Τουρκία: Κίνδυνος για την παγκόσμια ασφάλεια

Του Κωνσταντίνου Γρίβα

Μετά την κατάρριψη του ρωσικού βομβαρδιστικού αεροσκάφους Sukhoi Su-24 από τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη, η Ιστορία άλλαξε ξανά σελίδα, και ο κόσμος βρέθηκε (και συνεχίζει να βρίσκεται) ενώπιον του ενδεχομένου ενός νέου ψυχροπολεμικού ανταγωνισμού, ο οποίος εμπεριέχει τον κίνδυνο ολίσθησης στον πυρηνικό πόλεμο. Μάλιστα, ο κίνδυνος αυτός είναι πολύ μεγαλύτερος από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, για μια σειρά από λόγους. Πρόσφατα, ο Πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν, έκανε μια δήλωση που προκάλεσε ρίγη ανησυχίας στον πλανήτη....

Συγκεκριμένα, μετά την επίθεση με πυραύλους cruise εναντίον στόχων του ISIS στη Συρία από ρωσικό υποβρύχιο, δήλωσε ότι οι πύραυλοι αυτοί θα μπορούσαν να είναι εξοπλισμένοι με πυρη­νικές κεφαλές – κάτι που ευχήθηκε να μη χρειαστεί να συμβεί. Αμέσως μετά, ο γνωστός και μη εξαιρετέος εσμός των «ειδικών» στην Ελλάδα, που συναγωνίζεται για το ποιος θα κάνει την πιο... αντι-ρωσική δήλωση, έσπευσε να εκφράσει τη βδελυγμία του για τις «αμετροεπείς» αυτές δηλώσεις, αλλά και να ειρωνευτεί τον Ρώσο πρόεδρο. Με την... τεράστια πείρα τους σε θέματα πολεμικών συγκρούσεων, όλοι αυτοί οι «ειδικοί» ξεκίνησαν να επιχειρηματολογούν για το πώς τα πυρηνικά όπλα είναι παντελώς άχρηστα εναντίον αντάρτικων στρατών, όπως είναι το ISIS. Άρα, ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Πρόεδρος Πούτιν ουσιαστικά δεν ξέρει τι του γίνεται.

Οι ρηχές αυτές αναγνώσεις αγνοούν βασικά στοιχεία της πυρηνικής στρατηγικής, ένα εκ των οποίων είναι ότι, στον πυρηνικό ανταγωνισμό, οι απειλές σπάνια εκφράζονται άμεσα. Ο πυρηνικός πόλεμος είναι μια τόσο επικίνδυνη και αδιανόητη πραγματικότητα, που οποιαδήποτε απειλή χρήσης πυρηνικών όπλων πολύ δύσκολα μπορεί να λεχθεί καταπρόσωπα, γιατί μπορεί να προκαλέσει αντιδράσεις τέτοιας έντασης και μεγέθους, που εν τέλει να οδηγήσουν στην αντιπαράθεση, αντί να την αποτρέψουν. Πολύ απλά, για τόσο επικίνδυνα και απευκταία πράγματα, όπως είναι ο πυρηνικός πόλεμος, οι μεγάλες δυνάμεις συνήθως επικοινωνούν με μισόλογα, υπονούμενα και έμμεσες νύξεις. Άρα, εν προκειμένω, ο Πρόεδρος Πούτιν μάλλον απευθυνόταν στη Δύση και όχι στο ISIS. Αν θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε μια λαϊκή έκφραση: «Τα λέει στη νύφη για να τα ακούσει η πεθερά».

Η προειδοποίηση αυτή του Ρώσου Προέδρου θα πρέπει να συνδυαστεί με την παράλληλη δήλωση του πρωθυπουργού της χώρας, Ντμίτρι Μεντβέντεφ, ο οποίος είπε ξεκάθαρα ότι η κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους αποτελούσε αιτία κήρυξης πολέμου (casus belli) και ότι η Ρωσία έφθασε πολύ κοντά στον πόλεμο με την Τουρκία, αφήνοντας να εννοηθεί ότι στο μέλλον μπορεί η κατάσταση να εξελιχθεί πολύ διαφορετικά, αν προκύψουν εκ νέου παρόμοιες προκλήσεις. Με άλλα λόγια, οι δύο Ρώσοι ηγέτες ουσιαστικά είπαν στη Δύση «Προσέξτε, η Τουρκία προσπαθεί να συμπαρασύρει το ΝΑΤΟ σε πόλεμο ενάντια στη Ρωσία και, αν ο πόλεμος αυτός ξεσπάσει, ενδέχεται να είναι πυρηνικός».

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι το μεταψυχροπολεμικό πυρηνικό δόγμα της Μόσχας, σε αντίθεση με αυτό που ίσχυε στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, προβλέπει χρήση πυρηνικών όπλων, ακόμη και αν δεν έχει προκύψει προηγούμενη επίθεση με πυρηνικά εναντίον ρωσικών στόχων. Δηλαδή, δεν είναι πλέον δόγμα «μη πρώτης χρήσης» (‘no first use policy’). Αντιθέτως, προβλέπει χρήση πυρηνικών όπλων, αν θιχτούν ζωτικά ρωσικά συμφέροντα, ακόμη και αν η Ρωσία δεν έχει δεχθεί επίθεση με πυρηνικά. Αυτή ήταν μια προσπάθεια της μεταψυχροπολεμικής, αδύναμης, Ρωσίας να κλείσει τα κενά που είχαν προκύψει στην στρατηγική αποτροπής της από τη μείωση της συμβατικής ισχύος, με την πιο «ευέλικτη» χρήση του τεράστιου πυρηνικού της οπλοστασίου.

Από μόνος του, αυτός ο παράγοντας καθιστά πολύ πιο επικίνδυνο έναν σημερινό γεωστρατηγικό ανταγωνισμό στην Ευρώπη από ό,τι στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου. Όμως, εκτίμηση του γράφοντος είναι ότι το ζήτημα αυτό είναι το λιγότερο σημαντικό. Η Ρωσία δεν είναι αυτή που θα θέσει πρώτη ζήτημα απειλής χρήσης πυρηνικής ισχύος. Και αυτό γιατί δεν χρειάζεται πλέον τα πυρηνικά όπλα. Αντιθέτως, οι Δυτικοί είναι αυτοί που, στην περίπτωση που θα εγκλωβιστούν σε μια αντιπαράθεση με τη Ρωσία, θα καταφύγουν πανικόβλητοι στην απειλή της πυρηνικής ισχύος, μιας και η αναλογία συμβατικών δυνάμεων είναι ξεκάθαρα εις βάρος τους. Άρα, θα ήμασταν πιθανότητα άδικοι αν μιλούσαμε για απειλή από πλευράς της Ρωσίας, με την αναφορά στην πιθανότητα χρήσης πυρηνικών όπλων.

Στην πραγματικότητα, οι δίδυμες δηλώσεις του Ρώσου Προέδρου και του Ρώσου Πρωθυπουργού θα πρέπει μάλλον να αναγνωσθούν ως προσπάθεια προειδοποίησης προς τη Δύση για το πού μπορούν να οδηγηθούν τα πράγματα, αν οι χώρες του ΝΑΤΟ σπεύσουν, σαν άβουλα πρόβατα, να στοιχηθούν πίσω από τον Τούρκο τσοπάνο, έτσι ώστε αυτός να προωθήσει τα νεοοθωμανικά-τζιχαντιστικά του σχέδια στη Μέση Ανατολή.

Σε αντίθεση με ό,τι γενικώς πιστεύεται, ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν μια πιο σταθερή γεωστρατηγική πραγματικότητα, σε σχέ­ση με την τωρινή. Σήμερα υπάρχει ένα ανοικτό μέτωπο στην Ου­κρανία, που δεν υπήρχε στο παρελθόν, ενώ επικίνδυνα α­στα­θής είναι και η κατάσταση στις ευάλωτες Δημοκρατίες της Βαλτικής, τις οποίες η Μόσχα θεωρεί επιθετικά προγεφυρώματα της Δύσης, που και αυτά δεν υπήρχαν παλαιότερα. Με άλλα λόγια, έχει δημιουργηθεί μια πιο εύθραυστη γεωπολιτική αρχιτεκτονική, σε σχέση με τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου. Επιπροσθέτως, έχει προκύψει και μεγαλύτερη ανισορροπία συμβατικής στρατιωτικής ισχύος μεταξύ Δύσης και Ανατολής.

Συγκεκριμένα, παρόλο που ο σημερινός Ρωσικός Στρατός είναι πολύ μικρότερος από τον σοβιετικό πρόγονό του, εντούτοις είναι πολύ ισχυρότερος από ό,τι διαθέτουν οι Δυτικοευρωπαίοι, οι οποίοι τις τελευταίες δεκαετίες, έχουν ουσιαστικά εξαλείψει τις στρατιωτικές τους δυνατότητες. Στην πραγματικότητα, οι Ευρωπαϊκοί Στρατοί είναι πλέον ικανοί μόνο για «αστυνομικά» καθήκοντα σε χώρες όπως το Μάλι – και αυτό χωρίς να είναι σίγουρο...

Ταυτοχρόνως, και οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ουσιαστικά αποσυρθεί από την Ευρώπη, διατηρώντας σε αυτή μόνο συμβολικές δυνάμεις.

Άρα, λοιπόν, αν μια αντιπαράθεση Δύσης και Ανατολής στην Ευρώπη έφτανε στο στρατιωτικό επίπεδο, δεν θα άφηνε άλλα περιθώρια στις Δυτικές Δυνάμεις, παρά να καταφύγουν στις αποτρεπτικές ικανότητες του αμερικανικού πυρηνικού οπλοστασίου. Με άλλα λόγια, έχει δημιουργηθεί στη Δυτική Ευρασία μια γεωπολιτική φιάλη νιτρογλυκερίνης, την οποία απειλεί να τινάξει στον αέρα η τουρκική επιθετικότητα και παράνοια.

Ευτυχώς ο Πρόεδρος Πούτιν, μέχρι στιγμής, έχει αντιδράσει πολύ μετριοπαθώς, όπως άλλωστε αρμόζει στη ρωσική σχολή της υψηλής στρατηγικής, η οποία χαρακτηρίζεται από προσεκτι­κές κινήσεις που έχουν μελετηθεί εξονυχιστικά πριν ληφθούν.

Όμως, αν η ένταση συνεχιστεί και η Τουρκία προχωρήσει σε περαιτέρω προκλήσεις, ουσιαστικά η βίαιη αντίδραση από πλευράς της Ρωσίας είναι περίπου μονόδρομος. Όσο προσεκτικός και αν είναι ο Πρόεδρος Πούτιν δεν μπορεί να μην α-παντάει επί μακρόν σε προκλητικές τουρκικές ενέργειες. Σε αντίθεση περίπτωση θα θιγόταν το status της Ρωσίας ως δύναμης πρώτης γραμμής, κάτι που θα είχε πολύ μεγάλες συνέπειες για τη ρωσική γεωστρατηγική σε βάθος χρόνου, ενώ και ο ίδιος ο Ρώσος Πρόεδρος θα είχε σημαντικές απώλειες όσον αφορά την αποδοχή του από τη ρωσική Κοινή Γνώμη.

Με απλά λόγια, η ρωσική αρκούδα δεν μπορεί να δεχθεί να της περάσει η Τουρκία χαλκά στη μύτη και να τη σέρνει επιδεικτικά. Παρόμοιο ενδεχόμενο είναι, απλά, μη αποδεκτό από τη Μόσχα, όποιοι και αν είναι οι κίνδυνοι που μπορεί να προκύψουν στο διεθνές σύστημα.

Κοντολογίς, η κατάσταση είναι εξαιρετικά επικίνδυνη. Και αυτό, δυστυχώς, δεν φαίνεται να έχει γίνει επαρκώς κατανοητό από τους Ευρωπαίους, που επιμένουν να ζουν στη μακαριότητα του «Τέλους της Ιστορίας» και να πιστεύουν (ακόμη και σήμερα) ότι ο Ψυχρός Πόλεμος είναι κάτι που ανήκει στο παρελθόν, ότι ο κίνδυνος πυρηνικού πολέμου στην Ευρώπη έχει τελειώσει μαζί με τη Σοβιετική Ένωση και ότι η Ρωσία ως –υποτιθέμενη– νικημένη του Ψυχρού Πολέμου οφείλει να συνεχίσει να φέρεται σαν τέτοια. Για την ακρίβεια, όχι μόνο οφείλει, αλλά θα το κάνει κιόλας...

Με άλλα λόγια, ο μόνιμα υποτιμημένος παράγοντας στην Ιστορία, δηλαδή ο συνδυασμός ανθρώπινης βλακείας, παράνοιας και προκατάληψης, απειλεί να πάρει ξανά τα πράγματα στα χέρια του σήμερα. Το ερώτημα είναι αν εμείς, η Ελλάδα, μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Η απάντηση είναι «ναι, μπορούμε». Αρκεί να θελήσουμε να λειτουργήσουμε ως αυτόνομος και αυτόφωτος γεωπολιτικός παράγοντας, και όχι ως απόφυση της Δύσης. Και πιθανώς να έχουμε ξεκινήσει να το κάνουμε. Αυτό, όμως, είναι μια άλλη κουβέντα.

Πηγή Hellenic Nexus


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Το «ξεδόντιασμα» του Σουλτάνου από την Μόσχα

Αντιμέτωπη με νέα δεδομένα τα οποία πλήττουν το κυρός της και την προσπάθεια για ανάδειξή της σε περιφερειακή δύναμη, αλλά υπονομεύουν συγχρόνως και την στρατηγική της στην Μέση Ανατολή, είναι η τουρκική ηγεσία και ένα ακόμη δείγμα της νέας αυτής κατάστασης είναι η καταγγελία για παραβίαση του τουρκικού εναέριου χώρου από ρωσικό μαχητικό το Σάββατο.

Η Τουρκία κατήγγειλε την παραβίαση του εναερίου χώρου της από ένα ρωσικό βομβαρδιστικοί Su-34, κάτι που απέρριψε ως «προπαγάνδα» το ρωσικό υπουργείο άμυνας, ενώ κλήθηκε για εξηγήσεις στο τουρκικό ΥΠΕΞ ο Ρώσος πρεσβευτής στη Άγκυρα.

Η Τουρκία αναζήτησε στήριξη στο ΝΑΤΟ και στις ΗΠΑ, την οποία και φυσικά βρήκε σε ρητορικό επίπεδο, καθώς τόσο η Συμμαχία όσο και το αμερικανικό Πεντάγωνο ζήτησαν από την Μόσχα να σεβασθεί τον εναέριο χώρο της Συμμαχίας και της Τουρκίας.

Ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν σε μια ακόμη προσπάθεια του να σώσει τα προσχήματα για την Τουρκία, κατήγγειλε φυσικά την παραβίαση και προειδοποίησε για… σοβαρές συνέπειες την Μόσχα, ικετεύοντας συγχρόνως για μια συνάντηση με τον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν.

Όμως για την Τουρκία έχουν αλλάξει πολλά από εκείνο το πρωινό στις 24 Νοεμβρίου όταν δόθηκε η εντολή στον τούρκο πιλότο να καταρρίψει το ρωσικό Su-24 στα τουρκοσυριακά σύνορα.

Οι απειλές και οι προειδοποιήσεις του κ. Ερντογάν απλώς αναδεικνύουν την αδυναμία της Τουρκίας να αντιδράσει πλέον, καθώς μετά το επεισόδιο του Νοεμβρίου η Ρωσία εγκατέστησε στην αεροπορική βάση Hmeymin στην Συρία μονάδες S-400, καθιστώντας ουσιαστικά σε Ζώνη Απαγόρευσης Πτήσεων για την Τουρκία όλο τον εναέριο χώρο της Συρίας. Η Μόσχα μάλιστα από την πρώτη στιγμή είχε ανακοινώσει ότι έχει δοθεί εντολή στις δυνάμεις της στην Συρία για άμεση εξουδετέρωση κάθε ενδεχομένης απειλής εναντίον των ρωσικών μαχητικών.

Το πλήγμα αυτό είναι καθοριστικό για την Τουρκία η οποία επεδίωκε στην κρίσιμη καμπή που εισέρχεται η συριακή κρίση, να έχει λόγο επί του εδάφους με την αύξηση της αεροπορικής κυρίως παρουσίας της στην περιοχή.

Τώρα όχι μόνο είναι αποκλεισμένη ντε φάκτο από οποιαδήποτε στρατιωτική δράση στην Συρία, η οποία δεν θα έχει την έγκριση και της Ρωσίας, άλλα θα υφίσταται και ταπεινωτικές για την ίδια παραβιάσεις του εναέριου χώρου της από ρωσικά μαχητικά.

Γιατί η κατάρριψη ενός αεροσκάφους είχε μεν σοβαρότατες συνέπειες τις οποίες τώρα και η ίδια αντιμετωπίζει, αλλά η κατάρριψη δεύτερου αεροσκάφους θα έχει απρόβλεπτες συνέπειες για την Τουρκία αλλά και για τον γενικότερο σχεδιασμό της Δύσης στην Μέση Ανατολή και στην Μαύρη Θάλασσα.

Ο Ερντογάν βρίσκεται σε ιδιαίτερα δυσχερή θέση καθώς βλέπει το διεθνές προφίλ του να κλονίζεται από την περιφρονητική άρνηση του Πούτιν να έχει την οποιαδήποτε επαφή μαζί του.

Ρώσοι αξιωματούχοι μάλιστα, όπως ο αντιπρόεδρος της επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Δουμάς Λεονίντ Καλάσνικοφ δήλωσε στο Νόβοστι ότι ο Ερντογάν στήνει τέτοια περιστατικά για να βρει την ευκαιρία να μιλήσει με τον Πούτιν. Ενώ ο αντιπρόεδρος της επιτροπής Άμυνας της Δούμας Φραντς Κλιντσεβιτς δήλωσε ότι οι ισχυρισμοί της Τουρκίας για παραβίαση του εναέριου χώρου της γίνονται για να νομιμοποιηθεί εκ των ύστερων η κατάρριψη του ρωσικού Su-24.

Πάντως και το τελευταίο αυτό περιστατικό, αναδεικνύει το μεγάλο χάσμα που υπάρχει πια στις σχέσεις Άγκυρας - Μόσχας, χάσμα το οποίο διευρύνεται διαρκώς και λόγω των συγκρουόμενων στρατηγικών συμφερόντων των δυο χωρών στην Μέση Ανατολή άλλα και στην Μαύρη Θάλασσα.

Πηγή Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Με την πλάτη στον τοίχο η Τουρκία

Mετά τη νέα, δήθεν, παραβίαση του εναέριου χώρου της, 

αμηχανία και νευρικότητα κυριαρχούν στο παλάτι του Ερντογάν

Γιατί τα χέρια της Τουρκίας είναι δεμένα μετά 

την εικαζόμενη παρaβίαση του εναέριου χώρου της από τη Ρωσία

Ανάλυση: Sputnik News, Business Insider
Απόδοση: "Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!"

Μετά τον τελευταίο (και ατεκμηρίωτο) ισχυρισμό της Άγκυρας ότι ένα ρωσικό βομβαρδιστικό αεροπλάνο Su-34 πέρασε στον τουρκικό εναέριο χώρο προχθές, Παρασκευή, ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν προειδοποίησε ότι η Μόσχα “θα πρέπει να υποστεί τις συνέπειες” αν παρόμοια περιστατικά λάβουν χώρα ξανά, αλλά η ικανότητά του να αντιδρά σε καταστάσεις αποδεικνείεται για άλλη μια φορά ανεπαρκής, για λόγους που θα αναλύσουμε παρακάτω.

Το Σάββατο, το ρωσικό υπουργείο Άμυνας, μέσω εκπροσώπου του, εξέδωσε δήλωση αναφέροντας ότι η υποτιθέμενη παραβίαση του εναέριου χώρου της Τουρκίας την Παρασκευή απλά δεν συνέβη. Το υπουργείο χαρακτήρισε τους τουρκικούς ισχυρισμούς ως “ανυπόστατη και αστήρικτη προπαγάνδα” και προέβη σε λεπτομερή παράθεση των λόγων για τους οποίους οι ισχυρισμοί της Άγκυρας είναι αβάσιμοι.

Ο εκπρόσωπος Τύπου του ρωσικού υπουργείου Άμυνας, πτέραρχος Ιγκόρ Κονασένκοφ, τόνισε ότι κανένα ρωσικό αεροσκάφος δεν παραβίασε τον τουρκικό εναέριο χώρο, προσθέτοντας ότι ούτε η ρωσική υπηρεσία αεράμυνας στη Συρία, ούτε τα συριακά ραντάρ δεν εντόπισαν παραβιάσεις των τουρκικών συνόρων από κάποιο ρωσικό Su-34, όπως ισχυρίστηκε η Άγκυρα το πρωί του Σαββάτου.

“Δεν είναι δυνατόν να υπήρξαν παραβιάσεις του τουρκικού εναέριου χώρου από αεροσκάφη της ρωσικής πολεμικής αεροπορίας στη Συρία. Οι δηλώσεις των τουρκικών αρχών για ενδεχόμενη παραβίαση του τουρκικού εναέριου χώρου από ρωσικό Su-34 συνιστούν απροκάλυπτη προπαγάνδα”, τόνισε ο Ρώσος πτέραρχος.

Σύμφωνα με το τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών, το εικαζόμενο περιστατικό, στο οποίο εμπλέκεται ένα ρωσικό βομβαρδιστικό Su-34, έλαβε χώρα την Παρασκευή. Οι Τούρκοι ισχυρίστηκαν ότι το αεροπλάνο είχε προειδοποιηθεί από τουρκικά ραντάρ να αποχωρήσει.

“Κανένα από αυτά τα ραντάρ δεν είναι σε θέση να καθορίζει το είδος και την υπαγωγή ενός αεροσκάφους, εάν ανήκει στη Ρωσία ή στις λεγόμενες “συμμαχικές” δυνάμεις κατά του ISIL υπό αμερικανική ηγεσία”, διευκρίνισε στους δημοσιογράφους ο Κονασένκοφ. Τόνισε επίσης ότι ούτε τα ρωσικά συστήματα αντιαεροπορικής άμυνας στη Συρία, ούτε οι σταθμοί ραντάρ της δεν ανίχνευσαν τυχόν παραβιάσεις των συνόρων Τουρκίας-Συρίας.

Ο Φραντς Κλίντσεβιτς, αντιπρόεδρος της Επιτροπής Άμυνας του Ομοσπονδιακού Συμβουλίου της Άνω Βουλής της Ρωσίας, δήλωσε στο ίδιο πρακτορείο ειδήσεων:

“Θεωρώ τους ισχυρισμούς αυτούς μια μάταιη προσπάθεια του Ερντογάν, μέσω ενός νέου γύρου από ψεύδη, να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα για την κατάρριψη του ρωσικού Su-24”.

Ο Λεονίντ Καλάσνικοφ, αντιπρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Κρατικής Δούμας, υποστηρίζει ότι ο Ερντογάν χρησιμοποιεί τις τελευταίες αυτές κατηγορίες εναντίον της Ρωσίας ως αφορμή για να ανοίξει ένα διάδρομο συνομιλίας με τον Πούτιν:

“Προφανώς, για τον Ερντογάν έκλεισε η πιθανότητα να συναντήσει τον  Πούτιν, γι’ αυτό χρησιμοποιεί κάθε είδους ευκαιρία, με οποιοδήποτε κόστος, για να το πετύχει”, δήλωσε ο Ρώσος κοινοβουλευτικός στο πρακτορείο RIA Novosti.

Το σκεπτικό των δύο αξιωματούχων μοιάζει να έχει τη ίδια λογική βάση:

Από το υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας προήλθε η δήλωση το πρωί του Σαββάτου, σύμφωνα με την οποία είχε κληθεί ο Ρώσος πρέσβης στην Άγκυρα, μετά από το υποτιθέμενο περιστατικό που αφορούσε ένα ρωσικό Su-34. Την ίδια μέρα, ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δήλωσε ότι επιθυμούσε να συνομιλήσει με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν. Είναι, επομένως, προφανές το κίνητρο του Ερντογάν.

“Η Άγκυρα βρίσκεται σήμερα με την πλάτη στον τοίχο και τα χέρια δεμένα λόγω της “de facto ζώνης απαγόρευσης πτήσεων” που δημιούργησε η Ρωσία στη βόρεια Συρία”, σχολίασε ο Τούρκος στρατιωτικός εμπειρογνώμονας Μέτιν Γκουρκάν στο Business Insider. Αναφερόταν στο προηγμένο σύστημα αεράμυνας S-400, το οποίο η Μόσχα έχει αναπτύξει στην αεροπορική βάση Χμέιμιμ, αμέσως μετά από την κατάρριψη του ρωσικού Su-24 τον Νοέμβριο του 2015.

“Συνεπώς, η Τουρκία έχει χάσει την ικανότητά της να αλλάζει τη στρατηγική κατάσταση, τόσο στο έδαφος όσο και στο εναέριο χώρο της Συρίας, ως ανεξάρτητος παράγοντας”.

Στις 24 Νοεμβρίου, ένα τούρκικο  μαχητικό αεροσκάφος F-16  κατέρριψε ένα ρωσικό βομβαρδιστικό, το οποίο βρισκόταν σε αποστολή καταστροφής στόχων που είχαν περιέλθει υπό τον έλεγχο του Ισλαμικού Κράτους στη Λαττάκεια. Η Άγκυρα υποστήριξε ότι το αεροπλάνο έχει παραβιάσει τον εναέριο χώρο της για 17 δευτερόλεπτα και πως δεν ανταποκρίθηκε στις προειδοποιήσεις. Ωστόσο, τόσο αξιωματούχοι των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων όσο και ο πιλότος επιβεβαίωσαν ότι το αεροπλάνο δεν είχε εισέλθει στον τουρκικό εναέριο χώρο και δεν έλαβε καμία προειδοποίηση.

Η "πισώπλατη μαχαιριά" της Άγκυρας, όπως χαρακτήρισε το τραγικό περιστατικό ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν, έβλαψε τις ρωσοτουρκικές σχέσεις, με αποτέλεσμα πολλοί να αμφισβητούν τις πραγματικές προθέσεις της Άγκυρας όσον αφορά την καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους. Επιπλέον, όπως σχολιάζει το Business Insider, “το περιστατικό εκείνο περιέπλεξε μια ήδη συγκεχυμένη κατάσταση στη Συρία, προσθέτοντας περισσότερα "στρώματα" του απρόβλεπτου στο σκηνικό”.

Σαν απάντηση σ’ εκείνη την "πισώπλατη μαχαιριά", η Μόσχα επέβαλε μια σειρά οικονομικών μέτρων εις βάρος της Τουρκίας, τα οποία προφανώς την πόνεσαν πολύ.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

O ρατσισμός και εθνικισμός των Ευρωπαίων "εταίρων"...

Όσοι μεταξύ μας αλληλοκατηγορούμαστε ως εθνικιστές και ρατσιστές και ανεχόμαστε από πάνω και τους «πολιτισμένους» ευρωπαίους να μας κατηγορούν, ενώ στην πραγματικότητα δεν είμαστε καθόλου έτσι, ας ρίξουμε μια ματιά τι σημαίνει σκληρός ρατσισμός και εθνικισμός μεταξύ των «φίλων» μας στην Ευρώπη.

Εξάλλου οι ναζί δεν ήταν μόνο ο Χίτλερ και η κουστωδία του, ήταν πολλοί από τους προγόνους των σημερινών Γερμανών.

Ποιος θα διανοούταν εδώ να ορθώσει φράκτες με σκάφη και να αφήσει τους ανθρώπους να πνίγονται, με την αιτιολογία της μη αλλοίωσης του ευρωπαϊκού πολιτισμού, όπως λένε οι ευρωπαίοι;

Ποιος θα διανοούταν να ψηφίσει νόμο για να αφαιρούνται από τους δύστυχους αυτούς ανθρώπους ό,τι πολύτιμο έχουν πάνω τους;

Ποιος θα διανοούταν να σκεφτεί ότι αυτοί οι δύστυχοι άνθρωποι δεν είναι ζώα αλλά έχουν και βούληση και πρέπει να γίνει σεβαστό το που θέλουν να πάνε;

Αυτά για τους Έλληνες ευρωλάγνους.

Ντροπή που ανήκουμε σε αυτή την Ευρώπη…
Πήγε χαμένος ο πολιτισμός που μεταδώσαμε.

Πέτρος Χασάπης


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Υπό τις ευλογίες Πούτιν νέο κόμμα;

Γράφει ο Παναγιώτης Αποστόλου

Ο πόλεμος στη Συρία και η κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού από την Τουρκία, τείνει να αλλάξει τα γεωπολιτικά δεδομένα της Μέσης Ανατολής, όπου διακυβεύονται ανυπολόγιστης αξίας οικονομικά συμφέροντα.

Αυτά τα δυο δεδομένα, είναι μια άριστη ευκαιρία για τη Ρωσία, ως μεγάλη κυρίαρχη δύναμη, να αλλάξει τις ισορροπίες σ΄ αυτήν την πολύπαθη και ευαίσθητη περιοχή προς το συμφέρον της.

Μεγάλη ανησυχία για την Ελλάδα

Ωστόσο, τη Ρωσία την προβληματίζει και την ανησυχεί η διαμορφούμενη κατάσταση στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα των Μνημονίων που στενάζει για άλλη μια φορά υπό τη Γερμανική μπότα του Εθνικοσοσιαλισμού. Όταν το Γερμανικό κράτος έχει υπό την κυριαρχία τις τηλεπικοινωνίες της Πατρίδος μας (θέλει να εξαγοράσει η Deutsche Telecom και το εναπομείναν 10% του ΟΤΕ που ανήκει ακόμη στο ελληνικό δημόσιο), και ελέγχει τα αεροδρόμια της χώρας, μετά την εκποίηση των 14 αεροδρομίων στη γερμανική Fraport. Με την αγορά αυτή, η Γερμανία αποκτά αεροπορικά αλλά – κυρίως – χερσαία σύνορα με την Ελλάδα!
Τα 14 αυτά πρώην Ελληνικά αεροδρόμια θα χρησιμοποιηθούν αύριο ή μεθαύριο από την Γερμανική κυβέρνηση για την μεταφορά Γερμανικής αστυνομίας ή πολιτοφυλακής, Γερμανικού στρατού, βαρέων όπλων πεζικού, στοιχείων πυροβολικού και ελαφρών αρμάτων μάχης, ΤΟΜΑ κλπ στην Ελλάδα, για την καταστολή των πολύ πιθανών κοινωνικών εκρήξεων και ταραχών στο Εσωτερικό της Χώρας μας, που αναμφίβολα θα επισυμβούν ως αποτέλεσμα της προϊούσας εξαθλίωσης πολυπληθών ομάδων του Ελληνικού λαού, τις οποίες η Ελληνική Αστυνομία δεν θα μπορεί να ελέγξει και να καταστείλει.
Η παρουσία Γερμανών ενόπλων στον Ελλαδικό χώρο θα σημάνει ασφαλώς και το τέλος της οποιασδήποτε φαντασίωσης σχετικής με την ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας, την οποίαν υποθηκεύσαμε “αυτοβούλως” και “αμετακλήτως” με τα 3 Μνημόνια!

Προβληματισμός από τις θέσεις του Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ

Άλλωστε, έγκυρες πληροφορίες μας, μας μεταφέρουν τον επιπρόσθετο προβληματισμό του Πούτιν για τις θέσεις που διατύπωσε πρόσφατα στον τηλεοπτικό σταθμό CNN, ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ, όταν ρωτήθηκε από τον δημοσιογράφο, εάν η Ελλάδα έχει δικαίωμα να καταρρίψει τουρκικά μαχητικά που παραβιάζουν τον εναέριο χώρο της, σύμφωνα και με την κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού από την Τουρκία. Και η απάντηση ήταν εξωφρενική για την αντίληψη κάθε νοήμονος ανθρώπου. Όχι δεν έχει αυτό το δικαίωμα, γιατί δεν είναι κυρίαρχο κράτος.

Όμως, ο Γενς Στόλτενμπεργκ συνέχισε την προκλητικότητά του λέγοντας: “…η Ελλάδα είναι μια χρεοκοπημένη χώρα υπό κηδεμονία και δικαίωμα για κατάρριψη έχει μόνο η Γερμανία. Από τη στιγμή που η Γερμανία δεν ενοχλείται που η Τουρκία παραβιάζει τον εναέριο χώρο της περιουσίας της στην Ελλάδα, δεν υπάρχει κανένα θέμα. Αν οι Γερμανοί ενοχληθούν από τις παραβιάσεις των Τούρκων στο οικόπεδό τους, θα καταρρίψουν τα τουρκικά μαχητικά”.

Να σημειωθεί πως ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ, είναι πρώην Πρωθυπουργός της Νορβηγίας, αλλά προστατευόμενος της Γερμανίδας Καγκελαρίου, Άγκελας Μέρκελ, αφού εκείνη ανέλαβε την πρωτοβουλία για τον διορισμό του σ΄ αυτό το αξίωμα. Μια πρωτοβουλία που στήριξαν οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο και που θεωρώ πλέον πως θα πρέπει να ανησυχούν εντονότατα, από τη στιγμή που τα πλοκάμια της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας απλώνονται παντού και θυμίζουν ημέρες πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Πιέζουν τον Πούτιν να αναλάβει πρωτοβουλίες

Η Ρωσική ελίτ (πολιτική, θρησκευτική, επιχειρηματική) πιέζει τον Πούτιν να αναλάβει πρωτοβουλίες στα Βαλκάνια, αλλά κυρίως στην Ελλάδα, από τη στιγμή που ευνοούν την Ορθόδοξη Ρωσία οι σημερινές συνθήκες στην Ελλάδα. Όταν, ο καταδυναστευμένος ελληνικός λαός επαναστατεί κατά των εφαρμοσμένων πρακτικών των “ευρωπαίων εταίρων μας”, αλλά και από το γεγονός πως συλλήβδην το υπάρχον πολιτικό προσωπικό της Πατρίδος μας είναι απόλυτα απαξιωμένο.

Έτσι, μια δημιουργία ενός νέου πολιτικού σχηματισμού στην Ελλάδα που θα τύγχανε ρωσικής υποστήριξης, φαντάζει πάρα πολύ έντονο αυτή τη στιγμή.

Αναθερμαίνει, μια απόφαση που είχε ληφθεί πριν από δυο χρόνια, όταν και έγιναν αρκετές συναντήσεις μεταξύ Πατριωτών που ανησυχούσαν για τις εξελίξεις στην Ελλάδα, με τον ρωσικό παράγοντα. Επί παραδείγματι, με το Ρωσικό Προξενείο στην Αθήνα.

Στη συνέχεια αυτή η προσπάθεια ατόνησε λόγω του γεγονότος πως ο ΣΥΡΙΖΑ αύξανε καθημερινά τα ποσοστά του και είχε δείξει πως η πολιτική του θα έχει προσανατολισμό και προς την Ρωσία. Ήταν δε, ενισχυτική αυτή η άποψη, γιατί σε προεξέχουσες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονταν άτομα που είχαν φιλορωσικό πρόσημο. Που όμως, μετά την “αποκόλληση” της “αριστερής πλατφόρμας” της ομάδος Λαφαζάνη από τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτή η προοπτική ναυάγησε οριστικά.

Κονσταντίν Μαλοφέεφ

Κλείνοντας, θα ήθελα να σταθώ ιδιαίτερα στις διατυπωμένες θέσεις του Κονσταντίν Μαλοφέεφ σε πρόσφατη συνέντευξή του. Ο δισεκατομμυριούχος, Κονσταντίν Μαλοφέεφ λοιπόν, στον οποίο αποδίδουν ρόλο της ενσωμάτωσης της Κριμαίας στη Ρωσία, μιλάει για το πώς θέλει ο ίδιος να γίνει η Ρωσία. Μια Ρωσία που θα έχει ως δόγμα την “Ορθόδοξη συμμαχία” της Ρωσίας με την Ελλάδα, τη Σερβία και τη Βουλγαρία.

Και στην ερώτηση: “Λένε πως συνδράματε προκειμένου να ανέβουν στην Ελλάδα φιλορωσικές δυνάμεις”, απάντησε:
“Οι επαφές μου με τους ευρωπαίους πολιτικούς έχουν αποκλειστικά κοινωνικό και θρησκευτικό χαρακτήρα. Ας αναφέρουμε ξανά την Ελλάδα. Όλες οι σχέσεις με αυτή αναπτύχθηκαν από τα προσκυνήματά μου στο Άγιο Όρος. Οι Έλληνες Ορθόδοξοι αδελφοί μας και η μοίρα τους, εμένα προσωπικά με απασχολεί το ίδιο, όπως και η μοίρα των Σέρβων ή των Βουλγάρων!

Επικοινωνία με τον συντάκτη
egerssi@otenet.gr


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Υποχώρησε η κυβέρνηση στις πιέσεις της Ευρώπης για έξοδο από τη Σένγκεν!

Η "πρώτη φορά αριστερά" μετατρέπει την Ελλάδα 
σε ένα τεράστιο Άουσβιτς, για λόγους... ανθρωπισμού!
Απόφαση του Μαξίμου για άμεση παραχώρηση 

δυο στρατοπέδων σε Σίνδο και Σχιστό! 

Γράφει ο Γεωργίου Μιχαήλ 

Η ενεργότερη συνδρομή του υπουργείου Εθνικής Άμυνας (ΥΠΕΘΑ), σε διαρκή συνεργασία και συντονισμό με το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής και το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, αποφασίστηκε σε διυπουργική σύσκεψη για το προσφυγικό, η οποία πραγματοποιήθηκε το Σάββατο στο Μέγαρο Μαξίμου υπό τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα.

Σύμφωνα με το Μέγαρο Μαξίμου, στη σύσκεψη αποφασίστηκε η επιτάχυνση των έργων για την έγκαιρη αποπεράτωση των κέντρων υποδοχής προσφύγων και μεταναστών (hotspots) στα πέντε νησιά (Σάμο, Λέσβο, Χίο, Κω και Λέρο) καθώς και των δύο κέντρων μετεγκατάστασης (relocation) στην ενδοχώρα.

Συγκεκριμένα αποφασίστηκε ότι το υπουργείο Εθνικής Άμυνας αναλαμβάνει:

• να ορίσει άμεσα προσωρινούς συντονιστές στα πέντε κέντρα υποδοχής στα νησιά
• να επιβλέψει και να συνδράμει με κάθε διαθέσιμο μέσο στην ολοκλήρωση των έργων κατασκευής ώστε τα hotspots να είναι έτοιμα προς λειτουργία εντός των επόμενων δύο εβδομάδων.
• τη στελέχωση και λειτουργία κινητών μαγειρείων στα πέντε νησιά προκειμένου να εξυπηρετούνται οι πρόσφυγες.
• να παραχωρήσει τα στρατόπεδα Σίνδου και Σχιστού, άμεσης χωρητικότητας 500 ατόμων, με δυνατότητες φιλοξενίας επιπλέον 4.000 ατόμων το καθένα, για τη δημιουργία κέντρων μετεγκατάστασης (Relocation Camp).Παράλληλα, αναλαμβάνει, την έγκαιρη παράδοσή τους καθώς και τη λειτουργία τους.

Παράλληλα, αποφασίστηκε ότι το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη αναλαμβάνει την ταχύτατη πλήρη στελέχωση με προσωπικό των πέντε κέντρων υποδοχής προκειμένου στα κέντρα να υπάρχει η δυνατότητα άμεσης ταυτοποίησης των προσφύγων.

Κατά τη σύσκεψη, εκφράστηκε η εκτίμηση ότι η Ελλάδα μέχρι την επόμενη Σύνοδο των Ευρωπαίων ηγετών θα έχει υλοποιήσει τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει, ενώ εκφράστηκε η ελπίδα να επιδείξουν «το ίδιο αίσθημα ευθύνης μέχρι τότε τόσο οι υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε. όσο και οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί».

Στη σύσκεψη συμμετείχαν οι υπουργοί Εθνικής Άμυνας Πάνος Καμμένος, Επικρατείας για το συντονισμό του κυβερνητικού έργου, Αλέκος Φλαμπουράρης, Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής Θοδωρής Δρίτσας, οι αναπληρωτές υπουργοί Προστασίας του Πολίτη Δημήτρης Τόσκας, Εθνικής Άμυνας Δημήτρης Βίτσας, Μεταναστευτικής πολιτικής Γιάννης Μουζάλας, Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Νίκος Ξυδάκης, καθώς και ο γενικός γραμματέας Συντονισμού Δ. Παπαγιαννάκος.

Η τελευταία αυτή εξέλιξη είναι βέβαιο πως δρομολογεί μία σειρά παραχωρήσεων - υποχωρήσεων στους ευρωπαϊκούς εκβιασμούς για έξοδο της Ελλάδας από τη συνθήκη Σένγκεν και αποτελεί την απαρχή μετατροπής της Ελλάδας σε ένα τεράστιο ανοιχτό στρατόπεδο συγκέντρωσης ΟΛΩΝ των ανεπιθύμητων λαθρομεταναστών - προσφύγων. Και αυτή η εξέλιξη εξαφανίζει και το ελάχιστο ίχνος εσωτερικής ασφάλειας στην Ελλάδα, ενώ εκθέτει σε ένα άγνωστο αριθμό κινδύνων τους γηγενείς πολίτες της χώρας.

Το μόνο βέβαιο είναι πως η συγκυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου παρέλαβε χώρα (υπό καθεστώς μνημονίων) και θα παραδώσει χώρο (στρατόπεδο συγκέντρωσης) που δεν θα είναι ασφαλής για κανέναν, πλην εκείνων που θα φυλάσσονται από κρατικές υπηρεσίες.
Αυτή η τελευταία κυβερνητική απόφαση αποτελεί την ταφόπλακα της εθνικής ανεξαρτησίας (αφού γίνονται δεκτοί οι εκβιασμοί των "εταίρων") και της εθνικής κυριαρχίας (αφού η χώρα υποτάσσεται και λειτουργεί επίσημα υπέρ των επικυρίαρχων "δανειστών" και κατά των ελληνικών συμφερόντων).

Η μετατροπή της Ελλάδας σε ένα τεράστιο σύγχρονο Άουσβιτς μπορεί να ικανοποιεί τα σχέδια των νεο-ναζιστών της βόρειας Ευρώπης, όμως, όπως φαίνεται, ικανοποιεί και τις ιδεοληψίες της "αριστερής" κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα... Αυτή η τελευταία κυβερνητική απόφαση θα αποτελέσει ίσως την σοβαρότερη κατηγορία κατά της σημερινής κυβέρνησης της Ελλάδας, η οποία δεν είναι σε θέση (δεν θέλει ή δεν μπορεί...) να προστατεύσει την εθνική ανεξαρτησία, την εθνική κυριαρχία, την εθνική ταυτότητα και τις ζωές των Ελλήνων πολιτών...


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Η Σαρία έρχεται και έχει στόχο... τις γυναίκες!

Γράφει η Σουλτάνα Χειλαδάκη

Οι περισσότεροι οπαδοί του Ισλάμ ισχυρίζονται ότι αυτό είναι μια ειρηνική θρησκεία και οι πράξεις βίας αποτελούν μόνο μέρος των φανατικών ομάδων όπως ISIS και Al Nusra. Παρακάτω θα δούμε μια από τις «μετριοπαθείς» ισλαμικές χώρες , την Ινδονησία, η οποία είναι και η αγαπημένη χώρα της Χίλαρι Κλίντον, όπου εφαρμόζεται μια χαρακτηριστική μορφή του νόμου της Σαρίας.

Ακρωτηριασμοί, ραβδισμοί, δημόσιοι λιθοβολισμοί και ακόμα σκληρότερες τιμωρίες αποτελούν πλέον τον νόμο μια μουσουλμανικής επαρχίας Άτσεχ στην Ινδονησία. Οι μουσουλμάνοι τιμωρούν με τον «τρόπο» τους όλους όσους πίνουν αλκοόλ, χαρτοπαίζουν, είναι ομοφυλόφιλοι, ή κάνουν εξωσυζυγικές σχέσεις. Στην αρχή βλέπουμε μια γυναίκα να μαστιγώνεται επειδή είχε λάθος «κώδικα» ντυσίματος και έναν άντρα για χαρτοπαίξιμο.

Ο καπετάνιος Ibrahim Latif είναι υπεύθυνος της Σαρία-αστυνομίας του Άτσεχ και θέλει να εφαρμοστούν ακόμη σκληρότερες τιμωρίες. «Εννιά χτυπήματα με το μπαστούνι είναι πολύ επιεική τιμωρί», λέει ο ίδιος.

Ένας ρεπόρτερ κάνει μια έρευνα διαπιστώνοντας ότι η αστυνομία της Σαρίας ελέγχει την περιοχή. Η πραγματική τιμωρία του Ισλάμ για σχέση μεταξύ ενός παντρεμένου άντρα και μιας παντρεμένης γυναίκας είναι… θάψιμο στο δρόμο!

Όπως λέει ο Ibrahim Latif, ο άντρας θάβεται μέχρι τη μέση ενώ η γυναίκα μέχρι το λαιμό και όποιος περνάει θα πρέπει να τους ρίχνει μια πέτρα μέχρι να θανατωθούν. Ωραία δικαιοσύνη για τους... προοδευτικούς ισλαμολάγνους!

Η εικόνα (δίπλα δεξιά) δείχνει χαρακτηριστικά πως σύμφωνα με τον Ισλαμικό νόμο οι πέτρες θα πρέπει να είναι μεσαίου μεγέθους έτσι ώστε να μην σκοτώνουν τον μοιχό από την πρώτη στιγμή!!!

Η εφαρμογή της δικαιοσύνης σε αυτήν την περιοχή δεν είναι όπως τη γνωρίζουμε αλλά όλα γίνονται στο όνομα του Αλλάχ.

Ibrahim Latif: «Σαν μουσουλμάνος έχω την ευθύνη μπροστά στο Θεό και είναι δουλειά μου να ενθαρρύνω το καλό και να εμποδίζω το κακό.»
Μάλιστα!

Είναι η πρώτη φορά που ο Ibrahim Latif επέτρεψε κάμερες να τον ακολουθήσουν αυτόν και την Σαρία-αστυνομία του, τόσο κοντά.

Στο δρόμο οι αστυνομικοί της Σαρίας σταματούν τις νεαρές κοπέλες για να ερευνήσουν αν συμμορφώνονται με τον κώδικα ντυσίματος της Σαρία. Οι γυναίκες αστυνομικίνες ανακρίνουν όσες γυναίκες δεν έχουν σωστό ντύσιμο κάνοντας υποδείξεις τι πρέπει να διορθώσουν.

«Οι καμπύλες του σώματός τους μπορούν να ξεσηκώσουν τον αντρικό πόθο», λέει η γυναίκα αστυνομικός. «Στην πραγματικότητα, το έγκλημα γίνεται επειδή εμείς το προκαλούμε. Οι περισσότερες γυναίκες φοβούνται να βγουν έξω!» Μάλιστα!

Ο νόμος αυτός ισχύει για όλες τις γυναίκες από τη στιγμή που αρχίζει η περίοδος τους, ανεξαρτήτου ηλικίας ακόμη και αν είναι 9 χρονών.

Ibrahim Latif: «Όσο για τους άντρες ο νόμος ισχύει από τη στιγμή που θα αρχίσουν να έχουν… «υγρά» όνειρα.»

Αν τολμήσεις να παρακούσεις τον νόμο της Σαρίας του Ibrahim Latif, οι τιμωρίες είναι αρκετά βαριές.

Το μαστίγωμα είναι η πιο συνηθισμένη τιμωρία. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις αυτοί που θεωρούνται ένοχοι μπορεί να λάβουν ως και 100 βουρδουλιές. Μερικά εγκλήματα συνοδεύονται με φυλάκιση περισσότερο από 3 χρόνια. Μερικοί διαφεύγουν τη φυσική τιμωρία αλλά πληρώνουν ένα πρόστιμο μέχρι 800 γραμμάρια χρυσού.

Ibrahim Latif: «Αν έχουν κάνει εξωγαμιαία σχέση, ζητούμε από τις οικογένειές τους να τους παντρέψουν νόμιμα. Αν αρνηθούν, τότε πάμε ακόμη παραπέρα. Η γυναίκα θα τιμωρηθεί με μαστίγωμα.»
Είπαμε να κρατιέται ο γάμος εν παρθενία, αλλά αυτό…

Αν και στο ρεπορτάζ βλέπουμε μια εφαρμογή επιπρόσθετων νόμων Σαρίας, κυρίως από την ομάδα του Ibrahim Latif, δεν παύουν να εφαρμόζονται μαζί με την κυρίως νομοθεσία της Σαρία. Ο κύριος Ibrahim Latif δεν είναι ο μοναδικός. Υπάρχουν και άλλοι σαν αυτόν σε όλη την Ινδονησία όπως ισχυρίζεται και το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Αυτά μπορεί ναα συμβούν αύριο και στις δικές μας χώρες αν δεν αντιδράσουμε καθώς ο θεοκρατικός νόμος της Σαρία θα κυριαρχήσει έναντι των δικών μας νομοθεσιών με αποτέλεσμα να έρθουν και σε εμάς διάφοροι Latif για να μας επιβάλλουν κτηνώδεις κανονισμούς σαν τους ανωτέρω.

Πηγή NikosXeiladakis


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

«Eκ προμελέτης κακουργούντες»

Γράφει ο Χρήστος Γιανναράς

Π​​ώς είναι δυνατό να συν-εννοηθούμε οι Eλληνες, να βρούμε κοινό «λογικό τρόπο» μέσα σε συνθήκες συμφοράς που διαρκούν έξι ολόκληρα χρόνια;

Mοιάζει αδύνατο: οι αποκλίσεις είναι αντιθετικές, αποκλείουν a priori κάθε σύγκλιση, κάθε ελάχιστη συμφωνία σε κάτι, κάτι ικανό να λειτουργήσει σαν αφετηρία συν-ζήτησης, κοινής αναζήτησης εξόδου από το θανατερό αδιέξοδο.

Oποιος εγκλωβιστεί σε μια κομματική προτίμηση μοιάζει να κλείνεται σε ένα στεγανά αυτάρεσκο μικροσύμπαν, σε μονότροπη θεώρηση και ερμηνεία οποιασδήποτε είδησης – η Eλλάδα, η Eυρώπη, ο κόσμος ιδωμένα με τα ματογυάλια μιας στρεότυπης «γραμμής». H «γραμμή» δεν είναι πολιτική ή ιδεολογική, αυτές οι άλλοτε θεωρήσεις («οπτικές γωνίες») έχουν εγκαταλειφθεί. Σήμερα, για να συμπεράνουμε μίτο ερμηνείας της μονοτροπίας των γνωμών και απόψεων του συνομιλητή μας, ψάχνουμε να βρούμε ποια κομματικά ρητορεύματα ευνοούν ποιαν ατομική ιδιοτέλεια.

«Kαι τα μεν και τα δε, είναι όλα καλά εάν βρίσκονται από το μέρος μας, και όλα κακά εάν βρίσκονται από το άλλο, δεν υπάρχει τρόπος να χωριστούν αλλιώς», έγραφε ο Eλύτης. Oταν οι «θωρακισμένες μεραρχίες» των χιλιάδων αγροτικών τρακτέρ καθιστούσαν υπόδουλη την κυβέρνηση που αντιπαθούσαμε, «είχε δίκιο η περήφανη αγροτιά». Oταν υφίσταται τον εκβιασμό η κυβέρνηση στην οποία ποντάρουμε τα δικά μας
συμφέροντα, τότε ξαφνικά θυμόμαστε ότι στην Eυρώπη, που μας κρατάει το δελτίο τροφίμων, καθένα από τα θηριώδη, ατομικής εδώ χρήσης τρακτέρ, το μοιράζονται δέκα οικογένειες.

Nα το ξαναπούμε, ακόμα μια φορά, έστω κι αν μένει ακατανόητο: Tο πρόβλημά μας στην Eλλάδα δεν λύνεται με τεχνοκράτες, έστω τους ιδιοφυέστερους. Στην Eλλάδα έχουμε χάσει τους άξονες κοινωνικής συνοχής, τους «κοινούς τόπους» συν-εννόησης. Γι’ αυτό βυθιζόμαστε όλο και πιο βαθιά στον πρωτογονισμό, τον τέλειο παραλογισμό. Oι Eυρωπαίοι έχουν μακραίωνες εθισμούς στον ορθολογισμό, στον ηθικό ωφελιμισμό.

Eμείς, τους δικούς μας άξονες συνοχής τους φτύσαμε.

Θέλει πολύ χρόνο, μακρούς αιώνες, για να κατορθωθεί μια βάση κοινής συνεννόησης, αυτονόητα κοινός «λογικός τόπος», σε μια κοινωνία. Kαι αρκούν ελάχιστα χρόνια για να χαθεί η κοινή, κοινωνούμενη λογική, να αποχαλινωθούν τα ένστικτα, να καταστεί ασύδοτο το ατομικό «δικαίωμα». Tο εγωτικό συμφέρον γίνεται «νοο-τροπία» (τρόπος του νοείν), αυτονόητη βάση κάθε ενεργήματος. Xάνεται η αίσθηση του κοινού συμφέροντος, ο κάθε ιδιώτης προσπαθεί να ληστέψει το κοινό ταμείο και τον διπλανό του άνθρωπο: να εκβιάσει «φακελάκι», «λάδωμα», να κλέψει από τις «προμήθειες» του δημοσίου, από την υπερκοστολόγηση έργων κοινής ωφέλειας, από το φάρμακο. Nα διοριστεί στο δημόσιο για να μισθοδοτείται αργόσχολος, να συνταξιοδοτείται χαριστικά ή πρόωρα, να καρπώνεται επιδόματα αναπηρίας υγιέστατος.

Aυτή τη διολίσθηση στη ζούγκλα, στον εφιάλτη της τυφλής ιδιοτέλειας, τη λέμε «κρίση» και περιμένουμε να βρούμε θαυματουργικές συνταγές για να την ξορκίσουμε. Kαμιά λογική, καμιά ειλικρινής προσπάθεια συνεννόησης. Γι’ αυτό και καμιά δυνατότητα, ή έστω ελπίδα, αλλαγής. H αλογία έφτασε να είναι κυριολεκτικά ιλιγγιώδης.

Ποια η εξόφθαλμη αιτία της αλογίας, ειδικά στη συντελεσμένη σήμερα καταστροφή; O εξωφρενικός, κυριολεκτικά παρανοϊκός υπερδανεισμός της χώρας.
Kαι γιατί έγινε ο υπερδανεισμός; Mήπως για να αποκτήσει η χώρα οδικό δίκτυο, τρένα, οργανωμένα λιμάνια, εξαγωγικές μονάδες παραγωγής, αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου και των αρχαιολογικών θησαυρών;
Tίποτε από αυτά: μοναδική αιτία του εφιαλτικού υπερδανεισμού ήταν να συντηρηθεί και επεκταθεί το πελατειακό κράτος, το γλεντοκόπι των κομματικών «δικών μας παιδιών», δικών μας καναλιών, του δικού μας παρασιτικού συνδικαλισμού (αυτής της γάγγραινας).

Ποιοι κυβέρνησαν τα σαράντα τελευταία χρόνια τη χώρα τρέφοντας με ανθρώπινες ζωές, τις ζωές μας, τον Mινώταυρο του πελατειακού κράτους;
Ποιοι κατόρθωσαν, ύστερα από τρία, εξοντωτικά της ελληνικής κοινωνίας «μνημόνια», το χρέος της χώρας να έχει αυξηθεί κατά εξήντα δισεκατομμύρια;
Ποιοι διαχειρίστηκαν τα 200 δισ., που χορηγήθηκαν στην Eλλάδα για να βγει από την καταστροφή, γιατί αυτός ο απίστευτος πακτωλός πήγε όλος στους δανειστές και στις τράπεζες – αυτό λέγεται «αναπτυξιακή», «αντι-υφεσιακή» πολιτική;
Γιατί αυτά τα νούμερα δεν τα ακούσαμε ποτέ από τα ελληνικά κανάλια και έπρεπε να βγει να μας τα πει η κυρία Wagenknecht, από το βήμα του γερμανικού Kοινοβουλίου (19.7.2015);

Eφιαλτική χρεοκοπία, επιτροπεία δίκην ξενικής κατοχής, ολοκληρωτική απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας, καταστροφή της προσωπικής ζωής και κάθε προοπτικής για εκατομμύρια Eλλήνων, αβάσταχτη ντροπή να διαχειρίζονται την επιβίωση γλώσσας και πολιτισμού μας σπιθαμιαία ανθρωπάρια, άγλωσσα, ανάγωγα, άξεστα, άκομψα, βωμολόχοι με λεξιλόγιο υποκόσμου, βαρύμαγκες τραμπούκοι με αμπέχονα και επιδεικτικά ατημέλητοι στο βήμα της Bουλής. Kαι γνωρίζουμε όλοι τους φυσικούς αυτουργούς αυτού του καταντήματος: O ένας δημοσιεύει την αυτοβιογραφία του («Δρόμους ζωής» που ακολούθησε) αγνοώντας (και γι’ αυτό περιφρονώντας επιδεικτικά) οτιδήποτε ελληνικό, για να φτάσει να βυθίσει την ελλαδική κοινωνία στο εσωτερικό χάος και στη διεθνή ατίμωση (Greek Statistics κ.τ.ό.). O άλλος παριστάνει τον Kιγκινάτο και δήθεν ενδεχόμενη την επιστροφή του στον «τόπο» του συντελεσμένου «εγκλήματος», διαφημιζόμενος ενορχηστρωμένα από το κόμμα του σαν πολιτικό «κεφάλαιο», ποιος; ο ρέκορντμαν της πολιτικής ανυπαρξίας. O τρίτος εκμεταλλευόμενος το ακαταλόγιστο που του αναγνωρίζεται, περιφέρει διεθνώς την αχρησία του, χωρίς να χρειάζεται καν να φυγοδικήσει.

Oύτε με φωνές και «πορείες» ούτε με αρθρογραφίες και αναλύσεις μπορεί να χτιστεί και πάλι «κοινή λογική», ελάχιστος κοινός «λογικός τόπος» συν-εννόησης. Όσο το πολιτικό σκηνικό στην Eλλάδα συνεχίζει να συγκροτείται από τα κόμματα που απεργάστηκαν, με τη «λογική» της ιδιοτέλειας και της εξουσιολαγνείας, τη σημερινή κόλαση που ζούμε οι πολίτες, ελπίδα δεν υπάρχει. Mόνο αν τα ένοχα του βασανισμού και εξευτελισμού μας κόμματα: ΠAΣOK, N.Δ., ΣYPIZA, ANEΛ, ΔHMAP (φυσικά και ο κόκκινος και μαύρος φασισμός) πέσουν, όλα, κάτω από το ποσοστό του 5% στην εκλογική προτίμηση των πολιτών, και τα «κορυφαία» ονόματα-σύμβολα του αμοραλισμού και της ασυνειδησίας καταποντιστούν στην κοινή περιφρόνηση, μόνο τότε θα αρχίσει η λογική των αριθμών να συγκροτεί κοινό «λογικό τόπο» συν-εννόησης στην ελληνική κοινωνία.

Tο καινούργιο που προσδοκούμε δεν προδιαγράφεται ούτε και εκβιάζεται ο ερχομός του. Aλλά ούτε και γεννιέται όσο η ψήφος μας επιτρέπει να βρυκολακιάζει στο πολιτικό παλκοσένικο η αναίσχυντη ιταμότητα, η οιηματική μικρόνοια, η καμουφλαρισμένη με κομπασμούς αγυρτεία.
«It’s our life, stupids!».

Πηγή "Καθημερινή"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Συνελήφθησαν στην Αλεξανδρούπολη δύο ύποπτοι για ισλαμική τρομοκρατία

Συνελήφθησαν την Πέμπτη από την ομάδα ΔΙ.ΑΣ. της Αλεξανδρούπολης δύο ύποπτοι για ισλαμική τρομοκρατία. Πρόκειται για έναν άνδρα ηλικίας 29 ετών με καταγωγή από τη Βοσνία, ονόματι Μιρσάντ Μπεκτάσεβιτς, ο οποίος είχε στην κατοχή του σουηδικό διαβατήριο, και έναν 20χρονο από την Υεμένη.

Οι δύο ύποπτοι είχαν ταξιδέψει από τη Σουηδία στην Αθήνα την περασμένη εβδομάδα και από εκεί στον μεθοριακό σταθμό Κήπων Εβρου με πιθανό προορισμό τη Συρία ή το Ιράκ. Ωστόσο, οι σουηδικές αρχές δεν είχαν ενημερώσει τις υπηρεσίες ασφαλείας και πληροφοριών της Ευρώπης για τις κινήσεις του 29χρονου και του 20χρονου συνεργού του.

Στην κατοχή τους βρέθηκαν μαχαίρια, κινητά, χρήματα και στρατιωτικά ρούχα, καθώς και εισιτήρια του ΚΤΕΛ που σημαίνει ότι επέλεγαν για τις μετακινήσεις τους λεωφορείο. Η αστυνομία σχημάτισε σε βάρος τους δικογραφία για παράνομη οπλοκατοχή και στη συνέχεια ο εισαγγελέας άσκησε δίωξη για παράνομη οπλοκατοχή και ένταξη σε τρομοκρατική οργάνωση και τούς παρέπεμψε στον ανακριτή. Σύμφωνα με στοιχεία που έχουν στη διάθεσή τους οι Αρχές οι δύο άνδρες σχετίζονται με ισλαμική τρομοκρατία.

Μάλιστα στις 19 Οκτωβρίου του 2005 ο 29χρονος Βόσνιος είχε συλληφθεί έπειτα από επιδρομή της αστυνομίας στο σπίτι της θείας του στο Σαράγεβο. Η αστυνομία είχε εντοπίσει τότε στο εσωτερικό του σπιτιού μία αυτοσχέδια ζώνη με εκρηκτικά, έναν πυροκροτητή, 18 κιλά εκρηκτικά και μια βιντεοταινία με οδηγίες για την κατασκευή αυτοσχέδιας βόμβας. Εξάλλου, είχε βρεθεί βίντεο στο οποίο ο 29χρονος μαζί με έναν 20χρονο συνεργό του από την Τουρκία, ο οποίος είχε επίσης συλληφθεί τότε, εμφανίζονται φορώντας μάσκες του σκι να κάθονται ανάμεσα σε όπλα και εκρηκτικά και να απειλούν με επιθέσεις στην Ευρώπη ως αντίποινα εναντίον χωρών που είχαν στείλει στρατεύματα στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.

Οι δύο άνδρες είχαν θεωρηθεί τότε ύποπτοι ότι σχεδίαζαν τρομοκρατική επίθεση κατά της πρεσβείας δυτικής χώρας στο Σαράγεβο και βρίσκονταν συνεχώς υπό επιτήρηση έπειτα από την άφιξή τους στην πόλη στις 27 Σεπτεμβρίου του 2005.





Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Η Γερμανία χρησιμοποιούσε 850 πρόσφυγες ως πληροφοριοδότες

Η γερμανική υπηρεσία πληροφοριών BND χρησιμοποιούσε επί 13 χρόνια πρόσφυγες, αιτούντες άσυλο ως πληροφοριοδότες, σύμφωνα με δημοσίευμα του γερμανικού περιοδικού Der Speigel.

Μεταξύ του 2000 και του 2013 αυτή η «συνεργασία» ήταν κυρίως υποχρεωτικής μορφής, καθώς οι πρόσφυγες ενδεχομένως να έβλεπαν τις αιτήσεις τους για χορήγηση ασύλου να απορρίπτονται, στην περίπτωση που δεν δέχονταν να συλλέξουν και να κοινοποιούν πληροφορίες στην γερμανική υπηρεσία, αναφέρει το περιοδικό, που επικαλείται μια έκθεση που παρουσιάστηκε στο γερμανικό κοινοβούλιο, έπειτα από επίσημο αίτημα του κόμματος Die Linke.

Όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα, κατά τη διάρκεια αυτής της 13χρονης περιόδου, η BND πήρε καταθέσεις από συνολικά 850 αιτούντες άσυλο προς αναζήτηση πληροφοριών. Η συγκεκριμένη υπηρεσία τμήμα σταμάτησε να λειτουργεί το 2014, αλλά η πρακτική συνεχίστηκε, μόνο όμως σε εθελοντική βάση.

«Όταν οι υπηρεσίες μυστικών πληροφοριών συνεχίζουν να ασκούν πίεση στους πρόσφυγες δεν είναι μόνο ηθικά εσφαλμένο…Η αξιοπιστία των πληροφοριών που συνελέγησαν με αυτή την μέθοδο θα πρέπει να τεθούν σε αμφισβήτηση», δήλωσε η Μαρτίνα Ρένερ, μέλος του Die Linke.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Ένας συμβιβασμός θα σώσει την Ευρώπη από τις διαδοχικές κρίσεις

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ανάγκη ενός συμβιβασμού ο οποίος θα την βοηθήσει να διασωθεί από την αλλεπάληλες κρίσεις που απειλούν την ύπαρξή της, σύμφωνα με το Reuters.

Στην ανάλυσή του το πρακτορείο επισημαίνει ότι η καγκελάριος της Γερμανίας, Άνγκελα Μέρκελ, αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα στο εσωτερικό της χώρας της, εξαιτίας των αντιδράσεων που έχουν προκληθεί από τη μαζική εισροή Σύρων προσφύγων. Για τη Γερμανία, την ατμομηχανή της Ευρώπης, ο έλεγχος της μετανάστευσης είναι η βασική προτεραιότητα, καθώς προσπαθεί να ανταποκριθεί στο ένα εκατομμύριο πρόσφυγες που δέχθηκε το παρελθόν έτος. Ούτε ο Ντέηβιντ Κάμερον, που προσπαθεί να κερδίσει το δημοψήφισμα για τηξν παραμονή στην ΕΕ, ούτε ο Φρανσουά Ολάντ, που πασχίζει για την επανεκλογή του, σε μια χώρα που παραμένει σοκαρισμένη από τη τζιχαντιστική απειλή, μπορούν να την βοηθήσουν.

Σύμφωνα με το Reuters, οι ηγέτες της ΕΕ θα πρέπει να καταλήξουν σε έναν συμβιβασμό στη σύνοδο κορυφής στις 18-19 Φεβρουαρίου, ο οποίος θα περιλαμβάνει αποτελεσματική δράση για την ενίσχυση των εξωτερικών συνόρων της Ευρώπης και θα διανέμει τα προσφυγικά βάρη, όπως και μια λύση, κοινά αποδεκτή, σχετικά με τις απαιτήσεις της Βρετανίας για τις αλλαγές στις συνθήκες.

Ακόμη μια ολοκληρωμένη δέσμη μέτρων θα πρέπει να απευθύνεται στα πολιτικά και οικονομικά αιτήματα της Ιταλίας, στο α΄λιτημα της Ελλάδας για τη σημαντική ελάφρυνση του χρέους και στην επιθυμία της Πολωνίας να ενισχυθεί η παρουσία του ΝΑΤΟ στην ανατολή, ώστε να αποθαρρυνθεί η Ρωσία.
Ο Ντόναλντ Τουσκ έχει προειδοποιήσει ότι η ΕΕ είναι σε κρίσιμο σημείο, αναφέροντας ότι υπάρχουν 6-8 εβδομάδες για να διασωθεί η Σένγκεν, ή να κλείσουν τα σύνορα για καιρό.

Αυτό αυξάνει την ανάγκη συμφωνίας για την Ελλάδα και την Ιταλία, τις κύριες χώρες άφιξης των μεταναστών από την Τουρκία και τη βόρεια Αφρική. Τα «παζάρια» για τα πολλαπλά εθνικά συμφέροντα είναι μία κλασική τεχνική. Η Ρώμη μπλοκάρει το πακέτο βοήθειας προς την Τουρκία για τη μείωση των μεταναστών στην Ευρώπη, η Αθήνα κατηγορείται για την αποτυχία φύλαξης των συνόρων ή να καταγράψει όσους ζητούν άσυλο, η Βαρσοβία είναι υπό τον έλεγχο των Βρυξελλών για τους νόμους που αφορούν το δικαστικό σύστημα και τα ΜΜΕ. «Κάθε μία απο αυτές της χώρες έχει υπαινιχθεί ότι είναι διαθέσιμη να κάνει περισσότερα για να βοηθήσει τους άλλους, αν τα δικά της συμφέροντα ληφθούν υπόψη», σημειώνει το Reuters.

Η καγκελάριος Μέρκελ έχει τη διάθεση να βοηθήσει τον Κάμερον με το δημοψήφισμα, ωστόσο η ίδια αισθάνεται ότι δεν έχει λάβει συμπαράσταση από τους εταίρους της στην ΕΕ.

«Η Γερμανία και οι Ολλανδοί, Αυστριακοί και Φινλανδοί σύμμαχοί της είναι πιθανότερο να χρησομοποιήσουν μαστίγιο παρά καρότο με την Ελλάδα», σημειώνει το δημοσίευμα, κάνοντας αναφορά στην προειδοποίηση της Κομισιόν για να βελτιώσει η Αθήνα την φύλαξη των συνόρων.

«Η προθεσμία εκπνέει τη στιγμή που αναμένεται να ξεκινήσουν οι συζητήσεις για το ελληνικό χρέος. Οι εγχώριες θύελλες θα δυσκολέψουν την Μέρκελ να χρησιμοποιήσει το πολιτικό κεφάλαιό της για να προσφέρει υποχωρήσεις στην Ελλάδα, στον αναπρογραμματισμό του χρέους στις χώρες της ευρωζώνης. Πολλοί στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες αμφισβητούν ότι ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να παρέχει αυστηρότερους ελέγχους των συνόρων, ή να κρατήσει δεκάδες χιλιάδες μετανάστες στην Ελλάδα μέχρι να μετεγκατασταθούν στις απρόθυμες χώρες της ΕΕ», γράφει το Reuters.

Ομως, η Καγκελάριος έχει εκφράσει κατανόηση για τα επιχειρήματα της Ελλάδας και λέει ότι θέλει ευρωπαϊκή λύση στην προσφυγική κρίση. Κανείς δεν θέλει άλλη μία κρίση «Grexit» φέτος, που θα προσταθεί στα υπόλοιπα προβλήματα της ΕΕ.

Ωστόσο, πολλοί είναι αυτοί οι οποίοι αντιμετωπίζουν με ιδιαίτερο σκεπτικισμό την Τουρκία η οποία δεν φαίνεται να είναι διατεθειμένη να εφαρμόσει τις δεσμεύσεις που ανέλαβε για τα 3 δισεκατομμύρια τα οποία έλαβε.

Πηγή Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

«Ναδίρ για την Ευρώπη η πρόταση εξόδου της Ελλάδας από τη Σένγκεν»

Τα βέλη του στη ΕΕ στρέφει ο ειδικός εκπρόσωπος του ΓΓ του ΟΗΕ για τη μετανάστευση Πίτερ Σάδερλαντ.
Σε άρθρο του στον βρετανικό Observer αναφέρει ότι η συζήτηση για το προσφυγικό στην Ευρώπη έφτασε σε νέο «ναδίρ» με την πρόταση εξόδου της Ελλάδας από τη ζώνη Σένγκεν και σημειώνει ότι η ιδέα είναι απάνθρωπη και αποτελεί μεγάλη παραβίαση των βασικών ευρωπαϊκών αρχών.

Ο Σάδερλαντ αναφέρει ότι η πρόταση αυτή θα αποβεί πολύ πιο δαπανηρή από την εναλλακτική της, δηλαδή μία πραγματικά κοινή ευρωπαϊκή πολιτική που θα αντιμετωπίσει το χάος της περσινής χρονιάς.

Ο ίδιος σημειώνει ότι το κόστος της αύξησης των συνοριακών ελέγχων και των ελέγχων σε αεροδρόμια και λιμάνια θα είναι πολύ μεγαλύτερο -οικονομικά και πολιτικά- από τη δημιουργία κοινής συνοριοφυλακής και Ακτοφυλακής, καθώς και μίας ευρωπαϊκής υπηρεσίας Ασύλου.

Ο ειδικός εκπρόσωπος του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες σημειώνει ότι αφού τα κράτη μέλη της ΕΕ απέτυχαν να στείλουν στην Ελλάδα το προσωπικό και τα πλοία που είχαν υποσχεθεί, η ανάγκη για συνοριακούς ελέγχους έγινε αυτο-εκπληρούμενη προφητεία.

Ο Σάδερλαντ καταγγέλλει ότι οι χώρες-μέλη της ΕΕ και η διεθνής κοινότητα απέτυχαν να δώσουν τα χρήματα που ζήτησε ο ΟΗΕ για την φιλοξενία, την τροφή και την εκπαίδευση. «Αδυνατώντας να τραφούν και να διδαχθούν τα παιδιά τους, χιλιάδες πρόσφυγες έδωσαν τις οικονομίες τους σε διακινητές, για μία ευκαιρία να φτάσουν στην Ευρώπη -ακριβώς αυτό που θα κάνατε εσείς και εγώ εάν βρισκόμασταν στη δική τους θέση» σημειώνει στο άρθρο του στον Observer.

Ο αξιωματούχος του ΟΗΕ τονίζει ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να αντέξει άλλη μία αποτυχία. «Η ΕΕ, σε συνεργασία με τη διεθνή κοινότητα, πρέπει να επανακτήσει τον ανθρώπινο έλεγχο στο χάος στη Μεσόγειο».

Για τον Σάδερλαντ τρία είναι τα βήματα που πρέπει να γίνουν:

• Να δοθεί η δυνατότητα στους πρόσφυγες που βρίσκονται σε χώρες πρώτης γραμμής να ζουν, εργάζονται και να πηγαίνουν σχολείο σε αυτές. Να βοηθήσουν οι κυβερνήσεις και ο ιδιωτικός τομέας στη δημιουργία θέσεων εργασίας τόσο για τους πρόσφυγες, όσο και για τους πολίτες των χωρών αυτών, μέσω επενδύσεων και εμπορίου.
• Να συμφωνήσουν τα κράτη-μέλη της ΕΕ να δεχθούν αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες από την περιοχή μέσω ασφαλών οδών. Οι πρόσφυγες θα μεταφερθούν σε κοινότητες που θα μπορούν να τους φιλοξενήσουν. Ο Σάδερλαντ σημειώνει ότι εάν αυτό δεν γίνει τότε θα αποξενωθούν οι χώρες που σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος
• Τα κράτη-μέλη πρέπει να επικεντρωθούν στη δημιουργία κοινής συνοριοφυλακής, Ακτοφυλακής και υπηρεσίας αιτημάτων Ασύλου, «αντί να επιστρέψει στην εποχή του Τείχους του Βερολίνου», σημειώνει ο ειδικός εκπρόσωπος του ΟΗΕ.

«Η ΕΕ κινείται προς την διάλυση, κάτι που δεν οφείλεται σε κάποιο ανυπέρβλητο εμπόδιο ή σε μία εξωτερική δύναμη. Ενδίδει σε έναν αυτο-προκαλούμενο πανικό που έχει παραλύσει την κοινή λογική της. Είναι καιρός να σταματήσουμε τον εφιάλτη» καταλήγει ο αξιωματούχος του ΟΗΕ.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Ο ΣΥΡΙΖΑ υποτάχθηκε στις εντολές των δανειστών

Του Μανώλη Γλέζου

Θα πρέπει να προσδιορίσουμε ποια είναι η Ευρώπη, τι εννοούμε όταν λέμε «Ευρώπη» και τι εννοούμε όταν λέμε «ΣΥΡΙΖΑ».

- Με την λέξη «Ευρώπη» δεν περιγράφουμε ούτε γεωγραφικά όρια, ούτε τα πολιτιστικά, ούτε και τους λαούς που κατοικούν σε αυτήν την ήπειρο. Εννοούμε το συγκεντρωτικό, αυταρχικό, ολιγαρχικό και αντιδημοκρατικό καθεστώς που κυριαρχεί και διευθύνει την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Σε αυτό, έχει όχι μόνο υποταχθεί αλλά και υπηρετεί πλέον ο «ΣΥΡΙΖΑ», μετά την «συμφωνία» της 12ης Ιουλίου.

Δηλαδή αυτή η Ευρώπη, ή καλύτερα, αυτό το «Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο» όπως το περιέγραψα, άλλαξε με δόλιο τρόπο τα χαρακτηριστικά του «ΣΥΡΙΖΑ».

- Επίσης, με τη λέξη «ΣΥΡΙΖΑ», δεν εννοούμε τον πολυσυλλεκτικό, κινηματικό ΣΥΡΙΖΑ που πάλεψε από το 2002 μέχρι και το συνέδριο του, το καλοκαίρι του 2013, να αλλάξει τους συσχετισμούς των πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα.

Ο «ΣΥΡΙΖΑ» από το Συνέδριο και μετά, έγινε (ένα μέρος του) ενιαίο κόμμα και ακολούθησε άλλες πρακτικές και άλλη πορεία.

Αυτή η αλλαγή πορείας είχε δυναμική απογαλακτισμού από τις έννοιες και τις αξίες που τον καταξίωσαν Ως μία αυθεντική λαϊκή δύναμη.

Και έτσι όταν έπρεπε να κολυμπήσει στα «βαθιά», δεν υπήρχαν στο εσωτερικό του, οι αντιστάσεις εκείνες που θα απέτρεπαν την πλήρη μετάλλαξή του.

Ο «ΣΥΡΙΖΑ» μεταλλάχθηκε, προσαρμόστηκε, ακολούθησε πιστά, τις επιταγές του Διευθυντηρίου της Ευρώπης.

Αυτό το Διευθυντήριο απαίτησε αποδείξεις, για να επιβεβαιώσει αυτή την μετάλλαξη, και ο «ΣΥΡΙΖΑ» έπρεπε να δώσει απτές αποδείξεις της «μεταμέλειας» του.

Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, από την υπογραφή της συμφωνίας μέχρι και σήμερα που τα τελευταία νομοσχέδια της κυβέρνησης «ΣΥΡΙΖΑ» - ΑΝΕΛ, ξεσηκώνουν τον Λαό, φρόντισε «ευπειθώς αναφέρων» να τις δώσει.

Έτσι...

• Δεν πραγματοποίησε ούτε τις προεκλογικές, ούτε τις προγραμματικές εξαγγελίες του.
• Άλλα έλεγε, και άλλα έπραξε και πράττει.
• Ταυτίστηκε απόλυτα με όλα όσα έπρατταν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και που ως αντιπολίτευση κατήγγειλε.
• Υποτάχθηκε στις εντολές των δανειστών και των υποστηρικτών τους.
• Υποδουλώνει τη χώρα με νέα δάνεια, ξεπουλάει τα λιμάνια και τα αεροδρόμια της, καταληστεύει τους αγρότες και οδηγεί το Λαό σε φτωχοποίηση.
• Αποδέχτηκε την περικοπή των συντάξεων που είχαν κάνει Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ και τις μειώνει ακόμα περισσότερο.
• Εγκατέλειψε την ιδεολογία της Αντίστασης, το πλέον ιδιάζον χαρακτηριστικό του Λαού μας, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.
• Επιχειρεί, θέτοντας ψευδή, παλαιά διλήμματα, να μετατρέψει τους αγωνιστές σε οσφυοκάμπτες.
• Ξευτελίζει την ιδέα της Αριστεράς, την απαντοχή και ελπίδα όλων των δυστυχισμένων. Αν μη τι άλλο, τουλάχιστον η Αριστερά, η Αριστερά των αξιών, εκφράζει ό,τι πιο ηθικό και πιο έντιμο. Οι αγωνιστές της προσφέρουν και θυσιάζονται.
• Απαρνείται την αρχή της εξουσίας του Λαού. Γι’ αυτό και διορίζει Διοικητικά Συμβούλια, δεν καταργεί τον Καποδίστρια και τον Καλλικράτη, δεν εφαρμόζει την απλή και άδολη αναλογική ως εκλογικό σύστημα. Και εφαρμόζει μαζί με αυτά και άλλα, εξίσου επώδυνα.
• Επιχειρεί, με όλα αυτά να αλλάξει την ιστορία και την πραγματικότητα, να αφυδατώσει το γεγονός ό,τι η Ελλάδα στη μακραίωνη ιστορία της γεννά ιδέες, πρωτοπόρες ιδέες, στις επιστήμες, στον πολιτισμό, στη φιλοσοφία, στην ανθρωποποίηση του ανθρώπου.

Τα έργα και οι ημέρες της διακυβέρνησης «ΣΥΡΙΖΑ» - ΑΝΕΛ, που σημειωτέον έρχονται σαν συνέχεια της πολιτικής που εφάρμοσαν οι διαδοχικές κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τα προηγούμενα χρόνια, είναι οι σύγχρονες πληγές του Φαραώ που μαστίζουν τη χώρα.

Αλλά ούκ απέλιπεν η ελπίς.
Η Αντίσταση ξεκινά, ο Λαός αντιδρά.

Ο θυμός, η αγανάκτηση και η οργή, πλάθεται σε πολιτική πράξη, σπάει τα δεσμά της υποταγής, ανατρέπει τα μνημόνια, την εποπτεία, την υποτέλεια, τη σκλαβιά στους δανειστές και προχωρεί να κάνειπράξη τα όνειρά του για Δημοκρατία, Ανεξαρτησία, Ειρήνη.

Πηγή ΤVXS


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

To Μεγάλο Παιχνίδι είναι για «μεγάλα παιδιά»

Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος

Tο δίπολο «Τσίπρας – Μητσοτάκης» έχει να αντιμετωπίσει το γεγονός πως κινδυνεύουμε, ως Ελλάδα, να γίνουμε «Ανατολικό Ζήτημα». Ανατολικό Ζήτημα έχουμε κάθε φορά που για κάθε Μεγάλη Δύναμη υφίστανται σοβαροί προβληματισμοί ως προς το πώς θα διαφυλαχθούν καλύτερα τα συμφέροντα της στον χώρο που κατείχε κάποτε η «Οθωμανική Αυτοκρατορία» και ποιες ενέργειες πρέπει να αναληφθούν γι αυτό.

Αυτό περιπλέκει άσχημα τα πράγματα. Διότι επί της ουσίας είναι και ο πραγματικός λόγος που διαφωνούν μεταξύ τους οι «θεσμοί», στο βαθμό που ο καθένας αντιλαμβάνεται πλήρως τα συμφέροντα που εκπροσωπεί.

Το «ανήκομεν εις τη Δύση» του Κωνσταντίνου Καραμανλή έχω την αίσθηση πως αποκτά μια δραματική επικαιρότητα έναντι του «βαθέως» στρατηγικού σχεδίου ανασύστασης της «Οθωμανικής Αυτοκρατορίας», είτε με «σουλτάνο» τον Ερντογάν, είτε με κάποιον άλλο. Σενάριο που συνεπάγεται την αναπόφευκτη δορυφοροποίηση της Ελλάδας γύρω από την Τουρκία.

Μέχρι το 2010 ήμασταν εμείς που κάναμε τους «καλούς» για να μπούνε οι Τούρκοι στην Ε.Ε. Με αφετηρία την «πολιτική κατευνασμού» του Κώστα Σημίτη έναντι της Τουρκίας μετά τα Ίμια, αποτέλεσε την πεμπτουσία της εθνικής στρατηγικής τις τελευταίες δεκαετίες. Όμως τα δεδομένα αυτά δεν ισχύουν πλέον.

Δυστυχώς σήμερα είναι η Ελλάδα αυτή που διαπραγματεύεται την παραμονή της στην Ευρώπη, με εξαιρετικά σκληρούς όρους καθώς ρεαλιστικά ως μόνη εναλλακτική διαφαίνεται το να καταλήξουμε να διαπραγματευόμαστε το πώς τελικά θα βάλουμε εμείς το «φέσι». Αυτό θα συνιστούσε ασφαλώς εθνική ταπείνωση τεραστίων διαστάσεων, που δεν θα μπορεί να είναι διαχειρίσιμη από καμία πολιτική ηγεσία.

Ο χρόνος που έχουνε Τσίπρας και Μητσοτάκης για να εξαιρέσουν από την πολωτική αντιπαράθεσή τους τη συμφωνία τους σε μια νέα εθνική στρατηγική, η οποία θα αντικαταστήσει αυτή που «πνίγηκε» τόσο άδοξα στα νερά του Καστελόριζου, δεν είναι ατέλειωτος. Κι αυτόν που έχουμε διαθέσιμο ως τώρα, τον έχουμε διότι η απόπειρα ανασύστασης της «Οθωμανικής Αυτοκρατορίας» με «σουλτάνο» τον Ερντογάν, συνάντησε εξ αρχής την αμφισβήτηση τόσο από το Ισραήλ, όσο και από μεγάλο τμήμα του αραβικού κόσμου. Επί της ουσίας ωστόσο, φάνηκε πως καταπνίγηκε από τους Ρώσους. Όντως; Και για πόσο;

Εικάζω πως αυτά είναι ερωτήματα με τα οποία ασχολείται ο υπουργός των Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς και θα πρέπει να ενημερώνει σχετικά την πολιτική ηγεσία της χώρας, προκειμένου να σταθμίζει ανάλογα τη συμπεριφορά της ώστε με αίσθημα ιστορικής ευθύνης να λάβει αποφάσεις «υπαρξιακού» χαρακτήρα.

ΥΓ: Το Μεγάλο Παιχνίδι είναι για «μεγάλα παιδιά» και όχι για κακομαθημένα «παιδάκια» που απλώς κάνουν φασαρία για να τα προσέξουμε.

Πηγή RizopoulosPost


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Ερντογάν: Ο αδύναμος κρίκος της Τουρκίας

Οι ηγετικές φιλοδοξίες του τούρκου προέδρου εντός και εκτός της χώρας του αποδυνάμωσαν τη θέση της Άγκυρας στη διεθνή σκηνή

The Project Syndicate

Πριν από πέντε χρόνια, όταν ξέσπασε η αποκαλούμενη «Αραβική Ανοιξη», η ώρα της Τουρκίας έμοιαζε να έχει φτάσει. Εχοντας ταπεινωθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση έπειτα από χρόνια ενταξιακών διαπραγματεύσεων - που συνοδεύτηκαν από πολλές ψεύτικες υποσχέσεις από την ΕΕ - ο τότε πρωθυπουργός και σήμερα πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είχε το τέλειο σχέδιο για να αποκαταστήσει την τιμή της χώρας του και να ενισχύσει την αξιοπιστία της: θα βοηθούσε να επανασχεδιαστεί μία Μέση Ανατολή που βρισκόταν σε αναταραχή. Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ότι τα πράγματα δεν πήγαν όπως ακριβώς τα σχεδίαζαν. Η Τουρκία αδιαμφισβήτητα βρισκόταν σε πλεονεκτική θέση για να κάνει τη διαφορά.

Με τη λειτουργική δημοκρατία της, την οικονομία της αγοράς που ανθούσε και την πλούσια πολιτιστική ιστορία της, η Τουρκία έμοιαζε να προσφέρει ένα θελκτικό οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό μοντέλο για την περιοχή. Όπως η Ινδονησία, ήταν η ζωντανή απόδειξη ότι το Ισλάμ στην πραγματικότητα είναι συμβατό και με τη δημοκρατία και με τον εκσυγχρονισμό - μία παρατήρηση που ίσχυε και για τους διαδηλωτές στην πλατεία Ταχρίρ του Καΐρου, για παράδειγμα. Ακόμη και τότε όμως υπήρχε λόγος για ανησυχία.

Υπονομεύοντας τη δημοκρατία

Ο Ερντογάν ήδη έδειχνε σημάδια ότι θα επιχειρούσε να συγκεντρώσει την εξουσία στα χέρια του υπονομεύοντας τη δημοκρατία της Τουρκίας και κατά συνέπεια τις περιφερειακές ηγετικές φιλοδοξίες της. Δυστυχώς, ακριβώς αυτό συνέβη. Ξεκίνησε όταν ο Ερντογάν επιχείρησε να κάνει επίδειξη της περιφερειακής επιρροής του. Επέμεινε για παράδειγμα ότι ο Σύρος πρόεδρος Μπασάρ αλ Ασαντ, με τον οποίο προηγουμένως η Τουρκία είχε φιλικές σχέσεις, έπρεπε να παραιτηθεί. Ηταν τόσο βέβαιος ότι το αίτημά του θα έβρισκε ανταπόκριση και ότι εκείνος θα γινόταν ένας απαραίτητος περιφερειακός ηγέτης, που απομακρύνθηκε από τη Δύση και σκλήρυνε τη στάση του προς το Ισραήλ.
Στην πραγματικότητα, η επιρροή του Ερντογάν αποδείχθηκε πολύ μικρότερη από όσο περίμενε. Και η αυξανόμενη αναταραχή στην περιοχή ξεσκέπασε τα βαθιά ριζωμένα προβλήματα της Τουρκίας, όπως ο κουρδικός εθνικισμός τον οποίο ο Ερντογάν είχε προσπαθήσει πολύ να αποδυναμώσει. Καθώς το δημοκρατικό όνειρο της Αραβικής Άνοιξης μετατρεπόταν πρώτα σε σύγχυση και έπειτα σε βία, το όνειρο του Ερντογάν διαλυόταν επίσης. Αλλά αντί να μάθει από αυτή την εμπειρία και να δημιουργήσει ένα νέο όραμα για τη χώρα του, ένας απογοητευμένος αν όχι απελπισμένος Ερντογάν προσπάθησε να εδραιώσει την εξουσία του ακόμη περισσότερο, έγινε πρόεδρος και παρουσιάζεται ως ο υπερασπιστής της αξιοπρέπειας των Τούρκων και της αίσθησης ότι αποτελούν μία μεγάλη δύναμη.

Η αυτοπεποίθηση που εκπυρσοκροτεί

Με τον πόλεμο στη Συρία να κλιμακώνεται ακάθεκτος δίπλα τους, ωστόσο, οι ισχυρισμοί του Ερντογάν δεν πείθουν. Η Τουρκία αντιμετωπίζει μία προσφυγική κρίση - που ξεπερνάει κατά πολύ αυτή που αντιμετωπίζει η Ευρώπη -, αύξηση των τρομοκρατικών επιθέσεων στο έδαφός της και ένταση στις σχέσεις της με τη Ρωσία. Είναι εμφανές ότι η προσέγγιση του Ερντογάν έχει επιδεινώσει μία ήδη άσχημη κατάσταση αλλά δεν δείχνει διατεθειμένος να αλλάξει πορεία παρότι με αυτόν τον τρόπο απομονώνει την Τουρκία από τους δυτικούς συμμάχους της. Πιστεύει ότι η Δύση τον χρειάζεται - τόσο για να ελέγξει τη νότια πλευρά του ΝΑΤΟ όσο και για να περιορίσει την εισροή των σύρων μεταναστών προς την Ευρώπη - περισσότερο από όσο χρειάζεται αυτός τη Δύση. Όμως αυτή δεν θα ήταν η πρώτη φορά που η αυτοπεποίθηση του Ερντογάν θα εκπυρσοκροτούσε.

Η πραγματικότητα είναι ότι εξαιτίας της αδίστακτης επιθυμίας του Ερντογάν να ενισχύσει την προεδρία, η Τουρκία χάνει τη διπλωματική της επιρροή και καθίσταται όλο και πιο ευάλωτη στην τρομοκρατία. Θα ήταν πρώιμο να ξεγράφαμε τον Ερντογάν, ο οποίος έχει αποδείξει περισσότερα από την πολιτική του αντοχή. Στο κάτω-κάτω, μία εύθραυστη Τουρκία σημαίνει και μία πιο εύθραυστη Ευρώπη - και μία ακόμη πιο εύθραυστη Μέση Ανατολή, η οποία απελπισμένα χρειάζεται κάποιους πυλώνες σταθερότητας.

Ο κ. Dominic Moisi είναι καθηγητής Πολιτικών Επιστημών και συγγραφέας.
Πηγή "Το Βήμα"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Η Κίνα προετοιμάζεται για στρατιωτικές επιχειρήσεις σε ολόκληρο τον πλανήτη

«Καὶ ὁ ἕκτος άγγελος ἐξέχεε τὴν φιάλην αὐτοῦ ἐπὶ τὸν ποταμὸν τὸν μέγαν, τὸν Εὐφράτην· καὶ ἐξηράνθη τὸ ὕδωρ αὐτοῦ, ἵνα ἑτοιμασθῇ ἡ ὁδὸς τῶν βασιλέων τῶν ἀπὸ ἀνατολῆς ἡλίου» 

Αποκάλυψη του Ιωάννη, Κεφάλαιο 16ο

Ανάλυση: South Front Foreign Policy Diary  
Απόδοση: "Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!"

Τον περασμένο Σεπτέμβριο, η Κίνα οργάνωσε μια μεγαλειώδη στρατιωτική παρέλαση για τα 70 χρόνια από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Με χαιρετισμό που απηύθυνε για τη νίκη της χώρας του το 1945 επί της Ιαπωνίας, μια νίκη η οποία "επέτρεψε στην Κίνα να ξαναγίνει μια μεγάλη χώρα στον παγκόσμιο χάρτη", ο πρόεδρος της Κίνας Σι Τζινπίνγκ κήρυξε την έναρξη της επιβλητικής στρατιωτικής παρέλασης, που διήρκησε σχεδόν δύο ώρες.

Παρών στις εκδηλώσεις ήταν ο Ρώσος πρόεδρος, Βλαντίμιρ Πούτιν, ενώ οι μεγαλύτεροι ηγέτες των χωρών της Δύσης, μεταξύ των οποίων ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα και η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ, απέφυγαν την πρόσκληση. Περίπου 12.000 στρατιώτες και 500 άρματα μάχης άρχισαν την παρέλαση, πάνω από την οποία πετούσαν σχεδόν 200 αεροπλάνα και ελικόπτερα, σύμβολα της ανερχόμενης δύναμης της Κίνας.

Τι ακριβώς σημαίνει, όμως, η “ανερχόμενη δύναμη της Κίνας”;

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, η Κίνα έχει αναπτυχθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε να μετατραπεί σε εξέχοντα “παίκτη” στην παγκόσμια σκηνή, με δραστηριότητες παγκόσμιας εμβέλειας και συμφέροντα που εκτείνονται αρκετά μακριά από τις ακτές της.

Στα πλαίσια αυτά, ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός (ΛΑΣ) της Κίνας προσανατολίζεται προς τις εξελισσόμενες προτεραιότητες της χώρας, ενισχύοντας τις δραστηριότητές του σε όλους τους τομείς, από την αγορά νέων οπλικών συστημάτων στην οργάνωση του στρατού. Ο αυξανόμενος ανταγωνισμός στην περιοχή Ινδίας-Ασίας-Ειρηνικού με τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους καθιστά επιτακτική, όσο ποτέ άλλοτε, την ανάγκη της Κίνας να αυξήσει τη στρατιωτική της ικανότητα στην διεξαγωγή άψογων κοινών στρατιωτικών επιχειρήσεων.

O Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός έχει ήδη αναβαθμίσει τον εξοπλισμό του και έχει διαθέσει ένα βαθμιαία αυξανόμενο μερίδιο πόρων για το ναυτικό, την αεροπορία και την Δύναμη Πυραύλων. Ο πιο πρόσφατος γύρος αμυντικών μεταρρυθμίσεων της Κίνας ξεκίνησε ήδη από τον πρώτο μήνα του 2016 και αποσκοπεί αφ’ ενός στο σχεδιασμό στρατιωτικών δομών, οι οποίες θα είναι σε θέση να συντονίζουν συνδυασμούς οπλικών συστημάτων στο πεδίο της μάχης και αφ’ ετέρου στην αύξηση της διοίκησης και του ελέγχου, της επίγνωσης της κατάστασης και της ακρίβειας. Η εφαρμογή της τεχνολογικής δικτύωσης αναμένεται να ενισχύσει τον ΛΑΣ, ώστε να διεξαγάγει επιτυχώς κοινές επιχειρήσεις και να προασπίζεται τα κινεζικά συμφέροντα στο πολύπλοκο περιβάλλον του σύγχρονου κόσμου.

Μετά το σημερινό κύμα μεταρρυθμίσεων στις ένοπλες δυνάμεις της χώρας, η κινεζική Κεντρική Στρατιωτική Επιτροπή (ΚΕΣ) θα είναι υπεύθυνη για τον καθορισμό και την εφαρμογή των γενικών πολιτικών που θα αφορούν το στράτευμα, ενώ οι διοικητές των ενοποιημένων ζωνών μάχης θα είναι υπεύθυνοι για τις πολεμικές επιχειρήσεις. Το αρχηγείο της υπηρεσίας θα επικεντρώνεται κυρίως στην ανάπτυξη των δυνάμων. Όι μεταρρυθμίσεις αυτές αναμένεται να βελτιώσουν την ικανότητα της ΚΕΣ να λειτουργεί ως μία κοινή δύναμη και να αποφεύγεται η σύγχυση που προκαλείται συνήθως σε μια περίπλοκη δομή διοίκησης. Ταυτόχρονα, οι διοικητές των αναμορφωμένων ζωνών μάχης θα πρέπει να αποδεχθούν τις νέες, αυξημένες αρμοδιότητές τους, εάν θέλουν να είναι αποτελεσματικοί.

Σήμερα η Κίνα έχει 2.285.000 μάχιμους στρατιωτικούς, ενώ η πλήρης διαθέσιμη δύναμή της ανέρχεται σε  795.500.000. Οι βελτιώσεις, οι οποίες θεσπίστηκαν και ήδη εφαρμόζονται, θα επιτρέψουν στον Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό να γίνει μια δύναμη ικανότατη, έτοιμη να ανταποκριθεί στις προκλήσεις οποιουδήποτε σύγχρονου πολέμου από οργανωτικής απόψεως.

Παρ’ όλα αυτά, οι μεταρρυθμίσεις αυτές από μόνες τους δεν επαρκούν, ώστε να καλυφθούν πλήρως οι στόχοι της Κίνας σε αμυντικό επίπεδο. Παρά τις ήδη μεγάλης εμβέλειας και ολοένα επεκτεινόμενες κοινές εκπαιδευτικές ασκήσεις, ο ΛΑΣ έχει έλλειψη πραγματικής εμπειρίας.

Ωστόσο, θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι το πρόβλημα αυτό είναι θέμα χρόνου να επιλυθεί, με την αναμενόμενη αύξηση της συμμετοχής της Κίνας σε ανθρωπιστικές, αντιτρομοκρατικές και άλλου είδους αποστολές σε διάφορα σημεία του πλανήτη.




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Αλβανίδες από το Κοσσυφοπέδιο διευθύνουν γυναικεία στρατόπεδα του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία

Έρευνα: South Front , In4S , Zeri
Απόδοση: "Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!"

Είναι γνωστό ότι πάνω από 150 Αλβανοί που στρατολογήθηκαν στο Κοσσυφοπέδιο πολεμούν σήμερα στις τάξεις της τρομοκρατικής οργάνωσης “Ισλαμικό Κράτος” (IS ή ISIL) στη Συρία. Αυτό που ελάχιστοι γνωρίζουν είναι ότι 42 από αυτά τα άτομα είναι γυναίκες, και μάλιστα ηλικίας 23 χρόνων κατά μέσο όρο.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ της Αρμπάνα Τζάρα,  συντάκτη του περιοδικού Zeri, που εκδίδεται στην Πρίστινα, μια από αυτές είναι η Καμίλιε Ταχίρι, η οποία διευθύνει μαζί με άλλες τα γυναικεία στρατόπεδα του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία και το Ιράκ.


Η Καμίλιε Ταχίρι με τα δύο παιδιά της στη Συρία. Ο σύζυγός της σκοτώθηκε, αλλά η ίδια εξακολουθεί να υπηρετεί στο ISIS, στρατολογώντας μέσω διαδικτύου νεαρές γυναίκες από το Κοσσυφοπέδιο

Η Καμίλιε Ταχίρι γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Σίποβο, ένα χωριό κοντά στην Μιτρόβιτσα, και από εκεί ακολούθησε τον άντρα της, ο οποίος είχε στρατολογηθεί από το ISIS και τελικά σκοτώθηκε. Σήμερα η Καμίλιε μένει στη Συρία με τα δύο μικρά της παιδιά και εξακολουθεί να προσφέρει υπηρεσίες στο ISIS, με ειδικότητα την στρατολόγηση νεοφερμένων γυναικών από το Κοσσυφοπέδιο.

Μια δεύτερη περίπτωση είναι αυτή της Σκίπε Αϊντίνι (φωτό δεξιά), η οποία, μετά τον θάνατο του συζύγου της Σινάν Μούγιο από το Γκνίλιανε, λίγα χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Πρίστινα, δεν επέστρεψε από τη Συρία μαζί με την τρίχρονη κόρη της, επειδή, όπως λέγεται, δεν ήθελε να επιστρέψει στο Κοσσυφοπέδιο με έγγραφα από το Ισλαμικό Κράτος (η Σκίπε Αϊντίνι από την Μιτρόβιτσα διευθύνει σήμερα ένα γυναικείο στρατόπεδο του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία).

Τέλος, μια τρίτη νεαρή γυναίκα, η Λάουρα Χουσένι Τζάρα, λέει ότι μεγάλωσε στο Κοσσυφοπέδιο σαν μια έφηβη όπως όλες οι άλλες. Έβγαινε με τις φίλες της σε καφετέριες και σε μπαρ, αλλά ποτέ δεν έφερνε πονοκέφαλο στους γονείς της, που ήταν, όπως λέει, “ανοιχτόμυαλοι και με πολλή κατανόηση”.

Ο πεθερός της Λάουρα, Φαΐκ Ουκσμαΐλι, θυμάται:

“Πριν παντρευτεί με τον γιο μου, έπαιρνε μόνη της ταξί και πήγαινε να συναντήσει τους φίλους της σε καφετέριες ή ταξίδευαν μέχρι την Πρίστινα. Ντυνόταν όπως τα άλλα κορίτσια της ηλικίας της, με τζιν και μίνι φούστες. Ήταν μοντέρνο κορίτσι”.

Ενώ o Φαΐκ μιλάει για τη Λάουρα, αρχίζει να δακρύζει. Θυμάται τον εαυτό του πριν από μερικά χρόνια, να κάθεται σε μια ξύλινη καρέκλα στο μπαλκόνι του σπιτιού στο Ντόνιε Νερόντιμλιε, ένα μικρό χωριό στον κάμπο γύρω από το Ουρόσεβατς, την τρίτη μεγαλύτερη πόλη του Κοσσυφοπεδίου.

Σε μικρή απόσταση από το σπίτι του είναι η μεγαλύτερη αμερικανική στρατιωτική βάση στο Κοσσυφοπέδιο, η βάση "Bondsteel".

Ο Φαΐκ λέει για τους δύο γιούς του, τον Αρμπνόρι και τον Άλμπερτ:

“Ήταν πολύ κοινωνικοί και αυθόρμητοι, όπως και η Λάουρα. Aλλά πέρυσι κάτι τρομερό συνέβη και με τους τρεις. Μέσα σε λίγους μόνο μήνες, ο μουλάς του χωριού και η γυναίκα του τους έκαναν πλύση εγκεφάλου και τους παρέσυραν σε σημείο που δεν τους αναγνωρίζαμε.

Τι να σας πω... Και οι τρεις έχουν γίνει φανατικοί μουσουλμάνοι και χωρίστηκαν από τους φίλους τους και τα υπόλοιπα άτομα του κύκλου τους. Παράτησαν όλους εκείνους με τους οποίους είχαν επαφές. Ο μεγάλος μου γιος, ο Αρμπνόρι, άφησε γένεια, φόρεσε φαρδιά παντελόνια και άρχισε να μιλάει συνεχώς για το Μπιλάντ αλ-Σαμ, ένα θρησκευτικό όνομα για τη Συρία. Έτσι ξεκίνησαν όλα”...

Διαβάστε επίσης: Η νέα φιλόξενη «φωλιά» της Αλ-Κάιντα στο Κοσσυφοπέδιο και οι κίνδυνοι για τις υπόλοιπες χώρες


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Ρέντσι: "Δεν θα τους επιτρέψουμε να καταστρέψουν την Ευρώπη"

Γράφει ο Παναγιωτίδης Μάρκος 

«Όποιος θέλει να καταστρέψει τη Συνθήκη Σένγκεν θέλει να καταστρέψει την Ευρώπη και δεν θα του το επιτρέψουμε», δήλωσε ο κ. Ρέντσι από το νησί Βεντοτένε της κεντρικής Ιταλίας, όπου το 1944 πολιτικοί εξόριστοι, εχθροί του φασισμού είχαν συγγράψει το πρώτο Μανιφέστο για μια ενωμένη Ευρώπη.

«Είμαστε εδώ για να πούμε ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να ταυτίζεται μόνον με μια ξεθωριασμένη συζήτηση σχετικά με τους περιορισμούς και δεσμεύσεις, αλλά πρέπει να γίνει και πάλι ένα μεγάλο όραμα. Η Ευρώπη κινδυνεύει να γκρεμιστεί όταν χάνει την σημασία της η ίδια η ταυτότητά της», πρόσθεσε.

Σύμφωνα με τον επικεφαλής της ιταλικής κυβέρνησης, «το μέλλον της Ευρώπης δεν έχει ακόμη γραφτεί και για τον λόγο αυτό χρειάζεται την Ιταλία όχι ως διεκδίκηση αλλά ως αξιοπρέπεια εκείνου που έχει επίγνωση της ιστορίας του».

«Δεν κάνουμε νάζια και δεν πρόκειται για την διεκδίκηση ενός επιβεβλημένου εθνικού συμφέροντος. Προσπαθούμε να ξαναδώσουμε στην Ευρώπη τα χαρακτηριστικά που πρέπει να διαθέτει» είπε με έμφαση ο Ρέντσι.

Ο Ιταλός πρωθυπουργός, τέλος, εξέφρασε την προσδοκία «να μην εκτεθεί, το ευρωπαϊκό ιδεώδες, σε λεκτικές συγκρούσεις χαμηλού επιπέδου και σε εσωτερικές διαφορές οι οποίες ενισχύουν τον λαϊκισμό και την δημαγωγία».

Οι αιχμές του ιταλού πρωθυπουργού είναι σαφείς και στρέφονται κατά συγκεκριμένων προσώπων και ομάδας που δρα στο εσωτερικό της Ευρώπης. Και όσα καταγγέλλει ο κ. Ρέντσι αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου, αφού τα τελευταία χρόνια (της ευρωπαϊκής οικονομικής κρίσης), έχει γίνει αισθητό πως συγκεκριμένοι κύκλοι (ομόκεντροι του Βερολίνου) λειτουργούν σε αντιευρωπαϊκά πρότυπα (αγγίζοντας τον τυχοδιωκτισμό) καταστρέφοντας την ευρωπαϊκή ταυτότητα, ενώ εκμεταλλευόμενοι την λαθρομετανάστευση επιβάλλουν μία λίαν επικίνδυνη πολιτική για την ταυτότητα και την ασφάλεια της Ευρώπης συνεισφέροντας έτσι στην πολιτική πόλωση και την δημιουργία ακραίων πολιτικών τάσεων εντός της Ευρώπης.

Ο κ. Ρέντσι, αντιλαμβανόμενος πως κάποιοι αποφάσισαν από τη μία πλευρά να "κάνουν ταμείο" και ταυτόχρονα να βυθίσουν την ευρωπαϊκή ήπειρο στο νεοναζισμό, στέλνει σαφές μήνυμα στην ομάδα των τυχοδιωκτών - νεοναζί που βρίσκονται στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο, τονίζοντάς τους πως δεν θα του επιτρέψει να καταστρέψουν (ξανά) την Ευρώπη.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Ευρώ ή δραχμή; Οικονομία και Γεωπολιτική

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου 

Από την αρχή της κρίσης, ακριβέστερα καταστροφής-υποδούλωσης, το ερώτημα «πρέπει να φύγουμε από το ευρώ;» επανέρχεται σε διάφορες παραλλαγές. Κατά τρόπο απολύτως συνήθη για τη χώρα, η συζήτηση γίνεται, δυστυχώς, εν μέσω ακραίας σύγχυσης ως προς τα δεδομένα, ελάχιστης σοβαρότητας (και, φοβόμαστε, επιχειρήσεων παραπλάνησης ισχυρών γεωπολιτικών κέντρων).

Η «ευρωλογία» έγινε κεντρικός άξονας της πολιτικής ζωής. «Να κάνουμε αυτό που μας λένε για να μείνουμε στο ευρώ», υποστήριξαν οι μεν. Μια «συμμετρική» θέση υιοθέτησαν οι οπαδοί της εξόδου («να φύγουμε, για να μην κάνουμε αυτά που λένε»). Φαίνονται αντιδιαμετρικές, και οι δύο θέσεις αυτές όμως στηρίζονται στην ίδια πολιτικο-ψυχολογική βάση, την εθνική αυτο-υποτίμηση, την ηττοπάθεια και την «ιδεολογία της Ψωροκώσταινας» - η Ελλάδα μπορεί να είναι μόνο αντικείμενο, οποιαδήποτε μάχη δώσει είναι χαμένη εκ των προτέρων. ‘Όμως, οι δανειακές και τα μνημόνια φέρουν τις υπογραφές ελληνικών κυβερνήσεων – θα ήταν αδιανόητα χωρίς αυτές. Μεταξύ των δύο θέσεων κινείται η θέση της πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ, αν και σε αυτή επίσης βρίσκει κανείς ασάφειες, παλινδρομήσεις, υποτίμηση των δυσκολιών/κινδύνων μιας ρήξης.

‘Ένα μέρος της αριστεράς υποστηρίζει να φύγουμε από το ευρώ γιατί «η Ευρώπη δεν αλλάζει», υπαινισσόμενη ότι, δώσουμε δεν δώσουμε τη μάχη, οι Ευρωπαίοι θα μας επιβάλουν το μνημόνιο. Η πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ αναγορεύει μια ελπίδα σε αξίωμα («η Γερμανία δεν θα μας διώξει γιατί είμαστε συστημικός κίνδυνος»), κάτι που δεν είναι μόνο λάθος, δημιουργεί και κίνητρο στον αντίπαλο να επιμείνει.

Τα ζητήματα ελληνικής εξόδου και συναφή (π.χ. διπλό νόμισμα), έγιναν αντικείμενο δεκάδων μελετών διεθνώς, σε όλες τις βασικές χώρες πλην Ελλάδας! Τρισήμισυ χρόνια μετά την ένταξη στο καθεστώς Μνημονίου, τα περισσότερα σχετικά ελληνικά κείμενα στερούνται επιστημονικής επάρκειας, αν όχι, ενίοτε, και στοιχειώδους σοβαρότητας, αντανακλώντας μια κατάσταση περίπου «εθνικής άνοιας» που κυριαρχεί στη χώρα, παρά την άμεση απειλή ολοκληρωτικής εθνικής καταστροφής. Ελπίζει κανείς ότι η εκτόξευση ενός αντιμνημονιακού κόμματος στη θέση αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα ωθήσει την Κουμουνδούρου σε εντατική προσπάθεια σοβαρών επεξεργασιών, με τη συνδρομή όλων όσων μπορούν να βοηθήσουν εντός Ελλάδας και διεθνώς. Η απουσία τέτοιων επεξεργασιών εγκυμονεί κινδύνους τραγωδιών.

Η υφέρπουσα γεωπολιτική

Κράτος σημαίνει νόμισμα, στρατό και συμβόλαιο με τους πολίτες. Αν γίνεται με (κακής ποιότητας) τεχνικο-οικονομικά επιχειρήματα, η συζήτηση για το ευρώ, υποκρύπτει αναγκαστικά συζήτηση για την κυριαρχία και τον προσανατολισμό της χώρας. ‘Εξοδος από το ευρώ, με δική μας μάλιστα πρωτοβουλία, σημαίνει άραγε «ανάκτηση εθνικής ανεξαρτησίας» ή μήπως φυγή από το ευρωπαϊκό πεδίο, για να βρεθούμε, ως καταστρεφόμενο προτεκτοράτο, σε ζώνη ελέγχου/επιρροής ΗΠΑ- Ισραήλ ή/και Τουρκίας; Είναι άραγε τυχαίο ότι, παράλληλα με τη συζήτηση για το ευρώ, «κυκλοφορούν» τεχνηέντως και άλλες «ιδέες», όπως σύνδεση της δραχμής με δολάριο ή στερλίνα (στην Κύπρο με το ισραηλινό σέκελ). Η διασπορά τέτοιας φιλολογίας πιθανώς συνιστά έντεχνη προετοιμασία ενεργοποίησης, σε κατάλληλη στιγμή, γεωπολιτικών σεναρίων. Επιβεβαιώνει την ύπαρξη σοβαρών γεωπολιτικών, παράλληλα με τις οικονομικές σκοπιμότητες του Μνημονίου. Αυτό άλλωστε το ξέρουμε από το σχέδιο Ανάν, που προέβλεπε το πέρασμα της Κύπρου άμεσα, της Ελλάδας έμμεσα, στον έλεγχο ΗΠΑ-Βρετανίας, εμμέσως και Ισραήλ δια της επιρροής του επί των δύο προηγουμένων. Αν προετοιμάζουν αποβολή, για δικούς τους γεωπολιτικούς λόγους, της Ελλάδας από το ευρωπαϊκό σχέδιο, τότε πολύ λογικά οι «προστάτες» μας λύσσαξαν, καταστρέφοντας σχεδόν κάθε σχέση Ελλάδας/Κύπρου με τη Μόσχα – αν μπορούσαν θα σταματούσαν και την τηλεφωνική-ταχυδρομική επικοινωνία με τους Ρώσους. ‘Ώστε μια Ελλάδα σε ρήξη με την Ευρωγερμανία να μη μπορεί να στραφεί στη Μόσχα.

Οικονομικο-τεχνικά επιχειρήματα

Το ισχυρότερο επιχείρημα υπέρ εισαγωγής νέου νομίσματος είναι η ανάκτηση ανταγωνιστικότητας μέσω υποτίμησης. Δεν στερείται βασιμότητας, υπερτιμά όμως τη σημασία της υποτίμησης και της ούτω επιτυγχανόμενης ανταγωνιστικότητας για την ελληνική οικονομία και τα προβλήματα του ελληνικού κράτους. Ελληνικές κυβερνήσεις κατέφυγαν συχνά σε ανταγωνιστικές υποτιμήσεις. Είναι λύση ανάγκης, όχι σπουδαία βελτίωση της παραγωγικής-τεχνολογικής υποδομής, των μη οικονομικών δομικών παραγόντων (κράτος, κοινωνικό κεφάλαιο) ή της θέσης στον διεθνή καταμερισμό εργασίας.

Το δεύτερο επιχείρημα είναι ότι, επιστρέφοντας στη δραχμή, θα μπορέσουμε να χρηματοδοτήσουμε την οικονομία μας και να διακόψουμε τα μνημόνια, χωρίς να χρειαζόμαστε χρηματοδότηση από την ΕΚΤ. Θα μπορέσουμε βέβαια να κόψουμε χρήμα, αλλά η πραγματικότητα θα οδηγήσει πιθανότατα σε τεράστια υποτίμηση το νέο νόμισμα, αντανακλώντας τόσο την πραγματικότητα της χώρας, όσο και την αποφασιστικότητα αγορών-Ευρωγερμανίας να δράσουν τιμωρητικά, δημιουργώντας παράδειγμα προς αποφυγήν.

Οι ρίζες της ελληνικής κρίσης

Μόνο μερικά το «ελληνικό πρόβλημα», που οδήγησε στο Μνημόνιο και τις Δανειακές, σχετίζεται με την συναλλαγματική ισοτιμία ή τη δομή ευρωζώνης-ΕΕ. Το ευρώ υπήρξε σοβαρό πρόβλημα, υπήρξαν όμως και πολλά άλλα:

α) η αντανάκλαση της παγκόσμιας μετάβασης στον πλήρως χρηματιστικό καπιταλισμό και της κρίσης του,

β) της παγκοσμιοποίησης - η ευρωπαϊκή περιφέρεια είναι πολύ ακριβή για να ανταγωνιστεί τρίτο κόσμο και ανατολικοευρωπαίους, αλλά όχι αρκετά εξειδικευμένη/εξελιγμένη για να διατηρήσει ικανοποιητικό μερίδιο της παγκόσμιας αγοράς

γ) σοβαρών εσωτερικών στρεβλώσεων, της εγχώριας «κλεπτοκρατικής» μορφής καπιταλισμού, του απέραντου «εργολαβιστάν, λαμογιστάν, ρουσφετιστάν» και της κουλτούρας που τη συνοδεύει. Οι παράγοντες αυτοί, ιδίως ο τελευταίος, μετέτρεψαν την Ελλάδα σε ιδανική χώρα για να αρχίσει από εδώ η επίθεση του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου κατά των ευρωπαϊκών λαών. Μόνο μια απολύτως διεφθαρμένη, ανίκανη και εξαρτημένη άρχουσα τάξη και πολιτικό προσωπικό θα μπορούσαν να συνομολογήσουν Δανειακή και Μνημόνιο.

Χρέος και ευρώ

Μετά δε την είσοδο στα Μνημόνια τα τελευταία έγιναν, μαζί με το μη βιώσιμο χρέος, βασικό όπλο καταστροφής-υποδούλωσης της χώρας, το μεγαλύτερο πρόβλημά της, αυτό που απειλεί άμεσα την αναπαραγωγή κοινωνικού σχηματισμού, δημοκρατίας και κράτους. Ενώπιον τέτοιου «υπαρξιακού» ζητήματος, η ισοτιμία του ευρώ παραμένει μακροπρόθεσμο, σχετικά περιορισμένων επιπτώσεων ζήτημα, που για να αποκτήσει αξία πρέπει πρώτα να επιστρέψουμε στην κατάσταση «κανονικού» κράτους.

Διάφορα ρεύματα, αριστερά και όχι μόνο, βρήκαν απλή, «μονοθεματική», «επαναστατική» πλατφόρμα στο σύνθημα «έξω από το ευρώ». Φοβούμεθα ότι τέτοιες ρητορικές απλουστεύσεις συγκαλύπτουν ενίοτε την μακρόχρονη απουσία σοβαρής, ριζοσπαστικής ανάλυσης του ελληνικού «κλεπτοκρατικού» καπιταλισμού και παραγωγής αξιόπιστου μεταρρυθμιστικού προγράμματος. Επί δεκαετίες κανείς σχεδόν δεν λέει τίποτα για τον ελληνικό «υπαρκτό καπιταλισμό» (την έκταση π.χ. λαθρεμπορίου και διαπλοκής, ή της φοροδιαφυγής των μεσαίων). Δεν είδαμε σοβαρές ιδέες παραγωγικής ανασυγκρότησης. Μεγάλα θέματα εξωτερικής πολιτικής (ελληνορωσικά, διεύρυνση ΕΕ, κυπριακό), που επηρέασαν και επηρεάζουν αποφασιστικά τη διεθνή ισχύ και τους βαθμούς ελευθερίας της χώρας, δεν απασχόλησαν την αριστερά. Η υιοθέτηση εξάλλου από την αριστερά του συνθήματος «έξω από το ευρώ» κινδυνεύει, φοβόμαστε, να την απομακρύνει από την εξουσία, νομιμοποιώντας ταυτόχρονα κινήσεις άλλων δυνάμεων με αλλότριες, γεωπολιτικές σκοπιμότητες.

Αντιφάσεις «ευρωσκεπτικιστών»

Οι συνήγοροι της υποτίμησης ξεχνούν ότι η υποτίμηση που επιδιώκουν … έγινε ήδη, καλώς ή κακώς, ως «εσωτερική υποτίμηση». Τσάκισε αμοιβή και προστασία της εργασίας και κάθε κοινωνικό μισθό. Πόσο πιο κάτω να πάμε;

Η έξοδος από την ευρωζώνη δεν στερείται κινδύνων και κόστους, πόσο μάλλον όταν θα κληθεί να την οργανώσει ένα διαλυμένο κράτος, που θέλει τρεις μήνες να ανοίξει μια λακούβα σε ένα δρόμο, όχι να εισάγει νέο νόμισμα σε συνθήκες «πολέμου» με ισχυρές διεθνείς δυνάμεις. Η αποχώρηση από την ευρωζώνη εγείρει σοβαρά νομικά θέματα – αρκετοί αναλυτές διεθνώς υποστηρίζουν ότι ο μόνος σύννομος τρόπος να γίνει, με βάση τις κείμενες συνθήκες, είναι η έξοδος από την ΕΕ. Ακούμε πολλά για ανάγκη «σχεδίου Β», που συμμεριζόμαστε απολύτως. Χωρίς σχέδιο Β δεν μπορεί να υπάρξει ούτε σχέδιο Α. Αλλά δυστυχώς πολλά ακούμε και τίποτα δεν είδαμε έως τώρα (ούτε σχέδιο Α, ούτε Β!).

Υποτίμηση, νόμισμα, χρέος

‘Εστω ότι όλα αυτά αντιμετωπίζονται, μαζί και το ενδεχόμενο καταστροφικής υποτίμησης του νέου νομίσματος και του υπερπληθωρισμού που θα προκύψει. Ας αγνοήσουμε την ήδη συντελεσθείσα εσωτερική υποτίμηση. Νέο νόμισμα και νέα υποτίμηση αποσκοπούν να καταστήσουν την ελληνική οικονομία ανταγωνιστική. Αλλά είναι αυτό πραγματικά το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε τώρα;

Η απάντηση είναι όχι! ‘Οσο ανταγωνιστική και αν γίνει η ελληνική οικονομία, δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί πως θα αποπληρώσει ένα θεόρατο βουνό μη βιώσιμου χρέους (κι όσο κι αν φτηνήνει το χρήμα, προφανώς χρειάζονται και άλλα πράγματα για να γίνουμε παραγωγικοί). Το πρόβλημα (όπλο) που τώρα συντρίβει το ελληνικό έθνος είναι το βουνό μη βιώσιμου χρέους, συν τα αποικιοκρατικά δεσμά των δανειακών συμβάσεων, το καθεστώς καταστρεφόμενης αποικίας χρέους. Ουδείς εκ των υποστηρικτών της δραχμής δεν εξηγεί πως θα λύσει με την έξοδο το πρόβλημα βιωσιμότητας χρέους και αποικιοκρατικών δεσμεύσεων. Το αδιέξοδο της πρότασης θα φανεί αμέσως, όταν φτάσει αίφνης το κλάσμα χρέους/ΑΕΠ στο 250% ή στο 300%. (Γι’ αυτό ακριβώς, να μην παγώσει το χρέος σε ευρώ με το αγγλικό δίκαιο, η «Σπίθα» του Θεοδωράκη επέμεινε ασφυκτικά προς όλους, στα τέλη 2011, να αρχίσει άμεσο, μεγάλο κίνημα «από τον Καμμένο μέχρι την ΑΝΤΑΡΣΥΑ», αντί να περιμένουμε τις εκλογές, όπως προτίμησε τελικά η Κουμουνδούρου).

Όταν αντιμετωπίζεις μη βιώσιμο χρέος και αποικιακές συμβάσεις, δεν έχει νόημα να ψάχνεις υδρογονάνθρακες, ή να επιδιώκεις βελτίωση ανταγωνιστικότητας. ‘Οτι βρεις, ότι πόρους αποκτήσεις θα πάνε στα «σεντούκια» των τραπεζών, χωρίς η χώρα να αποπληρώσει το χρέος της – να βρεθεί σε κατάσταση εξυπηρετήσιμου και χρηματοδοτήσιμου χρέους. Το πραγματικό ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν κάναμε καλά που μπήκαμε στο ευρώ προ πολλών ετών, ούτε αν το ευρώ είναι καλό ή κακό (που είναι όντως) αλλά τι κάνουμε στην κατάσταση που τώρα βρισκόμαστε, όχι τι θα κάναμε το 1999, γιατί δεν είμαστε στο 1999! Πως μπορούμε να γυρίσουμε από το καθεστώς αποικίας χρέους στο καθεστώς σχετικά ανεξάρτητου-κυρίαρχου κράτους, βιώσιμου κράτους, χρέους, οικονομίας-κοινωνίας. Αυτό είναι το κριτήριο για να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε με το ευρώ, όχι αυτά καθεαυτά τα θεωρητικά πλεονεκτήματα/μειονεκτήματα του νομίσματος. Νέο νόμισμα θα βοηθήσει ή θα δυσκολέψει την απομείωση του χρέους και την απαλλαγή από το αποικιακό καθεστώς; Αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα.

Γιατί να τους απαλλάξουμε από το πρόβλημα;

Όντας σε ΕΕ/ευρωζώνη δεν έχουμε μόνο προβλήματα, έχουμε και όπλα, πολιτικά, θεσμικά, νομικά, κανένα από τα οποία δεν χρησιμοποιήσαμε έως τώρα. Πάμπολλες από τις ευρωπαϊκές αποφάσεις λαμβάνονται ομοφώνως, μπορεί επομένως μία ή δύο κυβερνήσεις να μπλοκάρουν σε μεγάλο βαθμό τη λειτουργία της ‘Ενωσης, εφόσον οι χώρες τους αντιμετωπίζουν ζήτημα επιβίωσης (πρέπει βέβαια να δημιουργήσουν προηγουμένως το αναγκαίο πολιτικό κλίμα). Τα κείμενα, οι ευρωπαϊκές συνθήκες, άλλα ισχυρά κείμενα του διεθνούς δικαίου (καταστατικός χάρτης, αποφάσεις του ΟΗΕ) περιέχουν διατάξεις που μπορούν να χρησιμοποιηθούν από μια κυβέρνηση με φαντασία, προετοιμασμένη πολύ σοβαρά σε νομικό, πολιτικό, διεθνές επίπεδο.

Σε υπερθετικό βαθμό, μια πολιτική σύγκρουση γύρω από την Ελλάδα (ή/και την Κύπρο) στην Ευρώπη θα είναι «παιχνίδι κατηγοριών» (blame game). Η Ευρώπη θα κατηγορεί τους ‘Ελληνες, οι ‘Ελληνες θα πρέπει να απαντήσουν ως Ευρωπαίοι κατηγορώντας με ορθολογικά επιχειρήματα και γλώσσα κατανοητή από την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη την κυρίαρχη πολιτική. Μπορούμε να το κάνουμε γιατί έχουμε πληθώρα στοιχείων υπέρ μας (εφόσον φυσικά ετοιμαστούμε κατάλληλα, γιατί δεν νοείται να φιλοδοξείς διακοπή μνημονίου-δανειακών και ανατροπή ευρωπαϊκών πολιτικών, χωρίς τεράστια προετοιμασία και σοβαρότητα).

«Επαναστατική» δεν είναι η ρητορεία προς εσωτερική κατανάλωση, αλλά το να κάνεις πραγματικά και συντεταγμένα «μπάχαλο» την Ευρώπη, ήδη από τώρα, διεκδικώντας τη σωτηρία της χώρας σου, με πολιτικά-επικοινωνιακά ευφυείς τρόπους, ζητώντας ρήτρα ύφεσης και ανεργίας, έκτακτη ανθρωπιστική-αναπτυξιακή βοήθεια, διαγραφή χρέους, σχέδιο Μάρσαλ, αντί να ζητήσεις να φύγεις μόνος σου, ουσιαστικά με τη στάμπα του «ανεπρόκοπου μπαταχτζή»! Καλώς ή κακώς βρέθηκες στο ευρωπαϊκό κλαμπ – αντί να φύγεις από κει μέσα, πιο έξυπνο είναι να χρησιμοποιήσεις όλα τα θεσμικά, πολιτικά, νομικά εργαλεία που σου παρέχει. Γιατί να μη το δοκιμάσεις, είτε κερδίσεις, είτε όχι στο τέλος. Γιατί να θέσεις εσύ ζήτημα αποχώρησής σου, αντί να θέσεις ευρωζώνη και ΕΕ ενώπιον της υποχρέωσης να στηρίξουν ένα μέλος που καταστρέφεται και απειλείται; Στο κάτω-κάτω, αν θέλουν να σε διώξουν, ας πάρουν εκείνοι την ευθύνη, η Μέρκελ και ο Ολάντ, γιατί να την πάρουμε εμείς;

Είναι καταπληκτικό, αλλά έως τώρα δεν βρέθηκε ούτε ένας πολιτικός, κυβέρνησης ή αντιπολίτευσης, να βροντοφωνάξει το θεμελιώδες, το βασικό, το στοιχειώδες: «η ΕΕ δεν είναι γερμανική, γαλλική, τραπεζική ‘Ενωση, είναι δική μας όσο και δική σας». Μόνοι μας έχουμε αποδεχθεί τον ρόλο κουτσαβάκη. Δεν έχουμε το κουράγιο να το πούμε αυτό, αλλά είμαστε έτοιμοι για παγκόσμια επανάσταση;

«Επαναστατικό» και σωτήριο είναι, αφού βρέθηκες που βρέθηκες στην τραγική κατάσταση κι απειλείται η ίδια η υπόστασή σου ως λαού, ως έθνους, ως κράτους, να γίνεις εσύ ο εκφραστής των εκατοντάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων που έχουν σοβαρά προβλήματα και με τον τρόπο που το Χρήμα συντρίβει το κοινωνικό κράτος τους και αγοράζει πολιτικούς από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, και με τον τρόπο που το Βερολίνο και η ολιγαρχική «ευρωγραφειοκρατία» διαχειρίζεται τις ευρωπαϊκές υποθέσεις.

Θα μου πείτε ίσως «η Ευρώπη δεν αλλάζει», «εμείς δεν μπορούμε να τα κάνουμε» («Ψωροκώσταινα»). Αν η Ευρώπη αλλάξει θα αλλάξει τώρα, γιατί τώρα έχει, πρώτη φορά μετά τριάντα χρόνια, κίνητρο. Αν δεν αλλάξει δεν θα αλλάξει ποτέ, θα υποκύψει στο Χρήμα. Αν ολόκληρη Ευρώπη υποκύψει, θα σωθούμε μόνοι μας, απλώς φεύγοντας από το ευρώ;

Στην πραγματικότητα η λογική λέει ότι η Ελλάδα πρέπει να ξυπνήσει και να αρχίσει να συμπεριφέρεται ως ευρωπαϊκό κράτος, διεκδικώντας κατ’ αρχήν εκεί που βρέθηκε, καλώς ή κακώς, τα δικαιώματά της. Το σενάριο-εφιάλτης για τους πιστωτές. είναι μια ελληνική κυβέρνηση πολιτικά, νομικά, επικοινωνιακά πανέτοιμη να δώσει τη μάχη, με πλέγμα διεθνών συμμαχιών, ζητώντας πειστικά και ορθολογικά αναθεώρηση της ασκούμενης πολιτικής. Οι πιστωτές θέλουν οτιδήποτε εκτός από αυτό, θέλουν να απομονώσουν την «ελληνική περίπτωση», για να μετατρέψουν, όπως το κατάφεραν έως τώρα, την κρίση των τραπεζών σε κρίση της Ευρώπης, πόλεμο μεταξύ ευρωπαϊκών εθνών. Εμείς πρέπει να θέλουμε το αντίθετο, να χωθούμε όσο μπορούμε, μαζί με το πρόβλημά μας, μέσα στην Ευρώπη, συνδέοντας τη λύση στο δικό μας πρόβλημα με την αναζήτηση εναλλακτικής για όλη την Ευρώπη.

Υπάρχει ένας ακόμα παράγοντας, πολύ ευρύτερος. Για να γλυτώσουμε, χρειαζόμαστε απελπιστικά συμμάχους, εντός και εκτός ΕΕ. ‘Ενας ισχυρός δυνητικός σύμμαχος είναι οι άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί. Με σημαία τη δραχμή, την κυπριακή λίρα, τη λιρέττα, το πέσο δεν μπορούμε να φτιάξουμε τέτοια συμμαχία, να αντιμετωπίσουμε από κοινού τον σημερινό, καταθλιπτικό συσχετισμό οικονομικο-πολιτικής ισχύος.

Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει νίκη. Αλλά ακόμα κι αν στο τέλος η Ελλάδα χάσει, δεν θάχει ζημιωθεί, το αντίθετο, θα ωφεληθεί πολιτικά και διεθνώς καθιστάμενη ο φορέας και υπερασπιστής των ευρωπαϊκών αξιών και ιδεών, ακόμα κι αν αναγκαστεί να φύγει, θα έχει κερδίσει πάρα πολύ σε διεθνές πολιτικό κεφάλαιο πολεμώντας εν ονόματι, όχι εναντίον της ευρωπαϊκής ιδέας (και όχι βέβαια της συγκεκριμένης πραγμάτωσής της με ευρωζώνη/ΕΕ).

Ευρώ και φετίχ

Πρέπει βέβαια να υπογραμμίσουμε ότι η Ελλάδα, στην κατάσταση που βρίσκεται, είναι υποχρεωμένη να πάει ούτως ή άλλως σε στάση πληρωμών και μονομερή διακοπή του μνημονίου, αν δεν της προσφέρουν άλλη λύση βιώσιμου κράτους και οικονομίας, αλλοιώς θα καταστραφεί συθέμελα. Δεν έχουμε άλλη επιλογή, πρέπει να πάμε ότι κι αν σημαίνει αυτό, για να σώσουμε τη χώρα μας. ‘Ενα κόμμα που θέλει να διακόψει το Μνημόνιο, οφείλει να ειδοποιήσει τους ‘Ελληνες (και τους εταίρους), πριν από τις εκλογές, ότι ναι μεν απεύχεται τον πόλεμο, θα τον κάνει όμως μέχρι τέλους, με όλα τα μέσα, αν δεν υπάρξει άλλη λύση σωτηρίας. Μια τέτοια ρήξη προϋποθέτει λεπτομερειακό πλάνο Β, για εισαγωγή εσωτερικού μέσου πληρωμής, στην ακραία, μη δυνάμενη να αποκλεισθεί περίπτωση, που η ΕΚΤ προχωρήσει σε διακοπή χρηματοδότησης. Εμείς δεν υποστηρίζουμε ότι δεν πρέπει επ’ ουδενί να φύγουμε από το ευρώ. Αυτό που λέμε είναι ότι δεν έχουμε κανένα λόγο να το κάνουμε με δική μας πρωτοβουλία.

Ταυτόχρονα, η επιδίωξη λύσης στο ελληνικό, πρέπει να συνδυασθεί με υπεράσπιση μιας ευρύτερης ιδέας για το μέλλον της Ευρώπης, που θα δώσει τη δυνατότητα δημιουργίας συμμαχιών, εντός και εκτός ΕΕ. Αυτή η στάση νομίζουμε ταιριάζει καλύτερα στη χώρα μας, στον ρόλο της στην ευρωπαϊκή και παγκόσμιο Ιστορία.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου