Στην Μοσούλη η "μάχη των μαχών";…

Οδεύουμε σε ένα νέο χάρτη στη Μέση Ανατολή ή σε έναν ολοκληρωτικό παγκόσμιο πόλεμο;

Γράφει ο Γεωργίου Μιχαήλ

Σκεπτικιστές αναλυτές ήδη αναφέρουν πως η μάχη της Μοσούλης θα είναι η μάχη των μαχών και ίσως να είναι εκείνο το κομβικό σημείο που θα «εξαναγκάσει» όλες τις πλευρές να θέσουν με τον πλέον επίσημο τρόπο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων τις «νέες συνθήκες» στη Μέση Ανατολή, μέσω των οποίων θα αναδιαταχθούν τα σύνορα των χωρών της περιοχής, ενώ ένα μία ή και δύο νέες χώρες θα κάνουν την επίσημη διεθνή τους εμφάνιση: Το Κουρδιστάν και το Ισλαμικό Κράτος… ως «αναγκαίο κακό», που όμως θα ωφελήσει τα μέγιστα στην δημιουργία εστίας ανησυχίας και, φυσικά, σοβαρό λόγο εξοπλισμού και αναζήτησης διεθνών ισχυρών συμμάχων για όλους όσους θα έχουν την «τύχη» να συνορεύουν μαζί του.

Η μάχη της Μοσούλης μπορεί να ξεκίνησε, αλλά τα Ιρακινά στρατεύματα απέχουν μερικά χιλιόμετρα μέχρι να φτάσουν τα περίχωρα της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης του Ιράκ, μετά τη Βαγδάτη. Στην πόλη που βρίσκεται τα χέρια των τζιχαντιστών και στην οποία έχουν εγκλωβιστεί περίπου 2 εκατομμύρια άμαχοι πολίτες. Είναι η τελευταία μεγάλη πόλη που βρίσκεται υπό την κατοχή του Ισλαμικού Κράτους, αφού προηγουμένως η Τικρίτ έπεσε στα χέρια του ιρακινού στρατού τον Απρίλιο του 2014, η Ραμάντι τον Δεκέμβριο του 2015 και η Φαλούτζα απαλλάχτηκε από τους τζιχαντιστές τον Ιούνιο του 2016.

Ήρθε, λοιπόν, και η σειρά της Μοσούλης, όμως στην πόλη αυτή, που αποτελεί και το τελευταίο ισχυρό προπύργιο του Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ, βρίσκονται οχυρωμένοι περισσότεροι από 8.000 καλά εκπαιδευμένοι και φανατικοί τζιχαντιστές, ενώ σε καθημερινή βάση δεκάδες βαριά οπλισμένοι τζιχαντιστές εισέρχονται για να ενισχύσουν την άμυνα της άτυπης πρωτεύουσας του Ισλαμικού Κράτους και αναμένεται να αυξηθεί ο αριθμός τους περίπου στις 15.000 στην τελική μάχη κατά του Ιρακινού στρατού, των σιιτών πολιτοφυλάκων και των Κούρδων Πεσμεργκά, δηλαδή σε ένα μικρό στρατό περίπου 50.000 καλά εξοπλισμένων και οργανωμένων στρατιωτών (που χρησιμοποιούν εξειδικευμένα αμερικανικά οπλικά συστήματα).

Μέχρι αυτή τη στιγμή δυνάμεις των Πεσμεργκά, των σιιτών πολιτοφυλάκων (που διεξάγουν τον δικό τους «ιερό πόλεμο» κατά των σουνιτών τζιχαντιστών) και του Ιρακινού στρατού, καταλαμβάνουν χωριά και εκτάσεις στην περίμετρο της Μοσούλης, σφίγγοντας τον κλοιό και αποκόπτοντας τις οδούς ανεφοδιασμού των τζιχαντιστών. Τη στιγμή, όμως που θα ολοκληρωθεί η περικύκλωση της Μοσούλης, θα πρέπει να αποφασισθεί και το επόμενο βήμα: Θα υπάρξει παρατεταμένη πολιορκία ή θα επιχειρηθεί μια αιματηρή (με άγνωστο αριθμό νεκρών στρατιωτών και πολιτών) στρατιωτική είσοδος;


Στην περίπτωση της πολιορκίας, και με δεδομένη την ύπαρξη ενός πολύ μεγάλου αριθμού άμαχου πληθυσμού μέσα στη Μοσούλη, που οι τζιχαντιστές χρησιμοποιούν ήδη ως ανθρώπινες ασπίδες, θεωρείται βέβαιη η αντίδραση της διεθνούς κοινότητας με την εμφάνιση των πρώτων νεκρών από ελλείψεις ιατροφαρμακευτικού υλικού αλλά και τροφίμων, ενώ ήδη εκφράστηκαν ανησυχίες για τις εκτελέσεις άμαχου πληθυσμού από το Ισλαμικό Κράτος, που προσπαθεί να επιβάλει την τρομοκρατία προκειμένου να μην συνεργαστούν και να μην δώσουν πληροφορίες στον Ιρακινό στρατό.
Πώς θα αντιμετωπιστεί από το Ιράκ αυτή η (στοχευμένη σύμφωνα με πολλούς ανεξάρτητους παρατηρητές) «έκρηξη» ανθρωπισμού από τη διεθνή κοινότητα, αλλά και την επιβολή τρομοκρατίας από τους τζιχαντιστές; Ταυτόχρονα, και με τον χρόνο να λειτουργεί υπέρ της προπαγάνδας του Ισλαμικού Κράτους, πως θα αντιμετωπιστούν πιθανότατες τρομοκρατικές ενέργειες σε δυτικές χώρες, οι οποίες θα γίνονται προς την κατεύθυνση υποστήριξης της πολιορκούμενης Μοσούλης; Πώς θα αντιδράσουν οι δυτικές κυβερνήσεις στο νέο κύμα τρομοκρατίας και πως θα επιχειρήσουν να σταματήσουν την Ιρακινή κυβέρνηση από την προσπάθειά της να εξαλείψει τον κίνδυνο της ύπαρξης του Ισλαμικού Κράτους;

Στην περίπτωση που θα αποφασισθεί μια στρατιωτική τύπου επέμβαση και είσοδος του Ιρακινού στρατού στη Μοσούλη, θα υπάρξει ένα πρωτοφανές λουτρό αίματος από τους αποφασισμένους για όλα τζιχαντιστές.

Οι ειδικοί ήδη κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, επισημαίνοντας πως η Μοσούλη έχει μετατραπεί σε μια τεράστια βόμβα και σε ένα τεράστιο νεκροταφείο. Τόσο τα παγιδευμένα κτίρια, όσο και οι οργανωμένες θέσεις άμυνας, αλλά και οι στοές μετακίνηση και διαφυγής των τζιχαντιστών, πρόκειται να αποτελέσουν αιτία θανάτου για άγνωστο αριθμό ιρακινών στρατιωτών (οι ομάδες σιιτών πολιτοφυλάκων δεν πρόκειται να συμμετάσχουν στην επιχείρηση κατάληψης της Μοσούλης, λόγω σοβαρών περιστατικών κατά των σουνιτών, τα οποία έχουν καταγραφεί –αλλά δεν έχουν αποδειχθεί- σε άλλες πόλεις και χωριά όπου έδρασαν), αλλά και αμάχων πολιτών.
Υπάρχουν επίσης πληροφορίες για άγνωστο αριθμό υπόγειων πλήρως εξοπλισμένων καταφύγιων που βρίσκονται στην Μοσούλη, τα οποία παρέχουν προστασία και από εναέριους βομβαρδισμούς, ενώ οι είσοδοί τους βρίσκονται σε κατοικημένες περιοχές, οι οποίες ακόμη και αν καταληφθούν θα αποτελέσουν σημεία σφαγής των ιρακινών δυνάμεων που θα εξαναγκαστούν να βρεθούν αντιμέτωποι με ένα θανατηφόρο αντάρτικο πόλεων και ένα κυνήγι φαντασμάτων μέσα στα ερείπια της πόλης, ενώ θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι θα γίνει χρήση χημικών από την πλευρά των τζιχαντιστών.

Τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ρωσία ανέγνωσαν εγκαίρως την «παγίδα της Μοσούλης», που μπορεί να πυροδοτήσει μια πρωτοφανούς μεγέθους τρομοκρατική εκστρατεία σε χώρες της Δύσης.
Και μπορεί η Ρωσία να πολεμάει τους τζιχαντιστές, αλλά έχει ήδη εξασφαλίσει τα δικά της εφαλτήρια στη Συρία (αν και επιχειρεί να προσελκύσει και τους Κούρδους της Συρίας) και δεν επιθυμεί περαιτέρω εμπλοκή της σε έναν πόλεμο που έχει όλα τα συστατικά να μετατραπεί σε παγκόσμια σύρραξη.
Από την πλευρά των ΗΠΑ, η επάνοδος στη Μέση Ανατολή απαιτεί  ορατούς και αόρατους συμμάχους, προκειμένου να αντισταθμιστεί επαρκώς η ρωσική παρουσία, αλλά και για να ικανοποιηθούν στον μέγιστο δυνατό βαθμό τα γεωστρατηγικά και γεωπολιτικά σχέδια της Ουάσιγκτον στην περιοχή. Έτσι, με δεδομένη την συμμαχία με τους Κούρδους (τουλάχιστον του Βόρειου Ιράκ και ενός μέρους της βόρειας Συρίας), με την Ιρακινή κυβέρνηση να αντιμετωπίζει με προβληματισμό την «αμερικανική φιλία», θεωρείται σχεδόν σίγουρο ότι το Στέιτ Ντιπάρτμεντ θα επιχειρήσει να διατηρήσει -τουλάχιστον σε αρχικό στάδιο μια θέση «ουδετερότητας» (εν όψει και των αμερικανικών εκλογών, το αποτέλεσμα των οποίων ενδεχομένως θα κρίνει – σηματοδοτήσει πολλά περισσότερα από την μάχη στη Μοσούλη) με κύριο στόχο την τελική κατάθεση «ειρηνευτικής πρότασης» που θα οδηγήσει στην προσδοκώμενη για τις ΗΠΑ αναδιάταξη του χάρτη της περιοχής με τη δημιουργία τόσο του Κουρδικού όσο και του Ισλαμικού Κράτους…

Ο τούρκος πρόεδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, έχοντας εργαστεί έως και σήμερα προς την κατεύθυνση της δημιουργίας ενός νέου χάρτη στη Μέση Ανατολή (με την απρόσκοπτη βοήθεια που παρείχε στους τζιχαντιστές), που θα καλύπτει πλήρως τα συμφέροντα της Τουρκίας, επιθυμεί την στρατιωτική είσοδο – επέμβαση της Τουρκίας τόσο στη Βόρεια Συρία όσο και στο Βόρειο Ιράκ, προκειμένου να έχει τη δυνατότητα (μέσω της εμπλοκής αλλά και της κατοχής εδαφών) να καθίσει ως πανίσχυρός παίκτης, γεωστρατηγικός και γεωπολιτικός ομοτράπεζος ΗΠΑ και Ρωσίας, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Ήδη έθεσε επισήμως το ζήτημα μη αναγνώρισης (αλλά έως τώρα σεβασμού από την πλευρά της Τουρκίας…!) όλων των διεθνών συνθηκών και ουσιαστικά θέτει θέμα εκ του μηδενός συζήτησης των πάντων, απειλώντας έμμεσα Ευρώπη και ΝΑΤΟ μέσω Αιγαίου, Κύπρου και λαθρομεταναστών.

Κάποιοι αναλυτές ισχυρίζονται πως ο τούρκος πρόεδρος επιχειρεί να ανακατέψει την τράπουλα, αλλά η αλήθεια είναι πως ο Ερντογάν επιχειρεί να αλλάξει την τράπουλα, με δική του και μάλιστα «σημαδεμένη». Επιχειρεί να βάλει μονομερώς τους δικούς του όρους και απαιτήσεις, με πρόφαση την υπεράσπιση των σουνιτών πολιτών (και τζιχαντιστών;), αλλά και των τουρκμένων που ζουν στη βόρεια Συρία και στο Βόρειο Ιράκ. Γι αυτό και επιμένει τόσο στην συμμετοχή (με υποστηρικτικό ρόλο, αφού η μάχη της Μοσούλης, εάν συμβεί, θα είναι ιδιαιτέρως αιματηρή) της Τουρκίας τόσο στο βόρειο Ιράκ όσο και στην βόρεια Συρία. Όσο για το αντιστάθμισμα της έμμεσης απειλής προς τα δυτικά σύνορα της Τουρκίας, δηλαδή προς την Ελλάδα, αυτό είναι ένα θέμα που θα πρέπει πρωτίστως να απασχολήσει σοβαρά (και όχι σε λεκτικό μόνο επίπεδο) την ελληνική πλευρά, η οποία μέχρι στιγμής δείχνει να μην αντιλαμβάνεται το μέγεθος των όσων συμβαίνουν σε Συρία και Ιράκ και αδυνατεί (ή δεν θέλει) να αντιδράσει ισόποσα στην προκλητικότητα και τις απειλές του τούρκου προέδρου.

Μέχρι στιγμής οι μάχες στην ευρύτερη περιοχή της Μοσούλης γίνονται με αυτοκίνητα – βόμβες και με μικρές ομάδες τζιχαντιστών που κερδίζουν χρόνο για την περαιτέρω οργάνωση του αμυντικού σχεδιασμού της πόλης της Μοσούλης. Σύμφωνα με πληροφορίες, όπως αυτές μεταδίδονται από ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία, θεωρείται δεδομένο πως στην πόλη της Μοσούλης έχουν ήδη εισέλθει άνδρες των ειδικών επιχειρήσεων που προσπαθούν να οργανώσουν ομάδες αντίστασης και δίκτυα πληροφόρησης για τις –συνεχώς μετακινούμενες- θέσεις των τζιχαντιστών, ενώ σημειώνονται οι είσοδοι καταφυγίων και στοών μετακίνησης (τούνελ) που χρησιμοποιούνται από το Ισλαμικό Κράτος. Οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν πως ο αρχηγός και πνευματικός ηγέτης των τζιχαντιστών Μπαγκντάντι, βρίσκεται φυλασσόμενος στην Μοσούλη, ενώ κάποιοι αρχηγοί ομάδων τζιχαντιστών που προσπάθησαν να διαφύγουν, είτε σκοτώθηκαν κατά τη διαδρομή διαφυγής τους είτε εκτελέστηκαν από το Ισλαμικό Κράτος.

Σε κάθε περίπτωση, και εάν επιχειρηθεί μια στρατιωτική επέμβαση στη Μοσούλη, ο αριθμός των νεκρών θα δημιουργήσει σοκ στη διεθνή κοινότητα, και θα σταθεί πιθανότατα η αφορμή για την έναρξη μιας ειρηνευτικής διαδικασίας που θα βυθίσει την Μέση Ανατολή στην απόλυτη αβεβαιότητα, αφού θα δημιουργηθούν νέες κράτη αλλά και νέες συμμαχίες που θα εξυπηρετούν τα γνωστά ή νέα συμφέροντα που θα εμφανιστούν μετά το «μοίρασμα της πίτας».

Τέλος, υπάρχει σοβαρότατο ενδεχόμενο, να αποφασισθεί μια πολιορκία της Μοσούλης και μια "στροφή του ενδιαφέροντος" τόσο από τους τζιχαντιστές όσο από τις χώρες της Δύσης προς τη Συρία και ιδιαίτερα στο Χαλέπι, που βρίσκεται υπό πολιορκία και στην Ράκκα που αναμένεται να γίνει ο επόμενος στόχος του Διεθνούς Συνασπισμού αλλά και του Συριακού Στρατού (συνεπικουρούμενος από τη Χεζμπολά και τους Κούρδους της Συρίας) που θέλει να αποφύγει την δημιουργία "επιπλοκών" με τρίτους. Χώροι στους οποίους αναμένεται να συγκεντρωθούν τζιχαντιστές για να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων για να κερδίσουν χρόνο ώστε να προλάβουν κάποιοι να θέσουν "αναγκαστικά" θέμα δημιουργίας ενός Ισλαμικού Κράτους. Ακόμη και σε αυτή την εξέλιξη, εντός του Συριακού εδάφους, η Μόσχα έχει δηλώσει (τουλάχιστον για το Χαλέπι) πως θα "συνθλίψει" την ισλαμική τρομοκρατία, οπότε οι εξελίξεις είναι ανοιχτές προς την κατεύθυνση μιας τελικής συμφωνίας που πολύ δύσκολα θα μπορέσει να βάλει στο τραπέζι επίδοξους "παίκτες" ως συνομιλητές του νέου χάρτη της Μέσης και Εγγύς Ανατολής.
Και αυτό το σημείο πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα αφού κάποιοι εμφανώς δυσαρεστημένοι έως και ζημιωμένοι, όπως η Τουρκία (απειλεί ευθέως με εισβολή σε Συρία και Ιράκ), ενδεχομένως να επιχειρήσουν να μεγιστοποιήσουν την σύγκρουση δημιουργώντας προβοκάτσιες, χρησιμοποιώντας φίλιες ομάδες πολεμιστών για επιλεγμένα χτυπήματα ή χρησιμοποιώντας το «φρέσκο αίμα» να διασπείρουν μέσω των μυστικών τους υπηρεσιών «ψιθύρους» προς όλες τις πλευρές, για να επιτύχουν επανάληψη των «ειρηνευτικών συνομιλιών»… Δηλαδή να γίνει μια εκ νέου ανακατανομή εδαφών και ορίων χωρών, που δεν θα ικανοποιήσει ποτέ καμία από τις εμπλεκόμενες χώρες... Κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ κι έτσι το γνωστό "διαίρει και βασίλευε" και ο ισχυρός εξυπηρετείται από τις εστίες συγκρούσεων και ανωμελίας. Στην περίπτωση όμως που υπάρχουν περισσότεροι ισχυροί που ενδιαφέρονται για την περιοχή (και κατά κοινή ομολογία υπάρχουν), τότε κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει που θα οδηγηθούν οι εξελίξεις, ή κανείς δεν μπορεί να εξασφαλίσει το σημείο στο οποίο θα σταματήσουν οι πολεμικές συγκρούσεις, τόσο ποσοτικά (πλήθος εμπλεκόμενων χωρών), όσο και ποιοτικά (τύπος στρατιωτικών μέσων που θα χρησιμοποιηθούν)...

Μέχρι σήμερα η Μέση και η Εγγύς Ανατολή αποτελούσαν χώρους που η επιβολή της ειρήνης ήταν κάτι που κανείς δεν φαινόταν να ήθελε πραγματικά. Δυστυχώς, τα όσα σήμερα εξελίσσονται, προδιαθέτουν για τα πολύ χειρότερα, αφού η διεθνής οικονομική και πολιτική κρίση μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με κάποια μεγάλη σύγκρουση, η οποία και θα δημιουργήσει - επιβάλλει την ανάγκη της αποδοχής κανόνων που σήμερα δεν γίνονται αποδεκτοί... Εξάλλου, οι ισχυροί του πλανήτη έχουν ήδη πάρει τις θέσεις τους... και κανείς δεν μπορεί να τους σταματήσει στο να υλοποιήσουν τα σχέδιά τους..., ενώ υπάρχουν αρκετοί ενδιαφερόμενοι για να τους "παρασύρουν" προς το χειρότερο...
Παρά τις "φιλότιμες" προσπάθειες των μέχρι σήμερα "χορηγών" να συγκαλύψουν επικοινωνιακά τα όσα συμβαίνουν σε Συρία και Ιράκ, τα οποία χαρακτηρίζουν ως "εμφύλιους πολέμους" (ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για εισβολή πολλών χωρών μέσω μισθοφόρων και ακραίων φανατικών ισλαμιστών), πρέπει να γίνει κατανοητό πως τόσο ο αριθμός των εμπλεκόμενων - αντιμαχόμενων, όσο και τα προσφερόμενα σε επίπεδο εξοπλισμού αλλά και logistics, μαρτυρούν την ύπαρξη και πλήρη εξέλιξη ενός ελεγχόμενου γεωγραφικά (μίνι) παγκοσμίου πολέμου ο οποίος διεξάγεται με "αντιπροσώπους", ο οποίος μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να επεκταθεί, αφού τα συμφέροντα που διακυβεύονται είναι τεράστια (δεν έχουν καμία σχέση με την "ηθική") και δεν εξαντλούνται, αλλά ούτε και μπορούν να περιοριστούν στην Συρία και στο Ιράκ. Και μπορεί οι δύο ισχυροί του πλανήτη, Ρωσία και ΗΠΑ, να κατανοούν το μέγεθος της ισχύος που διαθέτουν, όμως ταυτόχρονα κατανοούν και το που πιθανότατα θα βρεθούν (στον παγκόσμιο χάρτη ισχύος) εάν δεν αποδείξουν πως έχουν και την αποφασιστικότητα να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους...

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Syria rejects Russian proposal for Kurdish federation

By Mahmut Bozarslan

Dozens of Russian aircraft land daily at Khmeimim air base near Latakia, Syria. One such aircraft from Moscow that landed Sept. 17 didn’t attract attention, but its passengers, eight officials of Russia's Foreign and Defense Ministries, were carrying documents that one day could alter the political scene of the region.

But not that day.
The documents, obtained by Al-Monitor, included a memorandum of intent regarding the possibility of the Syrian government's granting Syrian Kurdistan "special status within the framework of Syria." The delegation was tasked with finding a solution to the Kurdish issue in Syria by having the parties agree to the memorandum.

Salih Gedo, secretary-general of the Democratic Party of Syrian Kurds, attended the meeting. "The Russians had a document ready. It was in our favor. They wanted federalism in Syria while reinstating the rights of Kurds. We accepted all of the [stipulations] and suggested some additions.”

According to Gedo, the Syrian government's delegation did not accept the agreement, saying it would split the country, and Damascus would not agree to start a dialogue about an autonomous administration.

The memorandum contains five basic proposals. The text follows below:

The Syrian Kurdish Party has suggested, and the Syrian Arab Party has agreed, to discuss the following issues:

1. Constitutional recognition of the nationalistic and political rights of the Kurdish people in Syria, and at the same time recognition of the rights of other national minorities.

2. Recognition of the democratic self-rule system in the cantons [of Jazeera, Kobani and Afrin, which are currently controlled by Kurds] and acknowledgement that members of the self-rule [system] represent the interests of all national and religious groups in these areas, and acceptance of all decisions issued by the legislative council of these cantons.

3. Recognition of the self-protection units and the Asayish [Kurdish police] forces as the legitimate national military forces.

4. The formation of delegations from both parties [the self-rule system and the Syrian government] to coordinate relations between the cantons and the central government in Damascus.

5. Change the name "the Syrian Arab Republic" to "the Syrian Democratic Republic," and form therein a government with varied democratic views on the basis of a federalism system.

Gedo said the Kurdish side suggested adding: Stop Arabs from settling in the Kurdish villages of Jazeera province, restore the Kurds' property and compensate the Kurds for damages they have suffered.

Any disputes during implementation of the terms would be resolved through talks between the two parties. "These disputes may not be resolved in international courts,” the memorandum said.
Gedo emphasized that the issue is not dead and that the Russian side will continue contacts with the Damascus government. He said the proposed agreement allows for flexibility by stipulating that "each of the parties has the right to abrogate the agreement at any time provided it informs the other of such in writing.”

Syria, one of four Middle East countries where Kurds live in large numbers, has about 3 million Kurdish residents, most of them without legal status. With the advent of the civil war in 2011, Kurds began to demand rights and recognition. Main Kurdish towns in Syria on the border with Turkey, such as Qamishli, Kobani and Afrin, came under the control of the Kurdish nationalist Democratic Union Party (PYD).

From the beginning, Turkey opposed this development. Some in Turkey felt the Syrian regime had abandoned the border region to the Kurds, both to avoid opening a new front in the civil war and also as a challenge to Turkey. But when the PYD unilaterally declared autonomous cantons at Qamishli, Kobani and Afrin, nobody, certainly not the Damascus regime, recognized these new entities. Then when the PYD's military arm, the People's Protection Units (YPG), began seizing land between the disconnected cantons, Turkey reacted strongly and declared it wouldn't allow a Kurdish entity to form a corridor on Turkey’s border.

In recent months, Western countries have been supplying arms to the YPG and giving political support to the PYD. These uncoordinated, conflicting interests of outside powers and lack of political cohesion among the Kurds assured that the Kurdish issue in Syria would remain unresolved. Kurds at times built close relations with the United States and at other times with Russia.

So some political figures in the region have wondered why Turkey has kept silent about Russia's blatant support for the Kurds. Another Kurdish official who was involved in the Khmeimim meeting said, “Of course the Turks know exactly what transpired in the meeting. They also know the Syrian regime is not going to accept the Russian plan for an autonomous Kurdish entity. So why should Ankara react and upset Moscow for an illusion that's not likely to work?"

Al-Monitor

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Η Τουρκία ετοιμάζεται να λάβει μέτρα εναντίον κούρδων μαχητών στη Συρία

Η Τουρκία θα πρέπει να λάβει τα δικά της μέτρα εναντίον της κουρδικής πολιτοφυλακής YPG στη βόρεια Συρία, αν οι μαχητές της δεν αποσυρθούν από την πόλη Μάνμπιτζ, ανατολικά του ποταμού Ευφράτη, δήλωσε σήμερα ο υπουργός Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου.

Ο Τσαβούσογλου έκανε τις δηλώσεις αυτές σε συνέντευξη που παραχώρησε στο τηλεοπτικό κανάλι Kanal 24.

Στο μεταξύ, ο εκπρόσωπος στη Γαλλία των Κούρδων της Συρίας, Χάλεντ Ίσα, κατηγόρησε σήμερα το τουρκικό καθεστώς ότι "επιτίθεται μαζικά" στους κούρδους μαχητές προκειμένου να τους εμποδίσει να ανακαταλάβουν τη Ράκα, την "πρωτεύουσα" του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία, κατηγορώντας την Άγκυρα για "συνέργεια" με τους τζιχαντιστές.

"Με την αεροπορία και το πυροβολικό του, ο τουρκικός στρατός εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι ο Τύπος και η διεθνής κοινότητα επικεντρώνονται στη Μοσούλη για να επιτεθεί μαζικά στους Κούρδους της Συρίας με σκοπό να τους εμποδίσει να πάρουν τη Ράκα", κατήγγειλε ο Ίσα σε συνέντευξη Τύπου στο Παρίσι.

Η επίθεση των ιρακινών ενόπλων δυνάμεων στη Μοσούλη, που διανύει τη δεύτερη εβδομάδα της, έχει σκοπό την ανακατάληψη της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της χώρας που έχει πέσει στα χέρια των τζιχαντιστών από τον Ιούνιο του 2014.

Στο πλαίσιο της προετοιμασίας για την απελευθέρωση της Ράκα, οι Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (FDS), ένας συνασπισμός κούρδων και αράβων μαχητών που υποστηρίζονται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, "απελευθέρωσαν πολλά χωριά που είχαν καταληφθεί από το Νταές (αραβικό ακρωνύμιο του ΙΚ) βορειοανατολικά του Χαλεπίου", είπε ο Ίσα.

"Αν το τουρκικό πυροβολικό και η αεροπορία βομβαρδίσουν σφοδρά τις θέσεις των FDS στην περιοχή αυτή και στο καντόνι Αφρίν θα είναι αφενός για να τους εμποδίσουν να αποκόψουν τις οδούς ανεφοδιασμού του Νταές στη Ράκα, αφετέρου για να μπορέσει η Τουρκία να κρατήσει τον έλεγχο των 70 χλμ. των συνόρων με τη Συρία", είπε.
AdTech Ad

"Δεν μπορούμε να πάμε να πολεμήσουμε στη Ράκα ενώ ο τουρκικός στρατός μας βομβαρδίζει", υπογράμμισε, εκτιμώντας πως για την ώρα "δεν πληρούνται οι όροι για να πάρουμε τη Ράκα.

Κατηγορώντας το καθεστώς του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ότι "έσπευσε να βοηθήσει τον Νταές", ο Ίσα κάλεσε τη Γαλλία και τα υπόλοιπα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ να "θέσουν τέρμα στις ανεύθυνες ενέργειες του Ερντογάν που εμποδίζουν τη μάχη κατά του Νταές".

Οι πολιτοφυλακές των Κούρδων της Συρίας έχουν την υποστήριξη της Ουάσινγκτον στη μάχη κατά του ΙΚ. Η Τουρκία, όμως, που θέλει να αποτρέψει τη δημιουργία μιας αυτόνομης κουρδικής περιοχής στα σύνορά της, στη βόρεια Συρία, τις θεωρεί τρομοκρατικές οργανώσεις.

Σύμφωνα με το τουρκικό επίσημο πρακτορείο ειδήσεων Ανατολή, η Τουρκία έπληξε πολλές φορές στη διάρκεια της περασμένης εβδομάδας την πολιτοφυλακή των Κούρδων της Συρίας στη βόρεια Συρία.

Σύμφωνα με τον Ίσα, ο στρατός βομβάρδισε και πάλι τις θέσεις των FDS στη διάρκεια της χθεσινής νύχτας.

Πηγή Liberal

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Robert Fisk: “Το ISIS από Ιράκ θα πάει Συρία. Και μετά;”

Κάτι “προφήτευαν” με νόημα δύο Τούρκοι, στο προηγούμενο άρθρο αυτής της στήλης. Ο βραβευμένος πολεμικός ανταποκριτής και δημοσιογράφος Robert Fisk, διαθέτοντας τις δικές του πηγές στον στρατό και τις μυστικές υπηρεσίες της Συρίας, παραθέτει αποκλειστικές πληροφορίες που συντείνουν στην ίδια εξέλιξη, επισημαίνοντας:

«Μόλις πέσει η Μοσούλη, δεν αποκλείεται ολόκληρο το στράτευμα του χαλιφάτου του ISIS να κατευθυνθεί εναντίον της κυβέρνησης Άσαντ και των συμμάχων της, μια εξέλιξη που θα γίνει δεκτή με περισσή χαρά και ευχαρίστηση από την Ουάσιγκτον».

Το θέμα, όμως, είναι τι έκβαση θα έχει και αυτό το σχέδιο των Αμερικανών, που εδώ και χρόνια βαλτώνουν από τον ένα πόλεμο στον άλλο...

Γράφει ο Robert Fisk για την εφημερίδα The Independent
Απόδοση: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!

Ο Συριακός Στρατός, μαζί με την Χεζμπολλάχ και τους Ιρανούς συμμάχους της Δαμασκού, προετοιμάζονται για μια μαζική εισβολή χιλιάδων τρομοκρατών του ISIS, που θα τραπούν σε φυγή και θα εγκαταλείψουν το Ιράκ με την πτώση της Μοσούλης. Ορισμένοι Σύριοι στρατιωτικοί υποψιάζονται, ότι ο πραγματικός σκοπός πίσω από το προβεβλημένο από τα ΜΜΕ αμερικανικό σχέδιο “απελευθέρωσης” της ιρακινής πόλης είναι να κατακλυστεί η Συρία από τις ορδές τρομοκρατών του ISIS, που θα εγκαταλείψουν την ιρακινή πρωτεύουσα του χαλιφάτου τους για να εγκατασταθούν στην “συμπρωτεύουσά” τους, την Ράκα της Συρίας.

Εδώ και εβδομάδες, τα Δυτικά μέσα ενημέρωσης, αλλά και οι Αμερικανοί εμπειρογνώμονες που συχνά επικαλούνται τα μέσα αυτά, προβλέπουν ότι το ISIS ή θα δώσει μια μάχη μέχρις εσχάτων σε στιλ Στάλινγκραντ μέσα στη Μοσούλη ή θα υποστεί μια γρήγορη ήττα, μετά από την οποία θα επακολουθήσουν διαθρησκευτικές μάχες μεταξύ ιρακινών φυλών για την πόλη. Ο δε ΟΗΕ προειδοποιεί για μαζικά ρεύματα εξόδου προσφύγων, συνεχούς ροής, από την πολιορκημένη πόλη. Ωστόσο, οι Σύριοι, αφού έγιναν μάρτυρες της αιφνίδιας κατάρρευσης και εκκένωσης της Παλμύρας, όταν ο στρατός τους απελευθέρωσε αυτή την αρχαία συριακή πόλη στις αρχές αυτής της χρονιάς, υποψιάζονται ότι το ISIS απλά θα εγκαταλείψει τη Μοσούλη και θα προσπαθήσει να φτάσει με ασφάλεια στις περιοχές της Συρίας που εξακολουθεί να ελέγχει.

Ήδη, στις μυστικές υπηρεσίες του Συριακού Στρατού έχουν φθάσει ανησυχητικές αναφορές από πόλεις και χωριά νότια της Χάσακα (χάρτης), μιας πόλης στο βόρειο τμήμα της χώρας, που τελεί υπό τον έλεγχο των δυνάμεων του Συριακού Στρατού και των Κούρδων. Σύμφωνα με τις αναφορές αυτές, το ISIS έχει ζητήσει να γίνουν νέες  παροχές ηλεκτρικού ρεύματος και νερού, προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι μισθοφόροι του, που θα εισρεύσουν εκεί από τη Μοσούλη. Με άλλα λόγια, μόλις πέσει η Μοσούλη, δεν αποκλείεται ολόκληρο το στράτευμα του χαλιφάτου του ISIS να κατευθυνθεί εναντίον της κυβέρνησης Άσαντ και των συμμάχων της, μια εξέλιξη που θα γίνει δεκτή με περισσή χαρά και ευχαρίστηση από την Ουάσιγκτον. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι όταν η ιρακινή πόλη Φαλούτζα απελευθερώθηκε από τον Ιρακινό Στρατό και κάποιες παραστρατιωτικές δυνάμεις πριν από λίγους μήνες, πολλοί μισθοφόροι του ISIS έφυγαν αμέσως από εκεί για τη Συρία.

Ο Σαγιέντ Χασάν Νασράλλα, ο ηγέτης της Χεζμπολλάχ που έστειλε χιλιάδες άνδρες του να πολέμησουν μέχρις εσχάτων (και σκοτώθηκαν πολλοί) στον αγώνα κατά του ISIS και του Τζαμπάτ-αλ-Νούσρα στη Συρία, δήλωσε την περασμένη εβδομάδα σε ομιλία του στις εκδηλώσεις μνήμης της ιερής για τους Σιίτες “ημέρας της Ασούρα”, ότι “οι Αμερικανοί σκοπεύουν να επαναλάβουν το σχέδιο της Φαλούτζα, το οποίο άνοιξε δρόμο στο ISIS, διευκολύνοντάς το ώστε να δραπετεύσει προς την ανατολική Συρία” και προειδοποίησε ότι “το ίδιο δόλιο σχέδιο μπορεί κάλλιστα να εφαρμοστεί στη Μοσούλη”. Με άλλα λόγια, μια ήττα του ISIS στη Μοσούλη θα ενθαρρύνει τους τρομοκράτες να κατευθυνθούν δυτικά και να επιχειρήσουν να νικήσουν τον στρατό του Άσαντ στη Συρία.
 
Αυτές οι υποψίες έχουν μάλλον ενισχυθεί, μετά από μια σειρά δηλώσεων από Αμερικανούς στρατηγούς και στρατιωτικές πηγές των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων. Ο νεοδιορισθείς διοικητής των ΗΠΑ στην περιοχή, υποστράτηγος Στήβεν Τάουνσεντ, ο οποίος έχει τεθεί επικεφαλής της αποκαλούμενης από τις ΗΠΑ “Επιχείρησης Εγγενούς Επίλυσης” (sic),  δήλωσε αλαζονικά ότι “όχι μόνο η Μοσούλη, αλλά και η συριακή πόλη Ράκα θα καταληφθεί υπό την εποπτεία μου”.

Αλλά ποιοι ακριβώς λογαριάζει ο υποστράτηγος ότι θα καταλάβουν την Ράκα; Ο Συριακός Στρατός, μετά από μια προσπάθειά του στις αρχές του 2016, η οποία εγκαταλείφθηκε για πολιτικούς και όχι στρατιωτικούς λόγους, δεν εγκατέλειψε τα σχέδιά του να συνεχίσει την αγώνα του μέχρι να ανακαταλάβει αυτή την στρατηγικής σημασίας πόλη, από τη βάση του πάνω στον ελεγχόμενο από τον στρατό αυτοκινητόδρομο δυτικά της πόλης, που συνδέει τη Δαμασκό με το Χαλέπι. Η Ρωσία προφανώς προτίμησε να επικεντρώσει την δύναμη πυρός της στον αγώνα εναντίον άλλων τρομοκρατικών ομάδων, και ειδικά εναντίον της Αλ-Νούσρα / Αλ-Κάιντα, την οποία τόσο η Μόσχα, όσο και η Δαμασκός θεωρούν σήμερα πολύ πιο επικίνδυνη από το ISIS.

Και οι δύο σύμμαχοι έχουν παρατηρήσει πως οι τρομοκράτες της Αλ-Νούσρα – η οποία άλλαξε το όνομά της σε Τζαμπάτ Φατάχ αλ-Σαμ («Μέτωπο στήριξης προς τον λαό της Ανατολής»), με την ελπίδα της απόδρασης από τις ρίζες της Αλ-Κάιντα – χαρακτηρίζονται όλο και συχνότερα ως “αντάρτες” από Δυτικούς πολιτικούς και δημοσιογράφους, ενώ το ίδιο ισχύει για πολλές άλλες ομάδες πληρωμένων τρομοκρατών που πολεμούν εναντίον των δυνάμεων του Άσαντ. Ένας Αμερικανός στρατηγός, ο οποίος θέλησε να παραμείνει ανώνυμος, με δηλώσεις του τον περασμένο μήνα, εξέφρασε ευθέως την ανησυχία του (!), ότι οι ιρακινές σιιτικές Μονάδες Λαϊκής Κινητοποίησης (PMU) ίσως κατορθώσουν να ανακαταλάβουν την πόλη Ταλ Αφάρ στα σύνορα Ιράκ-Συρίας, με σκοπό να παγιδεύσουν τους μισθοφόρους του ISIS στο εσωτερικό του Ιράκ, με αποτέλεσμα να εμποδιστεί η μαζική έξοδος των τρομοκρατών και η μετάβασή τους στη Συρία. Και όμως το ISIS φέρεται ότι έχει ήδη εγκαταλείψει το Ταλ Αφάρ εδώ και αρκετές ημέρες. Ο κάθε ευφυής αναγνώστης ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

Το αμερικανικό διαδικτυακό περιοδικό Military Times (το οποίο, όπως λέγεται, πρόσκειται στο Πεντάγωνο) υποστήριξε ότι ο προαναφερθείς υποστράτηγος Στήβεν Τάουνσεντ, διοικητής μιας δύναμης 5.000 Αμερικανών στρατιωτών στο έδαφος τόσο του Ιράκ όσο και της βορειοανατολικής Συρίας, “πρέπει να διώξει το ISIS και να το αναγκάσει να μετακινηθεί προς τη Συρία, όπου οι ΗΠΑ έχουν ελάχιστους συμμάχους στο έδαφος”. Και λίγα μας είπε το αμερικανικό περιοδικό. Ο ίδιος ο Τάουνσεντ μιλάει για “ένα μακρύ, δύσκολο αγώνα για τη Μοσούλη”, ενώ έχει επίσης κάνει λόγο για μια “πολιορκία” της Μοσούλης.

Αυτές είναι οι ολέθριες προβλέψεις κάποιων που θεωρούν, ότι ο λαός της Συρίας δεν πιστεύει πια στον δικό του στρατό, αυτόν τον ίδιο στρατό που μετράει 65.000 νεκρούς σε έναν αγώνα που διαρκεί ήδη πέντε χρόνια και βομβαρδίστηκε από τους Αμερικανούς στο Ντέιρ αλ-Ζορ με κόστος τουλάχιστον 60 νεκρούς (η Ουάσιγκτον αρκέστηκε στο να δηλώσει  ότι ήταν απλώς ένα λάθος) και τώρα ετοιμάζεται να αμφισβητήσει την τεράστια εισροή των τρομοκρατών του ISIS, που πιθανότατα θα διασχίσουν τα σύνορα μετά την κατάρρευση της Μοσούλης.

Ο ίδιος ο Νασράλλα έκανε μια ενδιαφέρουσα νύξη ακριβώς για αυτό στην ομιλία του. Υπαινίχθηκε μάλιστα ότι, εάν οι δυνάμεις του ISIS δεν ηττηθούν από τους ίδιους τους Ιρακινούς στη Μοσούλη, τότε οι Ιρακινοί – εννούσε προφανώς τις Μονάδες Λαϊκής Κινητοποίησης (PMU), δηλαδή τις πολιτοφυλακές των Ιρακινών Σιιτών που αποτελούν μία από τις αιχμές του κυβερνητικού στρατού – “θα υποχρεωθούν να κινηθούν προς την ανατολική Συρία, προκειμένου να καταπολεμήσουν την τρομοκρατική ομάδα”. [Βλέπε το 2ο σημείο της ανάλυσης των Τούρκων δημοσιογράφων.]

Αν λάβει κανείς υπ’ όψιν την πιθανότητα ότι τα συριακά στρατεύματα και οι Ρώσοι σύμμαχοί τους ίσως να κληθούν να αντιμετωπίσουν την ίδια αυτή ομάδα, δεν θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι προσπαθούν να ολοκληρώσουν την ανακατάληψη του Ανατολικού Χαλεπιού, διακινδυνεύοντας την ίδια τη ζωή τους, πριν από την πτώση της Μοσούλης.

Η επιχείρηση για την ανακατάληψη της Μοσούλης από τον Ιρακινό Στρατό είναι σε εξέλιξη. Δείτε αποκλειστικά πλάνα του “War Diary Project” από τις κινητοποιήσεις των σιιτικών Μονάδων Λαϊκής Κινητοποίησης (PMU), που θα πολεμήσουν στο πλευρό των Ιρακινών στην επικείμενη μάχη της Μοσούλης:

Δείτε την διάλεξη του Robert Fisk με τίτλο “Η ζωή μετά το ISIS” (ενεργοποιώντας τους υπότιτλους):

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Διάτρητη η συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας για το προσφυγικό

Υπήρχαν πολλοί που πίστευαν πως η Τουρκία θα τηρήσει τη συμφωνία που συνήψε με την Ε.Ε. ως προς την διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος; Όσοι υπήρχαν, είτε δεν έχουν μελετήσει καλά την ψυχολογία του Τούρκου (ο όρος "μπαμπεσιά" τουρκαλβανίτικος είναι, οι δε Κρητικοί έχουν μια παροιμία "τον Τούρκο κάν’ το σύντεκνο, μα το ραβδί σου κράτα"), είτε διακατέχονται από ρομαντικό "προοδευτισμό".

Είχα σημειώσει παλαιότερα εδώ, την αναμφισβήτητη τουρκική κρατική διαχείριση του προσφυγικού, που αποδεικνύεται από πολλά, αλλά κυρίως από το γεγονός της επιλογής όσων στέλνει στην Ελλάδα. Κρατά Σύρους επιστήμονες, αλλά και εξαθλιωμένους για δουλοπάροικους, όπως και οικογένειες με παιδιά, τα οποία ήδη έχουν ενταχθεί (εκατοντάδες χιλιάδες) στο σχολικό εκπαιδευτικό σύστημα, με προοπτική να γίνουν γενίτσαροι, και μας στέλνει Ασιάτες και Αφρικανούς, που δεν έχουν την ιδιότητα του πρόσφυγα.

Ταυτοχρόνως, έχει τον κατάλληλο πληθυσμό να εγκαταστήσει στις κουρδικές πόλεις τις οποίες ισοπέδωσε ο τουρκικός στρατός, με τους Κούρδους να τις εγκαταλείπουν και να διασκορπίζονται στην τουρκική επικράτεια, τις οποίες πόλεις θα οικοδομήσει με χρήματα από τον ΟΗΕ και Ε.Ε. για να εγκαταστήσει -ως φιλάνθρωπος- τους Σύρους, αλλοιώνοντας πλήρως την σύσταση του κουρδικού πληθυσμού, που ήταν συμπαγής, στη νοτιοανατολική Τουρκία.

Έχοντας στραμμένα τα βλέμματα στα νησιά, παραβλέπουμε τα γεγονότα που συμβαίνουν στον Έβρο. Η ανομβρία επί πολούς μήνες έχει καταστήσει τον ποταμό βατό, ο δε φράχτης δεν έχει το κατάλληλο μήκος για να εμποδίσει του πρόσφυγες και παράνομους μετανάστες να τον διαβούν. Δεν πρέπει φυσικά να μας διαφεύγει το γεγονός, πως η κα. Χριστοδουλοπούλου μόλις ανέλαβε καθήκοντα επί του προσφυγικού, είχε ζητήσει την καταστροφή του φράχτη, η δε νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ εκδράμει κατά διαστήματα στην περιοχή, διαδηλώνοντας επίσης υπέρ της καταργήσεώς του.

Σε συνέντευξή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο πρόεδρος συνοριακών φυλάκων Έβρου, Χρυσοβαλάντης Γιαλαμάς, μας πληροφορεί ότι μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα στη γείτονα χώρα, οι μεταναστευτικές ροές στο βόρειο και νότιο τμήμα του νομού έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Οι αποτροπές καθημερινά είναι κυριολεκτικά εκατοντάδες, είπε, και αποδίδει την αύξηση στη λειτουργία των δύο hot spot στην περιοχή των Ιψάλων και της Αδριανούπολης. Είναι ενδεικτική η διαπίστωσή του, ότι «Ανοίγουν την κάνουλα και μας στέλνουν κόσμο όποτε θέλουν. Αυτή την πληροφόρηση έχουμε».

Συμφώνως προς τα επίσημα στοιχεία του εξαμήνου, από το Αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας, προκύπτει ότι στον Έβρο, οι συλλήψεις παράνομων μεταναστών και προσφύγων άγγιξαν το 91%, ενώ τριπλάσιος ήταν ο αριθμός του ποσοστού σε συλλήψεις διακινητών.

Προσέξτε τώρα, τα σχετικά με την ταυτότητα των εισερχομένων, για την οποία έκανα λόγο αρχικώς. Από τις αρχές του καλοκαιριού το 80-85% των συλλήψεων διακινητών αλλά και παράνομων μεταναστών αφορούν πλέον υπηκόους Πακιστάν, άνδρες ηλικίας 20 έως 40 ετών. Οι πρόσφυγες και ειδικότερα οι Σύροι είναι ελάχιστοι, περίπου 10%, ενώ σπάνια πια έχουμε γυναικόπαιδα.

Ο πρόεδρος των συνοριοφυλάκων, δίνει ένα ενδιαφέρον στοιχείο για τους διακινητές: «Πολύ σπάνια είναι Έλληνες. Το τελευταίο διάστημα η διακίνηση ανατίθεται σε Πακιστανούς, Βούλγαρους, Ρουμάνους, Μαροκινούς. Τα κυκλώματα αναζητούν διακινητές με χαμηλό μεροκάματο. Αποκαλύπτεται ότι οι συλληφθέντες Μαροκινοί, Αλγερινοί και Πακιστανοί είχαν σχέση με ναρκωτικά, πορνεία και άλλες παράνομες δραστηριότητες». Ποιο εντυπωσιακό όμως είναι το στοιχείο, ότι η πλειονότητα των διακινητών μένουν χρόνια στην Ελλάδα και γνωρίζουν τη γλώσσα. (Είναι η "ενσωμάτωση", την οποία υπάρχουν ακόμη κάποιοι που ψελλίζουν).

Αίτημα των συνοριοφυλάκων είναι -με δεδομένο ότι Τουρκία και Βουλγαρία έχουν καλύτερα τεχνικά μέσα- η ανάγκη ενίσχυσης της συνοριακής αστυνομίας με προσωπικό και υλικά μέσα. Προφανώς και έχουν δίκαιο, αν μάλιστα αναλογισθεί κάποιος ότι στη Βουλγαρία, από κοινού στρατός και συνοριοφυλακή, επιχειρούν γύρω με 4,5 χιλιάδες άτομα σε μία ζώνη περίπου 100 χιλιομέτρων (το μήκος του φράχτη, το οποίο θέλουν να αυξήσουν στα 260 χλμ).

Είθε, να μη ξαναδούμε σκηνές εφέτος όπως αυτές της Ειδομένης. Κανείς όμως δεν μας το εγγυάται.

Μακεδών
Πηγή Voria

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Renzi: H σταθερότητα των παιδιών μας πάνω από τους τεχνοκράτες

Στο κείμενο κρατικού προϋπολογισμού που η χώρα του απέστειλε στις Βρυξέλλες και στην ανάγκη να ξεπερασθεί η πολιτική λιτότητας, επιδεικνύοντας, παράλληλα, ισχυρή αλληλεγγύη για το μεταναστευτικό, αναφέρθηκε ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι, σε συνέντευξή του στο ιδιωτικό τηλεοπτικό δίκτυο Tg5.

"Εγώ δεν θα επιτρέψω να μου πει, κάποιος Ευρωπαίος τεχνοκράτης ότι δεν μπορώ να θωρακίσω αντισεισμικά τα σχολεία, διότι υπάρχει κάποιος κανόνας ο οποίος σχετίζεται με τη σταθερότητα. Η σταθερότητα των παιδιών μας είναι πιο σημαντική, ιδίως σε μια χώρα σαν την Ιταλία, στην οποία σημειώθηκαν τρεις σεισμοί μέσα σε επτά χρόνια. Ο κρατικός προϋπολογισμός στο σημείο αυτό δεν αλλάζει. Υπάρχει, δε, και το θέμα της μετανάστευσης. Και από την Ευρώπη, στο θέμα αυτό, έχουν κάνει κάποια λάθη για τα οποία πρέπει να ζητήσουν συγγνώμη", 

τόνισε ο Ρέντσι.

Αναφερόμενος, πάντα, στην κατάσταση εκτάκτου ανάγκης του μεταναστευτικού και του προσφυγικού και στην πολιτική της λιτότητας, ο Ιταλός κεντροαριστερός πρωθυπουργός συμπλήρωσε:

"Αν οι Ευρωπαίοι φίλοι μας θέλουν να ξοδεύει λιγότερα χρήματα η Ιταλία, για το μεταναστευτικό, ας αρχίσουν να κάνουν αυτό που υποσχέθηκαν αλλά ακόμη δεν έκαναν πράξη. Ας αρχίσουν να ανοίγουν τις πόρτες τους στους μετανάστες. Η Ιταλία, με απόφαση της κυβέρνησης Μόντι, δίνει κάθε χρόνο 20 δισεκατομμύρια ευρώ στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και σε αντάλλαγμα λαμβάνει μόνον 12. Εγώ κουράστηκα, αυτός ο μηχανισμός δεν μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί με τον τρόπο αυτό. Ζητώ, λοιπόν, ένα χέρι βοήθειας από όλες τις πολιτικές δυνάμεις, από όλους τους Ιταλούς, ώστε να πάμε στην Ευρώπη και να πούμε: φτάνει με αυτό το σύστημα, τώρα υπάρχουν νέοι κανόνες και πρέπει να αλλάξουμε την πολιτική λιτότητας. Αλλά σε ό,τι αφορά το μεταναστευτικό, πρέπει να δείξουμε αλληλεγγύη προς όλους".

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Το όραμα μιας ελκυστικής ΕΕ

Του Σπυρίδωνος Τσάλλα

Μία ένωση πληθυσμιακών οντοτήτων με διαφορετική ιστορία μπορεί να έχει κοινή στοχοθεσία απορρέουσα από ένα καθολικά αποδεκτό όραμα. Μπορεί να υπάρξει τέτοιο στην ΕΕ;

Οι τρεις αρχές επί των οποίων μπορεί να χτιστεί μια κοινή στοχοθεσία είναι, εύλογα, η θεμελιωδώς σταθερή αφετηρία, η στοιχειωδώς ισόρροπη μεγέθυνση, και η δικαιοσύνη.

Ο χάρτης θεμελιωδών δικαιωμάτων της ΕΕ αναγνωρίζει μία σειρά προσωπικών, αστικών, πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών και μόνιμων κατοίκων της EE, τα οποία καθιερώνει στη νομοθεσία της EE. Μπορεί, λοιπόν, να αποτελέσει μια σαφή και ξεκάθαρη σχέση συνδιακύμανσης του ελαχίστων επιπέδων διαβίωσης των ανθρώπων, εάν και εφόσον εφαρμοστεί χωρίς εξαιρέσεις, λ.χ. λόγω μνημονιακών όρων διασφάλισης αποπληρωμής χρεών σε όσες χώρες βρίσκονται σε καθεστώς επιτήρησης.

Θάτσερ και Μυτεράν είχαν –ορθώς– συμφωνήσει στην προσωρινή επανένωση συνιστωσών της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης υπό την προϋπόθεση ότι μεγάλος μέρος από τα παραγωγικά πλεονάσματα του προσωρινού μορφώματος θα μοιράζονταν με σκοπό την διατήρηση ενός αρκούντως υψηλού ελάχιστου επιπέδου διαβίωσης για όλους εντός ΕΕ, συμπεριλαμβανομένων και των γειτνιαζόντων χωρών της πρώην ΕΣΣΔ. Ιστορικά αποδείχθηκε ότι δεν υπήρξε τέτοιος μηχανισμός, ούτε καν άτυπα. Αντιθέτως, το κοινό νόμισμα έκανε ακόμα πιο αυστηρή την υφιστάμενη θεσμικά προστατευμένη μεταφορά παραγωγικών πλεονασμάτων από τους αδύναμους στο προσωρινό μόρφωμα, ενώ θεσμοθετήθηκε και η αυτοματοποιημένη θεσμική τιμωρία στους αδύναμους που δεν μπορούν, πλέον, να βοηθούν άλλο τον “νεοσσό”.

Στοιχειωδώς ισόρροπη μεγέθυνση λοιπόν δεν υπήρξε, ούτε υπάρχει βούληση να υπάρξει. Το κράτος-εταιρία “Γερμανική Ομοσπονδία” υφίσταται ως οντότητα με σκοπό την προώθηση της διεθνούς ειρήνης και ευημερίας. Δεν επανήλθε στην πρότερη μορφή του ούτε έγινε ξανά έθνος-κράτος. Δημιουργήθηκε με συναίνεση πολλών, υποστηρίχθηκε οικονομικά από όλους, αλλά, δυστυχώς για άλλη μια φορά, λειτουργεί για την εξυπηρέτηση συμφερόντων των ιδιωτών που χρηματοδότησαν και καθοδήγησαν την Δημοκρατία της Βαϊμάρης στο αιματοκύλισμα του Β’ ΠΠ. Έκτοτε, ο στόχος ένταξης των ευρωπαϊκών κρατών υπό κοινή (γερμανική) διαχείριση απλά άλλαξε τη σύσταση του μίγματος των εφαρμοζόμενων εργαλείων πολέμου.

Ας υποτεθεί ότι από αύριο οι ηγέτες της ΕΕ αποφασίζουν (και επιβάλλουν στην πράξη) την πλήρη εφαρμογή του χάρτη θεμελιωδών δικαιωμάτων της ΕΕ και μηχανισμού αυτόματης ανακατανομής παραγωγικών πλεονασμάτων. Ποιές ενέργειες θα διασφάλιζαν μια θεμελιωδώς σταθερή αφετηρία, η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει την ικανή συνθήκη υιοθέτησης ενός καθολικά αποδεκτού οράματος μιας ελκυστικής ΕΕ;

Με σκοπό την προσήλωση σε πολιτικούς και δημοσιονομικούς κανόνες αμοιβαίου σεβασμού και αξιοκρατίας, κράτη-μέλη με δημοσιονομικό εκτροχιασμό θα έπρεπε να στερούνται δικαιώματος ψήφου σε όλες τις αποφάσεις της ΕΕ.

Πριν από την εφαρμογή του σημείου (1), η Γερμανική Ομοσπονδία θα έπρεπε να καταβάλλει το σύνολο των οφειλών της προς την Ελληνική Δημοκρατία, η οποία, σύμφωνα με την αρμόδια Επιτροπή, ξεπερνά, συμπεριλαμβανομένου και του κόστους από την αρπαγή αρχαιολογικών θησαυρών, τα 2 τρις ευρώ. Αυτομάτως η Γερμανική Ομοσποδία –και όχι μόνο– θα εκτροχιαζόταν δημοσιονομικά.

Η ΕΕ θα έπρεπε να απαιτήσει την καταβολή συντάξεων από τη Ρωσική Ομοσπονδία στους πολίτες της ΕΕ που προσέφεραν, αυτοί ή οι οικογένειές τους, ασφαλιστικές εισφορές στην εν λόγω χώρα. Με αυτό τον τρόπο όχι μόνο θα αποκατασταθεί η δικαιοσύνη αλλά και το ασφαλιστικό σύστημα της ΕΕ θα διασωθεί. Παράλληλα, το σύνολο των Ελλήνων επιχειρηματιών που έχουν συνάψει πρόσφατα πλήθος συμφωνιών με παράγοντες της Ρωσικής Ομοσπονδίας, κυρίως στην ενέργεια και στη ναυτιλία, καθώς και όσους έχουν καλλιεργήσει τις διαχρονικές σχέσεις που μας συνδέουν με τους αδελφούς πληθυσμούς της περιοχής, κυρίως μέσω οργανώσεων Ποντίων, θα έβαζαν ως πρώτη προτεραιότητα –θα μπορούσε να θεωρήσει ευλόγως κανείς– το συμφέρον των Ελλήνων, και κατ’επέκταση της ΕΕ, και θα ασκούσαν την αναγκαία επιρροή προς την ταχύτερη υλοποίηση των προβλεπομένων από την Ρωσική Ομοσπονδία. Ομοιοτρόπως, και τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της ΕΕ θα έπρατταν αντιστοίχως το αυτό.

Η Ελληνική Δημοκρατία –και όσες άλλες χώρες είχαν δικαίωμα ψήφου– θα έπρεπε να επιταχύνει τη συγκρότηση πολυπληθούς ευρωστρατού, ο οποίος θα αναλάμβανε αμέσως αυτόνομες επιχειρήσεις θωράκισης των υφιστάμενων συνόρων της ΕΕ, ήτοι χωρίς ενδοιασμό ή πρόσθετη πολιτική απόφαση, αλλά αποκλειστικά και μόνο με επιχειρησιακό συντονισμό με το εκάστοτε κράτος-μέλος.

Η ΕΕ θα έπρεπε να επιβάλλει πολιτικά και διπλωματικά την οριοθέτηση των –ανακηρυγμένων με βάση τη σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το δίκαιο της θάλασσας– ΑΟΖ των κρατών-μελών.

Κοινό βιβλίο ιστορίας των ευρωπαϊκών λαών θα έπρεπε να γραφτεί και να διδάσκεται σε όλους τους μαθητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της ΕΕ, ξεκινώντας ιστορικά από την αρχή της ύπαρξης πρώτων πληθυσμών στην ευρωπαϊκή ήπειρο έως και το 1946, ακόμα και αν για τις πρώτες τάξεις δημοτικού και γυμνασίου τα κεφάλαια περιέγραφαν την ιστορία ενός μόνο κράτους-μέλους.

Νέο όραμα για μια ελκυστική ΕΕ μπορεί λοιπόν να υπάρξει. Δυστυχώς όμως δεν υπάρχει το αναγκαίο επίπεδο ευρωπαϊκής ηγεσίας για να το υιοθετήσει, μιας και η στοχοθεσία δεν πρόκειται να αλλάξει βάση συμφερόντων. Χωρίς ρεαλιστικό όραμα δεν μπορεί να διαφωτιστεί ο κοινός μας οίκος και, μοιραία, θα εγκαταληφθεί.

* Ο Σπυρίδων Τσάλλας Πρόεδρος του Ιδρύματος Κοινωνικής Μηχανικής & Ανάπτυξης
Δημοσιεύτηκε στην "Εστία"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Η αυτοχειρία μιας κοινωνίας

Ένα από τα πρώτα ερωτήματα που υποβάλλουν οι αξιωματικοί στους στρατιώτες είναι μονολεκτικό: «Ηθικόν;» Η απάντηση είθισται να δίδεται μεγαλοφώνως: «Ακμαιότατον!» Αυτό δεν είναι τύπος, νεκρό γράμμα μιας συνήθειας είναι, την οποία κανείς δεν γνωρίζει γιατί ακολουθεί. Είναι ουσία στη στρατιωτική ζωή. Το ηθικό, αν δεν είναι ακμαιότατο, τότε η ήττα γίνεται βεβαιότατη...

Η ψυχολογική κατάσταση των εφέδρων, των μόνιμων αξιωματικών και άλλων στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων αποτελεί δείκτη σημαντικό για την πορεία ολόκληρης της κοινωνίας. Οσοι μετέχουν του στρατιωτικού τρόπου ζωής, διάγουν βίο πειθαρχημένο, με ιεραρχία, αίσθημα καθήκοντος και άμεση λογοδοσία, και βρίσκονται σε ηλικίες που είναι ταυτισμένες με το σωματικό σφρίγος συνήθως χαρακτηρίζονται και από μια δυναμική οπτική αντιμετώπισης των πραγμάτων. Αν εκείνοι καμφθούν, περιέρχεται σε κίνδυνο η ύπαρξη του κράτους και η ενότητα του λαού.

Πρόσφατα σημειώθηκαν απανωτά κρούσματα αυτοκτονιών στις Ενοπλες Δυνάμεις. Ενας κελευστής του Π.Ν. βρέθηκε απαγχονισμένος σε πάρκο στο Μοσχάτο και στην Πάτρα ένας 44χρονος υποσμηναγός της Π.Α. πήδηξε στο κενό από ταράτσα πολυκατοικίας, φορώντας μάλιστα τη στολή του.

Πέρα από τους προσωπικούς και τους οικογενειακούς λόγους που ενδέχεται να είχαν, ο βατήρας της απελπισίας πάνω στον οποίον έκαναν τα τελευταία βήματά τους τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεών μας ήταν αυτός που γνωρίζουμε όλοι. Η οικονομική δυσπραγία, οι αυξανόμενες οφειλές προς το κράτος και τους ιδιώτες, τα πετσοκομμένα εισοδήματα, η έλλειψη ελπίδας και πίστης σ' ένα καλύτερο αύριο μόνο κακά προμηνύουν για την πατρίδα μας.

Έπειτα από ένα βραχύ διάστημα αναπτέρωσης κάποιων ελπίδων για απόδραση από το μνημονιακό κάτεργο στο οποίο έχουν ρίξει την Ελλάδα, η απελπισία επανήλθε δριμύτερη και χειρότερη από ποτέ. Οταν οι πολίτες βλέπουν τη χώρα τους να μετατρέπεται σε κρανίου τόπο δεν μπορούν παρά να σκεφτούν όλους τους πιθανούς τρόπους απόδρασης από το αδιέξοδο.

Οι αριθμοί των αυτοκτονιών αυξάνονται - όσο αυξάνεται και το μεταναστευτικό ρεύμα των Ελλήνων, που αναγκάζονται να ξενιτευτούν για το μεροκάματο.

Ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται...

Πηγή "Δημοκρατία"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Λέγαμε «κάθε πέρσι και καλύτερα…»

«Χειροκροτεί» ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος

Όχι, δεν προτίθεμαι να «βγάλω κακίες» ούτε να χειροκροτήσω τους προηγούμενους «μνημονιακούς» μας ηγέτες κκ Παπανδρέου, Παπαδήμο, Σαμαρά και Βενιζέλο καθότι εκείνοι από το ιστορικό Καστελόριζο από όπου μάθαμε ότι μας ερχόταν το ΔΝΤ και η τρόικα φρόντισαν επιμελώς να διατηρηθεί στο Λαϊκό μας υποσυνείδητο ΖΩΝΤΑΝΗ η κλασική έκφραση που έβαλα για τίτλο:
«Κάθε πέρσι και καλύτερα, κάθε φέτος και χειρότερα…»

«Χειροκροτώ», όμως, τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ καθότι κατόρθωσαν να αλλάξουν το παραπάνω εύγλωττο και παροιμιακό μας απόφθεγμα οδηγώντας μας να φωνάζουμε πλέον βροντόφωνα:
«Κάθε περασμένο μήνα και καλύτερα, κάθε τρέχοντα και χειρότερα…»

Εάν σας πω ότι με τρομάζει η απίστευτη, χωρίς προηγούμενο, ΚΑΤΑΠΤΩΣΗ του επιπέδου της πολιτικής μας ζωής θα σας ξαφνιάσω;
ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ…

Εάν γράψω ότι η Οικονομία μας βρίσκεται σε τέλμα θα με παρεξηγήσετε ως αντιδραστικό;
ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ…

Καταθέτω ότι καθημερινά βυθιζόμαστε ως Λαός στην ΑΠΟΓΝΩΣΗ! Θα με παρεξηγήσετε;
ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ…

Εάν πω ότι μας έκλεψαν με ψέματα και την τελευταία δόση ΕΛΠΙΔΑΣ θα θυμώσετε;
ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ…

Βλέπω στην τηλεόραση και ακούω στο ραδιόφωνο (εγώ ΔΕΝ συμμετέχω πλέον) από πολιτικά πρόσωπα «περιγραφές» του Πρωθυπουργού μας κ Τσίπρα και της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που σε άλλες εποχές (μετά το καλοκαίρι του 1974) θα κατέληγαν σε ΑΥΤΟΦΩΡΗ σύλληψη των σχολιαστών αμέσως μόλις εξέρχονταν από τα ραδιοτηλεοπτικά στούντιο αλλά στις περίεργες μέρες μας και… «σιγά μη στάξει η ουρά του ποντικού…»
ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΕΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΟΛΟΙ…


* O Γιώργος Πιπερόπουλος είναι συνταξιούχος καθηγητής και πρώην Πρόεδρος του Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας - Επισκέπτης καθηγητής στο Business School, Newcastle University, United Kingdom.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Δεν θα περάσει ο φασισμός (που έχει περάσει)!...

Γράφει ο Κώστας Μαντατοφόρος

Ένα με δύο περιστατικά αυτοκτονίας ή απόπειρας αυτοκτονίας καταγράφονται κάθε μέρα από την αστυνομία.
Και είναι πολύ πιθανόν να είναι άλλες τόσες οι απόπειρες τουλάχιστον που δεν καταγράφονται, ή περνάνε στο βιβλίο συμβάντων κάποιου νοσοκομείου σαν επείγοντα περιστατικά. 

Από την άλλη κάθε τέλος του μήνα ο μέσος έλληνας στήνεται στις ουρές πειθήνια για να πληρώσει ΕΝΦΙΕΣ και χαράτσια και ό,τι άλλο μηχανευτεί το οποιοδήποτε τσόλι του υπουργείου Οικονομικών προκειμένου να γεμίσουν τις αδηφάγες τσέπες των "εταίρων" τοκογλύφων.

Αυτή η παθητικότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε τους σφαγείς της κοινωνίας, του λαού, του ίδιου μας του εαυτού, είναι πιά ακατανόητη.
Αυτή η άνευ όρων παράδοση ενός ολόκληρου λαού στις ορέξεις ξένων επικυρίαρχων και εγχώριων συνεργατών-δωσιλόγων, δεν έχει προηγούμενο, αν όχι στην ντόπια ιστορία τουλάχιστον στην διεθνή.
Έχουμε αποδεχτεί το ανθρωπιστικό έγκλημα που συντελείται στην πατρίδα μας, χωρίς άλλον λόγο εκτός από το συμφέρον των τραπεζών, των μεγάλων εταιρειών, άντε και μερικών ντόπιων εργολάβων. 
Ο Φασισμός ήρθε κι εγκαταστάθηκε στην χώρα μας κι εμείς αφεθήκαμε. 
Μας είπε ότι είναι δημοκρατία και τον πιστέψαμε. 
Μας είπε ότι είναι η αριστερά, αλλά εμείς αυτοκτονούμε ακόμα.

Αν δεν βγούμε στον δρόμο να καταγγείλουμε έμπρακτα τα καθημερινά εγκλήματα που ο Φασισμός διαπράττει, αν δεν πολεμήσουμε την ηττοπάθεια μέσα μας, αν δεν αλλάξουμε την ροή της Ιστορίας μόνοι μας, οι φασίστες που κυβερνούν επτά χρόνια τώρα θα καταλάβουν ακόμη και τον χώρο που αναπνέουμε στα πνευμόνια μας, και το τελευταίο τετραγωνικό μέτρο του ζωτικού μας χώρου. 
Αυτό το άφημα, αυτή η παράδοση πρέπει επιτέλους να σταματήσει.

Η αφύπνιση, η οργάνωση και η άμυνα πρέπει ν' αρχίσει τώρα.
Απέναντί μας δεν έχουμε (εδώ και επτά χρόνια) ελληνική δημοκρατική κυβέρνηση, έχουμε φασιστοειδή ζόμπι κάθε προέλευσης και απόχρωσης, που ο μεγαλύτερος εχθρός τους είναι ο ίδιος ο λαός που κυβερνούν, η ίδια η χώρα.

Τρείς μέρες πρίν την επέτειο της Μεγάλης και τελευταίας Άμυνας των ελλήνων ενάντια στον ολοκληρωτισμό, ας αναλογιστούμε τί θα κάνανε οι πατεράδες κι οι παππούδες μας στην θέση μας, ΤΙ ΚΑΝΑΝΕ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΜΑΣ και ας τους μιμηθούμε...

Πηγή "Ουδέν Σχόλιον"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Αποφασιστικά βήματα προς την παντοδυναμία

Γράφει ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου

Από τη στιγμή που εξελέγη πρόεδρος της Τουρκίας, τον Αύγουστο του 2014, ο Ταγίπ Ερντογάν έθεσε ως πρώτη, εσωτερική του προτεραιότητα τη μετάβαση σε ένα ισχυρά προεδρικό σύστημα. Οχι ότι περιοριζόταν, αυτά τα δύο χρόνια, στον συμβολικό ρόλο που του αποδίδει το ισχύον σύνταγμα. Ισχυριζόμενος ότι «το πνεύμα του συντάγματος έχει ήδη αλλάξει», από τη στιγμή που ο πρόεδρος δεν εκλέγεται πλέον από το κοινοβούλιο αλλά από τον ίδιο τον λαό, ανέλαβε ντε φάκτο ρόλο εκτελεστικού προέδρου, περιορίζοντας σε δεύτερη μοίρα τον πρωθυπουργό, την κυβέρνηση και τη Βουλή. Η αντικατάσταση του Αχμέτ Νταβούτογλου από τον περισσότερο υπάκουο Μπιναλί Γιλντιρίμ στο πρωθυπουργικό αξίωμα προετοίμασε το έδαφος για τη δρομολογημένη πολιτική μεταβολή.

Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα. Με 317 βουλευτές, το ΑΚΡ ήταν μακριά όχι μόνο από τις 367 έδρες που θα επέτρεπαν την έγκριση της συνταγματικής αναθεώρησης από τη Βουλή, αλλά και από τις 330 έδρες που χρειάζονται για την υποβολή τους σε δημοψήφισμα. Και τα τρία κόμματα της αντιπολίτευσης –το κεμαλικό CHP, το φιλοκουρδικό HDP και το υπερεθνικιστικό MHP– ήταν, από διαφορετικές θέσεις, αντίθετα στο προεδρικό σύστημα.

Η κατάσταση άλλαξε μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου, που έφερε πιο κοντά τους ισλαμιστές του ΑΚΡ με τους εθνικιστές του ΜΗΡ. Στις 11 Οκτωβρίου, ο Ντεβλέτ Μπαχτσελί, ηγέτης του ΜΗΡ από το 1997, ανακοίνωσε ότι, αν και το κόμμα του παραμένει αντίθετο στο προεδρικό σύστημα, θα ψηφίσει υπέρ της παραπομπής του θέματος σε δημοψήφισμα.

Πολλοί μίλησαν για «εξόφληση γραμματίων» του Μπαχτσελί στον Ερντογάν και μάλλον είχαν δίκιο. Ο ηγέτης του ΜΗΡ έμεινε στο πόστο του ελέω τουρκικών δικαστηρίων, που ακύρωσαν έκτακτο συνέδριο του κόμματός του, το οποίο επρόκειτο να καθαιρέσει τον Μπαχτεσλί και να αναδείξει στη θέση του την πρώην υπουργό Εσωτερικών Μεράλ Ασκενέρ, μια δυναμική πολιτικό, αδιάλλακτη αντίπαλο του Ερντογάν. Ωστόσο, ο παράγοντας της προσωπικής «οφειλής» του Μπαχτσελί στον Ερντογάν, παρά την αναμφίβολη σημασία του, δεν ήταν ο μοναδικός που διευκόλυνε τον «γάμο συμφέροντος» μεταξύ της ισλαμικής και της υπερεθνικιστικής Δεξιάς στην Τουρκία.

Καθοριστικής σημασίας εξέλιξη ήταν η ενίσχυση του κουρδικού παράγοντα μέσα από τις καταιγιστικές εξελίξεις στη Συρία και στο Ιράκ, σε συνδυασμό με το στρατιωτικό κίνημα της 15ης Ιουλίου. Επικαλούμενος τη διπλή απειλή, ο Ερντογάν επιχειρεί να νομιμοποιήσει στην κοινή γνώμη την ανάγκη ενός συγκεντρωτικού, προσωποκεντρικού συστήματος διακυβέρνησης, ενταφιάζοντας τα δημοκρατικά ανοίγματα της πρώτης περιόδου του ΑΚΡ και τις προσπάθειες πολιτικής επίλυσης του Κουρδικού. Από τη στιγμή που κάθε σκέψη για περιορισμένη κουρδική αυτονομία είχε εκλείψει, δίνοντας τη θέση της σε μια απηνή εκστρατεία για τη συντριβή των Κούρδων σε Τουρκία, Συρία και Ιράκ, ο δρόμος για τη σύμπλευση ΑΚΡ-ΜΗΡ ήταν πλέον ανοιχτός.

Οταν απευθύνεται σε δυτικά ακροατήρια, ο Ταγίπ Ερντογάν διερωτάται γιατί η Τουρκία δεν δικαιούται να έχει ισχυρό προεδρικό σύστημα, όπως έχουν χώρες σαν τις ΗΠΑ και τη Γαλλία. Είναι ηλίου φαεινότερον, όμως, ότι δεν έχει κάτι τέτοιο υπόψη του. Πριν από τρία χρόνια, ο τότε πρόεδρος της κοινοβουλευτικής επιτροπής για την αναθεώρηση του συντάγματος, Μπουχράν Κουζού, εξέφραζε τη συμπάθειά του για τον «πτωχό Ομπάμα» που εμποδίζεται στις επιλογές του, πότε από το Κογκρέσο και πότε από το Ανώτατο Δικαστήριο. Ο Ταγίπ Ερντογάν δεν εννοεί να έχει τα χέρια του δεμένα από τέτοιες «τυπικότητες» όπως η διάκριση των εξουσιών. Ηδη, τα φιλικά προς αυτόν μέσα ενημέρωσης αρέσκονται να τον αποκαλούν «μπασκομουτάν», δηλαδή αρχηγό του στρατεύματος, όπως αποκαλούνταν ο Κεμάλ Ατατούρκ. Και μπορεί να μην του έχουν αποδώσει ακόμη το «ατα» (πατέρας), κάτι που θα ακουγόταν κάπως ιερόσυλο, αλλά και το αραβικής προέλευσης «ραΐς» (αρχηγός) που του έχουν χαρίσει δεν υστερεί σε μεγαλοπρέπεια.

Εσωτερικές σκοπιμότητες

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το εθνικιστικό κλίμα που συντηρούν οι αλλεπάλληλες δηλώσεις Ερντογάν περί Λωζάννης, Μοσούλης, Αιγαίου, Θράκης, Θεσσαλονίκης και πάει λέγοντας εξυπηρετούν και τις εσωτερικές σκοπιμότητες του προέδρου-«σουλτάνου». Αλλά το γεγονός αυτό δεν είναι καθόλου καθησυχαστικό για την Αθήνα, πολύ περισσότερο που ο Ερντογάν έχει καταφέρει να παρασύρει σε ένα κλίμα εθνικιστικής πλειοδοσίας όχι μόνο τους Γκρίζους Λύκους, αλλά και την κεμαλική αντιπολίτευση.

Πηγή "Καθημερινή"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Η προσβολή των νεκρών του Αλβανικού Έπους

Στο παζάρι με τα Τίρανα τα 2 Στρατιωτικά Κοιμητήρια

Εβδομήντα έξι χρόνια μετά το Αλβανικό Έπος, οι χιλιάδες Έλληνες πεσόντες αναζητούν ματαίως δικαίωση και απόδοση της ελάχιστης τιμής στη θυσία τους. Η κανονική ταφή των νεκρών, κάτι που κάθε πολιτισμός στην ανθρώπινη ιστορία σεβάστηκε, δεν είναι αυτονόητη στην περίπτωση των Ελλήνων στρατιωτών του Αλβανικού Μετώπου...

Προσβλητική για τη μνήμη των χιλιάδων Ελλήνων πεσόντων στο Αλβανικό μέτωπο αποτελεί η νέα παραπομπή στις ελληνικές καλένδες του σοβαρότατου ζητήματος της λειτουργίας των δυο στρατιωτικών νεκροταφείων για τα οποία έχει συμφωνήσει επισήμως από το… 2010 η Αλβανία και τα οποία η Αθήνα αποδέχτηκε να ξαναμπούν στο τραπέζι του διαλόγου!

Ξανά από την αρχή...

Όπως έγινε γνωστό από τον Αλβανικό Τύπο, μια και στην Αθήνα η συνάντηση κρατήθηκε μυστική, συναντήθηκαν οι εκπρόσωποι της Μεικτής Επιτροπής για το θέμα των νεκροταφείων και αποφάσισαν να ξανασυναντηθούν σε… έξι μήνες!

Με την Ελλάδα να έχει προσφέρει πολλά ανταλλάγματα στα Τίρανα προκειμένου να αποδεχθεί τη συμφωνία για την κατασκευή τουλάχιστον δυο στρατιωτικών νεκροταφείων, στους Βουλιαράτες και στην Κλεισούρα, η συμφωνία μεταξύ των δυο πλευρών υπογράφτηκε και τελικά κυρώθηκε από την Αλβανική Βουλή το 2010.

Κι όμως, με συνεχείς κωλυσιεργίες η αλβανική πλευρά εμπόδισε τη σύγκληση της Μεικτής Επιτροπής, που είχε συνέλθει για πρώτη φορά το 2012… Και ενώ θα έπρεπε να είχε ήδη υλοποιηθεί η Συμφωνία, τώρα ξαναμπαίνει στο τραπέζι του ελληνοαλβανικού διαλόγου.

Η αλβανική πλευρά επιχειρεί να εμφανίσει μια πράξη ελαχίστης απόδοσης τιμής σε νεκρούς πολέμου, ως δείγμα ελληνικού... αλυτρωτισμού, επιδιώκοντας έτσι είτε να ματαιώσει τη λειτουργία των νεκροταφείων, είτε τον περιορισμό τους σε ένα μικρό μνημείο, ώστε να εξαφανισθεί κάθε ίχνος της θυσίας των Ελλήνων στρατιωτών στη Βόρειο Ήπειρο. Μια θυσία που θυμίζει στις νεότερες γενιές ποιοι ήταν εκείνοι που αντισταθήκαν και δεν συνεργάστηκαν με τις δυνάμεις του Άξονα.

Όπως ανέφεραν τα αλβανικά ΜΜΕ, επικεφαλής των δυο Επιτροπών ήταν ο ταξίαρχος Ντεντ Πρενγκά και ο υποστράτηγος Θεμιστοκλής Μπουρολιάς και εξέτασαν τεχνικές ασάφειες για τη διαδικασία ταυτοποίησης των οστών των πεσόντων, αλλά και άλλα «προβλήματα που αντιμετωπίζει η συμφωνία αυτή».

Η συνάντηση αυτή έγινε, όπως αναφέρει η αλβανική πλευρά, στο πλαίσιο της διαδικασίας διαλόγου των εκκρεμών θεμάτων που ο ίδιος ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς, έχει προτείνει στην αλβανική πλευρά, όπου τα Τίρανα έσπευσαν να θέσουν φυσικά και το θέμα των Τσάμηδων.

Παρά την υπογεγραμμένη συμφωνία

Από την αλβανική πλευρά όμως και το θέμα των Στρατιωτών Νεκροταφείων μπαίνει στο τραπέζι για την απόσπαση νέων ανταλλαγμάτων, αν και ήδη έχουν αναληφθεί δεσμεύσεις από την Αλβανία με την υπογραφή της Συμφωνίας το 2010.

Το κόμμα των Τσάμηδων που συμμετέχει στην κυβέρνηση είχε ζητήσει είτε να αποσυρθούν στην Ελλάδα τα οστά των νεκρών στρατιωτών, είτε να αναγερθεί και στη Θεσπρωτία μνημείο για τους… νεκρούς Τσάμηδες!

Το χρονικό της διαμάχης

Η Ιστορία των ελληνικών νεκροταφείων ξεκίνησε ήδη από το 1981, όταν τέθηκε στον Enver Hoxha (Πρώτος Γραμματέας του Κόμματος Εργασίας της Αλβανίας), ο οποίος, ελπίζοντας ότι της συλλογής των οστών θα ακολουθήσει η μεταφορά τους στην Ελλάδα, όπως είχε πράξει προηγουμένως η Ιταλία, έδωσε άδεια για την αναζήτηση των ομαδικών τάφων, και είχαν εντοπιστεί κυρίως από Έλληνες μειονοτικούς σχεδόν 6.000 νεκροί.

Όμως όταν διαπίστωσε το καθεστώς ότι η Ελλάδα δεν έχει πρόθεση να μεταφέρει τα οστά στο ελληνικό έδαφος, «πάγωσε» η διαδικασία και μάλιστα όταν το 1987 ως υπουργός Εξωτερικών ο ίδιος ο Κάρολος Παπούλιας επισκέφτηκε την Αλβανία και κατέθεσε στεφάνι σε έναν αυτοσχέδιο τάφο στην Κλεισούρα στέλνοντας το μήνυμα ότι «οι Έλληνες νεκροί είναι στον τόπο τους», προκλήθηκε έντονη αντίδραση στα Τίρανα.

Σε όλη τη διάρκεια του κομμουνιστικού καθεστώτος οι Έλληνες μειονοτικοί εντόπιζαν και κατέγραφαν τους τάφους των Ελλήνων στρατιωτών. Στις Βουλιαράτες μάλιστα, όπου λειτουργούσε νοσοκομείο του Ελληνικού Στρατού στη διάρκεια του Πολέμου, οι κάτοικοι συντήρησαν το νεκροταφείο των τραυματιών που υπέκυπταν...

Το 2005, ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας, κ. Αναστάσιος, ανακαίνισε το μοναστήρι του Άγιου Νικολάου στην Κλεισούρα Πρεμετής και διαμορφώθηκε και νεκροταφείο για τη δημιουργία κενοταφίου στο οποίο θα τοποθετούνταν τα οστά των Ελλήνων στρατιωτών… Πρωτοβουλία που τον έβαλε στο στόχαστρο Αλβανών εθνικιστών.

Πηγή Liberal

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεοοθωμανικό δόγμα και Ισλαμικός μυστικισμός στην σύγχρονη Τουρκία

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Οι πολιτικές εξελίξεις στην Τουρκία, μετά την βραδιά του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου, που παρακολούθησε με κομμένη την ανάσα όλος ο κόσμος, έφεραν στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος την “πρωτογενή” δύναμη του Ισλάμ. Πρόκειται για τον σκοτεινό και συναρπαστικό συνάμα κόσμο των Ισλαμικών Ταγμάτων (tarikat στα τουρκικά) και Αδελφοτήτων (cemaat), που δρούσαν υπόγεια στις μουσουλμανικές κοινωνίες αλλά και στην “κοσμική” Τουρκία ανέκαθεν. Φάνηκε, επίσης, ότι ο σημερινός πόλεμος στην Μέση Ανατολή είναι κάτι πιο πολύπλοκο, σκοτεινό και μυστηριώδες από μια απλή σύγκρουση δύο αντίθετων γεωπολιτικών στρατοπέδων, μια “ιδεολογική” διαμάχη που κατά βάθος γίνεται για τα πετρέλαια ή ένας “πόλεμος δύο πολιτισμών”, όπως τον όρισε ο Χάντινγκτον.

Το τουρκικό κράτος ήταν πάντοτε ισχυρό και αυταρχικό. Την εποχή των Οθωμανών σουλτάνων ήταν γνωστό στους υπηκόους του ως το “μεγάλο κράτος”, μουσουλμανικό αλλά συγχρόνως πολυεθνικό. Μετά την κεμαλική επανάσταση που ακολούθησε τον θάνατο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας οι αρχές του εθνικού κράτους των Νεοτούρκων “ήταν ο ρεπουμπλικανισμός, ο λαϊκισμός, ο κρατικισμός, ο επαναστατισμός, η κοσμικότητα και ο εθνικισμός”, όπως γράφει ο Michael B. Bishku (Μάϊκλ Μπισκού) στην εμπεριστατωμένη μελέτη του για τον ρόλο του Ισλάμ στην σύγχρονη Τουρκία. Ο Μπισκού ήταν βοηθός καθηγητή Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Νεμπράσκα την δεκαετία του '90 και έγραφε για την επιθεώρηση Mediterranean Quarterly. Η μελέτη του είχε μεταφραστεί στα ελληνικά και δημοσιευθεί στην τριμηνιαία επιθεώρηση Μεσόγειος την άνοιξη του 1993 [1]. Ο ρεπουμπλικανισμός, κατά τον Μπισκού, αναφέρεται απλώς στην μορφή του τουρκικού πολιτεύματος μετά το 1923, την δημοκρατία. Ο κρατικισμός αναφέρεται στον κρατικό παρεμβατισμό στην οικονομία, ενώ ο επαναστατισμός υπονοεί την τάση για αλλαγή. Ο λαϊκισμός ερμηνεύεται σαν μια “τουρκική έκδοση των ιδεών της αλληλεγγύης”, που εκφράστηκαν στην γαλλική επανάσταση [2]. Η τουρκική κοσμικότητα ταυτίζεται με την κατάργηση των ισλαμικών θεσμών στην κρατική μηχανή ή, εναλλακτικά, το θέσιμό τους υπό κρατικό έλεγχο. Οι μεταρρυθμίσεις του Ατατούρκ και οι απόψεις του για το χτίσιμο του έθνους και το Ισλάμ είχαν, φυσικά, επιπτώσεις και στο μοντέλο της εξωτερικής πολιτικής που ακολούθησε η Τουρκία τον 20ο αιώνα μέχρι τις αρχές του 21ου, όταν ανέβηκε ο Ερντογάν στην εξουσία.

Σύμφωνα με τον Richard Robinson [3], οι βασικοί πυλώνες της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής από την ίδρυση της δημοκρατίας είναι:
(α) αντίσταση σε όλες τις εδαφικές διεκδικήσεις από εξωτερικές δυνάμεις,
(β) άρνηση της εισόδου σε οποιαδήποτε διεθνή συμμαχία ή συμμετοχή σε διεθνή συνέδρια με βάση την κοινή θρησκεία,
(γ) αποκήρυξη όλων των αυτοκρατορικών και λυτρωτικών περιπετειών,
(δ) φιλία με την Δύση και
(ε) ενεργή υποστήριξη όλων των προσπαθειών που σχεδιάστηκαν για να επιτευχθεί η διεθνής συνεργασία.
Με την προφανή εξαίρεση του δεύτερου πυλώνα -αφού η Τουρκία συνδέεται με τον Οργανισμό του Ισλαμικού Συνεδρίου από το 1976- αυτές οι αρχές ίσχυαν μέχρι το Δόγμα Νταβούτογλου και πριν αρχίσει η μεταστροφή της τουρκικής πολιτικής με την ανάμιξή της στην Συρία και την σύγκρουση με το Ισραήλ (2010-2011).

Όλα αυτά βέβαια συνοδεύτηκαν με την απαγόρευση των ισλαμικών ταγμάτων από το νεογέννητο κεμαλικό καθεστώς το 1925 και την υπόγεια δράση τους στην τουρκική κοινωνία μέχρι την εμφάνιση του Κινήματος του Ιμάμη Φετουλάχ Γκιουλέν, που εξελίχθηκε σε κυρίαρχο όχημα της σύγχρονης τουρκο-ισλαμικής σύνθεσης και απλώθηκε σαν ιστός αράχνης στην τουρκική κοινωνία και πολιτική.

Ο Δερβίσης και ο Θάνατος

Όταν ο Ατατούρκ κατήργησε το χαλιφάτο και την σαρία και έκλεισε τους μεντρεσέδες (θρησκευτικά σχολεία), τα ισλαμικά τάγματα και τις μουσουλμανικές αδελφότητες, το αποτέλεσμα ήταν το αντίθετο από αυτό που επεδίωκε... Η απαγόρευση σε “βάθος χρόνου ενίσχυσε το πιο συντηρητικό Ισλάμ”, όπως επισημαίνει σε πρόσφατη έρευνά του ο συγγραφέας Αλέξανδρος Μασσαβέτας, ο οποίος έζησε για χρόνια στην Πόλη και έχει γράψει τρία βιβλία για την Τουρκία.

Οι Μεβλεβήδες [4], οι πιστοί του Σούφι μυστικού ποιητή Τζελαλεντίν Ρούμι, με τον θρησκευτικό συγκρητισμό τους και τις νεοπλατωνικές ρίζες της διδασκαλίας τους, διαλύθηκαν. Όσοι τους ακολουθούσαν “ήταν ακριβώς το κομμάτι του πληθυσμού που εναγκάλισε ενθουσιωδώς την εκκοσμίκευση του δημόσιου βίου: οι Αλεβίτες της Ανατολίας και όσοι ήλθαν πρόσφυγες από τα Βαλκάνια” [5]. Τα Βαλκάνια στα πρώϊμα Οθωμανικά χρόνια υπήρξαν η εστία των πιο προοδευτικών ισλαμικών ταγμάτων.

Το ίδιο συνέβη και με τους Μπεκτασήδες, τάγμα στο οποίο ανήκε το σώμα των Γενιτσάρων και που είναι οργανωμένο έτσι ώστε να μοιάζει σε πολλά με τον δυτικό τεκτονισμό. Οι Μπεκτασήδες μετέφεραν την έδρα τους στα Βαλκάνια, κυρίως στις αλβανικές περιοχές. Εξακολουθούσαν να δημιουργούν προβλήματα στο κεμαλικό κατεστημένο, αλλά ταυτόχρονα εξασφάλιζαν τις “γέφυρες” με το σιϊτικό Ισλάμ και την Χεζμπολάχ.

Τα τάγματα που συνέχισαν να δρουν υπογείως ήταν τα πιο σκληροπυρηνικά , όπως οι Νακσιμπεντί και οι Καντιρί.
Οι Νακσιμπεντί, ένα από τα παλαιότερα και ισχυρότερα ισλαμικά τάγματα (14ος αιώνας), συνδέθηκαν με τις ένοπλες αντι-κεμαλικές εξεγέρσεις στην περίοδο του μεσοπολέμου. Χαρακτηριστικά του τάγματος είναι ο βαθύς μυστικισμός και το έντονο αντιδυτικό πνεύμα. Στα τέλη του 18ου αιώνα, αλλά κυρίως στις αρχές του 19ου, οι Νακσιμπεντί πρωτοστάτησαν στις μουσουλμανικές εξεγέρσεις απέναντι στην ευρωπαϊκή αποικιοκρατία.

Πρόκειται για την αδελφότητα που ενίσχυσε τον πρώην Τούρκο πρωθυπουργό (1983-1993) Τουργκούτ Οζάλ, σχετικά με τον οποίο υπάρχουν σοβαρότατες υπόνοιες ότι ήταν μέλος της [6]. Από το τάγμα αυτό ξεπήδησαν πολλές τάσεις, όπως οι Καλιντί και ο Καλιντί σεΐχης Μεχμέτ Ζαχίντ Κοτκού, ο οποίος ήταν ο πνευματικός πατέρας τού Νετσμετίν Ερμπακάν. Έτσι ξεκίνησε το 1969 το πολιτικό κίνημα Milli Görus (“Εθνική Άποψη”), που έγινε η μήτρα του πολιτικού Ισλάμ στην Τουρκία.
Από την κοινότητα του Κοτκού πέρασαν πολλές ιδρυτικές μορφές του ΑΚΡ, που σήμερα κρατούν τα ηνία της Τουρκίας, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του Ερντογάν.

Το διαχρονικό υπαρξιακό δράμα των ισλαμικών ταγμάτων και την πάλη τους ανάμεσα στον μυστικισμό, την κοινωνική δικαιοσύνη και την έλξη της εξουσίας το αποτύπωσε με εξαιρετικά γλαφυρό τρόπο ο Σερβοβόσνιος συγγραφέας Μέσα Σελίμοβιτς στο βιβλίο του “Ο Δερβίσης και ο Θάνατος”.

Αυτό που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε είναι ότι υπάρχουν πολλών ειδών τάγματα και αδελφότητες που εντάσσονται, όμως, σε δύο βασικούς δρόμους:
α) στον πρώτο βρίσκουμε εκείνους τους μυημένους που χρησιμοποιούν τα δόγματα σαν προπέτασμα καπνού για να μεταδώσουν μια βαθύτερη κοσμική διδασκαλία. Τα τάγματα αυτά είναι πιο ανοικτά στα κοινωνικά ρεύματα και ταυτόχρονα πιο μυστικιστικά.
β) στην άλλη κατεύθυνση είναι οι φανατικοί, οι προσκολλημένοι στο γράμμα του θρησκευτικού νόμου και σε παρελθούσες εποχές, που παρήγαγαν μια άκαμπτη θεολογία. Αυτές είναι οι πιο αναχρονιστικές και φονταμενταλιστικές οργανώσεις.
Υπάρχει, για παράδειγμα, τόσο το ανεκτικό, και ασκητικό Ισλάμ των Μπεκτασήδων και των Δερβίσηδων, όσο και το άκαμπτο, μισαλλόδοξο Ισλάμ της ερήμου (Ουαχαμπισμός), που οι άκρες του καταλήγουν στην σύγχρονη “τρομοκρατία”...

Το 1950, με την άνοδο του Μεντερές στην εξουσία, τα ισλαμικά τάγματα, που προέρχονταν από την Οθωμανική περίοδο, ξαναβγήκαν σταδιακά και πάλι στην επιφάνεια και συνέβαλαν στην αναβίωση του Ισλάμ που οδήγησε στην σημερινή νεοοθωμανική Τουρκία.

Το επιτελείο των “Νεότουρκων”: ο Κεμάλ Ατατούρκ και ομόπιστοί του Εβραίοι Ντονμέδες, που κατέλαβαν την εξουσία στην Τουρκία υποκρινόμενοι ότι ήταν Μουσουλμάνοι. Σήμερα, η Τουρκία διεκδικεί τον ισλαμικό της χαρακτήρα από τους Ντονμέδες και σ' αυτό οφείλονται, σε έναν μεγάλο βαθμό, οι εσωτερικές συγκρούσεις και οι πολιτικές αναστατώσεις που συμβαίνουν

Ο μυστικός παράγοντας της Τουρκίας

Αυτό που έγινε στην Τουρκία το καλοκαίρι ήταν η πρώτη απόπειρα εξόντωσης του Ερντογάν (σίγουρα θα ακολουθήσουν κι άλλες), που δεν οργανώθηκε, όπως όλα δείχνουν, από Κεμαλιστές αλλά επρόκειτο για μια σύγκρουση μεταξύ δύο αντίθετων ισλαμικών κέντρων δύναμης. Το ένα εκφράζεται από την επίσημη εξουσία του πολιτικού συνασπισμού που κυβερνάει την χώρα υπό τον Ταγίπ Ερντογάν, με μεγάλη υποστήριξη από τις λαϊκές μάζες, όπως είδαμε κατά την διάρκεια των γεγονότων. Το άλλο είναι το κίνημα του Φετουλάχ Γκιουλέν που έχει ερείσματα στην παραγωγική ελίτ και έχει οργανωθεί τόσο στο στράτευμα, όσο και στην κρατική γραφειοκρατία με τρόπο που θυμίζει ελευθεροτεκτονικά ή συνωμοτικά δίκτυα.

Παραμένουν, βέβαια, πολλά ερωτηματικά για το τι πραγματικά συνέβη και, το κυριότερο, αν όλες αυτές οι δεκάδες χιλιάδες αξιωματικών, κρατικών παραγόντων, ακαδημαϊκών και απλών πολιτών που κατηγορούνται είχαν πραγματικά σχέση με την Αδελφότητα του Γκιουλέν.

Αυτό, όμως, που είναι αναμφισβήτητο είναι ο σημαντικός ρόλος στο παρασκήνιο της τουρκικής κοινωνίας των εσωτερικών ταγμάτων και η ύπαρξη ενός ...ομφάλιου λώρου μεταξύ αυτών και της τουρκικής πολιτικής ζωής μετά την πρώτη περίοδο των κοσμικών μεταρρυθμίσεων του Κεμάλ Ατατούρκ.

Ο Γκιουλέν και το κίνημά του στόχευαν εξ αρχής, ούτε λίγο ούτε πολύ, στην ολοκληρωτική εξάλειψη των όποιων υπολειμμάτων του κοσμικού Κεμαλισμού στην Τουρκία, και στην επιστροφή στο Χαλιφάτο του παρελθόντος. Σε ένα από τα γραπτά του προς τους οπαδούς του, ο Γκιουλέν εξηγεί, «Με την υπομονή της αράχνης απλώνουμε τον ιστό μας μέχρι να πιαστούν όλοι σ' αυτόν”.

Η τακτική του Γκιουλέν ξεδιπλώνεται σε ένα απόσπασμα από μια ομιλία του, όταν ήταν ακόμα στην Τουρκία, την δεκαετία του 1990:

«Θα πρέπει να μπείτε στις αρτηρίες του συστήματος, χωρίς να αντιληφθεί κανείς την ύπαρξή σας μέχρι να φτάσετε σε όλα τα κέντρα εξουσίας... Θα πρέπει να περιμένετε την στιγμή που θα το έχετε επιτελέσει και οι συνθήκες θα είναι ώριμες, ώστε να μπορείτε να επωμιστείτε ολόκληρο τον κόσμο και να τον μεταφέρετε ... Πρέπει να περιμένετε μέχρις ότου να αλώσετε όλη την κρατική εξουσία ... στην Τουρκία ... Μέχρι τότε, οποιοδήποτε βήμα θα είναι πολύ πρώιμο -σαν να σπάτε ένα αυγό χωρίς να περιμένετε την πλήρη εκκόλαψή του”.

Μπορεί σήμερα η CIA να ντύνει τους λύκους με προβιά προβάτου, αλλά αυτό είναι μια παμπάλαια τακτική, που έχει εφαρμοσθεί ξανά στην Τουρκία στο παρελθόν. Ένα από τα πιο ισχυρά τάγματα της οθωμανικής περιόδου ήταν οι Σαμπεταϊστές ή Ντονμέδες, η κρυφή εβραϊκή ελίτ που πολλοί πιστεύουν ότι κυβερνά μέχρι σήμερα την Τουρκία.

Στο ζήτημα αυτό αναφέρεται ένα πρόσφατο αποκαλυπτικό δημοσίευμα του Wayne Madsen στο strategic-culture.og:

“Υπάρχει ένα τεράστιο ιστορικό προηγούμενο που “στοιχειώνει” το παρασκήνιο κάθε σχεδόν σοβαρού στρατιωτικού και διπλωματικού επεισοδίου που αφορά το Ισραήλ, την Τουρκία, το Ιράν, την Σαουδική Αραβία, το Ιράκ, την Ελλάδα, την Αρμενία, τους Κούρδους, τους Ασσυρίους, και ορισμένους άλλους “παίκτες” στην Μέση Ανατολή και την νοτιοανατολική Ευρώπη. Είναι ένας παράγοντας που γενικά ψιθυρίζεται σε όλες σχεδόν τις διπλωματικές δεξιώσεις, τις συνεντεύξεις τύπου, στις συνεδρίες των thnik-tanks λόγω της εκρηκτικότητας και της αμφιλεγόμενης φύσης του θέματος. Και ακριβώς αυτή η μυστικότητα που περιβάλλει το θέμα είναι ο λόγος για όλη αυτή την ασυνεννοησία σχετικά με την σημερινή επιδείνωση των σχέσεων μεταξύ του Ισραήλ και της Τουρκίας, την αυξανόμενη ένταση των σχέσεων μεταξύ του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας, και την αύξηση της εχθρότητας μεταξύ της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν...
Αν και είναι καταγραμμένη στους μελετητές της ιστορίας και των θρησκειών, η μακραίωνη πολιτική και οικονομική επιρροή μιας ομάδας γνωστής στα τουρκικά ως "Ντονμέ", μόλις τώρα αρχίζει να ψιθυρίζεται από τα χείλη Τούρκων, Αράβων και Ισραηλινών, που ήταν απρόθυμοι να συζητήσουν την παρουσία στην Τουρκία και αλλού... μιας αίρεση των Τούρκων που καταγόντουσαν από μια ομάδα Σεφαραδιτών Εβραίων, οι οποίοι εκδιώχθηκαν από την Ισπανία κατά τη διάρκεια της ισπανικής Ιεράς Εξέτασης τον 16ο και 17ο αιώνα” [7].

Έχουμε γράψει και παλιότερα για τον αινιγματικό “Μεσσία” του 17ου αιώνα, τον Σαμπετάϊ Σεβί, και τους Ντονμέδες της Θεσσαλονίκης, όπως ο Κεμάλ Ατατούρκ και άλλοι επιφανείς Νεότουρκοι, αλλά το φλέγον αυτό ζήτημα παίρνει νέα τροπή μετά τα τελευταία γεγονότα, που υποκρύπτουν μια μάχη των Νεοοθωμανικών ταγμάτων με τους Ντονμέδες.

Βλέποντας τα πράγματα με αυτή την οπτική, πίσω από τις διώξεις της υπόθεσης Εργκένεκον στην Τουρκία βρίσκεται η εκκαθάριση των κεμαλιστών υποστηρικτών του Ατατούρκ και του κοσμικού καθεστώτος των Ντονμέδων. Η δικογραφία της Εργκένεκον ταιριάζει απόλυτα με την παρουσία Ντονμέδων στην διπλωματική, στρατιωτική, δικαστική, θρησκευτική, πολιτική, ακαδημαϊκή, επιχειρηματική, και δημοσιογραφική ιεραρχία της Τουρκίας. Η Εργκένεκον προσπάθησε να σταματήσει τις μεταρρυθμίσεις που θεσμοθέτησαν διαδοχικοί μη Ντονμέδες Τούρκοι ηγέτες -όπως η επανεισαγωγή των παραδοσιακών τουρκικών ισλαμικών εθίμων και τελετουργιών- προγραμματίζοντας μια σειρά από πραξικοπήματα, ορισμένα επιτυχημένα όπως αυτό που καθαίρεσε την ισλαμική κυβέρνηση του κόμματος Refah (Πρόνοια) με πρωθυπουργό τον Νετσμεττίν Ερμπακάν, το 1996, και κάποια ανεπιτυχή, όπως η Επιχείρηση Βαριοπούλα, η οποία είχε ως στόχο την καθαίρεση του πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, το 2003. Ορισμένοι φιλο-ισλαμιστές μεταρρυθμιστές, όπως ο πρόεδρος Τουργκούτ Οζάλ και ο πρωθυπουργός Μπουλέντ Ετσεβίτ, πέθαναν κάτω από ύποπτες συνθήκες.

Όταν το Ισραήλ εξαπέλυσε την αιματηρή επίθεση στο τουρκικό σκάφος Mavi Marmara, στις 31 Μαΐου 2010, ο λόγος δεν ήταν τόσο η προσπάθεια του πλοίου να σπάσει τον ισραηλινό αποκλεισμό της Γάζας. Η βιαιότητα των Ισραηλινών στην αντιμετώπιση με σφαίρες άοπλων Τούρκων και ενός Τουρκο-Αμερικανού (μερικοί πυροβολήθηκαν εξ επαφής, σύμφωνα με έκθεση του ΟΗΕ) έδειχνε ότι το κίνητρο του Ισραήλ ήταν κάτι άλλο: εκδίκηση και αντίποινα για την δίωξη της τουρκικής κυβέρνησης κατά της Εργκένεκον, την εκκαθάριση του τουρκικού στρατού και των μυστικών υπηρεσιών από ανώτερα στελέχη, που ανήκαν στην σέκτα των Ντονμέδων, και την αλλοίωση των αντι-μουσουλμανικών θρησκευτικών και πολιτιστικών πολιτικών, που είχε καθορίσει ο αγαπημένος γιος των Ντονμέδων... Στην πραγματικότητα, η ισραηλινή επίθεση στο Mavi Marmara έγινε σε αντίποινα για την φυλάκιση από την τουρκική κυβέρνηση πολλών κορυφαίων αξιωματικών, δημοσιογράφων και ακαδημαϊκών, που κατηγορήθηκαν όλοι ως μέρος της συνωμοσίας Εργκένεκον για την ανατροπή της κυβέρνησης του ΑΚΡ το 2007. Αυτό που κρύβεται πίσω από την συνωμοσία του πραξικοπήματος της Εργκένεκον είναι ότι Ντονμέδες και Εργκένεκον συνδέονται ιστορικά ως κεμαλιστές, ένθερμοι κοσμικοί και φιλο-σιωνιστές.

Μέχρι την άρτια σκηνοθετημένη υπόθεση Εργκένεκον, που τους έδωσε την ευκαιρία να εκκαθαρίσουν το στράτευμα από την παλιά κεμαλική ιεραρχία, Γικουλέν και Ερντογάν συμπορεύονταν. Μετά το 2010, με την υπόθεση του Πλοίου για την Γάζα και την σταδιακή απομάκρυνση του νεο-Σουλτάνου από το Ισραήλ και την Δύση, άρχισε η αποστασιοποίηση του φιλοαμερικανικού κινήματος του Γκιουλέν από το ΑΚΡ.

Τώρα, την επαύριο της αποτυχημένης απόπειρας του Ιουλίου στην Τουρκία, την οποία ο Αμερικανός αναλυτής F. William Engdahl [8], που έχει ασχοληθεί με τις σκοτεινές πτυχές των σχέσεων ανάμεσα στην CIA και τον Γκιουλέν, θεωρεί ως “μια πρόβα τζενεράλε από αυτούς που ελέγχουν τον Γκιουλέν στο Λάνγκλεϋ”, όπως όλα δείχνουν, Ερντογάν και Γκιουλέν οδηγούνται στην ολική σύγκρουση.

[1]. Michael B. Bishku, “Οι Κοσμικοί και το Ισλάμ στη Σύγχρονη Τουρκία”, εκδ. Μεσόγειος, Άνοιξη 1993 (Τεύχος Α', Τόμος 1)
[2]. Paul Dumont, “Οι ρίζες της κεμαλικής ιδεολογίας”, από το βιβλίο “Ο Ατατούρκ και ο εκσυγχρονισμός της Τουρκίας”, Westview Press, 1984
[3]. Richard Robinson, “Η πρώτη τουρκική δημοκρατία”, Harvard University Press, 1965, σσ.172-177
[4]. Αλέξανδρος Μασσαβέτας, “Τα Ισλαμικά Τάγματα της Τουρκίας”, 01/08/2016. Στο πρώτο μέρος του αφιερώματος του inside story, ο Φετουλάχ Γκιουλέν, η “Χρυσή Γενιά” και η άλωση του κράτους.
[5]. Όπως εξηγεί η Τζιανάν, ακτιβίστρια σε πολιτιστικές ομάδες των Αλεβιτών (βλ. Πηγή [4])
[6]. Ιωάννη Λουκά, “Τα εσωτερικά Ισλαμικά Τάγματα και η σύγχρονη τουρκική πολιτική”, Τρίτο Μάτι, τ.58, Δεκέμβριος 1996, σσ.40-43
[7]. Wayne Madsen, “The Dönmeh:The Middle East's Most Whispered Secret”,
[8]. F. William Engdahl, “What is Fethullah GüWhat is Fethullah Gülen?”, New Eastern Outlook, 25/07/2016

Δημοσιεύθηκε στο Τρίτο Μάτι, τ.244, Σεπτέμβριος 2016
Πηγή "Πύλη των Φίλων"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου