Ραγδαία εθνική αποσύνθεση

Σε πλήρη σύνθεση το υπουργικό συμβούλιο είναι 44 άτομα. Παρόντος του πρωθυπουργού αυτό το σχήμα αριθμεί 45 ανώτατα στελέχη της εκτελεστικής εξουσίας. Η απλή αριθμητική μάς αποκαλύπτει ότι 44 άνθρωποι καταδέχονται να κάτσουν δίπλα στον υπουργό Παιδείας Νίκο Φίλη, τον αρνητή της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.

Ολοι αυτοί που ανέχονται τον αρνητή του ελληνικού Ολοκαυτώματος κ. Φίλη υποτίθεται ότι μεριμνούν για το καλό της χώρας, την επιβίωση του έθνους, την ασφάλεια, την ευημερία και την αξιοπρέπεια των πολιτών.

Φυσικά, το ίδιο το γεγονός, ότι ουδόλως απασχολεί τους υπουργούς και τον πρωθυπουργό η ευθυγράμμιση του υπουργού Παιδείας με την Αγκυρα και τους απογόνους των γενοκτόνων των Ελλήνων, αποδεικνύει ότι μ' αυτή την κυβέρνηση ουδέν καλό θα συμβεί στη χώρα. Η ασφάλεια θα παραβιαστεί, η αξιοπρέπεια των πολιτών θα τσαλαπατηθεί και η ευημερία ποτέ δεν θα έρθει. Αν δεν τους νοιάζουν οι 353.000 γενοκτονημένοι Ελληνες του Πόντου, τίποτε συλλογικό δεν τους ενδιαφέρει.

Επίσης, προκαλεί εύλογες απορίες η σιωπή της μείζονος αντιπολίτευσης για τις ύβρεις του κ. Φίλη προς τα όσια και τα ιερά του Γένους μας. Γιατί, άραγε, σιωπούν όταν ένα πρόσωπο θίγει τον σκληρό υπαρκτικό πυρήνα του έθνους; Μήπως συμφωνούν ή νομίζουν ότι θα πείσουν το κοινό με χλιαρές, μη συστηματικές και σχεδόν ανεπίσημες αποδοκιμασίες των απόψεων και της πολιτικής του;

Οταν αρνητές γενοκτονιών διορίζονται υπουργοί Παιδείας και προσβάλλουν ζώντες και νεκρούς, τότε σίγουρα υφίσταται κατάσταση εθνικής αποσύνθεσης. Αυτό δεν το έχουν αντιληφθεί μόνο οι εντός της Ελλάδος αλλά και οι ξένοι.

Ο Αυστριακός υπουργός Εξωτερικών προτείνει νησιά, όπως η Λέσβος, να μετατραπούν σε hot spots, χώρους υποδοχής προσφύγων και λαθρομεταναστών. Οι Τούρκοι μετατρέπουν την Αγία Σοφία σε τζαμί και οι Αλβανοί απόγονοι των Τσάμηδων, των γερμανοντυμένων μουσουλμάνων που διέπραξαν τερατώδη εγκλήματα πολέμου την περίοδο της Κατοχής, κάνουν διαδηλώσεις, επεισόδια και αξιώνουν αποζημιώσεις από την Ελλάδα! Δεν έχει τελειωμό η κατηφόρα.

Πηγή "Δημοκρατία"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Κι όμως, ο βασιλιάς είναι γυμνός...

Της δασκάλας Ελευθερίας Σιώπη

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, των πανελληνίων εξετάσεων, προκύπτουν συζητήσεις γύρω από το επίπεδο απόδοσης και την πτώση της γλωσσικής και κριτικής ικανότητας των μαθητών. Οι προβληματισμοί ωστόσο παραμερίζονται σύντομα και ξαναρχίζουμε κάθε Σεπτέμβριο τη νέα σχολική χρονιά στο ίδιο μοτίβο, με την ίδια λάθος συνταγή και δίχως καμία ουσιαστική ελπίδα να αλλάξει το παραμικρό. Κι όλα αυτά, ενώ συμπληρώνονται ήδη 10 χρόνια από την εισαγωγή-εισβολή των νέων σχολικών εγχειριδίων, των εργαλείων δηλαδή που έχουν στα χέρια τους οι εκπαιδευτικοί (και όχι πλέον παιδαγωγοί, αφού έχει «ποινικοποιηθεί» ιδεολογικά ο τίτλος) για να χρησιμοποιήσουν, ώστε να πετύχουν τον ποθούμενο στόχο της βελτίωσης του μορφωτικού (;) επιπέδου των «πελατών» τους…

Η συζήτηση γύρω από το περιεχόμενο των σχολικών εγχειριδίων έχει ανοίξει εδώ και χρόνια, χάρη κυρίως στον επίμονο αγώνα του Δασκάλου Δημήτρη Νατσιού. Δυστυχώς όμως διαπιστώνεται ότι η συντριπτική πλειονότητα δασκάλων και γονέων παραμένει ανυποψίαστη, μη έχοντας συνειδητοποιήσει ακόμη την έκταση του ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ, που έχει περάσει πια σε τελικό στάδιο την τελευταία δεκαετία (ενώ η εφαρμογή του έχει βέβαια αρχίσει πολύ νωρίτερα). Η αλλαγή του προσανατολισμού της παιδείας στην πατρίδα μας και η καθήλωση – πνευματική, διανοητική, συμπεριφορική – στα κατώτερα επίπεδα δυναμικότητας, συζητιούνται μόνο σποραδικά και με αφορμή μεμονωμένες διαπιστώσεις δασκάλων ή γονέων. Υποσκελίζονται δε σύντομα από τις ανησυχίες για το οικονομικό ή το όποιο μέλλον της χώρας, χωρίς να έχει συνειδητοποιηθεί ότι η ολοκληρωτική καταστροφή έχει ήδη υπογραφεί μέσα στις σχολικές τάξεις εδώ και δεκαετίες. Το ύπουλο έγκλημα έχει συντελεστεί κυριολεκτικά κάτω από τη μύτη μας…

Τα όμορφα μυαλά όμορφα καίγονται στα σχολικά ιδρύματα της χώρας μας. Ας αναλογιστούν αρχικά γονείς και δάσκαλοι την αμηχανία που προξενεί το επίπεδο α-νοησίας που χρωματίζει κάθε έκφραση κοινωνικής συμπεριφοράς των νέων μας. Στέρηση παντού. (Και δεν πρόκειται απλώς για το διαχρονικό χάσμα των γενεών). Ας επιχειρήσουμε μία απλή επίκληση στη λογική, για ν’αντιληφθούμε τη μετάλλαξη που έχουν υποστεί τα παιδιά μας. Όσοι έχουν έστω φυλλομετρήσει τα σχολικά βιβλία, ας αναλογιστούν τι καλύτερο περιμέναμε να συμβεί, όταν ανεχτήκαμε τον παραγκωνισμό του Αισώπου από τη …Χωχαρούπα (βλ. Γλώσσα Β ́Δημοτικού), της Ορθοδοξίας από φλύαρες αγαπολογίες και θρησκειολογικούς συγκρητισμούς, του Πυθαγόρα από τα κινέζικα τάγκραμ! Ας αναπτύξουμε όμως εξ αρχής τους προβληματισμούς μας, ως προς τους εξής άξονες:

Α) Θεματολογία

Σε όλες τις τάξεις επαναλαμβάνονται μονότονα οι ίδιες θεματικές ενότητες: διατροφή και συνταγές μαγειρικής, οδηγίες χρήσης συσκευών, πολυπολιτισμικότητα, ρατσισμός, ειρήνη στον κόσμο, κυκλοφοριακή αγωγή, διαφήμιση και καταναλωτισμός, το αττικό μετρό (!!!), το νερό, το περιβάλλον, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές,και λοιπά υψίστου ενδιαφέροντος θέματα. Το σχολείο γίνεται προέκταση του κόσμου της τηλεόρασης και του διαδικτύου. Ενώ θα έπρεπε να αποθαρρύνουμε τα παιδιά από την κατάχρηση αυτών των μέσων, στην πράξη τα αποθεώνουμε, προσδίδοντάς τους κύρος. Και μάλιστα με θέματα που κάθε άλλο παρά συγκινούν τις παιδικές ψυχές. Υποτιμούμε την αισθαντικότητά τους και μας επιστρέφουν την ανία με ποικίλες παρεκτροπές συμπεριφοράς.

Στο «Σκολειό του κόσμου» – όπως τιτλοφορείται το Ανθολόγιο – εκπαιδεύονται οι αυριανοί φρόνιμοι πολίτες του παγκοσμιοποιημένου χυλού, εξ ου και ο περιορισμός στην εν λόγω θεματική ατζέντα. Ούτε λόγος βέβαια για καλλιέργεια της ιδιαίτερης πολιτισμικής ταυτότητας. Τα παιδιά μας – λένε -πρέπει να προετοιμαστούν για τον σύγχρονο κόσμο. Χωρίς όμως να γνωρίσει πρώτα τον κόσμο της δικής του κοινότητας, της δικής του πατρίδας;

Β) Μεθοδολογία

Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα σεμινάρια των εκπαιδευτικών δίνουν βαρύτητα αποκλειστικά στις μεθόδους διδασκαλίας και ποτέ στο περιεχόμενο της διδασκαλίας. Όποτε εκδηλώνουμε ενδιαφέρον για το περιεχόμενο, μάς αποκαλούν σ χ ε δ ό ν … ε μ μ ο ν ι κ ο ύς (προφανώς όμως δεν είναι εμμονή το να επιμένουμε να χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο, υποστηρίζοντας συστηματικά αποτυχημένες διδακτικές μεθόδους). Η επικοινωνιακή χρήση της γλώσσας προτάθηκε ήδη από τη δεκαετία του ’70 ως μία προσέγγιση στη διδασκαλία της αγγλικής ως δεύτερης γλώσσας. Προβλήθηκε λοιπόν από τους εγχώριους θιασώτες της ως μέθοδος διδασκαλίας και της μητρικής! Διανθίστηκε συν τω χρόνω και με άλλες βαρύγδουπες θεωρίες περί κριτικού ή ψηφιακού γραμματισμού και κειμενοκεντρικές προσεγγίσεις στη βάση πάντα της διαθεματικότητας, της ομαδοσυνεργατικής διδασκαλίας και της καινοτομίας. Πραγματικές προφάσεις εν αμαρτίαις, σε μια απόπειρα κάποιων να δικαιολογήσουν τις ιδεοληψίες τους και να τις καλύψουν κάτω από μανδύες επιστημονικοφανείς.

Αλήθεια, ως πότε οι δάσκαλοι θ’ ανεχόμαστε αυτή την άκρως φασιστική επιβολή στη δουλειά μας δοκιμασμένων προ πολλού στο εξωτερικό και αποδεδειγμένα πλέον αποτυχημένων ψευδοεπιστημονικών θεωριών, που στην πραγματικότητα δεν είναι παρά κακέκτυπες αντιγραφές και πειραματισμοί της Ψυχολογίας ή της Κοινωνιογλωσσολογίας; Ως Παιδαγωγοί είμαστε οι μόνοι αρμόδιοι να κρίνουμε ποια από τα πορίσματα των άλλων επιστημών είναι κατάλληλα για τη διδακτική πράξη. Δυστυχώς ο φόβος και τα συμπλέγματα λόγω έλλειψης… επιστημοσύνης, μάς έχουν μετατρέψει από λειτουργούς σε πειθήνιους υπαλλήλους, χωρίς αναφορές σε στοιχειώδη κριτική σκέψη.

Κι έπειτα αναρωτιόμαστε γιατί οι μαθητές μας πάσχουν εκείνοι από έλλειψη κριτικής σκέψης.

Ας δούμε όμως κάποιους βασικούς όρους που χρησιμοποιούν οι ινστρούχτορες των εκπαιδευτικών μας ζητημάτων και ας αρχίσουμε να τους απομυθοποιούμε σιγά-σιγά:

1. Επικοινωνιακή χρήση της γλώσσας: οι μαθητές να μπορούν να διαβάζουν χάρτες, συνταγές, σχεδιαγράμματα, αγγελίες, γραμματόσημα κλπ. Πρόκειται για τα λεγόμενα πολυτροπικά κείμενα (ή πώς μπορεί κανείς ν’ αναγάγει το απολύτως αν-άξιο σε βαρύγδουπη επιστημονική ορολογία, βαφτίζοντας είδος κειμένου μέχρι και το…γραμματόσημο)! Κι αν τελοσπάντων η ανάγνωση τέτοιων «κειμενικών ειδών» έχει κάποια σημασία για τον αλλοδαπό μαθητή που μαθαίνει τα ελληνικά ως ξένη γλώσσα, πώς κατεβάσαμε τόσο χαμηλά τον πήχυ για τους Έλληνες μαθητές; Πόσο δύσκολο είναι δηλαδή για ένα παιδί, που έχει διδαχτεί την μητρική του γλώσσα μέσα από αξιόλογα λογοτεχνικά κείμενα, να διαβάσει…μικρές αγγελίες; Ή τι ενδιαφέρον μπορεί να έχει για το παιδάκι της Γ΄ Δημοτικού ο χάρτης των γραμμών του αττικού μετρό; Ποια πραγματική ανάγκη επικοινωνίας καλύπτουν αυτές οι ασκήσεις για έναν μαθητή π.χ. της Ροδόπης;

2. Κριτικός εγγραμματισμός: αλληλένδετος με την επικοινωνιακή χρήση της γλώσσας, αλλά αξίζει να δούμε ορισμένα ακόμη παραδείγματα, χαρακτηριστικά του οργουελικού τρόπου με τον οποίο οι λέξεις μεταβάλλουν τη σημασία τους και οι ορολογίες συγκαλύπτουν την αμορφωσιά. Βασικός άξονας λοιπόν της θεωρίας είναι η αναγνώριση του κειμενικού είδους. Εν ολίγοις, από το Δημοτικό μέχρι και το Λύκειο, ο μαθητής εκπαιδεύεται, ως γνήσιος Γλωσσολόγος, στην αναγνώριση της μορφής και του είδους των «κειμένων». Αν δηλαδή ο μαθητής είναι σε θέση να αναγνωρίζει ως κατευθυντικό κείμενο μια συνταγή μαγειρικής, ως κείμενο αλληλεπίδρασης μια πρόσκληση σε πάρτυ γενεθλίων, ως κείμενο επιχειρημάτων μια κριτική του Χάρυ Πότερ και ούτω καθεξής, τότε θα κατακτήσει αυτόματα και τη δεξιότητα του γραπτού λόγου! Οι δε γονείς και δάσκαλοί του οφείλουν τότε να είναι ευτυχείς για τη μόρφωσή του!

3. Διαθεματικότητα: για να έχει κάποια αποτελέσματα, απαιτεί σοβαρή κατάρτιση και κατοχή πολύπλευρων γνώσεων από τον εκπαιδευτικό, αλλιώς καταλήγουμε σε ευτελή προγράμματα ή σχέδια εργασίας που ξεστρατίζουν το μάθημα και δεν προσθέτουν καμία απολύτως αξία στην παρεχόμενη εκπαίδευση. Έχει αναχθεί σε μέθοδο-πανάκεια, ενώ στην πράξη χάνεται η λογική συνάφεια μέσω του κατακερματισμού της ύλης, με σύνηθες αποτέλεσμα την απώλεια της ικανότητας των παιδιών για ιεράρχηση του σημαντικού και του ασήμαντου. Παραδοσιακά πάντως ο καταρτισμένος δάσκαλος ήξερε πότε και μέχρι ποιο σημείο να διδάξει και διαθεματικά.

4. Καινοτομία: επιτέλους πρέπει να μπει ένα φρένο στους άκριτους και μαζικούς πειραματισμούς. Ποιος και με ποιους τρόπους αξιολογεί τα καινοτόμα πειράματα; Ή μήπως έχει κανείς την ψευδαίσθηση ότι καινοτομούν οι μαθητές; Εκπονούνται σωρηδόν τα τελευταία χρόνια, υπό το κράτος του φόβου της αξιολόγησης, «καινοτόμα» προγράμματα Ευέλικτης Ζώνης. Τα περισσότερα αμφίβολης παιδαγωγικής αξίας, αλλά ποιος νοιάζεται; Αρκεί που είναι γεμάτα…δράσεις! Δράσεις αντί για μάθημα, πληροφορίες αντί για γνώσεις, εκπαιδευτικές εκδρομές αντί για τάξη.

5. Παιγνιώδης μορφή διδασκαλίας, αστείο: σίγουρα αποτελεί θεμιτό μέσο κι εργαλείο κατά την κρίση του δασκάλου. Το πρόβλημα είναι ότι έχει επικρατήσει κατά κράτος και σε βαθμό απώλειας κάθε σοβαρότητας, με το αστείο να ολισθαίνει σε επίπεδο ευτελούς χιούμορ, όχι έξυπνου αλλά εξυπναδίστικου. «Διασκεδάζουμε» τους μαθητές με ευφυολογήματα και λογοπαίγνια χαμηλής υποστάθμης (βλ. πολυάριθμα κείμενα Τριβιζά στο Δημοτικό και βιβλία Γλώσσας Α΄ Δημοτικού με απερίγραπτα ποιηματάκια για γαρίδες και γορίλες, χελώνες που κουβαλούν ελέφαντες στην πλάτη τους, μπισκότα για τιμόνια και πάμπολλες ακόμη παρεμφερείς ανοησίες). Αντί να διδάσκουμε συστηματικά τον Αίσωπο (αλλά, βλέπετε, περνάει ιδανικά και αξίες ο εν λόγω…παρωχημένος!), εκπαιδεύουμε τα πρωτάκια μας μάλλον στον…ντανταϊσμό!

Γ) Περιεχόμενο διδασκαλίας

Υπάρχει η αίσθηση ότι το πρόβλημα εντοπίζεται στα βιβλία Γλώσσας, Ιστορίας και Θρησκευτικών, δηλαδή τα τρία μαθήματα μέσω των οποίων τα παιδιά μας χτίζουν ταυτότητα και διαμορφώνουν ελληνορθόδοξη συνείδηση. Αυτό ισχύει μεν απολύτως, ωστόσο εξίσου προβληματική είναι και η προσέγγιση των Μαθηματικών. Ιδού ορισμένα παραδείγματα από τα «Μαθηματικά της Φύσης και της Ζωής» της Γ΄ Δημοτικού, τα οποία θεωρούνται και από τα καλύτερα - καλύτερα απλώς γιατί τελειώνει εύκολα η ύλη (η αβάσταχτη ελαφρότητα της ευκολίας!). Εδώ λοιπόν, όπως και στη Γραμματική, η διδακτέα ύλη παρουσιάζεται κατακερματισμένη, χωρίς τάξη και λογική συνάφεια. Έτσι, στην ίδια ενότητα ο μαθητής συναντά π.χ. πολλαπλασιασμούς, διαιρέσεις, δεκαδικούς, λίγο από Γεωμετρία και λίγο από μοτίβα. Μοτίβα και τάγκραμ συναντώνται άφθονα σε όλες τις τάξεις, προφανώς…γιατί οι συγγραφείς κρίνουν ότι είναι πολύ αξιόλογη και χρήσιμη γνώση. Ενώ η Γεωμετρία, που θα έπρεπε να διδάσκεται οργανωμένα (καθώς πρόκειται για σπουδαία νοητική άσκηση, που προάγει μεταξύ άλλων και τη δημιουργική σκέψη), δίνεται αποσπασματικά, με διάσπαρτες ασκήσεις, κάτι σαν σφήνα προκειμένου να γεμίσουμε σελίδες στα Τετράδια Εργασιών. Για τη διδασκαλία των κλασμάτων υπάρχουν ασκήσεις «ευφυούς» σύλληψης, όπου οι μαθητές καλούνται να τα κάνουν «όπως ο λογοτέχνης, ο ζωγράφος και ο μαθηματικός», εννοώντας πολύ απλά να γράψουν ολογράφως, να χρωματίσουν το κλάσμα της πίτας και να γράψουν με ψηφία το κλάσμα αντίστοιχα! Οποία εκτίμηση για τη Λογοτεχνία και τη Ζωγραφική! (Αλλά είναι η διαθεματικότητα, ανόητε!). Όμως, αρκεί να δει κανείς τα πρώτα και τα τελευταία κεφάλαια του βιβλίου, για να αντιληφθεί το επίπεδο «άσκησης» στη μαθηματική-λογική σκέψη, στο οποίο καθηλώνονται τα παιδιά. Με ανησυχητική συχνότητα συναντούμε ασκήσεις, στις οποίες οι μαθητές παραπέμπονται στη χρήση υπολογιστικής μηχανής. Πρόκειται για ένα ακόμα δείγμα μιμητισμού κακών πρακτικών του αμερικάνικου σχολείου, όπου η χρήση κομπιούτερ έχει αντικαταστήσει τη χρήση του μυαλού, ακόμη και στις απλές προσθαφαιρέσεις με κρατούμενο. Κορυφαία άσκηση για…δυνατούς λύτες: τα παιδιά καλούνται να συμπληρώσουν σε κουτάκια τα ψηφία που θα πληκτρολογήσουν στο κομπιουτεράκι, ώστε να σχηματίσουν τον αριθμό 37: όπως ορθά σχολίασε εξοργισμένος γονέας, αυτή είναι άσκηση για εκπαίδευση σκύλων κι όχι παιδιών!

Στα δε βιβλία Γλώσσας και το Ανθολόγιο των Γ΄- Δ΄ τάξεων, με το σταγονόμετρο βρίσκει ο ταλαίπωρος δάσκαλος κείμενο άξιο λόγου να διδάξει. Πνευματικός υποσιτισμός μέσα σ’ ένα συνονθύλευμα από ατυχείς επιλογές αποσπασμάτων κι άρθρων από εφημερίδες (του γνωστού πάντα εκδοτικού συγκροτήματος). Μηδενικής λογοτεχνικής αξίας κείμενα και με περιεχόμενο επιλεγμένο, θαρρείς, για να κάψει ό, τι έχει μείνει υγιές στο μυαλό των παιδιών μας: ονειροφαντασίες, Αόρατοι, Άντζελμαν, εξωγήινοι, μαύροι Ήλιοι, αθάνατοι γαϊδαράκοι, νανουρίσματα για χταπόδια. Και πάνω που αναθαρρεύει ο δάσκαλος, βρίσκοντας κι ένα ποίημα του Γκάτσου, ο…«Εφιάλτης της Περσεφόνης» γίνεται στην πραγματικότητα δικός του, αν τολμήσει ν’ απαγγείλει ενώπιον οκτάχρονων ή εννιάχρονων μαθητών ότι «εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες / ευλαβικά πριν μπουν στο τελεστήριο / τώρα πετάνε τ’ αποτσίγαρα οι τουρίστες / και το καινούριο παν να δουν διυλιστήριο» ή ότι «τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία / άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι ελάσματα»!

Ναι, ο σεβασμός στην ψυχή των παιδιών μας χάθηκε μαζί με τον σεβασμό σε ό,τι ιερό και όσιο. Ο Επιτάφιος τη Μ. Παρασκευή πάει…βόλτα, οι Άγιοί μας περιγράφονται ως «άσκημοι γέροι», οι Αγίες μας ως «χανούμ χωρίς φερετζέ» κι ο παππούς «με τον τορβά τίγκα στα χόρτα» να τι μαθαίνει στην εγγονή του: «Κουκ, κοκονέλιμ, ήρθα…Η Μελτέμ αγαπιότανε με τον Αχμέτ. Κρυφά έφευγε από τη μάνα της τα βράδια από την πίσω σκάλα του σπιτιού τους την καφασωτή, και τα λέγανε κρυφά μέσα στο σκοτεινό μπαξέ τους». Για μετάφραση κι εμπέδωση της…πολυσημίας των κειμένων, ας ανατρέξουν οι ενδιαφερόμενοι στο εν λόγω Ανθολόγιο.

Η Λογοτεχνία περιορισμένη, με τις ευλογίες του Αναλυτικού Προγράμματος Σπουδών (Α.Π.Σ.) ο προφορικός λόγος υπερτιμάται έναντι του γραπτού, μέσα σ’ έναν κατήφορο συνθηματολογίας, λεκτικής πενίας, ελλειπτικών προτάσεων επιπέδου αφίσας. Σπανίως γράφονται εκθέσεις στις τέσσερις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, και σκοντάφτουμε «ξαφνικά» στην Ε΄ τάξη, όταν καλούνται οι μαθητές να γράψουν κείμενα (και μάλιστα με θέματα για…πλούσια έμπνευση, όπως ο ανεμόμυλος, η Ντίσνευλαντ κλπ). Πώς ν’ ανταποκριθεί ένα παιδί ή πώς να μη βρίσκει τότε απωθητική την γραπτή έκφραση; Κανείς δεν μαθαίνει να γράφει αυτόματα, όπως μαθαίνει να μιλάει (άλλο σοβαρό επιστημονικό επιχείρημα!). Ο γραπτός λόγος απαιτεί ά-σκη-ση. Όπως ο αθλητής βελτιώνει επιδόσεις μετά από επίμονη, επίπονη και μακροχρόνια άσκηση, κι όχι επειδή μικρός έμαθε να περπατά και να τρέχει. Γλώσσα και Σκέψη είναι οι δύο όψεις ενός νομίσματος. Περιορισμός της μιας σημαίνει αυτόματα περιορισμό και της άλλης. Απλές αλήθειες, αλλά τόσο εύκολα ξεχασμένες υπό το κράτος της ψευτοπροοδευτικότητας.

Δ) Προσανατολισμός σχολείου

Τι σχολείο θέλουμε τελικά; Το όραμά μας είναι εκείνο που θα υπαγορεύσει και το περιεχόμενο, αλλά και τα εργαλεία.
- Θέλουμε σχολείο όπως ορίζει το Σύνταγμα; Για ελεύθερα σκεπτόμενους, καλλιεργημένους πολίτες με κριτική σκέψη, ικανούς να αλληλεπιδρούν δημιουργικά και με αλληλεγγύη ως συνειδητά μέλη της συλλογικής οντότητας που λέγεται πατρίδα; Ή μήπως
- Όπως επιτάσσουν οι ανάγκες του παγκοσμιοποιημένου μοντέλου ζωής (πράγμα που επικαλούνται εξάλλου οι αποδομητές της παιδείας): εξειδικευμένους εργάτες της αγοράς εργασίας, με χρησιμοθηρική προσέγγιση της εκπαίδευσης, με δεξιότητες (και όχι γνώσεις ουσιαστικές) που θα τους εξασφαλίζουν, υποτίθεται, ευκολότερη πρόσβαση σε θέσεις εργασίας, αλλά τελικά αναλώσιμους. Ας μην γκρινιάζουμε έπειτα για τις ανολοκλήρωτες προσωπικότητες των παιδιών μας, την έλλειψη δημιουργικότητας, τον διανοητικό και συναισθηματικό ακρωτηριασμό τους.

Αντί επιλόγου

Οι δάσκαλοι παραπονιούνται για την απαξίωσή τους από την κοινωνία. Έχουν συνειδητοποιήσει ότι χρεώνονται και τα αρνητικά αποτελέσματα της χρήσης τέτοιων εγχειριδίων; Και όχι μόνο των νυν, αφού Κύριος οίδε τι καινούρια πειράματα θα κληθούν να υπηρετήσουν από Σεπτέμβριο! Ιδού η ευκαιρία να αποκαταστήσουν τη χαμένη αξιοπρέπεια του κλάδου. Ας καταργήσουν στην πράξη, δυναμικά και μαζικά, τη χρήση αυτών των «βασανιστηρίων», ας απαξιώσουν έμπρακτα τη δικτατορία των αποδομητών της παιδείας στην πατρίδα μας. Ας θυμηθούν τον ρόλο τους ως παιδαγωγοί κι ας ξαναβρούν τη χαρά της διδασκαλίας, αξιοποιώντας όπλα από τη φαρέτρα της εκσυγχρονισμένης παράδοσης. Αρκετά!
Τι πρέπει να γίνει; Ριζική αναθεώρηση των Α.Π.Σ. Να αρθρώσουμε επιτέλους τη δική μας ελληνική πρόταση παιδείας, να δώσουμε τέλος στις κακές αντιγραφές προγραμμάτων του εξωτερικού. Βάση, η ελληνορθόδοξη πνευματική κληρονομιά, που προσφέρει όλα τα εφόδια για αξιόλογη δημιουργική παραγωγή των νέων γενεών. Μια «εκσυγχρονισμένη παράδοση» - η καλύτερη επένδυση για το μέλλον της χώρας…


Πηγή Αντιφωνητής

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Τουρκία και Αλβανία στήνουν σκηνικό έντασης

Ανησυχητικά σημάδια κατάρρευσης του διεθνούς κύρους της χώρας όσα συνέβησαν στα Τίρανα. Άγκυρα και Σκόπια επιχειρούν να επιβάλλουν εκβιαστικά τετελεσμένα.

Ανησυχητικά σημάδια κατάρρευσης του διεθνούς κύρους της χώρας και της αποτελεσματικότητας της εξωτερικής πολιτικής αποτελούν τα όσα συνέβησαν χθες στα Τίρανα κατά την επίσκεψη του Νίκου Κοτζιά, καθώς και τα Τίρανα, όπως προηγουμένως η Άγκυρα και τα Σκόπια, επιχειρούν να επιβάλλουν εκβιαστικά, τετελεσμένα στην Ελλάδα.

Με την απειλή της μεγαλύτερης περιθωριοποίησης της χώρας που βρίσκεται σε δεινή θέση λόγω της οικονομικής κρίσης και του μεταναστευτικού, γειτονικές χώρες επιβάλλουν την ατζέντα, βλέποντας ότι η Ελλάδα και στην εξωτερική πολιτική είναι έτοιμη να βαφτίσει το «κρέας, ψάρι» προκειμένου να αποφύγει μια νέα σύγκρουση με τους εταίρους και δανειστές της.

Η επίσκεψη του Νίκου Κοτζιά στην Αλβανία δεν ήταν απαραίτητο να γίνει, αλλά εντάσσεται στην εμμονή του κ. Κοτζιά και της ομάδας των πανεπιστημιακών που τον συμβουλεύει ότι μπορεί ακόμη και σε περιόδους αποδυνάμωσης της χώρας να βρεθεί λύση στα προβλήματα με όλους τους γείτονες. Από την στιγμή που συναίνεσε όμως ο Έλληνας υπουργός για την πραγματοποίηση της επίσκεψης, οι Αλβανοί ακολουθώντας την γνωστή τακτική (που έχουν «διδάξει» οι Τούρκοι ) άρχισαν συστηματικά να στήνουν παγίδες, ώστε να διαμορφώσουν την ατζέντα όπως ακριβώς επεδίωκαν. Οι Αλβανοί γνωρίζουν τι το υποτιθέμενο «ευρωπαϊκό όπλο» είναι αφοπλισμένο καθώς η Ελλάδα δεν έχει περιθώρια να θέσει βέτο και στην Αλβανία, μετά το μπλοκάρισμα της πΓΔΜ και της αναγνώρισης του Κοσσόβου, άλλα και τους όρους που έχουν τεθεί στην ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας

Με δεδομένη αυτή την αδυναμία, όπως επίσης και την ισχυρή ενθάρρυνση που έχει ο αλβανός πρωθυπουργός Εντι Ράμα από τον δυτικό παράγοντα και την Άγκυρα, τα Τίρανα έστησαν θέμα Τσάμηδων υποχρεώνοντας τον Υπουργό Εξωτερικών να αποδεχθεί ουσιαστικά στην συζήτηση με τον Αλβανό ομόλογο του Ν.Μπουσάτι ότι η κάθε πλευρά μπορεί να βάλει στα «καλάθια» της διαπραγμάτευσης τα θέματα που την ενδιαφέρουν. Και φυσικά οι Αλβανοί θέτουν πρώτα το θέμα των Τσάμηδων και την Άρση του Εμπολέμου.

Η Ελλάδα βρέθηκε έτσι να ετοιμάζεται να προσφέρει πρόσθετα ανταλλάγματα στην Αλβανία για δεσμεύσεις που είχε αναλάβει χρόνια πριν και ουδέποτε υλοποίησε όπως είναι τα δυο Στρατιωτικά Κοιμητήρια και η αλλαγή των Σχολικών Βιβλίων.

Είναι η ίδια ακριβώς τακτική που ακολούθησε και η Τουρκία που ενώ είχε συμφωνήσει για την εφαρμογή της συμφωνίας επανεισδοχής, δεν την εφάρμοσε και τώρα διαπραγματεύτηκε εκ νέου με την Ε.Ε. ζητώντας πρόσθετα ανταλλάγματα πέραν της κατάργησης των θεωρήσεων.

Με αυτή την τακτική της μεγιστοποίηση των ανταλλαγμάτων για την ίδια δέσμευση, η Αθήνα βρέθηκε τώρα με την Αλβανία να συζητά για ένα πακέτο στο όποιο οι Αλβανοί θέτουν θέμα Τσάμηδων, την άρση του Εμπολέμου, την επιστροφή των αλβανικών περιουσιών που τελούν υπό μεσεγγύηση, προβάλλουν μια σειρά αιτημάτων για τους αλβανούς εργαζομένους στην Ελλάδα, με την Αθήνα, να περιμένει την απόφαση για τα δύο Κοιμητήρια και να είναι έτοιμη να προβεί σε μια γενναιόδωρη κίνηση προς την Αλβανία, προκειμένου να αποδεχθεί έστω και τροποποιημένη την Συμφωνία οριοθέτησης Θαλασσίων Ζωνών.

Οι Αλβανοί μάλιστα έκτος των εμπρηστικών δηλώσεων Ράμα δυο ημέρες πριν από την άφιξη Κοτζιά στα Τίρανα, φρόντισαν να κινητοποιήσουν μερικές δεκάδες Τσάμηδες για να προβοκάρουν την επίσκεψη Κοτζιά και να θέσουν εκ των προτέρων την ατζέντα των συνομιλιών, με τις κραυγές και τα ανθελληνικά πανό τους από το πεζοδρόμιο έναντι του αλβανικού ΥΠΕΞ.

Είναι ήδη προβληματικό το γεγονός ότι ο κ.Κοτζιάς εμφανίσθηκε δημοσίως να κάνει άτυπο διάλογο για το Τσάμικο, με τον (αμερικανοτραφή) κ. Μπουσάτι να δηλώνει ότι πρόκειται για θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων το οποίο οφείλει να προωθήσει η Αλβανία ως χώρα που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα(!) και τον Έλληνα υπουργό να κάνει έναν παράξενο διαχωρισμό ,διαφοροποιώντας τους Τσάμηδες, από εκείνους τους Τσάμηδες που καταδικάστηκαν από τα δικαστήρια για εγκλήματα πολέμου.

Αφήνοντας έτσι περιθώρια παρερμηνειών, ότι δηλαδή η Ελλάδα συζητά κάποιες διαστάσεις του θέματος των Τσάμηδων, που αφορούν σε απογόνους όσων κατσαδιάσθηκαν από τα ελληνικά δικαστήρια, αλλά και των υπολοίπων που εγκατέλειψαν την Ελλάδα ακολουθώντας τις κατοχικές δυνάμεις.

Ένα ακόμη αρνητικό μήνυμα για την εξωτερική πολιτική και το κύρος της χώρας είναι όσα συνέβησαν με την Αγιά Σοφιά και την απόφαση του Ερντογάν λίγες ημέρες μετά τη φιέστα με πρωταγωνιστή τον ίδιο και την σύζυγο του, για την Άλωση της Κωνσταντινούπολης μπροστά σε 1 εκατ. ανθρώπους, να επιτραπεί η μετάδοση και μάλιστα από την κρατική τηλεθέαση κάθε πρωί σε όλη την διάρκεια του Ραμαζανιού η ανάγνωση αποσπασμάτων του κορανίου για την πρωινή προσευχή από την Αγιά Σοφιά.

Δεν είναι μόνο ακραίοι συντηρητικοί κύκλοι στην Τουρκία που ζητούν την μετατροπή της Αγιάς Σοφιάς σε τζαμί, αλλά και ο ίδιος ο Ερντογάν έχει υποστηρίξει την κίνηση αυτή αλλά λόγω των διεθνών αντιδράσεων είχε σταματήσει την διαδικασία.

Όμως αυτό που συμβαίνει τώρα ουσιαστικά αποτελεί ένα πρώτο βήμα για την δεύτερη «Άλωση» της Αγιάς Σοφιάς. Η σταδιακή μετατροπή της σε λατρευτικό χώρο των μουσουλμάνων θα κλείσει τις πόρτες σε εκατομμύρια ανθρώπους που επισκέπτονται ένα από τα πιο σημαντικά μνημεία του παγκοσμίου πολιτισμού και του Χριστιανισμού.

Η Αθήνα αφού και τα ελληνικά ΜΜΕ δημοσίευαν επί μέρες την είδηση εξέδωσε μια γενικόλογη ανακοίνωση, απέφυγε να προβεί σε οποιοιδήποτε διάβημα δεν μπήκε καν στον κόπο να ζητήσει την κινητοποίηση της Ε.Ε. άλλα και της UNESCO ώστε να αποτραπεί αυτή η βεβήλωση του ιερού τόπου. Αλλά δυστυχώς κανείς δεν λαμβάνει υπόψη τις παρεμβάσεις και τις προειδοποιήσεις της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής…

Και το πιο σημαντικό πρόβλημα πλέον δεν είναι να μην σε φοβούνται. Αλλά το να σε αγνοούν …

Πηγή TheToc

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Μέχρι να ’ρθει ο Μόσκοβος...

Γράφει ο Άγγελος Μ. Συρίγος

Η επίσκεψη Βλαντιμίρ Πούτιν έφερε για ακόμη μία φορά στην επιφάνεια τα ορμέμφυτα της ελληνικής φυλής για το ξανθό και ομόδοξο γένος. Ο Ρώσος πρόεδρος μάλλον ενδιαφερόταν περισσότερο για το Αγιον Ορος και τους εκεί εγκαταβιούντες Ρώσους μοναχούς. Σημαντικό τμήμα της δημόσιας εικόνας του στο εσωτερικό της Ρωσίας είναι η διασύνδεση με την Ορθοδοξία και το ένδοξο αυτοκρατορικό παρελθόν. Υποχρεωτικό αντίτιμο της επισκέψεως στον Αθω ήταν το σύντομο –και αδιάφορο– πέρασμα από την Αθήνα.

Αυτό όμως δεν εμπόδισε το ανατολικό (και συναισθηματικό) τμήμα της ψυχής μας να φαντασιώνεται μεγάλες οικονομικές συμφωνίες και να βλέπει στο ταξίδι ευκαιρίες να αλλάξουμε συμμαχικό προσανατολισμό και να στραφούμε προς τη Ρωσία. Αλλωστε, ήδη από τον 18ο αιώνα και τη Μεγάλη Αικατερίνη περιμένουμε να έλθει «ο Μόσκοβος» που λέει και το δημοτικό τραγούδι.

Πόσο ρεαλιστικό είναι η Ρωσία να θέλει «να έλθει» σε εμάς; Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε στα Ορλωφικά του 1770, στη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου το 1878 όταν η Ρωσία επέλεξε να δημιουργήσει μια Μεγάλη Βουλγαρία στον χώρο της Μακεδονίας ή στο Κυπριακό τις δεκαετίες του 1960-70. Κατά το εντελώς πρόσφατο παρελθόν μας, στην οικονομική κρίση και πέρυσι κατά τη μεγάλη αναζήτηση χρηματοδότη που θα μας έδινε δυνατότητα απαλλαγής από τα μνημόνια, η Ρωσία στάθηκε απόμακρη. Εδειξε ότι μας υπολογίζει ως τμήμα της Δύσεως με τα μεγάλα κράτη της οποίας δεν ενδιαφέρεται να χαλάσει τις σχέσεις της.

Είναι ενδιαφέρον ότι η Ρωσία δεν θέλησε να «έλθει» ούτε στην περίπτωση της Κύπρου το 2012. Τα χρηματικά ποσά που απαιτούνταν ήσαν κατά πολύ μικρότερα αυτών που χρειαζόταν η Ελλάδα. Επιπλέον, ένα πολύ μεγάλο τμήμα των καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες αφορούσε ρωσικά κεφάλαια. Τέλος, όλα αυτά συνέβησαν ενώ είχε αρχίσει να φουντώνει η συριακή κρίση και θα ήταν λογικό η Ρωσία να αναζητήσει εναλλακτική τοποθεσία για την απειλούμενη ναυτική της βάση στην Ταρσό της Συρίας.

Πόσο λογικό είναι να θέλουμε εμείς να «έλθει» η Ρωσία εδώ; Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να αντιληφθούμε τη διαφορά μεταξύ αφ’ ενός στρατηγικών συμμάχων και αφ’ ετέρου χωρών που λειτουργούν ως αντίβαρα. Ευρώπη και ΗΠΑ είναι στρατηγικοί μας σύμμαχοι. Σε έναν κόσμο που η μόνη μακροχρόνια σταθερά είναι η αστάθεια και οι ανατροπές, η Δύση έχει δημιουργήσει το πιο πλήρες σύστημα στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής ασφαλείας με το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. Σε αυτό το σύστημα εμείς μετέχουμε, όχι απαραιτήτως με τον τρόπο που θα θέλαμε, αλλά μετέχουμε. Σε μια γειτονιά με πολλά προβλήματα, τα ζωτικά συμφέροντα της ασφάλειας του ελληνικού λαού, της εδαφικής ακεραιότητας και της μακροπρόθεσμης οικονομικής μας ευημερίας συνδέονται με αυτά των συγκεκριμένων συμμάχων.

Η Ρωσία (όπως και η Κίνα και το Ιράν) λειτουργεί ως χώρα-αντίβαρο. Οι χώρες-αντίβαρα μπορούν να βοηθήσουν σε επιμέρους πολιτικές (π.χ. τροφοδοσία με αέριο). Οι καλές σχέσεις μαζί τους μπορούν να μετριάσουν ακρότητες των στρατηγικών συμμάχων. Ενδεικτική επ’ αυτού ήταν η πρόσφατη δήλωση του υπουργού Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ για τις πολλαπλές τουρκικές παραβιάσεις και την απάθεια του ΝΑΤΟ.

Οι χώρες-αντίβαρα προσφέρουν ερείσματα που καθιστούν λιγότερο προβλέψιμες τις αντιδράσεις των μικρών ή μεσαίων χωρών στις πιέσεις των στρατηγικών τους συμμάχων.

Οι χώρες-αντίβαρα, όμως, είναι αυτό που λέει το όνομά τους. Βοηθούν τις ισορροπίες. Δεν είναι στρατηγικοί σύμμαχοι και προφανώς δεν είναι ο «άλλος» πόλος που εναγωνίως αναζητούν κάποιοι στην Ελλάδα έχοντας ξεμείνει στην εποχή του Κινήματος των Αδεσμεύτων. Αυτές τις ψευδαισθήσεις δεν τις έχουν πρωτίστως οι χώρες-αντίβαρα, όπως αποδεικνύεται και από τη διαχρονική στάση της Ρωσίας.

Με αυτά τα δεδομένα και χωρίς φαντασιώσεις νέων στρατηγικών συμμαχιών, το άνοιγμα προς τη Ρωσία είναι απαραίτητο. Αλλωστε στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, το 1979, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επισκέφθηκε Σοβιετική Ενωση και Πεκίνο.

Το άμεσο που μπορούμε να περιμένουμε από τη Ρωσία είναι σημαντική αύξηση των τουριστικών αφίξεων. Τα πράγματα είναι πιο ασαφή στα ενεργειακά. Η ΤΡΑΙΝΟΣΕ και το λιμάνι της Θεσσαλονίκης ανήκουν στο νέο υπερταμείο και θα δοθούν (ευτυχώς) μέσω διεθνούς διαγωνισμού. Μακάρι να το πάρουν οι Ρώσοι για να μην αποκτήσει η κινεζική παρουσία μονοπωλιακά χαρακτηριστικά στη μικρή ελληνική αγορά. Τέλος, μην έχουμε την εντύπωση ότι θα μεσολαβήσει η Ελλάδα απευθείας στη Ρωσία για τις σχέσεις της με τη Δύση. Οταν μιλάνε απευθείας η νύφη και ο γαμπρός, δεν χωρούν προξενητάδες.

Ο κ. Αγγελος Μ. Συρίγος είναι επίκουρος καθηγητής Διεθνούς Δικαίου και Εξωτερικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Πηγή "Καθημερινή"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Πόσο κοστίζουν «οι θεσμοί» στο δημόσιο κορβανά;

Πόσοι είναι και πόσο μας κοστίζουν οι άνθρωποι των «θεσμών» που έχουν διασπαρεί σε ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό και ελέγχουν στον απόλυτο βαθμό την χώρα;
Η ερώτηση, αν και φυσιολογική, δεν τέθηκε ποτέ από κανέναν (ούτε από τον κ. Τσίπρα όταν ήταν στην αντιπολίτευση) και, φυσικά, κανείς δεν γνωρίζει το μέγεθος του ελεγκτικού μηχανισμού (μηχανισμού κατοχής) της Ελλάδας.

Την ερώτηση αυτή κατέθεσε χθες, προς τον υπουργό Οικονομικών, ο ανεξάρτητος βουλευτής της β’ Αθηνών, Ευστάθιος Παναγούλης, μέσω της οποίας ζητά να μάθει πόσο κοστίζουν οι «θεσμοί» στον δημόσιο κορβανά, γράφοντας συγκεκριμένα:

Εδώ και πολλές ημέρες ο ελληνικός λαός παρακολουθεί την ταπεινωτική, για μια ανεξάρτητη χώρα, εικόνα να σπεύδουν οι υπουργοί της να ανταμώσουν τους όψιμα αποκαλούμενους «εκπρόσωπους των Θεσμών» -δηλαδή των δανειστών- στο ξενοδοχείο Χίλτον, όπου έχουν καταλύσει με επιβάρυνση του δημόσιου κορβανά, προκειμένου να υποστούν την αξιολόγησή τους, σαν να επρόκειτο για υπάκουα μαθητούδια. Με βάση τα παραπάνω ερωτάται ο αρμόδιος κ. υπουργός:

• - Ποιος είναι ο συνολικός αριθμός των ειδικών, τεχνικών συμβούλων, ελεγκτών, κλπ όλων των αποστολών των τεσσάρων φορέων (ΔΝΤ, ΕΚΤ, Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ΕΜΣ), σε ποια υπουργεία έχουν εγκατασταθεί, ως σύμβουλοι, και ποιο είναι το αντίστοιχο έργο τους;
• - Ποιος πληρώνει τα πάσης φύσεως έξοδα μετακίνησης όλων των αποστολών, από την έδρα τους στο εξωτερικό στην Αθήνα και αντιστρόφως, καθώς και τα έξοδα διαμονής, μετακίνησης, επικοινωνίας, διατροφής και λοιπά έξοδα παραστάσεως και ποιο το συνολικό ποσό που επιβαρύνει το ελληνικό δημόσιο για την όλη παρουσία των τεσσάρων επικεφαλής, από την ημέρα που έφθασαν στο ξενοδοχείο Χίλτον, για την αξιολόγηση;

Όσο φυσιολογικές, όμως, και αν κρίνονται οι ερωτήσεις, θεωρείται σχεδόν απίθανο να απαντηθούν από την σημερινή κυβέρνηση, η οποία καμία απολύτως σχέση δεν έχει με την φυσιολογικότητα, την πραγματικότητα και την λογική. Επιπλέον, δε, το μνημονιακό ύφος της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν θα επέτρεπε ποτέ να δημοσιευθεί πόσο κοστίζει στον ελληνικό λαό να πληρώνει όχι μόνο τα καρφιά της σταύρωσής του, αλλά και τους… δημίους του!

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Ιταλία: Οι Δημοτικές εκλογές «ταραχή» για τον Renzi;

Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος

Προς το παρόν ΔΕΝ την βλέπουμε τη δόση των 7,5 δις ευρώ (αμάν πια ούτε ναρκομανείς να ήμασταν περιμένοντας την… «δόση» μας) και καθώς είμαστε σε αναμονή (θα έλεγα Κυβέρνηση, Κυβερνητικά στελέχη και Λαός και σε αναμμένα κάρβουνα) είπα να σταματήσουμε για λίγο να «ομφαλοσκοπούμε» και να ρίξουμε μια ματιά εκτός Ελλάδος.

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν αμφίρροπο το θέμα BREXIT αλλά καθώς τα γκάλοπ τελευταία μας έχουν συνηθίσει σε… «εκπλήξεις» θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι την 23η Ιουνίου για να δούμε εάν η Βρετανία θα μείνει (αυτό θα σημάνει σταθερότητα για την ΕΕ) ή θα φύγει (και αυτό θα σηματοδοτήσει επικίνδυνη αστάθεια για την ΕΕ).

Στην γείτονά μας Ιταλία τα βλέμματα είναι στραμμένα στην μεθεπόμενη Κυριακή 19 Ιουνίου όταν θα διεξαχθούν οι επαναληπτικές εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης καθώς ο πρώτος γύρος της περασμένης Κυριακής δεν ανέδειξε νικητές.

Η αλήθεια είναι ότι η Κέντρο-αριστερή Κυβέρνηση του κ Renzi έχει φέρει μια αίσθηση σταθερότητας στα οικονομικό-πολιτικά δρώμενα της γείτονας χώρας ιδιαίτερα καθώς ΔΕΝ υπάρχει καμία απειλή από τον Κέντρο-δεξιό χώρο που μετρά πληγές και κυριολεκτικά «ψάχνεται» μετά την «πτώση» του κ Μπερλουσκόνι.

Η Κυβέρνηση Renzi είναι στη μέση της θητείας της (οι Εθνικές εκλογές θα γίνουν το 2018), η οικονομική ανάπτυξη φλερτάρει με το περίπου 1%, ενώ η σχέση του Ιταλικού χρέους με το ετήσιο ΑΕΠ παραμένει γύρω στο 130%.

Οι τοπικές εκλογές του περασμένου Σαββατοκύριακου, όμως, «τάραξαν» τη γαλήνη, την άνετη σταθερότητα της Κυβέρνησης Renzi καθώς το αντικαθεστωτικό Κίνημα των 5 Αστέρων σημείωσε εντυπωσιακές επιτυχίες στον πρώτο γύρο εκλογών της περασμένης Κυριακής 5 Ιουνίου.

Το αντικαθεστωτικό, λαϊκό, ευρώ-σκεπτικιστικό Κίνημα των 5 αστέρων δημιουργήθηκε το 2009 από τον δημοφιλή κωμικό ηθοποιό Beppe Grillo και τον επιχειρηματία και πολιτικό ακτιβιστή Gianroberto Casaleggio. Μετά τον θάνατο του Casaleggio ο Grillo ανέλαβε την Προεδρία του Κινήματος που ήδη «γράφει ιστορία» στην Ιταλία.

Στη Ρώμη η 37 ετών δικηγόρος κ Virginia Raggi προχωρά με αξιώσεις νικήτριας προς τις επαναληπτικές εκλογές της μεθεπόμενης Κυριακής.

Για την Κυβέρνηση Renzi τα πράγματα ήταν επίσης απογοητευτικά στο Μιλάνο, στο Τορίνο , στην Νάπολη και στην Μπολόνια.

Προσωπικά είμαι ανήσυχος καθώς η 19η Ιουνίου είναι πολύ κοντά στην23η Ιουνίου

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Η Πανορθόδοξη Σύνοδος μετατρέπεται σε γεωπολιτικό εφιάλτη!

Στιγμιότυπο από την προηγούμενη Πανορθόδοξη Σύνοδο που έλαβε χώρα στην Ελβετία τον Γενάρη

Του Βασίλη Κοψαχείλη

Φέτος, από τις 16 έως και τις 26 Ιουνίου, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί όλου του κόσμου ετοιμάζονται να βιώσουν μια «ευλογία», μια πραγματική θρησκευτική γιορτή! Την Πανορθόδοξη Σύνοδο που θα συγκληθεί στην Ορθόδοξη Ακαδημία της Κρήτης με τη συμμετοχή όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών, για να συζητήσουν, για πρώτη φορά, κοινά θέματα και προβληματισμούς. Είναι μια πραγματική «ευλογία» που έχει χαιρετήσει ο ίδιος ο Οικουμενικός Πατριάρχης, κ. Βαρθολομαίος, ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης, Ειρηναίος Α’, καθώς και ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας, Αναστάσιος, με πρόσφατες δηλώσεις τους.

Τριγμοί...

Η αρχική χαρά όμως επισκιάστηκε από προβλήματα που δεν άργησαν να φανούν.

Η Εκκλησία της Γεωργίας έθεσε θέμα, ασκώντας κριτική στα κείμενα που αφορούν την επικοινωνία με τα υπόλοιπα θρησκευτικά δόγματα, χαρακτηρίζοντάς τα ως εφεκτικά. Η ίδια είναι υπέρμαχος μιας σκληροπυρηνικής στάσης απέναντι σε αλλόθρησκους.

Τα Πατριαρχεία Αντιόχειας και Ιεροσολύμων βρίσκονται σε σύγκρουση μεταξύ τους, διεκδικώντας δικαιοδοσία επί του Κατάρ. Στην προσπάθεια του Φαναρίου να μεσολαβήσει προκειμένου να βρεθεί λύση στη μεταξύ τους διένεξη απλά η κατάσταση χειροτέρεψε, προκαλώντας τη δυσαρέσκεια του Πατριαρχείου Αντιοχείας.

Μεγάλο αγκάθι για τη Σύνοδο αναδεικνύεται η αρνητική και αναθεωρητική στάση της Εκκλησίας της Βουλγαρίας, η οποία ανακοίνωσε ότι δεν θα συμμετάσχει στην Πανορθόδοξη Σύνοδο. Οι λόγοι που επίσημα επικαλέστηκε είναι αστείοι, ωστόσο δεν είναι καθόλου αστεία τα πραγματικά αίτια της απόφασής τους.

Με την απόφασή της αυτή, η Εκκλησία της Βουλγαρίας απαντά ουσιαστικά στο αίτημα του Οικουμενικού Πατριάρχη για επιστροφή των κλαπέντων κειμηλίων των Μοναστηριών της Βορείου Ελλάδος από τον βουλγαρικό στρατό, αξιώνοντας την επιστροφή των οστών του Βουλγάρου Βασιλιά Σαμουήλ από το Βυζαντινό Μουσείο της Θεσσαλονίκης, δίχως ανταλλάγματα. Επίσης προσπαθεί να γίνει αρεστή στο Πατριαρχείο Μόσχας με το να συντάσσεται μαζί του πάνω σε θέματα κανονικότητας (που αφορούν άλλες εποχές και συνθήκες) και χωροταξίας των θέσεων των προκαθημένων, των παρατηρητών και ζητημάτων που αφορούν τα έξοδα της Συνόδου.

Τέλος, το Πατριαρχείο Μόσχας, με αφορμή την ακύρωση της συμμετοχής της Εκκλησίας της Βουλγαρίας θέτει ζήτημα ακύρωσης όλης της Συνόδου, αφού δεν θα συμμετέχουν σε αυτή όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες, αμφισβητώντας έμμεσα και την ίδια την Οικουμενική αποδοχή του Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης ως μη ικανού να γεφυρώσει τις διαφορές και να επιτύχει μια πραγματική Πανορθόδοξη Σύνοδο.

Kαι πολιτικά παιχνίδια οδηγούν την Ορθοδοξία σε επικίνδυνα μονοπάτια

Τα προβλήματα ωστόσο δεν περιορίζονται στο θρησκευτικό-γεωπολιτικό πλαίσιο, αλλά παίρνουν και πολιτική διάσταση με την εμπλοκή και των κυβερνήσεων στη διαμάχη ή αν θέλετε σε μια προσπάθεια οι πολιτικοί ηγέτες να παίξουν και αυτοί ρόλο κλέβοντας την παράσταση από τους θρησκευτικούς ηγέτες ή ικανοποιώντας δικές τους πολιτικές φιλοδοξίες.

Τη στιγμή που στη Μέση Ανατολή μαρτυρούν καθημερινά Ορθόδοξοι Χριστιανοί στα χέρια τζιχαντιστών και υπάρχει μια παγκόσμια έκπτωση ηθικών αρχών και αξιών, το Οικουμενικό Πατριαρχείο έλαβε μια ιστορική και γενναία απόφαση να συγκαλέσει μια Πανορθόδοξη Σύνοδο για να συζητήσει με όλους τους Ορθόδοξους θρησκευτικούς ηγέτες και με τους παρατηρητές των υπολοίπων θρησκευτικών δογμάτων τα προβλήματα του κόσμου και τον ρόλο της Ορθοδοξίας στον 21ο αιώνα.

Το γεγονός ότι μερίδα Ορθόδοξων ηγετών βρίσκεται πνευματικά μακριά από αυτήν την προσπάθεια σύγκλισης και διαλόγου, καθώς επίσης προωθεί –άμεσα και έμμεσα, φανερά και ύπουλα– άλλους αλλότριους σχεδιασμούς και στρατηγικές επιδιώξεις καταδεικνύει το σε πόσο επικίνδυνα μονοπάτια οδεύει η Ορθόδοξη Εκκλησία συνολικά!

Το Πατριαρχείο Μόσχας συστηματικά προωθεί αναθεωρητικά σχέδια και συστηματικά προσπαθεί να καλύπτεται πίσω από Εκκλησίες δορυφόρους, όπως αυτές της Γεωργίας και της Βουλγαρίας. Αντικειμενικός του στόχος είναι ο έλεγχος του Οικουμενικού θρόνου, αντί της εποικοδομητικής παρουσίας της Ορθοδοξίας στον κόσμο και στα προβλήματα των λαών στις δύσκολες εποχές που ζούμε.

Η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία μένει μακριά από... σχεδιασμούς και διεκδικήσεις

Αντίθετα από άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες, η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία έχει πείσει διεθνώς για τον καθαρά πνευματικό ρόλο που διαδραματίζει και για τη μη εμπλοκή της σε πολιτικά και γεωπολιτικά παιχνίδια. Και αυτό έχει λειτουργήσει προς όφελος όλων των Ορθοδόξων. Μια αλλαγή στο χαρακτήρα της Ορθοδοξίας στον κόσμο θα πλήξει την ίδια την Ορθοδοξία και αυτό θα πρέπει να το λάβουν σοβαρά υπόψη τους όσοι προωθούν αναθεωρητικά σχέδια και στρατηγήματα.

Τα παιχνίδια εξουσίας και η εμπλοκή της πολιτικής στην Πανορθόδοξη Σύνοδο θα έχουν ως θύμα την ίδια την Ορθοδοξία.

Ο κ. Βασίλης Κοψαχείλης είναι διεθνολόγος, σύμβουλος εκτίμησης γεωπολιτικών κινδύνων
Πηγή Liberal

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Γκαρσόν! Τον λογαριασμό!...

Γράφει ο Κώστας Μαντατοφόρος

Στην εικόνα φαίνονται οι οφειλές μας ανά ημερομηνία μέχρι περίπου τον δεκαπενταύγουστο.
Είναι περίπου 15 δις. 
Δύο φορες η δόση που περιμένουμε (όχι εμείς ο λαός, αφού κι αυτά σε μας θα τα φορτώσουν) να εκταμιευτεί στα τέλη του μήνα.

Είναι που τάχα μεγάλο μέρος(!) των χρημάτων αυτών θα ''έπεφτε'' στην αγορά.
Εδώ θα πάρουμε αυτά και θα μας λείπουν άλλα τόσα!

Γι αυτό ακριβώς οι γκάγκστερς της κυβέρνησης άρχισαν να στέλνουν απειλητικά ραβασάκια προς όσους χρωστούν έστω και 30 ευρώ στο δημόσιο.
Γι αυτό και κατάσχουν μισθούς, συντάξεις και ό,τι άλλο βρουν από τραπεζικούς λογαριασμούς κατά χιλιάδες, κυρίως μικροοφειλετών (τα μικρά ψάρια δεν δαγκώνουν όπως τα μεγάλα).

Όλα αυτά τα ξέρουν πολύ καλά οι λωποδύτες-τοκογλύφοι ''εταίροι'' και γι αυτό τελευταία στιγμή πετούν την μάσκα -χ@στηκαν πιά αν φανεί το αληθινό τους πρόσωπο, αυτό του πλιατσικολόγου- και ζητούν με 24ωρο τελεσίγραφο άλλα δύο σημαντικά  ''αναπτυξιακά''  προαπαιτούμενα: η μεταφορά του υπόλοιπου 5% των μετοχών του ΟΤΕ που έχει απομείνει, από το δημόσιο στον ΤΑΙΠΕΔ, ώστε από κεί να ξεπουληθούν εύκολα και την υπογραφή της ιδιωτικοποίησης - παραχώρησης του Ελληνικού και μάλιστα εμμέσως σε συγκεκριμένα συμφέροντα, αφού τελευταία στιγμή ( 24ωρο τελεσίγραφο) δεν μπορεί να γίνει τίποτα για μιά καλύτερη συμφωνία.

Καταλάβαμε ποιοί είναι οι ευρωπαίοι ''εταίροι'' και ποιό είναι το ''κόψιμό'' τους για δήθεν μεταρρυθμίσεις στην χώρα;
Αυτά τους κόβουν. Τα τελευταία ψίχουλα του ΟΤΕ και το Ελληνικό. ''Δόση θέτε; Φέρτε!''
Για την υπόλοιπη ''υποδόση'' του Σεπτεμβρίου θα ζητήσουν κι άλλα.

Βέβαια τίποτε από όλα αυτά δεν θα συνέβαινε αν δεν υπήρχαν οι ντόπιοι προδότες, οι πρόθυμοι δωσίλογοι που κυβερνούν τουλάχιστον τα τελευταία έξι χρόνια την χώρα.
Και φυσικά αν δεν υπήρχαν οι ΗΛΙΘΙΟΙ -με κεφαλαία όλα τα γράμματα- ''Μένουμε Ευρώπη'', να τους στηρίζουν και να τους ψηφίζουν.

Εμείς οι υπόλοιποι (και περισσότεροι) τί κάνουμε; 
Αναπτύσσουμε θεωρίες περί της ''χρησιμότητας της αποχής εις τας εκλογάς'' και τσακωνόμαστε μεταξύ μας αν είναι  ''πολιτικά ορθόν'' να λέμε χοντρό το κήτος του υπουργείου Παιδείας και άλλα τέτοια παρόμοιας σπουδαιότητας πράγματα.

"Άσε μας ρε!" θα πείτε.
"Έχουμε και άλλα σπουδαιότερα να ασχοληθούμε!. Αρχίζει και το Πανευρωπαϊκό την Παρασκευή"!... 

Πηγή "Ουδέν Σχόλιον"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Κρυπτοχριστιανοί στην Τουρκία (video και μαρτυρίες)

Γράφει ο Γεωργίου Μιχαήλ

Είναι χιλιάδες οι αναφορές απλών ανθρώπων που ως τουρίστες επισκέφθηκαν την Τουρκία και διαπίστωσαν την ύπαρξη ξεχασμένων από την Ελλάδα τούρκων που λατρεύουν τον Χριστό. Άλλοτε επίσημα, όπως στην γιορτή του Αη Γιώργη του Κουδουνά, άλλοτε κρυφά, σε σπίτια, ένας τεράστιος αριθμός κρυπτοχριστιανών προσεύχεται στους Αγίους, την Παναγία και Στον δημιουργό των πάντων, περιμένοντας καρτερικά τη στιγμή που θα μπορέσουν ελεύθεροι να δηλώσουν την πίστη τους και να μετέχουν ανεμπόδιστα των Αγίων Μυστηρίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού.

Οι κρυπτοχριστιανοί του που ζουν σήμερα στην Τουρκία έχουν περάσει τα πάνδεινα. Οι Τούρκοι έχουν επιχειρήσει πολλές φορές να εξοντώσουν τους Έλληνες που ζουν στη χώρα. Το ελληνικό στοιχείο όμως παραμένει αθάνατο και όλα φανερώνουν πως αν διαλυθεί η Τουρκία, η διάλυση αυτή θα αρχίσει από τους Έλληνες κρυπτοχριστιανούς!

Ένας τούρκος σκηνοθέτης αποφάσισε να καταγράψει την ζωή των κρυπτοχριστιανών της Τουρκίας. Αφού ολοκλήρωσε το έργο του, μετά από ένα χρόνο έχασε ξαφνικά τη ζωή του. Άξιο παρατήρησης είναι το ότι κανένα τηλεοπτικό κανάλι, στην Ελλάδα, δεν δέχθηκε να δείξει στους Έλληνες την ταινία που ακολουθεί (με ελληνικούς υπότιτλους) και η οποία καταγράφει την ιστορία και το κοινό μυστικό των ξεχασμένων 15 εκατομμυρίων κρυπτοχριστιανών της Τουρκίας, όπως αναφέρουν σχετικές έρευνες.

Οι Αχμέτ και Νετζλά Οζγκιουνες, που επέλεξαν για θρησκεία τους την Ορθοδοξία τα τελευταία χρόνια

Συναντιόμασταν κάθε χρόνο σε μία από τις ελληνικές ενορίες στο Νιχώρι του Βοσπόρου (Γενίκιοϊ), στην ακολουθία της Αναστάσεως, σαν να είχαμε δώσει ραντεβού. Νόμιζα πως ήταν δύο ακόμη ανάμεσα στους πολυάριθμους Τούρκους που προσέρχονται στην ακολουθία από περιέργεια για τα έθιμα του Ελληνορθόδοξου Πάσχα, είτε για να συνεορτάσουν με χριστιανούς φίλους, σε ένα εκκλησίασμα πολυεθνές και πολύθρησκο. Κομψοί, μορφωμένοι, πολυταξιδεμένοι, το ζεύγος Αχμέτ και Νετζλά Οζγκιουνες ανήκουν στους χιλιάδες Τούρκους που επέλεξαν, τα τελευταία χρόνια, να αλλάξουν θρησκεία, και στους ελάχιστους που δεν κρατούν την επιλογή τους αυτή κρυφή. Θέλησαν να μιλήσουν στην «Κ» για την εσωτερική αναζήτηση που τους οδήγησε στην Ορθοδοξία και για το τι σημαίνει να είσαι Τούρκος και χριστιανός, λίγους μήνες πριν μετοικήσουν στο εξωτερικό.
— Αρθρα στον τουρκικό Τύπο που αναφέρονταν στις πρόσφατες βαπτίσεις μουσουλμάνων υποστήριζαν ότι οι περισσότεροι έχουν ελληνική ή αρμενική καταγωγή, και άρα «επιστρέφουν στις ρίζες τους». Αποτέλεσε για εσάς κάποια τέτοια καταγωγή λόγο που σας ώθησε στον χριστιανισμό;
Αχμέτ: Η καταγωγή έπαιξε ρόλο σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά αυτό σίγουρα δεν ισχύει για μας. Εγώ προσωπικά γεννήθηκα στην Καππαδοκία, κάποιοι πρόγονοί μου κατάγονται από τον Καύκασο. Οσο γνωρίζω, στην οικογένειά μας δεν υπήρχαν χριστιανοί. Η προσχώρησή μου στην Ορθοδοξία ήταν αποτέλεσμα προσωπικής αναζήτησης.
Νετζλά: Η μητέρα μου κατάγεται από την Καβάλα και ο πατέρας μου από τον Πόντο. Στην οικογένειά μου κάποιοι μιλούν ρωμαίικα (την τοπική ελληνική διάλεκτο που μιλούν οι εξισλαμισθέντες). Ωστόσο το να αφήσω το Ισλάμ και να καταλήξω στην Ορθοδοξία ήταν προσωπική επιλογή άσχετη με όποια καταγωγή. 

Το «ρωμαίικο έθνος»
— Ιστορικά η ταυτότητα του Τούρκου έχει συνδεθεί τόσο στενά με το Ισλάμ, ώστε πολλοί Τούρκοι δεν μπορούν να δεχθούν πώς μπορεί κανείς να είναι Τούρκος και μη μουσουλμάνος. Εσείς πώς αισθάνεστε;
Ν.: Είναι αλήθεια ότι πολύς κόσμος δεν σε θεωρεί «Τούρκο» εάν ανήκεις σε άλλη θρησκεία, ιδίως αν είσαι χριστιανός ή εβραίος. Νομίζει πως δεν ανήκεις απλώς σε διαφορετική θρησκεία, αλλά και σε διαφορετική εθνότητα.
Α.: Αυτό οφείλεται σε λόγους ιστορικούς. Αποτελεί οθωμανική παράδοση ο διαχωρισμός σε εθνότητες (μιλλέτ) με βάση τη θρησκεία. Για παράδειγμα, όλοι οι ορθόδοξοι αποτελούσαν το «ορθόδοξο έθνος» και η διοίκηση δεν έδιδε σημασία στην εθνική τους καταγωγή, π.χ. αν ήταν Βούλγαροι, Σέρβοι ή Ελληνες. Στην Καππαδοκία, απ’ όπου κατάγομαι, αυτό που διαχώριζε τους κατοίκους σε Ρωμιούς και Τούρκους ήταν η θρησκεία. Οι ορθόδοξοι της περιοχής του Ταλάς, της ιδιαίτερης πατρίδας μου, μιλούσαν την τουρκική ως μητρική γλώσσα και τελούσαν ακόμη και τη θεία λειτουργία στην τουρκική. Αυτό που τους ενέτασσε στο «ρωμαίικο έθνος» ήταν η υπαγωγή τους στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
Η ιστορία όμως των Τούρκων παρέχει και άλλα, διαφορετικά παραδείγματα. Κατά τη διάρκεια της ιστορίας τουρκικά φύλα ασπάσθηκαν τον χριστιανισμό σε όλη την έκταση της τουρκικής διασποράς. Υπάρχουν Τούρκοι χριστιανοί στην Κεντρική Ασία, οι ορθόδοξοι Γκαγκαούζοι στη Ρουμανία, αλλά και χιλιάδες Τούρκοι της Τουρκίας που έχουν ασπασθεί τον χριστιανισμό. Το ότι είναι χριστιανοί, δεν σημαίνει ότι δεν είναι και Τούρκοι. Και εγώ, λοιπόν, είμαι χριστιανός αλλά 100% Τούρκος, και έχω ως μητρική την τουρκική γλώσσα.
Εξάλλου, ο διαχωρισμός σε εθνότητες με βάση τη θρησκεία είναι πια ξεπερασμένος. Ο κόσμος ακόμη σαστίζει με το γεγονός ότι ένας Τούρκος είναι χριστιανός, αλλά γίνεται σιγά σιγά πιο εύκολα αποδεκτό.
— Με τι ασχολείστε επαγγελματικά;
Ν.: Εχω σπουδάσει διαιτολόγος και παρέχω εθελοντική εργασία.
Α.: Διετέλεσα διευθυντής μεγάλων κρατικών μονοπωλίων και έζησα κάποια χρόνια στις ΗΠΑ. Αργότερα εργάστηκα ως επιχειρηματίας στο Βέλγιο. 

Η διαδρομή προς την Ορθοδοξία
— Αχμέτ Μπέη, η απόφασή σας να προσχωρήσετε στον Χριστιανισμό χρονολογείται από την εποχή που ζήσατε σε χριστιανικές χώρες λόγω της καριέρας σας;
— Οχι, το έδαφος είχε προετοιμασθεί πολύ νωρίτερα. Δυστυχώς στην Τουρκία ο χριστιανισμός παρουσιάζεται ως κάτι που έρχεται «απ’ έξω». Αυτό είναι λάθος γιατί η Ορθοδοξία αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ιστορίας της περιοχής. Αυτό φαίνεται και από τα προνόμια που έδωσε ο Μωάμεθ ο Πορθητής στο Πατριαρχείο. Από παιδιά έχουμε μια προϊδέαση για τον χριστιανισμό, μέσα από το πρίσμα του Ισλάμ. Πολλοί μουσουλμάνοι αισθάνονται μεγάλο σεβασμό για τους χριστιανούς, σεβασμό που επιβάλλει το ίδιο το Κοράνι, καθώς δέχεται τον Ιησού ως προφήτη. Οι μουσουλμάνοι γενικά τρέφουν σεβασμό και για την Παναγία. Εχετε συναντήσει, φαντάζομαι, τα πλήθη θρησκευόμενων μουσουλμάνων που συρρέουν στις ρωμαίικες εκκλησίες της Πόλης για να προσκυνήσουν τους αγίους και να τους ζητήσουν κάποια χάρη ή βοήθεια. Στην Τουρκία, είμαστε από νωρίς έτοιμοι να δεχθούμε τα μηνύματα του χριστιανισμού.
Αν υπάρχουν κάποια προβλήματα, αυτά οφείλονται στην εκπαίδευση που δέχονται και οι δύο πλευρές και στην άγνοια. Για παράδειγμα, πολλοί μουσουλμάνοι δεν καταλαβαίνουν την έννοια της Αγίας Τριάδας και νομίζουν ότι λατρεύουμε τρεις θεούς, ότι ο χριστιανισμός είναι θρησκεία πολυθεϊστική. Δεν το λέω αυτό επικριτικά, απλά το επισημαίνω ως ένδειξη παραπληροφόρησης. Δεν νομιμοποιούμαι να ασκήσω καμία κριτική στο Ισλάμ, μια θρησκεία την οποία έχω εγκαταλείψει.
— Και η δική σας αναζήτηση, Νετζλά Χανούμ, ξεκίνησε και αυτή στην Τουρκία;
— Ναι, όταν ήμουν στο Πανεπιστήμιο. Η οικογένειά μου ήταν σχετικά θρήσκοι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τηρούσαν κατά γράμμα όλες τις επιταγές του Ισλάμ. Αυτοπροσδιορίζονταν ως μουσουλμάνοι, το ίδιο κι εγώ, ώσπου άρχισα να απομακρύνομαι από το Ισλάμ όταν φοιτούσα στην Αγκυρα. Οι γονείς μου μας είχαν αφήσει αρκετά ελεύθερους στο ζήτημα της θρησκείας. Αφήνοντας το Ισλάμ, αισθάνθηκα ένα κενό το οποίο έπρεπε να γεμίσω. Διάβασα, έψαξα μόνη μου. Αρχισε μία διαδρομή που με οδήγησε στην Ορθοδοξία.
— Η πορεία σας προς την Ορθοδοξία είναι συνεπώς αποτέλεσμα «ντόπιων» εμπειριών, χωρίς επιρροή από το εξωτερικό…
Α.: Η οποιαδήποτε επιρροή από τον χριστιανισμό στην Αμερική και την Ευρώπη μόνο αρνητική θα μπορούσε να είναι. Δεν αισθανόμουν καθόλου άνετα με τους εκεί χριστιανούς. Με απωθούσαν από τον χριστιανισμό, γιατί τον έχουν μετατρέψει σε ψυχοθεραπεία. Πηγαίνουν την Κυριακή στην εκκλησία για να χαλαρώσουν. Αλλά η θρησκεία στοχεύει να γεμίσει κάποιο άλλο κενό. Στην Ευρώπη, ο χριστιανισμός έχει μετατραπεί σε πανηγύρι εκκαθαρισμένο από θρησκευτικές αναφορές. Ας πάρουμε τα Χριστούγεννα ως παράδειγμα: πολύς κόσμος δεν εύχεται πια «Καλά Χριστούγεννα», αλλά «Καλές γιορτές». Στην Ευρώπη, ο κόσμος έχει μια πολύ επιφανειακή σχέση με τον χριστιανισμό. Δεν έχουν γνώση του μηνύματος και της πνευματικότητάς του.
— Οι Χριστιανοί εδώ πώς διαφέρουν από τους Ευρωπαίους;
Ν.: Είμαστε πολύ πιο κοντά στην ουσία και την παράδοση του χριστιανισμού.
Α.: Είμαστε πολύ πιο πιστοί.
Ν.: Εμείς οι δύο τουλάχιστον τηρούμε όσα επιτάσσει η θρησκεία μας. Πηγαίνουμε στην εκκλησία κάθε Κυριακή και διαβάζουμε τις Γραφές για κάποια ώρα μαζί κάθε βράδυ. Και προσευχόμαστε.
— Διατηρείτε σχέσεις με την εδώ ρωμαίικη κοινότητα;
Α.: Διατηρούμε στενές σχέσεις, καθώς τους συναντούμε κάθε Κυριακή στην εκκλησία. Η ρωμαίικη κοινότητα περιλαμβάνει πολύ συμπαθητικά άτομα και έχουμε δημιουργήσει φιλίες. Καθένας έχει και κάτι να μας δώσει. Οι λειτουργίες γίνονται εκ περιτροπής σε κάποια εκκλησία. Πηγαίνουμε συχνά στις εκκλησίες στο Νιχώρι. Ο Λάκης Βίγκας, πρόεδρος της κοινότητας, βάζει τη Νετζλά να διαβάζει το Πάτερ Ημών στα τουρκικά.
Ν.: Ναι, το διαβάζω για τους τουρκόφωνους πιστούς (γέλια).
— Θα πρέπει να δυσκολεύεστε με την ακολουθία να είναι όλη στα ελληνικά.
Α.: Προετοιμαζόμαστε από το σπίτι για την κάθε Ακολουθία, ώστε να μπορούμε να παρακολουθήσουμε. Εχουμε δίγλωσση έκδοση της Αγίας Γραφής, ώστε να ακολουθούμε και το τουρκικό κείμενο. Είναι σημαντικό να καταλαβαίνει κανείς, να συμμετέχει…
— Η τραυματική εμπειρία της αποστασίας του Παπα-Ευθύμ από το Πατριαρχείο και της ίδρυσης της «Τουρκοορθόδοξης εκκλησίας» τη δεκαετία του 1920 δυσκολεύει ίσως ακόμη την εισδοχή της τουρκικής στις ελληνικές ενορίες της Πόλης, κάτι που έχει ήδη γίνει στα άλλα δόγματα…
Α.: Ναι, σίγουρα… Ελπίζω ότι με το πέρασμα του χρόνου θα υπάρξει και λειτουργία στα τουρκικά στην ορθόδοξη εκκλησία. Σήμερα μόνο το Πιστεύω διαβάζεται και στα τουρκικά. Πρέπει και το ζήτημα με τον Παπα-Ευθύμ να επιλυθεί· δεν είναι δυνατό να υπάρχουν εχθρικές μεταξύ τους εκκλησίες… Ολοι οι ορθόδοξοι πρέπει να υπαγόμαστε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. 

Σεβάστηκαν την επιθυμία μας
— Είχατε καθόλου αρνητικές αντιδράσεις από τον κοινωνικό σας περίγυρο σχετικά με την αλλαγή θρησκείας; Τρέφετε ανησυχίες;
Α.: Καμία αρνητική αντίδραση δεν είχα, ούτε και μπορώ να πω ότι ανησυχώ.
Ν.: Αρνητική αντίδραση δεν είχα. Η οικογένειά μου εκδήλωσε έκπληξη, αλλά σεβάστηκε την επιλογή μου.
— Εκτιμάτε ότι θα ακολουθήσουν πολλοί στην Τουρκία το παράδειγμά σας, στεφόμενοι στον χριστιανισμό;
Α. και Ν.: Ναι, πολλοί.
— Μέχρι σήμερα, όμως, λίγοι έχουν βαπτισθεί…
Ν.: Γεγονός είναι ότι αυτοί που έχουν βαπτισθεί είναι πολύ περισσότεροι απ’ όσους το «φανερώνουν». Φοβούνται τις αντιδράσεις του κοινωνικού τους περίγυρου. Είναι χριστιανοί στα κρυφά.
Α.: Ναι, φόβος υπάρχει. Αλλά αυτό πρέπει να αλλάξει, όπως και η στάση της κονωνίας έναντι σε όσους αλλάζουν θρήσκευμα. Πάντως η Ορθόδοξη Εκκλησία εδώ δεν ασκεί κανένα προσηλυτισμό. Σε αντίθεση, μάλιστα, θέτει σε μεγάλη δοκιμασία όσους θέλουν να αλλάξουν θρησκεία. Πρέπει να περάσεις μακρά κατήχηση και ελέγχεται η ειλικρίνεια της θέλησής σου.
— Το να ενταχθείτε στην Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν λοιπόν δύσκολο;
Ν.: Πήρε χρόνο, αλλά το θέλαμε πολύ.

Του Αλέξανδρου Μασσαβέτα
Πηγή "Καθημερινή"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Βόμβα σκορπίζει το θάνατο στην Κωνσταντινούπολη

Έντεκα άνθρωποι - επτά αστυνομικοί και τέσσερις πολίτες - σκοτώθηκαν και 36 τραυματίσθηκαν κατά την βομβιστική επίθεση στο ιστορικό κέντρο της Κωνσταντινούπολης, ανακοίνωσε ο κυβερνήτης της πόλης Vasip Sahin.

«Επτά αστυνομικοί και τέσσερις πολίτες έχασαν τη ζωή τους σε επίθεση που είχε ως στόχο τις αστυνομικές δυνάμεις για την καταστολή των ταραχών», δήλωσε στους δημοσιογράφους στον τόπο της επίθεσης, στο Βεζνέτσιλερ.

Ο κυβερνήτης διευκρίνισε ότι τρεις από τους τραυματίες βρίσκονται σε κρίσιμη κατάσταση.

Τα εκρηκτικά πυροδοτήθηκαν με τηλεχειρισμό κατά τη διέλευση λεωφορείου της αστυνομίας που μετέφερε μέλη των δυνάμεων καταστολής ταραχών, στην περιοχή Βεζνέτσιλερ, στο κέντρο της πόλης, κοντά στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης και το Μεγάλο Παζάρι.

Αυτόπτης μάρτυρας δήλωσε στο πρακτορείο Reuters ότι είδε δύο αυτοκίνητα της αστυνομίας κατεστραμμένα από την έκρηξη.

Το πρακτορείο Ανατολή μετέδωσε ότι πυροβολισμοί ακούστηκαν στην περιοχή μετά την έκρηξη.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Καπετάν Αλέξης

Γράφει ο Γιώργος Μαλούχος

«Η κρίση μας βοήθησε να αλλάξουμε σελίδα»: αυτή τη φράση χρησιμοποίησε ο Αλέξης Τσίπρας μιλώντας προχθές στους Ελληνες και ξένους εφοπλιστές στα «Ποσειδώνια». Με άλλα λόγια, καλή η κρίση! – ότι ακριβώς έλεγε δηλαδή και από το 2010 ο Σόιμπλε!...

Όμως, όσο κι αν ήταν επί της ουσίας εντυπωσιακή αυτή η φράση, δεν έκανε τη «φασαρία» που έκανε μία άλλη από την ίδια ομιλία του πρωθυπουργού, εκείνη περί εφοπλιστών: «Οι Έλληνες πλοιοκτήτες χαρακτηρίζονται από εξωστρέφεια, διορατικότητα και καινοτομία στις επενδύσεις και στον τρόπο λήψης αποφάσεων»!...

Λοιπόν, τα έχουμε πει συχνότατα: ο άνθρωπος δεν παίζεται στη διαστρεύλωση και το ψέμα. Το απέδειξε πολλαπλά και σε αυτή την ομιλία όταν μίλησε για την ανάπτυξη και για το χρέος και όταν δεν μίλησε για τα εργασιακά για τα οποία η κυβέρνησή του μάλιστα κατηγόρησε εκ νέου χθες Το Βήμα που αποκάλυψε με επίσημα διαπραγματευτικά έγγραφα το τσουνάμι που έρχεται από τον Σεπτέμβριο και τις πολλαπλές άγριες επιπτώσεις του – αλλά ως γνωστόν, η αλήθεια προκαλεί αλλεργία στους πολιτικούς απατεώνες…

Είναι λοιπόν ένας και μοναδικός ο Καπετάν Αλέξης, που τώρα μέχρι και ο Ντάισεμπλουμ κάνει δηλώσεις θαυμασμού για το πρόσωπό του!...

Γιατί ποιος άλλος ξεκίνησε και έκανε καριέρα ως «καπετάνιος» της Αριστεράς, για να καταλήξει «καπετάνιος» - θαυμαστής των εφοπλιστών;

Αλλά δεν έχει υπολογίσει ένα πράγμα: ότι το ψέμα έχει κοντά ποδάρια. Και δεν θα αντέξουν να βαστήξουν τόσο βαριά απάτη, στα μποφόρ που έρχονται…

Πηγή "Το Βήμα"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου