Σαμαράς σε Ομπάμα: "Έχουμε τεράστιες πηγές ενέργειας"

Ενώ μέχρι στιγμής δεν έχει δημοσιευθεί τίποτε απολύτως από τα λεχθέντα μεταξύ Σαμαρά και Ομπάμα στη συνάντηση που είχαν στον Λευκό Οίκο, μία δήλωση του ίδιου του πρωθυπουργού της Ελλάδας τάραξε τα λιμνάζοντα νερά και θα αποτελέσει τροφοδότη σειράς άρθρων και αναλύσεων, τόσο Ελλήνων όσο και ξένων δημοσιογράφων.

Τι είπε, λοιπόν, ο Αντώνης Σαμαράς προς τον Μπάρακ Ομπάμα; «Έχουμε τεράστιες πηγές ενέργειας, που μπορούν να τροφοδοτήσουν την Ευρώπη»! Βέβαια, δεν είπε ούτε τις ποσότητες που αναλογούν στο «τεράστιες», ούτε προσδιόρισε το χρονικό διάστημα που μπορεί να καλύψει με ενέργεια η Ελλάδα ολόκληρη την Ευρωπαϊκή ήπειρο. Όμως, υπήρχαν ήδη προ μηνών διαρροές που ανέφεραν πως οι έρευνες της Νορβηγικής εταιρείας έδειξαν τεράστια ενεργειακά κοιτάσματα, υψηλής ποιότητας και φθηνής εξόρυξης.

Βέβαια, το γιατί ο κ. Σαμαράς δεν ενημέρωσε τον ίδιο τον Ελληνικό λαό, είναι ένα θέμα για το οποίο απαιτείται να τοποθετηθεί ο ίδιος, χωρίς κανέναν «αρμόδιο» συγκυβερνώντα, υπουργό ή κυβερνητικό εκπρόσωπο. Κι αυτό, επειδή οι Έλληνες απαιτείται να γνωρίζουν πρώτοι από όλους τι συμβαίνει με την «ανακαλυφθείσα» ενέργεια στην Ελλάδα.

Όμως, τοποθετήσεις απαιτείται να κάνουν και οι διάφοροι πολιτικοί και δημοσιογραφικοί μπαμπουΐνοι που έσκιζαν τα ρούχα τους και αποτελούσαν γραφικούς όσους αναφερόταν στον πλούσιο ορυκτό – ενεργειακό πλούτο της Ελλάδας, προκειμένου να πείσουν για το αντίθετο. Δεν δίσταζαν μάλιστα οι «λαμπροί» πολιτικοί και δημοσιογραφικοί αστέρες να αναφέρονται σε μηδενικά κοιτάσματα, σε μη εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα ή (προσφάτως) σε χαμηλής ποσότητας και ποιότητας ενεργειακά κοιτάσματα. Οι συγκεκριμένοι, λοιπόν, απαιτείται να βρεθούν ενώπιον της Δικαιοσύνης, αλλά και να απολογηθούν δημοσίως για την «πληροφόρησή» τους, ενώ είναι αδήριτη ανάγκη να ελεγχθούν από τις αρμόδιες υπηρεσίες για την κινητή και την ακίνητη περιουσία που διαθέτουν εντός και εκτός Ελλάδας.

Δεν είναι δυνατόν, μετά από μία τέτοια δήλωση –που άγγιζε τα όρια της προσφοράς- του Αντώνη Σαμαρά προς τον αμερικανό πρόεδρο, να μην υπάρξει συνέχεια εντός Ελλάδας. Και μάλιστα, όταν η γλώσσα σώματος του έλληνα πρωθυπουργού ήταν ιδιαίτερη χαρακτηριστική και πρόδιδε αν όχι απόλυτη αδυναμία, τουλάχιστον «γερό στρίμωγμα»…

Γι αυτά, αλλά και για όλα τα άλλα που μέχρι στιγμής δεν έγιναν γνωστά, ο Αντώνης Σαμαράς οφείλει να κάνει άμεσα διάγγελμα (αν και διαγγέλματα κάνει μόνο ο πρόεδρος της Δημοκρατίας) προς τον Ελληνικό λαό, στον οποίο οφείλει άμεση και απολύτως ειλικρινή ενημέρωση. Δεν είναι δυνατόν να κάνει διάγγελμα για την μείωση του ΦΠΑ εστίασης και να μην κάνει για τις συγκεκριμένες του δηλώσεις που αφορούσαν τις «τεράστιες πηγές ενέργειας της Ελλάδας…»

Κωνσταντίνος

Σαμαράς: Οι θυσίες του ελληνικού λαού είναι τεράστιες αλλά δεν γίνονται μάταια

«Έχουμε περάσει δύσκολα, οι θυσίες που κάνει ο ελληνικός λαός είναι τεράστιες, αλλά δεν θα γίνουν μάταια... Θα υλοποιήσουμε τις μεταρρυθμίσεις και θα δώσουμε έμφαση στην ανάπτυξη, και την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας», δήλωσε ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, μετά την συνάντηση με τον Μπαράκ Ομπάμα, στον Λευκό Οίκο.

«Αν πετύχει η Ελλάδα, θα είναι και ευρωπαϊκή επιτυχία», τόνισε μεταξύ άλλων ο Αντώνης Σαμαράς, κάνοντας ιδιαίτερη αναφορά στην φιλία των δυο χωρών, Ελλάδας και Αμερικής.
«Προσπαθούμε να κάνουμε όσα περισσότερα μπορούμε για να σταθεροποιήσουμε ένα αποσταθεροποιημένο περιβάλλον στο οποίο ζούσαμε», τόνισε ο Σαμαράς, ενώ αναφέρθηκε και στο θέμα της ενέργειας:
«Εϊπα στον πρόεδρο Ομπάμα ότι βρήκαμε τεράστια ενεργειακά αποθέματα στην περιοχή της Μεσογείου » σημείωσε ο πρωθυπουργός.

Στη συνάντηση στον Λευκό Οίκο, συμμετείχαν επίσης ο υπουργός Οικονομικών Τζακ Λιού, ο οποίος πρόσφατα βρέθηκε στην Αθήνα, η σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας (NSC) Σούζαν Ράις, η σύμβουλος για θέματα διεθνούς οικονομίας και πρώην στέλεχος του ΔΝΤ Κάρολαϊν Ατκινσον (ως πρώην επικεφαλής των Εξωτερικών Υποθέσεων του ΔΝΤ συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις για το ελληνικό Μνημόνιο) και τα στελέχη του Λευκού Οίκου για ευρωπαϊκά ζητήματα, Κάρεν Ντόνφριντ (ειδική βοηθός του προέδρου και ανώτερη διευθύντρια για την Ευρώπη στο Λευκό Οίκο) και Μάικλ Σέσαμς (διευθυντής του Γραφείου Ε.Ε. και νότιας Ευρώπης του NSC).

Επίσης παρόντες ήταν ο επιτελάρχης του Λευκού Οίκου Ντένις Μακ Ντόναφ και ο Γουίλιαμ Μπέρνς, δεύτερος στην ιεραρχία στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Κάρατζιτς: Γερμανική πολιτική ο διαμελισμός της χώρας μου

Στον Χρήστο Χαλαζία για τα Επίκαιρα

Στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης συνεχίζεται η δίκη του Ράντοβαν Κάρατζιτς, με στόχο τη διερεύνηση της αλήθειας για την περίοδο του πολέμου στη Βοσνία. Μια αλήθεια που έχει αργήσει πολύ να έρθει στο φως ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη με βάση τα πραγματικά στοιχεία. Από τη δίκη αυτή απουσιάζουν βασικοί μάρτυρες ή και κατηγορούμενοι, οι οποίοι θα έπρεπε να βρίσκονται δίπλα του, στο εδώλιο, και αυτοί είναι οι ξένοι πολιτικοί που σχεδίαζαν και αποφάσιζαν και οι στρατηγοί που εφάρμοζαν τις εντολές τους για τη βίαια διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Πολλοί απ’ αυτούς έχουν αποδημήσει εις Κύριον, όπως ο Αμερικανός πρώην υφυπουργός Εξωτερικών Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, και άλλοι όπως οι Κροάτες, οι Βόσνιοι, οι Κοσοβάροι και οι Μουσουλμάνοι είτε δεν πέρασαν την πόρτα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου είτε αθωώθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες.

Όταν παρουσιάστηκε ενώπιον του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου στις 31 Ιουλίου 2008 ο Ράντοβαν Κάρατζιτς εξέφρασε φόβους για τη ζωή του, έχοντας υπόψη και το θάνατο από παθολογικά αίτια του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς ενώ ήταν υπό κράτηση στη Χάγη. Στη διάρκεια της δίκης ο Κάρατζιτς ζήτησε να κλητευθούν μια σειρά μαρτύρων που ήταν από τους πρωταγωνιστές της εποχής εκείνης. Μεταξύ άλλων, αιτήθηκε να κληθεί ο Αμερικανός πρώην πρέσβης στα Ηνωμένα Έθνη και μετέπειτα υφυπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, μακαρίτης πλέον, Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, με τον οποίο είχε υπογράψει τη συμφωνία για τη Βοσνία. Ο Χόλμπρουκ έφυγε ξαφνικά από τη ζωή λίγο μετά την έναρξη της δίκης. Η συμφωνία αυτή δεν ήταν «προσωπική», όπως αναφέρει ο Κάρατζιτς, ήταν συμφωνία με τις ΗΠΑ, η οποία δεν τηρήθηκε από την πλευρά τους. «Η συνάντηση αυτή έγινε τον Ιούνιο. Μου είπε ότι η συμφωνία δεν ήταν προσωπική μαζί του, αλλά με την κυβέρνηση Κλίντον. Ζήτησα να την υπογράψουμε και να τη συνυπογράψει ο Μιλόσεβιτς. Η συμφωνία έφτασε στον Μιλόσεβιτς για υπογραφή, αλλά δεν μου επεστράφη από τον Χόλμπρουκ. Όταν του τη ζήτησα, μου είπε: “Ράντοβαν, γιατί ζητάς υπογραφές όταν η μεγαλύτερη δύναμη του κόσμου σου δίνει εγγυήσεις;”. Εγώ έκανα αμέσως αυτά που συμφωνήσαμε. Στις 19 Ιουλίου 1996 παραιτήθηκα και έκτοτε δεν έκανα ξανά καμία πολιτική δήλωση, ούτε και εμφανίστηκα επίσημα. Στην προεδρία με αντικατέστησε η Μπιλιά Πλάβιτς…».

Η δίκη του Κάρατζιτς ξεκίνησε το 2008 με στόχο να έχει τελειώσει το 2010, που έληγε τυπικά η λειτουργία του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για τα εγκλήματα πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Συνεχίζεται όμως μέχρι και σήμερα.

«Ευχαριστώ τους Έλληνες»
Η συνέντευξη αυτή δόθηκε μετά από μακροχρόνια διαδικασία επαφών και διαπραγματεύσεων με τους υπευθύνους του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου και υπό την εφαρμογή των αυστηρών ειδικών κανόνων που διέπουν την «επικοινωνιακή» πολιτική του Δικαστηρίου.
Ο Κάρατζιτς καταδεικνύει με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο τους υπεύθυνους και τα αίτια που προκάλεσαν το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, τον πόλεμο στη Βοσνία, και περιγράφει το μεγάλο ενδιαφέρον της Γερμανίας για τα Βαλκάνια, το πώς μπήκαν οι ΗΠΑ στο παιχνίδι, το ρόλο των άλλων ευρωπαϊκών κρατών, τη συμφωνία που είχε υπογράψει με τον Ρίτσαρντ Χόλμπουρκ για τη λήξη του πολέμου. Αναγνωρίζει λάθη και παραλήψεις της σερβικής πλευράς που έγιναν στη διάρκεια των τριάμισι ετών πολέμου και ευχαριστεί τους Έλληνες για την αμέριστη βοήθειά τους προς το λαό του.

Προσωπικά θέλω να ευχαριστήσω όλους όσοι βοήθησαν να ολοκληρωθεί η συνέντευξη αυτή, μεταξύ αυτών τον πρόεδρο της Βαλκανικής Ένωσης κ. Παναγιώτη Μιχαλακάκο για τη συνδρομή του.

Διανύουμε τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα. Πιστεύετε ότι ακόμα κυριαρχεί το δίκαιο του ισχυροτέρου;
Το δίκαιο του ισχυροτέρου δεν ίσχυσε και δεν ισχύει μόνο αυτό τον αιώνα – έτσι είναι από αμνημονεύτων χρόνων. Είναι κρίμα που η διεθνής Δικαιοσύνη έχει εξαρχής συμβιβαστεί αποκλείοντας από τη δικαιοδοσία της έθνη που είναι περισσότερο πιθανό από άλλα να παραβιάσουν νόμους και κανονισμούς. Κατ’ αυτό τον τρόπο φαίνεται ότι εκ των προτέρων οι ισχυρότερες χώρες χρησιμοποιούν την αποκαλούμενη «Δικαιοσύνη» ώστε να πετύχουν τους δικούς τους στόχους.

Είκοσι χρόνια μετά την έναρξη του πολέμου, ποια είναι τα συμπεράσματά σας;
Το κυριότερο συμπέρασμα είναι ότι η Γιουγκοσλαβία ούτε ιδρύθηκε ούτε καταστράφηκε, λόγω του ενδιαφέροντος των νοτιοσλαβικών λαών. Η Σλοβενία και η Κροατία ήταν εναντίον της Σερβίας –εναντίον της Γιουγκοσλαβίας δηλαδή– (καθοδηγούμενες) από τους Γερμανούς συμμάχους τους. Σκοπός τους (των Γερμανών) ήταν να αναπτυχθεί η γερμανική επιρροή στην περιοχή και ο έλεγχος της Αδριατικής Θάλασσας. Οι Κροάτες είχαν έναν επιπλέον λόγο [Σ.Σ.: να συμμαχήσουν με τους Γερμανούς για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας] και οι Σλοβένοι εκείνη την περίοδο επιδίωκαν τη γερμανική εύνοια. Η νικήτρια δύναμη θα μπορούσε να χαράξει τα νέα σύνορα.

Αισθάνεστε δικαιωμένοι εσείς και ο λαός σας για τον αγώνα που δώσατε;
Πιστεύω ότι είναι πλήρως δικαιωμένος ο αγώνας (των Σερβοβόσνιων). Ο λαός μας έχει τώρα περισσότερες ελευθερίες απ’ ό,τι τους τελευταίους έξι αιώνες. Όμως το ίδιο δεν έγινε και με τον Μωυσή; Έκανε πολλά για το λαό του, αλλά δεν του επετράπη η είσοδος στη Χαναάν… Και στην αρχή του πολέμου η Συνθήκη της Λισαβόνας και στο τέλος του πολέμου η Συνθήκη του Ντέιτον δικαίωσαν αυτό τον αγώνα.

Για την περίοδο αυτού του πολέμου έχουν γραφεί και έχουν ακουστεί πολλά. Ποια είναι η αλήθεια; Τι θα λέγατε στο λαό σας;
Δεν έχω να πω τίποτα στο λαό μου γιατί την αλήθεια τη γνωρίζουν εδώ και αιώνες. Αυτό που θα ήθελα να πω θα το απηύθυνα στους άλλους που εύκολα εμπιστεύτηκαν την προπαγάνδα των ΜΜΕ, η οποία ήταν από τις χειρότερες στην Ιστορία. Αυτό που θα πρέπει να ειπωθεί σε όλο τον κόσμο είναι ότι αθώοι άνθρωποι και από τις τρεις θρησκείες και τις εθνικές και μειονοτικές ομάδες υπέφεραν πολύ.

«Γερμανοί και Αμερικανοί πυροδότησαν τον πόλεμο»
Ήταν αναγκαίος ο πόλεμος αυτός ή προκλήθηκε από ξένους παράγοντες για να επωφεληθούν από τη γεωστρατηγική θέση της χώρας;
Αυτός ο πόλεμος ήταν τελείως περιττός. Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν οι καλοί και υπεύθυνοι άνθρωποι, όμως, ήταν να περιορίσουν το βαθμό των δεινών και όχι να τα εξαλείψουν, λαμβάνοντας υπόψη τη φύση ενός εμφύλιου πολέμου. Δυστυχώς, σε κάθε πόλεμο, σ’ αυτή την περιοχή υπήρχε πάντα ένα τοπικιστικό στοιχείο που προκαλούσε περισσότερα δεινά από την εχθρική διάθεση των ξένων. Η τρίτη Σταυροφορία, υπό την καθοδήγηση του Φρειδερίκου Μπαρμπαρόσα, θα είχε επιφέρει πόλεμο στη Σερβία εάν ο Σέρβος ηγέτης Νεμάνια δεν είχε καταφέρει με διαπραγματεύσεις να επιτρέψει στις γερμανικές δυνάμεις να διέλθουν με ασφάλεια μέσω της Σερβίας. Παρόμοιο αίτημα ετέθη και από τον Χίτλερ για τον ίδιο σκοπό – να έχει ελεύθερη πρόσβαση στη Μέση Ανατολή. Κάποια πράγματα ποτέ δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν…

Η Συνθήκη του Ντέιτον ήταν λάθος και επιβλήθηκε από τους ισχυρούς ή ήταν η μοναδική λύση για ειρήνη και δημιουργία του νέου χάρτη;
Πριν από τον πόλεμο και τη Συνθήκη του Ντέιτον, η Ευρωπαϊκή Κοινότητα επινόησε μια παρόμοια ειρηνική λύση, γνωστή ως Συνθήκη της Λισαβόνας, έχοντας ως βάση το σχέδιο του πρέσβη Cutilerio. Συμφωνήθηκε και από τις τρεις πλευρές. Δυστυχώς, τα ενδιαφέροντα τουλάχιστον δύο μεγάλων δυνάμεων [Σ.Σ.: Γερμανία και ΗΠΑ] απέτρεψαν τον Izetbegovic [Σ.Σ.: ηγέτης των Μουσουλμάνων της Βοσνίας] από αυτή την ειρηνική επίλυση. Κατ’ αυτό τον τρόπο πυροδότησαν ένα μακροχρόνιο πόλεμο διάρκειας τριάμισι ετών, ο οποίος τελείωσε με τη Συνθήκη του Ντέιτον, σχεδόν πανομοιότυπη με τη Συνθήκη της Λισαβόνας. Οφείλω να αποκαταστήσω τον Izetbegovic επειδή ήταν πρόθυμος να αποδεχτεί και τη Συνθήκη της Λισαβόνας και το σχέδιο των Owen-Stoltenberg, ακόμα και την ανεξαρτησία της «Republika Srpska» (Σερβική Δημοκρατία). Δυστυχώς, δεν μπορούσε να αντισταθεί στα δικά του στρατεύματα και τις δύο μεγάλες δυνάμεις που επωφελούνταν από τη διάρκεια του πολέμου. Είμαι απόλυτα σίγουρος όμως ότι οι Μουσουλμάνοι θα έκαναν ό,τι καλύτερο εάν παρέμεναν στο ίδιο κράτος με τα αδέρφιά τους, τους Σέρβους. Μπορεί να πει κανείς με σιγουριά ότι αυτή η ευκαιρία χάθηκε για πάντα;

Η επιλογή των προσώπων που παραπέμπονται στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο είναι μονομερής;
Όχι μόνο επιλέγονται μονομερώς, αλλά ακόμα κι εκείνοι από τις μη σερβικές κοινότητες φαίνεται να έχουν κατηγορηθεί κατά τρόπο τέτοιο ώστε το εν λόγω Δικαστήριο να μην μπορεί να τους καταδικάσει.

Λέγεται ότι η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη, όμως η πολιτική είναι συμφέροντα και στρατηγικές. Τι θα λέγατε σήμερα για τους πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου;
Φοβάμαι ότι οι κύριοι πρωταγωνιστές της περιόδου εκείνης αποσύρθηκαν απολαμβάνοντας ατιμωρησία. Ποιος θυμάται σήμερα τα ονόματα τόσων πολλών ξένων αρχηγών που δημιούργησαν αυτό το χάος; Δυστυχώς, κάποια έθνη καθοδηγούνται από τα συμφέροντα εταιρειών και οικονομικών λόμπι και όχι από το εθνικό τους συμφέρον. Το γρήγορο κέρδος κάποιες φορές προκαλεί μεγάλες απώλειες μακροπρόθεσμα. Εάν το λόμπι της στρατιωτικής βιομηχανίας, π.χ., είναι ισχυρότερο από εκείνο του σιταριού, τότε αυτό μπορεί να αποφασίσει την «τύχη» της επόμενης, ίσως και της μεθεπόμενης δεκαετίας. Και οι κύριοι ιθύνοντες συνεχίζουν τις ζωούλες τους, ενώ εμείς οι υπόλοιποι είμαστε αναγκασμένοι να υποστούμε τις συνέπειες.

Οι θρησκευτικοί δεσμοί είναι πιο ισχυροί από τους εθνικούς;
Θα μπορούσε να είναι κι έτσι. Υπάρχουν πολλοί Σέρβοι που είναι είτε εξαρχής Καθολικοί είτε ασπάστηκαν τον Καθολικισμό αργότερα και που κατηχούνται να μην είναι πλέον Σέρβοι. Αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο ισχύει για τους Μουσουλμάνους Σέρβους. Οι πιο κοντινοί γείτονές μας πάντα βασίζονταν στην πιθανότητα να ανταγωνιστούν τους Σέρβους στη βάση διαφορετικών θρησκειών και παρουσιάζουν τους Σέρβους σαν να είναι μόνο Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι μας καταλαβαίνουν καλύτερα οι ομόθρησκοί μας Ορθόδοξοι στην Ελλάδα και τη Ρωσία από τους Σέρβους που έζησαν μαζί μας αλλά άλλαξαν θρησκεία. Έχω δει στην Αμερική ότι είναι πολύ συνηθισμένο το να αλλάζουν δόγμα χωρίς όμως αυτό να επηρεάζει την εθνική τους αφοσίωση. Ακόμα και στην Αλβανία υπάρχουν και οι τρεις θρησκείες [Σ.Σ.: Ορθόδοξοι, Καθολικοί, Μουσουλμάνοι], παρ’ όλ’ αυτά δεν έχει θρησκευτικό χαρακτήρα η (εθνική τους) σύνδεση. Οι Σέρβοι δεν είναι τόσο τυχεροί.

Ποιο είναι το μήνυμα που θα θέλατε να στείλετε στον ελληνικό λαό, που τα τελευταία χρόνια βιώνει έναν οικονομικό πόλεμο;
Θα τους έστελνα τις καλύτερες ευχές μου και ευχαριστίες για τη μεγάλη βοήθειά του, την κατανόηση και την υποστήριξη στις κρίσιμες στιγμές που πέρασε ο λαός μου. Σε αυτές τις δύσκολες και κρίσιμες στιγμές που περνά ο ελληνικός λαός θα τον ενθάρρυνα να αντιδράσει και να αντιμετωπίσει θαρραλέα το σύγχρονο οικονομικό πόλεμο που δέχεται από τους ισχυρούς. Και όπως πολύ καλά γνωρίζει ο λαός σας, όλοι οι πόλεμοι τελειώνουν κάποια μέρα. Δυστυχώς το ίδιο και η ειρήνη. Και μέχρι τότε, λοιπόν, λέω στο λαό που γέννησε την αρχαία τραγωδία και την κωμωδία –όπως γράφω και στο δεύτερο βιβλίο μου, Παλιοκατάσταση, που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τη Βαλκανική Ένωση– «ας γελάσουμε λίγο με τη δυστυχία μας».

Κύριε Κάρατζιτς, σας ευχαριστώ.
Εγώ σε ευχαριστώ, φίλε Χρήστο, που μου έδωσες την ευκαιρία να επικοινωνήσω με τον ελληνικό λαό, ένα λαό με βαθιές ιστορικές ρίζες που ξέρει πολύ καλά να αντιμετωπίζει και να ξεπερνά δυναμικά τις όποιες δυσκολίες.

Who is Who
Ποιος είναι ο Ράντοβαν Κάρατζιτς

Ο Ράντοβαν Καράτζιτς γεννήθηκε στην πόλη Πετνίτσα της Γιουγκοσλαβίας τον Ιούνιο του 1945. Σπούδασε στο Σαράγιεβο Ψυχιατρική. Τη διετία 1974-1975 παρακολούθησε μαθήματα Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια των ΗΠΑ και στη συνέχεια εργάστηκε στο νοσοκομείο του Κοσσυφοπεδίου. Έχει γράψει ποίηση και θέατρο. Δυο έργα του κυκλοφορούν στα ελληνικά (Εξ αμνημόνευτων χρόνων και άλλα ποιήματα και το θεατρικό Παλιοκατάσταση) από τη Βαλκανική Ένωση.

Υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη του Σέρβικου Δημοκρατικού Κόμματος στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Καταζητείτο από το 1995. Το 2005 δυνάμεις του ΝΑΤΟ συνέλαβαν το γιο του Αλεξάντερ και μετά από μερικές μέρες τη σύζυγό του, Λιλίανα-Ζέλε, ώστε να του ασκηθεί πίεση και να παραδοθεί. Τελικά συνελήφθη στη συνοικία Νόβι Μπέογκραντ στο Βελιγράδι στις 21 Ιουλίου του 2008 όπου ζούσε με το όνομα Ντράγκαν Ντάμπις. Στις 30 Ιουλίου έγινε η έκδοσή του στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης με έντεκα κατηγορίες για Εγκλήματα Πολέμου, Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας και Γενοκτονία.

Ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας
Το χρονικό του σχεδίου επαναχάραξης των συνόρων

Στις αρχές τις δεκαετίας του ’90 ξεκίνησε η εφαρμογή του σχεδίου επέμβασης των δυτικών δυνάμεων για το διαμελισμό της πιο ισχυρής και αυτοδύναμης χώρας των Βαλκανίων, της Γιουγκοσλαβίας, και για την επαναχάραξη των συνόρων.

1991 Σλοβενία και Κροατία θα ανακηρύξουν την ανεξαρτησία τους από τη Γιουγκοσλαβία. Οι ανακηρύξεις οδηγούν στον «Πόλεμο των Δέκα Ημερών» ανάμεσα στο Γιουγκοσλαβικό Λαϊκό Στρατό και στους Σλοβένους και στις σποραδικές αρχικά συγκρούσεις μεταξύ Κροατών και Σέρβων. Ακολουθούν εκδιώξεις εναντίον του σερβικού πληθυσμού της Δαλματίας και της Σλαβονίας καθώς και εκδιώξεις Κροατών από σερβοκατοικημένες περιοχές. Στις 7 Οκτωβρίου, μια έκρηξη στο κυβερνητικό μέγαρο στο Ζάγκρεμπ, που ποτέ δεν έγινε σαφές αν ήταν προβοκάτσια ή επιθετική ενέργεια, θα προκαλέσει τη γενικευμένη σύρραξη ανάμεσα στους Κροάτες και στο Γιουγκοσλαβικό Στρατό. Η πόλη του Βούκοβαρ θα αναδειχθεί στο κύριο θέατρο των συγκρούσεων. Βομβαρδίζεται και γκρεμίζεται εκ θεμελίων, ενώ και ο Γιουγκοσλαβικός Στρατός θα καταλάβει την πόλη στις 18 Νοεμβρίου 1991. Μέχρι το τέλος του 1991, όταν και ανεπίσημα η κομουνιστική Γιουγκοσλαβία θα πάψει να υπάρχει, οι σερβικές παραστρατιωτικές δυνάμεις με τη βοήθεια του Γιουγκοσλαβικού Λαϊκού Στρατού θα θέσουν υπό τον έλεγχό τους πάνω από το 30% της χώρας, κυρίως την Κράινα, τη Βόρεια Δαλματία και την Ανατολική Σλαβονία. Η κροατική εθνοφρουρά, όμως, θα αποκτήσει βαρύ οπλισμό έπειτα από λεηλασίες στρατοπέδων του Γιουγκοσλαβικού Στρατού στις περιοχές υπό τον έλεγχό της αλλά και τις «φιλανθρωπίες» δυτικών κρατών. Το Νοέμβριο του 1991 θα ανακαταλάβει μεγάλο μέρος της περιοχής.
Την ώρα που το Βατικανό αναδεικνύεται στο πρώτο κράτος που αναγνωρίζει την κρατική υπόσταση της Κροατίας –θα ακολουθήσει η Γερμανία–, η Σερβική Αυτόνομη Κράινα θα ανακηρυχτεί ως η Σερβική Δημοκρατία της Κράινα. Το τέλος του χρόνου βρίσκει χιλιάδες Σέρβους και Κροάτες πρόσφυγες, ενώ εγκλήματα πολέμου διαπράττονται και από τις δυο πλευρές.

1992 Η χρονιά αρχίζει με κατάπαυση του πυρός, βάσει της Συμφωνίας του Σαράγιεβο, όταν και εγκαταστάθηκαν 14.000 Κυανόκρανοι στην περιοχή. Αυτό σήμαινε την αποχώρηση του Γιουγκοσλαβικού Λαϊκού Στρατού από την Κροατία, καθώς στις 27 Απριλίου 1992 ανακηρύσσεται η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας. Ο Γιουγκοσλαβικός Στρατός αποχώρησε στη γειτονική Βοσνία-Ερζεγοβίνη, όπου οι συγκρούσεις άρχισαν λίγους μήνες αργότερα. Στις 15 Ιανουαρίου 1992, η Ευρωπαϊκή Ένωση αναγνώρισε την Κροατία. Η κατάπαυση του πυρός δεν εμπόδισε τις σποραδικές συγκρούσεις, όπως ο βομβαρδισμός κροατικών πόλεων από τους Σέρβους της Κράινα και τις επιθέσεις του κροατικού στρατού στη Σερβική Δημοκρατία της Κράινα, όπως στο Μίλιεβτσι τον Ιούνιο και στις περιοχές γύρω από το Ντούμπροβνικ τον Ιούλιο και το Σεπτέμβριο του 1992. Οι συγκρούσεις όμως σταμάτησαν λόγω και του Κροατο-Μουσουλμανικού Πολέμου ο οποίος είχε αρχίσει να παίρνει μεγάλες διαστάσεις στην Κεντρική Βοσνία και στην Ερζεγοβίνη.

1993 Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις εξελίσσονται ευνοϊκά για την Κροατία, με τις επιθέσεις του Κροατικού Στρατού στον υδροηλεκτρικό σταθμό της Περούτσα και στη Μάσλενιτσα, τον Ιανουάριο του 1993, και στο θύλακα του Μέντακ το Σεπτέμβριο. Αν και οι πρώτες δύο επιχειρήσεις ήταν επιτυχείς για τον ολοένα και πιο δυνατό Κροατικό Στρατό, που εξοπλιζόταν και εκπαιδευόταν από χώρες της Δύσης παρά το επίσημο εμπάργκο στα όπλα πού υπήρχε από το 1991, η επιχείρηση στο θύλακα του Μέντακ κατέληξε σε αποτυχία για την κροατική κυβέρνηση παρά τις μεγαλύτερες σερβικές απώλειες, καθώς αποκαλύφθηκε ότι τα κροατικά στρατεύματα, με τη συμμετοχή και ξένων μισθοφόρων, προέβησαν σε εγκλήματα πολέμου εναντίον του άμαχου σερβικού πληθυσμού της περιοχής, ενώ πολλοί Κροάτες στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους από ανταλλαγές πυρών με Καναδούς Κυανόκρανους του ΟΗΕ. Το 1993, οι Κροάτες έδωσαν μεγαλύτερο βάρος στον πόλεμο με τους Βόσνιους Μουσουλμάνους στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, όπου είχαν σημαντικές εδαφικές απώλειες.

1994 Στις αρχές του έτους τελείωσε ο Κροατο-Μουσουλμανικός Πόλεμος και υπεγράφη η Συμφωνία της Ουάσιγκτον, όπου οι Κροάτες και οι Βόσνιοι Μουσουλμάνοι έγιναν σύμμαχοι. Το Μάρτιο του 1994 η Σερβική Δημοκρατία της Κράινα υπέγραψε συμφωνία κατάπαυσης του πυρός. Ο Κροατικός Στρατός ενεπλάκη σε συγκρούσεις με τους Σερβοβόσνιους στη Δυτική Βοσνία στα τέλη του 1994, ενώ η ανάμειξη των ΗΠΑ ήταν ολοένα και πιο έντονη, με την εκπαίδευση και τη βοήθεια σε υλικό που παρείχε στον Κροατικό Στρατό. Κύριος στόχος των κροατικών στρατευμάτων τώρα ήταν η χαλάρωση της πολιορκίας του Μπίχατς και του Βοσνιακού Στρατού που ήταν πολιορκημένος εκεί από τους Σερβοβόσνιους, τους Βόσνιους της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Δυτικής Βοσνίας και από το Σερβικό Στρατό της Κράινα.

1995 Η ώρα των σερίφηδων! Οι περίπου 30.000 καταπονημένοι Σέρβοι της Κροατίας και της Βοσνίας συνεχίζουν να μάχονται περίπου πενταπλάσιους Κροάτες και Βόσνιους Μουσουλμάνους, περιμένοντας τη βοήθεια του Βελιγραδίου. Το καλοκαίρι η Κράινα πέφτει στους Κροάτες και το θέατρο των συγκρούσεων μεταφέρεται αποκλειστικά στη Βοσνία. Το Σαράγιεβο πολιορκείται από τους Σερβοβόσνιους του Μλάντιτς, όμως ο ρους του πολέμου έχει αλλάξει. Κροάτες, Βόσνιοι, Μουσουλμάνοι από χώρες της Ασίας και της Αφρικής και, βέβαια, οι ιέρακες του ΝΑΤΟ βομβαρδίζουν από σερβικούς στρατηγικούς στόχους μέχρι αυτοκινητοπομπές αμάχων. Στα περίχωρα της Μπάνια Λούκα, της μεγαλύτερης πόλης των Σερβοβόσνιων, γίνονται λυσσαλέες μάχες, όμως η θηλιά έχει σφίξει απελπιστικά. Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, κι ενώ η Γιουγκοσλαβία (Σερβία-Μαυροβούνιο) κηρύσσει επιστράτευση, οι εχθροπραξίες σταματούν μέσω διπλωματικών πιέσεων. Ο Μουσουλμάνος Βόσνιος Πρόεδρος Ιζετμπέγκοβιτς, ο Πρόεδρος της Γιουγκοσλαβίας Μιλόσεβιτς ως εκπρόσωπος των Σερβοβόσνιων, αφού ο Κάρατζιτς διώκεται για εγκλήματα πολέμου, και ο Πρόεδρος της Κροατίας Τούτζμαν υπογράφουν τη συνθήκη λήξης του πολέμου στο Ντέιτον των ΗΠΑ.

Ο δακρύβρεκτος σαλτιμπάγκος

Γράφει ο Παναγιώτης Αποστόλου

Κατά την δεκαετία του ΄60, δηλαδή τη δεκαετία του καλού σατυρικού και πραγματικού ελληνικού κινηματογράφου, μεγάλοι συγγραφείς και σεναριογράφοι, όπως ο Αλέκος Σακελάριος, ο Γιάννης Δαλιανίδης, ο Δημήτρης Ψαθάς και τόσοι άλλοι, δημιούργησαν καταπληκτικές ταινίες, όπου πραγματεύονταν με χιουμοριστικό τρόπο την ανικανότητα, την ραδιουργία, την απατεωνιά, την ψευτιά και την αλαζονεία των πολιτικών προσώπων της εποχής. Τέτοια σατυρικά-κινηματογραφικά αριστουργήματα ήταν επί παραδείγματι, το «ζητείται ψεύτης» και το «υπάρχει και φιλότιμο» (Μαυρογιαλούρος).

Παρ΄ ότι λοιπόν, παρήλθαν από τότε πολλές δεκαετίες, εν τούτοις τα σημερινά παχύδερμα της πολιτικής ζωής του τόπου μας, εξακολουθούν και διακρίνονται από τα ίδια ευτελή και απαξιωτικά χαρακτηριστικά, εκείνων των πολιτικών τους προγόνων. Ίσως όμως, σήμερα να μπορούσαμε να τους προσάψουμε και την ατιμωτική κατηγορία των προδοτών, από τη στιγμή που στην εποχή των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων έχουν εκχωρήσει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και έχουν εξαθλιώσει πλήρως τον Ελληνικό λαό.

Έτσι, στο σημερινό μου άρθρο θα ασχοληθώ με ένα τέτοιο πολιτικό πρόσωπο, καταγράφοντας με ακρίβεια ένα απόσπασμα ομιλίας του. Από εσάς θα ζητούσα να αναγνωρίσετε τον σύγχρονο «Μαυρογιαλούρο», πριν τον αναφέρω παρακάτω:

«…Γνωρίζω την ανηφόρα που θα συνεχίσουμε, για καιρό, να ανεβαίνουμε, ως λαός και ως χώρα. Γι΄ αυτό και πρέπει να δούμε κατάματα την πραγματικότητα. Δεν θα χαϊδέψω αυτιά. Απορρίπτω το εύκολο μονοπάτι των ψεύτικων υποσχέσεων…Όχι, σε αυτόν τον τόπο δεν αρμόζει να γίνουμε το κλοτσοσκούφι κανενός! Σε αυτόν τον τόπο αρμόζει μόνο η Ευθύνη της Ανόρθωσής του, και η Ελπίδα που οφείλουμε όλοι να δώσουμε στα παιδιά μας και στο μέλλον τους!...
Κάθε μέρα βλέπει γύρω του ο καθένας μας, δυστυχία, απελπισία, απόγνωση, ψυχολογία κατάθλιψης. Φόβο, διάχυτο φόβο για το αύριο και οργή για το σήμερα. Βλέπει λουκέτα στους δρόμους, βλέπει ανέργους, βλέπει οικογένειες με δυο εισοδήματα ως χθες, σήμερα να μην έχουν κανένα. Αλλά οι υποχρεώσεις τους να έχουν ανέβει. Βλέπει και ξέρει ότι οι ακάλυπτες επιταγές έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο, κι έχουν γίνει αληθινή βόμβα στα θεμέλια της αγοράς. Βλέπει μια ολόκληρη μεσαία τάξη να μην έχει που να πιαστεί, τι να ελπίσει. Βλέπει μια νεολαία χωρίς αύριο κι έναν ολόκληρο λαό να ακούει καθημερινά να τον προσβάλλουν και να τον καθυβρίζουν. Και κάθε τόσο να του λένε ότι τον “σώζουν”! και μετά από κάθε “σωτηρία” η κατάσταση να γίνεται πιο απελπιστική! Να έρχεται νέα κρίση. Και να τον …ξανά-σώζουν. Και να τον βεβαιώνουν ότι “μπήκε πάτος στο βαρέλι”. Κι ύστερα πάλι νέα κρίση, νέα κατάρρευση δίχως “πάτο”. Και νέα “σωτηρία”, με καινούργια χαράτσια. Που κανείς δεν ξέρει πως θα πληρωθούν…
Προφανώς δεν μας λένε την αλήθεια. Όμως, με αυτό το περιστατικό ξεκίνησε μια οξύτατη κρίση αξιοπιστίας της κυβέρνησης, απέναντι στους εταίρους μας. Την κρίση αυτή την πλήρωσε ο ελληνικός λαός, και ιδίως η μεσαία τάξη. Και έτσι ακούσαμε από το βήμα αυτό την περασμένη Κυριακή το έκτο χαράτσι στα ακίνητα μέσα σε ενάμιση χρόνο! Το οποίο μάλιστα θα είναι διπλάσιο απ΄ όσο μας είπαν στην αρχή. Και καλούνται να το πληρώσουν και οι άνεργοι και οι ανήμποροι, υπό την άμεση απειλή να τους κοπεί το ηλεκτρικό ρεύμα! Τι είναι αυτό; Δεν είναι πλήρης ομολογία αποτυχίας; Δεν είναι ομολογία αδιεξόδου; Δεν θα χειροτερέψει την κρίση; Θέλουν να μας πουν ότι όλα πηγαίνουν καλά; Κι ότι τώρα με τους νέους ατέλειωτους φόρους που θα πληρώσουμε, θα βγάλουμε και “πρωτογενή πλεονάσματα” του χρόνου; Και θέλουν να το πιστέψουμε; Με την ύφεση που βαθαίνει στο 6%; Με το δημόσιο να μην πληρώνει τις ληξιπρόθεσμες οφειλές του; Αυτό θέλουν να πιστέψουμε; Οι ίδιοι το πιστεύουν; Δεν νομίζω. Και για να κλείσουμε με τα σημερινά και τα τρέχοντα: Πρώτα από όλα τα χαράτσι: Το νέο χαράτσι δεν μπαίνει για να χτυπήσει τη φοροδιαφυγή. Μπαίνει επειδή δεν μπορούν να χτυπήσουν τη φοροδιαφυγή. Κι επειδή έχουν ήδη παραλύσει την οικονομία. απευθύνομαι στην κυβέρνηση: Δεν αναστηλώνετε έτσι την αξιοπιστία της Ελλάδος στο εξωτερικό. Αποδέχεστε πράγματα που εσείς οι ίδιοι θα τα βρείτε ανεφάρμοστα. Καταδιώκετε την ιδιοκτησία! Κυρίως τη μικρή και μεσαία ιδιοκτησία. Χάνετε τα τελευταία υπολείμματα αξιοπιστίας μέσα στην Ελλάδα…».

Αγαπητοί φίλοι, όλα τα παραπάνω ποιος νομίζετε πως τα είπε; Μήπως ο Τσίπρας, μήπως ο Καμμένος, μήπως ο Μιχαλολιάκος; Όχι βέβαια! Όλες αυτές τις βαθυστόχαστες αναλύσεις τις διατύπωνε, στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης το 2011 ο πάλαι ποτέ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΌΣ, δακρύβρεχτος σαλτιμπάγκος πολιτικός, Αντώνης Σαμαράς. Ναι, τότε που ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έβλεπε τις καταστροφικές συνέπειες της μνημονιακής πολιτικής για την κοινωνία και την πατρίδα μας. Και σήμερα αυτός ο χρεοκοπημένος πρωθυπουργός, έρμαιο ανδρείκελο της πολιτικής της νεοναζιστικής Γερμανίας συμμετέχει υποτασσόμενος απόλυτα στην διάλυση της Ελλάδας μας.

Ωστόσο, αγαπητοί φίλοι, στο σημείο αυτό θα μου επιτρέψετε να παραθέσω ένα ακόμη χαρακτηριστικό απόσπασμα από την ίδια ομιλία-δέσμευση του σημερινού Πρωθυπουργού και το οποίο αποδεικνύει την γνώση του στο απόλυτο στυγερές έγκλημα κατά της πατρίδας και του λαού της:

«…Στο χέρι μας είναι να σηκωθούμε. Οι Έλληνες μπορούμε! Κι αυτό μας φέρνει στο άλλο μήνυμα που έχω σήμερα να σας πω. Τι πρέπει να κάνουμε για να τα καταφέρουμε. Να καταλάβουμε, ότι για να ξεπεράσουμε την κρίση πρέπει να αρχίσει η Ανάκαμψη αμέσως. Όχι μετά από ένα-δυο χρόνια. Όχι πρώτα να μειώσουμε τα ελλείμματα κι ύστερα να δούμε τι θα γίνει με την Ανάπτυξη, όπως ισχυρίζονται κάποιοι. Αλλά το ακριβώς αντίθετο. Να ανακάμψουμε αμέσως, για να αρχίσουν να μειώνονται τα ελλείμματα και να ελεγχθεί το χρέος…».

Δυστυχώς όμως, μόλις έγινε Πρωθυπουργός έκανε τα ακριβώς αντίθετα από όσα έλεγε και υποσχόταν το 2011, ακολουθώντας κατά γράμμα και συμπλέοντας ξεκάθαρα με όλες εκείνες τις προδοτικές-μνημονιακές δυνάμεις που οδήγησαν την Ελλάδα στο δρόμο της καταστροφής, σε ένα δρόμο δηλαδή, χωρίς γυρισμό. Έτσι, οι βαρύγδουπες εξαγγελίες του τότε στην ΔΕΘ, όπως και τα Ζάππειο 1, 2, 3, αυτού και της πολιτικής καμαρίλας του (Μηταράκης, Σταικούρας, Λαζαρίδης, Μουρούτης κ.α.) έχουν ήδη παραπεμφθεί στον κάλαθο ανακύκλωσης της ΝΔ και έχουν καταδικαστεί ήδη από τον Ελληνικό λαό. Άλλωστε, την νεοταξική και νεοφιλελεύθερη πολιτική Σαμαρά, την εξοβελίζουν και οι πλέον σκληροί Σαμαρικοί, όπως η ιστοσελίδα antinews.gr στις 3/8/2013, με το άρθρο: «Το πρόγραμμα της τρόικας δεν σώζει την Ελλάδα, την αποτελειώνει…».

Τελειώνοντας, θα μου επιτρέψετε να καταγράψω άλλο ένα επίκαιρο σημείο από την ίδια ομιλία του Αντώνη Σαμαρά στην 78η ΔΕΘ:  

«…Όμως, η Κυβέρνηση Παπανδρέου, την ίδια στιγμή που κόβει τις πιο χαμηλές συντάξεις, προσέλαβε στο κράτος τουλάχιστον 25 χιλιάδες μέσα σε ενάμιση χρόνο! Το κομματικό κράτος σε όλη του την μεγαλοπρέπεια…»! 

Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν, επί τάπητος κ. Σαμαρά, είναι πολύ απλό! Γιατί αναστατώνετε επί τόσο χρονικό διάστημα την Ελληνική κοινωνία με το “πρόγραμμα κινητικότητας” και δεν απολύετε τους τελευταίους προσληφθέντες “πρασινοφρουρούς”;

Συνεπώς, φίλες και φίλοι, ο Αντώνης Σαμαράς είναι ο ίδιος ο οποίος συγκυβερνά με όλους εκείνους που μετά βδελυγμίας αποκήρυσσε για την υποταγή τους στην τρόικα και εις γνώση του καταδικάζει σε γενοκτονία τον Ελληνικό λαό και σε αφανισμό την πατρίδα μας. Αυτός ο πολιτικός ολετήρας είναι απόλυτα εξαρτημένος από τον νέο νεοναζιστικό άξονα, σχετιζόμενος απόλυτα με το οικονομικοπολιτικό σκάνδαλο της πολυεθνικής εταιρείας Siemens στη χώρα μας, ναυαρχίδας της γερμανικής βιομηχανίας. Αυτό το τεραστίων μεγατόνων σκάνδαλο, που δεν αφήνουμε να κλείσει, παρά τις πιέσεις, η εφημερίδα «Ελεύθερη Ώρα» και ο υπογράφων, θα είναι η αρχή και το τέλος της «βασιλείας» του Αντώνη Σαμαρά.
(Συνεχίζεται)

Με την ελπίδα πως ο Ελληνικός λαός θα ξυπνήσει από το λήθαργό του και την ευχή πως σύντομα θα ξημερώσει η λευτεριά της πατρίδος μας!

Επικοινωνία με τον συντάκτη
egerssi@otenet.gr
www.apostoloupanos.gr
twitter: @egerssi

Η αγία οικογενειοκρατία

Ο πολυχρονεμένος ο Παπουτσής μας, τράβηξε κατά παγκόσμια τράπεζα μεριά, όπου κατά πως λένε οι κακές γλώσσες εργάζεται επίσης και η κόρη του πολιτικού ανδρός. Ο εξωλέστατος Άκης έχει πάρει μαζί του στην ψειρού, ολάκερη σχεδόν την φαμίλια του –δυο συζύγους (νυν και πρώην) μια θυγατέρα, έναν πρώτο ξάδερφο και ίσως και άλλους μακρινότερους συγγενείς που δεν γνωρίζω – η οποία φαμίλια, δίκην μαφιόζικης οικογένειας κατηγορείται πως ξεπλένανε συνεργατικά τα «μιστά» και τα «τυχερά» του πρώην υπουργού, μεγαλοστελέχους και παρά τρίχα Πρωθυπουργού του ΠΑΣΟΚ. Ο πολύπλαγκτος Βύρων – ο Πολύδωρας ντε! – πρόλαβε στην μία (!) ημέρα της αναρριχήσεώς του στο αξίωμα του Προέδρου της Βουλής να διορίσει την κόρη του. Ο δε εξολοθρευτής της ΕΡΤ και πολέμιος του νεποτισμού και της ευνοιοκρατίας (των άλλων) Σίμος, δεν απέφυγε το ατόπημα με την ευειδή κυρία Κόλλια. Τέλος, ο νεαρός Μπακογιάννης ακούγεται πως προαλείφεται για υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων, ενώ ο νέος σύμβουλος του Παντελή Καψή για την δημόσια τηλεόραση, λέγεται πως έχει διορίσει στην πρώην ΕΡΤ την σύζυγο, την ανεψιά της και την κουμπάρα του!

Όλα τα ανωτέρω παραδείγματα φυσικά, αλιευμένα από πρόσφατα δημοσιεύματα, αποτελούν την παρωνυχίδα της κατά μείζονα λόγο πολιτικής (και επιχειρηματικής, πνευματικής και επαγγελματικής όμως!) οικογενειοκρατίας που εξουσιάζει και λυμαίνεται την ταλαίπωρη πατρίδα μας από την γένεση του ελληνικού κράτους έως τις μέρες μας. Αν επιχειρήσει κανείς να ιχνηλατήσει κυρίως μέσω wikipedia τα σκοτεινά μονοπάτια και τις γραμμές αίματος που συνδέουν την πολιτική, πνευματική και επιχειρηματική «ελίτ» της χώρας θα κλάψει με δάκρυ πικρό. Προτείνω στους φιλέρευνους αναγνώστες να δοκιμάσουν αυτό το παιχνίδι «γκουγκλάροντας» τρανταχτά οικογενειακά ονόματα της πολιτικής – πνευματικής – επιχειρηματικής ιστορίας της χώρας και να δουν με τα ίδια τους τα μάτια τις περίτεχνες, αέναες και σκοτεινές διασταυρώσεις των κλάδων και των παραφυάδων τους που έχουν σκεπάσει με σφιχτό εναγκαλισμό τον κορμό του Έθνους μας και κινδυνεύουν να τον στραγγαλίσουν εντελώς αν δεν το έχουν καταφέρει ήδη. Ειδικότερα για την πολιτική, μπορούμε να πούμε ολίγα προφανή, που όμως φωτίζουν επαρκώς την ατιμωτική για την κοινωνία μας εικόνα.

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο πως μετά την Μεταπολίτευση και με την εξαίρεση της οκταετίας του Κώστα Σημίτη, τρεις οικογένειες κυβερνούν τη χώρα. Το Παπανδρέϊκο, το Καραμανλέϊκο και το Μητσοτακέϊκο. Πολιτικά τζάκια που «καπνίζουν» αδιάκοπα από την προπολεμική εποχή, εξακολουθούν να παράγουν – εκτός από αιθαλομίχλη – και απογόνους που ανεξάρτητα από προσωπική αξία και ικανότητες, αναμένουν να λάβουν τα σκήπτρα της διακυβέρνησης του τόπου σχεδόν νομοτελειακά. Και το κακό ίσως να μην ήταν τόσο μεγάλο αν σταματούσε σε αυτούς. Όμως, κοντά σε αυτά τα κεντρικά «τζάκια», δεκάδες άλλες «οικογενειακές εστίες» ανά την επικράτεια αναθρώσκουν «πολιτικό καπνό», παράγοντας ασταμάτητα «υπουργοποιήσιμους», «νομαρχοποιήσιμους» και «δημαρχοποιήσιμους» απογόνους. Αν και οι όροι είναι αδόκιμοι, αποδίδουν νομίζω την πραγματικότητα και προσδίδουν στην ελληνική πολιτική σκηνή ένα άρωμα κάστας ή κλειστής λέσχης. Ου μόνον μη, αλλά και μια οσμή σήψης και μια αποφορά «καμαρίλας» και ίντριγκας που επικρατούσε στις ευρωπαϊκές βασιλικές αυλές πριν τις σαρώσει το ζωογόνο αεράκι της Γαλλικής Επανάστασης και οι πολεμικές θύελλες που ακολούθησαν.

Δεν χρειάζεται νομίζω να συνεχίσουμε, αναφέροντας ονόματα υιών, θυγατέρων, γαμβρών, ξαδέρφων, ανεψιών, κουμπάρων, φίλων και άλλων πολλών που «κοσμούν» με την παρουσία τους, υπουργικούς θώκους, έδρανα της Βουλής, άνετες καρέκλες γραμματέων υπουργείων, επίμαχες θέσεις συμβούλων και διοικητών οργανισμών, κλπ. Αυτά είναι γνωστά στον καθένα μας και δεν αφορούν μονάχα το χώρο της πολιτικής δυστυχώς, αλλά και άλλους χώρους. Αρκεί να δει κανείς τα Πανεπιστήμια, το χώρο της δημοσιογραφίας, τις καλοπληρωμένες θέσεις κρατικών επιχειρήσεων και θα διαπιστώσει έκπληκτος πως είναι μια ζωντανή απόδειξη της παροιμίας για τη μηλιά και το μήλο ανεξαρτήτως από την ποιότητα της ίδιας της μηλιάς ή ακόμη χειρότερα του μήλου!

Για να πούμε και του στραβού το δίκιο, υπάρχει και ο αντίλογος:

Πρώτον, αυτό που εξέφρασε με τον ιταμό και τσορμπατζίδικο τρόπο του ο πρώην αντιπρόεδρος Πάγκαλος. Γιατί να είναι απαγορευτικό σε κάποιον συγγενή πολιτικού να καταπιαστεί κι αυτός με το «ευγενές» αυτό «άθλημα»;

Δεύτερον, αυτό που έρχεται αυθορμήτως στο στόμα του καθενός που διαβάζει αυτές τις γραμμές. Μα, εμείς τους ψηφίσαμε, τους ψηφίζουμε και θα τους ψηφίσουμε όλους αυτούς! Εμείς, ο κυρίαρχος Λαός!

Για το πρώτο φυσικά, δεν υπάρχει αντίλογος. Καμιά απαγόρευση αυτού του τύπου δεν είναι νοητή στη Δημοκρατία. Όμως, επειδή όλοι ετούτοι οι γόνοι, ξεκινούν από μια αφετηρία συνήθως υψηλότερη των υπολοίπων, αρκεί νομίζω ένας σοβαρός έλεγχος στους διορισμούς στις θέσεις – κλειδιά ώστε ο κάθε κατεργάρης να μπει στον πάγκο του. Είναι γνωστό πως όλοι αυτοί οι γόνοι των πολιτικών «τζακιών» αναπτύσσονται, θεριεύουν και αποκτούν «βάρος» και δύναμη κατέχοντας κομματικές θέσεις και αξιώματα στα «θερμοκήπια» των πολιτικών κομμάτων. Σοβαρό βήμα λοιπόν ανάσχεσης αυτής της απαράδεκτης οικογενειοκρατίας θα ήταν ο αληθινός εκδημοκρατισμός των κομμάτων και το άνοιγμά τους στην κοινωνία, ώστε να πάψουν να αποτελούν κλειστά κλαμπ και φυτώρια «γόνων» και «επιγόνων» εις το διηνεκές.

Για το δεύτερο δυστυχώς, δεν υπάρχει δικαιολογία! Είναι πέρα ως περά αληθές και θλιβερό συνάμα. Εμείς είμαστε που με την ψήφο μας νομιμοποιούμε και διαιωνίζουμε αυτό το φαινόμενο τελικά. Εμείς, οι κυρίαρχοι, οι παντοδύναμοι, οι σοφοί. Εμείς, που τελικά αποδεικνυόμαστε ψοφοδεείς, άκριτοι, συμφεροντολόγοι, ορκισμένοι οπαδοί οικογενειών σαν τους παλιούς βασιλόφρονες. Εμείς, που δεν κρίνουμε από τις ικανότητες, τις γνώσεις, το όραμα, αλλά από τις γνωριμίες, τις υποσχέσεις, το όνομα. Τέτοιοι που είμαστε, τέτοιοι μας πρέπουν πολιτικοί. Ας μην παραπονιόμαστε. Εμείς είμαστε που τους αφήνουμε όλους αυτούς να αλωνίζουν στο αλωνάκι μας. Εμείς ηδονιζόμαστε με τον μπαγιάτικο καπνό από τα μπαρουτοκαπνισμένα «τζάκια» τους. Εμείς είμαστε τελικά που επιτρέπουμε την ευημερία και τον πολλαπλασιασμό των πολιτικών γόνων. Εμείς ποτίζουμε με την άκριτη εμπιστοσύνη μας τις γερασμένες ρίζες των πολιτικών «πλατάνων». Ακόμη και μετά από τέτοιους και τόσους «φελλούς» που ξεπήδησαν τα τελευταία χρόνια από τους κουρασμένους και ροζιασμένους κορμούς τους και κόντεψαν να μας βουλιάξουν αύτανδρους, εμείς εξακολουθούμε να ομνύουμε στο όνομα της «αγίας οικογένειας» και να αποθέτουμε ευλαβικά την ψήφο μας στα σαπισμένα τους κλαριά. Μήπως είναι καιρός κάτι να αλλάξει; Ή μήπως είναι ήδη πολύ αργά για κάτι τέτοιο;

Akenaton

Ένα γράμμα…

Tο γράμμα αυτό θα μπορούσε ν’ ανήκει σ’ εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες. Σ’ εσένα...

Γράφει ο Αρχέλαος 

Φίλε μου Γιώργο γειά σου

Ίσως και να μην θυμάσαι καν το όνομά μου, έχουν περάσει πολλά χρόνια φίλε… 27 για την ακρίβεια.

Θυμάμαι, την τελευταία χρονιά… τον Ιούνιο του ’86, όταν τα είπαμε για λίγο, για τελευταία φόρα, από κοντά (πού να το ξέραμε;). Πώς έγραψες στις Πανελλήνιες, περνάς πουθενά, τι θα κάνεις…;

Κι έπειτα… μας «ρούφηξε» η ζωή. Σπουδές, φοιτητική ζωή, το άγχος των εξεταστικών, η ορκωμοσία κι έπειτα τα βιογραφικά, οι συνεντεύξεις, τα πήγαιν’ έλα για δουλειά από εταιρία σ’ εταιρία. Τα κατάφερα όμως Γιώργο. Καλή δουλειά, στο αντικείμενό μου, σε μια υγιέστατη επιχείρηση και με πολύ καλό μισθό. Μακριά από την πόλη μας όμως, στην Αθήνα, εκεί που σπούδασα, μακριά κι από τη μάνα μου (τον πατέρα μου -θυμάσαι; – τον είχα χάσει στα 17), αλλά… δε βαριέσαι (σκέφτηκα) θα την επισκεπτόμουν συχνά. Παντρεύτηκα στα 35, πριν 10 χρόνια, με μια υπέροχη κοπέλα, (ο έρωτας της ζωής μου), λογίστρια σε μια εταιρία που επισκεπτόμουν τακτικά για τις ανάγκες της δουλειάς μου. Τα παιδιά, δεν άργησαν να έρθουν. Δίδυμα τα πρώτα, κοριτσάκια, κοντεύουν τα 10 τώρα, κι ο «δεύτερος άντρας» της οικογένειας, πριν 6 χρόνια, που ήρθε αναπάντεχα αλλά συμπλήρωσε την απόλυτη ευτυχία που ζούσα.

Και όπως ήταν λογικό, με τις ανάγκες της οικογένειας να μεγαλώνουν, αλλά και με 2 καλούς μισθούς στο σπίτι, πριν 5 χρόνια (το 2009) αποφασίσαμε με την Αγγελική (έτσι λένε τη γυναίκα μου), να αγοράσουμε ένα τριάρι στην Αγ. Παρασκευή. Με στεγαστικό δάνειο φυσικά, πού να βρεθούν τα μετρητά ! Έδωσα και το αυτοκινητάκι που είχα γιατί, όπως καταλαβαίνεις, δε μας χωρούσε πλέον, και πήρα ένα μεγαλύτερο, 2.000 κυβικά, από αυτά τα πολυμορφικά, μεταχειρισμένο. Να μας χωράει και να αντέχει σκέφτηκα και τα ταξίδια μέχρι την Καβάλα, να βλέπω τη μάνα μου, να βλέπει τα εγγόνια της, να χαρεί λιγάκι (έπρεπε να την έβλεπες πώς φωτιζόταν το πρόσωπό της ρε φίλε, όταν άνοιγε την αγκαλιά της να μας υποδεχθεί τα καλοκαίρια που ανεβαίναμε για διακοπές).

Μη σε κουράζω όμως ρε Γιώργο. Πριν 2 χρόνια περίπου, το 2011, ήρθε η καταστροφή. Πρώτα η εταιρία που δούλευα, κήρυξε πτώχευση και μας απέλυσε όλους, 87 άτομα Γιώργο. Από τη μια στιγμή στην άλλη! Υπερβολικός δανεισμός μάθαμε, αδυναμία εξυπηρέτησης χρέους, συσσωρευμένες υποχρεώσεις προς προμηθευτές κι άλλα τέτοια. Αντιδράσαμε. Όλοι. Τουλάχιστον τις αποζημιώσεις μας! Τίποτε! Προηγούνται το Δημόσιο, οι ασφαλιστικοί φορείς και οι τράπεζες. Έπειτα οι προμηθευτές, κι αν έμενε κάτι από την εκκαθάριση… εμείς. Μέχρι και σήμερα, δεν έχω πάρει ούτε ένα ευρώ!

Για λίγους μήνες τα βγάζαμε πέρα με το μισθό της Αγγελικής και το δικό μου επίδομα του ΟΑΕΔ. Κόψαμε τις εξόδους μας, κόψαμε τα μικροδωράκια στα παιδιά που τα έκαναν και γέμιζε το σπίτι χαμόγελα, κόψαμε τους καφέδες τα Σαββατοκύριακα στην παραλιακή, κλειστήκαμε μέσα. Που και που ερχόταν ένα φιλικό ζευγάρι τα βράδια για καμιά πίτσα στο μπαλκόνι, καμιά ταινία, μπιρίμπα, να περνά η ώρα, οι μέρες, να παίρνουμε θάρρος, ότι ζούμε.

Αρχές του 2012, η Αγγελική απολύθηκε. Μειώσεις προσωπικού για να ανταπεξέλθει η εταιρία της στα υπέρογκα έξοδα.

Μέχρι εκείνη την ημέρα, μπορούσα να στέκομαι ακόμη στα πόδια μου. Με το μισθό της, οι δόσεις για το σπίτι και το αυτοκίνητο έβγαιναν με  μεγάλη δυσκολία. Βοηθούσαν και λίγο τα πεθερικά και η μάνα μου αλλά … συνταξιούχοι όλοι τους, τους πετσόκοψαν κι αυτούς, πώς να έχουμε απαιτήσεις;

Σήμερα φίλε είμαι απελπισμένος. Δεν μπορώ πλέον να πληρώσω τίποτε. Ούτε το στεγαστικό (το αυτοκίνητο ευτυχώς το έχω ξεπληρώσει με τη βοήθεια των πεθερικών μου), ούτε τα χαράτσια, ούτε τους φόρους (με «πιάνουν» λόγω … τεκμηρίων!), ούτε την ασφάλεια και τα τέλη κυκλοφορίας, ούτε φυσικά τον φόρο πολυτελείας που έμαθα ότι θα πληρώσω πάλι για το αυτοκίνητο. Η μάνα μου παίρνει τηλέφωνο και κλαίει, έχω να την δω κοντά 3 χρόνια, πώς ν΄ανέβω  στην Καβάλα; Βενζίνες, διόδια… εδώ δεν έφθαναν για να φάμε, πόσο μάλλον τώρα που είμαστε και οι δύο άνεργοι.

Θα σκεφθείς «πού με θυμήθηκε τώρα αυτός ;». Δεν ξέρω Γιώργο. Ήθελα κάπου να τα πω. Κοιτάζω την Αγγελική και δεν μπορώ να καταλάβω αν αυτό που βλέπω στα μάτια της είναι αγάπη ή απαξίωση, λύπη ή ελπίδα, προσμονή ή εγκατάλειψη.

Της είχα υποσχεθεί μια υπέροχη ζωή. Όχι πείνα κι εξαθλίωση. Δεν ντρέπομαι να το πω ρε Γιώργο. Ναι, έρχονται μέρες που πεινάμε. Αγοράζουμε με ότι μας δίνουν τα πεθερικά μου, τα άκρως απαραίτητα για τα παιδιά, και δεν φτάνουν. Δεν φτάνουν Γιώργο. Κρύβομαι στην τουαλέτα και με πόνο κρατάω τη φωνή μου για να μην ουρλιάξω. Κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και δεν αναγνωρίζω πλέον ίχνος αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού. Και ντρέπομαι, ντρέπομαι τη γυναίκα μου, ντρέπομαι τα παιδιά μου, τους φίλους μου, τους συγγενείς, όλους.

Σου γράφω για να ξεφύγω. Νιώθω στιγμές που τρελαίνομαι.

Μόνη λύση, να φύγω, να φύγουμε. Εξωτερικό. Δεν ξέρω πού. Τα κορίτσια μου (οι αγάπες μου) δεν θέλουν. Θα χάσουν τις φίλες τους στο σχολείο, ο μικρός βλέπει τις αδελφές του να κλαίνε και μπήγει κι αυτός τις φωνές, λες και γνωρίζει, λες και παίρνει δύναμη απ’ το δικό μου στήθος, που θέλει να κάνει ακριβώς το ίδιο… να βάλει τις φωνές!

Η γυναίκα μου … αδύναμη και άβουλη πλέον (ποιος να το περίμενε;), έχει αφεθεί στις αποφάσεις μου, «ότι πεις» μου λέει, και καταλαβαίνω το σπάσιμο της φωνής της όταν πνίγει το λυγμό.

Κι η μάνα μου; Η μάνα μου ρε φίλε. Ποιος της το λέει; Πώς θα την αφήσω εδώ, στην Ελλάδα, μόνη της; Πώς θα το αντέξε; Κι αν δεν; Κι αν «φύγει» κι εμείς λείπουμε; Μόνη της!

Δεν ξέρω Γιώργο. Δεν έχω από πού να πιαστώ.

Κάθε μου γράμμα, στο παρελθόν, τελείωνε με ένα «α»… «υγεία».

Σήμερα, κάποια μέρα, φοβάμαι ότι θα τελειώσει μ’ ένα «ω»… «φεύγω».

Σημείωμα: το γράμμα αυτό θα μπορούσε ν’ ανήκει σ’ εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες. Σ’ εσένα. 

ΠΗΓΗ : #Alithines_Istories  

-->

«Ψυχρός Πόλεμος» νέου τύπου για Ρωσία, ΕΕ και ΗΠΑ

Η Ρωσία αναδύεται σε νέα δύναμη στον μεταψυχροπολεμικό κόσμο. Η στρατηγική Πούτιν και το ενεργειακό χαρτί. Η πολιτική των ΗΠΑ και οι "φτωχές" επιλογές Oμπάμα. Τι κρύβεται πίσω από την υπόθεση Snowden. Εξασθενεί ο ρόλος της Κίνας.

Tου George Friedman

Η Stratfor καταγράφει αυτό που αποκαλείται το τέλος της μεταψυχροπολεμικής περιόδου, έναν κόσμο με τρεις πυλώνες: τις ΗΠΑ, την Ευρώπη και την Κίνα. Δύο από αυτές τις τρεις μεταβάλλουν τη συμπεριφορά τους, τα τελευταία χρόνια. Έχουμε συζητήσει το τέλος της εποχής των υψηλών ρυθμών ανάπτυξης της Κίνας, όπως και της μικρής αύξησης των μισθών. Έχουμε επίσης συζητήσει τη βαθιά θεσμική κρίση που έχει δημιουργηθεί στην Ευρώπη, ως αποτέλεσμα των οικονομικών της προβλημάτων. Επίσης έχουμε ασχοληθεί με τους πιθανούς διαδόχους της Κίνας.
Αυτό στο οποίο πρέπει τώρα να εστιάσουμε είναι το σύστημα που θα αναδυθεί από τον μεταψυχροπολεμικό κόσμο και για να το κάνουμε αυτό χρειάζεται να αναλύσουμε τις αλλαγές στη συμπεριφορά της Ρωσίας.

Χάος στη Ρωσία
Η Ρωσία πέρασε δύο φάσεις μετά τον Ψυχρό Πόλεμο. Η πρώτη ήταν το χάος που ακολούθησε την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Το χάος μερικές φορές μπορεί να μπερδευτεί με τον φιλελευθερισμό. Πολλοί λοιπόν πιστεύουν ότι η Ρωσία στη δεκαετία μετά τη Σοβιετική Ένωση ήταν φιλελεύθερη. Αλλά η Ρωσία υπό τον Boris Yeltsin ήταν περισσότερο χαοτική παρά φιλελεύθερη, με ένα πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων που έκανε πλούσιους όσους γρήγορα οργανώθηκαν για να εκμεταλλευτούν τις αδιαφανείς διαδικασίες. Ταυτόχρονα, υπήρχε μια ασχημάτιστη δημόσια ζωή, ενώ η Δύση ήταν ικανοποιημένη από την πτώση της σοβιετικής ισχύος και παραπλανημένη ότι η Ρωσία μετατρεπόταν σε δυτική συνταγματική δημοκρατία.

Η δεύτερη φάση ήρθε ως απάντηση στην πρώτη. Το συνονθύλευμα του Yeltsin δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Σε μεγάλο βαθμό, η Ρωσία δεν λειτουργούσε. Η μόνη δομή που είχε επιβιώσει από τη Σοβιετική Ένωση ήταν οι δυνάμεις ασφαλείας. Ακόμη και αυτές είχαν υποβαθμιστεί από τον Yeltsin. Οι δυνάμεις ασφαλείας, όμως, κράτησαν τη χώρα κατά το δυνατόν συμπαγή και ταυτόχρονα συμμετείχαν στο μάζεμα πλούτου μέσα από τη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων. Χάρη στα παραπάνω, όχι μόνο διατήρησαν τη δύναμη που είχαν στη σοβιετική περίοδο, αλλά την αύξησαν κιόλας. Την ίδια στιγμή, μια τάξη ολιγαρχών αναδύθηκε και οι δύο ομάδες ταλαντεύονταν ανάμεσα στον ανταγωνισμό και τη συνεργασία.

Η Ρωσία δεν μπορούσε να συνεχίσει όπως ήταν. Βυθιζόταν σε τρομερή φτώχεια, χειρότερη από της Σοβιετικής Ένωσης, υπήρχαν περιοχές που προσπαθούσαν να αποσχιστούν από τη Ρωσική Ομοσπονδία και το διεθνές της βάρος ήταν ελάχιστο ως ανύπαρκτο.

Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ διεξήγαγαν πόλεμο στο Κόσοβο, αδιαφορώντας για τη ρωσική αντίθεση. Η Ρωσία ήταν αντίθετη, καθώς η Σερβία ήταν σύμμαχός της και λόγω της αρχής μη αλλαγής συνόρων στην Ευρώπη, που δημιουργήθηκε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Όταν η Σερβία δεν κατέρρευσε αμέσως μετά την αεροπορική επιδρομή και ο πόλεμος διήρκεσε, ζητήθηκε από τους Ρώσους να διαπραγματευτούν το τέλος του. Σε αντάλλαγμα τους υποσχέθηκαν σημαντικό ρόλο στο μεταπολεμικό Κόσοβο. Αυτό όμως δεν συνέβη, αφού το μέλλον του Κοσόβου έγινε ζήτημα των ΗΠΑ και της Ευρώπης.

Η επιρροή δεν είναι κάτι που χαρίζεται σε μια χώρα. Έχει την επιρροή λόγω της δύναμής της και επειδή το να αγνοήσει κάποιος τις επιθυμίες της θα είχε τεράστιες συνέπειες. Από το 1999 η Ρωσία βρίσκεται στο κατώτατο σημείο ισχύος της.

Ο Putin επαναφέρει τη Ρωσία
Ήταν λογικό ένας άνδρας σαν τον Vladimir Putin να αναδυθεί από το χάος της δεκαετίας του 1990. Ο Putin ήταν βαθιά ενσωματωμένος στην KGB και στο παλιό σύστημα των σωμάτων ασφαλείας. Κατά τη θητεία του στην Αγία Πετρούπολη, αναμείχθηκε με τους ανερχόμενους ολιγάρχες και τη νέα γενιά οικονομικών μεταρρυθμιστών. Ο Putin αντιλήφθηκε ότι δύο πράγματα έπρεπε να συμβούν για να αναγεννηθεί Η Ρωσία: Κατ' αρχάς, οι ολιγάρχες έπρεπε να παρακινηθούν να ευθυγραμμίσουν τις κινήσεις τους με αυτές της ρωσικής κυβέρνησης. Τους χρωστούσε αρκετά για να προσπαθήσει να τους διαλύσει (αν και έκανε μία-δύο εξαιρέσεις), αλλά δεν τους χρωστούσε τόσα ώστε να τους αφήσει να εκμεταλλεύονται τη χώρα.

Κατανόησε, επίσης, ότι έπρεπε να βάλει την οικονομία σε τάξη, τόσο για εσωτερικούς, όσο και για λόγους εξωτερικής πολιτικής. Η Ρωσία είχε τεράστια ενεργειακά αποθέματα, αλλά δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει στον διεθνή ανταγωνισμό στη βιομηχανία και στις υπηρεσίες. Ο Putin εστίασε στο βασικό πλεονέκτημά της: στην ενέργεια και στις πρώτες ύλες. Για να το επιτύχει αυτό έπρεπε να αναλάβει σε κάποιον βαθμό τον έλεγχο της οικονομίας. Όχι τόσο ώστε να καταφέρει να προσεγγίσει τη Σοβιετική Ένωση, αλλά αρκετά για να αφήσει πίσω του το φιλελεύθερο μοντέλο που η Ρωσία νόμιζε ότι ακολουθεί. Όργανό του ήταν η Gazprom, μια κρατικά ελεγχόμενη εταιρεία, με αποστολή την εκμετάλλευση των ρωσικών πηγών ενέργειας, για να σταθεροποιήσει τη χώρα και να δημιουργήσει παράθυρο για ανάπτυξη. Την ίδια στιγμή, όσο ανέστρεφε τον οικονομικό φιλελευθερισμό, ο Putin επέβαλλε ελέγχους στον πολιτικό φιλελευθερισμό, περιορίζοντας τα ατομικά δικαιώματα.

Αυτή η διαδικασία δεν έγινε σε μια νύχτα. Ήταν κάτι που εξελίχθηκε για πάνω από μία δεκαετία και το αποτέλεσμά της δεν είναι μόνο μια οικονομικά σταθεροποιημένη Ρωσία, αλλά και μια Ρωσία που είχε επιρροή διεθνώς. Για τον Putin, ο περιορισμός των ατομικών δικαιωμάτων ήταν ένα μικρό τίμημα που έπρεπε να πληρωθεί. Από τη δική του οπτική γωνία, οι ελευθερίες της δεκαετίας του 1990 είχαν προξενήσει τεράστιες καταστροφές στη χώρα. Ήθελε να δημιουργήσει μια ισχυρή βάση για τη Ρωσία για να μπορεί να προστατεύει τον εαυτό της. Αυτός ο φόβος της αποσύνθεσης, που στο μυαλό του τροφοδοτούνταν από δυτικές δυνάμεις, έπρεπε να αναστραφεί. Η Ρωσία δεν μπορούσε να συνεχίσει να αγνοείται στο διεθνές στερέωμα, εκτός και αν ήθελε να διατηρήσει τον ρόλο του θύματος.

Η παραγωγή ενέργειας δημιούργησε την οικονομική βάση, στην οποία μπορούσε να χτίσει η κυβέρνηση για να δώσει ένα τέλος στην οικονομική κατάρρευση σε όλη τη χώρα. Επίσης, έδωσε στη Ρωσία ένα όπλο, που καθιστούσε βέβαιο ότι δεν θα την αγνοούσαν. Οι πωλήσεις ενέργειας στην Ευρώπη έγιναν απαραίτητο μέρος της ευρωπαϊκής οικονομικής ζωής. Η Γερμανία, για παράδειγμα, ήθελε ενέργεια για να διατηρήσει την οικονομία της. Υπήρχε βέβαια πάντα το ρίσκο ότι η Ρωσία θα διέκοπτε τις πωλήσεις. Σε αρκετές περιπτώσεις η ροή της ενέργειας διακόπηκε όταν υπήρχαν διαφωνίες ανάμεσα στη Ρωσία και στις χώρες διέλευσης (Λευκορωσία και Ουκρανία). Καθώς όμως οι Ρώσοι ανέπτυσσαν μεγαλύτερα αποθέματα, γι' αυτούς γινόταν πιο εύκολο να αντέξουν το κόστος μιας μεγάλης διακοπής, ακόμα και αν αυτή ήταν προς τη Γερμανία.

Γι' αυτόν τον λόγο η Γερμανία και η υπόλοιπη Ευρώπη άρχισαν να μην είναι αδιάφοροι στα "θέλω" της Ρωσίας. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η Ρωσία ήταν πιο φτωχή και πανίσχυρη. Μετά ήταν φτωχότερη και ανίσχυρη. Ο Putin την επανέφερε σε ένα σημείο όπου ήταν κάπως καλύτερα οικονομικά και είχε διεθνή δύναμη. Το ότι εκείνος όμως ήταν αδιάφορος για τα ανθρώπινα δικαιώματα αναστάτωσε τους φιλελεύθερους αστούς. Η επιρροή του έξω από την Αγία Πετρούπολη και τη Μόσχα είναι μικρότερη, όμως η δημοτικότητά του παραμένει ισχυρή έξω από τις μεγαλύτερες πόλεις.

Μια αναδυόμενη ρωσική στρατηγική
Καθώς η Ευρώπη παλεύει με τα εσωτερικά της προβλήματα και η Κίνα ασχολείται με τα οικονομικά της ζητήματα, η Ρωσία έχει πλέον σημαντική πολιτική περιφερειακή επιρροή, επιρροή που ο Putin προσπαθεί συστηματικά να αυξήσει. Ο Putin ακολουθεί μια πολιτική που θα μπορούσε να ονομαστεί «εμπορικός επεκτατισμός». Τα ρωσικά τανκς δεν αναμένεται να εισβάλουν σε πρώην σοβιετικούς δορυφόρους στην Ευρώπη, όπως έκαναν στη Γεωργία, αλλά η αδυναμία της Ευρώπης έχει οδηγήσει αυτές τις χώρες να στηρίζονται λιγότερο στην υπόλοιπη Ευρώπη και να προσπαθούν να τα καταφέρουν μόνες τους.

Παρόλο που δεν μπορούν να στηριχτούν στις ΗΠΑ, όπου το ζήτημα της αντιπυραυλικής ασπίδας προκάλεσε μεγάλη αμηχανία, παραμένουν τρομερά επιφυλακτικές απέναντι στη Ρωσία. Ωστόσο, έχουν λίγες επιλογές και οι Ρώσοι είναι πολύ προσεκτικοί στο να διαβεβαιώνουν ότι δεν βλέπουν τις εμπορικές σχέσεις ως μέσο πολιτικού ελέγχου.

Τα ρωσικά συμφέροντα δουλεύουν για να αυξήσουν τις ενεργειακές πηγές που κατέχουν, καθώς και μια γκάμα άλλων βιομηχανιών. Λόγω της οικονομικής κρίσης, κοινοπραξίες, αγορές και πωλήσεις υπογράφονται παντού χωρίς να προξενούν θόρυβο. Οι περισσότερες συμφωνίες είναι μικρές. Όμως, αυτό που δένει τις οικονομίες των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης στα ρωσικά συμφέροντα είναι οι μικρές σχέσεις. Δεδομένου του τρόπου με τον οποίο η Ρωσία διοικεί την οικονομία της, ακόμα και οι μικρές εταιρείες πρέπει να ευθυγραμμίζονται με την ευρύτερη στρατηγική. Δηλαδή, οι συμφωνίες πρέπει να κάνουν οικονομική αίσθηση, αλλά ένα από τα αποτελέσματα θα πρέπει να είναι η αυξημένη ρωσική επιρροή.

Αυτό δεν περιορίζεται μόνο στους πρώην δορυφόρους. Οι ρωσικές εταιρείες, έχοντας μετρητά, έχουν κάνει συμφωνίες ή φλέρταραν με συμφωνίες σε όλη την Ευρώπη. Η στρατηγική είναι ότι οι εμπορικές σχέσεις θα προκαλέσουν εσωτερικές πιέσεις στις ευρωπαϊκές χώρες να αποφύγουν μια αναμέτρηση με τη Ρωσία στα πολιτικά ζητήματα.

Αυτή η στρατηγική δημιουργεί μια νέα δυναμική στις σχέσεις Ρωσίας-ΗΠΑ. Κατά τη διάρκεια της σοβιετικής περιόδου και υπό τον Putin η στρατηγική της Ρωσίας απέναντι στις ΗΠΑ ήταν να δημιουργεί προβλήματα σε διαφορετικές περιοχές, αναγκάζοντας τις ΗΠΑ να διασπούν τις δυνάμεις τους. Το Βιετνάμ είναι ένα καλό παράδειγμα. Για τον Putin, ο τόπος γι' αυτήν τη δράση είναι η Μέση Ανατολή. Οι πόλεμοι στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν ήταν δώρο για τους Ρώσους. Οι ΗΠΑ παγιδεύτηκαν, ανοίγοντας ένα παράθυρο ευκαιρίας στους Ρώσους να ανακάμψουν, να ξαναφτιάξουν το σύστημά τους και όταν τους δοθεί η ευκαιρία να επεκτείνουν τη δύναμή τους.

Το τέλος των πολέμων στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ δεν είναι προς το συμφέρον τους. Η Μόσχα επωφελείται, με κάποιο κόστος, από την αμερικάνικη κατοχή στον ισλαμικό κόσμο. Γι' αυτό οι Ρώσοι έπαιξαν ρόλο στη Συρία και στο Ιράν, καλώντας ουσιαστικά τις ΗΠΑ να συνεχίσουν την πολιτική τους στη Μέση Ανατολή, μειώνοντας έτσι την πίεση προς τη Ρωσία. Οι Αμερικάνοι απάντησαν ασκώντας αυξανόμενη πίεση στους Ρώσους να άρουν την υποστήριξή τους στον Bashar al Assad και στους Ιρανούς. Οι Ρώσοι αρνήθηκαν.

Ο νέος Ψυχρός Πόλεμος
Όταν αποστασιοποιηθείς λίγο, βλέπεις ότι οι ΗΠΑ είναι στη διαδικασία αποδέσμευσης που συνήθως ακολουθεί τους αμερικάνικους πολέμους. Αυτή η αποδέσμευση έρχεται την ίδια ώρα που η Ευρώπη βιώνει μια εσωτερική οικονομική κρίση, η οποία έχει προκαλέσει θεσμική κρίση. Η συγκυρία αυτή έχει φέρει ευκαιρίες για τους Ρώσους να αυξήσουν την επιρροή τους στην Ευρώπη, σε μια στιγμή όπου οι ΗΠΑ προσπαθούν να βρουν τις ισορροπίες τους. Οι Ρώσοι βοηθούν στη διατήρηση πιθανών κρίσεων στη Μέση Ανατολή, στις οποίες οι Αμερικάνοι θέλουν να ανακατεύονται. Επίσης, επανενεργοποιούν και επεκτείνουν ένα δίκτυο σχέσεων με καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής. Υπάρχει ένας βαθύς αντιαμερικανισμός στη Λατινική Αμερική, που εξισώνει τον αντιαμερικανισμό με αριστερή πολιτική. Σήμερα, οι Ρώσοι δεν είναι ιδιαίτερα αριστεροί ιδεολογικά. Είναι εθνικιστές. Όμως η ικανότητα να προκαλέσουν εντάσεις μεταξύ της Βενεζουέλας, του Εκουαδόρ, της Βολιβίας και των ΗΠΑ τους κοστίζει ελάχιστα και έχει πιθανά οφέλη.

Υπό αυτό το πρίσμα θα πρέπει να εξετάσουμε και την ιστορία με τον Snowden. Υπάρχουν πολλά ζητήματα στην υπόθεσή του, από αμερικάνικα συνταγματικά ζητήματα έως τις υποχρεώσεις αυτών που κατέχουν επίσημα έγγραφα. Η υπόθεση Snowden έχει και άλλη μία πτυχή: είναι Αμερικάνος με πρόσβαση σε άκρως απόρρητο υλικό, που αυτομόλησε στη Ρωσία. Οι Αμερικάνοι τον θέλουν πίσω. Πριν από 10-15 χρόνια, αυτό θα είχε συμβεί, αλλά όχι τώρα.

Αν οι Ρώσοι τον επέστρεφαν, όλοι οι πιθανοί Αμερικανοί αποστάτες μπορεί να αποφάσιζαν να μην εμπιστευτούν τη Ρωσία. Επιπλέον, αν ένας αντίστοιχος Ρώσος αυτομολούσε στις ΗΠΑ, είναι απίθανο ότι θα τον έδιναν πίσω για να περάσει από δίκη. Αλλά η αποστασία θα ήταν πολύ πιο αθόρυβη, καθώς όσο λιγότερα ήξεραν οι Ρώσοι τόσο το καλύτερο. Για λόγους πιθανόν πέρα από τον έλεγχό τους, μπορεί και όχι, αυτή η αποστασία δεν μπορεί να κρυφτεί.

Αλλά αυτό υπηρετεί δύο σκοπούς: Πρώτον, δημιουργεί πολιτική κρίση στις ΗΠΑ και ανάμεσα στις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους. Δεύτερον, συνδέει τη Ρωσία με ομάδες υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που καταδίκαζαν τη Ρωσία για παραβίασή τους. Επίσης, με αυτόν τον τρόπο οι Ρώσοι κατάφεραν να πετύχουν ηθική ισοδυναμία με τους Αμερικάνους στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σε αυτό το επίπεδο, η υπόθεση του Snowden είναι ένα ζήτημα μικρής σημασίας. Αλλά δεν υπάρχουν ευκαιρίες πολύ μικρές για να τις εκμεταλευτείς.

Δεν υπάρχει κίνδυνος για πολεμική σύρραξη τώρα και ίσως ποτέ. Όμως οι Ρώσοι χρησιμοποιούν τώρα την ευρωπαϊκή οικονομική κρίση και την ένταση ανάμεσα στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ για να κάνουν προβολή ισχύος στην Ευρώπη, να χωρίσουν -όσο γίνεται- τους Ευρωπαίους από τους Αμερικάνους και να βάλουν τις ΗΠΑ σε θέση άμυνας.

Οι Ρώσοι δεν είναι επιθετικοί. Βίωσαν μια μαζική ανατροπή το 1991, που οι ΗΠΑ εκμεταλλεύτηκαν σε κάθε ευκαιρία, από το Κόσοβο ως τη Βαλτική. Για ένα διάστημα φαινόταν ότι οι Αμερικάνοι είχαν καταφέρει να διαλύσουν τη ρώσικη ισχύ μόνιμα. Αν δεν είχε προκύψει η 11η Σεπτεμβρίου ίσως και να τα είχαν καταφέρει. Η Ρωσία δημιουργεί μια σφαίρα ασφαλείας για να προστατευτεί και να διεκδικήσει τα συμφέροντά της ως μεγάλη δύναμη.

Οι ΗΠΑ δεν έχουν καθορίσει ακόμα την πολιτική τους απέναντι σε αυτήν. Εξακολουθούν να βλέπουν τη συμπεριφορά της σαν σύνολο απομονωμένων πράξεων και όχι σαν ένα συνεκτικό σύνολο. Η Συρία, η Κίνα, η Ανατολική Ευρώπη και το Εκουαδόρ αντιμετωπίζονται ως ρώσικες ενοχλήσεις και όχι ως στρατηγική. Αλλά είναι πλέον στρατηγική. Μια στρατηγική να εγκλωβίσουν και να διασπάσουν τις αμερικάνικες δυνάμεις, ενώ η Ρωσία δημιουργεί μια νέα πραγματικότητα στην περιφέρειά της και ειδικά στην Ευρώπη.

Οι ΗΠΑ μπορούν να αντέξουν να είναι μπερδεμένες. Είναι μια μεγάλη δύναμη, με επαρκή χρόνο να αντιδράσει. Η Ρωσία είναι σε τελική ανάλυση αδύναμη. Το πλεονέκτημά της στην ενέργεια βασίζεται στις τιμές της και στην ανάπτυξη εναλλακτικών πηγών. Η ανόρθωσή της στηρίζεται σε σαθρά θεμέλια και αμφιβάλλω αν θα μπορέσουν να διατηρήσουν τον ρόλο τους. Η Σοβιετική Ένωση συνολικά ήταν πιο ισχυρή απ' ό,τι είναι η Ρωσία σήμερα και παρ' όλα αυτά δεν μπόρεσε να διατηρηθεί. Ούτε η Ρωσία μπορεί.

Αλλά τώρα έχει έναν ισχυρό ρόλο. Αυτό που κάνουν οι αριστεροί στη Λατινική Αμερική έχει μικρή σημασία και οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να οδηγηθούν πίσω στη Μέση Ανατολή. Δύο πόλεμοι είναι αρκετοί. Όμως αυτό που κάνουν οι Ρώσοι στην Ανατολική Ευρώπη μπορεί να αλλάξει την Ευρώπη σημαντικά και να αμφισβητήσει τα αμερικάνικα συμφέροντα. Δεν είναι εύκολο να το αγνοήσεις. Είναι εξίσου δύσκολο να αντιδράσεις σε αυτό. Αυτό είναι το αμερικάνικο πρόβλημα. Για την ώρα, οι ΗΠΑ δεν έχουν καλές επιλογές.

Αυτός είναι ένας από τους λόγους που ο πρόεδρος Obama ακύρωσε τη σύνοδο του Σεπτεμβρίου με τον Putin. Ο Snowden είναι η δικαιολογία, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Οι ΗΠΑ βρίσκονται στη διαδικασία να αποδεχτούν το γεγονός ότι η Ρωσία είναι ένας αντίπαλος που ασκεί μια καλά σχεδιασμένη και αποτελεσματική στρατηγική, μέσα στο πλαίσιο των δυνατοτήτων της, τέτοια για την οποία οι ΗΠΑ δεν έχουν καθαρή απάντηση. Η τελευταία σύνοδος δεν πέτυχε τίποτα. Ούτε αυτή πρόκειται να πετύχει κάτι.

Στο βιβλίο μου "The Next 100 Years", παρέθεσα μια ακολουθία στην οποία η Ευρώπη και η Κίνα εξασθενούσαν. Επιχειρηματολογούσα ότι η δύναμη που θα αναδυθεί από αυτήν την εξασθένηση θα ήταν η Ρωσία, ότι η Ρωσία θα τελείωνε τον ψυχρό πόλεμο με τις ΗΠΑ και ότι η ικανότητά της να διατηρηθεί για άλλη μία γενιά πραγματικά δεν υπάρχει.
Όμως αυτό το βλέπω ως τον πιο σημαντικό διάδοχο του μεταψυχροπολεμικού κόσμου. Πιστεύω ότι είμαστε εκεί. Δεν είναι ψυχρός πόλεμος, αλλά θα γίνει ένα κεντρικό στοιχείο του διεθνούς συστήματος.

Πηγή Euro2day

Οι Ρώσοι «δίνουν» όσους ήθελαν τον Καραμανλή νεκρό

Στο σχέδιο δολοφονίας Καραμανλή έχουμε αναφερθεί ήδη κατά το παρελθόν, όπως αναφερθήκαμε και στις έρευνες που έκανε ειδικός εισαγγελικός λειτουργός, σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα. Κάποιοι, προτιμούν να χλευάζουν το σχέδιο δολοφονίας του πρώην πρωθυπουργού της Ελλάδας (κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του), αγνοώντας –προφανώς ηθελημένα- τα όσα είχαν συμβεί κατά τη διάρκεια της δεύτερης πρωθυπουργίας του Κώστα Καραμανλή.

Ούτε «στρατηγός άνεμος» υπήρξε, ούτε «αγανακτισμένη νεολαία» υπήρξε, ούτε –φυσικά- «σκάνδαλο υποκλοπών» υπήρξε. Πίσω από όλα αυτά βρισκόταν συγκεκριμένοι άνθρωποι και ξένες υπηρεσίες, που ήθελαν να σταματήσουν (ή και να εκφοβίσουν με κάθε μέσο και τρόπο) τον τότε πρωθυπουργό της Ελλάδας Κώστα Καραμανλή, προκειμένου να ακολουθήσει συγκεκριμένες «συμβουλές» και να εξυπηρετήσει απολύτως συγκεκριμένα γεωπολιτικά συμφέροντα.

Πέρα από τα υπόλοιπα τραγικά της διακυβέρνησης της χώρας υπό τον Κώστα Καραμανλή, το τραγικό λάθος του ίδιου ήταν ότι στις τελευταίες εκλογές –τις οποίες και έχασε- προτίμησε να είναι μόνος και να μην πει την μεγάλη αλήθεια και το τεράστιο διακύβευμα των συγκεκριμένων εκλογών, επιτρέποντας έτσι να ακούγονται τα τραγελαφικά και ψευδέστατα συνθήματα του «λεφτά υπάρχουν» που σαν σκοπό είχαν τα όσα σήμερα βιώνει η χώρα.

Σύμφωνα, λοιπόν, με πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας, την ισραηλινή Mossad, την βρετανική ΜΙ6 και την αμερικανική CIA φωτογραφίζει το πόρισμα του εισαγγελέα Πρωτοδικών Νίκου Ορνεράκη, αναφορικά με την διερεύνηση των στοιχείων που έχουν βρεθεί για το σχέδιο δολοφονίας του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή το 2008.

Το σχέδιο θα εκτελείτο από Έλληνες και θα ετίθετο σε εφαρμογή λίγες ημέρες μετά από το τυχαίο μπλοκάρισμά τους από την ρωσική επιχειρησιακή ομάδα η οποία είχε αφιχθεί στην Ελλάδα για να εξασφαλίσει το απόρρητο των επικοινωνιών Πούτιν-Καραμανλή-Προχόροφ για την επικείμενη ενεργειακή συμφωνία, αλλά και την προμήθεια των ΤΟΜΑ ΒMP-3HEL.

Το ίδιο έγγραφο της ΕΥΠ, περιλαμβάνει εκτιμήσεις των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών, σύμφωνα με τις οποίες «η σημερινή γενιά τρομοκρατών είναι ελεγχόμενη από τις Δυτικές Υπηρεσίες». Γίνεται ειδική αναφορά στην ομάδα παρακολούθησης του πρώην πρωθυπουργού και εκτιμάται ότι ανερχόταν σε 20 άτομα, με την επισήμανση ότι «δεν ανήκουν στον αντιεξουσιαστικό χώρο», ενώ σε μια περίπτωση παρακολούθησης διαπιστώθηκε η παρουσία και δύο ακόμη νέων ατόμων, «που ήταν μάλλον Βρετανοί».

Στο όχημα που εγκατέλειψε αυτή η ομάδα και στη συνέχεια ερευνήθηκε από τους Ρώσους πράκτορες, σύμφωνα πάντα με έγγραφο της ΕΥΠ, βρέθηκαν στοιχεία που αφορούν στην καταγραφή της διαδρομής που ακολουθούσε στη μετακίνησή του ο πρώην πρωθυπουργός, η οποία διαδρομή παραδόξως ήταν σχεδόν πάντα η … ίδια μέσω της Αττικής Οδού, χάρτες, κιάλια νυχτερινής παρατήρησης, εκρηκτική ύλη C-4, όπλα TOKAREV και KALASNIKOF, υλικά καμουφλάζ, υλικά μακιγιάζ, συστήματα επικοινωνίας συγχρονισμένα στις συχνότητες της ΕΛ.ΑΣ. και άλλα υλικά.

Στα σημειώματα υπήρχαν δύο ημερομηνίες σημειωμένες τις αμέσως επόμενες ημέρες αφ’ ότου η ρωσική ομάδα αντιπαρακολούθησης, εντόπισε τους υποψήφιους δολοφόνους να παρακολουθούν τον πρωθυπουργικό κομβόϊ και άρχισε μια καταδίωξη θανάτου στους δρόμους των Μεσογείων από δύο αυτοκίνητα με πράκτορες των FSB και GRU.

Κάποια στιγμή έσπρωξαν τους πράκτορες σε ένα δρομάκι και με τα όπλα στα χέρια κατέβηκαν, αλλά διαπιστώθηκε ότι είχαν εγκαταλείψει το σημείο με ένα εφεδρικό αυτοκίνητο, αφήνοντας πίσω το σύνολο του υλικού τους.

Τα ευρήματα μεταφέρθηκαν για εξέταση στα Κεντρικά της Μόσχας και με βάση τις αναλύσεις που έγιναν, οι ρωσικές υπηρεσίες ενημέρωσαν ότι υπήρχε «οργανωμένο σχέδιο παρακολούθησης του Στόχου (Κ. Καραμανλής) το οποίο οργανώθηκε από Δυτικές Υπηρεσίες με τη συμμετοχή και της ομόλογης Υπηρεσίας του Ισραήλ. Το εν λόγω σχέδιο υλοποιήθηκε κυρίως από Έλληνες. Ο αντικειμενικός σκοπός του ήταν η πραγματοποίηση επίθεσης σε βάρος του Στόχου, με ειδικότερο σκοπό την αναβολή ή τη ματαίωση της ενεργειακής πολιτικής της χώρας».

Κάποιοι, λοιπόν, εξυπηρετώντας συγκεκριμένα γεωπολιτικά και ενεργειακά συμφέροντα, ήθελαν τον Καραμανλή νεκρό. Δική μας πεποίθηση είναι πως νεκρούς ήθελαν και όλους τους εμπλεκόμενους Έλληνες που απέτρεψαν τελικά την δολοφονία του Έλληνα πρώην πρωθυπουργού, ενώ είμαστε επίσης απολύτως βέβαιοι πως επειδή υπάρχουν πάντα οι φόβοι διαρροών των πραγματικών γεγονότων, μέχρι και σήμερα κινδυνεύουν όλοι οι τότε εμπλεκόμενοι αλλά και ο ίδιος ο Κώστας Καραμανλής.

Κωνσταντίνος

Πληροφορίες από Defencenet

Η "Νέα Ελλάδα" στέλνει τη Νέα Δημοκρατία και τον Λοβέρδο στο… σκαμνί

Μετά τις τελευταίες «διαρροές», αλλά και την επίσημη φρασεολογία του ίδιου του Αντώνη Σαμαρά, για την επερχόμενη «αλλαγή» της Νέας Δημοκρατίας, σε… νέα Ελλάδα, ο επικεφαλής του κόμματος της «Νέας Ελλάδας», Ηλίας Μαρκόπουλος, προσέφυγε στα δικαστήρια και ζητά την καταδίκη του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, λόγω χρήσης (και ουσιαστικά συκοφάντησης) του κόμματός στο οποίο ηγείται.

Και πώς να μην είναι (κατά)συκοφάντηση, όταν οι κενοί ιδεών (ακόμη και για όνομα κόμματος) κυβερνώντες, χρησιμοποίησαν το όνομα «Νέα Ελλάδα», δημιουργώντας αρνητικούς συσχετισμούς και συνειρμούς για το εθνοκεντρικό και πατριωτικό κόμμα που δημιουργήθηκε πριν χρόνια και φέρει το όνομα «Νέα Ελλάδα».

Έτσι, στις 28 Αυγούστου, καλείται η Νέα Δημοκρατία να απολογηθεί ενώπιον των Ελληνικών Δικαστηρίων για την παράνομη χρήση (και φυσικά για την πολιτική ζημία που αυτή προκάλεσε) του ονόματος «Νέα Ελλάδα». Και με μεγάλο ενδιαφέρον θα παρακολουθήσουμε τις δικαιολογίες που θα προβάλουν ως νομική υπεράσπιση το κυβερνών κόμμα, του οποίου οι «ινστρούχτορες» φαίνεται πως δεν κατοικούν στην Ελλάδα, δεν έχουν καμία πληροφόρηση για τα πολιτικά δρώμενα στην χώρα μας ή… επέλεξαν τη γνωστή μέθοδο της «αρπαγής» ελέω της θέσης εξουσίας στην οποία βρίσκεται σήμερα η Νέα Δημοκρατία, επιβεβαιώνοντας πως η ίδια η κυβέρνηση και το κόμμα που την στηρίζει, επιβάλλουν κανόνες ζούγκλας στην Ελληνική πολιτική πραγματικότητα.

Και ο Λοβέρδος στο σκαμνί

Όμως, τα ωραία δεν τελειώνουν στη Νέα Δημοκρατία, της οποίας το εγχείρημα αποτόλμησε και ο γνωστός κ. Λοβέρδος, όταν έκανε τις δηλώσεις του για τη δημιουργία νέου κόμματος και θεώρησε πως μπορούσε να χρησιμοποιήσει και αυτός τη «Νέα Ελλάδα» ως κράχτη του εγχειρήματός του.

Έτσι, στις 29 Αυγούστου, και ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ (που κατά κοινή ομολογία ισοπέδωσε το σύστημα υγείας και όχι μόνο) καλείται να καθίσει στο σκαμνί και να απολογηθεί για την κλοπή του ονόματος «νέα Ελλάδα».

Και στις δύο περιπτώσεις, έχουμε την εφαρμογή τυχοδιωκτικής πολιτικής, η οποία προδίδει και την πολιτική ποιότητα εκείνων που χωρίς πληροφόρηση(;) προχώρησαν στην χρήση ενός ονόματος κόμματος που είναι ήδη κατατεθειμένο και αναγνωρισμένο ως πολιτικό κόμμα από τον Άρειο Πάγο, με την ονομασία «Νέα Ελλάδα».

Φαίνεται πως οι πολιτικές μούμιες και οι δεινόσαυροι, δεν έχουν καμία απολύτως διάθεση να αλλάξουν, αλλά συνεχίζουν να κινούνται στην γνωστή οδό της πολιτικής αυθαιρεσίας, προσπαθώντας να καλυφθούν και να ξεγελάσουν –για μία ακόμη φορά- αλλά και να διασωθούν πολιτικά, χρησιμοποιώντας μη νόμιμες μεθόδους.

Πραγματικά, το αποτέλεσμα αυτών των δύο δικών θα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, αφού –συν τοις άλλοις- θα καταδείξει και την ποιότητα της Ελληνικής Δικαιοσύνης, της οποίας οι εκπρόσωποι θα πρέπει να δείξουν μηδενική ανοχή και ελαστικότητα στην παραβατική στάση τόσο του κυβερνώντος κόμματος, όσο και του κ. Λοβέρδου. Κι αυτό, επειδή η Ελληνική Δικαιοσύνη καλείται επί της ουσίας να αποδείξει πως όλοι οι Έλληνες πολίτες (αλλά και τα κόμματα και τα στελέχη τους) είναι ίσοι απέναντι στο νόμο… Για να δούμε; Θα τολμήσουν οι Έλληνες δικαστές να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, ή θα έχουμε μία ακόμη (μη διαφημισμένη) πτώση του θεσμικού προστάτη της ίδιας της δημοκρατίας; Η ισονομία και η ισοπολιτεία ισχύουν το ίδιο για όλους ή έχουν ισχύ μόνο στα χαρτιά και μόνο έναντι των μικρών και αδυνάτων;

Η "Νέα Ελλάδα"

Επικοινωνήσαμε με τον κ. Μαρκόπουλο, επικεφαλή του κόμματος της "Νέας Ελλάδας" και τον ρωτήσαμε σχετικά με την υπόθεση "καπηλείας" του ονόματος της "Νέας Ελλάδας":

- Κατ' αρχήν θα πρέπει να τονίσω πως η "Νέα Ελλάδα" και οι άνθρωποι που την απαρτίζουν δεν έχουν καμία απολύτως σχέση ιδεολογική ή άλλη, και φυσικά ούτε επιθυμούμε να αποκτήσουμε ποτέ καμία απολύτως σχέση, με την πολιτική ζούγκλα και τους εκφραστές της, είτε αυτοί βρίσκονται στον χώρο της Νέας Δημοκρατίας είτε οπουδήποτε αλλού. Η "Νέα Ελλάδα" είναι ένα καθαρά πατριωτικό και κατ΄εξοχήν εθνοκεντρικό κόμμα, το οποίο αποσκοπεί στο να διαλύσει τα ψευτοδιλήμματα των μαριονετών της Μέρκελ και των τραπεζών, σαν σκοπό έχει το να ανακάμψει η χώρα και να λειτουργήσει η πραγματική δημοκρατία που ποτέ μέχρι σήμερα δεν έχει ζήσει η πατρίδα μας, η Ελλάδα. Το ολιγαρχικό κοινοβουλευτικό σύστημα, η πολιτική τάξη και τα οικονομικά τζάκια τα οποία τροφοδοτούν επί σειρά πάρα πολλών ετών τους κενούς πολιτικούς σχηματισμούς, φέρουν την πλήρη ευθύνη για την κατάπτωση, τον διασυρμό και την εξαθλίωση που σήμερα έχουν γίνει η καθημερινή εικόνα της χώρας.

Αυτοί που κυβέρνησαν χθες, κυβερνούν και σήμερα. Δεν έχουν αλλάξει ούτε στο ελάχιστο τις θέσεις τους και τις πολιτικές τους κινήσεις. Μοναδικός τους σκοπός είναι η με κάθε θυσία διατήρησή τους στην εξουσία και η οργανωμένη εναλλαγή τους, για να διατηρούν τα προσχήματα περί δημοκρατικού πολιτεύματος. Σκυλεύουν την χώρα, την κομματιάζουν και διαμοιράζουν τα κομμάτια της σε κάθε ενδιαφερόμενο. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Να σταματήσει άμεσα, εδώ και τώρα. Η Ελλάδα δεν είναι χωράφι τους. Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες. Οι πολιτικοί και οι κυβερνήσεις είναι διαχειριστές. Και ως κακοί διαχειριστές πρέπει να καθίσουν στο σκαμνί και μάλιστα όχι για κακή διαχείριση, αλλά για λάθη και παραλείψεις που έγιναν κατ' επανάληψη και που ενέχουν τον χαρακτηρισμό "εσχάτη προδοσία".

Η "Νέα Ελλάδα" στόχο έχει τη δημιουργία μίας πραγματικά νέας Ελλάδας, μίας πατρίδας που θα σέβεται και που θα τιμάει όλους τους πολίτες και όχι μόνο τα κομματόσκυλα και τα κομματικά φερέφωνα. Πιστεύουμε πως οι ένοχοι απαιτείται να τιμωρηθούν. Και επίσης, μοναδικός μας σκοπός είναι να διαφύγει η χώρα από την μέγγενη θανάτου στην οποία την έχουν οδηγήσει και συνεχίζουν να την οδηγούν εκείνοι που όφειλαν θεσμικά να την προστατεύσουν.

Η "Νέα Ελλάδα" δεν χαρίζεται σε κανέναν και δεν χαρίζει ούτε μία πέτρα ελληνικής γης σε κανέναν Σόιμπλε και σε καμία Μέρκελ. Δεν ανεχόμαστε η χώρα μας να βρίσκεται υπό κατοχή και κάποιοι να συζητούν τις "συνθήκες κατοχής". Δεν ανεχόμαστε οι Έλληνες να γίνονται κινούμενοι στόχοι εύρεσης πόρων για να γεμίζουν τα ταμεία των γερμανικών τραπεζών. Και φυσικά δεν ανεχόμαστε την κατάρρευση που βιώνει η χώρα σε όλους τους τομείς. Η συνέχιση της παραμονής των ελληνόφωνων πολιτικών στην εξουσία, διευρύνει ποσοτικά και ποιοτικά τους κινδύνους που συνεχώς αυξάνονται για την πατρίδα μας και οι οποίοι ενέχουν την πολύ σοβαρή πιθανότητα μίας εθνικής καταστροφής.

Καλό θα είναι να γνωρίζουν οι προσποιούμενοι κυβερνήτες της Ελλάδας, πως όλα έχουν ένα τέλος. Έτσι, ας αρχίσουν να σκέφτονται το δικό τους... 

Εμείς προσφύγαμε στην Ελληνική Δικαιοσύνη για μία παρανομία, αλλά επί της ουσίας απόλυτη πολιτική απρέπεια της Νέας Δημοκρατίας, του ίδιου του κ. Σαμαρά αλλά και του κ. Λοβέρδου, μέσω της οποίας έδειξαν την πραγματική αίσθηση που έχουν για το νόμο και τον σεβασμό που απαιτείται να επιδεικνύουν προς αυτόν. Αυτοί οι πολιτικοί φέρουν επιπλέον ακέραια την ευθύνη επειδή σκότωσαν λέξεις και έννοιες, και δημιούργησαν την απόλυτη σύγχυση καπηλευόμενοι αυτά που οι ίδιοι μισούν και που πολεμούν. Αυτό πρέπει, επιτέλους, να σταματήσει.

Αυτή η δίκη είναι ο προάγγελος μίας άλλης δίκης, στην οποία θα έχουν πολλούς συγκατηγορούμενους και κατηγορίες που δεν θα είναι σε θέση να αντικρούσουν και που τελικά θα τους οδηγήσουν εκεί που τους αξίζει. Στην φυλακή... εκεί ακριβώς που απειλούν να στείλουν σήμερα όλους τους Έλληνες πολίτες. Τους στέλνουμε, λοιπόν, ένα μήνυμα για την κατάληξη που θα έχουν. Την κατάληξη που δεν θα αποφύγουν, για όσα έκαναν εις βάρος της Ελλάδας και των Ελλήνων.

Κωνσταντίνος