Το νέο εθνικό σύνθημα

Του Σπυρίδωνος Τσάλλα 

“Οδηγός μου το συμφέρον και η ασφάλεια της Πατρίδος” δήλωσε ο στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος τη Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 1952, μετά τη θριαμβευτική νίκη του Ελληνικού Συναγερμού. “Σύνθημά μας: η εργασία.” Κανελλόπουλος, Μαρκεζίνης και Στεφανόπουλος, η “πεφωτισμένη Δεξιά”, δημιούργησαν το κατάλληλο περιεχόμενο που επικοινωνήθηκε από τον βραχίονα της μέχρι τότε υποστήριξης των Φιλελεύθερων. Η εθνική πανστρατιά ήταν στοχευμένη και, γιαυτό το λόγο, πέτυχε.

Εθνική χωρίς να περιλαμβάνει το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων; Προφανώς. Όσοι πολιτικοί έχουν εθνομηδενιστική ροπή είναι ανέφικτο, αν όχι εφιαλτικό και διχαστικό, να συμπεριλαμβάνονται σε αντιθέτου κατεύθυνσης ένωση. Σκοπός του Παπάγου ήταν να επιτευχθεί συμμαχία μεταξύ των τότε εθνικώς σκεπτόμενων πολιτικών δυνάμεων και κυρίως “να αποκλεισθούν από την νέαν Βουλήν όχι μόνον ο Κομμουνισμός, αλλά και τα ασήμαντα μικρά κόμματα των οποίων η παρουσία επενεργεί διαλυτικώς και αποσυνθετικώς, και διευκολύνει διά της ακυβερνησίας την κομμουνιστικήν διείσδυσιν”.

Τα συστήματα επιβολής τεχνητής ανισότητας, όπως λ.χ. η (νεο)φεουδαρχία, ο κομμουνισμός και ο (εθνικο)σοσιαλισμός, είναι μη συμβατά με την αξιοκρατία. Ως εκ τούτου, το νέο εθνικό σύνθημα δεν μπορεί να εκφράσει το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων ούτε να είναι αρεστό σε ολιγαρχικούς παραγωγούς πολιτικών στρεβλώσεων ή σε οικονομικές και κοινωνικές βδέλλες της ιδιωτικής οικονομίας. Υπάρχουν δύο παρατάξεις: η Δημοκρατική Παράταξη (κεντροαριστερά), που ταυτίζεται ιδεολογικά με την τεχνητή ανισότητα, και η Πολιτειακή Παράταξη (Δεξιά), που ταυτίζεται ιδεολογικά με την αξιοκρατία. Η εξυπηρέτηση διεθνικών ή/και ολιγαρχικών συμφερόντων, τα οποία χρησιμοποιούν κατά το δοκούν χειραγωγούμενες δημοκρατικές διαδικασίες εις όφελος υπερεθνικών δομών, είναι μαθηματικώς αντίθετα με “το συμφέρον και την ασφάλεια της Πατρίδας”.

Σαράντα τόσα χρόνια κάποιοι αρμένιζαν στραβά ως προς τη βιωσιμότητα της Ελληνικής Δημοκρατίας και του πληθυσμού της και τώρα την κατηγορούν ως στραβό γιαλό, αφού πρώτα την άδειασαν για να διασφαλίσουν τα προσωπικά τους κέρδη. Είναι εύκολο να παρατηρήσει κανείς ότι αυτή η μη παραγωγική κάστα, η οποία επηρρεάζει θεσμούς και πολιτειακή ισορροπία, αποδείχθηκε εθνικά επιζήμια: μόνο πήρε από την Πατρίδα, και μάλιστα προκαλώντας δυσανάλογα μεγάλη καταστροφή στην ποιότητα, την ποσότητα και τον πλούτο του πληθυσμού ως σύνολο. Αντιστοίχως, είναι εύλογο να θεωρήσει ότι αυτή η δυσαρμονία πρέπει να διορθωθεί.

Τί χρειάζεται λοιπόν η Πατρίδα;

• Ένα νέο εθνικό σύνθημα, το οποίο είναι η επιχειρηματικότητα. Απλοί και τίμιοι κανόνες, κίνητρα για παραγωγή και δημιουργία πλούτου που θα μοιράζεται αξιοκρατικά, από μηδενική βάση, με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και όχι εξωθεσμικά. Μόνο η πλήρης εμπέδωση αυτού του συνθήματος στην οικονομία, στις κρατικές δομές, στην εξωτερική πολιτική, στην εθνική μηχανική ως καθοριστή εξέλιξης, θα μπορέσει να παράξει υγιή θεμέλια για την ανόρθωση της χώρας.
• Φιλική Εταιρία ως εργαστήριο για τη μόχλευση του στοχασμού της σημερινής “πεφωτισμένης Δεξιάς” και τη διάχυση της πρακτικής φιλοσοφίας που απαιτείται ούτως ώστε ο σεβασμός στις νέες δομές πνευματικής πειθαρχίας υπό των “Εφόρων της Σπάρτης” να προκύπτει από την πραγματική, ιστορικά επιβεβαιωμένη ιδιότητά τους.
• Αρθρογραφία όπως το “Θα είναι η ύστατη προσπάθεια υπέρ του αστικού καθεστώτος.” της 11ης Νοεμβρίου 1952 από το συγκρότημα Λαμπράκη: “είναι ο μόνος Ελλην σήμερα, που δύναται να αναλάβη με αισιόδοξον προοπτικήν τον δύσκολον αγώνα της σωτηρίας τον Εθνους και τον αστικού καθεστώτος. […] Οι άλλοι, ας ομιλούν όσον θέλουν από τους εξώστας περί «Κοινωνικής Δικαιοσύνης». Κανείς δεν τους πιστεύει, διότι ως Κυβερνήται απέδειξαν ότι δεν είναι εις θέσιν να την πραγματοποιήσουν».

Η αναφορά στον αντίστοιχο Εθνικό Ηγέτη με το σθένος και τη σοφία να είναι τόσο ταπεινός ώστε να ηγηθεί υπό την καθοδήγηση της “πεφωτισμένης Δεξιάς” του σήμερα παραμένει, επί του παρόντος, κενή. Σθένος μεν υπάρχει σε αρκετούς, αλλά υπολείπονται σε ταπεινότητα. Δεν υπάρχει αρκετή σοφία, τόση ορατότητα ώστε να γίνει αντιληπτό ότι δεν φαίνεται τίποτα.

* Ο Σπυρίδωνας Τσάλλας είναι Πρόεδρος του Ιδρύματος Κοινωνικής Μηχανικής και Ανάπτυξης
Δημοσιεύτηκε στην "Εστία"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Η αυτοκτονία της Ελλάδας

Επειδή δεν βλέπουμε πλέον καμία δυνατότητα επιβίωσης του σημαντικότερου οικονομικού εγχειρήματος στην παγκόσμια ιστορία, της Ευρωζώνης, με ένοχο του εγκλήματος τη Γερμανία, δεν καταλαβαίνουμε γιατί δεν διαλύεται – πόσο μάλλον όταν διαφορετικά κινδυνεύει τόσο η ΕΕ, όσο και η ειρήνη.

«Το ΑΕΠ εξακολουθεί να βυθίζεται σε ολοένα και χαμηλότερα επίπεδα, αφού θα διαμορφωθεί στα 175 δις € (χάθηκαν σωρευτικά 62,4 δις €), στην ιδανική περίπτωση που η ύφεση θα κλείσει στο -0,3% «μόλις» – ενώ οι φόροι, ειδικά οι έμμεσοι, έχουν φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο αναλογικά με το ΑΕΠ της χώρας, από τότε που ξεκίνησε η περιπέτεια των μνημονίων.

Τα περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων (μετοχές, ακίνητα, καταθέσεις) περιορίζονται συνεχώς, ενώ οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα εξακολουθούν να υποχωρούν – φτάνοντας στα 974 € μικτά κατά μέσον όρο, από 1.267 € στο τέλος του 2009. Εάν αφαιρεθούν δε οι επί πλέον φόροι σε σχέση με το 2009, τότε οι μέσοι μισθοί έχουν μειωθεί πολύ περισσότερο – όταν την ίδια στιγμή το δημόσιο χρέος θα υπερβεί το 180% στο τέλος του έτους, διαμορφούμενο κατά 50 δις € υψηλότερο σε απόλυτα νούμερα από το 2009, παρά τις διαγραφές άνω των 120 δις € που προηγήθηκαν το 2012!

Ακόμη χειρότερα, το ιδιωτικό χρέος έχει εκτοξευθεί στα ύψη, από μηδαμινό σχεδόν το 2009, ενώ τα περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων που ευρίσκονται στην άλλη πλευρά του ισολογισμού κατέρρευσαν – με τις ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις απέναντι στο δημόσιο να έχουν φτάσει στα 90 δις € από 35 δις € το 2009, καθώς επίσης με το δείκτη των κόκκινων δανείων απέναντι στις τράπεζες να υπολογίζεται στο 45,1% ως προς το ΑΕΠ (πάνω από 108 δις €), από μόλις 7,7% το 2009.

Την ίδια στιγμή οι τράπεζες, παρά τις αλλεπάλληλεςαυξήσεις κεφαλαίων που κόστισαν τεράστια ποσά στους φορολογουμένους, αυξάνοντας τα ελλείμματα και το χρέος, ευρίσκονται ξανά στα όρια της χρεοκοπίας – αδυνατώντας ως εκ τούτου να χρηματοδοτήσουν την πραγματική οικονομία της χώρας, ενώ αυτή τη φορά μάλλον θα διασωθούν εκ των έσω (Bail–in).   

Σε γενικές γραμμές πάντως, η υπαγωγή της Ελλάδας στην Τρόικα κόστισε μόνο στους Πολίτες της πάνω από 1 τρις € μέχρι σήμερα, έναντι δανείων του δημοσίου χαμηλότερων από 300 δις € – ενώ δεν φαίνεται κανένα φως στην άκρη του τούνελ, παρά τους αιματηρούς συμβιβασμούς του πληθυσμού που δυστυχώς δεν κατανόησε έγκαιρα ότι, επρόκειτο για ένα εκ προμελέτης έγκλημα εις βάρος του (ανάλυση).      

Κλείνοντας, οι γεννήσεις περιορίσθηκαν στα 92.984 άτομα το 2015 από 117.933 το 2009, ενώ οι θάνατοι αυξήθηκαν στους 121.785 το ίδιο έτος, από 108.316 το 2009 – γεγονός που σημαίνει ότι, από 9.617 Έλληνες που γεννιόντουσαν περισσότεροι από όσους πέθαιναν το 2009, το 2015 πεθαίνουν 28.801 περισσότεροι από όσους γεννιούνται. Εάν προσθέσει κανείς εδώ αυτούς που μεταναστεύουν, ο αφελληνισμός της πατρίδας μας δεν είναι καθόλου σχήμα λόγου – αλλά μία τρομακτική πραγματικότητα.

Συμπερασματικά λοιπόν το μέλλον της αποικίας (άρθρο) δεν διαγράφεται καθόλου θετικό, όσο αισιόδοξος και αν θέλει να είναι κανείς. Αντίθετα, είναι περισσότερο σκοτεινό από ποτέ, με την έννοια πως οι προοπτικές της Ελλάδας επιδεινώνονται με γεωμετρικό ρυθμό, οπότε αυτοκτονεί – ενώ οι Πολίτες της έχουν πλέον σκύψει το κεφάλι, συνθηκολογώντας με την κατοχή της χώρας, καθώς επίσης με τη δική τους εξαθλίωση«.

.

Ανάλυση

Ενώ δεν υπάρχει κανένας ελληνικός ή/και διεθνής οργανισμός που να αμφισβητεί τα παραπάνω δεδομένα, σύμφωνα με τα οποία η Ελλάδα είναι καταδικασμένη να μετατραπεί σε ένα αποτυχημένο κράτος εάν δεν ληφθούν άμεσα ριζικά μέτρα (διαγραφή μεγάλου μέρους του δημοσίου και του ιδιωτικού χρέους, ευρωπαϊκό επενδυτικό σχέδιο Marshall κλπ.), η πολιτική της ηγεσία, ένθεν κακείθεν, φαίνεται πως έχει χάσει εντελώς την επαφή της με την πραγματικότητα.

Το γεγονός αυτό μας οδηγεί δυστυχώς στο να δίνουμε δίκιο σε αυτούς που θεωρούν ότι, για τους επαγγελματίες της πολιτικής στην Ελλάδα, η εξουσία αποδεικνύεται αυτοσκοπός, αυτονομημένος από κάθε κοινωνική ή/και πατριωτική επιδίωξη – αφού, μεταξύ άλλων, δεν έχουν τον παραμικρό δισταγμό ή την ντροπή να ασκούν την εντελώς αντίθετη πολιτική, από αυτήν που εκάστοτε επαγγέλλονται. Συμμαχούν δε ακόμη και με το διάβολο είτε για να κυβερνήσουν, είτε για να παραμείνουν «γαντζωμένοι» στην εξουσία – χωρίς κανένα απολύτως σχέδιο διακυβέρνησης της χώρας τους.

Ανεξάρτητα τώρα από αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα, οι εξελίξεις στην Ευρώπη επιταχύνονται – αφενός μεν λόγω της προοπτικής εξόδουτης Βρετανίας από την ΕΕ, αφετέρου επειδή όλο και περισσότεροι οικονομολόγοι προειδοποιούν για το ενδεχόμενο διάλυσης της νομισματικής ένωσης, το οποίο έχουμε επισημάνει πολλές φορές, πρόσφατα λόγω της Ιταλίας (ανάλυση). Η εξαιρετικά προβληματική ιταλική οικονομία δεν θα είναι βέβαια η αιτία, αλλά μία από τις αφορμές της διάλυσης – αφού υπεύθυνη για τις καταστροφικές συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί είναι αναμφισβήτητα η Γερμανία, με την πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα που ακολουθεί. Ειδικότερα τα εξής:

Η γερμανική διαστροφή

Το δεύτερο τρίμηνο του 2016 το ΑΕΠ της Γερμανίας αυξήθηκε με μεγαλύτερο ρυθμό, από αυτόν που αναμενόταν – σε πραγματικό και εποχιακά εκκαθαρισμένο ποσοστό της τάξης του 0,4% από 0,7% το πρώτο τρίμηνο, αυξημένο όμως κατά 1,8% σε σχέση με την αντίστοιχη χρονική περίοδο του προηγουμένου έτους. Το συγκεκριμένο ποσοστό δεν είναι βέβαια εντυπωσιακό, αλλά πολύ ισχυρό, συγκρινόμενο ακόμη και με αυτό των Η.Π.Α. – όπου ήταν 0,3% και 0,2% αντιστοίχως.

Σημαντικό είναι επίσης το γεγονός ότι, ο αριθμός των νέων θέσεων εργασίας, παρά το ότι αυξανόταν συνεχώς κατά 1% την προηγούμενη περίοδο, είχε μία ακόμη πιο ανοδική πορεία – με τις τιμές καταναλωτή να κλιμακώνονται κατά 1,7%, κάτι που αποτελεί έναν σχεδόν ιδανικό συνδυασμό. Όσον αφορά δε όλους τους υπόλοιπους οικονομικούς δείκτες, εξελίσσονται επίσης πολύ θετικά – ενώ το μοναδικό μειονέκτημα της χώρας είναι το ότι, η ανάπτυξη της στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στις εξαγωγές (μερκαντιλισμός).

Με δεδομένο τώρα το ότι, στις εξαγωγές οφείλεται το 0,8% της αύξησης του ΑΕΠ κατά 0,4%, η εσωτερική κατανάλωση της χώρας θα πρέπει να μειώθηκε κατά 0,4% – οπότε τα πλεονάσματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της συνεχίζουν την ανοδική τους πορεία(γράφημα), εις βάρος φυσικά των ελλειμμάτων των άλλων κρατών, συμπεριλαμβανομένων των εταίρων της στην Ευρωζώνη.

Επεξήγηση γραφήματος: Ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της Γερμανίας ως ποσοστό επί του ΑΕΠ της – φαίνεται καθαρά πως ήταν ελλειμματικό μεταξύ των ετών 1991 και 2000, έχοντας έκτοτε, όπου υιοθέτησε το ευρώ, μία σταθερή πλεονασματική πορεία.

Περαιτέρω, το πλεόνασμα της Γερμανίας πλησιάζει στο ασύλληπτο ποσόν των 300 δις € ή στο 10% του ΑΕΠ της – κάτι που συμβαίνει σε μερικές μόνο οικονομίες μικρών σχετικά κρατών, όπως η Ολλανδία και η Ελβετία στην Ευρώπη. Προφανώς η επιτυχία αυτή οφείλεται στη χαμηλή συναλλαγματική ισοτιμία του ευρώ, η οποία καθιστά τη γερμανική οικονομία εξαιρετικά ανταγωνιστική – εις βάρος φυσικά των υπολοίπων βιομηχανικών χωρών, όπως η Ιταλία, η Μ. Βρετανία και η Γαλλία στην Ευρώπη.

Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται απέναντι σε ποιά κράτη έχει η Γερμανία πλεονάσματα – εξάγοντας τους φυσικά ανεργία και ύφεση, καθώς επίσης αυξάνοντας τα ελλείμματα και τα δημόσια χρέη τους.

Επεξήγηση γραφήματος: Απέναντι σε ποιές χώρες η Γερμανία έχει πλεόνασμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της από τον Απρίλιο του 2015 έως το Μάρτιο του 2016, σε δις € (συνολικά 263 δις €). Η.Π.Α. Μ. Βρετανία, Γαλλία, Αυστρία, Σουηδία, Ιταλία, Δανία, Ελβετία, Λουξεμβούργο, Ισπανία, Ασία, Αυστραλία, Αφρική.

Συνεχίζοντας, το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, λόγω του οποίου η Γερμανία απομυζεί τις υπόλοιπες χώρες, είναι το υποτιμημένο ευρώ– η υποτίμηση του οποίου οφείλεται στην κρίση χρέους της Ευρωζώνης, η οποία ξέσπασε το 2010, με αφετηρία την Ελλάδα.

Εάν υπολογίσει δε κανείς πως μόνο το τελευταίο έτος η Γερμανία κέρδισε 263 δις €, θα κατανοήσει πως τα δάνεια που ενέκρινε στη χώρα μας,χωρίς να δώσει φυσικά χρήματα αλλά μόνο εγγυήσεις, ενώ είναι κάτω από το 30% των συνολικών (κάτω από 100 δις €), την ωφέλησαν στο πολλαπλάσιο – πόσο μάλλον όταν, λόγω της οικονομικής της ισχύος, έχει εξελιχτεί πλέον στο μεγαλύτερο πιστωτή της Ευρώπης.

Ένας τέτοιος κυρίαρχος πιστωτής όμως εξελίσσεται σταδιακά σε μία δύναμη οικονομικής κατοχής – ειδικά εάν απαιτεί, όπως στην περίπτωση της Πορτογαλίας και της Ελλάδας, εμπράγματες εγγυήσεις για τα δάνεια του, εξαγοράζοντας παράλληλα σε εξευτελιστικές τιμές τα υλικά περιουσιακά στοιχεία των οφειλετών του.

Ως εκ τούτου, δεν είναι παράδοξο που αυξάνονται οι αντιδράσεις εναντίον του ευρώ, από εκείνα τα μέλη της Ευρωζώνης που πολύ σωστά το θεωρούν ως το βασικό όπλο της Γερμανίας εναντίον των χωρών τους – ενώ ακόμη και οι Η.Π.Α., επειδή είναι ελλειμματικές απέναντι στη Γερμανία λόγω του συνδυασμού της υψηλής ισοτιμίας του δολαρίου με τη χαμηλή του ευρώ, αρχίζουν πλέον να βλέπουν θετικά τη διάλυση της Ευρωζώνης.

Η ενδεχόμενη αποχώρηση της Βρετανίας πάντως, η οποία έχει το δεύτερο υψηλότερο έλλειμμα απέναντι στη Γερμανία (54 δις €) μετά τις Η.Π.Α.,οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην πρόθεση της να βλάψει την Ευρωζώνη μέσω της ΕΕ – εναλλακτικά να επιδιώξει τη μείωση του ελλείμματος της, μέσω της υποτίμησης της στερλίνας.

Περαιτέρω, η Γερμανία θα μπορούσε να ανατιμήσει το δικό της ευρώ, οπότε να πάψει να απομυζεί τους εταίρους της, καθώς επίσης τον υπόλοιπο πλανήτη, αυξάνοντας την εσωτερική της κατανάλωση – μέσω της αύξησης των μισθών, της διενέργειας δημοσίων επενδύσεων, της μείωσης της φορολογίας κοκ. (εσωτερική ανατίμηση, σε αντιστοιχία με την εσωτερική υποτίμηση που η ίδια απαιτεί από τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου).

Εν τούτοις, όπως διαπιστώθηκε παραπάνω (μείωση της εσωτερικής ζήτησης στο δεύτερο τρίμηνο κατά 0,4%), η κυβέρνηση της κάνει ακριβώς το αντίθετο – θέλοντας προφανώς να κερδίσει ακόμη περισσότερα, εις βάρος όλων των άλλων και αδιαφορώντας εντελώς για τη βιωσιμότητα της Ευρωζώνης. Από την άλλη πλευρά τα εξής:

Η ιδιαιτερότητα της νομισματικής ένωσης

Σε μία χώρα με ομοσπονδιακά κρατίδια που είναι δημοσιονομικά ενωμένα, όπως συμβαίνει σήμερα με την ίδια τη Γερμανία, τα πλεονάσματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της Βαυαρίας, για παράδειγμα, απέναντι στο Βερολίνο, δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Στην πραγματικότητα, τα ελλείμματα του Βερολίνου φαίνονται στην υπερχρέωση των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων του, απέναντι στη Βαυαρία – λόγω της οποίας μεταφέρονται τα κάθε είδους περιουσιακά τους στοιχεία στη Βαυαρία.

Όταν τώρα ως αποτέλεσμα της μεταφοράς αυτής αυξάνεται η ανεργία στο Βερολίνο, τότε οι εργαζόμενοι εγκαθίστανται στη Βαυαρία – ενώ οι μισθοί αυτών που μένουν στο Βερολίνο μειώνονται και οι τιμές των ακινήτων τους επίσης. Επειδή όμως τα κοινωνικά συστήματα αφορούν ολόκληρη τη χώρα, μεταφέρονται μέσω αυτών πλεονάσματα της Βαυαρίας στο Βερολίνο – οπότε τελικά εξισορροπεί το σύστημα και δεν διαλύεται.

Σε μία νομισματική ένωση όμως όπως η Ευρωζώνη, η οποία δεν είναι ενωμένη πολιτικά, δημοσιονομικά και τραπεζικά όπως η ομοσπονδιακή Γερμανία, η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική. Αν και οι εργαζόμενοι μπορούν βέβαια να εγκαταλείψουν τις ελλειμματικές χώρες εγκαθιστάμενοι στις πλεονασματικές, για παράδειγμα οι Έλληνες στη Γερμανία, δεν είναι τόσο εύκολο – αφού υπάρχουν οι δυσκολίες της γλώσσας, οι θεσμικές διαφορές, τα πατριωτικά συναισθήματα, ο ρατσισμός των χωρών υποδοχής, η μειωμένη προθυμία κινητικότητας κοκ., λόγω των οποίων δεν ισορροπεί εύκολα η αγορά εργασίας.

Εκτός αυτού η Ευρωζώνη δεν έχει ένα ομοσπονδιακό κοινωνικό σύστημα, οπότε δεν μπορούν να μεταφερθούν τα πλεονάσματα του ενός κράτους στο άλλο – γεγονός που σημαίνει ότι, έχει ημερομηνία λήξης, αφού δεν μπορεί να δέχονται επ’ αόριστον κράτη όπως η Ιταλία, η Γαλλία και η Ελλάδα πολιτικές που αυξάνουν την ανεργία και μειώνουν τους μισθούς, καταστρέφοντας παράλληλα το βιομηχανικό τους ιστό. Τέτοιου είδους πολιτικές μοιάζουν με τη συλλογική τους αυτοκτονία – οπότε είναι αδύνατον να μην οδηγήσουν στη διάλυση της Ευρωζώνης.

Επίλογος

Λογικά όλα όσα ελληνικά πολιτικά κόμματα τάσσονται υπέρ της παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, θα πρέπει να πιστεύουν ακόμη ότι, θα ακολουθήσει σύντομα η πολιτική, δημοσιονομική και τραπεζική ένωση της – διαφορετικά δεν θα είχε απολύτως κανένα νόημα η επιμονή τους αυτή.

Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο, θα έπρεπε τόσο η Γερμανία, όσο και τα υπόλοιπα κράτη, να συμφωνούν με αυτήν τη διαδικασία – ενώ η αλλαγή πορείας της Γερμανίας, με την έννοια πως θα προωθούσε την «εσωτερική ανατίμηση» για να ισορροπήσει η νομισματική ένωση, αφενός μεν δεν διακρίνεται καθόλου στον ορίζοντα, αφετέρου δεν υπάρχει πλέον χρόνος για να έχει το προσδοκώμενο αποτέλεσμα.

Ως εκ τούτου, η Ελλάδα απλά αυτοκτονεί παραμένοντας μέλος της Ευρωζώνης – όπως επίσης πολλές άλλες χώρες, μεταξύ των οποίων η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία. Αυτό δεν σημαίνει πως είμαστε εναντίον του κοινού νομίσματος, πόσο μάλλον της ΕΕ – αλλά, αντίθετα, ότι δεν βλέπουμε καμία απολύτως δυνατότητα επιβίωσης του σημαντικότερου οικονομικού εγχειρήματος στην παγκόσμια ιστορία, με ένοχο του εγκλήματος τη Γερμανία.

Analyst Team
Πηγή "Analyst"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Ο Ματέο «ματαίωσε» τα σχέδια του Αλέξη;

Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος

Δεν ξάφνιασε, Δευτέρα 22 Αυγούστου 2016, τα Διεθνή ΜΜΕ ούτε τους διεθνείς πολιτικούς κύκλους η συνάντηση των 3 «ισχυρών» της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης πάνω στο γερασμένο Ιταλικό αεροπλανοφόρο Giuseppe Garibaldi ανοιχτά της νήσου Ventotene.

Οι ηγέτες Γερμανίας, Γαλλία; Και Ιταλίας αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα στις επικείμενες εκλογικές τους αναμετρήσεις και δέχονται ισχυρές πιέσεις από δεξιά-εθνικιστικά Κόμματα με αφορμή το μεταναστευτικό που δεν φαίνεται να λύνεται, την συνεχιζόμενη οικονομική κρίση και τα κλυδωνιζόμενα Τραπεζικά τους Συστήματα.

Συναντήθηκαν, χτες με αφορμή το BREXIT και συμφώνησαν ότι ΔΕΝ κινδυνεύει το ευρώ και η Ευρωπαϊκή Ένωση από την αποχώρηση της Μεγάλης Βρετανίας από τους 28.
Τόνισαν, μάλιστα, από κοινού ότι ‘τώρα αρχίζει μια νέα φάση, ανοίγει νέα σελίδα στο Ευρωπαϊκό οικοδόμημα των 27 πλέον χωρών-μελών!...

Ο Ιταλός Πρωθυπουργός υπήρξε θερμός υποστηρικτής της άμεσης εκκίνησης του άρθρου 50 που θα σηματοδοτήσει την περίπου διετή διαδικασία αποχώρησης των Βρετανών αλλά «έβαλε νερό στο κρασί του» υποχωρώντας από την θέση του και υιοθετώντας τη θέση της Γερμανίδας Καγκελαρίου που προτιμά να «καθυστερήσει» την διαδικασία αποχώρησης.

Σε αντάλλαγμα η Γερμανίδα πολιτικός θα χαμηλώσει τις απαιτήσεις της Ε.Ε. από την δεινά δοκιμαζόμενη Ιταλική οικονομία…

Σκόρπισαν πολλά χαμόγελα, μοίρασαν αφειδώς υποσχέσεις για τις θετικές προοπτικές των Λαών των 27 πλέον χωρών-μελών της Ε.Ε...
Άραγε έπεισαν;

Ξάφνιασε όμως, εμένα και καλοπροαίρετα υποθέτω αμέτρητους άλλους συμπατριώτες μου αυτή η συνάντηση και τα όσα συζητήθηκαν δημοσίως που δείχνουν και υπογραμμίζουν πέρα από κάθε αμφιβολία ότι θα είναι αγαστή η συνεργασία Γερμανίας, Ιταλίας, Γαλλίας…

Με ξάφνιασε γιατί περίμενα, όπως όλοι οι Έλληνες, να δω πότε θα ερχόντουσαν οι ηγέτες του Νότου της Ε.Ε. στην Αθήνα ανταποκρινόμενοι στην πρόσκληση του Πρωθυπουργού μας για συζήτηση και πιθανή ανάπτυξη ενός κοινού πλάνου.
Με ξάφνιασε και τώρα αναρωτιέμαι με «αλλαγή πορείας» από Ιταλία και Γαλλία μας μένουν στο προσκλητήριο του κ Τσίπρα η Κύπρος, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Μάλτα.

Σύμφωνα με τα όσα είχαν δημοσιοποιηθεί από την Κυβέρνηση η συνάντηση των 7 χωρών του Νότου της Ευρωπαϊκής ΄Ένωσης είχε προγραμματισθεί για το πρώτο δεκαήμερο ου ερχόμενου Σεπτέμβρη.

Θα με ξαφνιάσει η ανταπόκρισή αυτών των χωρών, και ακόμη περισσότερο της Γαλλίας και Ιταλίας, στην ελληνική πρόσκληση αλλά, με αντικειμενικά πολιτικά κριτήρια, δεν μπορώ να την αποκλείσω…

Πάντως και να έρθουν ΟΛΟΙ οι προσκεκλημένοι στην Αθήνα ΔΕΝ φαίνεται ως πιθανή μια «συναίνεση» για δημιουργία «Νοτίου Μετώπου» μετά τη χτεσινή συνάντηση Μέρκελ, Ολάντ, Ρέντζι με συμμετοχή Γαλλίας, Ιταλίας μετά τα όσα συμφώνησαν για κοινή στάση και στενή συνεργασία για το αύριο της ΕΕ χωρίς την Μεγάλη Βρετανία…

Για περισσότερες σχετικές πληροφορίες παραθέτω μερικές αναφορές από Βρετανικά, Αμερικανικά, Γερμανικά, Ιταλικά ΜΜΕ:
Ματαίωσε ο Ματέο τα σχέδια του Αλέξη;
Οψόμεθα!...

* O Γιώργος Πιπερόπουλος είναι συνταξιούχος καθηγητής και πρώην Πρόεδρος του Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας - Επισκέπτης καθηγητής στο Business School, Newcastle University, United Kingdom.


Σχετικές αναφορές
http://news.sky.com/story/european-leaders-outline-vision-for-post-brexit-eu-10548051
http://www.bloomberg.com/news/articles/2016-08-22/merkel-pledges-results-as-leaders-seek-to-shape-post-brexit-eu
http://www.theguardian.com/politics/2016/aug/22/beginning-new-europe-merkel-renzi-hollande
http://www.reuters.com/article/us-europe-crisis-meeting-idUSKCN10W0CO
http://www.telegraph.co.uk/news/2016/08/22/renzi-hollande-and-merkel-head-to-birthplace-of-european-project/
http://www.abc.net.au/news/2016-08-23/big-three-leaders-insist-eu-not-finished-after-brexit/7775844
http://www.corriere.it/politica/16_agosto_22/i-leader-ventotene-prove-nuova-ue-merkel-hollande-renzi-europa-5502417a-67de-11e6-b2ea-2981f37a7723.shtml
http://www.tagesschau.de/ausland/merkel-treffen-mit-hollande-renzi-103.html

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Ένας προαναγγελθείς θάνατος

Tης Camino Mortera-Martinez

Η χειρότερη προσφυγική κρίση από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μια φαινομενικά ατελείωτη σειρά τρομοκρατικών επιθέσεων, και η άνοδος του λαϊκισμού ανά την Ευρώπη, απειλούν να φέρουν την κατάρρευση της Συνθήκης Σένγκεν. Εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση θέλει να σώσει την Σένγκεν, πρέπει να γίνει πιο σοβαρή αναφορικά με την προστασία των εξωτερικών της συνόρων και τη διαχείριση της ροής μεταναστών.

Τον Ιούνιο του 1985, εκπρόσωποι πέντε χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης συγκεντρώθηκαν σε ένα πλοίο στον ποταμό Moselle για να υπογράψουν την συνθήκη που θα καταργούσε τον έλεγχο διαβατηρίων στα σύνορά τους -και άλλαξε την φύση των ταξιδιών και του εμπορίου σε όλη την Ευρώπη για γενιές.

Η συμφωνία Σένγκεν, αρχικά μια διακυβερνητική συνθήκη που καλύπτει το Βέλγιο, την Γαλλία, το Λουξεμβούργο, την Ολλανδία και τη Δυτική Γερμανία, έγινε νόμος της ΕΕ το 1997 και θα γινόταν ένα καθοριστικό χαρακτηριστικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Σένγκεν καλύπτει 26 χώρες: τα κράτη-μέλη της ΕΕ (εκτός της Βρετανίας, της Ιρλανδίας, της Ρουμανίας, της Βουλγαρίας, της Κροατίας και της Κύπρου), καθώς και τα μη μέλη της ΕΕ, Ελβετία, Λιχτενστάιν, Νορβηγία και Ισλανδία. Η συνθήκη καλύπτει έναν πληθυσμό 400 εκατ. ανθρώπων, σε μια περιοχή τεσσάρων εκατ. τετραγωνικών χιλιομέτρων. Κατέστησε το εμπόριο και την μεταφορά εργατικού δυναμικού μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών ευκολότερη.

Οι νεότερες γενιές πολιτών της Σένγκεν δεν διανοούνται καν ότι πρέπει να σταματούν στα σύνορα όταν ταξιδεύουν στην Ευρώπη: πολλοί δεν έχουν δει ποτέ πώς μοιάζει ένας συνοριακός σταθμός. Για τις παλαιότερες γενιές, που επαναφέρουν στη μνήμη τους μακριές ουρές και επαχθείς ελέγχους ενώ πηγαίνουν για δουλειά ή διακοπές στο εξωτερικό, η Σένγκεν είναι μία από τις πιο εμφανείς συνεισφορές που έχει φέρει η ΕΕ στις ζωές τους.

Μέχρι πριν από δύο χρόνια, όλοι αγαπούσαν την Σένγκεν. Αλλά αυτό το love story φαίνεται να έχει ένα απότομο τέλος, με τους πολιτικούς να φωνάζουν για το κλείσιμο της περιοχής Σένγκεν, και τις χώρες της ΕΕ να επαναφέρουν συνοριακούς ελέγχους.

Τα τελευταία δύο χρόνια ήταν δύσκολα για την ΕΕ. Τέσσερις μεγάλες κρίσεις αμφισβήτησαν την ίδια την επιβίωσή της: η κρίση χρέους, η προσφυγική, η τρομοκρατία, και πιο πρόσφατα, το Brexit.

Μετά από αρκετά χρόνια οικονομικής ύφεσης, η ευρωζώνη γνώρισε στιγμές πανικού όταν η Ελλάδα σχεδόν εκδιώχθηκε από την αδυναμία της να αντιμετωπίσει την κρίση χρέους της. Η Ελλάδα έγινε επίσης το επίκεντρο μιας άλλης κρίσης, όταν εκατοντάδες χιλιάδων πρόσφυγες, κυρίως από τη Συρία, χρησιμοποίησαν την χώρα ως πύλη για να ζητήσουν άσυλο στην Ευρώπη. Τις πρώτες ημέρες του 2015, μια τρομοκρατική επίθεση έπληξε το γαλλικό σατιρικό περιοδικό Charlie Hebdo στο Παρίσι. Ήταν το πρώτο τρομοκρατικό χτύπημα μιας εκστρατείας ενορχηστρωμένης από το Ισλαμικό Κράτος εναντίον της Ευρώπης, η οποία έχει βιώσει επιθέσεις στο Βέλγιο, την Γαλλία και την Γερμανία, και συνεχίζει να απειλεί περαιτέρω την ΕΕ. Τέλος, τον Ιούνιο του 2016, οι Βρετανοί ψήφισαν να εγκαταλείψουν την ΕΕ. Αν και η Βρετανία δεν είναι μέλος της Σένγκεν ή της ευρωζώνης, τα αυξημένα προβλήματα της ΕΕ στην διαχείριση της οικονομίας και των συνόρων της, έπαιξαν ένα βασικό ρόλο για τους αναποφάσιστους στο δημοψήφισμα.

Όλες αυτές οι κρίσεις είναι αλληλένδετες. Έχουν όλες συμβάλλει στις ασθενείς επιδόσεις της ΕΕ τα τελευταία χρόνια, που με τη σειρά τους έχουν αυξήσει την λαϊκή απογοήτευση για το ευρωπαϊκό project και έχουν φέρει την άνοδο του λαϊκισμού σε όλη την ήπειρο.

Το πρόβλημα με την Σένγκεν είναι ότι σχεδιάστηκε με βασικά ελαττώματα τα οποία οι πολιτικοί ήλπιζαν ότι θα επιλυόταν τελικά μόλις η ΕΕ γινόταν πιο "ενοποιημένη” -που σημαίνει, κάτι σαν μια ομοσπονδία κρατών, παρόμοια με τις ΗΠΑ. Η κατάργηση των συνοριακών ελέγχων υποτίθεται πάντα ότι θα συνοδευόταν από ισχυρά εξωτερικά σύνορα, με ενιαία πολιτική μετανάστευσης και ασφάλειας, που θα επέτρεπε σε όλες τις χώρες της ζώνης Σένγκεν να ξέρουν ποιος μπαίνει και γιατί, και θα επέτρεπαν στους Ευρωπαίους και σε άλλους να περιφέρονται ελευθερα μέσα στα σύνορα. Αλλά αυτό ποτέ δεν συνέβη. Η Σένγκεν δεν ήταν προετοιμασμένη για εξωτερικά σοκ, όπως μια μαζική έξοδο προσφύγων και την προηγουμένως αδιανότητα πιθανότητα τζιχαντιστών που είχαν μεγαλώσει στην Ευρώπη, να διεξάγουν τρομοκρατικές επιθέσεις στην ήπειρο.

Η περιοχή Σένγκεν έδειξε αδυναμία στο πρώτο σημάδι ύπαρξης προβλήματος. Επτά χώρες (Αυστρία, Δανία, Γαλλία, Γερμανία, Νορβηγία, Πολωνία και Σουηδία) έχουν επαναφερει συνοριακούς ελέγχουτς -αν και για διαφορετικούς λόγους. Η Γαλλία έκλεισε τα σύνορά της, κηρύσσοντας κατάσταση έκτακτης ανάγκης μετά απο πολυάριθμες τρομοκρατικές επιθέσεις το 2015 και το 2016. Η ΠΟλωνία επανφέρει προσωρινούς ελέγχους λόγω της επίσκεψης του Πάπα Φραγκίκου στην Κρακοβία και λόγω της ΣΥνόδου του ΝΑΤΟ στην ΒΑρσοβία. Και οι υπόλοιπες χώρες εξαιτίας των ανεξέλεγκτων μεταναστευτικών ροών.

Στο αποκορύφωμα της προσφυγικής κρίσης, φέτος τον Φεβρουάριο, ορισμένοι στην ΕΕ ήταν έτοιμοι να αποβάλλουν την Ελλάδα -για πρώτη φορά ποτ μια χώρα θα είχε εκδιωχθεί από την ζώνη Σένγκεν. Οι συζητήσεις για την δημιουργία μιας "μίνι-Σένγκεν” ή μικρότερης ζώνης χωρίς σύνορα μεταξύ λίγων χωρών, κέρδιζε έδαφος ως η μόνη εναλλακτική για την αποκατάσταση της τάξης στην ΕΕ. Η γερμανική κυβέρνηση άφησε να εννοηθεί, προτού προσπαθήσει όλα αυτά, ότι η ΕΕ πρέπει να διαπραγματευτεί με την Άγκυρα για να στέλνει όσων το αίτημα για άσυλο απορρίπτεται, πίσω στην Τουρκία, Στο τέλος, επικράτησε η άποψη της Merkel, και η ΕΕ υπέγραψε μια αμφιλεγόμενη συμφωνία με την Τουρκία που έχει προσωρινώς ανακόψει την ροή προσφύγων. Αλλά η συμφωνία εξαρταται σε μεγάλο βαθμό από την καλή θέληση του Τούρκου προέδρου Recep Tayyip Erdogan -την οποία δεν εχει επιδείξει σε μεγάλο βαθμό τους τελευταίους μήνες.

Για να σωθεί η Σένγκεν, η ΕΕ πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι η ιδέα μιας ευρωπαϊκής περιοχής χωρίς σύνορα και χωρίς κατανομή βαρών, ανήκει στο παρελθόν. Η Ευρωπαϊκή ΈΝωση ίσως να ήταν σε θέση να το λύσει το πρ΄βλημα όταν είχε τις συνθήκες υπέρ της. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει πλέον, και ε’ιναι λίγα αυτά που μπορεί να κάνει η ΕΕ για να σώσει την ΕΕ εάν δεν συμφωνήσει σε μια ενιαία πολιτική μετανάστευσης και ασφάλειας. Οι χώρες της ΕΕ θα πρέπει να καταβάλλουν περισσότερη προσπάθεια στο να ελέγξουν τα εξωτερικά σύνορα της Σένγεν. Και θα πρέπει να αποδεχθούν ότι ένα σύστημα ποσοστώσεων για την κατανομή όσων ζητούν άσυλο, είναι απαραίτητο. ΔΙαφορετικά, θα βρεθούν αντιμέτωποι με το αναπόφευκτο: η ΕΕ θα έχει γράψει το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου.

Το κείμενο δημοσιεύθηκε αρχικά στο Mark News

Πηγή Capital

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Η Ευρώπη στον τάφο

Γράφει ο Γιώργος Μαλούχος

Τελικά τα σύμβολα είναι ανίκητα. Και αναντικατάστατα. Επίσης, είναι και πολύ χρήσιμα. Δυστυχώς, όμως, πρέπει να ξέρει κανείς να τα χειρίζεται. Το τελευταίο, πάντως, απέδειξαν χθες ότι δεν το ξέρουν στην Ιταλία οι μεγάλες χώρες της Ε.Ε.

Για να «ξορκίσουν» το Brexit και να κάνουν, υποτίθεται, το βήμα προς την επόμενη ημέρα, οι ηγέτες της Ιταλίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας συναντήθηκαν σε ένα τόπο – σύμβολο ως, κατά κάποιο τρόπο, μήτρα της ένωσης της Ευρώπης και επισκέφτηκαν τον τάφο του, κατά κάποιο τρόπο, πνευματικού της πατέρα, Σπινέλι.

Όμως, όλος αυτός ο συμβολισμός πήγε χαμένος, αν δεν γύρισε και ανάποδα. Γιατί;

Επειδή δεν μπορεί να κρύψει την απουσία μιας πραγματικής πολιτικής απόφασης να γίνει ένα αληθινό και γενναίο βήμα μπροστά.

Ουδείς στην Ιταλία ή στην Ευρώπη ολόκληρη πείστηκε ότι η χθεσινή συνάντηση έδειξε μια γνήσια βούληση υπέρβασης για την πορεία της Ενωσης.

Δεν είναι μόνον ότι πραγματοποιήθηκε ως «απάντηση» σε ένα αρνητικό γεγονός για την Ε.Ε. και όχι ως θετική πρωτοβουλία.

Είναι κυρίως το ότι δεν γεφύρωσε κανένα από τα μεγάλα χάσματα πολιτικής κατεύθυνσης αλλά και ισχύος τα οποία χωρίζουν αυτούς τους ίδιους τους συμμετέχοντες.

Αλλά είναι και κάτι ακόμα: ότι έστειλε το μήνυμα πώς οι χώρες που έχουν λόγο και σημασία στην πορεία αυτού του οικοδομήματος είναι τρεις. Δηλαδή, από την ώρα που οι άλλες δύο διαφωνούν αλλά δεν εισακούονται, η εξής μία: η Γερμανία.

Η πρωτοβουλία λειτούργησε συνεπώς περιοριστικά, κάτι που είναι αντίθετο προς την ίδια την ιδέα που υποτίθεται ότι αυτή η συμβολική κίνηση επιχείρησε να υπηρετήσει.

Περιοριστικά σε δύο επίπεδα: πρώτον ότι απέκλεισε όλους τους άλλους και, δεύτερον, ότι δεν κατάφερε να μετακινήσει πραγματικά τίποτα από τα υφιστάμενα δεδομένα που έχουν οδηγήσει στην αποτυχία.

Δεν σώζεται η Ευρώπη και η ιδέα της με προσκυνήματα σε τάφους για τις κάμερες. Γιατί όλοι γνωρίζουν ότι αυτά δεν έχουν ουσία και, κυρίως, ότι υπηρετούν απλώς στενές κομματικές και ίσως και προσωπικές ανάγκες των διοργανωτών και των συμμετεχόντων.

Αν θέλουν πραγματικά επιτέλους οι μεγάλες χώρες της Ε.Ε. να αλλάξουν κάτι από αυτά που οδηγούν σταθερά στην πορεία διάλυσης, θα πρέπει να επισκεφτούν όχι τον τάφο, αλλά τις ιδέες του Σπινέλι και των μετέπειτα ιδρυτών πατέρων της Ευρώπης.

Όμως αυτό το ταξίδι δεν μπορούν να το κάνουν. Γιατί οι πραγματικοί συσχετισμοί ισχύος και οι πραγματικές πολιτικές που ασκούνται, ουδεμία σχέση έχουν με το μεταπολεμικό όραμα εκείνης της ένωσης…

Πηγή "Το Βήμα"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου