Πυροτεχνήματα ή τέχνη με ικανότητα προσαρμογής; Δυσδιάκριτα τα όρια σε θολό ορίζοντα!

Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος

Στο "μωσαϊκό" της πολυπολιτισμικής παγκοσμιοποίηση δεν "βλέπεις" αν πρόκειται για την αρχή ενός "νέου" ψυχρού πολέμου -με νέες συνθέσεις πρωταγωνιστών- ή το τέλος. Στην ζωή αρκετές φορές τα όρια είναι δυσδιάκριτα σε αντίθεση με τα μαθηματικά που είναι μετρήσιμα.

Η πατρίδα, σταυροδρόμι, γέφυρα Δύσης-Ανατολής, Ευρώπης-Μεσογείου, διανύει με πίεση, εκρηκτικά αδιέξοδα, πολύπλευρη κρίση, με υποχώρηση διπλωματικής, γεωπολιτικής δύναμης, τον ιστορικό χρόνο.

Η Τουρκία στα δύο "ίσως απρόσμενα" φαινόμενα εξέλιξης της παγκοσμιοποίησης: την νέα μορφή τρομοκρατίας, τυφλής βίας και το προσφυγικό, επιχειρεί να γίνει "κυρίαρχη" στην λεκάνη της Μεσογείου.

Η "διελκυστίνδα" και "εκκρεμότητα" για το χρέος μπορεί να αρθεί σε σκληρή πραγματικότητα, καθώς η αμφίρροπη προσπάθεια για "ευνοϊκή ρύθμιση" δεν απαντά στο πώς και πότε του 55% του πληθυσμού (με ισχνό εισόδημα και μεγάλα προβλήματα επιβίωσης) και ενός 15% μεταξύ φθοράς και "αφθαρσίας" (τα 2/3 αντίστροφα με τα πριν της κρίσης)! Η άγρια λιτότητα, ο φόβος, οι αβεβαιότητες είναι οι πραγματικοί εχθροί της κυβέρνησης που ήδη έχει σημαντικότατες απώλειες δημοτικότητας.

Μετά την ψήφιση του "μνημονιακού πολύ-εργαλείου" η τάση που καταγράφεται στους κοινωνικούς χώρους συναναστροφής, συζήτησης, "εκδήλωσης" των πολιτών δείχνει πορεία για πτώση έως και 50% των εκλογικών της ποσοστών. Κάμπτεται στο "μέσο νού", με τον υπολογισμό των νέων βαρών, το "ελαφρυντικό" της συμπεριφοράς των προηγούμενων, του αντίπαλου δέους. Η αξιοπιστία της κυβέρνησης έχει σοβαρά κλονιστεί και οι πολίτες αρχίζουν να την αναγνωρίζουν ως "μια από τα ίδια"!

Αυτό δεν σημαίνει ότι η αξιωματική αντιπολίτευση, που σκληραίνει την τακτική και τους μηχανισμούς της, είναι εύκολο να "εισπράξει", ούτε τα άλλα κόμματα, αφού η διάψευση προσδοκιών μπορεί να οδηγήσει στην "αυξηση του κατακερματισμού" ή την "αποχή"!

Είμαστε σε θολό τοπίο, επαναπροσδιορισμό δεδομένων σε διεθνές, ευρωπαϊκό και εθνικό πεδίο. Λεπτές στο εξής οι κινήσεις, οι ισορροπίες και ό,τι βλέπουμε τώρα και τους προσεχείς μήνες μάλλον πυροτεχνήματα θα είναι και γι’ αυτό στιγμιαίες οι εντυπώσεις, σε αντίθεση με την τέχνη της προσαρμογής που έχει διάρκεια και ζωή.

Ακούμε και πάλι τα χιλιοειπωμένα περί εθνικού σχεδίου. Πράγματι είναι η λύση. Ποιό όμως είναι αυτό και που στηρίζεται;

Ας συνειδητοποιήσουμε ότι τα μόνα που μας έμειναν είναι: η ιστορία, η γλώσσα και ο πολιτισμός, για να βγούμε και πάλι φωτεινά, ως φάρος στην πολύπαθη ευρύτερη περιοχή, την Ευρώπη και τον δυτικό κόσμο.

Αυτό σημαίνει να σταματήσουμε "χθές" να φλερτάρουμε με παρακμιακές λογικές και ψευδαισθήσεις. Δηλ. εθνικό σχέδιο σήμερα είναι το σχέδιο εκπαίδευσης πρώτα απ´ όλα συνειδητών πολιτών με υψηλό αίσθημα ευθύνης, καθηκόντων και δικαιωμάτων δηλ. μια σύγχρονη Δημοκρατία για φυγή από τον Μεσαίωνα στην Αναγέννηση!

Τέτοιος προσανατολισμός δεν διακρίνεται ούτε στα λόγια ούτε στις πρακτικές αυτού που υπάρχει στην "πολιτική αγορά" ή κυριαρχεί στην δημόσια σφαίρα ως "πνεύμα", κλίμα, αξίες.

Ίσως να φταίει το θολό και ρευστό τοπίο που δεν επιτρέπει στους «μαθηματικούς» του δικού μας προβλήματος να ορίσουν τις σωστές παραμέτρους της εξίσωσης!

Ο "τετραγωνισμός του κύκλου" επιλύεται θεωρητικά μέσα από συναρτήσεις αλλά στην πολιτική πράξη, όπου πίσω από τους αριθμούς κρύβονται οι άνθρωποι και τα δικαιώματα και οι ανάγκες τους, δεν επιλύεται!

Πηγή "Το Παρόν"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Η σχέση μεταξύ της μεταναστευτικής κρίσης και του επικείμενου διαμελισμού της Ευρώπης

Το πρόσφατο παράδειγμα της Αυστρίας δείχνει καθαρά πώς η λεγόμενη “μεταναστευτική κρίση” διαμορφώνει το πολιτικό γίγνεσθαι της εκάστοτε χώρας, οδηγώντας σε ώριμες συνθήκες για άλλες, καταλυτικές εξελίξεις, που ενδέχεται στο εγγύς μέλλον να αλλάξουν τον χάρτη της ευρωπαϊκής ηπείρου.

Ανάλυση: South Front Foreign Policy Diary 
Απόδοση: "Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!"

Ο Αυστριακός καγκελάριος, Βέρνερ Φάιμαν, έχει εκ των πραγμάτων γίνει το νέο θύμα της μεταναστευτικής κρίσης στην Ευρώπη. Στις 9 Μαΐου, ο Φάιμαν αναγκάστηκε, λόγω των περιστάσεων, να ανακοινώσει την παραίτησή του. Ας δούμε πώς προέκυψαν αυτές οι εξελίξεις:

Το 2015, εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες, μεταξύ των οποίων και αιτούντες άσυλο, διέσχισαν την Αυστρία στην πορεία τους προς την βόρεια Ευρώπη. Από αυτούς, περίπου 90.000 ζήτησαν άσυλο στην Αυστρία. Στην προσπάθειά της να αντιμετωπίσει αυτή την κρίση, η κυβέρνηση της Βιέννης επανέφερε μονομερώς τους συνοριακούς ελέγχους και προέτρεψε τις χώρες κατά μήκος της «Βαλκανικής οδού», που ακολουθούν οι ροές των μεταναστών, να κάνουν το ίδιο.

Ωστόσο, τα καθιερωμένα πολιτικά κόμματα έχουν χάσει σημαντικό μέρος της δύναμής τους, ενώ αντίθετα ενισχύονται κάποιοι ανεξάρτητοι υποψήφιοι και κόμματα με αντισυμβατική ιδεολογική πλατφόρμα. Στην περίπτωση της Αυστρίας, αυτό ισχύει κυρίως για το εθνικιστικό Κόμμα της Ελευθερίας της Αυστρίας (FPO). Παρά το γεγονός ότι ορισμένοι εκπρόσωποι παραδοσιακών κομμάτων και θεσμών εκφράστηκαν υπέρ μιας συνεργασίας της κυβέρνησης με το FPO και της εισήγησης νέων αυστηρότερων μέτρων για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού προβλήματος και των νέων θεμάτων ασφάλειας που προέκυψαν ως αποτέλεσμα, ο Φάιμαν αντιτάχθηκε στην ιδέα, ουσιαστικά προετοιμάζοντας την παραίτησή του.

Ο προσωρινός αντικαταστάτης του Φάιμαν και εκτελών χρέη υπηρεσιακού καγκελαρίου, Ράινχολντ Μιτερλένερ, ως επικεφαλής του κυβερνώντος συνασπισμού και αρχηγός του κεντροδεξιού Λαϊκού Κόμματος της Αυστρίας (OVP), δήλωσε στις 10 Μαΐου ότι ίσως να αναγκαστεί να προκηρύξει εκλογές, αν αποτύχει να καταλήξει σε συμφωνία με τα υπόλοιπα κόμματα της κυβέρνησης συνασπισμού, ως προς τον τρόπο με τον οποίο θα προχωρήσει το σχήμα. Αλλά ακόμη και αν ο συνασπισμός επιβιώσει της παρούσας κρίσης, τα παραδοσιακά κόμματα της Αυστρίας θα βρεθούν, εκ των περιστάσεων, στο τιμόνι μιας αντιλαϊκής κυβέρνησης, η οποία θα αντιμετωπίζει όλο και μεγαλύτερη πίεση από τα αιτήματα των εθνικιστικών της δεξιάς.

Πρόσφατα, ο ηγέτης του Κόμματος της Ελευθερίας της Αυστρίας (FPO), Χάιντς–Κρίστιαν Στράχε, δήλωσε ότι επιθυμεί να εφαρμόζεται στη χώρα του η άμεση δημοκρατία, όπου όλες οι σημαντικές αποφάσεις θα υπόκεινται σε δημοψηφίσματα. Συγκεκριμένα, ο Στράχε πρότεινε την διεξαγωγή δημοψηφίσματος, προκειμένου να έχει ο αυστριακός λαός την ετυμηγορία για το εάν ή όχι θα εξακολουθήσει να είναι η χώρα μέρος της Ευρωζώνης.

Ο Στράχε δεν παρέλειψε να υπενθυμίσει, επίσης, ότι στους κατοίκους της περιοχής του εδώ και αιώνες γερμανόφωνου Νότιου Τιρόλου, το οποίο η Αυστρία έχασε όταν τα εδάφη αυτά βρέθηκαν υπό την κυριαρχία της Ιταλίας, μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, θα πρέπει να δοθεί η ευκαιρία να αποφασίσουν μέσω δημοψηφισματος, εάν θέλουν να προσαρτηθεί η περιοχή τους και πάλι στην Αυστρία.

Δεν θα πρέπει να θεωρείται τυχαίο, ότι οι δηλώσεις αυτές του Στράχε έγιναν σε μια συγκυρία, κατά την οποία διάφορες κυβερνήσεις και κόμματα της αντιπολίτευσης σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση υπόσχονται την διεξαγωγή δημοψηφισμάτων για διάφορα θέματα που αφορούν στην ΕΕ, μια διαδικασία η οποία, όπως δαφαίνεται, είναι πολύ πιθανό να οδηγήσει στον περαιτέρω κατακερματισμό της Ευρώπης. Μια εθνικιστική κυβέρνηση, η οποία θέτει καίρια ζητήματα της ΕΕ σε δημοψήφισμα, όπως το μεταναστευτικό, κάλλιστα θα μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα και για άλλα κράτη-μέλη.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Θέτει επίσημα θέμα “Τσάμηδων” ο Αλβανός υπουργός Εξωτερικών

Τι απαντά το ΥΠΕΞ στην Αλβανική προκλητικότητα

«Τσαμικό ζήτημα δεν υφίσταται και η επαναλαμβανόμενη ανακίνηση ενός ανυπάρκτου θέματος από τις επίσημες αλβανικές Αρχές κάθε άλλο παρά εξυπηρετεί τις διμερείς μας σχέσεις», απαντούν κύκλοι του υπουργείου Εξωτερικών στον Αλβανό υπουργό Εξωτερικών Ντιτμίρ Μπουσάτι, ο οποίος σε πρόσφατη τηλεοπτική του συνέντευξη στον αλβανικό τηλεοπτικό σταθμό «Top Channel» έκανε αναφορά για ύπαρξη «τσαμικού» ζητήματος.

«Κατά τη διάρκεια της κατοχής από τις δυνάμεις του Άξονα» όπως επισημαίνουν οι ίδιες πηγές «οι Τσάμηδες συνεργάστηκαν με τους φασίστες και ναζιστές κατακτητές και αποχώρησαν από την Ήπειρο πρωτοβούλως, ομαδικά και οριστικά, ακολουθώντας τις εχθρικές δυνάμεις».

Οι δηλώσεις Μπουσάτι

«Δεν υπάρχουν όροι στις σχέσεις Αλβανίας και Ελλάδας, υπάρχει ένας πραγματικός διάλογος, προτάσεις και διερεύνηση του καλύτερου τρόπου να αντιμετωπίσουμε τα μεταξύ μας ζητήματα», δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών της Αλβανίας Ντιτμίρ Μπουσάτι.

Σε συνέντευξή του στο τηλεοπτικό κανάλι Top Channel, ο Αλβανός ΥΠΕΞ χαρακτήρισε πολύ καλές τις διμερείς σχέσεις, οι οποίες όπως είπε «βασίζονται πια στην αμοιβαιότητα και τον δίκαιο και υπεύθυνο διάλογο μεταξύ δύο γειτόνων, μέλη του ΝΑΤΟ, που προσβλέπουν στο κοινό ευρωπαϊκό μέλλον και που σέβονται ο ένας τον άλλο, τις συνταγματικές παραδόσεις και, φυσικά, τηρούν τα πρότυπα που έχουν ως έμπνευση το διεθνές δίκαιο».

«Αν και διαχωρίζονται σε 3 κεφάλαια, τα ζητήματα συνδέονται μεταξύ τους. Αν μιλάμε για κατάργηση του εμπόλεμου από την Ελλάδα, αυτό σχετίζονται με την αναθεώρηση των βιβλίων ιστορίας, με το ζήτημα της ιδιοκτησίας των Αλβανών στην Ελλάδα. Συνδέεται επίσης με την ευλάβεια για τους Έλληνες πεσόντες στο αλβανικό έδαφος, διότι πρέπει να τερματίσει ο πόλεμος, προκειμένου να ξεκινήσουν όλες οι άλλες διεργασίες», δήλωσε ο κ. Μπουσάτι.

«Η κατάργηση έχει άμεσες πολιτικές και νομικές αξίες, και στην αντιμετώπιση του τσάμικου ζητήματος ως θεμελιώδους θέματος ανθρωπίνων ελευθεριών και δικαιωμάτων, σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα, που θα καλλιεργήσει ένα κλίμα εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο χωρών μας », προσέθεσε ο Αλβανός υπουργός.

Σοφία Αραβοπούλου, ΑΠΕ-ΜΠΕ, Αθήνα
Πηγή MIgnatiou

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Tο πρόβλημα της κοινωνικής συνοχής

Γράφει ο Χρήστος Γιανναράς

Κ​​ανένα κόμμα από όσα κυβέρνησαν την Eλλάδα στα τελευταία σαράντα δύο χρόνια και καμιά κυβέρνηση συνεργασίας κομμάτων δεν απασχολήθηκε με το πρόβλημα της κοινωνικής συνοχής στη χώρα.

Tο θέμα αγνοήθηκε ολοκληρωτικά για μισό περίπου αιώνα, με αποτέλεσμα να απαιτούνται σήμερα στοιχειώδεις εξηγήσεις, τουλάχιστον για τη σημασία των λέξεων:

Tι θα πει «κοινωνική συνοχή»; H έκφραση ηχεί στις μέρες μας μάλλον σαν ηθικολογικό αιτούμενο ή σαν αμυντική της συλλογικότητας σκοπιμότητα: Aν χρειαστεί να αποτρέψουμε την εδαφική συρρίκνωση της κρατικής μας οντότητας, δηλαδή αν χρειαστεί να πολεμήσουμε ιταμούς εισβολείς, θα το κάνουμε γιατί; Για να διασώσουμε ένα κράτος που το ζούμε καθημερινά σαν εχθρό και μισητό αντίπαλο; Kράτος που χαρατσώνει ληστρικά το εξωφρενικά μεγαλύτερο ποσοστό των εισοδημάτων του μόχθου μας; Kράτος που κλέβει σαν κοινός λωποδύτης την αποταμιευμένη εγγύηση αξιοπρέπειας των γηρατειών ή της αρρώστιας μας; Θα θυσιάσουμε τη ζωή μας για ένα κράτος διεφθαρμένο και σάπιο ώς το μεδούλι, ταυτισμένο με τους αργόμισθους της κομματικής πελατείας, έρμαιο της εκμετάλλευσης μιας σπείρας «νταβατζήδων»;

H γελοιωδώς μεταπρατική, κυριολεκτικά τζουτζέδικη «προοδευτική» μας διανόηση υπαγορεύει πολιτική στις κυβερνήσεις της χώρας μας, όλων των κομματικών αποχρώσεων, τα τελευταία σαράντα δύο χρόνια. Mε έναν άξονα: τον ατομοκεντρισμό των δικαιωμάτων και «συνεκτικό άξονα» της συλλογικότητας: τον ορθό λόγο. Φυσικά, γελάνε οι όπου γης ιστοριογνώστες – με την επαρχιώτικη μικρονοϊκή ξιπασιά μας. Διότι ο ατομοκεντρισμός των δυτικών κοινωνικών μας ινδαλμάτων έχει ρίζες εθισμού αιώνων στον θρησκευτικό νομικισμό και ηθικισμό. Oταν απελάκτισαν τον θρησκευτικό ζυγό αρκούσε για τη συνοχή της συλλογικότητας να στεγάσουν τα μακραίωνα αντανακλαστικά του νομικισμού και ηθικισμού κάτω από την ορθολογική «εγκυρότητα» της χρησιμοθηρίας.

Aγνοεί όμως η μυωπική και μεταπρατική «προοδευτική» μας διανόηση ότι η περίπτωση των Eλλήνων διαφέρει ριζικά από τη μετα-ρωμαϊκή Δύση: Oι Eλληνες δεν ήταν ποτέ ένας ατομοκεντρικά θρησκευόμενος λαός, ήταν πάντοτε λαός εγρήγορος στην κοινωνούμενη μεταφυσική αναζήτηση. H πρόσβαση στη μεταφυσική αλήθεια ήταν πάντοτε «κοινόν άθλημα» – γεγονός κοινωνίας σχέσεων: «εκκλησίας του δήμου» ή «εκκλησίας των πιστών» (των όσων εμπιστεύονταν τη δυναμική της σχέσης ως μετοχή στην αλήθεια).

Mε μοναδικό άξονα συνοχής του συλλογικού βίου τον ατομοκεντρισμό της νομικής εξασφάλισης «δικαιωμάτων», το νεοελληνικό ελλαδικό κρατίδιο είχε καταγωγικά ναρκοθετήσει την ιστορική του ύπαρξη: Aπό την πρώτη στιγμή και νομοτελειακά κατ’ εξακολούθηση, βυθίστηκε σε σπαραγμούς διχασμών, φανατισμένων ρήξεων, κομματικών διενέξεων, εμφύλιων αλληλεξοντώσεων. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ώς το 1974 (συμβατικό χρονικό οροθέσιο) λειτούργησε ως παράγων κάποιας κοινωνικής συνοχής μια ψυχολογικού - συναισθηματικού χαρακτήρα και κενόλογης ρητορικής «ελληνικότητα»: Kαύχηση για τη γλώσσα μας, για τους αρχαίους προγόνους μας, για τον ένδοθεν εξελληνισμό της Pωμαϊκής Aυτοκρατορίας, τον πολιτισμό της οικουμενικής Pωμιοσύνης.

Πρέπει βέβαια να ομολογηθεί ότι χάρη σε αυτή την κενολόγο, ψυχολογική, ρητορική «ελληνικότητα», η κοινωνία του ελλαδικού κρατιδίου μπόρεσε να διπλασιάσει τα γεωγραφικά του σύνορα με τους πολέμους του 1912-13. Aντεξε τη Mικρασιατική Kαταστροφή: το οριστικό ιστορικό τέλος της ελληνικής οικουμενικότητας, την καταδίκη να μεταβληθεί ο Eλληνισμός σε μόνιμης καχεξίας βαλκανική επαρχία. Aνέβηκε στα βουνά της Πίνδου και νίκησε την ιταλική αυτοκρατορία. Eξουδετέρωσε, με θυσίες τρομακτικές και αίμα πολύ, την απειλή να υποταγεί στον εφιαλτικό ολοκληρωτισμό του μπολσεβικισμού.

Oλα αυτά ώς το 1974. Tότε, με το σύνθημα της χούντας «Eλλάς Eλλήνων Xριστιανών», η φενάκη της ιδεολογικοποιημένης «ελληνικότητας» και του θρησκειοποιημένου Xριστιανισμού εξανεμίστηκε μέσα στον πάνδημο χλευασμό. Kαι ευτυχώς, γιατί κάθε φενάκη, έστω παρηγορητική, έστω τροφός συγκινήσεων και ενθουσιασμών, είναι παραχώρηση στην πλαστογράφηση της ζωής και των αναγκών της.

Tο τραγικό και καταστροφικό ήταν ότι στη θέση του πλασματικού και προσχηματικού δεν μπήκε το αυθεντικό, το γνήσιο. Aπό το ’74 ώς το ’81 κυβερνούσε την Eλλάδα ο «συντηρητικός» (υποτίθεται) «εθνάρχης» Kαραμανλής, αλλά, ώς την πιο ασήμαντη πολίχνη και το έσχατο ψαροχώρι, «κυρίαρχη ιδεολογία» ήταν ένας παλαιομοδίτικος μαρξισμός, που διαφημιζόταν σαν η πιο «μοδέρνα» έκφανση του «εκσυγχρονισμού» και της «προόδου». Tο πολιτικό ταλέντο του Kαραμανλή ήταν πάντοτε παγιδευμένο στη χρησιμοθηρία και στον μιμητισμό – δεν είχε ποτέ να προσφέρει άξονα κοινωνικής συνοχής, στόχους επικαιροποιημένης ελληνικής ιδιαιτερότητας, ενεργητικής συμβολής για την αποτροπή της διολίσθησης στην πολτώδη ομοιομορφοποίηση, την «ευρωμαρμελάδα».

Eτσι, εκ των πραγμάτων, νομοτελειακά, το κενό που δημιούργησε η κατάρρευση της πλασματικής και προσχηματικής ελληνικότητας, ήρθε να το καλύψει, χάρη στο ηροστράτειο «ταλέντο» του Aνδρέα και στα γαλαντόμα «πακέτα» των Eυρωπαίων, η ελληνικότητα ως ατσιδοσύνη. Oλόκληρη η χώρα μετατράπηκε σε ένα υστερικό, ξέφρενο διαγούμισμα, όχι μόνο της ευρωπαϊκής βοήθειας, αλλά και του κρατικού ταμείου και της τσέπης του συναλλασσόμενου με το κράτος συμπολίτη και, τελικά, των εξωφρενικών δανείων που με εγκληματική ασυνειδησία φόρτωναν στη χώρα αμοραλιστές πολιτικοί.

Oφείλουμε τίμια να παραδεχθούμε ότι σήμερα πια άξονας κοινωνικής συνοχής στην Eλλάδα δεν υπάρχει, κυρίαρχη πραγματικότητα είναι η ζούγκλα του ατομοκεντρισμού, κυριολεκτικά ο πρωτογονισμός. Mοναδική χαρά ζωής, μοναδικό νόημα ύπαρξης, μέτρο ευτυχίας και στόχος κάθε επιδίωξης, είναι μόνο η καταναλωτική ευχέρεια – μόνο και αποκλειστικά αυτή. Πραγματική χαρά δεν δίνει στον Eλληνα σήμερα ούτε η γλώσσα του ούτε η ιστορική του συνείδηση ούτε η καλλιέργεια ούτε η φήμη, το «καλό όνομα», η ποιότητα στο κάθε τι, ούτε η φιλία. Yπαρκτική δικαίωση και ρεαλιστική ευεξία δίνει μόνο η εγγυημένη καταναλωτική ευχέρεια.

H αναζήτηση άξονα κοινωνικής συνοχής έφτασε να είναι το πρώτο και μέγιστο πολιτικό μας πρόβλημα.

Πηγή "Καθημερινή"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Προς και πού "κοιτάμε";

Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος

Διάβασα στον τοίχο ενός φίλου στο Fb: "για να δείς τα άστρα πρέπει να σηκώσεις το κεφάλι" και αναλογίστηκα σε τι ακριβώς μας καλεί!

Στην δύσκολη κατάσταση που τρέχει και η ειλικρίνεια, στην πολιτική όσο και την κοινωνία, είναι ένα στοιχείο προς απόδειξη, προς τα που να σηκώσει, να γείρει, να στηρίξει ή να καλύψει κανείς το κεφάλι για να δεί τα άστρα;

Στην μελαγχολία της κατάστασης, την ανασφάλεια της λιτότητας, το άγχος του νέου λογαριασμού, τον κόφτη την στιγμή που θελουμε αγωγό για συνολική επανεκκίνηση της οικονομίας (κάτι που δεν γίνεται με ένα μεμονωμένο έργο που είναι σημαντικό, συμβάλλει στο κλίμα αλλά δεν αρκεί) ο "ουρανός παραμένει χωρίς άστρα".

Ίσως να έχει δίκιο αφού οι άλλες χώρες που χτυπήθηκαν από την κρίση ήδη έστω αργά, δειλά, "σήκωσαν" κεφάλι, βλέπουν κάποια άστρα ελπίζοντας και ουρανό.

Εδώ στην χώρα των "θαυμάτων και των δαιμόνων" γιατί άραγε χάνουμε το δρόμο και τις επιλογές; Ή δεν έχουμε; Παλέψαμε πέρα από τα μνημόνια;
Για παράδειγμα:

- Την αναδιοργάνωση της ΔΔ ή πάμε πίσω; Τώρα επιχειρούν να αναζωπυρώσουν οι "μονομάχοι του διπολισμού" την κούφια ρητορική περι μεγάλου ή μικρού κράτους. Εκτοπίζοντας την ουσία δηλ:
ποιά και ΔΔ χρειαζόμαστε, πόσο λειτουργική και αποδοτική, πώς και με ποιά αξιολόγηση, έλεγχο του πολίτη και ύστερα πόση!

- Συνεννοηθήκαμε ποτέ για το μίγμα της οικονομίας, πόσο δημόσιο, ιδιωτικό, κοινωνικό; Μίλησε κανείς συγκεκριμένα προεκλογικά; Είπε πχ τι στο δημόσιο , πως το βελτιώνει ή τι ιδιωτικοποιεί; Όχι, γιατί οι εκλογές είναι ώρα "πελατειακής άγριας ψηφοθηρίας" και την επομένη "φταίει" η "α" ή "β" κοινωνική ομάδα που αντιδρά και "αποτυχαίνουν" τα "διαρθρωτικά μέτρα" αν και στο βαθμό που τα εννοούν οι εκάστοτε κυβερνώντες.

- Το ΕΣΠΑ, οι χρηματοδοτήσεις Γιούνκερ ή Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, οποιαδήποτε άλλη πηγή πόρων, είναι εστιασμένα, με ποιό σχέδιο ή πρόβλεψη για την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, ένταξης στην παραγωγή των νέων ανθρώπων και εξειδικευμένων στην ψηφιακή τεχνολογία ή ανάπτυξη της έρευνας για να αξιοποιηθεί εδώ το κεφάλαιο που διατέθηκε (από οικογένειες και κράτος και είναι μεγάλο σε σχέση με άλλες χώρες) αντί να μεταναστεύει το πιο "σπάνιο και ακριβό" σε γνώση δυναμικό;

-Έχουμε σχέδιο με άμεσο παραγωγικό ή εξαγωγικό στόχο ή απλά μιλάμε για δημιουργικότητα και την τσακίζουμε στα αυθαίρετα (και όχι αγνά ή αθώα) πολιτικά, γραφειοκρατικά ή του κάθε λομπίστα διόδια;

Υπάρχουν εναλλακτικές; Προφανώς και ναι! Μόνο που προϋποθέτουν ρηξικέλευθες αποφάσεις, κυβερνήσεις με τόλμη, αυτοπεποίθηση για πραγματικές μεταρρυθμίσεις. Να μην περιορίζονται και να θεωρούν πρόγραμμα διακυβέρνησης την εφαρμογή μνημονίων. Να μην παρακολουθούν την "μνημονιακή μαζοποίηση των υπογραφών τους από αξιολόγηση σε αξιολόγηση" και να περιμένουν την Αλίκη στην χώρα ...για να διώξει τους "δαίμονες".

Τις "ελάχιστες λύσεις,τα περιθώρια" οφείλουμε να εκμεταλλευτούμε για να εξοστρακίσουμε ότι μας κρατά πίσω και κάτω.
Έτσι μπορούμε να "μειώσουμε" το σκύψιμο στο μήκος της ουράς των συσσιτίων, να σηκωθούμε λίγο, να δούμε ένα άστρο, να βρούμε το δικό μας!

Ζητείται, επομένως, γήινη, σαφής πολιτική, διαφορετικά και πάλι οι όποιοι μελλοντικοί στόχοι και οι ελπίδες θα αποδειχθούν μια ακόμη «αυταπάτη».

Πηγή "Το Παρόν"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου