -παλαιός ή νέος- δεν προστάζει να ταράζεις στους φόρους τα συνήθη υποζύγια. Το άγιο φως δεν την βοήθησε.

Ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει (αν δεν το γνωρίζει, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα) ότι ούτε στο τέλος της κρίσης βρισκόμαστε ούτε οι καλύτερες μέρες είναι κοντά.

Ούτε ο Πρωθυπουργός μας φωτίστηκε από το άγιο φως, μάλλον η έμπνευσή του προήλθε από το γαλάζιο της θάλασσας και το εντυπωσιακό ντεκόρ της φρεγάτας, όπου τον οδήγησε ο συν-αδελφός του Πάνος. Αν και το έχει ξαναπεί, αυτή τη φορά εξέπεμπε περισσότερη βεβαιότητα: τα δύσκολα πέρασαν, έρχονται καλύτερες μέρες (εδώ).

Οσο η επιείκεια κι αν έχουμε αυτές τις μέρες, η φρασεολογία είναι (επιεικώς…) παραπλανητική. Ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει (αν δεν το γνωρίζει, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα) ότι ούτε στο τέλος της κρίσης βρισκόμαστε ούτε οι καλύτερες μέρες είναι κοντά. Η καλλιέργεια αισιοδοξίας είναι θεμιτή πολιτική πρακτική, η παραπλάνηση όχι. Και ο κ. Τσίπρας φαίνεται ότι δεν διδάχτηκε από τη διάψευση όσων επαγγέλθηκε μέχρι τώρα. Η συνέχιση της ίδια τακτικής δεν οδηγεί πουθενά, αναξιοπιστία συσσωρεύει.

Και δεν έχει πλέον τη δικαιολογία της άγνοιας. Δεν μπορεί να πει ότι τον παρέσυρε ο συν-εορταστής του Καμμένος. Αυτός είχε πετάξει τη, συνήθη πλέον, κοτσάνα του (εδώ) την… Πρωταπριλιά. Αυτή τη φορά φρόντισε να την ξεχάσει. Αλλωστε, όταν εφαρμόζουν το τρίτο Μνημόνιο και ετοιμάζονται για το τέταρτο, ακόμα και το καμμένειον θράσος υποχωρεί.

Σε αντίθεση με αυτό που διαβεβαίωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας (εδώ), φαίνεται ότι οι κυβερνήτες μας θέλουν και επιδιώκουν να είναι μόνο αρεστοί και όχι χρήσιμοι. Εξ ου και η συνεχής καλλιέργεια φρούδων ελπίδων.

Αν μέχρι πρότινος όσα έλεγαν οφείλονταν (και) σε άγνοια, σήμερα δεν υπάρχει καμιά τέτοια δικαιολογία. Γι’ αυτό και ισχύει απολύτως, μέρες που είναι, αυτό που λέει ο Ευαγγελιστής: «…και έσται η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης».

Πηγή Protagon


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Ρωσία προς Τουρκία: “Ερντογάν θυμίσου το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας”

Για προσπάθεια επαναφοράς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και για συμπεριφορά που δεν επιτρέπει την αποκατάσταση των σχέσεων με τη Ρωσία κατηγορεί την Άγκυρα η Μόσχα. Ταυτόχρονα εκφράζει ανησυχίες για τις νέες προσπάθειες της Τουρκίας για στρατιωτική εμπλοκή της στη βόρειο Συρία και προειδοποιεί για το «τέλος» που είχε η Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Συγκεκριμένα, η εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών Μαρία Ζαχάροβα, σε συνέντευξη της στην «Ισβέστια», τόνισε ότι η ρωσική πλευρά έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για την επίλυση των διαφορών με την Τουρκία μέσω διαπραγματεύσεων, όμως όλες οι προσπάθειες προσέκρουσαν στην τουρκική κυβέρνηση. «Δείξαμε μεγάλη υπομονή για μεγάλο διάστημα, αλλά πλέον γνωρίζουμε πολύ καλά τις πολιτικές που ακολουθεί η τουρκική κυβέρνηση», είπε.

Σχολιάζοντας περαιτέρω την εξωτερική πολιτική τής τουρκικής κυβέρνησης, την οποία χαρακτήρισε καταστροφική, και η οποία -όπως είπε- πυροδοτεί την κατάσταση, η κ. Ζαχάροβα σημείωσε ότι η εντύπωση που αποκομίζει κάποιος είναι ότι η Άγκυρα προσπαθεί να αναβιώσει την «παλαιάς ισχύος της Οθωμανική Αυτοκρατορία».

«Όλοι γνωρίζουμε ποιο ήταν το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας» προσέθεσε η κ. Ζαχάροβα, σημειώνοντας ότι αυτό που φαίνεται είναι ένας απολύτως καταστροφικός ρόλος της τουρκικής κυβέρνησης σε κάθε πεδίο, την Κριμαία, τη Συρία, το προσφυγικό, την τρομοκρατία, τα εθνικά προβλήματα κ.ά.

Πηγή ΑΠΕ - ΜΠΕ


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Τι συμβαίνει στο Αιγαίο;

Γράφει ο Λεωνίδας Κουμάκης 

Εδώ και λίγες δεκαετίες η Τουρκία προσπαθεί να επιβάλλει αλλαγή συνόρων με την Ελλάδα, επιδεικνύοντας ένα απροκάλυπτο επεκτατισμό, με ένταση που αυξάνεται ή μειώνεται ανάλογα με την συγκυριακή δύναμη ή αδυναμία της Ελλάδος.

.

Για μισό περίπου αιώνα, από το 1923 που υπεγράφη η Συνθήκη της Λωζάνης μέχρι την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974, το Αιγαίο υπήρξε μια ήρεμη και ειρηνική περιοχή με την Τουρκία να σέβεται υποδειγματικά την Ελληνική κυριαρχία που συμφωνήθηκε μετά τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο και την Μικρασιατική καταστροφή.

Όταν όμως η Τουρκία βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία να εισβάλλει στην Κύπρο το 1974, χρησιμοποιώντας τις πλάτες των δικών μας «συμμάχων» (Αγγλία, Αμερική, Ισραήλ), άρχισε να ενεργοποιείται η διαχρονική βουλιμία των Τούρκων για νέες κατακτήσεις.

Έτσι «ανακαλύφτηκαν» διάφορα «επιχειρήματα» για την στοιχειώδη υποστήριξη του Τουρκικού επεκτατισμού που χρησιμοποιούνται συνεχώς για να «θολώνουν τα νερά», μέχρι να προκύψει ξανά μια κατάλληλη ευκαιρία ώστε να κάνουν το επόμενο βήμα για το οποίο προετοιμάζονται επί δεκαετίες. Άλλωστε, αυτό ουσιαστικά δήλωσε ξεκάθαρα, ο ίδιος ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Μπουλέντ Ετσεβίτ στις 27 Φεβρουαρίου 1975 μιλώντας για τις δήθεν πετρελαϊκές έρευνες που εγκαινίασε  συμβολικά στις 29 Μαΐου 1974, 521 χρόνια μετά την άλωση της Πόλης, Τουρκικό σκάφος στο Αιγαίο: «Τα περί πετρελαϊκών ερευνών ήταν απλά τεχνάσματα. Σκοπός ήταν η διεκδίκηση νέων συνόρων!»*

Ας δούμε όμως τα θέματα που «άνοιξε» ο Τουρκικός επεκτατισμός στο Αιγαίο όταν είδε πόσο εύκολο ήταν, χρησιμοποιώντας τις πλάτες άλλων, να βάλει πόδι στην Κύπρο:

Εθνικός εναέριος χώρος: Η Ελλάδα ήδη από το 1931 με Προεδρικό Διάταγμα έχει καθορίσει το εύρος του Εθνικού Εναέριου Χώρου σε 10 μίλια, με την Τουρκία να σέβεται πλήρως την οριοθέτηση αυτή μέχρι το 1974 όταν άρχισε να αμφισβητεί μονομερώς το όριο των 10 μιλίων με τον ισχυρισμό ότι αυτό «ταυτίζεται» με το εύρος των χωρικών υδάτων τα οποία πρέπει να συμφωνηθούν μεταξύ Ελλάδος – Τουρκίας.

Υφαλοκρηπίδα: Η Ελλάδα και η Τουρκία, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, πρέπει σαν όμορες χώρες να οριοθετήσουν την μεταξύ τους υφαλοκρηπίδα στο Αιγαίο. Η Ελλάδα υποστηρίζει ότι η υφαλοκρηπίδα πρέπει να οριοθετηθεί με βάση την αρχή της μέσης γραμμής, όπως ακριβώς προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο αλλά η Τουρκία μετά το 1974 «ανακάλυψε» ότι τα νησιά του Αιγαίου δεν έχουν δικαίωμα υφαλοκρηπίδας (σε πλήρη αντίθεση με το Διεθνές Δίκαιο) και ότι η εγγύτητα των ελληνικών νησιών στα Τουρκικά παράλια αποτελεί «ειδική περίσταση» που δικαιολογεί απόκλιση από την αρχή της μέσης γραμμής! Η προσχηματική αυτή προσέγγιση της Τουρκίας με στόχο να «τεκμηριώσει» τον αχαλίνωτο επεκτατισμό της, υποχρέωσε την Ελλάδα στην πρόταση οι δύο χώρες να προσφύγουν στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την ειρηνική διευθέτηση της διαφοράς, συνυπογράφοντας το απαραίτητο προσύμφωνο. Η Τουρκία απέρριψε την πρόταση παριστάνοντας την «ισχυρή υπερδύναμη» και απαιτώντας «διμερείς συνομιλίες» που θα ικανοποιήσουν τις  απαιτήσεις της.

Αποστρατικοποίηση των νησιών του Αιγαίου: Η Τουρκία από το 1974 έχει δημιουργήσει, απέναντι από τα Ελληνικά νησιά του Αιγαίου, την 4^η στρατιά του Αιγαίου, στην οποία υπάγεται και η κατοχική δύναμη της Κύπρου (11^ο σώμα στρατού) από το 2006. Με την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 άρχισε να προβάλλεται με τον πιο επίσημο τρόπο ο τυχοδιωκτικός επεκτατισμός της Τουρκίας: Στις 9/6/1974 ο τότε αρχηγός της Τουρκικής αξιωματικής αντιπολίτευσης Σουλειμάν Ντεμιρέλ «τεκμηρίωσε» τις Τουρκικές απαιτήσεις με «επιχειρήματα» που δεν θα έπειθαν ούτε μικρά παιδιά: «Οι διαφωνίες με την Ελλάδα προκύπτουν γιατί τα νησιά που βρίσκονται πολύ πιο κοντά στην Τουρκία ανήκουν στην Ελλάδα και όχι στην Τουρκία! Τα νησιά αυτά συνιστούν μέρος της Ανατολίας και για αιώνες ανήκαν στο Κράτος εκείνο που ήταν κύριος της Ανατολίας!»**. Ο ίδιος άνθρωπος, όταν έγινε πρωθυπουργός, δήλωσε στις 9/8/1976 «Προτιμώ να τα αποκαλώ νησιά του Αιγαίου και όχι Ελληνικά νησιά!»**. Με αυτές ακριβώς τις «απόψεις» η Τουρκία έκτοτε απαιτεί την αποστρατικοποίηση των νησιών του Αιγαίου επικαλούμενη μάλιστα την Συνθήκη της Λωζάνης η οποία όχι μόνο δεν προβλέπει κάτι τέτοιο αλλά, επί πλέον, έχει κυριολεκτικά κατεξευτελιστεί από την ίδια την Τουρκία, η οποία δεν έχει σεβαστεί στο ακέραιο ΟΥΤΕ ΜΙΑ από τις υποχρεώσεις που ανέλαβε! Πλήρης Τουρκικός παραλογισμός που απαιτεί οι άλλοι να εφαρμόζουν την συνθήκη που η ίδια εξευτελίζει, που ζητάει φορτικά την αποστρατικοποίηση των νησιών του Αιγαίου ώστε να είναι εύκολη υπόθεση μια εισβολή μόλις παρουσιαστεί η κατάλληλη ευκαιρία!

Γκρίζες ζώνες: Επειδή «τρώγοντας έρχεται η όρεξη», οι Τούρκοι επινόησαν από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 τις «γκρίζες ζώνες», την αμφισβήτηση δηλαδή της Ελληνικής κυριαρχίας σε σειρά νησιών, νησίδων και βραχονησίδων επικαλούμενοι νεφελωδώς Διεθνείς Συνθήκες για να θολώσουν την κρυστάλλινη Ελληνική κυριαρχία που τεκμηριώνεται τόσο από την Συνθήκη της Λωζάνης (1923) όσο και από την Συνθήκη των Παρισίων (1947). Η επιχείρηση «Ίμια» της Τουρκικής ΜΙΤ (αποβίβαση δήθεν δημοσιογράφων στην νήσο Λημνιά στις 27/1/1996 και αντικατάσταση Ελληνικής σημαίας με Τουρκική) είχε σαν στόχο την καθιέρωση γκρίζων ζωνών στην κρυστάλλινη Ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο με την πρώτη κατάλληλη ευκαιρία που παρουσιάστηκε (Πολιτική αστάθεια στην Ελλάδα με την ασθένεια του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, την παραίτηση του και την ανάληψη της πρωθυπουργικής ευθύνης από τον Κώστα Σημίτη).

Αιτία πολέμου (Casus Belli): Ήδη, με βάση σχετικό νόμο του 1936, τα Ελληνικά χωρικά ύδατα στο Αιγαίο επεκτείνονται στα 6 μίλια εκτός από τις περιοχές εκείνες όπου η απόσταση με τα Μικρασιατικά παράλια είναι μικρότερη, οπότε ισχύει ο κανόνας της μέσης γραμμής. Σύμφωνα με το πλήρες κείμενο μιας διεθνούς σύμβασης που τέθηκε σε εφαρμογή από τις 16 Ιανουαρίου 1994, όπως αυτή υπογράφηκε στο Montego  Bay της Ιαμαϊκής στις 10 Δεκεμβρίου 1982 από 117 κράτη μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, η χώρα μας έχει το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών της υδάτων από 6 σε 12 μίλια. Η πονηρή Τουρκία δεν υπέγραψε την Διεθνή σύμβαση αλλά έσπευσε αμέσως να εφαρμόσει τις νέες διατάξεις του διεθνούς δικαίου στα παράλια της στον Εύξεινο Πόντο και στην Μεσόγειο και να απειλήσει την Ελλάδα πως αν εκείνη εφαρμόσει την διεθνή σύμβαση που υπέγραψε, θα έχουμε Ελληνοτουρκικό πόλεμο!! Και για του λόγου το αληθές η Τουρκική εθνοσυνέλευση εξέδωσε το 1995 ψήφισμα με το οποίο θεωρεί αιτία πολέμου (casus belli) την ενδεχόμενη επέκταση των Ελληνικών χωρικών υδάτων από 6 σε 12 μίλια παραβιάζοντας προκλητικά τον καταστατικό χάρτη των Ηνωμένων Εθνών που απαγορεύει ρητά την απειλή ή την χρήση βίας στις διεθνείς σχέσεις!

FIR – Flight Information Region: Ο εναέριος χώρος ολόκληρου του Αιγαίου (εθνικός και διεθνής), σύμφωνα με τους κανονισμούς του Διεθνούς Οργανισμού Αεροπλοΐας (ICAO), ανήκει στην Ελλάδα η οποία ασκεί τον επιχειρησιακό έλεγχο για την ασφαλή διεξαγωγή των πτήσεων πολιτικών και στρατιωτικών αεροπλάνων. Η Τουρκία από το 1975 έχει πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων την υποχρέωση της να υποβάλλει σχέδια πτήσης των στρατιωτικών αεροπλάνων της, παραβιάζοντας συστηματικά τον εναέριο χώρο που εποπτεύει η Ελλάδα και πραγματοποιώντας στρατιωτικές πτήσεις όχι μόνο στον διεθνή αλλά και στον εθνικό εναέριο χώρο της Ελλάδος! Οι συστηματικές πτήσεις Τουρκικών μαχητικών πάνω από τα Ελληνικά νησιά του Αιγαίου αναγνωρίζονται και αναχαιτίζονται παγίως από την Ελληνική πολεμική αεροπορία προκαλώντας τεράστιο κόστος στην Εθνική οικονομία και μεγάλους κινδύνους εμπλοκής σε μια πολεμική σύρραξη. Η Τουρκία που κατέρριψε Ρωσικό στρατιωτικό αεροσκάφος ισχυριζόμενη ότι παραβίασε τον εθνικό εναέριο χώρο της για λίγα δευτερόλεπτα (Νοέμβριος 2015), δεν έχει κανένα πρόβλημα να παραβιάζει συνεχώς τον εναέριο χώρο της Ελλάδος με στρατιωτικά αεροσκάφη – πολλές φορές οπλισμένα!

Έρευνα και διάσωση στο Αιγαίο: Σύμφωνα με τους κανονισμούς του Διεθνούς Οργανισμού Αεροπλοΐας (ICAO) που ισχύουν από το 1952 και έχουν επικυρωθεί μεταγενέστερα και από τον Διεθνή Οργανισμό Ναυσιπλοΐας (ΙΜΟ) η Ελλάδα έχει την πλήρη ευθύνη έρευνας και διάσωσης σε ολόκληρη την θαλάσσια περιοχή που συμπίπτει με το FIR Αθηνών. Η Τουρκία με τον απαράμιλλο τραμπουκισμό που την διακρίνει, αποφάσισε μόνη της ότι έχει δικαίωμα έρευνας και διάσωσης… μέχρι το μέσον του Αιγαίου εγκλωβίζοντας το μεγαλύτερο μέρος της νησιωτικής Ελλάδας! Έτσι απλά, με το «έτσι θέλω»!

Παράνομη αποστολή αλλοδαπών: Το Βαθύ Κράτος της Τουρκίας, σε πλήρη συνεργασία με μια τεράστια επιχείρηση της ΜΙΤ, μας στέλνει  ασταμάτητα τα σαπιοκάραβα του θανάτου φορτωμένα με δυστυχισμένους ανθρώπους επιτυγχάνοντας με ένα σπάρο πολλά τρυγόνια: Θησαυρίζουν με αμύθητα ποσά, εκβιάζουν Ελλάδα και Ευρώπη με ποταμούς δυστυχισμένων ανθρώπων που συγκεντρώνουν συστηματικά στα Μικρασιατικά παράλια από την Μέση Ανατολή, την Ασία και την Αφρική, απαιτούν με απίστευτη θρασύτητα την δημιουργία χώρων «θρησκευτικής λατρείας» για τους μουσουλμάνους που προωθούν ασταμάτητα ώστε να ελέγχονται καλύτερα και επιτυγχάνουν την αργή και σταθερή αλλοίωση του Ελληνικού κοινωνικού ιστού στα πλαίσια της πολυπολιτισμικής νέο-Οθωμανικής αυτοκρατορίας που ονειρεύονται.

.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Δυστυχώς οι φανατικοί ισλαμιστές, οι ανεγκέφαλοι τρομοκράτες δεν βρίσκονται μόνο στην Συρία ή στο Ιράκ, αλλά και ακριβώς δίπλα μας!

Οι νέο – οθωμανοί «σουλτάνοι» της Άγκυρας θεωρούν πως η Ελλάδα στις μέρες μας βρίσκεται σε προφανή αδυναμία – άρα υπάρχει η κατάλληλη ευκαιρία – αυξάνοντας συνεχώς την θρασύτητα των προκλήσεων τους.

Νομίζουν πως είναι η εποχή της πισώπλατης μαχαιριάς στην γονατισμένη Ελλάδα από την ασφάλεια της επιτήδειας ουδετερότητας τους το 1942. Ξεχνάνε πως οι ίδιοι αυτοπροσώπως έχουν ανεβάσει εδώ και χρόνια στην Τουρκική και στην Διεθνή πολιτική σκηνή το Τουρκικό θέατρο του παραλόγου που τους έχει απομονώσει από όλα τα ερείσματα που είχε η Τουρκία εδώ και σχεδόν ένα ολόκληρο αιώνα.

«Ξεχνάνε» πως διεξάγουν κυνικά ένα αιματηρό πόλεμο με τον πολυπληθή Κουρδικό πληθυσμό μέσα και έξω από την Τουρκία. Ότι βρίσκονται σε επικίνδυνη αντίθεση με σωρεία χωρών όπως η Ρωσία, η Συρία, η Αρμενία, η Κύπρος, το Ισραήλ, η Αίγυπτος – ακόμα και η «σύμμαχος» Αμερική.

Δείχνουν να ζούνε σε μια εικονική πραγματικότητα νομίζοντας πως έχει αναστηθεί η πεθαμένη Οθωμανική αυτοκρατορία με φαντασιώσεις εξαιρετικά επικίνδυνες για την ειρήνη και την ασφάλεια ολόκληρης της περιοχής.

Παρεξηγούν την αυτοσυγκράτηση και την σύνεση που δείχνει η Ελλάδα, από το 1974 μέχρι σήμερα, με τους θεατρινισμούς, τις προκλήσεις και την αρρωστημένη μεγαλομανία τους. Θεωρούν «υποταγή» το μόνιμα απλωμένο χέρι φιλίας που διαχρονικά προσφέρει η Ελλάδα στην απέναντι όχθη του Αιγαίου εκφράζοντας πρακτικά την επιθυμία της ειρηνικής συμβίωσης.

Ο γειτονικός γίγαντας με τα γυάλινα πόδια, μετά την κατάρρευση των φαντασιώσεων του στην Συρία, την Βόρεια Αφρική και το Κουρδιστάν γίνεται ολοένα και πιο νευρικός, ολοένα και πιο επιθετικός. Νομίζει πως η Ελλάδα με τα σημερινά προβλήματα της, προσφέρει βολικό «αντιστάθμισμα» των οδυνηρών απωλειών του.

Ας είμαστε προετοιμασμένοι, ας επαγρυπνούμε συνεχώς και ας ευχηθούμε να μην χρειαστεί οι μεγαλομανείς νέο – οθωμανοί σουλτάνοι της Άγκυρας να ανακαλύψουν έντρομοι εκ των υστέρων ότι έκαναν ένα ακόμα ασυγχώρητο λάθος με την Ελλάδα – ένα λάθος όμως που θα τους στοιχίσει περισσότερο από όλα τα άλλα…

_______________________________________

 *«Το Θαύμα – Μια πραγματική ιστορία», σελίδα 152.

**«Το Θαύμα – Μια πραγματική ιστορία», σελίδα 149.

Πηγή Analyst


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Η Ευρώπη προ της τέλειας καταιγίδας;

Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης 

Επιστρέφουμε από το πασχαλινό διάλειμμα (το οποίο είχαμε όσο τίποτε άλλο ανάγκη) και βρίσκουμε (καμία έκπληξη) πως στην Ευρώπη δεν ακολουθούσαν τους ρυθμούς μας, μιας και οι άνθρωποι έκαναν Πάσχα στο τέλος Μαρτίου. Και, όσο περνά ο καιρός και πλησιάζουμε προς ημερομηνίες-ορόσημα τόσο καθίσταται σαφές πως και αυτή τη χρονιά δεν πρόκειται να πλήξουμε. Αλλά, πλέον, δεν είναι μόνο η Ελλάδα στην ατζέντα. Και σε όλο και περισσότερους καθίσταται σαφές πως η Ευρώπη βρίσκεται προ της τέλειας καταιγίδας.

Αρχής γενομένης από τη συζήτηση για την αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος, είμαστε τόσο κοντά αλλά παράλληλα και τόσο μακριά από μια λύση. Ενώ το βασικό πακέτο μέτρων έχει μπει στην άκρη, γιατί έχει κλείσει, απαιτείται περισσότερη δουλειά σε δύο επίπεδα: στον προσδιορισμό των μέτρων-κάβα που ζητούν οι δανειστές και στον τρόπο που θα νομοθετηθεί ένας τέτοιος μηχανισμός, δεδομένων των ιδιαιτεροτήτων του ελληνικού νομικού συστήματος, αλλά και στη συζήτηση για το χρέος, η οποία έχει ανοίξει στο εσωτερικό των δανειστών. Αυτός είναι και ο λόγος που υπάρχουν αρκετά σενάρια για την τύχη της αξιολόγησης: το καλό σενάριο για την κυβέρνηση είναι να έχουμε σημαντική πρόοδο τις επόμενες ημέρες, έως το Eurogroup της 9ης Μαϊου. Αν σημειωθεί πρόοδος, μπορεί να πηγαίνει πακέτο με το χρέος ή αυτό να αφεθεί για λίγο πιο μετά.

Υπάρχει όμως και το σενάριο η όλη διαδικασία να πάει εν όλω προς τα πίσω. Αυτό το σενάριο το γνωρίζει η κυβέρνηση και εκτιμά πως, ακόμα και έτσι, θα κλείσουμε εντός Μαϊου. Αν διαφανεί όμως πως η όλη διαδικασία πηγαίνει για Ιούνιο ή Ιούλιο, επομένως η κατάσταση από άποψη διαθεσίμων θα είναι απολύτως οριακή, τότε θα έχουμε σε πλήρη εξέλιξη το κακό σενάριο που βλέπουν στο Μαξίμου, με την αντίδραση της κυβέρνησης εκεί να είναι απρόβλεπτη. Σε κάθε περίπτωση όμως, το βασικό σενάριο σε ευρωπαϊκούς κύκλους είναι πως θα βρεθεί η φόρμουλα για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης.

Φυσικά, δεν είμαστε μόνο εμείς εδώ. Σε περίπου 20 μέρες, στις 22/5 θα έχουμε τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών στην Αυστρία, με το φάβορι Νόρμπερτ Χόφερ να προέρχεται από το ακροδεξιό Κόμμα των Ελευθέρων. Αν ο κ. Χόφερ εκλεγεί πρόεδρος και μάλιστα με τα δύο μεγάλα αυστριακά κόμματα εκτός δεύτερου γύρου (ο ανθυποψήφιός του προέρχεται από τους Πράσινους), τότε το μέλλον του αυστριακού πολιτικού συστήματος προδιαγράφεται ζοφερό. Ακόμα, μετά από μήνες ακυβερνησίας, η Ισπανία οδεύει σε εκλογές στις 26 Ιουνίου, με όλα τα σενάρια για την επόμενη κυβέρνηση να είναι ανοιχτά.

Παράλληλα, θα έχουμε σε πλήρη εξέλιξη τις διεργασίες για το προσφυγικό. Η Κομισιόν έχει καταρτίσει την έκθεση προόδου της για την Τουρκία, αναφορικά με το ζήτημα της βίζα, όπου διαφαίνεται πως η γείτονας χώρα έχει κάνει προόδους, με 8 κεφάλαια να παραμένουν ανοιχτά. Ένα εκ των οποίων όμως είναι αυτό των θεμελιωδών δικαιωμάτων, συνεπώς, θεωρείται διαμφισβητούμενο κατά πόσο η θετική εισηγητική έκθεση της Κομισιόν θα γίνει δεκτή από κράτη-μέλη, τα οποία έχουν δεδομένες επιφυλάξεις για την άρση του καθεστώτος της βίζα για πολίτες που ταξιδεύουν από την Τουρκία προς την Ευρώπη.
Αν αυτά τα κράτη-μέλη επιμείνουν στην άρνηση όμως, τότε θεωρείται δεδομένο πως και η Άγκυρα θα στυλώσει τα πόδια, με αποτέλεσμα η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας για το προσφυγικό που μέχρι στιγμής αποδίδει καρπούς να βρίσκεται και πάλι επί ξύλου κρεμάμενη.

Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε το βρετανικό δημοψήφισμα. Μπορεί η ψήφος παραμονής να μοιάζει προς ώρας να διατηρεί ένα μικρό αλλά καλό προβάδισμα, πλην όμως όλα μπορούν να συμβούν σε ένα τόσο ρευστό σκηνικό και παρά την επίθεση φιλίας από ΗΠΑ και Ευρώπη προς την κυβέρνηση Κάμερον.

Συνεπώς, το αμέσως επόμενο διάστημα θα περιμένουμε πολύ σημαντικές εξελίξεις σε μια σειρά καίριων ζητημάτων. Η τέλεια καταιγίδα είναι μπροστά, είναι άγνωστο όμως, αν θα ξεσπάσει. Σε κάθε περίπτωση, ένα… χοντρό μπουρίνι είναι απευκταία.

Υ.Γ. Λάβετε υπόψιν και τη σύγκρουση ΕΚΤ-Γερμανίας (Ντράγκι-Σόιμπλε, αν θέλετε) για τα ευρωπαϊκά επιτόκια αλλά και τη συζήτηση που υπάρχει εδώ και καιρό για την Ευρώπη των 2 ή 3 ταχυτήτων, όπως θα την ήθελε ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ, δηλαδή. Άλλωστε, μετά από μια μεγάλη καταιγίδα, απαιτείται επαναπροσδιορισμός καταστάσεων, συνεπώς, αν προκύψει μεγάλη ευρωπαϊκή αναταραχή, ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για τέτοιες επιδιώξεις. Προσδεθείτε, σε αυτή την περίπτωση!

Πηγή RizopoulosPost

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Η στρατηγική Θράσους των ιδεολογικών σκουπιδιών

Το Σοβαρό Κράτος, η Σοβαρή Κοινωνία, οι σοβαροί Πολίτες και ο Σοβαρός Νέος Άνθρωπος

Γράφει ο Βασίλης Δημ. Χασιώτης

Στα πλαίσια της Στρατηγικής του Θράσους, μια στρατηγική με φοβερή αποτελεσματικότητα, η Μνημονιακή Αθλιότητα έξη τώρα χρόνια, δεν παύει να κουνά το δάχτυλο στα ίδια της θύματά της, δίνοντας μαθήματα επί παντός του επιστητού, από ζητήματα ηθικής έως και των πιο στοιχειωδών οργανωτικών ζητημάτων μιας δημόσιας υπηρεσίας.

Αυτό το δάχτυλο έχει ως αποδέκτη τον ελληνικό λαό. Φυσικά, απευθύνεται και σε άλλους λαούς-«παρίες» ή οιονεί «παρίες», όμως ας μείνουμε στην καθ’ ημάς ελληνική πραγματικότητα.

Πώς μας αποκαλούν εδώ και έξη χρόνια;

Α! ναι.

Οι «μη παραγωγικοί», οι «μη αποδοτικοί», οι «σπάταλοι» εργαζόμενοι, αρχίζοντας από τον δημόσιο τομέα και καταλήγοντας στον ιδιωτικό, οι συνταξιούχοι που φέρνουν τα ίδια χαρακτηριστικά (τα δύο πρώτα αποτελούν προηγούμενες αμαρτίες τους, όταν ήταν εργαζόμενοι), και οπωσδήποτε, μια μικρομεσαία επιχειρηματική τάξη, που κι αυτή, δεν κατηγορείται λιγότερο για τη «σπατάλη» της σε ατομικό επίπεδο, στο επίπεδο του ατόμου-επιχειρηματία, και βεβαίως, ιδιωτικός και δημόσιος τομέας ευθύνονται για ένα «στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης», αθροιστικά (μισθωτοί + μικρομεσαίοι επιχειρηματίες), αυτοί, και όχι κάποιες κυβερνήσεις που νομοθέτησαν και εφάρμοσαν αυτό το μοντέλο.

Και πού κατέληξαν αυτές οι άθλιες καταστάσεις;

Στο δημόσιο χρέος, το οποίο γονάτισε τη χώρα, και έφερε τον διεθνή έλεγχο.

Ποιοι είναι αυτοί όμως αυτοί που κουνάνε το δάχτυλο;

Βασικά το Βερολίνο (ομού μετά του ΔΝΤ) και τα εδώ ενεργούμενά του. Μεγάλη σημασία όταν αναφερόμαστε στην «καθ’ ημάς πραγματικότητα», έχουν τα ντόπια ενεργούμενα. Ποιοι είναι αυτοί; Κατά κανόνα, είναι αυτοί που θάπρεπε να πληρώσουν ΚΑΤ’ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ το χρέος, είναι αυτοί που δεν θάπρεπε -τουλάχιστον κάποιοι απ’ αυτούς- να βρίσκονται ελεύθεροι ώστε να κουνάνε και το δάχτυλο από πάνω, αλλά, να βρίσκονται στη φυλακή, πληρώνοντας εθνικά διαπλεκόμενα οικονομικά και πολιτικά εγκλήματα.

Είναι αυτοί που σε συντριπτικό ποσοστό δημιούργησαν το Χρέος και τη Κρίση συνολικότερα.

Είναι οι ΘΥΤΕΣ που απαιτούν το μάρμαρο να το πληρώσουν τα ΘΥΜΑΤΑ τους.

Είναι αυτοί που μας αποκαλούν «σπάταλους».

Είναι αυτοί που μας αποκαλούν «μη παραγωγικούς».

Είναι αυτοί που μας μέμφονται για τη «στρεβλή ανάπτυξη» των δεκαετιών που πέρασαν : εμάς τους νυν η πρώην (και νυν συνταξιούχους) μισθωτούς ή μικρομεσαίους επιχειρηματίες.

Είναι αυτοί που μιλάνε για μειώσεις μερικών ευρώ σε μισθούς και συντάξεις των 500, 1000, 1500 ευρώ, ενώ ίσως κάποιοι από αυτούς έχουν ΜΗΝΙΑΙΕΣ αποδοχές όσες είναι οι ετήσιες αποδοχές των παραπάνω μισθωτών ή συνταξιούχων ή ισοδύναμα ετήσια κέρδη των παραπάνω μικρομεσαίων επιχειρηματιών.

Είναι αυτοί που μιλάνε για μειώσεις μερικών ευρώ σε μισθούς και συντάξεις των 500, 1000, 1500 ευρώ, ενώ ίσως κάποιοι από αυτούς έχουν ΗΜΕΡΗΣΙΑ επιχειρηματικά ίσα με τις ετήσιες αποδοχές των παραπάνω μισθωτών ή συνταξιούχων ή τα ετήσια κέρδη των παραπάνω μικρομεσαίων επιχειρηματιών, σε μερικές περιπτώσεις κι ακόμα περισσότερα.

Είναι αυτοί που μιλάνε για μειώσεις μερικών ευρώ σε μισθούς και συντάξεις των 500, 1000, 1500 ευρώ, ενώ ίσως κάποιοι από αυτούς φοροδιαφεύγουν και εισφοροδιαφεύγουν, όταν δεν καρπούνται κατάμαυρο χρήμα από τις πιο κατάμαυρες δραστηριότητες, από την μαύρη αγορά, ίσαμε κι εγώ δεν ξέρω ποιες άλλες «αγορές».

Είναι αυτοί ΠΟΥ ΤΡΕΜΟΥΝ ΜΟΝΑΧΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ : Μη τυχόν και γίνει ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ των αιτιών της δημιουργίας του χρέους και αποκαλυφθεί η αλήθεια ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ, και επομένως, ΕΞΑΤΟΜΙΚΕΥΘΕΙ Η ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΑΥΤΗ ΕΥΘΥΝΗ.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο λοιπόν που έχουν ξαμολύσει λυτούς και δεμένους παρατρεχάμενους ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ να μεταθέσουν την ευθύνη στα ίδια τους τα θύματα.

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και το Βερολίνο, αναμφίβολα ανταποκρίθηκαν την κατάλληλη στιγμή να έρθουν να «σώσουν» τη χώρα.

Και ήρθαν σαλπίζοντας τον ίδιο σκοπό : φταίνε αυτοί οι «σπάταλοι» και «κακομαθημένοι», κ.λπ. (να μην επαναλαμβάνω όλα τα παραπάνω), κι έτσι, ήρθαν να μας κάνουν ένα «σοβαρό Κράτος με μια σοβαρή οικονομία».

Τι περιλαμβάνει αυτό το μοντέλο «σοβαροποίησης» του Κράτους και της οικονομίας μας, που μας επιβάλλεται έμμεσα πλην σαφώς όταν δεν επιβάλλεται άμεσα, μέσα από τις μνημονιακές πολιτικές, και επομένως, είναι κάτι που εκφράζει όχι τον ελληνικό λαό που το υπομένει -τουλάχιστον ίσαμε τώρα- μα την κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη κουλτούρα της Νέας Τάξης Πραγμάτων στην Ευρώπη;

Λίγα πράγματα αλλά ουσιώδη. Σα να πούμε κάτι σαν τα παρακάτω, χωρίς να ζοριστούμε και πολύ να καταρτίσουμε έναν «πλήρη» πίνακα :

Πρώτο, μη ρωτάτε πόσα χρωστάτε, διότι κανένα σοβαρό Κράτος, δεν ρωτά πόσα οφείλει. Οφείλει όσα του λένε ότι οφείλει. Μόνο ένας μη σοβαρός θα αμφισβητούσε το ύψος του χρέους τους, ή έστω, θα ζητούσε την επαλήθευσή του.

Δεύτερο, μη ρωτάτε αν είναι νόμιμο το χρέος. Κάθε χρέος που φέρει την υπογραφή προηγούμενων κυβερνήσεων είναι νόμιμο. Διότι σε κανένα σοβαρό Κράτος, καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι θα μπορούσε να διαπραγματεύεται παράνομα πράγματα ή νόμιμα με παράνομο τρόπο. Αυτό στο δικό μας κόσμο απαγορεύεται και να υπάρχει ακόμα ως σκέψη. Και κακώς υπάρχει η δυνατότητα μέσω κάποιων Συνταγματικών προνοιών, μέλη κυβερνήσεων να παραπέμπονται σε ποινικές δίκες για θέματα που αφορούν την καλή λειτουργία των Αγορών και της Οικονομίας, κατά την εξ ορισμού αδιαμφισβήτητα επωφελή και την ομοίως εξ ορισμού αδιαμφισβήτητα ορθή κρίση τους. Μονάχα όταν νομοθετούν εναντίον της «σοβαρότητας» του Κράτους, όπως εδώ την προσδιορίζουμε, θα πρέπει με συνοπτικές διαδικασίες να παραπέμπονται για εσχάτη προδοσία.

Τρίτο, η Νομιμότητα, σε κανένα σοβαρό Κράτος δεν μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο στην εφαρμογή των πολιτικών των κυβερνήσεων, όταν οι Αγορές έχουν άλλη άποψη από εγκαθιδρυμένες αρχές Δικαίου : Συνταγματικού, διεθνούς δικαίου, κ.λπ. Η ίδια η Νομοθετική εξουσία, θα πρέπει να υπακούει στις υποδείξεις και απαιτήσεις των Αγορών. Νόμος είναι η Θέληση των Αγορών, αυτής της Ιερής Αγελάδας, που παράγει τον πλούτο πάνω σ’ αυτή τη Γη. Νόμος είναι η Θέληση των Κατόχων αυτού του πλούτου. Διότι δεν υπάρχει πιο επικίνδυνο πράγμα, να αφήσουμε τις τύχες αυτού του κόσμου, αυτού του πλανήτη, στα χέρια των Αδυνάτων και των Φτωχών, που έχουν κάθε λόγο να θέλουν να ανατρέψουν τη Φυσική Ισορροπία και να κλέψουν ασφαλώς τον ιδρώτα και τον μόχθο των Λίγων που δημιούργησαν αυτόν τον πλούτο στο σύνολό του.

Τέταρτο, η Δικαιοσύνη, σε κανένα σοβαρό Κράτος δεν μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο στην εφαρμογή των πολιτικών των κυβερνήσεων του, όταν οι Αγορές έχουν άλλη άποψη για την ερμηνεία των Νόμων. Υπέρτατος Κριτής, οι Αγορές. Η Δικαιοσύνη, όπως τη γνωρίζουμε, αποτελεί ένα αναχρονιστικό ως προς την αποστολή και τη λειτουργία του θεσμό - κατάλοιπο άλλων εποχών. Γι’ αυτό μπορεί μεν να αποφασίζει εναντίον των Νόμων της Αθλιότητας, pardon! των Αγορών, αλλά και οι Αγορές, ουδόλως υποχρεούνται να εφαρμόζουν τις δικαστικές αποφάσεις. Η Δικαιοσύνη θα μπορούσε κάλλιστα να αποδίδεται από ιδιωτικές νομικές επιχειρήσεις, που μέσω ειδικών συμβάσεων με τη κυβέρνηση θα μπορούσαν να ασκούν το ίδιο έργο με αυτό των δικαστηρίων όλων των βαθμίδων, με εξαίρεση τα ποινικά μη οικονομικής φύσεως αδικήματα.

Πέμπτο, τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, σε κανένα σοβαρό Κράτος δεν μπορεί να αποτελέσουν εμπόδιο στην εφαρμογή των πολιτικών των κυβερνήσεων, όταν οι Αγορές κρίνουν ότι αυτά παρεμποδίζουν την ελευθερία δράσης και ανάπτυξής τους. Το μόνο Ανθρώπινο Δικαίωμα είναι η Υποχρέωση τήρησης των Κανόνων των Αγορών. Τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, επιβλήθηκαν σε μια περίοδο κατά την οποία υπήρξε εμφανής υποχώρηση του Ορθολογισμού, μπρος σε πιέσεις ενός ανύπαρκτου πράγματος, αυτού που η Προπαγάνδα των Αδυνάτων ονόμασε «κοινωνία». Το Άτομο, ως Άτομο, δεν υπάρχει παρά μονάχα σε σχέση με ό,τι το κρατά ζωντανό στη ζωή, το τρέφει και το ντύνει. Κι αυτό είναι αποκλειστικά η Αγορά και η Οικονομία. Καμία κοινωνία -ακόμα κι αν κάνουμε την τραβηγμένη υπόθεση ότι υπάρχει- δεν μπορεί να επέμβει στους Φυσικούς Νόμους των Αγορών και της Οικονομίας. Δεν βρίσκονται οι Αγορές και οι Οικονομίες μέσα στις -δήθεν- κοινωνίες, όπως ισχυρίζονται οι Αδύνατοι, αλλά, κοινωνία είναι μονάχα ο χώρος της ιδιωτικής επιχείρησης. Μονάχα εκεί μέσα το Άτομο θα βρει την συνεργατικότητα και την αλληλεγγύη, όπως αυτά παγίως καθορίζονται από τους Νόμους που διέπουν την αποτελεσματική οργάνωση και λειτουργία των επιχειρήσεων αυτών. Έξω από αυτές, ο Άνθρωπος δεν είναι παρά ένα Άτομο, κάτι το εντελώς μοναχικό, και όταν θα σχολά από την δουλειά του, δεν θα βλέπει τη στιγμή, πότε θα περάσει αυτός ο έξω από την επιχείρηση χρόνος που το μόνο που κάνει είναι να τον φθείρει, να τον βασανίζει, να τον σκοτώνει.

Έκτο. Σοβαρό Κράτος είναι το Κράτος που δεν επιτρέπει τον λαϊκισμό. Τι είναι λαϊκισμός στη περίπτωσή μας; Είναι ο,τιδήποτε απειλεί τη σοβαρότητα του Κράτους όπως αυτή εδώ προσδιορίζεται. Σοβαρό Κράτος είναι το Κράτος που δεν υποχωρεί μπρος στις λοιδορίες της αθλιότητας. Παράδειγμα. Κατηγορείται το Σοβαρό Κράτος ότι ευνοεί τη μεγάλη ανεργία ως δήθεν ένα εργαλείο πίεσης για να διατηρούνται χαμηλά τα μεροκάματα των αργαζόμενων. Η αλήθεια είναι όμως ότι το Σοβαρό Κράτος είναι υπέρ της πλήρους απασχόλησης. Αυτό όμως θα επιτευχθεί μονάχα όταν οι μισθοί και τα ημερομίσθια που δίνονται για τους έχοντες εργασία μειωθούν τόσο ώστε με την δίκαιη αυτή ανακατανομή της σχετικής δαπάνης να μπορέσουν να βρουν δουλειά και η σημερινοί άνεργοι. Δεν χρειάζονται περισσότερα χρήματα. Χρειάζεται αυτά που δίνονται στους έχοντες εργασία να μοιραστούν σε περισσότερους. Δυστυχώς όμως η ευδαιμονία των εχόντων εργασία δεν τους επιτρέπει να εκδηλώσουν αυτή την τόσο αναγκαία αλληλεγγύη και να αντιληφθούν ότι μεταξύ του να έχεις έναν οσοδήποτε μικρό μισθό και να μην έχεις καθόλου μισθό απείρως λογικότερη είναι η πρώτη επιλογή.

Έβδομο, ένα σοβαρό Κράτος, ξεκαθαρίζει πως οι Αγορές υπόκεινται κι αυτές στο Νόμο της Δύναμης. Η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα είναι ανώφελη, επιζήμια και καθαρή σπατάλη πολυτίμων πόρων και κεφαλαίων στο βωμό της ιδεοληψίας κάποιων που φαντάζονται τον εαυτό τους ως προσωποποίηση του επιχειρείν. Το πραγματικό επιχειρείν αφορά εκείνους που μπορούν να αποτρέψουν την χωρίς οικονομικό νόημα και ταυτόχρονα αναποτελεσματική κατάτμησή του, και να την συγκεντρώσουν στα χέρια τους, ώστε μέσα από τη σοφή τους διαχείριση αυτού του πλούτου, να είναι δυνατό να διασφαλιστεί τόσο το μέγεθός του όσο και η παραπέρα αύξησή του, ενώ, την ίδια στιγμή, οι ίδιοι αυτοί κάτοχοι αυτού του συγκεντρωμένου πλούτου, θα καθορίζουν πώς οι ζωογόνες ψιχάλες του θα φτάνουν στο έδαφος ώστε να διασφαλίζεται πως οι μάζες θα έχουν ό,τι χρειάζονται για την βιολογική τους συντήρηση, χωρίς να απειλείται η Φυσική ή άλλως Θεία Ισορροπία των πραγμάτων. Η μικρομεσαία αλλά και η πλεονάζουσα μεγάλη επιχείρηση και εν γένει επιχειρηματική δραστηριότητα αποτελούν ασυγχώρητη καταστροφή των πλεονεκτημάτων των μεγάλης κλίμακας οικονομιών, τόσο μεγάλής ώστε ο κάθε κλάδος της οικονομίας να μην βρίσκεται σε πάνω από πέντε ομίλους κοινών συμφερόντων, όσα και τα δάκτυλα της μιας παλάμης. Η δεύτερη παλάμη αν έχει κάποια αποστολή να επιτελέσει αυτή είναι να διώχνει μακριά όλους εκείνους που πάντα θα είναι πρόθυμοι να απειλήσουν την Θεία άλλως Φυσική Τάξη Πραγμάτων.

Όγδοο, κάθε σοβαρό Κράτος, δεν μιλά με τη γλώσσα των Αδυνάτων αλλά με τη γλώσσα της Δύναμης. Όχι «θάπρεπε», μα «πρέπει». Οι Αδύνατοι μιλάνε με το θάπρεπε και μέσες οδούς, μέσους όρους. Ένα σοβαρό όμως Κράτος γνωρίζει μονάχα το πρέπει και μονάχα εκείνη τη Δύναμη που μπορεί να το υπηρετήσει με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. Και ούτε θα πέσει στη παγίδα του μέτρου των Αδυνάτων. Η Δύναμη διαθέτει τη Θέληση να κινηθεί πάνω στην λεωφόρο του Ρεαλισμού αφήνοντας τους άλλους να πετάνε στα σύννεφα. Κι αφού η Φυσική Επιλογή ή η ίδια η Θεία Πρόνοια αυτό το ρόλο επέλεξε για τους Αδύνατους, να εξουσιάζονται από τους Δυνατούς, είναι χίλιες φορές πιο συμφέρον για τη Φυσική Τάξη και άρα για το ίδιο το Δίκαιο, να υποβοηθούνται στη Φυσική Αποστολή τους με κάθε δυνατό μέσο. Η Προπαγάνδα που στοχεύει στο να διατηρούνται σε ηρεμία και η μνήμη τους σε ύπνωση, είναι ένα θείο εργαλείο αφού χρησιμοποιείται για την εγκαθίδρυση της Θείας Επιλογής.

Ένατο, ανάγκη να επαναλάβουμε πως κανένα σοβαρό Κράτος δεν αποδέχεται την ύπαρξη της κοινωνίας ως κάτι που μπορεί να επιβαρύνει την λειτουργία του. Την μόνη υποχρέωση που έχει ένα σοβαρό Κράτος είναι η μισθοδοσία της κυβέρνησής του, δηλαδή των μελών του υπουργικού συμβουλίου, και για λόγους συμβολικούς των βουλευτών -αλλά όχι και της Βουλής, οι διοικητικές λειτουργίες της οποίας, μπορούν να ανατεθούν σε ιδιωτικούς φορείς. Προσωρινά όμως, κι αυτό έως ότου πέσουν κι αυτά τα ταμπού, κι όλες οι κρατικές και δημόσιες λειτουργίες, μα και η ίδια η τοπική αυτοδιοίκηση, να περιέλθουν στον ιδιωτικό τομέα. Από το επίπεδο του κλητήρα της τελευταίας δημόσιας υπηρεσίας, ίσαμε και την αστυνομία και τις ένοπλες δυνάμεις. Για παράδειγμα, η αποστολή των τελευταίων θα μπορούσε να εκχωρηθεί σε εξειδικευμένες διεθνώς δραστηριοποιούμενες εταιρίες στους τομείς αυτούς. Π.χ., τι χρειάζεται το Σώμα Μηχανικού ή το Σώμα Υλικού Πολέμου ή το Υγειονομικό Σώμα στις Ένοπλες Δυνάμεις, όταν θαυμάσια όλες αυτές οι υπηρεσίες θα μπορούσαν να τις αναλάβουν ιδιώτες; Τι χρειάζονται π.χ. οι Ειδικές Δυνάμεις, όπως π.χ. τα κομάντο, τα ΟΥΚ, κ.λπ., όταν διεθνείς εξειδικευμένες επιχειρήσεις θα μπορούσαν να σου προσφέρουν το ανθρώπινο εκείνο δυναμικό (αν κι εδώ μπορεί να χαρακτηριστεί «υλικό») που θα αναλάμβανε την ίδια ακριβώς αποστολή; Και μην μου μιλήσετε για εθνικές ασφάλειες και πατριωτισμούς, διότι οι Αγορές ήδη αυτά τα ιδεολογικά κατάλοιπα άλλων εποχών, τα έχει απορρίψει βάζοντας στη θέση τους τη Μοντέρνα, Σύγχρονη Ιδεολογία της Παγκοσμιοποίησης και της Πολυπολιτισμικότητας, δίνοντας τέλος στις προηγούμενες ιδεοληψίες.

Δέκατο, σε συνέχεια του παραπάνω, κανένα σοβαρό Κράτος δεν αποδέχεται την «κλασική» κρατική έννοια, και των συναφών προς αυτή ιδεοληψιών, όπως εθνική ανεξαρτησία, εθνική κυριαρχία, κ.λπ., ως κάτι που μπορεί να συγκρούεται με τις απαιτήσεις και τις επιδιώξεις των Αγορών. Αληθής εθνική κυριαρχία και αληθής εθνική ανεξαρτησία, σημαίνει κυριαρχία και ανεξαρτησία των Αγορών χωρίς περιορισμούς συνόρων και εθνικών κυριαρχιών.

Ενδέκατο, κανένα σοβαρό Κράτος δεν ανακατεύεται με τον σχεδιασμό των Αγορών, διότι, άπαξ και δεν υπάρχει «εθνική» μα απλώς Αγοραία Οικονομία, το Κράτος χάνει και την νομιμοποίηση του παρεμβατικού του ρόλου. Ό,τι κυβερνά τις Αγορές και την Οικονομία, είναι η Αόρατος Χειρ, η οποία σε κανένα σοβαρό Κράτος δεν αμφισβητείται. Η Αόρατος Χειρ είναι αόρατες δυνάμεις που Θεία Χάριτι επιβάλλουν την Φυσική Τάξη και την Φυσική Επιλογή. Και για όσους δεν πιστεύουν στη Θεία Χάρη, αρκεί η Φυσική Τάξη και Φυσική Επιλογή.

Δωδέκατο, κανένα σοβαρό Κράτος δεν αμφισβητεί τη Θεία Χάρη, την Φυσική Τάξη και την Φυσική Επιλογή. Ό,τι έχει επιλεγεί για να εκπροσωπήσει στον ανώτατο βαθμό την Επιτυχία και την Κυριαρχία, συγκαταλέγεται στους Επιτυχημένους και τους Κυρίαρχους, σε επίπεδο συνοικίας, πόλης, νομού, περιφέρειας, χώρας, οικουμένης, οι οποίοι τόλμησαν και άρπαξαν την Επιτυχία και την Κυριαρχία με οιοδήποτε κόστος και ηθικό τίμημα, τα οποία μικρή ή καθόλου αξία έχουν μπροστά στην επίτευξη του σκοπού. Ό,τι έχει επιλεγεί για να αποτύχει ή για να πετύχει σε κατώτερες κλίμακες της Επιτυχίας και Κυριαρχίας, συγκαταλέγεται στους Αποτυχημένους και τους Υποδεέστερους τούτου του κόσμου. Η Ενοχή αυτών των Αποτυχημένων, είναι αδιαμφισβήτητη και αρκεί η αποτυχία τους για να τους καταστήσει άξιους της μοίρας τους. Όσοι αμφισβητούν αυτή την Νομοτέλεια, είναι δίκαιο να νιώσουν την αμείλικτη Δικαιοσύνη της Θείας Χάριτος όπως αυτή εκδηλώνεται και εκφράζεται μέσω αυτών που την εκπροσωπούν στο ανώτατο δυνατό επίπεδο της Επιτυχίας και Κυριαρχίας. Η Αόρατος Χειρ, δεν είναι όπως λένε οι Αποτυχημένοι, φανερά χέρια που απλά βρίσκονται πίσω από τους αχυρανθρώπους που βάζουν μπροστά τους και ότι τελικά, κάθε άλλο παρά «αόρατη» είναι η χείρα που μας κυβερνά, διότι αυτό, λέγεται απλά για να δικαιολογήσουν την αποτυχία τους. Ό,τι δικαιούνται είναι η πρόσβαση στις εκδηλώσεις Φιλανθρωπίας των Επιτυχημένων και Κυρίαρχων, όπου, όπως και όταν αυτή εκδηλώνεται. Η διαρκής φωνή των Αδυνάτων που δήθεν δικαιούνται ανώτερα επίπεδα από αυτά που κατέχουν, τα δήθεν δικαιώματά τους για αξιοπρέπεια και δίκαιη κατανομή του πλούτου, είναι μια Ιδεολογική Απάτη που έρχεται σε ευθεία αντίθεση και σύγκρουση με όσα είπαμε αμέσως παραπάνω. Δεν δικαιούνται απολύτως τίποτα πέραν όσων η Θεία Χάρις, η Φυσική Επιλογή και η Φυσική Τάξη, μαζί με την Αόρατη Χείρα, έχουν με απαράμιλλη σοφία επιβάλλει ως Φυσική Πραγματικότητα.

Δέκατο τρίτο, ένα σοβαρό Κράτος υπενθυμίζει πάντα ότι οι Αδύνατοι δε θα πρέπει να ξεχνούν ότι επιβαίνουν σε ένα πλοίο που ανήκει σε άλλους και σχεδόν ταξιδεύουν δωρεάν. Η συζήτηση για το αν έτσι θα είχε το πράγμα ΑΝ κάτι άλλο συνέβαινε που θα αναιρούσε αυτή τη πραγματικότητα βρίσκεται έξω και πέρα από τα όρια προβληματισμού κάθε σοβαρού Κράτους που πορεύεται με βάση τον Ρεαλισμό και όχι τους ψιθύρους των νεράιδων και τις προφητείες αγυρτών.

Δέκατο τέταρτο, κάθε σοβαρό Κράτος, που έχει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, είναι ένα Κράτος-Πολεμιστής. Η Ειρήνη είναι για τους Αδύνατους. Ο Πόλεμος είναι για τους Δυνατούς. Η Οικονομία της Ειρήνης είναι για τους Αδύνατους, τους τεμπέληδες, που σκέφτονται μονάχα πώς θα πετύχουν ακόμα μεγαλύτερους χρόνους ανάπαυσης και τεμπελιάς, και μάλιστα πληρωμένους, πώς θα βγαίνουν νωρίτερα στη σύνταξη. Η Οικονομία του Πολέμου είναι για τους Δυνατούς, που γνωρίζουν ένα μονάχα πράγμα : πώς αποστολή του ανθρώπου, είναι να πολεμά μέσα από τις Αγορές και για τις Αγορές, χωρίς αναπαμό, διότι ο αναπαμός ξεκουρντίζει την προσπάθεια, και για όσο αντέχει βιολογικά με βάση τις σύγχρονες δυνατότητες της επιστήμης, δηλαδή, τουλάχιστον ίσαμε τα 75 με 80 χρόνια. Κανένα σοβαρό Κράτος δεν έχει κανενός είδους ενδοιασμό όταν πρόκειται να αντιμετωπίσει τους εχθρούς της σοβαρότητάς του. Αν χρειαζόταν να κάνει λοβοτομή σ' όλους αυτούς για να υπερασπίσει τη Θεία και Φυσική Τάξη δεν θάπρεπε να έχει κανένα ενδοιασμό.

Δέκατο πέμπτο. Όμως, κανένα σοβαρό Κράτος δεν υποτιμά τη δύναμη των Αδυνάτων σαν οι κατάλληλες συγκυρίες και περιστάσεις επιτρέψουν στις ιδεοληψίες τους να βγάλουν δόντια και να δράσουν ενωμένα και συντονισμένα. Έχετε δει μικρά πιράνχας να καταβροχθίζουν ένα ολάκερο βόδι στο λεπτό;

Δέκατο έκτο, και σταματούμε εδώ. Το Σοβαρό Κράτος ας το πούμε. Χρειάζεται Σοβαρούς Πολίτες που με τη σειρά τους απαιτούν ένα Νέο Είδος Ανθρώπου. Ήρθε λοιπόν ο καιρός να το παραδεχτούμε. Ο Παλιός Άνθρωπος, ο Άνθρωπος της Σπατάλης και της Πλαδαρής Ζωής έφτασε στο τέλος του. Ήρθε η Ώρα να κατασκευάσουμε τον Νέο Άνθρωπο τον Συμβατό με το Σοβαρό Κράτος. Τον Νέο Άνθρωπο, που θα επιλέγει τις Νέες Ηγεσίες σε κάθε Σοβαρό Κράτος θα πρέπει να αποτελεί το σταθερό μέλημα των Σταυροφόρων της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Θα τον κατασκευάσουμε ακόμα κι αν χρειαστεί να φυτέψουμε χιλιάδες μικροτσιπς σε κάθε ίντσα του σώματος του κάθε Παλιού Ανθρώπου, προκριμένου να διορθώσουμε τη Παλιά Σκέψη και τη Παλιά Συμπεριφορά ώστε ακόμα και οι μηχανές να φαντάζουν πιο διεκδικητικές και απαιτητικές από τον Νέο Άνθρωπο. Η Τεχνολογία ποτέ δεν θα κυριαρχήσει στον Νέο Άνθρωπο γιατί θα έχει ενσωματωθεί μαζί του δημιουργώντας Πλούτο και Ευημερία πέρα από κάθε φαντασία. Σε κατάλληλα χέρια τούτος ο Πλούτος θα πέφτει σα ψιχάλα ή ποτιστική βροχή στις μάζες των Νέων Ανθρώπων παρέχοντάς τους όσα χρειάζονται ώστε το Σοβαρό Κράτος να μην πάψει ποτέ να είναι σοβαρό.

Αν θα θέλαμε ένα «δείγμα» «Σοβαρού Κράτους», θαρρώ πως όσα λέχτηκαν παραπάνω θα μπορούσαν να αποτελούν το περιεχόμενο ενός τέτοιου «δείγματος».

Το «Σοβαρό Κράτος» αυτού του περιεχομένου δεν εκφράζει παρά την «σοβαρότητα» της Αθλιότητας, στην πιο ολοκληρωτική της μορφή. Είναι ένα «Κράτος» που θα αποτελείται από Υπανθρώπους, με μια ελίτ που εκτός από τον πλούτο θα μονοπωλεί και τα όποια Ανθρώπινα Δικαιώματα, όπως αυτά της χωρίς όρους συμμετοχής στο Δικαίωμα της Ανθρώπινης Ζωής. Κι ακόμα χειρότερα, ακόμα κι αυτή η έννοια του Υπανθρώπου, ωχριά μπροστά στο Νέο Άνθρωπο που η ολοκληρωτική νεοφιλελεύθερη ιδεολογία σχεδιάζει. Αυτός ο Νέος Άνθρωπος δεν θα απέχει από κάτι που θα μπορεί να περιγραφεί ως robohuman, που θα συγκροτεί robosocieties με robocitizens, τις οποίες θα κυβερνούν robogovernments, θα νομοθετούν roboparliaments νόμους που θα καταρτίζουν robotechnocrats και roboinstitutions. Η επιστημονική φαντασία, έχει ήδη εδώ και χρόνια περιγράψει τέτοιες κοινωνίες, και σπανίως η επιστημονική φαντασία με το πέρασμα των χρόνων παρέμεινε απλά φαντασία χωρίς να αρχίσει σταδιακά να μετατρέπεται σε πραγματικότητα. Η επιστήμη στο «σοβαρό Κράτος», μια αποστολή θα έχει : αυτή που έχει και τώρα εκεί όπου το υπηρετεί : να βρίσκει χίλιους τρόπους και επιχειρήματα οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι χωρίς να βρίσκει ούτε ένα για να ισχύει το αντίθετο.

Είναι η Αθλιότητα που «ψειρίζει» τα δέκα ευρώ που αν δεν μειωθούν από το διαθέσιμο εισόδημα των Υπανθρώπων, θα αποτελέσει αυτή η «ανήκουστη σπατάλη» τη μοναδική αιτία ώστε να έρθει το Σύμπαν ολάκερο από τα πάνω κάτω, αλλά, δεν υπάρχει κανενός είδους επίπτωση αν σ’ ένα γάμο γιού ή κόρης του όποιου μεγιστάνα (δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στη χώρα μας) κατόχου αμφιβόλου νομιμότητας πλούτου, ξοδευτούν κάποια εκατομμύρια ευρώ ή δολάρια. Η «σπατάλη» των δραχμοβίωτων προκαλεί κρίση που γονατίζει το Κράτος, η σπατάλη των άλλων δεν έχει καμία επίπτωση. Όλος αυτός ο πλούτος των εκατοντάδων τρισεκατομμυρίων δολαρίων που εκπροσωπεί σε πλανητική κλίμακα η χρηματιστηριακή και χρηματική οικονομία, ο πέραν της πραγματικής οικονομίας πλούτος, είναι ασφαλώς η αμοιβή της «τίμιας» εργασίας όλων αυτών που τον κατέχουν και επομένως μπορούν να τον ξοδεύουν όπως θέλουν. Πώς γίνεται τώρα, αυτή η Θεία ή Φυσική Πρόνοια να έχει τόσο πολύ διαφοροποιήσει το ένα και αυτό είδος, το ανθρώπινο, ώστε το 10% αυτού του είδους να κατέχει το 90%, εξόν από τον πλούτο αυτό, και τις ικανότητες και την ευφυΐα του συνόλου του είδους, αυτό μονάχα ως μια φυσική εξελικτική εκτροπή μπορεί να ερμηνευθεί.

Ας επανέλθουμε στο αρχικό ερώτημα του άρθρου μας: Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί που μας κουνάνε το δάχτυλο;

Ποιοι είναι αυτοί που κουνάνε το δάχτυλο στα θύματα;

Οι θύτες μας!

Να είμαστε, να είστε λοιπόν υπερήφανοι, απλά και μόνο για τον λόγο αυτό!

Είναι εντελώς ανομιμοποίητοι να σας κρίνουν!

Αυτή την νομιμοποίηση ζητάνε να κλέψουν από σας τους ίδιους μάλιστα!

Ας μην τους την δωρίσουμε αυτή τη νομιμοποίηση!

Οι Θύτες, όσο παραμένουν υπό τη προστασία της Θεσμικής διαχρονικής Ατιμωρησίας, η Κοινωνία, «αυτό το πράγμα» που είναι η Μόνη Πραγματικότητα, εντός της οποίας οι αγορές και η οικονομία φιλοξενούνται ώστε να συμβάλλουν στην κοινωνική ευημερία με βάση τους καθιερωμένους Νόμους συγκρότησης και λειτουργίας της Κοινωνίας του Ανθρώπου, ένα μόνο καθήκον έχει : να τραβήξει κάτω από τα πόδια των Θυτών και των Πολιτικών τους Προστατών, το χαλί πάνω στο οποίο βρίσκονται, με τόση φόρα και τόση ταχύτητα ώστε να μην προλάβουν να αντιληφθούν τα τους συνέβη, πριν καταλήξουν εκεί που τους ταιριάζει : είτε στη φυλακή, για όσους έτσι θα αποφανθεί η Δικαιοσύνη του «μη σοβαρού» πλην Ανθρώπινου Κράτους, είτε στα σκουπίδια της Ιστορίας, είτε θα επανέλθουν ως ισότιμα μέλη στη Κοινωνία, εάν βρεθούν αθώοι των κατηγοριών.

Η Αθλιότητα δίνει τον δικό της υπέρ πάντων αγώνα να εγκαθιδρύσει το δικό της Κράτος και τη δική της «σοβαρότητα». Έχει την εντύπωση ότι η πλύση εγκεφάλου καλά πάει με την προπαγάνδα της. Έχει την εντύπωση ότι η στρατηγική του σοκ και δέους αποδίδει. Έχει την εντύπωση ότι η εμφύτευση των πνευματικών και ιδεολογικών της σκουπιδιών μέσα στον οργανισμό, μέσα στο αίμα των θυμάτων της, προχωρά σύμφωνα με το «πρόγραμμα».

Όμως, οι ίδιες αυτές Δυνάμεις, δηλαδή η ίδια Δύναμη, που εδώ και ένα αιώνα εδώ στην Ευρώπη, δυο φόρες προσπάθησε αποτυχημένα να επιβάλλει την ηγεμονία της, και που για τρίτη φορά επιχειρούν ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΑΓΜΑ ΜΕ ΑΛΛΑ ΜΕΣΑ, θα απογοητευθεί. Πράγμα παράδοξο για τη φήμη της, αποδεικνύεται πως ούτε γνωρίζει πώς θα τελειώσει κάτι που ομολογουμένως κατά κανόνα ξεκινά καλά, ούτε όμως και διαθέτει τα απαραίτητα ηγετικά προσόντα, εξόν από την σκληρότητα και την βαρβαρότητά της, στοιχεία της Γυμνής Δύναμης, όμως καθόλου επαρκούς για τον Τελικό Σκοπό.

Αν θα είχε για την παγκόσμια πολιτική και τα παγκόσμια συμφέροντα κάποιο ενδιαφέρον, θα ήταν, στη θέση της Ελλάδας - Πειραματόζωου που επέλεξαν, να επέλεγαν τη Γερμανία ώστε να μελετηθεί σε βάθος η παθολογική εμμονή των ηγεσιών μιας χώρας, να το παίζει «ηγέτης», όμως, χάνοντας ΠΑΝΤΑ στο τέλος τις πιο κρίσιμες μάχες και μαζί μ’ αυτές και τον ίδιο τον πόλεμο.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Το σουλτανάτο της Ευρώπης

Γράφει ο Γιώργος Μαλούχος

Η αδιανόητη μέχρι προχθές πρωτοβουλία της Αυστρίας να θέσει ζήτημα έγερσης φράχτη στα σύνορά της με την Ιταλία, ακόμα κι αν τελικά δεν γίνει πραγματικότητα και μείνει στα λόγια, δείχνει με τον πλέον γλαφυρό τρόπο το πού έχει οδηγηθεί η σημερινή δήθεν «ενωμένη» Ευρώπη.

Πρόκειται για εξέλιξη που όχι απλώς απάδει προς αυτό που κάποτε γεννήθηκε ως κοινή Ευρώπη με τη Συνθήκη της Ρώμης του 1957 και εξελίχθηκε σε Ευρωπαϊκή Ένωση μέσα στις επόμενες δεκαετίες, αλλά, ουσιαστικά, ακυρώνει όλη αυτή την πορεία, η οποία άλλωστε δοκιμάστηκε τρομερά τόσο από την διαχείριση της οικονομικής κρίσης από το 2009 και έπειτα, όσο και από εκείνη της προσφυγικής κρίσης τους τελευταίους μήνες.

Γι αυτό και η οξεία αντίδραση του Ιταλού πρωθυπουργού Ρέντσι δεν αφορούσε μόνον το ενδεχόμενο έγερσης ενός τέτοιου φράχτη, αλλά, ακόμα περισσότερο, την ηγεμονική στάση της Γερμανίας - κι όχι της Αυστρίας: σε συνέντευξή του ο Ρέντσι είπε, χωρίς περιστροφές, ότι ο καιρός στον οποίο το Βερολίνο κουνούσε το δάχτυλο (και) προς τη Ρώμη και της έλεγε τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνει, έχει παρέλθει πλέον ανεπιστρεπτί.

Μακάρι να αποδειχθεί ότι έχει δίκιο και αυτές οι διαπιστώσεις να μη μείνουν μόνον στα λόγια. Μακάρι και οι Γερμανοί να καταλάβουν επιτέλους κι εκείνοι πόσο λάθος έχουν πορευθεί τα τελευταία χρόνια και πόσο μεγάλη ευθύνη έχουν για το σημερινό ναυάγιο - γιατί περί αυτού πρόκειται - στο σύνολό του και όχι μόνον σχετικά με την Ελλάδα, ούτε μόνον σχετικά με τα οικονομικά, αλλά με το σύνολο της κατεύθυνσης έντονης επανεθνικοποίησης που, αυτή τη στιγμή, κερδίζει έδαφος παντού.

Το πρώτο και εξαιρετικά κρίσιμο τεστ για όλα αυτά, θα είναι πάντως το βρετανικό δημοψήφισμα, για το οποίο ουδείς δύναται, αυτή τη στιγμή, να κάνει την οποιαδήποτε πρόβλεψη.

Μέχρι τότε, ο μόνος κερδισμένος από τις τελευταίες εξελίξεις δεν είναι άλλος παρά η Τουρκία και προσωπικά ο πρόεδρός της Ερντογάν, ο οποίος έχει κυριολεκτικά χορέψει την Ευρώπη στο ταψί: αν μάλιστα φτάσει να κερδίσει και την υπόθεση της βίζας, τότε θα μιλάμε για έναν κατά κράτος θρίαμβό του επί μίας τρομαγμένης, κατακερματισμένης και ανήμπορης Ευρώπης.

Ειδικά ως προς την Ελλάδα όμως, η κατάσταση είναι στο χειρότερο μέχρι σήμερα σημείο της, όπως σε πολλά επίπεδα απέδειξε και η ΝΑΤΟϊκή επιχείρηση για τους πρόσφυγες, η οποία, όπως άλλωστε ήταν εξ αρχής αναμενόμενο, εξελίχθηκε σε απόλυτα αποτυχημένη σε αυτό για το οποίο υποτίθεται ότι συστάθηκε, αλλά υπήρξε, την ίδια στιγμή, μία ακόμα νίκη της Άγκυρας πολλαπλά εις βάρος της Ελλάδας.

Ελπίζει συνεπώς κανείς ότι η Ευρώπη θα βάλει, έστω και την τελευταία ώρα, μυαλό και θα αντιμετωπίσει επιτέλους το σύνολο αυτών των κρίσεων με τον τρόπο που οφείλει αν θέλει να συνεχίσει να υπάρχει – πράγμα που δεν είναι πλέον δεδομένο.

Προς στιγμή πάντως, με τις αξιοθρήνητες υποκλίσεις ιδίως του Βερολίνου προς τον Τούρκο Σουλτάνο (που δεν ξέρουμε αν περιέχουν και άλλες δεσμεύσεις μυστικής διπλωματίας) πιο πολύ μοιάζει με σουλτανάτο παρά με οτιδήποτε άλλο.
Να δούμε: θα ξυπνήσουν;

Πηγή "Το Βήμα"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Handelsblatt: Τα μνημόνια έσωσαν τις ευρωπαϊκές τράπεζες και όχι τους Έλληνες

Λιγότερο από το 5% των δανείων, ύψους 220 δισεκατομμυρίων ευρώ, που δόθηκαν για τη σωτηρία της Ελλάδας στα πέντε πρώτα χρόνια των μνημονίων, κατέληξαν στον ελληνικό προϋπολογισμό, ενώ τα υπόλοιπα πήγαν στη διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών, σύμφωνα με 24σέλιδη έρευνα της "Ευρωπαϊκής Σχολής Μάνατζμεντ και Τεχνολογίας" (ESMT) του Βερολίνου, η οποία δημοσιεύεται, κατ΄αποκλειστικότητα, από την γερμανική οικονομική εφημερίδα Handelsblatt.

Όπως καταδεικνύει η έρευνα, το 95% των μνημονιακών δανείων διατέθηκαν για να σωθούν ευρωπαϊκές τράπεζες και μάλιστα σε βάρος του συνόλου. «Η έρευνα αποδεικνύει ότι η Ευρώπη και το ΔΝΤ έσωσαν τα περασμένα χρόνια κυρίως τις τράπεζες και άλλους ιδιώτες πιστωτές» προσθέτει η Handelsblatt.

«Με τα πακέτα βοήθειας σώθηκαν κυρίως ευρωπαϊκές τράπεζες» δηλώνει στην Handelsblatt ο διευθυντής της ESMT, Γιοργκ Ρόχολ, ο οποίος συμμετέχει και στο γνωμοδοτικό συμβούλιο του γερμανικού Υπουργείου Οικονομικών. Σύμφωνα με την έρευνα, 86,9 δισ. ευρώ πήγαν στην εξόφληση παλαιών χρεών, 52,3 δισ. για εξόφληση τόκων και 37,3 δισ. για την επανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών.

Η "Ευρωπαϊκή Σχολή Μάνατζμεντ και Τεχνολογίας" (ESMT) του Βερολίνου προσκομίζει για πρώτη φορά στην 24σέλιδη έρευνα ένα λεπτομερή υπολογισμό: Οι οικονομολόγοι της ανέλυσαν κάθε ένα δάνειο ξεχωριστά επί βδομάδες για να διαπιστώσουν που πήγαν τα λεφτά. Το συμπέρασμα είναι αποκαλυπτικό: μόνο 9,7 δισ., δηλαδή λιγότερο από το 5% μπήκαν στον ελληνικό προϋπολογισμό και επομένως ήταν προς όφελος των πολιτών. Το μεγαλύτερο μέρος χρησιμοποιήθηκε για την εξυπηρέτηση παλαιών οφειλών και την πληρωμή των τόκων.

«Πρόκειται για κάτι που υπέθεταν όλοι αλλά το γνώριζαν λίγοι και επιβεβαιώνεται τώρα από την εν λόγω έρευνα: Εδώ και έξι χρόνια η Ευρώπη προσπαθεί μάταια να τερματίσει την κρίση στην Ελλάδα με δάνεια και απαιτεί συνεχώς σκληρότερα μέτρα και μεταρρυθμίσεις. H αιτία της αποτυχίας βρίσκεται όμως προφανώς λιγότερο στην πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης και περισσότερο στο σχεδιασμό των προγραμμάτων βοήθειας» σημειώνει η γερμανική εφημερίδα.

Όπως σημειώνει η εφημερίδα, οι υπολογισμοί αυτοί εγείρουν αμφιβολίες για τον σχεδιασμό των προγραμμάτων βοήθειας, αφού με τα δάνεια εξυπηρετήθηκαν χρέη, αν και η Ελλάδα είναι από το 2010 ντε φάκτο χρεοκοπημένη. Ιδίως η σωτηρία των ελληνικών τραπεζών αποδείχθηκε καταστροφική για τους φορολογούμενους. Συνολικά, διοχετεύθηκαν από τα δύο πακέτα βοήθειας 37,2 δισ. ευρώ στις ελληνικές τράπεζες. Η βοήθεια όμως αυτή εκμηδενίσθηκε εν τω μεταξύ πλήρως, αφού από την ανακεφαλαιοποίηση του 2013 έχασαν σχεδόν το 98% της αξίας τους στο χρηματιστήριο.

«Το κούρεμα του ελληνικού χρέους θα έπρεπε να ήταν πιο σκόπιμο, είναι ήδη στην αρχή των προγραμμάτων βοήθειας το 2010» τονίζει ο Γιόργκ Ρόχολ και προσθέτει: «Θα έπρεπε βέβαια η γερμανική κυβέρνηση να είχε στηρίξει πιθανόν τις γερμανικές τράπεζες με κρατική ενίσχυση, αλλά θα είχε γίνει σαφές τουλάχιστον που πάνε τα λεφτά».

Ο διευθυντής της ESMT σημειώνει με έμφαση ότι «πολλές διαμάχες μεταξύ Βερολίνου και Αθήνας θα είχαν έτσι αποφευχθεί και το κόστος για τους Γερμανούς φορολογούμενους θα ήταν μικρότερο».

Πηγή "Ημερησία"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Οι υποστηρικτές της χρεοκοπίας και της δραχμής μάλλον θα έχουν την ευκαιρία που επιθυμούν

Πριν από έναν περίπου χρόνο, οι Έλληνες που πίστευαν πως η χώρα τους θα ήταν σε καλύτερη οικονομική κατάσταση εκτός της Ευρωζώνης πλησίαζαν το 40%, σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές (πηγή).

Λογικά λοιπόν υποθέτουμε πως το ποσοστό στην πραγματικότητα ήταν μεγαλύτερο, ενώ σήμερα θα έχει αυξηθεί ακόμη περισσότερο – ειδικά μετά τις παταγώδεις, συνεχείς αποτυχίες της κυβέρνησης, όσον αφορά την οικονομική διαχείριση της χώρας, λόγω των οποίων υπεγράφη το τρίτο μνημόνιο, ξεπουλήθηκαν οι τράπεζες, θα ακολουθήσει το τέταρτο κοκ.

Με δεδομένο τώρα το ότι, οι τράπεζες αντιμετωπίζουν μεγάλα προβλήματα, κυρίως εξαιτίας της συνεχιζόμενης ανόδου των κόκκινων δανείων, οπότε λογικά προβλέπεται η επόμενη διάσωση τους (άρα το κούρεμα των ομολογιούχων και των καταθέσεων), οι λύσεις για τη χώρα γίνονται ακόμη πιο δύσκολες – γεγονός που σημαίνει πως θα ενοχοποιείται όλο και πιο πολύ το κοινό νόμισμα για το κατάντημα της πατρίδας μας, αφού οι άνθρωποι εκ φύσεως αναζητούν άλλους ενόχους για τα προβλήματα τους.

Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν, θα υπερισχύσουν σταδιακά αυτοί που τάσσονται υπέρ της υιοθέτησης του κοινού νομίσματος, το οποίο θεωρείται ως το μαγικό ραβδί για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση – αφού, όπως πολύ σωστά λέγεται, ο πνιγμένος προσπαθεί να πιαστεί ακόμη και από τα μαλλιά του, για να καταφέρει να σωθεί.

Έτσι θα δοθεί πιθανότητα η ευκαιρία στους υποστηρικτές του συγκεκριμένου δρόμου να τεκμηριώσουν πρακτικά τα αποτελέσματα της υιοθέτησης της δραχμής – κάτι που ενδεχομένως εύχονται μυστικά αρκετά στελέχη της κυβέρνησης, αφού διαφορετικά δεν επεξηγείται η νέα ομηρική της διαπραγμάτευση, η οποία κοστίζει καθημερινά τεράστια ποσά στην Ελλάδα.

Ευχόμαστε φυσικά να έχει επιτυχία το πείραμα, παρά τους ενδοιασμούς μας, τους οποίους έχουμε αναλύσει αρκετές φορές. Θα προτιμούσαμε όμως να είναι πολύ περισσότερο ενημερωμένοι οι Έλληνες, έτσι ώστε να εργαστούν (αμέσως μετά την υιοθέτηση της δραχμής, εάν) πολύ πιο σκληρά υπέρ της απόφασης τους – αφού διαφορετικά θα βρεθούμε όλοι αντιμέτωποι με έναν πραγματικό εφιάλτη.

Πηγή Analyst

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Ο Ερντογάν αποποιείται τον Κεμαλισμό και στοχεύει στο Αιγαίο

Της Λιάνας Μυστακίδου 

O ISIS εκτοξεύει ρουκέτες από το έδαφος της Συρίας  σε απόσταση 10 χλμ από τα τουρκικά σύνορα. Στην πόλη Κιλίς έχασαν τη ζωή της περίπου 20 άτομα και τραυματίστηκαν πολλοί περισσότεροι.  Οι πολίτες πανικόβλητοι εγκαταλείπουν τα σπίτια τους. Η Άγκυρα , προς μεγάλη έκπληξη όλων δεν αντιδρά. Γιατί δεν βομβαρδίζει τις βάσεις του ISIS; Δεν το κάνει γιατί οι ΗΠΑ της έχει απαγορεύσει  να πετάει πέρα από τα σύνορα της στα νοτιοανατολικά.

Αντίθετα στα δυτικά δεν σταματά να προκαλεί την Ελλάδα από αέρα και από θάλασσα. Από τη μια δέχεται επίθεση και κάθεται με σταυρωμένα χέρια και από την άλλη προκαλεί.

Ο κ. Νταβούτογλου κατάφερε στην 16^η επίσκεψη του στο Κατάρ να αποκτήσει στρατιωτική Βάση, στην οποία θα στείλει 3.000 άνδρες και των τριών όπλων. Οι Τούρκοι θα υπερασπιστούν όταν χρειαστεί το Κατάρ με τα πολλά χρήματα.

Η Τουρκία δέχεται επίθεση με ρουκέτες, οι νοτιοανατολικοί νομοί παρουσιάζουν εικόνα πεδίου μάχης από τον εμφύλιο που συνεχίζεται εδώ και τριάντα χρόνια  και η Άγκυρα στέλνει στρατό για να προστατεύσει το Κατάρ!

Ο κ. Ερντογάν αποποιείται τον Κεμαλισμό. Στις 29 Απριλίου θυμήθηκε να τιμήσει μια νίκη του οθωμανικού στρατού που έγινε πριν από 100 χρόνια στο  Ιράκ. Οι οθωμανοί νίκησαν τους  Άγγλους και η νίκη αυτή ονομάστηκε Kut’ ul amare. Πήγε μάλιστα και προσκήνυσε τον τάφο του στρατιωτικού διοικητή  Χαλιλ Πασά που πέτυχε αυτή τη νίκη. Ο Στρατηγός όμως ήταν ένας πότης.  Έπινε ακόμα και στο πεδίο της μάχης. 

Στην επέτειο αυτής της νίκης ο κ. Ερντογάν δήλωσε ότι αρνείται την αντίληψη όλων εκείνων που υποστηρίζουν ότι η Ιστορία της Τουρκίας αρχίζει το 1919. Η χώρα μας, είπε έχει ένα λαμπρό ιστορικό παρελθόν πολλών χιλιάδων χρόνων.

Αξίζει να αναφέρουμε ότι διοικητής του οθωμανικού στρατού εναντίον των Άγγλων ήταν ο Colmer  Freiherr von der Goltz, ο οποίος  τέσσερις μέρες πριν την τελική νίκη πέθανε από τύφο κι έτσι ο μέθυσος Χαλίλ Πασά καρπώθηκε τον τίτλο του νικητή…

Ο ξαφνικός έρωτας της νίκης Kut’ul Amare, η Βάση στο Κατάρ, η συμμαχία των ισλαμικών χωρών που έγινε με πρωτοβουλία του Ριάντ σηματοδοτούν μια νέα περίοδο για την Τουρκία. Η ισλαμική συμμαχία είναι στην πραγματικότητα μια σύμπραξη των Σουννιτών, αφού δεν συμμετέχουν οι Σιίτες που έχει σαν στόχο την καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Φυσικά δεν αποβλέπει μόνο στην πάταξη της τρομοκρατίας του ISIS, αλλά κυρίως στην καταπολέμιση των σιιτικών οργανώσεων.

Η Βάση στο Κατάρ αναμφισβήτητα εξυπηρετεί κυρίως τα συμφέροντα της Δύσης. Πολλά χρόνια πριν ο Πρόεδρος Κλίντον είχε πει ότι το καλύτερο εξαγώγιμο προϊόν της Τουρκίας είναι ο Στρατός της.

Ο κ. Νταβούτογλου κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Ντόχα  δήλωσε ¨θα κλείσουμε την παρένθεση που άνοιξε με τo σχέδιο Sykes-Pico¨.

Το σχέδιο αυτό το έφτιαξαν οι υπερδυνάμεις της εποχής Αγγλία και Γαλλία πριν από εκατό χρόνια. Από τότε άλλαξαν πολλά. Εμφανίστηκε μια νέα υπερδύναμη, οι ΗΠΑ, που θέλει να επιβάλει το δικό της σχέδιο της Μεγάλης Μέσης Ανατολής. Θέλει να διαιρέσει τη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή σε μικρές εθνικές, θρησκευτικές πολιτικές οντότητες, τις οποίες θα μπορεί να ελέγχει ευκολότερα.

Η συνθήκη Sykes –Pico με την οποία μοιράστηκαν τα εδάφη της οθωμανικής αυτοκρατορίας στη Μέση Ανατολή υπεγράφη πριν περάσει μήνας από τη νίκη του Kut΄ul Amare…

Ας προσέχουν λοιπόν οι οραματιστές της νέας οθωμανικής αυτοκρατορίας. Κανείς δεν θα τους επιτρέψει να πετύχουν τα σχέδια τους. Μπορεί τώρα να χαίρονται και να  αλωνίζουν στο Αιγαίο, αλλά σύντομα θα κοπούν τα φτερά τους.  Οι ΗΠΑ  επιθυμούν τον πλήρη έλεγχο του Αιγαίου με τον μανδύα του ΝΑΤΟ και η Τουρκία είναι ο υπεργολάβος τους στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Πηγή Militaire

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Αναδιάρθρωση χρέους: «δωράκι» ή …καρμανιόλα;

Γράφει ο Γεράσιμος Ταυρωπός 

Ενώ το πανελλήνιο έχει στρέψει την προσοχή του στα «πακέτα» μέτρων 5,4 + 3,6 δισ. ευρώ και στις πολιτικές εξελίξεις που εγκυμονεί η διακοπή των διαπραγματεύσεων, μια μεγάλη αλήθεια λάμπει πίσω από τις εξελίξεις του προσκηνίου: όλα εν τέλει τα σφραγίζει το χρέος, όλα γίνονται για το χρέος, εξαιτίας του χρέους ή με αφορμή το χρέος. Κι όμως, το ζήτημα αυτό παρουσιάζεται σαν ο παθητικός παράγοντας στις εξελίξεις, ενώ όσον αφορά την περιλάλητη, πολυαναμενόμενη και μονίμως καθυστερούσα στα «ιστορικά» ραντεβού νέα αναδιάρθρωση -ή, πιο… τρυφερά, «ελάφρυνση»- του ελληνικού κρατικού χρέους, συντηρείται στο δημόσιο λόγο μια διαδεδομένη πλάνη: ότι (θα) πρόκειται για «δωράκι» των δανειστών προς την Ελλάδα, ένα είδος επιβράβευσης στο βαθμό που πετύχει τους στόχους του ελληνικού προγράμματος για τα πρωτογενή πλεονάσματα.
Κι όμως, πρόκειται περί διαδεδομένης πλάνης, που απλώς συντηρεί ή καλλιεργεί στους πολίτες αισθήματα στο γνωστό από την ψυχολογία δίπολο «αναγνώριση – επιβράβευση ή απόρριψη – τιμωρία».

Θεωρώντας το ζήτημα του χρέους μια διαπιστωμένη «πληγή» για την οποία έχουν γραφτεί ή ειπωθεί σχεδόν τα πάντα, δεν συνηθίζεται να επανερχόμαστε σε αυτό, με αποτέλεσμα καμία νέα γνώση να μην προστίθεται αλλά αντίθετα να ανθούν οι επικοινωνιακές και επιδερμικές αναφορές.

Ας αρχίσουμε, λοιπόν, από το βασικό: κανείς στο σκληρό κόσμο που ζούμε δεν χαρίζει σε άλλον λεφτά που του έχει δανείσει. Αυτό που τίθεται σε συζήτηση είναι ότι, σε περιπτώσεις χρεοκοπιών, ο δανειστής αρχίζει να κάνει υπολογισμούς τι τμήμα των χρημάτων που έχει δανείσει στον χρεοκοπημένο μπορεί να ελπίζει ότι θα πάρει πίσω. Αν αυτό ισχύει για τα χρέη μεταξύ φυσικών προσώπων, στην περίπτωση των κρατών παίρνει ιδιαίτερη μορφή: το κράτος που χρεοκοπεί, συνεχίζει να υπάρχει, σε αντίθεση με έναν ελεύθερο επαγγελματία ή μια εταιρεία, που «καταργούνται» ως τέτοιοι ύστερα από μια χρεοκοπία. Η συνέχιση της ύπαρξης του κράτους και μετά τη χρεοκοπία, «υπόσχεται» ότι μπορεί να αποπληρώσει στο μέλλον ό,τι δεν μπορεί να αποπληρώσει στο παρόν.

Αλλά, σε αυτό το σημείο, αρχίζουν περίπλοκοι υπολογισμοί, αφού και οι πέτρες ξέρουν ότι ο βαθμός της μελλοντικής ικανότητας του κράτους να αποπληρώσει χρέος εξαρτάται από πολλούς παράγοντες που δεν μπορούν να εκτιμηθούν από πριν με ακρίβεια. Εξαρτάται πρώτα από τους ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας του όπως αποτυπώνονται στην πορεία του ΑΕΠ, εξαρτάται από το ισοζύγιο του προϋπολογισμού του, εξαρτάται και από πολιτικούς παράγοντες. Αν εξαιρέσουμε τους ρυθμούς ανάπτυξης και το ΑΕΠ, οι άλλοι δύο παράγοντες, δηλαδή το ισοζύγιο του προϋπολογισμού (έλλειμμα ή πλεόνασμα) και οι πολιτικοί παράγοντες, είναι αδύνατο να προσδιοριστούν έστω και κατά προσέγγιση: ποιος μπορεί να εκτιμήσει τι θα συμβεί όχι σήμερα και αύριο ή σε μερικά χρόνια, αλλά σε μια περίοδο πολλών δεκαετιών στην οποία εκτείνεται η αποπληρωμή του ελληνικού χρέους; Θα υπάρχουν Ευρωζώνη και Ε.Ε.; Πώς θα κυβερνάται η Ελλάδα; κ.λπ. κ.λπ.

Όταν λοιπόν γίνεται λόγος για μια αναδιάρθρωση χρέους που θα μεταθέσει ακόμη περισσότερο την περίοδο αποπληρωμής του ελληνικού χρέους στα… βάθη του 21ου αιώνα, η όποια ελάφρυνση όχι μόνο δεν είναι κάποιου είδους «δωράκι», αλλά αντίθετα είναι ο βασικός λόγος των «βασανιστηρίων» με τα διαδοχικά «πακέτα» μνημονιακών μέτρων αλλά και αμετάθετος λόγος για νέες επιβαρύνσεις.
Μια επιμήκυνση της διάρκειας αποπληρωμής του χρέους (είτε με νέα περίοδο χάριτος είτε χωρίς αυτήν) και μείωση επιτοκίου, όχι μόνο δεν θα χαλαρώσει την πίεση των δανειστών, αλλά την κάνει ακόμη πιο έντονη, για τον εξής απλό λόγο: ότι αφού δεν μπορούν να ορίσουν τι θα συμβεί στο απώτερο μέλλον, θα γίνουν πολύ πιο σκληροί στις απαιτήσεις τους για όλο το… ορατό διάστημα -τουλάχιστον της επόμενης δεκαετίας- για τους εξής λόγους:

Διότι έχουν κάθε λόγο να θέλουν να μην προκύψει ξανά ζήτημα βιωσιμότητας του χρέους στο διάστημα από τώρα και μέχρι το 2025, πέρα από το οποίο θα ισχύσει η νέα αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Η πικρή αλήθεια που κανείς δεν ομολογεί είναι πως οι στόχοι για πρωτογενή πλεονάσματα θα επεκταθούν και πέραν του 2018, τουλάχιστον μέχρι και το 2025 – μέσα από κυλιόμενα τριετή μεσοπρόθεσμα.

Διότι πολύ λογικά σκέφτονται πως μπροστά σε ένα άδηλο απώτερο μέλλον σημασία έχει τι μπορούν να κερδίσουν τώρα, στο άμεσο διάστημα, την επόμενη δεκαετία από την «υπόθεση Ελλάδα». Πώς; Μέσα από τη διαδικασία «απαλλοτρίωσης» εθνικών assets. Αυτός είναι ο λόγος που δίνουν έμφαση στο «υπερταμείο» όπου θα μεταβιβαστεί η δημόσια περιουσία και επιμένουν ασφυκτικά να ανοίξει αμέσως η αγορά των «κόκκινων» δανείων και να δραστηριοποιηθούν σε αυτήν τα distress funds.

Αντί για «δωράκι», η πικρή αλήθεια είναι πως η ελάφρυνση του χρέους είναι «καρμανιόλα» και σημαίνει αφενός την «επιτήρηση του μέλλοντος» με διαρκή μνημόνια και την «εκκαθάριση» εθνικών περιουσιακών στοιχείων για την τωρινή και μελλοντική εξυπηρέτηση του χρέους.

Όσο για τον Αλέξη Τσίπρα, αντιλήφθηκε, έστω και αργά, αυτή την αλήθεια, με το μαστίγιο του «προληπτικού» πακέτου. Αν θα περάσει ή όχι με επιτυχία κι αυτόν τον «κάβο», είναι μια άλλη συζήτηση.

Πηγή RizopoulosPost

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Άντε, και του χρόνου!...

Γράφει ο Κώστας Μαντατοφόρος

Του χρόνου τέτοια εποχή και μετά από 17 ημέρες ολιγοήμερων πασχαλινών αργιών, η χώρα θα βγαίνει από το 4ο μνημόνιο, θα υπογράφει το 5ο, η ανάπτυξη θα έχει συμπληρώσει 365 ημέρες συνεχούς άφιξης, ο πρωθυπουργός θα διαπραγματεύεται με γενικευμένο έρπητα και μία ελαφρά υποψία ψωρίασης και ο υπουργός Εθνικής Άμυνας και πρόεδρος των ΑΝΘΕΛ θα σβήνει πιά το Άγιο Φως για να ρίξει κανα υπνάκο προκειμένου να χωνέψει τον άμπακο που έφαγε στους στρατώνες, στα αεροδρόμια, στις θαλαμηγούς, και στα νησιά της χώρας.

Επίσης ο Πάκης στην προσπάθειά του να αποφύγει μελλοντικά ικριώματα, θα ανακαλύπτει πως υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχει κοινωνία, υπαρχει λαός, που θα πρέπει να εξυπηρετούνται απ' το νόμισμα (και όχι το αντίθετο) και θα εκφωνεί βαρυσήμαντο λόγο στην Κάτω Βλαχοπαναγιά υπονοώντας εθνικά νομίσματα, δημοκρατία, ανεξαρτησία, και άλλα τέτοια πράγματα που δεν κατανοεί καλά, αλλά πρέπει να τα λέει.

Οι τράπεζες θα έχουν διορίσει επιτέλους επίτροπους στην Βουλή, όπου θα ελέγχουν τα οικονομικά κυρίως νομοσχέδια, διότι πολύ κουράζονται εκτ ων υστέρων να ερμηνεύουν όπως τους συμφέρει τους νόμους και να τους εφαρμόζουν κατά τα δικά τους συμφέροντα.

Εδώ ανοίγει μία μεγάλη παρένθεση:

(Τον θυμόμαστε όλοι τον έναν και μοναδικό τραπεζικό λογαριασμό -κατά προτίμηση εκείνον της μισθοδοσίας- που μπορούμε να δηλώσουμε όλοι ως ''ακατάσχετο'' μέχρι το ποσό των 1500 ευρώ;
Πρίτς! Σιγά μην είναι ''ακατάσχετος''!
Πρώτον, το ακατάσχετο οριο δεν είναι πιά 1500, αλλά 1250 ευρώ...
Και δεύτερον, μετά από πρόσφατη ερμηνεία (λίγο πριν το Πάσχα) της Τράπεζας της Ελλάδος και του διοικητικού της καθάρματος, το ποσό των 1250 ευρώ δεν είναι όριο υπολοίπου ή όριο πίστωσης ανά κατάθεση, ΑΛΛΑ ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΟΣΟ ΠΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ Ο ΠΟΛΙΤΗΣ!
Δηλαδή έτσι αυθαίρετα το κάθαρμα ορίζει πόσο θα είναι το όριο του μισθού που μπορεί κάποιος να πάρει. Αν δηλαδή για παράδειγμα κάποιος πληρώνεται με δύο δεκαπενθήμερα των 700 ευρώ, ή έχει μισθό 1000 ευρώ και του καταθέσει κάποιος στον ίδιο μήνα και άλλα 500, μπορεί να χρησιμοποιήσει μόνον τα 1250. Τα υπόλοιπα κατάσχονται.
Τέτοιες κατασχέσεις ποσών προερχόμενων από μισθοδοσία σε ''ακατάσχετους'' λογαριασμούς, ΕΓΙΝΑΝ ΚΑΤΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ μέσα στην Μεγάλη Εβδομάδα, αφήνοντας οικογένειες και λοιπούς δικαιούχους να κάνουν Πάσχα με βραστό κοτόπουλο, και καταδικάζοντας χιλιάδες οφειλέτες της εφορίας που έχουν κάνει σχετικές ρυθμίσεις να φανούν ακούσια ασυνεπείς προς τις υποχρεώσεις που έχουν αναλάβει.
Εδώ, καλούμε τα αρμόδια νομικά τμήματα των κομμάτων που θέλουν να λέγονται αντιμνημονιακά, να ελέγξουν το θέμα, να πάρουν θέση και να αναλάβουν δράση εναντίον του Καθάρματος, που πολλά πιά έχει πράξει εναντίον της χώρας και του λαού).

Το φετινό Πάσχα κουτσά - στραβά τελείωσε.
Το επόμενο, αν συνεχίσουμε την σιωπή των αμνών, οι αμνοί στην σούβλα θα είμαστε εμείς!...

Πηγή "Ουδέν Σχόλιον"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Σκηνικό κρίσης στο Αιγαίο

Σκηνικό νέων Ιμίων στήνει μεθοδικά η Άγκυρα εκμεταλλευόμενη την αδυναμία της ελληνικής κυβέρνησης να βρει αποτελεσματικά μέσα για την ανάσχεση της τουρκικής αναθεωρητικής πολιτικής στο Αιγαίο, η οποία μάλιστα, και με ελληνική πλέον σφραγίδα, περιβάλλεται με νατοϊκό μανδύα, λόγω της εμπλοκής της Συμμαχίας στην αντιμετώπιση του μεταναστευτικού...

Η Τουρκία αρχικά με την αμφισβήτηση της βραχονησίδας Κίναρος (με αφορμή το τραγικό συμβάν της πτώσης του ελικοπτέρου και της απώλειας του πληρώματος του) και εσχάτως με την «ιονική» στοχοποίηση των Οινουσσών και της παρακείμενης νησίδας Πασάς (ή Παναγιά) επιχειρεί να επικαιροποιήσει την αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας και σε μεγάλο αριθμό νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, πέραν των Δωδεκανήσων.

Η θεωρία των «γκρίζων ζωνών»

Η Τουρκία, παρά τις προσδοκίες που έχουν δημιουργηθεί κατά περιόδους στις ελληνικές πολιτικές ηγεσίες των τελευταίων 20 ετών, ποτέ δεν εγκατέλειψε την πιο ακραία διεκδίκηση εναντίον της Ελλάδας και αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας, τη θεωρία των «γκρίζων ζωνών», σύμφωνα με την οποία ένας ακαθόριστος αριθμός (άλλοτε η Τουρκία ανέβαζε τον αριθμό αυτό σε 150, άλλοτε σε 1.000) νησίδες και βραχονησίδες στο Αιγαίο που αποτελούν ελληνικό έδαφος είναι είτε ακαθόριστης κυριαρχίας, είτε ανήκουν στη διάδοχο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, Τουρκία.

Είχε προηγηθεί το γνωστό περιστατικό όπου η ελληνική κυβέρνηση, με αφορμή τον εντοπισμό μεταναστών στα Ίμια, αποδέχτηκε τη συνδιαλλαγή με τις τουρκικές αρχές και το τουρκικό Λιμενικό, ώστε να γίνει από κοινού η διάσωση τους, σε μια πρωτοφανή νομιμοποίηση της αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας επί των Ιμίων, για πρώτη φορά με τη συναίνεση της Αθήνας, είκοσι χρόνια μετά το επεισόδιο που έφερε στα πρόθυρα πολεμικής σύρραξης τις δυο χώρες.

Η Τουρκία, χωρίς να αποσύρει τις διεκδικήσεις της και επί άλλων βραχονησίδων, σε άλλες περιοχές του Αιγαίου (π.χ. η Κίναρος), γνωρίζει ότι το πιο ευνοϊκό πεδίο για να επαναφέρει τη θεωρία των γκρίζων ζωνών είναι η περιοχή της Χίου και των Οινουσσών.

Η εγγύτητα στις τουρκικές ακτές, η σύγχυση που εύκολα μπορεί να προκαλέσει η Τουρκία στις νατοϊκές δυνάμεις που περιπολούν στην περιοχή, το γεγονός ότι η περιοχή αποτελεί βασικό διάδρομο για τις πτήσεις των τουρκικών μαχητικών για το Πεδίο Βολής που παράνομα έχει δεσμεύσει στο Κέντρο του Αιγαίου για διάστημα ενός χρόνου είναι στοιχεία που διευκολύνουν τον τουρκικό σχεδιασμό.

Η Άγκυρα τεστάρει τις δυνατότητες της Αθήνας

Η Τουρκία, με τη στάση της τις τελευταίες εβδομάδες τεστάρει τις αμυντικές δυνατότητες της χώρας μας και συγχρόνως οδηγεί στα όρια της την Ελληνική Πολεμική Αεροπορία, που με περιορισμένους πόρους, στηριζόμενη στην αυτοθυσία των πληρωμάτων, προασπίζει την ελληνική κυριαρχία.

Δεν είναι τυχαίο φυσικά ότι η Τουρκία, σχεδόν καθημερινά, αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία στις Οινούσσες, τις βραχονησίδες Πασάς και Βάτος, υπό το βλέμμα και τα ραντάρ των νατοϊκών σκαφών που «σαρώνουν» όλη την περιοχή στο πλαίσιο της επιχείρησης για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού ρεύματος.

Οι Αμερικάνοι κάνουν τους... Κινέζους

Όμως παρά τις ελληνικές αντιδράσεις, το ΝΑΤΟ κάθε άλλο παρά δείχνει να συμμερίζεται τις ελληνικές ανησυχίες και μάλιστα, όπως αποκάλυψε ο Κ. Λουκόπουλος στο Liberal, οι Αμερικανοί, με παρέμβαση του εδώ πρεσβευτή, David Pearce, ζήτησαν, εκτός των άλλων, να μην παρεμποδίζεται η νατοϊκή επιχείρηση με πρόσχημα την επίκληση «εδαφικών διεκδικήσεων..».

Αλλά και ο ίδιος ο Γ.Γ. του ΝΑΤΟ, Jens Stoltenberg, όταν επισκέφτηκε την Άγκυρα και την Αθήνα, δήλωσε ξεκάθαρα ότι το ΝΑΤΟ δεν αναμειγνύεται στα προβλήματα του Αιγαίου, όπου «η Ελλάδα και η Τουρκία έχουν ευαισθησίες».

Ευάλωτη η χώρα μας, ελέω ευάλωτης πολιτικής ηγεσίας

Καθώς η Τουρκική διπλωματία είναι προβλέψιμη, εκτιμάται ότι το επόμενο διάστημα θα κλιμακωθεί η τουρκική προκλητικότητα στο Αιγαίο, καθώς μια αδύναμη ελληνική κυβέρνηση, με πρωθυπουργό που έχει ελάχιστες γνώσεις διαχείρισης τέτοιων θεμάτων και εύκολα υποκύπτει στις γνωστές γαλιφιές των γερακιών της Τουρκίας, όπως συνέβη και με την επίσκεψη του στη Σμύρνη, έναν υπουργό Εξωτερικών όπως ο Ν. Κοτζιάς, ο οποίος εξαφανίζεται για ολόκληρα δεκαπενθήμερα και υπουργό Άμυνας έναν Π. Καμμένο είναι ιδιαίτερα ευάλωτη. Και ο στόχος δεν είναι άλλος από την πλήρη ανατροπή του status quo στο Αιγαίο.

Είτε με τη σιωπηρή αποδοχή της ελληνική κυβέρνησης των τουρκικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο, είτε με το υποχρεωθεί σε διαπραγματεύσεις επί του καθεστώτος του Αιγαίου υπό την πίεση συμμάχων και εταίρων προκειμένου να αποφευχθεί... το ενδεχόμενο θερμού επεισοδίου (για το οποίο εκβιάζει καθημερινά η Άγκυρα) και να διευκολυνθεί η δράση του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο...

Πηγή Liberal

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Γιατί ο Πούτιν επενδύει στην Ορθοδοξία

Εν όψει της επίσκεψης του Ρώσου προέδρου στην Ελλάδα, το νέο βιβλίο «Στο μυαλό του Βλαντιμίρ Πούτιν» αποκτά ιδιαίτερη σημασία καθώς αναλύει το όραμά του για τη δημιουργία μιαςορθόδοξης αυτοκρατορίας, που καθιστά σύμμαχο την Ελλαδική Εκκλησία και φυσικά το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης
Δεν είναι μόνο από τους επιδραστικότερους ανθρώπους στον πλανήτη, σύμφωνα με το περιοδικό «Time», τη λίστα Forbes και τη διεθνή κοινή γνώμη, αλλά κι αυτός που κατάφερε να επανενώσει τη διαλυμένη Σοβιετική Ενωση.

Ξεκινώντας την καριέρα του στην Αγία Πετρούπολη όπου γεννήθηκε, ο Βλαντιμίρ Πούτιν κατέκτησε τη Μόσχα και από σύμβουλος Διεθνών Σχέσεων και πρώην ηγετικό στέλεχος της KGB κατέληξε στο τιμόνι της ρωσικής παντοκρατορίας, το οποίο κρατάει σταθερά εδώ και 17 χρόνια. Στην εμπέδωση του μεγαλεπήβολου πλάνου του για την αναβίωση του ρωσικού κλέους, σημαντικό ρόλο φαίνεται να παίζει η Ορθοδοξία, καθώς όπως και ο ίδιος είχε αναφέρει σε λόγο του: «Με την έλευση του χριστιανισμού, της Ορθοδοξίας, άρχισε να δημιουργείται το ρωσικό έθνος και το ενωμένο ρωσικό κράτος».

Δεν είναι τυχαίο ότι στη συνάντηση που είχε με τον Αλέξη Τσίπρα, ο Ρώσος ηγέτης όχι μόνο του ζήτησε να τον βοηθήσει στην οργάνωση των εκδηλώσεων για τον εορτασμό της σημαντικής επετείου της χιλιετίας της ρωσικής παρουσίας στο Αγιον Ορος, αλλά και να συμβάλει ενεργά στη διάδοση του ρόλου της Ορθοδοξίας. Μάλιστα, ανάμεσα στα συμβολικά δώρα που χάρισε στον Ελληνα πρωθυπουργό ο Ρώσος πρόεδρος, ήταν και η εικόνα του Αγίου Νικολάου και του Αγίου Σπυρίδωνος, την οποία είχε κλέψει αξιωματικός των Ες-Ες από μοναστήρι της Σπάρτης. Επιπλέον, ο Πούτιν στις συνεντεύξεις του δεν παραλείπει ποτέ να αναφέρει το γεγονός ότι η μητέρα του τον βάφτισε κρυφά χριστιανό ορθόδοξο όταν κάτι τέτοιο ήταν ακόμα απαγορευμένο, ενώ φρόντισε να αποθέσει τον βαφτιστικό του σταυρό πάνω στον Πανάγιο Τάφο κατά την επίσκεψή του στα Ιεροσόλυμα. Τι είναι αυτό, όμως, που έχει καταστήσει την Ορθοδοξία αναπόσπαστο μέρος του καθολικού οράματος του Βλαντιμίρ Πούτιν;

Ανοιχτή γραμμή με το Αγιον Ορος

Στο άκρως ενδιαφέρον βιβλίο του Μισέλ Ελτσανινόφ «Στο μυαλό του Βλαντιμίρ Πούτιν» (μτφ. Τζία Καραγεώργου) εξετάζονται αναλυτικά όλοι οι θεωρητικοί παράγοντες που ενίσχυσαν το σχέδιο του Ρώσου ηγέτη και αποτέλεσαν τους κεντρικούς του πυλώνες. Οπως επισημαίνεται στο οπισθόφυλλο του διεθνούς μπεστ σέλερ που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Διάμετρος, αυτό που διερευνάται, μεταξύ άλλων, είναι «πώς συγκροτείται το όραμα του Πούτιν για τη “ρωσική οδό” και ποια επίδραση ασκούν στον Ρώσο πρόεδρο η Ορθοδοξία, το Βυζάντιο, το σοβιετικό καθεστώς, ο Μαρξ, ο Ντοστογιέφσκι, η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ή ο πανσλαβισμός».

Ο συγγραφέας, που θεωρείται από τους πλέον γνωστούς διανοούμενους στη Γαλλία, παρότι ρωσικής καταγωγής, γνωρίζει καλά την αντιφατική σχέση του προέδρου της Ρωσίας με τη Δύση, ενώ ως φιλόσοφος και μέλος της ομάδας των αρχισυντακτών του περιοδικού «Philosophie» ξέρει καλά με ποιον τρόπο ο Πούτιν χρησιμοποιεί τη θεωρία, τη φιλοσοφία και τη θρησκεία για την εδραίωση της δύναμής του. Η ηγετική θέση του Ρώσου προέδρου εξηγείται άλλωστε από τον επαναπροσδιορισμό του πανσλαβισμού και τη χρήση της Ορθοδοξίας ως κατεξοχήν βάσης του σχεδίου του. Γι’ αυτό και μια πλειάδα ανθρώπων, φιλοσόφων, συνεργατών, συγγραφέων και σκηνοθετών συνιστά τη βασική ομάδα επιρροής του. Χαρακτηριστική είναι η υποστήριξη του Ρώσου προέδρου από τον διάσημο σκηνοθέτη Νικίτα Μιχάλκοφ, ο οποίος, όπως τονίζει ο Ελτσανινόφ στο βιβλίο του, «εδώ και δύο δεκαετίες ισχυρίζεται ότι ενσαρκώνει την ανανέωση της Λευκής Ρωσίας μετά την πτώση του κομμουνισμού και πρέπει να έχει κάνει τον πρόεδρο -είναι από τους πλησίον του- κοινωνό των αναγνωσμάτων του. Αυτός είναι που έβαλε στα χέρια του ανδρός το έργο του φιλοσόφου Ιβάν Ιλίν». Αλλος ένας είναι ο Βλαντιμίρ Γιακούνιν, «αυτός που συμμετέχει ενεργά και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τα υπόλοιπα μέλη της εν λόγω ομάδας στη μελέτη της ρωσικής διανόησης και στην ανάπτυξη μιας συντηρητικής θεώρησης του κόσμου. Είναι διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών και οργανώνει συναντήσεις διανοουμένων, που στοιχίζουν περιουσίες, γύρω από το θέμα του “Διαλόγου των πολιτισμών”».

Εξάλλου, δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι μιας νέας πνευματικής, θρησκευτικής ομήγυρης που δείχνουν να επηρεάζουν τον Πούτιν, όπως μεταξύ άλλων και ο πατέρας Τύχων Σεβκούνοφ. «Αυτός ο πρώην φοιτητής της Σχολής Κινηματογράφου της Μόσχας είναι τώρα ηγούμενος της Ιεράς Μονής της Υπαπαντής στο Σρέτενσκι στο κέντρο της Μόσχας, είναι ισχυρός, εμπνέει δέος και λέγεται πως ασκεί μεγάλη επιρροή στον πρόεδρο», γράφει χαρακτηριστικά ο Ελτσανινόφ. Ο συγγραφέας παραπέμπει, μάλιστα, στο θρυλικό κείμενο των «Financial Times», το οποίο έκανε διεθνώς γνωστή την ισχυρή αλληλεπίδραση Πούτιν - πατέρα Τύχωνα, ο οποίος, όπως τονίζει η εφημερίδα, «μοιάζει εκπληκτικά με τον Ράσελ Κρόου», αλλά διατηρεί τρομερές διεθνείς διασυνδέσεις, με το μοναστήρι του να μοιάζει το κέντρο του ρωσικού σύμπαντος.

Πάτερ Τύχων: Ο «Ράσελ Κρόου» δίνει γραμμή

Στο άρθρο της εφημερίδας αναδεικνύεται η στενή σύνδεση της μονής με το Αγιον Ορος, που είναι, όπως αναφέρουν οι «F.T.», το πρότυπο. Σύμφωνα με το άρθρο, ο διάσημος πλέον Ρώσος αρχιμανδρίτης όχι μόνο γνωρίζει τον Πούτιν από την πρώτη μέρα της εκλογής του, αλλά είναι αυτός που τον συνοδεύει στα ταξίδια του στο εξωτερικό ασκώντας υψηλής τάξης διπλωματία. Σε συνέντευξή του σε ελληνική εφημερίδα, αναφέρουν οι «F.T.», ο περιώνυμος αρχιμανδρίτης δήλωσε: «Ο πρόεδρος Πούτιν δεν είναι μόνο τυπικά χριστιανός ορθόδοξος, αλλά εξομολογείται, παρίσταται στις παρακλήσεις και δηλώνει υποταγή στον Θεό». Μάλιστα η αυτοβιογραφία του Τύχωνος όχι μόνο έγινε το απόλυτο ευπώλητο βιβλίο την πρώτη εβδομάδα της κυκλοφορίας του στη Ρωσία, αλλά κατάφερε να εκτοπίσει ακόμα και τις πολυσυζητημένες «Πενήντα αποχρώσεις του Γκρι» - με τον ίδιο να θεωρείται πλέον κράτος εν κράτει.

Ωστόσο, το πολυεπίπεδο βιβλίο του Ελτσανινόφ δεν μένει μόνο στην περίπτωση του Τύχωνα, αλλά προσπαθεί να ρίξει φως σε όλες τις παραμέτρους της επιρροής της ορθόδοξης παράδοσης που έχει τις απαρχές της στο κίνημα των Λευκών και φτάνει έως τους μυστικιστές του 19ου αιώνα, ενώ περιλαμβάνει ακόμα και σύγχρονους ιερείς και μύστες. «Οι νοσταλγοί της εποχής του Λευκού Κινήματος είναι στα ουράνια εκείνη την Παρασκευή του Σεπτεμβρίου του 2005», γράφει χαρακτηριστικά ο Ελτσανινόφ για ένα περιστατικό που δείχνει την απόλυτη δύναμη της Ορθόδοξης Εκκλησίας στη Ρωσία - και όχι μόνο. «Κάτω από τον θόλο του ορθόδοξου καθεδρικού ναού του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι, στο Παρίσι, αντηχεί η συγκινητική προσευχή για τους νεκρούς, το αιωνία τους η μνήμη, από μια χορωδία που κατέφθασε για την περίσταση από τη Ρωσία (...)

Νοσταλγοί του Λευκού Κινήματος

Ανάμεσα στους Μοσχοβίτες ένας νέος ιερωμένος, ο Αρχιμανδρίτης Τύχων Σεβκούνοφ, ηγούμενος της ξακουστής μονής που βρίσκεται στο κέντρο της Μόσχας, δυο βήματα από την έδρα της FSB, λέγεται ότι είναι ο πνευματικός του Πούτιν. Ολοι συμφωνούν πως ο ιερωμένος αυτός έχει μπροστά του λαμπρό μέλλον. Στην πρώτη σειρά βλέπει κανείς σημαντικές προσωπικότητες, όπως τον Ρώσο υπουργό Πολιτισμού και τον πρέσβη της Ρωσίας στη Γαλλία. Ομως ο εκλεκτός των εκλεκτών είναι ο κινηματογραφιστής Νικίτα Μιχάλκοφ, ο πρωτομάστορας της τελετής. Αυτό που γίνεται τη συγκεκριμένη στιγμή στην εκκλησία είναι μια λειτουργία εις μνήμην των αποθανόντων που μόλις έχει γίνει η εκταφή των λειψάνων τους». «Χρειάζεται μια καινούργια ιδέα που θα πηγάζει από τη θρησκεία, ενώ η πνευματική πεμπτουσία της θα πηγάζει από το έθνος, γιατί μόνον αυτή μπορεί να βοηθήσει τη Ρωσία του αύριο να αναγεννηθεί και να εδραιωθεί», γράφει ο Ελτσανινόφ. Γι’ αυτό και «Ο Πούτιν αποφασίζει να κάνει τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία σύμμαχό του για να εξυγιάνει το ήθος του λαού».

Ως εκ τούτου, το όραμα της Ορθοδοξίας τον βοηθάει να νικήσει τις «πολύχρωμες» επαναστάσεις, όπως την Επανάσταση των Ρόδων στη Γεωργία ή την Πορτοκαλί στην Ουκρανία, καθώς ο Πούτιν βλέπει παντού γύρω του εχθρικές δυνάμεις. Επιρροή τότε ασκούν γύρω του διάφοροι γνωστοί μύστες του 19ου αιώνα, όπως ο Λεόντιεφ, που έδειχνε εκτός από «αισθητιστής, λάτρης του ηρωικού αρχαϊκού κάλλους, να διαθέτει και μια μυστικιστική πλευρά. Μετά από μακρά παραμονή στο Αγιον Ορος, αυτός ο “Δον Ζουάν” σκέφτεται να γίνει καλόγηρος και αφού στα γεράματά του χειροτονήθηκε, εν πλήρη μυστικότητα, στο μοναστήρι της Οπτινα (στο οποίο ο Ντοστογιέφσκι τοποθετεί την ιστορία των Αδελφών Καραμαζόφ), πεθαίνει το 1891 στο εξίσου διάσημο μοναστήρι της Αγίας Τριάδας του Αγίου Σεργίου Λάβρας, στην πόλη Ποσάντ, στην ευρύτερη περιοχή της Μόσχας».

Με βάση τον Λεόντιεφ ο Πούτιν στήνει το σχέδιο για ένα «κράτος πολιτιστικό που στηρίζεται στον ρωσικό λαό, στη ρωσική γλώσσα, στον ρωσικό πολιτισμό, στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία και στα λοιπά παραδοσιακά θρησκεύματα της Ρωσίας», όπως χαρακτηριστικά τονίζει ο ίδιος ο Πούτιν στον λόγο του που παρατίθεται στο βιβλίο του Ελτσανινόφ.

Το δόγμα Ντανιλέφσκι και η «Μαμά Ρωσία»

Στόχος του Πούτιν είναι, επομένως, να εμφυσήσει στον ρωσικό λαό μια πίστη σε υψηλά ιδανικά, όπως αυτό της Ορθοδοξίας, θυμίζοντάς του τις επιτυχίες του «ενάντια στον ξένο κατακτητή και την ανάλογη “Ενωση όλων Σλάβων υπό την αιγίδα της Ρωσίας”», κατά τα πρότυπα του Ντανιλέφσκι.

«Αλλη ιδέα που δανείστηκε από τους σλαβόφιλους είναι εκείνη σύμφωνα με την οποία ο λαός που ενσαρκώνει με τον χαρακτήρα του αυτή τη θρησκευτικότητα απεχθάνεται τη βία, είναι ταπεινός, τρέφει σεβασμό. Πλην της θρησκείας, οι Σλάβοι χαρακτηρίζονται από την ικανότητά τους για πολιτική ανεξαρτησία και για την αγάπη τους για την κοινωνική ελευθερία. Ομως ο σλαβικός πολιτισμός, κατά τον Ντανιλέφσκι, βρίσκεται στις απαρχές του και για να βρει πραγματικά τον εαυτό του θα πρέπει να σταματήσει να μιμείται δουλικά τη Δύση - ως εκ τούτου θα πρέπει να την πολεμήσει», τονίζει ο συγγραφέας.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι σύμβουλοι του Κρεμλίνου να εργαστούν προς αυτή την κατεύθυνση της σύγκρουσης με τη Δύση για και στην ανάλογη εμπέδωση όχι μόνο ενός σλαβικού οράματος, αλλά κυρίως, όπως επισημαίνει ο Ελτσανινόφ, ενός ευρασιατικού ονείρου.

«Οταν επετεύχθη η συμφιλίωση μεταξύ του Πατριαρχείου της Μόσχας και της Εκκλησίας, της επονομαζόμενης “εκτός συνόρων”, η οποία ιδρύθηκε ως διαμαρτυρία για την υποταγή της Εκκλησίας στους μπολσεβίκους οι οποίοι την κηδεμόνευαν, ο Πούτιν το αναγγέλλει: “Η αναγέννηση της εκκλησιαστικής ενότητας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την αποκατάσταση της χαμένης ενότητας ολόκληρου του ρωσικού κόσμου, του οποίου ένα από τα πνευματικά θεμέλια ήταν ανέκαθεν η ορθόδοξη πίστη”. Το ρωσικό κράτος δημιουργεί ή παρεισδύει στις γλωσσικές, οικονομικές, πολιτιστικές ή θρησκευτικές ενώσεις με σκοπό να καταφέρει να μετατρέψει τους Ρώσους εμιγκρέδες σε απολύτως υπάκουους φορείς επιρροής», γράφει ο Ελτσανινόφ στο βιβλίο του.

Καταλυτικός παράγων η Ελλάδα

Καταλυτικό ρόλο, επομένως, στην ενωτική προοπτική του Πατριαρχείου της Μόσχας με την Ορθοδοξία φαίνεται να έπαιξε η Εκκλησία της Ελλάδος. Και ο Ελτσανινόφ θεωρεί ότι στόχος τους είναι, εφόσον δεν μπορούν να είναι ενωτικοί μέσω του Πατριαρχείου της Ρωσίας λόγω των αντιθέσεων των Εκκλησιών αλλά και των διαφορετικών θρησκειών που ενυπάρχουν στα βάθη της ρωσικής στέπας, να «καλοπιάσουν», κατά κάποιον τρόπο, εμάς τους Ελληνες και να ενωθούν με άρρηκτους φιλικούς δεσμούς με τη χώρα μας: «Είναι λοιπόν δυνατή η δημιουργία μιας ορθόδοξης ή χριστιανικής αυτοκρατορίας; Μοιάζει δύσκολο επειδή, κατά κύριο λόγο, η Ρωσία είναι χώρα στην οποία συνυπάρχουν πολλές θρησκείες και δόγματα. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν, οραματιζόμενος μια αυτοκρατορία θεμελιωμένη στις θρησκευτικές αρχές, θα αποξένωνε όλους τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς της χώρας, για να μη μιλήσουμε για βουδιστές και σαμανιστές. Ο πρόεδρος χρησιμοποιεί τη θρησκεία για να εξασφαλίσει την υποστήριξη της ορθόδοξης πλειοψηφίας της χώρας, για να κολακεύσει, εάν και εφόσον χρειαστεί, τους Ελληνες ή τους Σέρβους».
Παράμετροι που είναι σημαντικό να λάβει κανείς υπόψη, δεδομένης της επικείμενης άφιξης του Πούτιν στη χώρα μας αλλά και της έκθεσης «Αθως. Το Αγιον Ορος», που διοργανώνεται στη Ρωσική Δούμα, στο πλαίσιο του αφιερωματικού «2016: Ετος Ελληνικού Πολιτισμού στη Ρωσία και Ρωσικού Πολιτισμού στην Ελλάδα».

Τίνα Μανδηλαρά
Πηγή "Πρώτο Θέμα"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου