Η Τουρκία βρίσκεται σε μια ιστορική αναβίωση ενός σαρκοβόρου εθνικού διχασμού

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Ακαδημαϊκή μόνον σημασία έχει το ακριβές ποσοστό του “ναι” στο τουρκικό δημοψήφισμα που επικύρωσε τυπικά την διολίσθηση της γειτονικής χώρας σε μια μορφή αυταρχικής και απόλυτα προσωποπαγούς διακυβέρνησης με ευθείες αναφορές σε….σουλτανάτο του 19ου αιώνα.

Η οριακότητα του απολύτως προδιαγεγραμμένου αποτελέσματος έγκειται απλά και μόνον στην αδυναμία του συστήματος Ερντογάν να ελέγξει την χειραγώγηση της ψηφοφορίας στα μεγάλα αστικά κέντρα της δυτικής Τουρκίας, όπου οι τελευταίοι Κεφαλικοί θύλακες, αν και…ξεδοντιασμενοι, διατηρούν ισχυρά λαϊκά ερείσματα.

Στις περιοχές της νοτιοανατολικής Τουρκίας με τους συμπαγείς κουρδικούς πληθυσμούς η επικράτηση του “Οχι” αναμενόταν και είχε προεξοφληθεί, ωστόσο η εκτεταμένη νοθεία στην ευρωπαϊκή “όχθη” της αυτοκρατορίας στάθηκε δύσκολη γιατί εκεί ακριβώς η παρουσία της οργανωμένης κεμαλικής αντιπολίτευσης, των ξένων μέσων ενημέρωσης, αλλά και των διεθνών παρατηρητών, δεν επέτρεψαν να… ψηφίζουν με τα τέσσερα οι ισλαμιστές.

Σε κάθε περίπτωση όμως, δεν μπορούσε να υπάρχει η παραμικρή ψευδαίσθηση ότι ο επίδοξος “Πατέρας” του νεότερου τουρκικού έθνους θα άφηνε να του πάρουν μέσα από τα χέρια μια τυπική επικύρωση της υπερεξουσίας που έχει επιβάλει εδώ και καιρό στην γειτονική χώρα.

Για την Ελλάδα, η επικράτηση Ερντογάν, προσφέρει μια προσωρινή έστω ανακούφιση, γιατί σε αντίθετη περίπτωση κάνεις δεν θα μπορούσε να προβλέψει τι είδους “εναλλακτικές” θα επιστράτευε η ανάγκη του Τούρκου ηγέτη να επιβεβαιώσει την πρωτοκαθεδρία του με μια διαφορετική “επίδειξη πυγμής”.

Η γενική αμφισβήτηση μάλιστα του αποτελέσματος, φέρνει τις επόμενες κινήσεις του “Σουλτάνου” στο μικροσκόπιο της παγκόσμιας κοινής γνώμης με αποτέλεσμα να δυσχεραίνονται τα περιθώρια στρατιωτικών προκλήσεων εις βάρος της Ελλάδας. Όχι ασφαλώς επειδή σε περίπτωση σύγκρουσης θα σπεύσουν οι άσπονδοι φίλο μας να προσφέρουν έμπρακτη στήριξη, αλλά επειδή στο λεγόμενο “blame game” που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το οπτικό πρίσμα των τρίτων σε μια διακρατική διένεξη, ο Ερντογάν θα βρεθεί εκ των προτέρων με μια εξωθεν… κακή μαρτυρία.

Προδικάζουν όμως όλα αυτά το μέλλον των Ελληνοτουρκικών σχέσεων; Ασφαλώς και όχι. Επιβεβαιώνουν όμως ότι η γειτονική χώρα βρίσκεται σε μια ιστορική αναβίωση σαρκοβόρου εθνικού διχασμού που απειλεί την εθνική της υπόσταση. Ο Ερντογάν κατάφερε να πάρει μια άγρια ρεβάνς για λογαριασμό των καταπιεσμένων ισλαμικών μαζών που στέναζαν από την οικονομική ηγεμονία των κοσμικών “ευρωπαϊστών”, αλλά σε αντίθεση με τον Κεμάλ που ένωσε την σύγχρονη Τουρκία, ίσως αποδειχθεί αυτός που θα την διαλύσει…

Πηγή MIgnatiou


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Η ευρωπαϊκή κρίση και η ελληνική ομηρία

Γράφει ο Σταύρος Λυγερός

Ηχηρά ονόματα του ευρωιερατείου είχαν υποχρεωθεί να ομολογήσουν ότι “κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας”. Ο πρόεδρος της Κομισιόν Γιούνκερ, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Τουσκ, ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) Ντράγκι, ακόμα και η Λαγκάρντ του ΔΝΤ έχουν μιλήσει -με τον έναν ή τον άλλο τρόπο- για την ανάγκη μίας νέας πορείας. Όπως σωστά, άλλωστε, υπογράμμισε ο Τουσκ εν όψει της συνόδου κορυφής «δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε τις συζητήσεις με μία μακάρια πεποίθηση ότι τίποτα δεν είναι λάθος, ότι τα πάντα είναι εντάξει».

Η κατάληξη του αναστοχασμού για το μέλλον της ΕΕ που εγκαινιάσθηκε στη σύνοδο κορυφής της Μπρατισλάβας φάνηκε από μία δήλωση της Μέρκελ και επισημοποιήθηκε από σύνοδο κορυφής: η απάντηση του ευρωιερατείου είναι η ΕΕ των πολλών ταχυτήτων. Μία άλλη απάντηση θα προκύψει από τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία. Στην πραγματικότητα πρόκειται για υπαρξιακή δοκιμασία του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Το Brexit ήταν ένα μήνυμα που δεν μπορεί να παρακαμφθεί. Δεν πρόκειται απλά και μόνο για την εκδήλωση του παραδοσιακού βρετανικού ευρωσκεπτικισμού. Αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου. Και το παγόβουνο είναι η ραγδαία άνοδος της αντισυστημικής ψήφου σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γηραιάς Ηπείρου.

Το γεγονός ότι η αντισυστημική ψήφος στον ευρωπαϊκό Νότο έχει αριστερό πρόσημο, ενώ στον Βορρά και στην Ανατολή έχει ακροδεξιό-εθνικιστικό πρόσημο δεν αλλάζει την ουσία του προβλήματος. Και η ουσία είναι η αμφισβήτηση της κατεστημένης πολιτικής που με επιμέρους διαφοροποιήσεις εφαρμόζουν τις τελευταίες δεκαετίες στην ΕΕ και η Κεντροδεξιά και η Κεντροαριστερά.

Έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, η κρίση της Ευρώπης δεν είναι απλώς το άθροισμα των επιμέρους κρίσεων (οικονομική, μεταναστευτική και κρίση ασφάλειας λόγω της ισλαμικής τρομοκρατίας). Η ταυτόχρονη έκθεση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος στις τρεις αυτές παράλληλες κρίσεις έβγαλε με δύναμη στην επιφάνεια τις ασυμμετρίες και τις αντιφάσεις του, με αποτέλεσμα η ΕΕ να αντιμετωπίζει σήμερα υπαρξιακή κρίση.

Η ρότα του Βερολίνου

Το Βερολίνο, όμως, δεν δείχνει διατεθειμένο να αλλάξει ουσιαστικά ρότα. Η μόνη πραγματική αλλαγή της Μέρκελ είναι στο προσφυγικό-μεταναστευτικό μέτωπο, λόγω των ισχυρών πιέσεων που δέχεται εντός της χώρας της. Η εκλογική άνοδος του ξενοφοβικού και ευρωσκεπτικιστικού κόμματος “Εναλλακτική για τη Γερμανία” οξύνει τις πιέσεις που δέχεται από το κόμμα της και από το αδελφό Χριστιανοκοινωνιστικό Κόμμα της Βαυαρίας. Πρόκειται για πιέσεις που αντανακλούν το κλίμα σ’ ένα πολύ μεγάλο τμήμα της γερμανικής κοινωνίας. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να τις αγνοήσει, δεδομένου ότι τον Σεπτέμβριο θα βρεθεί αντιμέτωπη με τις κάλπες.

Ούτε, βεβαίως, η δρομολόγηση της Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων θα λύσει το πρόβλημα. Το νέο αυτό ρευστό ευρωπαϊκό περιβάλλον έχει επιπτώσεις και στο ελληνικό πρόβλημα. Η Ελλάδα έχει πάψει να είναι το “μαύρο πρόβατο σ’ ένα άσπρο κοπάδι”. Μία ένδειξη ήταν η ευρωμεσογειακή σύνοδος κορυφής στην Αθήνα. Το ανοίκειο δηλητηριώδες σχόλιο του Σόιμπλε είναι αλάνθαστο σημάδι ότι ένοιωσε απειλή. Και όχι αδικαιολόγητα. Επρόκειτο για εξέλιξη που εκ των πραγμάτων έριξε σκιά στη γερμανική ηγεμονία.

Η δημοσκοπική κατρακύλα του προέδρου Ολάντ έπαιξε καταλυτικό ρόλο για να υπερβεί τις επιφυλάξεις του και να συμπράξει με τις χώρες του Νότου, αδιαφορώντας για την αντίδραση του Βερολίνου. Χωρίς τη συμμετοχή της Γαλλίας, ο Ρέντσι θα παρέμενε στο επίπεδο της απλής έκφρασης δυσαρέσκειας και των εκκλήσεων για χαλάρωση της λιτότητας. Είναι αποκαλυπτική η δήλωσή του: «Επιτέλους ο Ολάντ είναι μαζί μας. Ξεπέρασε την αναποφασιστικότητά του. Τώρα είμαστε πολλοί και μπορούμε να κινητοποιηθούμε».

Σε αντίστοιχο μήκος κύματος είχε κινηθεί και ο Γιούνκερ που είχε μιλήσει για «κοινωνική Ευρώπη» και είχε ζητήσει ευελιξία όσον αφορά την εφαρμογή των δημοσιονομικών κανόνων προκειμένου να διευκολυνθεί η ανάπτυξη. Εκείνες τις ημέρες ο Τουσκ έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, ρίχνοντας με δραματικούς τόνους στο τραπέζι το ζήτημα “περισσότερη ή λιγότερη Ευρώπη” που απασχολεί πρωτίστως τις χώρες-μέλη της ομάδας Βίζεγκραντ (Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία και Σλοβακία).

Η τριχοτόμηση της Ευρώπης

Μιλώντας σχηματικά, μπορούμε να πούμε ότι στους κόλπους της ΕΕ διαμορφώνονται τρεις ομάδες (Βορράς, Νότος και Ανατολή). Με δεδομένες τις διαφοροποιήσεις στους κόλπους τους, είναι εμφανές ότι τραβάνε το “κάρο” προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Οι αποκλίνουσες αυτές τάσεις εκ των πραγμάτων περιπλέκουν την κατάσταση. Όχι μόνο δυσκολεύουν την ανεύρεση εποικοδομητικών συμβιβασμών, αλλά και δυσχεραίνουν τη γερμανική ηγεμονία. Ειδικά σε μία περίοδο που η Μέρκελ εμφανίζεται σχετικά αποδυναμωμένη στο εσωτερικό και που τόσο ο Ντράγκι όσο και ο Γιούνκερ εκδηλώνουν τάσεις αυτονόμησης.

Παρόλα αυτά, το Βερολίνο συνεχίζει να δίνει τον τόνο. Η καγκελάριος υιοθετεί ευέλικτη στάση και που και που κάνει φραστικές υποχωρήσεις, προκειμένου να διατηρήσει τον έλεγχο και να αποτρέψει δραστικές αποφάσεις. Στην πραγματικότητα, με την υιοθέτηση της Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων πάγωσε προς το παρόν τη σχετική συζήτηση μέχρι τις γερμανικές εκλογές. Το πολιτικό τοπίο στην ΕΕ απέχει πολύ από το να έχει βρει μία νέα ισορροπία.

Η ήττα του Ρέντσι στο δημοψήφισμα του περασμένου Δεκεμβρίου έχει βάλει την Ιταλία σε μία περίοδο δυνητικής πολιτικής αστάθειας. Η έστω και με απώλειες νίκη του κεντροδεξιού Ρούτε στην Ολλανδία ήταν μία ανάσα για τις άρχουσες πολιτικές ελίτ στην Ευρώπη. Τα πάντα σχεδόν, όμως, θα κριθούν από τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία.

Το γεγονός ότι η ΕΕ θυμίζει ολοένα και περισσότερο κινούμενη άμμο, το γεγονός ότι οι αντιθέσεις στους κόλπους του ευρωιερατείου οξύνονται αναμένεται να έχει αντιφατικές επιπτώσεις στο ελληνικό πρόβλημα. Ναι μεν η Αθήνα έχει σπάσει την πολιτική απομόνωση του 2015, ναι μεν το δόγμα της λιτότητας αμφισβητείται ολοένα και περισσότερο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα διευκολυνθεί η επίτευξη των στόχων της. Αυτό φάνηκε καθαρά στη συμφωνία που επετεύχθη στο Eurogroup στη Μάλτα για τη 2η αξιολόγηση.

Τα ενδοευρωπαϊκά χαρακώματα και το ελληνικό χρέος

Η ανακοίνωση των μεσοπρόθεσμων μέτρων για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους προσκρούει στην άρνηση του Βερολίνου, το οποίο τη μεταθέτει για μετά τις γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου. Υποτίθεται ότι τότε θα είναι πολιτικά ευκολότερη η λήψη της σχετικής απόφασης. Αυτό, ωστόσο, αμφισβητείται.

Πράγματι, η κυβέρνηση συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών, που πιθανότατα θα προκύψει, δεν θα έχει μπροστά της κάλπες. Από την άλλη πλευρά, όμως, με την είσοδο της “Εναλλακτικής για τη Γερμανία” η σύνθεση του επόμενου γερμανικού Κοινοβουλίου θα είναι περισσότερο εχθρική από τη σημερινή σύνθεσή του για την έγκριση της ελάφρυνσης. Στην πραγματικότητα, το Βερολίνο είναι απρόθυμο να ελαφρύνει το ελληνικό χρέος και προς το παρόν πετάει το μπαλάκι στο μέλλον για να κερδίσει πολιτικό χρόνο.

Τον Μάιο του 2016, το Eurogroup είχε συμφωνήσει να αρχίσει τη σχετική συζήτηση στη βάση έκθεσης που θα συντάξει το ΔΝΤ για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Ο τότε συμβιβασμός είχε επιτευχθεί, λόγω των πιέσεων που είχαν ασκηθεί στη Λαγκάρντ όχι μόνο από το ευρωιερατείο, αλλά και από την Ουάσιγκτον. Η έκθεση δόθηκε στη δημοσιότητα και είναι καταλυτική.

Αν και η Λαγκάρντ εμφανίζεται πιο ελαστική από το πνεύμα της έκθεσης του Ταμείου, η Ευρωζώνη δεν ανταποκρίνεται. Αυτό αφήνει ερωτηματικά για τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα. Η διαπραγμάτευση που θα γίνει τον Μάιο στο περιθώριο της εαρινής συνόδου του Ταμείου θα κρίνει προς τα που θα γείρει η ζυγαριά. Αν παραμείνει με την ιδιότητα του τεχνικού συμβούλου θα ακυρωθεί η θετική για την Ελλάδα πτυχή της συμμετοχής του (αφορά την ελάφρυνση του χρέους), αλλά θα συνεχίσει να παίζει τον ρόλο του “κακού”, απαιτώντας ακόμα πιο επώδυνα μέτρα στα δημοσιονομικά, τα εργασιακά κλπ.

Για να εξαγοράσει την υποχώρηση του ΔΝΤ στο ζήτημα του χρέους, ο Σόιμπλε του έχει προσφέρει ως αντάλλαγμα τον καθοριστικό ρόλο στις αξιολογήσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Γερμανός επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM) Ρένγκλινγκ επαναλαμβάνει σε κάθε ευκαιρία ότι το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο και ότι η Ελλάδα μπορεί να δανειστεί από τις αγορές, εάν, όμως, εφαρμόσει απαρέγκλιτα τις μεταρρυθμίσεις! Και όλα αυτά όταν η ίδια η ΕΚΤ αμφισβητεί τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους.

Οι αντιθέσεις και το κλίμα πολιτικής ρευστότητας που επικρατούν στην Ευρώπη αποδυναμώνουν σχετικά τη γερμανική θέση. Ταυτοχρόνως, όμως, καθιστούν δυσκολότερη τη λήψη απόφασης για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Παρόλα αυτά, ο πρωθυπουργός συνεχίζει όχι μόνο να την διεκδικεί, που είναι απολύτως σωστό, αλλά και να καλλιεργεί σχετικές προσδοκίες. Τα “χαρακώματα” στο εσωτερικό της Ευρωζώνης εμπόδισαν και κάθε σοβαρή συζήτηση για αλλαγή της μνημονιακής υποχρέωσης για πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ μετά το 2018. Το ευρωιερατείο είναι κατηγορηματικά αρνητικό, παρότι όλοι σχεδόν αναγνωρίζουν πως αυτός ο στόχος είναι μη ρεαλιστικός.

Όλα αυτά και παρόλο ότι έχει δρομολογηθεί το κλείσιμο της 2ης αξιολόγησης, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το καλό σενάριο για την πορεία της οικονομίας είναι πολύ πιο μειοψηφικό από όσο θέλει να μας πείσει η κυβέρνηση. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οι αιτίες που προκαλούν τη δημοσκοπική αποδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ κατά πάσα πιθανότητα θα συνεχίσουν να ισχύουν και στο επόμενο διάστημα. Μπορεί αυτή η τάση προς το παρόν να μην αποσταθεροποιεί την κυβέρνηση, αλλά οπωσδήποτε υποθηκεύει την πολιτικοεκλογική προοπτική του Τσίπρα και του κόμματός του.

Πηγή "Σταύρος Λυγερός"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Αυτή η όμορφη πατρίδα παραμένει στο Σταυρό

Για άλλη μία φορά διαπιστώσαμε -είτε βγήκαμε από τα τείχη των πόλεων όπου ζούμε είτε μείναμε εντός αυτών- ότι αυτή η πατρίδα είναι ένας τόπος μαγικός.

Ομορφος αλλά και άγνωστος. Ομως πάνω από όλα αυτάρκης, εάν ζει με τον τρόπο που μεγάλωσαν γενιές Ελλήνων. Η φύση, γεμάτη ζωή που μπορεί να θρέψει τους πάντες. Οι θάλασσες μαγευτικές, ο ήλιος φωτεινός και ζωοδότης.

Και όμως, αυτός ο τόπος, ο ευλογημένος από τον Θεό, αδικήθηκε και αδικείται από τους ανθρώπους. Αυτή η πατρίδα, που βίωσε με κάθε τρόπο την Ανάσταση του Κυρίου, εξακολουθεί να παραμένει σταυρωμένη μέσα από μια σειρά μέτρα που στερούν κάθε ελπίδα. Και πραγματικά, για άλλη μία φορά αναρωτήθηκα πώς είναι δυνατόν αυτή η πλούσια σε καθετί χώρα να έχει ανθρώπους που πεινούν, παιδιά που λιποθυμούν στα σχολεία, γιατί οι γονείς τους δεν έχουν να τους δώσουν μια φέτα ψωμί, ένα ποτήρι γάλα.

Είναι απορίας άξιο πώς δεν μπορούμε να ορθοποδήσουμε, πώς δεν μπορούμε να πιστέψουμε στον εαυτό μας και τόσα χρόνια μετά δεν μπορούμε να αποδιώξουμε ούτε τον ραγιά από μέσα μας ούτε το ρουσφέτι από τη νοοτροπία μας. Και με αυτά τα δυο κακά της μοίρας μας βαδίζουμε προς το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, εάν δεν τη βουλιάξουμε και αυτή.

Τα γράφω αυτά, αγαπητοί αναγνώστες, γιατί ο πρωθυπουργός μπορεί να έκανε χιούμορ συμμετέχοντας στη γιορτή των μπότηδων στην Κέρκυρα και να έσπασε τη στάμνα του (με τον φόβο να μην είναι ο Σόιμπλε από κάτω), η αλήθεια όμως είναι ότι ετοιμάζεται για ακόμη μία φορά να βάλει και αυτός τα «καρφιά» του σε έναν λαό, του οποίου η μόνη κυρίαρχη ευθύνη ήταν και είναι ότι εμπιστεύτηκε ανθρώπους που του είπαν τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα.

Ολους αυτούς που του έταξαν καλύτερες μέρες και του έφεραν μαύρες, τόσο για τον ίδιο όσο και για τα παιδιά του. Του άλλαξαν τον τρόπο ζωής του, με αποτέλεσμα, για να επιβιώσει σε αυτή τη νέα κουλτούρα, να αναγκάζεται να εισάγει σχεδόν τα πάντα. Και με αυτόν τον τρόπο έγινε όμηρος ψεύτικων αναγκών, με τις οποίες θησαυρίζουν πάνω και από όλους οι δανειστές του. Ολοι αυτοί που του κουνούν το δάχτυλο κάνοντάς του και από πάνω μαθήματα ηθικής. Οσοι βρέθηκαν στην ελληνική περιφέρεια, στα γνωστά και άγνωστα χωριά, θα διαπίστωσαν πόσο εύκολη θα μπορούσε να είναι η ζωή τους σε μια χώρα που η φύση προσφέρει τα περισσότερα αγαθά απλόχερα. Από το νερό έως τον ήλιο. Και αυτά τα δύο είναι τα τελευταία που θέλουν να αρπάξουν οι θεσμοί.

Οι οποίοι τα έχουν βρει απόλυτα μεταξύ τους και μας παίζουν, όπως παλιά παίζαμε ως παιδιά το παιχνίδι «κορόιδο». Ηδη στην εαρινή Σύνοδο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ετοιμάζουν την τελική έφοδό τους, για να μας ετοιμάσουν το επόμενο Μνημόνιο, που για να... πονέσει λιγότερο θα βρουν τρόπο να το «βαπτίσουν» αλλιώς. Ακριβώς όπως έκαναν, όταν μετονόμασαν την τρόικα σε θεσμούς και έτσι έλυσαν το πρόβλημα.

Θα έκλεινα το σημερινό σημείωμά μου λέγοντας ότι την απάντηση σε όλα αυτά την κρύβει μέσα της η ίδια η Ελλάδα. Ας την ακούσουμε, φίλοι αναγνώστες, για να κάνουμε πραγματική Ανάσταση και για να κατέβουμε από τον Σταυρό του Μαρτυρίου.

Νίκος Ελευθερόγλου
Πηγή "Δημοκρατία"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Γύρισμα Τραμπ και νέα σελίδα στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις

Ήδη, η κατάσταση στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις εμφανίζεται σήμερα βελτιωμένη για την Τουρκία, μετά την θερμή συνομιλία που είχαν Τραμπ και Ερντογάν

Τελικώς, δεν είναι μόνον ο Ερντογάν απρόβλεπτος, εξίσου είναι και ο Τραμπ, του οποίου όμως τις κινήσεις μπορούμε ίσως να προβλέψουμε, με μία προϋπόθεση: Να δεχθούμε ότι η παγκοσμιοποίηση την οποία ο Τραμπ δήλωνε προεκλογικώς ότι θα ανατρέψει, τον υποχρέωσε πολύ γρήγορα να προσαρμοστεί, αναιρώντας την μία μετά την άλλη τις εξαγγελίες του.

Έγραψα εχθές, ότι οι ΗΠΑ απέφυγαν να τοποθετηθούν στην Έκθεση των παρατηρητών του ΟΑΣΕ, που απεκάλυπτε τις αντιδημοκρατικές διαδικασίες που ακολούθησε ο Ερντογάν κατά την διαδικασία του δημοψηφίσματος, με το προσχηματικό επιχείρημα ότι θα περιμένουν την καθαρογράφηση της Έκθεσης. Και υπέθεσα ότι ο Τραμπ έβαλε τον Ερντογάν σε κατάσταση αναμονής, και θα τοποθετηθεί προφανώς, αναλόγως του αποτελέσματος των παρασκηνιακών επαφών που θα έχουν οι δύο χώρες.

Ήδη, η κατάσταση στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις εμφανίζεται σήμερα επί τα βελτίω για την Τουρκία, μετά την θερμή συνομιλία που είχαν Τραμπ και Ερντογάν. Το τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων TRT έγραψε περί αυτής: «Ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής Ντόναλντ Τραμπ συνεχάρη των Πρόεδρο Ρετζέπ Ταγγίπ Ερντπγάν για την επιτυχία του στο δημοψήφισμα. Στην τηλεφωνική συνομιλία που πραγματοποιήθηκε μεταξύ των δυο αντρών συζητήθηκαν και τα περιφερειακά ζητήματα.

» Οι Ερντογάν και Τραμπ συζήτησαν επίσης τις τελευταίες εξελίξεις στη Συρία και έκαναν νύξη στα αντίποινα των ΗΠΑ μετά την επίθεση με χημικά όπλα που διοργάνωσε το καθεστώς. Ο Τραμπ ευχαρίστησε τον Τούρκο Πρόεδρο για την στήριξη που έδωσε στο θέμα αυτό. Οι δυο ηγέτες συμφώνησαν πως ο Μπασάρ Αλ Άσαντ πρέπει να λογοδοτήσει για τις πράξεις του».

Πολύ διαφορετικό το κλίμα του δημοσιεύματος -από το ίδιο πρακτορείο- της συνομιλίας Βλαντιμίρ Πούτιν - Ταγίπ Ερντογάν, για να τον συγχαρεί ο πρώτος για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της περασμένης Κυριακής. «Κατά την τηλεφωνική τους συνομιλία οι δυο ηγέτες εξήραν τη σημασία της επιτάχυνσης των προσπαθειών για την ομαλοποίηση των σχέσεων αλλά και της συνεργασίας για την ισχυροποίηση της εκεχειρίας στη Συρία». Τίποτε επί της ουσίας δεν ανακοινώθηκε, ή ίσως δεν συνομίλησαν.

Αυτές οι ενδείξεις που έρχονται στην επιφάνεια σιγά-σιγά τις τελευταίες ημέρες, οφείλουν να προβληματίσουν σοβαρά την ελληνική πλευρά και να οδηγήσουν... σε αναπροσαρμογή της στάσης και της τακτικής, καθώς οι επιπτώσεις στα ελληνικά εθνικά συμφέροντα θα είναι σημαντικές. Οι ενδείξεις αυτές αφορούν μια σταδιακή στροφή της Ουάσιγκτον επί το παραδοσιακότερο, δηλαδή την επιστροφή στην γνωστή «συμμαχία» με την Τουρκία στην αντιμετώπιση των περιφερειακών προβλημάτων.

Η εκτίμηση αυτή επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον επιστρέφει στο ψυχροπολεμικό μοτίβο στις σχέσεις της με τη Μόσχα, και είναι προφανές ότι θα επιχειρηθεί η επιστροφή της Άγκυρας στο δυτικό στρατόπεδο. Είναι σημαντικό -και θα αναπτυχθεί σε άλλο σημείωμα προσεχώς- ότι διεφάνη προσέγγιση ΗΠΑ-Κίνας, όπερ σημαίνει πως το αρχικό σενάριο της ανάγκης ουδετεροποίησης της Ρωσίας, ώστε να μη υποστηρίξει ενεργώς την Κίνα, στον οικονομικό -και όχι μόνο- πόλεμο που είχε εξαγγείλει ο Τραμπ εναντίον της, πάει κι αυτό για τις ελληνικές καλλένδες.

Ο Ερντογάν, πρέπει να «ξεθάρρεψε» από την επικοινωνία που είχε με τον Τραμπ, και αντί να κοιτάξει στο εσωτερικό της Τουρκίας, την οποία δίχασε ανεπιστρεπτί, εξαγγέλλει την επομένη της πενιχρής νίκης του, νέες επιχειρήσεις σε Συρία και Ιράκ. Βεβαίως, με την γνωστή τουρκική κουτοπονηρία, η εξαγγελία δεν προβλέπει κάτι το συγκεκριμένο, αλλά στέλνει μήνυμα και περιμένει να δει αντιδράσεις. Η Τουρκία είπε, θα ενεργήσεις νέες επιχειρήσεις, αν διαπιστωθεί ότι βλάπτονται τα συμφέροντά της. Και προφανώς βλάπτονται, εάν, παρά την θερμή επικοινωνία Τραμπ-Ερντογάν, οι ΗΠΑ εξακολουθήσουν να υποστηρίζουν τους Κούρδους σε Συρία και Ιράκ.

Να ληφθεί πάντως υπόψη, ότι στο ενδεχόμενο εκ νέου αμερικανοτουρκικής προσέγγισης οι μεν Ρώσοι δεν πρόκειται εμφανώς να οξύνουν τις σχέσεις τους με την Τουρκία -έχουν πολύ σοβαρά οικονομικά συμφέροντα-, ενώ θα διαταραχθούν πάλι οι σχέσεις Ιράν-Τουρκίας, με δεδομένη τις αντίθετες θέσεις που εκφράζουν ως προς την τύχη του καθεστώτος Άσαντ, αλλά και της αμερικανο-ιρανής ψυχρότητας.

Μακεδών
Πηγή Voria


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Πτώση στρατιωτικού ελικοπτέρου στην Ελασσόνα - Τέσσερις νεκροί, μία τραυματίας

Τέσσερις νεκροί και μία τραυματίας είναι ο τραγικός απολογισμός από την πτώση του στρατιωτικού ελικοπτέρου στην περιοχή του Σαρανταπόρου Ελασσόνας.

Όπως ανακοινώθηκε από το ΓΕΕΘΑ, από την επιτόπια έρευνα εντοπίστηκαν τέσσερις (4) σοροί επιβαινόντων, οι οποίες και ταυτοποιήθηκαν ότι ανήκουν: στον υποστρατήγο Ιωάννη Τζανιδάκη, στον συνταγματάρχη (ΤΘ) Θωμά Αδάμου, στον ταγματάρχη (ΑΣ) Δημοσθένη Γούλα και στον υπολοχαγού (ΑΣ) Κωνσταντίνο Χατζή. Επίσης εντοπίστηκε τραυματισμένη εκτός κινδύνου η αρχιλοχίας (ΑΣ) Βασιλική Πλεξίδα η οποία και διακομίζεται στο 424 ΓΣΝΣ Θεσσαλονίκης. Οι σοροί των τεσσάρων άτυχων επιβατών του στρατιωτικού ελικοπτέρου μεταφέρονται στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας.

Ο αρχηγός ΓΕΣ αντιστράτηγος Αλκιβιάδης Στεφανής μεταβαίνει στην περιοχή του ατυχήματος, ενώ η επιτροπή διερεύνησης έχει ήδη αναλάβει έργο στην περιοχή ατυχήματος.

Με απόφαση του υπουργού Εθνικής Άμυνας, Πάνου Καμμένου, κηρύσσεται τριήμερο εθνικό πένθος.

Το ελικόπτερο χάθηκε από τα ραντάρ στην περιοχή της Ελασσόνας ενώ εκτελούσε πτήση από το Στεφανοβίκειο της Μαγνησίας όπου είναι η έδρα του Τάγματος Ελικοπτέρων της Αεροπορίας Στρατού προς την Καστοριά.

Νωρίτερα, η ανακοίνωση του Γενικού Επιτελείου Στρατού ανέφερε: «Ενημερώνουμε ότι, τις πρωινές ώρες (07:50) της 19 Απριλίου 2017, υπάρχει απώλεια ίχνους και επικοινωνιών με ελικόπτερο UH-1H, με 5 επιβαίνοντες, το οποίο εκτελούσε προγραμματισμένη πτήση από τη Λάρισα στην Κοζάνη. Έχουν αναληφθεί όλες οι προβλεπόμενες ενέργειες. Εξελίξεις γνωστοποιηθούν».

Σύμφωνα με πληροφορίες, από τους πέντε επιβαίνοντες οι δυο ήταν ανώτατοι αξιωματικοί του Ελληνικού Στρατού και οι άλλοι τρεις μέλη του πληρώματος του ελικοπτέρου.

Tο ελικόπτερο θα εκτελούσε πτήση επιτήρησης κατά μήκος των βορείων συνόρων για την εμπέδωση αισθήματος ασφαλείας στους κατοίκους των ακριτικών περιοχών, δραστηριότητα που επαναλαμβάνεται κατά τακτά διαστήματα.

Το χρονοδιάγραμμα κίνησης του ελικοπτέρου

Το ελικόπτερο τύπου ''Χιουι'' απογειώθηκε στις 07.25 απο την βάση της Αεροπορίας Στρατού στο Στεφανοβίκειο και κινήθηκε στην 110ΠΜ.

Αφού προσγειώθηκε επέβησαν στελέχη της 1ης Στρατιάς και ακολούθως 07.38 απογειώθηκαν για την προγραμματισμένη πτήση επιτήρησης στην περιοχή ευθύνης της 1ης Στρατιάς

07.38 απώλεια επικοινωνιών και ίχνους απο τον τοπικό σταθμό της Πολεμικής Αεροπορίας

08.50 ήταν η προγραμματισμένη προσγείωση. Ξεκίνησαν οι προβλεπόμενες διαδικασίες αφου δεν προσγειώθηκε υπο τον συντονισμό του ΕΚΑΕ

09.03 στάλθηκαν στην περιοχή δύο F-16 και τότε κυρήχθηκε έναρξη συναγερμού στο πλαίσιο των προβλεπομενων διαδικασιων Έρευνας Διάσωσης

Ένα Super Puma της 110 ΠΜ και ένα από Λήμνο, 1 Canadair CL και 1 Agusta Bell κινούνται στην περιοχή.

Στις 10.00 η Ελληνική Αστυνομία ενημέρωσε πως το ελικόπτερο είναι 3-4 χιλιόμετρα βόρεια του Σαραντάπορου.

Στις 10.15 συνεργείο της ΔΕΗ επιβεβαιώνει οτι εντοπίστηκε το ελικόπτερο (συντρίμμια).

Τα στρατιωτικά νοσοκομεία ήρθαν σε ετοιμότητα

Στις 10.48 προσγειώθηκε ελικόπτερο Agusta Bell.

Στις 11.03 υπήρξε ενημέρωση για την κατάσταση των επιβαινόντων.

Αυτομάτως ξεκίνησε η διαδικασία διακομιδής της τραυματία στο 424 ΓΣΝΣ Θεσσαλονίκης


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Γαλλικά λάθη επέτρεψαν τη «γερμανική Ευρώπη»

Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος

Η Γαλλία δεν πολέμησε στον δεύτερο εμφύλιο πόλεμο στην Ευρώπη, πιο γνωστό ως Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Απλώς ηττήθηκε. Σε αντίθεση με τον πρώτο πόλεμο δεν θέλησε να ριψοκινδυνεύσει υποδομές, οικονομία και τη ζωή των πολιτών της για να αντιμετωπίσει το Γ’ Ράιχ. Η Γερμανία για μια ακόμη φορά επιχειρούσε να κατακτήσει την ηγεμονία στην Ευρώπη. Οι Γάλλοι αντιμετώπισαν με το περίφημο “pourquoi” την απαίτηση «ζωτικού χώρου» από τους Γερμανούς.

Αντιθέτως, μεταπολεμικά η Γαλλία έπαιξε έναν δομικό και σπουδαίο ρόλο στη συγκρότηση μιας Ενωμένης Ευρώπης. Η ιδέα μιας τέτοιας Ευρώπης μπορεί να ξεκίνησε από το σωρευμένο σε ερείπια από τους βομβαρδισμούς Λονδίνο και τους πύργους της αυστριακής αριστοκρατίας, αλλά εξελίχθηκε από ανθρώπους θεωρητικούς και πολιτικούς που μιλούσαν γαλλικά.

Η Γερμανία, ηττημένη στρατιωτικά και διχοτομημένη εδαφικά, είχε πετύχει να διασώσει τον καπιταλισμό της. Στην περίφημη δίκη της Νυρεμβέργης δεν δικάσθηκαν οι κύριου δομικοί επιχειρηματικοί όμιλοι του Γ’ Ράιχ. Αντίθετα, προσκολλήθηκαν στους Αμερικανούς. Στο περιβάλλον του Ψυχρού Πολέμου, μάλιστα, με τη μετοίκησή τους στη Βόννη, πέτυχαν να καταστούν δομικοί συνομιλητές στη μεταπολεμική Ευρώπη.

Έτσι, η Γερμανία κατόρθωσε να διασφαλίσει την στήριξη των Αμερικανών και των Αγγλοσαξώνων στην διαγραφή των χρεών της, την πλουσιοπάροχη συμμετοχή της στο σχέδιο Μάρσαλ για την ανοικοδόμησή της και την επιλεκτική σχέση με τις ΗΠΑ μέσω του λόμπι German Marsal Fund, το οποίο πολιτικά περιγράφεται με την «δημοφιλή» ομιλία του Αμερικανού προέδρου Κέννεντι στο Βερολίνο.

Στο πέρασμα της από την εποχή του στρατηγού Πεταίν στην εποχή του στρατηγού ντε Γκολ, η Γαλλία εναρμονίσθηκε πολύ εύκολα με τους νικητές του πολέμου και ανέλαβε έναν -προβλεπτό και αποδεκτό- ισχυρό ρόλο στην θεσμική οικοδόμηση της ηπειρωτικής Ευρώπη εν ειρήνη. Οι ευθύνες των «εύκαμπτων» γαλλικών ελίτ για την σημερινή κατάσταση της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη ξεκινούν από εκείνο το σημείο και σχηματοποιούνται από την δομή που εμπεδώθηκε στην θεμελιώδη συνθήκη της Ρώμης το 1957. Μια συνθήκη που οικοδομούσε καρτέλ και όχι πολιτικό, διπλωματικό και στρατιωτικό συντονισμό εθνών. Κάτι που ευνοούσε αποκλειστικά την ηττημένη Γερμανία, που ήταν κράτος-εταιρία, χωρίς δικαίωμα συγκρότησης ισχυρής εθνικής δομής.

Η Γαλλία επέτρεψε αρχικά το καρτέλ του χάλυβα, στη συνέχεια της ατομικής ενέργειας και τέλος της εμπορικής οικονομικής κοινότητας. Και όμως, η παράδοση της Γαλλίας θα ήταν σε αρμονία με την συγκρότηση μιας νέας «Κοινωνίας των Εθνών» στην Ευρώπη που θα υπέτασσε την Γερμανία σε ρόλο «συνακόλουθου» και όχι σε διάταξη «ηγεμόνα». Κάτι ανάλογο με αυτό που συνέβη με το Συμβούλιο Ασφαλείας στον ΟΗΕ.

Επίσης, η Γαλλία όφειλε να προκρίνει την «ειδική σχέση» με την Κοινοπολιτεία του Ηνωμένου Βασιλείου σε μια νέα διάταξη τύπου Αντάντ, δημιουργώντας ένα τρίγωνο ισχύος με τις ΗΠΑ. Αντιθέτως, οι νικητές των δύο πολέμων υπηρέτησαν τελικά με τις αποφάσεις και τις επιλογές τους τους ηττημένους των πολέμων. Τους επίμονους και μεθοδικούς Γερμανούς.

Η ευθύνη της Γαλλίας, όμως, εκτείνεται και σε αυτά που συμφώνησε η ηγεσία της στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Εποχή Μιττεράν στη Γαλλία, Κολ, Γκένσερ, Σμίτ και με ανερχόμενο τον γνωστό μας Δρ. Σόϊμπλε στην Γερμανία της δεκαετίας του 1990. Τότε, αντί να διατηρήσει το ECU, ή να εδραιώσει το ευρώ στη βάση του φράγκου, σε τρίγωνο με την αγγλική λίρα και απέναντι στο γερμανικό μάρκο, η Γαλλία απεδέχθη και υποχώρησε πλήρως στις απαιτήσεις του Βερολίνου. Έτσι φθάσαμε στην δημιουργία του ενιαίου νομίσματος στη βάση του «ράιχμαρκ». Η συνθήκη του Μάαστριχτ θεμελίωσε μια οικονομική-νομισματική ζώνη που καθιέρωνε μεσοπρόθεσμα την Γερμανία ως ηγεμόνα της Ευρώπης. Η Γαλλία, αλλά αυτή τη φορά και η Ευρώπη των εθνών και των δημοκρατικών θεσμών, ηττήθηκε και πάλι χωρίς πόλεμο…

Πηγή "Σταύρος Λυγερός"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Ουδείς Τούρκος μας «συμφέρει»

Το τουρκικό δημοψήφισμα για την αναγόρευση του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν σε άτυπο μεν αλλά πανίσχυρο δε νεοσουλτάνο ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία για να διαπιστώσουμε πόσο πάσχει η αναλυτική ικανότητα των Ελλήνων «ειδημόνων» στα ελληνοτουρκικά.

Κάποιοι δοκησίσοφοι ισχυρίζονταν ότι ο Ερντογάν δεν μας «συμφέρει καθόλου» και κάποιοι άλλοι εγκληματικά αδαείς επέμεναν ότι η πιθανή απόλυτη επικράτησή του στον πολιτικό βίο της Τουρκίας θα μας «ωφελήσει πολύ». Με τέτοιους «ειδήμονες» δεν είναι ανεξήγητο που χάνουμε σε πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο ακόμη και από τα Σκόπια.

Από τα πολλά μαθήματα που έχουμε πάρει από την Ιστορία μας θα έπρεπε να έχουμε αποστηθίσει το εξής απλό: Ουδείς Τούρκος πολιτικός μπορεί να είναι «ωφέλιμος» για την Ελλάδα. Η ίδια η φύση του τουρκισμού, είτε αυτός έχει πολιτικό πρόσημο είτε θρησκευτικό, ορίζει πώς αντιμετωπίζουν την Ελλάδα και η ελίτ και ο λαός που ζει πέρα από τα ανατολικά σύνορά μας.

Ουδείς Τούρκος ηγέτης έχει την πρόθεση να απονείμει ιστορική δικαιοσύνη, να αναλάβει για λογαριασμό του έθνους του το βάρος της αναγνώρισης των γενοκτονιών, των διωγμών, των πογκρόμ και των ωμοτήτων που έχουν διαπραχθεί από τους Τούρκους σε βάρος των Ελλήνων.

Ουδείς έχει σκοπό να αποσύρει τα κατοχικά στρατεύματα από την Κύπρο και να δεχτεί να οδηγηθούν σε διεθνή δικαστήρια εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας τα τέρατα που μακέλεψαν, βίασαν, έκαψαν, λήστεψαν αμάχους και βασάνισαν ή σκότωσαν αιχμαλώτους.

Δεν υπάρχει επικεφαλής πολιτικού σχηματισμού στη γείτονα που να επιδιώκει να τερματίσει τις διεκδικήσεις της χώρας του στο Αιγαίο και να θέλει να αποσύρει τους πράκτορές του από τη Θράκη, κλείνοντας έτσι έναν πολυετή κύκλο υπονόμευσης και έμμεσης αμφισβήτησης της ελληνικότητας αυτού του πολύτιμου κομματιού της πατρίδας μας.

Οι έριδες που κατά καιρούς προκύπτουν στην πολιτική ζωή της Τουρκίας δεν είναι προάγγελοι διαίρεσης της χώρας, αλλά απότοκα των δυναμικών ροπών που αναπτύσσονται σε μια περιοχή που ακμάζει πληθυσμιακά και οικονομικά.

Ας ξυπνήσουμε, λοιπόν, και ας κοιτάξουμε πρώτα τα του οίκου μας.

Πηγή "Δημοκρατία"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Έκθεση σοκ: Προσφυγόπουλα στην Ελλάδα εκδίδονται για 15 ευρώ!

Κάποια από τα προσφυγόπουλα στρέφονται στην πορνεία για να προσπαθήσουν να καλύψουν οικονομικά το ταξίδι τους προς την Ευρώπη

Σοκ προκαλεί η έκθεση που δημοσιεύει το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, στην οποία περιγράφονται οι εικόνες ντροπής για προσφυγόπουλα που ζουν στη χώρα μας και τα οποία αναγκάζονται να προσφέρουν σεξουαλικές συνευρέσεις ακόμη και για 15 ευρώ, για να καταφέρουν να φύγουν από τη χώρα μας.

Σύμφωνα με την Ημερησία, την έκθεση συνέγραψαν η δρ. Βασιλεία Διγιδίκη και η καθηγήτρια Ζακλίν Μπαμπά στο κέντρο υγείας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων του πανεπιστημίου Χάρβαρντ.

Η έκθεση αναφέρει ότι παιδιά πρόσφυγες από εμπόλεμες ζώνες, μεταξύ άλλων από τη Συρία, το Αφγανιστάν και το Πακιστάν στην προσπάθειά τους να φτάσουν στην Ευρώπη έχουν παγιδευτεί στην Ελλάδα, δίχως να μπορούν να πληρώσουν τα χρήματα που ζητούν οι λαθροδιακινητές, για να τα μεταφέρουν. Αποτέλεσμα αυτού είναι κάποια από τα παιδιά να στρέφονται στην πορνεία για να προσπαθήσουν να καλύψουν οικονομικά το ταξίδι τους.
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την έκθεση, η μέση τιμή σεξουαλικής συνεύρεσης με ένα παιδί είναι 15 ευρώ. Η μεγαλύτερη ομάδα παιδιών που καταφεύγουν σε αυτό είναι αγόρια από το Αφγανιστάν, μαζί με Σύρους, Ιρακινούς και Ιρανούς. Η πλειονότητα των πελατών είναι άνδρες, 35 ετών και πάνω.

Οι λαθροδιακινητές συχνά χρεώνουν χιλιάδες ευρώ για να μεταφέρουν ανθρώπους στην Ευρώπη, οπότε παρότι πουλούν το κορμί τους πολλά παιδιά δεν μπορούν να καλύψουν αυτά τα ποσά. Σύμφωνα με τις ελληνικές αρχές το 2016 υπήρξαν 5.174 περιπτώσεις ασυνόδευτων προσφυγόπουλων, που διατρέχουν το μεγαλύτερο κίνδυνο σεξουαλικής εκμετάλλευσης. Αλλά στα τέλη του 2016, μόνο 191 από αυτά είχαν μεταφερθεί σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Σχεδόν το 50% των ασυνόδευτων προσφυγόπουλων στην Ελλάδα περιμένουν τη μετεγκατάσταση σε εξειδικευμένες, φιλικές προς το παιδί δομές, γράφει ο Guardian.

«Οι αριθμοί αυτοί υπογραμμίζουν την απροθυμία πολλών ευρωπαϊκών χωρών να προσφέρουν στα προσφυγόπουλα ένα ασφαλές και μόνιμο σπίτι», αναφέρει η έκθεση του Χάρβαρντ.

«Αυτή η επείγουσα κατάσταση δεν μπορεί να αγνοηθεί πλέον. Δεν μπορούμε πια να καθόμαστε απαθείς ενώ παιδιά μετανάστες κακοποιούνται και αναγκάζονται να πουλούν τα σώματά τους μέρα μεσημέρι, σε κοινή θέα, στην καρδιά της Αθήνας, απλά για να επιβιώσουν», δήλωσε στον Guardian η Βασιλεία Διγιδίκη.

Αν και η έκθεση διαπιστώνει ότι οι ελληνικές αρχές έχουν προβλέψει εξειδικευμένα κέντρα για ευάλωτα παιδιά πρόσφυγες, σημειώνει ότι πολλά δεν έχουν πρόσβαση σε αυτές τις ασφαλέστερες εγκαταστάσεις και κινδυνεύουν να πέσουν θύματα εκμετάλλευσης και βίας.

Η σεξουαλική εκμετάλλευση είναι υψηλή τόσο σε αστικές όσο και σε αγροτικές περιοχές στην Ελλάδα, σύμφωνα με την έκθεση. Επίσης, διαπιστώνει ότι κάποια από τα παιδιά που πουλάνε το κορμί τους έχουν εθιστεί σε ναρκωτικά, κάτι που κάνει λιγότερο πιθανό να μπορέσουν να πληρώσουν τους λαθροδιακινητές για να φύγουν από την Ελλάδα.

Επίσης, κάνει λόγο για βιασμούς και άλλες μορφές σεξουαλικής κακοποίησης μικρών παιδιών σε καταυλισμούς, αύξηση των παιδικών γάμων και εκβιασμούς μερικών κακοποιημένων από συμμορίες που έχουν εξευτελιστικές φωτογραφίες τους και τα απειλούν ότι θα τις στείλουν στις οικογένειές τους, στην πατρίδα τους.

Πηγή Voria


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Τι παιχνίδι έπαιξε ο Ερντογάν στις πλάτες των Ευρωπαίων

Η αλληλεπίδραση της Τουρκίας με τη Δύση ακολουθεί έναν περίεργο κύκλο. Πρώτα, ο πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κάνει βήματα για να συγκεντρώσει εξουσίες, πλέκοντας τη μοίρα της Τουρκικής Δημοκρατίας με τη δική του πολιτική τύχη. Η Δύση ακολουθεί καταδικάζοντας την απολυταρχική στροφή της Τουρκίας, θρηνώντας για την εγκατάλειψη των πιο «φωτισμένων» ευρωπαϊκών ριζών της χώρας.

Η Τουρκία, με τη σειρά της, εκμεταλλεύεται την κατάσταση διαστρεβλώνοντας τα κηρύγματα αυτά, ώστε να μοιάζουν με συνωμοσία της Δύσης ώστε να μείνει κάτω η Τουρκία, δίνοντας στον Ερντογάν νέα εθνικιστικά «πυρομαχικά», με τα οποία να περιχαρακώσει τη στήριξη του μισού περίπου τουρκικού πληθυσμού, που εξακολουθεί να τον βλέπει με λατρεία ως σουλτάνο αντί για δυνάστη.

Όπως ήταν αναμενόμενο, αυτός ήταν ο κύκλος που «έπαιξε» στον απόηχο του επίμαχου δημοψηφίσματος στην Τουρκία για τη συνταγματική αναθεώρηση. Η νίκη του Ερντογάν την Κυριακή ήταν στην «κόψη του ξυραφιού» (το 51,4% ψήφισε «ναι», δηλαδή μια οριακή νίκη 1.379.934 ψήφων) για την ανατροπή του πολιτικού συστήματος υπέρ της προεδρίας, του αξιώματος που κατέχει ο ίδιος επί του παρόντος και στο οποίο σκοπεύει να παραμείνει για τουλάχιστον άλλα 12 χρόνια. Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις και το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών αντέδρασαν στο αποτέλεσμα σε μεγάλο βαθμό, νουθετώντας την κυβέρνηση για τον τρόπο με τον οποίον ήλεγχε τα μέσα ενημέρωσης και εκφόβιζε την αντιπολίτευση μέχρι τη διενέργεια του δημοψηφίσματος.

Ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ), ο οποίος προσκλήθηκε από την Τουρκία να παρακολουθήσει την ψηφοφορία, είπε πως το δημοψήφισμα «δεν ανταποκρίθηκε στα στάνταρντ του Συμβουλίου της Ευρώπης». Αν και ο ΟΑΣΕ δεν μπορούσε να επικαλεστεί συγκεκριμένα περιστατικά απάτης, ωστόσο δήλωσε πως η απόφαση της τελευταίας στιγμής των εκλογικών αρχών της Τουρκίας να επιτρέψουν την καταμέτρηση και των μη σφραγισμένων ψηφοδελτίων, αντιτίθεται στον εκλογικό νόμο.

Ο Ερντογάν πιάστηκε από τον ηθικοπλαστικό τόνο της Δύσης, λέγοντας στα πλήθη των οπαδών του στην Άγκυρα τη Δευτέρα πως «η νοοτροπία της σταυροφορίας στη Δύση και των υπηρετών της στο εσωτερικό μάς επιτέθηκαν». Αργότερα είπε: «Ούτε βλέπουμε, ακούμε, ούτε αναγνωρίζουμε τις πολιτικές εκθέσεις που θα ετοιμάσετε. Θα συνεχίσουμε στον δικό μας δρόμο. Αυτή η χώρα έχει διενεργήσει τις πιο δημοκρατικές εκλογές, που δεν τις έχουμε δει πουθενά στη Δύση». Η Ευρώπη θα μείνει για μια ακόμα φορά με ανοικτό το στόμα με το θράσος του Ερντογάν και οι Τούρκοι εθνικιστές θα ενθαρρυνθούν ακόμα περισσότερο. Και ο κύκλος συνεχίζεται.

Και συνεχίζεται διότι ο Ερντογάν γνωρίζει πολύ καλά πως έχει τη γεωγραφία με το μέρος του. Διότι, όσο και αν η Ευρώπη θέλει να επιπλήξει τους Τούρκους και πιστεύει πως μπορεί με κάποιον τρόπο να διαφωτίσει την Τουρκία ώστε να στηρίξει τα ιδανικά του Λοκ και του Ρουσό όταν θα εφαρμόζει τη δική της εκδοχή της δημοκρατίας, τα μαθήματα αυτά δεν μπορούν να έχουν μεγάλη απήχηση, όταν ο Ερντογάν μπορεί να εκμεταλλευτεί το γεγονός πως η χώρα του καταλαμβάνει εξαιρετικά στρατηγικά ακίνητα στην Ευρασία. Ο δυναμισμός της γειτονιάς της Τουρκίας είναι αυτό που αναγκάζει την τουρκική κυβέρνηση, παρά τη ρητορική της, να διατηρήσει κάποιον βαθμό λειτουργικής σχέσης με τη Δύση, για τις δικές της ανάγκες στην οικονομία και την ασφάλεια. Την ίδια ώρα, καθώς η Τουρκία βρίσκεται μεταξύ μιας κατακερματισμένης Ευρώπης, μιας επιθετικής Ρωσίας και μιας Μέσης Ανατολής που βράζει, η συνεργασία της εξακολουθεί να είναι ουσιώδης για οποιαδήποτε ατζέντα της Δύσης για περιορισμό των μεταναστευτικών ροών, έλεγχο της Μόσχας και περιορισμό των τρομοκρατικών απειλών που προέρχονται από τον Ισλαμικό κόσμο.

Αυτή είναι η πραγματικότητα που επιτρέπει στον Ερντογάν να αντιμετωπίζει με τέτοια αδιαφορία τις σκοτεινότερες περιόδους της ευρωπαϊκής ιστορίας. Σε αρκετές περιπτώσεις, κατά το διάστημα που προηγήθηκε του δημοψηφίσματος, ο Ερντογάν «κρέμασε» ελεύθερα την «ταμπέλα» Ναζί και Φασίστας στους Ευρωπαίους ηγέτες.

Αν και οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι σοκαρίστηκαν από τα σχόλιά του, ωστόσο η εμπρηστική ρητορική λειτούργησε, κατά τα φαινόμενα, ώστε να ατσαλώσει τη στήριξη που χρειαζόταν ο πρόεδρος από τους Τούρκους του εξωτερικού για να κερδίσει. Στη Γερμανία, στη Γαλλία, στην Ολλανδία, στην Αυστρία και στο Βέλγιο, η ψήφος υπέρ του «ναι» προηγήθηκε με μεγάλη διαφορά. (Σε άλλες χώρες του εξωτερικού, στη Βρετανία, στις ΗΠΑ, στην Αυστραλία και στον Καναδά, όπου ο Ερντογάν δαπάνησε μικρότερο πολιτικό κεφάλαιο για την εκστρατεία του πριν το δημοψήφισμα, υπερίσχυσε η ψήφος υπέρ του «όχι»). Όπως είπε ο Ερντογάν πριν το δημοψήφισμα, «Δεν με ενδιαφέρει τι λένε ο Χανς, ο Τζορτζ ή η Χέλγκα, με ενδιαφέρει τι λένε ο Χασάν, ο Αχμέτ, ο Μεχμέτ, η Αϊσέ και η Φατμά. Με ενδιαφέρει τι λέει ο Θεός».

Με την οριακή νίκη, που αναμφίβολα οφείλεται και στους Τούρκους ψηφοφόρους σε διάφορα μέρη της Ευρώπης, ο Ερντογάν θα μπορεί τώρα να διευρύνει δραματικά τις εξουσίες του και να παρατείνει την πολιτική του θητεία. Θα συνεχίσει επίσης να χρησιμοποιεί την αποδοκιμασία για να τονώσει το εθνικιστικό αίσθημα όπως και όταν τον βολεύει. Ήδη ο Ερντογάν αφήνει να εννοηθεί πως θα μπορούσαν να διενεργηθούν επιπλέον δημοψηφίσματα, με θέματα την επαναφορά της θανατικής ποινής και το αν αξίζει να συνεχίσει η χώρα να επιδιώκει την ένταξη στην ΕΕ.

Η πραγματικότητα, φυσικά, είναι πως οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις ποτέ δεν σκόπευαν να προσκαλέσουν μια μεγάλη, κατά κύριο λόγο μουσουλμανική χώρα στο ήδη εύθραυστο μπλοκ τους, όμως θα μπορούσαν και πάλι να «κουνήσουν» την ενταξιακή διαδικασία σαν καρότο στις διαπραγματεύσεις, ώστε να διαμορφώσουν την τουρκική συμπεριφορά. Ομοίως, η κυβέρνηση Ερντογάν έχει σε μεγάλο βαθμό χρησιμοποιήσει την ενταξιακή διαδικασία ως πλατφόρμα δημοσίων σχέσεων, για να πείσει τους σκεπτικιστές τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο εξωτερικό πως η Τουρκία θέλει να έχει «πάτημα» στη Δύση.

Το «θέατρο» όμως πλησιάζει στο τέλος του, με τους εθνικιστές και από τις δύο πλευρές να κατεβάζουν την αυλαία. Καθώς η Ευρώπη προσπαθεί να χειριστεί τα θέματα της εθνικής ταυτότητας και καθώς τα θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης σταδιακά διαλύονται, ο Ερντογάν θα έχει μικρότερο περιθώριο να επιβεβαιώσει τα συμφέροντα του Χασάν αντί της Χέλγκα, στο Βερολίνο. Και καθώς αποκαλύφθηκε η βαθιά πόλωση του τουρκικού εκλογικού σώματος, ο Ερντογάν θα αξιοποιήσει τα πιο ισχυρά ρεύματα του εθνικισμού για να διατηρήσει τη στήριξη από το ήμισυ του τουρκικού πληθυσμού.

Όπως έδειξε η υπερίσχυση του «όχι» στις τρεις μεγαλύτερες μητροπόλεις της Τουρκίας -στην Κωνσταντινούπολη, την Άγκυρα και τη Σμύρνη-, ο Ερντογάν γνωρίζει πως δεν έχει πολλές πιθανότητες να ξαναφέρει στο πλευρό του την κοσμική και εξευρωπαϊσμένη κεμαλική ελίτ.

Και έτσι θα καταφύγει σε πιο έκτακτα μέτρα για να συγκεντρώσει εξουσία όσο μπορεί, αρνούμενος -και χρησιμοποιώντας ως όπλο- τα ευρωπαϊκά «μαθήματα» περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Stratfor
Πηγή Euro2day


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Τα δόντια του Λέοντος

Γράφει ο Γιώργος Μαλούχος

Στο Λονδίνο, ο βρετανικός Λέων δείχνει από χθες μετά από πολλά χρόνια και πάλι τα δόντια του προς τους «σκληρούς» της Ευρώπης: Δηλαδή προς το Βερολίνο, το οποίο είχε υιοθετήσει και επιβάλλει στην Ε.Ε. την πολιτική του σκληρού και εκδικητικού Brexit ήδη πριν από το δημοψήφισμα, απειλώντας ανοιχτά και ελπίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα τρόμαζε τους Βρετανούς ψηφοφόρους.

Απέτυχαν. Παρά την πρωτοφανή, υστερική διεθνή προπαγάνδα, εκείνοι ψήφισαν τελικά την έξοδο της χώρας τους από την Ε.Ε. αψηφώντας τις φωνές της καταστροφολογίας.

Στη συνέχεια, έγιναν μεγάλες προσπάθειες εντός και εκτός Αγγλίας να αμφισβητηθούν τόσο το δημοψήφισμα όσο και η δεσμευτικότητά του, οι οποίες πήραν προπαγανδιστικά, πολιτικά, ακόμα και νομικά χαρακτηριστικά. Επεσαν όλες στο κενό.

Τελικά, ήρθε η ημέρα πια, όταν όλα αυτά τελείωσαν, να κατατεθεί στην Ε.Ε. η σχετική βρετανική απόφαση σύμφωνα με τα προβλεπόμενα από τις σχετικές συνθήκες και έχοντας τηρηθεί όλοι οι τύποι.

Ηταν εκεί που οι ελπίδες του Βερολίνου και των Βρυξελλών για μια σκληρή γραμμή αναζωπυρώθηκαν, βασισμένες εν πολλοίς και στις ανησυχίες πολλών Βρετανών που είχαν ταχθεί υπέρ του «όχι» στο δημοψήφισμα: στην ουσία, η Ε.Ε. «περίμενε στη γωνία» για να πάρει, όπως κοντόφθαλμα πίστευε, την «εκδίκησή» της.

Και τότε, η πρωθυπουργός της Βρετανίας Τερέζα Μέι, έκανε την κίνηση ματ: Προκήρυξε τις εκλογές του Ιουνίου, στις οποίες και προσέρχεται με πρωτοφανή δημοσκοπική υπεροχή που αγγίζει τις 20 μονάδες έναντι του κύριου αντιπάλου της.

Αν οι μετρήσεις της κοινής γνώμης επιβεβαιωθούν με μία όχι τόσο μεγάλη αλλά έστω απλή νίκη, αυτό θα σημαίνει ότι η διχαστική συζήτηση που ακόμα καλλιεργείται μεταξύ των πάλαι ποτέ οπαδών του «ναι» και του «όχι», θα αποτελέσει οριστικά παρελθόν.

Η Μέι θα έχει στα χέρια της όχι μόνον το ίδιο το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, αλλά το κυριότερο, το οριστικό ξεπέρασμα αυτής της συζήτησης, γεγονός που θα της επιτρέψει να κινηθεί πλέον η ίδια στη σκληρή γραμμή που εκείνη πια χάραξε ως απάντηση στην Ε.Ε. με αδιαμφισβήτητη υπεροχή και με τα χέρια της λυμένα από κάθε μορφή επιφύλαξης.
Ουσιαστικά λοιπόν, στις επικείμενες εκλογές, ο Βρετανικός λαός δεν θα ψηφίσει απλώς μία νέα κυβέρνηση, αλλά θα επιβεβαιώσει αυτή τη σκληρή γραμμή που η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να ακολουθήσει και που γι αυτό ζητά την ψήφο του, σκοτώνοντας ταυτόχρονα κάθε συζήτηση διχαστικού χαρακτήρα που έρχεται από το παρελθόν.
Και όταν συμβούν αυτά, Βερολίνο και Βρυξέλλες, θα δουν ότι οι απειλές δεν λειτουργούν πάντοτε: ενίοτε, γίνονται μπούμερανγκ…

Πηγή "Το Βήμα"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Η διολίσθηση της Τουρκίας και η Ελλάδα

Γράφει ο Άγγελος Συρίγος

Μπορεί να φύγει η Τουρκία από το ΝΑΤΟ; Θα μπορούσε να μετατραπεί σε Πακιστάν; Και εμείς θα θέλαμε να έχουμε ένα «Πακιστάν» δίπλα μας; Οι καινοφανείς και ραγδαίες εξελίξεις στη γείτονα οδηγούν σε σκέψεις που πριν λίγες εβδομάδες θα φάνταζαν αδιανόητες.

Στο εσωτερικό της Τουρκίας οι διώξεις κατά των Γκιουλενικών έχουν φτάσει σε κλίμακα αντίστοιχη των εκκαθαρίσεων του Στάλιν κατά των εσωκομματικών του αντιπάλων μετά το 1926. Εχθροί είναι οι χθεσινοί αδελφοί που βρίσκονται αποκλειστικώς μέσα στους κόλπους των ισλαμιστών. Μέσα σε αυτό το κλίμα ο Ερντογάν θα μετατρέψει χωρίς αντιδράσεις το πολιτικό σύστημα σε προεδρικό. Η χώρα θα γίνει ακόμη πιο συντηρητική. Δεν θα φτάσει, όμως, στην κατάσταση του Πακιστάν. Περισσότερο τείνει προς ένα σουνιτικό Ιράν όπου θα υπάρχουν εκλογές, αλλά δεν θα υπάρχουν ισχυρές αντίθετες φωνές.

Στο εξωτερικό πεδίο η Τουρκία για πρώτη φορά από την ένταξη της στο ΝΑΤΟ το 1952 θεωρείται ότι είναι επισφαλής για τα δυτικά συμφέροντα. Αλάνθαστος δείκτης είναι η διαρρεύσασα απόφαση να αποσυρθούν οι νατοϊκές πυρηνικές βόμβες που είναι αποθηκευμένες στην αεροπορική βάση Ιντσιρλίκ. Η επιλογή της χώρας που αποθηκεύονται πυρηνικά όπλα συνδέεται όχι μόνον με τη γεωγραφική της θέση, αλλά πρωτίστως με την προσήλωσή της στη Δυτική Συμμαχία. Ένα άλλο σημείο ενδιαφέροντος είναι ότι Τουρκία και Ιράν εμφανίζονται να συμπλέουν έναντι των Κούρδων τους οποίους, όμως, εξακολουθούν να ενισχύουν συστηματικά οι ΗΠΑ.

Παρά την έκδηλη δυτική καχυποψία, ούτε οι Αμερικανοί ούτε οι Ευρωπαίοι θα ήθελαν (θα άφηναν) την Τουρκία να φύγει από το ΝΑΤΟ. Διαθέτει σημαντικότατο γεωπολιτικό οικόπεδο. Ο Ερντογάν το γνωρίζει. Θέλει, όμως, να δημιουργήσει κλίμα ανησυχίας στη Δύση και να αποσπάσει ανταλλάγματα. Πρόκειται περί κλασικής τουρκικής τακτικής. Κάτι ανάλογο είχε γίνει και κατά την περίοδο των συζητήσεων για τα σχέδια Άτσεσον. Τον Ιούλιο του 1964, η Άγκυρα επέτρεψε, καθ’ υπέρβαση της Συμβάσεως του Μοντρέ του 1936, τον διάπλου των Στενών από σοβιετικά πολεμικά που ενίσχυαν την παρουσία της ΕΣΣΔ στη Μεσόγειο. Επίσης, στα τέλη της δεκαετίας του 1970, η Τουρκία είχε λάβει περισσότερη σοβιετική βοήθεια από οποιανδήποτε χώρα του Τρίτου Κόσμου.

Δυστυχώς, οι εξελίξεις στην Τουρκία μπορούν να μας επηρεάσουν περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο κράτος της ΕΕ. Ας έχουμε κατά νου ότι παρά τα σοβαρότατα προβλήματα της Τουρκίας με τους Κούρδους και τη Συρία, οι δύο από τις τέσσερις στρατιές της χώρας εξακολουθούν να βλέπουν στο Αιγαίο και στη Θράκη, όπου βρίσκονται και τα πλέον σύγχρονα τουρκικά τεθωρακισμένα. Επιπλέον, το 10% του τουρκικού στρατού είναι εγκατεστημένο πάνω σε ένα νησί, την Κύπρο, παρ’ ότι η άλλη πλευρά έχει ανύπαρκτες επιθετικές δυνατότητες.

Η στρατηγική μας έναντι της Τουρκίας βασίσθηκε μετά το 1999 στον σταδιακό εξευρωπαϊσμό της. Σήμερα, η ευρωπαϊκή προοπτική είναι νεκρή. Καλούμαστε να επαναχαράξουμε τη στρατηγική μας έναντι της Τουρκίας με ρεαλισμό. Με τον ίδιο άλλωστε ρεαλισμό αντιμετωπίσαμε και το νέο καθεστώς της Αιγύπτου παρ’ ότι είχε ανατρέψει τον εκλεγμένο πρόεδρο.

Ας έχουμε επίσης κατά νου ότι οι διαφορές Ελλάδος-Κύπρου και Τουρκίας οφείλονται σε αντικρουόμενα συμφέροντα, σχετικώς με τον ρόλο που επιθυμεί κάθε χώρα να διαδραματίσει στην Ανατολική Μεσόγειο, στα Βαλκάνια και στον Εύξεινο Πόντο. Στη γεωπολιτική σκακιέρα της Ανατολικής Μεσογείου ο Ελληνισμός, όπως εκφράζεται μέσα από τις κρατικές οντότητες της Ελλάδος και της Κυπριακής Δημοκρατίας, διαθέτει δύο κρίσιμα ερείσματα. Την Κύπρο, που μας φέρνει σε επαφή με τα κράτη της Μέσης Ανατολής, και το Αιγαίο, στο οποίο η απόλυτη ελληνική κυριαρχία οδηγεί σε πλήρη έλεγχο των περασμάτων προς τον Εύξεινο Πόντο.

Αυτά τα δύο στοιχεία προσπαθεί να ακυρώσει η τουρκική πολιτική, διότι συγκρούονται με τη δική της αντίληψη για τον ρόλο που θέλει να διαδραματίσει στην περιοχή. Η Τουρκία θεωρεί παγίως πως Ελλάδα και Κύπρος παρεμβαίνουν στον ζωτικό χώρο της και προσπαθεί να περιορίσει τις δύο αυτές χώρες από την άσκηση των δικαιωμάτων τους.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 ο ο γελοιογράφος Κυρ σχεδίαζε τον ιδανικό χάρτη της περιοχής μας: ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία είχε τοποθετήσει την Ελβετία. Την ίδια περίοδο ο παλαίμαχος διπλωμάτης Βύρων Θεοδωρόπουλος σχολίαζε ότι υπάρχουν τρεις τρόποι να σκεφτόμαστε την Τουρκία: α) είμαι δυστυχής που έχω την Τουρκία ως γείτονα, β) έχω την Τουρκία ως γείτονα γ) είμαι ευτυχής που έχω την Τουρκία ως γείτονα. Στόχος μας, έλεγε, είναι η δεύτερη κατάσταση. Απέχουμε πολύ ακόμη.

Πηγή "Σταύρος Λυγερός"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Το τηλεφώνημα Trump, ο Erdogan και η Realpolitik

Του Δημήτρη Γ. Απόκη

Realpolitik, η ορολογία για την ρεαλιστική πολιτική στα γερμανικά. Δηλαδή, η διπλωματία που βασίζεται πάνω από όλα σε εκτιμήσεις και δεδομένα και παράγοντες, παρά σε ρητές ιδεολογικές αντιλήψεις ή ηθικές προϋποθέσεις. Δεν είναι τυχαίο που χρησιμοποιώ τον όρο στα γερμανικά με δεδομένη τον σεβασμό που επικρατεί ευρύτερα στη χώρα για την γερμανική Ευρώπη.

Καταθέτοντας αυτό τον κανόνα που αποτελεί έναν από τους βασικούς πυλώνες στις διεθνείς σχέσεις θα ήθελα να παραθέσω μια ψύχραιμη και καθόλα ρεαλιστική ανάλυση του τηλεφωνήματος συγχαρητηρίων του Αμερικανού Προέδρου, Donald Trump, στον Τούρκο Πρόεδρο, Tayyip Erdogan, για τη «νίκη» του στο δημοψήφισμα της Κυριακής.

Ειλικρινά, δεν μπορώ να φανταστώ ότι υπήρχε σοβαρός αναλυτής που περίμενε ότι το καθεστώς Erdogan στη γειτονική χώρα θα διεξήγαγε ένα δημοψήφισμα βασισμένο στους κανόνες, τις αρχές, και τις αξίες μιας western liberal democracy. Όποιος είχε τέτοια άποψη δυστυχώς έχει απολέσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα και ζει σε έναν κόσμο virtual reality.

Δεν κρύβω, επίσης, να παραδεχτώ, ότι με εξέπληξε και το γεγονός της οριακής νίκης του Erdogan, ενισχύοντας στην ουσία την άποψη ότι το πιθανότερο είναι ότι έστω και οριακά στην πραγματικότητα ηττήθηκε. Και εδώ είναι που τελειώνει ο ρομαντισμός.

Πολλοί έτρεξαν να ασκήσουν κριτική στον Αμερικανό Πρόεδρο, Erdogan, για το γεγονός ότι ήταν ο πρώτος ηγέτης επικοινώνησε και συνεχάρη τον Erdogan, για τη «νίκη» του στο δημοψήφισμα.

Για χάρη μιας ψυχρά ρεαλιστικής ανάλυσης, ας βάλουμε στην άκρη το όνομα Donald Trump, και ας τοποθετήσουμε στη θέση του, απόλυτα ουδέτερα, τον τίτλο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.

Μόλις λίγες ημέρες πριν ο Αμερικανός Πρόεδρος, προχώρησε, με αφορμή την επίθεση με χημικά όπλα εναντίον αμάχων από το καθεστώς Άσαντ, σε επίθεση εναντίον αεροπορικής βάσης του καθεστώτος στη Συρία. Μιας βάσης στην οποία στεγάζονταν και στρατιωτικό προσωπικό της Ρωσίας.

Η Ουάσιγκτον με αυτή την ξαφνική και πολύ δυναμική επιχείρηση, έστειλε σαφές μήνυμα σε πολλαπλούς αποδέκτες. Στον Άσαντ, στον Putin και τη Ρωσία, στην Βόρεια Κορέα και το καθεστώς Kim, στον Ιράν, στην ευρύτερη περιοχή, ακόμη και στην Κίνα.

Την ίδια στιγμή, στα αμέσως επόμενα, από την επίθεση εικοσιτετράωρα, και προς απόλυτη επιβεβαίωση της αναξιοπιστίας αυτών που προέβλεπαν, τρίτο παγκόσμιο πόλεμο και εμπλοκή των ΗΠΑ στη Συρία, η ιδιαίτερα οξυδερκής και μεγάλου ειδικού βάρους ομάδα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας του Προέδρου των ΗΠΑ, ξεκαθάρισε ότι δεν υφίσταται τέτοιο ενδεχόμενο και πρωταρχικός στρατηγικός στόχος της Ουάσιγκτον και της κυβέρνησης Trump, ήταν, είναι, και παραμένει η εξάλειψη του ISIS. Και εδώ είναι που έρχεται το συγχαρητήριο τηλεφώνημα.

Ο Αμερικανός Πρόεδρος δεν έχει την πολυτέλεια να ασχοληθεί με το δέντρο και να χάσει το δάσος. Εάν μάλιστα διαβάσει κανείς με προσοχή το readout του Λευκού Οίκου για την τηλεφωνική επικοινωνία, θα αντιληφθεί ότι τα συγχαρητήρια ήταν απλώς μια φράση. Σχεδόν το σύνολο της συνομιλίας καταναλώθηκε στο θέμα της στενής συνεργασίας για την καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους και της τρομοκρατίας.

Με δεδομένο το ποιος είναι ο Tayyip Erdogan και το καθεστώς του, η Ουάσιγκτον δεν έχει αυταπάτες. Αυτή τη στιγμή το μόνο που δεν χρειάζεται η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, είναι μια αποσταθεροποιημένη Τουρκία. Και δυστυχώς, μια ακύρωση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, το βέβαιο αποτέλεσμα θα ήταν η αποσταθεροποίηση από τον ίδιο τον Erdogan.

Η Συρία είναι διαλυμένη, η Αίγυπτος στέκεται με το όπλο παραπόδα, το Ιράκ αντιμετωπίζει τρομερά προβλήματα σταθερότητας και στα βόρεια το πρόβλημα των Τζιχαντιστών, η Τεχεράνη είναι ένα πρόβλημα που βράζει και έρχεται, η Ιορδανία δέχεται πιέσεις, και στο Μεσανατολικό η αμερικανική κυβέρνηση είναι έτοιμη να δρομολογήσει σημαντικές εξελίξεις. Είναι δυνατόν με αυτό τον χάρτη να θέλει να δει ανάφλεξη στην Τουρκία;

Βέβαια, αυτό σε καμία περίπτωση αυτό δεν σημαίνει λευκή επιταγής στον Erdogan. Εδώ είναι που έρχεται η αντίδραση του εκπροσώπου του State Department στο δημοψήφισμα. Το Foggy Bottom, ανέλαβε να δώσει το πικρό χάπι στον ηγέτη της Τουρκίας μέσω των σχολίων του εκπροσώπου, Mark Toner, σε μήνυμα προς τους δημοσιογράφους. Παραθέτοντας στην ουσία όλα αυτά που καταγράφουν παρατηρητές για το δημοψήφισμα, αναφερόμενος στην ελευθερία του τύπου, κα τις δημοκρατικές ελευθερίες, και επιφυλασσόμενος να εκφέρει συνολική γνώμη όταν θα ολοκληρωθεί και θα επιδοθεί επίσημα η έκθεση των παρατηρητών, έστειλε σαφές μήνυμα στον Τούρκο Πρόεδρο και το καθεστώς του.

Είμαι από αυτούς που πιστεύω ότι στο μέλλον οι επιδιώξεις του Erdogan και της Ουάσιγκτον θα βρεθούν σε διαφορετικές πλευρές του ποταμού και τότε θα έρθει η ώρα αποδόμησης του Tayyip Erdogan. H παρούσα συγκυρία δεν είναι η κατάλληλη.

Και για αυτούς που εδώ στην Ελλάδα σκίζουν τα ρούχα τους εναντίον του Αμερικανού Προέδρου και της Ουάσιγκτον, ας καθίσουν ψύχραιμα να σκεφθούν. Τι πραγματικά επιθυμούν; Μια αποσταθεροποιημένη Τουρκία ή τον Tayyip Erdogan Προέδρο με ενισχυμένες εξουσίες;

Άλλωστε, για όσους δεν έχουν απώλεια ιστορικής μνήμης την κρίση των Ιμίων, όταν Ελλάδα και Τουρκία έφθασαν στα πρόθυρα του πολέμου την προκάλεσε η Κεμαλικής παράδοσης κυβέρνηση της Ciller. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε. Και ακόμη και σήμερα, γιατί κάποιοι ξεχνούν την υπερθεμάτιση της ηγεσίας της αντιπολίτευσης στην Τουρκία, σε σχέση με τις προκλητικές δηλώσεις του Erdogan έναντι της Ελλάδας.

Όσο για αυτούς που ανέμεναν και αναμένουν αλλαγές στην πολιτική του Erdogan λόγω των εξελίξεων στο δημοψήφισμα, πλανώνται πλάνην οικτρά. Καμία αλλαγή δεν πρόκειται να υπάρξει.

Οπότε καλύτερα ρεαλιστής παρά ρομαντικός ανόητος.

* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης είναι Διεθνολόγος Απόφοιτος του The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies, The Johns Hopkins University και Δημοσιογράφος
Πηγή Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Σοκαρισμένοι οι γερμανοί βουλευτές με την ψήφο των τούρκων ομογενών

Το ποσοστό υπέρ του «ναι» μεταξύ των 1,4 εκατομμυρίων Τούρκων ψηφοφόρων στη Γερμανία ήταν στο 63%, πολύ υψηλότερο από ό,τι στην Τουρκία

Αυστηρότερους κανονισμούς για την χορήγηση της διπλής υπηκοότητας ζήτησαν σήμερα πολλοί Γερμανοί βουλευτές, δηλώνοντας σοκαρισμένοι από την ψήφο των Τούρκων της Γερμανίας υπέρ της ενίσχυσης των εξουσιών του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στο δημοψήφισμα της 16ης Απριλίου.

Τα πιο πρόσφατα ανεπίσημα αποτελέσματα καταδεικνύουν ότι το 51,4% των ψηφοφόρων στην Τουρκία ενέκρινε τη συνταγματική αναθεώρηση, ενώ το ποσοστό υπέρ του «ναι» μεταξύ των 1,4 εκατομμυρίων Τούρκων ψηφοφόρων στη Γερμανία ήταν πολύ υψηλότερο, στο 63%.

Σύμφωνα με το ΑΜΠΕ, στην πόλη της Έσσης, στη δυτική Γερμανία, το ποσοστό υπέρ του «ναι» ανήλθε σε 75,9%, αν και ορισμένοι σχολιαστές επισημαίνουν ότι η συμμετοχή στη Γερμανία έφθασε μόλις στο 44%.

Στη Γερμανία διαμένουν περίπου 3 εκατομμύρια πολίτες με τουρκική καταγωγή και ορισμένοι πολιτικοί υποστήριξαν ότι η πίστη που επέδειξαν πολλοί στον Τούρκο πρόεδρο, δείχνει την απόρριψη των δημοκρατικών αξιών.

«Εκείνοι σε μια φιλελεύθερη χώρα όπως η Γερμανία που ψήφισαν για να καταργηθεί η ελευθερία στην Τουρκία ή να περιοριστεί προφανώς δεν έχουν αποδεχθεί τις αξίες μας» δήλωσε ο ηγέτης των Ελεύθερων Δημοκρατών (FDP) Κρίστιαν Λίντνερ, ενώ συμπλήρωσε ότι οι Τούρκοι στη Γερμανία πρέπει να σεβαστούν το Σύνταγμά της.

Την ίδια ώρα, επιφανή στελέχη του συντηρητικού κόμματος της καγκελαρίου Άγγελας Μέρκελ τάχθηκαν υπέρ της ανάληψης δράσης.

«Είναι σημαντικό να αναστρέψουμε τις τροποποιήσεις που διευκόλυναν στην απόκτηση διπλής υπηκοότητας» σημείωσε ο Βαυαρός βουλευτής των Χριστιανοδημοκρατών Στέφαν Μάιερ. Οι κανονισμοί είχαν αλλάξει προς το ευνοϊκότερο το 2000 και το 2014.

Από την πλευρά του κι ενώ απομένουν 5 μήνες πριν από τις βουλευτικές εκλογές, το ακροδεξιό κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD), που εξασφαλίζει ποσοστό μεταξύ 7 και 11% βάσει των δημοσκοπήσεων, τάχθηκε υπέρ της πλήρους απαγόρευσης του δικαιώματος απόκτησης διπλής υπηκοότητας για τους Τούρκους.

Πηγή Voria


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Την Παρασκευή θ’ ακούσουμε καλά νέα…

Του Γιάννη Παντελάκη

Την Παρασκευή θα ακούσουμε καλά νέα. Η ΕΛΣΤΑΤ θ' ανακοινώσει πως το πρωτογενές πλεόνασμα για το 2016 θα πλησιάζει το 4%. Ακούγοντας το κάποιος θα εντυπωσιαστεί αφού ο επίσημος στόχος ήταν 0,5%, δηλαδή θα είναι επταπλάσιο ή οκταπλάσιο από το προβλεπόμενο. Αν αυτός που το ακούσει ωστόσο είναι φορολογούμενος-εργαζόμενος, άνεργος, συνταξιούχος, επαγγελματίας-προφανώς θ' αναφωνήσει αυτό που έλεγε ο Τσίπρας ελάχιστα χρόνια πριν «Στο πλεόνασμα αυτό κρύβεται το δράμα εκατομμυρίων ανθρώπων»!

Αυτά που έλεγε ο Τσίπρας το 2014, έστω με ιδιαίτερα ενισχυμένες δόσεις λαϊκισμού, θα ήταν ικανά σήμερα να δώσουν μια εξήγηση για το σημερινό πλεόνασμα. Να αναφέρουμε μια πρόταση του μόνο: «Στο πλεόνασμα κρύβεται η καταστροφή νοικοκυριών και επιχειρήσεων, οι λιποθυμίες παιδιών από ασιτία, τα εκατομμύρια των ανέργων, η ζωή εν τάφω στα νοσοκομεία, τα ψυχιατρεία και τα άσυλα ανιάτων, οι παγωμένες νύχτες και πεινασμένες μέρες χιλιάδων και χιλιάδων συνταξιούχων».

Ας αφαιρέσουμε τον λαϊκισμό (για τα παιδιά που λιποθυμούν από ασιτία κ.α.) και ας δούμε τα στοιχεία με αντικειμενικούς όρους. Που οφείλεται το πλεόνασμα; Στην υπεραπόδοση εσόδων που προέρχονται από τις αυξημένες εισπράξεις από τον φόρο εισοδήματος, τους άμεσους φόρους και τον ΦΠΑ. Από την εξαντλητική υπερφορολόγηση δηλαδή των ίδιων ανθρώπων, των συνήθως φορολογούμενων. Τα στοιχεία δείχνουν ότι πολίτες και επιχειρήσεις πληρώνουν υπέρμετρους φόρους και έχει εξαντληθεί η φοροδοτική ικανότητά τους. Δείχνουν ακόμα ότι το κράτος έχει σταματήσει να πληρώνει τις οφειλές του (υπολογίζονται ότι τα χρέη του Δημοσίου προς ιδιώτες το 2016 κυμαίνονται γύρω στα 8 δισ. ευρώ), τα νοικοκυριά πλησιάζουν με γρηγορότερους ρυθμούς σε οριακές καταστάσεις και έτσι το πλεόνασμα θριαμβεύει.

Την Παρασκευή με δόξες και τιμές, η κυβέρνηση θα πανηγυρίσει για μια ακόμα φορά για τις επιτυχίες της, οι βουλευτές που την στηρίζουν θα περιφέρονται θριαμβολογούντες στα κανάλια και ο Τσακαλώτος θα πάει στην επόμενη συνάντηση με τους Ευρωπαίους ομολόγους του με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για το πλεόνασμα που πέτυχε η κυβέρνησή του. Θα τα ακούσουν όλα αυτά όμως και οι μακροχρόνια άνεργοι, οι εργαζόμενοι των 300 ευρώ και αυτοί που έβαλαν λουκέτο στο μικρό μαγαζί τους…

Πηγή Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Focus: Οι φτωχοί πληρώνουν για τις μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα

Στους φτωχούς που επωμίζονται τα βάρη των μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα αναφέρεται το Focus ενώ η Tagesspiegel γράφει για την προσφυγική κρίση στη Λέσβο

«Ψηφοφόροι του Αλέξη Τσίπρα ελπίζουν ότι ο πρωθυπουργός θα φορολογήσει, επιτέλους, τους πλουσίους, γράφει το γερμανικό περιοδικό Focus σε ανταπόκριση από την Αθήνα με τίτλο "Μόνο οι φτωχοί πληρώνουν για τις μεταρρυθμίσεις": Ο Αλ. Τσίπρας δεν πραγματοποίησε την υπόσχεσή του.

Απ΄ την 13η σύνταξη και τις φορολοαπαλλαγές βγήκαν κερδισμένοι και ευκατάστατοι. (…) Οι φτωχότεροι είναι εκείνοι που θα επωμιστούν τα νέα μέτρα λιτότητας που αποφασίστηκαν στη Μάλτα. Σε αυτά ανήκει και η μείωση του αφορολόγητου. Παράλληλα όσοι έχουν εισόδημα 450 ευρώ μικτά το μήνα θα πληρώνουν φόρο εισοδήματος. (…) Την ίδια στιγμή οι φόροι ακινήτων καθιστούν την Ελλάδα μια από τις πιο ακριβές χώρες για ιδιοκατοίκηση, συνεχίζει το περιοδικό. Οι σχετικοί φόροι είναι υψηλότεροι από εκείνους στη Γερμανία. Κατά συνέπεια καταρρέουν οι τιμές των ακινήτων. Την εξέλιξη αυτή εκμεταλλεύονται όλο και συχνότερα ξένοι εκτός ΕΕ, οι οποίοι μόνο πέρυσι αγόρασαν για 250 εκ. ευρώ ακίνητα και μαζί με αυτά μια βίζα για το χώρο του Σέγκεν. Την ίδια στιγμή πολλοί Έλληνες αδυνατούν να πληρώσουν δόσεις και φόρους και έτσι τα ακίνητά τους απειλούνται με πλειστηριασμό. Ενώ ο Αλ. Τσίπρας είχε υποσχεθεί ότι δεν θα δώσει κανένα σπίτι σε τραπεζίτες, οι δημοπρασίες εξπρές θα γίνουν πραγματικότητα».

«Με τη δύναμη της απελπισίας»

Η εφημερίδα Τagespiegel γράφει για την Λέσβο, που δείχνει να συνέρχεται σιγά σιγά από την προσφυγική κρίση, σε άρθρο με τίτλο «Με τη δύναμη της απελπισίας»: «Οι σκηνές, τα σκουπίδια και πολλοί εθελοντές εξαφανίστηκαν. Το δράμα των προσφύγων έφερε το λιμάνι της Μυτιλήνης στα διεθνή πρωτοσέλιδα. Σχεδόν τίποτα στο ιστορικό κέντρο δεν θυμίζει τώρα πια την ανθρωπιστική κρίση. (…) Στο νησί έρχονται πολύ λιγότεροι πρόσφυγες από ότι πριν δύο χρόνια. Όμως η απελπισία των μεταναστών που βρίσκονται στη Λέσβο μεγαλώνει. (…) Ο δήμαρχος Σπύρος Γαληνός προειδοποιεί η σημερινή κατάσταση παραμένει εύθραυστη, όσο δεν λύνονται τα προβλήματα: "Το πρόβλημα δεν είναι οι άνθρωποι, που έφυγαν λόγω του πολέμου. Είναι οι διακινητές και οι πολιτικές αντιπαραθέσεις που διεξάγονται στην πλάτη τους".

SZ: «Οι εκλογές θέτουν σε κίνδυνο την ενότητα της Μ. Βρετανίας»

Η Süddeutsche Zeitung σχολιάζει την απόφαση της βρετανίδας πρωθυπουργού για πρόωρες εκλογές σε άρθρο με τίτλο «Οι εκλογές θέτουν σε κίνδυνο την ενότητα της Μ. Βρετανίας»: «Σε περίπτωση που η Τερίζα Μέι ενισχύσει την πλειοψηφία της στην Κάτω Βουλή, τότε δεν θα χρειάζεται πια να λαμβάνει υπόψη της ούτε τους ακραίους στο κόμμα της, αλλά ούτε καν την αντιπολίτευση. Θα έχει γίνει πρωθυπουργός με τις δικές της δυνάμεις και θα πάψει πλέον να είναι διαχειριστής των σπασμένων του Ντέιβιντ Κάμερον. (…) Αν όμως οι Τόρηδες ήταν ειλικρινείς τότε θα έπρεπε να προκηρύξουν εκλογές αμέσως μετά το δημοψήφισμα υπέρ του Brexit δίνοντας στους Βρετανούς την ευκαιρία να εκλέξουν κυβέρνηση με σαφή εντολή να οδηγήσει την χώρα εκτός ΕΕ».

Στην προκήρυξη πρόωρων εκλογών στις 8 Ιουνίου αναφέρεται σχόλιο και της εφημερίδας Die Welt: «Ακόμα κι αν οι Τόρηδες πετύχουν να ενισχύσουν την κυβερνητική τους πλειοψηφία, κανείς δεν εγγυάται ανώδυνες διαπραγματεύσεις με την ΕΕ. Αμφίβολο είναι επίσης αν η Τερίζα Μέι καταφέρει πάρει με το μέρος της αντιπάλους ενός "σκληρού Brexit". Από εδώ και στο εξής Σκωτία και Ιρλανδία θα παρακολουθούν με προσοχή τι ακριβώς εννοεί η βρετανίδα πρωθυπουργός όταν μιλά για "ισχυρή ηγεσία υπέρ του εθνικού συμφέροντος"».

Στέφανος Γεωργακόπουλος
Πηγή Deutsche Welle


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Εγκλωβισμένος Erdogan σε διχασμένη χώρα - Τι ξημερώνει για Ελλάδα, Κύπρο, και ενεργειακά

Σαν ένα απόλυτα εγκλωβισμένο ηγέτη χαρακτηρίζει τον Recep Tayyip Erdogan ο Κωσταντίνος Φίλης, διευθυντής ερευνών του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων. Αν επιχειρήσει να λειτουργήσει συμφιλιωτικά με όσους τον αποστρέφονται, τότε κινδυνεύει να μην επιβιώσει πολιτικά. Αν πάλι δεν αλλάξει μεθόδους θα παραμείνει ηγέτης μιας βαθιά διχασμένης χώρας.

Μιλώντας στο liberal.gr κάνει λόγο για μια Τουρκία που θα γίνεται όλο και απρόβλεπτη και επικίνδυνη για την Ελλάδα τόσο εφόσον συνεχίσει να αποκλίνει από την Ευρωπαϊκή Ένωση, όσο και εάν δεν πάνε καλά τα πράγματα για τα τουρκικά συμφέροντα στην Μέση Ανατολή.

Αναφορικά με τις έρευνες υδρογονανθράκων που διεξάγονται στην Κυπριακή ΑΟΖ, θεωρεί ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να διαταράξει τις σχέσεις της με τους πετρελαϊκούς κολοσσούς που συμμετέχουν σε αυτές, αφού έχει μεγάλη ανάγκη από ξένες επενδύσεις σε μια συγκυρία που η οικονομία της παραπαίει.

Τέλος για την επανέναρξη των συνομιλιών για το Κυπριακό χαρακτηρίζει σαν «άγνωστο Χ» την στάση της Βρετανίας καθώς ενώ θα εξελίσσονται οι συνομιλίες, εκείνη θα οδεύει σε εκλογές μετά την χθεσινή απόφαση της Theresa May. Μια απόφαση που χαρακτηρίζει ως «κίνηση λελογισμένου ρίσκου» αφού η διαφορά στις τελευταίες δημοσκοπήσεις μεταξύ Συντηρητικών και Εργατικών υπερβαίνει τις 20 μονάδες.

Συνέντευξη στον Γιώργο Φιντικάκη

- Πως ερμηνεύετε την κίνηση της Theresa May να προκηρύξει πρόωρες εκλογές στις 8 Ιουνίου;

Την ερμηνεύω ως μια κίνηση λελογισμένου ρίσκου, υπό την έννοια ότι η διαφορά στις τελευταίες δημοσκοπήσεις μεταξύ Εργατικών και Συντηρητικών υπερβαίνει τις 20 μονάδες. Έπειτα, είναι λογικό η Μέι να επιθυμεί να αναβαπτισθεί πολιτικά ώστε με νωπή λαϊκή ετυμηγορία να μπορέσει να διαχειρισθεί το Brexit, μια απόφαση που θα καθορίσει το μέλλον της Βρετανίας για δεκαετίες.

Μη ούσα αιρετή η May, ξέρει ότι πάντα θα υπήρχαν εστίες αμφισβήτησης για όσο διάστημα θα διαρκεί η διαπραγμάτευση με τις Βρυξέλλες. Αντίθετα, λαμβάνοντας την ψήφο των Βρετανών θεωρεί ότι θα απελευθερωθεί ώστε να κινήσει δίχως προσκόμματα τις διαδικασίες εξόδου της Βρετανίας από την ΕΕ και χωρίς τον κίνδυνο διαρροών στη μικρή πλειοψηφία που κατέχει σήμερα το συντηρητικό κόμμα στο Κοινοβούλιο. Έτσι κι αλλιώς ο αντίπαλος της May, δηλαδή ο ηγέτης των Εργατικών Jeremy Corbyn, διάγει περίοδο ισχυρής αμφισβήτησης εκ των έσω, οπότε η ίδια θεωρεί ότι μπορεί να επικρατήσει άνετα στις εκλογές - και δίχως τον φόβο της οποιασδήποτε ανταρσίας στο εσωτερικό των Συντηρητικών- να προχωρήσει στην υλοποίηση του Brexit.

- Σύμφωνοι, ωστόσο η κίνηση της May δεν ενέχει και ένα ρίσκο; Δηλαδή να ακουστούν ξανά στην διάρκεια της προεκλογικής περιόδου φωνές εναντίον της αναγκαιότητας του Brexit;

Ναι, όμως η διαδικασία για την έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ, είναι πλέον γεγονός. Στις 29 Μαρτίου η May ενεργοποίησε το άρθρο 50 για την έξοδο της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Άρα αφού το έκανε, η όποια αμφισβήτηση προκύψει το επόμενο διάστημα και ενόψει των εκλογών της 8ης Ιουνίου, θα είναι περισσότερο σε θεωρητικό επίπεδο, παρά σε πρακτικό. Αν δεν είχε ενεργοποιήσει το άρθρο 50, και εντούτοις αποφάσιζε να πάει σε εκλογές, τότε πράγματι θα σας έλεγα ότι κάποια σκοπιμότητα κρύβεται πίσω από την κίνησή της. Όμως, το Brexit είναι πλέον δρόμος χωρίς επιστροφή για τη Βρετανία.

- Η Τουρκία μοιάζει με διχοτομημένη χώρα μετά το δημοψήφισμα. Μπορεί ή καλύτερα θέλει ο Erdogan να συμφιλιώσει τις αντίθετες πλευρές;

Δεν βγαίνει διχοτομημένη, αλλά τριχοτομημένη η Τουρκία. Στην ενδοχώρα και τα βάθη της Ανατολίας έχουμε μεγάλες μάζες που στηρίζουν με απόλυτο τρόπο τον Erdogan, έπειτα έχουμε τους φιλελεύθερους και εξευρωπαϊσμένους Τούρκους αλλά όχι απαραίτητα κεμαλιστές (σσ: πολλοί φιλελεύθεροι Τούρκοι ψήφισαν το φιλοκουρδικό /φιλοεργατικό κόμμα), και φυσικά υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία, οι Κούρδοι στα νοτιοανατολικά της χώρας. Οι τελευταίοι (ιδίως οι συντηρητικοί και βαθιά θρησκευόμενοι) παλαιότερα είχαν στηρίξει τον Erdogan, όμως αυτή την φορά φαίνεται ότι δεν του έδωσαν τα ποσοστά που ανέμενε, πιθανότατα τιμωρώντας την πολιτική του απέναντι στο κουρδικό στοιχείο. Νομίζω λοιπόν ότι ο Erdogan δεν θέλει να ενώσει όλες αυτές τις πλευρές, και ότι θα δυσκολευθεί πολύ να το κάνει, ακόμη και αν το επιθυμούσε.

- Κερδίζει ή χάνει ο Erdogan μέσα από την πόλωση;

Βραχυπρόθεσμα κερδίζει, βγαίνει ενισχυμένος από αυτήν. Μακροπρόθεσμα χάνει, και έχοντας απέναντι του την μισή κοινωνία και κυρίως το πιο δυναμικό την κομμάτι - δηλαδή την Τουρκία της βιομηχανίας, της οικονομίας, του τουρισμού, της εκπαίδευσης, και του πολιτισμού- αν θέλει να πετύχει εξομάλυνση, θα πρέπει να τείνει χείρα φιλίας προς όλους αυτούς. Το γεγονός όμως ότι προχθές επέκτεινε για 3 ακόμη μήνες την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης (που σημαίνει κατάλυση του κράτους δικαίου και αναστολή των ατομικών ελευθεριών), δείχνει ότι δεν θέλει ή ότι ακόμη και να ήθελε, θα δυσκολευόταν πολύ να εμφανιστεί συμφιλιωτικός έπειτα από τέτοια πόλωση.

Ακόμη και αν έτεινε χείρα φιλίας στους αντιπάλους του, δεν ξέρω τι αποτέλεσμα θα είχε αυτό. Διότι οι μέθοδοι εδραίωσής του είναι τέτοιες που προκαλούν αποστροφή. Οπότε ή θα αλλάξει μεθόδους με κίνδυνο να μην επιβιώσει πολιτικά ή δεν θα τις αλλάξει, με κίνδυνο να μην προσεγγίσει κανέναν από αυτούς που δεν μπορούν εύκολα να συνυπάρξουν μαζί του και υπό την ηγεσία του. Είναι απόλυτα εγκλωβισμένος.

- Τι κινδύνους εγκυμονεί για την Ελλάδα αυτός ο εγκλωβισμός; Πως πρέπει να αναλυθεί από εμάς αυτή η νέα κατάσταση στη γείτονα;

Καταρχήν να διευκρινίσουμε μια παρανόηση, ότι δηλαδή αλλάζει κάτι άμεσα στην Τουρκία. Η κατάσταση θα τροποποιηθεί αισθητά μόνο από το 2019 και μετά, όταν θα έχουμε -βάσει προγραμματισμού- ταυτόχρονα κοινοβουλευτικές και προεδρικές εκλογές. Η θέση του Πρωθυπουργού θα καταργηθεί και ο πρόεδρος της Τουρκίας ο οποίος θα εκλεγεί θα είναι ταυτόχρονα αρχηγός του κράτους και της κυβέρνησης. Βέβαια αυτό συμβαίνει και σήμερα, όπου ο Erdogan ασκεί τα χρέη του Προέδρου, και του Πρωθυπουργού, ενώ δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ των εξουσιών, καθώς παρεμβαίνει στην δικαστική εξουσία.

Όσο για την Ελλάδα αυτή βρίσκεται χαμηλά στις προτεραιότητες της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Αλλά αν η σχέσεις Τουρκίας-Ευρωπαϊκής Ένωσης οδηγηθούν σε πλήρη ρήξη- πράγμα που προσωπικά δεν πιστεύω- τότε η Ελλάδα ως χώρα πρώτης γραμμής που γειτνιάζει με την Τουρκία, και έχει παραδοσιακές διαφορές μαζί της, είναι δυνατόν να υποστεί τις συνέπειες.

- Εννοείτε ακόμη και θερμό επεισόδιο, σύρραξη;

Δεν πιστεύω ότι η Τουρκία θα ρισκάρει ή πως θα επιδιώξει κάποιο θερμό επεισόδιο ή μία σύρραξη. Όμως μια Τουρκία που θα αποκλίνει από την Ευρωπαϊκή Ένωση και δεν θα έχει τίποτε να την δένει μαζί της, θα γίνεται ακόμη πιο απρόβλεπτη, δεν θα την ενδιαφέρει να δείξει υπεύθυνη στάση. Αντίθετα, μια Τουρκία με κοινά συμφέροντα προς την Ευρώπη θα μετριάζει -έστω και υποχρεωτικά- τη στάση της. Επειδή λοιπόν θεωρώ την πλήρη ρήξη Άγκυρας-ΕΕ μακρινό σενάριο, λογικά τα δύο μέρη θα στραφούν στους τομείς (ενέργεια, επενδύσεις, εμπόριο, προσφυγικό-μεταναστευτικό ζήτημα) που τους ενώνουν, αποδεχόμενες πάντως πως ο στόχος πλέον είναι μία ειδική σχέση και όχι η πλήρης ένταξη. Ίσως αφήσουν ανοιχτό αυτό το παράθυρο μόνο και μόνο για να μην "σκοτώσουν" εντελώς τη διαδικασία.

- Βέβαια υπάρχει και ο δεύτερος παράγοντας αβεβαιότητας που λέγεται Μέση Ανατολή...

Εάν εκεί τα πράγματα δεν πάνε καλά για τα τουρκικά συμφέροντα, και εφόσον θελήσει ο Erdogan να συσπειρώσει το δικό του ακροατήριο, επιχειρώντας να επιβεβαιώσει ότι η Τουρκία αποτελεί μια μεγάλη περιφερειακή δύναμη (που είναι το μόνιμο μότο του), τότε είναι λογικό να στραφεί και προς την Ελλάδα σε αυτή την προσπάθεια επίδειξης δύναμης.

- Όλα τα παραπάνω τι επιπτώσεις μπορεί να έχουν στο Κυπριακό σε μια στιγμή που έχουν επανεκκινήσει οι συνομιλίες μεταξύ των δύο πλευρών;

Εδώ η Τουρκία έχει ένα ενδιαφέρον είτε να βρεθεί μια λύση στο Κυπριακό «κομμένη και ραμμένη» στα μέτρα της, είτε αν δεν προκύψει μια τέτοια συμφωνία, έχει την δυνατότητα μέσω των Τουρκοκυπριών να τορπιλίσει τη διαπραγμάτευση. Συμπληρώστε στο παζλ και ένα «άγνωστο Χ», την στάση της Βρετανίας, που είναι εγγυήτρια δύναμη, και που ενώ εξελίσσονται όλα τα παραπάνω, αυτή θα οδεύει σε εκλογές. Το γεγονός θα μπορούσε ενδεχομένως να σημαίνει ότι η Βρετανία θα δείξει μικρότερο ενδιαφέρον για την πορεία των διαβουλεύσεων, δίχως πάλι και να είναι απαραίτητο, αφού η βρετανική εξωτερική πολιτική έχει συνέχεια.

- Οι εξελίξεις στην Τουρκία μπορούν να επηρεάσουν την ενεργειακή σκακιέρα της περιοχής, και ειδικά τώρα που όλα είναι έτοιμα για νέες γεωτρήσεις και έρευνες υδρογονανθράκων με συμμετοχή και πετρελαϊκών κολοσσών, όπως η Exxon Mobil;

Πράγματι, βλέπουμε από χθες, και ενώ όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα στην επόμενη ημέρα του δημοψηφίσματος, ότι το τουρκικό ερευνητικό σκάφος Barbaros έφθασε στο τουρκικό λιμάνι της Μεσογείου Tasucu, απέναντι από την Κατεχόμενη Κύπρο. Η Τουρκία θα θελήσει να στείλει μήνυμα και στις ξένες πετρελαϊκές εταιρείες που υπέγραψαν συμβόλαια με την Κυπριακή Δημοκρατία για την εκμετάλλευση νέων οικοπέδων της Κυπριακής ΑΟΖ ότι χωρίς την δική της συγκατάθεση δεν πρέπει να προχωρήσουν σε έρευνες και γεωτρήσεις. Αν ωστόσο η Άγκυρα προσπαθήσει να τραβήξει στα άκρα το σκοινί, τότε κινδυνεύει να εκτεθεί ανεπανόρθωτα έναντι ενεργειακών κολοσσών όπως οι Exxon Mobil, και Total. Και αυτό σε μια συγκυρία που η οικονομία της έχει ανάγκη από επενδύσεις και καλή εικόνα στο εξωτερικό, αλλά και διψά για ενέργεια, δηλαδή για περισσότερο φυσικό αέριο.

- Τότε η παρουσία του Barbaros, αλλά και η εξαγγελία προ ημερών του Τούρκου υπ. Ενέργειας ότι η χώρα θα ξεκινήσει σεισμογραφικές έρευνες σε «περιοχές της Μεσογείου», εντάσσεται σε μια ευρύτερη λογική λεονταρισμών;

Η Τουρκία θα τραβήξει το σκοινί ως το σημείο που δεν θα διαταράξει τις σχέσεις της με εταιρείες τις οποίες έχει ανάγκη. Άρα, θα έλεγα ότι πρόκειται για μια κίνηση αύξησης της πίεσης όχι τόσο προς τις εταιρείες, όσο έναντι της Κύπρου, προκειμένου να στείλει στη Λευκωσία το μήνυμα ότι χωρίς την δική της συναίνεση, δεν πρέπει να προχωρήσει. Ακόμη και η έγκριση των Τουρκοκυπρίων δεν έχει νόημα να ζητείται, εφόσον δεν έχει προηγηθεί συμφωνία και λύση του Κυπριακού.

Πηγή Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου