Ψάχνουν στρατόπεδο να το κάνουν φυλακή για οικονομικούς εγκληματίες

Ένα χώρο και συγκεκριμένα ένα στρατόπεδο εντός του Νομού Αττικής, που θα μετατραπεί σε χώρο κράτησης κατηγορουμένων για οικονομικά αδικήματα αναζητά η κυβέρνηση, σύμφωνα με Τα Νέα.

Όπως δήλωσε ο Αντώνης Ρουπακιώτης «αυτό είναι κάτι που θα γίνει άμεσα, δεν είναι κάτι που το λέμε για να το πούμε».

Ο κ. Ρουπακιώτης σημείωσε, δε, πως στον ίδιο χώρο θα φιλοξενούνται καικρατούμενοι για ήσσονος σημασίας και ποινικής απαξίας αδικήματα, οι οποίοι έχουν καταδικαστεί σε μικρές ποινές φυλάκισης που δεν ξεπερνούν τα 2 χρόνια.

Στόχος του υπουργείου Δικαιοσύνης είναι οι οικονομικοί εγκληματίες να μεταφερθούν σε διαφορετικό χώρο από αυτόν όπου κρατούνται δράστες άλλων βαρύτερων αξιόποινων πράξεων (όπως είναι τα εγκλήματα κατά της ζωής) και να επιτευχθεί ο διαχωρισμός των κρατουμένων.

Πηγή

Εκβιάζουν κοινωνικούς λειτουργούς για να παραδώσουν ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα πολιτών!

Σε βάθος ενημέρωση για τις αδιερεύνητες πτυχές της υπόθεσης που αφορά στην τριτοκοσμική, απάνθρωπη και βάρβαρη τακτική του ωμού εκβιασμού των κοινωνικών λειτουργών του «Βοήθεια στο Σπίτι», οι οποίοι καλούνται να παράσχουν μέσω ερωτηματολογίων ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα των ωφελουμένων του προγράμματος, ζητά με Ερώτησή του προς τον Υπουργό Πρόνοιας Γιάννη Βρούτση ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος των ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ Τέρενς Κουίκ.

Μετά από σχετική αναφορά του Πολιτευτή Ξάνθης των ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ Χαράλαμπου Ευστρατίου φέρεται ότι ζητήθηκαν και δόθηκαν από το Υπουργείο Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας ερωτηματολόγια στους υπευθύνους του προγράμματος «Βοήθεια στο Σπίτι» όπου καλούνται να συμπληρώσουν προσωπικά δεδομένα των ωφελούμενων του προγράμματος.

Το τρομακτικό της όλης διαδικασίας είναι ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι που είναι υπεύθυνοι για το πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι» εκβιάζονται να προχωρήσουν στη συμπλήρωση των ερωτηματολογίων ειδάλλως δεν θα τους καταβληθεί η μισθοδοσία!

Και επειδή ο παραλογισμός σε αυτή τη χώρα περισσεύει, το Υπουργείο δεν έλαβε καν υπόψη του το γεγονός ότι οι υπεύθυνοι του προγράμματος «Βοήθεια στο Σπίτι» είναι επί το πλείστον Κοινωνικοί Λειτουργοί, που δεσμεύονται τόσο από τις ισχύουσες νομικές διατάξεις αλλά και αποφάσεις του Αρείου Πάγου για την τήρηση αυστηρής εχεμύθειας λόγω του ειδικού επαγγελματικού απορρήτου.

«Ποιος ο λόγος συλλογής των ανωτέρω δεδομένων; Έχετε εκπονήσει σχέδιο για τον περιορισμό των όποιων πιθανών διαρροών τους;» ερωτά τον αρμόδιο Υπουργό ο Τέρενς Κουίκ και ζητά να ενημερωθεί για την τυχόν ύπαρξη σχετικής έγκρισης από την Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων.

Ακολουθεί το κείμενο της Ερώτησης

ΕΡΩΤΗΣΗ ΚΑΙ ΑΙΤΗΣΗ ΚΑΤΑΘΕΣΗΣ ΕΓΓΡΑΦΩΝ

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΝΟΙΑΣ ΙΩΑΝΝΗ ΒΡΟΥΤΣΗ

ΘΕΜΑ: «ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ»

Κύριε Υπουργέ,

Μετά από σχετική αναφορά του Πολιτευτή Ξάνθης των ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ Χαράλαμπου Ευστρατίου φέρεται ότι ζητήθηκαν και δόθηκαν από το Υπουργείο Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας ερωτηματολόγια στους υπευθύνους του προγράμματος «Βοήθεια στο Σπίτι» στα οποία καλούνται να συμπληρώσουν προσωπικά δεδομένα των ωφελούμενων του προγράμματος.

Το τρομακτικό της όλης διαδικασίας είναι ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι που είναι υπεύθυνοι για το πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι» εκβιάζονται να προχωρήσουν στη συμπλήρωση των ερωτηματολογίων ειδάλλως δεν θα τους καταβληθεί η μισθοδοσία!

Η ανωτέρω πρόθεση σας να ζητήσετε από τους Κοινωνικούς Λειτουργούς να συμπληρώσουν ερωτηματολόγια δημιουργεί σοβαρά ερωτηματικά για την όποια σκοπιμότητα η οποία υποκρύπτεται, δεδομένου ότι είναι σχεδόν βέβαιο ότι ανάμεσα στα ζητηθέντα πιθανότατα να περιλαμβάνονται και ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα.

Υπογραμμίζεται ότι οι ωφελούμενοι του προγράμματος «Βοήθεια στο Σπίτι» ανήκουν σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, τα προσωπικά δεδομένα των οποίων ρυθμίζονται σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν. 2472/1997 «Προστασία του Ατόμου από την επεξεργασία Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα».

• Επειδή η φυλετική ή εθνική προέλευση, οι θρησκευτικές ή φιλοσοφικές πεποιθήσεις, η συμμετοχή σε συνδικαλιστική οργάνωση, την υγεία, την κοινωνική πρόνοια περιλαμβάνονται ανάμεσα στα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα τα οποία προστατεύονται από το νόμο με αυστηρές ρυθμίσεις.
• Επειδή, σύμφωνα με τον ανωτέρω νόμο «η επεξεργασία προσωπικών δεδομένων» από κάθε υπεύθυνο επεξεργασίας, είναι κάθε εργασία που πραγματοποιείται σε προσωπικού χαρακτήρα δεδομένα όπως συλλογή, καταχώρηση, οργάνωση, διατήρηση ή αποθήκευση, τροποποίηση, εξαγωγή, χρήση, διαβίβαση, διάδοση, καταστροφή.
• Επειδή σύμφωνα με το άρθρο 7 του Ν. 2472/1997 απαγορεύεται η επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα χωρίς την προηγούμενη έγκριση της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων.
• Επειδή το ίδιο το σχέδιο περιγραφής του προγράμματος «Βοήθεια στο Σπίτι» ορίζει ότι τα τηρούμενα προσωπικά στοιχεία των εξυπηρετούμενων φυλάσσονται σε ασφαλισμένο μέρος με ευθύνη του Κοινωνικού Επιστήμονα της δομής, είναι απόρρητα και αποκλειστική πρόσβαση έχουν μόνο τα στελέχη της δομής και οι Εισαγγελικές Αρχές.
• Επειδή, οι υπεύθυνοι του προγράμματος «Βοήθεια στο Σπίτι» είναι κατά κύριο λόγο Κοινωνικοί Λειτουργοί, οι οποίοι δεσμεύονται τόσο από τις ισχύουσες νομικές διατάξεις (Ν. 2472/1997, ΠΔ 23/1992) αλλά και αποφάσεις του Αρείου Πάγου (Γνωμ. 9/1999) για την τήρηση αυστηρής εχεμύθειας και η εργασία τους περιορίζεται και προστατεύεται από ειδικό επαγγελματικό απόρρητο.

Ερωτάσθε κ. Υπουργέ:

1. Έχετε σχετική έγκριση από την Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων για την ανωτέρω επεξεργασία των δεδομένων που συγκεντρώνετε;
2. Ποιος ο λόγος συλλογής των ανωτέρω δεδομένων; Ποιος ο υπεύθυνος επεξεργασίας των δεδομένων; Ποιο το πληροφοριακό σύστημα επεξεργασίας των ανωτέρω δεδομένων; Έχετε εκπονήσει σχέδιο για τον περιορισμό των όποιων πιθανών διαρροών ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων;
3. Η απόφαση να ζητηθεί η συμπλήρωση των ανωτέρω προσωπικών δεδομένων στηρίζεται σε απόφαση μονομελούς ή πολυμελούς διοικητικού οργάνου και να αν ναι, ποιες οι σχετικές διοικητικές πράξεις;
4. Δοθέντος του γεγονότος ότι οι ωφελούμενοι του προγράμματος «Βοήθεια στο Σπίτι» έχουν ήδη δηλώσει προσωπικά δεδομένα τους γιατί επιδιώκετε να συγκεντρώσετε πρόσθετα; Επίσης, γιατί χρησιμοποιείτε αυτήν την τριτοκοσμική, απάνθρωπη και βάρβαρη τακτική του ωμού εκβιασμού Ελλήνων πολιτών και ειδικότερα δημοσίων υπαλλήλων (Κοινωνικών Λειτουργών); Η τακτική των εκβιασμών δεν έχει θέση στον Ελληνικό Δημοκρατικό πολιτισμό και την ηθική μας, ως μέλη της Βουλής των Ελλήνων.

Αιτούμαι την κατάθεση:

• Αντιγράφου του ερωτηματολογίου που ζητήσατε να συμπληρώσουν οι Κοινωνικοί Λειτουργοί.
• Αντίγραφα των διοικητικών πράξεων που εκδόθηκαν από τις υπηρεσίες του Υπουργείου Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας για την έγκριση συλλογής και επεξεργασίας των προσωπικών δεδομένων των ωφελούμενων στο πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι».
• Αντίγραφα της απόφασης έγκρισης από την Ανεξάρτητη Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων για την επεξεργασία των ανωτέρω προσωπικών δεδομένων.

Ο Ερωτών Βουλευτής

Τέρενς Νικόλαος Κουίκ

Σάλος με τη φώτο της Μέρκελ ως έγκλειστη σε στρατόπεδο συγκέντρωσης

Σάλος έχει προκληθεί με την φωτογραφία της Άνγκελα Μέρκελ ως θύμα των Ναζί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, στο εξώφυλλο του γνωστού πολωνικού περιοδικού, Uwazam RZE.

Η καγκελάριος πίσω από τα συρματοπλέγματα, είναι με τη γνωστή ριγέ ενδυμασία των φυλακισμένων και με ένα σκουφί στο κεφάλι.

Αυτό το εξώφυλλο, είναι ένα ακόμα επεισόδιο στην κόντρα μεταξύ της Γερμανίας και της Πολωνίας, σχετικά με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μάλιστα η εικόνα συνοδεύεται από τον εξής τίτλο: “Πλαστογράφηση της Ιστορίας: Πώς οι Γερμανοί, έκαναν τους εαυτούς τους θύματα του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου”.

Η Πολωνία έχει κατηγορήσει στο παρελθόν τη Γερμανία για στρέβλωση ιστορικών γεγονότων και ανακήρυξη των πραγματικών εγκληματιών ως “θύματα πολέμου”.

Αφορμή για αυτές τις κατηγορίες στάθηκε ένα ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε, στο τέλος του Μάρτη, από το γερμανικό τηλεοπτικό σταθμό ZDF,με τίτλο “Our Mothers, Our Fathers”.

Το ντοκιμαντέρ επικεντρώνεται στην τύχη πέντε Γερμανών κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, από την πολωνική αντίσταση.

Πηγή

Αδιέξοδος ο ευρω-μονόδρομος!

Του Μάριου Ευρυβιάδη

Δανείζομαι μια δήλωση του γνωστού αντισυμβατικού δημοσιογράφου Chris Hedges που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και με σημείο αναφοράς τις ΗΠΑ. Όποιος όμως την διαβάσει αντιλαμβάνεται ότι αφορά και τη δική του χώρα και το κοινωνικό σύνολο. Γράφει ο Hedges: «Ζούμε πλέον σε μια χώρα όπου οι γιατροί καταστρέφουν την υγεία, οι δικηγόροι την δικαιοσύνη, τα πανεπιστήμια τη γνώση, ο τύπος την πληροφόρηση, η θρησκεία την ηθική και, οι τράπεζες μας, καταστρέφουν την οικονομία». Εγώ θα προσέθετα και σε μια χώρα όπου οι λίγοι επιτήδειοι είναι υπεράνω των θεσμών και των νόμων και πλουτίζουν ενώ η μεγάλη πλειοψηφία των αξιοπρεπών και νομοταγών πολιτών λειτουργούν ως κορόιδα αλλά πιο ουσιαστικά και ως το «μαξιλάρι» του συστήματος. Το μαξιλάρι – λαός, απορροφά τους κραδασμούς αυτών που χοροπηδούν πάνω στο σώμα του και πληρώνει τους λογαριασμούς τους.

Πέραν των παραπάνω, ο κυπριακός λαός έχει χτυπηθεί ύπουλα και βάρβαρα. Αν αφαιρέσουμε τις ζωές που χάθηκαν, που σφαγιάσθηκαν από το Νατοϊκό – τουρκικό στρατό το 1974, αυτό που συμβαίνει σήμερα στον τόπο είναι πολύ χειρότερα. Τότε η σμιλευμένη για αιώνες πιστή, εργατικότητα, πείσμα και περηφάνια του λαού αντικατέστησε τον χαμένο πλούτο και επανόρθωσε την οικονομία σε μια περίπου πενταετία. Με την κρατική της υπόσταση ακέραια και με μια εύρωστη οικονομία, η Κύπρος και ο λαός της μπόρεσαν να έχουν τον πρώτο λόγο απέναντι όλων όσων επιβουλεύοντο τις ζωές, την αξιοπρέπεια και την ελευθερία τους. Και το απέδειξαν το 2004.

Τούτη τη φορά το χτύπημα δεν είναι μετωπικό. Είναι πρωτίστως διπλά ύπουλο, διότι προέρχεται από την «οικογένεια» της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με εργαλείο το Ευρώ. Τούτη τη φορά έχουν εισαγάγει έναν καρκινογενή ιό σε κάθε κυπριακό σπίτι. Ο καρκίνος μπορεί να καταπολεμηθεί. Αλλά σκοτώνει επίσης.

Έχει ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση στην Κύπρο ως προς το μέλλον του τόπου και του λαού. Και συνοπτικά υποδεικνύονται δυο δρόμοι. Ένας μέσα στο ευρώ και ένας εκτός - εκτός ευρωζώνης.

Με ένα καρκινογόνο ιό στο σύστημα η κυπριακή οικονομία πρέπει να υποστεί τη χημειοθεραπεία πολεμώντας για να μην πεθάνει. Αλλά σε όλη τη διάρκεια δεν θα πρέπει να ξεχνά (α) πως ο ιός εισέβαλλε στα κύτταρά της (β) ν’ αναζητά συνεχώς τρόπους εναλλακτικούς θεραπείας και (γ) να ορκίσει τον εαυτό της ότι εάν επιζήσει δεν θα επιτρέψει ποτέ ξανά σε τρίτους να την ξαναμολύνουν.

Εάν δεχθούμε την παραπάνω θέση, τότε μια επιλογή υπάρχει. Έξοδος από την Ευρωζώνη. Αυτό δεν μπορεί κατά τη γνώμη μου, να γίνει αύριο ή μεθαύριο. Αλλά πρέπει να γίνει διότι ο δρόμος της ευρωζώνης αποδεικνύεται καθημερινά και εκ των πραγμάτων αδιέξοδος. Η Κύπρος είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα του αδιέξοδου. Η Ευρωζώνη είναι και επιστημονικά αδιέξοδη και επ’ αυτού υπάρχει εκτεταμένη βιβλιογραφία. Το θεωρητικό επιχείρημα κατά της ευρωζώνης μπορεί να λεχθεί πολύ απλά. Οι κατασκευαστές της έβαλαν το αμάξι μπροστά από το άλογο. Έπρεπε να προηγηθεί πραγματική πολιτική ένωση (μέσω της ομοσπονδιοποίησης) και μετά να ακολουθήσει η Ευρωζώνη. Για τους καθαρόαιμους ευρωσκεπτικιστές ούτε αυτό δεν ήταν εφικτό και ότι το όλο πείραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είχε τα όριά του και τα οποία είχαν προ πολλού ξεπερασθεί. Εξ’ ού και τα συνεχή αδιέξοδα που συνοδεύουν με ύπουλα κτυπήματα. Ως μη ισχυρή χώρα η Κύπρος συνθλίφθηκε.

Όσοι προασπίζονται την παραμονή στην Ευρωζώνη επικαλούνται δυο επιχειρήματα. Αρχίζω με το ασθενέστερο. Ότι έξοδος από την ευρωζώνη θα σημαίνει έξοδο και από την Ευρωπαϊκή Ένωση, και ότι αυτό θα ακυρώσει το ευρωπαϊκό πρόσωπο και πολιτισμό της Κύπρου και τους πρόσφατους αγώνες για ένταξη στην «ευρωπαϊκή οικογένεια».

Από την Ευρωζώνη μπορούν να μας διώξουν ντε φάκτο, όπως συμβαίνει τώρα, και έτσι να μας αναγκάσουν να φύγουμε, για τα καλά, «εθελοντικά». Από την Ευρωπαϊκή Ένωση όμως δεν μπορεί να μας κουνήσει κανείς. Είναι βέβαια καταγέλαστο και υποδηλώνει ένα βαθύ σύμπλεγμα κατωτερότητας να υποστηρίζεται ότι μη συμμετοχή στην Ευρωζώνη ακυρώνει τον «ευρωπαϊσμό» της Κύπρου –μιας κοιτίδας του ευρωπαϊκού πολιτισμού και όχι μόνο. Δεν είναι τα ράσα που κάνουν τον παπά.

Το οικονομικό επιχείρημα είναι πιο σημαντικό και ουσιώδες. Μέσα στην Ευρωζώνη, λένε οι υποστηρικτές της παραμονής θα ματώσουμε περισσότερο, αλλά θα χτυπήσουμε πάτο και θα ξεπεταχθούμε. Εδώ ο πειρασμός είναι μεγάλος ώστε να μην αναφερθώ σε μια αμερικανική ρήση αναφορικά με το «ξεπέταγμα της ψόφιας γάτας» (“the dead cat’s bounce”). Όπως και να πετάξεις μια γάτα θα πέσει στα πόδια της, θα ξεπεταχθεί και θα φύγει. Εκτός εάν πέφτοντας, η γάτα είναι ήδη νεκρή.

Υπάρχουν σήμερα 19 εκατομμύρια άνεργοι στην Ευρωζώνη. Η ΕΕ και η Ευρωζώνη δημιουργήθηκαν για να υψώσουν το βιοτικό επίπεδο των ευρωπαίων και όχι να τους βάζουν σε μια διαδικασία πτώχευσης, αρπάζοντας ακόμη και τις αποζημιώσεις τους με το σκεπτικό ότι θα ακολουθήσουν «άσπρες μέρες». Μέχρι τότε όμως, και όπως επιγραμματικά δήλωσε ο μεγάλος οικονομολόγος Keynes, θα είμαστε όλοι νεκροί. Το Ευρώ δεν μπορεί να λειτουργεί ως εργαλείο ώστε κάποιοι να περνούν καλά και να επιβάλλονται φασιστικά και άλλοι να υποφέρουν, ακόμη και πεθαίνουν. Η εμπειρία του ευρωπαϊκού Νότου, της Ελλάδας κυρίως, που οι Έλληνες της Κύπρου γνώρισαν πολύ καλά τα τελευταία χρόνια, δείχνει ότι ο δρόμος της πτωχοποίησης είναι μακρύς και ατέρμονος.

Το πρώτο μνημόνιο για την Κύπρο είναι γεγονός. Δεν πρέπει να υπάρξει δεύτερο. Και για να μην υπάρξει δεύτερο πρέπει να ακολουθηθεί μια έστω και πολιτικά ανομολόγητη στρατηγική εκ μέρους της κυβέρνηση για μελλοντική αποχώρηση από την Ευρωζώνη. Ας διακηρύττει η κυβέρνηση δημόσια απόλυτη αφοσίωση παραμονής στην Ευρωζώνη. Αλλά να πράττει και τα αναγκαία, έστω και μικρά αλλά σημαντικά βήματα, που θα της επιτρέψουν να σπάσει τα δεσμά πρωτού αυτά τσιμεντωθούν. Αλλιώς η κυπριακή γάτα θα χτυπήσει πάτο ψόφια, όπως ακριβώς έχει ήδη γίνει με την ελληνική.

Εδώ βρίσκεται κατά τη γνώμη μου και η μεγαλύτερη πρόκληση για την κυπριακή κοινωνία, για την κάθε οικογένεια και για τον κάθε πολίτη ξεχωριστά. Δεν πρέπει να κάνουν το χατίρι σε αυτούς που θέλουν να τους πάνε μισό αιώνα πίσω και να τους επιβάλλουν ένα ειδεχθές βορειο-ευρωπαϊκό φασισμό.

Πάνω δε σε αυτούς τους επιστήμονες και επαγγελματίες της Κύπρου πέφτει η μεγαλύτερη πρόκληση. Θα αναμετρηθούν ομάδα με ομάδα και ένας προς ένας με τους φαινομενικά Γολιάθες της Βορείου Ευρώπης. Τους Γερμανούς, τους Ολλανδούς τους, Φιλανδούς και τους Αυστριακούς. Οι δικοί μας δεν έχουν την επιλογή παρά να τους αποδείξουν ότι ούτε μικροί είναι, αλλά ούτε μικρή είναι η χώρα τους. Στεκόμενοι πάνω στους ώμους του κυπριακού λαού θ’ αντλήσουν εκείνη τη ψυχική δύναμη που θα τους επιτρέψει να κερδίσουν τον πόλεμο και να αποκαταστήσουν την αξιοπρέπεια και το δικαίωμα του λαού για ελεύθερη επιλογή, μα επιλογή που δεν νοείται μέσα στη νέο-αποικιακή γερμανική ευρωζώνη.

Πηγή

Το Κυπριακό μνημόνιο - Μία ειδική νομική πτυχή

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Για να πάρει ο Κύπριος αναγνώστης μια ιδέα του τι θα συμβεί στη χώρα του με το Μνημόνιο, καλό θα είναι να διαβάσει τη Θεία Κωμωδία του Δάντη, πως περιγράφει ο Ποιητής την είσοδο στην κόλαση, καλώντας όσους περνάνε την πύλη της να ξεχάσουν κάθε ελπίδα. Πως περιγράφει επίσης τη μοίρα των αχρείων, που δεν ήταν άξιοι στη ζωή τους ούτε επαίνου, ούτε ατιμίας, και δεν τους θέλει πλέον ούτε ο Θεός, ούτε ο Διάβολος,και που βασανίζονται αιώνια εκεί που δεν υπάρχει η ελπίδα του θανάτου. Μια έξοχη επίσης ανάλυση της κατάστασης στην οποία θα βρεθούν οι Κύπριοι με το Μνημόνιο μας δίνει ο Φραντς Κάφκα στο μοναδικό του αριστούργημα, «Η Δίκη», από τα σημαντικότερα κείμενα του20ού αιώνα. Η Κύπρος είναι ο κατηγορούμενος και η Τρόικα το Δικαστήριο. Στην περίπτωση του νησιού μάλιστα δεν αποκλείεται να συναντήσουμε συντομότατα και τη δεύτερη τρόικα, τους «τρεις ξένους δικαστές» του σχεδίου Ανάν.

Θα γελούσε κανείς, αν δεν ήταν να κλαίει, με αυτά που λένε τώρα οι προπαγανδιστές του Μνημονίου στην Κύπρο, με επικεφαλής τον Νίκο Α(ναστασιά)δη και τον απερίγραπτο Υπουργό Οικονομικών του. Τρία χρόνια αφού παρακολουθήσαμε αυτή την απίθανη παράσταση,τα ίδια ψέμματα και τους ίδιους εκβιασμούς που οδήγησαν την Ελλάδα στο σημείο που βρίσκεται, τα βλέπουμε να επαναλαμβάνονται στην Κύπρο και διερωτώμεθα, όπως διερωτηθήκαμε και προεκλογικά, προς ώτα μη ακουόντων: καλά, οι Κύπριοι ζουν σε άλλο πλανήτη; Δεν ακούνε, δεν βλέπουν, δεν μαθαίνουν τι έγινε στην Ελλάδα επί Μνημονίου και Δανειακών.

Δανειακές και μνημόνια καταλύουν το κράτος με δύο μηχανισμούς, έναν οικονομικό και έναν νομικό. Ο οικονομικός είναι το μη βιώσιμο χρέος και η διαρκής ύφεση. ‘Ότι και να κάνεις το χρέος σου αυξάνεται. Βρίσκεσαι σε συνθήκες οικονομικής κατοχής και «δίνης θανάτου» (Σόρος), επομένως όχι μόνο δεν έχει νόημα να επιχειρήσεις να εκμεταλλευθείς τους υδρογονάνθρακες, πρέπει να εμποδίσεις την εκμετάλλευσή τους από τον ισοδύναμο «κατακτητή». Ο νομικός μηχανισμός αποικιοποίησης είναι οι διάφορες ρήτρες που συνοδεύουν τις δανειακές. Για να κάνει αυτή τη δουλειά, να εγκαταστήσει αυτούς τους μηχανισμούς, εξελέγη ο κ. Αναστασιάδης και, μέχρι στιγμής, την κάνει μια χαρά.

Δεν γνωρίζω αν οι δυνάμεις που είναι αντίθετες προς το μνημόνιο μπορούν πλέον να το σταματήσουν, ούτε αν έχουν αντιληφθεί σε βάθος το τι σημαίνει, ούτε αν είναι διατεθειμένες όντως να κάνουν ότι χρειάζεται για να το σταματήσουν, ούτε αν είναι σε θέση να πραγματοποιήσουν με ευφυή τρόπο μια τέτοια ρήξη. ‘Όπως φαίνεται, η υπόθεση έπιασε όλες τις πολιτικές δυνάμεις του νησιού σε βαθύτατο ύπνο – πλην αυτών που χρειάστηκε να συνεργασθούν στο έγκλημα. Το πρόγραμμα «Σοκ και Δέους» που εφαρμόζεται είναι ένα πρόγραμμα εξάλλου που σου διατηρεί την αυταπάτη ότι είσαι ζωντανός ενώ σε σκοτώνει – και μάλιστα εισάγει την αυτοκτονία ως μέθοδο θεραπείας.

Επειδή όμως αύριο μπορεί να θελήσει η Κυπριακή Δημοκρατία – αν υπάρχει ακόμα, κάτι αμφίβολο, αλλά ελπίζουμε να υπάρχει – να διακόψει παρόλα αυτά το πρόγραμμα, έχει σημασία ήδη από τώρα να έχει δημιουργήσει τη νομική και πολιτική βάση να το πράξει. Η Βουλή των Αντιπροσώπων είναι σκόπιμο να εξηγήσει επισήμως στους Ευρωπαίους, τον ΟΗΕ και οποιοδήποτε άλλο όργανο, τη σημασία των αποφάσεων του Eurogroup, περιγράφοντάς τες ως μεγάλης κλίμακας κερδοσκοπική επίθεση κατά της κυπριακής οικονομίας και του κράτους. Πρέπει επίσης να γίνει λεπτομερής ανασκευή του επιχειρήματος ότι η Κύπρος ευθύνεται για την κατάσταση που βρέθηκε προ και κατόπιν των αποφάσεων. Ιδιαίτερη σημασία έχει να υπογραμμισθεί ότι πρόκειται για πραξικοπηματική ενέργεια, στην οποία δεν είχε κανένα δικαίωμα, νομικό και πολιτικό, να συμφωνήσει ο Νίκος Αναστασιάδης και η κυβέρνησή του.

Το λέμε αυτό, γιατί αν η Κύπρος εμπλακεί αύριο σε διεθνή δικαστική διαμάχη γύρω από τις Δανειακές και τα χρέη που θα συνάψει, χωρίς να μπορέσει να αποπληρώσει, ένα βασικό επιχείρημα που θα χρησιμοποιηθεί εναντίον της είναι ότι η ίδια συνομολόγησε αυτές τις συμφωνίες και εξαιτίας της βρέθηκε σε αυτή την κατάσταση. Αυτό θα είναι και ένα από τα βασικότερα επιχειρήματα, αν η Ελλάδα εμπλακεί σε δικαστική διαμάχη ως προς την αποπληρωμή χρεών και την τήρηση των Δανειακών.

‘Εχει λοιπόν σημασία να διατυπωθούν από τώρα από την Βουλή ή τον Πρόεδρο της Βουλής, όλα τα πολιτικά,οικονομικά και νομικά επιχειρήματα εναντίον των Δανειακών και των Μνημονίων στα οποία εισέρχεται η Κύπρος, να αποδοθούν ευθύνες από τώρα στον Αναστασιάδη, το Γιούρογκρουπ, το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την Κομισιόν, ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν αύριο σε ενδεχόμενη διεθνή δικαστική διαμάχη γύρω από το χρέος.

‘Όπως έχει τεράστια σημασία,που δεν έχει γίνει καν αντιληπτή, η οργάνωση μιας γενικευμένης πολιτικής αντεπίθεσης, προς υπεράσπιση Κύπρου και Ελλάδας σε όλη την Ευρώπη. Μέχρι στιγμής αυτοί που κυρίως μας έχουν υπερασπιστεί διεθνώς είναι άνθρωποι σαν τον Υπουργό Εξωτερικών του Λουξεμβούργου ή τον πρώην Καγκελλάριο της Γερμανίας Σμιτ. Επί τρία χρόνια για την Ελλάδα και έξη μήνες για την Κύπρο, σε όλο σχεδόν τον ευρωπαϊκό τύπο βρίσκει κανείς κυρίως τα επιχειρήματα των πιστωτών και της Μέρκελ. Με την Κύπρο το ίδιο συνέβη και με το σχέδιο Ανάν, όπου δεν έγινε ουσιαστικά καμία προσπάθεια να υπερασπισθεί η Λευκωσία διεθνώς το ‘Όχι.

Το χαράτσι μοχλός εξαθλίωσης!

Του Δημήτρη Τσιμούρα

Το χαράτσι παρουσιάζεται από τους κυβερνώντες σαν μια αναγκαία πηγή κρατικών εσόδων, για να… «ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις που αναλάβαμε ως χώρα έναντι των δανειστών μας». Οι όποιες υποσχέσεις, που δόθηκαν από τους κυβερνητικούς εταίρους προς το λαό περί της καταργήσεώς του, έπεσαν στο κενό. Έτσι όχι μόνο δεν καταργείται αλλά επεκτείνεται, εκτός από τις κατοικίες που μέχρι τώρα ίσχυε, σε αγρούς, σε οικόπεδα οικοδομήσιμα η μη, σε κάθε είδους ακίνητης περιουσίας!

Η αλλαγή ονόματος αυτού του ληστρικού «εργαλείου», οι όποιες αλλαγές στους εισπρακτικούς συντελεστές που θα το εμφανίσουν ως… «δικαιότερο», οι κατευθυνόμενες συζητήσεις που παρουσιάζουν ως πρόβλημα τον τρόπο είσπραξής του και όχι τις πραγματικές του διαστάσεις, αποσκοπούν αποκλειστικά και μόνο στον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης, με τελικό στόχο την ελαχιστοποίηση των αντιδράσεων όλων αυτών που πλήττονται και από αυτό το ληστρικό μέσο!

Η οικονομική αφαίμαξη της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, πέραν των άλλων, ανάγκασε πολλές οικογένειες να στοιβαχτούν στα σπίτια, με αποτέλεσμα ένα τεράστιο πλήθος κατοικιών, που βαίνει συνεχώς αυξανόμενο, να παραμένουν κενές και αναξιοποίητες. Από την άλλη, η μεθοδευμένη απαξίωση της αγροτικής καλλιέργειας και η ταυτόχρονη ιλιγγιώδης αύξηση του κόστους παραγωγής της, οδήγησε ένα μεγάλο μέρος μικροϊδιοκτητών γης στο να την εγκαταλείψουν και όσοι ακόμα την καλλιεργούν να μην καλύπτουν ούτε τα έξοδα παραγωγής. Επίσης, όσοι μικροϊδιοκτήτες έχουν στην κατοχή τους κάποια οικόπεδα να μην μπορούν πλέον να τα αξιοποιήσουν, γιατί η οικοδομική δραστηριότητα έπεσε κατακόρυφα καθώς και η αγοραστική τους αξία.

Αν επιπλέον πάρουμε υπόψη μας ότι ένας στους τρείς εν δυνάμει εργαζόμενος είναι άνεργος, όπως και ένας στους δύο νέους, ότι ένα μεγάλο μέρος και αυτών που εργάζονται δεν μπορούν να καλύψουν ούτε τις στοιχειώδεις ανάγκες θέρμανσης και διατροφής, ότι υπάρχει τάση για ακόμη μεγαλύτερη ανεργία, για ακόμη μεγαλύτερες μειώσεις μισθών και συντάξεων μέχρι το επίπεδο αυτών της Βουλγαρίας και Κίνας –για να γίνουμε όπως ισχυρίζονται… «ανταγωνιστικοί»- είναι αυτονόητο ότι δεν υπάρχει και δεν θα υπάρχει καμιά δυνατότητα πληρωμής και χαρατσιού και μάλιστα για περιουσιακά στοιχεία που όχι μόνο δεν αποδίδουν κανένα έσοδο, αλλά ήδη φορολογούνται και έχουν επιπροσθέτως και έξοδα συντήρησης!

Όμως, το πλιάτσικο από το χαράτσι -με τη λογική του… «όσα μαζέψουμε κέρδος είναι»- δεν είναι ο βασικότερος στόχος τους. Η κύρια επιδίωξή τους είναι να σε κάνουν, με το… «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», να «χρωστάς», ενώ δεν έχεις εισοδήματα. Αυτό θα τους… «νομιμοποιήσει» στη συνέχεια, όχι σε μεγάλο βάθος χρόνου και, όταν φυσικά εκτιμήσουν ότι έχουν την απαιτούμενη ισχύ, θα προχωρήσουν στο επόμενο και καθοριστικό βήμα, τις κατασχέσεις των περιουσιακών στοιχείων, λόγω… «οφειλής» προς το δημόσιο.

Ήδη φορμάρουν και τα… νομικά τους άλλοθι!

Και φυσικά, για να ενισχύσουν τη θέση τους, δεν παύουν συνεχώς να μας θυμίζουν ότι το ποσοστό των Ευρωπαίων που έχουν ιδιοκτησία είναι πολύ μικρό, ενώ των Ελλήνων πολύ μεγάλο, δημιουργώντας μας έτσι και… «ενοχές»!

Κάποιες σκέψεις που ακούγονται ότι η «κρίση» έχει χρονικό ορίζοντα, ότι θα περάσει και ότι τα πράγματα θα διορθωθούν, όχι μόνο είναι αβάσιμες αλλά και αποπροσανατολιστικές. Η κρίση δεν είναι τίποτα άλλο από την αφορμή για την καθολική και ανελέητη επίθεση που δεχόμαστε.

Η άρχουσα τάξη, μέσω των κυβερνώντων, επιδιώκει την απόλυτη χειραγώγηση των εργαζόμενων και αυτό θα το πετύχει, εάν καταφέρει να τους οδηγήσει στην πλήρη εξαθλίωσή.

Προϋπόθεση της εξαθλίωσης είναι η δήμευση των όποιων περιουσιακών τους στοιχείων, με μοχλό το χαράτσι, ώστε να μην έχουν στον ήλιο μοίρα.

Έτσι, θα μπορέσουν, σύμφωνα με τα σχέδιά τους, εύκολα και ανώδυνα να πετύχουν την απόλυτη κινεζοποίηση της κοινωνίας, με ό,τι αυτή συνεπάγεται, δηλαδή τον ανομολόγητο τελικό τους στόχο!

Εκεί στοχεύουν οι της δεξιό-σοσιάλ-«αριστερής» κυβέρνησης!

Βέβαια, το «δεν πληρώνω τα χαράτσια τους» είναι μια μορφή αντίδρασης, η οποία μαζί με άλλες ανάλογες μορφές όχι μόνο πρέπει να συνεχιστούν αλλά να ενταθούν κιόλας. Όμως, όσο αυτοί παραμένουν στην εξουσία, αποδείχτηκε ότι έχουν τη δυνατότητα να παρακάμπτουν ή και να εξουδετερώνουν ανάλογες μορφές αντιδράσεων και να προχωρούν ακάθεκτοι προς τον τελικό τους στόχο.

Συνεπώς, το θέμα που αυτήν τη στιγμή τίθεται επί τάπητος είναι όχι μόνο πώς θα παρακάμψουμε τα κάθε είδους χαράτσια αλλά και πώς αυτοί οι εκπρόσωποι της τρόικας, των μεγαλοεπιχειρηματιών, των μαυραγοριτών, των ενεχυροδανειστών, των επίσημων και ανεπίσημων τοκογλύφων, οι εκπρόσωποι των επιβητόρων του ελληνικού λαού, θα ανατραπούν!

Επιβάλλεται ακόμη να δοθούν εδώ και τώρα απαντήσεις για το αν μπορεί να παραμένουμε άλλο σ’ αυτήν τη δολοφονική… «συμμαχία», σαν τζογαδόροι που χάνουν συνεχώς αλλά συνεχίζουν να παίζουν, μέχρι να τα χάσουν όλα, μέχρι την τελική μας εξαθλίωση!

Από τα μεγάλα οράματα στην «γερμανική Ευρώπη»

Γράφει ο Μαυροζαχαράκης Μανόλης

Κοινωνιολόγος – Πολιτικός Επιστήμονας

Όλα όσα τεκμαίρονται τα τελευταία 3 χρόνια γύρω από το εγχείρημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης έχουν περισσότερο την χροιά ενός εκτεταμένου δράματος, παρά την υφή μιας αισιόδοξης αφήγησης συναρτημένης με την ενωμένη Ευρώπη.

Είναι προφανές ότι εάν ζούσαν σήμερα οι μεγάλοι πρωτοπόροι της μεγάλης ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής, όπως o Jean Monnet , ο Robert Schuman η ο Winston Churchill θα αντίκριζαν με απογοήτευση τόσο την στασιμότητα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης όσο και την κρίση της ευρωζώνης που σε κάθε περίπτωση περιέχει συγκρουσιακά χαρακτηριστικά.

Οι μεγάλοι οραματιστές του κοινού ευρωπαϊκού οικοδομήματος γνώριζαν χωρίς άλλο τους κινδύνους που εγκυμονούν . Εντούτοις πίστεψαν στην υπέρβαση του τραγικού , απαισιόδοξου και άδοξου παρελθόντος για χάρη ενός ευοίωνου κοινού μέλλοντος των ευρωπαϊκών λαών.

Ειδικότερα ο Churchill είχε επισημάνει το 1946, σε διάλεξη του στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης, το όραμα και την ανάγκη δημιουργίας κάποιου είδους Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Όπως χαρακτηριστικά επισήμανε « οι δομές των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, θα πρέπει να θεσπισθούν σωστά και να είναι τέτοιες που να περιορίζουν τη σημασία της υλικής ισχύος της οποιασδήποτε χώρας».

Όπως δείχνουν οι εξελίξεις σήμερα ακριβώς η ασυμμετρία και ανισορροπία οικονομικής ισχύος είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της σημερινής Ευρώπης. Με άλλα λόγια η κυρίαρχη επικράτηση των ισχυρότερων όπως εκδηλώνεται σήμερα οδηγεί σε μια σύγκρουση βαρβαροτήτων για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του διεθνολόγου Gilbert Aschar.

Η πολιτικοοικονομική μεταβολή της Ευρώπης εν μέσω της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης , ξεκίνησε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και εξέφρασε, την ανάγκη για την διασφάλιση της ειρήνης και του υπαρξιακού μέλλοντος της ανθρωπότητας.

Εκ προοιμίου επομένως ο μετασχηματισμός της γηραιάς ηπείρου εδράζονταν στην κραταιά πεποίθηση ότι το προπολεμικό εθνοκεντρικό ευρωπαϊκό σύστημα έχει κλείσει τον ιστορικό κύκλο του και δεν συνέβαλε πλέον στην ειρηνική συνύπαρξη και ευημερία των λαών. Η Ευρώπη προσπάθησε να στρέψει οριστικά την πλάτη στην αναχρονιστική συγκρουσιακή πολιτική των εθνών –κρατών μέσα από μια νέα πολιτική αφήγηση

υπερεθνικής συγκρότησης της Γηραιάς Ηπείρου. με κοινές πολιτικοοικονομικές ορίζουσες.

Παρά το γεγονός ότι από τότε μέχρι σήμερα κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση προχώρησε τουλάχιστον οικονομικά, διευρύνθηκε και γιγαντώθηκε οι πολιτικές προσδοκίες και τα ηθικά αξιώματα που επενδύθηκαν σε αυτή δεν υλοποιήθηκαν ακόμα. Ούτε στο ελάχιστο.

Υπό την ηγεσία της Γερμανίας -όχι όμως με αποκλειστική ευθύνη της- η Ευρώπη των εθνικών κρατών έχει αναβιώσει. Όπως καταγγέλλει μάλιστα ο πρώην καγκελάριος Χέλμουτ Σμιτ «το Γερμανικό Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο, η Bundesbank και η καγκελάριος Μέρκελ ενεργούν σαν το κέντρο της Ευρώπης, με την οργή των γειτόνων μας». Ένα τμήμα της κοινής γνώμης είναι επιρρεπές κατά τον Σμίτ σε μια «εθνικό-εγωιστική τάση» της Γερμανίας.

Είναι σαφές ότι ο Σμιτ, που έζησε τη ναζιστική Γερμανία και τον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν προειδοποιεί χωρίς λόγο για μια επικίνδυνη εξέλιξη.

Η Ευρώπη σήμερα βρίσκεται εκ νέου μπροστά σε ένα νέο σχίσμα..

Ένα σχίσμα που ενίοτε συμβολοποιείται με τον τίτλο της «Γερμανικής Ευρώπης» και στην ουσία εκφράζει μια σύγκρουση μεταξύ πλούσιου Βορρά και οικονομικά προβληματικού Νότου. Ένα σχίσμα που συνοδεύεται από πολιτικά εργαλεία που μόνο ελκυστικά δεν επιδρούν. Η ασυμμετρία οικονομικής και πολιτικής ισχύος επιδρά ως έναν βαθμό διαλυτικά.

Λιτότητα, μνημόνια, δημοσιονομικές προσαρμογές , δημοσιονομικά σύμφωνα, κουρέματα , στάσεις πληρωμών, υποβαθμίσεις κρατών κοκ. Αυτές και άλλες έννοιες αντικατέστησαν παλιότερους όρους όπως ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο, Ευρώπη των λαών, ευρωπαϊκό σύνταγμα, ομοσπονδιακή Ευρώπη, Ευρώπη της γνώσης κοκ.

Η μετάθεση των εννοιών συνομολογεί από μόνη της την πολιτική μετάθεση προς έναν στείρο οικονομισμό του ισχυρού πολιτικού κέντρου της Ευρώπης.

Ο πλούσιος Βορράς έχει ως κέντρο συντονισμού και προσανατολισμού το Βερολίνο, ενώ ο προβληματικός Νότος που αξιωματικά ανέμενε από το Παρίσι έναν αντίστοιχο ρόλο δεν δικαιώθηκε στις προσδοκίες του και δεν διαθέτει κάποια ηγετική δύναμη που θα έθετε τα ζητήματα με πυγμή πάνω στο τραπέζι.

Εντούτοις πριν την άνοδο της Μέρκελ στην εξουσία ο τόνος στην Ευρώπη καθοριζόταν σε μεγάλο βαθμό από το Παρίσι. Η Γερμανία ήταν τότε ο «ασθενής της Ευρώπης», και η Γαλλία αποτελούσε από πολλές απόψεις ένα πρότυπο , το οποίο αντέγραφε επίμονα ο πρώην καγκελάριος Σρέντερ , τόσο όσον αφορά τα ελίτ πανεπιστήμια, την βιομηχανική πολιτική όσο και το συγκεντρωτικό πρότυπο της εξουσίας.

Όσον αφορά το τελευταίο ο Σρέντερ ίδρυσε το γραφείο της καγκελαρίας ( Kanzleramt) το οποίο κατευθύνει μέχρι σήμερα τα πράγματα. Την ίδια στιγμή ο Σρέντερ απέρριψε το αίτημα της 35 ης εργασίας την εβδομάδα - και εφήρμοσε μια αντιλαϊκή πολιτική ατζέντα (Agenda 2010) η οποία συνέτεινε στο να πέσουν οι γερμανικοί μισθοί κάτω από το τότε ακόμη χαμηλότερο γαλλικό επίπεδο.

Οι συνακόλουθες κυβερνήσεις που ανέλαβαν την σκυτάλη συνέχισαν στο ίδιο μοτίβο. Σήμερα το γραφείο καγκελαρίας της Μέρκελ, αποτελεί το νευραλγικό και σκιώδες κέντρο διακυβέρνησης της Ευρώπης.

Η Γερμανία φιγουράρει ως οικονομικό πρότυπο ενώ το Παρίσι ως απλός αποδέκτης πολιτικών συνταγών.

Μαζί με τους καιρούς αλλάξανε οι συσχετισμοί. Virtu και fortuna όπως θα έλεγε ο Μακιαβέλι.

Υπό εξέλιξη βρίσκεται ένα νέο φαινόμενο έντονου Μερκιαβελισμού, κατά τον έγκριτο Γερμανό στοχαστή Ulrich Beck,

Για δεκαετίες, η Γαλλία επέβαλε στην ΕΕ την σφραγίδα της. Τώρα έχουμε μια “γερμανική Ευρώπη".

Αυτό δεν είναι αποτέλεσμα μόνο σθεναρής αναμονής, ενίοτε σεμνής υποχωρητικότητας και άλλοτε μακιαβελικών υπολογισμών.

Αντίθετα υπήρξε αποτέλεσμα στρατηγικών αποφάσεων. Σε πολλούς τομείς, το Βερολίνο διδάχτηκε από το Παρίσι και νίκησε τους Γάλλους με τα δικά τους μέσα.

Συνεπώς η Μέρκελ τώρα χρησιμοποιεί την κρίση του ευρώ για να περάσει τη δική της εθνική ατζέντα.

Ο Ch Bertram, πρώην διευθυντής του έγκριτου γερμανικού Ιδρύματος Επιστήμης και Πολιτικής (Stiftung Wissenschaft und Politik) , συνόψισε εύστοχα την κατάσταση τονίζοντας ότι «αυτή η κυβέρνηση από την αρχή της κρίσης, σκεφτόταν μόνο εθνικά και όχι ευρωπαϊκά. Η ανησυχία της ήταν πάντα να αποκρούσει κατά κύριο λόγο τις απειλές γύρω από τη γερμανική ευημερία, όχι γύρω από την ευημερία της Ευρώπης.

Ο χρυσός της Bundesbank της είναι πιο σημαντικός από ό, τι το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης».

Ασφαλώς όλες οι άλλες χώρες καθώς και η Γαλλία ακολουθούν εθνικές επιδιώξεις και συμφέροντα . Ωστόσο η Γαλλία και οι άλλες χώρες χρειάζονται την Ευρώπη. Η γερμανική κυβέρνηση, εντούτοις συμπεριφέρεται σαν να μην χρειάζεται, την Γαλλία και την νότια Ευρώπη. Αυτή είναι η βασική διαφορά.

Σε βάθος χρόνου αυτή η λογική δεν είναι βιώσιμη. επειδή υπάρχουν τρία βασικά προβλήματα για μια ηγεμονική στρατηγική της Γερμανίας:

1. Οι πολίτες δεν συνεργάζονται. Οι περισσότεροι Γερμανοί δε θέλουν καν μία "γερμανική Ευρώπη", επειδή την θεωρούν ως υπερφόρτωση μετά το βάρος που σήκωσαν για την γερμανική επανένωση και την ατζέντα 2010 του Σρέντερ. Οι πολίτες είναι οικονομικά συγκλονισμένοι και θεωρούν ότι μια γερμανική Ευρώπη συνδέεται με το κόστος διάσωσης άλλων χωρών. Η τάση αποδέσμευσης από το ευρώ κερδίζει έδαφος.

2. Η γερμανική οικονομία αποδεσμεύεται ολοένα περισσότερο από την Ευρώπη. Οι μεγάλες εταιρείες θεωρούν την ΕΕ μόνο ως ζώνη ελεύθερου εμπορίου. Θα προτιμούσαν λοιπόν να απαλλαγούνε από όλες τις υποχρεώσεις.

3. Η χριστιανοδημοκρατική κυβέρνηση δεν είναι πρόθυμη και ικανή να υποδυθεί τον απαιτούμενο νέο ρόλο του "ηγέτη". Επί του παρόντος, δεν καταφέρνει καν να εξηγήσει την ευρωπαϊκή πολιτική της.

Επιπλέον, το Βερολίνο μετράει με δύο μέτρα και σταθμά. Για τη Γερμανία, υπάρχουν πάντα εξαιρέσεις (βλ., π.χ., το υπέρογκο πλεόνασμα των εξαγωγών, τους ειδικούς κανόνες για τις γερμανικές τράπεζες καταθέσεων ταμιευτηρίου (Sparkassen) όσον αφορά την τραπεζική εποπτεία, την χρυσή μετοχή της VW), ενώ στις Βρυξέλλες η Γερμανία κηρύττει κανόνες αυστηρής διακυβέρνησης.

Εύλογα όλα αυτά συναντούν την δυσαρέσκεια των άλλων χωρών και ειδικότερα της Γαλλίας.

Ως εκ τούτου πολλοί αναλυτές εικάζουν ότι μετά τις γερμανικές εκλογές, η Μέρκελ θα πλησιάσει τον Ολλάντ και θα χαλαρώσει τα μέτρα λιτότητας. Χωρίς όμως να υπάρχει απόλυτη βεβαιότητα , διότι η ανταγωνιστική εμμονή της Γερμανίας μπορεί να οδηγήσει και σε ακόμα σκληρότερη στάση. Εξίσου πιθανόν είναι άλλωστε το Βερολίνο να συνασπιστεί με το Λονδίνο και την Βαρσοβία και να επιχειρήσει μια πολιτική του «διαίρει και βασίλευε». Αυτή η διαδικασία έχει ξεκινήσει ήδη στο Eurogroup . Εκεί το Βερολίνο μαζί με την Χάγη και το Χελσίνκι κυβερνούν τον υπόλοιπο κόσμο , τελευταία μάλιστα και εναντίον του ΔΝΤ. Μοναδική νομιμοποίηση για αυτή την συμπεριφορά αποτελεί η τριπλή αξιολόγηση με Α που παρέχουν οι αμερικανικοί οίκοι αξιολόγησης. Την ημέρα που η Γαλλία έχασε την αξιολόγηση αυτή κατά τραγική ειρωνεία λόγω του δημοσιονομικού συμφώνου της Μέρκελ , είχε ήδη υποβαθμιστεί και στην ιεραρχία της ισχύος.

Η «γερμανική Ευρώπη» είναι κατά κύριο λόγο, μια Ευρώπη των αγορών.

Είναι ούτε λίγο ούτε πολύ το ακριβώς αντίθετο από αυτό που αντιστοιχεί στην πραγματική ευρωπαϊκή ενοποίηση και από αυτό που έχει άμεσα ανάγκη ο εκτεθειμένος στην διαδικασία φτωχοποίησης Νότος.

Για όλους τους παραπάνω λόγους , το ζητούμενο είναι να αλλάξει η Γερμανία πορεία και για να γίνει αυτό πρέπει όχι μόνο να αλλάξει η πολιτική της ηγεσία αλλά κυριολεκτικά η πολιτική της.

Όπως τόνισε άλλωστε ο πρόεδρος των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών Sigmar Gabriel σε πρόσφατη συνέντευξη του προς την εφημερίδα « Die Welt» υπάρχουν ορισμένα ζητήματα που διαφοροποιούν τις πολιτικές δυνάμεις μεταξύ τους.

Στην αντίληψη των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών επισήμανε ο Gabriel το κρισιμότερο ζήτημα των επόμενων ετών είναι η απελευθέρωση των κρατών από την λαβή των χρηματαγορών και ο συνδυασμός της κοινωνικής δικαιοσύνης με την οικονομική αποτελεσματικότητα. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται μια νέα ισορροπία τόσο για την Γερμανία όσο και για την Ευρώπη μέσα από την προώθηση μιας νέας κοινωνικής συνοχής μέσα από το σταμάτημα του διευρυνόμενου κοινωνικού και πολιτισμικού χάσματος.

Με έμφαση τόνισε ο Gabriel ότι στο πικρό παράδειγμα της Κύπρου φάνηκε ότι η Μέρκελ και η κυβέρνηση της δεν έχουν κάνει απολύτως τίποτα για να ρυθμίσουν τον καταστροφικό χρηματοπιστωτικό τομέα στην Ευρώπη ούτε έκαναν κάτι για να σταματήσουν την διεύρυνση του κοινωνικού χάσματος στην Γερμανία και στην Ευρώπη.

Μια πολιτική που απομακρύνεται από τους εργαζόμενους , τους ανθρώπους του μόχθου, τους μικροεπαγγελματίες, τους μικρούς βιοτέχνες , τους τεχνίτες, τους πραγματικούς παραγωγούς της γης δε ταιριάζει στο ιστορικό ευρωπαϊκό πρότυπο.

Δεν αρκεί οι συντηρητικές ευρωπαϊκές δυνάμεις να ασκούνται στην υποκλοπή σοσιαλδημοκρατικών ιδεών, μια τέχνη στην οποία διακρίθηκε ιδιαίτερα η Μέρκελ υιοθετώντας στο εσωτερικό της Γερμανίας ένα μέρος της σοσιαλδημοκρατικής ατζέντας όπως ο ελάχιστος μισθός για μάνατζερ και η ρύθμιση των χρηματοπιστωτικών αγορών για να καρπωθεί την ψήφο των ψηφοφόρων της σοσιαλδημοκρατίας.

Στις δημοσκοπήσεις η Μερκελ μέχρι τώρα δικαιώνεται. Για πόσο καιρό όμως;

Στην πραγματικότητα η Μέρκελ δεν έχει προωθήσει ούτε υλοποιήσει κανένα μέτρο που να αποτρέπει την ανεξέλεγκτη επέλαση των αγορών και να συμβάλει στην κοινωνική συνοχή.

Όπως εύστοχα σημειώνει ο γερμανός φιλόσοφος Gadamer «όπου έχουμε ανθρώπινες κοινωνίες, δεν έχουμε μόνο κυριαρχία. Έχουμε μία κυριαρχία που προσανατολίζεται στην δημόσια εκδηλωμένη συγκατάθεση και στην μόνιμη αναγνώριση». Για όσον καιρό η Γερμανία δεν κατανοεί αυτόν τον κανόνα δεν θα μπορέσει να ηγηθεί της Ευρώπης.

Η μεγάλη απάτη στην Κύπρο

Οι ευρωπαϊκές τράπεζες κερδοσκοπούσαν εις βάρος των κυπριακών, με χρήματα που δανείζονταν με μηδενικό επιτόκιο από την ΕΚΤ - όταν το βρώμικο παιχνίδι τους έμοιαζε να τελειώνει, εξασφάλισαν το απαραίτητο χρόνο για να μην ζημιώσουν, με τη βοήθεια της ΕΚΤ
 

“Ο εν ψυχρώ βιασμός και η εκ προμελέτης δολοφονία της Κύπρου, δεν θα ήταν δυνατόν να συμβούν, εάν δεν υπήρχαν «Εφιάλτες» εντός των τειχών της. Η επιμονή των πολιτών της όμως να συνεχίσουν να μένουν στο ίδιο σπίτι με τους βιαστές και δολοφόνους τους, είναι σίγουρα μαζοχιστική – αφού είναι πολύ πιθανόν ότι θα συνεχίσουν να βιάζονται, καθώς επίσης να δολοφονούνται, για πολλά από τα επόμενα χρόνια".

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος

Αρκετοί αναρωτιούνται σχετικά με το μέλλον της Ευρωζώνης, διαισθανόμενοι προφανώς ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά - επί πλέον στα λάθη και στις παραλείψεις, οι οποίες έχουν δυστυχώς διαπιστωθεί κατά καιρούς.

Εν τούτοις, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό το να δημιουργείται κάποιο πρόβλημα από ένα λάθος, σε σχέση με το να είναι σκόπιμο - πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μία πολύ μεγάλη απάτη, όπως διαπιστώνεται στην περίπτωση της Κύπρου (σύμφωνα με τα ξένα ΜΜΕ). Ειδικότερα τα εξής:

Τόσο πριν, όσο και μετά τη διαγραφή χρέους της Ελλάδας (PSI), η κυπριακή κυβέρνηση τόνιζε συνεχώς ότι, η συγκεκριμένη διαδικασία θα απειλούσε τις τράπεζες της χώρας της - ενώ τα προβλήματα του χρηματοπιστωτικού τομέα της Κύπρου ήταν σε πολλούς γνωστά (άρθρο μας).

Σε κάθε περίπτωση, το αργότερο στις αρχές του 2012, οι δύο μεγάλες κυπριακές τράπεζες (Λαϊκή, Τράπεζα Κύπρου), έπρεπε (α)  είτε να χρεοκοπήσουν (κατά το παράδειγμα της Ισλανδίας), (β)  είτε να διασωθούν, μέσω κάποιου πακέτου στήριξης - να αναδιαρθρωθούν, να ανακεφαλαιοποιηθούν ή να ληφθούν οποιαδήποτε άλλα ανάλογα μέτρα, αφού οι ζημίες στους ισολογισμούς τους υπολογίζονταν στα 11 δις € (ποσόν που αντιστοιχεί με το 60% περίπου του ΑΕΠ της χώρας).  

Εάν όμως συνέβαινε κάτι τέτοιο, εάν δηλαδή αντιδρούσε σωστά και έγκαιρα η Ευρωζώνη, τότε θα δημιουργούνταν μεγάλα προβλήματα σε άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα της - επειδή στις αρχές του 2012 οι τράπεζες της Ευρωζώνης, κυρίως οι γερμανικές και οι γαλλικές, είχαν ακόμη καταθέσεις στις κυπριακές τράπεζες ύψους 20 δις € (παρά το ότι είχαν ήδη αποσύρει το 2011 μεγάλα ποσά - Διάγραμμα Ι).

 

Στο Διάγραμμα Ι, η μαύρη γραμμή αφορά τις τοποθετήσεις των γερμανικών και των γαλλικών τραπεζών στην Κύπρο, οι οποίες απέσυραν μαζικά τα χρήματα τους το 2011. Η κόκκινη γραμμή αφορά τις καταθέσεις των Κυπρίων - επιχειρήσεων και ιδιωτών. Τέλος, η κίτρινη αφορά τις καταθέσεις των Ρώσων, ενώ η πράσινη τις τοποθετήσεις τραπεζών εκτός Ευρωζώνης. Όπως φαίνεται καθαρά, μόνο η μαύρη γραμμή εμφάνισε απότομη μείωση των τοποθετήσεων - ενώ οι άλλες είτε παρέμειναν σταθερές, είτε αυξήθηκαν ελαφρά.

Συνεχίζοντας, η Ευρωζώνη θα έπρεπε ήδη το 2012 να συμφωνήσει είτε να διασώσει την Κύπρο (Bailout), είτε να αναδιαρθρώσει τις κυπριακές τράπεζες - επειδή το κυπριακό χρηματοπιστωτικό σύστημα ήταν ετοιμοθάνατο. Όμως, αυτό θα ζημίωνε τόσο τις γαλλικές, όσο και τις γερμανικές τράπεζες - οι οποίες θα υποχρεώνονταν να συμμετέχουν στην "δήμευση" των καταθέσεων.

Στα πλαίσια αυτά είναι φανερό πως η Τρόικα καθυστέρησε τη διάσωση της Κύπρου, το "Bailout" δηλαδή, έως ότου να γίνει υποχρεωτικά "Bail-in" - όπως αποκαλείται η συμμετοχή των μετόχων, των ομολογιούχων, καθώς επίσης των καταθετών, στη διάσωση των τραπεζών.

Στην Ελλάδα η διαδικασία διάσωσης ήταν πολύ πιο σύντομη, επειδή εδώ οι τράπεζες των δύο ηγετικών χωρών της Ευρωζώνης είχαν αποσυρθεί γρηγορότερα - αφού το 80% των δανείων, τα οποία δόθηκαν στην πατρίδα μας πριν από το PSI, οδηγήθηκε στις τράπεζες των έντιμων "εταίρων" μας.

Σε σύγκριση τώρα με το 2010, οι ευρωπαϊκές τράπεζες κατάφεραν να αποσύρουν συνολικά 50 δις € από την Κύπρο, πριν από τη "δήμευση" που αποφασίσθηκε - ένα ποσόν που χωρίς καμία αμφιβολία συνέβαλλε τα μέγιστα στην ασθένεια, καθώς επίσης στη μετέπειτα κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος της Κύπρου.

Ενδεχομένως δε, τα υπόλοιπα 10 δις € που έχουν ακόμη απομείνει στην Κύπρο να μην υποστούν διαγραφή - επειδή πιθανότατα είναι τοποθετημένα στις άλλες τράπεζες και όχι στην Κύπρου ή στη Λαϊκή (η άλλη απάτη).

Εκτός αυτού, δεν είναι όλες οι ευρωπαϊκές τράπεζες εξίσου δικτυωμένες με την Πολιτική - οπότε ίσως κάποιες δεν είχαν την απαιτούμενη εσωτερική πληροφόρηση, με τη βοήθεια της οποίας θα απέσυραν έγκαιρα τα χρήματα τους.

Η ΑΙΤΙΑ ΤΩΝ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΩΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Οι τράπεζες της Γαλλίας και της Γερμανίας, λόγω των χαμηλών επιτοκίων δανεισμού, δεν μπορούσαν να εξασφαλίσουν την απαιτούμενη κερδοφορία στις χώρες τους - μέσω της παροχής δανείων εκεί.

Εάν όμως τοποθετούσαν τα χρήματα τους στην Κύπρο, είτε σαν αποταμιεύσεις, είτε προθεσμιακά, με διάρκεια ενός έτους, μπορούσαν να επιτύχουν επιτόκια μεταξύ 2,8% και 4,9% - όταν το επιτόκιο στις χώρες τους ήταν μόλις 0,55% (Πίνακας Ι).     

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Επιτόκια καταθέσεων

Ποσοστό Επιτοκίου	Τύπος κατάθεσης και χώρα
0,55%	German Overnight Deposit
1,1%	Cyprus Overnight Deposit
2,8%	Cyprus Savings Deposit (1 year)
4,9%	Cyprus Time Deposit (1 year)

Πηγή: mdbriefing.com

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος      

Βέβαια, για να κερδίσουν περισσότερα, θα έπρεπε πραγματικά να αφήσουν τα χρήματα τους στην Κύπρο, όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι - έτσι ώστε να πάρουν τους τόκους και να μην έχουν ζημίες. Επομένως, δεν μπορεί παρά να υποθέσει κανείς ότι, δεν απέσυραν όλες τις τοποθετήσεις τους αμέσως, επειδή δεν ήθελαν να χάσουν τα κέρδη τους - οπότε έπρεπε να περιμένουν ένα χρόνο.

Φυσικά, δεν θα μπορούσαν οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες να διακινδυνεύσουν κάτι τέτοιο, εάν δεν είχαν τη βοήθεια της κεντρικής τράπεζας της Ευρωζώνης (ΕΚΤ) - οπότε του διοικητή της, της κυβέρνησης της Γερμανίας, καθώς επίσης της Γαλλίας.   

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Συμπερασματικά, η διάσωση της Κύπρου δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία "αηδιαστική" ιστορία εσωτερικής πληροφόρησης και απάτης.

Σε γενικές γραμμές δε, οι ευρωπαϊκές τράπεζες κερδοσκοπούσαν εις βάρος των κυπριακών, με χρήματα τα οποία δανείζονταν με μηδενικό επιτόκιο από την ΕΚΤ. Αργότερα, όταν το βρώμικο παιχνίδι τους έμοιαζε να τελειώνει, εξασφάλισαν το απαραίτητο χρόνο για να μην ζημιώσουν - με τη βοήθεια της ΕΚΤ.

Εάν αυτό δεν είναι διαφθορά και διαπλοκή της χειρίστης μορφής, μπροστά στις οποίες η πολιτική διαφθορά στην Ελλάδα και στην Κύπρο φαίνονται παιδαριώδεις, τότε τι είναι; Γιατί θα πρέπει να πληρώσουν οι απλοί πολίτες της Κύπρου (της Ελλάδας, της Ιρλανδίας κλπ.) το λογαριασμό της απίστευτης αυτής απάτης;

Από την άλλη πλευρά, είναι δυνατόν ποτέ να ακολουθήσει η τραπεζική, η πολιτική και η δημοσιονομική ένωση της Ευρωζώνης, χωρίς την οποία είναι καταδικασμένο το ευρώ, υπό αυτές τις προϋποθέσεις;

Τέλος, πως θα μπορούσαμε να έχουμε "εταίρους", οι οποίοι συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο, εξαπατώντας αφενός μεν τους δικούς τους πολίτες, αφετέρου όλους εμάς τους υπόλοιπους Ευρωπαίους;