Η πατρίδα φτιάχνεται με λίγα, αλλά σπουδαία, που οι πρόγονοι σου βάλαν στην ψυχή

Είπα να ρίξω μια ματιά στους δρόμους της ψυχής μου, να κλείσω τα μάτια και να ονειρευτώ, να μην βλέπω άλλο ανθρώπους να περπατούν σαν χαμένοι στο μαύρο που ήρθε κι έδιωξε το φως. Δεν αντέχει το βλέμα να κοιτάζει ανθρώπους με χαμένη την περηφάνια, που περπατούν με βήματα βαριά κι έχουν γερμένους τους ώμους από το κρύο που τους έζωσε απ' όταν ήρθε το σκοτάδι. Κι εγώ, ένα με όλους τους άλλους, να προχωρούμε γρήγορα χωρίς να κοιταζόμαστε, χωρίς να μιλάμε, με μοναδική μας έγνοια όχι το αν θα ζήσουμε, αλλά πόσο ακόμη θα αντέξουμε σε ετούτο τον χαμό.

Σε αυτόν τον ανείπωτο αόρατο πόλεμο, που πέφτουν κορμιά δίχως να υπάρχουν βόμβες αλλά ούτε και σφαίρες, εσύ κι εγώ πρέπει επιτέλους να σηκώσουμε το βλέμμα, να κοιτάξουμε που μας πηγαίνουν κι έπειτα να πάρουμε μίαν απόφαση: θα συνεχίσουμε να περπατάμε προς το τέλος που μας ετοίμασαν ή θα αλλάξουμε πορεία αφήνοντας τους πραματευτάδες των ψυχών να βαδίσουν προς το δικό τους φρικτό τέλος;
Εμένα, θέλω να ξέρεις πως δεν μου κόφτει και πολύ. Αλλά, μέσα σε ετούτη την παραζάλη και την σιωπή που τρυπά το είναι μου, γνώμη μου είναι πως ο μόνος δρόμος που έχουμε είναι να ξαναβρούμε την αξιοπρέπειά μας, να σηκώσουμε τους ώμους μας, να σταθούμε γερά στα πόδια μας κι έπειτα ν’ αρνηθούμε όλα ετούτα τα φριχτά που μας ζητούνε τα δουλικά των δαιμόνων να πράξουμε.

Κοίτα να δεις τι ο νους μου ορίζει πως πρέπει να κάνουμε όλοι μας…
Πάρε μια αγκαλιά από τον γαλάζιο ουρανό.
Μετά, πάρε μια χούφτα από το καθάριο νερό αυτής της πατρίδας.
Τέλος, σκύψε και πάρε στα χέρια σου και μια χούφτα ματωμένης Ελληνικής γης.
Βάλτα όλα μαζί και μπορείς να κάνεις τα πάντα.
Μπορείς να σμιλέψεις τα όνειρά σου και να τους δώσεις ζωή…
Μπορείς να διώξεις το σκοτάδι με ένα σου νεύμα… και να ξαναφέρεις το φως στη ζωή σου.
Μπορείς να χτίσεις τον κόσμο ολόκληρο με όσα κρύβουνε μέσα τους τα «υλικά» αυτής της μικρής μα τόσο μεγάλης και άγιας πατρίδας…

Το ξέρουν ετούτοι και το ξέρεις κι εσύ, πως στο τέλος έτσι θα γίνει. Θα ξαναχτίσεις την γκρεμισμένη σου πατρίδα, με τις πέτρες της, με την ψυχή σου να μπαίνει στα ιερά χώματα και να την «δένει» και με την πίστη σου να στεριώνει όλα εκείνα που τα χέρια σου θα φτιάξουν. Γι αυτό, ούτε πέτρες, ούτε χώμα, ούτε αέρα και νερό έχουμε να δώσουμε σε εκείνους που τα θέλουν.
Μα, πρέπει κάνουμε γρήγορα. Όσο τώρα το αργούμε, τόσο περισσότερος θα είναι ο κόπος όταν θα έρθει η στιγμή να χτίσουμε ξανά την πατρίδα και να ορίσουμε εμείς τον τρόπο που θέλουμε να ζήσουμε και τον τόπο που θέλουμε να μας αναπαύσει...

Γι αυτό σου λέω, έλα να συνταχθούμε μαζί, σε μια γραμμή… Δίπλα και όχι αντίκρυ. Να καθίσουμε και να βρούμε όσα μας κάμουν ένα και να αφήσουμε όλα τα άλλα, τα ξένα, στην άκρη. Να καθίσουμε και να σκεφτούμε καλά και με μεγάλη προσοχή και στο τέλος μαζί ν' αποφασίσουμε τον τρόπο που θα διώξουμε ετούτους που σκοπό βάλανε να μας κάνουνε δικούς τους δούλους...
Κι εσύ, που είσαι έμπειρος σε ετούτα, σε παρακαλώ να έρθεις και να μου μάθεις εκείνα που η ζωή σου δίδαξε.
Έλα να μου μάθεις πώς να πετάω και όχι πώς να σέρνομαι…
Έλα να μου δείξεις πως να ζω και όχι πώς να πεθαίνω…
Έλα να μου θυμίσεις τι είναι η αξιοπρέπεια, τη λευτεριά και όλα τ' άλλα που μου έκλεψαν οι επιτήδειοι ελεεινοί λιμοκοντόροι.

Ευκαιρίες πολλές δεν θά 'χουμε, να το ξέρεις. Κι όσο ο χρόνος περνά, τόσο θα βαραίνει το φορτίο που πρέπει εμείς να κουβαλήσουμε. Γιατί, δικό μας είναι το φορτίο αυτό, δική μας είναι αυτή η ευθύνη. Κι είναι βαρύ, αλλά κι ευλογημένο από τους αγίους κι από τους ήρωές μας. 

Άντε λοιπόν να συνταχθούμε... όπως κάποτε πράξανε οι παπούδες μας όταν το καθήκον για την λευτεριά τους κάλεσε.
Άντε λοιπόν, να αδερφωθούμε... γιατί αδέρφια δεν είναι μόνο εκείνα που η ίδια μάνα τα γεννά, μα αδέρφια γίνονται και όσοι μαζί περνούνε δύσκολα κι όσοι μαζί περνούν από πόλεμο. Και σε ετούτο τον πόλεμο που τώρα ζούμε, αδέρφια γίναμε όλοι.
Άντε λοιπόν, να γράψουμε και πάλι την ιστορία και να δείξουμε σ' όλους πως εμείς ξέρουμε να πέφτουμε, αλλά ξέρουμε και να σηκωνόμαστε. Αυτή είναι η ράτσα μας από πάντα...

Σε αυτόν τον ακήρυχτο πόλεμο, λοιπόν, μην ξεχάσεις ποτέ, πως πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν, αλλά στο τέλος τους νικάς. 
Έτσι είναι φτιαγμένα τα πράγματα. 
Και σήμερα αυτά είναι που παίρνουν σάρκα και οστά στα όσα άσχημα μας συμβαίνουν, στα όσα εμείς επιτρέπουμε να μας κάνουν και στα όσα μέλλει να συμβούν όταν αποφασίσουμε να πάψουμε να είμαστε σκυμμένοι και σηκώσουμε το ανάστημά μας.

Κι επειδή ετούτοι οι ελεεινοί δεν είναι άξιοι ούτε να μας πούνε πως μας πολεμούν, κι επειδή είναι ανάξιοι να μας διαφεντεύουν, επειδή δεν είναι άξιοι ούτε στη σκιά από το όνομα της πατρίδας μας να ζούνε, άντε να βάλουμε μπρος να σταματήσουμε αυτό το κακό και να αρχίσουμε να φτιάχνουμε ετούτη την πατρίδα όπως την ονειρευτήκαμε. Εξάλλου, τί άλλο μεγαλύτερο χρέος έχουμε από το να την παραδώσουμε ολόκληρη σε εκείνους που έρχονται μετά από εμάς;

Αυτή είναι και η μεγάλη μας ευκαιρία να ξαναβρούμε την αξιοπρέπεια και την περπατησιά μας...  

Κωνσταντίνος

Η Συριακή Κρίση και η Μέση Ανατολή

Του Πρέσβη ε.τ. Δρα Ανδρεστίνου Ν. Παπαδόπουλου

Ξεκινάμε με μια υπόθεση που έχει τα εχέγγυα να γίνει πραγματικότητα. Συγκεκριμένα, ότι το Σουνιτικό κύμα θα σαρώσει τον Πρόεδρο Άσσαντ και το καθεστώς Μπάαθ στην Συρία. Το ερώτημα είναι το πότε θα συμβεί. Σήμερα, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα αδιέξοδο, μετά από 21 μήνες συγκρούσεων που άφησαν 60 χιλιάδες νεκρούς, χιλιάδες πρόσφυγες και ερείπια στην χώρα. Ο Πρόεδρος Άσσαντ, σε δημόσια ομιλία, στις 6 Ιανουαρίου αρνήθηκε να συνομιλήσει με τους εχθρούς του, που τους χαρακτήρισε ξενοκίνητους τρομοκράτες, ενώ για πρώτη φορά ο απεσταλμένος του ΟΗΕ Λαχτάρ Μπραχίμι απέκλεισε οποιονδήποτε ρόλο στον Σύρο Πρόεδρο σε μια μεταβατική Κυβέρνηση, τονίζοντας ότι 40 χρόνια κυβέρνησης από μια οικογένεια είναι πολλά. Το Συριακό ΥΠΕΞ αντέδρασε βίαια στην δήλωση Μπραχίμι, χαρακτηρίζοντας την «κατάφωρα μεροληπτική», χωρίς να αποκλείει συνεργασία με τον απεσταλμένο του ΟΗΕ για την εξεύρεση πολιτικής λύσης στην κρίση.

Το αδιέξοδο υφίσταται και στο επίπεδο ΗΠΑ – Ρωσίας, αφού σε συνάντηση απεσταλμένου τους στην Γενεύη, στις 11 Ιανουαρίου, με τον Λαχτάρ Μπραχίμι δεν κατόρθωσαν να γεφυρώσουν τις διαφορές τους, παρόλο ότι και οι δύο τάσσονται υπέρ μιας πολιτικής λύσης. Οι μεν ΗΠΑ ξεκάθαρα υποστηρίζουν ότι ο Πρόεδρος Άσσαντ έχασε την νομιμότητα του και θα πρέπει να αποχωρήσει, ενώ η Ρωσία επιμένει ότι ο Άσσαντ δεν πρέπει να εκδιωχθεί από την εξουσία από ξένες δυνάμεις και ότι η αποχώρηση του δεν πρέπει να είναι προϋπόθεση για διαπραγματεύσεις. Η διαφωνία αυτή αντανακλάται και στα Ηνωμένα Έθνη, όπου το Συμβούλιο Ασφαλείας αδυνατεί να λάβει οποιαδήποτε απόφαση για λύση του προβλήματος, λόγω Ρωσικού βέτο πίσω από το οποίο κρύβονται οι Δυτικοί, απρόθυμοι να στείλουν στρατεύματα στην Συρία.

Αυτά βεβαίως δεν συμβαίνουν στο κενό, αλλά σε μια περιοχή όπου ανταγωνίζονται να κυριαρχήσουν Ιράν, Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος και Τουρκία, ενώ ο θρησκευτικός ανταγωνισμός μεταξύ Σιιτών και Σουνιτών έφθασε στο αποκορύφωμα του. Οι συνέπειες αυτών των ανταγωνισμών θα είναι αλυσιδωτές και εν πολλοίς καθορίζουν την στάση χωρών που διαδραματίζουν ρόλο στην περιοχή.

Η πρώην φιλική προς την Συρία Τουρκία άλλαξε στάση. Σήμερα, υποστηρίζει ανοικτά την συριακή αντιπολίτευση, παρέχει καταφύγιο στα μέλη του Εθνικού Συμβουλίου της Συρίας, φιλοξενεί χιλιάδες Σύριους πρόσφυγες και εξοπλίζει τον ελεύθερο Συριακό Στρατό. Αντιδρώντας σ’ αυτή την αλλαγή στάσης, ο πρόεδρος ¨Ασσαντ επέτρεψε επανεγκατάσταση του ΡΚΚ στις βάσεις του στα σύνορα Συρίας – Τουρκίας. Οι ενέργειες αυτές της Τουρκίας εντάσσονται στο πλαίσιο μιας νέας πολιτικής που αποβλέπει στην περιφερειακή της ηγεμονία στην περιοχή και ενθαρρύνεται από την οικονομική της ευρωστία, την μειωμένη επιρροή των ΗΠΑ στην Μέση Αντολή και την αρνητική στάση των Ευρωπαίων έναντι της ένταξης της στην ΕΕ.

Οι φιλοδοξίες της Τουρκίας όμως περιορίζονται από την δυναμική επάνοδο της Αιγύπτου στην διεθνή σκηνή, που λειτουργεί ανταγωνιστικά στις προσπάθειες της Τουρκίας για περιφερειακή ηγεμονία. Συναφώς, θα πρέπει να λεχθεί ότι η Αίγυπτος δια του Προέδρου της Μωχάμεντ Μόρσι, κάλεσε τον Άσαντ να αποχωρίσει από την εξουσία και πρότεινε την δημιουργία ενός κουαρτέτου (Αίγυπτος – Τουρκία – Σαουδική Αραβία – Ιράν) για επίλυση της κρίσης. Στον αντίποδα βρίσκονται οι υποστηρικτές της Συρίας, Ρωσία και Ιράν. Η Ρωσία, από μακρού χρόνου σύμμαχος και προμηθευτής όπλων της Συρίας, έχει μεγάλη ναυτική βάση στην Ταρτούς, πράγμα που της επιτρέπει να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στις υποθέσεις της Μέσης Ανατολής. Αυτά εξηγούν και την υποστήριξη της προς τον Άσσαντ. Το Ιράν, έχει πολύ καλές σχέσεις με την Συρία, την μόνη μεταξύ των Αραβικών κρατών χώρα. Οι σχέσεις αυτές είναι αμφίδρομες. Το μεν Ιράν χρησιμοποιεί την Συρία για να ενισχύει την Σιιτική κοινότητα του Λιβάνου, στέλλοντας χρήματα και όπλα στην Χεσμπολάχ, η δε Συρία εξυπηρετεί τους σχεδιασμούς της εξωτερικής της πολιτικής από την δέσμευση του Ιράν να καταστρέψει το Ισραήλ.

Ανεξαρτήτως των ανταγωνισμών, εάν τελικά επέλθει η πτώση του καθεστώτος Άσσαντ οι συνέπειες θα είναι αλυσιδωτές. Το Ιράν θα υποστεί μεγάλη ήττα, γιατί όχι μόνο θα χάσει τον μόνο Άραβα σύμμαχο, αλλά θα αποδυναμωθεί και η Χεσμπολάχ στον Λίβανο, όπου οι εύθραυστες ισορροπίες μεταξύ χριστιανών, σουνιτών και σιιτών που δοκιμάζονται από την παρουσία φιλοσυριακών και αντισυριακών δυνάμεων θα καταρρεύσουν.  Πτώση του Άσσαντ θα φέρει στην εξουσία μια παραλλαγή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και με τις αλλαγές που έχει επιφέρει η «Αραβική Άνοιξη» το Ισραήλ θα βρεθεί περικυκλωμένο από Σουνιτικές δυνάμεις που θα ενισχύσουν την Χαμάς, με ότι αυτό συνεπάγεται για την Φάταχ του Μαχμούντ Αμπάς. Το μόνο στρατηγικό κέρδος για το Ισραήλ θα είναι η αποδυνάμωση του Ιράν, ως σιιτικής χώρας, ενώ θα συνεχίσει να επικρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη το πυρηνικό του πρόγραμμα.

Και το 2013, λοιπόν, θα έχουμε τα βλέμματα μας στραμμένα προς την Συρία, όπου οι εξελίξεις θα έχουν αλυσιδωτές συνέπειες, όπως είδαμε, θέτοντας και το γενικότερο θέμα της επιτυχίας ή μη του πολιτικού Ισλάμ που φιλοδοξεί να έχει προεκτάσεις στις μουσουλμανικές χώρες των Βαλκανίων, του Καυκάσου και της Κεντρικής Ασίας.

Σε πολιτική απεργία καλεί το ΕΠΑΜ

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο παρακολουθεί με μεγάλη προσοχή τις εξελίξεις όπως αυτές διαμορφώνονται τόσο στο επίπεδο της διαπάλης εντός του πολιτικού εποικοδομήματος, όσο και στο μέτωπο των αντιδράσεων της κοινωνίας απέναντι στις πολιτικές που απορρέουν από την υποταγή της χώρας στο καθεστώς ξένης κατοχής και επικυριαρχίας.

Κάθε ημέρα που περνάει γίνεται και πιο καθαρό, ότι πλανώνται πλάνη οικτρά όσοι εξακολουθούν να βαυκαλίζονται, ότι μπορεί να υπάρξει η οποιαδήποτε ελπίδα στα πλαίσια αυτού του καθεστώτος.

Τα σημερινά επεισόδια έξω από το υπουργείο Εργασίας και οι μαζικές συλλήψεις συνδικαλιστών και άλλων στελεχών του ΠΑΜΕ δεν είναι τυχαία. Έρχονται σε συνέχεια της αστυνομικής, αλλά και δικαστικής καταστολής των κινητοποιήσεων των εργαζόμενων στα ΜΜΜ, μαζί με την καθόλου ανύποπτη ανακίνηση, μόλις σήμερα, της υπόθεσης Μαρφίν, αλλά και των «τρομοκρατικών» επεισοδίων που ζήσαμε πρόσφατα. Όλα αυτά αποδεικνύουν, ότι το καθεστώς δεν πρόκειται, να ανεχθεί απ’ εδώ και εμπρός τη παραμικρή παραφωνία στην εφαρμογή της δολοφονικής του πολιτικής απέναντι στο Λαό και την ίδια τη χώρα.

Κανείς πλέον δεν βρίσκεται στο απυρόβλητο.

Η «Ησυχία», η «Τάξις» και η «Ασφάλεια» στο απέραντο «νεκροταφείο» Ελλάς, προκειμένου να ολοκληρωθεί η μετατροπή της χώρας σε οικόπεδο ελεύθερο για τη λειτουργία της 1ης υποσαχάριου τύπου ειδικής οικονομικής ζώνης στην Ευρώπη, θα επιβληθούν χωρίς δισταγμό από τα ντόπια δωσιλογικά όργανα των ξένων επικυρίαρχων.

Παραδοσιακές μορφές πάλης, όπως σποραδικές απεργιακές κινητοποιήσεις, συλλαλητήρια, καταλήψεις δεν έχουν καμιά προοπτική επιτυχίας και θα πατάσσονται πλέον στη γέννησή τους. Ένας κολοσσιαίος μηχανισμός προπαγάνδας έχει στηθεί για να κατασυκοφαντεί την οποιαδήποτε αντίδραση, κάθε αγώνα των εργαζομένων και να δημιουργεί τη δικαιολογητική βάση για τη πιο βίαιη καταστολή που έζησε ποτέ ο τόπος.

Ας μην εκπλήσσονται και ας μην απορούν οι συνδικαλιστές και τα στελέχη των λεγόμενων αντιμνημονιακών κομμάτων, όσο με τη στάση τους νομιμοποιούν το καθεστώς, τόσο αυτό θα εκτραχύνεται, θα οδηγεί τα πράγματα στα άκρα και τους ίδιους στον ολοκληρωτικό αφανισμό.

Μόνο μια γενικευμένη αντίδραση του Λαού που θα συγκλίνει στη με κάθε τρόπο και μέσο Γενική Πολιτική Απεργία, ξεκινώντας από ολοκληρωτική στάση πληρωμών προς το κράτος και τις τράπεζες, με έλεγχο από συντονιστικά συμβούλια, όλων των συνοικιών και των πόλεων, με λειτουργικές καταλήψεις παντού.

Καλούμε τους πολίτες να μην παρακολουθούν αμέτοχοι περιμένοντας από τις ηγεσίες να πράξουν κάτι. Τους καλούμε να οργανωθούν σε κάθε γειτονιά σε κάθε πόλη, σε συνελεύσεις και συντονιστικά συμβούλια. Καλούμε τους εργαζόμενους να ξεπεράσουν τις γραφειοκρατικές ηγεσίες των συνδικάτων και να συστήσουν μέσα από συνελεύσεις των χώρων δουλειάς συντονιστικά αγώνα και οριζόντιες διασυνδέσεις με τους άλλους χώρους και τις γειτονιές.

Καλούμε τους αγρότες να πολιτικοποιήσουν τις κινητοποιήσεις τους και αντί να κλείσουν κάποιους κόμβους στις εθνικές οδούς καθιστάμενοι έτσι εύκολος στόχος των δυνάμεων καταστολής, να μπουν στις πόλεις και μαζί με τους πολίτες να αποκλείσουν τις τράπεζες, τις εφορίες και κάθε νευραλγική υπηρεσία.

Καλούμε τελικά και για μια ακόμα φορά, τα κόμματα της αντιμνημονιακής δημοκρατικής αντιπολίτευσης να πάψουν με τη παρουσία τους στο κοινοβούλιο να νομιμοποιούν το φαύλο καθεστώς των δωσιλόγων, των προδοτών και των ξένων αφεντάδων, να παραιτηθούν εγκαταλείποντας τις βουλευτικές τους έδρες και να έλθουν, να οργανώσουμε όλοι μαζί τη Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας, που θα οδηγήσει το καθεστώς στη κατάρρευση και την ανατροπή.

Εμπρός για γενική πολιτική απεργία τώρα
Για να πάρουμε πίσω τα αυτονόητα
Για την ανεξαρτησία της πατρίδας, τη λευτεριά, τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη

Η Νέμεσις μπαίνει στη σκηνή για τον πολίτη

Γράφει ο Κωνσταντίνος Π.Βλαχοδήμος  

Αν κανείς επιχειρήσει να ισχυριστεί ότι οι τελευταίες εξελίξεις στον δημόσιο χώρο όπου σκοτεινές υποθέσεις διαπλοκής συμπληρώνονται με σοβαρότατα επεισόδια βίας από αυτούς που συνήθως τα ΜΜΕ αποκαλούν γνωστούς=άγνωστους αποτελούν εκπλήξεις είναι σίγουρα ανειλικρινής. Υπεύθυνοι παρατηρητές των Ελληνικών πραγμάτων κρούουν κώδωνες κινδύνου από πολύ καιρό τώρα. Απλώς τα μηνύματα πέφτουν σε ηθελημένα κωφεύοντας που χωρίζονται σε δύο αλληλεπικαλυπτόμενες ομάδες.

 

Η μία είναι το κατεστημένο με τους βολεμένους του που θεωρεί τον εαυτό στο απυρόβλητο ελλείψει αντίπαλου δέους στην κοινωνία. Ακόμη και τα τελευταία γεγονότα το απασχολούν λίγο ενώ συνεχίζει να διαπληκτίζεται εσωτερικά για ποταπά κέρδη. Η ανάμιξη του σε αυτά με τα πολλαπλά μέσα που διαθέτει δεν πρέπει να αποκλειστεί εντελώς. Ξέρει ότι τέτοια γεγονότα ενσπείρουν ένα βαρύ πλέγμα οργής και φόβου που εύκολα κάνει τον πολίτη ανήμπορό να δράσει.

Οι άλλοι είναι οι απλοί αυτοί πολίτες που το κατεστημένο έχει κατορθώσει να ποδηγετεί τα τελευταία τριάντα χρόνια. Ο Ελληναράς, με τον πολύ θόρυβο που κάνει γύρω του, έχει γίνει πλέον ένα άτομο ουσιαστικά άβουλο, έχοντας απολέσει κάθε δυνατότητα να επηρεάσει τις εξελίξεις που αφορούν το μέλλον του και το μέλλον των παιδιών του. Έχει αποδεχτεί την μοίρα του σαν ραγιάς. Για πολλά χρόνια έχει απαιτήσει και πάρει τα ψίχουλα για την εύκολη ζωή πέρα από τις δυνατότητες του και έχει απεμπολήσει όλες τις υποχρεώσεις του για την πατρίδα και για την κοινωνία της οποίας είναι μέλος. Στην ουσία δεν γνωρίζει πώς η αρνείται να συμμετάσχει σε έναν σκληρό αλλά αναγκαίο αγώνα για να απαλλαγεί από  τον ζυγό μιας οθωμανικής δομής που κληρονόμησε.

Μια κύρια εξήγηση υπάρχει. Σχεδόν όλα τα ενεργά της μέλη κοινωνίας μας έχουν μορφωθεί από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που εδραιώνει αυτές τις δομές στον πυρήνα του σκέπτεσθαι. Το ίνδαλμα του αγαπητού μας Καραγκιόζη τα λέει όλα. Ότι πρέπει να υπάρχει ο αγάς και ο κοτζαμπάσης και αν δεν γίνουμε σαν τον δεύτερο με όλα τα μέσα τότε η μοίρα μας γράφεται από αυτόν. Σε αυτόν προσβλέπουμε για τις ανάγκες μας η ακόμη τις απαιτήσεις μας αφού τον προσκυνήσουμε κατά τακτά διαστήματα στις εκλογές. Και σε αυτό το επίπεδο ηθικής κατάντιας δεν κρύβουμε την υπερηφάνεια μας να είμαστε αναποτελεσματικοί μια και θεωρούμε ότι ο υπόλοιπος κόσμος έχει υποχρέωση να μας πληρώνει οιωνοί για την πολιτιστική κληρονομία της χερσονήσου που ζούμε. Αυτό που μας μένει είναι να αρπάζουμε κάπου κάπου μερικά ψίχουλα με βαγαποντιές ακόμα και από τους διπλανούς μας που μπορεί να είναι ποιο ανήμποροι από εμάς.

Είναι τόσο εύκολό να συνεχίζουμε δείχνοντας σαν υπαίτιο το κατεστημένο και δεν υπάρχει αμφιβολία για τις βαρύτατες ευθύνες του για τις οποίες πρέπει να κριθεί και να τιμωρηθεί για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης. Αλλά τίποτε δεν απαλλάσσει τελικώς το κοινωνικό άτομο από τις ευθύνες του για την πορεία της χώρας και φαίνεται ότι η μέρα της Νέμεσις έφτασε γι αυτόν και μέσω αυτού για το κατεστημένο.

Το αποτέλεσμα της 17^ης Ιουνίου 2012 ανακούφισε πολλούς. Σαν συνέπεια, ο κυβερνητικός συνασπισμός ξεκίνησε δράττοντας την εξουσία που τόσο επιθυμούσε. Η αντιπολίτευση, που ήξερε ότι δεν ήταν έτοιμη να κυβερνήσει θεώρησε το αποτέλεσμα ιδανικό για τα μακροχρόνια σχέδια της. Ταλανίζεται με τις οξείες εσωτερικές ιδεολογικές διαφορές και το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας προβάλλει κρισιμότατο για το μέλλον της χώρας. Οι ώριμοι πολίτες νόμισαν ότι το θαύμα της επαναφοράς στα  στην χρονιά της Ολυμπιάδας είναι πραγματοποιήσιμο. Οι Ευρωπαϊκοί και παγκόσμιοι θεσμοί που συναλλάσσονται με την Ελλάδα, καθώς έχουν εισέλθει οι ίδιοι σε μια σημαντική περίοδο μετάλλαξης, άδραξαν μια μικρή ανάσα από τον εφιάλτη μιας Ελληνικής χαοτικής κατάρρευσης για να ενισχύσουν περαιτέρω τις αμυντικές τους διατάξεις.

Οι μόνοι που έμειναν με έντονη γεύση πικρίας ήταν η νεολαία μας καθώς πολλά μελή της, μετά από το ρίσκο να στηρίξουν αυτό που θεώρησαν σαν νέο και άσπιλο, βλέπουν μια από τα ίδια και πολύ χειρότερα. Ο κυβερνητικός συνασπισμός στην καλύτερη του σύνθεση δεν τους πείθει για την αξιοπιστία του αφού η κομματικές βάσεις και ο τρόπος χρησιμοποίησης τους δεν αλλάζουν. Στην αντιπολίτευση διακρίνουν, πίσω από την βιτρίνα μιας χαρισματικής νεότητας, ασυνέπεια, δημαγωγικές και αλαζονικές συμπεριφορές και στο βάθος σκοτεινές φιγούρες του παρελθόντος με μετεμφυλιακούς λογαριασμούς να κινούν τα νήματα. Παράλληλα η απόγνωσή τους εκφράζεται με την δραματική διαπίστωση ότι 6 στους 10 δεν έχουν εργασία. Δεν χρειάζεται πολύ φαντασία για να αντιληφθεί κανείς τι πρόκειται να επακολουθήσει.

Τα γεγονότα δείχνουν ότι ήρθε η ώρα όλης της νεολαίας της χώρας. Ήρθε η στιγμή. Μια εξόχως κρίσιμη στιγμή που παίρνει την μοίρα στα χέρια της και προσπαθεί να χαράξει δική της πορεία αφήνοντας πίσω τα ερείπια που δημιουργήσαμε εμείς οι γεροντότεροι. Για τους επαγγελματίες κάθε είδους, πολιτικούς, οικονομολόγους, αναλυτές, δημοσιογράφους και τόσους άλλους, καλουπωμένους μέσα στις διαδικασίες η υπέρβαση είναι αδύνατη αλλά για τους νέους που διακυβεύεται το μέλλον τους προβάλλει δυνατή γιατί είναι η μόνη εναλλακτική που τους μένει για την επιβίωση της πατρίδας τους. Η επιχειρηματολογία των ειδικών περί αποφυγής της βίας για την λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών ηχεί πλέον στα αυτιά της νεολαίας κενή. Και μόνον εάν δημοσία απολογηθούμε σκληρά για το ποιος φταίει και πόσο γι αυτό θα μπορούσε να υπάρξει ελπίδα.

Κανείς δεν μπορεί να προείδει με ακρίβεια τις εξελίξεις, αλλά διαβεβαιώσεις σαν αυτή περί προτεραιότητας για την καταπολέμηση της ανεργίας των νέων αποδεικνύεται, πολύ λίγο, πολύ αργά. Το χτίσιμο του αντίπαλου δέους από την νεολαία αναπτύσσεται απείθαρχα και χαοτικά όπως άλλωστε αναμενόταν. Η ταυτότητα του αμαυρώνεται από παρεμβολές μηχανισμών του κατεστημένου. Οι παράπλευρες απώλειες μπορεί να είναι τρομακτικές, υλικά αλλά κυρίως ψυχολογικά, φτάνοντας μέχρι τον πυρήνα της κοινωνίας, την οικογένεια. . Φαίνεται να εξαρτάται από πολλούς παράγοντες που η συμβολή τους θα αποβεί αποφασιστική. Τι είναι έτοιμοι θα θυσιάσουν  οι ώριμοι πολίτες για την γένια της οποίας κατέστρεψαν το μέλλον; Πως θα δράσουν οι λίγοι συνετοί και αμόλυντοι πολιτικοί; Πόσο αδίσταχτο θα αποδειχτεί το κατεστημένο με όλους τους παράπλευρους μηχανισμούς δολιοφθοράς που διαθέτει στην μάχη για την ριζική του αναδόμηση; Πόσο βάρος θα ρίξει η κοινωνία στην προστασία της συνοχής της; Πολλές άλλες ερωτήσεις ακολουθούν.

Εν κατακλείδι όμως αυτό το υπόγειο ρεύμα για το χτίσιμο της λαίλαπας του αντίπαλου δέους από τους νέους, που βάζουμε το κεφάλι στην άμμο για να μην το βλέπουμε, φέρνει μαζί του την Νέμεσι για μας τους γεροντότερους με τιμωρία σκληρή, όπως μόνον αυτή ξέρει να φέρνει σε ανεύθυνα άτομα που προκάλεσαν τέτοια καταστροφή στους απογόνους τους για λίγα χρόνια ξέφρενης και ανέμελης απόλαυσης.

Το τελευταίο σήμα (πριν τα Ίμια) από το επιτελείο, ήταν... "η Παναγιά μαζί σας"

Στην εκπομπή με τον Δήμο Βερύκιο και τον Δημήτρη Σταυρόπουλο:
Γιάννης Εγκολφόπουλος, αντιναύαρχος ε.α.
   
«Το τελευταίο σήμα από το επιτελείο ήταν η Παναγιά μαζί σας», είπε στον Α 989 ο αντιναύαρχος εν αποστρατεία, Γιάννης Εγκολφόπουλος για την νύχτα των Ιμίων, με αφορμή τη σημερινή επέτειο.

«Όταν ήρθε σήμα να αποχωρήσουμε είμαστε έτοιμοι να καταρρεύσουμε» είπε ο κ.Εγκολφόπουλος, κάνοντας λόγο για «τραγικές στιγμές». «Πρώτη φορά είχαμε φτάσει σε τέτοιο σημείο να αρπαχτούμε με τους Τούρκους», πρόσθεσε.

«Εάν γινόταν πόλεμος θα φαινόταν η ικανότητα των δυνάμεων εκεί, η αμφιβολία μου είναι τί θα ακολουθούσε, ευτυχώς δεν έγινε. Από αυτό που έχω μάθει από τους Τούρκους είναι ότι δεν περίμεναν την άμεση αντίδραση από ελληνικής πλευράς. Η αναμετάδοση των γεγονότων έφτασε στην ηγεσία των ΗΠΑ με αποτέλεσμα να αρχίσουν οι επαφές για εξομάλυνση της κρίσης».

«Είχαμε ελικόπτερο στη φρεγάτα, τυχαία ήταν η επιλογή των μελών του» συνέχισε ο κος Εγκολφόπουλος και αναφερόμενος στην πτώση του είπε πως «δεν φαίνεται να το έχουν ρίξει με συμβατικούς τρόπους» ενώ για το ενδεχόμενο να καταρρίφθηκε με ηλεκτρονικά μέσα, είπε πως «υπάρχουν εικασίες και ενδείξεις αλλά είναι δύσκολο να στοιχειοθετηθεί». 

Τέλος ο αντιναύαρχος ε.α. εξομολογήθηκε: «δεν θέλω να πω τα λάθη ,δεν θέλω να αποκαλύψω αδυναμίες δικές μας, είναι εσωτερική υπόθεση, έχουν διορθωθεί πολλά όμως.. Αυτοί που πραγματικά συμμετείχαν, που είχαν θέση κλειδί στα Ίμια, δεν έχουν βγει να μιλήσουν» ανέφερε όμως ότι «το κοινό ξέρει αυτά που πρέπει να ξέρει για τα Ίμια». 

Ακούστε τις δηλώσεις εδώ

Πηγή Alpha 989

Δε λένε τίποτα

Τους βλέπω στο facebook, είναι φίλοι απ’ τα παλιά, κάποτε κάναμε κοπάνες απ’ το σχολείο μαζί, κάποτε δουλεύαμε μαζί, κάποτε κάναμε θητεία μαζί, κάποτε συγκατοικούσαμε, κάποτε ήταν άνθρωποι με πολλά ενδιαφέροντα, κάποτε τους ζήλευα για την ικανότητα τους να ανακαλύπτουν πρωτοπορίες, να παθιάζονται με μουσικές, να διαβάζουν τα καλύτερα βιβλία, να διοργανώνουν τα καλύτερα πάρτι, να πηγαίνουν στα πιο ψαγμένα μαγαζιά.

Και σήμερα δε λένε τίποτα. Ζήσαμε μαζί την προ-ολυμπιακή Αθήνα με τα σπασμένα πεζοδρόμια, τα μπάζα, τα αναχώματα, τις ατέλειωτες διαδρομές των αστικών λεωφορείων, μετά την αισιοδοξία ότι η ζωή μας και η Αθήνα αλλάζουν, τις άγριες εξερευνήσεις στην κοιλιά της πόλης, την προσδοκία της μεταμόρφωσης του βαρετού μητροπολιτικού κέντρου σε πολύχρωμη παλέτα εθνών όπως το περιέγραφαν τότε τα φρη πρες.

Οι περισσότεροι από αυτούς διαφημιστές, επικοινωνιολόγοι, μαρκετινίστες, πάντα προσηλωμένοι με θρησκευτική ευλάβεια στην καριέρα τους, συνεχίζουν και σήμερα τις ίδιες βουβές ασυνάρτητες διαδρομές τους σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα, εξακολουθούν να ακούνε τις καλύτερες μουσικές, μέσα από το facebook κάνουν τσεκ ιν στα καλύτερα πάρτι, μας ενημερώνουν για τα υπέροχα ταξίδια τους στο εξωτερικό και περιφέρουν σαν ιερά σινδόνη το κουφάρι των τελευταίων διαφημιστικών τους προϊόντων που δεν μπορεί να αγοράσει πια κανείς.
Αν χρειαστεί φυσικά θα την κάνουν για έξω, που να χαραμίζονται εδώ, εξάλλου αυτοί είναι τόσο νέοι και τόσο καταξιωμένοι, υπήρξαν τα καλύτερα μυαλά μιας εποχής που τέλειωσε εδώ και καιρό κι αυτοί δεν είδαν τίποτα, δεν άκουσαν τίποτα, δε λένε τίποτα.

Τους βλέπω ακόμα στο κέντρο της Αθήνας, στα μέρη που πηγαίναμε μαζί τότε και δεν έχει αλλάξει το παραμικρό. Με το άψογο βρετανικό τους φλέγμα που υιοθέτησαν απ’ τις σπουδές στο εξωτερικό βρέχουν τα φιλήσυχα μουστάκια τους σε ακριβά κοκτέηλς και δε λένε τίποτα.

Τους βλέπω να παίρνουν φιλήδονες πόζες μπροστά στα τελευταία κουφάρια του lifestyle, να ξεφυλλίζουν interior design περιοδικά της προηγούμενης δεκαετίας, να στενοχωριούνται με τα ζώδια της ημέρας, να περιμένουν σε ουρές για ένα ακόμα άχρηστο gadget, να φουσκώνουν από υπερηφάνεια για τους εικονικούς τους followers και να μη λένε τίποτα.
Μεταξύ τους μιλάνε μόνο για όσα έχουν ήδη χρεοκοπήσει, τις μάρκες των κακοραμμένων ρούχων τους, τις τιμές των γρήγορων αυτοκινήτων τους, τα χρώματα των άβολων επίπλων τους, τα σχήματα των άσχημων συσκευών τους, την γεύση των χαλασμένων κρασιών τους, τις θερμίδες των άνοστων φαγητών τους.

Νερόβραστοι απολιτίκ χωρίς γνώμη αλλά με άποψη για όλα, γι’ αυτούς η φτώχεια, η ανεργία, η κρατική βία είναι εικονικά ολογράμματα σε μεσημεριανές εκπομπές, κάτι έχουν ακουστά για siemens, βατοπέδια, offshores, εξοπλιστικά προγράμματα, μαύρο πολιτικό χρήμα, λίστες λαγκάρντ, όλα αυτά όμως δεν τους αφορούν.
Παραμένουν οι τελευταίοι ανυποχώρητοι και αψεγάδιαστοι υπερασπιστές του cool γιατί αυτό έμαθαν ότι είναι ο σκοπός της ζωής τους, ανυποψίαστοι ακόμα για την προσωπική τραγωδία που τους περιμένει στη γωνία.

Τους βλέπω στα πρακτορεία ΠΡΟ-ΠΟ να τζογάρουν σιωπηλά τη θλίψη τους στο ΚΙΝΟ και στα σουπερμάρκετ με κουπόνια του Πρώτου Θέματος στο χέρι να ψάχνουν τις πιο συμφέρουσες προσφορές απορρυπαντικών, τους βλέπω σκυφτούς σε στάσεις λεωφορείων, σε ουρές νοσοκομείων, στα σκαλάκια εκκλησιών να περιμένουν μάταια κάποιο θαύμα, βλέπουν βουβοί τα νομοσχέδια να περνούν, το ναζισμό να παρελαύνει, τα παιδιά τους να διαπομπεύονται, βουλιάζουν στην κατάθλιψη και δε λένε τίποτα.

Τους βλέπω να ανέχονται σιωπηλά όσα μας τρομάζουν, νοσοκομεία χωρίς γάζες και οινόπνευμα, σχολεία χωρίς θέρμανση, δικαστήρια να αθωώνουν ζαρντινιέρες, νόμους να καταργούν την αξιοπρέπειά, εργολάβους να χτίζουν στο χάος, τραπεζίτες να ανταμείβονται από το κράτος για τις ζημιές τους, χρεοκοπημένους εκδότες να προπαγανδίζουν τον φόβο.

Συνήθισαν τις μειώσεις των μισθών τους, τους απολυμένους συγγενείς τους, τα συσσίτια μπροστά στο σπίτι τους, τον εκφασισμό του κράτους, τα ανοιγμένα κεφάλια της αστυνομίας, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, την εξουσιομανία αυτών που τους πουλάνε και τους αγοράζουν φτηνά στα χρηματιστήρια των διεθνών τοκογλυφικών οργανισμών.
Και συνεχίζουν να καταναλώνουν στημένες δημοσκοπήσεις, πειραγμένα βίντεο, αλλοιωμένες ειδήσεις, αναξιόπιστες στατιστικές, μουδιάζουν από φόβο μπροστά στα κυβερνητικά διαγγέλματα και δε λένε τίποτα, μόνο αγωνιούν για την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας λες κι αυτό θα σήμαινε το παραμικρό για τη μίζερη ζωούλα τους.

Τους βλέπω καθισμένους αναπαυτικά στους καναπέδες τους με ένα μπολ ποπ κορν στο χέρι να παρακολουθούν τις ειδήσεις του ΣΚΑΪ και να θυμώνουν με τους απεργούς που δεν βάζουν πλάτη να σωθεί η χώρα.
Τους βλέπω να γκρινιάζουν στριμωγμένοι στην κίνηση στον Κηφισό ή στην Πέτρου Ράλλη, ακούγοντας την πρωινή ζώνη του ραδιοφώνου, να σκέφτονται πως θα βγάλουν το μήνα, να φρίττουν με τις εστίες ανομίας.

Την ίδια ώρα η αστυνομία διαλύει απεργίες, συλλαμβάνει απεργούς, κηρύσσεται επιστράτευση, σε λίγο θα βγάλουν και τα τανκς στο δρόμο για να υπερασπιστούν τις καρέκλες τους, κι αυτοί βουβοί και άπραγοι διαλογίζονται με το νέο μάντρα της εποχής «τα νέα μέτρα είναι επώδυνα αλλά αναγκαία, τα νέα μέτρα είναι επώδυνα αλλά αναγκαία, τα νέα μέτρα είναι επώδυνα αλλά αναγκαία» και τι να κάνεις δηλαδή, πάνω απ’ όλα η αστική νομιμότητα, πάνω απ’ όλα το ευρώ, πάνω απ’ όλα να υπάρχει δουλίτσα κι ας μη ζει κανείς με το μισθό του πια.

Τους βλέπω όλους αυτούς και καταβάλλω φιλότιμες προσπάθειες να μπω στα παπούτσια τους, να δω πως σκέφτονται, να νιώσω κι εγώ για μια στιγμή “έντιμος άνθρωπος, κυρ-Παντελής”.

Και χαίρομαι που δεν τους καταλαβαίνω.
Και χαίρομαι που κάπου κάπου, μέσα από τα σπλάχνα της ιστορίας, ξεπηδούν και μερικοί μη έντιμοι άνθρωποι.
Κι ευγνωμονώ αυτούς τους αδίσταχτους άνομους που κρεμάστηκαν στα δικαστήρια του Σικάγου κι εκείνους που δολοφονήθηκαν στην πλατεία Ταχρίρ και όσους άλλους άνομους πότισαν με αίμα τους δρόμους των μεγαλουπόλεων.
Και χαίρομαι που σε τόσες αποστροφές της ιστορίας, υπήρξαν κάποιοι που αρνήθηκαν να γίνουν τα τσιράκια του άρχοντα ηλιθίου, που ξεντύθηκαν τα σαβανωμένα συνολάκια της σκονισμένης νεολαίας, που τίναξαν τη σκόνη απ’ τα μυαλά τα δικά τους και των άλλων.

Και νιώθω σα να είμαι πάνω σε μια μοτοσυκλέτα, λίγο πριν από αναστροφή, και δεν βλέπω τι έχει από πίσω, μα ακούω φωνές και βήματα, προσπαθώ να διακρίνω μορφές πίσω από τον κουρνιαχτό, αναπνέω άλλες ιδέες πασπαλισμένες με δακρυγόνα και κροτίδες, τη μυρωδιά του αίματος και της ζωής.
Και θέλω να πω σε όλους αυτούς τους σιωπηλούς πλειοψηφούντες, τους κοπαδίτες τους βουβούς, πως πάντα σ’ αυτόν τον κόσμο που με φωτιά και με μαχαίρι προχωρεί, ήταν οι αδίσταχτες άνομες μειοψηφίες που έφερναν τον αέρα του μέλλοντος και τις ανατρεπτικές αλλαγές.
Πως και τούτη η εποχή είναι από ‘κείνες που διαλέγουμε όλοι μας αν θα υποταχτούμε στο φόβο ή αν θα τον αντιμετωπίσουμε, κοιτώντας τον στα μάτια, έστω και με μάτια τρομαγμένα.

Πως τώρα ήρθε η ώρα να μιλήσουμε.

Παραλληλογράφος

Επιτέλους! Σε διαθεσιμότητα η σύζυγος του Λοβέρδου

Τίθεται κανονικά σε διαθεσιμότητα η σύζυγος του πρώην υπουργού Ανδρέα Λοβέρδου, σύμφωνα με την απόφαση του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης που υπεγράφη στις 21.1.2012, όπως προκύπτει από έγγραφο του Αντώνη Μανιτάκη το οποίο διαβιβάστηκε στη Βουλή.

Για το θέμα αυτό είχε απευθύνει ερώτηση στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης η βουλευτής των Ανεξάρτητων Ελλήνων Ραχήλ Μακρή καταγγέλλοντας «εξαίρεση ημετέρων από τις λίστες διαθεσιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων».

Η βουλευτής είχε ζητήσει από τον κ. Μανιτάκη να ενημερώσει τη Βουλή με ποια δικαιολογητικά που προσκόμισαν υπάλληλοι κατέστη δυνατή η μη υπαγωγή τους στο καθεστώς διαθεσιμότητας στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης και αν η κ. Πηνελόπη Παπαϊωάννου εξαιρέθηκε από τη διαθεσιμότητα.

Στην έγγραφη απάντηση του ο κ. Μανιτάκης παραθέτει τις ειδικές διατάξεις βάσει των οποίων είναι δυνατό να εξαιρούνται της διαθεσιμότητας υπάλληλοι για να ενημερώσει τελικά την βουλευτή ότι «η εν λόγω υπάλληλος που αναφέρεται στην ερώτηση τίθεται κανονικά σε διαθεσιμότητα με την από 21.1.2012 απόφαση του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης».

Πάλι μας δουλεύουν οι Τούρκοι για τη σχολή της Χάλκης

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Δημοσιογράφος - Συγγραφέας - Τουρκολόγος

Πριν καλά τα «παπαγαλάκια» της Άγκυρας πανηγυρίσουν εδώ στην Ελλάδα για την είδηση που μετέδιδαν ότι ο Ερντογάν αποφάσισε να ανοίξει η Θεολογική Σχολή της Χάλκης, οι Τούρκοι έδειξαν ξανά το αληθινό τους πρόσωπο και το πώς μας δουλεύουν «ψιλό γαζί» για το θέμα αυτό αφού από το 1996 και μετά τουλάχιστον δέκα φόρες εξήγγειλαν ότι θα επαναλειτουργήσει η Θεολογική Σχολή της Χάλκης χωρίς να γίνει τίποτα.
Είναι δε πολύ χαρακτηριστικός ο τουρκικός τίτλος της εφημερίδας Radikal για το θέμα, «Heybeliada için top Samaras’ ta», δηλαδή, «Η μπάλα στον Σαμαρά για την Χάλκη».

Έτσι, όπως ανέφεραν τα τουρκικά δημοσιεύματα, μετά την συνάντηση που είχαν στο Κατάρ ο Έλληνας πρωθυπουργός κ Σαμαράς με τον Ερντογάν, ο Τούρκος πρωθυπουργός δήλωσε στους Τούρκους δημοσιογράφους πως έχει μεν τη πρόθεση να ανοίξει η Θεολογική Σχολή της Χάλκης, αλλά… πρώτα περιμένει να κάνει η Αθήνα μια δική της ανταποδοτική κίνηση στην πρόθεση αυτή.

Και σαν μια ανταποδοτική κίνηση ο Ερντογάν πρότεινε με περισσό θράσος στον Έλληνα πρωθυπουργό να ανοίξει μεγάλο μουσουλμανικό τέμενος στην Αθήνα, υλοποιώντας έτσι τα γνωστά σχέδια της Άγκυρας να ηγηθεί όλων των μουσουλμάνων που σήμερα βρίσκονται στην Ελλάδα και υπολογίζονται περίπου στο ένα εκατομμύριο.
Μάλιστα, σύμφωνα με τον Τούρκο πρωθυπουργό, το θέμα αυτό θα συζητηθεί και στην συνάντηση των δυο πρωθυπουργών που θα γίνει στις 5 Μαρτίου στην Άγκυρα. Το εντυπωσιακό είναι ότι σύμφωνα με την τουρκική εφημερίδα το θέμα αυτό σχεδόν έκλεισε και γρήγορα η ελληνική κυβέρνηση θα προχωρήσει προς ικανοποίηση του τουρκικού αιτήματος.

Αλλά το πιο εξοργιστικό ήταν ότι ο Ερντογάν στη συζήτηση που είχε με τον κ Σαμαρά ούτε λίγο ούτε πολύ έθεσε σαν αντάλλαγμα, όπως τόνισε χαρακτηριστικά για την επαναλειτουργία της θεολογικής Σχολής της Χάλκης, την… παραχώρηση θρησκευτικής ελευθερία στους Τούρκους, όπως αποκάλεσε τους μουσουλμάνους της Δυτικής Θράκης.

Μετά από όλα αυτά, όπως φαίνεται, αν η Ελλάδα δεν προχωρήσει πρώτη σε κάποια «ανταποδοτική κίνηση» τότε τα «όνειρα» για την επαναλειτουργία της θεολογικής σχολής της Χάλκης θα… μοιάζουν με τα γνωστά παραμύθια της Χαλιμάς, ένα προσφιλές ανάγνωσμα για την τουρκική διπλωματική πονηρία.

Η «αφέλεια» πληρώνεται

Αγαπητοί κυρ – Παντελήδες μου, μέχρι τώρα διαμαρτύρονταν κάτι «ακριβοπληρωμένοι» ιδιωτικοί υπάλληλοι που δεν ένιωθαν τον αγώνα του αφεντικού, κάτι κωλόπαιδα στο Δημόσιο, κάτι «ρεμάλια αριστεροί» και «άπλυτοι αναρχικοί». «Συντεχνίες» και «συνάφια» όλοι τους. Χαιρόσασταν, κυρ- Παντελήδες μου, που οι πρώτοι απολύθηκαν, που οι δεύτεροι έχασαν το 50% του μισθού τους, που οι τρίτοι βρίζονται και συκοφαντούνται όλη μέρα από εκείνους που σου «εξασφάλιζαν» την ηρεμία του ευρώ.

Όλοι εσείς, έντιμοι κυρ-Παντελήδες, εσείς που ποτέ δεν κρύψατε εισοδήματα – όπως ορκίζεστε – που ποτέ δεν κάνατε τράμπα ψήφους με βουλευτές για να σας «τακτοποιήσουν» εκείνη την υποθεσούλα – όπως ορκίζεστε – που ποτέ δεν κλέψατε στο ζύγι – όπως ορκίζεστε- κοιμόσασταν ήσυχοι.

Τώρα έντιμοι κυρ- Παντελήδες μην οργίζεστε. 3,2 δισ. ευρώ υπολόγισε ο Στουρνάρας ότι θα του δώσετε για τα σπίτια που φτιάξατε και νοικιάζατε πάντα με απόδειξη – όπως ορκίζεστε. Τόσα θέλει από εσάς. Όχι από τους εφοπλιστές. Αυτοί είναι φίλοι του και μπορούν να χρεώνουν τις βίλες τους στις εταιρείες τους ώστε να μην πληρώνουν ούτε ευρώ.

Όχι από αυτούς που έφτιαξαν off shore εταιρείες και έχουν δηλωμένη όλη την περιουσία τους στα νησιά Μάο – Μάο Τσικαμπούμ. Εσείς κυρ-Παντελήδες θα πληρώσετε. Ήσασταν οι επόμενοι. Λάθος! Ήσασταν η επόμενη συντεχνία που ήρθε η σειρά της. Πώς σας φαίνεται τώρα;

Λίγο άδικο ε; Δεν έχει λογική να φορτωθείτε εσείς όλες τις αμαρτίες, από τις οποίες καμιά δεν κάνατε – όπως ορκίζεστε. Είναι παράλογο να λέει ο Στουρνάρας ότι χρειάζεται 3,2 δισ. τα οποία εσείς θα τα πληρώσετε τώρα. Κι όμως, εκείνος λέει ότι ο φόρος που θα πληρώσετε για πολλοστή φορά στα ακίνητά σας είναι ο πιο δίκαιος φόρος. Δεν τον χειροκροτούσατε τον Στουρνάρα όταν χτυπούσε τις «συντεχνίες»; Χειροκροτήστε τον και τώρα, λοιπόν. Όλος δικός σας.

Δεν έχει σημασία που δεν υπάρχει ρευστότητα στην αγορά, οπότε με τι λεφτά να πληρώσετε τους φόρους. Να πάτε να δανειστείτε από τις τράπεζες, έντιμοι κυρ-Παντελήδες. Τι; Δε σας δίνουν δάνεια οι τράπεζες; Μα γιατί; Εσείς δεν λέγατε ότι είναι κοπρόσκυλα αυτοί που φώναζαν ότι οι τράπεζες πήραν από το Κράτος 150 δισ. και ζητάνε κι άλλα; Εσείς δεν φωνάζατε «πάνω απ’ όλα οι τράπεζες»; Γιατί δε σας δανείζουν τώρα που τόσο τις στηρίξατε;

Τι θα πει ότι δεν έχει λογική να πάρεις δάνειο για να πληρώσεις φόρους; Μήπως είχε λογική όταν σε καλούσαν να κατεβείς στο δρόμο να διαμαρτυρηθείς κι εσύ γελούσες κι έβριζες επειδή το «Μνημόνιο ήταν σωτηρία»; Κυρ- Παντελήδες μου, εσείς οι έντιμοι και οι έτοιμοι για πάση θυσία του ευρώ, τώρα που θα σας έρθει το σημείωμα και θα λέει ότι ακόμη κι αν χρωστάτε 3.000 ευρώ στο Δημόσιο αλλά δε μπορείτε να τα πληρώσετε θα σας κατάσχουν μισθούς, συντάξεις, εφάπαξ και ενοίκια, μη θυμώνετε. Προχτές στις δημοσκοπήσεις δηλώνατε τη στήριξή σας στην τρικομματική κυβέρνηση και την πίστη σας στο Σαμαρά.

Όλα έχουν ένα κόστος κυρ – Παντελήδες μου. Και η αφέλεια, το μεγαλύτερο. Ξέρω, φοβηθήκατε μη σας πάρουν τα σπίτια οι κουμουνιστές. Σπίτια αγορασμένα με τίμια λεφτά που χτίστηκαν δίχως να μπαζώσετε ρέματα και δε λαδώσατε την Πολεοδομία – όπως ορκίζεστε. Ναι, ξέρω, «όχι εγώ. Αυτός!». Μόνο που και ο «αυτός» το ίδιο λέει για σένα.

Έχουμε μια μεγάλη διαφορά, κυρ-Παντελήδες μου. Εμείς δε χαιρόμαστε που τώρα θα σας ξεζουμίσουν, όπως χαιρόσασταν εσείς όταν ξεζούμιζαν και βαρούσαν όσους διαμαρτύρονταν. Γιατί αυτοί που διαμαρτύρονταν, το έκαναν και για εσάς. Για το δικό σας καλό. Ναι σωστά, δεν το είχατε καταλάβει, μην ορκίζεστε, σας πιστεύω.

Τώρα όμως που ήρθε η σειρά σας έντιμοι, ήσυχοι κυρ-Παντελήδες μου, ελπίζω την επόμενη φορά που θα δείτε τα ΜΑΤ να βαράνε αθώους πολίτες, νέους ανθρώπους, να μη χαρείτε. Ελπίζω να μην το δείτε από την τηλεόραση, αλλά να είστε στο δρόμο. Ελπίζω να μη γυρίσετε την πλάτη από φόβο μην τυχόν και «μπλέξετε». Ελπίζω να φωνάξετε «ρε αλήτες» κι αυτή τη φορά να μην το πείτε σε εκείνους που τρώνε το ξύλο, αλλά σ’ αυτούς που το δίνουν. Ελπίδα μπορεί να μην υπάρχει πια, αλλά μια τελευταία ευκαιρία για αξιοπρέπεια θα υπάρχει πάντα. Ποτέ δεν είναι αργά να γίνεις άνθρωπος, κυρ-Παντελή.

Από τον  ΚΑΡΤΕΣΙΟ

Πόνος για απλήρωτα χαράτσια!

Γράφει ο Στέλιος Κράλογλου

Πάνω από 500.000 ιδιοκτήτες ακινήτων απειλούνται να χάσουν το σπίτι τους, να τους πάρουν τα ενοίκια ή να δεσμευτούν οι μισθοί ή οι συντάξεις τους, επειδή δεν κατέβαλαν το χαράτσι στα ακίνητα που ο Β. Βενιζέλος επέβαλε να πληρώνεται μέσω της ΔΕΗ. Τα χαράτσια που έμειναν απλήρωτα μέχρι το τέλος του 2012 ανέρχονται συνολικά στα 330.000.000 ευρώ!

Η Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων παρέλαβε από τη ΔΕΗ τα στοιχεία για τους 500.000 ιδιοκτήτες (όπως εμφανίζονται στους λογαριασμούς) που πλήρωσαν μόνο την κατανάλωση ρεύματος και αρνήθηκαν να καταβάλουν το χαράτσι στη ΔΕΗ ή στην Εφορία. Κατόπιν ξεκίνησε να στέλνει ειδοποιητήρια σε όσους εμφανίζονται ως ιδιοκτήτες, προκειμένου να πληρώσουν ή να ρυθμίσουν το χρέος τους μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Στην περίπτωση που δεν τακτοποιήσουν την εκκρεμότητά τους, οι συγκεκριμένοι φορολογούμενοι απειλούνται με την ενεργοποίηση από τις εφορίες των αναγκαστικών μέτρων είσπραξης, δηλαδή:

• Κατάσχεση του ακινήτου, ακόμη και εάν είναι κύρια κατοικία!
• Κατασχέσεις μισθών, συντάξεων έως ποσοστού 25% επί του συνολικού μηνιαίου ποσού και μόνο εφόσον το ύψος του είναι μεγαλύτερο των 1.000 ευρώ.
• Δέσμευση ενοικίων και απόδοσή τους από τον ενοικιαστή απευθείας στο Δημόσιο.
• Κατασχέσεις αμοιβών που δικαιούνται οι επαγγελματίες. Τα χρήματα θα εισπράττονται από τους πελάτες τους, πριν ακόμα τα πάρει ο οφειλέτης στα χέρια του.

Οι λόγοι και οι τρόποι με τους οποίους κάποιοι απέφυγαν να πληρώσουν το χαράτσι ποικίλουν. Αλλοι δεν πλήρωσαν τη ΔΕΗ, άλλοι ζήτησαν (με αίτηση στην Εφορία) αποσύνδεση της οφειλής από τον λογαριασμό ρεύματος, άλλοι κατέθεσαν στο Παρακαταθηκών και Δανείων μόνο το ποσό για την κατανάλωση ρεύματος χωρίς το χαράτσι, ενώ δεν είναι και λίγοι αυτοί που ισχυρίζονται ότι πλήρωσαν σε ιδιωτικές εταιρίες παροχής ρεύματος τα ποσά, αλλά αυτά δεν αποδόθηκαν στο Δημόσιο.

Ομως στα ειδοποιητήρια που έχουν σταλεί σε φορολογουμένους για ληξιπρόθεσμες οφειλές, περιλαμβάνονται περιπτώσεις στις οποίες:

Οι ιδιοκτήτες πλήρωσαν το χαράτσι που τους στάλθηκε με καθυστέρηση, για να ανακαλύψουν ότι παρ' όλα αυτά, για λογιστικούς λόγους, η ΔΕΗ ενημέρωσε τις ΔΟΥ ότι έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές!

Ενοικιαστές που δεν οφείλουν να πληρώνουν χαράτσι, όμως «πληρώνουν» το γεγονός ότι ο λογαριασμός της ΔΕΗ έρχεται στο όνομα του ενοικιαστή και όχι του ιδιοκτήτη.

Οι ενοικιαστές θα πρέπει να προσέλθουν στην αρμόδια εφορία και να προσκομίσουν σχετικό έγγραφο (π.χ. μισθωτήριο συμβόλαιο) που να δείχνει ποιος είναι ο ιδιοκτήτης του ακινήτου. Οι ιδιοκτήτες που πλήρωσαν το χαράτσι θα πρέπει να πάρουν σχετικό αποδεικτικό από τη ΔΕΗ και να το προσκομίσουν στην Εφορία.

Πηγή

ΔΝΤ, Μea Maxima Culpa

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος

Είναι απογοητευτικό να το διαπιστώνει κανείς αλλά, χωρίς καμία αμφιβολία, τόσο η «έκρηξη ανοησίας», όσο και η «παραπλάνηση» των Ελλήνων από τους πολιτικούς τους, «ένθεν κακείθεν», συνεχίζεται, χωρίς καμία ντροπή – παράλληλα με τη διασπορά ψευδών ελπίδων.

Ειδικότερα, ακόμη και οι πιο ανόητοι γνωρίζουν ότι, δεν πρέπει να κρίνεις κάποιον από αυτά που λέει, αλλά από αυτά που κάνει – από τις πράξεις του δηλαδή και όχι από τα λόγια του.

Στα πλαίσια αυτά, όλες οι συζητήσεις σχετικά με το ότι, το ΔΝΤ «μετανόησε», αποδεχόμενο ότι έκανε λάθος (mea culpa ή mea maxima culpa καλύτερα, λάθος μου ή μεγάλο λάθος μου) με την πολιτική που εφάρμοσε στην Ελλάδα, είναι το λιγότερο «μωρές» – αφού δεν υπάρχει καμία άλλη πρόταση εκ μέρους του, ενώ συνεχίζει να επιμένει σε νέα μέτρα λιτότητας, εάν δεν αυξηθούν τα έσοδα (φορολογικοί διωγμοί, δήμευση της ιδιωτικής περιουσίας, λεηλασία του δημοσίου πλούτου κλπ.) ή εάν δεν μειωθούν οι δαπάνες (νέες απολύσεις κοκ).

Το ΔΝΤ ανήκει στην Τρόικα, η οποία είναι υπεύθυνη, ο αυστηρός κριτής καλύτερα και ο «ενορχηστρωτής» τόσο της οικονομικής, όσο και της δημοσιονομικής πολιτικής που εφαρμόζουν τα ελλειμματικά κράτη της Ευρωζώνης – ενώ δεν συμβουλεύει απλά τους πολιτικούς, αλλά καθορίζει την οικονομική και κοινωνική πολιτική που πρέπει υποχρεωτικά να ακολουθηθεί, αποτελώντας ουσιαστικά τη σκιώδη, τη μη δημοκρατικά εκλεγμένη εξουσία.

Όταν λοιπόν το ΔΝΤ αποδέχεται ότι, λόγω αριθμητικού λάθους (πολλαπλασιαστής μείωσης του ΑΕΠ σε σχέση με τα μέτρα λιτότητας 1,7 και όχι 0,5), υποχρέωσε πολλά κράτη να υιοθετήσουν μία αντιπαραγωγική πολιτική, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα την κατάρρευση του ΑΕΠ, την έκρηξη της ανεργίας, τη χρεοκοπία χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων κοκ., δεν μπορεί να δικαιολογείται λέγοντας απλά «έκανα λάθος» - πόσο μάλλον να απαιτεί τα ίδια μέτρα με αυτά «προ του μεγάλου λάθους».

Συμπερασματικά λοιπόν, εάν το ΔΝΤ είχε πράγματι «μετανοήσει», η πολιτική λιτότητας θα αποτελούσε ήδη παρελθόν – ενώ θα πίεζε όλες τις κυβερνήσεις να υιοθετήσουν άμεσα, επειγόντως, τώρα, μία αναπτυξιακή πολιτική. Εν τούτοις, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, ενώ το ΔΝΤ δεν φαίνεται να αναλαμβάνει έμπρακτα τις ευθύνες που του αναλογούν – απλά αποδέχεται το λάθος του, επιμένοντας παραδόξως στη συνέχιση του!

Δυστυχώς, η αποδοχή των ανόητων δικαιολογιών του από την αντιπολίτευση στην πατρίδα μας, το «συγχωροχάρτι» δηλαδή που του δόθηκε, ήταν το λιγότερο απογοητευτική – ενώ τεκμηριώνει την αδυναμία των κομμάτων να κατανοήσουν ακόμη και τα απλούστερα πράγματα.

ΤΟ ΔΝΤ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔA 

Όσον αφορά την Ελλάδα τώρα, ας ελπίσουμε ότι θα πάψουμε κάποια στιγμή να αρκούμαστε στα λόγια και όχι στις πράξεις των πολιτικών, καθώς επίσης ότι θα σταματήσουμε να ενσαρκώνουμε την Ιφιγένεια στο ευρωπαϊκό δράμα, στο οποίο διαδραματίζουμε σκόπιμα πρωταγωνιστικό ρόλο – ότι δεν θα συνεχίσουμε δηλαδή να είμαστε για πολλοστή χρονιά στο μάτι του κυκλώνα, στο κέντρο της υπόγειας διαμάχης για το «χρυσόμαλλο ευρωπαϊκό δέρας», ή το «ιδανικό υποψήφιο θύμα της Γερμανίας, για τον παραδειγματισμό των υπολοίπων εταίρων της Ευρωζώνης».

Εν τούτοις, κάτι τέτοιο απαιτεί και τη δική μας συνδρομή – «συν Αθηνά και χείρα κίνει» δηλαδή, όπως θα έλεγε ο Αίσωπος, αντικρίζοντας την καταστροφή, στην οποία έχει οδηγηθεί σκόπιμα η πατρίδα μας («ερήμην» δυστυχώς των πολιτών της, οι οποίοι συνεχίζουν «τον ύπνο του δικαίου» ή τη σιωπή των αμνών, πριν από τη σφαγή τους).

Στα πλαίσια αυτά, ειδικά όσον αφορά την ανάπτυξη και με δεδομένους τους τέσσερις πυλώνες του ΑΕΠ*, εκ των οποίων οι τρεις είναι αδύνατον να αυξηθούν σήμερα, λόγω της πιστωτικής παγίδας (κατανάλωση, ιδιωτικές επενδύσεις, δημόσιες επενδύσεις), αυτό που μας απομένει είναι η τέταρτη συνιστώσα – η αύξηση των εξαγωγών, με την παράλληλη μείωση των εισαγωγών.

Απλούστερα, οφείλουμε όχι μόνο να καταναλώνουμε Ελληνικά, αλλά και να εξάγουμε Ελληνικά – με κάθε τρόπο και με κάθε μέσον που έχουμε στη διάθεση μας (ο τουρισμός ανήκει έμμεσα στις εξαγωγές, αφού εισρέει συνάλλαγμα – επίσης η ναυτιλία).

Παράλληλα, πρέπει να πάψουμε να διαμαρτυρόμαστε «νυχθημερόν», χωρίς κανένα αποτέλεσμα, καθώς επίσης να «χειραγωγούμαστε» από τα ΜΜΕ – να «βομβαρδιζόμαστε» με ανόητες τηλεοπτικές ή ραδιοφωνικές συζητήσεις και να κουβεντιάζουμε μεταξύ μας, χωρίς κανέναν πρακτικό στόχο.

Αντίθετα, οφείλουμε να δραστηριοποιηθούμε άμεσα, εμείς οι ίδιοι,  μεταξύ άλλων υποχρεώνοντας την πολιτική να εισάγει συνταγματικά τους βασικούς κανόνες της άμεσης, συμμετοχικής δημοκρατίας – καταρχήν, την ψήφιση των ουσιαστικών νόμων, απ’ ευθείας από τους ανιδιοτελείς πολίτες και όχι από το ιδιοτελές κοινοβούλιο.

* Υποσημείωση: Υπενθυμίζουμε ότι, τα τέσσερα βασικά στοιχεία του ακαθάριστού εθνικού προϊόντος (ΑΕΠ) είναι η ιδιωτική κατανάλωση (Κ), οι μικτές επενδύσεις (Ε), οι καταναλωτικές δαπάνες του δημοσίου (Δ), καθώς επίσης η διαφορά μεταξύ εξαγωγών και εισαγωγών (Εξ-Εισ.). Πρόκειται λοιπόν για την παρακάτω μαθηματική εξίσωση:

ΑΕΠ = Κ+Ε+Δ+(Εξαγωγές – Εισαγωγές)

(α)  Σε μία οικονομία τώρα, η οποία είναι υπερχρεωμένη, ελλειμματική και διανύει τον πέμπτο χρόνο ύφεσης, η κατανάλωση (Κ) περιορίζεται συνεχώς – μεταξύ άλλων σαν αποτέλεσμα της μεγάλης ανεργίας, των χρεοκοπιών, της πιστωτικής συρρίκνωσης (τραπεζικό πρόβλημα), καθώς επίσης των συσσωρευμένων ιδιωτικών χρεών.

Η κατανάλωση δεν υποχωρεί σήμερα μόνο στην Ελλάδα, όσον αφορά την Ευρωζώνη, αλλά επίσης στην Ισπανία, στην Ιταλία και αλλού – τελευταία στην Ολλανδία και στη Γαλλία, η οποία αποτελεί την επόμενη βόμβα στα θεμέλια του κοινού νομίσματος (απειλούμενη, μεταξύ άλλων, από μία καταστροφική έκρηξη της φούσκας ακινήτων που έχει δημιουργηθεί στο παρελθόν).

(β)  Κατ’ επέκταση, οι ιδιωτικές επενδύσεις (Ε) σε μηχανήματα και υποδομές, όπως και στον τομέα των ακινήτων, μειώνονται ανάλογα – αφού δεν υπάρχει ζήτηση, η οποία θα μπορούσε να τις αιτιολογήσει.

Προφανώς, κανένας επιχειρηματίας δεν επενδύει, εάν δεν περιμένει να πουλήσει τα προϊόντα του στους καταναλωτές – ενώ κανένας ιδιώτης δεν αγοράζει ακίνητα, όταν προβλέπει ή διαπιστώνει την αυξημένη φορολόγηση τους, παράλληλα με την αδυναμία επαναπώλησης, υπενοικίασης κοκ. Όταν λοιπόν μειώνεται η κατανάλωση, περιορίζονται οι επενδύσεις – οπότε και το ΑΕΠ, όσον αφορά τα δύο αυτά βασικά του στοιχεία.

Ειδικά όσον αφορά τις αποκρατικοποιήσεις, εκτός του ότι αποτελούν αναμφίβολα μία ύπουλη  παγίδα (άρθρο μας) ακόμη και αν υποθέσουμε ότι δεν είναι σκανδαλώδεις (δυστυχώς αποδείχθηκε το αντίθετο στην πατρίδα μας, όσον αφορά τουλάχιστον το Ολυμπιακό χωριό ή την ΑΤΕ, ενώ πιθανότατα θα συμβεί το ίδιο και με τον ΟΠΑΠ, τη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ κοκ.), δεν θεωρούνται νέες ιδιωτικές επενδύσεις και δεν βοηθούν την ανάπτυξη – αφού απλά αλλάζουν οι «μέτοχοι», ενώ οι καινούργιοι ιδιοκτήτες των κρατικών επιχειρήσεων συνήθως μειώνουν το προσωπικό, μεγεθύνοντας την ανεργία, αυξάνουν τις τιμές, επιδεινώνοντας τον πληθωρισμό, μεταφέρουν πολλά από τα κέρδη τους στο εξωτερικό, περιορίζοντας τη φορολογική βάση κλπ.

(γ)  Οι δημόσιες δαπάνες βέβαια (Δ) μπορούν να αυξηθούν, κατά την πολιτική του Keynes, παρά το ότι μειώνονται η κατανάλωση και οι επενδύσεις – έτσι ώστε να αναθερμάνουν τη ζήτηση, για να κινηθεί ξανά η οικονομία μίας χώρας. Όταν όμως ένα κράτος, όπως για παράδειγμα η Ελλάδα, είναι υπερχρεωμένο και αναγκάζεται από τους δανειστές του ή από τις αγορές (Ισπανία, Ιταλία κλπ.) στη μείωση των δαπανών του, δεν είναι δυνατόν να προβεί σε δημόσιες επενδύσεις – ίσως μόνο να δημιουργήσει εκείνες τις προϋποθέσεις, με τη βοήθεια των οποίων θα μπορέσει να προσελκύσει ξένους επενδυτές.

Ποιός όμως ξένος επενδύει σε μία χώρα, η οποία ευρίσκεται σε βαθιά ύφεση, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι τόσο το επιχειρηματικό της πλαίσιο (μηδενική διαφθορά κλπ.), όσο και το φορολογικό (ανταγωνιστική, μακροπρόθεσμα σταθερή φορολόγηση), λειτουργούν τέλεια; Πόσο μάλλον όταν πολλές άλλες χώρες, την ίδια χρονική στιγμή (ακόμη και η Αίγυπτος σήμερα), αναζητούν απεγνωσμένα ξένες επενδύσεις;

(δ)  Αυτό που απομένει λοιπόν για να υπάρξει ανάπτυξη σε μία τέτοια οικονομία, η οποία δεν μπορεί να αυξήσει την κατανάλωση, τις επενδύσεις, καθώς επίσης τις δημόσιες δαπάνες, είναι η μεγέθυνση των καθαρών (αφαιρουμένων των εισαγωγών) εξαγωγών – η κατά το δυνατόν μεγαλύτερη ενδυνάμωση δηλαδή του τελευταίου «πυλώνα» της οικονομίας της.

Απλούστερα, η αύξηση των εξαγωγών, παράλληλα με τη μείωση των εισαγωγών – γεγονός που σημαίνει ότι, εντός Ελλάδας, πρέπει να αγοράζουμε και να καταναλώνουμε αποκλειστικά και μόνο Ελληνικά Προϊόντα.

Ας ελπίσουμε ότι θα πάψουμε κάποια στιγμή να αρκούμαστε στα λόγια και όχι στις πράξεις των πολιτικών, καθώς επίσης ότι θα σταματήσουμε να ενσαρκώνουμε την Ιφιγένεια στο ευρωπαϊκό δράμα, στο οποίο διαδραματίζουμε σκόπιμα πρωταγωνιστικό ρόλο - ότι δεν θα συνεχίσουμε δηλαδή να είμαστε για πολλοστή χρονιά στο μάτι του κυκλώνα, στο κέντρο της υπόγειας διαμάχης για το «χρυσόμαλλο ευρωπαϊκό δέρας», ή το «ιδανικό υποψήφιο θύμα της Γερμανίας, για τον παραδειγματισμό των υπολοίπων εταίρων της Ευρωζώνης».

Ειδικά όσον αφορά την ανάπτυξη και με δεδομένους τους τέσσερις πυλώνες του ΑΕΠ, εκ των οποίων οι τρεις είναι αδύνατον να αυξηθούν σήμερα, λόγω της πιστωτικής παγίδας (κατανάλωση, ιδιωτικές επενδύσεις, δημόσιες επενδύσεις), αυτό που μας απομένει είναι η τέταρτη συνιστώσα – η αύξηση των εξαγωγών, με την παράλληλη μείωση των εισαγωγών.

Απλούστερα, οφείλουμε όχι μόνο να καταναλώνουμε Ελληνικά, αλλά και να εξάγουμε Ελληνικά – με κάθε τρόπο και με κάθε μέσον που έχουμε στη διάθεση μας (ο τουρισμός ανήκει έμμεσα στις εξαγωγές, αφού εισρέει συνάλλαγμα – επίσης η ναυτιλία).

Επανασύσταση όμως λέμε… αναπαλαίωση;

Η κυβέρνηση Σαμαρά διαρρηγνύει τα ιμάτιά της πως προσπαθεί να ανασυντάξει το κράτος, να αποδιώξει από τους μηχανισμούς του τους κομματικούς εγκάθετους και τους κηφήνες που προσέφεραν τα μέγιστα στην δυσλειτουργία του κρατικού μηχανισμού. Επίσης, η ίδια κυβέρνηση θέλει να προβάλει την αξιοκρατία και την αποστροφή της από πρόσωπα που χαίρουν της φροντίδας των κομματικών μηχανισμών των συγκυβερνώντων…

Θέλουμε να πιστέψουμε πως πραγματικά η κυβέρνηση επιθυμεί την «ολική επαναφορά» της χώρας στην πολιτική ορθότητα και την (έστω και κατά το δυνατόν) ηθική νομιμότητα. Όμως, δυστυχώς, επιβεβαιώνεται για μία ακόμη φορά πως η «γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει να φαίνεται τίμια, αλλά και να είναι»…

Έτσι, μετά από επιστολή που δεχθήκαμε, είμαστε υποχρεωμένοι να την δημοσιεύσουμε για λόγους ηθικής τάξης, ρωτάμε τους αρμοδίους, αποφεύγοντας το γνωστό δίλημμα περί ηθικού και νομίμου: Πόσο ηθικοί είστε τελικά;

Διαβάστε τα καταγγελλόμενα και… αποφασίστε.

Κύριε Πρωθυπουργέ,
Κυρία Υπουργέ Τουρισμού
Θα σας θέσω κάποια ερωτήματα γιατί μάλλον δε γνωρίζετε κάποια πραγματάκια που αφορούν το υπουργείο που επανασυστήσατε...
Είναι αλήθεια ότι πρόσφατα μεταφέρθηκαν στην κεντρική υπηρεσία του υπουργείου 22 μετακλητοί υπάλληλοι καλοπληρωμένοι και άφαντοι... που ΔΕΝ είναι χρεωμένοι ούτε στο γραφείο Υπουργού, ούτε στο γραφείο Γενικού Γραμματέα ως είθισται... αλλά...άκουσον-άκουσον... στην Γενική Γραμματεία Ολυμπιακής Αξιοποίησης που μεταφέρθηκε και ενσωματώθηκε στο υπουργείο με άλλο όνομα;
Δηλαδή αυτοί οι υπάλληλοι δεν απολύονται αυτοδίκαια όπως όλοι οι άλλοι μετακλητοί, αλλά ταξιδεύουν στα υπουργεία ως «προίκα» έως ότου στο τέλος μονιμοποιηθούν με τους γνωστούς τρόπους...
Είναι αλήθεια ότι επίσης πρόσφατα ήρθαν και οι υπάλληλοι του ΟΤΕΚ που συγχωνεύτηκε με το υπουργείο και οι υπάλληλοι που άνοιξαν τους φακέλους έφριξαν;
Γιατί άραγε;
Μήπως επειδή τη χρυσή δεκαετία του 1980, διορίστηκαν από το ΠΑΣΟΚ ως εποχιακοί ξενοδοχουπάλληλοι, τραπεζοκόμοι, καμαριέρες, κ.λ.π. και έγιναν κάποια νύχτα υπάλληλοι διοικητικοί και μάλιστα αορίστου χρόνου ή μόνιμοι;
Είναι αλήθεια ότι η Γενική Διευθύντρια του Υπουργείου κόπτεται ιδιαίτερα να τους εγκαταστήσει και να τους αποδώσει βαθμούς που δεν κατέχουν..., πιέζοντας τους υπαλλήλους για να μην ελέγχουν διεξοδικά τους αμαρτωλούς φακέλους;
Είναι αλήθεια ότι η συγκεκριμένη κυρία ήταν χρόνια συνεργάτης του τέως υπουργού Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου, αποσπασμένη στο γραφείο του;
Πόσο τυχαίο μπορεί να είναι αυτό;
Είναι αλήθεια ότι η συγκεκριμένη κυρία αυτό-εξαιρείται από υποχρεώσεις της ως υπαλλήλου και δεν χτυπάει κάρτα εισόδου-εξόδου όπως και ο Διευθυντής Καζίνο και Οικονομικού που είναι "φιλαράκι" της;
Τυχαία συμβαίνουν αυτά ή εμείς έχουμε αρχίσει να τρελαινόμαστε;
Θέλετε κι άλλα;
Έχετε υπ' όψιν σας τι γίνεται στη Διεύθυνση Εποπτείας Καζίνο και τι ακριβώς κάνουν αυτοί που «εποπτεύουν» τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις της χώρας;
Μάλλον όχι...
Κρίμα γιατί ο Τουρισμός αντί να είναι μοχλός ανάπτυξης έχει καταντήσει «μαγαζάκι» εξυπηρέτησης συμφερόντων...
Για ψάξτε το...

Εμείς δεν έχουμε να προσθέσουμε τίποτε απολύτως, εκτός από μία ερώτηση: Αν πραγματικά συμβαίνουν όλα αυτά, τι σκοπεύει να κάνει το αρμόδιο υπουργείο;

Εμείς πάντως μέχρι σήμερα γνωρίζαμε πως το υπουργείο Τουρισμού ασχολείται με τους τουρίστες. Σύμφωνα με την καταγγελία, όμως, φαίνεται πως αποτελείται από... τουρίστες.

Κωνσταντίνος

Ο Σαμαράς πήγε στο Κατάρ, αλλά το Κατάρ «καίγεται» για την Θράκη!!!

Εδώ και πάρα πολύ καιρό έχουμε επισημάνει την γεωπολιτική αξία της Θράκης, η οποία ενώ (διόλου τυχαίως) βάλλεται από «συμμάχους» και εγκαταλείπεται από την κυβέρνηση των Αθηνών, ταυτόχρονα είναι πόλος έλξης οικονομικών κεφαλαίων του εξωτερικού και χώρος υψηλής κινητικότητας (επίσημης και ανεπίσημης) ξένων διπλωματών (ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία, Τουρκία, Ρωσία κ.α.).

Η γεωοικονομική πλευρά της Θράκης συμπληρώνει την γεωπολιτική της θέση, κυρίως λόγω της αδιαμφισβήτητης διέλευσης ενεργειακών αγωγών από τα εδάφη της. Αυτό ακριβώς το αδιαμφισβήτητο δεδομένο (που κωλυσιεργεί τον ρωσικό αγωγό ενέργειας Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολης για να προλάβει να έρθει ο αμερικανικών συμφερόντων αγωγός Nabucco), της διέλευσης αγωγών ύψιστης ενεργειακής και οικονομικής σημασίας, φαίνεται πως δεν διαλάθει της προσοχής εκείνων που σκοπεύουν να «ακουμπήσουν» τα χρήματά τους στην ακριτική αυτή γωνιά της Ελλάδας και να πάρουν μέρος στην διακίνηση της ενέργειας προς την Ευρώπη.

Αν και μέσα στα γεωπολιτικά «παιχνίδια» που αναπτύσσονται για την περιοχή έχει μπει και η Άγκυρα, μέσω της «τουρκικής μειονότητας» και της δραστηριότητας του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής, οι ισχυροί παίκτες δεν έχουν κάνει ακόμη (επισήμως τουλάχιστον) την εμφάνισή τους και δεν έχουν εκδηλώσει σαφή ενδιαφέροντα. Είναι όμως ηλίου φαεινότερο πως αναμένουν εξελίξεις όχι μόνο στη Θράκη, αλλά σε περιοχές όπως της Κασπίας θάλασσας, του Καυκάσου, του Ιράν και της Ανατολικής Μεσογείου, όπου και βρίσκονται τα μεγάλα κοιτάσματα υδρογονανθράκων και φυσικού αερίου.

Οι «μεσαίου διαμετρήματος» παίκτες, όμως, γνωρίζοντας πως αν δεν κινηθούν γρήγορα, δεν θα προλάβουν να τοποθετηθούν στην περιοχή και γι αυτό άρχισαν ήδη τις βολιδοσκοπήσεις για περιοχές μείζονος ενδιαφέροντος της Θράκης.

Ένα από τα σημεία υψηλού ενδιαφέροντος είναι και το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, το οποίο είναι απολύτως βέβαιο πως θα αποτελέσει διαμετακομιστικό κέντρο ενέργειας. Και οι άνθρωποι του Κατάρ, γνωρίζοντας πως η Θράκη βρίσκεται σε κατάσταση εγκατάλειψης από την Αθήνα, αλλά γνωρίζοντας επιπλέον πως η οικονομική κρίση της Ελλάδας επηρεάζει με ιδιαίτερη ένταση την συγκεκριμένη περιοχή, έχουν αρχίσει να βολιδοσκοπούν την Ελληνική κυβέρνηση για ην δυνατότητα δημιουργίας ενός σταθμού υγροποιημένου αερίου στην Αλεξανδρούπολη. Εάν αυτό γίνει κατορθωτό, τότε δεν θα πρόκειται για μία πρώτη κίνηση που θα αποδεικνύει την γεωοικονομική ισχύ της Θράκης, αλλά ταυτόχρονα (και κυρίως επειδή το Κατάρ είναι ισλαμικό κράτος) θα τεθούν αίφνης θέματα που θα θίγουν τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας και τον Ελληνισμό της Θράκης.

Μπορεί ο πρωθυπουργός της χώρας, Αντώνης Σαμαράς, να επισκέφθηκε το Κατάρ για να ελκύσει επενδυτές, αλλά –σύμφωνα πάντα με τις πληροφορίες μας- οι επενδυτές δείχνουν ήδη το ενδιαφέρον τους σε μία περιοχή που ενδιαφέρει και τους ισχυρούς παίκτες (Ρωσία, Γαλλία, Γερμανία, ΗΠΑ), αλλά και την Τουρκία που είναι το ισχυρό αουτσάιντερ λόγω της ήδη υφιστάμενης «εισόδου» της στην περιοχή.

Τι μέλλει γενέσθαι; Άγνωστο προς το παρόν. Το μόνο βέβαιο είναι πως οι ενδιαφερόμενοι για την Θράκη δείχνουν πως ερευνούν εδώ και μερικά χρόνια την περιοχή, προσπαθούν να δημιουργήσουν δικά τους «φερέφωνα» (η περίπτωση των Γερμανών στο νομό Έβρου είναι χαρακτηριστική) και δεν διστάζουν να ασκήσουν ικανές πιέσεις στις Ελληνικές κυβερνήσεις για «πάγωμα» οικονομικών εκμεταλλεύσεων (π.χ. κοίτασμα ζεόλιθου), ενώ ειδικοί επιστήμονες συγκεκριμένης κατασκευαστικής εταιρείας εδώ και 3 χρόνια βρίσκονται στην Θράκη ασχολούμενοι με τοπογραφικές εργασίες… Πάντως, το ότι οι επενδυτές από το Κατάρ δείχνουν ιδιαίτερη επιμονή για επένδυση στην Θράκη, σημαίνει –ίσως- περισσότερα από όσα φαίνονται με την πρώτη ματιά…

Κωνσταντίνος

ΥΓ: Κι επειδή κάποιοι μπορεί να θεωρήσουν "κενολογίες" και "κινδυνολογίες" τα όσα γράφουμε, ας διαβάσουν την παρακάτω πρόσκληση, για να πάρουν μία ιδέα για το τι οργανώνεται στην περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, αφού οι Άραβες φαίνεται πως καλοβλέπουν και το λιμάνι της Καβάλας...

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
ΠΡΟΣΕΛΚΥΣΗ ΑΡΑΒΙΚΩΝ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ
ΜΕΣΩ DIGITAL ROAD SHOW

Ο Πρόεδρος του Επιμελητηρίου Καβάλας Άγγελος Τσατσούλης, και ο Πρόεδρος του IPD Think tank*(τεχνολογίες αιχμής) Νίκος Σαμαράς, σας προσκαλούν στην ενημερωτική ημερίδα με θέμα :

« Προσέλκυση Αραβικών Επενδυτικών Συνεργιών»

Η ημερίδα θα πραγματοποιηθεί την Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013 και ώρα 19:00 μμ στη αίθουσα του Επιμελητηρίου Καβάλας.(Ομονοίας 50)

Πληροφορίες:2510222212

* IPD : Ινστιτούτο για την Ανάπτυξη και την Εξέλιξη, περιφερειακό μέλος του Arab-British Chamber of Commerce