Απαντούν στις διαδηλώσεις με... προκλήσεις στο Αιγαίο

Για 12 ώρες τουρκικά πλοία έκαναν βόλτες στο Αιγαίο, φτάνοντας μέχρι τη Νότια Εύβοια.

Την ώρα που χιλιάδες διαδηλωτές κατακλύζουν την Κωνσταντινούπολη και δεκάδες πόλεις της γειτονικής χώρας, τουρκικά πλοία έκαναν βόλτες για 12 ώρες στο Αιγαίο, φτάνοντας μέχρι τη Νότια Εύβοια.

Σύμφωνα με ανακοίνωση του ΓΕΕΘΑ, τα τουρκικά πολεμικά πλοία, ΤΠΚ «ZIPKIN» και Φ/Γ «YILDIRIM», προερχόμενα από Νότιο-Ανατολικό Αιγαίο, εισήλθαν το Σάββατο (09:40 και 13:15 αντίστοιχα) σε Εθνικά Χωρικά Ύδατα Ανατολικά της Ν. Αμοργού.

Στη συνέχεια, όπως αναφέρει η ανακοίνωση, κινήθηκαν μεταξύ Μυκόνου και Νάξου, Νότια Σύρου, με Βόρειο-Δυτική πορεία μεταξύ Κέας και Γυάρου και εξήλθαν στις 21:20 από τα Εθνικά Χωρικά Ύδατα μεταξύ Ν. Ευβοίας και Ν. Άνδρου (Στενό Καφηρέα).

Πλοία του Πολεμικού Ναυτικού καθώς και αεροσκάφη της Πολεμικής Αεροπορίας παρακολούθησαν το εν λόγω πολεμικά πλοία καθ’ όλη την διάρκεια του πλου τους, αναφέρει το ΓΕΕΘΑ.

Υπενθυμίζεται ότι στις 26 Μαΐου μία τουρκική πυραυλάκατος είχε παραβιάσει τα εθνικά χωρικά ύδατα στις Κυκλάδες προκειμένου να φτάσει στον προορισμό της.

Πηγές: Real News , Hμερησία

Η ιδιότυπη ευστάθεια της «παραπαίουσας» κυβέρνησης Σαμαρά

Γράφει ο Σταύρος Λυγερός

Οι υπουργοί που έχουν υποδειχθεί από το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ επισήμως δέχονται εντολές από το Μέγαρο Μαξίμου, αλλά ατύπως δέχονται και οδηγίες από τον Ευ. Βενιζέλο και τον Φ. Κουβέλη αντιστοίχως.

Αυτή τη φορά η ΔΗΜΑΡ δεν συγκέντρωσε τους προβολείς της δημοσιότητας λόγω της αντίρρησής της για κάποια απαίτηση της τρόικας, όπως είχε συμβεί προσφάτως με το χαράτσι. Τους συγκέντρωσε λόγω της δημόσιας σύγκρουσης δύο στελεχών της, του υπουργού Δικαιοσύνης, Α. Ρουπακιώτη, με τον υπουργό Δημόσιας Διοίκησης, Α. Μανιτάκη, σε συνδυασμό με την παρέμβαση της υφυπουργού Υγείας, Φ. Σκοπούλη στη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου. Τα δύο αυτά επεισόδια καταδεικνύουν ότι η ΔΗΜΑΡ έχει καταστεί ο αδύναμος κρίκος του κυβερνητικού συνασπισμού.

Το πρόβλημα με την κυβέρνηση Σαμαρά δεν είναι μόνο ότι τρία κόμματα με διαφορετικές ιδεολογικοπολιτικές ορίζουσες υποχρεώθηκαν από τις περιστάσεις να σχηματίσουν κυβέρνηση και ως εκ τούτου είναι αναπόφευκτο να προκύπτουν πολιτικές τριβές. Είναι, επίσης, ότι αυτή η κυβέρνηση οικοδομήθηκε κατά τρόπο που να μην εξασφαλίζει την ταχεία και δημιουργική επίλυση των διαφορών.

Η πρακτική που κατά κανόνα ακολουθείται στις ευρωπαϊκές χώρες είναι οι αρχηγοί των μικρότερων κυβερνητικών εταίρων να ορίζονται αντιπρόεδροι και να αναλαμβάνουν σημαντικά χαρτοφυλάκια. Αυτό γίνεται κυρίως επειδή η λειτουργική παρουσία των πολιτικών αρχηγών προσφέρει τη δυνατότητα διαρκούς διαβούλευσης εντός των κυβερνητικών οργάνων, ώστε να αποφεύγονται οι συγκρούσεις και να επιτυγχάνεται συντονισμός.

Στην Ελλάδα, ο κανόνας των μονοκομματικών κυβερνήσεων διαμόρφωσε μια αρνητική παράδοση. Στις τρεις φορές, άλλωστε, που μετά το 1974 χρειάστηκε να σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας (κυβερνήσεις Τζανετάκη, Ζολώτα και Παπαδήμου) η κυβέρνηση ήταν ειδικού σκοπού και περιορισμένου χρόνου. Γι’ αυτό και ορίστηκε πρωθυπουργός τρίτο πρόσωπο. Και στις τρεις περιπτώσεις το συντονισμό εξασφάλιζε η παραθεσμική διαβούλευση - διαπραγμάτευση των πολιτικών αρχηγών. Με άλλα λόγια, η πραγματική εξουσία εκπορευόταν από αυτή την άτυπη λειτουργία. Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση ήταν διεκπεραιωτές.

Η παρούσα κυβέρνηση, όμως, δεν είναι κυβέρνηση ειδικού σκοπού. Είναι κανονική κυβέρνηση με ορίζοντα τετραετίας. Από τη μια πλευρά, ο Αντώνης Σαμαράς επιδιώκει να ασκήσει ακέραιες τις προβλεπόμενες πρωθυπουργικές εξουσίες και βολεύεται από το γεγονός ότι οι Βενιζέλος και Κουβέλης έμειναν εκτός. Από την άλλη, όμως, δεν μπορεί να ασκεί την εξουσία με τον τρόπο που θα την ασκούσε εάν ηγείτο μονοκομματικής κυβέρνησης.

Οι υπουργοί που έχουν υποδειχθεί από το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ επισήμως δέχονται εντολές από το Μέγαρο Μαξίμου, αλλά ατύπως δέχονται και οδηγίες από τον Ευ. Βενιζέλο και τον Φ. Κουβέλη αντιστοίχως. Γι’ αυτό και όταν στη διαδρομή εγείρονται προβλήματα, δεν τα επιλύει ο Α. Σαμαράς με τους υπουργούς του εντός των κυβερνητικών οργάνων, αλλά σε μη θεσμικές συσκέψεις με τους δύο άλλους πολιτικούς αρχηγούς. Περιττό να σημειωθεί ότι τα ίδια ισχύουν για την αξιολόγηση και ενδεχόμενη αντικατάσταση των υπουργών και των άλλων ανώτατων κυβερνητικών στελεχών που ανήκουν στους δύο μικρότερους εταίρους. Η λύση που βρέθηκε, βεβαίως, ήταν η χειρότερη: οι τρεις μοίρασαν αναλογικά το πλήθος των αξιωμάτων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ακυρώνοντας κάθε αξιοκρατικό κριτήριο.

Η άρνηση κυρίως του Φ. Κουβέλη και δευτερευόντως του Ευ. Βενιζέλου να συμμετάσχει στην κυβέρνηση δεν ευθύνεται για τις όποιες διαφωνίες, αλλά ευθύνεται για το γεγονός ότι αυτές προκαλούν συνήθως τριβές και δυσλειτουργίες. Πιθανότατα στην απόφασή τους να έπαιξε ρόλο η αβάσιμη σκέψη ότι, μένοντας εκτός κυβέρνησης οι ίδιοι και τα κόμματά τους, δεν θα εισπράξουν ακέραιο το πολιτικό κόστος από τις κυβερνητικές πράξεις και παραλείψεις. Όπως απέδειξε, όμως, και το αρνητικό δίδαγμα από τα «εντός και εκτός» της ΝΔ στην κυβέρνηση Παπαδήμου αυτό δεν ισχύει. Στην πραγματικότητα, βασικό ρόλο έπαιξε και η «βλαχοδημαρχίστικη» αντίληψη ότι είναι υποτιμητικό να τεθούν υπό την προεδρία του Σαμαρά.

Όπως και να έχουν τα πράγματα, όμως, η τρικομματική κυβέρνηση είναι πιο σταθερή απ’ όσο φαίνεται. Οι αλλεπάλληλες τριβές δημιουργούν την εντύπωση ασταθούς ισορροπίας, αλλά κανένας από τους τρεις εταίρους δεν θέλει να θέσει σε κίνδυνο την κυβέρνηση. Γι’ αυτό και οι κατά καιρούς διαφωνίες είναι πολιτικά αβαθείς, γεγονός που προσδίδει ευστάθεια στον κυβερνητικό συνασπισμό. Με άλλα λόγια, αυτή η κυβέρνηση δεν πρόκειται να ανατραπεί από τις εσωτερικές αντιθέσεις της.

Μόνο εκτεταμένες κοινωνικές αντιδράσεις μπορούν να προκαλέσουν πραγματικά ρήγματα στο χώρο της συμπολίτευσης. Διαφορετικά, η κυβέρνηση θα συνεχίσει να πορεύεται έστω και τρεκλίζοντας. Το γεγονός αυτό εξασφαλίζει στον Σαμαρά μεγάλη διαπραγματευτική ισχύ έναντι των εταίρων του, ακριβώς επειδή ούτε ο Φ. Κουβέλης ούτε ο Ευ. Βενιζέλος είναι διατεθειμένοι όχι μόνο να αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους, αλλά ούτε καν να μπλοφάρουν. Το μόνο που μπορούν να επιβάλουν είναι ανασχηματισμό, ο οποίος όλα δείχνουν ότι δεν θα αργήσει.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ στις 02/05/2013 (Τεύχος 185)

Τι πραγματικά συμβαίνει στην Τουρκία; (φωτορεπορτάζ)

Τα επεισόδια που συνεχίζονται μέσα στην Τουρκία, προκαλούν τον παρατηρητή να «διαλευκάνει» τα πραγματικά αίτια, αφού πρώτα παραβλέψει τις αστείες προφάσεις των οικολόγων και να μπορέσει να κατανοήσει ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που αποτελούν τον πυρήνα αυτής της «εξέγερσης».
Πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως η Τουρκία είναι ένα πολύ αυστηρά ελεγχόμενο κράτος. Αυτό μπορεί να το αντιληφθεί πάρα πολύ εύκολα ο οποιοσδήποτε επισκέπτης αυτής της χώρας. Η παρουσία της Αστυνομίας, του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών είναι κάτι περισσότερο από εμφανής. Άρα, είναι απίθανο να μην γνώριζε το τουρκικό κράτος ότι ετοιμαζόταν μία άτυπη εξέγερση, ουσιαστικά μία επίδειξη δύναμης ισχύος από τον χώρο της αντιπολίτευσης.

Όλως παραδόξως, πριν από μερικές μόλις ημέρες ήταν η τουρκική αντιπολίτευση που κατηγόρησε τον Ερντογάν ως τον κυρίως υπεύθυνο για τους θανάτους πολιτών στο Ρεϊχανλί, αφού οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες (ΜΙΤ) όχι μόνο γνώριζαν τι συμβαίνει, αλλά παρακολουθούσαν επί μήνες τους δράστες του «τρομοκρατικού» χτυπήματος, χωρίς όμως να παρέμβουν και χωρίς να μοιραστούν τις πληροφορίες τους με την στρατοχωροφυλακή και άλλες υπηρεσίες ασφάλειας. Όπως όλοι καταλαβαίνουμε, δεν είναι δυνατόν να μην γνώριζε ο Ερντογάν τι πρόκειται να συμβεί ή τι (έστω και στο περίπου) ετοιμάζεται.

Αυτό, ακριβώς, το πολύ μεγάλο γεγονός της ευθύνης του Ερντογάν, η συγκεκριμένη «εξέγερση» κατορθώνει να το αποσιωπήσει, ενώ ταυτόχρονα η αντιπολίτευση στέλνει ένα πολύ ηχηρό μήνυμα προς την δύση (βλ. ΗΠΑ) για την ικανότητά της να συνεγείρει τους πολίτες και μάλιστα αποτελεί αξιοπρόσεκτο γεγονός το ότι οι διαμαρτυρόμενοι πολίτες κατηγορούν την κυβέρνηση Ερντογάν για ισλαμοποίηση της Τουρκίας, ενώ κυκλοφορούν με τουρκικές σημαίες με τον Κεμάλ Ατατούρκ…!

Είναι όμως τα συγκεκριμένα «επεισόδια» μία απλή επίδειξη δύναμης η οποία συνδέεται με την μετά Ερντογάν εποχή ή μπορεί να συμβαίνει και κάτι άλλο; Προφανώς ο τούρκος πρωθυπουργός δεν είναι από εκείνους που λυγίζουν τόσο εύκολα από αντιπολιτευτικές κορώνες ή από σκάνδαλα σχετιζόμενα με δολοφονίες πολιτών. Άλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά που η εφαρμοζόμενη πολιτική του Ταγίπ Ερντογάν δημιουργεί θύματα.
Η απάντηση στο το τι μπορεί να επιδιώκουν αυτά τα επεισόδια που γίνονται σε όλες τις μεγάλες τουρκικές πόλεις, ενδεχομένως βρίσκεται στην προ ολίγων ημερών συνάντηση του αμερικανού προέδρου Μπάρακ Ομπάμα, με τον τούρκο πρωθυπουργό. Μία συνάντηση που διήρκεσε 6 ολόκληρες ώρες και στην οποία συμμετείχαν επιτελεία στελεχών όλων των τουρκικών υπουργείων.
Εν όψει μίας διαφαινόμενης στρατιωτικής επέμβασης στην Συρία ή και στο Ιράν, η Τουρκία έχει να αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα. Το μεγαλύτερο από αυτά είναι η άρνηση των τούρκων πολιτών να συμμετέχει η Τουρκία σ ε μία επίθεση κατά της Συρίας. Έτσι, τα συγκεκριμένα επεισόδια ενδέχεται να είναι μία υπενθύμιση των υποχρεώσεων που ανέλαβε ο Ταγίπ Ερντογάν, ενώ δεν πρέπει να θεωρείται απίθανο και να αποτελούν το άλλοθι για μία απαραίτητη πολιτική – κυβερνητική αλλαγή, της οποία η «φύση» θα δικαιολογεί στρατιωτική συμμετοχή της Τουρκίας σε πολεμικές επιχειρήσεις κατά κρατών με υψηλό αριθμό μουσουλμάνων πολιτών.

Τι μεταδίδουν τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία

Χιλιάδες άνθρωποι ξεχύθηκαν την Παρασκευή στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης και άλλων πόλεων διαμαρτυρόμενοι για την αλόγιστη κατάχρηση της εξουσίας από τις αστυνομικές αρχές.
Αφορμή για τις διαδηλώσεις στάθηκε η βίαιη εκδίωξη διαδηλωτών από πάρκο της Κωνσταντινούπολης, οι οποίοι για τέταρτη συνεχή ημέρα παρέμεναν στο χώρο διαμαρτυρόμενοι για το σχέδιο ανέγερσης ενός εμπορικού κέντρου και πολυκατοικιών στην περιοχή.
Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, η αστυνομία έκανε εκτεταμένη χρήση χημικών προκειμένου να διαλύσει τον καταυλισμό που είχαν δημιουργήσει οι συγκεντρωμένοι στην πλατεία Ταξίμ.
Τουλάχιστον 12 άτομα τραυματίστηκαν από τα βίαια επεισόδια, μετέδωσαν τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης.
Οι οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων έσπευσαν να κατακρίνουν τη δράση των αστυνομικών αρχών, υποστηρίζοντας ότι η χρήση βίας κατά μιας ειρηνικής διαδήλωσης ήταν αδικαιολόγητη.
Επί τέσσερις συνεχείς ημέρες, διαδηλωτές είχαν συγκεντρωθεί στην πλατεία διαμαρτυρόμενοι για τα σχέδια ανέγερσης ενός εμπορικού κέντρου και πολυκατοικιών στην περιοχή, που θα είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή των πράσινων χώρων του πάρκου.
Οι οικολόγοι έχουν επικρίνει το γεγονός ότι η πόλη θυσιάζει ολοένα και περισσότερους χώρους πρασίνου για την ανέγερση κτιρίων.
Στελέχη της κυβέρνησης έχουν δηλώσει και στο παρελθόν ότι η ανέγερση θα ξεκινήσει, ανεξάρτητα από τις διαδηλώσεις.
Αρκετές χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν το βράδυ της Παρασκευής κατά μήκος του δρόμου που οδηγεί στην πλατεία Ταξίμ.
Οι αστυνομικές αρχές προσπάθησαν επανειλημμένα να διαλύσουν το πλήθος κάνοντας χρήση χημικών και νερού, δήλωσαν αυτόπτες μάρτυρες.
Χρησιμοποίησαν επίσης δακρυγόνα κατά διαδηλωτών στην Άγκυρα προκειμένου να εκδιώξουν το πλήθος που είχε συγκεντρωθεί έξω από τα γραφεία του κυβερνώντος κόμματος.
Το ότι αμέσως μετά την υπερβολική χρήση των δακρυγόνων ο Ταγίπ Ερντογάν διέταξε διοικητική έρευνα για να βρεθούν οι υπεύθυνοι, προφανώς πλησιάζει στα όρια του ανέκδοτου, αφού η σκληρή αντιμετώπιση διαδηλωτών θεωρείται στην Τουρκία ως κάτι πολύ φυσιολογικό και απολύτως αναμενόμενο.

Πολλά μικρά θέματα ένωσαν διαφορετικούς ανθρώπους που βγήκαν στους δρόμους

• «Θέλουμε νηφάλια γενιά» δήλωνε ο Ερντογάν όταν εξηγούσε τους λόγους της εφαρμογής του νόμου για τον περιορισμό του αλκοόλ.

• «Με την απαγόρευση του αλκοόλ, γίναμε νηφάλιοι και τώρα ξυπνήσαμε κύριε πρωθυπουργέ» φώναζαν με συνθήματα οι διαδηλωτές στην Κωνσταντινούπολη.

Οι διαδηλώσεις στην πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης που συνεχίζονται για 5η μέρα όπου έχουν τραυματιστεί δεκάδες άνθρωποι και έχουν συλληφθεί άλλοι 60 δεν πρέπει να θεωρηθούν ως απλή «οικολογική ευαισθησία» των Τούρκων.
Δεν μπορεί να έχουν ξεσηκωθεί δεκάδες χιλιάδες Τούρκοι για ένα πάρκο όχι μόνο στην Κωνσταντινούπολη αλλά με διαδηλώσεις να γίνονται στην Άγκυρα, στη Σμύρνη. Στο παρελθόν έχουν γίνει χειρότερες οικολογικές καταστροφές στη γειτονική χώρα και μετά από λίγες διαδηλώσεις τα πνεύματα είχαν ηρεμήσει.

Πιθανότατα υπάρχει κάτι βαθύτερο, μια φωνή αγωνίας και τα δέντρα στο πάρκο Γκεζί που συνεργεία του δήμου προσπάθησαν να τα ξηλώσουν, ήταν η σπίθα που άναψαν τη φλόγα.
Ο αρθογράφος της Χουριέτ Αχμέτ Χακάν τον βουλευτή Σιρί Σουρεγιά Οντέρ που έπεσε μπροστά στις μπουλντόζες για να σταματήσει τα έργα, τον παρομοίασε με τον Μπόρις Γιέλτσιν που είχε ανέβει πάνω στα άρματα μάχης, άλλοι αρθρογράφοι τον παρομοιάζουν με τον διαδηλωτή στην πλατεία Τιανανμεν.
Οι διαδηλώσεις μεγάλωσαν και ξέσπασαν συγκρούσεις μετά την υπερβολική αντίδραση των αστυνομικών στην ειρηνική πορεία των διαδηλωτών. Αστυνομικοί έκαψαν ακόμη και τις σκηνές των διαδηλωτών.
Τα δακρυγόνα που έχουν ρίξει οι αστυνομικοί είναι δεκάδες χιλιάδες.

Τα γεγονότα της τελευταίας εβδομάδας

Ίσως για να βγάλει συμπέρασμα κανείς πρέπει να παρατηρήσει τα 5 γεγονότα που συνέβησαν στην Τουρκία την τελευταία εβδομάδα. Ο περιορισμός του αλκοόλ έθιξε τους νέους, η ονομασία της νέας γέφυρας του Βοσπόρου έθιξε τους Αλεβίτες, η κρίση με τα φιλιά έθιξε τους ερωτευμένους, οι δηλώσεις του Ερντογάν για «δυο μεθύστακες» έθιξε τους Κεμαλιστές, και το κόψιμο των δέντρων στο πάρκο Γκεζί έθιξε τους οικολόγους. Όλα τα γεγονότα έχουν ένα πολιτικό υπόβαθρο και θα τα αναλύσουμε.

Περιορισμός της κατανάλωσης και διαφήμισης του αλκοόλ
Το προηγούμενο Σάββατο το τουρκικό Κοινοβούλιο ψήφισε νομοσχέδιο περιορισμού του αλκοόλ. Με το νέο νόμο απαγορεύεται στους ιδιοκτήτες παντοπωλείων, μινι-μάρκετ και περιπτέρων να πωλούν αλκοολούχα ποτά μετά τις 10 μ.μ. μέχρι τις 6 το πρωί. Όσοι τούρκοι επιθυμούν να πιουν έστω μια μπίρα το βράδυ θα πρέπει να την προμηθεύονται νωρίτερα.
Επίσης απαγορεύεται πώληση ποτών όπως και η λειτουργία εστιατορίων που πωλούν αλκοολούχα ποτά σε σημεία που βρίσκονται σε απόσταση μικρότερη των 100 μέτρων από σχολεία, φροντιστήρια, εστίες και χώρους λατρείας. Στην Τουρκία υπάρχουν 81.000 τζαμιά και 68.000 σχολεία!
Πολλοί στη γειτονική χώρα πιστεύουν πως αυτός ο νόμος παρεμβαίνει στον τρόπο ζωής τους.

«Οι δυο μεθύστακες» του Ερντογάν
-Ο Ερντογάν στην ομιλία του στην Κοινοβουλευτική ομάδα του Κόμματος του ισχυρίστηκε πως το «αλκοόλ είναι η μητέρα όλων των κακών» και τόνισε πως ο περιορισμός της χρήσης , πώλησης και διαφήμισης τους αλκοόλ «γίνεται για την προστασία της νεολαίας». Ο Ερντογάν αναρωτήθηκε τονίζοντας «πώς όταν δυο μεθύστακες φτιάχνουν έναν νόμο τον σεβόσαστε αλλά όταν εμείς φτιάχνουμε έναν νόμο για κάτι που επιτάσσει η θρησκεία μας, το απορρίπτετε. Γιατί;»

Οι δηλώσεις του Ερντογάν από την αξιωματική αντιπολίτευση θεωρήθηκαν πως «φωτογράφιζαν» τον Κεμάλ Ατατούρκ και τον Ινονού.
Ο αντιπρόεδρος του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμμαtος Ουμούτ Οράν ζήτησε από τον πρωθυπουργό να εξηγήσει ποιοι είναι «οι δυο μεθύστακες» που εξέδωσαν νόμο. «Ο Ερντογάν έχει την υποχρέωση να ανακοινώσει αν ο Ατατούρκ και ο Ινονού είναι ανάμεσα στους μεθύστακες» δήλωσε

Ο λόγος που η αξιωματική αντιπολίτευση ξεσηκώθηκε είναι ιστορικός. Το 1920 η πρώτη τουρκική εθνοσυνέλευση είχε απαγορεύσει την κατανάλωση του αλκοόλ. Όμως το 1926 όταν ο Κεμάλ Ατατούρκ ήταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας και πρωθυπουργός ο Ισμέτ Ινονού, ψηφίστηκε νόμος που επέτρεπε την ελεύθερη πώληση, κατανάλωση και διαφήμιση αλκοολούχων ποτών.

Ανήθικο το φιλί στο στόμα:
Το περασμένο Σάββατο 200 άτομα φιλήθηκαν στο μετρό της Άγκυρας αψηφώντας μια ανακοίνωση της διεύθυνσης που ζητούσε από τους επιβάτες να ενεργούν σύμφωνα με τους ηθικούς κανόνες επειδή οι κάμερες ασφαλείας του μετρό εντόπισαν ένα ζευγάρι να φιλιέται.
Το ζήτημα προκάλεσε την αντίδραση της αντιπολίτευσης που κατηγόρησε το κυβερνών κόμμα ότι προσπαθεί να επεκτείνει το ρόλο του Ισλάμ στην Τουρκία.
Ομάδα ισλαμιστών οργάνωσε αντιδιαδήλωση. Φωνάζοντας «Ο Αλλάχ είναι μεγάλος» οι ισλαμιστές επιτέθηκε στα ζευγάρια.

H τρίτη γέφυρα θα έχει το όνομα του σουλτάνου Σελίμ του Α’, οι αλεβίτες όμως των θεωρούν σφαγέα τους
Μεγάλη συζήτηση έχει προκαλέσει η ονομασία που έχει επιλέξει η τουρκική κυβέρνηση για την τρίτη γέφυρα του Βοσπόρου που θεμελιώθηκε στις 29 Μαϊου. Όπως ανακοίνωσε ο πρόεδρος της Τουρκίας η νέα γέφυρα θα πάρει το όνομα του Σουλτάνου Σελίμ του Α΄. Γιαβούζ Σουλτάν Σελίμ τον αποκαλούν οι Τούρκοι.

Όμως σύμφωνα με την εφημερίδα Radikal «ο Σελίμ ο Α’ έμεινε στο θρόνο 8 χρόνια και με τις εκστρατείες του στην Ανατολή επέκτεινε τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Την ίδια περίοδο κατηγορείται πως έκανε μεγάλες σφαγές εναντίον των Αλεβιτών και Σιιτών Μουσουλμάνων. Και η επιλογή αυτή προκαλεί μεγάλη συζήτηση».

«Όταν στη Μέση Ανατολή γίνονται πόλεμοι για θρησκευτικούς λόγους δεν θα έπρεπε να είστε πιο προσεκτικοί;» αναρωτήθηκε ο αρθρογράφος Αχμέτ Χακάν.

Οι Αλεβίτες στην Τουρκία υπολογίζονται πως αριθμούν περίπου 10-15 εκατομμύρια άτομα και δεν έχουν καμία σχέση με το σουνιτικό Ισλάμ που ανήκει ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και η πλειοψηφία του τουρκικού λαού.

Ο Αλεβιτισμός αποτελεί μια ανθρωπιστική προσέγγιση του Ισλάμ Οι Αλεβίτες δεν προσεύχονται στο τζαμί, είναι μονογαμικοί και καταναλώνουν άφθονο κρασί. Στην Τουρκική δημοκρατία οι μεταρρυθμίσεις του Κεμάλ τους είχε φέρει κοντά με τον Κεμαλισμό καθώς υποστήριζε το «κοσμικό» κράτος. Όμως τις τελευταίες δεκαετίες οι ίδιοι θεωρούν πως δεν έχουν θρησκευτική ελευθερία καθώς στην Τουρκία έχουν χτιστεί 81.000 τζαμιά όμως κανένα «Τζέμεβι» το οποίο είναι ο χώρος που λειτουργούν οι ίδιοι με τραγούδι και χoρό.

«Η σπίθα» του πάρκου Γκεζί στην πλατεία Ταξίμ

«Ό,τι και να κάνετε όσο και να αντιδράσετε εμείς θα προχωρήσουμε το σχέδιο αυτό. Θα συνεχίσουμε την πορεία μας». Αυτό ήταν το μήνυμα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν προς τους πρώτους διαδηλωτές που είχαν σπεύσει στην πλατεία Ταξίμ για να διαμαρτυρηθούν προς τα σχέδια του δήμου της Κωνσταντινούπολης και της τουρκικής κυβέρνησης το οποίο προβλέπει το ξερίζωμα εκατοντάδων δέντρων για να χτιστεί στο σημείο που βρίσκεται το Άλσος, εμπορικό κέντρο το οποίο θα είναι ομοίωμα ενός παλιού Οθωμανικού Στρατοπέδου που βρίσκονταν εκεί. Οι χιλιάδες διαδηλωτές διαμαρτύρονται και ζητούν να παραμείνει ο «τελευταίος πνεύμονας» στο κέντρο της Πόλης.

Τα λόγια του Ερντογάν στις 29 Μαΐου προκάλεσαν σκεπτικισμό. Όμως όταν το βράδυ της ίδιας ημέρας οι αστυνομικοί έκαψαν τις σκηνές των διαδηλωτών και χρησιμοποίησαν τα δακρυγόνα χάθηκε ο έλεγχος. Αυξήθηκε ο αριθμός των διαδηλωτών, αυξήθηκε και η παρουσία των αστυνομικών.

Στην πιο τουριστική και πολυσύχναστη περιοχή της Πόλης, στο Πέρα, καθημερινά πέφτουν δεκάδες χιλιάδες δακρυγόνα. Οι διαδηλώσεις και οι συγκρούσεις έχουν επεκταθεί στις περιοχές Μπεσίκτας, στη Χαλκηδόνα, κτλ. Τώρα πια ανάμεσα στους διαδηλωτές βρίσκονται βουλευτές της αντιπολίτευσης, καλλιτέχνες, ηθοποιοί.
Κάθε μέρα το πλήθος που συγκεντρώνεται αυξάνεται.

Όλα αυτά τα γεγονότα μπορεί να φαίνονται ανεξάρτητα το ένα από το άλλο όμως συνέβησαν μέσα σε μια εβδομάδα και αμέσως μετά ξέσπασαν τα επεισόδια. Ο δήμαρχος και ο νομάρχης της πόλης υποστηρίζουν πως «γνωστές ομάδες» οργανώνουν τα επεισόδια. Ο φιλο-κυβερνητικός αρθρογράφος Γιγίτ Μπουλούτ μίλησε ακόμη και για «έργο της παρακρατικής οργάνωσης Εργκενεκόν».
Όμως το πιθανότερο σενάριο είναι τα γεγονότα αυτά να δημιούργησαν μια πλατφόρμα διαμαρτυρίας από ανθρώπους που ανήκουν σε διαφορετικές κοινωνικές ομάδες, όμως όλοι τους «θίχτηκαν» από τις εξελίξεις.

Κωνσταντίνος

Διαβάστε επίσης:
Πού οδηγείται η Τουρκία; (φωτορεπορτάζ)
Προσοχή στην τουρκική κρίση
Το δίλημμα του Ερντογάν και η Ελλάδα...
Τα ένοχα μυστικά της Τουρκίας

Πηγές: ΑΜΠΕ, OnAlert, Imprecor

Το ευρώ και η ΕΕ έχουν όλο και λιγότερους φίλους

Του Γιώργου Δελαστίκ

Προκαλεί αίσθηση ο τίτλος του τελευταίου αφιερώματος «Ευρώπη», που εκδίδουν από κοινού δυο τρεις φορές το χρόνο έξι μεγάλες ευρωπαϊκές εφημερίδες – η γερμανική Süddeutsche Zeitung, η γαλλική Le Monde, η ιταλική La Stampa, η βρετανική The Guardian, η ισπανική El País και η πολωνική Gazeta Wyborcza: «Η μεγάλη βλάβη». Ο υπότιτλος εξηγεί τι ακριβώς εννοεί: «Ο ευρωσκεπτικισμός μαίνεται σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση». Οι διαπιστώσεις σκληρές, αλλά ειλικρινείς. Με... ζουρλομανδύα (!) παρομοιάζει τη σημερινή πολιτική της ΕΕ, γράφοντας μεταξύ άλλων: «Στα μάτια ενός αυξανόμενου αριθμού πολιτών των χωρών της Νότιας Ευρώπης, η ΕΕ μοιάζει κάθε μέρα όλο και περισσότερο με το ΔΝΤ στη Λατινική Αμερική: ένα ζουρλομανδύα που ροκανίζει λίγο λίγο το χώρο που έχει μέχρι τώρα αφεθεί στις εθνικές πολιτικές και αδειάζει τις εθνικές Δημοκρατίες από κάθε περιεχόμενο. Σε αυτό το νέο σενάριο, οι κυβερνήσεις διαδέχονται η μία την άλλη, αλλά οι πολιτικές που ακολουθούν παραμένουν θεμελιωδώς οι ίδιες και δεν μπορούν να τεθούν υπό αμφισβήτηση».

Η ΕΕ εχθρός της Δημοκρατίας
Και οι έξι προαναφερθείσες εφημερίδες τάσσονται αναφανδόν υπέρ της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και μάλιστα από κεντροαριστερή σκοπιά. Το αφιέρωμα «Ευρώπη» το εκδίδουν για να προωθήσουν τη δημοφιλία της ΕΕ. Έχει λοιπόν ιδιαίτερη πολιτική βαρύτητα το γεγονός ότι ακριβώς ένα τέτοιο έντυπο επικρίνει τόσο βαθιά την ΕΕ και την πολιτική που ασκεί, φτάνοντας μέχρι του σημείου να τη χαρακτηρίσει ουσιαστικά ως παράγοντα που υποσκάπτει τη Δημοκρατία!

«Αν με τον όρο “κυριαρχία” αντιλαμβάνεται κανείς τη δυνατότητα των λαών να αποφασίζουν αυτό που επιθυμούν για τη χώρα τους, σπάνιοι είναι οι Ευρωπαίοι του Βορρά και του Νότου που αισθάνονται κυρίαρχοι. Ένα ουσιώδες μέρος της Δημοκρατίας σε εθνικό επίπεδο έχει εξαφανιστεί, χωρίς να επιστραφεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο» αναφέρεται στο αφιέρωμα.

«Η κατάρρευση της εμπιστοσύνης στην ΕΕ είναι ένα βαθύτερο φαινόμενο. Ο ενθουσιασμός απέναντί της δεν θα αναγεννηθεί χωρίς η ΕΕ να τροποποιήσει ριζικά τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται απέναντι στα κράτη-μέλη της και στους πολίτες της» προειδοποιούν με ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο τους στο αφιέρωμα αυτό ο Μαρκ Λεονάρ, διευθυντής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων (ECFR), ενός πανευρωπαϊκού think tank που συσπειρώνει εκατόν εξήντα προσωπικότητες και από τα είκοσι εφτά κράτη-μέλη της ΕΕ, και ο Χοσέ Τορεβλάνκα, του ισπανικού τμήματος του ιδρύματος.

Οι πολίτες δυσπιστούν
Όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι πολίτες δεν έχουν πια εμπιστοσύνη στην ΕΕ. Ακόμη και στις δημοσκοπήσεις του Ευρωβαρόμετρου, οι οποίες διενεργούνται κατ’ εντολήν της ίδιας της ΕΕ, αποτυπώνεται αδρά αυτή η τάση απαξίωσης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης στις συνειδήσεις των λαών.

Έχουν ενδιαφέρον οι μεταβολές που συντελέστηκαν ανάμεσα στο 2004, εποχή ιδιαίτερης ευφορίας και ακτινοβολίας της ΕΕ, και στο 2012, όπως εμφανίζονται στο Ευρωβαρόμετρο.

Το 2004 λοιπόν δεν είχε εμπιστοσύνη στην ΕΕ το 42% των Γερμανών, αλλά το 2012 το ποσοστό αυτό είχε εκτοξευτεί στο 61%! Το 2004 οι Γάλλοι δήλωναν ότι δεν εμπιστεύονται την ΕΕ σε ποσοστό 40%, το 2012 το ποσοστό αυτό είχε ανεβεί στο 56%. Πρωταθλητές της αμφισβήτησης βέβαια ήταν ανέκαθεν οι Βρετανοί, αλλά ουδέποτε το ποσοστό έλλειψης εμπιστοσύνης προς την ΕΕ είχε φτάσει στα σημερινά επίπεδα: το 47% του 2004 εκτοξεύτηκε στο... 75% (!) το 2012.

Αναφερόμενοι στις πέντε μεγαλύτερες χώρες της ΕΕ, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η πιο εκρηκτική απόρριψη της ΕΕ σημειώθηκε σε δύο χώρες που μέχρι πρότινος κατατάσσονταν στα... «ευρωλιγούρια» και μάλιστα επικεφαλής – στην Ιταλία και την Ισπανία!

Και στις δύο χώρες, το 2004 το ποσοστό δυσπιστίας προς την ΕΕ ήταν μόλις 27%. Καθώς όμως και οι δύο χώρες χτυπήθηκαν άγρια από την πολιτική της ΕΕ για την προώθηση πανευρωπαϊκά της άγριας λιτότητας, το ποσοστό έλλειψης εμπιστοσύνης προς την ΕΕ απογειώθηκε στο... 72% (!) στην Ισπανία και στο 62% στην Ιταλία. Πρωτοφανείς εξελίξεις, πραγματικά.

Το 2004, σε καμία από τις πέντε μεγαλύτερες χώρες της ΕΕ δεν υπήρχε απόλυτη πλειοψηφία αυτών που δεν εμπιστεύονταν την ΕΕ – ούτε καν στη Βρετανία! Τα ποσοστά τους κυμαίνονται από το 27% στην Ιταλία και την Ισπανία έως το 47% της Βρετανίας.

Αντιθέτως, το 2012 και στα πέντε αυτά κράτη κυριαρχούσε η έλλειψη εμπιστοσύνης προς την ΕΕ: από το 75% των Βρετανών και το 72% των Ισπανών έως το 56% των Γάλλων! Πλήρης αντιστροφή της κατάστασης.

«Τα σαρκοβόρα της Ευρώπης!»
Οι κεντροαριστερές εφημερίδες The Guardian και The Independent είναι οι πιο φιλοευρωπαϊκές εφημερίδες της Βρετανίας. Έχει λοιπόν βαρύνουσα πολιτική σημασία, που αντανακλά την επιδείνωση του κλίματος εναντίον της ΕΕ και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, το γεγονός ότι εμφανίζεται στην πρώτη από τις δύο αυτές εφημερίδες άρθρο με έναν εξαιρετικά εύγλωττο τίτλο: «Τα σαρκοβόρα της Ευρώπης τώρα απειλούν να μας καταβροχθίσουν όλους»!

«Η συμφωνία που επιβλήθηκε διά της βίας στην Κύπρο από την υπό γερμανική ηγεσία τρόικα δεν συνιστά διάσωση. Στην πραγματικότητα θα καταστρέψει την οικονομία του νησιού» υποστηρίζει ο Βρετανός αρθρογράφος.

«Σε ολόκληρη την Ευρώπη οι λαοί κρατούνται όμηροι από τις τράπεζες, τους μετόχους και τις εταιρείες που απαιτούν λύτρα. Όλοι αυτοί είναι αποφασισμένοι να διασφαλίσουν ότι δεν θα σηκώσουν αυτοί το κόστος της κρίσης που αυτοί δημιούργησαν. Οι λαοί κρατούνται όμηροι και από πολιτικούς που θεωρούν δουλειά τους να εκτελούν τις επιθυμίες των τραπεζών, των μετόχων και των εταιρειών» προσθέτει.

Το συμπέρασμά του είναι σαφέστατο: «Σκληραίνει σε όλη την Ευρώπη η αντίσταση σε αυτή την οικονομική πολιτική που συνιστά σπιράλ θανάτου... Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, η αντίσταση πρέπει να γίνει πιο δυνατή – διαφορετικά θα μας καταβροχθίσουν όλους».

Η ήπειρος πολώνεται
Το βρετανικό περιοδικό The Economist προειδοποιεί: «Αν η ύφεση και η μαζική ανεργία στην ευρωπαϊκή περιφέρεια επιμείνουν και τον επόμενο χρόνο, η πολιτική μπορεί να πολωθεί επικίνδυνα».

Την άποψη αυτή συμμερίζεται και μάλιστα με πιο κατηγορηματικό τρόπο και ένας αρθρογράφος της αμερικανικής εφημερίδας The New York Times, ο Τόμας Ράιτ από το Ινστιτούτο Μπρούκινγκς της Ουάσιγκτον. «Η ευρωπαϊκή πολιτική πολώνεται με τρόπο που καθιστά απίθανη την περαιτέρω πρόοδο (της ολοκλήρωσης της ΕΕ)» υποστηρίζει και προχωρεί σε μια σημαντική πρόβλεψη: «Η επόμενη αποφασιστική στιγμή μπορεί να είναι όταν ένα κράτος-μέλος στην περιφέρεια της ΕΕ εκλέξει μια κυβέρνηση με σιδηρά εντολή να πει «Όχι» στη γερμανική κυβέρνηση, η οποία έχει και αυτή σιδηρά εντολή να μην λυγίσει... Αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει απόσυρση της υποστήριξης της ΕΚΤ και μια κλιμάκωση που θα οδηγήσει σε νέες πράξεις αποσύνθεσης της ΕΕ».

Μας κυβερνούν ανδρείκελα
Ο Σερζ Αλιμί, διευθυντής της Le Monde Diplomatique, είναι κυριολεκτικά έξω φρενών με την πολιτική των ηγετών της ΕΕ και της Ευρωζώνης, ιδίως μετά τη στάση που τήρησαν εναντίον της Κύπρου, λεηλατώντας τις καταθέσεις που υπήρχαν στις τράπεζες του νησιού.

«Μα ποια “εμπιστοσύνη” μπορεί να έχει κανείς ακόμη στο ενιαίο νόμισμα και στην ιερή και απαραβίαστη εγγύηση των τραπεζικών καταθέσεων, αν οποιοσδήποτε πελάτης μιας ευρωπαϊκής τράπεζας μπορεί να ξυπνήσει ένα πρωί με τις αποταμιεύσεις του ακρωτηριασμένες στη διάρκεια της νύχτας;» αναρωτιέται στο πρωτοσέλιδο άρθρο του στο τεύχος Απριλίου της σοβαρής εφημερίδας.

«Τα δεκαεφτά κράτη-μέλη του Eurogroup τόλμησαν έτσι το αδιανόητο. Θα το ξανακάνουν. Κανένας πολίτης της ΕΕ δεν μπορεί από εδώ και πέρα να αγνοεί ότι είναι ο προνομιακός στόχος μιας οικονομικής πολιτικής αποφασισμένης να τον απογυμνώσει από τους καρπούς της εργασίας του με το πρόσχημα της αποκατάστασης των δημόσιων λογαριασμών» προσθέτει.

Και καταλήγει, ακάθεκτος: «Στη Ρώμη, την Αθήνα ή τη Λευκωσία, ντόπιες μαριονέτες φαίνονται ήδη αποφασισμένες να μετουσιώσουν σε πράξη τις εντολές προς αυτή την κατεύθυνση που θα τους δώσουν οι Βρυξέλλες, η Φρανκφούρτη ή το Βερολίνο, έστω και αν στη συνέχεια βρεθούν να αποκηρύσσονται από τους λαούς τους» τονίζει με ιδιαίτερη έμφαση.

Είναι προφανέστατο ότι οι φίλοι της ΕΕ και του ευρώ, που διαμορφώνονται από τους Γερμανούς, όλο και λιγοστεύουν.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ στις 02/05/2013 (Τεύχος 185)

Τουρκία: Αποσύρθηκε η αστυνομία από την Πλατεία Ταξίμ (upd)

Χιλιάδες διαδηλωτές συρρέουν προς την περιοχή που είχαν αποκλείσει οι Αρχές. Έκκληση για «ηρεμία» και «λογική» από τον πρόεδρο Γκιουλ.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ: 17.30

Οι ειδικές δυνάμεις της τουρκικής αστυνομίας αποσύρθηκαν το απόγευμα του Σαββάτου από το πάρκο Gezi της Πλατείας Taksim στη κέμντρο της Κωνσταντινούπολης, μετά από δύο ημέρες βίαιης καταστολής των διαδηλώσεων διαμαρτυρίας που ξεσήκωσε το σχέδιο τσιμεντοποίησης ενός από τους τελευταίους πράσινους πνεύμονες της τουρκικής μεγαλούπολης.

Ωστόσο, οι συγκρούσεις δεν τερματίσθηκαν καθώς ομάδες νεαρών πετροβολούσαν τους αστυνομικούς ενώ αυτοί υποχωρούσαν.

Χιλιάδες άνθρωποι συρρέουν την ώρα αυτή στην πλατεία Taksim στην οποία, πριν την εντολή αναδίπλωσης, η αστυνομία απέτρεπε την είσοδο κάνοντας και σήμερα χρήση δακρυγόνων και πεπιεσμένου νερού.

Ούτως ή άλλως το ξέσπασμα οργής για της αυταρχικές πρακτικές των αρχών σε σχέση με το Πάρκο Gezi έχει λάβει προ πολλού ευρύτερες διαστάσεις, καθώς οι διαδηλώσεις επεκτάθηκαν και σε περιοχές της Κωνσταντινούπολης πέρα από την Πλατεία Taksim, όπως το Beşiktaş στον Βόσπορο και το Kadıköy στην ασιατική ακτή, αλλά και σε άλλες 15 περίπου πόλεις της Τουρκίας.

Περίπου 500 άνθρωποι διαδήλωσαν κατά μήκος της ασιατική ακτή του Βοσπόρου γέφυρα από την πόλη, προς το Ταξίμ στην ευρωπαϊκή πλευρά, αλλά συναντήθηκαν με νερό υπό πίεση και δακρυγόνα, που γεμίζουν τον αέρα σε μια παχιά ομίχλη του καπνού.

Στη Σμύρνη συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας σημειώνονταν όλη τη νύχτα, ενηώ πραγματοποιήθηκαν 92 συλλήψεις.

Στην Άγκυρα, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το κτήριο της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης με πολλούς συγκεντρωμένους να κρατούν μπουκάλια αλκοόλ χλευάζοντας την πρόσφατη αντιαλκοολική νομοθεσία της κυβέρνησης Erdoğan, η οποία κατηγορήθηκε ως πρσοπάθεια “ισλαμοποίησης” των ηθών.

Η αστυνομία έκανε χρήση έκανε χρήση δακρυγόνων για να διαλύσει το πλήθος το οποίοι απάντησε με πέτρες και βόμβες μολότοφ.

Ταραχές σημειώθηκαν τη νύχτα επίσης σε Eskişehir, Muğla, Konya (Ικόνιο), Yalova, Antalya (Αττάλεια) and Bolu.

Παρέμβαση Α. Γκιουλ

Την ίδια ώρα ο πρόεδρος της Τουρκίας κ. Αμπντουλάχ Γκιουλ απηύθυνε έκκληση να επικρατήσει η "λογική" και η "ηρεμία": "Πρέπει όλοι να δείξουμε υπευθυνότητα απέναντι στις διαδηλώσεις αυτές, οι οποίες έχουν προσλάβει ανησυχητικές διαστάσεις", τόνισε ο τούρκος πρόεδρος καλώντας την αστυνομία να ενεργήσει "με μέτρο".

Νωρίτερα το capital.gr μετέδιδε:

Διαδηλώσεις και τραυματίες και σήμερα

60 τραυματίες από επεισόδια σε 15 τουρκικές πόλεις είναι, σύμφωνα με πληροφορίες, ο μέχρι στιγμής απολογισμός των εκτεταμένων σημερινών. Το καθεστώς Ερντογάν βρίσκεται αντιμέτωπο με τη μεγαλύτερη κοινωνική αναταρραχή από το 2002 που ανέλαβε την ηγεσία της χώρας.

Ο διεθνής παράγοντας παρακολουθεί τις εξελίξεις στην Τουρκία. Τόσο το Στέιτ Ντπάρτμεντ, όσο και η ΕΕ ερευνούν τα αίτια των διαδηλώσεων και τις αντιδράσεις των τουρκικών Αρχών. Μάλιστα, στις 6 και 7 του μήνα, ο αρμόδιος Επίτροπος για τη διεύρυνση της ΕΕ θα επισκεφθεί την Κωνσταντινούπολη. 

Νέα επεισόδια

Και σήμερα, για δεύτερη μέρα, η τουρκική αστυνομία έκανε χρήση δακρυγόνων και αντλιών νερού, προκειμένου να εμποδίσει την πρόσβαση εκατοντάδων διαδηλωτών στην πλατεία Ταξίμ, στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης, όπου χθες έγιναν βίαιες διαδηλώσεις με πολλούς τραυματίες.

Πηροφορίες κάνουν λόγο για 60 τραυματίες, ενώ οι διαδηλώσεις τείνουν να επεκταθούν σε 15 τουρκικές πόλεις, ωστόσο δεν υπάρχει επίσημη ενημέρωση από τις τουρκικές Αρχές.

Αντικυβερνητικοί διαδηλωτές φορώντας μαντίλια και χειρουργικές μάσκες και με το σύνθημα "Ενωμένοι κατά του φασισμού" ζητούσαν να παραιτηθεί η κυβέρνηση, καθώς προσπαθούν να διασχίσουν το δρόμο για να φθάσουν στην πλατεία Ταξίμ, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες.

Λίγο νωρίτερα διαδηλωτές είχαν συγκρουστεί με την αστυνομία στη συνοικία Μπεσίκτας, στις όχθες του Βοσπόρου, και αφού είχαν διασχίσει μια γέφυρα, σε μια προσπάθειά τους να φθάσουν στην πλατεία Ταξίμ, σύμφωνα με τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης.

Παρέμβαση Ερντογάν

"Υπήρξαν σφάλματα στις ενέργειες των δυνάμεων ασφαλείας, ιδίως όσον αφορά τη χρήση δακρυγόνων. Το παραδέχομαι. Έχω ζητήσειγια για αυτό τη διενέργεια έρευνας από το Υπουργείο Εσωτερικών. ΄Ηταν υπερβολικό”, δήλωσε ο Τούρκος πρωθυπουργός μιλώντας στη γενική συνέλευση του Συνδέσμου Τούρκων Εξαγωγέων (TIM) το Σάββατο.

Ο Tayyip Erdoğan ζήτησε “να σταματήσουν αμέσως οι διαδηλώσειις για να μην προκληθεί μεγαλύτερη ζημιά στους επισκέπτες, τους περαστικούς και τους καταστηματάρχες" και διαβεβαίωσε ότι θα λάβει “όλα τα απαραίτητα μέτρα για να εγγυηθεί την ασφάλεια των ανθρώπων και των περιουσιών τους".

Ωστόσο, αψήφησε τις εκκλήσεις να αποσύρει τις αστυνομικές δυνάμεις από την πλατεία Taksim, δηλώνοντας χαρακτηριστικά: “Οι αστυνομικοί ήταν εκεί χθες, είναι σήμερα και θα είναι και αύριο, γιιατί η πλατεία δεν μπορεί να είναι ένας τόπος όπου οι εξτρεμιστές θα κάνουν ό,τι θέλουν”.

Ο Τούρκος πρωθυπουργός υποστήριξε επίσης ότι οι τρέχουσες εργασίες πεζοδρόμησης στο Taksim δεν έχουν καμία σχέση με το σχέδιο κατασκευής ομοιώματος των παλαιών Στρατώνων Του Πυροβολικού ή εμπορικού κέντρού, αν και δεσμεύθηκε ότι η ανοικοδόμηση των Στρατώνων θα πραγματοποιηθεί – αν και εμφάνισε την ιδέα το προς ανέγερση κτήριο να λειτουργήσει και ως μουσείο της πόλης.

Τόνισε δε ότι “είναι άδικο να χαρακτηρίζεται αυτή η κυβέρνηση αντι-οικολογική και αντι-περιβαλλοντική”.

"Θέλω το έθνος να αντιληφθεί το παιχνίδι που παίζουν κάποιοι κύκλοι στη χώρα", συνέχισε, ανεβάζοντας τους τόνους ο Erdogan. Σημείωσε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να διαδηλώνει στην Τουρκία, αλλά όχι το δικάιωμα να προσωρά σε καταλήψεις ή να “καλλιεργεί την ένταση επειδή, υποτίθεται, κόβονται δέντρα”.

"Ο καθένας θα πρέπει να γνωρίζει” συνέχισε “ότι η Τουρκία είναι μια χώρα όπου το κοινοβουλευτικό σύστημα λειτουργεί πλήρως.οι λειτουργίες του συστήματος βουλευτής πλήρως. Οποιαδήποτε άλλη μέθοδος από τις εκλογές είναι αντιδημοκρατική. Δεν λέω ότι η κυβέρνηση δεν είναι υπόλογη και μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Αλλά, ακριβώς όπως η πλειοψηφία δεν μπορεί να ασκεί πίεση στην μειοψηφία, έτσι και η μειοψηφία δεν μπορεί να επιβάλει τη θέλησή της στην πλειοψηφία”.

Δηλώνουμε ότι όποιος έχει πρόβλημα με τις δράσεις της κυβέρνησης μπορούν να κάνουν τις επιλογές τους στις εκλογές, ο Ερντογάν δήλωσε ότι όλες οι προσπάθειες παρακινήσει και άλλους από το να αλλάξει η κυβέρνηση μέσω των εκλογών είναι αντιδημοκρατικό και παράνομο.

Ο Ερντογάν, ο οποίος νωρίτερα δήλωσε ότι η νέα στρατώνες να ξαναχτιστούν θα γίνει ένα εμπορικό κέντρο και μια κατοικημένη περιοχή, είπε ότι το κτίριο μπορεί επίσης να χρησιμεύσει ως ένα μουσείο της πόλης.

Δεκάδες άνθρωποι έχουν τραυματιστεί και πολλοί άλλοι στις δύο τελευταίες ημέρες υπό κράτηση στην καταστολή των διαδηλωτών στην Κωνσταντινούπολη και σε ολόκληρη την Τουρκία μετά από μια αστυνομία διαμαρτύρονται για την κατεδάφιση του Travel Park στο Ταξίμ. Η διαμαρτυρία αυξήθηκε από θυμό σε δυσβάστακτων της αστυνομίας τακτική για να διαλύσει μια ειρηνική καθιστική διαμαρτυρία για την προστασία του πάρκου στην κεντρική πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης την Παρασκευή.

Εν ολίγος, διαμήνυσε ότι όποιος διαφωνεί με τις κυβερνητικές αποφάσεις δεν έχει παρά να κάνει τις επιλογές του στις εκλογές, κάθε τέσσερα χρόνια, διότι οποιαδήποτε αλλαγή κυβέρνησης με άλλο τρόπο είναι παράνομη και αντιδημοκρατική. 

Αποστάσεις από τον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης

Αποστάσεις από τη βίαιη καταστολή των διαμαρτυριών για την επιχερούμενη τσιμεντοποίηση του Πάρκου Gezi στην κεντρική Πλατεία Taksim της Κωνσταντινούπολης επιχειρεί να πάρει ο αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβέρνησης Bülent Arınç.

“Νομίζω το καλύτερο θα είναι να προσπαθήσουμε να πείσουμε όσους λένε “δεν θέλουμε εμπορικό κέντρο εδώ”, παρά το να τους αντιμετωπίζουμε με δακρυγόνα” είπε ο Arınç σύμφωνα με την εφημερίδα Hürriyet.

Παράλληλα δήλωσε αναστατωμένος από τις εικόνες βίας που αντίκρισε. “Υπάρχουν άνθρωποι με ευαισθησίες για το περιβάλλον οι οποίοι τραυματίσθηκαν σε αυτές τις διαδηλώσεις. Τους εύχομαι ταχεία ανάρρωση και εκφράζω τη λύπη μου” πρόσθεσε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, υποστηρίζοντας παράλληλα ότι η αντιπαράθεση ικλιμακώθηκε λόγω της δράσης “προβοκατόρων”.

Ο Arınç διέψευσε επίσης τις πληροφορίες ότι ο ίδιος του ο γιος συμπεριλαμβάνεται στους ιδιοκτήτες του σχεδιαζόμενου εμπορικού κέντρου. 

Πρωτοφανή τα επεισόδια

Αφορμή των εξεγέρσεων στάθηκε η απόφαση της Κυβέρνσης Ερντογάν να προχωρήσει στην ανέγερση εμπορικού Κέντρου στο πάρκο Γκεζί, την οποία πολλοί θεωρούσαν αναγκαίο πνεύμονα πρασίνου στην περιοχή της πλατείας Ταξίμ. Περισσότεροι από 40.000 διαδηλωτές έκλεισαν τη γέφυρα του Βοσπόρου, χθες, ενώ και σήμερα οι διαδηλώσεις έχουν επεκταθεί από το πρωί σε περισσότεροες από 15 πόλεις της Τουρκίας.

Το καθεστώς Ερντογάν βρίσκεται αντιμέτωπο με τη μεγαλύτερη κοινωνική αντίδραση της γειτονική χώρα, όπως μεταδίδουν διεθνή μέσα ενημέρωσης.

Στο πλευρό των διαδηλωτών φέρεται να είναι και το Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό κόμμα της Τουρκίας.

Θυμίζουμε ότι τις τελευταίες ημέρες, έντονες ήταν οι αντιδράσεις σε ότι αφορά το νόμο περί απαγόρευσης του αλκοόλ, τον οποίο υπέγραψε ο πρόεδρος Γκιουλ. Ο Ταγίπ Ερντογάν έρχεται για πρώτη φορά σε τέτοιου είδους αντιπαράθεση τόσο με την τουρκική κεντροαριστερά, όσο και με τη νεολαία της χώρας του. 

Διεθνείς Αντιδράσεις

Η υπερβολική χρήση βίας έχει προκαλέσει και τις πρώτες διεθνείς αντιδράσεις. Η Διεθνής Αμνηστία εξέφρασε την ανησυχία της, ενώ το θέμα παρακολουθεί στενά και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Η αμερικανική πλευρά ερευνά τα αίτια και τις αφορμές της εκδήλωσης των επεισοδίων, καθώς και την κατάχρηση εξουσίας απο την πλευρά της αστυνομίας.

Ο Πέτερ Σπάνο, εκπρόσωπος του αρμόδιου για τη διεύρυνση Επιτρόπου της Κομισιόν Στέφαν Φούλε, εξέφρασε την ανησυχία του, υπενθυμίζοντας ότι η Τουρκία είναι χώρα υποψήφια για ένταξη στην ΕΕ και ζήτησε να εδραιωθεί στην Τουρκία "η ελευθερία του λόγου και του συνέρχεσθαι". Προανήγγειλε δε, ότι ο Επίτροπος Φούλε θα επισκεφθεί την Κωνσταντινούπολη στις 6 και 7 Ιουνίου. 

Chomsky: "Ντροπιαστικές στιγμές της τουρκικής ιστορίας"

Τη συμπαράστασή του στους Τούρκους διαδηλωτές εξέφρασε ο διεθνούς φήμης καθηγητής Γλωσσολογίας του ΜΙΤ και πολιτικός διανοητής Noam Chomsky.

“Θα ήθελα να ενώσω τη φωνή μου με αυτή της Διεθνούς Αμηστίας και των άλλων υπερασπιστών των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων που καταδικάζουν τη βάναυση αντίδραση των κρατικών αρχών απέναντι στις ειρηνικές διαμαρτυρίες στο Ταξίμ της κεντρικής Κωνσταντινούπολης” αναφέρει ο Chomsky σε γραπτή δήλωσή του με ημερομηνία 1ης Ιουνίου.

Και προσθέτει: “Τα όσα γίνονται γνωστά τα τελευταία 24ωρα παραπέμπουν σε ορισμένες από τις πιο ντροπιαστικές στιγμές της τουρκικής Ιστορίας, που έμοιαζαν να αποτελούν υπόθεση του παρελθόντος μετά την πρόοδο που είχε σημειωθεί κατά τα προηγούμενα έτη και την οποία χαιρετίσαμε και επαινέσαμε όσοι επιθυμούμε το καλύτερο για την Τουρκία και τον λαό της”.

Υπενθυμίζεται ότι ο Noam Chomsky έχει παρέμβει επανειλημμένα για ζητήματα πολιτικών ελευθεριών στην γειτνοική χώρα έχει καταγγείλει ό,τι ο ίδιος έχει αποκαλέσει “πόλεμο κατά του κουρδικού πληθυσμού στις νοτιανατολικές εαπαρχίες της Τουρκίας” και το 2002 είχε παρουσιασθεί σε δικαστήριο της Κωνσταντινούπολης προθυμοποιούμενος να δικασθεί μαζί με τον εκδότη του Fatih Tas ο οποίος κατηγορούνταν για “αποσχιστική προπαγάνδα” επειδή είχε εκδώσει στα Τουρκικά το βιβλίο του Αμερικανοεβραίου διανοητή “Αμερικανικός Παρεμβατισμός”.

Πηγή: Κεφάλαιο

Ουδέποτε υπήρξε «ελληνικό σχέδιο»

Της Ζέζας Ζήκου

Μπορεί μια κυβέρνηση να διαβρώσει τους πραγματικούς μισθούς με τον πληθωρισμό, αλλά είναι σχεδόν αδύνατον να τους περικόψει σημαντικά σε απόλυτες τιμές. Εχουν την τάση να μένουν «κολλημένοι», έλεγε ο Κέινς από τη δεκαετία του 1920. Οι εργοδότες αποφεύγουν να κόβουν τους ονομαστικούς μισθούς, επειδή «φοβούνται μήπως πυροδοτήσουν αντιδράσεις σε δύσκολους οικονομικά καιρούς», έγραφαν οι σπουδαίοι Κάνεμαν, Κνετς και Θάλερ το 1986 στην «Αμερικανική Οικονομική Επιθεώρηση».

Ομως, σε ποια σύγχρονη Δημοκρατία θα μπορούσε να επιβληθούν άγριες περικοπές στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα χωρίς να χρειαστεί να καταφύγει στην αστυνομική καταστολή; Στην Ελλάδα της «εσωτερικής υποτίμησης». Κοινώς, η Ελλάδα δεν αποκλείεται να γίνει Βουλγαρία! Ομως, πρόκειται για συνταγή που θα μας «επαναφέρει στον δρόμο της δημοσιονομικής εξυγίανσης και της ποθητής ανταγωνιστικότητας». Αλλά εγώ προτιμώ να παραμείνω «Ρωμιά και αμαρτωλή».

Πολλοί οικονομολόγοι επιμένουν ότι η στρατηγική της μαζικής μείωσης των μισθών, που εφαρμόζεται στη μισή Ευρώπη, αργά ή γρήγορα θα αποδειχθεί μοιραία. Δοκιμάστηκε στις αρχές του 1930 με ολέθρια αποτελέσματα. Μια τέτοια στρατηγική είχε ακολουθήσει η κυβέρνηση του Πιερ Λαβάλ το 1935. Το αποτέλεσμα ήταν να προκαλέσει βίαιες απεργίες των ναυτεργατών στη Γαλλία, φόνους από την αστυνομία και μαζικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Και ως φυσικό επακόλουθο ήρθε η εκλογική νίκη του Λαϊκού Μετώπου, σε συμμαχία με τους κομμουνιστές. Η θλιβερή αυτή ιστορία της άγριας λιτότητας και της καταλήστευσης των μισθών αποδείχθηκε στο τέλος χωρίς νόημα. Και έσπρωξε τη Γαλλία επικίνδυνα κοντά στον εμφύλιο σπαραγμό. Ωστόσο, το αυτονόητο είναι πως ουδείς Ελληνας θέλει η χώρα του να γίνει Βουλγαρία ή Ρουμανία – μπορεί να μην ξέρει πώς θα το αποφύγει, αλλά σίγουρα δεν το θέλει. Με αποτέλεσμα, κάτι που θα μπορούσε να διατυπωθεί ως εθνικό σχέδιο να κυκλοφορεί απλώς ως πείσμα ή φασαρία. Αν θέλουν να αυτοκτονήσουν (κι εμείς μαζί τους…) μπορούν να αδρανήσουν στο ενδεχόμενο να γίνουμε «προσεχώς Βουλγάρες!», αλλά είναι σίγουρο ότι θα μας στείλουν στην αγκαλιά του Τσίπρα. Αν θέλουν να σωθούν (κι εμείς μαζί τους…) χρειάζεται να παρουσιάσουν μιαν άλλη προοπτική από αυτήν που εφαρμόζεται τρία χρόνια από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ. Αλλος, τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.

Από την αρχή της κρίσης, ουδέποτε υπήρξε «ελληνικό σχέδιο» για την αντιμετώπισή της. Τόσο η μονοκομματική κυβέρνηση Παπανδρέου όσο και η δικομματική κυβέρνηση Παπαδήμου και η τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά διαπραγματεύονταν διαρκώς με την πλάτη στον τοίχο τα σχέδια που εκπονούσαν για λογαριασμό μας οι δανειστές. Ετσι, υποχρεώθηκαν να συζητούν στη βάση του πλαισίου που έθεταν οι άλλοι, με τη λογική των άλλων και με τις επιλογές ή τους εκβιασμούς των άλλων. Επί της ουσίας, δεν είχαν τίποτε να αντιτείνουν. Αλλά και αν είχαν, στερούνταν την αξιοπιστία για να το επιβάλουν. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, κατασκεύασαν έναν μονόδρομο, από τον οποίο απεδείχθη σχεδόν αδύνατον να απομακρυνθούν. Τον μονόδρομο που οδηγεί στη Βουλγαρία.

Ο αριθμός των νεόπτωχων έχει αυξηθεί δραματικά, οι αυτοκτονίες είναι καθημερινό φαινόμενο, οικογένειες διαλύονται, η ανεργία είναι πάνω από 27%. Η κοινωνική αναταραχή δεν είναι απαραίτητο ότι σημαίνει πόλεμο στους δρόμους, ξύλο, συγκρούσεις με την αστυνομία κ.λπ. Μπορεί να σημαίνει άρνηση πληρωμής –όχι γιατί δεν θέλουν, αλλά γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν– φόρων και άλλων χρεών. Ετσι, τα ταμεία θα «κρασάρουν», η οικονομία θα διαλυθεί και… γαία πυρί μειχθήτω.

Ο Ελληνικός δρόμος

Στην πατρίδα μας διαπιστώνονται αρκετές ομοιότητες με τις συνθήκες εκείνες, οι οποίες προκάλεσαν τη γαλλική επανάσταση - ειδικά όσον αφορά τη διαγραφή του χρέους, τις πιέσεις των πιστωτών, την κατάσχεση της ιδιωτικής περιουσίας, καθώς επίσης την εξοντωτική πολιτική λιτότητας

"Η ένδοξη επανάσταση του 1688 στην Αγγλία εξελίχθηκε ειρηνικά, οδηγώντας τη χώρα σε ένα διαρκώς αυξανόμενο βιοτικό επίπεδο - επάνω στο οποίο στηρίχθηκε η μετέπειτα βρετανική αυτοκρατορία. Αντίθετα, η γαλλική επανάσταση του 1789 ήταν βίαια και καταστροφική - με αποτέλεσμα, το βιοτικό επίπεδο των Γάλλων να ευρίσκεται για έναν ολόκληρο αιώνα πίσω από το αντίστοιχο των Βρετανών. Η διαφορά μεταξύ των δύο επαναστάσεων εναντίον των τότε απολυταρχικών καθεστώτων, της αυταρχικής ηγεμονίας καλύτερα, ήταν ο τρόπος διαχείρισης των δημοσίων χρεών" (H. James).   

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος

Η βρετανική επανάσταση εναντίον των Stuarts οδήγησε σε ένα νέο δόγμα: στο ότι τα θέματα του προϋπολογισμού της χώρας θα αποφασίζονταν από το κοινοβούλιο - από έναν Θεσμό δηλαδή, ο οποίος εκπροσωπούσε τους Πολίτες. Έναντι αυτής της παραχώρησης, οι Πολίτες ανέλαβαν την ευθύνη για τις υποχρεώσεις του κράτους - για τα χρέη καλύτερα, τα οποία είχε δημιουργήσει η κυβέρνηση τους.

Οι βουλευτές λοιπόν, οι οποίοι αποφάσιζαν έκτοτε για τους φόρους, μέσω των οποίων θα μπορούσαν να εξοφληθούν τα δημόσια χρέη, ήταν ταυτόχρονα οι ίδιοι οι οφειλέτες - με την έννοια ότι εκπροσωπούσαν το σύνολο των Πολιτών της χώρας τους, των φορολογουμένων όπως αποκαλούνται σήμερα, οι οποίοι τους εξέλεγαν.  

Για να μπορέσει να εδραιωθεί το συγκεκριμένο αξίωμα στις λαϊκές συνειδήσεις, το νέο «δόγμα» κατά κάποιον τρόπο, απαιτήθηκε ένας ολόκληρος αιώνας - ο 18^ος, σύμφωνα με τον ιστορικό. Εν τούτοις, δεν ήταν τόσο εύκολο ή τόσο απλό, όσο ακούγεται ίσως σήμερα - επειδή κάτι τέτοιο απαιτεί ένα σταθερό θεμέλιο, επάνω στο οποίο να μπορεί να στηριχθεί σωστά και μακροπρόθεσμα.

Το θεμέλιο αυτό ήταν η έμφυτη τάση των Βρετανών Πολιτών να αναδειχθούν σε μία ισχυρή δύναμη - σε μία υπερήφανη χώρα, η οποία θα ήταν συνεπής με τις υποχρεώσεις της και θα διαδραμάτιζε έναν εξέχοντα ρόλο στην παγκόσμια πολιτική. Στα πλαίσια αυτά, οι Βρετανοί ήταν ο πρώτος λαός ίσως, ο οποίος κατανόησε έγκαιρα ότι, οι ιδιώτες οφειλέτες, οι Πολίτες στην προκειμένη περίπτωση, μπορεί να χρεοκοπήσουν - το κράτος όμως όχι.

Επίσης πως η αξιοπρέπεια, η εθνική κυριαρχία, καθώς επίσης η ευημερία ενός κράτους προϋποθέτουν την εκούσια, έντιμη και συνεπή εξόφληση όλων των υποχρεώσεων του - χωρίς τα καταναγκαστικά μέτρα των δανειστών του, μέσω των οποίων υποχρεώνεται τελικά να πληρώσει πολύ περισσότερα, ηθικά και υλικά, από αυτά που οφείλει, ενώ παράλληλα υποδουλώνεται.    

Σε κάθε περίπτωση, το καινούργιο «δόγμα» είχε σαν αποτέλεσμα τον περιορισμό της σπατάλης της εξαιρετικά δαπανηρής τότε βασιλικής αυλής, ενώ «χαλιναγώγησε» τις επεκτατικές διαθέσεις όλων εκείνων, οι οποίοι ήταν υπέρ της έκθεσης της χώρας τους σε πανάκριβες στρατιωτικές περιπέτειες.

Το κοινοβούλιο, απόλυτα ευθυγραμμισμένο με τις επιθυμίες των Πολιτών, λειτουργούσε συλλογικά και υπεύθυνα - έτσι ώστε αφενός μεν να μην επιβαρύνονται με μεγάλους φόρους οι Πολίτες, αφετέρου να μην υπερβαίνουν οι δημόσιες δαπάνες τα έσοδα. Όσον αφορά τους βουλευτές, είχαν ως κύριο στόχο του λειτουργήματος τους, τη σωστή εκπροσώπηση των εκλογέων τους - με ανιδιοτέλεια και χωρίς προσωπικές φιλοδοξίες. 

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ

Στη Γαλλία του 18^ου αιώνα τα πράγματα λειτούργησαν εντελώς διαφορετικά - αφού οι επανειλημμένες χρεοκοπίες υποχρέωναν τους δανειστές της να διαγράφουν (κουρεύουν) τους τόκους, καθώς επίσης να περιμένουν πολύ περισσότερο χρόνο για την αποπληρωμή των δανείων τους, από αυτόν που είχε συμφωνηθεί.

Τελικά, το 1770, το γαλλικό κράτος δεν ήταν πλέον σε θέση να εξυπηρετεί τις ανειλημμένες υποχρεώσεις του, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί σε στάση πληρωμών. Φυσικά, η ενέργεια του αυτή δεν σήμαινε ότι, οι δανειστές θα παραιτούνταν από τα δάνεια τους - όπως ίσως θα μπορούσε να υποθέσει κανείς. Αντίθετα, αυξάνονταν συνεχώς οι πιέσεις εκ μέρους τους - με αποτέλεσμα να επικρατεί μία συλλογική αβεβαιότητα, να αδυνατίζει η κοινωνική συνοχή, καθώς επίσης να «φθείρονται» επικίνδυνα οι παραδοσιακές δομές της χώρας.

Το 1787 τώρα το κράτος αποφάσισε να αποζημιώσει τους δανειστές του - υποχρεώθηκε καλύτερα εκ των πραγμάτων, αφού δεν είχε καμία άλλη εναλλακτική δυνατότητα. Επειδή όμως το γαλλικό φορολογικό σύστημα δεν «παρήγαγε» αρκετούς φόρους, με τους οποίους θα μπορούσαν να εξοφληθούν οι υποχρεώσεις του δημοσίου, κατασχέθηκε η ιδιωτική περιουσία - δημεύθηκε δηλαδή με έναν τρόπο, ο οποίος ήταν αδιανόητος μέχρι τότε.

Συνεχίζοντας, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα μετά από την κατάσχεση της ιδιωτικής περιουσίας, κλιμακώθηκαν οι κοινωνικές αντιδράσεις - οι οποίες οδήγησαν στην αιματηρή γαλλική επανάσταση, στη μαζική σφαγή δικαίων και αδίκων, καθώς επίσης σε όλα όσα την ακολούθησαν.

Με λίγα λόγια λοιπόν, ο εκ των υστέρων σεβασμός του αξιώματος της υποχρεωτικής εξόφλησης των δημοσίων χρεών, είχε σαν αποτέλεσμα τη λήψη άδικων μέτρων - επομένως, τη μαζική εξέγερση του γαλλικού λαού εναντίον της ηγεσίας του, καθώς επίσης τη διενέργεια καταστροφικών πολέμων, για την υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας. 

Ολοκληρώνοντας, στην περίπτωση της Γαλλίας το δημόσιο υπερχρεώθηκε - προσπαθώντας στη συνέχεια, με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο, καθώς επίσης αναλαμβάνοντας τεράστιους κινδύνους, να ξεχρεωθεί. Ταυτόχρονα, το κράτος έχασε εντελώς την αξιοπιστία του - ενώ διακινδύνευσε την πλήρη απώλεια της εθνικής του κυριαρχίας.

Αντίθετα, η Βρετανία απέφυγε συνετά να θέσει σε αμφιβολία την αξιοπιστία της πληρώνοντας τα χρέη της, περιόρισε αμέσως μετά το δανεισμό της, ενδυνάμωσε το Κράτος Δικαίου και αξιοποίησε τα πλεονεκτήματα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας - όπως επίσης αργότερα οι ιδρυτές των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ

Αξιοποιώντας κανείς σωστά τα ιστορικά διδάγματα, οφείλει να επιλέξει τη σωστή μέθοδο αντιμετώπισης της κρίσης χρέους της πατρίδας μας - η οποία λόγω αδυναμίας, άρνησης εν μέρει της εξόφλησης των υποχρεώσεων της, έχει μεταβληθεί σε αποικία των δανειστών της. Της επιλογής προηγείται φυσικά η όσο το δυνατόν περισσότερο λεπτομερής καταγραφή των προβλημάτων, έτσι ώστε να βρεθούν οι σωστές λύσεις. 

Στα πλαίσια αυτά, διαπιστώνονται αρκετές ομοιότητες με τις συνθήκες εκείνες, οι οποίες προκάλεσαν τη γαλλική επανάσταση - ειδικά όσον αφορά τη διαγραφή (κούρεμα) του χρέους, την κατάσχεση της ιδιωτικής περιουσίας (χαράτσια, υπερβολική φορολόγηση), τις πιέσεις των πιστωτών, την ενδεχόμενη παρακράτηση των τραπεζικών καταθέσεων, κατά το πρόσφατο προηγούμενο της Κύπρου κοκ.

Την ίδια στιγμή, η κοινοβουλευτική δημοκρατία έχει χάσει σχεδόν εντελώς τη νομιμοποίηση της - αφού τόσο τα περισσότερα κόμματα, όσο και η πλειοψηφία των πολιτικών, αδυνατούν να εκφράσουν ή/και να υπερασπίσουν τα συμφέροντα του συνόλου των Πολιτών. Οι κυβερνώντες, όπως επίσης οι περισσότεροι βουλευτές, εξυπηρετώντας αποκλειστικά και μόνο τα ιδιοτελή τους συμφέροντα, έτσι όπως οι ίδιοι τα αντιλαμβάνονται, έχουν χάσει την επαφή τους με τους Πολίτες, τους οποίους οφείλουν να εκπροσωπούν - ενώ αναλώνονται σε ψέματα, καθώς επίσης σε κενές υποσχέσεις ή δεσμεύσεις, τις οποίες αδυνατούν να εκπληρώσουν. 

Εντολοδόχοι πλέον μίας ανώνυμης εξουσίας, την οποία ούτε οι ίδιοι δεν γνωρίζουν, οδηγούν τους Πολίτες σε επικίνδυνα αδιέξοδα - υποχρεώνοντας τους να επιβαρύνονται με συνεχώς νέους φόρους, χωρίς κανένα αντίκρισμα και καμία μελλοντική προοπτική. Παράλληλα, ορισμένα διατεταγμένα ΜΜΕ, όπως επίσης άλλοι «Θεσμοί» (για παράδειγμα, η ιδιωτική Τράπεζα της Ελλάδας), προσπαθούν να χειραγωγήσουν το λαό - έτσι ώστε να αποδεχθεί ήρεμα τη λεηλασία του, χωρίς να αντιδράσει.

Αποφεύγοντας να επεκταθούμε σε λεπτομέρειες, οι οποίες θα τεκμηρίωναν ότι, η Ελλάδα ευρίσκεται προ των πυλών του χάους, θεωρούμε προτιμότερο να ασχοληθούμε με τις λύσεις, τις οποίες έχουμε (ακόμη) στη διάθεση μας - με κάποιες προτάσεις λοιπόν αντιμετώπισης ή, καλύτερα, αποφυγής της επερχόμενης, τρομακτικής καταιγίδας:

(α)  Εμπνεόμενοι από την ιστορία, θεωρούμε ότι πρέπει άμεσα να βρεθεί ένα θεμέλιο, επάνω στο οποίο θα στηριχθεί η αναγέννηση της πατρίδας μας. Το θεμέλιο αυτό θα ήταν ίσως το όραμα να εξελιχθεί η Ελλάδα σε μία υπερήφανη, ελεύθερη χώρα, η οποία να διαδραματίζει ένα σημαντικό, ηγετικό ρόλο στην περιοχή της.

Η ιστορία της, ο πολιτισμός της, καθώς επίσης η γλώσσα της, η οποία δεν είναι άγνωστη σε όσους κατοικούν από τα Βαλκάνια μέχρι τα σύνορα της αυτοκρατορίας του Μ. Αλεξάνδρου, θα μπορούσαν να βοηθήσουν αρκετά στην ανάδειξη της – ενώ η συμμετοχή της στη ζώνη του ευρώ και στην ευρωπαϊκή ένωση, θα αποτελούσαν τότε ένα σημαντικό πλεονέκτημα, σε σχέση με τις άλλες χώρες της περιοχής.        

(β)  Για να το πετύχει αυτό η Ελλάδα, θα πρέπει να μπορεί να ανταπεξέρχεται εμπρόθεσμα με τις υποχρεώσεις της - κάτι απόλυτα εφικτό για μία πλούσια, πολλαπλά προικισμένη χώρα όπως η πατρίδα μας. Η πλέον ρεαλιστική μέθοδος τώρα είναι αυτή, την οποία έχουμε περιγράψει σε προηγούμενη ανάλυση μας, με τον τίτλο: Ο μηδενισμός του χρέους.

Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα θα πρέπει να πληρώσει όλα της τα χρέη, χωρίς καμία διαγραφή και μέχρι «τελευταίας δεκάρας» – εάν πραγματικά επιθυμεί όχι μόνο να επανακτήσει την πολυπόθητη ανεξαρτησία της, αλλά και να αναδειχθεί σε μία σημαντική δύναμη στην περιοχή της.  

Φυσικά, η μέθοδος αυτή θα κόστιζε αρκετά σε όλους εμάς τους Έλληνες. Εν τούτοις, χωρίς κόστος, δεν υπάρχει ουσιαστικά καμία απολύτως ελπίδα απελευθέρωσης από τους εισβολείς - εκτός εάν συνεχίσουμε να πιστεύουμε στα παραμύθια, με τα οποία εξασφαλίζουν οι πολιτικοί μας τις «καρέκλες» τους, καθώς επίσης οι δανειστές την «απομύζηση» της χώρας μας: το στύψιμο της λεμονόκουπας, έως εκείνη τη στιγμή που δεν θα έχει πλέον χυμό, οπότε θα πεταχτεί στα σκουπίδια της ιστορίας.      

(γ)  Παράλληλα, η πατρίδα μας πρέπει να επιλύσει τα τρέχοντα οικονομικά της προβλήματα - τα οποία έχουμε αναλύσει στο κείμενο μας «Λιτότητα, δραχμή ή αναδιάρθρωση». Με δεδομένο δε το ότι, αρκετά από τα τότε οικονομικά μεγέθη έχουν «διορθωθεί», αν και δυστυχώς εις βάρος κάποιων άλλων (ανεργία, κλείσιμο μικρομεσαίων επιχειρήσεων κλπ.), λόγω των εγκληματικών μνημονίων, οι δυνατότητες μας δεν είναι υποθετικές.

(δ)  Για να μπορέσουν να επιτευχθούν σωστά όλα τα παραπάνω, απαιτείται η ενθουσιώδης συνδρομή, καθώς επίσης η εκούσια συμφωνία όλων των Ελλήνων – ένα κοινωνικό συμβόλαιο, το οποίο όμως προϋποθέτει την ενεργό συμμετοχή τους τόσο στη διαχείριση, όσο και στον έλεγχο της χώρας τους. Κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό πλέον με το σημερινό, διαβρωμένο καθεστώς της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας - το οποίο αντιστέκεται σε κάθε αλλαγή ή στην κάθαρση του.

Απαιτείται λοιπόν η συνταγματική κατοχύρωση της άμεσης δημοκρατίας, έτσι όπως λειτουργεί σήμερα στην Ελβετία, ενώ την έχουμε περιγράψει στο κείμενο μας «Πολίτευμα και δημόσιο χρέος». Μόνο με ένα τέτοιο πολίτευμα θα μπορούσε να αξιοποιηθεί το τεράστιο δυναμικό της Ελλάδας, έτσι ώστε να εξελιχθεί στην ωραιότερη, στην πλουσιότερη, καθώς επίσης στην πλέον πολιτισμένη χώρα της ηπείρου μας.    
  

Η ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Στο σημείο αυτό θεωρούμε σκόπιμη μία αναφορά στη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους – σε μία «συζήτηση», η οποία διεξάγεται από αρκετό καιρό και που συνήθως καταλήγει στο λανθασμένο συμπέρασμα ότι, το δημόσιο χρέος μας δεν είναι βιώσιμο. Κατά την άποψη μας βέβαια το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι οι οφειλές της, ιδίως μετά την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής τους, με σχετικά χαμηλά επιτόκια, αλλά το έλλειμμα του προϋπολογισμού – λόγω του οποίου συνεχίζεται η ανοδική πορεία του χρέους.

Απλούστερα το ότι το κράτος συνεχίζει να δαπανά περισσότερα, από όσα εισπράττει – ενώ αυξάνει συνεχώς τους φόρους όχι για να εξοφλήσει τις υφιστάμενες υποχρεώσεις του, το δημόσιο χρέος δηλαδή, αλλά για να συνεχίσει να χρηματοδοτεί τις ανεξέλεγκτες δαπάνες των κομματικών και λοιπών μηχανισμών του (κάτι που δυστυχώς συμβαίνει σε όλη τη Δύση).     

Χωρίς να αναλύσουμε τώρα τα επί πλέον σημερινά αίτια του ελλείμματος (ανεργία, χρεοκοπίες των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, μειωμένα έσοδα του δημοσίου, κυρίως λόγω της αύξησης των συντελεστών φορολόγησης κλπ.), έχουμε την άποψη ότι, εφόσον αντιμετωπιζόταν σωστά, το δημόσιο χρέος μας θα ήταν απολύτως βιώσιμο – φυσικά χωρίς καμία ανάγκη διαγραφής του.

Συνεχίζοντας, αυτό που σίγουρα έχει ενδιαφέρον είναι οι βαθύτερες αιτίες, με βάση τις οποίες καταλήγουν οι περισσότεροι στο συμπέρασμα περί μη βιωσιμότητας του χρέους.

Ειδικότερα, όπως φαίνεται, οι Έλληνες Πολίτες θεωρούν ότι, εάν ισχυρισθούν πως το χρέος δεν είναι βιώσιμο και δεν το πληρώσουν, θα είναι οι «έξυπνοι» ή/και οι κερδισμένοι – χωρίς να κατανοούν δυστυχώς πως η συγκεκριμένη αντίληψη τους

(α)  τους έχει κοστίσει ήδη πολύ περισσότερα - μείωση των μισθών και των εισοδημάτων τους, κατάρρευση της αξίας των περιουσιακών τους στοιχείων (ακινήτων, μετοχών, λοιπών αξιών), φτώχεια, εξευτελισμούς, αυτοκτονίες, απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας, εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, λεηλασία της ιδιωτικής κλπ., ενώ

(β)  δεν πρόκειται τελικά να αποφύγουν την εξόφληση του, όσα χρόνια και αν περάσουν – ειδικά μετά την εγκληματική αποδοχή του αγγλικού δικαίου από τη Βουλή (όσον αφορά τα ομόλογα, καθώς επίσης τα υπόλοιπα, ενυπόθηκα ουσιαστικά, δάνεια που έχουν συναφθεί). Πόσο μάλλον όταν, μετά το PSI, το δημόσιο εξωτερικό χρέος δεν είναι πλέον μετατρέψιμο σε ένα εθνικό νόμισμα, το οποίο θα μπορούσε κάποια στιγμή να υιοθετηθεί.   

Από την άλλη πλευρά, οι εισβολείς προτιμούν την καθυστέρηση της πληρωμής του χρέους, αφού τα οφέλη τους είναι πολλαπλάσια (τόκοι των κεφαλαίων τους, κλοπή της περιουσίας των Ελλήνων, συμπεριλαμβανομένου του υπογείου πλούτου, μία σημαντική γεωπολιτική θέση κλπ.). – με τις Η.Π.Α. να έχουν μία επί πλέον ωφέλεια: την εμπλοκή τους στα θέματα της Ευρωζώνης, μέσω της ευρύτερης δραστηριοποίησης του ΔΝΤ. Απλούστερα, η δαμόκλειος σπάθη είναι για τους δανειστές μας προτιμότερη, από τον απαγχονισμό – αφού έτσι κερδίζουν πολύ περισσότερα, από αυτά που τους οφείλουμε.  

Συμπερασματικά λοιπόν, εμείς τουλάχιστον δεν απορούμε σε σχέση με το ότι, όλοι όσοι αναφέρονται συνειδητά στη μη βιωσιμότητα του χρέους εκπροσωπούν, άμεσα ή έμμεσα, τους διεθνείς τοκογλύφους – το ΔΝΤ, ορισμένα διατεταγμένα ΜΜΕ της χώρας μας, διάφορα διεθνή ΜΜΕ, αγγλοσάξονες οικονομολόγοι, αμερικανικές εταιρείες αξιολόγησης κοκ. 

ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ

Περαιτέρω, είναι μάλλον ανόητο να θεωρεί κανείς ότι μία χώρα, με δημόσια περιουσία που ξεπερνάει τα 300 δις €, με ιδιωτική περιουσία που πλησιάζει τα 2 τρις € (με κριτήριο την ειδική εισφορά των ακινήτων), με έναν τεράστιο υπόγειο πλούτο, με δυνατότητες μεγάλης ανάπτυξης στον τουρισμό και στη γεωργία, με μία πανίσχυρη ναυτιλία, με απαιτήσεις απέναντι στη Γερμανία, οι οποίες υπερβαίνουν κατά πολύ τα 150 δις € κλπ., δεν είναι σε θέση να εξοφλήσει ένα χρέος της τάξης των 310 δις € σήμερα.

Φυσικά, το γεγονός αυτό είναι απολύτως γνωστό στους ξένους εισβολείς – οι οποίοι θα συνεχίσουν να ισχυρίζονται ότι το δημόσιο χρέος μας δεν είναι βιώσιμο, καθώς επίσης πως απαιτείται μία νέα διαγραφή του (ένα επόμενο εγκληματικό PSI), έχοντας εντελώς διαφορετικές σκοπιμότητες (ανταλλάγματα), από αυτές που υποθέτουμε.

Δυστυχώς όμως, οι δυνατότητες της χώρας μας δεν είναι γνωστές σε πολλούς Έλληνες, οι οποίοι έχουν την εντύπωση ότι, μία «δουλοπρεπής, μίζερη στάση», προφανώς μη ελληνοπρεπής, η οποία θα τους εξασφαλίσει κάποια μείωση του χρέους τους, θα τους ωφελήσει – παρά το ότι είναι αδύνατον να μην γνωρίζουν πως τίποτα δεν προσφέρεται χωρίς αντάλλαγμα, ότι δεν προσφέρονται πουθενά δωρεάν γεύματα.

Την ίδια στιγμή βέβαια «μαίνονται» (στα λόγια) εναντίον των εισβολέων, ενώ διαμαρτύρονται (ξανά στα λόγια) για την κατάληψη της χώρας τους – αδιαφορώντας για το ότι οι πρόγονοι τους δεν έδωσαν απλά χρήματα ή περιουσιακά στοιχεία για την υπεράσπιση της ελευθερίας τους, αλλά την ίδια τους τη ζωή, καθώς επίσης τη ζωή των παιδιών τους.

Συνεχίζοντας, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, πολύ περισσότερο εάν θα κατάφερνε μία έντιμη πολιτική ηγεσία να εμπνεύσει, καθώς επίσης να κινητοποιήσει όλους τους  Έλληνες, λέγοντας τους μόνο την αλήθεια, ο προϋπολογισμός μας θα μπορούσε να διαμορφωθεί στα επόμενα έτη ως εξής:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Υποθετικά μεγέθη προϋπολογισμού 2013, 2014, 2015

Μεγέθη	2013	2014	2015
Έσοδα	54.514	55.604	57.828
% επί του ΑΕΠ	28,1%	28,1%	28,1%
Δαπάνες	62.652	62.652	62.652
% επί του ΑΕΠ	32,3%	31,7%	30,4%
Έλλειμμα προϋπολογισμού	-8.138	-7.048	-4.824
% επί του ΑΕΠ	-4,2%	-3,6%	-2,3%
ΑΕΠ	194.000	*197.880	**205.795
Δημόσιο χρέος	313.675	320.723	325.547
% επί του ΑΕΠ	161,69%	162,00%	158,00%

* 2% ανάπτυξη ** 4% ανάπτυξη

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Στον Πίνακα Ι έχουμε διατηρήσει σταθερό το ποσοστό των εσόδων ως προς το ΑΕΠ, σταθερές τις δαπάνες ως απόλυτο μέγεθος, καθώς επίσης μηδενική ανάπτυξη για το 2013 (και μηδενική ύφεση) – προϋποθέσεις που έχουμε τη δυνατότητα να επιτύχουμε, χωρίς ιδιαίτερες προσπάθειες (ειδικά εάν σκεφθούμε ότι το ΑΕΠ μας το 2011 ήταν 208,5 δις €, ενώ στοχεύουμε μόλις στα 194 δις €).

Εάν τώρα καταφέρουμε να αναπτυχθούμε με 2% το 2014 (ελάχιστο ποσοστό, μετά από πέντε συνεχή χρόνια ύφεσης, όπου η κατανάλωση διατηρήθηκε αρνητική, η ανεργία γιγαντώθηκε κοκ), καθώς επίσης με 4% το 2015, το δημόσιο χρέος μας θα άρχιζε να μειώνεται – οπότε θα ήταν εκ των πραγμάτων βιώσιμο. Ειδικά εάν οι τράπεζες μας καταφέρουν να ανακεφαλαιοποιηθούν χωρίς τη βοήθεια του δημοσίου, καθώς επίσης να μην αφελληνισθούν – αφού με ξένο τραπεζικό σύστημα, θα ήταν δύσκολο να διατηρήσουμε την πλήρη ανεξαρτησία της οικονομίας μας. 

Φυσικά το δημόσιο χρέος θα μπορούσε να μειωθεί πολύ περισσότερο, εάν ιδιωτικοποιούσαμε μέρος της δημόσιας περιουσίας, σε σωστές τιμές – σε καμία περίπτωση φυσικά τις κοινωφελείς, τις κερδοφόρες μονοπωλιακές, καθώς επίσης τις στρατηγικές μας επιχειρήσεις (θα ήταν σίγουρα έγκλημα αφού, μεταξύ άλλων, θα «έσβηνε» εντελώς τις όποιες μελλοντικές μας προοπτικές). 

Είναι προφανές δε ότι, εφόσον αντιστρεφόταν η αρνητική τάση στην οικονομία μας, θα σταματούσε σχεδόν αμέσως η καταστροφική «απομόχλευση» των πάντων (αξίες οικοπέδων, ακινήτων, χρηματιστήριο κλπ.) – οπότε θα επιταχυνόταν η ανάπτυξη, όσο ίσως δεν φανταζόμαστε.

Κλείνοντας, όλα παραπάνω στηρίζονται στο γεγονός ότι, η Ελλάδα είναι μία χώρα της Ευρωζώνης - η οποία έχει τη δυνατότητα να δανείζεται από τους εταίρους της, με βιώσιμα τοκοχρεολύσια, έτσι ώστε να ξεπεράσει ομαλά την κρίση ρευστότητας, χωρίς να αναγκασθεί να χρεοκοπήσει.

Βέβαια, όπως έχουμε τονίσει αρκετές φορές πριν από την εισβολή του ΔΝΤ, θα ήταν προτιμότερη η στάση πληρωμών, από την αποδοχή των δανείων, με τους όρους και με τους «μπράβους των τοκογλύφων», οι οποίοι δυστυχώς τα συνόδευαν – ενώ τα πλεονεκτήματα της Ελλάδας εκείνη την εποχή ήταν εξαιρετικά μεγάλα (ανάλυση μας).   

Για μία χώρα όμως εκτός Ευρωζώνης, με δίδυμα ελλείμματα, αποβιομηχανοποιημένη, καθώς επίσης με αδυναμία εσωτερικού δανεισμού, ένα χρέος της τάξης του 60% του ΑΕΠ της θεωρείται ήδη μη βιώσιμο – πόσο μάλλον εάν είναι στο μεγαλύτερο μέρος του εξωτερικό, σε συνάλλαγμα (η Αργεντινή χρεοκόπησε με δημόσιο χρέος περί το 60% του ΑΕΠ της).  

Η ΕΥΡΩΠΗ

Συνεχίζοντας, είμαστε απολύτως πεπεισμένοι πως η Γερμανία δεν πρόκειται να καταφέρει να ηγηθεί στην ήπειρο μας, ενώ θα συμβιβασθεί υποχρεωτικά με το γεγονός ότι, δεν είναι ούτε προς όφελος της, αλλά ούτε και εφικτή η δημιουργία του 4^ου οικονομικού Ράιχ – το «όνειρο θερινής νυκτός» της πρωσικής κυβέρνησης της, η οποία δεν συνειδητοποιεί τις τεράστιες αδυναμίες της χώρας της. Επομένως, η Ε.Ε. δεν έχει χάσει ακόμη την ευκαιρία να ενωθεί πραγματικά, εξελισσόμενη σε μία Ευρώπη των Πολιτών της, στην οποία όλες οι χώρες θα συμμετέχουν ισότιμα.  

Την ίδια στιγμή, η ΕΚΤ έχει επιτέλους κατανοήσει πως πρέπει να αντιμετωπίσει ενεργητικά την τραπεζική βόμβα μεγατόνων, η οποία ευρίσκεται στα θεμέλια της Ευρωζώνης – λειτουργώντας σαν μία πραγματική κεντρική τράπεζα του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Ειδικότερα, στην πρόσφατη έκθεση της συμπεραίνει επίσημα ότι, πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, η Ευρωζώνη ευρίσκεται λίγο πριν από ένα τραπεζικό κραχ – ενώ δεν απειλούνται μόνο οι τράπεζες της περιφέρειας, αλλά επίσης αυτές των χωρών του κέντρου, όπως της Γερμανίας και της Ολλανδίας. 

Πάντοτε σύμφωνα με την έκθεση, η υψηλή ανεργία, καθώς επίσης οι διαρκώς αυξανόμενες επισφάλειες στους ισολογισμούς των τραπεζών, μεγεθύνουν επικίνδυνα το ρίσκο μίας νέας κρίσης – σε μία εποχή κατά την οποία, οι τράπεζες είναι ακόμη βυθισμένες στα προβλήματα που τους προκάλεσε η παγκόσμια χρηματοπιστωτική «κατάρρευση» του 2008.

Με τις συνολικές επισφάλειες να υπερβαίνουν τα 720 δις € σε ολόκληρη την Ευρώπη, χωρίς καν να υπολογίζονται τα απίστευτα υψηλά ποσά παραγώγων στον ισολογισμό της Deutsche Bank, η κατάσταση είναι κρίσιμη – με αποτέλεσμα να εξετάζεται εκ νέου οι αγορά «τοξικών αξιογράφων» από την ΕΚΤ, σε συνεργασία με τις κεντρικές τράπεζες των χωρών-μελών της Ευρωζώνης, έτσι ώστε να στηριχθούν οι εμπορικές τράπεζες και να μην χρεοκοπήσουν.

Όπως λέγεται τώρα χαρακτηριστικά, “εάν πέσει ένα κράτος, θα πέσει και μία τράπεζα – εάν πέσει δε μία τράπεζα, θα πέσουν όλες μαζί” – ειδικά όταν είναι σε όλους γνωστό ότι, οι τράπεζες χρησιμοποιούν σε μεγάλο βαθμό τη δημιουργική λογιστική, για να αποκρύψουν τα πραγματικά τους προβλήματα.    

Η ΕΚΤ έχει φυσικά πολλές δυνατότητες επιτυχημένης διαχείρισης της κρίσης – μερικές από τις οποίες έχουμε περιγράψει στην ανάλυση μας: ΕΚΤ, η λύση των λύσεων. Εν τούτοις, εάν η Ευρωζώνη δεν αποφασίσει οριστικά για το μέλλον της, εάν δηλαδή θα «ολοκληρωθεί» (τραπεζική, δημοσιονομική και πολιτική ένωση), ή εάν θα επιστρέψουν όλες μαζί οι χώρες-μέλη της στην αφετηρία (ανάλυση μας), με μία ελεγχόμενη, προσεκτική διαδικασία, η ΕΚΤ δεν είναι δυνατόν να ενεργοποιηθεί αποτελεσματικά. 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Όπως η Ελλάδα, έτσι και η Ευρωζώνη θα πρέπει να εξοφλήσει τα χρέη της προς τις αγορές, με κάθε κόστος – αφού η ίδια «συντέλεσε» τα μέγιστα στη δημιουργία τους, «επιτρέποντας» την εκμετάλλευση των ελλειμματικών χωρών από τις πλεονασματικές, τον αλόγιστο δανεισμό όλων με χαμηλά επιτόκια από τις αγορές, τον σκόπιμα ελλιπή έλεγχο των επί μέρους οικονομιών, την υπερβολική σπατάλη κοκ.

Άλλωστε, το ίδιο έκανε και η κεντρική κυβέρνηση των Η.Π.Α. την πρώτη φορά, στις αρχές του 19^ου αιώνα, όταν υπερχρεώθηκαν οι Πολιτείες της – επειδή είχε επιτρέψει να δημιουργηθεί η εντύπωση στις αγορές ότι, τα δάνεια προς τις Πολιτείες ήταν εγγυημένα από την ίδια (από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, όπως έχει συμβεί και στην Ευρωζώνη).

Επομένως, ακολουθώντας το παράδειγμα των Η.Π.Α., δεν επιτρέπεται να αφήσει καμία χώρα, αλλά και καμία μεγάλη τράπεζα να χρεοκοπήσει αυτή τη φορά – κάτι που δεν είναι υποχρεωμένη να εφαρμόζει στο μέλλον, αφού έχουν ενημερωθεί πλέον οι αγορές τόσο μέσω της Ελλάδας (δημόσιο χρέος), όσο και με τη δολοφονία της Κύπρου (τραπεζικό χρέος).

Όσον αφορά τώρα την Ελλάδα είμαστε απολύτως πεπεισμένοι ότι, εάν δεν ακολουθήσει το παράδειγμα της Βρετανίας του 16^ου αιώνα, θα υποχρεωθεί στις οδυνηρές εμπειρίες της Γαλλίας του 17^ου αιώνα.  Ο «άρτος και τα θεάματα» δε, με τα οποία «ταΐζουν» οι πολιτικοί, με τη συνεργασία ορισμένων δημαγωγών, δημοσιογράφων ή στρατευμένων ΜΜΕ τους Πολίτες για να εκτονωθούν, ξεχνώντας την εξαθλίωση και την απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας, καθώς επίσης για να μην συνειδητοποιήσουν τη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας τους, δεν θα τους προστατεύσει στο τέλος ούτε από τη Βαστίλη, ούτε από την γκιλοτίνα. 

Σε κάθε περίπτωση, εάν δεν εξυπηρετούμε σωστά το χρέος, δεν πρόκειται να μας δανείσουν ποτέ οι αγορές - ενώ, για όσο χρονικό διάστημα δεν μας δανείζουν οι αγορές, είναι πολύ δύσκολο να ξεφορτωθούμε το ΔΝΤ, τους «τοκογλύφους» και την «πρωσική» Γερμανία. Εάν όμως δεν διώξουμε όλους αυτούς τους εισβολείς, δεν υπάρχει μέλλον για την πατρίδα μας – η οποία κινδυνεύει, χωρίς καμία αντικειμενική αιτία, να καταλήξει στα σκουπίδια της ιστορίας.

Υστερόγραφο: Όλοι όσοι επιλέγουν να διαβάσουν τόσο «μακροσκελείς» οικονομικές και πολιτικές αναλύσεις (η μακροοικονομία συνδέεται αναπόσπαστα με την πολιτική), όσο οι δικές μας, επιθυμούν προφανώς να ενημερωθούν αναλυτικά και τεκμηριωμένα – έτσι ώστε να εξασκούν συνειδητά τα πολιτικά τους δικαιώματα, αφού η Δημοκρατία είναι ένα δύσκολο, αρκετά απαιτητικό πολίτευμα, η σωστή λειτουργία του οποίου προϋποθέτει τη διαρκή ενημέρωση. Ελπίζουμε λοιπόν να ανταποκρινόμαστε στις απαιτήσεις τους, όσο πιο συχνά γίνεται – τονίζοντας ξανά ότι, δεν διεκδικούμε το αλάθητο.