Η αναγκαία στάση απέναντι στο 2019

Η Ελλάδα αντιμετωπίζει τόσα προβλήματα, που η λύση τους είναι αδύνατον να δοθεί χωρίς εθνική πανστρατιά

Από τον Γιώργο Κ. Στράτο

Η κρισιμότητα κάθε νέας χρονιάς τονίζεται τόσο φορτικά, που στο τέλος μοιάζει να ακυρώνεται από όσους επαναλαμβανόμενοι την επικαλούνται. Από τον κανόνα ξεφεύγει το 2019. Ανέτειλε μέσα στον ορισμό της ανασφάλειας. Ολα τα ζητήματα και όλα τα στοιχήματα για το παρόν και το μέλλον του τόπου μας δεν είναι μόνο ανοικτά, αλλά και αβέβαιης εκβάσεως. Ως εκ τούτου, η κρισιμότητά του είναι αυταπόδεικτη, καθώς πολύ εύκολα καθ' ένα από αυτά μπορεί να μετατραπεί σε κρίση πρώτου μεγέθους.

Κατά πρώτον, στην οικονομία. Τα μνημόνια συνεργασίας με τους εταίρους μπορεί τυπικώς να έληξαν, αλλά η χώρα βρίσκεται ακόμη εκτός αγορών και χωρίς δίχτυ οικονομικής ασφάλειας. Σε όσους εργαζόμαστε είναι περισσότερο από προφανές ότι η εικόνα της πραγματικής αγοράς απέχει παρασάγγας από τους κυβερνητικούς πανηγυρισμούς. Οι επόμενοι μήνες θα καθορίσουν αν θα μπορέσουμε να σταθούμε στα πόδια μας ή αν θα χρειαστεί να προσφύγουμε σε νέο δανεισμό.

Την προσπάθειά μας να ανακάμψουμε δυσχεραίνει επιπροσθέτως ένα απολύτως τοξικό περιβάλλον μέσα στο οποίο περιδινείται ο τόπος. Δυστυχώς, βασικό συστατικό του αποτελούν οι επιεικώς προβληματικές σχέσεις της εκτελεστικής εξουσίας με τη Δικαιοσύνη, στις οποίες πληθώρα ανακοινώσεων των ενώσεων των δικαστών ευθέως αναφέρεται.


Οι εξελίξεις στην υπόθεση Novartis, για παράδειγμα, το επιβεβαιώνουν με τον πιο δραματικό τρόπο. Διόλου ευκαταφρόνητη τοξικότητα έχει εκλυθεί επίσης και στο πολιτικό μας περιβάλλον από τα ήθη διακυβέρνησης, όπως αυτά διαμορφώνονται με καταιγιστικούς ρυθμούς, επί καθημερινής βάσεως, μάλιστα, από τα κόμματα της συγκυβέρνησης. Βεβαίως, πουθενά και ποτέ η νομή της εξουσίας δεν μπορεί να αποτελέσει ούτε τον αποκλειστικό ούτε τον κύριο λόγο για μία παραγωγική πολιτική συνεργασία. Συνεπώς, όσα συμβαίνουν μοιάζουν λίγο και με χρονικό ενός προαναγγελθέντος διαζυγίου. Από το σημείο αυτό όμως μέχρι όλα όσα βλέπουν τα μάτια μας κι ακούν τ’ αυτιά μας υπάρχει απόσταση ικανή να διατηρήσει κάποια ελάχιστα στοιχεία αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας.

Αμφότερα θα τα χρειαστούμε πάρα πολύ, καθώς η χρονιά, εκτός των άλλων, είναι και κατεξοχήν εκλογική. Τέσσερις κάλπες προορίζεται να στηθούν το 2019: περιφερειακές, δημοτικές, ευρωεκλογές και εθνικές εκλογές. Το ύφος και το ήθος που θα κυριαρχήσουν κατά την προεκλογική περίοδο δεν θα καθορίσουν μόνο την ποιότητα της αντιπαράθεσης αλλά, εν πολλοίς, και την επόμενη μέρα.

Ανεξαρτήτως των λεγομένων από τα μπαλκόνια και τα πάνελ, η επόμενη μέρα θα απαιτήσει ευρύτατες συναινέσεις. Ο λόγος είναι τόσο απλός όσο και σοβαρός. Η πατρίδα μας βρίσκεται μπροστά σε τόσα και τέτοιου είδους προβλήματα, που η λύση τους είναι αδύνατον να δοθεί αν δεν υπάρξει μία πανστρατιά βασισμένη στην εθνική ομοψυχία που θα εξασφαλίζει ένα σχέδιο με τη μέγιστη δυνατή κοινωνική αποδοχή. Και αυτή δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί με συστατικά της την πόλωση, τον διχασμό, την παρελθοντολογία και τη σκανδαλολογία.

Η στάση που απαιτούν οι ευθύνες της νέας χρονιάς έχει να κάνει κυρίως με την αντοχή και την ικανότητά μας να απαντήσουμε στα ερωτήματα του μέλλοντος. Το μέλλον είναι εδώ, εδώ και πολλά χρόνια, ενώ εμείς καμωνόμαστε τους αθεράπευτους και αμετακίνητους νοσταλγούς χαμένων παραδείσων.
Αν εξακολουθήσουμε και φέτος αρνούμενοι να το συναντήσουμε, θα πάμε μια και καλή στον παράδεισο, αφού είναι αποδεδειγμένο ότι οι όμορφες χώρες όμορφα καίγονται…

Δημοκρατία


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση