Der Spiegel: Πάνω από 50 πιθανώς επικίνδυνοι ισλαμιστές παραμένουν στη Γερμανία

Η Γερμανία δεν προχώρησε στην απέλαση τουλάχιστον 50 ισλαμιστών, που θεωρούνται πιθανώς επικίνδυνοι, παρότι έχει απορρίψει τα αιτήματα ασύλου τους, αναφέρεται σε δημοσίευμα.

Το περιοδικό Der Spiegel έγραψε την Παρασκευή ότι περί τους 50 ισλαμιστές των οποίων έχει απορριφθεί το αίτημα ασύλου βρίσκονται στη λίστα της αστυνομίας με τα πρόσωπα που συνιστούν πιθανή απειλή για τη δημόσια τάξη και σημείωνε ότι συνολικά στη λίστα με τους επικίνδυνους ισλαμιστές βρίσκονται 548 άνθρωποι.

Τον Σεπτέμβριο ο υπουργός Εσωτερικών της Γερμανίας Τόμας ντε Μεζιέρ προειδοποίησε ότι η χώρα αντιμετωπίζει αριθμό ρεκόρ (πάνω από 500) πιθανώς επικίνδυνων ισλαμιστών, οι οποίοι θα μπορούσαν να διαπράξουν σοβαρά εγκλήματα με πολιτικό κίνητρο.

Στις αρχές Δεκεμβρίου τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης ανέφεραν ότι ο αριθμός των ακραίων ισλαμιστών στις γερμανικές φυλακές αυξήθηκε κατά 30% τον περασμένο χρόνο ξεπερνώντας τους 150.

Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Αρχηγός ιταλικής αστυνομίας: Αργά η γρήγορα ο ISIS θα πλήξει και την Ιταλία

Την άποψη ότι αργά ή γρήγορα ο Isis θα πλήξει και την χώρα του εξέφρασε σε δυο συνεντεύξεις, στις εφημερίδες Il Giornale και Quotidiano Nazionale, ο επικεφαλής της ιταλικής αστυνομίας Φράνκο Γκαμπριέλι.

«Θέλω να το πω με πολύ ωμό τρόπο. Αργά ή γρήγορα θα πληρώσουμε και εμείς ένα τίμημα. Δεν υπάρχει αμφιβολία, δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες. Ελπίζουμε να είναι σε όσο γίνεται πιο περιορισμένη κλίμακα», πρόσθεσε ο Γκαμπριέλι.

Ο επικεφαλής της ιταλικής αστυνομίας έκανε γνωστό επίσης ότι «οι έρευνες που πραγματοποιήθηκαν, πολλές φορές έπειτα από απελάσεις, απέδειξαν ότι σημαντικός αριθμός των προσώπων που ετέθησαν υπό προσωρινή κράτηση στην Ιταλία επειδή θεωρήθηκε ότι παρείχαν στήριξη στον Isis όντως ετοιμάζονταν να πραγματοποιήσουν επιθέσεις και να δολοφονήσουν αθώους πολίτες».

Ο Φράνκο Γκαμπριέλι, πάντως, είναι της άποψης ότι «ο ιταλικός λαός θα ηττηθεί μόνον αν επιτρέψει να αλλάξουν οι καθημερινές συνήθειές του» και πως οι απελάσεις των υπόπτων πρέπει να συνεχιστούν με τον ταχύτερο δυνατό ρυθμό «αμέσως μετά την καταδικαστική απόφαση του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου».

Όπως και ο ιταλός πρωθυπουργός Πάολο Τζεντιλόνι και ο Γκαμπριέλι θεωρεί ότι οι ακραίες ιδέες του ισλαμικού φονταμενταλισμού μπορούν να διαδοθούν κυρίως μέσα στις φυλακές «διότι υπάρχουν άνθρωποι που αναζητούν απαντήσεις για την κοινωνική και οικονομική τους κατάσταση μέσα στην θρησκευτική διάσταση».

Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Τουρκία: Στην τελική ευθεία

Του Λεωνίδα Κουμάκη

Από τις πρώτες ημέρες του 2017 τα διαδοχικά τρομοκρατικά χτυπήματα που σημειώνονται στην γειτονική χώρα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι μπαίνουμε στην τελική ευθεία της επώδυνης και αιματηρής Τουρκικής τραγωδίας.

Το 2016 αποτελεί την πιο αιματηρή χρονιά της σύγχρονης Τουρκικής Δημοκρατίας (22 τρομοκρατικά χτυπήματα με 360 νεκρούς, σύμφωνα με το  BBC), ενώ τις πρώτες μόλις μέρες του 2017 η Τουρκία θρηνεί άλλους 43 νεκρούς και ένα απροσδιόριστο αριθμό τραυματιών σε τέσσερις επιθέσεις – δύο στην Κωνσταντινούπολη (στο νυχτερινό κλαμπ Reina και στο τζαμί Hasan Pasa), μια στην περιοχή Τσινάρ του Diyarbakir και μια στο δικαστικό μέγαρο Σμύρνης.

Αν σε αυτά προσθέσουμε την ανθρωποθυσία που διέταξε ο μεγαλομανής Ερντογάν με την εισβολή της Τουρκίας στον βάλτο της Συρίας και τις «επιχειρήσεις» στο Ιράκ που στέλνουν συνεχώς φέρετρα φαντάρων πίσω στην Τουρκία, τον θάνατο εκατοντάδων αθώων ανθρώπων μεταξύ των οποίων γυναίκες και παιδιά σε «εκκαθαρίσεις» του Τουρκικού στρατού στην νοτιοανατολική Τουρκία (Τσίζρε, Σουρ, Σινόπη, Ντιγιαρμπακίρ κ.α.), τους 240 νεκρούς και τους 1.400 τραυματίες από το αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα και την μαζική συγκέντρωση χιλιάδων «αντιφρονούντων» στις φυλακές της Τουρκίας, εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα πως η γειτονική χώρα βρίσκεται ένα βήμα πριν από το γενικευμένο χάος στο οποίο την οδηγεί ένας αδίστακτος, μεγαλομανής ηγέτης.

Με οδηγό τα νεφελώδη «σύνορα της καρδιάς του» (δεν μας ρώτησε βέβαια για τα σύνορα της δικής μας καρδιάς), την αυταπάτη ανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε μια εποχή που μαίνονται οι μάχες για μερίδια στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα από πανίσχυρους παίκτες  οδήγησε την Τουρκία απέναντι σε όλους ανεξαιρέτως τους γείτονές της, αλλά και απέναντι σε γιγαντιαία συμφέροντα που επιδιώκουν την απρόσκοπτη εκμετάλλευση των τεράστιων ενεργειακών κοιτασμάτων της Μεσογείου. 

Η εμμονή συγκέντρωσης όλων των εξουσιών στα χέρια του Ερντογάν οδήγησε στην συμμαχία με τους εξτρεμιστές των Γκρίζων Λύκων και σε μια τυχοδιωκτική συμφωνία απροκάλυπτης επίθεσης απέναντι τουλάχιστον στο μισό πληθυσμό της Τουρκίας - Κούρδους, Αλεβίδες, οπαδούς του κινήματος Γκιουλέν αλλά και κάθε «αντιφρονούντα».

Η ακόρεστη δίψα για προσωπικά κέρδη του ψευτο-σουλτάνου Ρ.Τ. Ερντογάν οδήγησε σε σκοτεινά πάρε – δώσε με τους τρομοκράτες του Ισλαμικού Κράτους και σε ένα βαρύτατο τίμημα που πληρώνει σήμερα ολόκληρη η Τουρκία.

Οι λεονταρισμοί του Νοεμβρίου του 2015 απέναντι στην Ρωσία μετατράπηκαν σε μια επώδυνη «προσέγγιση» και οδηγούν την Τουρκία μακριά από τους παραδοσιακούς συμμάχους της οι οποίοι την εξόπλισαν, την επέτρεψαν να παραμείνει επιτήδεια ουδέτερη στον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, δεν έβγαλαν άχνα όταν εξόντωνε τον Ελληνισμό της Τουρκίας με ανελέητα χτυπήματα (1942, 1955, 1964) και την βοήθησαν με πολλούς τρόπους να εισβάλλει στην μαρτυρική Κύπρο το 1974.

Οι πρώτες μέρες του 2017 είναι πολύ κρίσιμες. Γιγαντιαία συμφέροντα θέλουν την εκμετάλλευση των τεράστιων ενεργειακών κοιτασμάτων της Μεσογείου και την άμεση «λύση» του Κυπριακού προβλήματος που τα ίδια δημιούργησαν.

Ελλάδα και Κύπρος αντιμετωπίζουν μια απρόβλεπτη και επικίνδυνη Τουρκία που παραπατάει και αιμορραγεί. Η «εξαγωγή» εσωτερικών προβλημάτων υπήρξε ανέκαθεν η προσφιλής διέξοδος των εκάστοτε Τουρκικών κυβερνήσεων αλλά με μια πολύ ουσιαστική διαφορά: Οι γερές «πλάτες» που στήριζαν την Τουρκική επιθετικότητα για ολόκληρες δεκαετίες δεν υπάρχουν πλέον. Γι΄ αυτό φρόντισε ο μεγαλομανής Ερντογάν με τις φαντασιώσεις του και τις συνεχείς επιθέσεις σε Αμερική, Ε.Ε., Ισραήλ, Αίγυπτο κ.ο.κ.ε. Χωρίς όμως τις «πλάτες» αυτές που δεν υπάρχουν πλέον, οποιαδήποτε προσπάθεια επιβολής νέων συνόρων που θα υπηρετεί την αυταπάτη ανασύστασης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, μονομερώς από την Τουρκία, είναι καταδικασμένη να αποτύχει και να οδηγήσει την γειτονική χώρα στο χάος.

Ήδη τα γιγαντιαία συμφέροντα που έχει ανάγκη ο Ρ.Τ. Ερντογάν για να κρατηθεί στην εξουσία, του τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια: Η Τουρκική οικονομία καταρρέει με την συνεχή πτώση της αξίας του Τουρκικού νομίσματος, με το βαρύτατο πλήγμα που επιφέρουν οι τρομοκρατικές επιθέσεις στην τεράστια τουριστική βιομηχανία της Τουρκίας και την πλήρη απροθυμία των «διεθνών επενδυτών» -των Αράβων συμπεριλαμβανομένων- να στηρίξουν την Τουρκική οικονομία με νέες επενδύσεις μέσα σε ένα θολό και αβέβαιο τοπίο.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Ο κλοιός σφίγγει ολοένα και πιο πολύ γύρω από τον λαιμό του μεγαλομανούς και φαύλου ηγέτη της Τουρκίας Ρ. Τ. Ερντογάν. Από τις πρώτες ημέρες του 2017 τα διαδοχικά τρομοκρατικά χτυπήματα που σημειώνονται στην γειτονική χώρα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι μπαίνουμε στην τελική ευθεία της επώδυνης και αιματηρής Τουρκικής τραγωδίας.

Η ψευδαίσθηση της υπερδύναμης με φυλακισμένα χιλιάδες υψηλόβαθμα στελέχη των Τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, με υπερεξουσίες που χαρίζει η δήθεν «προσωρινή» κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ο στραγγαλισμός των ατομικών ελευθεριών, ο αποκεφαλισμός της δικαιοσύνης, η φίμωση του τύπου, οι συνεχείς επιθέσεις απέναντι σε εχθρούς και «φίλους» σε συνδυασμό με την  εξαιρετικά επικίνδυνη βιασύνη των ισχυρών να λυθεί το Κυπριακό εδώ και τώρα, θυμίζουν έντονα μια αντίστοιχη περίοδο που ζήσαμε στην Ελλάδα όταν κατέρρεε η χούντα και γινόταν η Τουρκική εισβολή στην Κύπρο.

Ο πολιτικά αιμόφυρτος Ερντογάν ελέγχει ακόμα την κατάσταση και παραμένει απρόβλεπτος και επικίνδυνος. Οι διακηρύξεις του ότι «η ασφάλεια της Τουρκίας ξεκινάει» –μεταξύ άλλων- «από την Κύπρο και τα Βαλκάνια», αποκαλύπτει τι έχει μέσα στο αρρωστημένο του μυαλό.

Πρέπει βέβαια να έχουμε υπόψη πως από την εποχή του κινήματος των Νεότουρκων (1908) μέχρι σήμερα, όλες ανεξαιρέτως οι διαχρονικές, αποφασιστικές ενέργειες της Τουρκίας διαθέτουν κάποια ιδιαίτερα κοινά χαρακτηριστικά: Είναι ύπουλες (πισώπλατες), μεθοδευμένες, θρασύτατες και γίνονται συνήθως εκ του ασφαλούς μέσα σε ένα ήδη διαμορφωμένο πλαίσιο το οποίο θεωρούν ότι παρέχει την «κατάλληλη ευκαιρία». Αν αποτύχουν, δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα να κάνουν «στροφή 180 μοιρών»!

Σε κάθε περίπτωση πάντως, ο κανόνας που ισχύει εδώ και περισσότερα από εκατό χρόνια, δεν είναι βέβαιο ότι θα εφαρμοστεί και από ένα μεγαλομανή και εκτός κάθε ελέγχου ηγέτη. Για τον λόγο ακριβώς αυτόν, η αυξημένη στα υψηλότερα δυνατά επίπεδα επαγρύπνηση Ελλάδος και Κύπρου, σε στρατιωτικό και πολιτικό επίπεδο, πρέπει να συνεχιστεί χωρίς καμιά απολύτως παρέκκλιση για να μην βρεθούμε μπροστά σε δυσάρεστες εκπλήξεις!

Πηγή Analyst

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Ασφυξία...

Γράφει ο Κώστας Μαντατοφόρος

Ασφυξία είναι η αίσθηση που αποκόμισε το blog διαβάζοντας το εξαιρετικό άρθρο  "Προς μιά οργουελιανή "πλαστική" κοινωνία;", που μπορείτε να βρείτε εδώ.
Διαβάστε το και είναι σίγουρο πως θα νοιώσετε κι εσείς τόσο ανήμποροι και λυσσασμένοι που το μυαλό σας θα πάει στην άμεση εξέγερση.

Φαίνεται πως ο φασισμός της Παγκοσμιοποίησης έχει κάνει άλματα, έχει καλπάσει πολύ περισσότερο απ' ό,τι είχαμε αρχικά νομίσει.
Με αιχμή του δόρατος διάφορους ξεπουλημένους "επιστήμονες" οικονομολόγους, και την απαραίτητη βοήθεια από τα ανά τον κόσμο (και εδώ) πολιτικά καθάρματα, και οχήματα τις τράπεζες, η εγκαθίδρυση της παγκόσμιας δικτατορίας της Νέας Τάξης (οικονομικών στην αρχή, αλλά σύντομια πιό...γενικευμένων) πραγμάτων, είναι πολύ πιό κοντά από ποτέ άλλοτε.
Δεν αργεί η μέρα που ο εργαζόμενος, είτε μισθωτός, είτε αγρότης, είτε ελεύθερος επαγγελματίας, τεχνίτης κλπ, δεν θα έχει πρόσβαση στην αξία των κόπων του, δηλαδή στην αμοιβή του, στα ίδια του τα χρήματα, παρά κατά όσο θα ορίζει και θα επιτρέπει μιά αόρατη πλην υπαρκτή υπερκυβέρνηση του τεράστιου καεφαλαίου και των τραπεζών.

Ήδη τα τελευταία χρόνια οι πρόβες σε μικρότερη κλίμακα, και αλλού, αλλά προπαντός εδώ στην χώρα μας, βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη.
Δεν αφορά όμως μόνον την χώρα μας, κι ας μας φαίνεται εμάς έτσι.
Απλώς εμείς είμαστε οι πρώτοι που θα καταστραφούμε ολοσχερώς, ως ακραίο πείραμα, του μέχρι πόσο μπορεί να τραβήξει στα άκρα ο φασισμός της Παγκοσμιοποίησης και μέχρι πού μπορεί να αντέξει ή πόσο να αποχαυνωθεί μία κοινωνία πολιτών οργανωμένου κράτους, μη τριτοκοσμικού, δυτικού τύπου.

Ακριβώς γι αυτή την παγκοσμιότητα του καλπάζοντος φασισμού, μιά οποιαδήποτε εξέγερση σε όποιοδήποτε μέρος του πλανήτη θα ήταν απολύτως χρήσιμη.
Θα σταματούσε για λίγο την επεκτατική ορμή της Νέας Τάξης, και θα έδινε μιά ανάσα, μιά ανάπαυλα και χρόνο στα έθνη και στους λαούς να σκεφτούν το πού οι "ηγέτες" τους, αυτά τα ιδιοτελή καθάρματα, τους οδηγούν.
Και θα ήταν ακόμη χρησιμότερη, απολύτως χρησιμότερη (ακούς χοντροφασίστα; εδώ ταιριάζει το "απολύτως") αν η ποθούμενη εξέγερση γινόταν εδώ, στον τόπο που έχει επιλεγεί για το ακραίο πείραμά τους.
Θα ήταν σημειολογικά τέλειο.
Άλλωστε δεν θα ήταν και η πρώτη φορά που η φυλή μας βάζει φρένο στα επεκτατικά σχέδια ενός φασιστικού παγκοσμιοποιημένου ιμπεριαλισμού.
Έχει ξανασυμβεί πριν 25 αιώνες με το σταμάτημα και την ταπείνωση των Περσών. 

Αν όμως η εξέγερση δεν έρθει ούτε εδώ ούτε αλλού, το μέλλον για την ανθρωπότητα θα είναι χειρότερο από ο,τιδήποτε έχει ζήσει ως τώρα στην καταγεγραμμένη ιστορία της.
Κι όσο νερό και αν πάρουμε μαζί μας αγαπητέ Μιχάλη Κατσαρέ, "το μέλλον μας θα έχει πολύ ξηρασία".
Τόση ώστε να μας σκοτώσει όλους!...

Πηγή "Ουδέν Σχόλιον"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Προς μια οργουελιανή "πλαστική" κοινωνία;

Υποθέτω ότι όλοι έχετε ήδη κάνει τους πρώτους λογαριασμούς σας για το πώς θα καταφέρετε να χρησιμοποιήσετε σωστά τις πιστωτικές ή τις χρεωστικές σας κάρτες, προκειμένου να μη πληρώσετε πρόστιμο κατά την εκκαθάριση της μεθεπόμενης φορολογικής σας δήλωσης. Κι αφού ακόμη δεν έχουν κοινοποιηθεί λεπτομέρειες για την εφαρμογή τού μέτρου, κάνει ο καθένας μας ό,τι νομίζει σωστό. Αυτό, βεβαίως, δεν είναι πάντοτε εύκολο. Για παράδειγμα: έκανα σωστά που έβαλα βενζίνη παραμονή πρωτοχρονιάς ή μήπως έπρεπε να περιμένω ν' αλλάξει ο χρόνος, έστω κι αν την πλήρωνα κάπως ακριβότερη; Επίσης: να συνεχίσω να παίρνω τσιγάρα και εισιτήρια από τον περιπτερά της γωνίας ή να ψάξω για περίπτερο που να διαθέτει POS; Αυτά είναι διλήμματα.

Ας σοβαρευτούμε, όμως. Πριν λίγες μέρες μιλήσαμε σε τούτο το ιστολόγιο για τα όσα συμβαίνουν στην Ινδία με την κατάργηση των μεγάλων χαρτονομισμάτων ("Ινδία: Ζωή χωρίς μετρητά"). Εκείνο που δεν είπαμε τότε, είναι ότι στον χορό ετοιμάζεται να μπει και η Αυστραλία, όπου εντείνονται από πολλές πλευρές οι πιέσεις να καταργηθούν τα χαρτονομίσματα των 100 και των 50 δολαρίων, ώστε σιγά-σιγά να δρομολογηθούν οι διαδικασίες για την δημιουργία τής πρώτης χώρας του πλανήτη όπου δεν θα κυκλοφορεί χρήμα στην φυσική του μορφή.

Τον χορό άνοιξε η -γνωστή μας από τις βρομιές της αλλά και από τον ρόλο της στο ξέσπασμα της σοβούσας καπιταλιστικής κρίσης- Citibank, η οποία ανακοίνωσε ότι θα καταργήσει τα μετρητά από τα περιφερειακά της υποκαταστήματα στην Αυστραλία. Λίγο αργότερα, ο ελβετικός τραπεζικός κολοσσός UBS δημοσιοποίησε την εκτίμησή του ότι η απόσυρση των μεγάλων χαρτονομισμάτων θα αποδειχτεί ωφέλιμη για την οικονομία της χώρας. Παράλληλα, επίσημες φωνές δεν χάνουν ευκαιρία να διατρανώσουν την πεποίθηση ότι η υλοποίηση της ιδέας περί πλήρους κατάργησης των μετρητών θα αποβεί ωφέλιμη για όλους.

Ασφαλώς, η κατάργηση της φυσικής μορφής τού χρήματος θα εξοικονομήσει πολύ χρήμα, αφού θα μηδενιστούν τα κόστη κοπής νομισμάτων, εκτύπωσης χαρτονομισμάτων, φύλαξης, μεταφοράς, ασφάλειας κλπ. Η μεγαλύτερη ωφέλεια θα είναι εκείνη που θα προκύψει για τις τράπεζες, αφού οι πάντες θα υποχρεωθούν να διατηρούν το σύνολο της ρευστότητάς τους σ' αυτές και έτσι θα ανοίξει λαμπρός δρόμος κερδοφορίας για το τραπεζικό σύστημα. Σοβαρή ωφέλεια, όμως, θα έχει και η κυβέρνηση, εφ' όσον θα αποκτήσει πλήρη και απόλυτο έλεγχο των αποταμιεύσεων των πολιτών, πράγμα που θα της επιτρέπει να επιβάλει πανεύκολα όποιο μέτρο θέλει, όπως ελέγχους κεφαλαίων, αρνητικά επιτόκια, έκτακτη φορολογία κλπ.

Στο σημείο αυτό αξίζει τον κόπο να σταθούμε λίγο για να αναλογιστούμε κάτι που έγινε στον τόπο μας το 2015. Αναφέρομαι στην πρακτική τής κυβέρνησης να χρησιμοποιήσει τα διαθέσιμα των δημόσιων οργανισμών, της τοπικής αυτοδιοίκησης κλπ προκειμένου να πληρώσει τοκοχρεολύσια. Στην αρχή, απηύθυνε "κάλεσμα" για βοήθεια αλλά, όταν διαπίστωσε ότι δεν είχε την αναμενόμενη ανταπόκριση, δεν δίστασε να καταφύγει στην κατάπτυστη τακτική τής έκδοσης Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου. Φανταστείτε τώρα πόσο πιο εύκολη θα ήταν η ανεύρεση χρήματος σε ένα περιβάλλον όπου όλο το διαθέσιμο χρήμα θα βρισκόταν στις τράπεζες με παράλληλη ύπαρξη ελέγχου στην κίνηση των κεφαλαίων. Προφανώς, αυτός είναι ο λόγος που πολλοί αναλυτές σημειώνουν ότι η εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους θα ήταν πολύ ευκολότερη σε έναν κόσμο χωρίς μετρητά.

Τελικά, μπορούμε να πούμε ότι η κατάργηση των μετρητών μπορεί να ωφελήσει πολλούς, εκτός από τους απλούς πολίτες. Αυτοί από την μια θα υπόκεινται σε πλήρη έλεγχο για το πού ή το πώς ξοδεύουν και την τελευταία τους δεκάρα κι από την άλλη θα καταντήσουν έρμαια τόσο του πολιτικού όσο και του χρηματοπιστωτικού συστήματος εφ' όσον δεν θα έχουν πλέον στα χέρια τους το βασικό αμυντικό τους όπλο: την ανάληψη των καταθέσεών τους. Λογικό επακόλουθο θα είναι η επέκταση της τραπεζικής ασυδοσίας εφ' όσον θα διευκολυνθεί η καθιέρωση της "διάσωσης από μέσα" (bail-in) με το κούρεμα καταθέσεων. Αυτή η προοπτική γίνεται ιδιαίτερα τραγική αν αναλογιστούμε ότι οι περισσότερες τράπεζες είναι υπερχρεωμένες και προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποφύγουν την χρεωκοπία.

Νομίζω ότι το μήνυμα δόθηκε και δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ότι, δίπλα στην Ινδία και την Αυστραλία, έσκασε μύτη και η Σουηδία, αν και εκεί η κατάσταση είναι κάπως διαφορετική μιας και υπερχρεωμένος δεν είναι ο δημόσιος αλλά ο ιδιωτικός τομέας (ναι! ναι! στην "σοσιαλιστική Σουηδία αυτό!). Φοβάμαι ότι βρισκόμαστε στις απαρχές μιας οργουελιανής "πλαστικής" κοινωνίας, όπου οι οικονομίες των πολλών απλών ανθρώπων θα χρησιμοποιούνται προς όφελος ολίγων, πλην εκλεκτών. Στην προσπάθεια να βρεθεί -επί τέλους!- διέξοδος από την πολυετή καπιταλιστική κρίση, τα όπου γης οικονομικά "φυντάνια" βρήκαν τον τρόπο να λύσουν το πρόβλημα χρησιμοποιώντας τις αποταμιεύσεις των πολιτών. Για να αποδειχτεί ακόμη μια φορά πως δεν είναι τα κράτη που χρεοκοπούν αλλά οι πολίτες τους, κάτι που έχουμε μάθει πολύ καλά εμείς εδώ στην Ελλάδα.

Πηγή Cogito ergo sum


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Ο Άξονας «έσβησε» τον Αλέξη Τσίπρα

Το σήμερα είναι ήδη χειρότερο από το χθες και το αύριο προοιωνίζεται χειρότερο από το σήμερα για τη χώρα.

Την ύπουλη απαίτηση του Αξονα για την αντιμετώπιση του εφιαλτικού ζητήματος της μοίρας των προσφύγων και το δυσθεώρητο χρέος κλήθηκε να χειριστεί μια κυβέρνηση, που ανεξίτηλα στιγματίζεται ως ανίκανη, και μια αξιωματική αντιπολίτευση απογοητευτικά αδύναμη, στα όρια της παρακμής.
Ο Σόιμπλε πήρε την «εκδίκησή» του. Ταπεινωμένος ο κ. Τσίπρας υπέγραψε την επιστολή συμμόρφωσης, ενώ άσχημο «πολιτικό τέλος» προβλέπουν στο Βερολίνο και την Ουάσινγκτον.
«Ο Τσίπρας πρέπει να βεβαιωθεί πως θα υπάρχει ένα ελικόπτερο που θα τον περιμένει στην ταράτσα του Προεδρικού Μεγάρου για να διαφύγει από τους οργισμένους πολίτες, όπως ο Αργεντινός πρόεδρος Fernando de la Rue, τον Δεκέμβριο του 2001», προειδοποιούν...
Η υψηλή ανεργία και τα συνεχή μέτρα λιτότητας είναι τα κοινά στοιχεία ανάμεσα στην οικονομία της Ελλάδας και της Αργεντινής, που δείχνουν την κατάληξη των γεγονότων…

Γερμανοί φίλοι μου (υπάρχουν και αυτοί)… μου το υπενθύμισαν κατάμουτρα: «Παραμένετε “Γυμνοί Ανάμεσα στους Λύκους...” (Nackt unter Wolfen…)».
Ο λαός βομβαρδίζεται συνεχώς από τον πρωθυπουργό της κίβδηλης Αριστεράς με τα ίδια διλήμματα υποταγής των Παπανδρέου και Σαμαρά. Δραματικότερη ομολογία αποτυχίας κυβέρνησης ήταν αδύνατον να υπάρξει.
Ο «λύκος» Σόιμπλε ταπείνωσε τον χαρισματικό αριστερό ικέτη με το ίδιο νόμισμα… Το ξέφτισμα του πανηγυρικού χαρακτήρα που η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας θέλησαν να προσδώσουν στην παροχή του έκτακτου βοηθήματος προς τους χαμηλοσυνταξιούχους και στην αναστολή της αύξησης του ΦΠΑ στα νησιά έγινε με τη διευκρινιστική επιστολή προς τον Αξονα των δανειστών, την οποία υποχρεώθηκε να υποβάλει ο υπουργός Οικονομικών, Ευκλείδης Τσακαλώτος: Εφόσον από την επικύρωση των στοιχείων του Προϋπολογισμού από τη Eurostat προκύψει απόκλιση από τον δημοσιονομικό στόχο του 2016, τότε θα ενεργοποιηθεί ο «κόφτης» δαπανών και η αρχή θα γίνει από τις συντάξεις.
Η δήλωση αυτή είναι η κορύφωση της ΝΤΡΟΠΗΣ.

Η μετατροπή της χώρας μας σε άτυπο προτεκτοράτο έχει γελοιοποιήσει κάθε ιδέα θεσμικής ισοτιμίας των λαών στην ευρωζώνη. Η ταπείνωση... είναι η πιο υποτιμημένη δύναμη στην πολιτική. Οι άνθρωποι θα αφομοιώσουν τις δυσκολίες, την πείνα και τον πόνο.
Ομως, τα πιο ανθρώπινα αισθήματα της αναζήτησης αξιοπρέπειας και δικαιοσύνης δεν απορρέουν από αριστερές ιδεολογίες... Ολες οι μνημονιακές κυβερνήσεις χρησιμοποιούν το ίδιο διακριτικά τη δική τους πραγματικότητα, που δεν είναι παρά η δική τους πτώχευση: η πτώχευση του λαού. Επειδή είναι άκομψο να παραδεχθούν ότι, προκειμένου να πτωχεύσουν έναντι των δανειστών τους, προτιμούν να πτωχεύσουν έναντι των πολιτών τους, αθετώντας όλα όσα τους οφείλουν: δημόσιες υπηρεσίες, μισθούς, συντάξεις, ασφάλιση, Παιδεία, Υγεία και πολλά άλλα, που θυσιάζονται για να εξοφληθεί το χρέος. Ωσότου να πεθάνει από τα χρέη η κοινωνία.
Ο Αντώνης Σαμαράς ύστερα από δύο εκλογικές αναμετρήσεις (επιτέλους) έγινε πρωθυπουργός στις 17 Ιουνίου του 2012 και αναγκάστηκε να συνενορχηστρώσει με τον Βενιζέλο το δεύτερο Μνημόνιο.
Ο Αλέξης Τσίπρας, αφού εγκατέλειψε τις «κόκκινες γραμμές» του μέσα σε μια νύκτα -τη 12η Ιουλίου του 2015-, αποδέχθηκε μνημονιακά μέτρα που «στάζουν αίμα».
Ομως, ο δήθεν ρεαλιστικός συμβιβασμός της εποχής των Μνημονίων συνεχίζει να πυροδοτεί μοιραία σοκ. Υποσχέθηκαν μια εθνική, δίκαιη προσπάθεια ώστε να αλλάξει η οικονομική συνταγή. Προσδοκία που βιώθηκε ως λύτρωση από το ασφυκτικό οικονομικό περιβάλλον που μας έχουν επιβάλει οι δανειστές μας. Βιώθηκε και ως ελπίδα γενικώς. Ωστόσο, το ακραία επικίνδυνο είναι ότι η ελπίδα μεταλλάχθηκε ως μια απόδειξη πως όλα είναι δυνατά και όλα είναι ψέματα!

Στην εποχή που ακόμη βιώνει η χώρα την πολιτική της χρεοκοπία, μάταια περιμένουμε διασαφήσεις στοιχειώδους πολιτικής ειλικρίνειας. Γεγονός παραμένει ότι εκατοντάδες Ζάππεια και άλλα τόσα «αριστερά» μανιφέστα δεν πρόκειται να ανατρέψουν τις υπάρχουσες μνημονιακές δομές.
Περίεργο επάγγελμα η πολιτική, ακόμη κι αυτή εδώ η μηδαμινή πολιτική. Γιατί; Διότι προϋποθέτει δύο ικανότητες που δεν συνδυάζονται μεταξύ τους. Η πρώτη ικανότητα είναι η κατάκτηση της εξουσίας και η δεύτερη είναι να την αξιοποιήσει κανείς, δηλαδή να κυβερνήσει.
Ομως, οι εκλογές είναι υπονομευμένες λόγω της «αναγκαίας» υποταγής των ψηφοφόρων στις επιλογές των κομμάτων που έχουν καθοριστεί εκ των προτέρων από τους δανειστές μας.
Θα σας θυμίσω μια φράση του Αριστοτέλη: «Ποιος είναι πολίτης; Πολίτης είναι ο ικανός να κυβερνήσει και να κυβερνηθεί».

Ουδείς δικαιολογείται να αμφισβητεί το μέγεθος της σημερινής κρίσης. Το αυτονόητο, ότι η 7ετής ύφεση της ελληνικής οικονομίας εξ αιτίας της υλοποίησης της συνταγής των Μνημονίων ήταν η μεγαλύτερη που καταγράφηκε διεθνώς τα τελευταία 100 χρόνια και, ως εκ τούτου, η πολιτική κρίση δεν είναι παρά η αντανάκλαση της οικονομικής κατάρρευσης και της κοινωνικής απόγνωσης στο πολιτικό σύστημα, το αποκρύπτουν όλοι όσοι υπέγραψαν και υλοποίησαν τα Μνημόνια και με τη συνδρομή των συστημικών ΜΜΕ.
Εδώ και επτά χρόνια περνούν κατά δεκάδες τα μνημονιακά μέτρα κατά της οικονομίας, των εργαζομένων, των συνταξιούχων, του λαού...
Τώρα όλοι οι δαίμονες του μνημονιακού παρελθόντος έχουν βγει από τον ασκό του Αιόλου και στροβιλίζονται απειλητικά γύρω μας...
Δηλαδή, με την Ιστορία μας

Πηγή "Παραπολιτικά"



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Γερμανική αλεπού στο κυπριακό… παζάρι

Ξαφνικά η Μέρκελ απαιτεί “ταχύτατη” λύση με παραλλαγή του σχεδίου Ανάν

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Μέχρι σήμερα ήταν γνωστό πώς εκτός από την Ελλάδα και την Τουρκία, τρεις μεγάλες χώρες είχαν συγκεκριμένο ενδιαφέρον, άποψη και επιδιώξεις γύρω από το Κυπριακό: η Βρετανία ως πάλαι ποτέ αποικιοκρατική δύναμη που εξακολουθεί να διατηρεί στρατιωτική βάση στο νησί, οι ΗΠΑ που βλέπουν την «ενιαία» Κύπρο ως ιδανικό «σταθμό παρακολούθησης» και δυνητικό ορμητήριο για τον γεωστρατηγικό χώρο της Μέσης Ανατολής και η Ρωσία που αντιστοίχως θέλει να φρενάρει τα αμερικανικά σχέδια «Νατοποίησης» και διατηρεί παραδοσιακές σχέσεις με τη Λευκωσία.

Αίφνης όμως ανακατεύεται στο παιχνίδι και η Γερμανία των Μέρκελ-Σόιμπλε, εκφράζοντας ισχυρότατη βούληση για ταχύτατη «λύση» και επανένωση του νησιού με την γνωστή παραλλαγή του σχεδίου Ανάν που μοστράρουν απροκάλυπτα ο πρόεδρος Αναστασιάδης με τον κατοχικό ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί.

Το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί ξαφνικά ένα τόσο ζωηρό γερμανικό ενδιαφέρον; Έχει το Βερολίνο ζωτικά γεωστρατηγικά συμφέροντα στη Κύπρο; Η απάντηση είναι «όχι». Έχει όμως άμεση ανάγκη να καθησυχάσει και να κατευνάσει την Τουρκία του Ερντογάν, προσφέροντας σπονδές εις βάρος εννοείται του ελληνισμού και της ελεύθερης Κύπρου.

Η γερμανική υπερκινητικότητα στο Κυπριακό, ενόψει μάλιστα της συνάντησης στη Γενεύη, τείνει να εξελιχθεί σε ζωντανό εφιάλτη της Αθήνας και της Λευκωσίας. Ακριβώς επειδή η ανάμιξη του Βερολίνου γίνεται με την μονοσήμαντη διάσταση εξυπηρέτησης της Άγκυρας. Και επειδή οι Γερμανοί δυνάστες της «ενωμένης Ευρώπης» είναι σε θέση να εκβιάσουν την γονατισμένη οικονομικά Ελλάδα προκειμένου να εκχωρήσει εθνική επιρροή και να απεμπολήσει κόκκινες γραμμές δεκαετιών. Να συναινέσει δηλαδή στην κατάλυση της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας οδηγώντας τον ελληνοκυπριακό λαό σε ένα μέλλον αβέβαιο και επικίνδυνο.

Είναι πασιφανές σε όσους γνωρίζουν στοιχειωδώς τα θέματα των διεθνών σχέσεων, ότι η φόρμουλα «επίλυσης» του Κυπριακού που προωθείται είναι απολύτως ετεροβαρής και θίγει κεκτημένα των ελληνοκυπρίων που σήμερα έχουν δύο τρομαχτικά στρατηγικά πλεονεκτήματα: Την ιδιότητα κράτους μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης (σ.σ. ελέω Τάσσου Παπαδόπουλου) και βέβαια το επίπεδο ανάπτυξης που δεν συγκρίνεται με αυτό των γειτόνων τους στα Κατεχόμενα.

Στην πράξη λοιπόν καλούνται να παραχωρήσουν τα πάντα εισπράττοντας μια αόριστη υπόσχεση «αρμονικής συνύπαρξης» με τους απέναντι και την επεκτατική τουρκική μητρόπολη που εξαπέλυσε τον Αττίλα.

Η σθεναρή επιδίωξη των Γερμανών για άμεση «λύση» και η ανήθικη συσχέτιση της ελληνικής στάσης με την πορεία της ρύθμισης του ελληνικού χρέους, έπρεπε ήδη να έχουν σημάνει συναγερμό στα γραφεία των πολιτικών κομμάτων. Όμως αντί έστω και προσχηματικών επιφυλάξεων η Νέα Δημοκρατία «ενθαρρύνει» τον Αναστασιάδη να προχωρήσει στη μοιραία συνθηκολόγηση, μη θέλοντας προφανώς να δυσαρεστήσει το Βερολίνο, ενώ η κυβέρνηση, κυρίως δια του υπουργού εξωτερικών Νίκου Κοτζιά, κρατάει ακόμη κάποια «μπόσικα», τα οποία όμως θα εκλείψουν μπροστά στο φάσμα γενικευμένων πιέσεων.

Στον ΣΥΡΙΖΑ άλλωστε ακούγονται ήδη οι πρώτες φωνές που μιλούν για «ιστορική ευκαιρία» συμβιβασμού στο Κυπριακό προκειμένου να πετύχουμε συμβιβασμό και στο χρέος! Και οι φωνές αυτές δεν είναι διόλου τυχαίες.

Η πρόσφατη συνέντευξη του ευρωβουλευτή, Στέλιου Κούλογλου γνωστού για τις… χαλαρές θέσεις του στα εθνικά θέματα είναι απολύτως αντιπροσωπευτική αυτής της σχολής σκέψης. Μιλώντας στο αθηναϊκό πρακτορείο ο Κούλογλου αφού ορθά επισημαίνει την εμμονή του Σόιμπλε εις βάρος της χώρας μας,(«Μακάρι να διαψευστώ αλλά οι Γερμανοί θα μας πάνε καροτσάκι για να μας φθείρουν τελείως…») προτείνει εμμέσως την διέξοδο:

«…Το δεύτερο και πιο σημαντικό μας χαρτί είναι το Κυπριακό σε μια στιγμή που οι διαπραγματεύσεις για την επίλυση του είναι σε κρίσιμη φάση και η Ελλάδα έχει λόγο και είναι παίκτης. Αν λυθεί το Κυπριακό θα αποφορτίσει τη σχέση μας με την Τουρκία γιατί θα της δώσει την ευκαιρία να παίξει έναν ευρωπαϊκό ρόλο και να μπει κατά κάποιο τρόπο στην Ευρώπη από την πίσω πόρτα. Επιπλέον μια τέτοια εξέλιξη θα δώσει θετικά σημάδια στους Ευρωπαίους και είμαι πεπεισμένος ότι θα συμβάλει σε μια πιο ανεκτική στάση του Βερολίνου απέναντι στα οικονομικά μας, όπως η διαδικασία της αξιολόγησης. Αρα για μας το μεγαλύτερο χαρτί είναι να προχωρήσει η λύση του Κυπριακού…»

Τάδε έφη Στέλιος Κούλογλου, ευρωβουλευτής του κυβερνώντος κόμματος. Με τη Νέα Δημοκρατία σε ρόλο παρατηρητή να… χειροκροτεί τις προσπάθειες Αναστασιάδη.
Υπάρχει λοιπόν κάτι που δεν καταλάβατε;

Απόψεις


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Foreign Policy: Το 2017 προβλέπονται πολεμικές συγκρούσεις σε Συρία, Ιράκ και... Τουρκία!

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Δημοσιογράφος - Συγγραφέας - Τουρκολόγος

Με ένα εντυπωσιακό άρθρο το γνωστό αμερικανικό περιοδικό εξωτερικής πολιτικής, Foreign Policy, που πρώτο είχε -από την δεκαετία του ενενήντα (1996)-, προβλέψει την άνοδο της ισλαμικής τρομοκρατίας, αναφέρει ότι για το 2017 οι περιοχές όπου θα σημειωθούν έντονες πολεμικές συγκρούσεις, είναι η Συρία, το Ιράκ αλλά και η Τουρκία.

Συγκεκριμένα το Foreign Policy δημοσιεύει μια έρευνα στην οποία αναφέρονται οι 10 πιο εύφλεκτες περιοχές του πλανήτη μέσα στο 2017. Σύμφωνα με την έρευνα αυτή, οι πρώτες περιοχές που θα σημειωθούν έντονες πολεμικές συγκρούσεις με όλες τις συνέπειες αυτής της προοπτικής, είναι οι Συρία, το Ιράκ και η Τουρκία. Δηλαδή η Τουρκία συγκαταλέγεται στις πιο εύφλεκτες περιοχές του πλανήτη.

Οι υπόλοιπες περιοχές που θα σημειωθούν ένοπλες συγκρούσεις είναι οι Υεμένη, το Τσαντ στην Αφρική, το Κονγκό, τον νότιο Σουδάν, Αφγανιστάν, Μιανμάρ, Ουκρανία και …Μεξικό. (!).

Για την Τουρκία, που μας ενδιαφέρει άμεσα, προβλέπεται στο εσωτερικό να αυξηθούν οι πολεμικές συγκρούσεις με το κουρδικό ΡΚΚ, οι τρομοκρατικές επιθέσεις, ενώ εξακολουθεί ο κίνδυνος της εκδήλωσης καινούργιου πραξικοπήματος με εμφύλιοπολεμικές προοπτικές. Όπως αναφέρεται, η εκδίωξη περίπου 100 χιλιάδων ατόμων από τον κρατικό μηχανισμό, τις ένοπλες δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας ενώ συνεχίζονται οι διώξεις, έχει δημιουργήσει ένα καινούργιο σώμα που βρίσκεται πλέον σε απ’ ευθείας σύγκρουση με το ισλαμικό καθεστώς.

Παράλληλα οι σχέσεις της Τουρκίας με τις ΗΠΑ, αλλά και με την Ρωσία, θα περάσουν από πολύ έντονες φάσεις καθώς τα συμφέροντα του τουρκικού καθεστώτος αναπόφευκτα θα έρθουν σε αντιπαράθεση με τις δυο υπερδυνάμεις. Επίσης και με το Ιράν προβλέπεται η Τουρκία να έρθει σε ανοιχτή ρήξη, παρά την επιφανειακή προσέγγιση που έχει επιτευχθεί τον τελευταίο καιρό.

Όσο για εμάς, δεν αναφέρεται τίποτα, αλλά σίγουρα θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για όλα.

Πηγή ΝikosΧeiladakis


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Καλικάντζαροι

Επίκαιρες των ημερών το Πάσχα οι Λαζαρίνες.
Σήμερα όμως τόχουνε, οι Καλικαντζαρίνες.

"Γόησσες" μαύρες, το λευκό, έχουνε αποχωριστεί,
κόσμος που ενστερνίζονται, μονάχα η διαπλοκή.

Ωσαύτως και οι σύζυγοι, γνωστοί μας Καλικάντζαροι,
με έδρα τους τον Καναδά, την Πολιτεία ΚΑΛΓΚΑΡΙ.

Απο το αεροδρόμιο, φεύγουν για όπου Γης.
Βλέποντας Καλικάντζαρο, αδύνατο για να κρυφτείς.

Καπάκι είναι των Εορτών, δε λένε κάλαντα αυτοί,
ανακατεύουν μοναχά, μ ο υ σ τ α λ ε υ ρ ι ά κανονική.

Η SIEMENS είναι ξακουστή, σαν Καλικαντζαρίνα,
με την NOVARTIS ασορτί, πηγαίνουν στα κλαρίνα.

Με δυο Καλικάντζαρους, χορεύουν τα καγκέλια,
παίρνει φωτιά ο μπαγλαμάς, στενάζουνε τα τέλια.

Αν δείτε κάτασπρο βουνό, π. χ. το ΚΙΛΙΜΑΝΤΖΑΡΟ,
να ξέρετε με καμουφλάζ, κρύβει ενα Καλικάντζαρο.

Μισέλ πάλι αν ακούσετε, σαν όνομα ή Πλατινί,
είναι αυτός που εισήγαγε, το χρώμα ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΙ,

στη μπάλλα, το ποδόσφαιρο, σε ΟΥΕΦΑ διό, καθότι,
όλοι οι αρχιλαδιάρηδες, πάντα θα βγαίνουν πρώτοι.

Ιατρική διάγνωση λέει η ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣΥΝΗ,
κάλυψε με μετάσταση, όλη τη ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ.

Άντε λοιπόν με το καλό, πλάϊ - πλάϊ κι αγκαλιά,
να δούμε πως θα διώξουμε, τα τόσα Παγανά.

Στέλιος Αρσενίου
Σεφ


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Η Τουρκία περνάει το μαρτύριο της σταγόνας χάριν Ερντογάν

Του Αλέξανδρου Δρίβα και Δημήτρη Τσαιλά

Η τραγωδία στην Τουρκία δείχνει να μην έχει τέλος. Η επιλογή της Πρωτοχρονιάς για ένα αιματοκύλισμα στο πιο διάσημο club της Κωνσταντινούπολης, δείχνει ότι το ΙΚ είναι πλέον κομμάτι της καθημερινότητας της Τουρκίας. Χωρίς υπερβολή, εδώ και 2-3 έτη, το ΙΚ έχει γίνει κομμάτι της καθημερινότητας μιας τεράστιας γεωγραφικής έκτασης που καλύπτει την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή, μέρος της Αφρικής και της Ινδονησίας.

Παρόλα αυτά, η Τουρκία, δεν μπορεί να είναι μια περίπτωση χώρας-θύματος φρικαλέας τρομοκρατίας όπως είναι η Γαλλία. Η κυβέρνηση της Τουρκίας, σταδιακά, έχει αποφασίσει από το 2003, την άσκηση μιας εξωτερικής πολιτικής επεκτατικής και τη χρήση κάθε μέσου για να ολοκληρωθεί. Να θυμηθούμε πως αυτή η στρατηγική, ονομάστηκε «στρατηγική των μηδενικών τριβών με γειτονικά κράτη». Σαν βραχίονα προώθησης συμφερόντων, η Τουρκία φαίνεται σύμφωνα με μεγάλο μέρος πληροφοριών που έρχονται από διεθνή Τύπο αλλά και κέντρα αποφάσεων, πως συνεργάστηκε με το ΙΚ προκειμένου να αλλάξει προς όφελός της την ασαντική κατάσταση στη Συρία. Σήμερα, μετρά πληγές και αθώους πολίτες δολοφονημένους από το ΙΚ.

Η Τουρκία πληρώνει τον τακτικισμό της

Στη στρατηγική, αλλά και σε ό,τι αφορά τη χάραξη μιας πολιτικής, τίθενται στόχοι και μέσα υλοποίησης στόχων. Μέσα στη διαδικασία χάραξης μιας στρατηγικής, βρίσκεται αναμφίβολα και αυτό που ονομάζουμε ματαίωση-ακύρωση στόχων-σχεδίων. Είναι μια άκρως ρεαλιστική απόφαση η ακύρωση σχεδίων και οι δρώντες (όχι μόνο κράτη) την υιοθετούν όταν κατανοούν πως τα μέσα υλοποίησης, είτε δεν επαρκούν, είτε σε κάποιο σημείο της διαδικασίας χάραξης, αντιλαμβάνονται πως οι στρατηγικοί στόχοι δεν είναι εφικτοί. Είναι μια απόφαση που κατ’ εξοχήν, ξεχωρίζει το ευκταίο από το εφικτό στην πολιτική η οποία είναι άλλωστε, η τέχνη του εφικτού.

Η Τουρκία, είχε πολλές ευκαιρίες να αντιληφθεί πως οι μεγαλόπνοοι στόχοι της δεν μπορούσαν να επιτευχθούν. Χονδρικά, όταν μετά την κατάρριψη του Su-24 το ΝΑΤΟ διπλωματικά, της γύρισε την πλάτη σε περίπτωση ρωσικών αντιποίνων και όταν παρατηρούσε πως δύο από τους περιφερειακούς ανταγωνιστές της (μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα ανταγωνιστές) η Αίγυπτος και το Ιράν, αναβαθμίζονταν από τη Δύση και τη Ρωσία, μπορούσε να κάνει ένα U – Turn, επιστρέφοντας στη λογική ενός κράτους-μοχλού για κάποια μεγάλη δύναμη και την προστασία των συμφερόντων της. Η λογική που αναβάθμισε δηλαδή την Τουρκία, στον Ψυχρό Πόλεμο. Η άρνηση αντιμετώπισης της ήττας (ήτοι, η μη αποδοχή της πραγματικότητας από το ΑΚΡ) οδήγησε στην επιλογή ενός τακτικισμού με στοιχεία εμμονής αλλά και άλλα, λιγότερο συναισθηματικά στοιχεία. Από τις εκλογές της Τουρκίας τις περυσινές, μέχρι και σήμερα ο Ταγίπ Ερντογάν, αγωνίζεται για να κρατήσει τη θέση του «Σουλτάνου» στην Τουρκία και δείχνει πως έχει αποφασίσει να το κάνει με κάθε κόστος. Με άλλα λόγια, το ΑΚΡ, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει την εξωτερική πολιτική, μόνο για λόγους που υπαγόρευαν στόχους εσωτερικής πολιτικής. Έτσι, προβλήματα της εξωτερικής πολιτικής, εμφανίζουν τραγικές συνέπειες στο εσωτερικό της Τουρκίας και πλήττουν την τουρκική κοινωνία.

Ρωσικός «όμηρος» η Τουρκία και ο κίνδυνος της ανατροπής Ερντογάν

Τον Ιούλιο, είδαμε ένα αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία. Το πραξικόπημα άφησε πολλά ερωτηματικά για τον τρόπο που έγινε, όμως αυτό που μετράει, είναι το τελικά ποιός ωφελήθηκε. Ο Ερντογάν, που μετά από δέκα περίπου μήνες ανανέωσε την «εντολή» του τουρκικού λαού.

Τα τουρκικά επιτεύγματα στην οικονομία από το 2006 και μετά, έδωσαν ένα πολύ καλό άλλοθι στον Ερντογάν να απο-κεμαλικοποιήσει το τουρκικό πολιτειακό σύστημα και μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος εναντίον του, η εκκαθάριση προχώρησε στην τελική της φάση. Ο Ερντογάν ήξερε πως χωρίς την βοήθεια μιας μεγάλης δύναμης, δε θα είχε πολλές μέρες. Έτσι είχε προλάβει πριν το πραξικόπημα να δηλώσει μετάνοια στη Ρωσία για το αεροσκάφος. Η Ρωσία, η οποία είχε ήδη εδραιώσει την παρουσία της στη Συρία και ήδη μπορούσε να συνομιλεί με Κούρδους εντός και εκτός Τουρκίας και γνωρίζοντας πως ο εχθρός του Ερντογάν (Γκιουλέν) βρίσκεται στις ΗΠΑ, εκμεταλλεύτηκε την αδυναμία της Τουρκίας και πέτυχε την αποδυνάμωση της συνοχής του ΝΑΤΟ. Σήμερα, η Ρωσία μπορεί να χαίρεται γιατί κρατώντας «όμηρο» την Τουρκία, μπορεί να μιλά με άλλους όρους και με τις ΗΠΑ αλλά και με την Ε.Ε (η τελευταία, τρέμει για το προσφυγικό και μην κάνει πράξη τους εκβιασμούς ο Ερντογάν).

Χωρίς να έχουμε taboo και γνωρίζοντας την ιστορία πραξικοπημάτων της Τουρκίας, δεν πρέπει να θεωρούμε απίθανη μια προσπάθεια ανατροπής του Ερντογάν. Παρόλα αυτά, μια ανατροπή, ίσως φέρει χειρότερα προβλήματα καθώς ο Τούρκος πρόεδρος έχει ήδη καταφέρει να διχάσει τον κόσμο και πιθανή ανατροπή του να τον ηρωποιήσει και να ζυμωθούν εξελίξεις εμφυλίου στην Τουρκία. Η οικονομία της Τουρκίας και συγκεκριμένοι τομείς όπως ο τουρισμός, πλήττονται ολοένα από την εμπόλεμη κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Η τραγική και αιματηρή «ευκαιρία» που δίνει το ΙΚ στην αστάθεια της Τουρκίας, δε θα πάει χαμένη από Κούρδους εντός Τουρκίας που δε συντάσσονται ούτε με το κουρδικό κόμμα, ούτε με το ΡΚΚ και πιστεύουν σε βίαιες λύσεις κατά του τουρκικού κράτους. Φαύλος και εφιαλτικός (και κυρίως πολύ πιθανός) κύκλος αστάθειας. Το μαρτύριο της σταγόνας (πτώση οικονομικής δυναμικής της Τουρκίας μέσα από πολιτικο-κοινωνική αστάθεια) ίσως να είναι το μόνο αντίδοτο για την αποδυνάμωση του Τούρκου προέδρου, που έτσι θα χάσει ερείσματα στην τουρκική κοινωνία η οποία από το 2007 και μετά, κατά 25% δεν έχει κακή γνώμη για την... Αλ Καϊντα. Παρόλα αυτά, μια τέτοια αποδυνάμωση του Τούρκου προέδρου θα φέρει επίσης μεγάλες και αρνητικές συνέπειες στην τουρκική κοινωνία, κάτι που δε φαίνεται από τις πράξεις του, να υπολογίζει ο Ερντογάν.

Καταλήγοντας...

Το σκεπτικό της Τουρκιάς του Ερντογάν είναι πολύ απλό και καθόλου απρόβλεπτο:

1. «Πουλάμε» τους παλιούς φίλους σε ένα παιχνίδι στη Σύρια που γίνεται rotative σε συμμαχίες με συμμετρικούς και ασύμμετρους δρώντες.
2. Οι ΗΠΑ και η Ε.Ε για διαφορετικούς λόγους μας γυρίζουν την πλάτη.
3. Η Ρωσία είναι μονόδρομος καθώς το Ισραήλ δεν πρόκειται να εμπλακεί.
4. Η Ρωσία σαν αντάλλαγμα ζητά τη συμμαχία κατά του ΙΚ για να στηρίξει όσες τουρκικές θέσεις μπορεί στη Σύρια οι οποίες έχουν αγγίξει, την...εσωτερική ασφάλεια της Τουρκιάς (πλέον).
5. Τα βάζει αναγκαστικά η Τουρκία με το ΙΚ προκειμένου η Ρωσία να πάψει να στηρίζει τους Κούρδους.
6. Η Ρωσία, πιθανόν να κάνει U-Turn σε όλα αυτά καθώς στόχος Πούτιν είναι να τα βρει με τον Τραμπ. Η Τουρκία κατά πάσα πιθανότητα θα μείνει χωρίς ισχυρούς συμμάχους και αυτό θα έχει ολέθριες συνέπειες για την περιοχή καθώς δε θα έχει ανεκτή για τα συμφέροντα της διέξοδο υποχώρησης. Εδώ, δε φταίει κάποια στρατηγική άλλου κράτους που οδηγεί σε χάος καθώς η Τουρκία μόνη της δημιούργησε την παγίδα της στον ίδιο της τον εαυτό, ψάχνοντας στο εγγύς εξωτερικό της ερείσματα απο-κεμαλοποιήσης.

Σαν θεωρητική «σοφία» μπορούμε να δούμε το: Δεν πρέπει η εξωτερική πολιτική να εξαρτάται από την εσωτερική για έναν και μόνο λόγο: Στο εσωτερικό ενός κράτους υπάρχει ιεραρχική δομή εξουσίας (σύνταγμα) ενώ στη διεθνή πολιτική, αναρχία. Δε γίνεται να φέρεις κανόνες αναρχίας στο εσωτερικό και τούμπαλιν και να τις κάνεις πολιτική.

Ο Ερντογάν προσπαθεί πάντα να μετατρέψει τον όλεθρο σε ευκαιρία, πλέον για να σώσει τον εαυτό του. Η Τουρκία μπαίνει σε έναν πόλεμο από τον οποίο δε γίνεται να βγει παραβιάζοντας θεμελιώδεις κανόνες στρατηγικής. Κάποτε, ένας Αγιάδας βασιλιάς της Δυαρχίας των Λακεδαιμόνιων έλεγε πως «δεν μπαίνω πουθενά αν δεν ξέρω πως θα βγω από εκεί». Χιλιάδες χρόνια μετά, αποτελεί θεμέλιο λίθο κάθε θέσης ορίου σε μια στρατηγική. Η Τουρκία οδηγείται μέρα με τη μέρα σε βαθύ χάος και καλό είναι σαν Έλληνες να μη χαιρόμαστε τόσο γιατί οι συνέπειες θα είναι μεγάλες για την Ελλάδα με μια τέτοιας έκτασης αστάθεια σε μια γειτονική χωρά που έχει ξεπεράσει σε πληθυσμό τη Γερμάνια χωρίς να έχει δει ποτέ σταθερά το βιοτικό επίπεδο της δεύτερης.

* Ο Δημήτρης Τσαιλάς είναι Υπονάυαραχος ε.α. και ο Αλέξανδρος Δρίβας είναι υποψήφιος Δρ Διεθνών Σχέσεων, Συντονιστής της Ομάδας Ανατολικής Μεσογείου στο ΤΟ.ΡΕ.ΝΕ
Πηγή Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου