Η συσκευή Κλίντον για να δυσφημιστεί ο Ντόναλντ Τραμπ

Αυτό το άρθρο είναι μια προειδοποίηση: το Νοέμβριο 2016 ένα εκτεταμένο σύστημα διαταραχής και προπαγάνδας συστάθηκε για να καταστρέψει τη φήμη και το κύρος του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ μόλις θα έμπαινε στο Λευκό Οίκο. Είναι η πρώτη φορά που μια τέτοια εκστρατεία είναι επιστημονικά οργανωμένη εναντίον ενός προέδρου των ΗΠΑ και με τέτοια μέσα. Ναι, μπαίνουμε σε μια εποχή μετά-αλήθειας, αλλά οι ρόλοι δεν είναι αυτοί που νομίζετε.

Του Τιερί Μεϊσάν

Ο David Brock θεωρείται ένας από τους δασκάλους του agitprop (agitation & propaganda, διέγερση & προπαγάνδα) του 21ου αιώνα. Αδίστακτη προσωπικότητα, μπορεί να υπερασπιστεί ένα θέμα, καθώς και να το καταστρέψει, σύμφωνα με τις ανάγκες του εργοδότη του. Είναι ο επικεφαλής μιας αυτοκρατορίας μέσων μαζικής χειραγώγησης.

Η εκστρατεία που διεξάγεται από τους χορηγούς του Μπαράκ Ομπάμα, της Κλίντον και της καταστροφής της ευρύτερης Μέσης Ανατολής, ενάντια στο νέο Αμερικανό πρόεδρο συνεχίζεται. Μετά την πορεία των γυναικών στις 22 Ιανουαρίου, μια πορεία για την επιστήμη αναμένεται να πραγματοποιηθεί όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά και σε όλο τον δυτικό κόσμο, στις 22 Απριλίου. Αυτό γίνεται για να δείξει ότι ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι μόνο μισογύνης, αλλά και σκοταδιστής.

Το γεγονός ότι είναι ο πρώην διοργανωτής της Μις Υφηλίου και είναι παντρεμένος με μια μανεκέν στο τρίτο γάμο του, αποδεικνύει ότι περιφρονεί τις γυναίκες. Το γεγονός ότι ο πρόεδρος αμφισβητεί το ρόλο του Μπαράκ Ομπάμα στη δημιουργία του Χρηματιστηρίου του Σικάγο για το Κλίμα (πολύ πριν από την προεδρία του) και απορρίπτει την ιδέα ότι η διατάραξη του κλίματος προκαλείται από την απελευθέρωση του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα μαρτυρούν ότι δεν καταλαβαίνει τίποτα για την επιστήμη.

Για να πειστεί η αμερικανική κοινή γνώμη για τη τρέλα του πρόεδρου ο οποίος δήλωσε ότι εύχεται την ειρήνη με τους εχθρούς του και να συνεργαστεί μαζί τους για με τη διεθνή οικονομική ευημερία, ένας από τους μεγαλύτερους ειδικούς του agitprop (agitation & propaganda, διέγερση και προπαγάνδα), David Brock, έχει δημιουργήσει μια εντυπωσιακή συσκευή ακόμη πριν ακόμα από την ορκωμοσία.

Την εποχή που δούλευε για λογαριασμό των Ρεπουμπλικάνων, ο Brock ξεκίνησε εναντίον του προέδρου Μπιλ Κλίντον, αυτά που ήταν να γίνουν το Troopergate, την υπόθεση Whitewater και την υπόθεση Λεβίνσκι.

Έχοντας γυρίσει το σακάκι του, είναι σήμερα στην υπηρεσία της Χίλαρι Κλίντον για την οποία έχει οργανώσει ήδη τόσο την κατεδάφιση της υποψηφιότητας του Mitt Romney όσο και την απάντηση της για την υπόθεση της δολοφονίας του πρέσβη των ΗΠΑ στη Βεγγάζη. Κατά τις τελευταίες προκριματικές εκλογές, ήταν αυτός ο οποίος διηύθυνε τις επιθέσεις εναντίον του Bernie Sanders. Η The National Review χαρακτήρισε τον Brock ως « δεξιός δολοφόνος που έγινε αριστερός δολοφόνος».

Είναι σημαντικό να θυμίσουμε ότι οι δύο διαδικασίες μομφής ενός ενεργού πρόεδρου, μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν υπέρ του βαθέως κράτους και καθόλου υπέρ της δημοκρατίας. Έτσι το Watergate κατευθύνθηκε όλο από ένα «βαθύ λαρύγγι» που αποκαλύφτηκε 33 χρόνια αργότερα να είναι ο Mark Felt, ο βοηθός του Έντγκαρ Χούβερ, Διευθυντή του FBI. Όσο για την υπόθεση Λεβίνσκι, δεν ήταν παρά μόνο ένα μέσο για να αναγκάσει τον Κλίντον να δεχθεί τον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας.

Η τρέχουσα εκστρατεία οργανώνεται συγκαλυμμένα από τέσσερις ενώσεις:

 Η Media Matters («Τα μίντια έχουν σημασία») είναι υπεύθυνη για την έξαψη των λαθών του Ντόναλντ Τραμπ. Διαβάσετε κάθε μέρα το δελτίο της στις εφημερίδες σας: ο πρόεδρος δεν είναι αξιόπιστος, έκανε λάθος σε ένα σημείο ή το άλλο


 Η American Bridge 21st Century («Η Αμερικανική Γέφυρα του 21ου αιώνα») έχει αντιπαραβάλλει περισσότερες από 2.000 ώρες βίντεο που δείχνουν τον Ντόναλντ Τραμπ εδώ και χρόνια και περισσότερα από 18.000 ώρες βίντεο για τα μέλη του υπουργικού του συμβουλίου. Διαθέτει εξελιγμένα τεχνολογικά μέσα που έχουν σχεδιασθεί για το Υπουργείο Άμυνας -και κατ ’αρχήν εκτός αγοράς- που της επιτρέπει να βρει αντιφάσεις μεταξύ των παλαιών δηλώσεων τους και των σημερινών θέσεων τους. Αναμένεται να επεκτείνει τις εργασίες της σε 1.200 συνεργάτες του νέου προέδρου.

 Η Citizens for Responsibility and Ethics in Washington — CREW ( «Πολίτες για την Υπευθυνότητα και την Ηθική στην Ουάσινγκτον") είναι ένα δικηγορικό γραφείο υψηλού επιπέδου υπεύθυνο να εντοπίσει το κάθε τι που θα μπορούσε να προκαλέσει ένα σκάνδαλο στη διοίκηση Τραμπ. Οι περισσότεροι δικηγόροι αυτής της ένωσης εργάζονται δωρεάν για το σκοπό. Είναι αυτοί που προετοίμασαν την καταγγελία του Bob Ferguson, Γενικού Εισαγγελέα της Πολιτείας της Ουάσινγκτον, κατά της απόφασης σχετικά με τη μετανάστευση.

 Η Shareblue ( «Γαλάζιο Μοίρασμα») είναι ένας ηλεκτρονικός στρατός που επηρεάζει ήδη 162 εκατομμύρια χρήστες του Διαδικτύου στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Είναι υπεύθυνη για τη διάδοση θέματων που καθορίζονται εκ των προτέρων, συμπεριλαμβανομένων:
• Ο Τραμπ είναι αυταρχικός και κλέφτης.
• Ο Τραμπ είναι υπό την επήρεια του Βλαντιμίρ Πούτιν.
• Ο Τραμπ δεν έχει προσωπικότητα, είναι χολερικός και μανιοκαταθλιπτικός.
• Ο Τραμπ δεν εξελέγη από την πλειοψηφία των Αμερικανών, συνεπώς είναι παράνομος.
• Ο Αντιπρόεδρος Mike Pence είναι φασίστας.
• Ο Τραμπ είναι ένας δισεκατομμυριούχος ο οποίος δεν θα πάψει να αντιμετωπίσει συγκρούσεις συμφερόντων μεταξύ των προσωπικών υποθέσεών του και εκείνων του κράτους.
• Ο Τραμπ είναι μια μαριονέτα των αδελφών Koch, των διάσημων χρηματοδοτών της άκρας δεξιάς.
• Ο Τραμπ είναι ένας άσπρος ρατσιστής που απειλεί τις μειονότητες.
• Η αντιπολίτευση αντι-Τραμπ συνεχίζει να αναπτύσσεται έξω από την Ουάσιγκτον.
• Για να σώσουμε τη δημοκρατία, να υποστηρίζουμε τους Δημοκρατικούς βουλευτές που επιθέτονται κατά του Τραμπ, να κατεδαφίσουμε εκείνους που συνεργάζονται μαζί του.
• Το ίδιο με τους δημοσιογράφους.
• Για να αποτρέψουμε τον Τραμπ θα πάρει χρόνο, μη εξασθενίσουμε τη μάχη.

Αυτή η ένωση θα παράγει ενημερωτικά δελτία (newsletters) και βίντεο των 30 δευτερολέπτων. Θα βασίζεται σε δύο άλλες ομάδες: μια εταιρία βίντεο ντοκιμαντέρ, The American Independent (Ο Ανεξάρτητος Αμερικανός), και μια μονάδα στατιστικών Benchmark Politics (Συγκριτική Πολιτική).
Το σύνολο της συσκευής –που τέθηκε σε λειτουργία κατά τη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου, δηλαδή πριν από την άφιξη του Ντόναλντ Τραμπ στο Λευκό Οίκο- απασχολεί ήδη περισσότερους από 300 ειδικούς στους οποίους πρέπει να προστεθούν πολλούς εθελοντές. Ο ετήσιος προϋπολογισμός της, που αρχικά προγραμματίστηκε στα 35 εκατομμύρια δολάρια, αυξήθηκε στα περίπου 100 εκατομμύρια δολάρια.

Το να καταστρέψεις την εικόνα -και συνεπώς το κύρος- του πρόεδρου των ΗΠΑ πριν να έχει το χρόνο να κάνει οτιδήποτε μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες. Με την εξόντωση του Σαντάμ Χουσεΐν και του Μουαμάρ Καντάφι, η CIA βύθισε αυτές τις δύο χώρες σε ένα μακρύ χάος και η «χώρα της ελευθερίας» η ίδια θα μπορούσε να υποφέρει σοβαρά από μια τέτοια επιχείρηση. Ποτέ αυτό το είδος της τεχνικής μαζικής χειραγώγησης δεν είχε χρησιμοποιηθεί εναντίον του ηγέτη του δυτικού στρατοπέδου.

Προς το παρόν, αυτό το σχέδιο λειτουργεί: κανένας πολιτικός ηγέτης στον κόσμο δεν τόλμησε να χαιρετίσει την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, με την εξαίρεση των Βλαντιμίρ Πούτιν και Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ.

Τιερί Μεϊσάν

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Οι απειλές της Τουρκίας οδηγούν σε "ατύχημα"

“Πραγματικά φοβάμαι” δήλωσε ο πρέσβης Θέρος για τις απειλές της Τουρκίας στο Αιγαίο

Του Πέτρου Κασφίκη 

Να συνεχίσει να διατηρεί «υψηλούς τόνους» έναντι της Τουρκίας για το ζήτημα του Αιγαίου κάλεσε την ελληνική κυβέρνηση ο κορυφαίος ελληνοαμερικανός διπλωμάτης καριέρας Πάτρικ Θέρος, ο οποίος φάνηκε να συμφωνεί με την σκληρή γραμμή που έχει χαράξει ο ΥΠΕΘΑ Πάνος Καμμένος και ΥΠΕΞ Νίκος Κοτζιάς.

Ο κ. Θέρος έκανε λόγο για τουρκικό bullying στο Αιγαίο και αποδοκίμασε την λεγόμενη πολιτική του κατευνασμού, η οποία, όπως υποστήριξε, δεν έχει την απαραίτητη αποτρεπτική ισχύ με αποτέλεσμα η Τουρκία να αναβαθμίζει τις προκλήσεις σε τέτοιο υπερβολικό βαθμό ώστε να αυξάνεται ο κίνδυνος για την εκδήλωση ενός νέου θερμού επεισοδίου.

Λέγοντας «πραγματικά φοβάμαι», ο Αμερικανός διπλωμάτης εκμυστηρεύτηκε πως θεωρεί ότι αυτή την στιγμή υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να εκδηλωθεί ένα «ατύχημα» στο Αιγαίο κυρίως λόγω των εσωτερικών προβλημάτων που επικρατούν στο Τουρκικό στράτευμα μετά την εκδήλωση της απόπειρας του πραξικοπήματος.
Αξίζει να σημειώσουμε πως μέχρι στιγμής η κυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ δεν έχει δώσει ακόμα κανένα δείγμα γραφής για το πως θα διαχειριστεί μια ενδεχόμενη διεθνή κρίση.

Από την πλευρά του ο κ. Θέρος πιστεύει πως στην παρούσα συγκυρία η νέα κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να παίξει έναν πυροσβεστικό ρόλο όπως είχε συμβεί στην κρίση των Ιμίων με τον Μπιλ Κλίντον, καθώς μέχρι και αυτή τη στιγμή τα σύννεφα της εσωστρέφειας και της ακυβερνησίας πλανώνται πάνω από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Για παράδειγμα, μια σειρά κορυφαίων διπλωματικών θέσεων, όπως αυτή της αρμόδιας υφυπουργού Εξωτερικών για τις ευρωπαϊκές υποθέσεις Βικτώρια Νουλάντ, παραμένουν ακόμα κενές.

Ο Πάτρικ Θέρος είναι διπλωμάτης καριέρας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Έχει υπηρετήσει τις ΗΠΑ σε μια σειρά από χώρες της Μέσης Ανατολής και της Λατινικής Αμερικής, ενώ έχει αναλάβει και υψηλόβαθμες θέσεις σε κρατικές υπηρεσίες που σχετίζονται με την τρομοκρατία και την εθνική ασφάλεια.

Σε ποιους παράγοντες αποδίδετε την κλιμάκωση της έντασης που βλέπουμε αυτή τη στιγμή στο Αιγαίο εκ μέρους της τουρκικής πλευράς;
Την αποδίδω κατά πρώτον στην εσωτερική πολιτική του Ερντογάν και δεύτερον στο ότι πλέον έχουν φύγει όλοι οι ώριμοι αξιωματικοί από τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις. Για αυτό ακριβώς τον λόγο φοβάμαι ότι είναι λίγο αυθόρμητες αυτές οι ξαφνικές ενέργειες και δεν εντάσσονται σε κάποια συγκεκριμένη στρατηγική. Τους έχει δώσει ο Ερντογάν ελευθερία κινήσεων με σκοπό να προκαλέσουν. Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς αυτή η ξαφνική κλιμάκωση στην παρούσα φάση, καθώς αυτή την στιγμή με τις εκκαθαρίσεις που έχει κάνει ο Ερντογάν η επιχειρησιακή ικανότητα των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων έχει πέσει δραματικά. Άρα δεν υπάρχει άλλος λόγος που να μπορεί να εξηγήσει γιατί γυρεύει καυγά την δεδομένη χρονική συγκυρία.

Είδαμε την κατάσταση να κλιμακώνεται και μάλιστα ορισμένους Έλληνες υπουργούς να σηκώνουν τους τόνους. Συμφωνείτε με αυτή την στρατηγική;
Η ελληνική πλευρά πρέπει να σηκώσει τους τόνους διότι φοβάμαι ότι ο Ερντογάν και το επιτελείο του δεν έχουν καταλάβει ότι παίζουν ένα επικίνδυνο παιχνίδι στο Αιγαίο. Αν δεν σηκώσουμε τώρα τους τόνους, οι Τούρκοι θα αναθαρρήσουν ακόμα περισσότερο και μια μέρα θα τραβήξουν το σχοινί λίγο παραπάνω και αναπόφευκτα θα έχουμε περαιτέρω κλιμάκωση που θα καταλήξει στην εκδήλωση ενός νέου θερμού επεισοδίου.

Δηλαδή θεωρείτε ότι η λεγόμενη πολιτική του κατευνασμού έχει αυξήσει τον κίνδυνο για ένα νέο θερμό επεισόδιο; Και πόσο πιθανό είναι να συμβεί ένα τέτοιο γεγονός υπό τις παρούσες συνθήκες που επικρατούν στο Αιγαίο;
Πιστεύω ότι η πολιτική του κατευνασμού δίνει μόνο περισσότερο θάρρος στην Τουρκία για να συνεχίσει το νταϊλίκι και το bullying που κάνει στο Αιγαίο. Κάθε φορά που δεν αντιδράς δυναμικά τον ενθαρρύνεις (αυτόν που κάνει το bullying). Για αυτό είναι ανάγκη να καταλάβουν οι Τούρκοι ότι το έχουν παρακάνει διότι εγώ πραγματικά φοβάμαι τον κίνδυνο που εγκυμονεί. Φοβάμαι δηλαδή ότι θα γίνει μια σύγκρουση, την οποία κανείς δεν θα την περιμένει. Και λόγω του ότι η παλιά φρουρά των αξιωματικών του τουρκικού στρατού δεν υπάρχει πλέον, αυτοί που βρίσκονται τώρα σε θέσεις ευθύνης δεν θα έχουν την απαραίτητη εμπειρία και ωριμότητα για να την διαχειριστούν. Δεν έχουμε, λοιπόν, πλέον την κατανόηση και τους διαύλους επικοινωνίας που υπήρχαν εδώ και δέκα χρόνια (ανάμεσα στα ανώτερα κλιμάκια του ελληνικού και τουρκικού στρατού). Για παράδειγμα, θυμάμαι ότι όταν είχαν σημειωθεί επεισόδια στο Αιγαίο αμέσως τα δύο γενικά επιτελεία έκαναν ότι μπορούσαν για να υπάρξει αποκλιμάκωση. Τώρα δεν είμαι σίγουρος ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο.

Αν γίνουμε μάρτυρες ενός νέου επεισοδίου παρόμοιας κλίμακας με αυτό που συνέβη στην κρίση των Ιμίων, πως πιστεύετε ότι θα κινηθεί η κυβέρνηση Τραμπ; Θα δούμε την ίδια αντίδραση εκ μέρους του αμερικανικού παράγοντα;
Φοβάμαι ότι η αντίδραση θα είναι να κοντοσταθούν μην γνωρίζοντας τι να κάνουν. Και δυστυχώς σε μια τέτοια στιγμή η Αμερική είναι η μοναδική χώρα που μπορεί να παίξει έναν διαμεσολαβητικό ρόλο για να αποκλιμακωθεί η ένταση. Για παράδειγμα, φίλοι από το ελληνικό ναυτικό μου είχαν εκμυστηρευτεί ότι την βραδιά των Ιμίων υπολόγιζαν ότι σε δύο με τρεις ώρες θα είχαν εμπλακεί σε πόλεμο μέχρι την στιγμή που επενέβη ο Κλίντον. Τώρα μπορεί να φτάσουμε στο ίδιο κρίσιμο σημείο και να μην έχουμε έναν Κλίντον για να επέμβει. Πραγματικά φοβάμαι ότι όχι τόσο σκόπιμα αλλά από κάποιο ατύχημα μπορεί να χαθεί ο έλεγχος και τότε η κατάσταση θα ξεφύγει από τα χέρια και των δύο πλευρών.

* Ο Πέτρος Κασφίκης είναι ανταποκριτής του “Ελεύθερου Τύπου” στην Ουάσιγκτον

Πηγή MIgnatiou


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Crisis in FYROM: President Gjorge Ivanov Rejects Zoran Zaev

By Vladislav Perunović,
Skopje, FYROM

The President of the Former Republic of Macedonia (FYROM), Ѓorge Ivanov addressed the nation in Wednesday, 16:30/17:30 Greek time local time on most television channels. Ivanov, a former university professor of law, suddenly withdraw his support to grant mandate to a government led by both Slavic social-democratic SDSM party and Albanian DUI. In the 15 minutes lasting explanation to the citizens of FYROM,was mostly based on Ivanov's attempts to present SDSM's and DUI's political platform as "plan emanating from a foreign state (clearly alluding to Republic of Albania)" which is "unconstitutional" (according to Ivanov, acceptance of such plan is a "challenge to the sovereignty of - the so-called - Republic of Macedonia).

This point was mentioned several times, with insight and reference to the particular part of the FYROM's constitution, in Ivanov’s interpretation. He mentioned the name of SDSM leader Zoran Zaev only once and mentioned later in the speech that, in essence, the coalition representatives "failed to guarantee that their platform does not challenge the unitary character of the state guaranteed by the constitution". Although Ivanov was the first to propose that he is willing to pass the mandate to any political coalition that can bring more than 60 signatures from newly elected Members of the Parliament and Zoran Zaev and DUI's Ahmeti, with support of some minor Albanian parties, did just that, today Ivanov withdrew his word.

Ivanov’s speech came in moment when with days in FYROM emerges a growing hardline "non-governmental organization" of ultra-nationalist "Macedonians" that want "red and yellow (national colors of FYROM) Macedonia [sic!]”, and extensively display Ancient Macedonian symbols and maps of “Greater Makedonija”. This organization, which goes under the name "Tvrdokorni" ("the Tough Ones") is quite hostile both to Pan-Albanism and Zaev, whom they point to as being an agent for such idea as well as someone who acts in favor of Greece on the name and identity issues is led by well-known VMRO-DPMNE activists.

Given the fact that SDSM has also many leftist, liberal, socialist, centrist and other supporters organized in "non-governmental organizations", most prominent of which were protagonists of the so-called Anti-Gruevski "Polychromatic Revolution", which are still organized, it can be safely said that Ivanov's public declaration of his previous conditions for government forum as null and void shall lead to anarchy in FYROM, possibly with violence within Slavic fractions.Meanwhile the role of Albanian political activists seems unclear in this moment.

Because of the militant, well-organized, hierarchy and secrecy based character of both entities that can promptly mobilize massive number of supporters, one can see a potential for a large conflict. This is most likely in form of street clashes, probably with little potential of the otherwise competent anti-riot police to stop them, a quite possible development after Ivanov’s sudden change of mind.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Επικίνδυνη κλιμάκωση στο Αιγαίο: Δεν υπάρχει οδός επιστροφής ή θα επικρατήσει η λογική;

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Στις ανώτατες σχολές πολέμου, στρατιωτικές ή ακαδημαικές, το πρώτο πράγμα που μαθαίνεις είναι η έννοια της “κλιμάκωσης” (escalation). Αυτη καθορίζει την ένταση, την διάρκεια, φευ όμως και τις απώλειες, υλικές και ανθρώπινες σε μια πολεμική αναμέτρηση.

Η κλιμάκωση δυστυχώς δεν έχει οδό επιστροφής. Ετσι και ανέβεις σκαλί αλλάζεις επίπεδο και κατηγορία. Είναι η απαραίτητη στρατηγική επιλογή για να φτάσεις στην τελική νίκη. Μόνο που αναγκάζεις και τον αντίπαλο να ανέβει πίστα. Και αυτόματα το θέατρο του πολέμου επεκτείνεται σε αέρα, ξηρά και θάλασσα.

Δυστυχώς και πάλι, η κλιμάκωση δεν έχει μόνο στρατιωτική διάσταση. Μπορεί να χαρακτηρίσει και μια φραστική ή διπλωματική αντιπαράθεση, που συχνά προηγείται μιας πολεμικής σύγκρουσης.

Ο επιτεθέμενος έχει κάθε λόγο να ανεβάσει τους τόνους. Ο αμυνόμενος ή εν πάσει περιπτώσει αυτός που έχει λόγους να αποφύγει την σύρραξη οφείλει να μην “τσιμπήσει”. Αν επιλέξει πίστα σκληρού ροκ δεν υπάρχει τρόπος να γυρίσει στο μπλουζ. Οχι τουλάχιστον χωρίς να διασυρθεί και να ταπεινωθεί.

Χρειάζεται επομένως ύψιστη προσοχή στην κλιμάκωση της φραστικής αντιπαράθεσης με την Τουρκία. Δεν υπάρχει λόγος να προκαλούμε τον εγωισμό μιας νευρικής ηγεσίας που κλυδωνίζεται και έχει ανάγκη να αποδείξει στη κοινή της γνώμη, ότι ελέγχει ακόμη το παιχνίδι. Μέσα και έξω.

Κι αυτό το λέω, όχι γιατί φοβάμαι την τουρκική πολεμική μηχανή. Αλλά επειδή κάποιος που γνωρίζει στοιχειωδώς ζητήματα στρατιωτικής επιστήμης καταννοεί ότι οι απέναντι έχουν δεκάδες εύκολα σενάρια αιφνιδιασμού σχετικά χαμηλής έντασης στα οποία η Ελλάδα πρέπει να απαντήσει με ευθεία κλιμάκωση ενός “στρατηγικού χτυπήματος”. Κι άμα η αναμέτρηση πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ασφάλεια ούτε πόσο θα κρατήσει, ούτε πόσο θα στοιχίσει. Ειδικά με μια Αμερική σε εσωτερική αστάθεια και τη Γερμανία σε ρόλο τσανακογλύφτη του Ερντογάν.

Επιμύθιον: Καλό θα είναι να προετοιμαζόμαστε για το χειρότερο. Αθόρυβα και μεθοδικά. Την ίδια ώρα όμως, ας επιστρέψουμε πακέτο τα δύο παλλικάρια με τους κόκκινους μπερέδες που μας ήρθαν πεσκέσι. Δεν έχουμε κανένα λόγο να διακινδυνεύσουμε σύρραξη για αφορμή ή αιτία που δεν μας αφορά και δεν άπτεται ζητήματος προστασίας της εθνικής μας κυριαρχίας. Μια πρώτη κίνηση καλής θέλησης από την πλευρά μας θα δώσει ευκαιρία αποκλιμάκωσης και στον φραστικό καυγα. Αν οι Τούρκοι δεν ανταποκριθούν, θα ξέρουμε τουλάχιστον που πραγματικά το πάνε…

Πηγή MIgnatiou


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Ένταση στο Αιγαίο και χωρίς... μεσολαβητή!

Η πρωτοφανής ως προς τη διάρκεια (και όχι μόνον ως προς την ουσία της τουρκικής απειλής) ένταση στο Αιγαίο είναι ακόμα άγνωστο αν θα οδηγήσει σε σύντομο επεισόδιο ή σε μια μείζονα, θερμή κρίση, που θα σφραγίσει την πορεία των σχέσεων Αθήνας - Αγκυρας για πολλά χρόνια.

Κανένας σοβαρός πολιτικός, διπλωμάτης, στρατιωτικός ή αναλυτής δεν μπορεί να προβλέψει τις εξελίξεις των επόμενων εβδομάδων ή μηνών, καθώς είναι σαφές ότι ο απειλών Ερντογάν ζυγίζει όλα τα ενδεχόμενα και δεν έχει καταλήξει στην πλέον συμφέρουσα για τον ίδιο επιλογή.

Πρόκειται λίγο-πολύ για δίλημμα που αντιμετώπισαν (έστω κι αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές, χωρίς διολίσθηση προς τον ισλαμισμό και χωρίς ένοπλες κρίσεις με τους Κούρδους και τη Συρία) και ο Σ. Ντεμιρέλ, παραβιάζοντας με το «Χόρα» την ελληνική υφαλοκρηπίδα το 1976, και οι Κ. Εβρέν και Τ. Οζάλ με το «Σισμίκ» το 1987 και η Τ. Τσιλέρ με τα Ιμια το 1996. Ταυτόχρονα, όπως και στις τρεις προηγούμενες κρίσεις, η συγκέντρωση τόσο μεγάλων αεροπορικών και ναυτικών δυνάμεων σε τόσο μικρό χώρο αυξάνει τις πιθανότητες δυστυχήματος ή κλιμάκωσης μιας συνήθους αναχαίτισης στον εναέριο χώρο ή στα χωρικά ύδατά μας.

Ωστόσο, το νέο στοιχείο, που ίσως χαρακτηρίσει μια πιθανή «κρίση του 2017», είναι η έλλειψη σοβαρού μεσολαβητή ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Αν και, όπως έχει αποδειχθεί ιστορικά, οι έξωθεν μεσολαβήσεις δεν ήταν πάντα θετικές (ή, για να είμαστε ειλικρινείς, οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν κατάφεραν να τις αξιοποιήσουν), ο λεγόμενος «ξένος παράγοντας» κατάφερνε, τουλάχιστον, να συγκρατήσει κάπως την κατάσταση. Την κρίσιμη στιγμή συνέβαλε στην αποτροπή αιματοχυσίας και ήταν πλέον ευθύνη της εκάστοτε ελληνικής κυβέρνησης οι περαιτέρω διπλωματικές εξελίξεις.

Οι κυβερνήσεις των Κ. Καραμανλή και Γ. Ράλλη συζήτησαν μεν (1976-1981) επί του Πρακτικού της Βέρνης (πλαίσιο διαλόγου και αποχή από παρενοχλήσεις), αλλά απέφυγαν την παγίδα και το έγγραφο κατέστη ανενεργό, καθώς δεν υπήρξε πρόοδος για συνυποσχετικό στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Αντίθετα, ενώ ο Ανδρ. Παπανδρέου απεδείχθη δεξιοτέχνης στους χειρισμούς κατά τη διάρκεια της κρίσης του 1987, τελικά δεσμεύτηκε σε αποχή από έρευνες για κοιτάσματα πετρελαίου σε «αμφισβητούμενες» περιοχές, αν και είναι ελληνικές.

Οι δε Κ. Σημίτης και Θ. Πάγκαλος, αφενός, απεδείχθησαν ανεπαρκείς χειριστές το βράδυ των Ιμίων και, αφετέρου (αφού ανάσαναν ότι γλίτωσαν τη χώρα από συνολικές διαπραγματεύσεις για το Αιγαίο), δεν πήραν είδηση τη θεωρία των «γκρίζων ζωνών», που πρωτοπαρουσιάστηκε τρεις μήνες αργότερα, τον Απρίλιο του 1996, κι έκτοτε ταλαιπωρεί τη χώρα. Η σχετική βελτίωση με τη Συμφωνία του Ελσίνκι του 1999, που όριζε ότι τα υποψήφια κράτη στην Ε.Ε. πρέπει να φέρουν ενώπιον της Χάγης τις διαφορές που επικαλούνται έναντι κρατών-μελών, ήταν χρήσιμη, αλλά μόνον όσο η Τουρκία όντως ενδιαφέρεται να ενταχθεί στην Ευρώπη.

Σήμερα το πρόβλημα για την Ελλάδα δεν είναι τι θα προτείνει ο ξένος μεσολαβητής σε ώρα κρίσης, αλλά ότι ίσως δεν θα υπάρξει καν μεσολαβητής! Οι τελευταίες πληροφορίες διπλωματικών πηγών αναφέρουν ότι ο πρόεδρος Ερντογάν ομιλεί περιφρονητικά για τους Ευρωπαίους (πιθανούς παρεμβαίνοντες) Ζ. Γιούνκερ και Ντ. Τουσκ. Ταυτόχρονα, η καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ φέρεται ότι συνάντησε «τοίχο» και την πάγια διπλωματική απάντηση «κατανοώ τι λέτε», όταν προ μηνός συζήτησε με τον Τούρκο πρόεδρο την ανάγκη σταθερότητας στο Αιγαίο.

Και η Ουάσινγκτον, που όντως παρενέβη πρόσφατα προς την Αγκυρα, έλαβε ασυνήθιστα σκληρές απαντήσεις περί ελληνικών προκλήσεων μαζί με άλλα σχόλια που επιτείνουν τις ανησυχίες για την επιλογή Ερντογάν να αποξενωθεί από τον δυτικό κόσμο. Κοινώς, θα είμαστε μόνοι.

Aλέξανδρος Τάρκας
* Εκδότης του περιοδικού «Αμυνα & Διπλωματία» και σύμβουλος ξένων εταιριών μελέτης επιχειρηματικού ρίσκου για τη ΝΑ Ευρώπη
Πηγή "Δημοκρατία"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Οι κατά συρροή εκβιασμοί

Ασφαλώς οι ευθύνες μας είναι πολύ μεγάλες, αλλά μόνο για την εποχή προ των μνημονίων, αφού από εκεί και μετά ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας οι δανειστές της, εκβιάζοντας τους πάντες, μεταξύ άλλων με τη δραχμή – κάτι που, εάν δεν το καταλάβουμε, θα οδηγηθούμε στο χάος.

Γράφει ο Αλέξης Ζακυνθινός

«Αυτό που πράττουν οι ξένοι με την Ελλάδα είναι σαφές. Αποφάσισαν να τη βάλουν σε ίδρυμα! Όπως κάνουν οι περισσότεροι όταν ένα ανήμπορο, συγγενικό τους πρόσωπο χρειάζεται τη στήριξή τους και δεν βρίσκεται κανείς να το φιλοξενήσει ή να το περιθάλψει. Όλοι λίγο πολύ έχουμε ακούσει περιπτώσεις με παππούδες και γιαγιάδες που εξορίζονται σε οίκους ευγηρίας και ακόμη χειρότερα εκείνες όπου άτομα με ειδικές ανάγκες εγκαταλείπονται -με πόνο στην ψυχή- σε δήθεν ειδικές κλινικές γιατί δεν μπορεί κανείς να τους παρέχει τίποτα.

Δεν τολμάς να πεις ότι είσαι Έλληνας και να μη σε κοιτάξουν με οίκτο ή περιφρόνηση, σαν κάνα ανίκανο κοπρόσκυλο που, όση βοήθεια και να πάρει, επιστρέφει πάντα σαν επαίτης με χίλιες δυο δικαιολογίες.  Είναι απλό: μας έβαλαν στη συντήρηση, στην κλινική για πολιτικά «φυτά» -με το συμπάθιο δηλαδή- προκειμένου να ξεπεράσουν την κρίση τους και μετά να ασχοληθούν με οτιδήποτε συζητούν ως τελική λύση για το ελληνικό πρόβλημα. Το καλύτερο που θα μπορούσε να μας κάνει η Ε.Ε. αυτή τη στιγμή είναι η κρυογονική! Να μας βάλει ως χώρα στη βαθιά κατάψυξη εν ζωή και να μας επαναφέρει όταν σταματήσουν τα πειράματα της κυβέρνησης» (Πρώτο Θέμα, πηγή).

Τα παραπάνω απομονώθηκαν από το κείμενο του ιδιοκτήτη της σελίδας, επειδή αφορούν ειδικά την Ελλάδα, ενώ παράθεσα την πηγή για να μπορεί κανείς να το διαβάσει όπως ακριβώς έχει γραφτεί. Με βάση το άρθρο η Ελλάδα, οι Έλληνες καλύτερα και ιδιαίτερα η σημερινή κυβέρνηση, είναι υπεύθυνη(οι) για το ότι δεν κατάφεραν να διασώσουν την οικονομία τους, παρά το ότι έλαβαν τόσα δανεικά χρήματα από τους Ευρωπαίους.

Υποθέτει λοιπόν κανείς πως, ενώ επιβλήθηκαν τα σωστά μέτρα στην Ελλάδα με τα τρία διαδοχικά μνημόνια, οι Έλληνες αποδείχθηκαν εντελώς ανίκανοι, οπότε πρέπει να απομονωθούν από την υπόλοιπη Ευρώπη. Να τοποθετηθούν σε ίδρυμα, στην καραντίνα, στην κρυογονική όπως λέει ο συγγραφέας του άρθρου, αφού δεν πρόκειται για θύματα, αλλά για θύτες και κατά συρροή επαίτες.

Δεν είναι η πρώτη φορά βέβαια που διαβάζω τέτοιου είδους κριτικές για την Ελλάδα, από τα εκάστοτε αντιπολιτευόμενα ΜΜΕ στην εκάστοτε κυβέρνηση. Πάντοτε όμως με στενοχωρούν, κυρίως επειδή προσφέρουν εγχώρια όπλα στους ξένους που δεν βλέπουν την όποια κυβέρνηση αλλά την Ελλάδα ως χώρα. Φυσικά και λογικά δε, αυτό που τους ενδιαφέρει, είναι το δικό τους συμφέρον.

Αν μη τι άλλο τώρα δεν οφείλουμε να δίνουμε τη σωστή εικόνα στους Έλληνες; Δεν θα έπρεπε να τεκμηριώνουμε με στοιχεία τις κατηγορίες μας, ιδιαίτερα όταν είναι τόσο σοβαρές; Η τεκμηρίωση αυτή δεν θα ήταν σωστό να γίνεται με τη σύγκριση άλλων χωρών, οι οποίες βίωσαν επίσης τα επακόλουθα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, καθώς επίσης της πολιτικής της φτωχοποίησης του γείτονα της Γερμανίας, σε συνεργασία με την ΕΚΤ;

Ασφαλώς οι ευθύνες μας είναι πολύ μεγάλες, αλλά μόνο για την εποχή προ των μνημονίων, αφού από εκεί και μετά ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας οι δανειστές της. Είμαστε τώρα πράγματι θύτες όπως λέει ο παραπάνω συγγραφέας του άρθρου και όχι θύματα;

Στα πλαίσια αυτά, ας δούμε πρώτα την εξέλιξη των δημοσίων χρεών της Ισπανίας και της Ιρλανδίας, μετά το 2008 (γράφημα), υπενθυμίζοντας πως στη μεν πρώτη ενισχύθηκαν οι τράπεζες της με 40 δις € από την ΕΚΤ χωρίς να γραφτούν στον προϋπολογισμό της, ενώ η δεύτερη τύπωσε 40 δις € που θα τα εξοφλήσει μετά το 2040, διατηρώντας το φορολογικό συντελεστή της στο 12,5%. Και οι δύο χώρες συμμετέχουν στα πακέτα ποσοτικής διευκόλυνσης της ΕΚΤ, ενώ έχουν στηριχτεί από την κεντρική τράπεζα οι αγορές ομολόγων τους, με αποτέλεσμα να μειωθούν τα επιτόκια δανεισμού τους πολύ κάτω από το 2%. Στην Ελλάδα πάντως δεν προσφέρθηκε τίποτα από τα παραπάνω.

Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη του δημοσίου χρέους ως προς το ΑΕΠ της Ισπανίας (γαλάζιες στήλες, αριστερή κάθετος) και της Ιρλανδίας (διακεκομμένη γραμμή, δεξιά κάθετος)

Τι βλέπουμε από το γράφημα; Ότι το χρέος της Ισπανίας από 35% του ΑΕΠ της το 2007 έφτασε στο 90% περίπου το 2012, οπότε τριπλασιάστηκε. Της Ιρλανδίας από επίσης 35% έφτασε στο 120%, οπότε σχεδόν τετραπλασιάστηκε. Επόμενο βήμα μας είναι να αναρωτηθούμε εάν η Ελλάδα θα μπορούσε να έχει αυτή τη δυνατότητα.

Η απάντηση είναι αρνητική, αφού το δημόσιο χρέος της Ελλάδας ήταν στο 103,1% του ΑΕΠ της το 2007. Επομένως θα ήταν αδύνατον να τριπλασιαστεί στο 310% του ΑΕΠ της όπως της Ισπανίας, πόσο μάλλον να τετραπλασιαστεί στο 412% του ΑΕΠ της όπως της Ιρλανδίας. Ως εκ τούτου το ΔΝΤ έπρεπε πριν από όλα να διαγράψει μέρος του δημοσίου χρέους της το 2010, όπου είχε ήδη φτάσει από το 103,1% στο 146,2%, ακολουθώντας αντίστοιχη πορεία με τα άλλα κράτη της Ευρωζώνης.

Όλοι γνωρίζουμε τώρα πως αυτό ακριβώς είχε προτείνει το ΔΝΤ, ενώ δεν το δέχτηκαν η Γερμανία και η Γαλλία, επειδή δεν ήθελαν να χρεοκοπήσουν οι τράπεζες τους που λυμαίνονταν τόσα χρόνια την Ελλάδα, εκμεταλλευόμενες τα υψηλά επιτόκια δανεισμού της. Από εκείνη τη στιγμή όμως και μετά η χώρα μας ήταν καταδικασμένη να αποτύχει, ακόμη και αν είχε θεϊκές κυβερνήσεις, αφού επίσης όλοι γνωρίζουν πως η εφαρμογή της πολιτικής λιτότητας σε περιόδους ύφεσης και σε υπερχρεωμένες χώρες, τις οδηγεί κατ’ ευθείαν στη χρεοκοπία (ανάλυση).

Ο δρόμος λοιπόν της χώρας μας από εκεί και μετά ήταν δεδομένος, καθώς επίσης οι εκβιασμοί των εκάστοτε κυβερνήσεων της, κυρίως εκ μέρους της Γερμανίας. Για παράδειγμα το PSI, όπου δεν επετράπη στην τότε κυβέρνηση το δημοψήφισμα,  ήταν ασφαλώς το προϊόν εκβιασμού από την πλευρά των δανειστών.

Φυσικά έφταιγε ο υπουργός οικονομικών που το αποδέχτηκε αντί να παραιτηθεί, αρνούμενος να παρέχει τα υπέρογκα ανταλλάγματα που του ζητήθηκαν για μία αμελητέα διαγραφή του χρέους. Εν τούτοις, επρόκειτο σίγουρα για μία πολύ βρώμικη ιστορία, με θύτες τους δανειστές και με θύματα τους Έλληνες, ειδικά αφού η Τρόικα υποχρέωσε την Ελλάδα να συμμετέχει στη διαγραφή, χρεοκοπώντας τις τράπεζες και τα ασφαλιστικά της ταμεία.

Ένα δεύτερο παράδειγμα είναι το τρίτο μνημόνιο του 2015, επίσης προϊόν εκβιασμού, κυρίως εκ μέρους της ΕΚΤ, πιθανότατα με τη συνεργασία της Τράπεζας της Ελλάδας. Ο πρωθυπουργός είχε βέβαια την ίδια λύση στη διάθεση του, όπως ο κ. Βενιζέλος, την παραίτηση του δηλαδή, αλλά δυστυχώς δεν το έκανε. Αυτή είναι στην πραγματικότητα η μεγάλη ευθύνη του, ιδίως επειδή είχε νομιμοποιηθεί από τους Έλληνες με το δημοψήφισμα να συγκρουστεί με τους δανειστές (ένα άλλο μεγάλο λάθος του ήταν η ιδιοτελής ανατροπή της προηγούμενης κυβέρνησης, αφού έτσι εξυπηρέτησε τα συμφέροντα των δανειστών).

Ο επόμενος πρωθυπουργός πάντως, όποιος και να είναι, θα δεχτεί επίσης τέτοιου είδους εκβιασμούς και αναιρέσεις υποσχέσεων, όπως στην περίπτωση του κ. Σαμαρά, όπου οι δανειστές δεν σεβάστηκαν τη δέσμευση τους από το 2012. Εμείς τι θα κάνουμε; Θα τους κατηγορούμε όλους με τη σειρά, τη χώρα μας επίσης, θεοποιώντας τους δανειστές; Θα μας οδηγήσει πουθενά αυτός ο δρόμος;

Τέλος, γιατί θα πρέπει να τιμωρηθούμε τόσο αυστηρά για τα λάθη μας (υπερχρέωση του 2009), όταν η Γερμανία δεν τιμωρήθηκε για το αιματοκύλισμα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου αλλά, αντίθετα, διαγράφηκε το 50% των χρεών της, της επετράπη η πληρωμή των υπολοίπων με ρήτρα εξαγωγών, ενώ ανταμείφτηκε επί πλέον με ένα πρόγραμμα αναβίωσης του παραγωγικού της ιστού; Γιατί δεν πρέπει να απαιτήσουμε την αποζημίωση μας για τις ζημίες που προκάλεσαν στην οικονομία μας οι δανειστές μετά το 2010, άνω του 1 τρις €, αλλά να τους παρακαλάμε για διαγραφή;

Ολοκληρώνοντας, κανένας δεν μπορεί να με πείσει πως ο άρρωστος είναι υπεύθυνος για την κωματώδη κατάσταση, στην οποία έχει βυθιστεί, επειδή δεν αφομοίωσε σωστά ο οργανισμός του το δηλητήριο που του έδωσε ο θεράπων γιατρός του. Πόσο μάλλον όταν ο ίδιος ο γιατρός, το ΔΝΤ εν προκειμένω, έχει παραδεχτεί πως η συνταγή του ήταν λάθος. Ούτε φυσικά ο συμπαθέστατος ιδιοκτήτης του πρώτου θέματος, ο οποίος δυστυχώς δεν έχει ακόμη καταλάβει πως δεν είναι σωστό να κρίνει ένας μηχανικός τη συνταγή ενός γιατρού, όσο έξυπνος και αν είναι.

Πηγή Analyst

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

"Ο Ρόλος των ΗΠΑ τα επόμενα 4 χρόνια στον κόσμο"

Ποιοι προβληματίζονται που και γιατί; πότε θα γίνει και που; ποιος ο "ιθύνων νους"; τι θα συζητήσουν; Όλα όσα θα θέλατε να μάθετε για το κλειστό meeting της Ουάσινγκτον στις 5 Απριλίου στο club της ναυτικής αμερικανικής ακαδημίας. Όλα τα θέματα. Όλοι οι εισηγητές! 

Ένα νέο διευθυντήριο; μια νέα λέσχη ισχυρών, όπως εκείνη της λέσχης Bilderberg; ή κάτι σαν την κλειστή ομάδα εργασίας  της «αόρατης» “τριμερούς επιτροπής” φαίνεται να καθιερώνεται στις ΗΠΑ (και πιο συγκεκριμένα στην Ουάσινγκτον) από τον γνωστό και πετυχημένο κορυφαίο αναλυτή γεωστρατηγικής  και  βαθιά έξυπνο Αμερικανό  George Friedman.  

Το αποτέλεσμα, τα γεγονότα που θα επακολουθήσουν και η συνέχεια θα δείξει τι ή σε τι από όλα αυτά θα εξελιχθεί η νέα  προσπάθεια που έχει ξεκινήσει ο γνωστός για τις βαθιές και στενές  σχέσεις  του με το σύνολο των Αμερικανικών υπηρεσιών ασφαλείας (περίπου 117 συνολικά κρατικές ομοσπονδιακές  μυστικές  και φανερές  υπηρεσίες) και πετυχημένος  G. Friedman. 

Ο λόγος για την πρώτη διοργάνωση ενός αυστηρά κλειστού meeting γεωπολιτικής και με περιορισμένο αριθμό συμμετοχών μόνον(!) 80 όλοι και όλοι, θα είναι αυτοί που θα βρεθούν ενώπιος ενωπίω με το μέλλον της Αμερικής (και ίσως του πλανήτη ολόκληρου). 

«Ο ρόλος των Ηνωμένων Πολιτειών στον κόσμο την επόμενη τετραετία» είναι το κεντρικό  θέμα του πρώτου συνεδρίου του δεύτερου δημιουργήματος –το πρώτο είναι η εταιρία γεωπολιτικών πληροφοριών Stratfor- του George Friedman, του Geopolitical Futures που θα γίνει στις 5 Απριλίου στο Στρατιωτικό και ναυτικό κλαμπ στην Washington.

Το Geopolitical Futures,  αποτελεί έκδοση, αφιερωμένη στην πρόβλεψη της μελλοντικής πορείας του διεθνούς συστήματος. Μετά την επιτυχημένη πορεία της εταιρίας Stratfor, παρά την ολική καταστροφή που υπέστη όταν το 2011 hackers έκλεψαν όλα τα δεδομένα, o George Friedman, με ένα πανίσχυρο δίκτυο πληροφοριών, προχώρησε σε ένα ακόμα βήμα, διοργανώνοντας το πρώτο συνέδριο, με περιορισμένο αριθμό συμμετεχόντων. 

Ακολουθώντας τις απαιτήσεις για το dresscode, οι 80 που θα καταφέρουν να παρακολουθήσουν το συνέδριο, όπως σημειώνει ο ίδιος ο Friedman στο σημείωμά του για την διοργάνωση της 5^ης Απριλίου στην αμερικανική πρωτεύουσα, θα έχουν τη δυνατότητα όχι μόνο να παρακολουθήσουν τις ομιλίες των ειδικών σε θέματα γεωπολιτικής, αλλά και να έρθουν σε επαφή και να γνωρίσουν, να ανταλλάξουν απόψεις, και να συμμετέχουν και στη συζήτηση.       

H Ατζέντα συνεδρίου

Η κεντρική ομιλία θα γίνει από τον ίδιο τον George Friedman, ο οποίος θα εστιάσει στον «κόσμο μετά το 2008». Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην ατζέντα της ημερίδας «το παρελθόν είναι ο πρόλογος, και όταν η ιστορία προσπαθεί να εξηγήσει το 2016 και το 2017, δεν θα κοιτάξει στον Donald Trump, τον Nigel Farage, ή τον Vladimir Putin. Αντιθέτως, θα ζουμάρει στο 2008, μια καθοριστική χρονιά που προανήγγειλε την αλλαγή για τον τρόπο που λειτουργεί ο κόσμος: από έναν αθώο διεθνισμό και αλληλεξάρτηση σε μια νέα εποχή συνόρων και φραγμών. 

Στην κεντρική του ομιλία ο George Friedman θα προσπαθήσει να δώσει απαντήσεις σε ερωτήματα όπως: πώς τα γεγονότα του 2008 τροφοδότησαν την επανεμφάνιση του εθνικισμού, ποιες είναι οι ρίζες εξαγωγής της κρίσης που συμπεριέλαβε την Γερμανία, την Κίνα και άλλες χώρες, πώς ο πόλεμος στην Γεωργία και η κατάρρευση της Lehman Brothers είναι άρρηκτα συνδεδεμένα, γιατί υπάρχουν ολοένα και περισσότερες αντιδράσεις για την παγκοσμιοποίηση, τον διεθνισμό και την αλληλεξάρτηση, και τέλος αν θα επιστρέψει η χρυσή εποχή –από το 1945 έως το 2008- του διεθνισμού ή θα πάει στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.

ΣΤΟ MENU ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ...

Από την συζήτηση των διακεκριμένων εισηγητών –ένας και ένας ολοι τους (!) – αλλά και των  80 συνολικά συμμετοχόντων δεν θα λείψουν οι εκτενείς αναφορές στην δομική και συστημική κρίση που αντιμετωπίζει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, ενώ σύμφωνα με πηγές μας, μέρος του προβληματισμού που θα απασχολήσει το «κλειστό» αυτό συνέδριο θα είναι και η Ελλάδα. Η Ελλάδα για αρκετούς εκ των εισηγητών αλλά και το ίδιο το stratfor θεωρείται χώρα που θα σηματοδοτήσει εξελίξεις και εντός της Ευρώπης αλλά και στα Βαλκάνια, καθώς η γεωγραφική της θέση της δίνει το συγκριτικό πλεονέκτημα (ή και εν προκειμένω μειονέκτημα) λόγω των επερχόμενων εξελίξεων να καταστεί κέντρο και πυρήνας δομικών και συστημικών αλλαγών την προσεχή 10ετια στην ευρύτερη και μείζονα περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. 

Σύμφωνα πάντα με την ίδια πηγή οι αναφορές στην χώρα μας θα γίνουν και με αφορμή τις τελευταίες προκλήσεις στο Αιγαίο εκ μέρους της Τουρκίας ενώ συγκεκριμένος εισηγητής –και αυτός δεν θα είναι η Matthew Bryza– στην εισηγήση του θα αποδομήσει τον Τούρκο πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν -χωρίς προσωπικές αναφορές όμως – «δείχνοντας» μάλλον με όχι τόσο θετικά μηνύματα το μέλλον και τον ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή της (Νέας και παλαιάς) Μεσης Ανατολής, περιοχή στην οποία πάντα φιλοδοξούσε να έχει ρόλο χωροφύλακα και τοποτηρητή της Αμερικανικής υπερδύναμης.  

Ο ίδιος εισηγητής θα αναφερθεί και στην κρισιμότητα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα ιδίως λόγω και της δυσμενούς οικονομικής κρίσης που αντιμετωπίζει εδώ και μια 8ετια.

Αρνητικές και όχι τόσο ευοίωνες αναμένεται να είναι οι αναφορές και προβλέψεις, εκτιμήσεις και αναλύσεις και για τις ΗΠΑ, οι οποίες πλέον εκ των πραγμάτων τον 21^ο αιώνα  θα αναγκαστούν, είτε να προσαρμοστούν στον νέο περιορισμένης ευθύνης και δράσης ρόλο που τους δίνει το παγκόσμιο οικονομικό πολιτικό και διατραπεζικό σύστημα στην γεωπολιτική σκακιέρα, αποδεχόμενες έναν νέο πολυπολικό κόσμο και με άλλες νέες ή και αναδυόμενες υπερδυνάμεις, όπως η Κίνα, η Ινδία, αλλά και η Ρωσία, είτε θα μπουν σε μια βαθιά περίοδο εσωστρέφειας με ό,τι συνεπάγεται μια τέτοια εξέλιξη, αν τελικά ισχύσουν όλες οι δεσμεύσεις του νέου Αμερικανού Προέδρου Ντόναλτ Τράμπ. 

Οι εισηγητές στις ομιλίες τους, σύμφωνα με τις ίδιες ασφαλείς πηγές μας, θα επισημάνουν τους κινδύνους που εγκυμονεί για τα μέλλον και τα διεθνή πολιτικά οικονομικά αλλά και γεωπολιτικής φύσεως συμφέροντα της πάλαι ποτέ ισχυρής Αμερικανικής  υπερδύναμης, μια παρατεταμένη περίοδο εσωστρέφειας από την οποία φαίνεται να απειλείται το Αμερικανικό πολεθνικό  οικοδόμημα, προτείνοντας παράλληλα συγκεκριμένες δράσεις και ανάληψη πρωτοβουλιών σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα με στόχο, όχι την επικράτηση των ΗΠΑ ή και την επανισχυροποίηση της αλλά την ισορροπία ομόκεντρων δυνάμεων στον πλανήτη και το παγκόσμιο γεωπολιτικό σύστημα, χωρίς βεβαίως να χαθεί η αμερικανική υπεροχή σε κάποιους τομείς, όπως τα προγράμματα ελέγχου του διαστήματος και των προγραμμάτων της NASA, τα οποία κατά τις εκτιμήσεις των ίδιων εισηγητών, θα πρέπει να  διευρυνθούν. 

Για αρκετούς εκ των εισηγητών η Κίνα και η  Ινδία αλλά, το κυριώτερο ζήτημα που θα απασχολήσει είναι ο τρόπος άσκησης διακυβέρνησης των λαών μέσω του παγκόσμιου συστήματος μιας κεντρικής διακυβέρνησης, ως αποτέλεσμα ανάγκης στο όνομα της παγκόσμιας  ασφάλειας η οποία έχει δεχθεί σοβαρά πλήγματα από το Ισλαμικό Κράτος και τους ανά τον κόσμο οπαδούς του, και όχι μόνο αφού οι νέοι κίνδυνοι προέρχονται από απειλές που δημιούργησε το ίδιο το παγκόσμιο σύστημα…   

Η Ατζέντα του συνεδρίου.

Ενότητα πρώτη: Η θυμωμένη Αρκούδα

Μετά την κεντρική ομιλία του GeorgeFriedman, θα ακολουθήσουν τέσσερις θεματικές ενότητες, στην οποίες θα συμμετέχουν οι προσκεκλημένοι ομιλητές και οι αναλυτές της πλατφόρμας του GeorgeFriedman. Η πρώτη ενότητα αφορά στην «θυμωμένη αρκούδα», τη Ρωσία και τις θυελλώδεις σχέσεις της με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όπως σημειώνεται στο επεξηγηματικό σημείωμα της ατζέντας της ημερίδας, «η Ρωσία σήμερα βρίσκεται στο επίκεντρο της αμερικανικής σκέψης, από οποιαδήποτε άλλη στιγμή από τότε που τελείωσε ο Ψυχρός Πόλεμος. Με τον πόλεμο της προπαγάνδας, την υπερβολική κάλυψη από τα ΜΜΕ και τις φήμες για εμπλοκή στις αμερικανικές εκλογές, πολλοί θέτουν το εξής ερώτημα: Τι θα κάνει η Ρωσία στη συνέχεια». Στην συγκεκριμένη ενότητα, οι ομιλητές-αναλυτές θα προσπαθήσουν να απαντήσουν στα εξής ερωτήματα:

-Με ποιο τρόπο οι κινήσεις εξουσίας της Ρωσίας στο εξωτερικό αποτελούν αποτέλεσμα των εσωτερικών δεινών της.

 Αν μπορεί να ανακάμψει η προβληματική οικονομία της Ρωσίας μετά το σοκ στις τιμές του πετρελαίου.

Ποια θα είναι η επόμενη κίνηση του προέδρου Πούτιν στην παρτίδα σκάκι που παίζεται στην Ουκρανία

Πότε η Ρωσία θα επιδιώξει την έξοδο από τη Συρία,

Αν θα μπορέσει το ρούβλι να ανακάμψει από την απώλεια σχεδόν του 50% της αξίας του από τον Ιούλιο του 2014

Ενότητα δεύτερη:   Δαμάζοντας τον δράκο: Νέα αρχή στις σινο-αμερικανικές σχέσεις

Στην Δεύτερη ενότητα, κεντρικό θέμα αποτελεί η Κίνα και οι σχέσεις της με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όπως σημειώνεται στο επιγραμματικό σημείωμα της δεύτερης αυτής ενότητας εκείνο που απομένει να φανεί είναι το αν ο πρόεδρος Τραμ ρίξει τα πρώτα πυρά, βάζοντας δασμούς στις εισαγωγές κινεζικών αγαθών, ύψους 45%. Εκείνο που ωστόσο είναι πιθανό, όπως χαρακτηριστικά επισημαίνεται είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα κάνουν μεγάλα και απαιτητικά βήματα στην επαναξιολόγηση των αμερικανικών δεσμών με την Κίνα, εγκαινιάζοντας μια νέα εποχή στις σινο-αμερικανικές σχέσεις.

Στην συγκεκριμένη ενότητα, οι ομιλητές αναλυτές θα εξετάσουν μεταξύ άλλων τα εξής:

Με ποιον τρόμο οι Ηνωμένες Πολιτείες θα επανακαθορίσουν τις εμπορικές σχέσεις τους με την Κίνα

Τι επακολουθεί στις σχέσεις της Κίνας με έθνη που συνορεύουν με τις νότιες και ανατολικές θάλασσές της

Πώς θα αναπτυχθούν οι κινεζικές ναυτικές δυνάμεις, και τι επιπτώσεις θα έχει αυτό στην ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή

Ποια είναι τα εμπόδια στην πορεία της Κίνας για την οικονομική εξομάλυνση και τέλος

Αν η στροφή των Ηνωμένων Πολιτειών προς την Ασία θα κερδίσει δυναμική

Ενότητα Τρίτη: Το αδιέξοδο της Μέσης Ανατολής: Το μέλλον της αμερικανικής εμπλοκής στην περιοχή

Η τρίτη ενότητα είναι αφιερωμένη στην πολύπαθη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Στο εισαγωγικό σημείωμα της τρίτης ενότητας, αναφέρονται τα εξής:

«Πολύ μελάνι έχει χυθεί για το ρόλο που θα παίξουν στον κόσμο οι Ηνωμένες Πολιτείες τους επόμενους μήνες και χρόνια, και μεγάλο μέρος αυτού έχει χρησιμοποιηθεί για να εστιάσει στην Μέση Ανατολή, μια ασταθή περιοχή, η οποία συχνά χρησιμεύει ως το νεκροταφείο προεδρικών φιλοδοξιών, -από την υπόθεση Ιράν-Κόντρας, υπό την εποπτεία του RonaldReaganμέχρι τις αποτυχημένες προσπάθειες του Μπαράκ Ομπάμα για ολοκληρωτική αποχώρηση».

Στην  τρίτη και προτελευταία ενότητα, οι ομιλητές θα προσπαθήσουν να δώσουν απαντήσεις σε ερωτήματα, όπως αν ο πρόεδρος Τραμπ θα αλλάξει δραματικά τις αμερικανικές πολιτικές στην Μέση Ανατολή, τι είδους συνεργασία μπορούμε να περιμένουμε μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Ρωσίας για το Ισλαμικό Κράτος, αν έχουν διαγραφεί μόνιμα τα τεχνητά σύνορα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου που διασταυρώνονται στην περιοχή, τι θα γίνει με τις σχέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών με τις τέσσερις μεγάλες δυνάμεις στην περιοχή, -Τουρκία, Ιράν, Σαουδική Αραβία και Ισραήλ και τέλος, τι ρόλο θα παίξουν οι Ηνωμένες Πολιτείες στη Συρία και το Ιράκ.

Ενότητα τέταρτη: Αλλάζοντας τις σχέσεις μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Ευρώπης

Στην τέταρτη και τελευταία ενότητα της ημερίδας θα επικεντρωθεί στη σχέση Ευρώπης και Ηνωμένων Πολιτειών. «Η ΤΤΙΡ δεν παρουσιάζει αλλαγές. Η συζήτηση για τη βιωσιμότητα του ΝΑΤΟ φορτίζεται ολοένα και περισσότερο. Και ο Πρόεδρος Trumpέχει πει ότι το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν “έχει τόση σημασία για τις Ηνωμένες Πολιτείες". Αν οι ισχυροί και διαρκείς δεσμοί μεταξύ της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών σπάσουν, οι συνέπειες για το εμπόριο και την ασφάλεια και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού θα μπορούσαν να είναι πολύ σημαντικές» αναφέρεται στο εισαγωγικό σχόλιο της ατζέντας για την τέταρτη και τελευταία ενότητα. Κατά την διάρκειά της, οι ομιλητές-αναλυτές θα κληθούν να απαντήσουν ερωτήματα όπως:

Τι επιφυλάσσει το μέλλον για μια ολοένα και πιο αποδυναμωμένη Ευρωπαϊκή Ένωση

 Πώς το φλέγον πρόβλημα των εξαγωγών της Γερμανίας θα επηρεάσει την οικονομική ισχύ της Ένωσης

 Αν η ιταλική τραπεζική κρίση θα εξαπλωθεί σε ολόκληρη την ήπειρο, αναγκάζοντας την ΕΚΤ να παρέμβει

 Αν η συνεχιζόμενη προσφυγική κρίση θα οδηγήσει σε αυστηρότερους ελέγχους στα σύνορα

Και τέλος αν το ΝΑΤΟ είναι παρωχημένο, και τι σημαίνει αυτό για τη σχέση των Ηνωμένων Πολιτειών με την Ευρώπη.

George Friedman

George Friedman είναι διεθνώς αναγνωρισμένος για τις γεωπολιτικές προβλέψεις του και την χάραξη στρατηγικής στις διεθνείς υποθέσεις. Είναι ο ιδρυτής και ο πρόεδρος του Geopolitical Futures, μιας διαδικτυακής έκδοσης που εξηγεί και προβλέπει την πορεία παγκόσμιων γεγονότων. Νωρίτερα, ο Friedman ήταν ο πρόεδρος του Stratfor, εταιρίας που ίδρυσε το 1996.

Ο Friedman αποτελεί έναν από τους συγγραφείς με τις μεγαλύτερες πωλήσεις. Το πιο γνωστό του βιβλίο εκδόθηκε το 2009 με τον τίτλο «Τα επόμενα 100 χρόνια» συγκεντρώνει το ενδιαφέρον λόγω των γεωπολιτικών προβλέψεων, όπως ξετυλίγονται σε πολλές χώρες. Το τελευταίο του βιβλίο, «Σημεία ανάφλεξης: η αναδυόμενη κρίση στην Ευρώπη προβλέπει που παρατηρείται σήμερα στην Ευρώπη, κρίση που πηγάζει από οικονομικά, πολιτικά και μεταναστευτικά ζητήματα. Ανάμεσα στα bestsellers του George Friedman και που έχουν μεταφραστεί σε πάνω από 20 γλώσσες είναι και τα «Η επόμενη δεκαετία», «Ο μυστικός πόλεμος της Αμερικής», «Το μέλλον του πολέμου».

 

Andrey Sushentsov

Είναι διευθύνων Σύμβουλος στην συμβουλευτική ομάδα εξωτερικής πολιτικής στη Μόσχα (ForeignPolicyAdvisoryGroup), οργανισμού που παρέχει υπηρεσίες σε εταιρίες, κυβερνητικές δομές, και πρόσωπα για ανάπτυξη στρατηγικών σε καταστάσεις πολιτικής αβεβαιότητας. Είναι επίσης διευθυντής προγράμματος του ValdaiDiscussionClubτης Μόσχας, στις σπουδές ασφάλειας και πολέμου, και καθηγητής στο πανεπιστήμιο MGIMO, όπου διδάσκει αμερικανική εξωτερική πολιτική και στρατηγική ασφαλείας, ρωσική εξωτερική πολιτική. Έχει διατελέσει καθηγητής ρωσικής εξωτερικής πολιτικής και για τις σχέσεις Ρωσίας με τη Δύση μεταξύ άλλων στα πανεπιστήμια Harvard, LUISS, ChathamHouseκαι Georgetown.

 

Matthew Bryza

Μετά από 23 χρόνια στο διπλωματικό σώμα των Ηνωμένων Πολιτειών, ο πρέσβης MatthewBryzaείναι ανώτερος συνεργάτης του AtlanticCouncilκαι μέλος του ΔΣ του JamestownFoundationτης Washington. Ζει στην Κωνσταντινούπολη, και είναι διευθύνων σύμβουλος της LamorTurkey(η φιλανδική πολυεθνική Lamorεξειδικεύεται στην αντιμετώπιση διαρροών πετρελαίου). Ο Bryzaπαρέμεινε για 23 χρόνια στο αμερικανικό ΥΠΕΞ, και αποχώρησε ύστερα από την θητεία του ως πρέσβης των ΗΠΑ στο Αζερμπαϊτζάν από τον Φεβρουάριο του 2011 έως τον Ιανουάριο τον 2012. Νωρίτερα είναι διατελέσει αναπληρωτής βοηθός ΥΠΕΞ και διευθυντής για Ευρωπαϊκές και Ευρασιατικές υποθέσεις στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας, με περιοχές ευθύνης του την Ευρασιατική ενεργειακή ασφάλεια, τον Νότιο Καύκασο, την κεντρική Ασία, την Τουρκία, την Ελλάδα και την Κύπρο. Επίσης, διετέλεσε ως αμερικανός διαμεσολαβητής για το Ναγκόρνο καραμπάχ, την Αμπχαζία, την Νότια Οσετία και το Κυπριακό, καθώς και πολιτικός αξιωματούχος στις πρεσβείες των ΗΠΑ στη Μόσχα και την Βαρσοβία.

Ariel Cohen

Ariel Cohen είναι ανώτερος συνεργάτης στο Παγκόσμιο ενεργειακό κέντρο και το Κέντρο Ευρασίας Dinu Patriciu του Atlantic Council. Εξειδικεύεται στη διεθνή ασφάλεια και ενεργειακή πολιτική, και είναι ειδικός για τη Ρωσία/Ευρασία, Ανατολική Ευρώπη και Μέση Ανατολή. Ο Cohen είναι ο ιδρυτής και διευθυντής του Κέντρου ενέργειας, φυσικών πόρων και γεωπολιτικής και ανώτερος συνεργάτης στο Think tank Ινστιτούτο για την ανάλυση της παγκόσμιας ασφάλειας με έδρα την Washington.

Έχει διατελέσει ερευνητικό στέλεχος του Heritage Foundation με επίκεντρο τις ρωσικές και ευρασιατικές σπουδές και της διεθνούς ενεργειακής πολιτικής, ενώ ήταν επικεφαλής σε ασκήσεις παγκόσμιας ενεργειακής προσομοίωσης, και συνεργάζεται με βουλευτές, κυβερνητικά στελέχη για θέματα ενέργειας. Καταθέτει συχνά σε επιτροπές του Κογκρέσου (Γερουσία, Επιτροπή εξωτερικών υποθέσεων, επιτροπής ενόπλων δυνάμεων, επιτροπή του Ελσίνκι. Επίσης, κάνει ομιλίες ύστερα από αίτημα κυβερνητικών οργάνων (ΥΠΕΞ, CIA, DIA), ενώ συχνά ενημερώνει και τον Λευκό Οίκο.

 

Stephen Blank

Stephen Blank διεθνώς αναγνωρισμένος για την εξειδίκευση του στην εξωτερική και αμυντική πολιτική της Ρωσίας και τις διεθνείς σχέσεις της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Παράλληλα εξειδικεύεται στην ευρωπαϊκή και ασιατική ασφάλεια, συμπεριλαμβανομένων και ενεργειακά ζητήματα. Από το 2013, είναι ανώτερος συνεργάτης στο Συμβούλιο Αμερικανικής Εξωτερικής Πολιτικής στην Washington, ενώ τα χρόνια 1989-2013 διετέλεσε καθηγητής σπουδών ρωσικής εθνικής ασφάλειας στο Ινστιτούτο στρατηγικών σπουδών στο αμερικανικό κολλέγιο πολέμου. Έχει διατελέσει σύμβουλος στη CIA, σε think tanks και οργανισμούς, έχει συμμετάσχει στο προεδρείο διεθνών συνεδρίων στις ΗΠΑ και εκτός, καθώς επίσης και σύμβουλος μεγάλων εταιριών που είχαν στόχο τις επενδύσεις στην Ρωσία.

Έχει γράψει πάνω από 1.100 άρθρα για τη ρωσική, ασιατική ευρωπαϊκή στρατιωτική και εξωτερική πολιτική και έχει εκδώσει 15 βιβλία, ενώ συχνά καταθέτει ενώπιον του Κογκρέσου για τη Ρωσία, την Κίνα, την Κεντρική Ασία.

Theodore Karasik

Ο Theodore Karasik αποτελεί ανώτερο σύμβουλο της Gulf State Analytics, συμβουλευτική εταιρία γεωστρατηγικής με έδρα το Ντουμπάι. Διετέλεσε λέκτορας στην σχολή διακυβέρνησης του Ντουμπάι, όπου δίδασκε διεθνείς σχέσεις, ενώ νωρίτερα ήταν ανώτερος πολιτικός επιστήμονας και επικεφαλής έρευνας στο RAND.

Harald Malmgren

Ο Harald Malmgren διετέλεσε σύμβουλος του υπουργού άμυνας, στους προσωπάρχες, στο συμβούλιο ασφαλείας του Λευκού Οίκου επί προεδρίας Κένεντι, ενώ ήταν βοηθός των προέδρων Johnson, Nixon, και Ford. Επί προεδρίας Nixon και Ford, ο Malmgren υπηρέτησε ως αναπληρωτής εμπορικός εκπρόσωπος με βαθμό πρέσβη. Τα τελευταία χρόνια χαράσσει στρατηγική στο πλευρό επικεφαλής μεγάλων εταιριών, δημοσίων και ιδιωτικών οικονομικών θερμών, και κυβερνητικών ηγετών και υπουργών οικονομικών στην Ευρώπη και την Ασία.

Haiyan Wang

Η Haiyan Wang is διευθύνουσα σύμβουλος του Ινστιτούτου Κίνα Ινδία, οργανισμό έρευνας με έδρα την Washington, που επικεντρώνεται στην μετασχηματιστική αύξηση των αναδυόμενων αγορών –κυρίως της Ινδίας και της Κίνας- και τις επιπτώσεις για τα ενδιαφερόμενα μέρη. Επίσης είναι καθηγήτρια στρατηγικής στο INSEAD. Έχει μεγάλη παρουσία στα media (μεταξύ άλλων Wall Street Journal, Bloomberg Businessweek, Financial Times, Wired, The Economic Τimes, China Daily, The Times of India, South China Morning Post) διατηρώντας στήλη στο Bloomberg Businessweek, ενώ άρθρα της δημοσιεύονται στο Harvard Business Review. Έχει γράψει τρία βιβλία, ενώ συχνή είναι η παρουσία της με ομιλίες σε διεθνούς κύρους συνέδρια.

Jacob Shapiro

Jacob Shapiro είναι ο διευθυντής ανάλυσης Geopolitical Futures. Πριν την ένταξή του στο GPF, ο  Shapiro ήταν για πέντε χρόνια στο Stratfor, ως αναλυτής για την περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Meredith Friedman

Η Meredith Friedman είναι συν-ιδρύτρια και γενική διευθύντρια στο Geopolitical Futures, η οποία χειρίζεται τις δημόσιες σχέσεις και τις σχέσεις με τα ΜΜΕ, καθώς και τα διεθνή συνέδρια και υποχρεώσεις για ομιλίες του George Friedman. Τα προηγούμενα 20 χρόνια, η κα Friedman είχε τον ίδιο ρόλο στο Stratfor.

Kamran Bokhari

Ο Kamran Bokhari είναι ανώτερος αναλυτής στο Geopolitical Futures, ενώ παράλληλα είναι διευθυντής πολιτικών υποθέσεων στο Κέντρο Παγκόσμιας πολιτικής και συνεργάτης στο πρόγραμμα για τον Εξτρεμισμό στο πανεπιστήμιο George Washington. Διδάσκει γεωπολιτική της Μέσης Ανατολής, και Νότιας Ασίας στο Καναδικό Στρατό, την υπηρεσία πληροφοριών, παράλληλα σε αξιωματούχους εξωτερικής πολιτικής και εθνικής ασφαλείας στο Ινστιτούτο Ασφάλειας και Πολιτικής στο Πανεπιστήμιο της Οττάβα. Μέχρι το 2009 ο  Bokhari ήταν ανώτερος σύμβουλος στην Παγκόσμια Τράπεζα, ενώ έχει καταθέσει σε αμερικανικά, καναδικά και βρετανικά κυβερνητικά τμήματα. Έχει γράψει χιλιάδες άρθρα, με μεγάλη παρουσία με συνεντεύξεις σε διεθνή ΜΜΕ(μεταξύ άλλωνNew York Times, The Washington Post, Wall Street Journal, Financial Times, Reuters, The Associated Press, AFP, CNN, MSNBC, CNBC, Fox News, Foreign Policy, NPR, Forbes, The Christian Science Monitor, National Journal, Toronto Star, The Globe and Mail, CBC, CTV, BBC, Al Jazeera, Al Arabiya, CNN-Turk, Pakistan's GEO TV, India's Hindustan Times, Xinhua, Australian Broadcasting Corporation). Το 2013 εξέδωσε το βιβλίο του Πολιτικό Ισλάμ στην εποχή του εκδημοκρατισμού.

 

Antonia Colibasanu

Antonia Colibasanu είναι ανώτερη αναλυτής γεωπολιτικής, με επίκεντρο την συγκριτική στρατηγική ανάλυσης πληροφοριών. Εντάχθηκε στο δυναμικό του Geopolitical Futures, μετά από δεκαετή συνεργασία –σε διάφορες θέσεις- με το Stratfor.

Έχει συνεργαστεί στενά με τους George Friedman και Robert D. Kaplan, και έχει διατελέσει επίτιμος σύμβουλος στον υπουργό ενέργειας της Ρουμανίας. Η Colibasanu διδάσκει στην Ρουμάνικη Εθνική ακαδημία πληροφοριών και στο πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου.

Συμμετέχει συχνά σε συνέδρια στην Ευρώπη με ομιλίες για διεθνή οικονομικά, ενώ από το 2012 είναι μέλος του εκπαιδευτικού συμβουλίου της Διεθνούς Ακαδημίας προηγμένων σπουδών στην Ελλάδα, ένα καλοκαιρινό πρόγραμμα που φέρνει κοντά φοιτητές από την Ευρασία και την Μέση Ανατολή.

 

 

 

Πηγή GreekAmericanNewsAgency

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Ελλάδα, Ιταλία και Γαλλία «απειλούν» την Ευρωζώνη

Σε άνοδο βρίσκεται ο αριθμός των επενδυτών που εκτιμούν ότι η Ευρωζώνη θα διασπαστεί, χάνοντας τουλάχιστον ένα μέλος της, μέσα στους επόμενους 12 μήνες, σύμφωνα με νέα στοιχεία της εταιρείας ερευνών Sentix. Όπως, μάλιστα, προκύπτει από την έρευνα που πραγματοποιήθηκε στο τέλος Ιανουαρίου, ο κίνδυνος μετάδοσης της κρίσης είναι σήμερα σε ιστορικό υψηλό, ξεπερνώντας το επίπεδο του 2013, καθώς πλέον υπάρχουν έντονες ανησυχίες όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για την Ιταλία και τη Γαλλία.

Σύμφωνα με την Sentix, ο δείκτης EBI (Euro Breakup Index) διαμορφώθηκε στο 25,2% τον Ιανουάριο, πολύ κοντά στο επίπεδο που καταγράφηκε μετά το Brexit (27,5%). Μετά από δύο χρόνια... απουσίας, η ευρωκρίση επανέρχεται στο προσκήνιο, ωστόσο, αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά, αναφέρει η Sentix. Οι πρωταγωνιστές έχουν πολλαπλασιαστεί καθώς η Γαλλία και η Ιταλία πλαισιώνουν την Ελλάδα ως πιθανοί υποψήφιοι για αποχώρηση.

Επιπλέον, ο δείκτης μετάδοσης της κρίσης ξεπερνά για πρώτη φορά μετά την περίοδο 2012-13 το επίπεδο του 45%, γεγονός που ασκεί έντονες πιέσεις στους πολιτικούς να αντιμετωπίσουν και να περιορίσουν την κρίση, πριν αυτή εξαπλωθεί περαιτέρω.

Στα επί μέρους στοιχεία, το 19,2% των επενδυτών εκτιμά ότι η Ελλάδα θα αποχωρήσει μέσα στο επόμενο δωδεκάμηνο, ενώ οι ανησυχίες για την Ιταλία έχουν εν μέρει καταλαγιάσει καθώς το ποσοστό υποχωρεί στο 13,9% από 19% που είχε φτάσει στο τέλος του 2016. Σοβαρή άνοδο καταγράφει το ποσοστό για τη Γαλλία με τον σχετικό δείκτη να ξεπερνά το 8,4% τον Ιανουάριο από 2% προ τα τέλη του έτους. Το ποσοστό «εξόδου» της Ολλανδίας διαμορφώνεται στο 3,6% και της Πορτογαλίας στο 2%.

Η κρίση του ευρώ δεν έχει στην ουσία εξαφανιστεί ποτέ τα τελευταία χρόνια, κάτι που γίνεται αντιληπτό σήμερα. Και αυτό γιατί ξεπερνά το 25% το ποσοστό των συμμετεχόντων στη δημοσκόπηση που πιστεύουν ότι τουλάχιστον ένα μέλος της Ευρωζώνης θα αποχωρήσει. Σημειώνεται ότι το υψηλότερο ποσοστό καταγράφηκε τον Ιούλιο του 2012, όταν εξαιτίας της ελληνικής κρίσης χρέους το 73% των επενδυτών εκτιμούσε ότι η Ελλάδα θα αποχωρούσε από την Ευρωζώνη μέσα στο επόμενο δωδεκάμηνο. Στον αντίποδα, το χαμηλότερο επίπεδο ήταν αυτό του Ιουλίου του 2014 στο 7,6%.

Η τελευταία έρευνα διενεργήθηκε από την Sentix μεταξύ 23 και 25 Ιανουαρίου 2017 σε 1.051 θεσμικούς και ιδιώτες επενδυτές.

Πηγή Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Συμβούλιο της Ευρώπης: H Tουρκία οδεύει προς ένα μονοπρόσωπο αυταρχικό καθεστώς

«Στην Τουρκία λαμβάνει χώρα μία δραματική οπισθοδρόμηση της δημοκρατικής τάξης και η χώρα οδεύει προς ένα μονοπρόσωπο αυταρχικό καθεστώς», συμπεραίνει η Επιτροπής της Βενετίας, αρμόδια για τον έλεγχο των συνταγματικών μεταρρυθμίσεων του Συμβουλίου της Ευρώπης, με έδρα το Στρασβούργο, μετά από έρευνα εβδομάδων. Μάλιστα, το Συμβούλιο της Ευρώπης ζητά από την Τουρκία να αναβληθεί το δημοψήφισμα για τη συνταγματική μεταρρύθμιση μέχρι την άρση της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης.

Στα συμπεράσματά της, τα οποία δημοσιεύονται κατ' αποκλειστικότητα από τη γερμανική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung αναφέρεται, επίσης, η κατάργηση σχεδόν όλων των μηχανισμών ελέγχου, μέσω των οποίων το Κοινοβούλιο ή η Δικαιοσύνη θα μπορούσαν να ελέγξουν τις αποφάσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας ή ακόμα και να τις σταματήσει.

«Χωρίς οποιοδήποτε έλεγχο, θα μπορεί (ο πρόεδρος της Δημοκρατίας) μελλοντικά να απολύει υπουργούς, θα διαθέτει ακόμα πιο μεγάλες δυνατότητες να ασκεί όλη την εξουσία μέσω διαταγμάτων και θα μπορεί να κηρύσσει κατάσταση εκτάκτου ανάγκης κατά την κρίση του και η ούτως η άλλως αποδυναμωμένη Δικαιοσύνη χάνει τα τελευταία υπολείμματα της ανεξαρτησίας της», σημειώνει η «Επιτροπή της Βενετίας», σύμφωνα με την εφημερίδα του Μονάχου.

Ακόμη, το Συμβούλιο της Ευρώπης ασκεί οξεία κριτική στο γεγονός ότι το δημοψήφισμα θα διεξαχθεί υπό συνθήκες εκτάκτου ανάγκης. «Οι εκτεταμένοι περιορισμοί των πολιτικών ελευθεριών δεν δημιουργούν, με κανέναν τρόπο, το αναγκαίο δημοκρατικό πλαίσιο για το δημοψήφισμα», αναφέρει συμπερασματικά η αξιολόγηση. Γι' αυτό και οι συντάκτες της ζητούν από την Άγκυρα την αναβολή του δημοψηφίσαμτος έως την άρση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης ή την άρση των περιορισμών των πολιτικών ελευθεριών.

Πηγή ΑΠΕ-ΜΠΕ


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Περίεργοι θάνατοι έξι Ρώσων διπλωματών

Πέθαναν μέσα στις τελευταίες 60 ημέρες

Δολοφονίες, καρδιακά επεισόδια, «περίεργες» ξαφνικές ασθένειες και ανεξακρίβωτα αίτια θανάτου θα μπορούσαν να αποτελούν βασικά συστατικά της πλοκής ενός ιντριγκαδόρικου αστυνομικού μυθιστορήματος, τοποθετώντας όμως στο επίκεντρό του και έξι διπλωμάτες, τότε θα είχαμε σίγουρα ένα best seller. Ομως, στη συγκεκριμένη περίπτωση πρόκειται για τους έξι Ρώσους διπλωμάτες που έχουν αποβιώσει μέσα στις τελευταίες 60 ημέρες, βάζοντας ο καθένας με τον θάνατό του ένα λιθαράκι σε μια υπόθεση που δοκιμάζει τα όρια της σύμπτωσης ή της συνωμοσίας.

Όλοι, πλην ενός, ενώ υπηρετούσαν εκτός ρωσικού εδάφους. Τον «χορό» των τραγικών απωλειών και της συνωμοσιολογίας άνοιξε ο θάνατος από πυροβολισμό σε έκθεση φωτογραφίας του Ρώσου πρέσβη στην Τουρκία Αντρέι Καρλόφ στις 19 Δεκεμβρίου του περασμένου έτους.

Το όπλο

Την ίδια μέρα στο διαμέρισμά του στη Μόσχα ένας άλλος διπλωμάτης βρέθηκε νεκρός. Το όπλο που έκοψε το νήμα της ζωής του Πίτερ Πολσίκοφ βρέθηκε στο μπάνιο. Λίγες ημέρες αργότερα ο πρώην αρχηγός της KGB Ολεγκ Εροβίνκιν, ύποπτος για τις διασυνδέσεις του με τις ΗΠΑ, βρέθηκε νεκρός στο αυτοκίνητό του και η αιτία θανάτου του παρέμεινε «άγνωστη».

Στις 9 Ιανουαρίου ο πρόξενος Αντρέι Μαλάνιν βρέθηκε νεκρός στην οικία του στην Αθήνα. Οι Αρχές λένε ότι το διαμέρισμα, που βρίσκεται σε ισχυρά φυλασσόμενη περιοχή, δεν φέρει σημάδια διάρρηξης. Τέλος, την περασμένη εβδομάδα ο Βιτάλι Τσούρκιν, ο πρέσβης της Ρωσίας στα Ηνωμένα Εθνη, πέθανε σε νοσοκομείο της Νέας Υόρκης έπειτα από έμφραγμα, ενώ ο Ρώσος πρέσβης στην Ινδία Αλεξάντρ Καντάκιν άφησε την τελευταία του πνοή έπειτα από «σύντομη ασθένεια».

Πηγή "Δημοκρατία"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Τέταρτο μνημόνιο και «ευρωδραχμή»

Γράφει ο Ceteris Paribus

Ο κλωβός που δημιουργεί για τη σκέψη η στερεότυπη αλλά και η διατεταγμένη δημοσιογραφία και δημοσιολογία, έχει εγκλωβίσει το ενδιαφέρον και τον προβληματισμό σε μια ακατάσχετη και διαρκώς ανανεούμενη «μετρολογία». Το αποτέλεσμα είναι να μην αναγνωρίζεται η σημασία ούτε αυτού που είναι σε κοινή θέα, δηλαδή της δρομολόγησης της διαδικασίας για την Ευρωζώνη των δύο «ταχυτήτων». Οι σχετικές πρωτοβουλίες απλώς καταγράφονται, χωρίς να γίνεται το φυσιολογικό επόμενο βήμα: τι σημαίνει η υπαγωγή της Ελλάδας στη β’ «ταχύτητα» της Ευρωζώνης και ποια μορφή μπορεί να πάρει; Ακόμη και όταν υπάρχουν «μεγάλες αφηγήσεις» πάνω στο «ελληνικό ζήτημα», αυτές έχουν τη μορφή… βιβλικού χαρακτήρα προφητειών ή αναλογίες με τα 7 επίπεδα της Κόλασης του Δάντη…

Στη β’ κατηγορία, γιατί;

Σε αντίθεση με συνωμοσιολογικές θεωρίες (που, στη χώρα όπου ένας Αρτέμης Σώρρας έγινε «λαϊκός ήρωας», είναι δημοφιλείς…), οι λόγοι που οδηγούν στην Ευρωζώνη των δύο «ταχυτήτων» είναι τρεις:

Πρώτο, ότι μέσα στην κρίση και με την προοπτική της μακροχρόνια καχεκτικής ανάπτυξης, οι αποκλίσεις στην παραγωγικότητα μεταξύ των χωρών-μελών διευρύνονται και δεν επιτρέπουν πλέον μεσο-μακροπρόθεσμα «κοινό βηματισμό».

Δεύτερο, ότι ήδη στην περίοδο της κρίσης και μέχρι σήμερα, αρκετές χώρες-μέλη που έχουν ισχυρό μειονέκτημα παραγωγικότητας είδαν ταυτόχρονα το κρατικό χρέος να αυξάνεται αλματωδώς σε επίπεδα πάνω από το 100% του ΑΕΠ, ενώ παραμένει επίσης πολύ υψηλό το ιδιωτικό χρέος (νοικοκυριών και επιχειρήσεων).

Τρίτο, οι χώρες που έχουν το χειρότερο συνδυασμό μεγάλου ελλείμματος παραγωγικότητας και υψηλού «πλεονάσματος» κρατικών και ιδιωτικών χρεών, αναπόφευκτα έχουν επίσης ελλειμματικό εμπορικό ισοζύγιο αλλά και ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών (υπολογίζοντας δηλαδή και το ισοζύγιο κεφαλαιακών ροών από και προς τη χώρα).
Όλα αυτά μπορούν κάλλιστα να αποτυπωθούν σε πίνακες οικονομικών στοιχείων – όχι όμως σε αυτό το άρθρο, που ήδη κινδυνεύει να γίνει πολύ βαρύ…

Ο συνδυασμός και η αλληλο-τροφοδότηση των τριών αυτών παραγόντων οδηγεί τις «πάσχουσες» χώρες de facto στη δεύτερη «ταχύτητα» της Ευρωζώνης. Εντελώς φυσιολογικά και αναπόφευκτα, έρχεται η στιγμή κατά την οποία αυτό που ισχύει de facto, τείνει να επιβληθεί και de jure. Αυτή η «στιγμή» είναι τώρα, που το Brexit και η ανάληψη της προεδρίας στις ΗΠΑ από τον Ντόναλντ Τραμπ απειλούν με κλιμάκωση των τάσεων αποσύνθεσης της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης.

Να σημειώσουμε επίσης ότι αυτές οι αποκλίσεις «παράγουν» αναπόφευκτα και υψηλότερους δείκτες «κοινωνικής δυστυχίας» (ανεργία, φτώχεια, εξαθλίωση) και εξίσου αναπόφευκτα μεγαλύτερη πολιτική αστάθεια. Αυτό είναι το πλήρες ανάπτυγμα, το ολοκληρωμένο προφίλ μιας χώρας της δεύτερης «ταχύτητας».

Β’ κατηγορία α λα καρτ…

Ωστόσο, ακόμη κι έτσι, οι χώρες που είναι υποψήφιες προς κατάταξη στη δεύτερη «ταχύτητα» δεν είναι όλες ίδιες, αφού διαφέρουν μεταξύ τους ουσιωδώς σε κάποιους δείκτες. Το ίδιο όμως ισχύει και με τις χώρες της πρώτης «ταχύτητας»… Αυτό σημαίνει δύο πράγματα:

Πρώτο, ότι οι χώρες της πρώτης «ταχύτητας» θα επιλεγούν και με πολιτικά κριτήρια: η Ιταλία, για παράδειγμα, «δεν μπορεί να μην περιλαμβάνεται», για ιστορικούς και πολιτικούς λόγους – κι ας έχει οικονομική στασιμότητα, χρέος πάνω από 130% του ΑΕΠ, ανεργία 12% και επίφοβη πολιτική αστάθεια…
Δεύτερο, ότι η διαχείριση των χωρών της δεύτερης «ταχύτητας» δεν θα είναι ενιαία, αλλά α λα καρτ! Χρειάζεται λοιπόν ένα λειτουργικό σχήμα γι’ αυτή την υποβάθμιση, που θα δίνει τη δυνατότητα για α λα καρτ διαχειρίσεις στον «κατάλληλο» χρόνο…

Όπως και να έχει, πάντως, η Ελλάδα φιγουράρει «αυτοδικαίως» στην… πρώτη «ταχύτητα» της δεύτερης «ταχύτητας»! Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι καμία χώρα της δεύτερης «ταχύτητας» δεν θέλει να ταυτιστεί με το «αντιπαράδειγμα» της Ελλάδας, που όλοι κατά κάποιο τρόπο θεωρούν «καταδικασμένη»!

Ευρωζώνη δύο ταχυτήτων: δηλαδή;

Τι θα μπορούσε όμως πρακτικά και συγκεκριμένα να σημαίνει η Ευρωζώνη δύο ταχυτήτων; Πάντως, όχι σενάρια που έχουν δοκιμαστεί…

Το σενάριο που δοκιμάστηκε μέχρι τώρα ήταν η επιβολή μνημονίων στις χώρες που απειλούνταν με χρεοκοπία. Στόχος των μνημονίων ήταν η έξοδος ξανά των χωρών αυτών στις αγορές ύστερα από την επιτυχημένη εφαρμογή προγραμμάτων εσωτερικής υποτίμησης. Ο στόχος αυτών των προγραμμάτων ήταν επίσης διπλός: Αφενός η επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων (ώστε να αποπληρώνεται το χρέος) και αφετέρου η υποτίμηση όλων των εσωτερικών αξιών (αξία επιχειρήσεων και τραπεζών, δημόσια και ιδιωτική περιουσία, μισθοί και συντάξεις) – μια υποτίμηση κατ’ αναλογία με το έλλειμμα παραγωγικότητας αλλά και με το ύψος του υπερβάλλοντος δημόσιου και ιδιωτικού χρέους.

(Ξανα)βγαίνοντας στις αγορές, αυτές οι χώρες μετέπιπταν από την πειθαρχία των μνημονίων στην πειθαρχία των αγορών – από τις οποίες δανείζονταν πολύ πιο ακριβά απ’ ό,τι από τους δανειστές του επίσημου τομέα (ΔΝΤ, EFSF-ESM, κράτη-μέλη). Χωρίς ελάφρυνση χρέους και χωρίς κεφαλαιακές μεταβιβάσεις (αυτό θα ήταν υλική έκφραση αλληλεγγύης κι όχι τα παχιά λόγια των Ευρωπαίων ιθυνόντων), θα φυτοζωούσαν, όπως και φυτοζωούν υπό τον ζυγό των αγορών για να συνεχίσουν να δανείζονται ακριβά, αναπαράγοντας όλα τα αδιέξοδα.

Η Πορτογαλία είναι το χαρακτηριστικό παράδειγμα: θέλοντας να ξεφύγει από το δόκανο της μακροχρόνιας οικονομικής μιζέριας, άρχισε να «πειράζει» κάπως το μίγμα της ακραίας λιτότητας, για να αρχίσει αμέσως να δέχεται τις απειλές του Βερολίνου ότι θα υπαχθεί ξανά σε μνημόνιο…

Όλα αυτά, εκτός από το γεγονός ότι είναι λύσεις ασταθείς και αβέβαιες, αποδείχτηκε ότι επιφέρουν και υψηλό πολιτικό «κόστος διαχείρισης» για τη γερμανική καγκελαρία, τις Βρυξέλλες και την ίδια την Ευρωζώνη-Ε.Ε. Έτσι, ωριμάζουν οι σκέψεις για «κλείδωμα» αυτής της διαδικασίας, με θεσμοποίηση διαδικασιών «αυτόματης προσαρμογής» για όσους δεν αντέχουν τους σιδηρούς κανόνες των υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων και της διαρκούς υποβάθμισης των εσωτερικών αξιών. Όταν οι ίδιοι το διαπιστώσουν ή διαπιστωθεί αντικειμενικά, θα υποβιβάζονται στη β’ κατηγορία.

4o μνημόνιο και «ευρωδραχμή»

Αν τα μνημόνια είχαν υποχρέωση λήψης μέτρων με αντίστοιχες εκταμιεύσεις δανειακών ποσών, αν η έξοδος στις αγορές έχει την πειθαρχία των υψηλών επιτοκίων (που σε περίπτωση «απειθαρχίας» της χώρας, θα αυξηθούν περαιτέρω και θα μεταπέσει με χειρότερους όρους σε μνημόνιο), η υποβάθμιση στη β’ κατηγορία σημαίνει «σπάσιμο» του νομίσματος: ευρώ για όλες τις συναλλαγές που εμπίπτουν στο διεθνές δίκαιο (αποπληρωμή χρέους, προκαταβολή και εξόφληση εισαγωγών κ.λπ.) και εσωτερικό νόμισμα κλειδωμένο σε κάποια ισοτιμία με το ευρώ για τις αξίες και τις συναλλαγές που εμπίπτουν στο εσωτερικό δίκαιο (μισθοί, συντάξεις, εσωτερικές συναλλαγές). Στην περίπτωση της Ελλάδας, σημαίνει ευρώ για τις διεθνείς συναλλαγές και «ευρωδραχμή», που δεν θα είναι εθνικό νόμισμα στην κυριολεξία, αλλά στην πραγματικότητα παράλληλο εσωτερικό νόμισμα.

Αυτό θα σημαίνει μια εφάπαξ γενναία υποτίμηση των εσωτερικών αξιών περίπου κατά το ποσοστό που το εσωτερικό παράλληλο νόμισμα θα είναι υποτιμημένο σε σχέση με το ευρώ…

Παράλληλα, η νέα φάκα έχει, όπως όλες οι καθωσπρέπει φάκες, και… τυράκι: κούρεμα χρέους ώστε να γίνει «βιώσιμο». Πόσο «κούρεμα»; Τόσο ώστε να είναι βιώσιμη η αποπληρωμή του στις νέες συνθήκες.

Αυτό σημαίνει ασφαλώς ένα μεγάλο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό σοκ. Όποια χώρα (και όποια κυβέρνηση…) το αντέξει, μπορεί να ελπίζει σε μια «επανεκκίνηση» του τρόμου.

Η Ελλάδα, που είναι στην πρωτοπορία όλων των αποκλίσεων και που δεν «πρόλαβε» να περάσει από το καθεστώς των μνημονίων στην έξοδο στις αγορές και στην πειθαρχία των αγορών, το ζήτημα τίθεται εμφατικά σαν βραχυμεσοπρόθεσμη προοπτική. Σαν σενάριο και σαν φόρμουλα, δεν είναι καν ανταγωνιστικό με μια συμφωνία για τη δεύτερη αξιολόγηση ούτε καν με ένα 4ο μνημόνιο! Και η πρώτη και το δεύτερο, μπορούν κάλλιστα να ανοίξουν το δρόμο για την «ευρωδραχμή»!

Προς το παρόν, απλώς να θυμίσουμε ενδεικτικά κάποια πράγματα που είτε έχουν ξεχαστεί είτε έχουν υποτιμηθεί:

Όταν την άνοιξη του 2015 ο Γιάννης Βαρουφάκης ετοίμαζε κάποιου είδους παράλληλο νόμισμα, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δήλωσε -«περιέργως πώς», αλλά μόνο για όσους δεν έβλεπαν βαθύτερα- ότι δεν είναι αντίθετος με την ιδέα του «παράλληλου νομίσματος»…

Ότι, επίσης ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, έχει επανειλημμένα δηλώσει πως δεν μπορεί να υπάρξει «κούρεμα» του χρέους εντός Ευρωζώνης, το οποίο διαβάζεται και ανάποδα: εκτός Ευρωζώνης μπορεί να υπάρξει «κούρεμα» του ελληνικού χρέους. Εξάλλου, αυτή τη λύση έχει επανειλημμένα προτείνει το γερμανικό think tank IfO…

Μην ξεχνάμε ότι η Ελλάδα, ως η μόνη πλέον χώρα-μέλος με μνημόνιο είναι κατά κάποιο τρόπο… εκτός Ευρωζώνης. Όπως δήλωσε πρόσφατα (23/2/2017) και ο «φίλος» Ζαν – Κλοντ Γιουνκέρ:

«Τα μέτρα που συμφωνούνται στο πλαίσιο ενός Μνημονίου δεν είναι υποχρεωτικό να είναι συμβατά με το κοινοτικό κεκτημένο (…) Όταν υιοθετούνται εθνικά μέτρα που έχουν συμφωνηθεί στο πλαίσιο του Μνημονίου, η Ελλάδα δεν εφαρμόζει την ευρωπαϊκή νομοθεσία και ως εκ τούτου ο Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων δεν ισχύει ως έχει στα ελληνικά μέτρα (…)Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έχει επιβεβαιώσει πως τα Μνημόνια είναι δράσεις του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας οι οποίες βρίσκονται εκτός της έννομης τάξης της ΕΕ».

Αν μάλιστα προστεθεί και τέταρτο μνημόνιο, τότε το de facto εκτός ευρωπαϊκών κανόνων μπορεί κάλλιστα να γίνει και de jure.

Το ΔΝΤ ζητεί μια γενναία υποτίμηση κάποιων εσωτερικών αξιών περίπου 30-40% (αφορολόγητο μείωση πάνω από 30%, συντάξεις μείωση πάνω από 30%, εθνική σύνταξη 215 ευρώ – μείωση πάνω 40%), που αν ισχύσουν, θα συμπαρασύρουν σε μεγάλη μείωση και ένα σύνολο άλλων εσωτερικών αξιών. Ταυτόχρονα, λέει πως αυτό δεν φτάνει, αλλά χρειάζεται και ελάφρυνση του χρέους. Και επειδή -καθόλου περιέργως- ο Σόιμπλε… υποστηρίζει τις απαιτήσεις του ΔΝΤ, οφείλουμε να σκεφτούμε ότι η μόνη φόρμουλα με την οποία μπορούν να ισχύσουν όλα αυτά ομού και ταυτοχρόνως, είναι η έξοδος από το ευρώ…

Πηγή RizopoulosPost


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Η τριχοτομημένη τουρκική κοινωνία και το Αιγαίο

Του Τάσου Χατζηβασιλείου

Το ερώτημα "Ποια Τουρκία;" κυριαρχούσε στις συζητήσεις αναφορικά με τη γείτονα χώρα επί δεκαετίες, μέχρι και τις αρχές του 21ου αιώνα. Ετίθετο για να διευκρινιστεί σε ποιο τμήμα της τουρκικής κοινωνίας αναφερόταν η εκάστοτε ανάλυση: είτε στο λεγόμενο "βαθύ κράτος" –τον φύσει θεματοφύλακα της κεμαλικής παράδοσης– είτε στην υπόλοιπη κοινωνία που είχε ανατραφεί για να υπηρετεί το τουρκικό εθνικό συμφέρον, όπως ακριβώς το προσδιόριζε κάθε φορά η προαναφερθείσα κεμαλική ελίτ.

Κατά τα τελευταία χρόνια, και κυρίως μετά τη στροφή του κυβερνώντος ΑΚΡ σε πιο αυταρχικές μεθόδους διακυβέρνησης, οι κοινωνικοί συσχετισμοί στην Τουρκία άλλαξαν. Οι δύο "κατηγορίες" έγιναν τρεις, με τους παράγοντες διαχωρισμού να είναι πλέον διαφορετικοί.

Η πρώτη ομάδα περιλαμβάνει τους υποστηρικτές του ΑΚΡ και του Προέδρου Ερντογάν. Είναι τα εκατομμύρια των πολιτών που από πολύ φτωχοί έγιναν απλώς μικρομεσαίοι, χάρη στη ραγδαία ανάπτυξη της οικονομίας την περίοδο 2002-2010. Είναι όσοι δηλώνουν υπερήφανοι με τα μεγάλα έργα υποδομής που τονώνουν την εθνική υπερηφάνεια του λαού, αλλά ταυτόχρονα αδιαφορούν για την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Με άλλα λόγια, η μικρή αύξηση στο εισόδημα και η ισλαμική ευσέβεια είναι αρκετά για να αισθανθούν ευτυχισμένοι. Σ’ αυτό το γκρουπ εντάχθηκαν προσφάτως και οι εθνικιστές "γκρίζοι λύκοι" του MHP, λόγω της πολιτικής συμφωνίας με την κυβέρνηση για στήριξη της μετατροπής του πολιτεύματος σε προεδρικό, με "αντάλλαγμα" την πολιτική επιβίωση του κόμματος του Ντεβλέτ Μπαχτσελί. Βέβαια, κανείς δεν φανταζόταν πριν από λίγα χρόνια ότι θα μπορούσε να λάβει χώρα αυτή η συνεργασία, δεδομένης της μεγάλης απόστασης που παραδοσιακά χώριζε τους εθνικιστές από τους μετριοπαθείς ισλαμιστές.

Η δεύτερη ομάδα περιλαμβάνει τους οπαδούς του κοσμικού χαρακτήρα του κράτους, με κυρίαρχο παίχτη το κεμαλικό κόμμα CHP. Στη συγκεκριμένη κατηγορία ανήκουν ακόμα και οι μέχρι πρότινος απολιτίκ Τούρκοι που μπορεί να αδιαφορούσαν για το δημόσιο βίο και να απείχαν συστηματικά από τις εκλογικές αναμετρήσεις, όμως πλέον δυσφορούν με τη συντηρητική στροφή της κυβέρνησης.

Στην τελευταία ομάδα, εντοπίζονται οι Κούρδοι και οι μουσουλμανικές θρησκευτικές μειονότητες που επί κυβερνήσεων ΑΚΡ είδαν τελικά τα δικαιώματά τους να καταπατώνται. Όργανο έκφρασής τους παραμένει το κουρδικό κόμμα ΗDP, του οποίου η ηγεσία βρίσκεται στη φυλακή εδώ και μήνες.

Ενώ το ΑΚΡ ξεκίνησε ως φορέας εξευρωπαϊσμού και εκδυτικισμού της τουρκικής κοινωνίας, διεκδικώντας για το Ισλάμ το ρόλο του εκσυγχρονιστικού παράγοντα, τα πράγματα άλλαξαν άρδην από το 2015. Πλέον, η κατάσταση στη χώρα είναι περισσότερο έκρυθμη από ποτέ, καθώς η βία κλιμακώνεται και η ανασφάλεια επιτείνεται.

Οι "λευκοί Τούρκοι" που διαχειρίζονταν την εξουσία για 80 χρόνια, έχουν χάσει την ισχύ τους και τώρα κοντεύουν να χάσουν ακόμα και τον καθημερινό τρόπο ζωής τους. Η σημερινή πολιτική του ΑΚΡ που καταδικάζει από το δυτικό lifestyle μέχρι τον εορτασμό της Πρωτοχρονιάς, απορρίπτει τα μοντέρνα εστιατόρια και κέντρα διασκέδασης και επιτρέπει πλέον τη χρήση μαντίλας ακόμα και στο στρατό (σ.σ. το τελευταίο προπύργιο του λαϊκού κεμαλικού κράτους), προκαλεί τρόμο σε εκατομμύρια δυτικόστροφους Τούρκους που έχουν φοιτήσει σε μεγάλα πανεπιστήμια της Τουρκίας ή του εξωτερικού και έχουν διανύσει επιτυχημένη επαγγελματική πορεία. Επιπλέον, οι χιλιάδες φυλακίσεις, οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων που κατηγορούνται για συμμετοχή στο πραξικόπημα του Ιουλίου του 2016, οι διώξεις δημοσιογράφων, ακαδημαϊκών και επιχειρηματιών με όχημα τον "ανένδοτο" αγώνα κατά της τρομοκρατίας, καθιστά εκατομμύρια πολίτες ανασφαλείς. Και επειδή αυτή τη στιγμή οι τελευταίοι δεν έχουν τη δυνατότητα μαζικής και συντονισμένης αντίδρασης, προσπαθούν να βρουν ευκαιρία να μεταναστεύσουν, τουλάχιστον για όσο διαρκεί η "κατάσταση έκτακτης ανάγκης", δηλαδή η παντοκρατορία του Ταγίπ Ερντογάν.

Αυτή η τριχοτομημένη κοινωνία βλέπει την κυβέρνησή της να ανεβάζει στροφές στο Αιγαίο και να προκαλεί καθημερινά την Αθήνα. Αν διαβάσει κανείς κείμενα ψύχραιμων και έγκριτων αναλυτών της γείτονος, θα καταλάβει ότι οι σοβαροί Τούρκοι δεν επικροτούν τις κινήσεις της κυβέρνησης. Μόνο που η συγκεκριμένη κυβέρνηση αδιαφορεί πλήρως για την άποψή τους. Αδιαφορεί για την ανησυχία και την ανασφάλεια που προκαλείται στη 2η και την 3η ομάδα πολιτών και επικεντρώνεται αποκλειστικά στο target group της, δηλαδή στην 1η κατηγορία, τους φίλους και υποστηρικτές της. Άλλωστε, εκείνοι θα της δώσουν την αναμενόμενη νίκη στο δημοψήφισμα για την τουρκική μεταπολίτευση (sic) και, παράλληλα, θα προσφέρουν την κοινωνική νομιμοποίηση στη νέα πολιτειακή πραγματικότητα.

Στο μεταξύ, η έντονη προκλητικότητα της Άγκυρας εξυπηρετεί στόχους εσωτερικής κατανάλωσης. Αφ’ ενός, τονώνει το εθνικό αίσθημα των Τούρκων που βλέπουν το στρατό τους να έχει κολλήσει στο συριακό μέτωπο, αδυνατώντας να προελάσει περαιτέρω σε βάρος των τζιχαντιστών. Η κινητικότητα στο Αιγαίο ανανεώνει την αφοσίωση του έθνους στις "ετοιμοπόλεμες και ικανές ένοπλες δυνάμεις" που τελευταία έχουν χάσει λίγη από την αίγλη τους λόγω "χαμηλών" επιδόσεων στη μεθόριο Τουρκίας – Συρίας. Η εθνική ανάταση που προσφέρουν οι σκηνοθετημένες – και μη - βόλτες στις βραχονησίδες είναι επίσης απαραίτητη εν όψει δημοψηφίσματος.

Αφ’ ετέρου, ο Ερντογάν έχει ανάγκη να αποδείξει ότι οι ένοπλες δυνάμεις δεν απειλούν πια τη δημοκρατικότητα της Τουρκίας, η οποία επί του παρόντος ταυτίζεται με την εξουσία του. Μετά τα γεγονότα του πραξικοπήματος, ο στρατός φάνηκε να ρέπει προς τον "γκιουλενισμό" και την οργάνωση Χιζμέτ του αυτοεξόριστου ιμάμη. Ταυτόχρονα, ένα σημαντικό τμήμα του, φάνηκε ότι απέσυρε τη στήριξη από το ΑΚΡ εξαιτίας της απότομης μεταστροφής της κυβερνητικής πολιτικής στη Συρία. Έτσι, οι οργανωμένες προκλήσεις σε βάρος της Ελλάδας στέλνουν μήνυμα ότι το στράτευμα είναι πλήρως αφοσιωμένο στον Τούρκο Πρόεδρο και ότι δεν υπάρχει πια πιθανότητα να επιχειρήσει εκ νέου την ανατροπή της κυβέρνησης.

Εκείνο που χρήζει προσοχής, είναι η επιλογή της Άγκυρας να εφαρμόσει τακτική παρατεταμένης ψυχολογικής πίεσης στο Αιγαίο. Η στρατηγική των διαδοχικών προκλήσεων διαφορετικής κλίμακας και σε διαφορετικές περιοχές του Αιγαίου δείχνει ότι η Τουρκία δοκιμάζει τις ελληνικές αντοχές και, κυρίως, τα ελληνικά αντανακλαστικά. Ο σχεδιασμός θυμίζει απολύτως τις μεθόδους που κυριάρχησαν στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Δυστυχώς, το επεισόδιο με τους "8" και η νέα περιπέτεια με τους δύο Τούρκους κομάντος στην Ορεστιάδα επιβαρύνει το κλίμα στα ελληνοτουρκικά και ρίχνει βαριά σκιά στις διμερείς σχέσεις. Σε κάθε περίπτωση, η ψυχραιμία και η ετοιμότητα για κάθε ενδεχόμενο πρέπει να είναι τα κύρια μελήματα της ελληνικής πλευράς. Η κλιμάκωση αναμένεται να ενταθεί σίγουρα μέχρι τη διεξαγωγή του τουρκικού δημοψηφίσματος, με όλους τους σχετικούς κινδύνους.

* O κ. Τάσος Χατζηβασιλείου είναι Πολιτικός Επιστήμονας – Τουρκολόγος
Πηγή Capital


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου