Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής για τις τουρκικές προκλήσεις

Καθώς το θερμόμετρο στο Αιγαίο ανεβαίνει ακό­μα μία φορά επικίνδυ­να, ο υπουργός Εξωτε­ρικών Νίκος Κοτζιάς έχει συγκαλέσει για τη Μεγάλη Τρί­τη (26 Απριλίου) το Εθνικό Συμβού­λιο Εξωτερικής Πολιτικής, με σκοπό την ενημέρωση των εκπροσώπων των πολιτικών κομμάτων στα κρίσιμα θέ­ματα εξωτερικής πολιτικής με αιχμή τα Ελληνοτουρκικά.

Η σύσκεψη, σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα της εφημερίδας "Δημοκρατία" συγκαλείται μία ημέ­ρα προτού τεθεί σε ισχύ η προκλητική τουρκική notam, με την οποία η Άγκυρα μέσω άσκησης Έρευνας και Διάσωσης (SAR) από τις 27 Απριλίου ως την 5η Μαΐου (δηλαδή μέσα στη Μεγά­λη Εβδομάδα και μετά το Πάσχα) αμ­φισβητεί ευθέως τον ελληνικό εναέ­ριο χώρο των 10 ν. μιλίων εκτοξεύο­ντας απειλές περί «προστασίας» των ασκούμενων μέσων, σε περίπτωση παρεμπόδισής τους από ελληνικά αε­ροσκάφη.

Οι Τουρκικές απειλές

Οι ελληνικές αρχές εξέδωσαν το πρωί της Δευτέρας 18 Απριλίου την ΝΟΤΑΜ (Notice to Airmen/Οδηγίες προς Αεροναυτιλομένους) Α0851/16 για τη γνωστοποίηση πραγματοποίησης άσκησης Έρευνας και Διάσωσης (SAR) από την Τουρκία από την 27η Απριλίου μέχρι την 5η Μαΐου σε μια εκτεταμένη περιοχή βόρεια των Οινουσσών, της Χίου και των Ψαρών μέχρι νότια της Λέσβου. Η διάρκεια της άσκησης και η έκταση της περιοχής που δεσμεύεται δεν είναι συνήθεις και αυτό αποκαλύπτει ότι οι προθέσεις της Αγκύρας δεν είναι και τόσο αγαθές.

Η ελληνική ΝΟΤΑΜ επισημαίνει ότι τα αεροσκάφη τα οποία θα συμμετάσχουν στην άσκηση θα πρέπει να εκπέμπουν διαρκώς το σήμα αναγνώρισης τους, κατά την πτήση τους δεν θα πρέπει να επηρεάζουν τον ελληνικό εναέριο χώρο των 10 ν.μ. και θα πρέπει να υποβάλλουν σχεδία πτήσης σύμφωνα με το AIP Greece.

Επίσης στην ίδια ΝΟΤΑΜ επισημαίνεται ότι το Κέντρο του Πειραιά (PIRAEUS JRCC) είναι η μοναδική Αρχή αρμόδια για τον συντονισμό των επιχειρήσεων SAR στην περιοχή ευθύνης της που συμπίπτει με το FIR Αθηνών και για τον λόγο αυτό ζητείται από τα μέσα που θα λάβουν μέρος στην άσκηση να αποφεύγουν άσκοπη πρόκληση συνηγόρων για Έρευνα και Διάσωση.

Η αντίδραση της Τουρκίας ήρθε λίγη ώρα αργότερα με τις ΝΟΤΑΜs Α1752/16 και Α1753/16 με τις οποίες απορρίπτει πλήρως την ελληνική ΝΟΤΑΜ με το επιχείρημα ότι παραβιάζει τους κανόνες του ICAO (International Civil Aviation Organization/Διεθνής Οργανισμός Πολιτικής Αεροπορίας). Η Τουρκική πλευρά επίσης υποστηρίζει ότι η συγκεκριμένη περιοχή εμπίπτει στην τουρκική περιοχή ευθύνης (Search and Rescue Region –SRR) όπως έχει καταχωρηθεί στον ΙΜΟ (International Maritime Organization/ International Maritime Organization –και διχοτομεί επιχειρησιακά το Αιγαίο–, και συνεπώς όλες οι δραστηριότητες οι σχετικές με Έρευνα και Διάσωση σε αυτήν την περιοχή συντονίζονται από τις αρμόδιες τουρκικές αρχές.

Σε ό,τι αφορά τον εναέριο χώρο, η τουρκική ΝΟΤΑΜ αναφέρει ότι τα «στρατιωτικά αεροσκάφη που θα συμμετάσχουν στην άσκηση δεν θα παραβιάσουν τον ελληνικό εναέριο χώρο των 6 ν.μ. και δεν θα υποβάλλουν σχεδία πτήσης». Οι τουρκικές αρχές μάλιστα δηλώνουν ότι η Τουρκία θα αναλάβει όλα τα αναγκαία μετρά για την ασφάλεια της αεροπλοΐας…

Τα θέματα στο Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής

«Τα Ελληνοτουρκικά σε όλο το εύρος τους θα κυριαρχήσουν στη συζήτηση του ΕΣΕΠ, στην οποία θα τε­θούν όλα τα αεροναυτιλιακά προβλή­ματα που έχουν ανακύψει», στη σκιά του Προσφυγικού και των «παρενεργειών» της πρόσφατης ασταθούς συμ­φωνίας Ε.Ε. - Τουρκίας» ανέφερε δι­πλωματική πηγή στην εφημερίδα "Δημοκρατία" συμπεριλαμβανομένης και την τουρκικής notam.

Σε μία από τις κρισιμότερες συνεδριάσεις του διακομματικού αυτού οργάνου, που διαθέτει η Πολιτεία για θέματα της εξωτερικής πολιτικής, η ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών αναμένεται να αναζητήσει ευρύτερες συναινέσεις στους χειρισμούς που θα απαιτηθούν, σε περίπτωση που η Τουρκία δεν υποχωρήσει από τις αξι­ώσει της. Ήδη, για την τουρκική στά­ση η ελληνική πλευρά έχει ενημερώ­σει τη Νατσϊκή Συμμαχία, τους διεθνείς οργανισμούς, την Ε.Ε., και την Ουάσινγκτον, ενώ ο Νίκος Κοτζιάς μετέβη την Τρίτη (19 Απριλίου) εκτά­κτως-εκτός προγράμματος- στο Πα­ρίσι, προκειμένου να εκθέσει την κα­τάσταση στον νέο Γάλλο ομόλογό του Jean-Marc Ayrault, με τον οποίον εί­χε την Τετάρτη κατ’ ιδίαν συνάντηση.

Σύμφωνα με πληροφορίες, στη συνά­ντηση που έγινε σε εξαιρετικά θερ­μό κλίμα ο Έλληνας υπουργός Εξω­τερικών αναφέρθηκε στην κατάστα­ση στο βόρειο Αιγαίο και ειδικότερα στην πρόσφατη προκλητική τουρκι­κή συμπεριφορά, με τις υπερπτήσεις μαχητικών αεροσκαφών πάνω από τις Οινούσσες και τη νήσο Παναγιά, στην περιοχή της Χίου, που υποχρέ­ωσε τον υπουργό Εθνικής Άμυνας να διατάξει τις πρωινές ώρες της Πέμπτης 14 Απριλίου 2016 ενεργοποίηση τμήματος της Δύναμης Ταχείας Αντίδρασης «Δ» Βορείου Τομέα και ms αερά­μυνας Χίου - Οινουσσών.

«Οδικός χάρτης»

«Η Γαλλία είναι η σταθερή φίλη χώ­ρα μεταξύ των κρατών-μελών της Ε.Ε., υποστηρίζοντας τις ελληνικές προσπάθειες» σχολίασε στην «κυριακά­τικη δημοκρατία» διπλωματική πη­γή σημειώνοντας ότι αποφασίστηκε σε διμερές επίπεδο ένας «οδικός χάρτης» για την περαιτέρω σύσφιγξη και παρακολούθηση της προόδου των δι­μερών σχέσεων.

Σε αυτό το κλίμα το ΕΣΕΠ της Μ. Τρίτης υπό την προεδρία του υπουργού Εξωτερικών θα ασχοληθεί δευτερευόντως με τα λοιπά θέματα, Κυ­πριακό, Σκοπιανό, ελληνοαλβανικές σχέσεις, Βαλκάνια, και τη συνολική περιφερειακή κατάσταση στην ευ­ρύτερη περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.

Πηγή OnAlert


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Η παγίδα της Τουρκίας και η κλεψύδρα

Η Ρωσία, αφού προέβη σε κινήσεις - απειλές πραγματικής και σκληρής ισχύος, φρόντισε να στηρίξει ανοικτά τους Κούρδους εντός Τουρκίας, βάζοντας τον «πόλεμο» εντός Τουρκίας

Του Αλέξανδρου Δρίβα

Ο πόλεμος στη Συρία έχει φτάσει στο τελευταίο του επεισόδιο. Η Τουρκία επένδυσε μεγάλο μέρος της πολιτικο-στρατιωτικής της ισχύος, με άμεσο αλλά και έμμεσο τρόπο, σε αυτόν τον πόλεμο. Αυτό που κατάφερε είναι να εγκλωβιστεί σε μια περιοχή που, μέχρι το 2012, τη θεωρούσε «σφαίρα επιρροής» της. Αυτή η επένδυση από πλευράς της Τουρκίας χρειάστηκε να προστατευθεί από τους Τούρκους λήπτες απόφασης με ακροσφαλείς πολιτικές. Άλλωστε, από συστάσεως του τουρκικού κράτους, η Τουρκία κινείται μόνο όταν υπάρχει χώρος να κινηθεί και χώρος υπάρχει όταν σημαντικές δυνάμεις της διεθνούς πολιτικής έχουν συμφέροντα που διαμορφώνονται από παίγνια μηδενικού αθροίσματος. Έτσι, η Τουρκία, μολονότι στη Συρία αποτελεί μεγάλο μέρος του προβλήματος, αυτοπαρουσιάζεται ως λύση. Οι δικοί μας δρώντες αυτό δεν πρέπει να το ψέγουν, αλλά να το θαυμάζουν. Το πολιτικό marketing είναι μέρος της «δουλειάς» και μάλιστα, όσο περνούν τα χρόνια, γίνεται και το σημαντικό μέρος αυτής. Σε ποια παγίδα όμως έχει πέσει η Τουρκία; Γιατί ο χρόνος τελειώνει;

Η εκεχειρία που δεν έρχεται και που η Ρωσία περιμένει με... ανυπομονησία

Η εκεχειρία της Συρίας καλείται «τύποις» ως τέτοια. Πιο πολύ μοιάζει με «διάλειμμα ανασυγκρότησης» των εμπλεκόμενων δυνάμεων, παρά το happy end της Συρίας, η οποία ακόμη δεν έχει περάσει το στάδιο που θα καθορίσει την επόμενη μέρα της. Η ζώνη των Κούρδων στη Συρία, σε συνδυασμό με τη δυναμική αναζωπύρωση του Κουρδικού Ζητήματος εντός της τουρκικής επικράτειας, έχουν εγκλωβίσει την Τουρκία, με το –κατά τραγική ειρωνεία– έως τώρα «όπλο» της, τη χρήση της εσωτερικής πολιτικής ως εργαλείο εξωτερικής πολιτικής και τούμπαλιν.

Η μεταβλητή που δεν είχε υπολογίσει η Τουρκία σε αυτήν της την «επένδυση» στο Συριακό Ζήτημα ήταν εξ’ αρχής η Ρωσία. Η Ρωσία, έχοντας περιορισμένες προσβάσεις στη Μεσόγειο, έχει ως γεωστρατηγικό πυλώνα της παρουσίας της στη Μεσόγειο τη Συρία. Η κρίση στην Ουκρανία, η κρίση της αγοράς των φυσικών πόρων και ο φυσιολογικός πολιτικός κορεσμός της κυβέρνησης του Προέδρου της χώρας, Vladimir Putin, δεν άφηναν επιλογή στη Ρωσία, παρά να παρέμβει δυναμικά στη Συρία. Επιπρόσθετα, η Τουρκία, δεν είχε υπολογίσει πως Ρωσία και ΗΠΑ θα συνεργάζονταν στα ελάχιστα αυτής της κρίσης (ελάχιστα, πλην όμως πολύ σημαντικά). Η –πάντα– εμπρηστική ρητορική του Τούρκου Προέδρου, Recep Tayyip Erdoğan, εμπεριείχε, μεταξύ άλλων, και φράσεις όπως «συνωμότησαν οι ΗΠΑ με τη Ρωσία για να μας καταστρέψουν». Στην πραγματικότητα, οι ΗΠΑ κερδίζουν τρία πράγματα από αυτήν την περιοχή και την κατάσταση που συνεχίζεται. Πρώτον, αφήνουν πολλές και διαφορετικές δυνάμεις να κατατριβούν μεταξύ τους σε μια περιοχή από την οποία σταδιακά αποχωρούν. Δεύτερον, βάζουν τη Ρωσία να υπερασπιστεί τα –μέχρι πρότινος– κεκτημένα της. Τόσο σε Ουκρανία, όσο και σε Συρία, η Ρωσία επαναδιεκδικεί την επιρροή της. Τρίτον, συμφέρει τις ΗΠΑ, που δε θέλουν να «μπλέξουν» πάλι με τη Μέση Ανατολή, να τακτοποιήσει την περιοχή η Ρωσία, που διατηρεί πυρηνική αποτροπή υπέρ της, και, ταυτόχρονα, ποντάρουν στη μέγιστη δυνατή φθορά της. Η Τουρκία, μολονότι είναι νατοϊκός τους σύμμαχος, δεν είναι εντός αυτού του κάδρου...

Η διασπορά του πολέμου σε διαφορετικές γεωγραφικές ζώνες...

Στις 16/12/2015 είχαμε τονίσει από το liberal.gr πως η ρωσο-τουρκική διένεξη (η οποία κορυφωνόταν μετά τις 24/11/2015) αναπάντεχα θα ενεργοποιούσε το «ρήγμα» του Καυκάσου. Μετά από περίπου 3 μήνες, το Ναγκόρνο Καραμπά, πήρε «φωτιά» για άλλη μια φορά, θυμίζοντάς μας πως οι συγκρούσεις μοιάζουν με ηφαίστεια, που απλά έχουν τη δική τους στιγμή για ενεργοποιηθούν. Ο Καύκασος είναι γεμάτος από τέτοιες «παγωμένες» συγκρούσεις. Η Αρμενία προστατεύεται από τη Ρωσία και το Αζερμπαϊτζάν από την Τουρκία (στον βαθμό, βέβαια, που «προστατεύει» η Τουρκία και τους... Ουιγούρους της Κίνας...).

Η Ρωσία, διατηρώντας το πλεονέκτημα της σφοδρής απάντησης σε πυρά που θα θίξουν τα ρωσικά συμφέροντα (διατηρώντας S-400 στην Αρμενία), δεν πέφτει στην τουρκική παγίδα, που προσπαθεί να μεταφέρει τον πόλεμο της Συρίας προς το μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας προκειμένου η τελευταία να αφήσει τη Συρία. Η ανακοίνωση της αποχώρησης (σταδιακής και με όρους εξαιρέσεων) της Ρωσίας από τη Συρία είχε ακριβώς αυτόν τον στόχο –μεταξύ άλλων. Να παρουσιάσει τη Ρωσία ως «αμυνόμενη» και όχι ως ληστρική δύναμη του διεθνούς συστήματος και ταυτόχρονα, γνωρίζοντας πως η Τουρκία, αν δεν μπει στη Συρία, παραδέχεται την ήττα της. Αν όμως η Τουρκία κάνει την εισβολή στη Συρία, τότε πάλι η Ρωσία θα είναι σε θέση ισχύος και από την άποψη της νομικής κουλτούρας. Άλλωστε για να διεξάγεις έναν πόλεμο, πρέπει να είσαι (ή να φαίνεσαι πειστικά) ως ο πόλος που αμύνεται και όχι που επιτίθεται, κατοχυρώνοντας έτσι πολλά πλεονεκτήματα του Διεθνούς Δικαίου που κάνει λόγο για το αναφαίρετο δικαίωμα στην άμυνα του κάθε κράτους.

Η Ρωσία, διατηρώντας το πλεονέκτημα της σφοδρής απάντησης σε πυρά που θα θίξουν τα ρωσικά συμφέροντα (διατηρώντας S-400 στην Αρμενία), δεν πέφτει στην τουρκική παγίδα, που προσπαθεί να μεταφέρει τον πόλεμο της Συρίας προς το μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας προκειμένου η τελευταία να αφήσει τη Συρία

Η Τουρκία προσπαθεί να «ερεθίσει» τη Ρωσία με τον ίδιο τύπου «πόλεμο» –δι’ αντιπροσώπων– στην Ουκρανία, προσπαθώντας να βάλει στην εξίσωση τους Τατάρους. Η Ρωσία όμως, αφού έβαλε S-400 στη Συρία και στην Αρμενία, κατοχύρωσε το μέγιστο δυνατό πλήγμα, έβαλε όριο δηλαδή στο chicken game που θα μπορούσε να διαμορφωθεί. Ένα όριο που η Τουρκία δεν μπορεί να αγγίξει. Η Ρωσία επίσης, αφού προέβη σε κινήσεις - απειλές πραγματικής και σκληρής ισχύος, φρόντισε να στηρίξει ανοικτά τους Κούρδους εντός Τουρκίας, βάζοντας τον «πόλεμο» εντός Τουρκίας.

Που δεν μπορεί να συνεχιστεί επ' άπειρον

Με παλιούς «ψυχροπολεμικούς» όρους, μια σύγκρουση φαίνεται δύσκολο να λάβει χώρα, όμως τα δεδομένα πρέπει να μας καταστήσουν ικανούς να δούμε πως το γεωπολιτικό πινγκ-πονγκ της διασποράς/μεταφοράς του πολέμου στο μαλακό υπογάστριο της κάθε πλευράς δεν μπορεί επ’ άπειρον να συνεχιστεί, καθώς μια αναζωπύρωση σε κάποιο μέτωπο μπορεί να προκαλέσει αυτό που υποθετικά γίνεται προσπάθεια να αποφευχθεί. Την ανοικτή σύγκρουση. Η Τουρκία, αν δεν κάνει επιχείρηση στη Συρία (μέσα από το προσφυγικό εκβιάζει την Ε.Ε αλλά και τις ΗΠΑ για να στηρίξουν τις τουρκικές προσπάθειες), θα χάσει και μάλιστα θα έχει ισχυρό αντίκτυπο και στο εσωτερικό της. Αν δεν επιχειρήσει, τότε η Ρωσία δε θα αφήσει αναπάντητη την τουρκική επεκτατικότητα σε περιοχή που είναι ζωτική για την ύπαρξη της Ρωσίας. Συνήθως, όταν ένα δίλημμα οδηγεί σε ίδιο αποτέλεσμα (εν προκειμένω, ήττα της Τουρκίας), ο δρώντας που «υποφέρει» από το δίλημμα, ανάλογα με το πόσο έχει επενδύσει σε μια κατάσταση, τότε επιτίθεται, γιατί πολύ απλά δεν έχει τίποτε να χάσει. Άλλωστε η Τουρκία έχει πάντα στο πίσω μέρος της στρατηγικής της κουλτούρας τη «δυτική επέμβαση» που θα σπεύσει να σταματήσει μια ανοικτή σύγκρουση με τη Ρωσία.

Σήμερα όμως, τα πράγματα είναι αλλιώς και η Δύση το τελευταίο που σκέπτεται με όσα συμβαίνουν διεθνώς είναι να κάνει το παν για να σώσει μια χώρα η οποία γίνεται πλέον αντιληπτή ως πρόβλημα της περιοχής.

Αναφορικά με την Ελλάδα: Το Αιγαίο και τα μάτια μας, καθώς έγινε πάλι το Αιγαίο η Θάλασσα που δίνει «οξυγόνο» γεωστρατηγικό για αρκετές δυνάμεις. Η Τουρκία έχει κάθε λόγο να προσπαθήσει να αποτρέψει τη Ρωσία στην περιοχή των Δαρδανελλίων και του Αιγαίου. Άλλωστε το ΝΑΤΟ δεν έχει έρθει για τους πρόσφυγες (τουλάχιστον μόνο γι’ αυτούς).

* Ο κ. Αλέξανδρος Δρίβας είναι Υποψήφιος Διδάκτορας Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου - συντονιστής στο Παρατηρητήριο Ανατολικής Μεσογείου στον Τομέα Ρωσίας Ευρασίας και Νοτιοανατολικής Ευρώπης (ΤΟ.ΡΕ.ΝΕ).
Πηγή Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Σκληρό ευρώ, ποσοτική χαλάρωση και… εμμονικός Τσίπρας

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Όσο στην Ελλάδα… διαπραγματευόμαστε με τις εμμονές της… αριστερής διακυβέρνησης για την πανάκεια της απομείωσης του χρέους (που όμως τελικά παραδέχεται ότι δεν χρειάζεται κούρεμα και είναι απολύτως βιώσιμο μέχρι το 2022!), στην Ευρώπη και γενικότερα στο παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα εξελίσσεται ένας ανηλεής νομισματικός πόλεμος τις επιπτώσεις του οποίου συχνά αγνοούμε ή ηθελημένα παραβλέπουμε.

Ο αποπληθωρισμός στην Ευρωζώνη συνεχίζεται για έναν ακόμη μήνα και ταυτόχρονα οι προβλέψεις για ανάκαμψη παραμένουν αναιμικές. Κι αν κάποιοι βιαστούν αν αποδώσουν αυτή τη στασιμότητα στην μεγάλη πτώση των χρηματιστηριακών τιμών των πρώτων υλών (κυρίως στην ενέργεια) ας ρίξουν μια ματιά στον δομικό πληθωρισμό (χωρίς δηλαδή την επίδραση της ενέργειας) που έπεσε από το 1% στο 0,8% για να αντιληφθούν ότι το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο κι έχει να κάνει με την αποτελεσματικότητα της ποσοτικής χαλάρωσης την οποία με καθυστέρηση υιοθέτησε η ΕΚΤ.

Επίσης, το ευρώ αντί να κινηθεί προς την ευκταία, εδώ και χρόνια, πτωτική πορεία που θα ενίσχυε τον εξαγωγικό προσανατολισμό της, καταγράφει σταθερή ανοδική τάση. Οι κλυδωνισμοί στην Κινεζική οικονομία και άλλες αναπτυσσόμενες αγορές ενίσχυσαν την αποθεματική αξία του ευρώ και η επιθυμία της ΕΚΤ να συμβάλλει στην ελεγχόμενη διολίσθηση του ευρώ προς σχέση 1 προς 1 με το δολάριο δεν είχε την αναμενόμενη κατάληξη.

Είναι γεγονός ότι οι λόγοι για τους οποίους αποφασίστηκε αυτή η παρέμβαση από την ΕΚΤ δεν εκπληρώθηκαν πλήρως παρά τα πρώτα θετικά δείγματα κι αυτό επειδή η ρευστότητα την οποία διοχέτευσε στην αγορά δεν έφτασε στην πραγματική οικονομία με την μορφή πιστώσεων που γίνονται επενδύσεις ή κατανάλωση αλλά παρέμεινε εγκλωβισμένη στην προσπάθεια απομόχλευσης των τραπεζών, τις πληθωριστικές πιέσεις στις τιμές περιουσιακών στοιχείων (όπως μετοχές και ακίνητα με χαρακτηριστικότερη την αγορά της Μ. Βρετανίας) και φυσικά τα κερδοσκοπικά νομισματικά παιχνίδια.

Αυτό που οι οικονομολόγοι ονομάζουμε παγίδα ρευστότητας στήθηκε από την ίδια την διοικητική ασυμβατότητα και τις αντιθέσεις της Ευρωζώνης. Η νομισματική χαλάρωση δεν συμβάδισε χρονικά με την δημοσιονομική, αναπτυξιακή ενίσχυση του ακόμη αναμενόμενου πακέτου Γιουνκέρ. Έτσι τα οφέλη του Ευρωπαϊκού QE ήταν απείρως λιγότερα από αυτά του αντίστοιχου Αμερικανικού αφήνοντας μόνο πρόσκαιρες χρηματιστηριακές ανάσες χωρίς αντίκρυσμα στον παραγωγικό ιστό που παραμένει φοβισμένος από την προοπτική νέων αρνητικών εξελίξεων και εξαιτίας της συνέχισης της αβεβαιότητας στην Ελλάδα.

Μόνιμη και ουσιαστική ανάκαμψη στην εγχώρια οικονομία θα προκύψει μόνο εφόσον σταθεροποιηθούν και βελτιωθούν όλοι οι παράγοντες (πολιτικοί, οικονομικοί, κοινωνικοί και τεχνολογικοί) που θα μετατρέψουν την χώρα μας σε ελκυστικό προορισμό επενδύσεων και επανέλθει ένας σημαντικός αριθμός καταθέσεων που θα επιτρέψει στην όποια Ευρωπαϊκή ρευστότητα έρθει προς τα μέρη μας να λειτουργήσει για τον σκοπό που υποτίθεται ότι δημιουργείται.

Αντίστοιχα κι η Ε.Ε. δεν πρόκειται να ανακτήσει της θέσης της στην παγκόσμια σκακιέρα αν δεν αποφασίσει και εκτελέσει ένα σχέδιο οργανωτικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης που θα απελευθερώνει εθνικές δυνάμεις τις οποίες θα συνεπικουρεί με στοχευμένες παρεμβάσεις και νομοθετικές διευκολύνσεις. Αλλιώς μπορεί τα χειρότερα να μην τα έχουμε ακόμη δει.

Πηγή RizopoulosPost


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Το Μνημόνιο του Γιωργάκη

Του Γιώργου Δελαστίκ

Στις 18 Μαρτίου του 2010, μιλώντας στο υπουργικό συμβούλιο, ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου τόνιζε ρητά και κατηγορηματικά: «Η χώρα μας δεν ζητά και δεν θα ζητήσει οικονομική βοήθεια από κανέναν – ούτε απ’ τους Ευρωπαίους εταίρους μας ούτε από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο». Έναν μήνα μόνο όμως αργότερα, στις 23 Απριλίου 2010, ο πρωθυπουργός είχε αλλάξει γνώμη, όπως μπορεί να συμπεράνει κανείς από τα όσα σαφέστατα είπε εκείνη την ημέρα από το ακριτικό Καστελόριζο, όπου είχε μεταβεί για να παίξει τη θεατρική παράσταση που είχε προσχεδιάσει.

«Είναι ανάγκη, ανάγκη εθνική και επιτακτική, να ζητήσουμε επισήμως από τους εταίρους μας την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης που από κοινού δημιουργήσαμε στην ΕΕ. Έχω ήδη δώσει εντολή στον υπουργό Οικονομικών να κάνει τις απαραίτητες ενέργειες», λέει με τον πιο επίσημο τρόπο, αφήνοντας άναυδους τους πάντες. Μόνο αυτός γίνεται να αντιλαμβάνεται πώς μπορεί να συνδυαστούν οι δηλώσεις του το Μάρτιο, πως δεν θα πάρει λεφτά ούτε από την ΕΕ ούτε από το ΔΝΤ, με την προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης της ΕΕ τον Απρίλιο, που σημαίνει ότι θα πάρει λεφτά και από την ΕΕ και από το ΔΝΤ! Μέσα σε ένα μήνα έχει κάνει στροφή 180 μοιρών, αλλά ούτε που προσπαθεί να τη δικαιολογήσει! Προφανώς θεωρεί τους Έλληνες ηλίθιους. Δείχνει μάλιστα και ενθουσιασμένος με το μηχανισμό στήριξης της ΕΕ. «Διεκδικήσαμε και καταφέραμε να οδηγηθούμε σε μια ισχυρή απόφαση της ΕΕ για τη στήριξη της χώρας μας, με έναν πρωτόγνωρο μηχανισμό για την ιστορία και τα δεδομένα της ΕΕ», κομπάζει και συνεχίζει ακάθεκτος: «Οι εταίροι μας θα συνδράμουν άμεσα και αποφασιστικά ώστε να παράσχουν στην Ελλάδα το απάνεμο λιμάνι που θα μας επιτρέψει να ξαναχτίσουμε το σκάφος μας με γερά και αξιόπιστα υλικά».

Στο υπουργικό συμβούλιο που συγκαλεί ο Γ. Παπανδρέου την Κυριακή, 2 Μαΐου 2010, προκειμένου να καταστήσει τους υπουργούς του συνενόχους του αθλιότατου Μνημονίου που υπογράφει την άλλη μέρα, ο πρωθυπουργός είναι ακόμη πιο ενθουσιασμένος με τον μηχανισμό στήριξης. «Στήσαμε αυτό το μηχανισμό από το μηδέν», λέει και επιτείνει: «Σκεφτείτε σήμερα πού θα ήμασταν χωρίς αυτόν το μηχανισμό στήριξης, τα προβλήματά μας θα ήταν ανυπέρβλητα». Ο Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος ουδέποτε τόλμησε να επικρίνει το Γερμανό υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για την εξτρεμιστική ανθελληνική πολιτική του, ουσιαστικά συμφωνεί με αυτόν, όπως συνάγεται από όσα λέει: «Κάποιοι έβαλαν στο στόχαστρο την Ελλάδα, που βεβαίως με τη δική της ευθύνη βρέθηκε στη θέση του αδύναμου κρίκου, αλλά και του πειραματόζωου», ισχυρίζεται ο Γιώργος Παπανδρέου. Αυτό το «βεβαίως με τη δική της ευθύνη» είναι όλα τα λεφτά! Ο πρωθυπουργός του ολέθριου πρώτου Μνημονίου προσπαθεί να δικαιολογήσει τη στάση του, αλλά αυτό που του βγαίνει είναι το μίσος εναντίον των Ελλήνων.
«Γνωρίζω ότι με τις σημερινές μας αποφάσεις οι συμπολίτες μας θα πρέπει να υποστούν μεγάλες θυσίες. Όμως η εναλλακτική πορεία θα ήταν η καταστροφή και μεγαλύτερος πόνος για όλους. Γι’ αυτό και είμαστε αποφασισμένοι να μην κάνουμε πίσω ούτε βήμα!» διαλαλεί ο Γ. Παπανδρέου. Ούτε βήμα πίσω δηλαδή στη μνημονιακή πολιτική! Ο πρωθυπουργός είχε πάρει πολύ ψηλά τον αμανέ: «Στο τέλος της θητείας μου, η Ελλάδα δεν θα είναι χρεοκοπημένη. Θα είναι αναγεννημένη!» δήλωνε αποφασιστικά. Λέει μπούρδες, φυσικά! Η πολιτική καριέρα του Γιώργου Παπανδρέου τελείωσε οριστικά και αμετάκλητα στις αρχές Νοεμβρίου του 2011, όταν τον καρατόμησε ο Βαγγέλης Βενιζέλος, με την ενθάρρυνση του Γιουνκέρ, του προέδρου της Κομισιόν σήμερα και φυσικά των Γερμανών. Πάνω από πέντε χρόνια έχουν περάσει από τότε, αλλά η Ελλάδα μόνο …«αναγεννημένη» δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στο μνημονιακό πηγάδι που την πέταξε πρώτος ο πολιτικός απατεώνας ο Γιωργάκης και συνέχισαν ευσεβάστως το έργο του ο Αντώνης Σαμαράς με τον Βαγγέλη Βενιζέλο και προσφάτως και ο νυν πρωθυπουργός, αφού προσχώρησε στο γερμανικό στρατόπεδο και υπέγραψε πέρσι στις 13 Ιουλίου το «Μνημόνιο Τσίπρα». Διαρκώς στο όριο της χρεοκοπίας βρίσκεται η Ελλάδα, όσο και αν οι κατά καιρούς κυβερνήσεις της υποκρίνονται ότι δήθεν πανηγυρίζουν για υποτιθέμενες οικονομικές επιτυχίες. Του κλότσου και του μπάτσου έχει γίνει πλέον η Ελλάδα σε όλο τον κόσμο. Ξεφτιλισμένη εντελώς.

Οι πολιτικοί ηγέτες της χώρας μας λένε ακατάσχετες ανοησίες. Ο Γιωργάκης ήθελε «ακριβώς να δείξουμε την Ελλάδα που αλλάζει, που αναγεννιέται» και όλα αυτά κάτω από τα φώτα του στυγνού μνημονικού καθεστώτος! Ο ίδιος άνθρωπος έκανε μάλιστα λόγο ακόμη και για …«νέο πατριωτισμό» που δημιουργεί η υποδούλωση της Ελλάδας στα γερμανικά Μνημόνια! Ό,τι και αν πει κανείς γι’ αυτόν, δίκιο θα έχει…

Πηγή εφημ. "Πριν"

Σχόλιο ιστολογίου: Κακώς γίνεται αριθμητικά η αναφορά στα μνημόνια που υποδούλωσαν την Ελλάδα σε ξένες δυνάμεις. Τα μνημόνια θα πρέπει, κανονικά, να συνοδεύονται από τα ονόματα των πρωθυπουργών που τα αποδέχτηκαν, τα υπέγραψαν, τα οικειοποιήθηκαν πολιτικά και νομοθέτησαν για την επιβολή τους πουμ επέφερε μία πολυεπιπεδη και πολυσύνθετη καταστροφή για την Ελλάδα. Θα πρέπει, λοιπόν, να αναφερόμαστε
στο Μνημόνιο Παπανδρέου του Ανθέλληνα,
στο Μνημόνιο των Σαμαρά - Βενιζέλου των Εκτελεστών
και στο/στα μνημόνια των Τσίπρα - Καμμένου των Εθνομηδενιστών και Πατριδοκάπηλων.
Η ιστορία πρέπει να καταγράψει τους υπεύθυνους με τις ιδιότητές τους. Οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση θα πρέπει να λογίζεται ως απόπειρα συγκάλυψης και απόκρυψης των εθνικών εγκλημάτων εκείνων που πρωτοστάτησαν τη νέα κατοχή της Ελλάδας.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Μεγάλη εβδομάδα, χώρα… επί ξύλου κρεμάμενη

Μεγάλη εβδομάδα, αλλά όπως τα κατάφερε η κυβέρνηση, η ζωή μάς τρολάρει… διαβολικά.

Μεγάλη Πέμπτη, τη μέρα που κατά την χριστιανική παράδοση εορτάζεται ο Μυστικός Δείπνος και κορυφώνεται το δράμα του Ιησού με το «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου», συνέρχεται (αυτός είναι ο στόχος) το eurogroup!

Εδώ δεν ξέρουμε αν υπάρχει κάποιος Ιούδας να προδώσει. Πόντιοι Πιλάτοι ενδεχομένως να υπάρχουν, αλλά το ψυχόδραμα καθορίζεται κυρίως από μια χώρα απαράσκευη που στραγγίζει τις τελευταίες ρανίδες του χρόνου, σε σημείο ασφυξίας. Και όταν αρχίσει να τη νιώθει, παραδίδεται επί ξύλου κρεμάμενη.

Ο πρωθυπουργός όπως έγραψε το liberal και το Σάββατο, θα συνεχίσει τις τηλεφωνικές επαφές με ευρωπαίους ηγέτες και αξιωματούχους, ελπίζοντας -για πολλοστή φορά- σε αυτό που ατύχησε τις προηγούμενες, στην πολιτική διαπραγμάτευση, αφού πάλι η κυβέρνηση βρέθηκε ετεροχρονισμένη όσον αφορά τις απαιτήσεις των θεσμών.

Με ελπίδες στον «Μυστικό Δείπνο» του eurogroup

Αυτή τη φορά προσέρχεται στον «Μυστικό Δείπνο» με περισσότερες ελπίδες όσον αφορά το κλείσιμο της αξιολόγησης, αλλά και με χτυποκάρδι μήπως οι δανειστές επιμείνουν στο τέταρτο μνημόνιο των προληπτικών μέτρων.

Ενδιάμεσο στάδιο είναι η Μεγάλη Τρίτη, κυβέρνηση ευελπιστεί να κλείσει επιτυχώς η συζήτηση με τους Θεσμούς - κατά συγκυρία στην εκκλησία γίνεται η καταδίκη των Φαρισαίων αλλά και διαβάζονται η Παραβολή των Δέκα Παρθένων ( όπου «πέντε εξ αυτών ήσαν φρόνιμοι» και είχαν πάρει μαζί με τα λυχνάρια τους και αρκετό λάδι, «πέντε ήσαν μωραί», τα λυχνάρια τους έσβησαν και δεν έγιναν δεκτές στο γαμήλιο δείπνο (σε αυτές θα ανήκε η… Ελλάδα).

Διαβάζεται επίσης και η Παραβολή των ταλάντων! Καθώς τα τάλαντα της χώρας στερεύουν, η κυβέρνηση ελπίζει να κλείσει με τους Θεσμούς την συμφωνία για τα 5,4 δισ., και να προσέλθει, επί ξύλου κρεμάμενη την Πέμπτη στις Βρυξέλλες, όπου θα νιώσει τα καρφιά των πιέσεων για τη θέσπιση και νομοθέτηση των προληπτικών μέτρων 3,6 δισ. ευρώ.

Το ΔΝΤ και ο Σόιμπλε επιμένουν ότι θα πρέπει να νομοθετηθούν εκ των προτέρων, η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να πείσει ώστε να υπάρξει απόφαση η οποία θα προβλέπει εγγραφή στον προϋπολογισμό του 2018, καθώς κάπως βαρύ θα πέσει στους βουλευτές του κόμματος να ψηφίσουν δυο πακέτα συνολικού ποσού 9 δισ. ευρώ.

Ως τελευταία γραμμή άμυνας θέτει να υπάρξει απόφαση του eurogroup για αυτόματη λήψη μέτρων, εφόσον παρουσιαστεί απόκλιση των στόχων (κάτι που έχουν και άλλες χώρες, όπως Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, κλπ), και την ταυτόχρονη απόφαση για έναρξη της συζήτησης σχετικά με την διευκόλυνση, του χρέους – όποια μορφή και αν πάρει αυτή, αρκεί να φανεί «βιώσιμο». Πέραν της ουσίας - θεωρεί ότι μια τέτοια θα άρει τα εμπόδια προσέλευσης επενδύσεων – θα έχει και κάτι να θριαμβολογήσει στο πληγωμένο της ακροατήριο.

Επί τον τύπον των ήλων

Η απόφαση δεν είναι εύκολη ούτε αυτονόητη, γι’ αυτό και επιδιώκει να δημιουργήσει συμμαχίες. Ήδη το Μαξίμου με ανακούφιση διένειμε την Παρασκευή τις δηλώσεις του πρώην… αχώνευτου Γερούν Ντάισελμπλουμ, ο οποίος έδωσε χείρα βοηθείας στην κυβέρνηση, «κάνοντας σαφές - διότι στον ελληνικό τύπο γίνεται λόγος για 4ο μνημόνιο, ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει». Ο επικεφαλής του eurogroup έδειξε και κατανόηση στην άρνηση της ελληνικής πλευράς να νομοθετήσει τα επί πλέον μέτρα, λέγοντας «Ασφαλώς υπάρχουν νομικοί περιορισμοί. Δεν μπορούμε, δεν πρόκειται - και ούτε καν επιθυμούμε- να υπερβούμε νομικούς περιορισμούς που υπάρχουν στην Ελλάδα».

Φαίνεται ότι το θέμα έχει ωριμάσει και οδεύουμε προς κάποιου είδους συμφωνία. Η ελληνική πλευρά κομπάζει ότι τα μέτρα αποφασίστηκαν με βάση τις δικές της προτάσεις.

Παράλληλα η Αθήνα βασίζεται σε μια διαφαινόμενη σύγκρουση ανάμεσα στους ευρωπαίους εταίρους και στον άξονα ΔΝΤ – Σόϊμπλε. Εξ αυτού θεωρεί εν δυνάμει υποστηριχτές στο θέμα των πρόσθετων μέτρων τον Ζαν Κλωντ Γιούνκερ, τον Μάριο Νράγκι, τον Φρανσουά Ολάντ, τον Πιέρ Μοσκοβισί, και βέβαια τους Ντα Κόστα, Ματέο Ρέντσι, Μάρτιν Σούλτς. Ελπίζει να μην υπάρξει κάποιος Ιούδας εξ αυτών, ενώ άγνωστη παραμένει η στάση της γερμανίδας καγκελαρίου Α. Μέρκελ, αν και θεωρείται φιλική προς την κυβέρνηση.

Το πρόβλημα της χώρας ωστόσο δεν είναι μόνο να μην υποχρεωθεί να νομοθετήσει τα πρόσθετα εξισορροπητικά μέτρα. Ως μία εκ των μωρών παρθένων, της τελείωσε το λάδι της ρευστότητας καθώς μακρηγορούσε, και, καλώς εχόντων των πραγμάτων, η δόση θα εκταμιευτεί τον Ιούνιο. Ως τότε θα μαζεύει τις τελευταίες σταγόνες των ταμείων - αν φτάσουν…

Είχε προειδοποιήσει… ο Ματθαίος στην παραβολή των ταλάντων: «καὶ τὸν ἀχρεῖον δοῦλον ἐκβάλετε εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων. ταῦτα λέγων ἐφώνει· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω».

Ο συναξαριστής
Πηγή Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Η συμπεριφορά της Τουρκίας και η Ελλάδα

Η Τουρκία κατά πολλούς έχει γίνει ιδιαίτερα επικίνδυνη εσχάτως, δείχνει να κινείται χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο και όλοι – μεταξύ αυτών κι εγώ – έχουν δυσκολία να καταλάβουν σε τι αποσκοπεί και τι επιδιώκει με την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά της. Κάποια στιγμή σωρεύτηκαν αρκετά ερωτήματα, μέχρι που αποφάσισα να πιάσω την ιστορία μεθοδικά, από την αρχή…

Του Γιώργου Αναγνωστόπουλου

Δεν είναι μόνο ο Ερντογάν, αλλά και γενικώς η τουρκική πολιτική και στρατιωτική τάξη που αρέσκονται σε ευκαιριακά οφέλη, ανεξαρτήτως των παγίων στρατηγικών στόχων που έχουν. Δεν έχει παρά να κοιτάξει κανείς την Ιστορία της Τουρκίας για να διαπιστώσει ότι βρίθει τέτοιων παραδειγμάτων. Αλλά ας έρθουμε στο σήμερα.

Τα τελευταία χρόνια η Τουρκία βρίσκεται σε μία εσωτερική αναδιάταξη δυνάμεων και έναν συνεχή αγώνα επικράτησης διαφόρων ομάδων/προσώπων… μέχρι «θανάτου». Ουδείς δύναται να το αμφισβητήσει αυτό, αλλά τα πράγματα φαίνεται να είναι πολύ πιο περίπλοκα από όσο δείχνουν, κινούμενα σε πολλαπλά επίπεδα. Την ίδια στιγμή που οι διάφορες ομάδες ή άτομα συγκρούονται στο Α θέμα την ίδια ακριβώς στιγμή συμπλέουν στο Β θέμα.

Άρα η Τουρκία πρέπει να αντιμετωπίζεται και να «διαβάζεται» σε πολλά επίπεδα συγχρόνως, ενώ αυτό το μοντέλο συμπεριφοράς δεν αφορά ασφαλώς μόνο την Τουρκία, αλλά πολλές χώρες που έχουν παραπλήσια πολιτικά χαρακτηριστικά. Εμείς όμως οι Ευρωπαίοι έχουμε μία πολύ ισχυρή τάση να αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα όπως συμβαίνουν σε εμάς, το περίφημο «mirror imaging», με αποτέλεσμα να εξάγουμε διαρκώς τα λάθος συμπεράσματα.

Στα περισσότερα περιοδικά ποικίλης ύλης υπάρχουν κάποια παζλ με τελείες που αν τις ενώσεις δημιουργούν μία εικόνα. Μήπως θα έπρεπε να κάνουμε το ίδιο με την στρατηγική και την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας; Μήπως αντί να προσπαθούμε να βγάζουμε συμπεράσματα για κάθε θέμα ξεχωριστά (μεμονωμένη τελεία), θα έπρεπε να κοιτάξουμε τα πράγματα ενώνοντας τις τελείες και να δούμε τα πράγματα σκεπτόμενοι σαν Τούρκοι και όχι σαν Ευρωπαίοι;

Η Τουρκία, από τη εποχή του Ατατούρκ ποτέ δεν έκρυψε τις φιλοδοξίες της να καταστεί μία περιφερειακή δύναμη (μέσα της βέβαια ήλπιζε πάντα ότι θα μπορούσε να αναβιώσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία, κάτι περισσότερο από «τοπική» υπερδύναμη). Δεν ήταν βεβαίως ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα, καθώς οι φιλοδοξίες της ήταν πολύ μεγαλύτερες από αυτό που οι άλλοι ήταν διατεθειμένοι να της αναγνωρίσουν και ενδεχομένως από τις αντικειμενικές της δυνατότητες.

Τα «ρούχα» της περιφερειακής δύναμης που οι μεγάλες δυνάμεις της επέτρεπαν να φοράει όμως, πάντα τα ένιωθε πολύ στενά για τις φιλοδοξίες της. Αυτή η διαπίστωση εμπεδώθηκε επί ηγεσίας Ερντογάν, γιατί ο συγκεκριμένος ηγέτης υπήρξε ο καταλυτικός παράγων πολλών αλλαγών στην Τουρκία.

Είναι ο άνθρωπος ο οποίος έθεσε σε αμφισβήτηση τους βασικούς πυλώνες του Κεμαλισμού, κυρίως το ότι η Τουρκία είναι «κοσμικό» (secular) κράτος, με βασικές κρατικές δομές παρόμοιες με τις δομές μιας ευρωπαϊκής χώρας, με προοπτική κάποια στιγμή στο απώτερο μέλλον να ενταχθεί φυσιολογικά στην ευρωπαϊκή οικογένεια.

Η μουσουλμανική στροφή του Ερντογάν ενθαρρύνθηκε από το αμερικάνικο State Department, καθώς φαίνεται ότι οι αναλυτικοί «αστέρες» που διαθέτει στο δυναμικό του, κατέληξε στο ότι η Τουρκία του Ερντογάν «κούμπωνε» έξοχα στα ευρύτερα σχέδια περί «Μουσουλμανικής Άνοιξης» που είχαν αρχίσει να ξετυλίγονται…

Κολλημένοι στο πάγιο ιδεολόγημα – στερεοτυπική πεποίθηση δεκαετιών, θεωρούσαν σε βαθμό βεβαιότητας (αλλιώς λογικά δεν θα το αποτολμούσαν), ότι η Τουρκία μπορούσε να γίνει το Νέο μουσουλμανικό κράτος-μοντέλο που οι ΗΠΑ ήθελαν να δημιουργήσουν στην «νέα» Μέση Ανατολή που επιθυμούσαν να αναδυθεί.

Η Αμερική λοιπόν φαίνεται πως ενθάρρυνε έμμεσα – ή ακόμα και άμεσα, όπως ενδεχομένως αποδείξει η ιστορική έρευνα στο μέλλον – την Τουρκία να μετακινηθεί από τον ψυχροπολεμικό – κεμαλικό «Δυτικό προσανατολισμό» σε έναν πιο… «Μεσανατολικό», δηλαδή επί της ουσίας της έδινε πραγματικό «χρίσμα» περιφερειακού «παίχτη» (ακόμα και «αντ’ αυτού»…) στην Μέση Ανατολή.

Βεβαίως, η Τουρκία, άλλο που δεν ήθελε, καθώς έβλεπε μία χρυσή ευκαιρία να εκπληρώσει τα πάγια όνειρα της, ενώ ήδη η προοπτική της ένταξής της στην ευρωπαϊκή οικογένεια είχε μπει ατύπως στο ψυγείο, κάτι που για τη νέα κατάσταση στην Τουρκία, σε πρώτη τουλάχιστον φάση, ταίριαζε πολύ περισσότερο με τη «φύση» της χώρας.

Η Τουρκία είναι μια χώρα που πάντα έβλεπε εαυτόν ως έναν ισότιμο διεθνή δρώντα με το σύνολο της ΕΕ, οπότε εάν ήταν να ενταχθεί, αυτό θα γινόταν μόνο με τη διεκδίκηση ηγετικού ρόλου… και όλοι γνωρίζουμε τι σημαίνει τουρκική διεκδίκηση.

Η τουρκική ηγεσία, την εποχή εκείνη συνειδητοποίησε, ότι με το να είναι (κατά την άποψη της) το «καλό παιδί» της Δυτικής συμμαχίας δεν αποκόμιζε τα στρατηγικά οφέλη που επεδίωκε και άρχισε να αλλάζει την πάγια στρατηγική της, από μηδενικά προβλήματα με τους γείτονές της, σε… προβλήματα με όλο τον κόσμο.

Το επιχείρημα προς εξέταση εδώ που προκαλεί τη συμβατική σοφία, είναι ότι είναι πιθανό να μην είχαμε κατάρρευση της θεωρίας «μηδενικών προβλημάτων» του καθηγητή, υπουργού Εξωτερικών και σήμερα πρωθυπουργού, Αχμέτ Νταβούτογλου, αλλά να επρόκειτο για μια σκόπιμη, σε έναν τουλάχιστον βαθμό προσαρμογή της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, δηλαδή την εφαρμογή μια «δεύτερης φάσης»… Δηλαδή, η κατάρρευση να είχε προβλεφθεί, έστω ως σενάριο…

Σ’ αυτή της την απόφαση, εάν το επιχείρημα αυτό υποτεθεί ότι αντιπροσωπεύει την πραγματικότητα, ενθαρρύνθηκε από την συμμαχία και χρηματοδότησή της από το Κατάρ και την Σαουδική Αραβία. Θεωρούσε, ότι με τις ευλογίες της Ουάσιγκτον και τους χρηματοδότες της, μέλος του ΝΑΤΟ, αλλά και με στενές σχέσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση, θα της επιτρεπόταν να αρχίσει να συμπεριφέρεται ως ηγέτιδα δύναμη, ως ηγεμών της περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου και της «μεσανατολικής ενδοχώρας».

Τα αποτελέσματα της πολιτικής αυτής είναι γνωστά και δεν χρειάζεται να επαναληφθούν. Ωστόσο, τηλεγραφικά, τίποτε από όσα η Άγκυρα επεδίωκε τελικά δεν «βγήκε», με αποτέλεσμα… «back to square one», επανασχεδιασμός της εξωτερικής πολιτικής, καθώς και της στρατηγικής της.

Η Τουρκία, τα τελευταία χρόνια παγίως εφαρμόζει μία επιθετική πολιτική προς όλους, μια πολιτική που φλερτάρει έντονα με τα όρια του θράσους. Πολλές φορές παραβαίνει τους διπλωματικούς κανόνες και ενίοτε γίνεται ακόμα και προσβλητική. Γιατί; Ίσως η ερμηνεία συνδέεται με το εσωτερικό πολιτικό μέτωπο. Οι ειδήσεις στη χώρα εμφανίζουν την τακτική αυτή του τουρκικού «τσαμπουκά» ως εθνικό θρίαμβο…

Όταν βέβαια βρίσκει αντιστάσεις στις κατά κανόνα μαξιμαλιστικές της διεκδικήσεις άλλοτε υπαναχωρεί, άλλοτε υποχωρεί και άλλοτε αναγκάζεται να… γλύφει εκεί που έφτυνε, όμως αυτό είναι κάτι που στο εσωτερικό της χώρας «περνάει στα ψιλά». Είναι κι αυτό μία μορφή διαπραγμάτευσης, ασυνήθιστη μεν, η οποία όμως σε πολλές περιπτώσεις αποδεικνύεται αποτελεσματική.

Ας πάρουμε το μεταναστευτικό. Η Τουρκία κατάφερε να «γονατίσει» ολόκληρη την Ευρώπη και μην πιστέψετε ούτε στιγμή ότι υπάρχει έστω και ένας στο στράτευμα ή στα κόμματα της Τουρκίας που να μην συντάσσεται με τον Ερντογάν επί του θέματος, παρότι την ίδια στιγμή είναι έτοιμοι να τον… πετσοκόψουν στην οποιαδήποτε αποτυχία.

Είχε την δυνατότητα η Ευρώπη να αντιδράσει διαφορετικά απέναντι στην Τουρκία; Σίγουρα ναι. Θα μπορούσε – παρότι δύσκολο και περίπλοκο, σίγουρα – να απειλήσει π.χ. την Τουρκία με «πάγωμα» οικονομικών σχέσεων. Υπό τις παρούσες συνθήκες, αυτό θα ανάγκαζε την Τουρκία να γίνει πιο συνεργάσιμη, γιατί αλλιώς ένας οικονομικός πόλεμος με την Ευρώπη θα οδηγούσε τη χώρα σε οικονομική ασφυξία.

Γιατί η Ευρώπη δεν το έκανε; Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση σε αυτό, αφού κάθε κίνηση στη διεθνή σκακιέρα αλλά και στο εσωτερικό μέτωπο κάθε χώρας, οδηγεί σε επιπτώσεις που πρέπει να προσμετρηθούν, προτού καταλήξει κανείς σε ένα πιο ασφαλές συμπέρασμα.

Τους πραγματικούς λόγους της ευρωπαϊκής συμπεριφοράς θα τους μάθουμε πολύ αργότερα, αν και σίγουρα επιδέχεται ερμηνείες που άπτονται τις συλλογικής ευρωπαϊκής ψυχολογίας με έναν συνδυασμό από τα στερεότυπα – περί Τουρκίας – και των αδυναμιών της Ένωσης, ή/και επικράτησης εθνικών πολιτικών προτεραιοτήτων.

Η Ουάσιγκτον σίγουρα έχει μετανιώσει για την υποστήριξη που προσέφερε στον Ερντογάν, αλλά… «είναι πια αργά για δάκρυα Στέλλα». Το πρόβλημα είναι ότι η Αμερική στοχοποιεί μόνο τον Ερντογάν και κατά πάσα πιθανότητα, αν ανέβει κάποιος άλλος στην ηγεσία της Τουρκίας θα επανέλθει στην προηγούμενη πολιτική της, καθώς όπως έχει αποδειχθεί, τα στερεότυπα στο State Department δεν αλλάζουν εύκολα. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τη Ρωσία.

Ας έρθουμε και στα δικά μας όμως, στις διεκδικήσεις, τις παραβιάσεις και τα λοιπά. Οι ελληνικές κυβερνήσεις, ακολουθώντας την ρήση του «Εθνάρχη», ότι «δεν διεκδικούμε τίποτε αλλά και δεν παραχωρούμε τίποτε», διαπραγματεύονται όπως μας λένε με τον γείτονα μόνο την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας.

Ο γείτονας όμως δεν φαίνεται να συμφωνεί και πολύ μαζί τους και η αλήθεια δείχνει να είναι μάλλον από την πλευρά του γείτονα, με τους δικούς μας να φαίνονται διατεθειμένοι να παραβούν την ρήση του «Εθνάρχη» (δεν θέλω ερωτήσεις, ένας είναι ο Εθνάρχης…), περί «μη παραχωρήσεων».

Πολλοί θα πούνε ότι προκειμένου να αποφύγουμε τον πόλεμο είναι προτιμότερο να διαπραγματευτούμε και να συμβιβαστούμε. Ουδεμία αντίρρηση, καταρχήν. Το ερώτημα όμως που τίθεται είναι, τί διαπραγματευόμαστε; Διότι διαπραγμάτευση σημαίνει ότι καθένας κάτι δίνει για να πάρει κάτι, η Τουρκία τι ακριβώς θα δώσει στο Αιγαίο; Δεν έχει να δώσει κάτι, ο μόνος που έχει να δώσει είναι η Ελλάδα.

Επομένως η διαπραγμάτευση για την οποία συζητάμε είναι μία διαπραγμάτευση που αφορά του πόσα και τι θα δώσει η Ελλάδα και όχι η Τουρκία, η οποία μια χαρά βολεύεται όταν ακούει τους Έλληνες αφελώς να θέτουν υπερτονίζοντας θέματα όπως αυτό της Χάλκης και του Πατριαρχείου…

Υπό τη διαπραγματευτική οπτική γωνία πάντα, το τονίζουμε για να μην παρεξηγηθούμε. Διότι είναι αμφίβολο εάν πολλοί στην Ελλάδα αντιλαμβάνονται πως όταν μιλούμε για διαπραγμάτευση, έναν όρο δηλαδή εξόχως τεχνικό, διεθνώς αντιλαμβάνονται κάτι διαφορετικό από αυτό που αντιλαμβάνονται πολλοί από εμάς.

Αφού το αποσαφηνίσαμε αυτό, χρειάζεται να θέσουμε και να απαντήσουμε σε ένα ακόμα ερώτημα. Έστω ότι υποχωρούμε και δεχόμαστε ένα ορισμένο αριθμό παραχωρήσεων και υπογράφουμε μία διακρατική σύμβαση με την Τουρκία. Ποιος μας εγγυάται, με βάση πάντα την εμπειρία, ότι μετά κάποιο διάστημα η Τουρκία δεν θα επανέλθει με νέες απαιτήσεις;

Αν κοιτάξουμε την Ιστορία θα διαπιστώσουμε, ότι όλες οι ανάλογες περιπτώσεις καταλήγουν σε νέες απαιτήσεις του επιτιθέμενου (γιατί όταν απειλείς κάποιον με πόλεμο είσαι εξ ορισμού επιτιθέμενος), επομένως πρόκειται περί κλασικού «φαύλου κύκλου» και δεν είναι βέβαιο ότι όλοι έχουν επαρκή συναίσθηση αυτού…

Ποια είναι λοιπόν η λύση για την Ελλάδα; Είναι σαφές ότι η διαπραγμάτευση οδηγεί σε εθνική απώλεια. Ποιο όμως θα ήταν το αποτέλεσμα μιας στρατιωτικής σύγκρουσης, ειδικά υπό τις σημερινές οικονομικές συνθήκες;

Στρατιωτικά μία σύγκρουση στο Αιγαίο είναι ανοιχτή σε όλα τα αποτελέσματα, (οι συσχετισμοί για την Ελλάδα προς το παρόν δεν είναι απαγορευτικοί). Δεν θα είναι μία σύγκρουση διαρκείας, θα έχει απώλειες και από τις δύο πλευρές και σίγουρα θα δημιουργήσει τετελεσμένα.

Τι μπορεί να χάσει η Ελλάδα; Μα τα ίδια που μπορεί να χάσει και στις διαπραγματεύσεις.
Τι μπορεί να κερδίσει η Ελλάδα; Τα κεκτημένα και μία μακροχρόνια Ειρήνη (γιατί και κάποιοι άλλοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι στα Βόρεια θα «καταπιούν την γλώσσα» τους).

Τι θα κερδίσει η Τουρκία; Αυτά που διεκδικεί και πολλούς διπλωματικούς πονοκεφάλους.
Τι πιθανόν να χάσει η Τουρκία; Πολλά και το ξέρει καλά ο Ερντογάν. Εάν από μία σύγκρουση με την Ελλάδα η χώρα του δεν βγει νικητής, ο Ερντογάν & Σια πιθανότατα θα δικαστούν ως προδότες και θα θυμηθούν την τύχη του Μεντερές, το 1960…

Η Τουρκία τραβάει την υπόθεση στα άκρα ανέξοδα και άκαπνα, θεωρώντας πως έχει απέναντι της έναν πολιτικό κόσμο, ο οποίος είναι σχεδόν νομοτελειακά βέβαιο, ότι θα κάνει τα ίδια που έκανε και στα Ίμια. Έστω με μικρές παραλλαγές.

Τι πρέπει να γίνει; Δεν θα μπω στον πειρασμό του να κάνω τον στρατηλάτη της πολυθρόνας ή του καναπέ (εξάλλου, η θέση είναι ήδη κατειλημμένη από ένα ευτραφή κύριο). Θα αφήσω τον καθένα να βγάλει μόνος τα δικά του συμπεράσματα. Ώριμοι πολίτες ήμαστε, ας βασανίσουμε λίγο το μυαλό μας αναλογιζόμενοι το τι θα έπρεπε να κάνει η ελληνική ηγεσία.

Πηγή Defence-Point


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου