Ι. Κοραντής: «Η Ευρώπη κινδυνεύει από τον εαυτό της»

Σήμερα, έχουμε τη χαρά να συνομιλούμε με τον Ιωάννη Κοραντή, πρέσβη επί τιμή, τέως βουλευτή και τέως διοικητή της ΕΥΠ. Ο κ. Κοραντής μας μιλά για το Κυπριακό, την Ευρω-συνοριοφυλακή, τις σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας – Ισραήλ και την Ε.Ε. του 2016.

Γράφει η Μαρία Κανελλοπούλου

Υπήρξε έντονη κινητικότητα στο ζήτημα του Κυπριακού τον τελευταίο καιρό. Θεωρείτε πιθανό να έχουμε εξελίξεις και αν ναι, υπάρχουν πιθανότητες αυτές να είναι υπέρ των ελληνοκυπριακών συμφερόντων;
Δεν θα πρέπει να αναμένεται οιαδήποτε μεταβολή στις θέσεις της Άγκυρας, που είναι στην ουσία ο πραγματικός συνομιλητής για το Κυπριακό. Αντίθετα, όλες οι διαθέσιμες πληροφορίες δείχνουν τον πολλαπλασιασμό των πιέσεων για την επίλυση του Κυπριακού, τόσο από την Ε.Ε. όσο και τις ΗΠΑ, στη βάση μίας χαλαρής ομοσπονδίας με όλα τα χαρακτηριστικά του διαβόητου σχεδίου Ανάν. Η όποια λύση θα συνδυασθεί με την αξιοποίηση των κυπριακών υδρογονανθράκων με τη συμμετοχή όμως και της Τουρκίας.

Ποια είναι η άποψή σας για το υπό συζήτηση σχέδιο για την Ευρω-συνοριοφυλακή; Τι ευκαιρίες και τι παγίδες κρύβει η ξαφνική απόφαση για ευρω-συνοριοφυλακή σε προσφυγικό και ελληνοτουρκικά;
Είναι μία πονηρή, κακή πρόταση, που υπό το κάλυμμα περιορισμού στο ελάχιστο της εισόδου προσφύγων και εξάλειψης των ροών λαθρομεταναστών προς την Ε.Ε. θα σημάνει παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας μας, δοθέντος ότι η ανωτέρω Υπηρεσία θα μπορεί να παρεμβαίνει και να αναλαμβάνει δράσεις απρόσκλητη ή και παρά τη θέλησή μας. Δεν βλέπω τι μπορεί να κάνει μία ευρωπαϊκή ακτοφυλακή που δεν μπορεί να κάνει η ελληνική. Εάν υιοθετηθεί, θα ευνοήσει μεσοπρόθεσμα ανακατατάξεις και αναδιατάξεις στο Αιγαίο προς όλες της Τουρκίας και μόνο».

Υπήρξαν πρόσφατα πληροφορίες για αποκατάσταση των σχέσεων Τουρκίας – Ισραήλ, με απώτερο στόχο την ενεργειακή συνεργασία. Κάτι τέτοιο αποκαθιστά τη συνήθη ασταθή ισορροπία στην περιοχή και πως επηρεάζει τη χώρα μας και τις σχέσεις της με το Ισραήλ;
Αναμενόμενη εξέλιξη. Υπό την ευλογία των ΗΠΑ, η Τουρκία νιώθοντας έντονα τη ρωσική απειλή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, επαναπροσεγγίζει έναν στρατηγικό εταίρο της Ουάσιγκτον παράλληλα με την αναθέρμανση σχέσεων με Ε.Ε., ελέω προσφυγικού. Το Ισραήλ θα μπορεί να προωθεί στην Ευρώπη το φυσικό του αέριο από το κοίτασμα «Λεβιάθαν» όχι μόνο μέσω Κύπρου, αλλά πλέον και μέσω Τουρκίας. Έτσι όμως περιορίζεται ο ελληνικός ρόλος στη διαμετακόμιση, προς την Ευρώπη, υγροποιημένου φυσικού αερίου από Κύπρο και Ισραήλ. Συμπέρασμα; Αναβάθμιση Τουρκίας».

Η επιτακτική ανάγκη των Ευρωπαίων για έλεγχο των προσφυγικών ορών περνάει και από τα Βαλκάνια. Βλέπετε ένα παράθυρο ευκαιριών για εξελίξεις στο θέμα των Σκοπίων;
Υπό το ανήσυχο αλλά και στοργικό βλέμμα της Ε.Ε., η ΠΓΔΜ αξιοποίησε την προσφυγική κρίση ανοιγοκλείνοντας επιλεκτικά τα σύνορά της στους πρόσφυγες και ρίχνοντας νέο βάρος στην πλάτη της Ελλάδας (βλ. Ειδομένη). Πρόσθεσε έτσι άλλο ένα βέλος στη φαρέτρα της, ενώ αναμένεται ένταση της πίεσης πάνω στη χώρα μας για την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων της ΠΓΔΜ με την Ε.Ε. και την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ, αντίστοιχα στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. τον Ιούνιο 2016 και του ΝΑΤΟ τον Ιούλιο.

Μετά τη διατάραξη των ρωσοτουρκικών σχέσεων, το ζήτημα των παραβιάσεων στο Αιγαίο πήρε μεγάλη δημοσιότητα. Πιστεύετε ότι υπάρχουν περιθώρια να έχουμε κάποια οφέλη από αυτό;
Θα αστειεύεστε φαντάζομαι. Αρκούν τα πρόσφατα «τιτιβίσματα» του κ. Τσίπρα σχετικά με τους πιλότους μας, όταν μάλιστα το αγγλικό κείμενό τους κατέβηκε μετά την άμεση διαμαρτυρία του κ. Νταβούτογλου ή οι απαράδεκτες τοποθετήσεις τόσο του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ όσο και του εκπροσώπου Τύπου του αμερικανικού ΥΠΕΞ, για να πιστοποιήσουν εάν έχουμε περιθώρια για τέτοια οφέλη. Εν τω μεταξύ, εδώ και δεκαετίες οι τούρκοι συστηματικά εμπεδώνουν στα μάτια τρίτων τις προκλητικές απαιτήσεις τους στο Αιγαίο. Άραγε, εάν δικά μας αεροσκάφη παραβίαζαν τον τουρκικό εναέριο χώρο και μάλιστα υπερίπταντο εδάφους, η Άγκυρα θα αντιδρούσε όπως αντιδρούμε εμείς;

Εκτιμάτε ότι υπάρχουν πιθανότητες να εμπλακεί η Ρωσία σε μία μακροχρόνια και κοστοβόρα επιχείρηση στη Συρία, ανάλογη με εκείνες των ΗΠΑ σε Ιράκ και Αφγανιστάν;
Η Συρία έχει κομβική σημασία για την Ρωσία, για την παρουσία της στη Μεσόγειο και επέκεινα, ως και για τον ευρύτερο Μεσανατολικό χώρο, αλλά κυρίως στα πλαίσια της στρατηγικής αντιμετώπισης των ΗΠΑ, πολύ περισσότερο, εκτιμώ, απ’ ότι η Κριμαία ή η Ανατολική Ουκρανία. Η ισχυρή στρατιωτική επέμβασή της στη Συρία εικάζω ότι συνέβαλε στη μεταβολή στάσης Ευρωπαίων ηγετών ως προς τη συμμετοχή του προέδρου Άσαντ στον εθνικό διάλογο. Όσο όμως κάποιες χώρες θέλουν να αγνοήσουν αυτά τα δεδομένα, ορισμένες δε συνεχίζουν να ενισχύουν παντοιοτρόπως το Ισλαμικό Κράτος, η Ρωσία θα ριζώνει στρατιωτικά στη Συρία.

Σε τουρκικές περιοχές όπου ζουν Κούρδοι με το αίτημα της αυτονομίας, υπάρχουν εκτεταμένες συγκρούσεις μεταξύ των τουρκικών στρατευμάτων και μαχητών του ΡΚΚ. Βλέπετε καθόλου πιθανό σε βάθος χρόνου τον σχηματισμό κουρδικού κράτους στη Συρία;
Υπάρχει, ήδη, ως γνωστόν, το Ιρανικό Κουρδιστάν με κυβέρνηση, κοινοβούλιο, σημαία κ.λ.π. Είναι προφανές ότι στα χνάρια του κινούνται οι Κούρδοι της Συρίας με ενδιάμεσο στόχο τη δημιουργία αντίστοιχης δικής τους οντότητας. Απώτερος στόχος τους η συνένωση με τον κορμό των Κούρδων στη ΝΑ Τουρκία σε ένα αυτόνομο κράτος. Ευνόητες συνεπώς οι συμμαχίες της Άγκυρας με τους Σύρους αντικαθεστωτικούς και το Ισλαμικό Κράτος.

Οικονομική κρίση, Προσφυγικό, τρομοκρατία, άνοδος των ευρωσκεπτικιστών. Η Ε.Ε. αλλάζει πρόσωπο. Κινδυνεύει το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα κατά τη γνώμη σας;
Η Ευρώπη κινδυνεύει κυρίως από τον εαυτό της, όταν οι ηγέτες της για να κρύψουν την αβουλία ή και ανικανότητά τους, κρύβονται πίσω από το σύνθημα «περισσότερη Ευρώπη» αντί να επιζητούν μία άλλη, καλύτερη Ευρώπη, με επάνοδο στις αρχές πάνω στις οποίες χτίστηκε. Μία Ευρώπη της μισαλλοδοξίας, των οικονομικών εκβιασμών, της υπεροψίας, της εθελοτυφλίας μπροστά στα μείζονα προβλήματα που αναφέρετε, είναι νεκρή. Απλώς δεν το ξέρει ακόμη…».

Ποια είναι κατά τη γνώμη σας η μεγαλύτερη πρόκληση για την εξωτερική πολιτική της Ε.Ε. το 2016;
Πιστεύω ότι είναι το δίπολο προσφυγικό / λαθρομεταναστευτικό – τρομοκρατία. Αυτό, εννοείται, ω εκδήλωση των κινδύνων που καλείται να αντιμετωπίσει η Ε.Ε. Ακόμη περισσότερο όμως αποτελεί πρόκληση και όχι μόνο για το 2016, η εξεύρεση μίας εξωτερικής πολιτικής που θα αποτελεί τη συνισταμένη των θέσεων των κρατών – μελών της και όχι την επιβολή της θέλησης κάποιων –των ισχυροτέρων- μελών της επί των υπολοίπων.

Πηγή εφημ. "Ανεξαρτησία"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Ρωσοτουρκική κρίση: Τα γεωπολιτικά συμφέροντα και τα σενάρια της επόμενης ημέρας

Του Γιώργου Ξ. Πρωτόπαππα
Αναλυτής, Κέντρο Διεθνών Στρατηγικών Αναλύσεων

Η κρίση στις σχέσεις Ρωσίας και Τουρκίας αποτελεί απόρροια των συγκρουόμενων εθνικών τους συμφερόν6ων στον πόλεμο της Συρίας που αναδείχθηκαν, ακόμα περισσότερο, από τη ρωσική στρατιωτική εμπλοκή με στόχο την ενίσχυση του καθεστώτος της Δαμασκού.

Οι δύο χώρες, μετά την κατάρριψη του ρωσικού βομβαρδιστικού Su-24 από το τουρκικό μαχητικό F-16 στο έδαφος της Συρίας, υιοθέτησαν μία επικοινωνιακή πολιτική με στόχο να εκθέσουν η μία την άλλη, ως υπαίτια, στη διεθνή διπλωματική σκηνή. Οι τεταμένες ρωσοτουρκικές σχέσεις μπορούν να γίνουν κατανοητές μόνο μέσα από ένα ευρύτερο πλαίσιο πολιτικών που έχουν υιοθετήσει οι Βλαντιμίρ Πούτιν και Ταγίπ Ερντογάν, καθώς και μέσω των γεωπολιτικών και ενεργειακών ισορροπιών της Μέσης Ανατολής.

Στρατηγικές αποδόμησης

Η Μόσχα επικεντρώνεται στις μυστικές σχέσεις μεταξύ Τουρκίας και Ισλαμικού Κράτους σε Ιράκ και Συρία (ISIS) για να αποδείξει ότι αυτό και η Άγκυρα έχουν αμοιβαία γεωπολιτικά και εμπορικά συμφέροντα. Ο ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν κατηγόρησε την κυβέρνηση της Άγκυρας για «συνεργασία» με το ISIS, προσθέτοντας ότι ο τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν έχει προσωπικά οφέλη από το λαθρεμπόριο πετρελαίου με την ισλαμική εξτρεμιστική οργάνωση.

Η Τουρκία ισχυρίζεται, από την πλευρά της, ότι υπήρξε παραβίαση του εναέριού της χώρου και κατηγορεί τη Ρωσία για προπαγάνδα σοβιετικού στυλ. Η τουρκική στρατηγική χρησιμοποιεί την παραβίαση της κρατικής κυριαρχίας, για να αποδείξει ότι η ρωσική εμπλοκή στη Συρία δεν είναι ανιδιοτελής και ότι εξυπηρετεί τις –αυτοκρατορικές φιλοδοξίες- του Πούτιν για κυριαρχία στη Μέση Ανατολή. Η Μόσχα έχει, στο παρελθόν, επικρίνει σφοδρά τις αμερικανικές παρεμβατικές πολιτικές στη Μέση Ανατολή που έγιναν υπό το πρόσχημα της μη διάδοσης των όπλων μαζικής καταστροφής (WMD), της καταπολέμησης της τρομοκρατίας και της αλλαγής καθεστώτων.

Οι πρόεδροι Βλαντιμίρ Πούτιν και Ταγίπ Ερντογάν θεωρούνται από τη διεθνή κοινότητα δυο πανίσχυροι ηγέτες μέσα στις χώρες τους. Ελέγχουν τους κρατικούς μηχανισμούς, το στρατό, τις υπηρεσίες πληροφοριών, τα ΜΜΕ και χρησιμοποιούν τον εθνικισμό, για να διατηρούν υψηλά τα επίπεδα της δημοτικότητάς τους.

Ο Πούτιν υπερασπίζεται τα δικαιώματα της ρωσικής διασποράς και επανέφερε τη Ρωσία στο status της μεγάλης δύναμης μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες απουσίας στη διαδικασία της λήψης αποφάσεων που αφορούν σημαντικά διεθνή θέματα. Ο Πούτιν επικρίνεται, συνεχώς, από δυτικές κυβερνήσεις για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελευθερίας του Τύπου.

Ο Ερντογάν, από την πλευρά του, εξουδετέρωσε όλα τα παραδοσιακά προπύργια του κοσμικού κράτους στην Τουρκία και έγινε ένας «νέος σουλτάνος», ο οποίος επιδιώκει την ανασύσταση της «Οθωμανικής Αυτοκρατορίας».
Ο ισλαμιστής πρόεδρος Ερντογάν έχει αυτοανακηρυχθεί «προστάτης» των καταπιεσμένων σουνιτικών μουσουλμανικών πληθυσμών της Μέσης Ανατολής. Παράλληλα ο Ερντογάν έχει φυλακίσει πολλούς δημοσιογράφους, οι οποίοι εξέφρασαν διαφορετική άποψη κι έχει εκφοβίσει άλλους τόσους, για να ελέγχει τα τουρκικά ΜΜΕ.

Ωστόσο οι εσωτερικές πολιτικές τω Πούτιν και Ερντογάν αντιμετωπίζονται διαφορετικά από τη Δύση, η οποία φαίνεται να ακολουθεί πολιτική δύο μέτρων και σταθμών. Ο Πούτιν αποτελεί παραδοσιακό στόχο της Δύσης που τον επικρίνει για μη σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και έχει επιβάλει στη χώρα του οικονομικές κυρώσεις (για τον ρόλο της στην Ουκρανική κρίση). Όμως, ο Ερντογάν, παρά τις τραγικές επιδόσεις της χώρας του στα ανθρώπινα δικαιώματα, αποφεύγει τις δυτικές επικρίσεις. Ιδιαίτερα τώρα που οι ευρωπαίοι ηγέτες εκτιμούν ότι η Τουρκία μπορεί να συνεισφέρει στην αντιμετώπιση της ευρωπαϊκής μεταναστευτικής κρίσης (αφού θα μπορούσε να περιορίσει την εισροή των προσφύγων στο ευρωπαϊκό έδαφος).

Η συριακή «ενεργειακή αρένα»

Ο πόλεμος της Συρίας έχει εξελιχθεί σε μία αρένα συγκρουόμενων γεωπολιτικών συμφερόντων για τη Ρωσία και την Τουρκία. Υποστηρίζουν αντίθετες πλευρές, τα καθεστώς της Δαμασκού και τους σουνίτες μαχητές αντίστοιχα.

Η ρωσική στρατιωτική εμπλοκή αλλάζει σταδιακά την πορεία του πολέμου υπέρ του καθεστώτος του Άσαντ. Η Μόσχα είναι στενός σύμμαχός του και επιδιώκει να διασφαλίσει, με οποιοδήποτε κόστος, τα ρωσικά συμφέροντα σε μία μεταπολεμική Συρία, ιδίως τη ρωσική ναυτική βάση της Tartus που προσφέρει πρόσβαση στη Μεσόγειο Θάλασσα.

Η Τουρκία, αντίθετα, είναι σφοδρός επικριτής του Μπασάρ αλ Άσαντ, υποστηρίζει τους σουνίτες αντάρτες (συμπεριλαμβανομένων και των ισλαμιστών εξτρεμιστών μαχητών) και θέλει, απεγνωσμένα, να αποφύγει τη δημιουργία ενός αυτόνομου συριακού κουρδικού κράτους που θα αφύπνιζε, ακόμα περισσότερο, τον αλυτρωτισμό στις τουρκικές νοτιοανατολικές κουρδικές επαρχίες και θα υπονόμευε σημαντικά τα ενεργειακά της συμφέροντα.

Το ενεργειακό θεωρείται από ορισμένους αναλυτές και η βασική αιτία για το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου, καθώς το μεγαλύτερο μέρος των ξένων δυνάμεων που εμπλέκονται (είτε στρατιωτικά είτε με “proxy war”) είναι χώρες που εξάγουν φυσικό αέριο, έχουν ανταγωνιστικά συμφέροντα και επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν το συριακό έδαφος, για να περάσουν αγωγούς που θα διοχετεύουν φυσικό αέριο προς την ευρωπαϊκή αγορά, προερχόμενο από το σουνιτικό Κατάρ είτε από το σιιτικό Ιράν.

Το Κατάρ, το 2009λ πρότεινε την κατασκευή ενός αγωγού για την παροχή φυσικού αερίου από τα αποθέματα του North Field, που, μέσω Σαουδικής Αραβίας, Ιορδανίας, Συρίας και Τουρκίας, θα κατέληγε στην ευρωπαϊκή αγορά. Όμως ο Σύρος πρόεδρος Άσαντ απέρριψε το συγκεκριμένο σχέδιο και αποδέχτηκε, το 2011, την εναλλακτική πρόταση του αγωγού φυσικού αερίου Ιράν – Ιράκ – Συρία.

Η Τουρκία θεωρεί ότι ο αγωγός του Κατάρ εξυπηρετεί τα γεωπολιτικά και ενεργειακά της συμφέροντα, καθώς θα της έδινε την ευκαιρία να διαφοροποιήσει τις ενεργειακές της προμήθειες, να παρακάμψει το ρωσικό φυσικό αέριο και να εξελιχθεί σε ενεργειακό κόμβο μεταξύ Ασίας και Ευρώπης.

Η υλοποίηση του αγωγού του Κατάρ θα υπονομεύσει σοβαρά τα ρωσικά ενεργειακά συμφέροντα στην Ευρώπη και το μονοπώλιο της Gazprom. Οι εξαγωγές της Gazprom ανήλθαν το 2014 στα 146,6 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου στις χώρες της Ευρώπης. Οι δυτικοευρωπαϊκές χώρες αντιπροσώπευαν περίπου το 80% των εξαγωγών της ρωσικής εταιρείας, ενώ οι κεντροευρωπαϊκές το 20%. Τα ρωσικά ενεργειακά συμφέροντα απειλεί και ο προτεινόμενος αγωγός Ιράκ – Ιράν – Συρίας, αλλά η διαφορά έγκειται στο ότι η Μόσχα έχει, σε αυτή την περίπτωση, τη δυνατότητα να επηρεάσει κάποιες καταστάσεις.

Οι περιοχές που ελέγχει το ISIS στη Συρία εμποδίζουν την ενοποίηση των συριακών κουρδικών περιοχών κατά μήκος των τουρκικών συνόρων. Η κυβέρνηση της Άγκυρας εκμεταλλεύεται την απειλή του ISIS και πιέζει και για τη δημιουργία μίας “buffer zone” από το Aleppo μέχρι την Kobani προκειμένου να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για μελλοντική κατασκευή του σουνιτικού αγωγού φυσικού αερίου από το Κατάρ. Η δημιουργία ενός αυτόνομου συριακού κουρδικού κράτους ακυρώνει το σχέδιο του συγκεκριμένου αγωγού.

Η Μόσχα μπορεί να χρησιμοποιήσει τους Σύρους Κούρδους μαχητές και το ΡΚΚ ως μοχλούς πίεσης απέναντι στην Τουρκία, καθώς έχει διατηρήσει στενούς δεσμούς με τις κουρδικές φυλές. Οι Σύροι Κούρδοι έχουν δική τους κυβέρνηση σε περιοχές της Βόρειας Συρίας και έχουν αποδείξει τη μαχητική αποτελεσματικότητά τους εναντίον του ISIS.

Τέσσερα σενάρια

Η εξέλιξη της κρίσης στις σχέσεις Ρωσίας – Τουρκίας περιλαμβάνει τα ακόλουθα τέσσερα σενάρια:

1. Κλιμάκωση: Υπάρχει η πιθανότητα μελλοντικών συγκρούσεων μεταξύ Ρωσίας – Τουρκίας στην τουρκο-συριακή μεθόριο, εάν η Άγκυρα εξακολουθήσει να στηρίζει τους Σύρους Τουρκμένους και η Ρωσία συνεχίσει να βομβαρδίζει τις θέσεις των Τουρκμένων και άλλων Σύρων ανταρτών που θεωρούνται σύμμαχοι της Τουρκίας. Παράλληλα και πολιτικοί λόγοι μπορούν να οδηγήσουν σε μία κλιμάκωση της κρίσης, όπως το αν απαγορευτεί από το Βόσπορο η διέλευση ρωσικών πλοίων παρά τις διεθνείς συνθήκες για την ελεύθερη ναυσιπλοΐα στα Στενά.

2. Πάγωμα: Οι δύο πλευρές διατηρούν το ρήγμα, συνεχίζουν την παρούσα πολιτική ρητορική τους, αλλά αποφεύγουν ενέργειες που θα μπορούσαν να επιδεινώσουν περαιτέρω την κατάσταση. Στο πλαίσιο αυτό, η Ρωσία θα μπορούσε να αναστείλει τις πτήσεις κατά μήκος των τουρκο-συριακών συνόρων και η Τουρκία να σταματήσει να στηρίζει τους Τουρκμένους και να κλείσει τα σύνορά της, για να αποτρέψει την είσοδο στους μαχητές του ISIS, τη διακίνηση όπλων, πυρομαχικών και το λαθρεμπόριο.

3. Αναθέρμανση: Άγκυρα και Μόσχα, με τη διαμεσολάβηση μίας χώρας που εμπιστεύονται και οι δύο, να καταφέρουν να συμφωνήσουν σε τακτικές επαφές με στόχο τη σταδιακή αποκατάσταση των διμερών τους σχέσεων, τουλάχιστον, σε επίπεδο στρατιωτικών και διπλωματικών υπηρεσιών.

4. Αποκατάσταση: Προϋποθέτει συνάντηση κορυφής μεταξύ Βλαντιμίρ Πούτιν και Ταγίπ Ερντογάν. Οι δύο χώρες θα πρέπει να αποφασίσουν τη συνεργασία τους σε ένα ευρύ φάσμα στρατιωτικών και πολιτικών θεμάτων που θα αφορούν τη Συρία. Το συγκεκριμένο σενάριο προϋποθέτει και τη δημιουργία ενός υψηλού επιπέδου εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο πλευρών, συνεπικουρούμενου και από τους μηχανισμούς συνεργασίας μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ.

Συμπεράσματα

Ρωσία και Τουρκία φαίνεται να έχουν εμπλακεί σε ένα “chicken game”, χρησιμοποιώντας τα ΜΜΕ και την τακτική της προπαγάνδας, για να προωθήσουν τα εθνικά τους συμφέροντα μέσα στο ναρκοπέδιο του συριακού πολέμου.
Οι Πούτιν και Ερντογάν έχουν ασκήσει μία επιθετική ρητορική και έχουν αποφύγει να δείξουν σημάδια αδυναμίας και παραχωρήσεων. Η Μόσχα έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει το όπλο της «ενέργειας» προκειμένου να συνετίσει και να τιμωρήσει την Τουρκία, η οποία εισάγει από τη Ρωσία, περίπου, το 60% του φυσικού αερίου που χρειάζεται για να καλύψει τις ενεργειακές ανάγκες της.
Ωστόσο, το ερώτημα που εγείρεται είναι, αν η Μόσχα είναι πραγματικά έτοιμη να το πράξει σε μία περίοδο που οι μειωμένες τιμές πώλησης του φυσικού αερίου και του πετρελαίου έχουν πλήξει την οικονομία της.

Η κλιμάκωση της κρίσης δεν εξυπηρετεί ούτε τη μία ούτε την άλλη πλευρά. Οι ηγέτες των δύο χωρών καλούνται να επιδείξουν σύνεση διότι μία ενδεχόμενη σύγκρουσή τους μετά από ένα μη διαχειρίσιμο «θερμό» επεισόδιο, θα έχει οδυνηρές συνέπειες για τη Μέση Αναστολή και για την ευρωπαϊκή ασφάλεια.

Πηγή περιοδικό «Άμυνα και Διπλωματία», Ιανουάριος 2016


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Γιατί ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος προβάλλει στον ορίζοντα

Του Πωλ Γκρεγκ Ρόμπερτς

Το φάσμα του πυρηνικού Αρμαγεδδώνα να σκιάζει βαρύτερα στον νέο χρόνο επισημαίνει στο παρόν άρθρο του ο οξυδερκής και πολύπειρος ενδοσκόπος των εγκεφάλων της Ουάσιγκτον Δρ. Πωλ Γκραιγκ Ρόμπερτς - οικονομολόγος, καθηγητής, συγγραφέας, πρώην υπουργός και αρχισυντάκτης της Εφημερίδας του Χρηματιστηρίου.

Μπορεί - γράφει - να αποφευχθεί μόνο εάν ένας νέος ανεξάρτητος ηγέτης μιας μεγάλης ευρωπαϊκής χώρας εγκαταλείψει το ΝΑΤΟ και προκαλέσει έτσι συνωστισμό εξόδου από αυτό το πιο επικίνδυνο εργαλείο παγκόσμιου αφανισμού. Όσο και αν είναι παράφωνο με το κλίμα της φωταψίας, το άρθρο προσφέρει χρήσιμη παρένθεση ρεαλισμού και σπάνια πληροφόρηση για το τι έσπρωξε τον κόσμο σ’ αυτό το σημείο.

Μετάφραση - Απόδοση: Μιχαήλ Στυλιανού

«Η κατάρρευση της Σοβιετικής ΄Ενωσης το 1991 έφερε στη ζωή μιαν επικίνδυνη αμερικανική ιδεολογία με το όνομα νεοσυντηρητισμός. Η Σοβιετική ΄Ενωση είχε λειτουργήσει ως τροχοπέδη στη μονομερή δράση των ΗΠΑ. Με την αφαίρεση αυτού του φρένου της Ουάσιγκτον, οι νεοσυντηρητικοί διακήρυξαν το πρόγραμμά τους για την αμερικανική παγκόσμια ηγεμονία. Η Αμερική ήταν πλέον η "μόνη υπερδύναμη", η "παντοδύναμη", η οποία μπορούσε να δράσει ανεμπόδιστα οπουδήποτε στον κόσμο.

Ο νεοσυντηρητικός δημοσιογράφος της Ουάσιγκτον Ποστ, Τσάρλς Κράουθχάμερ, συνόψισε τη "νέα πραγματικότητα" ως εξής:

"Διαθέτουμε συντριπτική παγκόσμια ισχύ. Είμαστε οι ορισμένοι από την Ιστορία θεματοφύλακες του διεθνούς συστήματος. Με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης γεννήθηκε κάτι νέο, κάτι απόλυτα νέο – ένας μονοπολικός κόσμος κυριαρχούμενος από μια μοναδική υπερδύναμη, ανεμπόδιστη από οποιονδήποτε ανταγωνιστή και με αποφασιστική εμβέλεια δράσης σε οποιαδήποτε γωνιά του πλανήτη. Πρόκειται για μία συγκλονιστική ιστορική εξέλιξη, χωρίς προηγούμενο από την πτώση της Ρώμης. Ακόμη και η Ρώμη δεν συγκρίνεται με ότι είναι σήμερα η Αμερική."

Η συνταρακτική μονοπολική εξουσία που η Ιστορία ανέθεσε στην Ουάσιγκτον θα πρέπει να προστατευθεί με κάθε κόστος. Το Ι992, κορυφαίος αξιωματούχος του Πενταγώνου, ο υφυπουργός Πωλ Γούλφοβιτς, εκπόνησε το Δόγμα Γούλφοβιτς, το οποίο αποτέλεσε τη βάση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.

Το Δόγμα Γούλφοβιτς ορίζει ότι ο "πρώτος αντικειμενικός σκοπός" της αμερικανικής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής είναι "να εμποδίσει την επανεμφάνιση, είτε στα εδάφη της τέως Σοβιετικής Ένωσης είτε αλλού, ενός νέου ανταγωνιστή ο οποίος αντιπροσωπεύει απειλή [στη μονομερή δράση των ΗΠΑ] της κατηγορίας που έθετε άλλοτε η Σοβιετική ΄Ενωση. Αυτή είναι η κυρίαρχη αντίληψη που διέπει την νέα περιφερειακή αμυντική στρατηγική και μας υπαγορεύει να αγωνισθούμε να εμποδίσουμε οποιαδήποτε εχθρική δύναμη να κυριαρχήσει σε περιοχή της οποίας οι φυσικοί πόροι, υπό σταθερό έλεγχο, θα ήσαν ικανοί να δημιουργήσουν παγκόσμια δύναμη" (Μια "εχθρική δύναμη" είναι μια χώρα αρκετά ισχυρή ώστε να έχει εξωτερική πολιτική ανεξάρτητη της Ουάσιγκτον.)

Η μονομερής προβολή της αμερικανικής δύναμης άρχισε δυναμικά επί του καθεστώτος Κλίντον με τις επεμβάσεις στη Γιουγκοσλαβία, Σερβία, Κόσσοβο και την Ζώνη Απαγόρευσης Πτήσεων στο Ιράκ. Το 1997 οι νεοσυντηρητικοί εκπόνησαν το "Πρόγραμμα για έναν Νέο Αμερικανικό Αιώνα". Το 1998, τρία χρόνια πριν την 3η Σεπτεμβρίου (πτώση των Πύργων της Ν. Υόρκης), οι νεοσυντηρητικοί έστειλαν μιαν επιστολή στον πρόεδρο Κλίντον, ζητώντας την αλλαγή καθεστώτος στο Ιράκ και "την απομάκρυνση του Σαντάμ Χουσεΐν από την εξουσία."
Οι νεοσυντηρητικοί έθεσαν σε κίνηση το πρόγραμμά τους για την ανατροπή επτά κυβερνήσεων σε πέντε χρόνια. (Ιράκ, Συρία, Λίβανο, Λιβύη, Σομαλία, Σουδάν, Ιράν.)

Τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 θεωρούνται από τους πληροφορημένους ως "το νέο Περλ Χάρμπορ", το οποίο οι νεοσυντηρητικοί έλεγαν πως είναι απαραίτητο προκειμένου να αρχίσουν οι πόλεμοί τους στη Μέση Ανατολή.
Ο Πωλ Ο Νέϊλ, ο πρώτος υπουργός των Οικονομικών του προέδρου Μπους, έχει δηλώσει δημόσια ότι στην ημερήσια διάταξη του πρώτου υπουργικού συμβουλίου του προέδρου Μπους ήταν η εισβολή στο Ιράκ. Αυτή η εισβολή είχε σχεδιασθεί πριν τις 11 Σεπτεμβρίου. Από της 3ης Σεπτεμβρίου η Ουάσιγκτον έχει καταστρέψει ολοκληρωτικά ή εν μέρει οκτώ χώρες και τώρα είναι αντιμέτωπη με τη Ρωσία τόσο στη Συρία όσο και στην Ουκρανία.

Η Ρωσία δεν μπορεί να επιτρέψει την εγκατάσταση ενός Χαλιφάτου Τζιχαντιστών σε μια περιοχή που περιλαμβάνει τη Συρία και το Ιράκ γιατί θα αποτελούσε μια βάση εξαγωγής της αποσταθεροποίησης στα μουσουλμανικά τμήματα της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Ο ίδιος ο Κίσινγκερ το εδήλωσε και είναι γεγονός αντιληπτό σε οποιονδήποτε διαθέτει μυαλό. Ωστόσο οι εξουσιο-παράφρονες φανατικοί νεοσυντηρητικοί, που ήλεγχαν τα καθεστώτα Κλίντον, Μπους και Ομπάμα, είναι τόσο βυθισμένοι στην έπαρση και αλαζονεία τους ώστε να προκαλούν τη Ρωσία σε βαθμό που να ωθούν την μαριονέτα τους Τουρκία να καταρρίψει ένα ρωσικό αεροπλάνο και να ανατρέπουν την δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Ουκρανίας, φιλικά διακείμενη προς τη Ρωσία, για να την αντικαταστήσουν με μια κυβέρνηση ανδρείκελο της Ουάσιγκτον.

Με αυτό το ιστορικό πλαίσιο, μπορούμε να αντιληφθούμε πως η επικίνδυνη κατάσταση που αντιμετωπίζει σήμερα ο κόσμος είναι το αποτέλεσμα της αλαζονικής πολιτικής των νεοσυντηρητικών για την παγκόσμια ηγεμονία. Οι άστοχες κρίσεις και οι κίνδυνοι των συρράξεων στη Συρία και στην Ουκρανία είναι αποκυήματα της ιδεολογίας των συντηρητικών.

Για να διαιωνίσουν την αμερικανική ηγεμονία οι νεοσυντηρητικοί πέταξαν στα σκουπίδια τις εγγυήσεις που είχε δώσει η Ουάσιγκτον στον Γκορμπατσώφ ότι το ΝΑΤΟ δεν θα προχωρούσε ούτε μια ίντσα προς τα ανατολικά.

Οι νεοσυντηρητικοί απέσυραν τις ΗΠΑ από τη Συνθήκη των ΑΒΜ, η οποία αποσαφήνιζε ότι ούτε οι ΗΠΑ ούτε η Ρωσία θα παρήγαν και θα εγκαθιστούσαν Αντιβαλλιστικά Βλήματα.

Οι νεοσυντηρητικοί αναθεώρησαν το αμερικανικό αμυντικό δόγμα και προήγαγαν τα πυρηνικά όπλα από τον ρόλο τους ως δύναμης αντιποίνων σε δύναμη προληπτικού πλήγματος, πρώτης κρούσης.

Οι νεοσυντηρητικοί άρχισαν να εγκαθιστούν βάσεις αντιπυραύλων στα σύνορα της Ρωσίας, ισχυριζόμενοι ότι προορίζονταν να προστατεύσουν την Ευρώπη από (ανύπαρκτους) πυρηνικούς πυραύλους του Ιράν.

Η Ρωσία και ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν δαιμονοποιήθηκαν από τους νεοσυντηρητικούς και από τα ανδρείκελά τους στην αμερικανική κυβέρνηση και στα ΜΜΕ. Για παράδειγμα, η Χίλαρυ Κλίντον, υποψήφια για την εκλογή Δημοκρατικού υποψηφίου στις προεδρικές εκλογές, δήλωσε ότι "ο Πούτιν είναι νέος Χίτλερ."
Ένας πρώην αξιωματούχος της CIA εισηγήθηκε την δολοφονία του Πούτιν.
Προεδρικοί υποψήφιοι και των δύο κομμάτων συναγωνίζονται για το ποιος θα είναι πιο επιθετικός κατά της Ρωσίας και πιο προσβλητικός για τον Ρώσο πρόεδρο.

Το αποτέλεσμα ήταν να καταστραφεί η εμπιστοσύνη μεταξύ πυρηνικών δυνάμεων. Η ρωσική κυβέρνηση διδάχθηκε ότι η Ουάσιγκτον δεν σέβεται τους ίδιους τους νόμους της, πολύ δε λιγότερο το Διεθνές Δίκαιο και ότι δεν μπορείς να την εμπιστευθείς πως θα σεβασθεί οποιαδήποτε συμφωνία.

Αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης, μαζί με την εχθρότητα κατά της Ρωσίας, που εμέσσεται από την Ουάσιγκτον και τα εκπορνευόμενα ΜΜΕ και παπαγαλίζεται σε βλακώδεις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, έχει προετοιμάσει το έδαφος για ένα πυρηνικό πόλεμο.

Και καθώς το ΝΑΤΟ (βασικά οι ΗΠΑ) δεν έχει καμιά πιθανότητα να νικήσει σε συμβατικό πόλεμο τη Ρωσία και ακόμη λιγότερο μια συμμαχία Ρωσίας με Κίνα, ο πόλεμος θα είναι πυρηνικός.

Προκειμένου να αποφύγει τον πόλεμο, ο Πούτιν είναι ήπιος και χαμηλών τόνων στις απαντήσεις του στις Δυτικές προκλήσεις. Η υπεύθυνη συμπεριφορά του Πούτιν παρερμηνεύεται όμως από τους νεοσυντηρητικούς ως ένδειξη αδυναμίας και φόβου.

Οι νεοσυντηρητικοί λένε στον πρόεδρο Ομπάμα να συνεχίσει την πίεση στη Ρωσία και η Ρωσία θα υποχωρήσει. Ωστόσο ο Πούτιν το ξεκαθάρισε, η Ρωσία δεν θα υποχωρήσει. Ο Πούτιν έστειλε πολλές φορές το μήνυμα. Για παράδειγμα στα 70άχρονα του ΟΗΕ, ο Πούτιν διακήρυξε ότι η Ρωσία δεν μπορεί πλέον να ανεχθεί αυτή την κατάσταση πραγμάτων στον κόσμο. Δυο μέρες αργότερα ο Πούτιν πήρε στα χέρια του την διοίκηση του πολέμου εναντίον του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία.

Οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, ιδίως η Γερμανία και η Βρετανία, είναι συνένοχες για την διολίσθηση προς πυρηνικό πόλεμο.
Αυτά τα δύο υποτελή στις ΗΠΑ κράτη διευκολύνουν την άφρονα επιθετικότητα της Ουάσιγκτον κατά της Ρωσίας, επαναλαμβάνοντας την προπαγάνδα της Ουάσιγκτον και υποστηρίζοντας τις κυρώσεις και τις επεμβάσεις της Ουάσιγκτον εναντίον άλλων χωρών. Όσο η Ευρώπη δεν είναι παρά μια προέκταση της Ουάσιγκτον η προοπτική του Αρμαγεδδώνα θα γίνεται απειλητικότερη.

Όπως έχουν τώρα τα πράγματα, ο πυρηνικός πόλεμος μπορεί να αποφευχθεί μόνο με δύο τρόπους.
Ο πρώτος είναι Ρωσία και Κίνα να συνθηκολογήσουν και να αποδεχθούν την ηγεμονία της Ουάσιγκτον.
Ο άλλος τρόπος είναι ένας ανεξάρτητος ηγέτης στη Γερμανία, στη Βρετανία ή στη Γαλλία, να αναλάβει την εξουσία και να αποσύρει τη χώρα από το ΝΑΤΟ. Αυτό θα προκαλέσει μαζική ορμή εξόδου από το ΝΑΤΟ, το οποίο είναι το βασικό εργαλείο της Ουάσιγκτον για να προκαλέσει σύρραξη με τη Ρωσία και αποτελεί κατά συνέπεια τον μεγαλύτερο κίνδυνο για κάθε ευρωπαϊκή χώρα και για τον κόσμο ολόκληρο.

Εάν το ΝΑΤΟ εξακολουθήσει να υπάρχει, το ΝΑΤΟ, μαζί με τη νεοσυντηρητική ιδεολογία αμερικανικής ηγεμονίας, θα κάνει τον πυρηνικό πόλεμο αναπόφευκτο».

Πηγή Activistis


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου