Δειλός μέχρι θανάτου…;

Τι κι αν κοιτώ στα βάθη του πελάγου…

Τι κι αν η ματιά μου χάνεται μέσ’ στις ψηλές κορφές…

Τι κι αν τα χέρια μου βυθίζονται στα ολοκάθαρα δροσερά νερά των ποταμών…

Τι κι αν με λούζει το υπέροχο γαλάζιο τ' ουρανού ετούτης της πατρίδας...
Ανθίζει η γης ολόγυρα, μα η δική μου η ψυχή στέκει γκρίζα...

Χάθηκε το χαμόγελό μου σαν ένιωσα πως ήρθανε ετούτοι να με αλυσοδέσουν.

Κι έμεινα μαρμαρωμένος στην πόρτα να κοιτάζω τη ζωή που φεύγει και χάνεται, αφήνοντάς με να μαζέψω τα δικά μου συντρίμμια, να συμμαζέψω την αντάρα του νου που παλεύει με το παράλογο…

Πού ‘ναι τα χρώματα; Πού ‘ναι τα όνειρα;

Σκιά του εαυτού μου έγινα επειδή πίστεψα πως άλλος δρόμος δεν υπάρχει από εκείνον που με θέλει σιδηροδέσμιο στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα που στήσανε οι κουστουμαρισμένοι αγύρτες.

Αλίμονο! Με κάνανε δούλο τους εκείνοι που άλλο στη ζωή τους δεν ξέρανε να κάνουνε από το να σκύβουν για να φιλήσουν τα πόδια των ισχυρών αφεντάδων τους…

Κι εγώ μένω να τους κοιτώ, χωρίς να μιλάω, χωρίς να σκέφτομαι τίποτε άλλο πέρα από το φόβο που μου προβάλλουν… και ξεχνάω, αλίμονο, πως δεν είναι η πρώτη φορά που ήρθανε για να με κάνουνε σκλάβο, δεν είναι η πρώτη φορά που ήρθανε ξένοι μαζί με τους ντόπιους εφιάλτες για να με κάνουνε να τους προσκυνήσω σαν θεούς, για να με βασανίσουν και να μου πάρουν τα πάντα… Ακόμη και την ψυχή!

Αν δεν νιώσω πως άλλο δρόμο δεν έχω παρά εκείνον που θα με οδηγήσει να νικήσω τους δαίμονες που παλεύουν στο μυαλό μου, τότε ποτέ δεν θα μπορέσω να δω, να καταλάβω και να χαράξω τον δρόμο που μου αξίζει. 

Θα μείνω, άραγε, κατάδικος στην ομίχλη του νου, διακονιάρης των δουλικών που με κομματιάζουν μέρα και νύχτα;
Θα μείνω, άραγε, να μετράω με το νου τα βήματα που δεν έκανα, τις αποφάσεις που δεν πήρα, το φως που έχασα, με την ατίμωση συνοδό μου ακόμη και στο μνήμα που κάποια στιγμή θα με σκεπάσει και θα γράφει «δειλός μέχρι θανάτου»…;

Κι όμως, δεν είμαι αυτός. 
Και σύντομα θα έρθει η ώρα για να το αποδείξω... 
Και θα έχω κι άλλους πολλούς στο πλευρό μου. 
Την ευλογία του ονόματός μας δεν θα την κάνουμε κατάρα, αλλά εφιάλτη στους εφιάλτες μας...
Και να θυμάστε τους στίχους του ποιητή:

"Εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ' τον κόσμο
Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο..."  

Κωνσταντίνος

Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

Τι ετοιμάζουν για το Μαυροβούνιο;

Eντελώς ξαφνικά, εκεί που δεν είχε καν ιδέα ο "πολιτισμένος Δυτικός κόσμος" για το πού πέφτει το μικρό Μαυροβούνιο, ένα δημοσίευμα χθεσινό, σε συνδυασμό με ένα βιντεοσκοπημένο ρεπορτάζ από τον Ιούνιο του 2012, έρχεται να μας κινήσει υποψίες ότι κάποιοι ίσως να απεργάζονται σχέδια για το βαλκανικό αυτό κρατίδιο που δεν διαφέρουν πολύ από όσα είδαμε να διαδραματίζονται στην Κύπρο.

Στην περίπτωση της Κύπρου, για εβδομάδες ολόκληρες, κάποια κυκλώματα φρόντισαν ώστε να κατακλυστεί ο διεθνής Τύπος από άρθρα που μιλούσαν για το ρωσικό χρήμα που ξεπλένεται εκεί. Αφού τα μεγέθη παρουσιάστηκαν όπως τους βόλευε, ώστε να κλονιστεί η αξιοπιστία και της Κύπρου αλλά και της Ρωσίας, και ενώ οι γνωστοί «οίκοι αξιολόγησης» υποβάθμιζαν την Κύπρο συνεχώς, ΔΝΤ και ΕΕ χτύπησαν ανελέητα την μικρή κυπριακή οικονομία μέσα από μια σειρά αυθαίρετων και εκβιαστικών κινήσεων, καταστρέφοντάς την ανεπανόρθωτα.

Αν δούμε τώρα τι έχει προκύψει στην περίπτωση του Μαυροβουνίου, θα διαπιστώσουμε ότι οι ομοιότητες με την περίπτωση της Κύπρου είναι οφθαλμοφανείς. 

Ξαφνικά, η αστυνομία της ΕΕ, Europol, (η οποία, σημειωτέον, ποτέ δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον για τις παράνομες δραστηριότητες που αφορούν στο ξέπλυμα μαύρου χρήματος στο βρετανικό νησί Isle of Man) ανακάλυψε ότι το Μαυροβούνιο είναι ένα τεράστιο «πλυντήριο» ρώσικου μαύρου χρήματος.

Το γεγονός αυτό, αν συνδυαστεί με τις πληροφορίες που διέρρευσαν τον Ιούνιο του 2012 κατά τη διάρκεια της τελευταίας συνόδου της Λέσχης Bilderberg, σχετικά με τα σχέδια της διεθνούς ελίτ για το βαλκανικό κρατίδιο, τότε προκύπτει μια ενδιαφέρουσα εξίσωση. 

Ας δούμε πρώτα το χθεσινό δημοσίευμα σχετικά με την ξαφνική "ανακάλυψη" της Europol και αμέσως μετά, ας θυμηθούμε την ανταπόκριση του Ισπανού δημοσιογράφου Daniel Estulin από την περσινή σύνοδο των ισχυρών της Bilderberg.

"Πλυντήριο μαύρου χρήματος το Μαυροβούνιο", λέει η EUROPOL

Τι δείχνει η έκθεση της EUROPOL για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος, κυρίως από τη Ρωσία, στη χώρα του Μαυροβουνίου

Το Μαυροβούνιο είναι μεταξύ των μεγαλύτερων πλυντηρίων μαύρου χρήματος, καθώς εκατομμύρια που έχουν αποκτηθεί παράνομα εισρέουν στην οικονομία της χώρας, αναφέρει έκθεση της EUROPOL.

Η έκθεση κάνει λόγο για σχέσεις της ηγεσίας της χώρας τα τελευταία χρόνια κυρίως με Ρώσους μεγιστάνες, οι επιχειρήσεις των οποίων κινούνται ύποπτα. Πολλά εκατομμύρια που έχουν αποκτηθεί παράνομα στη Ρωσία καταλήγουν ως επενδύσεις, κυρίως στα ακίνητα, στο Μαυροβούνιο, σημειώνει η EUROPOL.

Στην έκθεση υπογραμμίζεται ακόμη ότι το Μαυροβούνιο αποτελεί σταυροδρόμι στις μπίζνες του λαθρεμπορίου ναρκωτικών, αποτελώντας μια διαδρομή προς τα Βαλκάνια. 

«Η χώρα είναι ένας ενδιαφέρον προορισμός για τους λαθρεμπόρους, κυρίως λόγω της κακής εποπτείας που υπάρχει, αλλά και λόγω της ευκολίας στη δωροδοκία τελωνείων και αστυνομίας», επισημαίνει η EUROPOL, συμπληρώνοντας πως πολλοί εγκληματίες χρησιμοποιούν τα λιμάνια στις ακτές της Αδριατικής για λαθρεμπόριο ναρκωτικών, όπως η κοκαΐνη.

Άμεση ήταν η αντίδραση της Αρχής για την Πρόληψη Ξεπλύματος Μαύρου Χρήματος της χώρας, η οποία, σε ανακοίνωσή της σημειώνει πως η παραπάνω έκθεση της EUROPOL, που διέρρευσε σε ΜΜΕ, δεν ήταν επίσημη και δεν αντικατοπτρίζουν την πραγματική κατάσταση στο Μαυροβούνιο.

Πηγή: b92.net      Αναδημοσίευση: Βόρεια

Ας συνδυάσουμε τώρα το παραπάνω δημοσίευμα με το ρεπορτάζ του Daniel Estulin απο την σύνοδο της Bilderberg στο Chantilly της Virginia τον Ιούνιο του 2012, όπως το είχε αναρτήσει το Ας Μιλήσουμε Επιτέλους.

Στο 2’40’’, ο Estulin αποκαλύπτει στον Alex Jones ότι:

«Ήδη από την πρώτη ημέρα της συνόδου, οι σύνεδροι συζήτησαν το ενδεχόμενο να πυροδοτηθεί ένα γεγονός τύπου “Lehman Brothers”, που θα προκαλέσει “bank runs” (μαζικές αναλήψεις από τράπεζες), καρφώνοντας έτσι το τελευταίο καρφί στο φέρετρο των πιο ανίσχυρων οικονομιών της Ευρώπης». 

Ο Εstulin αναφέρει ότι «δύο χρόνια νωρίτερα, στην σύνοδο του 2010, είχε προδιαγραφεί το χτύπημα εναντίον της Ελλάδας».

Λίγο μετά το 6ο λεπτό, ο Estulin υπενθυμίζει ότι «απώτατος σκοπός της μαζικής εξαγοράς χρέους είναι η πτώχευση των κρατών μέσω της κατάρρευσης των τραπεζών τους, η εξασθένιση των εθνών-κρατών και η δημιουργία ενός παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος».

Και προς το τέλος της συνέντευξής του, απαντώντας σε ερώτηση του συνεργάτη του Alex Jones, Paul Watson, o Estulin αναφέρει ότι στην σύνοδο, στα πλαίσια των επόμενων προβληματικών χωρών –στόχων, έγινε αναφορά και στο Μαυροβούνιο. 

Απλή σύμπτωση; 

Ο χρόνος θα δείξει.


Κωνσταντίνος

Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

«Εκδικητική η συμπεριφορά των Ελλήνων δικαστών έναντι της SIEMENS» βλέπουν οι Γερμανοί...!

«Εκεί που μας χρωστούσαν μας πήραν και το βόδι», λέει ο λαός, κάτι που μάλλον οι Γερμανοί δεν το έχουν ακουστά και έτσι εξηγείται η αλαζονική και αποικιοκρατικού τύπου συμπεριφορά τους έναντι της Ελληνικής Δικαιοσύνης.

«Πολιτικώς υποκινούμενη» και από δικαστική άποψη «σε μεγάλο βαθμό αμφίβολη», χαρακτηρίζει την διαδικασία κλήτευσης πρώην στελεχών της εταιρείας Siemens, προκειμένου να καταθέσουν για το σκάνδαλο διαφθοράς στην Αθήνα, η γερμανική οικονομική εφημερίδα «Der Handelsblatt», σε σχόλιο υπό τον τίτλο «Ελληνική φάρσα». Ανάλογα τοποθετείται και η «Frankfurter Allgemeine Zeitung», η οποία κάνει λόγο για «εκδικητική κίνηση των ελληνικών αρχών, για την συμπεριφορά των σήμερα λίγο δημοφιλών γερμανών πολιτικών».

«Η Ελλάδα αποτέλεσε αναμφίβολα το επίκεντρο του συστήματος των «μαύρων ταμείων» της Siemens. Κατά τις μακροχρόνιες, ωστόσο, ανακριτικές διαδικασίες στην Ελλάδα και στην Γερμανία, δεν υπάρχουν ενδείξεις για προσωπική εμπλοκή του Χάινριχ Φον Πίρερ (Προέδρου τότε του ΔΣ της εταιρείας) σε περιστατικά διαφθοράς», αναφέρει ο αρθρογράφος της Handelsblatt, ο οποίος καλύπτει θέματα της γερμανικής εταιρείας από το 2008 και υποστηρίζει ότι η κατηγορία περί δωροδοκίας δεν οφείλεται σε νέα στοιχεία τα οποία προέκυψαν κατά την ανακριτική διαδικασία, αλλά «στην αντιγερμανική διάθεση που επικρατεί στην Ελλάδα».

Προσθέτει χαρακτηριστικά ότι στα ελληνικά ΜΜΕ αναφέρεται συχνά ότι ο Φον Πίρερ είναι στενός φίλος της Καγκελαρίου Μέρκελ. Στο δημοσίευμα της FAZ επισημαίνεται ότι τόσο ο Φον Πίρερ, όσο και ο τότε οικονομικός διευθυντής της εταιρείας Χάιντς-Γιοάχιμ Νοϊμπούργκερ και ο διευθύνων σύμβουλος Τόμας Γκάσβιντ, θα πρέπει να προσέξουν να μην ξανανοίξει η παλιά ιστορία που θεωρούν ότι έχουν ξεπεράσει.

«Οι Έλληνες εισαγγελείς θέλουν να ακούσουν τι έχουν να πουν για τις κατηγορίες ότι την δεκαετία του ’90 η Siemens δωροδόκησε μάνατζερ και πολιτικούς στην Ελλάδα προκειμένου να πάρει τα έργα του εκσυγχρονισμού του τηλεπικοινωνιακού δικτύου και ενός συστήματος περιφρούρησης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004», αναφέρει η εφημερίδα και τονίζει ότι «όπως λέγεται, θα πρόκειται αρχικά για ακροάσεις, οι οποίες μπορούν να γίνουν με δικηγόρους οι οποίοι θα κληθούν στην Αθήνα», ενώ «εξίσου πιθανή είναι η διενέργεια ανάκρισης, σε συνέχεια της νομικής συνδρομής της Γερμανίας».

Ο αρθρογράφος σημειώνει ακόμη ότι τον Αύγουστο του 2012 επετεύχθη συμβιβασμός μεταξύ της Ελλάδας και της εταιρείας, ωστόσο η συμφωνία αφορούσε μόνο την επιχείρηση και όχι τα πιθανώς εμπλεκόμενα στελέχη της, ενώ στην Γερμανία η υπόθεση έκλεισε με την επιβολή προστίμων. Αναφέρει μάλιστα ότι το πρώην στέλεχος της Siemens Φόλκερ Γιουνγκ ανταποκρίθηκε το 2009 σε κλήση για ανάκριση στην Αθήνα και επί ενάμιση χρόνο δεν του επιτρεπόταν η έξοδος από την χώρα.

«Παρόλα αυτά κατόρθωσε να επιστρέψει στην Γερμανία. Έκτοτε αναζητείται με ένταλμα σύλληψης, για αυτό και έχει αυξηθεί η νευρικότητα μεταξύ των πρώην στελεχών», τονίζεται στο δημοσίευμα και υπογραμμίζεται ότι«μέχρι τώρα δεν έχουν διωχθεί οι Έλληνες πολίτες που εμπλέκονται στην υπόθεση».

Πηγή

Η Ελλάδα δεν έχει ούτε Πολίτευμα, ούτε Σύνταγμα

Του Ανδρέα Χριστόπουλου

Ολόκληρη η ελληνική κοινωνία είναι μπερδεμένη... Πολίτες, πολιτικοί. Δημόσια πρόσωπα, Τύπος, όλοι πιστεύουν ότι τα προβλήματα της χώρας απλώς αντιμετωπίζονται με λάθος τρόπο. Αν κάποιοι άλλοι κυβερνούσαν και έκαναν τα... αντίθετα, θα ήταν όλα καλύτερα. Είναι ολοφάνερο: Κανείς δεν έχει αντιληφθεί ότι το πρόβλημα της Ελλάδας ποτέ δεν ήταν - ούτε είναι - οικονομικό. Πάντα ήταν πολιτικό.

Όλα ξεκίνησαν το έτος 1986. Ο Ανδρέας Παπανδρέου αλλάζει το Σύνταγμα και δίδει στον εαυτό του υπερεξουσίες. Δημιουργεί έτσι ένα σκληρό πρωθυπουργο - κεντρικό μοντέλο διακυβέρνησης της χώρας, που αφοπλίζει, καταργεί και περιθωριοποιεί όλους τους υπόλοιπους θεσμούς. Αμέσως αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για μια άνιση κοινωνία όπου ο εκάστοτε πρωθυπουργός έχει στα χέρια του νόμιμες υπερεξουσίες Καντάφι και όλη η υπόλοιπη κοινωνία ΤΙΠΟΤΕ! Απλά ακίνητη και χωρίς να συμμετέχει να παρακολουθεί.

Σε βάθος χρόνου η χώρα κυβερνάται πάντα από μια μικρή ομάδα περί τον εκάστοτε πρωθυπουργό που δεν λογοδοτεί πουθενά. Και οι μετέπειτα πρωθυπουργοί βολεύτηκαν έχοντας και αυτοί υπερεξουσίες. Όμως οι πολίτες, δεν είχαν θεσμούς που να τους προστατεύουν από τις αυθαιρεσίες της εξουσίες των ολίγων. Και έτσι φθάνουμε σήμερα εν έτη 2013, όπου ο απολογισμός είναι συγκλονιστικός:

• Υπουργικό Συμβούλιο δεν υπάρχει. Συνεδριάζει μια φορά το χρόνο για να ζητήσει ο πρωθυπουργός με έναν μονόλογο του "καλύτερα αποτελέσματα". Σώμα-καρικατούρα εντελώς ανύπαρκτο
• Η Βουλή έχει καταργηθεί. Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου την υποκαθιστούν, ενώ οι βουλευτές έχουν μόνο μια υποχρέωση: Να ψηφίζουν τυφλά ότι φέρνει προς ψήφιση ο πρωθυπουργός.
• Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι πολιτικά και ουσιαστικά ένα τίποτα. Διακοσμητικός.
• Τα κόμματα δεν λειτουργούν. Χωρίς όργανα, χωρίς διείσδυση στην κοινωνία, είναι φορείς - σφραγίδες μηδενικής σημασίας.

Πώς κυβερνάται η χώρα εδώ και 27 χρόνια λοιπόν; Με έναν πρωθυπουργό εντελώς ανεξέλεγκτο και με μια μικρή ομάδα στελεχών γύρω του. Η μικρή αυτή ολιγαρχία αγνοούσε μέχρι περιφρονήσεως κάθε άλλο δημοκρατικό πυλώνα. Έτσι φτάσαμε πολιτικά στον πάτο. Η Ελλάδα σήμερα δεν έχει ούτε Πολίτευμα, ούτε Σύνταγμα. Δηλαδή εδώ, δεν υπάρχουν οι κανόνες ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗΣ μιας κοινωνίας.

Είναι μάταιο να πιστεύει κανείς ότι η Ελλάδα θα μπορέσει να ανακάμψει από την κρίση όταν έχει το σύνολο των κοινωνικών δυνάμεών της αφοπλισμένο και τους λειτουργικούς θεσμούς σε αχρηστία. Είναι μάταιο να πιστεύει κανείς ότι αν φύγει ο νυν πρωθυπουργός και έρθει ένας άλλος κάτι θα αλλάξει. Αυτή η αλλαγή έγινε ήδη 5 φορές και τα πάντα χειροτέρευαν. (Μητσοτάκης, Σημίτης, Καραμανλής, Παπανδρέου, Σαμαράς).

Η Ελλάδα χρειάζεται λοιπόν, πρώτα από όλα ΝΕΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ. 

Με έναν ελεγχόμενο πρωθυπουργό. 

Με θεσμούς ανεξάρτητους που να έχουν λόγο και παρέμβαση. 

Με το Σύνταγμα να τηρείται κατά γράμμα. 

Και τότε, δεν θα περιμένουμε από ένα Παπανδρέου με τους κηπουρούς του, ή από έναν Σαμαρά με τους "δικούς" του να σωθεί η χώρα. Θα το προσπαθεί ολόκληρη η κοινωνία θεσμικά και με κανόνες. Δεν θα είναι μια ολόκληρη κοινωνία θεατής στις ατομικές και ερασιτεχνικές αποφάσεις του εκάστοτε ανεξέλεγκτου πρωθυπουργού. Θα προστατεύεται και θα έχει λόγο. 

Η Ελλάδα χρειάζεται και πάλι ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗΣ.

Η "σχολή του Σικάγο" και "το δόγμα του σοκ"

Tου Χρήστου Ιακώβου*

«Μόνο μία κρίση -είτε είναι, είτε απλώς εκλαμβάνεται ως πραγματική- οδηγεί σε πραγματικές αλλαγές. Όταν ξεσπάει μια κρίση, οι δράσεις που αναπτύσσονται εξαρτώνται από τις περιρρέουσες ιδέες. Πιστεύω ότι αυτή πρέπει να είναι η βασική λειτουργία μας: να αναπτύσσουμε εναλλακτικές πολιτικές που θα αντικαταστήσουν τις υπάρχουσες, να τις διατηρούμε ζωντανές και διαθέσιμες έως ότου το πολιτικά αδύνατον καταστεί πολιτικά αναπόφευκτο.» (Μίλτον Φρίντμαν, «Καπιταλισμός και Ελευθερία», 1962). «Αν υιοθετήσετε τη προσέγγιση του σοκ, πρέπει να ενεργήσετε σύντομα, πολλαπλά και ακαριαία.» (Μίλτον Φρίντμαν, σε επιστολή του προς τον στρατηγό Πινοσέτ, δικτάτορα της Χιλής, 21 Απριλίου, 1975). Ο αμερικανός Μίτλον Φρίντμαν υπήρξε ένας από τους πιο σημαντικούς οικονομολόγους του 20ου αιώνα. Ήταν το ιδρυτικό και ηγετικό στέλεχος της «Σχολής του Σικάγου», η οποία χαρακτηρίζεται από ακραίο οικονομικό φιλελευθερισμό.

Η «Σχολή του Σικάγου» και ο Μίλτον Φρίντμαν προσωπικώς, συνδέονται με τις αλλαγές της οικονομικής πολιτικής που εφάρμοσαν τα καθεστώτα στην Χιλή, την Αργεντινή και άλλες Λατινοαμερικάνικες χώρες τις δεκαετίες του 1970 και 1980 και αργότερα στη Μέση Ανατολή (πόλεμος στο Ιράκ το 2003), ενώ σήμερα βρίσκει εφαρμογή, με την κρίση της ευρωζώνης, στον ευρωπαϊκό χώρο. Η επιρροή αυτή έμεινε στην οικονομική ιστορία ως «Τα παιδιά από το Σικάγο». Βασικός πυρήνας αυτής της οικονομικής πολιτικής είναι η θεωρία του δόγματος του σοκ ή θεραπείας σοκ που βασίζεται στην ιδέα ότι μια οικονομική κρίση ή ένα γεγονός φυσικής καταστροφής ή πολέμου είναι η ευκαιρία για μεγάλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις σε ένα κράτος. Η επιτυχία της πολιτικής αυτής βασίζεται στο γεγονός ότι ο φόβος και οι ενοχές για τα αποτελέσματα της κρίσης ή της επερχόμενης καταστροφής καθιστά τους πολίτες ανεκτικούς και απαθείς σε επαναλαμβανόμενες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις ακριβώς επειδή πιστεύουν ότι κάτι άλλο χειρότερο έπεται.

Το δόγμα του σοκ συνδέει τα βασανιστήρια με ηλεκτροσόκ με το σοκ που δέχεται μια κοινωνία από τα σκληρά οικονομικά μέτρα, όπως απέδειξε η Καναδή ερευνήτρια του φαινομένου αυτού, Ναόμι Κλάιν, στο βιβλίο της «The Shock Doctrine» (2007), στο οποίο κάνει εκτεταμένη αναφορά στα πειράματα με ηλεκτροσόκ και ψυχότροπες ουσίες που έγιναν στη δεκαετία 1950 στο Πανεπιστήμιο Μακγκίλ του Καναδά υπό την εποπτεία του καθηγητή ψυχιατρικής Γουέιν Κάμερον και τη χρηματοδότηση της CIA. Ο ψυχίατρος προσπαθούσε με ηλεκτροσόκ να αποκόψει έναν άνθρωπο από την πραγματικότητα και μέσα από το σοκ να τον επαναφέρει σε μια κατάσταση «λευκού χαρτιού», όπου ο καθένας θα μπορούσε να «γράψει» τον ιδανικό άνθρωπο.

Στην πολιτική στρατηγική η εφαρμογή του δόγματος του σοκ είναι μια μορφή στρατηγικού ψυχολογικού πολέμου, όπου αν σκοπός είναι να γίνουν ταχύτατες μεταρρυθμίσεις θα πρέπει να ακολουθηθούν τέσσερα στάδια: πρώτον να υπονομευτεί το υπάρχον οικονομικό σύστημα, δεύτερον, να οδηγηθούν τα πράγματα σε μία κρίση όπου το κράτος από μόνο του να αδυνατεί να τη διαχειριστεί και να αναγκαστεί να ζητήσει βοήθεια των διεθνών θεσμών, τρίτον, με τη διεθνή ανταπόκριση για βοήθεια να γίνει με τέτοιο τρόπο η διαχείριση της κρίσης, όπου το κράτος να απολέσει τη δυνατότητα ικανής διαπραγμάτευσης και να ευρίσκεται συνεχώς έμπροσθεν σκληρών διλημμάτων όπου η μία επιλογή να είναι η καταστροφή και τέταρτον, η εξομάλυνση, κατά την οποία το κράτος και η κοινωνία έχουν πλέον αποδεχτεί τις αλλαγές μετά το σοκ. Το αποτέλεσμα του στρατηγικού ψυχολογικού πολέμου είναι η διάβρωση της εθνικής κυριαρχίας του κράτους και η παράδοση της οικονομίας του στις διεθνείς αγορές.

Για τη «Σχολή του Σικάγου» το δόγμα του σοκ έχει συγκεκριμένη μορφή. Πρόκειται για την επιβολή από δικτατορικά καθεστώτα είτε η εφαρμογή από δημοκρατικά εκλελεγμένες κυβερνήσεις του τριπτύχου: «ιδιωτικοποιήσεις, κρατική απορρύθμιση/ελεύθερο εμπόριο και δραστικές περικοπές στις κρατικές δαπάνες», με αντάλλαγμα τη χρηματοοικονομική διάσωση (δάνειο). Προϋπόθεση για να εφαρμοστεί το δόγμα αυτό είναι να υπάρξει μια κρίση που μπορεί να οφείλεται είτε σε πόλεμο είτε σε φυσικές καταστροφές είτε σε δυσεπίλυτα οικονομικά προβλήματα, όπως το υπέρογκο χρέος. Το αποτέλεσμα της εφαρμογής του δόγματος του σοκ είναι: μείωση μισθών και εισοδημάτων, αύξηση της ανεργίας, αύξηση της φτώχειας, κλείσιμο επιχειρήσεων, εντατικοποίηση των ιδιωτικοποιήσεων κερδοφόρων δημοσίων επιχειρήσεων και σε κρατικό επίπεδο η διάβρωση της εθνικής κυριαρχίας.

Στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης, η διεθνοποίηση και οι ασκούμενες οικονομικές πολιτικές είναι προϊόντα αποφάσεων των ελευθέρων αγορών για να προελάσουν διεθνώς και στη διαμόρφωση των οποίων οι θεσμοί που προωθούν την παγκοσμιοποίηση θα πρέπει να λαμβάνουν ποικιλοτρόπως μέρος. Στη περίπτωση της κρίσης στην ευρωζώνη, ο θεσμός που παίζει αυτό το ρόλο είναι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Επιπλέον, η παγκοσμιοποίηση έχει λάβει μία μορφή όπου αγκαλιάζει πολιτικούς και ιδεολογίες, μετατρέποντας τους πρώτους σε γραφειοκρατικές μαριονέτες που διαπεραιώνουν πολιτικές που λαμβάνονται εκτός κρατικής κυριαρχίας και τις ιδεολογίες σε προτάσεις και επιχειρήματα γιατί «όσο παράλογη ή ανήθικη και αν είναι μία πράξη, ο άνθρωπος αισθάνεται την ακατάβλητη ανάγκη να την αιτιολογήσει: να αποδείξει δηλαδή, τόσο στον εαυτό του, όσο και στους άλλους ότι, η πράξη του υπαγορεύεται από τη λογική – από την κοινή λογική ή, τουλάχιστον, από τα συμβατική ηθική. Ο άνθρωπος ενεργεί πολύ εύκολα παράλογα, αλλά του είναι σχεδόν αδύνατο να μην δώσει στην πράξη του την εμφάνιση ενός λογικού κινήτρου» (Έριχ Φρομ).

Οι καλύτεροι αρωγοί του δόγματος του σοκ είναι ο εθνομηδενισμός, ο μεταμοντέρνος εκσυγχρονισμός, η διαστρεβλωμένη πολυπολιτισμικότητα και η δογματική κομματοκρατία.

* Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών (ΚΥΚΕΜ)

"Ηρωική" έξοδο και εκλογές ζήτησε από τον πρωθυπουργό ο Τσίπρας

Για απολύτως συνειδητές επιλογές κατηγόρησε τον πρωθυπουργό από το βήμα του συνεδρίου του Economist o επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, καλώντας τον να προχωρήσει σε εκλογές.

«Ενθαρρύνουμε τον Πρωθυπουργό να ετοιμαστεί για την ηρωική έξοδο και για εκλογές», δήλωσε ο κ. Τσίπρας, προσθέτοντας ότι «η χώρα χρειάζεται άμεση και ριζική αλλαγή πορείας. Άμεση αναστολή του μνημονίου. Χρειάζεται όραμα και μεταρρυθμίσεις».

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης παρατήρησε επίσης ότι «ακόμα και οι ίδιοι οι δανειστές μας έχουν παραδεχτεί ότι το μνημόνιο έχει αποτύχει». «Δε μπορεί ο Πρωθυπουργός να λέει ότι οι θυσίες πιάνουν τόπο», συμπλήρωσε.

Κλιμακώνοντας την επίθεσή του στον Πρωθυπουργό, ο κ. Τσίπρας τόνισε ότι μετά τις εκλογές ο Αντώνης Σαμαράς εγκαινίασε την εγκληματική στρατηγική της άνευ όρων παράδοσης στη στρατηγική της κ. Μέρκελ και πως υπάρχει συνειδητή επιλογή καθαγιασμού αυτής της στρατηγικής.

Παράλληλα, ο κ. Τσίπρας προανήγγειλε ότι σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει την εξουσία θα αντικαταστήσει το μνημόνιο «με ένα εθνικό σχέδιο για ανάπτυξη και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας».

Ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύθηκε ακόμη ότι η αρχή θα γίνει με την αποκατάσταση του κατώτατου μισθού στα επίπεδα που ήταν πριν το μνημόνιο, συμπληρώνοντας πως «αυτή η επιλογή δεν έχει δημοσιονομικό κόστος».

Μεταξύ άλλων, προανήγγειλε ελάφρυνση των χαμηλών και μεσαίων στρωμάτων της κοινωνίας, φορολόγηση του πλούτου, τη δημιουργία ενός δικαιότερου και σταθερού φορολογικού συστήματος, καθώς και μεγάλες συνταγματικές τομές που «θα ξαναφέρουν την κοινωνική δικαιοσύνη».

«Θέλουμε να εφαρμόσουμε μεγάλες προοδευτικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που τις έχει ανάγκη ο τόπος και που μόνο εμείς μπορούμε να εφαρμόσουμε γιατί μόνο εμείς δεν είμαστε στο μισθολόγιο της διαπλοκής. Είμαστε εξαρτημένοι μονάχα από τον ελληνικό λαό», ανέφερε χαρακτηριστικά.

«Εγγυόμαστε τη συντεταγμένη και ασφαλή έξοδο από την κρίση. Προτεραιότητά μας είναι η κοινωνική και οικονομική σταθεροποίηση της χώρας», συνέχισε.

«Επιλογή μας να σώσουμε την Ελλάδα στο ευρώ»

Ο Αλέξης Τσίπρας απέρριψε για ακόμη μία φορά την πολιτική της λιτότητας υποστηρίζοντας ότι «τα καταδικασμένα σε αποτυχία προγράμματα ύφεσης υποσκάπτουν κάθε προοπτική οικονομικής ανάκαμψης σε όλη την Ευρώπη»

«Ο ατμός της λιτότητας τελειώνει επειδή η λιτότητα απέτυχε παντού. Δεν υπάρχει success story για τη λιτότητα. Το επιβεβαιώνει και η πρόσφατη απόφαση του Eurogroup για Ιρλανδία και Πορτογαλία», κατέληξε.

Κυβερνούν την χώρα σαν ξένοι... ή μήπως είναι;

Γράφει ο Νίκος Καράς 

Αφού για άλλη μια φορά, είπε ναι σε όλα, υπακούοντας στις εντολές των κατοχικών δυνάμεων, βγήκε να κάνει διάγγελμα, να μας πει, ότι όλα είναι ανθηρά, να μην ανησυχούμε, διότι χτίζουμε την νέα Ελλάδα, αλλά όμως παρέλειψε να μας πει, ότι θα η νέα Ελλάδα θα είναι μια χώρα πλήρως υποταγμένη σε ξένες δυνάμεις.

Ο άνθρωπος το είπε ξεκάθαρα, έστω και αν προσπάθησε, να ωραιοποιήσει την κατάσταση. Άλλωστε τα ίδια έλεγε και με τα περιβόητα Ζάππεια και μετά παρουσίασε το πραγματικό πρόσωπο του. Το πρόσωπο του υπηρέτη ξένων συμφερόντων.

Αλλά ενώ αυτή είναι η κατάσταση που επικρατεί, από την άλλη, αν γυρίσεις το πρόσωπο σου προς την άλλη μεριά σε πιάνει απελπισία.

Διότι από την άλλη τι έχουμε; Δυστυχώς τίποτα ή μάλλον έχουμε. Έχουμε αυτούς που ονειρεύονται εξουσία, αρχίζουν να σου λένε σιγά σιγά, ότι και μείς στην ουσία, αυτό τον δρόμο θα βαδίσουμε.

Η αξιωματική αντιπολίτευση, ΣΥΡΙΖΑ, που προβάλει σαν το πιο επικρατέστερο φαβορί να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας, φανερώνει τις προθέσεις του. Αποφασίζει, μέσα στο ΕΥΡΩ, δηλαδή να συνεχίσουμε να ζούμε με δανεικά χρήματα, απορρίπτει τον ισχυρισμό, ότι βρισκόμαστε υπό Γερμανική κατοχή, λες και οι ΡΑΙΧΕΝΜΠΑΧ, ΦΟΥΧΤΕΛ κάνουν διακοπές και γενικά μέρα με την μέρα ανασκευάζει ότι έλεγε στο παρελθόν.

Τα άλλα κόμματα; Αυτά βρίσκονται στον αστερισμό των συνεδρίων. Το ΚΚΕ άλλαξε λέει Γ.Γ. αλλά η πολιτική που θα ακολουθήσει θα είναι η γνώστη.

Των παρελάσεων ΣΤΑΔΙΟΥ-ΣΥΝΤΑΓΜΑ.

Οι Α.Ε., σαν νέο κόμμα, ψάχνει να βρει τι είναι τελικά και για αυτό ετοιμάζεται να κάνει συνέδριο ταυτότητας!

Αλλά ενώ συμβαίνουν όλα αυτά στον χώρο της αντιπολίτευσης, οι τρείς που κυβερνούν συνεχίζουν το καταστροφικό έργο τους.

Ήξεραν, για την επερχόμενη καταστροφή της ΚΥΠΡΟΥ, θα έλεγα ότι σιγοντάρισαν σε αυτή την βρώμικη επίθεση, στο δε όνομα της δήθεν ανάπτυξης, ξεπουλάνε καψοχρονιάς, τα πάντα αλλά παράλληλα φροντίζουν να μοιράζουν στην διαπλοκή που τους στηρίζει τα φιλέτα.

Ένα δεξιός, ένας σοσιαλιστής, ένας αριστερός, βήμα βήμα χτίζουν την νέα Ελλάδα. Αλλά ποιά όμως; Θα είναι μια χώρα που θα λέγεται ναι μεν Ελλάδα αλλά στην ουσία θα είναι υπό ξένη ιδιοκτησία. Ενώ όλοι αυτοί παρέλαβαν μια χώρα, ναι μεν χρεωμένη αλλά με εθνική κυριαρχία, θα παραδώσουν στην νέα γενιά, μια χώρα χωρίς Εθνική κυριαρχία, χωρίς εθνική ταυτότητα. Η νέα γενιά θα είναι ξένοι στην ίδια τους την χώρα.

Σε λίγο καιρό όλα θα ανήκουν σε ξένους. ΝΕΡΑ, ΡΕΥΜΑ, ΤΗΛΕΠΟΙΚΟΙΝΩΝΙΕΣ(εδώ από καιρό), ΔΡΟΜΟΙ, ΛΙΜΑΝΙΑ, ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ, ΤΡΑΠΕΖΕΣ, όλα σε ξένα χέρια.

Τώρα θα μου πεις όλα αυτά έγιναν ξαφνικά; Όλα αυτά έγιναν λόγω χρέους; Τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Η σημερινή κατάσταση έχει δρομολογηθεί χρόνια πριν, απλά τώρα έχει στρωθεί ο δρόμος, να γίνει διαπραχθεί το έγκλημα.

Φυσικά και έχει προετοιμασθεί, χρόνια πριν... Ας θυμηθούμε μερικά γεγονότα όπως, την κατάργηση του πολυτονικού, στην ουσία την κατάργηση των αρχαίων ελληνικών, τον διωγμό τω ν ελληνικών επιχειρήσεων και αντικατάσταση με πολυεθνικές την εγκατάλειψη του εθνικού νομίσματος και μεταπήδηση σε ένα ξένο, την εισβολή των λαθρο με ότι συνεπάγεται αυτό και πολλά άλλα προετοίμαζαν το έδαφος.

Όταν η Ψαρόυδα τα είπε στον εθνικό δανειστή, όλοι λέγαμε, τι λέει αυτή; 

Τώρα λέμε, τα έλεγε, αλλά ποιος την άκουγε...

Το σχέδιο αφανισμού της χώρας, το ετοίμαζαν διαχρονικά οι κυβερνήσεις από το 81, μέχρι σήμερα. Η γενιά που κυβερνά πήρε μια χώρα, υπερήφανη, με Εθνική κυριαρχία, μια χώρα που την ζήλευαν πολλοί και θα την παραδώσουν στ ην επόμενη υπόδουλη. Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα αυτό; Από μόνοι τους ή βάλαμε και μείς άθελα το χέρι μας;

Ενώ η χώρα γίνεται αποικία ξένων, εμείς παρακολουθούμε τα γεγονότα, αμήχανοι, αδιάφοροι, στο κακό που συντελείται.

Σε λίγο θα είμαστε, ξένοι στην ίδια μας την χώρα. Τα παιδιά μας ή θα ξενιτεύουν για μια καλύτερη τύχη ή θα μείνουν εδώ να δουλεύουν σε οικονομικές ζώνες. Αλλά εμείς ακόμη και τώρα που όλα δείχνουν που θα καταλήξουν, συνεχίζουμε να ανεχόμαστε όλους αυτούς τους πολιτικούς, οι οποίοι έχουν το θράσος, να κάνουν διαγγέλματα, να φτιάχνουν νέα κόμματα, να βγαίνουν στα κανάλια και στην ουσία να βρίζουν όσους αντιδρούν στο ξεπουλάμε της χώρας και γενικά στην ουσία να πίνουν στην υγεία του κορόιδου.

Δυστυχώς, αρέσει δεν αρέσει, έτσι μας θεωρούν και μας κάνουν με την ανοχή μας, να είμαστε και μεις συνυπεύθυνοι στο ξεπούλημα που γίνεται.

Η χώρα ξεπουλιέται. Η χώρα κινδυνεύει να ακρωτηριαστεί. Τα σύννεφα πλακώνουν σιγά σιγά. Το όνομα της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ μας, παραδίδεται στους ΣΚΟΠΙΑΝΟΥΣ, ήδη αρκετοί πολιτικοί από εδώ και από εκεί συμφωνούν σε αυτό, αλλά εμείς αντί να βγούμε να ανατρέψουμε ακόμη και τώρα την εθνική συμφορά που έρχεται απολαμβάνουμε την διαφήμιση ξεπεσμένης λαϊκής και μάλιστα Ελληνικής εταιρείας που ευτελίζει τον θεσμό της πασχαλιάτικης λαμπάδας . Βλέπεις πως στήνουν το έργο όλοι τους;

Για άλλη το ξαναλέω . Ακόμη και τώρα αντέδρασε, στο κάτω της γραφής θέλεις τα παιδιά σου να είναι ξένοι στην χώρα των πατεράδων τους; Το θέλεις άραγε πραγματικά;

Υ.Γ. Υπάρχει αντιπολίτευση; Ναι άλλα μόνο στο όνομα. Διότι αν ήθελαν να ανατρέψουν αυτόν τον κατήφορο, θα είχαν ήδη, ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ, παραιτηθεί ώστε να προκαλέσουν εκλογές και στην συνεχεία να σταματήσουν την πορεία προς την καταστροφή.

Καταθέσεις και τράπεζες

• Βιώνουμε την τελική, επώδυνη φάση μίας παρτίδας πόκερ, μεταξύ της πολιτικής και των τραπεζών, η οποία μάλλον έχει ξεφύγει από τον έλεγχο – με προβλεπόμενα θύματα τους αποταμιευτές, καθώς επίσης τους φορολογουμένους Πολίτες

“Μελλοντικά, η εκάστοτε «δήμευση» μέρους των τραπεζικών καταθέσεων θα ολοκληρώνεται απροειδοποίητα, από την Παρασκευή το απόγευμα, έως τη Δευτέρα το πρωί – ενώ, στην ιδανική της περίπτωση, οι καταθέτες δεν θα το αντιλαμβάνονται καθόλου. Το μόνο που θα διαπιστώνουν θα είναι, χαμηλότερο το υπόλοιπο του λογαριασμού τους τη Δευτέρα το πρωί – τα χρήματα τους λιγότερα.

Έτσι θα αποφεύγεται (θεωρητικά) μία τραπεζική επίθεση (bank run), καθώς επίσης το προσωρινό κλείσιμο των τραπεζών – όπως δυστυχώς συνέβη στην Κύπρο. Εντός του έτους, θα είναι έτοιμη μία ανάλογη κοινοτική οδηγία – ακόμη όμως είναι πολλά αυτά, τα οποία καλύπτονται από ομίχλη”.

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος

Σύμφωνα με τον επίτροπο της Ευρωζώνης, σε περίπτωση χρεοκοπίας τραπεζών, οι απλοί καταθέτες θα προηγούνται, όσον αφορά τη «διάσωση» τους – θα ακολουθούν δηλαδή τα (όποια) εγγυητικά κεφάλαια, καθώς επίσης το ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας (ΤΧΣ), το οποίο δεν έχει ουσιαστικά δημιουργηθεί για κάτι τέτοιο.

Εάν πράγματι ισχύουν τα παραπάνω, είμαστε αντιμέτωποι με ένα πρωτόγνωρο «πολιτισμικό σοκ» - πόσο μάλλον αφού είναι αδύνατον να αξιολογήσει ένας απλός καταθέτης, όπως απαιτούν οι ευρωπαίοι πολιτικοί σήμερα, τη βιωσιμότητα ή μη της τράπεζας, στην οποία εμπιστεύεται τις αποταμιεύσεις του.

Πολύ περισσότερο, είναι εντελώς ανέφικτη μία τέτοια αξιολόγηση, ακόμη και από έμπειρους αναλυτές, στο σημερινό «παγκοσμιοποιημένο» περιβάλλον - όπου το μέγεθος της τράπεζας δεν είναι τόσο σημαντικό, όσο η πολύπλοκη «δικτύωση» της, τα παράγωγα στα οποία είναι εκτεθειμένη, τα υπόλοιπα επενδυτικά ρίσκα που έχει αναλάβει κοκ., ενώ ελλοχεύει μία τραπεζική βόμβα μεγατόνων (ανάλυση μας) στα θεμέλια της Ευρώπης.  

ΣΤΑ ΔΙΧΤΥΑ ΤΗΣ ΑΡΑΧΝΗΣ

Ειδικά όσον αφορά τη «δικτύωση», ο χρηματοπιστωτικός τομέας γενικά είναι σε τέτοιο βαθμό αλληλένδετα συνδεδεμένος, όπου αρκεί η χρεοκοπία μίας «συστημικής» τράπεζας, για να καταρρεύσει ολόκληρο το χάρτινο οικοδόμημα. Ακριβώς για το λόγο αυτό η φράση «too big to fail», πολύ μεγάλη για να πτωχεύσει δηλαδή, έχει αντικατασταθεί από την έννοια «too connected to fail» - πολύ δικτυωμένη για να χρεοκοπήσει.

Αναλυτικότερα, σύμφωνα με μία πρόσφατη μελέτη ελβετικού πανεπιστημίου (ETH Ζυρίχης), ολόκληρο το χρηματοπιστωτικό σύστημα θα είχε καταρρεύσει κατά τη διάρκεια της κρίσης των ενυπόθηκων δανείων (subprime), εάν η Fed δεν είχε βοηθήσει (παράλληλα με τη διάσωση κάποιων τοπικών τραπεζών), έναν «πυρήνα» από 22 περίπου διεθνείς τράπεζες, παρέχοντας τους σχεδόν απεριόριστη ρευστότητα (1,2 τρις $).       

Εάν κάποια από αυτές τις 22 τράπεζες (μεταξύ των οποίων γερμανικές, ελβετικές, γαλλικές, βρετανικές και γερμανικές), αδυνατούσε να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις της, θα είχε καταστραφεί («καεί») το 70% των περιουσιακών στοιχείων όλων μαζί – με αποτέλεσμα την κατάρρευση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος (Διάγραμμα: ETH Ζυρίχης).

Η ΔΙΚΤΥΩΣΗ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ

Το γεγονός αυτό θα είχε αναμφίβολα συμβεί, εάν η αμερικανική κεντρική τράπεζα δεν τις είχε βοηθήσει – κάτι που τεκμηριώνεται από το ότι, οι υποχρεώσεις αυτών των τραπεζών απέναντι στη Fed, υπερέβαιναν κάποιες φορές ακόμη και το εξαπλάσιο της χρηματιστηριακής αξίας τους. Σύμφωνα με τη μελέτη δε, η απώλεια ενός 10% των απαιτήσεων, όσον αφορά τις 22 αυτές τράπεζες, οδηγεί σε συνολικές ζημίες της τάξης του 60%, λόγω της μεταξύ τους δικτύωσης.

Συνεχίζοντας, με βάση τη συγκεκριμένη οικονομική μελέτη, συνολικά 147 χρηματοπιστωτικοί όμιλοι κυβερνούν ολόκληρο τον πλανήτη – ενώ για τις τράπεζες είναι ελκυστική η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη δικτύωση τους, αφού έτσι εξασφαλίζουν το πλεονέκτημα της διάσωσης τους από τον κυρίαρχο του παιχνιδιού, από τη Fed, όσο λάθη και αν κάνουν.

Φυσικά στους 147 αυτούς ομίλους ανήκουν και εκείνοι οι επενδυτές, οι οποίοι δανείζουν τα χρήματα τους στις τράπεζες – όπως η Qatar Investment Authority, η Blackrock, τα κρατικά επενδυτικά κεφάλαια της Σιγκαπούρης, της Σαουδικής Αραβίας κοκ.  

Υπάρχει βέβαια ένα ακόμη σημαντικό στοιχείο, ένα μεγάλο πρόβλημα των τραπεζών καλύτερα, όσον αφορά την έρευνα των συναδέλφων μας – οι οποίοι, όπως όλοι μας, προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο, προβλέποντας τι θα μπορούσε να συμβεί για να αποφευχθεί, παρά το ότι κατηγορούνται άδικα ότι δεν προτείνουν λύσεις (στην προκειμένη περίπτωση, οι αυτονόητες λύσεις είναι η «κατάτμηση» των «συστημικών» τραπεζών, η αυστηρή απαγόρευση να δικτυώνονται, καθώς επίσης να μεγαλώνουν επικίνδυνα, εξαγοράζοντας συνεχώς η μία την άλλη, ο διαχωρισμός τους είτε σε επενδυτικές, είτε σε καθαρά τραπεζικές κοκ.).

Το πρόβλημα είναι το ότι, οι μεγάλες τράπεζες δεν δίνουν ακριβή στοιχεία, όσον αφορά τις τοποθετήσεις τους, τα ρίσκα που έχουν αναλάβει, το μεταξύ τους δανεισμό κλπ. – ενώ είναι σε όλους γνωστό πως αποκρύπτουν ότι μπορούν, ενώ εμπλέκονται σε μεγάλες απάτες όπως, για παράδειγμα, στο σκάνδαλο Libor.

Επί πλέον όλων αυτών των απαράδεκτα «ομιχλωδών» καταστάσεων, οι κεντρικές τράπεζες χειραγωγούν την τιμή του χρυσού, «πλαστογραφούν» τα επιτόκια των ομολόγων του δημοσίου, «εκτρέφουν» τη βόμβα των παραγώγων (ανάλυση μας), επιτρέπουν το σκιώδη τραπεζικό τομέα κλπ.

Επομένως, το χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι αδύνατον να ελεγχθεί ως οφείλει -  με αποτέλεσμα να είμαστε όλοι «έρμαιο» των διαθέσεων των τραπεζών (πόσο μάλλον όταν «υπηρετούνται» από την Πολιτική, εις βάρος των Πολιτών).

Ολοκληρώνοντας, το «μοντέλο» της Κύπρου έκανε απολύτως σαφείς τις προθέσεις των κυριάρχων του παιχνιδιού – ενώ το παράλληλο «μοντέλο» της Σουηδίας, η οποία έχει σχεδόν απαγορεύσει τις συναλλαγές με μετρητά (άρα και τα μετρητά χρήματα), επιτρέποντας μόνο τις τραπεζικές συναλλαγές, τεκμηριώνει τις προσπάθειες της απόλυτης υποδούλωσης των πολιτών στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα των κρατών τους: την επερχόμενη δικτατορία των τραπεζών.

Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ

Προφανώς, είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να μην συμβάλλουμε, με όλα όσα λέμε ή γράφουμε, στη δημιουργία εκείνου του κλίματος πανικού, το οποίο θα οδηγούσε στη μαζική επίθεση (Bank run) εναντίον των τραπεζών – με αποτέλεσμα να καταρρεύσει ολοκληρωτικά το «σύστημα», με τη «βοήθεια» της γνωστής σε όλους μας «αυτοεκπληρούμενης» προφητείας.

Από την άλλη πλευρά, θεωρούμε ότι είμαστε επίσης υποχρεωμένοι να μην αποκρύπτουμε την αλήθεια – το τι πραγματικά ισχύει ή συμβαίνει δηλαδή, έτσι ώστε να είναι κανείς σε θέση να αποφασίσει ψύχραιμα τον τρόπο, με τον οποίο θα προστατεύσει όσο το δυνατόν καλύτερα τα περιουσιακά του στοιχεία.   

Στα πλαίσια αυτά οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι, υπάρχει από πολλά χρόνια πριν μία ευρωπαϊκή οδηγία, η οποία αφορά την εγγύηση των καταθέσεων. Σύμφωνα με την οδηγία, εάν ισχύουν βέβαια οι πληροφορίες μας, η ιδία συμμετοχή των καταθετών στην εγγύηση αυτή είναι 10% - γνωστή επομένως στους ιθύνοντες.  

Αναλυτικότερα, κάθε καταθέτης είναι υποχρεωμένος από την οδηγία να συμβάλλει στη διάσωση της τράπεζας του με το 10% των καταθέσεων του – το όριο δε, κάτω από το οποίο δεν υπάρχει υποχρέωση συμμετοχής του, είναι τα 20.000 €. Με άλλα λόγια, όλοι όσοι διαθέτουν καταθέσεις άνω των 20.000 € σε μία τράπεζα, η οποία κινδυνεύει να χρεοκοπήσει, είναι υποχρεωμένοι να συμμετέχουν στη διάσωση της - με το 10% των αποταμιεύσεων τους σε αυτήν.

Βέβαια, η οδηγία επιτρέπει στα κράτη-μέλη τη δυνατότητα να παρέχουν στους πολίτες τους αυξημένα επίπεδα καταθέσεων, κάτω από τις οποίες δεν θα συμμετέχουν με το 10% των χρημάτων τους – όπως έπραξε η Γερμανία, η οποία αύξησε το όριο στις 100.000 €, η Αυστρία, η Ελλάδα κλπ.

Εν τούτοις, με κριτήριο τα ταμεία εγγυήσεων καταθέσεων, έχουμε την άποψη ότι οι υποσχέσεις αυτές είναι μάλλον ευχολόγια, εάν τυχόν συμβεί το μοιραίο – αφού δεν υπάρχουν ούτε «κατά διάνοια» τόσα χρήματα διαθέσιμα, όσες είναι οι καταθέσεις.

Στον Πίνακα Ι που ακολουθεί αναγράφονται οι υποχρεώσεις των τραπεζών ορισμένων κρατών, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ των χωρών τους (μεγέθη κατά προσέγγιση, επειδή προέρχονται από διάγραμμα):

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Τραπεζικές υποχρεώσεις (συνολικές = καταθέσεις συν λοιπές υποχρεώσεις) ως ποσοστό επί του ΑΕΠ

Χώρα	Συνολικά	Καταθέσεις	Λοιπές Υποχρεώσεις
Ιρλανδία	710%	120%	590%
Μ. Βρετανία	510%	160%	350%
Ελβετία	490%	260%	230%
Δανία	410%	60%	350%
Γαλλία	400%	90%	310%
Ολλανδία	390%	130%	260%
ΕΕ συνολικά	350%	110%	240%
Γερμανία	310%	120%	190%
Ισπανία*	300%	150%	150%
Αυστρία	300%	100%	200%
Βέλγιο	295%	110%	185%
Σουηδία	260%	50%	210%
Ιταλία	230%	90%	140%
Αυστραλία	190%	110%	80%
Νορβηγία	120%	50%	70%
Καναδάς	120%	60%	60%
Ν. Αφρική	90%	80%	10%
Η.Π.Α.	80%	70%	10%

* Οι υποχρεώσεις των ισπανικών τραπεζών έχουν αυξηθεί στο 305% του ΑΕΠ της χώρας τους, ή στα 3,3 τρις €!

Σημείωση: Η Ελλάδα θα ήταν κάτω από την Αυστραλία και πάνω από τη Νορβηγία!

Πηγή: Barclays Research  

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι, το τραπεζικό πρόβλημα της ΕΕ είναι κατά πολύ μεγαλύτερο από αυτό του υπολοίπου πλανήτη - πόσο μάλλον από το αντίστοιχο στις Η.Π.Α., το οποίο συγκριτικά είναι σχεδόν μηδαμινό. Σε πολλές χώρες δε (Ιρλανδία, Μ. Βρετανία κλπ.), είναι κάτι παραπάνω από εκρηκτικό.

Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις η εγγύηση των καταθέσεων των πολιτών της Ευρωζώνης από έναν κεντρικό οργανισμό είναι σχεδόν αδύνατη - αφού είναι πολλαπλάσιες των ΑΕΠ των χωρών τους.

Η ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΕΛΑΤΕΣ ΤΟΥΣ

Στην πραγματικότητα, τα «χρηματικά εγχειρήματα» (Money Businesses), όπως για παράδειγμα οι καταθέσεις έναντι τόκων, ανήκουν στις «συναλλαγές», εντός των πλαισίων της ελεύθερης αγοράς – όπου κανείς μπορεί να κερδίσει ή να χάσει τα κεφάλαια του. Επομένως, δεν είναι τόσο παράλογο, όσο φαίνεται, το να επιβαρύνεται κανείς με τις ζημίες της τράπεζας, στην οποία καταθέτει τα χρήματα του, με σκοπό να κερδίσει τόκους.

Εν τούτοις, η πολύ στενή συνεργασία μεταξύ του χρηματοπιστωτικού κλάδου και της Πολιτικής, κατά τη διάρκεια της παρούσας κρίσης χρέους, δημιούργησε την εσφαλμένη εντύπωση στους Πολίτες, σύμφωνα με την οποία η ασφάλεια και η σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος, ανήκει στις υποχρεώσεις του κράτους.

Ένας δεύτερος λόγος είναι το ότι, οι τράπεζες λειτουργούν πλέον ως ολιγοπώλια – αφού δεν υπάρχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ τους, όσον αφορά τα επιτόκια καταθέσεων και δανεισμού. Η συμπεριφορά αυτή των τραπεζών, η οποία στην πραγματικότητα δεν θα έπρεπε να επιτρέπεται, αφού δημιουργεί de facto καρτέλ, οδήγησε τους καταθέτες στη λανθασμένη πεποίθηση ότι, οι τράπεζες είναι κρατικές, κοινωφελείς επιχειρήσεις όπως η ύδρευση, ο ηλεκτρισμός κοκ. 

Επί πλέον αυτών, η μέθοδος της διάσωσης (Bail out) των τραπεζών, με την οποία το κράτος μεταφέρει τα χρήματα των φορολογουμένων πολιτών του στα ταμεία τους, επιβαρύνοντας τον προϋπολογισμό του (οπότε το δημόσιο χρέος), έδωσε την εντύπωση ότι, οι καταθέτες είναι ασφαλισμένοι ότι και αν συμβεί – ακόμη και αυτοί οι οποίοι κατέθεταν τα χρήματα τους κερδοσκοπικά σε εκείνες τις τράπεζες, οι οποίες προσέφεραν πολύ πιο υψηλά επιτόκια από τις άλλες.

Την ίδια στιγμή οι Πολίτες, οι οποίοι κατηγορούν τις κυβερνήσεις τους για τη διάσωση των τραπεζών με τα δικά τους χρήματα, απαιτούν να είναι εγγυημένες οι καταθέσεις τους – μία εντελώς οξύμωρη κατάσταση, αφού το ένα αναιρεί το άλλο. Ειδικά όσον αφορά όμως αυτούς, οι οποίοι δεν έχουν καταθέσεις, ενώ καλούνται να πληρώσουν μέσω της φορολόγησης τους τη διάσωση των τραπεζών, η αδικία είναι εμφανέστατη.

Περαιτέρω, η ίδια η έννοια της εγγύησης των καταθέσεων κάτω των 100.000 €, θα μπορούσε να οδηγήσει τράπεζες και καταθέτες σε διάφορα «τρικ» – όπως, για παράδειγμα, σε τράπεζες που δεν θα δέχονται καταθέσεις άνω των 100.000 €, σε καταθέτες που θα «μοιράζουν» τις αποταμιεύσεις τους σε περισσότερες τράπεζες, έτσι ώστε να μην υπερβαίνουν τις 100.000 € κλπ.

Επομένως η όλη διαδικασία, η οποία έχει ακολουθηθεί σήμερα, η οποία, μεταξύ άλλων, εξέθρεψε το φαύλο κύκλο της διάσωσης των κρατών από τις τράπεζες, αμέσως μετά τη διάσωση των τραπεζών από τα κράτη κοκ., πρέπει να σταματήσει το γρηγορότερο δυνατόν – πριν είναι ακόμη πολύ αργά για όλους τους συμμετέχοντες.  

Ο Πίνακας ΙΙ, στον οποίο φαίνεται πόσα ομόλογα δημοσίου κατέχουν οι τράπεζες σε ορισμένα κράτη της περιφέρειας, στα οποία έχουν την έδρα τους είναι χαρακτηριστικός:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Ποσοστό κατοχής ομολόγων δημοσίου των εγχώριων τραπεζών, σε σχέση με τα συνολικά - Νοέμβριος 2012

Κράτος	Ποσοστό κατοχής ομολόγων
Ιταλία	99%
Ελλάδα	97%
Ισπανία	94%
Πορτογαλία	90%

Πηγή: DWN

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως διαπιστώνουμε από τον Πίνακα ΙΙ, οι εγχώριες τράπεζες κατέχουν σχεδόν το σύνολο των ομολόγων - με την ΕΚΤ να έχει τα υπόλοιπα αφού, έως τον Ιούλιο του 2012, αγόρασε ομόλογα συνολικής αξίας 211,5 δις € της Ισπανίας, της Ιταλίας και της Ελλάδας. Η κατάσταση λοιπόν είναι σε κάθε περίπτωση εκρηκτική, οπότε πρέπει να ληφθούν άμεσα οι σωστές αποφάσεις.   

Η ΛΥΣΗ

Συμπληρωματικά σε αυτά που έχουμε προαναφέρει («κατάτμηση» τραπεζών κλπ.), έχουμε την άποψη ότι, πρέπει να δημιουργηθούν πιστωτικά ιδρύματα, για όλους όσους επιθυμούν απλά να τοποθετούν τα χρήματα τους για φύλαξη – όχι για να κερδίζουν από τους τόκους.

Αφού λοιπόν δημιουργηθούν τέτοιας μορφής τράπεζες, οι οποίες θα χρεώνουν τις υπηρεσίες τους στους πελάτες τους, αντί να προσφέρουν τόκους (οι καταθέσεις αυτές θα έχουν, κατά κάποιον τρόπο, αρνητικά επιτόκια), τότε θα μπορούν (και θα πρέπει) να συμμετέχουν στη διάσωση εκείνων των τραπεζών, οι οποίες προσφέρουν τόκους, οι πελάτες τους – επίσης, οι μέτοχοι και οι δανειστές τους.

Απλούστερα, αυτοί που καταθέτουν τα χρήματα τους μόνο προς φύλαξη, σε ειδικά τραπεζικά ιδρύματα, τα οποία δεν θα κερδοσκοπούν με τις καταθέσεις (δεν θα τις επενδύουν κλπ.), δεν θα πρέπει να ευθύνονται καθόλου - με την υπευθυνότητα να μεταφέρεται στο κράτος.

Αντίθετα, όλοι όσοι κερδίζουν καταθέτοντας τα χρήματα τους, θα πρέπει να έχουν την ευθύνη οι ίδιοι – σε καμία περίπτωση το κράτος και οι φορολογούμενοι του.

Με τον τρόπο αυτό δεν θα εκμεταλλεύονται οι μεγάλες τράπεζες το μέγεθος και τη δικτύωση τους – ενώ θα λειτουργεί σωστά η ελεύθερη αγορά, αφού εκείνες οι τράπεζες που παράγουν ζημίες, θα χρεοκοπούν και θα κλείνουν.

Η ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ

Είναι προφανές ότι, εάν επιτευχθεί η ενοποίηση του τραπεζικού κλάδου της Ευρωζώνης, θα ακολουθήσει σχεδόν νομοτελειακά τόσο η δημοσιονομική, όσο και η πολιτική της ολοκλήρωση.

Κατά τη δική μας άποψη τώρα είναι επίσης προφανές ότι, η Γερμανία θα τοποθετήσει πάρα πολλά εμπόδια στο εγχείρημα - έτσι ώστε να εξασφαλίσει το χρόνο που έχει ανάγκη για να μελετήσει διεξοδικά εναλλακτικές λύσεις (έξοδο από το ευρώ κλπ.).

Στα πλαίσια αυτά εντάσσεται όχι μόνο το νέο αντιευρωπαϊκό κόμμα που ιδρύθηκε (άρθρο), αλλά και οι αντιθέσεις ορισμένων οικονομολόγων -  σύμφωνα με τους οποίους θα ήταν προτιμότερη η διάσωση των κρατών από αυτήν των τραπεζών, αφού θα απαιτούταν περί τα 3,4 τρις € για τα κράτη, έναντι 9,3 τρις € για τις τράπεζες.

Εμπόδια τοποθετούνται και στο ESM, αφενός μεν με αιτία το ότι δεν δημιουργήθηκε για τη διάσωση των τραπεζών αλλά των κρατών, αφετέρου πως δεν έχει τα απαιτούμενα κεφάλαια - αφού τα 700 δις € που διαθέτει δεν θα έφταναν σε καμία περίπτωση.

Παρά το ότι δε έχουν προταθεί λύσεις και για τις δύο «ενστάσεις» (αύξηση των κεφαλαίων του ESM, ίδρυση θυγατρικών του με αντικείμενο τη διάσωση τραπεζών), η Γερμανία δεν φαίνεται να συμφωνεί - γεγονός που μάλλον τεκμηριώνει τους φόβους των υπολοίπων και ειδικά της Γαλλίας η οποία, κινδυνεύοντας όσο ίσως καμία άλλη χώρα της Ευρωζώνης, έχει εναποθέσει όλες τις ελπίδες της στην τραπεζική ενοποίηση            

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Οι καταθέσεις δεν είναι σε καμία περίπτωση εγγυημένες – ενώ οι ηγέτες της Ευρωζώνης έχουν πανικοβληθεί, υποσχόμενοι πράγματα που είναι αδύνατον να τηρήσουν (ως συνήθως συμβαίνει). Βιώνουμε λοιπόν το τέλος μίας παρτίδας πόκερ, μεταξύ της πολιτικής και των τραπεζών, η οποία έχει μάλλον ξεφύγει από τον έλεγχο.

Κατά την άποψη πολλών, δεν είναι πλέον δυνατόν να αποφευχθεί η δήμευση ενός μέρους των καταθέσεων – κυρίως λόγω των τεράστιων λαθών της πολιτικής, της τραπεζικής βόμβας μεγατόνων στα θεμέλια του συστήματος, της υπερχρέωσης της Δύσης κοκ.

Εν τούτοις, θα ήταν εντελώς άδικο να υποχρεωθούν οι Πολίτες σε μία τέτοιου είδους θυσία, χωρίς να δημιουργηθούν τουλάχιστον θετικές προοπτικές για το μέλλον τους – μεταξύ άλλων, μέσα από τις λύσεις που έχουμε προτείνει στο σημερινό ή σε παλαιότερα κείμενα μας.  

Δυστυχώς, εάν οι εξαιρετικά επώδυνες αυτές λύσεις δεν συνοδευτούν από τις απολύτως απαραίτητες ενέργειες, όσον αφορά την ευρύτερη κρίση χρέους (ευρωομόλογα, ελεγχόμενος πληθωρισμός, ενεργοποίηση της ΕΚΤ κλπ.), τότε θα είναι δώρο άδωρο - γεγονός που πρέπει να αποφευχθεί με κάθε θυσία, αφού θα μπορούσε να σημάνει το τέλος της ειρήνης και της ευημερίας σε ολόκληρο τον πλανήτη μας.

Εάν βέβαια η Γερμανία επιχειρήσει να «αποδράσει» (ανάλυση μας), κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο αφού θα έλθει αντιμέτωπη με την αθέτηση πληρωμών εκ μέρους πολλών άλλων χωρών-εταίρων της (κυρίως της Ιταλίας και της Ισπανίας), είναι πιθανόν να προκληθούν πολλές παρενέργειες – οι οποίες πρέπει επίσης να αποφευχθούν, με κάθε θυσία.