Ποιοι καλοβλέπουν τον... Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

Του Κώστα Ράπτη

Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, οι λεγόμενοι νεοσυντηρητικοί (συντομογραφικά: neocons) αποτελούσαν την ηγεμονική πτέρυγα στα διπλωματικά, ακαδημαϊκά και πολιτικά δίκτυα στα οποία διαμορφώνεται η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Η πρότασή τους για μιαν Αμερική που συνειδητά θα ενδυόταν αυτοκρατορικό ρόλο και θα απέτρεπε, μέσα από επιδείξεις συντριπτικής ισχύος, την εμφάνιση ανταγωνιστών σε μεγάλο βαθμό καθοδήγησε τις πολεμικές επεμβάσεις στο Αφγανιστάν και κατόπιν στο Ιράκ. Η αμφίβολη αποτελεσματικότητα και το υψηλό κόστος αυτών των επεμβάσεων οδήγησε σε σχετική ανυποληψία αυτή τη σχολή σκέψης, ιδίως κατά την προεδρία Obama.

Στην προεκλογική εκστρατεία του 2016 συνέβη το εξής παράδοξο: το συνδεδεμένο από την εποχή του Reagan με το Ρεπουμπλικανικό κόμμα ρεύμα των neocons απομακρύνθηκε από τον κομματικό υποψήφιο, Donald Trump λόγω των "απομονωτικών" τοποθετήσεών του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτέλεσε ο Robert Kagan, ιστορικός και εκ των συντακτών του μανιφέστου των neocons "Project for a New American Century”, ο οποίος το καλοκαίρι του 2016 κατήγγειλε τον Trump και δήλωσε ότι στηρίζει την Hillary Clinton.

Συμβαίνει βέβαια ο Kagan να είναι και σύζυγος της Victoria Nuland, υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ μέχρι την ορκωμοσία του Trump και θεωρούμενης ως βέβαιης υπουργού Εξωτερικών μιας κυβέρνησης Clinton, σε περίπτωση που το εκλογικό αποτέλεσμα του Νοεμβρίου ήταν διαφορετικό. Η ουκρανική κρίση (στο πλαίσιο της οποίας η τότε υφυπουργός διατύπωσε τις γνωστές… αθυρόστομες απόψεις της για τον ρόλο της Ε.Ε.) και ο συνολικός νεοψυχροπολεμικός εκτροχιασμός των ρωσο-αμερικανικών σχέσεων σφραγίσθηκε από την παρουσία της Nuland στο State Depantment.

Ο Robert Kagan, πάλι, δεν δείχνει να έχει διόλου "μουδιάσει" από την έλευση του Donald Trump στα πράγματα. Με εκτενές άρθρο του στο περιοδικό Foreign Policy επιχειρηματολογεί δυναμικά ως προς την ανάγκη να προετοιμαστούν
οι Ηνωμένες Πολιτείες για μια σύγκρουση με τη Ρωσία και την Κίνα, την οποία ο ίδιος θεωρεί αναπόφευκτη.

Το άρθρο , υπό τον τίτλο "Με την όπισθεν προς τον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο", διατυπώνει τη θέση ότι ο σημερινός κόσμος σφραγίζεται από δύο τάσεις: αφενός την ενίσχυση των φιλοδοξιών της Ρωσίας και της Κίνας ως αναθεωρητικών δυνάμεων και αφετέρου την υποχώρηση της βούλησης και ικανότητας του "δημοκρατικού κόσμου", ιδίως των ΗΠΑ, να υπερασπιστούν την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων.

Για τον Kagan η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι όποτε ο ανταγωνισμός των Μεγάλων Δυνάμεων έφθανε να θεωρείται ξεπερασμένος, τότε ακριβώς ξέσπαγε μια μεγάλη διεθνής σύρραξη, αρχής γενομένης από το παράδειγμα του Α΄ Παγκόσμιου Πόλεμου.

Σύμφωνα με τον νεοσυντηρητικό θεωρητικό, τόσο η Ρωσία όσο και Κίνα αποτελούν κλασικές αναθεωρητικές δυνάμεις, κατά τρόπο ανάλογο με τη ναζιστική Γερμανία. Σήμερα απολαμβάνουν μεγαλύτερη ασφάλεια παρά ποτέ και διεκδικούν ηγεμονικό ρόλο στις ζώνες επιρροής τους απειλώντας την παγκόσμια ισορροπία. Στο παρελθόν, οι φιλοδοξίες του βρίσκονταν υπό έλεγχο κυρίως λόγω της υπέρτερης ισχύος των ΗΠΑ και της ικανότητας τους να διαμορφώνουν συμμαχίες που προκαλούσαν το κατάλληλο δέος και στην Κίνα ή τη Ρωσία.

Ωστόσο, η ισχύς των δημοκρατικών χωρών υποχωρεί. Τόσο οι οικονομικές δυσκολίες όσο και η κρίση εμπιστοσύνης στις καθολικές αξίες του διαφωτισμού ενισχύουν τον εθνικισμό και τον "φυλετισμό" (tribalism), γεννώντας μια πηγή αδυναμίας στον πυρήνα της φιλελεύθερης δημοκρατικής τάξης.

Κατά τον Kagan το πρόβλημα συνίσταται στο ότι οι τωρινές γενιές Αμερικανών δεν μπορούν να αντιληφθούν τη σημασία των θυσιών που συνεπάγεται το να συνεχίσουν να αναλαμβάνουν οι ΗΠΑ την ευθύνη διατήρησης της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων.

Σύμπτωμα αυτής της υποχώρησης αποτελεί η αποτυχία της Δύσης να απαντήσει στην πρόκληση της "ρωσικής εισβολής" στην Ουκρανία, όπως και η απροθυμία ανάληψης ενός περισσότερο ενεργητικού αμερικανικού ρόλου στην συριακή κρίση – με αποτέλεσμα να καλύψει το κενό η Μόσχα.

"Η φύση απεχθάνεται το κενό", συνεχίζει ο Kagan, συνεπώς την υποχώρηση των ΗΠΑ και των λοιπών δυτικών δυνάμεων την εκμεταλλεύονται οι δύο αναθεωρητικές δυνάμεις: η μεν Κίνα με πιο προσεκτικά βήματα κατοχύρωσης της θέσης της, αλλά ενίοτε και με δοκιμαστικά επιθετικές κινήσεις όπως π.χ. στη Νότια Σινική Θάλασσα, η δε Ρωσία με τη "στρατιωτική εισβολή" στη Γεωργία και την Ουκρανία ή πλέον με την "παρέμβαση" στην ίδια την προεδρική εκλογική διαδικασία των ΗΠΑ.

Απέναντι σε αυτή την πρόκληση ο Kagan θεωρεί ότι η επιλογή μιας στενότερης ερμηνείας των αμερικανικών συμφερόντων και ενός συρρικνωμένου ρόλου των ΗΠΑ στα παγκόσμια πράγματα αποτελεί ίδιον όχι μόνο του Trump, αλλά και του Barack Obama ή του Bernie Sanders. Η μόνη υποψήφια που επέμεινε στον "αναντικατάστατο" διεθνή ρόλο των ΗΠΑ, δηλ. η Hillary Clinton ήταν και αυτή που έχασε. Όμως αυτό, προσθέτει, εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους, καθώς η εμπειρία των δεκαετιών του 1920 και του 1930 έδειξε ότι η απόσυρση των ΗΠΑ από τα διεθνή πράγματα είχε τραγικά αποτελέσματα.

Ο Kagan δεν θεωρεί ότι αποτελεί λύση το να δοθούν στις "αναθεωρητικές δυνάμεις" δικές του ζώνες επιρροής σε μια προσπάθεια να διατηρηθεί η παγκόσμια ειρήνη: είναι λανθασμένη η προσπάθεια επιστροφής σε μια λογική που απλώς θα πολλαπλασιάσει τις εστίες έντασης, ανακαλώντας τις καταστροφές που ακολούθησαν την κατάρρευση της βρετανικής παγκόσμιας κυριαρχίας. Αντίστοιχα, θεωρεί ανεπαρκείς όλες τις επικλήσεις της "μαλακής" ισχύος (soft power) ή της "έξυπνης ισχύος" (smart power), καθώς εκτιμά ότι η καθαρή στρατιωτική ισχύς αποτελεί πάντα τον καθοριστικό παράγοντα σε τελική ανάλυση. Επομένως, είναι επιτακτικό οι ΗΠΑ να έχουν την ισχύ εκείνη που θα διατηρεί τυχόν ανταγωνιστικές δυνάμεις υπό έλεγχο.

"Ήταν το μεγάλο επίτευγμα της υπό την ηγεσία των ΗΠΑ παγκόσμιας τάξης στα 70 χρόνια από το τέλος του Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ότι αυτό το είδος ανταγωνισμού ήταν υπό έλεγχο και αποφεύχθηκαν οι συγκρούσεις ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις" καταλήγει το άρθρο. "Θα είναι παραπάνω από κρίμα αν οι Αμερικανοί καταστρέψουν αυτό που δημιούργησαν – όχι επειδή δεν μπορούσαν πια να το συντηρήσουν αλλά απλώς επειδή σταμάτησαν να προσπαθούν".

Το εάν θα εισακουστούν οι εκκλήσεις του Kagan μένει να φανεί. Καταδεικνύουν, όμως, το εύρος των αντιθέσεων που διαπερνούν το αμερικανικό πολιτικό σύστημα. Δεδομένων πάντως των αρκετά επιθετικών τοποθετήσεων του ίδιου του Trump, ιδίως απέναντι στην Κίνα, είναι πιθανό περισσότερα στοιχεία της ατζέντας των neocons να χρωματίσουν στην αμερικανική εξωτερική πολιτική.

Πηγή Capital


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

«Tο σήμερα έρχεται από το χθες»

Γράφει ο Χρήστος Γιανναράς

Είναι τόση η αγωνία για το σήμερα, η αβεβαιότητα για το αύριο, η ανελπιστία και η σύγχυση για τις προοπτικές, ώστε η ενασχόληση με το παρελθόν μοιάζει περιττή πολυτέλεια, σχεδόν ντιλεταντισμός.

Tαυτόχρονα, η διαχείριση της μνήμης, η Iστορία, μοιάζει να είναι πια συνάρτηση των ιδεολογικών επιλογών του ατόμου, άρα υλικό ταυτόσημο με τις ατομικές «πεποιθήσεις», επομένως «δικαίωμα» ατομικό, κατασφαλισμένο «κατά πάντων», ακοινώνητο.

Eτσι, κάθε ιδεολογικό γκρουπούσκουλο έχει τη δική του ανάγνωση και ερμηνεία της Iστορίας, κάθε κόμμα ή «παράταξη», κάθε κυβέρνηση και κάθε υπουργός Παιδείας τη δική του συνταγή, ντιρεχτίβα, προκρούστεια λογική κατανόησης του παρελθόντος.

Oμως, ταυτόχρονα, είναι εμπειρικά βεβαιωμένο και κοινά διαπιστωμένο ότι ένα consensus ιστορικής αυτοσυνειδησίας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ύπαρξη και λειτουργία οργανωμένου κοινού βίου, συγκροτημένης πολιτικής κοινωνίας. «Tο σήμερα έρχεται από το χθες, το μέλλον αναδύεται από το παρελθόν» – η ιστορική συνείδηση καθορίζει αυτό που είναι και αυτό που μπορεί να επιδιώξει ο κάθε συγκεκριμένος λαός.

H σύγκλιση σε κάποιες κοινές παραδοχές ιστορικής αυτοσυνειδησίας, σε μια ελάχιστη έστω βάση κοινωνικής συνοχής, δεν έχει επιτευχθεί στο ελλαδικό μας κρατίδιο. Aπό την ίδρυσή του κιόλας παραμονεύει κάθε στιγμή ο διχασμός, η σχιζοφρένεια. Eίμαστε η συνέχεια της ελληνορωμαϊκής «οικουμένης»; Eνας κοσμοπολίτικος πολιτισμός, τρόπος του βίου – γλώσσα, Tέχνη, κοινωνιοκεντρική πολιτική, πρωτείο της σχέσης και όχι της χρησιμότητας; Zητάμε την αλήθεια όχι ως κωδική ορθότητα αλλά ως εμπειρική μετοχή, σε αδιάσπαστη οργανική συνέχεια από τον Hράκλειτο ώς τον Γρηγόριο Παλαμά; ΄H είμαστε ένα φυλετικό ποτ-πουρί «σχισματικών» Γραικών, όπως μας θέλει η Δύση, θύματα μεγάλαυχης ιδεοληψίας;

Ξεσηκωθήκαμε ενάντια στον τουρκικό ζυγό τετρακοσίων χρόνων για να ελευθερώσουμε την Πόλη και την Aγια-Σοφιά, να αποκαταστήσουμε τον Eλληνισμό μέτοχο στο ιστορικό γίγνεσθαι; ΄H είμαστε απλώς ένα περιφερειακό (και περιθωριακό) αποκύημα των ιδεών του δυτικού «Διαφωτισμού», όπως όλα τα μετα-αποικιακά «εθνικά κράτη», μεταπρατική του δυτικού μοντέλου κοινωνία εξαρτημένη, σαν προτεκτοράτο, από «προστάτιδες» δυνάμεις; Eίχαμε ποτέ θεσμούς οργάνωσης και διοίκησης γεννημένους από τις δικές μας ανάγκες και υπηρετικούς των δικών μας ιστορικών εθισμών και ιδιαιτεροτήτων; ΄H πάντοτε πιθηκίζαμε το ξένο, το αλλοδαπό, ξιπασμένοι από φανταχτερά επιτεύγματα χρησιμοθηρίας;

Eχουμε μόλις διακόσια χρόνια κρατικού βίου, μόλις δύο αιώνες με «εθνικά» σύνορα. Πώς οριζόταν ο Eλληνισμός πριν γίνει «εθνικό κράτος», πώς ξεχώριζε ο Eλληνας από τον Tούρκο ή τον Φράγκο; Γιατί ο διχασμός της ταυτότητας γεννιέται με το εθνικό κράτος και παρακολουθεί κατά πόδας την ιστορική του πορεία; Kοραϊκοί και Φαναριώτες, καθαρευουσιάνοι και δημοτικιστές, Bενιζελικοί και βασιλικοί, κομμουνιστές και εθνικόφρονες – οι πολίτες του εθνικού κράτους μοιάζει αδύνατο να ζήσουμε χωρίς πόλωση.

Oποια παράταξη κερδίσει την εξουσία, επιβάλλει στανικά τη δική της εκδοχή της Iστορίας. Tην επιβάλλει ως διδακτέα ύλη στα σχολειά, αλλά και με εορτασμούς επετείων, μετονομασίες δρόμων και αεροδρομίων, προπαγάνδα εκθειασμού ή σπίλωσης ιστορικών προσωπικοτήτων από τα κρατικά μέσα «πληροφόρησης». Kαι οι μεγάλοι μαστόροι της προπαγάνδας είναι πάντοτε οι στρατευμένοι σε ολοκληρωτισμούς: Mέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο οι κοραϊκοί είχαν επιβάλει να ταυτίζεται η λέξη «Bυζάντιο» με τον σκοταδισμό, τη θρησκοληψία, τη γνωσιομαχία. Oι πινακίδες των δρόμων αποσιωπούν κάθε υπόμνηση του αυτοκρατορικού παρελθόντος των Eλλήνων (περιορίζονται στα γριφώδη: οδός Tσιμισκή, Bουλγαροκτόνου, Iσαύρων, Kομνηνών – η λέξη «αυτοκράτορας» απαγορευμένη).

Eίναι διεθνικό το δόγμα ότι την Iστορία τη γράφουν οι νικητές. Σωστό ή λάθος, πάντως στην Eλλάδα δεν ισχύει. Eδώ γράφει την Iστορία η ατσιδοσύνη των ηττημένων. Tόσο στην περίπτωση του Mεγάλου Διχασμού (Bενιζελικών - Kωνσταντινικών) όσο και στην παρανοϊκή ένοπλη ανταρσία του KKE, οι αρνητικοί καταλογισμοί αποδόθηκαν όλοι αποκλειστικά στους αναίτιους, και οι τιμές, οι έπαινοι, ο θαυμασμός στους κακοπραγήσαντες.

Σίγουρα, δεν υπάρχει διχοστασία, έριδα, αντιπαλότητα όπου να συγκρούεται το άψογο «καλό» με το απόλυτο «κακό» – το άσπρο με το μαύρο. Γι’ αυτό και είναι κοινωνικό λειτούργημα μεγάλης ευθύνης η ιστοριογραφία – όταν την ασκούν εξαγορασμένοι ή ψυχολογικά προκατειλημμένοι ή στρατευμένοι εμπαθείς, μπορεί μια κοινωνία να βασανίζεται ατέλειωτα και αδιέξοδα.

Kυκλοφόρησε στις αρχές του χειμώνα το βιβλίο της Aθηνάς Kακούρη «Tα δύο Bήτα» (Bασιλιάς - Bενιζέλος), από τις Eκδόσεις Kαπόν. H συγγραφέας είναι καταξιωμένη στον χώρο της λογοτεχνίας – μυθιστοριογράφος, διηγηματογράφος, μεταφράστρια. Tόλμησε να παρέμβει στην ιστοριογραφία, μόνο για να καταθέσει την «προσπάθεια ενός σκεπτόμενου Eλληνα να καταλάβει τι μας συνέβη το 1915, και γιατί αυτό εξελίχθηκε σε δηλητηριώδες χάσμα, του οποίου οι αναθυμιάσεις μας πνίγουν ακόμα σήμερα».

Δηλώνει ότι έχει χρησιμοποιήσει μόνο «δημοσιευμένο υλικό, που μπορεί ο καθένας να βρει και να διαβάσει μόνος του». Δεν κομίζει καινούργιες πληροφορίες, αλλά φέρνει ξανά στο φως γεγονότα που σκεπάστηκαν με όγκους μυθευμάτων, εξωραϊσμένης ψευδολογίας, εσκεμμένης συγκάλυψης των πραγματικών δεδομένων.

Aφήνει ένα αίσθημα ιλίγγου στον αναγνώστη το βιβλίο της Aθηνάς Kακούρη. Iλίγγου από το μέγεθος του κακού που μπορεί να προκαλέσει ο ναρκισσισμός ενός ταλαντούχου ανθρώπου. Aλλάζει την πορεία της Iστορίας ο αρρωστημένος εγωισμός – άρκεσε ένας αδίστακτος δοξομανής για να χάσει τελεσίδικα τα προϋποθετικά ερείσματα της ιστορικής του ύπαρξης ο Eλληνισμός: Mικρασία, Πόντο, Aνατολική Θράκη. Eνα πολιτισμικό «παράδειγμα» με ιστορική σάρκα τριών χιλιάδων χρόνων συρρικνώθηκε σε μόνιμα υπανάπτυκτο μεταπράτη της βαρβαρικής χρησιμοθηρίας, πνίγηκε στη βαλκανική επαρχιωτίλα. Eξαργυρώνουμε με καταναλωτική ξιπασιά το εξαθλιωτικό μας «ανήκομεν».

Γι’ αυτό και δεν υπάρχει πλατεία πόλης ή χωριού χωρίς ανδριάντα του αυτουργού της αυτεξευτελιστικής αυτοχειρίας μας. Tο όνομά του στους κεντρικότερους δρόμους μας, στον αερολιμένα της πρωτεύουσας, ειδωλοποιημένο στα σχολικά βιβλία – σχεδόν συνώνυμος με τη δημοκρατία ο στυγνός δικτάτορας της εφιαλτικής τριετίας 1917-1920.

Tο βιβλίο της Aθηνάς Kακούρη αρνείται την καθήλωσή μας στο στάδιο της μυθοπλαστικής ειδωλοποιίας.

Πηγή "Καθημερινή"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Το Grexit του ΔΝΤ, το παραμύθι του χρέους και ο λευκοπλάστης

Επικριτικά δημοσιεύματα, τόσο για τους πιστωτές της Ελλάδας όσο και για την ελληνική κυβέρνηση, φιλοξενεί ο βρετανικός Τύπος με αφορμή τις δυσκολίες στην επίτευξη συμφωνίας για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης του ελληνικού προγράμματος διάσωσης.

Στους Financial Times ο οικονομικός συντάκτης-αναλυτής Βόλφγκανγκ Μίνχαου επικρίνει την ελληνική κυβέρνηση και την ευρωζώνη επειδή «αδυνατούν να μιλήσουν τη γλώσσα της αλήθειας».

Σημειώνει ότι αυτό φαίνεται από τις αντιδράσεις Βερολίνου, Βρυξελλών και Αθήνας στην «ωμή» και «ειλικρινή» πρόσφατη εκτίμηση του ΔΝΤ για τη μη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. «Θέλουν όλοι να συντηρήσουν το παραμύθι της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους για λίγο ακόμα», επισημαίνει σκωπτικά ο κ. Μίνχαου.

Όπως συνεχίζει, το κλίμα στο ΔΝΤ για την Ελλάδα θα γίνει «ακόμα πιο εχθρικό» όταν η κυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ θα στείλει τους αντιπροσώπους της στο Δ.Σ. του Ταμείου. «Αναμένω ότι το ΔΝΤ θα αποχωρήσει τελικά από το ελληνικό πρόγραμμα, αφήνοντας τους Ευρωπαίους ελεύθερους να κακοδιαχειριστούν τη συνεχιζόμενη ελληνική κρίση μόνοι τους», σχολιάζει.

Επικρίνει τον Αλέξη Τσίπρα για την αποδοχή του στόχου του 3,5% για το πρωτογενές πλεόνασμα, σημειώνοντας ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να επιτύχει το στόχο αυτό.

Επιρρίπτει επίσης στον Πρωθυπουργό το «καταστροφικό λάθος» ότι συντάχθηκε με τους Ευρωπαίους έναντι του ΔΝΤ, του μοναδικού οργανισμού που υποστηρίζει την ελάφρυνση του χρέους: «Ήταν ένας λανθασμένος πολιτικός υπολογισμός. Νόμιζε ότι ο στόχος (του 3,5% στο πρωτογενές πλεόνασμα) ήταν μαλακός, όπως τόσοι άλλοι ευρωπαϊκοί στόχοι. Και νόμιζε ότι θα μπορούσε πάντοτε να βρει συμβιβασμούς με τους Ευρωπαίους επί διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Υπολόγισε εσφαλμένα επίσης ότι το ΔΝΤ θα συναινούσε σε μια τέτοια συμφωνία».

Προσθέτει ότι μία ακόμα ανείπωτη αλήθεια είναι ότι η Γερμανία δε θα διαγράψει ποτέ το ελληνικό χρέος, διότι το κοινοβούλιό της δε θα το επιτρέψει. Κάτι τέτοιο μάλιστα, συμπληρώνει ο συντάκτης των FT, θα γίνει ακόμα πιο δύσκολο μετά από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, όταν υπολογίζει πως τα κόμματα που αντιτάσσονται στην ελληνική διάσωση θα ενισχυθούν σημαντικά.

Το άρθρο του Βόλφγκανγκ Μίνχαου καταλήγει με τη σημείωση ότι αν όντως το ΔΝΤ αποσυρθεί από το ελληνικό πρόγραμμα, τότε είτε η Ελλάδα θα αθετήσει αποπληρωμή των οφειλών της αυτό το καλοκαίρι και θα υποχρεωθεί να βγει από την ευρωζώνη, είτε το Βερολίνο θα αποδεχθεί την ελάφρυνση χρέους λίγους μήνες πριν από τις γερμανικές εκλογές. «Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για μία μάχη στην οποία κάποιος θα βρεθεί στο πάτωμα».

Σε άρθρο της η εφημερίδα Guardian, εξάλλου, αναφέρει ότι μία ακόμα διαμάχη με επίκεντρο την Ελλάδα φαίνεται να καταλήγει σε έναν άτακτο συμβιβασμό. Εκτιμά ότι οι συναντήσεις της Παρασκευής στις Βρυξέλλες μεταξύ του Έλληνα Υπουργού Οικονομικών και των πιστωτών αποσκοπούσαν στο «να καθυστερήσει η όποια τιμωρία για την έλλειψη μεταρρυθμιστικού ζήλου της Αθήνας μέχρι του χρόνου», όταν θα έχουν ολοκληρωθεί οι εκλογές σε Ολλανδία, Γαλλία, Γερμανία και πιθανώς Ιταλία.

«Το να αποκαλέσει κανείς (αυτόν το συμβιβασμό) αυτοκόλλητο επίδεσμο, αποτελεί έλλειψη σεβασμού στις ιαματικές ιδιότητες του ταπεινού λευκοπλάστη», σχολιάζει χαρακτηριστικά το άρθρο.

Το δημοσίευμα κάνει επίσης αναφορά σε φήμες ότι η Άνγκελα Μέρκελ θα παρατήσει τον «αρχιερέα της λιτότητας» Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αντικαθιστώντας τον με μία πιο «χαρισματική φυσιογνωμία» εφόσον κερδίσει τις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Ως προς το ΔΝΤ, σημειώνεται ότι δεν αποκλείεται οι εκνευρισμένοι Ευρωπαίοι να το περιθωριοποιήσουν αν η Κριστίν Λαγκάρντ αρνηθεί να υποχωρήσει στην υπόθεση της Ελλάδας.

Όσο για τα δεδομένα στο εσωτερικό της Ελλάδας, ο Guardian σημειώνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορούν να αντέξουν μία μακρά μάχη με τις Βρυξέλλες, διότι αυτό θα μπορούσε να σημάνει εκλογές, που σημαίνει ότι η κυβέρνηση «θα φλέρταρε με την καταστροφή» όντας χαμηλά στις δημοσκοπήσεις.

«Και έτσι όλοι θα αγκαλιάσουν το λευκοπλάστη. Αλλά τα προβλήματα δε θα φύγουν», συμπεραίνει η εφημερίδα.

Επικριτικό για την Ευρώπη είναι και άρθρο της ευρωσκεπτικιστικής Daily Telegraph, με αφορμή την ελληνική υπόθεση.

Ο οικονομικός συντάκτης-αναλυτής Τζέρεμι Γουόρνερ γράφει ότι για ακόμα μία φορά η μόνη λύση που βρίσκεται στο τραπέζι είναι κάποια ημίμετρα που δεν αντιμετωπίζουν το υποκείμενο πρόβλημα του μη βιώσιμου χρέους.

Χαρακτηρίζει δε την Ελλάδα ως έναν «μικρόκοσμο της ευρύτερης ασθένειας της ευρωζώνης», καθώς προβλέπει ότι «μία χαμένη δεκαετία για την Ευρώπη πρόκειται να τη διαδεχθεί μία ακόμα χαμένη δεκαετία». Διερωτάται, τέλος, όσον αφορά το ενιαίο νόμισμα «για πόσο ακόμα μπορούν οι πολίτες να ανεχθούν αυτό το πείραμα οικονομικής σύγκλισης που προκαλεί συντριπτική ανικανότητα».

Στην ίδια εφημερίδα ο αρθρογράφος Σάιμον Χέφερ σχολιάζει ότι οι Βρετανοί υποστηρικτές της παραμονής στην ΕΕ πρέπει να κοιτάζουν τη «λυπηρή» κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα πριν επιχειρηματολογούν υπέρ της ενωμένης Ευρώπης. Σημειώνει ότι η Ελλάδα δεν έπρεπε ποτέ να ενταχθεί στην ευρωζώνη, αλλά ούτε και στην ΕΕ, η οποία «σύντομα δε θα έχει άλλη επιλογή από το να την κλωτσήσει εκτός ως παραδειγματισμό για αρκετές άλλες χώρες».

Πηγή Skai


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Αμερική και Ρωσία μισούν τη Γερμανία

Η κομμουνιστική καμαρίλα μεταξύ των ηγετών της Ε.Ε. και ο κίνδυνος της διάσπασής της

Τον προηγούμενο Νοέμβριο, αποδεχόμενος την ευγενική πρόσκληση του πρέσβη Τάσου Βαρελά, μίλησα στο ετήσιο φόρουμ του Ελληνορωσικού Συνδέσμου «Ιωάννης Καποδίστριας» στο Ζάππειο Μέγαρο. Πριν ανέβω στο βήμα, ο διευθύνων τη συνεδρία, στενός συνεργάτης του προέδρου Πούτιν, Γιακούνιν, έδωσε τον λόγο σε έναν καθηγητή πανεπιστημίου της Μόσχας. Μίλησε στα ρωσικά, ήταν αδύνατον να τον καταλάβω, ωστόσο μου έκανε μεγάλη εντύπωση η θύελλα των επαναλαμβανόμενων χειροκροτημάτων που συνόδευε κάθε ατάκα που ξεστόμιζε με τη χαρακτηριστική βαριά προφορά του.

Ρώτησα έναν Ελληνα που ήξερε ρωσικά «τι λέει αυτός;» -με έτρωγε η περιέργεια, γιατί τον διαδεχόμουν στο βήμα- και η απάντηση που έλαβα με εξέπληξε. «Υβρίζει την Ευρώπη και την παρομοιάζει με κομμουνιστικό καθεστώς» μου είπε και πρόσθεσε: «Λέει ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες τού θυμίζουν τα πολίτ μπιρό του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Οταν διαφωνούσαν, συγκεντρώνονταν κάπου μυστικά, γεφύρωναν τις διαφωνίες τους και έπειτα συνεδρίαζαν επισήμως, όπου “ομόφωνα” κατέληγαν σε αποφάσεις. Τα ίδια κάνουν και οι Ευρωπαίοι στις συνόδους κορυφής. Αντιγράφουν την κομμουνιστική καμαρίλα». Εφυγα από το φόρουμ προβληματισμένος, γιατί το κυρίαρχο στοιχείο του, η συνισταμένη των τοποθετήσεων των Ρώσων προσκεκλημένων, ήταν το μίσος για την Ευρώπη. Ακριβέστερα, για αυτή την Ευρώπη. Εκτοτε πέρασαν τέσσερις μήνες και το νεότερο στοιχείο, ενώπιον του οποίου βρισκόμαστε, είναι πως αυτή η Ευρώπη, πλην των Ρώσων, έχει απέναντί της τους Αγγλους, τους Αμερικανούς, αλλά και τους μισούς Ευρωπαίους. Αυτή η «γερμανική» Ευρώπη, εννοείται.

Τους Αγγλους και τους Αμερικανούς γιατί, ενώ ήραν τις επιφυλάξεις τους και έβαλαν πλάτη στην επανένωση της Γερμανίας, το «ευχαριστώ» που έλαβαν από τους αχάριστους προτεστάντες ήταν η επίθεση στις οικονομίες τους. Τους ίδιους τους Ευρωπαίους, γιατί οι Γερμανοί άλλαξαν τη φιλοσοφία του ευρώ και το προσάρμοσαν στα συμφέροντά τους. Από επενδυτικό νόμισμα, με προορισμό να αποτελεί τον κράχτη για την τοποθέτηση κεφαλαίων και την εγκατάσταση επιχειρήσεων στο έδαφός τους, το κατέστησαν εξαγωγικό νόμισμα, με προορισμό να παράγει γερμανικά πλεονάσματα.

Στην πραγματικότητα, λοιπόν, φέτος η Ευρώπη της Γερμανίας βρίσκεται για πρώτη φορά στην Ιστορία της χωρίς σύμμαχο αναφοράς ανάμεσα στην Αμερική και τη Ρωσία. Εάν συνεχίσει σε αυτόν τον δρόμο, με αυτή την ηγεσία και με αυτά τα μυαλά, η Γερμανία δεν θα πληρώσει μόνο για τον εαυτό της, αλλά θα πάρει στον λαιμό της και την υπόλοιπη ήπειρο. Θα υπογράψει αυτή τη διάσπαση της Ενωσης, το «πουλόβερ» της οποίας άρχισε να ξηλώνει με τη στρατηγική ψήφο του στο δημοψήφισμα για το Brexit o βρετανικός λαός. Κατά τούτο, τυχόν επικράτηση Μέρκελ, άνευ Σόιμπλε στο γενικό κάδρο, με την παράλληλη ανάρρηση του Φρανκ Σταϊνμάιερ στην προεδρία της Γερμανικής Ομοσπονδίας, ίσως αποτελέσει τον καταλύτη για γενικότερες εξελίξεις στην ήπειρό μας, καθώς -μην το ξεχνάμε ποτέ- η καγκελάριος είναι πιστή οπαδός του δόγματος του ευρωατλαντισμού. Κάθε άλλο αποτέλεσμα θα είναι καταστροφικό και για την Ευρώπη και για τη Γερμανία.

Μανώλης Κοττάκης
Πηγή "Δημοκρατία"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Η Τουρκία βάζει στο μάτι και την Ανταρκτική!

Οι απίστευτοι ισχυρισμοί ότι, επειδή ο Π. Ρέις (τον 15ο αιώνα) χαρτογράφησε πρώτος μέρη του Νότιου Πόλου, έχει αξιώσεις στην περιοχή

Από τη Μυρτώ Μπούτση

Βρίσκεται, άραγε, και η μακρινή Ανταρκτική στα «σύνορα της καρδιάς» του Ερντογάν; «Η τουρκική σημαία κυματίζει στην Ανταρκτική χάρη σε Τούρκους ερευνητές σε επιστημονική αποστολή» έλεγε το tweet που ανάρτησε τον περασμένο Απρίλιο το γραφείο Τύπου του τότε πρωθυπουργού της γείτονος Αχμέτ Νταβούτογλου. Αυτό ίσως δεν θα αποτελούσε αξιοσημείωτη είδηση, αν προ ημερών ο υπουργός Επιστημών, Βιομηχανίας και Τεχνολογίας Φαρούκ Ουζλού δεν αποκάλυπτε θέμα εδαφικών διεκδικήσεων (και) στον Νότιο Πόλο! Μάλιστα, τις... απίστευτες δηλώσεις, που δείχνουν -αν μη τι άλλο- τον ρόλο παγκόσμιας δύναμης που επιδιώκει να διαδραματίσει η Τουρκία, επιχειρεί να τις θεμελιώσει, όπως φαίνεται, σε ένα ιστορικό έγγραφο.

Συγκεκριμένα, τον Πορτολάνο, τον περίφημο χάρτη του κόσμου που δημιούργησε ο ελληνικής καταγωγής (πλην εξωμότης) Πίρι Ρέις, ο περίφημος χαρτογράφος και θαλασσοπόρος του 15ου αιώνα, που θεωρείται ένας από τους ιδρυτές του οθωμανικού στόλου. Εναν χάρτη που συμπεριελάμβανε στο κατώτερο τμήμα του, εν έτει 1513, και τμήματα της Ανταρκτικής.

«Ετοιμάζουμε έναν νέο χάρτη» δήλωσε ο υπουργός του Ερντογάν. «Θέλουμε να τον παρουσιάσουμε στο μουσείο, όπου εκτίθενται τα έγγραφα των κρατών που διεκδικούν κυριότητα της Ανταρκτικής. Θέτουμε ζήτημα, επειδή ο Πίρι Ρέις ήταν ο πρώτος άνθρωπος που απεικόνισε την Ανταρκτική σε χάρτη». Η Τουρκία αποτελεί από το 1996 μέλος της Συνθήκης της Ανταρκτικής (όπως και η Ελλάδα από το 1987), όμως έως τώρα δεν ήταν μεταξύ των επτά κρατών που εγείρουν εδαφικές διεκδικήσεις (συγκεκριμένα οι Αργεντινή, Χιλή, Αυστραλία, Γαλλία, Νέα Ζηλανδία, Νορβηγία και Βρετανία). Τώρα φαίνεται ότι επιδιώκει να το αλλάξει αυτό, για πρώτη φορά από την υπογραφή της συνθήκης το 1959, μάλλον με το σκεπτικό ότι υπήρξε ζήτημα τουρκικής... ανακάλυψης της ηπείρου. Και παρότι το άρθρο IV της συνθήκης κατοχυρώνει την αδυναμία ύπαρξης νέας διεκδίκησης, τουλάχιστον για όσο καιρό βρίσκεται σε ισχύ.

Το ωκεανογραφικό

Αν και η Ανταρκτική περιορίζεται μόνο για «ειρηνική χρήση» από το ίδιο έγγραφο, δικαιολογείται η παρουσία στρατιωτικού προσωπικού και εξοπλισμού για τους σκοπούς της επιστημονικής έρευνας ή «για οποιονδήποτε ειρηνικό σκοπό». Ολα αυτά οδηγούν στο να δει κανείς με νέο μάτι την τουρκική ερευνητική παρουσία (όπως και κάθε άλλη επιστημονική παρουσία, άλλωστε). Σύμφωνα με τον Ουζλού, η Τουρκία θα στείλει ερευνητές από το τεχνικό πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης και άλλα ανώτατα ιδρύματα, όταν θα είναι καλοκαίρι στην Ανταρκτική, με σκοπό την ίδρυση εκεί επιστημονικής βάσης.

Το όνομα του Πίρι Ρέις είναι γνωστό στους περισσοτέρους κυρίως εξαιτίας του ωκεανογραφικού σκάφους με το ίδιο όνομα, το οποίο είχε εμπλακεί στην ελληνοτουρκική κρίση του 1987. Γεννηθείς περί τα 1470 σε ένα ψαροχώρι στην ευρωπαϊκή πλευρά των στενών της Καλλίπολης, ο Πίρι Ρέις (ρεΐσης σημαίνει πλοίαρχος) φέρεται, σύμφωνα με ιστορικές πηγές, ότι είχε χριστιανούς -το πιθανότερο Ελληνες- γονείς, ενώ κάποιοι θέλουν το «Πίρι» να προέρχεται από το ελληνικό Πύρρος. Σε κάθε περίπτωση, ο πατέρας του τον έθεσε υπό την προστασία του ξαδέλφου του και γνωστού κουρσάρου της εποχής Κεμάλ Ρέις, τον οποίο αργότερα κάλεσε ο σουλτάνος Βαγιαζίτ να αναλάβει -όπως και ο Πίρι- ναύαρχος του οθωμανικού στόλου.

Ο Πορτολάνος σχεδιάστηκε από τον ίδιο επάνω σε δέρμα γαζέλας και περιελάμβανε την Πορτογαλία, την Ισπανία, τη δυτική Αφρική, τον κεντρικό και τον νότιο Ατλαντικό, την Καραϊβική, το ανατολικό μισό της νότιας Αμερικής και τμήματα της Ανταρκτικής. Στην άκρη του χάρτη, σημείωσε ότι «είναι ο μοναδικός χάρτης στο είδος του». Το τουρκικό επιχείρημα περί πρώιμης ανακάλυψης «πατά» πάνω στο ότι η πρώτη επιβεβαιωμένη θέαση της ηπείρου (που θα μπορούσε να δώσει και στοιχεία για χαρτογράφηση) έγινε μόλις το... 1820 από τη ρωσική αποστολή του Φάμπιαν Γκότλιμπ φον Μπέλινγκσχαουζεν και του Μιχαήλ Λαζάρεφ.

Επεκτατικές βλέψεις στο μυαλό του Ερντογάν

«Η Τουρκία δεν έχει βλέψεις στα εδάφη κανενός» είχε υποστηρίξει ο πρόεδρος Ερντογάν τον Νοέμβριο, επιχειρώντας να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από τις επανειλημμένες δηλώσεις του που επί δίμηνο δυναμίτιζαν τον τουρκικό εθνικισμό. Ηταν η εποχή που διαχώριζε τα φυσικά σύνορα της Τουρκίας από τα «σύνορα της καρδιάς μας», που έλεγε ότι «η Τουρκία δεν μπορεί να αγνοήσει τους ομογενείς της στη δυτική Θράκη, στην Κύπρο, την Κριμαία», που αναρωτιόταν αν οι Τούρκοι μπορούν να «σκεφτούν την Αδριανούπολη χωρίς τη Θεσσαλονίκη» ή «να γυρίσουν την πλάτη στο Χαλέπι» και μιλούσε για τα «αδέλφια μας στη Μοσούλη, στο Κιρκούκ, στο Χουμούς ή στα Σκόπια».

Ο... χάρτης της καρδιάς του Ερντογάν συνέπιπτε με την οθωμανική αυτοκρατορία και η ρητορική του, αν μη τι άλλο, με τις πολεμικές ενέργειες στο Ιράκ και αργότερα στη Συρία. Στην τελευταία, άλλωστε, ο πόλεμος δημιουργεί έδαφος για μία ντε φάκτο μεταβολή των συνόρων και αναθεώρηση των συνθηκών, είτε πρόκειται για εκείνη της Λωζάννης είτε για τη Συνθήκη Σάικς-Πικό. Ο διεθνολόγος Μπασκίν Οράν είχε γράψει ότι η κριτική του Ερντογάν απέναντι στη Συνθήκη της Λωζάννης αφορούσε ουσιαστικά το κουρδικό και την πλούσια σε πετρελαϊκά κοιτάσματα Μοσούλη.

Η Deutsche Welle, ότι ο «σουλτάνος» δεν είχε στόχο τα ελληνικά νησιά (τουλάχιστον εκείνο το διάστημα), αλλά την αποκαθήλωση του Ισμέτ Ινονού, επικεφαλής της τουρκικής αντιπροσωπίας στη Λωζάννη και «διάδοχο» στην προεδρία του Κεμάλ Ατατούρκ. Σε αυτό το πλαίσιο είναι απόλυτα εξηγήσιμη η σπουδή του να καταστήσει δεδομένη την τουρκική στρατιωτική παρουσία στο Ιράκ, στο πλαίσιο της -υπό αμερικανική διοίκηση- συμμαχίας κατά του Ισλαμικού Κράτους, και αργότερα στην ανάληψη στρατιωτικής δράσης στη Συρία σε συμμαχία με τη Μόσχα.

Το μπαράζ προκλήσεων στα νησιά του Αιγαίου

Η «νευρική υπερδύναμη» Τουρκία ξαναχτύπησε το τελευταίο δεκαπενθήμερο όσον αφορά και τα ελληνοτουρκικά θέματα, πυροδοτούμενη από την ελληνική άρνηση για έκδοση των οκτώ Τούρκων αξιωματικών, φέρνοντας ξανά στο προσκήνιο τις πάγιες τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο.
Μετά το θερμό επεισόδιο που έστησαν οι Τούρκοι στα Ιμια, ο πόλεμος των δηλώσεων δεν αφήνει περιθώρια για άλλες ερμηνείες. Αυτό είναι σαφές από τις απαξιωτικές δηλώσεις απέναντι στον Πάνο Καμμένο του υπουργού Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου «να μαζέψει το μυαλό στο κεφάλι του», από την αμφισβήτηση από τον πρωθυπουργό Μπιναλί Γιλντιρίμ της κυριότητας 130 νησίδων και βραχονησίδων του Αιγαίου αλλά και τη δήλωσή του ότι η Τουρκία έχει «τη δύναμη να απαντήσει σε κάθε εχθροπραξία», όπως και από την παρέμβαση του εκπροσώπου του υπουργείου Εξωτερικών Χουσεΐν Μουφτούογλου, σύμφωνα με τον οποίο η άσκηση αλεξιπτωτιστών των ελληνικών ειδικών δυνάμεων στην Κω συνιστά «παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου», καθώς η ειρηνευτική συνθήκη που υπεγράφη το 1947 στο Παρίσι... απαγορεύει οποιαδήποτε στρατιωτική δράση στο νησί.

Πηγή "Δημοκρατία"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Ο σουλτάνος ανάμεσα στον Τραμπ και τον Πούτιν

Ο Ταγίπ Ερντογάν είναι ένας δυστυχισμένος άνθρωπος

Του Μιχάλη Ιγνατίου

Αυτό το διάστημα, ο ισλαμιστής ηγέτης της Τουρκίας, παίζει ένα πολιτικο-διπλωματικό πόκερ. Ξεκίνησε η εξάσκησή του την επομένη των αμερικανικών εκλογών, καθώς -όπως τόσοι άλλοι άνθρωποι σ’ όλα τα μέρη του κόσμου- δεν περίμενε τη νίκη του Ντόναλντ Τράμπ.

Όπως οι περισσότεροι διπλωμάτες, έτσι και οι Τούρκοι που κατοικοεδρεύουν στην Ουάσιγκτον ήταν βέβαιοι για τον θρίαμβο της Χίλαρι Κλίντον, η οποία βεβαίως θα ήταν πολύ θετική ως προς τις τουρκικές ανησυχίες. Οι πάντες γνώριζαν ότι η πρώην υπουργός Εξωτερικών θα συνέχιζε την ίδια πολιτική του Μπάρακ Ομπάμα, υπέρ της Τουρκίας και εις βάρος του Ισραήλ, και βεβαίως είχε τοποθετηθεί επανειλημμένα απέναντι στα ελληνικά και κυπριακά συμφέροντα.

Ο εθνικιστής πρόεδρος της Τουρκίας βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι. Σχεδίασε την πολιτική του σταδιοδρομία έχοντας ως στόχο να αναδειχθεί στον ηγέτη του μουσουλμανικού κόσμου. Όνειρο απατηλό είναι ο στόχος αυτός, αλλά όλοι έχουμε δικαίωμα σε ένα κόσμο φανταστικό. Την ίδια στιγμή είναι υποχρεωμένος να κάνει συμβιβασμούς. Δέχθηκε την ταπείνωση στη Συρία και την αλλαγή της πολιτικής του αναφορικά με το μέλλον του Προέδρου Άσαντ, διότι είχε εγκλωβιστεί στον συριακό «εμφύλιο» από τον Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος πέτυχε το απόλυτο 10 (στα δέκα) στον οικονομικό πόλεμο που του κήρυξε, μετά την πτώση του ρωσικού αεροπλάνου από τουρκικά πυρά.

Η σχέση του με τον Πρόεδρο της Ρωσίας είναι εντελώς συμφεροντολογική, ειδικά από την πλευρά του τελευταίου, ο οποίος εδραίωσε την επιρροή του στη Συρία στην πλάτη του Ερντογάν. Η σχέση αυτή, δύο αυταρχικών ανθρώπων, είναι καταδικασμένη να καταρρεύσει. Θα το δούμε σύντομα. Ο Πούτιν αναζητεί την ευκαιρία να εκδικηθεί τον θάνατο του πρέσβη του, ο οποίος έπεσε νεκρός από τα πυρά του Τούρκου εθνικιστή αστυνομικού, και ο Ερντογάν, στο τρικυμισμένο του μυαλό, είναι βέβαιος πως τα ρωσικά μαχητικά δεν έκαναν λάθος κτυπώντας την Παρασκευή τους Τούρκους στρατιώτες. Σκότωσαν τρεις, τραυμάτισαν άλλους 11.

Ο Ταγίπ Ερντογάν αποδείχθηκε ότι είναι ένας δειλός άνθρωπος. Ενώ εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο διαμαρτυρήθηκαν για την συμπεριφορά του Προέδρου Τραμπ εναντίον των μουσουλμάνων, ο ίδιος που σε παρόμοιες περιπτώσεις αστράφτει και βροντά, σιώπησε. Προσέξτε. Πρόκειται για τον πολιτικό που υποτίθεται ότι θα ηγηθεί και θα ενώσει τους μουσουλμάνους σε όλο τον κόσμο. Δεν φώναξε, δεν απείλησε, δεν κούνησε το δακτυλάκι του, διότι παρακαλούσε για το τηλεφώνημα του Αμερικανού Προέδρου. Έβγαλε το θυμό του εναντίον της Άγγελας Μέρκελ όταν αυτή ορθά μίλησε για ισλαμιστική τρομοκρατία.

Ο Λευκός Οίκος διευθέτησε το προεδρικό τηλεφώνημα με τον Ερντογάν να έρθει αργά. Μίλησε με άλλους λιγότερο …σημαντικούς ξένους ηγέτες και τον πρόεδρο της Τουρκίας τον άφησε τελευταίο από το υποτιθέμενο «Κλαμπ των Δυνατών». Πως πήγε η συνομιλία αυτή;

Από την πλευρά του Λευκού Οίκου η πληροφόρηση ήταν λιτή και βασικά επαναλήφθηκε το τετριμμένο περί παραδοσιακών φίλων και συμμάχων. Αν σκεφθεί κανείς ότι απαιτείτο και μετάφραση, η συνομιλία πρέπει να κράτησε κανένα δεκαπεντάλεπτο… Στην ανακοίνωση των τεσσάρων γραμμών δεν αναφέρεται ότι ο Τραμπ κάλεσε τον Ερντογάν στον Λευκό Οίκο.

Από την πλευρά των Τούρκων διπλωματών στην Ουάσιγκτον, η ενημέρωση είχε και χαρακτηριστικά ψευδο-παλληκαρισμού. Του τα είπε, (του Τραμπ εννοείται) για τους Κούρδους της Συρίας, τους οποίους η αμερικανική κυβέρνηση να εξοπλίσει. Και τι απάντησε ο Αμερικανός Πρόεδρος, σύμφωνα με τους Τούρκους διπλωμάτες; Θα το σκεφθεί… Θα το πράξει, όμως; Όλες οι πληροφορίες συγκλίνουν ότι ο Τραμπ θα βαδίσει στα βήματα του Μπάρακ Ομπάμα και θα συνεχίσει τον εξοπλισμό των Κούρδων, οι οποίοι αποδείχθηκαν οι πλέον πιστοί σύμμαχοι των ΗΠΑ στον αγώνα εναντίον των τζιχαντιστών, όταν η Τουρκία τους εξυπηρετούσε και αρνείτο να τους πολεμήσει, μέχρις ότου λάβει οικονομικά και πολιτικά οφέλη.

Στις πρώτες 20 μέρες της διακυβέρνησης Τράμπ, ο ισλαμιστής πρόεδρος της Τουρκίας επέλεξε την τακτική του καλού παιδιού, ελπίζοντας ότι αυτή θα εκτιμηθεί από τον νέο πλανητάρχη. Ο Τραμπ έχει αποδείξει ότι είναι παίκτης καθαρών λύσεων και πραγματικά εννοεί το δόγμα «αν δεν είσαι μαζί μας, είσαι εναντίον μας».

Οι παροικούντες στην Ουάσιγκτον πιστεύουν ότι αυτοί οι δύο πολύ αυταρχικοί άνθρωποι δεν θα τα πάνε καθόλου καλά. Και δεν βάζουν καν στην κουβέντα το θέμα των θρησκειών και το γεγονός ότι στο νέο Λευκό Οίκο είναι αναγκαία η …πρωινή προσευχή. Και μπορεί μερικοί να το λένε για …πλάκα, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι οι βασικοί παίκτες του Αμερικανού Προέδρου από τον Ελληνοαμερικανό Πρίμπους μέχρι τον ακροδεξιό Στηβ Μπάνον, πιστεύουν ότι ήταν θέλημα Θεού η εκλογή του Ντόναλντ Τράμπ. Ορκίζομαι, το άκουσα με τ’ αυτιά μου… Και καλά να είναι κανείς θρήσκος, με γεια του και χαρά του. Αλλά όλοι τούτοι που περιτριγυρίζουν τον νέο Πρόεδρο, εκτός του γαμπρού του και μερικών άλλων, είναι και φανατικοί αντιμουσουλμάνοι. Και το δείχνουν, μερικές φορές, με χυδαίο τρόπο…

Είμαι, λοιπόν, από αυτούς που πιστεύουν ότι ο Πρόεδρος Τραμπ και ο Ταγίπ Ερντογάν μας επιφυλάσσουν πολλά επεισόδια και κρίσεις, που αν μη τι άλλο θα μας διασκεδάσουν…

Πηγή MIgnatiou


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Η Γερμανία και το προτεκτοράτο της!

Από τον Μπίσμαρκ στον Σόϊμπλε

Του Κων. Φράγκου 

Τα Βαλκάνια δεν αξίζουν ούτε όσο τα κόκκαλα ενός Πομερανού Γρεναδιέρου

Otto Von Bismark

Και επειδή η Ελλάδα σήμερα, όπως την κατάντησαν οι απάτριδες  ταγοί της, είναι το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα παρακμής των Βαλκανικών χωρών, έτσι κάπως μας βλέπει ο μακρινός απόγονος του Μεγάλου Πρώσσου κ. Βόλφανγκ Σόιμπλε. Η, μάλλον, έτσι του επέτρεψαν να μας βλέπει επί χρόνια, αναξιόπιστη και ανεπαρκώς πολιτικά, Ηγεσία μας που από την εποχή Σημίτη, για να μην πάω πιο πίσω, είχε παραδοθεί, βασικά, στον Γερμανικό Οικονομικό Κατεστημένο και χόρευε μαζί του το ταγκό της διαφθοράς.

Με το, εκτεταμένο, αναλυτικό και πλήρως τεκμηριωμένο κείμενό μου, σ’ αυτό εδώ το χώρο, την 06/01/17 με τίτλο “Η Γερμανική Λεηλασία στους Ελληνικούς Εξοπλισμούς και το ταγκό της διαφθοράς” απέδειξα τις φοβερές ευθύνες των Γερμανών στο σημερινό, τραγικό, κατάντημα της χώρας οι οποίες “δικαιώθηκαν” με την παντελή ανικανότητα της Ελληνικής πλευράς να διαπραγματευθεί. Θέλετε αποδείξεις; Μαζί στο χορό των εκβιασμό των δανειστών και του ΔΝΤ μπήκαν άλλες τέσσερις (4) χώρες. Πορτογαλία, Ισπανία, Ιρλανδία, Κύπρος. Προ πολλού έχουν εξέλθει και μεγαλουργούν εκτός της Ελλάδας που βυθίζεται στο τέλμα ακόμη περισσότερο. Όπως διάβασα, μάλιστα, στα ΝΕΑ (04.02.17) Ισπανία – Ιρλανδία έχουν εκτοξεύσει την ανάπτυξή τους στις πρώτες Ευρωπαϊκές θέσεις. Το γιατί είναι αυτονόητο. Διαθέτουν ικανούς, επαρκείς και πατριώτες πολιτικούς. Έκαναν σκληρές διαπραγματεύσεις και διεσώθησαν.

Ο κ. Α. Τσίπρας μάταια προσπαθεί σήμερα. Ο τάφος, ευρύς και βαθύς, έχει σκαφθεί από του προκατόχους του. Αυτός, απλά, με την απειρία και τις ουτοπίες του εμβαθύνει τον λάκκο ώστε, καίτοι θαπτόμενοι, να αισθανόμαστε άνετα.

Αυτό το κείμενό μου, λοιπόν, προκάλεσε κάτι παραπάνω από δυσαρέσκεια στους ενταύθα… Πομερανικούς κύκλους αλλά και Ελληνικούς. Αυτών, ειδικά, που παρέδωσαν και τις… σκελέες τους (για να χρησιμοποιήσω στρατιωτικό όρο) στους δανειστές υποδυόμενοι τους διαπραγματευτές.

Απλά η εγχώρια ανικανότητα, ανεπάρκεια, αρπακτικότητα και λαμογιά αναμείχθηκε με την γερμανική υψηλή τεχνολογία στο αντικείμενο και ιδού το αποτέλεσμα. 

Στο κείμενό μου αυτό της 06.01.2017 έθετα στους Δανειστές τα εξής ερωτήματα, στα οποία ουδεμία απάντηση έλαβα ούτε από τα ενταύθα “συνεταιράκια τους” ή φερέφωνα τους.

• Δε γνωρίζατε ποιες ανυπόληπτες, διεφθαρμένες και ανεπαρκείς Κυβερνήσεις δανείζατε; Ποιους “νάνους και ενίοτε ανέντιμους” πολιτικούς;
• Αφού γνωρίζατε την παντελή αδυναμία του Ελληνικού Κράτους ν’ ανταπεξέλθει, δανείζατε για να σας δοθεί η ευκαιρία να γδάρετε και να ταπεινώσετε τον Ελληνικό Λαό; κ.α.

Ο ίδιος ο κ. Β. Σόιμπλε έχει διακηρύξει ότι “Οι ανεύθυνες πολιτικές και οικονομικές ελίτ της Ελλάδος θυσίασαν την οικονομία της χώρας, την ποιότητα ζωής των πολιτών και το μέλλον των νέων για τα δικά τους βραχυπρόθεσμα συμφέροντα“. Αυτούς ο κ. Β.Σ. αποδεχόταν ως διαπραγματευτές! Είναι εντελώς παρανοϊκό. 

Ανέφερα σειρά ληστειών του Κράτους από «κοινές» συμμορίες όπως τα της SIEMENS, (151 βουλευτές και 15 Υπουργοί λαδοθέντες) αγορά Υ/Β, πυροβόλων κα καθώς και το Love story “συμπαραγωγής” χιλιάδων οχημάτων MERCEDES στην ΕΛΒΟ. Ο διαπρεπής Αμερικάνος καθηγητής NOAM ΤΣΟΜΣΚΙ δηλώνει: (περιοδικό Jacombinmag  04.02.17): Κτηνώδης η συμπεριφορά των Βρυξελλών και των Τραπεζών της Β. Ευρώπης προς την Ελλάδα… Αυτή την κτηνωδία δεν την αισθάνονται, δυστυχώς, οι ταγοί μας ώστε ν’ αντιδράσουν, ν’ αντισταθούν…

Θα μπορούσε να έχει κλείσει εκεί το το θέμα αν δε προέκυπταν νέα στοιχεία και αν οι πρώην κακοποιοί της πολιτικής δεν επιχειρούσαν, επιτυχώς μάλιστα, να επανέλθουν και να επαναλάβουν τα ίδια.

Οι νεότερες αποκαλύψεις

Η ανοχή της αισχρότητας είναι το κυριότερο γνώρισμα του Έλληνα

Εμμ. Ροΐδης

Ως γνωστόν, υπήρξαν αρκετές συμβάσεις πολεμικού υλικού που, ανεξάρτητα της πηγής προμήθειας, ¨καπελώνονταν¨ με φοβερές πρόσθετες “αόρατες” επιβαρύνσεις.

Όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι τα ελικόπτερα APACHE αγοράσθηκαν, υπερκοστολογημένα, από τις ΗΠΑ από τη Κυβέρνηση κ. Κ.Σημίτη (ΥΕΘΑ κ. Γ. Παπαντωνίου) έναντι 650 εκ $. Πολλοί ολίγοι όμως γνωρίζουν ότι το ποσόν αυτό αυξήθηκε κατά 70 εκ ευρώ λόγω της μεθόδου πληρωμής με τη μέθοδο των SWAPS μέσω της DEUTSCHE BANK . Το ίδιο συνέβη και με τα υπερκοστολογημένα ελικόπτερα NH-90 από τη Γαλλία, κόστους 660 εκ. ευρώ “καπελωμένα” με 70 εκ. ευρώ πάλι μέσω της D.B. Γιατί, ντε και καλά από το Γερμανικό Τραπεζικό κολοσσό και όχι από μία άλλη Τράπεζα; Διότι η καλή συνεννόηση και συνεργασία της Κυβέρνησης Σημίτη γινόταν με τους Γερμανούς, Αυτοί είχαν τη τεχνολογία. Για να δούμε, όμως, τι συνέβη με τη D.B., προ ολίγων ημερών. 

Αντιγράφω (sic) από το ΠΑΡΟΝ (05.02.17): ” Στα πράσα πιάστηκε για άλλη μια φορά ο γερμανικό κολοσσός Deutsche Bank, λίγες μόλις μέρες μετά το πρόστιμο ύψους 7,2 δις δολ. που της επέβαλε το υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ για την πώληση τοξικών ενυπόθηκών δανείων.

Οι βρετανικές και αμερικανικές ρυθμιστικές αρχές επέβαλαν στην Deutsche Bank πρόστιμο 629 εκατ. δολ. επειδή δεν μπόρεσε να αποτρέψει ύποπτες συναλλαγές, ύψους 10 δις. δολ, από τη Ρωσία σε offshore τραπεζικούς λογαριασμούς…

Αυτές τις απάτες των δικών σας ανθρώπων, κύριε Σόιμπλε, που μας κουνάτε το δάχτυλο, στραβωμάρα έχετε και δεν τις βλέπετε;”

Κάποιος από το “αδελφάτο” των πολιτικών διαδόχων του κ. Σημίτη ενδιαφέρθηκε να μάθει πώς το Ελληνικό ΥΠΟΙΚ “έπαιζε” με την DEUTSCHE BANK; Η Δικαιοσύνη;

Έρχομαι σε κάτι πιο πρόσφατο: Ο Σόιμπλε και η παρέα του επιχειρεί να επενδύσει πάνω στη Δημόσια Περιουσία χωρίς λεφτά. “Η γερμανική εταιρεία FRAPORT στην οποία ανατέθηκε η εκμετάλλευση των αεροδρομίων, με επιταγή του Γ’ Μνημονίου, δεν έχει καταβάλλει 1,23 δις ευρώ για να προχωρήσει η επένδυση…” καταγγέλλει η Εφημερίδα των Συντακτών (08-02-17).

Και πάμε παραπέρα: Το ΥΠΟΙΚ – Ειδική Γραμματεία ΣΔΟΕ με έγγραφό του στο Γραφείο Οικονομικού Εισαγγελέα (31.5.16) με θέμα: Έλεγχος της εταιρείας MERCEDES για την διακρίβωση τυχόν διάπραξης αδικημάτων φοροδιαφυγής – λαθρεμπορίας και της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες, καταγγέλλει φρικτά πράγματα των οποίων ο έλεγχος δεν είναι, φυσικά, υποχρέωση του γράφοντος. 

Ενδιαφέρουσα όμως είναι η πρόταση προς ποινική αξιολόγηση τέλεσης αδικήματος της λαθρεμπορίας κατά τον τελωνισμό 6.300 αυτοκινήτων από 1.1.2011 – 31.12.2013 με την καταβολή μειωμένων φορολογικών επιβαρύνσεων κατά 20.607.297,5 ευρώ κ.λπ.

Παρόμοιος έλεγχος – βάσει του εγγράφου – σχετικά με τις διαπιστώσεις που αφορούν επίσης Γερμανικό κολοσσό BMW.

Δηλαδή τη στιγμή που η χώρα υφίσταται, κατά Τσόμσκι αλλά και κατά πάντα Έλληνα, μια κτηνώδη συμπεριφορά του γκρουπ δανειστών – Τραπεζών και Γερμανών πολιτικών, το Γερμανικό κράτος, οι Γερμανικές εταιρείες επιχειρούν να βρουν τρόπο για να συνεχίζουν να μας εκμεταλλεύονται αγρίως.

Μια ασαφής υπόθεση

Η Καθημερινή (05.02.17) κάνει εκτεταμένη έρευνα για τα οχήματα ΕΚΑΒ από τα οποία 50% είναι εκτός ενεργείας, λόγω παλαιότητος ή βλαβών, στην Αττική!

Πήρα αφορμή να ψάξω το θέμα στην εφημερίδα “ΤΟ ΠΑΡΟΝ”, με την οποία συνεργάζομαι, και ανεκάλυψα σωρεία καταγγελιών (η τελευταία 30.10.16) στο θέμα με συσχέτιση διαγωνισμό προμήθειας 190 τέτοιων οχημάτων με χρηματοδότηση ESPA. Οι ανάδοχες εταιρείες ήταν τρεις (3). Την 20-12-14, (τελευταίος διαγωνισμός) ο φάκελος ανάθεσης ήταν έτοιμος προς υπογραφή αφού προηγήθηκαν, τελετουργικά, όλες οι διαδικασίες που εξασφάλισαν την διαφάνεια. Για λόγους περιέργους η κατακύρωση δεν έγινε. Το θέμα παραπέμφθηκε στην επόμενη Κυβέρνηση. Ο νέος Υπουργός κ. Παν. Κουρουπλής κατακύρωσε τα 90 στην MERCEDES, η οποία, όπως ακούστηκε είχε κάποιες ασάφειες σε πιστοποιητικά εγγυήσεων (δεν επεχείρησα να διασταυρώσω το θέμα). Για τις άλλες δύο άφησε το θέμα για αργότερα. Ο διάδοχος κ. Πολάκης έπραξε ομοίως και κάποια στιγμή ανακοίνωσε ότι θα επαναλάβει το διαγωνισμό για τα υπόλοιπα 100. Έκτοτε παρήλθε 1,5 έτος και διαγωνισμός δεν φαίνεται και δεν γνωρίζω αν ισχύει ακόμη η χρηματοδότηση από ΕΣΠΑ. Αγνοώ τις σκέψεις των δύο Υπουργών, των οποίων δεν αμφισβητώ την εντιμότητα, αλλά παραμένει απορία γιατί προωθήθηκε μόνο η MERCEDES. Αν γίνει νέος διαγωνισμός για τα υπόλοιπα 100 και συμμετέχει η εταιρεία μήπως υπέρ αυτής θα προκύψει το θέμα της ομοιοτυπίας (communality) ως ένα σημείο υπεροχής της προσφοράς της. Συμπεράσματα: Δικά σας. Η Γερμανία ξανά παρούσα και ο Σόιμπλε επιθετικότερος κατά της μικρής “διεφθαρμένης” χώρας ενώ η δική του είναι αγία…

ΥΓ: Ο κ. Πολάκης δηλώνει (ΑΝΤ! 09/02) ότι δεν έχει ακόμα στα χέρια του την διακυβέρνηση του Υπουργείου του… Να υποθέσουμε ότι την έχουν άλλοι;

Πηγή Militaire
 

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Η Υπόθεση Κώστα Αγγελάκη (της ΕΥΠ) και όσα αφήνει πίσω της… ως γκρίζα σκιά

Κύριος στόχος της τότε κυβέρνησης ΓΑΠ ήταν όμως ο κ. Αγγελάκης, ο οποίος σθεναρά αντιτάχθηκε στις λανθασμένες, όπως αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων, επιλογές της τότε φυσικής και πολιτικής ηγεσίας της υπηρεσίας…

Και σ’ αυτή τη δίκη, με τον έντονο πολιτικό χαρακτήρα και όχι μόνον, ήταν και τα ΑΤΤΙΚΑ ΝΕΑ παρόντα, όπως και σε όλες τις προηγούμενες δίκες του ΚΩΣΤΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ.
Θα ήθελα να επισημάνω κάποια πράγματα στο ρεπορτάζ του εξαίρετου συναδέλφου Α. Σ..
Σε όλα όσα γράφει, έχει δίκιο, εκτός από ένα σημείο:
Ο διοικητής της ΕΥΠ Γιάννης Ρουμπάτης, δεν είχε καμία εκ του νόμου υποχρέωση να προσφύγει στον επόμενο βαθμό.
Τέτοια υποχρέωση, έχουν οι κρατικοί λειτουργοί, μόνον όταν η υπόθεση αφορά σε οικονομικό θέμα..
Το γιατί ο Γιάννης Ρουμπάτης το έκανε αυτό στην συγκεκριμένη περιπτωση, το έχουν αντιληφθεί όλοι.
Προφανώς, για να εξυπηρετήσει τα παλιά συντροφια – φιλαράκια του στο ΠΑΣΟΚ!
Το θέμα όμως, δεν είναι τι κάνει ο Ρουμπάτης και ο κάθε Ρουμπάτης, αλλά το ΓΙΑΤΙ Η ΕΙΣΑΓΓΕΛΙΑ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ, ΔΕΧΘΗΚΕ ΝΑ ΜΠΕΙ Σ’ ΑΥΤΗΝ ΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ.
Η Πρόεδρος του δικαστηρίου, ανέφερε, ότι περιμένει τα υπομνήματα των δυο πλευρών την ερχόμενη Τρίτη 14-2-2017.
Επί του θέματος, θα επανέλθω με δικό μου ρεπορτάζ, εντός των ημερών…
Γιατί η υπόθεση αυτή, δεν αφορά αποκλειστικά στα της ΕΥΠ, αλλά ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ, καθ’ ότι άπτεται ΕΘΝΙΚΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ και της … δικαιοσύνης.

Καλλιόπη Σουφλή

Μετά από δύο αναβολές λόγω της περυσινής μεγάλης αποχής των δικηγόρων εκδικάστηκε την Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2017 ενώπιον του Αρείου Πάγου, η αίτηση αναίρεσης που είχε ασκηθεί κατά της απόφασης του Εφετείου Αθηνών με την οποία είχε αθωωθεί ο πρώην προϊστάμενος στη Διεύθυνση Κατασκοπίας της ΕΥΠ, Κώστας Αγγελάκης, για το αδίκημα της απλής Κατασκοπίας – κατοχή απορρήτων εγγράφων (κατ΄ εγγύτερη νομική προσέγγιση σύμφωνα και με το παραπεμπτικό Βούλευμα)…

Το ειδησεογραφικό μας Πρακτορείο παρακολούθησε και αυτή τη φάση της διαδικασίας όπως άλλωστε κάναμε μέχρι σήμερα που παρακολουθούμε αυτή την υπόθεση από το ξεκίνημά της.

Θυμίζουμε ότι, όπως είχε ήδη κριθεί κατά την ακροαματική διαδικασία, όλα τα έγγραφα που βρέθηκαν στο γραφείο του κ. Κωνσταντίνου Αγγελάκη ήταν κλειδωμένα και ασφαλισμένα μέσα στο γραφείο του στην ΕΥΠ, αφορούσαν δικές του υπηρεσιακές υποθέσεις και πηγές πληροφοριών και όπως αναγκάσθηκαν να ομολόγησαν ακόμα και οι μάρτυρες κατηγορίας κατά την εκδίκαση της υπόθεσης στο Εφετείο Αθηνών, ο κ. Αγγελάκης τηρούσε όλους τους κανονισμούς ασφαλείας και φρόντιζε εν τη απουσία του πάντα τα κλειδιά του γραφείου του να παραμένουν εντός του χώρου της Υπηρεσίας, φυλασσόμενα από τους υπεύθυνους Αστυνομικούς.

Αποδείχθηκε δε ότι όλα τα έγγραφα που βρέθηκαν στη κατοχή του αφορούσαν δικές του υποθέσεις και ήταν εν γνώσει των εκάστοτε Διοικήσεων της υπηρεσίας ο χειρισμός εκ μέρους του των υποθέσεων αυτών και κανένα από αυτά τα έγγραφα δεν διέρρευσε ποτέ πουθενά.
Όταν ανέλαβε η κυβέρνηση Γ. Α. Παπανδρέου την εξουσία το 2009, πολλά στελέχη της ΕΥΠ βρέθηκαν διωκόμενοι από τη διοίκηση Μπίκα – Παπαγεωργίου – Τσαντρίζου και τους τότε Υπουργούς Προστασίας του Πολίτη Μ. Χρυσοχοϊδη και Χρ. Παπουτσή (μπατζανάκης του Μιχ. Καρχιμάκη).
Κύριος στόχος της τότε κυβέρνησης ΓΑΠ ήταν όμως ο κ. Αγγελάκης, ο οποίος σθεναρά αντιτάχθηκε στις λανθασμένες, όπως αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων, επιλογές της τότε φυσικής και πολιτικής ηγεσίας της υπηρεσίας.

Για παράδειγμα το Πρακτορείο μας, σας θυμίζει την υπόθεση του συστήματος GIS (Δορυφορικό Γεωγραφικό Σύστημα για την ασφάλεια και επιτήρηση των συνόρων κατά την μετακίνηση ανθρώπων και αγαθών) που προμηθεύτηκε η ΕΥΠ επί πρωθυπουργίας Κ. Καραμανλή αλλά το σύστημα ΓΑΠ το “ακύρωσε” λόγω του ότι το λογισμικό για τη λειτουργία του συστήματος ήταν ρωσικής προέλευσης.

Η ηθική δικαίωση των διωκόμενων και φυσικά του κ. Αγγελάκη ήρθε μετά την αποκάλυψη των τηλεγραφημάτων των WikiLeaks και τις αποκαλύψεις τους για τη δράση συγκεκριμένων ανθρώπων της υπηρεσίας και της τότε πολιτικής της ηγεσίας, αλλά και φυσικά με τις αθωωτικές υπέρ τους αποφάσεις στα Ελληνικά Δικαστήρια.

Ερωτήματα προκαλεί η συνεχιζόμενη μέχρι σήμερα δίωξη τόσων επί σειρά ετών αξιόμαχων στελεχών.
Δικαίως αναρωτήθηκε ο συνήγορος υπεράσπισης του κ. Αγγελάκη, κ. Γιώργος Χρ. Παπατσώρης κατά την αγόρευση του ενώπιον του Αρείου Πάγου εάν όλοι οι πρώην Διοικητές, Υποδιοικητές και Διευθυντές Κατασκοπίας που υπηρέτησαν μέχρι το 2009 στην Υπηρεσία και κατέθεσαν υπέρ του κατηγορουμένου είναι αναξιόπιστοι και προδότες όταν μάλιστα κάποιοι εξ αυτών υπηρέτησαν στην ΕΥΠ επί 40 έτη και είναι αξιόπιστος κάποιος αστυνομικός που υπηρέτησε στην υπηρεσία μόνο για δύο έτη;

Και συνέχισε, «Ζητάει η Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου να αναιρεθεί η αθωωτική απόφαση γιατί δήθεν δεν αναφέρονται σε αυτήν με ακρίβεια τα καθήκοντά του κατηγορουμένου.

Αναφέρει επ΄ ακριβώς η απόφαση του Εφετείου πότε προσλήφθηκε, πότε προήχθη, σε ποια Διεύθυνση υπηρέτησε, πως εκτελούσε τα καθήκοντά του, σε ποια έργα ήταν υπεύθυνος.

Τι περιμένατε να γράφει η απόφαση που και πότε πήγε σε απόρρητες μυστικές αποστολές στο εξωτερικό σε χώρες στόχους;».

ΤΜΗΜΑ ΕΙΔΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΡΕΠΟΡΤΑΖ GREEKAMERICANNEWSAGENCY

ΣΧΟΛΙΟ ΔΙΕYΘΥΝΣΗΣ

Η Ελληνική Δικαιοσύνη, στην υπόθεση αυτή της ΕΥΠ(ΚΥΠ) -και αναφερόμαστε ειδικώς στην υπόθεση του Κων/νου Αγγελάκη αλλά και τις συναφείς με αυτήν εκδικαζόμενες παράλληλα υποθέσεις από το 2010 και εντεύθεν μέχρι σήμερα(Φεβ 2017)- απέδειξε περίτρανως ότι και ανεξάρτητη, όταν θέλει ΕΙΝΑΙ(!) και “τυφλή” όπως οφείλει να είναι, ΗΤΑΝ!

Η απόφαση στην εν λόγω αίτηση αναίρεσης που άσκησε ως όφειλε ο νυν διοικητής Γιάννης Ρουμπάτης, όπως εξ άλλου θα έπρεπε να κάνει και ο οποιοσδήποτε στην θέση του, ανώτατος δημόσιος κρατικός λειτουργός ώστε αφενός να μην κατηγορηθεί ο ίδιος ποτέ στο μέλλον ότι απεμπόλησε, έστω και στιγμιαία, όπως ορίζεται νομικώς σε τέτοιες περιπτώσεις και μέχρι αυτού του βαθμού εκδικαζόμενες υποθέσεις , τα δικαιώματα του ελληνικού δημοσίου(του ελληνικού κράτους δηλ) και αφεταίρου, αν και το αίτημα αφορά διαδικαστικό ζήτημα και όχι την ουσία της υπόθεσης -αυτή ούτως ή άλλως δεν μπορεί να ανατραπεί πλέον- να καταρριφθεί και η τελευταία ικμάδα ή υποψία σκιάς ότι ο εν λόγω ανώτατος με υψηλή μάλιστα διαβάθμιση κρατικός υπάλληλος(για εμάς Λειτουργός όπως και κάθε άλλος τέτοιος υπάλληλος οφείλει να είναι πρωτίστως ευσυνδειδητος υπάλληλος του ελληνικού κράτους στην υπηρεσίαα του προς Έθνος και την Πατρίδα) θα πρέπει να παραδοθεί ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΟΣ την κοινή γνώμη και φυσικά να επιστρέψει στην θέση του χωρίς να χάσει ούτε ένα από τα διαιώματα του.

Αν και τούτων δοθέντων, οφείλουμε να πούμε, -μιας και φτάνουμε στο τέλος αυτής της πολύχρονης υπόθεσης – ότι ναι μεν ο νυν διοικητής Γιάννης Ρουμπάτης άσκησε ως όφειλε αρμοδίως το οφειλόμενο καθήκον του-για καθαρά τυπικά λόγους βέβαια- με το αίτημα αναίρεσης έστω και για τυπικούς διαδικαστικούς λόγους, εν τούτοις οι ουσιαστικά βαθύτεροι λόγοι της εισήγησης του νομικού συμβούλου του κράτους, ο λόγος δηλ. καθώς και τα βαθύτερα κίνητρα της εισήγησεως του προς τον διοικητή Γιάννη Ρουμπάτη για αίτημα αναίρεσης, του κ.Ν. Παππά δεν ήταν καθόλου ούτε τυπικοί ούτε απλά η προάσπιση των συμφερόντων του ελληνικού δημοσίου ως νομικός σύμβουλος του κράτους.

Οι λόγοι όπως και τα κίνητρα ήσαν άλλα…και μάλιστα πολύ σοβαρά. Δεν είναι όμως ούτε της ώρας, ούτε της παρούσης, εν όψει μάλιστα και της επερχόμενης απόφασης του Αρείου Πάγου επί του σχετικού αιτήματος, να αποκαλυφθούν περισσότερα…

Στην ώρα τους και αν χρειαστεί… και διασφασλιστεί ότι η αποκάλυψη αλλων-περαιτέρων και όσων μέχρι προτινος αποκαλύψαμε μέχρι κάποιου σημείου βέβαια, μετά όπως είχαμε δημοσίως δεσμευθεί κρατήσαμε τις οφειλόμενες αποστάσεις μέχρι να φτάσουμε ως εδώ- δεν θα βλάψουν τα εθνικά συμφέροντα στο άμεσο και ορατό ή στο εγγύς μέλλον.

Πόσο μάλλον όταν επίκεινται μείζονος εθνικής σημασίας γεγονότα και εξελίξεις που ίσως και να αποβούν μοιραία για την πατρίδα και το ελληνικό κράτος.

Μόνο υπ αυτές τις προϋποθέσεις ίσως να προχωρήσουμε σε άλλες περαιτέρω αποκαλύψεις και μόνον αν οι αποκαλύψεις θα βοηθούν στο ξεμπέρδεμα αυτού του κουβαριού…

Αυτά για να ξεκαθαρίζονται οι θέσεις μας και να λαμβάνονται και οι απαντήσεις σε όσους εδώ και καιρώ μας ασκούσαν κριτική για αυτή την παρατεταμένη σιωπή και απόσταση μας παρόλο που είχαμε κάθε λόγο να έχουμε και συνέχεια -αν θέλετε και οφελιμιστικά αφού κάθε τέτοιο ρεπορτάζ έρευνα η ανάλυση περί ΕΥΠ και εθνικών γενικά κρατικών υπηρεσιών και “πουλάει” και επισκεψιμότητα μεγάλη φέρνει…. αφού από εδώ ξεκίνησαν όλες οι αποκαλύψεις που δρομολόγησαν την υπόθεση και έβαλαν τις ράγες πάνω στις οποίες -αναγκαστικά όπως το είχαμε προαναγγείλει, και για εμάς αποτελεί άλλη μια ακόμα δικαίωση στις 10αδες που έχουμε στο ενεργητικό μας χωρίς τυμπανοκορυσίες φωνασκίες και αλλαγμούς όπως συμβαίνει με άλλα διαδικτυακά (και μη) ΜΜΕ- πολλά και συστημικά αλλά και μικρότερης εμβέλειας, αλλά με διαχειριστές κυρους και πάνω από όλα ήθους, συνέχισαν και να παρακολουθούν την συγκεκριμένη υπόθεση και να την καλύπτουν ενίοτε αποκαλύπτοντας και άλλες πτυχές της.

Ποτέ άλωστε δεν ισχυρίστηκαμε πως έχουμε ούτε το μονοπώλειο ούτε την αποκλειστικότητα στην κάλυψη τέτοιων -και μάλιστα ύψιστης εθνικής σημασίας – υποθέσεις και ρεπορτάζ. Τουναντίον όπου και όταν αυτό επιβάλλονταν ανοίξαμε πόρτες και δώσαμε πηγές προκειμένου να λάβουν την σκυταλη και άλλοι. Μονοπώλειο στην αλήθεια ουδείς κατέχει!

Ούτε μπορεί να κατέχει άλλωστε. Αυτές οι αντιλήψεις και οι λογικές χαρακτηρίζουν μόνο αλόφρονες και παρανοϊκούς που νομίζουν ότι κατέχουν την αλήθεια -γενικώς και αορίστως – πιστεύοντας και διακηρύσσοντας αλαζονικά και αυτάρεσκα ότι γράφουν και προβάλλουν την “αλήθεια όπως είναι” και παράγουν την “δημοσιογραφία όπως πρέπει να είναι”!

Ασχέτως αν οι εξελίξεις διαδοχικά και διαρκώς στις αίθουσες των δικαστηρίων τους διαψεύδουν οικτρά παρά τις ισχυρές κα υψηλότατες διασυνδέσεις του εδώ και δυο 10ετιες…

Διασυνδέσεις τέτοιες και τόσες που μάλλον με ένα παράλληλο δικαστικό και παραδικαστικό σύστημα προσομοιάζουν -αφού συχνά πυκνά αρέσκονται στο να προαναγγέλουν δικαστικές αποφάσεις – παρά σε έντιμη με κανόνες αξίες ηθική και προ πάντων με δεοντοογία, δημοσιογραφία παραπέμπουν…
Αυτά ουτε τυχαία λέγονται και γράφονται αφού εις εκ των ιθυνόντων νοων, που αφορούν και τον Κων/ν Αγγελάκη, μιας εκ των παραπλευρων υποθέσεων που επίσης βρίσκονται εν εξελίξη στις αίθουσες των ελληνικών δικαστηρίων, με ευθύνη του ιδίου στις περιπτώσεις τουλάχιστον που και μηνυτής είναι αλλά κυρίως σε αυτές που είναι και κατηγορούμενος από αντεγήσεις του Κ.Αγγελάκη, είτε κωλυσιεργεί σκοπίμως είτε παρατείνει στοχεύοντας στην παραγραφεί, ενίοτε απειλώντας δικαστές, εισαγγελείς και παράγοντες της δίκης..

Ούτε πολύ περισσότερο, γράφονται όλα αυτά και επισημαίνονται στη παρούσα συγκυρια τυχαία καθώς είμαστε σε θέση και το παρασκήνιο -που εκτυλίσσεται εδώ και μήνες επί όλων αυτών των δικών να γνωρίζουμε – να γνωρίζουμε αλλά και ρεπορτάζ καλό να έχουμε στην διάθεση μας…για όλο αυτό στο παραληλο δικαστικό σύστημα το οποίο ενεργοποιείται με συγκεκριμένη στόχεσυν κάθε φορά…
Δεν είναι όμως τούτε το παρόνοτος να πούμε ή πολύ περισσότερο να αποκαλύψουμε ούτε και χρειάζεται..

Προς το παρόν βέβαια καθώς ειδικά στο χώρο της δικαιοσύνης θα είναι τέτοιες οι σεισμηκές δονήσεις, ακόμα ισχυρότερες των προηγούμενων, αυτές που έρχονται…ανεξαρτήτως άλλων εξωγενών ή εθνικής σημασίας έκτακτων γεγονότων που αναμένονται, που θα σηματοδοτήσουν συστημικές και δομικές αλλαγές…

Άλλωστε όπως δημοσίως είχαμε δεσμευθεί από την αρχή της υπόθεσης του Κωσνταντίνου Αγγελάκη, μέχρι και με την “λήξη” αυτής και με την σε δεύτερο βαθμό-στο εφετείο- εκδίκασης της, δεν επρόκειτο, ούτε θέση να πάρουμε, -όπως συχνά πυκνά πράττουν άλλοι στους οποίους επαρκώς προαναφερθήκαμε… ούτε πολύ περισσότερο να σχολιάσουμε ή να αποκαλύψουμε άλλα στοιχεία- που έτσι και αλλιώς, έχει αποδειχθεί ότι έχουμε στην διάθεση μας…

Και, όσοι καλά γνωρίζουν, ουδέν αληθέστερο τούτου καθώς οι αποφάσεις σε πρώτο και δεύτερο βαθμό επί της εκδικαζόμενης υπόθεσης που αφορά στον Κων/ν Αγγελάκη, εν τέλει μας δικαίωσαν…

Παρόλαυτά αποφύγαμε φωνασκίες και αλλαλαγμούς… Πανυγηρισμούς και τα τοιάυτα… ώστε ειτε να προκαταλάβουμε την δικαιοσύνη είτε ακόμα χειρότερα να κατευθύνουμε…

Αυτά -που δυστυχώς συμβαίνουν και σε άλλες παρεμφερείς υποθέσεις με την πολύκροτη υπόθεση της δίκης του Κων. Αγγελάκη, είναι μακράν των δικών μας πεποιθήσεων και ισχυρών απόψεων για τον τρόπο λειτουργίας και της Ελληνικής Δικαιοσύνης και κυρίως για το πως οφείλει και πρέπει κάποτε το Ελληνικό Κράτος και η συντεταγμένη Ελληνική Πολιτεία οφείλει να πράξει νομοθετωντας ένα νέο πληρέστερο πλαίσιο που θα διέπει το καθεστώς λειτουργιας τέτοιων ευαίσθητων νευραλγικής εθνικής σημασίας κρατικών υπηρεσιών, με αφορμή όλη αυτή την υπόθεση.

Υπόθεση που δυστυχώς ενώ παρουσιάζει στοιχεία φαρσοκωμοδίας εν τούτοις έγινε αφορμή για να “φύγουν” προς τρίτες χώρες και μάλστα εχθρικές ευαίσθητες πληροφορίες είτε για πρόσωπα είτε πολύ περισσότερο για επιχειρήσεις -μερικές εν εξελίξει ακόμα…- της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών.

Με αποτέλεσμα, -και εδώ είναι το μείζων και ουσιώδες – η βλάβη και η ζημιά , ίσως και σε βάθος πολλών ετών, που ενδεχομένως (αν οχι με απόλυτη βεβαιότητα) να είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από την διαφαινόμενη, που έχει υποστεί το ελληνικό κράτος…

Και μάλιστα εν όψει εξελίξεων που θα “τρέξουν” στο άμεσο και ορατό εγγύς μέλλον μείζονως γεωπολιτικής σημασίας…

Μιλάμε για το άμεσο και ορατό μέλλον της χώρας μας…Μακάρι αυτό το “αόρατο χέρι” που πάντα στο τέλος διασώζει την Ελλάδα και τούτο το ευλογημένο Έθνος να παρέμβει έστω την ύστατη ώρα και να διαψευστούμε…

Μακάρι!
Εξελίξεων που έτσι και αλλιώς θα (εξ)αναγκάσουν την Ελλάδα να μπει σε ένα ατέρμων σκοτεινό τούνελ…

Μακάρι η βλάβη και η ζημιά που υπέστει η ΕΥΠ, να αποβούν μοιραίες για το κράτος μας και από έστω μια απλή ζημιά με την διαρροή προσώπων και(παλαιοτέρων, νεοτέρων ή ακόμα χειρότερα εν εξελίξει) επιχειρήσεων της ΕΥΠ να μην είναι η γεννεσιουργός αιτία και η αχείλιος πτέρνα της Ελλάδος καθιστώντας ένα απλό “θερμό επεισόδιο ρουτίνας” σε εθνική καταστροφή για την Ελλάδα, μεγαλύτερης ακόμα και από την καταστροφή της Σμύρνης. Μακάρι.

Αυτά για όσους έχουν εντρυφήσει σε βάθος στα ιστορικά αρχεία που αφορούν σε πρόσωπα γεγνότα και καταστάσεις που εν τέλει ο συνδυασμός τους οδήγησε και στην μεγάλη εθνική -μικρασιατική-κραταστροφή του 1922 αλλά και σε άλλες μικρότερης κλίμακας καταστροφές που υπέστει η Ελλάδα από το 1833 και εντεύθευν. Μακάρι..

Το αποτέλεσμα της ετυμηγορίας του Αρείου Πάγου αλλά και οι προσεχείς πολιτικές εσωτερικές και αλλά κυρίως γεωστρατηγικές εξελίξεις στη ευρύτερη περιοχή μας -στο αιγαίο στην Θράκη και στην ευθεία από τον Έβρο ως το Καστελόριζο, περιοχή των εθνικών συνόρων της χώρας που μάλλον πολύ σύντομα -δυστυχώς- θα μεταβληθούν και θα υποστούν και τροποιήσεις και αναγκαστικές αλλαγές… ελπίζω και εύχομαι οχι μη αναστρέψιμες – θα δείξουν πολλά… για το κατά πόσο αυτές οι υποθέσεις που άνοιξαν ως μη όφειλαν με ευθύνη πολιτικών και αναφέρομαι στην περίοδο του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη και την διοίκηση Μπίκα – Φ. Παπαγεωργίου(Τσαντρίζου) έβλαψαν -αυτό ειναι κάτι περισσότερο από σίγουρο και ενώ θα έπρεπε να έχουν καθίσει στο εδώλειο του κατηγορουμένου με τις βαρύτερες των κατηγοριών περί εσχάτης προδοσίας, αν και υπάρχει ήδη σε εξέλιξη η υπόθεση με κατηγορυμένους τον Μιχάλη Χαρχιμάκη και τους συνεργούς τους σε αυτή την υπόθεση που φέρονται να είναι αναμεμειγμένοι… εν τούτοις αυτοί που θα έπρεπε να έχουν οδηγηθεί στην δικαιοσύνη με βαρύτατ κατηγορητήριο, παραμένουν στο “απυρόβλητο” και προφανώς προστατευμενοι…

Όχι όμως για πολύ…

Και κυρίως, όλα αυτά που προηγήθηκαν εντός των δικαστικών αιθουσών αλλά κυρίως στο σκοτεινό και άδηλο παρασκήνιο… ίσως δωσουν ένα μάθημα στις επόμενες ελληνικές κυβερνήσεις και τους νομοθέτες για το πως πρέπει να θωρικιστουν τέτοιες ευαίσθητες κρατικές υπηρεσίες νευραλγικής εθνικής σημασίας.

Μακάρι να τα δουν όλα αυτά οι ταγοί και οι ιστορικοί του μέλλοντος ώστε να βγάλουν οριστικά και αμετάβλητα και τον συνδικαλισμό ειδικά από τέτοιες κρατικές υπηρεσίες αλλά και την κομματική πολιτική.

Ας ελπίσουμε ότι ο Άρειος Πάγος, πριν εκδόσει την ετυμηγορία του ότι θα λάβει υπόψην του και αυτές τις λεπτες παραμέτρους πέραν βεβαίως του να δικαιώσει τον άνθρωπο αυτό και να δώσει τέλος και στην άδικη αυτή δίωξή του, αλλά και μ την απόφαση του αυτή όπως και με άλλες να δημιουργήσει το υπόβαθρο με τα δεδικασμένα και το προηγούμενο που έτσι και αλλιώς έχει δημιουργηθεί, θέτονας τον μελλοντικό νομοθέτη προ των ευθυνών του.

Ελπίζουμε δε ότι στην ΕΥΠ θα επικρατήσει η σύναιση.

Η διάκριση και η νηφαλιότητα και θα πράξουν τα δέοντα και τα αρμόζοντα και ως προς την ηθική και επαγγελματική αποκατάσταση του εν λόγω υπαλλήλου αφενός και αφετέρου όπως επανειλημένα έχουμε υποστηρίξει με ισχυρά επιχειρήματα θα σταματήσουν κάποια στιγμή να στέλνουν στα ακροατήρια υποθέσεις τόσων στελεχών για προφανείς λόγους πολιτικής ή και συνδικαλιστικής δίωξης. Μακάρι..
Ίδωμεν.{Α.Σ}

Πηγή GreekNewsOnDemand
Πληροφορίες από AttikaNea και GreekAmericanNewsAgency


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Κράτος εν κράτει οι ΜΚΟ… Xειραγωγούν τους «επισκέπτες»

Οι διαβόητες ΜΚΟ των αυτοαποκαλούμενων «αλληλέγγυων» (αμερικανικής εμπνεύσεως ΝGO για υπεξαίρεση κρατικής εξουσίας) έγιναν κράτος εν κράτει. Διαχειρίζονται κοινοτικά και εθνικά κονδύλια ασυνήθους ύψους και χειραγωγούν κατά το δοκούν πρόσφυγες (όσοι είναι) και (λαθρο)μετανάστες που έχει προωθήσει εδώ ο νεοοθωμανός.

Του Στέλιου Παπαθεμελή

Τα διαδραματισθέντα προχθές στο Κέντρο Φιλοξενίας Ελληνικού με προπηλακιζόμενο τον υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής, στον οποίο απαγόρευσαν τελικά την είσοδο στο χώρο, είναι ενδεικτικά του αλαλούμ που προκαλεί η εμμονική παραίτηση από τις εξουσίες του κράτους και η ρητή ή σιωπηρή εκχώρησή τους στους «πρόθυμους» των ΜΚΟ.

Το συμβάν ας ευχηθούμε να είναι διδακτικό όχι μόνο για τον παθόντα, αλλά για ολόκληρη τη κυβέρνηση. «Προβουλεύεσθαι κρείσσον προ των πράξεων ή μετανοείν», όπως συμβούλευε ο Δημόκριτος, να σκέφτεσαι πριν κάνεις κάτι, για να μην χρειαστεί να μετανιώσεις μετά.

Οι παλιότεροι θυμούνται το τηλεγράφημα του τούρκου ναυάρχου στο αρχηγείο του «Μάλτα γιοκ»! Να όμως που η Μάλτα «υπάρχει» και με ύφος υπερδυνάμεως «βάφτισε» προ ημερών τα Σκόπια Μακεδονία! Τα ελληνικά αντίμετρα έπρεπε να είναι άμεσα για να πονέσουν τους παραχαράκτες της ιστορίας μας: Κανένα πλοίο ελληνικών συμφερόντων στο νηολόγιο της Μάλτας! Κατάπιαμε και αυτή την πρόκληση άψητη;

* O Στέλιος Παπαθεμελής είναι Πρόεδρος της Δημοκρατικής Αναγέννησης
Ηλεκτ. ταχ.: stelios@papathemelis.gr, danagennisi.press@gmail.com


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Φερχόφστατ: Ένα Grexit θα έβαζε σε κίνδυνο ολόκληρη την ευρωζώνη

«H κρίση στην Ελλάδα δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ με τον σωστό τρόπο, ούτε από τις ελληνικές κυβερνήσεις, ούτε από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Ουδείς μπορεί να μεταρρυθμίσει καμία χώρα με την νοοτροπία του λογιστή», είπε o Βέλγος πολιτικός και επικεφαλής της Συμμαχίας Φιλελευθέρων και Δημοκρατών για την Ευρώπη (της τρίτης μεγαλύτερης πολιτικής ομάδας του Ευρωκοινοβουλίου), σε συνέντευξή του στην εφημερίδα "Die Welt".

«Απαιτούνται βαθιές μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα, να μπει ένα τέλος στα μονοπώλια και τις ανείπωτες πελατειακές δομές σε πολλούς τομείς. Απουσιάζει επ’ αυτού και η προθυμία», πρόσθεσε ο Γκι Φερχόφστατ.

Στο ερώτημα της γερμανικής εφημερίδας εάν η λύση θα ήταν η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη ο εκπρόσωπος του Ευρωκοινοβουλίου στις διαπραγματεύσεις για το Brexit απάντησε: «Εκείνο το οποίο επιθυμώ είναι να αλλάξει η Ελλάδα ριζικά. Φοβάμαι ότι το Grexit θα έβαζε σε κίνδυνο ολόκληρη την ευρωζώνη».

Αιχμές Γκάμπριελ για τη στάση Σόιμπλε προς Ελλάδα

Ο αντικαγκελάριος και υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας 'βάζει πλάτη' στον Έλληνα πρωθυπουργό και επικρίνει τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, όπως μετέδωσε το γερμανικό τηλεοπτικό δίκτυο n-tv, επικαλούμενο σχετική είδηση του γερμανικού πρακτορείου ειδήσεων dpa, μεταδίδει το ΑΠΕ.

O Ζίγκμαρ Γκάμπριελ είπε συγκεκριμένα σε εκδήλωση, για την σημερινή εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, ότι η Γερμανία θα πρέπει να δώσει όλες της τις δυνάμεις για να παραμείνει η Ευρώπη ενωμένη.

Δεν επιτρέπεται "να ξαναπροσπαθήσει κανείς, όπως κάνει ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, να εξωθήσει την Ελλάδα να βγει από την ευρωζώνη", είπε χαρακτηριστικά.

Ο σοσιαλδημοκράτης πολιτικός τόνισε επίσης ότι θα πρέπει να αποφευχθεί να εμφανίζονται οι Γερμανοί απέναντι στην Γαλλία, την Ιταλία ή την Πορτογαλία "συνεχώς με δασκαλίστικο ύφος".


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Ο πόλεμος του Τραμπ κατά Ευρώπης και Κίνας

Η ανατροπή που επιφέρει η εκλογή του Τραμπ στις ΗΠΑ θα αποδειχθεί κατά τα φαινόμενα μεγάλη πολύ, τόσο στον γεωπολιτικό συσχετισμό των δυνάμεων όσο, όμως, και στο γεωοικονομικό επίπεδο. Το σημαντικότερο είναι ότι η περίοδος αυτή και όλα όσα επωάζονται με την αλλαγή της στρατηγικής των Ηνωμένων Πολιτειών, τον απομονωτισμό και το σπάσιμο της άλλοτε κραταιάς Δύσης στα δύο θα ενισχύσουν νέες περιφερειακές δυνάμεις που καραδοκούν και θα πιέσουν άγρια ίσως την ευάλωτη Ευρώπη. Αυτό έχει δύο πλευρές ανάγνωσης. Η μία λέει ότι η Ευρώπη μπορεί και να διαλυθεί ως ενιαία οντότητα, εξαιτίας της πολεμικής που αρχίζει να της ασκεί η Αμερική και η άλλη ότι Ευρώπη έτσι θα αναγκαστεί να πυκνώσει και να επιταχύνει τις πολιτικές ενοποίησης, κοινώς να ωριμάσει.

Υπάρχουν δύο - τρία βασικά πράγματα στις διεθνείς εξελίξεις σήμερα τα οποία είναι λογικό να απασχολούν, να ανησυχούν και να επιτείνουν αβεβαιότητες στο ευρωπαϊκό περιβάλλον. Το πρώτο είναι ότι η αντίληψη περιορισμών του διεθνούς εμπορίου και η επιστροφή σε έναν οικονομικό εθνικισμό εκ μέρους των Ηνωμένων Πολιτειών θα μειώσουν τη στάθμη του παραγόμενου πλούτου και θα μεταβάλουν τις ισορροπίες στο γεωοικονομικό επίπεδο. Λογικά, με την πολιτική αυτή που –τόσο κραυγαλέα– εκφράζει ο Τραμπ, θα μειωθούν οι επενδύσεις σε διεθνές επίπεδο, δηλαδή οι δουλειές και τα εισοδήματα εκτός των αμερικανικών συνόρων. Είναι ένα ξήλωμα της ωφέλιμης πλευράς της παγκοσμιοποίησης, το οποίο επιχειρούν τώρα οι ΗΠΑ, αναδεικνύοντας σε άμεση προτεραιότητα τη σύγκρουση με την Κίνα. Οσο η παγκοσμιοποίηση δούλευε υπέρ των συμφερόντων της Αμερικής ήταν ευλογία, τώρα που η Κίνα είναι κοντά να πάρει το πάνω χέρι, η παγκοσμιοποίηση έγινε… κατάρα.

Ενα κρίσιμο πεδίο της αναμέτρησης των δύο υπερδυνάμεων θα είναι ο οικονομικός χώρος της Ευρώπης, τον οποίο η πολιτική Τραμπ θέλει αδύναμο και πολυκερματισμένο, για να εξασθενήσει η επιρροή της Γερμανίας, η οποία παρεμπιπτόντως έχει συνάψει μεγάλες εμπορικές συμφωνίες με την Κίνα. Το δεύτερο πράγμα που αλλάζει τις ισορροπίες στο γεωπολιτικό πλέον επίπεδο που συζητάμε είναι το όφελος που προκύπτει για τη Ρωσία, από μια εξασθενημένη και ενεργειακά εξαρτημένη Ευρώπη. Η Ρωσία είναι τώρα ο προνομιακός συμπαίκτης του Τραμπ και μια περιφερειακή δύναμη που ενισχύεται σοβαρά από τη νέα αμερικανική πολιτική εις βάρος της ενιαίας Ευρώπης. Τυχόν ανάδειξη της Λεπέν στην προεδρία της Γαλλίας τον Μάιο θα επιδράσει καταλυτικά στη διάλυση της σημερινής Ευρώπης και του ευρώ και γι’ αυτό ποντάρουν τόσο πολύ επάνω της ο Τραμπ και ο Πούτιν.

Ολα αυτά δημιουργούν μια τρομακτική αναστάτωση και πολλές αγωνίες για το αύριο. Το παλαιό μοντέλο πολιορκείται και καταρρέει. Στο πλαίσιο αυτό, η Ευρώπη πρέπει να διαμορφώσει τι θα κάνει και πώς θα ληφθούν αποφάσεις γενναίες. Αλλά δεν είναι καθόλου εύκολο. Το τρίτο θέμα είναι ακριβώς αυτό, ότι δεν υπάρχει στην Ευρώπη συνοχή και ένα ισχυρό κεντρικό σύστημα που θα μπορεί να πάρει άμεσα τις απαιτούμενες ιστορικές αποφάσεις. Την ώρα που αποδομούνται διεθνώς θεσμοί, κανόνες και παραδοσιακές σχέσεις, πολιτικές, οικονομικές και αμυντικές, η Ευρώπη παραμένει ακόμη ένα δοκιμαζόμενο σκληρά και ημιτελές οικοδόμημα.

Πηγή "Καθημερινή"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Telegraph: Η ευρωζώνη θα διώξει την Ελλάδα για παραδειγματισμό

Η χώρα δεν θα έπρεπε ποτέ να μπει στο ευρώ και στην πραγματικότητα δεν θα έπρεπε ποτέ να μπει στην ΕΕ. Σύντομα η ΕΕ δεν θα έχει άλλη επιλογή παρά να τη διώξει, δίνοντας το παράδειγμα σε αρκετές άλλες χώρες γράφει η εφημερίδα

Σύντομα η ευρωζώνη θα αναγκαστεί να αποβάλλει την Ελλάδα, ως παραδειγματισμό για άλλες χώρες, εκτιμά αρθρογράφος της Telegraph.

Ο Σάιμον Χέφερ υποστηρίζει ότι όσοι επιμένουν για την παραμονή της Μ. Βρετανίας στην ΕΕ θα πρέπει να κοιτάξουν τη λυπηρή κατάσταση της Ελλάδας πριν πλέξουν το εγκώμιο της Ενωσης, όπως αναφέρει ο τίτλος του άρθρου του.

Δεν αποτέλεσαν έκπληξη τα νέα της περασμένης εβδομάδας, ότι η ελληνική οικονομία παραμένει καταστροφική παρά τα ειδικά μέτρα και τα προγράμματα διάσωσης, γράφει ο Χέφερ, συμπληρώνοντας ότι τα χρέη της Ελλάδας είναι αδύνατο να πληρωθούν, η χώρα λειτουργεί μετά βίας και μεγάλες περιοχές της χώρας της ερημώνουν.

«Δεν θα έπρεπε ποτέ να μπει στο ευρώ και στην πραγματικότητα δεν θα έπρεπε ποτέ να μπει στην ΕΕ. Σύντομα η ΕΕ δεν θα έχει άλλη επιλογή παρά να τη διώξει, δίνοντας το παράδειγμα σε αρκετές άλλες χώρες- κυρίως την Ιταλία- που ποθούν να μπορούσαν να υποτιμήσουν το νόμισμά τους», γράφει ο Χέφερ.

«Οταν το Σκωτικό Εθνικό Κόμμα και άλλοι φανατικοί του ευρώ επιχειρηματολογούν ανόητα για να αγνοηθεί το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματός μας και να παραμείνουμε στην ΕΕ, δεν βλέπουν τι αποτυχία είναι η ΕΕ και τι καταστροφή έχει προκαλέσει σε χώρες που δεν μπορούν να εκπληρώσουν τα γερμανικά στάνταρντ για την οικονομική απόδοση; Η απόδειξη είναι μπροστά στα μάτια μας.

Το κοινό νόμισμα είναι μια καταστροφή. Αν η ΕΕ καταρρεύσει, θα μπορεί να κατηγορήσει μόνο τον εαυτό της», καταλήγει ο αρθρογράφος της Telegraph.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Προς μετωπική σύγκρουση Τουρκία και Συρία

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Δημοσιογράφος - Συγγραφέας - Τουρκολόγος

Ένα βήμα πριν από την ολοκληρωτική σύγκρουση βρίσκονται οι τουρκικές και υποστηριζόμενες δυνάμεις της συριακής αντιπολίτευσης, με τις δυνάμεις του συριακού καθεστώτος που υποστηρίζονται από τους Ρώσους και την ρωσική πολεμική αεροπορία στην περιφέρεια της πόλης El Bab, που ακόμα κατέχεται από τους Τζιχαντιστές.

Όπως αναφέρουν τα τουρκικά ΜΜΕ, οι συριακές δυνάμεις υποστηριζόμενες από την ρωσική πολεμική αεροπορία πλησιάζουν επικίνδυνα την πόλη El Bab, την οποία εδώ και μέρες πολιορκεί ο λεγόμενος Συριακός Απελευθερωτικός Στρατός της αντιπολίτευσης και οι τουρκικές δυνάμεις της επιχείρησης, «Ασπίδα του Ευφράτη».

Η κατάσταση είναι πολύ κρίσιμη καθώς μια σύγκρουση μεταξύ των δυο πλευρών θα φέρει αυτόματα αντιμέτωπους τους Ρώσους με τους Τούρκους και θα αλλάξει άρδην σε δραματικό βαθμό τις ισορροπίες στον εσωτερικό πόλεμο της Συρίας.

Ήδη η Άγκυρα μετά το πατατράκ που έπαθε με τον ρωσικό βομβαρδισμό των θέσεων της, έχει σημάνει συναγερμό και ενισχύει τις δυνάμεις της στα σύνορα με την Συρία μεταφέροντας πυραύλους Stınger και Rapıer, ενώ καταφθάνουν και δυνάμεις καταδρομών για να στηρίζουν τις τουρκικές δυνάμεις που βρίσκονται στο συριακό έδαφος.

Τιε εξελίξεις παρακολουθούν από του σύνεγγυς και οι λεγόμενες «Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις» που έχουν συστήσει οι Κούρδοι που ενισχύουν συνεχώς τις γραμμές τους στην περιφέρεια του Menbiç έτοιμοι να προελάσουν δυτικά σε βάρος των τουρκικών θέσεων.

Η κατάσταση θυμίζει ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί, με ανυπολόγιστες συνέπειες για όλη την ευρύτερη περιοχή και όχι μόνο.

Πηγή ΝikosΧeiladakis

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Η επιζήμια για την Ελληνική Ομογένεια επίσκεψη Τσίπρα στην Ουκρανία

Γράφει ο Ανδρέας Γ.Μπανούτσος
Ιδρυτής και Πρόεδρος Δ.Σ. ΚΕΔΙΣΑ

Ο Έλληνας Πρωθυπουργός κ.Αλέξης Τσίπρας το διήμερο 8-9 Φεβρουαρίου πραγματοποίησε επίσκεψη στην Ουκρανία όπου και συναντήθηκε με την πολιτική και πολιτειακή ηγεσία της χώρας. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης ο κ.Τσίπρας είχε επίσης την ευκαιρία να συναντηθεί με εκπροσώπους της Ελληνικής Ομογένειας. Απευθυνόμενος σε αυτούς τους διαβεβαίωσε ότι η Ελληνική κυβέρνηση τους στηρίζει στις δύσκολες στιγμές που περνούν λόγω της έντασης που επικρατεί στο Ανατολικό τμήμα της χώρας όπου ζουν κατά κύριο λόγο οι Έλληνες της Ουκρανίας. Κύρια κέντρα του Ελληνισμού είναι οι πόλεις Μαριούπολη και Ντονέτσκ και περί τα σαράντα χωριά της περιφέρειας Ντονμπάς, η οποία βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο της Ουκρανίας. Επίσης οι πόλεις Λουγκάνσκ, Σλαβγιάνσκ, Μακέγεφκα, Κονσταντίνοφκα, Γκορλόφκα και Κραματόρσκ.

Ελληνικοί πληθυσμοί διαβιούν και στην υπόλοιπη επικράτεια της Ουκρανίας όπως στο Κίεβο, την Οδησσό, το Μπερντιάσκ, τη Μελιτούπολη, Νέζιν, Λβόβ και Χάρκοβο. Οι Ομογενείς της Ουκρανίας διατηρούν σήμερα ακμαίο το εθνικό τους φρόνημα, τη θρησκευτική πίστη ,τα ήθη και τις παραδόσεις τους.

Επιθυμούν να αποκαταστήσουν όσον το δυνατόν στενότερες επαφές και επικοινωνία με την Ελλάδα και να συνδεθούν με τις εθνικές ρίζες τους. Την εθνική τους ταυτότητα συνδέουν άρρηκτα με την Ορθόδοξη πίστη και επικεντρώνουν τις προσπάθειές τους στην ίδρυση ελληνικών σχολείων και στην ανέγερση ή την επισκευή εκκλησιών διότι πιστεύουν ότι μόνον με την ελληνική παιδεία και την καλλιέργεια της πίστης, θα διατηρήσουν και θα μεταδώσουν στις επερχόμενες γενεές την εθνική ταυτότητα και αυτοσυνειδησία.

Ο κ. Τσίπρας χαρακτήρισε την ελληνική κοινότητα στην Ουκρανία ως «μία πολύ σημαντική κοινότητα», και αυτό γιατί, όπως είπε, «παρότι βρίσκεστε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα, κρατάτε τις παραδόσεις, τα ήθη, τα έθιμα, τις αξίες, την ελληνική γλώσσα ζωντανή. Για μας αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό».

Δυστυχώς όμως για την Ελληνική ομογένεια της Ουκρανίας η επίσκεψη Τσίπρα, παρά τις διακηρύξεις και την ρητορική υποστήριξη του ίδιου του πρωθυπουργού, το μόνο που κατάφερε να κάνει είναι να νομιμοποιήσει τη διεφθαρμένη κυβέρνηση του Κίεβου, η οποία προωθεί νομοθεσία για τον περιορισμό των γλωσσικών ελευθεριών των εθνικών μειονοτήτων συμπεριλαμβανομένης της Ελληνικής μειονότητας. Πριν από μερικούς μήνες μάλιστα και συγκεκριμένα τον Νοέμβριο του 2016 το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο συζήτησε το θέμα των παραβιάσεων των ανθρώπινων δικαιωμάτων των μειονοτήτων στην Ουκρανία, ενώ αντίστοιχες αναφορές έχουν γίνει και από μη κυβερνητικές οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεδομένης και της αναζωπύρωσης των εχθροπραξιών στην Ανατολική Ουκρανία σε τι ακριβώς αποσκοπούσε το ταξίδι του Έλληνα Πρωθυπουργού στο Κίεβο; Ουδείς γνωρίζει με βεβαιότητα. Ίσως ο κ. Τσίπρας μετέβη στην Ουκρανία ως αγγελιοφόρος μηνυμάτων από την πλευρά της ΕΕ προς την Ουκρανική κυβέρνηση. Σε κάθε περίπτωση το ταξίδι του κ.Τσίπρα στην Ουκρανία ήταν κατά την εκτίμηση του γράφοντος άκαιρο και εν πολλοίς άστοχο δεδομένου ότι αντί να στηρίξει επί της ουσίας τα συμφέροντα της βαλλόμενης από την πραξικοπηματική και υπερεθνικιστική κυβέρνηση του Κίεβου (με τη συμμετοχή και νέο-ναζιστικών στοιχείων) Ελληνικής ομογένειας, αυτό που έκανε ήταν να στηρίξει διπλωματικά την καταρρέουσα Ουκρανική κυβέρνηση και προσωπικά τον Ουκρανό Πρόεδρο κ.Πέτρο Ποροσένκο, ο οποίος αν και είχε υποσχεθεί να καταπολεμήσει τη διαφθορά βρέθηκε κάτοχος μυστικής offshore εταιρίας στις Βρετανικές Παρθένες Νήσους όπως αποκαλύφθηκε από τη διαρροή των Panama Papers την Άνοιξη του 2016.

Πηγές Ναυτεμπορική, The Guardian, RIMSE


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Οι ίδιες χώρες μέλη της Ε.Ε. είναι και μέλη του ΔΝΤ - Για ποια κόντρα μιλάνε; Τι θέλουν από την Ελλάδα;

Γράφει ο Γεώργιος Εμ. Δημητράκης

Με αγωνία παρακολουθούμε εις την χώρα μας τις ειδήσεις, τα σχόλια και τις ατέρμονες συζητήσεις που γίνονται εις τα διάφορα Κανάλια για την πορεία των διαπραγματεύσεων σχετικά για το κλείσιμο της 2ης αξιολόγησης και την αποφυγή ενός Grexit, που για πολλούς σημαίνει το τέλος της Ελλάδος. Έχει επισημανθεί πολλές φορές ο ρόλος της Ιστορίας, αλλά και η σχέση του κάθε ανθρώπου με αυτήν, κυρίως εκείνων οι οποίοι εκλέγονται και αναλαμβάνουν την διακυβέρνηση και τις μεγάλες ευθύνες για την πορεία της χώρας τους. Η σωστή πληροφόρηση, η αξιολόγηση και εκτίμηση κάθε πληροφορίας είναι το άλφα και το ωμέγα για την άσκηση της πολιτικής και την προάσπιση και διαφύλαξη των συμφερόντων ενός Λαού, μίας Πολιτείας.

Όποιος έχει επισκεφθεί την Γερμανία διαπιστώνει ότι η χώρα αυτή είναι ένα τεράστιο εργοτάξιο που παρομοιάζεται με μία κυψέλη ακούραστων εργαζόμενων μελισσών. Ηταν και είναι το πεπρωμένο αυτής της χώρας να ευθύνεται για τους 2 Παγκοσμίους Πολέμους εξαιτίας της εργατικότητάς της και της δύναμης που αλλάζει την φύση του ανθρώπου και τον οδηγεί σε αλαζονεία και εκτροπές απέναντι των άλλων.

Ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 70 και πάλιν η χώρα αυτή είχε τον ηγετικό ρόλο εις την τότε ΕΟΚ. Εκ του λόγου αυτού η Κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος επιδίωκε την ταχύτατη ένταξη της χώρας μας εις την ΕΟΚ απέστειλε εις την Γερμανία 6 Υπουργούς (Αντιπρόεδρος Γεώργιος Ράλλη, Άννα Συνοδινού, Γεώργιος Αστεριάδης, Ιωάννης Φικιώρης, Ζαχαρίας Κρατσάς) σε μία εξαήμερη επίσκεψη 23.02-28.02.1975, σκοπός της οποίας ήταν να πεισθεί η Γερμανία για την αναγκαιότητα της ένταξης μας εις την Ε.Ο.Κ. Οι ‘Ελληνες πολιτικοί, η επίσκεψή των οποίων αποκρύφτηκε από την δημοσιότητα, είχαν επαφές με σημαίνοντες πολιτικούς παράγοντες της Γερμανικής Κυβέρνησης, Υπουργούς, αλλά και Πρωθυπουργούς των Κρατιδίων, οι οποίοι αργότερα ανεδείχθησαν σε Καγκελάριους και Προέδρους της Γερμανίας, αλλά και με βαρόνους της γερμανικής Οικονομίας. Η Γαλλία ήδη τότε είχε απολέσει τον ρόλο της εντός της ΕΟΚ και εκ του λόγου αυτού τέλη του 1979 ο Γάλλος Πρόεδρος Ζισκάρ ντ’Εσταιν (Giscard d’Estaing) παρέπεμψε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να ταξιδεύσει εις την Βόννη και να ζητήσει την συγκατάθεση του Γερμανού Καγκελαρίου Χέλμουτ Σμίτ (Helmut Schmidt) για την πλήρη ένταξη της Ελλάδος εις την ΕΟΚ.

Από τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια και όλοι βιώνουμε την σκληρότητα της γερμανικής πολιτικής, που όσο χειροτερεύουν τα πράγματα εντός της Ε.Ε. αλλά και παγκοσμίως, τόσο περισσότερο η Γερμανία δια της στάσης της κινδυνεύει να γίνει και πάλιν υπαίτια μία παγκόσμιας αποσταθεροποίησης και ανατροπής. Εξαιτίας του αδιεξόδου εις το οποίο ευρίσκεται η χώρα μας, οι Πολιτικοί μας και τα ΜΜΕ ευελπιστούν ότι η σωτηρία της Πατρίδας μας εναπόκειται τώρα εις την πιθανή νίκη των Σοσιαλδημοκρατών (SPD)με τον Μάρτιν Σούλτς και την ήττα της κ. Μέρκελ και του κ. Σόιμπλε. Η αφέλεια και η εσωστρέφεια, αλλά και η ανιστορημένη συμπεριφορά των Πολιτικών της χώρας μας και των ΜΜΕ δεν επιτρέπουν σε αυτούς να αντιληφθούνε την πραγματικότητα που είναι συστατικό εργαλείο της Ιστορίας. Ότι η Γερμανία δεν μπορεί να αποποιηθεί την δύναμη της, τον ρόλο της εις την παγκόσμια πολιτική, και ως εκ τούτου πλανάται οικτρά, όποιος πιστεύει ότι ο νέος Καγκελάριος και ο νέος υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας θα αποποιηθεί την φύση του ως Γερμανός και θα αποκλίνει από την δύναμη και τον ρόλο της χώρας του εις την παγκόσμια πολιτική.

Από την έναρξη της κρίσης εις την χώρα μας το 2009, πολύς ο λόγος για τον ρόλο των Ευρωπαϊκών Θεσμών και την συμμετοχή του ΔΝΤ εις το Πρόγραμμα. Ουδείς όμως έχει ασχοληθεί γιατί η χώρα μας οδηγήθηκε συστηματικά εις την καταστροφή, γιατί συνθλίβεται καθημερινώς εις τις Συμπληγάδες, και τι κρύβεται πίσω από την «αποτυχία των Ευρωπαϊκών Θεσμών και του ΔΝΤ και την δήθεν μεταξύ των σύγκρουση!». Ας βάλουμε τα πράγματα σε μία τάξη και ανατρέξουμε και πάλιν εις την Ιστορία, η οποία αποσιωπείται συστηματικά από τους Πολιτικούς και τα ΜΜΕ. Το ΔΝΤ ιδρύθηκε την 1.-22.07.1944 εις το Bretton Woods της Πολιτείας των ΗΠΑ New Hampshire. Σε αυτό συμμετέχουν σήμερα 189 χώρες. Ασφαλώς και όλες οι χώρες της Ευρώπης, οι οποίες λόγω της οικονομικής ισχύς τους έχουν σημαντικούς ψήφους και αποφασιστικό ρόλο εις τις αποφάσεις του ΔΝΤ ως μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής, αλλά και των Εκτελεστικών Διευθυντών π.χ. των Ομάδων των Ευρωπαϊκών Χωρών. Ένα και μόνο χαρακτηριστικό παράδειγμα: οι πολυπληθέστερες χώρες του κόσμου Κίνα (1.37 δις) και Ινδία (1.31 δις), διαθέτουν μόλις 3.81% και 2.44%= 6.25% ψήφους, ενώ αντιθέτως η Γερμανία (82 εκ.) και Λουξεμβούργο (0.57 εκ.) 5.81% και 0,20%= 6.01 %ψήφους. Εκ του λόγου αυτού, ενώ η κρίση χρέους της χώρας μας είναι μία καθαρώς εσωτερική υπόθεση της Ε.Ε., η πρόσδεση του ΔΝΤ εις τα Προγράμματα βοήθειας (Μνημόνια!) έγινε σκόπιμα για να ασκείται πολύ μεγαλύτερη και ισχυρότερη πίεση, αλλά και εκβιασμοί απέναντι της Ελλάδος.

Εδώ τίθεται το ερώτημα: προς τι αυτή η διαφωνία μεταξύ ΔΝΤ και των υπολοίπων 3 Θεσμών της Ε.Ε. (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) όταν όλες οι χώρες της Ε.Ε. είναι ταυτόχρονα και μέλη του ΔΝΤ, συμμετέχουν δηλαδή σημαντικά εις τις αποφάσεις του ΔΝΤ; Για ποια κόντρα μιλάνε, όταν το ΔΝΤ χρησιμοποιείται εδώ και 7 χρόνια ως εργαλείο, δηλαδή ως υποχείριο της Ε.Ε., εις βάρος της Ελλάδος; Αυτή η παραδοξότητα, η οποία αποσιωπείται από όλους, αλλά και το θέατρο της «δήθεν σύγκρουσης των ευρωπαϊκών θεσμών με το ΔΝΤ» δημιουργεί εύλογες απορίες, αλλά και υποψίες αποπροσανατολισμού της διεθνούς κοινής γνώμης από τον κίνδυνο ενός ντόμινου ανατροπής της βαριάς, εξαθλιωμένης κατάστασης δισεκατομμυρίων ανθρώπων της υφηλίου.

Ως εκ τούτου, η Ελλάς πρέπει να υποστεί τις βαρύτατες συνέπειες προς παραδειγματισμό, αλλά και εξαιτίας της ιστορικής της βαρύτητας και της μεγάλης και διεθνούς αναγνωρισημότητάς της. Οι Ευρωπαϊκοί Θεσμοί και το ΔΝΤ επιδιώκουν την ολοκληρωτική και ταπεινωτική υποταγή της Ελλάδος εντός της Ε.Ε., και αγωνιούν για το ενδεχόμενο μιας εθελουσίας εξόδου της χώρας μας από την Ε.Ε. Που θα οδηγούσε αναπόφευκτα όχι μόνον εις την κατάρρευση της Ε.Ε., αλλά και σε μία παγκόσμια ανατροπή. Διότι τις τελευταίες δεκαετίες τα 7/10 του παγκόσμιου πληθυσμού λιμοκτονεί εξαιτίας της πολιτικής της παγκοσμιοποίησης ως νέο παγκόσμιο πολιτικό-οικονομικό κατεστημένο, το οποίο καταλύει έθνη, κράτη, κυβερνήσεις, κοινοβούλια, παραδόσεις, πολιτισμούς, ισοπεδώνει ιδεολογίες και πολιτειακά συστήματα, και συσσωρεύει τον πλούτο εκατοντάδων τρισεκατομμυρίων ευρώ εις τα χέρια των ολίγων.

Το νέο σύνθημα που ακούγεται έντονα μετά τις εκλογές εις τις Η.Π.Α. είναι: τα χρήματα πρέπει να επιστρέψουν σε όλους τους ανθρώπους για να αποκατασταθεί η δικαιοσύνη, αλλά και για να διασφαλισθεί η γαλήνη και η ειρήνη εις την ανθρωπότητα.

* Ο αρθρογράφος κρητικής (Μαριού Ν. Ρεθύμνης) και θρακικής καταγωγής γεννήθηκε και διαμένει εις την Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία εις την Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική κληρονομιά εις την Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας και επί 30-ετίας Διπλωματούχος Ξεναγός για όλη την Ελληνική Επικράτεια.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου