Απλά ερωτήματα για το λεγόμενο "Τέμενος"

Του Ιωάννη Μιχαλέτου
RIMSE

Τα κάτωθι ερωτήματα απευθύνονται σε όσους δεν διαθέτουν οποιαδήποτε εξειδικευμένη γνώση επί του θέματος, αλλά γνωρίζουν έστω κάποια βασικά μέρη της όλης υπόθεσης. Δίδονται σε ορισμένα σημεία και απαντήσεις.

- Ποιών τις θρησκευτικές ανάγκες θα εξυπηρετεί το "Τέμενος";
Σουνιτών, Σιιτών, Σουφιστών, Ισμαηλιτών, Αλουιτών, Αλεβιτών, κ.ο.κ.;
Όλων μαζί ταυτοχρόνως;

Απάντηση: Σύμφωνα με τους συντάκτες του Νόμου, όλων των παραπάνω.

- Με ποιο τρόπο θα κλείσουν τα παράτυπα τζαμιά; Τι εμποδίζει τους πιστούς αυτών των τζαμιών να τα ξανανοίξουν ένα τετράγωνο παρακάτω από εκεί που είναι; Θα ιδρυθεί ειδικό τμήμα της Αστυνομίας που θα ασχολείται με το κυνήγι των "παράτυπων";

Απάντηση: Δεν υπάρχει.

- Το ότι θα υπάρχει "ΑΦΜ και ονοματεπώνυμο" και άρα θα "καταπολεμάτε η "διεθνής τρομοκρατία" -δεν αντικρούεται από το γεγονός ότι υπάρχουν αρκετοί τρόποι όπως το "Χαβάλα" για την ικανοποίηση σχετικών αναγκών;
Άλλωστε αρκετά "παράτυπα" τζαμιά ανήκουν σε νόμιμους συλλόγους που έχουν ανοιχτή λίστα μελών και ΑΦΜ και όλα τα απαραίτητα έγγραφα.

Απάντηση: Εκ των πραγμάτων δεν υφίσταται.

- Για ποιο λόγο η ύπαρξη "επίσημου" τεμένους θα μειώσει το κίνδυνο τρομοκρατικής ενέργειας;
Καθόσον ακριβώς στις χώρες που υπάρχουν επίσημα τεμένη συμβαίνουν οι πλείστες τρομοκρατικές ενέργειες και σε κάθε περίπτωση η ύπαρξη ή όχι τζαμιών-τεμένων αυτή καθεαυτή δεν παίζει ρόλο, αλλά η ύπαρξη ή όχι φονταμεταλιστών Μουσουλμάνων που καθοδηγούνται ή και με δική τους πρωτοβουλία, πράττουν τρομοκρατικές ενέργειες.

Απάντηση: Ουδέν σχόλιο.

- Υπάρχει η πιθανότητα να γίνουν διορισμοί δημοσίων υπαλλήλων στον οργανισμό που θα υπάγεται το Τέμενος;

Απάντηση: Σαφέστατα.

- Υπάρχει η πιθανότητα να υπάρχουν συμμετοχές του Τεμένους (ως οργανισμού) σε προγράμματα της Ε.Ε., ΜΚΟ και διεθνών αναπτυξιακών οργανισμών;

Απάντηση: Βεβαίως.

- Υπάρχει έντονη και μακροχρόνια πίεση εκ μέρους της Τουρκίας σε σχέση με το Τέμενος;

Απάντηση: Ναι.

- Γιατί;

Απάντηση: Γιατί από κάπου πρέπει να γίνει η αρχή (Αθήνα) για να συνεχιστεί και ενδότερα. Η Τουρκία δεν είναι πλέον "Δυτικόστροφη-Κεμαλική" χώρα, αλλά προσδοκά με την ηγεσία του Ερντογκάν να επανιδρύσει το Χαλιφάτο από το Δούναβη έως τη Μέση Ανατολή. Συνεπώς έχει ως βασικό δόγμα της πολιτικής της με όλα τα γειτονικά κράτη να ιδρύονται επίσημα "τεμένη" τα οποία εν συνεχεία η Άγκυρα προσδοκά να ελέγξει με ποικιλία μεθόδων (Ευρώ, Δολάρια, Λίρες, ενίοτε και Φράγκα).

- Σε κάθε περίπτωση τι αντάλλαγμα παίρνει η Ελλάδα για αυτή της την στάση ως προς τη Τουρκία;

Απάντηση: Τα θερμά συγχαρητήρια του Ερντογκάν.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

ΔΝΤ: Παραδοχή εγκλήματος χωρίς έμπρακτη μετάνοια

Του Στέλιου Παπαθεμελή

Μία έκθεση - κόλαφος του ΔΝΤ, η συνέντευξη του νομπελίστα Stiglitz και το άρθρο του Spiegel θέτουν τας χείρας εις τους τύπους των ήλων της ελληνικής τραγωδίας.

Το ΔΝΤ ομολογεί λανθασμένους υπολογισμούς: συρρίκνωση ΑΕΠ από 5,5% στο 17%, έκρηξη ανεργίας από 15% στο 25%. Πολλαπλασιαστής από 0,5 στο 2,5, κακή εκτίμηση εξαγωγών, υπερεκτίμηση δυνητικού ΑΕΠ. Εντέλει θεαματικά αποτυχημένες προβλέψεις, κατά συρροήν αστοχίες.

Παραδέχεται ότι η «στρατηγική του προγράμματος ήταν επισφαλής». Άρα πρόκειται για ηθελημένα, σκόπιμα, λάθη με τα οποία έσπρωξαν ένα λαό στον λάκκο των λεόντων. Ήθελαν να τον «φρονηματίσουν» κατά το ναζιστικό πρότυπο: Arbeit macht frei. Εδώ η λιτότητα απελευθερώνει…

Ομολογημένο έγκλημα με αυτουργούς και αναγκαίους συνεργούς: ΔΝΤ, Κομισιόν, ΕΚΤ και εί τις άλλος.
Τα γεγονότα πλήρως αποδεδειγμένα στοιχειοθετούν την αντικειμενική υπόσταση κακουργήματος.

Έγκλημα, εγκληματίας, Χάγη. Αρκεί να υπάρξει και το ισοσθενές με εκείνο του χωρικού του Πότσδαμ που όταν ο πανίσχυρος Φρειδερίκος επιχείρησε να σφετεριστεί το χωράφι του ανέκραξε το ιστορικό:«Υπάρχουν Δικαστές στο Βερολίνο»! Και … στη Χάγη. Όπου προσφάτως εξέδωσαν επί προσφυγής Φιλιππίνων κατά Κίνας σημαντική απόφαση απτόμενη των ελληνοτουρκικών διαφορών, ευνοϊκή για τα εθνικά μας συμφέροντα.

Αντί πολλών ο Joseph Stiglitz επανέλαβε προχθές στους N.Y.Times ότι το «λεγόμενο πακέτο διάσωσης σχεδιάστηκε για να σωθούν οι γαλλικές και γερμανικές τράπεζες και όχι η Ελλάδα. Και ωφέλησε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όχι την Ελλάδα». Για τους ευρωπαίους ηγέτες, κατώτερους των περιστάσεων αποφαίνεται: «Δεν έχουν λάβει ακόμη το μάθημα της κρίσης».

Ο νομπελίστας σε άρθρο του εξ αφορμής του γ΄ μνημονίου (N.Y.Times 27/7/2015) μας προσομοιάζει ως πρόβατον επί σφαγήν και γράφει: «Αυτό δεν έχει λογική, ούτε για την Ελλάδα, ούτε για τους πιστωτές της». Πεπεισμένος ότι χρειαζόμαστε αναδιάρθρωση χρέους, καλύτερες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και λογικότερους στόχους για πρωτογενή πλεονάσματα, απευθύνεται σοφά εις ώτα ασόφων για να καταλήξει: «Η τρόϊκα όμως θα κάνει αυτό που κάνει τα τελευταία 5 χρόνια. Θα επιρρίψει τις ευθύνες στο θύμα»!

Ο έγκριτος αναλυτής αφηγείται τις εφιαλτικές εμπειρίες του ως επί κεφαλής οικονομολόγος της Παγκόσμιας Τράπεζας στη δεκαετία του ’90 από τις καταστροφικές δράσεις του ΔΝΤ σε Ινδονησία και Αργεντινή για να συμπεράνει ότι η «λιτότητα ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την τρέχουσα ύφεση της Ελλάδος».

Κάνει φύλλο φτερό το “πακέτο διάσωσης” και εκτιμά: «Πιστεύω οι πολιτικές που επιβάλλονται δεν θα λειτουργήσουν, πως θα έχουν ως αποτέλεσμα μια ύφεση χωρίς τέλος, απαράδεκτα επίπεδα ανεργίας και αενάως αυξανόμενη ανισότητα».

Καλοδεχούμενη απροσδόκητη συνηγορία του Spiegel (29.7.16). Επικρίνει για μεροληψία τον Σόϊμπλε που προκάλεσε την άρση των κυρώσεων κατά Ισπανίας και Πορτογαλίας ενώ απορρίπτει κάθε επιείκεια έναντί μας. Μιλάει για δύο μέτρα και δύο σταθμά, υπενθυμίζοντας την κυνική απάντηση του Γιούνκερ «γίνονται ανεκτά τα ελλείμματα της Γαλλίας επειδή είναι Γαλλία»!

Το ΔΝΤ «γεγονυία τη φωνή» ομολόγησε τα λάθη του (τα εγχώρια παπαγαλάκια πανικόβλητα προσπάθησαν να μειώσουν την… έντασή της). Αλλά μετάνοια μη έμπρακτη δεν αξίζει. Στην Ορθόδοξη Παράδοση μετάνοια σημαίνει: Εξομολόγηση (ας πούμε έγινε). Συντριβή (δεν φάνηκε) και κυρίως Επανόρθωση (μηδέν)!
Μάλιστα κατόπιν εντολής της τρόικας επεξετάθη νομοθετικά το ακαταδίωκτο της διοίκησης του Υπερταμείου και στους Εμπειρογνώμονες, τα μέλη του Σώματος των Εμπειρογνωμόνων, των γνωμοδοτικών οργάνων της Εταιρείας και των άμεσα θυγατρικών της. Όλοι αυτοί απαλλάσσονται από αστικές και ποινικές ευθύνες!!!

Σημείο των καιρών η ιεροσυλία στον Μητροπολιτικό Ναό της Θεσσαλονίκης. Κορύφωση αλληλουχίας συμβάντων που προσβάλλουν το βαθύτερο «είναι» του Ελληνισμού. Επιζήσαμε ως έθνος στην ιστορία χάρις στην πίστη μας, στις παραδόσεις μας και την ιστορία μας. Τώρα κάποιοι «μπερδεμένοι» πασχίζουν να μας καταστήσουν ουδετερόθρησκους. Κούνια που τους κούναγε!

Χρέος μας να διασφαλίσουμε την παρακαταθήκη του πρωταγωνιστή της ελληνικής ελευθερίας Γέρου του Μοριά: «Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως και έπειτα υπέρ Πατρίδος».(Απομνημονεύματα, Α΄-εκδ. Βαλέτας-σ.282).

Η δικαιοσύνη αθώωσε τους δράστες της βεβήλωσης. Ουδέν το παράδοξον. Αν όμως διέπρατταν το ίδιο αδίκημα σε τζαμί θα το επλήρωναν επί τόπου, παραχρήμα και με το αίμα τους. Εδώ ζούμε στη χώρα του ακαταδίωκτου και της ατιμωρησίας…

Αποστολικών διαστάσεων η ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου για τους δράστες: «Είστε η αποτυχία μας. Η αποτυχία μας ως κοινωνίας, ως σχολείου, ως οικογένειας, ως δημοκρατίας». Και το παραλειφθέν ως ευκόλως εννοούμενο «…και ως ποιμένουσας Εκκλησίας». Σε ανάλογο κλίμα οι δηλώσεις του Μητροπολίτη Ανθίμου.

Υ.Γ. Ιδεοληψιών το ανάγνωσμα:
Σία Αναγνωστοπούλου: «Προτιμώ τις καταλήψεις από αυτά που γίνονται στη Γαλλία στη Γερμανία και αλλού στην Ευρώπη. Ξαφνικά μας πειράξανε οι καταλήψεις»!
Γ. Κυρίτσης: «Να κανονικοποιήσουμε [sic!] τις καταλήψεις»!
Ν. Σαντορινιός: «Μπήκε το ζήτημα για τους αναρχικούς στην Εκκλησία(…) το ερώτημα είναι αν θα βάζουμε εκκλησιαστικά ζητήματα στην πολιτική»!
Από μας ουδέν σχόλιον…

* Ο Στέλιος Παπαθεμελής είναι Πρόεδρος Δημοκρατικής Αναγέννησης
Ηλεκτ. ταχ.: stelios@papathemelis.gr, danagennisi.press@gmail.com

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Πότε τέλειωσε ιστορικά ο Ελληνισμός

Γράφει ο Χρήστος Γιανναράς

Πότε τελειώνει ιστορικά ένας λαός που σημάδεψε με την παρουσία του την πορεία της ανθρωπότητας; Προφανώς, όταν πάψει να παράγει ή να συντηρεί καινοτόμο ιδιαιτερότητα. Οταν χάσει ακόμα και την επίγνωση της κάποτε προσφοράς του, όταν εκπέσει σε ρητορικές μόνο καυχήσεις για κατορθώματα που δεν μπορεί πια να κατανοήσει τη σημασία τους.

Αν είναι αυτό το κριτήριο του ιστορικού τέλους, πότε τέλειωσε ιστορικά ο Ελληνισμός;

Στο σχολείο μαθαίναμε τη δόλια απάντηση της δυτικής ιστοριογραφίας που είχε υιοθετήσει και ο Κοραής: Ο Ελληνισμός τέλειωσε το 529, όταν ο Ιουστινιανός έκλεισε και τυπικά τα τελευταία απομεινάρια φιλοσοφικών σχολών της Αθήνας.

Από τα τέλη του 19ου αιώνα, η απροκατάληπτη έρευνα άρχισε να κατεδαφίζει τη μεθοδική κατασυκοφάντηση του ψευδωνύμως, για χλεύη, λεγόμενου «Βυζαντίου»: να καταδείχνει τα ιλιγγιώδη επιτεύγματα πολιτισμού, με ακραιφνή ελληνική ιδιαιτερότητα, που το χαρακτηρίζουν και σημαδεύουν την ανθρώπινη Ιστορία. Τότε μεταθέσαμε το τέλος του Ελληνισμού στην άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους, το 1453.

Η λεγόμενη «Γενιά του '30» μας έδειξε ότι ακόμα και κάτω από τον ζυγό των Τούρκων οι Ελληνες, φτωχοί, αγράμματοι, σκλάβοι, συνέχισαν να παράγουν ιδιαιτερότητα πολιτισμού, Τέχνη και θεσμούς με τους ίδιους άξονες αναφοράς και τις ίδιες ιεραρχήσεις προτεραιοτήτων που χαρακτήριζαν ανέκαθεν την ελληνικότητα. Και τότε μεταθέσαμε το ιστορικό τέλος του Ελληνισμού στο 1833, όταν Βαυαροί και Κοραϊκοί συγκρότησαν το νεωτερικό ελλαδικό κρατίδιο, προγραμματικά αποκομμένο από την οργανική ιστορική του συνέχεια, με πολιτιστικές επιδόσεις μόνο στη μίμηση των δυτικών προτύπων και την ελληνική ταυτότητα μεταποιημένη σε φολκ λορ και ιδεολόγημα.

Αποδίδεται στον ηπειρώτη πατριάρχη Αθηναγόρα η εκτίμηση ότι ο Ελληνισμός τέλειωσε με τη Μικρασιατική Καταστροφή, το 1922: Μπορεί το ελλαδικό κρατίδιο των Αθηνών να ήταν καταγωγικά αφελληνισμένο, να κατανοούσε τον Ελληνισμό με τους όρους του νεωτερικού εθνικισμού, δηλαδή να τον καταδίκαζε να είναι βαλκανική επαρχία. Ομως, υπήρχε παράλληλα η πληθυσμική πραγματικότητα εκατομμυρίων Ελλήνων της Μικρασίας, του Πόντου, της Ανατολικής Θράκης, της Ανατολικής Ρωμηλίας, Ελληνισμός με συνείδηση κοσμοπολίτικης αρχοντιάς και ταυτότητα πολιτισμού, όχι κρατικής εθνότητας.

Με ποια κριτήρια πιστοποιούμε τη συνέχεια ή την ασυνέχεια (το ιστορικό τέλος) της ελληνικής ιδιαιτερότητας; Οχι βέβαια με τη συντήρηση και παγίωση των ίδιων πάντα σχημάτων του βίου και της έκφρασης. Η συνέχεια της ταυτότητας (δημιουργικής ετερότητας) ενός λαού γίνεται φανερή στη διατήρηση των ίδιων προτεραιοτήτων, της ίδιας ιεράρχησης αναγκών, της ίδιας αξιολόγησης ποιοτήτων.

Το πέρασμα από την «κοινωνία της χρείας» στην «πολιτική κοινωνία» (από την ατομοκεντρική χρησιμοθηρία στο κοινό «άθλημα αληθείας») είναι σταθερό γνώρισμα ελληνικότητας. Τόπος και τρόπος του αθλήματος στην Αρχαία Ελλάδα ήταν η αυτόνομη πόλις - κράτος, πραγμάτωση και φανέρωση του τρόπου η «εκκλησία του δήμου». Τόπος και τρόπος του αθλήματος στον εκχριστιανισμένο Ελληνισμό (Βυζάντιο και Τουρκοκρατία) ήταν η αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα - ενορία και φανέρωση του τρόπου η «εκκλησία των πιστών».

Ο στόχος στον οποίο απέβλεπε η πόλις (ο τρόπος του όντως αληθούς) αποτυπώνεται στη λογική αρμονία των αρχιτεκτονικών μελών του Παρθενώνα, στην αφαιρετική υποδήλωση του καθολικού λόγου της ουσίας (όχι του εφήμερου ατόμου) που σαρκώνει το άγαλμα, στην τραγωδική δραματουργία της θεατρικής εκφραστικής. Αντίστοιχα, ο στόχος της ευχαριστιακής κοινότητας αποτυπώνεται στο αρχιτεκτονικό (στατικής) ρίσκο της διαδοχής θόλων, ημιθολίων, σφαιρικών τριγώνων που λογοποιεί την ύλη, παραπέμπει στην «κένωση» - σάρκωση του Λόγου ως τρόπο τής όντως υπάρξεως. Αποτυπώνεται στη «διάβαση επί το πρωτότυπον» που κατορθώνει (με την ίδια αφαιρετική επιδίωξη του αγάλματος) η βυζαντινή Εικόνα ή στην «αποκαλυπτική» δραματουργία (με πιστότητα στο αρχαίο σκηνικό υπόδειγμα) της εκκλησιαστικής Ευχαριστίας.

Σήμερα δεν καταλαβαίνουμε τίποτα από τις προτεραιότητες αναγκών και στόχων που εξασφάλιζαν τη συνέχεια του τρόπου της ελληνικότητας, δεν μπορέσαμε να διασώσουμε στο ελλαδικό κρατίδιο αυτόν τον τρόπο ούτε ως μνήμη, θησαύρισμα παιδείας. Μας είναι αδύνατο να κατανοήσουμε (δεν έχουμε προσλαμβάνουσες παραστάσεις), πώς μπορεί μια συλλογικότητα να οργανώθηκε κάποτε με προτεραιότητα ανάγκης την υπαρκτική γνησιότητα και όχι τη χρησιμότητα. Ερμηνεύουμε την Αρχαία Ελλάδα, το Βυζάντιο, την Τουρκοκρατία με τα κριτήρια και τα δόγματα του Ιστορικού Υλισμού ή με τις προ-πολιτικές ατομοκεντρικές αξιώσεις του Διαφωτισμού - μιλάμε για την αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία σαν το προανάκρουσμα «αυτοθεσμιζόμενης» κολλεκτίβας ή «κομμούνας».

Ο Ελληνισμός τέλειωσε ιστορικά με αργό και βασανιστικό (ταπεινωτικό) ψυχορράγημα που ξεκίνησε το 1833 και συνεχίζεται, άγνωστο για πόσο ακόμη. Παλεύουμε να πιθηκίσουμε με συνέπεια τα «φώτα» της Εσπερίας, την παραχάραξη του αθλήματος της σχέσης σε μονοτροπία της χρήσης. Και ούτε αυτό δεν καταφέρνουμε, ο μεταπρατισμός μάς καθηλώνει σε τριτοκοσμικά επίπεδα υπανάπτυξης, διαφθοράς, οργανωτικής διάλυσης, απαιδευσίας, βαναυσότητας στην καθημερινή συμπεριφορά.

Αν συνεχίζουμε κωμικά να καυχώμαστε για την Αρχαία Ελλάδα, είναι επειδή μας μάθανε ότι στο δικό της κληροδότημα βασίστηκε, και αυτό αξιοποίησε ο καταναλωτικός πολιτισμός της Δύσης, που εμείς αποκλειστικά θαυμάζουμε και είναι το ίνδαλμά μας. Ωσάν να ήταν ποτέ δυνατό η ταύτιση του «αληθεύειν» με το «κοινωνείν» να γεννήσει τον ατομοκεντρισμό του cogito ή της αισθησιοκρατίας, η μεταφυσική στόχευση της αρχαιοελληνικής δημοκρατίας να παραγάγει το όνειδος της σημερινής εμπορευματοποιημένης κομματοκρατίας.

Το ιστορικό ψυχορράγημα του Ελληνισμού είναι βασανιστικό και ταπεινωτικό, γιατί συνεχίζουμε να υπάρχουμε χωρίς πια να είμαστε Ελληνες και χωρίς να μπορούμε να γίνουμε «Ευρωπαίοι». Και απομνημείωση αρχιτεκτονική του χαμένου προσώπου μας είναι η βλάσφημη αισχρουργία του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης: Αυτάρεσκη αναίδεια μιας αφελληνισμένης κοινωνίας, που χρυσοπληρώνει Αμερικανοελβετό για να φιλοτεχνήσει «μοδέρνο» νεοπλουτίστικο πορτραίτο της αμάθειας και ασχετοσύνης της.

Σε κάθε παραμικρή πτυχή του το σημερινό ελληνώνυμο κρατίδιο είναι μια ύβρις της ελληνικότητας.

Πηγή "Καθημερινή"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου