Βάζουν όρους για να στηρίξουν την Ελλάδα;

Γράφει ο Νίκος Ελευθερόγλου

Παρακολουθώ όλο αυτόν τον καιρό τους μέχρι χθες κυβερνώντες (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) να πυροβολούν πρωί, μεσημέρι, βράδυ την κυβέρνηση Τσίπρα γιατί δεν τα έχει βρεί ακόμη με τους δανειστές και ο τόπος συνεχίζει να βαδίζει πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί.
Προσπαθώ να καταλάβω διαβάζοντας με προσοχή τις ανακοινώσεις και τα κατηγορώ τους, αλλά ακόμη δεν μπορώ να βρω σε τι ζητούν να υπογράψει η κυβέρνηση.

Θα ήταν χρήσιμο μια και ανακάλυψαν και πάλι τα non paper (τα ανυπόγραφα κείμενα που εκδίδουν οι ίδιοι) να βγάλουν κάποια και να μας πουν σε τι πρέπει να συμφωνήσει η κυβέρνηση.

Ας πούμε, πρέπει να πεί ναι σε περικοπές μισθών και συντάξεων;

Θα πρέπει να πεί ναι στη συνέχιση των απολύσεων εργαζομένων στο Δημόσιο;

Θα πρέπει να πεί ναι στο χαράτσι των 5 ευρώ στα νοσοκομεία;

Θα πρέπει να πεί ναι στη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος στις επικουρικές συντάξεις;

Θα πρέπει να πεί ναι στις λίστες Λαγκάρντ και στα παιχνίδια φοροδιαφυγής;

Θα πρέπει να πει ναι στη συνέχιση του ΕΝΦΙΑ και της έκτακτης εισφοράς που έγινε μόνιμη;

Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που θα ήθελε ο ελληνικός λαός να απαντήσουν οι κ.κ. Σαμαράς και Βενιζέλος ώστε να μάθουμε τελικά τι σημαίνει αυτό που λένε όπου βρεθούν και σταθούν ότι πρέπει να κάνει ο Αλέξης Τσίπρας.

Εσχάτως έβαλαν και νέα πρόταση στο τραπέζι. Αυτό ακούει στους όρους για να πούν ναι σε μια συνάντηση υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο για να στηρίξουν λέει την κυβέρνηση. Δηλαδή για να στηρίξουν την Ελλάδα. Ποιοι αυτοί που μας οδήγησαν σε αυτό το σημείο μηδέν , αυτοί που διέλυσαν τη μεσαία τάξη, βάζουν τώρα όρους. Αντί να ζητήσουν ένα μεγάλο συγγνώμη για τα έργα και ημέρες τους από τον ελληνικό λαό περιμένουν χαιρέκακα στη γωνία να γονατίσει η πατρίδα από τις παράλογες λογικές του Σόιμπλε που θέλει να επιβάλει την γερμανική μπότα πάνω στους λαούς της Ευρώπης.

Αντί να έχουν γίνει μια γροθιά με την κυβέρνηση , παρά τις διαφωνίες που υπάρχουν και είναι σεβαστές στις δημοκρατίες, προσεύχονται να αποτύχει για να επιστρέψουν να εφαρμόσουν το σχέδιο που άφησαν στη μέση. Θέλω να πιστεύω ότι τόσο στη ΝΔ όσο και στο ΠΑΣΟΚ υπάρχουν εκείνες οι υγιείς δυνάμεις που θα στείλουν το μήνυμα τώρα που άρχισε η αντίστροφη μέτρηση και θα πουν ότι πάνω από τα κόμματα και τα σαρκία μας είναι η πατρίδα.

Εξάλλου σε αυτήν την έρμη πατρίδα χρωστάνε πολλά. Ας της δώσουν και κάτι πίσω. Και αυτό ισχύει και για κάποιους εντός του ΣΥΡΙΖΑ που βρήκαν ώρα να βγάλουν και αυτοί τα απωθημένα τους ακόμη και εναντίον του αρχηγού τους, που τους πήρε από το μηδέν και τους έκανε κυβέρνηση…

Πηγή
Επικοινωνία με τον συντάκτη
neleftheroglou@dimokratianews.gr

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Δημιουργική ασάφεια και άγονη σαφήνεια

Του Κώστα Βεργόπουλου

Κατά τις πρώτες 100 ημέρες της νέας κυβέρνησης, η ελληνική οικονομία φέρεται να «παγώνει» σε αναμονή του σήματος επανεκκίνησης από την πορεία των διαπραγματεύσεων με τους εταίρους στις Βρυξέλλες, Φρανκφούρτη, Βερολίνο, Παρίσι και Ρήγα της Λετονίας. Ενόσω αυτές παρατείνονται και βαλτώνουν, τόσο η οικονομία αδρανεί και κατά συνέπεια τόσο περισσότερο μειώνεται η ικανότητα της να παράγει εισοδήματα και επαρκή πλεονάσματα προκειμένου να αποπληρώνει τακτικά και απρόσκοπτα τις οφειλές της. 

Αυτό οφείλουν να γνωρίζουν αμφότερες οι πλευρές των διαπραγματευομένων και κατά συνέπεια να επισπεύδουν, αντί να καθυστερούν, το τελικό αποτέλεσμα. Σε κάθε περίπτωση, οι νόμιμες και δικαιολογημένες προσδοκίες των δανειστών δεν θα έπρεπε να αντιτίθενται με αυτές της οφειλετριας χωράς, αλλά θα οφείλαν κατ’ ανάγκην να συμπίπτουν προς την αυτή κατεύθυνση για την όσο το δυνατόν ταχύτερη σταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας και αύξηση του εθνικού εισοδήματος της, που αποτελεί και την απαράκαμπτη προϋπόθεση για την εξασφάλιση της υγιούς αποπληρωμής κάθε οφειλής. 

Εν τούτοις, πάρα πασά λογική και αυτονόητη προσδοκία, η διαπραγμάτευση εξελίσσεται σε ατέρμονα παρτίδα από θανατηφόρες «μπλόφες» και αβέβαιο τελικό αποτέλεσμα. Κάθε πλευρά δοκιμάζει τις αντοχές της άλλης και με τελικό θύμα όχι μόνον την ελληνική οικονομία, αλλά εξ ίσου και όχι λιγότερο την αξιοπιστία και εύρυθμη λειτουργία του συνόλου της Ευρωζώνης. 

Προσάπτεται στην ελληνική πλευρά «έλλειμμα» διαπραγματευτικής εμπειρίας και ικανότητος, σωρευτικά «σφάλματα» τόσο έναντι του εξωτερικού, της άλλης πλευράς, όσο και έναντι του εσωτερικού. Ο απολογισμός των 100 ημέρων κυβερνητικού και διαπραγματευτικού έργου παρουσιάζεται ως «συντριπτικός» εις βάρος της χωράς: η αναμενομένη κοινωνική και οικονομική αφύπνιση στο εσωτερικό της πολύ απέχει από το να επιβεβαιώνεται, η χωρά κατόρθωσε να απωλέσει κάθε στήριγμα και συμμαχία που επιβαλλόταν και μπορούσε να συνάψει με άλλες ομοιοπαθείς εντός της Ευρωζώνης, αλλά και με ορισμένους ευρωπαϊκούς θεσμούς, καταλήγοντας να εμφανίζεται στην καλύτερη περίπτωση ως μοναχικός και ακατανόητος «Δον Κιχώτης», στη χειρότερη ως «μαύρο πρόβατο».

Έχοντας ξεκινήσει με την επαγγελία αναμόρφωσης ολόκληρης της ευρωπαϊκής πολιτικής, καθηλώνεται σήμερα σε μια αβέβαιη προσπάθεια προσαρμογής της στην «λανθασμένη ευρωπαϊκή συνταγή», την οποία επεδίωκε να ανατρέψει. Διεκδίκησε αρχικά «χρόνο και όχι χρήμα», όμως, ενώ χρόνο έλαβε, οι ανάγκες σε χρήμα θα είναι τον Ιούνιο μεγαλύτερες από ό,τι προ 4μηνου. Ο αναξιοποίητος χρόνος δεν είναι χρήμα και όσο αυτός παρέρχεται, τόσο τα προβλήματα συσσωρεύονται και επιδεινώνονται, ώστε το κόστος των διευθετήσεων να επαυξάνεται για όλες τις πλευρές.

Προς καθησυχασμό των πιστωτών προβλήθηκε αναμόρφωση της διαπραγματευτικής ομάδας και νέα κατανομή αρμοδιοτήτων σε αυτήν, πλην όμως, ακόμη μια φορά, ενώ υποτίθεται ότι κάποια πράγματα αλλάξαν, η ευρωπαϊκή πλευρά εξακολουθεί να αποδίδει στην ελληνική το αυτό μοιραίο «έλλειμμα» διαπραγματευτικού στόχου και «μειωμένη» διαπραγματευτική ικανότητα. 

Ασφαλώς, η πολιτική βούληση για την επίτευξη συμφωνίας είναι απαραίτητη, όμως δεν αρκεί: χρειάζεται ακόμη και η σχετική διαπραγματευτική ικανότητα, που, με την διαιωνιζομένη χρονοτριβή, αμφισβητείται και εξανεμίζεται. Η αρχική ορμητικότητα για ανατροπή των ευρωπαϊκών πράγματων κίνδυνοί σήμερα να συρρικνωθεί στη διεκδίκηση μιας απλής συμφωνίας έναντι οιουδήποτε τιμήματος. Η «δημιουργική ασάφεια» της συμφωνίας της 20ης Φεβρουάριου, αντί για πλεονέκτημα του οφειλέτη, κινδυνεύει, όσο οι διαπραγματεύσεις παρατείνονται, να αποδειχθεί μειονέκτημα του. Ό,τι δεν κλείνει στη βραχεία περίοδο υπερ. της αδύναμης πλευράς, καταλήγει στη μακρά περίοδο εις βάρος της και υπερ. της ισχυρής. 

Όσον αφορά στην ευρωπαϊκή πλευρά, τα πράγματα δεν δείχνουν περισσότερο σοβαρά και υπεύθυνα, αλλά ούτε και πιο παραγωγικά: καταγράφεται όχι μικρότερο, αλλά ακόμη μεγαλύτερο έλλειμμα διαπραγματευτικής ικανότητος και αναπόφευκτα καθοριστικότερη ευθύνη για το τέλμα των διαπραγματεύσεων. Εάν αληθεύει ότι η ελληνική πλευρά εμφανίζει μειωμένη διαπραγματευτική ικανότητα, θα όφειλε η ευρωπαϊκή και ιδίως η γερμανική, από την στιγμή που φιλοδοξεί να ηγείται της νομισματικής περιοχής του ευρώ, να αναπληρώνει το ελληνικό έλλειμμα καταθέτοντας προτάσεις με αυξημένη ευθύνη και σοβαρότητα, που διασώζουν την αξιοπιστία και εύρυθμη λειτουργία του συνόλου της Ευρωζώνης και όχι αυτές που σήμερα την παγιδεύουν ολόκληρη στην κλιμάκωση του αποπληθωρισμού και της αποσύνθεσης. 

Πρώτα από όλα, τι εξυπηρετεί η κατά γερμανική αξίωση πρωτοφανής μυστικότητα των διαπραγματεύσεων, ώστε να αδυνατεί η κοινή γνώμη να κατανείμει ευθύνες για την χρονοτριβή τους; Έπειτα, είναι γεγονός ότι σε κάθε συνάντηση της Ομάδας των Βρυξελλών, η ευρωπαϊκή πλευρά, επωφελουμένη από αδυναμίες της ελληνικής, εμφανίζει πρόσθετες και αυξημένες απαιτήσεις. Ο πρόεδρος του Γιουρογκρουπ Γείρουν Νταισελμπλουμ εκτίμησε πρόσφατα ως «λογικό και αναμενόμενο» ότι ανοίγει η όρεξη των δανειστών, όσο διαγνώσουν αδυναμίες και σύγχυση από την πλευρά του οφειλέτη, όμως ο ίδιος έσπευσε να παραδεχθεί το εξ ίσου «λογικό και αναμενόμενο» συμπέρασμα ότι κάθε μονομερής αύξηση απαιτήσεων εγκαθιστά προσθετό εμπόδιο στην επίτευξη τελικής συμφωνίας.

Διαπιστώνεται ακόμη «αθέμιτη» διαπραγματευτική συμπεριφορά από ευρωπαϊκής πλευράς: η Ελλάδα δεν είναι υπερχρεωμένη έναντι τρίτων, αλλά έναντι εταίρων στο κοινό τους νόμισμα. Αμφότεροι έχουν συμφέρον να προασπίζουν το κοινό νόμισμα και όχι οι η ισχυρή πλευρά των δανειστών να επιρρίπτει κάθε κόστος στην αδύναμη. Στην σημερινοί περίπτωση, αφού οι εταίροι είναι ταυτόχρονα και δανειστές, αυτό τους κάνει να ενεργούν περισσότερο με την δεύτερη ιδιότητα και πολύ λιγότερο ή και καθόλου με την πρώτη.

Ενώ διατείνονται ότι «βοηθούν» την υπερχρεωμένη χωρά, στην πραγματικότητα συμπεριφέρονται ως δανειστές όχι σε συμμαχική χωρά, αλλά σε ξένη, χρεωκοπημένη και κατακτημενη. Διευκολύνσεις που επιτρέπουν ανετά για τους ιδίους απορρίπτουν χωρίς συζήτηση για τον οφειλέτη. Οι οροί τους δεν αποβλέπουν στην σταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας, αλλά κατά πρώτο λόγο στην άμεση και μονόπλευρη εξασφάλιση των πιστωτών, με συνέπεια την εξώθηση και διατήρηση της χωράς στην ύφεση. 

Η εμμονή στην απόσπαση αυξημένου πρωτογενούς δημοσιονομικού πλεονάσματος για πληρωμές τόκων συνεπάγεται αυτόματα την διατήρηση της οικονομίας σε μηδενικούς ρυθμούς ρυθμούς, εάν όχι αρνητικούς. Η πρόσφατη εμμονή στην κάλυψη προσθετού δημοσιονομικού κενού 3 δις συνεπάγεται αυτόματα προσθετή απόσπαση πόρων από την ελληνική οικονομία και μάλιστα την στιγμή ακριβώς που αυτοί είναι απαραίτητοι για την σταθεροποίηση της. Οπωσδήποτε, είναι ηρωική και θα πρέπει να εκτιμηθεί από όλους η αμετάκλητη δέσμευση της ελληνική πλευράς στην απόρριψη υφεσιακων μέτρων επιώ μισθών και συντάξεων. Όμως, η συρρίκνωση των πραγματικών εισοδημάτων και οι υφεσιακές επιπτώσεις μπορούν να προέλθουν δι’ άλλης οδού, όπως π.χ. από την υπερφορολογήσει, από την αύξηση του ΦΠΑ, από τις πρόσθετες περικοπές δημοσίων δαπανών με αιτιολογία την εξασφάλιση πλεονάσματος υπερ των δανειστών. 

Κάθε απόσπαση πόρων από την οικονομία ενέχει αναπόφευκτο υφεσιακό αποτέλεσμα, εκτός εάν οι πόροι δι’ άλλης οδού (π.χ. δημοσιές επενδύσεις) επιστρέφουν σε αυτήν και ανακυκλώνονται εντός της οικονομίας. Ακόμη και η υψηλότερη φορολόγηση των ανωτέρων εισοδημάτων, παρότι επιβεβλημένη και κοινωνικά δίκαιη, ενέχει κι αυτή υφεσιακό κίνδυνο, ενόσω τα έσοδα της παραδίδονται καθ’ ολοκληρία στους πιστωτές και δεν επιστρέφουν έστω εν μέρει στην οικονομία. Δεν υπάρχει υγιές πλεόνασμα ενόσω η οικονομία παραμένει στην ύφεση και σε παρόμοιες συνθήκες κάθε πλεόνασμα που δεν ανακυκλώνεται στην οικονομία επιδεινώνει την ύφεση ακόμη περισσότερο. Εάν πρέπει απαραιτήτως να αποσπάται κάποιο πλεόνασμα, θα όφειλε επίσης αυτό να παραμένει οπωσδήποτε χαμηλότερο του ρυθμού ανάπτυξης της οικονομίας και όχι υψηλότερο, σε αντίθεση με τις σημερινές διεκδικήσεις των δανειστών. 

Εάν τουλάχιστον η κυβέρνηση αναγνώριζε ότι προσθετά φορολογικά μετρά είναι μεν υφεσιακά, αλλά της επιβάλλονται από την αρπακτικότητα των δανειστές, θα ήταν πειστικότερη. Εάν κατόρθωνε να σχεδιάσει ρυθμό ανάπτυξης ανώτερο του επιβαλλομένου από τους δανειστές πλεονάσματος, αυτό θα έπρεπε οπωσδήποτε να αναγνωρισθεί ως επιτυχία της. Ωστόσο, για υψηλότερο αναπτυξιακό στόχο απαιτούνται προσθετά χρήματα όχι βέβαια για τους δανειστές, αλλά για την αναγκαία εισροή δημοσίων επενδύσεων στην οικονομία. Ενώ παράλληλα τόσο το διαθέσιμο χρήμα όσο και ο εναπομένων χρόνος συρρικνώνονται, σαν ανθεί που μαραίνονται προτού προλάβουν ν ‘ανθίσουν.

Ωστόσο, θα ήταν λάθος το συμπέρασμα ότι όλες οι χώρες μέλη οφείλουν να προσαρμόζονται στον σημερινό ευρωπαϊκό μονόδρομο που δεν οδηγεί πουθενά αλλού, πάρα στην καταστροφή. Αυτό θα μπορούσε να υποτεθεί, εάν η Ευρωζώνη με τις ισχύουσες πολίτικες της κατέγραφε επιτυχίες. Στην πραγματικότητα, εξ αίτιας των «μονόδρομων» της, η Ευρωζώνη περιέρχεται σε όλο και βαθύτερο αδιέξοδο, μέχρι σημείου να αμφισβητείται η επιβίωση της στο άμεσο μέλλον. Θα έπρεπε το ελληνικό πρόβλημα να μην αντιμετωπίζεται με πειθαρχικά μετρά, ως «ειδική περίπτωση» και «ανωμαλία» μιας μεμονωμένης χωράς, αλλά με σταθεροποιητικά μετρά, ως ενδεικτικό του προβλήματος στο οποίο εμπλέκονται σήμερα όλες χωρίς εξαίρεση οι ευρωπαϊκές χώρες και το ευρωπαϊκό οικοδόμημα στο σύνολο του.

Το δημόσιο χρέος συνεχίζει ακόμη και σήμερα να αυξάνεται σε σχέση με το εθνικό εισόδημα όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρη την Ευρωζώνη και αυτό είναι πρόβλημα όχι μιας χωράς, αλλά όλων μαζί και της εσφαλμένης πολιτικής που εφαρμόζεται παντού χωρίς εξαίρεση προς αντιμετώπιση του. Η νέα ελληνική κυβέρνηση έχει την λαϊκή εντολή να καταδείξει και να πείσει την Ευρώπη για τις μέχρι σήμερα εσφαλμένες, αντιπαραγωγικές και καταστροφικές επιλογές της τόσο για την χωρά όσο και για ολόκληρο το ευρωπαϊκό εγχείρημα.

Πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Πολιτικές νευρώσεις

Αντιπαράθεση εντυπώσεων την ώρα που ο τόπος «καίγεται»

Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς

Πολύ κατώτερος των περιστάσεων εμφανίζεται τις ημέρες αυτές ο δημόσιος διάλογος μεταξύ των κομμάτων, ο οποίος εξαντλείται σε μια φτηνή αντιπαράθεση εντυπώσεων την ώρα που ο τόπος «καίγεται». Δυστυχώς, το αρνητικό πρόσημο της άσκοπης κοκορομαχίας βαραίνει περισσότερο την αντιπολίτευση, και ειδικότερα τη Νέα Δημοκρατία. Αντί τα στελέχη της να κάνουν τον σταυρό τους για να περάσει τον κάβο η χώρα, έστω και στα χέρια των πολιτικών αντιπάλων τους, αναλώνονται σε μικροκομματικού τύπου αντικυβερνητική πολεμική.

Μνημονιακοί εντολοδόχοι, που μέχρι χθες βρίσκονταν σε θέσεις εξουσίας, ξεσπαθώνουν για τα φορολογικά βάρη μιας συμφωνίας η οποία δεν έχει έρθει ακόμα στο τραπέζι και ουδείς γνωρίζει επακριβώς το περιεχόμενό της. Αλλά, ακόμη και σε αυτό το πεδίο της... μαντικής πρόγνωσης, η αξιωματική αντιπολίτευση φαίνεται ότι έχει μπλέξει τις γραμμές της. Κάποιοι φιλόδοξοι «πραιτοριανοί» σπεύδουν να στηρίξουν το καταστροφικό παιχνίδι του αρχηγού τους, πριονίζοντας ταυτοχρόνως την καρέκλα του, ενώ άλλοι επίδοξοι «μνηστήρες» δηλώνουν εκ προοιμίου ότι θα ψηφίσουν τη συμφωνία. Οχι ασφαλώς για το καλό της πατρίδας, αλλά για να διαφοροποιηθούν από τον Σαμαρά.

Αυτές οι κραυγαλέες αντιφάσεις, οι παλινωδίες, αλλά κυρίως το άθλιο «ατομικό παιχνίδι» για την κατοχύρωση μισού λεπτού «τηλεοπτικής δημοσιότητας» υποβιβάζουν το επίπεδο άσκησης αντιπολίτευσης. Στο όνομα μιας στείρας αντικυβερνητικής ρητορικής, ακούσαμε τις τελευταίες ημέρες παλαβά πράγματα, μέχρι και ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι η... μάνα του λόχου της Χρυσής Αυγής.
Ασφαλώς, όλα αυτά τα... ξεσπάσματα προδίδουν προσωπικές αγωνίες, μικροκομματικούς υπολογισμούς, αλλά κυρίως έλλειψη υπομονής και σοβαρότητας.

Η κακοφωνία, όμως, φοβούμαι ότι πηγάζει από ένα είδος πολιτικής νεύρωσης, που φαίνεται να διακατέχει τα ηγετικά κλιμάκια της αντιπολίτευσης, με την εξαίρεση ίσως του ΠΑΣΟΚ, το οποίο... αλλού αρμενίζει, ομφαλοσκοπώντας στα αδιέξοδα μονοπάτια της πολιτικής περιθωριοποίησής του.

Η Νέα Δημοκρατία προσεύχεται να συμβεί το... κακό για να «δικαιωθεί», ενώ το νεόκοπο Ποτάμι προσεύχεται να τσακωθούν ο Τσίπρας με τον Καμμένο για να πάρει τη θέση του στην κυβέρνηση και να δει από κοντά, επιτέλους, τους διαδρόμους της εξουσίας.
Ετσι ασφαλώς δεν γίνεται δουλειά για την πατρίδα. Είναι πολύ ρηχός ο ορίζοντας αυτών των πολιτικών επιδιώξεων. Εχει που έχει τα προβλήματά της η κυβερνώσα παράταξη με την πολυγλωσσία που τη διακατέχει, έρχονται και οι νευρώσεις της αντιπολίτευσης για να συνθέσουν εικόνα πολιτικού τρελοκομείου, την ώρα που ο τόπος χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε νηφαλιότητα και διακομματική σύμπνοια. Πραγματική κατάντια.

Πηγή "Δημοκρατία"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Οι 100 εκβιαστικές ημέρες για την κυβέρνηση Τσίπρα

Ο εκβιασμός γίνεται σε συνεργασία. Όπως και πάντα, στην ιστορία υπήρχαν συνεργάτες και προδότες στα φασιστικά καθεστώτα που ερχόταν στο παρελθόν να κατακτήσουνε την χώρα, έτσι και σήμερα η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Είναι ιστορικός ο αγώνας των 100 ημερών που η κυβέρνηση στέκεται στα πόδια της χωρίς απώλειες, είτε κοινωνικές, είτε ανθρωπιστικές, είτε οικονομικές. Δίνει μία μάχη που μέχρι σήμερα έχει τονώσει την ελληνική υπερηφάνεια και ψυχή, σε αντίθεση με την εσωτερική τρόικα που αυτή καταγράφεται από οικονομικούς παράγοντες και από συγκεκριμένους Έλληνες πολιτικούς οι οποίοι εκφράζουν οικονομικά συμφέροντα τα οποία θέλουν να λεηλατήσουν τον πλούτο της χώρας και δίνουν την δική τους μάχη για τα δικά τους συμφέροντα με την οργανωμένη μηχανή τους που λέγεται επικοινωνιακή πολιτική μέσω των ΜΜΕ και τους σύγχρονους κουκουλοφόρους τηλεοπτικούς σταρ να κατευθύνουν την προπαγάνδα για να μην επιτευχθεί μία καλή συμφωνία για την χώρα. Πολλές φορές όμως η ουσία είναι ένα σχετικό πράγμα.
Πολλοί πιστεύουν ότι η νοστιμιά στον αστακό κρύβεται στην ψίχα αλλά αυτό δεν είναι απόλυτο και ούτε πάντα αλήθεια.
Στην αστακομακαρονάδα η νοστιμιά και το ζουμί βγαίνει από το καύκαλο, οπότε αν αυτοί πάρουν την ψίχα και αφήσουν το καύκαλο για τους άλλους, ποιοι είναι τελικά οι κερδισμένοι; Αυτοί όμως προσπαθούνε να τα πάρουν όλα, και την ψίχα και το καύκαλο. Η συνταγή τους κρατάει χρόνια. Ο πλούτος της χώρας διαχειρίζεται από πολύ λίγους επιχειρηματίες, οι οποίοι, όπως και στο παρελθόν έχουνε διαλύσει κυβερνήσεις με μεγάλες πλειοψηφίες και έχουνε διορίσει εγκάθετους πρωθυπουργούς, έτσι και σήμερα θέλουνε να διαλύσουν την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Αυτό διότι ο φόβος της οικονομικής δικτατορίας της χώρας είναι η επιτυχία της κυβέρνησης καθώς μέσα σε αυτήν την κοινοβουλευτική ομάδα υπάρχει μία πλειοψηφία βουλευτών που θέλουνε να στηρίξουν την λαϊκή ετυμηγορία την οποία έχουν πάρει από τον Ελληνικό λαό. Φοβούνται λοιπόν την δημοκρατία και την διαφάνεια και φοβούνται επίσης ότι αυτή η κυβέρνηση μπορεί να είναι απρόβλεπτη για αυτούς.

Οι 100 ημέρες του Τσίπρα είναι οι πιο επιτυχημένες μέχρι σήμερα. Φαίνεται στην διαχείριση της εξωτερικής πολιτικής. Ποτέ ως τώρα δεν είχε η Ελλάδα τόσο τεκμηριωμένη και αξιόπιστη εξωτερική πολιτική, πολιτική η οποία έχει εδραιώσει την θέση της χώρας γεωστρατηγικά και πολιτικά, έχει αναδείξει την γεωστρατηγική της δύναμη αλλά και την προσφορά που κάνει και μπορεί να κάνει τόσο στην Ευρώπη, στην Μεσόγειο αλλά και στις άλλες μεγάλες δυνάμεις. Η διαχείριση της σκληρής διαπραγμάτευσης μέχρι σήμερα, με την Ελλάδα να απαιτεί και να επιβάλει γραμμές μέσω καθαρών δημοκρατικών διαδικασιών, και η σοβαρή και ειλικρινής προσέγγιση των ουσιαστικών προβλημάτων, αντιμετωπίστηκε με αυστηρότητα από τους ξένους εταίρους μας.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, μαζί με τους ενορχηστρωτές της διαπλοκής τους, ανακοινώνανε ότι η χώρα θα φαλιρίσει και ότι δεν έχει να πληρώσει. Αντιθέτως, η χώρα αναπτύσσεται και τον τελευταίο μήνα βλέπει τα έσοδα της να αυξάνονται κατά 18% στα ταμεία. Η ελληνική κοινωνία δεν απαιτεί ρευστότητα στην αγορά σε επιχειρήσεις, σε οργανισμούς και σε οικονομικούς παράγοντες που λεηλατούν τον πλούτο της χώρας. Η ρευστότητα στην χώρα θα ορθοποδήσει όταν το τραπεζικό σύστημα θα είναι υγειές και όταν η διαχείριση του χρέους των πολιτών θα χειρισθεί πραγματικά από τον κρατικό φορέα, δηλαδή τα κουρέματα των δανείων θα γίνονται από αξιόπιστους κρατικούς φορείς και όχι από ιδιώτες τραπεζίτες στους οποίους δεν ανήκουν οι τράπεζες και παρουσιάζονται ως διαφημιστικά σποτάκια ενώ στην ουσία δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα. Η κυβέρνηση Τσίπρα κινδυνεύει από την οικονομική δικτατορία της διαπλοκής η οποία, σε συνεννόηση με τους ξένους δανειστές, ετοιμάζει και προσπαθεί να δημιουργήσει έναν πολιτικό κραδασμό στην χώρα με στόχο να χάσει ο Τσίπρας κομμάτι της ριζοσπαστικής κοινοβουλευτικής του ομάδας και να συμπληρώσουν αυτήν την απώλεια οι εκπρόσωποι της διαπλοκής – το Ποτάμι, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. …Και έτσι θα έχουν έναν πρωθυπουργό σε ομηρία. Η διαπλοκή ξέρει να προσεγγίζει και να διορίζει εκπροσώπους στο καινούριο κρατικό κανάλι που οι παραγωγές φτιάχνονται από εταιρείες της διαπλοκής και κατευθύνουν την δικιά τους πολιτική.

Η κυβέρνηση Τσίπρα έχει δυο μεγάλα όπλα στα χέρια της. Μπορεί να κάνει ένα δημοψήφισμα, και αν πραγματικά πιέζεται πολύ από την διαπλοκή και το αισθάνεται αυτό, ας κάνει και άλλο ένα δημοψήφισμα που να αφορά στις κρατικές τράπεζες με ονομαστικές μετοχές. Για να μπορέσουν έτσι να κουρευτούν τα δάνεια των Ελλήνων πολιτών. Διότι επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται, η κυβέρνηση Τσίπρα είναι στην ίδια θέση εκβιασμού που ήταν η κυβέρνηση Παπανδρέου, αλλά που τότε δεν είχε κυβέρνηση αλλά είχε συγκυβέρνηση με τον Βενιζέλο και τον αντιμνημωνιακό Σαμαρά και με το Ζάππειο 1 και το Ζάππειο 2 κάνανε πρωθυπουργό τον Παπαδήμο. Το ίδιο σενάριο θέλουνε να δημιουργήσουνε αλλά με άλλο σκηνικό.

Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, έχει την άμεση δημοκρατία και η μεγάλη δυσαρέσκεια και απογοήτευση της Ελληνικής κοινωνίας είναι η τοπική αυτοδιοίκηση η οποία, όταν της ζητήθηκε η βοήθεια από το Ελληνικό κράτος, οι δήμαρχοι της συμπεριφέρθηκαν ως ανθέλληνες. Εκεί καταλαβαίνουμε τι μηχανισμούς διαθέτει η διαπλοκή.

Η κυβέρνηση Τσίπρα μόνη της μπορεί να πετύχει. Οι σύμμαχοι της είναι η κοινοβουλευτική της ομάδα και ο Ελληνικός λαός. Θα φέρω ένα παράδειγμα. Οι κοινωνίες στρουθοκαμηλίζουνε. Πριν λίγες μέρες μαζευτήκανε χιλιάδες νέοι στην πλατεία Συντάγματος και διεκδικήσανε την απελευθέρωση της κάνναβης. Πολλοί άνθρωποι διαμαρτυρηθήκαν και κατηγορήσανε την εκδήλωση αυτή. Και εγώ προσωπικά δεν είμαι οπαδός της κάνναβης αλλά σε συζητήσεις που είχα με πολλούς ανθρώπους διαφόρων πεποιθήσεων, το συμπέρασμα είναι ένα: Δεν μπορείς να αφήνεις αυτή την νεολαία, αυτούς τους χιλιάδες ανθρώπους, στα χέρια των εμπόρων και τον εκβιασμό του παρακράτους που διαχειρίζονται το εμπόριο της μαριχουάνας.

Οι κοινωνίες εξελίσσονται, απελευθερώνονται. Έτσι θα πρέπει να απελευθερωθούμε και από τις οικονομικές δικτατορίες που με τα τηλεφωνήματα που λαμβάνει ο κάθε πολίτης από τις εισπρακτικές εταιρείες των τραπεζών για τα χρέη τους, πιέζεται και εκβιάζεται οικονομικά και ψυχολογικά.

Η κυβέρνηση Τσίπρα αν δεν διαχειριστεί και δεν χτυπήσει την οικονομική δικτατορία και την διαπλοκή στην Ελλάδα, θα έχει κατάληξη αντίστοιχη με αυτή του Γιώργου Παπανδρέου…

Αλέξανδρος Καζναφέρης
Καθηγητής Μ.Ι.Τ


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Σχέδια για άνευ όρων υποταγή της χώρας ετοιμάζουν οι δανειστές

Γράφει ο Θανάσης Μπρούσκος

Σε πλήρη χρηματοδοτική ασφυξία θέλουν να εξωθήσουν την ελληνική οικονομία οι δανειστές, αξιώνοντας την άνευ όρων υποταγή της κυβέρνησης στα νεοφιλελεύθερα κελεύσματα και στην εφαρμογή αντιλαϊκών μνημονιακών μέτρων.

Ακόμη πιο κρίσιμη θεωρείται η συνεδρίαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας την Τετάρτη (20/5), κατά την οποία δεν αποκλείεται να επιχειρηθεί νέος στραγγαλισμός της ελληνικής οικονομίας αυξάνοντας το «κούρεμα» στα εχέγγυα που παρέχουν οι ελληνικές τράπεζες σε αντάλλαγμα για μετρητά, στο πλαίσιο του Μηχανισμού Παροχής Έκτακτης Ρευστότητας (ELA). «Μια τέτοια κίνηση μπορεί να προκαλέσει περαιτέρω εκροή των καταθέσεων και να ωθήσει τον Τσίπρα σε μια συμφωνία», αναφέρει το Bloomberg, αποκαλύπτοντας τις προθέσεις των δανειστών να επιβάλλουν στην ελληνική κυβέρνηση μια συμφωνία με αθέμιτους και επώδυνους για τον ελληνικό λαό συμβιβασμούς.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο, το οποίο είναι επικοινωνιακού χαρακτήρα και έχει τη δική του ιδιαίτερη σημασία, ως μοχλός πίεσης αλλά και αποπροσανατολισμού λειτουργούν τα διάφορα σενάρια που «διαρρέουν» ο διεθνής και εγχώριος Τύπος. Πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτούς τους σχεδιασμούς παίζουν τόσο οι «μανδαρίνοι» των Βρυξελλώνκαι του Βερολίνου όσο και τα επιτελεία των πιο κερδοσκοπικών μερίδων του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Από αυτή την άποψη, αποκαλυπτικό είναι δημοσίευμα των Financial Times, σύμφωνα με το οποίο τελεσίγραφο τύπου Κύπρου στην Ελλάδα φέρεται να θέτουν στο τραπέζι των συζητήσεων αξιωματούχοι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ειδικότερα σύμφωνα με το πρακτορείο, τουλάχιστον ένα μέλος του ΔΣ πρότεινε να παρουσιαστεί στην Ελλάδα μια «take it or leave it» («ή αυτό ή τίποτα») πρόταση. Ωστόσο, το ΔΝΤ ανέφερε πως δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία από τις ελληνικές αρχές για την εφαρμογή ενός τέτοιου σχεδίου. Η πρόταση ωστόσο φέρεται να κερδίζει έδαφος ανάμεσα στους υπουργούς Οικονομικών της ευρωζώνης.

Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να αναγνωστεί και η αναφορά της JP Morgan στις συνεχιζόμενες συνομιλίες μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των λεγόμενων «θεσμών». Η JP Morgan επιβεβαιώνει ότι η πίεση στις ελληνικές αρχές να καταλήξουν σε μια συμφωνία κλιμακώνεται, ενώ εξαπολύει επίθεση στο ρόλο και στη στάση της «Αριστερής Πλατφόρμας» του ΣΥΡΙΖΑ

Στο μεταξύ εξαιρετικά αρνητική εντύπωση προκάλεσε αποκλειστικό δημοσίευμα στην ιστοσελίδα «Το Βήμα», σύμφωνα με το οποίο υπάρχει πολυσέλιδη πρόταση της Κομισιόν όπου τίθενται οι προϋποθέσεις για να ξεκλειδώσει η βοήθεια από το EFSF προς την Ελλάδα εντός του Ιουνίου και να υπάρξει μια συνολική συμφωνία μέχρι το φθινόπωρο.

Πρώτη προϋπόθεση, σύμφωνα με το δημοσίευμα, είναι να νομοθετηθούν μέτρα ύψους 5 δισ. ευρώ περίπου, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται η διατήρηση του ΕΝΦΙΑ (!) , αλλαγές στο ΦΠΑ και αύξηση της έκτακτης εισφοράς για ορισμένα εισοδηματικά κλιμάκια και άνω. Παράλληλα η συζήτηση για ασφαλιστικό και εργασιακά μετατίθεται για το φθινόπωρο. Πάντως την ύπαρξη του κειμένου διέψευδαν μέχρι στιγμής τόσο η ελληνική κυβέρνηση, όσο και εκπρόσωπος του Επιτρόπου Π. Μοσκοβισί.

Έχει γίνει πρόδηλο πλέον ότι οι δανειστές, όταν αναφέρονται σε «μεταρρυθμίσεις», στην πραγματικότητα εννοούν αντιλαϊκού χαρακτήρα απορρυθμίσεις, όπως για παράδειγμα την προώθηση ιδιωτικοποιήσεων, σαν αυτή του λιμανιού του Πειραιά και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.

Υπό αυτό το πρίσμα το στοίχημα για την κυβέρνηση είναι να επιδείξει μία αυξημένη αντίσταση απέναντι στις εντεινόμενες απειλές, αποκρούοντας τους εκβιασμούς και τις πιέσεις να βάλει στο «ψυγείο» το ριζοσπαστικό της πρόγραμμα. Μια συμφωνία με τους «θεσμούς» ή θα είναι συμβατή με το κυβερνητικό πρόγραμμα ή δεν μπορεί να υπάρξει και σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα υπάρξει!


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Πρώτη φορά ή πρώτη και τελευταία φορά αριστερά;

Γράφει ο Δημήτριος Κ. Φίλιππας
κατά κόσμον Διογένης ο Κυνικός

Καλύτερα ένα άθλιο τέλος παρά μια αθλιότητα χωρίς τέλος… Η πασίγνωστη αυτή φράση του Κάρλ Μάρξ αντικατοπτρίζει κατά τον καλύτερο τρόπο την παρούσα πολιτική κατάσταση στην χώρα μας. Πιστοί στα όσα έχουμε γράψει μέχρι σήμερα δεν θα κρίνουμε την κυβέρνηση με βάση τις όποιες διαρροές, από όποια πλευρά και αν προέρχονται. Γιατί κανείς από εμάς στην Ελλάδα, πλην του κυρίου Τσίπρα και κάποιων συνεργατών του, δεν γνωρίζει ποια είναι η αλήθεια και τι ισχύει από όσα ακούγονται. Έτσι δεν πιστεύουμε τίποτα και δεν παίζουμε και κανένα παιχνίδι από οποιαδήποτε πλευρά και αν προέρχεται. Θέλουμε να παραμείνουμε έντιμοι.

Βεβαίως, περιμένουμε εναγωνίως τις εξελίξεις όχι μόνον γιατί αφορούν το μέλλον μας αλλά και για να δούμε τι τελικά ίσχυε από όλα όσα έχουν λεχθεί μέχρι σήμερα. Θα μπορέσουμε με αυτόν έτσι να κρίνουμε αν πράγματι έγινε σκληρή διαπραγμάτευση ή αν κάποιοι, δυστυχώς, χρησιμοποίησαν τον ΣΥΡΙΖΑ ως «ανακουφιστική βαλβίδα», δηλαδή ως βαλβίδα εκτόνωσης της πίεσης. Ο λαός εξ αιτίας της πρωτοφανούς ανθρωπιστικής κρίσης ήταν ένα καζάνι έτοιμο να σκάσει. Κάτι που το είχαν δει οι ξένοι εδώ και καιρό, και ίσως να είχαν προετοιμαστεί καταλλήλως για την στιγμή αυτή…

Δεν θέλουμε να πιστέψουμε το σενάριο αυτό, γιατί θα είναι η μεγαλύτερη απογοήτευση και εξέλιξη στην σύγχρονη ιστορία μας. Είμαστε από εκείνους τους ανθρώπους που πιστεύουμε σε αυτόν τον τόπο. Που πιστεύουμε στους υγιείς ανθρώπους αυτού του τόπου. Που πιστεύουμε ότι μπορεί να αλλάξει η κατάσταση, ακόμη και αν χρειαστεί να περάσουμε όλοι εμείς άλλη μία τεράστια δοκιμασία. Σημασία όμως έχει το να αλλάξει η χώρα προς το καλύτερο. Όχι να συνεχιστεί η σάπια, διεφθαρμένη, άρρωστη αυτή κατάσταση που επικρατεί. Και είναι σαφές ότι η πλειοψηφία του Ελληνικού λαού δεν έχει να χάσει τίποτα, γιατί τα έχει χάσει σχεδόν όλα ήδη… Μόνο τα λαμόγια και οι απατεώνες θα επηρεαστούν από μια τέτοια εξέλιξη… Και αυτοί όχι και τόσο πολύ γιατί ας μην ξεχνάμε ότι έχουν και τα «παστωμένα» στο εξωτερικό. Αλλά όπως και να το κάνουμε θα χάσουν την βολή τους…

Είναι τόσο τρελά αυτά που βλέπουμε που διαβάζουμε που τελικά μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν τελικά έχουν δίκαιο οι ξένοι που προσπαθούν να μας εξοντώσουν με κάθε τρόπο και να μας κάνουν αποικία τους. Δεν μπορεί να ακούει κανένας πχ τον κ. Σαμαρά να κάνει τον κατήγορο την στιγμή που είναι «Ο» αποτυχημένος των αποτυχημένων πολιτικών. Ο άνθρωπος που ήξερε μόνο να συμφωνεί απλά για ανέβει και να κρατηθεί στην εξουσία… Δεν μπορεί να ακούς εκπροσώπους κόμματος να συμπεριφέρονται πολιτικά ως εκπρόσωποι άλλου κράτους... Τέλος δεν μπορεί οι «δεν δικαιούσθε δια να ομιλείτε», τι θυμηθήκαμε και εμείς, την αγαπημένη φράση του ΠΑΣΟΚ και του Κουτσόγιωργα, να ομιλούν. Το κόμμα αυτό, το κίνημα αυτό, ότι είναι τέλος πάντως, έπρεπε να είχε μπει εδώ και πολλά χρόνια στο χρονοντούλαπο της ιστορίας… Και όμως ο αρχηγός του ο πολύς κ. Βενιζέλος συνεχίζει να κρίνει, να κατακρίνει και να εμφανίζεται δεξιά και αριστερά χωρίς να ντρέπεται…

Αλλά δεν είναι μόνο το εξωτερικό μέτωπο στο οποίο περιμένουμε τα τελικά δείγματα γραφής της κυβέρνησης του κ. Τσίπρα. Υπάρχει και το εσωτερικό μέτωπο. Ελπίζουμε η αδράνεια που υπάρχει ουσιαστικά σε αυτό απλά να οφείλεται στην τεράστια πίεση που ασκείται από το εξωτερικό στα πλαίσια της διαπραγμάτευσης που γίνεται με τους δανειστές. Γιατί στο εσωτερικό δεν πάμε καλά… Δεν βλέπουμε πέρα από κάποια πυροτεχνήματα αυτά που μας είχαν υποσχεθεί. Πάταξη της μεγάλης φοροδιαφυγής… Πάταξη της διαφθοράς… Πάταξη του πελατειακού κράτους… Μπορεί να ξεκινήσουν όλα αυτά συστηματικά μετά την συμφωνία με τους δανειστές, αλλά εμείς θεωρούμε ότι έπρεπε να είναι προτεραιότητα για την κυβέρνηση. Γιατί θα ήταν αυτό το καλύτερο μήνυμα για το εξωτερικό... Και θα αφορούσε και τις διαπραγματεύσεις…

Για παράδειγμα, έγινε πολύ ορθά η ρύθμιση στην εφορία των 100 δόσεων και μείωσης προσαυξήσεων κλπ. Έπρεπε όμως να υπάρχει πλαφόν. Τα μέτρα αυτά έπρεπε να αφορούν αυτούς που πραγματικά καταστράφηκαν, που αδυνατούσαν λόγω συνθηκών να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Όχι για τα μεγαλολαμόγια! Δεν μπορεί να κλέβει ο άλλος το δημόσιο, πχ 5 εκατομμύρια ευρώ, να του βάζει η εφορία πρόστιμο 3 εκατ., που να βρει πόσα ακριβώς είχε κλέψει ο καθένας και τελικά με τις ρυθμίσεις του νόμου της κας Βαλαβάνη να πληρώνει 1,5 εκατ. ευρώ και να καθαρίζει… Είναι πρόκληση για όλους αυτούς που πεινάνε σήμερα…

Δεν μπορεί να λες φέρτε τα μαύρα (από κλεμμένα, από μίζες, από επιδοτήσεις;) και πληρώστε 15% φόρο και καθαρίσατε όταν ο άλλος, ο νομοταγής μισθωτός μπορεί να πληρώνει και 40% φόρο!!! Δηλαδή έφαγες, έκλεψες, έκανες απάτη, με 15% καθάρισες… Ξέρουμε τον αντίλογο, ότι έχει εφαρμοστεί και στο εξωτερικό, σε κάποιες χώρες με επιτυχία. Στην Ελλάδα όμως δεν εφαρμόζεται τέτοιος νόμος. Γιατί; Ας κοιτάξουν οι υπεύθυνοι τις προηγούμενες ανάλογες ρυθμίσεις. Ποιοι έφεραν χρήματα; Πόσοι ήταν αυτοί; Ένας-δύο πρώην υπουργοί ή μεγαλοδικηγόροι; Μην τρελαθούμε τώρα. Και το μέτρο δεν θα αποδώσει αλλά και το κυριότερο, το μήνυμα που περνά στην κοινωνία μας είναι: «μία από τα ίδια» και αυτή η κυβέρνηση. Η πρώτη φορά αριστερά, για να μην ξεχνιόμαστε!

Αλλά και κάποιοι στις δικαστικές αρχές συνεχίζουν μάλλον να ζουν στο παρελθόν… Βλέπουμε περίεργες αποφάσεις και τακτικές που μας κάνουν να διερωτώμεθα αν κάτι αλλάζει σε αυτή τη χώρα. Ένα μικρό παράδειγμα η υπόθεση Καρούζου. Έξη οι κατηγορούμενοι στην πρόταση του εισαγγελέα προς το δικαστικό συμβούλιο και ανάμεσα σε αυτούς δεν είδαμε να φιγουράρει ούτε ένα τραπεζικό στέλεχος!!! Δηλαδή μόνο οι έξη ήξεραν… Όλοι οι άλλοι, τόσοι και τόσοι, δεν ήξεραν τίποτα για τον «φόνο» ή καλύτερα τους «φόνους» μια και μιλάμε για πολλά δάνεια όχι ένα και δύο… Εκτός και αν ο προηγούμενος «Στουρνάρας», ο κύριος Προβόπουλος, καθάρισε καλά για το συνάφι του… Με αυτόν τον κύριο άραγε θα ασχοληθεί κανείς; Όχι τίποτα για να δουν και να αντιληφθούν ορισμένοι γιατί ο κύριος Στουρνάρας αρνείται να δώσει στοιχεία για τα θαλασσοδάνεια των ΜΜΕ!!! Μην ξεχνάμε ότι θέλει να γίνει και πρωθυπουργός όποιος διαβάζουμε! Γιατί τώρα εμάς ήρθε στο μυαλό η παροιμία «το ένα χέρι (της διαπλοκής) νίβει το άλλο και τα δύο το πρόσωπο (της διαπλοκής)»… Καμία σκέψη κανένας;

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει τεράστια ευθύνη. Εκτός των άλλων γιατί είναι και η «πρώτη φορά αριστερά»! Αν δεν θέλει λοιπόν το σύνθημα της αυτό να γίνει «πρώτη και τελευταία φορά αριστερά» θα πρέπει να προσέξει πάρα πολύ. Ο κόσμος στην Ελλάδα δεν έγινε ξαφνικά «αριστερός»… Ο κόσμος σήμερα δεν δίνει χωρίς λόγο στις δημοσκοπήσεις αυτά τα υψηλά ποσοστά στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ… Όπως και δεν στέλνει στον πολιτικό αγύριστο την Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ, το Ρυάκι, την ΔΗΜΑΡ κλπ χωρίς λόγο. Ξέρετε δεν είναι μόνον ότι πολλοί συμπατριώτες μας έχουν σιχαθεί το που μας οδήγησαν οι ηγέτες του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας.
Υπάρχουν και πάρα πολλοί Έλληνες που πιστεύουν σε αυτό που είχε πει ο Μαρκ Τουέιν: «Πίστη στην πατρίδα, πάντα. Πίστη στην κυβέρνηση, όταν το αξίζει»… Για να δούμε λοιπόν αν ο κ. Τσίπρας θα δικαιώσει τους ανθρώπους αυτούς. Κοντός ψαλμός αλληλούια…


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Το Μνημόνιο μείωσε τις καταθέσεις και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ

Επί μνημονιακών κυβερνήσεων οι καταθέσεις μειώθηκαν κατά 83,5 δισ. ευρώ και επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ κατά 9,5 δισεκατομμύρια ευρώ

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Σημεία και τέρατα γράφονται τελευταία από μνημονιακούς κονδυλοφόρους προκειμένου να καλλιεργηθεί η εντύπωση ότι από τότε που βγήκε κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν καταρρεύσει οι τραπεζικές καταθέσεις ιδιωτών και επιχειρήσεων. Επιχειρείται έτσι αφενός να δυσφημιστεί η κυβέρνηση Τσίπρα και αφετέρου, πράγμα πολύ σημαντικότερο, να ξεχαστεί μέσω της πρόκλησης σύγχυσης η παταγώδης καταβαράθρωση των τραπεζικών καταθέσεων στα πέντε χρόνια των μνημονιακών κυβερνήσεων Γιώργου Παπανδρέου, Λουκά Παπαδήμου και Αντώνη Σαμαρά-Βαγγέλη Βενιζέλου. Είναι αλήθεια ότι στις 31 Δεκεμβρίου 2009, τρεις μήνες αφότου είχε αναλάβει πρωθυπουργός ο Γιώργος Παπανδρέου, το σύνολο των καταθέσεων στις ελληνικές τράπεζες ανερχόταν σε 231,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Είναι εξίσου αληθές ότι στις 31 Μαρτίου 2015, δύο μήνες αφότου είχε αναλάβει τη διακυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, οι καταθέσεις ήταν σχεδόν... εκατό (!) δισεκατομμύρια ευρώ λιγότερα - για την ακρίβεια 138,6 δισ. ευρώ. Μείωση δηλαδή κατά 92,9 δισεκατομμύρια ευρώ. Μόνο που μέχρι και τον Ιανουάριο του 2015 κυβερνούσε τη χώρα το δίδυμο Σαμαρά - Βενιζέλου. Πόσες ήταν οι καταθέσεις, λοιπόν, στο τέλος Ιανουαρίου του 2015; Οπως μας πληροφορεί η Τράπεζα της Ελλάδος, ήταν μόνο 148 δισεκατομμύρια. Με άλλα λόγια, τα πέντε χρόνια των τριών μνημονιακών κυβερνήσεων (2010-2014 συμπεριλαμβανόμενα καθ' ολοκληρίαν) κόστισαν στην Ελλάδα και στις τράπεζές της απόσυρση 83,5 δισεκατομμυρίων σε καταθέσεις. Τα 148 δισ. ευρώ γίνονται 138,6 το πρώτο δίμηνο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και βέβαια θα μειωθούν κι άλλο τον Απρίλιο και τον Μάιο.

Πόσο όμως, δεν γνωρίζουμε, μέχρι να μας το πει επίσημα η Τράπεζα της Ελλάδος. Τον Φεβρουάριο αποσύρθηκαν από τις τράπεζες 7,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Πόσα από αυτά ανήκαν σε φίλους και υποστηρικτές του Αντώνη Σαμαρά και του Βαγγέλη Βενιζέλου δεν γνωρίζουμε. Μας προκαλεί εντύπωση πάντως ότι τον Μάρτιο, τον επόμενο μήνα, οι τραπεζικές καταθέσεις νοικοκυριών και επιχειρήσεων μειώθηκαν μόνο κατά 2 δισεκατομμύρια - μόλις το ένα τέταρτο σχεδόν της μείωσης του Ιανουαρίου. Υπάρχει ένα ακόμη γεγονός που προκαλεί εντύπωση. Στα τέλη Μαρτίου, από τα 138,5 δισ. ευρώ του συνόλου των καταθέσεων στις ελληνικές τράπεζες, τα 117,9 δισ. ευρώ είναι αποταμιεύσεις νοικοκυριών και μόνο 20,6 δισεκατομμύρια είναι καταθέσεις των επιχειρήσεων. Εξι φορές περισσότερες σχεδόν οι καταθέσεις των νοικοκυριών από τις επιχειρήσεις!

Τι συμβαίνει; Η Ελλάδα έγινε ως δια μαγείας χώρα χρεοκοπημένη με... πλούσια νοικοκυριά και μπατίρηδες επιχειρηματίες ή μήπως απλώς οι επιχειρήσεις φρόντισαν και έβγαλαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό, ενώ ο κοσμάκης έχει αφήσει τα λεφτουδάκια του στις τράπεζες; Προφανώς, το δεύτερο συμβαίνει. Είναι πολύ διασκεδαστική η προσπάθεια των μνημονιακών να μην κάνουν διάκριση ανάμεσα στην κυβέρνηση Σαμαρά που κυβερνούσε τον Ιανουάριο και της κυβέρνησης Τσίπρα που κυβερνά από τον Φεβρουάριο, μιλώντας αδιάκριτα για το «πρώτο τρίμηνο του 2015». Επιδιώκουν να συγκαλύψουν έτσι την απερίγραπτη καταβύθιση-ρεκόρ των καταθέσεων τον Ιανουάριο κατά... 12,2 (!!!) δισεκατομμύρια ευρώ, που κυβερνούσε ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, τη μεγαλύτερη που έχει συμβεί ποτέ στην Ελλάδα. Είναι πρόδηλος ο πολιτικός χαρακτήρας αυτής της απόσυρσης καταθέσεων.

Απέσυραν και εν μέρει έβγαλαν στο εξωτερικό τα λεφτά τους τόσο οι επιχειρηματίες όσο και οι δεξιοί ψηφοφόροι, αφού σχεδόν οι πάντες ήταν βέβαιοι για τη συντριβή της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Οσοι περίμεναν να δουν και το αποτέλεσμα για να πειστούν, έβγαλαν τα λεφτά τους εκτός τραπεζών της Ελλάδας τον Φεβρουάριο. Αυτή είναι η ουσία, το Μνημόνιο και η μνημονιακή πολιτική διέλυσαν τις τραπεζικές καταθέσεις στην Ελλάδα, όχι ο ΣΥΡΙΖΑ. Τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα το δούμε, αλλά για την ώρα είναι πολύ νωρίς. Αξίζει τον κόπο -για να καταρριφθεί εντελώς αυτός ο μνημονιακός μύθος- να έχουμε υπόψη μας και έναν πίνακα. Το 2010, πρώτη χρονιά του Μνημονίου, οι καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες μειώθηκαν κατά 27,9 δισ. ευρώ. Το 2011 μειώθηκαν κατά 35,4 δισ. ευρώ. Το 2012 κατά 12,8 δισεκατομμύρια. Το 2013 αυξήθηκαν κατά 1,8 δισ. ευρώ. Το 2014 μειώθηκαν κατά 2,9 δισεκατομμύρια. Από εκεί και πέρα τον Ιανουάριο του 2015 με Σαμαρά - Βενιζέλο μειώθηκαν κατά 12,2 δισ. ευρώ και τον Ιανουάριο και Φεβρουάριο με Τσίπρα μειώθηκαν κατά 9,5 δισεκατομμύρια.

Πηγή "Έθνος"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

ΥΠΟΙΚ "πρώτη φορά" αριστερής Κυβέρνησης;

Γράφει ο Δημήτρης Ματσικούδης

Σήμερα είχα την ευκαιρία να μιλήσω με τον Γιάνη Βαρουφάκη στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου "Στον ενικό" και να διαπιστώσω από κοντά τον οικονομίστικο τρόπο σκέψης του, που είναι στον αντίποδα της έννοιας σχεδιασμού της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας.
Στην αρχή της παρέμβασής μου διατύπωσα τη γνώμη, την οποία είχα προβάλλει και προεκλογικά, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν έτοιμος να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας και δεν έπρεπε να προκαλέσει πρόωρες εκλογές παρά να εκμεταλλευτεί την διετία μέχρι τη λήξη της θητείας του Σαμαρά, για να επεξεργαστεί σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, να προετοιμάσει στελέχη που να το υλοποιήσουν και κυρίως να οργανώσει λαικό κίνημα που να στηρίξει τις όποιες δύσκολες αποφάσεις του.
Για το ανέτοιμο του σχεδίου αυτού επικαλέστηκα τόσο τη θέση του "κολλητού" του, κ. Τσακαλώτου για την αλήθεια που υπάρχει στο απροετοίμαστο του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του ίδιου του Βαρουφάκη που όταν οι δανειστές του ανέθεσαν να φέρει μεταρρυθμίσεις στο 30% του μνημονίου που δεν αποδέχονταν αυτός, αντί να πάει στα γραφεία της Κουμουνδούρου και να πάρει κάποιο φάκελο με επεξεργασμένες προτάσεις μεταρρυθμίσεων έκανε, Παρασκευή βράδυ, έκκληση στα ελληνικά κόμματα, πολιτικές κινήσεις κ.λπ. να τούτου στείλουν τις προτάσεις τους για να "συνδιαμορφώσουμε όλοι μαζί της Ελληνικές μεταρρυθμίσεις" τις οποίες να υποβάλλει τη Δευτέρα το πρωί στο Eurogroup!

Παραλείποντας τους χαρακτηρισμούς των εταίρων μας εναντίον του ως ερασιτέχνη και τζογαδόρο, μετά από την έκθεση ιδεών που τους υπέβαλε τελικά την Δευτέρα, τον ρώτησα να μου πει μετά την υπογραφή της όποιας συμφωνίας, ποιο σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας θα εφαρμόσουμε. Η απάντηση που πήρα πιστεύω πως προδίδει εκτός από οικονομίστικη λογική και νεοφιλελεύθερη αντίληψη της οικονομίας: " Δεν είμαι κρατιστής! Πιστεύω πως οι πολίτες πρέπει να είναι ελεύθεροι να αναπτύσσουν μόνοι τους τις οικονομικές τους δραστηριότητες"!

Από αυτή τη θέση, χωρίς την πίεση του τηλεοπτικού χρόνου ας πούμε λοιπόν στον μη κρατιστή κ. Βαρουφάκη μερικούς στόχους από αυτούς που θα έπρεπε να έχει ενα πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας μας ενός αριστερού κόμματος:

1. Την επίτευξη ευημερίας του πληθυσμού. Η ευημερία δεν πρέπει να συγχέεται με την ευμάρεια, ιδιαίτερα την πλασματική με την δυνατότητα παροχής καταναλωτικών δανείων για αγορά ακριβών αυτοκινήτων, την ευκολία παροχής διακοποδανείων, την υπερχρέωση πιστωτικών καρτών, την εύκολη υποθήκευση της πρώτης κατοικίας κ.ο.κ. Η Κοινωνία μας πρέπει να διδαχθεί από την πρόσφατη οικονομική κρίση ότι δεν μπορεί το καταναλωτικό χρέος των μελών της να μην αντισταθμίζεται από τα περιουσιακά στοιχεία τους. Το κράτος οφείλει να δημιουργήσει με όποιους πρόσφορους τρόπους μπορεί την δημιουργία αντικαναταλωτικής συνείδησης στους πολίτες του. Η αναφορά στις «δόξες» του Επίκουρου θα μπορούσε να βοηθήσειι σ’ αυτό.


2. Την προσωπική, επαγγελματική άνθιση των πολιτών. Αυτή μπορεί να επιτευχθεί μόνο όταν πολίτης και κράτος συσστρατευθούν σε μια κοινή προσπάθεια ανάπτυξης του τόπου όπου οι ανάγκες σε ανθρώπινο δυναμικό θα καλύπτονται αξιοκρατικά στον δημόσιο τομέα και με σεβασμό στα εργασιακά δικαιώματα στον ιδιωτικό.

3.Την αποκατάσταση του κοινωνικού κράτους για την προστασία του πολίτη και της οικογένειας. Η λεηλασία των εισοδημάτων, η επαχθής φορολογία, η ληστρική επιδρομή με τα PSI στα αποθεματικά των ασφαλιστικών μας ταμείων στερούν από τους πολίτες πληθώρα υπηρεσιών του κοινωνικού κράτους. Αυτές πρέπει να αποκατασταθούν σε πρώτη φάση με οργάνωση και αξιοποίηση του εθελοντικού κινήματος που υπάρχει στον τόπο και άτυπα προσφέρει υπηρεσίες σε αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας. Σε προτεραιότητα θα διατεθούν προς το κοινωνικό κράτος οικονομικοιί πόροι μόλις γίνει ο απολογισμός των οικονομικών δυνατοτήτων της χώρας και διαμορφωθεί ο πρώτος προυπολογισμός της που θα βάζει σε προτεραιότητα την επιβίωση σε πρώτη φάση των πενομένων Έλληνων υπηκόων.

4. Την εξισορρόπηση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών. Δεν είναι δυνατόν μια χώρα με τις δικές μας αγροτικές και κτηνοτροφικές δυνατότητες, με περιοχές που να μπορούν να έχουν μέχρι και τρεις σοδειές αγροτικών προιόντων να εισάγει ντομάτες από το Βέλγιο, σκόρδα από την Τουρκία, σταφύλια από την Χιλή κ.ο.κ η δε ορεινή χώρα που έχει τεράστιες δυνατότητες ανάπτυξης της κτηνοτροφίας να έχει αποψιλωθεί από πληθυσμό εξ αιτίας της προτιμησιακής πολιτικής ιτης Ε.Ε. για ανάπτυξη της κτηνοτροφίας των βορείων εταίρων μας. Τα επι μέρους εμπορικό, υπηρεσιών,εισοδημάτων και τρεχουσών μεταβιβάσεων ισοζύγια θα μελετηθούν από ομάδες μελών της θεματικής μας που έχουν ανάλογες εμπειρίες και γνώσεις για να δημιουργηθούν αξιόπιστες προτάσεις για την εξισορρόπησή τους.

5. Την παραγωγή πρωτογενών πλεονασμάτων από παραγωγικές δράσεις κι όχι από δυσβάσταχτη φορολογία. Τα υφεσιακά μέτρα λιτότητας, που όλοι πλέον οι υπεύθυνοι ΔΝΤ, Ε.Ε., ΕΚΤ παραδέχονται ότι ήταν λαθεμένη οικονομική πολιτική, με τραγικά αποτελέσματα τόσο στην ευημερία του πληθυσμού όσο και στην είσπραξη δημοσίων εσόδων, φόρων, ασφαλιστικών εισφορών κ.λπ. πρέπει να αντικατασταθούν με άλλα που να οδηγούν στην ανάπτυξη. Μόνο με ανάσχεση της ύφεσης, παραγωγή πλούτου και εξορθολογισμό της λειτουργίας του κράτους και της ντόπιας αγοράς μπορεί κανείς να περιμένει δημιουργία πρωτογενών πλεονασμάτων.

6. Την δημιουργία δίκαιου φορολογικού συστήματος με περιορισμό των εμμέσων φόρων. Κατα την διάρκεια των τελευταίων τριών ετών επιβλήθηκαν στην χώρα πάνω από 15 φορολογικοί Νόμοi, ταυτόχρονα με τη διάλυση των ελεγκτικών και φοροεισπρακτικών μηχανισμών. Η δόλια υστέρηση των φορολογικών εσόδων, εξ αυτών των λόγων, αντισταθμίζεται με διαρκείς περικοπές μισθών και συντάξεων με αποτέλεσμα την αύξηση της ύφεσης και την απομάκρυνση όχι μόνο δυνητικών επενδυτών αλλά και εγκατεστημένων μεγάλων Ελληνικών εταιρειών όπως η ΦΑΓΕ ή 3 Ε παραγωγός της Coca Cola. Είναι προφανές ότι το όλο σύστημα της φορολογίας πρέπει να εξορθολογισθεί και να εναρμονιστεί με τις επιταγές του Συντάγματος το οποίο προβλέπει φορολόγηση των φορολογικών υποκειμένων ανάλογα με την φοροδοτική τους ικανότητα και την προστσία που παρέχει το κράτος στις ευπαθείς περιοχές, ευπαθή άτομα, και πολύτεκνες οικογένειες. Η καλλιέργεια φορολογικής συνείδησης στον πληθυσμό, που άρχισε με την συλλογή αποδείξεων πρέπει να συνεχισθεί και να εμπλουτισθεί με την σκληρή τιμωρία τόσο των φοροφυγάδων όσο κι εκείνων των πολιτικών ή/και Δ.Υ. που τους καλύπτουν. Ομάδα Οικονομολόγων της Θεματικής μας θα επεξεργασθεί και θα προτείνει τους άξονες περι των οποίων θα αναπυχθεί ένα τέτοιο Φορολογικό Νομοσχέδιο.


7. Την υποβοήθηση της επιχειρηματικότητας με παράλληλη αναμόρφωση της Δ.Δ. Για να υποβοηθηθεί η ανάπτυξη υγιούς επιχειρηματικότητας στον τόπο πρέπει να αρθούν τα εμπόδια που εμποδίζουν τη ανάπτυξή της. Τέτοια είναι η γραφειοκρατία, η διάχυτη διαφθορά σε όλα τα επίπεδα και σε όλους του κλάδους της Δ.Δ. καθώς και η κακή λειτουργία και άνιση στελέχωση της. Ανάγκη επιβίωσης του τόπου είναι λοιπόν με κάθε τρόπο να βελτιωθεί η ποιότητα όλων των δημοσίων υπαλλήλων. Η κρίση που περνάει η χώρα μας μπορεί να γίνει η ευκαιρία γι αυτή την εξέλιξη.

8.Τον προγραμματισμό αναγκών εργατικού δυναμικού, νομιμοποίησης όσων μεταναστών απαιτούνται για την συμπλήρωση τους και απέλαση από την χώρα όσων στερούνται δικαιώματος πολιτικού ασύλου ή έχουν εισέλθει παρανόμως σε αυτήν.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου