Στην Παναγία Σουμελά η καρδιά του Αλέξανδρου Υψηλάντη

Ο Γ. Σούρλας, μετά την παραλαβή της καρδιάς του Αλέξανδρου Υψηλάντη και του αδελφού του Γιώργου, δήλωσε: 

«Η μεταφορά της καρδιάς του Αλέξανδρου Υψηλάντη και του αδελφού του Γιώργου στην Παναγία τη Σουμελά, αποτελεί σημαντικό προσκηνυματικό και ιστορικό γεγονός.

Ο Αρχηγός της Επανάστασης του ’21, ανηφορίζει στις πλαγιές του Βερμίου, για να προσκυνήσει μαζί με χιλιάδες πιστούς τη Μεγαλόχαρη και όλοι μαζί να τιμήσουν, να δοξάσουν το γενναίο αυτό άνδρα, τον μεγάλο πατριώτη.

Αξίζει να σημειωθεί, ότι γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, μεγάλωσε στην Ρωσία, πολέμησε στη Μολδαβία- Ρουμανία, πέθανε στην Αυστρία μετά από οκτάχρονη φυλάκιση και ζήτησε από τον αδελφό του Νικόλαο, να αποσπάσουν την καρδιά του και να την μεταφέρουν στην Ελλάδα, στην Ελλάδα που πίστευε ότι θα την επισκεπτόταν απελευθερωμένη.

Πόσοι όμως γνωρίζουν αυτή την επιθυμία και το γεγονός ότι η καρδιά του βρίσκεται από το 1859 στο εκκλησάκι των Παμμεγίστων Ταξιαρχών στην Στησιχόρου, μαζί με την καρδιά του αδελφού του Γιώργου;

Στο παρεκκλήσι, που απέχει λίγα μέτρα από το Προεδρικό, Κυβερνητικό Μέγαρο και τη Βουλή και που οι εκάστοτε πολιτειακοί και πολιτικοί παράγοντες δεν έκαναν τον κόπο να το επισκεφτούν. Δυστυχώς οι επίσημες αρχές του κράτους δεν κατέστη δυνατόν να εντάξουν στα προγράμματα εκδηλώσεων θρησκευτικού και πατριωτικού χαρακτήρα, έστω την τέλεση επιμνημόσυνης δέησης για τον Υψηλάντη.

Έστω και με καθυστέρηση τόσων ετών, ας πράξουμε το καθήκον μας απέναντι στον αρχηγό της Επανάστασης και που βέβαια δεν είναι μόνο οι τελετές και οι εκδηλώσεις, αλλά κυρίως η υποχρέωση να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες αυτών που θυσιάστηκαν για την πατρίδα».

E-pontos.gr

Δείτε σε βίντεο εικόνες από την Παναγία τη Σουμελά:

Πηγή: Real

Θάλασσα Κρήτης - Κύπρου και ελληνική έκλειψη

Του Σταύρου Καρκαλέτση*

Σήμερα, όλη η ευρύτερη περιοχή μας, έχει εισέλθει σε αστάθεια (Συρία, Λιβύη, Αίγυπτος, πιθανή κρίση Ισραήλ-Ιράν, «πάγωμα» στις σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας, πιθανή ελληνοτουρκική κρίση κτλ, σκληρά συγκρουόμενα ενεργειακά συμφέροντα κτλ). Οι στρατηγικοί στόχοι ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, κατευθύνονται προς τις περιοχές του Καυκάσου, του Περσικού Κόλπου και του Μαγκρέμπ, σπρώχνοντας ανατολικότερα τα όρια των ζωτικών συμφερόντων της Δύσης. Όποιος λοιπόν ελέγχει τη θάλασσα ανάμεσα σε Κρήτη και Κύπρο και βεβαίως τα δύο νησιά, κυριαρχεί - δεσπόζει της ανατολικής Μεσογείου, εποπτεύοντας τον ευρύτερο στρατηγικό χώρο που συνδέει τρεις ηπείρους. Και ελέγχει πιο δυνατά Μέση Ανατολή αλλά και την «ευρασιατική ενδοχώρα», μέχρι τον Καύκασοι κσι την Κασπία.

Είναι λοιπόν ο θαλάσσιος αυτός χώρος, ευρισκόμενος στο σημείο επαφής τριών Ηπείρων (Ευρώπης, Ασίας, Αφρικής), δύο θαλασσών (Μαύρης Θάλασσας και ανατολικής Μεσογείου) και δύο ωκεανών (Ατλαντικού-Ινδικού) μια στρατηγική περιοχή παγκόσμιας αξίας. Κατά την άποψή μας η σπουδαιότερη αυτήν την περίοδο. Ασφαλώς ο αναγνώστης θυμάται την ερασιτεχνική προσπάθεια της Αθήνας, όταν προσπάθησε στο διάστημα 1993-2003 να αποκτήσει μερίδιο από τον έλεγχο στη θάλασσα αυτή, αναβαθμίζοντας την άμυνα της Κύπρου μέσα από το δόγμα του ενιαίου αμυντικού χώρου. Η ελληνική προσπάθεια, τόσο στην αρχή της (προσπάθεια αναβάθμισης κυπριακής αποτροπής, κατασκευή αεροπορικής βάσης Πάφου, αεροναυτικές ασκήσεις στο τρίγωνο Κρήτη-Ρόδος-Κύπρος), όσο και στην παταγωδώς αποτυχημένη κατάληξή της (S 300, Κρήτη) κατέδειξε πάντως για μια ακόμη φορά την αξία των δύο νησιών και της μεταξύ τους θάλασσας.

Σήμερα, η γεωπολιτική αξία της περιοχής αυξάνεται ακόμα περισσότερο, αφού φαίνεται να επαληθεύονται υποθαλάσσια αποθέματα φυσικού αερίου και πετρελαίου, που ενδεχομένως ξεπερνούν το ένα τρισεκατομμύριο δολάρια, με το οποίο, σημειωτέον, δυνητικά μηδενίζεται το δυσβάστακτο ελληνικό χρέος και Ελλάδα και Κύπρος αναβαθμίζονται από κάθε άποψη. Με άλλα λόγια, έρχεται η πιθανή αξιοποίηση των κοιτασμάτων της ανατολικής Μεσογείου (Κρήτης - Λυβικού πελάγους, κυπριακά θαλάσσια οικόπεδα) και αναβαθμίζει στο maximum την ανατολική Μεσόγειο.

Από άποψη ελληνικής εθνικής ασφαλείας, αυτός ο χώρος οφείλει να είναι ενιαίος διότι συνδέει τις δύο κρατικές υποστάσεις του Ελληνισμού, Ελλάδα και Κύπρο. Και αυτό θα αναδείξουμε αναλυτικά στα κεφάλαια που ακολουθούν, γιατί εδώ συνίσταται και το όραμα, μέσα από ένα Πανεθνικό Στρατηγικό Δόγμα: Ένας ενιαίος αμυντικός, οικονομικός και ενεργειακός χώρος, από την Αδριατική και τα στενά του Οτράντο, μέχρι το Παραλίμνι και τη Λάρνακα, με θαλάσσια σύνορα από την ιταλία μέχρι το Ισραήλ. Μόνο έτσι, με ένα θαλάσσιο «αντίβαρο», μπορεί να ισσοροπήσει το Έθνος (Ελλάδα και Κύπρος) την τεράστια τουρκική ενδοχώρα.

Τα νέα δεδομένα στην ανατολική Μεσόγειο, σφραγισμένα από τον ενεργειακό πλούτο που τώρα ανακαλύπτεται εκεί, δεν πρέπει να αφήσουν αδιάφορη την Ελλάδα και την εξωτερική της πολιτική. Ίσως είναι η πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια, που η Αθήνα (και η συνεπέστερη Λευκωσία) καλούνται σε γεωστρατηγικό «ραντεβού» από την Ιστορία. Και η Ιστορία δεν συνηθίζει να περιμένει. Αντίθετα επικαλύπτει τα κενά.

Στην Ελλάδα του 2013, με το οικονομικό αδιέξοδο να ξηλώνει την κοινωνική συνοχή και την ό,ποια εθνική ισχύ της έχει απομείνει, παρουσιάζεται σήμερα μια ευκαιρία από αυτές που δεν προσφέρονται συχνά: Με μια κίνηση, να αυξήσει τόσο το γεωπολιτικός της βάρος, όσο και το οικονομικό. Κοντολογής: Να σταματήσει η πτώση και να αρχίσει, δειλά έστω, αλλά με προοπτικές, πορεία ανόδου. Πως; Με αυτό που, με μια λέξη θα ονομάζαμε, «επιστροφή της Ελλάδος» στην ανατολική Μεσόγειο. Διότι σήμερα μόνο για ελληνική έκλειψη μπορούμε να κάνουμε λόγο.

Μπορεί η έκλειψη να γίνει επιστροφή; Πρέπει να σώσουν Ελλάδα και Κύπρος κατ΄αρχήν τον ενεργειακό τους πλούτο, για να πιαστούν από αυτό και να σωθούν οι ίδιες. Για αυτό εξελίσσεται μια αγωνιώδης προσπάθεια, ένας αγώνας δρόμου, ώστε να υποθηκευτεί το μέλλον Ελλάδος και Κύπρου μέσα από την υποθήκευση του φυσικού αερίου και του πετρελαίου τους. Προτάθηκαν όμως λύσεις ανάγκης (πχ τιτλοποίηση-προπώληση φυσικού αερίου). Μόνο ξεφεύγοντας από τα άγκιστρα των μνημονίων και –ας επιτραπεί η έκφραση- της «διεθνούς των τοκογλύφων», μπορούμε να ελπίσουμε σε ανόρθωση και επιστροφή. Στην ανατ. Μεσόγειο και στην Ιστορία. Είναι σαφές πως δεν μας αξίζει αυτό που σήμερα εισπράττουμε και βιώνουμε. Και όπως τα «θαλάσσια τείχη» απέκρουσαν τον περσικό κίνδυνο, είναι και σήμερα η επιστροφή στις θάλασσες του Κίμωνος που μπορεί, παράλληλα με πολλά άλλα που πρέπει να γίνουν, να είναι η ελληνική απάντηση στις εθνικές εκπτώσεις, στην υποτέλεια, στη συρρίκνωση.

Μια «ελληνική επιστροφή» στην ανατολική Μεσόγειο είναι κεντρικό ζητούμενο του δόγματος υψηλής στρατηγικής που μας απασχολεί. Αν οι πολιτικοί μας αισθάνονται λίγοι και αδύναμοι για να την πραγματώσουν, θα είναι έντιμο να το δηλώσουν ανοιχτά. Μόνιμη έξωση και έκλειψη της Ελλάδος όμως από τη θάλασσα αυτή, σημαίνει απώλεια της Κύπρου σύντομα, σημαίνει συρρίκνωση δυτικά του Αιγαίου. Σε όρους γεωπολιτικής, ο Ελληνισμός θα μεταπέσει σε ελλαδισμό και αυτός σε μικροελλαδισμό/αθηναισμό. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται…

* Ιστορικός, συγγραφέας, πρόεδρος ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α.

Το έγκλημα έχει ονοματεπώνυμο

Η πολιτική διαχείριση, το πάρτι των τραπεζών, οι συναλλαγές

Του Κώστα Βενιζέλου

Η κατάθεση του Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας, Πανίκου Δημητριάδη, ενώπιον της Ερευνητικής Επιτροπής για την Οικονομία επιβεβαιώνει απόλυτα πως στη χώρα έχει συντελεστεί ένα έγκλημα. Κι αυτό ως αποτέλεσμα διαφορετικών παραγόντων, που, ωστόσο, λειτούργησαν στη βάση κάποιων χαρακτηριστικών που διέπουν παρόμοιες τραγωδίες: την αχαπαροσύνη, την ανεπάρκεια, τη διαπλοκή και το σύνδρομο του λίμπουρου…

Τόσο από τις τοποθετήσεις του Κεντρικού Τραπεζίτη, αλλά και πολλών άλλων που κατέθεσαν ενώπιον της Επιτροπής, προκύπτουν συμπεράσματα και σιγά-σιγά συμπληρώνεται το παζλ της οικονομικής καταστροφής της χώρας.

Πρώτον, η ανικανότητα αξιολόγησης της κατάστασης που επικρατούσε στην οικονομία από την προηγούμενη κυβέρνηση. Η αδυναμία εκτίμησης των δεδομένων που διαμορφώνονταν και η έλλειψη βούλησης για διαχείριση της κρίσης με βήματα που θα απέτρεπαν τη σημερινή κατάσταση. Οι νυν κυβερνώντες ελέγχονται ασφαλώς για την κακή διαχείριση που έχουν κάνει στα δύο Γιούρογκρουπ του Μαρτίου.

Δεύτερον, η αχαλίνωτη συμπεριφορά των τραπεζικών διοικήσεων, που ελέγχονται για τις υπερβολές, τα ανοίγματα και την έκθεση της χώρας σε κινδύνους. Γινόταν ένα πάρτι για λίγους, οι οποίοι δεν είχαν και δεν έβαζαν όρια.

Τρίτον, η επιδερμική εποπτεία από την Κεντρική Τράπεζα. Δεν αρκούν οι επιστολές και οι προειδοποιήσεις. Από τη μια θα μπορούσε ο Διοικητής (κυρίως ο τέως) να στριμώξει τους τραπεζίτες σε βαθμό που θα τους ανάγκαζε να αλλάξουν συμπεριφορά και από την άλλη να εκθέσει τους κυβερνώντες που περί άλλων -τελικά- τύρβαζαν. Ακόμη και η παραίτηση θα έπρεπε να ήταν στην ατζέντα του Κεντρικού Τραπεζίτη, εάν διαπιστωνόταν πως η χώρα οδηγείτο στην καταστροφή.

Είναι σαφές πως, ενώπιον της Ερευνητικής, όσοι ενέχονται στην καταστροφή επιχειρούν να διασφαλίσουν τα νώτα τους φορτώνοντας σε άλλους τις ευθύνες. Οι πολιτικοί στις τράπεζες και τανάπαλιν. Μόνο που οι δυο αυτοί πυλώνες συνεργάστηκαν, τα είχαν βρει και σε πολλές περιπτώσεις συνυπήρξαν διά της συναλλαγής. Αυτό βέβαια μπορεί να μην το επιβεβαιώνουν επίσημα, απόρρητα έγγραφα και ντοκουμέντα. Σε αυτές τις… δουλειές δεν υπάρχουν γραπτά κείμενα και υπογραφές. Σε αυτές τις περιπτώσεις λειτουργεί η υπόγεια συναλλαγή και οι παρασκηνιακές συνεννοήσεις. Όλα αυτά, όσο και να θέλουν κάποιοι να τα διαψεύσουν, επιβεβαιώνονται από τη ζωή και την καθημερινότητα, και τα παρακολούθησαν οι πολίτες.

Ευθύνες έχουν και οι πολίτες που δεν αντιδρούσαν, όπως και τα ΜΜΕ που δεν είχαν δείξει όση αποφασιστικότητα έπρεπε (σκάνδαλα έχουν δημοσιοποιηθεί και πριν το μεγάλο πατατράκ).

Το μόνο, ίσως, καλό από αυτή την κρίση είναι πως θα γίνουν πολλά αποκαλυπτήρια και θα υπάρξουν απομυθοποιήσεις. Έστω κι εάν οι αποκαλύψεις γίνονται -σε κάποιες περιπτώσεις- με σκοπιμότητα, έχουμε πολλά να μάθουμε…

Πηγή

Δεκαπενταύγουστος: βίωμα ελπίδας και εμπειρία ζωής

Του Πάνου Ν. Αβραμόπουλου

Σε πείσμα των χαλεπών καιρών μας και της ομογενοποίησης του πολιτιστικού ήθους των λαών από τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, ο δεκαπενταύγουστος το δεύτερο ΠΑΣΧΑ των Ελλήνων, εξακολουθεί να συνεγείρει τη λαϊκή συνείδηση.

Είναι ακένωτα τα κοιτάσματα της λαϊκής ευσέβειας του Νεοέλληνα.Και αυτή η ηθική δύναμη που αναδύεται απο τα έγκατα της ψυχής του, διαχέεται στις σχέσεις του κοινωνικού του βίου.

Σε ποικίλα αισθητικά επίπεδα κινήθηκε ο Γιάννης Ρίτσος, όμως όλη τη δύναμη της ποιητικής του εκφραστικής την άντλησε από τις πνευματικές του ρίζες.

«Από αυτές κρατιέται το δέντρο»... 

Αλλά χαρακτηριστική είναι και η παραγγελιά που δίνουν οι μανάδες Μονεμβασιώτισσες στα παιδιά τους 

« Άιντε μωρέ διαβάστε ακόμα μια βολά την αλφαβήτα κάτου απ’ το λυχνάρι και πείτε το πατερμώ σας πριν πλαγιάστε».

Κεντρικός πυρήνας της ορθόδοξης πίστης είναι ο Χριστός. Περιβεβλημένος απο τους αγίους και με κορυφαίο πρόσωπο την Παναγία. Στην παναγία εδράζεται η πνευματικότητα και το ήθος της εκκλησίας μας. Το Δεκαπενταύγουστο στις κατάμεστες από πιστούς εκκλησίες είναι διάχυτη η λαϊκή ευσέβεια, αναπόσπαστα συνδεδεμένη με την παράδοση της εκκλησίας μας.

Ψηλαφεί κανείς στα πρόσωπα των πιστών τη χαρά και την ηθική ευδία που τους προσφέρει η μετοχή στην εορτή της Πλατυτέρας. Ηθικά δυνατό βίωμα ζωής και εμπειρία αναστάσιμης ελπίδας. Η Παναγία ασκεί στη συνείδηση του έλληνα μια απέραντη γοητεία. Είναι το ηθικό αποκούμπι του. Το απάνεμο λιμάνι που του δύναμη και ελπίδα να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες της ζωής και στη θηριωδία της μοίρας. Αυτή την μύχια ηθική σχέση του έλληνα με την Μεγαλόχαρη αιώνες τώρα, δεν μπορεί να την αποδομήσει καμιά δύναμη πνευματική ή υλική. Με πόσην όμως αισθητική αρτιότητα υμνεί την παναγία ο Ρωμανός ο μελωδός;

Χαίρε ακήρατε, χαίρε κόρη θεόκλητε / Χαίρε σεμνή, χαίρε τερπνή, χαίρε καλή / Χαίρε εύειδε, χαίρε άσπορε, χαίρε άφθορε.

Στην κοπιώδη πορεία των Eλλήνων στην αχανή λεωφόρο του χρόνου, η λατρεία της Παναγίας έχει δεσπόζουσα θέση.

Ο μεγάλος μας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης με νοσταλγία αναπολεί από τα παιδικά του χρόνια τις λειτουργίες που διοργάνωνε ο πατέρας του τα καλοκαίρια στα εξωκκλήσια. Αλλά και την αίσθηση μεταφυσικού που του δημιουργούσε η ευωδιά από θυμάρι και λιβάνι.

Αυτή η εμπειρία εξομολογείται στην αυτοβιογραφία του, αποτέλεσε ζείδωρος πνευματική δύναμη για όλην του την ζωή. Και όποιος την έχει αποστερηθεί θα πει ο ποιητής του φωτός «του λείπει το εσωτερικό βάρος».

Η Παναγία είναι ο «εμπνευστής», ο δημιουργός και ο προστάτης της κτίσης όλης. Είναι «και των πρό αυτής αιτία, και των μετ΄ αυτής προστάτις και των αιωνίων πρόξενος». Είναι «η χώρα του αχωρήτου» η πλατυτέρα των ουρανών.

Διάγουμε κρίσιμες στιγμές ως λαός, όπου οι μηχανισμοί της αγοράς για να μας αλώσουν κτυπούν την πολιτιστική μας ιδιοπροσωπεία και το κορυφαίο πολιτιστικό μας ήθος την Ορθοδοξία.

Πολύ εύγλωττος ο μαίτρ της παγκόσμιας εξωτερικής πολιτικής, αλλά και σταθερά πολέμιος των Ελλήνων Χένρι Κίσιγκερ θα πει «Τους Έλληνες δεν τους υποδουλώνεται οικονομικά, κτυπήστε τον πολιτισμό και τη γλώσσα τους».

Η παγκοσμιοποίηση και τα υπερεθνικά πολυκεντρικά χρηματιστηριακά δίκτυα, στην προσπάθειά τους να κατασκευάσουν προγραμματισμένους πολίτες και σε συνθήκες τηλεοπτικής δημοκρατίας, προκειμένου να προωθήσουν την ανέλεγκτη και ύποπτη σώρευση οικονομικής τους ισχύος, κτυπούν λυσσαλέα της σταθερές αξίες ζωής και τα πολιτιστικά ήθη των λαών.

Και το κάνουν πολύ εύκολα αυτό, όπου δεν βρίσκουν βαθιές ρίζες και αντιστάσεις. Οι έλληνες όμως ως κοινωνία έχουμε αυτές τις ακένωτες πηγές ηθικών εφοδίων, που τις γονιμοποεί επ άπειρον το λατρευτικό πολιτιστικό μας ήθος η ορθοδοξία. Επομένως δεν θα ξεπουλήσουμε την ψυχή μας στις δυνάμεις του οικονομοκεντρισμού. Αλλά θα προχωρήσουμε αλώβητοι με οδηγό την αστείρευτη πνευματικότητά μας, που χάρισε διαχρονικά στην ανθρωπότητα ατίμητα δώρα ήθους και πολιτισμού. Η θρησκεία μας ο Χριστιανισμός είναι θρησκεία κοινωνική και όχι ατομική.

Είναι το λαμπρό πεδίο ηθικής και πνευματικής ακεραίωσης του ανθρώπου.

Και η γενεσιουργός αιτία της πνευματικής μεγαλουργίας του ατόμου. Πολύ ωραία αποτυπώνει εδώ ο ηθικά ευγενής πατήρ Φλωρόφσκυ την πορεία και την προοπτική της Ορθοδοξίας. «Η εκκλησία είναι ακόμα στη μέση του δρόμου».

Αλλά τα «ιδεώδη της είναι καθοδηγούσα αρχή και κατευθυντήρια δύναμη της ανθρώπινης ζωής». Στην ηθική και πνευματική μέθεξη του Δεκαπενταύγουστου γινόμαστε μάρτυρες μιας απίστευτης βιωματικής εμπειρίας ζωής. Ας αντλήσουμε αχόρταγα από την αστείρευτη δύναμή της για να προχωρήσουμε ως άτομα και ως λαός, στη λεωφόρο της προόδου και της ηθικής ευημερίας. Αυτή η απαράμιλλη μεταφυσική αίσθηση που μας δίνει η μίξη από το θυμάρι και το λιβάνι όπως σημειώνει ο ποιητής του φωτός Ελύτης, ας διαποτίσει την ψυχή μας και ας μας δώσει δύναμη και κουράγιο να ανταπεξέλθουμε στην κάθε αντιξοότητα, αλλά και σε κάθε πρόκληση της ζωής στους τρικυμισμένους καιρούς μας.

Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός του Ε.Μ.Π.

Πηγή: Αγιορείτικο Βήμα