Πόσες και ποιές εκλογές θα έχουμε το Μάιο;

Του Άκη Κόσωνα 

Ας βάλουμε τα πράγματα σε μια τάξη. Οι βουλευτικές εκλογές είναι κανονικά τον Μάϊο - Ιούνιο του 2016. Έγιναν 17 Ιουνίου του 2012 (μόλις ενάμισι χρόνο πριν, κι ας φαίνεται συχνά ότι έχει περάσει μια δεκαετία…) άρα η λήξη της τετραετούς θητείας αυτής της Βουλής είναι τον Ιούνιο 2016. Πιστεύει κανείς ότι θα φτάσει αυτή κυβέρνηση στη λήξη της θητείας της Βουλής;

Ακόμα κι αν δεν το πιστεύει, πριν φτάσει απευθείας στη βεβαιότητα διενέργειας πρόωρων εκλογών, ας συνυπολογίσει την ισχυρή πιθανότητα να υπάρξει άλλη κυβέρνηση από την ίδια Βουλή, όπως άλλωστε συνέβη το 2011 με την παραίτηση  της κυβέρνησης Γ.Α. Παπανδρέου και τον σχηματισμό της κυβέρνησης Λ. Παπαδήμου. Διότι οι κυβερνήσεις προκύπτουν από τη Βουλή, όχι η Βουλή από τις κυβερνήσεις, παρά την όχι αθώα προσπάθεια που καταβάλλεται συχνά να παρουσιάζεται το Κοινοβούλιο ως παρακολούθημα των κυβερνήσεων.

Εάν αρθεί η εμπιστοσύνη της πλειοψηφία των βουλευτών (151 ψήφοι) η κυβέρνηση πέφτει και η Βουλή καλείται να εγκρίνει η όχι τον σχηματισμό άλλης κυβέρνησης. Αν αυτό δεν καταστεί δυνατό η Βουλή διαλύεται και η χώρα οδηγείται σε εκλογές. Μόνο τότε όμως. Όχι αν απλώς ανατραπεί αυτή (ή άλλη) κυβέρνηση. Όχι αν χάσει τη δεδηλωμένη αυτή (ή άλλη) κυβέρνηση. Περιέργως, συχνά αποκρύπτεται ή δεν αναφέρεται σε σχετικές αναλύσεις η συγκεκριμένη διαδικασία, με αποτέλεσμα πολλοί να πιστεύουν ότι «πέφτει η κυβέρνηση και πάμε σε εκλογές».

Η σημερινή κυβέρνηση

Θα πάει ήσυχα και ανέμελα ο Α. Σαμαράς ως τις ευρωεκλογές που θα γίνουν 25 Μαίου (σε λιγότερο από 4 μήνες) για να χάσει επίσης ήσυχα και καθαρά από τον ΣΥΡΙΖΑ; Και όχι μόνο αυτό, αλλά να δει τον κυβερνητικό του εταίρο (ΠΑΣΟΚ) είτε να μη μετέχει στις εκλογές αυτόνομα (συμμετοχή μέσω Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος) είτε να μετέχει και να εξαφανίζεται; Δύσκολο φαίνεται.

Ακόμα δυσκολότερο γίνεται αν ο πρωθυπουργός λαμβάνει πληροφόρηση που φέρουν την επερχόμενη ήττα να αγγίζει την συντριβή: Αν συμβεί κάτι τέτοιο, αν χάσει δηλαδή με 5-6 ποσοστιαίες μονάδες από τον ΣΥΡΙΖΑ πως θα μπορεί να κυβερνά;

Όσο κι αν προπαγανδιστεί το επιχείρημα «άλλο πράγμα οι ευρωεκλογές και άλλο οι εκλογές για κυβέρνηση» και ότι «ο κόσμος επειδή ακριβώς ήξερε πως δεν διακυβεύεται η διακυβέρνηση της χώρας ψήφισε σκληρά και τιμωρητικά κατά της κυβέρνησης προκειμένου να της στείλει ένα σαφές μήνυμα» το αποτέλεσμα θα παραμένει αποδοκιμαστικό για τη δικομματική κυβέρνηση. Μια μεγάλη ήττα της ΝΔ κι ένα ποσοστό στα όρια του στατιστικού λάθους για το ΠΑΣΟΚ, θα επιτείνουν την αίσθηση δυσαρμονίας κυβέρνησης και λαϊκής βούλησης, κάτι που στις δημοκρατίες οδηγεί άμεσα ή σε σύντομο χρόνο σε βουλευτικές εκλογές.

Πηγαίνοντας σε βουλευτικές εκλογές υπό αυτές τις συνθήκες και μέσα στο συγκεκριμένο κλίμα (ήττας για τη ΝΔ, συντριβής για το ΠΑΣΟΚ και νίκης για τον ΣΥΡΙΖΑ) με αδιευκρίνιστη μάλιστα την εκλογική δυναμική της Χρυσής Αυγής (με όποιο όνομα ή σχήμα μετάσχει αυτή στις εκλογές, αν της απαγορευτεί η συμμετοχή με τον τρέχοντα τίτλο της) είναι βέβαιο ότι θα επιβεβαιωθεί η ήττα των κυβερνητικών κομμάτων, ως υπευθύνων για την κατάσταση της χώρας και χιλιάδων οικογενειών που δεν ζουν απλώς στα όρια της φτώχειας αλλά μέσα στην απελπισία. Άρα, είναι λογική η σκέψη πως ο Α. Σαμαράς κάτι θα κάνει για να αποφύγει τη συγκεκριμένη πορεία.

Ο πρωθυπουργός

Μπορεί να κάνει κάτι για να αλλάξει τη ροή των πραγμάτων ο πρωθυπουργός; Να κάνει ναι, να την αλλάξει είναι ζητούμενο. Άλλωστε στην πολιτική δεν υπάρχουν βεβαιότητες, κυρίως μετά την πλήρη απαξίωση δομών και προσώπων που επισημοποιήθηκε στις εκλογές του Μαίου 2012. Αν και συμφοιτητής του Γιώργου Παπανδρέου και συγκάτοικοι για ένα εξάμηνο στο κολέγιο Άμχερστ της Μασσαχουσέτης, ο Αντώνης Σαμαράς δεν μοιάζει σαν χαρακτήρας με τον παλαιό φίλο του και μετέπειτα πολιτικό αντίπαλο.

Ο Α. Σαμαράς έχει μπροστά του το παράδειγμα πτώσης-ανατροπής στην πραγματικότητα- του Γ.Α. Παπανδρέου, όταν αν και έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης στις 4 Νοεμβρίου 2011 παραιτήθηκε μια εβδομάδα μετά, στις 11/11 για να τον διαδεχθεί ο τραπεζίτης Λουκάς Παπαδήμος την ίδια μέρα! Κι ας είχε το στενό του περιβάλλον τη θέση πως «ένας Παπανδρέου ποτέ δεν παραιτείται, άστους να σε ρίξουν»! Αν κι έφτασε μέχρι εκεί ο γιος του ιδρυτή, δεν το τελείωσε. Αμέσως, σχηματίστηκε νέα κυβέρνηση (με την παραμονή των ήδη αντιπροέδρων Πάγκαλου και Βενιζέλου όπως και αρκετών άλλων υπουργών του ΠΑΣΟΚ) με συμμετοχή της ΝΔ και του ΛΑΟΣ. Η κυβέρνηση αυτή πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από την ίδια Βουλή στις 16 Νοεμβρίου.

Άρα ο πρωθυπουργός ξέρει καλά ότι μπορεί θεσμικά να υπάρξει άλλη κυβέρνηση από την ίδια Βουλή, όσο κι αν αυτό (εύλογα) δεν του αρέσει και κατά δήλωσή του το θεωρεί πολιτική ανωμαλία (Καθημερινή, 15 Δεκεμβρίου 2013): «Πως απαντάτε στα σενάρια περί άλλης κυβέρνησης από την παρούσα Βουλή;» τον ρωτάει ο Αλ. Παπαχελάς, και ο Α.Σαμαράς σχεδόν οργίζεται: «Τα θεωρώ, και το λέω καθαρά, σενάρια πολιτικής ανωμαλίας! Τόσο απλά! Γιατί μπορούν να προκύψουν μόνον ως αποτέλεσμα πολιτικής ανωμαλίας. Και θα οδηγήσουν σίγουρα σε πολιτικό χάος». Δηλαδή μια απολύτως φυσιολογική -όχι συνήθη, αλλά υπαρκτή και νόμιμη- διαδικασία ενταγμένη στο πλαίσιο των θεσμών, ο πρωθυπουργός την καταδικάζει ως πολιτική ανωμαλία. Κι ας συνέβη το γεγονός πολύ πρόσφατα, κι ας άνοιξε το δρόμο όχι μόνο για την πρωθυπουργία του αλλά και για κυβερνήσεις συνεργασίας με μικρότερη ή μεγαλύτερη επιτυχία.

Τι δείχνει η στάση του; Ότι έχει αποφασίσει να ταυτίσει με έκνομη πράξη ή προοπτική οτιδήποτε δεν περιλαμβάνει τη δική του ηγεσία. Δείχνει επίσης την απόφασή του «να μην γίνει Γιώργος» συρόμενος από ευάριθμες ή όχι ομάδες βουλευτών και επιτελάρχες σε αποδυνάμωση και παραίτηση.

Ένα άλλο σημείο που διαφέρει ο Α. Σαμαράς από τον Γ.Α.Π. είναι «η πολιτική έρημος» την οποία έχει μόνος διασχίσει, εμπειρία που δεν έχει γνωρίσει ο πρώην συγκάτοικός του. Προστατευμένος από την οικογένεια και το επίθετο, αλλά και από τον πατέρα-φοίνικα (ως γνωστόν υπό τη σκιά του φοίνικος ουδέν φύεται ή πολλώ μάλλον ευδοκιμεί) δεν βρέθηκε εκτός κεντρικής πολιτικής (κυβερνητικής κυρίως) σκηνής, σε αντίθεση με τον μεσσήνιο που ανέτρεψε την κυβέρνηση Μητσοτάκη και ίδρυσε δικό του κόμμα το 1993.

Η εμπειρία αυτή που συνοδεύεται από την επικράτησή του (50,06% έναντι 39,72% τον Νοέμβριο 2009) επί της φανερά υποστηριζόμενης από τα ΜΜΕ Ντόρας Μπακογιάννη στην εσωκομματική μάχη για την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, τον βοηθά στην οικοδόμηση μιας γραμμής άμυνας που ποτέ δεν χρειάστηκε να φτιάξει ο Γ.Α. Παπανδρέου. Ξέρει ο Α. Σαμαράς πόσο δύσκολα (και μοναχικά σε πολιτικό επίπεδο) πέρασε από το 1996 ως το 2004 και πόσο σύνθετη ήταν η νίκη του στη μάχη για την ηγεσία της ΝΔ. Ξέρει επίσης πως αν χάσει τώρα την πολιτική ηγεμονία σε κοινοβουλευτικό επίπεδο, επόμενο βήμα είναι η αποχώρηση από την ηγεσία. Και τότε η επιστροφή στην πολιτική έρημο θα (διαφορετική βεβαίως και η επιστροφή και η έρημος!) είναι βέβαιη και μόνιμη.

Εκτός αν δεν τον ενδιαφέρει όντως η επανεκλογή του και η εξουσία (εφημ. «Παρόν» 12 Ιανουαρίου 2014) οπότε όλα όσα γράφονται είναι στο κενό! Ασφαλώς δεν αρκεί η εμπειρία και η γνώση των προηγούμενων για να αποτρέψει κανείς τις εξελίξεις. Αυτό που λέμε είναι πως θα κάνει ότι μπορεί για να τις αποτρέψει, και, πάντως διαφορετικά απ΄όσα έκανε (;) ο Γ.Α.Παπανδρέου, ή ακόμα και ο Κ. Καραμανλής ο οποίος για πολλούς νεοδημοκράτες (και όχι μόνο) «κάθισε κι έχασε από τον Γιώργο γιατί ήθελε ή ήταν αναγκασμένος να φύγει».

Ο ΣΥΡΙΖΑ

Το μεγάλο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ο επώνυμος Τατσόπουλος ή ο καστοριανός βουλευτής Διαμαντόπουλος. Πολλοί στη δημόσια ζωή κινούνται υπό το κράτος της επιθυμίας να καταγραφούν ως παρουσίες με άποψη και ξεχωριστές ιδέες. Ξεχωριστές, ήταν πάντα οι ιδέες που διέφεραν, που περιείχαν είδηση, που προκαλούσαν συζητήσεις. Το εκλογικό σώμα έχει την εμπειρία και την ωριμότητα να αντιμετωπίζει ανάλογα τέτοια ή ανάλογα θέματα, αφού πρώτα διασκεδάσει ή εξοργιστεί με αυτά, μέσω της αναμετάδοσης και διόγκωσής τους από τα υπηρεσιακά καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης.

Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ εντοπίζεται στην αδυναμία του να αρθρώσει συγκεκριμένο λόγο για μεγάλα ζητήματα που αφορούν την διακυβέρνηση του τόπου, τις προτεραιότητες και τους στόχους. Πότε η πολυγλωσσία πότε η έλλειψη μίας και μόνης θέσης για το θέμα της παραμονής ή όχι στην ευρωζώνη π.χ., αφήνουν ελεύθερο γήπεδο για ανάπτυξη θέσεων και επιθέσεων τόσο στην κυβερνώσα ΝΔ όσο και στο εικονικά υπάρχον μέσω συμμετοχής στην κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Συχνά, το καθημαγμένο ΠΑΣΟΚ που πολιτικά προσδιορίζεται από την πρόσδεση της ηγεσίας του στην κυβέρνηση, υπάρχει τηλεοπτικά και ειδησεογραφικά είτε από στομφώδεις και αυστηρές εκφράσεις του αρχηγού του προς τρίτους, είτε από επιθέσεις που πραγματοποιεί στον απειλητικό για την υπόστασή του ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι βέβαιο ότι όσο προχωρούμε προς τις ευρωεκλογές (αν μάλιστα συνδυαστούν με εθνικές ακόμα περισσότερο) τόσο θα αυξάνει η επιχειρηματολογική και μιντιακή επίθεση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ κατά του ΣΥΡΙΖΑ τόσο για ζητήματα «πολιτικής λίγκβιντας» (!...τι θυμάται κανείς...) όσο και για επικοινωνιακού τύπου γκάφες που (θα) κάνουν στελέχη του πότε για το μακεδονικό, πότε με τις εθνικές μειονότητες ή την τρομοκρατία και τις εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις της αριστεράς. Είναι αμφίβολο αν αυτά θα επηρεάσουν το εκλογικό σώμα, αλλά σε κάθε περίπτωση με τη σημαντική βοήθεια των ΜΜΕ θα σπείρουν εικόνα αμφιβολίας και «πάχνης» ως προς την εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ με επιδίωξη τον περιορισμό της πιθανής επικράτησής του στις εκλογές. ΄Ομως το κύριο και βασικό πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνει.

Πέρα από την καταδικασμένη πολιτική που ακολουθήθηκε από το 2010 και μετά και η οποία βαίνει προς εκλογική και πολιτική ταφή, πρέπει να γίνει γνωστή και σαφής η δική του πολιτική πρόταση : Όχι μόνο για να απαντηθούν οι κακοπροαίρετες δήθεν αυτονόητες και αγαθές ερωτήσεις για το που θα βρει λεφτά για μισθούς και συντάξεις, και, τι θα κάνει με τους απολυμένους και τα ομόλογα που λήγουν, αλλά κυρίως για να καταγραφεί η ύπαρξη άλλης πολιτικής ως απάντηση στο βλακώδες επιχείρημα που υιοθέτησαν κόμματα και opinion makers της δημόσιας ζωής και ακούει στη φράση «δεν υπάρχει άλλος δρόμος».

Εικόνα και πραγματικότητα

Έτσι διαμορφώνεται το σκηνικό πρωτογενώς. Επειδή δεν είναι καθόλου ευνοϊκό για το κυβερνητικό σχήμα έχει δρομολογηθεί παράλληλα η επιχείρηση «κάθαρση» ή «καθαρά χέρια», με τις μαζικές αποκαλύψεις σκανδάλων (εξοπλισμοί/μίζες/Κάντας-Ευσταθίου-Παπαχρήστος κ.λ.π. Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο/Φιλιπίδης-Γριβέας- δανειολήπτες επιχειρηματίες άλλοι προφυλακισμένοι, άλλοι ελεύθεροι -ακόμα- άλλοι καταζητούμενοι) αλλά και απειλών για τη δημοκρατία (Χρυσή Αυγή) που όμως εξουδετερώνονται με την εξάρθρωσή της και τις προφυλακίσεις βουλευτών της.

Τι έχουμε εδώ; Αφενός την κατάθεση απόδειξης στο εκλογικό σώμα (που καλείται όπου να΄ναι να ψηφίσει) ότι ορίστε, συλλαμβάνουμε από Τσοχατζόπουλο και Παπαγεωργόπουλο μέχρι Παπακωνσταντίνου, Λιάπη, Σμπώκο, Φιλιππίδη, τους πάντες για να κάνουμε κάθαρση. Το σύστημα συλλαμβάνει κομμάτια του προκειμένου να επιβιώσει δια της θυσίας ορισμένων έτσι κι αλλιώς ενεχομένων σε παράξενες, αμφιλεγόμενες ή και παράνομες πράξεις. Αφετέρου την επίδειξη δύναμης απέναντι σε εχθρικά πολιτικά σχήματα στα οποία αφού επετράπη η ισότιμη λειτουργία και συμμετοχή στις εκλογές, επιβάλλεται σήμερα η εξαφάνιση μια και αποδείχθηκαν εξαιρετικά επικίνδυνα για το ίδιο το σύστημα και για τα τα κόμματα-στυλοβάτες του. Πέρα από τα άλλα προβλήματα που γεννά η συγκεκριμένη αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής, δημιουργούνται και οι προϋποθέσεις για διατήρηση (ή και αύξηση) της δύναμής της ακόμα κι αν δεν μετάσχει ως Χ.Α. στις ευρωεκλογές.

Ένα άλλο σχήμα ανάλογων ιδεών και απόψεων με τις ευλογίες της Χ.Α. θα πάει μια χαρά στις εκλογές ακόμα και για λόγους πείσματος μέρους του εκλογικού σώματος απέναντι στην όλη -μη πολιτική- αντιμετώπισή της από το σύστημα. Όσο δε αφορά στην ουσία των λόγων ψήφισης της Χ.Α., αυτή δεν έχει αρθεί ή μεταβληθεί : Η οργή εξακολουθεί να υπάρχει και μάλιστα βαίνει αυξανόμενη, κάτι που τροφοδοτεί τον ακραίο αντιπαραθετικό λόγο και την επίθεση προς το σύστημα.

Τα υπόλοιπα; 
Υπάρχουν κι άλλα, αλλά έχουμε καιρό μέχρι το Μάϊο...

TVXS

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Η Ρωσία προετοιμάζεται για ένα μεγάλο πόλεμο

Μετάφραση – Απόδοση Γ. Μοτσάκος
Ειδικός σε Θέματα Άμυνας και Ασφάλειας Πληροφοριών

Σύμφωνα με ρωσικό άρθρο η χώρα εξοπλίζεται πυρετωδώς για ενδεχόμενο «μεγάλο πόλεμο» κάτι που είναι κοινό μυστικό όχι μόνο στις ρωσικές υπηρεσίες πληροφοριών αλλά και στον λαό. Ο αρθρογράφος περιγράφει την κατάσταση από την εποχή της ανάληψης της εξουσίας από τον Β. Πούτιν έως σήμερα.

Πολλοί άνθρωποι στην Ρωσία παλαιότερα πίστευαν ακράδαντα ότι δεν έχει νόημα να πολεμήσουν για την χώρα σε μια ενδεχόμενη παγκόσμια σύρραξη. Η χώρα μας, αναφέρει το άρθρο, υποτίθεται, ότι ελέγχονταν από τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες επιθυμούσαν να μας καταστρέψουν το γρηγορότερο δυνατό. Για αυτές τις μαύρες σκέψεις, υπήρχαν πραγματικοί λόγοι. Παρακολουθώντας την αλήθεια, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και μέχρι σήμερα είχαμε γίνει στην κυριολεξία μια αποικία των ΗΠΑ.

Ήμασταν δεμένοι χειροπόδαρα, οικονομικά, πολιτικά, και ιδεολογικά. Το Σύνταγμά μας, μας απαγόρευε να έχουμε μια εθνική ιδέα, οι υπάλληλοι μας ήταν βυθισμένοι στην διαφθορά, ή ασχολούνταν με παράξενα οικονομικά παιχνίδια στην Ευρώπη και η οικονομία μας ήταν εντελώς εξαρτωμένη από τους σκιώδεις «μηχανισμούς» των ΗΠΑ , όπως η Fed.

Τα αποτελέσματα δυστυχώς τα βλέπαμε παντού. Ναι, σε σύγκριση με τη δεκαετία του '90, έχουμε πάψει να πεθαίνουμε, αλλά δεν αναπτυσσόμαστε κιόλας, υπογραμμίζει ο ρώσος αρθρογράφος.

Τα τελευταία χρόνια, η πολιτική κατεύθυνση της χώρας (Ρωσίας) έχει αλλάξει από την πολιτική ηγεσία. Η ίδρυση της ευρασιατικής τελωνειακής ένωσης, που υπερασπίζεται τα συμφέροντα ενός ανεξάρτητου εξωτερικού οικονομικού χώρου, σε συνδυασμό με την κρίση που σιγοβράζει στις ΗΠΑ «πιέζει τους γείτονες μας να επανεξετάσουν τις σχέσεις μαζί μας. Οι Αμερικανοί δεν συγχωρούν προσβολές και ειδικά στην Συρία και με κάποιο τρόπο πρέπει να απαντήσουν. Λοιπόν, όχι μόνο οικονομικά. Αλλά είμαστε έτοιμοι για πόλεμο σε περίπτωση επίθεσης;

Ο ρωσικός στρατός προετοιμάζεται εδώ και μεγάλο διάστημα για πόλεμο. Ο κρατικός προϋπολογισμός για το 2014 και τα επόμενα δύο χρόνια, υποδηλώνει μια φανταστική αύξηση των στρατιωτικών δαπανών. Για τα τρία χρόνια ο αμυντικός προϋπολογισμός θα αυξηθεί κατά 1.270.000 εκατομμύρια ρούβλια (40 δισ. δολ.), δηλαδή άνω του 60%. Συνολικά για το 2016 για τη διατήρηση της ασφάλειας της χώρας θα δαπανηθούν 106.400.000.000 δις ρούβλια.

Έτσι, η Ρωσία θα είναι στο ίδιο επίπεδο με την Κίνα βρισκόμενη μαζί στην δεύτερη θέση στον κόσμο μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες στις αμυντικές δαπάνες. Μόνο για το επίσημο μέρος του προγράμματος για το ρωσικό στρατό κατά τα επόμενα 6 χρόνια θα κατασκευαστούν:

Πολεμικά αεροσκάφη

600 αεροσκάφη όλων των τύπων έχει σχεδιαστεί να κατασκευασθούν έως το 2020-23. Αύξηση δηλαδή του αριθμού των αεροσκαφών της ρωσικής Πολεμικής Αεροπορίας κατά 50%. Ποιοτικό άλμα αψηφά τον υπολογισμό, με μαχητικά αεροσκάφη αιχμής όπως τα T-50, Su-35, Su-34, MiG-29K, κλπ.

Μαχητικά ελικόπτερα

Σύμφωνα με τα σχέδια του γενικού επιτελείου θα κατασκευαστούν περίπου 700 τύποι μαχητικών ελικοπτέρων. Αύξηση κατά 150%.

Άρματα μάχης

Θα κατασκευασθούν όχι περισσότερα από 2300 άρματα μάχης, από τα οποία το σύγχρονο άρμα T-90, θα παραχθεί σε περίπου 300 μονάδες και τα υπόλοιπα θα αφορούν το νέο άρμα ΑΡΜΑΤΑ. Υπογραμμίζοντας την ποσοτική αύξηση του αριθμού των τεθωρακισμένων δυνάμεων κατά περίπου 100%, και το θεμελιώδη ποιοτικό άλμα με την κατασκευή του νέου άρματος, "Αρμάτα".

Το άρμα αυτό διαθέτει μια μοναδική διάταξη, το πλήρωμα του θα τοποθετηθεί σε ξεχωριστή θωρακισμένη κάψουλα. Όπλα και πυρομαχικά θα βρίσκονται σε ξεχωριστό πλήρως αυτοματοποιημένο διαμέρισμα μάχης. Ο χώρος του κινητήρα θα είναι επίσης καλά προστατευμένος στο μπροστινό μέρος. Θα διαθέτει ενισχυμένη προστασία στις πλευρές και την κορυφή. Ο πύργος του άρματος δεν θα διαθέτει προσωπικό θα είναι πλήρως αυτοματοποιημένος διαθέτοντας στενή σιλουέτα. Ο κύριος οπλισμός θα αποτελείται από ένα πυροβόλο (152 mm με λεία κάνη ικανό να εκτοξεύει κατευθυνόμενα βλήματα) που βρίσκεται στον πύργο και αρκετά ψηλά , πράγμα που αποτελεί επίσης πλεονέκτημα. Το νέο άρμα μάχης «ΑΡΜΑΤΑ» θα εφοδιαστεί με ένα ισχυρό (1600 hp) κινητήρα diesel με αυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων.

Πολεμικός στόλος

Τώρα κατασκευάζονται 51 μονάδες επιφανείας όλων των τύπων. Ποιοτική και ποσοτική αύξηση του αριθμού του στόλου κατά περίπου 25%. Συμπεριλαμβανομένων των 4 ελικοπτεροφόρων τύπου "Mistral" ρωσο- γαλλικής παραγωγής.

Στόλος υποβρυχίων

16 σύγχρονα υποβρύχια πολλαπλών χρήσεων + 7 πυρηνικά στρατηγικά υποβρύχια τύπου "Borey" (τώρα στις τάξεις του ρωσικού ΠΝ υπηρετούν 75 υποβρύχια, κυρίως παλαιού τύπου).

Ποιοτικό άλμα

Εκτός από τους ποσοτικούς δείκτες, συγκρίσιμο μέγεθος αποτελεί νέα ανώτερη σύγχρονη δομή των μοιρών της πολεμικής αεροπορίας με νέα 5ης γενεάς αεροσκάφη, με παράλληλη αύξηση του επιπέδου ποιότητας του εξοπλισμού.

Οι 10 νέα μονάδες αεράμυνας με αντιπυραυλικά συστήματα S-500, τα 28 συντάγματα με αντιπυραυλικά συστήματα S-400, τα 2.500 νέα άρματα μάχης τύπου "Αρμάτα" αποτελούν ένα μέρος της λίστας των νέων συστημάτων προηγμένης τεχνολογίας που θα ενταχθούν στο ρωσικό οπλοστάσιο.

Επιθετικός στρατιωτικός προϋπολογισμός

Υπενθυμίζεται ότι ο εγκριθείς προϋπολογισμός αφορά το 24,8% του συνολικού προϋπολογισμού των δαπανών του κράτους (όχι μόνο στο στρατιωτικό τομέα) και έχει ταξινομηθεί ως «μυστικός». Ο επανεξοπλισμός του ρωσικού στρατού βάση προγράμματος μέχρι το 2020 είναι ίσως το μόνο επίσημο μέρος.

Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Στάλιν έχτισε παντού εργοστάσια ζυμαρικών και τρακτέρ, για στρατιωτικούς λόγους. Από τα εργοστάσια αυτά, αυτά που παρήγαγαν ζυμαρικά μπορούσαν να παράγουν και πυρομαχικά, και αυτά που κατασκεύαζαν τρακτέρ είχαν σχεδιαστεί για την παραγωγή των αρμάτων μάχης.

Το γεγονός ότι το μυστικό της ανάπτυξης νέων οπλικών συστημάτων βρίσκεται ακόμη στο στάδιο της εξέλιξης υποδεικνύει και το γεγονός της ξαφνικής επανεμφάνισης διηπειρωτικών πυραύλων που θα μεταφέρονται από τρένα και πάλι στις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις. Επίσης οι πύραυλοι του αντιαεροπορικού συστήματος «Club-K" είναι τοποθετημένοι όχι μόνο επί τρένων, αλλά και σε πολιτικά πλοία ή μπορεί να είναι μεταμφιεσμένοι ως ένα συνηθισμένο βαγόνι. Όσον αφορά την πυρηνική έκδοση του πυραύλου αυτού, κάθε πληροφορία θεωρείται απόρρητη.

Επιρροή των εξαγωγών

Τα ετήσια έσοδα από τις ρωσικές εξαγωγές όπλων αφορούν ποσό άνω των 12 δισεκατομμυρίων δολαρίων, με την ρωσική αμυντική βιομηχανία να καλύπτει συνολικά το ένα τέταρτο των παγκόσμιων εξοπλισμών.

Προετοιμασία του προσωπικού για μελλοντικό πόλεμο

Ήδη, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία στη Μόσχα στα τέλη του 2014, σχεδιάζεται η δημιουργία ενός Εθνικού Κέντρου για την Υπεράσπιση του κράτους. Είναι αξιοσημείωτο ότι το κέντρο αυτό ( G.H.Q.) δεν θα εκτελεί χρέη του Γενικού Επιτελείου, αλλά θα αποτελεί ένα εθνικό κέντρο διοίκησης όλου του κράτους. 

Το Γενικό Επιτελείο θα είναι μόνο ένα από τα τμήματά του. Στην ουσία θα είναι ένα πολιτικό και οικονομικό κέντρο και στρατιωτικό κέντρο για όλη τη διάρκεια πιθανών εχθροπραξιών. Φυσικά θα αποτελεί και ένα οικονομικό κέντρο της Ρωσίας από το οποίο θα αποστέλλονται ανάλογες οικονομικές εντολές. 

Όσον αφορά την πολιτική, όπως φαίνεται, αυτή η δομή έχει σχεδιαστεί για τη διάρκεια ενός μελλοντικού πολέμου με την στενή σημασία του όρου» καταλήγει το ρωσικό δημοσίευμα.

Πηγή Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

Ελληνική εξωτερική πολιτική: Τουλάχιστον ας αποφευχθούν τα χειρότερα

Του Σταύρου Καρκαλέτση*

 

Όσο ελκυστικό είναι  για την Τουρκία και συγκεκριμένα δυτικά κέντρα να μας σύρουν σε «εφ’ όλης» διαπραγμάτευση για μείζονα εθνικά ζητήματα, όπως το κυπριακό, τον συνακόλουθο «διακανονισμό» για το φυσικό αέριο και το όνομα της FYROM, τόσο εκτός λογικής φαντάζει η αποδοχή τέτοιων μεθοδεύσεων από την Αθήνα, προεκτατικά και τη Λευκωσία.  

Στοιχειώδης  πατριωτικός πραγματισμός επιτάσσει να μην προστρέχεις προς επίλυση «βαριών» εθνικών  ζητημάτων, όταν βρίσκεσαι εκεί που είναι Ελλάδα και Κύπρος σήμερα: Δηλαδή στο ναδίρ! Αν κάποιοι ξεφύγουν από ιδεαλιστικά σύνδρομα και  πολιτικές παραισθήσεις στο Μαξίμου (δύσκολο) και στο ΥΠΕΞ (ακόμη πιο δύσκολο), υπάρχει ακόμη χρόνος. Μη λύσεις και εφεκτική (πλην όμως ενεργός) στάση, είναι σαφώς η προτιμότερη επιλογή, αν είναι να προβούμε σε εθνικές εκπτώσεις.  Κοντολογής, και επί πραγματιστικής βάσης: 

Στην Κύπρο: Σε πρώτο χρόνο, εύσχημος  απεγκλωβισμός  από την –ήδη καρκινοβατούσα- διαδικασία  έναρξης  διαπραγματεύσεων.  Όχι μόνο γιατί ο Έρογλου, και από πίσω ο Νταβούτογλου, ζητούν προκαταβολικά  περίπου τα πάντα, αλλά γιατί  με το επερχόμενο σχέδιο, χαλκευμένο σε υπόγεια εκμαγεία του Λονδίνου και της Ουάσινγκτον, θα εκποιηθεί το δυνατότερο χαρτί της Κυπριακής Δημοκρατίας προς  απεγκλωβισμό από τα μνημόνια: Το φυσικό αέριο.

Οι φωνές που ακούγονται στη Λευκωσία (γνωρίζουμε πως και στην Αθήνα ψιθυρίζονται  τα  ίδια…), όπως του προέδρου του ΔΗΣΥ Αβέρωφ Νεοφύτου, και που δεν αποκλείουν δρομολόγιο του κυπριακού φυσικού αερίου μέσω Τουρκίας, προσφέρουν κακή, κάκιστη υπηρεσία, σε μια υπόθεση που όφειλε να είναι πανεθνική. Παρεμπιπτόντως,  οι πλέον διαπρύσιοι υπέρμαχοι του σχεδίου Ανάν το 2004, είναι οι  ίδιοι που τώρα υποδεικνύουν τα «οφέλη», αν αποφασίσουμε να «αυτοκτονήσουμε» γεωστρατηγικά, στέλνοντας  ελληνικό  φυσικό αέριο στην Τουρκία!

Το δεύτερο: Σε μια πιο παρεμβατική πολιτική, η Αθήνα θα πρέπει να αποσαφηνίσει προς το Τελ Αβίβ πως δεν υπάρχει  περίπτωση περαιτέρω ενδυνάμωσης  της  μεταξύ τους  σχέσης, αν οι Ισραηλινοί αποφασίσουν να δουν το πράγμα μόνο επιχειρηματικά και  διοχετεύσουν το αέριό τους μέσω Τουρκίας, εξέλιξη που θα προδικάσει ανάλογο δρομολόγιο και για το κυπριακό. Όπως  οι Ισραηλινοί προβαίνουν σε υποδείξεις προς εμάς για το Ιράν και για άλλες χώρες, δικαιούμαστε με τη σειρά μας να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα: Αν θέλουν ενεργειακές και άλλες σχέσεις με την ερντογανική Τουρκία, είναι δικαίωμά τους. Όμως  ο ζωτικός τους διάδρομος προς τη Δύση είμαστε εμείς, Ελλάδα και Κύπρος, και ίσως πρέπει να τους θυμίζουμε πως ενδεχομένως  ο ελληνικός  χώρος είναι πιο πολύτιμος για την ασφάλεια του Ισραήλ, απ’ ότι αντιστρόφως.

Το τρίτο:  Σκληρή, αδιάλειπτη και ανελαστική στάση της Ελλάδος, σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, για το όνομα της FYROM. Eίναι μειωτικό για το κύρος της Ελλάδος ο Ευάγγ. Βενιζέλος να εκλιπαρεί τον Γκρουέφσκι  να …δεχτεί το «Δημοκρατία της Άνω Μακεδονίας».  Πριν υποθηκευτεί  εθνικός τίτλος  χιλιετιών και χαριστεί το όνομα της Μακεδονίας στον Νικολά(κη) των Σκοπίων και την παρέα του, αλλαγή πλεύσης τώρα: Ας σκληρύνουμε, μια έστω φορά, τη στάση μας κι εμείς. Εξ’ άλλου το πρόβλημα είναι στην άλλη πλευρά: Η Ελλάδα ούτε περίκλειστη χώρα είναι, ούτε με διάσπαση απειλείται, ούτε μειονότητα της τάξης του 40% διαθέτει (αν και στο μέλλον μπορεί να το δούμε κι αυτό!). Όλα τα παραπάνω είναι βαρίδια των Σκοπιανών, και μια ορθολογική εξωτερική πολιτική της Αθήνας θα όφειλε να τους περάσει το μήνυμα πως η Ελλάδα δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να βιάζεται.  Αυτοί, έχουν! Πολλούς!

Αν διαθέταμε ως Ελληνισμός οραματική  υψηλή στρατηγική, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε  για πιο «προχωρημένα»: Γεωστρατηγικό comeback και εμπλοκή της Ελλάδος στην ανατολική Μεσόγειο, αμυντική και όχι μόνο συνεργασία με Ισραήλ- Γαλλία- Ρωσία, ενεργειακό και αμυντικό «δέσιμο» με την έπαλξη του Έθνους Κύπρο, πολυσχιδή συνεργασία και ανοίγματα ουσίας με χώρες όπως η Αίγυπτος, σύνταξη και υιοθέτηση (επιτέλους!) μιας Βίβλου Πανεθνικής Στρατηγικής, ενός Πανεθνικού (Ελλάδα + Κύπρος + ομογένεια) Στρατηγικού Δόγματος.

Πανεθνική στρατηγική όμως, δεν μπορεί να ασκηθεί από ηγεσίες που διαχρονικά πάσχουν από τουρκοφοβικά σύνδρομα και αντιλαμβάνονται τη σχέση μας με τη Δύση ως υποτελείς της. Η ελληνική εξωτερική πολιτική πρέπει να αποβάλλει τον εκγιουσουφακισμό  που την ταλαιπωρεί, χρειάζεται να διαβάσει λίγο από Θουκυδίδη. Επειδή υπάρχει μια εξαιρετικά καθαρή εικόνα, υπό ποίο πρίσμα και δουλείες οι συμβατικές  ελληνικές πολιτικές ελίτ ασκούν εξωτερική πολιτική , ας διεκδικηθεί τουλάχιστον το αυτονόητο και ας αφεθούν τα «υψηλά» για το μέλλον: Όχι νέες υποχωρήσεις  στην Κύπρο και στην Μακεδονία, αφού θα ανοίξουν άλλες πληγές!  Χειρότερες από αυτές που υποτίθεται πως θα θεραπευτούν...

* Πρόεδρος ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Σχιζοφρένεια...

“Υπάρχει ένα ορισμένο «επίπεδο ανεντιμότητας» στην κοινή ανάγνωση της ιστορίας από τους ανθρώπους – άρρηκτα συνδεδεμένο με τη χώρα, με τον πολιτισμό, με την εισοδηματική τάξη των πολιτών, με τα συμφέροντα, με την ωριμότητα, με τη γνώση, με την καλλιέργεια και με την ιδιοσυγκρασία τους.

Στα πλαίσια αυτά πολλοί, «κοιτάζοντας πίσω» στις αποκρουστικές τυραννίες του παρελθόντος, στις τερατώδεις κυβερνήσεις, στους καταστροφικούς πολέμους, στα απίστευτα εγκλήματα, καθώς επίσης στις οδυνηρές χρεοκοπίες και στις εξ αυτών γενοκτονίες, αναρωτιούνται πως μπόρεσαν να συμβούν.

Πως ήταν δυνατόν οι άνθρωποι της συγκεκριμένης γενιάς να επέτρεψαν τέτοιες «ανισορροπίες»; Γιατί δεν έκαναν κάτι για να τις αποφύγουν; Γιατί δεν αντέδρασαν; Γιατί δεν διαμαρτυρήθηκαν; Γιατί παρέμειναν ουδέτεροι παρατηρητές της ίδιας τους της καταστροφής; Γιατί δεν διδάχθηκαν από την ιστορία και τις εμπειρίες των προγόνων τους; 

Χωρίς καμία αμφιβολία, πολλές κοινωνίες απέτυχαν, όσον αφορά την ενεργητική αντιμετώπιση των προβλημάτων τους, επειδή είχαν ξεχάσει τη δική τους ιστορία – βιώνοντας σταδιακά την εξαφάνιση του πολιτισμού τους. Κάποιες προκάλεσαν ακόμη και την «αποτέφρωση» του Έθνους τους, επειδή έκαναν τόσο μεγάλα λάθη, η μελέτη των οποίων σήμερα οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, είχαν προσβληθεί από μία ανεξήγητη, μαζική σχιζοφρένεια”.

Με κριτήριο τα παραπάνω είμαστε σίγουροι πως κάποια στιγμή στο μέλλον, τα παιδιά μας θα αναρωτηθούν γιατί επιτρέψαμε στη σκιώδη εξουσία να αναλάβει τα ηνία της Ελλάδας – να τη θέσει αμαχητί υπό την κατοχή των δανειστών της και να μετατρέψει πολλές γενιές Ελλήνων σε σκλάβους χρέους.

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος 

Οι μελλοντικές γενιές θα αναρωτηθούν επίσης γιατί δεν αντιδράσαμε στην απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας, της κυριαρχίας και της ελευθερίας μας, γιατί αποδεχθήκαμε αναντίρρητα τη μεθοδική καταστροφή της οικονομίας της Ελλάδας, την επαίσχυντη καταπάτηση του ελληνικού συντάγματος, την κοινοβουλευτική δικτατορία, καθώς επίσης την αποδυνάμωση του Κράτους Δικαίου.

Τέλος, τα παιδιά μας δεν θα λύσουν εύκολα τις απορίες τους, όσον αφορά το γιατί μείναμε απαθείς απέναντι στην καταδίκη εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων στη χρεοκοπία, στην τρομακτική ανεργία, στη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας μας, στις διεθνείς προσβολές, στην εξαθλίωση καθώς επίσης στην άδικη ποινή της εξορίας, η οποία επιβλήθηκε σε χιλιάδες Έλληνες.

Προφανώς, εάν μπορούσαμε τότε να απαντήσουμε θα λέγαμε ότι, δεν υπήρχαν εναλλακτικές δυνατότητες, αφού τα χρέη της πατρίδας μας ήταν αδύνατον να εξυπηρετηθούν – ενδεχομένως ότι έφταιξε το ευρώ, ότι δεν διαθέταμε τους κατάλληλους ηγέτες, ότι η διαφθορά είχε διαβρώσει σχεδόν ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, καθώς επίσης ότι είχαμε οδηγηθεί «ενδοτικά» σε έναν μονόδρομο, από τον οποίο δεν υπήρχε διέξοδος.

Η απάντηση των απογόνων μας τότε είναι κάτι περισσότερο από εύλογη – ενώ καμία μελλοντική γενιά δεν πρόκειται να πιστέψει πως ένας ολόκληρος λαός είναι δυνατόν να οδηγηθεί στο «ικρίωμα», από μία μικρή ενδοτική, διεφθαρμένη ομάδα ή από ένα νόμισμα, όσο ελαττώματα και αν έχει.

Δεν θα πιστέψει ούτε πως η γενιά μας δεν είχε τα μέσα να αντιδράσει απέναντι στο σύστημα – πόσο μάλλον όταν γνώριζε ότι η ίδια το συντηρούσε, με την ανοχή και με τη γενικότερα φοβισμένη, δειλή συμπεριφορά της.

Τα παιδιά ή τα εγγόνια μας θα μας πουν λοιπόν καταρχήν ότι, μία χώρα με ιδιωτικές αποταμιεύσεις της τάξης των 500 δις €, συμπεριλαμβανομένων αυτών σε τράπεζες του εξωτερικού, μεγάλο μέρος των οποίων διώξαμε μόνοι μας, είχε τα μέσα για να εξυπηρετήσει τα χρέη της – μεταξύ άλλων, αυτοχρηματοδοτούμενη με εθνικά ομόλογα.

Πολύ περισσότερο όταν η Ελλάδα είχε στην ιδιοκτησία της μία δημόσια περιουσία που υπερέβαινε τα 300 δις €, έναν ανυπολόγιστο υπόγειο πλούτο, καθώς επίσης απαιτήσεις απέναντι στη Γερμανία αρκετά υψηλότερες των 150 δις €. Εκτός αυτού, αφού είχε επί πλέον τη δυνατότητα να ζητήσει αποζημιώσεις από όλες εκείνες τις εταιρείες που της πούλησαν πολεμικό εξοπλισμό, διαφθείροντας τους πολιτικούς με δισεκατομμύρια μίζες, δεν έπρεπε να ισχυρίζεται αδυναμία εξόφλησης των οφειλών της.

Στη συνέχεια, οι απόγονοι μας θα μας πουν πως ένα Έθνος, με ιδιωτική ακίνητη περιουσία άνω του 1 τρις €, με εξαιρετικά κερδοφόρους βασικούς οικονομικούς πυλώνες (τουρισμός, γεωργία, ναυτιλία), στην καλύτερη εποχή της ιστορίας του από γεωπολιτικής πλευράς, δεν θα έπρεπε να επιμένει στο ότι, αδυνατεί να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις του – τόκους περί τα 6 δις € ετήσια ουσιαστικά, αφού τα χρεολύσια «ανακυκλώνονται».

Προφανώς, τα παιδιά μας δεν θα πιστέψουν πως οι γονείς τους ήταν τόσο ανόητοι, ώστε να χάσουν σχεδόν 1 τρις € (μείωση της αξίας των ακινήτων, πτώση των εισοδημάτων, κατάρρευση του χρηματιστηρίου κλπ.), απλά και μόνο επειδή δεν ήθελαν να πληρώσουν τα 300 δις € που όφειλαν.

Σίγουρα δεν θα καταλάβουν γιατί οι γονείς τους δεν ζήτησαν αποζημιώσεις από όλες εκείνες τις εταιρείες και τους διεθνείς τοκογλύφους, οι οποίοι κέρδισαν τεράστια ποσά στοιχηματίζοντας στη χρεοκοπία της χώρας – καταθέτοντας αγωγές του κράτους εναντίον τους. Μία χρεοκοπία την οποία οι ίδιοι οι τοκογλύφοι προκάλεσαν, επιλέγοντας όχι τον αδύνατο, αλλά τον ανόητο κρίκο της Ευρωζώνης – χρησιμοποιώντας τα ασφάλιστρα κινδύνου (CDS), καθώς επίσης πολλά άλλα χρηματοπιστωτικά προϊόντα μαζικής καταστροφής.

Ενδεχομένως οι απόγονοί μας θα συμπληρώσουν ότι, σε εκείνες τις χώρες που βασιλεύει η αυτοκαταστροφικότητα, η μισαλλοδοξία, η διχόνοια και η εμφύλια «καταγγελιομανία», δεν μπορεί να υπάρξει μέλλον – αφού παύουν να λειτουργούν τα πάντα.

Ειδικότερα, τα παιδιά μας θα μας πουν πως όταν διαδιδόταν δημοσίως και ανεύθυνα ότι, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας υπερέβαινε τα 700 δις €, αντί τα επίσημα 330 δις €, πως όλες οι τράπεζες ήταν χρεοκοπημένες, πως οι μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις δεν είχαν καμία αξία, πως οι καταθέσεις κινδύνευαν, πως οι πάντες ήταν άχρηστοι, πως όλοι οι Έλληνες ήταν φοροφυγάδες, πως οι Πολίτες ήταν στην πλειοψηφία τους απατεώνες κοκ., μηδενίζονταν ολοκληρωτικά οι προοπτικές της χώρας – ακόμη και αν ήταν η πλουσιότερη του πλανήτη, με την καλύτερη κυβέρνηση που θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί κανείς.

Τέλος, οι απόγονοι μας θα μας πουν πως στις πολιτισμένες δημοκρατίες δεν υπάρχουν μονόδρομοι, πως δεν ζητήσαμε καν τη συμμετοχή μας στην ψήφιση των νόμων και στον έλεγχο της εξουσίας (άμεση δημοκρατία), πως δεν υπάρχουν προβλήματα χωρίς λύσεις, καθώς επίσης πως πάντοτε οι εναλλακτικές δυνατότητες είναι πολύ περισσότερες από δύο.

Τέλος, τα παιδιά ή τα εγγόνια μας θα συμπληρώσουν ότι, παραδοθήκαμε χωρίς να δώσουμε έστω μία μάχη – καθώς επίσης πως εμείς είμαστε οι προδότες αυτής της πανέμορφης, πάμπλουτης, ευλογημένης από το Θεό χώρας και κανένας άλλος.    

Υπενθύμιση Ι: Στην περίπτωση της «νομισματικής μας οικογένειας» το ισχυρότερο μέλος της, η Γερμανία, επιμένει αφενός μεν να γευματίζει από το φαγητό των άλλων, επειδή δεν μπορεί ή δεν θέλει να χορτάσει αρκούμενη στο δικό της, αφετέρου να «χαριεντίζεται» με τρίτους – αγοράζοντας τα προϊόντα που έχει ανάγκη από άλλους και όχι από τους εταίρους της, στους οποίους όμως θέλει να πουλάει τα δικά της.

Άλλες φορές πάλι «κάνει δίαιτα» (περιορισμός της εσωτερικής κατανάλωσης μέσω της μείωσης των πραγματικών μισθών των εργαζομένων της), για να μην αναγκασθεί να αγοράσει πιο πολλά εμπορεύματα – προτιμώντας να «απορροφάει» τη ρευστότητα και να αποταμιεύει τα χρήματα της, αδιαφορώντας εντελώς για τους άλλους.

Η Ελλάδα τώρα επιμένει να μην θέλει να πληρώσει το φαγητό της ξανά και ξανά – παρά το ότι της χαρίσθηκε ένα μεγάλο μέρος του προηγούμενου κόστους του, αν και με πολύ αυστηρές προϋποθέσεις. Ισχυρίζεται δε πονηρά ότι αδυνατεί να το κάνει, κατηγορώντας τους άλλους πως την καταδικάζουν στην πείνα (χρεοκοπία), επειδή δεν της παρέχουν δωρεάν φαγητό.

Η κυβέρνηση της όμως ψεύδεται δυστυχώς, όσον αφορά την αδυναμία πληρωμής, εφαρμόζοντας συνειδητά την ακριβώς αντίθετη οικονομική πολιτική, από αυτήν που θα έπρεπε, εις βάρος των πολιτών της – απλά και μόνο για να διατηρήσει το πελατειακό της υπόβαθρο και να παραμείνει στην εξουσία, κυρίως για να αποφύγει την τιμωρία (επειδή τα δύο κόμματα που κυβερνούν είναι αυτά που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία, λόγω της τεράστιας διαφθοράς στο εσωτερικό τους).

Αυτό γίνεται δε με την ανοχή, εάν όχι με την ενεργό συμμετοχή του ΔΝΤ, σκοπός του οποίου δεν είναι η εξυγίανση των οικονομικών της Ελλάδας – αλλά η είσπραξη των απαιτήσεων των εντολέων του, η «κλοπή» του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου της πατρίδας μας, καθώς επίσης η παραμονή του στην Ευρώπη, με απώτερο στόχο τη λεηλασία των υπολοίπων χωρών της.

Στα πλαίσια αυτά, εάν η Ευρωζώνη θέλει πράγματι να συνεχίσει την πορεία της, καθώς επίσης εάν τόσο η Γερμανία, όσο και η Ελλάδα δεν είναι πρόθυμες να αλλάξουν, θα πρέπει να δείξει και στις δύο χώρες την πόρτα εξόδου – επιτρέποντας τους να επιστρέψουν, μόνο εάν εκλογικευθούν τεκμηριωμένα.

Υπενθύμιση ΙΙ: Ενώ μαίνεται η μεγαλύτερη, η πλέον καταστροφική καταιγίδα όλων των εποχών, το ελληνικό πλοίο ευρίσκεται μέσα στο ασφαλέστερο λιμάνι του πλανήτη – στην Ευρωζώνη. Εν τούτοις λεηλατείται, υποφέρει, λιμοκτονεί και εξευτελίζεται από τα μεγαλύτερα πλοία, έχοντας υποστεί τεράστιες βλάβες – με δική του ευθύνη, αλλά και με ευθύνη των άλλων, κυρίως δε της Γερμανίας.

Σύμφωνα με πολλούς, η μοναδική λύση που του απομένει είναι η εγκατάλειψη του ασφαλούς λιμανιού, με κατεύθυνση την ανοιχτή θάλασσα – αψηφώντας την καταιγίδα και τους κινδύνους που εμπερικλείει. Πρόκειται ασφαλώς για μία θαρραλέα και υπερήφανη λύση, την οποία δεν μπορεί κανένας να κατηγορήσει – πόσο μάλλον όταν το ελληνικό πλοίο κινδυνεύει να βυθιστεί μέσα στο λιμάνι, όπου το ένα πλήρωμα συνεχίζει να τρέφεται από τις σάρκες του άλλου, αδυνατώντας ή μη θέλοντας να εξασφαλίσει διαφορετικά την επιβίωση του.

Λογικά βέβαια, θα πρέπει να επισκευασθεί προηγουμένως, εάν θέλει να έχει κάποια ελπίδα επιβίωσης στην ανοιχτή θάλασσα – ειδικά επειδή η καταιγίδα δεν φαίνεται να κοπάζει αλλά, αντίθετα, επιδεινώνεται. Ουσιαστικά λοιπόν αντιμετωπίζει μία κατάσταση του τύπου «εμπρός γκρεμός και πίσω ρέμα» – ένα διαβολικό δίλημμα, στο οποίο πρέπει μεν να δοθεί επειγόντως μία απάντηση, η οποία όμως δεν είναι καθόλου εύκολη.

Αυτό λοιπόν που απομένει, μέχρι να ληφθεί η τελική απόφαση, δεν είναι άλλο από την σθεναρή, συλλογική, τολμηρή άμυνα του, απέναντι στις επιθέσεις των άλλων πληρωμάτων. Επίσης, η δημιουργία συμμαχιών, ενώ παράλληλα θα επισκευάζεται με κάθε θυσία – έτσι ώστε να είναι έτοιμο να εγκαταλείψει το λιμάνι, είτε όταν κοπάσει η καταιγίδα, είτε όταν το αποφασίσουν πολλά καράβια μαζί, είτε όταν ο κίνδυνος να βυθιστεί αύτανδρο μέσα στο λιμάνι είναι μεγαλύτερος, από τον αντίστοιχο στην ανοιχτή, άγρια θάλασσα.

Πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Εξοπλισμοί και πολιτικοί, μία ωραία ατμόσφαιρα…

• Τα wikileaks «καρφώνουν» μεγάλα και καλά κρυμμένα ονόματα στο πάρτι των εξοπλιστικών
• Η απομάκρυνση του Καραμανλή από τις αμερικανικές προσφορές, οδήγησε στην απόφαση αποκαθήλωσής του

Όπως αποδεικνύεται το τελευταίο διάστημα, η διαφθορά και η μίζα στον χώρο τον εξοπλιστικών ήταν το κυρίως μενού των εμπλεκόμενων –σχεδόν αποκλειστικά πολιτικών- προσώπων, που αποδεικνύεται ότι έπαιζαν με μίζες εκατομμυρίων, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που κυκλοφορούν στους διαδρόμους των δημοσιογραφικών χώρων, πως τα πραγματικά ποσά μετριούνται σε δισεκατομμύρια και τα μεγάλα ψάρια συνεχίζουν να παραμένουν ασύλληπτα και, φυσικά, ατιμώρητα.

Δυστυχώς, όμως, για τους μεγάλους και ισχυρούς πολιτικούς, βασικούς –σύμφωνα με τα φαινόμενα- παίκτες των εξοπλιστικών, τα wikileaks «καρφώνουν» ονόματα και πρακτικές στην μεγαλύτερη ίσως μάχη που δόθηκε στον χώρο των στρατιωτικών εξοπλισμών, στην μάχη της αγοράς των πολεμικών αεροσκαφών.

Διαβάζουμε, λοιπόν, σε wikileak του αμερικανού πρέσβη Charles P. Ries, που αφορά την «μάχη» που δόθηκε για την προμήθεια πολεμικών μαχητικών αεροσκαφών, και που αφορούσε την αγορά αεροσκαφών τύπου F-15 ή F-16.

Συγκεκριμένα, στις 13 Δεκεμβρίου 2005 η ελληνική κυβέρνηση υπέγραψε διεθνή σύμβαση (LOA) για την παράδοση 30 νέων μπλοκ 52 F -16 με μια επιλογή στις 10 περισσότερο στο πλαίσιο του προγράμματος Peace Xenia IV .

Στις 15 Μαρτίου 2006, η ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι απέρριψε την επιλογή να αγοράσει 10 επιπλέον αεροσκάφη F - 16 από τη Lockheed Martin.

Τα Wikileaks (ακολουθεί ένα ενδιαφέρον απόσπασμα) αποκαλύπτουν το παρασκήνιο, όπως αυτό καταγράφηκε από την πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα, σχετικά με την απόφαση να μην ασκήσει το δικαίωμα αγοράς για επιπλέον 10 αεροκάφη.
Η τότε Υπουργός Εξωτερικών, Ντόρα Μπακογιάννη, πάλεψε σκληρά για το F-16μ, αλλά οι προσπάθειές της ξεπεράστηκαν από τον τότε πρωθυπουργό, Κώστα Καραμανλή.

Απόσπασμα από wikileak του αμερικανού πρέσβη Ris

Θέμα: Η Ελλάδα αποφασίζει πως είναι αρκετή η αγορά 30 νέων F-16
Στις 15 Μαρτίου, ελληνικές επιτροπές των υπουργείων Εξωτερικών και Άμυνας, μαζί με το υπουργικό συμβούλιο (ΚΥΣΕΑ) αποφάσισαν να μην υλοποιήσουν απόφαση του Ιουλίου 2005 και που αφορούσε αύξηση στην αρχική απόκτηση 30 F-16 Block 52, με επιπλέον 10 αεροσκάφη.
Με την επιπρόσθετη αγορά των 10 αεροσκαφών (30+10) 536 εκατ. δολάρια (δηλαδή 39,8 εκατομμύρια δολάρια ανά αεροσκάφος, από 44,9 εκατομμύρια δολάρια που θα κοστίσουν εάν αγοραστούν μόνο τα 30)
Στις παρατηρήσεις του προς τους δημοσιογράφους αμέσως μετά την ανακοίνωση του ΚΥΣΕΑ, ο κ. Μεϊμαράκης δήλωσε ότι η απόφαση βασίστηκε με θέμα «τα πάντα» και δεν περιορίστηκε μόνο στα οικονομικά κριτήρια.
Στη συνέχεια του σχολιασμού του κ. Μεϊμαράκη, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Ρουσόπουλος είπε προς τους δημοσιογράφους ότι η Ελλάδα χρειάζεται συνολικά 60 νέα αεροσκάφη για να διατηρηθεί η ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή, τα 30 F-16 σύμφωνα με την αρχική συμφωνία και επιπλέον 30 ακόμη (αγνώστων στοιχείων), «τέταρτης γενιάς» μαχητικά.
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος αναφέρθηκε πολλές φορές στην ανάγκη να γίνουν επιλογές με βάση τα συμφέροντα των Ελλήνων φορολογουμένων πολιτών, σε μία εποχή σφιχτών προϋπολογισμών.
Σε ερώτηση που του έγινε, αν η επόμενη σύμβαση θα πάει στο Eurofighter, ο κ. Ρουσόπουλος δήλωσε ότι το ΚΥΣΕΑ δεν έχει καν εξετάσει αυτό το θέμα.

Ήταν η πρώτη φορά που διαφαινόταν μία τάση αναζήτησης εναλλακτικής πρότασης από την ελληνική κυβέρνηση, η οποία αναζητούσε πολεμικό αεροσκάφος χωρίς όμως να διευκρινίζει τον τύπο ή την χώρα προέλευσής του.
Τότε ήταν που οι αμερικανοί «πείσθηκαν» ότι ο Καραμανλής «κοιτούσε αλλού» (προς τη Μόσχα ή και προς το ασύμφορο οικονομικά και επιχειρησιακά Eurofighter) και ξεκίνησαν την εφαρμογή σχεδίων της αποκαθήλωσής του.
Το συγκεκριμένο wikileak όμως φέρνει στο φως και το ιδιαίτερο ενδιαφέρον της Ντόρας Μπακογιάννη για την αμερικανική αγορά πολεμικών αεροσκαφών. Ένα ενδιαφέρον που ήταν σχεδόν... οικογενειακό, αφού είχε προϋπάρξει παλαιότερα το ενδιαφέρον του πατρός Μητσοτάκη, ο οποίος "κοντραρίστηκε" με τον Έβερτ (πάλι για αγορά πολεμικών αεροσκαφών).

Όμως, η ιστορία των εξοπλιστικών και τα παρασκήνια πίσω από τεράστιες συμφωνίες, είχαν ξεκινήσει πολλά χρόνια πριν.
Μόλις στην αρχή, στα ψιλολόγια, βρίσκεται το ξετύλιγμα του κουβαριού για το μεγάλο φαγοπότι με τους εξοπλισμούς, αρπαχτές που έγιναν στον... βωμό του εθνικού φιάσκου στα Ίμια, όπου η Ελλάδα οδηγήθηκε στην ντροπιαστική παράδοση, με τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη να ευχαριστεί από του βήματος της Βουλής τους Αμερικανούς γιατί μας έσωσαν.

Με τη δικαιολογία ότι η άμυνά μας πρέπει να θωρακισθεί, έγινε το τρελό πάρτι, με... χοροδιδασκάλους τον Τσοχατζόπουλο και τον Παπαντωνίου, υπό τα όμματα του κ. Σημίτη.

Αγοράστηκαν οπλικά συστήματα που οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν τα χρειάζονταν, όπως οι πύραυλοι Exocet του κ. Κομνόπουλου, παρά την κάθετη διαφωνία της Πολεμικής Αεροπορίας. Και όταν το πληροφορήθηκε, ο κ. Αντιπρόσωπος εισέβαλε στην αίθουσα όπου συνεδρίαζαν τα συμβούλια ωρυόμενος ποιος είναι αυτός που αμφισβητεί το όπλο του... Και τα πήραμε με εντολή άνωθεν και ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκαν, αλλά τα πακέτα των εκατοντάδων εκατομμυρίων έπεσαν.

Μόνο ενδεικτικές είναι οι δύο αυτές αναφορές για τη διαδικασία με την οποία αποφάσιζε η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εθνικής Άμυνας μετά τα Ίμια και πλήρωνε η κακομοίρα η Ελλάς τα... κερατιάτικα, με την άμυνά μας γυμνή και με απροστάτευτη την εθνική μας κυριαρχία. Και αυτό εμμέσως το είχε ομολογήσει τον Φεβρουάριο του 2011 ο τότε αναπληρωτής υπουργός Άμυνας Πάνος Μπεγλίτης, ο οποίος στην εκπομπή «Λαβύρινθος» της ΕΡΤ3 είχε μιλήσει για πρόκληση τεχνητής ζήτησης εξοπλισμών και ελλειμματικές - προβληματικές συμβάσεις, με κόστος πολύ μεγαλύτερο από το προϋπολογισθέν, της περιόδου 1999-2009. Για δε τα υποβρύχια είχε δηλώσει ότι ήταν έτοιμος να καταθέσει αγωγές, που στη συνέχεια φαίνεται ότι τις ξέχασε...

Σαν να ήταν... στραγάλια δόθηκαν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για υποβρύχια που ακόμη δεν πήραμε. Αυτόν τον χορό δισεκατομμυρίων, που πλησιάζει τα τρία δισεκατομμύρια ευρώ, αποκαλύπτουμε, παραθέτοντας ανά χρόνο τα χρήματα που καταβλήθηκαν. Πριν τα διαβάσετε, θα σας συμβουλεύαμε να πάρετε... δραμαμίνες...

Η μάχη, ή μάλλον η αερομαχία, για την επικράτηση των F-15 έναντι των F-16 άρχισε νωρίς, πολύ νωρίς. Ήταν μία εργασία προσεκτική και πολύ καλά μελετημένη.
Ο Άκης είχε σχεδιάσει επιμελώς την υπόθεση με τους επιτελείς του και αυτούς της Boeing και της AXON (κ. Λιακουνάκος). Το προϊόν θα επέφερε τεράστια κέρδη σε όλους τους εμπλεκομένους και θα επέτρεπε, ιδιαίτερα για τον Άκη, τη χρηματοδότηση βουλευτών κατά τις προσεχείς εκλογές και την ανατροπή του Σημίτη. Ο Άκης, επιτέλους, θα γινόταν επάξια πρωθυπουργός.

Είχε εξασφαλισμένους συμμάχους τον τότε Α/ΓΕΑ, πτέραρχο Αντωνετσή, αρκετά μέλη του ΚΥΣΕΑ, την AXON (του κ. Λιακουνάκου), με το φοβερό δίκτυο στις ΕΔ, και γνωστό Συγκρότημα.

Την 7η Ιουλίου 1996 στο «ΒΗΜΑ» δημοσιεύθηκε δισέλιδο κείμενο (σαλόνι) που επιχειρούσε να πείσει το κοινό (το οποίο θα πλήρωνε τη «λυπητερή») ότι η σωτηρία του έθνους ήταν το F-15. Το κείμενο ήταν «Ειδικού Συνεργάτη», υπήρχε όμως η εξής σημείωση από την εφημερίδα για να δοθεί βαρύτητα στα επιχειρήματα που παρέθετε: «Ο Ειδικός Συνεργάτης είναι κατ' εξοχήν γνώστης του αντικειμένου και στο άρθρο δεν τίθεται η υπογραφή λόγω της κορυφαίας θέσης του.
Το “Βήμα”, εν γνώσει της ταυτότητας και της θέσεως του γράφοντος, εγγυάται την ακρίβεια όλων των στοιχείων».

Και ο έχων κοινό νου καταλαβαίνει πολλά, πάρα πολλά… Εκτιμάται ότι επρόκειτο για κορυφαίο στέλεχος του ΓΕΑ ή του ΓΕΕΘΑ, πτέραρχο! Ο αρχηγός ΓΕΑ, ο υπαρχηγός, ο υπαρχηγός ΓΕΕΘΑ, ο αρχηγός ΑΤΑ; Ένας από τους τέσσερις! Το γεγονός αποτελεί μαρτυρία της διαφθοράς κορυφής στις ΕΔ και της περιφρόνησης της δεοντολογίας, της ιεραρχίας και της πειθαρχίας που απαιτεί και επιβάλλει την ιεραρχική υποβολή απόψεων. Τι θα γινόταν αν όλοι οι στρατιωτικοί δημοσιογραφούσαν καταθέτοντας την άποψή τους για ένα θέμα, κυρίως εξοπλισμών, χωρίς ενημέρωση της ιεραρχίας;

Μέχρι στιγμής και ο Κάντας, που όποια πέτρα κι αν σηκώσεις στο Πεντάγωνο αυτό το... λουλούδι θα βρεις από κάτω, που είναι μάλιστα... αειθαλές, αφού φύτρωνε επί όλων των κυβερνήσεων -από το 1989 μετείχε στο πάρτι, τότε είχε πάρει πάνω από 700.000.000 δραχμές-, αλλά και ο Ευσταθίου και ο Παπαχρήστου έχουν πει ότι λάδωναν μόνο αξιωματικούς, ανώτερους και πιο κάτω, που μετείχαν όμως στις αποφάσεις. Για πολιτικά πρόσωπα κρατούν ακόμη κλειστό το στόμα τους, αλλά εκτιμάται ότι σύντομα θα αρχίσουν να κελαηδάνε. Άλλωστε, οι ανακριτές, και ιδιαίτερα ο κ. Μαλλής, κάνουν καλή δουλειά. Φωτογραφίζουν βέβαια την πολιτική ιεραρχία, τους υπουργούς, τον Άκη Τσοχατζόπουλο και τον Γιάννο Παπαντωνίου, και τους γενικούς γραμματείς, με πρώτο τον Σμπώκο, ενώ ακολουθούν και οι άλλοι, ο Τραυλός και οι γύρω...

Όσον αφορά το πού βρίσκονται τα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ τα οποία λείπουν από τον... λογαριασμό που έχουν δώσει ο Κάντας και ο Ευσταθίου, ακούγεται από ανθρώπους που έχουν... γεύση για το πώς κινούνται σε τέτοιες ιστορίες οι μίζες ότι, πέρα από τις offshore εταιρείες, τους τραπεζικούς λογαριασμούς σε τραπεζικούς παραδείσους και την... ανακύκλωσή τους, πολλά λεφτά τα έχουν θάψει! Και εκεί τα πράγματα γίνονται δύσκολα για τον εντοπισμό τους.

Κωνσταντίνος

Πληροφορίες από «Το Παρόν»

Ξέφραγο αμπέλι τα διεθνή ύδατα στη Μεσόγειο

«Εάν υπήρχε Ελληνική ΑΟΖ δεν θα γινόταν αυτή η επιχείρηση», δηλώνει ο καθηγητής Θεόδωρος Καρυώτης

Η ανυπαρξία ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) δίνει τη δυνατότητα στους αμερικανούς και τους Ρώσους να εφαρμόσουν την πειραματική μέθοδο καταστροφής του χημικού οπλοστασίου της Συρίας σε διεθνή ύδατα δυτικά της Κρήτης.

Αυτό επισημαίνει ο καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστημιακό Σύστημα του Μέριλαντ στις ΗΠΑ και ερευνητής για θέματα ΑΟΖ και θαλάσσιου δικαίου Θεόδωρος Καρυώτης, ο οποίος μάλιστα παρενέβη στην υπόθεση με άρθρο του που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα του Ελληνοκύπριου δημοσιογράφου στις ΗΠΑ Μιχάλη Ιγνατίου.

Μιλώντας ο κ. Καρυώτης εξέφρασε τον προβληματισμό του για την επιλογή του θαλάσσιου χώρου μεταξύ Κρήτης – Μάλτας για τη συγκεκριμένη επιχείρηση, στον απόηχο όσων έχουν δει το φως της δημοσιότητας από όταν αναδείχθηκε το θέμα. Ξεκαθάρισε πάντως ότι «δεν θα συζητούσαμε τώρα γι αυτές τις ανησυχίες, εάν η Ελλάδα είχε κάνει αυτό που χρόνια τώρα επισημαίνω, δηλαδή να προχωρήσει σε ανακήρυξη και όχι οριοθέτηση ΑΟΖ»

Όπως εξηγεί ο κ. Καρυώτης «διαπιστώνουμε τις συνέπειες του φοβικού συνδρόμου της Ελλάδας. Φοβόμαστε τις αντιδράσεις της Τουρκίας στο θέμα της ΑΟΖ και ακολουθούμε την εμμονή των αμερικανών για διαπραγματεύσεις με την Άγκυρα. Η ανακήρυξη είναι μονομερής πράξη, αντίθετα η οριοθέτηση είναι διεθνής. Η Ελλάδα έπρεπε να έχει κάνει αυτό που έκανε ο Τάσσος Παπαδόπουλος στην Κύπρο. Ανακήρυξε μονομερώς ΑΟΖ, την οποία δεν αναγνώρισαν οι Τούρκοι, αλλά την αναγνώρισαν όλα τα υπόλοιπα κράτη. Και στη συνέχεια κάθισε στο τραπέζι με το Ισραήλ και την Αίγυπτο και προχώρησε την οριοθέτηση. Έτσι ξεκίνησε η Κύπρος να αξιοποιεί τους υδρογονάνθρακές της».

Όπως εξηγεί ο κ. Καρυώτης, εάν υπήρχε Ελληνική ΑΟΖ, δεν θα μπορούσε να διεξαχθεί η επιχείρηση καταστροφής των χημικών στη Μεσόγειο. «Στο δίκαιο της θάλασσας υπάρχει ξεκάθαρη ρήτρα προστασίας του περιβάλλοντος. Το άρθρο 56 αναφέρει ότι το παράκτιο κράτος είναι υπεύθυνο για την προστασία και διαφύλαξη του θαλάσσιου περιβάλλοντος. Άρα, εάν η Ελλάδα θεωρούσε ότι αυτό που πάνε να κάνουν οι αμερικανοί τώρα ήταν επικίνδυνο ή υπήρχε φόβος να πέσουν χημικά απόβλητα, θα το απαγόρευε.
Όπως είναι τώρα η κατάσταση, η Ελλάδα έχει 6 ναυτικά μίλια δικαιοδοσία καθώς δεν τα έχουμε επεκτείνει σε 12 όπως οι άλλες χώρες. Έτσι οι θάλασσες πέρα από αυτό το σημείο δεν είναι αρμοδιότητά μας.
Έρχονται, λοιπόν, τώρα οι αμερικανοί και βρίσκουν ευκαιρία να κάνουν αυτή την επιχείρηση σε διεθνή ύδατα τα οποία δεν ελέγχονται από τις χώρες.

Υπό αυτό το σκεπτικό ο κ. Καρυώτης προκρίνει και την ιδέα της ευρωπαϊκής ΑΟΖ, υποστηρίζοντας ότι η Ε.Ε. θα μπορούσε να προχωρήσει σε ανακήρυξη ΑΟΖ, επεκτείνοντας την εποπτεία της σε μεγαλύτερο τμήμα της Μεσογείου.

Συνεχίζεται η προετοιμασία

Κι ενώ αναμένεται η επίσημη ανακοίνωση της ιταλικής κυβέρνησης για το λιμάνι στο οποίο θα δέσει το τοξικό φορτίο που μεταφέρει το “Ark Futura”, το αμερικανικό “Gape Ray”, στο οποίο θα εφαρμοστεί για πρώτη φορά η μέθοδος της υδρόλυσης εν πλω, συνέχιζε μέχρι χθες τις δοκιμές στη Βιρτζίνια.
Εκ μέρους του αμερικανικού Πενταγώνου ο Στιβ Γουόρεν δήλωσε ότι «το πλήρωμα και οι χειριστές του συστήματος FDHS αξιολογούν τη συμπεριφορά του πλοίου κα του συστήματος σε συνθήκες θαλασσοταραχής, πραγματοποιώντας σειρά δοκιμών».

Σύμφωνα με τον ίδιο, η αναχώρηση του πλοίου για τη Μεσόγειο προσδιορίζονταν για σήμερα Παρασκευή ή το αργότερο στις αρχές της επόμενης εβδομάδας.
Στην αποστολή θα συμμετάσχουν 35 ιδιώτες ναυτικοί και 64 ειδικοί από το Ινστιτούτο “Edgewood” του αμερικανικού στρατού.

Παρέμβαση Βενιζέλου
Η επιχείρηση, που θα διεξαχθεί στα ανοιχτά της Κρήτης, απασχόλησε και τη συνάντηση του Ευάγγελου Βενιζέλου με τον Γάλλο υπουργό Εξωτερικών Λωράν Φαμπιούς. Όπως μετέδωσε το ΑΠΕ- ΜΠΕ, κατά τη διάρκεια της ωριαίας και πλέον συνάντησης των δύο ανδρών, ο αντιπρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης ενημέρωσε τον Γάλλο υπουργό Εξωτερικών για τις διπλωματικές πρωτοβουλίες της Ελλάδας προκειμένου να υπάρξει περιβαλλοντική ασφάλεια στη Μεσόγειο κατά την επιχείρηση καταστροφής του χημικού οπλοστασίου της Συρίας.

Πηγή Χανιώτικα Νέα

Σχόλιο ιστολογίου: Ένα ακόμη πείραμα γίνεται στον διεθνή πειραματικό χώρο που λέγεται Ελλάδα. Αυτή τη φορά το πείραμα αφορά καταστροφή χημικών όπλων και το διακύβευμα είναι η Ελληνική θάλασσα νότια της Κρήτης. Η μέθοδος δεν έχει δοκιμαστεί πουθενά, κανένας δεν γνωρίζει τι ακριβώς θα συμβεί με τα χημικά και –φυσικά- κανένας δεν γνωρίζει εάν θα υπάρξουν βραχυπρόθεσμες ή μεσοπρόθεσμες παρενέργειες στο περιβάλλον. Η σκληρή αλήθεια είναι πως δημιουργήθηκε ειδικό ταμείο (με ένα πολύ μεγάλο ποσό) το οποίο θα αναλάβει τα… έξοδα και στο οποίο συμμετέχει και η Ελλάδα! Αν και το ποσό δεν έχει διαρρεύσει, αρκετοί θεωρούν πως θα δοθεί στην Ελλάδα, για την ακρίβεια θα μπει στον λογαριασμό για την αποπληρωμή χρέους της Ελλάδας… Όμως επαναλαμβάνουμε, είναι άγνωστο το ποσό που θα δοθεί (αν δοθεί) στην Ελλάδα σε περίπτωση κάποιου ατυχήματος, διαρροής των χημικών και καταστροφής μίας τεράστιας έκτασης θαλάσσιου περιβάλλοντος (και φυσικά των νότιων ακτών της Κρήτης).



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου