Οι υποκλοπές Μέρκελ ως κορυφή του παγόβουνου

Γράφει ο Αλέξανδρος Τάρκας


Ο σάλος για το διεθνές δίκτυο τηλεπικοινωνιακών υποκλοπών της Γερμανίας είναι δικαιολογημένος ως προς τη νομική διάσταση της προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων. Ωστόσο -όσο κι αν ακούγεται κυνικό-, η πολιτική διάσταση της υπόθεσης υπενθυμίζει ότι τα σοβαρά κράτη είναι επιβεβλημένο να έχουν παρόμοιες δυνατότητες.

Η κυβέρνηση του Βερολίνου και, προσωπικά, η Α. Μέρκελ με δημόσιες δηλώσεις είχαν εξοργιστεί μετά την αποκάλυψη παγίδευσης των κινητών τηλεφώνων της από την αμερικανική NSA. Επίσης δημόσια ο πρόεδρος Ομπάμα είχε υπερασπιστεί τις αρμόδιες υπηρεσίες, υπογραμμίζοντας ότι έχουν ευθύνη προάσπισης της εθνικής ασφάλειας και προώθησης των οικονομικών συμφερόντων των ΗΠΑ. Συμπλήρωσε δε ότι, λίγο πολύ, αυτά συμβαίνουν στις διεθνείς σχέσεις και ότι η κυρία Μέρκελ, προσωπικά, δεν ήταν «στόχος» παρακολούθησης.

Μετά την (απλή) έκφραση ευχής του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών περί «άμεσης απάντησης από γερμανικής πλευράς», το Βερολίνο κινήθηκε ακριβώς στη γραμμή Ομπάμα που προηγουμένως επέκρινε! Ο αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος Γκ. Στράιτερ παραδέχθηκε ότι υφίσταται πρόσβαση στις «επικοινωνιακές οδούς», αλλά ισχυρίστηκε ότι δεν περιγράφονται «στόχοι» της μυστικής υπηρεσίας BND, όπως η Ελλάδα.

Ομως το δίκτυο υποκλοπών δεν είναι τίποτα περισσότερο από την κορυφή του παγόβουνου του νέου δόγματος ισχύος και επεκτατικής διπλωματίας του Βερολίνου. Οι υποκλοπές είναι μόνον ένα χρήσιμο μέσο υποβοήθησης και επίτευξης του τελικού στόχου. Η Γερμανία, στηριζόμενη στην οικονομική ισχύ και την έλλειψη σοβαρού αντιλόγου στην Ε.Ε., προωθεί συγκεκριμένη στρατηγική κυριαρχίας της στον ευρωπαϊκό χώρο και ανάδειξής της στον τρίτο πόλο μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας. Δεν πρόκειται για γραφικότητες περί δήθεν «νέου Ράιχ», αλλά για άριστα μελετημένο σχέδιο διεύρυνσης της γερμανικής επιρροής σε όλα τα επίπεδα που, ως τώρα τουλάχιστον, δεν επιτρέπει πολλές ελπίδες για ωφέλεια των ελληνικών συμφερόντων.

Ενδεικτικό της αποφασιστικότητας της κυρίας Μέρκελ και του υπουργού Εξωτερικών Φ. Στάινμαγιερ είναι ότι, ενώ σε πρόσφατη έρευνα της γερμανικής κοινής γνώμης μόνον το 37% επιθυμεί μεγαλύτερη ανάμειξη στις διεθνείς εξελίξεις και το 60% είναι υπέρ μιας μορφής απομονωτισμού, η απόφασή τους είναι ειλημμένη. Προχωρούν μπροστά και ηγούνται της κοινής γνώμης αντί να σύρονται από αυτήν.

Σε αυτό το πλαίσιο και σύμφωνα με εγκυρότατες πηγές, ο κ. Στάινμαγιερ έχει εκμυστηρευθεί σε ξένους διπλωμάτες διαπιστευμένους στο Βερολίνο ότι διαφωνεί, ευθέως, με τις οικονομικές κυρώσεις των ΗΠΑ (επομένως και της Ε.Ε., που υιοθέτησε κάποιες ηπιότερες) κατά της Ρωσίας εξαιτίας των εξελίξεων στην Ουκρανία. Σύμφωνα με τον κ. Στάινμαγιερ, αργά ή γρήγορα, θα απαιτηθούν πρόσθετες κυρώσεις, επιτείνοντας την ένταση με τη Μόσχα και προκαλώντας μεγάλες οικονομικές ζημιές, κυρίως στον ενεργειακό κλάδο, μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Θα πρόκειται για φαύλο κύκλο, με μόνους ωφελημένους τα ακραία στοιχεία στην Ευρώπη.

Ανεξάρτητα του ποια πλευρά έχει μεγαλύτερες ευθύνες για την ουκρανική κρίση και αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με τους απώτερους στρατηγικούς στόχους της Γερμανίας, η ανάλυση του κ. Στάινμαγιερ έχει λογική βάση. Το μείζον πρόβλημα είναι ότι εξίσου λογική βάση έχουν και τα ελληνικά επιχειρήματα που δεν αναγνωρίζονται από το Βερολίνο στα (ίδια) θέματα της ενέργειας και της αντιμετώπισης ακραίων στοιχείων.

Πηγή "Δημοκρατία"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Επέλαση των Ρώσων μισθοφόρων στην Ουκρανία

Ουκρανός βουλευτής δήλωσε στην ουκρανική βουλή ότι φοβάται τον «Στρατό του Πούτιν»

Μετάφραση - Απόδοση Γ. Μοτσάκος
Ειδικός σε Θέματα Άμυνας και Ασφάλειας Πληροφοριών 

Πηγή Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!

Σύμφωνα με ουκρανούς βουλευτές, αυτό το χρονικό διάστημα έχουμε την «είσοδο» στην Ουκρανία, μιας μεγάλης ρωσικής επίλεκτης δύναμης, με όλο τον εξοπλισμό, λόγω της σοβαρότητας της κατάστασης, αναφέρει το ουκρανικό πρακτορείο UNIAN…

Συγκεκριμένα μετά την άρνηση του ουκρανικού κοινοβουλίου (Verkhovna Rada) να εγκρίνει σχέδιο ψηφίσματος «αναφορικά με την ενίσχυση του επιπέδου προστασίας των συνόρων του κράτους της Ουκρανίας», ο βουλευτής Alexander Kuzmuk, δήλωσε ότι «παράνομος» ρωσικός στρατιωτικός σχηματισμός που ονομάζεται «Στρατός του Πούτιν» διέσχισε τα σύνορα της Ουκρανίας.

«Έχω ενημερώσει την ουκρανική βουλή (Verkhovna Rada), ότι πλέον τα ουκρανικά σύνορα διέσχισε ελεύθερα ο παράνομος ρωσικός στρατιωτικός σχηματισμός, ο οποίος ονομάζεται« Στρατός του Πούτιν» και ο οποίος έχει συγχωνευθεί με το παράνομο τάγμα, το οποίο είχε το όνομα «Заря» (Αυγή) είπε ο ίδιος κατά την διάρκεια της συνεδρίασης.

«Υπάρχουν πάνω από 900 άτομα, βαριά οπλισμένα έχοντας την υποστήριξη βαρέων θωρακισμένα οχημάτων», δήλωσε ο Kuzmuk, στο πρακτορείο UNIAN.

Υπενθυμίζεται ότι την Τρίτη η Verkhovna Rada δεν ενέκρινε ψήφισμα σχετικά με την εφαρμογή του στρατιωτικού νόμου στις περιοχές Ντόνετσκ και Lugansk.

Το σχέδιο διατάγματος προσφέρει επίσης στον πρόεδρο της Ουκρανίας Petro Poroshenko, την πλήρη εξουσιοδότηση για την κάλυψη των συνόρων του κράτους της Ουκρανίας με την Ρωσία, καθώς και την δυνατότητα να προβεί σε διαβούλευση, σχετικά με την εισαγωγή του καθεστώτος των θεωρήσεων με την Ρωσία.

Επιπλέον, οι βουλευτές προτείνουν στον αρχηγό του κράτους να παρέχει άμεση αναστολή της στρατιωτικής συνεργασίας με την Ρωσία στην Ουκρανία, αλλά και σε όλους τους επαγγελματίες που εργάζονται με στρατιωτικές συμβάσεις και φορείς της ρωσικής κοινωνίας.

Το NATO έδωσε στη δημοσιότητα πριν δύο ημέρες δορυφορικές φωτογραφίες που εγείρουν υποψίες για την μεταφορά ρωσικού στρατιωτικού εξοπλισμού στην ανατολική Ουκρανία.

Κατά την Συμμαχία, οι δορυφορικές εικόνες απεικονίζουν άρματα μάχης να φθάνουν σε ένα σημείο προώθησης κοντά σύνορα με την ανατολική Ουκρανία μερικές ημέρες πριν, παρόμοιου τύπου τεθωρακισμένα αναλάβουν δράση σε περιοχές υπό τον έλεγχο των ρωσόφωνων πολιτοφυλάκων.

Η «ανοικτή» πλέον αντιπαράθεση των δύο υπερδυνάμεων ΗΠΑ και Ρωσίας έχει ξεφύγει προ πολλού από τα στενά γεωγραφικά όρια της Ουκρανίας και έχει κατέβει στα βαλκάνια, με την Μολδαβία να αποτελεί το μελλοντικό σημείο τριβής, την Βουλγαρία με την ακύρωση κατασκευής του αγωγού South Stream, την Σερβία που θέλει να συμμετέχει στον εν λόγω αγωγό και έχει εξαπλωθεί ακόμη και στο Μαυροβούνιο.

Η Ουάσινγκτον και η Μόσχα, με διάφορες παρεμβάσεις, προσπαθούν να ενισχύσουν την επιρροή τους στην κυβέρνηση του Μαυροβουνίου. Πολλές φορές οι πιέσεις που ασκούνται ξεπερνούν τα όρια της διπλωματικής συμπεριφοράς και λαμβάνουν χαρακτήρα ανοιχτής παρέμβασης στα εσωτερικά ζητήματα του Μαυροβουνίου.

Όπως αναφέρει η σερβική εφημερίδα «Politika», η πρεσβεία των ΗΠΑ στην Ποντγκόριτσα απέστειλε εγγράφως στην κυβέρνηση του Μίλο Τζουκάνοβιτς λίστα με τις τροποποιήσεις που θα πρέπει να γίνουν στο νόμο για την πάταξη της διαφθοράς που κατατέθηκε προς συζήτηση στη βουλή. Μεταξύ άλλων, οι ΗΠΑ προτείνουν να επιβάλλεται ποινή φυλάκισης και όχι μόνο χρηματική ποινή στους δημόσιους λειτουργούς που θα καταθέσουν ψευδή δήλωση περιουσιακής κατάστασης κατά την ανάληψη των καθηκόντων τους.

Ο πρωθυπουργός, Μίλο Τζουκάνοβιτς, απέρριψε τις προτάσεις της πρεσβείας των ΗΠΑ επισημαίνοντας ότι με άλλο νόμο του ποινικού κώδικα καλύπτεται η δήλωση ψευδών στοιχείων. Δεν αποδέχθηκε επίσης και τις άλλες τροποποιήσεις που πρότειναν οι Αμερικανοί.

Το γεγονός, πάντως, προκάλεσε την έντονη αντίδραση της Μόσχας. Ο πρέσβης της Ρωσίας στο Μαυροβούνιο, Αντρέι Νεστερένκο κατηγόρησε τις ΗΠΑ ότι δεν σέβονται την κυριαρχία και την ανεξαρτησία του Μαυροβουνίου και το αντιμετωπίζουν σαν προτεκτοράτο τους. Μερικές μέρες νωρίτερα ωστόσο και η Ρωσία προέβη σε διπλωματικές παρεμβάσεις χαρακτηρίζοντας «εχθρικές προς την Ρωσία» δηλώσεις που έκανε ο Τζουκάνοβιτς κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Ουάσιγκτον, ενώ έκρινε ως «άκρως απογοητευτική» την απόφαση του Μαυροβουνίου να συμπράξει με την Ευρωπαϊκή Ένωση στην αντιμετώπιση της ουκρανικής κρίσης.

Η ένταση αναζωπυρώνεται συνεχώς με το ενδιαφέρον αυτήν την στιγμή να μετατοπίζεται και στα βαλκάνια. Την επονομαζόμενη και «πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης». Η ΕΕ βέβαια το μόνο που ασχολείται είναι, τα «προαπαιτούμενα» της Ελλάδας, εθελοτυφλώντας στον κίνδυνο που έρχεται και που θυμίζει πάρα πολύ έντονα, παραμονές του 1ου παγκοσμίου πολέμου.

Φρούδες ελπίδες

Γράφει ο Γιώργος Μαλούχος 

 

Δυστυχώς, η φωτογραφία τα λέει όλα: ο πρωθυπουργός στραμμένος σε στάση προσπάθειας, σχεδόν παράκλησης, ενώ ο γερμανός υπουργός Οικονομικών με το κεφάλι να βλέπει χαμηλά, κοιτά όχι το συνομιλητή του, αλλά το τραπέζι, με το σκεπτικισμό, ουσιαστικά τη δυσαρέσκειά του για τη συζήτηση που έχει ανοίξει, να καθίσταται εμφανής. Αν εκείνοι που δημοσιοποίησαν αυτή τη συγκεκριμένη φωτογραφία από το χθεσινό τετ α τετ Σαμαρά Σόιμπλε στην Πορτογαλία το έκαναν για να δείξουν το πλήρες αδιέξοδο της κυβερνητικής προσέγγισης, το πέτυχαν απόλυτα.

Οι Γερμανοί δεν πρόκειται να αλλάξουν στάση και δεν πρόκειται να επιτρέψουν ούτε τα ελάχιστα από εκείνα που ζητά η ελληνική πλευρά, όσα κι αν είναι τα παρακάλια κι όσα κι αν είναι τα “επιχειρήματα”.  Γιατί δεν πρόκειται περί λογικής, αλλά περί κυριαρχίας. Κι αυτή είναι η ουσία.

Ακόμα πιο εμφανές είναι το αδιέξοδο σε μία άλλη προσέγγιση που διαφαίνεται ότι επιχειρεί η Ελλάδα με την υπόθεση της νέας “εξόδου” στις αγορές. Το σενάριο θέλει να μαζεύει η χώρα τα 2-3 δις ευρώ που λείπουν από ομόλογα και να μην έχει ανάγκη την επόμενη δόση η οποία συνοδεύεται από τα γνωστά 12-13 προαπαιτούμενα. 

Είναι φανερό ότι όσοι πιστεύουν σε μία τέτοια προσέγγιση έχουν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα της οποίας οι ίδιοι είναι συμμέτοχοι. 

Αν η Ελλάδα επιχειρήσει αυτού του είδους την παράκαμψη, το Βερολίνο θα το αντιμετωπίσει ως casus belli. Δεν πρόκειται μετά η κυβέρνηση να σταθεί σε χλωρό κλαρί. 

Η γερμανική πολιτική θέλει την Ελλάδα πλήρως και απολύτως ελεγχόμενη, ειδικά σε αυτή τη φάση, όπου ανοίγουν μια σειρά ζητημάτων: το ξεπούλημα μιας χώρας για ένα συνολικό ποσό που σε τίποτα δεν θα βελτιώσει το πρόβλημα του χρέους της, το άνοιγμα του ασφαλιστικού που είναι ήδη στον ορίζοντα, το νέο πρόβλημα των τραπεζών με τα κόκκινα δάνεια από τα οποία το αμέσως επόμενο διάστημα θα προκύψει νέα τεράστια “τρύπα” που θα πρέπει να καλυφθεί, αλλά, τέλος, και η μεγάλη “συζήτηση”, δήθεν “διαπραγμάτευση”, για το χρέος που έχει οριστεί να αρχίσει το Φθινόπωρο. Με όλα αυτά ανοιχτά, η Ελλάδα θα καταφύγει σε εξυπνάδες του τύπου “δανείζομαι και παρακάμπτω το πρόβλημα”; Και μόνον που το ακούν οι Γερμανοί, είναι έτοιμοι να ορμήξουν...

Με κολπάκια τέτοιου είδους δουλειά δεν γίνεται. Αν αυτή η πολιτική σχεδιάζεται, πρόκειται για πολιτική αξιοθρήνητη και τίποτα άλλο, η οποία φυσικά όχι απλώς δεν θα αποδώσει, αλλά θα επιφέρει και επώδυνες επιπτώσεις. 

Η χώρα έχει πλήρως υποταχθεί στο Βερολίνο, το οποίο δεν εννοεί να κάνει βήμα πίσω. Αν θέλει να πετύχει λοιπόν κάτι, οφείλει να το επιχειρήσει σοβαρά, συντεταγμένα, αποφασισμένα, με αίσθηση κυριαρχίας και αυτοπεποίθησης. Οχι παρακαλώντας και κλαψουρίζοντας. 

Ολα αυτά, είναι φρούδες ελπίδες. Απαιτείται άλλη προσέγγιση, πολύ πιο επιθετική. Με παρακάλια, δεν πρόκειται να της κάνουν... τη χάρη. Και στο Μαξίμου θα έπρεπε να το γνωρίζουν πια πολύ καλά, αφού επέλεξαν την πλήρη υποταγή... 

Πηγή "Το Βήμα"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου 

Χώρος εγκλήματος, τόπος μαρτυρίου

Γύρω μας ο κόσμος μας. οι οικογένειές μας, τα παιδιά μας καίγονται. Ανεχθήκαμε την υποτίμηση της εργασίας μας, αλλά και της ζωής μας. Εργασιακή ζούγκλα, εργασιακός μεσαίωνας, τριτοκοσμικές καταστάσεις. Μισθοί και συντάξεις φιλοδώρημα. Ντρέπεσαι να πεις ποιός είναι ο μισθός σου, αν και όταν δουλεύεις, αν και όταν πληρώνεσαι. Δουλεύεις σαν σκλάβος και τρέμεις στην ιδέα της απόλυσης.

 Χαίρεσαι που το παιδί σου φεύγει μετανάστης.

Και όμως!

Συνεχίζουμε σαν να μην έχει γίνει τίποτα.

Φανατικοί στο άλφα ή βήτα κόμμα ή πολιτικό μηχανισμό, εκλιπαρούμε για το έλεός του.

Δεν τολμούμε καν την παραμικρή κριτική.

Άριστος ο Σαμαράς, γίγαντας ο Βενιζέλος, φαινόμενο στην Ευρώπη ο Τσίπρας.

Κανένας μας δεν αμφισβητεί τον ηγέτη του, μόνο τους αντιπάλους.

Κανένας μας δεν αμφισβητεί τα ιερά και όσια των όσων του έμαθαν να πιστεύει.

Αδιαφορούμε για το τι συμβαίνει στην χώρα, εθελοτυφλούμε για τα καρφιά στην κοινωνία.

Τι μας δίνουν και πίνουμε; Τι μας έχουν ποτίσει;

Γιατί τόσος φανατισμός για το όνομα και το χρώμα του μακελάρη;

Η χώρα χρωστάει τόσα που είναι αδύνατον να αποπληρώσει.

Οι κυβερνώντες πήραν δάνεια χωρίς ποτέ να ρωτήσουν τον Ελληνικό λαό.

Πήραν δάνεια στο όνομα του Λαού μόνο και μόνο για να στεριώσουν στην Εξουσία.

Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για την άμυνα της χώρας, για την υγεία, την παιδεία, τον πολιτισμό. Μόνο για το πόσο θα είναι η μίζα.

Και δεν αναφέρομαι μόνο για κυβέρνηση ή αντιπολίτευση, αλλά δυστυχώς για όλο το πολιτικό φάσμα.

Το κάθε κόμμα ανάλογα με το πόσους μάζευε έπαιρνε και το μερίδιό του.

Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους.

Γιατί δεν μπορεί, δεν γίνεται κανένας να μην γνώριζε τίποτε για το πτώμα που όζει.

Βουλευτές, κόμματα, μικρά και μεγάλα, δημοσιογράφοι έγκριτοι και μη, δικαστές, εισαγγελείς, ανακριτές, πανεπιστημιακοί, άνθρωποι του πνεύματος, Αστυνομία Πόλεων και χωροφυλακή.

Κανένας τους δεν πήρε είδηση τι γινόταν;

370 δις που χρωστάμε σήμερα και άλλα τόσα που πήραμε από την ΕΕ με το πρώτο δεύτερο πακέτο στήριξης, πακέτο Delors, μεσογειακά ολοκληρωμένα προγράμματα και δεν θυμάμαι τι άλλο.

Που πήγαν τόσα λεφτά και θα πρέπει να πουλήσω το σπίτι μου για να σωθεί η Eurobank;

Ο δικαστής που αφαίρεσε το δικαίωμα στην αξιοπρεπή διαβίωση από τις καθαρίστριες μήπως ξέρει τίποτε;

Ή μήπως άκουσε κάτι για όλα αυτά το δικαστικό συμβούλιο που ανακήρυξε σύμφωνο με το Σύνταγμα το μνημόνιο και άφησε αμέσως μετά την κυβέρνηση να ψαχουλεύει μέσα στο πορτοφόλι μου;

Τέτοια καταστροφή δεν έχει υποστεί ποτέ μια χώρα σε περίοδο ειρήνης, ακούγεται από τους γνωρίζοντες συχνά-πυκνά.

Και αν το φταίξιμο ήταν δικό μου, αν για την κατάντια της χώρας μου έφταιξε το iphoneπου κουβαλούσα στο χέρι μου, αν έφταιξε το εξοχικό μου στο χωριό, ή το αυτοκίνητο που οδηγώ, όπως ισχυρίζεται ο κ. “μαζί τα φάγαμε” έπρεπε να μου το έχουν πει.

Και αν δεν άκουγα να μου το φωνάξουν μέχρι να σπάσουν τα τύμπανα των αυτιών μου.

Και όχι τώρα να μου ζητούν να θυσιάσω το παιδί μου στον βωμό της απληστίας τους.

Γιατί δεν έφταιξα εγώ.

Κανείς δεν με ρώτησε αν θέλω το euro.

Κανείς δεν με ρώτησε όταν μαζί με την Goldman Sachs “μαγείρευαν” τα νούμερα για μια πανίσχυρη οικονομία.

Δεν κάθισα ποτέ στο ίδιο τραπέζι, ούτε καν στο ίδιο παγκάκι με τον κ. Σόρος.

Άργησα αλλά έμαθα την διαφορά ανάμεσα στα CD μουσικής και στα CDs.

Ποτέ μου δεν πίστεψα πως ο καθαρός ουρανός του Καστελόριζου θα έκρυβε τόση βαρβαρότητα.

Κανείς και ποτέ δεν με ρώτησε αν θέλω να ζήσω ευνούχος.

Αυτοί που μας θέλουν φανατικούς, χωρίς προσωπικότητα, χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς γνώμη είναι οι ίδιοι που σκυλεύουν το πτώμα της χώρας.

Είναι οι ίδιοι που σε αντάλλαγμα της Εξουσίας που τους παραδόθηκε, ξεπουλάν ότι υπάρχει και δεν υπάρχει σε τούτον δω τον τόπο.

Μετέτρεψαν την γη των θεών σε τόπο μαρτυρίου.

Ας γίνει λύτρωσή τους η αγάπη της θεάς Νέμεσις.

HeadWaiter από toufekiastoskotadi

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου 

Οι σχέσεις ΗΠΑ – Τουρκίας και πάγια χαρακτηριστικά της αμερικανικής στρατηγικής

Με αφορμή την ομιλία της υφυπουργού εξωτερικών για την Τουρκία μπορούν να γίνουν κάποια σχόλια που αφορούν τόσο το επίμαχο ζήτημα όσο και την χάραξη στρατηγικής  Για να κατανοήσουμε τις σχέσεις Αμερικής – Τουρκίας όπως και την στρατηγική μιας μεγάλης δύναμης όσον αφορά τα περιφερειακά προβλήματα, απαιτείται να αποφεύγονται τα συνομωσιολογικά σενάρια και οι απλουστευτικοί αφορισμοί. Οι σχέσεις μιας μεγάλης δύναμης με μια περιφερειακή δύναμη και με κάθε άλλο κράτος δεν ερμηνεύονται με συμβατικό τρόπο, κυρίως δεν ερμηνεύονται γραμμικά και μονοσήμαντα. Κυρίως να έχουμε κατά νου δύο ανελέητες προειδοποιήσεις αξιωματικού χαρακτήρα.

Κατά πρώτον, Θουκυδίδης: «δίκαιο έχει όποιος έχει ίση δύναμη και όταν αυτό δεν συμβαίνει τότε ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί και προσαρμόζεται». Στον αθέσμιστο διεθνή χώρο από τον οποίο απουσιάζει μια κοινωνία και ένα κοινωνικοπολιτικό σύστημα, λοιπόν, «η ισχύος είναι το κυριότερο νόμισμα της διεθνούς πολιτικής» (K. Waltz).

 

Κατά δεύτερον, Κονδύλης: «Η έσχατη πραγματικότητα συνίσταται από υπάρξεις, άτομα ή ομάδες που αγωνίζονται για την αυτοσυντήρησή τους και μαζί αναγκαστικά, για τη διεύρυνση της ισχύος τους. Γι’ αυτό συναντώνται ως φίλοι ή ως εχθροί και αλλάζουν φίλους και εχθρούς ανάλογα με τις ανάγκες του αγώνα για την αυτοσυντήρησή τους και τη διεύρυνση της ισχύος τους» (Κονδύλης, Ισχύς και απόφαση, Εκδόσεις Θεμέλιο, 1991, σ. 213). Εάν αυτό ισχύει μια φορά σε όλα τα επίπεδα συζήτησης ισχύει εκατό φορές στην διεθνή πολιτική, κάτι, εξάλλου, το οποίο καταμαρτυρείται καθημερινά με γυμνό οφθαλμό και χωρίς την ανάγκη μεγεθυντικών φακών.  

Μια μεγάλη δύναμη, όπως θεμελιώνει η καλή θεωρία διεθνών σχέσεων (John Mearsheimer, Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων, σελίδα facebook, βλ. και τη δική μου παρέμβαση για την κρίση της Συρίας όπου και με βάση αυτή την θεώρηση εξετάζονται τα συντρέχοντα γεγονότα Η σύρραξη στη Συρία και ο ανελέητος ηγεμονικός ανταγωνισμός ως καθοριστικός παράγων των περιφερειακών διενέξεων), έχει ως άξονες της στρατηγικής της κάποια κεντρικά ζητήματα. Μεταξύ άλλων, την παρεμπόδιση μιας περιφερειακής δύναμης να καταστεί περιφερειακός ηγεμόνας, την ρύθμιση της κατανομής ισχύος πλανητικά και περιφερειακά σύμφωνα με τις ιεραρχίες εθνικής ασφάλειας που ορίζουν οι κρατικοί θεσμοί, στην προσπάθεια αυτή χρησιμοποιεί μέσα όπως soft power, κατατριβή τρίτων, μεταφορά βαρών, πρόκληση πολέμων, πρόκληση εσωτερικών αναταραχών, την επαναπροσμογή αυτών και πολλών άλλων τακτικών ενεργημάτων ανάλογα με την εξέλιξη των στρατηγικών άλλων δυνάμεων ή και τοπικών δυνάμεων και τους αστάθμητους παράγοντες και κριτήρια. 

Με απλά λόγια και έχοντας κατά νου τις αμερικανικές στρατηγικές και τακτικές προσεγγίσεις, ένα μοντέλο στρατηγικού σχεδιασμού είναι ρευστό, υπό διαρκή αναθεώρηση και συνεχή προσαρμογή σύμφωνα με τα περιβάλλοντα ενδιαφέροντος. Στην σχετική ορολογία αυτό ονομάζονται «contingency plans», σε ελεύθερη μετάφραση «εναλλακτικά σενάρια δράσης ανάλογα με τις περιστάσεις όπως αυτές συγκροτούνται και εξελίσσονται».

Ένα απλό σχέδιο στρατηγικών και τακτικών σχεδιασμών όταν προσπαθεί να εκπληρώσει τα εθνικά συμφέροντα λαμβάνει υπόψη μόνο το άμεσο περιβάλλον (βλ. πίνακα).

Μια σχηματική απεικόνιση των στρατηγικών προσεγγίσεων των ΗΠΑ
που χρησιμοποιείται ευρέως στη στρατηγική θεωρία

Ένα πιο σύνθετο στρατηγικό σχέδιο λαμβάνει υπόψη όλα τα περιβάλλοντα και τις ισχύουσες ή και τις υπό συνεχή εξέλιξη προϋποθέσεις τους ακόμη και τα πιο απομακρυσμένα.

Ένα ολοκληρωμένο στρατηγικό σχέδιο εκτιμά και ιεραρχεί τις κρατούσες και εξελισσόμενες συνθήκες στον πυρήνα των περιβαλλόντων ενδιαφέροντος και επιπλέον κάνει μια μεγάλη προσπάθεια εκτίμησης των απρόβλεπτων μεταβλητών (με σκοπό να χρησιμοποιήσει διάφορα μέσα για να τις επηρεάσει).

Τα πολύ καλά στρατηγικά σχέδια και πάντοτε στο πλαίσιο των αξονικών εθνικών συμφερόντων αναπτύσσουν μια στρατηγική διαρκούς επηρεασμού των περιβαλλόντων προς κατευθύνσεις που συμφέρουν και κυρίως διαρκώς επιχειρούν να συντηρούν προϋποθέσεις μείωσης των απειλών και κινδύνων από απρόβλεπτες καταστάσεις.

Πηγή: προσαρμοσμένοι από το D. Nuechterlein, United States interest
in a changing world, Kentusky Univ. Press, Kentusky, 1973

Η μελέτη της αμερικανικής εθνικής στρατηγικής μετά το 1945, για παράδειγμα, δείχνει ότι οι κρατικοί της θεσμοί ανά πάσα στιγμή παρακολουθούν, πληροφορούνται, σταθμίζουν, εκτιμούν και υιοθετούν ανάλογες στάσεις ανάλογα και αντίστοιχα με τις προϋποθέσεις  πλανητικά, περιφερειακά και τοπικά (όπως είναι και όπως εξελίσσονται). Τουτέστιν, άπειροι συνδυασμοί στην βάση των οποίων τα εναλλακτικά σενάρια αναφέρονται σε στάσεις και ενεργήματα που συνδέουν τις στρατηγικές με τις τακτικές στάσεις σε κάθε περίπτωση. Η πλάστιγγα κόστους και οφέλους πρέπει να ισορροπεί ή να γέρνει επωφελώς.

Ανάλογα λοιπόν με την περίπτωση και όπως για παράδειγμα τα πράγματα εξελίσσονται, «ανασύρουν» το εναλλακτικό σενάριο το οποίο οι θεσμοί διαχείρισης της στρατηγικής τους εκτιμούν ως το πλέον συμφέρον. Στην περίπτωση της εισβολής της Κύπρου το 1974, για παράδειγμα, άλλαζαν διαρκώς στάση ανάλογα με την εξέλιξη των πραγμάτων. Άλλοτε με τρόπο που συνέφερε την μια πλευρά και άλλοτε την άλλη. Είναι σημαντικό να τονιστεί, για παράδειγμα, ότι σημαντική εισροή στις εκτιμήσεις τους ήταν η απρόσμενη αντίσταση των διαιρεμένων και διχασμένων Ελλήνων που εν μέσω Ψυχρού Πολέμου κόντευε να ρεζιλέψει τον δεύτερο ισχυρότερο στρατό της Ατλαντικής Συμμαχίας. Αυτές οι στάσεις επαναλαμβάνονται διαρκώς και εντάσσονται στην λογική των δύο αξιωματικών ρήσεων του Θουκυδίδη και του Κονδύλη (συν την συμπληρωματική θέση του Waltz που αναφέρθηκε).

Αυτή είναι μια ανελέητη και διαρκής κατάσταση στα πεδία της διεθνούς πολιτικής και όποιος δεν μεριμνά για την ασφάλειά του  ή όποιος δεν γνωρίζει να διαπραγματεύεται πελατειακά, παθαίνει ζημιές ενίοτε θανάσιμες. Οι μεγάλες δυνάμεις δεν λειτουργούν συναισθηματικά, δεν γνωρίζουν φίλούς και εχθρούς. Γνωρίζουν τα συμφέροντά τους, τα προβάλλουν  στο μέλλον, εκτιμούν την εξέλιξη των σχέσεων ισχύος και εφαρμόζουν σχέδια που συχνά πρέπει να περάσουν δεκαετίες για να κατανοήσουμε τι ακριβώς έκαναν.

Κανείς δεν πρέπει να εφησυχάζει και αυτή είναι η διεθνής πολιτική. Ο Κονδύλης με νόημα έγραψε στο κορυφαίο του κείμενο Από τον 20 στον 21 αιώνα ότι όταν οι ΗΠΑ σχεδιάζουν την στρατηγική τους βαθιά στον 21 αιώνα δεν ερωτούν τον για το τι θα κάνουν. Στην Ελλάδα, βέβαια, όχι μόνο τους ρωτούσαμε αλλά και η πορεία μας επηρεάστηκε από αναλύσεις τσαρλατάνων της ανάλυσης διεθνούς πολιτικής εκατοστής τάξης. Εξού και οι ασυναρτησίες περί παγκοσμιοποίησης και της έλευσης, δήθεν, μιας ανθόσπαρτης μεταψυχροπολεμικής ζωής.

Μερικά λόγια τώρα για την στρατηγική των ΗΠΑ απέναντι στην Τουρκία. Από τα πιο πάνω θα μπορούσε να συναχθεί το εξής «πόρισμα»:

Με δεδομένη την ελληνική ανυπαρξία τις δύο τελευταίες δεκαετίες οι ΗΠΑ πήραν σοβαρά την στρατηγική Νταβούτογλου και επιχείρησαν να εντάξουν την Τουρκία σε ένα σύστημα υπό αίρεση διαπραγματεύσεων μαζί της ανάλογα με τις εξελίξεις [Όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, όλα τα εναλλακτικά σενάρια είναι υπό διαρκή αίρεση των εξελίξεων]. Το πρώτο ταξίδι του Ομάμπα στο εξωτερικό μετά την πρώτη εκλογή του ως πρόεδρος υποδήλωσε αυτό το ενδιαφέρον. Η υπό αίρεση στρατηγική προσέγγιση συναρτάται με πολλά κριτήρια και καλά κάνουμε να αναφέρουμε μερικά πασίδηλα.

Πρώτον, τα ερείσματα και οι επιτυχίες της ίδιας της Τουρκίας. Από κάποιο σημείο και μετά, εν τούτοις, εάν διαφαινόταν η δυνατότητα η Τουρκία να εξελιχθεί σε περιφερειακό ηγεμόνα άλλα εναλλακτικά σενάρια (και μάλιστα πολλά με πολλούς άλλους περιφερειακούς παίχτες) θα στόχευαν στην αποδυνάμωση της Τουρκίας με κατατριβή ή μεταφορά βαρών ή πρόκληση εσωτερικών αναταραχών και ασφαλώς με αναπροσαρμογή στάσεων απέναντι στο κουρδικό. Πρέπει να υπογραμμιστεί ότι αναφερόμαστε σε τυπολογία όπου αναρίθμητοι και ρευστοί παράγοντες καθώς και μικρά και συμπλεκόμενα μικρά και μεγάλα κύματα αναπροσαρμόζουν διαρκώς μια τέτοια στρατηγική. Μετράνε πρωτίστως τα στρατηγικού χαρακτήρα κριτήρια και οι τακτικές που μπορεί προς στιγμή να φαίνονται ως αλλοπρόσαλλες ή παράλογες να υπηρετούν υπόγειο κάποιο πρωτεύον στρατηγικό σενάριο.

Δεύτερον, οι στρατηγικές των άλλων μεγάλων δυνάμεων και συγκεκριμένες τακτικές τους επιλογές που επηρεάζουν την εξέλιξη των πραγμάτων. Για παράδειγμα, ο πλέον ανεξάρτητος περιφερειακών δρώντων, το Ισραήλ, όσο και να συνεργάζεται με τις ΗΠΑ συχνά λειτουργεί ανεξάρτητα «σύροντας από την μύτη» την τελευταία (αυτό ήταν και κεντρικό επιχείρημα του πολύκροτου βιβλίου των Mearsheimer/Walt, The Israeli lobby πριν από λίγα χρόνια). Ακόμη, γεγονότα όπως της Ουκρανίας σίγουρα επηρεάζουν την περιφερειακή κατανομή ισχύος και συμφερόντων και προκαλούν αναπροσαρμογή των σεναρίων δράσης ανάλογα και αντίστοιχα με τις βαθμίδες επηρεασμού των κεντρικών στρατηγικών σκοπών. Σημαντική επίδραση επίσης ασκούν εξελίξεις όπως η «υπόθεση Ιράν», τα απρόσμενα γεγονότα στο πεδίο των αξιώσεων ανεξαρτησίας των Κούρδων και η πορεία κατάτμησης του Ιράκ. Τέλος αλλά όχι το τελευταίο μπορεί να αναφερθεί και η Κύπρος. Πολλοί γνωρίζουν ότι στις ΗΠΑ αναπτύσσονταν δύο σχολές και δύο σενάρια. Το ένα ήταν ένα συμμαχικό και ενεργειακό τόξο Ισραήλ, Κύπρου, Ελλάδας, Ευρώπης που θα μείωνε την εξάρτηση της τελευταίας και ιδιαίτερα της Γερμανίας από την Ρωσία και το άλλο μια επαναπροσέγγιση Ισραήλ-Τουρκίας με παντελώς διαφορετικά σενάρια όσον αφορά τις ροές και τους αγωγούς ενέργειας. Όταν λοιπόν με το «κοινό ανακοινωθέν» και τις συνομιλίες στην βάση του σχεδίου Ανάν η Κυπριακή Δημοκρατία εισήλθε σε τροχιά ένταξης στον τουρκικό χώρο επικυριαρχίας, το λογικό είναι οι ΗΠΑ να αναπροσαρμόζουν τα σενάριά τους ανάλογα και αντίστοιχα. Τόσο απλά: Η στρατηγικά ανύπαρκτη Ελλάδα και η υποψήφια για τουρκοποίηση Κύπρος αφαιρέθηκαν από συνομιλητές των στρατηγικών συναλλαγών και σύρθηκαν σε κλίνες Προκρούστη των στρατηγικών παιγνίων. Πολλά θα δούμε ακόμη, δυστυχώς και αναπόδραστα.

Οι «νερόβραστες» πλην βαθύτατων στρατηγικών νοημάτων αναφορές της Sloat στο ταξίδι του αμερικανού αντιπροέδρου στην Κύπρο υποδηλώνει τόσο τις επιλεγείσες τακτικές των Αμερικανών όσο και τα συμφέροντα που σμιλεύουν.

Κανείς δεν μπορεί να είναι βασιλικότερος του Βασιλέως και κυρίως οι κρατικοί λειτουργοί μιας μεγάλης δύναμης που χαράσσουν την στρατηγική της για τις επόμενες δεκαετίες όπως προχωράμε στον πολυτάραχο 21ο αιώνα. Ένα είναι σχεδόν πλήρως σίγουρο. Ο μελλοντικός χάρτης της περιοχής μας δεν θα είναι ο ίδιος και οτιδήποτε είναι πιθανό.

Για το πώς εξελίσσονται τα πράγματα ας μου επιτραπεί να παραθέσω ένα εκτενές απόσπασμα του αείμνηστου Κονδύλη από το πολυσυζητημένο «Επίμετρο» στο βιβλίο του Θεωρία του Πολέμου (Εκδόσεις Θεμέλιο). Ενέχει μεγάλη σημασία γιατί αυτή και άλλες ανάλογες ανεκτίμητες αναλύσεις και εκτιμήσεις αποτέλεσαν αφορμή για μύριες δολοφονικές επιθέσεις. Τα είκοσι τελευταία χρόνια μιλούσε στην Ελλάδα για μια αξιόπιστη αποτρεπτική εθνική στρατηγική δεχόταν καταιγισμό δολοφονικών πυροβολισμών από ένα πολύμορφο όχλο. Παραθέτουμε λοιπόν ένα εκτενές απόσπασμα του μεγάλου αναλυτή υπογραμμίζοντας ότι η καλή θεωρία και η καλή ανάλυση είναι αθάνατη και αλάνθαστη, πλην στην Ελλάδα διώκεται. Το εδάφιο του Κονδύλη με νόημα τελειώνει με την γνωστή ρήση «όπως στρώνει ο καθένας, έτσι και κοιμάται»:

«Φυσικά, οι ελπίδες δεν ισοδυναμούν με βεβαιότητες. Ας υπογραμμίσουμε ακόμα μια φορά ότι η βαθύτερη αιτία της αύξουσας τουρκικής πίεσης πάνω στην Ελλάδα δεν είναι ούτε πολιτισμική ούτε στενά πολιτική και παροδική, αλλά έγκειται στη συνεχή διεύρυνση της διαφοράς ανάμεσα στο γεωπολιτικό δυναμικό των δύο χωρών. Σε ορισμένους κρίσιμους τομείς, όπως ο δημογραφικός, ξέρουμε από τώρα ότι το παιχνίδι είναι χαμένο. Αν θέλουμε να παραμείνουμε νηφάλιοι, έστω και με αντίτιμο την απαισιοδοξία, οφείλουμε να πούμε ότι και σε άλλα πεδία στρατηγικής σημασίας αρχίζουν να παγιώνονται αναντίστροφες εξελίξεις. Η Ελλάδα μεταβάλλεται σταθερά σε χώρα με περιορισμένα κυριαρχικά δικαιώματα, δηλαδή δικαιώματα των οποίων η κυρίαρχη άσκηση εξαρτάται από τη βούληση και τις αντιδράσεις τρίτων, ενώ παράλληλα η στάση της γίνεται όλο και περισσότερο παθητική ή αντιφατική. Η διακήρυξη «δεν παραχωρούμε τίποτε» δεν έχει έμπρακτο αντίκρυσμα όταν η χώρα εκλιπαρεί σε κρίσιμες ώρες τις μεσολαβητικές προσπάθειες των Ηνωμένων Πολιτειών ξέροντας εκ των προτέρων ότι αυτές θα πληρωθούν με παραχωρήσεις ή όταν αποσύρει χωρίς χειροπιαστά ανταλλάγματα το βέτο της για την τελωνειακή ένωση της Τουρκίας με την Ε.Ε. αποδεικνύοντας έτσι άθελά της πόσο είναι πιθανό να μετατραπεί σε δορυφόρο της Τουρκίας ακριβώς μέσω του «ευρωπαϊκού δρόμου» και της επιρροής των «Ευρωπαίων εταίρων». Τέτοιες ενέργειες δεν είναι απλώς εσφαλμένοι ή έστω συζητήσιμοι χειρισμοί. Συνιστούν  τα εύγλωττα επιφαινόμενα μιας βαθύτερης ιστορικής κόπωσης, μιας προϊούσας, ηδονικής μάλιστα παράλυσης. Στο βαθμό όπου η Ελλάδα θα καθίσταται ανεπαίσθητα γεωπολιτικός δορυφόρος της Τουρκίας, ο κίνδυνος πολέμου θα απομακρύνεται, οι ψευδαισθήσεις θα αβγατίζουν και η παράλυση θα γίνεται ακόμα ηδονικότερη, εφόσον η υποχωρητικότητα θα αμείβεται με αμερικανικούς και ευρωπαϊκούς επαίνους, που τους χρειάζεται κατεπειγόντως ο εκσυγχρονιζόμενος Βαλκάνιος, και επίσης με δάνεια και δώρα για να χρηματοδοτείται ο παρασιτικός καταναλωτισμός. Υπ’ αυτές τις συνθήκες ό,τι στην πραγματικότητα θα συνιστά κάμψη της ελληνικής αντίστασης κάτω από την πίεση του υπέρτερου τουρκικού δυναμικού, οι Έλληνες θα συνηθίσουν σιγά-σιγά να το ονομάζουν «πολιτισμένη συμπεριφορά», «υπέρβαση του εθνικισμού» και «εξευρωπαϊσμό». Πράγματι, το σημερινό δίλημμα είναι αντικειμενικά τρομακτικό και ψυχολογικά αφόρητο: η ειρήνη σημαίνει για την Ελλάδα δορυφοροποίηση και ο πόλεμος σημαίνει συντριβή. Η υπέρβαση του διλήμματος αυτού, η ανατροπή των σημερινών γεωπολιτικών και στρατηγικών συσχετισμών απαιτεί ούτε λίγο ούτε πολύ την επιτέλεση ενός ηράκλειου άθλου, για τον οποίο η ελληνική κοινωνία, έτσι όπως είναι, δεν διαθέτει τα κότσια. Οι μετριότητες, υπομετριότητες και ανθυπομετριότητες, που συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσμο, δεν έχουν το ανάστημα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήματα τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθους –ίσως να καταρρεύσουν ακόμα και στην περίπτωση όπου θα βρεθούν μπροστά στη μεγάλη απόφαση να διεξαγάγουν έναν πόλεμο˙ γιατί, αν ο πόλεμος είναι συνέχεια της πολιτικής, ποιος πόλεμος θα συνεχίσει μια σπασμωδική πολιτική; Οι ευρύτερες μάζες, καθοδηγούμενες από το ίδιο ένστικτο της βραχυπρόθεσμης αυτοσυντήρησης, έχουν βρει τη δική τους ψυχολογικά βολική λύση: το έθνος το υπηρετούν ανέξοδα περιβαλλόμενες γαλανόλευκα ράκη, όποτε το καλεί η περίσταση, και έχοντας κατόπιν ήσυχη συνείδηση το κλέβουν μόνιμα με παντοειδείς τρόπους: από τη φοροδιαφυγή, την αισχροκέρδεια και τα «αυθαίρετα» ίσαμε τα ευκολοαπόκτητα πτυχία, τη χαμηλή παραγωγικότητα εργασίας (ούτε το 50% του μέσου όρου της Ε.Ε.!) και την κραυγαλέα ανισότητα ανάμεσα σ’ ό,τι παράγεται και σ’ ό,τι καταναλώνεται, με αποτέλεσμα την καταχρέωση και την πολιτική εξάρτηση του τόπου. Αν λάβουμε υπ ‘όψιν μας μόνον όσα πράττονται και αφήσουμε εντελώς στην άκρη την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους οι πράττοντες, τότε φαίνεται να βρισκόμαστε σε συλλογική αναζήτηση της ιστορικής ευθανασίας, υπό τον όρο να σκηνοθετηθούν έτσι τα πράγματα, ώστε κανείς να μην έχει την άμεση ευθύνη, και επίσης υπό τον όρο να τεχνουργηθούν απροσμάχητες ανακουφιστικές  εκλογικεύσεις («ελληνοκεντρικές» ή «εξευρωπαϊστικές», αδιάφορο). Τις τραγωδίες ή τις κωμωδίες, που μπορούν να περιγράψουν με τις αρμόζουσες αποχρώσεις αυτήν την ιδιαίτερη κοινωνική και ψυχολογική κατάσταση, θα τις γράψουν ίσως άλλοι. Εμένα μου έρχεται στον νου η τετριμμένη, αλλά πάντοτε ευθύβολη θυμοσοφία: όπως στρώνει ο καθένας, έτσι και κοιμάται».

Τέλος, προς επίρρωση των πιο πάνω, μετά την ομιλία της αμερικανίδας υφυπουργού παραθέτουμε ένα άρθρο του γνωστού αναλυτή Robert Fisk ο οποίος αναλύει την επέλαση των ισλαμιστών εξτρεμιστών στο Ιράκ. Είναι χαρακτηριστικά αυτά που αναφέρει για το ποιοι και πώς τους βοηθούν και πώς λειτουργούν οι ΗΠΑ. Τελειώνει με τη φράση: «θα μας καλέσουν μελλοντικά να δούμε τον πόλεμο αυτόν ως σεκταριστικό, ενώ είναι ένας πόλεμος μεταξύ ισλαμιστών σεκταριστών και ισλαμιστών μη σεκταριστών. Ο “τρόμος” θα προέρχεται από όπλα που εμείς (οι Αμερικανοί) στέλνουμε προς όλους τους εμπλεκόμενους».

Παναγιώτης Ήφαιστος, Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων – Στρατηγικών Σπουδών www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr https://www.facebook.com/p.ifestos https://www.facebook.com/Ifestos.DimotisBBB https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos

Πηγή Εκδόσεις Ποιότητα

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Η θεωρία της πραγματικότητας

Γράφει ο Γιάννης Λαζάρου

Θεωρούμε ότι έχουμε δημοκρατία, θεωρούμε ότι έχουμε δικαιοσύνη, θεωρούμε ότι έχουμε εργασία, θεωρούμε ότι έχουμε αύριο. Κατάντησε η ζωή μας μία θεωρία, η οποία όμως για να πάρει έστω και μια μέρα παράταση θα πρέπει να υπάρχει η πραγματικότητα του μεροκάματου.

Έχουμε μπλέξει με θεωρητικούς της ζωής, οι οποίοι από τα έδρανα της Βουλής, των επιτροπών και των κομμάτων ζούνε στη δική τους πραγματικότητα από την ίδια την πραγματικότητα. Πάρτε για παράδειγμα τους συριζαίους βουλευτές που την ώρα που είναι έτοιμα τα νομοσχέδια για την παραχώρηση άνευ αντιτίμου ενέργειας, αιγιαλών, δασών και ό,τι ανήκει στην πραγματική Ελλάδα, αυτοί βρήκαν θέμα συζήτησης: Να βγαίνουν από την φυλακή όσοι έχουν μεγάλο ποσοστό αναπηρίας διότι έχουν δικαιώματα. Για το δικαίωμα στην ζωή του 67χρονου που πέθανε στην ουρά του ΙΚΑ περιμένοντας βοήθεια από έναν γιατρό δεν μίλησε κανείς. Τυχαίο γεγονός για τους περισσότερους, και από την άλλη ο συνταξιούχος εργάτης δεν είναι ένα πρόσωπο που έδωσε με την ύπαρξή του ένα πολιτικό στίγμα όπως έδωσε ο Ξηρός. Άλλο τεμπέλης με αναζητήσεις και άλλο οικοδόμος χωρίς χρόνο για αναζητήσεις ένεκα σκληρού μεροκάματου.

Στην θεωρία όλο είναι εφικτά. Ακόμα και να έχουμε δημοκρατία, όπως μάς δήλωσε ο Σαμαράς από την Πορτογαλία, ο οποίος το μόνο που βρίσκει μεμπτό σε όλο αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα εδώ και 5 χρόνια είναι ότι «οι Δημοκρατίες δεν μπορούν να επιζήσουν περικόπτοντας μισθούς και συντάξεις συνεχώς και για πάντα». Θεωρεί ότι έχει Δημοκρατία και την ρίχνει στο επίπεδο του: Δημοκρατία και φράγκα πάνε αντάμα. Η Δημοκρατία του Σαμαρά ανεβοκατεβαίνει ανάλογα με το πόσο θα σου αφήσει το μισθό στα ίδια αισχρά επίπεδα ή θα σου τον φθάσει στα 100 ευρώ. Τώρα ζούμε την Δημοκρατία των 400 ευρώ το μήνα, αύριο των 100 ευρώ και πάει λέγοντας.

Αλλά εσύ θεωρητικά έχεις δημοκρατία αφού θεωρείς ότι έχεις τα ίδια δικαιώματα με αυτόν που είναι 1000 σκαλιά πάνω από εσένα. Μετά την δήλωση-δικαιολογία του Αρείου Πάγου για την απόφαση για τις καθαρίστριες στην πραγματικότητα δεν έχεις δημοκρατία διότι τα δικαιώματά σου αλυσοδέθηκαν ένεκα «κρατικού συμφέροντος». Το ατομικό σου συμφέρον (δικαίωμα) δεν μπορεί να υπερισχύει των κατοχικών νόμων του Κράτους. Έτσι έκρινε η ανώτατη δικαστική αρχή. Αν δηλαδή αύριο το πρωί η οποιαδήποτε κυβέρνηση «για τις έκτακτες δημοσιονομικές δυσχέρειες εθνικού επιπέδου» επιβάλλει νόμο όπου αν έχεις δεύτερο παιδί πρέπει να τρως πρόστιμο, τότε αυτό είναι δίκαιο διότι δεν μπορεί το δικαίωμα του γονιού και του παιδιού να είναι πάνω από το Κράτος. Θεωρητικά λοιπόν, ανήκεις στο Κράτος διότι ουσιαστικά μετά τα λεγόμενα των δικαστών, οι πολίτες, που είναι το ίδιο το Κράτος σύμφωνα με τους όρους της Δημοκρατίας δεν έχουν καμία σχέση με το Κράτος των Δικαστών και των προδοτών που σε τσακίζουν. Το κράτος τους σε έχει εχθρό και όχι θεμέλιο του.

Θεωρητικά θα βγάλουμε το καλοκαίρι και τον επόμενο χειμώνα για όλους αυτούς που δεν έχασαν τίποτε σε αυτά τα χρόνια της ελληνικής κατάντιας. Θεωρητικά θα έχουμε να φάμε, να πληρώσουμε τον γιατρό, το ρεύμα, το νερό, την θέρμανση. Για τους Έλληνες που από δημιουργικοί και από την φύση τους ονειροπόλοι κατάντησαν πραγματιστές ξέρουν ότι το καλοκαίρι θα βγει δύσκολα και τον χειμώνα ίσως να μην τον βγάλουν. Η θεωρία του κατακτητή, του προδότη και του βολεμένου είναι η πραγματικότητα του καταπιεσμένου.

Γι’ αυτό άλλωστε επειδή η πραγματικότητα δεν χωράει σε μία θεωρία όλοι οι σωτήρες δημιουργούν θεωρίες μέσα από την ίδια την θεωρία. Πολυδιασπασμένα κόμματα με υποομάδες 10 ατόμων που έχουν την θεωρία τους προσπαθώντας να καλύψουν μέρος της δικής σου πραγματικότητας. Μεταρρυθμιστές, ριζοσπάστες, ευρωπαϊστές, εθνικιστές, «53» του Σύριζα, «58» της Ελιάς, Ποταμικοί και πάει λέγοντας. Η δική σου σκληρή πραγματικότητα είναι η Μούσα για όλους αυτούς τους θεωρητικούς της ζωής. Όσο θα βουλιάζει το κορμί σου στον πάτο τόσο περισσότερες θεωρίες για την σωτηρία σου θα δημιουργούνται. Θα απλώνεις το χέρι να κρατηθείς από το κλαδί που σου δίνουν και στο τέλος θα νιώθεις ότι την ίδια στιγμή η θεωρία τους σου τραβάει το κορμί ακόμη πιο κάτω.

Έγινε τελικά το αδιανόητο. Αντί οι αμυνόμενοι να συστρατευτούν εναντίον των πολλών επιτιθέμενων διμοιριών θεωριών, συστρατεύονται όλοι οι επιτιθέμενοι με τον ύπουλο διασπαστικό όπλο των θεωριών του διαφορετικού, της ανάπτυξης και της ελπίδας. Απομένεις μόνος έχοντας διανύσει ένα κομμάτι της πραγματικότητας και έχοντας μπροστά σου το μεγαλύτερο δρόμο της πραγματικότητας.

Η θεωρία θα τραβήξει τον δρόμο που πρέπει να διανύσεις όσο μπορεί γιατί μόνο έτσι εσύ θα έχεις το νου σου να πολεμήσεις μέσα στην πραγματικότητα ενώ οι θεωρητικοί της ζωής θα γλεντάνε τα επινίκια τους που κατάφεραν να μην ζήσουν ούτε μια ώρα σκληρής, πραγματικής ζωής.

Πηγή "Στον Τοίχο"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Στην Κούβα θα εγκατασταθούν επίγειοι σταθμοί για το ρωσικό σύστημα εντοπισμού GLONASS

Μετάφραση - Απόδοση Γ. Μοτσάκος
Ειδικός σε Θέματα Άμυνας και Ασφάλειας Πληροφοριών 

Πηγή Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!

Προς ψήφιση στην Δούμα βρίσκεται το νομοσχέδιο για τη συνεργασία μεταξύ της Ρωσίας και της Κούβας, στον τομέα του διαστήματος, συμπεριλαμβανομένου και του δορυφορικού συστήματος GLONASS, αναφέρει η επίσημη ιστοσελίδα της ρωσικής κυβέρνησης.

Το σχέδιο συμφωνίας που αναπτύχθηκε μεταξύ του Υπουργείου Εξωτερικών και της Ρωσικής Υπηρεσίας Διαστήματος, προβλέπει, την εγκατάσταση στο νησί της ελευθερίας, σταθμών δορυφορικής διαμόρφωσης, για τον έλεγχο του συστήματος GLONASS, όπως αναφέρεται στο έγγραφο που «καθορίζει τις απαραίτητες οδηγίες, τους κανόνες και τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη των διμερών σχέσεων στον τομέα των διαστημικών δραστηριοτήτων» μεταξύ Ρωσίας και Κούβας.

«Η συμφωνία-πλαίσιο, συμπεριλαμβάνει επίσης την προστασία των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας, της ρύθμισης και της προστασίας ανταλλαγής παντός είδους πληροφοριών, πιστοποίησης της τελικής χρήσης και επεξεργασίας σειράς προστατευόμενων προϊόντων, και τεχνολογίας», ανέφερε το επεξηγηματικό σημείωμα.

Νωρίτερα, ο Ρώσος αναπληρωτής πρωθυπουργός Dmitry Rogozin, ο οποίος σημειωτέον είναι και ο άμεσα υπεύθυνος του ρωσικού συστήματος παγκόσμιου εντοπισμού GLONASS, δήλωσε την ανάγκη για συνεργασία με τους Κινέζους για την ανταγωνιστικότητα του συστήματος πλοήγησης. "Στόχος μας είναι να ωφεληθεί η κοινωνία των χρηστών για την επίτευξη καλύτερης εξυπηρέτησης", είπε.

Η Κούβα θα εξυπηρετήσει τα ρωσικά σχέδια για την εγκατάσταση επίγειων σταθμών, διότι οι ΗΠΑ είναι κατά της εγκατάστασης σταθμών του GLONASS στο έδαφος της χώρας τους. Οι Αμερικανοί φοβούνται ότι το ρωσικό παγκόσμιο σύστημα πλοήγησης θα χρησιμοποιείται για κατασκοπεία.

Επίσημα δεν υπάρχει απαγόρευση, αλλά οι απαιτήσεις που προβάλλονται καθιστούν την εγκατάσταση των επίγειων συστημάτων πρακτικά αδύνατη. Σύμφωνα με νέο νόμο, τα συστήματα πλοήγησης άλλων χωρών δεν πρέπει να θίγουν την εμπορική ελκυστικότητα του αμερικανικού συστήματος GPS και μπορούν να μεταδίδουν μόνο μη κρυπτογραφημένα δεδομένα.

Το αίτημα για την κατασκευή του σταθμού είχε σταλεί από τη ρωσική πλευρά από το Μάιο του 2012. Το ΥΠΕΞ των ΗΠΑ ήταν έτοιμο να χορηγήσει την άδεια, αλλά δέχτηκε σκληρή κριτική από το Κογκρέσο και το Πεντάγωνο, όπου θεώρησαν ότι το ρωσικό σύστημα πλοήγησης μπορεί να χρησιμοποιηθεί για κατασκοπεία. Οπότε, ο νέος νόμος προβλέπει ότι τα συστήματα πλοήγησης θα πρέπει να μεταδίδουν μόνο μη κρυπτογραφημένα δεδομένα.

Ιράκ: Στα «χέρια» των τζιχαντιστών το μεγαλύτερο διυλιστήριο πετρελαίου

Στα «χέρια» των σουνιτών τζιχαντιστών βρίσκεται πλέον το 75% του μεγαλύτερου διυλιστηρίου πετρελαίου του Ιράκ «Μπαϊτζί», δήλωσε αξιωματούχος του διυλιστηρίου.

Σύμφωνα με το Reuters, τα μέλη της οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και το Λεβάντε έχουν αναλάβει σχεδόν τον πλήρη έλεγχο του Μπαϊτζί, στο βόρειο Ιράκ. Η ίδια πηγή επισημαίνει ότι, αυτή την ώρα συνεχίζονται οι συγκρούσεις μεταξύ των φανατικών ισλαμιστών και των ιρακινών δυνάμεων ασφαλείας.

Σύμφωνα με τα αραβόφωνα δίκτυα, οι σουνίτες τζιχαντιστές έχουν βάλει εδώ και καιρό στο...μάτι την πόλη Μπαϊτζί του Ιράκ, εκεί όπου βρίσκεται το μεγαλύτερο διυλιστήριο πετρελαίου της χώρας, το οποίο παράγει ημερησίως 300 χιλιάδες βαρέλια πετρελαίου.

Στις ενεργειακές εγκαταστάσεις του Μπαϊτζί, εκτός του διυλιστηρίου, περιλαμβάνεται κι ένας μεγάλος σταθμός ενέργειας.

Την ίδια ώρα, σύμφωνα με την βρετανική εφημερίδα «Guardian», υπάρχουν μαρτυρίες που κάνουν λόγο για απαγωγή δεκάδων εργαζομένων.

Μετά την καρατόμηση ανώτατων στρατιωτικών αξιωματούχων από το σιιτικό καθεστώς με το επιχείρημα ότι δεν κατάφεραν να ανακόψουν την προέλαση των φανατικών ισλαμιστών από τα βόρεια προς τη Βαγδάτη, ο Αμερικανός πρόεδρος, Μπαράκ Ομπάμα φαίνεται ότι, προς το παρόν, βάζει σε δεύτερη μοίρα τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς στο Ιράκ, την ώρα που το αγαπημένο του «thinκ tank» θεωρεί ότι, στην παρούσα φάση, θα ήταν η καλύτερη επιλογή.

Από την πλευρά τους σιίτες, σουνίτες και κούρδοι ηγέτες απηύθυναν κοινό διάγγελμα για ενότητα. Ο σιίτης πρωθυπουργός, Νούρι αλ Μαλίκι, οι σουνίτες και οι Κούρδοι ηγέτες ήταν εμφανώς άβολοι και φαινόταν σαν να είχαν «εξαναγκαστεί» σε συνάντηση λίγες ώρες πριν το διάγγελμά τους. Όπως σχολιάζει το Reuters, πίσω από την ψυχρότητα στο τηλεοπτικό διάγγελμα φαίνεται η όλο και ενισχυόμενη απογοήτευση των ΗΠΑ με την ιρακινή κυβέρνηση. Κι ενώ οι τζιχαντιστές, μέλη της οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και στο Λεβάντε βρίσκονται περίπου 60 χιλιόμετρα από τη Βαγδάτη, η κυβέρνηση έσπευσε να κατηγορήσει τη Σαουηδική Αραβία ότι ενθαρρύνει την "γενοκτονία" στο Ιράκ στηρίζοντας ,όπως είπε, οικονομικά τους εξεγερμένους.

Με την Ουάσινγκτον να ζυγίζει το πιθανότητες αν θα πρέπει να εξαπολύσει αεροπορικές επιδρομές στην πατρίδα του Σαντάμ Χουσείν, το αγαπημένο «think tank» του Αμερικανού προέδρου, το «The Center for American Progress», υποστηρίζει ότι ο Λευκός Οικος θα πρέπει να προετοιμαστεί για περιορισμένης κλίμακας αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις κατά των τζιχαντιστών, συμπεριλαμβομένων και αεροπορικών επιθέσεων. Οι διαβουλεύσεις μεταξύ του Μπαράκ Ομπάμα, του προεδρικού επιτελείου εθνικής ασφάλειας και υψηλόβαθμων μελών του Κογκρέσου είναι συνεχείς για το πώς θα κινηθούν οι ΗΠΑ.

Σύμφωνα με συγκλίνουσες αναφορές στα αμερικανικά ΜΜΕ, τουλάχιστον μέχρι και σήμερα το πρωί φαίνεται ότι απομακρύνεται σε αυτήν την φάση η επιλογή των αεροπορικών επιδρομών καθώς, όπως αναφέρουν αξιωματούχοι σε πρακτορεία και εφημερίδες, οι «σίγουροι στόχοι» θέσεων τζιχαντιστών είναι ελάχιστοι. Μεταξύ των επιλογών στο τράπεζι είναι η αποστολή μικρής αποστολής ομάδων από αμερικανικές ειδικές δυνάμεις για «οργανωτική συνδρομή» προς τις ιρακινές ομάδες. Άλλο ενδεχόμενο είναι η ενίσχυση του επιπέδου συλλογής πληροφορίων των ιρακινών δυνάμεων.

Στο μεταξύ, η κυβέρνηση του Μπαράκ Ομπάμα πιέζει τον Ιρακινό πρωθυπουργό να κάνει βήματα προς «ευρύτερου» χαρακτήρα κυβέρνηση, η οποία θα εκφράζει τόσο τους σιίτες όσο και τους σουνίτες.