Top Social Icons

Menu Right

Left Sidebar
Left Sidebar
Featured News
Right Sidebar
Right Sidebar

Η κατηγορια που επιλεξατε...

9 Ιουν 2013


Ευρέθη αντιμέτωπος ο ισλαμιστής ηγέτης της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, με ένα πολιτικά ετερόκλητο πλήθος -νέων ανθρώπων στην πλειοψηφία τους- που αντιδρούν στον αυταρχισμό ενός πρωθυπουργού ο οποίος έχει την τάση να προκαλεί διαρκώς το παλαιό κατεστημένο και να επιβεβαιώνει την ισχύ του επί των αντιπάλων του.

Οι δημοκρατικοί ηγέτες της Δύσης ταράχθηκαν και άρχισαν να συνιστούν μετριοπάθεια· συνέπλευσαν μαζί τους κάποιοι από τους στενότερους συνεργάτες του κ. Ερντογάν -ο πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας Αμπντουλάχ Γκιουλ και ο αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως Μπουλέντ Αρίντζ. Ενδεχομένως να λησμονούν οι προαναφερθέντες και οι δημοκρατικές δυνάμεις της Ελλάδος ότι η χώρα αυτή πάντοτε διοικήθηκε και θα διοικείται στο προβλεπτό μέλλον με τρόπο αυταρχικό.

Κατηγορείται από τους αντιπάλους του ο κ. Ερντογάν ότι δίχασε την κοινωνία. Αλλά ο διχασμός υφίστατο πάντοτε στην Τουρκία. Η κεμαλική ελίτ απωθούσε συστηματικά επί δεκαετίες τη μάζα των κατοίκων ως μη εναρμονισμένη προς τις εκσυγχρονιστικές ανάγκες της Τουρκίας, έως ότου ο Ερντογάν απευθύνθηκε στο πληβειακό ισλαμικό στοιχείο, το συνήγειρε και εκτινάχθηκε στην εξουσία.

Η Τουρκία δεν διχάσθηκε σήμερα. Απλώς υπό την πίεση των αντιλήψεων της Ανατολής περιθωριοποιείται το παλαιό καθεστώς -το αντιθεοκρατικό, εκσυγχρονιστικό, δυτικότροπο ή όπως αλλιώς θελήσει να το ονομάσει κάποιος. Την τελευταία δεκαετία η τάση αυτή εδραιώθηκε, δημιούργησε νέο κατεστημένο και έχει τη στήριξη της πλειοψηφίας των πολιτών της χώρας, ενώ η αντιπολίτευση έχει απαξιωθεί.

Λογικό να ταράζονται οι εκσυγχρονιστές, που αντιλαμβάνονται την πρόοδο ως πορεία ευθύγραμμη, στο πλαίσιο ιδεών που έχουν την αφετηρία τους στον Διαφωτισμό. Η θηριώδης οικονομική ανάπτυξη της Τουρκίας επί των κυβερνήσεων του κ. Ερντογάν αποδεικνύει ότι η ισχύς δεν συναρτάται κατ’ ανάγκην από ένα σύστημα συγκεκριμένων ιδεών, αλλά από τη δυναμική που αναπτύσσεται όταν μία πολιτική έχει τη στήριξη της πλειοψηφίας, διαχέει μέχρις ενός σημείου τον πλούτο και αναβαθμίζει πολίτες περιθωριοποιημένους στην κλίμακα της κοινωνικής ιεραρχίας.

Μπορεί και πιθανόν η οικονομική ανάπτυξη στην Τουρκία να ανασταλεί, αλλά αυτό δεν θα οφείλεται στον ισλαμικό χαρακτήρα της κυβερνήσεως. Εξάλλου η κρίση πλήττει κάποιες από τις πλέον δημοκρατικές και ανεπτυγμένες χώρες της Δύσεως.

Το μείζον σφάλμα του κ. Ερντογάν δεν ήταν η εξάρθρωση του παλαιού συστήματος, αλλά η υιοθέτηση της οθωμανικής αντιλήψεως στην εξωτερική πολιτική, στη βάση της ισλαμικής θρησκείας, για τις ανάγκες της περιοχής. Αποτέλεσμα της μοιραίας αυτής επιλογής ήταν η ασυνάρτητη πολιτική της κυβερνήσεώς του έναντι των μουσουλμανικών κρατών, με την εκδήλωση της Αραβικής Ανοιξης.

Αλλά επειδή τα τελευταία γεγονότα προκάλεσαν μεγάλο ερεθισμό στη χώρα μας θα ήταν σκόπιμο να υπομνησθεί ότι η συνετότερη πολιτική έναντι της Τουρκίας είναι η ενασχόλησή μας με τα του οίκου μας. Με επικεφαλής τον κ. Ερντογάν ή κάποιον άλλον, αυταρχικό πάντα, ηγέτη, ο όγκος και η ισχύς της Τουρκίας θα αποτελεί πρόβλημα δυσεπίλυτο. Δεν είναι σκόπιμο κατά συνέπεια να περιπλέκονται τα πράγματα με παρεμβάσεις, νουθεσίες και άλλα ρητορικά παρόμοια.
Σε μείζον εθνικό σκάνδαλο αρπαγής των εθνικών ενεργειακών πόρων οδεύει η χώρα με τους ξένους δανειστές να έχουν περιλάβει στην λίστα των αιτημάτων τους - πέρα από το όνειδος που λέγεται "αγγλικό δίκαιο" - την ΄δυνατότητα κατάσχεσης των κοιτασμάτων υδογονανθράκων σε περίπτωση που μελλοντικά η χώρα δεν έχει δυνατότητα αποπληρωμής των υπόλοιπων δανείων! 

Αυτό θα γίνει με την μεταφορά της κυριότητας των ελληνικών ενεργειακών κοιτασµάτων στο Ταµείο ∆ηµόσιας Περιουσίας! Αυτό δεν μπορεί να γίνει τώρα γιατί τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, τυπικά δεν έχουν εντοπιστεί με ακρίβεια, αλλά θα υπάρξει ειδική πρόβλεψη μέσα στη νέο Μνημόνιο που θα υπογραφεί!
Η πηγή από την οποία δόθηκε η πληροφορία είναι 100% έγκυρη και μάλιαστα αναφέρει ότι ο πρωθυπουργός Λ. Παπαδήμος  θα θέσει από μόνο του στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων τον ενεργειακό πλούτο της χώρας ως διαπραγματευτικό "χαρτί".
Θα τονίσει ότι "υπάρχουν σοβαρά στοιχεία για την ύπαρξη κοιτασµάτων υδρογονανθράκων που µπορούν να συµβάλουν σε ένα µεγάλο αναπτυξιακό άλµα θεωρώντας ότι τα κοιτάσµατα είναι πολύτιμα τόσο για την Ευρώπη, όσο και για τις ΗΠΑ (το πετρέλαιο) και άρα έχουν ένα λόγο παραπάνω να υποστηρίξουν την χώρα"!
Δηλαδή θα δώσει ως αντιπαραοχή κοιτάσματα υδρογονανθράκων άξίας, κατά τους μετριοπαθέστερους υπολογισμούς 1 τρισ. ευρώ ως πρόσθετο ενέχυρο για δάνεια 360 δισ. ευρώ! 

Πρόκειται απλά για επιβεβαίωση των Ρώσων και των Ισραηλινών οι οποίοι είχαν ζητήσει, άμεση έναρξη γεωτρήσεων χωρίς να περιμένουν τα αποτελέσματα των ερευνών του ΥΠΕΚΑ που είναι πλέον σαφές ότι καθυστερεί επίτηδες προκειμένου να δοθούν τα κοίτάσματα ως αντιπαροχή στο "κούρεμα". "Θα σας τα πάρουν για πενταροδεκάρες, αν δεν μας αφήσετε να κάνουμε τώρα γεώτρηση" είπαν οι Ρώσοι και επιβεβαιώθηκαν μέσα σε λίγες ημέρες...
Το έγκλημα είναι εθνικό, δείχνει μια χώρα ανάλογη με τις αραβικές χώρες που τελούσαν υπό καθεστώς αποικιοκρατίας πριν από την επικράτηση των μπααθικών καθεστώτων και την εθνικοποίηση των πετρελαιοπηγών της χώρας και θα μπορούσε να οδηγήσει σε καταστάσεις απρόβλεπτες, εντός και εκτός Ελλάδος. 

Και βέβαια, τίθενται αμείλικτα ερωτημάτων προς τον πρώην πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου και την κυβέρνηση του. Πιο συγκεκριμένα γιατί ο πρώην πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου δεν αξιοποίησε το "ενεργειακό χαρτί" κατά την διάρκεια των δικών του διαπραγματεύσεων την περίοδο 2009-2010 πριν η χώρα λάβει το πρώτο δάνειο και υπογράψει το μνημόνιο;
Πως γίνεται η κυβέρνηση Παπανδρέου να αρνείται την κρίσιμη περίοδο 2009-2010 την ύπαρξη πετρελαίου και φυσικού αερίου, όταν επιφανείς επιστήμονες παρουσίαζαν σε διάφορα συνέδρια πλήρη φάκελο για το ζήτημα αυτό, αποδεικνύοντας το αυτονόητο ότι δηλαδή η χώρα διαθέτει σημαντικούς ενεργειακούς πόρους;
Για ποιο λόγο η τότε κυβέρνηση της χώρας δεν αξιοποίησε αυτές τις πληροφορίες στις διαπραγματεύσεις με την ΕΕ και το ΔΝΤ αλλά πεισματικά αρνιόταν την ύπαρξη πετρελαίου και φυσικού αερίου;
Για ποιο λόγο άλλαξε την στάση της μετά την υπογραφή του μνημονίου όταν στελέχη της παραδέχτηκαν τελικά ότι η χώρα όντως διαθέτει ενεργειακούς πόρους; 
Μήπως τελικά η χώρα οδηγήθηκε σε αυτή την κατάσταση για αυτούς ακριβώς τους λόγους, δηλαδή για την λεηλασία του ενεργειακού πλούτου της χώρας; Μήπως τελικά όλα θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί εάν ακολουθούσαμε το παράδειγμα της Κύπρου η οποία και δάνειο έλαβε την κατάλληλη στιγμή από την Ρωσία και την οικονομία της έσωσε και τον ενεργειακό της πλούτο ελέγχει μαζί με τους Αμερικανούς και τους Ισραηλινούς, με όρους που αρμόζουν σε ένα ανεξάρτητο κράτος και όχι σε μία αποικία. 
Πηγή

Δεν θα κρύψω ότι, μελετώντας τα τελευταία έγγραφα του ΔΝΤ, με κυριάρχησε η θλίψη. Δεν ανακάλυψα κάτι που δεν γνώριζα, απλά είναι άκρως ενοχλητική η διαπίστωση ότι οδήγησαν μία χώρα και έναν λαό στην εξαθλίωση και τη φτώχεια κάνοντας πειράματα, γνωρίζοντας ότι η ποινή με όλα τα σενάρια ήταν «θάνατος», εκτός από ένα: το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους.

Είναι χιλιοειπωμένη η ιστορία αυτή και δεν θα την επαναλάβω. Θα θυμίσω απλώς ότι εμείς στο «Εθνος της Κυριακής» έχουμε θέσει άπειρες φορές το θέμα. Μας λοιδόρησαν, μας εξύβρισαν τα στρατευμένα blogs της «οικογένειας», αλλά δεν μπόρεσαν ποτέ να δώσουν μία πειστική απάντηση για την απουσία μάχης για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα. Οταν κυκλοφόρησε το βιβλίο του πρώην αντιπροσώπου της Ελλάδας στο ΔΝΤ, Παναγιώτη Ρουμελιώτη, πολλοί άνθρωποι εντός και εκτός Ελλάδας έμειναν άφωνοι με τις αποκαλύψεις. Αλλά αυτή ήταν η αλήθεια, η ίδια για την οποία καταθέταμε τις απόψεις μας τα τελευταία 3 χρόνια.

Το «κούρεμα» πριν από το Μνημόνιο δεν ήταν απλώς μια κάποια λύση. Ηταν η ΛΥΣΗ. Διότι το χρέος θα μειωνόταν δραματικά και η χώρα δεν θα δανειζόταν 110 δισεκατομμύρια, τα οποία στο μεταξύ έχουν πολλαπλασιαστεί. Σε περιπτώσεις όπως η ελληνική οικονομική τραγωδία, οι υπεύθυνοι έχουν ονόματα. Ολες οι πολιτικές παρατάξεις βάλθηκαν να χώσουν στη φυλακή τον πρώην υπ. Οικονομικών Γ. Παπα-κωνσταντίνου. Λυπάμαι, αλλά πρέπει να τους υπενθυμίσω ότι η οικονομική τραγωδία άρχισε πριν από τον Οκτώβριο του 2009 και το πλέον σημαντικό, η Ελλάδα είχε πρωθυπουργό. Τον Γιώργο Παπανδρέου.

Οσους ρώτησα στο ΠΑΣΟΚ, ανάμεσά τους και στενούς του συνεργάτες, μου υπογράμμισαν μία μία τις λέξεις: Δεν γινόταν τίποτα επί διακυβέρνησής του χωρίς να εγκριθεί από τον κ. Παπανδρέου. Ολα όσα έγιναν με τον μηχανισμό ΔΝΤ-ΕΕ φέρουν την υπογραφή του. Αυτός αποφάσιζε, αυτός διέταζε, οι υπόλοιποι εκτελούσαν. Σίγουρα έχουν ευθύνη και αυτοί που... πατούσαν τη σκανδάλη εκ μέρους του. Αλλά οι σοβαροί και θαρραλέοι πολιτικοί ηγέτες παίρνουν τις ευθύνες τους, δεν τις μεταβιβάζουν στους «μικρούς κηπουρούς».

Η κοσμική Τουρκία, που αισθάνεται να απειλείται η ίδια της η ύπαρξη από τον ισλαμικό συντηρητισμό και τον αυταρχισμό του Ερντογάν, αναζητεί εναγωνίως εναλλακτική λύση. Τρέμει στο ενδεχόμενο της ισλαμοποίησης του υπερήφανου κοσμικού κράτους που ίδρυσε ο Ατατούρκ... Ομως, οι εποχές των στρατιωτικών πραξικοπημάτων δείχνουν να αποτελούν παρελθόν. Για την απουσία βιώσιμης δημοκρατικής εναλλακτικής λύσης, δεν είναι ασφαλώς υπεύθυνος ο Ταγίπ Ερντογάν. Αντίθετα, έχει δημιουργήσει όλες τις προϋποθέσεις, αλλά οι πολιτικοί του αντίπαλοι είναι γαντζωμένοι στην κληρονομιά του Κεμάλ Ατατούρκ.

Το περασμένο Σαββατοκύριακο με τεράστιο ενδιαφέρον φθάσαμε με τη Μαρίτα στο σπίτι της μάνας μας στην Πόλη, για να συμμετάσχουμε στην ιστορική εξέγερση των νέων στην πλατεία Ταξίμ. Εχουμε συμμετάσχει σε αμέτρητες διαδηλώσεις στην Πόλη, όπου μεγαλώσαμε, τις οποίες όμως στο τέλος της ημέρας η αστυνομία πάντα διέλυε με απίστευτης σκληρότητας βία. Εκεί δέρνουν βάναυσα, ενώ εδώ χαϊδεύουν οι αστυνομικοί, αλλά εγώ παριστάνοντας τη Γερμανίδα δημοσιογράφο τη γλίτωνα με λίγο ξύλο, εκτός από μια φορά όταν μου άνοιξαν το κεφάλι οι «Γκρίζοι Λύκοι» του κόμματος Εθνικιστικής Δράσης, επειδή ήμουν με τις Κούρδισσες φίλες μου.

Αυτή τη φορά ήταν όλα τόσο διαφορετικά. Οι Κούρδοι δεν συμμετείχαν! Πάντως, όπως και να τελειώσει αυτή η εξέγερση -ενδεχομένως με τραγωδία και αιματοχυσία- θα γράψει ιστορία, διαμορφώνοντας καθοριστικά και αμετάκλητα το μέλλον της νέας Τουρκίας.

Κυρίως, η μεγάλη αγωνία επικεντρώνεται στους υπαρκτούς φόβους ότι τους διαδηλωτές θα τους χειραγωγήσουν οι «Γκρίζοι Λύκοι», επιδιώκοντας την αιματοχυσία ώστε να προκληθεί χάος και να σπάσει η συμφωνία του Ερντογάν με τους Κούρδους (ο μισητός εχθρός Κεμαλιστών και «Γκρίζων Λύκων»). Σε άλλες εποχές, τη λύση θα έδιναν οι ένοπλες δυνάμεις, των οποίων όμως την ηγεσία φρόντισε στο μεταξύ ο Ερντογάν να «ευνουχίσει». Οι μισοί στρατηγοί έχουν αποστρατευτεί και οι άλλοι μισοί βρίσκονται στη φυλακή κατηγορούμενοι για απόπειρα πραξικοπήματος.

Ο Ερντογάν έχει ξεκινήσει μια διαδικασία ειρήνευσης και συμφιλίωσης με τους Κούρδους πολιτικούς και μαχητές χωρίς να έχει εξασφαλίσει την υποστήριξη ή, έστω, τη συναίνεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος (CHP). Ταυτόχρονα, προώθησε μια συνταγματική αλλαγή (που μάλλον θα υποστηριχθεί μόνο από τους Κούρδους πολιτικούς μέσα στο Κοινοβούλιο) που ανοίγει τον δρόμο στην καθιέρωση της προεδρικής δημοκρατίας που θα μετατρέψει τον ίδιο σε απόλυτο κυρίαρχο της νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας. Οι Κεμαλικοί πιστεύουν ότι έχει ήδη συντελεστεί αθόρυβα μια συμφωνία Ερντογάν με τον Οτσαλάν και το ΡΚΚ.

Οι διαδηλωτές φοβούνται, πλέον, ότι χωρίς ικανή πολιτική εκπροσώπηση, καταρρέει η θέση τους στην κοινωνία και ο τρόπος της ζωής τους. Στο Ταξίμ διαμαρτύρονταν οι αντίπαλοι της κυβέρνησης Ερντογάν, το ακροατήριο του Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (CHP), που θεωρεί ότι η «αλαζονεία» της κυβέρνησης έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Αλλά οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η δημοτικότητα της κυβέρνησης είναι υψηλότερη παρά ποτέ, πάνω από 50%, παρά τα 12 χρόνια εξουσίας (!) και η δημοτικότητα του CHP σταθερά πολύ κάτω από το 20%.

Το κύμα διαμαρτυρίας των τελευταίων ημερών αυτούς ακριβώς ξεπερνά και τους σπρώχνει στο περιθώριο. Αυτούς, μαζί με έναν άλλο από τους θεσμούς που υποτίθεται ότι εξέφραζαν και ηγούντο της λαϊκής κοσμικής Τουρκίας! Ο στόχος του Ερντογάν είναι -πολλά χρόνια τώρα- η συμφωνία σε ένα νέο Σύνταγμα, χωρίς το οποίο δεν μπορεί να κατοχυρωθεί η εντυπωσιακή αλλαγή που έχει σημειωθεί, ούτε η συμφωνία με τους Κούρδους για ατομικές ελευθερίες και σύγχρονα δικαιώματα, έτσι ώστε να μην απειλείται κανενός η ταυτότητα μέσα στη νέα τουρκική πολιτεία.

Ιδιαίτερα ανήσυχοι είναι και οι Αλεβίτες που αριθμούν περίπου 15 εκατομμύρια. Είναι το πιο φιλελεύθερο κομμάτι της κοινωνίας, προερχόμενοι από τον ίδιο κλάδο με τους μισητούς σιίτες. Αυτοί ανησυχούν περισσότερο για τη σκληρή ισλαμική ατζέντα του Ερντογάν, γιατί ιστορικά έχουν υποστεί αλλεπάλληλες σφαγές και συνεχείς διώξεις σε όλα τα επίπεδα.

Ολα αυτά, λοιπόν, λαμβάνουν εξαιρετική σημασία εν όψει των διπλών εκλογών -δημοτικών και προεδρικών- του 2014. Η επόμενη ημέρα θα εξαρτηθεί από την ικανότητα του Ερντογάν και του κόμματός του, του AKP, να επιδείξουν ευελιξία κατά τον περιορισμό της κοινωνικής δυσαρέσκειας και να κρατήσουν εντός τροχιάς τη συνταγματική μεταρρύθμιση και την κουρδική ειρήνη. Ομως, στο εσωτερικό μέτωπο, η ραγδαία ισλαμοποίησή της ανέδειξε τις δύο Τουρκίες με το απέραντο μίσος.

Τέλος, οφείλω να επισημάνω ότι δεν συμμερίζομαι την επικρατούσα άποψη πως η Τουρκία όταν έχει εσωτερικά προβλήματα τα εξάγει και μπορεί να αποπειραθεί τετελεσμένα σε βάρος μας. Η Ιστορία δεν το επιβεβαιώνει. Το τουρκικό πογκρόμ τον Σεπτέμβριο του 1955 κατά του ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης, η απέλαση των Ελλήνων υπηκόων από την Πόλη το 1964, η χυδαία ιστορικά εισβολή στην Κύπρο το 1974, η δημιουργία επί Σημίτη των «γκρίζων ζωνών» το 1996, το γκανγκστερικό casus beli κ.λπ., έγιναν από τους Τούρκους όταν η χώρα τους δεν είχε ιδιαίτερα εσωτερικά προβλήματα. Αντίθετα, είχαμε εμείς! Αυτά.
Του Σάββα Καλεντερίδη

Σε άρθρο μας της Παρασκευής αναφερόμαστε στις αντικειμενικές συνθήκες που προκάλεσαν το ομολογουμένως ειρηνικό ξέσπασμα του κόσμου εναντίον του Ερντογάν και της κυβέρνησής του, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι τα αίτια αυτής της κρίσης είναι ενδογενή, με κυριώτερα τη ρατσιστική πολιτική εναντίον των μη σουνιτών  και κυρίως εναντίον των αλεβιτών, τη διαφθορά που αγγίζει πλέον και τον ίδιο τον Ερντογάν, την ισλαμική ατζέντα, που ανασύρει από το σουνιτικό του συρτάρι και φοβίζει τη φιλελεύθερη κοινωνία και τηναλαζονική συμπεριφορά προς όλους όσους δεν τον στηρίζουν.

Όσον αφορά τους εξωγενείς παράγοντες, να σημειώσουμε ότι ασφαλώς και επεδίωξαν να παίξουν κάποιο ρόλο στην κρίση, κυρίως μέσα από επίσημες δηλώσεις και παρεμβάσεις δια του τύπου. Επειδή έχουν γραφτεί πολλά για τη στάση των ΗΠΑ, η εκτίμησή μας είναι ότι οι Αμερικανοί επίσημοι που έκαναν δηλώσεις για το θέμα, ακολούθησαν την πολιτική «μια στο καρφί και μια στο πέταλο» όχι τόσο γιατί είναι δυσαρεστημένοι από τον Ερντογάν, αλλά κυρίως γιατί ανησυχούν ότι με το χαρακτήρα και την αλαζονική του συμπεριφορά, μπορεί να οδηγήσει τα πράγματα στα άκρα, ακόμα και στην ανατροπή του, κάτι που ασφαλώς δεν θέλουν να συμβεί!

Φυσικά υπάρχουν κύκλοι που επηρεάζουν πράγματα στο εσωτερικό των ΗΠΑ -και δεν είναι μόνον οι εβραϊκοί- αλλά και άλλοι παράγοντες και χώρες, που δεν είναι ευχαριστημένοι με τις επιλογές του Ερντογάν. Όλοι αυτοί τήρησαν μια στάση που έδειχνε ότι ήθελαν την αποδυνάμωση του Ερντογάν σε τέτοιο βαθμό που να μην τους είναι ενοχλητικός, να μην έχει τη δυνατότητα να αντιστέκεται και να λέει «όχι», αλλά και να μην αμφισβητηθεί η θέση του στην εξουσία, γιατί είναι εξαιρετικά δύσκολο να διακρίνει κανείς ποια και πώς θα είναι η επόμενη μετά τον Ερντογάν ημέρα στην Τουρκία, χωρίς να επικρατήσει χάος και αστάθεια στο εσωτερικό και τον περίγυρό της!

Την ίδια στρατηγική ακολούθησαν και οι Κούρδοι, έχοντας ως στόχο να έχουν απέναντί τους, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, έναν αδύναμο Ερντογάν και άρα πιο εύκολα διαχειρίσιμο, αλλά όχι τόσο αποδυναμωμένο που να μην μπορεί να σηκώσει το βάρος της πολιτικής λύσης του Κουρδικού, διαδικασία που είναι σε εξέλιξη, μέσω ημιεπίσημων συνομιλιών μεταξύ κυβέρνησης και ΡΚΚ-Οτζαλάν!

Όσον αφορά την Ελλάδα, αντί να διακινούνται σενάρια -που δεν έχουν λογική βάση- για εξαγωγή της κρίσης από την κυβέρνηση Ερντογάν μέσω ενός επεισοδίου με την Ελλάδα, καλό είναι να δούμε την όντως σοφή στάση που ακολουθούν προαναφερθέντες παράγοντες στο ζήτημα αυτό! Για να δικαιολογήσουμε το «δεν έχουν λογική βάση» τα σενάρια περί εξαγωγής κρίσης, να σημειώσουμε ότι κάτι τέτοιο μάλλον θα αποδυνάμωνε παρά θα ενίσχυε την κυβέρνηση Ερντογάν, αφού θα αποτελούσε κάτι σαν «φιλί της ζωής» στο στρατιωτικό κατεστημένο, ο ρόλος του οποίου θα αναδεικνυόταν και θα ενισχυόταν από μια στρατιωτική κρίση με την Ελλάδα! Πάντως, αν είναι δυνατόν να συμβεί κάτι στο ζήτημα αυτό, πιο πιθανό είναι να γίνει μια καθαρή προβοκάτσια από τους στρατιωτικούς, για να πλήξουν τον Ερντογάν, παρά κάτι από την κυβέρνησή του. Από την πλευρά μας, δίνουμε ελάχιστες πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο, χωρίς να έχει «ουρά» που θα φθάνει πέραν του Ατλαντικού!

Τέλος, να αναφερθούμε στις εσωτερικές διεργασίες που γίνονται στην Τουρκία, με αφορμή τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, που συνεχίζονται για έβδομη μέρα (τη στιγμή που γράφεται το άρθρο). Πρώτα απ’ όλα να πούμε ότι είναι η πρώτη φορά που ο τουρκικός λαός συμμετέχει σε μαζικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας που δεν έχουν σχεδιαστεί από τους μηχανισμούς του βαθέος κράτους (εξαιροούνται οι συνδικαλιστικού χαρακτήρα). Με άλλα λόγια, είναι η πρώτη φορά που η τουρκική κοινωνία γεύεται τους καρπούς της δημοκρατίας, που μόνο κατ’ όνομα υπήρχε στην Τουρκική Δημοκρατία από το 1923 μέχρι σήμερα. Ένα άλλο θέμα που πρέπει να σημειώσουμε, είναι ότι οι διαδηλωτές δείχνουν αξιοσημείωτη ωριμότητα, δεν κάνουν βανδαλισμούς καιπαραμένουν για μέρες στις πλατείες. Για το πρώτο, καλόν είναι να προβληματιστούν οι Έλληνες «δημοκράτες», για το δεύτερο, δίνουμε την παρακάτω εξήγηση: Οι Τούρκοι δημοκράτες δεν έχουν κάποιο κόμμα ή φορέα για να εκφραστούν μέσω αυτού και δίνουν οι ίδιοι το παρών, ακηδεμόνευτα, καλύπτοντας αυτό το κενό, για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα και τις ιδέες τους.

Τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά για την Τουρκία;

Πρώτον, ο Ερντογάν, γιατί αυτό επέβαλαν οι σχέσεις του με τις ΗΠΑ, η ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, αλλά και η πολιτική επιβίωση η δική του και του κόμματός του, αποδυνάμωσε τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κεμαλικού βαθέος κράτους και έκανε κάποια βήματα φιλελευθεροποίησης και εκδημοκρατισμού της χώρας, βήματα και διαρθρωτικές αλλαγές που επηρέασαν την κοινωνική και πολιτική συμπεριφορά των Τούρκων και κυρίως της νεολαίας. Με άλλα λόγια, οι αλλαγές αυτές δημιούργησαν το πρόπλασμα μιας δημοκρατικής κοινωνίας, η οποία αντιστέκεται στις απόπειρες αυταρχικοποίησης και συντηρητικοποίησης που επιχειρεί να κάνει ο Ερντογάν, είτε λόγω της ισλαμικής ατζέντας, είτε λόγω δικών του πολιτικών σχεδιασμών.
Αυτή η νέα κοινωνία, φαίνεται ότι δεν ανέχεται τη διαφθορά και τη δημιουργία ενός απολυταρχικού μηχανισμού εξουσίας, αποδεικτικό στοιχείο του οποίου είναι οι πιγκουίνοι του CNN TURK, τη στιγμή που το μητρικό κανάλι έδειχνε τις διαμαρτυρίες και την εξέγερση στην πλατεία Ταξίμ!

Με άλλα λόγια, ο Ερντογάν, ακριβώς γιατί δεν πίστεψε αλλά χρησιμοποίησε τη δημοκρατία, για να εξουδετερώσει τους στρατηγούς και τους κεμαλιστές, γίνεται τώρα θύμα των επιλογών του, αφού η δημοκρατία, την οποία όταν τον συνέφερε τη χρησιμοποίησε και τώρα επιχειρεί να περιορίσει, τον εκδικείται!

Δεύτερον, τα γεγονότα που είδαμε να εξελίσσονται όλες αυτές τις μέρες, έφεραν στην επιφάνεια τις ενδογενείς αδυναμίες της Τουρκίας και σε κάθε περίπτωση αποδυνάμωσαν την κυβέρνηση Ερντογάν στο εσωτερικό, ενώ σκίασαν και την «απαστράπτουσα» διεθνή εικόνα της Τουρκίας. Όλα αυτά μπορούμε να πούμε ότι εξισορροπούν κατά κάποιο τρόπο την κατάσταση, λόγω της δεινής θέσης που βρέθηκαν Κύπρος και Ελλάδα, στη διαχείριση των διεκδικήσεων της Τουρκίας στο μέτωπο Κύπρος – Αιγαίο – Θράκη.

Τρίτον και τελευταίο, η Τουρκία, με τα γεγονότα του Ταξίμ, παίρνει μια σημαντική «στροφή» στην ιστορία. Το επόμενο διάστημα θα δούμε αν θα δρομολογηθούν εξελίξεις που θα της επιτρέψουν να εξελιχτεί σε μια φυσιολογική χώρα και κοινωνία ή αν θα ακολουθήσει το δρόμο που οδηγεί στο ισλαμικό σουνιτικό σκοτάδι, πουόχι μόνο δεν αρνείτα αλλά καθαγιάζει το αμαρτωλό της παρελθόν, όπως οι σφαγές και οι γενοκτονίες Αλεβιτών, Αρμενίων, Ασσυρίων και Ελλήνων!

Πηγή "Κυριακάτικη δημοκρατία"
Οι ηγέτες των Αθηνών αντί να τρέξουν να κρυφτούν μετά τη δημοσιοποίηση της έκθεσης του ΔΝΤ, επιχείρησαν να εμφανιστούν και... δικαιωμένοι!


Το πολιτικό πλήγμα που δέχθηκε η κυβέρνηση Σαμαρά και λοιπών μνημονιακών δυνάμεων από το ΔΝΤ, τον διεθνή οργανισμό που από κοινού με την ΕΕ διαμόρφωσαν και επέβαλαν στη χώρα μας το Μνημόνιο, ήταν ισχυρότατο. 
Μετά από τρία ολόκληρα χρόνια οδυνηρότατης μνημονιακής πολιτικής, «μακροοικονομικά τα αποτελέσματα ήταν πολύ κάτω από τη βάση», αναφέρεται στην, υποτίθεται απόρρητη, έκθεση του ΔΝΤ για την Ελλάδα που διοχετεύθηκε στον Τύπο. 
Χαράμι πήγαν δηλαδή όλες οι θυσίες του ελληνικού λαού. Το ΔΝΤ ρίχνει στην ΕΕ όλες τις ευθύνες για το έγκλημα που διέπραξαν από κοινού κατά της Ελλάδας.

Ομολογεί το ΔΝΤ ότι το Μνημόνιο δεν έγινε για να βοηθήσει την Ελλάδα, αλλά για να δώσει χρόνο στην Ευρωζώνη να προετοιμάσει την άμυνα των υπόλοιπων χωρών - μελών της. Ομολογεί επίσης το ΔΝΤ ότι οι Γερμανοί, οι Γάλλοι και οι λοιποί Ευρωπαίοι δεν επέτρεψαν να γίνει «κούρεμα» του ελληνικού χρέους το 2010 για να μην υποστούν ζημιές οι τράπεζές τους που κατείχαν ελληνικά ομόλογα.

Αξιοθρήνητη δουλοφροσύνη επέδειξαν όλοι οι Ελληνες πολιτικοί που κυβερνούσαν τη χώρα αυτή τη μαύρη τριετία. Οι ξένοι τη δουλειά τους έκαναν. Τα συμφέροντα των δικών τους τραπεζών φρόντιζαν να διαφυλάξουν. 
Οι εν Αθήναις ηγέτες όμως αποδείχθηκαν παντελώς ανίκανοι να υπερασπιστούν θεμελιώδη συμφέροντα του ελληνικού πληθυσμού. Απέχθεια προκάλεσαν και οι δηλώσεις τους μετά τη δημοσιοποίηση της έκθεσης του ΔΝΤ. 
Αντί να τρέξουν να κρυφτούν από ντροπή, επιχείρησαν να εμφανιστούν και... δικαιωμένοι! «Αυτό κάνω εδώ κι έναν χρόνο, διορθώνω τα λάθη»! ισχυρίστηκε ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. «Η έκθεση του ΔΝΤ καταγράφει και επιβεβαιώνει θέσεις που έχουμε παρουσιάσει δημόσια κατ' επανάληψη» πλειοδότησε ο Ευάγγελος Βενιζέλος.

Αγρίεψαν οι Γερμανοί. Φυσικά και δεν φταίει το μνημόνιο για την ελληνική τραγωδία, διακήρυξε το Βερολίνο, έξω φρενών με τη στάση του ΔΝΤ. 
Τότε ποιος φταίει; Μα, φυσικά οι Ελληνες! 
«Πιθανότατα είχαν εναποτεθεί υπερβολικά μεγάλες προσδοκίες στην προσωπική ευθύνη των Ελλήνων» αναφέρει επί λέξει ανακοίνωση του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών. 
Στη συνέχεια, όπως καταλαβαίνει ο καθένας, η ανακοίνωση αυτή εξηγεί γιατί οι Ελληνες διέψευσαν τις «υπερβολικά μεγάλες προσδοκίες» των Γερμανών! 
Οι Γερμανοί δεν φταίνε ποτέ, ως γνωστόν. 
Πάντοτε φταίνε οι άλλοι.

Δεν είναι καλύτερο το ΔΝΤ από τους Γερμανούς. Η «λάθος συνταγή» που δήθεν αναγνωρίζει δεν σηματοδοτεί αλλαγή πορείας, χαλάρωση της μνημονιακής λιτότητας. Κάθε άλλο. Το ΔΝΤ στην ίδια έκθεση προτείνει... αγριότερη λιτότητα, μεγαλύτερη κοινωνική βαρβαρότητα! 
Οι κατασχέσεις πρώτης κατοικίας θα αρχίσουν αμέσως, το πολύ ως τον Αύγουστο, είναι το πρώτο μέτρο που προτείνει! 
Μείωση ΦΠΑ; Αύξηση! Από το 13% που είναι σήμερα να πάει στο 19% ή στο 21% ο ΦΠΑ στα τρόφιμα, στο νερό, στο ηλεκτρικό, στα εισιτήρια των μέσων μαζικής μεταφοράς. 
Απαιτεί: Ακόμη μεγαλύτερη αύξηση στον ΦΠΑ για τα φάρμακα, τα βιβλία, τις εφημερίδες - από το 6,5% να πάει κι αυτός στο 19% ή στο 21%, να τριπλασιαστεί! 
Μεγαλύτερη φτώχεια θέλει για τους Ελληνες και το ΔΝΤ.
Να γίνει δυσκολότερη η πρόσβαση των εκατομμυρίων ανέργων και φτωχών στο φαγητό, στο νερό, στα φάρμακα, στο ηλεκτρικό. 
Κοινωνικός Μεσαίωνας...
Έρχεται απόλυτος ολοκληρωτισμός στην Τοπική Αυτοδιοίκηση…

Δεν ξέρουμε αν το έχετε αντιληφθεί αλλά το υπουργείο εσωτερικών προωθεί νέο νομοσχέδιο για την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Το προωθούμενο νομοσχέδιο έχει μια τύποις δημοκρατική πλευρά για να χρυσώσει το χάπι και μια ολοκληρωτική που ακυρώνει επί τόπου την δημοκρατική υπέρ της ολοκληρωτικής πλευράς. Ειδικότερα προβλέπει:

Για τους δημάρχους

1. Ενιαίο ψηφοδέλτιο με όλους τους υποψήφιους δημάρχους από το οποίο θα εκλέγεται ο δήμαρχος. 2. Εάν δεν εκλεγεί δήμαρχος από τον α΄ γύρο, τότε θα αναμετρηθούν σε β΄ γύρο οι πρώτος και ο δεύτερος σε σταυρούς υποψήφιοι. 3. Οι υπόλοιποι υποψήφιοι δήμαρχοι εκλέγονται ως δημοτικοί σύμβουλοι εφ΄ όσον συγκεντρώσουν τουλάχιστον ποσοστό 3% ή 5%…

Για τους δημοτικούς συμβούλους

1. Ενιαίο ψηφοδέλτιο με όλους τους υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους χωρίς να διακρίνονται σε δημοτικές παρατάξεις.
2. Οι υποψήφιοι θα έχουν δηλώσει εκ των προτέρων τη στήριξή τους σε συγκεκριμένο υποψήφιο δήμαρχο.
3. Ανεξάρτητοι υποψήφιοι θα γίνονται δεκτοί στο ψηφοδέλτιο εφ΄ όσον δηλώνουν ότι διατηρούν την ανεξαρτησία τους συνεργαζόμενοι όμως με συγκεκριμένο υποψήφιο δήμαρχο.
4. Δημοτικοί σύμβουλοι εκλέγονται οι πρώτοι σε σταυρούς υποψήφιοι ανεξάρτητα από το ποιον υποψήφιο δήμαρχο έχουν στηρίξει.
5. Καταργείται η έννοια της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης στο δημοτικό συμβούλιο…

Αν όλα σταματούσαν εδώ, θα έλεγε κάποιος πως επιτέλους να και κάτι δημοκρατικό, έστω στα πλαίσια της αντιπροσωπευτικής έννοιας. Όμως, την ίδια στιγμή έρχεται το ίδιο το προτεινόμενο σχέδιο και τα παίρνει όλα πίσω υπέρ του στυγνού ολοκληρωτισμού. Συγκεκριμένα ΠΡΩΤΟΝ, αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο το ποσοστό εκλογής του δημάρχου να ξανακατέβει πάλι στο αντιδημοκρατικό 42% (φαίνεται ότι το 50% τους καίει τον εγκέφαλο) και ΔΕΥΤΕΡΟΝ, ενισχύονται οι αποφασιστικές αρμοδιότητες του δημάρχου ώστε να παρακάμπτεται εντελώς το Δημοτικό Συμβούλιο, το οποίο έτσι θα παραμένει απλά διακοσμητικό.

Φυσικά ούτε λόγος για τοπικά δημοψηφίσματα (ο θεσμός που προβλεπόταν στην Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων, χωρίς ποτέ να ενεργοποιηθεί, καταργείται) ή για συμμετοχή του λαού σε αποφασιστικές τοπικές ή δημοτικές συνελεύσεις.

Όπως γίνεται αμέσως αντιληπτό, ο νέος προωθούμενος Κώδικας για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, περιορίζει την τοπική εξουσία μόνο μεταξύ των κομματικών δημάρχων και υποψηφίων δημάρχων (ώστε να ικανοποιούνται και τα υπόλοιπα κόμματα του συστήματος) και απορρίπτει εντελώς τις τοπικές κοινωνίες, ακόμα και τους δημοτικούς συμβούλους.

Το κομματικό πελατειακό σύστημα σε όλο του το μεγαλείο επιστρέφει.
Μιλάμε για τέτοια αντίληψη της δημοκρατίας!
Αυτοί δυστυχώς θα αναθεωρήσουν και το Σύνταγμα.


Σχόλιο ιστολογίου: Δεν χρειάζεται να πούμε τι είδους αλλαγές θα κάνουν στο Σύνταγμα οι υπηρέτες της τρόικα, αφού τα δείγματα γραφής τους για την έννοια της δημοκρατίας γίνονται περισσότερο από κατανοητά στον σχεδιασμό τους για την τοπική αυτοδιοίκηση...
Γράφει ο Γεώργιος Ε. Σέκερης 

Δρομολογηθείσα τον Μάρτιο 2011 και έχοντας προκαλέσει, καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, περισσότερους από 80,000 νεκρούς και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, η συριακή κρίση αποτελεί μία ακόμη δοκιμασία για το διεθνές σύστημα, τόσο σε κεντρικό, όσο και σε περιφερειακό μεσανατολικό επίπεδο. Με τις κυριότερες από τις διεθνείς επιπτώσεις της να παρουσιάζουν ιδιαίτερο ελληνικό ενδιαφέρον. [i]

Η στάση της Δύσης
Προφανούς, εν πρώτοις, σημασίας για τη χώρα μας, ως μέλος τόσο του ΝΑΤΟ όσο και της ΕΕ, είναι η αναφυείσα στους κόλπους του Δυτικού Κόσμου διάσταση γνωμών ως προς τη σκοπιμότητα μιας δυτικής στρατιωτικής επέμβασης υπέρ των Σύρων αντικαθεστωτικών. Στις Ηνωμένες Πολιτείες ειδικότερα, σημαντικοί παράγοντες και των δύο μεγάλων πολιτικών κομμάτων επικρίνουν την επεμβατική απροθυμία του προέδρου, προβάλλοντας ανθρωπιστικά επιχειρήματα, και συγχρόνως επισείοντας τον γεωπολιτικό κίνδυνο, η επικράτηση του καθεστώτος Ασάντ να ενισχύσει τη σύμμαχο του Σύρου προέδρου Τεχεράνη - στην οποία προσάπτουν συγκεκαλυμμένο πρόγραμμα απόκτησης πυρηνικού οπλοστασίου, υπόθαλψη τρομοκρατικών οργανώσεων, και απειλές κατά του Ισραήλ - καθώς και την επίσης συμπράττουσα με το συριακό καθεστώς και κεκηρυγμένο εχθρό του εβραϊκού κράτους, αλλά και επισήμως χαρακτηρισθείσα από την Ουάσιγκτον ως τρομοκρατική οργάνωση, λιβανική Χεζμπολάχ.
Από την πλευρά του όμως, ο πρόεδρος Ομπάμα, λαμβάνοντας προφανώς υπ’ όψιν την ανθεκτικότητα του συριακού καθεστώτος, την επεμβατική κόπωση του αμερικανικού κοινού και το υπέρογκο κόστος και τα αμφιλεγόμενα αποτελέσματα των εισβολών σε Αφγανιστάν και σε Ιράκ, αλλά,  υπό το φως των εξελίξεων στην Αίγυπτο και τη Λιβύη, και τον κίνδυνο σφετερισμού της «Αραβικής Άνοιξης» από ακραίες ισλαμικές δυνάμεις με αντιδυτική ατζέντα – με τους σχετικούς φόβους να ενισχύονται και από την αύξουσα παρουσία της αλ Κάιντα και άλλων τρομοκρατών στις τάξεις των Σύρων αντικαθεστωτικών - εμφανίζεται όλο και περισσότερο επιφυλακτικός έναντι μιας δυτικής, και πάντως αμερικανικής, στρατιωτικής επέμβασης στην εκρηκτική συριακή σκηνή.  Και επιδιώκει την επίλυση του Συριακού μέσω διαπραγματεύσεων [ii] - χωρίς να θέτει ως προϋπόθεση για τη διεξαγωγή τους την ικανοποίηση παλαιότερης δημόσιας, επιτακτικής υπόδειξής του προς τον Σύρο πρόεδρο να εγκαταλείψει πάραυτα την εξουσία. [iii] Πλησιάζοντας έτσι τις απόψεις Αμερικανών αναλυτών και πρώην αξιωματούχων της «ρεαλιστικής» σχολής – του συντηρητικού κυρίως χώρου – όπως ο Χένρι Κίσινγκερ.[iv]
Ανάλογοι, όμως, προβληματισμοί και διαφωνίες για το πρακτέο στο Συριακό αναπτύσσονται και στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όπου, ειδικότερα, αναπαράγονται κατά κάποιο τρόπο οι αναφυείσες κατά τη Λιβυκή κρίση διχογνωμίες περί τη σκοπιμότητα προσφυγής σε στρατιωτικά μέσα. Με τους Γάλλους και τους Βρετανούς και πάλι τώρα σε ρόλο «ιεράκων» - και με τους Γερμανούς, εκφράζοντες και την πλειοψηφία των εταίρων, να υιοθετούν εκ νέου στάση «περιστεράς». Και ναι μεν οι πρώτοι κατήγαγαν νίκη «στα σημεία», εξασφαλίζοντας κατά τη σύνοδο των υπουργών εξωτερικών της ΕΕ της 27ης Μαΐου την άρση του εμπάργκο παροχής όπλων προς τους Σύρους αντικαθεστωτικούς, [v] πλην όμως το πιθανότερο είναι ότι ενδεχόμενη στρατιωτική αξιοποίηση της απόφασης αυτής θα αναμείνει τουλάχιστον την έκβαση της υπό προετοιμασία Διάσκεψης της Γενεύης για το Συριακό. Μιας διπλωματικής πρωτοβουλίας από κοινού προωθούμενης αυτή τη στιγμή από τους Αμερικανούς και τους Ρώσους - και η οποία αναδεικνύει μια πρόσθετη, κρίσιμη πτυχή της συριακής κρίσης: τη στενή συνάρτηση της τελευταίας αυτής με τις ρωσο-αμερικανικές σχέσεις.

Ρωσοαμερικανική αντιπαράθεση …και συνεργασία
Καθώς η Συρία συνιστά χώρο αντιπαράθεσης, αλλά συν τω χρόνω και συνεργασίας, μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσικής Ομοσπονδίας. Τις σχέσεις των οποίων στη μετασοβιετική πολιτική δυσχεραίνουν, από μεν ρωσικής πλευράς η καχυποψία έναντι της αμερικανικής πρωτοκαθεδρίας, εισπραττόμενης ως ηγεμονισμός βλαπτικός για τα ρωσικά εθνικά συμφέροντα, από δε αμερικανικής η ανησυχία για τον εικαζόμενο αυταρχισμό του καθεστώτος Πούτιν, αλλά και η τάση των αμερικανικών ελίτ να αντιμετωπίζουν τη νέα Ρωσία ως μειωμένου βάρους συνιστώσα του διεθνούς συστήματος. Χωρίς ωστόσο οι αμοιβαίες αυτές επιφυλάξεις να έχουν εμποδίσει τη σύμπραξη όπου και όταν τα εκατέρωθεν συμφέροντα συμπίπτουν – με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη διευκόλυνση υπό των Ρώσων της μετάβασης και της απόσυρσης των Αμερικανών από το Αφγανιστάν.
Σε ό,τι αφορά ειδικότερα στη Συρία, είναι γνωστόν ότι οι Ρώσοι στηρίζουν διαχρονικά το καθεστώς της, τόσο διπλωματικώς, όσο και με την προμήθεια πολεμικού υλικού, και ότι διατηρούν επί πλέον στο έδαφός της και μικρή στρατιωτική βάση. Φυσικό δε είναι η αποδεδειγμένη ανθεκτικότητα του Σύρου προέδρου να έχει ενθαρρύνει τη ρωσική αντίθεση στον Δυτικό αντικαθεστωτικό ακτιβισμό.[vi] Ωστόσο, η Μόσχα δεν έπαυσε από την έναρξη της συριακής κρίσης να τάσσεται υπέρ της αντιμετώπισής της δια της διπλωματικής οδού. Χάρις δε και στις προαναφερθείσες δεύτερες σκέψεις της Ουάσιγκτον περί το θέμα, κατέστη δυνατή η ανάληψη μιας κοινής ρωσο-αμερικανικής πρωτοβουλίας για να συγκληθεί, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, διεθνής διάσκεψη με τη συμμετοχή όλων των εμπλεκομένων στο Συριακό και κατά κύριο λόγο της συριακής κυβέρνησης και των Σύρων αντικαθεστωτικών.[vii]
Κατά τα λοιπά, η τύχη του διπλωματικού αυτού εγχειρήματος – η έκβαση του οποίου θα επηρεάσει ουσιαστικά, θετικά ή αρνητικά, και την περαιτέρω διαμόρφωση των σχέσεων της Ρωσίας με τις ΗΠΑ και με τη Δύση γενικότερα - παραμένει αβέβαιη. Οι προϋποθέσεις για τη συμμετοχή τους που θέτουν ορισμένοι αντικαθεστωτικοί και δη οι δυναμικότεροι – μεταξύ άλλων η αξίωσή τους να αποκλεισθεί προκαταβολικώς η παραμονή του πρόεδρου Ασάντ στην εξουσία – παρεμβάλλουν μείζονα προσκόμματα στη σύγκληση και επιτυχία της διάσκεψης. Ενώ αβεβαιότητες περιβάλλουν, τόσο τις προθέσεις των περιφερειακών υποστηρικτών της εξέγερσης κατά του συριακού καθεστώτος, όσο και του ίδιου του Σύρου προέδρου - η εσωτερική θέση του οποίου εμφανίζεται σαφώς ισχυροποιημένη από την πορεία των εχθροπραξιών.
Ναυάγιο, ωστόσο, της ρωσο-αμερικανικής πρωτοβουλίας θα σημάνει κατά πάσαν πιθανότητα παράταση της αιματηρής αντιπαράθεσης – καθώς η ταχεία επικράτηση της μιας πλευράς επί της άλλης είναι μάλλον απίθανη – και θα ευνοήσει έτσι την υπερχείλιση των εντάσεων και συγκρούσεων εκτός συριακών συνόρων και την υποδαύλιση μιας επικίνδυνης εστίας περιφερειακής αποσταθεροποίησης.
Η Συρία αποτελεί αυτή τη στιγμή πεδίο βίαιων θρησκευτικών, φυλετικών, και πολιτικών αντιπαραθέσεων με διεθνείς προεκτάσεις. Το εκκοσμικευμένο μπααθικό καθεστώς της Δαμασκού στηρίζεται από τη σιιτική συνιστώσα του Ισλάμ - η οποία, πέραν των Σύρων Αλεβιτών, κάπου το 15% του πληθυσμού, περιλαμβάνει τους Σιίτες του Ιράν, του Ιράκ και του Λιβάνου - αλλά και απολαύει της ανοχής, τουλάχιστον, μη μουσουλμανικών μειονοτήτων της χώρας και ειδικότερα της χριστιανικής. Το δε αντικαθεστωτικό μέτωπο αντλεί τον κύριο όγκο των δυνάμεών του από το δημογραφικά επικρατέστερο σουνιτικό στοιχείο, και ενισχύεται παντοιοτρόπως από τους ομοδόξους του αραβικού κόσμου και όλως ιδιαίτερα από τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, τη Μουσουλμανική Αδελφότητα και την Άγκυρα. Ενώ ήδη, η αύξηση των συγκρούσεων μεταξύ ανασυντασσόμενων Σουνιτών και επικυρίαρχων Σιιτών και η επιδείνωση των σχέσεων μεταξύ κεντρικής και κουρδικής κυβέρνησης στο Ιράκ · η ένταση στα σύνορα της Συρίας με τον Λίβανο, την Τουρκία, και το Ισραήλ · και οι απειλητικές προειδοποιήσεις των Ισραηλινών σε σχέση με την εγκατάσταση πυραύλων S300 στο συριακό έδαφος αποτελούν πρόγευση των κινδύνων περιφερειακής αποσταθεροποίησης που εγκυμονεί η συριακή κρίση. Με την τουρκική πολιτική να συγκρατεί όλως ιδιαίτερα την προσοχή.

Η τουρκική πολιτική
Έως τις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα, οι συρο-τουρκικές σχέσεις υπήρξαν από προβληματικές έως συγκρουσιακές, συνεπεία μεταξύ άλλων: της προσάρτησης της Αλεξανδρέττας στην τουρκική επικράτεια το 1939 · της ένταξης Τουρκίας και Συρίας σε αντίπαλους συνασπισμούς κατά τον Ψυχρό Πόλεμο · και της παρασχεθείσης από τη Δαμασκό υποστήριξης στις αντιτουρκικές οργανώσεις ASALA και ΡΚΚ – με την αντιπαράθεση περί το τελευταίο αυτό να οδηγεί τις δύο χώρες το 1998 στα πρόθυρα στρατιωτικής σύρραξης.
Και εν συνεχεία μεν, στο πλαίσιο της νεοοθωμανικής έμπνευσης «πολιτικής μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες», η κυβέρνηση Ερντογάν προέβη σε σημαντικά οικονομικά και πολιτικά ανοίγματα προς τη Συρία - τα οποία μάλιστα κατά τη λήξασα δεκαετία διευκόλυναν και την  εφήμερη προσέγγιση του συριακού καθεστώτος με τη Δύση και το Ισραήλ. Η επέκταση όμως της Αραβικής Άνοιξης στο συριακό έδαφος και η αιματηρή αντιμετώπιση των εξεγερμένων από τον Σύρο πρόεδρο - αγνοήσαντα την προτροπή του «φίλου» του Τούρκου πρωθυπουργού να αποφύγει την προσφυγή στη βία - μετέβαλαν άρδην τους υπολογισμούς του κ. Ερντογάν. Ο οποίος, πραγματοποιώντας στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών - κατά το προηγούμενο άλλωστε της καιροσκοπικής μεταστροφής του έναντι των καθεστώτων Καντάφι και Μουμπάρακ – ετάχθη αναφανδόν υπέρ της ανατροπής του προέδρου Ασάντ. Με έκδηλη πάντοτε την ευρύτερη φιλοδοξία του να διαδραματίσει ηγετικό ρόλο στον χώρο του σουνιτικού Ισλάμ.
Η γεωπολιτική όμως αυτή κυβίστηση δεν είναι άμοιρος κινδύνων για τον Τούρκο ηγέτη. Η αρχική του πρόβλεψη – και ασφαλώς προσδοκία – ότι το συριακό καθεστώς βρισκόταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης διαψεύσθηκε. Ενώ το προσφυγικό ρεύμα προς το  τουρκικό έδαφος, με τα συνακόλουθα οικονομικά βάρη και προβλήματα ασφαλείας, διογκώνεται, και οι κυβερνώντες στη Δαμασκό επιχειρούν να χρησιμοποιήσουν εκ νέου το Κουρδικό ως μέσο πίεσης, στρέφοντας κατά της Άγκυρας την αποστασιοποιημένη σε μεγάλο βαθμό από την εσωτερική συριακή διαμάχη κουρδική τους μειονότητα. [viii] Όπερ εν μέρει εξηγεί και την αλλαγή γραμμής της τουρκικής ηγεσίας επί του Κουρδικού - και ειδικότερα τη συμφωνία με το ΡΚΚ και την προσέγγιση με το Ιρακινό Κουρδιστάν. [ix]Αλλά και την ευθυγράμμισή της Άγκυρας με την Ουάσιγκτον – όπως κατεφάνη και κατά την επίσκεψη του κ. Ερντογάν στον Λευκό Οίκο. [x] Με τη μεγαλοπρεπή υποδοχή της οποίας έτυχε ο Τούρκος πρόεδρος να μην αποκρύπτει την αποτυχία του να εξασφαλίσει την ενεργό αμερικανική συμμετοχή σε μια στρατιωτική λύση του Συριακού, και την αναγκαστική σύμπλευσή του με την επιφυλακτική αμερικανική πολιτική.
Σημειωτέον ότι οι εξελίξεις περί τη συριακή κρίση θα μπορούσαν να ευνοήσουν και μια προσέγγιση της ισραηλινής πολιτικής με την τουρκική. Καθώς οι Ισραηλινοί, καλούμενοι να επιλέξουν μεταξύ δύο κακών, ήτοι, αφενός, της επίδειξης εφεκτικότητας έναντι ενός συριακού καθεστώτος παντοιοτρόπως εχθρικού προς το εβραϊκό κράτος και, αφετέρου, της έμμεσης έστω συμπαράταξης με τους διαβρωμένους από τρομοκρατικά ισλαμικά στοιχεία αντάρτες, ωθούνται από τη φορά των πραγμάτων - ιδίως μετά την εξαγγελία της εγκατάστασης των πυραύλων S300 και την απροσχημάτιστη συστράτευση της Χεζμπολάχ με τις κυβερνητικές δυνάμεις  - προς όξυνση της στάσης τους έναντι της Δαμασκού · και πλησιάζουν κατά κάποιο τρόπο τη γραμμή της Άγκυρας. [xi]
Λίγες λέξεις για το ελληνικό διακύβευμα
Το Συριακό, χωρίς να επηρεάζει κατά άμεσο τρόπο μείζονα εθνικά μας συμφέροντα, ενδιαφέρει πολλαπλώς τη χώρα μας - και δη : Ως προστάτη των ανά τον μεσανατολικό χώρο συμπατριωτών μας και ελληνικών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων ·  ως ορθόδοξο κράτος με ιδιαίτερες ευαισθησίες για την τύχη του Πατριαρχείου Αντιοχείας και γενικότερα των ομοδόξων μας χριστιανών της περιοχής ·  και ένεκα της εμπλοκής στη συριακή κρίση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, των οποίων είμαστε μέλος. Επίσης όμως  λόγω των επιπτώσεων της κρίσης αυτής στην τουρκική πολιτική - και ειδικότερα στις σχέσεις της Άγκυρας με τις ΗΠΑ, την ΕΕ, και το Ισραήλ. Δοθέντος ότι, εάν οι εχθροπραξίες παραταθούν, δεν αποκλείεται να σημειωθεί - με ενθάρρυνση του αμερικανικού παράγοντα και χωρίς κατ’ ανάγκην να αρθούν τα βαθύτερα αίτια της τουρκο-ισραηλινής αντιπαράθεσης – μερική έστω σύγκλιση της συριακής και όχι μόνο πολιτικής της Τουρκίας και του εβραϊκού κράτους, ίσως και με προεκτάσεις στο ενεργειακό. Ενώ, σε περίπτωση της – απίθανης ομολογουμένως αυτή τη στιγμή - κατίσχυσης των υπό την αιγίδα της Άγκυρας αντικαθεστωτικών, θα πρέπει να αναμένεται διόγκωση της τουρκικής γεωπολιτικής αλαζονείας.
Ευκόλως συνεπώς γίνεται αντιληπτό ότι η Ελλάδα έχει πλείονες λόγους να επιθυμεί την αποτροπή της κλιμάκωσης των συγκρούσεων και την επίτευξη συμβιβαστικής λύσης μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών, με διπλωματικά μέσα και το ταχύτερο δυνατόν.


[i] Το κείμενο αυτό αποτελεί προδημοσίευση από το επόμενο τεύχος των Εθνικών Επάλξεων, περιοδικής έκδοσης του Συνδέσμου Επιτελών Εθνικής Αμύνης (ΣΕΕΘΑ).
[ii] Παραλλήλως, τόσο προς καθησυχασμό της εσωτερικής της αντιπολίτευσης, όσο πιθανότατα και για να ασκήσει πίεση επί του καθεστώτος Ασάντ, η αμερικανική κυβέρνηση επικρότησε την ευρωκοινοτική απόφαση άρσης του εμπάργκο όπλων προς τους Σύρους αντικαθεστωτικούς, περί της οποίας κατωτέρω. Βλ. Britain, France urged to show restraint before arming Syrian rebels, Washington Post, 28-5-2013.
[iii] Επί παραδείγματι, βλ. Richard Spencer, Barack Obama leads Western calls in demanding Bashar-al-Assad goes, The Telegraph, 18-8-2011.
[iv] Kissinger Calls on United States and Russia to Cooperate on Solution for Syria, World Economic Forum, http://www.weforum.org, 24-1-2013. Για μια δριμεία κριτική υπό «ρεαλιστικό» πρίσμα της Δυτικής πολιτικής στον μεσανατολικό χώρο γενικότερα, βλ. Simon Jenkins, Syria and the Middle East: our greatest miscalculation since the rise of fascism, The Guardian, 28-5-2013.
[v] Joshua Chaffin, UK and France win battle to lift EU’s Syria arms embargo Financial Times, 28-5-2013.
[vi] Η Μόσχα καταδίκασε την απόφαση της ΕΕ να άρει το εμπάργκο στην αποστολή όπλων στους αντικαθεστωτικούς, ως ρίπτουσα «λάδι στη φωτιά» και γνωστοποίησε την πρόθεσή της να προχωρήσει στην εκτέλεση της συρο-ρωσικής συμφωνίας του 2010 για την προμήθεια στη Δαμασκό πυραύλων εδάφους-αέρος S300. Βλ.  Russia to send more missiles to Syrian regime, Financial Times, 28-5-2013.
[vii] Tom Miles, June 15 eyed for Geneva conference on Syria, Reuters, 28-5-2013. Βλ. επίσης αναλυτικότερη παρουσίαση του θέματος από Mariam Karouny, Assad forces advance; West, Russia exchange barbs ahead of talks, Reuters, 31-5-2013.
[viii] Ως η μεγαλύτερη εθνική μειονότητα της χώρας - κάπου 10% του πληθυσμού – οι Κούρδοι έχουν υποστεί διωγμούς από το μπααθικό καθεστώς, πλην όμως είναι καχύποπτοι και έναντι των Αράβων αντιπάλων του  - πολλούς εκ των οποίων ανησυχεί το ενδεχόμενο απόσχισης των Κούρδων από τη συριακή επικράτεια.
[ix] Φυσικά δεν πρόκειται για το μόνο κίνητρο του Τούρκου πρωθυπουργού στην προσπάθειά του να επιλύσει το μείζον ίσως πρόβλημα που αντιμετωπίζει διαχρονικά το τουρκικό κράτος. Μεταξύ άλλων φαίνεται ότι ο κ. Ερντογάν συνδέει την επίλυση του Κουρδικού και με την προώθηση των εικαζόμενων προεδρικών του φιλοδοξιών.
[x] Εκτός των άλλων, τη Μόσχα ανησυχεί το ενδεχόμενο, με την πτώση του μπααθικού καθεστώτος να επικρατήσουν στη Συρία ακραία ισλαμικά στοιχεία επικίνδυνα και για την ασφάλεια της ίδιας της ρωσικής επικράτειας. Βλ. Francois Heisbourg, Russia’s Success the West’s Failure, New York Times, 7-6-2010. Ο αρθρογράφος αποδίδει τη ρωσική υποστήριξη προς τον πρόεδρο Ασάντ και στην εκτίμηση των Ρώσων ότι οι Δυτικοί τους ενέπεξαν στο Λιβυκό.
[xi] Αρκετά απαισιόδοξος κατά τα λοιπά για τις τουρκο-ισραηλινές σχέσεις– εκτιμά ότι ο Ερντογάν θα εμμείνει στην εχθρική προς το Ισραήλ πολιτική του  - ο αμερικανο-ισραηλινός καθηγητής και αναλυτής Garry Rubin, παρατηρεί ότι «το Ισραήλ και η Τουρκία έχουν κοινό συμφέρον να μη θέλουν να καταλάβει η αλ-Κάιντα τη Συρία. Ουδείς εκ των δύο θέλει να δει την ευρύτερη περιοχή αποσταθεροποιημένη. Αλλά ο Ερντογάν επιθυμεί τη νίκη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας…Το Ισραήλ απλώς δεν θέλει να υποστεί επίθεση από τη Συρία, εκ μέρους του καθεστώτος ή των ανταρτών …» Προσθέτει δε ότι το Ισραήλ στη Συρία τηρεί πολιτική «ουδετερότητας» και ότι «δεν πρόκειται επ’ ουδενί να εμπλακεί στον πόλεμο υπέρ της μιας εκ των δύο πλευρών». Βλ. Turkey, Israel, and Syria. Why are things going wrong, http://www.jewishpress.com 2-6-2013

Πηγή "Διπλωματικό Περισκόπιο"
Οι διαδηλωτές στην πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης τα έβαλαν με τον Ισλαμισμό που έφερε η κυβέρνηση Ερντογάν, τον οποίο θεωρούν ως απειλή για την εκκοσμίκευση και τα πολιτικά δικαιώματα. Αλλά αυτό είναι το φυσικό επακόλουθο του τέλους του κεμαλικού απολυταρχισμού, γράφει ο ολλανδός καθηγητής και συγγραφέας Ian Buruma.

Ένας τρόπος για να δούμε τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις σε πόλεις της Τουρκίας είναι σα μια μαζική διαμαρτυρία εναντίον του πολιτικού Ισλάμ. Αυτό που ξεκίνησε ως ένα συλλαλητήριο κατά των κρατικών σχεδίων, να ισοπεδώσουν ένα μικρό πάρκο στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης ώστε να δώσει τη θέση του σε ένα νέο κιτς εμπορικό κέντρο, γρήγορα εξελίχθηκε σε μια σύγκρουση αξιών. Η διαμάχη που αναδείχθηκε αντιπροσωπεύει  δύο διαφορετικές ιδέες της σύγχρονης Τουρκίας, το κοσμικό έναντι του θρησκευτικού, το δημοκρατικό έναντι του αυταρχικού. Έγιναν συγκρίσεις με το κίνημα Occupy Wall Street. Πολλοί κάνουν λόγο ακόμα και για «Τουρκική άνοιξη».

Σαφώς, πολλοί τούρκοι πολίτες, ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις, έχουν βαρεθεί το ολοένα και πιο αυταρχικό στυλ του Πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, την άκαμπτη στάση του προς τον Τύπο, τους περιορισμούς για το αλκοόλ, την όρεξή του για την κατασκευή νέων μεγαλοπρεπών τζαμιών, τις συλλήψεις αντιφρονούντων και τώρα τη βίαιη αντιμετώπιση των διαδηλώσεων. Οι άνθρωποι φοβούνται ότι η κοσμική νομοθεσία θα αντικατασταθεί από το νόμο της σαρία και ότι οι καρποί του κοσμικού κράτους του Κεμάλ Ατατούρκ θα πρέπει να αναιρεθούν από τον Ισλαμισμό.

Επιπλέον, υπάρχει το θέμα των Αλεβιτών, μιας θρησκευτικής μειονότητας που συνδέεται με τον σουφισμό και το σιϊτισμό. Οι Αλεβίτες, που είχαν προστατευθεί από το κοσμικό κεμαλικό κράτος, δεν εμπιστεύονται καθόλου τον Ερντογάν, ο οποίος τους εξόργισε περισσότερο με τα σχέδιά του να ονομάσει μια νέα γέφυρα πάνω από τον Βόσπορο από έναν σουλτάνο του 16ου αιώνα που έσφαξε Αλεβίτες. Η θρησκεία, λοιπόν, φαίνεται να είναι στην καρδιά του τουρκικού προβλήματος. Το πολιτικό Ισλάμ θεωρείται από τους αντιπάλους του εγγενώς αντιδημοκρατικό.
Θρησκεία, πολιτική και τάξεις
Αλλά βέβαια τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Το κεμαλικό κοσμικό κράτος δεν ήταν λιγότερο αυταρχικό από το λαϊκιστικό ισλαμικό καθεστώς Ερντογάν – αν μη τι άλλο ήταν περισσότερο. Και είναι επίσης σημαντικό το γεγονός ότι οι πρώτες διαμαρτυρίες στην πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης δεν αφορούσαν ένα τζαμί, αλλά ένα εμπορικό κέντρο. Ο φόβος του νόμου της σαρία συνδυάζεται με οργή για τη ληστρική χυδαιότητα των κατασκευαστών και των επιχειρηματιών που υποστηρίζονται από την κυβέρνηση Ερντογάν. Υπάρχει μια ισχυρή αριστερή τάση στην τουρκική άνοιξη.

Έτσι, αντί να σταθούμε στα προβλήματα του σύγχρονου πολιτικού Ισλάμ, τα οποία είναι σίγουρα σημαντικά, θα είναι πιο γόνιμο να εξετάσουμε τις συγκρούσεις της Τουρκίας από μια άλλη σκοπιά, σαφώς ντεμοντέ σήμερα: τις τάξεις. Οι διαδηλωτές, είτε φιλελεύθεροι είτε αριστεροί, τείνουν να είναι από την αστική ελίτ, δυτικοποιημένοι, σοφιστικέ και κοσμικοί. Ο Ερντογάν, από την άλλη πλευρά, εξακολουθεί να είναι πολύ δημοφιλής στην αγροτική και επαρχιακή Τουρκία, μεταξύ των ανθρώπων που είναι λιγότερο μορφωμένοι, φτωχότεροι, πιο συντηρητικοί και πιο θρησκευόμενοι.

Παρά τις προσωπικές αυταρχικές τάσεις του Ερντογάν, οι οποίες είναι προφανείς, θα ήταν παραπλανητικό να δούμε τις τρέχουσες διαδηλώσεις καθαρά ως μια σύγκρουση μεταξύ της δημοκρατίας και της απολυταρχίας. Εξάλλου, η επιτυχία των λαϊκιστικού Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης του Ερντογάν, καθώς και η αυξανόμενη παρουσία θρησκευτικών συμβόλων και ηθών στη δημόσια ζωή, είναι αποτέλεσμα της περισσότερης δημοκρατίας στην Τουρκία. Συνήθειες, όπως οι γυναίκες που φορούν μαντίλα σε δημόσιους χώρους, καταπιεσμένες από το κοσμικό κράτος, έχουν επανεμφανιστεί διότι οι Τούρκοι των αγροτικών περιοχών έχουν μεγαλύτερη επιρροή. Νέες θρησκευόμενες γυναίκες εμφανίζονται σε αστικά πανεπιστήμια. Οι ψήφοι των συντηρητικών Τούρκων στην επαρχία μετράνε.

Η συμμαχία μεταξύ των επιχειρηματιών και των θρησκευτικών λαϊκιστών δεν είναι κάτι μοναδικό στην Τουρκία. Πολλοί από τους νέους επιχειρηματίες, όπως οι γυναίκες με μαντίλες, είναι από τα χωριά της Ανατολίας. Οι νεόπλουτοι επαρχιώτες δυσανασχετούν με την παλιά ελίτ της Κωνσταντινούπολης όσο και οι επιχειρηματίες από το Τέξας και το Κάνσας μισούν τις φιλελεύθερες ελίτ της Νέας Υόρκης και της Ουάσιγκτον.

«Ασυμβατότητα ίσων αγαθών»
Αλλά το να λέμε ότι η σημερινή Τουρκία έχει γίνει πιο δημοκρατική, δεν σημαίνει ότι είναι πιο φιλελεύθερη. Αυτό είναι επίσης ένα από τα προβλήματα που αποκάλυψε η Αραβική Άνοιξη. Το να δίνεις φωνή σε όλους τους ανθρώπους για την κυβέρνηση είναι απαραίτητο για κάθε δημοκρατία. Αλλά αυτές οι φωνές, ιδιαίτερα σε επαναστατικούς καιρούς, σπάνια είναι φιλελεύθερες. Αυτό που βλέπουμε σε χώρες όπως η Αίγυπτος, αλλά και στην Τουρκία, ακόμη και στη Συρία, είναι αυτό που ο σπουδαίος φιλελεύθερος Βρετανός φιλόσοφος Isaiah Berlin περιγράφει ως ασυμβατότητα ίσων αγαθών. Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι όλα τα καλά πράγματα συμβαδίζουν. Μερικές φορές, εξίσου καλά πράγματα συγκρούονται.

Αυτό συμβαίνει στις επώδυνες πολιτικές μεταβάσεις στη Μέση Ανατολή. Η δημοκρατία είναι καλή, όπως και ο φιλελευθερισμός και η ανοχή. Στην ιδανική περίπτωση, βέβαια, συμπίπτουν. Αυτή τη στιγμή, στα περισσότερα μέρη της Μέσης Ανατολής, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Περισσότερη δημοκρατία μπορεί να σημαίνει στην πραγματικότητα λιγότερος φιλελευθερισμός και ανοχή.

Είναι εύκολο να συμφωνήσουμε με τους επαναστάτες ενάντια στη δικτατορία του Μπασάρ αλ-Άσαντ στη Συρία, για παράδειγμα. Ωστόσο, οι ανώτερες τάξεις της Δαμασκού, οι κοσμικοί άνδρες και γυναίκες που απολαμβάνουν τη δυτική μουσική και τις ταινίες, κάποιοι εκ των οποίων είναι μέλη θρησκευτικών μειονοτήτων, Χριστιανοί και Αλεβίτες, θα δυσκολευτούν να επιβιώσουν μόλις φύγει ο Μπασάρ. Ο μπααθισμός ήταν καταπιεστικός, δικτατορικός, συχνά βίαιος, αλλά προστάτευε τις μειονότητες και τις κοσμικές ελίτ.

Είναι αυτός λόγος για να υποστηρίζεις δικτάτορες -μόνο και μόνο επειδή διατηρούν τον ισλαμισμό; Όχι πραγματικά. Επειδή η βία του πολιτικού Ισλάμ είναι σε μεγάλο βαθμό ένα προϊόν αυτών των καταπιεστικών καθεστώτων. Όσο περισσότερο μένουν στην εξουσία, τόσο πιο βίαιες θα είναι οι ισλαμικές εξεγέρσεις.

Αυτό δεν είναι λόγος για να υποστηρίξεις τον Ερντογάν και τους κατασκευαστές του εμπορικού κέντρου εναντίον των διαδηλωτών στην Τουρκία. Οι διαδηλωτές έχουν δικαίωμα να αντιταχθούν στην υπεροπτική αδιαφορία του για την  κοινή γνώμη και την καταπίεση του Τύπου. Αλλά το να δούμε τη σύγκρουση ως δίκαιο αγώνας κατά της θρησκευτικής έκφρασης θα ήταν εξίσου λάθος. Μια μεγαλύτερη προβολή του Ισλάμ είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της περισσότερης δημοκρατίας. Το πώς θα σταματήσει αυτό να σκοτώνει τον φιλελευθερισμό είναι το πιο σημαντικό ζήτημα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι στη Μέση Ανατολή. Ο Ερντογάν δεν είναι φιλελεύθερος. Όμως, η Τουρκία εξακολουθεί να είναι μια δημοκρατία. Πρέπει να ελπίζουμε ότι οι διαμαρτυρίες εναντίον του θα κάνουν και τη χώρα πιο φιλελεύθερη.