Ο Θουκυδίδης περιέγραψε αυτά που θα επακολουθήσουν

Είχα ρωτήσει προ πολλού καιρού, Αμερικανό στρατηγό, γιατί δεν λαμβάνουν υπόψη όσα έγραψε ο Θουκυδίδης για τον Πελοποννησιακό Πόλεμο -παρόλο που τον διδάσκονται στις στρατιωτικές σχολές-, για να δουν ποιο είναι το τέλος μιας υπερδύναμης που συμπεριφέρεται με αλαζονεία, έπαρση, ακόμη και προς τους ίδιους τους συμμάχους της.

Μου απάντησε χαμογελώντας, πως ο Θουκυδίδης δεν φθάνει την διήγησή του μέχρι το τέλος του Πολέμου. Και είχε δίκαιο. Την κατάληξη περιέγραψε ο Ξενοφών. Η σωστή ερώτηση από μέρους μου, έπρεπε να μη συμπεριλάβει μόνο τον Θουκυδίδη.

Επί της ουσίας, ο Θουκυδίδης έπρεπε να αποτελεί το ευαγγέλιο κάθε πολιτικού και στρατιωτικού. Και μπορεί η ιστορία να μη επαναλαμβάνεται, αλλά υπάρχουν πολλά κοινά στοιχεία, του παρελθόντος με τα ύστερα.

Η Αθήνα, ήταν η υπερδύναμη της εποχής, χρησιμοποιώντας τον φόβο για να συγκρατήσει στην επιρροή της τους συμμάχους της, τους οποίους καταδυνάστευε εκμεταλλευόμενη την υπεροχή της. Αυτό ακριβώς συμβούλευσε και ο Μακιαβέλι στον Ηγεμόνα, λέγοντάς του ότι στο δίλημμα αν πρέπει να συμπεριφερθεί στους υπηκόους του με αγάπη ή με φόβο, του συστήνει να προτιμήσει τον δεύτερο, επειδή, όπως έγραψε, η αγάπη είναι ένας συναισθηματικός δεσμός, που εύκολα κόβεται.

Προφανώς και έχει βάση η παραπάνω διαπίστωση, μόνο που το όπλο του φόβου, όταν χρησιμοποιείται υπέρμετρα φέρνει αντίθετα αποτελέσματα. Οι Αθηναίοι επιχείρησαν να εκφοβίσουν εκ νέου τους συμμάχους τους κατοίκους της Μήλου, οι οποίοι είχαν αγανακτήσει με την αυταρχική στάση των Αθηναίων έναντί τους, και ο Θουκυδίδης διέσωσε τον πασίγνωστο πλέον διάλογο.

Στις αναφορές των αδύναμων Μηλίων στο "δίκαιο", οι ισχυροί Αθηναίοι απαντούν ωμά: «Ξέρετε πως μπορούμε να μιλάμε για δίκαιο όταν και δύο μέρη έχουν ίση ισχύ και ότι οι ισχυροί πράττουν ό,τι τους επιτρέπει η δύναμή τους και οι αδύναμοι υποχωρούν και το δέχονται». Με άλλα λόγια: τα συμφέροντα κινούν τον κόσμο, οι αξίες διαμορφώνονται στο πεδίο της διαπάλης αξιώσεων ισχύος.

Αυτό πράττουν και οι ΗΠΑ, γι’ αυτό και στη δίκαιη απορία μας, που απευθύνθηκε σε Αμερικανούς αξιωματούχους, γιατί δεν ενδιαφέρονται για την "καλή εικόνα" τους και δρουν ως καουμπόις, μισογελούν με ένα υπαινικτικό χαμόγελο, ότι η κακή εικόνα, δεν τους ζημίωσε μέχρι σήμερα.

Δεν ξέρουμε βεβαίως, πώς ακριβώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στο μέλλον, όμως ο Θουκυδίδης μας δίνει μια εικόνα. Με τις ΗΠΑ να αποτελούν τον κύριο εκφραστή της παγκοσμιοποίησης, τόσο πολυδιαφημισμένης από τις αρχές της δεκαετίας του '90, είναι αυτές που συγκεντρώνουν τα προερχόμενα εκ της αγανακτήσεως πυρά, εναντίον ενός συστήματος που υποσχέθηκε βελτίωση των όρων ζωής, μείωση των εισοδηματικών ανισοτήτων, ελευθερία δράσεως, και άλλα ωραία, τα οποία όμως αποδείχθηκε πως συνέβησαν αντίστροφα.

Οι λαοί κατάλαβαν ότι έπεσαν στην παγίδα, λίγο αργά, μόνον τώρα που είναι απτά τα αποτελέσματα της πολιτικής της παγκοσμιοποίησης. Οικονομική ύφεση στις περισσότερες χώρες του κόσμου, ένοπλες συγκρούσεις αναμφιβόλως κατευθυνόμενες, κατάργηση του εθνικού κράτους και δημιουργία ευκολοεξουσίαστων αδύναμων προτεκτοράτων, είναι η εικόνα του σημερινού κόσμου. Και το χειρότερο: Απουσία προοπτικής για ένα ευοίωνο μέλλον.

Τι συνέβη με τους συμμάχους των Αθηναίων, όταν πια συνειδητοποίησαν πως η συμμαχία που συνήψαν, όχι μόνο δεν βελτίωσε την ζωή τους, αλλά για υποδούλωση επρόκειτο; Άρχισε μία-μία πόλη-κράτος, να πλησιάζει την Σπάρτη, η οποία διατηρούσε μόνον την παλαιά δόξα της, με την ίδια να βρίσκεται σε πλήρη αδυναμία να αντιμετωπίσει την Αθήνα. Όμως, η προσθήκη κάθε τόσο στη δική της συμμαχία και ενός πρώην συμμάχου των Αθηναίων, την κατέστησε πάλι τόσο ισχυρή, ώστε στον επακολουθήσαντα πόλεμο να κατανικήσει την Αθήνα, η οποία έκτοτε και για πάνω από 2.000 χρόνια ήταν ένα ασήμαντο χωριό, από πλευράς ισχύος.

Προσφάτως, στην Βουλγαρία και Μολδαβία εξελέγησαν ρωσόφιλοι πρόεδροι. Ο βρετανικός λαός ψήφισε την απομάκρυνση από την Ε.Ε., κινήματα εθνικιστικά αλλά και αριστερά ενισχύονται, και όλα αυτά έχουν δύο κοινά σημεία: την αντίδραση στην παγκοσμιοποίηση, και το πλησίασμα στη Ρωσία. Τόσο ο Τραμπ, όσο και ο Φιγιόν ή ο Φάρατζ, ψηφίστηκαν επειδή εμφανίστηκαν ως πολέμιοι αυτού του καθεστώτος που πάει να επιβληθεί. Και η Ρωσία, αδύναμη με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, αυξάνει τους φίλους της, όχι τόσο επειδή η ίδια έχει να παρουσιάσει ένα σχέδιο για βελτίωση της ζωής των λαών, αλλά από αντίδραση στην αυθαιρεσία του υπάρχοντος συστήματος.

Μακεδών
Πηγή Voria

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Ο Ερντογάν σχεδιάζει δολοφονίες αντιπάλων του στις ΗΠΑ

Κατηγορίες σοκ από γνωστό αναλυτή

Η Τουρκία δεν ήταν ποτέ διάσημη για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά τώρα ο πρόεδρός της ο Ταγίπ Ερντογάν έχει εξάγει τον αυταρχισμό του κατά των πολιτικών του αντιπάλων και εκτός της χώρας του, αναφέρει ο γνωστός Αμερικανός αναλυτής και πρώην αξιωματούχος του αμερικανικού Πενταγώνου, Michael Rubin* σύμφωνα με το περιοδικό NEWSWEEK και την ιστοσελίδα της δεξαμενής σκέψης American Enterprise Institute AEI.

Το 2013 δολοφονήθηκαν τρεις γυναίκες μέλη του ΡΚΚ στη Γαλλία. Υπεύθυνη για τις δολοφονίες ήταν η τουρκική μυστική υπηρεσία γράφει και σημειώνει:

Η Άγκυρα μπορεί να απέρριψε τις κατηγορίες βασιζόμενη στο γεγονός ότι και οι ΗΠΑ θεωρούν το ΡΚΚ τρομοκρατική οργάνωση αλλά οι δολοφονημένες ήταν άοπλες και δεν ήταν υπεύθυνες για καμία εγκληματική πράξη. Ακόμα και αν εγκληματούσαν όμως υπεύθυνη ήταν η γαλλική αστυνομία όχι οι Τούρκοι πράκτορες.
Οι Τούρκοι όμως φαίνεται πως εκτέλεσαν ανάλογη επιχείρηση, τώρα, και στη Γερμανία. Γερμανοί εισαγγελείς άσκησαν δίωξη κατά Τούρκου πράκτορα ο οποίος παρακολουθούσε δύο Κούρδους τους οποίους σκόπευε να δολοφονήσει. Και οι Κούρδοι ακτιβιστές του Βελγίου φοβούνται ότι έρχεται η σειρά τους ειδικά μετά την στοχοποίησή τους από τον Ερντογάν.
Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία πως η Τουρκία εκτελεί παρόμοιες επιχειρήσεις και στις ΗΠΑ κατά των Κούρδων, αλλά και Τούρκων πολιτικών αντιπάλων του Ερντογάν.
Το πρόβλημα πιθανότητα θα επιδεινωθεί καθώς ο Ερντογάν απαιτεί την έκδοση του ιμάμη Γκιουλέν τον οποίο θεωρεί εγκέφαλο του εναντίον του πραξικοπήματος. Αν και η Άγκυρα επιμένει, στην πραγματικότητα δεν έχει παραθέσει κανένα στοιχείο που να εμπλέκει τον Γκιουλέν με το πραξικόπημα.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΥ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ:

(There is no longer any doubt that Turkey conducts operations in the United States against Turks and Kurds with whom Erdogan disagrees. That problem will likely get worse as Erdogan digs in his heels and demands the extradition of exiled cleric Fethullah Gülen, a one-time ally turned adversary, whom Erdogan accuses of masterminding the July 15 coup attempt).

Επίσης η υπόθεση του Οργανισμού Τουρκικής Παράδοσης θα πρέπει να προβληματίσει. Από emails που διέρρευσαν φαίνεται πως ο γαμβρός του Ερντογάν δίνει οδηγίες στον πρόεδρο του Οργανισμού Χαλίλ Ντανισμάζ εναντίον ποίων θα εξαπολύει επιθέσεις στις ΗΠΑ.
Αντί να προβάλει την τουρκική παράδοση ο εν λόγω Οργανισμός ενεργεί ως βραχίονας της τουρκικής κυβέρνησης και του κυβερνόντος κόμματος. Υπάρχουν δε ανησυχητικές ενδείξεις ότι εμπλέκεται και σε υποθέσεις κατασκοπίας κατά μελών της τουρκικής κοινότητας των ΗΠΑ.
Σύμφωνα με πηγές ο Οργανισμός πληροφορεί την Άγκυρα για δραστηριότητες Τούρκων και Κούρδων στις ΗΠΑ «φακελώνοντάς» τους. Το Ιράν, ο Καντάφι, ο Σαντάμ, ο Πούτιν έχουν εκτελέσει πολιτικές δολοφονίες αντικαθεστωτικών στην Ευρώπη και έχουν διενεργήσει κατασκοπία στις ΗΠΑ.
Οι Τούρκοι της διασποράς δεν έχουν ακόμα πιεί τσάι με Πολώνιο, αλλά ο Ερντογάν παραδειγματίζεται από τον Πούτιν καθώς καθίσταται ολοένα και πιο αυταρχικός. Ίσως λοιπόν η στιγμή που θα κάνει τα ίδια να μην απέχει και πολύ.
Το ερώτημα είναι αν οι ΗΠΑ κατανοήσουν ότι τα σημάδια καταδεικνύουν πως θα κληθούν στο εγγύς μέλλον να αντιμετωπίσουν βίαιες τουρκικές επιχειρήσεις στο έδαφός τους.
Αν το υπουργείο Δικαιοσύνης δεν αντιδράσει λόγω της συμμετοχής της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, οι τουρκικές μυστικές επιχειρήσεις στις ΗΠΑ θα γίνουν πιο βίαιες.

Michael Rubin is a former Pentagon official whose major research areas are the Middle East, Turkey, Iran and diplomacy. Rubin instructs senior military officers deploying to the Middle East and Afghanistan on regional politics, and teaches classes regarding Iran, terrorism, and Arab politics on board deploying U.S. aircraft carriers. Rubin has lived in post-revolution Iran, Yemen, both pre- and post-war Iraq, and spent time with the Taliban before 9/11. His newest book, Dancing with the Devil: The Perils of Engaging Rogue Regimes examines a half century of U.S. diplomacy with rogue regimes and terrorist groups.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΩΤΟΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΕΔΩ

Πηγή MIgnatiou

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Βαρύτατες ευθύνες Αναστασιάδη για το Κυπριακό

Γράφει ο Αλέξανδρος Τάρκας

Η ευθύνη για την κρίση Αθήνας – Λευκωσίας (γιατί, πέρα από τις αμοιβαίες διαβεβαιώσεις περί αρραγούς μετώπου, αυτή είναι η πραγματικότητα), μετά το προσωρινό αδιέξοδο (και όχι -ακόμα- ναυάγιο) του Κυπριακού, φέρει ονοματεπώνυμο:Νίκος Αναστασιάδης.

Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω υπαινικτικών δηλώσεων και παλαιάς κοπής διαρροών (και της εξίσου παλαιοκομματικής πρακτικής επίρριψης ευθυνών σε άλλους), πράττει τρία αδιανόητα λάθη: πρώτον, ωθεί τις σχέσεις Ελλάδας – Μεγαλονήσου σε επικίνδυνο σημείο. Δεύτερον, αναβιώνει τον διχασμό (που τόσο πολύ κόστισε στο παρελθόν) μεταξύ των λεγόμενων «ενδοτικών» και «απορριπτικών» εντός της ίδιας της Κύπρου.

Τρίτον, πραγματοποιεί διαπραγματευτικό άλμα στο κενό σε μια κρίσιμη περίοδο, που δεν υπάρχουν ελπίδες διπλωματικής συνδρομής ούτε από την Ουάσινγκτον, λόγω της μεταβατικής περιόδου ως την ορκωμοσία Τραμπ, αλλά ούτε και από την Ευρωπαϊκή Ένωση, λόγω του πανικού της έναντι του Τούρκου προέδρου Ρ. Τ. Ερντογάν.

Ωστόσο, εκτός των τριών αυτών λαθών, το σημαντικότερο και πλέον εκπληκτικό στοιχείο είναι ότι ο κύριος Αναστασιάδης ανατρέπει το πολιτικό πλαίσιο και τη διαπραγματευτική τακτική που ο ίδιος, με τη (διακομματική) συμπαράσταση της Αθήνας, είχε θέσει επί τριάμισι χρόνια. Χρήσιμοι είναι οι ελιγμοί, αλλά όχι όταν ζαλίζουν τον οδηγό, στέλνοντας τον ίδιο και, κυρίως, δύο χώρες σε βαθύ γκρεμό.

Όσοι παρακολουθούν στενά το Κυπριακό γνωρίζουν ότι ο κύριος Αναστασιάδης και ο (περισσότερο μεθοδικός και διακριτικός) υπουργός Εξωτερικών Ιωάννης Κασουλίδης επικέντρωναν, το τελευταίο εξάμηνο, την τακτική τους στα ζητήματα των εποίκων, του ευρωπαϊκού κεκτημένου και της διακυβέρνησης.

Παρά το σχετικά καλό κλίμα συνομιλιών με τον Τουρκοκύπριο εκπρόσωπο Μ. Ακιντζί και παρά τις παρεμβάσεις εκ μέρους, κυρίως, των ΗΠΑ, τελικά δεν έγινε σεβαστή η αρχική δέσμευση περί πληθυσμιακής αναλογίας «4 προς 1» μεταξύ των δύο κοινοτήτων, καθώς το ψευδοκράτος, με την υποκίνηση της Άγκυρας, επιδιώκει την απόδοση ιθαγένειας σε άλλους 20.000 εποίκους. Κατά ανάλογο τρόπο, δεν υπήρξε ικανοποιητική πρόοδος στα κριτήρια για το περιουσιακό, ενώ αναβίωσαν οι ξεχασμένες από το 1992-1993 ιδέες για εκ περιτροπής προεδρία, που δεν είχαν ενταχθεί, υπό αυτή τη μορφή, ούτε στο Σχέδιο Ανάν του 2004. Για το δε ευρωπαϊκό κεκτημένο, ενώ η Λευκωσία συζητούσε μόνο επί ελάχιστων και περιορισμένης έκτασης αποκλίσεων, προοδευτικά βρέθηκε ενώπιον σειράς εξαιρέσεων.

Όμως, όλα τα παραπάνω ωχριούν μπροστά στη στροφή του Προέδρου Αναστασιάδη στο ζωτικό θέμα των εγγυήσεων και της (στοιχειώδους) ασφάλειας, μέσω της αποχώρησης των τουρκικών κατοχικών δυνάμεων από το νησί. Πληροφορίες από πηγές που δεν επιδέχονται διάψευσης αναφέρουν ότι ο ίδιος ο Κύπριος Πρόεδρος ήταν εκείνος που αποκάλυπτε σε ξένους ηγέτες ότι όποια πρόοδος κινδύνευε από την αδιαλλαξία της Άγκυρας.

Συγκεκριμένα, τον Ιούλιο διαπίστωνε «χάσμα που πρέπει να γεφυρωθεί με την έμπρακτη βούληση της Τουρκίας» και στις αρχές Οκτωβρίου (μετά τη Γ.Σ. του ΟΗΕ) έκρινε ότι υπάρχει προσπάθεια του κυρίου Ακιντζί «να επιβάλει τη γνωστή τουρκική θέση περί πενταμερούς διάσκεψης τους επόμενους μήνες». Είναι απορίας άξιον τι άλλαξε από τις αρχές Οκτωβρίου, ώστε ο κύριος Αναστασιάδης να κάνει στροφή 180 μοιρών. Η Λευκωσία εξαπολύει μύδρους για τη στάση της Ελλάδας στις εγγυήσεις και στην πενταμερή ή πολυμερή διάσκεψη, ενώ ο Κύπριος Πρόεδρος είχε ταυτόσημες απόψεις και προειδοποιούσε ξένους ομολόγους του για τους κινδύνους και το αδιέξοδο!

Όπως, επίσης, προκύπτει η απορία πώς ο πρόεδρος μιας χώρας-μέλους της Ε.Ε. παντρεύει το ευρωπαϊκό κεκτημένο με κάτι δεκάδες χιλιάδες Τούρκους στρατιωτικούς. «Λύση» αγκαλιά με ξένα κατοχικά στρατεύματα έχει υπάρξει ποτέ άλλοτε στην Ιστορία;

* Ο Αλέξανδρος Τάρκας είναι εκδότης του περιοδικού «Άμυνα & Διπλωματία» και σύμβουλος ξένων εταιριών μελέτης επιχειρηματικού ρίσκου για τη ΝΑ Ευρώπη
Πηγή "Δημοκρατία"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Erdogan’s dangerous folly

Γράφει ο Τάσσος Συμεωνίδης
Ακαδημαικός Σύμβουλος

At the time of the Imia Crisis, in an assessment brief produced for diplomatic consumers, I offered the following conclusion:
It is now obvious that the Turkish leadership may switch back to Cyprus invasion mode with the aim of militarily contesting Greek sovereign island territory in the Aegean. This re-direction of the Turkish strategic plan will be most likely preceded by a period of persistent Ankara demands for a “global redefinition” of the international regime introduced by the 1923 Lausanne Treaty. While Lausanne is not a bilateral but, rather, a multilateral international treaty, which is immune to tweaking according to Turkish whim, questioning its essence, constantly and persistently, could lead to the rise of Turkish demands for “justice” in the Aegean that would gather support from several Alliance members which insist Turkey is indispensable to Western security.


Seventeen years later the above is current and relevant except for Turkey having lost its “indispensability” for Western defense--although some continue to argue along the old Cold War lines in favor of Ankara.

Ever since last July, and the parody army “coup” against Recep Tayyip Erdogan, the Turkish president has gone into a mind-boggling spin of retribution, persecution, and purging against anyone and everyone he sees as enemy.

Tens of thousands have been dismissed from their jobs and as many have been arrested and imprisoned. The armed forces have been brutally purged. Erdogan is in a frenzy accusing Europe of racism, “islamophobia,” and an attempt to undermine Turkey’s “rights” in all directions and, most notably, in burning Syria, Iraq, and the Aegean--and he is also threatening Europe with a renewed deluge of illegal Moslem immigrants breaching the European frontier.

A non-binding vote of the European Parliament to suspend Turkey’s EU admission talks, because of Erdogan’s post-coup attack upon Turkish society and basic freedoms, has triggered yet another torrent of abuse from Turkey’s strapping autocrat.

This latest round includes a bitter denunciation of the Lausanne Treaty which, according to Erdogan, has robbed Turkey of its rightful empire. Such is the venom against the treaty which created modern Turkey that Erdogan has not hesitated to lash out at the Kemalist politicians who signed it in 1923. This attack has breached the most enduring taboo in Turkish politics: never touching the sacred Ataturk legacy.

Erdogan is pushing for a constitutional amendment that would give him a monopoly of power as an omnipotent president resembling those presidents-for-life in Third World countries. His alliance with Devlet Bahçeli’s ultra Nationalist Movement Party aims at strengthening the parliamentary hand of Erdogan’s AK party in its quest for absolute power.

Erdogan’s Turkey morphing into a clear and present danger in the eastern Mediterranean and the Middle East should surprise only those deliberately blind and deaf.

Turkey reigned supreme for decades in Europe and the United States. The fear of “loosing” Turkey grew to proportions reminiscent of the American dread of “losing China” after World War Two (China was eventually ‘lost’ but we all learned to live with the fact).

The current collapse of the “indispensability” of Turkey results from the inevitable dissolution of the three enduring myths among Western “strategists” concerning Turkey’s character, viz.:

1. Turkey is a “European” country by possessing a sliver of European territory (Eastern Thrace) assigned to it by an accident of history.
2. Turkey is a “symbol” of Western-style democracy capable of informing and educating other Moslem countries clinging to Islamic fundamentalism as the guide of politics and society.
3. Turkey is intrinsically integrated into Western defense because of its historical opposition to Russia and its self-evident commitment to NATO as the Alliance’s forward bulwark.

Despite continuous and ample evidence defeating all these myths over the years, few in Western capitals were prepared to question Turkey’s “clear” importance and, hence, its undeniable “right” of admission to the European (dis)Union.
Such strategic blunders always come at a steep price: with Syria a cauldron and Iraq a fractured entity wallowing in murderous tribal and religious conflict, Turkey’s interference as the self-appointed imperial successor threatens both the (indecisive) Western efforts to contain the disaster and protect peace in the Aegean and the Balkans.

Erdogan’s folly is a rapidly growing menace for Greece.
The mounting Turkish threat is compounded by the continuing ludicrous saga of the E(d)U-IMF “bailouts” which have devastated the Greek economy and locked the country in steep decline which, as time passes, appears irreversible. Putting Greece in a debtor’s prison has robbed the country of its (limited) ability to defend itself and has send the message to predators, like Turkey, that a “small splendid war” could be tolerable.

Erdogan possesses the absolute strategic initiative against Greece spearheaded by the illegal immigration weapon of mass destruction. Europe’s decision to close its borders, after the calamitous deluge of summer 2015 triggered by Mrs. Merkel’s “humanitarian” decisions, has increased the effectiveness and lethality of this Turkish weapon to unacceptable levels.

Greece is already burdened with an estimated 65,000 uninvited “guests,” who are growing more violent and desperate by the day. Europe’s “resettlement” scheme is for laughs as no European country wishes to accommodate any more “migrants” and “refugees.” In a moment of honesty, Gerald Knaus, the Austrian founding chairman of the European Stability Initiative, correctly “accused Europe of “‘hiding behind Greece’ and ‘playing Russian roulette’ with Greece as the potential victim.” Words though, while welcome, offer little succor.

Greek commentators continue to counsel against “inflammatory” rhetoric and for “coolheaded monitoring” of Turkish behavior. Such advice though is desperately irrelevant as prospects deteriorate by the day. The incumbent Greek administration has long abandoned all practical thought of doing anything drastic on illegal immigration. Touting its “humanitarian internationalism,” and its “obligation” to act as the E(d)U’s holding facility for illegals, it approaches the defense of the Aegean territories in an academic and lukewarm manner which, without doubt, invites smiles in Erdogan’s chancery and pours fuel on Turkish burning ambitions.

Judging from experience, Greece would be ill-advised to expect any meaningful help from its “friends” and “allies” in case of a repeat Turkish aggressive fling ala Imia (which could grow far worse if there is no immediate hard-nosed response). “Coolheaded monitoring” is fine for confused editorialists. What is needed though is preparedness which is still missing.

As always, Greece will “play it by ear” until the last moment before disaster strikes.
In the meantime, there are more pressing matters to attend to--like the umpteenth cycle of austerity measures demanded by the creditors in the role of the friendly anaconda preparing the country for “returning to the markets.”

Copyright: Research Institute for European and American Studies (www.rieas.gr) Publication date: 30 November 2016
Note: The article reflects the opinion of the author and not necessarily the views of the Research Institute for European and American Studies (RIEAS).

1. “ESI Chairman Gerald Knaus on Refugee Crisis: ‘Europe Is Hiding Behind Greece’”. GreekReporter.com, May 26, 2016 http://bit.ly/2gFi6Ej

RIEAS

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Γερμανία: Υπάλληλος της Αντιτρομοκρατικής σχεδίαζε επίθεση Τζιχαντιστών στην έδρα της Υπηρεσίας του!

Ένας Γερμανός πολίτης, υπάλληλος στην υπηρεσία εσωτερικών πληροφοριών της χώρας, συνελήφθη καθώς υπήρχαν υποψίες ότι σχεδίαζε μια επίθεση ισλαμιστών εναντίον της έδρας της υπηρεσίας του στην Κολονία, όπως ανέφεραν το περιοδικό Der Spiegel και η εφημερίδα Die Welt.

Σύμφωνα με τα δύο έντυπα, ο 51χρονος Γερμανός είχε κάνει φιλοϊσλαμιστικές δηλώσεις στο διαδίκτυο και αποκάλυψε πληροφορίες της υπηρεσίας Bundesverfassungsschutz (BfV).

Ένας εκπρόσωπος της BfV απέφυγε να δώσει διευκρινίσεις για τι δουλειά έκανε ο συλληφθείς στην υπηρεσία ή το πότε προσελήφθη. Δεν σχολίασε ούτε την πληροφορία της Die Welt ότι ο ύποπτος σχεδίαζε να πυροδοτήσει μια βόμβα στα κεντρικά γραφεία της υπηρεσίας στην Κολονία.

"Δεν υπάρχουν αποδείξεις μέχρι σήμερα ότι υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος κίνδυνος για την ασφάλεια της BfV ή των εργαζομένων της. Ο άνδρας κατηγορείται ότι έκανε φιλοϊσλαμιστικές δηλώσεις στο διαδίκτυο χρησιμοποιώντας ψεύτικο όνομα και ότι αποκάλυψε υλικό της υπηρεσίας σε διαδικτυακά τσατ-ρουμ" είπε.

Σύμφωνα με τον ιστότοπο του Der Spiegel, η υπηρεσία αντικατασκοπείας αντιλήφθηκε τη δράση του πριν από περίπου τέσσερις εβδομάδες. Η BfV υπολογίζει ότι υπάρχουν περίπου 40.000 ισλαμιστές στη Γερμανία, εκ των οποίων οι 9.200 είναι υπερσυντηρητικοί σαλαφιστές.

"Παραμένουμε στόχος της ισλαμιστικής τρομοκρατίας και πρέπει να υποθέτουμε ότι το Ισλαμικό Κράτος ή άλλες τρομοκρατικές οργανώσεις θα διαπράξουν μια επίθεση στη Γερμανία αν μπορέσουν" είχε δηλώσει ο επικεφαλής της υπηρεσίας, Χανς-Γκέοργκ Μάασεν, σε συνέντευξη που παραχώρησε πρόσφατα στο πρακτορείο ειδήσεων Reuters.

Για τρομοκρατικές επιθέσεις τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά σε όλη την Ευρώπη προειδοποιεί το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών!

Το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών εξέδωσε ταξιδιωτική οδηγία χθες προειδοποιώντας αμερικανούς υπηκόους για τον αυξημένο κίνδυνο τρομοκρατικών επιθέσεων σε όλη την Ευρώπη, ιδιαίτερα τις ημέρες των εορτών.

"Οι αμερικανοί υπηκόοι θα πρέπει να είναι προσεκτικοί σε εορταστικά φεστιβάλ, εκδηλώσεις και λαϊκές αγορές", ανακοίνωσε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, προσθέτοντας ότι υπάρχουν βάσιμες πληροφορίες ότι το Ισλαμικό Κράτος, η Αλ Κάιντα και οργανώσεις που συνδέονται μαζί τους συνεχίζουν τον σχεδιασμό επιθέσεων στην Ευρώπη.

Το υπουργείο σημείωσε ότι οι εξτρεμιστές έχουν πραγματοποιήσει επιθέσεις στο Βέλγιο, την Γαλλία, τη Γερμανία και την Τουρκία τη χρονιά που πέρασε, και είπε ότι παραμένει σε επιφυλακή για την πιθανότητα επιθέσεων οπουδήποτε στην Ευρώπη, ιδιαίτερα τα Χριστούγεννα του 2016 και την Πρωτοχρονιά 2017.

"Οι αμερικανοί υπήκοοι θα πρέπει να βρίσκονται σε επιφυλακή όταν συμμετέχουν σε μεγάλες εορταστικές εκδηλώσεις, όταν επισκέπτονται τουριστικούς τόπους, όταν χρησιμοποιούν τα δημόσια μέσα συγκοινωνίας, και όταν συχνάζουν σε μέρη λατρείας, εστιατόρια, ξενοδοχεία, κλπ", είπε το υπουργείο στην οδηγία του.

Τέλος, είπε πώς η ταξιδιωτική οδηγία λήγει στις 20 Φεβρουαρίου 2017.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Όταν νομίζεις ότι η Ελλάδα είναι χώρα της Λατινικής Αμερικής

Ο ένας πιστεύει ότι είναι ακόμα πρόεδρος του 15μελούς. Ότι εκπροσωπώντας το Πολυκλαδικό Λύκειο Αμπελοκήπων θα πάει στην Κούβα, θα βγάλει φωτογραφίες στην κηδεία του Φιντέλ Κάστρο και θα γυρίσει να πει πως τα πέρασε στους συμμαθητές του.

Ο άλλος βρίσκεται ακόμα στην 10ετία του 1970. Όταν δύο χαριτωμένες λέξεις και μία αιρετική θέση άφηναν τους φίλους στο Dore’ με ανοιχτό στόμα και έπειθαν την κουλτουριάρα γκόμενα του Εσωτερικού να τον ακολουθήσει σπίτι για να ακούσει Misa Criola και την απαγγελία από επίλεκτα κομμάτια του «Συζήτηση για το κράτος» του Αλτουσέρ.

Ο ένας όμως εδώ και χρόνια έπαψε να είναι ο μαθητής λυκείου με επαναστατικές φαντασιώσεις. Ο άλλος να είναι ο αυτοχρισθείς καθηγητής πανεπιστημίου σε ψαγμένες καφετέριες της συμπρωτεύουσας. Ο ένας υποκρίνεται τον πρωθυπουργό. Ο άλλος κάνει τον υφυπουργό Παιδείας. Μεταφέροντας στην εξουσία τον προηγούμενο εαυτό τους, με τα προβλεπόμενα αποτελέσματα.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει το ελαφρυντικό ότι κατά πάσα πιθανότητα δεν καταλαβαίνει ότι οι επιλογές του ορίζουν την θέση της Ελλάδας στο εξωτερικό. Στην περίπτωση όμως που το καταλαβαίνει έχει ενδιαφέρον πώς αντιλαμβάνεται το μέλλον της χώρας. Σαν μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ούτε μία χώρα δεν έστειλε τον αρχηγό της στην κηδεία του Κάστρο και η σχέση της με την Κούβα ρυθμίζεται από Common Commission που ελέγχει την πρόοδο στην εφαρμογή των ανθρώπινων δικαιωμάτων στην χώρα ή σαν μέλος μιας ένωσης Ελλάδας, Κούβας, Βενεζουέλας και Νικαράγουας με σκοπό την εξαγωγή της επανάστασης; Και αν στην περίπτωση των λατινικών χωρών η εξαγωγή της επανάστασης θα έχει σαν στόχο της τη Βραζιλία και την Ουρουγουάη, η Ελλάδα πού θα την εξάγει; Στο Βέλγιο και την Νορβηγία; Σαν εξαγωγή του επιτυχημένου ελληνικού αριστερού μοντέλου με τον Τσίπρα να μένει στο Εσωτερικό και να κάνει τον Φιντέλ και τον ο Νίκος Παππάς σαν Τσε να ξεκινάει την αντίσταση στον Μέλανα Δρυμό να πολεμήσει;

Το να θέλεις να εξάγεις κάτι που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις μόλις 15% συνεχίζει να το θέλει είναι σουρεαλιστικό. Το να γράφεις σε άρθρο σου στην Guardian «Η Αριστερά μπορεί να ενωθεί για να χτίσει μια καλύτερη Ευρώπη» όταν η ευρωπαϊκή αριστερά στην κατάσταση που βρίσκεται δεν μπορεί να χτίσει ούτε αυθαίρετο στην Κερατέα και στην Ολλανδία το ακροδεξιό κόμμα του PVV παίρνει κεφάλι στις δημοσκοπήσεις ονομάζεται άρνηση της πραγματικότητας.

Το ίδιο που συμβαίνει με τον Κώστα Ζουράρι γλυκά χάνεται σε ονειρώξεις της τρίτης ηλικίας με πρωταγωνιστή τον εαυτό του. Έτσι όταν στο ραδιόφωνο του Alpha ρωτήθηκε ποια θα ήταν η αντιμετώπιση του στην Κούβα, στην περίπτωση που είχε εκδώσει βιβλίο για «τα σπουδαρχίδια της εδώ κοπροκρατίας» απάντησε «βεβαίως θα επιβίωνα, θα με καλούσε ο Κάστρο θα μιλούσα και θα τα λέγαμε θα είχα μια τιμωρία βαριάς επιπλήξεως και μέχρι εκεί». Μια βαρουφάκεια φαντασίωση. Στην οποία όπως ο Βαρουφάκης είχε φτιάξει τον ρόλο του ακαταμάχητου λατίνου οικονομολόγου που θα γοήτευε την Λαγκάρντ για να σβήσει το χρέος, ο Ζουράρις έφτιαξε τον ρόλο του πανέξυπνου αλλά ατίθασου διανοούμενου, που βγάζει τον Κάστρο από τα ρούχα του αλλά η γοητεία του υποχρεώνει τον ηγέτη να του συγχωρεί τα πάντα.

Η πραγματικότητα της Κούβας είναι βέβαια του Πάμπλο Νερούδα. Τον οποίο οι κουβανοί απαγορεύεται να διαβάζουν. Και του Ραούλ Ριβέρο, που επειδή έγραψε ενάντια στην λογοκρισία έμεινε 20 χρόνια φυλακή και σήμερα ζει εξόριστος στην Μαδρίτη. Για τον Κώστα Ζουράρι βέβαια όσοι χαρακτηρίζουν τον Φιντέλ Κάστρο δικτάτορα είναι μ…κες. Το ίδιο που θα χαρακτήριζαν οι κουβανοί κάποιον έλληνα καθηγητή που θα έλεγε ότι δεν είναι.

Α. Πανούτσος
Πηγή "Liberal"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Πόσο μας κόστισε το ταξίδι του Αλέξη – για το «adiós» – στον Κουβανό σύντροφο Φιντέλ

Αυτοί που θα έπρεπε να γίνουν τα φωτεινά παραδείγματα τις ώρες τις κρίσης, γίνονται μιάσματα.

Δυστυχώς η πλειονότητα της πολιτικής εξουσίας, ειδικά της μνημονιακής, αδυνατεί ή μάλλον αδιαφορεί για το τι περνά ο απλός κόσμος. Αδιαφορούν ακόμη και για την εικόνα που βγάζουν προς τα έξω. Ξεδιάντροπες συμπεριφορές που εξοργίζουν όλους όσοι υποφέρουν από τις δικές τους πολιτικές.

Βλέπουμε τις σημερινές «αριστερές» υπουργίνες λαμπερές (μόνο εξωτερικά), με τα πανάκριβα ντυσίματά τους, να συμπεριφέρονται σαν μεταλλαγμένες οντότητες, από άλλο πλανήτη.
Τα χιλιάδες βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, τις εκδικούνται γιατί θυμίζουν στην κοινωνία πως αυτές πριν από 2 χρόνια βρίσκονταν στα πεζοδρόμια με τις ντουντούκες, κυριολεκτικά ξεμαλλιασμένες, να υπόσχονται το σκίσιμο του μνημονίου, ενώ σήμερα μετά από καλή δόση κομμωτηρίου, συναντιούνται στο Hilton με την Τρόικα και ορίζουν τις (μαύρες) τύχες μας.


Είναι δε τόσο το θράσος τους και η δίψα τους για χλιδή και εξουσία, που τη μία ημέρα ψεκάζουν τους συνταξιούχους με χημικά έξω από το Μαξίμου και την επομένη κάνουν πάρτυ μέσα στο υπερπολυτελές κυβερνητικό κτίριο με τις μελωδίες του πιανίστα Ζουράρι.
Μία εικόνα χίλιες λέξεις για την κατάντια και τη σήψη του δόγματος της «ηθικής» κεντροαριστεράς, που κυβερνά από το 1981 με διαφορετικά λογότυπα και κουστούμια.

Όλα αυτά δεν θα είχαν κανένα νόημα, αν η Ελλάδα ευημερούσε. Όμως χιλιάδες μετακλητοί, εκατοντάδες γενικοί γραμματείς, δεκάδες υπουργοί και πολλές εκατοντάδες αστυνομικοί να τους προσέχουν, φτιάχνουν το χάρτη της αριστερής πανάκριβης κουλτούρας που σπαταλά το δημόσιο χρήμα του διαλυμένου Ελληνικού λαού για τη δική τους «δεξιά» καλοπέραση.

Μέσα σε όλο αυτό τον παραλογισμό του προκλητικού αριστερού life style, εντάσσεται και το ταξίδι του Αλέξη Τσίπρα στην Κούβα.

Σε δύο σημεία θα σταθούμε:

Πρώτον το γεωπολιτικό. Τι σήμα στέλνει ο Αλέξης Τσίπρας, στη διεθνή κοινότητα για τις πολιτικές ορέξεις του και ποιους ακριβώς θέλει να κάνει συμμάχους, όταν την προηγούμενη εβδομάδα έστηνε επικοινωνιακή φιέστα για τον ερχομό του Ομπάμα και την επομένη στήνει την ίδια φιέστα για τον «χαμό» ενός αμφιλεγόμενου επαναστάτη – δικτάτορα που κατακρίθηκε ακόμη και από τον Τσε Γκεβάρα και που άφησε τη χώρα του βυθισμένη στην εξαθλίωση και την απομόνωση, την ίδια ώρα που αυτός ζούσε ως μεγιστάνας του δυτικού κόσμου; All time classic.

Δεύτερον το οικονομικό. Ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του, έχει εξαναγκάσει την Ελλάδα στα αθλιότερα μέτρα από την εποχή έναρξης του μνημονίου. Από τότε δηλαδή που ο Γιώργος Παπανδρέου και πολλοί πρόθυμοι μετά από ένα οργανωμένο σχέδιο, παρέδωσαν την Ελλάδα στα ξένα και εγχώρια ληστρικά συμφέροντα, στην εθνική υποδούλωση.

Μετά από όλη αυτή την μιζέρια που έχει ζήσει η πατρίδα μας, ο Αλέξης Τσίπρας, αντιλήφθηκε πως έχοντας καταλάβει την έδρα του Μαξίμου, μπορεί να πάρει το πρωθυπουργικό αεροσκάφος που ανήκει σε όλους τους Έλληνες, που σε ώρες ανάγκης σώζει και ζωές και να ταξιδέψει στην Κούβα για να τιμήσει τον «σύντροφο» ίνδαλμά του των επαναστάσεων.

Και δεν συζητούμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας, βρήκε την ευκαιρία να επισκεφτεί δωρεάν την Κούβα, όχι δεν πρόκειται να κάνουμε αυτή την μικρόψυχη σκέψη, για τον Αλέξη.  
Θα δεχτούμε ότι η Ελλάδα ως γνήσια αριστερή χώρα που απελευθερώθηκε από τα δεξιά μνημόνια με τη βοήθεια των αριστερών του ΣΥΡΙΖΑ, οφείλει να αποδώσει τιμές στον πνευματικό της πατέρα Φιντέλ και να εμπνεύσει και τις άλλες χώρες του υπανάπτυκτου Νότου της Ευρώπης, να πράξουν το ίδιο. Να επαναστατήσουν… κατά της Μέρκελ και του Ολαντρέου!

Και πόσο κόστισε το ταξίδι του συντρόφου Αλέξη στην Κούβα για τα συλλυπητήρια στην οικογένεια του συντρόφου Φιντέλ; Πάρτε μολύβι και χαρτί… Αφήστε το, σας το γράφουμε εμείς, ετοιμαστείτε για το «κόπι πάστε».  
Μία ώρα πτήσης με το κυβερνητικό Εμπραέρ κοστίζει το λιγότερο 5.500 ευρώ. Οι ώρες πτήσης για την Κούβα είναι περίπου 11, άρα για να πάει στην Κούβα ο Αλέξης, του «δανείσαμε» 60.500 ευρώ! Ε και για την επιστροφή να υποθέσουμε άλλα τόσα, εκτός αν έκοψε δρόμο από κάπου αλλού. Γιατί θέλαμε να επιστρέψει να συνεχίσει τη διάσωση της Ελλάδας.
Το κόστος της πτήσης 121.000 ευρώ!
Κι επειδή η Ελληνική αποστολή και το πλήρωμα πρέπει να φάει και να κοιμηθεί στην Κούβα, να βάλουμε άλλες 5-6.000 ευρώ;
Να βάλουμε και άλλες 3-4.000 ευρώ που πήρε μαζί του φωτογράφους, κάμερες και κομμωτές; Αν ήταν κοινοί θνητοί θα την έβγαζαν και με 1.000… αλλά είπαμε αριστεροί.
Δεν υπολογίσαμε τηλέφωνα, δορυφορικά κυκλώματα της ΕΡΤ κλπ. Το σύνολο χαλαρά 130.000 ευρώ!!
Πολλά είναι; Και λίγα δίνουμε για να τιμήσουμε τον μεγάλο Φιντέλ Κάστρο που στάθηκε στο πλευρό της Ελλάδας τις ώρες της απελευθέρωσης από τα Μνημόνια και τις Τρόικες, τότε που ο Αλέξης έτριβε στη μούρη της Μέρκελ το χρέος με τις Γερμανικές αποζημιώσεις.

Αγαπητοί συνέλληνες, εσάς που σας δεσμεύουν τους λογαριασμούς για 500 ευρώ, που σας κόβουν το ρεύμα για 1.500 ευρώ και που σας παίρνουν το μαγαζί για 20.000 ευρώ εξαιτίας των φόρων που σας έχει φορτώσει (και) ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν αξίζει να δώσετε 130.000 ευρώ για να έχει η χώρα μας μία ζωηρή εκπροσώπηση στην κηδεία του συντρόφου Φιντέλ;

Τι κοινό έχουν λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας και ο Φιντέλ Κάστρο; Ανέβηκαν στην εξουσία με όχημα την επανάσταση και κατέληξαν να ζουν μέσα στη χλιδή εις βάρος των λαών που καταδυνάστευσαν.
Ίσως ο Αλέξης να αναζητά και ένα ακόμη κοινό με τον Κουβανό δικτάτορα. Ο σύντροφος Φιντέλ  δεν επέτρεψε ποτέ τις εκλογές στην Κούβα. Ίσως, ο Αλέξης να σκέφτεται κάτι τέτοιο και για την Ελληνική Κούβα της Μεσογείου.

Ίδωμεν!

Υ.Γ.
1. Για αυτούς που θα σπεύσουν να πουν πως και οι προηγούμενοι, οι Σαμαράδες, τις ίδιες ανήθικες σπατάλες έκαναν, ίσως και να συμφωνήσουμε. Όμως αυτοί εδώ ήρθαν για να κάνουν κάτι διαφορετικό, όχι τα ίδια τρισχειρότερα και προκλητικότερα, μέσα στην κρίση που οι ίδιοι παρατείνουν!
2. Ο επικήδειος του Αλέξη όλα τα λεφτά: «Και αφήνει πίσω πολύτιμη κληρονομιά στον κουβανικό λαό: την παιδεία, στη εξάλειψη του αναλφαβητισμού, στην υγεία, στο επίπεδο των επιστημών και του πολιτισμού».  Μα καλά, ο Αλέξης ιστορία που έμαθε; Δεν διάβασε για τις μαζικές δολοφονίες του Φιντέλ; Τι ζούμε;

Πηγή «Ο Κεντροδεξιός»

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Ερντογάν: Ο σκύλος που γαβγίζει και από εμάς εξαρτάται αν θα δαγκώσει!

Ο Ερντογάν προκαλεί κάθε μέρα με δηλώσεις απαράδεκτες, mε απόψεις ανιστόρητες. Από κοντά και ο θλιβερός από κάθε άποψη Αλβανός Ε. Ράμα που χθες από το Βερολίνο παρακαλώ ξεδιάντροπα έθεσε ξανά θέμα για τους συνεργάτες των ναζί, τους λεγόμενους τσάμηδες!

Ο Ράμα γνωρίζει καλά ότι δεν μπορεί παρά να κάνει δηλώσεις. Προς το παρόν. Γνωρίζει ;oτι η ισχύς της χώρας του δεν του επιτρέπει τίποτα παραπάνω… Μέχρι τότε θα εξακολουθήσει να είναι υπάκουο τσιράκι των “μεγάλων” -Βρετανία και ΗΠΑ κυρίως- και θα “τσιγκλάει” την Αθήνα με τις γραφικότητές του.

Το μέγα θέμα αυτή τη στιγμή είναι ο Ερντογάν και η Τουρκία.

Υπάρχει μια διάχυτη και δικαιολογημένη ανησυχία στην Αθήνα. Δεν είναι ούτε παράλογο, ούτε κακό αυτό. Ωστόσο νομίζουμε ότι θα πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας μια από τις -πάντα σοφές- ελληνικές παροιμίες: “Σκύλος που γαβγίζει δεν δαγκώνει”…

Στην περίπτωση του Ερντογάν φαίνεται ότι έχουμε να κάνουmε μe ένα σκύλο που θέλει πάρα πολύ να δαγκώσει… Κι όσο δεν το κάνει τόσο πιο δυνατά γαβγίζει! Τι εννοούμε;

Ο Ερντογάν δείχνει ότι επιδιώκει την κλιμάκωση της κρίσης στα ελληνοτουρκικά.
Τρεις παράγοντες τον κάνουν διστακτικό και αναποφάσιστο:

➥ Θέλει να του δοθεί αφορμή που θα την χρησιμοποιήσει ως άλλοθι στη διεθνή κοινή γνώμη. Η επέμβαση των Τούρκων στην Κύπρο είχε άλλοθι το πραξικόπημα. Στα Ίμια οι Τούρκοι “πιάστηκαν” από την “φθηνή” δικαιολογία της παρουσίας βατραχανθρώπων στη μία βραχονησίδα. Πάντα θέλουν μια δήθεν αφορμή και δικαιολογία για τις ακρότητές τους…

➥ Θέλει να έχει αν όχι το “πράσινο φως”, τουλάχιστον την σιωπή των “μεγάλων”. Σe ότι έχει κάνει η Τουρκία εναντίον της Ελλάδας αυτά τα είχε εξασφαλίσει.

➥ Θέλει όπως όλοι οι Τούρκοι να είναι απολύτως σίγουρος ότι αυτό που θα επιχειρήσει να κάνει θα έχει επιτυχία. Οι Τούρκοι είναι πάντα σιγουρατζήδες.

Αυτό το τελευταίο δεν έχει να κάνει με την στρατιωτική ετοιμότητα της Ελλάδας. Αυτή, παρά τα προβλήματα που υπάρχουν, είναι δεδομένη. Η Άγκυρα πάντα ήξερε ότι στρατιωτικά θα είχε να αντιμετωπίσει έναν αξιόπιστο αντίπαλο, ο οποίος όμως για να μπορέσει να αντιδράσει και να λειτουργήσει χρειάζεται πάντα την πολιτική κατεύθυνση και εντολή. Γι αυτό και επιλέγει πάντα να “χτυπά” όταν καταλαβαίνει ότι στην Αθήνα επικρατεί αναστάτωση, σύγκρουση, διχόνοια ή κενό εξουσίας! Όλα πολύ συνηθισμένα στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα.

Αν ο Ερντογάν και το καθεστώς του πεισθούν ότι η πολιτική εξουσία των Αθηνών είναι τελείως αδύναμη να πάρει αποφάσεις και να αντιδράσει, τότε θα μας προκύψει η ελληνοτουρική κρίση που φοβόμαστε και συζητάμε το τελευταίο διάστημα. Σε διαφορετική περίπτωση ο σκύλος θα συνεχίσει να γαβγίζει μανιασμένα αλλά να δαγκώσει δεν θα τολμήσει.

Όσο απλό κι αν είναι για τους απλούς πολίτες τόσο δύσκολο φαίνεται για τους πρωταγωνιστές της πολιτικής μας πραγματικότητας. Τα κομματικά πάθη, μίση και φιλοδοξίες δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις “τυφλώνουν” τους επίδοξους σωτήρες μας.

Ελπίζουμε ότι έστω και την τελευταία στιγμή θα το καταλάβουν.

Πηγή Militaire

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Ο Τραμπ και ο κίνδυνος για πυρηνικό όλεθρο

Γράφει ο Gideon Rachman
Financial Times

Στον κόσμο που ανησυχεί για την προοπτική της προεδρίας του Ντόναλντ Τραμπ, συχνά υπενθυμίζονται τα θεσμικά αντίβαρα στο αμερικανικό πολιτικό σύστημα. Ο Αμερικανός πρόεδρος δεν είναι δικτάτορας. Περιορίζεται από το σύνταγμα, από τα δικαστήρια και από το Κογκρέσο.

Αλλά υπάρχει και μια περιοχή όπου τα θεσμικά αντίβαρα δεν έχουν καμία ισχύ: τα πυρηνικά όπλα. Ο Ντικ Τσέινι, ο πρώην αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, εξήγησε την κατάσταση με σαφήνεια το 2008, όταν ανέφερε σε έναν δημοσιογράφο:

«Ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών εδώ και 50 χρόνια ακολουθείται διαρκώς, 24 ώρες την ημέρα, από ένα μέλος του στρατού που μεταφέρει την "πυρηνική μπάλα ποδοσφαίρου" που περιέχει τους κωδικούς, τους οποίους θα χρησιμοποιούσε και θα είχε την αρμοδιότητα να χρησιμοποιήσει σε περίπτωση πυρηνικής επίθεσης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Θα μπορούσε να πυροδοτήσει μια καταστροφική επίθεση, που όμοιά της ο κόσμος δεν θα έχει ξαναδεί. Δεν χρειάζεται να ρωτήσει κανέναν. Δεν είναι υποχρεωμένος να καλέσει το Κογκρέσο. Δεν χρειάζεται να ρωτήσει τα δικαστήρια».

Οι εξουσίες του προέδρου είναι ακόμη πιο εκτεταμένες απ' ό,τι περιέγραψε ο κ. Τσέινι. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν δεσμεύονται από κάποια θεωρία ότι «δεν χρησιμοποιούμε πρώτοι» τα πυρηνικά όπλα. Επομένως ο κ. Τραμπ θα μπορούσε να διατάξει ένα πυρηνικό χτύπημα ενάντια σε κάποιον αντίπαλο, ακόμη κι αν οι ίδιες οι ΗΠΑ δεν έχουν υποστεί επίθεση.

Η ιδέα πως ο κ. Τραμπ παραείναι αλλοπρόσαλλος για να έχει υπό τον έλεγχό του το (θρυλικό) πυρηνικό κουμπί, αναφέρθηκε επανειλημμένως στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Η Χίλαρι Κλίντον σημείωσε πως μόλις τέσσερα λεπτά θα περνούσαν από τη στιγμή που ο πρόεδρος θα έδινε την εντολή για πυρηνική επίθεση, μέχρι τη στιγμή που οι Ηνωμένες Πολιτείες θα εκτοξεύσουν τους πυραύλους. Εφόσον ο επερχόμενος πρόεδρος Τραμπ θα είναι ο ανώτατος αρχηγός του στρατού, κανείς άλλος από χαμηλότερη θέση στην ιεραρχία δεν έχει την νόμιμη εξουσία να αναιρέσει τη διαταγή του.

Προεκλογικά, μια ομάδα στρατιωτικών των ΗΠΑ που κάποτε είχαν τον έλεγχο της πρόσβασης στην εκτόξευση πυρηνικών όπλων, δημοσιοποίησαν ανοικτή επιστολή με την οποία επιχειρηματολογούσαν πως ο κ. Τραμπ είναι ακατάλληλος να αντέξει τις «συγκλονιστικές» πιέσεις που απορρέουν από την απόλυτη εξουσία επάνω στη χρήση των πιο θανάσιμων όπλων του κόσμου. Δημοσκόπηση έδειξε πως ακόμη και το 22% των ίδιων των υποστηρικτών του κ. Τραμπ θεωρούν ότι ενδέχεται να ξεκινήσει πυρηνικό πόλεμο.

Ελλείψει αποτελεσματικών αντίβαρων στη χρήση πυρηνικών όπλων από τον κ. Τραμπ, τρία ζητήματα είναι ζωτικής σημασίας: η ιδιοσυγκρασία του νέου προέδρου, οι σύμβουλοί του και το είδος των καταστάσεων που είναι πιθανό να συναντήσει.

Η προσωπικότητα του κ. Τραμπ δεν είναι καθησυχαστική. Όπως το θέτει και η ανοικτή επιστολή των στρατιωτικών, «τσιμπάει εύκολα και ξεσπάει αμέσως». Σε μια σύγκρουση, το ένστικτό του τού λέει να κλιμακώσει και όχι να προσπαθήσει να συμβιβαστεί. Στον απόηχο του θανάτου του Φιντέλ Κάστρο, αξίζει να θυμηθούμε την κρίση με τους πυραύλους το 1962. Αντιμέτωπος με την απειλή ανταλλαγής πυρηνικών με τη Σοβιετική Ένωση, ο πρόεδρος Τ.Φ. Κένεντι αντιστάθηκε στις προτροπές των επιθετικών, στρατιωτικών συμβούλων του να κλιμακώσει την σύγκρουση και να εισβάλει στην Κούβα. Θα είχε τα ίδια ένστικτα ο πρόεδρος Τραμπ;

Σε μια κρίση εξωτερικής πολιτικής, ο πιο σημαντικός σύμβουλος του προέδρου είναι ο σύμβουλός του σε θέματα εθνικής ασφάλειας, του οποίου το γραφείο βρίσκεται στον Λευκό Οίκο.

Ο άνθρωπος τον οποίο ο κ. Τραμπ όρισε επικεφαλής του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας, ο στρατηγός Μάικλ Φλιν, δεν έχει τη φήμη του ήρεμου ηγέτη. Μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που διέρρευσαν από τον Κόλιν Πάουελ υπαινίσσονται πως ο στρατηγός Φλιν εκδιώχθηκε από την κεφαλή της Στρατιωτικής Υπηρεσίας Πληροφοριών το 2014, διότι «κακομεταχειριζόταν το προσωπικό, δεν άκουγε, δραστηριοποιούνταν ενάντια στην πολιτική».

Ο κ. Πάουελ, ο οποίος διετέλεσε υπουργός Εξωτερικών επί προεδρίας Τζορτζ Μπους, απέρριψε τον στρατηγό Φλιν ως «δεξιό τρελό». Άλλη μια ανώτατη φιγούρα από τη διακυβέρνηση Μπους συμφωνεί, περιγράφοντας τον στρατηγό Φλιν ως «τρελό» και προβλέποντας πως δεν θα αντέξει πάνω από έναν χρόνο. Όσοι επιθυμούν να πάρουν μια γεύση από το ταμπεραμέντο του στρατηγού Φλιν, καλά θα κάνουν να παρακολουθήσουν το βίντεο από την ομιλία του στο συνέδριο του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, στο οποίο προστέθηκε στις φωνές που ζητούσαν σύλληψη της κ. Κλίντον.

Ένα από τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσει πιο άμεσα ο κ. Τραμπ είναι το πυρηνικό πρόγραμμα της Βόρειας Κορέας. Πρόκειται για ένα από τα τρία κύρια θέματα που συζήτησε ο επερχόμενος πρόεδρος με τον πρόεδρο Ομπάμα κατά την πρώτη τους συνάντηση. Πιστεύεται πως σε περίπου δύο χρόνια η Βόρεια Κορέα θα έχει αναπτύξει έναν πύραυλο με πυρηνικές κεφαλές, που θα έχει την ικανότητα να πλήξει τη δυτική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών. Λέγεται συχνά πως κανένας Αμερικανός πρόεδρος δεν θα μπορούσε να ανεχτεί αυτή την κατάσταση.

Αλλά ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα έχει, μέχρι στιγμής, απορρίψει στρατιωτικές εναλλακτικές στον τρόπο που αντιμετωπίζει τη Βόρεια Κορέα, λόγω των κινδύνων μια αμερικανική επίθεση να πυροδοτήσει καταστροφικά αντίποινα ενάντια στην Νότια Κορέα ή ακόμη και τη χρήση από τη Βόρεια Κορέα, των πυρηνικών που της έχουν απομείνει. Θα μπορέσει ο νέος πρόεδρος Τραμπ να επιδείξει παρόμοια ψυχραιμία;

Άλλη μια πιθανή κρίση σιγοβράζει στην ανατολική Ευρώπη. Η Ρωσία είναι όλο και πιο ανοικτή στη δοκιμή της χρήσης πυρηνικών όπλων πεδίου μάχης, σε μια σύγκρουση με το ΝΑΤΟ. Όπως το θέτει ένας Ρώσος αναλυτής: «Ο πρόεδρος Πούτιν έχει βγάλει το πυρηνικό του πιστόλι στο τραπέζι». Ίσως ο πρόεδρος Τραμπ θα μπει στον πειρασμό να απαντήσει;

Τις ερχόμενες εβδομάδες, ο επερχόμενος πρόεδρος Τραμπ θα μυηθεί στα «πυρηνικά μυστικά» της Αμερικής, που περιέχονται στην «μπάλα ποδοσφαίρου» (στην πραγματικότητα έναν χαρτοφύλακα). Αυτά τα μυστικά περιλαμβάνουν το «προεδρικό εγχειρίδιο», που περιέχει τη λίστα με τους στόχους στους οποίους θα μπορούσε να διαλέξει ο πρόεδρος Τραμπ να επιτεθεί, μαζί με τους εκτιμώμενους τραγικούς απολογισμούς που ανέρχονται σε εκατομμύρια και, σε ορισμένες περιπτώσεις, σε πάνω από 100 εκατομμύρια. Λέγεται πως αυτή είναι θλιβερή εμπειρία για όλους τους νέους προέδρους.

Ας ελπίσουμε ότι θα έχει την ίδια επίδραση και στον Ντόναλντ Τραμπ.

Πηγή Euro2day

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Γατάκια Αθηναίοι!

Γράφει ο Κώστας Μαντατοφόρος

Πάντα πρωτοπόρα η Θεσσαλονίκη. Στα φοιτητικά μας χρόνια λέγαμε χαριτολογώντας πως η μόδα έρχεται με τα πόδια απ' το εξωτερικό, γι αυτό και φτάνει στην Θεσσαλονίκη πρώτα.
Κι αυτό γιατί οι κυρίες της Θεσσαλονίκης φορούσαν πρώτες απ' όλη την Ελλάδα την όποια νέα μόδα εμφανίζονταν στα διεθνή σαλόνια.

Αυτή η τάση λοιπόν της Θεσσαλονίκης για πρωτοπορία σε σχέση με κάθε νέο "του συρμού", για κάθε καινοτομία, οδηγεί σήμερα την συμπρωτεύουσα, πρώτη, στην ανάκαμψη και την πάταξη της ανεργίας.

Ξέρετε ρε γατάκια αθηναίοι, πόσοι εργάστηκαν για το νέο πρωθυπουργικό γραφείο στην Θεσσαλονίκη;
Και να οι μπογιατζήδες, και να οι πλακάδες, οι σοβατζήδες, οι ηλεκτρολόγοι, οι υδραυλικοί, όλοι σχεδόν οι κλάδοι της οικοδομής βρήκαν δουλειά.
Κι ύστερα να τα έπιπλα, τα φωτιστικά, τα χαλιά, οι ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές, τα σερβίτσια, μέχρι και τα κ@λόχαρτα και τα άλλα χαρτικά είδη, όλο το λιανεμπόριο της πόλης ανέκαμψε με μία μόνο κίνηση.
Τώρα, αν όλοι αυτοί πληρώθηκαν ή αν τα βρήκαν με την εφορία τους που -σίγουρα- χρώσταγαν, είναι άλλο θέμα. Ας πρόσεχαν.

Το κυριώτερο όμως σ' αυτή την ευφυέστατη πρωθυπουργική κίνηση, είναι η πάταξη της ανεργίας.
Πόσοι και πόσοι παρατρεχάμενοι και ντόπιοι κομματικοί ρεμπεσκέδες θα διοριστούν! Και με τί μισθούς!
Χώρια τα πιπίνια.
Αρχής γενομένης με την διευθύντρια(!) του πρωθυπουργικού υποκαταστήματος, θα φάνε ψωμί (ψωμί είπαμε!) τόσα και τόσα αδέσποτα, που η μόνη τους ελπίδα ήταν ένας καλός γάμος, ή μερικές χιλιάδες καλές "επισκέψεις", αλλά κι αυτές μέχρι πότε; Μέχρι να βγεί η νέα φουρνιά στην πιάτσα. Είναι ζωή αυτή; Όχι βέβαια.
Ενώ τώρα τόσα και τόσα ξέκ@λα που χαράμιζαν ως τώρα τη ζωή τους στις παραλίες και πάνω στις μπάρες της Μυκόνου, είδαν τη ζωή τους ν' αλλάζει. Βλέπουν πιά το μέλλον με άλλα μάτια.

Η πρωτοποριακή και επαναστατική αυτή κίνηση του πρωθυπουργού δείχνει πόσο μακριά βρίσκεται απ' όλους μας (προς το παρόν στην Κούβα. Αύριο ας ελπίσουμε για κάπου μακρύτερα).
Καταπολεμά, κυριολεκτικά πατάσσει την ανεργία και δευτερογενώς κάνει και τα κονέ του και τις καβάτζες του με διάφορα πιπίνια για τα γεράματα που έρχονται.
Ανοίγει την εργασία, τονώνει το λιανεμπόριο, φέρνει την ανάπτυξη, κυριολεκτικά με μιά κίνηση.

Μακάρι να ανοίξουν και άλλα πρωθυπουργικά υποκαταστήματα και σε άλλες πόλεις.
Τουλάχιστον ένα ανά περιφέρεια.
Τότε δεν θα χρειαστούμε τίποτε άλλο.
Θα έχουμε σκίσει πιά τα μνημόνια και ξεσκίσει εντελώς την λογική.

Η μόνη παρενέργεια που παρουσιάστηκε ως τώρα ήταν η δήλωση του Πανίκα (τί ποιού Πανίκα; ένας είναι ο Πανίκας, ο καβαλάρης, ο Ζορό), που έμαθε για το πρωθυπουργικό γραφείο στην Σαλονίκη, και ζήτησε να γίνει η πόλη πρωτεύουσα της χώρας.
Δεν πειράζει όμως.
Μπορεί να τον διορίσει ο πινόκιο διευθυντή του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, και να του περάσει.

Τί; Δεν έχουμε τέτοιο φεστιβάλ;
Θα φτιάξουμε ρε χαζούλια!
Τώρα; Που πήραμε φόρα;...

Πηγή "Ουδέν Σχόλιον"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Γερμανικά ΜΜΕ: «Και άφες ημίν τα χρέη ημών»

Ο γερμανικός τύπος ανησυχεί ήδη για την περίπτωση που το ιταλικό δημοψήφισμα της Κυριακής αναγκάσει τον Ματέο Ρέντσι σε παραίτηση. Θα οδηγήσει άραγε και το Eurogroup την Ελλάδα σε πρόωρες εκλογές;

Ενώ πλησιάζει η καίρια Δευτέρα και το Eurogroup, στο οποίο θα κριθεί αν έχει ολοκληρωθεί η δεύτερη αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος στήριξης και αν ληφθούν πρώτες αποφάσεις για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, το περιοδικό Spiegel δημοσιεύει στη διαδικτυακή του έκδοση σχετική ανταπόκριση από την Αθήνα με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Και άφες ημίν τα χρέη ημών».

«Η συνεδρίαση του Eurogroup κρύβει έναν τεράστιο κίνδυνο για τον Αλέξη Τσίπρα. Εάν αναβληθεί μια ελάφρυνση του χρέους ή ακόμα χειρότερα ζητηθεί από την Αθήνα αυστηρότερη λιτότητα, τότε ο Έλληνας πρωθυπουργός κινδυνεύει να καταρρεύσει πολιτικά. Ένα τέτοιο αποτέλεσμα στο Eurogroup θα αναζωπύρωνε τις εικοτολογίες για πρόωρες εκλογές που πιέζουν ήδη τον Τσίπρα. Η οργή των ψηφοφόρων για την κυβέρνηση θεριεύει όλο και περισσότερο μπροστά σε μια κρίση που έχει γίνει από καιρό μόνιμη κατάσταση. Στις δημοσκοπήσεις ο Τσίπρας χάνει.»

Για το Spiegel πρόωρες εκλογές στην Ελλάδα θα ήταν ό, τι χειρότερο ενόψει άλλων, αποφασιστικών αναμετρήσεων σε μεγάλες χώρες, λόγω του ανερχόμενου λαϊκισμού, λόγω της επίφοβης συμφωνίας με την Τουρκία που μπορεί να οδηγήσει σε νέα έξαρση του προσφυγικού, λόγω του νέου Αμερικανού προέδρου Τραμπ. Και άλλοι στην Ευρώπη θα προτιμούσαν μια ικανοποίηση των ελληνικών προσδοκιών.

Ο τρίτος δρόμος

«Η Κομισιόν ωστόσο», τονίζει το γερμανικό περιοδικό, «έχει μόνο περιορισμένο λόγο στο ζήτημα αυτό, το δε Eurogroup είναι μόνο στα χαρτιά μια συνάθροιση ίσων. Τον λόγο έχει πρωτίστως ένας, από τον οποίο εξαρτάται πλέον η δημοσιονομική μοίρα της Ελλάδας: ο Γερμανός υπ. Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Που όμως δεν βλέπει γιατί είναι επείγοντα τα ζητήματα που επισημαίνει η Αθήνα. Και φυσικά, με το βλέμμα στραμμένο στις γερμανικές εκλογές του 2017, ο Σόιμπλε δεν θα γίνει πιο γενναιόδωρος.»

Ως γνωστόν το ΔΝΤ ζητά επίσης την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους για να γίνει διαχειρίσιμο. «Υπάρχει όμως και ένας ακόμα δρόμος για το ΔΝΤ», καταλήγει το Spiegel, „που θα έκανε ευτυχισμένο και το Βερολίνο, αλλά θα προκαλούσε στην Ελλάδα πολιτική καταστροφή. Εάν οι ελαφρύνσεις του χρέους δεν τίθενται πλέον επί τάπητος, τότε περισσότερη λιτότητα και υψηλότεροι φόροι θα διασφάλιζαν τα αναγκαία πλεονάσματα στην Ελλάδα, διαμηνύεται από την Ουάσιγκτον. Κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με πολιτική αυτοκτονία για την ελληνική κυβέρνηση».

Πηγή Deutche Welle

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Καλά, δε ντράπηκε;

Καταλαβαίνω πολύ καλά την επιθυμία του πρωθυπουργού να πάει στην κηδεία του Κάστρο στην Κούβα. Ήταν στην παιδική και εφηβική του φαντασία ένας επαναστάτης ίνδαλμα. Ένα πρότυπο. Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι ένα: Δε ντράπηκε;

Εγώ θα ντρεπόμουν να πάω να σταθώ μπροστά στα λείψανα του ανθρώπου που θαύμαζα, που ορκιζόμουν ότι θα μοιάσω, που μ’ εμπιστεύτηκε με τα μηνύματά του και που εγώ στην πράξη τον πρόδωσα στα πάντα. Σημασία δεν έχει αν ο Φιντέλ είχε δίκιο ή άδικο σε όσα έκανε. Σημασία έχει η συνέπεια, τι έλεγε και τι είναι ο ένας και ο άλλος.

Εκείνος, ήταν ένας πολύ καλός μαθητής και φοιτητής, ένας δικηγόρος των φτωχών. Εγώ ένας κακός μαθητής, ηγέτης μιας μαθητείας για λιγότερη μόρφωση και ένας κακός φοιτητής, χωρίς έργο στην επιστήμη μου.

Εκείνος εντάχθηκε στο πατριωτικό εθνικό κίνημα της χώρας του, που ήταν αντικομμουνιστικό, και πολέμησε με τα όπλα τη δήθεν δημοκρατία και μετά τη δικτατορία στη χώρα του, φυλακίστηκε και εξορίστηκε. Εγώ εντάχθηκα στην κομμουνιστική νεολαία και δεν πήρα ποτέ τα όπλα εναντίον κανενός καθεστώτος για καμιά επανάσταση παρ όλο που την πίστευα, ενώ, αντίθετα, οι μαθητικές δραστηριότητές μου διαφημίζονταν από συντηρητικές εκπομπές της τηλεόρασης και το καθεστώς με χάιδευε.

Εκείνος με 81 ανθρώπους απ αυτό το εθνικό κίνημα έστησε αντάρτικο στα βουνά της πατρίδας του, ξεσήκωσε ένα λαό και έριξε ένα ένοπλο καθεστώς, χωρίς να υπολογίζει τη ζωή του και τις απειλές της υπερδύναμης του πλανήτη, που στήριζε το καθεστώς και που απέχει μόλις 200 μίλια από την πατρίδα του. Όσο ο Πειραιάς από την Κρήτη. Εγώ, έριξα μια κυβέρνηση και κατέλαβα την εξουσία χωρίς καμιά απειλή, χωρίς καμιά προπαρασκευή του λαού για εκεί που ήθελα να τον οδηγήσω, έχοντας επιπλέον και τη βοήθεια όλης σχεδόν της πλουτοκρατίας της χώρας μου.

Εκείνος έδιωξε κάθε φορέα που απομυζούσε την οικονομία της χώρας του και άφηνε το λαό σε εξαθλίωση, ξεκινώντας από την κατάργηση των μεγάλων κλήρων και την υποχρέωση να είναι Κουβανός καθένας που κατείχε εκτάσεις και εθνικά κεφάλαια. Χωρίς να φοβηθεί να συγκρουστεί γι αυτό με τη μία υπερδύναμη, που σχεδόν κατείχε τη χώρα του και να υποστεί για πάνω από 50 χρόνια το εμπάργκο της. Εγώ, διατήρησα την κατοχή του μεγάλου πλούτου στα χέρια που τη βρήκα, ρήμαξα την περιουσία της μεσαίας τάξης και των φτωχών και ψήφισα νόμους που παραχώρησαν τα εθνικά κεφάλαια στους ξένους για 99 χρόνια.

Εκείνος, για να υπερασπιστεί αυτά που πίστευε (σωστά ή λάθος δεν έχει σημασία, η συνέπεια παίζει ρόλο) δε δίστασε να συμμαχήσει με την άλλη υπερδύναμη και να φέρει την ανθρωπότητα στο χείλος ενός πολέμου, ενώ αντιμετώπιζε επί χρόνια τις ένοπλες εισβολές της αντιπολίτευσης από απέναντι, που εξοπλίζονταν από την ισχυρότερη υπηρεσία του κόσμου. Εγώ, ενώ πίστευα στη εθνική νομισματική ανεξαρτησία, μόλις με απείλησαν ότι θα έβγαινα από το κλάμπ των κεφαλαιοκρατικών χωρών και ότι ο λαός μου θα περνούσε πολύ ζόρικα για μερικά χρόνια αν αποκτούσα νομισματική ανεξαρτησία, έκανα πίσω αυθημερόν από το φόβο μην αντιμετωπίσω καμιά οργή από το λαό που δεν τον είχα προετοιμάσει για τίποτε, και πέσω.

Εκείνος έπαιρνε τις ευθύνες των αποφάσεών του και τις διαλαλούσε κι όλας. Εγώ μόλις τα βρήκα σκούρα με την ευθύνη που έπρεπε να αναλάβω, έριξα το μπαλάκι στο λαό με δημοψήφισμα. Εκείνος ξεσήκωνε το λαό προς ένα δρόμο ενάντια στους ξένους και πήγαινε μπροστά. Εγώ ξεσήκωσα το λαό ενάντια στους ξένους κι έκανα πίσω από το φόβο να συγκρουστώ μ αυτούς και μου τραβήξουν την καρέκλα που καθόμουν.

Εκείνος έκανε τα πάντα και σε βάρος πολλών για να μπορεί να ταϊζει περισσότερα σχολεία, περισσότερα νοσοκομεία, περισσότερα στόματα με δωρεάν τρόφιμα, όλους με δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, όλους με δωρεάν συγκοινωνίες όλους με δωρεάν σιτεία για τους φτωχούς. Εγώ κόβω λεφτά από τα νοσοκομεία, από τα σχολεία, από τα πανεπιστήμια, από την περίθαλψη και τις συντάξεις, ακριβαίνω τις συγκοινωνίες, παρακολουθώ άπραγος να ακριβαίνουν τα τρόφιμα.

Εκείνος αρνήθηκε να υποχωρήσει από την ανεξαρτησία της πατρίδας του και να συμβιβαστεί με τα δέλεαρ, που του πρόσφεραν εχθροί και μετέπειτα φίλοι που γίνανε εχθροί. Και δε δίστασε να συγκρουστεί και με τη δεύτερη υπερδύναμη γι αυτή την ανεξαρτησία. Κι ας κόστιζε πρόσθετη φτώχεια στο λαό του η ανεξαρτησία. Εγώ, που πήρα την εξουσία για να δώσω πίσω στο λαό τη χαμένη του ανεξαρτησία παρέδωσα οικονομικά και πρακτικά στους ξένους ακόμα κι εκείνη που είχε απομείνει.

Εκείνος ήταν ένας πατριώτης διεθνιστής, που παρά τη φτώχεια της χώρας του στήριξε με όπλα και εθελοντές κάθε λαϊκό κίνημα στον πλανήτη. Εγώ με την πολιτική που ακολουθώ δεν μπορώ να στηρίξω ούτε τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας μου.

Εκείνος ήταν αυτό που έλεγε ότι ήταν. Ένα δικτάτορας μιας κοινοκτημοσύνης, ένας πατέρας όπως έλεγε, στην υπηρεσία του τελευταίου Κουβανού χωρικού και προλετάριου στη χώρα του. Εγώ είμαι στην πράξη ακριβώς το αντίθετο απ αυτά που λέω ότι είμαι. Ένας υπηρέτης του ξένου και του ελληνικού μεγάλου κεφαλαίου, που κυβερνάω με μια πλειοψηφία στη Βουλή, χωρίς να δίνω δεκάρα για τις θέσεις όσων με αντιπολιτεύονται, βυθίζοντας τους πολίτες μου κάθε μέρα σε βαθύτερη δυστυχία.

Εκείνος άλλαξε δρόμο και έδωσε τα χέρια με το μεγάλο του εχθρό, την υπερδύναμη, χωρίς να θίξει το όνομα της χώρας του, για να βοηθήσει το λαό του να βγει από την ανέχεια, που η πολιτική του επιμονή τον έχει ρίξει. Κι αναγνωρίστηκε γι αυτό. Εγώ δίνω τα χέρια σε όλους κι έχω κάνει το όνομα της πατρίδας μου περίγελο στα ξένα χείλη.

Εκείνος έλεγε ότι ήταν ένας Κουβανός πατριώτης. Εγώ βγάζω μπιμπίκια αν με πουν πατριώτη.

Για όλα αυτά και γι άλλα θα το σκεφτόμουνα πολύ και θα ντρεπόμουν έστω και να σταθώ μπροστά απ τη σορό του. Αλλά, αν μ έφερνε ο δρόμος να σταθώ, μονάχα ένα πράγμα θα άξιζα να πω: Συγνώμη.

Γ. Παπαδόπουλος-Τετράδης
Πηγή "Liberal"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Έκαψε φλάτζα ο Αλέξης

Γράφει ο Γιώργος Μαλούχος

«Ελευθερία ή θάνατος ήταν το σύνθημα της Ελληνικής Επανάστασης το 1821. Patria o muerte [Πατρίδα ή θάνατος], το σύνθημα της Κουβανικής Επανάστασης το 1959»
Αλέξης Τσίπρας, πρωθυπουργός της Ελλάδας

Αν δεν είχε πίσω του τόσες χιλιάδες ώρες πτήσεις με το λίαρτζετ που κάποτε έλεγε ότι θα πουλούσε αμέσως όταν γινόταν πρωθυπουργός αλλά μετά ανακάλυψε τις χάρες του, θα μπορούσε κανείς να αποδώσει σε ένα είδος τζετλαγκ στο ταξίδι για την Κούβα τα όσα είπε ο Τσιπρας στην Αβάνα μιλώντας για τον Κάστρο.

Αλλά πρώτον είναι πια βετεράνος των πολυτελών πτήσεων και, δεύτερον, το τζετλαγκ το παθαίνεις στην επιστροφή, όχι στην αναχώρηση.

Ουδέποτε άλλοτε στην ελληνική ιστορία πρωθυπουργός της χώρας πρόσβαλλε τόσο πολύ βίαια την Ελλάδα. Γιατί ουδείς ουδέποτε είχε το θράσος να προβεί σε τέτοια σύγκριση της ελληνικής επανάστασης που μέσα από το αίμα των χιλιάδων ηρώων της γεννήθηκε αυτό το κράτος, με ένα καθεστώς το οποίο, αν μη τι άλλο, είναι λίαν αμφιλεγόμενο τα τελευταία πενήντα χρόνια.

Ο πρωθυπουργός θα έπρεπε, πολύ απλά, να ντρέπεται γι αυτό.

Μέχρι χθες, πρόσβαλε συστηματικά τη νοημοσύνη μας.

[Το έκανε και χθες από την Αβάνα με άλλη αποστροφή του λόγου του: «…Και μπορεί εμείς στην Ευρώπη να μη μπορούμε να φανταστούμε τις δυσκολίες που εσείς περάσατε, έχουμε όμως κι εμείς του δικούς μας δυνάστες. Την απάνθρωπη λογική των νόμων της αγοράς και του νεοφιλελευθερισμού. Και δίνουμε και εμείς από τη μακρινή Ελλάδα, τον δικό μας αγώνα για τη δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια». Αυτός ο άνθρωπος, που δεν πιστεύει σε τίποτα, μιλά μετά για ανάπτυξη και επενδύσεις, για Ευρώπη και για ελευθερία… Και περιμένει, ως ο μόνος δυτικός «ηγέτης» που πήγε στην Αβάνα και που είπε αυτά που είπε, να συνομιλεί μετά με Ευρώπη και Αμερική και να του δίνει κανείς σημασία…]

Από χθες όμως, προσβάλλει βάναυσα και την πατρίδα και τους αγώνες της για ελευθερία. Κι αυτό, ξεφεύγει πια πέρα από κάθε τι που ξέραμε μέχρι τώρα.

Δεν επιτρέπεται και δεν δικαιολογείται.

Ούτε με το προφανές ότι ο αδίστακτος αυτός δημαγωγός έχει πλέον κάψει φλάτζα…

Πηγή "Το Βήμα"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Κιλιντσάρογλου: Η Ελλάδα κατέλαβε 18 βραχονησίδες, θα τις πάρουμε πίσω;

➠ Παραλήρημα και από το ηγέτη της τουρκικής αντιπολίτευσης μετά την προκλητική επίθεση Ερντογάν κατά της Κύπρου
➠ Πολεμική ρητορική από την Άγκυρα που δημιουργεί κλίμα και προετοιμάζει ψυχολογικά μια σύγκρουση

Συνεχίζεται το τoυρκικό παραλήρημα με τον ηγέτη της τουρκικής αντιπολίτευσης να παίρνει... την σκυτάλη από τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Μετά τις δηλώσεις του τούρκου προέδρου πως η Κύπρος δεν έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί στη σημαία της τον χάρτη ολόκληρου του νησιού, ο Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου σε ομιλία του εξαπολύει πυρά κατά του Ερντογάν γιατί δεν επεμβαίνει, όπως είπε, για να πάρει από την Ελλάδα 18 βραχονησίδες οι οποίες είναι τουρκικές.

Ο επικεφαλής του Ρεπουπλικανικού Λαϊκού Κόμματος CHP επανήλθε στο θέμα των βραχονησίδων στο Αιγαίο υποστηρίζοντας για άλλη μια φορά - όπως είχε κάνει και στα τέλη Σεπτεμβρίου όταν ο Ερντογάν είχε αμφισβητήσει τη συνθήκη της Λωζάνης - ότι 18 μικρά νησιά κατέχονται από την Ελλάδα.

«Στην Κύπρο αυτή τη στιγμή η "ΤΔΒΚ" έχει 37% των εδαφών. Θέλουν να τα μειώσουν στο 29,2%. Θέλουν να πουλήσουν την Κύπρο» σημείωσε.

Απευθυνόμενος, μάλιστα, στον πρωθυπουργό της Τουρκίας Μπιναλί Γιλντιρίμ αναρωτήθηκε, στην ομιλία στους βουλευτές του κόμματός του, «θα πάρετε πίσω τα 18 νησιά ή όχι;».

«Είναι αυτά τα νησιά δικά μας; Είναι, λένε. Θα πρέπει να σηκωθεί η σημαία μας εκεί; Ναι, απαντούν. Αλλά υπάρχει ακόμα εκεί η ελληνική σημαία, γιατί δεν παρεμβαίνετε;» αναρωτήθηκε ο Κιλιτσντάρογλου.

«Και τι μας απαντούν; Έχουμε πιο σημαντική δουλειά, έχουμε έναν αρχηγό και προσπαθούμε να του βρούμε κάθισμα». Και πρόσθεσε: «Σε 18 νησιά κυματίζει η ελληνική σημαία. Αυτά τα νησιά ανήκουν σε εμάς. Ακούμε τον κόκορα όταν λαλεί. Εκεί υπάρχει η ελληνική σημαία. Είναι σε κατάσταση κατοχής. Ο εθνικισμός δεν λείπει από τη γλώσσα τους. Λένε για τη Λωζάνη, "τα εδάφη μας μειώθηκαν". Κάτω από τη μύτη μας χάσαμε 18 νησιά. Και τώρα ρωτάω τον κ. Μπιναλί Γιλντιρίμ. Θα πάρεις πίσω τα 18 νησιά ή δεν θα τα πάρεις; Είσαι εθνικιστής ή δεν είσαι;»

Είναι προφανές πώς η Τουρκία κλιμακώνει την πολεμική ρητορική της. Από τη μία ο Ερντογάν ζητάει επαναδιαπραγμάτευση της Συνθήκης της Λωζάνης και αξιώνει η Κύπρος να αλλάξει σημαία και από την άλλη ο ηγέτης της τουρκικής αντιπολίτευσης ζητά η Τουρκία να πάρει 18 ελληνικά νησιά στο Αιγαίο γιατί, όπως είπε «της ανήκουν».

Να σημειωθεί ότι απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου αναφορικά με δηλώσεις τουρκικής ηγεσίας σχετικά με το Κυπριακό, ο Εκπρόσωπος του Υπουργείου Εξωτερικών, κ. Στράτος Ευθυμίου, δήλωσε: «Για μία ακόμη φορά η τουρκική ηγεσία προσπαθεί να εξισώσει το θύτη με το θύμα, προχωρώντας σε ανιστόρητους και αυθαίρετους συμψηφισμούς που επιχειρούν να διαγράψουν τις ευθύνες της Τουρκίας ως κατοχικής δύναμης».

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Γιατί είναι αδιαπραγμάτευτη η δυνατότητα του δανειολήπτη να αγοράσει το δάνειο του;

Του Κωνσταντίνου Β. Κόλλια

Όταν η χώρα μπήκε και επίσημα στην περιπέτεια της κρίσης χρέους-ελλειμμάτων και στις συμφωνίες χρηματοδότησης με τους δανειστές, περιμέναμε ότι με τα μνημόνια -που συνόδευσαν τις δανειακές συμβάσεις- θα προχωρούσαν τουλάχιστον κάποιες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, που είχε ανάγκη η ελληνική οικονομία και αγορά, και στις οποίες θα έπρεπε να είχαμε προχωρήσει και από μόνοι μας.

Δυστυχώς, όμως, μετά από εξήμισι χρόνια, λίγα έως ελάχιστα έχουν γίνει προς αυτή την κατεύθυνση, ενώ τα σημαντικά προβλήματα κρύφτηκαν κάτω από το χαλί.

Γιατί διογκώθηκαν τα κόκκινα δάνεια

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων είναι το θέμα των μη εξυπηρετούμενων δανείων, ή μη εξυπηρετούμενης έκθεσης (Non Performing Exposure), όπως ονομάζεται πλέον.

Τι ακριβώς συνέβη;

Μισθοί (σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα) και συντάξεις μειώθηκαν δραστικά, το φορολογικό βάρος αυξήθηκε κατακόρυφα, οι τιμές προϊόντων και υπηρεσιών δεν μειώθηκαν στο βαθμό, που ήταν η αρχική επιδίωξη (λόγω και της αύξησης της υφιστάμενης φορολογίας και της επιβολής νέων φόρων), με αποτέλεσμα ο στόχος της εσωτερικής υποτίμησης να μην έχει επιτευχθεί.

Ταυτόχρονα, καλλιέργεια προσδοκιών προς τους δανειολήπτες περί σεισάχθειας και διαγραφής χρεών, αλλά και διστακτικότητα των τραπεζών να διαχειριστούν εγκαίρως το πρόβλημα των κόκκινων δανείων.

Τέλος, μαζική απόσυρση καταθέσεων από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, λόγω του πανικού και της κακής ψυχολογίας, που είχε δημιουργηθεί στους πολίτες.

Αποτέλεσμα όλων αυτών;

Ο μη εξυπηρετούμενος δανεισμός διογκώθηκε σε σημαντικό βαθμό, επηρεάζοντας τους δείκτες κεφαλαιακής επάρκειας των τραπεζών, οδηγώντας σε διαδοχικές ανακεφαλαιοποιήσεις, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Η πίεση των πλειστηριασμών…

Σε αυτό το περιβάλλον, φτάσαμε πλέον στο σημείο, το οποίο όλες οι κυβερνήσεις απεύχονταν: τους πλειστηριασμούς, στην ουσία ακόμη και για πρώτη κατοικία.

Πρόκειται για μέτρο, που είναι πολύ δύσκολα διαχειρίσιμο πολιτικά, αλλά και το οποίο - κατά τη γνώμη μου - αποτελεί σημαντικό χτύπημα στη δομή της κοινωνίας, προκαλώντας εντάσεις και δύσκολα ελέγξιμες αντιδράσεις (οι οποίες έχουν ήδη αρχίσει να εκδηλώνονται).

Στην παρούσα συγκυρία, απαιτείται να ληφθεί υπόψη η κοινωνική διάσταση του προβλήματος σε κάθε λύση, που θα προκριθεί, δεδομένου ότι τα νοικοκυριά είναι εξαντλημένα από τα διαδοχικά πακέτα λιτότητας, και στη συντριπτική πλειονότητά τους πραγματικά αδυνατούν να είναι συνεπείς στις δανειακές τους υποχρεώσεις.

…η αναδιάρθρωση επιχειρήσεων…

Η ίδια προσέγγιση απαιτείται και στην περίπτωση των υπερχρεωμένων επιχειρήσεων. Εδώ, πρέπει να ληφθεί υπόψη η διασφάλιση των θέσεων εργασίας και η διατήρηση στη χώρα μας της δραστηριότητας των επιχειρήσεων, όπου στην ουσία οι βασικοί μέτοχοι αποδέχονται ότι, για να τις σώσουν, θα χάσουν και τον έλεγχό τους από αυτούς (τράπεζες ή/και επενδυτές), που θα προσφέρουν τη σανίδα σωτηρίας. Δηλαδή, θα επενδύσουν τα κεφάλαιά τους.

…και μια ρεαλιστική πρόταση

Υπό αυτό το πρίσμα, κρίνεται ως απολύτως αναγκαίο να δοθεί η δυνατότητα στο δανειολήπτη, ο οποίος πληροί ορισμένες προϋποθέσεις, να αγοράσει από την τράπεζα το δάνειό του στην τιμή, που έχει αυτή συμφωνήσει με τα funds. Δηλαδή, να δοθεί στο δανειολήπτη το δικαίωμα πρώτης προτίμησης.

Επιπλέον, σε περίπτωση που το εμπράγματο δικαίωμα (σε πρώτη κατοικία) οδεύει αναπόφευκτα σε πλειστηριασμό, με την είσπραξη του προϊόντος του πλειστηριασμού, να παύει κάθε απαίτηση της τράπεζας από τον οφειλέτη και τους εγγυητές, με διαγραφή του υπολειπόμενου ποσού.

Με το πρώτο μέτρο, θα διασφαλιστεί η προστασία της κατοικίας και με το δεύτερο θα θωρακισθεί ο ιδιοκτήτης της.

Για τις επιχειρήσεις, απαιτείται η επεξεργασία όλων των διαφορετικών περιπτώσεων από τις τράπεζες. Η παρουσία των funds εδώ μπορεί να βοηθήσει στον απεγκλωβισμό των επιχειρήσεων, για τις οποίες κρίνεται ότι είναι βιώσιμες μετά τη ρύθμιση και την αναδιάρθρωση, μέσω των κεφαλαίων, που θα βάλουν.

Στόχος πρέπει να είναι να δοθεί η δυνατότητα στις βιώσιμες επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν προβλήματα ρευστότητας να ρυθμίζουν τα δάνειά τους κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μην απειλείται η συνέχιση των δραστηριοτήτων τους επ’ ωφελεία της διατήρησης των θέσεων εργασίας και της ανάτασης του παραγωγικού δυναμικού της χώρας.

Σε κάθε περίπτωση πρέπει να εξασφαλιστεί η δυνατότητα στους υφιστάμενους μετόχους, εφόσον το επιθυμούν και έχουν τα απαιτούμενα κεφάλαια, να επενδύσουν και να αναδιαρθρώσουν την επιχείρησή τους.

* Ο Κωνσταντίνος Β. Κόλλιας είναι Πρόεδρος του Οικονομικού Επιμελητηρίου Ελλάδος
Πηγή Liberal

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Τι θα γίνει εάν ο Ερντογάν ανοίξει τα τουρκικά σύνορα;

Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό και η απάντηση είναι ότι στην ΕΕ δεν επικρατούν οι συνθήκες του 2015. Τα σύνορα φυλάσσονται καλύτερα και το ΝΑΤΟ περιπολεί στο Αιγαίο. Ωστόσο, η Ελλάδα θα υποστεί τις χειρότερες επιπτώσεις.

Το σκηνικό είναι γνωστό. Εάν ο τούρκος πρόεδρος ανοίξει τα σύνορα της χώρας του με τη Συρία και το Αιγαίο για τους πρόσφυγες θα επαναληφθούν οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν πέρυσι. Οι πρόσφυγες θα μετακινηθούν μαζικά προς την Ευρώπη. Το πιθανότερο είναι να εγκλωβιστούν οι πρόσφυγες σε κάποιο ελληνικό νησί, αφού η συμφωνία επανεγκατάστασης σε άλλες χώρες της ΕΕ δεν εφαρμόζεται.

Φυλάσσονται καλύτερα τα σύνορα

Παρόλα αυτά ο Άρνε Λιτς, ευρωβουλευτής του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, που θεωρεί πολύ πιθανό να υλοποιήσει την απειλή του ο Ερντογάν, είναι τη άποψης ότι "δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει ένα 'ντιλ'. Δεν μπορούμε να πουλήσουμε όσο - όσο τα ανθρώπινα δικαιώματα, για να μην βρεθούμε υπό πίεση στην Τουρκία". Αλλά ακόμη κι αν ο Ερντογάν ανοίξει τα σύνορά του προς την Ευρώπη η κατάσταση δεν είναι η ίδια όπως πριν από ένα χρόνο.

Ο βαλκανικός διάδρομος έχει κλείσει, η Βουλγαρία ελέγχει τα σύνορά της με την Τουρκία πολύ πιο αποτελεσματικά, το ΝΑΤΟ συνεχίζει τις περιπολίες στο Αιγαίο για να εξαρθρώσει διακινητές, η ευρωπαϊκή συνοριαφυλακή Frontex διαθέτει περισσότερα χρήματα, ανθρώπινο δυναμικό και υλική υποδομή και το πιο βασικό, σε πολλές χώρες της ΕΕ μεταξύ αυτών και στη Γερμανία υπάρχουν περισσότερες δυνατότητες υποδοχής προσφύγων, όπως υποστηρίζει η Μπάρμπαρα Λοχμπίχλερ, ευρωβουλευτής της Πρασίνων.

Από την άλλη, εκφράζει την λύπη της που κάποιες χώρες της ΕΕ έχουν κλείσει τα σύνορα, ανάμεσά τους, ορισμένες μάλιστα με συρματόπλεγμα, όπως η Ουγγαρία στα σύνορά της με τη Σερβία. "Με άλλα λόγια ανεξέλεγκτες προσφυγικές ροές και από τη δική μας πλευρά δεν πρόκειται να υπάρξουν". Που σημαίνει ότι η καταγγελία της συμφωνίας για του πρόσφυγες δεν θα είχε πολύ σοβαρές επιπτώσεις στην ΕΕ λόγω της πολιτικής απομονωτισμού.

Οι μεγαλύτερες επιπτώσεις στην Ελλάδα

Αυτό βέβαια δεν ισχύει και για την Ελλάδα. Από την πλευρά του ο Τούρκος πρόεδρος θα έχανε ένα στρατηγικό μέσο πίεσης που είναι η κατάργηση της βίζας για Τούρκους πολίτες, την οποία θέλει να αποσπάσει από την ΕΕ όσο πιο γρήγορα γίνεται. Υπάρχει και η οικονομική πτυχή. Η Τουρκία εξάγει ένα μεγάλο τμήμα προϊόντων της στην ΕΕ, κυρίως στη Γερμανία, τη Μ. Βρετανία, την Ιταλία και τη Γαλλία, ενώ εδώ και 20 χρόνια υπάρχει σε ισχύ τελωνιακή ένωση με την ΕΕ, ενώ ευρωπαϊκοί κολοσσοί επενδύουν δις ευρώ στην Τουρκία.

Παρόλα αυτά η ευρωβουλευτής των Πρασίνων Μπάρμπαρα Λοχμπίλντερ πιστεύει ότι θα πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη οι απειλές Ερντογάν, αν και "θα πρέπει να εντείνουμε την προσοχή μας και να αναρωτιόμαστε σε ποιον απευθύνεται όταν μιλά". Γιατί πολλές φορές μιλά προς την Ευρώπη για να τον ακούσουν οι οπαδοί του μέσα στη χώρα.

Κάριν Μπενς (ARD) / Ειρήνη Αναστασοπούλου
Πηγή Deutsche Welle

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Χάσαμε τον μεγαλύτερο σύμμαχο για την κρίσιμη διαπραγμάτευση

Πλέον, ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών, δεν θα μπορεί, όποτε τα βρίσκει σκούρα στις Βρυξέλλες, να σηκώνει το τηλέφωνο και να καλεί για βοήθεια

Γράφει ο Τειρεσίας

Ένα από τα μεγαλύτερα «όπλα» που είχε η ελληνική κυβέρνηση, στο πλαίσιο της δραματικής διαπραγμάτευσης που οδήγησε στο παρά 1’ την χώρα στο τρίτο μνημόνιο και τη διέσωσε από το Grexit ήταν η Ουάσιγκτον. Όσοι γνωρίζουν, μπορούν να επιβεβαιώσουν ότι ήταν περισσότερες από πέντε οι φορές που εκείνη την κρίσιμη περίοδο (από το Μάρτιο έως τον Ιούνιο του 2015), ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, Τζακ Λιου, είχε παρέμβει, άλλοτε τηλεφωνικά και άλλοτε διά ζώσης, στην Γερμανία, για να διασώσει την Ελλάδα.

Και ήταν σε μια από αυτές τις παρεμβάσεις που είχε επέλθει η οριστική ρήξη με τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος τον ...επιτίμησε, λέγοντας στον Λιου ότι «από τη στιγμή που οι ΗΠΑ δεν βάζουν λεφτά για τη διάσωση της Ελλάδας, δεν μπορεί να μιλά». Για την ιστορία και όχι μόνο, να σημειωθεί ότι από τότε – ενδεχομένως συμπτωματικά – ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για την Deutsche Bank και την VW, οι οποίες, με αποφάσεις της αμερικανικής δικαιοσύνης, κυριολεκτικά, έχουν «γονατίσει» και απειλείται η ύπαρξη τους...

Αλλά αυτά είναι μια άλλη ιστορία. Εκείνο που μετράει τώρα περισσότερο για την ελληνική πλευρά, είναι πως αυτή η αμερικανική βοήθεια, στο εξής, απλά, δεν θα υπάρχει. Και αυτή θα είναι η μεγαλύτερη επίπτωση για την χώρα μας. Αρνητική, εννοείται. Γιατί, απλά, ο εκάστοτε Έλληνας υπουργός Οικονομικών, δεν θα μπορεί – όποτε τα βρίσκει σκούρα στις Βρυξέλλες – να σηκώνει το τηλέφωνο και να παρακαλεί από τον κ. Λιου ή τον εκάστοτε Λιου, να παρέμβει για να βοηθήσει.

Πλέον, με την εκλογή Τραμπ, στην καλύτερη περίπτωση, στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής θα βρίσκεται ένας αδιάφορος, για τα ελληνικά θέματα, Αμερικανός υπουργός και στη χειρότερη ένας εχθρικά διακείμενος στη χώρα μας. Συνεπώς, η ελληνική κυβέρνηση έχει, στα σίγουρα, να υπολογίζει σε έναν λιγότερο σύμμαχο. Και μάλιστα, αυτού του διαμετρήματος και εκτοπίσματος. Κι επειδή δεν έχουν απομείνει και πολλοί, η απώλεια – πιστέψτε μας – θα είναι πολύ μεγάλη και θα φανεί άμεσα. Δυστυχώς...

Πηγή Voria

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Οι "τέσσερις ιππότες της ​Αποκάλυψης" έρχονται στην Ελλάδα μέχρι το 2018..​.!

Του Πάνου Καράπα​

Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις οι "τέσσερις ιππότες της Αποκάλυψης" έρχονται στην Ελλάδα μέχρι το 2018..​.!!!​
Π​ιο συγκεκριμμένα:

1ος​:​ Μέχρι το 2018 η Ε.Ε. έχει αυξημένη πιθανότητα διάλυσης. Αυτό θα επέλθει από επερχόμενα δημοψηφίσματα κατά του ευρώ από Αυστρία και Ολλανδία, συνταγματικό δημοψήφισμα στην Ιταλία που θα ρίξει την σημερινή φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση, εκλογές στη Γαλλία με πολύ συντηρητικότερα εκλογικά αποτελέσματα και κυβερνήσεις κατά της Ε.Ε., εκλογές στη Γερμανία με επίσης λιγότερο φιλοευρωπαϊκές συμμαχίες και το κυριότερο, καμμία διάθεση για άλλους δανεισμούς προς την Ελλάδα.

2ος​:​ Η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να βγει στις αγορές στα μέσα του 2018 που βγαίνει από το τρίτο μνημόνιο και δεν θα υπάρξει τέταρτο μνημόνιο με αποτέλεσμα να πτωχεύσει και επίσημα.

3ος​:​ Η Τουρκία θα αποκτήσει τα πρώτα F35 stealth μαχητικά. Η ισορροπία στο Αιγαίο θα ανατραπεί και ο Ερντογάν θα απειλήσει με πόλεμο την Ελλάδα για να αποδείξει την δύναμή του στο εσωτερικό της χώρας όπου το καθεστώς του λόγω μεγάλης χρονικής διάρκειας και έντονου αυταρχισμού θα χρειαστεί μία ενέργεια συμβολικής νομιμοποίησης μέσω μίας επίθεσης στην Ελλάδα. Από την άλλη, η επικείμενη διάλυση της Ε.Ε. θα αφήσει την Ελλάδα απροστάτευτη στην επιθετικότητα της Τουρκίας. Στρατηγικά η δεύτερη έχει μία ιστορικά μοναδική ευκαιρία να επιτεθεί στην αδύναμη Ελλάδα και έχει δείξει και στο παρελθόν ότι δεν αφήνει τέτοιες ευκαιρίες να χαθούν.

4ος​:​ Το προσφυγικό θα πάρει μεγάλες διαστάσεις και με εσωτερικές συγκρούσεις - εξεγέρσεις λόγω της εξαθλίωσης των προσφύγων και της ανόδου της Ελληνικής ακροδεξιάς.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Εθνική ταυτότητα και "κόκκινες γραμμές"!

Τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα σε ΗΠΑ, αλλά και στις εσωκομματικές εκλογές της Γαλλίας, για την ανάδειξη νέου ηγέτη στην Κεντροδεξιά, επιβεβαιώνουν τη μεγάλη ρευστότητα στην οποία βρίσκεται ο κόσμος. Το εκκρεμές που για χρόνια είχε μετακινηθεί προς μια παγκοσμιοποιημένη κατεύθυνση, με ό,τι αυτό σήμαινε, επιστρέφει με δύναμη και βία προς την αντίθετη πορεία.

Οποιος δεν θέλει να το καταλάβει αυτό και επιχειρεί να αντιμετωπίσει τη σημερινή πραγματικότητα με χθεσινούς όρους το μόνο που θα καταφέρει είναι το εκκρεμές να τον πετύχει στο τέλος κατακούτελα.
Την ώρα που η χώρα μας βιώνει για πρώτη φορά έντονα την πολυπολιτισμική πίεση από τους χιλιάδες μετανάστες, που όχι μόνο δεν μετακινούνται, παρά τις δεσμεύσεις που υπήρχαν από τους εταίρους, αλλά ήρθαν για να μείνουν, επιστρέφει σε όλη την Ευρώπη και στις ΗΠΑ η ατζέντα της εθνικής ταυτότητας των λαών, κόντρα στον μύλο της παγκοσμιοποίησης που αλέθει τα πάντα στο πέρασμά του.

Η οικονομική κρίση απλώς ήταν η θρυαλλίδα που έσπασε τον μύθο της καλής πλευράς μιας παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας, η οποία εμπεριέχει από τη μια τους εκατομμύρια «αναλφάβητους» της νέας ψηφιακής εποχής και, από την άλλη, ένα τεράστιο άνοιγμα της ψαλίδας των ανισοτήτων. Εάν στα δύο παραπάνω προσθέσουμε τις μεγάλες αλλαγές που επέρχονται στην αγορά εργασίας από την τεχνολογία, η οποία ανεξέλεγκτα εξαφανίζει επαγγέλματα από τη μια στιγμή στην άλλη, τότε τα πράγματα δεν πάνε καλά και οι προβλέψεις για έναν μεγαλύτερο κύκλο ανεργίας είναι δεδομένες.

Οι αγωνίες των πολιτών είναι μεγάλες και καθημερινές, και η κυβέρνηση δυστυχώς εξακολουθεί να κυνηγά την ουρά της χωρίς σχέδιο και πρόγραμμα, αντί να λέει πολύ απλά την αλήθεια για το τι μας περιμένει με όσα ζητούνται να υπογράψει.

Ακόμη και ο Κώστας Σημίτης (που μετατράπηκε σε μεγάλο... αλχημιστή για να μας βάλει στην ΟΝΕ) βλέπει αυτό που οι περισσότεροι θεωρούν ότι είναι πιο κοντά μας πια. Και αυτό είναι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, εάν οι πιστωτές επιμείνουν στο αδιέξοδο σπιράλ λιτότητας στο οποίο μας έχουν ρίξει εδώ και έξι χρόνια και εάν οι κυβερνώντες συνεχίσουν την πολιτική τού «βλέποντας και κάνοντας» σε μια χώρα που καταρρέει και βάλλεται πανταχόθεν. Και αντί να καταστρώνουμε έστω και τώρα ένα σχέδιο για την επόμενη μέρα της Ευρώπης, ο πρωθυπουργός πάει στην Κούβα για να κλάψει τα όνειρα της νεότητάς του, την ώρα που εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες κλαίνε τους κόπους μιας ζωής και τα όνειρα που έκαναν τα παιδιά τους για ένα καλύτερο αύριο.

Οι περιβόητες κόκκινες γραμμές ξεθωριάζουν για άλλη μια φορά μπροστά στη δεύτερη αξιολόγηση και βάφουν με ακόμη πιο μελανά χρώματα τη ζωή των πολιτών.
Πόσο δύσκολο τελικά είναι να το καταλάβουν και να σταματήσουν να πουλάνε... παραμύθια σε έναν λαό που δεν αντέχει άλλο και με την πρώτη ευκαιρία θα τους τιμωρήσει με τον ίδιο τρόπο που τον τιμωρούν τόσα χρόνια, πολεμώντας με κάθε τρόπο την εθνική του ταυτότητα, την περηφάνια του και τιμωρώντας τον γιατί είχε την «ατυχία» να βρίσκεται στην Ελλάδα.

Και το παραπάνω ισχύει και για τους απερχόμενους αλλά και για τους επερχόμενους, αν έρθουν να κυβερνήσουν αυτόν τον τόπο χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα. Διαφορετικά, θα βρεθούν άπαντες προ εκπλήξεως...

Νίκος Ελευθερόγλου
Πηγή "Δημοκρατία"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νότης Μαριάς: Να εγγράφουν οι Γερμανικές Αποζημιώσεις στον Κρατικό Προϋπολογισμό

Στις εκδηλώσεις τιμής και μνήμης για τους ήρωες αγωνιστές της εθνικής αντίστασης που ανατίναξαν τη γέφυρα του Γογοποτάμου το Νοέμβριο του 1942, παρέστη την Κυριακή 27/11/2016 στον ηρωικό Γοργοπόταμο o Ανεξάρτητος Ευρωβουλευτής, Καθηγητής Νότης Μαριάς.

Ο Έλληνας Ανεξάρτητος Ευρωβουλευτής παρακολούθησε την επιμνημόσυνη δέηση και κατέθεσε στεφάνι στη μνήμη των θυμάτων της Εθνικής Αντίστασης.

Μετά το πέρας των εκδηλώσεων ο Νότης Μαριάς έκανε την παρακάτω δήλωση:

«Ο ηρωισμός των συμπατριωτών μας που ανατίναξαν τη γέφυρα του Γοργοποτάμου ας αποτελέσει παράδειγμα θάρρους και αντίστασης προκειμένου να πετάξουμε την τρόικα έξω από την πατρίδα μας και να ξαναπάρουμε πίσω την Ελλάδα.
Από εδώ από τον Γοργοπόταμο δηλώνουμε ότι συνεχίζουμε τον αγώνα μας έτσι ώστε να αναγκαστεί η Γερμανία επιτέλους να σεβαστεί τις Διεθνείς Συνθήκες και να καταβάλει τις πολεμικές επανορθώσεις, να εξοφλήσει το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο και να πληρώσει τις αποζημιώσεις των συγγενών των θυμάτων που εκτελέστηκαν από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής.
Παραμένοντας λοιπόν πιστός στη βασική μου θέση για την διεκδίκηση των Γερμανικών Αποζημιώσεων διοργανώνω διαδικτυακή ψηφοφορία στον ιστότοπο notismarias.gr για τη συλλογή υπογραφών, ώστε να πιεστεί η Κυβέρνηση να εγγράψει επιτέλους τις Γερμανικές Αποζημιώσεις στον Κρατικό Προϋπολογισμό.
Η διαδικτυακή αυτή ψηφοφορία, στόχο έχει να αναγκάσει την κυβέρνηση να αναλάβει πρακτικές πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση της αποτελεσματικής διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα και να θέσει την Ελληνική Βουλή προ των ευθυνών της.
Καλούμε όλους τους απανταχού Έλληνες να στηρίξουν το δίκαιο αυτό αγώνα ΨΗΦΙΖΟΝΤΑΣ. Καλούμε και την Ελληνική Βουλή να πράξει το ίδιο. Δε θα σταματήσουμε μέχρι να τα καταφέρουμε».

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου