Το πόκερ της δεύτερης αξιολόγησης

Του Σταύρου Λυγερού 

Ο δρόµος της επιστροφής της τρόικας στην Αθήνα για διαπραγµατεύσεις, οι οποίες θα καταλήξουν σε επώδυνο για την ελληνική πλευρά συµβιβασµό, άνοιξε µετά τη συνάντηση δανειστών και Τσακαλώτου στις Βρυξέλλες. Αποµένουν, όµως, ορισµένα αγκάθια από την πλευρά του ∆ΝΤ, τα οποία εµποδίζουν να ανάψει το πράσινο φως για να γεφυρωθούν οι εναποµείνασες διαφορές που θα επιτρέψουν το κλείσιµο της δεύτερης αξιολόγησης.

Η συνάντηση της Παρασκευής στις Βρυξέλλες είχε εξαρχής στόχο να υπάρξει μία προκαταρκτική συμφωνία-πλαίσιο ανάμεσα στους δανειστές και στην ελληνική κυβέρνηση και –σύμφωνα με ελληνική κυβερνητική πηγή– ο στόχος αυτός επετεύχθη. Αυτό προκύπτει και από την ανακοίνωση του Ντάισελμπλουμ ότι πραγματοποιήθηκε «σημαντική πρόοδος» και «είµαστε κοντά στο κοινό έδαφος για να επιστρέψει η αποστολή στην Αθήνα την επόµενη εβδοµάδα. Θα εξετάσουµε την περαιτέρω πρόοδο της δεύτερης αξιολόγησης στο επόµενο Eurogroup».

Κυβερνητικές πηγές, ωστόσο, έσπευσαν αργά την Παρασκευή το βράδυ να υπογραµµίσουν ότι «έγινε πρόοδος. Ωστόσο, όσο παραµένουν παράλογες απαιτήσεις από πλευράς ∆ΝΤ δυσκολεύονται οι προϋποθέσεις για συνέχεια της διαπραγµάτευσης σε επίπεδο τεχνικών κλιµακίων».

Μπορεί ο πρωθυπουργός να χαρακτήρισε την Παρασκευή στη Βουλή «θέατρο του παραλόγου» τις απαιτήσεις των δανειστών, αλλά την κυβερνητική γραμμή είχε συνοψίσει η ρήση του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών: «καλύτερα μία χειρότερη λύση τώρα παρά μία καλύτερη σε πέντε μήνες». Όπως μας είπε κυβερνητικός παράγοντας, κακώς ο Χουλιαράκης μίλησε κατ’ αυτό τον τρόπο, αλλά είναι αληθές ότι ο Τσακαλώτος πήγε την Παρασκευή στις Βρυξέλλες για να διαπραγματευθεί με την εντολή να κάνει ό,τι χρειάζεται για να έλθει το Κουαρτέτο στην Αθήνα.

Στόχος της κυβέρνησης είναι να κλείσει η αξιολόγηση στις 20 Φεβρουαρίου. Κατά την ίδια πηγή, η κυβέρνηση προσπαθεί να περιορίσει όσο το δυνατόν αυτά που την πιέζουν να δώσει και κυρίως να εξασφαλίσει αφενός ότι δεν θα τεθούν στην πορεία άλλα ζητήματα, αφετέρου ότι θα ανοίξει ο δρόμος για τη συμμετοχή της Ελλάδας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης.

Η ειδική συνάντηση που πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Παρασκευής ήταν το αποτέλεσμα της πρωτοβουλίας του Ντάισλεμπλουμ και πυρετωδών διαβουλεύσεων αφενός μεταξύ της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ, αφετέρου μεταξύ της Ευρωζώνης και της Αθήνας. Σύμφωνα με κοινοτική πηγή, ο παράγοντας που εργάστηκε περισσότερο για να βρεθεί ένας συμβιβασμός είναι ο πρόεδρος της Κομισιόν και οι συνεργάτες του.

Κατά την ίδια πηγή, ο Γιούνκερ είχε εξασφαλίσει από τον Τσίπρα τη διαβεβαίωση ότι είναι έτοιμος να κάνει τις αναγκαίες υποχωρήσεις, ώστε να βρεθούν αμέσως κοινοί τόποι με το Κουαρτέτο στα όσα προβλέπονται από το 3^ο Μνημόνιο για να κλείσει η 2^η αξιολόγηση (εργασιακά, ενεργειακά, κόκκινα δάνεια κλπ). Παραδέχθηκε, ωστόσο, ότι η Αθήνα είχε εγκαίρως στείλει το μήνυμα και στην Κομισιόν και στο Eurogroup ότι η διαβεβαίωση αυτή ισχύει υπό την προϋπόθεση ότι θα υπάρξει μία συμφωνία-πακέτο, η οποία πολιτικά να κλείνει τη 2^η αξιολόγηση και να ανοίγει τον δρόμο για τη συμμετοχή της Ελλάδας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης.

Τούτων δοθέντων, την τελευταία εβδομάδα το κέντρο βάρους των ζυμώσεων είχε μετατοπισθεί στο μέτωπο Ευρωζώνη-ΔΝΤ. Οι διατυπώσεις στις εκθέσεις του Ταμείου έδειξαν από νωρίς πως το παζάρι σ’ αυτό το μέτωπο θα ήταν σκληρό. Δεν είναι τυχαίο ότι όχι μόνο οι Τσακαλώτος και Στουρνάρας, αλλά και εμπλεκόμενοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι (Ντάισελμπλουμ και Ρέγκλινγκ) άσκησαν έντονη κριτική στις εκθέσεις, αν και ο καθένας εστίασε την κριτική του, σύμφωνα με τα συμφέροντά του.

Πιεζόμενη και από το ευρωιερατείο, η Λαγκάρντ προσπάθησε παρασκηνιακά να επιτύχει ένα συμβιβασμό, που θα επιτρέψει την παραμονή στο ελληνικό πρόγραμμα. Όπως, όμως, φάνηκε καθαρά στη συνεδρίαση του Συμβουλίου στις 6 Φεβρουαρίου, έχει εκδηλωθεί από εκπροσώπους των υπολοίπων χωρών ένα ισχυρό ρεύμα αντίδρασης στην προσπάθεια των Ευρωπαίων να καθοδηγήσουν το ΔΝΤ σύμφωνα με τις δικές τους σκοπιμότητες. Αντιμέτωπο με αντίρροπες πιέσεις και για να μη διαρρηχθεί η ενότητά του, το ΔΝΤ έχει υιοθετήσει μία βαθύτατα αντιφατική γραμμή:

• Πρώτον, ομολογεί ότι το ελληνικό χρέος είναι εξαιρετικά μη βιώσιμο και απαιτεί την άμεση και γενναία ελάφρυνσή του.
• Δεύτερον, παραδέχεται ότι ακόμα και εάν η Ελλάδα εφαρμόσει στο ακέραιο όλες τις μεταρρυθμίσεις η ελληνική οικονομία δεν πρόκειται να ορθοποδήσει χωρίς γενναία ελάφρυνση του χρέους.
• Τρίτον, θεωρεί υπερβολικό και μη ρεαλιστικό τον στόχο για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ για χρόνια. Ρεαλιστικό στόχο θεωρεί το 1,5%.
• Τέταρτον, αναγνωρίζει ότι ακόμα και εάν συμφωνηθεί και παραχθεί πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% για μία δεκαετία μετά το 2018, όπως ζητάει ο Σόιμπλε, το χρέος θα παραμείνει μη βιώσιμο και η ελληνική οικονομία δεν θα ορθοποδήσει.

Κατόπιν όλων αυτών και με δεδομένες τις καταστατικές αρχές του, θα περίμενε κανείς πως το Ταμείο θα έθετε ξεκάθαρα ως όρους για να συμμετάσχει στο ελληνικό πρόγραμμα αυτά που το ίδιο διακηρύσσει ως αναγκαία: μαζί με τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις την άμεση και γενναία ελάφρυνση του χρέους, καθώς και τη μείωση του στόχου για το πρωτογενές πλεόνασμα.

Αντί γι’ αυτό, όμως, το ΔΝΤ απαιτεί την από τώρα νομοθέτηση της μείωσης του αφορολόγητου και των συντάξεων, ώστε να εξοικονομηθούν 4,2-4,5 δισ. τη διετία 2019-2020. Το επιχείρημά του είναι ότι μόνο έτσι θα βγουν οι αριθμοί. Και μάλιστα, όταν το ίδιο αναφέρει ρητά ότι η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει άλλη λιτότητα. Πρόκειται για μία ακόμα κραυγαλέα αντίφαση, η οποία έχει αποκλειστικό σκοπό να βρεθεί ένας συμβιβασμός με την Ευρωζώνη, η οποία έχει καταντήσει να σέρνεται πίσω από τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες των Μέρκελ και Σόιμπλε.

Υπενθυμίζουμε πως ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών έχει δηλώσει εκβιαστικά ότι χωρίς τη συμμετοχή του Ταμείου δεν υπάρχει 3^ο Μνημόνιο και ως εκ τούτου η χρηματοδότηση θα πρέπει να επανεγκριθεί από τη γερμανική Βουλή. Φρόντισε, μάλιστα, να προειδοποιήσει πως η επανέγκριση θα είναι πολύ αμφίβολη και κατ’ επέκτασιν να επαναφέρει την απειλή του Grexit, το οποίο άρχισε και πάλι να γίνεται αντικείμενο συζήτησης.

Απαντώντας σε σχετική ερώτηση αριστερού βουλευτή, όμως, η αρμόδια νομική υπηρεσία της γερμανικής Βουλής διέψευσε τον Σόιμπλε. Επιβεβαιώθηκε για μία ακόμα φορά αυτό που είναι εδώ και καιρό προφανές: το ελληνικό πρόβλημα τείνει να καταστεί κεντρικό ζήτημα της γερμανικής προεκλογικής αντιπαράθεσης. Για την ακρίβεια, η καγκελάριος και ο υπουργός της αρχίζουν να το χρησιμοποιούν σαν προεκλογικό όπλο εναντίον των Σοσιαλδημοκρατών του Σουλτς, στο πλαίσιο ενός μικροκομματικού παιχνιδιού στην πλάτη της Ελλάδας.

Μετά από πολλά μεταξύ τους παζάρια την τελευταία εβδομάδα, η Ευρωζώνη και το Ταμείο κατέληξαν σε μία κοινή πρόταση προς την Αθήνα, η οποία έγινε αντικείμενο διαπραγμάτευσης στη συνάντηση της περασμένης Παρασκευής. Σ’ αυτή τη συνάντηση συμμετείχαν από πλευράς των δανειστών ο πρόεδρος του Eurogroup Ντάισελμπλουμ, ο πρόεδρος του Euroworking Group Βίζερ, τα στελέχη της Κομισιόν Μπούτι και Κοστέλο, ο επικεφαλής του ΕΜΣ (Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας) Ρένγκλινγκ, το μέλος της διοίκησης της ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) Κερέ και από το ΔΝΤ οι Τόμσεν και Βελκουλέσκου. Από ελληνικής πλευράς συμμετείχαν οι Τσακαλώτος και Χουλιαράκης.

Σύμφωνα με τις διαθέσιμες πληροφορίες μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η εν λόγω πρόταση προβλέπει:

• Πρώτον, την επίτευξη συμφωνίας για τα ζητήματα που εξαρχής συμπεριλαμβάνονταν στην ατζέντα της 2^ης αξιολόγησης και εκκρεμούν.
• Δεύτερον, τη νομοθέτηση μέτρων ύψους 1% του ΑΕΠ (περίπου 1,7 δισ.), κυρίως μέσω της μείωσης του αφορολόγητου με ρήτρα ακύρωσης. Εάν, δηλαδή, επιτευχθεί ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος το αφορολόγητο δεν θα μειωθεί. Η Αθήνα θεωρεί πως το ποσό αυτό καλύπτεται με δυνάμει μείωση του αφορολόγητου στα 7.200 ευρώ και με κατάργηση όλων σχεδόν των φοροαπαλλαγών, ενώ οι δανειστές ζητούν μεγαλύτερη μείωση. Σύμφωνα με πληροφορίες, η κόκκινη γραμμή της κυβέρνησης είναι αφορολόγητο στις 6.000 ευρώ.
• Τρίτον, την επέκταση του “κόφτη” για τη διετία 2019-20 με τη ρητή συμπερίληψη της μείωσης των συντάξεων, ώστε να εξοικονομηθεί ακόμα ένα ποσό ύψους 1% του ΑΕΠ.
• Τέταρτον, τη δέσμευση της Ελλάδας ότι από το 2018 και για πέντε χρόνια θα παράγει πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ (με σημερινούς όρους πάνω από 6,5 δισ. ετησίως).

Πριν τη συνάντηση της Παρασκευής, ο Ντάισελμπλουμ είχε δηλώσει πως το ζήτημα της ελάφρυνσης του χρέους δεν θα ήταν στην ατζέντα. Ας σημειωθεί ότι για να παρακαμφθεί το γερμανικό βέτο για το ζήτημα του χρέους, η Κομισιόν είχε ρίξει στο τραπέζι τη φόρμουλα για σπάσιμο της 2^ης αξιολόγησης σε δύο φάσεις, όπως είχε συμβεί και με την 1^η αξιολόγηση. Σύμφωνα με αυτή, το ζήτημα του πρωτογενούς πλεονάσματος και των απαιτήσεων του ΔΝΤ θα αφηνόταν να διευθετηθεί αμέσως μετά τις γερμανικές εκλογές μαζί με την εφαρμογή των μεσοπρόθεσμων μέτρων για το χρέος.

Αν κρίνουμε από τις πιο πρόσφατες πληροφορίες η φόρμουλα αυτή έχει μπει τουλάχιστον προς το παρόν στην άκρη, αν και μπορεί να επανέλθει με άλλη μορφή. Μπορεί να αγοράζει χρόνο, αλλά έχει δύο κρίσιμα μειονεκτήματα: Πρώτον, δεν ικανοποιεί την προεκλογική ανάγκη των Μέρκελ και Σόιμπλε για συμμετοχή του Ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα. Δεύτερον, αφήνει την Ελλάδα εκτός του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης. Ο Ντράγκι έχει θέσει ως όρο για τη συμμετοχή της Ελλάδας τουλάχιστον την περιγραφή των μεσοπρόθεσμων μέτρων για την ελάφρυνση του χρέους.

Σύμφωνα με κοινοτική πηγή, για να ρυμουλκήσει το Ταμείο να συμμετάσχει και χρηματοδοτικά στο ελληνικό πρόγραμμα, η Ευρωζώνη εμφανίσθηκε διατεθειμένη να του δώσει ισχυρές εγγυήσεις, αλλά η πρότασή της δεν έγινε δεκτή. Έτσι –κατά την ίδια πηγή– οι Ευρωπαίοι έχουν ρίξει στο τραπέζι την πρόταση το ΔΝΤ να συμμετέχει με μικρό ποσό και τμηματικά, δηλαδή να δανείζει μόνο όταν κρίνει ότι η Ελλάδα έχει επιτύχει τον εκάστοτε δημοσιονομικό στόχο.

Αν και στη συνάντηση της Παρασκευής συμμετείχαν οι Τόμσεν και Βελκουλέσκου, κοινοτική πηγή ομολογεί ότι αυτή η συμμετοχή δεν σημαίνει ότι το Ταμείο έχει αποφασίσει να συμμετάσχει στο ελληνικό πρόγραμμα. Σημαίνει απλώς ότι το ΔΝΤ δεν έχει ακόμα αποφασίσει σχετικά. Οι απαιτήσεις του που συμπεριελήφθησαν στην πρόταση του ευρωιερατείου προς την Ελλάδα είναι τα ελάχιστα για να παραμείνει με το σημερινό καθεστώς του τεχνικού συμβούλου στο τραπέζι.

Η ίδια κοινοτική πηγή προσέθεσε ότι έτσι όπως έχουν τα πράγματα, η μόνη παραχώρηση που μπορεί να κάνει η Ευρωζώνη προς το Ταμείο για το ελληνικό χρέος είναι μία γενική δέσμευση του Eurogroup ότι εάν χρειασθεί θα προχωρήσει σε πρόσθετες ενέργειες. Αν κρίνουμε, όμως, από την τύχη που είχε η αντίστοιχη δήλωση του Νοεμβρίου 2012, τέτοιου είδους δεσμεύσεις δεν είναι ισχυρές και το ΔΝΤ το γνωρίζει άριστα. Αν, λοιπόν, ικανοποιηθεί θα το κάνει έχοντας επίγνωση ότι αγοράζει πρόσχημα και όχι πραγματική δέσμευση.

Στην Ουάσιγκτον, άλλωστε, κυριαρχεί η άποψη ότι ενώ οι Ευρωπαίοι επιζητούν επιμόνως τη συμμετοχή του Ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα δεν λαμβάνουν υπόψη τους τις συστάσεις του. Αυτός είναι ένας πρόσθετος λόγος που ενισχύει τις αντιδράσεις στο Συμβούλιο του ΔΝΤ για τις μεθοδεύσεις των Ευρωπαίων, οι οποίες έχουν σκοπό να το χρησιμοποιήσουν στα πολιτικά παιχνίδια τους, γεγονός που πλήττει την όχι και τόσο καλή φήμη του διεθνώς.

Αν και προς το παρόν έχουμε μόνο το περίγραμμα μίας συμφωνίας, είναι σαφές πως το κλείσιμο της 2^ης αξιολόγησης θα είναι πικρό ποτήρι για τη συμπολίτευση. Η χθεσινή συνεδρίαση της Πολιτικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ με τη συμμετοχή του Τσίπρα είχε ως στόχο να προετοιμάσει το έδαφος, ώστε στις κοινοβουλευτικές ψηφοφορίες να αποτραπούν διαρροές.

Αν και το κλίμα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ είναι βαρύ, το ενδεχόμενο να μην ψηφισθούν τα κρίσιμα νομοσχέδια συγκεντρώνει αμελητέες πιθανότητες. Το Μαξίμου, μάλιστα, έχει ήδη αρχίσει να κάνει ενέσεις αισιοδοξίας, πλασάροντας το αφήγημα ότι πρέπει η κυβέρνηση να περάσει αλώβητη τον κάβο της 2^ης αξιολόγησης, επειδή μετά ο δρόμος θα είναι ανοικτός. Η δημοσκοπική άνοδος των Σοσιαλδημοκρατών του Σουλτς τροφοδοτεί σενάρια για ανατροπές στην Ευρώπη που θα αλλάξουν τα πράγματα και για την Ελλάδα.

Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, πάντως, σχολίασε με διαφορετικό τρόπο την εξέλιξη στο μέτωπο της αξιολόγησης: «δεν λέω είναι βαρύ να ψηφίσουμε από τώρα τη μείωση του αφορολόγητου. Δεν καταλαβαίνουν στο Μαξίμου, όμως, ότι τη μεγαλύτερη ζημιά θα μας την κάνει η μετατροπή της ασφαλιστικής εισφοράς σε φόρο. Και αυτό είναι δικό μας επίτευγμα!»

Πηγή εφημ. “Πρώτο Θέμα”

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου 

Οι εξωτερικές απειλές κατά της Ελλάδας και πως πρέπει να αντιμετωπιστούν

Tου Χρήστου Καπούτση

Η χώρα μας ανήκει σε μια, γεωπολιτικά ασταθή, γεωγραφική περιοχή. Από την Ουκρανία, τα Βαλκάνια, την Ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή μέχρι και τις μεσογειακές ακτές της Αφρικής,  μαίνονται οι ένοπλες συγκρούσεις, που μάλλον θα κλιμακωθούν επικίνδυνα. Κοινό χαρακτηριστικό των Λαών αυτής της περιοχής είναι, η φτώχεια, η εκμετάλλευση από διεφθαρμένες πολιτικές φατρίες, η λεηλασία των φυσικών πόρων και οι επεμβάσεις (στρατιωτικές, πολιτικές, οικονομικές), έμμεσες ή άμεσες,  ισχυρών συμμαχικών δυνάμεων, που ανοίγουν το δρόμο στις  πολυεθνικές εταιρείες, που δραστηριοποιούνται στον κερδοφόρο τομέα της ενέργειας.

Σε αυτό το διεθνές περιβάλλον, που είναι άναρχο, συγκρουσιακό και ασταθές, που οι συμμαχικές και διμερείς σχέσεις αναπροσαρμόζονται,  όπου δεν καταλύονται, στη βάση εθνικών, γεωπολιτικών  και οικονομικών (ιδιωτικών – ταξικών) συμφερόντων, αναδεικνύεται, εκ των πραγμάτων,  ο ρόλος του κράτους, ως μηχανισμός υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων, της εδαφικής ακεραιότητας, αλλά  και της ασφάλειας των πολιτών. Ένα ισχυρό, οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά και στρατιωτικά κράτος-έθνος, έχει τη δυνατότητα να είναι Ελεύθερο, ανεξάρτητο και Κυρίαρχο και κυρίως, να ακυρώσει σχέδια υποδούλωσης και εξαθλίωσης των πολιτών. Η Ελλάδα και ο ελληνικός Λαός αποτελεί «ζωντανό» παράδειγμα άγριας λεηλασίας του εθνικού πλούτου της χώρας, κατάλυσης της Εθνικής Ανεξαρτησίας και ανελέητης τιμωρίας της πλειοψηφίας των πολιτών, από τους «αλληλέγγυους» συμμάχους μας  της Ε.Ε., φυσικά με την ανοχή των Μνημονιακών γκαουλάιτερς (οι ξενόδουλοι πολιτικοί) του Σόιμπλε! Πέρα όμως από την βαθειά οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση, που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, εξίσου σημαντικές, αν όχι και σημαντικότερες,  είναι οι απειλές και οι κίνδυνοι στα «λεγόμενα» εθνικά – πατριωτικά θέματα. 

Τα μεγάλα προβλήματα του Ελληνισμού (Κύπρος, Αιγαίο, Θράκη κ.ά), που σχετίζονται με εδαφικά κυριαρχικά δικαιώματα, βρίσκονται υπό το βάρος της απειλής της αναθεωρητικής και επεκτατικής πολιτικής της Τουρκίας του Τ. Ερντογάν, αλλά και της προωθούμενης λύσης του Κυπριακού. Λογίζεται ως επιβαρυντικός παράγοντας η αστάθεια που επικρατεί στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή μας. Η αστάθεια βαθαίνει επικίνδυνα, καθώς ο μεγάλος άγνωστος παραμένει η αμερικανική εξωτερική πολιτική και ποιες είναι οι προτεραιότητες της υπερδύναμης (συμμαχίες, ασφάλεια, ενέργεια), στην διακεκαυμένη περιοχή μας. Είναι μια περίοδος αβεβαιότητας, ανακατατάξεων και πιθανής  αλλαγής κρατικών συνόρων.  Όμως, οι συνθήκες αυτές είναι «ιδανικές», προκειμένου ο Τ. Ερντογάν, να υλοποιήσει τις τυχοδιωκτικές πολιτικές του, σε βάρος του Ελληνισμού. Ακόμη και με την ενθάρρυνση ή ανοχή των ευρωατλαντικών «συμμάχων» μας. Η εμμονή του Τ. Ερντογάν  στην αναθεώρηση της συνθήκης της Λωζάνης, της παραμονής των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο και μετά   τη «λύση» του Κυπριακού και οι δημόσιες  δηλώσεις του Πρωθυπουργού της Τουρκίας Μπιναλί Γιλντιρίμ, ότι 130 νησίδες και βραχονησίδες του Αιγαίου, δεν έχουν ξεκάθαρο κυριαρχικό καθεστώς και «η Ελλάδα ως κράτος-  πειρατής τις έχει καταλάβει» (εφημερίδα ΧΟΥΡΙΕΤ), είναι ανάγλυφες πτυχές της επιθετικής πολιτικής της Τουρκίας, που περιμένει την κατάλληλη  ευκαιρία,  για να εκδηλωθεί και  όπως πιστεύουν  τούρκοι αναλυτές,  τώρα είναι η ευκαιρία να αποκατασταθεί η αδικία σε βάρος της Τουρκίας (δεκάδες άρθρα στους ιστότοπους των τουρκικών ΜΜΕ).

Αν το προσεχές διάστημα η Τουρκία επιχειρήσει ένα βίαιο στρατιωτικό επεισόδιο στο Αιγαίο (ας υποθέσουμε ότι ο τουρκικός στρατός καταλαμβάνει δύο ελληνικές βραχονησίδες), ο Έλληνας Πρωθυπουργός, που  θα αναζητήσει βοήθεια, ώστε να αποκατασταθεί ο εδαφικός ακρωτηριασμός της χώρας; Στην Ε.Ε.  της ανυπάρκτου Εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής Άμυνας; Στους  «φίλους μας» Σόιμπλε και Α. Μέρκελ; Μήπως στο ΝΑΤΟ που κατά πάγια τακτική στα ελληνοτουρκικά κρατάει ουδέτερη στάση, για να μην υπάρξει πρόβλημα συνοχής στην νοτιοανατολική πτέρυγα της Συμμαχίας; Στις ΗΠΑ, που έχουν «αμαρτωλό» παρελθόν, όπως στο Κυπριακό το 1974 και στα Ίμια το 1996; Πιστεύουμε σοβαρά ότι ο  Πρόεδρος Ντ. Τράμπ θα στέρξει σε βοήθεια της Ελλάδας σε βάρος της Τουρκίας; Και αν συμβεί, τι ανταλλάγματα θα ζητήσει και θα λάβει από την Ελλάδα; Να προσθέσω, ότι είναι αφέλεια να πιστεύουμε ότι η Ελλάδα, μπορεί να αναζητήσει το δίκιο της και να βρει ανταπόκριση στον ΟΗΕ; Ας θυμηθούμε ποια ήταν η  αποτελεσματικότητα από τα δεκάδες ψηφίσματα του Σ.Α. του ΟΗΕ για το Κυπριακό. Μήπως να προστρέξουμε στα Διεθνή Δικαστήρια των «στημένων» πολιτικών αποφάσεων; Θα πρέπει επίσης, αντλώντας παραδείγματα από την πρόσφατη ιστορία, να επισημάνουμε ότι, η Τουρκία εκδήλωσε την επιθετικότητά της σε βάρος της Ελλάδας με τη χρήση ή την απειλή χρήσης στρατιωτικής βίας, όταν η Ελλάδα διένυε περίοδο σοβαρής εσωτερικής πολιτικό-κοινωνικής και οικονομικής κρίσης. 

Σε αυτή λοιπόν τη δυσμενή διεθνοπολιτική συγκυρία, όπου η διεθνής νομιμότητα κατακρεουργείται από τους ισχυρούς (ΗΠΑ, Γερμανία κ.ά), αποτελεί μονόδρομος, η ενίσχυση του Κράτους και των δομών ασφάλειας που διαθέτει, παράλληλα με την ανάληψη διπλωματικών πρωτοβουλιων.  Επιβάλλεται να ενισχυθεί η αποτρεπτική ικανότητα των Ενόπλων μας Δυνάμεων και ειδικότερα να εκσυγχρονιστεί  το σύστημα αεράμυνας της χώρας.  Σε αυτή την «ταραγμένη»  χρονική περίοδο, οι δαπάνες για την άμυνα,  θα πρέπει να θεωρούνται επένδυση στην Ειρήνη, στη σταθερότητα και την ασφάλεια των πολιτών.  Ειδικά μάλιστα, όταν υφίσταται ως πιθανό ενδεχόμενο η έξοδος  της χώρας από την ευρωζώνη, είτε από επιλογή, είτε από «ατύχημα» …

Πηγή Militaire

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Δέσμια η δημοκρατία;

Ο ​​διεθνής ορίζοντας ανησυχητικά θολός, οι παράγοντες των εξελίξεων αστάθμητοι. Η συνοχή (άρα η ύπαρξη) της Ε.Ε. διακυβεύεται από μέρα σε μέρα, ο διεθνοποιημένος ολοκληρωτισμός των «Αγορών» και οι φιλοδοξίες «ενιαίας παγκόσμιας διακυβέρνησης» πυροδοτούν την έκρηξη εθνικιστικών ακροτήτων σε προηγμένες κυρίως κοινωνίες. Ο προεκλογικός αγώνας στις ΗΠΑ ξεγύμνωσε τον αμοραλισμό και την παρακμιακή ευτέλεια του παιχνιδιού της εξουσίας στο πολιτισμικό μας «παράδειγμα». Και την ίδια ώρα οι «καθ’ έξιν» ταραξίες της

Ιστορίας, ο γερμανικός και ο τουρκικός ηγεμονισμός, σηκώνουν και πάλι κεφάλι.

Μέσα σε αυτό το διεθνές σκηνικό, το ελλαδικό κράτος κυριολεκτικά παραπαίει. Δεν είναι συναισθηματισμός να θυμόμαστε ότι για να υπάρξει και να διασώζεται ώς σήμερα αυτό το κράτος θυσίασαν τη μία και μοναδική ζωή τους κάποιες εκατοντάδες χιλιάδων Ελλήνων, σε πεδία μαχών ή σφαγιασμένοι από τους κατά καιρούς Αττίλες που γεννάει αδυσώπητη η Ιστορία. Μοιάζει με τροχό η Ελλάδα, που χάνει τη μια μετά την άλλη τις ακτίνες ή τα αδράχτια του και αναδιπλώνεται στο κεντρικό σημείο, στο τιγκίλι της ρόδας – όπως έγραψε κάποτε ο Ζήσιμος Λορεντζάτος.

Και ο Ελύτης συμπλήρωνε: «Η συρρίκνωση του ελληνισμού μετά την επικράτηση των εθνικισμών –δεν το συνειδητοποιήσαμε ποτέ όσο έπρεπε– μας αποστέρησε από τον τρόπο να βλέπουμε τα πράγματα με την ανοιχτοσύνη εκείνη και την ισχύ που διέθετε το ίδιο μας το γλωσσικό όργανο σε μια μεγάλη έκταση του πολιτισμένου τότε κόσμου. Απ’ αυτή την άποψη, όσο περίεργο και αν φαίνεται, ο πριν από τους δύο παγκόσμιους πολέμους υπήκοος του μικροσκοπικού τούτου κράτους ανάσαινε τον αέρα μιας περίπου αυτοκρατορίας. Οι δυνατότητές του να κινηθεί χωρίς διαβατήριο γλώσσας καλύπτανε μεγάλα μέρη της Ιταλίας και της Αυστρίας, ολόκληρη την Αίγυπτο, την νότια Βουλγαρία, τη Ρουμανία, τη Ρωσία του Καυκάσου και, φυσικά, την Κωνσταντινούπολη με την ενδοχώρα της, ώς κάτω, κατά μήκος του Αιγαίου, τη λεγόμενη στις μέρες μας νοτιοδυτική Τουρκία».

Μέσα σε ελάχιστο διάστημα (πενήντα χρόνια είναι λιγότερο κι από στιγμή μέσα σε τριάντα πέντε αιώνες ιστορίας) ο Ελληνισμός συρρικνώθηκε εξοντωτικά. Επαψε να πατάει και στις δύο όχθες του Αιγαίου – πανάρχαιο δεδομένο ορισμού και ταυτότητας της παρουσίας του στην Ιστορία. Ξεριζώθηκε από τη Θράκη, την Ανατολική Ρωμυλία, την Κωνσταντινούπολη, την Ιμβρο, την Τένεδο, διώχτηκε από τις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, τη Ρωσία, την Αίγυπτο, του αφαίρεσαν ληστρικά τη Βόρεια Ηπειρο, τη Βόρεια Κύπρο.

Αποδείχτηκε πανεύκολο στον όποιο ιταμό επίβουλο να αρπάζει και να σφετερίζεται εδάφη πανάρχαιων κοιτίδων του Ελληνισμού μακελεύοντας τους αυτόχθονες – όταν η ισχυρή Δύση με ποικίλα προσχήματα συναινούσε, το εξαρτημένο (πάντοτε και μονότροπα) από αυτήν ελλαδικό κρατίδιο συμμορφωνόταν πειθήνια. Μοιάζει να μην καταλάβαμε ποτέ οι Νεοέλληνες ότι την «προστάτιδά» μας Δύση την ενδιαφέρει να διαχειρίζεται ένα «ελληνικό» προτεκτοράτο, που θα της έφτανε να τελειώνει στη Μελούνα, αφού θα περιλάμβανε τα αρχαία τοπωνύμια (Αθήνα, Σπάρτη, Μυκήνες, Θήβα, Ολυμπία) των οποίων το πολιτισμικό αντίκρισμα θέλει να μονοπωλεί. Η Τουρκία είναι πολύτιμη για τη Δύση, όχι σαν φραγμός στη ρωσική επέκταση και επιρροή, αλλά σαν εγγύηση οριστικής ταφόπλακας του πιο μισητού ιστορικού της Δύσης αντιπάλου: της ελληνορωμαϊκής «οικουμένης» – του «Βυζαντίου», όπως δυσφημιστικά επέβαλαν οι Δυτικοί να αποκαλούμε την αυτοκρατορία της Nova Roma.

Αυτό που εμείς δεν καταλάβαμε ποτέ, το ξέρουν καλά οι γείτονες του μεταπρατικού μας κρατιδίου: ότι είναι πανεύκολος ο παραπέρα ακρωτηριασμός του Ελληνισμού όσο η ελλαδική κοινωνία μετράει την «πρόοδο» και τον «εκσυγχρονισμό» με τη μεζούρα του εκδυτικισμού της.

Γι’ αυτό και οι αξιώσεις πληθύνονται και μεγεθύνονται: Οι Τούρκοι εποφθαλμιούν δεκαοχτώ (18) νησιά του Αιγαίου και όση Θράκη μάς έχει απομείνει. Οι Αλβανοί απαιτούν να φτάσουν ώς την Πρέβεζα. Οι Σκοπιανοί ορέγονται τη Θεσσαλονίκη.

Μέσα σε ένα τέτοιο διεθνές σκηνικό, ποια θα ήταν η ενστικτώδης αντίδραση οποιουδήποτε οργανωμένου σε κράτος λαού, που θέλει να συνεχίσει να υπάρχει μέσα στην Ιστορία; Θα έβαζε στην άκρη, εντελώς στο κοινωνικό περιθώριο, τους καριερίστες της εξουσίας. Που δοκιμάστηκαν επανειλημμένα και αποδείχτηκαν κατ’ εξακολούθησιν ανίκανοι ή αηδιαστικά φαύλοι – άνθρωποι άρρωστοι, ψυχοπαθολογικά εξουσιολάγνοι. Κατάστρεψαν τις ζωές μας, βύθισαν μια ολόκληρη κοινωνία σε εξαθλίωση και πανικό, σε εφιάλτη εξωφρενικού υπερδανεισμού που θα κρατάει σε υποτέλεια και τα τρισέγγονά μας, με χαμένη την εθνική ανεξαρτησία και ατιμασμένο, της ντροπής, το όνομα των Ελλήνων.

Είναι δυνατό, ύστερα από εφτά χρόνια τέτοιας συμφοράς, να υπάρχουν ακόμα στο προσκήνιο οι φυσικοί αυτουργοί του βασανισμού μας, οργανωμένοι στα ίδια δυσώνυμα για τον λαό μας κόμματα; Να μας κουνάει το δάχτυλο η κυρία Φώφη, διάδοχος του πρωτουργού της ολεθριότητας «Γιωργάκη», να μαίνεται για εκλογές και πάλι ο κ. Μητσοτάκης, ένα μόλις χρόνο μετά τον εφιάλτη της εξουσιολαγνείας Σαμαρά, να αφιερώνουν τα κανάλια και οι εφημερίδες, ακόμα σήμερα, σχόλια και αναλύσεις στον χαμαιλεοντισμό του κ. Τσίπρα, που παραμένει μεν κομμουνιστής με τη γροθιά υψωμένη, αλλά διεκπεραιώνει ταυτόχρονα την πιο απάνθρωπη πολιτική ασυδοσίας των «Αγορών» που γνώρισε ποτέ η υφήλιος – δεν είχε καν το φιλότιμο να παραδώσει στους σεσημασμένους τη βρωμοδουλειά.

Οι γύπες έχουν αρχίσει το κλωθογύρισμα πάνω από το κορμί της Ελλάδας που αναδίνει πτωμαΐνη, παίζουμε μάλλον το τελευταίο χαρτί της ιστορικής μας επιβίωσης. Αραγε το Σύνταγμα, που καθορίζει και προστατεύει το «δημοκρατικό» μας πολίτευμα, προϋποθέτει τη δημοκρατία μόνο αυτονοήτως δέσμια των κομμάτων και του πελατειακού κράτους που τα κόμματα (όλα) πρωτευόντως υπηρετούν; Δημοκρατική έξοδος από αυτόν τον εφιάλτη και κοπρώνα είναι δυνατό να μην υπάρχει;

Το ένστικτο αυτοπροστασίας και αυτοάμυνας των πολιτών προστάζει να χάσουν οι φυσικοί αυτουργοί του εφτάχρονου ολέθρου τα πολιτικά τους, τουλάχιστον, δικαιώματα, να τους τα αφαιρέσει η ψήφος του λαού. Οταν όμως η ψήφος είναι εξ ανάγκης πουλημένη, γιατί μόνο έτσι εξαγοράζει ο πολίτης το ψωμί του και το ψωμί των παιδιών του, τότε τι γίνεται;

Πηγή "Καθημερινή"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου 

Στενή επαφή -ποιου άραγε τύπου- μεταξύ της BND και της MIT…

Αφού πρώτα οι Γερμανοί αγρίεψαν πολύ με την τουρκική μυστική υπηρεσία MİT για τη δράση της σε γερμανικό έδαφος, τώρα προσκαλούν τον επικεφαλής Δρ. Χακάν Φιντάν να επισκεφθεί τη Γετρμανία, προσκεκλημένος του επικεφαλής της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Πληροφοριών, της BND, Μπρούνο Καλ, αν και την ευθύνη της αντικατασκοπείας έχει άλλη υπηρεσία στη Γερμανία, η BfV, η οποία σε ελεύθερη μετάφραση αποδίδεται ως Ομοσπονδιακό Γραφείο για την προστασία του Συντάγματος…

Βέβαια, ο Φιντάν, ο οποίος έχει εξαφανιστεί από τα φώτα της δημοσιότητας μετά το πραξικόπημα, αναμένεται να συναντήσει τον Χανς Γκιοργκ Μάασεν, επικεφαλής της BfV, για θέματα κοινού ενδιαφέροντος, εν ολίγοις να δοθούν αμοιβαίες εξηγήσεις για τη γερμανική αντίδραση στην τουρκική δράση, ενώ με τη BND προφανώς επί τάπητος θα τεθεί η διεθνής συνεργασία ανάμεσα στη γερμανική και την τουρκική υπηρεσία. Αε ελπίσουμε ότι οι Γερμανοί θα σεβαστούν την Ελλάδα, χώρα ειδικού τουρκικού ενδιαφέροντος…

Οι Γερμανοί βέβαια έχουν λόγο να χρειάζονται τη συνεργασία των Τούρκων στον τομέα των μυστικών υπηρεσιών, καθώς οι μαχητές του αυτοαποκαλούμενου ως «ισλαμικού κράτους» επιστρέφουν σε ευρωπαϊκό έδαφος, χωρίς να έχουν απεμπολήσει την εξτρεμιστική ισλαμιστική ιδεολογία τους, με αποτέλεσμα πολλοί εξ αυτών να έχουν σαν στόχο να πλήξουν μέσω τρομοκρατικής επίθεσης την κοινωνία στην οποία είτε είναι ενταγμένοι είτε απλώς φιλοξενούνται…

Πηγή Defence-Point


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Τούρκοι αξιωματικοί ζητούν άσυλο στην Ολλανδία

Σε δημοσίευμα υπό τον τίτλο «Τούρκοι αξιωματικοί ζητούν άσυλο στην Ολλανδία» η ολλανδική εφημερίδα NRC Handelsblad αναφέρεται στον "πονοκέφαλο" που έχει προκαλέσει στις ολλανδικές αρχές το φαινόμενο των Τούρκων στρατιωτικών οι οποίοι υπηρετούσαν στην Ευρώπη και ζητούν τώρα μαζικά άσυλο, μεταξύ άλλων και στην Ολλανδία, προκειμένου να αποφύγουν την σύλληψή τους στην Τουρκία ως γκιουλενιστές.

Όπως εξηγεί η εφημερίδα, πρόκειται για Τούρκους αξιωματικούς οι οποίοι εργάζονταν στα γραφεία του ΝΑΤΟ ως μέλη της τουρκικής αντιπροσωπείας και μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα έχουν μπει στο στόχαστρο των τουρκικών αρχών ως ανήκοντες στο δίκτυο του Φετουλάχ Γκιουλέν. Σημειώνεται πως το αίτημα των Τούρκων αξιωματικών που διατάχθηκαν να επιστρέψουν στην Τουρκία αλλά δεν πειθάρχησαν φοβούμενοι την σύλληψή τους, έχει φέρει τις ολλανδικές δικαστικές αρχές ενώπιον των ίδιων διλημμάτων που αντιμετώπισαν οι συνάδελφοί τους στην Γερμανία και την Ελλάδα. Και τούτο διότι όπως επισημαίνεται, η Τουρκία ζητά επιτακτικά την έκδοσή τους υποστηρίζοντας ότι εμπλέκονται στο πραξικόπημα, ενώ παράλληλα διαβεβαιώνει ότι τα δικαιώματά τους θα γίνουν σεβαστά.

Από την πλευρά της, η εφημερίδα διερωτάται: θεωρούν οι ολλανδικές αρχές ότι η έκδοση των εν λόγω αξιωματικών στην Τουρκία αποτελεί υπεύθυνη πράξη και εάν όχι, είναι έτοιμες να αντιμετωπίσουν την μομφή ότι μια φίλια χώρα αθετεί τις υποχρεώσεις της απέναντι σε έναν συμμαχικό εταίρο (στα πλαίσια του ΝΑΤΟ) όπως η Τουρκία;

Σημειώνεται ειδικότερα πως 86 αξιωματικοί που εργάζονταν στα γραφεία του ΝΑΤΟ καθαιρέθηκαν από τις τουρκικές αρχές, με τους περισσότερους όμως εξ αυτών να αρνούνται να εκτελέσουν την διαταγή για άμεση επιστροφή τους στην Τουρκία και να επιλέγουν να ζητήσουν άσυλο είτε στο Βέλγιο είτε στην Ολλανδία. Ενώ στην περίπτωση της Ελλάδας οι εκζητούμενοι στρατιωτικοί συμμετείχαν στο πραξικόπημα και στη συνέχεια διέφυγαν στην Ελλάδα, η οποία όμως απέρριψε το αίτημα έκδοσής τους, διευκρινίζει η εφημερίδα, στην περίπτωση της Γερμανίας και της Ολλανδίας/Βελγίου πρόκειται για στρατιωτικούς που απλά δεν πειθάρχησαν στην εντολή που τους δόθηκε να επιστρέψουν στην Τουρκία.

Σύμφωνα με στοιχεία που επικαλείται η εφημερίδα, από τους περίπου 700 Τούρκους στρατιωτικούς που υπηρετούσαν την στιγμή του πραξικοπήματος σε διάφορα πόστα στην Ευρώπη και διατάχθηκαν να επιστρέψουν στην χώρα, οι 400 υπάκουσαν, με αποτέλεσμα να βρίσκονται έκτοτε έγκλειστοι στις τουρκικές φυλακές. Οι υπόλοιποι δεν θέλησαν να το διακινδυνεύσουν και ζητούν τώρα πολιτικό άσυλο σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες μεταξύ των οποίων και από την Ολλανδία, κάνοντας λόγο για «πολιτικές διώξεις» και «κυνήγι μαγισσών» που έχει εξαπολυθεί σε βάρος τους επειδή δεν πρόσκεινται στο κυβερνών ισλαμικό κόμμα του Ερντογάν. Προκειμένου να ενισχύσουν το αίτημά τους, επικαλούνται τα βασανιστήρια στις τουρκικές φυλακές και τονίζουν πως στην Τουρκία ούτε διάκριση των εξουσιών υφίσταται, με αποτέλεσμα οι δικαστικές αρχές να αποτελούν πειθήνια όργανα της εκτελεστικής εξουσίας, ούτε τα εχέγγυα για μια δίκαιη δίκη υπάρχουν.

Η εφημερίδα επικαλείται ακόμη πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες η αρμόδια υπηρεσία χορήγησης ασύλου (IND) της Ολλανδίας θα χρειαστεί τουλάχιστον 18 μήνες μέχρι να αποφανθεί για το εάν θα κάνει δεκτό ή θα απορρίψει το αίτημα χορήγησης ασύλου. Καταλήγοντας, η εφημερίδα παρατηρεί ότι κόμματα όπως το D' 66 (κεντρώοι φιλελεύθεροι) και το SP (Σοσιαλιστές) εμφανίζονται αλληλέγγυα απέναντι στους Τούρκους στρατιωτικούς, ζητώντας να μην πρυτανεύσουν πολιτικές σκοπιμότητες και να ληφθούν υπόψη τα πραγματικά περιστατικά και οι διεθνείς συνθήκες που κατοχυρώνουν το δικαίωμα ασύλου και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

ΑΠΕ-ΜΠΕ
Πηγή Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Το συνταγματικό δημοψήφισμα στην Τουρκία: Απόλυτος θα είναι ο έλεγχος από τον Ερντογάν

Γράφει η Μελάνθη Λουκαΐδου

Τους τελευταίους μήνες στην εσωτερική πολιτική σκηνή της Τουρκίας κυριαρχεί η συζήτηση γύρω από το νέο συνταγματικό πακέτο για το οποίο ο τουρκικός λαός θα προσέλθει την άνοιξη στις κάλπες έχοντας να επιλέξει ανάμεσα στο «Ναι» ή στο «Όχι».
Η συζήτηση για την τροποποίηση του συντάγματος, η οποία δικαιολογημένα ξεπερνά τα σύνορα της Τουρκίας καθώς ενδιαφέρει τόσο το περιφερειακό όσο και το ευρύτερο διεθνές περιβάλλον, αφορά την αλλαγή από το υπάρχον κοινοβουλευτικό σύστημα σε προεδρικό.
Οι αλλαγές στον νέο συνταγματικό αλλά και πολιτευτικό χάρτη της χώρας, οι επικρίσεις κατά του προτεινόμενου συντάγματος, η υπεράσπισή του από τους υπέρμαχους του ναι, καθώς επίσης και η τρέχουσα πολιτική και στρατιωτική κατάσταση εντός της Τουρκίας και της γειτνιάζουσας σε αυτή περιοχή, είναι στοιχεία τα οποία πρέπει να εξετασθούν.

Διαδικαστική πρακτική και νέες αρμοδιότητες προέδρου

Αρχικώς, πρέπει να σημειωθεί ότι η όλη διαδικασία του συζητώμενου δημοψηφίσματος καθορίζεται βάσει του Άρθρου 175 του τωρινού τουρκικού συντάγματος.[1] Βάσει του άρθρου αυτού, εάν η πρόταση για συνταγματική τροποποίηση υποστηρικτεί μεταξύ 330 και 367 ψήφων στο κοινοβούλιο (δηλαδή, από τα 2/3 του συνολικού βουλευτικού σώματος), τότε ο πρόεδρος οφείλει να προχωρήσει σε δημοψήφισμα. Στις 21 Ιανουαρίου του τρέχοντος έτους, 339 βουλευτές μεταξύ 550 υποστήριξαν την πρόταση.

Ακολούθως, η πρόταση πρέπει να δημοσιευθεί στην επίσημη εφημερίδα του κράτους και το δημοψήφισμα να διενεργηθεί την πρώτη Κυριακή μετά το πέρας μιας περιόδου εξήντα ημερών. Την περίοδο αυτή, μέχρι την άνοιξη ουσιαστικά του 2017, στην Τουρκία θα ισχύει ακόμη το καθεστώς εκτάκτου ανάγκης το οποίο ανανεώθηκε για τρίτη συνεχή φορά στις 21 Ιουλίου του 2016[2]. Εν τω μεταξύ, το καθεστώς έκτακτης ανάγκης εξυπακούει ότι όλες οι συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις, είτε υπέρ του ναι, είτε υπέρ του όχι, μπορούν να πραγματοποιηθούν μονάχα αφού έχει εξασφαλιστεί κυβερνητική άδεια. Συνεπώς, μπορεί να αντιληφθεί κανείς την ενδεχόμενη δυσκολία με την οποία οι αντιπολιτευτικές ομάδες θα διενεργήσουν τη δική τους εκστρατεία.

Η ενενήντα-τεσσάρων χρόνων Τουρκική Δημοκρατία πλησιάζει σε μια από τις πιο καταλυτικές αλλαγές στη συνταγματική της ιστορία, αφού παρά το όποιο αποτέλεσμα στο δημοψήφισμα, η χώρα εισέρχεται σε μια νέα πολιτική εποχή. Από κύκλους που εναντιώνονται στο «Ναι» γίνεται συχνά λόγος για το γεγονός ότι εάν το προεδρικό σύστημα γίνει δεκτό μέσω ισχυρής δημόσιας αποδοχής, τότε θα ανοίξει η πόρτα για ένα μοντέλο μιας υπάκουης κοινωνίας από τη μια σε μια αυταρχική κυβέρνηση από την άλλη.[3] Επίσης, οι νέες διαδικασίες που θα ακολουθούνται σε ολόκληρο τον πολιτικό και πολιτειακό βίο, θα είναι χρωματισμένες με τις συντηρητικές και ισλαμικές αξίες, οι οποίες δεν πρεσβεύουν στο εκατό τοις εκατό ολόκληρη την τουρκική κοινωνία.

Πιο συγκεκριμένα, το νέο σύνταγμα προβλέπει στη δημιουργία του θεσμού του αντιπροέδρου και στην κατάργηση του θεσμού του πρωθυπουργού από το 2019. Ο πρόεδρος θα δύναται να διορίζει και να απολύει υπουργούς ενώ θα μπορεί να διεκδικήσει την προεδρία μέχρι δυο θητείες πενταετούς διάρκειας η κάθε μία. Επιπλέον, παρά το ότι θα είναι ο αρχηγός κράτους θα μπορεί να διατηρεί την κομματική του ταυτότητα. Θα είναι, ασφαλώς, ο επικεφαλής της κυβέρνησης και θα μπορεί ταυτόχρονα να τερματίζει τη βουλευτική διαδικασία κατά το δοκούν. Επιπρόσθετα, οι βουλευτές της εθνοσυνέλευσης θα αυξηθούν από 550 σε 600 ενώ θα θα μειωθεί το όριο ηλικίας για βουλευτική υποψηφιότητα από τα 25 στα 18 χρόνια.[4]

Υποστήριξη και κριτική στο νέο σύνταγμα

Αξιωματούχοι και βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης υποστηρίζουν ότι οι προτεινόμενες τροποποιήσεις θα έχουν ως αποτέλεσμα μια ισχυρή και δυναμική ηγεσία, κάτι που μια σημαντική μερίδα του τουρκικού λαού έχει ταυτίσει ήδη με το πρόσωπο του ίδιου του Ερντογάν. Στον αντίποδα, οι έντονες επικρίσεις των υπέρμαχων του «Όχι» εδράζονται στο γεγονός ότι οι προτεινόμενες αλλαγές θα αποδυναμώσουν το θεσμό του κοινοβουλίου, δημιουργώντας ένα πολιτικό σύστημα χωρίς ισορροπίες το οποίο θα οδηγήσει σε καθεστώς ηγεσίας ενός και μόνο προσώπου.

Ο ιδρυτής του “Association of Civil Society Development Centre”, Levent Korkut, τόνισε ότι με την κατάργηση του δικαιώματος της βουλευτικής διαδικασίας κατά την οποία απαιτείται από κυβερνητικούς αξιωματούχους να εξηγήσουν πράξεις και πολιτικές πρακτικές που ακολουθούν, είναι πρακτικώς αδύνατο η βουλή να αναλάβει οποιαδήποτε αποφασιστική ενέργεια έναντι των προεδρικών επιλογών. Ωστόσο, υπέρμαχοι του ναι θεωρούν ότι το άνωθεν δικαίωμα της βουλής δεν είναι απαραίτητο και δεν ταιριάζει σε ένα σύστημα όπου ουσιαστικά η εκτελεστική εξουσία θα εκλέγεται απευθείας από το λαό.[5] Σε συνέντευξή του ο Levent Korkut, ο οποίος είναι ταυτόχρονα και καθηγητής νομικής στο Πανεπιστήμιο Medipol της Κωνσταντινούπολης, εξήγησε ότι εάν η επιτροπή έρευνας της τουρκικής εθνοσυνέλευσης αποφασίσει να στείλει τον πρόεδρο της χώρας ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου αυτό μπορεί να γίνει μόνο εάν μια τέτοια πρόταση υποστηρικτεί από 400 βουλευτές.

Συνεπώς, το ίδιο το νέο σύνταγμα κάνει πρακτικώς αδύνατο για τη βουλή το δικαίωμα να καθαιρέσει ή έστω να καταγγείλει τον πρόεδρο. Για να καταστεί εφικτό να ληφθούν μέτρα εναντίον του προέδρου ή των υπουργών του, η εθνοσυνέλευση θα χρειάζεται τα 2/3 της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και αυτό μοιάζει απίθανο αφού η πλειοψηφία εντός βουλής και ο πρόεδρος θα ανήκουν στο ίδιο κόμμα.

Ανεξαρτησία ή εξάρτηση δικαιοσύνης;

Το τροποποιητικό πακέτο για το νέο σύνταγμα έχει δημιουργήσει έντονες συζητήσεις, μεταξύ άλλων, γύρω και από το ζήτημα της δικαιοσύνης στην Τουρκία. Ο επικεφαλής του τμήματος Νομικής του Πανεπιστημίου Koc στην Κωνσταντινούπολη, Bertil Emrah Oder, θεωρεί ότι το Συμβούλιο Δικαστών και Εισαγγελέων της χώρας θα είναι ένας ακόμη παράγοντας ο οποίος θα επέλθει υπό την απόλυτη κυριότητα του προέδρου. Η αποστολή του εν λόγω συμβουλίου σχετίζεται τόσο με την αυτονομία όσο και την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης στη χώρα.

Σύμφωνα με τον ίδιο, λοιπόν, σε ένα σύστημα όπου ο πρόεδρος ανήκει σε ένα από τα κοινοβουλευτικά κόμματα και ταυτόχρονα ασκεί επιρροή στο διορισμό των μελών του Συμβουλίου Δικαστών και Εισαγγελέων είναι πιθανό να προβλεφθεί ότι το συμβούλιο θα διακατέχεται τόσο από ιδεολογικές όσο και από πολιτικές και κομματικές τάσεις.[6] Αντιθέτως με τα λεγόμενα του Τούρκου πανεπιστημιακού, ο κύριος δικαστικός σύμβουλος του προέδρου Ερντογάν θεωρεί ότι το νέο σύνταγμα θα μετατρέψει την τουρκική δικαιοσύνη σε έναν εντελώς ανεξάρτητο θεσμικό φορέα.

Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφερθούν τα όσα υποστήριξε ο ηγέτης του κόμματος της αντιπολίτευσης CHP, Κεμάλ Κιλιντσντάρογλου, ο οποίος τόνισε ότι το δημοψήφισμα θα είναι ουσιαστικά επιλογή ανάμεσα στη δημοκρατία και σε ένα καθεστώς όπου θα ασκεί την απόλυτη εξουσία ένα και μόνο πρόσωπο. Ο ίδιος θεωρεί ότι το δημοψήφισμα της ερχόμενης άνοιξης δεν είναι κομματικό θέμα αλλά αφορά ολόκληρη την πατρίδα, την ανεξαρτησία της δικαστικής αρχής και εν γένει της δημοκρατίας.[7]

Πρόσφατες δημοσκοπήσεις και προβλέψεις

Μια πρώτη προσπάθεια πρόβλεψης των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος προέρχεται από πρόσφατες δημοσκοπήσεις που έχουν πραγματοποιηθεί στη γείτονα και μαρτυρούν ότι σε καμία περίπτωση δεν έχει αποσαφηνιστεί η επιλογή των Τούρκων ψηφοφόρων. Αναλυτικότερα, σε πρόσφατες δημοσκοπικές έρευνες η εταιρεία A&G έδωσε στο «Ναι» 52% ενώ η εταιρεία Metropoll έδωσε υπεροχή του «Όχι» σε ποσοστό 51%.

Βάσει των μέχρι στιγμής δεδομένων και παρατηρώντας τη δυναμική που επικρατεί στις βάσεις των πολιτικών κομμάτων της Τουρκίας, CHP (Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα) και HDP (Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών) αναμένεται να υποστηρίξουν το όχι. Τα δυο σώματα μαζί υπολογίζονται στο 36% περίπου του συνολικού εκλογικού σώματος σύμφωνα με τις εκλογές του 2015.

Όσον αφορά το MHP (Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης) τα δεδομένα περιπλέκονται περισσότερο. Κατ’ αρχάς, το κόμμα του Ντεβλέτ Μπαχτσελί αποτελεί τον κυριότερο υποστηρικτή του κυβερνώντος κόμματος στο εγχείρημα του δημοψηφίσματος. Το AKP (Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης) κατήρτισε τις προτάσεις για το νέο σύστημα υπό την υψηλή επιτήρηση και επίβλεψη των συμβούλων του προέδρου Ερντογάν χωρίς πολιτικό δημόσιο διάλογο, ωστόσο, η τελική μορφή του νέου συνταγματικού πακέτου ολοκληρώθηκε μόνο μετά την κλειστή συνάντηση με τον αρχηγό του MHP. Στις εκλογές του 2015 το ποσοστό του τελευταίου ανήλθε στο 12%, εντούτοις, δημοσκοπήσεις δίνουν ότι τουλάχιστον το μισό ποσοστό των υποστηρικτών του, αντιτίθενται στο νέο συνταγματικό πακέτο.[8]

Πέραν όμως των τριών αυτών κομματικών σχηματισμών, όλα φαίνεται να εξαρτώνται από το πώς θα επιλέξουν να ψηφίσουν οι υποστηρικτές του AKP, το 50% σχεδόν του εκλογικού σώματος, βάσει των εκλογών του ’15. Πρόσφατες δημοσκοπήσεις στην Τουρκία δείχνουν ότι το 20% των ψηφοφόρων του AKP έχουν επιφυλάξεις για το νέο σύνταγμα. Στους ενδοιασμούς αυτούς πρωταγωνιστικό ρόλο έχει παίξει το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου αλλά κυρίως το τι ακολούθησε με τις μαζικές διώξεις και τις καταπιεστικές πρακτικές της τουρκικής κυβέρνησης.

Τα δυο στοιχεία τα οποία μοιάζουν ικανά να καθορίσουν την εκλογική τους συμπεριφορά είναι: πρώτον, το πώς αντιλαμβάνονται οι ίδιοι τις αλλαγές στο νέο προεδρικό σύνταγμα. Υπάρχει η άποψη ότι μερικοί εξ αυτών ταυτίζουν το νέο σύστημα με την εικόνα που έχουν οι ίδιοι για την τουρκική κοινωνία, υπό την ηγεσία ενός ισχυρού, ισλαμιστή ηγέτη, ενώ υπάρχουν άλλοι που απορρίπτουν την ιδέα ενός πολιτικού αρχηγού που θα ελέγχει το ευρύ κοινό. Το δεύτερο στοιχείο είναι η ρητορική που επικρατεί στην Τουρκία για έναν «υπαρξιακό πόλεμο από ξένες δυνάμεις» οι οποίες θέλουν να καθορίσουν την τύχη της χώρας και συχνά γίνεται λόγος ότι βρίσκονται πίσω από τις τρομοκρατικές επιθέσεις. Το σενάριο αυτό εμπερικλείεται γύρω από τη λογική ότι η σταθερότητα είναι η μοναδική προτεραιότητα και στα μάτια εκατοντάδων χιλιάδων Τούρκων αυτή ταυτίζεται με τον ίδιο τον Ερντογάν.[9]

Συμπέρασμα

Παρά το γεγονός ότι υπέρμαχοι του όχι υποστηρίζουν ότι το νέο σύνταγμα θα μεταλλάξει την Τουρκία από ένα δημοκρατικό και πλουραλιστικό κράτος, όπου υπάρχει διαχωρισμός των εξουσιών, σε ένα πλειοψηφικό απολυταρχικό σύστημα, η κυβέρνηση έχει στην κατοχή της όλους τους πόρους που απαιτούνται για να πραγματοποιήσει την εκστρατεία υπέρ του ναι. Ο πρόεδρος Ερντογάν θεωρείται ένας χαρισματικός ηγέτης από μεγάλη μερίδα του τουρκικού λαού, ένας δυναμικός ρήτορας και ισχυρός κινητοποιητής των μαζών.

Για την αντιπολίτευση, «η εκστρατεία δεν θα λάβει χώρα σε ένα ελεύθερο περιβάλλον».[10] Δεν πρέπει να λησμονείται ότι ο ηγέτης του HDP, Σελαχατίν Ντεμιρτάς, παραμένει στη φυλακή, την ίδια ώρα που τουρκικά μέσα λογοκρίνονται, δημοσιογράφοι φυλακίζονται, συγγραφείς και πανεπιστημιακοί παύονται των καθηκόντων τους. Για τον ίδιο τον Ερντογάν, ο οποίος ηγείται της Τουρκίας ως πρωθυπουργός και πρόεδρος τα τελευταία 14 χρόνια, το ναι θα δώσει την ευκαιρία να παραμείνει στην εξουσία μέχρι και το 2029. Οι επόμενες εκλογές είναι προγραμματισμένες για το 2019, τη χρονιά που η τωρινή θητεία του τελειώνει. Εάν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος είναι όχι, αυτό θα σημάνει την πρώτη μεγάλη και ουσιαστική ήττα του, αφού από το 2002 έχει νικήσει κάθε πολιτική αναμέτρηση που έχει δώσει στο εσωτερικό της τουρκικής πολιτικής σκηνής (ενδεικτικά: διαμάχη με Γκιουλέν, απομάκρυνση Γκιούλ, Νταβούτογλου, εκκαθαρίσεις σε δημόσια αξιώματα, στράτευμα, αστυνομία).

Το κουρδικό πρόβλημα το οποίο παραμένει ανοικτό (και εντός και εκτός Τουρκίας), οι τρομοκρατικές επιθέσεις, καθώς επίσης και ρητορικές για τα δυτικά σύνορα της χώρας, αναφορικά με τα «δικαιώματα» της Άγκυρας σε Αιγαίο και αυτοαποκαλούμενες διαφιλονικούμενες περιοχές, είναι παράγοντες που όσο παραμένουν ανοικτοί μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να ικανοποιηθεί η εθνικιστική αλλά και ισλαμιστική πτέρυγα της κοινωνίας, η οποία είναι ιδιαιτέρως χρήσιμη για να επέλθει η απαιτούμενη πλειοψηφία υπέρ του ναι στο δημοψήφισμα της άνοιξης.

* Η Μελάνθη Λουκαΐδου είναι πτυχιούχος του ΕΚΠΑ «Γεωπολιτική & Ασφάλεια σε Τουρκία και Μέση Ανατολή» και δόκιμη ερευνήτρια στον Τομέα Ρωσίας, Ευρασίας και Νοτιοανατολικής Ευρώπης(ΤΟ.ΡΕ.ΝΕ) του ΙΔΙΣ.

[1] Koylu, H., “Turkish constitutional reform: Five important points”, Deutsche Welle, 21/1/2017, http://bit.ly/2lt2Z32
[2] Ibid.
[3] Bayramoglu, A., “Will presidential referendum kill Turkey’s democracy?”, Al-Monitor, 23/1/2017, http://bit.ly/2k15g8r
[4] Jenkins, G. H., “Turkey’s proposed constitutional changes and Erdogan’s forever war”, The Turkey Analyst, 14/12/2016, http://bit.ly/2kMO3xR
[5] Bora, B., “’Turkey’s constitutional reform: All you need to know”, Al Jazeera, 17/1/2017, http://bit.ly/2lvtvcS
[6] Ibid.
[7] Hurriyet Daily News, “Democracy will be put to vote in referendum, main opposition leader says”, 7/2/2017, http://bit.ly/2k7UGNQ
[8] Bayramoglu, A., op.cit.
[9] Ibid.
[10] Ibid.

Πηγή MIgnatiou


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Πρακτικές μαφίας από τους «εταίρους»

Η Ευρωπαϊκή Ένωση διόλου δεν θυμίζει λυκοσυμμαχία. Η τακτική της παραπέμπει περισσότερο σε κοπάδι καρχαριών που κατασπαράσσει οτιδήποτε βρει. Ακόμα και όσα μέλη της ομάδας είναι τραυματισμένα.

Η Ελλάδα εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση όχι για να αποτελέσει μέλος κοπαδιού καρχαριών ή άλλων αρπακτικών ούτε για να ενταχθεί σε μαφιόζικη ομάδα με αρχινονό τους Γερμανούς. Το φοβικό σύνδρομο των πολιτικών που ήθελαν διακαώς την ένταξή μας στην Ε.Ε. και την ευρωζώνη τούς είχε ωθήσει να σκέφτονται ότι η χώρα μας θα ήταν «θωρακισμένη» έναντι της εξωτερικής απειλής (βλέπε Τουρκία) και οικονομικά εξασφαλισμένη, στηριζόμενη στις πλάτες των άλλων.

Μία από τις ηχηρότερες αποδείξεις του τρόμου αρκετών πολιτικών απέναντι σε οποιονδήποτε εξωτερικό εχθρό είναι η φράση «αμφισβητούν ευρωπαϊκό έδαφος» όταν κάποια γειτονική χώρα εγείρει διεκδικήσεις σε βάρος της χώρας μας.
Δεν έχουν εμπιστοσύνη στην Ελλάδα και στους Έλληνες και σε κάθε ευκαιρία αποπειρώνται να μεταθέσουν τις ευθύνες αλλού.

Όμως οι εκτιμήσεις που γίνονται υπό καθεστώς φόβου και βασιζόμενες σε εθνικές ανασφάλειες αποδεικνύονται εσφαλμένες. Οι αδυναμίες της χώρας δεν καλύφθηκαν ούτε αντιμετωπίστηκαν από την ένταξή της στο «κλαμπ των ισχυρών». Συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Τα κενά της κρατικής μηχανής και οι κοινωνικές παθογένειες πολλαπλασιάστηκαν, οξύνθηκαν και φάνηκαν ακόμα και σε εκείνους που δεν τις είχαν αντιληφθεί.

Τώρα, έπειτα από μια μαύρη επταετία οικονομικής ύφεσης, ξενοκρατίας, κοινωνικής διάλυσης και μείωσης του πληθυσμού, οι δανειστές ζητούν ακόμα περισσότερα! Σαν τους μαφιόζους από τα θύματά τους όταν αυτά τους πληρώνουν την πρώτη δόση από εκείνα που απαιτούν.

Όπως γράψαμε, οι δανειστές, για να επιστρέψουν, ζητούν «μέτρα ως το 2028! Ωμός εκβιασμός των θεσμών σε Τσακαλώτο για δεσμεύσεις που υπερβαίνουν τη δεκαετία προκειμένου να κλείσει η αξιολόγηση».

Φυσικά, τη συνέχεια αυτής της ιστορίας τη γνωρίζουμε, διότι θα είναι η πολλοστή που θα έχουμε ζήσει κάτι παρόμοιο. Κάθε υποχώρηση ακολουθείται από ακόμα μεγαλύτερες αξιώσεις των δανειστών.

Αυτός ο γόρδιος δεσμός δεν λύνεται...

Πηγή "Δημοκρατία"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου 

Η ένοχη ανοχή

Μία ριζική λύση για την Ελλάδα χρειάζεται την ενεργητική συμμετοχή όλων των Πολιτών, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων – αφού μόνο αυτοί μπορούν να δώσουν το μήνυμα στους δανειστές πως «ως εδώ και μη παρέκει», νομιμοποιούμενοι από την τεράστια υπομονή και καρτερικότητα που έδειξαν τα τελευταία επτά χρόνια.

«Ας μην ξεχνάμε πως η Ρωσία εξυγιάνθηκε και εξελίχθηκε σε μία μεγάλη δύναμη, διατηρώντας τα δημόσια και ιδιωτικά περιουσιακά της στοιχεία ανέπαφα, μετά τη χρεοκοπία της το 1998 – όπως συνέβη και με τη Γερμανία το 1953.Φυσικά η πτώχευση, καθώς επίσης η επάνοδος τους στην ομαλότητα, ήταν μία εξαιρετικά δύσκολη και επώδυνη διαδικασία. Προτιμότερη όμως από αυτήν της Ουρουγουάης, η οποία επέλεξε άλλο δρόμο, καταλήγοντας να χάσει το 40% των εδαφών της – τα οποία ανήκουν πλέον σε ξένους» (πηγή).

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος

Χωρίς καμία αμφιβολία, οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση θα ήταν καλύτερη από τη σημερινή – αφού είναι εξαιρετικά ανεπαρκής, δεν τήρησε καμία από τις προεκλογικές της υποσχέσεις του 2014, δεν σεβάσθηκε την επιθυμία της πλειοψηφίας των Ελλήνων στο δημοψήφισμα, δεν στήριξε το σχέδιο ρήξης με την Τρόικα (ανάλυση), διαπραγματεύθηκε το χειρότερο μνημόνιο στην παγκόσμια ιστορία, οδήγησε τις τράπεζες στον αφελληνισμό τους με κόστος άνω των 40 δις € για τους Έλληνες, ενώ δεν έκλεισε καμία αξιολόγηση στην ώρα της, παρά το ότι είχε προηγουμένως συμφωνήσει με τα εγκληματικά μέτρα που περιελάμβαναν.

Εν τούτοις έχει ένα μεγάλο ελαφρυντικό: το γεγονός ότι οι Έλληνες, παρά το ότι την ψήφισαν για δεύτερη φορά ανεχόμενοι τα τεράστια λάθη της (ιδιαίτερα την αποτυχημένη προετοιμασία της ρήξης που την οδήγησε στον αιματηρό συμβιβασμό), δεν τη στήριξαν καθόλου. Με απλά λόγια, κανένας δεν διαμαρτυρήθηκε για το τρίτο μνημόνιο, κανένας δεν διαδήλωσε για τα μέτρα βιβλικών διαστάσεων που επιβλήθηκαν για πολλοστή φορά στη χώρα, ενώ δεν σημειώθηκε καμία απολύτως κοινωνική αναταραχή.

Επομένως, ακόμη και να μπορούσε ή να ήθελε η κυβέρνηση να συγκρουστεί στη συνέχεια, δεν ήταν σε θέση να επικαλεσθεί την ενεργητική αντίθεση των Πολιτών στην πολιτική των δανειστών – οπότε ήταν καταδικασμένη να αποτύχει. Η αιτία είναι πιθανότατα η «ένοχη ανοχή» των Ελλήνων, η οποία οφείλεται στις περασμένες δεκαετίες – όπου οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις διέφθειραν εντελώς τους Πολίτες, με αποτέλεσμα να εκμεταλλεύονται όπου και όπως μπορούσαν το κράτος, παρακάμπτοντας τις υποχρεώσεις τους απέναντι του και θεωρώντας πως δεν ανήκει στους ίδιους, αλλά σε κάποιον άλλο.

Ως εκ τούτου φαίνεται πως, αφού δεν διαμαρτύρονται πιστεύουν ότι, δίκαια τιμωρούνται, αμυνόμενοι όμως ταυτόχρονα με έμμεσους, «πονηρούς» τρόπους – όπως είναι η αποφυγή των μέτρων που αφορούν ατομικά τους ίδιους, αδιαφορώντας για το συλλογικό συμφέρον, για την πατρίδα τους και τα παιδιά τους. Έτσι όμως η χώρα δεν έχει καμία ελπίδα να τα καταφέρει, οπότε ούτε ατομικά οι Έλληνες, όσες προσπάθειες και αν κάνουν – εκτός εάν δεν έχουν καμία αντίρρηση να υπηρετούν στο διηνεκές τους ξένους διεκδικητές της δημόσιας και ιδιωτικής τους περιουσίας, με μισθούς πείνας. Αυτό τουλάχιστον συμπεραίνεται από την «ένοχη ανοχή» τους – καθώς επίσης από τις πολιτικές επιλογές τους στις νέες δημοσκοπήσεις.

Περαιτέρω η αξιωματική αντιπολίτευση, ο αρχηγός της οποίας προστίθεται στην «ουρά» των Ελλήνων πρωθυπουργών που δεν ντρέπονται να υποκλίνονται και να εκλιπαρούν τη γερμανίδα καγκελάριο να τους δώσει το χρίσμα, ισχυρίζεται πως το κόμμα του είχε καταφέρει το 2014 να επιστρέψει η χώρα σε πορεία ανάπτυξης – η οποία διακόπηκε απότομα, επειδή ανετράπη με τις πρόωρες εκλογές.

Εν προκειμένω έχει απόλυτο δίκιο, αφού πράγματι η Ελλάδα εμφάνισε θετικό ρυθμό ανάπτυξης. Όμως, η συγκεκριμένη αντιστροφή της τάσης δεν οφειλόταν στην επιτυχία της πολιτικής των μνημονίων, αλλά ακριβώς στο αντίθετο: στη μη τήρηση τους από τον κ. Σαμαρά το 2014, ξεκινώντας με το τότε «δώρο» ύψους περίπου 500 εκ. € προς τις φτωχότερες εισοδηματικές τάξεις. Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται από τον πίνακα που ακολουθεί.

Πίνακας Ι: Μέτρα «εξυγίανσης» στην Ελλάδα, σε δις €, σε τιμές του 2010

* Μεταφορές (μειώσεις επιδοτήσεων, αφορολογήτων ορίων, κοινωνικών παροχών κοκ.) + Δημόσια κατανάλωση + Δημόσιες επενδύσεις.
Πηγή: Ameco, Eurostat, Geshert-Rannenberg

Από τον Πίνακα Ι διαπιστώνεται καθαρά ότι, ο κ. Σαμαράς άλλαξε εντελώς την πολιτική των μνημονίων το 2014 – αυξάνοντας τη φορολογία μόλις κατά 1,1% (έσοδα), καθώς επίσης, το κυριότερο, αυξάνοντας τις δημόσιες δαπάνες κατά 2,1%, όταν όλα τα προηγούμενα έτη μειώνονταν.

Αντίθετα λοιπόν με αυτά που δηλώνει σήμερα ο κ. Μητσοτάκης, σύμφωνα με τα οποία θα μειώσει τις δημόσιες δαπάνες και τους φόρους, υιοθετώντας πιστά την πολιτική των μνημονίων, ο κ. Σαμαράς κατανόησε έστω αργά πως ήταν λάθος – πόσο μάλλον όταν το ΔΝΤ απέδειξε ότι, ο συντελεστής περιορισμού του ΑΕΠ όταν μειώνονται οι δαπάνες είναι τριπλάσιος, σε σχέση με τους φόρους (ανάλυση).

Στα πλαίσια αυτά, εάν εκλεγεί από τους Έλληνες και εάν εφαρμόσει αυτά που δηλώνει, αφενός μεν θα συνεχιστεί η ύφεση και η πτώση του ΑΕΠ μετά από μία μικρή χειραγωγημένη «αναλαμπή», αφετέρου θα λεηλατηθεί ολοκληρωτικά η Ελλάδα – ενώ φυσικά θα μειωθεί το δημόσιο χρέος της μέσω του ξεπουλήματος της κρατικής περιουσίας από τις αθρόες ιδιωτικοποιήσεις, καθώς επίσης της δήμευσης ενός μεγάλου μέρους της ιδιωτικής.

Πόσο μάλλον αφού δεν χαρακτηρίζει ως εξαιρετικά μη βιώσιμο το ελληνικό χρέος, όπως το ΔΝΤ – κάτι με το οποίο συμφωνεί η Γερμανία μαζί του, αφού είναι ασφαλώς προς το συμφέρον της, οπότε λογικά θα τον στηρίξει. Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα δεν θα αποφύγει ένα τέταρτο μνημόνιο, αφού δυσκολεύεται να εξυπηρετήσει ακόμη και τα τοκοχρεολύσια του 2017 (γράφημα) – οπότε θεωρείται απίθανο να είναι σε θέση να πληρώνει τα τεράστια ληξιπρόθεσμα ποσά από το 2022 και μετά.

Επεξήγηση γραφήματος: Εξυπηρέτηση χρεών 2017 σε δις € – ιδιώτες επενδυτές (PSI), ευρωπαϊκή τράπεζα επενδύσεων, ΕΚΤ, ΔΝΤ, ESM.

Συνεχίζοντας, είτε με τη σημερινή, είτε με την επόμενη κυβέρνηση, με τη ΝΔ κατά τις δημοσκοπήσεις, όσο οι Πολίτες παραμένουν σιωπηλοί και δεν κατανοούν πως η ανοχή τους, καθιστά αυτόματα ένοχους τους ίδιους για τα δεινά της πατρίδας τους, η Ελλάδα δεν έχει μέλλον – ενώ, εάν δεν καταφέρει να επιτύχει μία μακροπρόθεσμη λύση των προβλημάτων της εντός των πρώτων μηνών του 2017, όπου η Ευρωζώνη βάλλεται τόσο από τις Η.Π.Α., όσο και από τις επί μέρους χώρες της, ιδίως από τη Γαλλία, τότε θα χάσει εντελώς το παιχνίδι.

Μία τέτοια ριζική λύση όμως (ονομαστική διαγραφή ή πάγωμα του 50% του χρέους, είτε στάση πληρωμών – άρθρο) χρειάζεται την ενεργητική συμμετοχή όλων των Πολιτών, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων – αφού μόνο αυτοί μπορούν να δώσουν το μήνυμα στους δανειστές πως «ως εδώ και μη παρέκει», νομιμοποιούμενοι από την τεράστια υπομονή και καρτερικότητα που έδειξαν τα τελευταία επτά χρόνια.

Δέχθηκαν στωικά την απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας, τη μείωση των μισθών και εισοδημάτων τους πάνω από 50%, την ανάλογη πτώση των περιουσιακών τους στοιχείων, πολύ πιο υψηλούς φόρους, έναν τρομακτικό περιορισμό του κοινωνικού τους κράτους, την κατάρρευση του ΑΕΠ, χιλιάδες χρεοκοπίες, την εκτόξευση της ανεργίας κοκ., χωρίς κανένα ουσιαστικό αντάλλαγμα – ενώ το δημόσιο χρέος τους ως προς το ΑΕΠ συνέχισε την ξέφρενη ανοδική του πορεία, χωρίς να υπάρχει ακόμη κάποιο φως στην άκρη του σκοτεινού, απάνθρωπου τούνελ.

Επομένως, δικαιούνται με το παραπάνω να αντιδράσουν, παύοντας να επιδεικνύουν αυτήν την ένοχη ανοχή – ή/και να προσπαθούν ατομικά να αποφύγουν τα μέτρα, αδιαφορώντας για το κοινωνικό σύνολο. Εάν δεν το κάνουν, τότε θα είναι πράγματι άξιοι της οδυνηρής μοίρας τους, οπότε δεν θα πρέπει να παραπονιούνται – ούτε να αναρωτιούνται γιατί η Ελλάδα είναι η μοναδική δυτική χώρα που δεν διαθέτει ένα υγιές πατριωτικό κόμμα, στελεχωμένο με ανιδιοτελείς ανθρώπους που να ενδιαφέρονται πράγματι για τη χώρα τους, χωρίς φυσικά να είναι εθνικιστές.

Ολοκληρώνοντας, είμαστε ανέκαθεν και συνεχίζουμε να είμαστε υπέρ της ενωμένης Ευρώπης, καθώς επίσης της Ευρωζώνης – όχι βέβαια για το νόμισμα, αλλά επειδή πιστεύουμε πως διαφορετικά η ήπειρος μας δεν θα μπορέσει να ανταπεξέλθει με το διεθνή νομισματικό, εμπορικό και γεωπολιτικό ανταγωνισμό, ούτε με τα μεταναστευτικά κύματα, βιώνοντας τρομακτικές καταστάσεις.

Εν τούτοις, με τη σημερινή γερμανική κυβέρνηση, καθώς επίσης με τα ανταλλάγματα που απαιτούν οι δανειστές μας για να παραμείνουμε, κυριότερα εκ των οποίων είναι η απώλεια της ελευθερίας, της εθνικής μας ανεξαρτησίας, καθώς επίσης της συλλογικής και ατομικής μας ιδιοκτησίας, δεν βλέπουμε κανέναν απολύτως λόγο να παραμείνουμε – χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν γνωρίζουμε τον εγκλωβισμό μας, την παγίδα δηλαδή, στην οποία έχουμε οδηγηθεί σαν ανόητοι, καθώς επίσης το βαρύ τίμημα που απαιτείται για να αποφύγουμε την κατοχή της πατρίδας μας στο διηνεκές.

Οφείλουμε όμως να πάρουμε το τεράστιο ρίσκο, έχοντας στη διάθεση μας μία τελευταία, αν και πολύ μικρότερη ευκαιρία το 2017 – χωρίς να διστάσουμε καθόλου, συνειδητοποιώντας πως αυτός που ανέχεται διαχρονικά ένα έγκλημα, είναι το ίδιο ένοχος με αυτόν που το διαπράττει: την ενοχή δηλαδή της ανοχής.

Πηγή Analyst


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου 

Ησυχία... μην ξυπνήσει ο λαός!

Έρχεται το ΔΝΤ και λέει: «Παιδιά η Ελλάδα δεν μπορεί να αποπληρώνει το χρέος της, δηλαδή έχει χρεοκοπήσει και σ’ αυτή την περίπτωση ακολουθείται η τεχνική του κουρέματος του χρέους, προς Γερμανία και λοιπούς δανειστές».

Έρχεται η Γερμανία και λέει: «Λάθος, το χρέος είναι βιώσιμο και επομένως δεν απαιτείται κούρεμα του χρέους, σε βάρος των Γερμανών φορολογουμένων».

Έρχεται το ελληνικό πολιτικό σύστημα και λέει: «Έχει δίκιο η Γερμανία, το χρέος είναι βιώσιμο και η οικονομία έχει ανακάμψει».

Μετά από αυτά, έρχεται πάλι το ΔΝΤ και λέει: «Κοιτάξτε, εγώ δεν μπορώ να διακινδυνεύσω το κύρος μου σε μια πτωχευμένη χώρα. Αφού θέλετε αυτό το παραμύθι, εντάξει, αλλά θα πρέπει να ληφθούν σκληρά μέτρα για να βγουν τα νούμερα».

Έρχεται πάλι η Γερμανία και λέει: «Καμία αντίρρηση, να ληφθούν σκληρά μέτρα. Άλλωστε αυτό θα προσθέσει πόντους στον εσωτερικό εκλογικό μας αγώνα».

Έρχεται η ελληνική κυβέρνηση και λέει: «Όχι μέτρα. Αφού πάμε καλά και το χρέος είναι βιώσιμο (σύμφωνα με το παραμύθι) γιατί να ληφθούν σκληρά μέτρα; Κάτι τέτοιο θα μας φθείρει και θα μας ρίξει από την εξουσία Πιο μαλακά δεν γίνεται;»

Αυτή ακριβώς είναι η πραγματικότητα γύρω από την εκμετάλλευση της μπίζνας του χρέους. Η Ελλάδα, σύμφωνα με την πιο επίσημη αξιολόγηση του πλέον αρμόδιου οργανισμού στον κόσμο, δηλαδή του ΔΝΤ, έχει χρεοκοπήσει και δεν μπορεί να αποπληρώνει το χρέος της. Όμως, επειδή κάτι τέτοιο απαιτεί κούρεμα του χρέους, αυτό δεν το θέλει ούτε η Γερμανία κ.λ.π. αν και γνωρίζει την αλήθεια, γιατί θέλει να αρπάξει όλο τον ελληνικό πλούτο και να πουλήσει και εκδούλευση στους Γερμανούς ψηφοφόρους, ούτε όμως και η ελληνική παρασιτική ολιγαρχία, γιατί κι αυτή μαζί με τους φίλους της Γερμανούς θέλει να κάνει μπίζνες σε βάρος του ελληνικού πλούτου και των ιδιωτικών περιουσιών.

Αυτά φυσικά δεν λέγονται από κανένα καθεστωτικό ΜΜΕ.
Ο λαός δεν πρέπει να ξυπνήσει και να διεκδικήσει κούρεμα του χρέους της χρεοκοπημένης χώρας του.

Τουλάχιστον κάποτε ο Χ. Τρικούπης είχε το σθένος να πει την αλήθεια. Οι σημερινοί όμως συνεχιστές του δεν έχουν ούτε αυτό το σθένος.

Όσο προχωράει η κρίση και η πλήρης παράδοση της χώρας και του λαού ως λάφυρα στις άλλες χώρες της Ευρώπης (δανειστές), τόσο και η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα ξεφεύγει από τα στενά οικονομίστικα όρια και οικονομικές αναλύσεις και επιχειρήματα και τείνει να γίνει ιδεολογία και δόγμα. Να γίνει η επιστροφή στη «γη της επαγγελίας».

Αυτή η τάση που σιγά σιγά γίνεται παρόρμηση και διαποτίζει το είναι των πολιτών, καθίσταται ακατανίκητη και νομοτελειακά στο τέλος θα κερδίσει. Η συνεχώς αυξανόμενη πλειοψηφία όσων θέλουν επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, δεν ψάχνει πλέον να πειστεί με τη λογική και με επιχειρήματα. Όσο εκπέμπεται τρομοκρατία από τους ευρώφιλους, τόσο χαλυβδώνεται το πείσμα των υποστηρικτών του εθνικού νομίσματος και η υπόθεση εξελίσσεται σε κανονική πολιτική μάχη.

Το θέμα είναι το πόσο θα αντέξουν ακόμα οι γερμανόφιλοι και οι εραστές του ευρώ. Γιατί όσο αυτοί αντέχουν τόσο η καταστροφή και η παρακμή φουντώνουν.

Πρέπει να πάμε λοιπόν το ταχύτερο στην εναλλακτική λύση, αλλά να πάμε με τους δικούς μας όρους. Δηλαδή με ταυτόχρονη αλλαγή του πολιτικού συστήματος και με διαγραφή του χρέους.

Πέτρος Χασάπης

Σχόλιο ιστολογίου: Αν οι σημερινοί "κυβερνώντες" (και λοιποί ευρω-παρτι-δοσμένοι) στην Ελλάδα δεν έχουν σθένος να υπερασπιστούν την Ελλάδα και τους Έλληνες, μήπως θα πρέπει να αρχίσουμε να ψάχνουμε την πιθανότητα να έχουν συμφέρον (και όχι μόνο το πολιτικό διατήρησής τους στην εξουσία);


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου 

Η γερμανική... ασπιρίνη δεν σώζει τον ασθενή!

Όσα εξελίσσονται για την Ελλάδα παραπέμπουν στο «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα».

Άλλη μία φορά η χώρα βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, γιατί κανείς έως τώρα από όλους όσοι πέρασαν από τις... ηλεκτρικές θέσεις όχι μόνο δεν είπε την πλήρη αλήθεια, αλλά δεν σχεδίασε μια εναλλακτική, λέγοντας πάλι την αλήθεια στους πολίτες για το τι θα σήμαινε η απόφαση που θα καλούνταν να πάρει. Ακόμη και στο δημοψήφισμα το ερώτημα προς τους Έλληνες δεν ήταν ξεκάθαρο, ώστε να αποφασίσουν τελικά αν θέλουν να μείνουν στο ευρώ ή όχι.

Από την αρχή της κρίσης οι πρωθυπουργοί μετατρέπονται σε... καμένα χαρτιά και οι πολίτες σε προσάναμμα για να ικανοποιηθούν οι ορέξεις των δανειστών, από τη μια, και των επίδοξων σωτήρων, από την άλλη. Εφτά χρόνια μετά άπαντες εξακολουθούν να ζουν εντός της ψευδαίσθησης του χθες, ότι δηλαδή η κρίση κάποια στιγμή θα τελειώσει ως διά μαγείας. Και όμως, το θέατρο του παραλόγου συνεχίζεται από όλες τις πλευρές, λες και πάσχουμε από ένα ιδιότυπο deja vu πραγμάτων που τα έχουμε ξαναζήσει.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα του παραλογισμού που βιώνουμε Βερολίνο - Αθήνα και Βρυξέλλες είναι ο ισχυρισμός ότι το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο. Τελεία και παύλα: το ελληνικό χρέος ούτε είναι ούτε θα γίνει βιώσιμο. Το ορθόν είναι να κουρευτεί ή -για να γίνουμε και εμείς ρεαλιστές-, έστω, να ρυθμιστεί. Όμως, ακόμη και αυτό το αυτονόητο δεν θέλει να το παραδεχτεί κανείς.

Ή, για να ακριβολογούμε, οι μόνοι που το αποδέχονται εντός Ευρώπης είναι ο Σόιμπλε και κάτι δορυφόροι του. Απλώς, θέλει να το κάνουμε διαφορετικά: να βγούμε εκτός ευρωζώνης και τότε, ως διά μαγείας, και το χρέος θα μας περικόψει και βοήθεια θα μας δώσει. Για τέτοιο κυνισμό μιλάμε, δηλαδή.

Από την άλλη, οι μόνοι μας σύμμαχοι στο χρέος, που είναι οι άνθρωποι του ΔΝΤ, ζουν τον δικό τους παραλογισμό. Μια και, ενώ γνωρίζουν ότι έχουν πέσει έξω στο πρόγραμμα που σχεδίασαν (ακόμη και τα ίδια στελέχη τους το παραδέχονται), θέλουν να περικοπεί το ελληνικό χρέος (αν και οι ίδιοι δεν μας έκοψαν ούτε ευρώ από όσα τους χρωστάμε και τα παίρνουν μέχρι κεραίας), με τον όρο να πάρουμε κι άλλα μέτρα, και μάλιστα προληπτικά, που θα σκοτώσουν και τους τελευταίους επιζώντες στην ελληνική κοινωνία και αγορά.

Και ενώ όλα αυτά τα... αυτονόητα συμβαίνουν γύρω μας, έχουμε και την ντόπια παράνοια, που υπόσχεται ότι θα πετύχει πλεονάσματα 3,5%, με τη... μαγική συνταγή φόροι, φόροι, φόροι, από τη μια, και, από την άλλη, μη δίνοντας τα εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ που το κράτος χρωστάει στους πολίτες του!
Μάλιστα, προς ενίσχυση όλου αυτού, επιστρατεύει και τον μύθο της γερμανικής... ασπιρίνης, που λέγεται Σουλτς, η οποία, αν κερδίσει τις εκλογές, θα μας θεραπεύσει, μη αντιλαμβανόμενη (;) ότι ακόμη και σε αυτό το σενάριο οι δυνάμεις που δεν θέλουν να μας βοηθήσουν αναμένεται να ενισχυθούν στις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Όσο για τον Σουλτς, εάν κερδίσει, θα τρέξει να κλείσει τις πληγές που θα ανοίξουν στη χώρα του. Η αλήθεια είναι ότι η δηλητηριώδης συνταγή των Μνημονίων και της λιτότητας δεν γιατρεύεται -αποδεδειγμένα- με «ασπιρίνες» τύπου Σουλτς ούτε φυσικά με γιατροσόφια, τσάι και συμπάθεια.

Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει με γοργούς ρυθμούς και, αν -έστω και την ύστατη στιγμή- δεν κάνουμε κάτι, η καταστροφή θα έλθει, όσο είμαστε απροετοίμαστοι. Το πείραμα στο οποίο μας επέβαλαν θα τελειώσει με τη διαπίστωση των «ιατρών» ότι η εγχείρηση πέτυχε, αλλά ο ασθενής απέθανε.

Νίκος Ελευθερόγλου
Πηγή "Δημοκρατία"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου 

Ο Τράμπ και πόσο επικίνδυνο είναι το βραχυκύκλωμα στην Ουάσιγκτον!

Του Δημήτρη Απόκη 

«Γεννήθηκα για καταιγίδα και η ηρεμία δεν μου ταιριάζει»

Άντριου Τζάκσον, Έβδομος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών...

Όσοι γνωρίζουμε και έχουμε ζήσει την  πολιτική παράδοση στην Ουάσιγκτον, έχουμε αρχίσει να αναρωτιόμαστε και ταυτόχρονα να ανησυχούμε για την κατάσταση στην αμερικανική πρωτεύουσα και στο πολιτικό σκηνικό των Ηνωμένων Πολιτειών.

Η Απώλεια του Μήνα του Μέλιτος…

Το ερώτημα που βρίσκεται στα χείλια και στον νου όλων είναι, «τελικά τι έγινε με τον παραδοσιακό μήνα του μέλιτος;» Αναφερόμαστε στην παραδοσιακή και χρήσιμη για όλους και για όλα περίοδο χάριτος στον εκάστοτε νεοεκλεγέντα Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, και στην δυνατότητα που ανέκαθεν η αντιπολίτευση παραχωρούσε, έτσι ώστε ο Πρόεδρος να διαμορφώσει και να τοποθετήσει το συντομότερο δυνατό την κυβέρνησή του.

Στην περίπτωση του Ντόναλντ Τράμπ, ο μήνας του μέλιτος διήρκησε το πολύ δέκα ημέρες και μετά πήρε φωτιά το πολιτικό σκηνικό.

Οι ίδιες δυνάμεις που ήταν απέναντι στον Αμερικανό Πρόεδρο στις προκριματικές εκλογές για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων, αλλά και στις προεδρικές εκλογές, έχουν επιδοθεί, σε κάποιες περιπτώσεις με τη βοήθεια και του ιδίου, να γονατίσουν τη  κυβέρνησή του πριν καν αρχίσει να λειτουργεί.

Ένας Αντάρτης Στο Λευκό Οίκο…

Στο Λευκό Οίκο βρίσκεται πλέον ένας «αντάρτης» ο οποίος έχει στο μυαλό του ότι απαντά μόνο στις κοινωνία και τους πολίτες, με τους οποίους στην διάρκεια της παρατεταμένης προεκλογικής εκστρατείας δημιούργησε έναν πολύ στενό και ιδιότυπο δεσμό που σπάει τις μέχρι σήμερα παραδόσεις.

Αυτό έχει προκαλέσει την ίδια ακριβώς κόντρα που ζήσαμε για αρκετούς μήνες πριν τις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ και στο κέντρο βρίσκεται η φιλοσοφία του έθνους κράτους με βασικό ακροατή την κοινωνία, έναντι των παραδοσιακών συντηρητικών και φιλελεύθερων (με δεδομένα ΗΠΑ) ιδεολογιών., οι οποίες για δεκαετίες κυριαρχούν στην Ουάσιγκτον., έχουν προκαλέσει ένα κλίμα αναταραχής στην αμερικανική πρωτεύουσα το οποίο έχει πλέον αρχίσει να γίνεται όχι απλά ανησυχητικό, αλλά επικίνδυνο.

Η ιδεολογία του Προέδρου Τράμπ, και ο απλοϊκός τρόπος την εκφράσει βρίσκεται σε ευθεία αντίθεση με την άποψη που έχουν οι συντηρητικοί για το εμπόριο, τη μετανάστευση, και τις υποδομές. Βρίσκονται επίσης σε ευθεία αντίθεση με τη φιλελεύθερη αντίληψη έναντι στην εθνική κυριαρχία, τον εθνικισμό, την πολιτική ταυτότητα, και αυτό που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε politically correct.

Η ρητορική του, τρόπος που μιλά και φέρεται, έχουν προκαλέσει αναστάτωση και ανασφάλεια στην κυβερνητική γραφειοκρατία Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων, η οποία έχει γαλουχηθεί για δεκαετίες σε ένα συγκεκριμένο στυλ, το οποίο όσο και να ακούγεται παράξενο, έχει κώδικα ακόμα και στο ντύσιμο, στα παπούτσια και στον τρόπο ομιλίας. Το στυλ του Προέδρου Τράμπ και των στενών συμβούλων του έχει προκαλέσει νευρική κρίση και ψυχολογικό αποσυντονισμό στους κυβερνητικούς κύκλους, στα ινστιτούτα ανάλυσης, τα μέσα ενημέρωσης, και την κοινωνία της αμερικανικής πρωτεύουσας.

Το Μήνυμα του Συστήματος

Το μήνυμα που στέλνει αυτό το σύστημα – κατεστημένο στον Πρόεδρο Τράμπ, είναι απλό και ταυτόχρονα ανατριχιαστικό. Προσαρμόσου ή θα καταστραφείς. Οι αντιδράσεις και η (για όσους γνωρίζουν πως λειτουργεί το δικαστικό σύστημα στις ΗΠΑ)  ενορχήστρωση απέναντι στο Προεδρικό Διάταγμα για την είσοδο ατόμων από επτά χώρες στις ΗΠΑ (επιλογή συγκεκριμένης Πολιτείας και συγκεκριμένου Δικαστή για να γίνει η προσβολή του διατάγματος, με αποτέλεσμα να παραπέμπεται και σε συγκεκριμένο Εφετείο) είναι ενδεικτική της στρατηγικής πολέμου που έχει επιλεγεί έναντι του νέου Προέδρου των ΗΠΑ στο εσωτερικό.

Ιδιαίτερης σημασίας είναι επίσης τα άρθρα και το ρεπορτάζ που έχουν δει και συνεχίζουν να βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Διαβάσουμε και ακούμε για εργαζόμενους στις κυβερνητικές υπηρεσίες που εφαρμόζουν τεχνικές αποκρυπτογράφησης για να επικοινωνούν και να αντιμετωπίσουν το Λευκό Οίκο του Τράμπ. Για κίνημα αντίστασης που εξελίσσεται μέσα στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση εναντίον του Προέδρου. Για διαρκή επικοινωνία στελεχών της γραφειοκρατίας με στελέχη της κυβέρνησης Ομπάμα με στόχο τη διαμόρφωση τρόπων αντιμετώπισης και αποτροπής των πολιτικών του νέου Προέδρου. Σε πανεπιστήμια της Ουάσιγκτον καθηγητές κάνουν διαλέξεις με τίτλο, «Πως Μπορεί να Εκδιωχθεί ο Πρόεδρος Τράμπ, πριν το 2020»., με μια από τις επιλογές να είναι η διενέργεια πραξικοπήματος.

Το Κογκρέσο και η Απώλεια Πολιτικού Πολιτισμού…

Στο Κογκρέσο και ειδικά στη Γερουσία, η οποία εκ του Συντάγματος έχει ανατεθεί ο ρόλος του ελέγχου και της έγκρισης του Υπουργικού Συμβουλίου και των ανώτατων κυβερνητικών θέσεων, η αντιπολίτευση των Δημοκρατικών έχει επιλέξει την πολιτική της με κάθε μέσο καθυστέρησης διορισμού τους, ακόμα και στις περιπτώσεις υποψηφίων που στο παρελθόν έχουν εγκρίνει με μεγάλες πλειοψηφίες για κυβερνητικές θέσεις. Όλες οι διαδικασίες επικύρωσης χαρακτηρίζονται από εσκεμμένη καθυστέρηση και κατάληξη σε έγκριση με ψηφοφορία στη Γερουσία, όπου οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν την πλειοψηφία, με καθαρά κομματική γραμμή. Ενδεικτικό είναι ότι στη περίπτωση της Υπουργού Παιδείας όπου το αποτέλεσμα ήταν 50 υπέρ και 50 κατά, χρειάστηκε η ψήφος του Αντιπροέδρου, Μάϊκ Πένς, για να εγκριθεί η τοποθέτησή της, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά με Υπουργό κυβέρνησης. Ακόμη πιο ενδεικτική είναι η περίπτωση επικύρωσης της Υπουργού Μεταφορών, η οποία τυγχάνει να είναι η σύζυγος του επικεφαλής της πλειοψηφίας, γερουσιαστή Μίτς Μακόνελ. Όλοι οι γερουσιαστές των Δημοκρατικών ψήφισαν εναντίον της, ενώ παραδοσιακά η Γερουσία είναι ένα σώμα το οποίο παραδοσιακά χαρακτηρίζει ο πολιτικός πολιτισμός. Και όταν μάλιστα κατά τη διάρκεια της Προεδρίας του Τζόρτζ Μπούς του νεότερου, είχε επικυρωθεί για το ίδιο ακριβώς πόστο, με άνετη πλειοψηφία. Για να μην μιλήσει κανείς για τη αντιμετώπιση που είχε στη διαδικασία επικύρωσης ο νέος Υπουργός Δικαιοσύνης και εν ενεργεία γερουσιαστής, δηλαδή συνάδελφος, Τζέφ Σέσσιονς.

Η Ουάσιγκτον σε Βραχυκύκλωμα…

Αυτό το τοξικό κλίμα, έχει οδηγήσει το σύστημα διακυβέρνησης στην αμερικανική πρωτεύουσα σε ένα άνευ προηγουμένου Βραχυκύκλωμα. Το βραχυκύκλωμα αυτό είναι δεδομένο ότι έχει οδηγήσει σε παράλυση την λειτουργία της κυβέρνησης στο εσωτερικό.

Σε Κίνδυνο η Λειτουργία Εξωτερικής Πολιτικής…

Όμως οι επιπτώσεις αυτού του βραχυκυκλώματος, είναι εξαιρετικά πιο επικίνδυνες για την εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών, και σαν αποτέλεσμα για την λειτουργία του διεθνούς συστήματος σε όλα τα επίπεδα.

Στέητ Ντιπάρτμεντ…

Ο νέος Υπουργός Εξωτερικών, Ρέξ Τίλλερσον, έχει μόλις μια εβδομάδα που επικυρώθηκε από τη Γερουσία. Με το βραχυκύκλωμα που επικρατεί στην Ουάσιγκτον, ένας Θεός μόνο γνωρίζει, πότε θα επικυρωθούν από τη Γερουσία, και θα τοποθετηθούν στις θέσεις τους ο Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών, ο Υφυπουργός Πολιτικών Υποθέσεων, και οι Βοηθοί Υπουργοί Εξωτερικών, μεταξύ των οποίων και ο αρμόδιος Ευρωπαϊκών Σχέσεων, όλα πόστα βαρύνουσας σημασίας για να τρέχει καθημερινά η εξωτερική πολιτική της υπερδύναμης. Ακόμη δεν έχουν καν ανακοινωθεί οι υποψήφιοι για τις κρίσιμες αυτές θέσεις.

Πεντάγωνο…

Στο Υπουργείο Άμυνας, ο Στρατηγός Τζέημς Μάτις, επικυρώθηκε και ανέλαβε καθήκοντα τα πρώτα εικοσιτετράωρα. Αλλά και στο Πεντάγωνο, όπως και στο Στέητ Ντιπάρτμεντ, τα κρίσιμα, κάτω από τον Υπουργό πόστα, παραμένουν κενά.

Ηνωμένα Έθνη…

Έχει βέβαια οριστεί ο νέα πρέσβης των ΗΠΑ, στα Ηνωμένα Έθνη, Νίκι Χάλει, γεγονός που είναι θετικό, αλλά λόγω της αδυναμίας του Οργανισμού, δεν λύνει το πρόβλημα που δημιουργεί το βραχυκύκλωμα.

Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας…

Το Σύνταγμα των ΗΠΑ, δεν προβλέπει την επικύρωση του Συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας και των στελεχών του NSC, από τη Γερουσία, με αποτέλεσμα ο Στρατηγός Μάϊκλ Φλήν, να βρίσκεται από την πρώτη στιγμή στη θέση του, και η στελέχωση να προχωρά με γρήγορους ρυθμούς.

Ο Κίνδυνος Από Ένα Μονοπώλιο NSC…

Οι Υπουργοί Εξωτερικών και Άμυνας, συμμετέχουν στους Principals του NSC. Στις άλλες επιτροπές του NSC, συμμετέχουν τα ανώτερα στελέχη του Στέητ Ντιπάρτμεντ και του Πενταγώνου, τα οποία όπως ήδη ανέφερα δεν υπάρχουν. Σαν αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε μια εποχή σχεδόν μονοπωλίου διαχείρισης της Εξωτερικής Πολιτικής από το Λευκό Οίκο, το NSC, και το Στρατηγό Φλήν, το οποίο αφαιρεί την ύπαρξη μια ισορροπίας και σφαιρικής αντιμετώπισης στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας.

Αυτό με δεδομένο ότι στο Οβάλ Γραφείο, έχουμε έναν insurgent (αντάρτη), έχει την πιθανότητα να εξελιχθεί σε πρόβλημα. Αν και πιστεύω ότι βρισκόμαστε σε μια εποχή επιβεβλημένου ανακατέματος της τράπουλας και ριζικής μεταρρύθμισης των θεσμών και της λειτουργίας του διεθνούς συστήματος, ακριβώς για αυτό το λόγο, απαιτείται μια ισορροπία, στις προτάσεις προς τον Πρόεδρο. Εδώ να θυμίσω, ότι σε μια παρόμοια ταραγμένη και λεπτών ισορροπιών εποχή, ο δαιμόνιος Χένρι Κίσινγκερ, κατείχε τις θέσεις του Υπουργού Εξωτερικών και του Συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας, ταυτόχρονα.

Για το καλό του Ελεύθερου Κόσμου…

Ανεξάρτητα λοιπόν της άποψης που έχει κανείς για την κατεύθυνση που πρέπει να πάρει η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, σε μια εποχή αναβρασμού, που κληροδότησε η προεδρία Ομπάμα, σε όλο τον πλανήτη, το βραχυκύκλωμα που επικρατεί στην Ουάσιγκτον, είναι εξαιρετικά επικίνδυνο.

Το δύσπεπτο για το κατεστημένο της αμερικανικής πρωτεύουσας, αλλά και για το διεθνές πολιτικό (όχι οικονομικό) κατεστημένο, αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ και η προεδρία Τράμπ, προκαλούν μια παραζάλη η οποία εάν εξελιχθεί σε παρατεταμένη μυρίζει μπαρούτι και ανάφλεξη. Υπάρχει τόσο μεγάλη αρνητική ενέργεια στην Ουάσιγκτον και σε πρωτεύουσες διεθνώς, που το βραχυκύκλωμα κινδυνεύει να κάψει όλες τις καλωδιώσεις.

Ακόμα και η, κατά την ταπεινή προσωπική μου άποψη και ανάλυση, απαιτούμενη ριζική μεταρρύθμιση σε επίπεδο γραφειοκρατίας και εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, για να πετύχει χρειάζεται καλωδιώσεις. Το ευρείας κλίμακας βραχυκύκλωμα, εάν, παραταθεί, οδηγεί σε μαζική καταστροφή των καλωδιώσεων, με αποτέλεσμα μαζική καταστροφή.

Άμεσα, Πρόεδρος, Κογκρέσο, και σύστημα, καταρχήν εσωτερικά, αλλά και διεθνώς , θα πρέπει να συμπεριφερθούν σαν ενήλικες. Ας χωνέψουν κάποιοι ότι ο Ντόναλντ Τράμπ είναι ο Πρόεδρος των ΗΠΑ και αυτό δεν αλλάζει, παρά μόνο με συνθήκες πολιτικής εκτροπής. Ο ίδιος ο Πρόεδρος, ας κατανοήσει ότι για να αλλάξει το σύστημα και η κατεύθυνση απαιτείται η χρήση των καλωδιώσεων ακόμα και εάν στην πορεία είναι αναγκαίο το κόψιμο και η αφαίρεση σημαντικού μέρους τους.

Διακυβεύεται το μέλλον του ελεύθερου κόσμου!

* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης είναι Διεθνολόγος Απόφοιτος του The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies, The Johns Hopkins University και Δημοσιογράφος

Πηγή Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου