Top Social Icons

Menu Right

Left Sidebar
Left Sidebar
Featured News
Right Sidebar
Right Sidebar

Η κατηγορια που επιλεξατε...

26 Ιουν 2013


Οταν έχεις συγκεντρωμένους σε μια αίθουσα 300 πανεπιστημιακούς, δημοσιογράφους, διπλωμάτες και επιχειρηματίες και αυτοί ψηφίζουν κατά 76% την ανάγκη να ακολουθήσει η Ελλάς μια πιο διεκδικητική και ενεργητική εξωτερική πολιτική, τότε υπάρχουν σοβαροί λόγοι αισιοδοξίας στη σημερινή δύσκολη κατάσταση. Η ψηφοφορία έγινε στις 20 Ιουνίου κατά τη διάρκεια δημόσιας συζήτησης, την οποία διοργάνωσε το βρετανικό περιοδικό «Economist» σε ξενοδοχείο της Αττικής. Το θέμα του διαλόγου ήταν: «Θα έπρεπε η Ελλάδα να προχωρήσει σε μια μονομερή οριοθέτηση της ΑΟΖ;» Κύριοι συζητητές ήσαν ο καθηγητής του πανεπιστημίου του Μέριλαντ, οικονομολόγος Θεόδωρος Καρυώτης, και ο καθηγητής Δημόσιου Διεθνούς Δικαίου και πρόεδρος του Διοικητικού Δικαστηρίου του Συμβουλίου της Ευρώπης Χρήστος Ροζάκης. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Θ. Καρυώτης υπήρξε εκπρόσωπος της χώρας μας στη Διεθνή Διάσκεψη του 1982 για το Δίκαιο της Θαλάσσης, όταν θεσμοθετήθηκε για πρώτη φορά η έννοια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης.

Επί νομικής βάσεως ουσιαστικά και οι δύο εισηγητές συμφώνησαν ότι απαιτείται συμφωνία και της άλλης πλευράς για να οριοθετηθεί η ΑΟΖ μεταξύ δύο χωρών. Ομως ο Θ. Καρυώτης, που ανέλαβε να στηρίξει την απάντηση «ναι», έδωσε περισσότερη έμφαση στην πολιτική βούληση. Επιτέλους, να ανακηρύξουμε την πρόθεσή μας για ΑΟΖ και να αρχίσουμε να οριοθετούμε πρώτα με τις χώρες με τις οποίες υπάρχουν ελάχιστα ή μηδενικά εμπόδια, όπως η Κύπρος, η Ιταλία, πιθανόν η Αλβανία. Το μήνυμα του Θ. Καρυώτη, το οποίο υπερψηφίστηκε κατά την ηλεκτρονική ψηφοφορία, ήταν ότι πρέπει να σταματήσουμε τη φοβισμένη και αναβλητική τακτική, να δείξουμε προς φίλους και αντιπάλους ότι είμαστε κυρίαρχο κράτος που διεκδικεί τα δικαιώματα και τα συμφέροντά του και να μη βαπτίζουμε «νομιμότητα» και «λογική» την υποχωρητικότητά μας.

Ο κ. Ροζάκης δεν αρνήθηκε το δικαίωμα της Ελλάδας να ανακηρύξει ΑΟΖ, αλλά προειδοποίησε ότι αυτό μπορεί να προκαλέσει την αντίδραση των γειτόνων και κυρίως της Τουρκίας, σε μια εποχή με σοβαρά οικονομικά προβλήματα για την Ελλάδα. Και αναρωτήθηκε: Αφού μέχρι τώρα συζητούμε σε 53 συνεχείς συναντήσεις με τους Τούρκους για την υφαλοκρηπίδα και δεν συμφωνούμε, ποιος μας εγγυάται ότι θα προχωρήσει η ΑΟΖ; Φοβούμαι ότι το ερώτημα αυτό με το οποίο έκλεισε τις παρεμβάσεις του ο εκλεκτός νομικός αποτελεί σόφισμα. Πρώτον, διότι την υφαλοκρηπίδα τη συζητούμε μόνο με την Τουρκία, η οποία δεν έχει υπογράψει τη Συνθήκη για το Δίκαιο της Θαλάσσης, ενώ την ΑΟΖ θα την οριοθετήσουμε και με άλλες χώρες, οι οποίες αποδέχονται αυτή τη Διεθνή Σύμβαση. Δεύτερον, διότι από το 1976 που συζητούμε για την υφαλοκρηπίδα μέχρι σήμερα έχει προκύψει ένα νέο σπουδαιότατο εύρημα, που αλλάζει τα δεδομένα: Οι υδρογονάνθρακες στη ΝΑ Μεσόγειο, τους οποίους θέλουν όλοι να εκμεταλλευθούν. Και Ιταλοί και Αλβανοί και Λίβυοι και Αιγύπτιοι και Ισραηλινοί και άλλοι.

Από τις προτάσεις του καθηγητή Καρυώτη σταχυολογώ και τις ακόλουθες: «Το 2004 ο Πρόεδρος της Κύπρου Τάσσος Παπαδόπουλος με τέσσερα τανκς και δύο ελικόπτερα τόλμησε και ανακήρυξε ΑΟΖ και επέτυχε συμφωνίες με το Ισραήλ και η Τουρκία δεν αντέδρασε δυναμικά, παρά τη λεκτική διαφωνία της». «Από το 1982 μέχρι προσφάτως οι πολιτικές ηγεσίες απέφευγαν να συζητούν δημοσίως για την ΑΟΖ. Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ο πρώτος που θέτει το ζήτημα θαρραλέα και μάλιστα σε ευρωπαϊκό επίπεδο». Ως προς την άποψη του κ. Καρυώτη ότι και η Ευρ. Ενωση έχει ΑΟΖ διαφώνησε ριζικά κ. Ροζάκης, αλλά πιστεύω ότι η σχετική πρόταση του πρωθυπουργού είναι περισσότερο πολιτική παρά νομική.

Επισημαίνω τα ενδιαφέροντα σχόλια των καθηγητών Ι. Μάζη και Π. Λιάκουρα και την έκφραση αντιρρήσεων από Τούρκο διπλωμάτη, που ήταν παρών. Καιρός να προχωρήσουμε!
Δεκάδες απόστρατοι αξιωματικοί του Στρατού των ΗΠΑ οι οποίοι συνοδεύουν τα στρατιωτικά φορτία προς του Σύρους αντάρτες διείσδυσαν στην Συρία μέσω της τουρκικής επαρχίας Χατάι την Κυριακή, σύμφωνα με έγκυρες πηγές που αποκάλυψαν του ιρανικού πρακτορείου Fars News Agency. Σύμφωνα με το ίδιο οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις και το φορτίο είχαν φτάσει ήδη στην επαρχία Hatay από το Σάββατο.

 «Ένα αμερικανικό C-130 αεροπλάνο που μετέφερε ένα φορτίο hi-tech τηλεπικοινωνιακού εξοπλισμού και συσκευών και 57 απόστρατοι στρατιωτικοί ( πιθανόν της Black water) προσγειώθηκε στην επαρχία Χατάι της Τουρκίας σήμερα το πρωί,» ανέφερε μια καλά ενημερωμένη πηγή, ο οποίος ζήτησε να παραμείνει ανώνυμος αναφέρει το ιρανικό πρακτορείο FNA την Κυριακή.
«Οι αξιωματικοί των ΗΠΑ διέσχισαν τα σύνορα με τη Συρία μέσω της περιοχής Reyhanli (στην επαρχία Χατάι) και στόχος τους ήταν να αναλάβουν την ευθύνη της κεντρικής διοίκησης για όλες τις στρατιωτικές δραστηριότητες των ενόπλων ανταρτών στη Συρία», πρόσθεσε η πηγή.
Η ίδια πηγή ανέφερε επίσης ότι το στρατιωτικό φορτίο, που περιέχει τον εξοπλισμό τηλεπικοινωνιών, κατευθύνθηκε μέσω Reyhanli στην βόρεια Συρία μαζί με τους αμερικανούς αξιωματικούς ε.α .
Νωρίτερα αυτό το μήνα, η έκθεση ανέφερε ότι η υπηρεσία στρατιωτικής κατασκοπίας των ΗΠΑ ετοιμάζεται να αποστείλει όπλα σε επαναστατικές ομάδες στη Συρία μέσω μυστικών βάσεων στην Τουρκία και την Ιορδανία.
«Η διαδικασία μεταφοράς των φορτίων όπλων και πυρομαχικών μέσα σε λίγες εβδομάδες θα γίνει πραγματικότητα», ανέφερε η Washington Post, το Σάββατο, επικαλούμενη ανώνυμες αμερικανικές πηγές.
«Έχουμε σχέσεις σήμερα στη Συρία που δεν είχαμε πριν από έξι μήνες,» δήλωσε ο σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Μπαράκ Ομπάμα, Benjamin J. Rhodes, κατά τη διάρκεια ενημέρωση του Λευκού οίκου .
Αμερικανοί αξιωματούχοι ανακοίνωσαν την Πέμπτη ότι ο Ομπάμα έχει εγκρίνει την αποστολή όπλων στους αντάρτες στη Συρία «για πρώτη φορά».

 Στα μέσα Ιουνίου ,η αμερικανική εφημερίδα USA Today έγραψε ότι ο Christopher Harmer, αναλυτής του Ινστιτούτου μελέτης των συγκρούσεων δήλωσε ότι οι ΗΠΑ εξετάζουν την χρήση της νατοϊκής βάσης του Ιντσιρλίκ, ως διαμετακομιστικού κέντρου προμηθειών όπλων των ανταρτών για την Συρία.παρόλο οποία είναι τεχνικά μια αεροπορική βάση του ΝΑΤΟ.
«Ένα από αυτά τα φορτία( για Συρία) αποτελείται από τα ελαφριά και βαρέα όπλα και τεχνικό εξοπλισμό που ο αμερικανικός στρατός έχει συγκεντρώσει βάση Κανταχάρ του Αφγανιστάν και σκοπεύει να το αποστείλει στους αντάρτες στη Συρία, με τη μορφή φορτίων, μέσω αέρος και θαλάσσης πάντα βέβαια διαμέσου της Τουρκίας και της Ιορδανίας «, εξήγησε η ίδια ανώνυμη αμερικανική στρατιωτική πηγή.
Σύμφωνα με εκθέσεις του ιρανικού πρακτορείου ( στην ουσία μυστικές υπηρεσίες του Ιράν) ο τουρκικός κρατικό αερομεταφορέας «Turkish air lines» μετέφερε αντάρτες της Αλ-Κάιντα και Ταλιμπάν από το Βόρειο Ουαζιριστάν του Πακιστάν στα τουρκικά σύνορα με τη Συρία.
«Η τουρκική υπηρεσία πληροφοριών απέστειλε 93 μέλη της Αλ-Κάιντα και Ταλιμπάν από το Ουαζιριστάν στην επαρχία Χατάι κοντά στα σύνορα με τη Συρία με την τουρκική πτήση Airbus Νο. 709 στις 10 Σεπτεμβρίου, 2012 αλλά και μέσω της διαδρομής Καράτσι-Κωνσταντινούπολη,» είπε η πηγή στο πρακτορείο FNA, προσθέτοντας ότι η πτήση είχε μια σύντομη στάση στην Κωνσταντινούπολη.
Τα 93 μέλη της Αλ –Κάιντα που διήλθαν τα τουρκικά σύνορα με τη Συρία περιλαμβάνουν και μέλη της Αλ-Κάιντα από τη Σαουδική Αραβία, το Κουβέιτ, την Υεμένη, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν και μια ομάδα Αράβων που κατοικούν στο Ουαζιριστάν, πρόσθεσε η ίδια πηγή του FNA.
Σύμφωνα με πληροφορίες του πρακτορείου FNA έως τώρα όλες οι αποστολές αλλά και η εκπαίδευση των ακραίων ισλαμιστών ανταρτών πραγματοποιούνταν στο Πακιστάν αλλά τώρα το κέντρο διανομής και εκπαίδευσης «μεταφέρθηκε» στα σύνορα μεταξύ της Τουρκίας με την Συρία στην επαρχία Χατάι πραγματοποιώντας ένα πρώτο βήμα για μια πιθανή επιχείρηση εισβολής .
Η Αλ-Κάιντα, που υποστηρίζεται από την Τουρκία, και τις αραβικές χώρες του Κόλπου , είχε δημιουργήσει ένα νέο καταυλισμό στο Βόρειο Ουαζιριστάν του Πακιστάν για την εκπαίδευση των Salafi τρομοκρατών και την αποστολή Τζιχάντιστών στη Συρία μέσω των συνόρων Τουρκίας – Συρίας .
«Μια νέα Αλ Κάιντα έχει δημιουργηθεί στην περιοχή, μέσω της οικονομικής και οργανωτικής υποστήριξης της Τουρκίας, της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ και μια σειρά από δυτικών χωρών » ανέφερε πηγή στο πρακτορείο FNA το Σεπτέμβριο.

 Η λιδια πηγή τόνισε ότι τα καθεστώτα της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ χρησιμεύουν ως συνομιλητές για τη διευκόλυνση των σχεδίων της CIA και της βρετανικής MI6 στη Συρία μέσω της υποκίνησης τρομοκρατικών πράξεων από Salafi και αραβικών ομάδων Τζιχάντ, προσθέτοντας ότι οι τρομοκράτες δεν γνωρίζουν ότι πραγματοποιούν εν αγνοία τους τα σχέδια των ΗΠΑ.
«Η Τουρκία βοηθάει ποικιλοτρόπως τις σαλαφιστικές εξτρεμιστικές οργανώσεις των τρομοκρατών της Αλ Κάιντα με άμεσο στόχο την επιδείνωση της κρίσης στη Συρία έχοντας αυξήσει παράλληλα τις προσπάθειές της στον τομέα αυτό. Στην ουσία βοήθησε στην λειτουργία της Αλ-Κάιντα που έχει βρει καταφύγιο σε ένα στρατόπεδο στο Βόρειο Ουαζιριστάν του Πακιστάν για τα μέλη της αλλά και τους αντάρτες Ταλιμπάν, καθώς και Τούρκους σαλαφιστές και άραβες τζιχαντιστές που στη στην συνέχεια αποστέλλονται στη Συρία για τρομοκρατικές ενέργειες «, είπε η πηγή.

 Ο ίδιος δήλωσε ότι το στρατόπεδο στο Ουαζιριστάν δεν είναι μόνο κέντρο εκπαίδευσης, αλλά ένα κέντρο διοίκησης για τρομοκρατικές ενέργειες εναντίον της Συρίας.
«Επί του παρόντος, οι δυτικές χώρες, ειδικά η Βρετανία που φιλοξενεί και ελέγχει τις ομάδες Salafi και Τζιχάντ σε όλο τον κόσμο προετοιμάζει το έδαφος για αυτές τις εξτρεμιστικές οργανώσεις να εγκαταλείψουν το έδαφος της καθώς και όλες οι ακραίες ισλαμιστικές οργανώσεις που τροφοδοτούνται από το Κατάρ, την Σαουδική Αραβία, το Κουβέιτ και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ), αλλά και όσοι ζούν σε όλη της Ευρώπη και τις ΗΠΑ να μετακινηθούν προς το Ουαζιριστάν «, πρόσθεσε η ίδια πηγή.

 Γ. Μοτσάκος
Ειδικός σε Θέματα Άμυνας και Ασφάλειας Πληροφοριών
Με μια «γενναία» αύξηση του προϋπολογισμού των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών απαντά η κυβέρνηση της χώρας στη γεωμετρική αύξηση των απειλών ασφαλείας που αντιμετωπίζει η χώρα, παρά τις γενικευμένες περικοπές, αλλά και την κριτική που διατυπώνεται από διάφορες μεριές αναφορικά με τη δράση τους κατά τρόπο μη συμβατό με τις ατομικές ελευθερίες…

Σύμφωνα με την εφημερίδα «Telegraph», η αύξηση στον προϋπολογισμό των MI5 (αντικατασκοπεία – εσωτερική ασφάλεια) MI6 (εξωτερική κατασκοπεία) GQHQ (Government Communications Headquarters / υποκλοπές πάσης φύσεως επικοινωνιών και σημάτων), θα είναι της τάξεως των 100 εκατομμυρίων βρετανικών λιρών (περί τα 118 εκατομμύρια ευρώ), που αντιστοιχούν ποσοστιαία στο 3,4%.

Ήδη, ο προϋπολογισμός τους φθάνει τα 1,9 δισεκατομμύρια λίρες (περί τα 2,2 δισεκατομμύρια ευρώ), οπότε με την αύξηση θα φθάσει ή και θα περάσει τα 2 δισεκατομμύρια λίρες.

Πηγή Defence-Point
Γράφει ο Ιωάννης Αθ. Μπαλτζώης
Το έχουμε ξαναπεί. Το Χόλλυγουντ μας προετοιμάζει για τις μελλοντικές εξελίξεις. Πάντα μας ενημερώνει για αυτά που έρχονται, υπό μορφή  μιας"φανταστικής" ιστορίας, ή μιας  ακραίας περιπέτειας, που έγινε για να μας συναρπάσει και να γνωρίσει μια εισπρακτική επιτυχία. Και όμως. Πόσες φορές όμως, αυτά που μας "έδειξε" το Χόλλυγουντ  έγιναν πραγματικότητα, αν όχι στην ίδια ακριβώς μορφή, αλλά σε παραπλήσια; Μέσα στο καλοκαίρι λοιπόν θα προβληθεί η νέα ταινία του Μπράντ Πήτ , με τον τίτλο WORLD WAE Z (Παγκόσμιος Πόλεμος Ζ).  Σε τι αναφέρεται; Αν δείτε το τρέιλερ της ταινίας στο τέλος θα καταλάβετε σαφώς ότι μας προετοιμάζουν για αυτά που θα ακολουθήσουν. Αναφέρεται προφανώς  για τον στρατιωτικό νόμο που θα επιβληθεί, την μαζική ερήμωση και τις καταστροφικές κρίσεις που προφανώς θα οδηγήσουν  εκεί που θέλουν, δηλαδή σε μια παγκόσμια κυβέρνηση, στην Νέα Τάξη Πραγμάτων. Η ταινία  είναι μια προσαρμογή του ομότιτλου βιβλίου, καθόσον είναι  εντελώς ξαναγραμμένη για να υποστηρίξει λιγότερα κοινωνικά σχόλια και περισσότερο Brad Pitt. Το σημαντικότερο όμως, θα περιέχει ένα σορό προβλέψεις προγραμματισμού και ιδιαίτερα για το όχι και τόσο μακρινό μέλλον, που μας ετοιμάζουν.

Το  επίσημο τρέιλερ  της ταινίας ξεκινάει με την οικογένεια του Μπραντ Πητ κάπου στην Αμερική, που  λόγω ταραχών, η κυβέρνηση των ΗΠΑ εφαρμόζει τον στρατιωτικό νόμο (Marshal Law , όπως ονομάζεται ο Νόμος στην Αμερική).  Έτσι λοιπόν η μικρή κόρη του Μπραντ Πητ ρωτάει αθώα: "Daddy what is the Marshal Law; ('Μπαμπά τι είναι ο στρατιωτικός νόμος;). Αυτό  βασικά μας εισαγάγει    και στο θέμα της ταινίας: Δηλαδή κάνοντας  εισβολή και "εγκατάσταση"  στο μυαλό  των ανθρώπων την ιδέα του στρατιωτικού νόμου και τον  απαραίτητο γενικό κυβερνητικό έλεγχο σε περιόδους κρίσης, σε περιόδους εκτάκτου ανάγκης.  
Σε περίπτωση που δεν ξέρετε τον στρατιωτικό νόμο, μπορείτε συνήθως να καθορίζεστε από την επιβολή του στρατιωτικού νόμου και την αγωνία της ελευθερία των πολιτών, όπως οι έρευνες και οι κατασχέσεις, την ελευθερία των σχέσεων και την ελευθερία των κινήσεων.
 
 
Στο τρέιλερ της ταινίας World War Z,  μέσα από σκληρές σκηνές δράσης, αμέτρητοι άνθρωποι σκοτώνονται, μέσα σε εντυπωσιακά ντεκόρ. Φανταστείτε  λοιπόν τι θα συμβαίνει σε ολόκληρη την ταινία.
Οπότε, προετοιμαστείτε για ένα σωρό πράγματα, φανερά και κρυφά μηνύματα,   προβλέψεις προγραμματισμού, αλήθειες και ψέμματα ,  απευαισθητοποίηση των ανθρώπινων θανάτων, πως θα πρέπει να αντιμετωπιστεί η κατάσταση, την εφαρμογή του  Marshal Law, την συγκεντρωτική εξουσία και τα αποτελέσματά της  και τον Μπραντ Πητ  να τρέχει τριγύρω και να είναι παντού. Και όπως  λέει κάποιος  στο τέλος του τρέιλερ: 'Κάθε ανθρώπινη ύπαρξη που σώζουμε... είναι μια λιγότερη για να παλέψουμε'!!. Η τελευταία φράση είναι χαρακτηριστική. Έχουν πόλεμο με μας, όταν σώζουν κάποιον... αμέσως τον έχουν υπό την χειραγώγησή τους, οπότε δεν είναι εχθρός... παρά μόνο δούλος!
 Αν από αυτά τα λίγα που παρουσιάζονται στο τρέιλερ της ταινίας, διαπιστώνουμε τόσα πολλά, γίνεται αντιληπτό τι μηνύματα, προοπτικές, εξελίξεις και χειραγωγήσεις θα υπάρχουν στην ταινία. Και το κυριότερο τι μας ετοιμάζουν για το  άμεσο μέλλον και πως τελικά και με τι τρόπο και πρόφαση θα επιβληθεί η Νέα Τάξη Πραγμάτων και γενικά όπως καθορίζονται όλα αυτά στην ατζέντα των Ιλλουμινάτι, για την παγκοσμιοποίηση. Και όλα αυτά βέβαια για το καλό μας, για αυτό  και η συγκεντρωτική ανάληψη της εξουσίας είναι πάντα για το καλό μας, για να αντιμετωπιστεί η έκρυθμη κατάσταση, που προέκυψε "ξαφνικά" και πρέπει να αντιμετωπιστεί. Και για να έλθουμε και στα δικά μας θυμηθείτε πως μας σώζουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, από την οικονομική καταστροφή,  που μας βρήκε "ξαφνικά" και "φταίμε εμείς βέβαια, που την δημιουργήσαμε(!!!), όπως μας επέβαλαν να εμπεδώσουμε"  και πως πειθήνια και υποτακτικά οι ενσυνείδητοι υποταγμένοι κυβερνητικοί εντολοδόχοι τους,  εκτελούν (στην κυριολεξία) τον λαό, όπως στην ταινία. Και ο λαός ακόμη δεν αντιδρά. Γιατί άραγε; 
  Δείτε το τρέιλερ  και βγάλτε τα συμπεράσματά σας:


Άλλο ένα εθνικιστικό παραλήρημα τουρκισμού σε μια τεχνητή και εντελώς ψευδοϊστορική γιορτή του Προξενείου, που τιμά μέσα στην ελληνική Θράκη τους Οθωμανούς «μάρτυρες», οι οποίοι έπεσαν μαχόμενοι κατά την κατάκτησή της τον 14ο αιώνα!
 
Πραγματοποιήθηκε και φέτος για μια ακόμη φορά (16/6/2013) η εκδήλωση με το όνομα «Σαράντα Κουρμπάνια» στο ορεινό πομάκικο χωριό Χλόη του Νομού Ροδόπης. Μια εκδήλωση που μας φορέθηκε (όπως και τόσες άλλες) με πρωτοβουλία ουσιαστικά του προηγούμενου Τούρκου πρόξενου στην Κομοτηνή Μουσταφά Σάρνιτς. Με τη διαφορά όμως ότι αυτή δεν υποτίθεται πως αναβιώνει κάποιο απλό τουρκο-έθιμο (από αυτά δηλαδή που επινοούνται ή μεταφέρονται από την Τουρκία, «εμφυτεύονται» μέσα στην ελληνική Θράκη και έκτοτε πλασάρονται ως δήθεν ντόπια), αλλά το περιεχόμενό της είναι ακόμη πιο προκλητικό, καθώς πρόκειται για εθνικιστικού χαρακτήρα εκδήλωση που τιμά και εξυμνεί την κατάκτηση της ελληνικής Θράκης από τους Οθωμανούς το 14ο αιώνα! Και γιατί 40 κουρμπάνια; Γιατί, χωρίς ασφαλώς την παραμικρή αναφορά σε κανένα απολύτως συγκεκριμένο ιστορικό στοιχείο, η εκδήλωση είναι ουσιαστικά ένα μνημόσυνο για τους υποτιθέμενους 40 πρώτους Οθωμανούς που έπεσαν μαχόμενοι για την κατάκτηση της βυζαντινής τότε Θράκης!

Όλοι άλλωστε οι προξενικοί, αλλά  και οι μειονοτικές εφημερίδες (φερέφωνα του προξενείου) κάνουν λόγο για τελετή τιμής των πεσόντων «Οθωμανών μαρτύρων». «Ο κόσμος της Χλόης οργανώνει αυτήν την εκδήλωση για να τιμήσει και να πληρώσει το χρέος ευγνωμοσύνης του προς τους μαχητές, τους ήρωες δερβίσηδες που μας άφησαν παρακαταθήκη την περιοχή αυτή ως πατρίδα» έγραφε π.χ. το τουρκοπεριοδικό της Κομοτηνής Ρόντοπ Ρουζγκαρί στις 13/6/2013 (μετάφραση tourkikanea.gr), προαναγγέλοντας την εκδήλωση – και πιο κάτω ανέφερε πως «κατά την διάρκεια της κατάκτησης των Βαλκανίων 40 παλικάρια έδωσαν πολύ σκληρό αγώνα και κάποιοι έγιναν μάρτυρες για αυτό το σκοπό. Μετά από τις νίκες που πέτυχαν, αποφάσισαν να γιορτάζουν αυτό το γεγονός. Αρχικά έγιναν γιορτές με την επωνυμία ¨Γιορτή Ηρώων¨, μετά ως ¨Κουρμπάνι Ηρώων¨ και έτσι αυτές οι νίκες στέφθηκαν. Στον καιρό μας η εκδήλωση γίνεται ετησίως με την επωνυμία ¨Σαράντα Κουρμπάνιᨻ.

Παρουσιαστής» της εκδήλωσης ήταν ο ψευδομουφτής Κομοτηνής Ιμπραήμ Σερήφ (στην 1η φωτογραφία τον βλέπετε να αρχίζει την προσευχή), ενώ μίλησαν ακόμη ο συνονόματός του τουρκοδήμαρχος Αρριανών, ο δημοσιογράφος Ιμπραήμ Μπαλταλί (που επικαλούμενος δήθεν «ιστορικές έρευνες», είπε διάφορα άκρως…κωμικά για τους – φερόμενους ως – 40 Οθωμανούς μάρτυρες), το φερέφωνο του Προξενείου και υποψήφιος βουλευτής της ΔΗΜΑΡ Ιλχάν Αχμέτ (στη 2η φωτογραφία, κάθεται ανάμεσα στον πρόεδρο του προξενικού «Συλλόγου Μειονότητας Ν. Έβρου» Μουσταφάογλου και στον ψευδομουφτή Κομοτηνής, ενώ πιο δίπλα βλέπετε τον πρόξενο) και φυσικά ο ίδιος ο πρόξενος Ιλχάν Σενέρ (3η φωτογραφία), που μεταξύ άλλων κατηγόρησε πάλι την Ελλάδα ότι δεν σέβεται εκπαιδευτικά τη μειονότητα σε αντίθεση με ό,τι γίνεται στην Τουρκία («Δείτε την ελληνική μειονότητα στην Τουρκία. Εμείς ανοίγουμε εκεί ελληνικά νηπιαγωγεία, τελευταία παραδώσαμε και το ορφανοτροφείο…, ενώ σήμερα ο πατριάρχης Βαρθολομαίος κάνει λειτουργίες από τη Σουμελά μέχρι την Έφεσο. Αυτή είναι η οθωμανική ανεκτικότητα»).

Όλα τα…λεφτά ωστόσο ήταν η ομιλία κάποιου Ισμαήλ Χουσέ Μουσταφά (4η φωτογραφία) – καπνοπαραγωγού από το χωριό Εσοχή και πολιτευτή με το ΠΑΣΟΚ – ο οποίος, αφού ανέφερε πως έκανε και ο ίδιος ιστορικές έρευνες (!), είπε πως οι Πομάκοι αρχικά μιλούσαν τουρκικά, αλλά μετά επειδή ήταν αθώος κόσμος, η γλώσσα τους μπερδεύτηκε και έτσι έγιναν τα πομάκικα! Ανέφερε μάλιστα πως ο όρος Πομάκος δόθηκε επειδή κατά την περίοδο ίδρυσης του οθωμανικού κράτους βοήθησαν πολύ τους Οθωμανούς (σ.σ. τόσο γελοία είναι βέβαια όλα αυτά, που αξίζει να αναφέρουμε πως στο άκουσμά τους γέλασε ακόμη και το - πομάκικο – ακροατήριο του…αυτοσχέδιου ιστοριοδίφη)! Η ομιλία έκλεισε με ύμνους στη γενναιότητα των κατοίκων της περιοχής και στην ίδρυση της πρώτης – όπως είπε – τουρκικής δημοκρατίας, της δημοκρατίας του 1913, που ιδρύθηκε στο επίσης πομάκικο χωριό Οργάνη.

Στα αξιοσημείωτα της μέρας ήταν η αδιαφορία του κόσμου για τις προαναφερθείσες ομιλίες καθώς από ένα σύνολο περίπου 400-500 ατόμων που ήταν εκεί, τις ομιλίες παρακολούθησαν μόνο 90 άτομα. 
Οι υπόλοιποι έκαναν βόλτες ή προτίμησαν να απολαύσουν τη φύση (όπως φαίνεται και στην 5η φωτογραφία). Ενδεικτικό κι αυτό του πόσο πολύ…ενδιαφέρουσες βρίσκουν ακόμη κι οι πιο απλοϊκοί μουσουλμάνοι όλες αυτές τις γελοίες προπαγανδιστικές μπούρδες των χαφιέδων της Άγκυρας.

Παρ’ όλα αυτά όμως λίγο-λίγο η δουλειά γίνεται, αργά και συστηματικά. Και αν οι παλαιότεροι γνωρίζουν – ή έστω συναισθάνονται – την αλήθεια ή ξέρουν πως και τα διάφορα άλλα τουρκο-έθιμα της περιοχής (χοροί, τραγούδια, κλπ) δεν είναι ντόπια, αλλά φυτευτά από Τουρκία, τι θα γνωρίζουν άραγε οι μουσουλμάνοι της Θράκης μετά από 1-2 μόλις γενιές; 
Η Άγκυρα δεν βιάζεται και ασκεί την πολιτική της με σταθερά και μεθοδικά βήματα, χωρίς σπασμωδικές κινήσεις. 
Το θέμα άλλωστε – για μια ακόμη φορά – δεν αφορά στην Άγκυρα και τα εν Θράκη όργανά της, αλλά στο πώς ακριβώς (δεν) αντιδρούν τα ημέτερα ψοφοδεή πολιτικά ανθρωπάκια, όταν μια ξένη εχθρική δύναμη τα κάνει όλα αυτά μέσα σε ελληνικό έδαφος. 
Σκέτη κατάθλιψη…

Σχόλιο ιστολογίου: Τί είπατε; Πως μπορούν να συμβαίνουν αυτά; Πως είναι δυνατόν να τιμώνται οι Οθωμανοί κατακτητές της Θράκης αφού η Θράκη είναι Ελληνική; Όλα είναι δυνατά με τις ελληνόφωνες κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών. Και όσο για την Ελληνική Θράκη, ίσως σύντομα να ανοίξει μία μεγάλη και συζήτηση για την Ελληνικότητά της, ελέω της παντελούς απουσίας των κυβερνώντων εξ Αθηνών... οι οποίοι βλέπουν - αντιμετωπίζουν την Ελληνική Θράκη ως φλοκλορικό τουριστικό αξιοθέατο, δυστυχώς...
Πριν το άνοιγμα της Έβδομης Σφραγίδας

Αποκαλυπτική ομιλία του πατέρα Ελπίδιου, όχι μόνο για την Αποκάλυψη, αλλά και για τις πολιτικές συγκυρίες που ζούμε... 
36 λεπτά περίπου.



Το πολιτικό σύστημα οργανώνεται σε ένα εξουσιαστικό σύστημα αποτελούμενο από τρεις εξουσίες. Νομοθετική, Εκτελεστική και Δικαστική. Σύμφωνα με το ισχύον Σύνταγμα, στην ουσία ανώτατος άρχων και των τριών αυτών εξουσιών είναι ο εκάστοτε αναλώσιμος (πλέον) και εξαρτώμενος από πολυποίκιλα συμφέροντα πρωθυπουργός.

Αν τώρα κάποιος πολίτης ή κάποια ομάδα πολιτών προσφύγει στη Δικαιοσύνη (που είναι ο ένας από τους τρεις βραχίονας του πολιτικού συστήματος) στρεφόμενος κατά του ίδιου του αδιαίρετου πολιτικού συστήματος, είναι απόλυτα φυσικό να ηττηθεί. Το είδαμε να συμβαίνει με το μνημόνιο, το είδαμε με το χαράτσι της ΔΕΗ, το είδαμε με τις επιστρατεύσεις, το είδαμε με την ΕΡΤ, το είδαμε με τους μικροομολογιούχους κ.λ.π.

Αυτό θα πρέπει να μας κάνει όλους να συνειδητοποιήσουμε άμεσα ότι πρέπει να σπάσει αυτό το αδιαίρετο του πολιτικού συστήματος. Επιβάλλεται το ταχύτερο (χθες αν είναι δυνατόν) η πλήρης και απόλυτη διάκριση των τριών πιο πάνω εξουσιών. Όλες θα πρέπει να πηγάζουν από το λαό με ξεχωριστές διαδικασίες και να ελέγχονται από το λαό. Αν αυτό δεν γίνει ο πολίτης δεν πρόκειται ποτέ να δικαιωθεί με αντίπαλο το αδιαίρετο και αυτονομημένο πολιτικό σύστημα.

Και δυστυχώς έρχονται πολύ δύσκολες καταστάσεις στις οποίες οι πολίτες θα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα νόμιμης προστασίας, διαφορετικά θα εξαθλιωθούν.

Οι φοιτητές παρακολουθούσαν με μεγάλο ενδιαφέρον το μάθημα για την διαχείριση του άγχους, όταν ο καθηγητής έπιασε ένα ποτήρι και το σήκωσε ψηλά.

 Όλοι φαντάστηκαν ότι θα έκανε την γνωστή ερώτηση: «Είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο;».

 Αντ' αυτού, με ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό του, ρώτησε:
«Πόσο βαρύ είναι αυτό το ποτήρι με το νερό;»

 Οι απαντήσεις που έδωσαν οι φοιτητές, κυμάνθηκαν από 200 μέχρι 600 γραμμάρια.

 Όμως ο καθηγητής διαφώνησε:
Το απόλυτο βάρος δεν έχει σημασία.
Εξαρτάται από το πόση ώρα κρατάω το ποτήρι.
Αν το κρατάω ψηλά για ένα λεπτό, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.
Αν το κρατήσω έτσι για μια ώρα, θα αρχίσει να πονάει το χέρι μου.
Αν το κρατήσω για μια μέρα, το χέρι μου θα μουδιάσει και θα παραλύσει.
Σε κάθε περίπτωση, το βάρος του ποτηριού δεν αλλάζει, αλλά όσο περισσότερο
το κρατώ τόσο βαρύτερο γίνεται.

 Συνέχισε ο καθηγητής:
Το στρες, οι ανησυχίες και τα προβλήματα της ζωής είναι σαν το ποτήρι του νερού.
Αν τα σκεφτείτε τα για λίγο, δεν πειράζει.
Αν τα σκέφτεστε για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, θα αρχίσουν να σας πληγώνουν.
Και αν σας προβληματίζουν όλη την ημέρα, στο τέλος θα σας παραλύσουν και θα νιώσετε ανίκανοι να κάνετε οτιδήποτε.

 Ας σκεφτούμε, λοιπόν, αυτό το πείραμα και την Ελλάδα. 
Ίσως να καταλήξουμε σε σημαντικά συμπεράσματα, σχετικά με τον «βομβαρδισμό» των ΜΜΕ και την «παραλυσία» όλων μας…

Η ώρα της ορκωμοσίας των Δυνάμεων Ασφαλείας του Τζίζρε, που δημιούργησε και εκπαίδευσε το ΡΚΚ! 

Το ΡΚΚ συνεχίζει ακάθεκτο να χτίζει το κουρδικό κράτος μέσα στην Τουρκία
Τι θα κάνει η Αθήνα αν συμβεί κάτι παρόμοιο και στην Ελληνική Θράκη;

Παρ' ότι η 50η μονάδα ανταρτών του ΡΚΚ έχει αποσυρθεί από το Βόρειο Κουρδιστάν, με τους αποχωρήσαντες αντάρτες να στρατοπεδεύουν στη Μετίνα του Νοτίου Κουρδιστάν (Β. Ιράκ), εν αναμονή των εξελίξεων και της στάσης που θα τηρήσει η τουρκική κυβέρνηση στο ζήτημα της εκεχειρίας και της ειρηνικής επίλυσης του Κουρδικού, το κουρδικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα συνεχίζει συστηματικά τις προσπάθειές του για τη δημιουργία παράλληλης κρατικής δομής στο Βόρειο Κουρδιστάν (ΝΑ Τουρκία).

Το στοιχηθείτε - ζυγιθείτε των Δυνάμεων Ασφαλείας που συγκρότησε το ΡΚΚ στο Τζίζρε
Η τουρκική κοινωνία παρακολουθεί παγωμένη τις δυο τελευταίες ημέρες φωτογραφίες από την τελετή αποφοίτησης και ανάληψης καθηκόντων των Δυνάμεων Αυτοάμυνας και Ασφάλειας, τη γνωστή Αsayiş, που ήδη λειτουργεί με πολύ καλά αποτελέσματα εδώ και μια δεκαετία στο κράτος του Νοτίου Κουρδιστάν και από έτους στο Δυτικό Κουρδιστάν (ΒΔ Συρία).
Η τελετή έλαβε χώρα στην κωμόπολη Τζίζρε, του Νομου Σίρνακ, μια πόλη που έχει συμβολικό χαρακτήρα για τον κουρδικό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, αφού εδώ, στις γιορτές του Νεβρόζ, το 1992, οι αντάρτες και ο λαός απελευθέρωσαν και πήραν τον έλεγχο της πόλης για ένα τριήμερο!
Κατά την τελετή αποφοίτησης, που θύμιζε στρατιωτική τελετή, απονεμήθηκαν διπλώματα στα μέλη τηςYDG-H (Κίνημα Επαναστατικής Πατριωτικής Νεολαίας), που φορούσαν ομοιόμορφες στολές και τα οποία στη συνέχεια διασκορπίστηκαν στις γειτονιές της πόλης και ανέλαβαν καθήκοντα!
Στη διάρκεια της τελετής ένας μασκοφόρος διάβασε στους αποφοίτους και στο κοινό που παρακολουθούσε την τελετή το εξής μήνυμα:

Οι σημαίες του ΡΚΚ και η εικόνα του Αρχηγού Άπο, στην κεφαλή της τελετής
 "Ο εθνικοαπελευθερωτικός μας αγώνας, τη γιορτή του Νεβρόζ του 2013 μπήκε σε μια νέα φάση με την ανακήρυξη μιας νέας περιόδου δημοκρατικής λύτρωσης και απελεύθερης ζωής.
Άρχισε να γίνεται αποδεκτή και να αναγνωρίζεται η κουρδική πραγματικότητα και διανοίγεται ένα πεδίο αγώνα για να οικοδομήσουμε την ελεύθερη ζωή. Το πρώτο και βασικό σκέλος αυτής της ζωής είναι η αυτοάμυνα. Εμείς, ως Κίνημα Επαναστατικής Πατριωτικής Νεολαίας, αναλαμβάνουμε αυτήν την ιστορική ευθύνη για τη δημιουργία των Δυνάμεων Ασφαλείας του λαού μας (Αsayiş)."
 Στο τέλος της τελετής οι συμμετέχοντες τήρησαν ενός λεπτού σιγή στη μνήμη των Κούρδων που έχασαν τη ζωή τους στη διάρκεια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, που συνεχίζεται από το 1984 και αμέσως μετά διασκορπίστηκαν στις γειτονίες του Τζίζρε, αναλαμβάνοντας καθήκοντα.
Κάποιοι από τους νεολαίους έκλεισαν τους δρόμους και άναψαν φωτιές, προκαλώντας την επέμβαση της αστυνομίας.

Οι Δυνάμεις Ασφαλείας επί τω έργω!!!
Οι τουρκικές αρχές εξέδωσαν ανακοίνωση ότι ερευνούν το θέμα, ενώ πολιτικοί παρατηρητές αναλύουν την κατάσταση για να διακρίνουν αν η εν λόγω επαγγελματικά οργανωμένη ενέργεια αποτελεί προάγγελο εξελίξεων. Αν δηλαδή το ΡΚΚ δοκιμάζει τις αντοχές του τουρκικού κράτους και της κυβέρνησης Ερντογάν, ή αν έχει αρχίσει να σαμποτάρει τη διαδικασία ειρήνευσης!

Η σημαία του Κινήματος Επαναστατικής Πατριωτικής Νεολαίας
Πηγή: Ιντερνέτ Χαμπέρ
 Πηγή Infognomon

 Σχόλιο ιστολογίου: Όταν θα αρχίσουμε να βλέπουμε παρόμοιες κινήσεις και στην Ελληνική Θράκη (ελέω Καλλικράτη), τότε θα πρέπει να ανησυχήσουμε για το τι μέλλει γενέσθαι. Οι Τούρκοι είναι πολύ καλοί "μαθητές" και αποκλείεται να μην εκμεταλλευθούν την δομή της τοπικής αυτοδιοίκησης στην Ελλάδα. Βέβαια, δεν γεννάται καν λόγος για πιθανή ανησυχία του κράτους των Αθηνών, στο οποίο μερικοί ενδεχομένως θα ζητωκραυγάσουν εάν δούνε μουσουλμανικούς Δήμους της Θράκης να αναπτύσσουν την δική τους αστυνομία, την δική τους πολιτοφυλακή και την δική τους ανεξάρτητη άμυνα και ασφάλεια από "πιθανούς εχθρούς"... Αυτά που συμβαίνουν στην Τουρκία θα πρέπει να προβληματίσουν πολλούς στα κέντρα λήψης αποφάσεων της Ελλάδας. Ειδάλλως...
Οι διαδηλώσεις και οι ταραχές εξαπλώνονται σε όλο τον κόσμο. Από πού προέρχονται και τι σημαίνουν; Ο Christopher Dickey απαντά.
Λίγο καιρό πριν πάει στην Παναγία των Παρισίων στο Παρίσι τον περασμένο μήνα και βάλει ένα πιστόλι στον κρόταφο για να αυτοκτονήσει, ο Γάλλος ιστορικός Ντομινίκ Βενέρ εξέταζε  την μεταδοτικότητα των εξεγέρσεων που κατά καιρούς σαρώνουν όλο τον κόσμο, όπως μια πανδημία. «Πώς γεννιούνται οι επαναστάσεις;» αναρωτήθηκε.

Παρά το ακροδεξιό παρελθόν του Βενέρ, οι αρχές που περιέλαβε σε ένα blog post δεν ήταν τόσο ιδεολογικές όσο κοινωνιολογικές. Και καθώς παρακολουθούμε την αναταραχή στους δρόμους από τη Βραζιλία ως την Τουρκία, την άγρια ​​πολιτική της μετα-εξεγερμένης Αιγύπτου και την ανοιχτή πληγή του συριακού εμφυλίου πολέμου, μένω άναυδος από ένα απόφθεγμα στο δοκίμιο του Βενέρ που είναι τόσο γαλλικό ώστε μου είναι δύσκολο να το εκστομίσω  -εκτός και αν κάθεστε στο Café de Flore στο Παρίσι με ένα φλιτζάνι εσπρέσο και Gauloises. «Ο αναβρασμός» έγραψε ο Βενέρ, «δεν είναι η επανάσταση».
 
Αναβρασμός μπορεί να σημαίνει αναβρασμός όπως στα αγγλικά, αλλά στα γαλλικά σημαίνει επίσης τον ενθουσιασμό ή την αναστάτωση και ο αναβρασμός συχνά ξεπηδά όταν ένα καθεστώς –που συχνά πιάνεται τελείως εξαπίνης- ξαφνικά έχει να αντιμετωπίσει πολλές διαφορετικές συγκρούσεις. Ο αναβρασμός είναι το παράτα το σύστημα, είμαστε όλοι στο ίδιο καζάνι, όλοι μαζί, για οτιδήποτε είναι μέρος της διαδικασίας που συμβαίνει όταν η κυβέρνηση αρχίζει να χάνει την εξουσία της και η διαταραχή γίνεται ενδημική.

Δείτε τη Βραζιλία αυτή τη στιγμή, όπου ένα εκατομμύριο άνθρωποι πήγαν να διαδηλώσουν. Υπήρξε βία, σίγουρα, και ένα άτομο πέθανε, αλλά υπήρχε και σάμπα και το είδος της αδρεναλίνης που προέρχεται από τον μαζικό συλλογικό ενθουσιασμό. Πολλοί άνθρωποι βρίσκουν τον αναβρασμό διασκεδαστικό στα πρώτα του στάδια. Αλλά, όπως είπε και ο Μάο, μια επανάσταση δεν είναι πάρτι. Ο αναβρασμός δεν γίνεται επανάσταση μέχρι να οργανωθεί και να καθοδηγηθεί από ένα κόμμα ή ένα πρόσωπο και στη συνέχεια τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται πολύ σοβαρά και μπορεί να πάρουν πράγματι άσχημη τροπή.

«Νομίζω ότι το χρειαζόμαστε απεγνωσμένα αυτό, ότι το χρειαζόμασταν εδώ και πολύ, πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα» δήλωσε στο Associated Press ένας πωλητής ενδυμάτων στο Ρίο ντε Τζανέιρο, όπου τα πλήθη των διαδηλωτών ξεχύθηκαν στους δρόμους. Στα 63 του, ο ίδιος είχε ζήσει αρκετά για να δει πολλές επαναστάσεις σε χώρες της Λατινικής Αμερικής. «Από τη μία, χρειαζόμαστε κάποιο είδος ηγεσίας, από την άλλη δεν θέλουμε να τεθεί σε κίνδυνο με το να συνδεθεί με κάποιο πολιτικό κόμμα» είπε.

Η ιστορία των επαναστάσεων είναι, στην πραγματικότητα, γεμάτη από ανθρώπους που ανήλθαν στην εξουσία σε ένα κύμα λαϊκού συναισθήματος και στη συνέχεια έγιναν τύραννοι. Ο αιματηρός αναβρασμός της Βαστίλης έκανε χώρο για τον Ροβεσπιέρο και στη συνέχεια τον Ναπολέοντα. Ο Στάλιν συνέτριψε τον Τρότσκι. («Η Φάρμα των Ζώων» του Τζορτζ Όργουελ δίνει μια πολύ καλή ερμηνεία για τον τρόπο που αυτή η κυνική διαδικασία λειτουργεί). Και το βλέπουμε να συμβαίνει στον αραβικό κόσμο. Η Μουσουλμανική Αδελφότητα στην Αίγυπτο επέταξε τον ενθουσιασμό της πλατείας Ταχρίρ για να έρθει στην εξουσία. Η Jebhat al-Nusra που συνδέεται με την Αλ-Κάιντα διοχέτευσε την ηθική οργή στους δρόμους της Συρίας για να εξυπηρετήσει τα δικά της βίαια σχέδια.

Αλλά ο αναβρασμός στη Βραζιλία και την Τουρκία δεν έχει ακόμη ισοπεδωθεί και ο ενθουσιασμός και η αναταραχή μπορεί κάλλιστα να συνεχίσουν να εξαπλώνονται σε όλη την υδρόγειο. Ποιες είναι οι «ρίζες» όλης αυτής της ζύμωσης; Είναι οι λεηλασίες του αχαλίνωτου καπιταλισμού που κάνουν τους ανθρώπους υπηρέτες της αγοράς και όχι το αντίστροφο; Είναι ένας ανθρώπινος πόθος για ελευθερία; Είναι το Twitter;  Ή, τελικά, είναι όλη η πολιτική τοπική, ακόμα και η επαναστατική πολιτική; Στην πραγματικότητα, η απάντηση μπορεί να είναι ναι σε κάθε μία από αυτές τις ερωτήσεις, αλλά ακόμη και όλοι αυτοί οι παράγοντες σε συνδυασμό δεν οδηγούν απαραίτητα σε πλήρως εξελισσόμενες επαναστάσεις.

Αν προσπαθήσετε να επιβάλετε μια ανάλυση βάσει της δεξιάς-αριστεράς, εξάλλου, θα καταλήξετε ζαλισμένοι. Οι Αριστεροί συχνά ταυτίζονται με τους πολιορκούμενους εργαζομένους και τα παλιά σοσιαλιστικά ή ακόμα και κομμουνιστικά επαναστατικά κινήματα, αλλά ένα μεγάλο μέρος του σημερινού αναβρασμού οφείλεται στη δεξιά και την ακροδεξιά.

Το Tea Party στις Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθεί να λειτουργεί στο πλαίσιο του συστήματος, αλλά η βάση του είναι γεμάτη αναβρασμό και είναι μια πολιτική δύναμη. Το κίνημα Occupy στην αριστερά φαίνεται αναιμικό από τη σύγκριση. Οι τεράστιες διαδηλώσεις στη Γαλλία κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών ήταν σε μεγάλο βαθμό έργο των Καθολικών διοργανωτών και μια χαλαρή συναστρία συντηρητικών δυνάμεων που αντιτίθενται στο γάμο ομοφυλοφίλων, την υιοθεσία από ομοφυλόφιλους και οτιδήποτε άλλο πρότεινε η τρέχουσα σοσιαλιστική κυβέρνηση στο Παρίσι. Η πιο έντονη επαναστατική ρητορική σε όλη την Ευρώπη αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην άκρα-άκρα δεξιά, με την άνοδο του κρυπτο-φασιστικού κόμματος στην Ελλάδα να είναι το πιο εμφανές παράδειγμα.

Οι διαδηλωτές και ταραξίες στη Βραζιλία μπορεί να ανήκουν σε αυτούς για τους οποίους μια αύξηση δέκα σεντς στα εισιτήρια του λεωφορείου είναι ξαφνικά αφόρητη, αλλά επιτίθενται σε μια κυβέρνηση που έχει ρίζες στην εργατική τάξη. Στην Τουρκία, το μαζικό ξεχείλισμα των συναισθημάτων στους δρόμους προέρχεται από μειονότητες, όπως επιμένει ο εμπόλεμος και προκλητικός πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Αλλά αυτή ακριβώς είναι η ουσία. Αισθάνονται ότι η χώρα τους-και ιδιαίτερα η κοσμοπολίτικη μητρόπολή τους η Κωνσταντινούπολη- πέφτει κάτω από την τυραννία μια πλειοψηφίας που θα τους στερήσει το μέλλον.

Οι επαναστάσεις, στην πραγματικότητα, δεν ξεκινούν απλά επειδή οι άνθρωποι έχουν απηυδήσει με το status quo. Οι κοινωνίες δεν είναι στατικές. Οι εξεγέρσεις αρχίζουν όταν οι άνθρωποι αισθάνονται εξαπατημένοι από την αλλαγή. Και αυτό μπορεί να συμβεί σε όλο το ιδεολογικό φάσμα. Μπορεί να τροφοδοτήσει την οργή των μαύρων αναρχικών και την οργή των νεοναζιστικών συμμοριών. Μπορεί να κατεβάσει στους δρόμους τις μητέρες με τα μωρά στα καροτσάκια και τους διαδηλωτές που προστατεύονται μόνο με μαντήλια στα σύννεφα των δακρυγόνων και των χειμάρρων από τα κανόνια νερού.

Από το 2011, όταν η λεγόμενη Αραβική Άνοιξη ξεκίνησε, οι ειδήμονες ψάχνουν για ιστορικά προηγούμενα: ο ζήλος του 1989 που έριξε το Τείχος του Βερολίνου και της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας, οι μαθητικές εξεγέρσεις του 1968 που σάρωσαν τον κόσμο από την αριστερή όχθη του Παρισιού ως την αιματηρή εξέγερση στην πλατεία Τλατελόλκο στην Πόλη του Μεξικού, και από την Πράγα ως το Τόκιο. Ο αρθρογράφος και νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν πρόσφατα έριξε μια ματιά στο παρελθόν και έγραψε για την συμπάθειά του προς τους Λουξδίτες  τους εργάτες στην κλωστοϋφαντουργία που επιτίθονταν στα μηχανήματα που τους έκλεβαν τις δουλειές τους το 1786 και οι οποίοι κατήγγειλαν το σύστημα που δεν τους έδωσε καμία άλλη θέση.

Αλλά η μητέρα όλων των μεταδοτικών εξεγέρσεων ήταν το κύμα του επαναστατικού αναβρασμού που σάρωσε την Ευρώπη το 1848. Τα γεγονότα πριν από 165 χρόνια, στη Γαλλία, την Ιταλία, την Αυστρία, την Πρωσία και αλλού, ως επί το πλείστον ξεχάστηκαν από  τους σύγχρονους Αμερικανούς, αλλά «οι παραλληλισμοί με τη σύγχρονη παγκοσμιοποίηση είναι πολύ προφανείς» λέει ο Ντέιβιντ Λέιβεν, καθηγητής του Nottingham University της Laven και συγγραφέας του υπό έκδοση βιβλίου «Restoration and Risorgimento; Italy 1796—1870». Οι άνθρωποι που πέθαναν στα οδοφράγματα ήταν τεχνίτες που είδαν να του στερούν τις ζωές τους οι νέες βιομηχανίες και οργανισμοί. Ήταν μαθητές των οποίων οι οικογένειες είχαν κάνει τεράστιες θυσίες για να έχουν καλή εκπαίδευση, μόνο και μόνο για να ανακαλύψουν ότι δεν θα έχουν τις θέσεις εργασίας που τους υποσχέθηκαν.

Σήμερα, λέει ο Λέιβεν, υπάρχει η ίδια εκδίωξη, το ίδιο πλεόνασμα εκπαίδευσης και έλλειψης απασχόλησης σε πολλές από τις χώρες που αντιμετωπίζουν αναταραχές. «Χωρίς τις κατάλληλες διασυνδέσεις, δεν έχεις ελπίδα να βρεις δουλειά στην Ιταλία και την Ελλάδα», λέει ο Λέιβεν. Οι άνθρωποι αρχίζουν να επαναστατούν, λέει, όταν νιώθουν ότι τους στερούν «κάτι που θεωρούσαν δικαίωμά τους».

Όταν οι κυβερνήσεις διστάζουν μπροστά στην αντιπαράθεση, χωρίς να ξέρουν αν πρέπει να κάνουν μεταρρυθμίσεις ή να συνθλίψουν την αντιπολίτευση, ο αναβρασμός μεγαλώνει. «Οι επαναστάσεις λαμβάνουν χώρα όταν υπάρχει επαρκής καταστολή για να δημιουργηθούν μάρτυρες», λέει ο Λέιβεν. «Αλλά όχι επαρκής καταστολή για να καταπνίξει τις επαναστάσεις εν τη γενέσει τους». Οι άμεσες αιτίες των εξεγέρσεων δεν είναι τόσο πολύ τα μακροπρόθεσμα διαρθρωτικά προβλήματα, λέει ο Λέιβεν, αλλά «τα έντονα βραχυπρόθεσμα».

Η αυτοθυσία ενός πωλητή φρούτων στην Τυνησία έκανε τη λαϊκή οργή να βράζει στη χώρα του το 2011. Τα άγρια ​​βασανιστήρια, ο ακρωτηριασμός και η δολοφονία μικρών αγοριών στη Συρία επειδή έκαναν το έγκλημα να γράψουν γκράφιτι προκάλεσε τις διαμαρτυρίες που εξελίχθηκαν σε έναν εμφύλιο πόλεμο. Και οι μπουλντόζες για την ισοπέδωση ενός πάρκου και το χτίσιμο ενός εμπορικού κέντρου στην Κωνσταντινούπολη προκάλεσαν την δημόσια οργή που έχει συγκλονίσει την τουρκική κυβέρνηση.
Αλλά εκείνοι που ονειρεύονται επαναστάσεις, ή που θα τις σχεδίαζαν, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι είναι δύσκολο να τις προκαλέσουν επίτηδες. Πολλοί διαδηλωτές αυτοπυρπολήθηκαν χωρίς να προκαλέσουν  μια Αραβική Άνοιξη. Δεν υπήρξε, πραγματικά, τίποτα νέο για τα βασανιστήρια και τις δολοφονίες από το συριακό καθεστώς, αλλά ποτέ πριν δεν οδηγήθηκαν σε μια εξέγερση όπως αυτή.

Όταν ο 78χρονος Ντομινίκ Βενέρ μπήκε στη Notre Dame του Παρισιού με το όπλο στην τσέπη του, είχε πάνω του ένα σημείωμα. «Πιστεύω ότι είναι απαραίτητο να θυσιαστώ για να σπάσει ο λήθαργος που μας κατακλύζει», έγραψε. Ο ίδιος δεν μπορούσε να αντέξει τον τρόπο που η Γαλλία και η Ευρώπη αλλάζουν. Δεν μπορούσε να αντέξει την απειλή της μαζικής μετανάστευσης. Είχε δει τις μαζικές αντικυβερνητικές διαδηλώσεις και σκέφτηκε ότι η κρίσιμη στιγμή είχε έρθει. Εγκαταλείποντας τη ζωή του, θα μπορούσε να βοηθήσει στην πυροδότηση περισσότερων διαδηλώσεων, ενός κινήματος, μιας επανάστασης.
Αλλά η αυτοκτονία του Βενέρ έγινε πρωτοσέλιδο μόνο για μια ημέρα. Οι διαμαρτυρίες για τους γάμους ομοφυλόφιλων έχουν υποχωρήσει, όπως και η συζήτηση για μια νέα γαλλική επανάσταση. Το καλοκαίρι ήρθε, οι άνθρωποι σκέφτονται τις διακοπές, και ο αναβρασμός έχει ξεθυμάνει. Η Γαλλία θα πρέπει να περιμένει για έναν άλλο μάρτυρα, ένα άλλο έναυσμα που ίσως να μην έρθει ποτέ. Ωστόσο, άλλες χώρες μπορεί να βρουν άφθονα δικά τους.


Χιλιάδες διαδηλωτές κατέβηκαν και πάλι στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης, υπό την εποπτεία των αξιωματικών επιβολής του νόμου. Η ειδηση αυτή μεταδόθηκε από τα ΜΜΕ.

Χθες στην Κωνσταντινούπολη πραγματοποιήθηκε ακόμα μια διαδήλωση. Η αστυνομία πήρε ισχυρά μέτρα για να εξασφαλίσει την τάξη και η διαδήλωση πέρασε ειρηνικά.

Αντικυβερνητικές μεγάλης κλίμακας διαδηλώσεις, που για τρείς και πάνω εβδομάδες συνεχίζονται σε όλη την Τουρκία, άρχισαν με το γνωστό συλλαλητήριο διαμαρτυρίας ενάντια στην κοπή των δέντρων στο Πάρκο Γκεζί της Κωνσταντινούπολης.

Ρίψεις χειροβομβίδων κατά των διαδηλωτών
Η τουρκική αστυνομία χρησιμοποιώντας χειροβομβίδες με δακρυγόνα και κανόνια νερού διέλυσε τους συμμετέχοντες στην αντικυβερνητική διαδήλωση στην Άγκυρα, πρωτεύουσα της Τουρκίας.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα των τοπικών ΜΜΕ, έχουν συλληφθεί 20 άτομα, ύποπτα για την οργάνωση των ταραχών. Ορισμένοι διαδηλωτές πέταξαν πέτρες κατά των αστυνομικών.

Ταυτόχρονα, χιλιάδες άνθρωποι συμμετείχαν σε διαδήλωση στην πλατεία Ταξίμ στην Κωνσταντινούπολη, η οποία διοργανώθηκε απ’αφορμή την απόφαση της τουρκικής εξουσίας να απελευθερωθεί εν αναμονή της δίκης ο κρατούμενος αστυνομικός, ο οποίος, όπως υποτίθεται, σκότωσε ένα διαδηλωτή.
Του Γιώργου Καραμπελιά

Ο συμβολισμός του κυβερνητικού διδύμου –ο ιππότης της ελεεινής μορφής και ο Σάντσο Πάντσα– κλείνει μέσα του την ίδια τη φύση της μεταπολίτευσης στον επιθανάτιο ρόγχο της. Τα δύο κόμματα που ανέλαβαν να διαχειριστούν τις τύχες της χώρας για σχεδόν σαράντα χρόνια, βρίσκονται μαζί λίγο πριν από την τελευταία βουτιά στην οριστική ανυποληψία και ανυπαρξία. Οι δύο άσπονδοι εχθροί-συνεταίροι της μεταπολίτευσης, που κάποτε εκπροσωπούσαν το 80% τουλάχιστον του ελληνικού λαού, βρίσκονται σήμερα να συγκροτούν μια κυβέρνηση μειοψηφίας (μεταξύ του 25-30%) σέρνοντας τον χορό του Ζαλόγγου που οδηγεί στην παραπέρα υποβάθμιση και παρακμή. Μέσα από μια διαδικασία συγκρούσεων και προσεγγίσεων, που κράτησαν σαράντα χρόνια, συρρικνώθηκαν τελικά στο σκληρό πυρήνα του δωσιλογισμού. Σε όλη μας τη διαχρονία το νεώτερο ελληνικό κράτος, υπήρχε και ένα 20-25% που στήριζε την τάξη, την ησυχία και την υποταγή με οποιοδήποτε τίμημα. Δωσίλογοι και ταγματασφαλίτες στην κατοχή, κρυφοί και φανεροί οπαδοί της χούντας μέχρι το 1973, οπαδοί της εκχώρησης σήμερα της διακυβέρνησης της χώρας ανοικτά στις ξένες δυνάμεις και τους Γερμανούς. Μοιάζει ως εάν το νεώτερο ελληνικό κράτος να έκανε τον κύκλο του – καθοδικό από τον Όθωνα και τη βαυαρική αντιβασιλεία, στον Σόιμπλε και την Μέρκελ.

Και το δυστύχημα είναι πως απέναντι στις δυνάμεις της υποτέλειας βρίσκεται μια κατακερματισμένη κοινωνία και μια ανίκανη αντιπολίτευση. Μια αντιπολίτευση που συνεχίζει να κινείται στο ίδιο ιδεολογικό και πνευματικό τοπίο της μεταπολίτευσης ως εάν το φίδι να δαγκώνει την ουρά του. Μιλάμε σήμερα για την «Χρυσή Αυγή» ξεχνώντας ότι τα πρώτα χρόνια της αντιπολίτευσης η ΕΠΕΝ του χουντοβασιλικών συγκέντρωνε κάποτε ανάλογα εκλογικά ποσοστά, ενώ η τότε αξιωματική αντιπολίτευση της «ελπιδοφόρου» δεκαετία του 1970 διέθετε έναν πραγματικό Ανδρέα και όχι την απομίμηση του.

Το δυστύχημα είναι λοιπόν, πως οι Έλληνες βρίσκονται μία μόλις στιγμή πριν βουτήξουν στο χάος, πνευματικά και ηθικά ανέτοιμοι να το αντιμετωπίσουν, διότι είναι προφανές πως αυτή η κυβέρνηση είναι κυβέρνηση τέλους. Πάλι τα ίδια αστεία και τετριμμένα θα ακουστούν για την σωτηρία της χώρας, «την τελευταία προσπάθεια» όταν όλοι πια γνωρίζουν πως από υποχώρηση σε υποχώρηση, από παλινωδία σε προδοσία φθάσαμε πλέον στο τέρμα της διαδρομής των τεσσάρων χρόνων, μετά την οποία το ελληνικό κοινωνικό και πολιτικό σύστημα θα έχει χάσει πλήρως την αυτονομία του και θα εξαρτάται απόλυτα από τη βούληση των μεγάλων δυνάμεων και κατεξοχήν των Γερμανών. Πλέον το εάν σε μερικούς μήνες η Ελλάδα θα έχει βυθιστεί σε μια νέα κρίση που θα σηματοδοτεί και την έξοδο από την ευρωπαϊκή ένωση και την ευρωζώνη, εξαρτάται από τις καλές προθέσεις και τους συσχετισμούς των γεωπολιτικών προθέσεων και στρατηγικών των μεγάλων δυνάμεων. Εξ ου και η κατάθλιψη, η κρίση της σχιζοφρένειας, το αδιέξοδο των Ελλήνων. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

Το σκηνικό της παρακμής
Όσοι από την αρχή παρακολουθούν έστω και για λίγο τις απόψεις και τις τοποθετήσεις μας θα έχουν παρακολουθήσει την αντίθεσή μας προς λαϊκίστικες επιλογές τύπου, «έξοδος από το ευρώ», «αυτόνομη πορεία εδώ και τώρα» και άλλα παρόμοια. Με επιμονή και με μεγάλη αγωνία προσπαθήσαμε να δείξουμε πως μια τέτοια επιλογή όταν δεν υπάρχει η κατάλληλη παραγωγική υποδομή, και οι ανάλογες πολιτικές δυνάμεις, και όταν ένα μεγάλο μέρος των «εταίρων μας» και ειδικά οι Γερμανοί και η βόρεια συμμαχία αυτό ακριβώς επεδίωκαν –όπως το παραδέχτηκε πρόσφατα ο Γιουνκέρ– θα ήταν σαν να θες να σβήσεις την πυρκαγιά με βενζίνη.

Και όμως όλοι γνωρίζουν πως η κύρια μέριμνα του χώρου μας υπήρξε πάντοτε η οικοδόμηση μιας χώρας και μιας κοινωνίας αυτόνομης και αυτεξούσιας. Γι’ αυτό και πολλοί μας κατηγόρησαν ότι δεν εφαρμόζουμε όλα αυτά που διακηρύσσαμε και πως θα έπρεπε να συνταχθούμε με τους οπαδούς «του ρίσκου».

Η άρνησή μας στηριζόταν σε μια βασική σκέψη. Πως ο ελληνικός λαός, η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε μία φάση βαθύτατης παρακμής και πως δεν είχε ούτε τις οικονομικές ούτε τις πνευματικές, ούτε τις πολιτικές προϋποθέσεις για να επιχειρήσει μια τέτοια έξοδο, η οποία θα κατέληγε πιθανότατα σε νέες, ίσως και τελεσίδικες, συρρικνώσεις. Κάποιοι μιλούσαν για την φύση του Έλληνα, που μπροστά στα δύσκολα κατορθώνει να σηκωθεί και πάλι και να αντισταθεί. Ξεχνούν ωστόσο, ότι αυτή η «φύση» ήταν πάντα συνδεδεμένη με την ύπαρξη ενός παραγωγικού ιστού, αγκιστρωμένου στην αγροτική και βιοτεχνική παραγωγή, σε ένα λαό μαθημένο να ζει με τα λίγα και ικανό να αντιμετωπίσει μεγάλες προκλήσεις όπως εκείνη του έπους του ’40 και της εθνικής αντίστασης.

Ξεχνούν λοιπόν ότι στο μεταξύ στα σαράντα χρόνια της μεταπολίτευσης, ο ελληνικός λαός ως σώμα και όχι μόνο οι ηγεσίες του, εισήλθε σε μια βαθύτατη παρακμή, έχασε την παραγωγή και τα αγροτικά στρώματα, έχασε τη βιομηχανία, έχασε την πνευματική του παράδοση, έχασε τη νεολαία που παρήγαγε σε μεγάλους αριθμούς μια ισχυρή δημογραφία (οι γιαγιάδες μας έκαναν πέντε και δέκα παιδιά). Η Ελλάδα διέθετε έναν πληθυσμό νεανικό, λιτό, παραγωγικό ενώ αντίθετα στη μεταπολίτευση έχουμε έναν πληθυσμό γερασμένο, έξω από παραγωγικές δραστηριότητες που έχει καταντήσει γκαρσόνι των ξένων τουριστών με μια νεολαία μαθημένη στον πιο άθλιο αμερικάνικο τρόπο ζωής, ακριβώς γιατί είναι μιμητικός. Μεταβληθήκαμε σε μια δουλοκτητική κοινωνία όπου οι ξένοι δούλευαν γι’ αυτήν ενώ ο  Έλληνας μεταβλήθηκε στον κύριο «εισαγόμενο».

Αυτό λοιπόν ήταν και το μεγάλο κατόρθωμα της μεταπολίτευσης. Ό,τι ολοκλήρωσε την παρασιτική ενσωμάτωση της ελληνικής κοινωνίας στη Δύση, την οποία για αιώνες προωθούσαν οι άρχουσες ελίτ της χώρας, παρασιτοποιώντας το ίδιο το λαϊκό σώμα. Γι’ αυτό, και όταν η Δύση μπήκε σε κρίση, οι ξένοι δανειστές και τα ξένα αφεντικά, επέβαλαν τους πιο σκληρούς όρους στους υποτακτικούς τους. Και γι’ αυτό αυτοί οι υποτακτικοί δεν είχαν πραγματική δυνατότητα αντίστασης. Γιατί είναι εξαρτημένοι όπως τα πρεζάκια από το χρήμα, τις ιδέες, τον τρόπο ζωής των κυριάρχων. Γι’ αυτό, και τα αλλεπάλληλα «σχέδια Ανάν» γι’ αυτό η Ρεπούση και οι Λιάκοι, γι’ αυτό η κυριαρχία των εθνομηδενιστών στην εκπαίδευση, στον τύπο, στα κόμματα. Όλο το πασοκικό και αριστερό παραμύθι του αλώβητου λαού και της κακής δεξιάς, είναι μια απάτη και μια αυταπάτη, ένα φύλο συκής για να κρύψει την παρακμή του ίδιου αυτού του λαϊκού σώματος.

Γι’ αυτό λοιπόν όλα αυτά τα χρόνια και στη διάρκεια της κρίσης έχουμε επιλέξει μια στρατηγική που ανταποκρίνεται σ’ αυτές τις πραγματικότητες. Αυτό το μοντέλο θα καταστραφεί αναπόφευκτα και ένας λαός κακομαθημένος από τους νταβατζήδες του θα πρέπει να ανακτήσει τα αντιστασιακά του ανακλαστικά –τα πραγματικά και όχι τα ψευδώνυμα– τα οποία είχε χάσει. Θα πρέπει να ξανασκύψει στην παραγωγή του, να επιστρέψει στην ελληνική παιδεία, να φτύσει τα τουρκοκάναλα, να αποκτήσει εκείνα τα μέσα που θα επιτρέψουν σε ένα λαό μεσήλικων να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τη νέα πραγματικότητα.

Πολλοί αναρωτιούνται γιατί και πως δεν υπάρχουν γρήγοροι πολιτικοί και συνειδησιακοί μετασχηματισμοί όπως συμβαίνει π.χ. σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Αραβίας ή ακόμα και της γειτονικής Τουρκίας, ξεχνώντας πως η χώρα μας είναι όχι μόνο παρασιτική αλλά και γερασμένη. Και ένας λαός μεσηλίκων που έχει αποκτήσει για τουλάχιστον σαράντα χρόνια συνήθειες, πολιτικά ανακλαστικά, πνευματικές ροπές, δεν μπορεί να μετασχηματιστεί με μεγάλη ταχύτητα. Οι δε νέοι μας έχουν μάθει σε ένα τέτοιο τρόπο ζωής ώστε η πρώτη τους σκέψη είναι η μετανάστευση και η φυγή.

Γι’ αυτό λοιπόν, δεν έχουμε εμπιστοσύνη στους διάφορους δημοκόπους που κηρύσσουν και εφευρίσκουν θαυματουργές λύσεις (κάποιος μπαρούφας υποστήριζε πρόσφατα ότι σε μια εβδομάδα μπορεί να λύσει το οικονομικό πρόβλημα όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης, δηλαδή να ανατρέψει την ιστορική τάση  της παρακμής της Δύσης έναντι της Ανατολής).

Ένας μακρύς αγώνας μετασχηματισμού
Μία και μόνη απάντηση υπάρχει, ένας μακρόχρονος και πολυμέτωπος αγώνας, ένας αγώνας «ανταρτοπολέμου», ικανός να συγκροτήσει σταδιακά ένα νέο πνευματικό και πολιτικό υποκείμενο· από τον παλιό παρακμασμένο παρασιτικό λαό της μεταπολίτευσης να οικοδομήσει κάτι καινούργιο. Γι’ αυτό, και αγώνες όπως αυτός της ΕΡΤ, έστω και αν διεξάγεται από δυνάμεις συνδεδεμένες με το παλιό διεφθαρμένο σύστημα, είναι ένας θετικός αγώνας, γιατί μετασχηματίζει τις συνειδήσεις και τις πρακτικές των ίδιων των ανθρώπων, μετασχηματισμό χωρίς τον οποίο δεν μπορούμε στην πραγματικότητα να κάνουμε κανένα βήμα μπροστά.

Πρέπει εμείς, οι κουρασμένοι, οι γερασμένοι, οι αλλοτριωμένοι να απορρίψουμε την παρακμή μας, μέσα από μια πικρή και επίπονη διαδικασία χτίζοντας σταδιακά ένα νέο αντιστασιακό και αγωνιστικό ήθος. Από τις Σκουριές, την ΕΡΤ, τις μικροαπόπειρες της αλληλέγγυας οικονομίας, καθώς και της αλληλεγγύης στους πληττόμενους Έλληνες όπου για την ώρα πρωτοστατεί μόνο η εκκλησία· από τη συρρίκνωση των εισαγωγών που μειώνει τον παρασιτισμό μας, την αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης· να αρχίσουμε να διαμορφώνουμε αυτό το νέο οικονομικό πρότυπο και ένα κοινωνικό υποκείμενο που θα έχει υπερβεί θετικά και όχι απλά δια της καταστροφής του, το μεταπολιτευτικό πρότυπο. Και μέσα από αυτά, μέσα από παρατεταμένους αγώνες, θα διαμορφωθούν και τα νέα πολιτικά υποκείμενα, μεταλλάσσοντας παλιές πολιτικές δυνάμεις και αναδεικνύοντας νέες.

Έτσι λοιπόν, για όλους τους αγανακτισμένους φίλους που δεν αντέχουν το δίδυμο Σαμαρά-Βενιζέλου, που δεν αντέχουν τον Άδωνι και την Γεννηματά, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε πως εικόνα τους είμαστε και τους μοιάζουμε. Το ότι πλέον δεν τους αντέχουμε είναι ένα θετικό βήμα, μόνο που πρέπει να ξέρουμε πως αποτελούν ένα κομμάτι του εαυτού μας που πρέπει να πετάξουμε. Το ερώτημα είναι πότε και πως θα αναδείξουμε κάτι ριζικά διαφορετικό στη θέση τους. Και αυτό θέλει κόπο, δουλειά, οργάνωση των λαϊκών στρωμάτων και όχι βέβαια ονοματοδοσίες, Ερνέστους και Σλαβόϊ.

Κατανοούμε, και είναι φυσικό άλλωστε, πως απέναντι στο κυβερνητικό άγος οι άνθρωποι ψάχνουν λύσεις με βάση αυτά που υπάρχουν. Ωστόσο, αν θέλουμε να είμαστε αποτελεσματικοί θα πρέπει να υποχρεώσουμε και τις αντιπολιτευόμενες πολιτικές ηγεσίες σε περισσότερη σοβαρότητα, περισσότερη επαφή με τον τόπο τους και την ιστορία του. Θα πρέπει να τους υποχρεώσουμε να αρχίσουν να ξεφεύγουν οι ίδιοι από τα φθαρμένα κλισέ και το διεφθαρμένο παραγοντίστικο τρόπο με τον οποίο γινόταν η πολιτική στην μεταπολίτευση σε όλους τους χώρους, σε όλα τα ιδεολογικά μήκη και πλάτη. Θα πρέπει ο λαός, να μετασχηματίσει την απόρριψη και την αηδία του σε νέες θετικές και δημιουργικές προτάσεις. Θα πρέπει να υποχρεώσει τον εθνομηδενιστικό πυρήνα της μεταπολιτευτικής Αριστεράς να χαθεί στα μετόπισθεν και να αναδείξει τις πατριωτικές και αυτόκεντρες φωνές.

Στο μεταξύ θα έχουμε τους κυβερνήτες και τις αντιπολιτεύσεις που μας ταιριάζουν. Καθόλου τυχαία εξάλλου, όλοι ψάχνουν αυτά τα χρόνια τη χαρισματική προσωπικότητα που θα εφεύρισκε ως εκ θαύματος κάποια λύση. Πιστεύω πλέον να κατάλαβαν πως οι μεγάλες προσωπικότητες αναδεικνύονται και από λαούς που έχουν ξεπεράσει την παρακμή τους. Διαφορετικά ακόμα και όσες υπάρχουν είναι υποχρεωμένες να τρώνε το βρώμικο ψωμί που φτιάχνουν οι φούρνοι μας.

Πρέπει λοιπόν να κρατήσουμε τα θετικά από τούτη την κρίση. Μια κρίση που ξεγύμνωσε ακόμα περισσότερο την μνημονιακή εξουσία, οδηγεί στην εξαφάνιση το εθνομηδενιστικό thinktank της μεταπολίτευσης –λέγε με ΔΗΜΑΡ– και προπαντός ανέδειξε νέες αντιστάσεις στην ελληνική κοινωνία μέσα από το κίνημα της ΕΡΤ, ενώ αποκαθήλωσε οριστικά και τελεσίδικα τον Αντώνη Σαμαρά, αποδεικνύοντας πως είναι από την ίδια πάστα με τον παλιό του συμφοιτητή. Η κυβερνητική παρέα της μεταπολίτευσης πνέει τα λοίσθια. Και η Νέα Δημοκρατία θα έχει σύντομα την τύχη του ΠΑΣΟΚ.

Είμαστε υποχρεωμένοι, πολλαπλασιάζοντας τις προσπάθειές μας, να αγωνιστούμε για τη διαμόρφωση νέων εναλλακτικών πολιτικών προτάσεων που θα έχουν συνείδηση των διακυβευμάτων. Και αυτό όπως δείξαμε απαιτεί τον ίδιο τον δικό μας μετασχηματισμό. Σε μια τέτοια βάση, μπορούμε και το οικονομικό μας πρόβλημα να επιλύσουμε, πατώντας στις δικές μας δυνάμεις, και αν χρειαστεί να φύγουμε από το ευρώ, να επιλέξουμε εμείς πότε θα το κάνουμε.

Υ.Γ Και πάνω από όλα απαιτείται μια πνευματική επανάσταση που θα απαγορεύει στους αλητήριους νταβατζήδες των ΜΜΕ να αποχαυνώνουν καθημερινά έναν λαό που έχει ανάγκη από θετικά πρότυπα. Προφανώς, δε ως πρώτο βήμα, πρέπει να απαιτήσουμε μια νέα ΕΡΤ, από τους ίδιους τους δημοσιογράφους, που ελπίζουμε ότι η συμμετοχή τους σε αυτό τον αγώνα, θα τους κάνει να έλθουν πιο κοντά στον ελληνικό λαό και τις αγωνίες του, θα τους κάνει να πάψουν να παίζουν μονόχορδα το παιγνίδι του συστήματος, πνίγοντας κάθε άλλη φωνή. Εξάλλου, έχουν πάψει πλέον να είναι προνομιούχοι και ελπίζω να αποδείξουν πως άξιζαν τη συμπαράστασή μας.