Καλή Χρονιά κι ευτυχισμένος ο νέος κόφτης!

Γράφει ο Κώστας Μαντατοφόρος

Θέλοντας να κλείσει την χρονιά εξ ίσου ξεφτιλισμένα όπως την άρχισε, η  "πρώτη φορά τόση βρωμιά"  κυβέρνηση, κατ' εντολή του πρωθυπουργού-πινόκιο και δια χειρός ενός ομογενή αλλόγλωσσου υπουργού Οικονομικών, προέβη στο απόλυτο ξεφτιλίκι της και απέστειλε επιστολή μετάνοιας για τα κουνήματα του μικρού Αλέξη.

Και εν πάση περιπτώσει θα ήταν εντελώς για τα π@π@ρια μας η ξεφτίλα των ξεφτιλισμένων, αν όπως έχει διαρρεύσει (διότι τα κυβερνητικά καλσόν δεν έχουν ούτε καν τον στοιχειώδη ανδρισμό να ενημερώσουν τον λαό για το περιεχόμενο της επιστολής που εξ ονόματός του έστειλαν), αν λέμε, το βασικό μότο και επιχείρημα της επιστολής δεν ήταν: "κάντε μας την χάρη να κάνετε τα στραβά μάτια για την ελεημοσύνη που για λόγους ευνόητους δώσαμε, κι εμείς σας υποσχόμαστε γραπτώς πως αν πάει κάτι στραβά, αν σας λείψουν αυτά τα χρήματα απ΄ τις τοκογλυφικές σας τσέπες, θα ενεργοποιήσουμε ειδικό "κόφτη" για συντάξεις και μισθούς που θα εφαρμόζουμε μήνα με τον μήνα, ώστε να μη χάσετε ούτε δεκάρα απ' τα κλεμμένα". 

Αν δεν ήσασταν, ω ξεφτιλισμένα ανθρωπάκια, βάρος έστω και για ένα γραμμάριο για τούτη την γη, αν δεν ήσασταν η απόλυτη ντροπή τούτης της χώρας και του λαού της, θα μπορούσατε ίσως να καταλάβετε πως κι ο τελευταίος προδότης δεν θα μπορούσε να εισάγει καν την ΕΝΝΟΙΑ του όρου "κόφτης" στο λεξιλόγιο και την καθημερινότητα ενός κυριάρχου, μη παραδομένου κράτους, κυβερνώμενο από πατριώτες και όχι μισθοφόρους ψεύτες και απατεώνες.

Θα μπορούσατε τουλάχιστον ελπίζουμε να υποψιάζεστε, πόσοι έλληνες ονειρεύονται έναν άλλου είδου "κόφτη" για σας.
Έναν κόφτη που αν κάποτε έπεφτε έστω και σαν απονομή δικαιοσύνης στον τρυφερό και ακαμάτη λαιμό σας, το μόνο που θα έκανε θα ήταν να βρωμίσει το ιερό τούτο χώμα που έχει ποτιστεί επί αιώνες από τον ιδρώτα και το αίμα ενός λαού, μιάς φυλής, στην οποία εσείς φανερά δεν ανήκετε.

Σας ευχόμαστε λοιπόν ό,τι χειρότερο μπορεί να σας συμβεί για το νέο έτος και είθε ο "κόφτης" σας, να επιπέσει "επί των κεφαλών" σας!...

Πηγή "Ουδέν Σχόλιον"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Ανταγωνίζονται σε υποτέλεια

Από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ, «είδε» την πολιτική επιβίωσή του να περνά μέσα από το δικό του αιματηρό Μνημόνιο, άλλαξε η κοσμοθεωρία των στελεχών του στο δημόσιο διάλογο.

Ένας πρωτοφανής πατριωτικός λόγος υπέρ των ενάρετων εθνικών επιλογών, πλημμυρίζει τα στόματα των Συριζαίων/Ανελιτών, προκειμένου να καταδικαστεί το κακό δεξιό Μνημόνιο σε αντίθεση με την ηρωϊκή αριστερή Συμφωνία, με τους δανειστές.
Τρανή απόδειξη η τελευταία επιστολή Τσακαλώτου, όπου φάνηκε η ποιότητα της υποδούλωσης και το μέγεθός της.

Η Ελλάδα ξεπουλήθηκε από τους ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, οριστικά και αμετάκλητα, τελεία και παύλα. Δεν περιμέναμε την επιστολή. Το υπερταμείο του δημόσιου πλούτου στα χέρια των ξένων συμφερόντων, είναι η πρακτική επιβεβαίωση.

Παραμένει ο άγνωστος-γνωστός “x”, η στάση του Κυριάκου Μητσοτάκη που καθημερινά επιβεβαιώνει τον τρόπο και το λόγο εκλογής του στη Νέα Δημοκρατία. Εκατομμύρια ξοδεύτηκαν για την εκλογή του και 35.000 ψήφοι (των εσωκομματικών εκλογών) ακόμη αναζητούν ταυτότητα. Τυχαίο;

Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, σπεύδει διαρκώς να υπενθυμίσει στους δανειστές πως αυτός θα είναι ο καλύτερος υπάλληλος της Τρόικα, καλύτερος από τον Τσίπρα και πως θα κάνει τα πάντα για να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους.

Πώς να προχωρήσει αυτή η κοινωνία, όταν μπροστά έχει τον Μητσοτάκη και πίσω τον Τσίπρα;

Η εθνική κατάθλιψη μετριέται σε όλες τις δημοσκοπήσεις. Η επιχειρηματικότητα των μικρομεσαίων διώκεται, τα νοικοκυριά στενάζουν και οι μετανάστες ελεύθεροι λεηλατούν τα νησιά, υπό το καθεστώς Αλέξη Τσίπρα. Και η επίσημη ΝΔ, ατάραχη, παρακολουθεί.

Κανείς δεν αντιδρά με εθνικά υπεύθυνο τρόπο, υπό το φόβο της απώλειας της εμπιστοσύνης των δανειστών.

Αίσχος! Ένας Καραμανλής, δεν θα επέτρεπε ποτέ κάτι τέτοιο, όχι μόνο για το κόμμα του, αλλά και για την Ελλάδα. Γι αυτό άλλωστε η ΝΔ δεν έχει Καραμανλικό Πρόεδρο.

Είπαμε … ΦΩΣ!

Πηγή «Ο Κεντροδεξιός»


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Τα 4 σημεία που καίνε την κυβέρνηση στην επιστολή υποταγής

Όποιος ψήφισε ή ακολουθεί τους Συριζανελ, έχοντας χάψει το παραμύθι των συνθημάτων από το 2012 και δώθε για «πάνω απ όλα αξιοπρέπεια» και για «υπερηφάνεια» μπορεί από χτες να φωνάξει χωρίς επιφύλαξη: «άντ’ από δω ρε ξεφτιλισμένοι». Του δίνει το δικαίωμα και ο πρωθυπουργός με την ομιλία του στην Κρήτη! Η κατάπτυστη επιστολή Τσακαλώτου κυρίως αυτόν εκφράζει και δεσμεύει.

Το άνοιγμα της επιστολής στη δημοσιότητα αποκαλύπτει και τα τέσσερα (4) σημεία, που ήθελε να κρύψει η κυβέρνηση από το λαό.

1. Τις δουλικές εκφράσεις της επιστολής, με τις οποίες η ελληνική κυβέρνηση σέρνεται κυριολεκτικά στα παπούτσια των δανειστών, διαβεβαιώνοντάς τους ότι «οι ελληνικές αρχές αναγνωρίζουν πλήρως ότι οι ανακοινώσεις του Eurogroup του Μαΐου και του Δεκεμβρίου βασίζονται στη συνεχή adherence (αφοσίωση, προσήλωση, υποταγή, πίστη,) των δεσμεύσεων του μνημονίου.

Και για να μη μείνει αμφισβήτηση για την υποταγή των ραγιάδων δήθεν επαναστατών έρχεται και ο επίλογος, όπου ο περήφανος αντάρτης κομμουνιστής επαναστάτης υπουργός «ελπίζει» ότι «αυτές οι διευκρινίσεις θα διαβεβαιώσουν το Eurogroup  πως είμαστε πλήρως δεσμευμένοι για να παραμείνουμε compliant (υπάκουοι, συνεργάσιμοι) στο πρόγραμμα, τόσο στην ουσία όσο και στη διαδικασία συνεργασίας με τους εταίρους».

Ώστε, οι επαναστάτες εκ του ασφαλούς όταν απευθύνονται σε αφελείς και τυφλούς Έλληνες, δηλώνουν υποταγή, υπακοή και πίστη όχι μόνο στο γράμμα, αλλά και στην ουσία του μνημονίου! Δηλαδή, δεν ακολουθούν με το στανιό το μνημόνιο, αλλά δηλώνουν εγγράφως ότι το πιστεύουν κι όλας!

Παρακολουθούσα με αναγούλα χτες διάφορους δημοσιογράφους, μίσθαρνα όργανα του συστήματος Συριζανελ, να διατείνονται από την τηλεόραση ότι η δουλικότητα και ο εξευτελισμός μιας χώρας από την εκπρόσωπό της κυβέρνηση δεν τους αγγίζει, αφού τα 1,6 εκατομ. συνταξιούχοι πήραν το βοήθημα- απάτη. Που θα τους πάρει πίσω η κυβέρνηση σε 8 μέρες διπλάσιο με τις περικοπές!

Αυτοί που ξελαρυγγιάζονταν μέχρι υστερίας για την «αξιοπρέπεια», που είχε χάσει η χώρα πριν από το 2015 και που τη βρήκε με τους Συριζανελ, αποδεικνύουν ότι δεν έχουν ίχνος από δαύτη. Αντίθετα δείχνουν σερνάμενους αναξιοπρεπείς γυμνοσάλιαγκες, που ξέρουν μόνο από οπαδιλίκι και μισθουλάκο.

2. Η ρητή δέσμευση πρωθυπουργού και υπουργού στη δήλωση υποταγής ότι το βοήθημα- απάτη δεν έχει μόνιμο χαρακτήρα και είναι εφ άπαξ παροχή αδειάζει διπλά τον πρωθυπουργό. Μια που τον διαψεύδει ότι πρόκειται για 13^η σύνταξη και μία που δήλωνε με γενναιότητα από τα μπαλκόνια της Κρήτης ότι «δεν θα μας πουν οι ξένοι τι θα τα κάνουμε τα χρήματα του ελληνικού λαού». Ε, οι ξένοι του λένε κι εκείνος χορεύει στο ρυθμό τους. Και υπογράφει!

3. Η κυβέρνηση παραιτείται από τη δυνατότητα να επιλέξει από πού θα κόψει δαπάνες σε περίπτωση εκτροχιασμού του προϋπολογισμού! Πού δηλαδή θα πέσει ο κόφτης. Δικαίωμα που είχε μέχρι σήμερα. Με την επιστολή- δήλωση δεσμεύεται να κάνει περικοπές αποκλειστικά από τις συντάξεις και από πουθενά αλλού!

4. Για πρώτη φορά η κυβέρνηση δεσμεύεται να ρωτάει την τρόικα πρώτα για το τι θα κάνει τα πλεονάσματα από την υπερφορολόγηση. Οι κυβερνητικές διαρροές και η αναπαραγωγή από πολλούς ανεπαρκείς δημοσιογράφους ότι τα πλεονάσματα μπορούν να πηγαίνουν σε παροχές, αποπληρωμές, μαξιλαράκια ή μείωση φορολογίας είναι παραμύθι. Τίποτε δεν μπορεί να γίνει χωρίς προσυνεννόηση με την τρόικα κι αυτό δηλώνεται ρητά στην επιστολή υποταγής.

Οι πολίτες θα πρέπει να λάβουν υπ όψιν πως ό,τι υπογράφει μια ελληνική κυβέρνηση δεσμεύει κάθε ελληνική κυβέρνηση. Επομένως, το κατάπτυστο κείμενο αναξιοπρέπειας και δουλικότητας Τσίπρα- Τσακαλώτου δένει τα χέρια κάθε κυβέρνησης στη διαχείριση των πλεονασμάτων του προϋπολογισμού. Και τους στερεί το δικαίωμα, που είχαν και έχασαν οι ανεκδιήγητοι σημερινοί κυβερνήτες, να έχουν ένα περιθώριο επιλογής.

Η επιστολή κρύφτηκε από το λαό και τα κόμματα και δημοσιοποιήθηκε μόνο όταν διέρρευσε από τρίτη πηγή, για να κρυφτεί η δουλοπρέπεια της κυβέρνησης απέναντι στην τρόικα και οι ακόμα πιο σκληρές δεσμεύσεις που ανέλαβε.

Έσχατη υποκρισία η δήθεν ευθιξία του Ευκλείδη Τσακαλώτου να μη δώσει την επιστολή νωρίτερα, γιατί λέει, δεν ήταν πρέπον απέναντι στους παραλήπτες της τροϊκανούς! Ενώ ήταν πρέπον που κινήθηκε πίσω από την πλάτη τους για το βοήθημα- απάτη! Ρε άντ’ από δω ξεφτιλισμένοι!

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης

Πηγή Liberal



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Οδεύουμε προς το τέλος της νεοελληνικής κοινωνίας; Μια σαρωτική αποτίμηση...

Γράφει ο Αναστάσιος Λαυρέντζος

Καθώς μαζί με την οικονομική χρεοκοπία της Ελλάδας, προχωρά και η δημογραφική της χρεοκοπία, η οποία επιτείνεται από την οικονομική κρίση (με περαιτέρω μείωση γεννήσεων και με μια νέα μεταναστευτική έξοδο Ελλήνων), παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Σιωπηρή Άλωση», το οποίο κάνει μια σαρωτική ανακεφαλαίωση του 20 ου αιώνα για την πορεία του ελληνικού κράτους...
Άραγε η επερχόμενη δημογραφική κατάρρευση του ελληνικού πληθυσμού σε συνδυασμό με τις μαζικές εισροές μεταναστών από χώρες της Ασίας και της Αφρικής οδηγούν τη νεοελληνική κοινωνία προς το τέλος της, όπως την γνωρίσαμε τους δύο τελευταίους αιώνες; Διαβάστε το απόσπασμα:

«Η Ελλάδα είχε την ατυχία να πραγματοποιήσει τη δημογραφική της μετάβαση σε μια ιδιαίτερα ταραγμένη περίοδο, κατά την οποία συνέβησαν επτά πολεμικές συρράξεις, ένα παγκόσμιο οικονομικό κραχ και δύο μεταναστευτικές έξοδοι. Όλα αυτά τα γεγονότα όπως ήταν φυσικό δεν επέτρεψαν στη χώρα να επωφεληθεί πλήρως της βασικής διαδικασίας πληθυσμιακής μεγέθυνσης, με αποτέλεσμα ο ελληνικός πληθυσμός να φτάσει στη δημογραφική του ωρίμανση με ένα μέγεθος αρκετά μικρότερο από αυτό που θα μπορούσε να έχει. Δεν είναι όμως μόνο τα παραπάνω γεγονότα τα οποία διαμόρφωσαν αυτό το αποτέλεσμα.
Σημαντικές ευθύνες για αυτό φέρει και ο ελληνικός πολιτικός κόσμος, ο οποίος συχνά δεν μπόρεσε να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, επιμένοντας να διαχειρίζεται τα δημόσια πράγματα με τη λογική που επέβαλλαν οι μικροκομματικές επιδιώξεις και οι προσωπικές φιλοδοξίες.

Λέγοντας αυτό δεν ισχυριζόμαστε βεβαίως ότι ήταν στην ευχέρεια των ελληνικών ηγεσιών να αποφύγουν την εμπλοκή της χώρας σε όλες αυτές τις εξελίξεις. Ορισμένες από αυτές άλλωστε έδωσαν στο κράτος την ευκαιρία να επεκταθεί, ώστε να φτάσει στα σημερινά του όρια. Θέλουμε όμως να υπογραμμίσουμε τις μόνιμες συνέπειες που είχαν διάφορες πολιτικές επιλογές, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις έγιναν χωρίς να λαμβάνεται υπ’ όψιν ο μακροχρόνιος τους αντίκτυπος.
Χαρακτηριστικό και μείζον παράδειγμα αποτελεί η ανάληψη της Μικρασιατικής Εκστρατείας, η οποία όντας ένα εγχείρημα χωρίς σαφή στρατηγικό στόχο, ήταν καταδικασμένη να αποτύχει. Ακόμη όμως και όταν αυτό έγινε αντιληπτό, οι πολιτικές (και οι στρατιωτικές) ηγεσίες της χώρας, εγκλωβισμένες στο όραμα της Μεγάλης Ελλάδας και στις συμπληγάδες του εθνικού διχασμού δεν έδειξαν τον απαιτούμενο ρεαλισμό, ώστε να προχωρήσουν σε μια έγκαιρη απαγκίστρωση. Το αποτέλεσμα ήταν μια τεραστίων διαστάσεων εθνική καταστροφή, η οποία οδήγησε όχι μόνο σε έναν εθνικό ακρωτηριασμό, αλλά και στη δημιουργία μιας σειράς προβλημάτων (με την έλευση άνω του ενός εκατομμυρίων προσφύγων) τα οποία θα ταλάνιζαν τη χώρα επί δεκαετίες.

Στα χρόνια αμέσως μετά το 1922, το πολιτικό σύστημα παραμένοντας εγκλωβισμένο στα παλαιά στερεότυπα και χρησιμοποιώντας το πολιτειακό ως μέσο περιχαράκωσης των οπαδών του, θα αδυνατούσε να προβάλει ένα νέο εθνικό όραμα, ενώ μετά το κραχ του 1929 και την απρόσμενη έξοδο της ελληνικής οικονομίας από την κρίση (ήδη από το 1932), θα αποδεικνυόταν ανεπαρκές στο να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις που προέκυψαν σε δύο μέτωπα: Πρώτον, στην ανάγκη διεθνοποίησης μιας εγχώριας βιομηχανίας η οποία αναπτύχθηκε βασιζόμενη στον εμπορικό προστατευτισμό (δασμοί) και στο φτηνό εργατικό δυναμικό (πρόσφυγες), και δεύτερον, στην εφαρμογή μιας αναδιανεμητικής πολιτικής, η οποία θα άμβλυνε τις κατάφωρες ανισότητες που είχε δημιουργήσει η ταχεία οικονομική ανάπτυξη. Το αποτέλεσμα ήταν ο κοινοβουλευτικός κόσμος να παραδώσει τα κλειδιά στον αυταρχισμό του Μεταξά...

Στα χρόνια που θα ακολουθούσαν το τέλος του Β΄ΠΠ θα ερχόταν η σειρά της αριστεράς να οδηγήσει την Ελλάδα σε μια νέα καταστροφική περιπέτεια, καθώς με τον εμφύλιο πόλεμο τον οποίο προκάλεσε, η χώρα όχι μόνο συνέχισε να αιμορραγεί για τέσσερα ακόμη χρόνια, αλλά επί πλέον καθυστέρησε να εισέλθει σε μια τροχιά ανοικοδόμησης, γεγονός το οποίο θα επέτεινε τη μεταναστευτική έξοδο των Ελλήνων στις δεκαετίες του ’60 και του ’70.
Στην επόμενη δύσκολη τριακονταετία η Ελλάδα θα έβρισκε τον δρόμο προς την ανάπτυξη, χάρη στην προσπάθεια που καταβλήθηκε για την παραγωγική της ανασυγκρότηση και κυρίως χάρη στα πλεονεκτήματα που της έδινε η θέση της στον ψυχροπολεμικό κόσμο (Σχέδιο Marshall, Δόγμα Τρούμαν). Αν και η ανάπτυξη αυτή δεν είχε ούτε το απαιτούμενο βάθος ούτε την απαιτούμενη ποιότητα, έδωσε στη χώρα ένα σημαντικό οικονομικό προβάδισμα έναντι των Βαλκάνιων γειτόνων της και το 1980 της έδωσε τη δυνατότητα να ενταχθεί στην τότε ΕΟΚ (αυτό βεβαίως έγινε κυρίως με πολιτικά κριτήρια, καθώς ακόμη ήταν μια εποχή που η Ελλάδα μπορούσε να αξιοποιεί το πολιτικό κεφάλαιο που της έδινε η αντιπαράθεση Ανατολής-Δύσης).
Αυτή ίσως ήταν η δεύτερη καλύτερη στιγμή της μέσα σε έναν αιώνα (μετά την ιστορική εξόρμηση των βαλκανικών πολέμων), καθώς η Ελλάδα έδινε πλέον την εντύπωση ότι είχε ξεπεράσει τη βαλκανική μιζέρια και μπορούσε έστω και στη «δεύτερη ταχύτητα» να αποτέλεσει τμήμα του ανεπτυγμένου δυτικού κόσμου.

Εκείνη όμως ακριβώς τη στιγμή που απαιτείτο η μέγιστη πολιτική ωριμότητα ώστε η συμμετοχή στις ευρωπαϊκές δομές να μετατραπεί σε ένα στρατηγικό πλεονέκτημα, το πολιτικό σύστημα αποδείχτηκε πολύ κατώτερο των περιστάσεων: μετέτρεψε σε εθνικό όραμα τις επιδοτήσεις και τις πάσης φύσεως ευρωπαϊκές χορηγήσεις, οι οποίες (σε συνδυασμό με την εύκολη πρόσβαση στις διεθνείς χρηματαγορές) του διέθεσαν πόρους για να σιτίσει την εκλογική του πελατεία, συνέβαλαν στην αποσάρθρωση της παραγωγικής βάσης της χώρας, αλλά πάνω από όλα προσέφεραν εύκολες ευκαιρίες πλουτισμού σε όσους κατείχαν προνομιακή θέση στο πλέγμα της οικονομοπολιτικής διαπλοκής.
Έτσι οι εγχώριες πολιτικές και οικονομικές «ελίτ» μετέτρεψαν μια ιστορική ευκαιρία σε μια ευκαιρία εύκολου πλουτισμού, την οποία φρόντισαν να διαχύσουν σε ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας. Το ανομολόγητο αντίτιμο ήταν βέβαια η σταδιακή υποθήκευση της χώρας, η οποία θα οδηγούσε αργότερα στην τελική της εκποίηση.

Σε όλη αυτή την περίοδο, ελάχιστες φωνές αντιστάθηκαν, καθώς το πολιτικό σύστημα με την άνεση που του έδιναν οι εύκολες χρηματικές εισροές και η ανάπτυξη που παρήγε η πιστωτική επέκταση, αφοσιώθηκε ολόψυχα στην εξυπηρέτηση των πάσης φύσεως πελατειακών σχέσεων, παραβλέποντας ή και αγνοώντας τί θα εξυπηρετούσε το μακροπρόθεσμο συλλογικό συμφέρον. Δείγμα μάλιστα της γενικότερης ηθικής παρακμής, είναι ότι τελικά αυτές οι πρακτικές κατάφεραν προς τα τέλη του 20 ου αιώνα να απελευθερωθούν από την όποια μομφή θα μπορούσε να τις συνοδεύει και να γίνουν η ουσία του «πολιτεύεσθαι». Στο πλαίσιο αυτού του υποδείγματος, μεγάλα τμήματα του ελληνικού λαού βρήκαν έναν εύκολο δρόμο προς την ευημερία, αφού πολύ σύντομα έμαθαν ότι με «αγωνιστικές κινητοποιήσεις» μπορούσαν άνετα να εκβιάζουν ένα εκβιάσιμο κράτος για να αποσπούν παροχές, τις οποίες το πολιτικό σύστημα θα τους τις παραχωρούσε (με δανεικά) για να παραμείνει στην εξουσία.

Το πού θα οδηγούσαν όλα αυτά, ήταν βέβαια εύκολο να προβλεφθεί. Αυτό όμως που μάλλον εκπλήσσει εκ των υστέρων, είναι το πώς το πολιτικό σύστημα διαχειρίστηκε τα πράγματα όταν ήλθε η ώρα του λογαριασμού: όχι μόνο δεν έκανε αυτά που έπρεπε για να αποτρέψει την επερχόμενη οικονομική κρίση, αλλά και όταν αυτή εκδηλώθηκε, δεν προώθησε άμεσα τις αναγκαίες τομές, διότι θεώρησε ότι έτσι θα μπορούσε να περισώσει τμήματα των πελατειακών του σχέσεων και να ελαχιστοποιήσει την πολιτική του φθορά.

Έσφαλλε βεβαίως διπλά, γιατί και τις συνέπειες της κρίσης μεγιστοποίησε και το πολιτικό κόστος δεν απέφυγε. Όλα αυτά όμως έχουν μόνιμες συνέπειες στο σώμα του έθνους, το οποίο πλέον υποχρεώνεται σε μια τρίτη μεταναστευτική έξοδο, ενώ την ίδια στιγμή η οικονομική δυσπραγία συμπιέζει περαιτέρω τους ήδη χαμηλούς ρυθμούς γεννήσεων...»

Το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από το βιβλίο του Αναστάσιου Λαυρέντζου «Σιωπηρή Άλωση – Το Δημογραφικό και το Μεταναστευτικό πρόβλημα της Ελλάδας», Εκδόσεις Πραγματεία 2016, σελ. 60-65.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου 

Λεφτά, λεφτά, λεφτά!... Και οι άνθρωποι;

«Αναρωτιέται» ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος

Σήμερα, μεσοβδόμαδα μετά την Κυριακή της Γέννησης του Θεανθρώπου και την Κυριακή της εισόδου στο 2017 το κείμενό μου θα «καταχραστεί» λίγο χρόνο σας…
Από την άνοιξη του 2010 και μετά το κύριο θέμα της ύπαρξής μας φαίνεται ότι είναι τα… Λεφτά!
Αυτό ισχύει για όσους ΔΕΝ έχουμε και για όσους κάθε μήνα μας αφαιρούν ολοένα και περισσότερα και έχουμε και την απειλή ότι θα μας πάρουν και άλλα…
Εδώ και δεκαετίες τα πάντα ελέγχονται από ΤΟ ΧΡΗΜΑ και από αυτούς που το κατέχουν και μας είχαν κάνει να πιστέψουμε και στην Πατρίδα μας ότι ΟΛΟΙ θα γίνουμε πλούσιοι οδηγώντας στην αφάνεια εκείνο τον στίχο που ρώταγε:
«…Τα λεφτά, τα λεφτά τι θα τα κάνεις κάποια μέρα θα… πεθάνεις!»)
Σωστό ή λάθος;

Εξαρτάται καθότι, όπως έλεγε ένας σοφός καθηγητής μου:
«Τα λεφτά δεν είναι…Ευτυχία! Εάν όμως έχεις πολλά αγοράζεις όση και όποια ευτυχία θέλεις…όποτε θέλεις!!!»

Να θυμίσω στους Πολιτικούς μας ηγέτες, Συγκυβέρνησης - Αντιπολίτευσης αυτό που έγραψε πριν μερικές δεκαετίες ο DavidLilienthal:
«ο ΗΓΕΤΗΣ θα πρέπει να συνδυάζει στην προσωπικότητά του τη ρωμαλέα, ρεαλιστική ποιότητα του ανθρώπου της δράσης με την ενόραση του καλλιτέχνη, του θρησκευτικού ηγέτη, του ποιητή που έχει την ικανότητα να ερμηνεύει τις πράξεις του στον εαυτό του. Μόνος του, ο άνθρωπος της δράσης ή ο άνθρωπος του στοχασμού, δεν επαρκεί καθώς και τα δύο χαρακτηριστικά απαιτούνται από τις προκλήσεις του μέλλοντος που έρχεται...»

Τώρα πια εκείνο το «μέλλον» είναι αναμφισβήτητα… παρόν!

Τον περασμένο αιώνα, στην αδυναμία των τότε Συμμάχων της Αμερικής, με πρώτη την Αγγλία, να φανούν συνεπείς στις υποχρεώσεις τους απέναντι στους θεσμικούς χρηματοδότες τους για τα υπέρογκα έξοδα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ. Calvin Coolidge, απευθυνόμενος στην Ένωση Ιδιοκτητών-Εκδοτών Εφημερίδων στην Ουάσιγκτον το 1925 δήλωνε αποκαλυπτικά και απροκάλυπτα:
"They hired the money, didn’t’they?"
Σε ελληνική ελεύθερη απόδοση:
«Τα χρήματα τα δανείστηκαν, έτσι δεν είναι;»

Αυτό μας λέει, από το 2010 και μετά και η… τρόικα, τώρα οι… θεσμοί!
Ναι, έτσι είναι, κάθε φορά που κάποιος έχει μια ανάγκη και ζητά δάνειο ή μια καλή ιδέα και αναζητά τον χρηματοδότη του...

Μήπως, όμως, ο Coolidge προσπέρασε άθελά του και ίσως απρόσεκτα αυτό που με τόση κομψότητα είχε γράψει στον Α΄ Ολυνθιακό του ο μεγάλος της δικιάς μας αρχαιότητας ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ κερδίζοντας και την πρωτιά σε ότι αφορά την ιστορική νομοτέλεια της χρηματοδότησης αναγκαίων ή και πρωτοποριακών εθνικών ή επιχειρηματικών δραστηριοτήτων-
«Δει δε χρημάτων και άνευ τούτων ουδέν εστί γενέσθαι των δεόντων...»

Αυτές οι οικονομικού και κοινωνιολογικού περιεχομένου και προεκτάσεων σοφές λέξεις ίσχυαν τότε και συνεχίζουν σήμερα ακόμη περισσότερο καθώς, όπως το θέλει και ο Aphra Ben στη δεύτερη πράξη του θεατρικού του έργου «Ο περιπλανώμενος» (The Rover):
«Το xρήμα μιλά τη γλώσσα που όλα τα Έθνη καταλαβαίνουν» έστω και εάν η λαϊκή Μούσα περισσότερο σκωπτικά παρά ερμηνευτικά διαπιστώνει ότι:
«το άτιμο… το χρήμα δεν έχει χρώμα!...»

Σίγουρα είναι πάντα χρήσιμο μέσα στις συντεταγμένες κάποιων αναγκαίων ηθικών φραγμών και επιχειρηματικής δεοντολογίας να θυμηθούμε την προς Τιμόθεο Επιστολή του Απόστολου των Εθνών Παύλου ο οποίος ορθά υπενθυμίζει πως:
«Η αγάπη για το χρήμα είναι η ρίζα κάθε κακού...»

Η σημασία της θέσης του Δημοσθένη για την αναγκαιότητα του χρήματος, παρά ταύτα, παραμένει αναλλοίωτη και αποκτά ιδιαίτερη διαχρονική σημασία, εάν θυμηθούμε την άποψη του Francis Bacon ότι:
«Money is like muck, in order to be useful it must be spread...»
ή σε ελεύθερη ελληνική απόδοση:
«Το χρήμα μοιάζει με την... κοπριά! Για να είναι ωφέλιμο πρέπει να το... απλώνουμε!»
(Όχι, όμως, με ΜΝΗΜΟΝΙΑ στους κήπους των Τραπεζιτών και των Δανειστών μας!...)

Και όπως όλοι έχουμε ακούσει:
«τον πλούτο πολλοί μίσησαν, τη Δόξα ουδείς»
(αλλά ανέκαθεν φιλόσοφοι, κοινωνιολόγοι και ενίοτε ψυχαναλυτές αναρωτιόμαστε τί γίνεται όταν καταφέρνει κανείς να έχει και πλούτο και δόξα;)

Σε όλους εσάς φίλες και φίλοι αναγνώστες του blog θα αφιερώσω μια παράγραφο από το έργο με τίτλο «το Γεροντοπαλίκαρο» (The Old bachelor) του William Congrave όπου, στην προσπάθειά του να πείσει για την ειλικρίνεια των συναισθημάτων του, ο πρωταγωνιστής καταθέτει κλείνοντας:
"…Και εάν όλα αυτά δεν είναι για σας αγάπη, τότε είναι παραφροσύνη, οπότε συγχωρείστε με, αλλά να βρήκα μια σίγουρη απόδειξη των αισθημάτων μου. Σας παραχωρώ ΟΛΑ μου τα χρήματα!..”

Οι διαδοχικές «Μνημονιακές» Κεντροδεξιές, Κέντρο-αριστερές και τώρα πια Αριστερό -δεξιές» (με τον προσχηματικό τίτλο «ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ») Κυβερνήσεις μας, φυσικά, μέχρι σήμερα ΔΕΝ μας τα πήρε όλα, αλλά αφήνουν και λίγα για το εγγύς μέλλον και για παρόμοιες φόρο-εισπρακτικές δραστηριότητες ιδιαίτερα για τους… συνταξιούχους…

Θέλω να συγχαρώ ΟΛΟΥΣ τους πολιτικούς μας ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ, ΜΠΛΕ και ΠΟΛΥΧΡΩΜΟΥΣ που εργάσθηκαν με περισσή αγάπη για τη σημερινή μας… ΚΑΤΑΝΤΙΑ ως Οικονομίας, ως Λαού και ως Έθνους (που «κουρταλεί» τις θύρες του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και των Ευρωπαίων Εταίρων μας).
Aυτό δεν νομίζω ότι χρειάζεται μετάφραση, ούτε καν επανάληψη...

Χρειάζεται, όμως, κυρίες και κύριοι πολιτικοί της Κυβέρνησης και της Αντιπολίτευσης που Συγκυβερνάτε, πέρα από τα όσα χρήσιμα και λιγότερο χρήσιμα έως, ενίοτε, και άχρηστα (καθώς συνιστούν…αερολογίες) καταθέτετε από το Βήμα της ελληνικής Βουλής να κρατάτε πάντοτε στην ενεργό μνήμη σας, εάν ο προσανατολισμός σας έχει ακόμη ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα, εκείνο που έγραψε ο ΠΡΩΤΑΓΟΡΑΣ:
«πάντων χρημάτων μέτρον εστίν άνθρωπος, των μεν όντων ως εστίν, των δε ουκ όντων ως ουκ εστίν».



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Σχέδιο εθνικής στρατηγικής διαχείρισης

Tου Σπυρίδωνος Τσάλλα

Η έξοδος της Ελλάδας από τον φαύλο κύκλο των Μνημονίων και της χρεοκοπίας περνά μέσα από τη υλοποίηση στρατηγικών στόχων. Νέες πολιτικές δυνάμεις, συγκροτημένες στο σχήμα «Πολιτειακής Παράταξης» (Ρεπουμπλικανικό κόμμα) μπορούν να οδηγήσουν το σημερινό «αποτυχημένο κράτος» προς απορρόφηση σε ένα σύνολο κρατών που θα λειτουργήσουν ως στρατηγικοί κρίκοι της γεωπολιτικής σταθερότητος.
Ο στόχος αυτός είναι αντίθετος των όσων -ιστορικώς αποδεδειγμένα- πέτυχαν οι συνιστώσες της Δημοκρατικής Παράταξης (κεντροαριστερά-κεντροδεξιά) που κυβέρνησαν ή περιφρούρησαν με την πολιτική συμπεριφορά τους, γι'αυτό και η επίτευξή του δεν αποτελεί αναγκαία εθνική συνθήκη τη συνεργασία σε διακομματικό επίπεδο. Για την υλοποίηση αυτού του στόχου είναι απαραίτητος ο επαναπροσδιορισμός της στρατηγικής κατεύθυνσης της χώρας. Μέρος ενός εκ των επιλογών της αποτελεί η ακόλουθη συνδυαστική πολιτική πρόταση.

Εκχώρηση από την Ελλάδα (α) 1,5 τρις ευρώ Γερμανικών οφειλών, και (β) απροσδιορίστου ποσού αδήλωτων περιουσιακών στοιχείων Ελλήνων πολιτών στην αλλοδαπή, σε κοινοπρακτικό σχήμα διεθνών τραπεζών με βάση, κυρίως, τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιαπωνία, με αντάλλαγμα, σε συνεργασία με τη Fed, τα εξής:

1. Αποπληρωμή του συνόλου του δημοσίου και ιδιωτικού χρέους της Ελληνικής Δημοκρατίας και των πολιτών της, ύψους 750 δις ευρώ. Το πραγματικό κόστος του κοινοπρακτικού σχήματος θα είναι (μικρό) μέρος αυτού, δεδομένων των χρηματοοικονομικών προϊόντων που θα δημιουργήσουν, των εφαρμοζόμενων τεχνικών αντιστάθμισης, και της ευελιξίας που έχουν εκ φύσεως.

2. Πίστωση λογαριασμού ύψους 200 δις ευρώ στο πρόγραμμα FMS, μέρος του οποίου θα καλυφθεί με την αξία υφιστάμενου εξοπλισμού και την αναβάθμισή του που θα μεταφερθεί στο πλαίσιο Joint Prevention Strategic Platform και το υπόλοιπο για τη συμμετοχή σε υπό ανάπτυξη προγράμματα (F/A-XX, Skunk Works, κα). Το βιομηχανικό κατεστημένο των ΗΠΑ βρίσκει, μέσω αυτής της οδού, μια σημαντική ευκαιρία μόχλευσης των δραστηριοτήτων του σε μια εποχή συρρίκνωσης των υφιστάμενων γραμμών χρηματοδότησης.

3. Χρηματοδότηση της λειτουργίας ενός Nation Building Center, το οποίο θα λειτουργεί ως εργαστήριο μεταφοράς τεχνογνωσίας για την υλοποίηση προγραμμάτων αναδόμησης κρατικών οντοτήτων. Μέσω αυτού του μηχανισμού θα καταστεί εφικτή η μετατροπή του Ελληνικού κρατικού μηχανισμού, με εσωτερικώς δουλεμένες διαδικασίες αντί εξωγενώς επιβαλλόμενων μνημονιακών, σε ένα σύγχρονο εργαλείο εξυπηρέτησης των μητροπολιτικών εθνικών αναγκών. Επιπροσθέτως, αξιωματούχοι από το σύνολο των χωρών που βρίσκονται σε εύθραυστη κατάσταση θα βρουν το πλαίσιο μεταλαμπάδευσης βέλτιστων πρακτικών, στο οποίο θα διαμορφώσουν, σε συνεργασία με τους χρηματοδότες, τα προγράμματα εξωτερικής βοήθειας και τεχνολογικής αναβάθμισης για τις χώρες τους.

Σε αυτό το στρατηγικό πλαίσιο η Ελληνική Δημοκρατία θα έχει επιτύχει την απεμπλοκή όχι μόνο από το άχθος της δημοσιονομικής ακατάσχετης αιμορραγίας αλλά και από την φαυλότητα της επιβράβευσης λειτουργιών αποσάθρωσης της παραγωγικότητας, δομικά χαρακτηριστικά της κεντροαριστεράς. Κυρίως δε, θα έχει μετουσιώσει τις γεωγραφικές της δυνατότητες σε λειτουργικό ζωτικής σημασίας παράγοντα γεωστρατηγικής ισορροπίας.

* Ο Σπυρίδωνας Τσάλλας είναι Πρόεδρος του Ιδρύματος Κοινωνικής Μηχανικής & Ανάπτυξης
Δημοσιεύτηκε στην εφημ. "Εστία"
 

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Παράνομη η πενταμερής Διάσκεψη για την Κύπρο και οι τυχόν αποφάσεις της

Μια γνωμάτευση του Συνταγματολόγου καθηγητή Γιώργου Κασιμάτη

Αδιαμφισβήτητο και μη διαπραγματεύσιμο δεδομένο είναι η κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία αποτελεί πλήρους κυριαρχίας μέλος του ΟΗΕ, του Συμβουλίου της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της οποίας τα κυριαρχικά δικαιώματα είναι εγγυημένα από το Σύνταγμά της, από το διεθνές δίκαιο, από τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ και από τις Συνθήκες της ΕΕ και του Συμβουλίου της Ευρώπης. Οι συνθήκες αυτές και γενικότερα το διεθνές δίκαιο εγγυώνται επίσης τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη, τη λαϊκή κυριαρχία και το δημοκρατικό πολίτευμα, καθώς και τη συντακτική και την αναθεωρητική εξουσία που ανήκει στο λαό του κυρίαρχου κράτους.

Η γνώμη μου είναι ότι: με δεδομένες όλες αυτές τις εγγυήσεις, καμιά συμφωνία μεταξύ εκπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας και εκπροσώπων των «εγγυητριών δυνάμεων» ή/και εκπροσώπων άλλων κρατών ή διεθνών οργανισμών δεν μπορεί να γίνει ή να έχει κύρος η οποία θα προσβάλει ή θα τροποποιεί:
α) τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας, 
β) τις εγγυήσεις της λαϊκής κυριαρχίας και του δημοκρατικού πολιτεύματος, 
γ) το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας και 
δ) τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη.

Δεδομένου ότι τα δικαιώματα αυτά ανήκουν άμεσα στη συντακτική και αναθεωρητική εξουσία κάθε λαού κυρίαρχου κράτους – επομένως και του Κυπριακού, κάθε απόφαση της Πολυμερούς Διάσκεψης της Γενεύης προσβάλλει τα εν λόγω δικαιώματα θα είναι άκυρη, αλλά και κάθε απόφαση που απλώς θα το ισχύον Σύνταγμα, δε θα έχει κύρος ούτε δεσμευτικότητα για τον Κυπριακό Λαό. Κάθε συμφωνία κρατών και άλλων οντοτήτων απλά για τήρηση κοινής πολιτικής στο ζήτημα επίλυσης του Κυπριακού δεν μπορεί να είναι τέτοια, ώστε να μειώνει την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας, τη διεθνή της θέση ως κυρίαρχου κράτους, τη λαϊκή κυριαρχία ως προς τον καθορισμό της μορφής του δημοκρατικού πολιτεύματος και τη ρύθμιση των λειτουργιών του κράτους και γενικά την τροποποίηση του Συντάγματος, καθώς και τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη. Η ευθύνη συμμετοχής σε τέτοιου είδους συμφωνίες είναι βαρύτατη.

Θα πρέπει να γίνει κοινή συνείδηση ότι οποιαδήποτε πρόταση λύσης του Κυπριακού θα πρέπει να αποφασισθεί τελικά από τον κυπριακό λαό, δεδομένου ότι οποιαδήποτε λύση θα έχει, ασφαλώς, επίλυση θεμάτων αναθεωρητικής ή συντακτικής εξουσίας.

Σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή κατά την οποία απειλείται σοβαρά η ίδια η ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας ως κράτους πλήρους κυριαρχίας, όλες οι δυνάμεις της Κύπρου και της Ελλάδας, οπουδήποτε και αν εδρεύουν (Εκκλησία, πολιτικά κόμματα, πολιτικοί οργανισμοί και κάθε άλλης μορφής πολιτική ομαδοποίηση), οι οποίες θέλουν να αγωνιστούν ειλικρινά για τη σωτηρία της:
έχουν υποχρέωση να απευθύνουν ΤΩΡΑ προς τον ΟΗΕ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Συμβούλιο της Ευρώπης και όπου αλλού είναι σκόπιμο υπόμνημα για την απειλή και έντονη έκκληση για παρέμβασή τους προς διάσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας και των δικαιωμάτων του Λαού της.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου