Αφού το απαιτούν ο Ερντογάν και ο Ακιντζί να καταργήσουμε και την επέτειο της 25ης Μαρτίου…

Δυστυχώς τα όσα ζούμε τις τελευταίες ημέρες, που η Τουρκία και η υποτελής διοίκηση της στην Κύπρο τορπιλίζουν τις συνομιλίες για το Κυπριακό, με προσχηματική αφορμή την απόφαση για αναφορά στα σχολεία της Κυπριακής Δημοκρατίας του Ενωτικού Δημοψηφίσματος του 1950, αποδεικνύουν πόσο δύσκολη είναι πια η λύση του Κυπριακού.

Το Κυπριακό δεν είναι μια μαθηματική αδιάφορη και ψυχρή εξίσωση, που κάποιοι σοβαροί τεχνοκράτες θα στρωθούν στην δουλειά και «τρεις το λάδι τρεις το ξύδι» θα βρουν μια λύση που θα επανενώσει έναν ομοιογενη λαό και θα του ανοίξει τις πόρτες στο μέλλον.

Υπάρχει μια βαθιά καχυποψία η οποία καλλιεργείται και τροφοδοτείται καθημερινά εδώ και χρόνια, με μοναδικό σκοπό να διατηρεί η Τουρκία υπό τον έλεγχο της μια φοβισμένη και άβουλη τουρκοκυπριακή κοινότητα. Και ο έλεγχος αυτός της Τουρκίας εντείνεται με κάθε μέσο, προκειμένου οι Τουρκοκύπριοι να μην αντιληφθούν ότι η δική τους ασφάλεια και πρόοδος δεν εξασφαλίζεται με το να ζουν σε ένα καθεστώς υποτελές στην Άγκυρα και με την καταπιεστική παρουσία 35.000 τούρκων στρατιωτών, αλλά εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που θα τους εξασφάλιζε η επίλυση του Κυπριακού προς όφελος των Κυπρίων και όχι για την εξυπηρέτηση των στρατηγικών συμφερόντων της Τουρκίας.

Ο Μουσταφά Ακιντζί καθ’ υπόδειξη της Άγκυρας αντέδρασε με πρωτοφανή ένταση σε μια απόφαση της Κυπριακής Βουλής, για την οποία θα αρκουσε μια απλη δηλωση δυσαρεσκειας και ένα τηλεφώνημα διαμαρτυριας στον Νικο Αναστασιαδη…

Με την σταση του, όμως, ηρθε πολύ απλά να τινάξει στον αέρα κάθε ίχνος εμπιστοσύνης που είχε απομείνει στην ελληνοκυπριακή κοινότητα στο σύστημα της εκ περιτροπής προεδρίας, των βέτο στην λήψη αποφάσεων. Και να δυσκολεψει ετσι κάθε δυνατότητα ελιγμών που θα ειχε ο Κύπριος Προεδρος στις συνομιλιες.

Γιατί πριν ακόμη λυθεί το Κυπριακό, πριν ακόμη δημιουργηθεί ο νέος συνεταιρισμός, πριν ακόμη αναδειχθεί σε αντιπρόεδρο της ενωμένης Κύπρου, ο κ. Ακιντζι και η Άγκυρα απαίτησαν να έχουν βέτο σε αποφάσεις της Κυπριακής Βουλής, αυτής που προσβλητικά αποκαλούν «ελληνοκυπριακή Διοίκηση».

Το θράσος είναι περισσό: Θύμωσε ο ηγέτης μιας κοινότητας ο οποίος αποδέχεται τον εορτασμό της επετείου της εισβολής μιας τρίτης χώρας, έστω και θεωρουμένης Μητέρας Πατρίδας, στην δική του πατρίδα και στην επιβολή έκτοτε ενός καθεστώτος υποτελούς σε αυτή, ο «προοδευτικός» ηγέτης που στήνεται διπλά στον τούρκο στρατηγό για να επιθεωρήσει τα στρατεύματα μιας τρίτης χώρας, της Τουρκίας να παρελαύνουν στην επέτειο της τουρκικής εισβολής στο νησι, ο άνθρωπος που εορτάζει την κορυφαία πράξη διχοτόμησης του νησιού, αυτή της ανακήρυξης του ψευδοκράτους, αυτός που δεν εξεγείρεται όταν ακούει το μεγάλο αφεντικό, τον Ταγίπ Ερντογαν να ομιλεί περί προσάρτησης των Κατεχομένων…

Θύμωσε γιατί θεωρεί ότι η απόφαση την οποία έλαβε η κυπριακή Βουλή για αναφορά στα σχολεία στην επέτειο του Ενωτικού Δημοψηφίσματος του 1950, ενός ιστορικού γεγονότος ,συνιστά… υπονόμευση της διαπραγμάτευσης και υποκρύπτει απειλή εις βάρος της τουρκοκυπριακής μειονότητας.

Και ετσι έσπευδε από την μια να απαιτήσει από τον Νίκο Αναστασιάδη να καταργήσει την απόφαση και συγχρόνως επιχειρηματολογούσε υπερ της διατήρησης των Εγγυήσεων και της παρουσίας του τουρκικού στρατού, για να … προστατεύει την τουρκοκυπριακή κοινότητα, από τις «ορέξεις» των Ελληνοκυπρίων που όπως υποστήριζε ο κ. Ακιντζι θέλουν την Ένωση με την Ελλάδα.

Το τραγικό είναι ότι έσπευσαν να δώσουν δίκιο στον κ. Ακιντζι όχι μόνο οι γνωστοί οπαδοί της θλιβερής λογικής του πρώην Προέδρου Δημήτρη Χριστόφια, ο οποίος επανειλημμένα υποστήριζε ότι «κάναμε και εμείς πολλά στους Τουρκοκύπριους» και λίγο πολύ επέρριπτε αν όχι μεγαλύτερή τουλάχιστον ίση ευθύνη σε Ελλάδα και Τουρκία για την εισβολή και τη συνεχιζόμενη κατοχή του νησιού. Στήριξη στον κ. Ακιντζι προσφέρθηκε και από την εκπρόσωπο της Κυπριακής Δημοκρατίας στην διαπραγμάτευση κ. Ερατώ Μαρκουλη, κάτι που δεν αποτελεί μια απλή έκφραση γνώμης για το συγκεκριμένο περιστατικό, αλλά συναίνεση σε μια ολόκληρη αντίληψη, η οποία κάθε άλλο παρά μπορεί να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των Ελληνοκυπρίων..

Η αλήθεια είναι ότι η απόφαση για να γίνεται μνεία του Ενωτικού Δημοψηφίσματος έπρεπε να είχε ληφθεί χρόνια πριν.

Πολίτες που δεν γνωρίζουν και δεν τιμούν την ιστορία τους, με τα λάθη και τα σωστά της, δεν μπορούν να είναι καλοί πολίτες. Σε ότι αφορά το συγκεκριμένο εξάλλου, δεν νομίζω ότι είναι και πολλοί πια Ελληνοκύπριοι που επιθυμούν την Ένωση με την Ελλάδα… Ίσως πια να είναι πολύ περισσότεροι Έλληνες που θα επιθυμούσαν την Ένωση της Ελλάδας με την …Κύπρο!

Η τωρινή απόφαση της Βουλής ελήφθη μετα από πρόταση του ακροδεξιού ΕΛΑΜ και αυτό ενοχοποιεί την όλη προσπάθεια, αλλά δεν μπορεί να ακυρώσει την αξία της διδασκαλίας του ιστορικού αυτού γεγονότος στους κυπρίους μαθητές. Με την ίδια λογική ο κ. Ακιντζι θα ζητήσει αύριο την κατάργηση της Ημέρας για την Γενοκτονία των Ποντίων, μεθαύριο της Ημέρας για την Αρμενική Γενοκτονία, πιθανόν επικαλούμενος κίνδυνους ….εντάσεων μεταξύ της αρμενικής κοινότητας με τους Τουρκοκύπριους ή τους τούρκους εποίκους που θα γίνουν πολίτες του νέου κράτους..

Όσο για την 25η Μαρτίου, που τον εορτάζει και ο εκάστοτε Αμερικανός Πρόεδρος στον Λευκό Οίκο, δεν φαντάζομαι να εχει κανείς αμφιβολίες… Ας κρατήσουν κανένα κάδρο με τον Κολοκοτρώνη και την Μπουμπουλίνα ενθύμιο από τις σχολικές αίθουσες στην Κύπρο…

Σιγά μην επιτρέψει ο Ερντογάν να παρελαύνουν τσολιαδακια στην Κύπρο και να γιορτάζουν την… ήττα των Οθωμανών.

Εκεί να δείτε ποσό θα θυμώσει ο Μουσταφά…

Πηγή "Απόψεις"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

​Εμπρός της γης οι κολασμένοι..​.

Μετά από μηνών αγωνιστική παπαρολογία, κόκκινες γραμμές και π@π@ρια μάντολες, η μεγάλη νίκη θα είναι το πότε θα έλθει η Ντέλια στην Αθήνα.
Μπράβο ρε​ σεις Αλέκση και​ Ευκλείδη, είμαστε και σε brunette period.

Τα ρεπορτάζ μας ενημερώνουν πως συζήτηση για το χρέος μόνο μετά τις γερμανικές εκλογές.
Να το μεταφράσω;
Ξεχάστε την ποσοτική χαλάρωση μέχρι το τέλος του χρόνου, ξεχάστε το waiver των τραπεζών.
Να το πάω και λίγο παρακάτω;
Ξεχάστε και την έξοδο στις αγορές, εκτός, το πολύ πολύ, δοκιμαστικών εκδόσεων.

Ε ας πάω και λίγο παρακάτω.
Ή διασφαλίζεται η χρηματοδότηση της χώρας από τους εταίρους για μετά το καλοκαίρι 2018 ή τελειώσαμε.
Ε, ας μεταφράσω κι αυτό.
Ή τέταρτο ​Μ​νημόνιο (ή παράταση διετής/τριετής του τρέχοντος αλλά με κάπου €20 δισ ακόμη) ή χαιρέτα μου τον πλάτανο με τα πλατειά πλατανόφυλλα.

Κατόρθωμα των ανικάνων ιδεοληπτικών ​ψευτο​περονιστών τα ​Μ​νημόνια μέχρι να παγώσει η κόλαση.
Ας το πούμε κι ας τελειώσουμε μ' αυτούς.

Η αντιπολίτευση έχει να πει κάτι;

​Φαύλος ο Κρης​


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Will Turkey get its way in Raqqa?

By Metin Gurcan

The US administration has tasked the Department of Defense with preparing, by Feb. 28, a comprehensive plan to defeat the Islamic State (IS) in Iraq and Syria. With only eight days left, it's clear we're entering the final phase of preparations for retaking Raqqa, the strategic heart of IS in Syria.

Turkey has been involved in many conversations with the US this month. Following the Feb. 17 visit of CIA director Mike Pompeo to Ankara, Gen. Joseph Dunford, chairman of the US Joint Chiefs of Staff, met at Incirlik Air Base with Turkey’s Chief of General Staff Hulusi Akar. On Feb. 18-19, Turkish Prime Minister Binali Yildirim discussed Raqqa and developments in northern Syria with US Vice President Mike Pence at the International Munich Security Conference.

Ankara is clearly delighted with US President Donald Trump’s rapid tackling of Syria and Washington's high-level cooperation. Obviously, Moscow is not all that pleased with the resurgence of diplomatic activity between Ankara and Washington regarding northern Syria. But we also have to note that Ankara is concurrently working to fortify field cooperation with Russia west of the Euphrates. Russia, Turkey and Iran — which organized the peace talks last month and again last week in Astana, Kazakhstan — are forming a task force to monitor and implement the cease-fire in Syria. As a first step, Russia and Turkey could field a joint cease-fire monitoring force west of the Euphrates.

While Ankara is discussing with Washington a Raqqa operation to knock out IS, it is also trying to preserve its improved diplomatic ties with Moscow to maintain Turkey’s gains in Operation Euphrates Shield. Washington and Moscow are vying for leverage in northern Syria. Russia sees all of northern Syria as its area of influence, whereas the US seems to concede the west while considering the eastern side to be its sphere of influence.

Until the US and Russia agree on their "territories," it will be difficult for Turkey to please both parties simultaneously. Perhaps this is why, in recent days when Ankara moved closer to Washington, Moscow began playing its "Kurdish card" more openly. The Feb. 15 timing of the Regional Kurdish Conference organized by Russia in Moscow is significant.

By inviting not only Syrian Kurds but Kurdish representatives from Turkey, Iran and Iraq, Moscow signaled it has a regional perspective for the Kurdish issue. Also, Moscow’s close contacts with officials from the Kurdish nationalist Democratic Union Party (PYD) in Syria on drafting a new constitution for Syria is another reaction to warming relations between the US and Turkey in northern Syria.

The perplexing question is how long Turkey will be able to manage the divergent interests of the US and Russia. Whether Turkey will opt for close cooperation with Russia or the US in northern Syria is not a routine foreign policy decision, but a major one that will certainly determine the route Turkey will be following in years to come.

Many people are puzzled about why the US imposes conditions that Turkey detests, but still insists on having Turkey participate in the Raqqa operation. At the moment there are two main causes of friction between the US and Turkey over Raqqa. The first is Manbij, which is controlled by the People's Protection Units (YPG), immediately west of the Euphrates, south of Jarablus. The message Ankara is sending to Washington is: “We will assist you at Raqqa but as a sign of your goodwill, give us Manbij,” while Washington says, “Let’s start at Raqqa. Let us see your commitment and field performance at Raqqa. We will then talk about Manbij.”

The other key friction point involves the launching point for the Raqqa operation. To prevent harm to Kobani, the US favors launching the operation from al-Bab, 110 miles from Raqqa. But Turkey favors launching the operation from Tell Abyad, adjacent to the Turkish border, 60 miles north of Raqqa.

If Turkey’s views prevail, its armored forces would overrun and control the Kurdish canton of Kobani.

There are three main reasons why the US needs Turkey at Raqqa: military, demographic and symbolic. Militarily, Raqqa will be a conventional front, with 8,000 to 10,000 IS militants now in Raqqa mixed in with about 220,000 civilians, just as IS mixes in with the population in al-Bab and Mosul. IS appears determined to defend Raqqa to the very end with a system based on tunnel warfare, anti-tank missiles, drones and suicide attacks with armored vehicles. That is why a Raqqa operation will need tanks, armored vehicles, indirect artillery and rocket support as much as infantry. The US badly needs Turkey's armored and artillery support in what promises to be a tough operation.

What are Turkey’s options for giving military support to a Raqqa operation?

1. Turkey refrains from giving any form of military support on the ground but assists with logistical support primarily from Incirlik Air Base. Turkey also promises it will not undertake any cross-border operations against the Kobani and Jazeera Kurdish cantons during the operation. In this option, the question will be who will be supplying the armor and long-distance artillery support. One possibility that comes to mind is the Syrian army. But that army has been having a difficult time at Deir ez-Zor and Palmyra against IS. If Syria is forced to reach agreements with the US and Russia, the Syrian army can deploy armored units and artillery to Raqqa without directly participating in clashes.
   
2. Turkey participates in Raqqa with a special forces detachment of 250-300 troops: This will indicate that Turkey wishes to follow Raqqa developments closely and that the US isn’t against it. If this option is chosen, we can presume Turkey still hopes to have a role in reconstructing Raqqa after its capture.
   
3. In addition to special forces, Turkey sends one or two each of armored and mechanized infantry brigades, plus two or three 155-meter howitzer battalions and one or two 122 mm rocketry battalions with a total of 3,000-4,000 soldiers. By choosing this option (which is actually the US' pick) Turkey would confirm that Ankara has agreed to a joint operation with a Kurdistan Workers Party (PKK) affiliate, the YPG. This option would also mean that Turkey would want a role in running and reconstructing Raqqa.
   
4. In addition to the special forces and armored artillery units, Turkey sends four to five commando battalions, bringing Turkey’s participation to 7,000-8,000 soldiers. This option signifies the highest level of Turkish commitment to the Raqqa operation. It would mean Ankara had persuaded Washington that Turkey could make up for the infantry gap that would arise from excluding the Kurdish YPG from Raqqa. Ankara would do so by using its own commandos in addition to the Arab elements of the Syrian Democratic Forces and the Free Syrian Army. To compensate for such generous participation, Turkey would expect maximum input into the future of Raqqa and northern Syria.
   

The second reason why the US insists on having Turkey join the Raqqa operation is the human terrain. Nearly all of the more than 200,000 people in Raqqa are Sunni Arabs. There is a small Christian minority and an even smaller Kurdish presence in the town and its periphery. The US must win the hearts and minds of Sunni Arab tribes in Raqqa, which are most concerned with whether the Kurdish YPG will stay in Raqqa in the post-IS era. The US strongly feels the need to have Turkey's support in winning over the Arab tribes.
The last reason the US needs Turkey in Raqqa is symbolic. An operation against Raqqa is crucial for the Sunni psyche in the Middle East, and having Sunni elements in the field alongside the US is vital for the legitimacy of the operation in Sunni eyes.
The Raqqa operation is taking shape, but amid multifaceted, tangled issues. Commanding and managing this operation is likely to be more complicated than the one at Mosul. No doubt IS is monitoring discussions between Ankara and Washington, probably even more so than are Moscow, Tehran and Damascus.

Al-Monitor



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Οι ξένοι… έλυσαν όλα τα προβλήματα του κόσμου, και πασχίζουν τώρα να διευθετήσουν το τελευταίο: Το Κυπριακό…

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Καταπληκτικό. Στην αρχή κάποιος πολύ δυνατός είπε της (Αμερικανίδας πρώην υφυπουργού Εξωτερικών Βικτώριας) Νούλαντ να λύσει αμέσως το κυπριακό. Πολύ σημαντικό αυτό το πρόβλημα. Με τη Συρία ή με την Ουκρανία θα ασχολούμαστε τώρα; ‘Οχι βέβαια. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό διεθνώς σήμερα από την ειρήνη στην Κύπρο. (Αυτό ακριβώς σκέφτηκαν και οι Σταυροφόροι, πάει πολύ πίσω η προσπάθεια “επίλυσης του κυπριακού” κι ας μην της φαίνεται. Κάτι ήξερε επ’ αυτού ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος και οι Ναϊτες, που μάλλον αγνοούν οι κάτοικοι στη νήσο των Μακάρων).

Είδε ότι δυσκολεύονταν να λύσουν το κυπριακό ο Αναστασιάδης με τον Ακιντζί, τα παράτησε όλα η Νούλαντ και είπε ελάτε στη Γενεύη να σας τραβήξω μια λύση επειγόντως, μην καταστραφεί ο κόσμος.

Φαίνεται μάλιστα ότι ο ίδιος κύριος που σφύριξε της Νούλαντ να λύσει το κυπριακό, τόπε και στον αξιότιμο πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τον Γιούνκερ, που αφιέρωσε ξαφνικά το ένα τρίτο της ομιλίας του στο ευρωκοινοβούλιο στην ανάγκη επίλυσης του κυπριακού.

Νάναι καλά ο άνθρωπος. Με τόσο ενδιαφέρον για το κυπριακό, νόμισα προς στιγμή νόμισα ότι δεν έχουμε 2017 αλλά 1974 και ξανάγινα πιτσιρίκι. Θυμήθηκα μια μέρα, εκείνη τη χρονιά, πούβλεπα τις ειδήσεις σε ένα φίλο με τηλεόραση. Η εκφωνήτρια έλεγε ότι μίλησαν πάνω από δέκα φορές Κίσσινγκερ και Ετσεβίτ. Κάτι θα γίνει, γύρισα και είπα στον φίλο μου. Την άλλη μέρα η τηλεόραση έδειχνε αλεξιπτωτιστές. ‘Ετσι είναι η σειρά, πρώτα ασχολείται η διεθνής κοινότης με το κυπριακό, μετά πέφτουν οι αλεξιπτωτιστές. Ο Κίσσινγκερ ξέρετε είναι ζωντανός και πολύ δυνατός. Από την πλευρά μου δεν θάβαζα το χέρι μου στη φωτιά, αν με ρωτούσατε, για το ποιός θα κλείσει πρώτος τα μάτια, ο Χένρυ ή η Κυπριακή Δημοκρατία;

Με τούτα και με κείνα εγεννήθη Γενεύη!

Μετά, έφυγε η Νούλαντ από τη δουλειά της. Ο κύριος όμως, που δεν ξέρω που μένει, το ρετιρέ του είναι μονίμως στα σύννεφα, είπε στην Κυρία Τερέζα να ασχοληθεί τώρα αυτή με την Κύπρο. Σηκώθηκε αυτή και πήγε στην ‘Αγκυρα, βαριότανε φαίνεται στο Λονδίνο, άλλη δουλειά δεν είχε να κάνει και είπε, να πάω κι εγώ να λύσω το κυπριακό. Η βρετανική διπλωματία είναι η καλύτερη στον κόσμο. Ξέρει ότι πρέπει να πει τι κάνει, για να μη την κατηγορήσουνε ότι λέει ψέμματα άμα την τσακώσουνε, αλλά πρέπει να το κρύψει ταυτόχρονα όσο καλύτερα μπορεί. Τόγραψε ότι πάει για το κυπριακό στο τέλος ενός μακρού καταλόγου.

Που τέτοια φινέτσα στις τραγικές σκιές που ξέφυγαν από τη ζωή βρίσκοντας δουλειά στη γραφειοκρατία του ΟΗΕ. Αυτοί βγάλανε κοτζάμ ανακοίνωση και τόπανε, ότι πάει κοτζάμ Γενικός Γραμματέας δώδεκα ώρες με το αεροπλάνο στην ‘Αγκυρα να λύσει το κυπριακό (τρέχανε μετά οι Εγγλέζοι στη Γραμματεία ΟΗΕ να διορθώσουνε τα πράματα και να χώσουν κι άλλα αντικείμενα συζήτησης στις επόμενες ανακοινώσεις, αλλά η ζημιά είχε γίνει). ‘Οχι, θα καθήσει ο κ. Γκουτιέρες να ασχολείται με το παγκόσμιο κλίμα, την πείνα στην Αφρική ή τον κίνδυνο να αρχίσει παγκόσμιος πόλεμος στη Νότια Σινική Θάλασσα! Τι έχει προτεραιότητα παγκοσμίως; Να λυθεί το κυπριακό, μπας και ξαναρχίσει κάνας πόλεμος μετά από 43 χρόνια ειρήνης!

Δε γίνεται να αφήσει ο ΓΓ μόνες τους τις ΜΚΟ να πασχίζουν να το λύσουν το κυπριακό, με μερικές εκατοντάδες δράσεις συμφιλίωσης στο ίδιο το νησί, που στοιχίζουν λέγεται περί τα 100 εκατομμύρια ευρώ. “Θα ήταν απάνθρωπο να κάνω κάτι τέτοιο”, σκέφτηκε ο Γκουτιέρες και πήρε αμέσως το αεροπλάνο για την Τουρκία.

Πριν από το πραξικόπημα του 1974, ο Κίσσινγκερ πήγε στην Κύπρο, να επιθεωρήσει το μέρος, να καταλαβαίνει τις αναφορές που επρόκειτο να του στείλουν και με βιωματικό τρόπο ει δυνατόν, με το μέσα μυαλό. Δεν ξέρουμε αν φίλησε τον Μακάριο, όπως ο Ιούδας, τούπε πάντως προτού φύγει: “Μακαριώτατε είσαι πολύ μεγάλος για ένα τόσο μικρό μέρος!”. Ευχαριστήθηκε και αναθάρρησε εκείνος. Δεν φανταζόταν ποιόν τρόπο είχαν σκεφτεί να λύσουν την … αντίφαση που διαπίστωσαν. (Φαντάσου τώρα, αν μπόρεσαν να πλανέψουνε τέτοιας γενιάς άνθρωπο, τι μπορεί να κάνανε στα καλοζωϊσμένα εγγονάκια του).

Τώρα δεν πήγε ο Κίσσινγκερ στην Κύπρο, πήγε όμως ο Βρετανός Υπουργός ‘Αμυνας. Και τι είπε παρακαλώ; Οι βρετανικές βάσεις στην Κύπρο είναι πιο σημαντικές από ποτέ άλλοτε στην ιστορία.

Τώρα εγώ έχω ένα κουσούρι. Ρωτάω διαρκώς “γιατί;”, όπως οι Αρχαίοι. “Με αυτά τα γιατί έχεις χαλάσει τις σχέσεις σου”, μούπε μια μέρα ένας φίλος. “Μικρός δεν είσαι, τρελλός θα είσαι” μούπε ένας άλλος και μετράει παραπάνω γιατί δεν είναι φίλος.

Γιατί οι βάσεις στην Κύπρο είναι τώρα πιο σημαντικές από ότι στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ ή στην κρίση του Σουέζ, ή το 1974;

‘Η, για να πούμε το ίδιο πράγμα διαφορετικά. Πόσο μεγάλο είναι αυτό που πρόκειται να γίνει στη Μέση Ανατολή και τι πρέπει να γίνει στην Κύπρο πριν, για να γίνει αυτό που θα γίνει στη Μέση Ανατολή;

Μήπως όλα αυτά σχετίζονται επίσης κάπως και με τις μεγάλες μανούβρες που άρχισαν κιόλας, ποιός θα την πάρει τη μαμά Ελλάδα;

‘Ολα σύμπτωση. ‘Ισως να μη γίνει τίποτα. ‘Ισως η δυτική ηγεσία αποτελείται από ανοήτους. Δεν ρώτησαν τους κατοίκους της νήσου των Μακάρων, απόλυτα ήρεμους και σίγουρους στο κέντρο της Τέλειας Καταιγίδας. Δεν ρώτησαν τους πολιτικούς του νησιού, περισσότερο σίγουρους για τον εαυτό τους κι από τη θεία ακόμα, όταν άνοιγε παρόλα αυτά την πόρτα στον Ρασκόλνικωφ, όχι στη Γενεύη, στην Αγία Πετρούπολη εκείνη.

Μπορεί νάχουν δίκηο. Μπορεί να μη γίνεται τίποτα στη Γενεύη. Μπορεί καλώς η αντιπολίτευση να μην ασχολείται με τη Γενεύη κάνοντας σχεδιασμούς για το πολιτικό της μέλλον, ισχυριζόμενη βολικά ότι θα αφήσουν τους ‘Ελληνες να αποφασίσουν την τύχη αυτού του νησιού με δημοψήφισμα! Βέβαια, μόνο με δημοκρατία αποφασίζονται τέτοια ζητήματα. Πλήθος τα παραδείγματα ανά τον κόσμο.

‘Ισως να μην είναι αυτή η χρονιά του Δράκου για τους ‘Ελληνες. Η ελπίδα άλλωστε πεθαίνει τελευταία.

ΥΓ. Ο Αλλάχ να δίνει χρόνια στον Σουλτάνο, τον πιο νούσικο στην περιοχή ή, να το πούμε ακριβέστερα, η Τουρκία είναι το μόνο των τριών κρατών με στοιχειωδώς ανεξάρτητη ηγεσία. Θα αποφύγει όμως μέχρι τέλους τα ταξίματα του Βελζεβούλ;. Θα μπορέσει η καχυποψία του να τον μεταμορφώσει σε Οδυσσέα, να βουλώσει τα αυτιά του. Θα μας σώσει άλλη μια φορά ο Θεός μας μέσω των Εχθρών μας; ‘Η μας βαρέθηκε πια και θα εξαπολύσει κάποια από εκείνες τις φοβερές επί δικαίων και αδίκων τιμωρίες που μονάχα αυτός ξέρει να κάνει, για τη φιλαργυρία, τη μικροψυχία και την ξετσιπωσιά μας;

Πηγή Απόψεις


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Δίνουμε 2 δισ. Ευρώ ετησίως για παράνομες συντάξεις σε αλλοδαπούς

Kαι σε 77.718 άτομα αδιευκρίνιστης υπηκοότητας σύμφωνα με το ίδιο το ΙΚΑ...

Γράφει ο Ιωάννης Παπαζήσης

Πριν 5 έτη έγιναν καταγγελίες ότι χιλιάδες αλλοδαποί που εισήλθαν παράνομα στην χώρα μας και παρέμειναν εδώ υπό καθεστώς ημινομιμοποίησης έπαιρναν συντάξεις 700 ευρώ, με 300 μόνον ένσημα. Το γεγονός αυτό το παραδέχτηκε το ίδιο το ΙΚΑ σε ανακοίνωσή του την 1/8/2011 η οποία λέγει ότι μετά την καταγγελία που έγινε ερευνήθηκε το όλο θέμα.
Επί λέξη λέγει...:

«Αλλαγή στον τρόπο υπολογισμού της σύνταξης στον τομέα των προσαυξήσεων των Κατωτάτων Ορίων των συντάξεων για την ορθή εφαρμογή της εθνικής νομοθεσίας σε συνδυασμό με τις κοινοτικές διατάξεις (εγκύκλιος 41/2011).
Με τις νέες οδηγίες άλλαξε ο τρόπος υπολογισμού των συντάξεων αυτών και δεν χορηγούνται προσαυξήσεις στα δικαιούμενα ποσά συντάξεων για ημέρες ασφάλισης που δεν πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα.
Αποτέλεσμα αυτού του μέτρου είναι να μην μπορούν πλέον να παίρνουν «συντάξεις 700 ευρώ με 300 ημέρες ασφάλισης στην Ελλάδα».

Η παραδοχή αυτή είναι συγκλονιστική διότι το ίδιο το ΙΚΑ πιστοποιεί ότι άτομα παράνομα εισερχόμενα στην χώρα μας έπαιρναν σύνταξη 700 ευρώ με ένα έτος εργασίας. Ερευνήθηκε ποιος έβαλε την υπογραφή του για να πάρουν αυτά τα άτομα παράνομα σύνταξη και ζημίωσε με αρκετά δισ. ευρώ το κράτος μας;
Μιλάμε για πάνω από 100.000 αλλοδαπούς με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς και για ζημία περίπου 2 δισ. Ετησίως, αν συμπεριλάβουμε και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη που δικαιούται ένας συνταξιούχος.
Ποιος ή ποιοι δια της υπογραφής τους έκαναν αυτό το έγκλημα εις βάρος μας και έμειναν ατιμώρητοι; Το ερεύνησε κανείς;

Συνεχίζοντας βλέπουμε στην ανακοίνωση του ΙΚΑ να λέγει ότι:

«Οι αλλοδαποί μετανάστες τρίτων χωρών (εκτός Ε.Ε και χωρών με τις οποίες έχουν συναφθεί διμερείς συμβάσεις), παίρνουν σύνταξη από το ΙΚΑ, εάν έχουν νόμιμη παραμονή στην Ελλάδα και συμπληρώνουν τις ίδιες προϋποθέσεις που απαιτούνται και για τους Έλληνες (ηλικία και χρόνο ασφάλισης σε ελληνικούς ασφαλιστικούς φορείς)».

Πείτε μας λοιπόν κύριοι του ΙΚΑ ποιος εκ των αλλοδαπών που εισήλθαν παράνομα στην χώρα μας και παρέμειναν εδώ υπό το καθεστώς ημινομιμοποίησης συμπλήρωσε 10.500 ένσημα, δηλαδή 35 χρόνια εργασίας, όπως απαιτείται από τους Έλληνες για να δικαιούνται σύνταξη;
Ποιος τους έδωσε σύνταξη και με ποια κριτήρια; Έχει ερευνηθεί;
Υπάρχει έστω και ένας που να πληροί τα κριτήρια που απαιτούνται, να έχει δηλαδή 10.500 ένσημα;
Δεν υπάρχει ούτε ένας. Σας το λέμε εμείς και μακάρι να πάνε εκεί που πρέπει όσοι βάλανε την υπογραφή τους και έδωσαν παράνομα συντάξεις σε κατοίκους της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας και της Αλβανίας, που παράνομα εισήλθαν στην χώρα μας…

Το χειρότερο από όλα όμως είναι ότι έδωσαν και δίνουν σύνταξη σε 77.718 άτομα που δεν ξέρουν ούτε ποια είναι η υπηκοότητά τους και το παραδέχονται οι ίδιοι άνθρωποι του ΙΚΑ.
Δείτε και φρίξτε, διότι υποστηρίζουν χωρίς ντροπή πως δεν είναι παράνομη αυτή η πράξη …

«Όσον αφορά στους 77.718 συνταξιούχους άγνωστης υπηκοότητας, διευκρινίζονται τα εξής: Το γεγονός ότι δεν υπάρχει υπηκοότητα δεν σημαίνει ότι οι συντάξεις είναι παράνομες και αφορούν μόνο αλλοδαπούς, δεδομένου ότι η αναγραφή της υπηκοότητας στα στοιχεία των συνταξιούχων ήταν προαιρετική και έγινε υποχρεωτική από τον Ιούλιο 2011».

Ποσό λογικό φαίνεται αυτό που διαβάσατε;
Ξέρετε πόσα ξοδεύουμε ετησίως γι αυτές τις παρανομίες;
Τουλάχιστον 2 δισ. το ξανάλεμε και για ένα δισ. ευρώ πριν λίγους μήνες θα χρεοκοπούσαμε… Για 1 δισ. που έπρεπε από κάπου να βρεθεί έγινε νέα περικοπή στις συντάξεις των ανήμπορων να αντιδράσουν ελλήνων συνταξιούχων …

2 δισ. ετησίως χρειαζόμαστε το ξανάλεμε και δεν μπορούμε να το χωνέψουμε για να πάρουν συντάξεις αυτοί που εισήλθαν παράνομα στην χώρα μας και με ελάχιστα ένσημα παίρνουν παράνομα σύνταξη και μάλιστα σήμερα που δεν έχουμε χρήματα ούτε για τα απαραίτητα στα νοσοκομεία και η χώρα παραπαίει οικονομικά και ουδείς συγκινείται και ουδείς σταματά αυτό το έγκλημα εις βάρος όλων μας…
Δείτε εδώ όλη την ανακοίνωση του ΙΚΑ για να μην νομίζετε ότι τα λέμε εμεις… (ανακοίνωση ΙΚΑ) 

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι με 1.000 ευρώ κάποια κυκλώματα βγάζουν παράνομα συντάξεις κι εμείς βρήκαμε ήδη μια περίπτωση που σταμάτησε ήδη να δίνεται αυτή η σύνταξη. Όμως δεκάδες χιλιάδες άλλες δεν έχουν ταυτοποιηθεί αν όντως είναι αληθή τα στοιχειό των δήθεν συνταξιούχων και τα ασφαλιστικά ταμεία μας αδειάζουν καθημερινά λόγω των λαθρομεταναστών που παράνομα παίρνουν συντάξεις…

Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που παίρνουν τέτοιες συντάξεις είναι αλβανοί και τα πλείστα εκ των χρημάτων που παίρνουν από τα ασφαλιστικά μας ταμεία τα στέλνουν στην χώρα τους…
Η χώρα τους ξέρετε πως μας ευχαριστεί για αυτό; Μας πάει στο Διεθνές Δικαστήριο Της Χάγης για τις δήθεν περιουσίες των τσάμηδων που δήθεν κατάσχεσε το κράτος μας όταν τους εκδίωξε από εδώ διεκδικώντας δισ. ευρώ αποζημίωση και μάλιστα ζητά και εδάφη από την Ήπειρό μας…
Αντί να πούνε ευχαριστώ που δεν δικάστηκαν για τα εγκλήματα που διέπραξαν υπό την ανοχή των ναζί εις βάρος μας και ένα ευχαριστώ για το ψωμί που έφαγαν στην πατρίδα μας διεκδικούν κιόλας παράνομα τα εδάφη μας και αποζημιώσεις… Βρήκαν την ευκαιρία θα μου πείτε τώρα που παραπαίει η δήθεν κυβέρνησή μας να αρπάξουν ότι νομίζουν πως μπορούν να αρπάξουν...
Τα συμπεράσματα όπως πάντα δικά σας…



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Συμφωνία για να διασώσουν τον εαυτό τους έως το 2018

«To ΔΝΤ, το οποίο ήδη εδώ και εβδομάδες έλεγε ότι τα μέτρα δεν είναι ρεαλιστικά, θα συμμετάσχει…Και η γερμανική κυβέρνηση, για να του το κάνει πιο εύκολο, θα συμφωνήσει σε ορισμένες ελαφρύνσεις του χρέους και μετά το τέλος του πακέτου βοήθειας το 2018. Μετά από τα 250 δισεκατομμύρια που έχουν ήδη δαπανηθεί, θα δοθεί και η επόμενη δόση.

Παραμένει ένα αναπάντητο ερώτημα, γιατί θα λειτουργήσει τώρα ένα πρόγραμμα βοήθειας που δεν έχει λειτουργήσει επί εφτά ολόκληρα χρόνια. Όλο αυτό το σχέδιο δεν είναι ένα ρεαλιστικό, όπως είχε πει κάποτε ο επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ Ολιβιέ Μπλανσάρ. Είναι απλώς μια προσπάθεια των συμμετεχόντων να σώσουν τους εαυτούς τους το 2018» γράφει η οικονομική εφημερίδα Handelsblatt σχετικά με τη συμφωνία που επετεύχθη στο Eurogroup.

Κατά την Süddeutsche Zeitung «Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών θέλει να αποφύγει να γίνει η Ελλάδα θέμα στον προεκλογικό αγώνα . Ήδη η πρόταση του Μάνφρεντ Βέμπερ, επικεφαλής της Κ.Ο. του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, να γίνει στο μέλλον και μια προσπάθεια χωρίς ΔΝΤ, προκάλεσε μεγάλη δυσαρέσκεια στη Χριστιανική Ένωση. Η ομοσπονδιακή βουλή έχει συμφωνήσει στο πρόγραμμα πιστώσεων για την Ελλάδα με την προϋπόθεση να συμμετάσχει και το ΔΝΤ.

Αδιευκρίνιστο παραμένει πως θα συμπεριφερθεί η νέα αμερικανική κυβέρνηση υπό τον Ντόναλντ Τραμπ. Ο προκάτοχός του, Μπάρακ Ομπάμα, είχε ταχθεί πάντοτε υπέρ της Ελλάδος, καθώς και της συμμετοχής του ΔΝΤ. Οι ΗΠΑ συμμετέχουν με το μεγαλύτερο ποσοστό στο Ταμείο. Παραμένει ανοιχτό πώς θα αντιδράσουν οι ΗΠΑ στη συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα. Αυτή την Τετάρτη η κρίση στην Ελλάδα θα συζητηθεί στο ανώτατο πολιτικό επίπεδο. Η επικεφαλής του ΔΝΤ θα συναντηθεί στο Βερολίνο με την καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ».

Η Frankfurter Allgemeine Zeitung αναφέρεται στις εκτιμήσεις του ΔΝΤ και του Πολ Τόμσεν ότι πολλοί από τους υπολογισμούς δεν «βγαίνουν» και ότι "θα μπορούσαμε να στηρίξουμε ένα λιγότερο θεαματικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, αλλά αναπόφευκτα θα έπρεπε να γίνουν και άλλες ελαφρύνσεις του χρέους", κάτι όμως που οι υπουργοί Οικονομικών και οι ηγέτες της Ευρωζώνης δεν θα ήθελαν αυτή τη χρονιά, που γίνονται τόσες εκλογικέ ς αναμετρήσεις στην Ευρώπη».

Και η εφημερίδα καταλήγει: «Τον Ιούλιο η Ελλάδα θα πρέπει να πληρώσει πάνω από 7 δισεκατομμύρια ευρώ στους δανειστές. Χωρίς μια συμφωνία μέχρι τότε, ίσως το καλοκαίρι του 2015 φαντάζει ως γενική πρόβα για ένα Grexit και το καλοκαίρι του 2017 θα μείνει στη μνήμη ως η πρεμιέρα του έργου. Πριν από τη συνάντηση των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης, χθες, στην Αθήνα δεν περίμεναν πολλά. Θα ήταν καλό εάν υπήρχε μια "συμφωνία ότι συμφωνούμε" ακουγόταν από κύκλους των πρωθυπουργικών γραφείων».

Πηγή Deutsche Welle


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Il Sole 24 Ore: Η καταστροφή που επιτελέσθηκε στην Ελλάδα μπορεί να παραλληλισθεί μόνο με τις συνέπειες μιας πολεμικής σύρραξης

«Τεράστιο χρέος, το κατά κεφαλήν εισόδημα μειώθηκε κατά το ήμισυ», γράφει σήμερα ο σχολιαστής της εφημερίδας Il Sole 24 Ore, Βιτόριο Ντα Ρολντ, σε ανάλυσή του για την Ελλάδα.

«Ένα τρομακτικό ποσό δείχνει την οικονομική και κοινωνική καταστροφή που επιτελέσθηκε στην Ελλάδα, μετά από οκτώ χρόνια "βοηθειών", που άγγιξαν τα 435 δισεκατομμύρια ευρώ, ζητώντας, σε αντάλλαγμα, μέτρα λιτότητας. Ένα ποσό, το οποίο μπορεί να παραλληλισθεί μόνο με τις συνέπειες μίας πολεμικής σύρραξης», σημειώνει ο Ντα Ρολντ.

Όπως εξηγεί, «το κατά κεφαλήν εισόδημα σε δολάρια και σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες έρευνες του ΔΝΤ, πέρασε από 32.198 ευρώ το 2008, σε 18.078 δολάρια το 2016, με περικοπή του 56%. Ένα στοιχείο που δεν μπορεί να βρει κανείς σε καμία άλλη χώρα, στην οποία δραστηριοποιήθηκε το Ταμείο, από την περίοδο του Μπρέτον Γουντς».

«Η Αθήνα έκανε ό,τι της ζητήθηκε», τονίζει ο Ιταλός αναλυτής, με αναφορά στο εμπορικό ισοζύγιο και το πρωτογενές πλεόνασμα. «Πρόκειται για εξαιρετικό αποτέλεσμα, αλλά ακόμη δεν θεωρείται αρκετό. Οι Βορειοευρωπαίοι θέλουν πρωτογενές πλεόνασμα του 3,5%, ποσοστό που το ΔΝΤ κρίνει μη επιτεύξιμο», υπογραμμίζει η ανάλυση που δημοσιεύει η εφημερίδα της ιταλικής Ένωσης Βιομηχάνων.

Επίσης, ο Βιττόριο Ντα Ρολντ παραθέτει τα λάθη του ΔΝΤ στην περίπτωση της Ελλάδας, που αναγνωρίστηκαν από το ίδιο το Ταμείο, μεταξύ των οποίων, «υπερβολικά αισιόδοξες προβλέψεις για τη δυνατότητα ανάκαμψης της οικονομίας, μετά τις φορολογικές περικοπές που οδήγησαν και στην έκρηξη του χρέους».

Η ανάλυσή του καταλήγει με αναφορά στη δήλωση του Έλληνα πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, ότι «το 2017 δεν είναι μία δύσκολη χρονιά, είναι η χρονιά κατά την οποία η Ευρώπη θα μπορούσε να αποσυντεθεί», ενώ συμφωνεί με τη διαπίστωση ότι «η Αθήνα είναι το καναρίνι μέσα στο ορυχείο. Αν πεθάνει, δεν θα καταρρεύσει η Ελλάδα, αλλά το ευρώ».


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Ιδιώτες...

Γράφει ο Κώστας Μαντατοφόρος

Η κυβέρνηση συμφώνησε με τους τοκογλύφους πως θα συμφωνήσουν κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον.
Κι έτσι γύρισε πίσω θριαμβευτικά που δεν λήφθηκαν χθες τα νέα μέτρα εναντίον του λαού.
Έχει πιθανότητες να κάνει το μασκαράδικο τριήμερό της σχετικά ήρεμα.
Τί πιθανότητες όμως έχει ένας λαός ιδιωτών;

Για να εξηγούματε:
Οι αρχαίοι μας πρόγονοι, των οποίων το κλέος τόσο θαυμάζουμε και τους οποίους επικαλούμαστε κάθε λίγο και λιγάκι, ονόμαζαν  "ιδιώτες"  εκείνους που ασχολούνταν μόνον με τον προσωπικό τους βίο, τα ανάκλιντρα (καναπέδες της εποχής) και τους σκλάβους τους,  και όχι με τα κοινά. Την δε κατάστασή τους, "ιδιωτεία".
Είχαν όμως οι πρόγονοί μας σε τόσο εξαιρετική εκτίμηση τον κοινό βίο, τα κοινά, την άμεση δημοκρατία τους και την συμμετοχή τους σε αυτήν, που με τον καιρό ο όρος "ιδιώτης"  απέκτησε αρνητική σημασία, την σημασία του καθυστερημένου, του βλάκα, του ηλίθιου.
Αυτού που δεν μπορεί να ασχοληθεί με τα κοινά λόγω βλακείας, ή που τελικά χαρακτηρίζεται ως καθυστερημένος επειδή ακριβώς δεν συμμετέχει στον κοινό βίο.

Αργότερα οι αγγλοσάξονες πήραν τον όρο "ιδιώτης" και τον μεταχειρίστηκαν  ως idiot με μία και μόνη έννοια, αυτήν του καθυστερημένου, του ηλίθιου.
Άλλωστε υπάρχει και η επιστημονική ονομασία του γνωστού Σύνδρομου Down που το  περιγράφει ως "μογγολοειδή ιδιωτεία", μεταφράζοντας τον όρο από το "αγγλικό"  idiot.

Στην σύγχρονη όμως Ελλάδα των μνημονίων ο ιδιώτης, αυτός που ασχολείται με τον καναπέ του και τον εαυτούλη του, θεωρεί τον εαυτό του έξυπνο που αφήνει τους όποιους άλλους να βγάλουν το φίδι απ' την τρύπα, και που περιμένει να γυρίσει ο τροχός μόνος του, για να πηδήσει (απ' την χαρά του) και ο φτωχός.
Και ο σύγχρονος ιδιώτης (με όλες τις έννοιες της λέξης) είναι πιά η πλειοψηφία, η μεγάλη μάζα, αυτός που ψηφίζει μπούλη, κούλη και το κακό συναπάντημα και που μετά κλείνεται σπίτι του να δεί τί θα γίνει.

Κι έτσι, καταντήσαμε πιά μία κοινωνία, ένας λαός ιδιωτών, με όλη την αρχαιοπρεπή έννοια του όρου, ένας όχλος ηλιθίων, που σαν καλοί καθυστερημένοι παριμένουμε να βγεί σήμερα το πρωί ο κάθε κύριος Παπαχριστομαλακόπουλος των ΑΝΘΕΛ να μας ερμηνεύσει τί ακριβώς έγινε χθες, τί ακριβώς γίνεται συνεχώς, να μας μαλώσει το βολεμένο παγώνι γιατί κάποιοι ανέφεραν το "grexit" και να θριαμβολογήσει που αυτός θα εξακολουθήσει να παίρνει τα οκτώ χιλιάρικα, συν μπόνους, συν επιδόματα της βουλευτικής αποζημίωσης, ενώ εμείς από κάτω θα τρώμε σκ@τά και θα αγωνιούμε να τα βγάλουμε κάθε μήνα πέρα.

Ένας λαός ιδιωτών με σήμα το ανάκλιντρο-καναπέ δεν έχει κανένα μέλλον και δεν χρειάζεται και καμία λύπηση.
Μας συμπεριφέρονται όλοι, μέσα κι έξω, όπως ακριβώς μας αξίζει!...

Πηγή "Ουδέν Σχόλιον"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Ξεσπά ξανά ψυχρός πόλεμος ανάμεσα σε Τουρκία και Ιράν

Θεαματική είναι η επιδείνωση των σχέσεων ανάμεσα στο Ιράν και την Τουρκία τα τελευταία 24ωρα, καθώς ο πόλεμος των δηλώσεων που ακολούθησαν τις αναφορές του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, από το βήμα της Διεθνούς Διάσκεψης Ασφαλείας του Μονάχου, πυροδοτεί επικίνδυνη κρίση ανάμεσα σε Άγκυρα και Τεχεράνη, τερματίζοντας επί της ουσίας την υποτιθέμενη κοινή προσπάθεια, με την προσθήκη της Μόσχας, για την τήρηση εκεχειρίας στο έδαφος της Συρίας.

Το Ιράν, διά του εκπροσώπου του ιρανικού υπουργείου Εξωτερικών, κατηγόρησε την Τουρκία για φιλοδοξίες ανασύστασης της οθωμανικής αυτοκρατορίας, στο πλαίσιο των οποίων δε διστάζει ούτε καν να χρησιμοποιήσει ως όπλο τη χρηματοδότηση ισλαμικών τρομοκρατικών ομάδων.

Η Τουρκία αντέδρασε απορρίπτοντας κι’ αυτή διά του εκπροσώπου του ΥΠΕΞ, Χουσεΐν Μουφτόουγλου τις ιρανικές κατηγορίες ότι προκαλεί περιφερειακές εντάσεις και αστάθεια. Ωστόσο, το ιρανικό υπουργείο Εξωτερικών είχε καλέσει τον Τούρκο πρεσβευτή και φέρεται να διαμαρτυρήθηκε εντονότατα.

Πηγή Defence-Point


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Η ατιμωρησία μετατρέπει σε… μόδα μια εγκληματική συμπεριφορά

Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τι είδους σκοπιμότητα εξυπηρετούν οι ανεγκέφαλοι που σπάνε με βαριοπούλες τα ακυρωτικά μηχανήματα των λεωφορείων και κάνουν τα τρόλεϊ να λαμπαδιάζουν κάθε Σάββατο βράδυ εις… ένδειξιν διαμαρτυρίας κατά του καπιταλιστικού κράτους.

Επαναστατικό αγώνα δεν κάνουν στα σίγουρα. Για απλή «νεανική εκτόνωση» επίσης δεν το κόβω. Περισσότερο μοιάζουν με τους αλήτες που ξηλώνουν τα καθίσματα των γηπέδων στο πρώτο φαλτσοσφύριγμα. Μόνο που οι χούλιγκαν γίνονται βάνδαλοι, χωρίς να χρειάζονται δικαιολογίες. Τούτοι εδώ περιβάλλουν την καταστροφική μανία τους και με υποτιθέμενο ιδεολογικό μανδύα. Αντιεξουσιαστικού (και καλά…) χαρακτήρα.

Λοιπόν ακούστε, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις: Πόλεμος κατά της εξουσίας δεν γίνεται καταστρέφοντας την περιουσία του λαού. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Οι υποδομές στα μέσα μαζικής μεταφοράς πληρώνονται από τον Ελληνα φορολογούμενο. Κι αν σταματήσουν να υπάρχουν, θα την πληρώσει η φτωχολογιά. Οι πλούσιοι μετακινούνται αλλιώς.

Τα μέσα μαζικής μεταφοράς επιπλέον σε μια μεγάλη πρωτεύουσα συνιστούν δείκτη κοινωνικού πολιτισμού. Οσο πιο οργανωμένα και σύγχρονα είναι τόσο πιο καλή υπηρεσία προσφέρουν στους απλούς εργαζομένους, στους φοιτητές και τους συνταξιούχους που τα χρησιμοποιούν. Αφήστε και τη συμβολή τους στην κυκλοφοριακή αποσυμφόρηση. Ομως για να λειτουργούν ικανοποιητικά χρειάζονται χρήματα. Και αυτά, στον βαθμό που οι συγκοινωνίες διατηρούν τον δημόσιο χαρακτήρα τους, παρέχονται από τους φόρους του κοσμάκη και από τα εισιτήρια των επιβατών.

«Λαϊκή αυτοδιαχείριση» στα λεωφορεία και δωρεάν μετακινήσεις δεν είναι σενάριο που παίζει, παρά μόνο στο μυαλό κάποιων εντελώς διαταραγμένων. Επομένως το να καταστρέφεις τα μηχανήματα των εισιτηρίων και να πυρπολείς τα τρόλεϊ δεν είναι πράξη αντίδρασης στο σύστημα. Ούτε έχει σχέση με το «δεν πληρώνω» στα διόδια των μεγαλοεργολάβων. Για να εξηγούμαστε.

Δυστυχώς όμως το φαινόμενο των βανδαλισμών στις δημόσιες συγκοινωνίες έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας. Η κυβέρνηση δείχνει να μην μπορεί να το αντιμετωπίσει. Η αξιωματική αντιπολίτευση κάτι κλαψουρίζει, αλλά δεν βγαίνει μπροστά να πει τι ακριβώς πρέπει να γίνει.

Ε, λοιπόν, ημίμετρα δεν υπάρχουν. Θα πρέπει πλέον οι δολιοφθορές στα μέσα μαζικής μεταφοράς να λάβουν κάποια μορφή ιδιώνυμου αδικήματος. Οχι ασφαλώς με την πολιτική σημειολογία του όρου, αλλά με την αυστηρά νομική έννοια περί «ιδιαίτερης εκδοχής εγκλήματος», που θα επισύρει αυστηρότατες ποινές φυλάκισης χωρίς ανασταλτικό χαρακτήρα. Γιατί, κακά τα ψέματα, η ατιμωρησία είναι αυτή που μετατρέπει μια εγκληματική συμπεριφορά σε…μόδα.

Γιώργος Χαρβαλιάς
Πηγή "Δημοκρατία"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Απρόβλεπτες και κρίσιμες οι εξελίξεις στα γειτονικά Σκόπια

Ο πρωθυπουργός της Αλβανίας Έντι Ράμα επέβαλε στα τέσσερα αλβανικά κόμματα των Σκοπίων να απαιτήσουν παραχώρηση δικαιωμάτων στους Αλβανούς των Σκοπίων

Ίσως, οι όποιες αποφάσεις ληφθούν στην πολιτική σκηνή των Σκοπίων είναι καθοριστικές όχι μόνο για την πορεία του κράτους, αλλά και γι’ αυτήν την ύπαρξή του. Η χρονική συγκυρία απαιτεί πολιτική σταθερότητα στα Δυτικά Βαλκάνια, από την στιγμή που άνοιξε δημοσίως η συζήτηση επανακαθορισμού των συνόρων στην περιοχή.

Σε μια πρωτοφανή και αήθη ενέργεια, ο πρωθυπουργός της Αλβανίας Έντι Ράμα επέβαλε στα τέσσερα αλβανικά κόμματα των Σκοπίων να απαιτήσουν παραχώρηση δικαιωμάτων στους Αλβανούς των Σκοπίων, πέραν αυτών που προέβλεπε η συμφωνία της Αχρίδας το 2001. Ζητούν κατ’ αρχάς συμμετοχή στη διαδικασία των διαπραγματεύσεων για το όνομα με την Ελλάδα. Πρόσληψη κατά 50% των Αλβανών στις υπηρεσίες ασφαλείας, την αστυνομία, το στρατό και σε κυβερνητικά γραφεία και ιδρύματα. Και κυρίως την ισότιμη καθιέρωση της αλβανικής γλώσσας ως επίσημης του κράτους.

Αυτά όλα, αν γίνουν αποδεκτά, θα διαμορφώσουν μια νέα κατάσταση στο κράτος, το οποίο θα αλλάξει άρδην την ουσία της μέχρι τώρα κρατικής υπόστασής του. Από όσα όμως διαδραματίσθηκαν, φαίνεται πως το κύριο εμπόδιο είναι το ζήτημα της γλώσσας, την δε ισοτιμία της αλβανικής με την σλαβική αρνήθηκε ο Γκρούεφσκι, αλλά αποδέχθηκε ο Ζόραν Ζάεφ.

Έχει σημασία να σημειωθεί ότι ο επικεφαλής του αλβανικού κόμματος "Συμμαχία των Αλβανών", Ζιγιαντίν Σέλα, δήλωσε ότι τα αιτήματα εάν δεν γίνουν αποδεκτά, τότε υπάρχει η δυνατότητα να διαμορφωθεί και ένα αλβανικό κοινοβούλιο στο κράτος των Σκοπίων. Τόνισε πως για να ενταχθεί σε μια συμμαχία με τον Ζόραν Ζάεφ, πρέπει προηγουμένως να νομοθετήσει για την αλβανική γλώσσα, να συζητηθεί εκ νέου ο προϋπολογισμός και να παραταθεί η προθεσμία της έρευνας του ειδικού εισαγγελέα για τα σκάνδαλα του Γκρούεφσκι. Και τότε θα έρθει η ώρα να αλλάξει και το Σύνταγμα.

Αν επιμείνει, με δεδομένο ότι οι ψήφοι του κόμματός του είναι απαραίτητοι για τον σχηματισμό κυβέρνησης υπό τον Ζόραν Ζάεφ, γι’ αυτό και απειλεί: «Αν δεν γίνουν αποδεκτές αυτές οι θέσεις των Αλβανών, τότε θα μποϊκοτάρουμε τις εκλογές και θα σχηματίσουμε δικούς μας θεσμούς, όπως και ένα αλβανικό κοινοβούλιο στη χώρα», ανέφερε.

Και δεν έφταναν αυτά, έρχεται και ο Αμερικανός γερουσιαστής Ροχραμπάτσερ, ο οποίος δήλωσε ότι τα Σκόπια δεν είναι κράτος: «Λυπάμαι, αλλά δεν είναι κράτος. Είναι τόσο διχασμένη κατάσταση που ποτέ δεν θα είναι σε θέση να προχωρήσει. Έτσι, οι Κοσοβάροι και οι Αλβανοί των Σκοπίων, πρέπει να είναι μέρος του Κοσσυφοπεδίου. Ενώ η υπόλοιπη χώρα θα πρέπει να γίνει μέρος της Βουλγαρίας ή οποιαδήποτε άλλης χώρας με τους οποίους ισχυρίζονται ότι σχετίζονται.

» Η ιδέα ότι η (ψευδο)Μακεδονία θα κρατηθεί ζωντανή, επειδή κάποιος πριν από 30 χρόνια το αποφάσισε έτσι να διαμορφωθεί, από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, δεν οδηγεί σε μια εξήγηση ότι η ιδέα αυτή εξακολουθεί να υφίσταται».

Φυσικώ τω λόγω ξεσηκώθηκαν οι Σκοπιανοί, με την (ψευτο)μακεδονική Διασπορά να καλεί τον πρόεδρο του Κογκρέσου Πωλ Ράιαν και τον προεδρεύοντα του Συνεδρίου της πλειοψηφίας, Κέβιν ΜακΚάρθι επειγόντως να απομακρύνουν τον Ροχραμπάτσερ από τη θέση του προέδρου της υποεπιτροπής Εξωτερικών του Κογκρέσου. Ο γερουσιαστής υποστήριξε ότι μπορεί να επηρεάσει τον Πρόεδρο Τραμπ.

Το ζήτημα τέθηκε, όπως ανέφερα στην αρχή. Ούτως ή άλλως τα Σκόπια δεν έχουν μέλλον υπό την παρούσα μορφή. Οι ισχυροί της γης το αντιλαμβάνονται. Τι σχεδιάζουν, άδηλο. Όπως άδηλα είναι και τα σχέδια της ελληνικής κυβέρνησης, αν έχει σχέδια.

Παρενθετικώς, σημειώνω μια αναφορά στην Βουλή του βουλευτή Κώστα Κατσίκη, των ΑΝΕΛ, ο οποίος μας συνήθισε σε περίεργες δηλώσεις, και ο οποίος επανέλαβε ένα σύνθημα που είχε ακουστεί στη μεγαλειώδη συγκέντρωση το 1992 στην Θεσσαλονίκη: «Αν νομίζουν ότι τα εδάφη τους πρέπει να λέγονται Μακεδονία, τότε να προσθέσουμε στην ελληνική Γη τα Σκόπια ως Μακεδονία, να τη θεωρήσουμε ως μια ακόμη αλύτρωτη πατρίδα για μας».
Αυτό είχε ειπωθεί με αφορμή την πρόταση του πρώην πρωθυπουργού των Σκοπίων Λιούμπκο Γκεοργκέφσκι, να αποτελέσουν τα Σκόπια συνομοσπονδία με την Ελλάδα. (Μετέπειτα ο Γκεορκέφσκι πήρε την βουλγαρική υπηκοότητα, και τώρα πολιτεύεται εκ νέου στα Σκόπια).

Μακεδών
Πηγή Voria


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Τι κρύβεται πίσω από το «προσύμφωνο» του Eurogroup

Γράφει ο Ceteris Paribus 

Στις 20 Φεβρουαρίου 2015, η πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ υπέγραψε στο Eurogroup μια συμφωνία, την οποία τότε διαφήμισε επικοινωνιακά σαν «ανάσα χρόνου» και επιτυχία. Στην πραγματικότητα, επρόκειτο όπως αποδείχτηκε για ένα δεσμευτικό «προσύμφωνο» που οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στο 3ο μνημόνιο, αφού ο χρόνος δούλευε υπέρ των δανειστών η δε κυβέρνηση δεν είχε πάρει κανένα αντάλλαγμα έναντι όσων υπέγραψε. Δύο χρόνια αργότερα, ξανά στις 20 Φεβρουαρίου (ειρωνεία της Ιστορίας…), υπέγραψε στο Eurogroup ένα νέο δεσμευτικό προσύμφωνο, χωρίς να διασφαλίσει τίποτε.

Επειδή ακριβώς πρόκειται για προσύμφωνο κι όχι για συμφωνία στην κυριολεξία, υπάρχει αρκετός χώρος για επικοινωνιακά και προπαγανδιστικά τρικ από όλες τις πλευρές. Τι όμως έχει πραγματικά συμβεί;

 «Κοινή αντίληψη» κι όχι συμφωνία

  Η επίσημη ανακοίνωση του Eurogroup δεν αφήνει καμία αμφιβολία, καθώς δεν μιλάει για επίτευξη συμφωνίας αλλά «κοινής αντίληψης»:

 «Το Eurogroup καλωσόρισε την επίτευξη κοινής αντίληψης ανάμεσα στις ελληνικές αρχές και τους Θεσμούς, που επιτρέπει να επιστρέψει η αποστολή της αξιολόγησης στην Αθήνα και να συνεχιστεί η δουλειά προκειμένου να καταλήξουν σε συμφωνία σε τεχνικό επίπεδο για τις μεταρρυθμίσεις στο πλαίσιο της δεύτερης αξιολόγησης του προγράμματος». 

Αυτή η «κοινή αντίληψη», ωστόσο, φαίνεται πως είτε δεν είναι τόσο ισχυρή είτε δεν είναι αρκετή, αφού εξαγγέλλεται απλώς η επιστροφή των εκπροσώπων του «κουαρτέτου» στην Αθήνα με στόχο την επίτευξη τεχνικής συμφωνίας.

Ακόμη χειρότερα, ο πρόεδρος του Eurogroup κ. Ντάισελμπλουμ στις δηλώσεις του εκστόμισε μια έμμεση μεν, σαφή δε απειλή, αναφέροντας ότι

«δεν υπάρχει θέμα ρευστότητας για την Ελλάδα, αν και όλοι νιώθουμε ότι η επίτευξη συμφωνίας θα ενισχύσει την εμπιστοσύνη και την ανάπτυξη – άρα αυτό είναι ένα ισχυρό κίνητρο (…) Δεν υπάρχει ανάγκη εκταμίευσης τους επόμενους μήνες, τουλάχιστον μέχρι το καλοκαίρι. Αν η αποστολή των θεσμών είναι επιτυχής, θα μπορούμε να το συζητήσουμε στο Eurogroup του Μαρτίου, αν όχι τότε αργότερα».

Παρόλο όμως που όλα μετατίθενται για τη διαπραγμάτευση που θα αρχίσει στα τέλη του μήνα και διατυπώνεται η απειλή ότι η συμφωνία μετατίθεται για μετά το Μάρτιο έως και τον Ιούνιο, υπάρχει γι’ αυτήν οδηγός, αφού

«Βρέθηκε κοινό έδαφος μετά την εντατικοποίηση των συνομιλιών την προηγούμενη εβδομάδα και τα κλιμάκια θα επιστρέψουν πολύ σύντομα στην Ελλάδα για να δουλέψουν σε ένα νέο πακέτο μεταρρυθμίσεων στο συνταξιοδοτικό σύστημα, το φορολογικό σύστημα και την αγορά εργασίας».

Τι σημαίνουν όλα αυτά;

Πρώτο, ότι ο μόνος που έδωσε κάτι (την «κοινή αντίληψη» για πακέτο μέτρων σε συντάξεις, φορολογικό και αγορά εργασίας) και μάλιστα χωρίς να πάρει τίποτε, είναι η ελληνική κυβέρνηση. Μάλιστα όχι μόνο δεν πήρε κάτι, αλλά παραιτήθηκε ανταλλαγμάτων για το χρέος, αφού ο κ. Ντάισελμπλουμ δήλωσε ρητά πως «θα επιστρέψουμε στη συζήτηση (σ.σ. για την ελάφρυνση του χρέους) όταν ολοκληρωθεί το πρόγραμμα και φανεί η απόδοση των μεταρρυθμίσεων».

Δεύτερο, ότι οι δανειστές δεν βιάζονται και φαίνεται πως είναι πρόθυμοι να ρισκάρουν τη διολίσθηση της αξιολόγησης ακόμη και ως τον Ιούνιο.

Γιατί το «κουαρτέτο» δεν βιάζεται

Το «μεγάλο μυστικό» είναι ακριβώς αυτό: ο Ιούνιος δεν είναι μόνο το ορόσημο πριν τις μεγάλες δόσεις χρεολυσίων του Ιουλίου, αλλά και ο μήνας μετά τις… προεδρικές εκλογές. Στις 10 Μαΐου διεξάγεται ο δεύτερος γύρος και θα γνωρίζουμε το νέο Γάλλο πρόεδρο. Και όλοι γνωρίζουν πως οι ευρωπαϊκοί συσχετισμοί και γενικά οι ευρωπαϊκές προοπτικές θα είναι πολύ διαφορετικές αν εκλεγεί η κ. Λεπέν ή ο κ. Φιγιόν ή ο κ. Μακρόν. Στην πρώτη περίπτωση, ενεργοποιείται μια διαδικασία αποσύνθεσης της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης, στη δεύτερη περίπτωση ενισχύονται ο συσχετισμός και τα σχέδια του κ. Σόιμπλε, στην τρίτη ενισχύονται οι Βρυξέλλες και η Κομισιόν…

Περίπου ένα μήνα νωρίτερα από το δεύτερο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών, τον Απρίλιο, η Eurostat θα επικυρώσει τα στοιχεία για το ελληνικό πρωτογενές πλεόνασμα του 2016. Στη συνέχεια, το ΔΝΤ θα επικαιροποιήσει-αναθεωρήσει τις προβλέψεις του για την ελληνική οικονομία, στο πλαίσιο του World Economic Outlook που εκδίδεται κάθε άνοιξη. Αν η Eurostat επιβεβαιώσει ότι το ελληνικό πρωτογενές πλεόνασμα το 2016 κινήθηκε στην περιοχή του 1,5% του ΑΕΠ, έναντι πρόβλεψης του προγράμματος για 0,4%, τότε η αναθεώρηση των προβλέψεων του ΔΝΤ για τις ελληνικές δημοσιονομικές επιδόσεις μπορεί να είναι θετική, ευνοώντας ένα συμβιβασμό στους κόλπους των δανειστών. Χωρίς την έκθεση της Eurostat και την αναθεώρηση των προβλέψεων του ΔΝΤ, απλούστατα δεν μπορεί να υπάρξει συμφωνία με τη χρηματοδοτική συμμετοχή του ΔΝΤ – άρα δεν μπορεί να υπάρξει καμία συμφωνία!     

  

Πρέπει λοιπόν να περάσει ο Απρίλιος και στη συνέχεια να μάθουμε ποιος θα είναι ο νέος οικοδεσπότης στο μέγαρο των Ηλυσίων στο Παρίσι, για να κάνουν όλοι οι μεγάλοι «παίκτες»… ταμείο και να καθορίσουν την τελική τους στάση. Αν τα γεγονότα ευνοήσουν μια μεταξύ τους συμφωνία, αυτή θα… ανακοινωθεί στην ελληνική κυβέρνηση με την απαίτηση να την υπογράψει…

Αν όλα αυτά ολοκληρωθούν, τότε το «μπαλάκι» θα πάει στην ΕΚΤ, η οποία θα κληθεί να αποφασίσει αν με τα νέα δεδομένα το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο, ώστε να εντάξει τα ελληνικά ομόλογα στο QE. Και ως γνωστόν, έχει θέσει ως προϋπόθεση όχι μόνο το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης αλλά και τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος – που όμως ο κ. Ντάισελμπλουμ μετέθεσε για μετά το τέλος του προγράμματος.

Αυτή είναι η αλήθεια – όλα τα άλλα, από όποια πλευρά και αν εκπορεύονται, είναι προπαγάνδα και επικοινωνιακά τρικ…

Το «τέλος της λιτότητας»

Ο κυβερνητικός ισχυρισμός περί «τέλους της λιτότητας» και περί «μηδενικού δημοσιονομικού αποτελέσματος» από τα νέα μέτρα, δεν αντέχει σε σοβαρό έλεγχο. Όλη η «φασαρία» γίνεται ακριβώς για το δημοσιονομικό αποτέλεσμα, το οποίο πρέπει να είναι τέτοιο, ώστε να επιτυγχάνονται πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% μετά το 2019! Την αλήθεια μάς την είπε ο κ. Ντάισελμπλουμ, δηλώνοντας:

«Πρέπει να δούμε αλλαγή της έμφασης από την πλευρά της λιτότητας στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Εάν αυτές οι μεταρρυθμίσεις έχουν δημοσιονομικό αποτέλεσμα, μπορεί να υπάρξει χώρος για μέτρα που θα ενισχύουν την ανάπτυξη. Αν όλα πάνε καλά και το πακέτο των μεταρρυθμίσεων είναι σημαντικό και οι δημοσιονομικοί στόχοι εκπληρώνονται, τότε μπορεί να υπάρξει δημοσιονομικός χώρος (…) Τότε η κυβέρνηση μπορεί να παρουσιάσει τις προτάσεις της για το πώς θα χρησιμοποιήσει τον χώρο αυτό».

Και με λίγα λόγια: αν, χάρη στα νέα μέτρα και τις επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας, υπάρξει πλεόνασμα πάνω από 3,5%, τότε θα συζητηθούν οι προτάσεις της κυβέρνησης για το πώς θα αξιοποιηθεί το… υπερ-πλεόνασμα. Μόνο που μέχρι τότε, παρεμβάλλονται πολιτικοί… αιώνες. Κυρίως όμως παρεμβάλλεται η καθαυτό συμφωνία – και προς το παρόν έχουμε μόνο ένα προσύμφωνο…

Εκεί στο Βερολίνο…

Εν τέλει, οι δανειστές χρειάζονται ένα time out μέχρι και το Μάιο, ώστε να συγκεντρωθούν οι προϋποθέσεις για την τελική τους στάση. Το προσύμφωνο της χθεσινής απόφασης του Eurogroup δεσμεύει την ελληνική κυβέρνηση ως προς το περιεχόμενο της συμφωνίας, δίνει χρόνο στη γερμανική ηγεσία μέχρι να ξεκαθαρίσει το ζήτημα της γαλλικής προεδρίας και διασφαλίζει τη γερμανική απαίτηση ότι τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος θα συζητηθούν μετά το 2018, δίνει χρόνο στο ΔΝΤ να προχωρήσει «νομότυπα» στην αναθεώρηση των προβλέψεων για την ελληνική οικονομία. Και φυσικά, στέλνει ένα μήνυμα στις αγορές ότι οι διαπραγματεύσεις όχι μόνο δεν έχουν καταρρεύσει αλλά «βαίνουν καλώς»…

 Όμως, επειδή η εκκρεμότητα της συμφωνίας παραμένει, οι διεργασίες μεταξύ των κορυφαίων του «κουαρτέτου» των δανειστών συνεχίζονται. Και δεν είναι τυχαίο πως ήδη πριν το Eurogroup είχε ανακοινωθεί για αύριο Τετάρτη συνάντηση στο Βερολίνο μεταξύ της κ. Μέρκελ, της διευθύντριας του ΔΝΤ κ. Λαγκάρντ και του προέδρου της Κομισιόν κ. Ζαν – Κλοντ Γιουνκέρ. Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η πραγματική συμφωνία θα κλείσει σε τέτοιες συναντήσεις, κι όχι στο Eurogroup, που έχει απλώς επιτελεστικό χαρακτήρα…

Πηγή RizopoulosPost


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Welt: H Ελλάδα συγκαλύπτει το πραγματικό πρόβλημα της ευρωζώνης

"Οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης καβγαδίζουν για τη σωτηρία της Ελλάδας, σπαταλώντας έτσι χρόνο από μια σημαντικότερη αποστολή τους, την εξυγίανση των χωρών που βρίσκονται πραγματικά σε κρίση. Η διαμάχη γύρω από το θέμα της Ελλάδας απειλεί την ευρωζώνη, για έναν δαφορετικό όμως λόγο, από αυτόν που νομίζουν πολλοί. Oι βασανιστικές και ατελείωτες συζητήσεις για την οικονομική βοήθεια προς την Ελλάδα συγκαλύπτουν τα πραγματικά προβλήματα της νομισματικής ένωσης. Όταν συναντώνται οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης, στις Βρυξέλλες, θα έπρεπε πρωτίστως να βρουν λύσεις για τις εστίες κρίσης, οι οποίες πραγματικά θα μπορούσαν να προκαλέσουν την κατάρρευσή της. Και τούτο διότι αυξάνονται οι φόβοι για την πιστοληπτική ικανότητα πολύ ισχυρότερων και γι’ αυτό σημαντικότερων χωρών μελών της" γράφει σε άρθρο της η Welt.

Kαι συνεχίζει το δημοσίευμα: "Αυτό προκύπτει από μελέτη του Κέντρου Ευρωπαϊκή Πολιτικής (CEP) του Φράιμπουργκ. Η ανάλυσή του πιστοποιεί μια προϊούσα μείωση της πιστοληπτικής ικανότητας του 1/3 των μελών της ευρωζώνης, όπερ σημαίνει ότι αυτές οι χώρες αργά ή γρήγορα θα πρέπει να διασωθούν. Σε αυτές συμπεριλαμβάνεται και η Ιταλία, η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης, της οποία το χρέος ανέρχεται σε 2,35 τρισ. ευρώ . Σε σύγκριση με τα 322 δισ. ευρώ των ελληνικών δανειακών υποχρεώσεων μοιάζουν σαν τα παροιμιώδη "peanuts".

"Η πιστοληπτική ικανότητα της Ιταλίας διαβρώνεται από το 2010", αναφέρει απερίφραστα η μελέτη. Η χώρα βρίσκεται σε έναν φαύλο κύκλο κατά τους αναλυτές του CEP. Οι δε ιταλικές τράπεζες είναι μέρος του προβλήματος και αυτό είναι ιδιαίτερα ακανθώδες, διότι έχουν πολλά κρατικά ομόλογα γεγονός το οποίο καθιστά την διάσωσή τους πιο δύσκολη. Και ναι μεν οι συντάκτες της μελέτης δεν προτείνουν λύση, η έξοδος όμως από τον φαύλο κύκλο περνά μόνο από ένα πρόγραμμα διάσωση της χώρας. Και το Eurogroup αντί να ασχοληθεί ευρύτερα με το θέμα του χρέους αυτών των χωρών μελών καταγίνεται ακόμα μια φορά με το άσκοπο τελετουργικό για την Ελλάδα. Η ανησυχία όμως μεγαλώνει διότι φέτος δεν είναι μια κανονική χρονιά.

Στην Ολλανδία, τη Γαλλία και τη Γερμανία θα γίνουν εκλογές και υπάρχει ο κίνδυνος να τεθεί το θέμα του ελληνικού προγράμματος το καλοκαίρι εν μέσω της γερμανικής προεκλογικής περιόδου. Όσο το επενδυτικό κλίμα (στην Ελλάδα) παραμένει κακό, η οικονομική βοήθεια, η οποία της παρέχεται από τις άλλες χώρες -μέλη της ευρωζώνης, δεν θα αλλάξει κάτι. Αυτή η περίπλοκη κατάσταση έχει ως αποτέλεσμα τη συνεχή φτωχοποίηση της Ελλάδας, σημειώνουν οι αναλυτές του Κέντρου Ευρωπαϊκή Πολιτικής (CEP). Για να βελτιωθεί η πιστοληπτική ικανότητα τη Ελλάδας οι εμπειρογνώμονές του προτείνουν "να βελτιωθεί το επενδυτικό πλαίσιο και ως αντάλλαγμα να εφαρμόζονται με συνέπεια οι μεταρρυθμίσεις", κάτι το οποίο γίνεται κατά το μάλλον ή ήττον έως τώρα λένε κύκλοι των πιστωτών"".

Ο οικονομικός εμπειρογνώμονας των Πρασίνων στο Ευρωκοινοβούλιο λέει μάλιστα στη Welt ότι "αντίθετα από αυτό που συχνά ορισμένοι Γερμανοί πολιτικοί θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε η Ελλάδα τηρεί σε μεγάλο βαθμό τα συμπεφωνημένα. Στον τομέα μάλιστα της εξυγίανσης του προϋπολογισμού η Αθήνα έχει ξεπεράσει τους στόχους τα τελευταία δύο χρόνια". Και η εφημερίδα καταλήγει ότι παρά την επαπειλούμενη μη καταβολή της επόμενης δόσης το καλοκαίρι "υπάρχει μια καλή είδηση: H ελληνική κυβέρνηση κατέβαλε στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (ESM) την περασμένη εβδμάδα 2 δις ευρώ τα οποία προορίζονται για τη σωτηρία των τραπεζών.

Ο Κλάους Ρέγκλινγκ, ο επικεφαλής του ESM επαίνεσε μάλιστα την Ελλάδα: "H έγκαιρη καταβολή αποδεικνύει ότι η Ελλάδα είναι ένας αξιόπιστος εταίρος"".

Πηγή Capital


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Πως χάθηκε άλλη μια ευκαιρία για την Ελλάδα στη Συνδιάσκεψη Ασφάλειας του Μονάχου

Του Βασίλη Κοψαχείλη

Όπως κάθε Φεβρουάριο τα τελευταία 53 χρόνια, έτσι και φέτος από τις 17 ως τις 19/2 διεξήχθη στο Μόναχο η Διεθνής Συνδιάσκεψη Ασφάλειας (Munich Security Conference 2017) στην οποία συμμετείχαν πάνω από 500 εκπρόσωποι κυβερνήσεων, ακαδημαϊκοί, εμπειρογνώμονες και επιχειρηματίες για να συζητήσουν τα παγκόσμια προβλήματα ασφάλειας.
Παραδοσιακά το σημαντικό αυτό φόρουμ χρησιμοποιείται ως ευκαιρία από τα κράτη να προωθήσουν σε διεθνές ακροατήριο τα εθνικά τους συμφέροντα, στοιχείο που στη φετινή διοργάνωση εκμεταλλεύτηκε πλήρως η Τουρκία, ενώ η Ελληνική πλευρά αυτοπεριορίστηκε σε αφωνία και ερασιτεχνικές δημόσιες σχέσεις, χάνοντας έτσι την ευκαιρία προώθησης των εθνικών μας συμφερόντων. Δυστυχώς, διότι η φετινή διοργάνωση στο Μόναχο ήταν από τις πιο πετυχημένες της τελευταίας δεκαετίας, υπήρχαν πάρα πολλές συμμετοχές σε πολύ υψηλό επίπεδο και ήταν ιδανική ευκαιρία να ακουστεί η Ελλάδα και τα συμφέροντά της απέναντι σε μια Τουρκία που καλλιέργησε πάλι το μύθο του περιφερειακού ειρηνοποιού.

Η σημασία της Συνδιάσκεψης στο Μόναχο προς την «post-Truth, post-West, post-Order» εποχή

Σε μια εποχή που οι δομές της μεταπολεμικής και μεταψυχροπολεμικής παγκόσμιας οικονομικής και διεθνοπολιτικής αρχιτεκτονικής μεταβάλλονται και αναθεωρούνται, βλέπουμε πως παλαιοί θεσμοί, όπως είναι το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός ή η Διεθνής Συνδιάσκεψη Ασφάλειας του Μονάχου, διοργανώσεις δηλαδή που εκπηγάζουν μέσα από ιδιωτικές πρωτοβουλίες προσωπικοτήτων, ενισχύουν τον ρόλο τους στη νέα εποχή ως σπουδαίες συναντήσεις ανταλλαγής απόψεων μεταξύ πολιτικών και επιστημόνων ακόμη και από χώρες που βρίσκονται σε τεταμένες διμερείς σχέσεις. Για παράδειγμα, όσο αδιανόητη θα μας ήταν μια συνύπαρξη μεταξύ του Ιρανού και του Ισραηλινού υπουργού εξωτερικών σε διακυβερνητικό επίπεδο, άλλο τόσο εφικτή ήταν η παρουσία και των δύο σε ένα πάνελ διαλόγου και ανταλλαγής απόψεων στα πλαίσια της φετινής συνδιάσκεψης στο Μόναχο.

Ένα δεύτερο γενικό συμπέρασμα αφορά τη σημασία που δόθηκε φέτος στη Συνδιάσκεψη για την Ασφάλεια στο Μόναχο σε σχέση με την χλιαρή διοργάνωση για την παγκόσμια οικονομία τον περασμένο Δεκέμβρη στο Νταβός. Είναι προφανές πως από τα προβλήματα στην παγκόσμια οικονομία, η ανησυχία έχει περάσει πλέον στα προβλήματα για την παγκόσμια ασφάλεια, στοιχείο που ενδεχομένως υποδηλώνει το πως η παρατεταμένη οικονομική αστάθεια έχει πλέον επηρεάσει την παγκόσμια διεθνοπολιτική σταθερότητα.

Σημαντικές παρουσίες και μηνύματα

Εξέχουσα ήταν στη Συνδιάσκεψη η Αμερικανική παρουσία με τις ομιλίες του Αντιπροέδρου Michael Pence και του υπουργού άμυνας James Mattis. Ο Αμερικανός αντιπρόεδρος έστειλε στους συμμετέχοντες τους χαιρετισμούς του προέδρου Τράμπ και μαζί με τον υπουργό άμυνας διαβεβαίωσαν τους ανήσυχους ευρωπαίους φίλους τους ότι για τις ΗΠΑ το ΝΑΤΟ αποτελεί σημαντικό πολιτικό-στρατιωτικό θεσμό, το άρθρο 5 της Συμμαχίας θα ενώνει τις δύο όχθες του Ατλαντικού και ότι στην Συνδιάσκεψη του ΝΑΤΟ τον ερχόμενο Μάιο, θα παραστεί ο ίδιος ο Αμερικανός πρόεδρος ο οποίος εκεί θα αναπτύξει τις θέσεις του για την άμυνα και την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και την άποψή του για το μέλλον της Συμμαχίας.

Ωστόσο, προειδοποίησαν τους συμμάχους τους στο ΝΑΤΟ ότι θα πρέπει να αυξήσουν την οικονομική (τουλάχιστο 2% του ΑΕΠ για την άμυνα) και επιχειρησιακή συμμετοχή τους, καθώς οι ΗΠΑ επωμίζονται πλέον δυσανάλογα βάρη σε σχέση με την Ευρώπη στη διατήρηση της Συμμαχίας σε αποδεκτά επιχειρησιακά επίπεδα. Στα πλαίσια μιας προσεκτικής ανάλυσης, το συμπέρασμα των όσων συζητήθηκαν από την πλευρά των Αμερικανών είναι ότι οι ΗΠΑ δεν μπορούν να σηκώνουν τα βάρη της Ευρωπαϊκής ασφάλειας και ότι οι Ευρωπαίοι αν θέλουν να απολαμβάνουν τα καλά της υπερδύναμης θα πρέπει να επωμιστούν και το κόστος που συνεπάγεται αυτό, πρωτίστως το κόστος της άμυνάς τους. Δηλαδή τα «χαιρετίσματα» του προέδρου Τράμπ προς τους Ευρωπαίους συμμάχους του είχαν πολλαπλή ερμηνεία και αποδέκτες. Ακόμη, εξόχως μεροληπτική εναντίον του Ιράν ήταν η δήλωση Pence ότι αποτελεί «προεξάρχων κράτος-υποστηριχτή της τρομοκρατίας», κάτι με το οποίο διαφωνούν οι περισσότεροι Ευρωπαίοι ηγέτες ή τουλάχιστο δεν βλέπουν – και σωστά – το ζήτημα σε επίπεδο μαύρου-άσπρου, ιδιαίτερα όταν τα σκήπτρα στην τρομοκρατία κρατούν σουνιτικά κράτη όπως το Πακιστάν και η Σαουδική Αραβία. Παρόν στη συνδιάσκεψη ήταν και ο υπουργός εσωτερικής ασφάλειας των ΗΠΑ, John Kelly.

Σημαντική ήταν η ομιλία του Ρώσου υπουργού εξωτερικών Sergey Lavrov, ο οποίος μίλησε για την ανάγκη οικοδόμησης μιας μετά-Δυτικής παγκόσμιας αρχιτεκτονικής ασφάλειας, χωρίς να υπάρξει – και εδώ είναι το πολύ ενδιαφέρον – αντίλογος σε αυτή την Ρωσική τοποθέτηση, σαν να δέχονται όλοι ως δεδομένο το τέλος της Δύσης ως ρυθμιστή της παγκόσμιας ασφάλειας.

Ομιλητής στη Συνδιάσκεψη του Μονάχου ήταν και ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ, Jens Stoltenberg.

Από την πλευρά της Ευρώπης, μίλησαν η επίτροπος της ΕΕ για θέματα ασφάλειας και εξωτερικής πολιτικής Federica Mogherini, ενώ προηγουμένως είχαν μιλήσει η Γερμανίδα Καγκελάριος Angela Merkel και ο Γερμανός υπουργός οικονομικών Wolfgang Schauble. Η Γερμανίδα Καγκελάριος ήταν επικριτική απέναντι στο ρόλο της Ρωσίας στην Ευρώπη, ωστόσο τόνισε πως είναι έτοιμη να συνεργαστεί με τη Μόσχα στην καταπολέμηση της Ισλαμικής τρομοκρατίας, διαφωνώντας παράλληλα με τη νέα διοίκηση στην Ουάσιγκτον που στοχοποιεί συνολικά τους Μουσουλμάνους, λέγοντας πως δεν είναι το Ισλάμ η γενεσιουργός αιτία της τρομοκρατίας. Ο Γερμανός υπουργός οικονομικών είπε πως προσβλέπει σε αναβαθμισμένο ρόλο της ΕΕ και της Γερμανίας στα παγκόσμια πράγματα, ενώ εξαιρετικά επικριτικοί ήταν ο Βρετανός και ο Γάλλος υπουργός εξωτερικών απέναντι στο ρόλο της Ρωσίας στα ευρωπαϊκά ζητήματα την ώρα μάλιστα που την φετινή χρονιά θα διεξαχθούν στην Ευρώπη πολύ σημαντικές εκλογικές αναμετρήσεις.

Επίσης, η εμμονή των Αμερικανών στις αμυντικές δαπάνες έτυχε κριτικής λίγες μέρες νωρίτερα από τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Jean-Claude Junker, ο οποίος είχε δηλώσει πως στο σύγχρονο περιβάλλον ασφάλειας εξίσου σημαντική είναι και η προσφορά στην ανάπτυξη καθώς και η τεχνική-ανθρωπιστική βοήθεια, στοιχεία που πρέπει να προσμετρούνται στις συνολικές δαπάνες για την ασφάλεια και την άμυνα στα πλαίσια του ΝΑΤΟ.

Σημαντική ήταν και η παρέμβαση της αξιωματούχου του ΟΗΕ Patricia Espinosa Cantellano που επεσήμανε τον κίνδυνο που εγκυμονεί η κλιματική αλλαγή για την παγκόσμια ασφάλεια, καθώς επίσης η ομιλία του Bill Gates για τη σημασία των πανδημιών στην παγκόσμια ασφάλεια που ξύπνησε ιστορικές μνήμες από την εποχή του Μεσαίωνα που ίσως δούμε να επαναλαμβάνονται στο μέλλον.

Αξιολόγηση της Τουρκικής και Ελληνικής παρουσίας

Η Τουρκία στο Μόναχο είχε σημαντική κυβερνητική συμμετοχή και παρουσία. Παρόντες ήταν ο Τούρκος πρωθυπουργός Binali Yildirim, ο υπουργός εξωτερικών Mevlut Cavusoglu, ο υπουργός άμυνας Fikri Isik και ο αρχηγός της ΜΙΤ Hakan Fidan.

Αίσθηση προκάλεσε η ομιλία του Τούρκου υπουργού εξωτερικών ο οποίος αναφέρθηκε στη συμβολή της Τουρκίας για τη σταθερότητα σε Συρία και Ιράκ, στον πόλεμο που διεξάγει η χώρα του μαζί με τους συμμάχους εναντίον του ΙΚ, την εξομάλυνση των σχέσεων με τη Ρωσία και το Ισραήλ παρά τις διαφορές που έχουν σε επί μέρους ζητήματα καθώς και το ενδιαφέρον της Τουρκίας για βιώσιμη λύση του Παλαιστινιακού Ζητήματος, στηλίτευσε τον «τρομοκρατικό» ρόλο του ΡΚΚ και των Κούρδων της Συρίας στην περιοχή, ήταν επικριτικός για το ρόλο της Δύσης στη Λιβύη, και τέλος δήλωσε πρόθυμος να συμβάλει η χώρα του στον αγώνα ανακατάληψης της al-Raqqa, υποτιθέμενης πρωτεύουσας του ΙΚ. Κουβέντα για Κυπριακό, για Αιγαίο, για μετανάστες, για ΕΕ…

Στο περιθώριο της Συνδιάσκεψης υπήρξε συνάντηση μεταξύ του Τούρκου πρωθυπουργού και του Αμερικανού Αντιπροέδρου.

Η Ελλάδα σε κυβερνητικό επίπεδο εκπροσωπήθηκε από τον υπουργό άμυνας Πάνο Καμμένο, ενώ οι άλλοι Έλληνες που συμμετείχαν στη Συνδιάσκεψη «χωρίς όμως εθνικό καπέλο»  ήταν ο Έλληνας Επίτροπος για τη Μετανάστευση Δημήτρης Αβραμόπουλος, ο Στρατηγός Πρόεδρος της Στρατιωτικής Επιτροπής της ΕΕ Μιχάλης Κωσταράκος, και ο Αλεξ Ρόντος ως ειδικός εκπρόσωπος της ΕΕ (EEAS) για το Κέρας της Αφρικής.

Δυστυχώς την ώρα που στο Μόναχο μίλαγε ο Τούρκος πρωθυπουργός και ο υπουργός των εξωτερικών και πλάσαραν τη χώρα τους ως νησίδα σταθερότητας και παγκόσμιου ειρηνοποιού, δεν υπήρχε εκείνη την ώρα μια Ελληνική φωνή να εκπροσωπήσει τα Ελληνικά συμφέροντα και να αποδομήσει με τρανταχτά επιχειρήματα τα τουρκικά μυθεύματα μπροστά σε διεθνές ακροατήριο. Ήμασταν για άλλη μια φορά απόντες… με την Τουρκία να κεφαλαιοποιεί τις εντυπώσεις με τα ψεύδη της.

* Ο κ. Βασίλης Κοψαχείλης είναι Διεθνολόγος, Γεωστρατηγικός Αναλυτής 
Πηγή Liberal



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου