Εντείνεται η κινεζική παρουσία στο συριακό μέτωπο

Η γεωπολιτική σπουδαιότητα της Μέσης Ανατολής συγκεντρώνει το ενδιαφέρον της Κίνας, η οποία φαίνεται πως πήρε την απόφαση να ακολουθήσει τα "βήματα" της Μόσχας

Ανάλυση: South Front 
Απόδοση: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!

Την περασμένη εβδομάδα, ο διευθυντής του Γραφείου Διεθνούς Στρατιωτικής Συνεργασίας της Κεντρικής Στρατιωτικής Επιτροπής της Κίνας, Γκουάν Γιου Φέι, έφθασε στη Δαμασκό για συνομιλίες με τον Σύριο υπουργό Άμυνας, Φαχάντ Τζασίμ αλ-Φρέιζ, και άλλους αξιωματούχους της κυβέρνησης της Δαμασκού. Ο Γκουάν ανακοίνωσε ότι το Πεκίνο και η Δαμασκός είχαν συνάψει συμφωνία, σύμφωνα με την οποία ο κινεζικός στρατός θα παράσχει ανθρωπιστική βοήθεια προς την Συρία, και είχαν συζητήσει την δυνατότητα συμμετοχής Κινέζων στρατιωτικών στον τομέα της κατάρτισης του συριακού στρατού και άλλες δραστηριότητες με στόχο την ενίσχυση της ασφάλειας στην αραβική αυτή χώρα.

Το δημοσίευμα του κινεζικού πρακτορείου Xinhua δεν περιείχε λεπτομέρειες σχετικά με την συμφωνημένη κινεζική αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στη Συρία. Επιπλέον, εντείνονται οι φήμες, σύμφωνα με τις οποίες οι Κινέζοι στρατιωτικοί σύμβουλοι ήδη εργάζονται στη Συρία, παρατηρώντας τις προσπάθειες της Δαμασκού για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Ωστόσο, δεν υπάρχει προς το παρόν καμία σαφής ένδειξη ότι η Κίνα έχει εμπλακεί στη σύγκρουση.

Κατά την επίσκεψή του στη Δαμασκό, ο Γκουάν συναντήθηκε επίσης με έναν Ρώσο στρατηγό, το όνομα του οποίου δεν έχει γνωστοποιηθεί. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η επίσκεψη του Γκουάν πραγματοποιήθηκε λίγο πριν από κρίσιμες στρατιωτικές εξελίξεις μέσα και γύρω από τη Συρία, όπως ήταν η ανάπτυξη ρωσικών αεροσκαφών στην αεροπορική βάση του Χαμεντάν στο Ιράν και η κλιμάκωση των εντάσετων μεταξύ των κουρδικών δυνάμεων που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ και των φιλοκυβερνητικών πολιτοφυλακών στην ανατολική Συρία.

Η κλιμάκωση των στρατιωτικών ενεργειών της Μόσχας στην περιοχή ενδέχεται να εξωθήσει το Πεκίνο να ακολουθήσει τα βήματα της συμμάχου χώρας του και να δημιουργήσει προϋποθέσεις για την εξασφάλιση διπλωματικών και οικονομικών πλεονεκτημάτων, προτού η συριακή σύγκρουση φθάσει στο τελικό της στάδιο. Σχεδόν όλοι οι εμπειρογνώμονες θεωρούν την συνεχιζόμενη μάχη για το Χαλέπι σημείο καμπής σε αυτόν τον πόλεμο. Εάν η Δαμασκός κερδίσει, οι “μετριοπαθείς” που στηρίζουν οι ΗΠΑ, όπως η ομάδα Τζαμπάτ Φατάχ αλ-Σαμ και άλλες παρεμφερείς ομάδες θα έχουν ελάχιστες πιθανότητες να παίξουν σημαντικό ρόλο στο μέλλον της Συρίας.

Η περαιτέρω σύγκλιση του Ιράν, της Κίνας και της Ρωσίας στα πλαίσια της συριακής σύρραξης αναγκάζει την κυβέρνηση Ομπάμα να αναπτύξει επειγόντως μια κατάλληλη στρατηγική, προκειμένου να διεκδικήσει τη θέση του κυρίαρχου παίκτη στην περιοχή. Μία έμμεση ενίσχυση της σύγκρουσης μεταξύ Δαμασκού και των υποστηριζόμενων από τις ΗΠΑ κουρδικών δυνάμεων στο Χασάκε και μία ντε φάκτο διχοτόμηση των περιοχών που ελέγχονται από τους Κούρδους από την υπόλοιπη Συρία, με παράλληλη ενίσχυση της παρουσίας Αμερικανών στρατιωτικών, εξακολουθεί να αποτελεί μία από τις επιλογές της Ουάσιγκτον στην σημερινή γεωπολιτική συγκυρία. Όσο για τις άμεσες ανοιχτές προειδοποιήσεις προς την Ρωσία και την Συρία από τον κυβερνήτη των αμερικανικών στρατευμάτων στο Ιράκ και την Συρία, αντιστράτηγο Στήβεν Τάουνσεντ, ότι το στρατιωτικό άγημα των ΗΠΑ στις κατεχόμενες περιοχές της ανατολικής Συρίας θα υπεραμυνθεί των θέσεών του, έδειξε σαφώς την κατεύθυνση της Ουάσιγκτον προς την στρατηγική του “διαίρει και βασίλευε” όσον αφορά σε αυτήν την κατεστραμμένη από τον πόλεμο χώρα.

Τέλος, ένα ακόμη ενδιαφέρον γεγονός είναι ότι ορισμένα κινεζικά κρατικά μέσα ενημέρωσης και μερικοί εμπειρογνώμονες, οι οποίοι παρακολουθούν στενά τις ρωσικές επιχειρήσεις στην Συρία, χαρακτηρίζουν την στρατηγική της Μόσχας στον πόλεμο της Συρίας ως υπερβολικά μετριοπαθή. Κατά την άποψή τους, η μερική απόσυρση των αεροπορικών δυνάμεων της Ρωσίας, οι διάφορες συμφωνίες εκεχειρίας για ανθρωπιστικούς λόγους σε ολόκληρη την συριακή επικράτεια και οι προσπάθειες για μια επίλυση της σύγκρουσης μέσω πολιτικού διαλόγου πριν από την πλήρη στρατιωτική ήττα των μισθοφορικών ομάδων και παρατάξεων που δρουν στη χώρα ήταν πρόωρη.

Βάσει αυτών των θέσεων, το Πεκίνο είναι πολύ πιθανό να συμβάλει στην ενίσχυση των περαιτέρω στρατιωτικών προσπαθειών με στόχο την επίλυση του προβλήματος της τρομοκρατίας στην Συρία.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Και ο ΣΥΡΙΖΑ καλά κρατεί!

Γράφει ο Διογένης ο Κυνικός
κατά κόσμον Δημήτριος Κ. Φίλιππας

Επιτέλους το σήριαλ για την αδειοδότηση των καναλιών πανελλαδικής εμβέλειας ολοκληρώθηκε. Τώρα αρχίζει το νέο σήριαλ! Πρώτα από όλα από τον έλεγχο των χρημάτων και των καναλαρχών όπως προβλέπεται από τον νόμο. Μετά θα ακολουθήσει ο νέος κύκλος επεισοδίων που είναι τα θεματικά και τοπικά κανάλια. Για παράδειγμα τα τοπικά κανάλια της Αττικής όπου βρίσκεται σχεδόν το 40% του πληθυσμού της χώρας!!!
Αποτιμώντας το τι συνέβη όλες αυτές τις ημέρες, είναι σαφές ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ βγήκε κερδισμένη από την όλη διαδικασία!

Πρώτον γιατί πρώτη φορά προκηρύχτηκε, διεξήχθη και ολοκληρώθηκε ένας διαγωνισμός για την αδειοδότηση τηλεοπτικών σταθμών στα χρόνια της μεταπολίτευσης! Και αυτό είναι σίγουρα στα συν της κυβέρνησης.

Δεύτερον, η όλη διαδικασία έριξε σε βαθειά νερά την αντιπολίτευση η οποία πνίγηκε… Και για αυτό το έριξε και στο κρασί!!! Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης βρήκε τι καίει τον τόπο, και πήγε και επισκέφθηκε την Νεμέα και υποσχέθηκε στους παραγωγούς την κατάργηση του (άδικου) φόρου στο κρασί!!!

Τρίτον η διαδικασία με την οποία διεξήχθη ο διαγωνισμός μπορεί να ήταν βάρβαρη, με τον εγκλεισμό, τα συσσίτια, τα ράντζα και όλα αυτά, αλλά μήπως ήταν και η κατάλληλη για μια χώρα που είναι υποανάπτυκτη σε ότι αφορά τους έντιμους διαγωνισμούς; Μήπως στην Ελλάδα έχουμε μάθει ΜΟΝΟΝ σε διαγωνισμούς με σημαδεμένη την τράπουλα; Όπου αντί για προδιαγραφές θα ήταν καλύτερο η εκάστοτε κυβέρνηση να έβαζε μια φωτογραφία εκείνου που θα κέρδιζε τον διαγωνισμό; Και όταν δεν γινόταν αυτό, τότε οι ενδιαφερόμενες εταιρείες έφτιαχναν το καρτέλ τους και αποφάσιζαν εκείνες ποιος θα κερδίσει τον διαγωνισμό, ποιοι θα συμμετάσχουν στο έργο και όλες τις άλλες «λεπτομέρειες»… Αλήθεια με την υπόθεση του καρτέλ των κατασκευαστικών εταιριών τι γίνεται; Είναι ακόμη μακρύς ο δρόμος προς την δικαιοσύνη; Γιατί καλό είναι να βλέπουμε το δένδρο (την αδειοδότηση των καναλιών) αλλά να μην χάνουμε και το δάσος (την διαφθορά και την ανομία των τελευταίων δεκαετιών)!!!!

Τέταρτον η κυβέρνηση, έχει άλλο ένα όφελος από την όλη διαδικασία. Της δημοκρατικότητας της που έρχεται σε αντίθεση με τα όσα διαλαλούσαν εκείνοι που εναντιωνόντουσαν με την όλη διαδικασία. Την πρώτη άδεια και με το πιο φθηνό τίμημα από όλους την πήρε ο τηλεοπτικός σταθμός ΣΚΑΙ που επί 24ώρου βάσεως κατηγορούσε την κυβέρνηση για όλα της τα πεπραγμένα!!! Μάλιστα κάποιοι έλεγαν ότι η κυβέρνηση ήθελε να κλείσει το ΣΚΑΙ. Τώρα τι θα πουν; Και εδώ νομίζουμε ότι αξίζουν συγχαρητήρια και στο επιτελείο του κυρίου Αλαφούζου γιατί εκ του αποτελέσματος φάνηκε ότι ήξερε τι ήθελε και το πήρε. Τέλος όσον αφορά τις δηλώσεις του κ. Σαββίδη ότι έκανε το καθήκον του και ότι έδωσε μηδενική προσφορά στο τέλος εμείς θα απαντήσουμε ρωτώντας: Μήπως απλά με τις δηλώσεις κάλυψε την ανεπάρκεια του σε οργάνωση, σε στελέχη, σε πόρους ο τεράστιος όπως μας παρουσιάζεται επιχειρηματίας Ι. Σαββίδης; Όσα δεν φτάνει η αλεπού…

Ας προχωρήσουμε τώρα στα υπόλοιπα. Πιστεύει κανείς για παράδειγμα ότι επιχειρηματίας του μεγέθους του Βαρδή Βαρδινογιάννη βγήκε έξω από το παιχνίδι τόσο απλά;… Μάλλον γέλια προκαλεί η σκέψη αυτή. Η άποψη μας είναι ότι ο κ. Βαρδινογιάννης έχει κάνει τα δικά του (πολλαπλά) σχέδια! Τα οποία και με την πάροδο του χρόνου θα τα μάθουμε καθώς θα ξετυλίγονται. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι πάντοτε ονειρευόταν ένα θεματικό κανάλι (διασκέδασης) και ένα αμιγώς ενημερωτικό… Το μόνο σίγουρο λοιπόν είναι ότι τίποτα ακόμη δεν έχει τελειώσει.

Και πηγαίνοντας τώρα στα κόμματα της αντιπολίτευσης ας σταματήσουν όλοι το παραμύθι του μαύρου στην τηλεοπτική ενημέρωση. Η νόμιμη λειτουργία καναλιών δεν έχει να κάνει σε τίποτα με το μαύρο στην ΕΡΤ! Το ολέθριο αυτό σφάλμα της «παρά φύση» συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δεν ξεπληρώνεται με αίολα επιχειρήματα. Συν τοις άλλοι οι περισσότεροι εξ ημών γνωρίζουμε πως απέκτησαν άδειες κάποιες σταθμοί, πως «αρπάχτηκαν» κάποιες άλλες, πως «κονόμησαν» κάποιοι άλλοι πουλώντας την άδεια που κατείχαν (με ποιο τρόπο άραγε;)… Και οι μόνοι που κέρδιζαν ήταν αυτοί που πουλούσαν την συχνότητα και οι καναλάρχες. Το δημόσιο εισέπραττε …τις ευχαριστίες τους για την αδράνεια του… συγγνώμη την δωρεάν υποστήριξη στην εκάστοτε κυβέρνηση έπρεπε να γράψουμε!

Όπως δεν λειτουργεί καμία επιχείρηση χωρίς άδεια, ούτε κουλούρια δεν μπορεί να πουλήσει ένας άνεργος αν δεν έχει άδεια, έτσι το ίδιο θα συμβεί επιτέλους και με τους τηλεοπτικούς σταθμούς. Όσο για τα κροκοδείλια δάκρυα για τους εργαζομένους των τηλεοπτικών σταθμών που θα κλείσουν η απάντηση είναι πολύ απλή.
Πρώτον, κάποιοι εξ αυτών θα πάνε στους νέους καναλάρχες.
Δεύτερον, κάποιοι εξ αυτών θα μείνουν άνεργοι και κάποιοι άνεργοι θα προσληφθούν στην θέση τους.
Τρίτον η τόσο μεγάλη συμπόνια και ανησυχία από τους διαφόρους πολιτικούς, σχολιαστές κλπ για τους ανέργους των τηλεοπτικών σταθμών μήπως θα μπορούσε να συμπεριλάβει και το 1,2 εκατομμύριο ανέργους στην Ελλάδα, τους υποαπασχολούμενους, αυτούς που έχουν μισθό πλέον της τάξης 200-300 ευρώ; Η υποκρισία φθάνει και περισσεύει σε αυτή την χώρα!!!

Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι δεν υπάρχει πια αντικειμενική ενημέρωση. Δεν υπάρχει πλέον η αληθινή δημοσιογραφία. Τα πάντα είναι θέμα συμφερόντων για αυτό και ο λαός παραμιλάει. Ο κόσμος έχει να αντιμετωπίσει όλη αυτή την λαίλαπα των μέτρων αυξήσεων, φόρων, μέτρων, αλλαγών και ότι άλλο χωρίς να ξέρει έστω και αν ένα από αυτά είναι προς το συμφέρον της χώρας μας. Της Ελλάδας μας!!! Το τελευταίο διάστημα πνίγουν τον κόσμο όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης με τον καταιγισμό των φόρων που έρχονται. Και υγιής να είναι κάποιος άμα ακούσει ειδήσεις ή διαβάσει τα νέα είναι για να πάει αμέσως ψυχίατρο για αντικαταθλιπτικά χάπια!!! Ακόμη και μέσα στον Αύγουστο που όπως και να το κάνουμε είναι πιο χαλαρά τα πράγματα δεν σταμάτησε η τρομολαγνεία. Και επειδή δεν έφτανε στα ΜΜΕ η καταστροφολογία αυτή πρόσθεσαν με αφορμή τον καταστροφικό σεισμό στην Ιταλία, και τους σεισμούς. Δεκαπέντε χρόνια έχει να κάνει καταστροφικό σεισμό.. Φορτώνουν τα ρήγματα… Ωραία είναι αλήθεια… Τι να κάνουμε; Μπορούμε να κάνουμε τίποτα; Τι θέλουν να μας πουν επιτέλους; Ότι αν γλυτώσουμε από τα μέτρα θα πάμε από σεισμό; Επιτέλους αμάν!!! Έλεος!!!!

Η κυβέρνηση έχει μια προσωρινή επιτυχία. Γιατί τα δύσκολα είναι μπροστά της. Η αντιπολίτευση χρειάζεται δραμαμίνες γιατί έχει «τρικυμία εν κρανίω» και αυτό ως γνωστόν προκαλεί ζαλάδες… Ο λαός δεν βλέπει φως, που να το δει άλλωστε όταν παντού υπάρχει μαύρο σκοτάδι… Και απλά η πολύ δύσκολη κατάσταση συνεχίζεται. Η ζωή συνεχίζεται… Αλλά για πόσο; Καλόν θα κάνει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να μην επαναπαυτεί στις δάφνες των όποιων επιτυχιών της απλά επειδή έχει απέναντι της μια ανίκανη αντιπολίτευση. Που δεν μπορεί ούτε να απαλλαγεί από το σάπιο παρελθόν της. Να βάλει μια τελεία… Να πει: σβήνω το κακό παρελθόν μου και κάνω μια νέα αρχή. Αλλά που να κάνει την αρχή αυτή όταν τα στελέχη της είναι τα ίδια που δημιούργησαν το «κακό παρελθόν»;

Το μήνυμα μας είναι ένα. Κύριοι και κυρίες της κυβέρνησης, της αντιπολίτευσης και υπάρχει και κάτι ανώτερο από το προσωπικό σας συμφέρον. Το συμφέρον της Ελλάδας μας!!! Μήπως ήρθε η ώρα επιτέλους να σκεφθείτε σοβαρά τα λόγια του Ξενοφώντα: Νόμιζε την πατρίδα οίκον, τους δε πολίτας εταίρους. Μπας και δούμε προκοπή σε αυτή την δύσμοιρη χώρα;

Και κλείνουμε με το μήνυμα μας προς τους πολίτες αυτής της χώρας. Δεν μπορείς να περιμένεις από αυτούς που σε κατέστρεψαν να γίνουν οι άνθρωποι που θα σε σώσουν. (Αριστοφάνης, "Βάτραχοι"). Γενικά το γράφουμε… και αόριστα…

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Τι πραγματικά συνέβη στο Βιετνάμ

Οι Βόρειοι, οι Νότιοι και η αμερικανική ήττα

Με την ομιλία του στο Μνημείο των Βετεράνων του Βιετνάμ, ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα σφράγισε την πρόσφατη επέτειο για τα 50 χρόνια από την έναρξη του πολέμου του Βιετνάμ. «Ακόμη και σήμερα», είπε, «οι ιστορικοί δεν έχουν συμφωνήσει ως προς το πότε ακριβώς άρχισε ο πόλεμος. Ωστόσο, αν μια χρονιά ... υπήρξε χαρακτηριστική της διαφοροποίησης στην εμπλοκή μας, αυτή ήταν το 1962». Πρόκειται για αμφιλεγόμενη επιλογή. Οι ΗΠΑ είχαν ήδη αναμιχθεί ενεργά στην καταπολέμηση της κομμουνιστικής εξέγερσης στο Νότιο Βιετνάμ στα τέλη της δεκαετίας του ’50 και ακόμη νωρίτερα είχαν υποστηρίξει με εφόδια και χρηματοδότηση την καταδικασμένη σε βέβαιη αποτυχία επιχείρηση των Γάλλων κατά των επαναστατικών δυνάμεων του Χο Τσι Μινχ. Συνήθως οι ιστορικοί χρονολογούν την έναρξη του Β΄ πολέμου της Ινδοκίνας (αυτό που οι Βιετναμέζοι αποκαλούν «Αμερικανικό Πόλεμο») το 1959 ή το 1960.

Παρά ταύτα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η στρατιωτική εμπλοκή της Ουάσιγκτον αυξήθηκε αισθητά το 1962, όταν τεράστιος αριθμός αμερικανικών όπλων, μαχητικών αεροπλάνων, ελικοπτέρων και τεθωρακισμένων οχημάτων μεταφοράς προσωπικού, κατέφθασαν στο Νότιο Βιετνάμ μαζί με χιλιάδες επιπλέον στρατιωτικούς συμβούλους. Εκείνη τη χρονιά ήταν που το Πεντάγωνο δημιούργησε τη Διοίκηση Στρατιωτικής Βοήθειας, τη βιετναμέζικη MACV και τοποθέτησε ως επικεφαλής έναν στρατηγό τριών αστέρων, τον Πολ Χάρκινς.

Οι δημοσιογράφοι της εποχής αντιλήφθηκαν τι συνέβαινε. Με τη φράση «οι ΗΠΑ εμπλέκονται στον πόλεμο του Βιετνάμ» ξεκινούσε το πρωτοσέλιδο άρθρο των New York Times τον Φεβρουάριο. Ο έγκριτος στρατιωτικός ανταποκριτής Χόμερ Μπίγκαρτ υπογράμμιζε την «ολόθερμη και αδιάλλακτη» υποστήριξη της Ουάσιγκτον προς τον πρόεδρο του Νοτίου Βιετνάμ, Νγκο Ντιν Ντιέμ και προέβλεπε ότι οι ΗΠΑ είχαν «μάλλον δεσμευθεί άρρηκτα σε έναν μακρύ και ατελέσφορο πόλεμο». Ο δημοσιογράφος επικαλέστηκε, μάλιστα, τον Αμερικανό γενικό εισαγγελέα Ρόμπερτ Κένεντι, ο οποίος σε επίσκεψή του στη Σαϊγκόν τον ίδιο μήνα είχε υποσχεθεί ότι η χώρα του θα παρέμενε στο πλευρό του Ντιέμ «μέχρι την τελική νίκη».

Αυτή η νίκη δεν ήρθε ποτέ. Αν και πάνω από μισό εκατομμύριο Αμερικανοί στρατιώτες εστάλησαν στο Βιετνάμ από τον πρόεδρο Λίντον Τζόνσον και πάνω από οκτώ εκατομμύρια τόνοι βόμβες της αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας έπληξαν το Βιετνάμ, το Λάος και την Καμπότζη από το 1962 ως το 1973, η Ουάσιγκτον δεν πέτυχε τον βασικό της στόχο, που ήταν να διατηρήσει επ’ αόριστον ένα ανεξάρτητο μη κομμουνιστικό καθεστώς στο Νότιο Βιετνάμ. Τον Ιανουάριο του 1973, διαπραγματευτές από τις ΗΠΑ και το Βόρειο Βιετνάμ υπέγραψαν στο Παρίσι συμφωνία για την κατάπαυση του πυρός. Δύο μήνες αργότερα, τα τελευταία αμερικανικά στρατεύματα εγκατέλειπαν το Νότιο Βιετνάμ. Πολύ σύντομα, τόσο οι Βόρειοι όσο και οι Νότιοι παραβίασαν τη συμφωνία και ξανάρχισε ο πόλεμος σε ευρεία κλίμακα. Στις 29 Απριλίου του 1975 κατέρρευσε η κυβέρνηση του Νοτίου Βιετνάμ και η χώρα ενοποιήθηκε εκ νέου, υπό κομμουνιστική διακυβέρνηση, με έδρα το Ανόι. Μέχρι τη λήξη των εχθροπραξιών, είχαν χαθεί οι ζωές τριών έως τεσσάρων εκατομμυρίων Βιετναμέζων, εκατοντάδων χιλιάδων κατοίκων της Καμπότζης και του Λάος και άνω των 58.000 Αμερικανών. Σήμερα, ένα πρωτότυπο, καινούργιο βιβλίο της ιστορικού Λιεν-Χανγκ Νγκουγιέν, με τίτλο «Ο Πόλεμος του Ανόι», φωτίζει τη διαδικασία λήψης των αποφάσεων πίσω από την αδυσώπητη αντίσταση των Βορείων, δίνοντας στους αναγνώστες να καταλάβουν γιατί ο αγώνας κράτησε τόσο πολύ και γιατί τόσοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους.

ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΜΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΩΝ

Εδώ και πάνω από τέσσερις δεκαετίες, επιστήμονες, δημοσιογράφοι και απομνημονευματογράφοι, επιχείρησαν να ερμηνεύσουν αυτόν τον Β΄ Πόλεμο της Ινδοκίνας: τις απαρχές του, την κλιμάκωσή του, τη μακρά διάρκειά του και την έκβασή του. Οι αμερικανοκεντρικές αφηγήσεις, γραμμένες από Αμερικανούς συγγραφείς, κυριάρχησαν στη σχετική φιλολογία. Πολύ προτού ανοίξουν τα αμερικανικά αρχεία, οι ιστορίες αυτές κατέληξαν σε μια πλατιά, ορθόδοξη άποψη των αιτίων της ήττας, που συμφωνούσαν στα εξής σημεία: πρώτον, η αμερικανική εμπλοκή υπήρξε προϊόν της άγνοιας σχετικά με το Βιετνάμ και μιας εσφαλμένης πίστης στην αποτελεσματικότητα του αμερικανικού στρατού, δεύτερον, οι διαδοχικές κυβερνήσεις του Νοτίου Βιετνάμ μετά το 1954 ήταν αυταρχικές και αντιδημοφιλείς, τρίτον, η Ουάσιγκτον διέπραξε ακολούθως το ολέθριο σφάλμα να εμπλακεί σε έναν εμφύλιο πόλεμο μεταξύ Βιετναμέζων, με την αντίπαλη πλευρά να φορά τον μανδύα της εθνικιστικής νομιμότητας. Αν και ο αμερικανικός στρατός πολέμησε γενναία, ο πόλεμος αυτός δεν θα μπορούσε να έχει νικηφόρο έκβαση για τον απλό λόγο ότι δεν ήταν ποτέ δυνατόν να λήξει με στρατιωτική λύση. Ο πόλεμος αυτός θα έπρεπε να κερδηθεί σε πολιτικό επίπεδο ή να μην κερδηθεί καθόλου.

Στο βιβλίο που εξέδωσε το 1972 με τίτλο «Οι Καλύτεροι και οι Εξυπνότεροι», και το οποίο άσκησε τεράστια επιρροή, ο Ντέιβιντ Χάλμπερσταμ κατέδειξε το πώς η ύβρις και η πεποίθηση ότι η νίκη ήταν αναπόφευκτη, ώθησε τους Αμερικανούς ηγέτες, βήμα-βήμα, στο «τέλμα» του Βιετνάμ. Κάπως έτσι, η Φράνσις Φιτζέραλντ, που την ίδια χρονιά εξέδωσε το βιβλίο της «Φωτιά στη Λίμνη» και κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ, υποστήριξε ότι εντελώς απερίσκεπτα οι Αμερικανοί εισέβαλαν στην ιστορία ενός άλλου λαού, με το πλαίσιο της οποίας η στρατιωτική ισχύς των ΗΠΑ ήταν απολύτως άσχετη. Για τους Χάλμπερσταμ και Φιτζέραλντ, είναι λάθος κάθε συζήτηση για εναλλακτική, πιθανόν αποτελεσματικότερη αμερικανική στρατηγική. Και οι δύο συμφωνούν πως δεν υπήρχε καλύτερη επιλογή.

Άλλες αφηγήσεις της εποχής εκείνης διατηρούν ακόμη την αξία τους, όπως, μεταξύ άλλων, των Χανς Μοργκεντάου, Ντάνιελ Έλσμπεργκ, Πολ Κάτενμπουργκ, Τζότζεφ Μπάτιντζερ, Τζορτζ Χέρινγκ και Μπέρναρντ Φολ. Η ποιότητα αυτών των έργων αποδεικνύει ότι οι ιστορίες που γράφονται τόσο κοντά στα γεγονότα, υπό την προϋπόθεση της προσεκτικής επεξεργασίας, διατηρούν διαχρονικά την αξία τους ακόμη και όταν αρθεί το απόρρητο των αρχικών πηγών και αφού άλλοι ιστορικοί καταπιαστούν με τα ίδια θέματα. [Μια πρόβλεψη: το ίδιο θα συμβεί και με τις πρώτες μελέτες σχετικά με τον πόλεμο στο Ιράκ].

Παρ’ όλα αυτά, οι επιστημονικές μελέτες που εκπονήθηκαν μαζικά στη διάρκεια των τελευταίων δώδεκα έως δεκαπέντε χρόνων, έθεσαν υπό αμφισβήτηση τις παλαιότερες ερμηνείες και κατέδειξαν την αβασιμότητα ορισμένων εξ αυτών. Για παράδειγμα, δεν είναι πλέον δυνατόν να γίνεται δεκτός ο ισχυρισμός του Χάλμπερσταμ και του ιστορικού Άρθουρ Σλέσινγκερ τζούνιορ, ότι οι Αμερικανοί ηγέτες βήμα-βήμα έπεφταν τυφλοί μέσα σε βάλτο, μέχρι που μια μέρα βούλιαξαν σε κάτι που κανείς τους δεν επιθυμούσε: έναν επίγειο πόλεμο στην Ασία. Το αντίθετο: τα μάτια τους ήταν ανοιχτά και ως επί το πλείστον αντιλαμβάνονταν τον πιθανό αντίκτυπο των επιλογών τους.

Ούτε από τα αρχεία προκύπτουν ικανές ενδείξεις ύβρεως, τουλάχιστον όσον αφορά τις στρατιωτικές δυνατότητες. Από την αρχή κιόλας, ο πρόεδρος Τζον Κένεντι και ο Τζόνσον, μαζί με τους ανώτατους συμβούλους τους, είχαν μια ζοφερά ρεαλιστική άποψη για τον πόλεμο. Αν και δεν ήταν ειδικοί στην ιστορία και τον πολιτισμό του Βιετνάμ, δεν ήταν εντούτοις αδαείς, όπως τους ήθελε το αντιπολεμικό κίνημα της εποχής. Συνειδητοποίησαν ότι οι πιθανότητες επιτυχίας ήταν περιορισμένες, ακόμη και με στρατιωτικές επιχειρήσεις μεγάλης κλίμακας. Κατ’ ιδίαν (και μόνο κατ’ ιδίαν), παραδέχονταν περιστασιακά το απαγορευμένο: ότι η έκβαση του πολέμου στο Βιετνάμ δεν θα είχε καμιά σπουδαία επίδραση στην ασφάλεια των ΗΠΑ και της Δύσης γενικότερα.

Ωστόσο, οι ΗΠΑ είχαν δώσει μια υπόσχεση στο Νότιο Βιετνάμ, την οποία οι Κένεντι και Τζόνσον δεν μπορούσαν παρά να τιμήσουν. Ανακάλυψαν αυτό που είχαν δει οι προκάτοχοί τους στον Λευκό Οίκο, καθώς και μια σειρά ηγετών της Γαλλίας, κι αυτό που μετά από αυτούς θα ανακάλυπτε ο πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον: ότι ως προς το Βιετνάμ, η επιλογή μιας λιγότερο άμεσης ανάμιξης, ιδιαίτερα με όρους εσωτερικής πολιτικής, θα ήταν η μόνη ελπίδα ότι τα πράγματα με κάποιον τρόπο θα τέλειωναν καλά ή ότι τουλάχιστον θα παραδίδονταν στον επόμενο που είχε σειρά.

ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Νεότερα μελετήματα θέτουν υπό αμφισβήτηση την παλιά ορθοδοξία και σε άλλα σημεία, επίσης. Το ζήτημα του ποιος από τους εμπολέμους Βιετναμέζους ηγέτες διέθετε τη λαϊκή νομιμοποίηση (ένα από τα πλέον ολισθηρά ζητήματα στην πολιτική επιστήμη), αποδείχθηκε πολύ δυσκολότερο να απαντηθεί στα νεότερα χρόνια, καθώς οι επιστήμονες έθεσαν και πάλι στο μικροσκόπιο την κυβέρνηση του Νοτίου Βιετνάμ, ιδιαιτέρως την κυβέρνηση Ντιέμ, που ανέβηκε στην εξουσία το 1954. Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι ο Ντιέμ υπήρξε ένας ευφυής πατριώτης, ο οποίος διέθετε ένα συγκεκριμένο όραμα για το μέλλον της χώρας του. Ορισμένοι ρεβιζιονιστές συγγραφείς προχωρούν περισσότερο, υποστηρίζοντας ότι η νομιμοποίηση του Ντιέμ ως ηγέτη του Βιετνάμ ήταν ισάξια ή και υπερέβαινε ακόμη εκείνη του Χο, και ότι ο Ντιέμ ήταν έτοιμος να καταπνίξει την εξέγερση όταν καθαιρέθηκε και δολοφονήθηκε στη διάρκεια πραξικοπήματος που πραγματοποιήθηκε τον Νοέμβριο του 1963 με τις ευλογίες των ΗΠΑ.

Αυτή η αντίληψη προχωρεί πολύ μακριά. Με τον καιρό, τα ελαττώματα του Ντιέμ ως ηγέτη, η ισχυρογνωμοσύνη του, η πολιτική μυωπία και η ροπή του προς την καταστολή, γίνονταν όλο και πιο αισθητά στον βιετναμικό λαό. Οι Αμερικανοί αξιωματούχοι είχαν πλήρη επίγνωση αυτών των αδυναμιών, αλλά δεν μπορούσαν να βρουν κάποιον καλύτερο. Έτσι, προσκολλήθηκαν σ’ αυτόν και η επιρροή τους υποχωρούσε χρόνο με τον χρόνο, παρά την ολοκληρωτική εξάρτηση του καθεστώτος από την αμερικανική βοήθεια. Σύμφωνα με τις περισσότερες εκτιμήσεις, η κυβέρνηση Ντιέμ έχανε τον πόλεμο όταν ο επικεφαλής της ανατράπηκε, και αυτός είναι ακριβώς ο λόγος για τον οποίον οι Αμερικανοί αξιωματούχοι υποστήριξαν το πραξικόπημα.

Όσον αφορά την ύστερη φάση του πολέμου, είναι σήμερα σαφές ότι τα πράγματα βελτιώθηκαν για τις αμερικανικές και τις νοτιοβιετναμικές δυνάμεις μετά την κομμουνιστική επίθεση στο Τετ, το 1968, σε αντίθεση με όσα υποστήριζαν με πρώιμες ιστορικές καταγραφές. Οι δυνάμεις των Βιετκόνγκ αποδεκατίστηκαν και, στους μήνες που ακολούθησαν, ο στρατηγός Κρέιτον Έιμπραμς σημείωσε αδιαμφισβήτητη πρόοδο με τη νέα στρατηγική «εκκαθάρισης και διατήρησης», δηλαδή έλεγχο εδαφών και προστασία των κατοίκων τους, σε σχέση με την προηγούμενη στρατηγική «έρευνας και καταστροφής», που εφάρμοζε ο προκάτοχός του στη MACV, στρατηγός Ουίλιαμ Ουεστμόρλαντ.

Παραμένει, όμως, ασαφές το κατά πόσον είχε διάρκεια αυτή η επιτυχία. Μόλις στην εποχή μας αρχίζουν να εμφανίζονται αναλυτικές και βασισμένες σε αρχεία επιστημονικές μελέτες για τον πόλεμο στον Νότο. Ωστόσο, οι υπάρχουσες ενδείξεις δεν αφήνουν περιθώρια να πιστέψουμε ότι η νίκη ήταν προ των πυλών. Αν μη τι άλλο, παρά τις βαριές απώλειες των Βιετκόνγκ στη διάρκεια του Τετ, οι κομμουνιστές διατήρησαν την επιχειρησιακή ικανότητα να διεξάγουν επιθέσεις εθνικής εμβέλειας και, πράγματι, στη μεγαλύτερη διάρκεια του 1969, το Νότιο Βιετνάμ μαστιζόταν από αλλεπάλληλα «μικρά Τετ». Αν και οι επιθέσεις αυτές ποτέ δεν απείλησαν να ανατρέψουν το καθεστώς της Σαϊγκόν, φανέρωναν ωστόσο ότι οι Βιετκόνγκ εξακολουθούσαν να είναι υπολογίσιμη δύναμη. Το Ανόι ανέκαμψε από την επίθεση στο Τετ αντικαθιστώντας τις νότιες δυνάμεις του με βόρειες. Άνδρες και εφόδια από τον Βορρά συνέχισαν να διεισδύουν στον Νότο.

Λίγοι ανώτεροι Αμερικανοί αξιωματούχοι της εποχής εκείνης πίστευαν ότι η στρατιωτική κατάσταση είχε μόνιμα και αδιαμφισβήτητα κλίνει υπέρ αυτών. Πολύ λιγότεροι, μάλιστα, ήταν εκείνοι που θεωρούσαν ότι η νίκη ήταν κοντά. Καταλάβαιναν ότι τα κέρδη τους στην ύπαιθρο, την επαύριο του Τετ, ήταν περιορισμένα σε συγκεκριμένες περιοχές και δεν συνεπάγονταν ενίσχυση της λαϊκής στήριξης προς την κυβέρνηση της Σαϊγκόν, η οποία παρέμενε ανίκανη, αυταρχική και διεφθαρμένη. Η μαζική χρήση δύναμης πυρός, που θεωρήθηκε απαραίτητη για την εκκαθάριση και τη διατήρηση εδαφικής επικράτειας, δεν συνέβαλε στο να κερδηθεί η συναίνεση των ανθρώπων. Κατ’ επανάληψη οι αμερικανικές οικονομικές εκθέσεις εξέφραζαν δυσφορία για το γεγονός ότι οι αρχές του Νοτίου Βιετνάμ ήταν ανίκανες να εισπράξουν φόρους, πλην ορισμένων αστικών περιοχών και ότι, κατά συνέπεια, η κυβέρνηση δεν είχε πιθανότητες επιβίωσης χωρίς τη στήριξη της Ουάσιγκτον. Οι κομμουνιστές, εν τω μεταξύ, συνέχιζαν να εισπράττουν φόρους, να ανεφοδιάζονται με τρόφιμα και να επιστρατεύουν φαντάρους. Με άλλα λόγια, να κάνουν όλα όσα οφείλει να είναι ικανή να κάνει μια κυβέρνηση που ελέγχει την επικράτειά της.

Η πολιτική του Βορείου Βιετνάμ σ’ αυτά τα τελευταία χρόνια του πολέμου είναι το κεντρικό θέμα του βιβλίου «Ο Πόλεμος του Ανόι». Το βιβλίο της Νγκουγιέν βασίζεται σε μια ποικιλία υλικού, δημοσιευμένου και αρχειακού, στη βιετναμέζικη γλώσσα, όχι όμως σε πρακτικά από το Πολιτικό Γραφείο του Βορείου Βιετνάμ ή σε άλλες υψηλού επιπέδου πηγές, οι οποίες παραμένουν διαβαθμισμένες. Το βιβλίο εστιάζει στο πώς η ηγεσία του Βορείου Βιετνάμ χειριζόταν τον πόλεμο και, ειδικότερα, τις διπλωματικές διαπραγματεύσεις από την εποχή της επίθεσης στο Τετ μέχρι την υπογραφή της εκεχειρίας, το 1973. Αναμφισβήτητα, «Ο Πόλεμος του Ανόι» αποτελεί μείζον επίτευγμα και μία από τις πλέον σημαντικές επιστημονικές εργασίες πάνω στην ύστερη και μάλλον υποβαθμισμένη σε επίπεδο επιστημονικής έρευνας φάση του αγώνα.

Η ΘΕΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΟΪ

Βασικός πρωταγωνιστής στην ιστορία της Νγκουγιέν είναι ο Λε Ντουάν, ηγετική, αν και σκοτεινή, φυσιογνωμία στην ιεραρχία των Βορείων κατά τα τελευταία στάδια του πολέμου. Γεννημένος στο κεντρικό Βιετνάμ, ο Λε Ντουάν ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του πολεμώντας τους Γάλλους στα χρόνια που προηγήθηκαν του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η Νγκουγιέν ακολουθεί τα βήματά του κατά τη σταδιακή άνοδό του στην ιεραρχία του Κομμουνιστικού Κόμματος καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ’50. Η εικόνα που αναδύεται είναι ενός καταρτισμένου και ανηλεούς γραφειοκράτη πολεμιστή, με κοσμοαντίληψη και στρατηγικές θέσεις που σφυρηλατήθηκαν στο καμίνι του Α΄ Πολέμου της Ινδοκίνας, του ανθρώπου που στα τέλη της δεκαετίας του ’50 και στις αρχές του ’60, μαζί με τον πιστό του σύμμαχο Λε Ντουκ Θο, κατατρόπωσε όποιον απειλούσε την εξουσία του.

Σημαντική είναι η συμβολή του βιβλίου της Νγκουγιέν στην αποκάλυψη της σφοδρότητας των εσωτερικών διαμαχών μεταξύ σκληροπυρηνικών, όπως ο Λε Ντουάν και ο Λε Ντουκ Θο, που επιθυμούσαν επιθετική στρατηγική «ολοκληρωτικού πολέμου» στον Νότο, και μετριοπαθών, με βασικούς εκπροσώπους τον Χο και τον Βο Νγκουγιέν Γκιαπ, που τάσσονταν υπέρ της στρατηγικής «πρώτα ο Βορράς», με προτεραιότητα στην παγίωση του ελέγχου του κομμουνιστικού κόμματος στον Βορρά και την επανένωση της χώρας, χωρίς πόλεμο μεγάλης κλίμακας. Μετά τη ρήξη των σινο-σοβιετικών σχέσεων και την εξάπλωση της εξέγερσης στο Νότιο Βιετνάμ στις αρχές της δεκαετίας του ’60, το σχίσμα αποτυπώθηκε στις αντιτιθέμενες παρατάξεις που παρουσιάζει η Νγκουγιέν: οι σκληροπυρηνικοί χρησιμοποιούσαν τις αντιιμπεριαλιστικές παραινέσεις του Μάο Τσετούνγκ για να προωθήσουν τις θέσεις τους ενώ οι μετριοπαθείς υιοθέτησαν τις εκκλήσεις του Νικίτα Χρουστσόφ για «ειρηνική συνύπαρξη».

Η ιστορικός δεν εξηγεί ακριβώς το πώς και το πότε ο Λε Ντουάν σταθεροποίησε την εξουσία του, αναμφίβολα λόγω των προφανών εμποδίων υπό τα οποία εργάστηκε: είναι πολύ δύσκολο να καταλήξεις σε οριστικά συμπεράσματα για τις διαμάχες στους κόλπους του Πολιτικού Γραφείου, χωρίς πρόσβαση στα αρχεία του. Σε ποικίλες περιστάσεις η Νγκουγιέν αναγκάζεται να υποθέσει ότι ο Λε Ντουάν «θα πρέπει»να είχε σκεφτεί αυτό ή «μάλλον» ήθελε να κάνει το άλλο. Το βιβλίο της αναφέρεται στην «ανάληψη της εξουσίας» από τον Λε Ντουάν το 1960, αλλά με βάση τα διαθέσιμα στοιχεία, ο Λε Ντουάν δεν απέκτησε τον πλήρη έλεγχο πριν από τα μέσα της δεκαετίας. Ακόμη και τότε, όμως, η εξουσία μετατοπιζόταν από τη μια παράταξη στην άλλη, κι αυτό συνεχίστηκε μέχρι το τέλος της σύγκρουσης. Όσο για τον Χο, έναν περιέργως περιθωριακό χαρακτήρα του βιβλίου, έπαψε να είναι κεντρικό πρόσωπο στην πολιτική σκηνή στο Ανόι του τέλους της δεκαετίας του ’50, αλλά συνέχισε για μερικά χρόνια μετά να υπηρετεί παρασκηνιακά στα άδυτα της εξουσίας και να παίζει σημαντικό διπλωματικό ρόλο απέναντι στο Πεκίνο και τη Μόσχα. Η Νγκουγιέν δέχεται αυτήν την άποψη αλλά δεν την αναπτύσσει περαιτέρω.

Ίσως κάποιος θα περίμενε από τη συγγραφέα να εξηγήσει περισσότερο τους συχνούς ισχυρισμούς της ότι ο Λε Ντουάν είχε την πρόθεση να διεξαγάγει «ολοκληρωτικό πόλεμο» και να τα «παίξει όλα για όλα» στο Νότιο Βιετνάμ. Αντιθέτως, όμως, είναι μάλλον σαφές ότι και οι δύο παρατάξεις στο Ανόι πάντοτε ευελπιστούσαν ν’ αποφύγουν -ει δυνατόν- τον ολοκληρωτικό πόλεμο. Όταν μετά τα μέσα του 1959 ενέτειναν τη στρατιωτική εμπλοκή τους, το έπραξαν με ιδιαίτερη προσοχή, έτσι ώστε ν’ αποφύγουν κλιμάκωση των επιχειρήσεων από αμερικανικής πλευράς. Τον Απρίλιο του 1965, όταν ήταν σε εξέλιξη η αμερικανοποίηση του πολέμου, ο Λαϊκός Στρατός του Βιετνάμ διατηρούσε στον Νότο τέσσερα συντάγματα, που αριθμούσαν περίπου 6.000 άνδρες. Πρόκειται, βεβαίως, για υπολογίσιμη δύναμη, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να δημιουργήσει την εντύπωση «ολοκληρωτικού πολέμου».

Το βιβλίο, ωστόσο, δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ως προς τη βασική κατευθυντήρια γραμμή του Ανόι. Οι ηγέτες του Βορείου Βιετνάμ, όσο κι αν είχαν διαφωνίες ως προς τη στρατηγική ή την τακτική, είχαν απολύτως ενιαία αντιμετώπιση όσον αφορά τη δέσμευσή τους για επανένωση της χώρας υπό τον έλεγχό τους, με οποιοδήποτε τίμημα. Κατά συνέπεια, παρότι η Νγκουγιέν δεν κάνει εκτενή αναφορά στην αμερικανική και νοτιοβιετναμική πολιτική των αρχών της δεκαετίας του ’60, η αφήγησή της δεν αφήνει πολλά περιθώρια να πιστέψουμε ότι οι στρατηγιστές της Ουάσιγκτον βρήκαν οποιαδήποτε «ρωγμή» στο Ανόι, όσο κι αν προσπάθησαν.

Ο «Πόλεμος του Ανόι» συμβάλλει τα μέγιστα στην κατανόηση -από πλευράς των ιστορικών- του σχεδιασμού και της εκτέλεσης της επίθεσης του Τετ. Η Νγκουγιέν παρακολουθεί τη διαδικασία με την οποία ο Λε Ντουάν κατέληξε να διατάξει τη μαζική και συντονισμένη επίθεση στις πόλεις του Νοτίου Βιετνάμ, μέσω της οποίας σκόπευε να καταγάγει συντριπτικό πλήγμα κατά του στρατού της Δημοκρατίας του Βιετνάμ και να ξεσηκώσει τον λαό, ωθώντας τον σε ανατροπή της κυβέρνησης Θιέου, με έδρα τη Σαϊγκόν. Η συγγραφέας παρουσιάζει το πώς ο Λε Ντουάν χρειάστηκε να κάμψει τις σφοδρές αντιρρήσεις του Γκιαπ, ο οποίος πίστευε ότι οι επαναστατικές δυνάμεις δεν ήταν ακόμη έτοιμες να εξαπολύσουν μια επίθεση τόσο μεγάλης κλίμακας. (Όταν ο Γκιαπ συνειδητοποίησε ότι η γνώμη του δεν θα εισακουστεί, αυτοεξορίστηκε στην Ουγγαρία, σε ένδειξη διαμαρτυρίας).

Αλλά και ο Χο είχε ταχθεί εναντίον μιας μεγάλης εφόδου σε αστικές περιοχές καθώς επίσης και οι Κινέζοι, οι οποίοι έβλεπαν σε μια επιχείρηση τέτοιας τάξης μεγέθους την αποκήρυξη της στρατηγικής του Μάο, που προέβλεπε παρατεταμένη και μικρής κλίμακας σύρραξη. Οι Κινέζοι φοβούνταν, εξάλλου, και την ενίσχυση της εξάρτησης του Βορείου Βιετνάμ από τη σοβιετική βοήθεια και τα σοβιετικά όπλα, πράγμα που βεβαίως θα υπέσκαπτε τη δική τους επιρροή στο Ανόι. Η στρατηγικός ελιγμός του Λε Ντουάν για μια αποφασιστική νίκη απέτυχε. Ο λαός δεν εξεγέρθηκε και η κυβέρνηση της Σαϊγκόν επιβίωσε ενώ οι δικές του δυνάμεις υπέστησαν τεράστιες απώλειες στο πεδίο της μάχης. Εντούτοις, ο ίδιος διατηρήθηκε στην εξουσία. Και απέναντι στους σκεπτικιστές συναδέλφους του, που εμφανίζονταν αναστατωμένοι από τη στρατιωτική ήττα, ο Λε Ντουάν μπορούσε να αντιτάξει ότι πέτυχε ένα σημαντικό πολιτικό αποτέλεσμα: η επίθεση στο Τετ έστρεψε την αμερικανική κοινή γνώμη κατά του πολέμου και στέρησε την εξουσία από τον Τζόνσον.

Οι περισσότεροι ιστορικοί θα συμφωνούσαν με τον Λε Ντουάν ότι η επίθεση στο Τετ υπήρξε μεγάλη πολιτική ήττα για τις ΗΠΑ. Εκ των υστέρων, δυσκολεύεται κανείς να τη χαρακτηρίσει διαφορετικά. Όπως, ωστόσο, ευφυώς επισημαίνει η Νγκουγιέν, το Τετ δεν λειτούργησε ως αποφασιστική καμπή της αμερικανικής πολιτικής στον βαθμό που θα αναμενόταν, επειδή η επελθούσα κυβέρνηση Νίξον ανέτρεψε τις προσπάθειες που ο Τζόνσον κατέβαλε το 1968 να περισταλεί η κλιμάκωση της αμερικανικής εμπλοκής στον πόλεμο. Γράφει χαρακτηριστικά: «Όπως ο Λε Ντουάν και ο Λε Ντουκ Θο», έτσι και ο Νίξον με τον σύμβουλό του επί θεμάτων ασφαλείας Χένρι Κίσινγκερ, «είχαν την πεποίθηση ότι θα επετύγχαναν εκεί που οι προκάτοχοί τους είχαν αποτύχει». Η συγγραφέας εκθέτει λεπτομερώς το πώς οι δύο άνδρες έθεσαν σε εφαρμογή μια στρατηγική τριών σημείων για να ξανακερδίσουν τη στρατιωτική, διπλωματική και εσωτερική πρωτοβουλία στο Βιετνάμ.

ΠΟΛΕΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΝΙΚΗ

Η Νγκουγιέν κάνει εξίσου διεισδυτικές παρατηρήσεις όσον αφορά τη χάραξη στρατηγικής από πλευράς του Βορείου Βιετνάμ το 1972, φωτίζοντας τη μέθοδο με την οποία ο Νίξον πραγματοποίησε άνοιγμα προς την Κίνα και επεδίωξε την εκτόνωση της έντασης στις σχέσεις με τη Σοβιετική Ένωση. Και οι δύο αυτές κινήσεις προκάλεσαν αμηχανία στην ηγεσία του Ανόι. Αυτές οι επιλογές των ΗΠΑ ώθησαν τους Βορειοβιετναμέζους να επιχειρήσουν τη φιλόδοξη, αλλά μόνο μερικώς επιτυχημένη «επίθεση του Πάσχα». Το Ανόι κέρδισε μεν κάποια εδάφη, έστω και λίγα, αλλά δεν κατόρθωσε να ανατρέψει τον Θιέου ούτε μετέβαλε τη συνολική στρατιωτική ισορροπία δυνάμεων.

Όσον αφορά τις διαπραγματεύσεις που ξεκίνησαν το 1968 και εν τέλει κατέληξαν στις ειρηνευτικές συμφωνίες του Παρισιού τον Ιανουάριο του 1973, η Νγκουγιέν αποσαφηνίζει διεξοδικά τους διαπραγματευτικούς ελιγμούς των Βορείων. Η συγγραφέας καταδεικνύει το πώς οι πικρές αναμνήσεις από τη Διάσκεψη της Γενεύης το 1954 που σφράγισαν τη λήξη του Α΄ Πολέμου της Ινδοκίνας και δίχασαν το Βιετνάμ, άσκησαν ισχυρή επίδραση στον Λε Ντουάν και τους συναδέλφους του. Το 1954, η κυβέρνηση του Χο ενέδωσε σε πιέσεις που της ασκήθηκαν από το Πεκίνο και τη Μόσχα, προκειμένου ν’ αποδεχθεί μια συμφωνία που καταστρατηγούσε την ενδεδειγμένη ισορροπία στρατιωτικών δυνάμεων. Το 1972, οι διαπραγματευτές από το Ανόι ήταν αποφασισμένοι ν’ αποφύγουν μια τέτοια εξέλιξη και να καθορίσουν οι ίδιοι την ακολουθητέα πολιτική. (Η Νγκουγιέν θα έπρεπε να υπογραμμίσει ότι οι αναμνήσεις τους ήταν επιλεκτικές: στις αρχές του 1954, ο Χο και ο Γκιαπ είχαν τους λόγους τους να θέλουν τον συμβιβασμό. Ο στρατός τους ήταν ρημαγμένος και εξαντλημένος. Τους ανησυχούσε, επίσης, η πιθανότητα αμερικανικής στρατιωτικής επέμβασης, σε περίπτωση κατάρρευσης των συνομιλιών). Οι Βορειοβιετναμέζοι είχαν μόνο μερικώς επιτύχει να διατηρήσουν την αυτονομία τους, καθώς τόσο οι Κινέζοι όσο και οι Σοβιετικοί τούς πίεζαν και πάλι κατ’ ιδίαν να «τα βρουν» με την Ουάσιγκτον.

Η μελέτη της Νγκουγιέν εκθέτει λεπτομερώς τις συναρπαστικές διακυμάνσεις στις «δύσκολες» σινο-σοβιετικές σχέσεις, που λειτουργούσαν άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά για τους ηγέτες του Βορείου Βιετνάμ. Οι τελευταίοι ήταν ειδικοί στο να στρέφουν τον έναν προστάτη εναντίον του άλλου, αλλά κατά περιόδους περιθωριοποιούνταν, χάνοντας την προστασία και των δύο. Σκιαγραφώντας αυτές τις σχέσεις, η μελέτη της Νγκουγιέν ανταποκρίνεται στον αυτοπροσδιορισμό της ως «διεθνής ιστορία του πολέμου για την ειρήνευση του Βιετνάμ». Εντούτοις, ο υπότιτλος αυτός προϋποθέτει ένα βιβλίο με ευρύτερο πεδίο από εκείνο που δίνει η Νγκουγιέν. Παρά το γεγονός ότι η εισαγωγή υπόσχεται προσεκτικό χειρισμό στο ζήτημα του Νοτίου Βιετνάμ και των ηγετών του, η κυβέρνηση της Σαϊγκόν αναδύεται ως βασικός παράγων μόνο προς το τέλος του δράματος. Ομοίως, η Νγκουγιέν θα έπρεπε ίσως να κάνει μια πληρέστερη αξιολόγηση της δημοτικότητας της κυβέρνησης ή της ευρύτερης δυναμικής κράτους-κοινωνίας στον Νότο.

Αφηγούμενη την αμερικανική οπτική γωνία της ιστορίας, η Νγκουγιέν βασίζεται κυρίως σε δημοσιευμένες πηγές, στις οποίες περιλαμβάνεται η εξαίρετη σειρά του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Foreign Relations of the United States και ένας επιλεγμένος αριθμός σημαντικών δευτερευουσών αφηγήσεων. Στο μεγαλύτερο μέρος τους, οι ερμηνείες της για τις πολιτικές του Νίξον και του Κίσινγκερ ακολουθούν τα χνάρια προηγούμενων ιστορικών καταγραφών.

Γι’ αυτόν τον λόγο, εν μέρει, είναι αμφίβολο αν αυτό το βιβλίο θα μεταβάλει ριζικά τον εξελισσόμενο στις ΗΠΑ δημόσιο διάλογο σχετικά με τον πόλεμο. Όπως και οι κομμουνιστικές πηγές στο ευρύτερο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου, εργασίες σαν αυτή της Νγκουγιέν που επικεντρώνονται στους Βιετναμέζους επαναστάτες, ενισχύουν τους αναλυτές να συνεχίζουν με την ίδια επιχειρηματολογία (όσον αφορά τους λόγους για τους οποίους αρχικά οι ΗΠΑ ενεπλάκησαν στο Βιετνάμ, γιατί αποφάσισαν να διεξαγάγουν πόλεμο μεγάλης κλίμακας εκεί και τελικά γιατί απέτυχαν στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν ένα ανεξάρτητο μη κομμουνιστικό Νότιο Βιετνάμ), αν και σε ένα επίπεδο πιο εξεζητημένο.

Ως εκ τούτου, μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι «Ο Πόλεμος του Ανόι» αφήνει στενά περιθώρια για ρεβιζιονιστικές αναλύσεις της σύγκρουσης, ενώ εξακολουθεί να διατηρεί τις βασικές ορθόδοξες θέσεις. Η Νγκουγιέν ξεκαθαρίζει ότι οι πολιτικοί του Ανόι έχουν ευθύνη για κακούς υπολογισμούς, εσωτερικές διχογνωμίες και, όπως συμβαίνει στις απανταχού πολιτικές και στρατιωτικές ηγεσίες, για καριερισμό και -σε ένα βαθμό- για επιδίωξη προσωπικών συμφερόντων. Η συγγραφέας δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ότι η ηγεσία αντιμετώπισε περιόδους μεγάλης έντασης και αβεβαιότητας, κυρίως μετά την επίθεση στο Τετ, και σε διάφορες περιπτώσεις αντιμετώπισε σημαντικά ηθικά προβλήματα, τόσο με τις ένοπλες δυνάμεις όσο και με τις λαϊκές τάξεις του Βορρά, αλλά και με τη δυσαρέσκεια στους κόλπους της διανόησης.

Ωστόσο, τίποτα εν τέλει σ’ αυτό το βιβλίο δεν απειλεί να κλονίσει την επικρατούσα άποψη ότι οι ΗΠΑ και οι Νοτιοβιετναμέζοι σύμμαχοί τους δεν είχαν μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας σ’ αυτόν τον πόλεμο. Η σκληροτράχηλη φύση των αντιπάλων τους, η πεισματική επιμονή τους και η πολεμική τους ικανότητα, ήταν από τη αρχή ως το τέλος αξιοσημείωτες, εξίσου εντυπωσιακές με κάθε εμπλεκόμενο σε σύγχρονες πολεμικές αναμετρήσεις. Η κυβέρνηση της Σαϊγκόν, εξάλλου, εξαρχής καταδυναστευόταν από τρία βασικά μειονεκτήματα, που με καμιά αμερικανική βοήθεια δεν μπορούσαν να ξεπεραστούν: χαμηλό επίπεδο επαγγελματικού στρατού, ενδημική διαφθορά και ανεπαρκή λαϊκή υποστήριξη.

Πράγματι, η ανάμιξη της Ουάσιγκτον ήταν μέρος του προβλήματος, επειδή έθεσε στους μη κομμουνιστές εθνικιστές του Νότου ένα εξωφρενικό δίλημμα: δεν μπορούσαν να νικήσουν χωρίς τους Αμερικανούς αλλά ούτε και με αυτούς. Η μαζική αμερικανική βοήθεια ήταν ουσιώδης για την καταστολή της εξέγερσης αλλά ακύρωσε κάθε ελπίδα για εξασφάλιση ευρείας λαϊκής αποδοχής. Ο Μπούι Ντιέμ, πρώην πρεσβευτής του Νοτίου Βιετνάμ στις ΗΠΑ, θα έγραφε αργότερα σχετικά: «Παγιδευμένοι ανάμεσα σ’ αυτές τις ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις, οι εθνικιστές του Βιετνάμ αντιμετώπισαν σειρά επικίνδυνων καταστάσεων. Στις περισσότερες περιπτώσεις υποχρεώθηκαν να επιλέξουν μεταξύ δυσάρεστων λύσεων και είναι αλήθεια ότι πολύ συχνά δεν είχαν καν τη δυνατότητα επιλογής. Επειδή διακυβευόταν η επιβίωσή τους, αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε δυσάρεστους συμβιβασμούς, που λίγο-λίγο υπέσκαψαν τη νομιμότητά τους».

Ίσως αυτό εξηγεί το γιατί, όταν έφθασε η στιγμή της αλήθειας, η πλειοψηφία των αξιωματικών, των στρατιωτών και των απλών ανθρώπων δεν θέλησε να υπερασπιστεί το Νότιο Βιετνάμ μέχρι τέλους. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του στρατηγού Τσάο Βαν Βιέν, του τελευταίου αρχηγού του στρατού του Νοτίου Βιετνάμ, προς το τέλος «όλο το έθνος έδινε την εικόνα ενός σάπιου φρούτου, έτοιμου να πέσει στο πρώτο αεράκι».

Fredrik Logevall
Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc. All rights reserved.
Πηγή Foreign Affairs

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Η ΕΥΠ πλήρωνε πολιτικούς το 1981... Σήμερα...;

Εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών χρησιμοποιούσε (σύμφωνα με τα WikiLeaks) ως έμμισθους (με υπέρογκους μάλιστα μισθούς για την εποχή) πληροφοριοδότες πρόσωπα εμπλεκόμενα με την πολιτική. Όμως, μεγαλύτερη είναι η εντύπωση που προκαλεί η απάθεια των ΜΜΕ να εστιάσουν στο συγκεκριμένο γεγονός, το οποίο φαίνεται πως αποτελούσε πάγια τακτική της ΕΥΠ (τότε ΚΥΠ), αφήνοντας εντονότατες απορίες για την συνέχιση της συγκεκριμένης τακτικής από το 1981 και μετά, έως σήμερα...
Και το ζήτημα είναι αν χρησιμοποιούσε ή χρησιμοποιεί μόνο πολιτικούς... Μήπως χρησιμοποιούσε ή χρησιμοποιεί και δημοσιογράφους...; Γιατί κατά καιρούς έχουμε δει διάφορες αποκαλύψεις και έχουμε ακούσει κάποιους δημοσιογράφους να παραδέχονται τη σχέση τους και τη συνεργασία τους με ΚΥΠ-ΕΥΠ...!
Και το ακόμη πιο εντυπωσιακό (εκτός των τεράστιων για τα δεδομένα της εποχής αμοιβών που προαναφέραμε) είναι και το γεγονός ότι η υπηρεσία αποχαρακτήριζε τα σχετικά έγγραφα μετά από σύντομο διάστημα... Ακολουθεί η υπηρεσία την ίδια πρακτική για όλες τις έμμισθες πηγές της και τους συνεργάτες της; Στο συγκεκριμένο ερώτημα θα πρέπει να απαντήσει η σημερινή διοίκηση της ΕΥΠ του κ. Ι. Ρουμπάτη, ο οποίος είναι "υποχρεωμένος" να δημοσιεύσει την ύπαρξη των αποχαρακτηρισμένων εγγράφων - καταλόγων πληρωμής πηγών & συνεργατών, τουλάχιστον από το 2015 και πριν. Εάν, δε, έχουν υπάρξει αλλαγές στον κανονισμό κάλυψης - διαβάθμισης εγγράφων περί των έμμισθων πηγών, συνεργατών και πληροφοριοδοτών, ο κ. Ι. Ρουμπάτης "υποχρεούται" να δημοσιεύσει όλους τους σχετικούς καταλόγους των έμμισθων πληροφοριοδοτών πριν από την αλλαγή του κανονισμού διαβάθμισης των συγκεκριμένων εγγράφων.

Τη Δευτέρα 13 Οκτωβρίου του 2008 η γνωστή ιστοσελίδα διαρροών Wikileaks.org είχε δημοσιεύσει ένα έγγραφο από τη ΚΥΠ (Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών), τον πρόγονο της σημερινής ΕΥΠ (Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών), που έχει μεγάλο ενδιαφέρον παρότι σχετικά παλιό έγγραφο.

Όπως διαβάζουμε στο επίσημο άρθρο της ιστοσελίδας Wikileaks.org το οποίο μπορείτε να βρείτε ακολουθώντας αυτό το σύνδεσμο, το έγγραφο αυτό έχει αποχαρακτηριστεί από την Ελληνική κυβέρνηση αλλά δεν υπήρχε πουθενά διαθέσιμο στο διαδίκτυο και η πρόσβαση σε αυτό ήταν σχετικά δύσκολη. Για τους ίδιους λόγους, μοιραζόμαστε και εμείς από εδώ το έγγραφο αυτό το οποίο μπορείτε να το βρείτε και γραμμένο ως κείμενο ακριβώς παρακάτω. Δε θα σχολιάσουμε το περιεχόμενο του ώστε να μην επηρεάσουμε τη γνώμη των αναγνωστών μας.

ΑΚΡΩΣ ΑΠΟΡΡΗΤΟΝ
(Διά χρήσιν εσωτερικήν)

ΕΠΕΙΓΟΝ
Α Ελ 2 ΑΑΑ 1

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ
ΚΛΑΔΟΣ Β’/ ΤΜ IV
ΤΗΛ ΕΣΩΤ: 154
Φ140/74/Σ105/935
ΑΘΗΝΑΙ 28 ΔΕΚ 1981

ΠΡΟΣ: ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΝ ΔΙΕΥΘΥΝΣΙΝ / ΚΥΠ
ΚΟΙΝ: ΚΥΠ / ΚΛΑΔΟΣ Β’ / ΤΜ IV

ΘΕΜΑ: ΠΕΡΙ ΜΙΣΘΟΔΟΣΙΑΣ ΕΚΤΑΚΤΩΝ ΣΥΝΕΡΓΑΤΩΝ
ΣΧΕΤ: (α) ΚΟΙΝ. ΑΠΟΦ. ΥΠ. ΟΙΚΟΝ. – ΥΠ. ΠΡ/ΔΡΙΑΣ 29/91 ΑΠ
(β) Φ144/15/Σ4/9001/5-4-1981/ΚΥΠ/ΚΛΑΔΟΣ Β’ ΑΑΠ

Διαβιβάζεται ως έπεται ονομαστικός κατάλογος δια την συνέχισιν της μισθοδοσίας κατά το Α’ εξάμηνο του 1982 (1/1/1982-30/6/1982) των αναγκαιούντων εκτάκτων συνεργατών του κλάδου.

α/α ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟΝ ΟΝΟΜΑ ΠΑΤΡΟΣ ΚΩΔΙΚΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤ/ ΜΗΝΙΑΙΑ ΑΜΟΙΒΗ
1. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ Ω IV-17 52.000 δρχ.
2. ΝΙΚΟΛΛΟΥ ΠΕΤΡΟΣ ΗΛΙΑΣ Β IV-3 52.000-//-
3. ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ ΔΗΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ Β IV-11 52.000-//-
4. ΔΑΚΟΓΛΟΥ ΠΟΛΥΔΩΡΟΣ ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ 36 Β 81 92.000-//-
5. ΠΛΕΥΡΗΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ 0413 Α 200.000-//-
6. ΙΩΑΝΝΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ 2574 Λ 120.000-//-
7. ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ Β.IV-21 52.000-//-
8. ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΝΝΙΒΑΣ 1329 Δ 180.000-//-
9. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΠΑΥΛΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ 32 Ν 23 92.000-//-
10. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΣΤΥΑΝΑΞ 2649 Κ 120.000-//-

Το παρόν καθίσταται αδιαβάθμητον εν έτος μετά την έκδοσιν του.

-O-
ΚΛΑΔΑΡΧΗΣ
ΑΕΡΑΚΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
ΤΑΞΧΟΣ (ΠΒ)

Επικαιροποιώντας το συγκεκριμένα θέμα, αναγκαστικά αναρωτιόμαστε: Υπάρχουν και σήμερα πρόσωπα που εμπλέκονται στην πολιτική (κόμματα, πολιτικούς φορείς, κινήματα κ.α.) που βρίσκονται στις καταστάσεις των έμμισθων πληροφοριοδοτών της ΕΥΠ;

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Yποκύπτει η Μέρκελ στις απειλές Ερντογάν

Spiegel: Αποστασιοποίηση της γερμανικής κυβέρνησης από το ψήφισμα αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων

Η γερμανική κυβέρνηση σχεδιάζει μια πολιτική χειρονομία καλής θέλησης προς την Τουρκία ούτως ώστε να επιτραπεί σε βουλευτές της Bundestag να επισκεφτούν τους Γερμανούς στρατιώτες οι οποίοι σταθμεύουν στην αεροπορική βάση του Ιντσιρλίκ, σύμφωνα με πληροφορίες του Spiegel.

Η καγκελαρία και το υπουργείο Εξωτερικών συμφώνησαν να εμφανιστεί ο εκπρόσωπος Τύπου της κυβέρνησης Στέφεν Ζάιμπερτ στους δημοσιογράφους και να αποστασιοποιηθεί η κυβέρνηση από το ψήφισμα του Κοινοβουλίου, με το οποίο αναγνωρίστηκε στις 2 Ιουνίου η γενοκτονία των Αρμενίων την οποία διέπραξαν το 1915 οι οθωμανικές αρχές.

Η Άγκυρα αντιδρώντας στο ψήφισμα αυτό έχει απαγορεύσει την επίσκεψη Γερμανών βουλευτών στην αεροπορική βάση του Ιντσιρλίκ της ανατολικής Τουρκίας, από όπου οι συμμαχικές δυνάμεις επιχειρούν κατά της τρομοκρατικής οργάνωσης «Ισλαμικό Κράτος» με την συμμετοχή των γερμανικών αναγνωριστικών αεροπλάνων Tornado.

Τις περασμένες εβδομάδες αξιωματούχοι του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών προσπάθησαν να βρουν μια λύση στην Άγκυρα. Εκεί τους διαμηνύθηκε με κατηγορηματικό τρόπο ότι η τουρκική κυβέρνηση απαιτεί μια δημόσια αποστασιοποίηση της κυβέρνησης Μέρκελ από το ψήφισμα της Μπούντεστακ.

Σε αυτήν την απαίτηση θα ανταποκριθεί τώρα το Βερολίνο, σύμφωνα με το περιοδικό. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Ζάιμπερτ θα δηλώσει δημοσίως ότι το ψήφισμα της Μπούντεστακ δεν έχει σε καμία περίπτωση δεσμευτική ισχύ για την γερμανική κυβέρνηση και ότι πρόκειται για μια πολιτική διακήρυξη του Κοινοβουλίου η οποία δεν έχει καμιά νομική σημασία.

Το ερώτημα το οποίο όμως απασχόλησε την γερμανική κυβέρνηση ήταν ποιος θα κάνει αυτή τη δήλωση. Ο υπουργός Εξωτερικών Φρανκ-Βάλτερ Στάινμαϊερ δεν ήθελε να αναλάβει αυτό το ρόλο. Μια προσωπική εμφάνιση της καγκελαρίου δεν ετίθετο καν ως θέμα, διότι θα ερμηνευόταν ως υποταγή της Αγγελα Μέρκελ στον Ερντογάν. Έτσι βρέθηκε η λύση του κυβερνητικού εκπροσώπου.

Σε ό,τι αφορά την ουσία όμως της σχεδιαζόμενης δήλωσης δεν αλλάζει κάτι. Στο παρασκήνιο, τόσο η Μέρκελ όσο και ο Στάινμαϊερ είχαν εκφράσει την άποψη ότι το ψήφισμα δεν ήταν καλή ιδέα. Ο ίδιος δε ο Στάινμαϊερ απέφυγε πάντα να χαρακτηρίσει ως γενοκτονία τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από την οθωμανική αυτοκρατορία.

Σε ανεπίσημες συζητήσεις η τουρκική κυβέρνηση έχει καταστήσει σαφές ότι θα την ικανοποιούσε μια τέτοια χειρονομία, όπως αυτή που σχεδιάζεται, για να δώσει το πράσινο φως στους Γερμανούς βουλευτές να επισκεφτούν το Ιντσιρλίκ.

Υπενθυμίζεται ότι ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος Τόμας Οπερμαν έστειλε προ ημερών στην Άγκυρα «τελεσίγραφο» να άρει την απαγόρευση έως τις αρχές Οκτωβρίου, διότι σε διαφορετική περίπτωση το κόμμα του δεν θα υπερψηφίσει τον Δεκέμβριο στην Μπούντεστακ την παράταση παραμονής της γερμανικής αποστολής στο Ιντσιρλίκ. Σύμφωνα μάλιστα με πληροφορίες του Spiegel το υπουργείο Άμυνας έχει ήδη εκπονήσει σχέδια για την μετεγκατάσταση των γερμανικών αναγνωριστικών αεροπλάνων tornado σε άλλη χώρα της περιοχής.

Πηγή ΑΠΕ-ΜΠΕ

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Το ISIS άνοιξε σχολείο στην Άγκυρα…

Στη φωτογραφία του τούρκικου δημοσιεύματος σβήστηκε η επωνυμία του σχολείου του ISIS

Στην πρωτεύουσα της Τουρκίας, Άγκυρα, σε μια επιχείρηση που διεξήχθη την περασμένη εβδομάδα για τρομοκρατία του ‘ισλαμικού κράτους’ – γράφει το τούρκικο δημοσίευμα- ένα γνωστό πενταόροφο κτήριο που είναι γνωστό ως «Βιβλιοπωλείο» (‘kitabevi’) διαπιστώθηκε ότι χρησιμοποιούνταν για την εκπαίδευση παιδιών από το ‘Ισλαμικό κράτος’.

Η εφημερίδα ‘Μιλιέτ’, συνεχίζει το δημοσίευμα, αναφέρει ότι σε αυτό φοιτούσαν 30 παιδιά, το μεγαλύτερο από τα οποία ήταν 17 ετών. Η τρομοκρατική οργάνωση, σύμφωνα με πληροφορίες, νοίκιασε το κτίριο καταβάλλοντας το ποσό των 4 χιλιάδων τουρκικών λιρών ανά μήνα.

Μερικά παιδιά παρακολουθούνταν από μέλη της οικογένειάς τους, ενώ άλλα, οι οικογένειές τους τα είχαν παραδώσει στο …σχολείο.

Τα παιδιά μετά την εγγραφή τους στο ισλαμικό σχολείο του ISIS λάμβαναν θρησκευτικά ονόματα και μετά την κατάρτισή τους, απονέμονταν σχετικά διπλώματα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν σε τζαμιά…

Πηγή "Βαλκανικό Περισκόπιο"

Σχόλιο ιστολογίου: Το ότι η Τουρκία συμμετέχει στην δυτική συμμαχία κατά του ISIS, έχει προβεί σε παράνομη στρατιωτική είσοδο στην Τουρκία για να πολεμήσει το ISIS αλλά χτυπάει μόνο τους Κούρδους (και ένα τεράστιο πλήθος τουρκικών συνεργασιών με το ISIS), εξευτελίζουν την Δύση, η οποία άγεται και φέρεται από τον ημιπαράφρονα Ερντογάν, ο οποίος δεν διστάζει πλέον να επιτρέπει και την επίσημη λειτουργία του ISIS εντός της Τουρκίας. Και είναι αυτή η Τουρκία με την οποία συνομιλεί ο έλληνας υπουργός Εξωτερικών κ. Ν. Κοτζιάς, αλλά και άλλα κυβερνητικά στελέχη της Ελλάδας. Δυστυχώς, τα περαιτέρω σχόλια περιττεύουν...

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Τουρκία: Νέο Οθωμανικό κόμμα απαιτεί τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας

Νέο τουρκικό κόμμα στην ιδρυτική του διακήρυξη ζητά την ενοποίηση όλων των Τούρκων στον κόσμο για να αποκαταστήσουν τα προγονικά εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Σύμφωνα με δημοσίευμα του βουλγαρικού πρακτορείου Bgnes, που επικαλείται τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης το νέο πολιτικό σχήμα φέρει την ονομασία ‘Οθωμανικό Κόμμα’ (στα τουρκικά: Osmanli Partisi, υπάρχει σχετικό δημοσίευμα της ‘Χουριέτ’).

Πρόκειται για το 91ο πολιτικό κόμμα που εγγράφεται στην Τουρκία. Η εγγραφή του έχει γίνει μετά από προσεκτική εξέταση του Συνταγματικού Δικαστηρίου.

Στη χώρα είναι σχετικά εύκολο να δημιουργήσει κανείς ένα νέο πολιτικό κόμμα, δεδομένου ότι απαιτείται ένα ελάχιστο ποσοστό 30 ιδρυτικών μελών.

Το έμβλημα του νέου κόμματος είναι μια λευκή ημισέληνος στην οποία είναι γραμμένα τα αραβικά γράμματα Ελίφ και Βαβ σε κόκκινο φόντο.

Επικεφαλής του νέου κόμματος είναι ο Ιμπραήμ Ουνιέ (İbrahim Ünye), ο οποίος δήλωσε ότι το νέο κόμμα θα δημιουργήσει τις αναγκαίες υποδομές σε όλη τη χώρα και θα συμμετάσχει στις εκλογές.

Ο κύριος στόχος του κόμματος είναι η επίτευξη μιας ριζικής αλλαγής στην τουρκική πολιτική σκηνή.

Κατά τις επόμενες ημέρες η ηγεσία του Οθωμανικού Κόμματος θα οργανώσει στρατόπεδο εκπαίδευσης και θα ανακοινωθούν αργότερα τα σχέδια για την εκπαίδευση σε όλον τον κόσμο, όπου οι Τούρκοι θα εργάζονται για την ενοποίηση, ημέρα και νύχτα από πόρτα σε πόρτα, όπως αναφέρεται.

Στη διακήρυξή του το νέο κόμμα τονίζει ότι θα δώσει «ζωή στα διάσπαρτα κατακερματισμένα εδάφη των προγόνων μας, επικαλούμενο την τουρκική ισλαμική ένωση που όλοι μαζί θα οικοδομήσουμε», μετά την ανάγνωση της διακήρυξης ο Ουνιέ ζήτησε την ευλογία του παντοδύναμου Αλλάχ.

Πηγή "Βαλκανικό Περισκόπιο"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Η Διανόηση, ο Βασίλης Λεβέντης και ο… Αρτέμης Σώρρας

Του Γιώργου Καραμπελιά 

Ο Αλέξης Τσίπρας συνταξιδεύει με τον Βασίλη Λεβέντη στις Ηνωμένες Πολιτείες για να συζητήσουν, υπό τη σκέπη του μεγάλου προστάτη, τα νέα σχέδια για το… κοινό πολιτικό τους μέλλον. Την ίδια στιγμή, οι περισσότερο ή λιγότερο ευτραφείς ολιγάρχες, κλεισμένοι σε ένα κτίριο υπό τη φύλαξη των ΜΑΤ, με ελικόπτερα της αστυνομίας να υπερίπτανται, «χτυπάνε», σε έναν τζόγο δίχως προηγούμενο, τις άδειες των τηλεοπτικών συχνοτήτων. Όπως δε δήλωσε απερίφραστα ο Ιάγος των τριόδων, Νίκος Παππάς, «άδεια θα πάρει όποιος έχει το πιο χοντρό πορτοφόλι». Την ίδια στιγμή, εξαπλώνεται σαν πυρκαγιά ένα νέο «κίνημα», -προερχόμενο από την… «έβδομη διάσταση», σύμφωνα με τα λεγόμενα του εμπνευστή του- το κίνημα του Αρτέμη Σώρρα, το οποίο έχει ανοίξει πάνω από εκατόν πενήντα γραφεία σε όλη την Ελλάδα. Τσίπρας, Καμμένος, Χρυσή Αυγή, Μαρινάκης, Καλογρίτσας, Λεβέντης, Σώρρας. Αυτή είναι η κλίμακα της ύστερης εξαχρείωσης του ελληνισμού.

Δυστυχώς, στα έξι χρόνια της κρίσης, η αποσύνθεση μιας παρασιτικής κοινωνίας δεν παρήγαγε παρά ελάχιστα θετικά αντισώματα, αντίθετα, βιώνουμε έναν κατήφορο χωρίς ιστορικό προηγούμενο. Ήδη από το 2010 επισημαίνουμε πως ο κυρίαρχα άναρθρος χαρακτήρας του κινήματος ενάντια στα μνημόνια, δεν προοιωνιζόταν τίποτα το θετικό και προσπαθούσαμε απεγνωσμένα, από το εσωτερικό του, να το μετασχηματίσουμε σε αυθεντικό αναγεννητικό κίνημα. Υπογραμμίζαμε διαρκώς πως, αν συνεχιζόταν αυτή η πορεία, η Ελλάδα δεν θα μπορούσε παρά να καταλήξει σε ένα αποτυχημένο κράτος, διοικούμενο από μαφιόζους και ολιγάρχες. Και σήμερα, το κατ’ εξοχήν κόμμα της ελληνικής διανόησης (βλέπε αναλυτικά στην Εισαγωγή του βιβλίου μου, Έξι μήνες που συγκλόνισαν την Ελλάδα (Ιανουάριος-Ιούλιος 2015), Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αύγουστος 2015, σχετικά με τον ΣΥΡΙΖΑ ως το «κόμμα των διανοουμένων») ανοίγει τον δρόμο στον Λεβέντη, στον Σώρρα, τον Μαρινάκη, τον Καλογρίτσα – με την απαραίτητη μεσολάβηση του Κοσκωτικού Μαντζουράνη, για να μην ξεχνιέται η συνέχεια του… κράτους της αρπαχτής.

Όταν έγραφα το βιβλίο μου «Η αποστασία των διανοουμένων», (Εναλλακτικές Εκδόσεις 2013), δεν φανταζόμουν πως το κόμμα της εθνομηδενιστικής διανόησης όχι απλώς θα άνοιγε τον δρόμο στους ολιγάρχες, μέσα από την προδιαγεγραμμένη αποτυχία του, αλλά θα έφθανε στον κυνισμό να εισαγάγει το ίδιο τους ολιγάρχες στην πολιτική και την επικοινωνιακή ηγεσία του τόπου. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως ατζέντης του Μαρινάκη. Και επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα των διανοουμένων, ο… «διανοούμενος» Κιμούλης, ο «διανοούμενος»-βουλευτής, Δημήτρης Σεβαστάκης, ο «διανοούμενος» υπουργός, Νίκος Ξυδάκης, και ο νεορθόδοξος διανοούμενος βουλευτής, Κώστας Ζουράρης -για να μην αναφέρω τις λεπταίσθητες ψυχές των Εξαρχείων και του Κολωνακίου, που ασχολούνται με τις «έμφυλες ταυτότητες»- είναι κατ’ επέκταση ατζέντηδες και υπηρέτες μαφιόζων και ολιγαρχών.

Και πράγματι τίθεται το ερώτημα, τί ακριβώς κάνουν όλες αυτές οι δεκάδες χιλιάδες των καλλιτεχνών, ηθοποιών, συγγραφέων, λογοτεχνών, εκπαιδευτικών και «πνευματικών ανθρώπων» που στήριξαν -φανατικά ή έστω κριτικά- την άνοδο αυτής της αριστερής ομάδας στην εξουσία; Ακόμα περισσότερο, τί κάνουν εκείνοι οι φίλοι οι οποίοι, όταν κρούαμε τον κώδωνα του κινδύνου για τον τυχοδιωκτικό χαρακτήρα της ανόδου του Τσίπρα, στην κυβερνητική εξουσία, μας καλούσαν να μην δειχνόμαστε τόσο «υστερικοί», «να μη ρίχνουμε νερό στο μύλο της δεξιάς» και να μην είμαστε τόσο κάθετοι στις τοποθετήσεις μου απέναντι στον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι «ο Αλέξης είναι καλό παιδί κατά βάθος και απλώς περιστοιχίζεται από εθνομηδενιστές».

Αναρίθμητοι, παλιοί φίλοι στήριξαν τον Τσίπρα, και κάποιοι συνεχίζουν να το κάνουν ακόμα και σήμερα. Στη σαγήνη του νεαρού απατεώνα -και, κατά βάθος, του ίδιου του οπορτουνισμού τους- έπεσαν ακόμα και διανοούμενοι που δεν προέρχονταν από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ανήκαν ακόμα και στον χώρο της ορθόδοξης διανόησης. Μέχρις εδώ θα μπορούσαμε να τα θεωρήσουμε συγγνωστά όλα αυτά, στο πλαίσιο μιας συγκαταβατικής και μετριοπαθούς αντίληψης για τα ανθρώπινα. («Ο άνθρωπος είναι ένα δεμάτι χόρτα, τρίβεται…», γράφει ο Γιώργος Σεφέρης) Πράγματι. Οι άνθρωποι, ακόμα και οι καλύτεροι, συχνά ακολουθούνε το ρεύμα και εξάλλου δεν παρακολουθούν όλοι επισταμένως τα πολιτικά τεκταινόμενα.

Τι γίνεται όμως όταν το ίνδαλμά τους αναδεικνύεται στον αρχινταρεβεριτζή των μαφιόζων, όταν ξεπουλάει αδιάντροπα και ανοικτά τις ελληνικές τράπεζες και την ελληνική δημόσια περιουσία στους ξένους, όταν μεταβάλλει την χώρα σταδιακώς σε ένα απέραντο χοτ σποτ, όταν παραδίδει την ενημέρωση στους ολιγάρχες, όταν προχωράει ταχύτατα στην οριστική εκποίηση της Κύπρου, όταν έχει αναδείξει σε προσωπικότητα της πολιτικής ζωής τον Βασίλη Λεβέντη, όταν, όταν… Τι κάνουν όλοι αυτοί, οι έστω «πλανημένοι» και εύπιστοι; Μήπως αποφασίζουν να ενωθούν επιτέλους σε κάποιο κίνημα διαμαρτυρίας; Ή, ακόμα περισσότερο, ένα κίνημα εθνικής σωτηρίας; Όχι. Στη συντριπτική πλειοψηφία τους δηλώνουν «απογοητευμένοι», «απατημένοι» και φροντίζουν να μείνουν όσο περισσότερο γίνεται στις βίλλες και τα νησιά τους, για να πνίξουν τον πόνο τους με υπέροχο κρασί Σαντορίνης σε κάποια μαγευτική ελληνική παραλία.

Πολλοί, φίλοι, μετά την απογοήτευσή τους από τον ΣΥΡΙΖΑ έχουν εγκαταλείψει κάθε σκέψη για πολιτικά εγχειρήματα, θεωρούν πως η Ελλάδα, τουλάχιστον σήμερα είναι χαμένη και εν τέλει η μόνη διέξοδος είναι να σώσει κανείς την ψυχή του ή έστω να συνεχίσει ένα έργο πνευματικής αφύπνισης και, κάποτε, αργότερα, ίσως εμφανιστούν και σχετικά πολιτικά κινήματα. Όλοι, καθημερινά ακούμε αναρίθμητες παραλλαγές αυτής της ίδιας ένστασης. «Ακόμα ο κόσμος είναι κουρασμένος, απογοητευμένος, δεν είναι διατεθειμένος για νέα πολιτικά εγχειρήματα, θα πρέπει να ωριμάσουν οι συνθήκες για κάτι ευρύτερο» κ.ο.κ.

Όμως, αντίθετα, η επιτάχυνση της παρακμής του ελληνισμού μετά το 2010, και ιδιαίτερα τα δύο τελευταία συριζαίικα χρόνια, υπήρξε τόσο σαρωτική, ώστε δεν αφήνει περιθώριο, για μια αποκλειστική ενασχόληση με μια «δουλειά εμβάθυνσης και προετοιμασίας, για τις γενεές που θα έρθουν». Η συνειδητοποίηση πως ο ελληνισμός αντιμετωπίζει μία κρίση ύπαρξης, κυριολεκτικώς, δεν αφήνει περιθώρια για μια δουλειά βάθους και μακράς διάρκειας χωρίς μια ταυτόχρονη άμεση κινητοποίηση για τη σωτηρία του.

Και γι’ αυτό, εξάλλου, εγκαλώ ακόμα και στενούς μου φίλους για «αποστασία». Δεν είναι δυνατόν, όταν η χώρα σου κινδυνεύει, κυριολεκτικώς, με εξαφάνιση, να το παίζεις ουδέτερος ή να περιμένεις πότε θα αντιδράσουν οι περισσότεροι για να αποφασίσεις και εσύ να πάρεις θέση.

Γιατί «υποκριτή αδελφέ μου» (“mon hypocrite lecteur , mon semblable, mon frère”) ο τόπος χρειάζεται, την τοποθέτησή σου. Γιατί, όσο κατεβαίνει το επίπεδο του προβληματισμού και της αντιπαράθεσης στη χώρα, όσο κατεβαίνει κατηγορία η χώρα και οδηγείται στη μεταβολή της σε ένα «αποτυχημένο κράτος», τόσο κατεβαίνει και το δικό μας επίπεδο σκέψης και προβληματισμού. Διαβάζω συχνά παλιά κείμενα, δικά μου ή άλλων συγγραφέων της μεταπολίτευσης, και παρατηρώ με τρόμο το πόσο δραματικά έχει υποβιβαστεί το επίπεδο – κατά συνέπεια, και το δικό μου επίπεδο. Μια χώρα σε παρακμή δεν μπορεί στο τέλος παρά να πνίξει στην ασημαντότητα και στις άναρθρες κραυγές, ακόμα και όσους καταγγέλλουν αυτή την παρακμή.

Γι’ αυτό, λοιπόν, είναι η ώρα για όλους όσους διατείνονται ότι θέλουν να παίζουν έναν ρόλο διαφωτισμού της κοινωνίας, παρά την μέχρι τώρα αποστασιοποίηση και αποστασία τους, να κάνουν τώρα, έστω την ύστατη στιγμή, το αναγκαίο βήμα. Να πάψουν να ανέχονται φαινόμενα όπως το reality των τηλεοπτικών αδειών και να καταγγείλουν άμεσα και μαζικά την εξαχρείωση της χώρας. Διαφορετικά, θα είναι υπεύθυνοι όχι μόνο για τη συγκυβέρνηση της αριστερής διανόησης με τον Βασίλη Λεβέντη, αλλά και για την είσοδο του Αρτέμη Σώρρα στη Βουλή! Και τότε μπορεί να ανακαλύψουν και τις δικές του αρετές, ή ποιος ξέρει μπορεί να χρησιμοποιήσουν τα θαυματουργά του ομόλογα για να κυβερνήσουν μαζί.

Τα λοιπά, οι μεμψιμοιρίες, οι διαφωνίες, οι «κριτικές στηρίξεις», είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Θα τολμήσετε Έλληνες διανοούμενοι; Αν και τώρα μηδίσετε, όπως κάνατε όλα τα προηγούμενα χρόνια, θα αναδειχτούν εν τέλει έστω και πιο επίπονα, μέσα από τους «ανώνυμους» συμπολίτες μας, οι δυνάμεις που θα ακυρώσουν τελεσίδικα την σημερινή κυβερνητική αθλιότητα. Θα ακυρώσουν ταυτόχρονα και εσάς, που δεν αντισταθήκατε, αλλά δια της συνενοχής και των παραλείψεων, φυλακισμένοι «μέσα στην ευρωστία της σαρκός» και τη δειλία σας, φέρατε τους μαφιόζους στην εξουσία. Εμπρός λοιπόν, μετά τον Βαρουφάκη, τον οποίο αναδείξατε πρώτο βουλευτή της χώρας, με τον Λεβέντη για Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης και τον Σώρρα για υπουργό Οικονομικών.

Πηγή HuffingtonPost

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Το μαύρο στην οθόνη δεν είναι νομιμότητα. Είναι ολοκληρωτισμός

Του Σάκη Μουμτζή

Η φιέστα έληξε. Μάθαμε τους νικητές. Αλαφούζος, Καλογρίτσας, Κυριακού, Μαρινάκης. Καμία σημασία δεν έχουν τα ονόματα, καθώς υπάρχει μακρύς δρόμος μέχρι να φανούν στην πράξη τα αποτελέσματα του διαγωνισμού. Αυτά που μένουν από την όλη διαδικασία είναι δύο γεγονότα που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση: Ο περιορισμός των αδειών σε 4 και η εξευτελιστική και πρωτόγνωρη διαδικασία της αδειοδότησης.

Φαίνεται πως η συγκυβέρνηση ήθελε να ταπεινώσει τους μηντιάρχες πουλώντας την εικόνα τους με τις αποσκευές και τα στρώματα στο φθονερό πόπολο.Κάποιοι, σεβόμενοι την προσωπική τους τιμή και αξιοπρέπεια έστειλαν στενούς συνεργάτες τους. Άλλοι έκριναν πως η παρουσία τους εξυπηρετούσε καλύτερα τα συμφέροντα τους και ξεπέρασαν τις όποιες αναστολές είχαν και υπέστησαν αυτήν την ταπείνωση.Το ποιοι προσήλθαν αυτοπροσώπως και ποιοι δι΄εκπροσώπων δεν ήταν τυχαίο. Όπως επίσης είναι ερευνητέον αν οι συνθήκες εγκλεισμού αγγίζουν τα όρια της κράτησης και ως εκ τούτου της παραβίασης συγκεκριμένων ατομικών δικαιωμάτων. Να σημειώσω δε, πως αν δεν προσήρχοντο καθόλου, καταγγέλλοντας την διαδικασία, θα έχαναν το δικαίωμα προσφυγής στην Δικαιοσύνη, καθώς δεν θα τους αναγνωριζόταν έννομο συμφέρον.

Αλλά το βασικότερο γεγονός είναι πως συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τον περιορισμό των αδειών σε 4, έπληξε το δικαίωμα της επιλογής του τηλεθεατή. Είναι αυτονόητο πως οι 8 ή οι 10 άδειες θα διεύρυναν τις δυνατότητες του για ενημέρωση και ψυχαγωγία, κάτι που δεν μπορεί να να μην γνώριζαν οι εμπνευστές του όλου σχεδιασμού. Προφανώς η προτεραιότητα τους ήταν ο ασφυκτικός έλεγχος του χώρου των ΜΜΕ από την κυβέρνηση. Γιατί, δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως υπάρχουν και τα 3 κρατικά κανάλια οι ενημερωτικές εκπομπές των οποίων θυμίζουν τις σκοτεινότερες- προ του 1989- μέρες.

Βέβαια τα δύσκολα για την συγκυβέρνηση τώρα αρχίζουν, καθώς υπάρχουν πολλές νομικές και άλλες εκκρεμότητες που κανένας δεν γνωρίζει ακόμα τις πολιτικές επιπτώσεις τους.Το βασικότερο ζήτημα είναι, τι θα γίνει με τα κανάλια που δεν αδειοδοτήθηκαν. Η κυβερνητική εκπρόσωπος ήταν σαφής. Θα κλείσουν. Μάλιστα, κατά τρόπο υποκριτικό, τόνισε πως αυτό θα γίνει εν ονόματι της νομιμότητας.

Αγνοεί φαίνεται πως η νομιμότητα στα δημοκρατικά πολιτεύματα δεν ορίζεται από τις επιθυμίες των εκάστοτε κυβερνήσεων, αλλά από την προσήλωση τους στις αρχές της ελεύθερης διακίνησης των απόψεων, του πλουραλισμού και της τήρησης του Συντάγματος. Αυτή είναι η νομιμότητα που αντιστρατεύεται την «νομιμότητα» του ΣΥΡΙΖΑ. Και για την νομιμότητα –χωρίς εισαγωγικά- θα δοθεί η μάχη στο Συμβούλιο της Επικρατείας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια (Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων), από αυτούς που θεωρούν πως ο διαγωνισμός ήταν νομικά διάτρητος.

Βέβαια για την Αριστερά, που η καταστατική αντίληψη της για τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι χρησιμοθηρική, όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία, καθώς το πρωτεύον είναι η επίτευξη των στόχων με κάθε τρόπο. Η μέχρι σήμερα κυβερνητική πολιτεία της στην Δικαιοσύνη, στην Δημόσια Τάξη, στην Παιδεία, φανερώνει πως δεν υπάρχουν νομικοί φραγμοί και ηθικές αναστολές. Τα πάντα είναι πολιτική, στην οποία υποτάσσονται δημοκρατικές αρχές και συνταγματικά δικαιώματα.

Λογική συνέπεια όλων των παραπάνω, είναι η κατάπτυστη δήλωση της κυβερνητικού εκπροσώπου για το «μαύρο» στα κανάλια. Η φυσικότητα και ο κυνισμός με τον οποίο το είπε δείχνει πόσο ποτισμένη είναι με την αντίληψη του ολοκληρωτισμού. Πόσο υποτάσσει τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα της εργασίας, της πληροφόρησης, της ελεύθερης διακίνησης ιδεών, στον πολιτικό στόχο του κόμματος της για τον έλεγχο του χώρου των ΜΜΕ.

Υ.Γ. Η εμπλοκή «σεσημασμένου» δικηγόρου από την υπόθεση Κοσκωτά, στις διαδικασίες αδειοδότησης –και μάλιστα ως εκπροσώπου του Ελληνικού Δημοσίου-προκαλεί εντύπωση και σχολιάζεται δυσμενώς μόνον από αυτούς που πίστεψαν τον μύθο του «ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς». Για όσους δεν «φάγαμε» αυτό το παραμύθι ήταν κάτι το φυσιολογικό και το αναμενόμενο.

Πηγή Liberal

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Με σήμα τη μαγκούρα!...

Γράφει ο Κώστας Μαντατοφόρος

"Το Πάσχα έρχεται η ανάσταση", έλεγε ο ξετσίπωτος.
"Με το Πάσχα τελειώνουν και τα μνημόνια", έλεγε ο μπουχέσας.
Εμείς γιατί δεν βλέπουμε καμία ανάσταση;
Εμείς γιατί βλέπουμε μία διαρκή σταύρωση;

Οι συντάξεις που μειώθηκαν πάλι (κανονικές ή επικουρικές, σημασία δεν έχει) και που θα ξαναμειωθούν τον Οκτώβριο, συνιστούν ανάπτυξη;

Τον "κόφτη" τον ξεχάσαμε;  Έρχεται κι αυτός.
Απογειωνόμαστε; Κι αν ναι, για πού;
Για τα σύννεφα, που ως γνωστόν πάει κι η μ@λακία σύννεφο;

Καλά, αυτοί ούτε βαρέθηκαν ούτε θα βαρεθούν να μας δουλεύουν ψιλό γαζί.
Την δουλειά τους κάνουν. Κονομάνε απ' αυτό.
Εμείς; 
Τί ακριβώς σκ@τά περιμένουμε;
Ρε, λαός που δεν ξέρει να επαναστατεί, δεν ξέρει να ζει ελεύθερος. 

Τόσοι παππούδες -οι περισσότεροι- κρατούν μαγκούρα.
Δεν είδαμε έναν απ' αυτούς να την σηκώνει και να κάνει το ΑΤΜ φλούδες.
Θα πείτε: κι οι άλλοι που περιμένουν στην ουρά τί θα πάρουν; Σκ@τά;
Ναι ρε! Σκ@τά να πάρουν!  Έτσι κι αλλιώς σκ@τά τους δίνουν και με σκ@τά ζουν.
Και τους τα κόβουν κιόλας. Τους κάνουν τα σκ@τά κουτσουλιές.

Θα ξαναπείτε: περιμένουμε απ' τους παππούδες να γίνει η επανάσταση; 
Εμ; Αφού η νεολαία κυνηγάει πόκεμον; 
Κι ο Κολοκοτρώνης όταν ξέσπασε η επανάσταση το 1821, πενήντα χρονών ήταν. Και τα 50 χρόνια του τότε αντιστοιχούν με 70 σημερινά.
Άσε που αν οι νεολαίοι δουν τα ΜΑΤ να βαράνε τους παππούδες τους μπορεί να συγκινηθούν, να παρατήσουν τους φραπέδες, και να τρέξουν για βοήθεια.
Μπορεί, λέμε. Δε βάζουμε και το χέρι μας στη φωτιά.

Η ουσία είναι πως χωρίς επανάσταση-εξέγερση πιά δεν γίνεται τίποτα. Δεν σώζεται τίποτα.
Αυτοί θα προσπαθούν να μας αποκοιμίσουν με εκλογές, άντε και με κανένα δημοψήφισμα.
Άσε που βάζουν τα παπαγαλάκια τους να προτρέπουν σε αποχή, γιατί, λέει, αν η αποχή ξεπεράσει το 50%, οι εκλογές θα είναι τάχα άκυρες κι μείς, οι επαναστάτες του καναπέ, το πιστεύουμε, και ξαναβγαίνουν οι ίδιοι με τα ίδια ποσοστά, ασχέτως που τους ψήφισαν μισό και ένα εκατομμύριο κόσμος λιγότεροι.
Ε, και; Και άκυρες να είναι ρε ζωντόβολα (εμείς είμαστε τα ζωντόβολα), δεν θα ξαναγίνουν εκλογές;  Και πάλι με την ξανα-μανα αποχή μας, οι ίδιοι δεν θα βγούν;
Ζώα! Ε, ζώα!  Καλά μας έλεγε ο Λεβεντομ@λάκας.

Εν πάση περιπτώσει η λύση δεν είναι πιά οι εκλογές.
Είναι μόνον η εξέγερση.
Πώς; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα;
Ίσως δεν έφτασε ακόμη ο κόμπος στο χτένι.
Ίδωμεν!...

Πηγή "Ουδέν Σχόλιον"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Βυθισμένοι στη τρέλα

Γράφει ο Γιώργος Μαλούχος

Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα σκύψουν με τη μέγιστη δυνατή απορία όταν φτάσει η ώρα να μελετήσουν αυτό που συνέβη τις τελευταίες τρεις ημέρες στην πτωχευμένη, καταστραμμένη Ελλάδα. Κι αυτό όχι για το αποτέλεσμα του διαβόητου πλέον διαγωνισμού των τηλεοπτικών αδειών, στο οποίο και θα αποδώσουν πιθανότατα πιο μικρή σημασία σε σχέση με όλα όσα συνέβησαν – κακώς βέβαια, καθώς σηματοδοτεί την αρχή μιας ακόμα πιο βαθιάς παρακμής...

Εκείνο που θα μοιάζει στα μάτια τους απίστευτο και θα αγωνιούν να το κατανοήσουν θα είναι το πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα αυτά τα αδιανόητα γενικά και, πολύ περισσότερο, σε μία χώρα που ακροβατεί πλέον στα όρια του θανάτου της.

Η εξευτελιστική αυτή διαδικασία ξεπέρασε κάθε όριο στο που μπορεί να φτάσει ένας πάτος: από πλευράς δημοκρατίας, από πλευράς συνταγματικής νομιμότητας, από πλευράς πολιτικής κοροιδίας – ειδικά το τελευταίο, με μια «αριστερή κυβέρνηση» η οποία θέτει το δημόσιο αγαθό της ενημέρωσης στην πιο άγρια πλειοδοσία τύπου φαρ – ουέστ, όπου ο μόνος νόμος είναι το πιο μεγάλο πορτοφόλι και τίποτε άλλο. Μια διαδικασία που μόνο και μόνο γι αυτό, αν την είχε κάνει οποιοσδήποτε άλλος, θα τον είχαν σταυρώσει αυτοί που τώρα την επέβαλλαν.

Η Ελλάδα καταρρέει και αυτοί στήνουν ένα πανηγύρι που όμοιό του δεν έχει υπάρξει στην ιστορία του, δυτικού, τουλάχιστον, κόσμου. Πανηγύρι που δεν έχει πια λόγια κανείς να το περιγράψει. Και που το μόνο που πετυχαίνει, είναι να ακτινογραφήσει την απόλυτη παρακμή την οποία βιώνει αυτός ο τόπος στην έσχατη εκδοχή της.

Ισως όμως, τελικά, οι ιστορικοί του μέλλοντος, όσο κι αν δυσκολευτούν, να μπορούν να το δουν πάντως πιο καθαρά από εμάς όλο αυτό το αίσχος και την πολλαπλά απαξιωτική σημειολογία του.

Κι ίσως δουν ότι η πιο σοβαρή στιγμή όλου αυτού του αίσχους εν ώρα κατάρρευσης ήταν η εμφάνιση, η πιο ταιριαστή απ’ όλες, της Ελένης Λουκά μπροστά στο κτήριο του όψιμου νέου ελληνικού σοβιέτ των τελευταίων ημερών.

Γιατί είναι προφανές ότι εμείς, δυστυχώς, δεν μπορούμε να το δούμε ούτε αυτό, ούτε πολλά άλλα που εσχάτως συμβαίνουν στην Ελλάδα.

Είμαστε πια για τα καλά βυθισμένοι στην τρέλα.

Μια τρέλα που γεννά τέρατα και εφιάλτες…

Πηγή "Το Βήμα"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Από σήμερα δεν υπάρχει διαπλοκή…

Ήταν μία νίκη σε βάρος της διαπλοκής και της οικονομικής ολιγαρχίας της χώρας. Από σήμερα, λοιπόν, δεν υπάρχει διαπλοκή. Το τέρας το σκότωσε ο Νίκος Παππάς. Δεν μπορεί, λοιπόν, να εμφανιστεί εκ νέου (το τέρας) και να διαψεύσει έτσι τους συντρόφους. Όποιος πει κάτι διαφορετικό, ότι συνάντησε το τέρας, θα πάσχει από τη γνωστή ασθένειας της αυταπάτης.

Μόνο και μόνο το γεγονός ότι τους έκλεισαν μέσα για τρεις μέρες και τους ανάγκασαν να πέσουν στα γόνατα για να διεκδικήσουν το αντικείμενο του πόθου τους ήταν μία νίκη του Νίκου Παππά. Το ότι όλη αυτή η ιστορία των τηλεοπτικών αδειών, των τεσσάρων νικητών και των χιλιάδων ανθρώπων που θα χάσουν τη δουλειά τους δεν έχει σχέση με όσα έλεγαν μέχρι χτες είναι απλά και μόνο μία ακόμη λεπτομέρεια. Όπως τόσες και τόσες ακόμη που έχουν λάβει χώρα τα τελευταία δύο χρόνια.

Η πραγματική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι έκανε μία επίδειξη δύναμης. Έδειξε προς κάθε κατεύθυνση πόσο ισχυρή είναι η δύναμη της βούλησης ορισμένων ιδεοληπτικών ανθρώπων και πόσο δειλή και ανίσχυρη από την άλλη είναι η λεγόμενη μεγαλοαστική τάξη. Μην έχετε αμφιβολία. Στο επόμενο χρονικό διάστημα θα υπάρξουν κι άλλες «ρυθμίσεις» στην αγορά στον τομέα της ενημέρωσης. Διότι θα πρέπει οι ειδήσεις να είναι αξιόπιστες και αξιόπιστες είναι μόνο οι ειδήσεις που δίνουν αισιοδοξία στον λαό. Μετά από τα τηλεοπτικά κανάλια, σειρά έχουν οι ραδιοφωνικοί σταθμοί και οι επιχειρήσεις στον χώρο του διαδικτύου. Για το χαρτί δεν έχουν δείξει ακόμη ενδιαφέρον. Ίσως επειδή βρίσκεται σε διαρκή πτώση…

Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν δυνάμεις στην κοινωνία να βάλουν τα όρια στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ. Στην εποχή των μισητών της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ υπήρχε μία ισχυρή Αριστερά στην κοινωνία που έκανε μία ουσιαστική αντιπολίτευση. Η Κεντροδεξιά είναι ανύπαρκτη σε κοινωνικό επίπεδο, όπως ήταν πάντα. Αν περίμενε κανείς από τις εργοδοτικές οργανώσεις και από τα συνδικάτα, τότε είναι από χέρι χαμένος. Οι εργοδοτικές οργανώσεις θέλουν να τα έχουν καλά με κάθε εξουσία και τα συνδικάτα δεν είναι διατεθειμένα να στηρίξουν μία ουσιαστική μεταρρυθμιστική προσπάθεια. Ακόμη κι εκείνα που ελέγχονται από δυνάμεις «φιλικές» προς τη Νέα Δημοκρατία.

Η χώρα βαδίζει ολοταχώς προς μία κατάσταση ανάλογη με εκείνη της Βενεζουέλας. Δεν το έχουν κρύψει! Το έχουν πει πολλές φορές, δεν μπορεί κάποιος να τους κατηγορήσει ότι είπαν ψέματα. Την αλήθεια μας είπαν. Μόνο που πολλοί δεν θέλησαν να την πιστέψουν. Κι από τη στιγμή που δεν υπάρχουν δυνάμεις στην κοινωνία διατεθειμένες να σηκώσουν το βάρος της αντιπολίτευσης, οι κυβερνητικοί θα αποθρασύνονται όλο και περισσότερο. Η Αριστερά δούλεψε πολλά χρόνια για να πετύχει την κυριαρχία της σε κοινωνικό επίπεδο κι αυτό εξαργυρώνει σήμερα που βρίσκεται στην εξουσία. Αντίθετα, η κεντροδεξιά θεώρησε ότι δεν υπήρχε λόγος για να επενδύσει στους κοινωνικούς αγώνες.

Οι τηλεοπτικές άδειες δεν ήταν απλά ένα show. Ήταν κάτι περισσότερο. Ήταν μία πρόβα τζενεράλε μπροστά σε αυτό που ετοιμάζουν.

Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@liberal.gr
Πηγή Liberal

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου