Η Ελλάδα εκπέμπει SOS για αλλαγή οικονομικής πορείας

Της Μαρίας Νεγρεπόντη - Δελιβάνη

Μετά από σχεδόν επτά χρόνια συνεχούς και ραγδαίας επιδείνωσης όλων ανεξαιρέτως των δεικτών της πραγματικής ελληνικής οικονομίας, επιβάλλεται να συνειδητοποιήσουμε ότι η συνέχιση της ίδιας οικονομικής μας πολιτικής ισοδυναμεί με αυτοκτονία. Οι υπεύθυνοι για τις τύχες μας, στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, φέρουν βαρύτατες ευθύνες, προσποιούμενοι άγνοια αυτής της αναμφισβήτητης πραγματικότητας: ότι, δηλαδή, το ελληνικό πρόγραμμα βασίστηκε εξαρχής σε τραγικά εσφαλμένες υποθέσεις, που οδηγούν αναπότρεπτα στην εξαθλίωση ολοένα μεγαλύτερων τμημάτων του ελληνικού λαού.
Η παταγώδης αποτυχία του δεν μπορεί πια να συγκαλυφτεί, ούτε με την προσπάθεια επίρριψης ευθυνών στη χώρα μας, επειδή δήθεν δεν το εκτέλεσε σωστά (όπως διαπιστώνει ο Joseph Stiglitz στο τελευταίο του βιβλίο, "η καταστροφή της οφείλεται στο ότι το εφάρμοσε με ευλάβεια"), ούτε με την εμφάνιση δήθεν δημοσιονομικών επιτευγμάτων, όπως μεταξύ και άλλων, των πρωτογενών πλεονασμάτων, που προκύπτουν από την καταστροφή της πραγματικής οικονομίας, αλλά ούτε και με αφελείς εξαγγελίες δήθεν αναμενόμενων βελτιώσεων και δήθεν έλευσης της πολυπόθητης ανάπτυξης.
Συνοπτικά, το πρόγραμμα σταθεροποίησης της Ελλάδας βασίστηκε σε σωρεία εσφαλμένων υποθέσεων (που άλλωστε βρίσκονται και στα θεμέλια της ΕΕ-Ευρωζώνης), όπως ανάμεσα και σε άλλες, ότι η λιτότητα οδηγεί στην ανάπτυξη, η μείωση των μισθών βελτιώνει την ανταγωνιστικότητα, κάποιος βαθμός ανεργίας είναι επιθυμητός διότι ελέγχει τον πληθωρισμό, οι αγορές αυτοδιορθώνονται και συνεπώς η κρατική παρέμβαση είναι ανεπιθύμητη, η σύγκλιση των οικονομιών στο πλαίσιο νομισματικής/οικονομικής ένωσης είναι αυτόματη, η νομισματική πολιτική είναι αρκετή και δεν χρειάζεται προσφυγή στη δημοσιονομική πολιτική κ.ο.κ.

Εφαρμόζοντας αγογγύστως αυτό το πρόγραμμα, η Ελλάδα έχει οδηγηθεί σε πλήρες αδιέξοδο. Δεν μπορεί πια να αναμένει τη σωτηρία της, χάρη σε μακροχρόνια μέτρα, αφού οι εταίροι της αποφάσισαν να βαπτίσουν "βοήθεια", τα δάνεια που εκβιαστικά της χορηγούν, με απαγορευτικά υψηλό επιτόκιο μέχρι πριν λίγο, και των οποίων το 85% περνά έξω από τα ελληνικά σύνορα με κατεύθυνση τις τράπεζες.
Οι ατελεύτητες και χωρίς ουσία διαπραγματεύσεις, στις οποίες επιδίδονται οι κυβερνήσεις μας, περιλαμβάνουν ολοένα και πιο παράλογες απαιτήσεις των δανειστών, σε συνδυασμό με εξευτελιστικές υποχωρήσεις των ελληνικών κυβερνήσεων, και με υπαναχώρηση της μιας μετά την άλλη, των δήθεν "κόκκινων γραμμών".
Η Ελλάδα, αποκτά προοδευτικά την όψη και τα χαρακτηριστικά οικονομίας του τρίτου κόσμου, με συνταξιούχους που λιμοκτονούν, νέους που μαζικά την εγκαταλείπουν σε αναζήτηση καλύτερης τύχης, άνεργους, που πυκνώνουν τις τάξεις αυτών που εργάζονται για 100-300€ το μήνα, και που η πλήρης απασχόληση παραχωρεί τη θέση της σε ανασφαλείς μορφές, μέσα στη ζουγκλοποιημένη αγορά εργασίας. Η Ελλάδα εμφανίζεται ως η μόνη ευρωπαϊκή χώρα, στην οποία η αποταμίευση είναι ανερχόμενα αρνητική, η κατανάλωση ακόμη και για βασικά είδη διατροφής υποχωρεί, η δημόσια και ιδιωτική επένδυση ελαχιστοποιούνται από την αρχή της κρίσης, το ποσοστό των όσων δικαιούνται σύνταξης διαχρονικά μειώνεται, οι επιχειρήσεις κλείνουν κατά χιλιάδες ενώ ο αριθμός των νέων υστερεί κατά περίπου 30% σε σύγκριση με όσες εξαφανίζονται και όπου τα capital controls συνεχίζονται χωρίς ημερομηνία λήξης.

Παράλληλα, δεν δικαιολογούνται ελπίδες για βελτίωση της συμπεριφοράς των εταίρων μας, αφού στις τάξεις των οποίων φαίνεται να υπερισχύει η τιμωρητική διάθεση. Για αυτό και δεν ενοχλούνται για το γεγονός ότι μια ευρωπαϊκή χώρα και μέλος της Ευρωζώνης έχει περιέλθει σε αυτή την οικτρή, από κάθε πλευρά, κατάσταση. Είναι εξάλλου αφελής η ελπίδα ότι θα σωθούμε από τη μείωση των, όντως, δυσβάστακτων φόρων, που πρόκειται να αντικατασταθούν από περαιτέρω μείωση των δημοσίων δαπανών, όπως προτείνει η αξιωματική αντιπολίτευση.
Υπενθυμίζω, σχετικά, ότι η μείωση των φόρων που αποτέλεσε τη σημαία του κ. Reagan, ως πλανητάρχη, σε συνδυασμό με τη γνωστή καμπύλη Lafer, οδήγησε τις ΗΠΑ σε μια από τις χειρότερες υφέσεις της ιστορίας της. Παράλληλα, αναγγέλλεται και η δημιουργία νέων κεντροδεξιών/κεντροαριστερών πολιτικών κομμάτων, που φαίνεται να αποβλέπουν σε συγχώνευση και, συνεπώς, ενίσχυση του ευρωπαϊκού τόξου, στην Ελλάδα.

Στη θέση επιλογής μιας οικονομικής πολιτικής, ριζικά διαφορετικής της παρούσας, όλα τα ελληνικά πολιτικά κόμματα, που βρίσκονται ή προσδοκούν να έρθουν στην εξουσία, εξαντλούνται στην πρόταση οριακών και εμφανώς αναποτελεσματικών λύσεων στο ελληνικό δράμα. Προκύπτει, έτσι, αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στις αγωνίες και τις επιθυμίες της πλειονοψηφίας του ελληνικού λαού, όπως αυτές εκφράζονται σε πρόσφατες δημοσκοπήσεις, και στα όσα ασήμαντα ή ανασφαλή υπόσχεται να του εξασφαλίσει ολόκληρο σχεδόν το πολιτικό φάσμα της χώρας μας. Συγκεκριμένα:

➧ Το 84% του ελληνικού λαού πιστεύει ότι η ΕΕ κινείται προς λάθος κατεύθυνση (Palmos Analysis-18.12.2016), ενώ η πολιτική εξουσία ορκίζεται σε αυτήν.

➧ Το 65% του ελληνικού λαού πιστεύει ότι το 2017 η οικονομική κατάσταση θα χειροτερεύσει (Κάπα Research-1.1.2017) ενώ η κυβέρνηση υπόσχεται το τέλος των δεινών μας.

➧ Το 47% του ελληνικού λαού φρονεί ότι θα έπρεπε να διαλυθεί η ΕΕ-Ευρωζώνη (Κάπα Research-1.1.2017), ενώ ακόμη και το εορταστικό προεδρικό διάγγελμα εύχεται την μακροημέρευσή της.

➧ Το 59% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι η χώρα ζημιώθηκε το 2016 από τη χρήση του ευρώ, έναντι 32% μόνο το 2009 (Κάπα Research-1.1.2017), ενώ για την κυβέρνηση, όσο και για την αντιπολίτευση αποτελεί απαγορευμένη συζήτηση.

➧ Το 42,5% πιστεύει ότι η χώρα θα ήταν καλύτερα με τη δραχμή (Κάπα Research-1.1.2017), ενώ για την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση και τα ΜΜΕ ισοδυναμεί με το τέλος του κόσμου.

➧ Το 36,5% (έναντι του 28, 5% το 2010) είναι υπέρ της δραχμής, ενώ το 47,5% υπέρ του ευρώ (έναντι του 60,5% το 2010).

Ο συνδυασμός των παραπάνω απαντήσεων αποκαλύπτει μια, χωρίς προηγούμενο, σύγχυση του ελληνικού λαού, ο οποίος παρότι διαπιστώνει, χωρίς την ελάχιστη αμφιβολία, ότι η ακολουθούμενη οικονομική πολιτική είναι οριστικά και αμετάκλητα καταστρεπτική, ωστόσο δείχνει πεπεισμένος ότι η προσπάθεια μεταβολής της θα φέρει Αρμαγεδδών. Για την κατανόηση του πως και του γιατί δημιουργήθηκε αυτή η σύγχυση, είναι ανάγκη να ανατρέξουμε στη συντονισμένη προσπάθεια όλων των κυβερνήσεων των τελευταίων επτά ετών, της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και βέβαια των ΜΜΕ, εκτός φωτεινών εξαιρέσεων, προκειμένου να πείσουν το μέσο Έλληνα, ότι εκτός Ευρωζώνης, δεν έχει οδό ούτε πλοίο δεν έχει λυτρωμό (όπως είπε και ο ποιητής).Το ευρώ ταυτίστηκε με την ιδιότητά του Ευρωπαίου, που δήθεν χάνεται εκτός αυτού! Η παραμονή μας, στην Ευρωζώνη εμφανίστηκε ως μονόδρομος που αξίζει οποιασδήποτε διάστασης θυσία: και αυτής της εθνικής μας κυριαρχίας, της εθνικής μας αξιοπρέπειας, του ολοκληρωτικού ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας μας, της πλήρους εξαθλίωσης του λαού μας, της δουλοποίησής μας, του εξευτελισμού μας, και τελικά της εξαφάνισής μας από το πρόσωπο της Γης. Δεν είναι, συνεπώς ανεξήγητο το γιατί το 84% του ελληνικού λαού δέχεται ότι βαδίζουμε σε λάθος δρόμο, το 59% τολμά επιτέλους να υποδείξει ως κύριο ένοχο το ευρώ, αλλά όμως, μόνο το 36,5% έχει το σθένος να αναζητήσει μια άλλη πορεία, εκτός της καταστροφής, που δήθεν θα έρθει με τη δραχμή.

Αναμφίβολα, πρέπει να αναθεωρήσουμε αυτό το τεράστιο εθνικό λάθος, που συνίσταται στον παρανοϊκό συνδυασμό αφενός της ορθής διαπίστωσης ότι καταστρεφόμαστε, αν συνεχίσουμε την ίδια πορεία, και αφετέρου της απόφασής μας να παραμείνουμε εντός των τειχών.

Η σωτηρία της Ελλάδας απαιτεί μακροχρόνια ταχύρρυθμη ανάπτυξη, για να γιατρέψει τις πληγές της και για να ξεπληρώσει σε βάθος χρόνου το τεράστιο χρέος της. Αποτελεί ουτοπία η διαβεβαίωση, παρότι επιχειρείται από πολλές πλευρές, ότι η πολυπόθητη αυτή ανάπτυξη μπορεί να υλοποιηθεί εντός του ανθυγιεινού μνημονιακού περιβάλλοντος. Πρόκειται, ασφαλώς, για δύσκολο και φιλόδοξο εγχείρημα, που απαιτεί, πάνω από όλα, ομοψυχία του συνόλου των πολιτικών μας, αντί του αγώνα τους για εξουσία, που διεξάγεται, αδίστακτα, επάνω στο ημιθανές σώμα της Ελλάδας. Πως, λοιπόν, να ζητηθεί, από τον ελληνικό λαό, πίστη στα πεπρωμένα του, και θυσίες για εθνική επιβίωση, κάτω από αυτές τις συνθήκες;

Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στα "ΕΠΙΚΑΙΡΑ"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Καληνύχτα Ελλάδα

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος

Η έννοια ή ο όρος «αποτυχημένο κράτος» (failed state) χαρακτηρίζει μία χώρα, η οποία δεν έχει επιτύχει σε ορισμένες ή σε όλες τις βασικές λειτουργίες της – έχοντας ενδεχομένως χάσει έμμεσα την εθνική της κυριαρχία.

Μεταξύ άλλων, «αποτυχημένη» θεωρείται μία χώρα, η νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση της οποίας αδυνατεί να λάβει αποφάσεις, να παρέχει σωστές δημόσιες υπηρεσίες ή να συνεργάζεται με άλλα κράτη ισότιμα, ως μέλος της διεθνούς κοινότητας (της Ε.Ε., της Ευρωζώνης κλπ.).

Τυχόν αδυναμία της χώρας δε να επιβιώσει με δικά της μέσα, εξαρτώμενη από τρίτους, όπως στο παράδειγμα της Ελλάδας, η οποία ευρίσκεται στο «χρηματοδοτικό ορό» της Τρόικας, είναι ένα ακόμη βασικό στοιχείο ενός «αποτυχημένου κράτους».

Σύμφωνα τώρα με τη γερμανική βιβλιογραφία, «αποτυχημένο» θεωρείται ένα κράτος που δεν μπορεί να εκπληρώσει τρεις κεντρικές λειτουργίες για τους Πολίτες του: να τους παρέχει ασφάλεια, ευημερία και νομιμότητα, με την έννοια του ολοκληρωμένου Κράτους Δικαίου.

Με την πλήρη ανασφάλεια από οικονομικής και όχι μόνο πλευράς, στην οποία έχει βυθιστεί η Ελλάδα, με την «κατάρρευση» των συνθηκών ευημερίας, με την απορρύθμιση του κοινωνικού κράτους, καθώς επίσης με την περιορισμένη λειτουργία του Κράτους Δικαίου (μεταξύ άλλων, επειδή ορισμένες αποφάσεις των δικαστηρίων δεν γίνονται αποδεκτές από την κυβέρνηση ή τίθενται σε αμφιβολία από το ΔΝΤ, ενώ το σύνταγμα γίνεται ελάχιστα σεβαστό), είναι δύσκολο να αποδεχθεί κανείς ότι, δεν είναι ένα σχεδόν πλήρως αποτυχημένο κράτος.

Πόσο μάλλον όταν η εκλεγμένη κυβέρνηση δεν αποφασίζει η ίδια τα μέτρα που λαμβάνονται για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της χώρας της, αλλά απλά εφαρμόζει τα προγράμματα των δανειστών της, χωρίς να μπορεί να φέρει την παραμικρή αντίρρηση – αφού διαφορετικά απειλείται άμεσα με τη διακοπή της χρηματοδότησης της οικονομίας, οπότε με τον ακαριαίο θάνατο.

Αυτό δεν σημαίνει προφανώς ότι, εάν αναλάμβανε την εξουσία η αξιωματική αντιπολίτευση, η κατάσταση θα άλλαζε – όχι μόνο επειδή το στελεχιακό της δυναμικό δεν είναι ότι καλύτερο αλλά, κυρίως, επειδή ούτε αυτή θα μπορούσε να εξυπηρετήσει το χρέος ή να εξασφαλίσει την πλεονασματική λειτουργία της οικονομίας, με 1,5 εκ. ανέργους, καθώς επίσης με αποψιλωμένο πλήρως τον παραγωγικό ιστό.

Για να ολοκληρωθεί βέβαια η εικόνα ενός αποτυχημένου κράτους, «απαιτείται» η απώλεια του κοινωνικού ελέγχου του – με την έννοια της κορύφωσης της εγκληματικότητας, της ανομίας και του χάους. Εν τούτοις, οι συνθήκες αυτές δεν είναι απαραίτητες για τον παραπάνω χαρακτηρισμό, εάν η δημόσια διοίκηση έχει αναληφθεί από τρίτους, οι οποίοι εγκαθιστούν μία δική τους «τάξη πραγμάτων» – επιβάλλοντας τη δική τους εξουσία.

Σε μία τέτοια περίπτωση, η μοναδική λειτουργία που απαιτείται από την εκάστοτε εκλεγμένη κυβέρνηση, συνήθως με τη βοήθεια σημαντικών διατεταγμένων ΜΜΕ, είναι η διατήρηση της κοινωνικής ηρεμίας – έτσι ώστε να μην υπάρχουν μαζικές αντιδράσεις, διαδηλώσεις, έντονες διαμαρτυρίες, απειθαρχία των φορολογουμένων κλπ.

Στην περίπτωση της Ελλάδας, επειδή απαγορεύεται να χρεοκοπήσει, αφού έτσι θα έθετε σε κίνδυνο το βαριά άρρωστο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, αποτελώντας ίσως εκείνη τη σπίθα που θα προκαλούσε μία τεράστια, ανεξέλεγκτη πυρκαγιά στον πλανήτη, ενώ η πολιτική της ηγεσία είναι ανίκανη ή ανεπαρκής να εξασφαλίσει τη σωστή λειτουργία των μηχανισμών του κράτους, η εξουσία ασκείται αποκλειστικά και μόνο από τους δανειστές της.

Ουσιαστικά λοιπόν οι υπάλληλοι των δανειστών της εργάζονται στη δημόσια διοίκηση και ελέγχουν τα πάντα – έτσι ώστε να μπορέσουν να εξασφαλίσουν την εξόφληση των δανείων τους, λεηλατώντας μεταξύ άλλων μεθοδικά την ιδιωτική και δημόσια περιουσία της χώρας.

Ειδικότερα, μετά από τέσσερα χρόνια συνεχών αποτυχιών των οικονομικών προγραμμάτων, μετά από δύο ανόητες διαγραφές χρεών, καθώς επίσης με δεδομένη την ανεπάρκεια του συνόλου της πολιτικής στη χώρα, κανένας δανειστής δεν πιστεύει πλέον πως η χώρα μπορεί να ξεπεράσει την κρίση – πως θα έχει κάποτε τη δυνατότητα να εξυπηρετήσει το χρέος της.

Επομένως, αυτό που απομένει είναι η λεηλασία του πλούτου της – γεγονός που απαιτεί αφενός μεν την κοινωνική ηρεμία, αφετέρου τον εφησυχασμό των Ελλήνων με λόγια που δεν συνοδεύονται ποτέ από έργα (όπως τα πρόσφατα του Γερμανού υπουργού οικονομικών, ο οποίος επαίνεσε τη χώρα για τις προσπάθειες της!).

Για να είναι δε κάτι τέτοιο εφικτό, χρειάζεται μία ολόκληρη σειρά από «εύχρηστες πολιτικές μαριονέτες», οι οποίες θα στελεχώνουν σωστά το πολιτικό φάσμα της χώρας – ολόκληρο φυσικά και όχι μόνο το κυβερνητικό.

Ολοκληρώνοντας, υπενθυμίζουμε πως η αρχική αδυναμία και η πτώση ορισμένων κρατών, σε καθεστώς «αποτυχημένου» οφείλεται, σύμφωνα με μία μελέτη του γερμανικού IMI, στα αποκαλούμενα σήμερα νεοφιλελεύθερα προγράμματα «διαρθρωτικής προσαρμογής», τα οποία επιβάλλονται από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα.

Ειδικότερα, η κρίση χρέους του 1980 οδήγησε στο γεγονός ότι, πολλές χώρες δεν μπορούσαν διαφορετικά μα επιβιώσουν, παρά μόνο λαμβάνοντας χρήματα από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα – τα οποία δανείζονταν μόνο εάν συμφωνούσαν να μειώσουν τις δημόσιες δαπάνες τους, να ανοίξουν εντελώς τις αγορές τους και να ιδιωτικοποιήσουν τις δημόσιες επιχειρήσεις τους.

Οι μειώσεις όμως στον κοινωνικό τομέα οδηγούσαν στην απώλεια της νομιμοποίησης των κυβερνήσεων, απέναντι στους λαούς τους – με εύλογο επακόλουθο να εντείνεται η κρατική καταστολή, αφού διαφορετικά δεν μπορούσε να εξασφαλισθεί η εξουσία, καθώς επίσης η κοινωνική πειθαρχία.

Το αποτέλεσμα ήταν να υπάρξουν πάρα πολλές «κρίσεις νομιμότητας» σε ένα μεγάλο αριθμό χωρών του τρίτου κόσμου – οπότε να δημιουργηθεί μία σειρά αποτυχημένων κρατών. Μία ανάλογη «κρίση νομιμότητας» τείνει σήμερα να δημιουργηθεί και στην Ελλάδα, με ενδεχόμενο να δοθεί η χαριστική βολή στον ετοιμοθάνατο – αν και ευτυχώς για εμάς τους Έλληνες το μέγεθος της παγκόσμιας κρίσης είναι τόσο μεγάλο, που πολύ δύσκολα θα αποφάσιζε κανείς να διακινδυνεύει την ελληνική σπίθα, η οποία θα τίναζε πιθανότατα το παγκόσμιο οικοδόμημα στον αέρα.

Υστερόγραφο: Μπορεί και ευχόμαστε να κάνουμε λάθος εκτιμήσεις, όσον αφορά το κράτος, την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση και όλους τους υπόλοιπους «συντελεστές» της αποτυχίας – να έχουμε δηλαδή ρεαλιστικά τη δυνατότητα εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους ή να μπορούμε πράγματι να διαπραγματευθούμε τη διαγραφή μέρους του.

Παράλληλα, να υπάρχει σχέδιο ανάκτησης της εθνικής μας ανεξαρτησίας, να μη βυθιστεί η Ελλάδα στο χάος, καθώς επίσης να είμαστε σε θέση να καταπολεμήσουμε την ανεργία και την καταστροφή του παραγωγικού ιστού της χώρας μας – έτσι ώστε να μην κινδυνεύσουμε να καταλήξουμε άδικα «στα σκουπίδια της ιστορίας», λεηλατημένοι και εξαθλιωμένοι, όταν ή εάν αποφευχθεί η παγκόσμια κατάρρευση του συστήματος.

Σημείωση: Το κείμενο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά τον Ιούλιο του 2014, με τον τίτλο «αποτυχημένη χώρα» – όταν «κυβερνούσε» την Ελλάδα η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία ισχυρίζεται σήμερα πως έχει βρει τις λύσεις.

Πηγή Analyst

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Στον εισαγγελέα 43 ΜΚΟ

Bρέθηκαν με κονδύλια τοκισμένα σε τράπεζα της Αφρικής

Στον εισαγγελέα έχει στείλει ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς 43 υποθέσεις με ΜΚΟ για τις οποίες έχουν διαπιστωθεί παραβάσεις.

«Εμείς παίρνουμε λεφτά πίσω. Σε νησί της Κεντρικής Αμερικής λεφτά που υποτίθεται ήταν για έργα αναπτυξιακά ήταν σε τράπεζα τοκισμένα», ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Κοτζιάς, προαναγγέλλοντας συνέντευξη Τύπου το επόμενο διάστημα στην οποία, όπως είπε, θα αποκαλύψει στοιχεία.

Και η συγκεκριμένη εξέλιξη έρχεται να δικαιώσει σειρά δημοσιευμάτων τόσο για την δράση όσο και για την ποιότητα παρεχόμενων υπηρεσιών από την πλευρά διαφόρων ΜΚΟ που, με πρόφαση το "προσφυγικό" αναπτύχθηκαν εντός της ελληνικής επικράτειας. Στα πλαίσια των δραστηριοτήτων τους πολλές από αυτές "επισημάνθηκαν" με στελέχη που χαρακτηρίστηκαν ως υποκινητές επεισοδίων, ενώ υπήρξαν και περιπτώσεις που στελέχη κάποιων ΜΚΟ αναζητούνταν ως εμπλεκόμενα σε δραστηριότητες εξτρεμιστικών ισλαμικών ομάδων. Εσχάτως αποκαλύφθηκαν και περιπτώσεις διόγκωσης των εξόδων τους με πλήρη αναντιστοιχία των παρεχόμενων υπηρεσιών...

Αξιοσημείωτο είναι, πάντως, το γεγονός πως όσες ΜΚΟ (ξένες ή ελληνικές) δραστηριοποιούνται σήμερα στην Ελλάδα με θέμα το "προσφυγικό", έχουν προταθεί από την Ε.Ε. και έχουν εγκριθεί από την ελληνική κυβέρνηση.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Τα Σκόπια οδηγούνται σε αυτοχειρία

Έκρυθμη η πολιτική κατάσταση

Εν αναμονή της συγκέντρωσης των 61 υπογραφών βουλευτών, που απαίτησε ο Πρόεδρος των Σκοπίων Γ. Ιβάνοφ από τον αρχηγό του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, Ζόραν Ζάεφ, προκειμένου να του δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, το πολιτικό κλίμα είναι άκρως ταραγμένο, ώστε όποια λύση και αν δοθεί (σχηματισμός κυβέρνησης υπό τον Ζάεφ σε συνεργασία με τα αλβανικά κόμματα, ή εκ νέου προκήρυξη εκλογών) δεν θα αλλάξει την έκρυθμη πολιτική κατάσταση, με τα δύο αντίπαλα σλαβικά κόμματα να αλληλομισούνται.
Δεν είναι μόνον ότι οι αντιθέσεις των δύο σλαβικών κομμάτων εξουσίας είναι σε υπέρτατο βαθμό οξυμένες, αλλά εμπλέκονται με δημόσιες δηλώσεις και οι δύο μεγάλες δυνάμεις, ΗΠΑ και Ρωσία.

Από πλευράς των ΗΠΑ, χωρίς ακόμη να έχει καταστεί σαφής η ακολουθητέα πολιτική υπό των ΗΠΑ, ο νυν πρεσβευτής των ΗΠΑ, ακολουθώντας την πολιτική Ομπάμα (και Σόρος) τάσσεται ανοικτά υπέρ του Σοσιαλδημοκράτη Ζόραν Ζάεφ, υποδεικνύοντας προς τον Σκοπιανό Πρόεδρο να του αναθέσει διερευνητική εντολή προς σχηματισμό κυβέρνησης, καίτοι υπάρχει ασάφεια προς τούτο στο σκοπιανό Σύνταγμα.

Η στάση του Αμερικανού Πρεσβευτή, ενόχλησε πρωτίστως τους Ρώσους, οι οποίοι εμμέσως αλλά σαφώς τάσσονται υπέρ του Γκρούεφσκι, με τον οποίον είχαν συμφωνήσει στα ενεργειακά, αλλά ενόχλησε και Αμερικανούς γερουσιαστές.

Με ανακοίνωσή της η ρωσική Πρεσβεία στα Σκόπια στρέφεται κατά της δημόσιας αμερικανικής (αλλά, και αλβανικής) παρέμβασης στα εσωτερικά των Σκοπίων, τονίζοντας ότι οι προσπάθειες παρέμβασης από το εξωτερικό, στην επιβολή λύσεων παρά τη θέληση του λαού, είναι πολύ επικίνδυνες και πρέπει να καταδικάζονται από την παγκόσμια κοινότητα. Οι αρχές της ισότητας των κυρίαρχων κρατών και της μη ανάμειξης στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών πρέπει να εφαρμόζονται, η δε καταστρατήγησή τους αποτελεί παραβίαση του διεθνούς δικαίου», όπως μεταφέρει ο Εχέδωρος από τον σκοπιανό Τύπο.

Όμως, υπάρχουν καταγγελίες ομάδας ρεπουμπλικάνων γερουσιαστών των ΗΠΑ κατά του συμπατριώτη τους Αμερικανού πρεσβευτή στα Σκόπια, για ανάμειξή του στα πολιτικά πράγματα της χώρας, σύμφωνα με το CNN. Έξι γερουσιαστές, με προεξάρχοντα τον Κρίστοφερ Σμιθ, κατηγορούν τον επικεφαλής της διπλωματικής αποστολής των ΗΠΑ στα Σκόπια, Τζες Μπέιλι, ότι υποστηρίζει ανοικτά το αριστερό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (SDSM) και, επιπροσθέτως, διευκολύνει τη χρηματοδότησή του καθώς και θεσμών που σχετίζονται με αυτό, διοχετεύοντας κονδύλια του προγράμματος USAID σε φιλικές προς αυτά ΜΚΟ. (Εννοούν την «Ανοιχτή Κοινωνία - Open Society» του Τζ. Σόρος)

Μιλώντας στην κρατική τηλεόραση των Σκοπίων, ο Κρίστοφερ Σμιθ ζήτησε την αποπομπή του Μπέιλι, ενώ, ταυτοχρόνως, προανήγγειλε τη διενέργεια επίσημης έρευνας: «Αν αυτός ο πρεσβευτής πήρε το μέρος κάποιου πρέπει να απολυθεί αμέσως». Ζήτησαν απαντήσεις «το αργότερο εντός δύο εβδομάδων», οι οποίες ουδέποτε δόθηκαν. Ο Αμερικανός πρεσβευτής τους αγνόησε επιδεικτικά όπως και τις κατηγορίες τους ότι υποστηρίζει και παρεμβαίνει υπέρ του σοσιαλδημοκρατικού SDSM του Ζόραν Ζάεφ.

Εντυπωσιακή όμως είναι η παρέμβαση, ενός άλλου γερουσιαστή, σύμφωνα με τον σκοπιανό Τύπο, όπως αναφέρθηκε ανωτέρω. «Τα σύνορα πρέπει να αλλάξουν στα Βαλκάνια, ένα μέρος της (ψευδο)Μακεδονίας να ενταχθεί στο Κοσσυφοπέδιο», γράφει το δημοσίευμα της «Gazeta Express», δήλωσε ο γερουσιαστής Ντέινα Ρορομπάκερ, στην αλβανική τηλεόραση. Είναι ο ίδιος που πριν από λίγες ημέρες απέστειλε επιστολή προς τον πρόεδρο της Σερβίας, Τόμισλαβ Νίκολιτς, από τον οποίο ζήτησε να εξετάσει τη δυνατότητα ανταλλαγής εδαφών στο βόρειο τμήμα του Κοσσυφοπεδίου. (Προφανώς και θα ανήκει σε κάποιο φιλοαλβανικό λόμπι).
Ο Αμερικανός γερουσιαστής δεν ζήτησε μόνο αλλαγή των συνόρων, αλλά «να πάψει να υπάρχει αυτό το "πράγμα"», όπου πράγμα είναι το κρατικό μόρφωμα των Σκοπίων.
Πρότεινε λοιπόν, όπως οι Αλβανοί των Σκοπίων αποτελέσουν μέρος του Κοσσυφοπεδίου, ενώ το υπόλοιπο έδαφος ας το πάρει η Βουλγαρία, ή «οποιαδήποτε άλλη χώρα με τους οποίους ισχυρίζονται ότι σχετίζονται» (άγνωστο αν εννοούσε την Σερβία ή την Ελλάδα). Γεγονός είναι ότι ο Ρορομπάκερ άνοιξε δημόσια την συζήτηση στις ΗΠΑ για την κατάργηση αυτού του κράτους, που η ίδρυσή του μόνο προβλήματα δημιούργησε στα Βαλκάνια.

Μακεδών
Πηγή Voria


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Όσες συμφωνίες κι αν υπογράψουν δεν τους σώζει τίποτε...

Αγωνία, αναταραχή, στην κόψη του ξυραφιού, οριακές διαπραγματεύσεις, η χώρα στον αέρα.

Όλες αυτές οι φράσεις χρησιμοποιούνται προκειμένου να αναδειχθεί η κρίσιμη φάση στην οποία βρίσκεται κάθε φορά μια διαπραγμάτευση. Ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει αναγάγει σε επιστήμη την παραπλάνηση του ελληνικού λαού.

Σας πληροφορούμε, λοιπόν, ότι η συμφωνία με τους δανειστές έχει κλείσει και απλά παίζουν καθυστέρηση απλά και μόνο για να ξαναδείξουν πόσο... αριστεροί είναι. Και τα μέτρα έχουν συμφωνήσει, και το αμπαλάζ που θα χρησιμοποιήσουν, και τον τρόπο που θα τα σερβίρουν στον κόσμο.

Η συμφωνία πιθανότατα να κλείσει έως 20 Φεβρουαρίου, άντε το πολύ να χρειαστεί ένα έκτακτο Eurogroup για επικύρωση. Όμως, το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης μάλλον το χάνουμε για τον Μάρτιο αλλά όπως είπε και ο οικονομικός φωστήρας Βερναρδάκης «είναι δευτερεύουσας σημασίας». Τόσα ξέρει τόσα λέει ή απλά προϊδεάζει για τον στόχο που χάνεται εξαιτίας της ανικανότητάς τους.

Ό,τι κι αν συμβαίνει η αλήθεια είναι ότι το deal έχει κλείσει και ο Τσίπρας την Τρίτη έκανε πολιτικό «μασάζ» στους βουλευτές του σε συνεδρίαση στην Κουμουνδούρου. Του στυλ «βάλτε πλάτη αγοράκια και κοριτσάκια να πάμε παρακάτω γιατί αν κάνουμε εκλογές θα φάμε... φούμο». Έτσι, λοιπόν, τα «γατάκια» του ΣΥΡΙΖΑ και τα «λιονταράκια» των ΑΝΕΛ που δεν ψηφίζουν ποτέ μνημόνια, θα καταπιούν την πίκρα τους, θα βγάλουν κι ένα αριστερό δάκρυ και θα φωνάξουν «ναι» στη Βουλή καταγγέλλοντας τους κακούς δανειστές που τους πίεσαν.

Όποιος έχει μιλήσει τις τελευταίες ημέρες με κυβερνητικούς αξιωματούχους θα διαπιστώσει ότι δεν έχουν κανένα άγχος. Ξέρουν ότι η συμφωνία είναι κοντά και απλά τρέχουν να προλάβουν κανέναν «παλαβό» που θα ψηφίσει «παρών». Η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει σε μείωση του αφορολόγητου ορίου και απλά παλεύει να μη νομοθετήσει τώρα τη μείωση στις συντάξεις. Να είναι δηλαδή από το 2018 σαν «κάβα» σε περίπτωση που δεν επιτυγχάνονται οι στόχοι. Άλλωστε, όπως έχουμε γράψει κατά καιρούς, μήπως θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που θα κληθεί να τα εφαρμόσει όλα αυτά;

Ο λογαριασμός μεγαλώνει κάθε μέρα που περνά. Υπολογίζεται ότι από τα 4,5 δισ. ευρώ που μας ζητάνε θα ψηφίσουμε εδώ και τώρα τα 2,5 δισ. ευρώ και τα υπόλοιπα θα δεσμευτούμε ότι θα τα υλοποιήσουμε μόλις μας ζητηθεί. Δεν χρειάζεται να θυμίσουμε ότι μέχρι πριν μερικές ημέρες έλεγαν ότι δεν ψηφίζουν μέτρα που θα φτωχοποιήσουν το λαό και άλλες τέτοιες ανοησίες.

Ο λόγος που η κυβέρνηση δέχεται την υπογραφή ενός προληπτικού μνημονίου (παρ' ότι το παίζει... λεβέντικα μέχρι τώρα) είναι προφανής. Θα κερδίσει χρόνο και θα απομακρύνει το σενάριο των εκλογών άμεσα. Αν και πόσο θα αντέξει είναι δικό της θέμα και πόσο έξυπνα θα κινηθεί η ΝΔ. Όμως, στο Μαξίμου ποντάρουν και σε ένα άλλο γεγονός. Σε μια μεγάλη πολιτική αλλαγή στη Γερμανία. Να φύγει η Μέρκελ και ο Σόιμπλε ώστε να ηρεμήσει κάπως η κατάσταση και να μην ασκούνται τόσο σκληρές πιέσεις προς την Ελλάδα.

Ωστόσο, ακόμη και ο Σουλτς να γίνει καγκελάριος θα πρέπει να δίνει λογαριασμό στους ψηφοφόρους του...

Σε κάθε περίπτωση στην κυβέρνηση εκτιμούν ότι η πολιτική αλλαγή στη Γερμανία μπορεί να αλλάξει και τους όρους του μνημονίου και να επιτευχθούν χαμηλότερα πλεονάσματα από το 2018 και μετά. Έτσι εκτιμά ο Τσίπρας ότι μπορεί να κερδίσει το παιχνίδι ή τουλάχιστον να συνεχίσει να χρησιμοποιεί το... πρωθυπουργικό αεροσκάφος για ένα – δύο χρόνια ακόμη.

Δεν έχουν καταλάβει κάτι στο Μαξίμου. Ότι δεν τους σώζει τίποτε. Η κυβέρνηση αυτή θα πέσει από υποθέσεις όπως ο ΕΦΚΑ και οι εισφορές ή ακόμη και οι εικόνες ντροπής με κόσμο να ταλαιπωρείται για να πάρει 200 ευρώ επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης.

Ή ακόμη και από τον εξευτελισμό του ελληνικού κράτους στο Ελληνικό με τους μετανάστες. Η κυβέρνηση αυτή θα πέσει γιατί ο κόσμος βαρέθηκε να πληρώνει την ανικανότητά τους. Όσες συμφωνίες κι αν υπογράψουν δεν τους σώζει τίποτε...

AntiNews


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

To χρέος και ο βίος αβίωτος

Χαράς ευαγγέλια! Ευρέθη άνθρωπος αισιόδοξος για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, παρόλο που αυτή συντρίβεται στις συμπληγάδες πέτρες του Μνημονίου και των τιμωρητικών απαιτήσεων της τρόικας. Το όνομα, δε, αυτού: Γερούν Ντάισελμπλουμ. Θα ήταν αστείο αυτό, αν η πατρίδα μας δεν είχε βιώσει τόσο άσχημα τη μνημονιακή «προσαρμογή» της στο κολαστήριο της ξενοκρατίας.

Όμως, υπό τις παρούσες συνθήκες δεν χωρούν χωρατά. Επιβάλλονται πρωτοβουλίες, που ορισμένοι θέλουν να τις αναβάλλουν ή και να τις ματαιώσουν.

Οι πρωτοβουλίες που θα πρόσφεραν στην πατρίδα και στον λαό μας μια διέξοδο από τη στενωπό της ύφεσης και της ανεργίας πρέπει να αφορούν το ελληνικό χρέος.

Ο πρόεδρος του Eurogroup και πιστός υπάλληλος της γερμανικής καγκελαρίας, θορυβημένος από την εκτίμηση του ΔΝΤ για το ελληνικό χρέος, το οποίο χαρακτηρίζεται «εξαιρετικά μη βιώσιμο», είπε ότι είναι «ξεπερασμένη» η έκθεση του ΔΝΤ, και οι εκτιμήσεις του Ταμείου έχουν ξεπεραστεί «λόγω της ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας».

Ο κ. Ντάισελμπλουμ είναι ο μόνος που βλέπει -ή κάνει ότι βλέπει- ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Αν σε οποιαδήποτε γωνιά της χώρας μας κάποιος αποπειραθεί να διατυπώσει αυτή την άποψη, θα αντιμετωπιστεί (στην καλύτερη των περιπτώσεων) σαν φαρσέρ που κάνει πολύ κακόγουστα αστεία.

Φυσικά, ο πρόεδρος του Eurogroup δεν εκφράζει δική του άποψη. Επαναλαμβάνει όσα του υπαγορεύονται από την κ. Μέρκελ και τον κ. Σόιμπλε, που δεν επιθυμούν να γίνει καμία κουβέντα για ελάφρυνση του -εξαιρετικά μη βιώσιμου- ελληνικού χρέους και για εξορθολογισμό των εξωφρενικών απαιτήσεων των δανειστών από την πατρίδα μας.

Οι Έλληνες δεν δύνανται να πληρώσουν ούτε σεντ περισσότερο στην Εφορία. Δεν υπάρχουν πλέον αποθέματα ούτε σε υλικό ούτε σε ψυχολογικό επίπεδο, ώστε να γίνει αποδεκτή η «καραμέλα» για «μερικές θυσίες ακόμα».

Εδώ και επτά χρόνια η πατρίδα μας θυσιάζει και το παρελθόν και το παρόν και το μέλλον της στον βωμό της εξόφλησης ενός χρέους που δεν μπορεί να εξυπηρετήσει.

Η λογική θα επικρατήσει, είτε το θέλουν οι Γερμανοί είτε όχι.

Πηγή "Δημοκρατία"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Άκρα του τάφου σιωπή...

Γράφει ο Κώστας Μαντατοφόρος

Η γενιά των παιδιών μας, οι σημερινοί 25άρηδες και 35άρηδες, αλλά και οι νεότερες γενιές, αυτές των παιδιών των μικρών αδελφιών μας, που είναι 15-20, είναι θυμωμένοι, ίσως και εξοργισμένοι -με όλο τους το δίκιο- εναντίον των δικών μας γενιών.
Τα βάζουν με όλους εμάς που γεννηθήκαμε μετά τον πόλεμο, στις δεκαετίες του '50 και του '60, γιατί τα κάναμε μπάχαλο.

Εμείς οι μεταπολεμικοί είμαστε η πρώτη κακομαθημένη, ή καλομαθημένη γενιά (όπως το πάρει κανείς) μέσα στον 20ο αιώνα.
Σε σχέση με τους παπούδες και τους πατεράδες μας μεγαλώσαμε στα πούπουλα, είχαμε γονείς που αναγνώριζαν την αξία της μόρφωσης και των σπουδών -και άρα έκαναν το σκατό τους παξιμάδι για να μας σπουδάσουν- και εν τέλει μάθαμε να μας παρέχονται ή έστω να κερδίζουμε και να παρέχουμε οι ίδιοι στους εαυτούς μας την μεγαλύτερη δυνατή πολυτέλεια (με την έννοια της καλοζωίας και όχι της υπερβολής. Τουλάχιστον στην αρχή).
Το ίδιο επιδιώξαμε αργότερα και για τα παιδιά  μας.
Αυτά όλα μας οδήγησαν στο λάθος να μπερδέψουμε εν πολλοίς την έννοια της καλοζωίας με αυτή της άχρηστης πολυτέλειας και την έννοια του πλούτου και την άκριτη ικανοποίηση όλων μας των επιθυμιών με την έννοια της ευημερίας.
Εξ ου και τα σκατώσαμε.
Ενσωματωθήκαμε στο σύστημα με τόση φόρα και τόσο γενιτσαρισμό που οι παλιοί καπιταλιστές φανήκανε πουλάδες μπροστά μας.
Αγκαλιάσαμε την παραγωγή, τον πλούτο, και την κατανάλωση, θεοποιήσαμε το κεφάλαιο (προσωπικό και παγκόσμιο), και ανοίξαμε διάπλατα τον δρόμο στον νεοφιλελευθερισμό και την Παγκοσμιοποίηση.

Όμως...
Εδώ υπάρχει ένα "όμως":
Πριν ενσωματωθούμε, πριν υποκύψουμε στην υπερβολή και το κυνήγι του χρήματος, επαναστατήσαμε. Αμφιβάλαμε και ξεσηκωθήκαμε σε διάφορες περιόδους εναντίον των χεριών που μας έτρεφαν και των πρακτικών τους.
Αμφισβητήσαμε τα πάντα. Δημιουργήσαμε τον Μάη του '68, την Άνοιξη της Πράγας, το αντιπολεμικό κίνημα των Χίπις, ακόμη και την γεμάτη αμφισβήτηση και επαναστατικά νοήματα μουσική ροκ.
Και όλα αυτά έγιναν, τα κάναμε σαν γενιές, σαν νεολαία, όχι σε δύσκολες για μας εποχές.
Σε εποχές που όλοι θέλανε να μας δώσουν.
Που δεν μας κυνηγούσανε να μας γ@μήσουν προκαταβολικά την ζωή. Την γ@μήσαμε μετά μόνοι μας.
Που οι δουλειές ήταν εύκολες, και το χρήμα έρρεε άφθονο στις τσέπες μας, αρκεί να δουλεύαμε για το σύστημα.
Και δουλέψαμε. Και "προκόψαμε". Και "προκόψαμε" και τις επόμενες γενιές.

Παρ' όλα αυτά δικαιούμαστε κι εμείς να είμαστε τσαντισμένοι με τις καινούργιες γενιές.
Τώρα που τα πάντα είναι εναντίον τους, τώρα που η σιωπή και η υπακοή το μόνο που θα τους αποφέρει είναι μιά μίζερη, στερημένη ζωή, γιατί δεν ξεσηκώνονται; 
Εμείς ξεσηκωθήκαμε κάποτε χωρίς σχεδόν να μας λείπει τίποτε από υλικά αγαθά. Ξεσηκωθήκαμε για τις ιδέες. Και πολύ καλά κάναμε.
Τώρα που του λείπουν τα πάντα, γιατί στέκονται ακίνητοι;
Γιατί δεν σηκώνονται απ' τις καφετέριες να τα κάνουν όλα @@@τάνα; Έτσι κι αλλιώς δεν έχουν και πολλά να χάσουν.
Κι ας μας στήσουν κι εμάς στον τοίχο. Ας μας δικάσουν. Κι ας μας καταδικάσουν.
Έτσι κι αλλιώς ένοχοι είμαστε απέναντί τους.

Αλλά για τ' όνομα της ζωής!
Της δικιάς τους ζωής.
Ας ξεσηκωθούν!...

Πηγή "Ουδέν Σχόλιον"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Γέφυρες «στήνουν» Τραμπ – Ερντογάν: Τι συζήτησαν

«Στρατηγικό συνεργάτη και σύμμαχο των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ» χαρακτήρισε την Τουρκία ο Αμερικανός πρόεδρος σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχαν οι δύο ηγέτες

Ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ επανέλαβε χθες Τρίτη τη δέσμευσή των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ στη διάρκεια τηλεφωνικής επικοινωνίας που είχε με τον Τούρκο πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, τη χώρα του οποίου χαρακτήρισε «στρατηγικό εταίρο και σύμμαχο στο ΝΑΤΟ».

Σε ανακοίνωσή του ο Λευκός Οίκος επεσήμανε ότι ο Τραμπ αναφέρθηκε στην κοινή δέσμευση των ΗΠΑ και της Τουρκίας «στη μάχη κατά της τρομοκρατίας σε όλες της τις μορφές» και χαιρέτισε τη συμβολή της Άγκυρας στη μάχη κατά του Ισλαμικού Κράτους.

Στη συνομιλία του με τον Ερντογάν, ο Τραμπ αναφέρθηκε «στη μακρά και στενή σχέση μεταξύ των ΗΠΑ και της Τουρκίας και την κοινή τους δέσμευση στη μάχη κατά της τρομοκρατίας σε όλες της τις μορφές».

«Ο πρόεδρος Τραμπ επανέλαβε την αμερικανική υποστήριξη στην Τουρκία ως στρατηγικό εταίρο και σύμμαχο στο ΝΑΤΟ και εξέφρασε την εκτίμησή του για όλη τη συνεισφορά της στην εκστρατεία κατά του ΙΚ», συνέχισε η ανακοίνωση του Λευκού Οίκου.

Από την πλευρά τους πηγές από την τουρκική προεδρία σημείωσαν ότι οι δύο ηγέτες συμφώνησαν να συνεργαστούν αναφορικά με τις ελεγχόμενες από το ΙΚ πόλεις αλ Μπαμπ και Ράκα, όπως μετέδωσε το Αθηναϊκό Πρακτορείο.

Μεταξύ των άλλων θεμάτων που συζήτησαν οι Τραμπ και Ερντογάν ήταν η δημιουργία ζωνών ασφαλείας στη Συρία, η προσφυγική κρίση και η καταπολέμηση της τρομοκρατίας, σύμφωνα με τις πηγές. Οι ίδιες πηγές τόνισαν ότι ο Τούρκος πρόεδρος ζήτησε από τις ΗΠΑ να μην υποστηρίζουν τις συριακές κουρδικές πολιτοφυλακές YPG.

Οι τουρκικές πηγές ανέφεραν επίσης ότι ο διευθυντής της CIA Μάικ Πομπέο αναμένεται να επισκεφθεί την Τουρκία αύριο Πέμπτη για να συζητήσει το θέμα των YPG και την αντιμετώπιση του δικτύου του αυτοεξόριστου στις ΗΠΑ πρώην ιεροκήρυκα Φετουλάχ Γκιουλέν, τον οποίο η Άγκυρα κατηγορεί ότι ενορχήστρωσε το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιουλίου.

Ο Ερντογάν είχε τηλεφωνήσει στον Τραμπ για να τον συγχαρεί μετά τη νίκη του στις προεδρικές εκλογές, όμως αυτή ήταν η πρώτη συνομιλία μεταξύ τους μετά την ορκωμοσία του νέου Αμερικανού προέδρου.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Οι αυτοκαταστροφικές δυνάμεις, ανάμεσα τους Ελλάδα και Κύπρος

Του Βασίλη Κοψαχείλη

Στη διεθνή πολιτική συνηθίζουμε να κατηγοριοποιούμε τα κράτη σε μικρές, μεσαίες και μεγάλες δυνάμεις, ανάλογα με την γεωπολιτική, γεω-οικονομική και, λίαν προσφάτως, γεω-επιχειρηματική τους ισχύ. Η αξιολόγηση της ισχύος των κρατών δεν σταματά όμως μόνο στο μέγεθος. Υπάρχουν και άλλα ποιοτικά κριτήρια, όπως είναι για παράδειγμα η κατηγορία των αποτυχημένων κρατών.

Θα έπρεπε ωστόσο να υπάρχει και μια άλλη κατηγορία κρατών και δυνάμεων: οι «αυτοκαταστροφικές δυνάμεις»! Είναι δυνάμεις, που ανεξάρτητα από τη σχετική τους ισχύ, λειτουργούν κόντρα στα συμφέροντά τους, και το χειρότερο, αυτή η συμπεριφορά τους αποτελεί επαναλαμβανόμενη κατάσταση στην Ιστορία, που ανάλογα με την σημασία τους επηρεάζουν σε περιφερειακό ή σε παγκόσμιο επίπεδο τις εξελίξεις.

Το Ιαπωνικό παράδειγμα

Μία τέτοια χώρα είναι η Ιαπωνία. Στα τέλη του 19ου αιώνα επέλεξε τον «λάθος» δρόμο προς τον εκσυγχρονισμό, πορεία που ολοκληρώθηκε με την καταστροφή της στα τέλη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Με την βοήθεια των ΗΠΑ και της πραγματικά φιλελεύθερης αντίληψης που διακατείχε την Αμερικανική υπερδύναμη τουλάχιστον τότε, η Ιαπωνία αναστηλώθηκε και έγινε πάλι ισχυρή παραγωγικά δύναμη. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και καθ’ όλη τη δεκαετία του 1980, το «Made in Japan» κυριαρχούσε σε όλο τον πλανήτη. Ο Ιαπωνικός ιμπεριαλισμός όμως είχε βρει μια άλλη κατεύθυνση για να ικανοποιηθεί.

Μέσα από την κυριαρχία του Made in Japan, η Ιαπωνία μάζευε όλη τη ρευστότητα του πλανήτη μέχρι που ήρθε η ώρα, ο πλανήτης να μην έχει άλλη ρευστότητα για να αγοράσει Ιαπωνικά προϊόντα, τα μεροκάματα είχαν ήδη αυξηθεί στη χώρα και οι παραγωγικές επιχειρήσεις άρχισαν να μεταναστεύουν από τις εξόχως σεισμογενείς Ιαπωνικές νήσους προς άλλους ασιατικούς προορισμούς. Η κρίση δεν άργησε να έρθει. Και στην πραγματικότητα ακόμη και σήμερα η Ιαπωνία βρίσκεται σε κρίση, όμως τη σώζει το γεγονός ότι το τεράστιο δημόσιο χρέος της που αγγίζει σχεδόν το 200% βρίσκεται σε Ιαπωνικά χέρια και όχι σε ξένους πιστωτές.

Η περίπτωση της Γερμανίας

Μία άλλη αυτοκαταστροφική δύναμη είναι η Γερμανία. Παρόμοια η πορεία της με αυτή της Ιαπωνίας στον δρόμο προς την αποικιοκρατία και τον εκσυγχρονισμό. Καταστράφηκε και εκείνη, μάλιστα δύο φορές μέσα στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Και πάλι, χάρη στη διορατικότητα των Αμερικανών και την αβροφροσύνη των συμμάχων τους, δεν επαναλήφθηκαν τα λάθη του 1918 και από τις αρχές του 1950 η Δυτική Γερμανία εξελίχθηκε στη μεγάλη δύναμη που ξέρουμε. Η κατάρρευση των ψυχροπολεμικών δομών έφερε και την ενοποίηση της Γερμανίας. Όμως η Γερμανική ελίτ δεν είχε πάρει το μάθημά της. Με την ενοποίηση αναγεννήθηκαν οι ευσεβείς πόθοι για ηγεμονία και κυριαρχία στην Ευρώπη. Τα πρώτα θύματα ήταν τα ίδια τους τα αδέλφια, οι Ανατολικογερμανοί, που ακόμη και σήμερα – να είναι καλά ο κ. Σόιμπλε – απολαμβάνουν διαφορετικά μεροκάματα σε σχέση με τους Γερμανούς στο Δυτικό τμήμα της χώρας, ίσως ακόμη και 30-40% μειωμένα.

Το λάθος της προεδρίας Ομπάμα το 2009, ήταν ότι για να καλύψουν οι ΗΠΑ δικά τους σοβαρά προβλήματα συμφώνησαν και συναίνεσαν στη μετατόπιση του κέντρου βάρους στη λήψη των αποφάσεων από τις Βρυξέλλες στο Βερολίνο. Και αυτό το λάθος το πληρώνει σήμερα ολόκληρη η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως επίσης πληρώνει και την μικρόνοη λογική του κ. Κολ να αναδείξει την κα. Μέρκελ στη Γερμανική καγκελαρία, γνωρίζοντας εκ των προτέρων την περιορισμένη πολιτική της αντίληψη, με στόχο, μέσω εκείνης, να συνεχίσει ο κ. Κολ να ασκεί υπογείως τον έλεγχο του κόμματος και της χώρας. Το παράδειγμα αυτό να συνετίσει ορισμένους και στη χώρα μας, που ενώ το εκλογικό σώμα, αφού τους ευχαρίστησε και τους έστειλε σπίτι τους, εκείνοι συνεχίζουν να στήνουν στο πολιτικό σκηνικό αχυρανθρώπους τους προκειμένου να βλάψουν το ίδιο τους το κόμμα και τη χώρα.

Σήμερα το δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε λυσσά εναντίον της Ελλάδας που φωνάζει «δεν αντέχω άλλο σώσιμο…»! Μέτρα, λιτότητα, αδιέξοδα σχέδια, που πλέον έχουν ενοχλήσει όλη την Ευρώπη και δρομολογούν ιστορικές πολιτικές εξελίξεις σε ολόκληρη την ΕΕ. Η πρώτη κόντρα ήταν και η πλέον αναμενόμενη. Η Βρετανία δεν θα καθόταν να γίνει, όπως η Γαλλία, Γερμανικό εξαπτέρυγο. Και φεύγει ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου. Αυτό που δεν έχουν καταλάβει στη Γερμανία είναι ότι λειτουργούν αυτοκτονικά εναντίον των ίδιων των συμφερόντων τους. Θα μπορούσαν να είχαν ηγηθεί από την πρώτη στιγμή, εφαρμόζοντας μια άλλη πολιτική αλληλεγγύης και παγιώνοντας τη θέση τους ως εγγυητές της Ευρωπαϊκής ενότητας. Δεν το έκαναν, και οδηγούν τόσο τη χώρα τους όσο και την ΕΕ σε μεγάλες περιπέτειες, ίσως μη αναστρέψιμες.

Η Τουρκία

Αυτοκαταστροφική δύναμη είναι και η Τουρκία. Για να μην κουράζω με τις ιστορικές αναφορές, θα σταθώ μόνο στο πλέον πρόσφατο παράδειγμα με την μεταναστευτική κρίση. Ενώ θα μπορούσε να διαχειριστεί πολύ έξυπνα το μεταναστευτικό και να λειτουργήσει πραγματικά ως σύνορο φύλαξης των Ευρωπαϊκών συμφερόντων ώστε να μην έχει κανείς δικαιολογία να την αποκλείει από τον διακαή πόθο της να συμπεριληφθεί στους κόλπους της μεγάλης Ευρωπαϊκής οικογένειας, αντίθετα λειτούργησε ως Μπαρμπαρόσα και εκβίασε και εκβιάζει τους ευρωπαίους με λύτρα προκειμένου να μην ανοίξει τις πύλες και πλημμυρίσουν τα εκατομμύρια των μεταναστών την Ευρώπη.

Ο εκβιασμός δεν είναι και η καλύτερη συνταγή για επικοινωνία με την Ευρώπη. Και έτσι, ο Ερντογάν έκλεισε για πάντα την πόρτα της ΕΕ στην Τουρκία. Είχε μια μεγάλη ευκαιρία και την έχασε! Σήμερα προσπαθεί με τεχνάσματα και μέσω της «λύσης» του Κυπριακού να βάλει πόδι στην ΕΕ, αλλά το όνειρο της χώρας-μέλους της ΕΕ τελείωσε για την Τουρκία. Ας μείνει με το Σουλτάνο της μέχρι το 2029, τουλάχιστο στα χαρτιά, γιατί στην πραγματικότητα θα μείνει με όσα χρόνια του δώσει ο Αλλάχ.

Η Ελλάδα

Στις αυτοκαταστροφικές δυνάμεις ανήκει και η Ελλάδα. Εθνικά και οικονομικά προβλήματα καθώς χώρα υπό γεωπολιτική κηδεμονία ή διεθνή δημοσιονομική επιτροπεία, αποτελούν τη συνήθη κατάσταση στη νεότερη ιστορία της ως έθνους-κράτους. Η συνταγή που ακολουθούμε είναι πάντα η ίδια. Γι’ αυτό και τα προβλήματα δεν εξαφανίζονται, αντίθετα επιστρέφουν δριμύτερα. Και μυαλό δεν βάζουμε.

Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αφήσαμε την άμυνά μας στα χέρια του ΝΑΤΟ, σαν εμείς να μην οφείλαμε να προστατέψουμε την εθνική μας ασφάλεια. Άλλο πράγμα η συμμαχίες και άλλο πράγμα το αφήνω την εθνική μου άμυνα στα χέρια κάποιου τρίτου. Προφανώς, το έπος του ’40 μας έπεσε βαρύ! Και ήρθε το καλοκαίρι του 1974. Ξαφνικά είδαμε πως το ΝΑΤΟ είναι πολύ κακό και αναζητήσαμε νέο προστάτη (για να μην πω τίποτα πιο βαρύ), αυτή τη φορά στην Ευρώπη. Η ΕΟΚ και η μετεξέλιξή της ως ΕΕ έγιναν εθνική σημαία. Και χρήματα πήραμε και τεράστιες ευκαιρίες μας ανοίχτηκαν για οικονομική ανάπτυξη και πολιτική ισχύ, εμείς στη νιρβάνα μας.

Και σήμερα τρέχουμε και δεν φτάνουμε, χωρίς άποψη για το ποιο θα μπορούσε να είναι το μείγμα πολιτικής που μας ταιριάζει για την οικονομική μας ανάπτυξη, αντίθετα υιοθετούμε ότι μας σερβίρουν ανάξιοι σχολιασμού και επιστημονικής επάρκειας θεσμοί, ξένοι πολιτικοί και τεχνοκράτες της συμφοράς. Και όταν βάζουμε τη δική μας πινελιά στο κάδρο, απλά κάνουμε τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Θα σταθώ μόνο σε τούτο. Δεν μπορώ να βρω λόγια να χαρακτηρίσω τους εγκεφάλους που σκέφτηκαν και εκπόνησαν αυτό το σχέδιο για τις ασφαλιστικές εισφορές των ελευθέρων επαγγελματιών, δηλαδή της συντριπτικής πλειονότητας του οικονομικά ενεργού πληθυσμού που περιμένουμε να παράξουν πλούτο και υπεραξίες ώστε να βγούμε από το οικονομικό μας αδιέξοδο. Όχι ότι το προηγούμενο καθεστώς ήταν σωστό και καλό. Πανάθλιο ήταν.

Όμως το τωρινό ξεπερνά κάθε νοσηρή φαντασία. Εάν ήθελαν λύση, δύο πράγματα έπρεπε να κάνουν. Μία γενναία πολιτική απόφαση που να διαχωρίζει συνολικά και οριστικά την παλιά κατάσταση από μια νέα βιώσιμη κατάσταση, βιώσιμη πρωτίστως για τον επαγγελματία και την επιχείρηση και μετά για το γραφειοκρατικό κράτος, καθώς και να αντιγράψουν το τι ισχύει στη Μεγάλη Βρετανία πάνω στο θέμα. Στέκομαι μόνο σε αυτό το παράδειγμα προς επίρρωση της θέσης μου ως αυτοκαταστροφικού κράτους για την περίπτωση της Ελλάδας.

… και η Κύπρος

Τέλος, αυτοκαταστροφική δύναμη αποδεικνύεται ότι είναι και η Κύπρος. Δεν πήρε κανένα μάθημα από το παρελθόν. Μετά από τον πρώτο ενθουσιασμό της ανακάλυψης σημαντικών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων και των σημαντικών συμμαχιών της με Αίγυπτο και Ισραήλ, επέστρεψε στην Κύπρο το μούδιασμα και η εσωστρέφεια που οδήγησε στο Μοντ Πελεράν, στο «Δείπνο» και στην εξευτελιστική Γενεύη.

Όσο δεν θα αλλάζει στάση και δεν θα αντιλαμβάνεται ότι είναι ένα ανεξάρτητο κράτος με συμφέροντα και δικαιώματα, ισχυρές συμμαχίες και δυνατότητες, τότε μην περιμένει θαύματα από τη διεθνή κοινότητα. Και δυστυχώς, πιθανότατα σύντομα θα βρεθεί εγκλωβισμένη σε μια νέα συμφωνία τύπου «Ζυρίχης-Λονδίνου» και σε ένα μελλοντικό ’74 θα ψάχνει πάλι τις αιτίες της καταστροφής.

Υπάρχουν, δυστυχώς, πολλές ακόμη αυτοκαταστροφικές δυνάμεις στον πλανήτη. Ανέφερα μόνο ορισμένες. Είναι κυρίως θύματα της ιστορίας τους και της αναποφασιστικότητάς τους να δουν λύσεις και προοπτικές έξω από το κουτάκι που οι ίδιοι έφτιαξαν για τους εαυτούς τους. Λύσεις υπάρχουν και πράγματι η Πολιτική δεν έχει αδιέξοδα. Μήπως όμως, τελικά, αδιέξοδα έχουν οι ίδιοι οι λαοί;

* Ο κ. Βασίλης Κοψαχείλης είναι Διεθνολόγος, Γεωστρατηγικός Αναλυτής (GsRc/III) εξειδικευμένος σε θέματα ενεργειακής ασφάλειας. Επιστημονικός συνεργάτης του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών, αρθογράφος και συγγραφέας.
Πηγή MIgnatiou


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Μάλιστα κυρία μου. Απατεώνες είσαστε

Η κυρία με τα γεμιστά, που κάθεται σε καρέκλα υπουργού και ρώτησε τις προάλλες, ενοχλημένη κι όλας, «απατεώνες είμαστε;» δικαιούται να έχει μια απάντηση στο ερώτημα. Μάλιστα κυρία μου. Απατεώνες είσαστε.

Όταν αφήνετε εκατοντάδες φτωχούς πολίτες να κοιμούνται στους δρόμους για να πάρουν σειρά στις υπηρεσίες του κοινωνικού επιδόματος, το έτος 2017 μΧ, ενώ τους είχατε τάξει τον κοινωνικό παράδεισο, απατεώνες είσαστε.

Όταν οι υπηρεσίες αυτές δεν έχουν ούτε το στοιχειώδες μηχάνημα με αριθμούς προτεραιότητας και ένας υπάλληλος μοιράζει … χαρτάκια με νούμερα στο δρόμο στους πολίτες που αναγκάζονται να ποδοπατηθούν γι αυτά, απατεώνες είσαστε.

Όταν το ηλεκτρονικό σύστημα που έχει αγοράσει το κράτος και έχουν χρυσοπληρώσει οι πολίτες για να εξυπηρετήσει 700.000 δικαιούχους πέφτει συνεχώς γιατί δεν μπορεί να σηκώσει 50.000 αιτήσεις, απατεώνες είσαστε.

Όταν δεν μπορείτε να προγραμματίσετε μια απλή διαδικασία να μοιράσετε 760.000.000 ευρώ σε 700.000 ανθρώπους τον 21ο αιώνα, που όλα είναι on line και τρέχουν τα δεδομένα και οι διασταυρώσεις των στοιχείων με ιλιγγιώδεις ταχύτητες, απατεώνες είσαστε.

Όταν ζητάτε και παίρνετε σε κάθε συναλλαγή του κάθε πολίτη με το δημόσιο κάθε στοιχείο του και έχετε για τον καθένα όλα τα δεδομένα του σε 500 υπηρεσίες, αλλά τους ζητάτε τα ίδια πράγματα και για να πάρουν το επίδομα αλληλεγγύης, απατεώνες είσαστε.

Όταν προϊσταστε όλων των υπηρεσιών του δημοσίου, που παίρνουν τα πλήρη στοιχεία των πολιτών, αλλά δεν μπορείτε να βάλετε αυτές τις υπηρεσίες να δουλέψουν έτσι που να κοινοποιούν σε όλο το δημόσιο αυτά τα στοιχεία, αλλά αντίθετα βάζετε τους πολίτες να κάνουν τη δουλειά των υπαλλήλων τους, απατεώνες είσαστε.

Όταν στέλνετε βασανισμένους πολίτες από το υπουργείο Εργασίας στα ΚΕΠ και από τα ΚΕΠ στο υπουργείο, ζητώντας τους νέα χαρτιά, μόνο και μόνο για να δικαιολογήσει την ύπαρξή του το γραφειοκρατικό τέρας που ταϊζετε αντί να το γκρεμίσετε όπως υποσχόσασταν, απατεώνες είσαστε.

Όταν το άχρηστο και αναποτελεσματικό αυτό δημόσιο παραμένει και με δική σας ευθύνη ανίκανο να διασταυρώνει τα στοιχεία του για το ποιος είναι ανάπηρος, ποιος άπορος, ποιος άνεργος, ποιος μονογονεϊκή οικογένεια, ποιος νόμιμος μετανάστης, ποιος δικαιούχος εν τέλει των 200 αυτών ευρώ της πείνας, ενώ τα έχει τα στοιχεία, απατεώνες είσαστε.

Όταν υποχρεώνετε σε δημόσιο εξευτελισμό τις χιλιάδες πολιτών που περιμένουν στη βροχή, έξω από τις κλειστές υπηρεσίες με τα ύποπτα ηλεκτρονικά σας συστήματα, που δεν μπορούν να μοιράσουν δυο γαϊδάρων άχυρα, και μου θέλετε και ελληνική διαστημική εταιρία, τρομάρα σας, απατεώνες είσαστε.

Όταν αντιμετωπίζετε αυτή την αχρηστία και την ανικανότητα του κράτους σας και της διοίκησής σας με τη δικαιολογία ότι με τόσες πολλές αιτήσεις θα έπεφτε το σύστημα «και η NASA να είσαστε», απατεώνες είσαστε.

Και είσαστε απατεώνες, γιατί άμα ξέρετε ότι πρέπει να μοιραστούν 760 εκατομμύρια σε 700.000 δικαιούχους με ένα συγκεκριμένο ηλεκτρονικό σύστημα που έχει συγκεκριμένες δυνατότητες, φτιάχνετε έναν απλό προγραμματισμό ώστε ούτε το σύστημα να πέσει, ούτε να ζητάτε από τους πολίτες στοιχεία τους που το δημόσιο τα έχει κι ας κόψετε το σβέρκο σας να τα κάνει διαθέσιμα, ούτε να εξευτελίζετε το λαό να ξενυχτάει έξω από τα δημόσια μαγαζάκια σας για να πιάσει θέση στην ουρά του τρίτου κόσμου.

Και είσαστε απατεώνες επειδή όλα αυτά είναι εφικτά. Αλλά, είναι ανέφικτα από ανθρώπους που ενώ είναι ανίκανοι να διοικήσουν, αναλαμβάνουν την ευθύνη της ζωής άλλων ανθρώπων. Κι αυτό αποδεικνύεται κάθε μέρα στην πράξη.

Όταν έχετε έρθει στην εξουσία, έχοντας υποσχεθεί σε όλο αυτόν τον κόσμο μια ζωή ανθρώπινη και μια κοινωνία καλύτερη απ αυτή που είχε και τον βάζετε να ζει σε συνθήκες υπανάπτυξης, απατεώνες είσαστε. Τι είσαστε.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης
Πηγή Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου