Η λαθρομετανάστευση λυμαίνεται την Ευρώπη μέχρι τελικής αποσύνθεσης

Σε έκθεσή της που δημοσιεύθηκε στις 17 Ιανουαρίου, η ευρωπαϊκή αστυνομική αρχή Εuropol αποκάλυψε ότι πέρυσι οι διακινητές λαθρομεταναστών είχαν τζίρο τουλάχιστον 3-6 δισεκατομμύρια δολάρια από τη συνεχιζόμενη “προσφυγική κρίση” στην Ευρώπη.

Έρευνα: The Independent, South Front, Vice News 
Απόδοση: "Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!"

Οι παράνομοι οικονομικοί μετανάστες, αλλά και όσοι πρόσφυγες εγκαταλείπουν τη χώρα τους εξαιτίας πολέμων και για λόγους ασφαλείας, είναι πρόθυμοι να πληρώσουν ένα μη ευκαταφρόνητο χρηματικό ποσό στους διακινητές ανθρώπων, παρ’ όλο που σίγουρα έχουν πληροφορηθεί για το συχνό φαινόμενο της εκμετάλλευσης των λαθρομεταναστών στην Ευρώπη. Πολλοί φθάνουν στο σημείο να αποφασίζουν να περάσουν τα θαλάσσια σύνορα της ΕΕ, παρά το γεγονός ότι το ταξίδι είναι ανασφαλές και αβέβαιο.

Ναρκωτικά και λαθρομετανάστευση: ο κρίκος

Aυτό που είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο είναι ότι οι διακινητές λαθρομεταναστών, οι περισσότεροι από τους οποίους ασχολούνται παράλληλα με το παράνομο εμπόριο ναρκωτικών, ανακάλυψαν ότι ο πόλεμος της Μέσης Ανατολής είναι μια προσοδοφόρα πηγή κέρδους που προέρχεται από σχετικά εύπορα θύματα.

Ο επικεφαλής της Europol Rob Wainwright δίνει μια σημαντική πληροφορία στον ανταποκριτή της βρετανικής εφημερίδας The Independent στις Βρυξέλλες:

“Οι εγκληματίες που ήταν ενεργoί στο εμπόριο ναρκωτικών ή δραστηριοποιούνταν κατά κύριο λόγο στην λαθραία διακίνηση ανθρώπων στρέφονται τώρα και στις δύο δραστηριότητες συγχρόνως και διαπιστώνουν ότι οι επαφές, τα δίκτυα, οι διαδρομές και οι μέθοδοι απόκρυψης μπορούν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά και στα δύο πεδία.

Η πρώτη πρόκληση για τις κυβερνήσεις και αστυνομικές υπηρεσίες της συνδέεται με την τεράστια κλίμακα των νέων αφίξεων. Αν ένα εκατομμύριο επί πλέον άτομα επιδιώξουν να έρθουν στην Ευρώπη φέτος, φυσικό είναι να υπάρχει μεγαλύτερη ζήτηση για αυτές τις εγκληματικές συμμορίες, η οποία θα έχει ως αποτέλεσμα μια μακροπρόθεσμα αυξητική τάση στον συγκεκριμένο τομέα εγκληματικότητας”, τονίζει ο Wainwright.

Κατακόρυφη αύξηση ροής
 

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Europol, το 90% των αιτούντων άσυλο και προσφύγων έφθασαν στην Ευρώπη καταβάλλοντας τεράστια για τα μέτρα τους ποσά σε εγκληματικές συμμορίες, όπως προκύπτει από τον χάρτη:


Ενώ η Ευρώπη μαστίζεται από οξεία οικονομική ύφεση και η ανεργία είναι αρκετά υψηλή, η παράνομη εμπορία ανθρώπων έχει γίνει μια εύκολη και επικερδής επιχείρηση για τα κυκλώματα των εμπόρων, τα οποία συνεχώς αυξάνονται σε αριθμό και επεκτείνονται σε έδαφος.

Σύμφωνα με τον επικεφαλής της Europol:

“Τη χρονιά που πέρασε βιώσαμε ένα φαινόμενο που ισοδυναμεί με σεισμό. Είδαμε να αυξάνεται κατακόρυφα η διακίνηση λαθρομεταναστών, ειδικότερα στην Ευρώπη, και τώρα προκύπτει ότι πρόκειται για μια βιομηχανία πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων. Είναι πρωτοφανές. Αν υπήρχε «κύπελλο πρωταθλητριών» στις εγκληματικές δραστηριότητες, αυτό θα το μοιράζονταν δύο τομείς: η διακίνηση ναρκωτικών, που σήμερα πάει χέρι-χέρι με την διακίνηση παράνομων οικονομικών μεταναστών και προσφύγων”.

Τα εγκληματικά δίκτυα εκτείνονται από την υποσαχάρια Αφρική έως τη Σκανδιναβία, με δεκάδες χιλιάδες άτομα να εμπλέκονται σε αυτά. Σύμφωνα με τον Wainwright, “μόνο το 2015, η Europol εντόπισε περίπου 10.700 ύποπτους, που σχετίζονται με την παράνομη διακίνηση ανθρώπων από την Αφρική προς τη Σκανδιναβία”.

Ο αξιωματούχος υπoνοεί μεν ότι η κλίμακα των παράνομων αυτών επιχειρήσεων είναι τεράστια, αλλά δεν διευκρινίζει πόσες συλλήψεις έγιναν.

Οι διαμεσολαβητές κυμαίνονται από μικροεγκληματίες – που φτιάχνουν πλαστά διαβατήρια, και οδηγούς ταξί, που μεταφέρουν τους λαθρομετανάστες από τη μια χώρα στην άλλη και άλλους, που διασχίζουν χώρες ολόκληρες για να τους πάνε στα σύνορα – μέχρι καθιερωμένα συνδικάτα οργανωμένου εγκλήματος.

Τζίρος δισεκατομμυρίων

Σύμφωνα με την έκθεση της Europol, κάθε λαθρομετανάστης υποχρεώνεται να πληρώνει, σε αρχικό στάδιο, ποσό που κυμαίνεται από 3.000 σε 6.000 δολάρια στις εγκληματικές συμμορίες προκειμένου να κάνουν ένα σχετικά ασφαλές ταξίδι προς την Ευρώπη. Το ποσό αυτό αυξάνεται στην πορεία, όπως δείχνει καθαρά ο παραπάνω χάρτης. Ο συνολικός τζίρος από την εμπορία ανθρώπων κυμαίνεται μεταξύ 3 και 6 δισεκατομμυρίων δολαρίων τον χρόνο τουλάχιστον.

Ο Rob Wainwright διευκρινίζει: “Γνωρίζουμε ότι, κατά μέσο όρο, κάθε λαθρομετανάστης πληρώνει αρχικά 3.000- 6.000 δολάρια σε κάθε παράνομο διακινητή για το ταξίδι του. Έτσι, αν κάνετε μια απλή μαθηματική πράξη, προκύπτει ότι ο συνολικός τζίρος για το 2015 είναι 3-6 δισ. δολάρια τουλάχιστον. Είναι ασύλληπτα τα ποσά. Μιλάμε για δισεκατομμύρια δολάρια στα χέρια των εγκληματικών αυτών δικτύων σε ένα μόνο έτος, και μόνο στην Ευρώπη”.

Ένα άτομο που εγκαταλείπει το σπίτι και τη χώρα του θα πληρώσει διαφορετικές συμμορίες λαθραίας διακίνησης σε διάφορα σημεία σε όλη την διαδρομή. Ένας Σύριος μπορεί να χρειαστεί να πληρώσει για να φύγει από τη χώρα του, χωρίς να γίνει αντιληπτός από τις δυνάμεις ασφαλείας. Στη συνέχεια αγοράζει πλαστά έγγραφα στην Τουρκία, πριν καταβάλει ένα μεγάλο ποσό για να εξασφαλίσει ότι θα μπει σε μια φουσκωτή βάρκα ή σκάφος και να διασχίσει το συχνά φουρτουνιασμενο Αιγαίο και να φτάσει στην Ελλάδα.
 
Αν φτάσει με ασφάλεια μέχρι τις ακτές της Ευρώπης, άλλοι διακινητές θα αναλάβουν να τον μεταφέρουν έως την ενδιάμεση ζώνη των βαλκανικών κρατών, από όπου στη συνέχεια θα φτάσει στα σύνορα κράτους που ανήκει στη ζώνη του Σένγκεν, όπου η διέλευση γίνεται δίχως διαβατήρια. Στην επόμενη φάση θα είναι ελεύθερος να ταξιδέψει και να φτάσει στις πλουσιότερες χώρες, όπως είναι η Γερμανία, η Αυστρία και η Σουηδία. Όταν η Ουγγαρία, αλλά και κάποιες άλλες ευρωπαϊκές χώρες, κλείνουν τα σύνορά τους και κατασκευάζουν φράχτες, οι λαθρομετανάστες αναγκάζονται να πληρώνουν όλο και μεγαλύτερα ποσά, προκειμένου να εξασφαλίσουν την ασφαλή προώθησή τους.

“H Eλλάδα δεν αντέχει άλλο”
 
Στην Ευρώπη, υπάρχουν φόβοι για διείσδυση μελών του ISIS μεταξύ αυτών των προσφύγων, μια κίνηση τακτικής που μοιάζει με "δούρειο ίππο".

Δύο μέλη οργανώσεων που σχετίζονται με το ISIS, και συμμετείχαν στο τρομοκρατικό χτύπημα που σκότωσε 130 άτομα στο Παρίσι στις 13 Νοεμβρίου, είχαν προφανώς εισέλθει στην Ευρώπη χρησιμοποιώντας τη «βαλκανική οδό», μέσω Τουρκίας και Ελλάδας.

Στην παρακάτω ανταπόκριση του Vice News, ένας νεαρός που μόλις έφθασε στη Λέσβο δηλώνει στο 1.12 ότι στην Ελλάδα μπορεί κανείς να εφοδιαστεί με βίζα ενώ αλλού όχι. Η νεαρή στο 6.45 εξομολογείται: “Oι Γερμανοί μας επιτρέπουν να ζήσουμε εκεί. Αγαπάμε την κυρία Μέρκελ”:



Κατά την άποψη του επικεφαλής της Europol, είναι άκρως σημαντικό να εφοδιαστεί η Ελλάδα από τις ευρωπαϊκές αρχές με την απαραίτητη τεχνολογία, το ανθρώπινο δυναμικό και τους πόρους, ώστε να διενεργεί αποτελεσματικούς ελέγχους ασφάλειας σε όλες των νέες αφίξεις.

“Όταν ασκείται μια τόσο μεγάλη πίεση στην Ελλάδα, δηλαδή στα ίδια τα σύνορα της ΕΕ, ώστε η μικρή αυτή χώρα να καλείται να αντιμετωπίσει ένα εκατομμύριο νέες αφίξεις σε μερικά μόνο από τα σημεία αυτών των συνόρων, τότε μπορείτε να καταλάβετε πόσο δύσκολο είναι να υπάρξει μια συστηματική και αξιόπιστη διαδικασία ελέγχου”, υπογράμμισε ο Wainwright στην Independent.

“Eίναι το πιο σημαντικό πράγμα και το κατάπρωτο που θα πρέπει να διευθετηθεί: να εξασφαλίσουμε ότι οι ελληνικές αρχές θα έχουν την απαραίτητη στήριξη. Η Ελλάδα έχει ξεχειλίσει και δεν αντέχει άλλο”.

Έξαρση εγκληματικότητας

Υπό κανονικές συνθήκες, οι μετανάστες θα έπρεπε να προωθούνται στην αγορά εργασίας και να εντάσσονται πολιτισμικά στη χώρα υποδοχής τους.

Ωστόσο, όχι μόνο δεν συμβαίνει αυτό, αλλά οι εγκληματικές συμμορίες και τα κρούσματα τρομοκρατίας αυξάνονται συνεχώς στην Ευρώπη. Πρόσφατα, η τραγωδία της Κολωνίας κατέστησε σαφές ότι μια νέα περίοδος, που χαρακτηρίζεται από ακραία φαινόμενα βίας, έρχεται να καταστρέψει την κοινωνική αρμονία των ευρωπαϊκών χωρών και κοινοτήτων.

Πρόσφατα παραδείγματα:

Στο διαβόητο “στρατόπεδο του Καλαί”, στη βόρεια ακτή της Γαλλίας, οι λαθρομετανάστες συγκεντρώνονται προτού περάσουν τη Μάγχη για να καταλήξουν στη Βρετανία. Στο κέντρο αυτό κράτησης, γνωστό ως “ζούγκλα του Καλαί”, οι οδηγοί συχνά λιντσάρονται και υφίστανται βανδαλισμούς, καθώς νεαροί λαθρομετανάστες επιχειρούν να πάρουν τον έλεγχο των οχημάτων τους και να περάσουν απέναντι, στη Βρετανία:



Οι βίαιες συγκρούσεις μεταξύ εθνοτικών ομάδων στο Καλαί είναι συχνές. Στην πλειονότητά τους, οι λαθρομετανάστες είναι Σουδανοί, Σομαλοί, Αιθίοπες και Αφγανοί. Η συνεχώς αυξανόμενη ροή αφίξεων (από 3.000 σε 6.000 περίπου τον περασμένο μήνα) , και το γεγονός ότι το 92% των νεοαφιχθέντων είναι άνδρες μεταξύ 18 και 23 ετών δυσχεραίνει το έργο της αστυνομίας:



Στον δύσκολο αυτό χώρο, όπου οι Γάλλοι κάτοικοι προσπαθούν να πουλήσουν τις περιουσίες τους και να τις εγκαταλείψουν, αλλά δεν τις αγοράζει σχεδόν κανείς, μόλις πριν από λίγες μέρες (στις 15/01), δύο Ολλανδοί κινηματογραφιστές δέχθηκαν επίθεση από τρεις λαθρομετανάστες, που ήταν εφοδιασμένοι με σπρέι πιπεριού και μαχαίρια:



Ο Ολλανδός πολεμικός ανταποκριτής, συγγραφέας και φωτογράφος Teun Voeten και η σκηνοθέτης Maaike Engels έφθασαν στο κέντρο κράτησης, όπου ξεκίνησαν τα γυρίσματα για την ανεξάρτητη παραγωγή τους “Calais: Καλώς ήρθατε στη ζούγκλα”. Tελικά έπεσαν θύματα ληστείας.

Λίγες μέρες νωρίτερα, στις 11/01, στο μετρό της Κολωνίας στη Γερμανία, μια γυναίκα σύρθηκε βίαια από λαθρομετανάστες, οι οποίοι την ανάγκασαν να μπει σε ένα από τα βαγόνια:



Στο πλαίσιο της ραγδαίας αύξησης της εγκληματικότητας στην Ευρωπαϊκή Ένωση,  και όχι μόνο στα σύνορά της, κάποιοι σχολιαστές αρθρογράφοι αποφαίνονται ότι, στην επικίνδυνη αυτή φάση, ίσως η αποσύνθεση της Ευρώπης να συμβεί γρηγορότερα και από έναν εμφύλιο.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Οι ιερόδουλες του πολέμου και της κατασκοπείας

Η πορνεία στην υπηρεσία των μυστικών υπηρεσιών!

Λένε συχνά ότι ο πόλεμος, η κατασκοπεία και η πορνεία είναι οι τρεις αρχαιότερες ανθρώπινες δραστηριότητες, καθώς διαθέτουν στις πλάτες τους αιώνες ιστορίας και διαπλοκής φυσικά, αφού τα χρονικά τους διασταυρώθηκαν πάμπολλες φορές στο διάβα του χρόνου.

Οι στρατιές εξάλλου από θερμόαιμους νεαρούς στρατιώτες μαγνήτιζαν ανέκαθεν τις γυναίκες της νύχτας, την ίδια στιγμή που η θηλυκή πανουργία επιστρατεύτηκε συχνά για να αποσπάσει μυστικά από τον εχθρό.

Υπήρξαν βέβαια καθ’ όλη την Ιστορία και τρομακτικότερες περιπέτειες με εξαναγκασμένη πορνεία, καθώς οι σκλάβες του σεξ έχουν μετρήσει κι αυτές το δικό τους μερίδιο στην τραγωδία και τον όλεθρο.

Κι αν εδώ η λάγνα κατάσκοπος Μάτα Χάρι παραμένει το βαρύ πυροβολικό, δεν είναι φυσικά η μόνη επαγγελματίας ερωμένη που κόμιζε απόρρητες πληροφορίες…

Η «Μάτα Χάρι του Ψυχρού Πολέμου» Γκέρντα Μούνσινγκερ

Η Γκέρντα Χέσλερ ήταν μια γερμανή ιερόδουλη που περνούσε συχνά στα τέλη της δεκαετίας του 1940 τα σύνορα μεταξύ Δυτικής και Ανατολικής Γερμανίας, πηγαίνοντας όπου την καλούσαν οι ανάγκες των ερωτικών καθηκόντων της. Το 1949 συνελήφθη από τη συνοριακή αστυνομία για κατασκοπεία, καθώς θεωρήθηκε πως κόμιζε απόρρητες πληροφορίες στους Σοβιετικούς, αφού ο καλύτερος πελάτης της ήταν ένας ρώσος συνταγματάρχης με στενές σχέσεις με τη μυστική αστυνομία της ΕΣΣΔ.

Λίγο αργότερα θα βρεθεί να δουλεύει ως ρεσεψιονίστ σε ξενοδοχείο, όπου θα μάθει καλά αγγλικά και θα προσπαθήσει να μεταναστεύσει στον Καναδά το 1952, αν και μάταια. Την επόμενη χρονιά παντρεύτηκε ένα αποστρατευμένο αμερικανό αξιωματικό, τον Μάικ Μούνσινγκερ, αλλά και πάλι της αρνήθηκαν την είσοδο στις ΗΠΑ, καθώς η φήμη της προηγούνταν. Με το νέο της όνομα κατάφερε να εγκατασταθεί κάποια στιγμή στον Καναδά, όπου συνέχισε να δουλεύει ως ιερόδουλη αλλά και χορεύτρια σε καμπαρέ του Μόντρεαλ.

Εκεί θα γνωρίσει έναν καναδό υπουργό, με τον οποίο θα ξεκινήσει ένα θυελλώδες ειδύλλιο, το οποίο θα φτάσει κάποια στιγμή στα αυτιά του πρωθυπουργού Τζον Ντίφενμπεϊκερ (μιας και η Γκέρντα διατηρούσε κρυφά σχέσεις και με πολλά ακόμα μέλη της κυβέρνησης), ο οποίος θα απαιτήσει από τον υπουργό του να λήξει άμεσα τον παράνομο δεσμό. Η Γκέρντα ξαποστάλθηκε τάχιστα στη Γερμανία, όπου θα περάσει στην αφάνεια τα επόμενα πέντε χρόνια, όταν το όνομά της θα αναδυθεί και πάλι μαγικά το 1966 σε μια άσχετη υπόθεση με οσμή σκανδάλου γύρω από τον πρώην πρωθυπουργό Ντίφενμπεϊκερ (1957-1963).

Καναδική εφημερίδα έψαξε και τη βρήκε στη Γερμανία, διαψεύδοντας τους ισχυρισμούς των πρώην κυβερνητικών ότι είχε πεθάνει, και από το σκάνδαλο που ξέσπασε στον Καναδά, μια χώρα που δεν ήταν καθόλου συνηθισμένη σε σεξουαλικά σκάνδαλα, έμαθε ο κόσμος για την κατασκοπική δράση της όλα αυτά τα χρόνια. Αν και τελεσίδικη απάντηση δεν υπήρξε για την ταυτότητα της «Μάτα Χάρι του Ψυχρού Πολέμου», όπως έσπευσε να την αποκαλέσει ο Τύπος, μιας και άλλοι ισχυρίστηκαν ότι δεν ήταν κατάσκοπος των Ρώσων αλλά του ΝΑΤΟ!

Ακόμα και σοβιετικός πράκτορας που είχε αυτομολήσει στη Δύση μπλέχτηκε στην υπόθεση της Γκέρντα, συσκοτίζοντας ακόμα περισσότερο το τοπίο. Επισήμως πάντως η ειδική διερευνητική επιτροπή δεν βρήκε τίποτα το μεμπτό στη δράση της. Η ιερόδουλη έκανε μπόλικες εμφανίσεις στα Μέσα, πυροδότησε ένα φιλμ για τα χρονικά της και πέθανε ήσυχα το 1998…

Ο ιαπωνικός Όμιλος Διασκέδασης και Αναψυχής

Καθώς ο Β’ Παγκόσμιος έφτανε στο τέλος του, η Ιαπωνία κεραυνοβολήθηκε από το ενδεχόμενο των μαζικών βιασμών των γυναικών της από τους υποτιθέμενους ερωτύλους αμερικανούς κατακτητές. Τόσα χρόνια προπαγάνδας εξάλλου που απεικόνιζε τον δυτικό εχθρό ως δαιμονισμένο άγριο είχαν αποδώσει και οι γυναίκες της χώρας ήταν κατατρομαγμένες όταν αποβιβάστηκαν τα αμερικανικά στρατεύματα στην Ιαπωνία. Μια πρώτη ένδειξη για τον τρόμο ήρθε μετά τη Μάχη της Οκινάουα, όταν τόσες και τόσες γυναίκες αυτοκτόνησαν μπροστά στο ενδεχόμενο του σεξουαλικού ατιμασμού τους.

Κι έτσι όταν κατέφτασε ο αμερικανός κατακτητής, πάμπολλοι Ιάπωνες έστειλαν τις γυναίκες και τις κόρες τους στην απομακρυσμένη ύπαιθρο, την ίδια ώρα που γυναικείος όμιλος είχε εφοδιάσει πολλές από αυτές με κάψουλες δηλητηρίου ώστε να αποφύγουν οι κυρίες τον ατιμασμό. Μέσα στο ζοφερό αυτό πλαίσιο έστησε η ιαπωνική κυβέρνηση τον Όμιλο Διασκέδασης και Αναψυχής, μια εταιρία-βιτρίνα για μια σειρά από οίκους ανοχής που άνοιξαν τις πύλες τους τον Αύγουστο του 1945, αμέσως μετά την παράδοση της Ιαπωνίας δηλαδή. Ο σκοπός του ομίλου ήταν η προστασία του ιαπωνικού αίματος (καθώς οι Ιάπωνες φοβούνταν ιδιαίτερα τις επιμειξίες με τους Αφρο-Αμερικανούς) και η αγνότητα των γυναικών, προσφέροντας σεξουαλικές λύσεις στους Γιάνκηδες ώστε να αφήσουν ανέγγιχτο τον υπόλοιπο γυναικείο πληθυσμό.

Αρχικά, ο όμιλος απαρτιζόταν από ιερόδουλες, αν και σύντομα προστέθηκαν στις τάξεις του χήρες πολέμου και άπορες γυναίκες, φτάνοντας τελικά να διαθέτει περισσότερες από 70.000 ιερόδουλες πλήρους απασχόλησης. Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι πολλές από αυτές είχαν εξαναγκαστεί στην πορνεία ή είχαν πέσει θύματα πατριωτικής προπαγάνδας, ενώ δεν έλειπαν και περιστατικά βίας για να παραμείνουν στον όμιλο. Μία έφηβη αυτοκτόνησε μάλιστα πέφτοντας στις γραμμές του τρένου έπειτα από λίγες μέρες εξαναγκασμένης πορνείας.

Όσο για τον αμερικανό κατακτητή, απόλαυσε ολόθερμα τις φιλόξενες ιαπωνικές υπηρεσίες για αρκετούς μήνες και ήταν μάλιστα τα αφροδίσια νοσήματα που θέρισαν κάποια στιγμή το στράτευμα που ανάγκασαν τον στρατηγό Ντάγκλας ΜακΆρθουρ να απαγορεύσει την πρακτική τον Μάρτιο του 1946…

Το Σπίτι της Κίτι

Η Κίτι Σμιντ ήταν «μαντάμ» σε έναν πολυτελέστατο οίκο ανοχής του Βερολίνου και κατάφερε να μαζέψει σχετικά γρήγορα μια μικρή περιουσία. Κι έτσι όταν ανέβηκαν στην εξουσία οι Ναζί του Χίτλερ, η ίδια θέλησε να βγει πρόωρα στη σύνταξη εγκαταλείποντας τη χώρα, αφού είχε βγάλει πρώτα τα λεφτά της από τη Γερμανία. Περνώντας όμως τα γερμανο-ολλανδικά σύνορα, τη συνέλαβαν και τη μετέφεραν στο αρχηγείο της Γκεστάπο, όπου την ανέκρινε ένα πρωτοπαλίκαρο των SS.

Για να αποφύγει τα χειρότερα, η Κίτι δέχτηκε να επιτρέψει στους Ναζί να εγκαταστήσουν εξοπλισμό παρακολούθησης στον οίκο ανοχής της και επέστρεψε τάχιστα στα διοικητικά της καθήκοντά, κάτω από το ακοίμητο πια βλέμμα των Ναζί. Το «σπίτι» της ήταν εξάλλου χώρος συγκέντρωσης υψηλόβαθμων αξιωματούχων του κόμματος και του Γ’ Ράιχ, αλλά και ξένων διπλωματών, κι έτσι παρείχε άπλετες ευκαιρίες στους Ναζί να παρακολουθούν τα «ροζ» καμώματα των πελατών ώστε να τους εκβιάσουν αν χρειαστεί. Ενδεικτικά, ο γαμπρός του Μουσολίνι και ο ιταλός υπουργός Εξωτερικών καταγράφηκαν κάποια στιγμή στον οίκο ανοχής να σπάνε πλάκα με τον Χίτλερ.

Αν και τελικά το πράγμα θα γυρνούσε μπούμερανγκ στους Ναζί, μιας και η πολυτιμότερη πληροφορία που αποσπάστηκε μέσα στο Σπίτι της Κίτι ήταν για λογαριασμό των Συμμάχων! Η Κίτι επικοινώνησε κάποια στιγμή με βρετανικό σύνδεσμο στο Βερολίνο και οι Βρετανοί εγκατέστησαν τις δικές τους συσκευές παρακολούθησης στον περίφημο οίκο ανοχής, κι έτσι άκουσαν τη συνομιλία μεταξύ του υπουργού Εξωτερικών του Γ’ Ράιχ, φον Ρίμπεντροπ, και του ισπανού ομολόγου του για πιθανή γερμανική επίθεση στο Γιβραλτάρ.

Ως εκ τούτου, οι Σύμμαχοι οχύρωσαν τις θέσεις τους στην ισπανική χερσόνησο, κάτι που απέτρεψε τελικά τη ναζιστική εισβολή στο Γιβραλτάρ. Πολλές ακόμα απόρρητες πληροφορίες αποσπάστηκαν από τον οίκο της «μαντάμ» Κίτι για λογαριασμό των Συμμάχων, κάτω ακριβώς από τη μύτη του Χίτλερ και της εγκληματικής παρέας του. Όσο για τον οίκο ανοχής, καταστράφηκε στους εκτεταμένους βομβαρδισμούς του Βερολίνου…

Ρόζα Χένσον

Η Μαρία Ρόζα Λούνα Χένσον γεννήθηκε στις Φιλιππίνες το 1927 ως αποτέλεσμα του συστηματικού βιασμού της μητέρας της από τον σπιτονοικοκύρη. Η μικρή μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια και την ανέχεια και όταν οι Ιάπωνες εισέβαλαν στο νησί το 1942 και τη βίασαν ομαδικά, εντάχθηκε στην Αντίσταση. Την επόμενη χρονιά συνελήφθη βέβαια σε ιαπωνικό έλεγχο, όταν και ξεκίνησε η πιο τραγική περίοδο της ζωής της.

Τη μετέφεραν σε μια μικρή κλινική που είχε μετατραπεί σε «σταθμό ανακούφισης», όπως ονόμαζε ο ιάπωνας κατακτητής τους οίκους ανοχής με τις σκλάβες του σεξ. Την πρώτη της μέρα εκεί, βιάστηκε από 24 άντρες, σε κάτι που έμελλε να είναι πια η καθημερινότητά της, αλλά και των άλλων έξι κοριτσιών που ήταν έγκλειστες εκεί. Οι «υπηρεσίες» που προσέφερε το 16χρονο κορίτσι σε 30 περίπου στρατιώτες την ημέρα δεν είχαν μάλιστα ρεπό ούτε διάλειμμα, την ίδια ώρα που οι ιάπωνες φαντάροι την κακοποιούσαν με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, αφήνοντάς τη συχνά μεταξύ ζωής και θανάτου.

Στους 9 μήνες που πέρασε εκεί μέτρησε αναρίθμητα αφροδίσια νοσήματα αλλά και μια αποβολή. Κάποια στιγμή η Αντίσταση επιτέθηκε στην κλινική και ελευθέρωσε τα ανήλικα κορίτσια, δίνοντας έτσι τέλος στο απίστευτο μαρτύριο. Η Χένσον πέρασε όλη της τη ζωή αναλογιζόμενη αν θα έπρεπε να αποκαλύψει τις φρικαλεότητες που είχε ζήσει και το έκανε τελικά το 1992, όντας η πρώτη ποτέ Φιλιππινέζα που έφερε στο φως τη ζοφερή αυτή πτυχή της ιαπωνικής κατοχής στο νησί.

Αφού έγραψε τα απομνημονεύματά της για να μην ξεχαστεί η ιστορία της, έκανε μήνυση στην ιαπωνική κυβέρνηση και φυσικά δικαιώθηκε. Το παράδειγμά της μιμήθηκαν μερικές ακόμα επιζήσασες του πολέμου, αποκαλύπτοντας άλλο ένα σιωπηλό έγκλημα πολέμου του Αυτοκρατορικού Στρατού. Η Χένσον πέθανε το 1997, σε ηλικία 69 ετών, μέσα στο σπιτάκι που έφτιαξε στη Μανίλα από την αποζημίωση που της επιδικάστηκε…

Οι αφρικανές «νοσοκόμες» της Ινδοκίνας

Νεαρές γυναίκες από απομακρυσμένες περιοχές της Αλγερίας συνήθιζαν να δουλεύουν ως ιερόδουλες για να φτιάξουν την προίκα τους, σε μια ιδιαίτερη τοπική παράδοση της χώρας. Την ίδια ώρα, ο αποικιοκρατικός δυνάστης της Αλγερίας, η Γαλλία, είχε στρατοπεδευμένο στη χώρα ένα ιατρικό τάγμα, το οποίο μετατράπηκε ωστόσο σύντομα σε κινητό οίκο ανοχής.

Παρά τις επικρίσεις, το τάγμα συνέχισε τη λειτουργία του κανονικά, καθώς επιτελούσε ένα ομολογουμένως αναγκαίο έργο, την ελεγχόμενη σεξουαλική ανακούφιση των στρατιωτών, η οποία υποτίθεται πως θα έριχνε τα ποσοστά τόσο των βιασμών όσο και των αφροδίσιων νοσημάτων. Στο Βιετνάμ μάλιστα το τάγμα του έρωτα αποδείχθηκε ιδιαιτέρως χρήσιμο. Για τον εχθρό! Κι αυτό γιατί οι ντόπιες ιερόδουλες που επιστρατεύονταν ως νοσοκόμες της ηδονής είχαν την τάση να προδίδουν τις γαλλικές βάσεις εκ των έσω!

Από την άλλη, οι Αφρικανές που στελέχωναν το εν λόγω «ροζ» τάγμα τα πήγαν ιδιαιτέρως καλά κατά τον πόλεμο των Γάλλων στην Ινδοκίνα. Δύο μάλιστα κορίτσια είχαν προταθεί και για παράσημο ανδρείας, όταν ταξίδεψαν δυο μέρες μέσα στα εδάφη και τις σφαίρες του εχθρού για να ανεβάσουν το ηθικό των στρατιωτών που πολεμούσαν σε μια απομονωμένη γωνιά της χώρας. Η ιδέα απορρίφθηκε τελικά ότι γιατί την έβρισκαν ανάρμοστη οι γάλλοι επιτελάρχες, αλλά εξαιτίας της κακής δημοσιότητας που θα αποκτούσε στα μάτια των σεμνότυφων Αμερικανών, που χρηματοδοτούσαν άλλωστε την πολεμική προσπάθεια των Γάλλων.

Όταν ο πόλεμος της Ινδοκίνας έφτασε στον κολοφώνα του, ήταν δύο τάγματα του έρωτα που λειτουργούσαν μέσα στη βάση της Ντιεν Μπιεν Φου, αποτελούμενα από έντεκα Αλγερινές και έξι Βιετναμέζες. Πέρα από τα ανακουφιστικά καθήκοντά τους, οι γυναίκες υπηρετούσαν πράγματι και ως νοσοκόμες, παρέχοντας διάφορες υπηρεσίες στο στράτευμα. Πολλές μάλιστα έχασαν τη ζωή τους στις μάχες και τις ενέδρες, αν και όσες επιβίωσαν ήταν μεταξύ των τελευταίων υπερασπιστών της γαλλικής βάσης που παραδόθηκαν τον Μάιο του 1954, έχοντας υπομείνει καρτερικά πολιορκία δύο σχεδόν μηνών…

Πηγή NewsBeast


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Ένας κομματικός γιάπης...

Των Γιώργου Ρακκά, Γιάννη Ξένου και Κωνσταντή Σεβρή  

Το είδαμε κι αυτό… Εκπρόσωπος της νεολαίας του κυβερνώντος κόμματος να επικαλείται την… αγωνιστική ιστορία των γιαγιάδων και των παππούδων του, καθώς και τις δικές του εμπειρίες στις κοινωνικές κινητοποιήσεις της δεκαετίας του 2000, για να δικαιολογήσει τον διορισμό των συγγενών του σε κρατικές θέσεις.

Θέλει πολύ ψυχραιμία για να μπορέσεις να απαντήσεις σ’ έναν τέτοιον άνθρωπο, ο οποίος υποτίθεται ότι διαποτίζεται από μια κουλτούρα αντίστασης, και την χρησιμοποιεί αδιάντροπα για να δικαιολογήσει πράξεις του πιο ταπεινού καθεστωτισμού. Από πότε, άραγε, η αγωνιστική ιστορία των προγόνων σου, καθώς και τα δικά σου ‘κινηματικά ένσημα’ να αποτελούν άλλοθι για την υπεράσπιση πελατειακών πρακτικών και νεποτισμού;

Αυτή είναι η «πρώτη φορά αριστερά» που διαχειρίζεται τις τύχες αυτού του τόπου. Ας πάει να τα πει αυτά στους άνεργους συνομηλiκούς του –ή στους ‘αόρατους’ εργαζόμενους των 500/400 ευρώ που απασχολούνται ‘μαύρα’ στον ιδιωτικό τομέα. Μια πρακτική που αναμφίβολα θα γενικευτεί το αμέσως ερχόμενο διάστημα –ας όψεται η ‘αριστερή μεταρρύθμιση’ του ασφαλιστικού δια χειρός Κατρούγκαλου.

Ζούμε πραγματικά τα «ύστερα του κόσμου». Και δεν θα πρέπει να παραμείνουμε μόνο στην επιφάνεια του ζητήματος: Πίσω από αυτήν την απαράδεκτη ‘ψευδοαγωνιστική πρόζα’ υποκρύπτονται άλλες πραγματικότητες, ταξικές και πολιτικές. Και επειδή «το κοινωνικό είναι» καθορίζει την συνείδηση, και επειδή ο γραμματέας της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε πρώτος τον χορό των αποκαλύψεων του οικογενειακού του ιστορικού, ας μας πει για τον πατέρα του, που είναι μεγαλοστέλεχος χρηματιστηριακών επιχειρήσεων και ανεξάρτητος συνεργάτης μεγάλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Μεταξύ των οποίων, ω τι τύχη, φιγουράρει και η πανταχού παρούσα πλέον για την κυβερνητική πολιτεία του ΣΥΡΙΖΑ, Λαζάρ – η εταιρεία που ‘συμβούλευε’ τον Βαρουφάκη και τον Τσίπρα για να πραγματοποιήσουν την κατά τα διεθνή μέσα χειρότερη διαπραγματευτική πρακτική για το 2015…

Θα σταθούμε και σε κάτι ακόμη, που ξεπερνάει κάθε προηγούμενο: Στην απίστευτη προσπάθειά του, να δικαιολογηθεί για τον διορισμό του αδερφού του, αναφέροντας πόσο ‘κουράστηκε’ στην κατάληψη της ΑΣΟΕΕ, τον Δεκέμβριο του 2008. Η γελοιότητα του επιχειρήματος υποκρύπτει μια πολιτική στάση την οποία θα πρέπει να αναδείξουμε: Αν αυτό το κίνημα ήταν το περιβάλλον όπου διαπαιδαγωγήθηκε πολιτικά αυτός και οι ‘σύντροφοί’ του, μήπως η συμπεριφορά που επιδεικνύει σήμερα αντικατοπτρίζει ευρύτερες στάσεις και συμπεριφορές που γεννήθηκαν μέσα σε αυτό;

Το έχουμε τονίσει πάμπολλες φορές: Η κύρια πλευρά της κοινωνικής εξέγερσης που τότε εκθείαζαν δύο από τους τρεις πρωθυπουργούς που υπέγραψαν μνημόνια πολιτικών, τα οποία επέβαλαν συνθήκες κοινωνικού εξανδραποδισμού στην χώρα, υπήρξε δυστυχώς άκρως μηδενιστική. Κανένα όραμα κοινωνίας, καμία ‘πολιτιστική επανάσταση’ που να αξιώνει ριζική μεταβολή της άκρως αντιδραστικής εγωκρατίας που κατακυριάρχησε στην ύστερη μεταπολίτευση. Καμία κριτική ως προς τον εσμό της πελατειακής αθλιότητας που δημιούργησε στο μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας τα δεσμά της εξάρτησής της από το φαυλοκρατικό πολιτικό σύστημα. Δυστυχώς, και το τονίζαμε από τις πρώτες μέρες αυτής της εξέγερσης, το μηδενιστικό περιεχόμενο της εξέγερσης την άφηνε ανυπεράσπιστη και προς λεηλασία από ένα απολύτως καταστροφικό δίπολο: Το ένοπλο αντικοινωνικό αδιέξοδο, από τη μία, και τον αριστερό καθεστωτισμό της ‘ενσωμάτωσης’, από την άλλη, τέτοια όπως εκδηλώνεται σήμερα δια χειρός Αλέξη Τσίπρα και του νεολαίου κλώνου του. Ο οποίος θα έπρεπε να ξέρει καλά ότι οι αγώνες των προγόνων του δεν εξαγοράζονται με διορισμούς και ΦΕΚ, ούτε βέβαια συμψηφίζεται με αυτούς η δολοφονία του Γρηγορόπουλου ή ο αγώνας για την υπεράσπιση του άρθρου 16.

Υπήρξαμε κι εμείς μέρος αυτών των κινητοποιήσεων — ιδιαίτερα των φοιτητικών καταλήψεων της εποχής, πολύ λιγότερο κατά τον Δεκέμβρη του 2008 διότι πολύ σύντομα διαφωνήσαμε με την αποπολιτικοποίηση και τον τυφλό, βίαιο χαρακτήρα της εξέγερσης, ο οποίος πολύ σύντομα θα την εξέτρεπε προς την αποδοχή αντιλήψεων και πρακτικών «λατρείας» και «φετιχισμού» της βίας [πράγμα που συνέβαλε σε δεύτερο χρόνο στην εξ αντανακλάσεως ανάπτυξη της ακροδεξιάς].  Πανηγυρίζουμε πολύ λιγότερο από τον κομματικό νεολαίο της κυβέρνησης, που σπεύδει να δρέψει τις δάφνες κάποιας υποτιθέμενης ‘αγωνιστικότητας’ –τον Αριστερό ‘Γκρούεζα’ που χαριεντίζεται με τους Μαυρογιαλούρους.

 Όχι για λόγους ηθικής τάξεως, αλλά για πολύ ουσιαστικούς ιδεολογικούς και πολιτικούς λόγους: Διότι, αν θέλουμε να μεταφέρουμε κάτι σε αυτούς που έχουν την ίδια ηλικία με εκείνην που είχαμε εμείς τότε, είναι ένας προβληματισμός και μια αυτοκριτική για το ότι η γενιά μας δεν κατάφερε να μετεξελίξει τις σποραδικές κινητοποιήσεις της σε αυθεντικό κίνημα αμφισβήτησης:

Αυτή η γενιά ανθρώπων, ως διακριτό υποκείμενο, υπήρξε απούσα από τις πολύ πιο ουσιαστικές συγκρούσεις που έδωσε ο ελληνικός λαός την τελευταία πενταετία, ενάντια σε ένα συστηματικό σχέδιο αποικιοποίησης και κοινωνικού εξανδραποδισμού. Μπροστά σε αυτήν την πραγματικότητα, προτίμησε τη φυγή, τη σιωπή, ή, σε εξαιρέσεις της, το να συμμετάσχει στην ενσωματωμένη μεταπολιτευτική αριστερά –μάλιστα υιοθετώντας λόγο και πρακτικές απείρως πιο γερασμένο από εκείνον των τριπλάσιας ηλικίας πολιτικών τους καθοδηγητών. Στο τέλος αυτής της διαδρομής, στέκει ένας 27χρονος «αριστερός» Κουτσόγιωργας.

 Από τη δική μας την σκοπιά, ανθρώπων της ίδιας γενιάς που πήραμε πολύ πιο σοβαρά τα οράματα της νιότης μας, και προσπαθούμε ακόμα να τα καλλιεργήσουμε «με λογισμό και μ’ όνειρο», που είχαμε την τύχη να αρνηθούμε μέχρι σήμερα τις σειρήνες της συνδιαλλαγής και της απάτης, ο Ιάσωνας Σχινάς Παπαδόπουλος δεν είναι παρά ένας κομματικός γιάπης. Και η ψευδοαγωνιστική του πρόζα είναι ο λόγος ενός ανθρώπου που επέλεξε να «αποφασίσει με ποιούς θα πάει και ποιούς θα αφήσει», εντασσόμενος στο στρατόπεδο των αξιότιμων καθαρμάτων. Οι οποίοι, σαν να μην έφταναν οι πολιτικές που ψηφίζουν γονυπετείς προς τους δυνάστες αυτής της χώρας, έχουν βαλθεί να διασύρουν και κάθε αντιστασιακό αντανακλαστικό του ελληνικού λαού. Στα τσακίδια.

Πηγή "Άρδην"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Τὰ παιδάκια τοῦ σωλήνα καὶ ἡ… Μπουμπουλίνα

Γράφει ὁ Δημ. Νατσιός
Δάσκαλος, Κιλκίς

«Ἄχ, τὰ παιδάκια τοῦ σωλήνα
ποτὲ δὲν βγήκατε ταξίδι
ἐκεῖ ποὺ ζοῦσε ἡ Μπουμπουλίνα
Ὕδρα, Ψαρὰ καὶ Γαλαξίδι»
Νίκ. Γκάτσος

Μεγάλη πνευματικὴ φυσιογνωμία, ὁ Γιάννης Βλαχογιάννης (1867-1945), κολοσσιαία ἡ προσφορά του στὴν νεοελληνικὴ ἱστορία, ἰδίως τοῦ Εἰκοσιένα. Καρπὸς τῆς πολύχρονης καὶ ἀσίγαστης προσπάθειάς του γιὰ τὴν ἀνάδειξη τῆς Παλιγγενεσίας ἦταν, μεταξὺ ἄλλων, ἡ ἀνακάλυψη, ἡ ἀποκρυπτογράφηση, λόγῳ τῆς δύστροπης γραφῆς, καὶ ἡ ἔκδοση τῶν ἀπομνημονευμάτων τοῦ Μακρυγιάννη (1907), ἡ βιογραφικὴ ἀρχειακὴ μελέτη του γιὰ τὸν Καραϊσκάκη, τὴν ὁποία ἔγραψε μὲ τρεμάμενα χέρια, ἐν μέσῳ τῆς βαρυχειμωνιᾶς τῆς Κατοχῆς (1943), καὶ πολλὰ ἄλλα σπουδαῖα ἔργα, μὲ τὰ ὁποῖα ξαναζωντανεύει, μὲ τὴν στιβαρὴ καὶ πλούσια, δημώδη γλῶσσα του, τὰ «Μεγάλα Χρόνια». Ἔτσι, «Μεγάλα Χρόνια», τιτλοφόρησε κι ἕνα ἐξαιρετικὸ βιβλίο του, τὸ ὁποῖο ἐκδόθηκε τὸ 1930. Τὸ συγκεκριμένο βιβλίο περιέχει μικρὲς ἱστορίες ἀπὸ τὸ ἀθάνατο ’21, ὀσμὴ εὐωδίας …ἡρωικῆς, μοσχοβολᾶ τὸ ὀλιγοσέλιδο αὐτὸ πετράδι, μεταλλεῖο πολύτιμο, γιὰ ὅσους κατανοοῦν ὅτι ἡ παράδοσή μας εἶναι ἡ ρίζα καὶ τὸ θεμέλιο τοῦ ἐθνικοῦ μας βίου.

Πολλὲς φορὲς ἀποσπῶ ἀπὸ τὸ βιβλίο, ἱστορίες τοῦ Βλαχογιάννη καὶ τὶς διδάσκω στοὺς μαθητές μου, νὰ γνωρίσουν τὰ παιδιὰ ὅτι κάποτε σὲ τοῦτο τὸν κατασυκοφαντημένο τόπο, ζοῦσαν ἄνθρωποι, ἀπροσκύνητοι καὶ ἀδούλωτοι λεβέντες, ποὺ ἀνέβαιναν στὰ κορφοβούνια γιά, «Νά ᾽χουν τὰ βράχια ἀδέρφια τους, τὰ δέντρα συγγενάδια,/ νὰ τοὺς ξυπνοῦν οἱ πέρδικες, νὰ τοὺς κοιμοῦν τὰ ἀηδόνια/καὶ στὴν κορφὴ τῆς Λιάκουρας νὰ κάνουν τὸ σταυρό τους…».

Χρόνια ζητιανεύουμε στὰ ξένα παζάρια, ἐλεεινὰ ψίχουλα πνευματικῆς ζωῆς καὶ τροφῆς, περιφρονώντας τὰ τιμαλφῆ, τὰ ἀτίμητα πλούτη τῆς ἐθνικῆς μας παράδοσης, γι’ αὐτὸ καὶ καταντήσαμε «τῶν Εὐρωπαίων περίγελα καὶ τῶν ἀρχαίων παλιάτσοι».

Ἀφήσαμε κι ὅλο αὐτὸ τὸ νεοταξικὸ κηφηναριό, νὰ διοχετεύσει τὶς κουτσουλιές του μὲς στὴν ἐκπαίδευση, νὰ «μορφώνουμε» ραγιάδες, «σκυφτοὺς γιὰ τὸ χαράτσι», ὅπως γράφει ὁ Παλαμᾶς στὸ ἔξοχο ποίημά του «Γύριζε».

Τὸ ἔχω ξαναγράφει: Τὸ μέλλον τῆς πατρίδας δὲν κρίνεται στὸ ἐρεβῶδες «Μαξίμου» οὔτε στὴν Βουλὴ τῶν ἀσυστόλων ἢ ἀπὸ τοὺς ἀργυραμοιβοὺς τῶν Βρυξελλῶν. Τὸ μέλλον της κρίνεται στὶς σχολικὲς τάξεις. Ἀπὸ τὰ θρανία θὰ ξεπηδήσει τὸ μέλλον. Ἂν ξεκουμπιστεῖ τὸ ψευτορωμαίικο κι ὅλο αὐτὸ τὸ φοβερὸ σκουπιδαριό, ποὺ τὸ δορυφορεῖ καὶ ἔρθει τὸ «ποθούμενο», ὀφείλουμε νὰ διδάσκουμε στὰ παιδιά, μία γενιά, μόνο τὸ Εἰκοσιένα.

Λάμπει ἡ πίστη καὶ ἡ φιλοπατρία στὰ αἱματοβαμμένα κείμενα τῶν ἀγωνιστῶν. Πίστη καὶ φιλοπατρία εἶναι οἱ δύο πνεύμονες, μὲ τοὺς ὁποίους ἀνάσαινε τὸ Γένος ἀνὰ τοὺς αἰῶνες. Ὅσο ἀναπνέουμε τὶς ἀναθυμιάσεις ποὺ ἀναδίδουν τὰ σάπια ὑποπροϊόντα τοῦ χρεωκοπημένου «δυτικοῦ πολιτισμοῦ», θὰ βρισκόμαστε σὲ κατάσταση ἀφασίας.

Ἀπὸ τὰ «Μεγάλα Χρόνια» του Βλαχογιάννη, γιὰ νὰ ἐπανέλθω, μοίρασα καὶ διαβάσαμε στὴν τάξη μου, ἕνα καταπληκτικὸ κείμενο μὲ τίτλο «ὁ χαρακόπος».
Τὸ παραθέτω:

«Ὁ γέρος, ἐκεῖ ποὺ ψυχοπάλευε, φώναξε τὸ παιδί του, τὸν ἀκριβό του κληρονόμο.
Τοῦ εἶπε:
-Ὁ ἥρωας ὁ παππούς σου πεθαίνοντας μοῦ ἄφησε ἕνα θησαυρό, αὐτὸν ποὺ βλέπεις. (Καὶ τοῦ ᾽δειξε ἕνα κουτὶ χρυσόδετο). Μοῦ ἄφησε τ’ ἅγιο τ’ ὄνομά του νὰ λατρεύω καὶ νὰ λιβανίζω τὸ κουτί. Τώρα σοῦ τ’ ἀφήνω καὶ τὰ δύο. Ἐγὼ στὸ κουτὶ αὐτὸ καὶ στ’ ὄνομα δὲ μπόρεσα νὰ βάλω τίποτε ἄλλο παρὰ τοὺς κόπους μου μονάχα γιὰ νὰ στρώσω τὴ ζωή σου ἀναπαμένη κι ἤρεμη. Κύτταξε νὰ ζήσης νὰ χαρῆς τὰ πλούτη σου -ὅμως τὸ κουτὶ νὰ τό ᾽χης φυλαχτό, καὶ τ’ ὄνομα τιμή σου. Κατάρα σοῦ ἀφήνω!
Πέθανε ὁ γέρος. Κι ὁ νιὸς σ’ ὄχι πολλὰ χρόνια σκόρπισε τ’ ἀγαθὰ ποὺ ἀπόχτησε ἄκοπα καὶ λέρωσε καὶ τ’ ὄνομά του τὸ πατρογονικό. Τὸ κουτὶ ὅμως δὲν τὸ πείραζε, ὄχι σὰν ἱερὸ πράμα ποὺ ἦταν, ἀλλὰ σὰν καταφύγιό του στερνὸ ποὺ θὰ γινότανε μία μέρα.
Τέλος ἔσωσε τὰ λιγοστὰ λεφτὰ ποὺ τοῦ ᾽μεναν. Ἔφτασε καὶ στὸ κουτί. Ἔπιασε τ’ ἄνοιξε μ’ ἀντικλείδι. Κ’ ηὗρε μέσα κόκκαλα ξερὰ καὶ τίποτ’ ἄλλο. Λοιπὸν αὐτὸς ἦταν ὁ ἀτίμητος θησαυρός; Ἡ ἀπελπισία του ξέσπασε σ’ ὀργὴ μεγάλη γιὰ τοῦ πατέρα του τὸ χλευασμό. Μὲ τὸν παππού του δὲν εἶχε κανένα λόγο νὰ θυμώνη. Καὶ τὰ κόκκαλα τίποτα δὲν τούλεγαν. Τὸν ἄλλον ὅμως, τὸν πατέρα, ἤθελε νὰ τὸν ξεδικηθῆ. Καὶ πῶς;
Ἄξαφνα παρηγορήθηκε. Ἔκλεισε πάλι μὲ φροντίδα τὸ κουτί. Τὸ πῆρε καὶ τὸ πῆγε σ’ ἕναν τοκογλύφο.
-Σοῦ φέρνω τὸ ἱερώτερο κειμήλιο τοῦ σπιτιοῦ μου, εἶπε, τοῦ παπποῦ τὰ κόκκαλα. Δάνεισέ μου ἕνα κατοστάρικο.
Ὁ τοκιστὴς χωρὶς ν’ ἀνοίξη τὸ κουτί, τὸ κύτταξε ἀπόξω μὲ προσοχή.
-Τὸ κουτί σου δὲν ἀξίζει καὶ μεγάλα πράματα, εἶπε.
-Χάρισμά σου τὸ κουτί, ἀποκρίθηκε τὸ παληκάρι. Ἐγὼ σοῦ πουλῶ τὰ κόκκαλα. Τὰ θέλεις;
Ὁ τοκοφλύφος χαμογέλασε. Ἀμίλητος, ἔδωσε τὸ κατοστάρικο. Ἄδειασε ὕστερα τὰ κόκκαλα μέσ’ τὰ σκουπίδια καὶ κράτησε μονάχα τὸ κουτί».
(σελ. 130, ἔκδ. ΕΣΤΙΑΣ)

Αὐτὴ εἶναι νομίζω ἡ ἱστορία τῆς σύγχρονης Ἑλλάδας. Ἔτσι μὲ τὸν ἁψύ, βουνίσιο λόγο τοῦ Βλαχογιάννη, μαθαίνουν καὶ εὔκολα κατανοοῦν, τὸ δράμα τῆς πατρίδας τους, τὰ μικρὰ παιδιά.

Στὸ κείμενο τοῦ Βλαχογιάννη συλλαβίζουμε τὴν νεώτερη ἱστορία μας. Εἴμαστε μία μικρὴ χώρα. «Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τοὺς ἀγῶνες τοῦ λαοῦ της, τὴ θάλασσα καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου». (Ἀπὸ τὴν ὁμιλία τοῦ Σεφέρη στὴν Στοκχόλμη τὸ 1963, ὅταν παρέλαβε τὸ Νόμπελ). Τὸ κουτί, ἡ χρυσόδετη λειψανοθήκη -τὰ κόκκαλα τῶν Ἑλλήνων, τὰ ἱερὰ- εἶναι (ἦταν;) ὁ ἀτίμητος θησαυρός μας. Οἱ ἡρωικῶς ἀθλήσαντες παπποῦδες μας, οἱ Κολοκοτρωναῖοι, οἱ Καρατασαῖοι, «ἔκαμαν τὸ πατριωτικόν τους χρέος, ἔκτισαν μεγάλην πατρίδα». (Παπαδιαμάντης).

Οἱ γιοί τους, οἱ πατεράδες μας, μέχρι τὴν γενιὰ τοῦ ’40, κρατοῦσαν τὸ δεντρολίβανο τῆς πίστεως καὶ τῆς φιλοπατρίας καὶ θυμιάτιζαν τὸ Εἰκονοστάσι τοῦ Γένους. Μεθοῦσαν μὲ τ’ ἀθάνατο κρασὶ τοῦ Εἰκοσιένα.

Καὶ μετὰ μᾶς πλάκωσαν τὰ μιάσματα τοῦ φραγκολεβαντινισμοῦ καὶ τὰ ἀποστήματα τῆς δυτικολαγνείας, «οἱ νάνοι, οἱ ἀνορθούμενοι ἐπ’ ἄκρων ὀνύχων» ποὺ σκόρπισαν τὰ ἀγαθὰ ποὺ ἀπόχτησαν ἄκοπα καὶ λέρωσαν καὶ τ’ ὄνομα τὸ πατρογονικό. («Παλιοψάθα τῶν Ἐθνῶν», ὁ καημὸς τοῦ Μακρυγιάννη. «Τὰ παιδάκια τοῦ σωλήνα»).

Ἔσωσαν τὰ λεφτά, γευτήκαμε καὶ τὶς γουρουνοτροφές, τὰ ξυλοκέρατα καί, ἀντὶ νὰ ἐπιστρέψουμε στὸ πατρογονικό μας ἀρχοντικό, πήγαμε στοὺς τοκογλύφους, στὶς χαμογελαστὲς συμμορίες τῆς οἰκουμένης.

Ἐπαῖτες, ψωμοζητοῦντες, ἐκλιπαροῦμε γιὰ ἕνα «κατοστάρικο», μία δόση δανείου, πουλώντας τὰ κόκκαλα, τὴν λειψανοθήκη τῆς μνήμης καὶ τῆς ἀξιοπρέπειας. Καὶ οἱ τοκογλύφοι, τὰ λερναῖα θηρία, πέταξαν στὰ σκουπίδια -τὰ ἅγια τοῖς κυσὶ- τὰ λευκασμένα ὀστᾶ τῶν παππούδων. Γιὰ ἕνα «κατοστάρικο» πουλᾶμε καὶ μνήμη καὶ πατρίδα.

Ρώτησα τοὺς μαθητές μου. Καὶ τώρα τί κάνουμε ἐμεῖς, οἱ γιοί, οἱ ἀνίατα χαροκόποι; (=γλετζέδες);

«Νὰ πᾶμε νὰ ψάξουμε στὰ σκουπίδια, νὰ φτιάξουμε καινούργια λειψανοθήκη». «Νὰ γίνουμε καὶ ἐμεῖς σὰν τοὺς παπποῦδες μας». (Ἀθῶες ψυχές, ὅπως τὶς ἔπλασε ὁ Θεός. Ἐμεῖς, οἱ τρανοί, θὰ γελάσουμε μὲ εἰρωνεία. Ἔχει γεμίσει φωλιὲς φόβου, ἀπιστίας καὶ δουλοπρέπειας ἡ ψυχή μας).

Καὶ ὅταν σὲ ρωτάει ὁ μικρὸς μαθητής, «ἐσεῖς τί λέτε νὰ κάνουμε, κύριε;», τί ἀπαντᾶς; Ἔχω μὲς στὴν αἴθουσα, κρεμασμένα στοὺς τοίχους, κάδρα τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ ’21. (Ἡ μόδα εἶναι νὰ ἀναρτοῦμε ἀφίσες μὲ γατάκια, σκυλάκια ἢ διάφορες νεοταξικὲς σαχλαμάρες).

Ἔδειξα μὲ τὸ χέρι μου τὴν Μπουμπουλίνα, τὸν Μάρκο, τὸν Παῦλο Μελᾶ καὶ ψέλισσα – δὲν εἶχα ἄλλη ἀπάντηση, ντρέπομαι γιὰ τὴν Ἑλλάδα ποὺ τοὺς παραδίδουμε- νά, ὅ,τι ἔκαναν αὐτοί…


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Εμείς και οι… πολιτικοί καιροσκόποι- αριστεροδέξιοι «μετανάστες»…

Καταντήσαμε ένας λαός που περιφέρεται ζαλισμένος, άδειος, θαμπωμένος από τις πολιτικές φανφάρες, βολεμένος πίσω από φρούδες ελπίδες, μελαγχολικός γιατί υποσυνείδητα βιώνουμε την κατάπτωση, έρμαιο επαγγελματιών πολιτικάντηδων καιροσκόπων που τηλε-προγραμματίζονται από τους ισχυρούς του χρήματος.

Τα ανδρείκελα με αμερικανο-αγγλοσαξωνικό-γερμανοτραφές background βιάζουν τα ήθη και τα έθιμα, τον πολιτισμό μας, την κοινωνική συνοχή, την Δημοκρατία την εθνική κυριαρχία αφού πρώτα κατασπατάλησαν τον κρατικό πλούτο. Μιζαδόροι του κερατά, λεφτάδες του εξωτερικού, οσφυοκάμπτες επαγγελματίες της κωλοτούμπας χωρίς εθνική συνείδηση.

Και τώρα που ξύσαμε το βαρέλι της ελπίδας ψάχνουμε να βρούμε ποιος μπορεί να σώσει τούτη την μαγική χώρα. Μα ο πάτος του πολιτικού βαρελιού είναι πλέον άδειος.

Σε κάποιες γωνιές κατάλοιπα πολιτικών «μεταναστών» προσπαθούν να σχηματίσουν την εικόνα μιας αξιόπιστης λύσης μεταναστεύοντας απ’ το ένα κόμμα στο άλλο. Αριστερά, δεξιά δεν έχει σημασία. Ανθρωπάρια που ονειρεύονται την "βολευτική" αποζημίωση, ανεπάγγελτοι, άεργοι , παράσιτα κάθε λογής.

Που βρίσκεται όμως η λύση;

Κοίτα τον καθρέφτη, ίσωσε το κορμί! Η λύση είναι μπροστά σου! Εγώ και εσύ είμαστε η λύση. Η φωνή μας, η αποφασιστικότητά μας. Πάρε ένα βιβλίο και διάβασε: άρχισε από τον Όμηρο και σταμάτα στον Καποδίστρια. Μάθε από τα σωστά και από τα λάθη. Οπλίσου με γνώση, βγές στον δρόμο και απάντησε στους πολιτικούς λαοπλάνους που λυμαίνονται ή ορέγονται την εξουσία.

Μετάδωσε την γνώση σου και την πύρινη αποφασιστικότητά σου σε άλλες και άλλους.

Εμείς είμαστε η μόνη αξιόπιστη λύση!

Εμείς, ο λαός!!!

Ίων Πολιάδης

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Φωστήρες Κολοπετινίτσας

Γράφει ο Γιώργος Μαλούχος

Συμπαθής, λίαν σοβαρός άνθρωπος ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος, μιλώντας χθες για τις τράπεζες είπε ότι αν συγκρίνει κανείς το τι γινόταν με τις διοικήσεις τους και τη σχέση τους με το κράτος πριν από το 2010 και το τι γίνεται σήμερα θα είναι σα να συγκρίνει τη Μπάγερν Μονάχου με έναν (υποθετικό)… Φωστήρα Κολοπετινίτσας.

Εχει όμως κάτι από γλώσσα λανθάνουσα η απρόσμενη αυτή αναφορά του: δυστυχώς, ο νεολογισμός του μοιάζει πολύ περισσότερο να πηγαίνει γάντι στην ίδια του την κυβέρνηση και στην πλειοψηφία των στελεχών της.

Γιατί πράγματι έχουμε πήξει στους νεότευκτους κυβερνητικούς φωστήρες Κολοπετινίτσας – κι ας επιτραπεί η καταχρηστική παραδοσιακή αξιοποίηση του εν λόγω γεωγραφικού όρου που φυσικά δεν φταίει σε τίποτα. Μπας και επί της ουσίας μιλούσε λοιπόν για συντρόφους / συναδέλφους του ο άνθρωπος; Είτε ναι, είτε όχι, είναι ολόκληρος κατάλογος αυτοί που τους πάει γάντι ο όρος…

Ακόμα δυστυχέστερα, η κατηγορία αυτή περιλαμβάνει και το ίδιο το Μέγαρο Μαξίμου: πώς αλλιώς να εξηγήσεις το αδιανόητο φαινόμενο να προκαλεί το ίδιο προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή με θέμα τη στάση της… αντιπολίτευσης (!) στο Ασφαλιστικό, την ώρα που η ίδια η κυβέρνηση φέρνει ένα βαρύτατο σχέδιο το οποίο όμως οι «θεσμοί» της τρίβουν στη μούρη έτσι που την έχουν στη γωνία;

Δηλαδή το θέμα είναι τώρα τι θα πει η αντιπολίτευση; Δεν είναι το θέμα τι θα κάνει η κυβέρνηση; Ελεος! Και αντιπολίτευση και κυβέρνηση μαζί, ε, δεν γίνεται να παίζουν κι άλλο και στα δύο ταμπλό!...

Ποιον δουλεύουν;
Και για πόσο ακόμα θα μπορούν πιστεύουν να το κάνουν;
Δεν υπάρχει κανείς να τους ξυπνήσει;

Ας μην τρέφουν άλλες αυταπάτες οι εν λόγω φωστήρες, που, στην πραγματικότητα πολύ περισσότερο θυμίζουν τον Φάουστ.

Τη δουλειά που ανέλαβαν να κάνουν, όπως την ανέλαβαν, θα τους βάλουν να την πάνε μέχρι τέλους – του δικού τους σίγουρα...

Πηγή "Το Βήμα"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Ο Ευρωσκεπτικισμός που δεν είναι πια «τάση» αλλά, πολιτική…

Του Αλέξανδρου Θ. Δρίβα  

Η Ε.Ε, ξεκίνησε σταδιακά να οικοδομείται από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα και τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, το 1957 με τη Συνθήκη της Ρώμης.
Τα επιχειρήματα που πλαισίωναν την ερμηνεία αυτών των Συνθηκών και τις αιτίες της σταδιακής οικοδόμησης της Ε.Ε, μέχρι και την εμφάνιση της χρηματοπιστωτικής κρίσης στην Ευρωζώνη από το 2009 και μετά, είχαν κυρίως έναν υπερβατικό τόνο. Πυρήνας αυτών των επιχειρημάτων, ήταν πως τα κράτη αντιλήφθηκαν πως ο πόλεμος είναι μια καταστροφική πολιτική που αποφάσισαν να περιφρονήσουν και να ασχοληθούν με τα έργα ειρήνης. Ωστόσο, η διχοτόμηση της Ευρώπης την επαύριον του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που διαδέχθηκε ο Ψυχρός Πόλεμος, παρέχει περισσότερο πραγματιστικά επιχειρήματα.

Η δημιουργία της Ε.Ε, υπάκουε και υπακούει στη γεωστρατηγική. 

            Οι φόβοι του Σαρλ Ντε Γκωλ για την αμερικανική βοήθεια προς τη Γερμανία, η βρετανική δυσπιστία προς το «ευρωπαϊκό όραμα» και η αμηχανία των δυτικών κρατών της Ευρώπης που από τις στάχτες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τους ζητήθηκε ξαφνικά να παραχωρήσουν μέρος της κυριαρχίας τους, σχημάτισαν στην πραγματικότητα, το πλαίσιο από το οποίο ξεκίνησε να οικοδομείται η Ε.Ε. Βασικό επιχείρημα ερμηνείας της εξέλιξης του μορφώματος της Ε.Ε που έρχεται από την τράπεζα ιδεών του πραγματισμού, είναι πως η Ε.Ε, βοήθησε τη συσπείρωση του δυτικού κόσμου (δυτικό μπλοκ) απέναντι στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Σε αυτό το οικοδόμημα, η Γερμανία (Δυτική Γερμανία) θα διαδραμάτιζε το ρόλο της ατμομηχανής της Ευρώπης που σε συνεργασία με τις ΗΠΑ θα σχημάτιζαν τον ελεύθερο κόσμο. Η πολύπλοκη υφή του Ψυχρού Πολέμου Η Γερμανία, ήταν η χώρα που πήρε τα περισσότερα οφέλη από τη σταδιακή δημιουργία της Ε.Ε καθώς βρέθηκε με την πλευρά των νικητών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ούσα η δύναμη που αφενός τον προκάλεσε και αφετέρου, η δύναμη που έχασε στο τέλος αυτού.

Η γεωγραφική μετάφραση του Ψυχρού Πολέμου, ήταν πολύ απλή, καθώς ήταν διπολική. Πέραν λίγων χωρών που ήταν στο Κίνημα των Αδεσμεύτων, ο κόσμος είχε χωριστεί σε δύο μέτωπα. Κατά παράδοξο τρόπο, η υφή αυτού του πολέμου, δεν ήταν τόσο απλή όσο φαινόταν γεωγραφικά. Οι δύο υπερδυνάμεις, συγκρούστηκαν σε κάθε πτυχή που αφορά την πολιτική. Στην ιδεολογία, στον τρόπο λειτουργίας της οικονομίας, το πώς πρέπει να λειτουργεί ένα πολιτικό σύστημα. Αυτή η πολύπλοκη υφή, δεν έδινε περιθώρια εφησυχασμού στον δυτικό κόσμο ώστε να αισθάνεται ασφαλής με την ύπαρξη του ΝΑΤΟ. Σε συντονισμό με τις ΗΠΑ, χρειαζόταν να δημιουργηθεί στην Ευρώπη, ένας οργανσιμός που θα προστάτευε νομικά, πολιτικά, θεσμικά και οικονομικά τον γενικότερο τρόπο λειτουργίας του δυτικού κόσμου. Η σταδιακή οικοδόμηση της Ε.Ε, ερχόταν για να καλύψει αυτήν την ανάγκη.

Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. 

            Μόλις κατέρρευσε η ΕΣΣΔ, στις ΗΠΑ ξεκίνησε η ακαδημαϊκή και πολιτική συζήτηση για το ρόλο που θα αναλάβει το ΝΑΤΟ, την επόμενη μέρα που ξεκινούσε χωρίς την ύπαρξη της ΕΣΣΔ. Η παραμονή του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, έδωσε την ευκαιρία στην Ε.Ε να προχωρήσει προς την ολοκήρωση που σαν τελικό στάδιο, είχε την πολιτική ένωση. Η αλλαγή της δομής του διεθνούς συστήματος, αντί να προκαλέσει τις Βρυξέλλες τις ίδιες απορίες με αυτές που κλήθηκαν να απαντήσουν οι ιθύνοντες του ΝΑΤΟ, η Ε.Ε προχώρησε σε μια τεράστια διεύρυνση των μελών της. Την ίδια στιγμή που η λεγόμενη «ΕΟΚ των 12» δεν είχε καν προχωρήσει στις απαραίτητες πολιτικές εμβάθυνσης της ολοκληρωσης, οι Βρυξέλλες προσπαθούσαν να εφαρμόσουν το δύσκολο (και ακόμη εν εξελίξει) έργο της Γεμρανίας που ακολούιθησε την επανένωνση, την προσαρμογή των λεγόμενων μετακομμουνιστικών καθεστώτων σε έναν δυτικό τρόπο πολιτειακής λειτουργίας. Oι στόχοι της προσαρμογής, της ισόρροπης ανάπτυξης, η δημιουργία ενός σταθερού και αποδοτικού πλαισίου για μια μεταναστευτική πολιτική και η υιοθέτηση μιας κοινής φωνής σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, δεν έχουν ακόμη επιτευχθεί.

Οι Βρυξέλλες δεν αντιλήφθηκαν τις γεωπολιτικές αλλαγές του κόσμου που αναδυόταν μετά το πέρας του Ψυχρού Πολέμου. Η κρίση στην Ευρωζώνη, ήταν απλά το άνοιγμα του Ασκού του Αιόλου. Τα κενά που άφηνε η κατάρρευση της ΕΣΣΔ στην ανατολική Ευρώπη, μόνο θεωρητικά καλύφθηκαν από την Ε.Ε η οποία σήμερα παρακολουθεί αμήχανη το προσφυγικό δράμα, την ανισρροπία οικονομικής ανάπτυξης, αντιμετωπίζει τις συνέπειες της προχειρότητας με την οποία σχεδιάστηκε η Ευρωζώνη και παρακολουθεί ανήμπορη να αντιδράσει τον ευρωσκεπτικισμό που εμφανίζεται με διαφορετικά χαρακτηριστικά στα περισσότερα κράτη-μέλη της Ε.Ε και ξυπνά μνήμες του παρελθόντος. Το ανησυχητικό για την Ε.Ε του «project» της οποίας   ηγείται η Γερμανία, είναι πως δεν στρέφεται προς την αναζήτηση λύσεων. Αντ’ αυτού, ο Βρυξέλλες κατηγορούν ανοιχτά το κάθε έθνος-κράτος ξεχωριστά για οποιαδήποτε θεσμική αδυναμία παρουσιάζει η Ε.Ε. Η αντίδραση των κρατών-μελών, που βλέπουν την Ε.Ε να μην μπορεί να υπερασπιστεί τις πολιτικές και τις αξίες που ανέλαβε, είναι είτε να προσπαθούν να εδραιώσουν ισχυρές σχέσεις με ισχυρές δυνάμεις που δεν είναι μέλη της Ε.Ε, είτε να προσπαθούν να δημιουργήσουν ενδοκοινοτικά μπλοκς που θα προωθήσουν τα συμφέροντά τους. Η διαπραγμάτευση του Ιουλίου με το ζήτημα της Ελλάδας έληξε με τον πολιτικό διχασμό της Ε.Ε για το μέλλον της Ελλάδας. Αυτός ο διχασμός, είναι ένας από τους αρεκτούς που εμφανίζονται στην Ευρώπη σήμερα, για όλα τα ζητήματα που αφορούν Βρυξέλλες και κράτη-μέλη.

Η Βρετανία, η Γαλλία, η Πολωνία και ο ευρωπαϊκός Νότος.

            Η έλλειψη μηχανισμών που θα έκαναν την Ευρώπη στη πράξη να ομοιάζει έστω και σε κάποιον ελάχιστο βαθμό, με αυτό που περιγράφεται στο Κοινοτικό Δίκαιο, οδηγεί τα κράτη να στηρίζονται ολοένα και περισσότερο σε πολιτικές ισχύος. Η σχέση των κρατών-μελών με τις κοινωνίες τους, δε γίνεται να μη ληφθεί υπόψιν σε όσα γίνονται στην Ευρώπη. Οι πολίτες, νιώθουν ολοένα και περισσότερο την Ε.Ε ως έναν οργανισμό που υποθάλπτει τα συμφέροντά τους. Oι κυβερνήσεις στο Νότο γίνονται ολοένα και πιο αντιδημοφιλείς καθώς προσπαθούν να εφαρμόσουν μακροχρόνια προγράμματα λιτότητας. Την ίδια ώρα, ο δημοσιονομικά πειθαρχημένος και ανεπτυγμένος Βορράς αντιμετωπίζει την άνοδο ακροδεξιών και ξενοφοβικών κινημάτων και πολιτικών κομμάτων που υπόσχονται στους πολίτες περισσότερη κρατική κυριαρχία και «λιγότερη Ευρώπη». Οι πρόσφατη διπλωματική διαμάχη μεταξύ Πολωνίας και Γερμανίας, καταδεικνύει πως ο σεβασμός προς κάποιο κοινό ευρωπαϊκό όραμα, έχει δώσει τη θέση του στην ένταση. Η νέα πολιτική πραγματικότητα στην Πολωνία, έρχεται να συμπληρώσει ένα το παζλ των μεγάλων χωρών της Ε.Ε που διατυπώνουν όλο και περισσότερες ενστάσεις απέναντι στις πολιτικές των Βρυξελλών που σε μεγάλο βαθμό χαράσσονται από το ισχυρότερο οικονομικά κράτος της Ε.Ε, τη Γερμανία.

Η Βρετανία, πρόκειται να διεξάγει δημοψήφισμα για το αν η χώρα θα συνεχίσει να είναι μέλος της Ε.Ε. Σε κάθε περίπτωση, η Βρετανία θα επιχειρήσει να ζητήσει αλλαγές στο Κοινοτικό Κεκτημένο. Οι προεκλογικές δεσμεύσεις του εθνικιστικού κόμματος ΡiS που πλέον κυβερνά την Πολωνία, δεν είναι συμβατές με το Κοινοτικό Δίκαιο. Η Γαλλία, πέραν των δημοσιονομικών προβλημάτων, έχει να αντιμετωπίσει την απειλή της ισλαμικής τρομοκρατίας και την σταθερή άνοδο του εθνικισμού. Οι εκλογές σε Ισπανία και Πορτογαλία, έδειξαν πως οι κοινωνίες επιλέγουν όλο και περισσότερο να ψηφίσουν κόμματα τα οποία υπόσχονται αλλαγές πορείας στην οικονομία. Η κυβέρνηση της Ιταλίας, ανεβάζει τους τόνους στη συζήτησή της με τις Βριξέλλες για τη δημοσιονομική της προσαρμογή με τον  Ματέο Ρέντσι να δηλώνει πως «πέρασε η εποχή που η Ε.Ε έλεγε στην Ιταλία τι θα κάνει», με τον Πιερ Μοσκοβισί να τον καλεί να σταματήσει να εκφέρει αντιευρωπαϊκό λόγο.

Εκτός της Ε.Ε, η Γερμανία φαίνεται πως έχει να αντιμετωπίσει ολοένα και περισσότερα προβλήματα. Σε περίοδο που η οικονομία της Γερμανίας είναι η ισχυρότερη της Ευρώπης, στη χώρα παρατηρούνται κοινωνικά φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα σε χώρες που είναι είτε σε ύφεση, ή έχουν να αντιμετωπίσουν σημαντικά κοινωνικά προβλήματα. Το προσφυγικό ζήτημα, φαίνεται να είναι ένα πρόβλημα που λόγω της πολύπτυχης υφής του φέρει τις μεγαλύτερες τριβές μεταξύ των κρατών-μελών. Το μέλλον της Ε.Ε όπως εκείνη οικοδομήθηκε κατά την τελευταία δεκαετία του 21^ου αιώνα, είναι τουλάχιστον δυσοίωνο. Μόνο σε θεωρητικό επίπεδο μπορεί να θεωρηθεί οτι η Ε.Ε πλαισιώνεται από σταθερότητα και μόνο αν αυτή η σταθερότητα μπορεί να συγκριθεί μέ άλλες, πολύ πιο ασταθείς περιφέρειες.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου