Σενάρια του ευρώ

Μετά την πρόσφατη σύνοδο κορυφής, όπου η Ελλάδα τοποθετήθηκε απέναντι στο δίλημμα της υπογραφής ενός τρίτου μνημονίου ή της εξόδου της από την Ευρωζώνη, λόγω της οποίας θα μπορούσε ίσως να διαλυθεί η νομισματική ένωση, όλα θεωρούνται πλέον εφικτά – ειδικά εάν αρνηθεί η Γερμανία να αλλάξει την τακτική του μερκαντιλισμού που ακολουθεί εις βάρος των υπολοίπων εταίρων της, πόσο μάλλον εάν πάψει να υπάρχει η προοπτική της πολιτικής και δημοσιονομικής ολοκλήρωσης (Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης).

Μέχρι στιγμής βέβαια, η Ευρωζώνη συνεχίζει να υπάρχει και να λειτουργεί, ενάντια σε κάθε οικονομική λογική, αποκλειστικά και μόνο με τη βοήθεια της ΕΚΤ – αφού, χωρίς την υπόσχεση του διοικητή της, σύμφωνα με την οποία θα κάνει ότι είναι δυνατόν για την προστασία του ευρώ, καθώς επίσης χωρίς την κοινωνικοποίηση των επισφαλών χρεών ορισμένων χωρών μέσω της αγοράς των ομολόγων τους, το κοινό νόμισμα θα αποτελούσε ήδη παρελθόν.

Εν τούτοις, η διατήρηση στη ζωή είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από τη θεραπεία – όπως ακριβώς ένας ασθενής, ο οποίος συνεχίζει να ζει, χωρίς να γίνεται προσπάθεια αντιμετώπισης των αιτιών της αρρώστιας του. Στην προκειμένη περίπτωση, η υπερχρέωση πολλών κρατών, η οποία συνεχίζει να κλιμακώνεται, κυρίως όμως οι μεγάλες, φυγόκεντρες διαφορές τους στο επίπεδο της ανταγωνιστικότητας, οι οποίες προκαλούν τα ελλείμματα και αυξάνουν τα χρέη τους, δεν επιλύονται – οπότε η ασθένεια επιδεινώνεται.

Όσον αφορά τώρα τη δήθεν επιτυχία ορισμένων χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας, σε σχέση με την αντιμετώπιση των οικονομικών προβλημάτων τους, είναι ουτοπικό να πιστεύει κανείς πως θα καταφέρουν τελικά να μειώσουν τα χρέη τους – αφού, ακόμη και στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα χρειαζόντουσαν δεκαετίες πολιτικής λιτότητας, οι οποίες δεν θα γινόντουσαν ανεκτές από τους Πολίτες τους.

Επομένως, η μοναδική δυνατότητα για να διασωθεί η Ευρωζώνη παραμένει η πολιτική ένωση της – μέσω της οποίας τα πλεονάσματα των χωρών του βορά θα εξισορροπούσαν τα ελλείμματα του νότου, με τη μεταφορά χρημάτων, με τη χρήση των ευρωομολόγων κλπ. Η στάση όμως της Γερμανίας, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, δεν επιτρέπει τέτοιου είδους ελπίδες – οπότε δεν είναι παράλογο να ασχοληθεί κανείς με ορισμένα σενάρια διάλυσης της Ευρωζώνης, έτσι ώστε να είναι προετοιμασμένος για μία τέτοια δυσάρεστη εξέλιξη.. 

Σενάριο 1: Η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη 

Οι Γερμανοί επιμένουν σχετικά με το ότι, πρέπει να υπάρχει μία διαδικασία ελεγχόμενης χρεοκοπίας κάποιας χώρας, όταν είναι αθεράπευτα υπερχρεωμένη – όπως στην περίπτωση των επιχειρήσεων, όταν πτωχεύουν.

Προφανώς εννοούν τη διαγραφή μέρους των δημοσίων χρεών της, έναντι της εκποίησης των περιουσιακών της στοιχείων, όπως έχει ήδη συμφωνηθεί με το μνημόνιο νούμερο τρία – επίσης, τα περαιτέρω μέτρα λιτότητας, τη συμμετοχή των ιδιωτών με τα δικά τους περιουσιακά στοιχεία όταν δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τα δάνεια τους, τη δήμευση μέρους των καταθέσεων τους, την αυξημένη φορολόγηση κλπ.

Όλα τα παραπάνω με την τοποθέτηση της χώρας υπό ξένη επιτήρηση, όπως ακριβώς με το σύνδικο πτώχευσης που αναλαμβάνει τη διαχείριση των επιχειρήσεων – κάτι που επίσης συμβαίνει ήδη, κρίνοντας από τη δραστηριοποίηση της Τρόικας στην Ελλάδα, μετά τη συμφωνία της 13ης Ιουλίου.

Επειδή όμως δεν φαίνεται να έχει συμφωνηθεί η διαγραφή μέρους του δημοσίου χρέους, αλλά απλά να υπάρχει μία ασαφής υπόσχεση, η διαδικασία είναι ημιτελής – επιβαρύνοντας μόνο την Ελλάδα και καθόλου τους πιστωτές της, χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον.

Ως εκ τούτου, η πιθανότητα αποχώρησης της χώρας μας από το κοινό νόμισμα παραμένει μεγάλη – πόσο μάλλον μετά τη διάσπαση του κυβερνώντος κόμματος, η οποία εντείνει την πολιτική αστάθεια, επιδεινώνοντας σημαντικά τα οικονομικά μεγέθη της Ελλάδας (άρθρο).

Στα πλαίσια αυτά, ο αρχηγός της αριστερής πλατφόρμας, ο οποίος φαίνεται πως έχει μολυνθεί με το μικρόβιο της εξουσίας λόγω της τοποθέτησης του σε υπουργική θέση, παρά το ότι δεν έχει ούτε τις ελάχιστες απαιτούμενες γνώσεις και δεξιότητες, επιδιώκει την υιοθέτηση της δραχμής – ελπίζουμε όχι σε μυστική συμφωνία με τον πρωθυπουργό, κάτι που όμως δεν μπορούμε να αποκλείσουμε.

Κάτι τέτοιο βέβαια προϋποθέτει την άρνηση της πληρωμής του δημοσίου χρέους, οπότε την πλήρη απομόνωση της Ελλάδας από τον υπόλοιπο πλανήτη για ένα μεγάλο διάστημα, έως ότου υπάρξει μία κάποια συμφωνία με τους πιστωτές της – όπως στην περίπτωση της Αργεντινής, όπου διήρκεσε τρία χρόνια, με αποτέλεσμα η διαγραφή του 75% περίπου να επαναφέρει απλά το χρέος λίγο επάνω από τα προηγούμενα επίπεδα (γράφημα), λόγω της υποτίμησης του νομίσματος της (ανάλυση).

Προφανώς δε θα έπρεπε να εθνικοποιηθούν οι τράπεζες με μέσα που δεν έχει η χώρα στη διάθεση της, ενώ τα ταμεία της είναι άδεια, χωρίς να διαθέτει ξένο συνάλλαγμα, οπότε θα αναγκαζόταν να ζητήσει τη «βοήθεια» του ΔΝΤ – γεγονός που σημαίνει πως θα εξαθλιωνόταν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, αφού θα υπήρχαν ελλείμματα βασικών ειδών διατροφής, φαρμάκων και ενέργειας.

Τέλος, θα κατέρρεαν για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα οι βασικοί πυλώνες της οικονομίας της (τουρισμός, ναυτιλία, βιομηχανία) – ενώ θα μεσολαβούσαν μεγάλες κοινωνικές αναταραχές και συγκρούσεις λόγω των παραπάνω, σε συνδυασμό με την αρχική υποτίμηση του νέου νομίσματος σε επίπεδα που θα υπερέβαιναν το 50% (ανάλογη πτώση μισθών και συντάξεων, λόγω μικρότερης αγοραστικής αξίας των εισοδημάτων).

Οι πιθανότητες να επικρατήσει ένα τέτοιο σενάριο, κρίνοντας από το ότι «επιδοτείται» τόσο από το εξωτερικό (Η.Π.Α., Μ. Βρετανία), όσο και από το εσωτερικό (κυβερνών κόμμα, «πατριωτικές» παρατάξεις υπέρ της δραχμής, οι οποίες εκμεταλλεύονται τη στάση της Γερμανίας), είναι αρκετά μεγάλες – παρά τα τρομακτικά του επακόλουθα, τα οποία όμως δεν συνειδητοποιεί ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, θεωρώντας τα ως προσπάθειες εκφοβισμού και υποταγής της χώρας στους δανειστές της.

Φυσικά υπάρχουν ορισμένοι αξιόλογοι Έλληνες, οι οποίοι τοποθετούνται υπέρ της υιοθέτησης της δραχμής, θεωρώντας το ως μία αξιοπρεπή, υπερήφανη, εθνική στάση. Εν προκειμένω θα συμφωνούσαμε, εάν το επιλέγαμε εμείς και δεν μας έδιωχναν – εάν είχαμε την πρόθεση να εξυπηρετήσουμε το χρέος μας έστω αφού προηγηθεί η επιμήκυνση του με χαμηλά επιτόκια ή εάν το χρηματοδοτούσαμε εσωτερικά, όπως η Ιταλία και η Ιαπωνία, χωρίς να φυγαδεύουμε τις καταθέσεις στο εξωτερικό. 

Επίσης, εάν ενημερώναμε σωστά για τα επώδυνα επακόλουθα όλους τους Έλληνες, εάν θα μπορούσε να επιβιώσει μία μικρή χώρα με το δικό της νόμισμα σε περιβάλλον παγκοσμιοποίησης ή εάν θεωρούσαμε πως το εγχείρημα του ευρώ έχει μόνο «νομισματική χροιά» – κάτι που ασφαλώς δεν συμβαίνει.

Σε κάθε περίπτωση, έχουμε την άποψη πως οι συνέπειες για την υπόλοιπη Ευρωζώνη θα ήταν πλέον περιορισμένες, ενώ δεν θα κινδύνευε να διαλυθεί – κυρίως επειδή η καθυστέρηση των διαπραγματεύσεων εκ μέρους της κυβέρνησης, έδωσε τόσο στις αγορές, όσο και στη Γερμανία το χρόνο, να αφομοιώσουν/ελέγξουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Αντίθετα, θα επιταχυνόταν ίσως η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, με μεγάλες πιθανότητες υπό την ηγεμονία της Γερμανίας – αφού η κατάσταση της Ελλάδας θα τρομοκρατούσε τους Πολίτες όλων των υπολοίπων χωρών. 

Σενάριο 2: Η έξοδος της Γερμανίας από την Ευρωζώνη 

Τελευταία αναφέρθηκε σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο ο πρώην διευθυντής του ΔΝΤ κ. A. Mody, θεωρώντας ότι θα αποτελούσε μία λύση για τα προβλήματα της Ευρωζώνης – ενώ δεν φαίνεται να αφήνει αδιάφορο τον άξονα Γαλλίας – Ιταλίας (άρθρο).

Πρόκειται για ένα μη πιθανό σενάριο, αλλά όχι αδιανόητο – αφού οι χώρες του νότου, ειδικά η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία, θα ήταν σε θέση πολύ πιο εύκολα να υιοθετήσουν μία κοινή οικονομική πολιτική, από ότι μαζί με τη Γερμανία.

Εκτός αυτού, η Γερμανία θα μπορούσε να αναλάβει την πρωτοβουλία, όταν θα διαπίστωνε πως η συμμετοχή της στην Ευρωζώνη θα αύξανε τους κινδύνους για την οικονομία της, χωρίς τα μέχρι σήμερα πλεονεκτήματα – ενώ έχουμε την άποψη πως δεν θα θελήσει ποτέ να αμοιβαιοποιθούν τα χρέη των χωρών της Ευρωζώνης. Πόσο μάλλον όταν έχει ένα εναλλακτικό σχέδιο στα συρτάρια της, για κάθε ενδεχόμενο (ανάλυση).

Σε μία τέτοια περίπτωση, η υιοθέτηση του μάρκου θα έπρεπε να συμβεί κυριολεκτικά μέσα σε μία νύχτα – το πιθανότερο, μία Κυριακή πρωί. Τα αποτελέσματα για τις μεγάλες χώρες της περιφέρειας θα ήταν εξαιρετικά θετικά, ειδικά για τις εξαγωγικές εταιρείες – αφού το ευρώ θα υποτιμούταν, ενώ το μάρκο θα ανατιμούταν, οπότε θα αυξάνονταν οι εξαγωγές των χωρών του ευρώ και θα μειώνονταν οι εισαγωγές τους.

Η εσωτερική ζήτηση/κατανάλωση των κρατών της Ευρωζώνης θα αυξανόταν επίσης, αφού θα σταματούσε η πολιτική λιτότητας, ενώ ο πληθωρισμός θα κλιμακωνόταν – οπότε θα διενεργούνταν περισσότερες επενδύσεις, με εξαιρετικά θετικά αποτελέσματα για την καταπολέμηση της ανεργίας, για τα χρηματιστήρια κοκ.

Το αντίθετο ακριβώς θα συνέβαινε στη Γερμανία, όπου οι εταιρείες της, ειδικά οι εξαγωγικές, θα δέχονταν τεράστιες πιέσεις – επειδή η ανατίμηση του μάρκου θα μείωνε σε μεγάλο βαθμό την ανταγωνιστικότητα τους, οπότε θα έχαναν μεγάλα μερίδια αγοράς.

Εν πρώτοις λοιπόν, η οικονομία της θα βυθιζόταν στην ύφεση, όπως συνέβη με την Ελβετία όταν αποδέσμευσε το φράγκο από το ευρώ – κάτι με το οποίο όμως θα μπορούσε να ανταπεξέλθει, μέσω της μείωσης των μισθών των εργαζομένων της (εσωτερική υποτίμηση), αφού έχει συνηθίσει να τους εκμεταλλεύεται για πάρα πολλές δεκαετίες.. 

Σενάριο 3: Η έξοδος της Ιταλίας από την Ευρωζώνη 

Κατά την άποψη πολλών, είναι απλά θέμα χρόνου η επικράτηση πολιτικών κομμάτων στην Ισπανία, στη Γαλλία ή στην Ιταλία, τα οποία θα επιδιώξουν την έξοδο των χωρών τους από τη νομισματική ένωση – με πιθανότερο υποψήφιο την Ιταλία, η οποία θα είχε πολύ μεγάλα πλεονεκτήματα από την υιοθέτηση της λιρέτας.

Άλλωστε, τα πλεονάσματα στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών της ήταν πολύ υψηλότερα από αυτά της Γερμανίας πριν την υιοθέτηση του ευρώ – έχοντας αντιστραφεί μετά (γράφημα, σκούρα καμπύλη, αριστερή στήλη), αν και ευρίσκονται ξανά σε ανοδική πορεία. Εκτός αυτού, λόγω του εσωτερικού δανεισμού της (50%) είναι πολύ λιγότερο εξαρτημένη από τα ξένα κεφάλαια – ενώ όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης είναι εναντίον του ευρώ.

Φυσικά η έξοδος της Ιταλίας θα προκαλούσε χάος στην Ευρωζώνη, η οποία πιθανότατα θα διαλυόταν – ενώ φαίνεται ότι δεν έχει ακόμη αποφασιστεί η εκδίωξη της Ελλάδας, επειδή υπάρχουν φόβοι πως θα ακολουθούσε αμέσως μετά η Ιταλία.

Προφανώς θα προηγούταν μεγάλες εκροές κεφαλαίων με προορισμό κυρίως τη Γερμανία, η ΕΚΤ θα βοηθούσε την Ιταλία με έκτακτα προγράμματα ρευστότητας για τις τράπεζες της (ELA), ενώ οι απαιτήσεις της Γερμανίας από το Target II (άρθρο) θα κορυφώνονταν – φέρνοντας την σε πολύ δύσκολη θέση.

Περαιτέρω, θα προκαλούταν μία τεράστια αναστάτωση στις χρηματαγορές, με αποτέλεσμα την πτώση των τιμών όλων των παγίων περιουσιακών στοιχείων εκτός της Ιταλίας (ακίνητα, μετοχές κλπ.) – ενώ η Γερμανία θα αντιμετωπιζόταν πολύ επιφυλακτικά, λόγω του ότι θα υπήρχαν φόβοι απώλειας των δανείων της τόσο προς την Ιταλία, όσο και προς τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης.

Φυσικά η Ιταλία θα υιοθετούσε ελέγχους κεφαλαίων, για να αποφευχθούν οι μεγάλες εκροές – ενώ οι τιμές των εισηγμένων εταιρειών θα εκτοξεύονταν στα ύψη, αφενός μεν λόγω των ελέγχων κεφαλαίων, αφετέρου επειδή θα κλιμακώνονταν οι μελλοντικές προοπτικές τους.

Η Ευρώπη, όπως επίσης ο υπόλοιπος πλανήτης, θα βυθιζόταν στην ύφεση, ειδικά η Γερμανία – οι εξαγωγές της οποίας θα κατέρρεαν, ενώ οι απώλειες των δανείων της θα προκαλούσαν τεράστια προβλήματα στις τράπεζες της, καθώς επίσης στις ασφαλιστικές εταιρείες.

Οι μεγάλοι κερδισμένοι θα ήταν εκείνες οι χώρες, οι οποίες διαθέτουν ισχυρά νομίσματα, όπως οι Η.Π.Α., η Νορβηγία και η Ελβετία – ενώ η ΕΚΤ θα υποχρεωνόταν να αυξήσει την ποσότητα χρήματος, αγοράζοντας με γρήγορο ρυθμό ομόλογα όλων των χωρών της Ευρωζώνης. 

Επίλογος 

Η Γερμανία φοβάται ασφαλώς τις συνέπειες της εξόδου της Ιταλίας από την Ευρωζώνη, οπότε η Ελλάδα έχει ακόμη ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια της – επειδή θα μπορούσε να την προκαλέσει, εάν αποφασιζόταν η εκδίωξη της.

Με δεδομένο όμως το ότι, η Ιταλία διοικείται από έναν μη εκλεγμένο πρωθυπουργό, ενώ ολόκληρη η αντιπολίτευση είναι υπέρ της υιοθέτησης της λιρέτας, ο κίνδυνος εξόδου της είναι πάρα πολύ μεγάλος, με ή χωρίς την Ελλάδα – οπότε ίσως προηγηθεί το απίθανο αλλά όχι αδιανόητο σενάριο της εξόδου της Γερμανίας.

Με βάση άλλωστε αυτά που γνωρίζουμε για τη χώρα, η ασάφεια όσον αφορά το μέλλον δεν ταιριάζει καθόλου στην ιδιοσυγκρασία της – οπότε οι επιλογές της είναι είτε η πολιτική ένωση της Ευρωζώνης, είναι η ελεγχόμενη επιστροφή στο μάρκο, όσο υπάρχει ακόμη καιρός έως τις επόμενες ιταλικές εκλογές (ή τις γαλλικές το 2017).

Φυσικά όλοι γνωρίζουν πως ο αρχικός δημιουργός του ευρώ, οι Η.Π.Α. (σενάριο), καιροφυλακτούν – μη επιθυμώντας πλέον ένα ανταγωνιστικό στο δολάριο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα ή/και την περαιτέρω ενδυνάμωση της Γερμανίας.

Πηγή Analyst Team

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Μπάχαλο (για μία ακόμη φορά) σε Αστυνομία και ΕΥΠ

Αστυνομία και ΕΥΠ κάνουν «μπαλάκι» τις ευθύνες τους…
Τα πάντα υπό διάλυση εξαιτίας της επικίνδυνης ανικανότητας των αρμοδίων κρατικών αρχών

Γράφει ο Κωνσταντίνος Τερζής 

Η είδηση, κάτω από φυσιολογικές συνθήκες λειτουργίας ενός κράτους και δη αρμοδίων υπηρεσιών που είναι επιφορτισμένες με την ασφάλεια των ηλεκτρονικών δεδομένων, θα έστελνε άμεσα με τον χαρακτηρισμό «λίαν ακατάλληλος» όλους τους εμπλεκόμενους κρατικούς υπαλλήλους και τους διευθυντές των αρμοδίων υπηρεσιών. Επειδή όμως ζούμε στην Ελλάδα, κι επειδή ο κανόνας λέει πως «περί άλλων τυρβάζουμε», τόσο οι αρμόδιοι διευθυντές, οι υποδιοικητές, αλλά και ο ίδιος ο διοικητής της ΕΥΠ, συνεχίζουν να παραμένουν, σαν να μην συνέβη τίποτε απολύτως, στις θέσεις τους…!

Η υπόθεση αφορά την ηλεκτρονική κλοπή ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων περίπου 15.000 πολιτών και αποτελεί εξόφθαλμη παραβίαση της αρχής των προσωπικών δεδομένων. Όλως παραδόξως, κανείς δεν φαίνεται να εξετάζει την πιθανότητα η ηλεκτρονική κλοπή να μην έγινε από το εξωτερικό, αλλά από το εσωτερικό της χώρας, από απολύτως εξειδικευμένους πολίτες ή… κρατικούς υπαλλήλους… Μήπως πρέπει να αναρωτηθούν οι «αρμόδιοι» την πιθανότητα η όλη ιστορία να εμφανίστηκε ως παραβίαση που έγινε από το εξωτερικό (και τρέχα – γύρευε) για να παραπλανηθεί η ό,ποια έρευνα διατασσόταν;…

Ας παρακολουθήσουμε όμως το «αφήγημα» της συγκεκριμένης ηλεκτρονικής κλοπής και ας σκεφτούμε στη συνέχεια, κατά πόσο είμαστε ηλεκτρονικά ασφαλείς σε αυτό το κράτος, όταν οι αρμόδιες υπηρεσίες «αγρόν αγοράζουν» (σύμφωνα πάντα με το «αφήγημα») και αποφεύγουν περίτεχνα τις ευθύνες τους, όταν δεν μπορούν να τις συγκαλύψουν (όπως έκανε μέχρι πριν λίγο καιρό ο κ. Δραβίλας -ως διοικητής της ΕΥΠ- που διέταζε ΕΔΕ για να καλύψει "πράσινους" υφισταμένους του;)…

Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του Τύπου, τριγμούς φέρεται να έχει προκαλέσει στο μέγαρο της λεωφόρου Κατεχάκη, όπου εδρεύει το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, έρευνα της ΕΥΠ σχετικά με ηλεκτρονικές υποκλοπές ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων περίπου 15.000 πολιτών.

Η Εθνική Αρχή Αντιμετώπισης Ηλεκτρονικών Επιθέσεων (Εθνικό «CERT») της ΕΥΠ επέλεξε να χειριστεί μόνη της την πολύ σοβαρή υπόθεση -που αποκάλυψε η εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος»- χωρίς να ενημερώσει την ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ., η οποία πληροφορήθηκε για το θέμα από το δημοσίευμα της εφημερίδας. Το γεγονός αυτό προκάλεσε τη δυσαρέσκεια στρατηγών του Σώματος. Δεν αποκλείεται, πάντως, μετά το θόρυβο που προκλήθηκε την Πέμπτη, ο φάκελος να διαβιβαστεί τελικά στην Εισαγγελία και στη συνέχεια να ανατεθεί η έρευνα στη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος της ΕΛ.ΑΣ.

Σύμφωνα με πληροφορίες, η έρευνα ξεκίνησε μετά από πληροφορία που είχε η ΕΥΠ από ξένη υπηρεσία ασφαλείας της Ευρώπης, η οποία ενημέρωσε για την κλοπή δεδομένων 15.000 Ελλήνων.

Ανάμεσα στα θύματα βρίσκονται επιχειρηματίες και πρόσωπα «ειδικού ενδιαφέροντος», οι οποίοι δέχθηκαν ηλεκτρονική επίθεση από «μετρ» του είδους με αποτέλεσμα να μην καταλάβουν το παραμικρό. Οι δράστες υπέκλεψαν πιστοποιητικά ασφαλείας (username και password) που αφορούν σε e-mails πολιτών. Κατόπιν, δημοσίευσαν τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα στο ίντερνετ με σκοπό να τα «κάψουν», δηλαδή να τα αχρηστεύσουν.

Οι κάτοχοι των e-mails ενημερώθηκαν από την αρμόδια Αρχή για τις υποκλοπές, προκειμένου να αλλάξουν λογαριασμό και να ελέγξουν τον υπολογιστή τους για το κατά πόσο έχει υποστεί άλλες αλλαγές.

«Πρόκειται για κλοπή μίας μεγάλης βάσης προσωπικών δεδομένων από πολίτες διαφόρων χωρών. Ένα κομμάτι της υποκλαπείσας βάσης έχει ελληνικό ενδιαφέρον αφού αφορά σε 15.000 Έλληνες. Όλοι τους θα ενημερωθούν για να λάβουν τα μέτρα τους», λέει αρμόδια πηγή. Από την πλευρά τους αστυνομικές πηγές επικρίνουν το χειρισμό αυτό λέγοντας ότι με την ενημέρωση των πολιτών-θυμάτων διαρρέει η υποκλοπή που την ίδια ώρα χαρακτηρίζεται ως «άκρως απόρρητο μυστικό».

Αυτό που ερευνάται πλέον είναι το κατά πόσο τα δεδομένα που υποκλάπηκαν μπορούν να χρησιμοποιηθούν με οποιονδήποτε τρόπο κατά της εθνικής ασφάλειας. Πρώτο μέλημα των Αρχών είναι να εντοπίσουν τους υποκλοπείς, κάτι που για να γίνει μάλλον απαιτείται διευρωπαϊκή συνεργασία των υπηρεσιών ασφαλείας.

Εν κατακλείδι, να σημειώσουμε από την πλευρά μας, πως η "λαχτάρα" εμφάνισης μίας επιτυχίας (ότι έγινε αντιληπτή η υποκλοπή των στοιχείων) κρίνεται, αν μη τι άλλο, ως απαύγασμα ανικανότητας, αφού με αυτό τον τρόπο οι αρμόδιες ελληνικές αρχές γνωστοποίησαν την ηλεκτρονική παραβίαση και έπαυσαν οριστικά την πιθανότητα μίας επανάληψης (με την ίδια μεθοδολογία) κλοπής ηλεκτρονικών δεδομένων από τους "χάκερς"...

Ίσως, εάν κάποτε επιβληθεί δια νόμου η αξιοκρατία και καταργηθεί η τοποθέτηση κομματικών εκπροσώπων ως διοικητών (ακόμη και των πλέον ευαίσθητων εθνικά υπηρεσιών) ή η δια των πολιτικών - κομματικών εξυπηρετήσεων αναρρίχηση και τοποθέτηση μη ικανών προσόντων κρατικών υπαλλήλων (αστυνομικών και στρατιωτικών), γίνει κατορθωτή η εύρυθμη λειτουργία των κρατικών μηχανισμών (δηλ. του κράτους) αυτής της χώρας... Μέχρι τότε, ας ελπίσουμε πως δεν θα γίνουμε θύματα της επιτηδευμένης ικανότητας (ή ανικανότητας;) εκείνων που έχουν οριστεί να μας προστατεύουν...


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Αγριεύει ο Πούτιν

Βάζει φρένο στον οθωμανικό επεκτατισμό του «σουλτάνου»

Του Δημήτρη Κασλά

Άστραψε και βρόντηξε ο Βλαντιμίρ Πούτιν, διαπιστώνοντας ότι ο σχεδιασμός της Άγκυρας στη Μέση Ανατολή εμπεριέχει στοιχεία… Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Σύμφωνα με όσα διέρρευσαν και δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα Moescow Times, ο ρώσος πρόεδρος έχοντας απέναντί του τον τούρκο πρέσβη στη Μόσχα, Ουμίτ Γιαρντίμ, κατηγόρησε τον Ταγίπ Ερντογάν ότι με πρόφαση τον πόλεμο κατά του ISIS επιτίθεται στη Συρία, βομβαρδίζοντας θέσεις του κυβερνητικού στρατού. Δεν ήταν η πρώτη φορά, σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εφημερίδας, που ο Πούτιν εξερράγη και, παραμερίζοντας τη διπλωματική γλώσσα, αποκάλεσε τον Ερντογάν «δικτάτορα», απειλώντας τον πως «δεν θα ξέρει που να κρυφτεί»!

Ο ρώσος πρόεδρος ζήτησε από τον τούρκο διπλωμάτη να μεταφέρει στον Ερντογάν να σταματήσει τα παιχνίδια στη Συρία και τις επιθέσεις κατά του συριακού στρατού με την πρόφαση των επιχειρήσεων εκκαθάρισης των ανταρτών του ISIS, ειδάλλως θα μετατρέψει την περιοχή σε ένα μεγάλο Στάλινγκραντ. «Πείτε στον δικτάτορα πρόεδρό σας πως μπορεί να πάει στην κόλαση με τους τρομοκράτες του ISIS και τους Σαουδάραβες συμμάχους σας, που συμπεριφέρονται σαν τον Χίτλερ» ήταν κατά την εφημερίδα, μία από τις αποστροφές του ρώσου προέδρου.

Η εκρηκτική παρέμβαση Πούτιν έχει σαφώς αποδέκτη την Άγκυρα, αλλά εμμέσως και τη Δύση, που επιδιώκει να εγκλωβίσει τη Ρωσία σε μία πολυεπίπεδη αντιπαράθεση. Η πολυετής αναταραχή στη Συρία, με στόχο το καθεστώς Άσαντ, έχει προκαλέσει την οργή της Μόσχας, αφού είναι αντιληπτό ότι οι Δυτικοί, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο, προσπαθούν να της «αφαιρέσουν» έναν σημαντικό σύμμαχο στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Η εμπλοκή της Τουρκίας στο συριακό μέτωπο έρχεται να περιπλέξει τα πράγματα, τη στιγμή που σε πρόσφατη τηλεφωνική επικοινωνία τους Πούτιν και Ερντογάν είχαν συμφωνήσει στην τήρηση ψύχραιμης στάσης απ’ όλους.

Παλιά της τέχνη…

Για μία ακόμη φορά στη σύγχρονη ιστορία της η Τουρκία βρίσκεται αντιμέτωπη με τον πειρασμό της στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία. Το πρόσχημα είναι η αντιμετώπιση του Ισλαμικού Κράτους (ISIS), αλλά οι βαθύτεροι στόχοι αφορούν στην ανατροπή του προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ, στην αποδυνάμωση των Κούρδων της Συρίας, που είναι συγγενείς ιδεολογικά με το ΡΚΚ και –γιατί όχι;- στην ανάκτηση εδαφών από τα «ένδοξα» χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Η Τουρκία, εξάλλου, και μόνο με την απειλή επίθεσης στη Συρία είχε κατορθώσει στο παρελθόν να αποσπάσει ακόμη και εδαφικά οφέλη. Και το ίδιο ακριβώς προσπαθεί και τώρα να κάνει. Στο πλαίσιο αυτό, εκβιάζει την πραγματοποίηση βομβαρδισμών εις βάρος του καθεστώτος Άσαντ κλείνοντας διαδρόμους ανεφοδιασμού και στήριξης του ISIS, που σημειωτέον ότι μέχρι τώρα λειτουργούσαν υπό την αιγίδα των τουρκικών Αρχών. Συμπιέζοντας δε τις ένοπλες κουρδικές ομάδες του YPG (Μονάδες Προστασίας Κούρδων), αποτρέπει μία ιδιαίτερα επικίνδυνη συμμαχία με το ΡΚΚ. Και αυτή τη φορά εκ του ασφαλούς και με αεροπορικούς βομβαρδισμούς επιχειρεί να επιτύχει εδαφικά οφέλη, παρόλο που είναι γνωστό ότι μόνο από αέρος είναι μάλλον απίθανο να μπορέσει να εξουδετερώσει τόσο το συριακό καθεστώς όσο και τον κουρδικό παράγοντα.

Αμέσως μετά τη Συνθήκη της Λοζάνης (η συνθήκη ειρήνης που έθεσε τα όρια της σύγχρονης Τουρκίας και υπεγράφη στις 24 Ιουλίου 1923 από την Ελλάδα, την Τουρκία και τις άλλες χώρες που πολέμησαν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη μικρασιατική εκστρατεία και συμμετείχαν στη Συνθήκη των Σεβρών, συμπεριλαμβανομένης της ΕΣΣΔ) και την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας, η Άγκυρα άρχισε να σχεδιάζει την υπονόμευσή της και την ανάκτηση εδαφών, με βασικό όπλο την ύπαρξη μουσουλμανικών μειονοτήτων σε περιοχές της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Πρώτο στο στόχαστρό της βρέθηκε το Σαντζάκι της Αλεξανδρέττας, που είχε αποκτήσει ειδικό καθεστώς αυτονομίας από το 1921 και τελούσε υπό την προστασία της Γαλλίας. Υιοθετώντας τον γνωστό ρόλο του «επιτήδειου ουδέτερου» κα με πρόσχημα τη σύμπραξη για την αντιμετώπιση της ναζιστικής απειλής στην Ευρώπη, κατόρθωσε να πείσει τη Γαλλία για την προσάρτηση της Αλεξανδρέττας, επιστρατεύοντας ωε μεγάλο μοχλό πίεσης την τουρκική μειονότητα. Ο Κεμάλ Ατατούρκ είχε σπεύσει, μάλιστα, στα σύνορα, απειλώντας να εισβάλει στη Συρία, κι έτσι, διοργανώνοντας ένα αδιαφανές και νόθο δημοψήφισμα, το Σαντζάκι της Αλεξανδρέττας πέρασε εντέλει στην τουρκική κυριαρχία.

Δεν είναι δε τυχαίο ότι στο πρώτο τμήμα εδάφους που ανέκτησε η γείτων μετά τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας –ακολούθησε η εισβολή και κατοχή της μισής Κύπρου- διόρισε ως διοικητή το ίδιο πρόσωπο που είχε αναλάβει τον διωγμό των Εβραίων της Ανατολικής Θράκης. Εφαρμόζοντας πολιτική εθνοκάθαρσης, μέσα στους πρώτους μήνες από την επιβολή της τουρκικής κυριαρχίας στην Αλεξανδρέττα σχεδόν πενήντα χιλιάδες Αρμένιοι, Έλληνες, Αλεβίτες και Άραβες κατέφυγαν στη Συρία και τον Λίβανο. Οι σχέσεις της Δαμασκού με την Άγκυρα συνέχισαν να είναι τεταμένες.

Η Συρία ποτέ δεν ξέχασε την Αλεξανδρέττα, το 1950, ωστόσο, η Τουρκία πρόβαλε αξιώσεις και για το Χαλέπι. Όταν η Δαμασκός περνούσε το 1957 στη σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης, η Τουρκία συζητούσε και προσπαθούσε να πείσει τους Συμμάχους για την ανάγκη στρατιωτικής επιχείρησης προκειμένου να εγκατασταθεί στη Συρία ένα πιο φιλικό προς τη Δύση καθεστώς. Αλλά οι αμερικανοί είχαν απορρίψει το σχέδιο αυτό, φοβούμενοι ότι θα προκαλούσε την έντονη αντίδραση των άλλων αραβικών κρατών.

Τη δεκαετία του 1980 ξέσπασαν όμως οι αντιπαραθέσεις για τα νερά του Ευφράτη. Στην κλιμάκωση της έντασης καθοριστικό ρόλο είχε διαδραματίσει η υποστήριξη που προσέφερε στο ΡΚΚ και στον Αμπντουλάχ Οτσαλάν ο τότε πρόεδρος Χαφέζ αλ Άσαντ, πατέρας του σημερινού προέδρου της Συρίας. Το καθεστώς Άσαντ είχε προσφέρει στους Κούρδους του ΡΚΚ στρατόπεδα, οπλισμό, δυνατότητες εκπαίδευσης και είχε επιτρέψει, μάλιστα, στον Οτσαλάν να εγκατασταθεί στο Συριακό έδαφος.
Το 1998 η Τουρκία απείλησε με πόλεμο τη Συρία και ο Άσαντ υποχρεώθηκε να ζητήσει από τον Οτσαλάν να εγκαταλείψει τη χώρα. Έτσι ξεκίνησε η περιπέτεια του Κούρδου ηγέτη, που μετά τη γνωστή σχεδόν πεντάμηνη περιπλάνησή του, κατέληξε στην ελληνική πρεσβεία του Ναϊρόμπι κι από εκεί στις τουρκικές φυλακές του Ιμραλί…

Τα νέα πλάνα

Η “no man’s land” στα νότια σύνορα της Τουρκίας ίσως εντάσσεται στο νέο μεγάλο «κόλπο» της γείτονος για να διεκδικήσει εδαφικά προγεφυρώματα μέχρι το Χαλέπι προκειμένου να σταθεροποιηθεί η Συρία και να αντιμετωπιστούν οι τζιχαντιστές. Αυτή τη στιγμή κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα τις συνέπειες της παρούσας εμπλοκής της Τουρκίας, αλλά και της ζώνης ασφαλείας που δημιουργείται με επίσημη αιτιολογία την ανάσχεση του προσφυγικού ρεύματος και τη διακοπή των γραμμών ανεφοδιασμού του ISIS.

Όλα όσα συμβαίνουν σήμερα όμως, κάθε άλλο παρά σε σταθεροποίηση οδηγούν. Και ο πρώτος που θα εισπράξει τις συνέπειες από μία ανεξέλεγκτη κλιμάκωση της κρίσης, δεν θα είναι άλλος από την ίδια την Άγκυρα.

Πηγή περιοδικό «Επίκαιρα», τεύχος 301


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Επαναπροσέγγιση ΗΠΑ - Τουρκίας

Γράφει ο Μελέτης Μελετόπουλος

Μετά από έναν χρόνο επίμονης άρνησης της Τουρκίας να συνεργασθεί με την Δύση στον πόλεμο κατά του χαλιφάτου (ΙSIS), πριν από μία εβδομάδα η Άγκυρα προχώρησε τελικά σε συμφωνία με τις ΗΠΑ, εκχωρώντας το δικαίωμα χρήσης της αεροπορικής βάσης του Ινσιρλίκ στην νοτιοανατολική Τουρκία για επιχειρήσεις εναντίον των φονταμενταλιστών.

Η συμφωνία επιτρέπει στην Τουρκία να δημιουργήσει ζώνη απαγόρευσης πτήσεων κατά μήκος των συνόρων της με την Συρία. Ταυτόχρονα, ήδη έχουν αρχίσει αεροπορικοί βομβαρδισμοί και από την τουρκική αεροπορία εναντίον των ισλαμιστών του χαλιφάτου.

Η Τουρκία δεχόταν τον τελευταίο καιρό μεγάλη πίεση από τους Κούρδους, οι οποίοι είναι οι σφοδρότεροι αντίπαλοι του χαλιφάτου και υπήρχε πιθανότητα να στραφούν εναντίον της Τουρκίας μέσα στο έδαφός της, εάν η Άγκυρα συνέχιζε να ανέχεται το α. Τώρα Τουρκία και Κούρδοι βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο, με κοινό εχθρό το χαλιφάτο.

Πέραν αυτού, η πρόσφατη συμφωνία ΗΠΑ-Ιράν θα οδηγούσε σε ουσιαστική περιθωριοποίηση της Τουρκίας στην Εγγύς Ανατολή. Οι ΗΠΑ θα ανέπτυσσαν διαύλους συνεργασίας με το σχιϊτικό καθεστώς της Τεχεράνης, και θα συνεργάζονταν μαζί του εναντίον του σουννιτικού χαλιφάτου.

Επίσης, η πολιτική αποδυνάμωση του Ερντογάν διέλυσε την απατηλή αίσθηση παντοδυναμίας και την αλαζονεία που είχε αποκτήσει, και τον υποχρέωσε να αναζητήσει διπλωματική στήριξη εκεί που μπορούσε να την αποκτήσει σχετικά εύκολα: στις ΗΠΑ.

Η σφοδρή σύγκρουση μεταξύ της Δύσης και του χαλιφάτου καθιστά την Τουρκία εκ νέου βάση εξόρμησης και κρίκο στην γεωστρατηγική αλυσίδα της Ανατολικής Μεσογείου και της Εγγύς Ανατολής. Ρόλο που ουσιαστικά είχε χάσει αυτοβούλως τα τελευταία χρόνια.

Κανείς δεν γνωρίζει, βεβαίως, πόσο θα διαρκέσει συνεργασία της ισλαμικής Τουρκίας με τις ΗΠΑ εναντίον των ισλαμιστών του χαλιφάτου. Αν η τουρκική κοινωνία θα ανεχθεί την συνεργασία με τον «άπιστο» Αμερικάνο εναντίων των ισλαμιστών «αδελφών». Αν ο Ερντογάν θα χάσει την βασική νομιμοποίησης του καθεστώτος του, δηλαδή την βαθειά ισλαμική κοινωνία της Τουρκίας. Και αν θα υπάρξει διχασμός και αποσταθεροποίηση στο εσωτερικό της Τουρκίας. Αυτά δεν μπορεί να τα προβλέψει κανείς με ακρίβεια.

Αυτό που μπορεί, όμως, να προβλέψει κανείς με ασφάλεια, είναι ότι η Τουρκία, έχοντας προσωρινά τουλάχιστον κλείσει την διαμάχη με τους Κούρδους στα ανατολικά της, θα επιχειρήσει να εκβιάσει ανταλλάγματα στα μέτωπα που την ενδιαφέρουν: Θράκη, Αιγαίο και Κύπρο.

Πηγή KontraNews


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Ισορροπίες ανισόρροπων...

Γράφει ο Κώστας Μαντατοφόρος

Τί θα πεί  ''προσπαθούν να μας αποσταθερποιήσουν'';
Κι εμείς τί κάνουμε;
Είμαστε σταθεροί από μόνοι μας;  
Έχουμε ισορροπία;

Είναι δηλαδή ισορροπία οι πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού Υγείας περί υποχρεωτικών ιατρικών εξετάσεων πριν μπει μιά τάξη στο σύστημα Υγείας, πριν  να μπορεί ο ασφαλισμένος εντελώς δωρεάν και με ραντεβού, χωρίς καθόλου χάσιμο χρόνου, καθώς και με υποχρεωτική άδεια από την δουλειά του να μπορεί να προσέρχεται σαν πολιτισμένος άνθρωπος και όχι σαν τσουβάλι για να κάνει τις απαραίτητες προληπτικές εξετάσεις αυθημερόν και οι απαντήσεις να του στέλνονται ταχυδρομικώς και εμπιστευτικά στο σπίτι του, μιά διαδικασία που ισχύει δεκαετίες τώρα στα κράτη που θέλουν να μας αποσταθεροποιήσουν;

Είναι ισορροπία να ξαμολάς  την εφορία στα καλοκαιρινά χωριάτικα πανηγύρια ΠΡΙΝ την στείλεις να ξεσκονίσουν όλες τις μαρίνες, και όλα τα ''πολιτιστικά κέντρα'' όπως έλεγε τα μπουζουκοσκυλάδικα ο αείμνηστος παλιάνθρωπος Ευάγγελος ( τί διάολο κατάρα έχει αυτό το όμομα;) Γιαννόπουλος, καθώς και όλες τις εταιρείες πετρελαιοειδών, τις μεταφορές καυσίμων, και τόσα άλλα;

Ζούμε δηλαδή σε μιά ισορροπημένη και  σταθερή κοινωνία και οι ''άλλοι'' κάνουν τα πάντα να μας αποσταθεροποιήσουν; 
Και είναι ισορροπία τα ιδιωτικά κανάλια που λειτουργούν παράνομα, να μην έχουν πληρώσει φράγκο για τους φόρους των διαφημίσεων και να λειτουργούν ακόμη κανονικά;

Θέλετε κύριε υπουργέ να βάλετε μιά τάξη στο άναρχο ''τηλεοπτικό τοπίο'';
Μάλιστα.
Αναστείλτε προσωρινά την λειτουργία σε δύο απ' αυτά για χρέη προς το δημόσιο και θα δείτε πώς σφίγγουν οι κ@λοι!
Και ας είναι ακόμα και παράτυπη η προσωρινή παύση λειτουργίας που θα επιβάλλετε!
Ώσπου να προστρέξουν στα δικαστήρια και ώσπου και αν δικαιωθούν, το μήνυμα θα έχει περάσει και στους απατεώνες των ΜΜΕ, αλλά προπαντός προς τον λαό!

Λύσεις υπάρχουν και για σταθερότητα που δεν θα μπορεί εύκολα να κλονιστεί, και για κοινωνική ισορροπία. 
Κοινή λογική δεν υπάρχει! 
Βούληση δεν υπάρχει!
Παρά μόνο λόγια, υποσχέσεις, και στην πράξη τα αντίθετα!

Ναι, οι ''εταίροι'' είναι τοκογλύφοι και απατεώνες.
Ναι,  οι Σόϊμπλε, μόϊμπλε, κι οι Νταϊσελκάπως είναι νεοναζιστές καραμπινάτοι.
Βοηθάμε κι εμείς όμως! 
Με τις πράξεις μας...
Αλλά κυρίως με την απραξία μας προς την σωστή κατεύθυνση!...

Πηγή "Ουδέν Σχόλιον"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Έμπλεξαν με λάθος λαό...

Γράφει η Κατερίνα Ακριβοπούλου

Θα μπορούσε να είναι και κουίζ: Ποιοί αγωνιούν περισσότερο για το εάν θα υπάρξει συμφωνία μέχρι τις 20 Αυγούστου;
Η ΕΚΤ που πρέπει να πάρει τα λεφτά της, ο Σόϊμπλε που απεργάζεται την αποτυχία, η κυβέρνηση που επενδύει στα επόμενα βήματα, η αριστερή πλατφρόρμα που συναρτά τις κινήσεις της με το αποτέλεσμα, η συμπολιτευόμενη αντιπολίτευση που προσπαθεί να βρει το βηματισμό της στο πολιτικό παράδοξο αυτής της περιόδου, οι έφεδροι «λοχαγοί» του τακτικού στρατού της διαπλοκής, όπως ο Στουρνάρας, ο Προβόπουλος και ο Πικραμένος που ράβουν φθινοπωρινά κοστούμια πρωθυπουργού ειδικού σκοπού;

Με διαρκείς διελκυστίνδες και παρελκυστικές κινήσεις , το κουαρτέτο των δανειστών δεν νοιάζεται στην πραγματικότητα για καμιά συμφωνία. Μοναδικός στόχος παραμένει το αδιέξοδο και η πολιτική αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης, έτσι ώστε ο Τσίπρας να υποχρεωθεί είτε σε πλήρη παράδοση, είτε σε παραίτηση…

Με μέτωπα παντού, το παιχνίδι μοιάζει στημένο με όρους μέγγενης…

Μπρός ο γκρεμός του τρίτου μνημονίου με χρονοδιαγράμματα - θηλιά για όλη την τριετία και πίσω το ρέμα της πλήρους διάλυσης μέχρις ότου ανασυνταχθούν τα συστήματα και αναλάβουν δράση…

Η στρατηγική της εξόντωσης με δυο λόγια σε πλήρη εξέλιξη και με την αρωγή «ημετέρων δυνάμεων» υπεράνω πάσης υποψίας σε πολλές περιπτώσεις…

Γι αυτό φοβούνται τις εκλογές και επιχειρούν να προδικάσουν από τώρα δυναμικές και αδυναμίες...
Έσπευσε προθυμότατα η Ντόρα, εντεταλμένη όπως πάντα, να πει ότι δεν βλέπει αυτοδυναμία στη γυάλινη σφαίρα της…

Μόνο που έμπλεξαν με λάθος λαό όλοι αυτοί οι τύποι.
Ο κόσμος ξέρει…


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Η εγκύκλιος του Πάπα και η θεοποίηση του Λούσιφερ...!

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Δημοσιογράφος - Συγγραφέας - Τουρκολόγος

Τον ερχόμενο Σεπτέμβριο ο Πάπας της Ρώμης αναμένεται να ανακοινώσει επίσημα την νέα του εγκύκλιο εγκαθίδρυσης της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Πριν όμως από αυτό, είχε προηγηθεί μια άλλη πολύ σημαντική εξέλιξη που δείχνει και τις πραγματικές προθέσεις του Ποντίφικα.

Στις 27 Απριλίου του 2014 έγινε μια σημαντική τελετή στο Βατικανό παρουσία του νυν Πάπα και του απερχόμενου Πάπα. Το σημαντικό στοιχείο αυτής της τελετής, την οποία είχαν την δυνατότητα να παρακολουθήσουν εκατομμύρια πιστοί στην παπική εκκλησία και όχι μόνο, ήταν ότι για πρώτη φορά ο Λούσιφερ, δηλαδή ο Εωσφόρος, δηλαδή ο Διάβολος, ανακηρύχτηκε ως Θεός. Ήταν μια συγκλονιστική ανακοίνωση που έγινε δημόσια μπροστά στις χιλιάδες που παραβρίσκονταν στην πλατεία του Βατικανού και που απευθύνονταν σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η ψαλμωδία στον Λούσιφερ έρχεται τελείως αντίθετη με ότι έχει γραφεί στην Βίβλο για τον Λούσιφερ και αυτό δείχνει ακόμα πιο πολύ την σημασία αυτής της τελετής στο Βατικανό.

Ο Λούσιφερ είναι ο εκπεσών άγγελος, είναι ο Διάβολος, είναι ο «έξω από εδώ», είναι ο «άρχοντας του σκότους». Don’t be deceived by those who call Him God = Μη ξεγελιέστε από εκείνους που τον αποκαλούν Θεό!

Το βίντεο τελειώνει με δηλώσεις πιστών στην πλατεία του Βατικανού υπέρ της πανθρησκείας, δηλαδή της επιβολής της Νέας Τάξης.

Ο Πάπας σχεδιάζει την ένωση όλων των θρησκειών υπό το σκήπτρο της Ρώμης σε μια παγκόσμια θρησκεία- πολτός των ανθρωπίνων ψυχών, με την λατρεία του Λούσιφερ και αυτό σχεδιάζει να το επισημοποιήσει τον ερχόμενο Σεπτέμβριο στην ιστορική, όπως χαρακτηρίζεται, ομιλία που θα κάνει στον ΟΗΕ.

Αξίζει να γνωρίζουμε με ποιον συνομιλούν οι Ορθόδοξοι ιεράρχες και πολύ περισσότερο ο προκαθήμενος του Φαναριού.

Αλλοίμονο μας!



Πηγή ΝikosΧeiladakis


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Τι άλλαξε σύντροφοι;

Στη συνεδρίαση της 12^ης Φεβρουαρίου του 2012 η Βουλή με 199 «ναι» σε σύνολο 278 βουλευτών, ψήφισε το δεύτερο μνημόνιο.

Ο τότε πρωθυπουργός, Λουκάς Παπαδήμος, είπε στην ομιλία του: «Οι βουλευτές έχουν να διαλέξουν ανάμεσα στο πακέτο των μέτρων ή στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία (…)Τα αποτελέσματα αυτής της συνεδρίασης θα καθορίσουν αν θα συνεχίσουμε τη σκληρή προσπάθεια εξυγίανσης ώστε να περάσουμε στην ανάπτυξη κατοχυρώνοντας τη θέση μας στο ευρώ ή αν από μοιραία πλάνη ή από λιποψυχία ή από λάθος απόφαση θα οδηγήσουμε την χώρα σε χρεοκοπία και εξαθλίωση. Έχω την πεποίθηση ότι οι βουλευτές θα πράξουν το καθήκον τους».

Ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπανδρέου, είχε πει στην ομιλία του: «Αυτή η συμφωνία είναι ότι καλύτερο μπόρεσε να πετύχει η κυβέρνηση, με τη στήριξη των τριών κομμάτων. Δεν υπάρχει κάτι άλλο, κάτι ιδεατό (…) Δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε τώρα αυτήν την προσπάθεια γιατί αυτό θα σημαίνει ότι χάνουμε κάθε ευκαιρία να μπορέσουμε να επανορθώσουμε αδικίες (…) Να θυσιάσουμε πολλά για να μην χάσουμε τα πάντα από το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας (…) Δίνουμε μάχη σε τρία μέτωπα. Μάχη να κυριαρχήσει η πολιτική έναντι των αγορών, μάχη απέναντι στη συντηρητική Ευρώπη, μάχη απέναντι στην εξάρτηση που μαστίζει τη χώρα».

Ο τότε πρόεδρος της ΝΔ, Αντώνης Σαμαράς, είχε πει στην ομιλία του: «Η ψήφιση του μνημονίου είναι η μοναδική λύση λόγω των δραματικών συνθηκών που έχουν πλέον διαμορφωθεί για τη χώρα (…) Με όποιον το καταψηφίσει οι δρόμοι μας χωρίζουν (…) Δεν αλλάξαμε στάση ή άποψη για το μνημόνιο, εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι αποτελεί λανθασμένη συνταγή. Και τώρα μάλιστα δικαιωθήκαμε.
Αυτό που άλλαξε και αναγκαζόμαστε να ψηφίσουμε είναι οι συνθήκες(…) Το χρέος πλέον είναι μη βιώσιμο, η παραμονή μας στο ευρώ αμφισβητείται ευθέως, αυτές οι δραματικές συνθήκες καθιστούν την μη ψήφιση του μνημονίου άλμα στο κενό (…) Βεβαίως οι υπεύθυνοι για όλα αυτά θα έρθει η ώρα να πληρώσουν. (…) Η σημερινή ψηφοφορία είναι από τις πιο κρίσιμες στην ιστορία της χώρας και ιδιαίτερα δύσκολη σε συνειδησιακό και πολιτικό επίπεδο (…) Η ΝΔ εξακολουθεί να τάσσεται κατά των μνημονιακών συνταγών λιτότητας.

Η «Αυγή» την επόμενη ημέρα έγραφε πρωτοσέλιδα: «Άκυρο το Μνημόνιο. Το καταψήφισε ο λαός».

Στις 16 Ιουλίου 2015 ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας εισηγούμενος την ψήφιση των προαπαιτούμενων μέτρων για την προαπαιτούμενη συμφωνία που θα μας οδηγήσει στο απαιτούμενο τρίτο μνημόνιο είπε μεταξύ άλλων: «Τα βάλαμε με ισχυρούς αντιπάλους όπου από τη μία μεριά ήταν το δίκιο και από την άλλη η οικονομική ισχύς (…) Έχουμε αφήσει παρακαταθήκη αξιοπρέπειας και δημοκρατίας σε όλο τον κόσμο. Είμαι βέβαιος πως αυτός ο αγώνας θα φέρει κάποια στιγμή στην Ευρώπη καρπούς.(…) Είμαστε αναγκασμένοι να εφαρμόσουμε τη συγκεκριμένη συμφωνία. Δεν θα ωραιοποιήσω την κατάσταση αλλά ακόμη και σήμερα υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούν να γίνουν στη χώρα (…) Βρισκόμαστε ενώπιον της ευθύνης μας. Εάν θεωρείτε ότι ο σημερινός εκβιασμός είναι πλαστός, είμαι έτοιμος να ακούσω τις εναλλακτικές. Εάν είναι πραγματικός δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να μοιραστούμε το βάρος της ευθύνης.(…) Δεν πιστεύω ότι τα διαρθρωτικά μέτρα θα ωφελήσουν την οικονομία, όμως είμαι υποχρεωμένος να τα εφαρμόσω».

Στις 5 Αυγούστου 2015, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Τρύφωνας Αλεξιάδης, σε τηλεοπτική του συνέντευξη στο MEGA, είπε μεταξύ άλλων: «Δεν θεωρώ ότι θα πρέπει ν’ αρχίσουμε να παίζουμε ένα θέατρο ορισμένοι στην κυβέρνηση, μεταξύ των οποίων πρώτος εγώ, και να λέω “είμαι αναγκασμένος να υλοποιήσω ένα μέτρο και τι δύσκολα είναι τα πράγματα και πόσο δυστυχής είμαι κτλ”. Εδώ έχουμε συγκεκριμένα πολιτικά και οικονομικά όρια και μέσα σε αυτά τα όρια έχει αναγκαστεί η κυβέρνηση και το ‘χει περιγράψει με τον καλύτερο τρόπο ο πρωθυπουργός στη Βουλή, έχει αναγκαστεί η κυβέρνηση να προχωρήσει σε δύσκολες αποφάσεις. Δεν είμαστε ευτυχισμένοι γι’ αυτά τα πράγματα αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος, δεν βλέπουμε να υπάρχει άλλη λύση».

Σύντροφοι, έτσι τα έφερε η ζωή ώστε τώρα να παίρνω μέιλ που με «μαλώνουν» επειδή «άλλαξα και δε στηρίζω τον ΣΥΡΙΖΑ», «τι έπαθα με τον Αλέξη», «τι άλλο θα μπορούσε να κάνει η κυβέρνηση» και διάφορα άλλα. Αν δεν μπορούσε η κυβέρνηση να κάνει κάτι άλλο, ας μην ήθελε να γίνει κυβέρνηση. Μνημονιακές κυβερνήσεις και πρόθυμους μνημονιακούς πολιτικούς από τους άλλους χώρους, είχαμε αμέτρητους.

Επίσης, δεν περίμενα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έκανε κάτι επαναστατικό. Ήλπιζα μόνο σε ένα μικρό πρώτο βήμα. Οι πολίτες το έκαναν. Ξεπέρασαν φόβους και σύνδρομα και έδωσαν την ψήφο τους σε ένα κόμμα που μιλούσε για Αριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το έκανε το δικό του βήμα. Έμεινε μαζί με το «παλιό» που δήθεν και τάχα μου θα το πολεμούσε. Δεν άλλαξα εγώ, δε στήριξα ποτέ μία τέτοια κυβέρνηση, δεν στήριξα ποτέ τα Μνημόνια, δεν στήριξα ποτέ τον άγιο των νοικοκυραίων, Πανούση, δεν στήριξα ποτέ τον τιμωρό των καρκινοπαθών, Κουρουμπλή, δεν στήριξα ποτέ τον κυνισμό του κάθε Αλεξιάδη όπως δεν είχα στηρίξει και τον κυνισμό του κάθε Άδωνη Γεωργιάδη όταν έλεγε ότι η δόξα των μέτρων είναι όλη δική του και να μην τη δίνουμε στον Τόμσεν.

Επίσης, σαφώς και ήμουν από εκείνους που έλεγαν ότι όποιος ήθελε την άμεση ρήξη με τις Βρυξέλλες και την έξοδο από την ευρωζώνη δίχως δεύτερη κουβέντα, δεν θα ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ΚΚΕ ή ΑΝΤΑΡΣΥΑ. ήσει και οι διάφοροι προσωπολάτρες που μαγεύονται από το κουρασμένο χαμόγελό του.Αυτό τώρα πώς συνεπάγεται ότι μπορεί να ήθελα ένα τρίτο μνημόνιο μόνο ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να το εξηγήσει και οι διάφοροι προσωπολάτρες που μαγεύονται από το κουρασμένο χαμόγελό του.

Αν θυμάμαι καλά, ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για διαπραγμάτευση. Αυτό σημαίνει ότι θα απειλούσε, θα εκβίαζε και στην ανάγκη θα τα έσπαγε και θα ακολουθούσε εναλλακτικό σχέδιο. Εναλλακτικό σχέδιο δεν είχε, «δεύτερες σκέψεις» δεν είχε, όπως ομολόγησε ο πρωθυπουργός εν μέσω της διαπραγμάτευσης (!) σε ομιλία του στο ευρωκοινοβούλιο, να απειλήσει δεν τόλμησε, να εκβιάσει δεν μπόρεσε, ε συγγνώμη αλλά αυτό δεν είναι διαπραγμάτευση. Ναι σε όλα είναι, γαμήστε μας κι αφήστε μας είναι, δώστε κάτι καλέ κύριε είναι, αλλά διαπραγμάτευση δεν είναι.

Εν πάση περιπτώσει, βλέπετε ότι είμαι ευγενικός. Σας παρακαλώ να είστε κι εσείς ευγενικοί όποτε θέλετε να με «μαλώσετε». Αντιλαμβάνομαι τις παρενέργειες της εμμονής να στηρίζεις ένα κόμμα που λέει ότι είναι αριστερό αλλά συνεργάζεται αρμονικότατα στα μνημόνια με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το ΠΟΤΑΜΙ, όμως μην ξεσπάτε όπου να’ναι. Σας ευχαριστώ.

Πηγή Καρτέσιος


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Η Χώρα μου και οι άνθρωποί της καταρρέουν

Του Tyler Durden 
για το Zero Hedge

Είμαι άφωνος. Και όχι από χθες ή την προηγούμενη εβδομάδα. Έχω μείνει άφωνος από τις 13 Ιουλίου, όταν ο Ελληνικός αριστερός κυβερνητικός συνασπισμός συμφώνησε να επιβαρύνει τη χώρα και το λαό της με ένα νέο δάνειο, το τρίτο πακέτο διάσωσης για την Ελλάδα από το 2010, ταυτόχρονα με το πιο αυστηρό πρόγραμμα λιτότητας που υπήρξε ποτέ.

Έχω μείνει άφωνος από τότε και, εδώ και περισσότερο από μία εβδομάδα, σκέφτηκα ότι δεν μπορώ πια να γράφω σε blogs. Μου πήρε χρόνο να καταπιώ και να απορροφήσω το σοκ. Αλλά και πάλι. Δεν μπορώ να το χωνέψω.

Δεν είμαι σε θέση να κατανοήσω πώς μια Αριστερή κυβέρνηση κατέληξε να υπογράψει το χειρότερο πρόγραμμα λιτότητας που υπήρξε ποτέ. Για τον απλούστατο λόγο ότι, αν μια Αριστερή κυβέρνηση υπογράφει τέτοια συμφωνία, τι θα πρέπει να περιμένω από μια Δεξιά ή Νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση να κάνει; Επιδρομή στο διαμέρισμά μου, να κλέψουν τα τηγάνια στην κουζίνα μου, την συλλογή από πήλινες γάτες και τα βρακιά μου;

Όταν η Αριστερή κυβέρνηση υπογράφει μια τέτοια συμφωνία, μπορούμε να πούμε ότι το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα έχει τελειώσει. Και δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.

Πρώτα, κατηγορήσαμε τους πιστωτές ότι θέλουν να πατάξουν τον ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να αποφευχθεί η δημιουργία και άλλων, τέτοιου είδους, παραδειγμάτων εντός της Ευρωζώνης. Στη συνέχεια, κατηγορήσαμε και πάλι τους πιστωτές, ειδικά τον Γερμανό Υπουργό Οικονομικών, Σόιμπλε, και το σχέδιο του για Grexit: 5 χρόνια με πακέτα διάσωσης, 5 έτη με προσωρινό Grexit, προτού η Ελλάδα μπορέσει να επιστρέψει στις αγορές. Αυτή ήταν η αρχική θέση του Σόιμπλε το 2011. Στη συνέχεια, κατηγορήσαμε τη διαφωνία μεταξύ του ΔΝΤ και της Γερμανίας όσον αφορά τους όρους περί “ελάφρυνσης του Ελληνικού χρέους”. Και τέλος, κατηγορήσαμε τον «ερασιτεχνισμό της Ελληνικής κυβέρνησης” που έστειλε στο Eurogroup το οικονομικό επιτελείο της για να εξηγήσει στους πιστωτές της Ελλάδας, σχετικά με το πώς θα πρέπει να αλλάξει η Ευρωζώνη. Για τον Βαρουφάκη και τους συνεργάτες του, τους πήρε δύο μήνες για να καταλάβουν ότι οι πιστωτές δεν έχουν τη διάθεση να ακούσουν κάποιες οικονομικές θεωρίες και επαναστατικά μανιφέστο, αλλά απλώς ήθελαν πίσω τα λεφτά τους.

Όλες μας οι κατηγορίες ήταν σωστές και λάθος ταυτόχρονα, επειδή το παιχνίδι ήταν στημένο εξ’ απαρχής του.

Όταν η Ελληνική ομάδα ξεκίνησε να εργάζεται πάνω στις προτάσεις της, ήταν πολύ αργά. Ο Σόιμπλε ήταν αποφασισμένος να διώξει την Ελλάδα έξω από το Ευρώ με τις κλωτσιές και επιπλέον να «βοηθήσει» να γεφυρωθεί το χρονικό διάστημα που θα κρατούσε το Grexit με ένα δάνειο ύψους περίπου 50 δις Ευρώ. Ούτως ή άλλως, με ή χωρίς Ευρώ, με ή χωρίς δραχμή, με ή χωρίς τον Σόιμπλε ή τον ΣΥΡΙΖΑ, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: ένα τρίτο σχέδιο διάσωσης των 50- 84 δις Ευρώ και ένα ακόμη πρόγραμμα διάσωσης. Δεν υπάρχει ελπίδα για τη χώρα αυτή, για τους ανθρώπους της- τουλάχιστον για κάποιους από αυτούς.

Πραγματικά δεν με νοιάζει, αν Βαρουφάκης φοράει κακόγουστα πουκάμισα και γιατί ήθελε να «χακάρει» τους ΑΦΜ των φορολογουμένων καθώς κάθονταν με την ομάδα του από εξειδικευμένους χάκερ και παιδικούς του φίλους. Ο Βαρουφάκης δεν είναι των προτιμήσεών μου. Ποτέ δεν ήταν. Καθώς όμως η ζωή μας στην Ελλάδα καταρρέει μέρα με τη μέρα, έχω και να διαβάσω την 2.034η συνέντευξη του Βαρουφάκη εξηγώντας τη θεωρία των παιγνίων του και την ακαδημαϊκή του υπόθεση εργασίας, την ιστορία της μητέρας του και τον πόνο του ξαδέρφου του.

Ειλικρινά, αγαπητοί μου, δεν δίνω δεκάρα. Ειλικρινά, αγαπητοί μου, ως εδώ και μην παρέκει.

Έχω βαρεθεί να ακούω νομοθέτες της αντιπολίτευσης να διαμαρτύρονται για την Πρόεδρο του Κοινοβουλίου και να ισχυρίζονται ότι “η Ζωή Κωνσταντοπούλου βασανίζει τους βουλευτές με την σχολαστικότητά της”. Ειλικρινά δεν δίνω δεκάρα.

Ειλικρινά, αγαπητοί μου, έχω βαρεθεί να βλέπω βουλευτές που «βασανίζονται» κερδίζοντας € 5,000 και περισσότερα τον μήνα και απολαμβάνουν το αφορολόγητο, ενώ εμείς οι υπόλοιποι κυριολεκτικά αιμορραγούμε: οικονομικά, ψυχολογικά, σωματικά και ηθικά.

Ούτε με νοιάζει αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει, αν ο Πρωθυπουργός θέλει πρόωρες εκλογές τον Σεπτέμβριο, προκειμένου να εξασφαλίσει μια σαφή πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο, ώστε να μπορέσει να περάσει τα νομοσχέδια λιτότητας που οδηγούν στο πουθενά.

Κωφεύω στους υπουργούς της κυβέρνησης, τα κομματικά στελέχη και τους νομοθέτες της αντιπολίτευσης που συζητάνε για το αν ο Βαρουφάκης πρέπει να κατηγορηθεί για μεγάλη ή μικρή προδοσία.

Απλά δεν με νοιάζει. Δεν επηρεάζει τη ζωή μου, ούτε καν στο ελάχιστο. Δεν δίνω ούτε ολόκληρη ούτε μισή δεκάρα από αυτήν την λεγόμενη «Ελληνική πολιτική ατζέντα» μετά την 13η Ιουλίου.

Αυτό που με νοιάζει είναι ότι βλέπω τη χώρα μου και τους ανθρώπους της να καταρρέουν. Βλέπω τις ζωές μας στην Ελλάδα να υφίστανται μια άλλη «εσωτερική υποτίμηση», λεπτό προς λεπτό, μέρα με τη μέρα, βδομάδα με τη βδομάδα. Όταν η 3η συμφωνία διάσωσης θα έχει επισφραγιστεί μέχρι την 15η ή 20η Αυγούστου, θα είμαι επίσης σε θέση να πω και πάλι πως «Βλέπω τις ζωές μας στην Ελλάδα να υποφέρουν άλλη μια «εσωτερική υποτίμηση» λεπτό προς λεπτό, μέρα με τη μέρα, βδομάδα με τη βδομάδα, μήνα με το μήνα, και… χρόνο με το χρόνο”.

Η εσωτερική υποτίμηση κατά 40%, που έχει εδραιωθεί πλέον στην Ελλάδα από το 2010, φθάνει σε μια νέα κορύφωση παρόλο που το 3ο σχέδιο διάσωσης δεν έχει ακόμη καν υπογραφεί. Οι έλεγχοι στην κίνηση κεφαλαίων που επιβλήθηκαν στις 29 Ιουνίου προκειμένου να σώσει τις τράπεζες από το να αδειάσουν, έχουν καταστρέψει τις ζωές πολλών Ελλήνων. Φίλοι μου που έχουν εργαστεί για περισσότερο από δύο δεκαετίες σε ιδιωτικές εταιρείες, εξαναγκάστηκαν σε «υποχρεωτική αργία» μαζί με τις τράπεζες: η δουλειά τους, πλήρους απασχόλησης μετατράπηκε σε 1 ή το πολύ 2 ημέρες εργασίας την εβδομάδα. Αυτό σημαίνει 4 ή 8 ημέρες εργασίας ανά μήνα. Αντίστοιχα, ο μισθός τους καταβυθίστηκε μέχρι το τέλος του Ιουλίου. Πολλοί εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα είδαν τις ώρες εργασίας τους και τους ήδη χαμηλούς μισθούς να μειώνονται. Πώς μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να τα βγάζουν πέρα χωρίς εισόδημα; Κανείς δεν νοιάζεται και κανείς δεν μιλά για αυτό. Ούτε τα εθνικά ούτε τα διεθνή ΜΜΕ μιλούν για αυτό. Εμείς συζητάμε χαμηλόφωνα μεταξύ μας για αυτές τις επικίνδυνες συνθήκες. Ήσυχα. Επειδή ντρεπόμαστε. Και εμείς αναρωτιόμαστε ασταμάτητα.

Άλλοι, μαστίζονται από την μακροχρόνια ανεργία ενώ δεν έχουν καμία προοπτική να βρουν μια θέση εργασίας ή ακόμη και να πάρουν σύνταξη, και έτσι αισθάνθηκαν υποχρεωμένοι να πουλήσουν το σπίτι τους. Αυτό δεν είναι δυνατόν στο πλαίσιο των ελέγχων κεφαλαίων. Το ποσό πώλησης θα παραμείνει στην τράπεζα και μπορεί να πέσει ακόμη και θύμα “κουρέματος καταθέσεων” μέχρι το τέλος του έτους. Μια άλλη φίλη που έχει ανάγκη να πουλήσει το δεύτερο διαμέρισμά της – μια κληρονομιά της – έτσι ώστε να έχει χρήματα για να ζήσει, δεν μπορεί ούτε να το πουλήσει. Πριν από δέκα χρόνια, το διαμέρισμα είχε αξία € 130,000. Τώρα, αν βρει έναν αγοραστή, θα πρέπει να το πουλήσει για 45,000-50,000 Ευρώ. Εκείνη προσπαθεί να το πουλήσει τα τελευταία 1,5 χρόνια. Ούτε ένας αγοραστής δεν εμφανίστηκε.

Με τις νέες αυξήσεις του φόρου προστιθέμενης αξίας (ΦΠΑ), το ποσό που πρέπει να πληρώσουμε για τα εβδομαδιαία βασικά είδη παντοπωλείου, τώρα αυξάνεται επιπλέον 15-20 Ευρώ. “Μόλις 15 Ευρώ;» μπορεί κανείς να ρωτήσει. Ναι. Αυτό είναι ένα τεράστιο ποσό, αν δεν το έχεις ή έχεις παιδιά να θρέψεις και να πληρώσεις λογαριασμούς. Το πενηντάρικο που προορίζεται ψώνια, θα έχει χαθεί ως το τέλος του μήνα. Λογαριασμοί θα παραμείνουν απλήρωτοι και τα επιπλέον χρήματα για ένα έκτακτο πρόβλημα υγείας, για παράδειγμα, απλά δεν θα υπάρχουν. Είτε θα φας ή θα πεθάνεις.

Στα νοσοκομεία και τη δημόσια υγειονομική περίθαλψη, η κατάσταση πάει από το χειρότερο προς το τρισχειρότερο. Ελλείψεις γιατρών, νοσηλευτών, διοικητικού προσωπικού, υλικών. Χρειάζεσαι μια δόση υγρού σιδήρου; Ο μέσος χρόνος αναμονής ανέρχεται σε 3 ημέρες. Το ίδιο και για ειδικές αλοιφές, το ίδιο για το ένα και για το άλλο. Χρειάζεσαι λίγο βαμβάκι; “Ωχ, όχι τόσο πολύ, σας παρακαλώ, ένα μικρό κομμάτι,” η νοσοκόμα σου λέει ευγενικά. Μερικές φορές, τα φάρμακα ή οι αλοιφές δεν έρχονται ποτέ, απλά παίρνεις την συνταγή με το εξιτήριο απ’ το νοσοκομείο.

Στη νυχτερινή βάρδια, μια μόνο νοσοκόμα είναι υπεύθυνη για 40-50 ασθενείς, ακόμα και στο δημόσιο νοσοκομείο που περήφανα αποκαλούν «το μεγαλύτερο στην Ελλάδα, σε όλα τα Βαλκάνια βασικά”. Ούτε αυτή, ούτε οι προηγούμενες κυβερνήσεις κατάφεραν να αυξήσουν τις ώρες εργασίας των δημοσίων υπαλλήλων.

Οι ασθενείς που χρειάζονται φροντίδα την νύχτα πρέπει να προσλάβουν ιδιωτική νοσοκόμα. Χρεώνουν € 8,5 ανά ώρα, € 55 για 6,5 ώρες, και ένα ωραίο πράσινο κατοστάρικο τα Σάββατα. Τα κλαδικά δικαιώματα είναι όπως και πριν από την κρίση. Αυτή είναι η ανταγωνιστικότητα για την οποία μιλάει η Τρόικα; Εργάζονται σε σταθερές βάρδιες και με το ρολόι στο χέρι: 23:00 μ.μ.-5.40 π.μ., για παράδειγμα. Μια φροντίδα 24 ωρών θα σου κοστίσει περισσότερο από € 200 και οι υπερωρίες που χρεώνουν είναι χωρίς απόδειξη. Μια μέρα, ο γιατρός σε στέλνει στο σπίτι, ημι-υγιής – ημι-άρρωστος και εντελώς άφραγκος. Στη συνέχεια, θα πρέπει να συμβουλευτείς έναν άλλο γιατρό και να πάρεις έμπειρους φροντιστές στο σπίτι, όλα πληρωμένα από την τσέπη σου. Ή να πέσεις κάτω και να πεθάνεις.

Ένα ζευγάρι χαμηλοσυνταξιούχων της διπλανής πόρτας, με την σύζυγο να βρίσκεται καθηλωμένη στο κρεβάτι και άρρωστη με άνοια, έχουν περάσει τους τελευταίους 5 μήνες μπαινοβγαίνοντας στα νοσοκομεία. Η γυναίκα χρειάζεται 24ωρη και όλη την εβδομάδα φροντίδα, αλλά δεν μπορούν να πληρώσουν ούτε έναν φροντιστή ή ακόμα καλύτερα έναν οίκο ευγηρίας. Οι τελευταίες αποταμιεύσεις τους είχαν δαπανηθεί σε αποκλειστικές νοσοκόμες όταν η γυναίκα εισήχθη στο νοσοκομείο. Ο άνδρας ήταν σε κατάσταση «σοκ και δέος» όταν άκουσε ότι και οι δύο θα παίρνουν 20 Ευρώ λιγότερο (στις συντάξεις τους), λόγω των αυξήσεων των εισφορών υγειονομικής περίθαλψης. Ο άνθρωπος ήταν σε ένα τέτοιο σοκ που ξέχασε να πάει να πάρει τις συντάξεις τους την Παρασκευή. Ούτε την Δευτέρα πήγε.

Και μετά διάβασα για το Σώμα Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος (ΣΔΟΕ), που έχει υπ’ όψιν του απαράδεκτες τουριστικές επιχειρήσεις με ψεύτικες ταμειακές μηχανές σε Μύκονο και Σαντορίνη. Ταμειακές μηχανές που δεν έχουν εγγραφεί στην εφορία. Ο πελάτης παίρνει την απόδειξή του, αλλά ο επιχειρηματίας τσεπώνει τα χρήματα χωρίς να αποδίδει στο κράτος το ΦΠΑ ή φόρους. Το υπουργείο Οικονομικών θορυβήθηκε από αυτό το νέο φαινόμενο της φοροδιαφυγής από τους ανέκαθεν έξυπνους “Έλληνες”. Αλλά “η έλλειψη προσωπικού” εμποδίζει μια επιδρομή σε όλους αυτούς με τις ψεύτικες ταμειακές μηχανές … Η μία από τις ψεύτικες ταμειακές μηχανές βρισκόταν στη Μύκονο, οι δύο στη Σαντορίνη, δηλαδή στα δύο από τα πλουσιότερα νησιά στην Ελλάδα. Επί του πρακτέου: οι ψεύτικες ταμειακές μηχανές βρέθηκαν στις πλουσιότερες περιοχές της καταχρεωμένης χώρας, με τις φτωχοποιημένες οικογένειες και κατεστραμμένη την οικονομία.

Και τότε, έχω αυτό το αναθεματισμένο συναίσθημα ότι ζω σε άλλο πλανήτη, σε ένα μακρινό σύμπαν. Και θέλω να μείνω εκεί για πάντα. Σε μια φούσκα. Μακριά από αυτή την Ελλάδα, όπου ο μισός πληθυσμός της λιμοκτονεί και έχει άμεσα ανάγκη βοήθειας και το άλλο μισό, των «έξυπνων Ελλήνων», που συνεχίζει την εξαπάτηση και φοροδιαφυγή και απολαμβάνει μια πραγματική ζωή με ψεύτικες αποδείξεις και υπέρογκες χρέωση ανά ώρα, μακριά από τις συμφωνίες λιτότητας, τις απαιτήσεις της Τρόικας και τα μισητά μνημόνια, καθώς επωφελούνται από τις ελλείψεις του Δημόσιου τομέα.


Κεντρική φωτογραφία του παρόντος: Φωτογραφία του Geert Goiris
Μετάφραση - επιμέλεια κειμένου: Συντακτική ομάδα Νόστιμον Ήμαρ
Πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Ποιοι αυξάνουν τις τιμές των τροφίμων

Το παιχνίδι των πολυεθνικών με το καλάθι της νοικοκυράς

Μία βόλτα στους διαδρόμους των σούπερ μάρκετ θα πείσει και τον πιο δύσπιστο. Η κυριαρχία των πολυεθνικών στα ράφια διευρύνεται μέρα με την ημέρα. Στην πραγματικότητα, το περίφημο "καλάθι της νοικοκυράς" γίνεται καθε μέρα όλο και πιο ευάλωτο στα σχέδια, όχι μόνο των πολυεθνικών των τροφίμων, αλλά και των κερδοσκόπων των αγορών, οι οποίοι παίζουν στοιχήματα με τη μορφή παραγώγων με τις τιμές των τροφίμων, αλλά και των άλλων πρώτων υλών της βιομηχανίας τροφίμων και άλλων καταναλωτικών προϊόντων.

Σε έρευνά που δημοσιοποίησε πριν δύο χρόνια η ΜΚΟ Όξφαμ, κατήγγειλε ότι μεγάλοι χρηματοπιστωτικοί όμιλοι, όπως η Deutsche Bank ή ασφαλιστικοί κολοσσοί όπως η Allianz, συμπράττουν σε ένα αθέμιτο παιχνίδι αυξομείωσης των τιμών τροφίμων. Τράπεζες, επενδυτικοί οργανισμοί αλλά και πολλά από τα λεγόμενα hedge funds, μετέχουν σε ένα είδος στοιχήματος, σχετικά με την εξέλιξη του ύψους των τιμών συγκεκριμένων διατροφικών ειδών. Πρόκειται για μία αδιαφανή διαδικασία, η οποία οδηγεί στην εισροή δισεκατομμυρίων δολαρίων στα ταμεία τους. Σύμφωνα με στοιχεία της Όξφαμ, περίπου 11 δισ. ευρώ επενδύονται κάθε χρόνο σε στοιχήματα σχετικά με τις τιμές των τροφίμων στη γερμανική αγορά.

Στην πραγματικότητα, ο αγώνας για διατροφική επάρκεια έχει περάσει από τους παραγωγούς -καλλιεργητές και τους εμπόρους στα χέρια κρατών, πολυεθνικών εταιριών, χρηματοπιστωτικών φορέων, που εκμεταλλεύονται προς όφελός τους τις διατροφικές ανάγκες, διαμορφώνοντας σε μεγάλο ποσοστό και τις γεωπολιτικές ισορροπίες του πλανήτη μας. ΄Ισως η αγορά τροφίμων μπορεί να θεωρηθεί ως η τυπική περίπτωση διαπλοκής, που περιλαμβάνει: χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, hedge funds, πολυεθνικές, ΜΚΟ, διεθνείς οργανισμούς, ιδρύματα δισεκατομμυριούχων, αυταρχικές, ολιγαρχικές, φασιστικές, αλλά και δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις. Όλα αυτά μπλεγμένα με έναν τρόπο αλληλοεξάρτησης, επιβολής και καταπίεσης, με στόχο όχι μόνο τα χρηματοοικονομικά κέρδη, αλλά και τα γεωπολιτικά.

Η... επανάσταση

Η πιο σημαντική αλλαγή που σηματοδότησε η παγκοσμιοποιημένη οικονομία, είναι ότι μετέφερε την αγροτική παραγωγή από το χωράφι στα διεθνή χρηματιστήρια και τις χρηματαγορές. Στα πλαίσια αυτά, οι συμβάσεις μεταξύ παραγωγών και εμπόρων μετατράπηκαν σε παράγωγα αγροτικών προϊόντων και αυτά με τη σειρά τους παρείχαν τη δυνατότητα για ένα χρηματιστηριακό τζόγο με έπαθλο όχι μόνο κέρδη, αλλά και ανθρώπινες ζωές, οι οποίες είναι άμεσα συνδεδεμένες με την πολιτική ισχύ. Ίσως είναι η πιο τυπική περίπτωση δημιουργίας φούσκας, την οποία τελικά κάποιοι την πληρώνουν με την εξαθλίωση, κάποιοι άλλοι με την πείνα, κάποιοι με την ανέχεια και κάποιοι με κέρδη.

Οι αριθμοί είναι συγκλονιστικοί και πειστικοί συνάμα: Η μεταφορά κεφαλαίων από το χρηματοπιστωτικό τομέα, στον τομέα των παραγώγων τροφίμων, παρουσίασε μια αύξηση της τάξης του 40% – 80%, ανάλογα με το προϊόν, σε σχέση με το 2008. Τα συμβόλαια με τους παραγωγούς μετατρέπονται σε χρηματιστηριακούς τίτλους και επηρεάζουν τη διαμόρφωση του γενικού επιπέδου τιμών των αγροτικών προϊόντων.

Οι μεγαλύτεροι επενδυτές στα χρηματιστήρια αγροτικών προϊόντων, στη συμβολαιακή γεωργία και στην αγορά βιοκαυσίμων, προέρχονται από το χρηματοπιστωτικό και ασφαλιστικό χώρο (Deutsche Bank, Barclays, ABP, Allianz, BNP Paribas, Generali, HSBC, Lloyd’s, Unicredit, AXA, Credit Agricole), από το χώρο παραγωγής γενετικώς τροποποιημένων οργανισμών (Monsanto, Syngenta), από τις εταιρείες που δραστηριοποιούνται στη διακίνηση πρώτων υλών και τροφίμων (Cargill, ADM, Con-Agra, Bunge, Charoen, Noble Group, Sinochem), από τις αλυσίδες διανομής τροφίμων (Tesco, Carrefour, Wal-Mart) και από τις εταιρείες φυτοπροστατευτικών προϊόντων όπως DuPont, Chevron κ.α.

Κέρδη - ρεκόρ

Μόνο τυχαίο δεν θα πρέπει να θεωρηθεί το γεγονός, ότι οι χρονιές διατροφικής κρίσης είναι ταυτόχρονα και οι χρονιές που εταιρείες διατροφικών προϊόντων σημειώνουν κέρδη – ρεκόρ. Και φυσικά σε αυτό το μεγάλο χρηματιστήριο πλούτου και γεωπολιτικής ισχύος, οι δυνατοί μπορούν να επιβάλλουν τη βούλησή τους στους αδύνατους, με όπλο την πείνα. Οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία και η Γερμανία, αλλά και μικρότερα κράτη όπως η Ολλανδία (εντός Ε.Ε.) και η Ελβετία (εκτός Ε.Ε.), έχουν αποκτήσει ιδιαίτερη γεωπολιτική βαρύτητα λόγω της δυναμικής παρουσίας τους στον τομέα ελέγχου των πηγών διατροφής. Η επιρροή που μπορούν να ασκήσουν αυτά τα κράτη στη διαμόρφωση των πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων στις εξαρτώμενες από αυτά χώρες, είναι καθοριστική. Ελέγχοντας μέσω των ιδιωτικών ή και κρατικών εταιρειών τους τις πηγές διατροφής μεγάλων αριθμητικά πληθυσμών, διαμορφώνουν ένα νέο και εξαιρετικά ασφυκτικό πλαίσιο διεθνών σχέσεων με τις εξαρτώμενες χώρες.

Premium Paratiritis
Πηγή "Στον Τοίχο"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου