ΚΙ αν ρίξει ο Τσίπρας τη ζαριά των εκλογών;

Μπορεί, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, ο πρωθυπουργός να διαμηνύει ότι δεν πρόκειται να πάει σε εκλογές, γιατί αυτές θα γίνουν στην ώρα τους, όμως μια σειρά από κινήσεις του δείχνει ότι δεν το έχει βγάλει από το μυαλό του και πως είναι ένα από τα σενάρια που «παίζουν».


Ο λόγος είναι απλός: Ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει ότι το σύστημα που δεν τον θέλει στα πόδια του θα επιχειρήσει να τον στριμώξει κι άλλο.

Ηδη, οι πρώτες βολές Σόιμπλε, ο οποίος του ζήτησε να πάρει πρώτα τα μέτρα και μετά να γίνει συζήτηση για το χρέος, είναι ενδεικτικές του κλίματος που πρόκειται να διαμορφωθεί στα... προσεχώς. Ο πρωθυπουργός το γνωρίζει καλά και γι’ αυτό στα... κρυφά έχει φέρει μια σειρά από νομοσχέδια (με χαρακτηριστικότερο το δασικό) που έχουν «άρωμα» εκλογών, όπως και τα εγκαίνια έργων που κάνει σχεδόν κάθε εβδομάδα.

Το θέμα είναι εάν και πότε θα αποφασίσει να ρίξει τη ζαριά των εκλογών, καθώς ξέρει ότι ο χρόνος μετρά αντίστροφα για εκείνον. Την ημερομηνία και τον χρόνο ψάχνει, μια και γνωρίζει ότι, μόλις οι πολίτες συνειδητοποιήσουν στις τσέπες τους τι σημαίνουν αυτά που συμφώνησε στη Μάλτα, θα τον εγκαταλείψουν και οι έσχατοι των Μοϊκανών. Διότι ο λογαριασμός της Μάλτας είναι σοκαριστικός, όσο κι αν επιχειρείται να κρυφτεί κάτω από την πόλωση και τη δήθεν επιτυχία των αντιμέτρων.

Μόνο επιτυχία δεν είναι, από εκεί που έλεγες δημόσια «ούτε ένα ευρώ μέτρα», να επιστρέφεις από το νησί των ιπποτών με μέτρα 3,6 δισ. Και μάλιστα, με μέτρα που στοχοποιούν κατά βάση ανθρώπους οι οποίοι πάνε στις κάλπες είτε από κεκτημένη ταχύτητα είτε γιατί θέλουν να τιμωρήσουν όσους τους εξαπάτησαν. Τέτοιοι πολίτες είναι και οι συνταξιούχοι, που, αν εφαρμοστούν τα μέτρα, θα δουν τις συντάξεις να πέφτουν ακόμη χαμηλότερα και την απόγνωσή τους να μεγαλώνει, καθώς θα χάσουν και από τη μείωση του αφορολογήτου.

Ο εφιάλτης του Αλέξη Τσίπρα είναι να μην πιέσουν οι δανειστές ώστε τα μέτρα να έρθουν πιο μπροστά, δηλαδή από το 2018. Γιατί οι απαιτήσεις τους για πλεόνασμα 3,5% είναι κάτι παραπάνω από ανέφικτες. Αρα θα διαπιστώσουν εκεί, προς την άνοιξη του 2018, τη νέα «μαύρη τρύπα» που θα δημιουργηθεί και υποχρεωτικά θα απαιτήσουν να ληφθούν νωρίτερα τα μέτρα του 2019 (δηλαδή, περικοπές συντάξεων). Και τότε οι εκλογές δεν θα είναι απλώς ήττα, αλλά πανωλεθρία. Αυτό είναι το δίλημμα που έχει μπροστά του ο πρωθυπουργός, γι’ αυτό και λέμε ότι το θέμα της πρόωρης προσφυγής στις κάλπες δεν είναι τόσο μακρινό.

Το ερώτημα είναι πόσο το έχουν συνειδητοποιήσει στην Πειραιώς. Διότι άλλο να επαναλαμβάνεις καθημερινά το αίτημα των εκλογών (ξορκίζοντας μέσα σου το κακό) και άλλο να σου πέσει στα χέρια η καυτή πατάτα και να έχεις να διαχειριστείς την κληρονομιά που θα σου αφήσουν. Γι’ αυτό ρωτάμε και ξαναρωτάμε: Σίγουρα εκεί στη Ν.Δ. είναι έτοιμοι (όχι για τις εκλογές, αλλά) για την επόμενη ημέρα; Διότι τότε θα κριθεί στην πραγματικότητα το διακύβευμα, που είναι το ποιοι και για ποιους μπορούν να γίνουν παρένθεση.

Τα άλλα είναι «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε». Οσο για εσάς, αγαπητοί αναγνώστες, καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση να έχουμε! Και, αφού δεν μπορούμε την υλική, ας διασφαλίσουμε την πνευματική.

Νίκος Ελευθερόγλου
Πηγή "Δημοκρατία"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος; Η επιστροφή του καουμπόι, ο ψεύτης ο βοσκός, οι αστάθμητοι παράγοντες

Του Μάκη Ανδρονόπουλου 

Το αν τα χημικά του Άσαντ ήταν μια εσωτερική προβοκάτσια στρατιωτικών του καθεστώτος για να προωθήσουν το τέλος του πολέμου ή για να δοθεί άλλοθι στην αμερικανική εμπλοκή, κάποια στιγμή θα αποκαλυφθεί, όπως έγινε και στο Ιράκ με τον Σαντάμ. Μπορεί να ήταν και προβοκάτσια των ισλαμιστών.

Πάντως, ο Άσαντ που μόλις άρχισε να νικάει και να σταθεροποιείται δεν είχε κανένα λόγο να διαπράξει αυτή την βλακεία. Έτσι, ότι και να πει ο Τραμπ στο Κογκρέσο, όσο πιο πειστικά στοιχεία και να προσκομίσουν οι μυστικές υπηρεσίες, θα ισχύσει ο μύθος του Αισώπου για τον ψεύτη τον βοσκό που όταν επιτέθηκε ο λύκος στα πρόβατά του κανείς δεν τον πίστεψε, γιατί είχαν κουραστεί να τους λέει ψέματα και να τους κοροϊδεύει.

Συνεπώς, το θέμα είναι εάν οι 59 Τόμαχοκ ήταν ένα αμερικάνικο εσωτερικό παιγνίδι αναστήλωσης του ποδοπατημένου κύρους του Τραμπ, οπότε δεν θα υπάρξει σοβαρή συνέχεια ή είναι μια σκόπιμη παρέμβαση μια να μπει η Αμερική στο παιγνίδι του διαμελισμού της Συρίας με δικούς της όρους; Κι αν είναι το δεύτερο, ποιες είναι άραγε οι φιλοδοξίες του Τραμπ; Τι έχει στο μυαλό του;

Η ψυχραιμία της σλάβας αλεπούς δείχνει πως κανείς δεν ξέρει. Το πιθανότερο είναι να μην ξέρει ούτε καν ο Τραμπ, να ήταν μια αυτοσχεδιαστική επίδειξη ισχύος, μια υπογράμμιση προς εχθρούς και φίλος ότι ο μεγάλος κάουμπόι γύρισε. Στην εξίσωση υπάρχουν βασικά δύο σίγουρα και ένας αστάθμητος παράγοντας (γιατί παίζουν κι αυτοί στην Ιστορία):

• 1) Η αβάσταχτη δουλικότητα της Μέρκελ και του Ολαντ που εμπλέκουν πάλι την Ευρώπη στα καουμποϊλίκια. Τα καουμποϊλίκια που έφεραν την τρομοκρατία μέχρι την Στοκχόλμη. Ο Σίσσι και οι χριστιανοί Κόπτες πλήρωσαν μεγάλο φόρο αίματος πάλι σήμερα.
• 2) Αν στόχος είναι να διώξουν τους Ρώσους από τη Συρία, τη μόνη βάση που έχουν στη Μεσόγειο, τότε τα πράγματα αλλάζουν και γίνονται εξαιρετικά σοβαρά.
• 3) Μέσα στον αυτοσχεδιασμό των επιτελών της Ουάσιγκτον μπορεί να συμβεί κάποιο ατύχημα. Δεν θέλει πολύ. Λίγο το απρόβλεπτον του χαρακτήρος του Αμερικανού προέδρου, λίγο η μεγαλομανία και ο διπολισμός του Ερντογάν, λίγο οι ακραίες εμμονές του Νετανιάχου και η λογική μπορεί να γίνει κουρέλι, ακόμη και να εξαερωθεί από ένα πυρηνικό πινγκ πονγκ…

Οι αναλυτές διεθνώς ξαναέβαλαν πάνω στο τραπέζι  τον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως σοβαρή εκδοχή των εξελίξεων, αλλά έβαλαν και τα πυρηνικά που τα είχαμε ξεχάσει από πέρσι όταν θα τα έριχνε στους Ρώσους η Χίλαρι αν κέρδιζε.

Μα γιατί να γίνει πόλεμος; Η αμερικάνικη οικονομία υποτίθεται ότι πάει καλά, η ευρωπαϊκή σκιρτάει που σημαίνει ότι δεν πέθανε ακόμη, η κινέζικη προσπαθεί με ελεγχόμενες εξαερώσεις να αδυνατίσει τη φούσκα της, η ινδική πήρε όλα τα μετρητά από τον κοσμάκη… δηλαδή, όλα πάνε καλά. Ποιος έχει όρεξη για πόλεμο; Οι λόγοι πάντως είναι πολλοί.

Πρώτον, αν εκείνοι οι ηλίθιοι οι Ευρωπαίοι έκαναν το καθήκον τους απέναντι στο ΝΑΤΟ και αγόραζαν κάθε χρόνο όπλα στο 2% του ΑΕΠ, οι πολεμικές βιομηχανίες θα δούλευαν στο φουλ και όλα θα ήταν ΟΚ. Αλλά με την άθλια ειρήνη τους κοντεύουν να κλείσουν ένα ρωμαλέο και εργατοβόρο τομέα. Με καλάσνικοφ στη μαύρη αγορά, δεν λύνονται τα μεγάλα ζητήματα απασχόλησης.

Δεύτερον, είναι και εκείνη η Αμερική που έτσι στα ξαφνικά διχάστηκε, μάλλον βαθιά, δομικά και αυτό είναι πολύ επικίνδυνο, έως αδιανόητα επικίνδυνο.

Τρίτον, είναι και εκείνο το Brexit που ξεκίνησε μια πολεμική απειλή για το βράχο του Γιβραλτάρ και έχει αφανείς ουρές, πολύ υψηλής στρατηγικής σημασίας.

Τέταρτον, είναι ο τρελός της Πιονγκγιανγκ, είναι η κατάληψη των βραχονησίδων της Θάλασσας της Νότιας Κίνας που κατέλαβε ο στρατός του Φιλιππινέζου προέδρου, είναι οι ενεργειακοί πόροι της ανατολικής Μεσογείου κ.ο.κ.

Πέμπτον, φυσικά, είναι και το τεράστιο χρέος που ούτε να αποπληρωθεί ποτέ μπορεί, αλλά μάλλον δεν μπορεί πλέον να εξυπηρετείται. Ειδικά το αμερικάνικο, γι΄ αυτό θα γίνουν όλα. Διαγραφή θέλει ο Τράμπ, όχι επιμήκυνση…

Αυτά όμως υποτίθεται ότι είναι μικρές λογικές, για ένα μεγάλο πόλεμο. Είναι αιτίες για μικρούς πολέμους, ελεγχόμενους και προσοδοφόρους; Είναι για να δουλεύουν οι ιδιωτικοί στρατοί, να ανανεώνονται τα αναλώσιμα, να ξεφορτώνονται και μερικές παρτίδες Τόμαχοκ… Οι μεγάλοι πόλεμοι γίνονται για την απασχόληση, για κοινωνικούς λόγους, όχι για το κέδρος, αυτό είναι δευτερεύον, γίνονται για να μη γίνει επανάσταση, άσχετα εάν μετά μπορεί να σου βγει ένας Λένιν ή χειρότερα ένας Στάλιν, ένας Χίτλερ ή ένας Αλ Μπαγκντάτι.

Αυτά βέβαια υπό την προϋπόθεση της λογικής. Κι εδώ ανοίγει η πόρτα της φιλοσοφίας. Υπάρχει λογική στο σύστημα; Εννοείται πως όχι, μόνο προβολή ισχύος υπάρχει. Οι εξουσίες δεν είναι λογικές, είναι βουλιμικές και ανορθολογικές γιατί ασκούνται συνήθως από πρόσωπα σαν τους Μπους και τον Τραμπ, τον Σαρκοζί, τον Μπλερ και την Μέρκελ.

Η λογική ενυπάρχει, ίσως, στον δεύτερο κύκλο και λειτουργεί στον τρίτο κύκλο εξουσίας. Αν αυτή είναι η γραμμική ανάγνωση των καταστάσεων, εκεί στον τρίτο κύκλο, ενδεχομένως και στον δεύτερο, ορισμένοι να σκέφτονται ως εξής:

Για ένα πόλεμο που θα ξέφευγε από το μέγεθος της Συρίας που ήδη έχει πάρει διαστάσεις, θα έπρεπε αυτός που θα τον αποφασίσει και θα τον πυροδοτήσει να σταθμίσει μια μεγάλη γκάμα ποιοτικών παραγόντων.
1) την αποτελεσματικότητα της συμβατικής ισχύος που δεν επιβεβαιώνεται πάντα (Αφγανιστάν, Βιετνάμ κλπ),
2) είναι άγνωστος ο πραγματικός ισολογισμός κόστους οφέλους (3 τρις. δολ. κόστισε ο πόλεμος στο Ιράκ),
3)  υπάρχει ο αστάθμητος παράγοντας των μουσουλμάνων που ζουν στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη,
4) το παίγνιο είναι πολυπαραγοντικό πια,
5) οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί έχουν χάσει το κύρος τους,
6) η Ευρώπη δεν αντέχει ένα νέο μεταναστευτικό ρεύμα και
7) τέλος, οι ομπρέλες είναι λιγότερες από τον αριθμό των πυρηνικών, χώρια που κανείς δεν ξέρει τι γίνεται σε κάποια υπόγεια.

Μπορούν αυτοί οι 7 αστάθμητοι παράγοντες να συνετίσουν τα σκυλιά του πολέμου; Ποιος ξέρει; Συνήθως όχι, γιατί όταν οι λύκοι βλέπουν αδυναμία επιτίθενται πρώτοι. Η λογική είναι για τον Καντ, όχι για τη Γουολ Στριτ, ούτε για το Σίτι. Εκεί κατοικούν αγέλες αρπαχτικών που δεν διέπονται από το χάρισμα της λογικής… Το «ατύχημα» ελλοχεύει σε κάθε γωνία.

Πηγή MIgnatiou

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Ο εν αμαρτίαις περιπεσών ψηφοφόρος…

Αν ο κ. Τσίπρας κάνει όσα κάνει για να παραμείνει στην εξουσία, τι θέλουν οι (πρώην;) ψηφοφόροι του που τον κατηγορούν σήμερα γι’ αυτό; Να επανέλθει στην αντιμνημονιακή ρητορική του ή να επισπεύσει τη μνημονιακή του προσαρμογή;

Γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

Το σχήμα «αγνός ψηφοφόρος-απατεώνας πολιτικός» είναι τόσο παλιό όσο και η ενασχόληση με την πολιτική. Πώς λειτουργεί αυτό το σχήμα; Συνήθως σε δύο φάσεις, συνεχόμενες τις πιο πολλές φορές.

Στην πρώτη φάση, οι ψηφοφόροι ψηφίζουν μαζικά ένα κόμμα (ή) και έναν πολιτικό, είτε επειδή απογοητεύθηκαν από κάποιον άλλον (αρνητική ψήφος), είτε επειδή πίστεψαν στις επαγγελίες του (θετική ψήφος). Μπορεί να συμβαίνουν και τα δύο.

Στη δεύτερη φάση, οι ψηφοφόροι διαπιστώνουν ότι έπεσαν «θύματα» του κόμματος ή του πολιτικού. Και τότε η απογοήτευση μπορεί να μετατραπεί σε οργή. Είναι τα φαινόμενα που παρατηρούμε από το 2010 και μετά με όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις. Τώρα ήρθε η σειρά του ΣΥΡΙΖΑ (οι ΑΝΕΛ είναι πολύ μικρό μέγεθος και δεν συνυπολογίζεται στη σημερινή ανάλυση). Είναι η ώρα που αυτοί οι ψηφοφόροι αισθάνονται ότι έχουν (ξανά) «εξαπατηθεί». Το ενδεχόμενο αυτή η «εξαπάτησή» να οφείλεται (και) σε δικό τους λάθος ή και στον (συνειδητό) τυχοδιωκτισμό τους μόνο λίγοι θα παραδεχτούν.

Αφορμή γι’ αυτόν το μακροσκελή πρόλογο έδωσε ένα εύρημα της τελευταίας δημοσκόπησης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, που μεταδόθηκε από τον «Σκάι» (εδώ ολόκληρη). Σύμφωνα με το εύρημα αυτό, το 73% των ερωτηθέντων πιστεύει (σήμερα) ότι ο Αλέξης Τσίπρας καθυστερεί την αξιολόγηση γιατί φοβάται το πολιτικό κόστος και θέλει να παραμείνει στην εξουσία. Και μόνο το 18% πιστεύει ότι διαπραγματεύεται σκληρά με τους δανειστές για την εθνική μας υπερηφάνεια και το καλό της χώρας.

Εξίσου (ή και περισσότερο) εντυπωσιακό θεωρώ το εύρημα ότι το 50% από όσους ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ το 2015 συντάσσονται με την άποψη ότι ο κ. Τσίπρας κάνει ό,τι κάνει για να παραμείνει στην εξουσία.

Προσωπικά έχω υποστηρίξει αυτήν την άποψη από πολύ καιρό. Όμως, εν προκειμένω το θέμα μας δεν είναι τι κάνει ο νυν Πρωθυπουργός, αλλά η πολιτική σχιζοφρένεια μεγάλης μερίδας (μέχρι πρότινος) ψηφοφόρων του. Ας αιτιολογήσουμε τον χαρακτηρισμό:

Είναι οι ίδιοι άνθρωποι (ένα μεγάλο κομμάτι τους), οι οποίοι, προφανώς, «εξαπατήθηκαν» (και) το 2009 από τον Γιώργο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ και μετακόμισαν μαζικά στον ΣΥΡΙΖΑ από το 2012 και μετά. Είναι οι ίδιοι που τον Ιανουάριο του 2015 εκτόξευσαν τον ΣΥΡΙΖΑ στο 36%, πιστεύοντας ο κ. Τσίπρας θα κατατροπώσει την Μέρκελ και τον Σόιμπλε, θα σκίσει τα Μνημόνια, θα ξαναδώσει τα κομμένα επιδόματα και θα καταργήσει τους φόρους.

Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι είδαν τι συνέβη το καλοκαίρι του 2015, δηλαδή την ολοκληρωτική υποχώρηση του κ. Τσίπρα, με την υπογραφή του τρίτου (δικού του) Μημονίου και την πλήρη αθέτηση όλων των υποσχέσεών του, ακόμα και των στοιχειωδών. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους ένα μεγάλο ποσοστό των ίδιων ψηφοφόρων ψήφισε ξανά τον κ. Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αποδέχτηκαν συνειδητά την μεγαλοπρεπή κωλοτούμπα του ή απλώς δεν άντεχαν να φτύσουν τον εαυτό τους μέσα σε τόσο σύντομο διάστημα για την προηγούμενη επιλογή τους; Ας μην δώσουμε απάντηση επί του παρόντος.

Οι ίδιοι άνθρωποι (σχεδόν η μισή εκλογική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ το 2015) έρχονται σήμερα και καταλογίζουν στον κ. Τσίπρα ότι τα κάνει όλα για την εξουσία. Δεν ρωτήθηκαν περαιτέρω τι σημαίνει η σημερινή θέση τους. Ότι είναι εξοργισμένοι επειδή ο κ. Τσίπρας έγινε πλήρως μνημονιακός; Ή ότι θα ήθελαν να είχε κλείσει πιο γρήγορα την αξιολόγηση κι ας του στοίχιζε αυτό την εξουσία;

Εδώ είναι ένα από τα σκοτεινά σημεία της εκλογικής συμπεριφοράς αυτής της κατηγορίας των ψηφοφόρων. Οι οποίοι πριν από δύο χρόνια ψήφισαν τον κ. Τσίπρα δύο φορές. Τη μια ως ούλτρα αντιμνημονιακό και την άλλη ως έχοντα βάλει την υπογραφή του σ’ αυτό που θα έσκιζε. Σήμερα οι ίδιοι άνθρωποι «ανακαλύπτουν» ότι ο κ. Τσίπρας έχει ως πρώτο μέλημά του την παραμονή στην εξουσία. Όμως, είναι άδηλο τι θέλουν οι ίδιοι. Να επανέλθει ο κ. Τσίπρας στην αντιμνημονιακή ρητορική του ή να επισπεύσει τη μνημονιακή του προσαρμογή;

Τείνω να πιστέψω ότι ο κ.Τσίπρας είναι περισσότερο ειλικρινής σε σύγκριση με αυτήν την κατηγορία των (πρώην;) ψηφοφόρων του. Φυσικά, ό,τι κάνει σήμερα το κάνει για να παραμείνει στην εξουσία, αλλά είναι συνεπής με τη στροφή που έκανε το καλοκαίρι του 2015. Την συνεχίζει.

Αντίθετα, οι μισοί από τους (πρώην;) ψηφοφόρους του είτε εμφανίζονται να μην ξέρουν τι θέλουν είτε να αναζητούν τον επόμενο «σωτήρα» τους.

Μέρα που είναι (Μεγάλη Τρίτη) γιατί να μη μιλήσουμε για τον «εν αμαρτίαις περιπεσόντα ψηφοφόρο»; Ας μην τα φορτώνει όλα σε όσους τον «εξαπατούν».

Πηγή Protagon


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Επιβεβαιώνεται η λυκοφιλία στις ρωσοτουρκικές σχέσεις

Είναι σαφές πώς ούτε οι Ρώσοι ούτε οι Τούρκοι σχεδιάζουν για μακρόχρονη φιλία, καθώς οι σφαίρες επιρροής βρίσκονται πάντα σε ισχύ

Είναι βέβαιο πως ο κάθε θεατής των μεταβολών στις ρωσοτουρκικές σχέσεις δεν προφταίνει να μετρά τις μεταβολές τους, οι οποίες σημειώνονται με ταχύτατους ρυθμούς. Τις διακηρύξεις φιλίας και συνεργασίας διαδέχονται η αμφιβολία και η ψυχρότητα.

Η μόνη διαφορά στις εναλλαγές θέρμης και ψύχους είναι μόνον ως προς την ταχύτητα των μεταβολών. Ως προς την ουσία, είναι σαφές πως ούτε οι Ρώσοι ούτε οι Τούρκοι σχεδιάζουν για μακρόχρονη, φιλία, όχι μόνον επειδή δεν εμπιστεύεται ο ένας τον άλλον, αλλά φαίνεται πως οι σφαίρες επιρροής βρίσκονται πάντα σε ισχύ, με τις ΗΠΑ φυσικά να έχουν τον πρώτο λόγο.

Όπως συμβαίνει και με την Ελλάδα, η Τουρκία και να θέλει δεν θα αφεθεί έξω από το δυτικό στρατόπεδο. Η γεωστρατηγική της θέση, είναι τόσο χρήσιμη για την Δύση, ώστε αν όντως επιθυμεί να διαρρήξει οριστικώς την σχέση της με τους Δυτικούς, υπάρχουν πολλοί τρόποι -τους οποίους γνωρίσαμε καλά κατά τα τελευταία χρόνια- που δεν θα της το επιτρέψουν.

Βεβαίως, η Ρωσία δεν το αγνοεί αυτό, αλλά και την παραμικρή ψύχρανση των αμερικανοτουρκικών σχέσεων θα την εκμεταλλευτεί. Τα οικονομικά συμφέροντα -αποκλειομένων των γεωπολιτικών- είναι μεγάλα, και για τις δύο χώρες, μόνον που ο Ερντογάν ελάχιστα ενδιαφέρεται για την οικονομική ζημία που υφίσταται η χώρα του.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές -κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να συμβεί σε λίγες ώρες- οι ρωσοτουρκικές σχέσεις είναι πάλι τεταμένες, με την Τουρκία να σπεύδει να υποστηρίξει τον αμερικανικό βομβαρδισμό του συριακού αεροδρομίου, θεωρώντας πως πρέπει να υπάρξει ενεργότερη συμμετοχή των ΗΠΑ στην αντιμετώπιση του Άσαντ (για τζιχαντιστές, ούτε λέξη). Γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις όποιες συνεννοήσεις με τους Ρώσους, μόλις διέρρευσε ότι οι ΗΠΑ εξετάζουν στρατιωτικές επιλογές για το μέτωπο της Συρίας, λόγω της επίθεσης με χημικά την οποία καταλογίζουν στις δυνάμεις του Άσαντ, ο Ερντογάν έσπευσε να δηλώσει ότι η χώρα του θα τις στηρίξει, αναφέροντας μάλιστα ότι ελπίζει οι Αμερικανοί να μη μείνουν ξανά στα λόγια.

Είναι βέβαιο ότι οι αναφορές αυτές έχουν προκαλέσει οργή στη Μόσχα και πρόκειται για ένα περιστατικό που έρχεται να προστεθεί στους δασμούς σε κομβικά ρωσικά προϊόντα στην τουρκική αγορά και τη σύγκρουση των δυο μερών με αντικείμενο τους Κούρδους στη βόρεια Συρία. Φαίνεται πως ξεκίνησαν και έμμεσα αντίποινα της Ρωσίας κατά της Τουρκίας.

Οι ρωσικές αεροπορικές εταιρείες έλαβαν έγγραφη προειδοποίηση από την Ρωσική Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας για το ενδεχόμενο να ανασταλούν οι πτήσεις τσάρτερ που πραγματοποιούν ρωσικές αεροπορικές με προορισμό την Τουρκία, μεταδίδει το ρωσικό πρακτορείο Tass επικαλούμενο πηγή προσκείμενη στην διοίκηση αεροπορικής εταιρείας. Οι τουριστικοί πράκτορες, αξιολογούν την επιστολή της ρωσικής Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας, ως προειδοποίηση για αποφυγή προβλημάτων με τις ταραχές στο εσωτερικό της Τουρκίας.

Θυμίζω, πως η Τουρκία προηγουμένως, είχε εφαρμόσει κι αυτή αντίποινα στην συνεχιζόμενη υποστήριξη των Ρώσων της Συρίας, τους οποίους όμως υποστηρίζουν και οι Αμερικανοί, αλλά προς αυτούς δεν χωρούν αντίποινα παρά μόνον φραστικές πομφόλυγες. Απέκλεισε τα σιτηρά των Ρώσων από την τουρκική αγορά. Η Τουρκία, απρόσμενα, αποφάσισε να εξαιρέσει τα ρωσικά σιτηρά από τον κατάλογο των εισαγωγών άνευ δασμών, γεγονός που δημιούργησε προβλήματα στις ρωσικές εξαγωγές σιτηρών, καθώς η Τουρκία είναι ο δεύτερος μετά την Αίγυπτο μεγαλύτερος εισαγωγέας ρωσικών σιτηρών.

Αξίζει να σημειώσω την ύπαρξη μιας ρωσικής αφίσας που ειρωνεύεται τους Τούρκους, αναρτημένη στην Πρεσβεία της Άγκυρας, αλλά και σε tweet της ρωσικής Πρεσβείας. Όλως τυχαίως, η αφίσα απεικονίζει έναν Ρώσο στρατιώτη να γελά ενώ κάθεται πάνω σε ένα τύμπανο, που πήρε από έναν μικροσκοπικό Τούρκο στρατιώτη. Εμφανής αφορμή για να υπενθυμίσει η ρωσική Πρεσβεία αυτή τη στιγμή τα 100 χρόνια από τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μακεδών
Πηγή Voria


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Η «επίδειξη ισχύος» είναι ελιγμός τακτικής ή πλήρης μετάλλαξη;

Ξενέρωσαν» και οι πιο φανατικοί οπαδοί του Τραμπ με την «επίδειξη ισχύος» των τελευταίων ημερών που ακολούθησε την ψυχροπολεμική πεπατημένη και τα ρωσοφοβικά στερεότυπα των προηγούμενων αμερικανικών κυβερνήσεων.

Η Μαρίν Λεπέν παρατήρησε ότι ο ανορθόδοξος, μέχρι προχθές, Αμερικανός πρόεδρος συμπεριφέρθηκε σαν… χωροφύλακας τoυ πλανήτη. Και λίγα είπε, αν αναλογιστεί κανείς ότι την ίδια ώρα που η Δύση κλαίει και οδύρεται για «τα παιδιά του Ασαντ», κάνει το κορόιδο και σφυρίζει αδιάφορα για τους χριστιανούς που διαμελίζονται στην Αίγυπτο, ανήμερα των Βαΐων. Οπως άλλωστε και για τα αθώα θύματα της Αγίας Πετρούπολης.

Βέβαια, ο Τραμπ στην περίεργη αυτή στροφή του πιθανώς να έχει ένα σοβαρό ελαφρυντικό. Η κυβίστηση ίσως εντάσσεται σε ένα πολιτικό θέατρο με στόχο να τον απαλλάξει από τη ρετσινιά του ρωσόφιλου που του έχουν φιλοτεχνήσει τα συστημικά μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ και εξακολουθεί να τον κυνηγά μέχρι σήμερα.

Αν ήταν απλώς αυτό που λέμε «πολιτικό ξεκάρφωμα», θα μπορέσει αργότερα να προχωρήσει απερίσπαστος σε μια ρεαλιστική πολιτική προσέγγισης με τη Μόσχα προς όφελος όλου του πολιτισμένου κόσμου και προς μεγάλη απογοήτευση των Γερμανών. Είναι απόλυτα ενδεικτικό ότι, παρά τους υψηλούς τόνους, οι γέφυρες επικοινωνίας με τον Πούτιν δεν γκρεμίστηκαν και προς αυτή την κατεύθυνση επιστρατεύτηκε ο γνωστός για τις καλές του σχέσεις με το Κρεμλίνο ΥΠΕΞ Τίλερσον.

Αυτή βεβαίως είναι η καλή εκδοχή που παραπέμπει σε έναν ελιγμό τακτικής χωρίς λοξοδρόμηση από τον στρατηγικό στόχο. Γιατί η άλλη εκδοχή περί πλήρους μετάλλαξης, κάτω από την πίεση του σκληρού αμερικανικού administration, ενισχύεται δυστυχώς και από την περιθωριοποίηση του θεωρητικού της αντισυστημικής Δεξιάς Στίβεν Μπάνον, έπειτα από έναν καβγά με τον υπερδραστήριο γαμπρό του νέου προέδρου.

Ο Μπάνον είναι ο θεωρητικός θεμελιωτής του νέου συντηρητικού δόγματος στις ΗΠΑ που διαδέχτηκε το Tea Party και δεν βασίζεται πλέον σε στερεότυπα τύπου «Ανατολή - Δύση» ή «δεξιός - κομμουνιστής», αλλά στο «πατριώτης - εθνομηδενιστής» και «χριστιανός - μουσουλμάνος». Βάσει αυτής της προσέγγισης θεωρείται αναπόφευκτη μια τελική αντιπαράθεση των «πολιτισμένων» θρησκευτικών δογμάτων με το ριζοσπαστικό Ισλάμ, ωστόσο δεν έχουν ξεκαθαρίσει οι τελικές συμμαχίες που θα διαμορφώσουν τη «συμμαχία του καλού» έναντι της «συμμορίας του κακού».

Προς αυτή την κατεύθυνση αναζητείται και ο ρόλος της Τουρκίας που στο επιτελείο Τραμπ εμφανιζόταν από «αδιευκρίνιστος» έως «εξόχως αρνητικός». Αν αυτό αλλάξει και επικρατήσει η γεωπολιτική γραμμή Κλίντον - Ομπάμα, θα αποτελεί εξαιρετικά δυσάρεστη εξέλιξη για τη χώρα μας…

Γιώργος Χαρβαλιάς
Πηγή "Δημοκρατία"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Γιατί ο Τσίπρας μετέτρεψε σε σήριαλ το κλείσιμο της 2ης αξιολόγησης

Γράφει ο Σταύρος Λυγερός

Όπως είχε διαφανεί και παρά κάποιες αντίθετες εκτιμήσεις, το σήριαλ της 2ης αξιολόγησης βαίνει προς το τέλος του. Η συμφωνία στο Eurogroup της Μάλτας σφράγισε σε πολιτικό επίπεδο την ολοκλήρωση μίας διαδικασίας, η οποία είχε μετατραπεί σε πολιτικό θρίλερ. Η Αθήνα εξέπεμπε από πριν μηνύματα αισιοδοξίας, έχοντας αποφασίσει τελικώς να κάνει ό,τι χρειάζεται για να κλείσει η συμφωνία.

Η κυβέρνηση Τσίπρα ξεκίνησε αυτή τη διαπραγμάτευση με σκοπό να φθάσει σε μία συμφωνία-πακέτο. Εκτός από τα προβλεπόμενα στο 3ο Μνημόνιο προαπαιτούμενα, ήθελε με τρόπο οριστικό να αντιμετωπισθούν οι πρόσθετες απαιτήσεις του ΔΝΤ, να ορισθεί το ύψος των πρωτογενών πλεονασμάτων μετά το 2018 και βεβαίως να καθορισθούν τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για την ελάφρυνση του χρέους που θα εφαρμοσθούν το 2018.

Στο Μαξίμου δικαιολογημένα θεωρούσαν πως μία τέτοια συμφωνία-πακέτο θα καθάριζε το έδαφος για τα επόμενα χρόνια, θα διέλυε το κλίμα αβεβαιότητας που καθηλώνει την οικονομία και κατ’ αυτό τον τρόπο θα της επέτρεπε να εισέλθει σε τροχιά δυναμικής ανάπτυξης. Εκτός αυτού, η γνωστοποίηση των μεσοπρόθεσμων μέτρων για την ελάφρυνση του χρέους θα έδινε στην κυβέρνηση ένα επιχείρημα για να εξισορροπήσει αφενός την κοινωνική οργή, αφετέρου τις αντιδράσεις βουλευτών της συμπολίτευσης.

Η έμφαση που δίνει η κυβέρνηση στα εργασιακά δεν οφείλεται μόνο στο ότι οι Ευρωπαίοι είναι πιο εφεκτικοί σ’ αυτό τον τομέα. Οφείλεται και στο γεγονός ότι τα εργασιακά δικαιώματα κατά μία έννοια είναι εγγεγραμμένα στο ιδεολογικοπολιτικό γονίδιο της Αριστεράς. Όπως μας είπε κυβερνητική πηγή, «πέρα από τις δικές του ευαισθησίες, ο Τσίπρας λαμβάνει υπόψη τις ευαισθησίες και τα όρια αντοχής των βουλευτών του». Έχει, άλλωστε, επανειλημμένως υπογραμμίσει στους Ευρωπαίους συνομιλητές του τη δυσκολία αυτή. Αυτός είναι ο λόγος που έκανε παρέμβαση στους ομολόγους του πριν τη σύνοδο κορυφής στη Ρώμη. Για τον ίδιο λόγο συναντήθηκε με τον επικεφαλής του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας (ILO) Ράιντερ.

Λόγω της απροθυμίας του Βερολίνου να συναινέσει πριν τις γερμανικές εκλογές του ερχόμενου Σεπτεμβρίου στην ανακοίνωση των μεσοπρόθεσμων μέτρων για την ελάφρυνση του χρέους, δεν υπήρχαν περιθώρια για συμφωνία-πακέτο. Αυτή η στάση των Μέρκελ και Σόιμπλε, άλλωστε, έχει εδώ και καιρό προκαλέσει εμπλοκή αναφορικά με τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα.

Μετά από αλλεπάλληλες διαβουλεύσεις και παζάρια πάνω από το κεφάλι της Ελλάδας, όλα δείχνουν πως έχει επιτευχθεί ένας κατ’ αρχήν συμβιβασμός. Κατά τις ίδιες πληροφορίες, όσον αφορά το χρέος υπάρχει σύγκλιση στο να υπάρχει πλαφόν στο ύψος των ποσών που θα πηγαίνουν για την ετήσια εξυπηρέτηση. Το πλαφόν, μάλιστα, θα είναι αισθητά κατώτερο από το 15% του ΑΕΠ που είχε αρχικά απαιτήσει το ευρωιερατείο. Ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας ήδη επεξεργάζεται το πακέτο των μεσοπρόθεσμων μέτρων, ώστε να είναι έτοιμο το σχέδιο για να συζητηθεί σε πολιτικό επίπεδο.

Σύμφωνα με κοινοτική πηγή, πρώτα το ελληνικό Κοινοβούλιο θα ψηφίσει τα μέτρα και μετά το Eurogroup θα εκφράσει τη δέσμευσή του να προχωρήσει το 2018 στην εφαρμογή των μεσοπρόθεσμων μέτρων για την ελάφρυνση του χρέους. Η ίδια πηγή θεωρεί κρίσιμες τις συνομιλίες που θα πραγματοποιηθούν στο περιθώριο της εαρινής συνόδου του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον (21-23 Απριλίου). Αν και το Ταμείο δεν έχει ακόμα αναλάβει δέσμευση για τη συμμετοχή του στο ελληνικό πρόγραμμα με χρηματοδότηση, εκτιμάται πως αυτό θα γίνει.

Ο Τσίπρας και το επιτελείο του μπορεί να δυσφορούσαν με τις πραγματικά υπερβολικές απαιτήσεις των δανειστών και ταυτοχρόνως με τη μη ανακοίνωση από τώρα των μεσοπρόθεσμων μέτρων, αλλά κυρίαρχο κριτήριό τους είναι η παραμονή στην εξουσία. Γι’ αυτό και μετά από διαπραγματεύσεις ουσιαστικά έκαναν όλες τις υποχωρήσεις που απαιτούνταν για να κλείσει η 2η αξιολόγηση. Δεν θα υποχωρούσαν μόνο εάν έκριναν ότι τα νομοσχέδια θα σκοντάψουν στη Βουλή.

Στην Κουμουνδούρου υπάρχουν φωνές που εδώ και καιρό υποστηρίζουν ότι θα έπρεπε να έχει επιλεγεί ο δρόμος της αποχώρησης από την εξουσία δια της προκήρυξης εκλογών. Το επιχείρημά τους δεν έχει να κάνει μόνο με τη διαφύλαξη της ιδεολογικής-πολιτικής καθαρότητας. Θεωρούν ότι με τον τρόπο αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ θα συγκρατούσε ένα σχετικά υψηλό ποσοστό και θα εδραιωνόταν ως ο άλλος πόλος του πολιτικού συστήματος. Αντιθέτως, η επιλογή της παραμονής στην εξουσία όσο το δυνατόν περισσότερο οδηγεί σε συνεχή συρρίκνωση την εκλογική επιρροή του.

Προς το παρόν, η συρρίκνωση δεν έχει προσλάβει διαστάσεις κατάρρευσης. Αυτό δεν οφείλεται στην πολιτικοεκλογική αντοχή του κυβερνώντος κόμματος. Οφείλεται κυρίως στην ανυπαρξία εναλλακτικής λύσης για τους κεντροαριστερούς ψηφοφόρους που λόγω Μνημονίου κατέφυγαν στον ΣΥΡΙΖΑ ως εκλογικοί πρόσφυγες. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει αξιόπιστο κόμμα για να υποδεχθεί όσους από αυτούς δυσφορούν με την πολιτική της κυβέρνησης.

Η ανυπαρξία διαπραγματευτικής ισχύος έναντι των δανειστών και ταυτοχρόνως η απόρριψη της φυγής με στήσιμο κάλπης στερούν από τους κυβερνώντες εναλλακτική λύση. Με άλλα λόγια, ο συνδυασμός αυτός καθιστά τις αλλεπάλληλες υποχωρήσεις μονόδρομο. Το κρίσιμο ερώτημα είναι γιατί και στην 1η και στη 2η αξιολόγηση άφησαν τον χρόνο να κυλήσει, όταν τα διαπραγματευτικά κέρδη είναι σαφώς μικρότερα από τις αρνητικές επιπτώσεις που η καθυστέρηση είχε στην οικονομία.

Το πάθημα των διαπραγματεύσεων στο πρώτο μισό του 2015 θα έπρεπε να τους είχε γίνει μάθημα. Συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Η νίκη στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015, μετά τη στροφή των 180 μοιρών και την υπογραφή του 3ου Μνημονίου, δημιούργησε στον Τσίπρα την πεποίθηση πως η τακτική της μακρόσυρτης διαπραγμάτευσης, που συνδυάζεται με τη ρητορική της αντίστασης στις απαιτήσεις των δανειστών, αποδίδει πολιτικά.

Θεωρεί πως δημιουργεί στους ψηφοφόρους την εντύπωση ότι τουλάχιστον αυτή η κυβέρνηση αγωνίζεται για το καλύτερο στις δύσκολες μνημονιακές συνθήκες. Με άλλα λόγια, θεωρεί ότι η τακτική αυτή αφενός μειώνει τη λαϊκή δυσφορία και τις εκλογικές απώλειες, αφετέρου θα επιτρέψει την επανασυσπείρωση των ψηφοφόρων εάν η οικονομία εισέλθει σε τροχιά ανάκαμψης.

Το κλίμα το φθινόπωρο του 2015, όμως, ήταν ποιοτικά διαφορετικό από το σημερινό. Οι ψηφοφόροι αναγνώριζαν στην κυβέρνηση μία ειλικρινή πρόθεση να ακολουθήσει ένα διαφορετικό δρόμο από τον μνημονιακό. Κυρίως, όμως, δεν είχε αρχίσει να τους έρχεται ο λογαριασμός του 3ου Μνημονίου. Στην πραγματικότητα, η τακτική του Τσίπρα έχει πολύ μεγαλύτερο κόστος από όσο όφελος όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για το κόμμα του.

Δεν ισχύει το ίδιο, όμως, για τις εσωτερικές ισορροπίες του ΣΥΡΙΖΑ. Η τακτική του αυτή μπορεί να συγκινεί ολοένα και λιγότερους ψηφοφόρους, αλλά παραμένει αρκούντως αποτελεσματική όσον αφορά τη συνοχή της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Η πτώση του εκλογικού ποσοστού αναμφίβολα επηρεάζει τους βουλευτές της συμπολίτευσης, αλλά δεν είναι από μόνη της ικανή να αποσταθεροποιήσει την κυβέρνηση. Οι 153 έχουν μέχρι τώρα υπερψηφίσει επώδυνα μέτρα, όπως π.χ. τις αλλαγές στο Ασφαλιστικό, και όλα δείχνουν πως θα υπερψηφίσουν και ό,τι χρειασθεί για να κλείσει η 2η αξιολόγηση. Η βολή που έριξε ο Ζουράρις τελικώς μάλλον θα αποδειχθεί άσφαιρη, αλλά η περίπτωσή του είναι ξεχωριστή και σε κάποιο βαθμό απρόβλεπτη.

Εάν πριν 3-4 χρόνια έλεγε κάποιος στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ ότι θα ψήφιζαν τέτοια μέτρα θα τον θεωρούσαν παράφρονα. Αναμφίβολα, αποφασιστικό ρόλο για την τωρινή στάση τους παίζουν αφενός τα προνόμια του αξιώματος, αφετέρου το “σύνδρομο της αγέλης”. Η βουλευτική ιδιότητα σήμερα, ειδικά για τους συριζαίους, που κατά κανόνα δεν είναι εύποροι και ούτε έχουν δυνατότητα ενός αντίστοιχου εισοδήματος, έχει αποκτήσει ζωτική σημασία.

Όσον αφορά το “σύνδρομο της αγέλης” έχει μείνει ιστορική και έχει αποδειχθεί η ισχύς της ατάκας του Αβέρωφ: «όποιο πρόβατο φεύγει από το μαντρί το τρώνε οι λύκοι». Δεν είναι, όμως, μόνο τα βουλευτικά προνόμια και το “σύνδρομο της αγέλης” που διατηρούν τη συνοχή της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Οι συμπολιτευόμενοι βουλευτές έχουν πείσει τον εαυτό τους πως τα πράγματα το έφεραν έτσι που πρέπει αυτοί να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Πως μόνο εάν πιούν το πικρό ποτήρι θα μπορέσουν να ξαναστήσουν τη χώρα στα πόδια της.

Η έννοια του “σωτήρα”, άλλωστε, είναι στο πολιτικό γονίδιο της Αριστεράς. Θεωρεί πως είναι ταγμένη από την ιστορία να σώσει τον λαό. Η αίσθηση αυτής της υψηλής αποστολής οδήγησε στο παρελθόν σε εκδηλώσεις θαυμαστής ανιδιοτέλειας, ακόμα και σε προσωπικές θυσίες. Ταυτοχρόνως, όμως, τροφοδότησε και ένα είδος αλαζονείας. «Εμείς γνωρίζουμε την αλήθεια, εμείς ξέρουμε το συμφέρον του λαού, εμείς θα τον σώσουμε».

Η αίσθηση ότι είναι “οι εκλεκτοί της ιστορίας” τους ωθεί και στο “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”. Στον ΣΥΡΙΖΑ ομολογούν ότι είχαν υποτιμήσει τις δυσκολίες, ότι άλλα επαγγέλονταν πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 και άλλα κάνουν. Επικαλούνται τη διαπραγμάτευση του 2015 για να αποδείξουν τις αριστερές προθέσεις τους. Και βεβαίως οχυρώνονται πίσω από το γεγονός ότι τους πολεμάει το πολυπλόκαμο κατεστημένο σύστημα εξουσίας.

Πιστεύουν ότι η “για πρώτη φορά Αριστερά” πρέπει να επιβιώσει για να καταπολεμήσει τη διαπλοκή και ευρύτερα για να επιτελέσει τον ιστορικό ρόλο της. Κατ’ επέκτασιν, αντιμετωπίζουν τις επίμαχες κοινοβουλευτικές ψηφοφορίες σαν ένα είδος προσωπικής δοκιμασίας. Νοιώθουν πως εάν υποκύψουν στην αριστερή προσωπική ευαισθησία τους και καταψηφίσουν το νομοσχέδιο ουσιαστικά θα παίξουν το παιχνίδι των αντιπάλων τους, οι οποίοι επιδιώκουν την ανατροπή της κυβέρνησης. Μέσα από αυτό τον πολιτικο-ψυχολογικό μηχανισμό συμβιβάζουν οι βουλευτές το προσωπικό μικροσυμφέρον με την ανάγκη τους να νοιώθουν ότι επιτελούν υψηλή πολιτική αποστολή.

Λόγω ιδεολογίας, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ θα καταστούν ευάλωτοι μόνο εάν βρεθούν απέναντι σε μία μείζονος σημασίας κοινωνική αναταραχή. Όταν απέναντί τους βρεθούν μαζικά και δικοί τους αγανακτισμένοι ψηφοφόροι, το ιδεολογικό σχήμα που σήμερα τους κρατάει σε ισορροπία θα καταρρεύσει.

Μπορεί η ΝΔ να ζητάει και να προβλέπει ότι θα στηθούν κάλπες, μπορεί ο Μητσοτάκης και η Γεννηματά να συμφώνησαν πως η κυβέρνηση Τσίπρα πρέπει να φύγει το συντομότερο δυνατόν, αλλά εάν η κυβέρνηση κλείσει τη 2η αξιολόγηση θα αγοράσει πολιτικό χρόνο. Δεν μπορεί να υπολογισθεί πόσο χρόνο, αλλά προς το παρόν δεν φαίνονται στον ορίζοντα απροσπέλαστα εμπόδια.

Πηγή "Σταύρος Λυγερός"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Αυξημένη η διεθνής τρομοκρατική απειλή

Οι πολύνεκρες επιθέσεις την Κυριακή σε χριστιανικούς ναούς της Αιγύπτου (σε συνέχεια των αλλεπάλληλων περιστατικών σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες) αποτελούν μικρό μόνο δείγμα της αυξημένης απειλής της διεθνούς τρομοκρατίας, για την οποία και η χώρα μας οφείλει να βρίσκεται σε διαρκή ετοιμότητα.

Από τον Αλέξανδρο Τάρκα

Αν και η Ελλάδα παραμένει νησίδα ασφάλειας και σταθερότητας και, κατά μία εκδοχή, οι ισλαμιστές δεν έχουν συμφέρον να την πλήξουν, επειδή αποτελεί χώρα εισόδου και «τράνζιτ» μεταξύ δυτικής Ευρώπης και Μέσης Ανατολής, κανένα σοβαρό κράτος δεν είναι δυνατόν να επιτρέπει στον εαυτό του παρόμοιους εφησυχασμούς.

Δεν μπορούν να αποκλειστούν η αλλαγή προτεραιοτήτων των τρομοκρατών, το ενδεχόμενο προβοκάτσιας, η πιθανότητα εσωτερικών συγκρούσεών τους στο έδαφός μας και η εδώ εκδήλωση ενεργειών κατά δυτικών στόχων. Ούτε φυσικά ισχύει το δόγμα της δεκαετίας του ʼ80 (αν ίσχυε και τότε), ότι η Ελλάδα δεν κινδυνεύει πολύ λόγω των παραδοσιακών σχέσεών της με τον αραβικό κόσμο, που τη διαφοροποιούν από άλλα μέλη του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε.

Αντίθετα, στο πλαίσιο της διεθνούς τρομοκρατικής απειλής, από την οποία δεν εξαιρείται καμία χώρα, η Αθήνα έχει άμεσο συμφέρον αξιοποίησης των πολιτικών και μέσων προστασίας που παρέχουν η Ατλαντική Συμμαχία και η Ευρώπη. Καλά πληροφορημένες πηγές επισημαίνουν ότι έπειτα από πολυετείς καθυστερήσεις η Ευρώπη ασχολείται, επιτέλους, σοβαρά ιδρύοντας αντιτρομοκρατικά κέντρα αφενός στην Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Εξωτερικής Δράσης (το άτυπο «υπουργείο Εξωτερικών» της Ε.Ε.) και αφετέρου στη Europol.

Το θετικό στοιχείο είναι ότι η Europol αποφάσισε να καλύψει όλο το εύρος της απειλής, ιδρύοντας υποτομείς στρατηγικής, επιχειρήσεων και συνεργασίας των μελών. Οπως συνήθως συμβαίνει, η Ε.Ε. δεν κινείται εξίσου γρήγορα, αλλά τουλάχιστον το δικό της κέντρο αποτελεί το πρώτο θεσμικό βήμα μετά 13 ολόκληρα χρόνια, όταν ιδρύθηκε θέση συντονιστή Αντιτρομοκρατικής Δράσης ως απάντηση στις πολύνεκρες επιθέσεις του Μαρτίου του 2004 στη Μαδρίτη. Παράλληλα η Ε.Ε. είναι πιθανότατο τους επόμενους μήνες να χρειαστεί να προχωρήσει σε νέες πρωτοβουλίες λόγω της διαφοροποίησης της συνεργασίας της με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αν και η διοίκηση Τραμπ έχει επιβεβαιώσει κατηγορηματικά τη στενή συνεργασία μεταξύ των δύο πλευρών του Ατλαντικού, το Κογκρέσο επανεξετάζει την κατανομή κονδυλίων για τα αντιτρομοκρατικά προγράμματα.

Η πιθανότερη εξέλιξη είναι ότι από το 2018 οι ΗΠΑ θα χρησιμοποιήσουν μεγαλύτερο μέρος του προϋπολογισμού για εσωτερικές ανάγκες ασφάλειας και θα περιορίσουν τη χρηματοδότηση προγραμμάτων συνεργασίας στο εξωτερικό, οπότε η Ε.Ε. θα πρέπει να καταβάλει η ίδια περισσότερους ευρωπαϊκούς πόρους κατά της τρομοκρατίας. Πρόκειται για σχέδιο που έχει ομοιότητες με την απαίτηση των ΗΠΑ για αμυντικές δαπάνες 2% του ΑΕΠ των ευρωπαϊκών μελών του ΝΑΤΟ, αλλά το χρονοδιάγραμμα θα είναι πιο ασφυκτικό.

Κατά την αμερικανική πλευρά, επείγει ταυτόχρονα η επίτευξη προόδου στην καταγραφή ή και πρόβλεψη, με τη χρήση νέων τεχνολογικών μεθόδων, των κινήσεων υπόπτων (ιδίως ισλαμιστών με ευρωπαϊκή -διπλή- υπηκοότητα που επιστρέφουν από τη Συρία και γενικότερα τη Μέση Ανατολή) ως συνέχεια και σχετικών συνομιλιών του επιτρόπου Δημ. Αβραμόπουλου στις ΗΠΑ.

Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, κύριο σημείο προβληματισμού, με άμεσο ελληνικό ενδιαφέρον λόγω και της τουριστικής βιομηχανίας, παραμένει η ασφάλεια της Πολιτικής Αεροπορίας (με παράδειγμα τον συνωστισμό στον αερολιμένα «Ελ. Βενιζέλος» με τις νέες διαδικασίες που υιοθετήθηκαν προ ημερών, αλλά εν μέρει ανεστάλησαν για λίγους μήνες).

Οι ξένοι ειδικοί μιλούν, έστω καθ’ υπερβολήν, για τα «έξυπνα κινητά που είναι οι βόμβες μολότοφ της εποχής μας», υπογραμμίζοντας τη συνεχιζόμενη χρήση των μεταναστευτικών οδών από τρομοκράτες, καθώς και τα στοιχεία επαφών μεταξύ τρομοκρατών και οργανωμένου εγκλήματος για στρατολόγηση νέων μελών και χρηματοδότηση.

* Εκδότης του περιοδικού «Αμυνα & Διπλωματία» και σύμβουλος ξένων εταιριών μελέτης επιχειρηματικού ρίσκου για τη ΝΑ Ευρώπη
Πηγή "Δημοκρατία"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νέα πρόκληση Ερντογάν: "Δεν μπορώ να ζήσω αιχμάλωτος σε εδάφη γκιαούρηδων"

Την επιθετική ρητορική τόσο προς την Ελλάδα, όσο και γενικότερα προς την Ευρώπη, οξύνει ο τούρκος πρόεδρος, Recep Tayyip Erdogan, όσο πλησιάζει η μέρα του δημοψηφίσματος, κάνοντας λόγο για «γκιαούρηδες», αναφερόμενος στην Ελλάδα.

Ειδικότερα, όπως μεταδίδει η ανταποκρίτρια του ΑΝΤ1 στην Τουρκία, ο τούρκος πρόεδρος, διηγήθηκε πάλι τα περιστατικά που σημάδεψαν το βράδυ του πραξικοπήματος σε κοινή εκπομπή τριών καναλιών (ATV, A Haber, A News) και εξήγησε τι απάντησε στον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου που του πρότεινε να τον πάει στα ελληνικά νησιά που ήταν δίπλα για να τον σώσει.

«Σερκάν του είπα, εγώ θέλω να πεθάνω στα χώματα της πατρίδας μου, δεν θα πάω σε εδάφη γκιαούρηδων για να ζήσω εκεί μια ζωή ως αιχμάλωτος», είπε ο Erdogan.

Σημειώνεται πως οι κάλπες για τους Τούρκους του εξωτερικού έχουν ήδη κλείσει και οι ψήφοι τους θα καταμετρηθούν μαζί με των Τούρκων που ζουν στην επικράτεια της Τουρκίας την ερχόμενη Κυριακή. Η επέκταση των εξουσιών του Προέδρου της Τουρκίας, είναι το διακύβευμα του δημοψηφίσματος.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου