Το Ελληνικό "Success Story"

Τον τελευταίο καιρό τρίβουμε τα μάτια μας και δεν πιστεύουμε σ’ αυτό που βλέπουμε, τεντώνουμε τ’ αυτιά μας και παραμένουμε καχύποπτοι σ’ αυτό που ακούμε.

Είναι δυνατόν;, αναρωτιόμαστε. Κοιτάζουμε τα στοιχεία, γυρίζουμε 180 μοίρες τα χαρτιά με τα διαγράμματα, μπας και τα κρατάμε ανάποδα και δεν τα καταλαβαίνουμε, αλλά όχι. Δεν μας γελούνε ούτε τα μάτια, ούτε και το μυαλό. Οι καμπύλες δεν έχουνε ξεκουνηθεί από την πορεία τους πέντε-έξι χρόνια τώρα. Συνεχίζουν ανενόχλητες άλλες να ανεβαίνουν, άλλες να κατεβαίνουν κατά πως κάνανε όλο τον κακόχρονο καιρό. Η καμπύλη της ανεργίας τραβάει την ανηφόρα προς το συν άπειρο. Η καμπύλη του χρέους και των ελλειμμάτων τραβάει την κατηφόρα, προς το μείον άπειρο. Ως συνήθως.

Κι όμως, σε πείσμα των δεικτών και των στοιχείων γίναμε στα ξαφνικά «Success Story». Οι εκθέσεις των αφεντάδων μας μόνο μέλι που δεν στάζουν. Εκεί που εμείς βλέπουμε τη σταύρωση, αυτοί βλέπουν την ανάσταση. Ακόμα και του Σόιμπλε μισοχάραξε το χείλι, αφήνοντας να του ξεφύγει ένα συλλεκτικό χαμόγελο. Το χρηματιστήριο κάνει τρελές κούρσες και οι θέσεις στα αεροπλάνα είναι κλεισμένες από επενδυτές με βαλίτσες γεμάτες δολάρια, γουάν, ρούβλια για να ψωνίσουν χοντρά.

Προς τι όλα αυτά λοιπόν; Μα δεν το μάθατε, ήρθε η Ανάπτυξη! Μα πώς; Αλλιώς μας είχαν δασκαλέψει τόσο καιρό. Τεντώστε απ’ εδώ, μας διέταζαν, κοντύνετε απ’ εκεί, κόψτε απ’ εδώ, αραιώστε απ’ εκεί, μέχρι να έρθουν οι δείκτες στα ίσια τους, μέχρι να ξυπνήσει η νεράιδα της εμπιστοσύνης και να σας γλυκοφιλήσει. Εμείς τα κάναμε τα μαθήματά μας, και με το παραπάνω, παρ’ ότι οι δάσκαλοι κάποια στιγμή, πολύ αργά και λίγο πριν από τις εξετάσεις, τόλμησαν να ψελλίσουν ότι οι οδηγίες που είχαν δώσει και τα προβλήματα που έπρεπε να λύσουμε είχαν λάθος εκφώνηση.

Πώς έγινε λοιπόν και ξύπνησε η καλή νεράιδα; Είναι σαν να έχεις, ας πούμε, στην τάξη ένα μαθητή επιμελή, που διαβάζει, γράφει, κοπιάζει, ιδρώνει, ξενυχτάει, που στο τέλος δίνει κόλλα όλο λάθη, κι εκεί που περιμένει ο δύσμοιρος να τον κόψεις και να τον στείλεις στο χωράφι, εσύ τον παίρνεις παράμερα και τον περνάς με δέκα.

Κι αν αυτά τα πράγματα δεν γίνονται στα σχολεία, γίνονται όμως στην οικονομία. Γιατί τι είναι η οικονομία; Μην είναι οι κάμποι των στατιστικών και τα βουνά των αριθμών; Μπούρδες. Τίποτε απ’ όλα αυτά. Είναι η απέραντη θάλασσα του απρόσμενου, του ευμετάβλητου και του αψυχολόγητου. Εκεί που λικνίζεται κι αποκοιμιέται, εκεί παίρνει φωτιά και ανανταριάζει. Από το τίποτα. Από ένα αγέρι που ξέφυγε απ’ τον ασκό και που στο δρόμο φούντωσε, αγρίεψε και έγινε τυφώνας. Χωρίς λόγο. Ίσως, από μια πεταλούδα κάπου μακριά που ίσως νευρίασε λιγάκι παραπάνω και πετάρισε λιγάκι πιο έντονα. Κι εκεί που ανανταριάζει, εκεί πάλι καλμάρει κι αποκοιμιέται. Ίσως, επειδή η πεταλούδα στο «εκεί κάπου μακριά» απόκαμε και δίπλωσε τα φτερά.

Όπως μπήκαμε σ’ αυτή την περιπέτεια από ένα τίποτα, από ένα δημόσιο ξεμπρόστιασμα της χώρας μας από δυο ηλίθια και ανόητα, κατ’ άλλους μίσθαρνα, δίποδα, κι από μια αγέλη που το ‘βαλε στα πόδια από πανικό, έτσι και τώρα θα βγούμε επειδή ο Σόιμπλε έσκασε ένα χαμόγελο, επειδή η Λαγκάρντ γύρισε ανάποδα το χαρτί και διάβασε αλλιώς τους αριθμούς της Ελλάδας, επειδή το κόμμα του Ολλάντ είπε στους Γερμανούς να πάνε να γαμηθούν, επειδή ο Ολλάντ τανύστηκε από τον ύπνο της παράδοσης, επειδή ο Ομπάμα τα «πήρε» με τους Γερμανούς, κι επειδή τελικά, η ύφεση άρχισε να γλείφει και τα πορτοπαράθυρα του Βερολίνου.

Κι έτσι κάνοντας τα πικρά, γλυκά φτιάξαν’ και το κλίμα για την Ελλάδα. Καθώς και την αγέλη που καβάλησε το κύμα στη φουσκοθαλασσιά και ξεβράστηκε στο ΧΑΑ. Και έτσι μάς χτύπησε την πόρτα η Ανάπτυξη. Από το τίποτα. Από ένα «κλίμα» που δεν πήγαινε άλλο και που έπρεπε να φτιαχτεί σε πείσμα των αριθμών και των τεχνοκρατών. Κάποιων ολίγων έστω που νόμιζαν ότι με το να φτιάχνουνε σωστά τους αλγόριθμους και τα excel μπορούν και να χαράζουν επιτελικά σχέδια και να καπετανεύουν ολόκληρα καράβια.

Το Ελληνικό «Success Story» θα φτιαχτεί επειδή κάποιοι εκεί έξω αποφάσισαν ότι πρέπει να φτιαχτεί. Με σαλπίσματα θριάμβου και τρομπάρισμα της θετικής σκέψης και της ψυχολογίας. Και φυσικά αφού πρώτα τσίμπησαν απ’ εδώ τα λάφυρα της υποταγής και της παράδοσης, το σπάσιμο των ταμπού, λίγο αίμα, κάποιες πενταροδεκάρες από το ξεπούλημα και κάποιο γλείψιμο στα γερασμένα τους οπίσθια, που μπορεί να το ένοιωσαν ως και αισθησιακό…

Πηγή

Η μειοψηφία των εκλεκτών

• Μετά τη συνθήκη του Ντιτρόιτ, καθώς επίσης μετά τη συναίνεση της Ουάσιγκτον, βαδίζουμε ολοταχώς προς την απόλυτη επικράτηση μίας παγκόσμιας ελίτ χωρίς πατρίδα – με τον «επιτάφιο» της δημοκρατίας να είναι προ των πυλών

“Οι Έλληνες έθεσαν τα βάθρα της πνευματικής εξέλιξης του δυτικού κόσμου – έθεσαν τις «πρώτες αρχές» της επιστημονικής σκέψης, ήταν οι πρώτοι που ανέδειξαν τη «θεωρία» ως βάση της επιστήμης και ανέπτυξαν μία συστηματική φιλοσοφία, σε βαθμό που δεν υπήρχε σε κανέναν προγενέστερο πολιτισμό.

Διατύπωσαν τη θεωρία του κράτους και της κοινωνίας, με βάση την εμπειρία τους από τη ελληνική πόλη κράτος – συνεχιστής της οποίας ήταν η Ρώμη, επάνω στην κοινωνική βάση μίας απέραντης ενιαίας αυτοκρατορίας. 

Η ανικανότητα όμως της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας να εξασφαλίσει μία συνεχή κοινωνική και πολιτική εξέλιξη, την οδήγησε σε αποτελμάτωση (ύφεση) – με αποτέλεσμα να μετασχηματισθεί βαθμιαία στο φεουδαρχικό απολυταρχικό σύστημα, το οποίο επέζησε στην Ευρώπη πάνω από χίλια χρόνια (E.Fromm).

Σήμερα, ο πλανήτης αντιμετωπίζει μία ανάλογη απειλή – ενδεχομένως πολύ πιο επικίνδυνη. Ελπίζουμε, ευχόμαστε καλύτερα να είναι οι Έλληνες, αυτοί που θα αντισταθούν συλλογικά, ανατρέποντας την επιδιωκόμενη επιβολή μίας «νέας τάξης πραγμάτων»”.     

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος

Η «συνθήκη του Ντιτρόιτ» ήταν μία πενταετής σύμβαση, στην οποία κατέληξαν μετά το «new deal» (Bretton Woods), το 1950, η συνδικαλιστική ένωση εργατών της αυτοκινητοβιομηχανίας στις Η.Π.Α., με τους τρεις μεγάλους κατασκευαστές αυτοκινήτων. Η συμφωνία αυτή προστάτευε τις αυτοκινητοβιομηχανίες από απεργίες, με αντάλλαγμα τη γενναιόδωρη ιατροφαρμακευτική κάλυψη, καθώς επίσης την παροχή συντάξεων στους εργάτες.

Εκείνη την εποχή εδραιώθηκαν στις Η.Π.Α. τα ισχυρά συνδικάτα, οι υψηλοί φόροι και ο ικανοποιητικός κατώτατος μισθός – σηματοδοτώντας τη χρυσή εποχή για τη μεσαία τάξη, κατά τη διάρκεια της οποίας συρρικνώθηκε το «χάσμα» ανάμεσα στο 1% των υπερβολικά πλουσίων και στους υπόλοιπους άλλους.

Η εξαιρετικά θετική αυτή εξέλιξη για τους Αμερικανούς εργαζομένους, καθώς επίσης η πολύ πιο «γενναιόδωρη» παραλλαγή της στην Ευρώπη έγινε κατά πολλούς εφικτή, κυρίως λόγω του «κόκκινου φόβου» - ειδικότερα, του κομμουνιστικού πολιτεύματος, το οποίο είχε επικρατήσει στη Σοβιετική Ένωση και στην Κίνα.

Στις αρχές όμως της δεκαετίας του 1980, η «συνθήκη του Ντιτρόιτ» άρχισε να καταρρέει – σαν αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της M.Thatcher στη Βρετανία, καθώς επίσης του R.Reagan στις Η.Π.Α. Τη θέση της πήρε η «συναίνεση της Ουάσιγκτον» - με τη μείωση των φόρων εισοδήματος από το 70% στο 28%, με το πάγωμα των πραγματικών αμοιβών των εργαζομένων, με την «καθαίρεση» του κοινωνικού κράτους, με τον ανώτατο φόρο υπεραξίας στο 20%, με την «απελευθέρωση» των αγορών μέσω ευρέων αποκρατικοποιήσεων, με τον «αποδεκατισμό» των συνδικάτων με τη μέθοδο χρηματισμού των ηγετών τους, με τη χειραγώγηση των μαζών από «διατεταγμένα» ΜΜΕ, με την έντεχνη διασπορά συναισθημάτων ενοχής στους Πολίτες κλπ.

Η «συναίνεση της Ουάσιγκτον» εξήχθη στον υπόλοιπο πλανήτη σταδιακά, υιοθετούμενη από πολλές χώρες είτε εκούσια, είτε ακούσια - με τη βοήθεια του ΔΝΤ, το οποίο έκτοτε είναι όργανο της εξωτερικής πολιτικής των Η.Π.Α. Στη αρχή εγκαθιδρύθηκαν ή χρησιμοποιήθηκαν δικτατορικά καθεστώτα, ενώ αργότερα φιλελεύθερα - σήμερα επιλέγονται πλέον τα «σοσιαλιστικά», επειδή έτσι εξουδετερώνονται σχεδόν εξ ολοκλήρου οι αντιδράσεις των Πολιτών.    

Η διαδικασία αυτή εξελίχθηκε θετικότερα, μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού στο «σοβιετικό μπλοκ», καθώς επίσης μετά την υιοθέτηση της οικονομίας της αγοράς από την Κίνα – όπου ο καπιταλισμός αναδείχθηκε ως το μοναδικό σύστημα, το οποίο έχει επινοήσει ο άνθρωπος και λειτουργεί στην πράξη.

Το αποτέλεσμα της ήταν οι τεράστιες εισοδηματικές ανισότητες στις πλουσιότερες χώρες, η καταστροφή της μεσαίας τάξης σε πολλές άλλες, η υπερχρέωση του δημοσίου, η χρεοκοπία των χαμηλότερων εισοδηματικών τάξεων, καθώς επίσης η δημιουργία μίας νέας, παγκόσμιας τάξης - της τάξης εκείνων των υπερβολικά πλουσίων, οι οποίοι ανήκουν στο 1% του πληθυσμού της εκάστοτε χώρας: της μειοψηφίας των εκλεκτών.

Για να κατανοήσει κανείς το «χάσμα» μεταξύ της ελίτ αυτής και των υπολοίπων, αρκεί ίσως να αναφέρουμε ότι, το 2005 η συνολική περιουσία των δύο πλουσιότερων Αμερικανών, του B.Gates και του W.Buffet, ήταν 90,5 δις $ - όσο δηλαδή περίπου το μισό ΑΕΠ της Ελλάδας. Εκείνη την εποχή οι 120.000.000 Αμερικανοί πολίτες, οι οποίοι αποτελούσαν το 40% του πληθυσμού των Η.Π.Α., είχαν συνολικά περιουσιακά στοιχεία ίσα με 95 δις $ - ελάχιστα περισσότερα δηλαδή από τους δύο μόνο «εκπροσώπους» της ελίτ.   

Περαιτέρω, οι αλλαγές αυτές επιταχύνθηκαν σε μεγάλο βαθμό, όταν η τεχνολογική επανάσταση συνδυάσθηκε με την παγκοσμιοποίηση – όπου προηγήθηκαν οι χρηματοπιστωτικές αγορές, καταφέρνοντας να γίνουν ανεξέλεγκτες, καθώς επίσης να αναλάβουν τα ηνία στον πλανήτη, θέτοντας στην υπηρεσία τους την Πολιτική.

Η συνεχής «επέκταση» των πολιτικών ελευθεριών, παράλληλα με την άμεση ή έμμεση μείωση των εισοδημάτων της πλειοψηφίας των Πολιτών, προς όφελος της ελίτ του 1%, ήταν το «δόλωμα». Ο στόχος φυσικά δεν ήταν η Δημοκρατία, αλλά η οικονομική επικράτηση της συγκεκριμένης ελίτ - η οποία έχει ουσιαστικά πατρίδα ολόκληρο τον πλανήτη.

Ειδικότερα, επιτρέποντας στη «μάζα» να διαμαρτύρεται «δημοκρατικά», δημόσια και σε υψηλούς τόνους, «εκτονώνονται» οι πιέσεις, «φεύγει ο ατμός από την κατσαρόλα» χωρίς να κινδυνεύει να εκραγεί, ενώ διευκολύνεται τα μέγιστα το «διαίρει και βασίλευε» – όπως επίσης η τοποθέτηση της μίας κοινωνικής ομάδας εναντίον της άλλης, έτσι ώστε να εκμηδενίζεται ο κίνδυνος της συλλογικής εξέγερσης των Πολιτών.       

Η τεχνολογική εξέλιξη λοιπόν, σε συνδυασμό με την παγκοσμιοποίηση, επέτρεψαν στην ελίτ να ευημερήσει – παρέχοντας της παράλληλα εκείνα τα οικονομικά όπλα, με τα οποία θα επιχειρήσει αφενός μεν την κατάληψη ολόκληρου του πλανήτη, αφετέρου την εγκατάσταση απολυταρχικών κυβερνήσεων στη Δύση, παρόμοιων με αυτές που υπάρχουν ήδη σε πολλές άλλες χώρες (Κίνα, Σιγκαπούρη κλπ.).

Αυτή τη φορά, η συρρίκνωση των πολιτικών ελευθεριών, με τη βοήθεια του φόβου, της αύξησης της εγκληματικότητας, της ανασφάλειας των πολιτών, της ανάμιξης των πληθυσμών κλπ. θα αποτελέσει το μέσον, με το οποίο θα επιδιωχθεί ο ακόμη μεγαλύτερος πλουτισμός της ελίτ – εκτός εάν δημιουργηθεί ξανά ένα αντίπαλο δέος, όπως κάποτε ο κομμουνισμός, ικανό να λειτουργήσει ως «φράγμα» στη νέα τάξη πραγμάτων.

Η υιοθέτηση της άμεσης δημοκρατίας, όπου οι Πολίτες ψηφίζουν οι ίδιοι εκείνους τους νόμους, με τους οποίους λειτουργεί ολόκληρη η κοινωνία, μίας ουσιαστικά «αναρχικής» ιδεολογίας με τη σωστή της έννοια, θα μπορούσε να αποτελέσει τον «κυματοθραύστη» - ο οποίος θα εμπόδιζε τον «πνιγμό» των εκατομμυρίων φτωχών θυμάτων εκείνης της μορφής του νεοφιλελευθερισμού, η οποία λειτουργεί αποκλειστικά και μόνο προς όφελος της ελίτ.

Φυσικά υπάρχουν πολλές άλλες λύσεις του προβλήματος, εάν υποθέσουμε ότι δεν είναι ακόμη πολύ αργά για να αντιστραφεί η τάση – αρκεί να κατανοήσουν οι πολίτες ότι, η κρίση που βιώνουν σήμερα είναι το μέσον επιβολής της νέας τάξης πραγμάτων και όχι το αποτέλεσμα εσφαλμένων επιλογών ή/και λανθασμένων οικονομικών μεθόδων αντιμετώπισης της υπερχρέωσης.

Όταν η φύση ησυχάζει...

…τότε ο Γιάννης Στουρνάρας δηλώνει με άνεση σε συνέντευξή του: «Ήρθα για να μείνω». Άραγε, τι άλλαξε από τον Δεκέμβρη του 2012 όταν πάλι σε συνέντευξή του δήλωνε: «Θα παραιτηθώ, αν σταματήσουν να γίνονται δεκτά αυτά που εισηγούμαι»; Τι άλλαξε από τον Φεβρουάριο του 2013 όταν ο Στουρνάρας εκβίαζε τον Σαμαρά ότι θα παραιτηθεί στην περίπτωση που δε σταματήσουν να τον «κακολογούν» οι Μ. Κεφαλογιάννης, Ν. Κακλαμάνης, Π. Παυλόπουλος, και άλλοι;

Είναι προφανές ότι άλλαξαν πάρα πολλά. Ο Στουρνάρας πλέον πρωθυπουργεύει εν λευκώ. Την όποια πολιτική ευθύνη έχει αναλάβει ο Σαμαράς. Μια πολιτική ευθύνη ορφανή, καθώς ο Σαμαράς απουσιάζει από την πολιτική σκηνή και τρέχει δεξιά κι αριστερά ως μεσάζοντας ξένων και εγχώριων συμφερόντων προς άγρα συνεταίρων τους. Κλείνει επιχειρηματικές συμφωνίες ο Σαμαράς, εκπροσωπώντας τον Μπόμπολα, τον Κόκκαλη, τον Μελισσανίδη, τους τραπεζίτες, τον Λάτση και υπόσχεται φορολογικές ασυλίες, γη, ύδωρ, σκλάβους.

Άλλαξαν πολλά και μέσα στη ΝΔ και στην «κοινωνία». Ηρέμησαν οι φιλόδοξοι της παράταξης, ηρέμησε και η «κοινωνία» καθώς αρέσκεται στους άγγελους εξάγγελους που της χαϊδεύουν τα αυτιά και της υπόσχονται ανάπτυξη και ευημερία. Της αρκεί η υπόσχεση. Δεν απαιτεί να τη βιώσει. Δε ζητά αποδείξεις. Αρκείται στις υποσχέσεις. Χρόνια τώρα…

Άλλαξαν τόσα που αρκούν για να πετάξει ο Στουρνάρας από πάνω του τον όποιο μανδύα σεμνότητας φορούσε και να επιδείξει μια παγκάλεια αλαζονεία. «Δεν είμαι αναλώσιμος», διεμήνυσε ο Στουρνάρας μέσω της συνέντευξής του στη Real News. Άλλαξαν τόσα, ώστε του δίνουν χώρο να πει: «Χτυπήματα κάτω από τη μέση δεν ανέχομαι. Υποτιμούν τη νοημοσύνη του κόσμου και κυρίως την αποφασιστικότητά μου. Εγώ θα φέρω σε πέρας το έργο που μου ανατέθηκε, είτε τους αρέσει, είτε όχι». Να αρέσει σε ποιους; Και σε ποιους να μην αρέσει; Δεν έχει σημασία! Αρκεί που αρέσει στον Στουρνάρα.

Θα γίνει αυτό που αρέσει στον Στουρνάρα και σε ό,τι εκπροσωπεί. Δεν αρέσει στον κόσμο να κρυώνει τον χειμώνα. Δεν έχει σημασία. Ο Στουρνάρας ξεκαθάρισε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μειωθούν οι φόροι στο πετρέλαιο θέρμανσης. «Εγώ θα φέρω σε πέρας το έργο που μου ανατέθηκε, είτε τους αρέσει, είτε όχι». Ποιο όμως είναι το έργο που του ανατέθηκε και ποιοι του το ανέθεσαν;

Δε χρειάζεται πολύ ψάξιμο. Ο Στουρνάρας προέρχεται από το χώρο των βιομηχάνων και των τραπεζιτών. Τα συμφέροντά τους εξυπηρετεί. Αυτούς εκπροσωπεί. Την αποστολή που του ανέθεσαν φέρνει σε πέρας. Με το που αντιλήφθηκε ότι έχει και τη στήριξη των μεγαλοκαναλαρχών – μεγαλοεργολάβων, ένιωσε ατρόμητος. Δεν έχει να φοβηθεί τίποτε. Καμία ευθύνη δεν πρόκειται να του καταλογιστεί. Ούτε πολιτική, ούτε ποινική. Φρόντισαν άλλοι γι’ αυτό.

Η «κοινωνία» είναι στο λαγούμι της. Γλείφει τα κόκαλα των ελπίδων made in China που της πέταξε ο Σαμαράς και τα ΜΜΕ. Θα μου πεις «και τι να κάνει; Δεν έχει σε ποιον ν’ ακουμπήσει. Σε ποιον να ελπίσει;». Σωστό κι αυτό. Η «κοινωνία» ποτέ δεν πίστεψε στις δυνάμεις της. Πάντα επέλεγε τσομπάνη, δεσμοφύλακα, ψεύτη, κλέφτη, απατεώνα. Πρόκειται για ένα ιδιότυπο απαρτχάιντ, όπου οι πολίτες επέλεξαν εθελοντικά το ρόλο του κατώτερου αποδεχόμενοι σιωπηλά την ανωτερότητα της πολιτικής τάξης.

Όχι, οι πολίτες δεν είναι άβουλοι. Έχουν βούληση και επιλογές. Ούτε άμοιροι ευθυνών είναι, ούτε καημένοι. Επιλογή τους είναι να λαθροβιώνουν, σύμφωνα με τη βιολογική έννοια του όρου: «η κατάσταση ορισμένων οργανισμών κατά την οποία αυτοί, χωρίς να έχουν πεθάνει, δεν παρουσιάζουν κανένα αισθητό ίχνος ζωής». Είναι σε νεκροφάνεια η «κοινωνία», ας μην κρυβόμαστε πίσω από τα άλλοθι του «σοκ», της «κούρασης» και της «απογοήτευσης». Δεν έδωσε κάποιον αγώνα για να τον χάσει και να απογοητευτεί ή για να κουραστεί. Όσο για το «σοκ» καλή δικαιολογία για τον πρώτο χρόνο, αλλά το άτιμο δεν κρατάει για πάντα. Κάποτε τελειώνει.

Η «κοινωνία» αρέσκεται σε αυτό που κάνει. Έχει εραστή το φόβο. Γονιμοποιείται και γεννάει Καραμανλήδες, Παπανδρέου, Βενιζέλους, Σαμαράδες και Στουρνάρες για να της προσφέρουν την ασφάλεια και τη σιγουριά ότι κανείς «ταραξίας» δε θα χαλάσει τη νοσηρή της ησυχία. Όνειρα γλυκά και… αναπτυξιακά.

Υγ: Σχετικά με την ανάρτηση μου με τίτλο «ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΒΥΖΙΑ ΤΗΣ ΤΖΟΛΙ» υπήρξαν κάποιες ελάχιστες αντιδράσεις. Γι’ αυτό, θα ήθελα να δώσω συνέχεια στο θέμα προτρέποντας όσους επιθυμούν να ενημερώνονται για όλες τις πλευρές κάποιου ζητήματος, να διαβάσουν το άρθρο με τίτλο «Η μαστεκτομή δεν είναι απαραίτητη» που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα της DW. Δυστυχώς, στο εν λόγω άρθρο δεν υπάρχει η υπογραφή της Αντζελίνα Τζολί, οπότε δύσκολα θα χωρέσει στο λαμπερό κόσμο  των ΜΜΕ και δε θα βρει ποτέ το δρόμο προς το «ευρύ κοινό». Τέλος, ας μου επιτραπεί να τονίσω ότι δεν αντιτίθεμαι στο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να κάνει ό,τι επιθυμεί με το σώμα του, αλλά στον πανικό της χολιγουντιανής ιατρικής και «ιατρικής».

Από τον ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

Ο φασισμός των «δημοκρατικών» και ο ρατσισμός του «αντιρατσισμού»

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Δημοσιογράφος - Συγγραφέας - Τουρκολόγος

Κάποτε σε μια άλλη εποχή όταν γίνονταν συγκεντρώσεις των δημοκρατικών και αριστερών υπήρχαν οι αντισυγκεντρώσεις και οι διάφοροι βαλτοί και παρακρατικοί που δημιουργούσαν επεισόδια πάντα σε βάρος των διαδηλωτών διαλύοντας τις συγκεντρώσεις τους συχνά με άγριο ξύλο. Ήταν η εποχή της μαύρης λογοκρισίας έναντι σε κάθε τι που ήταν αντίθετο σε εν άκρως συντηρητικό και αυταρχικό σύστημα.

Ποτέ δε μπορούσα να φανταστώ ότι θα έρχονταν κάποια εποχή που ο φασισμός θα άλλαζε μάσκα και θα αντιστρέφονταν ενάντια σε καθετί που θα τολμούσε να υποστηρίξει πατριωτικές θέσεις, να μιλήσει υπέρ του ελληνισμού και κατά της άγρια σύγχρονης νεοταξικής λεηλασίας σε κάθε τι ελληνορθόδοξο ενώ μια στυγνή λογοκρισία κατευθυνόμενη από μια σειρά αθλίων ΜΜΕ, κανάλια, εφημερίδες, περιοδικά, σε ένα όργιο παραπληροφόρησης θα καταπίεζε μέχρι εξόντωσης κάθε αντίθετη φωνή που θα τολμούσε να κάνει το αυτονόητο δηλαδή να περιγράψει μια κατάσταση που ζούμε καθημερινά. Μια πραγματικότητα με εκατομμύρια λαθρομετανάστες, αδίστακτους φανατικούς μουσουλμάνους που είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή με το κατάλληλο ερέθισμα να πιούν το αίμα κάθε «άπιστου», (όρα Συρία). Το αποκορύφωμα όλων αυτών είναι το φασιστικό «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο που πολιτικοποιεί απόψεις και που θα ζήλευαν οι διάφοροι Χίτλερ, Μουσολίνι, Στάλιν, κλπ.

ΤΟ 65% των τροφίμων στις ελληνικές φύλακες είναι αλλοδαποί, τα μεγαλύτερα και πιο στυγνά εγκλήματα που έχουν γίνει τις τελευταίες δυο δεκαετίες έχουν γίνει από αλλοδαπούς ενώ διάφορες συμμορίες αλλοδαπών λυμαίνονται ολόκληρες περιοχές των μεγάλων αστικών κέντρων σε σημείο που δεν μπορεί κάνεις να κυκλοφορήσει αμέριμνος μετά από κάποια ώρα. Βεβαία δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η προώθηση όλου αυτού του απελπισμένου κόσμου στην χώρα μας έγινε σκόπιμα αφ’ ενός για να πλουτίσουν κάποιοι απατεώνας επιχειρηματίες με την μαύρη εργασία τους και αφ έτερου για να αλλοιωθεί όλη η σύνθεση του εγχώριου πληθυσμού έτσι ώστε να ελέγχεται καλυτέρα και να μην μπορεί να ενωθεί για να αντιδράσει σε όλη αυτή την νεοταξική θύελλα. Τώρα όποιος ομιλεί γι’ αυτά θα μπαίνει…μέσα. Έτσι έφτασαν στο έσχατο σημείο της φασιστικής τους συμπεριφοράς να θέλουν να επιβληθούν μέσω διαταγμάτων. Τύφλα νάχουν όλοι οι προηγούμενοι δικτάτορες από τους σημερινούς «δημοκρατικούς» «αριστερούς» και «προοδευτικούς» που έχουν καταξεφτυλύσει κάθε έννοια δημοκρατικότητας.

Αλλά ο φασισμός των «δημοκρατικών» δεν σταματά εδώ. Πλέον δεν κρατούν κανένα πρόσχημα και ετοιμάζονται να στείλουν στις φύλακες όποιον θα τολμήσει να προασπιστεί τα δικαιώματα των ελλήνων πολιτών γιατί ακριβώς θα είναι… ελληνικής καταγωγής. Ένας σκληρός ανθελληνικός ρατσισμός από τους «αντιρατσιστές» της νέας Τάξης που σιχαίνεται κάθε ιστορική αναφορά που είναι υπέρ του ελληνισμού ενώ σε κάθε ευκαιρία απαξιώνει με ευχαρίστηση κάθε ελληνορθόδοξο χριστιανικό σύμβολο. Σήμερα ο φασισμός έχει βρει τους πιο άξιους εκπροσώπους του και αυτοί είναι τα αποκαλούμενα «προοδευτικά» «δημοκρατικά» κόμματα. Δημοκρατία με διατάγματα και ελευθερία με ποινικοποίηση των ιδεών είναι το κατάντημα τους.

Μια Διεθνής για το... Δ' Ράιχ!

Οι Γερμανοί του SPD απέ­τυχαν να ελέγξουν τη Σοσιαλιστική Διεθνή και αποφάσισαν να τη διαλύσουν ιδρύοντας στη θέση της την... Προοδευ­τική Συμμαχία

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Μεγάλα πράγματα θα γίνουν την Τετάρτη, 22 Μαΐου, στη γερμανική πόλη της Λει­ψίας. Στις 23 Μαΐου το Σο­σιαλδη­μοκρατικό Κόμμα της Γερμα­νίας (SPD) κλείνει τα 150 χρόνια από την ίδρυσή του το 1863. Για να γιορτάσουν λοιπόν τα γενέθλιά τους οι Γερμα­νοί σοσιαλδημοκράτες, αποφάσισαν να κάνουν δώρο στον εαυτό τους μια... κηδεία και μια γέννα! Την παραμονή των γενεθλίων τους θα ενταφιάσουν ουσιαστικά τη Σοσιαλι­στική Διεθνή μέσω της ίδρυσης μιας άλλης Διεθνούς των δεξιότερων σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων που βρίσκονται υπό την άμεση πολιτική επιρροή τους. «Προοδευτική Συμμαχία» θα την ονομάσουν.

Απέτυχαν να ελέγξουν τη Σοσιαλιστική Διεθνή οι Γερμανοί και γι' αυτό αποφάσισαν να τη διαλύσουν. Στο Παρίσι γεννήθηκε η Σοσιαλιστική Διεθνής, το 1889, στα εκατοντάχρονα της Γαλλικής Επανάστασης. Ονομαζόταν όμως Εργατική Διεθνής. Το 1951, στη Φρανκφούρτη της τότε Δυτικής Γερμανίας μετονομάστηκε σε Σοσιαλιστική Διεθνή. Σε γερμανικό έδαφος της έμελλε και να πεθάνει.

Ολοι οι Ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες -ή σχεδόν όλοι, αυτό θα το δούμε την Τετάρτη- θα υποταχθούν βεβαίως στη θέληση των Γερμανών. Η δεξιά καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ στοιχίζει όλους τους δεξιούς Ευρωπαίους πίσω από το Βερολίνο, ώρα για τους Γερμανούς σοσιαλδημοκράτες να κάνουν το ίδιο με τους κεντροαριστερούς των χωρών της ΕΕ! Δεν μπορεί το Ράιχ να μην έχει πρόσβαση, να μην έχει συγκροτημένο πόλο στον προοδευτικότερο πυλώνα του συστήματος. Αλλωστε τα σοσιαλιστικά κόμματα της Γηραιάς Ηπείρου έχουν από μόνα τους αποδειχθεί πολύ πιο γερμανόφρονα και υποτακτικά προς το Βερολίνο από τα συντηρητικά. Πού και πού εμφανίζεται και κάποιο δεξιό κόμμα που κυβερνά να αντιστέκεται κάπως στους Γερμανούς. Κεντροαριστερό, όμως, κανένα! Φταίνε μόνο οι Γερμανοί;

Αρχισε ο στραγγαλισμός της Σοσιαλιστικής Διεθνούς από τους Γερμανούς και τους συμμάχους τους. Πρώτα πρώτα στον οικονομικό τομέα. Το SPD μείωσε μόνο του την ετήσια εισφορά του στη Διεθνή κατά... 95%!!! Από 100.000 στερλίνες που έδινε -η έδρα της Σοσιαλιστικής Διεθνούς είναι στο Λονδίνο- αποφάσισε να δίνει μόνο ένα... πεντοχίλιαρο! Ελεημοσύνη, δηλαδή! «Θα είμαστε μόνο παρατηρητές στη Διεθνή», ανακοίνωσε. Ζορί­στηκαν οι Γάλλοι σοσιαλιστές που έχουν στη Διεθνή τη Σεγκολέν Ρουα­γιάλ σε θέση αντιπροέδρου, αλλά μείωσαν κι αυτοί τα λεφτά που δίνουν. Από τα εκατό χιλιάρικα στα σαράντα πέντε.

Οργανο των Αμερικανών θεωρούν οι Γερμανοί τον πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, Γιώργο Παπανδρέου. Δηκτικό σχετικό σχόλιο της γαλλικής εφημερίδας «Λε Μοντ» - μάλλον δηλητηριώδες: «Κανένας Γερμανός σοσιαλδημοκράτης που δεν έχει αυτοκτονικές τάσεις δεν επιθυμεί να βγει φωτογραφία στο πλάι του Γιώργου Παπανδρέου» έγραψε.

Τελευταία απόπειρα των Γερμανών να αποκτήσουν τον έλεγχο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς έγινε πέρυσι τον Σεπτέμβριο. Προσπάθησαν να προωθήσουν την ηγέτιδα των Σουη­δών σοσιαλδημοκρατών Μόνα Σαλίν στη θέση του γενικού γραμματέα. Ο Χιλιανός Λουίς Αγιάλα που βρίσκεται στη θέση αυτή εδώ και ένα τέταρτο του... αιώνα, από το 1989, τη συνέτριψε και εξελέγη για έξι χρόνια ακόμη!

Λύσσαξαν οι Γερμανοί! «Πίσσα στα κόκαλα του Βίλι Μπραντ!» θα σκέφτονταν, χωρίς να μπορούν να το πουν. Δεκαέξι χρόνια πρόεδρος της Διεθνούς (1976-1992), ο Μπραντ ήταν αυτός που ενέταξε στους κόλπους της τα τριτοκοσμικά κόμματα που τώρα κυριαρχούν. «Θα τη διαλύσουμε» αποφάσισε το SPD. Αμ' έπος, άμ' έργον.

Το μυθοποιημένο ορόσημο των γερμανικών εκλογών και...

Γράφει ο Σταύρος Λυγερός 

Το φθινόπωρο του 2012, ο πρωθυπουργός ήλπιζε η κυβέρνηση να καταφέρει να φθάσει αλώβητη στον Ιούνιο. Το καλοκαίρι είναι πάντα περίοδος πολιτικής χαλάρωσης. Oλα δείχνουν, άλλωστε, ότι η φετινή τουριστική κίνηση θα είναι αυξημένη, γεγονός που εκ των πραγμάτων θα δώσει μία κάποια ανάσα στην ασφυκτιώσα αγορά. Κατά πάσα πιθανότητα, λοιπόν, η κυβέρνηση θα φθάσει χωρίς απώλειες μέχρι τις γερμανικές εκλογές (22 Σεπτεμβρίου 2013), οι οποίες έχουν αναδειχθεί σ’ ένα μυθοποιημένο ορόσημο για τις εξελίξεις όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σ’ oλόκληρη την Ευρώπη.

Eχοντας βάλει όλα τα αβγά του στο γερμανικό καλάθι, ο Σαμαράς ελπίζει ότι μετά τις γερμανικές εκλογές η Μέρκελ, που όλα δείχνουν ότι θα παραμείνει στην καγκελαρία, θα ανάψει το πράσινο φως για το «κούρεμα» και του ελληνικού χρέους που βρίσκεται στα χέρια των χωρών-μελών της ευρωζώνης και της ΕΚΤ. Για να υλοποιηθεί η σχετική υπόσχεση, η Ελλάδα πρέπει να έχει πρωτογενές πλεόνασμα, αλλά αυτό δεν είναι ανυπέρβλητο εμπόδιο. Συνεχίζοντας την παράδοση των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου, η κυβέρνηση Σαμαρά, παρά τις αντίθετες υποσχέσεις της, παρατείνει τη μερική στάση πληρωμών στο εσωτερικό, γεγονός που της επιτρέπει να εμφανίσει πλασματικό πρωτογενές πλεόνασμα.

Αντίστροφη μέτρηση
Η δραστική μείωση του ελληνικού χρέους, την οποία απαιτεί και το ΔΝΤ, θεωρείται από τον πρωθυπουργό κρίσιμης σημασίας, επειδή εκτιμά πως θα ανοίξει τον δρόμο για τη σταδιακή επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές. Η εκτίμηση αυτή ενισχύεται από το γεγονός ότι τα επιτόκια δανεισμού της Ιταλίας και της Ισπανίας παρουσιάζουν μεγάλη πτώση, σε συνδυασμό με τα πρώτα επιτυχή βήματα της Πορτογαλίας για δική της επιστροφή στις αγορές.

Εάν πραγματοποιηθεί κι αυτό το «κούρεμα» και εάν δρομολογηθούν κάποιες μεγάλες επενδύσεις, ο Σαμαράς θα ισχυρισθεί ότι έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για την απεμπλοκή από το μνημόνιο. Ενας ισχυρισμός που θα αναπαραχθεί και πολλαπλασιασθεί από τα κατεστημένα ΜΜΕ, αναζωπυρώνοντας την ελπίδα ότι ο Γολγοθάς θα τελειώσει σύντομα.

Η πραγματικότητα, όμως, είναι πολύ διαφορετική. Ακόμα κι αν τελικώς αποφασισθεί το πρόσθετο «κούρεμα», κατά πάσα πιθανότητα θα συνοδευθεί από κάποιου είδους «κούρεμα» και των ελληνικών καταθέσεων, σύμφωνα με την τάση που επικρατεί πλέον στην ευρωζώνη. Αλλά ούτε και η μείωση του ελληνικού χρέους είναι από μόνη της ικανή να σπάσει τον φαύλο κύκλο της ύφεσης και να θέσει την οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης. Η πολιτική της μονοδιάστατης λιτότητας επιτείνει τις συνθήκες ασφυξίας της αγοράς, με αποτέλεσμα να πολλαπλασιάζονται τα οικονομικά και κατ’ επέκταση τα κοινωνικά ερείπια.

Η απειλή της ρήτρας
Η κυβέρνηση διαβεβαιώνει ότι δεν πρόκειται να ληφθούν νέα μέτρα. Ακόμα κι αν παραβλέψουμε ότι η διαβεβαίωση έχει δοθεί και έχει παραβιασθεί πολλές φορές την τελευταία τριετία, υπάρχει η ρήτρα της αυτόματης δημοσιονομικής προσαρμογής. Η συνεχιζόμενη ύφεση καθιστά αναπόφευκτη τη μείωση των εσόδων, δηλαδή τις δημοσιονομικές αποκλίσεις και κατ’ επέκταση τη λήψη νέων μέτρων, τα οποία με τη σειρά τους θα αναπαράγουν τον φαύλο κύκλο.

Δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση καταφεύγει σε φθηνά προπαγανδιστικά κόλπα για να στηρίξει τις συνεχώς διαψευδόμενες αισιόδοξες προβλέψεις και να δημιουργήσει πλασματική εικόνα σταθεροποίησης. Ενα τέτοιο κόλπο είναι ο ισχυρισμός ότι το τελευταίο διάστημα οι προσλήψεις είναι περισσότερες από τις απολύσεις. Προσθέτουν τις επιδοτούμενες ολιγόμηνες συμβάσεις και βεβαίως τις επαναπροσλήψεις εργαζομένων με ατομικές συμβάσεις μερικής ή και πλήρους απασχόλησης και βεβαίως με πολύ χαμηλότερες αμοιβές.

Η κυβέρνηση μπορεί και να συμπεριφέρεται σαν οδοστρωτήρας και ταυτοχρόνως να καλλιεργεί με σχετική επιτυχία φρούδες ελπίδες, επειδή η πλειονότητα της μικρομεσαίας θάλασσας είναι προς το παρόν ευεπίφορη στην παραμυθία. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στο σοκ. Οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι η μικρομεσαία θάλασσα, που αποτελεί τον κορμό της ελληνικής κοινωνίας, είναι από τη φύση της νοοτροπιακά ανίκανη να συσπειρωθεί και να προβάλει οργανωμένη συλλογική αντίσταση. Το εμπόδιο γίνεται ακόμα πιο μεγάλο λόγω των δεδομένων ιδεολογικών διαχωρισμών, αλλά και λόγω της ανυπαρξίας αξιόπιστης εναλλακτικής πολιτικής λύσης.

Το επώδυνο δίλημμα της μικρομεσαίας θάλασσας

ΚΑΘ’ ΟΛΗ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ της μεταπολιτευτικής περιόδου, οι κινητοποιήσεις ήταν μία μορφή διαπραγμάτευσης με την εκάστοτε κυβέρνηση που συνήθως κατέληγε σε κάποιον συμβιβασμό. Σήμερα, τον τελευταίο λόγο τον έχει η τρόικα και ως εκ τούτου περιθώρια συμβιβασμών δεν υπάρχουν. Οι παραδοσιακές κινητοποιήσεις, λοιπόν, δεν μπορούν να αποδώσουν.

Ανίκανες να σταματήσουν τον οδοστρωτήρα του μνημονίου αποδείχθηκαν και οι μαζικές διαδηλώσεις των Αγανακτισμένων το 2011. Στην πραγματικότητα, εκείνες οι αυθόρμητες και ιδεολογικά οριζόντιες κινητοποιήσεις δεν ήταν τίποτα άλλο από κραυγές οργής, από μια ύστατη προσπάθεια της κοινωνίας να ανατρέψει κατά βάση με ειρηνικό τρόπο την ασκούμενη πολιτική.

Η μικρομεσαία θάλασσα, που υφίσταται τις καταστρεπτικές συνέπειες, αντιμετωπίζει ένα επώδυνο δίλημμα: ή να συνεχίσει την προσπάθεια ατομικής επιβίωσης, ελπίζοντας ότι ο Γολγοθάς σύντομα θα τελειώσει, ή να υπερβεί τον εαυτό της και να εξεγερθεί, προκαλώντας μία κοινωνική έκρηξη που εκ των πραγμάτων θα είναι τυφλή και βίαιη.

Προς το παρόν, η πλειονότητα των μικρομεσαίων δείχνει να επιλέγει το πρώτο και γι’ αυτό έχει ψυχολογική ανάγκη να πιαστεί από την ελπίδα. Αυτός είναι ο λόγος που η ρητορική του πρωθυπουργού βρίσκει ακόμα ακροατήριο. Οσο, βεβαίως, η κοινωνία δεν προβάλλει αντίσταση, η τρικομματική κυβέρνηση θα παραμένει στην εξουσία και ο οδοστρωτήρας του μνημονίου θα συνεχίζει το έργο του. Η νηνεμία που επικρατεί, ωστόσο, δεν είναι καθόλου απόδειξη ότι η κοινωνία έχει υποταχθεί. Η Ιστορία διδάσκει ότι η κοινωνική δυναμική είναι απρόβλεπτη και συχνά οι νηνεμίες εγκυμονούν κοινωνικές εκρήξεις. Ολες οι προϋποθέσεις για να συμβεί αυτό, άλλωστε, βρίσκονται ήδη στο τραπέζι, χωρίς βεβαίως αυτό να σημαίνει ότι μία τέτοια εξέλιξη είναι αναπόφευκτη.

Πηγή real.gr

Οι νίκες του Άσαντ φέρνουν σε δύσκολη θέση το Ισραήλ

Σύμφωνα με δημοσίευμα της Ισραηλινής DEBKA Files, η νίκη του Συριακού στρατού στην πόλη Al-Qusayr, αλλάζει τα δεδομένα στον πόλεμο με τους αντικαθεστωτικούς. Ισραηλινές στρατιωτικές πηγές αναλύουν και αναφέρουν τους λόγους:

1. Με τη νίκη του Άσαντ στην πόλη Αλ Κουσαΐρ «κόπηκε» ο βασικός άξονας επικοινωνίας και μεταφοράς αγαθών των αντικαθεστωτικών με τους βασικούς χρηματοδότες τους, την Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
2. Οι θέσεις των αντικαθεστωτικών στην πόλη Χομς γίνονται ολοένα και περισσότερο ευάλωτες, καθώς ο Συριακός στρατός έχει ανακτήσει τον έλεγχο των μεγάλων αυτοκινητόδρομων που ενώνουν τη Δαμασκό με τη Χομς και το Χαλέπι.
3. Μετά την ήττα των αντικαθεστωτικών από τον Συριακό στρατό στην Αλ Κουσαΐρ, η μοναδική πηγή προμηθειών είναι η Τουρκία.
   Ωστόσο και η περίπτωση αποστολής προμηθειών από την Τουρκία προς τους αντάρτες δεν είναι τόσο απλή, μετά τη συνάντηση του τούρκου πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν με τον αμερικανό πρόεδρο Μπάρακ Ομπάμα. Αν και στην αρχή ο Ερντογάν προσπάθησε να πείσει τον Ομπάμα να δημιουργήσει ζώνες απαγόρευσης πτήσεων στο εσωτερικό της Συρίας, αργότερα αναγκάστηκε να συμφωνήσει για εξεύρεση λύσης μέσω των συνομιλιών σε Διεθνές Συνέδριο, κάτι που υποστηρίζει και η Μόσχα. Τυπικά λοιπόν και η μοναδική ελπίδα των ανταρτών, η βοήθεια από την Τουρκία, ουσιαστικά αποκλείστηκε. Το ποιες χώρες θα συμμετάσχουν στο Διεθνή Συνέδριο ακόμη δεν έχει ξεκαθαριστεί, ωστόσο σε κάθε περίπτωση η Τουρκία μέχρι την ολοκλήρωση του Συνεδρίου δεν θα μπορεί να παράσχει στους αντικαθεστωτικούς την ίδια βοήθεια με πριν.
4. Για το Ισραήλ η πτώση της Αλ Κουσαΐρ σημαίνει ότι μπορεί να «έκλεισαν» οι δρόμοι ανεφοδιασμού προς τους αντικαθεστωτικούς, αλλά «άνοιξαν» εκείνοι των Ιρανικών οπλικών συστημάτων προς την Συρία με τελικό προορισμό τη Χεζμπολάχ.

Στην περίπτωση που ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, Μπέντζαμιν Νετανιάχου, επιμείνει στην απόφασή του να πλήξει συριακούς στόχους ώστε να μην φτάσουν συριακά οπλικά συστήματα στην Χεζμπολάχ, έχει τρεις βασικές επιλογές που καμία από αυτές δεν είναι εύκολη:

1. Ευθεία στρατιωτική επέμβαση του Ισραήλ στην πόλη Αλ Κουσαΐρ, πριν εδραιωθούν εκεί οι συριακές δυνάμεις με αυτές της Χεζμπολάχ. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε ανοιχτό πόλεμο Ισραήλ – Συρίας, με τα όποια επακόλουθα.
2. Να συνεχίσει να βομβαρδίζει συριακά κομβόι και στόχους που από εκεί μεταφέρονται τα εξελιγμένα οπλικά συστήματα προς τη Χεζμπολάχ. Σαν λύση δεν δείχνει και τόσο αποτελεσματική, αν κρίνουμε τα αποτελέσματα των τριών Ισραηλινών βομβαρδισμών που προηγήθηκαν.
3. Επίθεση στα στρατόπεδα της Χεζμπολάχ που θα φτάσουν τα συριακά οπλικά συστήματα. Κάτι τέτοιο θα πυροδοτήσει έναν πόλεμο μεταξύ Χεζμπολάχ και Ισραήλ.

Πηγή

Γιατί είναι αναποτελεσματικός ο νεοφιλελευθερισμός;

Γράφει ο Δημήτρης Δερμάτης

Πολιτικός Επιστήμονας

Μια θεωρητική προσέγγιση πάνω στον κόσμο των ιδεών (ενν. ιδεολογία) στην Ελλάδα του σήμερα δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να γίνει αποκομμένη από την ίδια την κοινωνία, στο πεδίο της οποίας αλληλεπιδρούν μεταξύ τους άλλωστε, ούτε θα μπορούσε να αναλυθεί διαφορετικά παρά μόνο μέσα από κοινωνικούς όρους. Καθώς τα παραδοσιακά σχήματα της πολιτικής διαστρωμάτωσης (αριστερά-κέντρο-δεξιά) πολυδιασπώνται σε μικρότερης δυναμικής τάσεις, διαφορετικής μεταξύ τους πολιτικής τοποθέτησης και θεώρησης υποχρεωνόμαστε πλέον να προχωρήσουμε σε συγκριτική μελέτη με κύριο άξονα το ιδεολογικό τους περιεχόμενο.

Στην παρούσα ανάλυση επιλέγω να εστιάσω αποκλειστικά στον χώρο της δεξιάς επιχειρώντας μια αντιπαραβολή της εφαρμοζόμενης σήμερα πολιτικής του εν λόγω πολιτικού χώρου με μια ριζικά διαφορετική πολιτική πρόταση που δύναται να προσφέρει διέξοδο ή τουλάχιστον να αποτελέσει έναν θεωρητικό οδηγό προς αυτή την κατεύθυνση.

Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο διακυβέρνησης που πρώτη υιοθέτησε και εφάρμοσε η πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας Μάργκαρετ Θάτσερ την δεκαετία του 1980 έχει πολλές ομοιότητες με την σημερινή κυβερνητική πολιτική στην Ελλάδα. Κοινή συνισταμένη η υποχώρηση του κράτους σε βαθμό τέτοιο που να διευκολύνει την επιχειρηματική δραστηριότητα ακόμα και έναντι του κοινωνικού συνόλου ορισμένες φορές. Επρόκειτο για μια συνολική μεταρρύθμιση της βρετανικής οικονομίας που ξεκίνησε από την σταδιακή αποδόμηση των συνδικαλιστικών ενώσεων και ολοκληρώθηκε με την πλήρη αποβιομηχάνιση της χώρας. Οι δυο βασικοί πυλώνες του νεοφιλελευθερισμού είναι η μείωση της φορολογίας με την προϋπόθεση να λειτουργήσει ως κίνητρο για οικονομική ανάπτυξη και οι ιδιωτικοποιήσεις μεγάλων επιχειρήσεων. Στην Ελλάδα η φορολόγηση παραμένει υψηλή ακόμη εξαιτίας της ανάγκης εύρεσης πόρων για την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους. Συνεπώς το χάσμα μεταξύ θεωρίας και πράξης στην προσπάθεια εφαρμογής του στην ελληνική πραγματικότητα σκιαγράφει την αναποτελεσματικότητά του. Η στρατηγική των αποκρατικοποιήσεων σε παγκόσμιο επίπεδο υπήρξε αποτελεσματική ως ένα βαθμό μόνο σε χώρες όμως, οι οποίες διέθεταν τα κατάλληλα μέσα και υποδομές, ώστε να μπορέσουν να ιδιωτικοποιηθούν άμεσα οι μεγάλες επιχειρήσεις τους και να παραμείνουν κερδοφόρες στο μέλλον. Στην Ελλάδα, όπου η βιωσιμότητα μιας επιχείρησης μπορεί να θιγεί από την μια μέρα στην άλλη-λόγω της εύθραυστης κατάστασης της αγοράς- κάτι τέτοιο θα ήταν εξαιρετικά επισφαλές και το αποτέλεσμα του εκ προοιμίου θα μπορούσε να αμφισβητηθεί.

Μια διαφορετική διάσταση, τροφή για σκέψη και παραλληλα κριτική στον νεοφιλελευθερισμό δίνεται επαρκώς από τον Άγγλο διανοούμενο συντηρητικό Φίλιπ Μπλόντ και το "think tank" του, "ResPublica" , ο οποίος διαπιστώνει ότι η αποτυχία του νεοφιλελεύθερου μοντέλου οφείλεται ακριβώς στο αίτιο του που είναι και ταυτόχρονα και αποτέλεσμα της εφαρμογής του. Δεν είναι άλλο από την μονοπώληση και την συγκέντρωση του πλούτου στους λίγους στον ιδιωτικό τομέα με την παράλληλη υπονόμευση του ρόλου της οικογένειας και του ατόμου στα πλαίσια μιας κακώς εννοούμενης συλλογικότητας. Προτείνει τον επαναπροσδιορισμό των αξιών της δεξιάς, έθιμα, παραδόσεις, οικογένεια και υπερθεματίζει ακριβώς αυτή την ανάγκη να ενισχυθεί η ατομικότητα μέσα από την υιοθέτηση μια αντιμονοπωλιακής πολιτικής ως διέξοδο από την παγκόσμια ύφεση.

Στην χώρα μας η ατομικότητα τοποθετείται στο μέσο μεταξύ αγοράς και κράτους ισορροπώντας σε μια λεπτή κλωστή στην παρούσα φάση. Αυτη είναι η πρόκληση που καλείται να αντιμετωπίσει η δεξιά διακυβέρνηση στην Ελλάδα, με ποιο τρόπο δηλαδή θα καταφέρει να τονώσει την ατομικότητα και να "προστατέψει" το άτομο από την λαίλαπα της ελεύθερης αγοράς. Η νεοφιλελεύθερη έκφραση της υπάρχουσας πολιτικής ελίτ αδυνατεί να το επιτύχει κατά την γνώμη μου, διότι απαιτείται υπέρβαση και διαφοροποίηση από τις θεμελιώδεις αρχές της ίδιας της ιδεολογίας. Η επιδίωξη για ισχυροποίηση του κράτους, όχι τόσο δομικά όσο σε επίπεδο αναβάθμισης των δημόσιων πολιτικών μέσω των συχνότερων παρεμβάσεων του κράτους προς την κατεύθυνση της στήριξης με οικονομικά, ηθικά ή άλλα μέσα των εγχώριων φορέων, είναι επιτακτική. Αναφέρομαι στους κοινωνικούς εκείνους μηχανισμούς που έχουν την δυνατότητα να αντεπεξέλθουν στην κρίση και να οδηγήσουν στην ανάπτυξη της αγοράς στο μέλλον. Στο παραπάνω παράδειγμα δεν νοούνται ως κοινωνικοί μηχανισμοί αποκλειστικά οι επιχειρήσεις. Ουσιαστικά μιλάμε για μια στρατηγική "εσωτερικής επένδυσης" παρέχοντας κίνητρο στο άτομο να συμμετάσχει κι αυτό από την πλευρά του στις κοινωνικές διαδικασίες.

Ένα επιπλέον έλλειμμα της νεοφιλελεύθερης σκέψης αφορά στην εξωτερική πολιτική. Εκεί όπου σήμερα για την χώρα μας διακυβεύονται τεράστια οικονομικά συμφέροντα. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα θα αποτελέσει στο μέλλον η εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, η οποία στην νεοφιλελεύθερη συνείδηση πρόκειται απλώς για μια ευκαιρία, ένα "deal" με όρους οικονομίας σε συνάρτηση με τους εξωτερικούς παίκτες. Απαιτείται και εδώ όπως και προηγουμένως μια απόκλιση από την βασική νεοφιλελεύθερη αντίληψη και μια περισσότερο εθνική προσέγγιση. Η ανάγκη για την ανακήρυξη της ΑΟΖ είναι πιο επίκαιρη από ποτέ και χρειάζεται να έρθει μέσα από μια πολιτική συμμαχιών με τις γειτονικές φίλιες χώρες, ενώ με τις εχθρικές στο μέτρο των κανόνων των διεθνών σχέσεων να ασκηθεί όσο μεγαλύτερη πίεση, ώστε να επιτευχθεί στο τέλος η καλύτερη δυνατή συμφωνία για την χώρα μας. Αυτή την ακολουθία στην εξωτερική πολιτική που επί της ουσίας πρόκειται για μια στρατηγική σε βάθος χρόνου αδυνατεί να ακολουθήσει το νεοφιλελεύθερο μοντέλο με τις παρούσες πολιτικές και επιδιώξεις.

Ο νεοφιλελευθερισμός πλέον αποτελεί αναμφισβήτητα την επίσημη ιδεολογία της πολιτικής ελίτ της δεξιάς στην Ελλάδα. Η κοινωνική βάση όμως διαφοροποιείται αισθητά από αυτή την θέση και σημειώνει την λάθος κατεύθυνση αυτής της πολιτικής. Μεγάλος αριθμός κοινωνικών επιστημόνων επίσης διαπιστώνει την ανεπάρκεια του να δώσει λύσεις στο σύγχρονο πολιτικό περιβάλλον και ειδικά στην περίοδο της κρίσης. Χρειάζεται επαναπροσδιορισμός όλων εκείνων των αξιών του συντηρητικού χώρου που έχουν αντικατασταθεί από τις νεοφιλελεύθερες "ελευθεριότητες", μια επαναθεμελίωση του ιδεολογικού χαρακτήρα του πολιτικού χώρου που να έχει τις απαντήσεις σε θεμελιώδη ζητήματα πολιτικής φύσης που αφορούν άμεσα την κοινωνία. Εδώ είναι το μεγάλο στοίχημα μέσω της αλλαγής και της μεταστροφής από την μια ή της προσκόλλησης σε ατελέσφορες προσπάθειες πολιτικής δράσης από την άλλη.

Σουηδία: Ο πολυπολιτισμός του Σόρος "χτυπάει" και γεννάει ρουφιάνους δημοσιογράφους

Μόνο φρίκη και αποτροπιασμό προκαλεί η είδηση, αποκαλύπτει όμως και τον βρώμικο ρόλο των “δημοσιογράφων” φερέφωνων του Σόρος στην επιβολή του παγκόσμιου φασισμού και της εξόντωσης κάθε ελεύθερης φωνής.

Η Σομαλή δημοσιογράφος Amun Abdullahi, εντόπισε ισλαμοφασιστικό πυρήνα που λειτουργούσε ως “ισλαμικό πολιτιστικό κέντρο”, σαν αυτά που θέλει να ανοίξει ο Καμίνης σε κάθε διαμέρισμα, με επιδότηση μάλιστα από το κράτος. Παρακολούθησε την αλλαγή συμπεριφοράς ενός Σομαλού νέου που γνώριζε καλά, μετά τα “σεμινάρια” που παρακολουθούσε εκεί. 

Μετά από έρευνα, απέδειξε πως πίσω από το “πολιτιστικό ίδρυμα”, κρυβόταν επικίνδυνη ισλαμιστική οργάνωση που έκανε πλύση εγκεφάλου στους νεαρούς μουσουλμάνους, μετατρέποντας τους σε πειθήνιους φασίστες. Η ηρωΐδα δημοσιογράφος, το αποκάλυψε ως όφειλε και εκεί άρχισε η… κόλαση!

Παρότι Μουσουλμάνα και η ίδια, ο εσμός των δημοσιογραφικών καθαρμάτων που παρουσιάζονται ως “ευαίσθητοι” και “ανθρωπιστές”, την έδωσαν βορά στα στίφη των ισλαμοφασιστών με απίστευτα ρεπορτάζ μίσους όπου περίπου χαρακτηριζόταν ως… ρατσίστρια! 

Το αποτέλεσμα ήταν να δεχθεί η ίδια τρομοκρατικές επιθέσεις, να της κάψουν το αυτοκίνητο, να της στέλνουν ακόμα και κούκλες με ακρωτηριασμένα γεννητικά όργανα και τέλος να την αναγκάσουν να επιστρέψει στο Μογκαντίσου.

Στην ερώτηση του δημοσιογράφου “εάν θα την ενδιέφερε να εργαστεί πάλι στην Σουηδία ως δημοσιογράφος”, η απάντηση ήταν κάθετη: “Ποτέ ξανά στην Σουηδία, γιατί εδώ δεν μπορείς να πεις την αλήθεια”!

Βροχή τα "γιούχα" στον Μπουτάρη

Μίλησε για "Μακεδονική" γλώσσα ο εγκληματικά ανιστόρητος

“Μακεδόνικα” βάφτισε δημοσίως και τηλεοπτικώς ο Μπουτάρης τη γλώσσα των Σκοπίων, ο οποίος είπε (εν γνώσει του) κι ένα μεγάλο ψέμμα, ότι παλιά στην περιοχή του το γλωσσικό ιδίωμα το αποκαλούσαν “μακεδόνικα”. 
Φυσικά, ποτέ δεν αποκαλούσαν “μακεδόνικα”, αλλά “εντόπικα” τη γλώσσα. 

Πάντως, η νέα “πατάτα” του Μπουτάρη, πρέπει να του συγχωρεθεί, γιατί… είναι σήμερα εμφανώς χολωμένος, από τα “ουστ γαϊδούρι” που του φώναξαν χθες και τα “ανώμαλε, αλκοολικέ” του πανό της Τούμπας (εδώ). 

Προσπαθεί σήμερα λοιπόν, επίτηδες, εν γνώσει του, να ρεφάρει εκνευρίζοντας αυτούς που τον έβριζαν και να οδηγήσει εκ νέου στα άκρα την κόντρα, έχοντας στο πλευρό του το σύστημα των ΜΜΕ και το ΠΑΣΟΚ, που βλέπει ως “σκοταδισμό” την ιστορική αλήθεια, όταν αυτή δεν βολεύει τον εκλεκτό του συστήματος εξουσίας Γιάννη Μπουτάρη (ακραιφνή νεοφιλελεύθερο, ιδρυτή της Δράσης για να μη ξεχνιούνται οι χαχόλοι).

Όπως πάντα ένας άνθρωπος που χάνει την ψυχραιμία του, κάνει χοντράδες.
Άσχετα από το προσωπικό του θέμα λοιπόν, η ουσία είναι ότι οι ντόπιοι δεν αποκαλούσαν ποτέ τη γλώσσα τους μακεδόνικα, αλλά εντόπικα.

Για την ιστορία, ο κ.Μπουτάρης, μίλησε για “μακεδόνικα”, όταν αναφέρθηκε σε μια πλακέτα Σκοπιανών στη Ρώμη, η οποία είναι γραμμένη στη γλώσσα της FYROM, δηλαδή τα Βουλγάρικα.


Από το ΤΑΧΑΛΙΑ

Ζυμώσεις στο ΠΑΣΟΚ για να «κρύψουν» το πόρισμα!

Προτιμούν την ομερτά, για να αποφύγουν τον εισαγγελέα…

Ενώ πλησιάζουν οι μέρες υποβολής των πορισμάτων για τη διαχείριση των οικονομικών του ΠΑΣΟΚ κατά την περίοδο του ΓΑΠ απ’ τις ελεγκτικές εταιρίες, πληθαίνουν εντός του κόμματος οι συζητήσεις και ζυμώσεις και πιέσεις προκειμένου αυτά τα «κρυφτούν»!
Είναι πλέον πολλά τα στελέχη και μάλιστα τόσο του κλίματος ΓΑΠ όσο και του επιτελείου του Βενιζέλου, τα οποία προτείνουν ανοιχτά και πιέζουν να μην δοθούν στη δημοσιότητα αυτά τα πορίσματα, αλλά να «κρυφτούν» και να συζητηθούν μόνο στα κομματικά όργανα, δηλαδή εντός του στενού κομματικού κύκλου.

Το επιχείρημα που χρησιμοποιούν οι θιασώτες αυτής της απόκρυψης είναι απλό:
Αν τα πορίσματα δοθούν στη δημοσιότητα, τότε είναι αναπόφευκτη η παρέμβαση του εισαγγελέα, με απρόβλεπτες συνέπειες που δεν αποκλείεται να φτάσουν μέχρι και στην παραπομπή στελεχών στη δικαιοσύνη!
Μάλιστα κάποια στελέχη έμπειρα δεν αποκλείουν ακόμα και την απαγόρευση δράσης του ΠΑΣΟΚ, εφόσον διαπιστώνονται κακοδιαχείριση και σπατάλες δίχως παραστατικά, στο βαθμό που τα χρήματα τα οποία ξοδεύτηκαν έτσι προέρχονται απ’ την κρατική επιχορήγηση και τον τραπεζικό δανεισμό!

Μπροστά σε τέτοιους και τόσους κινδύνους με κίνδυνο ακόμα και διάσπασης του ΠΑΣΟΚ η πρόταση να γίνουν τα πορίσματα γνωστά μόνο σε ένα κλειστό κλαμπ στελεχών φαίνεται να συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες, σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες.
Και μάλιστα –επαναλαμβάνουμε- από στελέχη όλων των αντιμαχόμενων τάσεων.
Είναι χαρακτηριστικό, ότι ο ίδιος ο Βενιζέλος επιχειρεί να υποβαθμίσει (όσο γίνεται βέβαια…) ένα μείζον θέμα, το οποίο αυτός και η ηγετική του ομάδα ανέδειξαν.

Είναι επίσης χαρακτηριστικό, ότι στελέχη του επιτελείου του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ λένε τώρα, πως οι δαπάνες που γίνανε δίχως παραστατικά είναι… λίγες, όταν οι ίδιοι κάρφωναν στελέχη του ΓΑΠ για δαπάνες χωρίς παραστατικά ύψους εκατομμυρίων ευρώ!
Απ’ τη μεριά τους φυσικά τα προσκείμενα στο ΓΑΠ στελέχη δεν έχουν κανένα λόγο να μην ενταχθούν σε αυτή τη λογική της ομερτά, για λόγους ευνόητους…

Το ζήτημα είναι, τι θα πράξει η δικαιοσύνη. Θα κλείσει τα μάτια ή θα απαιτήσει την υποβολή των πορισμάτων, ώστε να πράξει ανάλογα;
Οι επόμενες μέρες θα είναι έτσι κι αλλιώς καθοριστικές.
Και πάντως κάποιοι έχουν αναπνεύσει μετά την απόφαση των Πεπόνη-Μουζακίτη να αποσυρθούν!

Πηγή 

Ο νέος ''αντιρατσιστικός'' νόμος και οι ηλιθιότητες του κατεστημένου συστήματος

Του Βασίλη Πανδή

Όπως όλα δείχνουν, είναι σχεδόν έτοιμος για να έρθει προς ψήφιση στην Βουλή ο νέος "αντιρατσιστικός" νόμος του υπουργείου Δικαιοσύνης, όπως διακαώς ποθούν ΔΗΜΑΡ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, ενώ άβουλη παρακολουθεί η συντριπτική πλειοψηφία της Κ.Ο. της "Νέας ΠΟΛ.ΑΝ." του Αντώνη Σαμαρά. Οι εθνομηδενιστικές και ανθελληνικές πολιτικές δυνάμεις, προσπαθούν να ποινικοποιήσουν τον ανοιχτό διάλογο και την ελεύθερη ανταλλαγή ιδεών. Ζούμε δηλαδή στην χώρα της απόλυτης παράνοιας, όπου όποιος διαφωνεί με την πολιτικά ορθή θέση πάνω σε κάποιο θέμα, καθίσταται αυτομάτως εγκληματίας. Έτσι, όποιος αντιστέκεται στον βίαιο και δόλια προσχεδιασμένο (με σκοπό την δημογραφική αλλοίωση) εποικισμό της χώρας του, θα είναι εχθρός της κυρίαρχης "thought police" και επικίνδυνος για την έννομο τάξη...

Και όλο αυτό φυσικά ονομάζεται "δημοκρατία", παρά το γεγονός ότι μόνον Δημοκρατία δεν είναι. Μόνο κατ'επίφαση και παρά φύση "δημοκρατία" θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κάτι τέτοιο! Από την άλλη, τα "τζιμάνια" της συγκυβέρνησης, μας λένε πως με τον νέο νόμο θα τεθεί ένα οριστικό τέλος στην παρακρατική δράση της Χρυσής Αυγής. Θα έπρεπε όμως οι κύριοι αυτοί, ως "περισπούδαστοι", έμπειροι και πεπειραμένοι πολιτικοί που είναι, να ξέρουν ότι τον ναζισμό δεν μπορείς να τον πολεμήσεις ούτε με το να τον ποινικοποιείς, ούτε με το να τον αποκλείεις από τις συζητήσεις στα τηλεοπτικά πάνελ. Και εν πάσει περιπτώσει όταν πας να πολεμήσεις το "τέρας", δεν εξομοιώνεσαι μαζί του χρησιμοποιώντας τις μεθόδους και τις πρακτικές του.

Η πολιτική γύμνια και η ένδεια πολιτικών θέσεων που τους χαρακτηρίζει, δεν φαίνεται όταν δεν τους καλείτε στις εκπομπές των καναλιών σας, κύριοι καναλάρχες και κύριοι μεγαλοδημοσιογράφοι. Αντιθέτως: η παρατεταμένη απουσία τους από τα πάνελ τούς χαρίζει μια αντισυστημική αίγλη και φυσικά τις αγανακτισμένες ψήφους, αφού έτσι τους ανοίγεται πεδίον δόξης λαμπρόν για να εμφανίζονται άλλωτε ως οι αδιάφθοροι τιμωροί του κατεστημένου και άλλωτε ως οι αδικημένοι, οι μόνοι πραγματικοί πατριώτες (εκτός βέβαια εάν, κύριοι καναλάρχες, δεν θέλετε πραγματικά να κατακερματιστεί η Χρυσή Αυγή, αλλά να ανεβούν κι άλλο τα ποσοστά της...).

Ακούστε λοιπόν τούτο κύριοι της συγκυβέρνησης: Για την Δημοκρατία δεν υπάρχουν ούτε επικίνδυνες ιδέες, ούτε επικίνδυνες θεωρίες, ούτε επικίνδυνα κόμματα. Η πραγματική Δημοκρατία δεν ποινικοποιεί, ούτε φυλακίζει τον αντιφρονούντα της: τον αντιμετωπίζει στα ίσα.

Το έχουμε πει πολλές φορές και θα συνεχίσουμε να το λέμε: Η μόνη υγιής λύση είναι η άμεση απέλαση όλων των λαθρομεταναστών. Και όταν λέμε απέλαση, εννοούμε απέλαση, και όχι τα πέρα-δώθε από την Αθήνα στον Έβρο, και τις άκαρπες κινήσεις εντυπωσιασμού του νυν υπουργού Δημοσίας Τάξεως...

Πηγή

Ρωσία: Απετράπη τρομοκρατική επίθεση στη Μόσχα σύμφωνα με τις υπηρεσίες ασφαλείας

Οι ρωσικές υπηρεσίες ασφαλείας ανακοίνωσαν τη Δευτέρα πως απέτρεψαν τρομοκρατική επίθεση στη Μόσχα, σκοτώνοντας δύο δράστες και συλλαμβάνοντας άλλον έναν.

«Οι αποφασιστικές μας ενέργειες απέτρεψαν προσπάθεια τρομοκρατικής ενέργειας στην πρωτεύουσα,» αναφέρει σε ανακοίνωσή της η National Anti-Terror Committee.

© Dow Jones Newswires

Οι ισλαμoφασίστες τα βρήκαν και πάλι… πάνω από το «πτώμα» της Ελλάδας

Γράφει ο Νίκος Καρατουλιώτης 
Υποστράτηγος ε.α
Μέλος Κίνησης Εθνικής Άμυνας (Κ.ΕΘ.Α)

1400 σχολεία και φροντιστήρια
1890 εκκλησίες και 1460 ιερείς
353.000 ψυχές χάθηκαν
930.000 πρόσφυγες διώχτηκαν
Η γενοκτονία που συντελέστηκε την περίοδο 1912-1922 σε βάρος του ελληνισμού, ήταν απόρροια του ισλαμοφασισμού.
Εκτελεστικός βραχίονας οι ισλαμιστές της οθωμανικής αυτοκρατορίας και ο ιθύνων νους αλλά και σχεδιαστής της εθνοκάθαρσης οι γερμανοί φασίστες.

Με το τρίπτυχο «ένα κράτος, μια θρησκεία, ένας λαός», και έχοντας ως συμβουλάτορες Γερμανούς αξιωματικούς, οι Νεότουρκοι αρχικά και στη συνέχεια ο Μουσταφά Κεμάλ, σχεδίασαν και εκτέλεσαν την ποντιακή γενοκτονία.

Ο προσχεδιασμένος αφανισμός, ξεκινά το 1916 με το πρόσχημα να μην ενωθούν οι Έλληνες του Πόντου με τις Ρωσικές δυνάμεις, που πολιορκούσαν τον Πόντο για να ολοκληρωθεί τον Αύγουστο του 1923 όταν ο Κεμάλ αναφώνησε θριαμβευτικά: «Επί τέλους τους ξεριζώσαμε»...

«Από τα αποτελέσματα των Βαλκανικών πολέμων και από τους Γερμανούς, τους επίσημους συμβούλους των, οι Νεότουρκοι διδάχτηκαν ότι μόνο μετά την εξαφάνιση των Ελλήνων και των Αρμενίων θα έκαναν πατρίδα τους τη Μικρά Ασία . Οι διάφορες μορφές βίας δεν αρκούσαν για να φέρουν τον εκτουρκισμό.
H Γερμανία στην προσπάθειά της να πετύχει τους οικονομικούς και πολιτικοστρατηγικούς της στόχους στον νευραλγικό αυτό χώρο, δεν δίστασε να θυσιάσει τους χριστιανικούς λαούς της Ανατολής στο βωμό του Παντουρκισμού»(1).

Η Τουρκία άρχισε την εθνοκάθαρση με τη στρατολόγηση των χριστιανών στα τάγματα εργασίας (μελέ-ταμπουρού), που σχηματίστηκαν με την δικαιολογία κατασκευής δημοσίων έργων, ενώ στην πραγματικότητα ήταν τάγματα θανάτου.  

«… χιλιάδες αποθνήσκουν προσβαλλόμενοι υπό ασθενειών, πυρετών, εξανθηματικού τύφου, χολέρας».(2).

«Από τούρκο λοχία λιποτάκτη πήραμε τις εξής πληροφορίες:

Οι ανυπότακτοι Έλληνες καταδικάστηκαν σε θάνατο κατά χιλιάδες, αλλά στην πραγματικότητα τούς έστειλαν στην περιοχή Bozanti, γιά να χρησιμοποιηθούν σε κοπιώδεις εργασίες για το άνοιγμα του τούνελ στο όρος Ταύρος. Αγνοείται τί έγιναν, αλλά γνωρίζουμε μεγάλος αριθμός είναι νεκροί»(3).

Ο Γερμανικός στρατός, φοβόταν τον διαμελισμό της οθωμανικής αυτοκρατορίας και τυχόν προσάρτηση τμημάτων αυτής σε περιοχές υπό ρωσικό, βρετανικό ή γαλλικό έλεγχο.

«Οι Γερμανοί είχαν τεράστια οικονομικά και στρατιωτικά συμφέροντα στην Τουρκία. Έλπιζαν ότι με μια ισχυρή Τουρκία θα ανταγωνίζονταν καλύτερα τους Βρετανούς. Η Γερμανία εκπόνησε ένα «πρόγραμμα ακεραιότητας της Τουρκίας», η υλοποίηση του οποίου προϋπέθετε την εξόντωση των πληθυσμών εκείνων που ενίσχυαν τις φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ο σύνδεσμος Γερμανίας και Νεότουρκων ήταν ο Λήμαν Φόν Σάντερς, ο οποίος είχε αναλάβει την οργάνωση του τουρκικού στρατού τον οποίο και πράγματι εκσυγχρόνισε ενώ ταυτόχρονα τον εξόπλισε με βαρύ οπλισμό και αμέτρητα εφόδια. Με την λήξη των Βαλκανικών πολέμων Γερμανία και Τουρκία, στοχοποιούν ως εχθρό και την Ελλάδα, εκτός της Γαλλίας, της Αγγλίας και της Ρωσίας.
Η Τουρκία είναι πρωτίστως μια μουσουλμανική χώρα και οι ιδέες του μουσουλμανισμού και η επιρροή του πρέπει να κυριαρχούν. Κάθε άλλη θρησκευτική προπαγάνδα πρέπει να κατασταλεί αφού δεν μπορεί κανείς να εμπιστευτεί τους Χριστιανούς, οι οποίοι πάντα δούλευαν για την κατάρρευση του νέου καθεστώτος(4).
«Αρκετοί ερευνητές θεωρούν ότι η καταπίεση και η εξαφάνιση των χριστιανικών κοινοτήτων υπήρξε έμπνευση των Γερμανών. Ο Μιχ. Ροδάς θεωρεί ότι στόχος της Γερμανίας ήταν “… να εκδιωχθούν τελείως οι Άγγλοι και οι Γάλλοι και να συντριβούν οι Έλληνες.” Το στόχο αυτό προπαγάνδιζε από το 1915 ο Γερμανός Φράνς Κόολερ: “Αφ’ ενός, με τον τουρκικό αποικισμό στα παρ’ αμιγών Ελλήνων κατοικούμενα νησιά του Αιγαίου και τις Μικρασιατικές ακτές -απ’ όπου αυτοί θα εκδιωχθούν- αφ’ ετέρου με την ηθική και οικονομική εξασθένηση όσων Ελλήνων απομείνουν, θα κατορθωθεί ο βαθμιαίος εξισλαμισμός της Τουρκίας. Θα κατορθωθεί η ίδρυση τουρκικού κράτους με συμπαγή τουρκική μάζα, κράτους δηλαδή που θα έχει καθαρά εθνικό χαρακτήρα. …Οι ελληνικές αρπακτικές διαθέσεις δεν θα έχουν πλέον έδαφος πραγματοποίησης. Γιατί η κύρια βάση πάνω στην οποία στηρίζεται η πολιτική του ελευθέρου βασιλείου, η λύτρωση του υποταγμένου γένους, θα έχει εκλείψει αφού ο Ελληνισμός θα ΄χει εξαφανιστεί»(5).

«Η Τουρκία έγινε το πιο σημαντικό πεδίο δράσης του γερμανικού ιμπεριαλισμού»
 
Ο μάλλον φιλότουρκος Γάλλος αντιπλοίαρχος Ρολέν (Rollin), σ’ έκθεσή του προς το γαλλικό Γενικό Επιτελείο Ναυτικού στις 9 Φεβρουαρίου 1919, αναφέρει:

“Οι Νεότουρκοι σε συνεργασία με τους Γερμανούς φανέρωσαν τους στόχους τους. Απέβαλαν τη μάσκα… Από τις αρχές του 1914 υπό την καθοδήγηση του Γερμανού αρχιστρατήγου Liman Von Sanders άρχισαν συστηματικοί διωγμοί και εξορίες… Μεθοδική επιχείρηση εξαφάνισης του ελληνικού στοιχείου… Υπό το πρόσχημα στρατιωτικής επιταγής οι διωγμοί μεταβλήθηκαν σ’ εκατόμβες… Χιλιάδες εξοντώθηκαν στα περίφημα Αμελέ ταμπουρού".

Ο Αμερικανός ταγματάρχης Γιόουελ δίνει μια εικόνα του Μικρασιατικού Πόντου το 1921: «Πτώματα, πτώματα σε όλο το μήκος της πορείας των εκτοπισμένων... φρίκη και πτώματα».
Ενώ ο Αμερικανός δημοσιογράφος Γκίμπονς γράφει: «Η πεδιάδα της Μαλάτειας ήταν στρωμένη με πτώματα Ελλήνων».
O Σοβιετικός αξιωματικός Φρούνζε (Frounze), έδωσε την ακόλουθη μαρτυρία για τους ηττημένους αντάρτες του Πόντου και τον Τοπάλ Οσμάν:

«Συναντήσαμε μια μικρή ομάδα από 60-70 Έλληνες, οι οποίοι μόλις είχαν καταθέσει τα όπλα. Όλοι τους είχαν εξαντληθεί στο έπακρο... Αλλοι έμοιαζαν κυριολεκτικά με σκελετούς. Αντί για ρούχα κρέμονταν από τους ώμους τους κάτι απίθανα κουρέλια. Στο κέντρο της ομάδας βρίσκονταν ένας ψηλός κι' αδύνατος παπάς, φορώντας το καλυμμαύχι του... Φυσούσε κρύος αέρας και όλη η ομάδα κάτω από τα σπρωξίματα των συνοδών-στρατιωτών, κατευθυνόταν με πηδηματάκια προς τη Χάβζα. Μερικοί όταν μας αντίκρυσαν, άρχισαν να κλαίνε δυνατά ή μάλλον να ουρλιάζουν, μια και ο ήχος που ξέφευγε από τα στήθη τους, έμοιαζε περισσότερο με ουρλιαχτό κυνηγημένου ζώου.
Από τους 200.000 Έλληνες που ζούσανε στη Σαμψούντα, τη Σινώπη και την Αμάσεια έμειναν λίγοι μόνο αντάρτες που τριγυρίζουν στα βουνά. Το σύνολο σχεδόν των ηλικιωμένων, των γυναικών και των παιδιών εξορίστηκαν σε άλλες περιοχές με πολύ άσχημες συνθήκες.
Πληροφορήθηκα ότι οι τσέτες του Οσμάν Αγά (Τοπάλ Οσμάν) έσπειραν τον πανικό στην πόλη Χάβζα. Έκαψαν, βασάνισαν και σκότωσαν όλους τους Έλληνες και Αρμένιους που βρήκαν μπροστά τους.
Γκρέμισαν όλες τις γέφυρες. Παντού υπήρχαν σημάδια γκρεμίσματος.
Η διαδρομή από την πόλη Καβάκ προς το πέρασμα Χατζηλάρ θα μείνει για πάντα στη μνήμη μου όσο θα ζω. Σε απόσταση 30 χιλιομέτρων συναντούσαμε μόνο πτώματα. Μόνο εγώ μέτρησα 58. Σ' ένα σημείο συναντήσαμε το πτώμα μιας ωραίας κοπέλας. Της είχανε κόψει το κεφάλι και το τοποθέτησαν κοντά στο χέρι της. Σε κάποιο άλλο σημείο υπήρχε το πτώμα ενός άλλου ωραίου κοριτσιού, 7-8 χρονών, με ξανθά μαλλιά και γυμνά πόδια. Φορούσε μόνο ένα παλιό πουκάμισο. Απ' ότι καταλάβαμε, το κοριτσάκι καθώς έκλαιγε, έχωσε το πρόσωπό του στο χώμα, δολοφονημένο από το κάρφωμα της λόγχης του φαντάρου».

Απόσπασμα ομιλίας του πρωθυπουργού της Μεγάλης Βρετανίας, Λόϋδ Τζώρτζ στό βρετανικό κοινοβούλιο (23 Ιουλίου 1922):

«Αναρωτιέμαι αν ο εντιμότατος και γενναίος βουλευτής (Kenworthy) είδε την έκθεση της αμερικανικής αποστολής για τις βιαιότητες που διαπράχθηκαν στον Πόντο. Τί συνέβη εκεί; Όχι μεμονωμένα περιστατικά, αλλά δεκάδες χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά εκτοπίστηκαν και δεκάδες χιλιάδες βρήκαν το θάνατο. Οι εκθέσεις πού αναφέρονται στην τύχη των γυναικών είναι αυτόχρημα φρικώδεις. Και όλες αυτές οι ακρότητες διεπράχθησαν χωρίς να προηγηθεί εξέγερση. Χωρίς να υπάρξει πρόκληση. Ήταν καθαρά προμελετημένη εξόντωση. "Εξόντωση" δεν είναι δική μου λέξη. Είναι η λέξη πού χρησιμοποίησε η αμερικάνική αποστολή».

Άλλοι Γερμανοί αξιωματικοί είχαν εμπλακεί ακόμα πιο άμεσα στην γενοκτονία. Στην πόλη Urfa, σχεδόν 25.000 Αρμένιοι, φοβούμενοι την απέλαση και την σφαγή τους, οχυρώθηκαν καταφέρνοντας να απωθήσουν το τουρκικό πεζικό: ο διοικητής Wolffskeel, αξιωματικός του γερμανικού πυροβολικού, παρενέβη τότε στρατιωτικά μετατρέποντας την αρμένικη περιοχή σε σωρό από συντρίμμια.

Μετά την «οικονομική» κατάρρευση της πατρίδας μας και την υποταγή στα αλλεπάλληλα μνημόνια, οι πατροπαράδοτοι «σύμμαχοι» και διώκτες του ελληνισμού επανεμφανίζονται για μια ακόμη φορά διεκδικώντας τον όλεθρο μας. Ο σύγχρονος ισλαμοφασιμός επανέρχεται με την σύμπραξη της κ Μέρκελ και κ. Ερντογάν και απαιτούν:

1. Λύση του Κυπριακού τύπου Ανάν.
2. Συνεκμετάλλευση των κυπριακών υδρογονανθράκων μαζί με το υπό τουρκική κατοχή κυπριακού τμήματος (ψευδοκράτος).
3. Μη κατασκευή σταθμού υγροποίησης (LNG) στο κυπριακό έδαφος, γιατί κοστίζει ακριβά (κατά τους ισχυρισμούς της κ. Μέρκελ).
4. Οι κυπριακοί υδρογονάνθρακες να προωθηθούν στην Ευρώπη μέσω αγωγού που θα διέρχεται από την Τουρκία, παρακάμπτοντας την Ελλάδα. Δηλαδή η Γερμανία να υφαρπάξει τους κυπριακούς υδρογονάνθρακες μέσω της Τουρκίας (και ενδεχομένως στο μέλλον και τους ελληνικούς).
5. Η Τουρκία για πρώτη φορά αμφισβητεί ευθέως και συνολικά τα θαλάσσια σύνορα με τον ελληνισμό (Ελλάδα-Κύπρος), αμφισβητώντας όλες τις υπάρχουσες διεθνείς συνθήκες.
6.Η Γερμανία με το πρόσχημα της Συριακής κρίσης, προώθησε συστοιχίες patriot στην Τουρκία, μαζί με γερμανούς στρατιώτες και αξιωματικούς (χειριστές του συγκεκριμένου οπλικού συστήματος).
7. Γερμανία και Τουρκία προχωρούν σε συμπαραγωγή προηγμένων γερμανικών οπλικών συστημάτων.

Και η Ελλάδα με το υπάρχων πολιτικό σύστημα, οραματίζεται ελληνοτουρκική φιλία και επιτίθεται … με ζεμπεκιές, κουμπαριές και «win-win».
________________________________

1. Του Κώστα Φωτιάδη. Ο Κώστας Φωτιάδης είναι Αν. Καθηγητής Α.Π.Θ. - Παιδαγωγικό Τμήμα Φλώρινας
2. Έκθεση του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών
3. Γαλλικό Γενικό Επιτελείο, 1η Οκτωβρίου 1918
4. “Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ“. Ουγγρικό περιοδικό ιστορίας Trianoni Szemle
5. Του Βλάση Αγτζίδη για την πολιτική του τουρκικού εθνικισμού και τη γενοκτονία των χριστιανικών πληθυσμών στην Ανατολή

Κοζάνη 16/5/13

Πηγή