Κοινοί λωποδύτες...

Γράφει ο Κώστας Μαντατοφόρος

Η κυβέρνηση  ΤΣΙΡΙΖΑ-ΑΝΘΕΛ δεν κινούνται πλέον σαν απλοί απατεώνες.
Κινούνται σαν σεσημασμένοι λωποδύτες.

Προκειμένου να προσφέρουν στον  ''θεσμό Eurogroup'' της Δευτέρας γην και ύδωρ για να τους αφήσουν στις καρέκλες τους, φέρνουν εκτάκτως κι αιφνιδιαστικά για ψήφιση στην Βουλή μέσα στο Σαββατοκύριακο, το κατοχικό νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό και το φορολογικό πρόγραμμα.

Το ότι έχει γίνει πιά γνωστό και κατανοητό σε όλη την παγκόσμια κοινότητα πως, οι Ευρωπαίοι ''Έταίροι'' προκειμένου να σώσουν τις ιδιωτικές τους τράπεζες, σκοπίμως δολοφονούν την χώρα, χρησιμοποιώντας σαν πληρωμένους δολοφόνους όλες τις δωσιλογικές κυβερνήσεις απ' το 2010 μέχρι σήμερα, δεν τους απασχολεί καθόλου.

Ότι ο ελληνικός λαός φορτώθηκε πάνω από 220 δις μνημονιακά δάνεια (χρέος αβάσταχτο και αβίωτο) επωφελούμενος μόνο κατά 9,7 δις τα οποία έφτασαν στην ντόπια οικονομία, ενώ τα υπόλοιπα πήγαν για εξυπηρέτηση παλαιών χρεών (ιδιωτικών, μεταξύ τραπεζών κρατικών και μη), για εξόφληση τόκων και για ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και πως αυτό πιά είναι κοινή παραδοχή δανειστών και μη, τοκογλύφων και μη, δεν τους νοιάζει καθόλου.

Θα προσπαθήσουν να ρίξουν στάχτη στα μάτια ισχυριζόμενοι πως όλα γίνονται για να μπορέσει να αρχίσει τάχα η συζήτηση για την βιωσιμότητα του χρέους και της πιθανής περικοπής του, πράγμα που και τα αγέννητα ακόμη γνωρίζουν πως δεν θα γίνει ποτέ...
Ή, κι αν κάποια στιγμή ''πέσει'' στο τραπέζι, θα γίνει για το ξεκάρφωμα, για να κωλυσιεργηθεί και να παραταθεί τόσο πολύ, χρόνια ολόκληρα, ώστε η καταστροφή και το ξεπούλημα να έχει πιά ολοκληρωθεί, και να μην έχει κανένα νόημα η ονομαστική ελάφρυνση του χρέους ή όχι.

Οι λωποδύτες που μας κυβερνούν γνωρίζουν πως η θέση τους στην Ιστορία περνάει μόνον μέσα από τα ειδικά δικαστήρια και αν ήταν άλλες εποχές, από το ικρίωμα της αγχόνης.

Το ξέρουν και θα κάνουν τα πάντα, τα αφάνταστα, προκειμένου να διασώσουν τους εαυτούς τους και τα λίγα θλιβερά τσιράκια τους που βγαίνουν και τσιρίζουν στις τηλεοράσεις και στα ραδιοφωνικά κανάλια.

Ο λαός θα μπορούσε με τις καθολικές και αποφασισμένες για όλα κινητοποιήσεις του να πιέσει, ώστε αυτά τα κατοχικά νομοσχέδια να μην ψηφιστούν.
Αυτό θα ήταν και η αρχή του τέλους τους.

Αυτοί θα μεταχειριστούν κάθε τρόπο: εκφοβισμό, προβοκάτσιες, βία και παρακράτος εναντίον του κινητοποιημένου λαού. 
Δεν μπορεί κανείς να περιμένει κάτι καλύτερο από απατεώνες, λωποδύτες, εγκληματίες!...

Πηγή "Ουδέν Σχόλιον"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Η Τουρκία σε βαθιά κρίση, η Ελλάδα σε αμηχανία...

Των Βασίλη Κοψαχείλη, Κωνσταντίνου Λουκόπουλου 

Η φημολογία ότι οι σχέσεις Erdoğan - Davutoğlu διέρχονται βαθιά κρίση άρχισε να διαρρέει τις τελευταίες εβδομάδες και συνέπεσε με την άσκηση ελεγχόμενης έντασης και την ποιοτική αναβάθμιση της τουρκικής προκλητικότητας στο Αιγαίο, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι υπάρχει και άμεση σύνδεση. Το αξιοσημείωτο είναι ότι οι πρώτες φήμες δεν ήρθαν από την Τουρκία, αλλά από τις ΗΠΑ και αυτό το γεγονός έχει ιδιαίτερη σημασία.

Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Τούρκος πρωθυπουργός, Ahmet Davutoğlu, έψαχνε την αφορμή για να αποστασιοποιηθεί από την πολιτική και τις πρακτικές του Προέδρου, Recep Tayyip Erdoğan, καθόσον δεν είχε σκοπό να παίξει τον ρόλο του… «Dmitry Medvedev» σε μία τουρκική εκδοχή του ρωσικού δίδυμου εξουσίας! Η αφορμή βρέθηκε και δικαιολογήθηκε η αποχώρησή του με το αιτιολογικό ότι θεσμικά παραγκωνίζεται από την ώρα που δεν μπορεί να αποφασίζει ο ίδιος για τους συνεργάτες του στην κυβέρνηση. Τα πραγματικά αίτια, ωστόσο, είναι πολύ βαθύτερα! 

Η Τουρκία σε βαθιά κρίση

Η Τουρκία του Erdoğan, με τον Davutoğlu όμως πάντα «πρώτο βιολί», έχει παίξει ιδιαίτερα την τελευταία τριετία πολύ επικίνδυνα διεθνοπολιτικά παιχνίδια, με αποτέλεσμα να βρίσκεται σε ένα είδος επιλεκτικής διπλωματικής απομόνωσης από όσους προσπάθησε να εξαπατήσει και να αντιμετωπίζεται πολύ επιφυλακτικά από όσους καιροσκοπικά ευεργέτησε. Το γεωστρατηγικό πόκερ που έπαιξε στην περιοχή δεν βγαίνει. Το κουρδικό ζήτημα έχει πλέον διεθνοποιηθεί και η Άγκυρα αδυνατεί να ελέγξει τις εξελίξεις. Όμως και στην οικονομία τα πράγματα δεν πάνε καλύτερα. Η άσχημη διεθνώς οικονομική κατάσταση έχει ανακόψει τις τουρκικές εξαγωγές. Ο δείκτης βιομηχανικής παραγωγής μειώνεται και η ανεργία των νέων αυξάνεται. Η διοχέτευση των προσφυγικών ροών προς την Ευρώπη μέσω Ελλάδος με τη συσσώρευση μεταναστών στα παράλια της Μικράς Ασίας γυρίζουν πίσω ως μπούμερανγκ, πλήττοντας τον τουρισμό της Τουρκίας, που φέτος αναμένεται, και λόγω έξαρσης της τρομοκρατίας, να σημειώσει σημαντική κάμψη.

Ο Erdoğan αναζητεί εναγωνίως ένα «τρόπαιο» για να χρυσώσει το χάπι των δυσμενών εξελίξεων από τα λάθη και τις συγκυρίες. Προνομιακοί του συνομιλητές ο Τούρκος Α/ΓΕΕΘΑ, Στρατηγός Hulusi Akar, και ο Αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών, Hakan Fidan. Ο νέο-Σουλτάνος Erdoğan απλά ανακοίνωνε τις αποφάσεις στον… νέο-Βεζίρη Davutoğlu, οποίος και δεν ενοχλείτο ιδιαίτερα από τον Davutoğlu μέχρι που τα πράγματα άρχισαν να περιπλέκονται επικίνδυνα τον τελευταίο μήνα. Ο Erdoğan αναζητούσε το «τρόπαιο» κάπου στο Αιγαίο και ακόμα περισσότερα «λάφυρα» από την Ευρωπαϊκή Ένωση, την οποία κρατάει «όμηρο λόγω προσφυγικού.

Ο Davutoğlu εκτιμάται ότι, ενώ στη Στρατηγική συμφωνούσε με τον Erdoğan, είχε διαφορετική προσέγγιση στους τακτικούς χειρισμούς, επιθυμώντας να παραμείνει αξιόπιστος συνομιλητής στην Ευρώπη και να μην χρεωθεί ως πρωθυπουργός της Τουρκίας τον εθνικιστικό παροξυσμό και την αλαζονεία του Erdoğan. Μόλις είχε καταφέρει μια σημαντική συμφωνία με τις Βρυξέλλες, όταν όμως ο νέο-Σουλτάνος Erdoğan κατάλαβε ότι αυτή η συμφωνία έκρυβε κάπου στο βάθος και το ότι η Τουρκία θα έπρεπε να συμπεριφερθεί ως status quo κράτος, άρχισε να αισθάνεται άβολα. Γι’ αυτό και ο νέο-βεζίρης Davutoğlu άρχισε να διοχετεύει πληροφορίες ότι ετοιμάζεται για ηρωική έξοδο από το σχήμα εξουσίας της χώρας, επιθυμώντας να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων πριν συγκρουστεί ανοιχτά με τον Erdoğan. Να υποθέσουμε πως μετά τις 22 Μαΐου θα εγκαταλείψει και τη χώρα για κάποια ακαδημαϊκή έδρα στο εξωτερικό; 

Οι ελληνικές φαντασιώσεις και η αμηχανία της Ε.Ε.

Η «παραίτηση» Davutoğlu μάλλον αιφνιδίασε την ελληνική κυβέρνηση, που λανθασμένα πίστευε ότι βρήκε έναν… αξιόπιστο συνομιλητή για να συνεννοηθεί με τον δύστροπο γείτονα μας. Ήλπιζαν ότι η κατ' αυτούς φαινομενικά μετριοπαθής πολιτική προσωπικότητα Davutoğlu και το μειλίχιο ύφος του θα τους βοηθούσε στην επικοινωνιακή και όχι πραγματική αντιμετώπιση του τουρκικού αναθεωρητισμού. Για τον λόγο αυτό εκτιμούμε ότι στους τελευταίους μήνες «έπαιζαν» επικοινωνιακά το χαρτί των… κακών Στρατηγών και των… καλών πολιτικών της τουρκικής κυβέρνησης.

Ο Davutoğlu όμως μπορεί να ήταν μετριοπαθής σε ό,τι αφορούσε σε εσωτερικά θέματα, όπως στα θέματα της αντιμετώπισης του Τύπου σε σύγκριση με τον αυταρχικό Erdoğan και στο κουρδικό, αλλά για τα θέματα εξωτερικής πολιτικής και ιδιαίτερα στα ελληνοτουρκικά ζητήματα δεν είχε διαφορετική Στρατηγική. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι αυτός είναι ο θεωρητικός του νεο-οθωμανισμού και για χρόνια σύμβουλος και εμπνευστής του Erdoğan στα θέματα Διεθνούς Πολιτικής και Διπλωματίας. Τα παρακάτω δύο αποκαλυπτικά αποσπάσματα από το βιβλίο του Ahmet Davutoğlu: «Το Στρατηγικό Βάθος» δεν αφήνουν καμία αμφιβολία:

• «Κανένα από τα σύνορα της Τουρκίας δεν είναι φυσιολογικό και σχεδόν όλα είναι πλασματικά. Βέβαια πρέπει να τα σεβόμαστε ως κράτη έθνη, ωστόσο ταυτόχρονα πρέπει να καταλάβουμε ότι υπάρχουν και οι φυσικές συνέχειες».
• «H συγκέντρωση των νησιών του Αιγαίου στα χέρια της Ελλάδος δημιουργεί το πιο σημαντικό αρνητικό στοιχείο στην πολιτική της Τουρκίας για τον εγγύς θαλάσσιο χώρο της. Η βασική πηγή του προβλήματος στο Αιγαίο είναι η αθεράπευτη αντίφαση μεταξύ του παρόντος καθεστώτος και της σημερινής γεωπολιτικής πραγματικότητας».

Αμηχανία όμως επικρατεί και στις Βρυξέλλες, που επένδυσαν στο κεφάλαιο Davutoğlu έναντι αυτού του Erdoğan. Διπλωματική ψυχρολουσία λοιπόν σε Αθήνα και Βρυξέλλες, που για άλλη μια φορά έκτιζαν πύργους στην άμμο και σχεδίαζαν χωρίς τον ξενοδόχο. Όμως και πολλοί στην Ουάσιγκτον αιφνιδιάστηκαν που πίστευαν ότι ο Davutoğlu ήταν η βαλβίδα ανακούφισης του εκρηκτικού Erdoğan!

Ο Davutoğlu φεύγει, η συμφωνία με τις Βρυξέλλες για τη διαχείριση του μεταναστευτικού θα είναι ακόμη πιο αίολη, η Αθήνα θα κάνει πολύ καιρό να ανασχεδιάσει τη «στρατηγική της» (άραγε είχε ποτέ;), η Ε.Ε. θα περιμένει την κ. Federica Mogherini, την επικεφαλής της διπλωματίας της Ε.Ε., να παρουσιάσει κάποια στιγμή τον Ιούνιο τη νέα Στρατηγική για την Ευρώπη, η Ουάσιγκτον θα ασχολείται με το πώς θα διαχειριστεί τον Donald Trump και ο Erdoğan θα ακονίζει τις χατζάρες του πάνω από τις Οινούσσες!

Πηγή Liberal

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Οι Τούρκοι, οι πλάνες μας και η… αξιολόγηση

Του Αλέξανδρου Δρίβα 

Απίστευτα πράγματα συμβαίνουν στο Αιγαίο! Όχι, δεν είναι απίστευτη η τουρκική προκλητικότητα από την οποίαν μάλλον έχουμε μιθριδατιστεί (πολύ κακώς). Το απίστευτο, σε πρώτη ανάγνωση, είναι ότι η Τουρκία, σε περίοδο που είναι περιτριγυρισμένη από παρεμφερείς κινδύνους με την Ελλάδα (τηρουμένων των αναλογιών), αλωνίζει στην κυριολεξία στο Αιγαίο. Μάλιστα, έχει βρει πλέον και την καλύτερη δυνατή αφορμή, που αν την βάλουμε σε δεύτερες και τρίτες σκέψεις, τότε θα βρούμε και το περίφημο «δόγμα Özal» (πόλεμος μέσω ανθρώπων, μειονοτήτων, προσφύγων κτλ).

Την ίδια στιγμή, η Τουρκία «επιτίθεται» σε όλα τα μέτωπα. Ποια είναι αυτά; Ευθυγράμμιση όλων της των στόχων στα δυτικά και νοτιοανατολικά της ύδατα. Σε Ελλάδα και Κύπρο δηλαδή. Πιέζει αφόρητα για βάση στην Κύπρο, στο Αιγαίο αλωνίζει και όλα αυτά τα κάνει με «ευρωπαϊκή βίζα». Καλό είναι να προετοιμαστούμε ότι μια κάποια Τουρκία (όπως αυτή προκύψει) θα την έχουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση κάποτε. Γιατί άραγε είναι τόσο σημαντικό το θέμα της βίζας; Μα γιατί η Τουρκία και ειδικά συγκεκριμένες της πόλεις έχουν γίνει προπύργια τρομοκρατίας. Επίσης, η Ευρώπη έχει αρχίσει και βαράει τύμπανα ακροδεξιά. Ο αντι-τουρκισμός πολλών ευρωπαϊκών κοινωνιών είναι μάλλον η υπερβολική μορφή άμυνας που βγαίνει από τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, προκειμένου να καλύψουν την αδυναμία των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να αντισταθούν στον τρόπο και στις αιτιάσεις της τουρκικής ηγεσίας, η οποία θυμίζει όλο και περισσότερο το Ιράν του Ahmadinejad. Εμείς όμως τι κάνουμε;

Ο μύθος που πληρώνουμε ακριβά

Η πρώτη αρχή για να αρχίσουμε να προβαίνουμε σε πράξεις είναι οι σκέψεις να έχουν κάποιο μερίδιο στην αλήθεια. Λάθη; Πάμπολλα γίνουν και θα συνεχίζουν να γίνονται, όχι από μας. Οι ΗΠΑ ήδη έχουν μετανιώσει τρεις και τέσσερις φορές που πίστεψαν στον Τούρκο Πρόεδρο, Recep Tayyip Erdoğan, και στην Τουρκία.

Η διαφορά με την Ελλάδα έγκειται στο ότι προέβη σε αυτό που ονομάζει η επιστήμη της Ψυχολογίας «μετατόπιση». Αρνήθηκε την πραγματικότητα από το 1996 και μετά και στη θέση αυτής έβαλε έναν βολικό μύθο. Έναν μύθο που στηριζόταν στο ότι «η ισχυρή οικονομικά Ελλάδα δεν μπορεί να κινδυνέψει από κανέναν». Να ταν έτσι οι διεθνείς σχέσεις... Θα είχε πολύ ενδιαφέρον, αν γυρνούσατε τον χρόνο πίσω και είχατε τη δυνατότητα να διαβάσετε βιβλία που αφορούν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις ή να επισκεφθείτε λέσχες σκέψης που για 15 περίπου χρόνια (1996-2011) θεωρούσαν όχι μόνο πως η διπλωματία των σεισμών μπορούσε να κάνει τις δύο χώρες να ξεχάσουν ό,τι τις συνδέει... αιώνες τώρα, αλλά μέσα σε 2 - 3 αφηγήματα, ουσιαστικά, εξαφάνισαν τις αρχές που διέπουν τη διεθνή πολιτική σε θεωρία και πράξη. Ακόμη χειρότερα, από την αρχή της θητείας του Ερντογάν, αγνοώντας μάλλον το CV του σημερινού «Σουλτάνου», αποκαλούσαν οι παραπάνω, «φιλελεύθερο» τον Erdoğan.

Τα κράτη έχουν συνέχεια. Πιο συγκεκριμένα, τα κράτη έχουν σταθερές. Η Τουρκία έχει και αυτή σταθερές:

• Πρώτη της σταθερά είναι ο νεο-οθωμανισμός. Το εγχείρημα που περιγράφει ο Ahmet Davutoğlu στο βιβλίο του είναι πολύ παλαιότερο. Τα μέσα υλοποίησής του άλλαξε ο σημερινός πρωθυπουργός της Τουρκίας. Η Τουρκία, από το 1821 και μετά, παλεύει να ξανακερδίσει ό,τι έχασε. Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (μη μιλήσουμε καν για Α’ Παγκόσμιο και Βαλκανικούς) η Τουρκία μιλούσε απευθείας με τη ναζιστική Γερμανία για το αν θα της δοθούν νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Ακόμη καλύτερα, τα είχε βγάλει στο «παζάρι», με αντάλλαγμα να ακολουθήσει τους Συμμάχους ή τους ναζί. Όλα αυτά ξεχάστηκαν από αφηγήματα περί διπλωματίας των σεισμών και άλλα συνθήματα που θα δυσαρεστούσαν τον Θουκυδίδη ακόμη και εν τάφω. Αυτή η στρατηγική κουλτούρα απέναντι στην Τουρκία έχει επικρατήσει στην Ελλάδα.
• Η δεύτερη σταθερά της Τουρκίας, εκτός από την ανασυγκρότησή της ως μιας χώρας που που θα εκτείνεται από τη Λιβύη και τα Βαλκάνια μέχρι την Κεντρική Ασία, δεν έχει επηρεαστεί μόνο από τα πολλαπλά «Σύνδρομα Σεβρών» που διακατέχουν την Τουρκία διαχρονικά. Υπάρχουν και γεωπολιτικές επιταγές που υπαγορεύουν στην Τουρκία αυτήν την «επιθετικής μορφής άμυνα». Μαύρη Θάλασσα, Καύκασος, Μέση Ανατολή, Κεντρική Ασία, Νοτιοανατολική Μεσόγειος, πολύ απλά, δεν γίνεται να παραγνωριστούν από οποιονδήποτε Τούρκο ηγέτη. Φαντάζεστε όλα αυτά ένας Τούρκος Πρόεδρος να τα παραγνώριζε και να περίμενε κάποιον σεισμό για να αγαπήσει την Ελλάδα ή την Κύπρο; Δυστυχώς, δεν γίνονται έτσι αυτές οι «δουλειές»...
• Η τρίτη σταθερά της Τουρκίας είναι η σύγκλιση εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής. Η πρώην πρωθυπουργός της γείτονος Tansu Çiller έβγαλε την κρίση στα Ίμια. Ο Erdoğan αντιμετωπίζει έκρυθμη κατάσταση στην Τουρκία και από τότε που η μια βόμβα σκάει μετά την άλλη στην Τουρκία, το Αιγαίο είναι αυτό που «την πληρώνει». Η Τουρκία μας θεωρεί αντίπαλο. Αν η λέξη ακούγεται «βαριά», ας πούμε πως η ολοκλήρωσή της, όπως την σκιαγραφούν οι δύο πρώτες σταθερές που αναφέραμε, περνούν από την Ελλάδα. Γιατί; Γιατί το Αιγαίο κράτησε τρεις αυτοκρατορίες που η μια διαδέχθηκε την άλλη για 2 χιλιάδες περίπου χρόνια. Η Ελλάδα είναι ζωτικός χώρος για την Τουρκία και κανένα «δόγμα φιλίας» ή «αγάπης» δεν θα τον καταστήσει αυτόν το ζωτικό γι’ αυτήν χώρο μη διεκδικούμενο. Η Τουρκία (είτε κεμαλική, είτε ερντογανική) θεωρεί πως ο έλεγχος των Δαρδανελλίων και της Μάυρης Θάλασσας αξιοποιείται στο μέγιστο δυνατό, μόνο αν τα παραπάνω Στενά συνδέονται γεωγραφικά με το Αιγαίο και με την Κύπρο. Πολύ απλά, αν αυτό συμβεί, τότε θα μπορεί να ελέγχει το Σουέζ. Πριν τον Πρόεδρο της Αιγύπτου, Abdel Fattah el-Sisi, ο Erdoğan πόνταρε άλλωστε, πολλά στη χώρα του Νείλου...

Μετά τη διάλυση του μύθου, τι;

Όπως αναφέραμε, για να ακολουθήσουν προτάσεις που θα είναι άμεσα εφαρμόσιμες, πρέπει πρώτα να αλλάξει η στρατηγική κουλτούρα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής (πρώτα συνολικά και ειδικά απέναντι στην Τουρκία). Όσοι δεν πιστεύουμε στην ελληνοτουρκική φιλία, δεν το κάνουμε γιατί δεν έχουμε φίλους ή δε θέλουμε φίλους. Το κάνουμε επειδή τα κράτη δεν έχουν φίλους, δεν ψάχνουν για φίλους. Τι χρειάζεται λοιπόν πρωτίστως; Άλλη σχολή σκέψης. Εντελώς διαφορετική οπτική πάνω στους παράγοντες και τις μεταβλητές που αφορούν το ελληνο-τουρκικό δίπολο. Η Τουρκία δεν έχει «ανησυχίες», ούτε «αϋπνίες», ούτε κάποια «κακία». Η Τουρκία έχει μια συγκεκριμένη στρατηγική, η οποία θέλει τη συμμετρική υποχώρηση - συρρίκνωση της Ελλάδας σε Θράκη και Αιγαίο. Η Θράκη είναι η αρχή του δρόμου για την Κύπρο και του σχεδίου που αναφέραμε παραπάνω. Όταν κάποιοι φώναζαν για τη Θράκη και το «υπερυπουργείο - Προξενείο» που έχουν εκεί οι Τούρκοι, τους έλεγαν βαθιά νυχτωμένους...

Η ανάγνωση των όρων, βάσει των οποίων διεξάγεται το πολιτικό παιχνίδι σε α) διεθνές επίπεδο, β) περιφερειακό επίπεδο και γ) στο τι χρειάζεται μια χώρα για να αντιμετωπίσει σημερινούς κινδύνους και απειλές, πρέπει να ξεκινήσει από την αρχή στην Ελλάδα, χωρίς «ψυχροπολεμικές» αναγνώσεις. Η χρήση του Διεθνούς Δικαίου, το οποίο έχει υποχωρήσει πολλά μέτρα πίσω για χάρη της διεθνούς πολιτικής, έχει αλλάξει δραματικά. Σήμερα, η εδαφική κυριαρχία, ο σεβασμός των συνόρων και όλες αυτές οι νομικές κορωνίδες πάνω στις οποίες στηρίχθηκε έχουν αλλάξει. Το Δίκαιο των Μειονοτήτων, τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και ό,τι αφορά άλλους δρώντες χρησιμοποιούνται σαν νομικές κατοχυρώσεις. Ποιος μπορεί σήμερα να αποδείξει ότι η αυτοδιάθεση των λαών με τη σημερινή της έννοια μπορεί να συμβαδίσει τέλεια με την προστασία της εδαφικής ακεραιότητας; Αν θέλετε μια απάντηση, κοιτάξτε τα Βαλκάνια το 1990 και μετά, κοιτάξτε τα, σήμερα.

Η τουρκική βιασύνη για την Ελλάδα

Είχαμε πει πως ο πανικός της Τουρκίας έχει πολύ σοβαρές πιθανότητες να εκτραπεί στο Αιγαίο. Ανάλογα βέβαια με το πώς θεωρεί κανείς την «εκτροπή». Αν δεν είναι εκτροπή τα όσα βλέπουμε στις Οινούσσες... Πέραν αυτού, οι τουρκικές κινήσεις, και σε βραχυπρόθεσμο, αλλά και σε μακροπρόθεσμο επίπεδο, υπακούουν τους νόμους της κλιμάκωσης. Η Τουρκία ανοίγει μέτωπα. Περιμένει την αντίδραση και μετά διαμαρτύρεται για την αντίδραση. Αυτή η «διαμαρτυρία» μπορεί να έχει ως «διάβημα» μια προβοκάτσια, μια κατάληψη βραχονησίδας ή και την απόβαση και την κατάληψη ενός ξένου εδάφους, όπως έγινε με την Κύπρο.

Το αντεπιχείρημα της σχολής των «τουρκικών ανησυχιών και νευρικότητας», αλλά και όσων πίστευαν στη διπλωματία των σεισμών, είναι ότι η Τουρκία έχει πολλά μέτωπα και δεν θα ανοίξει στο Αιγαίο. Μα το Αιγαίο μπορεί να τερματίσει όλα τα υπόλοιπα μέτωπα. Μπορεί η Τουρκία να έχει αποδεχθεί την ήττα της στη Συρία, να πήρε αυτό που ήθελε από την Ε.Ε. και να «ασχοληθεί» μαζί μας. Για σκεφτείτε, αν χάνεις την επιρροή στη Συρία και στη θάλασσά της, αναγκαστικά, θα πας στον επόμενο θαλάσσιο στόχο, που είναι το Αιγαίο και η Κύπρος. Γιατί εμμονή με τη θάλασσα; Γιατί το Νταβουτόγλειο Δόγμα, που ακολουθεί στην πράξη η Τουρκία, επιθυμεί να καταστήσει την Τουρκία ναυτική δύναμη. Το παραπάνω «όνειρο» της Τουρκίας που έχει τη Μάυρη Θάλασσα, την Κύπρο (φωτ.) και το Αιγαίο θα καταστεί πραγματικότητα με ναυτική δύναμη. Η ισχύς περνά από τα κύματα.

Τέλος, η Τουρκία ανησύχησε όταν η Ελλάδα δεν ήταν στο «πάρτυ» που βρίσκεται πάλι τώρα με τους δανειστές, καθώς από τον Νοέμβρη του 2015 μέχρι και σήμερα η Τουρκία βρίσκεται σε απίστευτη αστάθεια. Η Ελλάδα έχασε ακόμη και αυτό. Πλέον, η Τουρκία αισθάνεται άνετα και περιμένει ένα «δώρο». Μια πολιτική κρίση στην Ελλάδα. Ο τρόμος ο δικός μας, όμως, είναι μήπως πάνω σε κάποιον πανικό και σε μια αποτυχία της κυβέρνησης να φέρει συμφωνία με τους δανειστές χρησιμοποιηθούν τα ελληνο-τουρκικά από την πλευρά μας, όπως τα χρησιμοποιούν οι Τούρκοι. Άλλωστε, το γεγονός πως οι Τούρκοι μόνο που προσέγγισαν τους Ρώσους για να επιλύσουν κάποια ζητήματα και να μπουν πάλι οι ρωσο-τουρκικές σχέσεις σε έναν –έστω– δρόμο που θα οδηγήσει σε κάποια συνύπαρξη πρέπει να μας προβληματίζει. Γιατί; Επειδή το μέτωπο που «τρέμουν» είναι το ρωσικό. Αν προσωρινά το κλείσουν, τότε θα γίνουν «νευρικοί» οι Τούρκοι και «ανήσυχοι» εμείς...

* Ο κ. Αλέξανδρος Δρίβας είναι Υποψήφιος Διδάκτορας Διεθνών Σχέσεων στο Παν/μιο Πελοποννήσου - συντονιστής στο Παρατηρητήριο Ανατολικής Μεσογείου στον Τομέα Ρωσίας Ευρασίας και Νοτιοανατολικής Ευρώπης (ΤΟ.ΡΕ.ΝΕ).

Πηγή Liberal

 

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου