Η δήθεν ενωμένη Ευρώπη και η «σιωπή των αμνών»

Γράφει ο Νικήτας Χιωτίνης

Κατ’ αρχάς αισθάνομαι την ανάγκη να δηλώσω πως έψαξα πολύ για να χρησιμοποιήσω τον χαρακτηρισμό «σιωπή των αμνών», αναφερόμενος στις πολιτικές ηγεσίες της χώρας μας, και είναι ό,τι πιο ευγενικό μπόρεσα να βρω. Ας ξεκινήσουμε όμως με ορισμένα θέματα που κανονικά όλοι οι πολίτες οφείλουν να γνωρίζουν και δεν είμαι σίγουρος ότι γνωρίζουν:

·         Η αποκαλούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) έχει τρία κύρια θεσμικά όργανα που έχουν ως στόχο την ισχυροποίησή της ως τέτοιας, δηλαδή ως Ένωσης και την ομαλή αποδοτική λειτουργία της – πάλι ως τέτοιας, δηλαδή ως ενιαίας οντότητας. Είναι τα κύρια νομοθετικά όργανα: το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το οποίο εκλέγεται άμεσα από τους πολίτες της Ε.Ε., το Συμβούλιο της Ε.Ε., το οποίο αντιπροσωπεύει τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών, και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία προασπίζει τα συμφέροντα της Ένωσης συνολικά.

·         Το 2009 – μετά τη Συνθήκη της Λισσαβώνας – προσετέθη και ένα τέταρτο επίσημο θεσμικό όργανο, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, με στόχο τον καθορισμό των γενικών πολιτικών προσανατολισμών και των προτεραιοτήτων της Ε.Ε. Απέκτησε και πρόεδρο, τον κ. Βαν Ρομπέι.

·         Όταν λέμε προεδρία της Ε.Ε., εννοούμε την εκ περιτροπής προεδρία του Συμβουλίου της Ε.Ε. Από τώρα και για ένα εξάμηνο, πρόεδρος θα είναι η Ελλάδα, δηλαδή θα προεδρεύει αυτού του Συμβουλίου η πολιτική της ηγεσία.

·         Οι εκ του καταστατικού του, τώρα, στόχοι αυτού του Συμβουλίου της Ε.Ε. (του οποίου τώρα προεδρεύει η Ελλάδα – η οποία έχει προεδρεύσει και άλλες 4 φορές) είναι οι ακόλουθοι:

1.      Θεσπίζει τη νομοθεσία της Ε.Ε.

2.      Συντονίζει τις οικονομικές πολιτικές των χωρών - μελών της Ε.Ε.

3.      Υπογράφει συμφωνίες μεταξύ της Ε.Ε. και άλλων χωρών.

4.      Εγκρίνει τον ετήσιο προϋπολογισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

5.      Χαράσσει την εξωτερική πολιτική και την πολιτική άμυνας της Ε.Ε.

6.      Συντονίζει τη συνεργασία μεταξύ δικαστικών αρχών και αστυνομικών δυνάμεων των χωρών - μελών.

(Άπαντα τα ανωτέρω αναφέρονται λεπτομερώς στην επίσημη ιστοσελίδα της Ε.Ε.).

Κατάδηλη είναι η προσχηματική λειτουργία όλων των ανωτέρω θεσμικών οργάνων, προσχηματική ως προς την ενίσχυση της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Αλλά θα σταθούμε σε αυτό που δεν κρατάει μήτε τα προσχήματα, στο Συμβούλιο της Ε.Ε., δηλαδή σε αυτό που «προεδρεύσαμε» ήδη τέσσερις φορές, προεδρεύουμε και τώρα: μέσα σε όλα τα άλλα βαρύγδουπα, δηλώνεται πως καταστατικώς έχει ως στόχο να «χαράσσει την εξωτερική πολιτική και την πολιτική άμυνας της Ε.Ε.». Τι έχει κάνει όμως μέχρι τώρα γι’ αυτό; Τι έχουν κάνει οι μέχρι τώρα υπόλογοι για τη λειτουργία του πρόεδροί του, συμπεριλαμβανομένων των ελληνικών πολιτικών ηγεσιών; Η Ελλάδα έχει ήδη προεδρεύσει 4 φορές, 3 φορές με πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου και 1 φορά με τον Κώστα Σημίτη. Συνετέλεσαν, ή εν πάση περιπτώσει προσπάθησαν, στη με νομοθετικές ρυθμίσεις «χάραξη πολιτικής άμυνας της Ε.Ε.»; Γιατί απεδέχθησαν, σαν αμνοί επί σφαγήν, η χώρα που αποτελεί το γεωγραφικό όριο της Ε.Ε. – και η οποία Ε.Ε. πάσχιζε να την εντάξει σε αυτήν, ήδη από τον 19ο αιώνα – να πληρώνει με δικά της και μόνο χρήματα τον εξοπλισμό της, για να προστατεύσει εαυτήν αλλά και την Ευρώπη στο σύνολό της, την Ευρώπη ως ενιαία οντότητα που υποτίθεται πως είναι; Και όχι μόνο αυτό: η χώρα αυτή αγοράζει πανάκριβα οπλικά συστήματα από τις άλλες χώρες αυτής της δήθεν Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπερχρεώνεται και υποθηκεύει την ανεξαρτησία της και εξαθλιώνει τους πολίτες της, ενώ ταυτόχρονα αυτές οι άλλες χώρες και ασφαλίζουν την από Ανατολάς άμυνά τους και αναπτύσσουν τις βιομηχανίες τους. Μιλάμε για μια απίστευτη και απροσχημάτιστη απάτη.

Τι έκαναν μέχρι τώρα οι τέσσερις Έλληνες πρόεδροι αυτού του Συμβουλίου (επαναλαμβάνω: τρεις φορές ο Ανδρέας Παπανδρέου και μία φορά ο Κώστας Σημίτης, που μας ενέταξε και στο κοινό νόμισμα); Πρόκειται περί καταφανούς σιωπής των αμνών, ή είναι υπερβολικά χαριστική η επιείκεια αυτού του χαρακτηρισμού;

Μέχρι την ένταξή μας στο κοινό νόμισμα, στο ευρώ, αυτή η σιωπή των αμνών θα μπορούσε να δικαιολογηθεί, ίσως και να επαινεθεί. Μας ενδιέφερε πρωτίστως η χώρα να έχει ευρωπαϊκή ταυτότητα, παρά το εκλογικό κόλπο που χρησιμοποιούσε θριαμβικώς και ανερυθριάστως ο τότε ηγέτης της αντιπολίτευσης, αυτό του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», ανερυθριάστως γιατί ο ίδιος αυτός πολιτικός ηγέτης προήδρευσε στη συνέχεια σαν καλό και υπάκουο παιδί τρεις φορές του Συμβουλίου της Ε.Ε. Με τη συμβολή ίσως και της ανιστόρητης ρήσης «ανήκομεν εις την Δύσιν», παραβλέψαμε τον στόχο του Συμβουλίου της Ε.Ε. (του οποίου τέσσερις φορές προεδρεύαμε) περί δήθεν κοινής πολιτικής άμυνας, γιατί είχαμε άλλα οφέλη. Δεκτή λοιπόν αυτή η σιωπή των αμνών, αν πράγματι μας συνέφερε. Αλλά τότε (κατά τις τρεις προεδρίες μας) διαθέταμε δικό μας νόμισμα και μπορούσαμε να ασκήσουμε (ασκήσαμε άραγε; άλλης τάξεως ζήτημα αυτό) νομισματική πολιτική ικανή να προφυλάξει την οικονομία μας.

Από τη στιγμή όμως που ενταχθήκαμε στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα και δεν μπορούμε πλέον να ασκήσουμε κρατική νομισματική πολιτική, δεν μπορούμε να αποδεχόμαστε αυτήν την εξαπάτησή μας. Πληρώνουμε χρήματα για να θωρακίσουμε την Ευρώπη, βοηθάμε στην ανάπτυξη των πολεμικών βιομηχανιών των μεγάλων ευρωπαϊκών κρατών και ταυτόχρονα υπαγόμαστε στη νομισματική πολιτική που επιλέγουν οι χώρες αυτές. Δανειζόμαστε από αυτά τα κράτη τεράστια ποσά, για να χρεωνόμαστε εμείς και για να τα εξυπηρετούμε πολλαπλώς.

Ταυτόχρονα, οι τράπεζές μας «εκσυγχρονίζονται» κατά τα πρότυπα της Εσπερίας: μετ’ επιμονής μοιράζουν δάνεια και πιστωτικές κάρτες προς πάντες, με τον τρόπο που οι έμποροι ναρκωτικών πωλούν την πραμάτεια τους. Τις ενδιαφέρει το αποτέλεσμα, που είναι το κέρδος τους, παρεκκλίνοντας των στόχων τους που έπρεπε να παραμείνουν στην υποβοήθηση της πραγματικής παραγωγής και όχι των διακοπών στις Μαλδίβες.

Συνακολούθως, και τα χρηματιστήρια παύουν να στοχεύουν στην προώθηση αναπτυξιακών επενδύσεων και εμφανίζονται ως χρηματόδεντρα, δημιουργώντας χίμαιρες και μετατρεπόμενα σε πεδία δόξης των αντιπαραγωγικών κερδοσκόπων και των απατεώνων. Στους απατεώνες βεβαίως, προφανώς συμπεριλαμβάνονται και οι καθ’ ύλη αρμόδιοι πολιτικοί που προπαγάνδιζαν για τα χρηματιστήρια αυτά.

Οι τράπεζες και τα χρηματιστήρια αναδεικνύονται σε σύγχρονους εμπόρους ναρκωτικών. Βεβαίως, φταίνε και οι ναρκομανείς, αλλά περισσότερο φταίνε οι έμποροι και οι παραγωγοί των ναρκωτικών (ο Μάο απεξάρτησε και αναγέννησε την Κίνα εκτελώντας ομαδικώς τους εμπόρους ναρκωτικών σε στάδια).

Οι πολιτικές ηγεσίες όχι μόνο παραμένουν αμέτοχοι παρατηρητές αυτής της δολιοφθοράς του κράτους και της κοινωνίας, αλλά διαπλέκονται με αυτήν τη στρατηγική του διεφθαρμένου χρηματοπιστωτικού συστήματος: θυμηθείτε τι έλεγαν οι υπουργοί Οικονομικών για την «άνθιση» του χρηματιστηρίου. «Τσοβόλα δώσ’ τα όλα» έλεγε ο Α. Παπανδρέου, αυτός που κατανοούσε τα δωράκια (μίζες) των πολλών εκατομμυρίων, αλλά όχι των πάρα πολλών. «Η ελληνική οικονομία είναι πολύ ισχυρή» διακήρυττε ο Κ. Σημίτης. «Το χρηματιστήριο ανθεί γιατί η οικονομία ανθεί» διακήρυττε ο Γ. Παπαντωνίου – προτρέποντάς μας να επενδύσουμε σε αυτό που απεδείχθη «φούσκα» (βεβαίως ουδέποτε ζήτησε συγγνώμη από τους χιλιάδες «εγκλωβισμένους»).

Οι πολιτικές ηγεσίες ποιούσαν και καταδήλως εξακολουθούν να ποιούν την νήσσαν – ή τους αμνούς – υπακούοντας σε κάποιους ισχυρούς εντολείς ή απλώς λόγω βλακείας ή και τα δύο αυτά μαζί. Αδυνατούν να σκεφτούν και να πράξουν πέραν των εντολών της Γερμανίας, που, όπως ομολογεί η ίδια η κ. Μέρκελ, έχει κερδίσει πολλά δισ. από την τρέχουσα διαδικασία ή «κρίση» (γιατί η κρίση είναι κυρίως αποτέλεσμα στρατηγικής προς επιβολή μιας συγκεκριμένης διαδικασίας). «Εσωτερική υποτίμηση» προστάζει η Μέρκελ και αυτό γίνεται, ασχέτως αν ακόμα και το ΔΝΤ διαπίστωσε το λάθος αυτής της μεθόδου εξόδου από τις οικονομικές κρίσεις.

Αλλά και αυτή η «εσωτερική υποτίμηση» γίνεται λανθασμένα και προκλητικά. Μειώνουν μισθούς και συντάξεις, καταστρέφουν κάθε είδους παραγωγική διαδικασία χάριν κάποιων πρόσκαιρων οικονομικών ωφελημάτων, μερικές μάλιστα τέτοιες ενέργειες είναι και απροκάλυπτες απάτες. Αυτήν την εσωτερική υποτίμηση την υφίστανται όλοι, εκτός από τις τράπεζες: αυτές συνεχώς ανακεφαλαιώνονται και επιπλέον απεμπλέκουν από τις συνέπειες της κρίσης τους μεγάλους ιδιώτες «επενδυτές», μετακυλίοντας τη χασούρα τους από τα όποια «κουρέματα» στα άλλα κράτη, δηλαδή στους λαούς τους, δημιουργώντας δηλαδή έτσι και άλλα ζητήματα. Πώς μπορεί οι πολιτικές μας ηγεσίες να ανέχονται τα εισοδήματα όλων των πολιτών να μειώνονται ή να εξαερώνονται από αυτήν την εσωτερική υποτίμηση, εκτός από τα κέρδη των τραπεζών, που και δεν «κουρεύονται» όπως τα αποθεματικά των δημόσιων οργανισμών, πανεπιστημίων κ.λπ. και ενισχύονται με τις επαναλαμβανόμενες τραπεζικές ανακεφαλαιοποιήσεις, σε βάρος πάντα των ήδη εξαθλιωμένων αυτών πολιτών.

Είναι πραγματικά δύσκολο να κατανοήσουμε την αποστροφή του πρωθυπουργού μας περί «βοήθειας της Ευρώπης», στο καλωσόρισμα των Ευρωπαίων δήθεν εταίρων μας, κατά την ημέρα που αναλάβαμε την προεδρία του Συμβουλίου της Ε.Ε. Είναι ακατανόητος ο λόγος που, τουλάχιστον μετά την ένταξή μας στο ευρώ, δεν θέσαμε ζήτημα κόστους εξοπλισμών: και μόνο αν είχε δικαίως επιλυθεί το ζήτημα αυτό, δεν θα φτάναμε ποτέ στο σημερινό αδιέξοδο. Τώρα που πάλι προεδρεύουμε του Συμβουλίου, που έχει ως αντικείμενο τη «χάραξη της εξωτερικής πολιτικής και της πολιτικής άμυνας της Ε.Ε.», θα σιωπήσουμε και πάλι σαν αμνοί (αποφεύγω εδώ να αναφερθώ σε άλλους πιθανούς λόγους της σιωπής των πολιτικών ηγεσιών μας); Σιωπώντας εξαθλιωνόμαστε και αποδεχόμαστε τη δόλια επιδίωξη των μεγάλων ευρωπαϊκών κρατών (Γαλλίας και Γερμανίας) να δεσμεύσουν ακόμα περισσότερο τα ήδη δεσμευμένα περιφερειακά προτεκτοράτα, αλλά και να δημιουργήσουν και άλλα. Ιδού η «βοήθεια της Ευρώπης».

Δεν είναι του παρόντος να κρίνουμε αν καλώς ή κακώς οι αρχηγοί των αντιπολιτευομένων κομμάτων δεν προσήλθαν στην τελετή ανάληψης της προεδρίας του Συμβουλίου της Ε.Ε. από τη χώρα μας – δηλαδή στην τελετουργική σύναξη υποκριτών, υστερόβουλων και αμνών πολιτικών. Θυμίζω πάντως εδώ πως ούτε και ο Α. Παπανδρέου (του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο») είχε παραστεί, αλλά μετά προήδρευσε τρεις φορές σε αυτό το προσχηματικό όργανο της πολιτικής απάτης, σιωπώντας για τα ουσιώδη.

Η σημερινή προεδρία μας άραγε τι θα κάνει; Αυτό το «με τη βοήθεια της Ευρώπης» του κ. Σαμαρά μάς προδιαθέτει κακώς. Θα μου πείτε, ακόμα δεν προεδρεύσαμε, περίμενε και θα δεις. Ελπίζω να ζητήσω συγγνώμη για την εκ των προτέρων διαμορφωμένη άποψή μου. Τελικώς όμως, μπορεί η Ελλάδα να ασκήσει ανεξάρτητη πολιτική; Σαφώς ναι. Μπορεί να ασκήσει και ευρωπαϊκή πολιτική; Επίσης σαφώς ναι. (Ζητήματα που δεν είναι του παρόντος, θα έλθουμε όμως σε αυτά με μελλοντικό σημείωμά μας)

Και κάτι άλλο: κατηγορούνται όλοι όσοι δεν τάσσονται ευθέως υπέρ ή κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συμπεριλαμβανομένων των κομμάτων που αμφιταλαντεύονται, κατηγορούνται όσοι δεν «απαντούν με ένα “ναι” ή με ένα “όχι”». Μέγα λάθος, γιατί καλώς αμφιταλαντεύονται, καλά κάνουν και θέτουν όρους, καλώς δεν διακηρύττουν «ελιά - ελιά και Κώτσο Βασιλιά». Ενωμένη Ευρώπη ναι, ομοσπονδιακή Ευρώπη ναι, αυτή η Ευρώπη όμως όχι[i].

* Ο Δρ. Νικήτας Χιωτίνης είναι Αρχιτέκτων, Καθηγητής ΤΕΙ, Τμήματος Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής και Σχεδιασμού Αντικειμένων.

---

[i] Δεν αναφέρομαι βεβαίως στα κόμματα που δεν μπορούν να επιχειρηματολογήσουν σοβαρά – δεν το έχουν κάνει τουλάχιστον μέχρι τώρα – αλλά χρησιμοποιούν γενικόλογα συνθήματα κενά νοήματος ή απλώς λένε ψέματα, ως συμβαίνει δηλαδή κατά κανόνα με τους Έλληνες πολιτικούς. Λέω «κατά κανόνα», για να μην αναφερθώ μόνο στους πολιτικούς ηγέτες της περασμένης τριακονταετίας, την εν πολλοίς εργολαβικώς δεσμευμένη. Επιπλέον αυτό το μνημονιακοί - αντιμνημονιακοί είναι ελλιπές, ου μην αφελές ή καλύτερα για αφελείς. Το «μνημόνιο» κανείς δεν το θέλει, αλλά από μόνο του το σύνθημα «όχι στο μνημόνιο» δεν σημαίνει τίποτα!

Πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Ελλάδα: Οκτώ στους δέκα δεν έχουν χρήματα για βασικά τρόφιμα

Οι αριθμοί της δυστυχίας στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης προκαλούν θλίψη…

Σύμφωνα με έρευνα του Ινστιτούτου Μικρών Επιχειρήσεων της Γενικής Συνομοσπονδίας Επαγγελματιών Βιοτεχνών Εμπόρων Ελλάδος και της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης Praksis, αποτυπώνεται με τον πλέον αδυσώπητο τρόπο η εξαθλίωση της πλειονότητας των ελληνικών νοικοκυριών.

Σύμφωνα με τον Ελεύθερο Τύπο οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους

• Το 90% των Ελλήνων έχασε μεγάλος μέρος του εισοδήματός του
• Το 31% είναι αντιμέτωποι με τη φτώχεια
• Το 80% αναγκάστηκε να κάνει περικοπές σε βασικά είδη διατροφής
• Το 50% δεν είναι σε θέση να καλύψει καθημερινές ανάγκες
• Το 83% υποχρεώθηκε να κάνει περικοπές και στη θέρμανση του σπιτιού
• Το 40% των πολιτών έχει μη εξυπηρετούμενα χρέη σε τράπεζες και ληξιπρόθεσμες οφειλές σε εφορίες
• Ενας στους δύο Έλληνες αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να βουλιάξει στα χρέη και να μην μπορεί να ανταποκριθεί στις φορολογικές του υποχρεώσεις.

Το ξεκαθάρισμα

Με έκπληξη (;) παρακολουθούμε το τελευταίο διάστημα ένα ντεμαράζ της Δικαιοσύνης, όπου συλλαμβάνει μεταξύ άλλων πρώην υπουργό (Λιάπη), μεγαλοεπιχειρηματία (Κοντομηνά), μεγαλοεκδότη (Κουρή) και διευθύνων σύμβουλο τράπεζας (Φιλιππίδη). Η έκπληξη προκαλείται λόγω της συνηθισμένης αδράνειας και αδιαφορίας απέναντι σε άτομα που γνωρίζουμε ότι επί έτη πολλά δρούσαν όπως ήθελαν και μάλιστα με τις ανάλογες πλάτες.

Ο καλοπροαίρετος μπορεί να υποστηρίξει ότι επιτέλους διάφορα πρόσωπα που δρουν αυθαίρετα βρίσκονται ενώπιον του νόμου. Οι έχοντες τόσο αγνές σκέψεις μάλλον δεν χρειάζεται να διαβάσουν το υπόλοιπο κείμενο. Οι υπόλοιποι σίγουρα θα προβληματίζονται για την συχνότητα με την οποία γίνονται οι συλλήψεις.

Έχουμε μπροστά μας μια επικοινωνιακή κάθαρση, με φόντο την ελληνική προεδρία στην Ε.Ε. και τις επικείμενες εκλογές. Στόχος της κυβέρνησης να παρουσιάσει ένα προσωπείο δικαιοσύνης αλλά στοχεύοντας σε άτομα που δεν έχουν πλέον καμία χρησιμότητα για το σύστημα. Επίσης δεν πρέπει να αποκλείσουμε το “ξεκαθάρισμα” μεταξύ πιο υψηλών παικτών που πρόσκεινται σε διεθνή κέντρα εξουσίας.

Όλα τα πρόσωπα που αναφέρθηκαν και στην αρχή είχαν σχέσεις με τα δύο κόμματα εξουσίας. Δεν θα προκαλέσει εντύπωση αν αυτοί είναι μόνο ο πρόλογος σε ένα γενικότερο ξεκαθάρισμα λογαριασμών που μπορεί να περιλαμβάνει κι άλλους πρώην υπουργούς και εν γένει άτομα θρεμμένα στην φαυλοκρατία.

Οι υποθέσεις του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου και των εξοπλιστικών ίσως ανοίξουν τους ασκούς του Αιόλου, αφού συνήθως όταν η μαφία λύνει τις διαφορές της, κάποιοι είναι πρόθυμοι να δώσουν τους άλλοτε συντρόφους τους για να εξασφαλίσουν καλύτερη μεταχείριση.

Επίσης, αυτή την περίοδο η επιρροή των μεγάλων δυνάμεων (δηλαδή ΗΠΑ και Γερμανίας) είναι μεγαλύτερη, άρα περισσότεροι και οι διαπλεκόμενοι. Πρώτοι απ’ όλους οι τράπεζες, που έχουν ευνοηθεί περισσότερο από τον καθένα μέσα στην κρίση. Με χρήματα του λαού έχουν διασωθεί πολλές φορές, αλλά παρουσιάζονται αμείλικτες όταν σε βρουν στην ανάγκη.

Έπειτα οι καναλάρχες, φαίνονται δυσαρεστημένοι από τις τελευταίες εξελίξεις. Όλοι θέλουν “σταθερότητα” και “ομαλότητα”. Οποιαδήποτε περίπτωση μπορεί να αναταράξει την κανονικότητα και το παραμύθι του πλεονάσματος δεν είναι δημοφιλής. Ειδικά σ’ αυτή την περίοδο, αναζητείται το “ησυχία, τάξις και ασφάλεια”. Ακόμα και η επικεφαλής του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας βρέθηκε μπλεγμένη σε σκάνδαλο, αλλά ενώ σε οποιαδήποτε χώρα σέβονται το Δίκαιο, θα την είχαν ξηλώσει ή θα υπήρχαν παραιτήσεις, εδώ απολαμβάνει μάλιστα και την στήριξη του κυβερνητικού επιτελείου.

Ωστόσο δεν πρέπει να αποκλείουμε απλά η Δικαιοσύνη να αποφάσισε να κάνει την δουλειά της, κάτι που θέλει να το εκμεταλλευτεί επικοινωνιακά η κυβέρνηση, δήθεν ότι είναι αποτέλεσμα πολιτικής βούλησης. Στην πραγματικότητα, είναι μουδιασμένοι αφού δεν θέλουν να χαλάσουν το κλίμα έωλης αισιοδοξίας που προσπαθούν να καλλιεργήσουν, πιθανές νέες αποκαλύψεις.

Αυτός είναι και ο λόγος που επιχειρείται μια αλλαγή της ατζέντας με την μετατόπισή της στην τρομοκρατία, καθώς πρέπει ο πολίτης που έχει χάσει την εμπιστοσύνη του στους θεσμούς, να νιώσει πάλι πως απειλείται και να ζητήσει ασφάλεια στην συντηρητική αγκαλιά της νεοφιλελεύθερης κάστας. Είναι πιο βολικό να παρουσιάζεται επικίνδυνος ο κάθε Ξηρός, ενώ παράλληλα οι συμμορίες με τα λευκά κολάρα, ορίζουν την κοινωνική πραγματικότητα απολαμβάνοντας κάλυψη, προς την ικανοποίηση της εξουσιαστικής βουλιμίας τους.

Από strangejournal

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Μάγειρες σε... απόγνωση, ψάχνουν νέες συνταγές

Γράφει ο Νίκος Ελευθερόγλου

Τον τελευταίο καιρό κάποιοι επιχειρούν να γράψουν συνταγές για το μαγειρείο του μέλλοντος. Το παλιό θεωρείται μπαγιάτικο και δεν ικανοποιεί πλέον τους ουρανίσκους της νέας εποχής. Οσα αποκαλύπτονται -με χρονοκαθυστέρηση θα λέγαμε- για μίζες (που όλοι ξέραμε αλλά κανείς δεν μιλούσε), για πρόσωπα (που πλούτιζαν από το πουθενά) και συμπεριφορές (που προκαλούν χρόνια) έρχονται απλώς ως κερασάκι στην τούρτα «γενεθλίων» ενός παιδιού, που αρνείται… έντρομο, σκεπτόμενο το μέλλον που του ετοιμάζουν πεισματικά, να γεννηθεί. Αργά ή γρήγορα, βέβαια, θα αναγκαστεί να βγει στο φως της ημέρας.

Αυτά που μέχρι σήμερα γνωρίζαμε τελειώνουν. Τον Μάιο θα μπει επισήμως η σφραγίδα της αντίστροφης μέτρησης. Αλίμονο σε αυτούς που δεν θα έχουν την προνοητικότητα να ηγηθούν του καινούργιου αλλά και σε εκείνους που δεν θα τολμήσουν να κλείσουν τους λογαριασμούς τους με το παρελθόν.

Το καζάνι της κοινωνίας βράζει και όσο το συντομότερο ληφθούν αποφάσεις τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσει ο μάστερ σεφ να πάρει την κουτάλα (όχι αυτή τη φορά για να φάει) της δημιουργίας και να σερβίρει ένα φαγητό της προκοπής. Τα κόμματα ήδη βιώνουν τη σαλάτα που υπάρχει εντός τους. Μπορεί για την ώρα οι πολίτες να ασχολούνται με τα ορεκτικά που καταγράφονται στις δημοσκοπήσεις, αλλά αργά ή γρήγορα θα περάσουν στο κυρίως πιάτο, στις κάλπες.

Η Ν.Δ. κινδυνεύει να πάθει… δηλητηρίαση από μια συνταγή με υλικά που έχουν αναμειχθεί με… πράσινους και μπλε κόκκους, που πλέον δεν λένε τίποτε στη γεύση. Θα τολμήσει ο σεφ να τα αλλάξει όλα, να βρει φρέσκα υλικά και μυρωδικά που δεν έχουν εμπλοκή με το χθες και να ανοίξει νέα σελίδα στον τσελεμεντέ της Ιστορίας; Θα αλλάξει τη λάθος συνταγή που δηλητηριάζει τους πολίτες;

Το ΠΑΣΟΚ ως υλικό είναι έτοιμο για απόσυρση από την αγορά, μια και πλέον έχει σύντομη ημερομηνία λήξης. Το γνωρίζουν τόσο οι μάγειρες όσο και οι σερβιτόροι της Χαριλάου Τρικούπη. Οχι μόνο δεν έχει γεύση, αλλά έχει ξινίσει και αλλοιωθεί. Γι’ αυτό θα προσπαθήσει να ανακατευτεί με άλλα υλικά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να βγει στην αγορά και να μαζέψει αγνά υλικά, μάζεψε από τα ράφια του σούπερ μάρκετ ό,τι είχε ξεμείνει και πιστεύει ότι έτσι θα φτιάξει κάτι που να τρώγεται.

Δεν έχει καταλάβει ακόμη ότι το μυστικό της συνταγής δεν είναι να ταΐσει τους πεινώντες (αυτό το έκαναν και οι παλαιότεροι μάγειρες), αλλά το πώς να τους μάθει να… ψαρεύουν για να λύσουν πραγματικά το πρόβλημα της πείνας.

Οι υπόλοιποι μοιάζουν με… μεζεδάκια ενός γεύματος που θα είναι σε ένα τραπέζι όπου όλοι θα περιμένουν τα κυρίως πιάτα. Μέσα σε αυτό το κλίμα πορευόμαστε μέρα με τη μέρα στον «Μυστικό Δείπνο» του Μαΐου. Την επομένη θα γνωρίζουμε πόσοι και ποιοι θα έχουν πετύχει τη συνταγή και ποιοι θα έχουν πάθει δηλητηρίαση από την ελληνική κουζίνα…

Πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Ευρωπαίους τζιχαντιστές εκπαιδεύει η Αλ Κάιντα, με σκοπό επιθέσεις στις πατρίδες τους

Η Αλ Κάιντα εκπαιδεύει εκατοντάδες Βρετανούς και ευρωπαίους τζιχαντιστές στη Συρία, προτρέποντάς τους να γυρίσουν στις πατρίδες τους για να δημιουργήσουν τρομοκρατικούς πυρήνες. Η αποκάλυψη έγινε στην Telegraph από έναν αποστάτη του Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και του Λεβάντε (ISIS), στα σύνορα της Τουρκίας με τη Συρία.  Όπως είπε, οι «νεοφώτιστοι» δέχονται κατήχηση στην αντι- Δυτική ιδεολογία, εκπαιδεύονται στο πώς πυροδοτούν βόμβες σε παγιδευμένα αυτοκίνητα και σε επιθέσεις αυτοκτονίας και στη συνέχεια τους στέλνουν στην πατρίδα τους για να ξεκινήσουν τη δράση τους.

Μερικοί από αυτούς, στους οποίους γίνεται πλύση εγκεφάλου, σκοπεύουν να ανατρέψουν το καθεστώς της Συρίας. Οι μυστικές υπηρεσίες της Βρετανίας φαίνονται ιδιαίτερα ανήσυχες με το φαινόμενο. Όπως δήλωσε ο αποστάτης: «Οι ξένοι ήταν ιδιαίτερα περήφανοι για την 9/11 και τις βόμβες στο Λονδίνο. Βρετανοί, Γάλλοι και Αμερικανοί μουτζαχεντίν μιλούσαν για τα μέρη που θα ήθελαν να βομβαρδίσουν ή να κάνουν επιθέσεις αυτοκτονίας στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο καθένας έλεγε έναν στόχο. Ο Αμερικανός είπε ότι ονειρευόταν να ανατινάξει τον Λευκό Οίκο».

Δεκάδες χιλιάδες ξένοι μαχητές έχουν προσχωρήσει στον αγώνα κατά του καθεστώτος του Μπασάρ αλ – Άσαντ στη Συρία, μεταξύ των οποίων και 500 από τη Βρετανία . Από αυτούς, κάποιοι ήταν ήδη γνωστοί στην MI5 για τις ριζοσπαστικές πεποιθήσεις τους. Κάποιοι έχουν πάει στη χώρα με γνήσιες προθέσεις, αλλά στη συνέχεια τους έγινε πλύση εγκεφάλου από την Αλ Κάιντα και ενθαρρύνονται να επιστρέψουν στην πατρίδα τους και να εξαπολύσουν επιθέσεις εκεί. Την περασμένη Παρασκευή, δύο 21χρονοι από το Μπέρμιγχαμ κατηγορήθηκαν ότι ταξίδεψαν στη Συρία για την εκτέλεση τρομοκρατικών πράξεων.

Δύο 15χρονοι από τη Γαλλία την περασμένη εβδομάδα εγκατέλειψαν την Τουλούζ για να ενταχθούν στους μαχητές της Συρίας. Το ενδεχόμενο γάλλοι πολίτες να επιστρέφουν από τη Συρία ως σκληροπυρηνικοί τζιχαντιστές είναι « μεγαλύτερη απειλή που αντιμετωπίζει η χώρα τα επόμενα χρόνια» δήλωσε την Κυριακή ο υπουργός Εσωτερικών Μανουέλ Βαλς. Η Γαλλία και η Ευρώπη κινδυνεύουν να «κυριευθούν» από αυτό το φαινόμενο, πρόσθεσε. Ο Βλας υπολογίζει ότι 700 Γάλλοι υπήκοοι είτε έχουν ταξιδέψει στη Συρία ή επέστρεψαν στη Γαλλία – ή βρίσκονται καθ’ οδόν. Περί τους 21 έχουν σκοτωθεί.

Ο Shiraz Maher, ερευνητής στο Διεθνές Κέντρο για τη Μελέτη της Ριζοσπαστικοποίησης στο King’ s College του Λονδίνου, την περασμένη εβδομάδα εκτίμησε ότι πάνω από 50 Βρετανοί μαχητές έχουν ήδη επιστρέψει στην πατρίδα.

Τον περασμένο μήνα, ο Richard Walton, ο επικεφαλής της καταπολέμησης της τρομοκρατίας της Σκότλαντ Γιάρντ, είπε ότι υπήρχαν ήδη ενδείξεις ότι οι Βρετανοί επέστρεφαν από τη Συρία με την εντολή να πραγματοποιήσουν επιθέσεις, με την Μητροπολιτική Αστυνομία να διεξάγει «τεράστιες επιχειρήσεις» για την προστασία του κοινού.

Ο Μουράτ, όπως αποκαλεί η εφημερίδα τον πληροφοριοδότη της, είναι ένας Σύριος γύρω στα 20, που μέχρι πριν από δύο χρόνια, φοιτούσε στο Πανεπιστήμιο του Αλέπο νομική, ένα αντικείμενο που απεχθάνεται η Αλ Κάιντα, επειδή περιλαμβάνει την κατανόηση του κοσμικού νόμου και όχι της Σαρία. «Η διδασκαλία από τους παλαιότερους τζιχαντιστές ήταν πολύ σκληροπυρηνική», είπε. Ο Μουράτ αποφάσισε να ενταχθεί στο ISIS στο Χαλέπι τον Αύγουστο του περασμένου έτους, επειδή άκουσε ότι η ομάδα «υπηρετούσε το Ισλάμ και την προστασία των Μουσουλμάνων». Κάθε πρωί η ομάδα του ξυπνούσε στις 5 το πρωί για να προσευχηθεί. Μετά μελετούσαν το Κοράνι και στη συνέχεια έκαναν δύο ή τρεις ώρες στρατιωτικής εκπαίδευσης. Αυτό περιελάμβανε το πώς να πραγματοποιείτε και να πυροδοτείτε βόμβες αυτοκινήτων και γιλέκα αυτοκτονίας.

«Όλοι γνωρίζουμε πώς να το κάνουμε αυτό τώρα », είπε. «Είναι η βασική εκπαίδευση. Υπάρχουν διάφορα είδη γιλέκων – ένα όπου ο πυροκροτητής συνδέεται με ένα καλώδιο και ενεργοποιείται με το χέρι και ένα άλλο που έχει πέντε πυροκροτητές. Έπρεπε να τα φοράμε σε μάχες. Ο κύριος σκοπός ήταν να μην μας απαγάγουν ή συλλάβουν. Είναι πολύ εύκολο. Δίδαξα ακόμα και τους δύο αδελφούς μου πώς να κάνουν ένα γιλέκο».

Αλλά ο Μουράτ διαφώνησε με κάποιες από τις διαταγές του «εμίρη», ότι έπρεπε να πολεμούν τους αντάρτες της Συρίας και να τους φέρονται ως «άπιστους». «Άρχισαν να σκοτώνουν ανθρώπους από άλλες ισλαμικές ομάδες και να τους αποκαλούν άπιστους τους εξεγερμένους του Ελεύθερου Συριακού Στρατού. Αλλά ήξερα κάποιους από αυτούς και ότι ήταν καλοί άνθρωποι που είχαν πολεμήσει το καθεστώς ειλικρινά υπό το Ισλάμ», δήλωσε ο Μουράτ. Το τελικό χτύπημα ήρθε όταν το  ISIS σκότωσε έναν φίλο του.

Ο Μουράτ δεν αποκάλυψε λεπτομέρειες για το πώς οι ξένοι μαχητές ταξίδευαν μεταξύ της Ευρώπης και της Συρίας. Τα 300 μιλίων τουρκικά σύνορα με τη Συρία έχουν αποδειχθεί ιδιαίτερα διάτρητα καθ’ όλη τη διάρκεια του συριακού εμφύλιου, με όπλα, αντάρτες και τζιχαντιστές να περνούν τακτικά απέναντι, λαθραία. Οι διαδρομές αυτές επιτρέπουν στους Δυτικούς  τζιχαντιστές να εισέλθουν στη χώρα χωρίς να έχουν σφραγισμένο το διαβατήριό τους, γεγονός που καθιστά δύσκολο για την υπηρεσία πληροφοριών της χώρας τους να προσδιορίσουν ότι ήταν στη Συρία. Η Αλ Κάιντα έχει ένα δίκτυο ασφαλών σπιτιών που λειτουργεί στην Τουρκία, μέσω των οποίων περνούν οι ξένοι τζιχαντιστές που θέλουν να πάνε στη Συρία ή να επιστρέψουν στις πατρίδες τους.

Πηγή telegraph.co.uk

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Θράκη: Τώρα και δελτία ειδήσεων στην τουρκική!

Σε καιρούς χαλεπούς, με την οικονομική κρίση να μαστίζει τη χώρα και να εισάγει στον προθάλαμό της τα εθνικά θέματα, κάποιοι επιχειρηματίες στην Θράκη, οι οποίοι ασχολούνται με την δημοσιογραφία και τα ΜΜΕ, αποφάσισαν να εισάγουν στον τηλεοπτικό τους σταθμό δελτίο ειδήσεων στην τουρκική γλώσσα...

Και αν κάποιος φανταστεί πως πρόκειται για μία απλή επιχειρηματική κίνηση, πλανάται οικτρά, αφού αυτό συμβαίνει στην Θράκη την οποία η Τουρκία πολιορκεί με αλυτρωτικούς σκοπούς, αλλά κι επειδή για να "δέσει το γλυκό", οι επιχειρηματίες αποφάσισαν σε δελτίο τύπου που εξέδωσαν να την αποκαλούν με την τουρκική της ονομασία, δηλαδή Iskece!!!

Πρόκειται για το σύντομο τουρκόφωνο Δελτίο Ειδήσεων, που θα μεταδίδεται μετά τα Δελτία Ειδήσεων του σταθμού. Το κανάλι μάλιστα αναφέρει ότι 

«μετά την καινοτομία της έκδοσης της Eylem που μεταφέρει τα νέα της περιοχής για τους μειονοτικούς αναγνώστες, το τηλεοπτικό τουρκόφωνο δελτίο ειδήσεων επιχειρεί να καλύψει ένα σημαντικό κενό, ειδικά μετά το κλείσιμο της ΕΡΑ Κομοτηνής. Το ενδιαφέρον είναι τεράστιο καθώς ήδη το Τουρκικό Πρακτορείο Ειδήσεων Anadolu έσπευσε να μεταδώσει τη σχετική πληροφορία».

Ιδού και η είδηση στα αγγλικά όπου η Ξάνθη ονομάζεται Iskece και η παραδοξότητα αυτή, «καινοτομία»!!!

Greek local “Channel 6”, based in the mostly Turkish populated city of Iskece (Xanthi) in Western Thrace, prepares to release a news bulletin in Turkish.
The bulletin will reportedly be delivered three times a day starting on January 20.
“Channel 6 pioneers an initiative to create a new framework to communicate with minorities in Greece,” Yannis Sidiropulos, a journalist working for the channel, told AA.
He said the channel aims to address the Turkish minority in the language they use.
He noted it wasn’t certain whether they would be able to use the word “Turk,” which is politically sensitive in Greece.

Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί πως η προηγούμενη "επιχειρηματική κίνηση" του ίδιου τηλεοπτικού καναλιού, ήταν η έκδοση εφημερίδας στην τουρκική γλώσσα, με την τουρκική ονομασία Eylem, που στα ελληνικά σημαίνει "Δράση"!!!

Δεν ξέρουμε αν πρέπει να ευχηθούμε εις ανώτερα, αφού φαίνεται πως το επιχειρηματικό δαιμόνιο κάποιων τους έχει στείλει στον... πάτο.

Μήπως κάποιος πρέπει να τους ενημερώσει πως το τεράστιο ποσοστό των μουσουλμάνων που κατοικούν στην Θράκη είναι Πομάκοι;

Εμείς πάντως, τους ευχόμαστε "καλές δουλειές", αφού η εισαγωγή της τουρκικής γλώσσας στην Θράκη είναι "δουλειά", αν και την εργολαβία την έχει το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής...

Κωνσταντίνος

Ελληνική γλώσσα και φαινόμενα ομαδικής ψυχοπάθειας

«…όλα γίνονται στην Ελλάδα σα να μας κινεί ένα θανάσιμο μίσος για τη λαλιά μας. Το κακό είναι τόσο μεγάλο, που μόνο σαν φαινόμενο ομαδικής ψυχοπάθειας θα μπορούσε κανείς να το εξηγήσει»

Γ. Σεφέρης

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός
Δάσκαλος, Κιλκίς

Όταν ήμασταν σκλάβοι, χωρίς σχολεία και σχολές, κάτω από τον φρικτό ζυγό των Τούρκων: «Οι Έλληνες πάσης τάξεως έτρεφαν πάντοτε διά τα γράμματα μεγαλυτέραν εκτίμησιν από κάθε άλλον λαόν. Διά των σχολείων αυτών ελάμβανον επίγνωσιν οι νέοι της ιστορίας των, της σπουδαιότητος του Έθνους των και της σημασίας που έχει η ελευθερία διά την ανάπτυξιν ενός λαού και ιδία του Ελληνικού». (Γ.Φίνλεϋ, «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως», α’ τόμος, σελ. 29, εκδ. «Τολίδη»).

Τώρα που είμαστε «ελεύθεροι», με σχολεία, δασκάλους και βιβλία και δεν μας «σκιάζει η φοβέρα» του κατακτητή: «Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της τακτικής έκθεσης του ΟΟΣΑ για τις ικανότητες των 15χρονων μαθητών στα Μαθηματικά, τις Φυσικές Επιστήμες και την Ανάγνωση, η Ελλάδα βρίσκεται στην 42η θέση για το 2012, επί 65 χωρών συνολικά. Στην Ευρώπη καταλαμβάνει την τέταρτη, αλλά από το τέλος, θέση…».

Μάλιστα, η μεγαλύτερη υστέρηση των Ελλήνων μαθητών παρατηρείται στην μελέτη, ανάγνωση και κατανόηση κειμένων, εν ολίγοις στο γλωσσικό μάθημα.

Και επειδή ζούμε σε «σοβαρό» κράτος, αμέσως, και όχι «άμεσα» που λένε οι αγράμματοι, λειτούργησαν τα αντανακλαστικά του προς ίασιν του νοσήματος:

θα καθιερωθεί η φράγκικη «λευκή εβδομάδα», θα συνεχιστεί, δηλαδή η εβδομάδα της Τυροφάγου, κατά την οποία, σύμφωνα με τους κανόνες της Εκκλησίας μας, καταναλώνουμε μόνον «λευκά» εδώδιμα. (Αυγά, γάλατα, τυριά).

Καλώς ειπώθηκε ότι, αφού δεν μπορούμε να έχουμε ελευθερία του ήθους σ’ αυτόν τόπο, έχουμε ελευθερία των ηθών. Ούτε λίγο ούτε πολύ, το υπουργείο, πρώην εθνικής παιδείας, θα παρατείνει την καρναβαλική ευωχία και κραιπάλη και κατά την έναρξη της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

«Λαμπρό» το μήνυμα στους μαθητές και στις οικογένειές τους, «φάγωμαν, πίωμεν», ικανοποίηση των επιθυμιών και βόσκηση των παθών. Η νηστεία, η εγκράτεια, η ολιγοδεϊα είναι αναχρονισμοί, δεν αρμόζουν σε ευρωπαϊκή χώρα. Αντί να περάσουμε το μήνυμα στους νεότερους, που και η σωματική τους ακόμη υγεία κινδυνεύει εξ αιτίας του διαιτολογίου της αφθονίας που τους επέβαλαν οι παλαιότεροι, οι οποίοι μαστίζονταν από το σύμπλεγμα του πεινασμένου, του παιδιού της Κατοχής, ότι η νηστεία, σήμερα ιδίως, είναι «γαλήνη των ψυχών, των νέων παιδαγωγός, των σωφρονούντων διδάσκαλος και τροφή της ψυχής» (άγιος Χρυσόστομος), διδάσκουμε τον, κατά τον Κονδύλη, παρασιτικό καταναλωτισμό, τον αυτοκαταστροφικό κορεσμό, την ηδονοθηρία.

Ας επιστρέψουμε όμως στην οδυνηρή για μας έκθεση του ΟΟΣΑ.
Η γλώσσα μας, που άνθισε στις αμμουδιές του Ομήρου, με τα πρώτα πρώτα Δόξα σοι, που στα φυλλώματά της κρύβει τα αρώματα του Άθω και της Πίνδου, η γλώσσα μας, που στάθηκε προσάναμμα και εφώτισε όλη την Οικουμένη, οι νέοι, οι μαθητές μας δεν την καταλαβαίνουν. Οι γκρεμιστές της Παιδείας, το πέτυχαν, μέσω της αλλαγής των βιβλίων Γλώσσας (το 2006) με τις παρδαλές μεθόδους διδασκαλίας, διά της μετάλλαξης του δασκάλου σε εμψυχωτή μιας ομάδας ανηλίκων.

Πώς να αγαπήσουν τα παιδιά την Γλώσσα μας και να νιώσουν την απόλαυση της ανάγνωσης, όταν στα βιβλία Γλώσσας, τα οποία καθημερινά ξεφυλλίζουν, στην Ε’ και Στ’ Δημοτικού, για παράδειγμα:
(Η όλη διαδικασία ξεκίνησε με σοσιαλιστική κυβέρνηση-το 2003-και ολοκληρώθηκε επί δεξιάς-το 2006-ενδιαμέσως άλλαξε και η στελέχωση του παιδαγωγικού ινστιτούτου. Εκδιώχτηκαν τα σημιτόπαιδα και προσλήφθηκαν τα «δικά μας παιδιά»).

1) Εκπροσωπούνται με μόλις ένα (1) κείμενο πεζό ή ποίημα οι εξής μεγάλοι μας λογοτέχνες: Σολωμός, Παλαμάς, Ελύτης, Σεφέρης, Παπαντωνίου, Νιρβάνας, Ξενόπουλος και ακόμη χειρότερα δεν υπάρχει κανένα κείμενο ούτε για δείγμα-σε αντίθεση με προηγούμενες εκδόσεις-από τους: Βαλαωρίτη, Καβάφη, Παπαδιαμάντη, Κόντογλου, Μαβίλη, Μυριβήλη, Κρυστάλλη, Καρκαβίτσα, Πολέμη, Κάλβο, Δροσίνη, Βάρναλη, Βιζυηνό, Άγρα, Ρώτα, Ψαθά, Σικελιανό, Ρίτσο, Βρεττάκο κ.ά. Εξοστρακίστηκαν και εξοβελίστηκαν όλοι οι μεγάλοι Έλληνες συγγραφείς και μάλιστα σχεδόν όλοι όσοι από αυτούς τυγχάνουν και οι πιο πολυμεταφρασμένοι, αυτοί που διαβάζονται σήμερα από μικρούς και μεγάλους και στις πιο απίθανες γλώσσες του κόσμου.

2) Απουσιάζουν όλοι οι αρχαίοι συγγραφείς. Οι διδακτικότατοι και ωραιότατοι μύθοι του Αισώπου. Ένα έργο των Πατέρων της Εκκλησίας, των Τριών Ιεραρχών, των οποίων η εορτή έγινε αργία… μήτηρ πάσης κακίας. (Αντί να εκδοθεί μία «απανταχούσα» του υπουργείου, που να καθιστά υποχρεωτικό τον εκκλησιασμό δασκάλων και μαθητών, «επιβραβεύεται» η τεμπελιά και η αδιαφορία. Χίλιες φορές, να κάνουμε μάθημα, παρά η ευτέλεια…).

3) Εκπαραθυρώθηκε το άφθαστο δημοτικό μας τραγούδι, η απαράμιλλη ποίηση της Πονεμένης Ρωμηοσύνης, «η εκτρέφουσα και συντηρούσα το εθνικόν φρόνημα, το τελεσφερώτατον όργανον της εθνικής αγωγής» κατά τον μεγάλο μας λαογράφο Ν. Πολίτη.
(«Δημοτικά Τραγούδια», εκδ. «Γράμματα», σελ. 7). Έφυγαν τα σπουδαία, τα τιμαλφή της λογοτεχνίας μας, προγραμμένοι οι μεγάλοι συγγραφείς, λογοκρίθηκαν οι άριστοι του Γένους, και τι μπήκε στην θέση τους;
Άρθρα εφημερίδων, (από Βήμα, Νέα, Ελευθεροτυπία και Καθημερινή), μικρές αγγελίες, κείμενα από ιστοσελίδες, συνταγές μαγειρικής (περίπου 30 σ’ όλα τα βιβλία του Δημοτικού, όσα ήταν περίπου τα δημοτικά τραγούδια), κείμενα της συγγραφικής ομάδας, ανάξιες λόγου τιποτολογίες και ατάλαντες μωρολογίες. Αφίσες, οδηγίες χρήσης καφετιέρας και κλιματιστικού, στην Στ’ Δημοτικού.
Κείμενα, δηλαδή, της αγοράς… αγοραία κείμενα. (Χαχανίζουν τα παιδιά και οι δάσκαλοι-όσοι βιώνουμε την ασημαντότητα-βγαίνουμε με σκυμμένο το κεφάλι από την τάξη, πελιδνοί και ντροπιασμένοι.

Έφυγαν τα ωραία κείμενα και «όταν ο άνθρωπος απομακρύνεται από τα κείμενα και τις παραδόσεις, ομοιάζει με στήλην άλατος υπό βροχήν», θα πει ο Ανδρέας Εμπειρίκος. Τρέχουν οι γονείς και αγοράζουν τις εφημερίδες, που προσφέρουν τα παλιά Αναγνωστικά και καλά κάνουν. Στην άκρη τα «περιοδικά ποικίλης ύλης», τα νυν βιβλία Γλώσσας, ας γευτούν τα παιδιά τα γλυκύφορα κατορθώματα των μαϊστόρων του ελληνικού λόγου.
(Τα λέγαμε παλιά «Αναγνωστικά», γιατί μέσω των βιβλίων αυτών, δεν μάθαιναν τα παιδιά ανάγνωση μόνο, αυτό τελειώνει στην Α’ δημοτικού, αλλά γινόταν και ανάγνωση του εθνικού μας πολιτισμού, ήταν αρωματισμένα με Ελλάδα. Όλα τα Αναγνωστικά, μέχρι ίσως και το 2006, από γενέσεως του νεοελληνικού κράτους, δίδασκαν τα δύο ιερά ονόματα, Ελλάς και ελευθερία, και πάντοτε με σεβασμό στην πατρώα πίστη, την ελληνοσώτειρα Εκκλησία μας.

Και η συγγραφή τους ανατίθετο σ’ ό,τι καλύτερο διέθετε η πατρίδα και όχι σε Γραικύλους). Και αντί να κηρύξουν οι «αμαρτωλές» ΔΟΕ και ΟΛΜΕ, τα συνδικαλιστικά μας όργανα, μία απεργία διαρκείας, με μοναδικό αίτημα την αλλαγή των βιβλίων Γλώσσας, για να ανακτήσουμε και τον σεβασμό και την εκτίμηση του λαού, οι κηφήνες αδιαφορούν.

(Έχω διαγραφεί, με αίτησή μου, από την ΔΟΕ. Παλιός συνδικαλιστής, με παρουσία στα συνδικαλιστικά όργανα, μου έλεγε για τα συνέδριά της ΔΟΕ, που τα πραγματοποιούσε- και μάλλον συνεχίζεται η τακτική- στα καλύτερα ξενοδοχεία της Αθήνας ή σε ηλιοχαρή νησιά της πατρίδας, με έξοδα των κορόιδων, των συναδέλφων, που πληρώνουν συνδρομή 30-40 ευρώ τον χρόνο. Γιατί δεν συγκεντρώνονται σε κάποιο σχολικό αμφιθέατρο και χωρίς θέρμανση;).

Θέλω να κλείσω το κείμενο με λόγια από καρδιάς.

Δεν γράφω ό,τι ξέρω, γράφω ό,τι ζω. Ντρέπομαι! ντρέπομαι, γιατί με τέτοια εξαίσια Παράδοση και Ιστορία, καταντήσαμε περίγελως, όχι των ξένων, αλλά των παιδιών μας, των μαθητών μας.
Γράφω, όχι για επίδειξη, γράφω για την πατρίδα μου.

«Κι όσο αγαπώ την πατρίδα μου δεν αγαπώ άλλο τίποτας.
Νάρθη ένας να μου ειπή ότι θα πάγη ομπρός η πατρίδα, στέργομαι να μου βγάλη και τα δυο μου μάτια. Ότι αν είμαι στραβός, και η πατρίδα μου καλά, με θρέφει. Αν είναι η πατρίδα μου αχαμνά, δέκα μάτια να χω, στραβός θε να είμαι. Οτι σ’ αυτείνη θα ζήσω, δεν έχω σκοπόν, να πάγω αλλού».
Στρατηγός Μακρυγιάννης

Κι αν τους αφήσεις τη γλώσσα να σου κλέψουν

να μην μιλάς όπως οι πατεράδες σου κι άλλοι πριν από αυτούς,

πες μου τι θα είναι άραγες εκείνο που με ετούτα τα χώματα θα σε δένει;
Κι αν έτσι, φτωχός, αποχαιρετήσεις τη ζωή αυτή
τι κληρονομιά θα πεις πως άφησες πίσω σου, 
σαν συναντήσεις τον πατέρα σου στον άλλο κόσμο;

Αγνώστου

Σταματήστε να ρίχνετε τους Πομάκους στην αγκαλιά της Άγκυρας

Η Θράκη είναι Ελλάδα και όχι Τουρκία


Του Σεμπαηδήν Καραχότζα

Πάνε πολλά χρόνια από τότε που αρχίσαμε να φωνάζουμε πως ορισμένοι από τους κύκλους της μουσουλμανικής μειονότητας, που κρυφά ή φανερά συνεργάζονται με το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής, συμπεριφέρονται σαν να είναι η Θράκη Τουρκία και όχι Ελλάδα... 

Αλλά, όπως γίνεται συνήθως, ελάχιστοι δίνουν σημασία σε αυτά που λέμε και ακόμα λιγότεροι καταλαβαίνουν πως αυτά που λέμε ανταποκρίνονται απόλυτα στην πραγματικότητα και δεν είναι απλά μια υπερβολή. Να όμως που έφτασε η ώρα όλα όσα λέμε να τα δουν στην πράξη και κορυφαία στελέχη της επίσημης ελληνικής πολιτείας, αφού τέτοιου είδους συμπεριφορές είδαν με τα ίδια τους τα μάτια και πλέον κανένας δεν μπορεί να πει πως φωνάζουμε άδικα όλα αυτά τα χρόνια.
 

Αντιλαμβάνομαι βέβαια πως για κάποιον που ζει στην Αθήνα και γενικότερα μακριά από τη Θράκη είναι δύσκολο να καταλάβει και να πιστέψει όλα αυτά που ζούμε εμείς εδώ, αφού οι περισσότεροι ζουν έχοντας στο μυαλό την, πολύ καλή για να είναι αληθινή, εικόνα μιας δημοκρατικής χώρας, όπου τα πάντα κυλάνε ομαλά και οι νόμοι είναι πάνω απ’ όλους. Επιτρέψτε μου όμως να βεβαιώσω πως τη δημοκρατία και τους νόμους της Ελλάδας ορισμένοι τα έχουν γραμμένα στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, αφού έχουν εδώ και δεκαετίες ορίσει τους δικούς τους νόμους και τη δική τους «δημοκρατία», με μοναδικό σκοπό την υποστήριξη συμφερόντων άλλων ή μάλλον άλλης χώρας.

 

Αναφέρομαι στο πρόσφατο συνέδριο στην Κομοτηνή για τα 90 χρόνια από τη Συνθήκη της Λοζάνης. Εκεί ορισμένοι εκ των δημοσιογράφων του τουρκόφωνου Τύπου της περιοχής μας θέλησαν να κάνουν ομιλίες στην τουρκική και όταν αυτό δεν τους επιτράπηκε αποχώρησαν εις ένδειξη διαμαρτυρίας, αφού όλα αυτά τα χρόνια είχαν μάθει να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς να τους φέρνει κανείς αντίρρηση και τώρα που βρέθηκε κάποιος να τους πει ΟΧΙ, τους κακοφάνηκε.
 

Βεβαίως, πολλοί που ζουν μακριά από τη Θράκη δεν μπορούν να καταλάβουν τη σημασία αυτών που λέω και ίσως αρκετοί πουν πως δεν θα πείραζε κανέναν μια ομιλία στην τουρκική, αφού στην περιοχή ζουν και Τούρκοι. Όλα αυτά όμως θα τα πει ο Αθηναίος, εκείνος δηλαδή που ακούγοντας το όνομα Χασάν, Αχμέτ κ.λπ. θα βιαστεί να μιλήσει για έναν ακόμα Τούρκο που ζει στη Θράκη κι αυτό διότι δεν γνωρίζει την πραγματική τους ιστορία και δεν μπορεί να αντιληφθεί πως αυτός ο Χασάν, αυτός ο Αχμέτ, μπορεί να είναι πολύ πιο Έλληνες από εκείνον.
 

Όσοι πάλι γνωρίζουν τι συμβαίνει στη Θράκη θα πουν πως δεν υπάρχει λόγος για χρήση της τουρκικής αφού στην περιοχή ζουν μόνο Έλληνες πολίτες και η επίσημη γλώσσα είναι η ελληνική. Ωστόσο ένα σύνηθες επιχείρημα είναι πως οι περισσότεροι μουσουλμάνοι της Θράκης δεν γνωρίζουν καλά την ελληνική γλώσσα κι αυτό δυστυχώς ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Ακόμα κι αυτό το επιχείρημα όμως δικαιώνει όλους εμάς που φωνάζουμε πως από τα μειονοτικά σχολεία οι Έλληνες μουσουλμάνοι δεν μπορούν να μάθουν σωστά ελληνικά. 
Μιλάμε για τα ίδια σχολεία που οι κύκλοι του τουρκικού προξενείου υπερασπίζονται με τόσο πάθος, τη στιγμή που οι ίδιοι παραδέχονται πως οι μουσουλμάνοι της Θράκης δεν γνωρίζουν καλά την ελληνική γλώσσα και για τον λόγο αυτό κάνουν αυτές τις ομιλίες στην τουρκική. 
Θα πρέπει όμως κάποια στιγμή να αποφασίσουν: δεν γίνεται από τη μια να είναι καλά τα μειονοτικά μας σχολεία και από την άλλη οι μουσουλμάνοι που φοιτούν σε αυτά να μην μπορούν να μιλήσουν και να κατανοήσουν την ελληνική γλώσσα.
 

Ξεχνάνε όμως πως ακόμα κι αν τους επιτραπεί να κάνουν ομιλίες στην τουρκική γλώσσα ελάχιστοι από τους μουσουλμάνους της περιοχής θα μπορέσουν να τις καταλάβουν κι αυτό διότι η μητρική γλώσσα των περισσότερων είναι η πομακική κι αν είναι πολλοί εκείνοι που δεν μπορούν να καταλάβουν μια ομιλία στην ελληνική είναι ακόμα περισσότεροι αυτοί που δεν θα την καταλάβουν στην τουρκική. 

Για όσους τολμήσουν να αμφισβητήσουν αυτά που λέω, τους προσκαλώ και τους προκαλώ παράλληλα να κάνουμε σε ανύποπτο χρόνο μια βόλτα στα Πομακοχώρια, ακόμα και σε εκείνα που έχουν εκτουρκιστεί σε πολύ μεγάλο βαθμό, για να δούμε από κοντά μαζί ποια είναι η γλώσσα που μιλάνε στο σπίτι, στο καφενείο, στη δουλειά οι κάτοικοί τους. Είμαι όμως απόλυτα βέβαιος πως κανένας τους δεν θα δεχθεί αυτήν την πρόκληση και πρόσκλησή μου, αφού ξέρουν καλύτερα κι από μένα τη γλώσσα που χρησιμοποιείται σε αυτά τα χωριά. 

Ας αφήσουν λοιπόν αυτό το καλό μεν, αλλά πολύ παλιό και ξεπερασμένο παραμυθάκι πως οι μουσουλμάνοι της Θράκης δεν ξέρουν καλά ελληνικά, αλλά ξέρουν τουρκικά, ούτε τη μια γλώσσα ξέρουν καλά ούτε την άλλη, παρ’ όλο που ως Έλληνες πολίτες έπρεπε να ξέρουν το ίδιο καλά με τους χριστιανούς συμπολίτες μας την ελληνική γλώσσα, αλλά για να τη μάθουν θα πρέπει να έχουν και σωστά σχολεία, διότι τα μειονοτικά μπορεί να είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από σχολεία. 

Είναι το μεγαλύτερο έγκλημα των ελληνικής πολιτείας εις βάρος των Ελλήνων μουσουλμάνων…

Πηγή Αντιφωνητής

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Δραχμή, ευρώ, επιβίωση, όσπρια, Βελεστινλής και έσχατες λογικές

Γράφει ο Π. Ήφαιστος

Πολλά γράφονται τελευταία για ευρώ, δραχμές κτλ. Εν τούτοις, το κυριότερο ζήτημα ευρύτερα και βαθύτερα σκεπτόμενοι, εν τούτοις, δεν είναι κάποιο δίλημμα ευρώ ή δραχμή αλλά ορθολογιστική στρατηγική διαχείρισης της διεθνούς και ευρωπαϊκής πολιτικής του νεοελληνικού κράτους με σκοπό την εθνική επιβίωση. Γιατί όποιοι δεν το κατάλαβαν ας το καταλάβουν, επιτέλους: Τα πολιτικό προσωπικό της μεταπολίτευσης και κάποια ξεπεσμένα, παρωχημένα και ξεθωριασμένα μεταμοντέρνα ιδεολογήματα λόγω επιστημονικοπνευματικής παρακμής μας έριξαν στα βράχια και στους κρημνούς της διεθνούς πολιτικής και ιδιαίτερα των διεθνών χρηματοοικονομικών καταγωγίων που δημιουργεί το έλλειμμα διεθνούς και ευρωπαϊκής οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης. Εκεί κρεμόμαστε τώρα και από κάτω είναι άβυσσος. Είμαστε σε «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» κάτι που πολλοί από καιρό επισημαίνουμε. 

Προϋπόθεση διάσωσης, βέβαια, είναι η κυριαρχία έσχατων λογικών και παραδοχών που δεν φαίνεται να κυριαρχούσαν στην παγκοσμιόπληκτη ελληνική πραγματικότητα της μεταπολίτευσης (παρά μόνο ως γραφικές ή ηρωικές και απομονωμένες εξάρσεις). Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να δει μια πρόσφατη θεώρηση αναρτημένη στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/130strategyandStatePower.htm (κρατική ισχύς και έσχατες λογικές της διεθνούς πολιτικής / Waltz) όπου εξετάζονται έσχατες λογικές της διεθνούς πολιτικής οι οποίες εάν δεν κυριαρχούν ένα οποιοδήποτε κράτος υπόκειται βαρύτατες συνέπειες. 

Αναγκαστικά «δολοφονώντας» μια τέτοια θεώρηση εάν την συντομεύσουμε –τι να κάνουμε όμως, οι νεοέλληνες φαίνεται να είναι τόσο πολυάσχολοι που δεν μπορούν να διαβάσουν πάνω από … μια σελίδα, εξ ου και πνευματική πτώχευση– μπορούμε να πούμε και τα εξής για δέκα «δέκα αυτόδειλες, καταμαρτυρούμενες και πασίδηλες αρχές διεθνούς πολιτικής» (Waltz):

1. Η έλλειψη ρυθμιστικής εξουσίας στο διεθνές σύστημα παίζει καθοριστικό ρόλο στη συμπεριφορά των κρατών και στη σταθερότητα ή στην αστάθεια του διεθνούς συστήματος (άναρχο διεθνές σύστημα).

2. Καθώς απουσιάζει η υπερκρατική εξουσία, η οποία θα μπορούσε να ρυθμίζει τον ανταγωνισμό, οι σχέσεις των κρατών είναι κατά βάση ανταγωνιστικές και πολλές φορές συγκρουσιακές (ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα).

3. Τα κράτη σε ένα τέτοιο ανταγωνιστικό σύστημα πρέπει από μόνα τους να μεριμνήσουν για την ασφάλειά τους (αρχή της αυτοβοήθειας).

4. Τα κράτη στο άναρχο διεθνές σύστημα αναγκάζονται να λάβουν μέτρα, για να αυξήσουν την ασφάλειά τους. Τα μέτρα αυτά όμως μειώνουν την ασφάλεια των άλλων. Αυτό ανατροφοδοτεί την ανασφάλεια και τον ανταγωνισμό. Αυτό είναι το γνωστό «δίλημμα ασφάλειας».

5. Τα κράτη είναι οι βασικοί δρώντες στο διεθνές σύστημα άρα και η βασική μονάδα ανάλυσης των διεθνών σχέσεων (κρατικοκεντρικό διεθνές σύστημα). [οι διεθνικοί δρώντες είναι εγαλειακού χαρακτήρα μέσα στην στρατηγική των κρατών και οι διεθνείς θεσμοί εξ ορισμού και αναπόδραστα (λόγω υψηλών αρχών διεθνούς δικαίου, είναι εξαρτημένες μεταβλητές των κρατών και μάλιστα των ισχυρών]

6. Τα κράτη επειδή είναι «ευαίσθητα στο κόστος» έχουν κάθε λόγο να συμπεριφέρονται ορθολογικά. Τα λάθη τιμωρούνται (αρχή του ορθολογισμού). 

7. Κυρίαρχος στόχος του κράτους είναι η κατοχύρωση της ασφάλειάς του, δηλαδή η επιβίωση, η διατήρηση της εδαφικής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας/αυτονομίας (βασικό εθνικό συμφέρον).

8. Τα κράτη επιδιώκουν να αποκτήσουν «ισχύ», η οποία είναι το κύριο «νόμισμα» στη διεθνή πολιτική (επιδίωξη ισχύος). 

9. Σε ένα ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα τα κράτη έχουν κίνητρο να εξισορροπήσουν τους αντιπάλους τους (στρατηγική εξισορρόπησης), για να αυξήσουν την ασφάλειά τους.

10. Οι μεμονωμένες προσπάθειες που καταβάλλουν τα κράτη να εξισορροπήσουν τους αντιπάλους τους, συμβάλλουν στη δημιουργία ενός αυτορυθμιζόμενου συστήματος ισορροπίας δυνάμεων που με τη σειρά του δύναται να συμβάλλει στη διατήρηση της ειρήνης (αρχή της ισορροπίας ισχύος).

[Σημείωση. Από στην συνόψιση στον πρόλογο του καθ. Αθ. Πλατιά στην εισαγωγή του  έργου του K. Waltz Θεωρία διεθνούς πολιτικής (Εκδόσεις Ποιότητα), σ. 10-12.]

Στην ιλαροτραγική μεταπολιτευτική φάση τεσσάρων δεκαετιών όταν κυριαρχούσαν παραληρήματα, παρακρούσεις, ασυναρτησίες, αφέλειες και «ύπουλα» μεταμοντέρνα θεωρήματα/ιδεολογήματα, ο πολιτικός ορθολογισμός των Ελλήνων υπέστη βαριά πλήγματα. 

Μεταξύ άλλων, δεν έγινε κατανοητό ότι περιοδικά στην διεθνή πολιτική το κτένι φτάνει στον κόμπο όταν εκδηλώνονται πόλεμοι, όταν επέρχονται πτωχεύσεις, όταν τα αναπτυξιακά προγράμματα ακυρώνονται και όλες οι ευγενείς επιδιώξεις κατεβαίνουν στον πάτο και όταν το κράτος και ο «πνευματικός κόσμος» καταντήσει να είναι υποχείριο των θηριωδών κερδοσκόπων και των θηριωδών στρατηγικών παιγνίων.

Όταν φτάσεις στον πάτο είτε αρχίζεις ξανά την ανοδική φορά είτε πάς πιο βαθιά στην άβυσσο. Ένα σοβαρό λοιπόν ερώτημα που χρήζει απάντησης: Είμαστε στον πάτο; 

Εκεί κάτω στον πάτο, πάντως, ισχύει η αρχή της αυτοβοήθειας. Θουκυδίδης: (όταν κανείς αφελώς και μάταια περιμένει από τους συμμάχους να το σώσουν): 

«Η ελπίδα, παρηγοριά την ώρα του κινδύνου, όσους την έχουν από περίσσια δύναμη κι αν τους βλάψει δεν τους καταστρέφει  όσοι όμως, στηριγμένοι πάνω της, τα παίζουν όλα για όλα (γιατί απ’ τη φύση της είναι σπάταλη), μονάχα όταν αποτύχουν την γνωρίζουν, όταν πια, για κείνον που έκαμε τη γνωριμία της, δεν έχει απομείνει τίποτε για να το προφυλάξει απ’ αυτήν. Αυτό σεις, αδύναμοι και που η τύχη σας κρίνεται από μια μονάχα κλίση της ζυγαριάς, μην θελήστε να το πάθετε ούτε να μοιάσετε τους πολλούς που, ενώ μπορούν ακόμη να σωθούν με ανθρώπινα μέσα, όταν τους βρουν οι συφορές και τους εγκαταλείψουν οι βέβαιες ελπίδες, καταφεύγουν στις αβέβαιες, τη μαντική και τους χρησμούς και όσα άλλα τέτοια, με τις ελπίδες που δίνουν, φέρνουν στην καταστροφή.»

Τώρα τι πρέπει να ελπίζεις στην φάση των διαφόρων σταδίων μιας προσπάθειας να αντιστρέψουμε τον κατήφορο και να αρχίσει η δύσκολη!! ανοδική πορεία; Αυτό είναι ένα σοβαρό ζήτημα γιατί ανάλογα με τις περιστάσεις οι επιλογές δεν είναι άσπρο-μαύρο αλλά κυμαινόμενες και διαβαθμισμένες. 

Εκεί κάτω στον πάτο, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και η μόνη λέξη που πρέπει να ηχεί και να κυριαρχεί είναι: ΕΠΙΒΙΩΣΗ. Καλύτερα να ρωτήσετε κανένα καταδρομέα ή ΟΥΚ τι έκανε όταν διεξάγοντας καταδρομές μέσα στις εχθρικές γραμμές βρέθηκε μέσα σε ένα δάσος περικυκλωμένος από χιλιάδες εχθρικούς καταδρομείς. Απλουστεύω την απάντηση και την αναγάγω στην δική  μας περίπτωση: 

1.    Φροντίσουμε να προστατέψουμε την κοινωνία από τους προβοκάτορες και το σάπιο … πολιτικό προσωπικό της μεταπολίτευσης (με πιο απλά Ελληνικά: πολιτική αλλαγή, ποια όμως, ο Θεός και το ένστικτό μας πρέπει να ξέρει).

2.    Διασφαλίζουμε κοινωνική συνοχή των πολιτών γύρω από την μεγάλη πολιτική έννοια «ΕΠΙΒΙΩΣΗ».

3.    Με νόμο κατευνάζουμε όλους τους πολίτες που ανησυχούν ότι μέχρι να αποδειχθεί ότι επιβιώσαμε δεν θα πειράξει κανένας τραπεζικός ή άλλος κερδοσκόπος τα σπίτια τους, τις επιχειρήσεις τους, τα χωράφια τους και τον εν γένει δημόσιο και ιδιωτικό πλούτο των Ελλήνων. Μετά όλα αυτά θα τύχουν κοινωνικοπολιτικά νομιμοποιημένης διαχείρισης χωρίς τρόικες και χωρίς την Ελλάδα να βρίσκεται υπό κατάληψη.   

4.    Αφού τα επιτύχουμε αυτά λέμε σε όλους τους κλέφτες, σε όλους τους κερδοσκόπους, σε όλους τους λικνιζόμενους υποκριτές και σε όλους τους αντιπροσώπους θηριωδών καταγωγίων που ενώνονται σε τράπεζες, διεθνείς «θεσμούς», καθωσπρέπει παρασυναγωγές κτλ, να τσακιστούν από μπροστά μας.

5.    Επειδή όμως είμαστε ή πρέπει να είμαστε σοβαρό κράτος δεν αρνιόμαστε καμιά υποχρέωσή μας που κρίνεται θεμιτή και βάσιμη. Όχι όμως χρέη που προσκάλεσαν κερδοσκόποι, ηγεμονικοί στρατηγικοί σχεδιασμοί, ελλείμματα της διεθνούς και ευρωπαϊκής οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης κτλ, και κυρίως αυτά που οι ίδιοι καταμαρτυρούμενα ομολογούν

6.    Επιστρατεύουμε όλο το ανενεργό σήμερα σύστημα κρατικών λειτουργών και τους εκατοντάδες ή χιλιάδες επιστήμονες για να θεμελιώσει διαπραγματευτικά επιχειρήματα για το (4 πιο πάνω)

7.    Επιστρατεύουμε ανενεργούς (ή ελλειμματικά αξιοποιημένους) τακτικούς διπλωμάτες  ή έκτακτους διπλωμάτες και οργώνουμε όλα τα διεθνή και ευρωπαϊκά πεδία συντεταγμένα. Με σχέδιο μιας αποτελεσματικής διαπραγματευτικής στρατηγικής, με καλά επεξεργασμένα επιχειρήματα και με ετοιμότητα πάλης γνωρίζοντας –επιτέλους να το μάθουμε– ότι εκτός κράτους όλα είναι ανταγωνιστικά μέχρι εχθρικά και όλες οι διαπραγματεύσεις ανελέητα σκληρές.

 

8.    Μεταξύ άλλων αυτό συνεπάγεται ρευστές συμμαχίες, απάντηση με διπλωματικό εκβιασμό κατά κάθε διπλωματικού εκβιασμού τρίτων κτλ, συν ακλόνητη φύλαξη των συνόρων από τις Ένοπλες Δυνάμεις και της κοινωνίας κατά των προβοκατόρων στο εσωτερικό.

9.    Για να μπορεί να διαπραγματευτεί η Ελλάδα απαιτείται ετοιμότητα εάν χρειαστεί και για όσο χρονικό διάστημα θα χρειαστεί –και μάλλον θα χρειαστεί–  όλοι ανεξαιρέτως οι Έλληνες:

α.    «να τρώνε όσπρια ή και φύλλα δέντρων» ή και πέτρες,

β.    μιλώντας πιο σοβαρά όσο χρειαστεί  να καταναλώνουν όσο παράγουν,

γ.    να συσπειρωθούν γύρω από άξονες δημοκρατίας, ελευθερίας, εθνικής ανεξαρτησίας ανεξαρτήτως θυσιών,

δ.    να είναι έτοιμοι ακόμη και να πεθάνουν για την πατρίδα τους (πάντα πρέπει να είναι έτοιμοι ακόμη και στην εποχή της … «παγκοσμιοποίησης»).

10. Μήπως υπάρχει καμιά αντίρρηση για το προηγούμενο σημείο (9); Εάν ναι έχουμε σοβαρό πρόβλημα και θα υποστούμε τις ανελέητες συνέπειες της ακραία ανταγωνιστικής διεθνούς πολιτικής (βλ. Waltz πιο πάνω). Δεν είναι ζήτημα εάν θα επιβιώσουμε αλλά τι θα επιβιώσει κα πως θα επιβιώσει; Σε όλες τις ιστορικές στιγμές κάποιοι λικνίζονται και ταλαντεύονται πάνω σε ένα «Βελενστίλειο εκκρεμές» όπου στον ένα πόλο είναι το «μιας ώρας ελεύθερης ζωής» [Δημοκρατία, Ελευθερία, Εθνική Ανεξαρτησία] και στον άλλο πόλο το «σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή» [εξευτελισμένη αποικία χρέους που θα κατεξουσιάζουν για λογαριασμό ξένων κάποιοι εγχώριοι πραιτοριανοί-Τσολάκογλου, αποικία στερημένη εθνικής ανεξαρτησίας και αποικίας της οποίας οι διαβιούντες θα είναι περίπου είλωτες ή και δουλοπάροικους]. 

Πόσοι είναι οι τελευταίοι;

Είμαστε ή δεν είμαστε στον πάτο; Η απάντηση λοιπόν για το κατά πόσο ανεπίστροφα πιάσαμε πάτο και κατά πόσο είμαστε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Μετά την απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα πρέπει να απαντήσουμε στο προαναφερθέν κλασικό δίλημμα που διατύπωσε ο Ρήγας Βελεστινλής. Είτε αποφασίζονται ορθολογιστικές στάσεις είτε αναπόδραστα πάμε πιο κάτω προς την άβυσσο και την δουλοπαροικία.

 

Τώρα, βέβαια, είναι γεγονός ότι λόγω πολιτικοπνευματικής ζαλάδας που προκάλεσαν οι τέσσερεις χαζοχαρούμενες δεκαετίες της μεταπολίτευσης, είναι λογικό αντί αναλύσεων για την στρατηγική με σκοπό την εθνική επιβίωση πολλοί να παραμιλούν περί δραχμής και ευρώ μη κατανοώντας ότι αυτά τα διλήμματα μπορούμε να τα δούμε μόνο εργαλειακά και ανάλογα με τις περιστάσεις μιας στρατηγικής επιβίωσης ανάλογα με το πώς θα συγκροτηθεί και με το πώς θα εξελιχθεί.  

Τα πιο πάνω γράφτηκαν  πολύ «εύκολα», γρήγορα και όντας σίγουροι ότι εάν πολλοί αμφισβητήσουν τις δύο δεκάδες επιχειρημάτων που προηγήθηκαν (για την διεθνή πολιτική και για το τι σημαίνει «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» και αγώνας επιβίωσης) οι Έλληνες διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο. 

Στο παρελθόν έχουμε υποστεί μεγάλες ζημιές επειδή αυτές οι έσχατες λογικές επιβίωσης δεν κυριαρχούσαν. 

Εάν και τώρα δεν κυριαρχούν όπως τόσοι άλλοι στην ιστορία θα πάθουμε ότι μας αξίζει.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου